Love, Stranger (Chapter 8)

AUTHOR'S NOTE:

MAY MGA TYPO'S AND PROBABLY GRAMMAR ERROR ITO. 'DI KO PA NA-EEDIT DAHIL MEDYO BUSY PO AKO. SA BOOK VERSION (SOON IN BUQO), NANDOON PO ANG EDITED VERSION AND BETTER VERSION. (May mga bonus clip and scenes din po akong balak idagdag doon so kung gusto niyo pong mabasa, I suggest you get a copy po once na available na.)

Again. FRIDAY - SUNDAY po ako nag-uupdate ng story. Once or twice a week.

Batian portion. Next chapter na po, kailangan ko pang mag-review at marami pa akong gagawin. (namiss ko na ito! =D )

CHAPTER GUIDE:

CHAPTER 1
CHAPTER 2
CHAPTER 3
CHAPTER 4
CHAPTER 5
CHAPTER 6
CHAPTER 7

======================================================

CHAPTER EIGHT

“Wow! Astig dito!” bakas sa boses niya ang excitement.

“Hala sige magsawa ka sa dami.” sabi kong nakangiti sabay cross-arm.

Pumunta kami sa isang building na punung-puno ng manga comics, merchandise, Anime CD’s, at pati na rin mga costume na ginagamit sa manga cosplay ay mabibili rito. Para itong isang paradise sa mga Otaku na gaya namin ni Rome.

Tumingin ako sa kanya. Bakas sa mga mata niya ang saya. Tumingin siya sa akin.

“Marami sigurong old version ng mga manga’s dito.”

“Yeah marami nga.”

Naglakad kami. Inikot ko ang aking mga mata. Pumasok kami sa isang store na punung-puno ng manga comics. Sinalubong kami ng isang Japanese song na ang alam ko’y ginamit sa isang anime.

“Wow! Mayroon pa pala nito!” sabay kuha ng isang volume ng Hellsing sa isang shelf. “Heto rin oh ang dami!” sabay kuha ng Slam Dunk na manga sa ‘di kalayuan.

Hinayaan ko muna siyang mag-enjoy doon, nag-ikot ako sa ibang lugar. May nakita akong ilang mga volumes na kinahihiligan kong manga, ang ilan dito ay Fairy Tail, Detective Conan, Fate/Stay night. Masaya akong kumuha ng mga kopya nito.

May mga nakita rin akong mga bagong manga na ‘di ko pinalampas at pinatos ko na rin. Hahaha. Mahilig kasi ako magbasa ng mga stories, kahit anong genre ay okay sa akin basta na-catch ang attention ko at nagustuhan ko ang plot ay babasahin ko, lalo na kung manga ito.

Ilang saglit ang lumipas ay may kumalabit sa akin. Lumingon ako. Nakita ko siya.

“Gusto mo ito ‘di ba?” sabi niyang nakangiti habang kinakaway sa akin ang limang volumes ng Detective Conan.

“Oh my gosh.” agad kong kinuha iyon sa kanya. Tiningnan ko ang mga nakuha ni mokong. Aba! Ang dami rin ng kinuha niya.

“May nakita ka na bang Manga ng One Piece Bro?” sabay tapik ng kamao sa aking braso.

“Wala pa.”

Tumingin ako sa kanya. Ngumiti siya ng nakakaloko. Ano na naman kaya ang nasa utak nito?

“What?” I gave him a quizzical look.

“Paunahan tayo makahanap ng One Piece.”

“Game!”

“May dalawa na akong nakuha!” bigla niyang sabi sabay halakhak. Bwisit na ito, sarap tadyakan.

“Sigurado ka bang english iyan? Baka naka-nihongo iyan dude. Nganga ka pag-uwi mo, di ka pa naman marunong mag-Japanese.” sabi ko sabay ngiting nang-iinis.

Tiningnan niya ang nakuha niya. “Ay gago!” bakas sa mukha niya ang pagkagulat. Nagkamot siya ng ulo.

“Akin na iyan! Thanks Rome!” sabi ko sabay kuha noon sa kanya at humalakhak na nang-iinis.

Sinundan ko siya, nakita ko ang ilang mga volumes ng One Piece. Kumuha siya. Kumuha rin ako. Napansin ko na bigla niyang kinuha ang isa sa mga volumes ng One Piece na kinuha ko.

“Hoy tae ka walang dekwatan! Sipain kita eh.”

“Eh wala akong makitang volume niyan eh. And please get the Japanese version. Akin na lang itong mga English.”

“Bakit? ‘Di ko lang naman ito babasahin, collection ko rin ito.”

“Please?” sabi niya sabay nagpapaawa ang mukha. Nakakainis. Pinitik ko ang kanyang tenga.

“Kulit mo. Oh, ‘eto na oh.” sabay bigay sa kanya ng hinihingi niya. Ewan ko ba kung bakit nadala niya ako sa pag-iinarte niya. Kung ibang tao ito’y hinding-hindi talaga ako papayag lalo na’t mahilig ako sa manga o anime.

“Thanks.” Sabay ngiti. Tinuon ko ang aking mga mata sa kaliwang shelf na puno ng manga. Browsing mode.

“Ray.” Tawag niya sa akin.

“Ano?” napakamot ako ng ulo. Malamang mangungulit na naman ito.

“Tingin ka sa akin.”

“’Wag kang magulo may tinitingnan ako.” sabi ko. Isang malakas na hampas ang naramdaman ko sa aking ulo. Nairita akong tumingin sa kanya. Tumawa nang malakas si gago.

“Kailangan namamalo?”

“Heto oh.” Natatawa niyang sabi. Muli niyang pinukpok ang ulo ko ng hawak-hawak niyang manga comics. Tiningnan ko ito. Nakita kong hawak niya ang ilang volumes ng Fushigi Yuugi.

“Shocks! Mayroon pa pala niyan!” masaya kong sabi.

“Gustong-gusto mo talaga ito noh?” inabot niya sa akin.

“Isa sa mga manga na paborito ko.” Kinuha ko ito. Abot tenga ang ngiti ko. Tumingin ako sa kanya.

“Where did you get this? Kanina pa ako naghahanap nito.”

“Dito lang sa tabi ko. ‘Di ka tumitingin. Kung ahas ‘yan tinuklaw ka na.”

“Kulit mo kasi.”

“Matanong ko nga, bakit gustong-gusto mo iyan?”

Nagbitiw ako ng isang malalim na hinga. Tiningnan ko ang cover nito.

“May action ito, may drama rin. But more than that, this story is about friendship, believing in other people... It’s also about love. Hindi lang basta pagmamahal dude. It’s about believing and having faith that miracles will happen in love.” sabi ko sabay bitiw ng ngiti.

Tumango siya. Nakita kong tumingin siya sa manga na binigay niya sa akin.

Ilang saglit pa’y pumila kami sa counter para magbayad.

“Compute mo na ang gastos mo. Masmahal ang English version ng manga’s kaysa sa Japanese.”

“Seryoso?” gulat na tanong niya.

Tumango ako.

“Hayaan mo na. Ngayon lang naman. Hehe.” Nagkamot siya ng ulo. “After nito saan tayo?”

“Maaga pa. Marami pang pwedeng gawin.”

“Tae mag-alas nuebe na.”

“Nasa bakasyon ka kaya sulitin mo na.”

“Oh sige, saan tayo?”

“Gusto ko kumanta.” sabay ngiti.

***

*Where do broken hearts go

Can they find their way home

Back to the open arms

Of a love that's waiting there

And if somebody loves you

Won't they always love you

I look in your eyes

And I know that you still care, for me.

----------------------------------------------------------------

*Where Do Broken Hearts Go. Whitney Houston

----------------------------------------------------------------

“Hugot.” sabi niya sabay inom ubos ng ika-pitong bote ng beer.

“Ako ba ang may huhugutin ngayon o ikaw?” sabi ko sabay abot ng mic sa kanya.

“Tagay ka pa.”

“Tama na naka-tatlong bote na ako nahihilo na ako.”

“Ang hina mo naman. Tinapon mo nga nang pasimple ang ibang beer eh.”

‘Di ko napigilang matawa sa sinabi niya. Tama siya, eh ano bang magagawa ko eh sa nahihilo na ako. At tsaka siya lang naman itong mapilit na uminom. Ang gusto ko lang naman dito’y kumanta.

“Imbento ka. Lasing ka na.”

“Sinungaling na ito... Uminom ka pa dali!”

“’Di kasi ako umiinom dude.”

“Ngayon lang. Dali na!”

Napailing ako. Mabilis kasi ako tamaan ng alak, bukod pa dito’y allergic ako sa iba’t-ibang klaseng alchohol. Nag-uumpisa na akong mahilo at mag-init.

“Hoy ikaw na.” sabay abot sa kanya ng mic.

“’Wag mo baguhin ang usapan, uminom ka! ‘Wag kang madaya.” sabi niya sabay kuha ng mic sa akin. Muli siyang uminom.

Tumingin ako sa karaoke screen. Nakita ko ang title ng kakantahin niya, The Scientist by Cold Play.

Nag-umpisa siyang kumanta. Tiningnan ko siya. Bakas sa mga mata niya ang bigat na kanyang nararamdaman na pilit niyang tinatago. Nakita ko ito kanina sa Happo-en Garden, Tokyo Imperial Palace, at sa tapat ng statue ni Hachiko sa Shibuya. His eyes is full of pain. Alam ko, kasi ganito rin ako six years ago.

**Nobody said it was easy

It's such a shame for us to part

Nobody said it was easy

No one ever said it would be this hard

Oh take me back to the start

Unti-unting nagbago ang kanyang boses. Nag-umpisa itong mag-crack at manginig. Tumingin ako sa kanya. Nag-umpisang bumalot ang luha sa kanyang mga mata. Ilang saglit pa’y yumuko siya at humagulgol. Unti-unti siyang nadurog sa aking harapan. Tinuloy ko ang kanta.

**Tell me you love me

Come back and haunt me

Oh and I rush to the start

Running in circles, chasing our tails

Coming back as we are

Tumingin ako sa kanya. Nagtama ang aming mga mata. Tila isang gripo ng luha ang kanyang mata, parang walang katapusan ang paglabas ng luha rito. Inakbayan ko siya. Hinimas ko ang kanyang likuran. Gusto kong pagaanin ang kanyang loob, pero hindi ko alam kung papaano. Napansin kong inangat niya ang mic sa kanyang kamay at tinapos ang kanta.

**Nobody said it was easy

Oh it’s such a shame for us to part

Nobody said it was easy

No one ever said it would be this hard

Oh take me back to the start.

----------------------------------------------

** The Scientist. Coldplay
----------------------------------------------

Nabalot kami ng katahimikan.

“Please tell me Rome. Ano ang problema?”

“Matutulungan mo ba akong mawala ito nararamdaman ko?”

“Hindi ko alam. Pero mababawasan iyan ng kaunti kung ilalabas mo.”

Muli kaming kinain ng katahimikan. Ilang saglit pa’y nagbitiw siya ng isang malalim na hinga.

“Buti pa ang aso loyal.”

“Ha?” tumingin ako sa kanya.

“Si Hachiko, aso siya ‘di ba? Pero loyal. Buti pa ang aso loyal. Ang tao hindi. Lolokohin ka, gagaguhin, paiikutin, tapos iiwan. Pagkatapos mong ibigay ang lahat-lahat, ganoon ang ibabalik sa iyo. Ang sakit Ray, ang sakit-sakit.” Pautal-utal niyang sabi. Nag-umpisa siyang humagulgol. Bakas ang sakit sa bawat tunog na lumalabas sa kanyang bibig. Naramdaman ko ang pagbigat ng aking dibdib. Napapikit ako. ‘Di ko napigilang maluha. Hindi ko siya magawang tingnan sa itsura niya ngayon.

Nakapikit man ako’y inakbayan ko pa rin siya.

“Sino siya?”

“Girlfriend ko.”

“Anong nangyari?”

Hindi siya makapagsalita. Tanging hagulgol lang ang narinig ko sa kanya. Hinimas ko ang kanyang likuran.

“Anim na taon na kami Ray... Last year, nagpropose ako sa kanya sa Disneyland Hongkong. Hinihintay ko ang sagot niya... Pero hindi na siya nakasagot dahil may lalaking lumapit sa amin. That guy told me that my girlfriend is pregnant at siya ang ama... She betrayed me! Minahal ko naman siya bro eh. Minahal ko siya nang buong-buo. Tinanggap ko ang lahat ng pangit sa kanya. Rinespeto ko siya sa lahat ng aspeto, kahit pagdating sa sex rinespeto ko siya, wala kaming ginawang ganoon Ray kasi napagkasunduan namin na gagawin namin iyon pag kasal na kami... Tapos ganito? Behind my back may tumitira sa kanyang ibang lalaki. Tangina!” sumigaw siya habang patuloy ang pag-iyak. Nakatakip ang mukha niya ng kanyang kamay.

Sa pagkakataong ito’y hindi ko na napigilan ang pagtulo ng aking luha. Para akong dinurog sa aking narinig at nakikita. Gusto kong mawala ang sakit na nararamdaman niya o di kaya’y lumuwag man kahit papaano ngunit paano? Hindi ko alam. Wala akong magawa. I feel helpless.

Mahigpot ko siyang yinakap. Hinayaan kong mabasa ng kanyang luha ang aking damit at dibdib. Hinimas ko ang kanayng likod. Lalong lumakas ang kanyang pag-iyak. Yumuko ako at bumulong sa kanyang tenga.

“’Di kita iiwan. Nandito ako.” Muling umagos ang luha sa aking mukha.

Patuloy siya sa pag-iyak. Tinahak ng aking mata ang iPad sa lamesa, nandito ang lahat ng kanta sa karaoke at dito mo rin ito ipi-play. Pinindot ko ito at nag-umpisang mag-search. Nakita ko ang isang magandang kanta na sana’y makapagpagaan sa kanyang nararamdaman. Gamit ang isang kamay, I played the song. Kinuha ko ang mic habang ang isa kong braso ay nakaakap pa rin sa kanya.

*!*I can be your hero.

I can kiss away the pain.

And I will stand by you forever.

You can take my breath away.

You can take my breath away.

----------------------------------------------

*!* Hero. Enrique Iglesias
----------------------------------------------

“Tangina ang drama natin.” sambit niya sabay kalas sa pagyayakapan namin. Tumawa ako.

“Ikaw eh. Drama king ka eh.”

“Gago. Ang sakit-sakit kaya nito.” sabay turo sa puso niya. Kinuha niya ang isang boteng beer at straight itong tinungga. Nakita kong balak pa niyang inumin ang isa pang bote.

“Tama na iyan hoy. Ayoko magdala ng lasing sa hotel.”

“Kaya ko ang sarili ko.” sabi niya sabay kuha ng pindot sa ipad at nag-enter ng kanta.

Natigilan ako nang makita ko ang title ng kanta. Hindi ito kanta ng isang broken hearted. Kanta ito ng isang taong in love. Kanta ito ng isang taong nangangako sa isang tao na mamahalin niya habang buhay.

Nag-umpisa siyang kumanta. Dahan-dahan akong tumingin sa kanya. Nakita kong nakatingin pala siya sa akin. Nagtama ang aming mga mata.

*!!*Sometimes I just hold you

Too caught up in me to see

I'm holding a fortune

That Heaven has given to me

I'll try to show you

Each and every way I can

Now & Forever,

I will be your man

Umabot ang aming mga mata sa aming kaluluwa. Naramdaman ko ang biglang pagbilis ng tibok ng aking puso. Kanina pa mabilis ang kabog nito gawa ng beer, ngunit iba ngayon. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Naramdaman kong bumalot ang mainit niyang braso sa akin. Unti-unti bumabagsak ang kanyang mata, ngunit kahit ganoon ay patuloy pa rin siya sa pagkanta.

*!!*Now I can rest my worries

And always be sure

That I won't be alone, anymore

If I'd only known you were there

All the time,

All this time.

Tinuon ko ang aking mga mata sa screen ng karaoke. Pumikit ako habang pinapakinggan ang instrumental ng kanta. Ilang saglit pa’y naramdaman ko ang paghilig ng kanyang ulo sa aking braso. Parang may kung anong kuryente ang bumalot sa aking katawan. Naramdaman ko ang pag-ikot at paglipad ng mga paru-paro sa aking tyan. Dahan-dahan akong tumingin sa kanya. Nakapikit siya. Ilang saglit pa’y binuka niya ang kanyang bibig upang tapusin ang kanta.

*!!*Until the day the ocean

Doesn't touch the sand

Now & Forever

I will be your man

Now & Forever,

I will be your man

--------------------------------------------------

*!!* Now And Forever. Richard Marx
--------------------------------------------------

Muli kaming kinain ng katahimikan. Naka-sandal pa rin ang kanyang ulo sa aking braso. Lasing man ako’y nasa wisyo pa rin naman ako. Na-awkward ako sa posisyon namin. Oo nakakakilig. Pero nakakailang talaga.

“Dude.” sabay tapik sa kanyang braso.

Hindi ito umimik.

“Rome?”

Narinig ko ang hilik ni loko.

“Patay. Nakatulog na.” ‘Di ko napigilang matawa.

Mula sa pagkakaupo sa brown couch ay nagdesisyon akong akayin siya palabas ng Karaoke box. Kinuha ko ang kanyang backpack pati na rin ang aking brown leather crossbody bag. Hinawak ko ang aking kamay sa orange mosaic wall ng kwarto habang ang isa kong kamay ay hinawakan ang bakal na door knob at pinihit ito. Nahihilo man ako’y inakay ko si Rome palabas.

Paglabas namin ay sumalubong sa amin ang maliwanag na kapaligiran. Nanggagaling sa mga screen, billboards, at mga ilaw ang liwanag. Dumaan ang isang taxi sa harap at agad ko itong pinara. Binuksan ko ang pinto at pagkatapos ay pinasok ko si Rome dito, sumunod ako. Sinabi ko sa driver ang hotel namin ni Rome.

Pagkaupo ay nagbitiw ako ng isang malalim na hinga. Tiningnan ko siya. Tinapik ko ang kanyang mukha.

“Hoy gising.”

Walang imik.

“Tangina nito iinom-inom ng marami hindi naman pala kaya.” sabi ko sabay iling. Pinagmasdan ko ang mahimbing niyang pagtulog. Muling kong naalala ang pagkadurog niya kanina. ‘Di ko maiwasang maawa sa kanya. Naalala ko ang sarili ko noon sa kanya anim na taon ang nakaraan.

***

“Hay sa wakas nakauwi na rin sa Pinas! Nakakapagod ang daming tao sa China.” sabi ko habang nag-iinat. Tumingin ako sa kanya. Nakita kong kinuha niya ang black na bagahe sa conveyor belt. Tumingin siya sa akin. Nagtama ang aming mga mata.

“Masaya ka?”

Tumango ako. Nag-umpisa kaming maglakad palabas ng baggage claim area.

“Pero ‘di ko alam kung gusto ko pang bumalik ng Beijing. Parang okay nang isang beses akong nakapunta roon.”

“Bakit naman?”

“Ang dudumi ng public comfort room at napakaraming tao. Eh alam mo naman na nahihilo ako sa maraming tao eh ‘di ba?”

Tumango siya. Nakapalabas na kami ng NAIA Terminal 1. Tumayo kami sa gilid ng kalsada habang naghihintay ng aming sundo.

“Edi sa ibang lugar na lang pumunta.” sabi niya sabay ngiti.

“Sana kasama kita ulit doon.” bulong ko sa sarili ko. Tinitigan ko siya, parang kinakabisado ko ang bawat detaltye ng kanyang mukha. Hindi ko alam kung bakit. Parang may iba akong nararamdaman, ayoko mang isipin pero parang ito na ang huli naming pagkikita.

“Hi Babe.” sabi ng boses sa aming likuran. Lumingon ako, nakita ko ang isang magandang babae. She’s a friend of mine. Girlfriend din siya ng lalaking kasama ko ngayon.

Lumapit ang babae at hinalikan siya sa labi. Nakita ko ang pagbalot ng braso nito sa kanyang batok. Para akong nalusaw sa nakita ko. Parang gumuho ang buong NAIA 1 at binagsakan ako. Nanlambot ako. Hindi ko mawari kung gaano kasakit ang nararamdaman ko noon. Para akong pinatay. Ito siguro ang tinatawag na hampas ng realidad. Kasalanan ko eh, nagmahal ako sa isang lalaking hindi ako kayang mahalin. Nagmahal ako sa taong may mahal ng iba. Ang tanga ko, ang tanga-tanga ko.

“Una na kami bro.” Isang boses ang gumising sa akin. Tumango ako nang hindi lumilingon. Unti-unti kong naramdaman ang kanilang paglayo. Dahan-dahan akong lumingon, nakita kong nakaakbay ang babae sa kanyang bewang habang siya naman ay nakaakbay sa balikat nito.

Hindi ko na napigilang umiyak. Kinain ako ng sakit na nararamdaman ko. Nanlambot ang aking kalamnan. Napaluhod ako habang mahigpit na yakap-yakap ang aking maleta. Para akong nahulog sa kawalan. Para akong namatay. Bakit napaka-unfair ng mundong ito? Nagmahal lang naman ako ‘di ba? Wala namang masama doon, pero bakit ang sakit-sakit? Bakit ko dapat maranasan ito? Bakit sa siya pa? Ano bang nagawa kong masama para maramdaman ko ang ‘di makataong sakit na nararamdaman ko ngayon?

Mahina akong sumigaw. Para akong iniwan na basahan. Nakaramdam ako ng matinding awa sa sarili ko gawa ng katangahan ko. Binalot ako ng kadiliman hanggang sa kinain ako nito. Sa oras na iyon, namatay ang isang parte ng pagkatao ko.

***

“Saan na tayo?” tanong niyang nagbalik sa akin sa kasalukuyan. Naalimpungatan si loko.

“Taxi.” sabi ko sabay tingin sa bintana. Nakita kong mabilis naming linagpasan ang ilang mga gusali, puno, at sasakyan.

“Anong room number mo pala? Ihatid na kita doon agad. Pagkatapos ay babalik na ako sa kwarto ko. Inaantok na ako ‘di ko na kaya.”

Hindi siya sumagot.

“Hoy Rome! Sabi ko anong room number mo?” sabay pitik sa kanyang tenga. Ilang saglit pa’y narinig ko ang paghilik ni gago. Tangina tinulugan ako.

Naramdaman ko ang pagsakit ng aking ulo. Oh Lord, may Disneyland pa ako bukas! ‘Di pwedeng hindi ako magising! I can’t miss that! Hay naku.

Nasa ganoon akong pag-iisip nang maramdaman kong bumalot ang kanyang braso sa aking balikat. Tumingin ako sa kanya. Bigla kong naramdaman ang mainit niyang palad sa aking mukha. Parang kuryente itong humaplos sa aking balat. Ramdam ko pa rin ang hilo gawa ng alak. Huminga siya ng malalim. Naamoy ko ang hininga niyang amoy beer. Dinikit niya ang kanyang noo sa noo ko. Dahan-dahan kong naramdaman ang haplos ng kanyang hinalalaki sa aking labi. Tiningnan ko ang kanyang mga mata. Mapupungay ito. Pumikit siya. Napansin ko na lang na pumikit na rin ako. Ilang saglit pa’y naramdaman ng labi ko ang malambot niyang labi.

Parang sumabog ang utak ko sa nangyari. Kakaibang kuryente, kilig, at panginginig ang nararadaman ko ngayon. Para akong naging estatwa. Parang tumigil ang aking paghinga. Parang bumagal ang pagdaan ng oras. Parang may kung anong emosyon ang sumasabog sa aking puso. Para akong nagblackout na hindi ko maintindihan. Ilang segundo ang lumipas at naramdaman ko ang bigat ng kanyang ulo, bumagsak ito sa aking pisngi at leeg. Nakatulog na naman siya.

Dumilat ako. Parang naturete ang utak ko at may kung anong barena ang umeecho sa aking ulo. Hindi ko mapaliwanag ang nararamdaman ko. Hinawakan ko ang aking labi. Tiningnan ko siya. Inayos ko ang kanyang ulo, hinilig ko ito sa upuan. Tinitigan ko ang kanyang mukha. Napangiti ako sa ‘di malamang dahilan. Muli kong naalala ang nangyari kanina.

“Gising ba siya? Alam ba niya? No! Wala siyang alam. Lasing siya okay? It’s nothing Ray. It’s nothing...” bulong ko sa sarili ko na parang nababaliw. Hindi maalis sa isip ko ang nangyari.

Dahil maluwag ang kalsada ay mabilis naming narating ang Hotel. Nagbayad ako. Kinuha ko ang resibo ng taxi at sinuksok ito sa bulsa. Lumabas ako ng taxi habang akay-akay si Rome at bitbit ang aming mga bag.

Pagdating sa elevator ng hotel ay sinubukan ko siyang gisingin.

“Hoy Rome anong room number mo?”

“Room...” mahina niyang sabi.

“Ha? Ano ulit?”

Hindi na siya nagsalita.

“Tangina ako na nga nagbayad ng taxi natin, pinadala mo pa sa akin mga gamit mo, pati ikaw dinadala ko! Grabe pagpapahirap mo sa akin.” sambit kong parang sira ulo. Alam ko namang hindi niya ako naririnig dahil sabog na si loko at nasa dreamland na.

Dahil masakit na masakit na ang ulo ko’y dinala ko siya sa aking kwarto. Wala akong choice. Hindi naman pwedeng iwan ko siya kung saan lang ‘di ba?

Agad ko siyang tinulak sa kama. Pinatong ko ang aming gamit sa lamesa. Umupo ako sa gilid ng kama. Napakasakit na ng ulo ko. Dagdag pa ang sobrang antok na nararamdaman ko. Akmang tatayo ako upang magbihis ay isang kamay ang humatak sa akin. Napahiga ako. Kinulong niya ako sa kanyang bisig. Linapit niya ang kanyang mukha sa akin. Tiningnan ko siya. Nakapikit pa rin ito.

“’Wag mo akong iwan please.” bakas sa boses niya ang pagmamakaawa. Ang boses niya’y nagdulot ng kung anong kiliti sa aking katawan. Napakalambing nito. Napakamahinahon, pero lalaking-lalaki pa rin ang dating.

Kung tutuusin ay kayang-kaya kong alisin ang braso niya sa akin, ngunit hindi ko ginawa. Hinayaan ko kami sa posisyon na iyon. Tinitigan ko ang kanyang mukha. Ilang segundo ang lumipas ay napansin kong tinukod niya ang kanyang noo sa akin. Nanlaki ang mga mata ko. Alam ko na ang susunod na mangyayari.

Yumuko ako at sinubsob ang aking mukha sa kanyang leeg. Naramdaman ko ang kanyang labi sa aking ulo. Muli kong naramdaman ang kakaibang tibok ng aking puso. Napangiti ako.

Naisip ko, baka may habit siya na nanghahalik pag tulog. Ang swerte naman ng unan niya kung ganoon. Hehehe. Kidding aside, natanong ko na ito noong nasa River Cruise kami, pero itatanong ko ulit sa sarili ko.

“Is it possible to fall in love with a stranger? Posible bang mahalin mo ang isang taong hindi mo alam ang background? Ang personality? Kahit ang mga simpleng bagay sa kanya ay hindi ko alam, pero pwede nga bang mahalin ko ang taong ito? Ganoon ba kahiwaga ang pagmamahal? Paghanga lang ba ito? O umiibig na ako?”

Tumingin ako sa kanya. Pinagmasdan ko ang mahimbing niyang pagtulog. Lumapat ang aking tenga sa kanyang kanyang dibdib. Narinig ko ang tibok ng kayang puso. Kinilabutan ako. Narinig ko rin ang akin. Sa oras na ito’y parang nagsabay ang sagutan ng aming mga puso.

Nabalot ng luha ang aking mata. Marahang kiniskis ng aking pisngi ang kanyang leeg at panga habang ang mga mata ko’y nakatingin pa rin sa kanya. Tumulo ang aking luha.

“I think... I think I like you... No... I think I love you.” mahina kong bulong sa kanya. Nagbitiw ako ng isang ngiti.

Alam kong ilang sandali na lang ay matatapos na ang pangalawang araw ko rito sa Japan. Sa pagkakataong ito’y hinayaan kong kainin ako ng gusto ko, to look on his face before I sleep, at magpakatotoo sa nararamdaman ko.

Dahan-dahan kong pinikit ang aking mga mata, nakaukit sa aking utak ang kanyang imahe. Pinakiramdaman ko ang bawat pintig ng aming puso. Sobrang bilis, hindi ko mabilang. Ngumiti ako. Hinaplos ko ang kanyang braso. Iyon ang huli kong natandaan.

***

Isang tunog ang gumising sa akin. Alam kong alarm iyon ng aking cellphone. Dinilat ko ang aking mata. Wala akong Rome na nakita. Mag-isa akong nakahiga sa aking kama.

“Siguro ay bumalik na siya sa kwarto niya.”

Nag-inat ako. Kinuha ko ang aking cellphone. Nagulantang ako sa oras.

“Tangina! 45 minutes na lang aalis na ang van papuntang Disneyland ko!” sigaw ko.

Mabilis akong bumangon at naligo. Pagkaligo ay mabilis akong nagbihis at nagpunta sa cafeteria ng Hotel. Mabilis akong kumain ng breakfast.

Paglabas ng hotel ay nakita ko ang van na magdadala sa akin sa Disneyland. Nakangiti akong tumakbo papunta rito. Pagpasok ng Van ay narinig kong may isa pang hinihintay. Tumingin ako sa oras. Limang minuto na lang ay aalis na ang Van.

“Sino kaya ang mabagal na hinihintay namin? Disneyland iyon!” bulong ko sa sarili ko.

Muli kong naalala si Rome. Hindi ngapala siya sasama sa Disneyland dahil ayaw niya at bitter siya rito. Naalala ko ang kwento niya kagabi sa karaoke na nagpropose siya sa Ex-girlfriend niya sa Disneyland. Nagbitiw ako ng isang malalim na hinga. Naintindihan ko siya kung ayaw niyang sumama. Masakit nga naman iyon. Kahit ako’y ayaw balikan ang mapait kong nakaraan.

Pumikit ako. Narinig kong bumukas ang pinto ng Van. Naramdaman kong may umupo sa tabi ko.

“Hangover?” sabi ng pamilyar na boses.

Kilala ko ang boses na iyon! Dumilat ako. Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses. Nakita ko siya. Nakangiti.

“Oh, nandito ka? Akala ko ayaw mo magpuntang Disneyland?”

“Hmmm... Let’s say someone taught me to look on the positive side of things. Naisip ko na gusto kong palitan ng magaganda at bagong ala-ala ang lugar na iyon.” sabay ngiti.

Napangiti ako sa narinig ko.

“May dala akong mga snacks para hindi ka magutom.”

“Ako lang ba?”

“I can handle it.”

“Mapagkunwari.” sabi ko sabay pitik sa kanyang tenga. Tumawa lang siya.

Tiningnan niya ako. Tumingin din ako sa kanya. Ngumiti siya, ngumiti rin ako.

This is a new day na kasama ko siya. At masaya ako dahil kasama ko ulit ang taong mahal ko.

ITUTULOY

P.S. Nasa Wattpad po ang STORY na ito. Kung nagustuhan niyo po'y please vote (click the star) niyo po. JUST CLICK THIS TO DIRECT YOU TO THE PAGE. You can VOTE FOR EVERY CHAPTER, counted po ang bawat votes. Thanks! :-)