Followers

Thursday, July 19, 2012

Sana Tinanong Mo Noon Pa...


By: Mikejuha

Author's Note:

Mukhang wala pa rito itong short sotry kong isa sa pianakaluma kong gawa. So ipost ko na rin dito. 

Happy reading!

Mikejuha

------------------------------------------------------

Tawagin nyo lang ako sa pangalang Cris. Nasa third year high school na ako nung ma-realize na merong kakaiba sa pagkatao ko. Yun bang kakaibang attraction sa kapwa lalaki. Nung bata pa kasi ako, wala naman akong nakitang kaibahan. Palakaibigan, mahilig sa pakikipaglaro, masayahin. Sa totoo nga, inaakala kong straight ako dahil nagkaroon din ako ng attraction sa isang babaeng classmate nung nasa grade 6 palang at nung mag first year high school na. Ngunit nung nasa third year high na ako, hindi ko na maintindihan ang nararamdaman sa isang kaibigang lalaki, si Troy.

Best friend ko si Troy, ka-klase, at kahit sa pag-aayos ng buhok, pananamit, halos pareho kami ng style. Akala nga nung ibang hindi pa kami masyadong kilala, magkapatid kami dahil halos hugis ng mukha ay magkapareho. Mas matanda nga lang sya sa akin ng isang taon, mas matangkad at di hamak na malaki ang katawan. Mejo may kahirapan kasi sila sa buhay kaya na-huli ang pag-aaral nya. At simula pa lang nung bata pa sabak na sa mabibigat na trabaho sa lupa. Kaya kahit sa edad nyang 16, pormang porma na ang katawan na animoy naggi-gym.

Kagaya ng ibang mag-best friends, palagi kaming nagsasama, gumigimik, naglalaro, naghaharutan, nagbibiruan. Kadalasan, ang paborito naming ginagawa kapag trip lang ay ang magre-wrestling. At palagi, talo ako, dadaganan ako nyan, i-pin down ang katawan sa sahig hanggang sa hindi na ako makakakilos at sisigaw na lang ng, Ok, ok... Give up na ako! Give up na ako!

Yan palagi ang panakot nya sa akin kapag minsang nag-aargumento kami at gusto nyang hihinto na ako sa pagsasalita. O ano, gusto mo, i-wrestling kita?

Close sya sa pamilya ko, at ako rin sa kanya. Minsan, doon sya natutulog sa bahay namin at minsan naman, ako sa kanila, at natutulog kami sa iisang kama. Halos lahat ng bagay tungkol sa isa’t-isa, alam namin, syempre, maliban sa kakaibang nararamdaman ko para sa kanya. Kapag nagtatabi kami sa pagtulog nyan, nagyayakapan kami. Sa kanya walang malisya kahit na minsan dama ko ang tumitigas nyang ari na nadadampi sa katawan ko.  Ngunit ang di nya alam, napakatindi ng malisyang dulot nun sa utak ko. Kapag napagmasdan ko syang ganyang himbing na himbing ang tulog at nakayakap sa akin, halos sisiilin ko na ng halik ang mga labi nya at dakmain ang ari.

Ngunit tiniis ko lahat. Ito’y dahil babae ang trip ni Troy. Alam ko yan dahil sa kapag nagsasama kaming namamasyal, halos tutulo na ang laway niyan kapag nakakakita ng magandang babae, lalo na kapag sexy. Tawag ko nga sa kanya, “manyakis”. At may pa-code code pa kami kunyari kapag nag-uusap at nanjan lang sa malapit ang babaeng pinag-uusapan, “Tol, 12 oclock, ahhhh, grabe! tukoy nya sa babaeng nasa harap lang upang hindi mahalata kung marinig man. Minsan din, palihim nyang hiramin ang cell phone ko at sikretong kukunan ng picture ang babaeng nagustuhan at pag kami na lang dalawa ay iinggitin na ako sa nanakaw nyang shot. Pag ganun, ngingiti-ngiti nalang ako at tatango-tango, kunyari natatypan ko rin yung babae. Ang hindi ko naman lubusang maintindihan ay ang kung anong sakit na sundot nun sa kalooban ko.

Minsan din nagku-kwentuhan kami tungkol sa experience sa sex at sa paghalik sa babae at kung naranasan nya na ba.

“Sex? Oo, ngunit sa halik, hindi pa. Maselan ako sa pakikipaghalikan e. Para sa akin, makikipaghalikan lang ako kapag mahal ko yung katalik ko. At promise ko sa iyo, na kapag nangyari ang unang halik ko, iyon ay sa isang taong sya kong unang mamahalin!”

Doon ko napagtanto, babae talaga ang gusto nya. At yun din ang nakaukit sa isip ko, na babae ang una nyang hahalikan.

Kaya’t sa edad kong iyon, sobrang confused ako. Di ko malaman kung sasabihin ko ba sa kanya ang tungkol sa akin o bibiglain ko nalang sya isang araw, halikan habang natutulog, o kaya’y dakmain at lalaruin ang ari nya. Kaso, nanaig pa rin sa akin ang takot na baka magalit sya at magbago ang lahat ng magandang pakikitungo nya sa akin at ang pagkakaibigan namin. Higit sa lahat, natatakot akong malaman ng ibang tao at itatakwil nila ako at pagtawanan.

Sobrang sakit, grabe. Nagmahal ako ng patago, nalilito kung bakit sa kapwa lalaki pa, at kung bakit ko naramdaman ang ganung klaseng pagmamahal. Ang masaklap, hindi ko masabi-sabi iyon kahit kanino, kahit sa mismong best friend ko. Kaya feeling ko sasabog na ang utak ko sa sobrang tindi ng naranasan at pagkalito. Parang napakahirap tanggapin.

Isang araw ng summer vacation, bigla nalang sinabi sa akin ni Troy na hindi na raw sya makapag-aral pa sa sunod na pasukan dahil sa wala ng pantustos ang mga magulang nya. Kaya pupunta na lang sya ng Maynila, sa Tita nya, upang doon magtrabaho bilang houseboy, at doon na rin mag-aral kung sakaling papag-aralin sa susunod na pasukan.

Sobra akong nasaktan. Nag-iiyak akong mag-isa, tuliro ang isip, at nagmumukmok ng kwarto. Kaya isang gabi bago ang takdang pag-alis ni Troy, naisipan kong pumunta sa kanila at sabihin na lang sa kanya ang nararamdaman. “Tutal, magkalayo na kami at kung magagalit man sya sa akin dahil sa malalaman nya at hindi nya ako matanggap, at least, nag try ako at nagpakatotoo sa kanya.” bulong ng utak ko.

Nung makarating na ako ng bahay nina Troy, pinapasok kaagad nya ako sa kawarto nya. Naka-impake na lahat ng mga gamit. Habang naupo ako sa gilid ng kama at sya naman ay nakaupo sa malaking bagahe ng mga gamit paharap sa akin, napansin kaagad nya ang lungkot sa mukha ko.

“Tol, wag ka ng malungkot. Pag nasa Manila na ako, promise, palagi akong tatawag sa iyo, magtitext, at magcha-chat sa internet. Ayaw mo nyan, isang araw, pupunta ka ng Maynila, may kaibigan kang mapupuntahan at matutuluyan dun? At pinahid ng palad nya ang luhang dumadaloy sa pisngi ko.

Tumango lang ako, nag-iisip kung paano isisingit ang paglahad sa totoong nararamdaman ko sa kanya.

Tumabi sya sa inuupuan ko, inakbayan ako. “Tol, smile ka naman jan please...

Hindi pa rin ako umimik.

“OK... kung ayaw mo pa ring huminto sa drama mo, sige ka, ire-wrestling kita pagbibiro nya sabay tayo at kabig nya sa akin sa kama, nakatihaya ako at sya naman ay nakadagan sa akin. Nagsalubong ang mga mata namin.

Mahal kita, tol! ang bigla kong nasambit.

Pansin ko ang biglang pagbago ng reaction ng mukha nya, hindi makapaniwala sa narinig. Tinitigan nya ako ng matulis. Nagbibiro ka, di ba, tol?” tanong nya habang nakadagan pa rin sa akin.

Hindi” Ang seryoso kong sagot.

Bigla syang tumayo, bumalik sa una nyang inuupuang bagahe, halatang hindi pa rin makapaniwala sa sinasabi ko. Nag-iisip ng malalim. Maya-maya, Tinitigan nya uli ako. Seryoso ka ba talaga jan, tol?

Mukha ba akong nagbibiro? Sinasabi ko lang naman ito para kahit papano, bago tayo magkalayo, nagpakatotoo ako sa iyo, diba? Masakit sa akin ang sabihin ito at aminin sa iyo. Naguguluhan ako, nahihiya... ngunit wala akong magagawa dahil ito ang nararamdaman ko eh, at kaibigan kita. Ngayon, kung ayaw mo na akong maging kaibigan dahil sa sinabi ko, maintindihan ko...

Tahimik.

Dahil sa hindi nya pag-imik, nabuo sa isip ko na hindi nya nga ako matanggap. Umaagos na ang luha ko nung tumayo at tinumbok ang pintuan upang lumisan. Nilingon ko sya. Salamat sa friendship mo. Mami-miss kita, tol. Hindi na siguro ako makakahanap pa ng isang kaibigang kagaya mo. Good luck nalang sa iyo sa Maynila. Magpakabait ka dun, at ingat palagi. Sana makahanap ka ng kaibigang kaya mong tanggapin; hindi kagaya ng isang tulad ko.

Akmang bubuksan ko na sana ang pintuan nung hinawakan ni Troy ang kamay ko, Sandali!

Napahinto ako at tiningnan sya. Bakit?

Anong bakit? Basta na lang bang ganyan? Aalis ang best friend mo at ganyan na lang ba basta? Anong klaseng best friend ka? sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

Parang bigla akong nabuhayan ng loob. Ang ibig mong sabihin... hindi ka nagagalit? Tanggap mo ako?

Bakit ako magagalit? Di ba sabi mo, nagpakatotoo ka lang naman? Atsaka, wala ka namang ginawa sa aking masama, diba? At bumalik na sya ng kama at umupo sa gilid nun.

Tumango lang ako, nanatiling nakatayo sa harap ng pintuan at tila tulala pa rin sa narinig.

Halika, upo ka dito sa tabi ko. Magusap pa tayo. Last na nga nating pagsasama ito, diba? Kaya dapat lubos-lubosin na natin.

Lumapit ako, umupo sa tabi nya, hindi ako umimik.

Inakbayan niya ako. Tinitigan. Ok lang sa akin kung gawin mo ang gusto mo sa akin para liligaya ka...

Tiningnan ko sya. Hindi ko lubos maintindihan ang nararamdan sa narinig. Ano ang ibig mong sabihin?

Sex. Para di mo ako malilimutan at ako din, di kita malilimutan.

Pakiwari koy biglang nagdilim ang paningin ko at di malaman kung mag-walkout o batukan sya sa sobrang pagka-insulto. Ganyan ba ang tingin mo sa akin ngayon, Troy? Oo, ganito ako, ngunit hindi ko sinasabi sa iyo ang pagkatao ko dahil lang sa gusto kong makipag-sex sa iyo. Kaibigan kita, at naisip ko na sa panahon ng kalituhan ko, sa panahon ng paghihirap ng kalooban ko, nanjan ka, nakikinig at nagbibigay suporta sa akin. Ngunit kung ganyan pala kababaw ang pagtingin mo sa akin, kalimutan mo na lang na magkaibigan tayo. At least, nalaman kong hindi ka pala tunay na kaibigan. Sa inis, tumayo ako at dali-daling tinungo ang pintuan.

Ngunit humarang sya, bigla akong kinabig. Nagpangbuno kami hanggang sa matumba ako sa kama at dinaganan nya. Kagaya ng palagi nyang ginagawa sa biru-biruang wrestling, ini-lock nya ang katawan ko at hindi ako makakilos. Nagsalubong ang mga tingin namin. Bakat sa mukha at mata ko ang galit. Hindi na ako pumiglas o nagsalita at tiniis ang buong bigat ng katawan nyang nakadagan sa akin. Ramdam ko ang mabilis na kabog ng aming mga dibdib, ang habol na hininga. Sa tagal ng pagtitigan namin, pakiwari koy unti-unti akong nanlupaypay. Kitang-kita ko ang paggapang ng mga titig nya sa kabuuan ng muka ko na para bang inuukit sa utak ang bawat detalye sa mga mata, sa kilay, ilong, pisngi, bibig... Hanggang sa napansin ko na lang ang tila nagmamakaawang titig nya. Unti-unting inilapit nya ang mukha nya sa mukha ko habang marahang hinahaplos ng kamay ang pisngi ko.

Ngunit sumiksik bigla sa isipan ko ang unang sinabi nya na nakakainsulto sa akin. Kumalas ako at umupo sa kama. Uuwi na ako, Troy! Good luck na lang uli sa iyo.

Ramdam ko ang pagkainis at pagkalito nya. Tangna. Ano bang problema mo? sigaw nya.

Hindi mo ba naintindihan? Hindi ako naglalandi sa iyo! Hindi dahil gusto kitang matikman kaya ko sinasabi sa iyo ang nararamdaman ko. Kung gawin ko man ang ganun, iyan ay dahil mahal ko ang tao at mahal din nya ako, naintindihan mo ba? Ang gusto ko ay tanggapin mo ako; hindi insultuhin o babuyin! Kaya wag mo na akong harangin, paalisin mo na ako, ok?

Ok, fine... kung yan ang gusto mo. Ngunit tandaan mo, kung aalis ka na ngayon, hanggang dito na lang ang pagkakaibigan natin at wala na tayong pakialaman pa sa isa-t-isa! Napahinto sya ng sandali at tinitigan ako. Bago ka umalis... tinanong mo na ba kung may nararamdaman ako para sa iyo?

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Napayuko at atubiling nagsalita, Bakit... meron ba?

Paano kung meron? sagot nya.

Panu mo i-prove?

Hindi na sumagot si Troy. Dahan-dahan, tinanggal nya ang lahat ng saplot sa kanyang katawan. Nilapitan ako; niyakap, at siniil ng halik ang mga labi. Yun ang unang halik nya. Matagal. Mapusok. Nag-aalab...

Hindi na sumagot si Troy. Dahan-dahan, tinanggal nya ang lahat ng saplot sa kanyang katawan. Nilapitan ako; niyakap, at siniil ng halik ang mga labi. Yun ang unang halik nya. Matagal. Mapusok. Nag-aalab...

Napakasaya ko sa gabing iyon. Tila panaginip lang ang lahat ng nangyari. Sa tagal ng paglilihim ko sa tunay na naramdaman para sa best friend ko, nasabi ko rin sa kanya iyon. At sa unang pagkakataon, naranasan kong malasap ang sarap ng pakikipagtalik, at sa taong minahal pa man din.

“Paano ba yan, aalis ka na bukas, ni hindi man lang natin maranasan ang magsama bilang... a, e... yung...” ang sabi kong hindi maipagpatuloy ang sunod na sasabihin.

“Yung ano?”

“Yung tayong ano... alam mo iyon, yung ganito na tayo.”

“Anong ganito na tayo?”

“Di ba may nangyari na sa atin?” ang sabi ko pahiwatig sa bagong namamagitan sa amin.

“Bakit, ano na ba tayo? Wala namang nagbago, diba? Ganun pa rin.” ang sagot nyang parang wala lang nangyari.

Tila may sibat na tumusok sa puso ko. Dahil sa hindi pagsasabi nya na mahal nya ako, pumasok ulit sa isipan ang pangambang wala talaga syang naramdaman para sa akin; na ang puso nya ay para lang sa isang babae at ang nangyari sa amin ay bunga lang ng pagbigay-respeto bilang best friend nya at sa paglahad ko sa pinakatagu-tagong naramdaman. Tumagilid ako, marahang binatak ang sarili mula sa pagkakayapos nya at hinayaang tahimik na umagos ang mga luha.

Nakatihaya lang sya, tila hindi alintan ang paghihirap ng aking damdamin. Nakatutok ang mga mata sa bubungan, nakadantay ang isang braso sa noo, at malalim ang iniisip.

“Ang tagal na nating mag-bestfriend, ang buong akala ko iyon lang ang turing mo sa akin...” ang sabi nyang may kahalong buntong-hiniga.

“Bakit, masama ba? Bawal ba?”

Hindi nya sinagot ang tanong ko. Bagkus, “Mahal mo ba talaga ako?”

Sa tanong nyang iyon sumiksik na naman sa utak ko ang pagkadismaya. At sa inis ko, “Kalimutan mo na nga lang na nasabi ko iyon. Hindi totoo yun, gawa-gawa ko lang.”

Biglang tumaas ang boses nya. “Tangina! Sabi ko na nga ba eh! Naglolokohan lang tayo e!”

“E, ano naman ang epekto sa iyo noon? Mahal o hindi; di ba ganun pa rin naman, walang pagbabago?” sagot kong pasigaw din ang boses.

“Tarantado ka pala eh, hindi mo ako naintindihan e!” sabay balikwas nya mula sa pagkahiga, pinakawalan ang titig na tila nanggagalaiti.

“Mas tarantado ka, ako itong kaibigan mo, inahas mo!” sagot ko naman sabay tayo.

At parang kidlat na bigla na lang dumagok sa pisngi ko ang isang napakalakas na suntok. Pakiwari ko ay mawalan na ako ng ulirat nung bigla nyang hinila ang isa kong kamay at pinilipit iyon sa likuran ko habang ang isang kamay ay ini-lock nya sa leeg ko. Hindi na ako nakapalag. “Inahas pala ha, kailan ako nang-ahas sa iyo! Ha? Sumagot ka!”

Ang mga ganung pagsambuno ay natural na sa amin, at dahil sa mas malakas, mas malaki ang katawan at maliksi, palagi akong nako-korner. Ngunit iba sa pagkakataong iyon. Ramdam ko ang galit at ang ibayong lupit na noon ko lang nakita sa kanya. “Bitiwan mo ako, Troy! Nasasakal ako...!”

“Sagutin mo ako! Kailan kita inahas!”

“Yung nangyari sa atin kanina, sex...!” ang sambit kong nag-aatubili ang utak kung idagdag pa ang katagang “sa kabila ng wala ka naman palang nararamdaman para sa akin!” Ngunit hindi ko na rin itinuloy pa iyon.

“Gago ka pala e. Di ba yan ang gusto mo?”

“Hindi!”

“Hindi?! Ngunit pumayag ka? Bakit ni-rape ba kita? Ha?!” At lalo nyang hinigpitan ang pag-ipit sa leeg ko. “Ngayon, sabihin mo nga kung mahal mo ako o hindi. Sabihin mo ang totoo! Mahal mo ba ako?!!”

“Arkkk! Nasasakal ako, Troy. Bitiwan mo ako!”

“Sagutin mo muna ang tanong ko!! Totoo ba yung sinabi mo na mahal mo ako?!”

Wala akong nagawa sa pag-corner nya sa akin. “Oo. Oo!” ang nasambit ko na lang. Bigla rin nya akong binitawan. Umupo ako sa isang sulok ng kwarto, hindi umiimik, pilit na tinimpi ang galit at hinanakit.

Animoy bigla namang naglaho ang galit sa mukha ni Troy. Lumapit sa akin na parang tupang nang-aamo, pinahid ang dugong tumagos sa labi ko dulot ng malakas nyang suntok. “Sorry tol. Kaw kasi... Hindi ko intensyon na sakatan ka, sorry na please...”

“Bakit kailangan mo akong pagbuhatan ng kamay?”

“Hindi ko sinadya. Akala ko niloloko mo lang ako. Sorry na tol. Please?” sabay yakap nya sa akin at tapik sa likod ko.

Tila gustong sumigaw ng isipan at itanong sa kanya kung mahal nya rin ba ako. Ngunit takot pa rin ang nag-udyok na baka sa isasagot nya ay masaktan lang akong lalo. Kaya hindi ko na itinuloy pa. Hindi na ako kumibo. Hinila nya ako papuntang kama at humiga ulit kaming magkatabi, naglalaro sa isipan ang pag-alis nya kinabukasan, ang pag-amin kong mahal ko sya, ang nagnyari sa amin, at ang dulot na sakit sa hindi pag-aming mahal din nya ako.

Ilang minuto din kaming walang imikan. Parehong nakatihaya, tila tulalang nakatingin sa kawalan, halos igigiit na ang kapwa katawan sa kanya-kanyang gilid ng kama upang hindi magdaiti ang aming mga balat. Pakiwari koy batong-bato ako sa namuong katahimikan.

Madaling araw na nung dala na rin siguro ng hindi na natiis ang sarili, tumagilid sya paharap sa akin, idinantay ang kaliwang paa sa mga binti ko at ang isang braso sa dibdib. “Cris, aalis na ako mamaya-maya lang...”

Pinakawalan ko ang napakalalim na buntong-hininga. “Wala namang pagbabago diba? Mag-best friend pa rin tayo...”

“Oo, promise. Ikaw, mai-promise mo rin ba?”

Sa narining na iyon sa kanya, tila gumuho ang pag-asang sabihin nyang mahal nya ako. “Oo promise din”

“Promise na ako lang talaga ang nag-iisang best friend sa puso mo?”

“Promise yan, tol.” sabi ko. “Mag-ingat ka dun sa Manila, ha. Baka malimutan mo nalang ako bigla, di ka na magtitiext o mag email sakin...”

“Hindi mangyayari yan. Ikaw lang ang nag-iisang best friend ko.”

Tahimik.

“Ano ang mararamdaman mo sa pag-alis ko bukas?”

“Tinatanong pa ba iyan?”

“Gusto ko lang makasiguro”

“E syempre, parang guguho ang mundo ko, parang mawawala ang lahat ng kulay sa paligid... hindi ko nga alam kong kakayanin ko e, baka magpakamatay na lang ako.”

“Talaga?”

“Talaga!”

“E di para palang black-and-white na lindol ang palabas sa sine! Tapos, nag-suicide yung nakaligtas na character sa lindol dahil hindi nya kaya ang gastos sa pagpapatayo ulit ng naguho nyang bahay?”

Tawanan.

Tahimik ulit.

“Ikaw, anong mararamdaman mo kapag magkahiwalay na tayo?”

“Kagaya ng nararamdaman mo... At kapag hindi ko nakayanan, tatalon na lang ako sa barko.”

“At lalangoy pabalik ng pier?” Ang excited na pag-follow-up ko, pag-anticipate na gagawin nya iyon para sa akin.

“Hindi.” sagot nya

“Bakit?”

“Hindi ako marunong lumangoy eh.”

Tawanan ulit.

“E, bakit ka tatalon ng barko?”

“E, baka hindi ko kayang mapalayo sa iyo... magpakamatay na lang ako.”

May dulot na kilig din para sa akin ang marinig sa kanya iyon. Tahimik ulit.

“Ang hirap pala kapag ikaw ang lalayo sa best friend mo?” pagbasag nya sa katahimikan.

“Mas mahirap kapag ikaw ang iniwanan ng best friend mo!” sagot ko naman habang tumagilid akong paharap sa kanya.

Hindi na sya sumagot. Hinaplos ng kamay nya ang pisngi ko habang nagtitigan ang aming mga mata. Pakiramdam koy lumulutang na naman ako sa mga ulap, lumakas ang pintig ng puso, at tila walang pagsidlan na kasayahan ang nadarama. Maya-maya, inilapit nya ang mukha nya sa mukha ko hanggang sa maglapat ang mga labi namin. Muli, pinakawalan naming dalawa ang init ng aming mga pagnanasa. Sa oras na iyon, mas mapusok, mas nag-aalab, mas matagal...

Alas 10 ng umaga nung dumaong sa pier ang barkong sasakyan ni Troy papuntang Maynila. Als 9 palang, nandun na kaming dalawa sampu ng mga magulang niya. Maya-maya, pinaakyat na ang lahat ng mga pasaheros sa barko. Dahil pawang may mga tickets lang ang pweding umakyat, pinayuhan ko si Troy na sumakay na at aalis na rin ako.

“Mamaya na, mga kalahating oras pa naman yan bago umalis. Tsaka, isang bag ng damit lang naman itong dala ko, madali lang akong makaakyat. Mag-usap muna tayo” sabi ni Troy na kitang-kita sa mga mata ang ibayong lungkot at pilit ng ngiti.

“Aalis na lang ako, Troy, lalo lang akong nalulungkot, please. Text-text nalang tayo, ok?”

“Ayaw mo na ba talagang papigil?”

Umiling lang ako. Dama ko ang namumuong luha sa mga mata ko. “Bye Troy” ang sambit ko nalang sabay yakap sa kanya.

Yumakap din sya sa akin at hinalikan ako sa pisngi. “Bye Cris, ingat ka palagi, at pakabait ka dito, ha?”

“Kaw din, Troy... ma-miss kita. sobra!”

“Ma-miss din kita...”

“I love you” bulong kong pahabol bago ako kumalas sa pagyayakapan namin.

Parang wala lang syang narinig. Nginitian lang nya ako ng pilit habang kitang-kita ko ang pamumula ng mga mata nya at ang mga namumuong luha sa gilid nun.

Binabaybay ko ang kahabaan ng pier na tuliro ang utak sa di maipaliwanag na sakit na naramdaman habang walang humpay naman ang pagtagos ng aking luha. Nung mapansin ko ang malaking krus ng simbahan, parang hinila ako ng mga sariling paa patungo dito.

Walang katao-tao ang loob ng simbahan. Napakatahimik, napaka-payapa, kabaligtaran ng aking naramdaman. Lumuhod ako sa harap ng poon at ibinuhos sa kanya ang lahat ng mga hinaing at sama ng loob.

“Lord, pasensya na po at heto na naman ako, nagdadrama. Ganyan naman talaga eh. Kasi, wala akong ibang masasabihan sa mga problema, lalo na problema sa puso kaya heto, sa iyo ulit ako lumalapit. Nung nagtatanong at na-mroblema ako tungkol sa pagkatao ko, sa iyo ako lumalapit. Nung ma-in-love ako sa best friend ko at parang mababaliw na, sa iyo ko rin naibuhos ang mga problema ko. Kahit papano po, nanjan kayo, naibubuhos ko sa inyo ang ano mang sakit na nandito sa loob. Pasensya nalang minsan, kasi hindi ko kayo nadadalaw...

Alam nyo po, nasabi ko na po kay Troy ang tunay kong naramdaman para sa kanya. Kaso, parang nagsisi na rin ako kung bakit sinabi ko pa. Wala namang kasing epekto eh, bagkus, bumaba pa yata ang pagtingin nya sa akin. Pero, ok lang iyon kasi, nasabi ko rin sa kanya sa wakas ang totoo. Tila nabawasan po ang bigat na dinadala ko dito sa loob. Kaso po, paalis na rin sya e... sa Maynila. Alam nyo po, kahit nagpromise sya na ako pa rin ang best friend nya at di nya ako kakalimutan, na-iinsecure din po ako na balang araw, malilimutan din nya ako at mahanap nya doon ang taong syang tunay nyang mahalin... masakit ngunit... a bahala na. Makita ko lang syang masaya, siguro masaya na rin ako. Tanggap ko na po iyon. Masakit na masakit man po, pero kaya ko yan. Kayo nga po, kinaya nyo jan sa pwesto nyo eh... dapat lang na ako rin. Ang importante, alam nya na mahal ko sya at alam nyang hindi ko sya ipagpalit kaninuman.

Kaya gusto ko pong hilingin sa inyo na gabayan nyo po sya sa biyahe nya, at sa pagtatrabaho sa Maynila. Unang beses palang po nyang pumunta dun, at wala pa po syang mga kaibigan. Sana ilayo nyo po sya sa mga kapahamakan, sa sakit, at disgrasya. Wala pong mag-aalaga sa kanya dun... Sige po, hindi na po ako magtatagal. A, oo nga pala, Lord, may pagka-late man ang wish ko na ito, pero baka sakali llang mapagbigyan. Sana, magsama pa kami ni Troy ng mas mahaba-haba pang panahon. yun lang po...”

Mga 1:00 na nung madating ko ang bahay namin. Dahil sa gusto kong mapag-isa, diretso kaagad ng kwarto, ni hindi ko na naisipang kumain ng pananghalian. Nung bubuksan ko na sana ang pinto, nagtaka ako kung bakit naka-lock. Sinubukan ko uling hawakan ang door knob upang buksan yon ngunit talagang naka-lock. Tatakbo na sana ako sa lagayan ng master key nung mapansin kung sadyang bumua ang pintuan. Sa pagtataka ko, dahan-dahan kong hinawakan ang door knob ulit at akmang papasok na sana nung biglang, “Surprise!”

Si Troy, at dala-dala pa nya ang bag niya na puno ng damit. “Bakit ka nandito? Di ba nakaalis na ang barko?” Sigaw kong di magkamayaw sa sobrang pagka-sorpresa.

“Oo. Nakita kita papuntang simbahan kaso, ayaw maka-estorbo sa mga panalangin mo kaya naisip ko i-sorpresa na lang kita.”

“E... panu yan, ang pag-aaral mo, ang pangarap mo, ang mga magulang mong nag-expect na dun kana mag-aral?”

“Andamin namang tanong nyan, isa-isa lang. Una, bakit ako nandito? Dahil hindi ako marunong lumangoy. Panu nalang kung hindi ko pala kayang mapalayo sa iyo at malayo na ang barko sa pier!”

“Nagbibiro ka naman eh”

“Hindi ah. Gusto mo ba talaga malaman ang pinaka-dahilan? ”

“Oo naman!”

“Dahil hindi kita matiis. Ayokong gumuho ang mundo mo at mawalan ng kulay ang bagay-bagay sa paligid mo. At higit sa lahat, ayaw kong darating ka sa puntong hindi mo makayanan ang lahat.” Tinitigan nya ako, parang nakikipag-usap ang kanyang mga mata. “Narealize ko, tol, Mahal na mahal kita! Di ba sabi ko na kung sino man yung una kong hahalikan, ay sya kong mamahalin? Ikaw yun.”

Namalayan ko na lang na tumulo ang luha sa sobrang galak. “Ngunit bakit ayaw mong sabihin sa akin na mahal mo ako?”

“Dahil paalis na ako, ata ayaw kong masaktan ka lang sa paglayo natin...”

Hindi ko na magawang magtanong ni magsalita pa. Ang alam ko, gustong-gusot ko syang yakapin. Mahigpit. Hanggang sa maglapat ang aming mga labi at muli na naman naming nilasap ang nag-aalab na mga damdamin.

Nung mahimasmasan na. “Panu na yang ticket mo?”

“Oo nga e? Ikaw kasi...”

“Bakit ako?”

“Nung sinabi mong mahal mo ako, kagabi lang iyon? Panu nalang ang nararamdaman ko? Sana tinanong mo noon pa...”

Wakas.

7 comments:

  1. ayunnnnnn...walang mundong gumuho.... hehehe....luv it

    ReplyDelete
  2. nice story.. naipaiyak ako d2 ha.. NAKA RELATE?

    ReplyDelete
  3. wew hanep... kaya wag nang ipagpabukas pa ngayon ay gawin mo na jejejje..

    ReplyDelete
  4. kuya mike update mo na po ung minahal ni bestfriend heheheh :)

    ReplyDelete
  5. ang ganda-ganda nmn ng story!!!haha..kakakilig weh!:)
    hay,,iba pala talaga pag nainlove ka!?haha..

    -monty

    ReplyDelete
  6. parang gusto kong maging updated sa buhay nila araw-araw haha nakakalakas ng loob. salamat dito :)

    ReplyDelete

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails