------------------------------------------------------------------------------------------------
“Ikaw?” ang nabigla rin nitong sabi.
Hindi sinasadyang napatingin ako sa mukha nito.
“Arjay, bakit mo minahal si Mac?” tanong niya sa akin.
“Bakit ko siya minahal?”
Napatango lang ito. Kasalukuyan kaming nasa kuwarto ni Mac dahil sa regular bonding moments naming tatlo every Saturday night simula ng maging kami.
“Ahm, dahil sa sobrang caring niya tsaka ano pa nga ba. Hmmm. Honestly wala akong maisip na dahilan kung bakit eh basta mahal ko siya sa kung ano at sino siya.”
“Yeah right. He’s really a good guy kaya naman everybody can love him.”
Napatingin ako rito. May pinaghuhugutan.
“W-what I mean is base sa mga sinabi mo anyone can love him, right? Girls, guys . . . and gays.” Pagpapaliwanag nito.
“Nag-e-explain?” natawa kami pareho. “You’re right there. He can be everybody’s greatest special person. I’m so lucky that I have him. Ako na ang pinakamasayang boyfriend sa buong mundo.”
Nakita ko na nag-buntong hininga ito pero hindi ko na gaanong binigyan pa ng pansin.
“So how’s you and your girlfriend.”
“We broke up.”
Nagulat ako sa sagot niya.
“What? I thought you love her and ganun din siya sa’yo?”
“I thought too.”
“What do you mean?”
“I fell out of love.”
“Then the other girl must be very lucky.”
Natahimik ito. Mukhang madaming bumabagabag kaya naman hindi ko na in-expand iyong topic. Naging parang nakakailang ang ambience sa paligid dahil sa katahimikan naming dalawa. Buti na lang ay dumating na si Mac.
“Merienda’s ready.”
Still napakaamo, mapupungay ang mga mata at makapal na kilay. Halos walang pinagbago except sa buhok nitong ngayon ay pinaiklian na nito. Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatingin sa kanya at hindi ko rin alam kung gaano na katagal kami sa ganoong sitwasyon.
“Ehem.” Pagbasag ni Mac sa nangyari samin.
Dali-dali akong tumayo at lumayo sa kanya. Nag-ayos naman siya ng sarili. Hindi ko pa rin nakakalimutan iyong tagpong iyon dahil sa iyon na pala ang umpisa ng lahat.
Napabuntong hininga na lang ako na hindi nakaligtas kay Mac.
“Something’s wrong?” tanong nito ng makaalis kami sa sala.
Iling lang sagot ko.
“Come on Jay.”
“Nothing really.”
“Look, kung dahil sa kanya kaya ka nagkakaganyan papaalisin ko siya.”
“Sira! Of course not.” Sabay bigay ko ng ngiti.
Tiningnan lang ako nito. Hindi lang siguro ako nakapaghanda sa muli naming pagkikita.
“I’m serious and why still think na affected ako sa kanya.”
“Okay.” Simpleng tugon nito.
Tumungo na kami sa pinagdadausan ng birthday ni tita Inday. Napakaraming mga bisita at halos lahat ay ka-henerasyon nito. Bibihira ang mga kaedad namin ni Mac. Halos maiikot ko na ng 3600 ang ulo ko kakahanap ng muli kong mahagip ang anyo nito. Nakatingin sa akin. Para akong nahiya at agad nagbawi ng tingin.
Ako pa talaga ang nahiya? Galit kong turan sa sarili.
“Hey you dickhead, naglalakbay na naman ba utak mo?”
“Ah eh sorry.”
“Hay naku Jay. We’re here to relax. Come on let’s have fun please?” pagmamakaawa nito sa akin kasama iyong pa-cute nitong mata.
Napa-roll eyes na lang ako sa ginagawa nito sa akin.
I don’t really have a choice. Nasambit ko na lang sa sarili ko. Huminga muna ako ng malalim bago pilit na binago ang mood.
“Pssst.” Pagtawag ko dito.
Napalingon naman siya agad sa akin. Lumapit ako.
“Anong itinawag mo sa akin?” bulong ko sa tenga nito.
“Dickhead.” Sagot nito.
“Let’s see Makko.” Nangiti ako matapos kong masabi iyon.
At tiningnan ko ang hitsura nito at kitang-kita ko ang pamumula ng pisngi nito sa inis.
“Call me again names and we’ll see.” Sabay flash ko dito ng isang nakakagagong ngiti.
“I hate you for that.” Sabi nito na may inis pa rin.
“Can you really hate me?” sumbat ko rito kasabay ng sad face.
Tumalikod ito sa akin.
“Can you hate me?” pangungulit ko rito.
Hindi siya sumagot kaya naman tiningnan ko mukha nito ngunit tumalikod lang ito ulit. Hinabol ko naman ang mukha nito.
“Can you or can you not?”
Hindi pa rin siya sumasagot hanggang sa napika ito.
“Arrgggghhh! Stop it! I hate you so much because I love you still!” pikon na sabi nito habang nakahawak sa mga balikat ko.
Napatigil ako sa nasabi nito. Maging ito ay natameme ng ma-realize kung ano ang sinabi nito kani-kanina lang. Napatakip ito ng bibig.
So mahal pa rin niya ako all this time?
“Ah eh . . .” tulirong wika nito sabay dampot ng isang plato at abot sa akin. “. . .dig in.”
Inabot ko na lang iyong plato at pilit iwinawaksi iyong sinabi niya pero hindi ko pa rin mapigil ang sarili ko na mag-isip.
“What do you want? Pasta or rice?” tanong nito na ramdam kong pilit niyang tinatanggal iyong awkwardness.
Napatingin ako sa choices ng pagkain. Wala akong makitang pasta or rice. Puro bread and salads ang meron. Napatingin ako rito. Napangiti lang ito sabay baba ng mga plato namin at hinila ako ulit papasok.
“You’re weird.”
“Sorry.” Wika nito habang nakatalikod sa akin.
“Apology accepted.” Sambit ko naman na pilit inaalis iyong pagkabagabag niya. Ngumiti pa talaga ako para ipakita sa kanya na I’m okay kaso wala atang epekto.
“Hey Mac, chillax. I know. . .”
“No Jay. I mean it.” Pagputol nito sa dapat kong sabihin.
Mukhang may bagyong paparating. I can sense it. Uh oh. Not this time please!
“M-mean what?”
Humarap ito sa akin at tiningnan ako sa mata. “I still love you.”
Shoot!
“I know this is so sudden at alam ko ring this is not the right time pero after all what I did still I can’t get over you.”
Ginagap nito ang kamay ko.
“Jay, I’m really sorry that I left you for him. I’m really sorry that I’ve taken you for granted. Sorry for the pain I caused you.”
“Ah, eh. . .”
“You don’t have to say anything Jay. Gusto kong bumawi sa’yo.”
“We’re over Mac matagal na and I’m with Aljohn na.” Iyon na lang ang nasabi ko out of nowhere.
“I know. Maybe it’s not yet too late. I can still put up a good fight.”
“Mac.”
“Jay, please? All I ask from you is one more chance. I need to prove you my worth. I need you.” Desperado nitong litanya.
I don’t know what came into me at napatango niya ako. I saw how a smile painted on his face then all of a sudden he gave me a kiss.
Bang. It gave me shivers. It was short but it may last a lifetime. Nakatunganga lang ako. Bigla akong napaisip, tama ba itong ginagawa ko? I knew I’ve loved him pero bakit I still had the same hots for him.
Crap! A start of something anew.
After, naging sobrang maasikaso nito sa akin and talagang naging host ko sa birthday ni tita. Nakita kong dumating na si mama siguro mga past lunch na iyon at kuntodo chika ito sa kumare niya. Pasulyap-sulyap ito sa kinalalagyan ko. Maya-maya pa ay nag-vibrate phone ko.
One message received from mom.
Great! Nasambit ko na lang sa sarili ko. Nailing ako bigla ng mabasa message ni mom kaya naman nagpaalam ako ditto.
“Okay. Be back.” Wika nito.
“I will.”
Pinilit kong magpaalam dahil matutunaw na ako sa panakaw na sulyap ni mama. Her stare fires like hell. Ang alibi ko ay ginawa ko ng makatotohanan. Tinawagan ko ang best friend ko at nagkuwento tungkol sa mga sudden changes sa buhay ko.
“I don’t know.”
“Nabigla ako. Hindi ko naman puwedeng bawiin iyong nagawa ko na. Alam mo iyan.”
“I know. Real big trouble and now mom stares like as if she wanted to eat me whole.”
“Help me Ton. Paano if malaman ito ni Aljohn?”
“Not yet. Wala pa ring paramdam.”
“I know and I’m missing him so much.”
“Yeah. Sana matapos na ito.”
“Sige, see you in a few.”
At tuluyan na namin tinapos ang pag-uusap namin. Pagtalikod ko ay sakto naman na nagkita ulit kami. Nakatingin pa rin ito sa akin. Hindi ko maintindihan ibig sabihin ng tingin niyang iyon sa akin hanggang sa tuluyan na itong lumapit sa kinatatayuan ko.
“Hey.” Bati nito sa akin.
“Hi.” Ganti ko rito.
“How are you?”
“I’m great, ikaw?”
“Already moved on.”
Napangiti naman ako.
“Nga pala, I’m really sorry sa nangyari noon. Masyado ko lang talaga minahal yang best friend ko.”
“I’m sorry Jay pero mahal ko siya.”
“Mas mahal mo siya kaysa sa akin Mac?” tanong ko na umiiyak.
Hindi siya umimik pero sapat na ang hawakan nito ang kamay niya sa harap ko para sabihing totoo siya sa sinabi nito.
“Pero ako ang boyfriend mo at best friend mo lang siya.”
Hindi pa rin ito umimik. Nanliit ako bigla sa reaksyon nito.
“Pero...” hindi ako makapaniwala, “...pero sabi mo mahal mo ako? Na ako lang?”
“Noon iyon Jay bago ko na-realize na hindi ko kayang mawala sa tabi ko ang best friend ko.” Sa wakas ay nasambit nito.
“Mac, we’ve been together for four years tapos ganito lang? Aayaw kang bigla dahil dyan sa best friend mo? Please don’t do this to me.” may halong pagmamakaawa sa tinig ko.
“I’m sorry.”
Natahimik ako. Hindi ako makapaniwala sa nangyayari sa akin. Never had I imagined na sa ganito matatapos ang lahat. Napaupo ako sa sobrang panlulumo. Lumapit ito sa akin at pilit akong inaalo.
Sinampal ko siya. “This is for hurting me.” Nabakas niya sa akin ang galit at sakit. Tumayo ako at lumapit sa taong nasa likuran niya at binigyan ito ng isang sampal. “This is for betraying me...” at isa pa, “...uhm, for breaking my trust. You deserve each other.”
At tuluyan na akong umalis sa eksena bitbit ang sugatan kong puso. Nang araw na iyon ay itinatak ko sa sarili kong I can live without him kahit na mahirap.
“Matagal na iyon Dylan. Kinalimutan ko na iyong sakit nung pangyayari though iyong mismong pangyayari mahirap ng alisin.” Sambit ko rito.
Napayuko naman ito sa sinabi ko.
“No pun intended. Nagmahal ka rin lang wala kang kasalanan doon.”
Tumingin ito sa akin dahil sa sinabi ko. Nginitian ko siya at gumanti naman ito ng ngiti.
“By the way, I’m sorry.”
“Huh? Para saan?” takang tanong nito.
“Sa pagkakasampal ko sa iyo noon. Aba masakit iyon ah.”
“Naku, wala iyon. Naiintindihan ko kung bakit mo nagawa sa akin iyon. Ako man, magagawa ko rin iyon kung mangyari man sa akin.” Sabi nitong natatawa sa inasal ko.
Natawa na rin ako. Maya-maya ay kapwa kami natahimik.
“Ngayon ko na-realize kung bakit mahal na mahal ka ni MacMac.”
“Huh? Anong ibig mong sabihin?”
“To tell you honestly, ikaw lagi ang pinag-aawayan naming dalawa.”
“Hala, bakit ako? Labas ako diyan ah.”
Natawa naman siya.
“Kasi lagi ka niyang ikinukumpara sa akin na kesyo hindi ka ganito, hindi ka ganyan. Nakakarindi. Hanggang sa isang gabing lasing siya, pangalan mo ang binanggit niya sa halip na ako. Maging sa panaginip niya ikaw pa rin ang isinisigaw niya.”
Natameme ako sa rebelasyon niya. Hindi ko inisip na may epekto pa rin ako sa kanya kahit sila na ng best friend niya.
“Minsan tinanong ko siya bakit ikaw pa rin laman ng puso niya kahit na ako na ang karelasyon niya, sabi niya dahil hindi daw ako ikaw. Ibang iba raw ako sa iyo. Sa totoo lang inggit na inggit ako sa’yo pero hindi ko magawang magalit sa iyo.”
“Dylan, let’s move on. Alam kong nahirapan ka pero you know what pinabilib mo ako. Ang tatag mo dude tsaka napaka-martyr mo. At dahil diyan iinom natin yan. Tara dali.” At hinila ko siya papunta sa loob.
Pansamantala ko siyang iniwan sa sala at lumabas muli para humingi ng konting maiinom. Pagbalik ko ay nakapirmi pa rin itong nakaupo na naghihintay sa akin. Agad kong inabot dito ang isang boteng hawak ko.
“Thank you.”
“Sus, wala iyon. O ano shot na.”
“Sige ba.”
Nasa ganoon kaming ayos ng makita kami ni Mac. Nakangiti ito sa amin. Inaya ko itong makipagkuwentuhan sa amin. Lumabas muna ito saglit para kumuha din ng maiinom at sumalo na sa amin. Napakasaya ng reunion naming tatlo. Hindi mo aakalaing may nangyaring malaking gusot sa aming tatlo noon.
Nasa gitna kami ng pagsasaya noon ng panay ang vibrate ng phone ko. Tumigil muna ako sandali sa ginagawa namin at sinilip iyong phone ko.
Shit!
“Guys, I have to go.” Paalam ko sa dalawa.
“Hahatid na kita.” Paanyaya ni Mac.
“No need. I can manage tsaka walang mag-aasikaso kay Dylan.” Pagtanggi ko.
“No, ayos lang sa akin. Go MacMac ihatid mo na si JayJay.”
“Seriously, I can manage.”
“But...”
“No buts. You want me to call you names para lang pumayag ka.”
“Andaya mo. Matututunan ko ring ma-get over iyang pamba-blackmail mo Jay.”
“Nah, in your dreams!”
Nagtawanan kaming tatlo.
“O siya, I’ll go ahead guys.”
“Ingat.” Sabi ni Dylan.
“Ingat, text ka pag nakauwi ka na.”
“Thanks. Sure I will.”
At lumabas na ako. Nagpaalam muna ako kay tita na aalis na. Sumama na rin sa akin si mama.
Nasa labas na kami at naghihintay ng taxi ng kurutin ako ni mama.
“What’s that for.”
“We have to talk when we got home.”
“Yeah yeah.”
Sakto naman na may dumaan na cab at pinara ko na ito. Wala pang 30minutes at dumating na kami sa bahay. Sigurado ako kung anong mangyayari ngayong gabi. I know mom.
(itutuloy)
No comments:
Post a Comment