Munting Lihim

By: Mikejuh
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Palala lamang po. Ang ipo-post kong chapter na ito ay teaser po lamang. Ang plano ko sa kuwentong ito ay gagawin ko pong libro. Sana ay maintindihan po ninyo. Hindi pa po tapos ang kuwentong ito ngunit sa tingin ko ay isa ito sa mga kuwentong muli, ay magbibigay ng kurot sa puso, mapupulutan ng aral, marami ang makaka-relate, maaaring makapagbukas ng isip...

Sana ay susuportahan ninyo ako sa gagawin kong librong ito. Maraming salamat po!

Gusto ko ring magpasalamat sa mga followers na 1007 na lahat! Pasensya po na hindi ako nakakapag-update dahil busy at med'yo umeeksena na naman po ang aking sakit...

Anyway, inspired pa rin ako na marami pa rin ang tumatangkilik sa aking mga akda.

Kayo ang dahilan kung bakit ako patuloy na nagsulat.

Salamat din kay Alvin Palisoc sa ginawa niyang video-teaser.

-Mikejuha-

-----------------------------------------

Ako si Alvin

Ito ang theme song namin ng kuya Andrei ko

At ito ang kuwento namin...


[1] Kuya Andrei

“Alvin! Ayusin mo ang kwarto mo. Darating bukas ang kuya Andrei mo.” Ang utos sa akin ng aking inay.

Mistulang may isang malakas na bombang sumabog sa aking harapan sa aking narinig. Sariwa pa sa aking alaala ang huling mga araw kung saan kami nagkasama ni kuya Andrei. Malalim ang marka na dulot ng alaalang iyon sa aking pagkatao; isang marka na nagpapatuliro sa aking isip.

Sa totoo lang, hindi ko na inaasahan pa na darating ang araw na babalik siya. Ang buong akala ko ay tuluyan na siyang maglaho na parang isang bula o panaginip. May isang bahagi sa aking isip na lihim na nagnanais na huwag na siyang bumalik bagamat ang isang bahagi rin nito ay sumisigaw sa matinding pagnanasang masilayan siyang muli.

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga. Mistulang tubig na bumabagsak sa isang talon ang mga alaalang kusa na lang bumabalik sa aking isip.

Naudlot ang aking pagmumuni-muni noong narinig ko na naman ang sigaw ng aking inay. “Alvin! Nakikinig ka ba? Ayusin mo ang kuwarto mo! Darating ang kuya Andrei mo bukas!!!”

“Bakit ba sa kuwarto ko siya titira nay?!” ang sagot kong may bahid pagkainis.

“Abattt! At alangan namang sa kuwarto namin ng itay mo!” ang pabalang ding sagot ng inay. “Hala, iligpit ang mga kalat mo sa kuwarto, linising maigi dahil maaga bukas ang pagdating niya!”

“Bakit po ba dito siya titira sa bahay natin?”

“Bakit ba andami mong tanong? Hindi ka ba masaya? Syempre dito siya titira! Wala namang kamag-anak iyon dito. At kanino pa ba pupunta iyon kundi dito! Dalawang linggo lang ang ibinigay na bakasyon sa kanya kaya dito siya titira sa dalawang linggo na iyan. At hindi papayag ang itay mo na hindi siya dito tumira! Na-miss na raw niya ito!”

“Na-miss… Non iyon! Ngayon hindi ko na siya na-miss!” ang pabulong kong pagdadabog.

“Ayusin mo na ang kuwarto mo!” utos uli niya.

“Mamayang gabi na lang po!” ang padabog ko pa ring sagot.

Sa totoo lang, hindi ko lubusang maintindihan ang aking nadarama. Iyon bang may pag-agam-agam na may halong excitement ngunit may mabigat na saloobing kinikimkim na gustong kumawala at sisisihin siya kung bakit kailangan pa niyang bumalik. Marami ring katanungan ang bumabagabag sa aking isip. May bahagi sa aking utak na gustong umalis ng bahay at tumira muna sa isang kaibigan habang nandoon siya sa amin bagamat may isang bahagi rin na excited na malaman kung ano na ang hitsura niya, kung naalala pa ba niya ako, kung wala pa rin bang nagbago sa kanya, kung natandaan pa ba niya ang lahat...

Parang may nag tug-of-war sa loob ng aking isip, naghilahan kung ano ba talaga ang gusto ko.

Ang totoo, kung bakit ayaw ko siyang makita muli ay dahil nasaktan ako sa mga nangyari. Nagbitiw siya ng pangako sa akin na hindi naman niya tinupad. Walong taon akong naghintay; walong taon na umiiyak. Ngunit sa kabilang banda, nasabik din akong makita siya; ang taong itinuturing kong kuya, best friend, kakampi, hero, barkada, kalaro, kaharutan... noong panahong na ako ay isang pitong-taong paslit pa lamang. Walong taon kaming nagkalayo ni kuya Andrei. At sa walong napakahabang taon na iyon, may dulot itong sakit sa aking kalooban, bagamat may bahagi rin ng aking pagkataong nasasabik na makita siya, na makasamang muli...

Si kuya Andrei ay kasalukuyang isang sundalo na naka-assign sa aming probinsya. At dahil malapit sa aming bayan ang kanilang headquarters kung kaya sa bahay namin niya naisipang magbakasyon. Hindi ko alam ang kuwento kung bakit napunta siya sa pagiging sundalo. Hindi ko na alam. Sa walong taon ba namang wala kaming kumunikasyon... mistulang isa na lamang siyang dayuhan na hindi ko kilala. Ang alam ko lang ay may sentimental value sa pamilya niya at sa kanya mismo ang lugar namin; ang bahay namin; lalo na ang kuwarto ko kung saan kami magkatabi sa pagtulog sa ilang buwan na nanirahan sila sa aming bahay.

Ngunit matagal na iyon. Labing-limang taong gulang pa lamang siya noon, samantalang ako ay pitong taong gulang lamang.

Ang aking itay ay ninong ni kuya Andrei sa binyag; ang inay ko naman ay ang ninang niya sa kumpil. Sa pagkakaalam ko nga, na kapag mag-aasawa na raw siya, ang mga magulang ko pa rin ang mga ninong at ninang niya. At ganoon din sa panig ko; mga magulang din niya ang mga ninong at ninang. Matalik na magkaibigan kasi ang aming mga pamilya. Nagsimula iyon sa mga tatay namin na matalik na magkaibigan simula noong bata pa sila. At ang aming mga inay ay mag-best friends din. Nilgawan nila ang aming mga inay, at noong nag-asawa na, double wedding ang naging resulta. At simula noon, parang iisa na lamang ang aming mga tahanan. Sa hirap at ginhawa nagdadamayan sila, Hindi naghihiwalay. Ang narinig ko pa ngang kuwento nila ay kung naging babae nga lang daw ako, nai-arrange na nila ang aming pag-iisang dibdib ni kuya Andrei para raw tuluyang magiging isa ang aming mga pamilya. Ewan kung ano ang tawag d’yan. Iyon bang kahit mga bata pa, nakareserve na kami para sa isa’t-isa. At hindi kami puwedeng magreklamo. May narinig na akong mga ganyang klaseng kasalan, sa ibang mga lahi o kultura.

Ang siste, lalaki ako noong dumating sa mundong ito kung kaya, gumuho ang kanilang pangarap. Ngunit ganoon pa man. Para pa rin kaming tunay na magkapatid. Itay at inay kasi ang tawag niya sa mga magulang ko at gayun din ako sa mga magulang niya.

Nagkahiwalay lang ang aming mga pamilaya noong nasunog ang kanilang bahay. Pansamantalang tumira sila sa amin at paglipas ng ilang buwan, napagdesisyon ng mga magulang niya na hanapin ang suwerte sa Maynila. Wala raw kasing kahinatnan an gbuhay nila sa probinsya. At dahil may kamag-anak naman sila roon na handang tumulong at nag offer pa ng trabaho sa kanyang itay kung kaya masakit man sa kanilang kalooban, napilitan silang umalis. Hindi naman kasi sarili nilang lupa ang kinatitirikan ng bahay nila at noong nasunog nga ito, pinagbawalan na silang magtayo ng muli bahay doon. At ang isa pa sa mga problema nila ay ang gastusin sa pag-aaral ni kuya Andrei, na sa panahong iyon ay nasa college na, dagdagan pang baon din sila sa utang.

Iyakan kaming lahat. Ang inay, ang itay, ang mga magulang ni kuya Andrei... Ngunit sa kanilang lahat, ako na marahil ang may pinakamaraming luhang inilabas; at ako ang may pinakamasakit at pinakamabigat na saloobin sa paglisan nina kuya Andrei sa buhay namin.

Hindi maiwasang manariwa sa aking isip ang pangyayari noong pagkatapos masunog ang bahay nila, pansamantalang tumira sila sa bahay namin. Ang mga magulang niya ay sa sala natutulog samanatalang si kuya Andrei naman ay sa kuwarto ko. Sa edad kong pitong taong gulang at si kuya Andrei ay labing-lima, walong taon ang aming agwat. Habang ako ay nasa grade 1, siya naman ay nasa first year college. Sa pagtira nilang iyon sa bahay namin, doon naging mas close pa kami ng kuya Andrei ko; mas nakilala ko ang pagkatao niya, at sumibol sa aking isip ang matinding pag-iidolo sa kanya sa kinikilalang “kuya”

Oo... sobrang bata ko pa sa panahong iyon. Ngunit sariwa pa sa isip ko ang lahat.

Likas na masayahin si kuya Andrei, matalino, sports minded, at higit sa lahat, guwapo. Ang siste, malakas siyang mang-asar. Hindi ko rin alam kung bakit siya ganoon sa akin. Parang mga aso’t-pusa kaming hindi puwedeng mag-sama. Kaunting kibot lang, naghahabulan na agad, nagsisigawan, nag-aasaran, o kaya ay nagbabatuhan ng kung anu-anong mga bagay.

Minsan, ang gagawn niyan sa akin, kunyari kapag naglalaro ako at darating siya, palihim siyang pupunta sa likuran ko at biglang hilahin pababa ang aking garterized na short. At sasabayan niya ito pagkaripas ng takbo. Kapag nasa malayo na siya, pagtatawanan na niya ako. Syempre, hindi ko kaya naranasan ang magsuot ng brief noong bata pa kung kaya, lalantad talalaga ang aking ari. At nakakahiya iyon lalo na kung may mga tao sa paligid o ibang mga bata akong kalaro. Kapag nangyari ito, katakot-takot na habulan at batuhan ng kung anu-anong bagay ang mangyayari. At hindi lang iyan. Hindi ko rin siya kikibuin. Susungitan ko siya kahit ilang araw pa hanggang sa siya na mismo ang lalapit at susuyuin ako ng todo.

“Bunso… lika. Hug na sa kuya”

“Ayoko nga! Galit ako sa iyo!”

“Lika na. Love ka naman ni kuya eh.”

Kadalasan din, bibgay kunyari ako. Ngunit kapag nakalapit na siya at pipilitin niya akong yakapin, doon ko na puwersahang hahablutin ang buhok niya.

Ngunit kiliti lang naman ang katapat sa galit ko. Alam niyang iyon ang aking weakness. Kapag nakita niyang tumawa na ako, hahalikan na ako niyan sa pisngi at kakargahin.

Iyon din ang isa sa mga gusto ko sa kuya Andrei ko; kakargahin ako kahit ang laki-laki ko na, bibigyan ng kung anu-anong laruan, at lalo na ang paborito kong pagkain – ang puto. Makakatanggap na lang ako niyan ng pasalubong kapag galing siya sa school o sa lakad.

Ganyan si kuya Andrei sa akin. Kumbaga, papatayin muna niya ako sa sobrang inis sa kanyang pang-aasar at pagkatapos, bubuhayin naman sa sobrang pagka-sweet.

Ang isa ring paborito niyang gawin sa akin upang maaasar ako ay ang pagtatago ng aking tsinelas, sapatos, brief, damit, notebook, o ibang bagay. At sa oras pa naman na nagmamadali ako sa pagpasok sa school. Kapag naitago na niya ang mga gamit ko, pagtaguan na ako niyan at magtatawa.

Organized kasi siya sa lahat ng bagay; sa kanyang mga gamit, sa kanyang oras. Iyon bang kapag alas sais ang alis ng bahay, 5:45 pa lang ay handa na itong umalis at ang lahat ng mga gamit ay nakahanda na. Samantalang ako ay kabaligtaran. Alas 7 ang dapat na tamang alis ngunit alas 7:15 o alas 7:30 na kapag nakalabas ng bahay. Filipino time kumbaga. Kaya lalo tuloy akong nali-late. Palibhasa, hapon pa ang klase nila sa college.

Kaya kapag nasa ganoon akong pagmamadali at may nambubuwesit pa sa akin, kung hindi ako iiyak niyan, babatuhin ko talaga siya. May isang beses nga, hindi na ako nakatiis sa inis, kinuha ko na talaga ang itak sa kusina at hinabol siya. “Kapag naabutan kita, papatayin na talaga kitaaaaaaa!!!”

Pinagalitan ako ng mga magulang ko. Ngunit siya, parang wala lang; lihim na pinagtatawanan lang ako.

Isang beses, ako naman ang nakatyempo. Naligo kami noon sa ilog. Biglang sumingit sa utak kong resbakan siya. Nauna akong umahon sa tubig, nagbihis at noong nakabihis na, sinadya ko namang itago ang kanyang damit. E, kapag kami pa naman ang naliligo sa ilog, hubo’t hubad.

“Alvinnnnnnnnn! Tangina nasaan ang damit ko!!!” sigaw niya noong nakaahon na sa tubig ang kanyang dalawang kamay ay itinakip sa kanyang harapan.

Syempre, hindi ako magkandaugaga sa pagtatawa habang nagtatago sa likod ng malaking nakausling bato.

“Kapag nakita kita, dila mo lang ang walang latay!”

Ngunit naawa rin ako sa kanya. Halos mag-iisang oras kasing naghahanap siya sa kanyang damit at noong napagod, ay naupo na lamang sa dalampasigan ang harapan niya ay tinakpan ng tuyong dahon ng saging.

“O hayan na ang mga damit mo!” noong nilapitan ko na siya at inihagis sa harap niya ang mga damit niya.

Tiningnan niya ako ng matulis sabay sabing, “Saan mo itinago ang mga iyan?” tanong niya habang dali-daling tumayo, dinampot ang damit niyang nakalatag sa batuhan at mabilisang isinuot ang mga ito. Alam ko, atat na atat na siyang maka-ganti sa akin.

“Doon o…” turo ko sa malayo “dinala ng aso doon!” at syempre, inunahan ko na siya sa pagkaripas ng ng takbo.

“Aso pala ha! Lagot sa akin ang tanginang aso na iyan kapag naabutan ko!!!” at kumaripas na rin siya ng takbo, hinabol ako.

At sa bahay ang tumbok ko. Sa bahay kasi, safe ako. Kumbaga, kahit anong galit niya sa akin, hindi niya ako puwedeng saktan kasi, nandoon ang mga magulang namin na kapag nalamang sinaktan niya ako, siya kaagad ang nasisisi. “Dapat ikaw palagi ang umintindi d’yan sa bunso mong kinakapatid dahil mas matanda ka kaysa kanya!” ang paulit-ulit na sinasabi ng inay niya sa kanya kapag nakitang naaagrabyado ako.

Kaya noong nakarating ako ng bahay, nagsisigaw kaagad ako upang mapansin “Inay! Inay!!!” Inay kasi ang tawag ko sa inay ko at sa inay niya.

“Ano???!!!” ang tarantang sagot ng inay niya sa pagsisigaw ko.

“Si kuya po! Si kuya po!” sabay turo ko kay kuya Andrei na mabilis ding dumarating gawa nang paghabol sa akin.

“Bakit? Anong nangyari sa kuya mo?!”

At sisingit kaagad siya ng, “Wala po…. Naghabulan lang po kami!” pagtakip sa nangyari. At imbes na batukan niya ako o saktan, ang tanging nagagawa na lamang niya ay ang pasikretong paghahablot ng aking buhok at palihim na bumulong, pansin ang kanyang tinimping pagkaasar. “Mamaya sa kuwarto natin lagot ka sa akin!”

Ngunit kapag nasa kuwarto na kami, hindi rin naman niya magawang saktan talaga ako. Ang gagawin niya ay tatakutin ako, ku-kwelyuhan, idikit sa mukha ko ang mukha niyang nanlilisik ang mga mata o kaya ay ang kanyang kamao, ililingkis ang mga daliri niya sa aking leeg na para akong sasakalin, at kapag hayan, nanginginig na ako sa takot, uutusan na lang ako ang boses ay kunyari galit na galit, “Masahehin mo na nga lang ang katawan ko!”

At ako naman, susunod na lang din. Alam ko kasing kapag nasa ganoong sitwasyon na nakokorner na talaga ako at papalag, maaaring masaktan nga ako. Kaya go… sundin ko na lang ang utos ng aking mahal na “kuya”. Itataas na niya ang kanyang kamay niyan, pahiwatig na gusto niyang hilahin ko ang t-shirt niya upang maalis ito sa kanyang katawan. At ako pa talaga ang magtanggal ng kanyangt-shirt!

Pagkatapos, i-nguso naman niya ang kanyang harapan, pahiwatig na ang butones naman at zipper na ang aking ibaba at ako pa rin ang humila ng kanyang pantalon. Gagawin ko rin naman ito.

Hanggang sa brief na lang ang matitirang saplot sa kanyang katawan at sasampa na siya sa kamang nakadapa.

Alam ko namang hindi ako marunong magmasahe. Alam din niya iyon. Sa edad kong pito, maliliit at mura pa ang aking mga daliri, kulang pa sa lakas sa pagdiin sa kanyang matitigas na muscles, at mabilis ding mapagod. “Pagod na ako kuya…”

“Hindi ka pa nga nakakalahati sa likod eh!” pagmamaktol niya.

“E, pagod na ako eh!” padabog ko ring sagot.

At uutusan na niya akong apakan na lang ang kanyang katawan. Kahit 15 lang kasi si kuya Andrei, matipuno na ang katawan niya dahil sanay sa mabibigat ng trabaho sa bukid kagaya ng pag-aakyat ng nyog at paghahakot nito, pag-aararo, pag-iigib ng tubig. Kahit na anong trabaho kaya niyang gawin ito. Marunong na nga siyang magkumpini ng mga nasisirang parte ng aming bahay. Kaya kahit tapak-tapakan ko pa ang katawan niya, kaya niya ang aking bigat, lalo na sa panahong iyon, napakaliit kong bata.

“O sa harap naman…” At titihaya siya upang ang tyan, dibdib at hita naman ang aking tatapakan. Ang totoo, hindi lang ganda at tibay ng katawan at masasabing asset ni kuya Andrei. Maliban sa kanyang angking kapogi-an at tangkad, balbon siya at may maipagmamalaking kargada. Alam ko iyon dahil may mga kaibigan din naman akong kapag naliligo kami sa ilog na hubo’t-hubad minsan nagkukumparahan kami ng aming ari, nagpapalakihan; alam ko ang malaki at ang hindi. Kaya, masasabi kong malaki talaga ang kargada ni kuya Andrei. At tungkol naman sa kanyang pagka-balbon, kitang-kita ito kapag ganoong naghuhubad siya; ang mga pinong balahibong-pusa na kauusbong pa lang sa kanyang dibdib at ang mga nakahilerang balahibong ito na tila sinadyang iginuhit pababa sa kanyang pusod, patungo sa ibaba pa, hanggang sa mag-ugnay ang mga ito sa kanyang bulbol.

Nag-eenjoy rin naman ako sa pagtatapak sa kanyang katawan. Para rin kasi akong naglalaro. At kadalasan, niloloko kong sadyaing tapakan ang kanyang harapan.

“Amffff! Dahan-dahan! Tangina… mababasag na ang bayag ko niyan!” ang kadalasan ding sabihin niya kapag nasaktan sa pagtatapak ko sa kanyang pagkalalaki sabay tampal sa aking puwet. “Ummm!”

Pero sa loob-loob ko lang, alam kong nasasarapan din siya kung hindi man at nakikiliti sa pagtatapak ko sa harapan niya. Halos palagi kasi, nakakapa ng aking paa ang tumitigas ang ari niya sa loob ng kanyang brief. Pero, dahil wala naman akong kamuwang-muwang sa implikasyon ng pagtitigas ng ari, dedma na lang ako. Ang alam ko kasi, normal lang kapag tumigas ang ari ng lalaki. Naranasan ko na rin kasi iyon sa aking sarili. Kapag ganoong tumitigas, parang ang sarap idiin nito sa kung ano mang bagay, ngunit kapag hinayaan, kusa lang din itong mawawala at babalik uli sa dating lambot. Iyon alang ang alam ko.

May soft spot naman din talaga si kuya Andrei. In fairness sobrang sweet din naman nito sa akin kapag nasa tamang estado lang ang kanyang pag-iisip; ang ibig kong sabihin, walang topak. May mga pagkakataon ngang sabay kaming maliligo niyan. At kapag ganoon, parehong hubo’t-hubad kami sa banyo; siya ang magligo sa akin, magtatabo ng tubig galing sa drum na ibuhos sa akin, sasabunan ang buo kong katawan, hihilurin. At pagkatapos, siya naman ang maghihilod at magsasabon sa kanyang sarili habang tutulungan ko siyang buhusan ng tubig gamit ang tabo. Minsan din, ako ang inuutusan niyang maghilod sa kanyang likod. Walang malisya ito bagamat minsan, inaasar ko siya kapag nakitang nililinis o sinasabon niya ang kanyang pagkalalaki hanggang sa pilitin niya itong tumigas. Hindi ko rin alam kung bakit parang gustong-gusto niyang patigasin iyon at hindi pa nahihiyang nand’yan ako sa kabila nang may bulbol na ang ari niya samantalang ang sa akin ay wala pa. Ngunit dahil wala nga akong kamuwang-muwang, pagtawanan ko na lang siya at tawaging “Kabayo! Kabayo!!!”

Hanggang sa asaran lang naman iyon. At isa iyon sa mga bagay na hindi ko malilimutan tungkol kay kuya Andrei.

Ang isa pang bagay na hindi ko malimutan sa kanya ay ang kanyang pagka-overprotective sa akin. Kapag nakita niya ako sa school at alam niyang tapos na ang aking klase, puuwiin na kaagad ako niyan. “Uwi na! Kanina pa tapos ang klase mo ah! Anong ginagawa mo rito? Hinahanap ka na ng inay!”

Minsan nakipagsuntukan ako sa isang estudyante dahil inaasar ba naman ako, bansot daw ako at payatot. Sinuntok ko nga sa mukha. Natamaan ko. Ngunit gumanti ito at habang nasa kalagitnaan kami ng suntukan, hala, sumali ba naman ang kuya niya at ako na nga itong maliit, ako pa itong pinagtutulungan nila. Ah… noong nakita ito ng kuya ko, inupakan niya silang dalawa hanggang tumakbo ang bata na hinabol ko naman at ang kuya niya ay bumagsak sa lupa, putok ang mga labi. “Kapag nalaman kong inaapi nyo pa itong kapatid ko… kahit isali niyo pa ang tatay niyo, hindi ko kayo uurungan!” banta ni kuya Andrei.

Simula noon, wala nang nangtangka pang mam-bully sa akin sa school. Syempre, alam ng lahat na siga pala ang “kuya” ko.

Ngunit ang pinaka-memorable kong karanasan kay kuya Andrei ay ang mga harutan namin sa kuwarto. Dahil sa kuwarto ko nga siya natutulog at nakatira, syempre, tabi kami sa kama ko kapag natulog. Maliit lang kasi ako at kasya naman kaming dalawa sa kama ko. Naalala ko pa noong pinaka-unang gabi niya na matulog doon. Inunahan ko talaga siya sa kama at nahiga ako sa gitna mismo nito upang maisip niya na ayokong may katabi. Palagi kaya niya akong inaasar. At dahil sa kuwarto ko siya matutulog, parang may feeling-boss akong nadarama. Iyong bang, “Ako kaya ang may-ari ng kuwarto kaya ngayon, ako ang boss at dapat ako ang masusunod”. Ganyang pag-iisip.

“Ayaw mo bang magtabi tayo d’yan sa kama mo?” tanong niya noong nakitang hindi ko siya binigyan ng espasyo.

“Ayaw!” ang mataray kong sagot.

Hindi siya umimik. Walang nagawa kundi ang maglatag ng banig. At noong handa na ang kanyang tulugan, naghubad siya ng damit, brief lang ang itinira sa katawan. “Alam mo ba kung ano ang nangyari kagabi sa isang bata doon sa kalapit na baranggay natin?” ang sabi niya habang nakahiga na sa banig na nilatag, nakatihayang ang mga mata ay nakatuon sa aming atip na nipa. Iisa lang ang kumot ko at ginamit ko ito kung kaya unan lang at banig ang sa kanya at lantad na lantad ang kanyang katawan, pansin ko pa ang pagbakat ng bukol sa kanyang harapan.

“Hindi.” Ang maiksi kong tugon, pahiwatig na hindi ako interesado sa kanyang kuwento.

“Pinatay ng aswang.”

Gulat na napatagilid akong bigla paharap sa kanya. Syempre, matakutin din kaya ako, lalo na sa aswang. Kung kaya nga ayaw kong matulog na patay ang ilaw, kahit nagagalit ang itay dahil malakas daw ang kunsumo ng kuryente namin. “Weeee! Di nga?”

“Oo. May aswang palang gumagala dito sa lugar natin. Nasa kuwarto lang iyong bata, nag-iisa at sinilip lang daw ng aswang sa bubong ng bahay nila. Ang mga aswang pala ay puwede nilang pahabain ang kanilang dila! Hinawi ng aswang ang atip nilang pawid at iyong dila ng aswang ang pinahaba at sinipsip ang dugo ng bata habang mahimbing itong natutulog. Hayun, hindi na nagising. Patay! At nakita na lang nila kinaumagahan na simputi ng papel ang bata, wala na palang dugo ito! Tsk! Tsk! Tsk!” Seryoso rin siyang nagkuwento, parang totoo talaga. Paniwalang paniwala ako.

Bigla akong kinilabutan. Ngunit dahil tinarayan ko siya, hindi pa rin ako nagpahalata na takot na takot na ako. Tiniis ko. Pride ba. “Wala naman akong naririnig na aswang dito eh!” ang sagot kong pagdadabog. Sa totoo lang, may mga kuwento-kuwento na rin akong narinig na ewan kung totoo o gawa-gawa lamang din.

“Wala pa. Hindi pa natyempuhan. Malalaman mo kapag nasa paligid ang aswang dahil mag-iingay ito ng, ‘kikik! Kikik! Kikik! Kikik! Kikik!’ At heto pa, naaamoy daw nila kapag ang bahay ay may nakatirang bata, bagong silang o kahit iyong ang edad ay hanggang pitong taong gulang.”

Na lalo ko pang ikinatakot. Pitong taong gulang din kaya ako. “Tinakot mo lang ako eh. Alam ko hindi totoo iyan. Bagong silang na bata lang ang kinakain ng mga aswang, hindi na malalaki!”

“E bakit sa kalapit na baranggay natin, pitong taong gulang iyong bata na sinipsip ang dugo?”

“Ewan ko sa iyo! Matulog na nga ako! Ayoko nang makinig!” sambit ko at tumalikod na ako sa kanya, itinakip sa buong katawan ko ang kumot dahil sa takot.

Ngunit hindi ako nakatulog. Hanggang sa nag-alas 12 na ng hatinggabi, hindi pa rin ako dalawin ng antok. Iyon bang ang isip ay naglalaro tungkol sa bagay na kinatatakutan at para akong mababaliw na nagmamanman sa paligid kung may ingay na kagaya ng sinabi niya o ang bubong na baka may biglang hahawi sa aming atip na nipa atsaka makikita ko na lang ang dalawang malalaki at pulang-pulang mga mata na ang dila ay inilaylay na patungo sa akin. O kaya naman ay makatulog ako tapos hindi na mangising dahil sinipsip na nga ng aswang ang aking dugo. Grabe, pinagpawisan ako kahit malamig ang gabi.

At hindi nga ako nakatiis.

“Uhhhhmm!” ang narinig kong ungol ni kuya Andrei. Nagising kasi siya. Nilingon niya ako. “O… bakit nandito ka na sa tabi ko? Akala ko ba ay ayaw mong may katabi?” ang mahinang sambit niya, ang boses ay halatang sa isang naudlot ang tulog.

“M-mayroon akong narinig kuya eh…” sambit ko na ang boses ay parang sa isang tupang nakakaawang tingnan at pakinggan.

“Ano?”

“Kikik! Kikik! Kikik! Kikik! Kikik!”

Napangiti naman siya. “Aswang nga iyan. Ngunit huwag ka nang matakot. Yayakapin ka ni kuya.” Sabay lingkis ng kamay niya sa aking katawan.

At hayun, itinakip ko sa aming dalawa ang nag-iisang kumot ko. At nakatulog ako nang mahimbing sa sahig, yakap-yakap ng aking kuya.

Sa aming agahan kinabukasan, tinanong ko kaagad ang inay. “Nay… may bata raw na pinatay ng aswang sa kalapit-baranggay natin?”

Na mabilis ding sinagot ng aking inay ng. “Wala ah! Saan mo ba narinig iyan…?”

Hindi na ako kumibo. Nagagalit kasi ang inay kapag nagtatanong ako ng mga ganyang kuwento-kuwento kasi alam niya natatakot na ako niyan at hindi makatulog. Ang nanay ko pa; ilang beses na kayang naiistorbo sila ng itay ko sa kanilang kuwarto dahil kapag may narinig akong mga ganyang kuwento, sa kanilang kuwarto ako natutulog.

Tiningnan ko si kuya Andrei, hinintay kong panindigan niya ang kuwento niya kung totoo nga. Ngunit kinindatan lang niya ako at sabay bitiw pa ng nakakalokong ngiti. Doon ko nalaman na nag-imbento lang pala siya ng kuwento. Sinimangutan ko siya. At sa isip ko lang, “Mamaya ka lang…”

At kinagabihin nga, inaway ko na naman siya. “Bakit tinakot mo ako kagabi? Mahaba ang dila ng aswang? Sinipsip ang dugo noong pitong taong gulang na bata?”

Ngumiti lang siya. “Ganyan naman talaga sa sine, di ba?” ang kalmante pa rin niyang sagot.

“Ewan ko sa iyo. Bakit mo ako tinakot?”

“Gusto ko lang mayakap ang bunso ko… ito naman o. Sige na, usog na doon, tatabi ako” ang sambit niya noong akmang hihiga na siya sa aking kama.

“Ayoko ah. D’yan ka lang sa sahig.”

Hindi na siya nagpumilit. “Ok... Sinabi mo eh.” At nilatag niya ang banig sa sahig at pagkatapos, naghubad ng damit, nahiga na parang wala lang.

Ngunit may naramdaman pa rin akong takot. Kaya hindi ko na rin napigilan ang sarili. “Dito ka na sa tabi ko!” ang padabog kong sabi.

“Ayoko d’yan. Ayaw mo naman eh. Atsaka, umiihi ka sa pagtulog, baka maihian mo pa ako.”

“Waaahhh! Di na kaya ako umiihi.”

“E bakit sabi ng inay ay umiihi ka pa rin daw?”

“Wala na eh! Tsismis lang iyon.”

Natawa siya sa sinabi kong tsismis. Siguro napatanong siya sa sariling, “May tsismis pa itong nalalaman… parang showbiz!”

“Halika na dito kuya!” Ang paggiit ko na, ang boses ay nainis na. “Sabi mo gusto mo akong mayakap.”

At doon na siya bumigay. Alam ko naman gusto rin niya iyon. Feeling hard-to-get lang siya. “Sige na nga! May utang ka sa akin ha?”

“Anong utang naman iyon?”

“Iyong pagpapatabi mo sa akin sa iyong kama, ang panghingi mo ng yakap sa akin…”

“Sige… may utang na ako.” sambit ko na lang upang matapos.

Simula sa gabing iyon, magkatabi na kaming natutulog ni kuya Andrei sa aking kama. Iyon ang isa sa na-miss ko sa kanya. Ang pagyayakapan namin habang natutulog, ang kulitan bago matulog, ang harutan, ang munting away…

Sa totoo lang, naging sobrang close ako sa kuya Andrei ko masasabi kong mas malapit pa ang loob ko sa kanya kaysa aking sariling mga magulang. Para sa akin sa panahong iyon, siya ang nag-iisang idol ko, ang tinitingala ko, ang hero ko, ang best friend ko, ang totoong kuya ko. At halos siya na rin ang itay at inay ko. Parang hindi ko kayang mabuhay sa mundo kapag wala siya.

Ngunit may isa pang insidenteng nangyari sa amin ni kuya Andrei na hindi lang tumatak sa aking isip kundi nagdulot pa ng malalim na sugat sa aking nakaraan na siyang nagbigay ng matinding kalituhan sa aking pagkatao. At ito rin ang naging basehan ko sa paggawa ng mga mahahalagang desisyon ko sa buhay; kung bakit ko tinahak ang landas na aking kinasasadlakan sa ngayon.

Ang insidenteng ito ay ang ipinagbiilin niya bago siya lumisan na iingatan ko; ang aming munting lihim...

**************************************