Unconditional - Chapter 8

Hi, guys!
Here's chapter 8! I've been reading your comments and I am very thankful na nagustuhan niyo 'tong story ko. And about updating earlier/twice a week, medyo rain check muna kasi medyo mahirap siya at the moment. Mahirap isabay sa work, so sana maintindihan niyo hehe. I'll do my best to post at least once a week! :)

Thanks for the comments. Keep them coming!

A

--

Chapter 8

Nagdecide kaming anim na sa Jolibee na lamang kumain bilang lahat kami ay iyong ang ikini-crave. Malapit lang naman ang Jolibee sa school namin, iyong tipong literal na isang tawid lang mula sa gate palabas kaya naman agad kaming nakarating at nakaorder ng mga gusto naming kainin.

“Magbantay na lang ‘yung iba ng gamit. Ako na lang oorder,” volunteer ni Isaac na hindi ko na ikinagulat dahil madalas at natural na sa kanya ang ugaling ganoon niya base sa pagkakakilala ko sa kanya. “Samahan na kita,” mungkahi naman ni Marco na siyang pinasalamatan ni Isaac. “Anong mga order niyo?” tanong ni Isaac sa amin. Nilabas niya ang cellphone niya para itype ang mga oorderin namin.

“Champ. Large coke and fries,” sagot ni Luke.

“One piece chicken, breast part tsaka pineapple juice,” sagot ni Janine.

“Two pieces chicken, tapos large sprite,” sagot naman ni Benj.

“Kyle, iyon pa rin ba? Gaya ng dati?” tanong naman ni Marco na siyang ikinagulat ko. “Ah oo. Spag with chicken tap—“

“Thigh part plus iced tea?” ngiting pagputol niya sa sinasabi ko na siyang tinanguan ko na lamang.

“Okay! We’ll be back,” pagpapaalam ni Marco. Tinapik naman nito si Isaac at niyayang pumunta na ng counter para umorder.

“Beh, may napapansin ka ba kay Isaac?” agad na tanong ni Janine as soon as out of earshot na ang dalawa. “Wala naman, bakit?” takang tanong ko dito. Wala naman akong napapansing kakaiba dito bukod sa inakto niya sa akin kanina matapos ang speech niya. “Di ba kasama ko sa dance troupe si Charie? ‘Yang gf niya? Kahapon kasi before practice namin, before kami magsayaw, pumunta si Isaac doon tapos medyo nagkasagutan sila. Hindi ko gaano narinig pero parang itong si Charie may ginawa tapos ayaw niya kausapin ‘tong si Isaac ng maayos,” pagkkwento ng chismosa kong kaibigan.

“Hmm, kahapon nga kinausap niya rin sa cellphone niya before ako natulog pero hindi ko na rin narinig ‘yung mga pinag-usapan nila kasi nga inaantok na rin ako nun,” sagot ko dito.

“Pustahan, malapit na ‘yang magbreak,” hula ni Janine.

“Grabe ka naman. Mahal naman nila ang isa’t-isa,” bara ko dito.

“Hindi, beh. Baka si Isaac oo, pero si Charie hindi na. Totoo. ‘Yung isa naming ka-troupe feeling ko nagkakamabutihan sila, eh. Hindi ko alam at hindi ko rin matanong kasi hindi naman kami close. Ang arte kaya niya, kaya hindi ko alam kung ano nakita ni Isaac sa kanya, eh,” pagra-rant pa nito. “Bakit naman sobrang interesado ka sa love life niya bigla?” takang pagsingit ni Luke sa usapan.

“Para dito kay Kyle. Pag nagbreak ‘yun, may chance na siya. I-seduce lang niya, madali naman iyon kasi roommates naman sila,” simpleng sagot nito.

“Ulol ka! Gutom ka na nga talaga kasi kung anu-ano ng baho lumalabas sa bibig mo!” ganti ko kay Janine. Minsan talaga hindi ko maisip kung bakit ko nga ba naging kaibigan ang babaeng ito. “Just saying,” depensa nito sa sarili niya. “Babe, huwag mo munang i-push si Kyle. Alam mo na,” alalang sabi ni Benj sa girlfriend niya na alam kong patungkol kay Ethan. “Okay, okay!” pagsuko nito.

“So kamusta naman siyang roommate, beh?” tanong ni Janine, pilit iniiba ang conversation.

“Noong una kaming nagkita tinanong niya agad ako kung ano gusto kong house rules,” kwento ko sa kanila na siyang agad namang tinawanan nilang lahat maliban kay Benj.

“Grabe, considerate lang naman ‘yung tao,” depensa nito. Matagal ko na kasing alam talagang idol na idol nitong si Benj si Isaac kaya naman kanina pa siguro ito tahimik dahil na-starstruck ito sa presensya niya. “Feeling ko ikaw talaga may crush kay Isaac, babe,” biro ni Janine na siyang agad binawian ni Benj. “Oo naman, sino ba namang hindi?” seryosong sabi niya na siyang nakapagpatahimik sa aming lahat.

“Alam niyo ‘yung joke? Uy, para kayong mga tanga diyan!” pambawi niya.

“Grabe ka talaga, babe! Akala ko totoo na, pero seriously noong first day akala ko gay ka,” pag-amin ni Janine na siyang ikinatawa naming lahat. Hindi rin kasi namin alam kung seryoso ito o nagbibiro lamang.

Magsasalita na sana si Benj nang maputol ang dapat niyang sasabihin sa pagdating nila Marco at Isaac dala-dala ang tray ng mga pagkaing inorder namin. “Bakit tawang-tawa kayong lahat diyan?” tanong ni Marco na nakakunot ang noo.

“Wala naman. Gutom lang ‘yang mga ‘yan,” agad na sagot ni Benj bago pa makapagreact ang iba at sabihin ang totoo. At dahil sa nakitang pagkain ay tila ba nakalimutan na ng lahat ang huling napag-usapan. Galit-galit muna, ika nga nila. Nagulat ako nang biglang agawin ni Marco ang plato ko at sinimulang himayin ang chicken na laman nito, at ang mas nakakagulat pa ay nang tanggalin niya ang balat ng chicken niya at ilipat sa plato ko.

Naalala pa rin niya, sa loob-loob ko. Hindi ko mapigilang hindi matuwa sa simpleng gesture niya. Napansin ko ring napansin nila Isaac, Luke, at Janine ang ginawa nito at minabuti na lamang ng tatlong hindi magkomento na siyang ikinagpasalamat ko. Matapos ma-satisfy ang aming gutom ay doon na nagsimulang magkwentuhan ang barkada.

“Isaac, kamusta kayo ni Charie?” biglang tanong ni Janine na siya namang ikinagulat ko. Pinandilatan ko ito para sabihing tigilan na niya ang topic ngunit hindi niya ako pinansin.

“Okay naman. We hardly see each other these days, pero sakto lang,” simpleng sagot nito bago kumain ng fries at uminom ng juice niya. “Gaano na ba kayo katagal?” tanong ni Benj na sa unang pagkakataon ay kinausap ang idol niya. “Malapit na mag one year,” matabang na ngiti niyang sagot at doon ay alam kong may tinatago itong problema.

“Bakit mo naman natanong?” dagdag na tanong ni Isaac kay Janine.

“Wala naman. Kasama ko kasi siya sa dance troupe,” simpleng sagot ni Janine na siyang tinanguan na lamang ni Isaac. For some reason ay naramdaman kong ayaw ng pag-usapan ni Isaac ang subject kaya naman nag-isip na lamang ako ng ibang maayos na topic na maaring pag-usapan.

“Uy, ‘yung speech mo kanina sobrang galing. Nagustuhan nila. Di ba, guys?” tanong ko sa mga kaibigan ko na agad naman nilang sinang-ayunan.

“Oo naman! Ang ganda, napaka-sincere,” sagot ni Benj dito. Tumango naman si Janine bilang pagsang-ayon.

“Yup, very personal. Maganda na nag-anecdote ka,” komento naman ni Luke.

“Oo maganda. Ito ngang si Kyle ngiting-ngiti habang pinapanood ka, eh,” pagsabat ni Marco sa usapan. Kinabig ko na lamang ito para sabihang tigilan na niya ang pang-aasar sa akin kay Isaac. “Dapat lang ngumiti siya. He inspired me with that speech,” sagot ni Isaac na siyang ikinagulat ko.

“Yieee!” pang-aasar ni Janine na siyang sinipa ko sa ilalim ng lamesa na siyang dahilan para matigilan ito.

“Pagpasensyahan mo na ‘tong mga kaibigan ko, ah. Mga baliw lang talaga ‘tong mga ‘to,” paghingi ko ng tawad. “Sus, ano naman? Okay lang!” pagdismiss nito sa akin as usual.

--

Nang makauwi at makabalik kami sa kwarto namin sa dorm ay agad-agad akong humiga kahit suot-suot ko pa ang uniporme ko dahil sa pagod. Medyo ginabi na rin kasi kami kaya naman nang makita ko ang kama ko ay hindi na ako nakapaghintay pa at humiga na rito. Habang ako ay nakalatay sa kama ay itong si Isaac naman, the ever-organized person he is, ay nag-ayos muna ng kanyang mga gagamitin. Maya-maya ay walang kaanu-ano ay naghubad ito sa harapan ko at nagpalit ng damit. Ipinikit ko na lamang ang mga ko para hindi siya (at ako) mailang sa nangyayari.

Matapos noon ay umupo ito sa kama at tiningnan ako na tila ba may iniisip.

“Kyle?” at finally ay nagsalita na ito.

“Yup?” tanong ko dito habang nakapatong ang isang braso ko sa nook o.

“Paano mo masasabi na dapat ka pang lumaban kung pakiramdam mo talo ka na pala?” tanong nito na siyang dahilan para mapabalikwas ako mula sa pwesto ko at umupo para harapin siya. “Bakit? Anong problema? Okay ka lang ba?” nag-aalalang tanong ko sa kanya.

“Okay? Let’s define “okay”. Okay pa naman ako kasi sanay na naman ako sa mga ganitong tingin ng tao sa akin: intimidating, plastic, all about politics, perfect. Iyong tipong hindi ka pa nila nakikilala may judgment na sila sa’yo. Okay naman ako dahil sanay na ako doon… Pero kapag ‘yung taong iyon, when that one special person joins those other people na ganon ang tingin sa akin, nakaka-gago ‘di ba?” mapait nitong salaysay.

“I’m not sure kung nage-gets ko ba ang sinasabi mo,” maingat kong sagot sa kanya.

“I’m not asking you to. Nakakainis lang na akala nila kilala na nila ako kahit hindi naman kaya wala silang ginagawang paraan para kilalanin ako – iyong tunay na ako. Sa’yo nga naiinggit ako, eh. Kasi kahit labag sa norm ang gusto mo sa buhay parang wala kang pakialam – you’re empowered, na kahit hinuhusgahan ka parang wala lang sa’yo. Iyon ang hindi ko magawa,” dagdag nito.

“Ano ba kasing nangyari?” paglilinaw ko rito.

“Nag-away kami ni Charie. Sabi niya habang nakikilala niya ako parang nasisira daw ‘yung pagkakakilala niya sa akin. Iyong ang masakit, Kyle. Ang tingin sa akin ng girlfriend ko, isang ideya ako na gusto niya. At habang nakikita niya kung sino talaga ako, nasisira iyong gusto niyang ideya niya sa akin. So hindi ko alam kung mahal ba talaga ako ni Charie or that she just loved the idea of me. Ang cliché, no? Putangina!” paglalabas nito ng sama ng loob. Nagulat naman ako sa pagmumura niya dahil unang pagkakataon ko iyong marinig mula sa kanya.

At doon, na-gets ko na kung ano ang ibig niyang sabihin. Dahil sa kilala ko siya, or I think kilala ko siya, nagugulat ako sa mga pagkakataong gumagawa siya sa ng isang bagay na sa tingin ko ay out of character para sa kanya gaya ng pagmumura at ang pagsstress niya sa isang simpleng speech.

“I’m so sorry to hear that,” pakikisimpatya ko rito.

“Don’t be. I don’t need it. I’m just thankful na may napagsasabihan ako ng mga ganitong bagay. Alam mo ba kung bakit tuwang-tuwa ako dahil sa mga sinabi mo sa akin kahapon about my speech? Natutuwa ako kasi for once, may taong nakakita sa mga flaws ko, that someone pointed out what I needed to do. All this time, lahat ng tao tingin sa akin perpekto, na lahat kaya ko. Kaya naman kapag nahihirapan ako, I have no choice but to figure things out on my own – kasi wala namang iintindi sa akin, kasi tingin ng lahat ng tao kaya kong bigyan ng solusyon lahat ng problema ko, pero ang totoo niyan, hindi. I am so lost, and I am getting tired of this charade na dapat maglive-up ako sa kung ano ang dapat kong maging sa mga mata nila.

“Kaya lagi ko sa’yong sinasabi, kahit ayaw mong maniwala, na ‘yung mga sinabi mo sa akin kahapon? Sobrang laking impact noon sa akin, because for once, someone opted to help me out. Someone was honest enough na tulungan at turuan ako, at sobrang na-miss ko iyon. Simpleng tao lang ako, Kyle. Nagkakamali ako, nahihirapan. I guess this is the reason kung bakit kahit ‘yung mga kaibigan ko ilang sa akin, pati nga ‘tong girlfriend ko nahihirapan akong tanggapin. Ang hirap lang…” pagtatapos niya.

Panandaliang katahimikan.

“Isaac… if I can be honest with you, I actually find ‘yung mga little uncomfortable moments mo, ‘yung mga problema mo… I find them fascinating actually. Huwag mo sanang masamain or take it the wrong way, pero kasi those little things humanize you. Kung hindi kita naging roommate, sa tingin ko isa pa rin ako doon sa mga taong ganon ang tingin sa’yo. Alam kong isang araw pa lang, pero ang dami ko ng nakikita sa’yo na hindi ko aakaling qualities mo. Kanina lang nagulat ako noong nagmura ka, kasi nga hindi ko inexpect iyon sa’yo, pero I guess that’s good because it grounds you, iyong tingin ko sa’yo. And I’m really happy kasi lalo pa kitang nakikilala, na hindi ka naman pala talaga as “up there” katulad ng akala ng nakararami at ng akala ko noon…” mahabang pahayag ko.

All this time ay nakatingin lamang sa akin si Isaac. Ang buong akala ko ay wala na itong magiging reaksyon sa sa sinabi ko kaya naman nagsimula na akong mag-alala ngunit nawala lahat ng agam-agam ko nang makita ko itong ngumiti.

“Grabe… Hindi ko alam ang sasabihin ko. Thank you, Kyle. Sobra. Sobra,” pasasalamat nito at all the while ay nakatingin lamang ito sa akin, isang malalim na pagtingin, iyong tipong nakikita na ng mga mata niya ang kaloob-looban ng kaluluwa ko. Hindi mapigilan ng puso ko ang mabilis na pagtibok na idinulot ng mga tingin na iyon sa akin.

“Shet sorry ang drama ko! Anyway, ikaw… ano, bakit nga pala natigil na ‘yung mga gig mo sa Joe and Reg’s bar?” tanong niya na siyang ikinagulat ko.

“I used to watch you noon. Ang galing mong kumanta! I was there noong last night mo with some of my co-officers. Grabe ‘yung lungkot mo noon, ramdam na ramdam ko sa lahat ng kantang kinanta mo. Bakit ka nga ba tumigil kung okay lang matanong?” tanong niya sa akin. Hindi ko naman alam kung ano ang isasagot ko sa kanya.

“Was it because of what happened between you and Seb?” maingat niyang tanong na siyang dahilan para mapatingin ako sa kanya.

Tumango ako bilang sagot.

“I don’t want to interfere o makialam, pero sana hindi ka tumigil? I mean, hindi mo dapat hinayaang diktahan ng isang tao ang gusto mong gawin sa buhay. Live your life! Huwag mong hayaang ang isang break up lang—“

“It’s not that simple! Wala kang alam, Isaac. Ginusto ko iyon. You don’t know how hard it was for me to make that decision. Masaya ako sa ginagawa ko pero mas malaki iyong hirap kaysa sa saya, eh. Don’t you think hindi naging madali sa akin iyon?” hindi ko mapigilang sagot sa kanya.

Tila ba natauhan siya dahil sa narinig mula sa akin.

“Sorry,” nakayukong paumahinin nito.

“Okay lang, matulog na tayo,” wala sa loob kong utos rito.

At doon ay nanatiling tahimik ang kwarto.

--

“Hindi ka ba uuwi sa inyo?” tanong ni Isaac sa akin kinabukasan pagkagising ko. Sabado na at malamang ay inassume nitong uuwi ako ng probinsya dahil weekend. “Hindi, wala rin naman akong kasama sa bahay,” simpleng sagot ko rito.

“Look, Kyle… about last night. I just want to say sorry. I know na wala ako sa posisyon na manghimasok, and ang stupid ko lang dahil after you’ve given me another advice eh nasaktan kita. So, sorry,” pahayag nito na siyang ikinagulat ko. At doon ay naalala ko ang mga sinabi niya at kung paano ako nagreact. “Wala na iyon, nakalimutan ko na nga, eh. Sorry din pala kung nasigawan kita,” sagot ko rito.

“Hay, Kyle. Lagi ka na lang ganyan, kahit wala kang kasalanan ikaw pa nagso-sorry. Masyado kang mabait,” pang-aasar nito sa akin, ngunit gayunpaman ay medyo tinamaan ako sa sinabi niya. “Sorr—“

“O, ayan ka na naman. Tsk, tsk,” napapailing nitong sabi sa akin.

“Maiba ako. Ikaw ba hindi ka uuwi?” tanong ko dito. Umiling ito bilang sagot sa akin. “Hindi usual sa akin umuwi ng weekends. Marami kasing ginagawa sa council kaya I need to be there to attend to those things,” simpleng paliwanag nito.

“You said na hindi ka umuuwi pag weekends, no? Then great! Masasamahan mo ako sa outreach namin sa Tarlac next Saturday! Unless may iba kang plano?” pag-imbita nito sa akin. Medyo napaisip naman ako at sa totooo lang ay hiniling kong sana ay makalimutan na niya ang pag-imbita sa akin na siyang hindi ko inakalang seseryosohin niya. Ang totoo kasi niyan ay gusto kong makapagpahinga tuwing weekends.

“Hindi naman kita pinipilit,” dagdag nito, ngunit tila ba nakarinig ako ng sense of disappointment dala ng matagal kong pagsagot.

“W-wala naman akong plano. Sige, sasamahan kita,” ngiting pagpayag ko sa alok niya.

“Okay, at least hindi na ako mag-isa. Buti naman,” sabi niya, mostly sa sarili niya. Nang maunawaan ko kung ano ang sinabi niya ay agad akong nagtaka.

“Huh? Eh ‘di ba project ng council ‘yan?” tanong ko rito, nagtataka. Napatawa naman ito ng mapait bilang reaksyon.

“That’s another issue. When I proposed this project sa council GA, biglang naging busy ang mga tao. Dapat sinabi na lang nila sa akin na ayaw nilang sumama. Puro pagpapaganda lang at ‘yung title ang gusto ng mga iyon, eh,” paglalabas nito ng sama ng loob na siyang ikinagulat ko. Maganda ang tingin ko sa student council ng college namin kaya naman hindi ko inaasahan ang narinig ko mula kay Isaac. Ngunit nang maisip ko nga kung ano nga ba talaga ang tingin ko sa kanila ay doon ko narealize na natatabunan ng lahat ng mga magagandang nagagawa ni Isaac ang image nila.

“So paano ‘yan? Alangan namang ikaw lang mag-isa mag-organize noon? Mahirap iyon,” reaksyon ko.

“Yes, I know kaya nga naki-partner na lang ako sa local government doon, sa barangay. Sasama na lang ako sa iba pang volunteers para sa feeding program and medical mission doon. Hindi ko pwedeng idahilan na dahil ayaw ng council aayaw na rin ako. If ayaw nila, then I’ll go alone. Simple lang naman,” pagrarason nito na siyang ikinahanga ko talaga sa kanya. Hindi siya iyong porma lang, talagang bukal sa loob at gusto niya ang mga ginagawa niya hindi katulad ng ibang student leaders na puro pagpapapogi at pagmamaganda lamang ang alam.

“Ano bang kailangan kong dalhin? Baka may maitulong ako,” agad kong tanong rito. For some reason ay tila ba bigla akong namotivate tumulong dahil sa attitude nitong si Isaac.

“Ah, wala naman. Matagal na rin naman akong volunteer doon, mag tatatlong taon na. Nandoon naman ako to guide you. Iyong mga donations gaya ng gamot at pagkain, marami namang sponsors pa from the private sector aside sa mga ipprovide ng provincial government kaya mga volunteers talaga ang mas kailangan kaysa sa donasyon,” pagpapaliwanag nito sa akin na siyang tinanguan ko na lamang.

“Kain tayo sa labas?” pag-aya nito sa akin matapos niya magpaliwanag. Napatingin ako sa orasan at nakita kong isang oras na lamang ay maga-alas dose na pala ng tanghali. Tumango naman ako sa alok niya.

“Sige, pero maligo lang ako ng mabilis,” sagot ko rito na siyang sinang-ayunan niya.

--

Nauwi kami ni Isaac sa isang carinderia malapit sa may dorm para mag lunch. Kakaunti na lamang ang tao ngayon dahil nga weekend at bibihira na ang mga may pasok.

“May tatanong ako sa’yo,” saad ni Isaac habang nginunguya ang kinakain niya. “Ano iyon?” tanong ko naman. Uminom muna ito ng kaunting tubig bago nagpatuloy. “Si Marco, ano… may something ba sa inyo?” tanong nito na siyang kadahilanan kung bakit muntik ko ng maibuga ang kinakain ko. “Ano?! Saan mo naman narinig ‘yan?” tanong ko sa kanya.

“Well, kagabi habang nakapila kami para umorder, sobrang pinagmamayabang niya kung gaano kayo ka-close, na since grade one magkakilala na kayo et cetera, et cetera. Parang possessive ng dating sa akin,” puna nito. “At saka noong kumakain tayo pinaghimay ka pa talaga niya ng chicken and binigay niya ‘yung balat ng chicken niya sa’yo,” dagdag pa nito.

“We were bestfriends back then, pero he moved to London three years ago. Ganoon lang talaga iyon, baka kasi na-miss lang niya ako,” pagdismiss ko rito. “Ikaw, ah. Kung anu-ano pumapasok sa isip mo!” sita ko rito ngunit hindi naman ako galit.

“Sorry na. Hindi kasi kayo bagay,” bulong nito na siyang ikinataka ko.

“What do you mean? Wala ngang something, eh,” sagot ko sa kanya.

“I don’t know. Siguro kasi nasanay na ako sa inyo ni Seb,” makahulugang sagot niya.

--

Marco.

Kahit inaantok pa ay pinilit ko pa ring dalhin ang mga paa ko papasok ng gate ng University. Kahit pa hindi ako na-delay ay minabuti ng Dean na pakuhanin ako ng ilang general education subjects na hindi ko nakuha sa London, which is the reason why I am here at school on a Saturday. Ang siste ay bale magiging irregular ako sa ilang mga subjects na pinakuha sa akin ni Dean. Nakakatamad at hassle man ay hindi naman ako pwedeng magreklamo dahil ang arrangement na ito was more that what I could’ve hoped for.

Medyo naninibago rin ako sa ilang bagay. Unang-una na ay ang init. Napaka-ironic dahil noong nasa London pa ako ay tila ba gagawin ko ang lahat para lang makaramdam ng init bilang napakalamig roon, pero ngayong nakabalik na ako sa Pilipinas, hindi na ako sigurado. Ikalawa ay ang mamuhay ng mag-isa. May kalayuan ang bahay namin dito sa pinapasukan ko at dahil medyo naging biglaan ang desisyon ko ay hindi ko na nagawang asikasuhin ang board and lodging ko dito sa Manila. Maliit na sakripisyo na lang rin na gumising ng tatlong oras bago ang klase ko para masiguradong hindi ako mahuhuli at mapapagalitan ng prof ko.

At ang pangatlo at ang siguro ay pinakamagandang pagbabago sa buhay ko ay ang pagbabalik ng bestfriend kong si Kyle. Aaminin kong napaka-gago ko noon, na napaka-gago kong tao para ipagtabuyan na lamang siya na walang ginawa kundi mahalin ako. Hindi naging patas ang ginawa kong pagsukli sa nararamdaman nito sa akin. Granted na hindi ko iyon kayang tumbasan, it still doesn’t give me a reason to treat him like the way I did.

Hindi ko rin inaasahang mapapatawad ako nito ng mabilisan. Ang buong akala ko ay matatagalan pa bago niya ako tuluyang kaibiganing muli, ngunit nagkamali ako. Alam kong marami pa akong dapat bunuin at paghirapan para tuluyang makuhang muli ang tiwala niya at ngayong magkaibigan na muli kami ay motivated akong hindi sayangin ang pagkakataong iyon. Si Kyle na yata ang pinakamabait na taong kilala ko at maswerte akong nakilala siya ng isang gagong katulad ko.

--

Matapos ang kaisa-isa kong klase ngayong araw ay napagpasyahan kong kumain na muna sa loob ng campus bago ako tuluyang umuwi. Umorder na lamang ako ng isang sandwhich at naglakad-lakad sa hardin sa loob ng campus. Pinagmamasdan ko ang mga estudyanteng naglalakad, nag-uusap, nagtatawanan, nagliligawan, naghaharutan nang mahagip ng mata ko ang isang pamilyar na mukha.

Agad akong tumayo at lumapit sa kinatatayuan ng grupo nila. Kasalukuyan silang sumasayaw sa music ng isang pamilyar na kanta na alam kong usong-uso ngayon dito. Nagkataon rin namang kakatapos lamang ng kanta nang mahagilap ako ng taong pakay ko sa grupong iyon.

“Marco!” ngiting bati ng isa sa mga bago kong kaibigan dito. Umalis naman siya sa grupo at pinuntahan ako sa kinatatayuan ko. Napagdesisyonan naming umupo sa isa sa mga benches sa area na iyon.

“Hi, Janine! Kumain ka na ba?” tanong ko rito na siyang tinanguan lamang niya.

“Bakit ka pala nandito?” tanong niya.

“Kailangan kong magtake ng ilang subjects. Irreg kasi ako. Ikaw?” balik ko sa kanya.

“Heto, rehearsals ng dance troupe,” sagot niya.

Bigla kong naalala ang pakay ko kung bakit ko siya nilapitan.

“Hey, do you mind if I ask you a big favor?” nahihiyang tanong ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko ngayon dahil alam kong the moment sabihin ko ito sa iba ay alam kong wala ng atrasan, kundi maaari na akong makasakit na hindi ko pwedeng gawin, na ayaw ko ng gawin. Ngunit hindi ko rin maintindihan kung bakit nga ba ako kinakabahan gayong matagal ko ng hinanda ang sarili ko para maisakatuparan ang mga planong ito.

“Ano iyon, Marco?” pakikinig ni Janine.

“Can you, uhm… help me about Kyle? Gusto kong malaman ang mga nangyari sa kanya since he entered college,” pagsisimula ko. “Bakit hindi mo na lang siya tanungin? Hindi ba close friends naman kayo?” tanong ng babae na siyang dahilan para ako’y mapabuntong-hininga.

“Look, the real reason kung bakit bumalik ako is… hindi ba sinabi ko noong first day may mahal na ako? And totoo iyon. I just need your help to tell me everything…”

“Teka, anong kinalaman naman ni Kyle dito?.... Oh, shit! Unless…” at tila ba nakuha na ni Janine ang kanina ko pa hindi masabi.

“Oo, si Kyle ang mahal ko at gusto ko siyang ligawan,” pagkumpirma ko sa hinala niya.