By Michael Juha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Bati
Portion:
Guys,
maraming-maraming salamat sa inyong mga boto at suporta. Sana ay magbunga ang
ating pagkakaisa sa pagboto sa MSOB blog. Ngunit kung hindi man tayo mananalo,
masaya ako na marami pa rin sa inyo ang walang sawang sumuporta sa MSOB; na
kasama ko pa rin kayo. Malalaman po ang resulta sa November 21, 2015. Good luck na lang sa
ating lahat!
Special mention kay James
Silver sa kanyang ginawang image, at kay Stephen Fundal sa ginawang image kay
“Mico”. Special mention din para kay Clarence guntang Ochinang na siyang gumawa
sa image ng kuwento na ito.
Special Mention din para kay
Tirso Lomandas Ofiasa, Jr. na pumayag maging “Mico” model face.
Maraming salamat din sa mga
MSOB Resident Authors na active na nagpopost: “Loving You...” by Seyren,
“Hopia” by Ponse, “String from the Heart” by Vienne Chase, “”Love, Stranger...”
by White_Pal, “Trombonista...” by bluerose, “Andromeda” by Jam Camposano.
Heto naman ang ating mga
commenters sa part 9:
1. Nakz Mahalko
2. Clarence Guntang Ochinang
3. Jakoi
4. Benny Ramos
5. Kim Bords
6. Tim Tsui (nakalimutan last
chap)
7. Dalisay Diaz
8. berting banago
9. Harlie Austine Rize
10. bharu
11. Mars
12. djhay
13. normn prudente
14. Edison smith
16. Robert Mendoza
17. Jodeyz Jedoyz
18. russ
19. ernz
20. Michael Tan21. Julie Castillo
Paki-tawag po sa aking atensyon
kung hindi nabanggit ang mga names ninyo.
Thanks guys for supporting MSOB!
Enjoy reading po!
J
-Michael Juha-
------------------------------------------------------
Kuya Renan
Mico
Habang nasa ganoon sila kabala
sa paghawak sa akin at pag may sumigaw namang isang hoodlum. “Mga bosing, kung
mag-inuman kaya muna tayo bago natin gawin iyan. Mas masarap yumari kapag
nakainum!”
“Tama! may alak sa van!” ang
sagot naman ng pinaka-lider nila.
Kaya ibinalik nila sa kanilang
pagtali sa akin. Tatlong malalaking bote ng alak ang dala ng isa nilang
kasamahan na kumuha sa alak mula sa van. Dali-dali nilang binuksan ito at
nagsimulang magtagay. Habang umiinum, nag-jack en poy pa sila kung sino ang
pangalawa, pangatlo, pang-apat hanggang sa huling titira sa akin. Syempre,
mauuna ang kanilang lider.
Habang nasa ganoon sila kasaya
sa kanilang pag-inuman at pagdidiskusyon kung sino ang mauna, bigla namang
sumigaw sa kanila si Mico. “Ako na lang ang tirahin ninyo sa puwet, tangina
ninyo! Huwag niyo lang saktan itong kasama ko!”
Biglang napalingon ang lahat ng
hoodlums sa aming kinaroroonan. Ako man ay gulat na gulat din sa kanyang
sinabi. Napatingin na rin ako sa kanya.
“Hayun o! May nag-volunteer!”
ang sigaw ng isa sa mga hoodlums habang pumutok naman ang isang malakas na
tawanan sa grupo.
Tumayo ang kanilang lider at
nilapitan si Mico. Inaninag ang lider ang kanyang mukha at hinaplos-haplos pa ito.
Hindi gumalaw si Mico. Bakas ang galit sa kanyang mukha ngunit nagmatigas siya.
Kahit kinurot-kurot na ang mukha niya ay para pa rin siyang isang estatuwa na hindi
nagpapakita ng emosyong pagkatakot.
“Ang sarap din pala nito!” ang
sigaw ng lider. “Puwede ngang unahin muna natin. Makinis, maputi, at
nakakalibog! Ang sarap papakin ng mga labi oh! Mukhang palaban pa!” dugtong
niya habang tumalikod na at bumalik sa
umpukan.
“Sang-ayon kami Boss! Unahin
natin iyan! Mas masarap tirahin ang matapang. Nakakalalaki kasi” ang sagot din
ng ibang nalasing na, ang iba ay nanatiling nakatitig kay Mico na tila
naglalaway.
“Puwede! Puwede!
Pagpapasasahahan muna natin iyan. Bukas na iyang isa!” ang sagot naman ng isa
sa kanilang kasamahan.
“K-kaya mong gawin iyon?” ang
bulong ko kay Mico.
Nilingon niya ako, binitiwan
ang isang hilaw na ngiti. “Basta huwag ka lang nilang saktan, iyan ang mahalaga
para sa akin. Para sa iyo, kaya kong harapin ang lahat. Kaya kong magpakamatay…
at pumatay. Ang hindi ko lang kaya ay ang makita kang masaktan. Ganyan kita
kamahal.”
Hindi ako nakakibo sa kanyang
sinabi. Hindi ko naman alam kung ano ang isasagot. Tila may tumusok sa aking
puso. Sa kabila ng takot ko sa sinabi ng mga hoodlums na patayin nila kami
pagkatapos nila kaming ma-rape, may awa akong nadarama para kay Mico. Napayuko
na lang ako. “S-sorry…” ang nasambit ko na lang.
“G-gusto kitang tulungan pero
hindi ko alam kung papaano.”
Huwag ka nang mag-isip ng kung
anuo-ano. Basta kaya ko ito at kung ano man ang mangyari, huwag kang sumigaw,
huwag kang magpapansin para hindi ka nila mapagdiskitahan.
Tumango lang ako. Wala naman
kasi talaga akong magagawa.
Habang masayang nag-inuman ang
mga hoodlum at nagyayabangan pa kung kaninung pagkalalaki raw ang makakawarat
sa puwet ni Mico, kitang-kita ko naman ang pagpupuyos niya ng galit. “O,
simulan na natin!” ang sigaw ng isa sa mga hoodlums nang maubos na nila ang
kanilang alak.
Dali-dali nilang kinalagan si
Mico at hinubaran. Nang nakahubad na iko, puwersahan nila siyang pinatuwad. May
tig-iisang humawak sa kanya sa magkabilang gilid, may sa harap, at may
nakahilera na sa kanyang likuran, nakababa ang kanilang mga pantalon, nakalabas
ang kanilang mga ari na nilaro-laro na nila. Malakas ang kanilang tawanan.
Habang ganyang nakatuwad si
Mico. nauna ang kanilang lider. Nilawayan muna niya ang kanyang ari at
pagkatapos ay itinutok ito sa lagusan ni Mico. Nang isinalya na niya ang
kanyang pagkalalaki, napasigaw si Mico. “Tanginaaaaaaaaaaa!!!” habang
nagpupumiglas. Ngunit malakas ng mga hoodlum. Hindi niya kayang labanan ang
kanilang lakas.
Tawanan ang grupo. Habang
patuloy lang sa pag-ulos ang kanilang lider, ang iba pang mga miyembro ng grupo
ay nagkanya-kanya namang himas sa kanilang tirik na tirik nang pagkalalaki. Kahit
ang tatlong humawak kay Mico upang hindi siya makagalaw, ang tig-iisa nilang
mga kamay ay nilalaro ang kanilang mga sariling sarili.
Hanggang sa maya-maya lang ay
lumalakas na ang ungol ng kanilang leader. “Shitttt! Shittttttt! Ang sarap mo!
ang sarap moooooooo tanginaaaaa!!!” ang sigaw niya.
Tawanan uli ang grupo. Sumunod
ang pangalawa naman. Halos ganoon din ang ginawa. Ganoon din ang posisyon na
nakatuwad lang si Mico. Ganoon pa ring pinaikutan nila si Mico habang nilalaro-laro
nila ang kanilang mga sarili.
Sobrang awa ko sa kalagayan ni
Mico. Nagsisigaw siya, nag-iiyak. Ngunit tila bingi ang mga hoodlums dahil sa
pagkaalipin ng alak at libog sa kanilang mga utak. Nagtatawanan lang sila na
tila mga demonyo.
Nang matapos ang pangalawa,
iyong hoodlum na humawak naman ng ulo ni Mico ang sumunod. Ganoon pa rin ang
kanilang posisyon. Habang sarap na sarap ang hoodlum sa pag-ulos sa likuran ni
Mico, panay pa naman ang sigaw at pagmumura niya. “Mamamatay n asana kayo! Tangina
ninyo papatayin ko kayooo!”
Nang natapos na ang pangatlo, nagpumilit
namang umulit ang pangalawa kahit tapos na siya. Itinulak siya ng pang-apat na sana
ay siya nang susunod. Ngunit lumaban ang pangalawa at nagtulakan sila, hanggang
sa nauwi sa suntukan.
Habang nasa ganoon silang
kaguluhan, ang isang hoodlum naman ang lumapit sa akin at pinilit niya akong
kalagan. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya kung bakit niya ako
kinalagan. Ngunit nang nakalagan na ako pilit niyang ibinaba ang aking pantalon
atsaka pinadapa sa sahig, doon ko napagtanto na balak niya akong gahasain.
Tiningnan ko si Mico na sa pagkakataong iyon ay bahagyang naka-alpas na, at isang
hoodlum na lang na humawak. “Micoooooooo!!!” ang sigaw ko.
Nang nakita ako ni Mico,
kitang-kita kong mistulang nagbabaga ang kanyang mga mata sa tindi ng galit.
“Arrggghhhhhhhh!!!” ang sigaw niya. Iyon na ang nagpalakas ng loob niya at lalo
pang nagpatindi sa kanyang galit. Dahil isa na lang ang nakahawak sa kanya,
nakipagbuno siya nito hanggang sa nagkaroon siya ng pagkakataon na makaalpas at
dali-dali niyang dinampot ang baril ng isang hoodlum na nakalatag lang sa sahig.
Ipinikit ko ang aking mga mata sa sobrang takot sa pagkakita kong itinutok niya
ang baril sa mga nagsusuntukang hoodlum. At ang sunod kong narinig ay ang tunog
ng putok ng baril. “Bang! Bang! Bang! Bang! Bang! Bang!”
Nanatiling nakapikit ang aking mga
mata sa sobrang takot na baka si Mico ang nabaril imbes na ang mga hoodlum o di
kaya ay naagaw ang baril niya. Nang iminulat ko ang aking mga mata, nakita ko ang
nakahandusay na katawan ng mga hoolums, kasama ang kanilang lider. Ngunit may
isang nakatakas. Hinabol ito ni Mico. At muli ay may narinig akong putok. “Bang!
Bang!”
Dali-dali kong itinaas ang
aking brief at pantalon at isinara ang aking zipper upang sundan si Mico.
Ngunit bago pa man ako nakalabas ay bumalik si Mico. Dumampot siya ng dalawa pang
baril mula sa mga nagkalat na baril sa sahig at pinaputukan ang mga naiwan pang
baril. “Upag huwag nang magamit.” ang sambit niya. Tinumbok niya ang aking
kinaroroonan. “Tara!” ang sambit niya habang inabot sa akin ang isang baril na
napulot niya.
Dali dali kong tinanggap ang
baril. Kahit wala akong kaalam-alam sa paggamit nito, walang pagdadalawang isip
na isiniksik koi to sa aking tagiliran. Hawak-hawak ni Mico ang isa kong kamay,
nakabuntot ako sa kanya habang nagtatakbong lumabas kami sa kubo. Tinumbok niya
ang van ng mga hoodlum. Sa driver’s seat siya sumakay at ako naman ay sa tabi
niya. Mabuti naman at iniwan ng driver ang susi. Agad itong pinaandar ni Mico. “Saan
nagtungo ang isang hoodlum?” ang tanong ko.
“Doon” ang sagot niya, pagturo
sa kabilang direksyon.
Mabuti at hindi siya sumakay
rito.”
“Kung sumakay siya rito, patay
siya. Mahuhuli ko siya.” ang sagot naman niya.
Hindi na ako kumibo. Halos
hindi ako makapaniwalang ganoon kagaling at katapan si MicoBumilib din ako
galing niya sa paggamit ng baril.”
“Paano kang natutong bumaril?”
ang tanong ko.
“Mahilig ang papa ko sa baril. Miyembro
siya ng isang shooting group sa Maynila. Simula nang mag-18 ako, ininrol na rin
niya ako sa grupo. Nanalo na ako sa competisyon nito kaya, kabisado ko ang
paghawak at paggamit ng baril.” ang sagot niya.
“Kaya pala.” ang sambit ko. Inabot
ko ang kanyang hita at hinaplos ko ito. “S-salamat…” ang dugtong ko.
“Wala pa… hindi pa tayo
nakalabas rito. Delikado pa tayo. Hindi tayo dapat maging kampante.”
Sa sinabi niya ay muli na naman
akong kinabahan. “A-alam mo ba ang daan pabalik?”
“H-hindi. Pero baybayin natin
itong maliit na daanan na dinaanan nila sa pagdala nila sa atin dito.
Siguradong ito ay pabalik sa highway.” ang sagot niya.
Nang may bigla akong naalala.
“Cell phone! May cell phone ka ba?” ang tanong ko.
“Wala. Naiwan sa pick-up ko.
Ikaw?”
“Nasa bag ko ang tab. Nasa
pick-up mo rin! naiwan ko nang puwersahan nila tayong kinaladkad.” ang sagot
ko.
Binitawan ko na lang ang isang
malalin na buntong hininga. Nadismaya.
“Ok lang iyan. Ang importante
ay narito na tayo sa loob ng sasakyan.” ang sambit ni Mico.
Binaybay nga namin ang
lubak-lubak na daan. Medyo nakakatakot dahil makipot na nga ang daan,
lubak-lubak ang kalsadang halos hindi nadadaanan ng sasakyan, may mga bangin at
burol pa. At walang ilaw ang lugar. Umaasa lang kami sa ilaw na nanggaling sa
sasakyan.
Kinabahan pa rin ako dahil
delikado na nga ang daan, mabilis pa ang kanyang pagpapatakbo. “Mag-ingat ka
Mico” ang sambit ko.
“kaya ko ‘to…” ang sagot naman
niya. “Mag-seatbelt ka lang!” dugtong niya.
Ngunit maya-maya lang ay
biglang kumalampag ang van at gumulong-gulong ito. “Micooooo!!!”
Hindi ko na alam kung ilang segundo
kaming nagpagulong-gulong. Ang alam ko lang ay mabilis ito at nagsisalpukan ang
mga katawan namin sa mga gamit at bagahe ng van. Nang nahinto na ang paggulong.
Wala akong makita. Tinangka kong igalaw ang aking katawan ngunit hindi ko ito
magalaw. Naipit ang aking mga paa.
“M-Mico?” ang sambit ko.
Walang sumagot kaya nilakasan
ko ang aking pagsigaw. “Micooo!”
“Ahhh.” ang narinig kong ungol.
Tila nagkamalay.
“Okay ka lang?” ang tanong ko.
“Okay lang ako. Ikaw?” ang
tanong din niya, habang may mga naririnig akong kalampag na tila pinakawalan
ang sarili sa pagkaipit.
“W-wala akong makita Mico at di
ko maigalaw ang aking katawan!” ang sambit ko.
“Wala tayong ilaw kaya hindi ka
makakakita.”
“H-hindi ko maigalaw ang
katawan ko eh. N-naipit yata ako.”
“Huwag ka lang munang gumalaw.”
ang sambit ni Mico.
Tahimik.
“Mico… anong nangyari sa iyo?
Bakit tahimik ka?”
“Wala. Ok lang ako. Sinasanay
ko lang ang mga mata ko sa dilim para maaninag ko ang paligid. Gusto kong
hanapin ang tool box ng van. Baka may flash light. Sanayin mo rin ang mga mata
mo para kahit papaano ay may maaninag ka.”
Maya-maya lang ay narinig ko
nang gumalaw si Mico. Sinanay ko rin ang aking mga mata. May naaninag na rin ako
sa aking paligid. Tila isang silhouette ang aking nakikita sa paligid. Nakatagilid
ang van, nasa loob ang katawan ko at ang aking mga paa na nakaluhod ay nasa
labas, nadaganan ng bahagi ng van. “Mico naipit ang mga paa ko…” ang sambit ko.
“Huminahon ka lang. Nakita ko
na ang tool box. May nakita akong flash light at may jack din dito.” Ang sagot
ni Mico.
Maya-maya lang ay pinasok na
uli ni Mico ang van at gamit ang nakitang flash light, tiningnan ang kalagayan
ko. Sinubukan din niyang hilahin ako mula sa aking kinaiipitan. Ngunit ano mang
pilit namin upang makaalpas ako, hindi pa rin natinag ang katawan ko sa pagkaipit.
“I-ikaw na lang kaya ang
magpatuloy upang humingi ng saklolo…” ang sambit ko.
“Hindi puwede. Baka Makita ka
noong isang naiwang at baka mapaano ka. Kailangang isama kita.” ang sambit
niya.
Hindi na ako kumibo. Mas
nakakatakot pala ang ganoon.
Nang hindi niya talaga ako
mahila mula sa pagkakaipit ko, muli siyang lumabas. “Ok… gagamitin ko ang jack
para maiangat ang van…”
May halos 30 minutos siguro
iyon nang umangat nang bahagya ang van. Doon na ako nakaramdam ng matinding
sakit sa aking mga paa. “Tulungan mo ako Mico. Hindi ko kaya…” ang sambit ko
nang pinilit kong makaalpas mula sa pagkaipit at namilipit ako sa sakit.
Pumasok uli si Mico sa van at
doon ay hinila niya ang aking katawan. “Araykopooooo!” ang sigaw ko nang
tuluyan nang nailabas ang aking mga paa, kita ko ang pagdurugo nito. Ngunit ang
ikinatatakot ko ay ang sakit na nadarama ko sa tuwing igagalaw ko ang mga ito!
“H-hindi ko kayang tumayo, Mico!” ang sambit ko. “N-nabali yata ang paa ko!”
ang sambit kong nag-iiyak na.
“Ok lang iyan… huwag kang
mag-alala. Kakargahin kita.”
Kinarga niya ako upang makalabas
ako sa van. Nang nasa labas na ako, hindi ko pa rin magawang tumayo. Sobrang sakit
ng mga paa ko. “Paano tayo makaalis dito?” ang tanong ko.
“Kakargahin kita.” ang sagot
niya.
Muli siyang pumasok sa van at
tila may hinanap. Pagkatapos ay bumalik sa akin atsaka kinarga niya ako sa
kanyang likod samantalang hawak-hawak ko ang flash light. Umakyat muli kami sa
burol, patungo sa kalsada na dinaanan ng van. “A-ano itong nasa tagiliran mo?”
ang sambit ko nang may matigas na bagay na naumipit sa aking hita.
“Baril iyan. Iyan ang binalikan
ko kanina. Tanggalin mo kung masakit at isiksik mo sa iyong baywang.” ang sagot
niya. Huminto muna siya at tinanggal ang baril. Isiniksik ko naman ito sa akin
atsaka nagpatuloy na kami.
Alam kong mahirap para kay Mico
ang ginawang pagkarga sa akin. Ngunit hindi niya alintana ito. Halos
nakakalahating minuto na siya sa paglalakad nang huminto siya. “Pahinga muna
tayo…” ang sambit niya. Alam kong napagod siya. Mabigat na kaya ako. Halos
kasing tangkad na niya.
“Sensya ka na, Mico. Pabigat
ako sa iyo.”
“Huwag kang magsalita ng
ganyan, ‘tol. Di ba sinabi ko na sa iyong kahit anong hirap ay kaya kong gawin
para sa iyo. Wala iyan.”
Yumuko na lang ako. Sobra-sobra
ang aking pasasalamat sa napakalaking sakripisyo na ginawa niya para sa amin.
Siya ang dahilan kung bakit nakaeskapo sina Kuya Renan at kanyang inay. Tapos,
sa bahay nila ako pinatira. At ngayon, na-rape pa siya nang dahil sa akin, at hayun,
siya itong kumarga sa akin. “Salamat talaga… nahihiya na ako sa iyo eh.” ang
sambit ko.
“Mahal kita, ‘di ba? Lahat ay
gagawin ko para sa iyo.” Ang tugon niya.
Hindi na ako kumibo. Hinawakan
ko na lang ang kanyang kamay.
“O siya, tutuloy na tayo.” ang
dugtong niya.
Nasa aktong kakargahin na sana
niya ako nang biglang may narinig kami. “Tangina ninyo! Naabutan ko rin kayo!”
Ang narinig kong boses sa aking likuran.
Dali-dali akong ibinaba ni Mico
sa lupa. Itinuon ko rin ang flash light sa pinagmulan ng boses, doon namin
nakita ang hoodlum, iyong nagtangkang gumahasa sa akin, at nakatutok ang
kanyang baril sa amin!
Sa bilis ng pangyayari ay hindi
kami nakakilos agad. Ngunit nang sumigaw pa siya ng, “Papatayin ko kayooooo!”
itinutok ko ang sentro ng ilaw sa flashlight sa kanyang mga mata. Siya namang
pagtayo ni Mico upang agawin ang baril. Nag-agawan sila. Hanggang sa, “Bang!
Bang!” ang narinig kong mga putok.
Doon na ako nagpanic nang
nakita kong bumulagta sa lupa si Mico. Humalakhak ang hoodlum. Ramdam ko naman
ang tila pagsabog ng aking dibdib sa lakas ng kalampag nito. Habang itinutok
niya ang kanyang baril sa akin, marahan naman niya akong nilapitan. “Wala ka
nang kawala ngayon totoy… sabik na sabik pa naman ako sa iyo, tangina ka.
Ngayon ay wala nang hadlang sa gagawin ko sa iyo. Bago kita patayin ay dapat
matikman muna kita!” ang sigaw niya.
“Barilin mo! Barilin mo!” ang
pilit na sigaw ni Mico.
Napalingon ang hoodlum kay
Mico. Buhay pa pala siya. Doon ko rin naalala ang baril. Dali-dali kong ibinaba
ang flashlight at hinugot ko ang baril mula sa aking tagiliran. Kahit tila
anino na lang aking nakikita, nanginginig na itinutok ko pa rin ito sa kanya at
pilit kong kinalabit ang gatilyo. “Bang!” Pati ako ay nagulat nang pumutok ito
dahil tila may pumalo sa aking kamay at muntik na itong malaglag mula sa aking
paghawak.
“Barilin mo pa! Barilin mo pa!”
ang sigaw uli ni Mico.
Doon ko na nilakasan pa ang
aking loob. Ipinikit ko ang aking mga mata at buong pwersang kinalabit ang
gatilyo ng baril, itinutok sa naaninag kong anino na noon ay nakatayo pa rin.
“Bang! Bang! bang!”
Pagkatapos noon ay may narinig akong
pagbagsak. Agad kong kinapa ang flashlight at inilawan ang hoodlum. “N-napatay
ko ba siya?” ang tanong ko kay Mico, ang boses ay nanginginig. Sa harapan kasi
niya bumagsak ang hoodlum.
“S-sa palagay ko.” ang sagot
naman ni Mico.
“B-baka naman tatayo pa siya?
N-natatakot ako?”
“Tinamaan mo siya sa dibdib at
sa leeg. Hindi na makabangon iyan!”
“I-ikaw? Okay ka lang?” ang
tanong ko naman sa kanya habang ibinaling ko sa kanya ang ilaw.
“M-may tama ako sa hita…” ang
sagot niya.
“Ha??? P-paano na yan?”
“Ok lang,” Ang sagot niya
habang tinanggal ang kanyang T-shirt at pinunit ito. pagkatapos ay ginawan ng
tornikete ang kanyang natamaang hita.
Nang matapos na, pinilit niyang
tumayo at paika-ikang tinumbok ang aking inupuan.
“Alis na tayo Mico. Natatakot
ako. Nanginginig pa ako eh!” ang sambit ko
“Okay.” ang sambit niya.
Hinawakan niya ako sa kamay at pinatayo.
Pinilit ko ang sariling tumayo.
Nang nakatayo na. Pilit na pinaangkas niya ako sa kanyang likod. Ngunit
nag-alangan ako. “K-kaya mo? Sure kang kaya mo” ang tanong ko. nag-alala kasi
ako sa tama niya.
“Oo… kaya ko.” ang sagot naman
niya.
Kaya pinilit ko ring umangkas. Nang
nakaangkas na ako, ramdam kong iba na talaga ang kanyang paglalakad. “Sabihin
mo kung hindi mo na kaya, Mico. Huwag nating pilitin.”
“K-kaya ko pa.” ang giit niya,
halata sa boses na nahirapan na talaga siya.
May 10 minuto akong kinarga
niya nang lumihis siya ng daan imbes na baybayin ang kalsada. May limang metro
na siguro kaming nalihis nang sa hindi ko naman inaasahan ay bigla siyang
natumba. Pareho kaming bumulagta sa lupa. “Micoooo!” ang sigaw ko. Inalog ko pa
ang kanyang katawan ngunit hindi na siya sumagot. Doon na ako nag-iiyak.
Nasa ganoon akong pag-iiyak
nang napansin kong nasa harap pala kami ng isang bahay. Doon ko napagtanto na
pinilit niya ang sarili na ihatid ako sa bahay na iyon. “Saklolo!!! Tulongggg!
Tulooonggg!” ang pagsisigaw ko.
At maya-maya lang ay nakita ko
ang isang lalaking may dala-dalang lampara na nagbukas ng pinto. “Tulong po!!!”
ang sambit ko.
Mag-asawa pala ang nakatira sa
bahay na iyon na may binatang anak na lalaki. Silang tatlo ay lumabas at
inusisa an gaming kalagayan. Tinanong nila kung ano ang nangyari sa amin. Sinabi
ko ang lahat, na kinidnap kami at ipa-tubos sana, at nang tinangka nila kaming
gahasain, nanlaban si Mico at nabaril ang mga hoodlums.
“Maawa po kayo sa amin. Ang
papa na po ng kasama ko ang bahala sa inyo. Anak po siya ng isang
ma-empluwensiyang tao sa bayan namin. Tulungan ninyo po kami.” Ang pagmamakaawa
ko.
Dali-daling inutusan ng lalaki
ang kanyang binatang anak na puntahan ang kaibigan ng kanyang itay na may
tricycle daw. Hindi niya kami ginalaw. Pinabayaan lang sa aming postura. Baka
raw kasi makasama pa kung gagalawin nila kami.
Samantala, hindi pa rin umimik
si Mico. Wala pa rin siyang malay. Nang pinailawan kong muli sa aking flash
light ang kanyng katawan, gulat na gulat ako sa aking nakita. Maliban sa tama
niya sa hita ay may tama rin pala siya sa kanyang tiyan. At dahil wala na
siyang T-shirt, kitang-kita ko ang bahagi ng kanyang bituka na nakalabas!
“Diyos ko po!!!” Ang sigaw ng
asawa ng lalaki.
Doon na ako sobrang nahabag kay
Mico. Kahit pala nahirapan siya, pinilit pa rin niya ang sariling kargahin ako.
Kahit alam niyang lumuwa na ang kanyang bituka ay ibinuhos pa rin niya ang
natitirang lakas upang ligtas na makarating ako sa paanan ng bahay ng mga taong
sasagip sa amin.
Gumapang pa ako palapit sa
kanya at kinandong ko ang ulo niya. “Mico… lumaban ka. kaya natin ito. Lumaban
ka please…” ang sambit kong umiiyak.
Maya-maya lang ay dumating na
ang tricycle. Agad kaming binuhat ng driver at ang mag-amang may-ari ng bahay
upang maisakay. Sinamahan na rin kami ng binatang anak ng nakasagip sa amin
upang alalayan kami.
Nakarating kami ng ospital at agad
naman kaming inasikaso. Kilala pala ng mga taga-ospital si Mico at ang papa
nito. Kaya sinabi ko na sa taga-ospital na kinidnap kami at nakisuyo ako na
kung maaari ay tawagan ang papa ni Mico.
Dinala kami sa emergency room.
Si Mico ay hiniwalay nila sa akin. Hindi ko alam kung ano ang ginawa nila sa
kanya. Napagtanto ko na baka ooperahan nila ang nabiyak na tiyan ni Mico. Ako
naman ay kinunan ng x-ray ang aking mga binti at pagkatapos ay dinala sa isang
kuwarto.
“Nurse, saan po dinala iyong
aking kasama?” ang tanong ko sa nurse.
“Nasa operating room siya.
Ooperahan ang kanyang tiyan upang masara ito, at pati ang bala na nasa loob ng
kanyang hita ay tanggalin din.” Ang sagot ng nurse.
“I-iyong sa akin naman po?”
“Titingnan pa ang result ng
x-ray mo, kung kailangang isemento lang ito, o ooperahan. Maya-maya ay
malalaman natin ang resulta. Maghintay ka lang muna ha?”
Wala pang isang oras ay dumating
na ang papa ni Mico. Wala pa ring malay ang anak niya bagamat sabi ng doktor ay
hindi naman daw malala ang tama niya sa tiyan dahil dumaplis lang ang bala sa
balat na tumagos hanggang sa protective wall ng kanyang bituka, kaya lumabas
ito. Nawalan lang daw ito ng malay-tao dahil sa magkahalong pagod at tama,
dagdagan pa sa maraming dugong lumabas sa kanyagn katawan.
Tinanong niya ako kung ano ang
nangyari. Sinabi ko rin ang lahat, pati na ang pagtulong ng mag-asawa at ng
kanilang anak na binata na sumama pa sa amin. Pinasalamatan niya ito at
sinabing bibisitahin sila isang araw.
Nang dumating ang resulta ng
aking x-ray, doon nakita ang nabaling buto sa magkabilang paa. Ngunit kaya
naman daw itong maibalik, at isesemento lang ang mga ito. Kinabukasan,
pagkatapos ng operasyon ni Mico ay pinagsama na kami sa isang kuwarto.
Tuwang-tuwa ako na nakaraos din kami. Siya ay may bendahe sa tiyan at hita,
samantalang ako naman ay may semento sa dalawang paa.
Nang pumutok ang balita tungkol
sa pagkapaslang sa mga hoodlums, mistula itong wildfire na mabilis kumalat kung
saan ay nabigla kami sa pagdagsa ng mga tao na bumisita sa ospital, at lalo na ng
mga estudyante at kababaihan na humanga kay Mico. May mga reporters, may mga
pulitiko, may mga concerned citizens na nagpahayag ng kanilang suporta at
paghanga.
Masaya ako para kay Mico.
Totoong hero kasi siya. Hindi lang sa mga taong una nang nabiktima ng mga
hoodlums na napatay niya kundi sa akin din. Ngunit doon ako tila nakaramdam ng
pagseselos kapag may mga babae, lalo na mga estudyanteng nagpapalitrato sa
kanya, nasi-slefie. May isang grupo pa nga ng mga ka batch namin sa school. May
dala silang balloons at get-well streamers sa aming dalawa. May mga grupo ng
mga babaeng nagdala ng bulaklak. Isa-isa nilang binigay kay Mico at sa akin.
Ngunit ang pinakahuling babae, na namukhaan kong muse ng aming batch ay may
isang kumpol na rosas at may hugis-pusong ballon na ang nakasulat ay “Mico,
marry me!” Tawanan ang lahat. Ang babae naman ay bagamat nahiya ay pinanindigan
talaga niya ang nakasulat sa kanyang baloons. Ibinigay niya kay Mico ang isang
kumpol na mga rosas atsaka hinalikan si Mico sa pisngi. Palakpakan ang grupo,
tawanan. Kinilig. Parang hindi ko maintindihan ang aking sarili. Kinilig nga
ako ngunit parang nagselos na may humalik sa kanya.
“Ang dami mong tagahanga!” ang
sambit ko sa kanya nang kaming dalawa na lang ang naiwan sa aming kuwarto.
“Oo nga. Pero wala sila sa
nag-iisa kong taga-hanga na nasa aking tabi. Kung hindi dahil sa kanya ay hindi
ko siguro kayang gawin ang lahat.” ang sagot naman niya.
“Maraming salamat sa pagsagip
mo sa buhay ko.” ang sagot ko.
“Maraming salamat din sa
pagsagip mo sa buhay ko. Kung hindi mo nabaril iyong huling hoodlum, siguradong
patay na rin ako.”
“Pero grabe ka. Kinarga mo ako
kahit alam mong lumabas na pala ang bituka mo.”
“Hindi ko rin maintindihan eh.
Hindi ko alam kung saan nanggaling iyong lakas ng loob ko. Parang feeling ko ay
mamamatay na talaga ako kasi nga nakita kong bumulwak ang aking bituka. Sabi ko
na lang sa aking sarili na kahit ikaw na lang ang masagip. Hanggang naaninag ko
ang bahay na iyon…”
“Alam mo, gusto kitang
yakapin.” ang sambit ko.
Bumalikwas siya sa kanyang kama
at paika-ikang lumapit sa kama ko. Bumalikwas na rin ako upang yakapin siya.
“Mahal kita, ‘tol…” ang bulong
niya sa akin.
Hindi ko sinagot ang kanyang
sinabi. Bagkus ay inilapat ko ang aking mga labi sa mga labi niya. naghalikan kami.
NAKALABAS din kami ng ospital
paglipas ng isang linggo. Si Mico ay na nakakalakad na kahit papaano samantalang
ako ay naka-wheel chair. Sa legal side naman ng naganap na patayan, ang papa ni
Mico ang gumawa ng paraan upang ma-protektahan kami sa ano mang legal na
responsibility sa pagkamatay ng mga hoodlums. Nag-hire siya ng magaling na
abugado. Iniutos din niya na hanapin ang utak ng nagpapakidnap sa amin at habulin.
Pansamantalang nalimutan ko si
Kuya Renan sa pagkakataon na iyon. Siguro dahil wala na akong natatanggap na
text mula sa kanya. Sa pagka-kidnap namin kasi, nawala rin ang tab ko kung saan
ay naroon ang bago niyang number. Hindi ko na-memorize ito.
“Medyo mainit dito sa lugar
natin dahil sa nangyari. Mahirap na kung pag-initan kayo ng iba pang mga
miyembro ng masasamang-loob na may simpatiya sa mga napatay ninyo. Kaya gusto
kong sa Tuguegarao muna kayo manirahan at doon na rin mag-aral.” ang sambit na
papa ni Mico sa gitna ng aming agahan.
Medyo nagulat ako sa aking narinig.
Parang malayo na kasi ang lugar na iyon. Naalala ko si Kuya Renan.
“S-saan po ba ang lugar na iyan
pa?” ang tanong ni Mico.
“Sa Northern Luzon iyan. Doon
sa pinaka-dulo mismo. May kapatid ako roon at naroon ang ancestral home ng lola
mo.”
Tiningnan ako ni Mico.
“P-parang ang layo na po roon.” Ang sabi ni Mico.
“Ok lang iyon. May airport
naman na malapit lang sa bahay ng lola mo roon kaya hindi na malayo iyan. Gusto
kong bukas na agad ay aalis kayo.”
Wala na akong nagawa kundi ang
sumang-ayon.
Kinagabihan, nag-usap kami ni
Mico. Sinabi ko sa kanya ang naramdaman kong kalungkutan na iiwan ko ang aming
lugar, lalo na ang puntod ng aking inay. Sa tanang buhay ko ay hindi pa ako
nalayo sa kanya. Kahit pumanaw na siya ay tila nariyan pa rin siya, palagi
akong binabantayan at palagi ko rin siyang dinadalaw. At syempre, kay Kuya
Renan. Sa mga alaala namin, sa pangako niyang babalikan ako.
“Huwag mo nang isipin iyan
muna. Narito lang naman sila eh. Ang isipin muna natin ay ang ating kaligtasan.
Muntik na tayong mamatay. Hihintayin pa ba nating may mangyari na talaga sa
atin?” ang sagot ni Mico.
Hindi na ako kumibo. Tama naman
kasi siya. Natakot lang siguro ako kung ano ang mangyari sa akin doon sa
malayo. Natakot din ako na baka hindi ko na makikita pa si Kuya Renan. Miss na
miss ko na kasi siya. Sa pagkakataong iyon ay naramdaman kong tumulo na pala
ang aking mga luha. Pinahid ko ang mga ito.
“Huwag ka nang umiyak please…
Nasasaktan din ako.” ang sambit ni Mico.
NAKARATING kami ng Tuguegarao. Inihatid
kami ng papa ni Mico. Bagamat may nararamdaman pa kaming kirot sa aming mga
sugat at pinsala sa katawan, pareho kaming paika-ika kung maglakad ngunit kaya
na namin pareho.
Maganda ang kanilang bahay, malaki.
Mansiyon na kung tutuusin.. Luma ito at kungkreto na tila gawa sa mga bato.
Maganda ang pagkagawa. Talagang angkan sila ng mayayaman. Ang kuwento pala sa
kung bakit napadpad sa probinsya namin ang papa ni Mico ay dahil gusto niyang
maging independent, makagawa ng sariling pangalan. Gusto niyang i-prove sa sarili
na kaya niyang umangat sa buhay sa sariling sikap. Matigas raw kasi ang ulo ng
papa niya noong kabataan at walang bilib sa kanya ang kanyang ama. Kaya
na-challenge siya na patunayan sa ama na kaya niya. Sa huli ay nagtagumpay
naman siya. Matagal na palang hindi nakauwi ang papa ni Mico roon. At si Mico,
first time niyang marating ang ancestral nilang bahay sa side ng papa niya, at
first time na makita ang mga kamag-anak nila roon. Patay na ang lolo niya. Ang
lola niya na lang ang buhay pa na nasa 80 na ang edad ang edad ngunit
nakakalakad pa naman at halos normal pa ring nakakakilos, maliban sa may
kabingihan na. Kasama ng lola ni Mico sa bahay ang isang kapatid ng papa niya
na babae na isang matandang dalaga.
Sa unang araw pa lamang ay
halos hindi matapos-tapos ang kuwentuhan ng mag-ina at magkapatid.
Ipinagyayabang pa ng papa ni Mico na ang anak niya ay hinirang na hero sa aming
probinsiya gawa nga ng pag-eskapo namin sa mga hoodlums at pagkapatay niya sa
kanila. Nagkuwentuhan din sila sa mga bagay kung saan ay hindi nila kapiling
ang isa’t-isa; tungkol sa mga pangyayari sa kanilang buhay. Ngunit ang labis
kong ikinagulat ay ang pagpapakilala niya sa akin sa kanila, “Adopted son ko
iyang si Bugoy. Sa ngayon ay hindi pa Valdez ang apilyedo niyan ngunit
madali na lang iyan. Magkuya ang turingan ng dalawang iyan.” at ibinaling ang
kanyang tingin sa akin, “Di ba anak?” ang tanong niya.
Nagkatinginan kaming dalawa ni
Mico na kitang-kita sa mukha ang ibayong saya, halos hindi makapaniwala sa
narinig.
“O-opo.” ang pag-aalangan kong
sagot.
“Papa. Sabihin mong papa.”
“Opo, papa…” ang sagot ko
naman.
“Ayan…” at baling niya sa
kanyang kapatid, “Ikaw na ang bahala sa dalawang makukulit at guwapo mong mga
pamangkin, Kristina.”
“Walang problema kuya. Ako ang
bahala sa kanila. At tama ka, parehong guwapo, parehong artistahin ang mga anak
mo. ”
Tuwang-tuwa si Mico sa narinig.
Nakipag-high five pa siya sa akin. Syempre natuwa rin ako na ganyan na pala ang
turing sa akin ng kanyang papa.
Nang in-assign na sa amin ang
aming kuwarto, dalawa ang inihanda nila. Ngunit isa lang ang kinuha ni Mico.
Gusto raw niyang kasama ako sa kuwarto. Hindi naman tumutol ang kanyang Tita.
Lalo na nang sinabi pa ng papa ni Mico na simula raw nang dumating ako sa bahay
nila, nasanay na si Mico na kasama ako sa kuwarto. Natuwa naman ako sa sinabing
iyon ng papa ni Mico. Supportive siya sa kanyang anak kahit si Mico ay maloko
noon.
Sa gabing iyon ay may party na
ginanap sa bahay ng lola ni Mico. Para raw iyon sa muling pagbalik ng papa ni
Mico sa lugar nila. Dumating ang dalawa pang kapatid na lalaki ng papa ni Mico
at kanilang mga asawa at pamilya. Nakasalamuha rin ni Mico ang kanyang mga
pinsan. Syempre, ako, nakisakay na rin. At pinanindigan talaga ni Mico na
magkapatid kami. Kapag ipinakilala niya ako sa kanila, ang gamit kong apilyedo
ay Valdez na.
Madaling-araw na nang matapos
ang party. Medyo nalasing na rin kami ni Mico nang umakyat sa aming kuwarto.
Unang gabi namin iyon sa bahay ng kanyang lola.
“Mag-utol na pala tayo… kaya
bawal na sa atin ang magsiping.” ang biro ko.
“Walang bawal-bawal sa libog
ah!” ang biro din niya. “Joke lang.” sabay bawi naman.
“Paano iyan, nililigawan mo ako
ngunit magiging kapatid kita?”
“E, di incest.” ang sagot niya
habang tumatawa.
“Tange!”
“Mahal kita eh.” ang sambit
niyang ang mga mata ay mapupungay na tila nagmamakaawa habang dahan-dahan
niyang inilapit ang mga labi niya sa mga labi ko.
Hindi na ako kumibo. Nanatili
ako sa ganoong posisyon, hinitay ang pagdampi ng mga labi niya sa mga labi ko.
Naghalikan kami. Mapusok at nag-aalab… Pinaliguan niya ng halik ang buo kong
katawan hanggang isinubo niya ang aking pagkalalaki at pagkatapos ay siya naman
ang aking isinubo. Hanggang doon lang naman ang kaya naming gawin.
Malapit na ako sa sukdulan nang
bigla niyang hininto ang pagtaas-baba ng kanyang ulo sa aking harapan.
“B-bakit?” ang gulat kong
tanong.
Hindi niya ako sinagot. tumayo
siya at tinumbok ang drawer. Binuksan ito, may kinuha. Nang bumalik na, nakita
kong lotion pala iyon. Binuksan niya ito at naglagay sa kanyang palad, ipinahid
sa kanyang likuran. “Pasensya na… nanghinayang ako na hindi ikaw ang unang
nakatikim nito. Inihanda ko sana ito sa araw na sagutin mo ako. Kaso, huli na.”
ang malungkot niyang sabi na mistulang nahiya.
Napatitig na lang ako sa kanya.
naawa. Maya-maya lang ay napansin ko ang pamumuo ng mga luha sa kanyang mga
mata.
Napabalikwas ako sa aking
paghiga at niyakap siya ng mahigpit. “Wala sa akin iyon Mico. Kahit wala iyan,
ok lang sa akin. Masaya ako sa ginagawa natin. A-alam ko naman na ginawa mo ang
pag-offer mo sa iyong sarili dahil ayaw mo akong mapahamak, di ba? Alam ko
iyan. Malaki ang utang na loob ko sa iyo.”
“Hindi rin ‘tol. Gusto talagang
ibigay sa ito sa iyo. Para lang ito sa iyo. Gusto ko sanang makita ang reaksyon
mo kapag naranasan mo ang sarap na dulot ng pagpasok mo sa aking likuran. Gusto
kong sa akin mo unang matikman ito…” ang sambit niya.
Muli niya akong hinalikan. Naghalikan
kami. Nang tila naalipin na ako sa matinding pananabik, inupuan na niya ang
aking pagkalalaki. At tama nga ang sinabi niya. Ibayong sarap ang aking
naranasan sa pagpasok ko sa kaloob-looban niya. Kakaiba kaysa sa simpleng isinusubo
lang ito. Hindi ko lubos maipaliwanag
ang sarap na aking nadarama. Naghalo ang kiliti, ang sensasyon ng paglapat ng
balat at ulo ng ari ko sa mainit-init na kalooban ng likuran niya na tila humihigop
sa aking ari… tila nagdideliryo ako sa matinding sarap. Hanggang sa hindi ko na
kayang pigilan pa ang aking sarili at kasabay sa pagpulandit ng aking tamod sa
loob ng kanyang kaloob-looban ay ang pagpakawala ko rin sa ungol na aking pinipigilan.
Naramdaman kong binilisan din ni Mico ang paglaro niya sa kanyang ari. Hanggang
sa halos sumabay rin siya sa aking pagdideliryo. Pumulandit ang kanyang katas
sa aking mukha, dibdib at tiyan…
Sabay kaming nanlanta sa aming
ginawa. Naghalikan kaming muli at sabay na ring nakatulog.
Iyon ang set-up namin sa
Tuguegarao. Buhay-senyorito. Natutulog sa isang kuwarto, nagsisiping sa gabi, may
mga katulong na gumagawa sa mga bagay na dati ay ako ang gumagawa, nakatira sa
isang mansion, at malayang nakakapunta kahit saan. Tila kumpleto na ang buhay.
Alam ko, masaya si Mico, ngunit sa side ko, hindi ako sigurado.
Si Kuya Renan pa rin kasi ang palaging
nasa puso at isip ko. Kahit ganyan na kami ka-close ni Mico, kahit ganyan
kabait ni Mico sa akin, iba pa rin ang aking naramdaman para kay Kuya Renan.
Iyong feeling na parang wala nang bagay pa sa pagkatao ko na hindi alam ni Kuya
Renan. Iyong pagka-familiar ko rin sa kanya na halos masasabi ko nang alam ko
ang lahat ng bahagi ng kanyang katawan, alam ko kung ano ang gusto niya kapag
papipiliin mo ng isang bagay, alam ko kung ano ang sasabihin niya kapag may
ganitong sitwasyon, at iyong kahit paamuyin lang ako sa katawan niya na nakapiring
ang aking mga mata, alam ko na kung anong bahagi ng katawan niya iyon.
Na-miss ko iyong mga harutan
namin, iyong mga tampuhan, iyong pang-ookray niya sa akin na sa bandang huli ay
susuyuin niya. Iyong mga kabulastugan ko na naiintindihan niya. Iyong kahit sa
pagbibihis ko ay napapansin niya at sasabihing, “Pangit iyan!” at siya na ang
maghahalungkat sa aking cabinet at pipili ng aking isusuot. Iyong kapag ginawa
ko rin sa kanya ang ganoon ay susundin niya. “Ang pangit naman ng T-shirt mo!
Isuot mo iyong blue mo na T-shirt ah! Bagay iyon sa maong mo!” at sisigawan ko
pa talaga, tapos ay uutusan na ako niyan, “Kunin mo nga iyon!” na tila
nagdadabog na hindi ko nagustuhan ang kanyang suot.
Minsan nga ay may pasok sya at
wala akong pasok. Sinadya ko ngang patayin ang alarm. Nang hindi siya nagising,
tarantang nagtatakbo na ng banyo at nang naroon na ay inutusan akong dahilhin
ang tuwalya at brief niya. Nang natapos na, nag-tooth brush naman siya at
habang nagtotoothbrush ako pa talaga ang inutusang ipasuot sa kanya ang kanyang
brief at pagkatapos ay ang pantalon naman. Tapos, ang dali-daling isinuot ang
polo, inutusan naman akong i-butones iyon habang inayos niya ang kanyang buhok.
Gusto kong matawa dahil kahit nataranta siya, walang tigil ang pagmumura niya
at pinapagalitan ako habang hinid naman ako magkandaugaga sa pag-ayos ng kanyang
polo, pag-tuck-in nito, at pagsara ng kanyang zipper at butones nga pantalon.
Nang matapos na, doon na niya ako binatukan. “Tangina mo! Kapag di ako
makahabol sa test ko, yari ka sa akin pag-uwi ko!” Tapos nang umuwi na,
dinalhan naman niya ako ng pasalubong na tinapay dahil maganda naman daw ang
resulta ng test niya bagamat may kasamang mura at batok uli dahil nang nasa
school na siya, doon na niya nalaman sa loob ng silid-aralan na baligtad pala
ang polo niya. Pinagtawanan siya ng mg aka-klase at guro.
May isang beses pa rin, biglang
inatake ng uwang ang isip ko, na-kyutan kasi ako sa mga brief niya, nilabhan ko
lahat. Nang tiningnan na niya ang drawer niya na walang natira, nagulat siya. Tinawag
ako at tinanong. Sinabi ko sa kanyang nilabhan ko lahat ang mga brief niya.
“At bakit mo naman nilabhan,
bagong laba ang mga iyon tanga?!” ang galit niyang tanong sa akin.
“Gusto ko lang labhan ah! May
nakikita kasi akong mga itim-itim tapos may amoy pa! Parang isinuot na at ibinalik
d’yan sa lagayan mo!”
Kitang kita ko naman ang
panlalaki ng kanyang mata. Iyong bang pigil na nanggigil at dahan-dahang
lumapit sa akin na akala mo ay may maitim na balak sa isip, “At paano mo
nalaman na may amoy? Inamoy-amoy mo ang mga brief ko? Tinitingnan-tingnan mo
ang mga brief ko na parang tinapay na gusto mong kainin? Ganoon?”
Doon na ako kumaripas ng takbo.
Naghabulan kami hanggang sa Naabutan niya ako. Pagkatapos ay kinurot ang pisngi
ko at mahinahong itinanong sa akin, “Bakit mo inamoy-amoy ang brief ko?” Na
parang nanunukso.
Ako naman itong tinablan ng hiya.
“Eh, ano… gusto ko lang. Gusto ko lang malinis ang mga brief mo.”
“Tapos kinurot ako sa pisngi ko
sabay sabing ang cute mo talaga no? Ang sarap mo talagang… Hmmm!” at nanggigil
na kinarga ako. “Ano ngayon ang isusuot ko?” ang tanong naman niya sa akin.”
“May brief naman akong medyo malaki,
iyon na lang muna.”
At isusuot naman niya. Natatawa
na lang ako dahil kahit medyo masikip ay pinagtyagaan talaga niyang isinuot.
Cute kaya niyang tingnan. Nagmamaktol at minumura ako habang suot-suot ang
brief ko. Tapos kinagabihan niyan, kapag kaming dalawa na lang sa kuwarto,
ibabalik uli niy ang tanong. Iyong pagtatanong na ang mga matang mapupungay ay
tila nanunukso, nang-aalo. “Bakit mo inamoy-amoy ang mga brief ko?”
“Gusto ko ngang malinis eh…”
“Gusto mo bang amuyin mo ang
suot ko ngayon kung talagang malinis nga…?” at iyon na, may mangyari na naman
sa amin kapag ganyan.
Mayroon ding isang beses na
sinadya ko talagang isuot ang brief niya. Iyong naliligo ako at papasok sa
kuwarto namin nakabrief lang ako, iyong brief
niya ang suot ko. nagulat siya, nanlaki nna aman ang mga mata. “Kilala
ko ang brief na iyan ah!”
“Ow? May pangalan ba itong
brief mo?” ang tanong ko.
“Bakit mo isinuot yan?”
“Gusto ko lang. Wala na akong
brief eh. Alangan namang ang panty ng inay ang isusuot ko.” ang casual kong
sagot na parang wala lang.
“So iyong mga gamit ko ngayon
ay ganyan-ganyan na lang na gagamitin ng publiko?”
“Ito naman. Publiko ba ako?
Ilang beses ko na kayang nahawakan iyang pinaggagamitan nitong brief na ‘to.
Nahihiya ka pa?” ang pang-ookray ko pa rin.
Iyon lalapitan na ako niyan na
parang may maitim na balak sa utak. “Mamaya ka lang… yari kasa akin.”
Tapos kapag gabi na at kami na
lang dalawa sa kuwarto, hahawiin niya ang short ko at titingnan ang brief niya.
“Anong sabi mo? Ilang beses mo nang nahawakan ang pinaggagamitan ng brief na
ito?” sabay bitiw ng titig na mistulang nakakalusaw. Doon na magsimula ang
sinasabi niyang yayariin niya ako.
Iyan ang iilang mga bagay na
nami-miss ko kay Kuya Renan. Iyong feeling na pag-aari ko siya, akin siya, at
ako naman ay pag-aari niya. Parang wala na talaga akong puwede pang itago dahil
lahat sa kanya ay alam ko or feeling ko ay alam ko. Kahit ano ay nasasabi ko sa
kanya, kahit okrayin ko pa siya, kahit mag-astang galit pa ako o siga,
naiintindihan niya ako. At kapag tunay na galit naman ako, tila isang talunan
naman siyang aso na ang buntot ay nakatago sa ilalim ng kanyang bayag. Minsan
din kung hindi naman ako susuyuin, gugulatin na lang ako nang pasalubong, ng
rosas na iyong paborito niyang ibigay sa akin na maliliit at mapupula. O di
kaya ay dadalhin sa paborito naming kainan sa may dagat. Tinanong ko nga siya
kung bakit maliliit na mapupulang rosas ang ibinibigay niya sa akin. Ang sagot
niya ay maliit pa raw ako, bata pa. Kapag nasa tamang edad na raw ako,
malalaking rosas na ang ibibigay niya sa akin, iyan ay kung sa pagkakataong
iyon ay mahal ko pa rin siya at siya naman ay hindi pa nag-aasawa at
nakakasiguro na siyang mahal niya rin ako.
Pero ang pinakakyut talaga para
sa akin na ginagawa niya kapag galit na galit ako sa kanya ay iyong magpapapogi
siya. Kagaya noong may isang beses na may long test ako tapos kinabukasan ay
hindi ko mahanap ang libro ko dahil binasa pala niya at itinago. Nalimutan niya
kung saan niya ito itinago,
Sa inis ko ay nag-walk out ako
sa bahay nila. nagpunta ako ng plaza. Habang nasa ganoon akong pagi-emote,
dumating siya. Aba, bagong paligo tapos ang buhok na hinati ang pagkasuklay ay
puno ng gell. Suot ang bagong T-shirt, iyong palagi kong sinasabi sa kanya na
isusuot dahil gusto ko iyon sa kanya, pati ang pantalon niyang kulay navy blue
na gusto ko ay suot niya rin. Tapos ay uupo iyan sa harap ko, may dalang iyong
maliliit na mga pulang rosas. Wala siyang gagawin kundi magpapakyut. Kapag
tumalikod ako, lilipat naman siya ng lugar para makaharap ko siya. Kapag
magsimula na akong ngingiti, doon na siya lalapit at bibiruin ako ng, “Ang kyut
ko no?” Pero kapag iikot uli ako nang iikot at hindi siya papansinin, saka na
siya lalapit, tatabi sa akin at itatanong, “Hindi ka ba nakyutan sa akin?” Doon
na naman ako tatawa. Tapos hayun, ibibigay na niya ang bulaklak niya at
yayakapin ako, kukurutin ang pisngi. Tapos dadalhin na ako niyan sa paborito
naming kainan.
Syempre, hindi ko rin
malilimutan iyong unang tagpo namin na niloloko niya ako at babatuhin ko siya
sa bahay nila. Tapos, iyong tinuli ako at siya na ang nag-alaga sa tuli ko.
Alam niy ang porma ng ari ko, alam niya kung aling parte ng tahi ang hirap na
hirap siyang tanggalin, alam niya kung gaano kalaki ang ari ko kapag tumitigas.
Diyan pa lang, wala na akong masabi. Siya lang ata ang nag-iisang lalaki sa
mundo na kabisadong-kabisado ang aking pagkatao, ang aking pagkalalaki, ang
lahat nang nakakahiyang bagay na itinatago ko sa ibang tao. At syempre,
malilimutan ko ba ang unang karanasan ko sa kanya, iyong pagbukas niya sa aking
kaisipan tungkol sa sex.
Iyan ang mga namiss ko kay Kuya
Renan. Sobrang miss ko siya. Para sa akin, siya lang ang lalaking maaari kong
mahalin.
Isang hapon, nagpunta ako sa
sea-wall. Halos parehas kasi ang lugar ninaMico sa Tuguegarao sa lugar namin na
sa probinsiya na may dagat din malapit sa bahay. Doon ako nag-emote,
nagmuni-muni sa pagka-miss ko kay Kuya Renan, sa pagkasabik ko sa kanya.
Dahil binigyan ako ni Mico ng
bagong tablet, dinala ko ito, pinatugtog ko ang kantang gusto kong pakinggan
para kay kuya Renan –
Everybody has a first love,
They have left in yesterday.
Feelings they have left behind,
It's just a place in time but not so far away.
Everybody has a first love,
When the dream they shared was new.
I remember that special someone,
So I wrote this song just for you.
First love in my life.
Where are you tonight?
I wonder about you.
First love in my life.
Did things turned out alright?
I worry about you.
'Cause I've got everything,
Everything in life that I wanted.
It would kill me now and make me sad
To know you are lonely.
First love never dies.
I wish you love, I wish you happiness.
And may the years be kind to you.
You'll always be a part of me,
Share this thought with me.
I'll carry you always…
Parang napaka-meaningful ng
kanta. Iyong first love, dahil alam ko, naramdaman ko na ang love sa murang
edad ko. Iyong “feelings, they have left behind, just a place in time but
not so far away…” Iyon sinabing “Where are you tonight, I wonder about you, I
worry about you, it would kill me now and make me sad, to know you are lonely,
first love never dies...” Tagos sa aking puso
at kaluluwa ang mensahe ng kanta.
Naramdaman ko na ang pagpatak
ng aking mga luha nang mula sa aking likuran ay may sumutsot. “Psssttttt!”
Dali-dali kong pinahid ang
aking mga luha. Alam ko kasing si Mico iyon at ayaw kong malaman niyang umiiyak
ako. Sigurado akong malulungkot din siya.
Nang nilingon ko ang
pinanggalingan ng sutsot, tila naglulundag naman ang aking puso sa hindi ko
inaasahan. Si Kuya Renan! At may dala-dala siyang kumpol ng mga rosas, iyong
mga maliliit na pulang-pula na paborito niyang ibigay sa akin. Suot niya ang
blue niyang t-shirt, iyong paborito kong suutin niya. At pati na ang pantalon na
maong. Higit sa lahat, puno ng gell ang kanyang buhok na lapat na lapat na sa
kanyang anit at hinati pa ang pagkasuklay.
Dali-dali akong tumakbo sa
kanyang kinatatayuan at niyakap siya ng mahigpit. Niyakap rin niya ako at
inangat sa lupa at inikot-ikot na iyon bang parang sa pelikula na magsyota na
sabik na sabik sa isa’t-isa.
Nang ibinaba na niya ako. Agad
ko siyang hinalikan. Sinuklian niya ang aking mga halik. Naghalikan kami.
Matagal. Mapusok. Nang tumiwalag na ako sa aming halikan, nadayo naman ang
aking paningin sa taong nakatayo sa aming likuran.
Si Mico. Nasaksihan niya ang lahat!
At malungkot na malungkot ang kanyang mukha!
Haist!!! Thank you talaga!!! Katatapos ko palang basahin yung "ang aral ng gamu gamu" nang bigla lumabas to... Ang galing nyo po promise!!! Sana po walang mamatay sa huli, masakit po kase sa lalmunan, mahirap po magpigil ng iyak... Sana happy ending!! Hahaha,.... Thank you talaga!!! Marami talaga akong nakukuhang aral!!!
ReplyDeleteDi ba tatay ni Cathy ang nagpa-kidnap sa kanila?
ReplyDeletePhilip Zamora
Next chapter please bago mag rebelde ang mga mabibitin... char chos
ReplyDeleteFritz Tzu
Masyado ka kasing excited eh! Ayan nasaktan mo tuloy ang damdamin ni Mico mo. Di ka kasi nagiisip. Mabuti naman at hindi ka narape ng mga galunggong.
ReplyDeleteBharu
basa muna lagi nalang me late..., thanks you sir mike sa update achi here...,
ReplyDeletemedyo nakakakaba ang papa ni mico palagay ko di iyun papayag na maging sila, di ba bugoy ang sabi pa... pero bilid din ako kay mico ang laki ng pag mamahal nya kay bugoy, palagay ko sya ang may gawa kung bakit ngkita ngaun si kiya at bugoy. sarap nyang mag mahal...
ReplyDeleteTorn between two lovers.. ang haba ng hair mo hehe. Tnx kuya mike
ReplyDeleteKawawa nmn si Mico.. Kahit papano boto ako sa kanya incase na di magkatuluyan si Bugoy at kuya Renan. Team Mico<3 haha
ReplyDeleteThanks po sa update.
halah..... bakit ganun... sa pag ibig ba kailangan may magsakripisyo????
ReplyDeleteang daming nangyari..nkaka lungkot sa side ni mico.. ang damin nyang sinakripisyo para lng kay bugoy.. naawa na ako kay mico.. peru ganun nmn talaga sa PAG IBIG, may kailangan magparaya para sa minamahal.. thanx sa update sir MIKE,
ReplyDeleteKawawa si mico... pero sorry kay kuya renan ako boto hahaha
ReplyDeleteGanda ng flow ng kwento!
ReplyDeleteNext chapter n po mr autuor
Reagan hambog of ilocos sur
Paano na po yung pamilyang tumulong kila Mico na may binata ng anak? Alam ko may papel pa ang mga characters na yun :) Can't wait for the next chap.
ReplyDeletetotoo kaya un na andun c kuya renan? baka panaginip lang?
ReplyDeletepag-ibig nga naman oh...
thanks po sa update...
Ouch...kawawa nman c mico..;(
ReplyDeleteAhm, may konting comment lang po ako dun sa lumabas ang bituka ni Mico kasi pag ginawa na itong libro alam kong maraming mag rereact dun, pag kasi lumabas ang bituka tinatakpan agad ito ng gauze at NSS agad agad para hindi magkaroon ng tissue death, sa kaso ni mico isang malaking himala para sa mga nasa medical field ang pagkaligtas nya, una sa lahat infection ang pwede nyang makuha dahil sa sugat sa tiyan and may lead to paralytic ileus, tapos hemorrhage due to severe bleeding, ang mga tao kasi na lumabas ang bituka at hindi tinakpan agad ng gauze na may NSS masasabi kong fatal. Ahmmm may ok siguro kung nabaril sya sa tiyan at maraming dugo ang nawala yun mas realistic pa :) nice story
ReplyDeleteHI Anonymous!
DeleteThanks for the input. I really appreciate it. I admit di ko ito pinagtuunan ng time na iresearch.
I'll be editing it to somthing like nabaril na lang sa tyan at malakas ang dugo kaya siya nagcollapse. But he needs blood transfusion... :-)
At ang masasabi ko ay... Janjaran first comment ko to hahahah
ReplyDelete<3 super ganda na ng story...
At ang masasabi ko ay... Janjaran first comment ko to hahahah
ReplyDelete<3 super ganda na ng story...
Nananaginip lang siguro si Bugoy dito...
ReplyDeleteSa tingin q dpa un ang pagsubok ni bugoy...pro cla pa rn ni kuya renan til the end..
ReplyDeleteSalamat po sa update.
ReplyDeleteGod bless po.
More power
Di ba pwedeng open relationship na lang silang tatlo?hehe
ReplyDeleteTnx sa update Kuya Mike!. Basa mode muna :)
ReplyDeleteayan na nagsisimula p lang ang kwento ! waiting for the next chap :))) #Ernz
ReplyDelete1st time ko magcomment..
ReplyDeleteUnang story na binasa ko ito sa MSOB
Ganda ng story.. Unpredictable
Next chapter pls...
-Don Bogli Mael
First ever comment sa MSOB!! Congrats!
ReplyDeleteDazzling
Palagay ko mag kapatid mico at buggoy. . Feeling ko sya biological father ni mico ehehhe so ending kuya renan at buggoy parin.. tnx kuya sa update
ReplyDeleteJhayL from Dubai
sana matanggap na ni bugoy ang pagmamahal ni mico :) at mgging masaya si renan pra sa kanila kasi alam ni renan na mamahalin at aalagaan ni mico si bugoy :) kudos to the author e2ng story mo ang unang binasa ko mula ng simula ulit ako mgbasa d2 sa MSB :)
ReplyDeleteHuhu akin ka nlng mico hihi ako ang magbibigay sayo ng hindi kayang ibigay ni bugoy hahahaha landiii lng bi bugoy daig pa si rapunzel eee haihihih
ReplyDelete"There's a million reasons why I should give you up... But the heart wants what it wants." - The Heart Wants What It Wants by Selena Gomez
ReplyDelete- Tim Tsui
wheres part 4-9?
ReplyDelete