The Tree The Leaf and The Wind 21: The Coming of The Storm

The Tree, The Leaf, and The Wind

Chapter 21

“The Coming of The Storm”

By: Jace Page

https://www.facebook.com/jace.pajz

Author’s Note:

Hello. Grabe! After 2 weeks, ngayon pa ako nakapag-update. Huhuhu. Sorry po talaga. Mahirap lang pagsabayin ang School at Internship ko. Pero worry no more, kasi malapit ko ng matapos ang Internship ko. May Feasibility Studies kami this sem, pero di ko kayo bibitawan agad-agad. Hirap kaya humanap ng readers. Nyahaha. Sorry po talaga sa delay, pero bawi po ako sa inyo. Hopefully bu Sunday, June 15, makakapagpost na ulit ako ng kasunod na chapter.

Salamat Rye Evengelista (Thanks Sir Rye, at naiintindihan nyo ako ^-^), Ben (eto na oh.), Dave (Na Certified #TeamAlfer, push mo yan bro!), Bboholano Blogger, kuya Cord of Bulacan (I miss you kuya!), Johnny Quest (Lahat po tayo minsan nagiging TANGA ^-^), Cancer (wag kang bibitiw, basta. Wiwindangin kita sa mga susunod na updates. Kapit lang), red08 (hoy red! Pag usapan natin yang I love you na yan! Hahaha), Tonix of Zambo Sur (eto na po ang 21^st chapt), Kuya Llemit Christopher (pogi!), Vienne Chase (yaan mo na. ganun sya eh.),  at hardname (hehehe, wala lang), at dun sa mga nag comment na walang name o codename man lang, lagyan nyo po para makilala ko kayo..

Happy Independence Day nga pala para sa ating mga SINGLE at mga naging at mga magiging TANGA pa lang. gustong-gusto ko yang word na yan. TANGA! Kasi lahat ng mga nakikilala ko dito, nagiging TANGA sa pag-ibig. Haaay. Sa mga kapatid kong sina Kuya Mr. CPA, Ken, at Hao Inoue, ewan. Push nyo yang katangahang yan! Sa isa kong kilala, si Pepe Ngets, good luck sa soul searching.

Sorry, humaba ang A/N. Sorry po. O sya, eto na ang The STORM, sa 21^st Chapter ng ating TLW. Enjoy! :P

Jace

===========================================================

“The WIND gave way so that he wouldn’t carry and take the LEAF away, who was clinging on to its TREE. For he knew that he wouldn’t have the LEAF for himself, he decided to end his story with it, and take on a new path. The TREE was happy for he was assured that the LEAF will be his forever. With the WIND’s absence, something ominous was coming their way. Though the TREE and the LEAF didn’t see it coming, the STORM was an inevitable force..”

== The WIND ==

Three weeks ago, I’ve taken the biggest challenge I had encounter in my entire life. And it was to leave his side. He’s in love with someone else. At alam kong mahirap na kung babawiin ko pa ang katangahang pagpaparaya ko. And as for me? Well, I’m stuck in the middle of nowhere. Wishing I had the couraged to fight for him. At kaya ako lumayo.

Naalala ko pa nung tumulak ako papuntang Japan. Biglaan ko nalang tinadtad ng text si Jayden nun at di sinabi sa kanya kung san kami papunta. I didn’t have the guts to tell him. Di ko nalang ipinaalam kay Jayden ang plano kong pag-alis ng Pinas kasi ayokong mabahiran ng kalungkutan yung mga huling sandali na magkasama kami.

Huli.Ang lalim no? Para lang akong nagko-conclude sa lahat-lahat sa amin ni Jayden. Ayokong isipin na hindi na kami magkikita pang muli, pero siguro, yun nalang muna ang iisipin ko para makaraos naman ako sa kasawian ko.

Naalala ko pa. Yung eksena namin sa airport. That was the most tragic goodbye that I had experienced.

Narating namin ang airport na puro pagdududa ang mababasa sa mga mata ni Jayden. Walang imikan. Pagkababa namin ng kotse, alam kong nakita agad ni Jayden yung mga bagaheng nakapwesto sa tabi nila Mama. Pero ipinagkibit-balikat ko nalang yun, at lumapit na sa mangiyak-ngiyak na si Mama.

She said her goodbyes, I said mine. Pati sina Ate at Papa, nakaiyak na rin kay Mama. Si James, pangiti-ngiti lang pero alam kong malungkot ito sa napipinto kong pag-alis. Ang pamilyang ito ang naging kasama ko sa lahat ng sakit at saya. At masasabi kong maswerte ako sa kanila. Pero sa ngayon, kelangan ko munang lumayo at maging selfish. Para sa sarili ko.

Pagkatapos ng iyakan kasama sila Mama, nakita ko si Jayden na tulala lang at di makaimik na pinapanood kami. Nilapitan ko sya at hinawakan ang mga nanlalamig nitong kamay. Tila nakakapaso ang sensasyong dala ng pagkakadikit ng aming mga balat, pero dapat ko itong kayanin. After all, this is goodbye.

“I’m sorry Yoh kung hindi ko nasabi sayo. It’s not like we’re not going to see each other again. Pero as of now, kailangan ko muna magpaalam sayo. Skype nalang tayo palagi ah?Mamimiss kita Yoh.”

Kasabay ng pagbitaw ko ng mga katagang iyon, ay ang mapapait na ngiti na kumukubli sa sakit na nararamdaman ng buong kaluluwa ko ngayon.

I saw the pain in his eyes. Alam kong marami ng pinagdaanan si Jayden. At kahit ako man. Ayokong iparamdam sa kanya ang pakiramdam na iniiwan ng mga taong naging parte na ng mga buhay natin. Pero wala na akong magagawa pa. We both need this.

I opened my arms wide to feel his body against mine for the last time. Kahit ngayon pa lang na andito pa siya sa tabi ko, namimiss ko na siya. Pano pa kaya kung nasa Japan na ako?

Pak! At ginising nga ako ng isang malakas na sampal na pinakawalan ni Jayden sa aking pisngi. Nakita ko itong tulala pa rin at parang naging bato sa kinatatayuan nito. Pero kitang-kita sa mga pisngi nito ang mga luha na kanina pa pala nag-uunahang dumaloy.

Niyakap ko nalang si Jayden. Isang yakap na puno ng pagmamahal at paghingi ng patawad sa sakit na naidulot ko sa kanya. He doesn’t deserve this. Naiiyak na rin ako habang nakapatong ang ulo ko sa mga balikat ng bestfriend ko. Mas masakit pa pala kaysa masampal ang makita mong nasasaktan mo ang taong pinakamamahal mo.

“Yoh. I’m sorry. I’m really sorry. Hope to see you again in the future.” Ang tangi ko nalang nasambit at tuluyan ng kumawala sa kanya. Pinahid ko nalang ang mga luha na patuloy pa ring dumadaloy sa tulala nitong mga mata. “Goodbye, Yoh.”

Kinuha ko na ang mga bagahe ko at pumasok na sa may Departure Area ng Airport. Pero bago pa man ako tuluyang makapasok, nilingon ko sila Mama at Jayden. Nakita ko lang itong yakap-yakap ni Mama habang tinatanaw ang unti-unti kong pagkawala sa kanilang paningin, at sa kanilang buhay.

“Mr. Fujiwara.” Napabalikwas ako sa kama at nagising sa malalim na pag-iisip ng tawagin ako ni Atty. Takeshiro Kuroi, ang family lawyer ng mga Fujiwara at ang best friend ni Papa. “The documents will be ready by 10am tomorrow. So I’ll see you then, Mr. Fujiwara.” At sabay yuko nito sa akin tanda ng pag galang. Nakalimutan kong nasa Japan na nga pala ako.

Sinabihan ko si Atty. Kuroi na mag-English nalang kapag kinakausap ako kasi pumurol na ang Nihonggo-speaking tongue ko. Bata pa kasi ako nung bumalik kami ng Pinas. Andito ako ngayon sa hotel room na kinuha ni Atty. Kuroi para sa akin habang andito kami sa Tokyo.

Pagod ako sa buong maghapon na kaka-tour sa akin ni Atty. Kuroi sa mga properties na inihabilin sa akin ni Papa. Haaay. Inihiga ko nalang ulit ang katawan ko sa malambot na kama at pinilit na makatulog na.

Sa tatlong linggong pamamalagi ko dito sa Tokyo para asikasuhin ang mga papeles at iba’t ibang negosyo ni Papa. Ay mali, sa akin na nga pala. Haaay.Ang hirap naman maging mayaman. Dati sa Pinas, kontento na ako sa kung anumang meron kami nina Mama. Masaya na ako. Pero, ayoko namang bastusin ang alaala ni Papa. At mas lalong ayokong makulong sa kalungkutang nararamdaman ko sa tuwing… Tsk!

“Move on Yui!” Sigaw ng utak ko. “Kaya ka nga naglayas ng Pinas para makalimutan mo sya diba?”

Haaay. Si Jayden. Magmula nung dumating ako dito sa Japan, di ko pa sya nakakausap o nakakachat man lang sa FB. Di naman sa pinagtataguan ko ito, pero, ewan. Di ko alam ang sasabihin ko sa kanya kapag nagkausap na kami.

“Bahala na! Makatulog na nga lang.” Desisyon ko.

Pero pagkatapos ng ilang oras, di pa rin ako makatulog. I was just tossing and turning on my bed. Haay. Kinuha ko nalang ang laptop ko at sinubukang i-check ang Facebook ko. Nabigla ako nang makita ang 27 messages na nasa Inbox ko. Lahat galing kay Jayden. Hinahanap ako Simula pa nung pangalawang araw ko dito sa Tokyo.

Napangiti naman ako sa pagbabasa ng mga message niya. Pero at the back of my mind was the fear of not telling him any excuse at baka magtampo siya. “Haaay.Jayden.” Pagkatapos kong basahin ang lahat ng mga messages niya, clinick ko ang home button.

And when the Home Page came out, his latest post was on my News Feed.

Jayden Gonzales

- 2 minutes ago

“We always have the option of letting people stay in our hearts, but we don’t have the option of letting them all stay in our lives.. :( ”

Tinamaan ako sa post nyang yun ah? Ano kaya natira nitong Best Friend ko? Ni-like ko ang status niyang iyon. Hinihintay ko ang magiging reaksyon niya sa pag-like ko, at alam ko namang online siya. Pero pagkatapos ng isang minuto, di ko na napigilang i-PM siya.

“Yui Ramirez: heya!”

“Jayden Gonzales: himala!” Kumunot naman ang noo ko sa sagot niyang iyon.

“Yui Ramirez: huh? -_-“

“Jayden Gonzales: buhay ka pa pala Yoh? :(“

“Yui Ramirez: Buhay pa naman. Hahaha.Kumusta ka Yoh?”

“Jayden Gonzales: you owe me an explanation..”

“Yui Ramirez: yes. And I don’t know where to start.. :(“ Napabuntong-hininga naman ako habang hinihintay ang reply nito. Haaay, Jayden. Bakit ba natin kailangang pagdaanan ang ganito?

Ilang minuto pa akong nag-intay sa sagot nito. Pero nabigla ako ng nagpop-up sa screen ko ang isang incoming Skype call from “jayden13”, ang username ni Jayden.

Bigla naman akong kinabahan at sunod-sunod na napalunok sa tindi ng kanerbyosan ko sa tawag na iyon. “Shit! Ano bang sasabihin ko sa kanya?” Tarantang tanong ng utak ko. “Sige na nga.Bahala na si Batman!” Then I accepted the video call.

Biglang bumilis na naman ang tibok ng puso ko ng makita ko sa screen ng laptop ko ang taong mahal ko, pero pinipilit iwasan at kalimutan. He changed a little. Nawala na yung mga ningning sa mga mata ni Jayden. What happened? Tila malungkot ito.

“Hey.” Nginitian ko nalang siya ng matipid. Nakatulala lang syang nakatunghay sa screen ng laptopn niya. “Yoh..”

“Ang daya mo.”Biglang lumungkot ang itsura niya.

“I know.” At nag-iwas ako ng tingin. “I’m sorry Yoh. Pero di ko kasi alam kung papano ko sasabihin sayo ang naging desisyon ko.” Bumuntong-hininga nalang ako at muling nagsalita. “Ayoko din kasing bastusin si Papa eh.” Pagsisinungaling ko pa.

Haaay. You are so pathetic Yui. Pati namayapa mong ama, idadamay mo jan sa pagiging losser mo. Tsk tsk. Pero alam kong maiintindihan ako ni Papa. Kaya din siguro binigyan nya ako ng tsansang makawala sa mga problema sa Pinas, at tumakas papuntang Japan.

“Alam kong hindi tama ang ginawa ko Yoh. And I’m sorry for that. Sorry talaga.” Tinitigan ko ulit ang screen at nakita ko itong nakatungo na at umiiyak na. “Yoh, sana maintindihan mo din ako. Alam mong importante din sa akin ang mga alaala ni Papa.”

“A-are you c-coming back?” Tinitigan nito ang screen ng laptop nito. “Magkikita pa ba tayo ulit, Yoh?”

I was caught off-guarded again. I never saw those questions coming. Tsk. Ano ba isasagot ko? Eh kahit ako, hindi ko alam ang gagawin ko sa pagkakataong ito. Should I stay here and fix this broken heart of mine? Or should I go back to his arm and try to win him back, even if it means hurting someone else?

“Y-yoh. Answer me.” Untag sa akin ni Jayden. “Magkasama tayo hanggang sa huli diba? Best friend kita diba?”

Mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko. “Y-yoh. I honestly don’t know kung kelan ako makakauwi jan, at kung… at kung makakauwi pa ako jan.” Malungkot kong saad.

Pero pinilit kong ipanatag ang kalooban naming dalawa sa pamamagitan ng mga salitang walang kasiguraduhan, bagama’t pinapangarap kong mahaharap ko rin si Jayden na walang sakit at panghihinayang na nararamdaman.

“Basta Yoh. Kung anu’t anuman ang mangyari, tandaan mo lang na andito ako palagi para sa iyo. Di man tayo magkasama, pero andito ka sa puso ko, at alam kong andyan ako sa puso mo. Balang araw, magkikita tayo. Sooner or later.” Pinilit kong ngitian ito kahit nakikita ko ng may mga luhang unti-unting nagbabagsakan sa mga mata nito.

Ngumiti naman siya ng pilit habang pinupunasan ng pasimple ang mga mumunting butyl ng luha sa kanyang mga pisngi. “Naiintindihan ko Yoh. Sorry din at medyo nagging selfish ako. Alam kong may sarili kang buhay at hindi lang ako ang iniikutan nyan.” Napansin ata niyang nagiging madrama na kami kaya siya pilit na tumawa at idinaan sa biro ang susunod na sasabihin. “Ano ba to? Andrama na natin. Hahaha!”

Napangiti naman ako sa inakto ni Jayden. “Espesyal ka sa akin Yoh. Kahit magkalayo tayo, magkaibigan pa rin tayo.Magkapatid. At tandaan mo lang palagi na andito lang ako para sayo. Skype o Facebook lang.”

“Salamat Yoh. Basta ah?Kikita pa rin tayo someday. You better tell me everything that is happening to you dyan sa Japan. Kundi, pepektusan kita sa temporal ribs mo.” At nagkatawanan pa kami. Imba talaga tong best friend ko. Kakadrama nga lang namin, liko agad sa Comedy ang trip.

Matagal pa kaming nagka-usap ni Jayden sa Skype. Puro kwentuhan lang. Kung kumusta na siya, sila ni Alfer, at sila ng Papa niya. Natuwa naman ako at unti-unti ng nanunumbalik ang relasyon nilang ama.Naging panatag ako kahit papano. Kahit na umalis ako sa tabi niya, alam kong nandudun sina Nanay Nimfa, si Tito Miguel, si Kira at Karin, at syempre pa, si Alfer, upang bantayan ang pinakamamahal kong best friend.

Atleast, di na ako mababahala na isiping nag-iisa na naman si Jayden at nagpapatugtog ng mga nakaka-depress na mga kanta, at nag-eemote ulit. Mahirap na. Wala ako dun para ituwid ang landas niya.

Mahal ko si Jayden. Hindi lang best friend at kapatid ang turing ko sa kanya, kundi isang taong nararapat mahalin at alayan ng iyong buong buhay. Pero, we lost our chances, my chance to be with him. Siguro, mas makakabuti na rin ito. Atleast natutunan ko kung hanggang saan lang ako dadalhin ng puso ko at ng mga limitasyon ko.

“I gotta do this for myself. Yui, move on.” Sabi ko sa sarili at tuluyan ng nagpaalam kay Jayden.

========================================================

== The TREE ==

Tatlong lingo na ang nakakalipas ng umalis at tumulak si Yui papuntang Japan. Tatlong lingo na rin magmula noong ipinagkaloob sa akin ni Babe ang lahat-lahat.

Napapangiti ako kapag naalala ang gabing iyon. That night was so special. Pagkatapos ng tatlong buwang pag-aantay, napag-isa rin namin ni Babe ang aming mga kaluluwa. Mahal ko si Jayden, at alam kong mahal niya ako.

Pero sa tuwing iniisip ko kung hanggang kalian ko itatago ang mga namamagitan sa amin mula sa buong mundo, di ko alam. Natatakot akong husgahan kami ng mga tao, lalo na si Jayden.

Oo. I’m a jerk. I know pinangakuan ko si Jayden na magkasama naming haharapin ang mapanghusgang mundo, na kahit anuman ang sabihin ng iba, magiging matatag kami. Pero nung naging akin na si Jayden, parang may iba akong naramdaman eh.

Bigla akong natakot sa kung anuman ang mangyayari , sa oras na isiwalat namin sa lahat, na kami na parehong lalaki, ay nag-iibigan at nasa isang relasyon. Okay lang sa akin, dahil wala naman akong pakialam talaga sa sasabihin ng iba, kung sa akin lang. Pero natatakot ako para kay Jayden. Mahal ko siya, at ayokong mapahamak siya at ang kanyang pamilya sa eskandalong maaaring idulot ng katotohanang ang relasyong kinasasangkutan namin ay hindi umaayon sa mata ng karamihan.

Hindi lahat ng sinasabi ng iba ay totoo. At hindi lahat ng totoo ay dapat ipagsabi sa lahat.

Natigil lang ako sa aking pag-iisip ng maramdaman ko ang isang tapik sa aking balikat mula sa likod. Agad kong hinarap ang taong tumapik sa akin at kita ko lang ang nakangising si Chris Ralph dela Cruz, ang pumapangalawa sa akin bilang Team Captain ng varsity.

Alam kong matagal na nitong pinapangarap ang posisyong hawak ko ngayon. Alam ko ring matagal na niya akong hinahanapan ng butas, just so he can steal my position at tuluyan ng matanggal sa varsity team. Pero kapag kaharap koi to, nagpapanggap lang na anghel, na kunwari kaibigan, pero pag nakatalikod na ako, hahanap agad ng tyempo upang saksakin ako sa likod.

Pero I really don’t give so much attention to such irrelevant issue. Oo, mayaman at maimpluwensya ang angkang pinanggalingan nito, pero walang-wala sila sa kapangyarihang nasa aming mga Samonte.

“Hey, bro. Libre ka tonight?” Nakangiting bati sa akin ni Ralph. Pero alam kong sa likod ng mga ngiting iyon ay ang mga nagtatagong pagnanasa na patayin ako. “Gagala ang buong team.Pati si Paul sasama. Tara, shots?”

“Am good bro. May gagawin pa kasi sa bahay. Pinapauwi ako ni Mom ng maaga.” Kaswal na sagot ko sa paanyaya nito. Chineck ko naman ang duffel bag ko at akmang tatayo na mula sa bench ng locker room nang maramdaman kong lumipat ito mula sa likod papunta sa harap ko.

“Si Mom mo ba? O si Jayden Gonzales?” Sarkastikong tanong niya. There’s something in his tone. “So what’s the catch between you and Mr. Gonzales, huh, Alfer? Come on, tell me. I can be a friend.” Nandudun na naman sa mga labi niya ang ngising di ko matantya kung nang-aasar o nananakot.

“Just mind your own business Dela Cruz.” At kinuha ko na nga ang bag ko at naglakad na palabas ng locker room.

“Wait.” Mabilis niyang pinigilan at hinawakan ang bag ko, na ikinairita ko pang lalo. Hinarap ko ito at nakita lang itong nakangisi pa rin. “Pano kung sabihin kong may alam ako?”

“I don’t have time to play with your mediocre games Dela Cruz, so back-off. Uuwi na ako.” Matigas na sabi ko sabay hablot mula sa kanya ng bag ko. Pero hinabol pa rin niya ng hablot ang kanang balikat ko.

Wala na akong nagawa kundi ang suntukin ito sa mukha sa sobrang pagkairita ko sa kanya. Natumba si Ralph sa lakas ng tama niya sa kaliwang pisngi.

“Stay out of my way!” Nanggagalaiting saad ko sa kanya.

“Remember this Samonte. Magiging akin ang Team Captain position ng Varsity Team. Just you wait.” At humalakhak pa sya habang tuloy-tuloy na akong lumabas ng locker room at ng school gym.

I don’t care. Bahala siya kung agawin niya sa akin lahat ng pinaghirapan ko all these years! Nakaka-irita siya. Kung di lang isang major stockholder ng school ang pamilya niya, matagal ko na siyang ipina-expel. Tsk!

I need to remove this negative feeling first before calling it a day. I need to see Babe. Pinauna ko kasi ng uwi kanina dahil may practice game kami. Need to make it up for him.

Dumaan muna ako ng Fast Food at nag take-out ng fries at burger, our favorite. At tumungo na ako sa bahay nila Babe.

Naabutan ko lang si Nanay Nimfa na nasa sala at nanonood ng paborito niyang teleserye. Agad akong nagmano dito at tumungo na ng kwarto ni Babe. Kumatok ako ngunit walang nagbubukas ng pinto. Hindi naman nakalock at tuluyan na akong pumasok.

Narinig ko naman ang lagaslas ng tubig na nagmumula sa banyo. Si Babe, bihira lang kasi natutulog yan sa gabi na hindi nakakaligo. Napangiti naman ako’t kung anu-anong kapilyuhan na naman ang tumatakbo sa isip ko. Pagbibigyan kaya ako ngayon ni Babe?

Naalala ko palang di pala ako nakapag shower kanina sa locker room ng dahil sa Ralph na yun. Kaya tumayo ako, naghubad ng lahat ng saplot sa katawan at tinungo ang banyo. Nagulat si Babe ng maramdaman ang aking mga kamay na hinahaplos na ang katawan niya mula sa likod.

“Sorry for sending you home alone earlier Babe.” Sabay halik sa leeg nito. “But I’m here to make it up to you.” Sabay pilyong ngiti sa maalindog na katawan ng Babe ko. He’s medium in built, pero maputi at flawless ang kutis niya, making it hard to resist when it is offered right in front of you.

“I understand babe.” At hinilikan kong muli ang mga leeg niya. Napahagikgik naman siya.“B-babe, nakikiliti ako.Hahaha!” Pareho ng basa ang mga katawan naming nagdidikit na sa isa’t isa. I was wrapping my arms in his waist from the back, and I know that he’s feeling the sudden awakening of my manhood.

Then I whispered something into his ears. Natawa siya sa sinabi ko.

“Here? Seryoso ka babe?”

“Oo naman. Gusto ko kaya makipag make out habang naliligo. Bakit?Ayaw mo ba babe?”

Sinagot nalang niya ako ng isang ngiti, ngiti na senyales na pumapayag siya sa sinasabi ko. Agad ko siyang hinalikan. The kiss was so electrifying. Pero mas nakakapaso pa pala ang mga sumunod na mga nangyari. Nagmukhang Sauna Room ang buong banyo ni Babe dahil sa init na pinakawalan naming dalawa.

Pagkatapos naming maligo, diretso na kami sa kama. Napagod ako.Actually kaming dalawa pareho.

Sobrang mapag-alaga nitong si Babe. Kasi siya pa talaga ang humanap ng maisusuot ko mula sa cabinet niya. Ang swerte k okay Jayden. Wala na siguro akong mahihiling pa.

“Babe, sa bahay tayo bukas ng hapon ah?” Maya-maya ay anyaya ko sa kanya. Nakahiga na kami sa kama niya at kasalukuyan siyang nakaunan sa dibdib ko. “Hinahanap ka na nila Mom.”

“Ha? Bakit daw?”

“Matagal ka na kayang di nakakabalik dun. Simula nung di na kita Tutor, madalang ka na pumunta dun. Paborito ka pa naman nina Mom at Dad kesa sa akin.” Sabay pout ng lips at kunwari’y nagtatampo.

“Asus!”Kinurot nito ang aking ilong.“Tampo tampo agad eh. Sige Babe. Pakisabi kay Tita Diana pupunta ako bukas.” Pinikit ko naman ang mga mata ko. “Dito ka matutulog babe?”

“Bakit, babe?Ayaw mo ba?”

“Gusto no, syempre.Teka, bakit ang sensitive ata natin ngayon Babe?Anong natira mo?”

“Wala babe.Rough day at practice.” Malamig na sagot ko.

“Why? What happened babe?”

“Wala babe. Wag mo nalang pansinin yun.”

Bumuntong-hininga siya. “Sige Babe. Sabi mo eh. O, pahinga ka na. Goodnight. I love you!”

“Good night Babe. I love you more.” Sabay gawad sa aking mga labi ng isang mabilis na halik. At natulog na kaming magkayakap.

=======================================

== The LEAF ==

Sabado ng hapon ng pumunta kami ni Alfer sa bahay nila. Simula pa kagabi, ngayon lang uuwi tong si Babe. Nahihiya tuloy ako kina Tita Diana at Tito Raphael. Baka kasi nakakahalata na sila.

“Kumusta naman ang anak ko Jayden? Di ba nagiging pasaway yan sa inyo?” Birong tanong ni Tito Raphael. Dinner na nuon at salo-salo kaming kumain ng hapunan.

Umiling naman ako.“Hindi naman po Tito.” Hanggang ngayon kasi, nahihiya pa rin ako sa parents ni Babe. Kasi nga may hindi pa kami inaamin sa kanila. Tiningnan ko naman si Babe na nakaupo lang sa tabi ko, at nakita ko itong kanina pa mukhang-aso na nakatitig sa akin. Kinurot ko naman sa ilalim ng lamesa ang kamay niya para tumigil. Mahirap na, baka makahalata sina Tita.

Nakita ko namang  napangiti si Tita nung nadaanan ko ito ng tingin. “Anyways hijo, Jayden, ipapadala na ba namin sa inyo ang mga gamit nitong si Alfer? Napapadalas ata ang sleepover nya sa inyo?” Sabay hagikgik ni Tita Diana.

“Mom, marami lang assignments at nagpapaturo lang ako kay Jayden.” Depensa ni Babe sa mga magulang nito.

Nagkatinginan naman sina Tito at Tita at parehang tumawa sa mga palusot ni Babe. Naku, sana naman naniwala sila sa amin. Ewan ko lang pero pakiramdam ko, may iba sa mga ngiti nina Tita Diana ngayon. Ewan ko lang.

Nung dumating ang Lunes, naging okey naman ang lahat. Nagpakita naman sa amin si Kira nung nag lunchbreak kami ni Babe sa may Cafeteria, kasama si Paul.

“Himala ata at nagpakita ka ngayon Sis?” Sarkastikong tanong ko dito.

“Sorry na Bro. Naging busy lang sa council. Alam mo na, Student Council Secretary tong maganda mong kapatid.”Sabay tawa. Nakitawa naman kaming tatlo ni Babe at Paul sa mga hirit nito.

“Kumusta love life natin bayaw? Balita ko, may umaaligid-aligid daw sayo ngayon ah?” Sabi ni Babe. Nagulat naman ako. Wala naman kasing sinasabi si Kira sa akin.

“Hoy! Di ko alam to ah?” Pinandilatan ko si Kira habang tumatawa lang ito.

“Di nyo naman siguro ako mabe-blame jan bayaw at kapatid. Eh sa maganda ako eh.” Si Kira.

“Maganda? San banda jan ang maganda Kira?” Hirit ni Paul na lalong ikinatawa namin ni Babe.

“Selos ka lang Paul! Kasi di magaganda ang mga pumapatol sayo.”Grabe naman mag bangayan ang dalawang ito. Parang aso’t pusa lang.

“Sino nga yung nanliligaw sayo Sis?” Curious na tanong ko.

“Malalaman mo din mamaya Bro.” Ngiti pa ni Kira sa akin.

Kinahapunan, naiwan na naman akong nag-iisa sa may fountain, kasi pinatawag ni Coach si Babe para sa isang importanteng bagay. Nagmamadali kasi si Babe kanina, kaya di na niya nasabi kung ano ang pag-uusapan nila ni Coach.

Kinuha ko ang phone ko at tinext kung nasaan na si Kira. Sabi kasi nito sa akin na ipapakilala niya daw ako sa manliligaw niya.  Crush din daw kasi ni Kira yun, kaya malamang sa alamang, sagutin na daw niya sooner or later.

Nagreply naman si Kira na papunta na silang dalawa nung manliligaw niya sa tambayan ko. Maya-maya pa’y nakita ko na si Kira na papalapit sa posisyon ko, habang may kasamang lalaking medyo pamilyar ang mukha.

“Bro!” Sigaw sa akin ni Kira nung makalapit na sila sa akin. Oo, kilala ko nga ang lalaki. So ito pala? “Bro, siya yung sinasabi ko sa iyo kanina. Mukhang kilala mo naman siguro siya?”

“Hi, I’m --” Simula nung lalaki, pero dinugtungan ko na ito agad-agad.

“You are Chris Ralph Dela Cruz. Yeah, I know you. I’m Jayden Gonzales, Kira’s brother.” Pormal na sabi ko. Tinatanya ko pa ang taong ito para malaman ko kung mapagkakatiwalaan ba ito o hindi. Pero sa tingin ko, mukhang okey naman.

“Hi.” Inabot lang nito ang mga kamay niya sa akin, at tinanggap ko ito. Siya yung isa sa mg aka team mate ni Babe sa Varsity Team. “Nakwento mo na pala ako sa kapatid mo eh.” Baling nito kay Kira nung matapos ang handshake namin.

“Hindi pa naman masyado. Konti lang.” Sabi ni Kira na nakangiti naman sa akin. “Bro, bili lang ako ng makukutkot natin ah? Ralph dito ka lang muna. Usap muna kayo ng kapatid ko. Ingat ka, nangangagat ng tao yan.” At tuluyan nan gang pumunta sa may Cafeteria si Kira, at naiwan nalang kami ni Ralph sa may bench.

Katahimikan. Mukhang awkward ang paligid, kaya ako na ang bumasag ng katahimikang iyon.

“So, I heard you were courting my Sister?” Tanong ko sa kanya habang nakatanaw sa fountain.

“Yeah. Kira’s a nice girl. Magkaklase kami sa History Class namin, kaya ko sya nakilala.” Sagot nito.

“Seryoso ka ba sa kapatid ko? O baka naman ginagawa mo lang siyang past time?” Diretsahang tanong ko dito habang tinititigan ko ito, mata sa mata.

“Why do I have this feeling na you are the typical over-protective kuya?” Ngiti nito sa akin.

“Eh syempre, kapatid ko yun eh.”

“Whoa. I wish I had the same. Sana may mga kapatid akong over-protective din sa akin.”

“Wew.Parehas tayo.Hahaha!” Nasabi ko nalang. Mukhang may ibubuga naman itong sense of humour si Ralph eh. Pasado.

“Pero don’t worry. Di ko sasaktan ang kapatid mo.” Ngiti ni Ralph sa akin. I know, that smile was sincere.

“Good!”

-beep beep-

Nagulat naman ako ng biglang nag vibrate ang phone ko. May message pala.Galing kay Babe.

“Babe, may meeting kami ni Coach sa mga Coaches ng ibang school. We need to be there. Sorry ah? Di na naman kita masasamahan sa pag-uwi. Hope you understand Babe. I love you! See you later.”

Napailing na naman ako. Haaay. Busy na naman si Babe. Sige na nga lang. Naiintindihan ko naman talaga. Hirap maging boyfriend ng isang sikat at gwapong tao.Palagi kang naiiwan. Pero sige lang, mahal ko naman eh.

“Anything wrong bro?” Biglang tanong ni Ralph sa akin. Napansin lang siguro ang buntong-hininga ko nung binabasa ko ang message ni Babe.

“Wala naman. I’m fine.”

“Bro! I’m back. Wala ng pagkain sa Cafeteria eh. Punta nalang tayo ng Jabee?” Anyaya sa akin ni Kira.

Binulungan ko sa tenga si Kira at sinabi sa kanya na di ako masasamahan ni Babe sa pag-uwi.

“Sumama ka nalang sa amin. Tara! Jabee tayo.Libre ni Ralph.” Ngisi ni Kira. Naku, ang tuso kong kapatid.

“Ha? Ako? O sige na nga. Tara Jayden. Sama ka.”

Wala na akong ibang choice kundi ang sumama kina Kira at Ralph na kumain sa Jabee. Naging masaya naman ang date naming tatlo. Kwela pala tong si Ralph. Putak lang ng putak ng jokes eh. Pero wala pa ring makakatalo kay Yoh ko. Hahaha.

Pagkatapos naming kumain, una naming inihatid sa kanila si Kira. Mahirap na, baka kung san-san mapunta ang dalawa pag ako ang una na nagpahatid. Habang nasa daan pauwi na sa bahay namin, kwentuhan pa rin kami ni Ralph. Nakakatuwa kasi siyang ka kwentuhan, punong puno ng sense of humuor ang taong ito.

“Ikaw ba bro, may girlfriend ka ba ngayon?” Tanong sakin ni Ralph.

-beep beep-

Nakatanggap naman ako ng text galling kay Babe.

“Babe, where u at?Nasa inyo na ako. Hintayin kita.”

Nag reply naman ako. “We’re on our way babe. Nagpahatid lang ako sa manliligaw ni Kira. Kita nalang tayo sa bahay.”

May sinabi ata si Ralph eh, pero di ko masyadong narinig kasi binabasa ko ang text ni Babe.

“Ano nga ulit yun Ralph? Sorry. May nagtext kasi.”

“Sabi ko, kung may girlfriend ka na ba?” Nakangiting tanong niya sa akin habang nagda-drive.

“Ha? Ah. Wala pa.” Matipid kong sagot.

“Bakit naman?”

“Wala lang. A-ayoko lang m-muna siguro magkaron ngayon.”Ano ba to?Nabubulol ako. Halatang may tinatago. Hehehehe.

Narating naman namin ang bahay pagkatapos ng ilang minute. Agad akong bumaba at nakita sa may gate si Babe na naghihintay. Sinenyasan ko itong kasama ko ang manliligaw ni Kira.

Bumaba naman ng sasakyan si Ralph at nakita siya ni Babe. “Bro, Alfer. Kumusta ang lakad ninyo ni coach?”

Nakita ko namang nag-iba ang aura ni Babe nung makita niya si Ralph. Bakit kaya? Sinenyasan ako ni Babe na pumasok na sa loob.

“Sige Ralph. Nice meeting you. Salamat sa libreng snack at hatid ah?” Ngiti ko dito.

“No problem bro. Kita nalang tayo sa school.”

At tuluyan na akong pumasok sa loob ng bahay, umakyat sa kwarto at nagbihis. Maya-maya pa’y pumasok na si Alfer sa kwarto ko na nanggagalaiti sa galit ang mukha. Nagtaka naman ako.

“What the hell are you doing with him?!”

- Itutuloy -