Unconditional - Chapter 6

Hi, guys!

I know, sorry for the late update. Medyo busy lang with work and may ilang bagay lang inasikaso.

Comment naman kayo, please. I also need insights para naman alam ko kung nagugustuhan niyo ba itong story o hindi. Let me know your thoughts. :)

Thank you! :)


--

Chapter 6

“Nalintikan ka na nga,” ang tanging reaksyon ko na lamang matapos kong ma-realize na talaga ngang si Marco, si Marco Carolino, na dati kong bestfriend noong High school, na bigla na lamang akong iniwan at umalis, ay nagbalik na. Under normal circumstances ay lubusan akong matutuwa dahil naman talagang na-miss ko siya, but the fact that we ended on a bad note…well, let’s just say that I am not really happy to see him.

At lecheng tadhana nga naman ito, kung kailan nagsisimula na akong maka-recover mula sa pagkamatay ni Ethan, at saka naman ako guguluhin ng gagong ito. Kilala ko si Marco hanggang sa kadulu-duluhan ng mga daliri niya—hindi siya titigil hangga’t hindi niya nakukuha ang gusto niya. Alam kong nandito lamang ito para guluhin ang buhay ko.

“Hmm, paano kaya siya nakapasok dito? Lalo na sa class natin?” mahinang bulong ni Luke na tipikal na rito. Una niya munang inaanalyze ang mga impormasyon sa isang sitwasyon bago pairalin ang kanyang emosyon o magreact man lang. Kaya pwede ‘tong abogado, eh. “Hindi ko rin alam, Lu. Wala naman siyang pre-req,” mahinang sagot ko sa kanya. “Ano bang gusto niya?” medyo iritableng komento niya. Noong mga panahon kasing magkakaibigan kami ay for some reason ay takot itong si Luke kay Marco dahil sa madalas na pang-aalaska ng huli sa kanya.

“Mr. Carolino, would you mind introducing yourself to the class? I understand that you made special arrangements para makapasok ka dito as a third year student, and so that your classmates could get to know you better. If you don’t mind?” paanyaya ng professor namin na siyang nakapukaw ng atensyon ko. Narinig ko ang mga yabag ng paa na naglalakad papalapit sa harap ng classroom. Hindi ko maiwasang manginig nang maamoy ko ang pabango niya.

Hanggang ngayon ‘yung bigay ko pa rin ang ginagamit niya, sabi ko sa sarili ko.

At doon ko na nga siya tuluyang napagmasdan. Magta-tatlong taon na rin simula noong huli ko siyang nakita, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin maiwawaksi sa kanya ang kagwapuhang taglay niya. Halata ang mataas na itinangkad nito at ngayon ay tuluyan ng may porma ang katawan niya. Ngunit ng mas nakakatuwa ay ganoon pa rin ang gupit at ang ayos ng buhok niya – simple ngunit nakataas ang bangs gamit ang wax. Lalaking-lalaki pa rin ang dating.

Nang magtama ang mga mata namin ay doon ko bigla-biglang naramdaman, doon biglang nagbalik ang isang emosyon na nakalaan para kay Marco na akala ko ay matagal ko nang naibaon.

Galit.

Doon ko naalala kung paano niya ako ipinagtabuyan, kung paano niya binalewala lahat ng mga pinagdaananan naming nang malaman niya ang pagtingin ko sa kanya. Doon ko nakita sa kanya ang galit, ang pagkalito, pagkalungkot, at maging ang pandidiri patungo sa akin. Hindi ko maiwasang gustuhing maiyak ngayon dahil sa mga alaalang ibinaon ko na siyang isa-isang nagsisibalik.

“Good afternoon, everyone.” panimula niyang bati sa lahat, ngunit napansin kong hindi niya tinanggal ang pagkakatitig niya sa akin. Hindi naman ako nagpatinag at maging ako ay nakipaglaban ng titigan sa kanya. “I am Marco Antonio Carolino, but tawagin niyo na lang akong Marco. Uhm, I came from London, and have studied there for two years, but eversince naman dito na ako nag-aral at lumaki. Pyschology rin ang kinukuha ko doon and I thank the admin dahil pinayagan nila ako ditong mag-enroll nang hindi nade-delay. And, uh, I guess that’s it. Sana maging kaibigan ko kayong lahat,” Simple at kaswal nitong pagpapakilala sa lahat habang nakatingin pa rin sa akin.

“If you don’t mind, Mr. Carolino... why did you decide to go back here and bakit dito sa school na ‘to?” pagsingit ni prof.

“That’s a good question po. I came back because… mas gusto ko dito sa Pinas. My heart is not in London,” pagsagot nito sa tanong ng professor namin. At dahil doon ay hindi ko maiwasang lalo pang mainis sa taong nasa harap ko.

“Interesting. Sige, you may take your seat. Let’s start the semester!” si prof.

“Kyle… ‘yung kamay mo. Baka masira mo ‘yung ballpen mo.” nag-aalalang pahayag ni Luke na siyang nakapagpabalik sa akin sa realidad. Doon ko narealize na kanina pa pala ako nagpupumiyos sa galit na pati ang paghinga ko ay pinipigilan ko na.

--

Natapos ang klaseng wala kahit ni isa mang sinabi ng professor ang natandaan ko. Tumayo na kaming apat at nagsimulang maglakad papunta sa pinto palabas ng classroom. Sa gilid ng paningin ko ay nakikita kong may isang taong hindi pa rin umaalis sa may bandang likod ng classroom.

Bumuntong-hininga ako at nilingon siya sa direksyon niya.

Ang unang reaksyon niya ay isang bagay na hindi ko inaasahan mula sa kanya. Ang buong akala ko ay ngigisi ito na parang asong ulol, na parang isang tao na may binabalak na masama, na maghiganti. Ngunit ay ngumiti ito, at hindi lamang basta ngiti—isang masayang ngiti. Buhay na buhay ang mga mata niya at tila abot hanggang tenga ang pagkakangiti ng kanyang labi.

Naglakad ito papunta sa amin at ginawa ang isang bagay na hindi ko inaasahan.

Naramdaman ko na lamang ang mga yakap ni Marco sa buong pagkatao ko na siyang nakapagpatulala at nakapagpatigil sa akin. Sa oras na nagtama ang mga katawan namin, ang mga balat namin, tila ba nakaramdam na naman ako ng isang pamilyar na emosyon—isang hindi ko pa nararamdaman sa mahabang panahon.

At iyon lamang ang kinailangan ko para kumalas mula sa yakap niya at itulak siya palayo.

“Ano, Kyle? Hindi ka ba masaya na bumalik na ako? Nandito na ako, bakit parang galit ka? Ang saya-saya ko kasi nandito ka na ulit,” inosenteng pahayag nito nito and I swear, it can only take too much para hindi ko siya sapakin kaya naman pwersahan ko na lamang hinila si Luke palabas ng classroom. “Benj, Janine! Labas na tayo,” pagalit kong utos sa dalawa na hindi lamang sila tinitingnan.

--

Wala akong sinabi na kahit ano kay Janine at Benj tungkol sa nakaraan namin ni Marco dahil ayoko ng maging mas kumplikado pa ang mga bagay-bagay. Seeing him back was enough of a surprise at ayoko ng pahirapan ang sarili kong magkwento sa mga kaibigan ko kung bakit tila may hindi maipaliwanag akong galit sa bago naming kaklase.

Hindi na rin ako nagulat sa pagsama nito sa aming maglunch na siyang dahilan kung bakit hindi ako nakakain ng kahit ano.

“Wah, babe ang cute cute talaga ni Marco, baka makapagtaksil ako sa’yo ng di oras!” pahayag ni Janine kay Benj habang kumakain kami matapos ang aming klase. Hindi ko alam kung maiinis ba ako kay Janine o hindi dahil siya ang dahilan kung bakit kasama si Marco sa table namin ngayon. “Uy, loyal ako,” na sagot ni Marco. Hindi ko maiwasang magulat dahil sa naging sagot niya. I guess sa tatlong taon ay may nahanap na rin itong kasintahan.“Wow, babe. Grabe. Ang sakit naman.” biro ni Benj na sanay na sanay na sa mga ganitong kabaliwan ni Janine.

Ramdam ko naman na patuloy lamang kaming nagpapakiramdamang tatlo ni Marco at Luke, at oo, ramdam na ramdam ko ang tensyon na namamagitan sa aming tatlo.

“Wow, loyal! So ibig sabihin may girlfriend ka na?” interesadong tanong ni Janine kay Marco.

“Wala, pero may gusto ako,” Nakangiting sagot nito.

“Ay shocks. How nice naman! So siya ba ‘yung dahilan kung bakit ka bumalik ng Philippines?” si Janine pa rin.

“Siguro,”  sagot ni Marco.

“Opinion ko lang naman… dapat kasi hindi ka na bumalik. Baka tahimik na rin ang buhay niya at masaya na siya. Baka masira mo lang,” pasaring ni Luke na siyang ikinagulat ko. Noong high school pa kami ay tila isang maamong tupa ito pagdating kay Marco. Hindi ko rin alam ang dahilan kung bakit tila takot na takot ito sa kanya noon kahit magkausap lamang silang dalawa, kaya naman ngayon ay nagulat ako sa ganitong pasaring niya.

Nahalata ko naman na naguluhan si Janine at Benj sa sinabi ni Luke.

“Luke, lahat ng mga tao nagkakamali. Pero kaya nga tayo binigyan ng pagkakataong mabuhay para hangga’t maari ay may panahon tayo para itama o ituwid ‘yung mga mistakes natin dati, ‘di ba?” sagot naman ni Marco dito. “Ikaw, Kyle? Don’t you agree?” pagbaling nito sa akin.

Napatawa na lamang ako ng mapait bilang tugon. Sa puntong iyon ay nagkatinginan kami ni Janine at doon ko nabasa sa mga mata niya ang pagtatanong. I have a feeling na pipilitin niya akong magkwento mamaya tungkol sa mga nangyayari. Alam kong malakas ang pandamdam ng babaeng iyon at hindi magtatagal ay mafi-figure out niya ang situation even on her own bago pa niya ako tanungin.

“Oo naman, pero hindi lahat ng tao deserve ang second chance.” nang-iinis kong pasakali dito.

“Ah eh… so Marco kilala mo si Kyle, no? After ng stat binati at niyakap mo pa nga eh. So anong meron? I mean, paano kayo naging magkakilala?” tanong ni Benj na obvious namang hindi na rin komportable sa tensyong namamagitan sa aming tatlo.

“Yes, since grade one classmates na kami—bestfriends, in fact,” pagsagot ni Marco na siyang pinabulaananan ko naman. “Hindi naman tayo ganong ka-close, to be honest,” protesta ko na siyang ikinalungkot ng mga mata niya. Gayunpaman ay hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting guilt sa mga sinabi ko.

“Ooh, tension,” nakangising pang-aasar ni Luke.

“Ay tama! Tama! Tubig! Tubig! Kailangan nating kumuha ng tubig. Halika, Kyle,” biglang bulalas ni Janine at walang sabi-sabing hinila niya na lamang ako bago pa ako makapagreact.

“Beh, ano ba ‘yon? Bakit super tense ng pakiramdam ko sa inyong dalawa?” pagkompronta sa akin ni Janine habang nirere-fillan kuno ang mga baso ng tubig sa may drinking fountain ng canteen.

“Basta,” medyo iritableng sagot ko.

“Nako, basta kung anuman ang meron sa inyong dalawa ayusin mo ‘yan. Mukha namang mabait ‘yung tao eh, niyakap ka pa oh,” paalala ni Janine. “Marami na din nakapagsabi niyan, pero trust me, hindi mo siya kilala,” pagkontra ko dito. Wala na naman siyang sinabi at imbes ay niyaya na lamang ako nitong bumalik na sa kinauupuan naming lima.

“Uy ‘di ba iddrop-off pa natin ‘yung mga naiwan mong gamit sa bahay sa bago mong dorm?” tanong ni Luke matapos kong makaupong muli. “Ay oo nga pala. Thanks for reminding me. Pahatid na lang sa dorm tapos kahit ako na lang magbaba,” saad ko rito. “Sige, sige. Kailangan ko rin kasing umuwi agad after class kasi dadating sila mama,” sabi ni Luke. All the while ay nararamdaman ko ang mga mapanuring mata ni Marco na siyang hindi ko na lamang binigyang-pansin.

“So paano ka nga ba nakapasok dito?” tanong ni Janine kay Marco. “Hindi ba sinabi mo na galing kang London?” dagdag pa nito.

“Uhm, yes. Psych din ang tina-take ko doon. Siguro the fact na galing naman ako sa isang international school na maayos, kaya siguro pumayag na ‘yung admin na ilagay na rin ako sa third year,” sagot niya. “Which is really convenient for me kasi gusto ko rin namang makatapos on time,” dagdag pa niya. “And I’m really happy na nandito pala si Kyle. Akala ko wala akong magiging kakilala dito. Maybe planado ang lahat,” makahulugang pagtatapos niya.

“Nagbibiro ka na naman. Malamang bago ka umalis alam mo na kung saan ako mag-aaral,” pambasag ko sa kanya. Matpos noon ay bigla akong nakaramdam ng isang matinding sakit sa paa ko. Parang takong ng sapatos.

“Aray!” bulyaw ko. Tiningnan ko ng masama si Janine na siyang nakangiti pa na parang wala siyang kinalaman o kinalaman sa nangyari.

“Okay ka lang?” concerned na tanong ni Marco na siyang inirapan ko na lamang.

Kung tutuusin, hindi ko mawari na aabot sa ganito ang galit ko sa kanya. Considering na tinuring ko na siya bilang kapatid and yes, minahal ko siya higit pa doon, sa kanya ko nalaman ang hangganan ng aking pasensya. I’ve always been patient with other people. Palagi kong sinusubukang intindihin ang kanilang mga pinagdadaanan, pero dahil nga sa ginawa niya ay nasukat ang hangganan ko.

Matagal na kaming magkakilala ni Marco. Naging seatmates kami noong nasa grade one pa lamang kami. Hindi ko rin talaga alam kung kailan kami naging magbestfriend, pero alam kong pareho naming napapansin na mas close kaming dalawa kaysa sa iba naming mga kaibigan. Masasabi ko rin na may kanya-kanya rin kaming grupo ni Marco noong elementary kami, pero ganon pa man ay mas close pa rin kami kaysa sa iba.

Nagdesisyon kaming lumipat ni Marco ng school when High School came. Galing kaming dalawa ni Marco sa isang all boys school noong elementary, at naisip namin na mas maganda kung may makakasama na kaming mga babae para hindi kami mahirapang mag-adjust pagdating ng college. Kahit ganoon ang sinabi namin ay alam kong iba ang motibo ni Marco kung bakit niya gustong lumipat ng eskwelahang pinapasukan—at iyon ay ang magkaroon na ng girlfriend.

At first, wala akong nararamdaman—or rather, pinipilit kong walang maramdaman—sakit dahil sa kaalamang iyon. Since noong incident na tingrangkaso ako during the time na wala ang mga magulang ko sa bahay para sa isang business trip maging ang kapatid kong si Kuya Ian dahil nasa Maynila ito para magkolehiyo, ay nakaramdam ako nang hindi ko maipaliwanag na emosyon para kay Marco matapos niya akong alagaan.

Alam kong close kaming dalawa, at kahit kailan ay hindi ko binigyan ng ibang kulay ang relasyon namin, that is, until that incident. Nang makita ko kung gaano siya mag-alala para sa kalagayan ko kahit mga bata pa lamang kami noon ay hindi ko maiwasang maantig sa ginawa nitong pag-aalaga sa akin. Ni hindi ito nakatulog ng maayos dahil sa binantayan ako nito at inalagaan hanggang sa bumuti ang pakiramdam ko.

Hindi ko talaga masasabi kung ano ako dati, dahil wala naman talaga akong kaide-ideya tungkol sa sekswalidad ko noong mga panahong iyon. Never pa akong nagmahal ng kahit na sino, kaya naman buong buhay ko ay inakala kong hinihintay ko lamang dumating ang babaeng mamahalin ko para maranasan kong ma-in love.

Sobrang clueless ko na unti-unti ay nahuhulog na pala ako kay Marco, and when the reality of it all confronted me, hindi ko alam ang gagawin ko. All my life, ay nagkakacrush naman ako sa mga babaeng magaganda, kaya hindi ko talaga akalaing kay Marco pa, na isang lalaki at worse, ang pinakamatalik kong kaibigan, titibok ang puso ko sa unang pagkakataon.

Hindi ko rin naman masisi ang sarili ko dahil sa naging pagtrato sa akin ni Marco. Lubos itong protective sa akin, at maging sino ang makakita sa amin noon ay hindi maiiwasang kwestyonin ang totoong score sa pagkakaibigan namin. Nang magsimula kaming mag high school ay tanggap ko na ang katotohanang si Marco ang gusto kong makasama sa buhay.

Noon ay natuto na akong makontento sa pagtrato niya sa akin. Sweet si Marco, iyan ang isang katangiang pinakagusto ko sa kanya. Ngunit dahil nga kilala ko na ito ay kahit pa sa mata ng iba ay hindi normal ang pagtrato sa akin ni Marco, ay basang-basa ko ang mga kilos niya. At iyon ang pinakamasakit.

Dahil alam kong kahit ganoon ay kaibigan lamang ang tingin nito sa akin.

“Tara na?” tanong ni Luke na siyang nakapagpabalik sa akin sa realidad.

“Luke, if you don’t mind… pwede bang mahiram muna si Kyle,” nahihiyang tanong ni Marco na hindi tipikal para sa kanya. Normally kasi ay confident ito sa kahit ano pa mang sitwasyon kaya naman medyo naninibago ako rito.

Tiningnan ako ni Luke. “Ano?” tanong nito.

Napabuntong-hininga na lamang ako at tumango. “Para matapos na ‘to,” halos pabulong kong sagot. “Bigay ko na lang mga gamit mo sa landlady niyo,” saad niya. “Okay lang ba sa’yo?” medyo unsure kong tanong. “Okay lang. You deal with him, tatlong taon na rin… para matapos na storya niyo,” pahayag niya. “Thanks,” ang tanging nasabi ko na lang.

Naghiwa-hiwalay ang grupo at doon ay kaming dalawa na lamang ni Marco ang natira.

“Please, alam kong nabibigla ka pa rin. Alam kong mali ang ginawa ko at ang gago ko para umasa na papatawarin mo pa rin ako matapos noon, pero please… sana naman pakinggan mo muna ako,” panimula nito.

“Pwede bang sa ibang lugar tayo?” tanong ko. Pakiramdam ko kasi ay medyo magiging seryoso ang usapan. And in case nais ko mang bulyawan o sigawan siya, hindi ko iyong magagawa rito.

“Sure,” pagpayag nito. Inaya ko na lamang ito sa isa sa mga bakanteng rooms sa loob ng building namin. Habang papunta kami roon ay hindi ko maiwasang kabahan sa kung anuman ang kahihinatnan ng magiging pag-uusap namin. Masasagot na ba ang mga tanong ko? Bakit ba siya bumalik? Ilan lamang iyon sa mga agam-agam na meron ako tungkol sa kahihinatnan ng magiging pag-uusap namin.

Nang makahanap kami ng bakanteng kwarto ay dali-dali akong pumasok kasunod ni Marco. Hindi ko na binuksan pa ang ilaw o ang aircon dahil sa tingin ko ay hindi na naman iyon kailangan. At isa pa, sa tingin ko ay sandali lamang kaming mag-uusap ngayon. Nang maisara niya ang pinto ay nagpunta agad ako sa harap ng classroom at naupo sa teacher’s table. Siya naman ay naupo sa isa sa mga armchair sa first row directly na katapat ko.

“Hindi ko kasi makita ‘yung point kung bakit kailangan pa nating mag-usap, eh. You made it pretty clear that you had nothing to do with me, na ayaw mo na ako maging kaibigan. So bakit ka bumalik? Tahimik na ‘yung buhay ko, eh. Ginugulo mo na naman,” marahas kong panimula sa kanya.

“Look… sobrang pinagsisisihan ko lahat ng mga sinabi ko sa’yo noon. Na-realize ko how much I hurt you at kung gaano ako kasamang kaibigan sa’yo. And Kyle para doon, gusto ko humingi ng sorry. Alam kong hindi pa iyon sapat para mapatawad mo ako… kaya nga nandito ako ngayon, gusto kong patunayan ang sarili ko sa’yo. I think blessing in disguise na rin na nagmigrate kami sa London dahil doon nakapagisip-isip ako, nabigyan natin ng space ang isa’t-isa. Pero ready na akong harapin ulit ‘yung hindi natin natapos—“

“Teka lang, Marco?! Ano ‘tong hindi natin natapos na sinasabi mo? Ipapaalala ko lang na ikaw ang tumapos nitong pagkakaibigan natin?! You know what? I thought I was over everything. Akala ko kaya ko nang maging mature tungkol sa nangyari sa atin dati, sa mga sinabi mo sa akin. Pero hindi pa pala, Marco. Ang tagal na nating magkakilala kaya masakit sa akin na ganunin mo ako. Akala ko dahil sa tagal na hindi kita nakita, na kapag nagkita ulit tayo, makakalimutan ko na lahat… pero dahil ginagago mo na naman ako, na bigla ka na lang babalik at aarte na parang walang nangyari… narararamdaman ko na naman ‘yung galit, Marco. Iniwan mo ako sa ere, eh. Kaya sana maintindihan mo na kung saan ako nanggagaling,” emosyonal kong pahayag dito.

“Please, Kyle. Kahit hindi pa ngayon. Ang hinihingi ko lang is bigyan mo lang ako ng pagkakataong patunayan ang sarili ko sa’yo…” sagot nito.

“Ano? Sige, bibigyan kita ng pagkakataon pero the moment I get too close maiilang ka na naman? Pandidirihan mo na naman ako?! Tangina, Marco! Hindi ko ginusto maging ganito! At lalong-lalo na hindi ko ginustong mahalin ka! Puta kung kaya ko lang mamili eh di sana hindi ko hinayaang mangyari ‘to! Pinaramdam mo sa akin kung gano kalaki ang pagkakamali ko bilang isang tao. Iniwan mo ako sa ere. Iyong hindi mo pagsipot noong humingi ako ng tulong, noong halos literal na mamatay na ako, matatanggap ko pa eh… Ang masakit lang doon sa lahat ng nangyari is that I never asked you to love me back. Hiningi ko lang ‘yung pagtanggap mo sa akin bilang kung ano ako… pero imbes na ‘yung taong akala kong tatanggapin ako eh siya pa ‘yung nagtaboy sa akin!

“Ngayon, Marco, nakikita mo na ba kung gaano kahirap? Kung gaano kasakit para sa akin na makita ka lang? Ngayon alam mo na ‘yung pinanggagalingan ko, sana maintindihan mong hindi ganoon kadali ‘yung hinihingi ko. Kasi hindi ko na alam ang gagawin ko kung papasukin kitang muli sa buhay ko para lang ipagtabuyan mo ako uli,” pagtatapos ko. Hindi ko na napigilan ang matagal ko ng tinatagong emosyon and as much as ayokong umiyak sa harap niya ay wala na akong magawa. Wala na akong pakialam kung nagmukha akong mahina; importante lang na nailabas ko ang lahat ng mga saloobin ko.

“Kyle, naiintindihan kita. At ngayon mas lalo kong nararamdaman kung gaano ako kagago sa ginawa ko sa iyo noon. Pero sana pakinggan mo rin ang side ko. Nabigla ako, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Isipin mo na lang, iyong itinuturing kong tao na pinakamahalaga sa buhay ko ay may gusto pala sa akin. Ang gulo ng utak ko noon. Hindi iyong pagiging gay mo ang dahilan kung bakit ko nasabi sa’yo ang mga hindi magagandang salita na iyon kasi kahit pa ano ka, tanggap kita. Pero noong panahong iyon, bata pa ako, immature na lagi mo ngang sinasabi sa akin noon,” napatawa siya ng payak matapos noon.

“Hindi ko alam ‘yung gagawin ko noon, Kyle. Sobrang gulo, sobrang nakakagulat. At dahil nga gago ako, ginusto kong takasan iyong nalaman ko. Kaya naman nasabi ko sa’yo ang mga bagay na iyon dati. Kaya umalis ako papuntang London. Kaya hindi kita kinausap. Kasi nga gago ako! Iyon lang naman ang alam ko noon, ang maging gago. At ang sakit-sakit kasi sa tao pa na tinanggap ang pagiging gago ko iyon ginawa…” panandalian itong natigilan at nagpahid ng luha.

“Kaya sana Kyle, bigyan mo naman ako ng pagkakataon na itama lahat ng kagaguhang ginawa ko noon. Hindi lang para sa akin, pero para sa iyo na rin. Alam ko na kahit three years na ang nakalipas eh dala-dala mo pa rin ‘yung sugat na ginawa ko diyan sa puso mo, ‘yung sugat sa nasirang pagkakaibigan natin na gawa ko. Kaya sana mabigyan mo ako ng pagkakataon, Kyle. Kaibigan kita… mahal kita. Sobrang miss na kita. Noong una kitang nakita hindi ko alam pero parang tumalon ‘yung puso ko. Na parang lahat ng pangungulilang naramdaman ko sa iyo noon sa loob ng tatlong taon, parang biglang nawala na lang. Nami-miss ko na ‘yung kaibigan kong iyon. ‘Yung tawa mo, ‘yung pagiging matakaw mo, kahit iyang mabaho mong utot nami-miss ko na rin. I think that three years is enough for me to say that I am ready. Matagal na kitang tanggap, Kyle. At ngayon sana bigyan mo ako ng pagkakataon para iparamdam ko sa iyo iyon, para bumawi sa lahat ng kabutihang ginawa mo para sa akin, para ipakita ko sa’yo na handa na ako uli…” pagtatapos ni Marco.

Aaminin kong sobra akong naantig sa naging litanya niya. It was the first time na naging ganitong ka-expressive si Marco sa mga nararamdaman niya. Nakikita ko ngang nagbago na ito. Hindi na niya tinatakbuhan ang mga problema at imbes ay pinili na niyang harapin lahat ng mga bagay na kailangan niyang ayusin.

“Hindi ko pa alam, Marco…” ang tanging nasabi ko na lamang. I had to think of myself as well. Kahit pa tagos sa puso ang naging salaysay ni Marco ay hindi ako dapat magpadala dahil alam kong hindi ito makakabuti ngayon sa akin gayong basag pa ako mula sa pagkawala ni Ethan.

“But would you at least let me hang around with you? Kung hindi ka komportable sa presence ko sabihan mo lang ako, and I will keep my distance,” nahihiyang pakiusap nito. Napaisip ako at kahit pa may galit pa ako dito ay alam kong darating at darating rin naman kami sa puntong kailangan kong tanggapin na bumalik na siya, kaya kahit pa nakakailang ay wala na akong magawa.

“Sige,” sagot ko na siyang ikinagulat niya.

“You won’t regret this, Kyle. I promise,” thankful niyang pahayag.

Nakakailang na katahimikan at dahil doon ay hindi ko maiwasang hindi magbalik-tanaw sa isa sa mga memories na kasama si Marco na tumatak sa akin ng lubusan.

Gusto ko mang may maibahaging interesanteng kwento tungkol sa mga nangyari sa pagitan namin ni Marco noon ay aaminin kong it can be as cliché as it gets. I was one of those people fortunate enough to fall deeply and madly in love with their bestfriend. Yeah, right, and ang mas masaya pa doon ay alam kong walang ni isang katiting na chance na matutugunan ni Marco ang mga nararamdaman ko para sa kanya noon.

I realized that napakarami naming napagdaanan ni Marco sa tinagal ng pagkakaibigan naming dalawa. Marami akong naranasang emosyon, at mga nangyari sa aming dalawa na naging malaking dahilan kung bakit ganito ako ngayon. But then, looking back, maraming nangyari sa aming dalawa na masasabi kong hindi gaano expected sa relasyon ng isang magkaibigan.

And the things that happened in between is what made our story interesting.

--

Flashback.

Third Year High School

“Hoy, ano na naman ba ‘yang tinitingnan mo at kanina ka pa tulala sa PC mo?” nagpapansin na tanong ni Marco. “Tulungan mo na ako dito sa homework natin, ‘di ko talaga ma-gets eh.” dagdag pa nito.  Ngunit hindi ko siya pinansin, dahil sadyang tutok na tutok pa rin ako sa litratong naka-flash sa screen ng monitor ko.

At marahil nga ay nawalan na ng pasensya si Marco, at doon ay naramdaman ko ang pagdikit ng dibdib nito sa likod ko habang sinusuri niya ang tinitingnan ko sa Internet. I won’t lie na gustong-gusto ko ang pakiramdam ng katawan niya sa akin, ang amoy niya, ang init ng katawan niya, but then I had to restrain myself dahil alam ko naman kung ano ang tayo namin, at ayokong sirain iyon.

  

“Oh, tinitingnan mo na naman ‘yang Flash collector’s set na ‘yan? Kamusta? Nagbago ba presyo?” tanong nito, kahit alam kong nakukulitan na ito sa akin dahil maya’t-maya ko ng bukambibig ito. Mahilig kasi ako magcollect ng The Flash items, at eversince bata pa ako ay pinag-iipunan ko ng lahat ng mga laruan, t-shirt, poster, at kung anu-ano pang items para sa collection ko. Pero ang particular item na ito ay may kamahalan, at ayoko namang magpabili ng ganitong kamahal na mga bagay sa mga magulang ko. Ngunit aaminin kong gustong-gusto ko ang set na iyon.

“Hindi pa rin, eh. 8k pa rin.” matamlay kong tugon dito.

“Malapit na rin ang birthday mo ah...” sambit nito.

“Oo nga! Bibilan mo ko?” biro ko dito. Alam ko naman ang magiging sagot nito.

“Ulol. Alam mo naman kung gaano ako kakuripot. Umalis ka na diyan, tulungan mo na ako doon sa homework sa Trig.” paghila nito sa akin kaya naman nagpaubaya na ako at tinuruan na siya kung paano i-solve ang mga word problems na binigay ng teacher namin.

--

Flashback.

“Thank you! Uhm, kain na po tayong lahat.” nahihiya kong pagpapasalamat sa lahat ng mga bumisita sa munting salu-salong inihanda ng mga magulang ko para sa birthday ko. Masaya ako dahil naroon lahat ng mga matatalik kong kaibigan, ang mga pinsan ko, mga kamag-anak, ang pamilya ko – lahat ng mga taong importante sa akin.

At syempre, nandoon din si Marco na siyang kumumpleto ng araw ko. Ang gwapo ng itsura niya ngayon sa suot niyang polo at shorts. Idagdag mo pa ang nakataas niyang bangs gamit ang wax na siyang usong-uso ngayon na talaga namang bumagay sa kanya.

Imbes na magikot-ikot para mag-entertain ng mga bisita ay nakuntento na akong umupo na lamang sa table kung saan naroon ang barkada ko sa school.

“Kyle, Happy Birthday!” nakangiting bati ni Luke sa akin bago iabot ang isang paper bag na naglalaman ng regalo niya para sa akin. Na-touch naman ako dahil doon. “Salamat, Luke! Nag-abala ka pa.” nakangiti kong pagpapasalamat dito na siyang tinugunan niya lamang ng isang ngiti. Sanay na naman ako sa pagiging tahimik nito kaya naman hindi na ako nagulat na bigla na lamang niyang putulin ang pag-uusap namin.

“Happy Birthday, friend! Ang sarap ng mga pagkain! Heto gift ko.” nakangiti rin na bati sa akin ni Lora, ang isa pa naming ka-barkada, bago niya rin iabot ang regalo niya na nakabalot sa gift wrap. “Aww, thanks Lors!” pagpapasalamat ko rito bago ko siya yakapin.

I turned expectantly to Marco, na ngumisi lamang. Alam ko na kung ano ang ibig niyang sabihin.

“Hindi pa ba sapat ang pagkakaibigan natin bilang regalo?” banat nito. “Ano pa nga bang aasahan ko mula sa’yo?” napapailing kong sagot rito. Sa totoo lang, I didn’t care kung may regalo ba siya sa akin o wala. Umaarte na lamang ako para lang makonsensya ito kahit pa wala naman talaga akong pakialam. Masaya ako dahil nandito siya ngayon.

Yup, malala na nga ako.

“Sorry na po, Kyle. Akala ko kasi hindi rin magre-regalo ‘tong dalawa, eh.” napapakamot niyang depensa sa sarili.

Hindi ko na lamang ito pinansin at imbes ay itinuon ko ang atensyon ko kay Lora na siyang pinaka-close ko sa grupo namin sumunod kay Marco. Naramdaman kong sinusuri ako ni Marco mula sa gilid ko, ngunit hindi ko na lamang siya pinansin para inisin ito.

“Alam ko na! Since wala akong materyal na bagay na maibibigay sa’yo... ano, ahm... pagsisilbihan na lang kita! Kahit ano gagawin ko para sa’yo. Emphasis  on the “kahit ano”” nakangisi niyang suhestyon para makuha ang atensyon ko. “Kahit ano, Kyle. Kahit ano kasi birthday mo.” pag-uulit pa nito nang balingan ko siya. Naramdaman ko ang pamumula ng pisngi ko.

“Hahaha! Biro lang.” tumatawa nitong pahayag matapos akong matigilan.

“Yuck, Marco. Ang bastos mo. Bakit iba naiisip ko kapag ikaw nagsasabi?” reaksyon ni Lora.

“It’s “the” Marco Carolino. Hindi kita masisisi.” pagsegunda ni Luke.

“Oo na, oo na. Teka lang, guys ha. Hiramin ko muna ‘tong bestfriend ko.” pagtayo niya ay hinila niya ako at walang sabi-sabing dinala sa may kusina namin kung saan walang tao. “Wait here.” sabi nito bago umalis. Nagtataka man, ay hinintay ko siya at pilit nilibang ang sarili sa pamamagitan ng pagtingin sa paligid ko.

“I’m back!” si Marco.

“Anong ginawa mo?” tanong ko. Imbes na sagutin ako ay may inabot ito sa aking may kalakihang kahon na nakabalot. “Ano na naman ‘tong pakulo ‘to, Marco? Baka kung ano na naman, ‘to ha? Birthday ko, ayoko ng mga kagaguhan.” banta ko rito. Umiling ito. “Seriously, buksan mo.” utos nito sa akin, kaya naman sinira ko na ang gift wrapper na nakabalot sa kahon. Sumunod ay kinuha ko ang isang kampit para butasin ang packaging tape na nagdidikit sa takip ng kahon bago ito buksan.

Wala akong masabi nang makita ko ang laman noon.

“Happy Birthday!” tuwang-tuwang bati sa akin ni Marco, habang ako ay speechless pa rin.

“Hoy, hindi mo ba nagustuhan ‘yan? Hindi ba iyan ‘yung matagal mo ng pangarap na collectibles?” tanong nito.

“Pe—pero, Marco, ang mahal nito ah.” nagugulumihanan kong sagot sa kanya matapos ang ilang segundong pagiging blangko. “Paano mo ‘to nabili?” dagdag ko pa.

“It wasn’t easy... Binenta ko ‘yung majority ng comic book collection ko hehe.” nahihiya nitong sagot. “Kaya alagaan mo ‘yan! Halika na, kain na ulit tayo hehe.” dagdag nito na parang wala lamang ang ginawa niya bago ako iwan sa kusina.

“Gago ka, Mar!” tawag ko dito. Liningon naman niya ako. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at napayakap na lamang ako sa kanya ng biglaan. “Salamat! Salamat! Ang saya-saya ko. Thank you, Mar.” tuwang-tuwa kong sabi dito habang yakap-yakap ko pa rin siya. Naramdaman at narinig ko ang paghagikgik nito.

“Syempre, bestfriend kita eh. Happy Birthday, Kyle.” sagot niya.

--

“So paano? Hatid na kita sa dorm mo?” tanong niya na nakapagpabalik sa ulirat ko.

“No need. Malapit lang naman iyon,” pagtanggi ko rito. At alam kong na-gets niya ang hidden message ng pagdecline ko sa offer niya.

“Yes, I get it. I won’t push it. Sige, see you tomorrow,” pamamaalam nito. Nagulat na lamang ako nang lumapit ito at balutin ako sa isang mahigpit na yakap.

“I really missed you. Salamat sa pagkakataon. Hindi kita bibiguin, Kyle,” taos-puso niyang pangako. Ako naman ay tila isang tuod na hindi alam kung ano ba ang dapat isagot sa sinabi niya. “Mag-ingat ka,” bilin nito bago tuluyang lumabas ng classroom.

Bago pa man ako lamunin ng mga bagay na naiisip ko ay lumabas na rin ako ng kwarto at nagpasyang umuwi na muna ng dorm. Napagod ako ng labis dahil sa naging komprontasyon namin ni Marco. Though I have to admit, I expected na mas magiging maaksyon o bayolente ang engkwentro namin ngunit it was relatively peaceful sans all the drama and the tears.

Gaya ng nakasanayan ay bumili na ako ng aking kakainin mamayang gabi kahit pa alas-dos ng hapon pa lamang. Ayoko na kasi ng lumalabas pa sa gabi para lang bumili ng dinner. Matapos noon ay nilakad ko na ang tatlong kantong ruta pabalik sa dorm ko.

Pagpasok ko ay nadatnan ko doon si Ate Gina, ang aking landlady na siyang binati ko ng isang ngiti.

“O, Kyle. Magandang hapon. Nandiyan na pala sa itaas ‘yung bago moong roommate,” balita ni Ate Gina. Doon ay bigla kong naalala na ngayon nga pala ang dating ng bago kong makakasama sa kwarto. Naging maswerte ako kila Cha, Gino, at Weston na silang mga naging roomates ko noon. Malilinis ito sa kanilang mga gamit at tahimik kapag alam nilang kailangan mag-aral ng isa sa amin. Sana naman ay maayos rin ang makakasama ko, considering na anim na buwan kaming dalawang magsasama sa loob ng isang silid.

“Sige, ate. Salamat. Akyat na ako!” paalam ko na siyang sinagot niya nalamang ng isang tango.

Nang marating ko ang aking kwarto ay nakarinig ako ng ilang paggalaw mula sa loob. Normally ay ilalabas ko na ang susi ko at bubuksan iyon, but considering it is our first encounter, pinili kong kumatok na lamang.

“Sandali lang, kakaligo ko lang,” sagot ng tao sa loob.

Parang pamilyar ang boses, sabi ng utak ko. At bago ko pa man maiprocess ang impormasyong iyon ay bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang isang lalaking nakatapis, basang-basa, at gulat na gulat. Nang mapagmasdan ko kung sino iyon ako man ay nagaya sa reaksyon niya.

“Isaac?!” hindi ko makapaniwalang tanong.

“Kyle!” gulat na gulat niya ring sambit.