To all Break Shot Readers

Haha...sorry sa title ko. Hindi naman sa ganun kadami yung nagbabasa pero kakainin ko na yung title...

I would like to inform everyone na may official fan page po ang MSOB sa facebook. Here's the link po:

http://www.facebook.com/msob.fanpage

Please like!

With regards po sa fanpage, ako po ay Admin jan. Jan din po sa notes nian ako unang nagpopost ng updates ng Break Shot. 

Heto po ang notes ng fan page:    http://www.facebook.com/msob.fanpage/notes

Please leave comments on the story po. I would like to hear what you think about it. Share your opinions too. !

At sa interesado makipagkaibigan saakin, heto po ang facebook ko: http://www.facebook.com/andrey.orcales

Thank you so much for supporting my first ever - and maybe last - story!!! I love you all po! The best kayong lahat!!!! 

Break Shot Chapter 7 (Admin Andrey's Story)

Dahil sa pagtatapat ko kay Kuya Liam patungkol sa aking pagkatao, lalo kaming naging close sa isa't-isa. Hindi man lang siya nagpakita ng kahit anong sign ng pagbabago ng pakikitungo saakin gaya ng aking inaasahan. Sa katunayan, nang ipagtapat ko iyon sakanya'y mas lalong naging maauruga siya saakin. Mas caring na siya, mas protective. Ewan ko rin kung bakit. Siguro seryoso din talaga siya sa sinabi niyang tutulungan niya akong malimot ang una kong kasawian.

Isang araw, habang kumakain kami ng buko sa kubo namin, may kaunting laman ng buko na nakadikit sa may ibaba ng labi ko. Siyempre, nang makita niya ito, walang pasabing nilapit niya ang mukha niya. Kinabahan ako, namula't lahat lahat dahil baka, alam niyo na. Pero, siyempre inalis niya lang yung laman ng buko gamit yung kamay. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa doon. Hindi sa nabitin ako ha, ngunit napapadalas na kasi ang mga ganoong instances. Yung parang inaakit niya ako dahil alam niyang kahit anong oras pwede akong bumigay. Kaya tumigil ako sa pagkain.

"oh. Anong problema tol?" Tanong niya ng makita na hindi na ako kumain. "Hindi ba masarap yung buko mo?"


"Kuya...bakit feeling ko tini-take advantage mo yung fact na alam mong bisexual ako?" Seryosong tanong ko na may tono ng pagka-inis.


"H-hindi ah. Ba't ko naman gagawin yun, kaw talaga."


"Kuya pwede wag mo na uulitin yun?"


"Yung alin?"


"Yung ginawa mo kanina. Ayokong ganun. Baka ma-misunderstand ko eh kung saan pa ako makarating." Ang sabi ko sabay tingin sa malayo. Natatakot na akong mag-isip ng anu-ano o magbigay ng malisya sa mga kilos ng iba dahil sa experience ko kay Matthew. Ayoko nang mag-isip na may gusto saakin ang isang tao dahil lamang nagpapakita ito ng kabaitan saakin.


"Sorry na. Pero hindi ko mapapangako na hindi ko na iyon mauulit . haha." Tumawa siya ng kaunti pero nang makitang hindi ako natutuwa, lumapit na lang siya saakin at hinawakan ang kamay ko.


"Sige nga...sabihin mo nga sakin kung bakit ayaw mo?"


"Dahil nga pakiramdam ko ginagawa mo yun porke't alam mong may chance na...na...bumigay ako. Tsaka, straight ka diba, at hindi naman ako babae para gawan mo ng ganun. Kahit sino ba ganun ginagawa mo? Pag may dumi sa lips kamay mo mismo ang gagamitin mong pang-alis? Tapos lalapit ka muna ng bonggang bongga? Diba dapat sabihin mo na lang na may dumi sila sa mukha?"


"Hmmmm....O baka naman takot ka lang na mahulog sakin?" Ngumiti siya ng isang pilyong ngiti at saka tinitigan ang mata ko. Pinalo ko siya sa braso at sinimangutan. Kinuha ko yung mga pinag kainan ng niyog at lumabas ng kubo para itapon.


"Ewan ko sayo Kuya, puro ka biro. Basta ayoko ng ganun, ha?" Ang sabi ko na lang noong medyo malayo na ako.


Ang totoo'y natatakot talaga akong mahulog kay Kuya Liam. Napakabait niya at halos magkapatid na ang turingan namin. Ayokong masayang ang turingang iyon dahil lamang saaking kapalaluhan.


Nang bumalik ako sa aming bahay kubo, nakahiga si Kuya Liam sa maliit na kwarto at nakapikit ang mga mata. Ang kanyang mga kamay ay hinigaan niya ng kanyang ulo. Hindi ko naman maiwasang i-admire uli ang katawan ni Kuya. Hipit na hipit yung damit niya lalo sa may braso dahil sa laki ng biceps. Nakadagdag din ang tanned complexion niya sa appeal. Hunk na hunk ang dating. Pwede nang pang cover ng Magazine. Ansabe ni Aljur?


Nasa ganoon akong pagmuni-muni ng bigla siyang magsalita.


“Yung Matthew... Is he that great?” Tanong niya habang nanatiling nakapikit ang mata. Hindi ko alam na nahalata niya pala ang pagpasok ko.


“He’s perfect. Well, almost. Lahat na yata ng katangian na dapat mong hangaan sa isang tao ay na sakanya na. Matalino, mabait, masayahin, masipag, magaling sa sports, humble, gwapo, matipuno ang katawan…”


“Mas matipuno ang katawan ko.” Singit niya. Napatawa naman ako.


“Bakit, hindi ka naniniwala?” Dumilat siya at tumayo. Hinubad niya ang kanyang suot na T-shirt, revealing his complete package, 6 pack abs. Napalunok ako. Ang ganda talaga ng katawan ni Kuya. Malapad din ang dibdib niya kaya proportion sa kanyang abs. Umikot siya at pinakita ang kanyang likod. Napaka-mascular nito.


“Oh ano? Convinced ka na? Sabi nga ng mga babae sa barangay natin I’m irressistable. Patay na patay sila saakin.” Ang sabi niya na ngumit ng pilyo. Sinubukan ko siyang i-challenge.


“Hmm..nice body kuya…pero…talagang mas prefer ko yung katawan ni Matthew.” Nagpa-taray effect uli ako at nagkunwaring nawalan ng interes at tumalikod para tahakin ang pinto. He quickly grabbed my wrist and gently pushed me on the wall. I was so shocked that time for two reasons. Nagulat ako dahil sa magugulatin ako, at nagulat ako dahil pinagitan niya ang ulo ko sa dalawang niyang braso. Dagdagan pang nakahubad pa rin siya.


“K-kuya…” 100 things came running in my mind that time. 75 ay malalaswa at 25 ay nagiisip ng paraan para makaiwas sa possibleng mangyari.


“Gusto kong bawiin mo yung sinabi mo…” Medyo dangerous yung boses niya kaya napalunok ako.


“Kuya naman eh. Di ba kasasabi ko pa lang na ayoko ng mga ganito?” Though sa isang banda ng isip ko parang gusto kong sabihin “do what you want”


“Bawiin mo muna. Hahalikan kita pag hindi mo yun binawi.”


Go kuya, go!!!


“O sige…Ikaw na ang may magandang katawan. Ikaw na!” Ang sabi ko.


Ngunit mukhang hindi siya satisfied sa sagot ko kaya mas nilapit niya pa yung mukha niya.


“Joke lang kuya. Ikaw naman talaga ang may magandang katawan eh. Walang wala si Matthew sa katawan mo. Pang artista pa nga ang saiyo eh.”


Yumuko naman siya at tumawa. Inalis niya yung kamay niya at umiling-iling.


“hayyy andrey, ang sarap mo talaga lokohin.” Kinuha niya ang t-shirt niya at isinuot ito habang hindi maalis ang ngiti.


Umiling-iling ako bago fully nakarecover sa mga nangyari. Tsk tsk. One word sana baka naranasan ko nang mahalikan ng juicy lips ni kuya liam. Its amazing how big changes would have taken place with the words we chose to say.


Dali ko namang tinahak ang pinto...Ngunit bago lumabas, nilingon ko muna si Kuya Liam.


"Kaya pala you're known for being irrisistable." Sabi ko. Tumingin rin siya sakin.


"Hay salamat. Now alam mo na ang charm ko?" He quickly smiled, flashing those cute dimples.


"Anung charm? Eh sa lakas mo sino makakaressist sayo?! Bleehh!!" Nilabas ko ang dila at ska tumawa sabay takbo paalis.


"Hoy, teka!"

.................................................


Nasabi ko ba kung anong petsa na? Hindi? Well, June na po at malapit na ang pasukan. Hindi ako sumama kay mama noong enrollment dahil ayaw ko makita sina Ella at Matthew. Bagkus, i spent time na lang with Kuya Liam. That day was a special day dahil nagplano kami maghiking sa Mt. Masaraga. Ang barangay kasi namin ay napapagitnaan ng dalawang malaking bundok; and mt. mayon na isang active volcano at ang mt. masaraga na hindi.


Maaga ako nagising...siguro 3:00 at inayos ko na lahat ng kakailanganin ko. Tubig, pagkain, biskwit, mga snacks, ilang prutas, extrang damit, etc. Ang plano namin ay doon magpalipas ng gabi para makita ang sunrise. Siyempre excited naman ako sa experience. Kakaibang tanawin for sure ang mga naghihintay saamin doon. Pero excited din ako sa maaring mangyari kapag kumagat na ang dilim. ^_^ hihihi. Siyempre, matutulog ako sa tent sa isang bundok, kakaiba yun diba?


Kahapon pa lamang ay nagpa-alam na si Kuya Liam kina mama sa lakad namin sa araw na iyon. Alam na nilang hanggang umaga kami doon kaya everything's settled. At nangako naman si Kuya sa kanila na aalagaan ako.



Alas sinko noon nang sinimulan na namin ang paglalakbay. It was indeed an unforgettable experience. Idagdag pa ang katotohanang kasama ko ang isang taong naging espesyal na din saakin.


Napakaganda talaga ng view lalo na noong medyo nakaka-akyat na kami. Hindi naman namin goal na maabot yung pinakatuktok dahil baka abuting ng limang araw. Basta doon lang sa mataas. Naka-ilang tigil din kami para magpahinga. At iyon na nga, breathtaking talaga ang mga tanawin. Mistulang naging isang bahagi na lamang ng puzzle ang barangay namin, at mula doon sa itaas ay kitang kita namin ang mga karatig na barangay,mga taniman ng palay, yung kulay gold na taniman na mais, at yung mga maliliit na sasakyan na parang laruan lang. Super ganda lalo na't nakita namin iyon noong papalubog na ang araw dahil hapon na. Nakakita kami ng clearing at nagdesisyon na doon na lang mag-camp. At noong madilim na, si-net up yung tent namin. Dalawang maliit na camping tent (yung parang pagong) ang aming dala. At matapos noon ay nag-ipon kami ng mga tuyong sanga ng kahoy para gumawa ng apoy. Soobrang lamig talaga doon sa itaas. Naglagay din kami ng dalawang log para upuan.


7:00 pa lang siguro yun ngunit nakaramdam na kami ng gutom. Kinain na namin yung iba sa daan at enough na rin yung natira para ngayong gabi. Habang kumakain, nagkwentuhan kami ni Kuya. (Actually, maghapon na kaming nagku-kwentuhan ngunit ngayon lang yung...serious talk, ika nga.)


"Pano yan, malapit na kayo magpasukan." Ang sabi niya habang kumakain kami ng baon naming kanin tsaka adobong karne.


"Oo nga eh." Ang tanging nasagot ko. Nalulungkot ako dahil it means 2 things i don't want to happen: 1. minsan na lang kami ni Kuya Liam magkikita, at 2. makikita ko na naman si Matthew.


"Mag-ayos ka na tol ah. Wag ka nang tamarin mag-aral. Remember may goal ka at may pinangako ka sa Matthew na yun."


"Opo!" Sarcastic kong sagot. "Ngayon ngang medyo humupa na ang galit ko, i realized im such a fool para i-challenge si Matthew ng ganoon. It will be such a big responsibility saakin. Pero hindi naman ako umaatras. Medyo conscious lang ako sa katakut-takot na pag-aaral na gagawin ko. Kailangan ko pang talunin siya sa mga contest. Hayyy" Ang sabi ko habang nakatingin sa nagniningas na apoy.


"Ang lesson jan, don't make life-changing decisions during moments of emotional frenzy." Ang sabi niya. Napatingin naman ako sakanya.


"Kuya, it had been bothering me noon pa ha, nahahalata ko ang galing mo mag-English. Kung mag-aaral ka ba ngayong taon anong year ka na?" Tanong ko sabay subo.


"Haha. Hindi mo naitatanong, lagi din ako best in english noon nag-aaral ako." Ang sabi niya. Ngumit uli siya. Kahit sa dilim nakikita ko pa rin yung dimples niya.


"Talaga? Anung year ka na nga?" Inulit ko yung tanong na hindi niya sinagot.


"4th year. Kung mag-eenroll me this year 4th year na ako." Ang sabi niya.


"WHAT!?!!!?!! 4th year ka din!" Nagliwanag naman ang mata ko sa gulat at saya. "Kuya, please go to school na para magkaklase tayo!!!"


"Hmm..that's a little impossible sa ngayon. Pero malay mo." Ang sabi niya naman sabay tingin din sa apoy.


"Ayaw mo yata na makaklase ako eh." Naisip ko kasi what a great thing kung kasama ko sa school si Kuya Liam. Hindi na ako masyado malulungkot at baka tuluyan nang ma-transfer ang nararamdaman ko para kay Matthew sakanya.


"Gusto ko din mag-aral pero, feeling ko ang tanda ko na para jan. Oo, dalawang taon lang ako matanda sa mga karaniwang 4th year, pero, siyempre kahit papano, mawawala din ako."


"Hindi kuya! Promise, mababait ang mga kaklase ko! Tsaka hindi naman kita pababayaan eh. Lagi tayo magkasama." Halos lumuhod na ako na sa pakiusap sakanya.


"Wala ka na ba talagang balak na ibalik yung pagkakaibigan niyo ng best friend mo? Magtatanong iyon kung bakit bigla mo siyang iiwan sa ere." Ang sabi niya. Kahit alam kong nilalayo niya ang original topic, nalungkot ako doon sa sinabi niya. Ayoko din i-ignore si Ella ngunit ano pang magagawa ko kung every minute na kasama ko siya lagi ako nagpapanggap. Kung sabagay, sinimulan ko ang laban sa pagpapanggap. I pretended na kaya kong tanggapin na siya ang mahal ni Matt at magiging happy ako para sakanila. Pero siguro naman i've done enough na. Sila na nga ngayon eh. Tapos ko na din yung role ko. At saka, kung sa every minute na kasama ko siya ay nasasaktan ako, saan na lang ako lulugar? I've been pretentious long enough. I've worn too many masks...at sa dami ng nasuot ko, hindi ko na alam kung sino pa ba doon ang totoong ako. May karapatan naman siguro na mag-demand ako ng break time sa bestfriend ko...


"Hindi na siguro. Kakausapin ko na lang siya at gagawa ng kwento. Basta kuya hindi ko na kaya pang makipag-plastikan pa sakanya. Yung kagustuhan kong maging masaya siya with someone, sincere ako doon. At ngayong nakamit niya na iyon, i don't find any reason para magtagal pa ang pagkakaibigan namin gayong nasasaktan ako ng hindi niya nalalaman."


Tumango lang si Kuya Liam.


"Eh yung Matthew. Maliban sa goal mong talunin siya...Sigurado ka bang kapag kinausap ka niya at pinakiusapang wag na ituloy ang laban mo, hindi ka biglang bibigay? Sigurado ka bang hindi mo na siya mahal?" Ang tanong niya. Natagalan ako sa tanong niya. Yung una, sigurado ako na hindi ko gagawin iyon. Ngunit yung pangalawa, hindi ako sigurado.


"Hindi na kuya. I actually despise him pa nga. Alam ko wala naman siyang ginawang masama directly saakin maliban sa mga pinagsasabi niyang sumugat sa puso at matagal na maghihilom, ngunit sa mga paghihirap ko, i realized holding on to something which is not there is of no worth at all. Para lang akong nagwawalis habang nakabukas yung electric fan. Sayang lang lahat ng gagawin kong effort."


Muling tumango si Kuya. This time, bago siya nagsalita ay tumingin siya saakin.


"Eh ako. Pano ako?"


Napa "huh" naman ako sa sinabi niyang iyon. Ngumiti siya bago nagpatuloy.


"Alam kong magiging super busy ka na kapag nagsimula na ang school days. At dahil doon, alam kong wala ka na ring time para gawin yung mga ginagawa natin. At wala akong angal doon. I want you to succeed in your goal. Pero, i want you to know na...na...it would be hard for me to let you go like this. I mean, you are still very vulnerable. Alam kong natatakot ka na kapag nakita mo si Matthew, the old feelings would come rushing back. The feelings you have for Matthew is so deeply rooted, that's why you were able to endure so much pain." He came nearer, and then crouched in front of me. Kinuha niya ang kamay kong nilagay ko sa bulsa ng jacket at hinawakan iyon. "And what saddens me is the fact na nangako ako na po-protektahan kita. Akala mo siguro nakalimutan ko na ang pangakong iyon, but that promise came from my heart, Andrey. I want to protect you. But how can i protect you if i let you face the rough roads alone?"


Naiintindihan ko ang lahat ng sinabi niya, but they came as fragments in my mind. Parang mga parts lang na kapag binuo, makukuha mo yung meaning. Pero hindi pa rin buo lahat ng part kaya hindi na lang ako nagsalita. Ngunit may nabubuo ng idea sa isip ko.


"What I'm trying to say is...pano ba 'to...Gusto ko lang na..." Ang lakas naman ng tibok ng puso ko. Kinakabahan ako sa sasabihin niya. Tama kaya yung hinala ko? Kaya hindi niya masabi? Kaya inunahan ko na lang siya. Again, copying yung boldness at recklessness ni Matthew para walang ligoy


"Mahal mo ko? Gusto mo kong protektahan kasi mahal mo ko?" Ang sabi ko. Hinintay ko siya tumawa but his expression was a mixture of shock and shyness.


"Tama yung hula ko, kuya?" Tanong ko na may pilyong ngiti. Inisip ko kasi na nagulat siya kasi malayo yung hula ko sa sasabihin niya. Kaya kumaway kaway na lang ako "Ay, hindi kuya, joke lang yun...haha. ba't ko ba naman sinabi iyon. haha...IMPOSSIB----"


So alam niyo na kung bakit hindi ko na natapos yung word na impossible? Oo, tama kayo, he kissed me. In the most sweeeetest way. He gently held my face with both hands and kissed me. Shock talaga to the bones ang lolo niyo. Pero ninamnam ko naman ang moment by closing my eyes. His kiss was so gentle...so sweet...And na-feel ko namang galing sa puso niya yung halik dahil hindi niya ginamit yung dila niya. Siguro mga isang minuto kaming ganoon. And the moment na tumigil siya sa paghalik sakin, he looked intently into my eyes.


"Bata ka pa lang Andrey, i know i care so much about you na. Hindi ko alam kung nahalata mo iyon pero kapag pumunpunta ako sa bahay ninyo ikaw ang hinahanap ko. Pero noong nalaman kong nagka-girlfriend ka na, i immediately stopped myself dahil alam kong impossible. I was having a taste of hell myself dahil habang lumalaki ka, my feelings also grow. And the moment i saw you that one morning when you were asleep alone, i immidiately knew i love you. Pero dahil i want to treasure our friendship, lagi ko pinipigilan ang sarili ko. Hindi mo alam kung ilang beses ko na kinuyom ang nararamdaman ko lalo na kapag tayong dalawa lang sa kubo. Gusto ko na samantalahin ang pagkakataon, pero ayoko din sirain ang tiwala mo saakin. At noong inamin mong bi ka, naglulundag ang puso ko noon kahit nagalit din ako sa taong nanakit saiyo ng ganoon."


Pinunas niya ang luha sa mata ko na kahit ako ay hindi alam na lumuluha na pala. Ganoon din ang ginawa ko sakanya dahil umiiyak din siya. Tapos maya-maya medyo tumawa ako.


"Si Kuya naman eh. I love you lang ang sasabihin, pinahaba pa." Niyakap niya ako at niyakap ko rin siya. Kay sarap ng pakiramdam na may isang taong nagmamahal pala saiyo. Nasasaktan kapag nasasaktan ka, masaya kapag masaya ka.


Ngunit...


"Ako Andrey, mahal mo rin ba ako?" Hindi ako agad nakasagot sa sinabi niya. Ang totoo'y hindi ko pa alam. Pina-process ba ng mind ko ang mga sinabi niya. And part of me, hindi pa rin makapaniwala. Iniisip ko pa nga na prank ito. But his tears proved his genuity.


Hindi ko pa talaga alam noon ang nararamdaman ko. Mahal ko pa rin si Matthew. Siya, at siya pa rin ang tinitibok nito. Ngunit may lugar din doon si Kuya Liam bilang taong tumulong saakin during the times na kailangan ko ng kaibigan. Alam ko rin na, kung hindi ko lang sana pinigilan ang sarili ko, kundi hindi lang sana ako natatakot na maulit ang nangyari saamin ni Matthew, baka tuluyan na akong nahulog sakanya. Pero ewan ko rin. Ayan na si Aljur sa harapan ko oh, nagtatapat na...nagpapaka-corny na pero parang hesitant akong sunggaban siya. Physically oo, deal na deal ako dun. Pero yung long term, yung emotional attachment, hindi ko pa masyado feel.


Ayoko din naman masaktan si Kuya Liam kung sasabihin ko ang totoo sakanya. Pero ayoko din naman siyang masaktan kapag nagsinungaling ako't umasa siya.


"Andrey?" tanong niya saakin noong matagal na hindi ako sumasagot.


"Kuya...ikaw mismo nagsabi saakin na deeply rooted ang pagmamahal ko kay Matthew. At mahirap talagang basta siya kalimutan. Mahal din kita kuya...pero, ang puso ko...hindi pa rin tuluyang naghihilom sa sakit na dinanas kay Matthew. Kuya sorry pero, hindi pa kita masasagot ngayon." Ang tanging nasagot ko na lamang. Hindi naman natinag si Kuya Liam. Parang iyon na din ang ini-expect niyang sagot ko.


"Naiintindihan kita Andrey. Pero wag mo isara ang puso mo para saakin. Papaibigin kita Andrey. Liligawan kita. Sisiguraduhin kong mamahalin mo ako." Ang sabi niya sabay ngiti. Kinilig naman ako doon, choss!


Kaya niyakap ko na lamang siya. Napakasaya ko ng mga oras na iyon dahil nalaman kong pwede pala akong mahalin ng tulad ni Kuya Liam.


"Tara. Matulog na tayo." Ang sabi ko. Napatingin siya sakin sabay pilyong ngiti. "Oy...pareho tayong may tent ah..haahah." Nagtawanan kami.


"Tabi tayo Andrey!" Sigaw niya bago pumasok ng sariling tent. Natatawa akong parang kinikilig. Sa paraang sinabi niya kasi iyon parang nagpipigil siya kaya pumasok agad sa tent.


Sooobrang lamig. Dalawang kumot na gamit ko, nakajacket pa pero nilalamig pa rin. Napa-isip tuloy ako. Napakawarm siguro ng katawan ni Kuya Liam. Parang part of me, gustong pumunta sa tent niya at magpakalaya, pero my heart don't want to.....yet...Alam kong hindi magtatagal mahuhulog din ito kay Kuya Liam. Hinipan ko ang kamay ko at kinusot-kusot. Suddenly, bumukas ang zipper ng tent at nagmamadaling pumasok si Kuya Liam. Napabalikwas naman ako.


"Wag kang magreklamo kasi isang kumot lang pinadala sakin ni mama mo...Andaya." Tuloy tuloy naman siya sa pagtabi saakin at saka nilapag din yung kumot niyang dala. "woooh...better."


Noong maka-adjust na ang isipan ko, nahiga na rin ako. Sobrang lapit namin sa isa't-sa . At ang idea na kaming dalawa lang sa loob ng tent, at na sa taas pa kami ng bundok na walang katao-katao, ay naghatid sa katawan ko ng kakaibang kiliti. Pero lumalaban ang puso ko, nagagalit sa gusto ng isip ko na....i. Nilingon ko si Kuya ngunit nakapikit na siya. Tumalikod na lang ako at pumikit na rin. Mabuti naman dinala na ni kuya yung kumot niya dito at nandon siya...mas warm na kasi. Maya-maya, umikot siya saakin at niyakap akong nakatalikod. Pinulupot niya din yung paa niya sa paa ko.


Napa"mmfff" naman ako ngunit sa lakas niya ay wala naman akong nagawa. Parang may nagsasabi sa loob ko"sige kuya, rape na lang para ikaw lang ang maguilty"


Pero wala na siyang ginawang iba kundi ang yakapin ako. Ang gulo ng nararamdaman ko noon. May parte saakin na gustong may mangyari pero my heart is not feeling like that. Ang sabi ng puso ko ay maging loyal ako kay matthew dahil siya ang laman nito. Pakiramdam ko nga kahit im simpy sleeping in the same tent with Kuya Liam, grabe umandar ang konsensya ko. Parang yung feeling na nakokonsensya ka dahil alam mong you're cheating. Pero wouldn't that be unfair? Samantalang si Matthew napakabilis na nagkaroon ng Ella ng hindi nakokonsensya, ako, tatabi lang sa taong nagmamahal saakin, grabe ang nararamdamang guilt.


Maya-maya inangat niya ang ulo niya at nilapit sa tenga ko.


"If i kiss you right now, magagalit ka ba?" He said na parang nang-aakit pa ang tono. Nararamdaman ko ding dinadampi-dampi niya yung lips niya sa tenga at pisngi ko. Natagalan ako sa pagsagot, hindi dahil sa ini-enjoy ko yung padampi-dampi niyang halik, kundi dahil nakikita ko ang mukha ni Matthew. Andito na naman yung feeling na isang word lang ang isagot ko, napakalaking pagbabago na ang magaganap.


Hindi ko na nagawang sumagot at tumango na lang ako. Nang makita niya iyon ay hinalikan niya na lang ako sa braso at niyakap uli ako. We cuddled at each other like lonely kittens. Hindi ko alam ang umaandar sa utak niya. Pero ako, the fact that my heart wants to stay loyal to Matthew is killing me.


And I hate myself for that.

Beautiful Liar Part 6

by: Emirp

~♥~

Si Uncle pala iyon. Ganyan Yan!. Sa tuwing dumarating siya galing trabaho, lagi niya kong kinikiliti. Palibhasa puro lalaki ang anak niya. Kaya ako minsan ang nilalambing.

Pero hindi ako ganun ka feminine. Lalaki pa din ako manamit. Basta. Hindi ako pa girl.

Nung kakain na ko ng hapunan. Nakita ko wala ng tinidor. (hirap kaya akong kumain ng walang tinidor). Sumandok na ko ng kanin. Pumunta na ko sa lamesa. Kumakain na din si Mark. Nakita ko may tinidor na nakalagay sa pwesto ko. Kaya ayun kinuha ko. At medyo napangiti ako. Kasi si Mark lang naman ang naglagay nun. Kasi busy si Anti sa mga time na iyon.

Pagkatapos kong kumain pinauwi na ako ni Anti.


Habang nasa daan ako, may batang kumalabit sa akin. Iyong bata kanina. May inabot naman na sulat.
''pwde kba na pumonta sa 'blank' ngayon, magpapakelala na ko''

Nagmadali lang akong umuwi sa bahay. Naghilamos lang ako tapos nag sumbrero bago umalis.

Mama: oh sana ka na naman pupunta?

Prime: maglalande!

Mama: kakauwi mo pa lang aalis ka na naman, baka... (hindi ko na siya pinatapos)

Prime: leche! bye Mama, bye Nay (ganyan Yan!)

Excited ako na kinakabahan. Habang naglalakad ako, may nadaanan akong ilang babae. Nakakairita kasi halata ko na pa cute sila. Kung tutuusin kasi kung aayos ako magiging lalake naman ako eh. Katulad ngayon naka sumbrero ako at straight mag lakad. Kaya hindi na halata.

Dumating na ko doon sa may Park. Wala namang tao kaya naupo muna ako dun sa may duyan. Ang tagal kaya nilakasan ko na ang pag duduyan. As in, feeling ko lumilipad na ko. Medyo nahilo na ko kaya hininto ko na. Na duduwal duwal pa ko ng biglang may nagsalita sa likod.

??: ang lakas mo kasing mag duyan ayan tuloy baka masuka ka pa dyan.

Prime: ha? (kinakabahan ako na excited)

??: kanina pa ko dito, hindi mo siguro ako napansin, lalapit na sana ko kaya lang baka tamaan ako ng duyan. haha (nakakakilig siya mag salita)

Prime: ay sorry (nahihiya ko pa ding salita)

??: masarap ba?

Prime: ha? alin?

??: yung kiss

Prime: (shocks! sigaw ko sa isip ko, bakit iyon agad yung tinanong niya? kaya hindi ako sumagot)

??: P.Preym? (hindi nya alam bigkasin ang praym!)

Prime: bakit? (tumingin ako ng maayos sa kanya, at dun ko nalaman na may itsura siya)

??: ako nga pala si John (yes! nagpakilala na siya)

Prime: Ah okay (nahihiya pa din ako)

John: natatanggap mo ba yung mga sulat ko?

Sa tingin mo ba pupunta ko dito kung hindi ko nabasa ang sulat mo? (oh my, biglang nag taray. Ganyan yan!)

oo nga noh? (napakamot sa ulo) pwede ba kitang maging kaibigan?

Oo naman.

Salamat Preym (ngiti pa siya oh)

PRAYM ang basa, ang spelling naman. P.R.I.M.E (mas mabuti ng alam niya)

ay sorry... Praym.

Okay (ngumiti ako ng patago)

John: Praym, pwede dun tayo?

Prime: saan?

John: dun oh. (sabay turo)

Prime: sure ka?

John: oo Prime (todo smile ang bakulaw)

Tumayo kami mula sa duyan, natuwa ako kasi siya pa ang nag yaya. E gusto ko talagang ma experience yun e. Hanggang sa makarating na kami doon sa SeeSaw (tama ba ang spelling ng siso basta yung palaruan din)

Prime: ouch!

John: ay sorry Prime, sorry.

Prime: sige okay lang, binigla mo kasi e. (mas matangkad at mas malaman kasi siya sa akin kaya pag ka upo niya biglang tumaas yung sa parte ko kaya ayun tumalbog ako)

John: ayan okay na ba?

Prime: oo kuya. magpagaan ka na lang para maitaas din kita.

John: oh sige yun lang pala e.

(bigla siyang tumaas at nasaldak naman ako)

Prime: araaay.. uhu uhu (basta tunog ng nasaktan)

Dali dali siyang bumaba at lumapit sakin kaya naisipan kong, lokohin siya.

John: uy sorry sorry, nasaktan ka ba?

Prime: (bakulaw to, anu kaya sa tingin niya, nasaldak kaya ako, kaya ayun kunyari umiiyak ako)

John: hala Prime sorry talaga. (nag aalala na siya)

Dahan dahan kong inangat ang ulo ko, at pinunasan ang konting luha sabay sabing...

Prime: Joke Lang! (sabay hila ko sa magkabila niyang tenga, at tumakbo)

John: aray!

Hindi ko aasahan na hahabulin din niya ko. Kaya binilisan ko pa ang takbo ko. Ang bilis niyang tumakbo kaya nang malapit na niya akong abutan bigla akong nadapa.

Prime: aray, ang sakit. (totoo na to, nagkasugat ako)

John: ang kulit mo pala, ayan tuloy nag ka sugat ka. (nakakakilig nag aalala pa siya)

Prime: ikaw kasi e. (wala na akong masabi)

John: oo na ako na Prime, tara uwi na tayo baka hinahanap ka na.

Tatayo na sana ako pero ang sakit talaga ng tuhod ko. Alam niyo yung feeling na nabalatan yung magkabilang tuhod niyo. Tapos ang sakit. Para tuloy akong bata.

Prime: aray.

John: sakay ka na nga sa likod ko.

Prime: talaga? (weee!) sige.

John: sakay na.

Ang sarap ng pakiramdam, ngayon ko lang naranasan ang ganito. Kaya lang nahihiya ako kasi pareho kami lalaki. Nung malapit na kami sa bahay nagpababa na ko.

Prime: ui baba na ko.

John: sigurado ka?

Prime: nakakahiya kasi e.

John: ikinahihiya mo ba ko?

Prime: iisipin mo kaya yung iisipin ng mga tao.

John: papanindigan kita.

Prime: bakit buntis ba ko ha?

John: hindi, mabubuntis pa lang (pasaway!)

Prime: para kang ewan! (pero kinikilig at nag umpisa na ko maglakad)

John: alalayan na lang kita Prime.

Prime: bahala ka.

Buti na lang at gabi na kaya walang nakakita sa amin.

Prime: salamat kuya.

John: okay lang Prime, ilang taon ka na ba?

Prime: 16

John: ah kaya pala sweet ka kasi 16 ka. Ako 21 na.

Prime: anu yon sweet 16? daming alam ni kuya.

John: talaga, ako pa!

Prime: oo na. Bye kuya John.

John: bye Prime ko!
Prime: pasaway!

Ang kulit niya. Assuming. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa amin. Wala pa naman e. Biglang pumasok sa isip ko, ito na siguro ang breakthrough sa buhay pag ibig ko. Kaya masaya na naman akong natulog.

Nung pumunta ako sa tindahan nila Anti. Nag jogging pants ako para hindi na mahalata ang sugat ko.

Mamu: oh bakit ka umiika maglakad?

Mark: nadapa (pag singit niya)

Anti: nadapa ka?

Prime: hindi po, masakit lang po ang paa ko.

Mark: kaka seesaw?

Anti: bakit ba ikaw ang sumasagot Mak (Mark) ha?

Prime: pag gising ko lang po kasi masakit na. (kinabahan ako kasi parang may alam si Mark)

Anti: sigurado ha.

Nagsulat ulit ako sa diary ko. (kela anti ko kasi iniiwan yung diary ko, wala naman kasi silang interes dun). Biglang may bumili.

Bumibili: pagbiwan ako ng waki me kwiken.

Prime: ha?

Bumibili: waki me

Prime: sandali lang ha. (pumunta ko sa loob ng bahay) Anti may bumibili po.

Mamu: ano?

Prime: di ko po maintindihan e.

Mamu: (pumunta sa tindahan) ano yon?

Bumibili: waki me kwiken

Mamu: ah lucky me chicken.

(hindi ako sanay mag sulat ng ngongo e basta yun yung binili niya)

Prime: (pagkaalis nung ngongo) ah iyon po pala yung binili niya.

Mamu: (tumawa) ngongo kasi iyon.

Tawa na naman ako. Halos lahat na yata ng tao nakasalamuha ko na. Si Mamu naman nakakatuwa din minsan kaya minsan iba yung pronounce niya sa mga paninda.

Ang tawag niya sa Martys (iSmartys), Snitch na chocolate (Switch), Cuticle Remover (Kutikul remover), YKK (tatak ng zipper, ang basa niya WayKiKi), Wiggles (Wigols). Basta ganyan, hindi ko nalang pinapansin. Kasi bisaya sila e, kaya ganun.

??: Hayo

Prime: (pag tingin ko si kuya John natulala ako sandali mga 2seconds haha) o.oh?

John: pabili ng Mark (sigarilyo yun, nung una nagulat din ako may sigarilyo palang Mark)

Prime: naninigarilyo ka Kuya? (malungkot kong tanong sabay abot naman niya, ayoko kasi ng naninigarilyo)

John: bakit?

Prime: wala lang (nahalata niya siguro)

John: ay wag na pala Prime, stick-o na lang.

Prime: (bigla akong napangiti, maliit nga lang) bakit naman?

John: kasi ayaw mo yata e.

Prime: anu yon? sa akin ka lagi di dipende? mahirap yon dahil hindi lahat ng gusto ko magagawa mo kuya.

John: kakayanin ko.

Prime: pangatawanan mo.

Hindi na siya nakapag salita dahil biglang umentra si Anti.

Mamu: ang pogi naman ng manliligaw mo! (arte haha)

Prime: wala Anti nag tatanong lang po siya kung may tabacco kayong tinda.

Mamu: tabacco?

John: wala te sige alis na ko.

Maaga akong pinauwi ni Anti nung araw na iyon. Kaya naglakad lakad muna ko. Nang may narinig ako. At alam ko boses yun ni kuya John.

John: tol may yosi ka ba dyan?

Tol niya: heto oh madami pa!

Unti unti akong lumingon, kitang kita ko, huli sa akto nagsisindi siya ng sigarilyo. Alam ko nakita niya ko. Binilisan ko ang pag lalakad, sumama ang loob ko kasi wala siyang paninindigan.

John: Prime!

Prime: (binilisan ko ang lakad hanggang sa makarating sa Kapilya)

John: nagpa habol ka pa Prime. (hingal niyang sabi)

Prime: bakit sinabi ko ba sayong sundan mo ko?

John: magpapaliwanag ako.

Prime: para saan naman?

John: dito (sabay tapon ng sigarilyo)

Prime: hindi na kailangan kuya, ikaw yan, katawan mo yan, nasa sayo kung pano mo yan sisirain.

John: hindi na mauulit, promise.

Prime: bakit ka ba ganyan sakin Kuya? Kung tuusin wala naman tayong pakealam sa isat isa di ba?

John: ako may pakealam sayo Prime.

Prime: at bakit?

John: dahil gusto kita! (oh my!)

Prime: panindigan mo yan! (nawala ako sa sarili ko kaya iyan lang ang nasabi ko)

Hindi na siya sumagot at lumapit siya sakin at biglang nagtagpo ang aming mga labi.

Ramdam ko pag pagiging seryoso niya. Kung may pag mamahal mang kasama ay ramdam ko yon. Hanggang sa kumalas ako at katahimikan ang namayani.

John: mahal kita Prime (panimula niya)

Prime: hindi kita maintindihan kuya. bakit ako?

John: gusto kita, hindi ko alam pero ganito ako kabilis nahulog sa yo. Oo lalaki ka pero iba ka sa lahat.

Natahimik lang ako sa sinabi niya.

John: Prime?

Prime: oh?

John: mahal mo ba ko?

Prime: hindi ko alam, pero kinikilig ako sa yo kuya.

John: yun naman pala e, so tayo na?

Prime: sige tayo ka na dyan uwi na tayo. (pag iba ko ng usapan)

John: sagutin mo muna ko.

Prime: pag iisipan ko, kung ayaw mo pang umuwi, ako uuwi na bakulaw. (pang aasar ko)

Hindi ako makatakbo kaya naglakad lang ako. Kahit papano nawala ang galit ko kay Kuya. Natigil ako sa pagmumuni muni ng bigla siyang nagsalita, sumunod din pala siya.

John: iintayin ko ang sagot mo ha?


Itutuloy...

Break Shot Chapter 6 (Admin Andrey's Story)

A month had passed since the last the encounter i had with Matthew. I was left picking the pieces of our love story's wreckage. Somehow, the love I felt for him turned to hate. Yung mga sinabi niya ssaking masasakit ay talagang tumagos sa puso ko. Though I admit that, here in my heart, Matthew still has his place. And i doubt if he will leave soon. I'm afraid kapag nakita ko siya next school year, mahulog uli ako sakanya. I can't bear another year with the burden of unrequitted love...


Ngunit marahil ay nahabag din saakin ang kapalaran.

Nandoon ako sa paanan ng puno ng niyog with my back laid against the green grass. The day was beautiful. I came there extra early para maabutan ang unang pagpasok ng sunrays sa mga dahon ng mga puno sa lugar na iyon. The view was definitely heartwarming. The rays passed between the leaves, and moments later, i smelled the sweet, fresh fragrance of little raindrops being evaporated into the skies. I closed my eyes and felt the beauty of nature. And when i opened them, two curious eyes were staring at me. Napabalikwas ako sa pagkakahiga ng makita na may nakatingin saakin. But i can't clearly see his face because he was blocking the sun kaya nagcreate ito ng silhouette effect sa likod niya. Ang ganda sana picturan.


"Andrey? Bakit andito ka? Ang aga pa ah." Said a voice that i think i heard at some part of my memory.


"Manong, pwede po wag ka jan sa may araw? Hindi ko po makita ang mukha mo eh." Ang sabi ko, trying to paint out the edges of his face. Gumalaw din siya at tumabi saaking pagkakaupo. Just then i immediately recognize him. He is Liam, anak ng isa naming tagapangalaga ng mga lupain ni papa. Matanda siya saakin ng dalawang taon, kaya naman kapag pumupunta siya saamin to do an errand for my father, i always call him Kuya. Gwapo si Kuya Liam, matangkad, at tanned ang balat dahil sa araw. Siyempre nakadagdag ito sa appeal niya dahil ang ganda ng hubog katawan niya. Simula bata pa kasi ay nagtatrabaho na siya saamin, kaya nakita ko rin kung paano nagtransform ang isang patpating bata sa isang gwapong hunk. Habang nakaside siya saakin, tiningnan ko siya and studied his face. At dahil nga naka side view, highlighted yung matangos niyang ilong. Hindi naman ganoon ka-akit akit ang mata niya ng tulad kay Matthew (arrrghh,,,i miss looking at his eyes). But he has very appealing lips. Medyo manipis sa itaas at makapal naman sa baba. His lips never looks dry, laging healthy at juicy tingnan. Na-iinsecure nga ako minsan kasi kahit pinagmamalaki ko ang mga labi ko, mas ma-appeal sakanya. Mayroon din siyang dimple na bagay na bagay sakanya kapag ngumingiti.


"Kapag ganyan ka makatingin andrey, iisipin kong pinagnanasaan mo 'ko" Ang sabi niya kasabay ng pilyong ngiti. I looked away and cleared my throat. Pa-taray effect "Pero siyempre impossible yun, diba?" dugtong niya.


Hindi ah. Possible yun. hehe


"Kuya ano ginagawa mo dito? Ngayon lang kita nakita rito ah." Paglalayo ko sa topic.


"Ako dapat ang magtanong niyan, bata ka. Alas siyete pa lng ng umaga eh nakahiga ka dito ng mag-isa." Feeling ko gusto niya na ako batukan habang sinasabi niya iyon. Natakot naman ako na baka isumbong ako kina papa.


"Ah...kuya, wag mo na 'to ipaalam kina papa, please?" pakiusap ko sabay pacute.


Nag-isip muna siya.


"Hmm...depende. Sa dalawang kundisyon."


"Talaga? Ano po yun?"


"Una, sasabihin mo kung bakit ka nandito. Pangalawa, susundin mo lahaaat ng ipaguutos ko sa buong araw na ito. Payag ka?" Tanong niya sabay ngiti saakin.


"ok lang po..." Inosente kong sagot. Mapagkakatiwalaan naman si Kuya Liam. "Basta wag lang yung mga utos na tumalon ako sa bangin o kaya magpalunod sa ilog, ha." biro ko.


"Kapag pasaway ka, uutusan kitang kumain ng pritong palaka." Lumaki naman ang mata ko. Alam niya kasing ang pinaka-kinatatakutan kong hayop sa balat ng lupa ay palaka. Katunayan, doon kami unang nagkakakilala dahil sa palaka. Siguro 7 or 8 years old ako noon at napaka-hilig kong maglakwatsa at gumala sa bukid namin. Sa sobrang kagagala ay naligaw ako. Hindi naman ako natakot kasi naniniwala pa ako noon sa pangako ni papa kahit saan daw ako magpunta ay mahahanap niya ako. At inosente akong naghintay sa lilim ng isang malaking puno na parang naghihintay lang ng bus. Maya-maya napagod ako kakatayo kaya umupo ako. Tapos may naramdaman akong nakakakiliti sa may inuupuan ko. Malamig. Tapos gumagalaw. Dahan dahan akong tumayo, at saka tiningnan ang kung anong naupuan ko. Tiningnan ko ito ng ilang segundo. Tapos biglang "KOKAK" at nagsisigaw ako at nagtatakbo. Sa katatakbo ko may nakabangga akong medyo payat na bata. "Kuya tulongan mo ako kasi naliligaw ako kaylangan ko nang makauwi nagaalala na si mama at si papa hinahabol ako ng matabang maliit na pangit na galit na galit saakin dahil naupuan ko siya pero pramis hindi ko iyon sinasadya napagod lang ako kakatayo kaya umupo ako pero ayaw ko talaga siyang upuan siguro nagalit siya kasi------" Tumigil ako dahil biglang tumawa ang nakasalubong kong lalaki. Tumawa din ako kahit hindi alam kung bakit. "Ang cute mo pala" Kinurot niya ang pisngi ko. "Sino tatay mo" Noong sinabi ko naman ay nataranta siyang kinarga ako sa likod at dali-daling inuwi. Simula noon ay takot na akong pumunta sa gubat ng mag-isa. At sa palaka.


"Tara. Sumunod ka saakin. May pupuntahan tayo." Ang sabi niya sabay tayo.


"Saan po?"


"Basta. Sumunod ka lang. Mag-ingat ka ha. Baka mapano ka. "

Sinundan ko rin siya at pumunta kami sa isang parte ng bukid na hind i ko pa napupuntahan. Masukal doon, at hindi ko alam na kaya palang pasukan ng tao. Noong mga 15 minutes na kaming naglalakad, nakakita ako ng isang clearing. Tapos sa gilid ay may bahay kubo na hindi pa tapos. Hindi masyadong maliwanag doon dahil parang canopy ang lugar. Napapakataas ng mga puno. Na-enganyo naman ako sa ganda ng lugar. Tago kasi at parang kami lang ang nakaka-alam noon. Kahit naman ako, doon sa labas, ay hindi iisipin na sa gitna pala ng masukal na gubat na iyon ay may clearing at may kubo pa sa gitna.


"Kuya, okay ako dito sa trip mong magtago ng bahay kubo sa gitna ng gubat, pero alisin mo na yung tungkol sa palaka ha?" Ang sabi ko nang hindi siya tinitingnan. Nakangiti ako ng parang tanga dahil napaka-ideal ng lugar. Malinis yung clearing at may mga damong pantay. Doon lang yung parteng green at buhay yung dahon kasi halos doon lang sinisikatan ng araw. Parang munting paraiso ang lugar.


"Oo na. Marami akong iuutos saiyo kaya wag ka masyadong magsaya." Ang sabi niya sabay akyat sa bahay kubo.

May parang terace din yung kubo kasi naka-angat ito sa lupa. Tapos may kwarto din. May kinuha doong tools si Kuya Liam at nilapag sa sahig.

"Ang una mong task..." Ang sabi niya "Ay magtanggal ng damo sa palibot ng kubo. Gawin mo yan sa loob ng kalhating oras."


"Nakuuu...Kuyang kuya ang dating ah. Pinoy Big Brother ba 'to? Asan yung camera?" Pilosopo kong tanong sabay kunwari kaway sa palibot kung may camera man.


"Seryoso ako...Time starts now."

Nagmadali naman akong kinuha yung asarol at sinubukang gamitin ito. Pano ba? Mabigat pa naman yung asarol. Tumalikod ako kay Liam para hindi niya mahalatang hindi ako marunong at nagsimulang mag-alis ng damo. Naupo lang siya sa may terrace. Limang minuto pa lang ang nakakalipas pero grabe na ang pawis ko. Malamig na pawis. Saglit ko siyang tiningnan at pigil siyang hindi tumatawa. Siyempre i maintained my posture.Tapos sinenyasan niya ako ng "go lang"


Ten minutes na siguro ang nakalipas pero wala pa rin akong nagawa kundi ang ibaon sa lupa ang asarol. Naramdaman ko na lang na lumapit si Kuya Liam at kinuha ang asarol saakin.


"Para kang ewan...Hindi alam mag-asarol...hahaha..." Nang-iinsulto talaga ang boses niya. Sumimangot na lang ako at pinagmasdan siya. Hindi ko naman mapigilang humanga sa postura ni Kuya Liam. Mas lalo kasi siyang gumawapo nung nagsimula na siyang magtrabaho. Tapos yung biceps niya mas lalong tumi-tense kapag nag-eexort siya ng force. Tiningnan niya ako and he smiled quickly, flashing those dimples that sent my pulse racing. I cleared my throat again at tumngin sa itaas, sa paligid.


"Tumingin ka sakin para matuto ka." Ang sabi niya noong mahalatang hindi na ako nakatingin sakanya.


"Wala naman akong planong matuto niyan eh. Kapag nalaman 'to ni papa.."


"Kapag nalaman ni papa mong gumagala ka ng mag-isa..." hindi na nya pinagpatuloy dahil alam ko na rin ang ibig niyang sabihin. Nang matapos siya doon ay umupo kami sa terrace at nagpakiramdaman. I decided to break the silence.

"Kuya Liam, ba't ka tumigil mag-aral?" Tanong ko.


Huminga siya ng malalim bago sumagot.


"Ayaw kong tumigil. Pero kailangan. Alam mo naman sigurong isang dosena kaming magkakapatid. Kaya kahit mataas naman ang binibigay ng papa mo saamin, sapat na iyon para sa mga pangangailangan ng buong pamilya. Tapos dalawang kuya ko ay nag-aaral sa college sa manila kaya sila ang priority. Wala naman akong magagawa kundi maghintay. Ayos rin lang. Masaya naman ako magtrabaho dito sa bukid." Ang sabi niya.


"Alam mo, may isang taong laging nagpapaalala saakin kung gaano kahalaga ang pag-aaral. Nagalit nga siya saakin dahil pinabayaan ko raw ang pag-aaral ko sa walang kwentang dahilan. Kuya Liam, mag-aral ka pa rin ha. Kahit anong mangyari...Ito lang ang tanging susi para maka-ahon ka sa hirap. Unless habang buhay mong gustong maging mambubukid." Ang sabi ko habang nakatingin sa taas. Inaalala ang kwento ng buhay ni Matthew. Huminga ako ng malalim.


"Ang lalim ng pinaghutan noon ha!" Natatawa niyang sabi. "Iyon taong binanggit mo...parang ang laki ng paghanga mo sakanya ah..."


"Huh? Ba't mo naman nasabi?" tanong ko.


"Kumikinang kasi ang mga mata mo habang nagkukwento."


Nagblush naman ako sa narinig.

"Andrey lumingon ka nga" utos niya


"Yoko nga."


"Task number 2 yun. IN 5 seconds, 1, 2, 3"

Agad naman akong humarap sakanya. Tiningnan ko ang mata niya. Tinitigan. Ngumiti siya with his pamatay dimple at kinurot ang pisngi ko.


"Ang cute mo pa diiiiin..." ang sabi niya. Nagblush uli ako.


"Kuya may girlfriend ka na?" Hindi ko iyon pinagisipang tanong. Basta lang lumabas sa bibig ko.


"Break na kami. Selosa kasi eh. Ayoko ng ganun. Walang tiwala."


"Baka insecure lang kasi gwapo tsaka macho yung boyfriend niya. Alam mo na, takot na mawala ka. Ganun ang ibang babae. But i understand you kuya. Para kasi silang octupus na ang lakas ng kapit sa leeg. Hindi ka na makahinga." Naalala ko yung mga past gfs ko. Pero at least sila, hindi nila ako sinaktan ng tulad kay Matthew. They didn't make me feel like i'm nothing, like i'm the loser..


Tiningnan ko si Kuya Liam at medyo nawindang ako ng makitang nakatitig siya sakin. Kaya binalik ko yung sinabi niya sakin.


"Kapag ganyan ka makatingin Kuya Liam, iisipin kong pinagnanasaan mo 'ko" Ang sabi ko sabay pilyong ngiti.


"Ganun ba?" ngumiti rin siya at nilapit ang mukha sa mukha ko. Napa-atras naman ako dahil sa sobrang lapit. Ngunit nilalapit niya talaga kaya't nabagsak ko yung likod ko sa sahig at napahiga. Tumawa naman siya habang ako'y medyo na-shock. Are you teasing me?


"Kuya Liam, pwede ba akong pumunta rito kahit wala ka?" Tanong ko maya maya.


"Bawal. Dapat ay lagi mo akong kasama. Kapag naabutan kita ritong mag-isa, makakatikim saakin." Ang sabi niya sabay tayo. "Uwi na tayo. Tanghali na."


Tumayo na din ako. "Ibig sabihin ba nun kuya madalas tayong magkikita?" Ang sabi kong nakangiti.


"Depende.hehehe."

Madali kaming naging close ni Kuya Liam dahil sa pareho kami ng hobby: ang mamasyal sa bukid. Yun lang at nagi na kaming super close paglipas ng isang linggo. Masaya ako dahil hindi na ako nagkaproblema kina mama't papa dahil nagpapaalam si Kuya Liam sakanila bago kami gumala. Todo tiwala naman sila mama kaya lalo ako humanga kay kuya. Lagi kami pumupunta kung saan saan. Tinulungan ko din siyang tapusin yung bahay kubo niya at sinabi niyang saaming dalawa na iyon. Marami siyang itinuro saakin tulad ng tamang pagtatanim, pagbungkal ng lupa, pag-alis ng damo, pag-akyat sa puno at kung-ano ano pa. Everyday is full of surprises and new adventure. Kapag nagugutom kami lagi siya umaakyat sa puno ng bayabas o kaya sa puno ng niyog. Napaka the best ng niyog bilang thirst quencher. Kaya instantly, yun na ang naging paborito ko. Kay lagi niya na akong kinukunan noon pagkatapos naming gumala. Nakapunta na kami sa mga karatig bukid. Napakaganda ng mga tanawin at talaga namang breathtaking. Sa mga panahon kasing iyon, mais ang tinatanim kaya naman super ganda tingnan.


Napakamaalalahanin ni Kuya Liam at protective. Lagi niya akong tinatanong kung napapagod, kung nauuhaw, kung nagugutom. Sinabi kasi nila papa yung sakit ko kaya doble asikaso tuloy siya. Pero hindi niya ako ini-ispoil. Minsan nga sinubukan kong i-manipulate siya pero pinanindigan niya pa rin yung dalawang taon niyang tanda saakin. Pero sa kabila noon, lalong nabuhay ang inner child ko. Parang nagustuhan ko naman yung role na ako yung inaaruga, ako yung sinusuyo kaysa ako yung dominant. Minsan nga hindi siya nakasipot sa usapan namin at talagang nagtampo ako. Hindi ko siya pinansin ng dalawang araw. Grabe talaga yung effort niyang ginawa halos bigyan niya na alng ako ng chocolate at flowers. Tinuruan niya akong sumakay sa kalabaw ng mag-isa at siya yung may hawak ng tali. Napakasaya ko ng mga oras na iyon. Nawala na rin yung takot kong sumakay sa dambuhalang iyon. Tinulungan niya rin akong maalis ang takot sa mga palaka. Isang araw nanghuli siya noon at lahat inilagay sa loob ng kubo. Pinapasok ba naman ako doon at saka nilock ang pinto. Nandoon na yung nagsisigaw ako, nagtatalon, tapos pinagpapalo yung pinto para makalabas. Pero siguro mga 15 minutes tumigil na ako kasi wala namang ginagawa yung mga palaka kundi tumalon at magkokak doon sa loob. At noong hindi na ako nag-iingay, binuksan niya na yung pinto at niyakap ko siya. Ang tagal ko doon sa takot pero masaya ako dahil alam kong hindi na ako matatakot pa sa mga maliliit na palakang iyon.


Masaya ako dahil nakagagawa na ako ng mga bagay hindi dahil sa sakit na nararamdaman ko sa puso ko kundi dahil sa tulong ni Kuya Liam. Marami akong na-overcome dahil yun ay gusto ko hindi dahil gusto kong pantayan yung sakit na nararamdaman ko. Di kalaunan, unti-unti na rin akong nag-open kay kuya. Yung mga araw na iyon na siguro ang pinakamasasayang araw ko simula ng masaktan ako kay Matthew. Nabalik ko na yung masayahin kong ugali at positive outlook in life. Minsan nga tinatawanan ko na lang kung bakit ganun yung ginawa ko sa sarili ko dahil lang kay Matthew. Speaking of Matt, hindi siya pumapasok sa isip ko kapag nandiyan si Kuya Liam. Iniisip ko lang na moment ko 'to para sa sarili ko at mag-enjoy as much as i can.


Around May siguro iyon, sumama ako sa pamilya ni Kuya Liam na magtanim. Ang buong araw na iyon ay napaka-saya kahit nakakapagod at mainit. Gustong gusto ako ng mga batang kapatid niya at napaka-bait naman saakin ng kanyang mga magulang. Doon ko rin unang na-experience ang kumain sa dahon ng saging. Napakasarap pala at nakaka-gana. Pagkatapos noon ay umuwi ako sa bahay na pagod na pagod. Matapos maglinis ng sarili ay diretso ako higa. Halos lahat ng parte ng katawan ko may masakit. Ang sabi ni papa dahil daw nagkakaroon na rin ako ng muscle sa mga mabibigat na gawain. Ganoon din ang sinabi ni Kuya Liam nang sumunod na araw.


"Kuya masakit ang katawan ko. Lalo na 'tong braso ko." Ang sabi ko noong nasa kubo kami. May inaayos siya sa bubong ng kubo.


"Normal lang iyan. Ito ha, kaya kita lagi pina-patrabaho at pinapatulong ay dahil sabi ng papa mo kulang ka sa exercise na sanhi ng sakit mo. At saka, para magka-muscle ka na din. Para kang Manila boy sa mga braso mo." Ang sabi niya. Natapos siya ng ginagawa at nakitang nakasimangot ako.


"Isipin mo na lang pampadagdag yan ng attraction sa mga chicks. Ganto oh." Tinaas niya naman ang isang braso at pinakita saakina ang muscle nito. Ganoon din sa kabila at ginaya niya yung mga hunk na nagpho-photo shoot. Siyempre tawa naman ako ng tawa at kinikilig din. Grabe talaga ang katawan niya. Napaka-yummy tingnan. Parang naglalaway ako.


"Alam mo Andrey, mas lalo kang cute kapag tumatawa ka. Kaya lagi kita pinapatawa." Umupo siya sa tabi ko. "Nalulungkot ako kapag bigla ka na lang titingin sa malayo at hihinga ng malalim. Kapag yang mata mo ay nawawalan ng buhay at sigla. Lagi ko tinatanong kung ano ang dahilan kung bakit ka nalulungkot. Pero imbis na magtanong, gumagawa na lang ako ng paraan para mapasaya kita." Ang sabi niya.


"Salamat kuya ah. Dahil nga sayo kaya unti-unti ko nang nababalik yung buhay ko. I feel so safe and secured kapag nandiyan ka. Parang lahat kaya kong gawin lahat. Mahulog man ako, alam kong may sasalo saakin. Dahil sayo kaya unti unti ko na nakakalimutan yung dahilan ng lungkot ko."


Nginitian ko siya. He smiled back. Pinakita uli yung mga dimples niya na lagi nagpapakabog ng puso ko.


"Pwede ko ba malaman kung bakit ka malungkot?" Tanong niya. May something doon sa boses niya na parang gustong kong magtiwala. Nag-isip isip ako kung sasabihin ko ba sakanya ang tungkol saamin ni Matthew. Kung mismong sa best friend ko nga hindi ko nasabi, kay Kuya Liam pa kaya?


"Mangako ka muna saakin na hindi ka magagalit. At iintindihin mo lahat ng sasabihin ko. Na lalawakan mo ang pang-unawa mo kuya." Ang sabi ko. "Wala pang ni isang tao sa mundo na pinagsabihan ko tungkol dito. At sayo ko napiling sabihin dahil nagtitiwala ako sayo. Sana kuya wag mo sayangin yung tiwalang ibibigay ko."


"Oo naman. Pangako. Bakit naman ako magagalit sayo. Masaya nga ako na pinakakatiwalaan mo ako." Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ito.


"Try me." He said softly.


Naalala ko ang pagka-bold at pagka-direct to the point ni Matthew kaya ginaya ko iyon.

"Na-inlove ako sa isang lalaki na kaklase ko." Tiningnan ko ang mukha niya pero mukhang hindi naman siya nagulat o natawa. Kaya nagpatuloy ako. Isinalaysay ko lahat, lahat ng mga nangyari. Simula sa mga araw na masasaya, walang worry, hanggang sa nalaman kong may gusto siya sa best friend ko, hanggang sa naging sila, mga araw na pinarusahan ko ang sarili ko....At habang isinasalaysay ko iyon, tumulo naman ang luha ko. Naalala ko lahat ng paghihirap ko. Yung sakit...yung mga times na gusto mo magwala, gusto mo umiyak, pero hindi mo magawa...yung mga oras na katakut-takot na panlulumo at awa sa sarili ang naramdaman ko. Ngunit hindi ko iyon tinapos sa mga oras na halos 'patay' na ako. Tinapos ko ang pagkwento sa pamamagitan ng pagtatapat kay Kuya Liam na siya ang nagbigay ng bagong pag-asa saakin. Na siya ang dahilan kung bakit finally, alam ko na kung ano ang ipinaglalaban ko. At nung matapos na ako, hinila ako ni kuya at niyakap ng mahigpit. At then my floodgates opened. Humagulhol ako sa bisig niya, nilabas lahat ng galit, ng poot, ng lungkot, nag panghihinayang, ng pagkakamali, ng pagsissi, ng sakit. Napakatagal namin sa ganoong posisyon dahil iyak pa rin ako ng iyak. Parang nabunutan ako ng malaking tinik sa aking loob nang makalabas lahat ng nararamdaman ko. Nang humupa na ang iyak ko, he gently touched my face and looked at me. Pinahid niya yung mga natitirang luha ko at saka siya ngumiti.


"Hindi ko alam kung pano mo nagawang itago lahat ng iyon diyan sa puso mo. You have been strong, Andrey. To be able to endure all of it. Basta tandaan mo na nandito lang ako. Nahuli man ako ng dating, pero po-protekthan kita." Iyon lang ang sinabi niya at niyakap ko uli siya.


"Thanks for understanding kuya."


Noong kalma na ako, nahiga kami sa sahig ng terrace. Ewan...kakaibang saya ang naramdaman ko. Para akong nabuhay uli dahil nakalabas na lahat ng hinanakit ko. Feeling ko dahon akong tinatangay ng hangin. I feel so relieved at dumating sa buhay ko si Kuya Liam.


"Ibig sabihin ba nun Andrey bisexual ka?" Tanong niya bigla. "At may chance na mahulog ka rin sakin?" Sabay ngiti.


Natawa naman ako.


"Wag ka mag-alala kuya. Hindi ko hahayaan na ma-inlove ako sayo. Impossible namang ma-inlove ka saakin diba?"


"Hayan ka na naman...Alam mo kung ano ang isang naging pagkakamali mo?"


"Ano?"


"Lagi mong inuunahan ang mga bagay bagay. Lagi ka sa hindi. Lagi sa impossible. Hindi porke't sinabi niyang mahal niya yung best friend mo, hindi ka na niya pwedeng mahalin. Eh kaso nilagay mo na sa utak mo ang impossible. At saka alam mo..." Gumulong siya para makalapit saakin at makaharap ang mukha sa sahig. "Yung mga eye to eye contacts niyo, its too much for a coincidence eh. Maysomething dun Andrey. And both of you failed na ipaglaban iyon. Maaring natakot rin siya sa fact na na-aatract din siya sayo kaya hayun, pinilit magka girlfriend." Tumingin siya saakin at nakita niyang nalungkot uli ako sa sinabi niya. Kung ganon, kung ipinaglaban ko pala yung nararamdaman ko...


"Kung ipinaglaban mo ang nararamdaman mo maaring nasaktan ka pa rin. Dahil i can see naman na hindi ka niya handang ipaglaban. Pareho kayo nabigla sa nadiscover niyong pagbabago. Pareho kayo may takot. Kaya, you can't really expect happy ending kung pareho kayo 'getting to know one's self' pa lang. Wag ka na manghinayang sa naging wakas...Tanggapin mo na lang na mahal niya na yung best friend mo. At saka, nangako kang tatalunin mo siya diba? Yun na lang ang bigyang pansin mo."


Tumango ako sa sinabi niya. Kailangan kong matalo si Matthew.


"Pero kuya...mahirap talaga siya kalimutan eh."


Ang sabi ko sabay pikit, drawing Matthew's face in my mind.



"Hayaan mo...tutulungan kita."

Break Shot Chapter 5 (Admin Andrey's Story)

"Bhest, kelan mo sasagutin si Matthew? Halos isang buwan na siyang nanliligaw sayo ah. Remember, 3rd grading na...malapit na ang bakasyon!" Ang sabi ko kay Ella isang beses.


"Ewan ko bhest. Ayoko din namang magpadalos-dalos ng desisyon. Baka pagsisihan ko. Getting to know period pa lang naman kami eh."


"Ang sakin lang, grab the opportunity. Ikaw na rin ang nagsabing si Matthew na yan. At saka, mabait naman siya diba? Mahal mo siya, mahal ka niya. Oo na lang ang kulang."


"I'm afraid na may mga masasaktan ako kung maging kami na. Si Hanna, diba 2nd year pa lang head over heels na yun kay Matthew?"


Napaisip naman ako. Ako din, masasaktan siguro kung magiging kayo na.


"Ella, listen, ha? Presently, may 50 students dito sa school na tagahanga ni Matthew. Ang ratio ay 5 kada section. Kung lahat sila iisipin mo, kung lahat sila ayaw mong masaktan, pwes, ngayon pa lang, bastedin mo na ang nanliligaw saiyo." Ang sabi ko. Exaggerated yun pero based on fact naman. Madami talagang tagahanga si Matthew.


"Ganun? Andami naman. Pwede na silang gumawa ng fan club ah. Tapos ako ang President. hehehe." Natawa siya sa idea na siya mismo ang president ng fan club ng boyfriend niya.


"O kaya, ikaw na ang enemy ng bayan. hehe. Joke lang. Baka matakot ka pa. Basta pag ready ka na, go ka na lang bhest." Ang sabi ko sabay kindat sakanya.


"Teka teka, Andrey, mayroon kang utang saakin! Diba noong araw na sinabi kong manliligaw si Matthew, may sasabihin ka rin noon diba? May kasunduan tayo, diba?" Ang sabi niya while forming ang evil smile on her face. Natawa ako doon.


"Hayy. Tama ka bhest, wala ngang gusto saakin yung newfound happiness ko. May mahal na siyang iba." Ang sabi ko.



"Ganun? Kawawa naman ang bhest ko. Nasaktan ka ba?" She immediately pulled out a sad look.



"Hindi ah. Not the slightest bit. I'm happy for them pa nga eh."


"Talaga? Wehh...I don't believe you. Akala mo ba hindi ko nahahalata ang mga pinag-gagawa mo these days? Panay ang absent mo, bigla ka na lang natutulala, tapos yang mata mo...yang mata mo ang hindi makakapagsinungaling. Halatang halata na may pinagdaraanan. I'm starting to get worried na nga eh. Sino ba kasi yun?"


"Si Sparkles." ang sagot ko sabay ngiti na parang naka-score sa isang laro.



"Sparkles? Anu yun? Aso ng isang mayamang lolita?"


"haha. Hindi siya aso bhest, bangungot siya. hehe."


Mabuti na lang at tumunog na ang bell. I've been very supportive naman para kay Ella. Kahit halos lahat ng lumalabas sa bibig ko ay taliwas sa sinasabi ng puso ko, nagpapakamartyr na lang ako. Sa side naman namin ni Matthew, hindi ko na hinayaan pang sumibol ang pagkakaibigang itinanim niya. Tinabunan ko na iyon ng matigas na lupa. Medyo umiiwas na rin ako sakanya. Halimbawa kapag tatawagin niya ako, nagbibingi-bingihan lang ako. Kapag magkakasalubong kami sa daan, tumatalikod ako at nagpapanggap na may naiwan kung saan man ako nanggaling. Kapag ligaw session niya naman kay Ella, umaalis ako at nagpupunta sa library kunyari gumagawa ng homework. So far kalbaryo talaga ang nangyayari. Nagseselos ako kapag nakikita ko sila, pero part of me is also happy for them. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko. But what kills me most ay ang mga pag-iwas ko sakanya. I want to see him everyday, i want to spend time with him, i want to hug him, i want to say things i can't say to him, pero heto ako, iwas pusoy sakanya. Parang siyang ice cream na nanjan lang, pwede kong sunggaban, pero bawal. At tulad ng ice cream, unti-unti na rin siyang natutunaw. Siguro nayamot na siya sa mga pag-iwas ko kaya habang tumatagal, hindi na rin siya nag-eeffort na lumapit saakin. Hindi ko tuloy alam kung masisiyahan o malulungkot ako sa ginawa niyang iyon. Kasalanan ko ba?


Isang umaga, napa-aga ulit ang pagpasok ko sa room. To my surprise, naroon sa may pintuan si Matthew, nagbabasa ng libro. Aatras sana ako ngunit inangat niya naman yung ulo niya at nakita ako. Kung tatalikod ako siguradong mahahalata niyang iniiwasan ko siya. Kaya nilakasan ko lang yung loob ko at nagpatuloy. Noong nasa tapat ko na siya, binati niya uli ako ng good morning. Parang boses ng anghel ang narinig ko. Feeling ko rin kumakanta siya pag sinasabi niya yung name ko. hehe. Kahit masakit, nasisiyahan pa rin ako sa ganoong instances. Ang gulo ko. grr.


So binati niya ako, at napatigil naman ako sa paglalakad. Nagulat din siya noong tumigil ako at nagkunot noo parang nagsasabi ng "oh bakit, binati lang kita ah.:


"Matthew, lahat ba binabati mo ng ganoon?" Ang tanong without looking at him. Baka mawala ang focus ko.

"ah...hin....oo...lahat. Siyempre. hehe. Pampaswerte yun para hindi malas and araw ninyo." Ngumiti siya."


Tumango lang ako at saka huminga ng malalim.


"From now on please don't greet me that way. Naiirita ako. At minamalas ako sa buong maghapon." Mataray kong sabi sabay upo sa upuan ko. Nakita kong sinundan niya ako ng tingin at puno ng ??? yung isip niya. Something inside me ay nagsisi na sinabi ko iyon. I will surely miss his way of saying my name and his cheerful greeting. Pero ano pa't nagpadala na naman ako sa galit. Galit na ano? na nalaman kong he does that to everyone else? o galit dahil all evidence shows na wala lang talaga ako sakanya. or perhaps both. Gusto ko lang malaman niya na nasasaktan ako sa mga nangyayari. But then i guess i'm showing it the wrong way.


Simula nga noon ay hindi na ako binati pa ni Matthew. Hindi na rin siya nag-aabang doon sa may pintuan. Naisip ko tuloy ako ba talaga ang inaabangan niya doon? Pero IMPOSIBLE. Kaya nilagay ko na lang sa isip na baka may iba pa siyang dahilan. That night, i wrote:



Dear Diary,

Tuluyan nang lumayo ang dream ko. Pinagtabuyan ko ba siya? Hindi. And perhaps i have all the reason to do so. He deserves it, doesn't he? Seriously speaking, i haven't found my true dream yet. My ambition. The one i will pursue in college. Sparkles said tutulungan niya ako pero now he's busy helping himself pero asan naman siya ngayon?

Lalo naman ako nasasaktan noong hindi na nagpapakita ng sweetness si Matthew saakin. Kahit ang mga ngiti ay super tipid na. Kapag nanghihinayang ako, sinasabi ko sa sarili na i deserve it because i wanted it. At ngayong hindi niya na ako naco-confuse, i feel like i've lost something. Hayagan na ring niligawan ni Matthew si Ella kahit sa room. Pag may report, sinasabi niya "I would like to acknowledge the presence of the person who owns my heart, Ella Martinez." At saka hiyawan naman ang klase. Tinitingnan niya ako pakatapos sabihin iyon ngunit ngumingiti din akong pilit at pumapalakpak kahit nahuhuli na. I'm looking like a fool pero okay lang. As long as hindi niya na isipin na nagseselos ako. Well sa ganoong mga times naman, lagi kawawa ang tagiliran o braso ko kay Ella. Kapag kinikilig ba ang mga babae, normal na ang pumapalu-palo, kumukurot-kurot ng kung sinong katabi? Hayys. Pero somehow, i still feel happy na masaya si Ella kay Matthew. If i will narrate kasi ang story ng first love ni Ella, it would take two chapters full of pain and longing. Kaya noong marinig ko ang story ni Ella, i sincerely hoped for the best para sakanya. And now nagkatotoo naman. Sa taong mahal ko nga rin lang.


Ang bukid naman ang naging santuaryo ko. Nakagawian ko na ang pumunta sa may niyog pakatapos ng klase sa hapon at doon magpalipas oras. Doon ko isinusulat lahat ng nararamdaman ko. Siguro dahil doon kaya rin na-practice ang writing skills ko na napansin ng English teacher namin thru our journals.


One time, my science teacher demanded na ako ang mag-report ng output namin. Pero ayaw ko dahil nahihiya ko. Ngunit talagang mapilit siya at nagbantang walang makukuhang grade ang grupo namin kapag hindi ako ang nag-report. Kaya, with everyone's eye following every step i make, tumayo ako sa gitna ng room. Alam ko ang sasabihin ko dahil idea ko naman yung irereport ko pero napipi ako noong makita yung mga mala-lobong mata ng aking mga kaklase. Then sabi ko kay teacher "I can't do it, mam." Ibinaling ko ang tingin kay Matthew, ngumiti siya at sinabing kaya ko yan. Somehow nakakuha ako ng lakas doon, and before i knew it, tapos na ako magreport.


Our science teacher said noong evaluation na ng output and report "Andrey has a great reporting ability. Kailangan lang ng practice. There is something in him na will make you stop ang listen to what he says, right students?" Nag-agree naman ang mga kaklase ko. "Let's give Andrey a good job clap everyone." Tumingin saakin si Matthew at nginitian ako. I smiled back. At dahil lang doon, napuno na naman ng happiness and hope ang puso ko. And then i said to myself "i'll try na ipaglaban ang nararamdaman ko kay Matthew. If i fail, then i would end it talaga."


So simula noon, i tried na ibalik lahat ng nawala saamin ni Matthew. I gave a chance na tumubo yung seed na tinanim ni Matthew. I did it by doing the things that matthew did to me. Ako na lagi ang nag-greet sakanya. Ako ang nauunang mag-smile. Sinusubukan ko na siyang kausapin. Pero pag nililigawan niya si Ella, back off ako. May isang group activity noon at nagkaroon ng shuffle sa mga members ng group. At nagkataon na napunta sa grupo ko si Matthew, at naalis naman si Ella. Naiilang ako kaya noong magbigayan ng idea, natameme ako. So yung idea ni Matthew ang ginamit namin. It worked naman, only that mayroon akong mas better na idea para mapaganda pa sana iyon. So kinausap ako ni Matthew noong break time.

"Andrey ba't hindi ka nagsasalita kaganina? Ayaw mo bang ka-grupo ako?" Tanong niya. Tsk. Tsk. He's so bad in approaches. Masyado siyang direct to the point.

"H-hindi ah." Bawi ko agad. Afraid that he will think na iniiwasan ko uli siya. "Medyo masama yung pakiramdam ko eh."


That sent him in a quick panic. Namilog yung mata niya tapos pinatong yung kamay niya sa ulo ko. Natawa ako dahil hindi naman lagnat yung sakit ko.


"Ano nararamdaman mo? May dala ka bang gamot? Kumain ka na ba? Gusto mo bilhan kita sa canteen?" Ang sunod-sunod niyang tanong. Tumawa lang ako. Tumawa din siya at saka ginulo-gulo yung buhok ko.


"Relax lang Matt. hehe. Masyado kang hot." Hot nga naman siya. hehe.

"Nag-aalala lang po! Malay mo maulit na naman yung nangyari saiyo. Ambigat mo kaya." He said jokingly.


At pagkatapos noon ay bumalik na kahit papaano ang tiwala at pakikisama ko kay Matthew. Bumalik na yung dati naming relationship as....as....as ano nga ba? Lahat ng iyon ay isinusulat ko lagi sa diary. Pati yung mga lines na nagpapakilig saakin. Pero ewan....playful lang talaga ang tadhana.

Isang araw, pagpasok ko sa room, Matthew was talking to his friends and i sense a different aura in him. At yung ngiti - yung ngiti na kakaiba, the one that i wished i could give, ay suot suot niya. He seemed so vibrant and happy. Kinilig naman ako...Dahil ba yun sakin? Dahil ba back to normal na kami?


Pumunta na ako sa upuan ko ngunit may tatlong kaklase akong babae na nakaupo doon at nagtatawanan kasama si Ella. Binibiro pa nila si Ella at kinu-kurot sa tagiliran. "Ang swerte mo, girl" Narinig kong sabi ng isa. Tumawa uli sila ng malakas na naka-agaw ng atensyon ng grupo nina Matthew. Tiningnan ko si Matthew, ang he looked at Ella. The look was something else, sweet, proud, caring, and passionate. Tapos ngumiti siya, yung distinctive niyang ngiti na lagi kong hinihiling na maibigay ko sakanya. Tinangnan ko si Ella, balik kay Matthew. At pagkatapos ay lumapit ako kay Ella and she blurted out... "bhest, kami na..."

I swear my whole world shattered during that split seconds. Parang nabingi ako sa ingay ng room, sa hiyawan ng klase. Siguro mga 10 seconds bago ako natauhan.

"Bhest! Huy! I said kami na...sinagot ko na siya today!" Magiliw na sabi ni Ella saakin. Gusto kong ngumiti but own tears betrayed me. Tumulo ito unknowingly.

"Bhest, uy! ba't ka umiiyak?" Alertong sabi ni Ella.


Tumawa naman ako habang parang tangang pinupunas yung luha ko.

"hehe. ano ba 'to. tears of joy ata. hehehe."


Para talaga akong toinks doon na pinapahid yung luha habang tumatawa. At the corner of my eyes, nakita kong nakatingin saakin si Matthew.


"Tears of joy to Ella. hehe. I'm very happy for you..." Ang sabi ko noong kalma na ako. ???


"Bhest, aminin. may nangyari na naman doon sa girl na gusto mo ano?" Ang sabi niya habang nakayakap saakin.


"haha. Wag mo na akong yayakapin, may boyfriend ka na. Baka masuntok pa ako, masira pa ang pretty face ko. hehe." Ang sabi ko, still trying to stop my tears. I know i can't stay long na ganito. Kahit siguro mag bell pa ay iiyak talaga ako kahit may teacher pa sa unahan. Kaya I took my bag na lang at sinabi kay Ella

"The person i like rejected me the second time, bhest. Sinubukan kong ipaglaban siya, pero in the end, nasaktan pa rin ako."


Tumayo ako at lumabas ng classroom without looking back. Dire-diretso ako sa bukid namin at panay iyak habang naglalakad. Hanggang sa tumatakbo na ako. Pagdating ko sa may paanan ng niyog ay naupo ako dahil sa pagod ng pagtakbo. Hingal na hingal ako ngunit nakatulong iyon para maalis temporarily yung nararamdaman kong pain sa puso ko. Nang mahimasmasan ako, i tried not to cry. I realized kahit ilang luha pa ang tumulo, wala nang magbabago sa fact na sila na. But then the tearducts of my eyes were wide open, at umiyak ako ng umiyak. Siguro tears are not something we should try stopping dahil gusto natin, o kaya dahil alam nating hopeless na ang isang bagay. Tears are representation of what we feel. Joy, Pain. Letting out tears flow freely may also mean we acknowledge our loss or gain. I do. So umiyak lang ako ng umiyak until i dried my eyes out.


Doon na nagsimula ang totoong kalbaryo. I became worst. Sinasagot ko na sina mama at papa kapag pinapagalitan ako tuwing umuuwi ng gabi. Pagdating sa school, para lang akong zombie and na nakatingin sa teacher. Lahat ng sinasabi nila ay lumalabas lang sa kabila kong tenga. Nakikipagusap rin ako kay Ella, but i can't hide my sadness. Ella understood, thinking na baka dahil doon sa babaeng iniisip niya. Pinagtutulakan ko si Ella na sumama kay Matthew at wag na akong hintayin pag uwian. Sumunod rin naman siya. Hindi ko na pinapansin si Matthew. I don't smile back to him, i don't talk to him. Kahit pa nandiyaan si Ella, kapag sinusubukan niyang kausapin ako, i would not respond. Napabayaan ko na rin ang pag-aaral ko. I don't prepare assignments, i always fail in quizzes, i don't recite, i don't participate in group activities. Ang tanging may pakialam na lang ako sa school ay kay Ella. But dumating na din ang point na maski ang pakikisama sakanya ay unbearable. Napakasakit kapag nakikita ko sila. At talagang kahit ang best friend ko, nagawa ko na ring i-ignore. I locked myself to everyone.


Naging ganoon ako hanggang sa malapit na magtapos ang school year. Hindi ko na rin alam kung bakit at para saan ang ginagawa kong iyon. Alam ko nang magiging sila at katunayan minamadali ko pa nga si Ella, pero ngayon, umaasta akong pinagtaksilan ako ng mundo. Its maybe the fact na sila na ang hindi ko matanggap. It all seemed too real na eh. At naexperience ko na naman uli ang 3 biggest fears ko.


Isang araw, pumunta ako sa likod ng classroom at umupo sa sea wall (pond wall). Naalala ko noon nung niyakap ako ni Matthew at hinawakan niya ang kamay ko dito mismo sa lugar na ito. Kaya naman i promised myself na after this day hindi na ako pupunta pa sa lugar na ito. It would only make the pain worse. Tumayo ako at huminga ng malalim, and when i turned back, Matthew was standing there, waiting for me. Bumaba ako at aalis na sana nang hinawakan niya ang braso ko at pinigilan akong umalis.

"Andrey, mag-usap tayo. Please." Ang sabi niya. Tiningnan ko siya ng matulin.


"Wala akong time para sa mga walang kwentang tao na hindi marunong magpahalaga ng damdamin ng iba."


"Ano bang problema, Andrey? Bakit pati si Ella ginaganyan mo? Napapabayaan mo na ang pag-aaral mo. I honestly doubt na makakapasok ka sa top 10 this year dahil sa pagpapabaya mo sa klase." Ang sabi niya, he looked intently in my eyes, hoping his magic would work. But not this time. Nakipaglaban ako sa titigan at for the first time, siya na ang umalis ng tingin.


"Wala kang pakealam kung anong ginagawa ko sa buhay ko. Buhay ko to. Hindi porke't perpekto ka, porke't matalino ka, mabait, masipag, pwede mo nang sabihin ang gusto mo. Dahil wala kang alam!" Inalis ko ang kamay niya sa pagkakahawak saakin.


"I wanted to help you Andrey. But you keep locking yourself on me. Pangalawang beses mo na itong ginawa, at alam kong may mga sarili kang dahilan, but i can't just keep standing while seeing you destroy yourself. And you know what, you're driving me crazy. Gusto kita tulungan, gusto ko mapalapit saiyo, gusto kitang maging kaibigan, gusto kong lagi kang nasa tabi ko, pero lagi mo ako pinagtatabuyan. Hindi ko alam kung saan ako lulugar diyan sa maliit mong mundo! Andrey isipin mo naman ang paghihirap ng magulang mo para mapag-aral ka. Isipin mo yung effort ni Ella para makuha uli yung tiwala mo. You keep living life just the way you want it to be. Kaya wala kang pangarap, wala kang specific destination."

Katahimikan.


"Minsan ko nang ginustong magkaroon ng pangarap. May isang tao pa ngang nangako na tutulungan akong mahanap ang pangarap ko. But i don't believe in that shit anymore. Maraming tao ang nabubuhay ng walang pangarap."


"Andrey, i tried helping you. Pero tulad nga ng sinabi ko, you won't let me."


"You didn't try Matthew. And you don't have to. Sino ka ba sa buhay ko para pangunahan ako sa gusto kong maging balang araw. Wala kang pakealam. And you don't know it, do you? Umiikot ang mundong ito sa pera. Kaya kong maabot lahat ng gusto ko sa kinang ng pera. Habang ako, nagpapakasasa sa ginhawa ng buhay ng may pera, ang iba ay nagpapagod, nagkukumagkag para sa mga pangarap na wala namang patutunguhan." Nagsimula na akong umalis ngunit mayroon pa siyang sinabi.


"You're a low life Andrey. Mapagmataas. Makasarili. Bobo. Oportunista. Walang utang na loob. Sinisiguro ko sayo, wala kang maabot sa mga ugaling iyan." Humarap siya saakin. Nakita ko rin ang galit sa mukha niya but his eyes tells me something else. I can't believe he said that to me. After eveything na nangyari saamin. Matapos lahat ng sakripisyo ko, lahat ng pagpapaubaya, lahat ng pagtitiis at paghihirap.


"I will take everything from you Matthew. I will definitely prove to you that everything you said is not true." Tumalikod ako at hinayaan tumulo ang mga butil ng luha saaking mata. I never thought i would hear such words from someone like him. Ngunit bago ako tuluyang umalis, humarap uli ako sakanya.


"I know what's my dream...." Tiningnan ko siya ng malalim."...Ang matalo ka." At tuluyan na akong umalis.


Nagkatotoo ang sinabi ni Matthew na hindi na ako kasali sa honor. Ilang araw pa matapos ang huli naming pag-uusap ay recognition day na. Siyempre wala ako doon dahil wala akong honor. Si Matthew pa rin ang first at si Ella ay pang walo. Ito ang kauna-unahang beses na wala akong natanggap na honor since elementary. And i can't believe na hinayaan ko na mangyari iyon dahil sa taong sa huli'y tinawag ako ng mga bagay na hindi ko inaasahan. Nasaktan ako ng sobra sa sinabing iyon ni Matthew. I spent the frist week of vacation na laging tulala. Nagtatanong kung bakit doon humantong ang lahat. The second week, i had dreams of him and Ella. Na tinitingnan ko raw si Matthew ngunit ang tinitingnan ni Matthew ay si Ella. That is the part i hate the most. Ayokong mahuli niya ako sa ganoong sitwasyon. I was doing extremely bad, kahit ang proper eating ay hindi ko na magawa. At dahil doon, i spent a few days in the hospital again.


Isang buwan na makalipas ang huli naming pag-uusap ni Matthew. Pumunta ako sa bukid at nagsulat patungkol sa pangarap ko.


Dear Diary,

The ending was pretty bad, isn't it? Sa huli'y ako pa rin ang luhaan. But what's important is that, i finally had a dream. Not really a dream, but i got something to hold on to. I promised Sparkles i would take everything away from him. But not Ella of course. I would rather leave Ella where she is happy. My goal is to be the 1st honor in our class because I told Sparkles that my dream is to beat him in anything. But what i really want is to prove to him that everything he said to me was wrong.


But you know Diary, if things didn't end up that way, i could have had a different dream. I want to have a perfect day with him. Isang araw na ma-experience ko ang feeling na mahalin niya. Isang araw na masasabi ko lahat ng gusto kong sabihin, itanong lahat ng gusto kong itanong. Basta isang araw na picture perfect. But that's improbable, right? I should be hatin him from now on.


Time passed. But then a new dawn came when Kuya Liam came in my life.

Break Shot Chapter 4 (Admin Andrey's Story)

Nagising ako sa school clinic nang marinig ko ang boses ni Ella

"Bhest? Uwian na...Halika tutulungan ka namin ni Matthew makauwi." Ang sabi niya with the most caring, most kind, ang most sympathetic way.

Si Matthew? Nandito si Matthew?

At saka bumalik saakin ang mga narinig ko. Ang dagliang pagtibok ng puso ko sa excitement ay napawi ng sakit na parang tinusok ng karayom. Pumikit uli ako bago sinubukang umupo sa gilid ng kama. Inalalayan ako ni Ella. Hindi ko alam kung nasaan si Matthew. Marahil ay nasa likod ko. Hindi ko naman magawang igala ang tingin dala ng pagkahilo ko.

"Bhest, may tubig ka?" Tanong ko habang nakapikit na nakaupo. "I feel so dehydrated...and I haven't eaten a thing since yesterday night." Ang sabi ko. Hindi ko naman masasabing pagkain yung oily foods na ulam kagabi.


"O sige bhest, wait lang. Babalik ako sa room tapos kukunin ko na rin mga bag natin. Ah, m-matthew...ikaw muna bahala sakanya." Ang sabi niya at ibinaling ang tingin sa may likod ko. Hearing his name brought a small, quick pain in my heart.


"Ah...oo. Sige." Said a voice that's very familliar.


Pag-alis ni Ella ay sumunod ang isang nakabibinging katahimikan.Hinintay kong may sabihin siya. Pero parang pareho kami nagpapakiramdaman. Siguro five minutes kaming ganoon. Baka ayaw niyang masira ang happy mood niya dahil lang sa pagbantay saakin.

"Mauna ka na Matthew. Kaya ko na dito." Halos pabulong kong sabi.


"H-hindi. Okay lang. Hintayin na natin si Ella tapos tutulungan ka na namin. Kaya mo na ba maglakad?"


"Kaya ko na. Umuwi na kayo." Baka kasi ayaw niyang maabala ko pa si Ella.


"Ano ka...hindi puwede yun. B-baka magalit si Ella pag iniwan kita."

So dahil pala kay Ella kaya ka naghihintay dito.

"Bahala nga kayo."

Noong maramdaman kong kaya ko na rin kahit papanong tumayo, i initiated pero parang tanga lang akong natumba sa sahig.

Ano ba yan. Nakakainisss.

Nagmadali naman siyang tulungan ako. His mere touches sent cold waves on my spine.

"Kaya ko na...Wag na.." Ang sabi ko at sinubukang gamitin ang lahat ng natititirang lakas para alisin ang kamay niya. Inalis din ng loko. Parang may kapansanan tuloy ako doon na pinipilit tumayo. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas para i-ignore ang kahihiyan o anumang pwede niyang isipin. Ang panlulumo kong naramdaman ay wala sa pagkahilo ko o panghihina ng tuhod.

"Tingnan mo nga ang sarili mo. Kumain ka muna tsaka uminom. Hintayin na natin si Ella dahil may dala iyon."Pabulyaw niyang sabi. But i ignored his suggestion and continued trying with all my efforts. Umiling siya at umupo din sa sahig tulad ko.

"Okay Andrey. Naawa na ako sayo, tumayo ka na please." Ang sabi niya in a low voice. Nainis ako sa sinabi niya. Bakit akala niya nagpapa-awa ako?! Nilingon ko siya at tiningnan ng may galit. Pero nandoon na naman yung gravitational pull sa mata niya kaya hindi rin ako nagtagal. Parang nag-surrender ako at napawi ang galit sa mata, napalitan ng lungkot, nangungusap. Nagulat naman siya naging mabilis na transition ng expression ko at parang nablangko ang tingin. Sinubukan ko ulit tumayo. This time hindi na talaga siya nakapag-pigil at pinwersa akong tinulungan. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas noong itulak ko siya with all my might.

"Ba't ba ang kulit mo! Umuwi ka na kasi! Sino ba nagsabi saiyo na maghintay dito at tulungan ako?! At saka hindi ko kailangan ang awa mo! ALIS NA!" sigaw ko.

"Putragis oh...sino ba ang tinutulungan dito?! ha? Sino ba ang nagmumukhang lumpo diyan?!" sigaw niya rin. Soooobrang nagulat ako sa sigaw niya at pagmumura. First time ever kong marinig na nagalit ng ganoon si Matthew at magmura. Kaya natakot ako at nanahimik. Sa laki ng muscles noon baka saan ako pulutin. Kaya umiyak na lang ako na parang bata. Lumapit uli siya at nagmakiusap in his most convincing voice.

"Let's stop this game Andrey...Naaawa na ako sayo kaya please."

"Pag nakatayo ba ako ng mag-isa aalis ka na?" Ang sabi ko without even looking at him.


"H-huh?"


"Tatayo ako. Wag kang tutulong."

At sinubukan ko ulit. Isa. Dalawa. Tatlong ulit ngunit lagi ako natutumba. "Kapag nagsusulat ako, pag tinaas ko yung ulo ko, lagi ko na lang siya nakikitang nakatingin saakin. Tapos pag dumadaan ako, lagi niya akong binabati ng Good Morning Ella... sabay ngiti. Tapos napaka-matulungin pa niya.: Naalala ko ang sinabing iyon ni Ella. Ganoon din ang ginagawa niya saakin. What if ginagawa niya yun almost to everyone? Doon ako gumugot ng lakas, t hindi ko namalayan ay nakatayo na pala ako. Medyo nahihilo pa rin ako pero nakahakbang na rin ako. Sumunod naman si Matthew sa likod.Noong makalabas na kami sa clinic, dumating na rin si Ella bitbit ang bag ko at bag niya. May dala din siyang tubig at ang paborito kong tinapay. Nakita ko sa mukha niya ang gulat noong makita akong naglalakad ng mag-isa. Tiningnan niya si Matthew na parang nagtatanong. Agad siyang lumapit saakin at inalalayan ako. Pero nagreplay uli yung sibai ni Ella, "Then sabi niya, second year pa lang tayo, crush na kita..."

Hindi ko gustong itaboy din si Ella ngunit mahina ko ring inalis ang kamay niya and i smiled faintly.

"I can do this bhest. Let me prove to myself that i can do this." Ang sabi ko.


She let go din naman at hinayaan ako, full of question in her face. Pa-ika ika akong naglakad doon. Pero ininda ko ang hilo, ang panghihina, at ang tangi ko lang naramdaman ay lungkot. They silently followed behind. Nasa labas na kami ng gate ng pumasok sa isip ko ang isang tanong. "Maling akala lang ba ang lahat?" And I felt my knees go weaker and weaker. At saka ako napa-upo.

"Bhest?!!!" Takbo agad silang dalawa ngunit hindi ko na sila tiningnan at tinago ko na lang ang aking mukha sa mga kamay ko. I was desperately trying to stop my tears from flowing uncontrollably. I didn't know i love him this much. Pano ba 'ko nakarating sa puntong ganito?

Naramdaman ko na lang na inakay ako ni Matthew at sinakay sa likod niya. Nagmadali namang tumakbo si Ella para humanap ng tricycle. Hindi na ako pumalag noong nasa likod ako ni Matthew. Pero yumuko ako at isinandal ang noo sa likod niya para walang makakita ng pagtulo ng luha ko. Until i realized tumutulo na pala ito sa damit niya kaya i controlled myself nalang. Sana lang hindi niya nahalata iyon. But the moment was indeed touching. I really needed comfort at sa huli'y ang taong dahilan ng sakit na aking nararamdaman ang siyang nagbigay noon. His back was really warm and hard. I wish i could stay there forever.


"Andrey? Okay ka lang?" He sounded so worried that i felt so secured. Hindi na ako sumagot dahil dumating na yung tricycle na kinuha ni Ella. Sinakay ako doon ni Matthew na sobrang ingat na ingat.

Si Ella ay nandoon sa likod ng driver samantalang kami ni Matthew sa loob. Sinandal ko ang ulo ko sa may bintana ng tricycle at hindi nagsalita.


"Si bhest naman eh!...Hindi na naman kumakain ng maayos alam niya namang may sakit siya." Narinig kong sabi ni Ella.

"May ini-inom ba siyang gamot? Alam na ba 'to ng parents niya? Nagpa-check up ba siya?" Naririnig kong mga tanong ni Andrew na sinasagot naman ni Ella. I felt happy kasi he sounded so sincere and worried. And the fact that he carried me on his back was something else. Honestly, i feel happy inside. Ganoon ba talaga kapag nagmamahal? Kahit pa saktan ka niya...Kahit grabe yung pain mo...Basta alam mong nandiyan siya, basta nakikita mong he cares, magagawa mong patawarin siya agad. And if he does something romantic or special, you would still feel your heart beating like crazy? Ang gulo mo, puso.


Ilang minuto pa'y inakay uli ako ni Matthew maya-maya'y mga faint cry at mga echoss nila mama at papa. Nataranta. May nagsabing "Diyos ko po." Alam kong frenzt mode sila dahil hindi sila aware sa sakit ko. Sana din hindi na sabihin ni Ella pero impossible iyon. I closed my ears and tried to sleep sa likod ni Matthew. Let's pause a while, Matt. And then i fell into another deep sleep. This time, puro lang darkness. Wala si Matthew o si Ella o ako. I hoped my heart would heal when i wake up.

I opened my eyes but i was blinded by the light coming from the open window. I breathe the fresh air at saka huminga ng malalim. This is not my room, i thought. Tumingin ako sa paligid at nakita sina mama at papa na nakatingin saakin. I was hoping for a scolding sa paglilihim ko but seeing their worried faces, i just smiled at them.



"Anak? How do you feel?" Ang sabi ni mama.

"Fine po. Nasaan po tayo?" I tried moving my arm pero may masakit. Only then that i realized na nasa ospital pala ako.

"You should've told us anak. We were so worried. Eh di sana ang inihahanda ng mama mong mga pagkain ay yung makakabuti saiyo." Si papa.

"Sorry po. Ayoko lang mag-worry kayo." I wanted to sound cheerful ngunit may mabigat pa rin sa puso ko. I guess i know what and why.

"Ang sabi ng doctor tommorow makakauwi na tayo. You just have to rest a little bit and eat nutritious food. And exercise anak. Here, eat this." Sabi ni mama sabay bigay saakin ng apple.



Kinuha ko ito at kumagat. It tasted so good. Masyado na siguro akong gutom. Habang kumakain i looked at the window and didn't say a word. Though aware ako na nandiyan sina papa.


"Is something bothering you son?" Tanong ni papa. Lumapit din siya saakin, ang dalawanf kamay ay nakatago sa mga bulsa ng pantalon.


"I was wondering po...Papatigilin niyo ba ako sa pag-aaral?" I asked. Payag sana ako.



"Depende sa iyo anak. Though we suggest na mag-stop muna, it still depends on you. Anyway kahit nag-woworry kami na baka atakihin ka ulit, you have great friends out there. We can see na you can count on them naman." Sabi ni mama sabay ayos ng buhok ko. I took another bite.

"Well anyway baba muna kami ni mama mo at aayusin namin yung babayaran dito para sigurado na ang pag discharge mo bukas. Are you fine here?"


Tumango ako at ngumiti sakanila. Though i can tell na palusot niya lang iyon para mabigyan ako ng privacy. Alam niya na siguro na i need time to be alone. Normally papa would always understand my mood better than mama.


Pag-alis nila'y huminga uli ako ng malalim. Kumagat uli ako at saka tumingin sa bintana. Maganda ang view doon. There is a big acacia tree kaya fresh na fresh ang hanging pumapasok sa bintana. The tree standing there looked so peaceful. Sumasabay pa ang mga dahon sa ihip ng hangin. I closed my eyes, trying to be a part of the peacefulness of the tree, of the wind, of the nature. Abruptly, nakita ko ang mukha ni Matthew. Then i slept.

Ang sumunod na araw ay Sabado. I was discharged out of the hospital and finally, nakauwi na rin kami sa bahay. My mother told me to rest, and i was more than willing to do so. I need rest so bad. Especially my heart. Pero pagdating ko sa kwarto ay hindi naman ako nakatulog. Maybe i just wanted to be alone. Kinuha ko ang diary ko at nagsulat.


Dear Diary:

Mapaglaro talaga ang tadhana, ano? At nakakatakot siya magbiro. Yesterday I realized how deadly 'maling akala' is. I misunderstood many about Sparkles. I gave meaning to his gestures and kind acts. I almost thought he loved me too, but of course he doesn't. He loves someone else. Someone i can never hate. Funny thing is, lahat ng ginagawa saakin ni Matthew ay ginagawa rin niya sa iba. Where does that leave me then? Sabi nga ni Bob Ong,"Paano mo masasabing special ka sa isang tao kung ang bawat ginagawa niya ay ginagawa din niya sa iba." Lahat pala ng mga titig niya, mga nakakalokong ngiti, mga tulong tulong ay common niyang ginagawa sa iba. Dahil mabait siya. And maybe he was greeting me out of courtesy only. It really saddens me Diary. This is the first time i ever felt this way and i didn't realize it would hurt this way. I feel ashamed na iniisip kong ang katulad ni Matthew ay mahuhulog saakin. IMPOSSIBLE.


Kinabukasan, niyaya ako nina mama na magsimba noong linggo ngunit ayaw ko. I've been very bad recently, and facing Him is something i can't do right now. Maybe nga pinaparusahan Niya ako for falling for someone kahit alam kong bawal. So I decided to stay in the house. Pero wala naman akong magawa sa bahay kundi mag-isip. Fresh pa rin yung sugat sa puso ko at ang mood ko ay laging gloomy. So i decided to take a walk. Naisip kong pumunta somewhere na liblib, yung mag-isa lang ako at pwedeng mag-isip isip. Nagdesisyon akong pumunta sa part ng lupain namin na hindi sinasaka. Noong bata ako, sumakay ako sa kalabaw kasama si papa at nilibot niya ako sa mga lupain niya. May isang parte doon that caught my attention. Isa siyang cliff at sa ibabaw noon ay may niyog na naka-bend. Madaling akyatan at maganda umupo. May kalayuan nga lang. Pero anyway, pumunta ako doon without my proper senses. I didn't really think about dangers, i just want to go somewhere....peaceful.
At noong makarating ako doon, labis naman ang kasiyahan ko. Its an achievement dahil matatakutin ako, and i NEVER go to places such as this ALONE. Pero i managed to go there. Inisip ko kung pano, and i realize while on the way, my mind was lost thinking about Matthew. And on the blink of an eye, andoon na ako sa bukirin namin. Delikado talaga umakyat doon sa naka-bend na niyog dahil ang part na naka-bend ay nasa cliff na. And kapag nahulog ako, diretso na sa ground. Ngunit i found the courage na magbalance at finally, nandoon na ako sa may tuktok ng bend at umupo ako. But was it really courage that allowed me to bypass my fears? Or was it the pain that made my heart numb? Mga limang oras akong nakaupo doon, feeling myself as part of the nature. It was one of the most peaceful moments in my life, and i'm also happy na i did it alone. When i went home, nag-alala si mama but i assured her i'm fine. The next day, was Monday pero nag cutting class ako. I didn't go to school and wandered alone sa lupain namin. Only this time, i was eager and ready for more adventure. Ewan kung saan ako humuhugot ng lakas at tapang. Basta sugod lang ng sugod, go lang ng go. Kapag may naisipang gawin, ginagawa. Umakyat sa puno, kumuha ng bunga ng bayabas, maghanap ng nest ng ibon, maligo sa ilog ng nakahubad. I was really pilyo that time. I felt like i could almost do anything. Isang beses nga may sinundan akong ligaw na manok. Ewan ko kung saan na ako nakarating but i just followed it. At nung didilim na, hindi pa rin ako natakot. With courage coming somewhere i don't know, nahanap ko ang daan pauwi. Nagsinungaling na lang ako na may ginawang project kahit maghapon akong absent. Hindi na rin ako kumain dahil nabusog ako sa mga bayabas.

Bago natulog, i updated my dairy.

Dear Diary,

Helpful pala ang newfound pain ko. Nagagawa ko na ang mga bagay na akala ko ay hindi ko kaya. I feel so numb, diary. I wandered in the woods alone today without even the slightest feeling of being afraid. Why? I don't know why i am doing this. I don't know what i am trying to prove. I don't know what i want. I am searching for something but i don't know what. My wounds haven't healed the slightest bit. I still feel worthless, sad, and....nothing. I became strange, diary. My sadness seemed to overcome my fears, but it overshadowed me. I always feel sad, i don't feel anything but sadness. Why is this so? Dahil ba lahat ng kinatatakutan ko sa buhay ay nangyari saamin ni Sparkles? Dahil ba nagkamali ako ng akala? Dahil ba napahiya ako sa sarili ko? I have so many questions diary. Would i receive an answer?

The next day nag-cutting class uli ako at pumunta uli sa bukid. Doon uli ako sa may nakabend na niyog at dinala ko doon ang diary ko. Doon ako nagsulat. Tula, kanta, mga reflections ko sa mga bagay, essays, tungkol kay Matthew, tungkol sa friendship namin ni Ella, tungkol sa beauty ng nature, at kung anu-ano pang pumasok sa isip ko. Kahit papano'y nabawasan ang burden ko. Then base sa mga sinulat ko, i realize why i am here sa tuktok ng isang tikong niyog. Siguro dahil sa pressure ng mga nangyayari nitong mga nakaraang araw. I have so many things i wanted to say but i always kept them inside. I want to share my experiences with Matthew, my fears, my question about my sexuality, yung sakit nang malaman kong namisunderstand ko lang yung mga bagay-bagay. Gusto ko ilabas ito ngunit wala akong mapaglabasan. Who would understand? Kahit ang best friend ko na only hope ko na sanang maka-intindi saakin ay wala na rin. So maybe im wandering around because i want to find an outlet. Somewhere na hindi ako matatakot na ilabas ang nararamdaman ko....somewhere na walang judging eyes....Marahil ay doon galing ang lakas ko. Dumating na sa point na ang sakit sakit na, na parang sasabog na sa puso ko, pero wala akong mapagsabihan. Kaya marahil narito ako, nag-iisa.

And then the next day, pumasok na ako. Parang artista yung entrance ko sa room, lahat nakatingin saakin. Nginitian ko sila lahat bago umupo. I understand naman. siguro ay curious sila kung bakit ako nahimatay nung huling araw at bakit ako absent.


"BBBBHHHHEEESSTTT!!!!!" sigaw ni Ella noong makapasok sa room at nakita ako. Niyakap niya ako at abot tenga ang ngiti.

"Na-miss kita bhest...Why are you absent yesterday? Naku, andami ko saiyong iku-kwento."


"Tungkol?"

"Saamin ni Matthew...nililigawan niya na nga ako diba. Grabe bhest, minsan nga naiihi na ako sa kilig. Nitong dalawang araw na absent ka, dito siya nakaupo sa tabi ko. Ang saya talaga bhest."

Nalungkot ako sa sinabi niya. Samantalang i'm having the worst days on my life kahapon at nung isang araw, sila nagsasaya dito. Somehow, I feel betrayed at pinagtaksilan. But its not as if i have the right to feel so.

"Sige Ella, Spill na, spill." Ang sabi ko sabay ngiti. Last night, i practiced in the mirror the best masks i could wear. Inihayag naman saakin ni Ella lahat ng mga effort ni Matthew habang nililigawan siya nito. I listened to them patiently, at naiimbak lang ang sakit sa puso ko. I smiled and I laughed. Nakakakilig nga naman yung mga sinasabi ni Ella. And i promised na lang to support her no matter what. Siguro from now on, i would wear masks everyday na. Na kunyari masay ako para sakanila, kinikilig, at nakikipagbiruan. Siguro from now on, tainted na ang friendship namin ni Ella at lalabas na nakikipag-plastikan ako. But of all the masks i would wear, i'm sure there is still something that would stay pure and sincere...the fact na i'm happy for my bhest. I may turn out as a the greatest mask-wearer of all time...but my honest intention of supporting my bhest in her relationship with Matthew...that...is sincere.