Munting Lihim [3]

Chapter 3: Bakit…?

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

-------------------------------------------------

At pinag-aralan ko talaga ang kantang sinabi niya; ang ”Old Photograpphs”. Kahit hindi ko alam ang tunay na kahulugan nito, pinilit ko ang sariling matutong kantahin ito at gitarahin.

At natuto rin naman ako. Nagtaka nga lang ang aking itay kung bakit bigla akong nagkainteres sa paggitara bagamat masaya niyang ipinapahiram sa akin ang kanyang gitara na lagi ring hinihiram ni kuya Andrei noong nasa amin pa siya nakatira. Tinuruan din ako ng aking itay kung paano ang tamang pagtipa.

Ilang buwan din akong parang baliw na kumakanta habang tinitingnan ang aming mga litrato ni kuya Andrei. At sa bawat pagkanta ko, isiniksik ko sa isip na habang kumakanta ako, ang kuya Anderi ko na nasa malayong lugar ay kumakanta rin siya sa parehong kanta; tinitingnan ang aming litrato, kagaya nang ginagawa ko.

Lumipas ang dalawang linggo simula noong nakaalis si kuya Andrei nakatanggap ako ng sulat. Sobrang excited ako noong buksan ko na ito at  binasa, “Dear tol… miss na miss ka na ni kuya. Mahirap ang kalagayan namin dito pero ok lang, kakayanin ko. Marami akong ikukuwento sana kaso sa sunod na sulat na lang. Nagmamadali ako eh. Mag-ingat ka palagi d’yan. Magpakabait. Ingatan mo ang ating mga alaala ha? Lagi mong tandaan, mahal na mahal ka ni kuya…”

Napangiti ako sa sinabi niyang alaala. Syempre, iningatan ko iyon. Lalo na ang aming “munting lihim”.

Ngunit iyon lang ang natatanging sulat niya. Maiksi pati. Parang hindi ako masaya sa kapiranggot na sulat niya. Nakulangan ako. At ang masaklap pa ay simula noon, wala na akong sulat na natanggap pa galing sa kanya. Kahit nakailang sulat ako sa kanya, wala itong sagot. Kumbaga, feeling ko, nalimutan na niya ako at wala siyang effort na kumontak sa akin. Wala akong alam kung ano na ang nangyari sa kanya. Nagtatanong ang aking isip; nag-alala. Pakiramdam ko ay hindi ko na siya naramdaman pa…

Kaya sa ginawa niya, ito rin ang nagpabilis ng aking pagtanggap sa sarili na maaaring hindi na kami magkita pa; na nalimutan na niya ako; na mayroon na siyang ibang pinapahalagahan. Hindi ko tuloy maiwasan ang magtanong kung ganyan ba talaga kapag malaki na, madali na lang palang makalimot. O sadyang may tao lang na ganyan, parang hindi nila ramdam ang sakit na naramdaman ng isang iniwanan. O sadyang nasa akin din ang mali; masyado kong dinibdib ang lahat nang mga alaala namin.

Hanggang sa lumipas ang isang taon, nalampasan ko rin ang bahaging iyon. At kahit papaano, naka-adjust din ako sa buhay bagamat paminsan-minsan pa ring sumisingit ang alaala ni kuya Andrei sa aking isip. Sa panahon na iyon, natutunan kong tanggapin na malayo na ang kuya ko; at wala akong choice kundi ang ipagpatuloy ang buhay. Doon ko narelize na kaya ko pala kahit wala ang kuya Andrei ko. Ang mga bagay na ibinigay niya sa akin bagamat itinago ko ang mga ito, ay halos hindi ko na tinitingnan-tingnan pa. Marahil ay may kinalaman din dito ang kawalan namin ng komunikasyon. Wala rin naman kasi kaming cell phone, kung saan ay maaaring makakatext ko siya. Hindi rin ako marunong mag internet. At lalong wala kaming computer sa bahay, at kung mayroon man, wala namang internet line. Kaya walang ibang paraan sana na magkaroon kami ng contact maliban sa sulat.

Sa paglipas pa ng mga araw, unti-unti akong nagkaroon ng tampo at galit sa kanya. Iyon iyong feeling na naghintay ako, umaasa na kahit sa sulat man lamang ay may mensahe siya, na kapag dumaan ang postman ay itatanong ko kung may sulat ba na naka address sa akin... Hindi lang iyan, talagang hinanap ko rin ang opisina ng post office sa aming lungsod.

Naalala ko pa, isang umagang nagising ako tandang-tanda ko ang panaginip ko sa nagdaang gabi. May sulat daw ako galing kay kuya Andrei. Tuwang-tuwa ako. Sabi ko, sa wakas mayroon na siyang sulat uli. Ngunit malakas ang ulan sa araw na iyon. Wala nga kaming pasok kasi nga malakas ang ulan. Naghintay ako hanggang alas 10 ng umaga. Ngunit walang karterong sumipot. Hindi ko maiwasang hindi malungkot. Ang ginawa ko, lihim akong pumunta sa post office. Dala ang payong ng inay, dali-dali akong bumaba, at tinumbok ang daan patungo sa bayan na may halos dalawang kilometro ang layo. Nagawa ko iyon dahil lamang sa kasabikan kong mabasa ang sulat ng kuya ko. Noong nasa post office na ako, tuwang-tuwa ako dahil bukas sila. Tinanong ko kaagad ang isang mama na nagtatrabaho roon. “Sir, may sulat po ba para kay Alvin Palizo?”

“Sino iyon?”

“Ako po.”

“Nagpunta ka lang ba rito para magtanogn kung may sulat?”

“Opo... galing po sa kuya ko iyon eh.”

“Aysus ang batang ito. Hindi mo na lang hinintay na ihatid ng kartero ang sulat mo! Maulan, baka bumaha pa!”

“Eh... nasasabik na po kasi ako eh...”

“O sya, hahanapin ko. Ano nga uli ang pangalan?”

“Alvin Palizo po...”

At hinanap ng mama ang sulat na para sa akin. Ngunit wala siyang nahanap. ”Sorry Alvin... hindi pa dumating ang sulat galing sa kuya mo.”

“W-wala po??? B-baka po hindi niyo lang po nakita eh.” Giit ko pa.

“Wala talaga Alvin. Hayaan mo, kapag mayroon kang sulat, ihahatid ko kaagad sa address mo ha? Uwi ka na. Baka maabutan ka pa ng baha.”

“Wala na po bang darating na sulat ngayon?”

“Wala na kasi, malakas ang ulan at sigurado, walang ihahatid na sulat ang regional office ngayon.”

Wala na akong nagawa pa kundi ang umuwing bigo. Habang binaybay ko ang kalsada pabalik sa amin, walang patid ang pagbuhos ng ulan. At sa gitna ng baha, kagaya ng ulan, tila walang patid din ang pag-agos ng aking mga luha.

Minsan din kapag galing ako ng eskuwelahan, sasadyain ko ang pagpunta sa post office at magtanong kung may sulat ako ke puno ng alikbog ang daan kapag tag-init, ke puno ng putik kung tag-ulan. Kung may award lang ang mga taong matindi ang fighting spirit sa paghihintay ng sulat, ako ang umero unong pagbibigyan noon. Baka rebolto pa ang ipatayo nila sa akin.

At kapag sa pagtatanong ko ay sasagutin ako ng taga post office ng, “Wala pa Alvin!” pakiramdam ko ay guguho ang aking mundo. Uupo na lang ako niyan sa isang tabi at titingin sa malayo, sa direksyon kung saan naroon ang Maynila.

Masakit. Masaklap. Sa murang edad, natuto akong umasa sa isang pangako na bigo. Damang-dama ko pa rin ang sakit at tandang-tanda ko pa ang mga pangyayari.

Kaya habang tumatagal parang pabigat nang pabigat ang sama ng loob na naramdaman ko para sa kanya.

Ngunit kung masama ang loob ko at natanggap sa sarili na huwag umasa, may isang bagay rin sa aking katauhan na tila ayaw bumitiw sa isang nakalipas; para itong isang multong bumabagabag sa aking isipan; isang aninong ayaw humiwalay sa aking katauhan. At ang bagay na ito ay ang sinasabi niyang “munting lihim” namin na hanggang sa panahong iyon ay iniingat-ingatan ko pa rin. Noon ko napagtanto na tama nga ang sinabi niya noong pumayag akong gawin ang bagay na iyon sa kanya: hindi ko siya malimutan.

Apat na taon ang lumipas, doon muling nanariwa sa aking isip ang ipinagawa niya sa akin. Labing dalawang taon ako noon, at nasa high school. Kapag nag-iisa ako sa aking kuwarto, minsan ay kusa na lamang pumapasok ang alaalang iyon sa aking isip. Iyong paghalik niya sa akin, iyong paglalaro ko sa kanyang pagkalalaki, iyong hubog ng hubad niyang katawan. Iyon ang simula kung saan natuto akong magparaos sa sarili.

Syempre, lihim kong ginagawa ito; kapag nasa aking kuwarto lamang, kapag naliligo sa banyo, kapag nasa kubeta namin, at kahit sa kubeta ng school. Alam ko, ginagawa rin ito ng iba pang mga kaibigan at kaklase kong lalaki. Ang kaibahan lang ay kapag ginagawa nila ito, babae ang nasa isip nila. Ngunit ako… walang iba kundi si kuya Andrei.

Dito nagsimula ang malaking katanungan ko sa aking sarili. Bakit palaging naglalaro sa isip ko ang mga ipinagawang iyon sa akin ni kuya Andrei? Bakit ko hinahanap-hanap ang kanyang halik? Bakit hindi siya mabura-bura sa aking isip? Bakit hindi ako kagaya ng ibang mga kaibigan kong lalaki na babae ang nasa isip nila kapag ginagawa nila ang bagay na iyon?

Minsan nga, para akong isang baliw na habang nakahiga at yakap-yakap ang unan, ipipikit ko ang aking mga mata at iniimagine na ang niyayakap ko at kahalikan ay si kuya Andrei. At kapag nasa ganoon akong pag-iimagine, hindi maiwasang hindi ko laruin ang aking sarili, iniimagine na ang nilalaro ko ay ang pagkalalaki niya.

Dahil sa nanumbalik na pagbabalik-tanaw ko sa mga nangyari sa amin ni kuya Andrei at sa matinding pananabik ko na rin sa kanya, tinangka kong muling sulatan siya, kumustahin siya, kung ano na ang nangyari sa kanya, kung kailan siya babalik. Ngunit kagaya ng mga nakaraan kong sulat, walang kuya Andrei na sumagot sa mga ito.

Muli ko na namang binubuklat ang karton kung saan ko inilagay ang mga ibinigay niyang ala-ala sa akin at para akong sira na binalikan sa aking isip ang mga nakakabit ng mga ala-ala noon: ang singsing at ang ang mga litrato na kuha namin noong araw na lumisan siya. Ang t-shirt na sa panahong iyon ay halos magkasya na sa akin, At para akong baliw na habang tinititigan ang aming kuha kung saan ang isa ay nakakandong ako sa kanya at ang isa ay niyayakap niya ako, kinakanta ko ang kantang ipinangako ko sa kanyang kakantahin habang pinagmasdan ang litrato namin. At sa panahong iyon, tila may alam na ako sa ibig ipahiwatig ng kanta habang binibigkas ko ang mga liriko nito habang ito ay aking kinakanta –

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans ans scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

That makes us long

For home

Sa pagkakaintindi ko, ang ibig ipahiwatig ng kanta ay na kahit luma na nga ang mga litrato naming iyon, ramdam ko pa rin ang nakaraan, ang mga nangyari. At bagamat malaki na ako, o “getting older”, o kahit “milion miles of ocean” pa ang pagitan namin, hindi ko pa rin siya malimutan, ramdam ko pa rin ang pagpintig ng aking puso; at ang hinahanap at pangalang isinisigaw nito ay siya. At kahit heto na ako ngayon, malaki na, marami nang pagbabago, pilit pa ring binabalikan ng aking isip ang nakaraan kahit hindi na maaaring mangyari ito dahil… hopeless na ang lahat; dahil, sabi sa kanta, “this road I’m on is endless”; hindi ko siya marating, hindi ko siya maaabot, hindi ko siya mahanap, hindi ko na maramdaman...

Sobrang sakit pala ang dulot ng kanta na iyon para sa akin. Nagtatanong tuloy ako sa aking sarili kung sinadya ba niya ang kantang iyon na ibigay sa akin… dahil alam niya na isang araw, kapag darating ako sa puntong hahanap-hanapin ko na siya, hindi na pala maaari dahil may iba siyang gusto, may ibang priority, o may ibang target sa buhay; dahil sa pag-alis niyang iyon pala ay doon na niya mahahanap ang kanyang mundo, ang kanyang tadhana, ang kanyang kaligayahan. At hindi na ako bahagi pa ng mundo niyang iyon.

Masakit. Ngunit sa pagkanta ko sa kanta naming iyon lang ang tangi kong paraan upang kahit paano ay maipalabas ko ang lahat nang sama ng loob; na kahit papaano ay pilit ko siyang maaabot, maiparating sa kanya ang aking panaghoy; ang bigat ng aking dinadala.

At ewan ko rin ba sa aking sarili. Kinamumuhian ko siya ngunit hinahanap-hanap ko ang mga ginawa namin, ang aming munting lihim. Ewan, hindi ko alam kung bakit. Minsan, napapaiyak na lang ako kapag biglang pumasok sa aking isip ang mga alaala ko sa kanya. Minsan naiinis na rin ako sa aking sarili dahil natutunan ko na sana siyang limutin, nasnay na wala na siya ngunit heto, biglang sumulpot ang kanyang multo sa aking isip at tino-torture ang aking pagkatao at nagbigay pa ng matinding kalituhan. May naramdamang galit ako sa kanya ngunit may bahagi rin ng aking utak na nasasabik; na nagnanais na manumbalik ang nakaraan.

Noong umabot na ako sa edad na labing-limang taon, lalo pang tumindi ang paghahanap at pananabik ko kay kuya Andrei. Litong-lito ang aking isip kung bakit ganoon ang naramdaman ko sa kanya. Walong taon na ang nakalipas ngunit hindi ko siya mabura-bura sa aking isip. Ang pagmamahal ko sa kanya bilang isang kuya ay nahaluan ng ibang klaseng pagmamahal at pananabik.

Dahil sa takot na tuluyang mag-iba ang aking pagkatao, sinubukan kong manligaw ng babae. Sumagi rin sa isip ko na maaaring kapag may girlfriend na ako, malimutan ko rin siya o kaya ay maging normal na ang takbo ng aking pagkatao; kagaya ng aking mga ka-klaseng lalaki.

Classmate ko Elsie. Kagaya ko, galing siya sa mahirap na pamilya at nakatira rin sa kalapit naming baranggay. Hindi naman ako nabigo dahil hindi niya ako pinahirapan sa aking panliligaw. Naging girlfriend ko siya at kagaya ng ibang magsyota, kadalasang hinahatid ko siya sa bahay nila pagkatapos namin sa aming klase.

May isang beses, naabutan kami ng gabi pauwi sa kanila. Dahil may parteng daanan na madilim, tinangka ko siyang yakapin. Hindi siya pumalag. Hinalikan ko siya. Sinuklian din niya ang aking halik. Naghalikan kami. Pinilit kong namnamin ang sarap sa pakikipaghalikan sa aking girlfriend. Kagaya ng paghahalikan namin ng kuya Andrei ko.

Ngunit... iba pa rin ang halik ni kuya Andrei. Hindi ito kayang pantayan nang kahit anong klaseng halik. At marahil ay dahil bata pa kami ni Elsie, hanggang sa halikan lang kami. May takot pa ang isip kong gumawa ng mga bagay na mas mapusok pa kaysa pakikipaghalikan. Hindi ko rin talaga alam. Parang may kulang kasi; parang hindi ko masyadong naramdaman ang aming relasyon. Parang hindi ko rin kayang gawin iyon. Pakiwari ko ay walang kaibahan ang relasyon namin sa isang ordinaryong magbest friends lang.

Ngunit hindi ko rin hiniwalayan si Elsie. Para sa akin, mabuting may girlfriend ako upang maipakitang kagaya ng ibang mga lalaking nasa ganoong edad, ay wala akong kaibahan. Parang ginawa kong front lang si Elsie; pang display. Ang isang bagay na nasa isip ko rin kasi, ay baka isang araw ay magbago ang pananaw ko, ang nararamdman ko. At ang pagnanasa ko sa aking kuya Andrei at mailipat ko kay Elsie.

Sweet din naman si Elsie talaga. Maganda, matalino, mabait, maalalahanin, at maunawain. Higit sa lahat, ramdam kong mahal niya ako. Ang sabi nga nng marami, maswerte raw ako na nagkaroon ng kasintahang kagaya ni Elsie. At isa rin itong rason kung bakit ayaw kong hiwalayan siya. Iniisip ko pa lang na makikipaghiwalay ako, parang naaawa na ako.

At iyan ang isang bagay na nagpadagdag sa aking problema. Kumbaga parang gusto kong kumain ng saging, ngunit ang pinili ko ay papaya, kung saan ay may allergy ako. Kung iisipin ay parang napakasimpleng metaphor lang. Pero sa totoong buhay, napakahirap pala. May kasama kasing emosyon. Kapag simpleng kainan lang ang pag-uusapan, gutom lang iyan. Pero kapag may dala na itong emosyon... ibang usapan na.

Isang araw, hindi sumipot ang teacher namin sa last subject sa araw na iyon. Nagsilabasan na ang lahat ng mga kaklase namin maliban sa aming apat na magkakabarkadang lalaki.

Ewan kung ano ang pumasok sa isip ng isa kong barkada, si Darwin, biglang tinumbok niya ang pintuan ng silid-aralan.

“Tsoy!” Ito kasi ang tawagan naming sa aming grupo. Palibhasa, may halong kano ang dugo ng aming matatawag na lider na si Darwin nga kung kaya iyon na rin ang tawagan namin. At nagkataon ding kaming apat na magkakabarkada ay mapuputi, makikinis. Kumbaga, sabi nila, crush daw ng masa ang grupo namin. Kung kaya, bagay daw sa amin ang tawagan bagamat hindi naman talaga ako aktibo sa grupo. Gusto lang nila akong maisama dahil classmate, maputi, pogi raw, matalino at mabait.

“Ano na namang katarantaduhan ang pumasok sa isip mo?” sigaw ng isa pa naming kagrupo.

“Cool ka lang…” sagot niya. Umupo ito sa kanyang armchair, binuksan ang bag at hinugot ang isang magasin.

Binuklat ni Darwin ang magasin. Nag-aagawan kaagad ang mga kasama ko noong may nakitang babaeng nakahubad.

“O… baka mapunit, tangina! Pagagalitan ako ng tito ko niyan! Ganito na lang ang ating gawin!” at inilatag ni Darwin sa sahig ang magasin, pinaghihiwalay ang mg pahina nito at pinaligiran naming apat.

Nanlaki ang aking mga mata sa nakita. Bold na magasin ito; glossy, maganda ang pagkakuha, at mistulang buhay na buhay ang mga babae dahil sa ganda ng kulay. At ang mga babae ay hubo’t-hubad at nang-aakit sa kanilang mga postura.

“O di lumuwa ang mga mata ninyong mga manyak kayo!” biro ni Darwin sa amin.

Tawanan ang grupo. “Ayos talaga itong si Tisoy! Shiiittt! Ang sarap!” sigaw naman ng isang kasama.

Ngunit doon na ako nagulat noong binuksan ni Darwin ang kanyang zipper at ipinalabas ang tigas na niyang pagkalalaki.

Tawanan na naman ang grupo.

Ngunit naging seryoso si Darwin sa paghihimas sa kanyang harapan habang nakatutok sa magasin.

Tulala kaming laha sa ginawa niya at sa kanyang ginawa na kami nakatingin, mistulang tatawa sa kanyang ginagawa.

“Tangina! Huwag ako ang pagpantasyahan ninyo! Iyang mga babae o! Magparaos na rin kayo habang hindi ko pa iniligpit iyan! Kapag natapos ako dito, itatago ko na iyan!” sambit ni Darwin noong napansing sa kanya na nakatuon ang aming mga mata.

Dali-dali namang nagsisunuran ang aking mga kasama. Binuksan din nila ang kanilang mga zipper, ibinaba ang mga pantalon at nilaro-laro ang mga sarili.

Noong nakita ko sila, syempre, nagsumikap na rin ako, nakisali. Kumbaga, dance to the music. Ngunit habang concentrate na concentrate ang isip nila sa mga babaeng nasa litrato, abala ang mga utak sa kaka-imagine na totoo ang mga babae at nasa harap lang nila, ang isip ko naman ay abala sa palihim na pagmamasid sa kanilang ginagawa, nalibugan sa paglalaro nila sa kanilang mga tigas na tigas na pagkalalaki.

At lalo na noong isa-isa na silang nilabasan, nanumbalik muli sa aking alaala si kuya Andrei, ang ipinagawa niya sa akin, at ang dagta niyang nalulon ko pa, nalasahan, naamoy...

Tila may malakas na nag-udyok sa aking utak na hawakan ko ang mga pagkalalaki ng aking mga kasama sa puntong iyon upang ako na ang magpatuloy sa pagpaparaos sa kanila gamit ang aking kamay. Ngunit dinaig ako ng hiya. Natatakot akong may iba silang iisipin tungkol sa aking pagkatao.

Sinarili ko ang senaryong iyon sa aking isipan. Hanggang sa pag-iimagine na lang ako. Hanggang sa nalabasan na rin ako at nagpalakpakan silang lahat.

Ilang beses pang naulit ang pangyayaring iyon. At palaging ganoon; habang abala sila sa kanilang mga ginagawa, ang mga mata ay nakatutok sa magasin, ako naman ay abala sa lihim na pagmamasid sa kanila hanggang sa makaraos na rin.

May isa beses, nakatulog ako sa bahay ng isang classmate, si Regi. Deadline iyon kinabukasan sa submission ng aming group assignment. Napagdesisyonan naming sa bahay nila tapusin ang aming assignment at doon na rin ako matulog. Dahil kaming dalawa ang leader, kami na ang gumawa.

Natapos din ang aming project. Noong tulugan na, nagtabi kami sa kama. Tinanong niya ako kung ok lang. Isa lang kasi ang kama niya at nahiya siyang sa sahig ako patutulugin.

“Ok lang” ang sagot ko.

Kaya, nagtabi kami. Habang nasa ganoon kaming ayos, hindi ko naman maiwasang manumbalik ang aking ala-ala tungkol kay kuya Andrei. Kaya, hindi ako nakatulog. Unang beses ko pa lang kasing makatulog sa ibang bahay. Habang tulog na tulog na si Regi na nakatihaya, ang isang braso ay ipinatong sa kanyang ulo, tila may malakas na pwersa namang nag-udyok sa aking isip na sunggaban ang pagkakataon; yakapin siya, o kaya ay hipuin ang kanyang bukol.

Pakiwari ko ay mag naghilahan sa aking isip. Pabaling-baling ako, pinapawisan bagamat hindi naman mainit. At noong hindi ko na talaga napigilan ang sarili, bumangon ako, umupo sa isang gilid at pinagmasdan ang kanyang anyo habang nakahiga. Hubad ang kanyang pang-itaas na katawan, naka-gartrized short na puti at sa kanyang harapan ay kitang-kita ko ang malaking bukol. Alam ko, sa porma pa lang noon na bakat na bakat, tumigas ang kanyagn alaga. Maputi ang kanyang balat, makinis at walang kataba-taba ang tyan. At galing sa kanyang pusod patungo sa waistline ng kanyang suot na short ay ang mga balahibong pusang tila sinadyang ihilera sa parteng iyon. Naimagine ko kung ano ang porma sa ilalim ng kanyang short. Naglalaro sa aking isip ang pagdugtong niyon sa makapal niyang bulbol.

Mistula akong natuyuan ng laway. Lumakas ang kabog ng aking dibdib at dahil sa naramdamang matinding udyok, dahan-dahan akong bumalik sa paghiga. Marahan akong tumagilid paharap sa kanya. Pagkatapos, dahan-dahan ko ring isiningit ang aking kamay sa ilalim ng kanyang puting short. At noong nasa loob na ito, hinawi ko ang garter ng kanyang brief.

Nakapa ko na ang ulo ng kanyang matigas na pagkalalaki noong bigla naman siyang gumalaw. Sa akign pagkagulat bigla ko ring hinablot ang aking kamay.

Maya-maya, pansin kong nakatulog na siya. Muli, dahan-dhan kong isiningit ang aking kamay. Ngunit sa pagkakataong iyon, bigla niyang iminulat ang kanyang mga mata. Hindi ko pa man nakapa ang kanyang pagkalalaki, hinablot ko muli ang aking kamay at nagkunyaring tulog.

Naramdaman kong kinuskos niya ang kanyang mga mata. Pakiramdam ko ay tiningnan niya ako, nakiramdam atsaka siya bumangon, tumungo sa kubeta.

Dahil sa kaba at takot, hindi ko na itinuloy pa ang aking ginawa. Pinilit kong makatulog. Hanggang sa umaga na at nagpaalam na akong umalis.

Iyon ang mga karanasan kong lalong nagpaalala sa akin kay kuya Andrei; ang karanasang lalong nagpatuliro ng aking isip; ang karanasang nagbigay-daan sa marami ko pang katanungan tungkol sa aking pagkatao. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko lalabanan ang lahat. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang tunay kong pagkatao o seksuwalidad.

Kaya sinisi ko si kuya Andrei. Ok lang siguro kung iyon lang ang nangyari sa akin, ang maranasan sa mga kamay niya ang ganoon. Ngunit ang naging resulta nito ay ang pagkaturete ko. At sa isip ko lang, pinaglaruan lang niya ako. Inabuso, ginawang parausan, pinaasang balikanat hindi kalimutan.

At ang hinanakit kong iyon sa kanya ay tumagos hanggang sa aking kaluluwa.

Kaya sa gabing iyon na inutusan ako ng aking inay na maghanda para sa pagdating niya kinabukasan, hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman. May poot sa aking puso; ngunit may isang bahagi rin ng aking isip na nakaramdam ng matinding pananabik sa kanya...

(Itutuloy)

Give Your Heart a Break vi

Sorry dahil sa katagalan ng update ko. Heto na po ang kasunod.

--------------------------------------------------------------------------------------------------


“I just want to remind you young man na may boyfriend ka na at hindi tama na nakikipaglandian ka sa iba lalo na sa ex mo. Paano na si Aljohn?” bungad ni mama ng makapasok na kami sa loob ng bahay.

“Ma, wala naman ng masama dahil we’re all grown up and besides hindi ako nakikipaglandian.” Pagdepensa ko sa sarili ko.

“Sigurado ka?”

Tumango lang ako sa kanya.

“Kung hindi pala pakikipaglandian ang makipaghalikan anong tawag dun? Greetings? At sa lips?”

Napamaang ako. Patay, nahuli kami.

“Pe-pero hindi ako ang nanghalik ma. Si Mac iyon.”

“Regardless, may utak at judgment ka na para tumanggi sa gusto niya.”

May point siya. Natahimik ako dahil nahihiya ako. Guilty as charged. Napabuntong-hininga na lang ako.

“I’m sorry ma.”

“Hindi kita pinalaking ganyan Jay. Pumayag ako sa kagustuhan mong magmahal ng lalaki dahil may tiwala ako sa’yo at gusto kong lumigaya ka pero sana naman ingatan mo iyon.” Patuloy nitong pangangaral sakin.

“Opo.” Nasambit ko na lang.

Matagal na nanaig ang katahimikan sa loob ng bahay. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Sobrang tinamaan ako sa mga sinabi ni mama. Hindi ko siya pwedeng barahin ngayon dahil may mali ako. Bakit ko nga ba kasi hinayaang halikan niya ako.

Naupo na lang ako sa sofa sa sobrang pagkadismaya. Rinig ko naman ang ingay na nagmumula sa kusina ngunit balewala sa akin iyon. Nailing ako ng maalala ko ang nangyari kani-kanina lang.

Ano na lang kaya magiging reaction ni mama kapag nalaman niyang pinagbigyan ko si Mac na subukang bawiin ako kay Aljohn. Buntong-hininga na lang ang naisagot ko.

“May sasabihin ka pa ba sa akin?” tanong ni mama habang inaabot nito sakin ang mug kong may gatas.

Inabot ko naman ito. Naalala ko na madalas gawin ito ni mama sa akin noong bata pa ako sa tuwing lagi ko siyang nabibigo at talagang dinadamdam ko. Tiningnan ko muna siya bago humigop. Hindi ko alam pero mukhang hindi umeepekto iyong gatas.

Mukhang nakuha naman niya ang nararamdaman ko kaya tumabi na ito ng upo sa akin at hinilig ang ulo ko sa dibdib niya. Biglang namuo iyong mga luha ko sa ginawa niya.

“Guys need to cry every once in a while.” Wika niya habang hinahaplos ang buhok ko.

“Ma, I’m sorry for disappointing you. Promise I won’t do it again.”

“Shhhhh, quiet. Nag-e-emote ako.”

Napakalas ako sa yakap nito at tiningnan siya. Kita kong nakapikit ito ngunit bakas din sa pisngi nito na nabasa ito ng luha. Kinabig niya ako ulit payakap sa kanya.

“I love you so much ma!”

“I love you more baby.”

Hindi na namin namalayang nakatulog na kaming dalawa sa sofa. Napasarap tulog ko dahil nagising na lang ako na may naaamoy akong ginigisang bawang at sibuyas. Napakabango. Bigla tuloy akong nagutom.

Tumayo ako at tumungo sa kusina. Iniyakap ko ang mga braso ko sa baywang niya.

“Gising ka na pala.”

Hindi ako sumagot.

“Naku naman, naglalambing baby ko. Hala magmumog ka na muna ng makakain na tayo. Lapit na rin maluto itong paborito mo.”

Hindi ako kumilos. Narinig kong itinigil niya ang paghahalo sa niluluto at hinarap ako.

“Aga-aga naman nito. Hey, ano? Ganyan na lang tayo hanggang maghapon?” wika niya.

Natawa ako sa inasal niya.

“I feel like hugging you all day ma. I’m safe when I’m in your arms.”

“Sus, bolero. Matapos mong makipaglandian kahapon maglalambing ka ngayon. Ano iyan bawi-bawi?”

“Kainis ka naman. Naglalambing na nga lang ako sa’yo eh. Tandaan mo ma, dalawang buwan din akong mawawala.”

“Ay oo nga pala. Sige diyan ka na lang buong maghapon para wala tayong magawa pareho.” Pambabalewala niya sa sinabi ko.

“KJ!” sambit ko sa kanya sabay kalas at tumungo na sa banyo para mag-ayos. Rinig ko pa ang pagtawa nito.

Matapos kong mag-ayos dumiretso na ako sa hapagkainan. Pagkaupo ko ay sabay na kaming nagdasal at sinimulan ng kumain.

“Your foods are great. One of the best in town.”

“In town lang?”

“Your foods are great. One of the best in the country.”

“Country lang?”

“Fine. Your foods are great. One of the best in the whole wide world kahit pa sa lahat ng universe sa kalawakan. Happy?”

Ngumiti lang itong nang-iinis.

“Ikaw sumosobra ka na huh. Kanina pang pagkagising ko basag na ako sa’yo.”

“Kasalanan ko?”

“May sinabi ako.”

At nagkukuwentuhan kaming dalawa habang nag-aagahan. Hindi sinasadyang masagi sa usapan namin ang update sa relasyon namin ni Aljohn.

“Hindi pa rin po kami nakakapag-usap hanggang ngayon.”

“Mukhang may katagalan na ring hindi nagpaparamdam iyon ah.”

“Miss ko na nga siya eh.”

“May balita ba nanay niya tungkol sa kanya?”

“Wala nga po eh. Ewan ko ba sa isang iyon bakit hindi magawanag magbalita man lang. Kakatampo na nga eh.”

“Hmmmm.”

Napatingin ako rito.

“Why?”

“Kaya ka siguro naglalandi dahil nami-miss mo siya at sa ganoong way mo inilalabas. Tama ba?”

“Hindi ah.”

“Lokohin mo pa ako. Mama mo kausap mo.”

“Ewan ko sa’yo.”

“Okay. Anyway, any plans sa pagre-review mo?”

“Baka luwas na kami ni Tonton next week para mag-enrol tsaka para maghanap ng matitirhan.”

“Hindi niyo na kailangang maghanap ng matutuluyan, nakakita na ako sa may Recto. Ayos naman iyong facilities and nakapagbayad na rin ako ng 18k doon para sa two months stay niyo.”

Nanlaki mata ko. “Seryoso?”

“Hindi joke lang.”

“Ma!”

“Oo nga. Ang kulit mo.”

Napatayo ako at niyakap siya ng mahigpit.

“Thank you so much ma! You’re the best mom in the whole wide world.”

“Naman. Ako pa ba?”

“I should tell this to Tonton.”

“Mamaya na kapag tapos na tayong kumain.”

At tinapos na nga naming dalawa ang pagkain namin. Ako na rin ang nagboluntaryong maghugas ng pinggan. Ramdam na ramdam ko ang good vibes na umaagos sa buong katawan ko. Matapos iyon ay dali-dali kong tinawagan si Tonton para ibalita iyong ginawa ni mama. Tuwang-tuwa ito sa sinabi ko at excited na ring makita iyong tutuluyan namin.

“Labas tayo mayang hapon Jay.”

Nagtaka naman ako.

“Saan tayo pupunta?”

“Magde-date tayo.”

“Weee, excited na ako. Saan tayo magde-date?”

“We’ll watch Harry Potter and the Half-blood Prince.”

“Really? Yes! Yes! Yes!”

Sa sobrang tuwa ko ay hinalikan ko si mama sa pisngi.

“Pero seriously ma, bakit mo ginagawa ito?”

“Siyempre nagdaan din ako sa ganyan dati. Alam ko ang stress ng pagrereview kaya naman gusto ko na bago ka ma-pressure sa pag-aaral, magawa mo naman sana makapag-enjoy.”

“Ang sweet naman. Pa-hug ulit.”

“Nakakarami ka na huh.”

“Aayaw?”

“May narinig?”

“Wala.”

“Wala naman pala. Come here give mama a hug.”

At binigyan ko nga siya ng isang napakahigpit na yakap.

I can tell how much I love my mom and lagi ko iyong ipinaparamdam sa kanya sa tuwing may pagkakataon. She deserves it lalo na’t mag-isa niya akong pinalaki. She’s been the greatest girl friend I ever had and have.

Nang mga bandang hapon na ay gumayak na kami para pumunta sa mall at manood ng movie. Hindi ko na nga maalala when’s the last time na nanood kami ng ganito. Nung high school or nung elementary? Hindi ko na maalala sa tagal.

Enjoy na enjoy akong kasama si mama sa loob ng sine. Kitang kita ko rito na masaya’t nag-e-enjoy din siya sa ginagawa niya. Nang matapos iyong pinapanood naming dalawa ay para itong bata na nagkukwento. Nangingiti ako sa inaasal ni mama.

“Para namang di tayo magkasama sa loob kung maka-kuwento ka.”

“Eh bakit ba nag-enjoy ako eh. Sus!”

“Sus sinabi mo pa. Tutok na tutok ka nga sa screen eh. Akala mo yata ililipat ng channel. Ganyan ka kapag gusto mo pinapanood mo eh, dedma sa kasama.” Tugon ko sabay tawa.

“Ganun talaga.”

Maya-maya pa ay natahimik na ito. Napagod ata sa kakasalita.

“Kain na tayo. Nagutom ako eh.”

“Sa bahay na lang.”

“Hindi na. Tinatamad ako magluto.”

“Sino nagsabi sa’yong ikaw magluluto?” sabi ko.

“Marunong ka?”

“Naman. Ano ba gusto mo? Hotdog, noodles o sunog na kanin?”

“Naku di bale na. Bili na lang tayo dito tsaka natin iuwi.”

“Huwag kang makulit ma huh. Pagbigyan mo na ako this time. Please?” Pagmamakaawa ko rito.

Pumayag naman siya.

“Punta lang ako sa supermarket ma libot ka muna sa department store.”

“Ayaw mong pasama sa akin?”

“Hindi na. Kaya ko na ito. Sobrang gutom ka na ba?”

“Medyo. Merienda naman muna tayo.”

“Sure. Saan mo gusto kumain?”

“Sa mura na lang.”

“Titipid?”

“Hindi naman.”

At dumiretso na nga kami sa Jollibee. Um-order na kami ng kakainin at aktong maglalabas ito ng pera ng pigilan ko.

“Ako na. Libre kita. Hanap ka na lang upuan natin.”

Nangiti siya sa inasta ko. Habang naghihintay sa orders ko ay ka-text ko si Tonton. Sinabi ko lang kung ano mga ginawa namin ni mama ngayon at tuwang-tuwa siyang malaman na nag-e-enjoy si mama. Pansamantala ko munang itinago phone ko kasi kumpleto na iyong order ko. Binuhat ko na ito at isa-isang hinanap kung saan pumwesto si mama. Kita ko naman na nasa may bandang dulo ito umupo sa may parang sofa.

“Sigurado ka bang magluluto ka pa?” tanong niya sa akin.

“Yup.”

“Anong oras na rin.” Sabi niya.

“Kaya yan. Trust me.”

“The last time na pinagkatiwalaan kita binali mo ng slight eh.”

“Ibang trust iyon. Basta I’ll make you proud.”

“Talaga lang huh.”

“Promise.”

“Okay.”

Matapos naming kumain ay naghiwalay na kami ni mama. Siya tumungo sa department store, ako naman ay sa supermarket. Dala-dala ang pushcart ay may biglang kumalabit sa balikat ko. Napatingin ako sa kumakalabit.

“Hey! Andito ka rin pala.”

Ngumiti lang siya.

“Nakita ko kayo ni tita kanina sa Jollibee kaso nahiya akong lumapit.”

“Bakit naman?”

“Mukha kasing nagsasaya kayo eh.”

“Okay.” At muli ko ng tinulak iyong cart. Sumunod naman siya.

“Tapos nung naghiwalay kayo sinundan na kita.”

“Stalker?”

“Siguro.” Sabay tawa niya. “Teka ano bang bibilhin mo?”

“Magluluto kasi ako para kay mama ngayon.”

“Naks, ang sweet naman.” Sabay agaw sa cart. Pinabayaan ko na lang.

“Ganun talaga.”

“Ano bang iluluto mo?”

“Paborito kasi ni mama iyong pork binagoongan kaya iyon sana balak kong gawin.”

“Mukhang masarap iyon ah.”

“Masarap talaga lalo na kapag ako ang may gawa.”

“Sige na lang.”

“Hoy Makko, tigilan mo ako huh.” Sambit ko ng biglang may bumundol sa likuran ko. “Aray ko!”

Tiningnan ko siya at kita ko na inis ito sa ginawa ko. Itutulak niya sana ito ulit ng panlakihan ko ito ng mata. Tumigil siya.

Itinuloy ko na ang pamimili ko hanggang sa tingin ko ay nabili ko na lahat ng ingredients. Agad na kaming pumila sa may counter.

“Anong plano mo ngayong summer?”

“Mag-review.”

“Para saan?”

“Board exam.”

“Saan?” tanong niya.

“Sa Manila.”

“Bakit ang layo? Meron naman tayo dito ah.”

“Doon namin napagkasunduan ni Tonton at ni mama.”

“Pwede ba akong sumama?”

“Magre-review ka din?”

“Pwede makasama ka lang.”

Parang may kung anong sumundot na kilig sa akin.

“Ewan ko sa’yo.” Naiilang kong sagot.

“Kelan niyo naman balak na lumuwas?” pag-iiba niya sa usapan.

“Sa Wednesday na.”

“Ah okay.” Sagot nito.

Matapos kaming mamili ni Mac ay lumabas na kami. Hindi naman ganun karami binili ko. Umalis na rin siya agad. Tinext ko naman na si mama na tapos na akong namili at nasa may labas lang ng department store naghihintay. Maya-maya pa ay lumabas na ito kasama ng ilang paper bags na hawak niya.

“Ilang saglit lang ako nawala parang kalahati na ng department store nabili mo ah.” Pang-aasar ko sa kanya.

“Well ganun talaga.”

“Tara na?”

“Yup.”

Tuluyan na nga kaming umuwi. Buti na lang hindi masyadong traffic kaya naman saglit lang ay nasa bahay na kami. Pagkapasok ay agad itong umupo sa sofa at nagpahinga samantalang ako ay dumiretso sa kusina para maghanda.

Inuna ko ng hiwain iyong karne para i-marinate bago iyong gulay. Nag-mince na rin ako ng garlic at onion. Hinayaan ko munang manuot iyong lasa ng asin sa karne bago ko ito inilagay sa mainit na kawali. Pinagmantika ko ito hanggang sa maging medyo crispy na siya. Isinunod ko iyong talong. Saglit lang ito maluto pagkatapos ay isinantabi ko muna. Mag-uumpisa na sana akong maggisa ng makita kong may nag-aabot ng bawang at sibuyas.

“Ma, ako na. Pahinga ka na lang doon.”

“Sure?”

“Yup.”

“Baka hindi mo kaya.”

“Kaya ko ito.”

“Okay. Nood muna ako sa sala.”

“Okay.”

Itinuloy ko na nga ang pagluluto. Gisa dito, gisa doon. Lagay nung karne at halo. Konti na lang at matatapos na akong magluto. Inilagay ko na iyong alamang para humalo sa lasa ng karne. Konting halo pa at timpla at tapos na akong magluto.

Nagluto na rin ako ng kanin. Para masigurong hindi ito masusunog ay sa rice cooker na ako nagsaing. Ayoko masira iyong dinner naming dalawa. Habang naghihintay na maluto iyong kanin ay naisipan ko namang ligpitin iyong mga ginamit ko. Hindi na rin naman nagtagal at naluto na iyong kanin. Naghain na ako at inaya na siyang dumulog.

“Ang bango naman ng niluto mo.”

“Siyempre naman. Ako pa?” pagmamayabang ko.

“Ano ba niluto mo?” sabay lapit sa lamesa. Napatda siya.

“Surprise!”

Nakita ko na naluluha siya.

“Bawal magdrama sa harap ng hapag. Magtatampo ang grasya.”

Dali-dali naman niyang pinigilan pagda-drama niya at umupo na.

“Tikman mo nga ma kung masarap.” Sabi ko rito na hindi pa rin ata makapaniwala.

“Masarap yan sigurado ako.”

“Eh, sige na.”

Kumuha naman siya ng kaunti at tinikman. Napangiti siya.

“Pwede na. Lasang binagoongan naman.” Kumento niya.

“Atleast pasado.” Pagmamayabang ko. “Alam kong paborito mo ito kaya ito na naisipan kong iluto.”

“Paano mo nalaman paano magluto nito?”

“Pinag-aralan ko sa internet kung paano tapos saka ko unti-unting pinagpraktisan sa tuwing wala ka.”

“Ah iyon ba iyong minsang nakagalitan kita dahil sa sobrang dumi ng kusina?” tumango lang ako. “Thank you Jay.”

“You’re welcome ma!”

Tuwang-tuwa ako na nagustuhan ni mama iyong ginawa ko. Nagulat kami na naubos naming dalawa iyong niluto ko kahit na nagmerienda pa kami sa labas kanina. Hindi ko na siya pinagtrabaho pa. Pumayag naman siya dahil sa sobrang pagod niya.

Matapos kong mag-asikaso sa baba ay pansamantala muna akong lumabas at nakita kong may tao sa gate. Paglapit ko ay parang bigla itong nawala. Namamalikmata lang siguro ako. Tumambay muna ako ng ilang minuto bag ko naisipang pumasok na at matulog. Napagpasyahan kong bukas na mag-empake at for sure mahihirapan akong maghanap ng damit na dadalhin.

(itutuloy)

Minahal ni Bestfriend: Ryan part 14

             Kamusta po sa lahat ulit? ^_^ Yay!!

             Una sa lahat, ay gusto ko magpasalamat sa mga magagandang feedback na natanggap ko sa chapter 13. Sobrang ikinataba ng puso ko yun. At ano pa masasabi ko. Pasensya na din po sa mga di ko nareplyan sa comments. Pasensya na po talaga.

              Pangalawa po, Gusto ko pong pasalamatan unang una ang Bembem ko na laging andyan para sa akin all the way! Kay Jojie na syang gumawa ng cover, Kay Zeke, at kay Erwin F. Syempre po kay --makki--,demure, ivan d., MaRIOnE, jemryo,mc ern james, Tommy,J, iamronald, cuirous19,youcancallmeJM, Roan,anton, kyle from clark, ANDY, robertmendoza94@yahoo.com, _rayne, Riley, Jeh (Thanks uli!), Rovi Yuno, j20green, Heaven, j.v, erion, price arl, Mark Jayson Pionela, Judaskyle13, JD Javra,Jasper, ZROM60, kapitanismo, Eiji_monster, =dereck=, Riley, Chris, Lei, arvie04,John Gino Basinang, Red of Singapore, Josue Altoveros, Nico, kean tongol, ryan lee,  Anthon Gonzales, Edward, Christian, arljhay, hula_boy, 21, totix, erickvladd, calvin, PIP, J, -London-, Down D. Line, ,Mel Gibson, jrvr, vinz_uan, mon, Queckenstedt, kean tongol, Atsea, Bonzai, ryan lee, -rob-, IAN, JM MJ, Jay-Ar, robert, Ryvis Tan, vincent28, Jhumer Andres, shane, Nico, Bonzai, dhyames, wexersz_15, Ras, EUS, Iamrex, LordPauldemort, itsmethirdy,  ryan lee, shane, Jhumer Andres, Hiya!, Jay-ar, renxz, pangz, jaymefrompalawan, Ryvis Tan, jamespott, Rez of Bacolod, Silent_al, ariel loniga, jheyjhey javier, maybe, g, patryckjr, Enrique, iRead,wil, jae.jae, RGEEE, Jim of Pangasinan, xheanne, eric sioson, Cloyd, LEI, Moon Sung-Min, meloh, _june_, JD Javra, d^,^b camotes \m/hunk, nam, itsmethirdy, =jess=, Marcanthony, knight_in_shining_armor(hehehe), nam, Danielle, alejojohn,   _unspoken_words_, akosijames, Nicholadia, Enrique, lloydie, LemLem, Jayar, Nico, Unknown, Aldrin, , _alelojohn, Dada Marcelo, cris bautista, Malachimark, -erickboi-, Yoshi, Karl rickson, online via ginno, Nikko Ramos, toffer lopez, Prince Pao, ALex, ja, kris, ramzter, Jm_virgin2009, Marlone, edrich of cebu, Archivald, russ, Mars, foxriver, Burj of Abu Dhabi, maybe, pd, mykel22, ampugeh, mark5337, ALDRIN, Al, brenthotz18, toffer lopez, Prince Pao, MarcAnthony, - marcus -, Nikko Ramos, Rands of QC, harry, alex, .paisano, jay.19.bi, Pancookie, cris bautista, Bri, Alexis Gacayan, Paolo Escaba, tj, nikk, eric sioson, -rom-, shingha, Mr.handsome, Mac, nivz, MP of Pasig, ilyrars, erik, .lordsun pogie, Enzo12, Tnito Schrugs, aeigh27 of binan laguna, cris bautista, JC SHIN, marlboro, monty, cazlhers@yahoo.com, fixboy, jay Tagaro, kris, Keanu Reeves, Marky, -rom-, foxriver, diumar, P.Y.S.H, edrich of cebu, bon-bon, Gerald, dhenxo (UTOL!!), kira, Uri_KiDo, Arnold Lachica, at kay Kuya Mike. At syempre sa mga anonymous at silent readers po. :)


             Pangatlo, gusto ko lang promote blog ko. Lol. Kapalan lang sandali. aahehehehe. Yung mga gusto pong magfollow, maraming salamat po. www.darkkenstories.blogspot.com. Thank you po  muli!


              Pang-apat. Sa mga gusto pa din pong mag add sa akin sa fb, i-add lang po ako - dizzy18ocho@yahoo.com - PAKIUSAP lang po na mag iwan po kau ng message. Maraming salamat po. Oh sya, di na ko magdadaldal pa! Enjoy na lang po.


               COMMENTS AND VIOLENT REEACTIONS HIGHLY APPRECIATED

Munting Lihim [2]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

Part 2: Ang Munting Lihim
By Mikejuha
getmybox@hotmail.com


Author's Note:

Heto na po ang sinasabi kong part 2, ng kasalukuyang ginagawa kong kuwento, na balak kong isasalibro.

At dahil isasalibro siya, teaser chapter lamang po ito.

Special acknowledgment to Mr. Alvin P. for coming up with the vid. Thanks.


-Mikejuha-

---------------------------------------------------

Ako si Alvin.




*********************************


Huling gabi na nila iyon sa bahay namin at sa huling pagtatabi namin sa pagtulog ng kuya Andrei ko, hindi ko maiwasang hindi mapaiyak. Sa totoo lang, ayaw kong makita niyang umiyak ako. Palagi kasi niyang sinasabing babae lang daw ang umiiyak. At kung ang isang lalaki ay umiiyak, bakla raw ito. At maraming beses na niya akong tinutukso. “Ah, umiiyak na naman. Bakla! Bakla!” kapag ganyang iiyak ako dahil sa pang-aasar niya at hindi ako makaganti. Kaya pipigilan ko na lang ang aking sarili. Marahil ay paraan din niya iyon upang huwag akong umiyak. Kasi, kapag nakita ng nanay ko at ng nanay niyang umiiyak ako dahil sa pang-aasar niya, sigurado, katakot-takot na sermon ang aabutin niya.


Alas 10 ng gabi. Nakahiga na kaming pareho, magkatabi sa kama. Nakatihaya siya habang ako ay nakatagilid, inilingkis ko ang isa kong kamay sa kanyang dibdib. Hindi maalis-alis sa aking isip na iyon na ang huli naming pagtabi sa pagtulog. Matinding lungkot ang aking nadarama. Parang hindi ako makahinga; parang ang sikip-sikip ng aking dibdib, lalo na kapag sumingit ang mga masasayang alaala namin ni kuya Andrei na hindi ko na muling maranasan pa: ang aming harutan, ang aming habulan, ang paliligo namin sa ilog, ang kanyang pang-aasar, at higit sa lahat, ang kanyang pagka-overprotective at pag-aalaga sa akin. Pilit kong nilabanan ang sariling huwag umiyak.


Ngunit dahil sa tindi ng aking nadarama, hindi ko rin nakayanan ang aking sarili. Tila may sariling pag-iisip ang aking mga luha na kusang dumaloy na lamang sa aking mga mata. At wala akong nagawa kundi ang hayaan silang pumatak nang pumatak. Hindi ako nagsalita upang hindi mapansin. Nagkunwari akong tulog, ang mukha ay isinubsob sa unan habang ang isa kong kamay ay nakalingkis sa kanyang dibdib.


Nagawa kong itago ang aking pag-iyak... ngunit hindi ang aking paghikbi.


Naramdaman kong tumagilid si kuya Andrei at dumampi sa aking buhok ang kanyang kamay na marahang humaplos dito. Hinayaan ko lang siya. Ayokong makita niya akong umiyak. Ayokong tutuksuhin niya ako na bakla.


Maya-maya, pilit na isiniksik niya ang kanyang kamay sa unan na itinakip ko sa aking mukha. Noong nakapa niya ang aking panga, hinawakan niya ito at hinawi paharap sa kanyang mukha. Wala akong nagawa kundi ang humarap sa kanya, ang mukha ko ay basang-basa pa ng mga luha at pilit na pinigilan ko ang aking paghikbi.


Tinitigan niya ang aking mukha. Noong napansin niya ang patuloy na pagdaloy ng aking mga luha sabay ng aking paghikbi, pinahid niya ang mga ito sa kanyang palad. “Di ba sabi ko, bakla lang ang umiiyak? Bakit ka umiiyak?” ang marahan niyang boses, ramdam ko ang matinding pagkaawa niya sa akin. Hindi niya ako tinukso.


“Ma-miss kita kuya eh…” ang pautal-utal kong sagot gawa nang patuloy kong paghikbi ang mga malalaking butil ng luha ay patuloy pa rin sa pagdaloy sa aking pisngi.


“Talaga…?”


“O-opo.”


“Akala ko ba matutuwa ka dahil wala nang mang-aasar sa iyo?”


“Ma-miss ko iyong pang-aasar mo.” Ang mabilis ko ring sagot na inosenteng-inosente, hindi nakuha ang sarkastiko niyang biro.


Napangiti siya ng hilaw. “Mas ma-miss ko ang kakulitan mo. Ikaw lang yata ang nag-iisa kong bunso. Kahit kailan, espesyal ka sa akin. Walang kahit sino mang papalit sa iyo dito sa puso ng kuya mo. At tandaan mo… babalik ako dito. Di ba sinabi ko na sa iyo iyan?”


“K-kailan pa iyon? Matagal pa…”


“Malapit lang iyon” sabay dampi ng kanyang mga labi sa pisngi ko. Niyakap niya ako nang mahigpit.


Sinuklian ko ang mahigpit niyang yakap.


At ang sunod na nangyari ay ang isang bagay na siyang naging dahilan upang buksan ang maraming tanong tungkol sa tunay kong pagkatao; ang pangyayaring mistulang naging isang pangitain na palaging bumabagabag sa aking isip.


Habang patuloy pa rin ang aking paghikbi at pag-iyak, nanatiling hinawakan ng dalawa niyang kamay ang aking mukha. Hinaplos-haplos ito. “Tahan na… huwag ka nang umiyak.”


Ngunit patuloy pa rin ako sa aking paghikbi.


Inilapit niya ang mukha niya sa mukha ko, halos magpang-abot na ang aming mga labi at mistulang malulusaw ako sa titig niya, halos dalawang pulgada lang ang layo ng mga mata ko sa mga mata niya. “Gusto mo bang halikan kita?”


Naaamoy ko pa ang preskong hangin na nanggaling sa loob ng kanyang bibig. Kato-toothbrush pa lamang niya at mabango ang kanyang hininga.


Tumango ako. Halik lang naman. Natural lang naman ang halik.


Ngunit hindi ko inaasahan ang ibang klaseng halik na ginawa niya sa akin. Idinampi niya ang kanyang mga labi sa aking mga labi!


At doon ako nawindang sa ginawang iyon ni kuya Andrei. Naturete ang utak ko. Hindi ko alam kung magpumiglas o hahayaan na lang siyang paglaruan ang aking bibig. Ngunit nanaig sa aking isip ang lungkot sa kanyang nakaambang paglayo. Na-miss ko siya; mahal ko ang kuya Andrei ko. At bago pa man ako nakapalag, naramdaman kong unti-unti rin akong nasarapan sa patuloy niyang pagsisipsip sa aking mga labi, lalo na noong ibinaling ko ang aking paningin sa kanyang mga mata na nakapikit, na mistulang sarap na sarap sa kanyang ginagawa.


At dahil doon, tuluyan nang nahinto ang aking pag-iyak. Nahinto rin ang aking paghikbi. Panandalian kong nalimutan ang matinding lungko na aking nadarama.


Nakipikit na rin ako. Noong naramdaman ko sa aking bibig ang kanyang dila na ibinundol-bundol at pilit na ipinasok sa kaloob-looban ng aking bibig, ibinuka ko ito.


Narinig ko ang mahinang pag-ungol ni kuya Andrei. Naki-ungol na rin ako bagamat hindi ko alam kung para saan iyon.


Maya-maya lang, bumaba ang bibig niya sa aking leeg. Nakiliti man, inangat ko pa rin ang aking ulo upang bigyang laya siya sa kanyang pagsisipsip at pagdidila sa parte ng aking katawang iyon.


Ngunit hindi ko rin natiis ang kiliti at nagtatawa na ako at itinulak ang ulo niya. “Kuya… nakikiliti ako!!! Kuyaaaaa!!!” ang pigil kong pagsigaw.


Para siyang biglang nagising sa isang mahimbing na pagkatulog. At nakita ko na lang ang kanyang mga labi na bumigay para sa isang ngiti. At tumawa siya. “Ay sorry…” sambit niya sabay yakap na naman sa akin at lapit ng kanyang mukha sa aking mukha.


“P-para saan iyon?” ang inosente kong tanong, tinitigan ang kanyang mga mata.


“Saan?” bulong niyang tanong na nag-iinosentihan.


“Iyong halik.”


“Ah iyon ba? Para hindi mo ako malimutan.”


“Hindi naman talaga kita malimutan eh.”


“Mas lalong hindi mo na ako malimutan niyan.”


Tahimik.


“Nagustuhan mo ang halik ko?” tanong niya.


Tumango ako. Hindi ko rin alam kung bakit ako tumango. Parang wala lang naman iyon sa akin. Parang isa lang sa mga laro at kulitan namin. Parang kagaya lang nang kapag naliligo kami at hihilurin ko ang likod niya; iyong kakagat-kagatin niya ang aking dibdib kapang nanggigil siya. Parang isa lang sa mga ganoon.


“Gusto mo halikan kita uli?”


“Ayoko sa leeg! Nakikiliti ako eh!” ang sagot ko.


“E, di huwag sa leeg. Problema ba iyan.”


“Sige...”


At naglapat muli ang aming mga labi. Niyakap niya ako nang mahigpit; nakiyakap na rin ako. Umungol siya; naki-ungol na rin ako. Ipinikit niya ang kanyang mga mata; ipinikit ko rin ang akin. Ikiniskis niya ang dila niya sa aking dila at kaloob-looban ng aking bibig, pinilit ko ring ginaya iyon. Parang naglalaro lang kami, naghaharutan, naghahabulan, nag-eespadahan, gamit ang aming mga dila.


Maya-maya, kumalas siya sa aming paghahalikan. “M-may ipagagawa ako sa iyo na lalong hindi mo pa ako malilimutan” sambit niya.


“A-ano?” ang tanong ko.


“Masahe lang naman”


“S-sige.” Ang sagot ko. Palagi ko naman kasi siyang minamasahe sa katawan. Normal lang naman ang masahe.


Ngunit nabigla ako dahil tumihaya siya at hinubad ang kanyang brief kung saan tumambad sa aking mga mata ang tigas na tigas at naghuhumindig niyang pagkalalaki. At noong tuluyan nang nahubad ang kanyang brief, nanatili syang nakatihaya.


Gusto kong tumawa nang malakas dahil tirik na tirik ang kanyang pagkalalaki at hindi naman niya kailangang hubarin pa ang kanyang brief kung masahehin ko lang siya. “Bakit mo hinubad ang brief mo?” tanong ko.


“Masahehin mo” sabay nguso sa harapan niya.


“Bakit dati hindi ka naman nahubad ng brief kapag minamasahe kita?” ang tanong ko uli, hindi nakuha ang ibig niyang sabihin.


“Iyan kasi ang masahehin mo!”


“Huwaaaaa! Bakit iyan? Hindi ko naman minamasahe iyan dati eh!”


“Eh… di masahehin mo na siya ngayon.”


Nagdadalawang-isip ako. Sa edad kong pito, alam ko, masagwa iyon. “Eh…” ang nasambit ko na lang.


“Sige na bunso… kapag minasahe mo iyan, hindi mo talaga ako malimutan. Pramis. Mahal mo naman si kuya Andrei, di ba?”


Tumango ako.


“Iyan naman pala eh… Mahal ko rin naman ang bunso ko eh.”


At dahil sinabi niya, wala akong nagawa kundi ang tumalima. Umupo ako sa gilid niya. “P-paano ba m-mamasahehin iyan?” ang puno ng kainosentihan kong tanong. Noon ko lang kasi nalaman na puwede palang masahehin ang ari ng isang tao.


“Ganito iyan…” hinawakan ng kaliwang kamay niya ang kanyang ari at itinaas-baba ang kamay niya ng ilang beses. At pagkatapos ay inutusan na ako, “Ikaw na… ganyan lang kadali.”


Naninibago man, inabot ng isa kong kamay ang kanyang ari ngunit dahil mataba ito, hindi ko ito nahawakan ng buo. Hinawakan ko pa rin at itinaas-baba ko ang aking kamay na nakahawak dito.


Habang ginagawa ko iyon, nagtatanong naman ang aking isip kung bakit gusto niya iyon; kung bakit pinagawa niya sa akin iyon; at kung bakit noon lang. Hindi ko talaga maintindihan. At lalong nalito ako noong nakita ang ang hitsura niya habang ginagawa ko iyon. Para siyang sarap na sarap. At marahan pa niyang inindayog ang kanyang katawan sa bawat pagtaas baba ko ng aking kamay na nakahawak sa ari niya.


“Dalawang kamay ang ihawak mo tol…” ang bulong niya.


“Kuya naman eh… nangangawit na ako eh…” ang himutok ko.


“Huwag kang mag-alala tol. Malapit na… malapit na. Please???”


At hinawakan ng dalawa kong kamay ang pagkalalaki niya.


“Hayan… Sige tol, bilisan mo lang, bilisan mo lang tol. Malapit na. M-malapit na tol!”


Kahit nahirapan, binilisan ko na lang ang pagtaas baba ng dalawa kong kamay sa kanyang ari bagamat hindi ko talaga alam kung bakit at kung ano ang ibig niyang sabihin sa sinasabi niyang “malapit na”.


Hanggang sa mistula na siyang nagdedeliryo at malagutan ng hininga. Umuungol siya at pabilis nang pabilis ang kanyang paghinga at ang pag-didiin ng kanyang harapan sa aking kamay. At pakiwari ko ay lalo pang lumaki ang ari ni kuya Andrei, mistula itong lumubo na parang puputok ang ulo.


At ewan ko rin ba; sa ginawa kong iyon, may kakaibang init akong naramdaman sa aking katawan; sa nakitang tirik na tirik na ari ni kuya Andrei at sa postura na rin niyang bakas sa mukha ang sarap.


Dahil gusto kong pagbigyan siya sa kanyang utos na bilisan ko pa ang pagtaas-baba ng aking mga kamay sa ari niya, sa kabila pa ng aking pangangalay, inilapit ko ang aking mukha sa kanyang ari, bahagyang nakabuka pa ang aking bibig sa pagco-concentrate. At habang nasa ganoong sitwasyon akong nakatutok sa aking ginagawa at naghinatay sa kung ano man ang ibig niyang sabihin sa “malapit na”, nabigla na lang ako noong sabay sa pagpakawalaa niya ng pigil na ungol, pumulandit ang kanyang likido galing sa kanyang ari at tumama ito sa aking mukha, marami ang na-shoot sa aking bibig.


“Eeeeeeeewwwwwwwwww! Ano iyan??? Kadiri!!! sigaw ko sabay bitiw ko sa kanyang ari.


“Ituloy mo tol! Ituloy mooooo! Huwag mong bitiwan!” ang mabilis din niyang sabi.


At dahil sa pagkabigla rin, muli kong hinawakan ang ari niya at itinuloy ang pagtaas-baba ng kamay ko sa kabuuan ng kanyang ari, ni hindi ko man lang nagawang huminto at linisin muna ang aking mukha at idura ang dagtang pumasok sa aking bibig.


Hanggang sa naramdman ko na lang na tila nanghihina siya, ang kanyang ari ay pumipintig-pintig at binabaltak niya ang kanyang paa kapag nahipo ko ang ulo ng kanyang ari.


Hininto ko na ang pagtaas-baba ko sa kanyang ari noong hinawakan na niya ang aking kamay na tila nakikiliti na sa aking ginawa. Pareho kaming habol-habol ang paghinga; siya, dahil sa naramdamang sarap at ako, dahil sa sobrang pagod. Hinila ko ang kumot namin at pinahid ang aking mukha.


Nagulat talaga ako sa nasaksihang likidong pumulandit galing sa ari ni kuya Andrei. Ang buong akala ko, ihi lamang ang lumalabas sa ari ng isang tao. “A-ano iyon kuya? Kadiri naman! Nalunok ko pa ang iba ah! Ang pakla ng lasa! Malansa!”


Tawa lang ang isinagot niya.


Ngunit iginiit ko ang aking tanong. “Ano nga iyon???” na ang boses ay may halong pagkainis.


Tumayo siya, hinugot ang marumi niyang damit at pinahid ang sarili. Pagkatapos, naupo sa gilid ng kama, nanatiling hubad ang katawan, ang kanyang pagkalalaki ay bahagyang lumambot na nakalaylay sa kanyang harapan.


Pinaupo niya ako sa gilid ng kama, sa tabi niya. Umakbay siya sa akin. “Basta, ang nangyari na iyon ay lihim na lang natin ha?”


“Bakit?”


“Kasi, kapag ang dalawang tao ay sobrang close sa isa’t-isa, kagaya natin… dapat sila ay may isa, dalawa, o maraming lihim. Kapag wala silang lihim, hindi sila ganyan ka close. Hindi nila ganyan kamahal ang isa’t-isa. Ngunit kapag may lihim sila” sabay kindat sa akin, “…lalong hindi nila malilimutan ang isa’t-isa. Kasi, may lihim nga sila. At ako... mahal ko ang bunso ko at ikaw, mahal mo naman din ang kuya Andrei mo, di ba?”


“O-opo.” ang inosente kong sagot.


“Hayannnn... Kaya, iyan ang lihim natin. At tayong dalawa lamang ang nakakaalam ng lihim ko.”


“Bakit po siya lihim? Masama ba iyan?”


“Hindi ah! May mga bagay lamang na dapat mong ilihim. Kagaya nang kapag tumae ka, hindi mo dapat itong ipinagsasabi, di ba? Masama ba ang tumae? Hindi. Pero dapat lihim mong gagawin ito.”


“E kasi mabaho kapag sa gitna ng maraming tao ka tumae.” Sagot ko naman sabay tawa.


Natawa rin siya. “Tama.”


“P-pero bakit iyong sa iyo, hindi naman mabaho. Bakit lihim iyon?” ang tanong ko uli.


“Ganito iyan... Halimbawa ikaw, kaya mo bang maghubad sa maraming tao? At lalo na kung nakatirik pa ang iyong ari?”


“Hindi.”


“Mabaho ba iyan?”


“Hindi.”


“Masama ba?”


“Hmmmm… kasi bastos.”


“Masama ba ang bastos? Pumapatay ba ng tao ang bastos?”


“Hindi”


“O… pareho lang ang mga iyon sa ating munting sikreto. Maaring bastos, ngunit hindi naman masama.”


Hindi ako nakaimik. Nag-isip. Tama nga naman siya.


“Promise hindi mo sasabihin kahit kanino ang lihim natin ha?”


“Opo. Promise po kuya…”


“Ngunit huwag mo ring gawin sa iba ang ipinagawa ko sa iyo ha?”


“Opo. Bakit po hindi?”


“Kasi hindi maganda. Kapag ginawa mo iyan sa iba, iisipin nila bakla ka.”


“Bakit ikaw pinagawa mo sa akin?”


“Kasi nga lihim lang natin. Upang maalala mo ako. Di ba aalis ako?”


“E… paano iyan, wala akong lihim sa iyo. E hindi mo ako maalala?”


“Anong wala? Meron.”


“Ano?”


“Iyong ginawa mo sa akin. Lihim din iyon. Di ba sabi ko huwag na huwag mong gagawin sa iba iyon? Iyon na iyon. Sa akin mo lang maaaring gawin iyon. Kasi nga, lihim natin. Para sa atin lang ang lihim na iyon. Sa akin lang puwede mong gawin iyon…”

“Bakit sa iyo ko lang gagawin iyon?”


“Kasi... close nga tayo, di ba? Mahala na mahal ka ni Kuya Andrei at mahal mo rin ang kuya Andrei. Naintindihan kita, naintindihan mo ako. Hindi ko ipagsasabi ang lihim natin. Pero kapag sa iba mo gagawin ito, pagtatawanan ka nila, ipagsasabi nila ang ginawa mo. Di ba nakakahiya iyon?”


Hindi na ako sumagot. Tiningnan ko na lang ang kanyang mukha. Kahit hindi niya sinagot ang aking tanong tungkol sa malagkit na mapaklang likidong lumabas sa kanyang pagkalalaki, hindi ko na rin iginiit pa ito. Ang mas nangingibabaw sa aking isip sa pagkakataong iyon ay ang kanyang pag-alis. At ito ang nagbigay sa aking puso ng matinding sakit. At namalayan ko na lang ang pagpatak muli ng aking mga luha.


“Bakit ka pa kasi aalis eh!” tumayo ako at nagmamaktol, ang aking mga paa ay ibinabagsak-bagsak ko pa sa sahig.


“Aalis ako kasi… hahanapin ko ang aking kapalaran sa Maynila. Aalis ang aking mga magulang kung kaya ay naroon din ako kung saan sila pupunta upang tumulong, sumuporta…”


“Bakit sila aalis? Bakit hindi na lang kayo dito tumira? Kagaya ngayon?” ang tanong ko na para bang ganoon lang kasimple ang buhay; na titira na lang ang pamilya nila sa amin, doon kakain, doon matulog at wala nang iba pang iisipin.


Napabuntong hininga siya, tiningnan ako. Marahil ay nag-isip kung paanong paliwanag ang gagawin upang maintindihan ko nang maigi. “Alam mo… minsan sa buhay ng tao ay may mga pagkakataong mapilitan kang lumayo sa nakasanayan mong lugar o sa mga taong mahal mo.”


“Bakit?”


“Upang maghanap ng magandang oportunidad o pagkakataon upang umunlad o makaahon sa hirap. Ang iba, upang hanapin ang kanilang kaligayahan, ang kanilang swerte, ang kanilang kapalaran. Ang iba rin ay upang matuto...”


“Bakit?”


“Kapag malaki ka na, malalaman mo rin ito. Nakakita ka na ba ng mga inakay na ibon?”


“Opo…”


“Parang ganyan din ang buhay. Ngayong bata ka pa, katulad ka sa isang inakay na dapat ay nasa isang pugad lamang, inaalagaan, pinapakain ng mga magulang na ibon kasi… hindi mo pa kayang lumipad at kulang pa ang iyong kaalaman sa paglipad sa malalayong lugar. Ngunit kapag lumaki ka na, wala ka na ring choice kundi ang lumisan sa iyong pugad, lumipad...”


“Bakit iiwanan niya ang pugad?”


“Upang maghanap ng makakain, pumunta sa mga lugar na malalayo, i-enjoy ang ganda ng mundo, harapin ang mga hamon sa buhay. Lilisanin din niya ang pugad upang matuto siyang mabuhay sa sarili niyang paraan at pagsisikap, dahil darating ang araw na iiwanan din siya ng kanyang nanay. At kapag nangyari iyon at hindi siya natutong mamuhany na mag-isa o maghanap ng pagkain para sa sarili, mamamatay siya.”


“Bakit saan naman pupunta ang nanay”


“Kapag… pumanaw na ito, tatanda at mamamatay. O kaya ay gagawa muli ng panibagong pugad para sa bago niyang mga inakay.”


“Bakit ikaw? Hindi ka pa ba marunong sa buhay?”


Napangiti siya sa huli kong tanong. “Hayy…. Kulittttt!!!” Ang sagot niyang nakulitan na. “Oo, kulang pa ang aking kaalaman sa buhay. Kaya kailangan kong matuto, pumunta sa ibang lugar, hanapin doon ang mga bagay na makapagbibigay sa akin ng magandang opotunidad, kaalaman, at pagkakataon sa buhay.”

“Kapag marunong ka na, babalik ka rin dito?”


“Oo… babalikan ako rito. Babalikan kita. Syempre, ikaw ang bunso ko. Tutulungan kita, tuturuan kita upang matuto ka rin sa buhay.”


“Talaga kuya?”


“Oo... babalikan kita.”


“Promise ha?”


“Promise...”


Tahimik. Hindi na ako umimik. Sinabi niya eh. Nag promise naman siya. Masakit mang tanggapin, wala akong magawa.


Humiga siya sa kama, nakatihaya. Ibinuka niya ang kanyang dalawang bisig habang nakatingin sa akin. “Halika, hug na lang sa kuya…”


Humiga na rin ako, isinampa ko ang aking katawan sa ibabaw ng katawan niya, tinanggap ang kanyang yakap. Niyakap ko rin siya. Sa aming ayos, nagmistula siyang isang tatay na pinapatulog sa ibabaw ng kanyang dibdib ang kanyang anak na sanggol.


Ngunit halos hindi rin ako nakatulog. Ang tanging isip ko ay ang pag-alis niya.


Kinabukasan, maaga siyang nagising. “Tara tol… may ibibigay ako sa iyo.” Ang sambit niya.


Tinungo namin ang lagayan ng pala, kinuha ang isang sapling ng puno, iyon maliit na itatanim pa lang, nakabalot pa ang ugat nito sa itim na plastic, marahil ay binili niya ito.

“Anong kahoy iyan?” tanong ko.


“Mangga. Itanim ko ito sa harap ng bahay ninyo tol… alaala ko sa iyo, alaala natin. Habang wala ako, ito ang alagaan mo. Kapag ginawa mo iyan, parang ako na rin ang inaalagaan mo.”

Tinumbok niya ang harap ng bahay, may sampong metro ang layo mula sa aming hagdanan. Sumunod ako, naupo sa gilid niya habang pinagmasdan ko ang kanyang pagbungkal sa lupa. Noong naitanim na ang puno, humarap siya sa akin, ang kanyang mukha ay nababalot sa pawis.


“Alagaan mo iyan ha?” sambit niya, turo sa punong itinanim.


Tumango lang ako. Madali namang alagaan iyon kasi didiligan ko lang naman.


Bumalik kami sa loob ng bahay. Sa kuwarto ko, itinuloy niya ang pag-pack up sa kanyang mga dadalhin habang nakaupo lang ako sa gilid na kama at pinagmasdan siya habang inaayos niya ang paglagay ng mga damit sa kanyang bag, lumingon siya sa akin. “O... may gusto ka ba sa mga damit ko? Bibigyan kita.” Sambit niya.


Walang imik na tumayo ako at dinampot ang isang asul na t-shirt na may stripe na pula. Nagandahan kasi ako sa t-shirt niyang iyon. At pansin kong palagi niya itong isinusuot.


Tiningnan niya ako. “Gusto mo iyan?”


Tumango ako.


“Pinakapaborito ko ang t-shirt na iyan. Pero ibibigay ko iyan sa bunso ko...” sabay kuha nito sa aking kamay at isinukat sa aking likod. “Ay... anluwag pa pala nitong t-shirt” sambit niya. “Gusto mo ba talaga siya?”


“Opo...”


“O sige... itago mo na lang muna at kapag malaki ka na, saka mo isuot ha? At kapag nagkita na tayo muli, gusto kong makitang suot-suot mo iyan...”


“Opo...”


Tinupi niya ito, binalot ng papel atsaka ibinigay sa akin. “Ingatan mo iyan...”


Kinabukasan, inihatid namin sina kuya Andrei at kanyang mga magulang patungo sa terminal ng mga bus patungong Maynila. Syempre, sobrang close ng mga pamilya namin at alam kong pati ang aming mga magulang ay parehong nalungkot sa paghihiwalay nila. Noon lang yata nangyari na nagkahiwalay sila.


Habang naghintay kaming lahat sa bus na kanilang sasakyan, dinala ako ni kuya Andrei sa pier na malapit lang sa terminal. Hindi ko malimutan ang insidenteng kinarga niya ako patungo roon, at pinagalitan ako ng aking inay noong nakitang nagpakarga ako sa kuya Andrei ko.


“Hayaan nyo na po, inay. Huling paglalambing na lang ito sa akin ni bunso…” ang sagot ni kuya Andrei. At kinarga niya talaga ako. Iyon bang pagkaragang nakaharap ako sa kanya at ang dalawa kong paa ay nakalingkis sa kanyang beywang habang hawak-hawak naman ng kamay niya ang aking puwet upang hindi ako malaglag. At ako naman, syempre, mahigpit ko siyang niyayakap.


Bago makarating sa pier, pumasok muna kami sa isang photo center at nagpakuha ng litrato. Dalawang posisyon ang kinunan sa amin. Ang isa ay magkatabi kaming naupo, inakbayan niya ako at ang mga mukha namin ay magkadikit, at ang pangalawang kuha ay nakakandong ako sa kanya habang ang dalawa niyang kamay ay inilingkis sa aking katawan. Prang mag-ama lang.


Noong na-develop na ang litrato, pinaghatian namin ang mga ito. May pang wallet size, may pang-album. Tapos, sinulatan niya ng dedications ang likod ng mga litrato pra sa akin, “Para sa aking pinakamamahal na bunso… lagi mong tandaan, mahal na mahal ka ni kuya.” Mayroon ding, “Alagaan mo palagi ang sarili, mag-aral, at magpakabait. Love ka ni kuya”, “Huwag mong kalimutan si kuya Andrei mo ha?”, “Ma-miss ko ang pinakamakulit ngunit pinakamahal ko na bata sa buong mundo… Mwah! Mwah! Mwah!”


Ang isinulat ko naman sa litrato niya ay simple lang, syempre, grade 1 pa lang ako noon. “I love you kuya Andre.”, “Ma-miss kita kuya Andrei…”, “Sana babalik ka kaagad kuya.”


Bumili rin siya ng dalawang maliliit na album, tig-iisa kami, upang gawing lagayan ng aming mga litrato. “Ingatan mo ang mga iyan tol ha? Para lagi mong nakikita ang pogi mong kuya Andrei…”


Pumasok din kami sa isang kainan na nasa gilid lang ng photoshop. Umurder siya ng beer. At dahil busog pa ako, softdrinks na lang ang inorder niya sa akin, at syempre, ang pinakapaborito kong puto. Sobrang daming puto nga ang inorder niya. “Hindi natin mauubos iyan kuya…”


“Ibalot mo ang hindi mo makakain upang kahit mamayang gabi, sa kuwarto mo, makakain mo pa rin ang kinain nating puto ngayon. Parang nand’yan pa rin ako sa tabi mo.”


Tumango lang ako.


“Kakantahan kita tol…” sabay tayo at tinumbok ang videoke machine sa restaurant na iyon. Magaling kasing kumanta si kuya Andrei. Naalala ko nga, palagi silang nagba-bonding ng itay ko kasi pareho sila ng hilig; ang pagkanta at paggitara. At kapag nasa bukid ang itay, palagi niyang ginagamit ang gitara nito.


Kinuha niya songbook sa ibabaw ng videoke machine. At noong nahanap na ang kanyang kanta, naghulog siya ng coin sa videoke machine slot. Kinuha niya ang mike, tumabi sa akin at binuklat ang mga litrato namin sa album na dala-dala namin at inilatag sa mesa.


Noong nagsimula nang tumugtog ang videoke, inilingkis niya ang kanyang bisig sa aking beywang atsaka kumanta na...

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder
Feel like I'm getting older
Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean
My heart still feels emotion
Even in this lonely place

Old photographs and places I remember
Just like a dying ember
That's burned into my soul
Even though we walk the diamond-studded highways
It's the country lanes and byways
That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'
Making plans and scheming
How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless
This road I'm on is endless
We climb our mountains all alone


Old photographs and places I remember
Just like a dying ember
That's burned into my soul
Even though we walk the diamond-studded highways
It's the country lanes and byways
That makes us long for home


Pilit kong inunawa ang kahulugan ng kanta; kung ano ang ibig sabihin nito. Ngunit dahil bata pa ako at English pa ang kanta, hindi ko ito lubos na maintindihan. Ngunit hindi ko rin maiwasang hindi malungkot. Kasi, sa himig pa lang, malungkot na. Atsaka may binanggit din na “old photographs”, may “places”, may “remember”, para bang sa isip ko lang ay patungkol ito sa pag-alis niya. 

“Bakit iyan ang pinili mo para sa akin?” ang tanong ko.


“Kasi, photographs, mga litrato…” turo niya sa litrato namin. Kapag na-miss mo ako, ang gusto ko ay kakantahin mo iyan. Kasi ang ibig sabihin, natatandaan ko pa ang ang mga litratong ito, ang lugar na ito, ang mga alaala natin. At kapag kinanta mo iyan habang tinitingnan mo ang mga litrato natin, ibig sabihin, naramdaman mo rin ako…”


At doon, biglang pumatak ang aking mga luha. Pakiramdama ko kasi ay palapit nang palapit na ang aming paghihiwalay; ang aking pag-iisa. “Opo kuya...” ang sagot ko na lang habang lihim kong pinahid ang aking luha.

Noong napansin niyang nagpahid ako ng luha, tinulungan niya akong pahirin ang mga iyon ng kanyang palad. “Huwag ka nang umiyak...”


Tumango lang ako at pinigil ang sariling huwag umiyak.


“Pag-aralan mong kantahin ang kanta natin ha? Kanta natin iyan. Mag-aral ka ring maggitara. Magpaturo ka kay tatay Berto” ang itay ko. “Kapag nakabalik na ako rito, kakantahin mo sa akin iyan ha? Basta, promise mo sa akin na pag-aralan mong kantahin iyan?”


“O-opo kuya… Ano pong pamagat niyan kuya?”


“Old Photographs”


“Ay old na pala siya…”


“Oo… lumang litrato. Kasi, sa paglipas ng panahon, kapag malaki ka na, luma na rin ang mga litrato natin. Ngunit kahit luma na iyan, babalikan pa rin natin ang ating mga nakaraan, ang mga alaalang nakakabit sa mga litrato natin.”


“Kagaya ng ano?”


“Kagaya ng pagkanta ko sa iyo, kagaya ngayon nagsama tayong dalawa, kagaya ng pagpalitrato natin nito, kagaya ng mga ginagawa natin sa kuwarto mo, ang sabay nating pagtulog, ang ating yakapan, harutan, biruan, tawanan… lahat nang iyon.”


“Pati pang-aasar mo sa akin…”


Napangiti siya ng hilaw. “Pati ang kakulitan mo.”


Napangiti rin ako.


Tahimik.


“Basta huwag mong kalimutan ang lahat ha?”


“Opo…”


Pagkatapos namin sa restaurant na iyon, dumeretso na kami sa pier. Tinumbok namin ang sementadong hagdanan pababa; sa sea level mismo kung saan ang mga malalaking bato ay bahagyang nakalubog sa dagat at maaaring pagtaguan. At ang lugar mismo ay tila nakatago rin sa mga taong dumadaan.


Mistula kaming magsing-irog. Habang nakaupo siya sa bato, nakakandong naman ako sa kanya. “Huwag mong kalimutan ang munti nating lihim ha? Ingatan palagi ito at huwag sasabihin kahit kanino.”


“Opo kuya…”


“Anong gagawin mo mamaya? Nag-iisa ka na lang sa kuwarto mo?”


Sa tanong niyang iyon, hindi ko nagawang sumagot. Pakiwari ko ay may bagay na bumara sa aking lalamunan. At hindi ko ito kayang pigilin. At naalimpungatan ko na lang na humikbi na ako. Iyon bang sinabi nilang pag-iiyak ng isang batang walang kamuwang-muwang na inagawan ng kendi? Ngunit sa akin, hendi lang kendi ang nawala kundi ang mismong taong itinuring kong idolo, kuya, hero, protector, best friend, barkada, tatay; ang nag-iisang taong tinitingala ko, nagturo sa akin ng kung anu-anong bagay, minahal na parang siya lang ang kaisa-isang taong nagmahal sa akin sa mundo. At iyon na ang huling sandali ng pagsasama namin at ilang minuto na lamang ay iiwanan na niya akong mag-isa.


At sumiksik din sa isip ko ang hirap sa pagtulog ko sa aking kuwarto sa darating na unang gabing wala na siya. Wala na akong kayakap, matatakot na naman ako kasi... sabi niya may aswang. Wala nang magkuwento tungkol sa mga nakakatakot na bagay para lamang makatabi ako sa kama.


Hinaplos niya ang aking pisngi at pinahid ang mga luha. “Tandaan mo palagi… mahal na mahal ka ni kuya. At pangako ko sa iyo, babalikan kita dito. Kaya magpakabait ka palagi ha? Mag-aral na mabuti. At sa pagbalik ko, kapag isa ka nang ganap na binata, isasama kita palagi sa pamamasyal, pagba-bonding, laro ng basketball, kung anu-ano pa.”


Tumango lang ako.


“At dapat ay matapang ka. Kagaya ni kuya, matapang. Pilitin mong huwag umiyak.” Napahinto siya sandali. “At iyong ating munting lihim, sa atin lang iyon. Dapat ay ingatan palagi at huwag ibunyag ha?”


Tumango uli ako.


“At huwag gawin sa iba ang ginawa mo sa akin sa munting lihim natin. Sa akin mo lang gagawin iyon.”


Tumango uli ako.


Nahinto siya sandali, tinaggal ang isang stainless na singsing sa kanyang daliri. “Heto, ibibigay ko sa iyo. Matagal ko nang singsing ito, lucky charm ko iyan. Pero ibibigay ko sa iyo. Alagaan mo ito kagaya ng pag-alaga mo sa ating munting lihim ha?” at isinukbit niya ito sa aking daliri.


Ngunit dahil maliliit ang aking mga daliri, sa hinlalaki niya ito ipinasuot sa akin. At bagamat may kalakihan pa rin ito, hindi ko alintana. Isinuot ko pa rin.


“Hayan… malinis na ang aking daliri. Sa pagbalik ko dito, dapat ay suot mo ang singsing na iyan ha? Kasi kapag nakita ko iyan sa iyong daliri, ang ibig sabihin noon, iniingatan mo ang ating sikreto. Naintindihan mo?”


“Opo…”


“Kapag lumaki ka na, sigurado, kasya na rin iyan sa iyo iyan kaya isuot mo palagi ha?”.


“Opo…”


“At ako naman, sa sunod nating pagkikita, dapat ay malinis din ang aking daliri dahil ang nag-iisa kong singsing ay nasa iyo.”


“Opo…”


“E paano naman ikaw, wala ka bang ala-ala para sa kuya?”


“Wala eh.” Sagot ko.


“Paano ko malalaman kapag nagkita tayo na naalala mo pa rin ang kuya?”


Nag-isip ako. Hindi ko naman kasi alam kung paano. “I-kiss na lang kita.”


Tinitigan niya ako. Hinaplos ang aking pisngi. “Puwede bang sampol na kiss para kay kuya?”


At idiniin ko ang aking mga labi sa mga labi niya. Ewan ko kung bakit doon ko naisipang idiin ang bibig ko. Marahil ay naisip ko ring iyon ang gusto niya.


At naghalikan kami. Ramdam ko ang init ng kanyang halik. Mapusok, nag-aalab. Parang iyon na ang mga huling araw namin sa mundo. Alam ko, nasasabik siya bagamat hindi ko alam kung bakit para rin akong nasarapan, nakikiliti, sa kabila ng sama ng aking loob at sa walang humpay na pagpatak ng aking mga luha.


Maya-maya, kumalas na siya. At noong tiningnan ko ang kanyang mga mata, nakita ko ang namumuong mga luha. Binitiwan niya ang isang pilit na ngiti. Alam ko, pilit niyang pinigil ang sariling huwag umiyak. “Huwag kang umiyak! Babae lang ang umiiyak.” Ang sabi niya.


“E, bakit ikaw umiiyak ka rin?”


“Wala ah! Sinong may sabing umiiyak ako? Hindi ako umiyak1 Bakit? Bakla ba ako?” ang pabiro niyang sabi. Marahil iyon ang paraan niya upang tumawa ako.


Nasa ganoon kaming pagdeny-denyan noong, “Andrei! Alvin! Aalis na ang bus! Nasaan kayo?” Ang inay ko. Hinahanap na pala kami.


Napatingin kami bigla sa isa’t-isa. At doon, habang niyakap ako ni kuya Andrei, hindi na niya napigilan ang mga luhang dumaloy sa kanyang mga mata.


Maya-maya, hinugot niya ang kanyang wallet sa bulsa. Binuksan ito at humugot ng tatlong daang piso at inabot sa akin. “Baon mo sa eskuwela ha? Puwede ka ring manood ng sine pagkagaling dito para hindi ka malungkot, hindi ka mag-isip na lalayo na ang kuya…”


Tinanggap ko lang ang pera habang patuloy ang pagpatak ng aking mga luha.


“Lagi mong alagaan ang sarili mo bunso ha?” 

Tumango lang ako. Hindi na ako nakapagsalita gawa nang matinding lungkot at pag-iyak

Pinahid niya ang kanyang mga luha sa kanyang pisngi atsaka ang sa aking pisngi rin. Kinarga niya ako, umakyat muli kami sa hagdanan atsaka nagtatakbong patungo ng terminal.


Bago umalis ang bus, tiningnan ko pa siya habang nagtatakbo siya patungo sa pintuan nito. Bago siya tuluyang pumasok, huminto siya sa pinto, lumingon sa amin, kumaway at nag-flying kiss sa akin. Nakita ko ang pilit na ngiting ipinamalas niya sa amin. Bakas sa kanyang mukha ang matinding lungkot. Hanggang sa nagsimula nang umandar ang bus.


Bago siya tuluyang pumasok sa loob, ikinaway pa niya sa akin ang album ng aming litrato, sumigaw ng, “Pag-aralan mo ang kanta ha? Huwag kang mag-alala, lagi akong susulat sa iyo tol… hintayin mo lang!”


Iyon ang unang pinakamasaklap na tanawing nakita ko sa aking buhay. Isang paslit lang ako noong nangyari ang lahat nang iyon. Ngunit ramdam ko pa sa aking puso ang sakit. Sariwa pa sa aking isip ang masaklap na larawang iyon na iniwan sa akin ni kuya Andrei.


Noong nakauwi na ako galing ng terminal, buong araw at magdamag akong nagkulong ng kuwarto. Mugtong-mugto ang aking mga mata sa kaiiyak. Mistula akong mabaliw sa matinding kirot ng aking puso. Kinakausap ko ang kanyang litrato, isinuot ko ang kanyang t-shirt at ang singsing, ang perang ibinigay niya sa akin ay inilagay ko sa isang kahon. Kahit ang putong tira namin sa restaurant na binalot ko ay hindi ko kinain. Inamoy-amoy ko lang, iniimagine na iyon din ang kinanin namin sa araw ng kanyang pag-alis. Hindi ko alam kung paano maibsan ang sakit na aking nadarama.


Dahil doon, pati ang aking inay at itay ay nabahala sa palagi kong pagkukulong sa kuwarto at pag-iiyak. Pinayuhan nila ako na huwag dibdibin ang paglayo ni kuya Andrei kasi babalik naman daw ito at kapag malaki na rin daw ako puwede naman akong pumunta ng Maynila.


Ngunit kahit anong payo nila sa akin, nasaktan pa rin ako. Ganyan naman talaga. Kapag sariwang-sariwa pa ang sugat na dulot ng mga panyayari sa iyong puso, walang kahit ni napakagandang salita ang maaaring makakapawi rito. Kaya mag-isang tiniis ko ang lahat ng sakit sa paglayo ni kuya Andrei.


Iyon ang pinakamalungkot na bahagi ng aking buhay. Iyon din ang unang pagkakataong umiyak ako nang umiyak nang dahil lamang sa isang tao. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit matindi ang kalungkutang nadama ko. Pitong taong gulang lamang ako noon, isang paslit, walang kamuwang-muwang sa mundo. Ngunit dama ko na ang sakit ng kanyang paglayo. Hindi ko alam kung bakit. Ang alam ko lang ay matindi ang emotional attachment ko sa aking kuya “Andrei”.