Love, Stranger (Chapter 10)

AUTHOR'S NOTE:

MAY MGA TYPO'S AND PROBABLY GRAMMAR ERROR ITO. 'DI KO PA NA-EEDIT DAHIL MEDYO BUSY PO AKO. SA BOOK VERSION (SOON IN BUQO), NANDOON PO ANG EDITED VERSION AND BETTER VERSION. (May mga bonus clip and scenes din po akong balak idagdag doon so kung gusto niyo pong mabasa, I suggest you get a copy po once na available na.)

Again. FRIDAY - SUNDAY po ako nag-uupdate ng story. Once or twice a week.

Batian portion. Next chapter na po. (namiss ko na ito! =D )

CHAPTER GUIDE:

CHAPTER 1
CHAPTER 2
CHAPTER 3
CHAPTER 4
CHAPTER 5
CHAPTER 6
CHAPTER 7
CHAPTER 8
CHAPTER 9

=====================================================

BY: White_Pal

FB: https://www.facebook.com/gabriel.montenegro.35

BLOG: gabbysreroute.wordpress.com

silent sanctuary sayo

I got this player from this site

CHAPTER TEN

Napako ang mata ko sa kanyang mga mata. Hindi ako makakilos, hindi ako makagalaw. Para akong hindi humihinga. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso. Nanginginig din ang aking kalamnan, hindi ito gawa ng basa kong damit, marahil ay gawa ito ng ‘di maipaliwanag na nararamdaman ko sa kanya.

Ilang saglit pa’y yumuko siya. Patuloy pa rin akong nakatitig sa maamo niyang mukha. Hindi ko alam kung gaano ako katagal sa posisyon na iyon, naramdaman ko na lang ang malakas niyang tinapik sa aking sapatos, senyales na tapos na niyang idikit ang nasirang swelas ito gamit ang glue.

“Ingat ah. Baka masira na naman ‘yan.” sabi niya sabay ngiti. Pasimple siyang tumingin sa akin. Umiwas ako ng tingin, naiilang ako na kinikilig.

“Hindi naman kasi masisira iyan kung hindi ka clumsy.” sabi ko sabay tingin sa kisame. Pasimple akong ngumiti.

“Sa susunod kasi ‘wag bumili ng pekeng sapatos.”

Tumingin ako sa kanya, nakita kong nakatingin siya habang nakangiti at labas ang dimples. Shit! Napansin ba niya ang smile ko kanina?

“Peke ka ‘dyan. Sipain kita eh gusto mo?” sabi ko sabay bahagyang usod ng paa ko na nakaharap sa kanyang mukha.

Tinukod niya ang dalawang kamay niya sa puting dingding sa pagitan ng balikat ko. Dahan-dahan niyang linapit ang mukha niya sa akin. Nanlaki ang aking mga mata. Tatlo o dalawang pulgada na lang ata ang layo ng kanyang mukha sa akin. Para akong natameme, hindi ako makagalaw, hindi ako makaimik. According to my standard, hindi naman kasi talaga siya gwapo pero ang lakas ng dating niya sa akin.

“Gawin mo, kung kaya mo.” mahina at malambing niyang sabi sabay kindat at smile. Naramdaman ng mukha ko ang mainit niyang hinga.

Napalunok ako. Bahagya kong tinaas ang aking ulo as a sign of confidence. Ngumisi ako.

“Don’t challenge me Rome. Hindi mo alam ang kaya kong gawin. ‘Wag mo akong sagarin.”

“Talaga? Halikan mo nga ako!” matigas niyang sabi.

Kinikilig man sa narinig ay sinubukan kong ‘wag ipahalata ang nararamdaman ko sa kanya. Dahan-dahan kong linapit ang mukha ko sa kanya, isang pulgada na lang ang layo ng aming mukha. Inangat ko ang kamay ko at hinaplos ng aking palad ang kanyang mukha pababa sa kanyang leeg. Napansin ko ang pagbabago sa kanyang mga mata, mapupungay na ito ngayon at may kung anong emosyon ang hindi ko mabasa. Tinukod ko ang noo ko sa kanyang noo. Muling naramdaman ng mukha ko ang malalim at mainit niyang hinga.

Ilang saglit pa’y pinitik ng isa kong kamay ang kanyang tenga sabay takbo.

“I got you there! Akala mo ha.” sabi ko sabay halakhak.

“Ulul. Sinakyan lang kita. Duwag ka pala eh, hindi mo kaya.”

“Ano? Gusto mo totohanin ko?”

“’Wag na, baka mainlove ka pa sa akin.”

“Ulul. Baka ikaw.”

Tawanan.

***

“Ay thank you Lord! Ang sarap kumain!” masaya kong sabi sabay subo ng huling tempura mula sa aking plato.

“Parang mas na-enjoy mo pa ang kumain kaysa sa mga rides ah. Tingnan mo oh, dami mong inorder na ulam tapos ubos lahat.” natatawa niyang sabi sabay kamot ng ulo.

“Same lang. Masarap kasi talagang kumain.” sabay lagok ng tubig.

Tumingin ako sa kanya, napansin kong inalis niya ang tingin niya sa akin. Inikot ko ang mga mata ko sa loob ng restaurant. Parang isang Japanese house ang restaurant na ito, may mga bintana itong puti na hugis square. May mga artworks o drawings din na nakadikit sa dingding. Ang ceiling ay gawa rin sa kahoy.

Binalik ko ang tingin sa kanya. Nahuli kong nakatingin siya sa akin. Kanina pa siya ah, ano kayang problema nito?

“Topak ka?”

“Ha?” gulat niyang sabi.

“Wala, sabi ko tara na.”

Tumayo kami. Kinuha at sinuot ko ang leather crossbody bag ko. Napansin kong nakabukas pala ang aking bag at nahulog ang isang black sachet mula rito. Nakita kong pinulot ito ni Rome at inabot sa akin.

“Bracelet laman niyan ano?” tanong niya. Nakapa niya siguro. Ito yung emerald bracelet na binili ko sa Asakusa Market, may naka-ukit ditong 永 o ei na ang ibig sabihin ay eternity.

Tumango ako. Nag-umpisa akong maglakad.

“Patingin nga.” sabi niya sabay smile.

“’Wag na.”

“Bakit ayaw mo?”

“I’m giving this to someone special.”

“Ah... Kanino naman?” pansin kong nawala ang ngiti sa kanyang mukha.

“Hindi ko pa alam eh.”

Tumango siya. Nabalot kami ng katahimikan.

“Oo mahal na kita, at gusto kong ibigay ito sa iyo. Pero hindi pa ako sigurado kung kaya ko na ulit. Hindi ko rin sigurado kung matatanggap mo ba ang pagmamahal ng isang kagaya ko.”

Pasimple akong tumingin sa kanya. Nagbitiw ako ng isang buntong hininga.

Tinulak ko ang pinto palabas ng restaurant. Sinalubong kami ng madilim na kapaligiran, tanging ilaw mula sa mga bazaar shops lang ang liwanag sa lugar. Nakita ko sa malayo ang castle, may kapiranggot na ilaw ito.

“What’s happening?”

“Mag-uumpisa na ata ang fireworks... Tara.” sabi niya sabay ngiti. Tinulak niya ako papunta sa kadiliman habang nakahawak ang dalawa niyang kamay sa balikat ko.

Tumigil kami at tumayo sa isang lugar. Wala ako halos makita, tanging nakikita ko lang ay ang castle at mga nagninigning na ilaw na kumikutitap sa paligid ng palasyo. Heto ang pinakahihintay o major attraction ng disneyland. Malamig ang ihip ng hangin na humahaplos sa aking mukha. Napatingin ako kay rome, madilim man ay naaninag kong iba ang pinta ng kanyang mukha na parang may bumabagabag sa kanya.

Hinawakan ko ang kanyang braso. Linapit ko ang aking bibig sa kanyang tenga.

“Alam kong may bumabagabag ngayon sa iyo, pero huwag kang mag-alala. Kasama mo ako. Pangako, hinding-hindi kita iiwan.” Malambing kong bulong sa kanya.

Biglang malakas na tunog galing sa palasyo ang pumalibot sa amin. Nagumpisa na at heto, napakaganda, dati sa youtube ko lang ito napapanuod. Pero mas maganda pala kung actual mo itong nakikita. Lumipad ang mga bituin, sumabog ito sa langit, nagdulot ito ng liwanag sa kalangitan. Nakita ko ang nang maliwanag ang kanyang mukha. Bakas ang saya sa kanyang mga mata habang nakatingin sa maliwanag at masiglang langit.

Tumingala ako. Napakasarap ng pakiramdam ko. Hindi ko maipaliwanag.

“Hay... Sana nakikita to ng kapatid ko. Napakaganda.” Sambit ko.

Naramdaman ko ang dahan-dahang pagtingin niya sa akin. Para akong natutunaw sa kanyang mga titig. Naging irregular ang aking paghinga.

“Ray...” May lambing sa kanyang boses.

“Hmmm?”

“Alam kong masyadong maaga para sabihin ko ito, pero ang totoo’y hindi ko alam kung bakit napakagaan ng loob ko sa iyo... Ray, salamat dahil nandyan ka, nawala ang lahat ng takot at pangamba ko. Salamat dahil pinalitan mo ng magagandang ala-ala ang Disneyland sa akin. Salamat.” napansin kong nabalot ng luha ang kanyang mga mata, dahil dito’y nagulat ako.

‘Di ko napigilang ngumiti. Dahan-dahang umangat ang kanyang braso, naramdaman na lang ng palad ko ang mainit niyang palad. Tiniklop niya ang kanyang daliri.

“Walang anuman.” tugon ko.

Naisip ko, siguro ay ito na ang tamang panahon para magmahal ako ulit ng totoo, at dahil totoo itong pagmamahal ko sa kanya, dapat ay walang takot akong tumalon at sumugal. Dapat ay alisin ko ang lahat ng sakit, takot, at pangamba dito sa aking puso. Dapat ay kalimutan ko na ang aking nakaraan, para makausad na ako sa kasalukuyan at magmahal ng panibagong tao.

Pumikit ako at bumulong sa aking sarili.

“I love you Rome. Hindi ko alam kung ang salitang ito ang muling papatay sa akin, pero handa akong sumugal, handa akong buksan ang aking puso, handa akong mahalin ka ng walang hinihinging kapalit. Hindi na ako dapat matakot, dahil sapat na ang mahal kita para ilaban ko ang pagmamahal na nararamdaman ko sa iyo.”

Unti-unti ay naramdaman ko ang paglambot ng matigas at nakabuka kong kamay. Unti-unti itong tumiklop at buong pusong tinanggap ang kamay na nakaakap sa akin. Naging isa ang aming kamay.

***

RAY:

“Ang lamig grabe” sambit ko sabay cross-arm. Nandito kami ngayon sa labas ng Disneyland, hinihintay ang van na naghatid sa amin papunta rito. Malapit sa dagat ang location ng Disneyland kaya doble ang lamig dito.

Kinuskos ko ang aking kamay, pinainit ko ito at pagkatapos ay dinikit ito sa aking tenga at mukha. Hindi kaya ng jacket na suot ko ang lamig dito.

Ilang segundo ang lumipas ay naramdaman ko ang isang makapal na jacket na bumalot sa aking katawan. Napatingin ako sa taong nagbigay nito sa akin. Natulala ako. ‘Di ako makakilos.

“Salamat.”

“Nanginginig ka na ‘dyan. Para kang naiihi.” Sabi niya sabay cross-arm. Jacket niya pala ang binalot sa akin, inalis niya ito sa kanyang katawan. Napansin kong huminga siya ng malalim, may usok na lumabas sa kanyang bibig.

“Sobra lamig kasi talaga dude.” Sambit ko. “Teka nga, bakit mo binigay sa akin ito? Ang lamig-lamig ah.”

“Kaya ko. Ikaw hindi mo kaya.” sabi niya sabay tingin sa malayo.

“Aba! Tingnan mo nga, wala kang ka-fats-fats sa katawan, baka magyelo ka na sa lamig ‘dyan, sagutin pa kita.”

“Okay lang ako.”

Nasa ganoon kaming pagtatalo nang dumating ang van na hinihintay namin. Binuksan niya ito at pinauna akong pumasok, sumunod siya. Binati kami ng driver, sumagot ako. Nag-umpisa ng umandar ang aming sasakyan.

Tahimik.

Tinted ang van kaya sobrang dilim sa loob. Napahikab ako. Nakakaantok ang atmosphere ng van, dagdag pa na malayo ang byahe pabalik ng hotel. Pasimple akong tumingin sa kanya. Napansin kong nakapikit siya, tulog na siguro dahil sa pagod. Bahagya kong inunat ang jacket na binalot niya sa akin, binahagi ko ang ilang parte ng jacket sa kanyang katawan. Kung linalamig ako ay lalo na siya, sigurado iyon.

Muli ko siyang tinitigan. Dahil sa antok ay ‘di ko napigilang ihilig ang ulo ko sa upuan, dahan-dahan itong bumagsak sa kanyang balikat. Pumikit ako, pinakiramdaman ko siya.

“Ano kayang nasa isip niya kanina habang magkahawak ang aming mga kamay kanina? Ay ewan ko. Basta ang alam ko lang ay kinikilig ako. Hihihi.”

Nasa ganoon akong pag-iisip nang maramdaman kong hinawakan ng kanyang kamay ang aking kamay sa ilalim ng jacket. Ni-lock niya ito. Naramdaman ko rin ang paghilig ng kanyang ulo sa aking ulo. Napangiti ako. Tangina kinikilig ako!

ROME:

“Ano kaya tumatakbo sa utak niyang maligalig habang magkahawak kami ng kamay kanina? Tangina, ano ito!? Kinikilig ba ako sa isang lalaki? Tangina hindi ako bakla pero ibang klase itong si Ray, ibang klase ang dating niya sa akin. Dinaig niya ang mga ex ko, iba siya sa lahat. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko.”

Nakapikit ako, pinapakiramdaman ko siya. Nakahilig ang kanyang ulo sa aking balikat habang ang ulo ko ay nakahilig sa kanyang ulo. Marahan kong hinahaplos ang kanyang kamay. Ewan ko ba pero ang sarap sa pakiramdam na ganito ang ayos naming dalawa. Ang bilis ng tibok ng puso ko, parang sasabog na hindi ko maintindihan.

RAY:

Naramdaman ko ang mainit niyang hinga. Nagdulot ito ng kiliti sa akin. Naramdaman ko rin na marahang hinahaplos ng kanyang kamay ang aking kamay. Tulog na siguro si gago at nasa dreamland na. Muli kong naalala ang nangyari kagabi, ang labi niya sa labi ko. Shit!

ROME:

Pumasok ang isang eksena sa aking utak. Sa panaginip ko kagabi ay hinalikan ko ang isang lalaki sa loob ng isang taxi.

“Tangina! Pamilyar ito ah. Parang ganito ang napanaginipan ko kagabi.”

Unti-unting naging malinaw ang imahe ng lalaking ito sa aking isip. Para akong tinamaan ng kidlat.

“Tangina sabi na eh... I kissed him... Pero tangina bakit nagustuhan ko? Tangina Ray nababaliw na ako sa kaiisip sa iyooooo.”

Sa ‘di malamang dahilan ay inakbayan ko siya, parang may kung anong nilalang ang kumontrol sa aking gawin ko iyon. Walang pagtutol sa aking isip. Gusto ko itong gawin. Gustong-gusto. Shit.

RAY:

“Ayokong matapos ito.”

ROME:

“Sana hindi na matapos ito.”

***

Tumunog ang elevator. Bumukas ito. Sabay kaming pumasok. Sumarado ang elevator.

Tahimik. Kanina pa kami nababalot ng katahimikan. Tanging tunog ng elevator belt lang ang aming naririnig.

Pasimple akong tumingin sa kanya. Napansin kong nakatingin siya ngunit inalis niya ito. Hala! Anong nangyayari? Anong mayroon?

Dahan-dahan siyang tumingin, inalis ko ang tingin ko sa kanya. Ano ba ito para kaming tanga.

“Bukas sa Hakone, agahan mo ah. Tsaka sabay tayong magbreakfast.” Pautal-utal na sabi ni Rome. Nakakapanibago, hindi siya ganito.

“Sure. Mag-alarm ako ng 6am. Kita tayo sa baba.” Nahihiya kong sabi. Hindi ko maintindihan bakit ako naiilang sa kanya.

Tumingin ako sa kanya. Nagtama ang aming mga mata, kanina pa pala siya nakatingin sa akin. Namalayan ko na lang na unti-unti kaming lumapit sa isa’t-isa. Napahawak ako sa kanyang braso. Hinawakan niya ako sa aking likuran. Mapungay ang kanyang tingin. Puno ng emosyong hindi ko mabasa. Para akong nalulusaw. Para akong na-hypnotize. Ramdam ko ang napakabilis na tibok ng puso ko. Hindi ako makahinga.

Naramdaman ko ang mainit niyang hininga. Unti-unti siyang pumikit. Pumikit din ako.

ITUTULOY

SPECIAL NOTE: NEXT CHAPTER NA LANG PO YUNG ISANG SCENE NA SINABI KO SA TEASER SA WALL KO. I THINK MAS OKAY NA TAPUSIN ANG CHAPTER NA ITO DITO. :-)

P.S. Nasa Wattpad po ang STORY na ito. Kung nagustuhan niyo po'y please vote (click the star) niyo po. JUST CLICK THIS TO DIRECT YOU TO THE PAGE. You can VOTE FOR EVERY CHAPTER, counted po ang bawat votes. Thanks! :-)