The Best Thing I Ever Had - Season 2 Episode 10 - Season Finale

Author's note: Maraming maraming salamat po sa lahat ng nagbasa ng story na to. Sorry po kung mejo nalate update hehe. Special thanks to: Jasper Paulito, Jayfinpa, kuya ken (dark_ken), Erwin Fernandez, R3b3L^+ion, dada, Jack, wastedpup, kuya Ace, superman, mhei and kuya Jeffrey kong super naughty lol.
kuya coffee- nabasa ko po yung comment mo sa Hiling and natuwa nmn ako sa sinabi mo kuya :) idol raw? lol.
also, thanks sa mga anonymous and ung mga silent readers. maraming salamat din po kila kuya jayson and kuya mike :).
ken-ken ko - i miss you :(.
anyway, eto na po ang season finale of The Best Thing I Ever Had! enjoy reading!

Episode 10 - Goodbye Av - The Season Finale

Nagising ako. Naramdaman kong may nakatapal sa bibig ko. Parang tape or something. Nakataling magkasama ang mga kamay ko sa likod. Tumingin ako sa paligid. Nakita kong nasa loob ako ng isang kwarto. Maliit lang ang kwarto na ito, tama lang pang-isang tao. Mukhang hindi nagagamit ang kwartong ito dahil sa makikita mo ang alikabok sa kisame at mukhang faded na ang pintura ng pader. Nakaupo ako sa isang simpleng kama na may isang unan. May isang bintana ang kwarto ngunit masyado itong mataas at hindi ko maabot. Gusto ko sanang tingnan kung nasaan ako.

Nasaan ako? Sino ang nagpakidnap sa akin? At bakit niya kailangan gawin sa akin to?


Teh, natatakot ako.


Natatakot din kaya ako. Teka, Si Marco? Nasaan si Marco??? Biglang nagflash back ang lahat ng nangyari sa utak ko. Si...Marco...sinaksak...may dugo.. Biglang pumatak ang luha ko. Sana buhay pa si Marco..Lord..please..

Lalo pa akong natakot ng marinig kong may nagbubukas ng lock ng pinto. Takot na takot ako dahil hindi ko alam kung sino yon. Pagkabukas ng pinto, tumambad sa akin ang dalawang lalaki. Yun yung dalawang lalaking dumukot sa akin kanina.

Teka parang kilala ko tong isa na to.. TAMA!!! Siya yung lalaking nasa panaginip ko na gusto akong patayin! 


Wait so ibig sabihin, mangyayari yung nasa panaginip mo?


Wag naman sana. hindi pa ko handang mamatay,.Marami pa akong gustong gawin sa buhay ko.


Napuno ng takot ang buo kong katawan. Biglang lumapit ang isang lalaki. Sa sobrang takot, sumiksik ako sa corner ng kwarto. hinablot niya ang braso ko ng mahigpit at hinila patayo. Nagpumiglas ako at nasipa ko ari ang isang lalaki. "Aray Put*ng ina!!!!" sigaw ng lalaki. Bigla naman akong sinuntok ng isa pang lalaki sa tiyan. "Uhmp!" Bigla akong nanghina, halos hindi ko maigalaw ang katawan ko at bumagsak sa sahig. Binuhat akong muli ng dalawang lalaki patayo.. Narinig ko ang mga yapak ng tao papalapit sa kwarto. Nakatingin lang ako sa may pinto at hinihintay kung sino ang taong iyon.


Malamang siya ang nagpakidnap sa akin. Pero sino naman ang gagawa sa akin nito?


Laking gulat ko ng makita kung sino ang taong iyon. SI JENNY!! 


Ang demonyitang babae na yan ang salarin?! no wonder! Tunay na anak ni Satanas yang babae na yan!


Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko si Jenny. Nakangiti siya't nakatingin sa akin. "Hello Av."

"Hmmmp hmmp.hmmp!" ang nasabi ko dahil may takip ang bibig ko.

Sumenyas si Jenny sa isa sa mga lalaking nakahawak sa akin. Biglang tinanggal ng lalaki ang tape na nasa bibig ko. "Arrrghhh!" daing ko.

"You were saying?" sabi ni Jenny.

"Walanghiya ka! Bakit mo ko pinakidnap?!" sumbat ko sa kanya. Gusto ko siyang sugurin at tadyakan or sabunutan pero hindi ako makagalaw sa sobrang higpit ng hawak sa akin ng dalawang bakulaw na to.

Tumawa si Jenny. "Hindi pa ba halata? Akala ko ba matalino ka Av? Bakit ayaw mong gamitin yang utak mo ngayon?" Tinusok niya ng daliri niya ang noo ko. "Inagaw mo siya sa akin."

"Wala akong inaagaw sa'yo!" sagot ko. Bigla niya akong sinampal. Aray! Lecheng babae na to. Naku kung hindi lang ako nakatali kakalbuhin ko tong babae na to at ikikiskis sa pader ang mukha.

"Inagaw mo siya!!!" punung-puno ng galit ang mukha niya. Makikita mong nag-aalab ang galit sa kanyang mga mata.

Anu yun? May fire sa mata niya? di kaya mabulag yan?


Gaga! Nakita mo na ngang tinotorture to death na nga ako dito, nakuha mo pang mang-okray!


"Tahimik kaming nagmamahalan noon. Ang saya saya namin noon. Pero nagbago ang lahat nung dumating kang ahas ka!" At sinampal niya akong muli,.

Aray!!!! Naku isa na lang talaga! Kikitilin ko buhay nitong babae na to!


"Kaya nung iniwan niya ako, walang ibang pumasok sa utak ko kundi ang maghiganti sa inyong dalawa. Sa pang-aagaw mo sa akin sa kanya. At ang pang-iiwan niya sa akin choosing you over me. Ano bang meron sayong bakla ka at nagustuhan ka ni Van ha? Siguro ginayuma mo siya no?" pang-aakusa niya sa akin.

Aba, woah woah woah teh, you're crossing the line. "You know what Jenny?", tumingin ako sa kanya. "Why don't you ask that yourself? Isipin mo, sa tingin mo ba titikim pa siya ng iba kung nasasarapan na siya sa kung ano ang nasa harap niya? Parehas lang tayong mga ulam Jenny. Pero hindi ko na kasalanan kung nagsawa na sa lasa mo si Van at humanap ng iba!" sagot ko sa kanya.

You go girl! Go go go teh!


Galit na galit na siya. Bigla niya akong sinabunutan at tinitigan. "Ito ang tatandaan mo Av, magkaiba tayo kaya wag na wag mong sasabihin na parehas lang tayo!"

"Tama ka. Magkaiba tayo. All you are is mean, liar, pathetic and alone in life! And I'm not." at tinawanan ko siya.

Mas nagalit pa siya sa sinabi ko. "Wag mong ubusin ang pasensiya ko Av. Baka hindi ako makapagpigil,." at itinutok niya ang baril niya sa ilalim ng baba ko. "mapatay kita kaagad!"

Bigla akong natakot. Pero hindi ko ito ipinakita sa kanya. Dahil pag pinakita kong natatakot ako, mas matutuwa pa siya. And ayokong matuwa siya. Tinanggal niya ang pagkakawak sa akin. "Anyway, may bisita ka nga pala. I'm sure you'll be happy to see him." sabi ni Jenny ng nakingiti.

Biglang may pumasok na lalaki sa kwarto. Si Ram!


Kasabwat din siya?! oh my god!


Sh*t si Ram?! Anong ginagawa niya dito?


Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko siya.Nakatingin lang siya sa baba at hindi makatingin sa akin. Pinagkitawalaan ko tong gago na to! Tapos eto igaganti niya sa akin?


"I believe you know each other." sabi ni Jenny.Napatingin sa akin si Jenny,. "O bakit parang nakakita ka ng multo diyan Av?" at tumawa siya. "Bakit? Masakit bang malamang ginamit ka lang niya? Sa tingin mo ba magkakagusto siya sa'yo?" sabi ni Jenny at humalakhak muli ang demonyitang bruhang gagang retarded.

"Iwanan niyo muna kami." sabi ni Ram. Nagkatinginan ang dalawang lalaking may hawak sa akin. "Ang sabi ko, IWANAN NIYO MUNA KAMI!!!!" sigaw niya.

Sumunod naman ang dalawang bakulaw at pati si Jenny ay lumabas ng kwarto. So ibig sabihin, si Ram ang mastermind?


Umupo ako sa kama at tumingin lang sa kanya ng masama. Tiningnan niya ako. Seryoso lang ang mukha niya. "Alam kong galit ka sa akin."

"Hello???? Hindi pa ba halata? Sige nga! Ikaw lumagay sa sitwasyon ko! You kidnapped me! And what do you expect me to do? To feel happy about it?!" sabi ko sa kanya. "Pinagkatiwalaan kita Ram! Tapos eto ang igaganti mo sa akin?!" huminto ako para habulin ang hininga ko. "Akala ko kaibigan kita Ram." sabi ko at pumatak ang luha ko..

"Ikaw din ang may kasalanan nito Av." sabi niya.

"Me?? How did it became my fault Ram? Huh?!" sabi ko ulit.

"Minahal naman talaga kita Av eh! Pero anong ginawa mo?! Binaliwala mo lang lahat ng iyon?! Oo, noong una, gusto ko lang makaganti kay Van. At ikaw ang susi para maisagawa ko ang plano ko. Naging kasabwat ko si Jenny. dahil sa gusto naman niyang maghiganti sa'yo. Ang plano dapat ay paibigin ka't iwanan ng luhaan. At palabasin na buntis siya kay Van." huminto siya sandali at nag-buntong-hininga. "Pero habang isinasagawa ko ang plano ko, hindi ko na namalayaang nahulog na ako sa'yo..Kaya nagbago ang isip ko..Pero umeksena ulit yang Van na yan..kaya ginawa ko ang lahat para lang mapasakin ka Av..Pero siya pa rin ang pinili mo..Ano bang meron sa kanya na wala sa akin Av ha? Ano?! Mayaman ako, maibibgay ko sa'yo lahat ng gugustuhin mo! Bakit siya pa ang pinili mo?! Tapos nung wala naman kayu, akala ko malaki na ang chansa ko,. ginawa ko ang lahat. pero ngayon, si Marco naman ang pinili mo! Bakit Av?! Bakit?!" sabi niya.

Aba! Anong akala niya sayo? Mukhang pera? Hello, mayaman ka rin kaya! 


Shhh! Tahimik ka muna!


"I'm not looking for material things Ram. Kahit ibigay mo pa sa akin ang buong mundo, you will never have my heart." sabi ko sa kanya.

Sinampal niya ako. Sobrang sakit na ng mukha ko, ikaw ba naman sampalin ng ilang beses ng isang babae tapos eto pa dinagdagan pa ng mas mabigat na kamay ng isang lalake. Naluha ako sa sakit. Nakita niyang pumatak ang luha ko. "I'm sorry Av.." lalapitan na sana niya ako.

"Lumayo ka sakin!!" hinawakan niya ang mukha ko. "Wag mo kong hawakan! Baliw ka na Ram. Kung mahal mo talaga ako, papakawalan mo ko dito!" sabi ko.

"Papakawalan kita kung sasabihin mong ako lang ang mamahalin mo!" sigaw niya.

"Love is a very big word to use on such worthless things." Akma niyang ako'y muling sasampalin. "Sige! sampalin mo ko! Bakit? Sa tingin mo ba kapag namanhid na ang buo kong katawan sasabihin ko sayong mahal kita? Hindi ako baliw para sabihing mahal ko ang taong gustong ipahamak ang buhay ko! Patayin mo na lang ako!"

"Well I guess mabubulok ka na lang dito!" sabi niya. at lumabas na siya ng kwarto. Umupo ako sa sahig at saka nag-iiyak.


Lord..bakit ko kailangang pagdaanan to? Kung kukunin niyo na ko, please naman po, hindi ba pwedeng yung isang sakit na lang, hindi yung inuunti unti pang pinapatay ang bawat parte ng katawan ko.. Sana nandito ang mommy ko at daddy ko,.Sana nandito si kuya Marco at si kuya Van, dahil alam kong ipagtatanggol nila ako sa mga baliw na ito at hindi nila hahayaang saktan ako ng mga taong to. Sana nandito sila.


Kailangan mong magpakatatag Av. We'll get through this. 


Nawawalan na ako ng pag-asa. Sa tingin mo ba makakalabas ako ng buhay dito? Nakita mo naman kung gaano sila kagalit sa akin, lalo na si Jenny, hindi yun magdadalawang isip na patayin ako on the spot!. Patuloy na umaagos ang luha ko.

Lord..bigyan niyo po ako ng lakas para malampasan ko ang lahat ng ito.Huwag ninyo po ako papabayaan.


Nakatulog akong may luha sa aking mga mata. Kinabukasan,.

Kailangan ko ng makatakas dito.


Pero pano?


Sinubukan kong galaw-galawin muli ang aking mga kamay na nakatali sa aking likuran. Pinilit kong tanggalin ang kamay ko sa tali. First try, failed..Ginalaw-galaw kong muli ang mga kamay ko baka sakaling lumuwag ang buhol ng tali,.Medyo lumuwag na ang tali kaya pinilit kong muli na mailabas ang kamay ko. Masakit. Parang tinatanggalan ako ng balat. Konti pa..Malapit na..Agghhh! at nailabas ko na ang isa kong kamay. Pagkatapos ay tinanggal ko na rin ang isa pa. Now I just have to figure out how to get out of here. Maingat at dahan dahan kong binuksan ang pinto. Tiningnan ko kung may tao sa labas. Wala. Wala yung mga bakulaw. Now's my chance. Dahan dahan akong naglakad sa hallway ng building na iyon. Ngayon ko lang napagtanto, nasa isang abandoned building siguro ako.


Will you please just concentrate on how are gonna get the heck outta here?


Right. Escape plan....Hmmm..bahala na! Naglalakad ako sa hallway ng marinig ko ang sunud-sunod na putok ng baril.

Saan kaya galing yung mga yun?


Hello?! Kumilos ka na kung ayaw mong ikaw ang tamaan ng baril! 


Naglakad-lakad ako muli. Bingo! Ayun yung hagdan! Papalapit na ko sa hagdan ng lumitaw ang isang bakulaw na paakyat papunta sa akin. Wala akong nagawa kungdi ang tumakbo papalayo sa kanya. Ganitong ganito yung nasa panaginip ko.


(Bang! Bang!) Bumagsak ako sa sahig. Naramdaman kong mainit ang hita ko. Nakita ko ang dugo na umaagos palabas ng hita ko. Tinamaan ako ng bala.

Tayo! dali! tayo! nandyan na siya o! takbo na dali!

Tinry kong tumayo pero bigla akong sinuntok sa mukha ng lalaking bumaril sa akin. Iniangat niya ang ulo ko by pulling my hair.

"Any last words?" sabi niya at initutok ang baril niya sa aking ulo.

Dinuraan ko siya ng dugo ko sa kanyang mga mukha. "Put*ng ina!!." sabi niya. Tinadyakan ko siya sa tiyan, napaurong siya. Nakapa ko ang isang matigas na bagay sa aking tagiliran, kinuha ko ito at inihampas sa kanyang mukha. Tumumba siya. "Argghhh!!!" sigaw niya.


Now's my chance, kailangan ko nang makatakas sa kanya.


Tumayo ako at paika-ikang tumakbo palayo sa lalaki. Tumayo ang lalaki at hinablot muli ang buhok ko, "Saan ka pupunta ha?!" sabi niya.

"Bitawan mo ko! Arrrggh! Tulong!! tulong!!" sabi ko. Inihampas niya ang ulo ko sa pader. Parang nabasag ang ulo ko sa lakas ng pagkakahampas niya ng ulo ko. Naramdaman kong tumulo ang mainit n dugo galing sa ulo ko. Bigla akong nanghina at  tumumba. Nakaupo ako sa sahig paharap sa lalaki, habang umaagos ang dugo ko sa hita at sa ulo. Hindi na ako makatayo. Wala na rin akong lakas para sumigaw pa. Nakatutok ang baril niya sa ulo ko. "W-wag..p-please.." pagmamakaawa ko sa kanya.

(Bang!)

Biglang bumagsak ang lalaki. Tinamaan siya ng baril sa ulo. Nagtaka ako kung sino ang nakabaril sa kanya. Pagkalingon ko sa kanan ko, nakita ko si Van. Van!


"V-van.." hinahabol ko ang hininga ko.

"Av!" At niyakap niya ako. "Halika na! Aalis na tayo dito!" Binuhat niya ako at bumaba kami sa building. Sa likod kami nagdaan. "Nasa harap silang lahat kaya mas mabuting dito tayo dumaan,."

"Paano mo ko nahanap?" tanong ko.

"Simple lang, alam kong si Jenny ang nagpadukot sayo dahil siya lang nag may motibong gawin sayo ito. Kaya pinatrace ko yung cellphone ni Jenny kung nasaan siya at ayun lumitaw ang lugar na ito."

Niyakap ko siya ng mahigpit. Sobrang thankful ko dahil nandito na siya muli sa tabi ko. Pero hindi pa pala tapos ang lahat. Buhat buhat ako ni Van papalabas sa likod ng building ng biglang sumulpot si Ram sa likod namin. Nakatutok ang baril niya sa ulo ni Van

"Bitawan mo si Av." sabi ni Ram. Hindi ako binitawan ni Van. "Bitawan mo siya!" sabi ni Ram ulit. Binitawan na ako ni Van. Hinablot ni Ram ang aking braso at lumakad palayo kay Van, papunta sa gubat. "Wag kang susunod, kung hindi, papatayin ko tong si Av!" tinutok niya ang baril niya sa akin. Takot na takot ako na lumuluha na ako sa sobrang takot. Sinubukang lumapit ni Van ngunit binaril siya sa balikat ni Ram..

"VAAAAANN!" sigaw ko.

"Sabi nang wag lumapit eh!" sabi ni Ram.

Lumapit siyang muli kay Van at itinutok ang baril niya sa ulo nito,. Tumingin ako sa paligid at nakita ko ang isang baril sa lupa. Agad ko itong kinuha at itinutok kay Ram.

"Ibaba mo ang baril mo!" sabi ko.

Humarap sa akin si Ram at tumawa. "Sige nga! iputok mo! Parang kaya mo kong--" hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng barilin ko siya sa dibdib.

Bumagsak si Ram. Patay na siya. Nabitawan ko ang baril at napaupo ako. Natulala ako. Nakapatay ako ng tao. Paano ko nagawa to??


Lumapit sa akin si Van at niyakap ako. Humarap siya sa akin. "Kailangan na nating makaalis dito." Narinig namin ang mga yapak ng mga tao at mga putok ng baril malapit sa amin. Tumayo kami at inakay niya ako papunta sa gubat para makapagtago. Habang naglalakad kami, biglang may sumigaw sa likod namin,.

"Av!! Van!!" sigaw ni Jenny,. may dala dala siyang baril at ipinutok niya ito. Muntik na kaming tamaan. Nagmadali kami sa paglalakad at tumambad sa amin ang isang tulay. Mukang hindi matibay ang tulay na ito dahil gawa lang ito sa lubid at mga kahoy. Pero wala kaming choice,. Kailangan naming magpatuloy sa pagalalakad dahil baka maabutan kami ng demonyitang bruha. Tumawid kami. Umuuga-uga ang tulay at parang magccrack na yung kahoy na tinatapakan namin. Nasa gitna na kami ng tulay at napansin naming nakalabas na ng gubat si Jenny,.

"Tingnan mo nga naman, kung suswertehin ka naman oo. Mukhang magiging libingan niyo na ang bangin na yan." sabi niya.

Napatingin ako sa ilalim ng tulay. Nasa gitna pala kami ng isang bangin. Foggy ang parteng ibaba kaya hindi mo maaaninag kung lupa ba o tubig yung nasa ibaba.

"Goodbye Av! Goodbye Van! See you in hell!" binaril ni Jenny ang isa sa mga poste na sumusuporta sa tulay kaya naputol ang lubid nito.

"Waaaahhhh!!!". Muntik na akong malalaglag. Buti na lang, nahawakan agad ni Van ang kamay ko. Ang isang kamay naman niya'y nakahawak sa kabilang lubid ng tulay na maayos pang nakakabit sa magkabilang poste. Takot na takot ako. Hindi pa nakuntento si Jenny at binaril pa niya ang isa pang poste. Kaya nalaglag nang tuluyan ang tulay at humampas ito sa mga batong dingding ng bangin. "Waaahhh!" Nakawahawak pa rin si Van sa lubid at ang isa namang kamay niya'y nakahawak sa kamay ko. Tumingin ako sa itaas at nakita ko si Jenny na nakatingin sa amin sa edge ng bangin. Nakatutok sa akin ang baril niya. "Goodbye Av!" Pero biglang may bumaril sa kanya. At dahil nasa dulo siya ng bangin, nalaglag ang katawan niya't gumulong gulong hanggang sa huminto ito sa isang part na may nakausling lupa. Patay na siya dahil hindi siya gumagalaw. At nakita kong sa dibdib siya tinamaan ng baril.

"Wag kang bibitaw!" Sabi ni Van. "Arrggh!" daing niya. Naalala kong may tama siya sa balikat.

"Wag mo kong bibitawan Van!" sabi ko habang dumadaloy ang luha ko sa aking mukha.

"Hinding hindi kita bibitawan." sabi niya sa akin.

Narinig kong nagsisimula ng maputol ang lubid na hinahawakan ni Van. Marahil ay sa sobrang bigat namin.

"Kahit anong mangyari wag kang bibitaw Av! Wag kang bibitaw!" sabi niya sa akin.

Kung hindi ako bibitaw, parehas kaming malalaglag dahil sa mapuputol na ang lubid. Ayokong parehas kami ay mamatay..


Ano ba yang pinagsasabi mo?


Kailangan ko tong gawin. Mas okay na ako na lang ang mamatay, wag lang siya.


Av tumigil ka nga!


Unti-unti akong bumibitaw sa kanya. "Av! Anong ginagawa mo?! Bakit ka bumibitaw?!" sabi niya.

"I love you Van." Umaagos pa rin ang luha ko at ngumiti sa kanya.

"No Av! don't!" nagsimula na ring pumatak ang luha niya.

Tinanggal ko ng tuluyan ang pagkakahawak niya sa aking kamay at nalaglag na ako sa bangin.

Lord kayo na po ang bahala sa akin.

"AVVVVVVVV!!!!!!" sigaw ni Van.

----------------------------------








Season 3 Sneak peek! :3
Here's the special sneak peak of TBTIEH season 3.

Van Romero
Ilang araw na ang nakakalipas. Sinubukan naming hanapin si Av sa bangin kung saan siya nalaglag, ngunit wala. Hindi namin makita ang katawan niya. Pero hindi pa rin kami nawawalan ng pag-asa. Mahahanap ko si Av. Alam kong buhay pa siya. Nararamdaman ko.

Marco Rosales
Ako ang may kasalanan nito. Kung naprotektahan ko lang sana siya sa beach noon, edi sana hindi na mawawala si Av sa akin. Sana ako na lang ang kinuha ni Lord! Lord,  gagawin ko ang lahat, ibalik mo lang si Av sa amin.

Rosalie Lopez (Av's Mom)
Anak ko...nasaan ka na...sana buhay ka pa..hindi ko kakayanin kapag...kapag...mawala ka sa amin ng papa mo..panginoon, ibalik niyo na po sa amin ang anak ko.pakiusap..

---------------------------------------------------------


Ken Wilson
14 years ng nawawala ang kapatid ko, pero hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asang makikita ko siyang muli..Hintayin mo lang ako Sam..

Amy Wilson

Jim! We finally found him! Nakita na namin ang anak natin! Nakita na namin si Sam!!

Max Wilson

Talaga bang hindi mo na kami natatandaan Sam? Ang swerte mo Sam,. Ang malas ko, kasi ikaw, hindi ka namin nakalimutan.

Sai Wilson

I hate you Sam! Dahil simula nung dumating ka, inagaw mo na lahat sa akin! Lahat ng pagmamahal napunta na sa'yo!

????????
Hindi ko alam kung paano maging si Sam, ni hindi ko nga alam kung gugustuhin ko pang maging si Sam.

----------------------------------------------------------

New characters:
Amy and Jim Wilson and their sons:
Marc Anthony Xyrus "Max"
Kristoff Ezekiel Nicholas "Ken"
Steven Ace Matthew "Sam"
Stephen Ace Isaac "Sai"


New faces, new challenges, new life.
Don't miss the season premiere!
Until the next episode of The Best Thing I Ever Had.

Kahit Makailang Buhay [5]

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

I-advertise ko pala ang bagong group ng msob followers, ang "TORRID MSOBIANS-

http://www.facebook.com/#!/groups/260236804006511/

Secret group po ito kaya add me first sa fb ko at ako na ang mag-add sa kung sino man ang gustong sumali. Dito ko po ilalagay ang mga torrid parts.

------------------------------------

Author’s Note:

Isang controversial po na issue ang reincarnation. Bagamt isa itong “belief” na parte ng paniniwala ng mga relihiyong Buddhism, Hinduism at iba pang mga eastern religions, marami pa rin ang skeptics tungkol sa konsepto na ito.

Hindi ko po intensyon na saktan ang damdamin ng mga taong hindi naniniwala. Ang kuwento pong ito ay isang fiction lamang at kung sakaling sarado ang pag-iisip ninyo tungkol sa tema ay maaaring huwag nang ipagpatuloy pa ang pagbabasa.

Para naman doon sa may bukas na pag-iisip, inirekomenda ko pong basahin niyo ang librong “The Case For Reincarnation” by Joe Fisher. Marami pong mga compiled na totoong kaso na katulad ng kay Rovi ang naisulat dito. Ang libro na ito ang siyang nagbukas ng aking isp tungkol sa paniniwala ng reincarnation.

Gusto ko rin palang i acknowledge ang isa sa mga donors ng MSOB EB sa nakaraang Aug 13, na hindi pala nabasa ang financial report natin. Maraming maraming salamat si iyo Xander (Ang siyang reason ng name na ginamit ko sa kuwento na ito, dedicated para sa kanya). Syemrpe, sa lahat ng mga sponsors natin. Kung hindi sa inyo, hindi mabubuo ang EB.

At ang next year's EB po ay scheduled na sa May 26, 2012, God willing. See you all soon guys!

-Mikejuha-

--------------------------

I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics


Ako si Xander. At Heto ang kwento ko...

Nagsisigaw ako sa pangalan ni Rovi na lumabas ng bahay, umasang hindi pa siya nakalayo. Ngunit hindi ko na siya mahagilap pa.

Dali-dali kong dinayal ang number ni Rovi na nakaregister sa cp ko. Ngunit unattended ito. Tinawagan ko rin ang number ng mama niya at ganoon din, unattended.

Pinuntahan ko si Justin sa flat niya at tinanong kung nagreport sa school si Rovi sa araw na iyon. “Bro… hindi siya pumasok kanina. Akala ko ba ay alam mo?”

“H-hindi bro… ang buong akala ko noong umalis siya ng bahay kanina ay patungo siya ng eskwelahan. Hindi pala pumasok?”

“W-wala, hindi…”

Hindi ko talaga lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Parang gusto kong manuntok ng tao, sumigaw, magwala…

Dahil may address si Justin sa bahay nina Rovi, agad naming pinuntahan ito, nagbakasakaling naroon siya. Ngunit pati ang bahay nila ay wala ring tao. Sarado ito.

“Nagmamadaling umalis ang mag-ina kaninang tanghali, may dala-dalang malalaking bag at sa tingin ko ay lilipat yata ng tirahan?” ang sagot ng kapitbahay noong tinanong namin siya. “Parang malayo ang pupuntahan eh.”

Nagkatinginan kami ni Justin. “G-ganoon ba?” ang naisagot ko na lang. “S-saan po ba sila pumunta? Sa bus terminal po ba o sa pier?”

“Malamang na sa bus terminal sila, iyong patungong airport siguro. Wala namang barko ngayon e.” Sagot uli ng kapitbahay.

Dali-daling pinuntahan namin ang airport. Ngunit wala na kaming nadatnan pa doon.

Sobrang lungkot ang nadarama ko. At hindi ko maiwasang hindi tumulo ang aking mga luha sa paghihinayang. “Shitttttt!” sigaw ko.

“Akala ko ba bro… ayaw mong dumikit-dikit siya sa iyo?” sambit ni Justin.

“Ikaw ang may kasalanan nito eh. Kung bakit mo pa kasi pinaalam sa akin ang reincarnation na iyan!”

“Ibig sabihin, naniwala kang si Rovi ay si Jasmine nga?”

“Ano pa ba? Lahat ng mga sinabi mo ay tugma. Lahat ng mga sinabi ni Rovi tungkol kay Jasmine at sa akin ay tama!”

Gabing-gabi na noong umuwi ako sa flat. Mistulang nawalan ako ng lakas sa pagkawala ni Rovi. Nanlumo, matindi ang naramdamang panghihinayang. Nag-iiyak ako, hindi alam kung ano ang susunod na gagawin. “Jasmine!!!! Bakit mo ako iniwan! Tanggap na sana kita sa kasalukuyan mong pagkatao, bakit ka umalis? Bakiitt??!” ang sigaw ko, pinopokpok ang mesa sa sobrang inis.

Matindi din ang nadarama kong galit. “Bakit ba napaka-walang awa ng tadhana?” sigaw ko sa sarili. “Una, namatay si Jasmine at iniwanan akong nagdurugo ang puso. At ngayon naman, nalaman ko na sanang tinupad ni Jasmine ang pangako niyang bumalik at natutunan kong tanggapin ang pagkatao niya, siya naman itong nawala… ano ba to? Pinaglalaruan lang ba ang pag-ibig namin? Parang ayoko na tuloy maniwala na may Dyos!”

At ang isa pang bagay na nagbigay sa akin ng takot ay ang posibilidad na baka isiniwalat ni Rovi sa kanyang ina ang pagpapahirap ko sa kaya sa bawat pagtabi namin sa higaan. “B-baka ipapasuplong nila ako… o kaya ay naghanda sila ng ikakaso laban sa akin kung kaya inilayo ni Mrs. Presley si Rovi sa lugar upang ma-protektahan sa kahihiyan na maaaring idudulot kapag masimulan ang kaso…” sa isip ko lang.

Bagamat matindi din ang naramdaman kong pagsisisi, huli na ang lahat. Nangyari na at nagkimkim na marahil ng sama ng loob sa akin si Rovi, kahit ang hangad ko lang naman sana ay upang lumayo siya at hindi na niya ako guguluhin.

Ngunit may isang parte din naman ng utak kong nagtatapang-tapangan. “Haharapin ko kung ano man ang ireklamo ng ina niya sa akin. Ang importante, alam ko na ngayon na si Rovi at si Jasmine ay iisa. At handa kong mabawi siyang muli upang kaming dalawa ay tuluyan nang magsama…”

Ngunit isang pangarap na lang yata ang lahat. Kung saan-saan ako nakarating, kung kani-kanino ako nagtanong kung saan maaaring nagpunta ang mag-ina. Wala...

Pakiwari ko ay dalawang beses akong nawalan ng mahal. Pakiwari ko ay dalawang beses akong pinatay… noong namatay si Jasmine at sa pagkawala ni Rovi.

Hindi pa rin ako nawalan ng pag-asa. Kapag wala akong pasok, iginugol ko ng oras ko sa paghahanap kay Rovi. Halos lahat ng eskwelahan sa aming probinsya ay napuntahan ko na. Pati ang mga eskuwelahan sa malalaking syudad ay natawagan ko na rin. Ngunit walang Rovi Presley silang alam…

Hanggang sa isang araw ay napadayo ako sa isang bookstore at nahugot ko ang isang librong pinamagatang, “The Case for Reincarnation” na isinulat ni Joe Fisher. At dahil nga sa kaso ni Rovi at kaya ako nagkainteres dito, napako ang aking atensyon sa aklat. Binuksan ko ang ilang mga pahina nito. Kahit nasa shelf lang ito, nakatayo lang akong nagbubuklat. At sa pagkabasa ko pa lang sa mga paunang mga salita ay agad akong kinilabutan. Lahat ng mga sinasabi dito ay tugma sa mga explanations na ibinigay sa akin ni Justine.

Ngunit sa isang kaso ng kuwento na ito ako sobrang kinilabutan at naantig ang damdamin dahil kahawig na kahawig niya ang kwento ni Rovi… Isa lamang ito sa maraming kaso na naitala sa libro.*

“Spontaneously, in scattered remarks mixed with mundane chatter abut the world around her, little Romy Crees poured out her memories of the man she insisted she once was. As soon as she could talk, the pretty, curly-haired toddler from Des Moines, Iowa said she was Joe Williams, husband of Shiela and father of three children. Again and again, she expressed the wish to “go home”. Then she went on to describe her death in a motorcycle accident, a description so graphic that her parents were jolted into taking seriously what they had at first dismissed as the drivelling of childhood fantasy. “I’m afraid of motorcycles”, said Romy.

So persistent were the three-year-old’s “memories” of incidents and personalities from his other, mysterious life that her parents eventually agreed to a visit from Hemendra Banerjee, a professional investigator of “extracerebral memory”. Accompanied by his wife and research associate, Margit, and two journalists from the Swedish magazine “Allers”, Banerjee arrived at the Crees’ home on a cold winter’s day in 1981. Her curls dancing about her rosy face, Romy was playing energetically on the living room’s thick broadloom in a blue floral dress. A Roman Catholic image of the Madonna smiled down from the wall as Bonnie Crees, twenty-eight, show she had tried to distract her daughter, hoping to deflect these disturbing recollections while encouraging more normal conversation. But still, the other life intruded…

“I went to school in Charles City” Romy would say. “I lived in a red brick house and I married Shiela and we had children, but we did not live in Charles City then…”

“Mother has a pain in her leg – here”, she said pointing to her right leg. “Mother William’s name is Louise. I haven’t seen her for a long time.”

“When I lived at home, there was a fire. It was my fault, but mother threw water on the fire. She burnt her hand.”

Romy’s face lit up with concern as Bonnie Crees related her daughter’s preoccupation with Joe Wiliams and Charles City. “I want to go to Charles City” she declared. “I must tell Mother Williams that everything is O.K.”

So it was that the Banerjees, the Swedish journalists, Des Moines specialist Dr. Greg States and Barry Crees set off with Romy for Charles City, a town of 8,000 people some 140 miles away. For the entire journey, Romy was restless and excitable, and as Charles City was approached – without a word from anyone as to the imminence of their destination – she climbed over from the back seat and squeeze between Dr. States and Hemendra Banerjee. “We have to buy flowers,” she said. “Mother Williams loves blue flowers. And when we get there, we can’t go in through the front door. We have to go around the corner to the door in the middle”.

Because Romy was uncertain of Mrs. William’s address in this modern town of churches and bungalows set among spreading fields close to the Minnesota border, the party consulted a local telephone directory. Soon they arrived not at a red brick house as they had been led to suppose from Romy’s earlier statement, but a white bungalow on the outskirts of town. There, Romy jumped out of the car and pulled Banerjee impatiently up the path that led to the front door and a printed notice: PLEASE USE THE BACKDOOR.

There was no initial response to the ringing of the door bell, but at last the back door was opened wearily by an elderly woman leaning on a metal crutches. Romy’s words about a “pain in her leg” were as accurate as her prediction about the front door. For around the right leg of the old woman – who was indeed Mrs. Louise Williams – was a tightly wrapped bandage. Mrs. Williams, however, was about to leave for an appointment with her doctor and wanted neither to talk to the group nor hear their stories. She closed the door and Romy’s eyes filled with tears.

Romy, her father and the Swedish journalists returned an hour later and were received into the home. There was immediate rapport between Romy and the old lady and kisses and hugs were shared as Mrs. Williams accepted and unwrapped Romy’s gift of flowers. Bemused by her visitors and astonished by Romy’s choice of bouquet, Mrs. Williams disclosed that her late son’s last gift had been a posy of blue flowers. She was even more astonished when Barry Crees, who was also wrestling with disbelief, related Romy’s collected reminiscences about the Williams family. “Where did this girl get all this information?” Mrs. Williams wanted to know. “I don’t know you or anyone else in Des Moines”. The seventy-six year-old woman then explained why she was living in a white bungalow and why the community must have appeared strange to Romy, even with her uncanny familiarity. “Our house was made of brick” she said. “but it was destroyed by an awful tornado that damaged much of Charles City ten years ago. Joe helped us build this house and insisted we keep the front door shut in winter.

Mrs. Williams broke off her narrative to shuffle into the next room and Romy rushed after her. Later, they returned, holding hands. Little Romy appeared to be trying to support the old woman who was clutching a framed photograph of Joe, Shiela and the children taken the Christmas before the accident. “She recognized them.” Murmured Mrs. Williams, incredulously. “She recognized them!”

Joe’s marriage to Shiela, the three children that followed, the names of other relatives, the 1975 motorcycle accident near Chicago in which Joe and Shiela were killed, the fire at home where Mrs. Williams burned her hand: these and other details mentioned by Romy were all confirmed. Her precise description of the injuries sustained in the fatal accident was also found to be accurate. Born in 1937, Joe Williams who died two years before Romy was born, was the second youngest of seven children.

The case of Romy Crees is the best-documented study in Banerjee’s files and, according to investigator, “demonstrates that reincarnation is real”. But as devout Catholics, Romy’s parents and Louise Williams couldn’t bring themselves to accept the explanation. “I don’t know how to explain it,” sighed Boonie Crees, “but I do know my daughter isn’t lying.”

Noong matapos ko ang kwento ni Romy, di ko namalayang tumulo na pala ang luha ko. At isa lamang ito sa mga kaso na naitala sa aklat na iyon!

Binasa ko ang isa pangkwento –

“It all started when William George Sr. a celebrated fisherman of the Tlingit Indian Tribe of Alaska, made a vow when he began to doubt the tribe’s traditional belief in reincarnation. “If there is anything to this rebirth business” he told his favourite son, Reginald George, “I will come back and be your son.” He could be recognized, he said, by the half-inch birthmarks he possessed – one on the left shoulder, the other on the left forearm. Furthermore, he handed over his gold watch with a promise of regaining it should there be another incarnation.

Soon afterwards, the old man was lost at sea and, barely nine months later – on May 5, 1950 – Susan George gave birth to her ninth child. The baby was born with two distinctive birthmarks in identical locations to those of his grandfather, though half their size. There was no debate over the baby’s name: they called him William George Jr.

Friends and relatives were quick to notice how similar the little boy was to his grandfather. Not only did he look like a diminutive version of the old man, he also walked like him and demonstrated a precocious knowledge of fishing and boats, even while showing more fear of the water than was usual for boys of his age. He called his great aunt “sister”, referred to his uncles and aunts as his sons and daughters, and didn’t object when his own brothers and sisters called him “grandfather’. At four years of age, after wandering into his parents’ bedroom where Susan George was sorting through her jewellery box, William spied the gold watch hat had belonged to William George Sr. “That’s my watch!” he declared picking it up. Eventually, the boy grudgingly surrendered ownership. Even though his past-life memories faded in later childhood, he never renounced his claim to “my watch”.

Dali-dali kong kinuha ang aklat at dinala ito sa counter upang ito ay bayaran. Pagdating ng bahay, ipinagpatuloy ko pa ang pagbabasa sa iba pang mga kaso.

Doon ko na rin binasa ang statement na ito kung saan tumugma sa mga sinabi ni Justin –

“Romy is just one of hundreds of young children from all parts of the world who had spoken volubly, accurately and with unswerving conviction about previous lives that have been historically verified. In most cases, these guileless witnesses voice their memories between the ages of two and five years, telling, usually, of lives that ended abruptly and with violence. Muttering distractedly or pleading to be heard, they use such phrases as: “When I was big,” and have been known to grumble about the limitations of their small bodies and even to speak resentfully for not being the same sex as before. Often they yearn for the lost companionship of husband, wife, son, or daughter. They hanker for the food, clothing and lifestyle – even, on occasion, the alcohol, drugs, or tobacco – of a former existence. They suffer phobias that can be linked directly with their unexpected deaths – sharp knives, perhaps, or motor vehicles, or water. Yet these small children have little hope of neutralizing such powerful impulses because they are rarely encouraged to air past-life memories. In the west, parents tend to dismiss and deflect what they consider to be nonsensical rumblings while in the East, there’s the superstition that those who remember a previous existence are fated to die young. In India, southern Asia and Turkey, it is not uncommon for parents to react by filling their child’s mouth with filth or soap.”

At marami pang laman ng libro na ikinagugulat ko, kagaya ng pamamaraan kung paano mo ma retrieve ang mga pastlife information mo or to activate latent skill or talent sa pamamagitan ng dream recording and interpretation, self-hypnosis, at pwede rin daw ang group hypnosis.

Heto ang natutunan kong isa sa mga self-hypnosis na ang kailangan lang daw ay disiplina at practice.

1. Pumili ng isang tahimik na lugar kung saan ka pwedeng makapag-concentrate ng maayos.

2. Pumuwesto ka sa isang komportable na ayos. Nakahiga, naka-upo, basta ang katawan mo ay magiging relaxed at makapag rest ang mga muscles. Pumikit ka at huwag gumalaw.

3. I-invite mo ang isang spiritual na guide (an angel, a saint, God, etc) at hilingin mo na while you do this exercise ay protektahan ka niya at i-imagine mo na pinapaikutan ka niya ng kanyang protection habang ginagawa mo ang sunod na mga exercises. Puwde ka ring manalangin.

4. Kapag na achieve na ang unang tatlong items, halimbawa ay nakahiga ka na, nakapikit na ng mga mata, magbilang ka from 1 to 10, habang naka inhale, exhale… at sa bawat exhale mo ng hangin, isipin mo ding isa-isang lumabas sa katawan mo ang mga stress, ang mga problema, ang mga bagay-bagay na nagpapagulo sa iyong isip. Isipin mo rin na habang nagbibilang ka, unti-unti ring nagiging stress-free ka, peaceful ang iyong pakiramdam, at blangko na ang iyong isip sa mga problema.

5. Magbilang uli ng sampu, at inhale-exhale pa rin at sa ganitong stage, kausapin mo ang iyong mga extremeties, una ang iyong dalawang kamay at habang nagbilang ka ng sampu, i-instruct mo sa iyong braso at kamay na free na ito sa stress at na mai-turn off na nito ang connection niya sa utak para hindi mo na sila maramdaman… ganoon din ang sa paa… bilang uli ng sampo at instruct uli sa mga paa mo, sabihing, “One… unti-unting mawala na ang sensasyo ko sa mga paa ko at hindi ko na maramdaman ang mga ito, two… unti-unti nang mai-switch off ang conncetion ng sensation niya at hindi mo na marmdaman, three… halos hindi mo na sila maramdaman, four… malapit na…. etc etc” Pagkatapos, ganoon din ang gagawin mo sa iyong katawan, hanggang sa puntong ang pakiramdam mo ay manhid na ang katawan mo or detached ka na sa iyong katawang lupa. At i-instruct mo naman sa sarili mong lumulutang ka sa ere at napakagaan ng iyong pakiramdam, wala kang stress, walang problema, para kang isang bulak na inaanod-anod ng hangin at lumilipad-lipad sa ere.

6. I-suggest mo sa sarili mong gusto mong makita ang isa sa iyong mga past-life (o kung may specification ka, halimbawa sa last past life mo… or isang tao na nakasama mo sa past life na iyon). Hayaan ang isip na siyang mag lead sa iyo kung saan siya patungo at kung saan ka niya dadalhin… Pwede ring i-push ang memory mo paunti-unti sa halimbawa, noong 8 yrs old ka pa lang, tapos, sa 7 years old, tapos, sa 6, 5, 4, 3, 2, 1, kung kaya mo… Otherwise, pedeng ang isip mo lang ang hayaan mong magbigay ng images at i-suggest mo lang na gusot mong Makita ang particular na insedente sa past life mo.

Note: Maaaring matakot ka sa lalabas na mga imahe ngunit ito ay natural lamang. Maaari ding parang lumulutang ka lang sa ere at may lumalabas na parang hinahabol ka, o kaya ay kung anu-anong hitsura. Maaaring may mga meanings na ang mga lumalabas na imahe. Ngunit ang exercise na ito ay kailangan ng disiplina at practice upang makuha ang tamang paggawa. Kung madistract ka, hindi ka aabot sa hypnotic state/trance. Natural sa isang baguhan pa lamang ang hindi makakuha ng resulta. Gawin lamang itong regular at seryosong activity, saka mo ma-achieve ang nais mo.

7. Kung tapusin mo na ang session mo, ganoon din ang gawin mong suggestions sa iyong katawan. Sabihin mo sa kanilang, “legs, babalik ka na sa normal mong consciousness, arms… balik na naman ang senses mo, etc etc…”

At ang activity sa self-hypnosis na ito ay pwede ring gawin kapag may kapartner. Habang nakahiga ka at nakapikit ang mga mata, ang partner mo ang bubulong sa iyo, magbibilang, mag-iinstruct sa iyong mga kamay at paa at katawan, magsasabing napakagaan ng iyong pakiramdam, para kang lumulutang sa ere, wala ka nang pressures na naramdaman, lahat ng problema ay umalis na sa iyong katawan… etc”

Iyan ang isa lamang sa mga nabasa kong mga techniques kung paano maaaring silipin ang past life mo.

Alam ko na bagamat ang mga kuwento ng mga batang nakaalala pa sa kanilang past lives sa aklat na nabili ko ay resulta lamang ng mga pag-aaral at compilations ng mga kaso, mahirap pa rin itong ipaliwanag sa syensya. Sabagay, kahit naman ang bible at iba pang sacred scriptures ng iba’t-ibang relihiyon ay hindi rin pinapaniwalaan ng syensya dahil para sa kanila, hindi ito supported by facts or scientific studies.

Ngunit marami din namang mga bagaybagay sa mundo na kahit ang mga taga-syensya ay hindi kayang magpaliwanag. At marami ring bagay sa mundo na hindi pa nadiskubre ng tao at hindi pa rin alam ng syensya. Para sa akin, maliit lang ang utak ng tao kumpara sa utak ng makapangyarihang nilalang na gumawa ng mundo…

At sa pagbabasa ko sa librong iyon mas lalo pang tumindi ang paniniwala ko sa reincarnation… at kay Rovi bilang si Jasmine na bumalik para sa akin.

“Hahanapin kita Jasmine… pangako ko iyan. Hindi ako titigil hanggang sa magsama tayong muli. Bumalik ka para sa akin, pinanindigan mo ang iyong pangako… dapat lang na panindigan ko rin ang aking pagmamahal sa iyo, at ang pangako kong hintayin kita.” Bulong ko sa sarili.

Limang taon ang nakaraan, hindi ko pa rin nahanap si Rovi. Dahil ditto, lumipat na ako ng tinuturuan, sa Maynila. Pakiramdam ko kasi, nandoon lang si Rovi. At dahil hindi mahirap doon ang internet, madali sa akin ang makapag-online at i-search si Rovi. Walang araw a hindi ako nag-o online.

Ngunit tila napakailap niya…

Eksaktong walong taon simila noong mawala si Rovi, sa isang prestihiyosong unibersidad na ako ng Maynila nakapagturo, bilang isang English professor. Natapos ko na rin kasi ang PhD ko kaya hindi na ako nahirapang mag-apply doon. 31 years old lang ako noon. Bagamat nasa ganoong edad na ako, walang ibang tao ang pumalit sa puso ko – si Jasmine pa rin ang hinahanap ko. Kahit maraming nagparamdam, lalo na mga estudyante, hindi pa rin bumigay ang aking puso.

“Ano na kaya ang hitsura ni Rovi ngayong 16 na siya?” Ang bulong ko sa aking sarili habang nagmuni-muni ako sa terrace ng aking tinutuluyang apartment. “Naaalala pa kaya niya ako? Mahal pa kaya niya ako? Hindi kaya nag fade out na ang memory niya bilang si Jasmine? Sana ay mahanap ko na siya…”

Enrolment iyon sa bagong unibersidad na tinuturuan ko. Dumayo ako sa school dahil gusto kong malaman ang mga iha-handle kong mga subjects. Nalaman ko na hahawak ako ng mga first year college, maliban sa mga second year, third year at fourth year na mga major.

Na-excite naman ako. Mga bagong mukha kasi ang mga first year at syempre, panibagong challenge, panibagong adjustments sa mga ugali, panibagong mga “kaibigan”.

Anyway, nasa hallway ako ng building, naglalakad patungong faculty room noong hindi ko namalayang may nalaglag palang forms sa aking bitbit na mga folders. At nagulat na lang ako noong sa aking likuran ay may sumigaw ng, “Excuse me, Sir… you dropped something!”

Nilingon ko pinagmulan ng boses. Halatang anak-Amerikano, naka-itim na jeans at faded blue na t-shirt at may yellow-orange na stripes sa neckline at dulo ng sleeves at ang dulo ng harapan ay isinukbit sa ilalim ng harapang waist ng pantalon, sadyang hinawi upang lalabas ang metal buckle ng kanyang sinturon. Naka-squat siya gawa ng pagpulot niya sa nalaglag na papel at nakatingin sa akin.

Noong inabot na niya ang form sa kamay ko, tiningnan ko ang kanyang mukha. May hikaw ang magkabilang tenga, larawan ng isang teenager na tila walang takot, easy-go-lucky, walang paki sa mundo, astig ang porma. At pakiramdam ko ay nawalan na ako ng malay.

Ito ang nakita ko:

Isang guwapo at mestisong teenager ang nakatitig sa akin, ang mga mata ay mistulang may ipinahiwatig na isang malalim na katanungan o kinikimkim na galit...

“R-Rovi???!” ang nasambit ko.

(Itutuloy)

---------------------------------
* The Case For Reincarnation by Joe Fisher. Wiliam Collins and Sons Edition, May 1984.

Minahal ni Bestfriend (part 8)

            Una sa lahat ay nais ko pong magpasalamat sa lahat ng naghihintay ng update ko para sa story na to.. Ako po ay lubos talagang nagpapasalamat sa inyo. Pasensya na rin po kung medyo natagalan dahil busy po ako.

            Gusto ko po magpasalamat kaila Mama Dalisay, Sir Mike, ace.vince.raven, jojie, archie, rich, dada, Arl, wastedpup, chack, 07, o_0mack^2, John, russ, Jay, Jeh, Roan, Ace, Jack, Zekie, Rue, Brent Lex, pink 5ive, kay X at sa lahat lahat ng Anonymous na nagbibigay ng opinyon. Ako po ay sobrang thankful at naaappreciate nyo po ako..

            COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED!!! :)))))

             ENJOY!!!!!!!! :))))))))

            Nagulat ako ng makita ang lalakeng nakaupo ay si Art pala. At syempre ano pa ba ang magiging reaction ko?! Edi Shock boogie nanaman!!

Natameme ako at dali daling binuksan ang gate. Pumasok na ko sa loob at binuksan naman ang pinto ng bahay ko. Pagpasok ko ay sinenyasan ko na sya na pumasok. At ayun, pumasok na rin sya. Nakita ko si Art na umupo sa sofa. Agad naman ako umakyat papunta sa kwarto ko para ibaba ang gamit ko at magpalit ng damit. Pagpasok  ko ay di ko naman maiwasan na di tanungin ang sarili ko.

“Ano nanaman kaya drama nito?! Naku pwede ba ha. Naka quota na ko sa disappointment para sa araw na to.”, yan ang paksang nsa isip ko.. Wala ako sa tamang katinuan, depressed ako, aburido, naguguluhan, nanliliit, at napaka lungkot.

 Pagkapalit ng damit ay chinarge ko agad ang cellphone ko, nang bumukas ito ay nakita ko ang maraming txt galing kay Art, at nalaman ko na tatlong oras na pala syang naghihintay sakin sa labas. Nang nakabihis na ko ay lumabas na ko ng kwarto at bumaba para uminom ng tubig. Ramdam ko na kasi na dehydrated na ko kakaiyak at naglakad pa ko pauwi. Nang makainom ay naglakas loob akong umupo sa sofa. Magkabilang dulo kami. Matindi ang kaba sa dibdib ko. Hindi ko alam kung ano sasabihin ko. Ni hindi ko sya matingnan. Kahit man lang tanungin sya na kung bakit nga ba sya andito ay di ko magawa. Speechless ako. Kaya binuksan ko nalang tv ngunit parehas parin kaming tahimik. Naghihintayan kung sino magbabasag ng katahimikan.

            Maya maya pa ay binasag nya na ang katahimikan saming dalawa.

“Jerry.. kamusta ka na?”

 Nung magsalita sya ay naglakas loob na akong tingnan sya. Hindi na rin kasi ako makatiis. Kaya humarap na ko sakanya. Pilit kong hindi tumgin sakanya directly. Pero ang tumambad naman sa aking harap ay labis kong ikinalungkot at ikinabigla. Awang awa ako sa nakita ko. Halata ang pagkamayat ni Art. Kitang kita ko sakanyang katawang ang biglaang pagbagsak nito. Mejo lumalim din ang eyebag nito at pagiging dry ng balat. Ang haggard nya talagang tingnan. Hindi ko maiwasang di mahabag sa kalagayan nya. Nang makita ko sya sa ganoong katayuan ay parang nawala lahat ng galit at sama ng loob ko sakanya or atleast malaki ang nabawas. Hindi ako nakapagpagil at tiningnan ko na sya sa kanyang mga mata. Sa huli, nanaig pa rin ang pusong mamon ko para sa kaibigan.

            “Okay lang ako. Ang payat mo na ha.”, mahinahon kong sinabi sakanya. Pero ang totoo, awang awa talaga ako sakanya. Alam kong napakahirap ng kanyang pinagdadaanan. Dun ko biglang narealize na hindi ko dapat yun sinabi sakanya. Dapat hindi ko binatawan ang mga salitang yun. Dahil tama sya, hindi ko nga talaga alam kung gaano kahirap ang sitwasyong kanyang pinagdadaanan.

            “Jerry……”, at dahan dahan syang lumapit at tuluyang tumabi sakin. Humarap ako sa direksyon ng tv. At sya naman ay nakaharap sakin.

            “Hmmmm?”, kinakabahan ako. Di ko alam kung ano ang sasabihin.

            “Jerry.. Sorry.. Hindi ko sinasadya.. hindi..”, at doon, bigla nyang sinandal ang kanyang ulo sa aking balikat. At nagiiyak na sya. Rinig at ramdam sa kaniyang pagiyak ang labis na hinagpis at kalungkutan. Tumutusok naman yun sakin. Naguguilty ako. Hindi na sana aabot pa sa ganto kung mas pinagpasensyahan ko sya. Kaya naman di na rin ako nakatiis. Humarap na rin ako sakanya at kinuha ang ulo nya at niyakap sya ng mahigpit. Hiniga ko ang ulo nya sa kabila kong balikat. Napaiyak na rin ako. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko noong panahon na yun. Malungkot kasi naramdaman ko din ang pangungulila nya sa ama, Nakakaguilty dahil iniwan ko syang magisa ng dapat sana ay inintindi ko sya, Masakit kasi naaalala ko ang ginawa sakin ni Philip. Dun ko sabay sabay na iniyak lahat. Binuhos ko na rin ang totoong nararamdaman. Nang makahugot ng lakas ng loob ay kinalas ko ang sarili sa pagkakayakap at hinawakan ko ng dalawang kamay ang kanyang mukha at sinabing..

            “Ssshh.. Okay na yun, naiintindihan kita. Hindi madali ang pinagdadaanan mo. Pasensya ka na rin sa mga nasabi ko. Dapat mas hinabaan ko pa ang pasensya sayo. I’m sorry. Wag ka na umiyak.. Ssshhh.. andito na ko. Tama na yan.. Bestfriend mo ko diba? Kakampi mo ko. Kalimutan mo na lahat yun”, sinabi ko saknya habang nakatingin ako sa kanyang mga mata. Parehas pa rin kaming umiiyak. Kumawala sya sa pagkahawak ko sakanyang mukha at tumungo.

            “Hindi ko narealize na lahat pala ng pinahahalagahan ko ay nawala na. Pati ikaw, nataboy ko na palayo. Patawarin mo sana ako. Hindi ko sinasadya yung sinabi ko sayo. Pasensya ka na at lagi nalang problema ang binibigay ko sayo.”

            Mas lalo akong nakonsensya kaya niyakap ko ulit sya.

            “Okay na yun bes. Naiintindihan ko ang lagay mo.”

            Biglang nakaramdam ako ng pagkaginhawa. Parang may tinik at bara na nawala sa dibdib ko ng magkaayos kami. Sa bawat paghagulgol nya sa akin ay unti unti naman natatanggalan ako ng bara sa dibdib. Pansamantala kong nakalimutan ang nangyari kanina sa sigawan at eksena namin ni Philip. Sa ngayon ay masaya ako nakapag ayos na kami ni Art. Yun ang mahalaga sa akin ngayon.

            Maya maya pa ay tumigil na rin sya sa pag iyak. Humarap ito sakin. Medyo umaliwalas na rin angg mukha nya. Pero halata pa rin ang pagkalungkot at pagkahagard.

            “Bes, thank you so much.. Maraming salamat talaga..”

            “Bes, ako din, salamat kasi andito ka ngayon. Maswerte ako sa katulad mo. Im sorry din sa lahat ah..”

            At dun medyo naging okay na. Umayos na rin kami ng upo at nag ayos ng sarili. Maluwang na ang pakiramdam naming dalawa kahit papano. Nakahingi na sya ng tawad sa akin, at ako namay naintindihan ko na ang lahat, at syempre, nailabas ko pa ang emosyon na kanina ko pa dinadala. Maya maya ng makapag ayos si Art ay nagsalita ito..

            “Jerry..”

            “hhmm?”

            “Ah.. kasi may dala ako dito ee.. Ahm.. ano.. kasi.. Bumili nga pla ako ng pangsahog. Pwede mo ba ko ipagluto?”, sabay pilit nyang ngiti sakin.

            “Ah ganon?! Aba! Pumunta ka lang pala dito para magpaluto ha! Ganon na lang yun?! Hahahaha!”, natatawa kong biro sakanya. Uli, ay di ko maiwasan di makita ang pagbagsak ng katawan nya. Na sya namang kinalungkot ko. “Akin na nga yan!”, ngiti kong sinabi saknya.

            Nang matapos ako magluto ay naghain na ko at sabay kami kumain. Actually, rdinaryong adobo lang naman ang ulam namin kung tutuusin pero parang ang sarap sarap ng kain naming dalawa. Habang kumakain kami ay di ko maiwasan di pagmasdan si Art habang kumakain. Mukhang sarap na sarap talaga ito. Minsan pa’y titingin ting ito at ngingiti. Doon ko naamin sa sarili ko na talagang namis ko si Art. Sa totoo lang, ay di ko lang sya namis.. sobrang mis na mis ko sya. Napangiti na talaga  ako.

            “Ang sarap mo pa ring magluto. Namis ko to.”, nakangiting sinabi ni Art. Kahit papaano ay bumalik na ang kanyang mga ngiti na isa sa mga namis ko sakanya. Ang pagka isip bata nya at kakulitan nya.

            Pagkatapos kumain ay nagligpit naman sya ng pinagkainan namin. Halatang medyo bumalik ang pagkasigla nya dahil kumakanta kanta pa ito habang naghuhugas ng pinggan. Habang naghuhugas sya ay tumawag naman ako sa bahay nila upang ipaalam na nasa bahay ko si Art.

            “Hello”, lalake ang sumagot.

            “Hello, Kuya George, ikaw pala. Andyan ba si Tita Marissa? Gusto ko lang paalam na andito si Art sa bahay.”

            “Naku Jerry. Buti naman at tumawag ka. Hindi kasi namin malaman kung saan nagsuot yang gagong yan. Kanina pa kami nagaaalala nila mama. Buti at nandyan lang pala sayo. Teka, tatawagin ko si mommy.”

            “Hello hijo. Anjan ba daw si Art?”

            “Yes tita. Nagulat nga ko paguwi ko dahil nasa tapat sya ng bahay at naghihintay. He seems to be fine now. Nagka ayos na rin kami at eto kakatapos lang po naming kumain. Buti nga po at naparami sya ng kain.”

            “Thank God he’s ok. Thank you hijo for letting us know. At salamat at di mo pinagsarhan ng bahay mo ang anak ko. Tunay ka nga nyang kaibigan. You don’t know how much this means to us. I don’t know how to thank you.”

            “No Tita, it’s all good. I’m sure you would’ve done the same kung ako ang nasa kalagayan niya. I’ll text you tita for any updates. You can rest now tita. Art is safe with me.”

            “I know hijo. Thanks so much. Ikaw na bahala kay Art ha. Thank you uli. Goodnight.”

            “Opo tita. Goodnight din po.”

            Nagsimula at natapos ang gabi namin ni Art na puro tawanan at kulitan. Wala kaming sinayang na oras sa pagbawi sa mga panahong di kami magkasama. Akala mo’y para kaming mga bata na nagkukulitan. Nang medyo napagod at inantok na, ay nagshower na ko at humiga. Akmang hihiga na rin si Art at payakap na sya ng bigla ko syang pinigilan na sya naman nyang kinabigla.

            “Art.. pwede ba?!”

            “Sorry.. namis kasi kita..”, nahihiya nyang sinabi. Sabay alis sa pagkakayakap sakin.

            “Pwede bang maligo ka muna bago yumakap sakin! Ambaho mo na ee! Tska magshave ka na rin! Ang dugyot mo na!”, sabay ngiti sakanya.

            Nakita ko ang agaran namang pagliwanag ng mukha ni Art. Para syang batang sinabihan mo na papasyal tayo sa mall basta maligo muna sya. Agad naman ito ngumiti ng malaki at kumamot papunta sa banyo para maligo. Pagkabalik nya ay di ko maiwasan na di mapatitig sakanya. Nakapagshave na ito at muling lumabas ang pagkagwapo nito. Medyo fresh na rin sya tingnan at di na ganun kahagard. Nakatapis pa ito ng towel kaya kita ko sya na half naked. Ang ganda ng katawan nya. Ang puti at ang kinis. Kahit pa ilang araw sya di naligo ay ang bango nya tingnan. Pagkabihis ay agad agad naman itong humiga sa tabi ko at agad agad na yumakap na parang bata.

            Sa pagkakayakap nya sakin ay naalala ko bigla ang sinabi ni Philip sakin. Naalala ko kung pano ako sinigaw sigawan ni Philip. Ang galit nya ng dahil sa pagkakakita nyang magkayakap kami ni Art. Muli kong naramdaman ang paglisik ng kanyang pagkakatitig sakin. Bigla akong naging uneasy sa kalagayan naming yun. Mukhang napansin ito ni Art, at tinanong ako..

            “Okay lang ba na yumakap? Kung di pwede ay okay lang.”

            Sa sinabi nyang yun ay bigla ko rin napag isip isip kung gano kabait sakin si Art, kung gano ko sya namiss, at kung gaano nya pinipilit na maging okay kahit pa alam kong mahirap pa rin para saknya, pero naisip nya pa rin akong lapitan at magpakumbaba.

            Umiling ako sakanya at ngumiti.

“Okay lang. Okay na okay.” Sabay ngiti at hinaplos haplos pa ang buhok nya. Wala na kong paki alam sa mga nangyayari. Basta mahalaga, okay na kami ni Art. Nawala na rin sa isip ko ang nangyaring pagtatalo samin ni Art. Sa ngayon, ang mahalaga ay nandyan si Art. Okay na kami.

            Sa pagkakayakap sakin ni Art ay naramdaman ko na naluluha nanaman ito. Malamang naalala nanaman ang kaniyang ama. Hinaplos haplos ko naman ang kanyang likuran. Maya maya ay tumahan ito.

            Dinalaw na ko ng antok at anytime now is makakatulog na ko ng napansin kong gumalaw si Art. Ang mga kamay niyang kaninang nasa dibdib ko ay nasa mukha ko na. Hinahaplos haplos niya ito. Nagkunwari naman akong nagtulugtulugan at naghintay lamang sa gagawin nya. Naramdaman ko na lang na mas malapit na sa akin ngayon si Art dahil nararamdaman ko na ang hininga nya sa leeg ko. Hindi ako makagalaw. Pero ang mga hininga na yun ay nagdulot ng kakaibang init sa akin. Nakakapangilabot at mapanindig balahibo, pero masarap. Hinayaan ko pa rin sya. Maya maya ay kumilos nanaman ito. Naramdaman kong palapit ng palapit ang mukha nya sakin. Hanggang sa naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang mga labi sa akin. Una smack sa lips, ang lambot ng lips nya, smack uli pero mejo matagal, Shit, ang lambot talaga. Hanggang nagsmack xa sa pangatlong beses. Medyo mas matagal ito. Ramdam na ramdam ko ang labi nya. Mainit ito, pero ang lambot talaga. Sobra. Sa pagkakatanggal ng kaniyang labi ay naamoy ko ang hininga nya, ang bango. At naramdaman kong mainit yun. Nang akmang halikan nya ko uli ay kumilos na ko para ipaalam na gising ako. Pero di nya na ito pinansin, alam niyang gising na ko, pero pinatuloy nya pa rin akong hinalikan. Sa una ay nakadikit lang ang mga labi nya sakin at nakikiramdam kung papalag ba ko. Pero sa di malamang kadahilanan, hindi ako gumalaw. Gusto ko rin ang mga nangyayari. Kaya di ako kumilos.

            Nang mapansin nya na di ako pumalag sa ginawa niyang paghalik, ay unti unting gumalaw ang mga labi nya. Hinahalikan nya na talga ako, torrid ha. Hindi yung smack na ginagawa niya sa akin kanina. Mga ilang sandal pa ay gumanti na ko ng halik. Nilalasap ko ang OA sa lambot nyang mga labi. Nagpapalitan kami ng laway. Ang galing nya magdala dahil minsan, sa sobrang sarap nya humalik ay di ako nakakagalaw. Pumatong na sya sa harap ko upang mas mahalikan niya ako ng mabuti. Napahawak naman ang isang kamay ko sa batok nya at ang isa ay sa mukha nya. Ang sarap niya talaga humalik. Maya maya ay kumalas na sya sa pagkakahalik at humiga ulit ng maayos. Niyakap niya ko ng mahigpit at ginantihan ko naman din yun. Hindi kami nagsalitang dalawa. Basta yun! Nangyari yun. Hindi na rin ako nagsalita. Hindi ko din alam kung bakit. Basta masaya ako at ginusto ko din ang mga halik nay un. Hanggang sa nakatulog nalang kami..

           

            Kinabukasan ay maaga ako nagising upang magluto ng almusal. Pagkaluto ay ginising ko na si Art para kumain ng di kami mahuli sa klase. Pagka gising ko sakanya ay bumaba na ko para ayusin ang gamit nya. Since wala syang dalang uniporme ay pinahiram ko nalang ang akin. Pagka hain ko naman ay nakita ko sya na pababa ng hagdan. HUmihikab hikab pa ito at nagkakamot ng mata. Nang mapansin nya kong nakatingin saknya ya sabay bati sakin ng napakasiglang, “Good Morning!!”

 Shit, di ko napigilan di mapangiti. Namis ko talaga yang lintik na good morning na yan. Wala talagang makakakumpara sa “Good Morning” nya. Hays… Pagtapos makapag ayos ay dali dali na kaming umalis papuntang skwelahan.

            Nasa daan kami papuntang school ay casualan lang ang pakikitungo naming dalawa sa isat isa. Medyo mas masigla ngayon pero di ko lam bakit. Basta iba. Masaya. :)

            Pagdating namin sa skwela ay agad naman napatyo ang lahat at agad syang binati ng tropa. At syempre nila Ben, Leah, at Jenny. Bakas sa mukha nila ang matinding saya dahil sa pagbabalik skwela ni Art. Masaya rin ako dahil alam ko simula ngayon, muli ko nanamang maririnig sa umaga ang maligaya at masigasig na “Good Morning” ni Art,  pangungulit nya pagkaupong pagka upo ko palang, ang mga pang aasar nya sa mga kaklase at kaibigan namin, at syempre, ang kanyang pagiging isip bata.

            “Nice Job.”, sabi ni Jenny sakin.

            “What?! Wala naman akong ginawa.”, ngiti kong sinabi sakanya.

            “Yeah right. We all tried talking to him din noh. Pero eto, bigla syang papasok na kasama ka. Do you honestly believe na maniniwala ako na it has nothing to do with you?”, patawang sabi ni Jenny.

            Nang magsimula ang lunch break ay naunang bumaba sila Ben, Leah, at Jenny. Hinintay ako ni Art dahil may tinatapos pa ko isulat sa notebook ko. Pagkatapos nun ay lumabas na rin kami. Paglabas ko ng classroom ay nagulat ako sa nakita.

            “Philip?”, sa loob loob ko. Nakita ko ito nakatayo sa harap ng classroom nila at nakatingin sa akin. Tila ay may gusto syang sabihin ngunit di nito masabi. Pero imbis na natuwa na nakatingin sya sakin ay bumalik saking ala ala ang gnawa nya saking pangmamaliit. Namuo sa puso ko ang galit. Binigyan ko lang sya ng isang blangkong tingin. At galing sa mga nagungusap na titig ay biglang nag iba ang reaksyon nitom ng biglang sumulpot galing sa likod ko si Art.

            “Uy, Philip! Musta?”, masigalng bati ni Art kay Philip.

Ngunit nagulat si Art sa naging reaksyon ni Philip. Tiningnan lang kasi ni Philip si Art at animo’y hindi nya ito kilala. Bigla ko nlng hinila si Art para bumaba na. Hindi pa rin ako umimik. Napansin ni Art na nakasimangot ako at bakas sa mukha ko ang galit. Kahit alam kong gusto nya kong tanungin ay nanahimik na lang muna sya. Naisip din siguro nya na di yun ang tamang oras para magtanong.

            Habang kumakain ay kapansin pansin naman ang di ko pag imik. At syempre, di naman ito nakaligtas sa paningin ni Jenny at Leah. Nang di na makapagtimpi pa ay nagtanong na sila kung ano ba daw ang problema ko. Di ko na rin naitago sakanila ang problema ko. Sinabi ko sakanila ang nangyari, pero di naman nila ako hinusgahan o si Art sa nangyari. Dahil sakanila, kung sila din daw ang nasa katayuan ko, ay malamang ganun din ang gagawin nila. Pero nagulat ako sa sinabi ni Jenny.

            “Siya pa ang malakas ang loob na ganun ha? Alam mo bilib ako sa guts nya. Lintekk ee!”, iritableng sabi ni Jenny.

            “Hayaan nyo na. Hindi sya worth para sa attention.”, sinabi ko sakanila ng medyo pagkabitter.

            “Alam mo bes, may naamoy ako na talaga ako dito ha. Hindi ko nga alam sayo bat para kang walang idea sa mga nangyayari ee. Wag ka mag-alala, ako ang bahala.”, sabi ni Jenny sakin. Mejo confused ako sa sinabi nya kaya kinulit ko sya na sabihin yun. Pero sabi nya lang, “BASTA”.

            Tumahimik si Art at agad kong napansin yun. Sa loob loob ko, ay malamang sinisisi nya ang sarili nya sa mga nangyayari kaya pinangunahan ko na sya.

            “Bes, don’t think too much, di mo kasalanan yun. What happened to us is entirely a misunderstanding. I’m sure marerealize din nya ang mali nya. Besides, I don’t give a damn anymore. Importante sakin, andito ka na ulit, ok?”

            Yun ang sinabi ko saknya, pero deep inside, di ko din alam kung ano mangyayari. Maaring tama ako at magkakaayos kami one day, or magiging mas worst, di ko alam. Pero bahala na, ayoko muna isipin.

Dumaan ang mga araw, naging maayos naman halos lahat sa buhay ko. Masaya na rin ako kahit may isang tinik pa ni di nabubunot sakin. Pero di ko na masyado ininda yun. Kung ano man kasi ang ginagawa sakin ni Philip noon ay pinalitan na ni Art. Sinusundo nya ko simula palang sa bahay at sabay kami umuwi sa gabi. Kadalasan pa ay sa bahay na sya kumakain o kaya ay natutulog. Araw araw mas napapalapit pa ko kay Art.

                        At dumating na ang Marso. Ito ang bwang pinakahihintay naming mga 3^rd year. Lahat kami ay sabik na sabik kahit pa usually ay Pebrero to ginaganap. Pero lahat kami ay excited pa rin sa pinakahihintay na..

            “Prom Night” 

The Best Thing I Ever Had - Season 2 Episode 9

Author's Note : Thank you thank you po sa lahat ng mga nagbabasa ng story na toh! I would like to thank the following:
from MSOB: Patrick, dada, Mr. Jayfinpa, Roan, President Wastedpup (lol!) , Russ, Darkboy13, dark_ken (KUYAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!! wla lng.lol) , Erwin Fernandez, Icy , and Jack.
from LoL: Kuya James/Coffee Prince- Sorry kuya kung hindi kita namention sa nakaraang episode ko, di ko kasi kaagad nakita comment mo. :( pero eto, super duper bonggang mention ka! lol mwah!
superman and mister anonymous.
from AVR - Mackypot and Coleengot lol..
from my heart - (may ganun?!) kenken ko :) hugs* mwah!

and sa mga silent readers and sa iba pa lol.
anyway, eto na po ang episode 9! sorry po kung mejo nalate ang update, may hurricane kasi dito, eh pati yung utak ko binagyo lol.. anyway enjoy reading!



Episode 9 - Love.

------------------------------------
"BOYFRIEND?!" ang sabay at gulat na gulat na sabi ni Ram at Van. Napatingin lang sakin si kuya Marco.

Teh?! ano ba yang sinasabi mo? boyfriend? bakit di ko alam yan ha?!


Mamaya ko na ieexplain, I'm in the middle of something. Can't you see??


K, Fine!


"Oo, boyfriend ko si Marco. Di ba Marco?" tumingin ako sa kanya at kinindatan siya.


Nakuha naman niya ang nais kong sabihin,."Ah oo. Kami na." sabay akbay sa akin ni Marco.Yumakap naman ako sa kanya para magmukhang sweet talaga na kami talaga. Tumingin kami sa dalawa ng nakangiti.

"Hindi! Hindi mo siya boyfriend! Nagsisinungaling lang kayo!" sabi ni Van.

Tumawa si Marco. "Gusto mo ng proof? sige." Nagulat ako ng bigla akong hinalikan ni kuya Marco sa labi. Nakapikit siya nung hinalikan niya ako. Napapikit din ako. Mainit at malambot ang kanyang mga labi. Mga ilang segundo ring nagtagal ang halik niya. Pagkatapos ng halik ay nagkatitigan ang mga mata namin at nagtawanan. "O ano, kulang pa ba?" Hindi nakasagot ang dalawa. "Kung wala na kayong sasabihin, pwede na kayong umalis. Marami pa kaming gagawin ng bebe ko. Diba bebe?"

"Yes babe. So please, umalis na kayong dalawa." sabi ko. Masama ang tingin ni Ram kay Marco. Ngunit ng tumingin siya sa aki'y malungkot ang kanyang mukha. Ganoon din si Van. Ng makaalis na ang dalawa, tinulak ko ang noo ni Marco. "UM!"

"Aray!" daing niya.

"BEBE?! ang corny ha! Sana naman baby man lang or something. Abnormal ka talaga kuya!" sabi ko.

"Eh yun yung unang pumasok sa isip ko eh..pero..kinilig ka naman." sabi niya ng may pilyong ngiti.at kiniliti-kiliti ako.

"Aysshh! tigilan mo nga ako kuya!" sabi ko sa kanya at tumawa.

"Naku! Lalo na nung hinalikan kita!" sabi niya. "Ano? Nagustuhan mo ba ang mga labi ko? Masarap ba?" sabay kagat labi niya.

"Yuckkk!!! Kadiri ka kuya! Bakit mo ba kasi ginawa yun?! Abnormal ka talaga!" sabi ko.

"Hmmm. Ewan ko..pero nagustuhan mo naman diba?" Inilapit niya ang mukha niya sa akin. Hindi ako makagalaw. Parang nanigas ang buong katawan ko. Ilang inches lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko. Tinitigan niya ang mga labi ko sabay kagat ng labi niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.


Grabe bakit ganito ang nararamdaman ko?


Nagulat na lang ako ng bigla niya akong nakawan ng halik. Bigla siyang tumakbo at tumawa ng tumawa. "KUYAA!!!!!!! Lagot ka sakin kapag na huli kita!" hinabol ko siya.

Loko tong mokong na toh!


Naku! Pero kinikilig kilig ka naman! 2nd kiss niyo na yan ah! 


Kaya nga hinahabol ko siya para makakuha ako ng 3rd!


Ang lantod!!


Joke lang gaga!


Naghabulan kami sa buong bahay. As in naikot namin yung buong 1st floor ng bahay namin, except banyo. Mula sa dining area, kitchen, hanggang pabalik ng sala, maririnig mo ang takbuhan namin at tawanan naming dalawa. Hindi ko siya mahabol kaya nag-isip ako ng ibang paraan. Naalala ko ang paa ko. Okay na naman siya, hindi na siya masakit, nakakatakbo na nga ako eh.

"Aray!" bigla kong daing at tumigil at nagkunwaring masakit ang paa. "Aray! ang sakit ng paa ko!" Magaling ako sa pag-arte kaya kayang kaya kong lokohin ang mga tao. Umupo ako sa sahig.

"Oh Av anong nangyari sa'yo?" dali-dali siyang lumapit sa akin at naupo sa tabi ko.

"Aray!" sabi ko ulit.

"San masakit?" tanong niya.

"Dito sa paa ko." sabi ko. Tumingin siya sa paa ko. Now's my chance. Pinitik ko yung tenga niya.

"Aray! Bakit mo ginawa yun?!" tanong niya. mukhang iritang irita siya.

Dali-dali akong tumayo at lumayo sa kanya sabay dila. "Bleh!" tumakbo na ulit ako.

"Ah ganon? Humanda ka sakin!".Mabilis siyang tumakbo at nahuli niya ako kaagad. "Huli ka!"

"Waaahh!!!" sigaw ko. Kiniliti niya ako ng walang tigil. "Kuyaa!!!! Tama na!" sabi ko habang tumatawa.

"Ehem ehem." biglang eksena ng boses na nanggaling sa likod namin. Si Daddy pala iyon.

Huli kayo! hahah.

 Katabi niya si mommy na nakangiti sa amin ni kuya Marco. Nag-ayos kami ng sarili.

"Hi dad!" bati ko kay daddy at niyakap siya.

"Hi anak!" sabi niya at hinalikan ako sa noo. Ewan ko, basta simula nung nagsabi ako na ganito ako, parang babae na ang turing sa akin ng daddy ko. Pero hindi naman ako nagrereklamo, kasi tanggap pa rin niya ako.

"Hi mom!" bati ko naman kay mommy sabay beso sa kanya at yakap.

"Hello anak." tugon naman ni mommy.

"Tito.tita." bati ni kuya Marco sa mga magulang ko. Nagmano siya kay daddy at bumeso kay mommy. "Ahh ehh mauna na po ako tito,tita, may gagawin pa po kasi ako."

"Salamat sa pagsama mo dito kay Av ha?" sabi ni mommy.

"No problem po tita, anytime." sagot naman niya.

"Sige Av,." niyakap niya ako at hinalikan sa noo. Nagulat ako. Oo, sanay na ko sa gesture niya na yon. Pero sa harap nila mommy and daddy????? Hiyang-hiya ako sa kanila. "Sige po tito,tita,. alis na po ako."

"Ingat ka ha." sabi ni mommy. At umalis na si kuya Marco.

Nakatingin ako sa kanya hanggang sa makalabas siya ng pinto. Paglingon ko kila mommy, nakatitig sila sa akin at nakangiti.

"Bakit po?" tanong ko sa kanila. Anong meron?


Nagtinginan silang dalawa, at ngumiti muli sa akin. "Halika na nga anak! Kain na tayo! nagugutom na ang mommy mo." sabi ni daddy. At tumuloy na kami sa dining area. As I was slicing my steak, biglang nagsalita si Daddy.

"Anak." sabi niya.

"Po?" sagot ko naman. Tumingin ako sa kanya.

"Tapatin mo nga kami." sabi niya.

"Ano po yun?" tanong ko.

"Kayo na ba ni Marco?" sabi niya.

"Hindi po!" sagot ko agad.

"Eh bakit ang sweet sweet niyo?" sabi ni mommy na nakangiti sa akin na parang nanunuksong kaibigan.

"Hindi po mommy, daddy, magkaibigan lang po kami niyan. Parang kuya ko na rin po si Kuya Marco." sagot ko.

"Naku, eh jan din kayo nagsimula ni Van eh." sabi ni mommy.

"Mommy!" sabi ko.

"Alam mo anak, okay lang naman eh. Mabait naman si Marco. Lagi kang inaalagaan, maaasahan, at masipag namang mag-aral. Kaya pasado siya para sa akin." sabi naman ni daddy.

"Daddy! pati ba naman ikaw?" sabi ko.

"Anak, tama ang daddy mo. Gusto ko rin si Marco. Teka, nanliligaw ba sayo yun?" tanong ulit ni Mommy.

"Ah ehh." sabi ko. "O-opo."

"O sagutin mo na! sayang!" sabi ni mommy.

"MOMMY!!!" sabi ko.

"Hon, hayaan na lang natin ang anak natin." sabi ni daddy. Akala ko yun lang ang sasabihin niya. Pero mero pa pala. "Pero anak talaga okay na okay samin ng mommy mo si Marco." Sabay tawa.

"Dad! Please, tigilan niyo na nga po ako jan sa pag-aanu kay kuya Marco,. Friends lang po kami nun!".bigla namang kumirot ang sugat ko sa ulo. "Arggh!"

"Ay oo nga pala, montik ko nang makalimutan. Tumawag sa akin si Marco kanina, sinabi niya sa akin ang lahat ng nangyari." sabi ni Mommy.

Naku patay! Ayan na!


Patay ka talaga! hahah


Akala ko magagalit sa akin ng todo si daddy. Pero naging mahinahon lang siya. "Anak, diba sabi ko sa'yo, layuan mo na yang Van na yan? Ayan tuloy, tignan mo nangyari sa'yo. Sabi ko sa'yo diba? Masasaktan ka lang anak." sabi ni daddy at hinawakan niya ang isang kamay ko.

"Tama ang daddy mo anak. Please, lumayo ka na lang. Ikaw lang naman ang iniintindi namin ng daddy mo, ayaw naming nasasaktan ka." sabi ni mommy.

"Ako naman po yung lumalayo eh, pero siya po tong lapit ng lapit." sabi ko.

Nagbuntong hininga si daddy. "Gusto mo lumipat ka na lang ng ibang eskwelahan? yung malayo dito, para hindi ka na niya malapitan ulit?"

Hindi ako nakasagot. Actually maganda ang offer ni daddy na yun. Kung lilipat ako ng school, malayo sa kanila, mas madali ang pag-momove-on ko. Pero may isang parte ng katawan ko ang ayaw lumayo dito.

"Sa tingin ko tama ang daddy mo anak. Pag-isipan mo." sabi naman ni mommy.

"Sige po pag-iisipan ko." sabi ko na lang. Tinapos ko na ang pagkain ko. Aakyat na sana ako ng hagdan papunta sa kwarto ng mapansin ko ang isang maliit na box sa couch sa living room. Agad kong nilapitan ito at nakita ko na nakalagay sa labas ng box ang pangalan ko,.Umakyat ako sa kwarto at binuksan ang box. Nakita ko yung singsing na binigay sa akin ni Van noon. Yung may naka-engrave na "Van loves Av". Tapos, may sulat ding kasama. Sa sulat:

Dear Av,
I'm sorry sa nagawa ko. Hindi ko gustong masaktan ka. Ayaw ko lang kasing mapunta ka sa isang taong tulad ni Ram. Hindi ka niya mahal Av. Niloloko ka lang niya. Ginagamit para makapaghiganti sa akin. Hindi ka niya mahal. Pinapaikot ka lang niya. Kaya mag-iingat ka sa kanya. Alam kong wala ako sa posisyon para pagbawalan ka. Pero ginagawa ko lang to dahil ayokong masaktan ka Av. Alam kong ayaw mo na akong makita o makausap. Dahil sabi mo gusto mo na akong layuan at pagtuunan na lang ng pansin ang kanya-kanyang buhay. Pero hindi ko kaya Av. Hindi ko kayang malayo sa'yo. Kahit ipagtabuyan mo man ako. Kahit mayroon ka nang iba. Nandito pa rin ako. Nagmamahal sa'yo. At hindi iyon mawawala. Ikaw lang ang mamahalin ko habang-buhay Av. May responsibilidad man ako sa magiging pamilya ko, pero ang puso ko, ay nakalaan pa rin para sa'yo. At tumitibok lang ito para sa'yo. Mahal na mahal kita Av. Sana, mahal mo pa rin ako.


Nga pala. Ibinibigay ko sa'yo ulit yang singsing na iyan. Alam kong ibinalik mo na sakin iyan noon nung magkahiwalay tayo, pero binibigay ko na ulit yan sa'yo. Yang ang tanda ng pagmamahal ko sa'yo. Ikaw na ang bahal kung isusuot mo o itatapon mo. Pero sana, wag mong itapon ang pagmamahal ko sa'yo. Mahal na mahal kita Av.


-Van.


Biglang tumulo ang luha ko. Tinitigan ko ang singsing na bigay niya,. Hanggang ngayon, mahal pa rin pala niya ko.


At mahal mo pa rin siya,. Tama ba ko?


Oo, mahal ko pa rin siya. Kahit na may pamilya na siya. Hindi pa rin nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Kahit na sinaktan pa niya ako. Mahal ko pa rin siya.


Ang martyr mo talaga teh!


At umiyak lang ako ng umiyak. Mahal ko pa rin siya. Isinuot ko ang singsing na binigay niya at hilakan ito. At ayon, nakatulog na ako. Kinabukasan, dahil Saturday naman, napagpasyahan kong pumunta sa resthouse namin sa Batangas. Hindi ako pinayagang umalis mag-isa kaya isinama ko sina Coleen at Macky. Nagpumilit ring sumama si Kuya Marco kaya isinama ko na rin.

Naku! pero gusto mo naman talaga isama si Marco!


Shhh! tumigil ka nga!


Medyo matagal din ang biyahe kaya nakatulog ako sa daan. Pagkagising ko, nandun na kami. Tamang-tama ang pagkakatayo ng resthouse namin, katabi ang dagat at maraming mga punong nakapaligid. Kaya fresh air talaga ang malalanghap mo. Mayroon din pool. Pagdating namin, agad nagpunta sa pool ang dalawang babae. Ako naman, naglakad lakad sa dalampasigan.

"Ang ganda pala dito."sabi ni Kuya Marco. Nagulat ako dahil sinusundan pala niya ako.

"Ah.Oo nga eh." sabi ko.

Naglalakad kami ng biglang nag-ring ang phone ko. Si Van ang tumatawag sa akin. Sinagot ko ang tawag niya.

"Hello?"

"Av! Matutuwa ka sa sasabihin ko!" sabi niya.

"Ano?"

"Hindi buntis si......!" sabi niya.

Hindi ko na narinig ang mga sinabi niya dahil biglang may humablot sa akin mula sa likuran. 3 lalaking nakaitim. Pamilyar ang mukha ng isa sa kanila. Parang nakita ko na somewhere hindi ko lang maalala. Binuhat ako ng isang lalaki,. "Bitiwan niyo ko! Sino kayo! Bitawan niyo ko!" sigaw ko. Kahit anong pag-pumiglas ko, hindi ako makawala, masyadong malakas nag lalaki.

"Bitawan niyo siya!" sigaw ni kuya Marco. Hindi siya makagalaw dahil hawak hawak siya ng isa pang lalaki. Sinubukan niyang pumalag ngunit biglang sinaksak ng isa pang lalaki ang kanyang tagiliran at sinuntok sa mukha. Biglang bumagsak si kuya Marco sa buhangin.

"Kuya Marco!!!" sigaw ko. biglang tumulo ang luha ko ng nakita ko ang dugong umaagos palabas ng katawan ni kuya Marco. "Kuya Mar- uummmppphh!!" hindi na natuloy ang sasabihin ko ng biglang takpan ng panyo ang aking mukha.. Biglang nagdilim ang lahat at nawalan ako ng malay.


-------------------
Until the next episode,




Watch out for the next episode, Episode 10 - The Season Finale entitled "Goodbye Av". Abangan kung sinu-sino ang magbubuwis ng buhay, sino ang mga mawawala. Blood will flow the rivers of tears. 
Plus a special sneak peek for the upcoming season, Season 3 of the Best Thing I Ever Had. Don't miss it!


Av.