Kahit Makailang Buhay [3]

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Gusto ko pong magpasalamat sa mga taong naging instrumento sa success ng GEB ng MSOB noong Aug 13, 2011 sa Pansol, Laguna.

1) Sa mga sponsors (cash and kind)
2) Sa mga committees
3) Sa mga attendeess

We will post the financial report later.

Right now, MSOB is starting to prepare for next year's GEB (May 26, 2012). Again, we will accept pledges of donations po for the said event.

-----------------------------


I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics


Ako si Xander.

At heto ang kuwento ko -

“Hahahahahahahaha! Nice try bro!” ang biglang pagpakawala ko sa isang malutong na tawa noong marinig sa mismong bibig ni Justin ang salitang si Rovi ay ang matagal nang pumanaw na katipan kong si Jasmine.

“Seryoso ako, bro...” ang sagot naman ni Justin.

“Katarantaduhan! Paanong ang isang batang lalaki ay magiging si Jasmine ko? Paki-explain nga bro?”

“Actually, I can’t give you any logical or scientific explanation. Pero feeling ko, hindi nagsisinungaling ang bata…”

“Ay sus! Pati ba naman ikaw ay naniniwala sa drama ng batang iyon?”

“Bro… nakausap ko siya. At kung narinig mo lang ang kanyang mga sinasabi, maninindig ang iyong balahibo.”

“Piece of crap!”

“Bro... kilalang-kilala niya si Jasmine. Alam na alam niya ang lahat ng mga detalye tungkol kay Jasmine… at pati sa iyo!”

“Hah! Kung ganoon, naniwala na akong may ibang kasabwat ang batang iyan. Kasi, paano niya malalaman ang mga bagay-bagay tungkol sa amin ni Jas kung walang mga taong nagsulsol ng mga information sa kanya? At kung ano man ang motibo nila, malalaman din natin iyan.”

Nasa ganoon kaming pagtatalo ni Justin noong bigla siyang nahinto sa pagsasalita, itinuon ang mga mata sa may bandang likuran ko. Napalingon ako sa direksyon na tiningnan niya.

Si Rovi! At nakatayo sa aking likuran, bitbit ang isang malaking knapsack na tila may maraming laman maliban sa mga gamit sa eskuwelahan.

“Hey! Hey! Hey! Nakikinig ka sa aming mga pag-uusap ano? Kaya pala alam na alam mo ang lahat tungkol sa akin at kay Jasmine ano?” bulyaw ko.

Hindi magawang sumagot ni Rovi, ang mukha ay mistulang iiyak.

“Rovi, it’s dismissal time, why are you still here?” ang tanong ni Justin sa estudyante niya. “Umuwi ka na!”

“I’m not going home. I’ll stay with Xander.”

Bigla akong napatayo sa narinig. “Hoy bata… tantanan mo ako ha? Huwag mo akong ipahamak, ok? Ayokong makulong.” At baling kay Justin, “Bro… witness ka, wala akong ginawa sa batang iyan and I’m not luring the kid. Kaya please help me, pauwiin mo yan, itaboy mo.”

“Can you call your mom? I’ll talk to her.” Ang sabi ni Justin kay Rovi.

“Nagpaalam na po ako…” ang sagot ni Rovi. “Hindi ako uuwi.”

“At huwag mong sabihing sa akin ka sasama???” ang bulyaw ko.

“Oo…” sagot ng bata.

“Pwes hindi ako papayag. Kay Sir Justin mo ikaw sasama!”

“Pumayag ang mama mo???” ang pagsingit ni Justin.

Tumango lang ang bata. Ngunit halata sa mukha niyang nagsinungaling siya.

“Ok… just dial your mom’s number and I’ll talk to her.”

“Eh… nagpaalam na nga ako eh!”

“Just do it Rovi!” ang bulyaw na ni Justin.

At nag-aalangang dinayal ng bata ang number ng mama niya.

“Hello… Is this Mrs. Doreen Presley?” I’m Rovi’s teacher adviser and I’d like to inform you po na ang anak ninyo ay nandito pa sa school and he’s not going home. Puwede po bang magpunta kayo dito? Matigas ang ulo eh.”

At nagsalita ang nasa kabilang linya at ang tanging naririnig ko na lamang na sagot ni Justin ay, “Opo… G-ganoon po ba??? Iyon na nga po eh…. Ok po, I’ll wait for you.”

At noong matapos na ang kanilang pag-uusap, ibinaling naman ni Justin ang atensyon kay Rovi at, “See? Your mom doesn’t know anything about your plan. Why are you telling me a lie?” ang panunumbat ni Justin sa estudyante niya.

“Hindi naman kayo naniniwala sa akin eh! Wala namang naniniwala sa akin dito eh! Wala akong kakampi!” ang sagot ng bata habang nag-iiyak na tumakbo sa isang sulok ng building, naupo doon at patuloy na nag-iiyak.

Nagkatinginan na lang kami ni Justin.

“Bro… kausapin mo na lang kaya ng mahinahon, sakyan mo na lang sa drama niya at huwag mong kontrahin o pagalitan para hindi magiging violent. Nagtangka na palang tumalon sa bintana ng kuwarto niya kagabi iyan dahil gustong sa iyo na raw matulog. Natatakot ang ina niyang baka may gagawing hindi maganda… Laruin mo na lang.” ang payo ni Justin sa akin.

“Anak ng tokwa naman nito o… ako pa tuloy ang dahilan kung magpakamatay iyan! Peste!!!” pagmamaktol ko.

“Sakyan mo na lang habang hinihintay natin ang pagdating ng mama niya.”

At dahil wala na akong choice, nilapitan ko ang bata at umupo sa katabing upuan. “Hi Rovi!” ang nakangiting pag greet ko sa kanya.

Kitang-kita naman sa mukha ni Rovi ang ibayong saya sa nakita niyang ngiti sa mga labi ko. “Hi Xander!” ang nakangiting sagot din niya.

Tinitigan ko siya, ipinakita kong okay sa akin ang kausapin sya. “O sige… makinig ako sa mga sasabihin mo. Come on tell me.”

“T-talaga? Di ka galit sa akin?”

“Bakit naman ako magalit? Wala ka namang ginawang masama, di ba?”

“Puwede bang hawakan ko ang kamay mo?” request niya.

“O-ok ba… Go ahead.” At iniabot ko ang aking kamay sa kanya habang inilapit naman niya ang kanyang upuan sa inuupauan ko. Hinawakan niya ang dalawang kamay ko. Hinipo. “Dati, hindi pa naman gnito kalaki ang mga kamay mo…”

Napangiti naman ako. “Syempre, dati iyon. Noong kasing liit mo lang ako, maliit din ang mga iyan.”

Natahimik siya. Tila ay may kung anong bagay ang pumasok sa isip.

“Naalala mo pa ba ang parola?”

“P-parola???” ang sagot kong natulala sa pagsingit niya sa parola na pilit ko na sanang kinalimutan. “O… O-o. Ang parola.” Ang nasambit ko na lang. “Sandali… paano mo nalaman ang parola? Nakapunta ka na ba doon?” pahabol ko pa.

“Di ba magpi-picnic sana tayo doon tapos sinabi kong mauna ka na lang, hintayin ako dahil may kukunin pa ako sa school? Tapos… hindi na ako nakabalik…”

Hindi ko lubos maintindihan ang tunay na naramdaman sa pagkarinig sa sinabi niya. Hindi ko rin alam kung mainsulto o matuwa. “Alam mo… okay na sana eh. Makikipag-usap n asana ako sa iyo eh, makinig sa mga sasabihin mo. Kaso nag-iimbento ka na naman ng kuwento. Gusto mo bang mag walk-out ako?”

Kitang-kita ko ang biglang paglungkot ng mukha ni Rovi. “Xander naman e. Hindi ka talaga naniniw—“

“Atsaka… kuya ang itawag mo sa akin. Hindi tayo magkasing edad. 23 na kaya ako samantalang ikaw ay 8 years pa lang ba? Grade 2?” ang pagsingit ko.

At pakiramdam ko ay naturete na talaga ang bata at ang sunod kong napansin ay ang pagpahid na niya ng luha. “Ano ba ang gagawin ko upang maniwala ka sa sasabihin ko, Xander?”

“Amfff! Gusto mo batukan na kita? Kuya nga ang itawag mo sa akin, kuya! O kaya ay Sir! Naintindihan mo ba?”

“Bakit ba ako magkukuya sa iyo? Bakit ako magsi-Sir? Nagkukuya ba sa iyo si Jasmine? Nagsi-Sir ba siya?! Hindi naman ako si Rovi eh. Ako si Jasmine!”

Sa narinig ko ay mistulang umakyat sa ulo ang lahat ng dugo at sa galit ay susunggaban ko na sana ang leeg ng bata noong siya ring pagsulpot ng mama niya.

“Bro, nandito na ang mama ni Rovi.” ang sigaw ni Justin.

Tumayo agad ako at hinarap ang mama ni Rovi na nagmamadaling naglakad patungo sa kinaroroonan namin. Mukhang galing pa ito sa kanyang opisina. Pormal na pormal ang kasuotan at propesyonal na propesyonal ang dating.

Tama nga ang sinabi ni Justin. Maputi, makinis, maganda at may dugong intsik ang mama ni Rovi. Kaya hindi rin matawaran ang pagka-tisoy at pagka-guwapo ng bata.

“Ikaw ba si Mr. Alexander Villaber?” ang tanong niya.

“O-opo. Opo. Paano po ninyo nalaman ang aking buong pangalan?”

“Oh my Goddd!” ang sigaw ni Mrs. Presley ang mga mata ay nanlaki at itinakip sa bibig niya ang dalawang kamay, hindi makapaniwala sa narinig na sinabi ko. “Hindi imbento ni Rovi ang lahat???”

“Hindi nga po ako nag-imbento ng kwento ma… maniwala po kayo sa akin…” ang pagsingit naman ni Rovi.

At hinila na ni Mrs. Presley ang anak palayo sa amin habang naupo kami ni Justin sa isang gilid at hinintay sila. Nag-usap ang mag-ina.

Maya-maya, bigla kaming napalingon sa kinaroroonan nila noong narinig namin ang pagsigaw ni Rovi, “Ayoko! Ayoko! Dito lang ako! Sasama ako kay Xander!”

Nakita kong sinusuyo ng ina ang bata. Ngunit matigas na umaalma si Rovi. “Why are you doing this to me? Hindi ka na ba naawa sa akin?” ang mataas na boses na ni Mrs. Presley.

“Kayo po ang maawa sa akin… Jasmine nga ang pangalan ko! Kapag pinilit ninyo akong pauwiin, tatalon talaga ako sa bintana! Dito lang ako ma1 Dito lng ako ma! Please ma! Pleaseeee!!!” ang sigaw din ni Rovi.

Pakiwari ko ay nawalan ng lakas ang ina ni Rovi at sumuko na lang ito sa gusto ng anak. Nakita kong umiyak siya at pinahid ang luha atsaka puno ng awang tiningnan ang anak. Iyon bang pakiramdam na hopeless at ang tanging magagawa na lang bilang isang ina ay ang pagmasdan ang anak, unawain, kaawaan, at pagbigyan sa kung ano man ang gusto niya. Niyakap niya si Rovi.

Maya-maya, lumapit sila sa akin. “A-alex… c-can I talk to you?” tanong ng mama ni Rovi.

“Yes po…”

At tumayo si Justin, hawak-hawak sa kamay si Rovi at humanap sila ng puwestong malayo-layo sa kinaroroonan namin.

“A-alam mo Alex…” ang pambungad na salita ng mama ni Rovi, bakas sa kanyang mukha ang sobrang pag-alala, lungkot, at pagkalito. “N-nag alala na ako sobra sa anak kong iyan. Hindi ko alam kung bakit nagkaganyan siya at hindi ko rin alam kung ang mga ikinuwento niya ay made-up stories lang o kung saan-saan napulot. Ni hindi ko nga alam kung paano niya nalaman ang pangalan mo, at ang mga bagay-bagay tungkol sa iyo. Ngayon ko nga lang din narealize na totoo palang tao ang mga ikinikwento niya sa akin. Akala ko, napulot lang ng anak ko ang mga kuwento sa libro o sa pelikula… o worse, ay nasiraan na siya ng bait. Kaya madalas kong pinapagalitan iyan kapag nagsimula nang magsalita tungkol daw sa nakaraang buhay niya; na ikaw ang kanyang mahal…” at tuluyan nang humagulgol ang ina ni Rovi.

Hindi ako makapagsalita, natulala ako sa narinig na kuwento.

Nagpatuloy siya, “Simula noong 3 years old pa lamang iyan, palagi na niyang binabanggit ang pangalan mo. Kesyo daw, hinihintay mo sya sa may parola, kesyo daw kailangang makarating na sya at baka nagagalit ka na o naiinip na sa paghihintay. Tapos, may sinasabi pa siyang bracelet na dapat daw niyang mahanap kasi, iyon daw ang paborito mo at ibibigay niya sa araw na iyon kung kaya siya bumalik sa school para kunin iyon dahil naiwan niya sa locker. Gusto niyang puntahan ang isang lugar na matirik dahil sa lugar daw na iyon nabangga ang sinakyan nilang school bus at sa bangin nalaglag ito, baka daw nandoon ang bracelet… Ngunit hindi ako pumayag kasi nga, iniisip kong nag-iimbento lang siya ng kuwento.”

Hindi ko lubos maintindihan ang aking nadarama sa narinig. Naalimpungatan ko na lang ang pagdaloy ng aking mga luha. Tugma kasi ang mga sinasabi niya: ang bracelet na gustong-gusto kong bilhin ngunit hindi ko nabili gawa ng wala akong dalang pera sa araw na iyon. Actually, hindi para sa akin kundi para ibibigay ko kay Jasmine. Ngunit noong binalikan ko ito, wala na dahil may nakabili na daw. Siya pala ang bumili. Tugma din ang sinabi niya tungkol sa aksidente at sa pagkahulog ng bus sa bangin.

Tuluyan na akong napahagulgol. Hindi ko alam kung bakit. Marahil ay dahil bumabalik-balik na naman sa aking isip ang mga ala-ala ni Jasmine, ang pagmamahal niya, ang aming pagmamahalan. Parang napakasariwa pa sa aking isip ang lahat. Parang nand’yan lang siya, nagmamasid sa akin…

“At Naalala mo noong unang beses na nakita ka niya sa may grocery shop? Simula noon, halos hindi na siya natutulog. Palagi niya akong kinukulit na bumalik kami sa grocery shop kung san ka niya unang nakita. At kapag lumalabas kami niyan, palaging dumudungaw sa bintana ng kotse tinitingnan isa-isa ang mga tao. Kesyo daw, baka nand’yan ka lang sa paligid…”

Hindi pa rin ako nakaimik. Patuloy pa ring dumadaloy ang aking mga luha.

“Kaya noong makita ka niya sa school, sobrang tuwa ang kanyang nadarama. Palagi ka na niyang ikini-kuwento.” Napahinto siya ng sandali “At ngayon… nagmamakaawa siyang kung maaari ay doon muna sa iyo titira.”

Parang gusto ko namang umalma sa narinig. Syempre, bagamat tumugma ang lahat ng sinabi niya sa mga karanasan namin ni Jasmine, hindi ko naman matanggap na siya nga si Jasmine. At isa pa, hindi ako sanay na may kasama sa pagtulog, lalo na isang bata. “E…” ang naisagot ko na lang.

“Pumayag ka na Alex. Wala namang mawawala sa iyo e. Obserbahan mo lang siya. Mabuti na siguro ang ganito kaysa pipigilan ko sya at baka tuluyang magwala at may gagawin masama sa sarili. Please..? Maawa ka sa akin, maawa ka sa kanya. Palagi ko siyang bibisitahin sa iyo at kung may problema, ako ang bahala. Sa tingin ko naman ay hindi tatagal ito. Kapag nagsawa na siya, babalik na siya sa akin. Kaya pumayag ka na please…”

Kaya wala na akong nagawa kundi ang pagbigyan ang kahilingan ng mama ni Rovi.

Kitang-kita ko sa mga mata ng bata ang tuwa noong sinabi ng mama niya na pinapayagan na siyang sumama at doon matulog sa akin pansamantala. Pinaalalahanan siyang dapat ay huwag magpasaway.

Habang naglalakad kaming dalawa patungo sa aking flat, dama ko ang saya niya habang hawak-hawak niya pa ang aking kamay, palundag-lundag na naglalakad, ang malaking knapsack na dala-dala ay nakasabit sa kanyang likuran. Sa tingin ko ay pinaghandaan talaga niya iyon. Sa tantiya ko ay nasa loob ng knapsack na niyon ang kanyang mga damit.

“Ako na lang nga ang magdala niyang knapsack mo!” sambit ko. Syempre, nakakaawa naman ding tingnan ang isang batang karga-karga sa kanyang likuran ang napakalaking knapsack.

“Salamat…” ang sagot niyang nakangiti. Parang kinilig siyang hindi ko mawari.

Alas 7 ng gabi. Nasa loob na kami ng flat ko. Naghanda ako ng makakain sa kusina. At habang nagluluto, panay naman an puna niya sa mga ginagawa ko, “Hindi naman ganyan ang pagluto niyan eh. Unahin mo ito, at pagkatapos ay iyang mga sibuyas, kamatis… konti lang ang asin na ilagay mo. Andami naman noong inilagay mo ah!”

Na siya naman ikinaiirita ko. “Ikaw na lang kaya ang magluto dito?” ang bulyaw ko.

“Sige.. alis ka d’yan, ako na. Marunong naman talaga ako magluto e..” sambit niya. At pumuwesto siya sa harap ng lutuan. Ngunit dahil maliit lang, hindi niya basta-basta naaabot ang mga gamit at sangkap. “O ano… kaya mo? Anlakas ng loob mag presentang mgaluto, di naman kaya. Alis nga d’yan! Sinira mong diskarte ko eh.”

“Noong malaki pa ako, kaya ko yan…” sagot niya.

Na siyang ikinatatawa ko. “Baka ang ibig mong sabihin ay ‘kapag lumaki ka na ay kaya mo na iyan’…”

“Malaki naman talaga ako dati eh…”

“Ang gulo mong kausap! Kung malaki ka dati, bakit ka lumiit ng ganyan?”

“Dati iyon. Noong dalaga na ako!”

At tinawanan ko na lang ang mga sinabi niya. “O sige na nga, dalaga ka, at in love ka sa akin.”

“Weeee… Ikaw kaya ang in love sa akin!”

“Hoy bata. Hindi ako bakla, at hindi ako pedopilya ha? Ang bata-bata mo pa, andami mo nang kalokohan. Sini-seduce mo ako no?”

“Weeee… ikaw kaya d’yan.”

Hanggang sa kainan, ganyan pa rin ang usapan namin. Nag-aargumento, nag-uusap ngunit hindi magkasalubong ang aming mga isipan dahil ang linya niya ay napapako sa nakaraan samantalang ang isip ko ay napapako sa kasalukuyan. Hindi ko siya maintindihan sa kanyang mga pinagsasabi na kagaya ng, “Dati, ganito ako. Dati, dalaga ako. Dati, matangkad ako, maraming kaibigan… Dati, mahal na mahal mo ako. Dati, sinusubuan mo ako sa pagkain. Dati…” Hindi ko siya masakyan. Sa aking isip ay isa lamang siyang bata – at lalaking bata na maaaring gumagawa lang ng kuwento upang mapansin dahil naghahanap siya ng kalinga ng isang ama. Napag alaman ko kasing pumanaw ang kanyang amang Amerkiano noong baby pa lamang siya.

Mag aalas 9 na ng gabi. Sa sala, naupo ako sa harap ng aking study table upang magbasa ng mga ika-klase ko kinabukasan. Hinila niya palapit ang isang upuan at umupo doon. “Xander… sorry ha?” ang wika niya. Akala ko magsorry lang na pasaway siya, na inistorbo niya ako, na gumawa pa siya ng eksena at kalokohan…

“B-bakit ka nag sorry?”

“K-kasi, iyong bracelet na binili ko para sa iyo, nawala eh… Iyon ang dahilan kung bakit ako bumalik sa school noong araw na magpi-picnic sana tayo sa parola?”

Na siyang ikinaiirita ko na naman. “Nand’yan ka na naman e. Nag-iimbento ka na naman ng kuwento…” ang sagot ko, ang boses ay pinigilang huwag tumaas.

“Hindi naman ako ang-imbento ng kuwento eh. Ako nga si Jasmine, ano ka ba? Bakit ayaw mong maniwala?”

Napahinto ako sa aking ginawa, nilingon siya. “Alam mo, bata, una, Rovi ang pangalan mo, hindi Jasmine. Pangalawa, si Jasmine ko ay babae iyon at matangkad, mahaba ang buhok. Ikaw? Lalaki ka, bagamat mestiso nga lang, ngunit bata ka… Hindi ikaw si Jasmine, ok?”

“Hindi mo ba ako puwedeng mahalin?”

Napa-“Huh!” naman ako bigla at lumaki ang mga mata, tinitigan siya. “Hmmmmm…. Lalaki ka nga ngunit mestizo naman… baka pwedeng ma-try. Puwedeng pagtiyagaan. Ang kinis kaya ng kutis mo, at sarap kurutin ng pisngi mo kagaya nitoooooooo!!!!! Ummmmmm!!!!” at kinurot ko nga ng malakas ang pisngi ng bata dahil sa magkahalong pangigigil at inis sa kakulitan.

Napa-sigaw naman siya ng malakas na “Arayyyy!”

Natawa ako. Iyong feeling panalo ba na nakurot siya at nabara ko pa ang pangungulit at paggigiit niyang siya nga si Jasmine.

Ngunit ayaw pa rin niyang tumigil sa pangungulit. “E, di pwede mo na pala akong mahalin, kahit try lang?”

“Alam mo ang kulit mo talaga ano? Baka pwede sana… Kaso, bata ka eh??? Saan ka nakakita ng kapwa lalaking ang isa ay 23 at ang isa ay 8 yrs old na nagmamahalan? Gagawin mo pa akong baklang pedophile niyan? Atsaka, paano tayo magsex niyan? Gusto mo bang makulong ako dahil sa child abuse…?”

“Bakit? Hindi naman tayo nagsi sex dati ah!”

“Ang kulitttttttt!!!! Grrrrr!!!!! 23 years old na po ako. Hindi pwedeng walang sex kapag may ka-relasyon ako…”

“E di, mag sex tayo!” ang casual din niyang sagot.

“Arrrrrrrgggggghhhhhh!” Sigaw ko. “Gusto kong pumatay ng tao! Pigilan ninyo akooooo!!!”

Tawa nang tawa naman ang bata bagamat sa loob-loob ko ay gusto ko siyang sakalin.

Eksaktong alas 10 noong pumasok na kami sa kuwarto. Syempre, pang-isahan lang ang flat ko kaya iisa lang ang kwarto, at isa lang din ang kama. Hindi ko naman siya puwedeng patulugin sa sahig baka isipin ng mama niyang inaapi ko ang anak niya at syempre, ayaw ko ring matulog sa sahig. Kama ko yata iyon. Kaya tabi kaming dalawa sa higaan.

Tapos na akong mag half-bath at siya naman ang naghalf-bath. Noong makalabas na siya ng banyo, nakabihis na, nakapajama pa samantalang ako ay nakahiga na sa kama. Ewan, hindi ko rin talaga maisalarawan ang aking naramdaman sa sandaling iyon. Fisrt time kong may katabi sa pagtulog at isang makulit na bata pa namang nagpakilalang katipan kong matagal nang namatay…

“Weeeh! Naka boxer’s short ka lang?” sambit niya noong makitang nakatihaya ako sa kama lantad na lantad ang katawan.

“Oo naman. Bakit may reklamo ka?”

“Wala. Naalala ko lang kasi… may balat ka sa puwet, malaki, pormang peras sa kaliwang umbok!” sambit niya, sabay tawa.

Napa “Amppp!” naman ako. Wala naman kasing ibang taong nakaalam nito maliban na lang sa mga magulang ko at si… Jasmine. “Sinilipan mo ako no?! Malisyosong bata talaga to!!” ang bulyaw ko.

“Weeee! Ipinakita mo kaya iyan sa akin sa parola. Sabi mo nga ipinaglihi iyan sa peras. At kaya paborito mo ring prutas ang peras.”

At naturete na naman ako sa panibagong kaalaman niya tungkol sa akin. Naalala ko, iyan din ang mga sinabi ko kay Jasmine noong ipinakita ko ang balat na iyon sa aking puwet. Ngunit ayaw pa ring tanggapin ng isip ko na siya nga si Jasmine. “Siguro may nakapagsabi sa iyo tungkol sa lihim kong iyan no?”

“Weeh. Ipinakita mo nga sa akin! Atsaka, dati, payatot ka pa, ngayon anlaki na kaya ng muscles mo!”

“Matulog na nga tayo!” ang sambit ko na lang upang mahinto na siya sa kakasabi ng kung anu-ano. Parang may kakaibang takot din kasi akong baka may iba pa akong malalaman na hindi ko pa kayang tanggapin.

“Bakit may harang na unan ang gitna ng higaan?” tanong niya.

“Syempre… mahirap na. Baka gapangin mo pa ako, may pagkapilyo ka pa naman.” Totoo din naman; naghinala ako sa motibo ng bata lalo na noong casual niyang sinabi namag-sex kami. At pangalawa pa, ayaw ko rin ng malikot na katabi.

“Weeee! Ikaw ang pilyo!”

“Batok gusto mo?”

“Gagalit naman agad…”

“O sya… sigurado kang hindi ka umiihi sa higaan ha? Dahil inis na inis ako sa mga palaihing bata! At ayaw ko ng malikot!”

“Ano ka… baka ikaw ang umiihi! Napaihi ka kaya dati sa higaan, sinabi mo iyan sa akin.” sabay tawa ng malakas atsaka sumampa sa kama at humiga sa parteng nakalaan para sa kanya.

“Grrrrr!!!”

Mag-aalas dose na ng hatinggabi iyon noong hindi pa rin ako dalawain ng antok. Pabaling-baling sa kama. Ewan, siguro naninibago lang ako na may kasama sa pagtulog. Andami kong iniisip. Bumalik-balik sa aking utak si Jasmine at ang mga eksenang binanggit ni Rovi sa akin. Parang kailan lang. Parang kahapon lang iyong mga masasayang samahan namin, ang mga harutan ang mga biruan, habulan, kantyawan, tawanan, at ang pinakapaborito kong ginagawa namin ay ang umakyat sa parola at sa itaas noon, sabay naming pagmasdan ang maaliwalas na paglubog ng araw sa ilalim ng dagat habang ang mapupulang ulap sa ibabaw nito ay mistulang nagsilbing higanteng blanket na tumatakip sa buong paligid. At syempre, hawak-kamay kami o kaya’y nakalingkis ang mga bisig namin sa isa’t isa habang unti-unting nawawala sa aming mga paningin ang haring araw. At kapag tuluyan nang dumilim, yayakapin ko na siya at idadampi ang aking mga labi sa mga labi niya…

Napakarami naming mga matatamis na al-ala sa parolang iyon. May isang beses pa nga, ipininta pa niya ang paglubog ng araw. Ilang beses din kaming nagsumpaan sa parola, habang palubog ang araw. Sabi ko pa nga sa kanya, “Parang hindi yata maganda kapag nagsumpaan tayo sa palubog na araw?” Kasi di ba… ang symbolism ay palubog ding relasyon? Ngunit sinagot niya ito ng, “Hindi naman talaga ang ibig sabihin niyan ay katapusan eh. Kapag lumubog ang araw, siguradong babalik din ito. Dapat ganyan din tayo. Kasi, hindi lahat sa buhay ay may araw. May mga pagkakataon ding madilim. Ngunit ang importante, babalik at babalik pa rin ang sinag ng umaga upang magbigay sa atin ng pag-asa. Ganoon din ang buhay at pag-ibig. Maaaring mapalayo ako sa iyo sa ano mang kadahilanan. Ngunit pipilitin kong babalik at babalik pa rin para sa iyo…”

At naalimpungatn ko na lang na dumaloy ang aking mga luha. “Paano mo ako babalikan kung ganyang patay ka na???” ang bulong ko na lang sa sarili.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni, nakatihaya sa kama at ang isang braso ay ipinatong sa aking noo noong napansin kong nawala na pala ang harang sa pagitan namin ni Rovi. At ang sunod kong naalimpungatan ay ang pagdantay ng kanyang maliit na paa sa mismong umbok ng aking harapan samantalang ang kanyang maliit na bisig ay ipinatong sa aking dibdib. At pati ang mukha niya ay halos nakadikit na sa aking tenga.

Kahit naaasiwa at nayamot, may isang parte din sa utak ko na nag-udyok na hayaan na lang siya sa kanyang ginawa. At iyon ang ginawa ko. Hinayaan ang paa at kamay niyang nakadantay sa katawan ko.

Pinakiramdaman ko ang bawat galaw niya. Ewan kung nagkunwari lang siyang tulog. Dedma kaming pareho. Parang may unti-unting kung anong excitement ang gumapang sa aking katauhan. Lumakas ang kabog ng aking dibdib hanggang sa naramdaman ko na lang ang unti-unting pagtigas ng aking pagkalalaki. At bagamat naka-aircon ang kuwarto ko, ramdam kong parang nabalot ng pawis ang aking katawan.

Nilingon ko si Rovi, na nakatagilid.

Ngunit lalo pa akong naturete noong bigla niyang inangat ang nakapatong niyang kamay sa aking dibdib at inilipat iyon sa aking ulo, hinawakan ito sabay dampi ng kanyang mga labi sa aking mga labi.

Gising siya at hinahalikan ako!!!

(Itutuloy)