Palitan Ng Puso

PAALALA: May bahagi po sa post na ito na hindi angkop sa mga mambabasang nasa edad 17 at pababa.

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Short Story po lamang ito, matatapos sa chap 2 lamang...

Maraming salamat sa patuloy na pagsuporta, at sa mga followers na umabot na sa 1,022. Yheeeyyyyy!

Take care po sa lahat ng mga followers, sa mga writers ng MSOB, at syempre, sa mga active commenters at sa ating mga Admin.

Oo nga pala, I need a model para sa kuwentong ito. Sana ay mag recommend...

-Mikejuha-

----------------------------
“Palitan Ng Puso”

Matagal ko nang kaibigan si Prime. High school pa lang kaming pareho, magbest friends na. Palagi kaming nagsasama niyan, mapa-gimik man, mapalakwatsa, mapa-assignment sa klase. Kahit ano, nagsi-share kami, nagtutulungan; sa pera, sa pagkain, sa mga assignments sa school, kahit sa mga personal na bagaya. At syempre, sa mga problema at payo. Hanggang sa nagcollege kami, walang nagbago; bagkus lalo pang naging mas malapit kami sa isa’t-isa sa paglipas ng panahon.

Masasabing lahat na yata nang mga sikreto namin, alam ng bawa’t isa. I mean, maliban sa isang bagay. May naramdaman ako para sa kanya. Paano naman kasi, napaka-sweet niya, napakabait, maalalahanin. Hindi ko lang alam kung likas lang talaga ang kabaitan at pagkamaalalahanin niya o ito ba ay dahil best friend niya ako. Ngunit ganoon pa man, ito ang naging dahilan kung bakit ko naramdaman sa kanya ang isang bagay na dapat ay maramdamn ko lamang sana para sa isang babae.

Ewan... nalilito talaga ako.

Noong una, binalewala ko lamang ito. Napagtanto ko na maaaring ang naramdaman ko ay bunga lamang sa pagiging malapit namin sa isa’t-isa. Kapag best friend mo naman kasi, nararamdaman mo rin ang mga baay na parang sa isang taong nagmamahal; lahat naman kasi ng pondasyon ng pagkakaibigan ay nababase sa pagmamahal; ibang klase ng lang. Kagaya na lang nang gusto mong masaya siya palagi, nagsa-succeed siya sa kanyang mga ginagawa o plano, naaawa ka kapag inapi o nadurusa, nami-miss mo siya kapag wala sa piling mo at kapag kasama mo naman siya, masayang-masaya ka, kapag kakuwentuhan mo siya ay parang napakaigsi ng oras na kahit buong araw ay kulang pa. Kapag nagbibiruan kayo, parang ibang-iba ang saya kaysa ibang tao ang kabiruan mo. Tapos, kapag may nakita kang ibang kaibigang kasama niya, nagseselos ka, naiinsecure... iyong mga ganoon. Natural lang naman ang ganyan sa mga magkaibigan eh. Noong nasa edad 10 nga lang ako, elementary pa, ganoon din ang naramdaman ko para sa isang kaibigan. Nakikipagsuntukan pa nga ako kahit malalaki ang kalaban, para lang hindi siya aapihin. Nabugbog man ako, dumugo man ang ilong ko, pumutok man ang labi ko, happy ako na naappreciate ito ng aking kaibigan. Kasi alam ko, ganoon din siya. Kapag nasa kagitpitan ako, kaya rin niyang makipaglaban para sa akin.

Ngunit sa kalaunan, med’yo naninibago na ako sa aking sarili, sa aking pakikitungo kay Prime. Paano ba naman, kapag nandyang kasama ko siya o kaya ay dinadalhan niya ako ng pagkain o binibigyan ng kung ano, hindi na basta saya lang ang aking naramdaman kundi may halo na itong kilig. Kagaya noong isang beses na nasa bahay lang ako, hindi ako nakapasok gawa ng lagnat. Kinagabihan ay dinalaw niya ako sa bahay, nagdala ng suman. Alam niya kasing paborito ko iyon. Syempre, touched ako. Parang gusto kong maluha sa kanyang ipinakitang pagka-sweet. Ang layo kaya ng bilihan ng masarap na suman na paborito ko. Sa kabilang baranggay pa.

“Tol... musta na ang pakiramdam mo? Na-miss kita. Tangina, di ako maka-concentrate sa klase sa kaiisip kung ano na ang nangyari sa best friend ko. Baka nadale ka na ng SARS!” Uso pa kasi ang SARS noon. “Sandali, takpan ko pala ang ilong at bibg ko, baka mahawaan mo pa ako!” sabay naman hugot sa kanyang panyo.

“Tado! Tumubo lang ang wisdom tooth ko kung kaya ako nilagnat! OA ka naman. SARS ka jan!” sagot ko.

“Ganoon ba? Akin na nga lang iyang suman! Ang layo-layo pa ng binilhan ko, bawal pala sa iyo. Makakasira sa wisdom tooth mo.”

“Hindi ah! Gamot iyan sa wisdom tooth!” ang biro ko rin.

“Paano ba iyan, may wisdom ka na! Malalalim na ang laman ng iyong kukute.”

“Malalalim na kagaguhan!”

Tawanan.

Ganyan siya ka sweet sa akin. Ganyan kami magbiruan. Minsan nga kapag ginagabi kami sa lakad, ihahatid pa talaga ako niyan sa bahay. Nasa malayo kasi kami. At bagamat nasa sentro ng lungsod lang ang bahay nila, mag-effort pa talaga iyan na ihahatid ako. Malaking tao kasi si Prime. Nasa 5’10 ang height niya samantalang ako ay nasa 5’4 lang, medyo payat pa, at may pagkamahinhin. Hindi naman iyong kilos babae. Medyo mabagal lang siguro ako kung kumilos. Tamad ba o ganyan lang talaga ang aking genes. Tahimik na tao, hindi pala-kibo, mahiyain, kapag kailangang ngumiti, ngingiti, kapag kailangang sumimangot, sisimangot ng kaunti. Ngiti lang talaga ang kadalasan mong makikita sa aking mukha. Pasa sa akin, walang masamang tinapay sa mundo. Basta may nakikipag-usap, sasagot. Kapang may nagbibiro, tatawa. Kapag may nakasalubong na med’yo titingin sa mukha ko, ngingiti. Exposure din iyan.

Alam ni Prime ito. Kung kaya ang turing niya sa akin ay parang isang bunsong kapatid? Laging siya ang protector kumbaga. Laging nasa kanya ang leader role. At kadalasan, siya ang nasusunod.

Anyway, hindi ko rin naman masabing bakla ako. Nagka-crush din kaya ako sa babae. At alam din ni Prime ito. Binibiro pa nga rin niya ako tungkol dito. “O... kailan tayo manligaw? Tulungan kita tol!”

Ngingiti na lang ako niyan. Paano, para sa akin, makapaghintay naman ang mga bagay na iyan. At kapag talagang nakatadhana ako para sa isang babae, kusang darating siya sa buhay ko na hindi pinipilit, hindi hinahanap. Hindi nga kasi ako iyong taong tipong adventurous, enterprising, malakas ang loob... kung kaya siguro ito ang dahilan kung bakit hindi ako nagbibigay ng effort na manligaw.

Ngunit si Prime, ibang-iba. Kapag may napusuan, liligawan kaagad. Ang siste, kapag nagigng sila noong babae, hindi naman nagtatagal. Ewan ko ba, ganyan din siguro ang nature niya. Playboy ba o ano... Madali daw siyang magsawa.

“Waaahhh! Ano iyan? Pagkain?” Biro ko sa kanya isang beses na sinabi niya sa akin iyon.

Habang tumatagal, pakiramdam ko ay patindi nang patindi na rin ang aking naramdaman para kay Prime. Paano kasi, hindi ko lang siya nami-miss palagi, nai-excite na rin ako na parang may pagnanasa na ang aking pagka-miss sa kanya. Naglalaro sa aking isip ang hitsura niya, ang kanyang katawan. Kapag niyakap nga ako niyan, iyong natural na yakap-barkada lang, tinitigasan na ako. Kumbaga, dumating na ako sa puntong nagpapantasya na sa kanya. Kapag ganyang inaakbayan niya ako, o hinahawakan sa kamay, hindi ko mapigilang tigasan ako, o kinikilig.

Hanggang sa nasasaktan na ako kapag may kasama siyang iba o kaya ay may mga ikinikuwentong crush na babae. Pati mga kaibigan niya, pinagseselosan ko na rin. Lalo na ang mga babaeng nagkakaroon rin ng crush sa kanya. Hindi ko naman sinasabi ito sa kanya. Sino ba ako upang sabihin sa kanya na layuan ang mga taong iyon, di ba? Hindi naman kasi kami. At hindi ko naman alam kung may pagtingin din siya sa akin. Kaya wala. Wala akong karapatan. Tiis lang talaga.

Kaya nalilito na talaga ako sa aking kalagayan. Hindi ko alam kung ano iyong nangyari sa akin, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Sasabihin ko ba sa kanya, o hahayaan na ko na lang ang sariling manigas sa sobrang pagtitimpi.

Hanggang sa dumating na ako sa puntong parang hindi ko na kaya ang aking naramdaman at kailangan na talagang may gagawin akong hakbang.

Isang gabi, gumawa kami ng project. Sa bahay namin ginawa iyon. Isa-submit kasi namin iyon kinabukasan kung kaya talagang dapat naming tapusin, requirement para sa aming first midterm test sa isang subject kung kaya importanteng matapos. Matagal naming natapos. Alas dose na lang, hindi pa ito tapos. Ang isang dahilan kasi kung bakit hindi iyon kaagad natapos ay dahil nag-iinum kami. Habang ginawa namin ang project, tuoy rin ang tagay.

Ala-una na noong, natapos din naming iyon. Tuwang-tuwa kaming pareho na sa wakas, makapag test din kami sa nasabing subject.

“Tol... dito ka na lag matulog. Gabing-gabi na eh. Baka mapaano ka pa sa daan.” Mungkahe ko.

“Sige tol... lasing na rin ako kung kaya dito na lang talaga ako matutulog.” Sagot naman niya.

Napangiti ako ng lihim. Sa wakas, makatabi ko na rin siya sa pagtulog.

Noong nasa kuwarto ko na kami, naghubad siya ng pantalon. Parang nanginginig ang buo kong kalamnan sa pagkakita sa kanyang katawan na puting brief lang ang natirang saplot. May kakaibang kiliti akong nadarama. Nasarapan sa aking nakita. Lasing ako ngunit alam ko pa ang mga pangyayari. At kaya ko pa ang sarili ko. Napatitig ako sa kanya.

“B-bakit tol?” ang sambit niya noong napansing nakatitig ako.

“P-pahiramin kita ng short na pamapatulog...” ang sagot ko, dali-daling tinungo ang cabinet.

“Huwag na tol.... ganito lang ako kapag natutulog. Atsaka mainit, di ba?” Sabay bagsak ng katawan niya sa kama. Alam kong lasing na kasi siya, at pagod pa sa paggawa ng aming project kung kaya atat na atat nang makahiga.

Mistulang may bumara sa aking lalamunan, hindi makapagsalita. Sabagay, med’yo mainit nga ang panahon, dagdagan pang pareho kaming lasing. “K-khait katabi mo ako?” ang sagot ko.

“Ok lang.... Wala namag masama, di ba? Hindi ka naman babae na matatakot kung nakahubad ang katabi mong lalaki.” Ang casual lang niyang sagot, walang kaalam-alam na may kakaiba na pala akong naramdaman.

“S-sabagay...” ang sagot ko na lang.

Kaya tahimik na hinubad ko na rin ang aking t-shirt at hindi na nagdamit nang pang-itaas. Humiga ako sa kama, sa tabi niya. Wala naman siyang angal na nagtabi kami. Bagamat hindi kalakihan ang aking kama, kasya lang din naman kaming dalawa sa ibabaw noon.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking nadarama noong pareho na kaming nakahiga. Sa pagdikit ng aming mga balat, mistulang may kuryenteng dumaloy sa aking kaugatan. Nakatihaya siya, ang isang kamay ay ipinatong sa kanyang noo, ganoon din ang porma ko at an gaming mga hita at pang-itaas na katawan ay naglapat.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Nakiramdam lang ako, naghintay na baka – baka lang bigla siyang haharap sa akin at yakapin ako o kaya ay idantay ang kanyang hita sa aking hita.

Walang nangyari.

Maya-maya, nilingon ko siya. Nakapikit na ang kanyang mga mata. Tulog na. Ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Ewan, punong-puno ang aking isip sa mga bagay tungkol sa kanya; kung gahasain ko nab a siya, kung sagpangin ko na ba ang bukol niya, halikan siya, yakapin, o dahan-dahanin ko ang paggapang sa kanya. Syempre, sa isang banda ng utak ko ay may sumisigaw na “Huwag, baka ayaw niya, masisira ang pagiging magkaibigan ninyo!” Kaya lalong hindi ako nakatulog. Mistulang may isang ulo na utak-anghel sa aking isip na nagpayo ng kaayusan ng aking buhay at may isang ulo rin na utak-demonyo na nagsusulsol ng kahalayan.

Ang ginawa ko ay pinagmasdan ko na lang ang kabuuan ng kanyang katawan at lalo na ang umbok ng kanynag brief na hinayaang naka display gawa nang medyo maalinsangan nga ang panahon at hindi namin ginamit ang kumot. At ang tanging naglalaro sa aking isip habang pinagmasdan ang hubad niyang katawan ay ang bagay na nakatago sa ilalim ng kanyang brief.

“Sakmalin mo na at bukas, wala na iyan! Pagkakataon Ian... Pagkakataon! Sunggaban mo! Anlaki kaya ng ari niyan na nakatago sa ilalim ng kanyang brief... hindi mo na matikman iyan kapag pinalampas mo na ang pagkakataong ito!” sigaw ng demonyo sa isip ko.

“Huwag Ian, baka masira lang ang pagiging magkaibigan ninyo, masira ang tiwala at respeto niya sa iyo...” ang sambit din ng aking kunsyensya.

Pabaling-baling ang aking katawan sa pagkakahiga. Syempre, bagamat nand’yan lang siya sa tabi ko at maihalintulad ang kalagayan niya sa isang palay at ang kalagayan ko sa isang manok at tutukain ko na lang siya, hindi ko maiwasang matakot sa maaaring kahinatnan sa aming pagiging magkaibigan. Marami kasi ang posibleng mangyari: tatanggapin ba niya ako, masarapan ba siya sa aking gagawin, o kaya ay magalit, mandidiri, at layuan na ako.

Ansakit kaya kapag nangyari ang ganoon. Mahal na mahal ko yata ang kaibigan. Sa ilang taon naming pagiging magkaibigan at sa haba-haba ng aming pinagsamahan, lalayuan lamang niya ako dahil lang sa ganoon...

Tumagilid muli ako paharap sa kanya. Pinagmasdan kong maigi ang kanyang nakabibighaning mukha, ang kangyang maputi at makinis na balat, higit sa lahat, ang kanyang pagkakalalaki na nakatago sa ilalim ng kanyang brief.

Nasa ganoon akong paghanga sa ganda ng kanyang porma noong hindi ko na napigilan ang sariling idantay ang aking paa sa kanyang mismong harapan.

Mistula akong natatae noong nasalat ng aking hita ang mismong umbok ng kanyang pagkalalaki. Para akong tinamaan ng kidlat at ang boltahe noon ay siyang nagpalakas ng kabog sa aking dibdib at lalong nagpaigting sa naghuhumindig ko nang pagkalalaki.

Tila natuyo ang aking lalamunan at napalunok ako ng laway. Naghintay ako sa maaaring reaksyon niya.

Wala. Tulog na tulog siya.

Idinantay ko ang isang kamay ko sa kanyang dibdib at naghintay akong kumilos siya o hawiin ang aking kamay.

Wala pa rin siyang reaksyon.

Lalo akong kinabahan. Lalong tumindi ang aking pagnanasa. Para akong na-challenge at may sumigaw sa aking isip na gawin na sa kanya ang bagay na iyon at dalian ko na. Para akong nagbabasa ng kuwento na sobrang excited na sa susunod ngunit ang nabasa ko na lang sa dulo ay ang salitang “itutuloy”. Atat na atat, bitin na bitin.

Nasa ganoong pag-aalangan ang aking isip noong naramdaman ko amang unti-unting lumaki ang pagkalalaki ni Prime na nadaganan ng aking paa!

At doon, hinid ko na napigilan ang aking sarili. Tuluyan na akong bumigay, Ate Charo...

Tinanggal ko ang aking paa na nakadantay sa kanyang pagkalalaki, at kamay kong nakadantay sa kanyang dibdib ay tinanggal ko at ito ang dahan-dahang kong inilatag sa kanyang pusod.

Nakiramdam uli akong baka kikilos siya.

Wala.

At doon ko na tuluyang iginapang ang kamay kong iyon sa garter ng kanyang brief. Nasasalat ko pa ang balahibuhing parte ng puson niya. Nakahilera ang mga balahibong-pusa patungo sa kanyang ari. Ito ang mistulang nagsilbeng giya ng aking kamay hanggang sa isiniksik ko na ito sa kaloob-looban ng ng kanyang brief, kung saan naroon, nakatago ang kanyang pagkalalaki.

Dali-dali kong hinawakan ang kanyang ari. Tigas na tigas na ito. Hindi ko lubos maintindihan ang tunay kong naramdaman sa sandaling hawak-hawak ko na ito sa ilalim ng kanyang brief. Kumikislot-kislot pa, mistulang nanunukso.

Tinitigan ko ang kanyang mukha. Pinagmasdan kung nagising siya o magrereact siya.

Hindi pa rin siya gumalaw.

Noong sinimulan ko nang itaas-baba ang aking kamay, doon ko na nakitang ngumiwi ang kanyang mukha at hinawakan ang aking kamay. Hindi ko alam kung ano iyon; kung bakit siya humawak sa aking kamay. Mahina lang naman ang pagkahawak niya. Iyon bang parang naubusan ng lakas.

Itinuloy ko lang ang paglalaro sa kanyang ari.

Naka-ilang minuto rin iyon. Dahil wala naman siyang pagtutol at nanatili lang na nakapikit bagamat nakangiwi ang kanyang mukha, tuluyan na akong yumuko, inilabas ang ari niya sa ilalim ng kanyang brief at isinubo ko ito.

Nakakita na ako ng mga bold na ganoon ang ginawa. Kung kaya kahit unang pagkakataong gagawin ko iyon, alam ko na kung paano. Alam ko ring maliban sa mga babae, iyon din ang ginagawa ng mga bakla sa mga lalaking katalik nila.

Hinawakan ni Prime ang aking ulo. Pilit na hinablot niya ang aking buhok at ang kanyang beywang ay bahagyang iniatras, inilayo sa aking bunganga ang kanyang ari.

Ngunit tila nasaniban na ako ng kademonyohan sa sandaling iyon. Dahil hindi naman malakas ang kanyang paghablot sa aking buhok kung kaya itinuloy ko pa rin ito. At imbes na tanggalin ko sa aking bibig ang bahagya nang nakapasok na ulo ng kanyang pagkalalaki, itinodo ko pang ipasok ang kabuuan nito sa aking lalamunan. Para akong mabilaukan at masusuka ngunit tiniis ko. Alam ko na kapag ang buong pagkalalaki niya ay nasa loob ng aking lalamunan, masasarapan siya.

At hindi nga ako nagkamali, napa- “Uhhhmmmm!” siya.

At doon ko na tuluyang itinaas baba ang aking ulo sa kanyagn harapan. Nakailang taas-baba in ako sa aking ulo sa kanyang harapan noong tuluyan na siyang nagpaubaya at kumakanyod-kanyod pa siya sa bawat pagtaas-baba ko ng aking ulo sa kanyang kandungan.

Hanggang sa bumilis ang kanyang pag-indayog at humigpit ang paghawak niya sa aking buhok. “Ahhhhhhhh!” ang narinig kong sambit niya. At naramdaman ko na lang ang likidong pumulandit sa loob ng aking bibig.

Nilunok ko ito. Sa tindi ng naramdaman kong pagnanasa sa kanya, ninamnam ko ang sarap ng kanyang dagta.

Sobrang sarap ng aking pakiramdam. Habang nasa bibig ko pa ang ari niya at lasap na lasap ko pa ang lasa at amoy ng kanyang dagta, nilalaro ko naman ang aking sarili hanggang sa ako naman ang nilabasan.

Bumalik ako sa pagtihayang katabi siya. Hinayaan ko ang mga dagta naming nagkalat sa higaan. Ninamnam ko pa rin sa bibig ko ang lasa ng kanyang pagkalalaki. May kaba akong naramdaman ngunit mas nangibabaw ang saya na dulot nito sa akin.

Nilingon ko siya. Nakatihaya at ang kanyang dalawang kamay ay hinayaang nakalatag lamang sa kanyang gilid na mistulang sa sobrang pagod ay hindi na niya ito nagawang idantay pa sa kanyang noo o sa kanyang katawan.

Iyon ang huli kong natandaan. Nakatulog na rin ako.

Kinabukasan, hindi ko na naabutan pa si Prime. Maaga itong nagising at dala-dala niya ang aming project. Bagamt kinbahan ako, inisip ko na lang na nagmamadali siya gawa nang magbihis pa ito at ihanda ang sarili para sa kanyang pagpasok.

Ngunit iyon na pala ang simula ng aking kalbaryo. Noong nagkita na kami sa school, umiiwas na sa akin si Prime. Hindi na niya ako pinapansin at kapag nilalapitan ko siya, kusa siyang tatalikod at aalis na para bang hindi ako nagi-exist.

Doon ko na naramdaman ang hiya at matinding guilt sa aking ginawa. Nasaktan akom syempre. Hindi na niya ako kinakausap, ibang kaibigan na ang sinasamahan niya.

Noong hindi na ako nakatiis, pinuntahan ko na talaga siya sa kanilang bahay. Dahil kilala naman ako ng kanyang pamilya, pinapasok nila ako sa kanilang bahay.

“Prime! Nandito si Ian!” sigaw ng mama niya. Nasa loob kasi siya ng kanyang kwarto.

“Sabihin mo ma na wala ako!” ang narinig kong sagot niya.

“Anong wala! Nandito na siya sa loob ng bahay, tange! Lumabas ka d’yan!”

“Ansakitttt!” sigaw ng utak ko noong nalamang sa sagot pa lamang niya ay talagang itinatakwil na niya ako.

“Maupo ka lang d’yan Ian... bababa na iyon. Tinamad lang ang batang iyon. Madaling araw na kasing umuwi eh. Saan ba nanggaling iyon?” ang tanong sa akin ng mama niya.

“H-hindi ko po alam eh...”

“Ay hindi ba kayo magkasama?”

“H-hindi po eh.”

“Ganoon ba? O siya, hintayin mo na lang siya ha?” at baling uli sa kuwarto ni Prime, “Prime! Dalian mo na! Naghintay si Ian!”

Dinig na dinig ko ang pagdadabog ni Prime sa loob ng kanyang kuwarto. “Kakabuwesit namang... estorbo eh!” At noong lumabas ito, halos bumagsak ang kanyang pintuan sa lakas ng pagsara niya rito.

Nakasimangot siyang humarap sa akin. “Sa labas nga tayo mag-usap!” bulyaw niya.

Tumayo kami at lumabas. Sa labas ng kanilang gate at may sementong upuan, doon niya ako dinala. Naupo ako. Nanatili siyang nakatayo na para bang ayaw niya akong kausapin at gusto niyang makaalis na.

“Tol... p-pasensya ka na. Sorry sa ginawa ko.” Ang sambit kong ramdam ang pangingilid ng mga luha.

“Pasensya?! Hindi ko ikalain, bakla ka pala! Bakla!” bulyaw niya.

Yumuko na lang ako. At doon na tuluyang bumagsak ang aking mga luha. Iyon bang pakiramdam na nasa pinakamababa kang parte ng iyong buhay at ang tanging makakatulong at makaintindi na lang sa iyo sana na kaibigan ay siya pa itong ipinamukha sa iyong napakaliit mong tao, na halos duraan ka na lang niya at tapakan. Doon ko naramdaman ang sobrang pagkaawa sa aking sarili. Ipinangalandrakan ba naman niya at walang kyemeng sinabing ‘bakla’ ako. Parang hindi ko matanggap. “H-hindi mo ba ako mapatawad tol?”

“Sorry. Pero sa ginawa mo sa akin, hindi kita mapapatawad. Kaibigan mo... kinatalo mo?! Anong klaseng kaibigan ka?! Ganyan ba kayong mg bakla?!!”

Hindi na ako nakaimik. Bagamat gusto ko nang humagulgol sa kanyang sinabi, pinigilan ko ito. Ayokong magmukhang mas nakakaawa pa sa harap niya.

“At kahit na patawarin pa kita, hindi na rin ako lalapit pa sa iyo. Kaya sorry na lang din. Ayoko nang makikipagkaibigan pa sa iyo! Ayoko sa isang bakla!”

Iyon lang. tumayo ako nang walang paalam. Naglakad ako sa kalsada na tila walang patutunguhan habang walang patid naman ang pagtulo ng aking mga luha. Hindi ko alam kung saan tutungo, kung saan dadalhin ng aking mga paa. Ang tanging nangingibabaw lamang sa isip ko sa sandaling iyon ay ang matinding pagkahabag sa sarili.

Bago ako nakalayo, nilingon ko siya. “M-mahal kita tol...” ang sambit ko.

Hinabol niya ako, hinawakan ang aking kuwelyo. “Tarantado ka! Huwag mo akong ipahiya gago! Alis nab ago kita masaktan!”

Tumakbo ako. Wala akong laban sa kanya. At tama siya, ilalayo ko na lang ang aking sarili sa kanya upang huwag siyang mapahiya.

Pakiwari ko ay isa akong taong may matinding karamdamang nakakahawa, iniiwasan ng mga tao, wala nang pag-asa pa sa mundo. Pakiramdam ko ay lahat ng mga tao ay galit sa akin, umiiwas, itinatakwil ako.

Hindi ko tuloy maiwasang magtanong sa sarili, “Bakit ba ako nabuhay pa kung ganitong klaseng puso mayroon ako?” “Sino ba ang nagdesisyon sa buhay kong ito? Bakit ako ang nagdusa sa ginawa niyang desisyon para sa akin?” “Bakit ako pa?” “Bakit ako umibig sa kapwa ko lalaki?” “Ganoon na ba talaga kalaki ang aking kasalanan na hindi ako kayang patawarin ng aking kaibigan?”

Naalimpungatan ko na lang na nakarating na pala ako sa isang bahagi ng sea wall na ang katabi ay isang videokehan. Naupo ako sa sementong upuan doon. Kahit may kalakasan ang hanging habagat at ang alon ay mistulang nanggalaiti sa lakas ng kanilang paghampas sa sementong seawall sa baba lamag ng aking inuupuan, pinili ko pa ring maupo doon. Minsan dumadampi ang mga maliliit na tilamsik ng dagat sa aking balat. Hindi ko iniinda ito. Ang tanging nasa isip ko ay ang sakit na naramdamn sa mga sinabi sa akin ni Prime. Sobrang sakit. Parang sinaksak niya ang puso ko nang maraming beses. “Mabuti pa ang dagat... parag gusto niya akong abutin...” sa isip ko lang habang tinitingnan ang mga alon sa dagat na tila nag-uunahan sa paglapit sa akin.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong tumugtog ang kantang ito –

Napako ang aking atensyon sa kanta. Matagal ko na itong narinig at kinakanta ngunit sa panahong iyon, wala itong kahulugan sa akin. Ngunit iba ang dala nito sa akin sa pagkakataong iyon. Parang nagkakaroon ito ng kahulugan; ng connection sa aking buhay, lalo na sa nangyari.

Bigla akong napapasok sa videokehan na iyon. Umupo ako sa katabing mesa ng kumanta.

Pinakinggang maigi ang liriko ng kanta. At sa mga linyang ito ako nakarelate –

One sided love broke the seaside down
And I took it rough when I hit the ground
That you went your way and I went half wild
But you'ld understand, if your heart was mine

If we had an exchange of heart,
Then you’d know why I fell apart
You'd feel the pain, when the memories start
If we had an exchange of heart

I'd never wish a lonely heart ungood,
It's not your fault I chose to play the fool
One day may come when you'll be in my shoes,
That your heart will break and you'll feel just like I do

Oh time turns the tables, and soon I'll be able,
To find a new romance
And if you'll remember, my love warm and tender,
Too late for a second chance

If we had an exchange of heart,
Then you'ld know why I fell apart
You'ld feel the pain, when the memories start
If we had an exchange of heart...

Para bang sinabi sa akin na darating din ang araw na mabaligtad ang sitwasyon, at kapag nangyari iyon, puso naman niya ang masaktan, maranasan ang nadarama ko... at maalala niya rin ako.

At lalo na itong mga linya na ito –

“If we had an exchange of heart, Then you’d know why I fell apart, You'd feel the pain when the memories start
If we had an exchange of heart...”

“One day may come when you'll be in my shoes, That your heart will break and you'll feel just like I do...”

“Oh time turns the tables, and soon I'll be able, To find a new romance, And if you'll remember, my love warm and tender...”

Sa sobrang pagka-impress ko sa kanta ay hindi ko namalayang napapalakpak pala ako nang malakas at napasigaw pa ng “Wooh! Woooh!”.

Sobrang nagandahan kasi ako sa mensahe ng kanta. Para bang sa pagkakataong iyon na nangangailangan ako ng isang tao o mga taong siyang magpalakas sana sa akin, magpasaya at magsabing lumaban ka, kaya mo iyan, sa kantang iyon ko ito nadama. At lalo na napakaganda ng boses ng kumanta. Parang isang original, damang-dama niya ang mensahe na animoy galing sa kanyang puso at ipinaabot sa akin. Pakiramdam ko ay nabuhayan ako ng loob, nasabi sa sarili na kung sino man ang may-akda ng kantang iyon, siguradong naranasan din niya ang aking naranasan – ang iang hindi-sinukliang pagmamahal; isang “unrequited love” kumbaga. At kung maraming tao ang nagkakagusto rin sa kanta na iyon, siguradong marami rin sa kanila ang naranasan ang kagaya sa naranasan ko.

Pakiwari ko ay bigla akong nabigyan ng pag-asa. Ang hindi ko lang namalayan ay ang napalingon na pala ang mga cusotmers na kumakain sa akin dahil sa sobrang pagreact ko sa kanta. Na-carried away kumbaga.

Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig noong nakita ko ang mga nakatingin na tao sa akin. Nilingon ko ang kumanta na napangiti rin at binigyan pa ako ng “thumbs-up” sign. Sinuklian ko ang kanyang ngiti at nag “thumbs-up” sign na rin ako sabay yuko sa sobrang pagkahiya.

Dahil sa aking naramdaman, nag-order na rin ako ng isang beer. Kinuha ko ang song book at noong napili na ang kanta, tinumbok ko ang videoke machine at pinindot ang aking kakantahin.

One sided love broke the seaside down
And I took it rough when I hit the ground
That you went your way and I went half wild
But you'ld understand, if your heart was mine

If we had an exchange of heart,
Then you’d know why I fell apart
You'd feel the pain, when the memories start
If we had an exchange of heart

I'd never wish a lonely heart ungood,
It's not your fault I chose to play the fool
One day may come when you'll be in my shoes,
That your heart will break and you'll feel just like I do

Oh time turns the tables, and soon I'll be able,
To find a new romance
And if you'll remember, my love warm and tender,
Too late for a second chance

If we had an exchange of heart,
Then you'ld know why I fell apart
You'ld feel the pain, when the memories start
If we had an exchange of heart...

Noong natapos na ang aking kanta, nagpalakpakan din ang katabing mesa, lalo na iyong taong magaling kumanta na pinalakpakan ko rin. Narinig ko rin siyang sumigaw ng “Ang galing! One more! One more!”

Napangiti na lang ako. Gusto ko sana siyang lapitan dahil feeling ko, parang ambait-bait niya. Nahuhuli ko siyang tumitingin-tingin sa akin na parang gusto ring lapitan ako. Ngunit dahil may mga kasama siya kung kaya hindi ko na ito ginawa. Noong natapos ko na ang aking beer, lumabas na ako sa videoke bar.

Habang naglalakad ako patungo sa paradahan ng tricycle, hindi pa rin mabura sa aking isip ang kanta. Sariwang sariwa pa sa aking isip ang pagkanta nito ng lalaking iyon. Paulit-ulit at kusang nagre-rewind.

Bago ako sumakay ng tricycle pabalik sa aming bahay, sinadya kong sumaglit sa simbahan. Nanalangin ako, “Lord... hindi ko alam kung paano tatangapin itong ibinigay mo sa aking pagkatao. Hindi ko ginusto ito ngunit kung ito man ay para sa akin at ibinigay mo, maluwag kong tatanggapin ito sa aking puso. Sana lang, sa kauna-unahang pagkakataon na nabigo ako, darating ang araw na mangyari sa akin ang mensahe ng kantang iyon. Hihilingin kong sana... sana... ay magkapalit ang aming puso ni Prime at darating ang araw na maranasan niya rin ang sakit na naranasan ko.“

(Itutuloy)

SI KUYA MIKE ANG TEXTMATE KO [13]

email: watashioonheru03@gamail.com

fb: http://facebook.com/oonheru

by: oonheru







Pagkatapos naming mag pa medical hindi na kami nag practice sabi ng aming team captain mag pahinga nalang daw muna kami.Hindi pa rin ako makapaniwala na pareho ang birthday namin ni francis dahil sa tagal ng pagsasama naming ay ngayon ko lang nalaman. Pero bakit hindi niya sinabi sa akin iyon? Bakit niya isinekreto? Yan ang mga katanungan na gumugulo sa aking isipan. Naalala ko pa kapag birthday namin dalawa hindi siya pumapasok sa klase. Kapag nagtetext naman ako sa kanya sasabihin nya ay nasa manila siya. Pero hindi niya nakakalimutang batiin ako. At kapag umuuwi siya galing manila marami siyang pasalubong na dala sa akin gaya ng chocolates, damit at perfume. iyon daw ang kanyang regalo sa akin. Ang bait talaga ni francis katulad siya ng aking kuya.




“Prince galit ka pa ba sa akin?”- boses ni francis mula sa likuran. Hindi ko parin siya pinansin at nagpatuloy ako sa aking paglalakad. Nag iisip kung papansinin ko ba siya. Hindi kasi ako sanay ng sinisigawan, ayaw ko ng ganoon. Pero sa kabila ng hindi ko pag pansin sa kanya pilit naman niya akong kinukulit at Sinundan niya ako kung saan ako pupunta.




“Pansinin mo naman ako oh! Nag mumukha na akong tanga kakasunod sayo, parang nakikipag usap ako nito sa buwan eh” Nag panting ang tenga ko sa aking narinig kaya naman hinarap ko siya.




“sino ba ang may sabing sumunod ka ng sumunod ka sa akin? Hindi ka ASO, TAO ka kaya wag kang buntot ng buntot sa akin. Okay?”




“okay fine, simula ngayon hindi na kita kukulitin o susundan o kung ano pa man”




“mabuti kung ganoon, nakakairita kasi pag may sunod ng sunod sayo eh”




“oo nga siguro nga. Magsama kayo ni EJ!”- ang mataas niyang boses




“wag mong idamay ang taong walang kinalaman dito.”- mataas na rin ang boses ko




“Alam mo ba nung nag text ako sayo, at yayayain sana kitang kumain sa labas sabi mo busy ka sa ginagawa mo. Pero ano? Kasama mo si EJ noon diba? Kumain pa nga kayo sa labas eh tapos doon ka pa natulog sa kanila”




“eh ano naman ang pakialam mo kung kumain kami sa labas ni EJ? At ano rin ang pakialam mo kung doon ako nakitulog sa kanila? Saka mga classmate namin ang kasama ko matulog kina EJ” Hindi siya nakaimik sa aking sinabi, nakayuko siya at halatang napahiya sa aking sinabi




“Concern lang naman ako eh”




“CONCERN?? Tama ba ang narinig ko? Hindi yan pagiging concern. SELFISH ang tawag dyan at higit sa lahat ayaw ko sa taong makitid ang utak.” Hindi siya naimik sa aking sinabi. nakayuko lang siya.




“Sorry” at tuluyan na siyang humagulhol. Naiiyak na rin ako ng mga oras na iyo pero hindi ako nagpahalata.




"Hindi ko kailangan ang sorry mo!"




Umalis na ako at iniwan siyang mag isa at umuwi na sa boarding house. Pagdating ko agad kong hinubad ang uniform ko at nag suot lang ng boxer na puti. Humiga ako sa kama at ipinatong ko ang aking kaliwang kamay sa aking noo at iniisip ko parin ang nangyari kanina habang nakatitig sa kisame.




“oh bunso nandiyan kana pala. Wala ka na bang klase?” tanong ni kuya sa akin




“wala na po eh. Ikaw ba?” tanong ko rin sa kanya




“wala na rin eh. Teka umiyak ka ba bakit mapula ang mga mata mo?”




“ah hindi po napuwing lang po ako sa labas kanina, mahangin kasi eh” ang pag sisinungaling ko




“ah ganoon ba akala ko may nag paiyak sayo eh” sabay gulo ng buhok ni kuya sa akin




“wala kuya, saka sino naman ang aaway sa akin, eh ang bait ko kaya”




“malay natin ang best friend mong si Francis ang umaway sayo" Hindi ako nakaimik sa sinabi ni kuya bagkos nag change topic nalang ako.




“eh kumain ka nab a kuya?” ang sabi ko




“ hindi pa nga eh. Ikaw ba?”




“hindi pa rin eh. Tara kain tayo libre mo ako hah?”




“hahaha loko ka talaga sige na nga. Pero kiss ko muna” si kuya




“ayaw ko nga” pagpapakipot ko




“sige ka hindi kita ililibre, sa paborito mong resto pa naman tayo kakain pero wag nalang walang kiss eh”




“ang daya naman ni kuya. Sige na nga eh oh kiss




”At nag flying kiss ako sa kanya




“Ayaw ko ng flying kiss sawa na ako dyan hahaha” Wala na rin naman akong nagawa kundi i kiss siya sa pisngi. Kasi pag hindi ko ginawa iyo hindi nya ako ililibre sa paborito kong resto. Hahaha




Lumipas ang dalawang linggo at hindi na nga kami nag papansinan ni francis. Hindi narin kami mag katabi sa upuan at kahit nag kakasalubong kami sa school o sa labas man parang hindi kami mag kakilala. Kahit sa practice ng aming cheerleading hindi din.




Parang na guilty naman ako sa nangyayari sa amin parang gusto ko siyang kausapin at humingi ng sorry sa kanya para mag kaayos na kami, gusto kong ibalik ung dating saya ng pagiging mag bestfriend naming dalawa. Hindi ako sanay ng ganito. Pero umiiral pa rin ang pride ko. Hindi ako mag sosorry sa kanya. Yan ang sabi ko sa aking sarili.




Alas dose na ng madaling araw hindi pa rin ako dinadalaw ng antok dala na rin siguro ng mga problema ko kaya naman nag text ako sa aking textmate.




“Kumusta kana?” ang text ko




“Okay lang naman ako. Ikaw kumusta kana?”




“eto hindi makatulog ”




“may insomia ka ba? hehehe"




"hehehe wala" sagot ko




"may problema ka ba?” tanong niya




“Oo eh. Maraming marami ”




“Share mo naman baka makatulong ako sayo”




Nag dadalawang isip ako kung sasabihin ko sa kanya ang aking problema, pero kelangan ko itong ilabas para mabawasan ang sakit na nararamdaman ko.




“Nag away kasi kami ng bestfriend ko eh. Hanggang ngayon hindi pa rin kami ng papansinan eh dalawang linggo na ang nakakalipas."




"So ano ang gusto mong gawin ngayon?"




"Gusto ko ulit ibalik ung dating pagkakaibigan naming dalawa. Ano ba ang dapat kong gawin?”




“Na mi miss mo siya?”




“Oo miss ko na siya :(”




“ANO BA ANG?” NA MI MISS MO, SIYA O ANG KAWALAN NIYA?” Hindi agad ako nakasagot sa tanong niya parang isang milyon ang halaga ng kanyang katanungan. Hindi ko alam ang aking isasagot. Matalinhaga ang kanyang tanong at napakalamin nito.




“Parehas” ang reply ko makalipas ang sampung minuto




“hindi pwedeng parehas dahil may isang bagay kang na mi miss sa kanya yun ay SIYA O KAWALAN niya. Alin bas a dalawa?”




“Siya po” ang sagot ko




“Ang sakit lang na dati-dati kami ang magkasama. ngayon daan-daanan nya na lang ako. Ano ba ang dapat kong gawin para mag kaayos kami ulit?” text ko pa




“ Minsan akala mo di mo kaya, pero pag nakaya mo you'll become stronger. Simple lang naman para mag kaayos kayo ulit, humungi ka ng sorry sa kanya”




“eh hindi naman ako ang may kasalan eh” sabi ko




“Hindi importante kung sino ang may kasalanan, hindi porket ikaw ang humihingi ang tawad ay kasalanan mo na, minsan may mga bagay tayong dapat isaalang-alang para maging maayos ang lahat. Wag mong pairalin ang pride mo. walang mangyayari sa inyo kung mag hihintayan kayong dalawa kung sino ang mag bababa ng pride. Isusugal mo ba ang inyong pagkakaibigan ng dahil lang sa pride?




”Para naman akong sinampal sa kanyang sinabi. Oo nga naman hindi dapat pairalin ang pride.




“hindi. Eh kasi naman pinag seselosan niya ang mga kaibigan kong iba eh”




“Normal lang yun sa mag bestfriend. nasanay siguro siya na lagi mong napag tutuunan ng pansin. pero Alam mo wag kang magagalit kong nagseselos siya kasi mas masarap sa pakiramdam yung alam mong pinag dadamot ka kesa pinamimigay ka. Ikaw ano ba ang mas gusto mo sa dalawa?” Sheeeet bakit ganito ang kanyang mga sinasabi sa akin, talagang natatamaan ako sa kanyang mga sinasabi.




“Di ba pagiging selfish yun?” tanong ko sa kanya




“Para sa akin, hindi kasi minsan kaya nag seselos ang tao kasi ayaw niyang mawala tayo sa kanila. Mahal tayo ng mga taong iyon.”




“Ah okay po. Pero bakit binabaliwala na niya ako?”




“Siguro dahil sa nangyari sa inyo. baka gusto na nyang maka move on. Alam mo minsan kaya nasasabi nating binabalewala tayo ng isang tao kasi iniisip natin na mahalaga tayo sa kanya. Ang tanong mahalaga ka ba sa kanya? ”Napaisip ako sa kanyang sinabi. Mahalaga ba talaga ako kay francis?




“Uhmmm siguro naman mahalaga ako sa kanya, mag bestfriend nga kami diba?”




“maganda yan! Basta wag ka lang masyadong mag expect kasi sa bandang huli ikaw rin ang masasakatan”




“Opo salamat sa payo”




“Alam mo ma swerte ka nga dahil iyan lang ang problema mo. Hindi tulad ng ibang taong may sakit na cancer, may taning ang buhay, mga putol ang paa, eh nakikisabay sa agos ng buhay at hindi nawawalan ng pag asa na balang araw magiging ayos din ang lahat. diba mas malaki pa ang problema nila kesa sayo? Kaya isipin mo na mas maswerte ka sa kanila. Enjoy mo lang ang life at isipin mo na challenge lang ang lahat at sigurado ako na malalampanasan mo din iyan. Kung ang mga bata nga na nasa langsangan na walang magandang tulugan, walang makain at mainom, walang magandang bahay, walang mga magulang ay kayang ngumiti sino ka naman para sumimangot diba? Smile kana”. Sobrang hiwaga ng kanyang mga sinabi hindi ko alam kung saang parte ng mundo niya kinuha ang mga iyon sorbang galing niya magpayo. Gusto ko siyang Makita sa personal. Sabi ko sa aking sarili.




"Mahal mo ba siya?" tanong niya




"Oo mahal ko siya kasi bestfriend ko siya" sagot ko




"what i mean is ung higit pa sa isang bestfriend?"




"uhmm dati, pero ngayon bestfriend nalang talaga"




"huh bakit naman?"




"kasi pag nagagalit sa akin ang isang tao, ung tipong wala naman akong ginagawang masama tapos susumbatan ako ayun unti unting nawawala ang pagmamahal ko"




"mahirap ka palang galitin hehehehe. smile ka naman oh"




“opo naka smile na ako :D” Sobrang saya ko ng mga oras na iyon parang nawala lahat ng aking problema sa kanyang mga sinabi.“Oh siya matulog kana. Baka may pasok ka pa bukas, bawal mag puyat ha? Hehehe”




“opo salamat pala sa payo ha?”




“wala un basta pag may problema ka text mo lang ako. Teka wala ka bang kapatid na matanda sayo?” tanong niya




“Meron po. Ung kuya ko.” Ang sabi ko




“eh bakit hindi mo sa kanya sinasabi ang problema mo?” tanong niya




“nahihiya kasi ako sa kanya eh”




“sus wag kang mahiya sa kuya mo, baka nga mas magaling pa magpayo sa akin yan eh. Hehehe”




“naku mas magaling ka sa kanya magpayo. Hehehe”




“Oh sya, matulog kana at matutulog na din ako. Good night ”




“Good night din. Sweet dreams ”




(itutuloy)

the reason of love (short story)

writer: senioritoaguas

blog: www.senioritoaguas.blogspot.com

skype: christian.ballatores1

*currently looking for a writer partner that could help me to finish my next star story project*

this is el senioritoaguas, saying

when you love someone its like a package deal, weather you want it or not, may mga katangian parin siyang hindi mo maiintindihan pero all in all , love is more important above all imperfections

----------------------------------------

Nang gumising ako ng umagang yon , alam ko sa sarili ko na hindi ko na siya mahal, hindi ko na siya mahal katulad ng date,

Pinapanuod ko siya habang mahimbing siyang natutulog sa tabe ko, ang buong braso niya na nakayakap sa aking katawan at ang maingay niyang paghilik.

Pinilit kong tanggalin ang buong braso niya na nayakap saken, at tumayo ako upang magayos ng aking sarili,

Ako nga pala si kevin rebultan. Isang IT specialist sa isang kilalang companya at siya naman ang kasintahan ko . si chris santos,

Nang makatayo na ako , dumiretso ako nuon sa c.r at naghilamos at maliligo na rin. Nang bumalik ang tingin ko sa kama, mahimbing parin ang tulog ni chris, nasipa nanaman niya ang paborito niyang kumot ang kalahati nito ay sumasayad na sa sahig at may nakikita pa akong konting linya ng laway mula sa kanyang bibig

Wala siyang saplot nuon, ganon naman kase lage yon., kung may nangyare man saamen ng nakaraang gabe o wala , natutulog talaga siya ng walang saplot sa katawan at ang tangi niyang ipangtatakip sa sarili ay ang paborito niyang kumot

Malakas kong pinipigilan ang sarili na lumapit at ayusin ang pagkakahiga niya. Pero sa lalo kong pagtingin sa taong ito, aaminin ko, nandon paren ang libog ko sa kanya, pero ang pagmamahal ko, unti unti nang nawawala

Hindi pa siya gigisng hanggang 7:30. Tatlong oras bago ang pasok niya sa gym. Isa siyang gym instructor. hahalikan agad ako niyan sa labi, kahit di pa siya nag gagargle o nagtutootbrush man lang, bago siya umupo sa hapag kaninan, he had a terrific appetite. Palaging fried rice , eggs, sausage or sometimes pork liempo at isang malaking baso ng pineapple juice. Kailangan daw niya yon para sa trabaho niya. Pero para saken? .. kung hindi dahil sa work out niya… baka obese na siya ngayon.

Kinakain niyan lahat ng lulutuin ko, even that sisig experiment. Matagal na yon na ngayon nga ay na perfect ko na

Pero sa araw na yon. Walang pagluluto na mangyayare saken. Kung gusto niyang kumaen para sa araw na yon. He must cook it by his self

Nang matapos akong magayos at maligo bumalik ako sa kwarto namen, himbing parin siyang natutulog, kalahati ng kumot na paborito ay nakasayad sa sahig.

Habang tinitingnan siya, I felt nothing but delight . arousal.

Naaalala ko nuon na gumising ako ng ramdam ko ang stiffness niya na idinidikit niya sa thighs ko, and we would make love as if we didn’t the night before.how I love him back then.

Nagbihis na ko, tahimik . tahimik hindi dahil ayoko siyang magising. Kundi ayoko lang na makausap ko pa siya. Nagsasawa narin ako sa walang kwenta niyang mga kwento.

Ng makapagbihis na ko. Kinuha ko susi ng kotse at nagdrive na ako . habang nagdadrive sa kahabaan ng edsa na aamoy ko siya, sinabe ko na sa kanya nuon na wag masyadong gamitin ang pabango na paborito raw niya. Dahil kapag nasobrahan sa pag gamit nuon ay masangsang na ang amoy. I stoped using that brand months ago, pero hanggang ngayon I could still smell him , on my cloths, at sa kotse ko, nasa cubao na ako nuon nagiisip ng paraan para mawala ang amoy na iyon, nang mapansin ko ang isang karatula, isang Julia Roberts movie ang kasalukuyang palabas.

Naisip ko nuon na panunuorin ko yon. Because she was my favorite actress,and im not going to take him with me para panuorin yon. Kapag nanunuod kame ng movies na gusto ko , ang tangi lang niyang gagawen at yayakapin ako at matutulog sa tabe ko, kahit kailan hindi niya na aapreciate ang magandang movie, at kapag natapos na ang movie at nagoopen ako ng topic tungkol dito ang tangi lang niyang isasagot ay

“ahh yon ba? .. ahh oo”

Mas preferred niyang manuod ng mga movie na may karate, like jacky chans movies, or something like that.

This day I told to myself, I will never fall for a gym instructor again.

Pagdating ko sa opisina, Samantha, my secretary was on the phone. Sinabi niya na nasa telephono raw si chris, I told her to tell him na I wasn’t in yet. Nang maupo ako sa upuan ko pinilit kong burahin sa isipan ko siya. Pero parang oras ng trabaho tatawag at tatawag yan sa opisina kakamustahin ako, o kung minsan magpapahatid sa gym. tatawag yan. Kaya niyang magdrive ng sarili niya pero mas preferred niya ang mag take ng cab, isa sa mga stupid jokes niya na feeing hari raw siya habang nakapo at pinagmamaneho.

God!, if I could only make him disappear!

Pero I can’t sa ikat long beses bago ako mag lunch pumasok sa opisina ko si Samantha at sinabe na nasa kabilang line raw si chris, I had no choice but to answer it.

Kinausap ko siya pero hindi manlang niya napansin ang pagkairita ko, ganun siya, he never know when to be sensitive at the right time. Nagagalit siya sa napakaliit ng bagay pero pagdating sa mga bagay na kailangan ng buong attention niya di niya napapansen, katulad nalang ng lumalaki kong dislike para sa kanya

Talagang ganun siya.

Pagkatapos nameng magusap lumabas na ako ng opisina para kumaen

Pagbalik ko, ready na ang mga new applicants para sa job interviews, I went to the washroom and shake him out of my head. I decided that I wouldn’t let him affect me this way again.

Pero kapag sinuswerte ka nga naman, tanging siya lang ang naaalala ko lalong lalo na ng humarap saken ang isang applicant . tense but trying really hard to hide it that’s how he was when we first meet, naaalala ko pa non. Ilang coke nga ba natapon niya non sa sobrang tense niya.

Although the applicants transcript and background training were exemplary. I didn’t like him, ang pagkatulad niya siguro kay chris ang dahilan kung baket. Sinabe ko nalang sa applicant na yon plainly, na bumalik siya para sa second interview, a step closer to being hired.

Pagkaalis ng applicant nayon sinabe ko kay samantha na ayoko munang maistorbo ng sinoman. I sit back to my chair , trying, but not succeeding to relax. My mind is full of thoughts about him. Those times he was accusing me of infidelity when in fact he was the flirt. When he got that way he was worse than my mother and my father left her. Naisip ko ng mga panahon na yon na this got to stop,

Nasa akin ang lahat ng karapatan para maging masaya kahit pa ang maging kabayaran nito ay ang iwan siya.

Ng gabing yon, I told myself, ‘im going to break it up to him’

Pauwi na ko nuon at nagaayos na ako ng mga gamit ko, nang damputin ang ilang papelas may nalaglag mula dito, I retrieve it and saw what it was, it was his picture, nung nasa tagaytay kame, a think a year ago pa ito, he was smiling as he sat on the grass after trying and failing to mount the horse three times, his eyes turned to narrow slits because of that smile,

Hilig ko siyang asarin ng dahil sa mata niya, tuwing ngingiti kase siya tila nawawala ang mga mata niya, his eyes were almond-shaped, the pupils bluish gray.

Naaalala ko tuloy yung mga panahon na yon , pumunta kame nuon ng tagaytay 1 week before our anniversary. Mga panahon kung kailan, isa lang talaga kameng normal na lovers,

Lovers, he was so proud of me

“this is my lover” he says, sa mga friends niya sa clients niya, at specially sa family niya

Confident siya sa relationship na meron kame, isang bagay na wala ako, oo , mahal ko siya, pero hindi ako kasing confident na katulad niya , na tipong ipakikilala sa lahat,

I was never proud of him, he didn’t even go well with my friends, nagkaron nga ng gulo before when he said na snob raw ang isa sa mga friends ko, my friends told me before na ang layo raw niya sa aken. Complete opposite raw kame , your so different from him one said, but my friends and I didn’t influence each other. We support each other , console, but when It comes to decision making we didn’t impose our will to each other.

Habang nag dadrive na ako pauwe naisip ko na we are unlike any lover, I prefer dark suits and he prefer his gym attire just anywhere he is, he ate a lot of meat I like fish better, i drank coffee, he didn’t like coffee, I smoke he didn’t, : he drank and I didn’t.

As I go pass cubao again I saw the billboard of Julia Roberts, at ngayon napansin ko ang katabi na ad nito isang jet lee movie, naisip ko kung kasama ko lang siya ngayon he would drag me to watch that movie with him,

I told him before na tutulugan ko siya sa sine katulad ng ginawa niya saken pero I couldn’t, I could only sleep if all the light are off, at siya naman he coudnt sleep if all the lights are off

Kaya bago kame matulog, hinihintay ko muna na makatulog siya, para mapatay ko ang dim light at makatulog narin ako, I used to like to watch him as he fall as sleep even do he snored, sometimes he would do so in my arms and I would just look at him.

Am I going to miss him when we are apart? .. I thought so

Nang makarating ako sa garahe , nireherse ko muna ang mga sasabihin ko, para maging ready ako sa oras ng pagdating niya ng 8:00.

Pagbaba ko ng kotse nakita kong nakabukas ang ilaw ng bahay, mukang nakalimutan nanaman niyang patayin. Pumasok na agad ako ng bahay, pagpasok ko naamoy ko agad ang isang pamilyar na pagkain, pumunta ako ng kitchen at nakita ko ang niluluto na adobo, the only food na alam niyang lutuin. Luto narin ang kanin pero chris is not in the kitchen, I called out pero walangsumasagot sa mga tawag ko.

Pinatay ko ang gas stove bago pa tuluyang matuyo ang adobo, I went up to our room

Habang tinatanggal ko ang sapatos ko bago pumasok ng kwarto namen napansin ko ang tsinelas niya na nasa tapat ng bathroom door , I shaked my head , and went inside our room , I change into my shorts and white tshirt. Wala siya sa loob ng kwarto sa bathroom siguro.

I knocked and called out his name, may narinig akong groan, tinulak ko ang pinto pero hindi mabuksan ng tuluyan I saw his legs na nakaharang sa pinto

Siniksik ko ang sarili ko sa pinto para tuluyang makapasok, nang nakapasok na ko. Nakita ko si chris na naka handusay sa tabe ng toilet bowl

I checked him for any injuries bute naman at wala pero mainit ang katawan niya, sinabe niya saken na bigla siyang nahilo at natumba,

“you have a fever” I said, he nodded.

Tinulungan ko siyang tumayo at pinasok sa kwarto at nang maihiga ko na siya sa kama, bumalik ako ng bathroom at kinuha ang thermometer, and put it in his mouth

May sinasabe siya pero dahil nga nakasalpak sa kanya ang thermometer I cant understand anything he says, I took the thermometer out, and it read 40 deg. Centi. Naisip ko nuon paano pa siyang nakapag luto sa gantong temperature.

“dinners ready babe” he finally manage to say

“yes I saw it” I smiled “ looks good”

“only dish I know”

“and my favorite”

Ngumiti siya , isang napakagandang ngiti, may nais pa sana siyang sabihin pero sinabe ko sa kanya na magpahinga nalang siya , I asked him if he wanted or needed something, bigla niya akong niyakap ang init ng katawan niya ay tila naging waves na halos nakikita ko na , mas mainit ang hininga sa side ng neck ko and he said

“I love you”

Those words almost made me cry

“I know” I replied

I let go of his hug and touched his forehead, he said that my touch was his medicine

Tinanong ko siya kung gusto pa niyang kumaen, he said na masakit raw ang lalamunan niya

By then naalala ko na ang asthma niya umaatake nanaman ,

“then let’s go to doctora silvia” his doctor

“her prescriptions are in the bag” he replied

I went to his bag and took it, he managed to purchased his own medicines, tablets for the fever and capsules for his sore throat.

Naisip ko how long had he been feeling this way? Itong morning ng hindi ko siya pinaghanda ng breakfast? … itong hapon ng hndi ko pinapansin ang mga tawag niya? ..

Bumaba ako para kumuha ng tubig. Bumalik ako ng kwarto at pinainum ko sa kanya ang medicines niya, and ikinumot ko sa kanya ang favorite kumot niya. Turned the lamp on and left the room.

Nang dumating ang ala una ng madaling araw oras na para sa next dose ng medicines niya

Pagbalik ko ng kwarto , mahimbing siyang natutulog, napalitan ko na ang damit niya kanina na basang basa ng pawis niya. , his mouth half open, ang maingay niyang paghilik at ang pagsipa niya sa paborito niyang kumot.

Same thing this morning, pero ngayon all that I could see and feel was love, hindi ko alam kung baket , sa napakarame ng imperfections niya at mga dislikes ko sa kanya, I couldn’t seem to fully hate him. Nang makita ko siya sa sahig ng cr, ng kargahin ko siya , nang painumin ko siya ng gamut, I knew then na talagang mahal ko siya. Nothing less

Maybe Im stupid, for feeling this way. Pero I don’t care, im going to concentrate now on loving him the way he loves me , even do he didn’t please me all the time.

Cause now I remembered, kaya ko nga pala siya minahal , hindi lang dahil sa gwapo siya, hindi lang dahil sa mga perfect things sa kanya,

Kundi dahil rin sa mga imperfections niya, mahal ko siya, kahit ano pa siya….

Pare... I Love You! (Straight Version of "Simon")

Magkaibigan kami ni Simon.

Actually, magbest friends. Simula high school pa lamang kami niyan, kami na ang palaging magkasama, kahit saang lakad, kahit anong okasyon. Paano ba naman kasi, classmates from first year hanggang 4th year. Hanggang sa college, nanatili ang aming pagiging classmates. Pareho kami ng kurso, pareho ang major subject na pinili.

Marahil ay masasabing perfect match na kami. Pareho ang mga targets namin sa buhay, pareho ang hilig, pareho ang issues na gustong pag-usapan, mga gusto at hindi gusto... Pati plano pagkatapos ng graduation ay pareho kami; ang magproceed ng MA sa Business Management. At dahil officially ay magbest friends naman kami, napag-isipan naming magtatag ng isang negosyo, na kami ang magma-manage at magmamay-ari. Co-owners kumbaga. Ganyan katatag ang aming pagiging magkaibigan.

Kagaya ng ibang magbestfriends, may biruan moments din kami, may harutan, kantyawan. At syempre, mayroon ding moments na seryoso kami, nag e-emote, nagpapalabas ng mga saloobin, nagbabahagi ng mga problema at payo. Ngunit higit sa lahat, pareho naming hinahanap ang isa’t-isa sa lungkot man o sa saya. Wala nang hihigt pa sa oras na kasama namin ang bawat isa. At wala nang mas nakaka-encourage pa sa buhay sa gitna ng matinding dagot kung nasa piling ang iyong matalik na kaibigan. Ganyan kami ni Simon. At ganyan siya ka espesyal na kaibigan sa akin.

Ang siste, nadevelop ako sa aking kaibigan. Ewan ko ba. Siguro dahil sa kanyang kapilyuhan, kakengkuyan. Pero may parte rin naman talaga sa kanyang nakaka-in love. Malakas ang appeal, hayop sa porma. Maputi, makinis, guwapo. Sinong babae ba ang hindi mai-in love sa kanya? Kapag naisip ko ang aking kalagayan napapa-“haistttt!” na lang ako. Minsan din, parang gusto kong sisihin ang nasa itaas kung bakit isinilang pa ako sa mundong ibabaw na isang babae.

At iyan ang lihim kong hindi masabi-sabi sa kanya. Babae kaya ako. At may pride pa. “Ano na lang ang sasabihin niya kapag sasabihin ko sa kanyang inlove ako sa kanya? At paano kung layuan niya ako? Yukkkkk! Nakakahiya ka Arlyn!” sa sarili ko lang.

Kaya, minsan, natutuliro na lang ako o natuturete. Minsan din hindi ko maiwasang mapatitig sa kawalan kung hindi man sa mukha niya.

“Pare...” ang tawag niya sa akin. Parang kaibigang lalaki kasi ang turing niya sa akin. Paano, may pagka-boyish daw ako. “Nakatitig ka na naman sa mukha ko, tangina! Crush mo ako no? Kalimutan mo na iyan, pare! Huwag kang mag-ilusyon. Hindi ko type ang tomboy!” ang palaging biro niya sa akin kapag napansin niyang nakatitig ako sa kanya.

“Hoy! Masyado kang assuming Mr. Simon Angeles! Sobrang pula kaya ng mata mo kung kaya ko tinitigan. Naka-bato ka ano? Adikkk!” Sagot ko ring biro. “And for your information, hindi ko type ang bakla!” Bakla rin kasi ang ganting biro ko sa kanya. Paano, sa kabila ng kanyang angking kakisigan, wala namang girlfiriend bagamat ang alam ko ay playboy siya at marami nang babaeng nabiktima at naikama.

Ngunit minsan din naman kapag hindi ako nakapigil, binibiro ko na rin siya ng, “Astig talaga ang porma nitong best friend ko. Pare... pa kiss!”

“Kiss lang pre... habang wala pang nagmamay-ari nitong mga labi ko!” ang game na game ding sagot niya pabirong pahabain ang nguso at ipikit ang mga mata.

At kapag ganoon ang ginagawa niya, parang may demonyong naglalaro sa utak ko. “Grrrr! kapag kinagat ko ang biro nitong mokong na to na halikan ko siya, ewan ko lang kung hindi ito magsisi.” sa isip ko lang. Ngunit syempre, hindi ko kakagatin ang biro niya. Ang gagawin ko ay pabiro ko lang siyang sampalin, iyong sampal na nanggigigil. Alam ko kasing wala namang laman iyong ganoong pa-cute niya. Kahit playboy ang hinayupak, at kahit sinong babae ang pinapatulan, kaibigan lang ang turing niya sa akin. At tomboy pa raw ako! Kakainis!

May isang beses, fund-raising iyon ng student council. Second year college lang kami noon. Inimbitahang mag-present sa school namin ang isa sa mga pinakasikat na banda sa Maynila. Sa program nila, may parte na kakanta rin ang iilang piling mga estudyante ng school. At si Simon ang isa sa mga maswerteng napili, nirepresent niya ang aming departamento. At noong siya na ang kumata, halos bumagsak ang boung auditorium sa kasisigaw at katitili ng mga babaeng estudyante. Lalo na noong kinanta niya, na tila hinaharanahan ang audience, ang kanta ni Rex Smith na “You Take My Breath Away” –

You
I don't know what to say
You take my breath away
You're every song I sing
You're the music that I play
And you take my breath away

You
You smile and it's okay
You take my breath away
Like water from a stream
On a sizzling summer day
Oh, you take my breath away
There are words
For the magic of a sunrise
Only none of them will due

For You
You take my breath away
And I don't know what to say
'Cause you take my breath away

You
You take my breath away
And I don't know what to say
'Cause you take my breath away
You take my breath away
You take my breath away
You take my breath away
Oh, you take my breath away...

Ang galing ng pagkakanta niya, nakakabighani. Hindi puwedeng hindi kiligin ang sino man sa kanyang rendetion. Kuhang-kuha niya ang original na boses ni Rex Smith. Iyon bang quality ng boses na lalaking-lalaki may kaunting pagka-husky, na may pinong vibration na minsan ay may parteng parang ibubulong lang niya ang lyrics. Dagdagan pa sa nakabibighani niyang porma na mistulang nang-aakit, may papikit-pikit pa sa kanyang mga mata, mannerism na pagkagat-kagat sa mapupula niyang labi. Halatang sanay. Para tuloy lumabas na mas magaling pa siya kaysa inimbitahang banda dahil sa dami ng nagtitili sa kanyang pagkanta. Palibhasa, may lahing magaling kumanta ang pamilya niya, dagdagan pang sanay siya sa videoke. Kung kaya nakababaliw talaga ang galing niya. “More! More! More!” ang sigaw ng audience na pinagbigyan naman niya ng isa pang kanta.

Simula noon iyon, marami nang humanga, nagka-crush, at nakikipagkaibigan kay Simon. Napuno ang friendlist ng fb niya, hindi na accommodate ang iba pang gustong mag add sa kanya. Libo-libo rin ang nag-subscribe sa profile niya. Pati iyong pagkanta niya na may kumuha ng video at ipinost sa youtube, hit din. Maraming nababaliw. At mas dumarami pa ang kanyang natikman at nabiktimang babae.

Tiniis ko ang lahat. Nagseselos man, wala akong magawa. Kasi, best friend ko lang naman iyong tao. Kahit nasasaktan ako, lalo na kapag ganyang may ikinikuwento siyang crush na isang babae o date nila, sige lang ako. Tiis lang. Gusto mang magrebelde ng aking puso, pilit na idinideny ng aking isip na i-inlove ako sa kanya. Ano ba ang puwede kong gawin? Wala. Kaya, tiis na lang puso...

Noong sa huli ay may niligawan siya, doon na gumuho ang aking mundo. At lalo na noong ikinuwento pa niya talaga sa akin ang pagsagot sa kanya. Sobrang sakit. Kulang ang mga salita upang ilarawan ang sakit na nadarama ng aking puso.

Noong inimbitahan niya akong mag-celebrate daw kami sa pagsagot sa kanya noong babae. Nag-bar kami. Habang masayang-masaya siya sa pagkakataon na iyon, kabaligtaran naman ang naramdaman ko; nag hemorrhage ang ang aking puso. Hindi ko rin naman masabi sa kanyang nalulungkot ako. At lalo nang hindi ko puwedeng sabihin sa kanyang may naramdaman ako sa kanya. Parang ang hirap kayang sabihing, “Pare... I love you!” Tomboy ako sa tingin niya eh. Nakakatawa. Parang isang comedy line lang ni Vice Ganda sa kanyang show.

Hanggang sa naisipan kong magtanong-tanong tungkol sa babae niya. At nadismaya ako sa aking nadiskubre. May itinatagong baho pala ito. Lihim daw itong nagbebenta ng aliw. First class call girl! At may anak na rin daw. “Sadya talagang nakaka-deceive ang panglabas na anyo ng tao! Akala mo ay isang anghel ang mukha! Parang hindi makabasag-pinggan!” sa isip ko lang.

Natandaan ko pa kasi noong nag-usap kami ni Simon isang beses. Sariwa pa sa aking alaala noong sinabi niyang, “Alam mo kung bakit ako naglalaro a ttumitikim lang sa mga babae? Dahil karamihan sa kanila ay gamit na. At gusto kong makasigurong ang tanging mamahalin ko ay iyong ako mismo ang nakauna. Kapag nahanap ko na siya, at mahal ko, hindi ko na siya pakakawalan pa.”

“Woi... sobra ka naman! anong ibig mong sabihin sa gamit na? Ano ba iyan, condom na kapag natapos nang gamitin, itatapon na?”

“Parang ganoon na nga! Karamihan sa kanila pare... hindi na virgin! Mabibilang mo na lang sa iyong mga kamay ang virgin sa kanila! At baka sa campus natin, ewan kung may 10 na lang na natira. Baka ang mga madre na lang siguro d’yan.” sabay tawa. “O baka hindi ng nga lahat ng mga madre ngayon ay virgin eh!” na lalo pang ikinalakas ng kanyang halakhak.

“Sobra ka naman kung makapagsalita. Mas nakararami kaya ang mga virgin!” ang pagtutol ko. Syempre, babae rin ako.

“Bakit? Natikman mo na ba sila? I’m sure ikaw...” hindi agad niya itinuloy ang sasabihin.

“Ano???” ang inis kong tanong.

“... hindi na rin virgin” dugtong niya rin na halos pabulong na, tila nahiya.

Natawa lang ako. Ayaw kong patulan eh. “Hoy... Mr. Angeles, huwag masyadong assuming ha?” ang pagduro ko sa kanya, “Baka isang araw ay lulunukin mo ang iyong mga sinasabi.” Dugtong ko na lang.

Tahimik.

“Bakit ba napakalaking issue sa iyo ang virginity? Kawawa naman iyong mga nabiktima lamang ng mga manlolokong lalaki? Wala na silang chance na mahalin kung ang lahat ng lalaki ay may pag-iisip na katulad ng sa iyo?”

“Oo, malaking issue talaga sa akin. Para sa akin, parang isang tropeo ang makakakuha ng girlfriend na virgin. At proud ako kung ako ang nakauna sa aking magiging asawa. Pero sa akin lang iyon. Pero kanya-kanya naman iyan eh. Di ba may mga lalaki na mas gusto rin iyong may experience, iyong mas may edad, iyong mas madiskarte sa buhay, iyong matalino, iyong mabait... Ang iba naman ay walang pakialam sa hitsura o sa virginity basta mahal nila ang babae. So hindi mo masasabing iyong may mga karanasan na ay wala nang pag-asa. Di ba?”

“Sabagay...” ang sagot ko na lang.

“So kung may mahanap kang virgin ay pakasalan mo na talaga siya?”

“Kapag mahal ko... oo. Agad-agad. Kahit pagkatapos na pagkatapos na agad ng graduation. Sigurado iyan!”

Kaya doon ko nalaman na hindi niya type ang babaeng may karanasan na. At definitely, hindi niya type ang naging girlfriend niya.

Dahil sa nalaman, gusto kong ibunyag kay Simon ito; na niloloko lang siya ng girlfriend niya. Parang hindi ko maatim na ang taong aking minahal at best friend pa man din ay lolokohin lamang ng isang babae.

Hanggang humantong sa puntong hindi ko na natiis ang lahat at nabuo sa aking isip ang isang plano.

Sabado ng gabi, tinext ko siyang mag-inuman kami sa boarding house niya. Alam ko kasing magsisi-uwian ang mga boardmates niya kung kaya iyon ang timing na pinili ko. Nagdala ako ng isang malaking bote ng alak at setserya.

“Anong mayroon pare?” tanong niya.

“Wala lang. Celebration lang. May napupusuan kasi ako at sa tingin ko ay mahal din niya ako.”

“Waaaahhhh! Babae ba?”

Tumango lang ako. Alangan namang sabihin kong lalaki. Wala namang naglakas ng loob na manligaw sa akin. Naintimidate ba sila? Sa totoo lang, sexy naman ako, majorette ng school band noong high school at muse ng aming departamento sa college. Sadya lang talagang gusto kong magjeans, mag t-shirt, at makikipagkaibigan sa mga lalaki.

“Tangina! Sino iyan? Sabihin mo naman sa akin nang makaliskisan ko!”

“Tado! Mamaya na, inum muna tayo!”

“O e... sinabi mo eh!” sagot niya habang inihanda ang aming basong tagayan.

At nag-inuman nga kami. Syempre, ako ang taga-tagay at dinaya ko siya. First time kong gawin ito na makikipag-inuman sa kanya na kaming dalawa lang... sa loob ng isang naka-lock na kuwarto. Ni-lock ko talaga.

At... wala pang isang oras, lasing siya. Nalasing din naman ako nang kaunti ngunit sapat lang upang maisagawa ko ang aking plano.

Doon ko na isiningit ang plano kong sabihin na sa kanya ang nalaman ko tungkol sa kanyang girlfriend. “Pare... alam mo bang ang girlfriend mo ay may itinatagong baho?”

“B-baho? Ano iyon?”

“First class call girl ang syota mo, pare. At may anak na raw!”

Ngunit bad trip pa yata iyon sa kanya. “Heyyy... huwag nating pag-usapan ang baho niya, pare. I know what I am doing. Ikaw talaga. Type mo lang yata ang syota ko eh!”

Bigla naman akong napa-“Amffff!” sa kanyang sagot at natameme. “Akala ko ba hustler ang honghang na ito pagdating sa babae! Tanga pala! At... type ko ang babaeng iyon??? Tanga talaga!!! Ang boyfriend kaya niya ang type ko!” sa isip ko lang. Nanggigigil tuloy akong batukan siya. Lasing pa naman. Kaya shut your mouth na lang muna ang lola niyo. “Mamaya ka lang...” bulong ko sa sarili. At lalo tuloy lumakas ang aking loob na ituloy ang sunod kong plano.

Parang bata na siya kung magsalita sa sobrang kalasingan. At alam ko, umiikot na ang kanyang paningin. “Tol... d-d-dinaya m-mo ata ako eh... akoh lahng yata aaang lashing ehhhh...” sambit niya.

“Ano ka! Lashing dhin kayahh ahkoh. Tutu-llog kha nha lang.” sambit ko, naglasing-lasingan na rin noong pansin kong halos hindi na talaga niya kaya ang sarili.

“S-sigeh tttoll... t-tulogg na ahkoh. D-ditoh ka nah dhinh t-tulogg hah?”

“Ok... d-dhitoh nah rhinn a-ako mahtulogg.”

At dahil wala naman ang mga kasama niya sa boarding house at naka-lock pa ang pinto, inalalayan ko na siyang makahiga sa kanyang kama.

Hinubaran ko siya. Pati ang brief niya ay hinubad ko na rin. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman sa nakitang hubad na katawan ng aking pinakamamahal na best friend. Napa-“Wow” ako sa angking ganda ng kanyang katawan. Makinis ag balat, maputi, at higit sa lahat matipuno. At lalo na noong ibinaling ko ang aking paningin sa gitnang bahagi ng kanyang harapan, ramdam ko ang malakas na pagkalampag ng aking dibdib at panginginig ng aking kalamnan. Hindi ko alam ang aking gagawin. Para akong matatae na maiihi.

Hanggang naalimpungatan ko na lang na hinubad ko na rin ang aking saplot at tinabihan siya sa paghiga. Niyakap ko siya at pinaliguan ng halik ang kanyang buong katawan. Para akong sinapian ng demonyo sa pagkakatoang iyon. Wala nang ibang laman ang aking isip kundi ang sarap na nalalasap ko sa aking ginagawang pagpapasasa sa kanyang katawan.

Narinig ko pa ang mahina niyang pagungol na tila tumututol sa aking ginawa.

Ngunit hindi ko na pinansin ito. At marahil ay dahil sa hilo at wala siyang sapat na lakas upang tumiwalag sa aking pagkayakap at paghahalik, wala siyang nagawa kundi ang magpaubaya.

Oo... isang mapangahas na bagay ang aking ginawa. Isang kahayukan, isang nakapandidiring gawain lalo na sa isang babaeng katulad ko. Iyon na lang ang solusyon na sumagi sa isip ko upang sana, sa paggising niya kinabukasan, ay makita niyang nagtabi kami, at akusahan ko siyang pinagsamantalahan niya ako; na dapat ay panagutan niya ako.

Inaamin kong nasiyahan ako sa aking ginawa. May takot at guilt man na umalipin sa aking isip ngunit mas nangingibabaw ang saya sa aking puso.

Ngunit hindi ko akalaing magba-backfire pala ang ginawa kong iyon at ito magiging mitsa sa mas matindi pang sakit na aking susuungin.

Nagising ako kinabukasan na hindi nakita si Simon sa kanyang kama sa tabi ko, na kabaligtaran sa plano kong magising kaming pareho at magdrama ako sa kanya.

Hinanap ko siya sa loob at paligid ng boarding house. Tinungo ko rin ang ibang mga lugar na maaari niyang puntahan. Wala. Pati ang may ari ng boarding house ay hindi alam kung saan siya tumungo.

Lunes ko na nakitang muli si Simon; sa eskuwelahan. Nasa student center siya noon noong nilapitan ko. Ngunit hindi niya ako kinibo. Umiwas siya at hindi ako kinakausap.

Lalo pa akong nalungkot. Kahit sa aming klase, hindi na rin siya tumabi sa akin. Nagbago na siya.

Masakit... Lalo na kapag nakikita ko sila ng girlfriend niyang sobrang sweet na para bang ipinamukha pa sa akin na mahal niya talaga ang girlfriend niya at hindi siya naniniwala sa sinabi ko. Marahil, nagduda na rin siya na ginawa ko sa kanya ang bagay na iyon at siniraan ko pa ang girlfriend niya dahil ako pala ang may gusto sa kanya. Nakakahiya. Nakapanlulumo. Parang paulit-ulit akong pinatay...

Doon nagsimula ang kalbaryo sa buhay ko. Sa sumunod pang ilang mga araw, tuluyan na siyang lumayo. Lumipat siya ng boarding house na malayo sa aking tinutuluyan.

Doon ko nadama ang matinding panghihinayang at matinding pagsisisi. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin; kung kausapin ba siya at manghingi ng tawad. Pati cp number niya ay pinalitan na rin niya. Hindi ko na siya nakontak pa.

Sobrang sakit. Kasi, alam kong ako ang may kasalanan. Dapat pala ay itinago ko na lang ang sakit, tiniis ang lahat, hinayaang magdurugo ang aking puso.

At parang hindi pa sapat ang aking paghihirap, may umiikot pa na dalawang tsismis na may kinalaman kay Simon: ang una, ay ang pagiging first class call girl ng kanyang girlfriend at ang pangalawa, ay ang pagsasamantala umano sa kanya ng isang tomboy na kaibigan habang lasing siya. At ang nakakatawa pa sa pangalawang tsismis ay tomboy, tapos ni-rape ang isang lalaki, na siya nga.

Na lalo pang ikinasakit sa aking kalooban. Alam ko, ako ang tinutukoy sa pangalawang tsismis. Sino ba ang “tomboy” na kaibigan niya kundi ako lang naman? At sa ginawa pa niyang pag-iwas sa akin, mas lalong tumibay ang paniniwala ng mga tao na ako nga iyon.

Para tuloy akong iyon bang isang taong lugmok na nga, tinapakan pa, dinuraan, iniwasan. Sa panahong iyon, hindi ko alam kung paano humarap sa mga tao. Pati ako ay sobrang napakaliit ng pagtingin sa aking sarili. Parang ayaw ko na ring umalis ng bahay, natatakot na may makakaita, iniisip na sa aking likuran ay may mga taong nagtatawanan. At lalo na kapag may mga nag-uumpukan at titingnan nila ako na parang may malisya, yuyuko na lang ako at bibilisan ang aking paglalakad. Sobrang awa ko sa aking sarili. Sobrang trauma ang aking nadarama.

Ngunit dahil graduating na ako sa panahong iyon, tiniis ko na lang ang lahat. Para bang nasa isang obstacle race ako na dahil gusto kong makatawid sa kabila, pipiliting kong hindi mahulog sa maliit at madulas na tulay kahit may mga taong pumupukol ng kung anu-anong bagay sa akin upang ako ay malaglag at hindi magtagumpay.

Kaya nagplano ako na pagkatapos na pagkatapos ng graduation, sa mismong araw din, lilisanin ko ang lugar na iyon. Tutungo ako ng Maynila. At bumili agad ako ng ticket. Hapon kasi ang graduation at sa gabi ang pinili kong flight. Wala akong kamag-anak sa Maynila, isang kaibigan lang ang aking pupuntahan na hindi ko gaanong kakilala. Ngunit dahil kailangan kong lumayo, gagawin ko ito. Magbakasakali rin akong may mapasukang trabaho doon, magsimula sa buhay, makalimot...

Araw bago ang graduation, kinausap ko si Simon. Natyempuhan kong nasa student center siya noon, nakaupo sa isa sa mga sementong upuan sa harap ng mesa. Abala siya sa pagbabasa ng isang magasin. Nagkataong wala ring tao gawa nang tapos na ang klase kung kaya naglakas-loob akong lapitan siya.

“Pare...” sambit ko habang nanatiling nakatayo sa harap ng inuuupuan niya.

Inangat niya ang kanyang mukha at napatingin sa akin. Pansin ko ang biglang pagsungit ng kanyang mukha.

“P-puwede ba kitang makausap?” sambit ko.

Ramdam kong nag-alangan siya. Ngunit napilitan din. Yumuko, itinuloy ang pagbabasa sa hawak-hawak na magasin. “S-sige.”

Umupo ako sa harap niya. “S-sorry pare sa nangyari... G-ginawa ko iyon dahil...?”

Itiniklop niya ang magasin na binabasa at noong inangat niya ang kanyang mukha, tiningnan ako sa mata. “Sa akin, walang problema, lalaki naman ako eh. Walang mawawala. Ikaw... sinira mo ang tiwala ko.” Sambit niya, ang boses ay may katigasan.

Pakiwari ko ay may tumama sa aking pisngi na isang napakalakas na sampal. “Parang... iyon na ba talaga ang tingin niya sa akin? Totoo nga ang sinabi niyang parang isang gamit na disposable lang ang babae.” sa isip ko lang. Mistulang may malaking bagay na bumara sa aking lalamunan. Hindi ako nakasagot.

“Matagal mo na ba akong pinagnasaan?” ang deretsahan na naman niyang sabi.

Mistula akong hinataw sa ulo ng isang malakas na bagay. Parang sobrang prangka kasi ang dating sa akin. Pinagnasahan pa talaga ang ginamit niyang salita. Sabagay, totoo rin naman kaya bagamat may matinding pagkahiya akong nadarama, yumuko na lang ako, inamin ang lahat. “Oo...” sambit ko, at dahil sa matinding bigat ng saloobin, napahagulgol na. Iyon bang pakiramdam ng naghalong hopeless ng kalagayan, pagkaawa sa sarili, at ang pilit na pagbukas sa isip na i-give up ang pagkukunyari, ibunyag ang lahat at harapin ang kung ano man ang kanyang maaaring reaksyon.

“Akala ko... tomboy ka talaga. Akala ko, kaibigan lang talaga ang turing mo sa akin. Ang taas-taas pa naman ng respeto ko sa iyo.”

Tahimik. Patuloy pa rin ang pagpatak ng aking luha. “May sasabihin ako sa iyo p-pare...” ang sambit ko, nabuo sa isip na ilahad na ang lahat sa kanya.

“Sige... magsalita ka.”

“Mahal kita. Matagal na. Hindi ko masabi-sabi sa iyo iyan kasi...”

“Kasi...?” ang pagsingit niya, mataas pa rin ang boses.

“...natatakot akong layuan mo, pagtawanan mo, itakwil mo, ikahiya mo. Kasi, alam ko namang hindi mo ako papatulan eh. At alam kong hindi puwede dahil ang tingin mo sa akin ay isang tomboy. Ngunit hindi ako tomboy, Simon. Babae ako. Nagmamahal, umiibig. At isang lalaki ang tinitibok ng puso ko. Kung maaari ko nga lang sanang ibaling sa iba ang aking naramdaman para saiyo... Ngunit mahirap eh. Pinilit ko ang sarili ngunit hindi ko kaya. Ikaw pa rin ang palaging pumapasok sa aking isip. Palagi kitang hinahanap. Nasasaktan ako kapag may babae kang nililigawan o kaya ay nagustuhan... S-sana lang kung hindi mo man ako maaaring mahalin, manatili pa rin ang ating pagiging magkaibigan.”

Tahimik. Pansin ko pa rin ang galit sa kanyang mukha habang nakatingin siya sa malayo.

“Pero di bale... Bumili na ako ng ticket patungong Maynila. Aalis ako pagkatapos na pagkatapos ng graduation natin. Sa gabi ang flight ko, alas 7, PAL. First time ko itong pumunta ng Maynila. Ang totoo, hindi ko alam kung paano ang pasikot-sikot doon. Kaibigan ko lang ang pupuntahan. Pero kakayanin ko ang pagtira doon. Kakayanin ko dahil sa sobrang sakit at pagsisisi sa nangyari. Hindi ko dapat ginawa iyon sa iyo; hindi ko dapat inabuso ang tiwala mo. Masakit sa aking kalooban na ang aking best friend ay hindi ako pinapansin; masakit ang malaman mong pinagtatawanan ka ng mga tao, kinukutya, minamaliit. Masakit ang umasa sa isang pag-ibig na hindi nakalaan para sa akin.”

Tahimik pa rin siya.

“Congratulations na lang sa atin p-pare... at good luck. Sana ay hindi mo malilimutan ang mga masasayang alaala natin, ang pagkakaibigan natin. Sa parte ko, hindi ko malilimutan ang lahat nang iyon. Ano man ang mangyari, mananatili ka pa rin dito sa puso ko... Ang mahalaga lang sa akin ngayon ay ang mapatawad mo; na sana ay aalis akong magaan ang kalooban dahil napatawad ako sa nagawang malaking pagkakamali sa aking nag-iisang best friend...”

Tahimik. Naghintay ako na magsalita siya; na sasabihin niyang napatawad na niya ako.

Ngunit wala akong narinig na sagot. Kaya tumayo na lang ako, sumagi sa isip na hindi pa rin niya ako natanggap at napatawad. “N-naintindihan ko kung hindi mo ako mapatawad. S-salamat na lang sa mga masasayang alaala... sa mga sandali na naging magkaibigan tayo. Masayang-masaya akong kahit sa sandaling iyon, nakilala kita at naging matalik na kaibigan. Paalam p-pare... Oo nga pala, hindi ako nagpalit ng sim card. Kung gusto mong i-text ako, ganoon pa rin ang aking numero. At tungkol naman sa pangarap natin na magproceed sa pag-MA ng Business Management at mag business partner tayo, hindi na ako tutuloy pa. Gustuhin ko man, hindi na maaari...” dugtong ko at nagtatakbo nang lumisan, pahid-pahid ng aking kamay ang aking mga luha, hindi na hinintay kung tatawagin man niya ako o sagutin sa aking mga sinabi. Baka lalo lamang akong masaktan. Sapat na na naipalabas ko ang lahat ng aking saloobin.

Natapos ang graduation. Sumaglit ako sandali sa boarding house upang magbihis, kinuha ang aking mga damit at gamit at dumeretso na sa airport.

Nasa pre-boarding lounge na ako, naghintay ng final boarding noong tumugtog ang kantang –

Twenty minutes before take off
Sitting here at the airport lounge
Reminiscing all the good times
You’re going and I’m staying.
What was a tremendously happy love affair
Is about to end in tragedy
It’s a pity.

Huge amounts of persuasion
Only worsens the situation
Leaving was a realization of a dream
You’ve wanted to pursue
What else can I do?
I love you.

Chorus1:
Twenty minutes before take off
Just don’t make sense
A dream which took us a lifetime to built
Comes apart in just a matter of minutes.

Spoken:
This is gonna hurt me more than it’s gonna hurt you
We’ve been together for so long
I have to go now
I’m gonna miss you.
(Repeat Chorus1)

Chorus 2:
Twenty minutes before take off
The big DC-10 takes you on a journey
Please return
Nobody knows just when.

“Nakakalungkot naman ang kanta na iyan...” sa isip ko lang. Feeling ko ay ako iyong babae na umalis at siya ang lalakeng naiwan. Halos pareho ang aming kuwento. Napilitang lumayo ang babae at iniwan ang lalaki dahil kailangan niyang gawin ito; dahil ito ay makabubuti sa buhay nilang dalawa. Kaya kahit magdurugo ang kanyang puso, pilit niya itong gagawin. Ganoon din ang kaso ko, mas nakabubuti sa akin ang lumayo dahil masisira ang buhay niya sa mga intriga at inis sa akin kapag nanatili ako doon; at hindi ko rin hahayaang masira ang buhay ko dahil rin sa intriga at panlalait ng mga tao sa akin; hindi makabubuti sa buhay ko kung patuloy akong mangarap sa isang pag-ibig na hindi nakalaan para sa akin. Kaya aalis ako upang sa ibang lugar, doon ko sisimulan ang bagong buhay; pulutin ang mga basag na pangarap at piliting buuin muli ito...

Ngunit sa kabilang banda. hindi ko rin maitanggi na may isang bahagi ng aking utak na nangarap na baka habulin din niya ako sa airport, sa nalalabing 20 minutes na iyon bago kami lilipad, at sabihin niya sa akin na pinatawad na niya ako o kaya ay sabihin niyang mahal din niya ako. Iyong tipong pang teleserye na biglang susulpot ang kasintahang bida sa airport, pipigilan ang kanyang mahal, may yakapan, may halikan at hindi na tutuloy pa ang katipan sa pagsakay sa eroplano...

“Passengers bound for Manila via PAL flight 813, please proceed to gate no. 2... All aboard please!” Biglang naputol ang aking pagmumuni-muni noong narinig ko ang announcement na iyon.

Napabuntong-hininga na lamang ako. Gusto kong matawa at pagsabihan ang sariling ”Gago ka! Tanga! Nananaginip ka nang gising!” Syempre, wala naman kasing dumating na Simon. Wala rin siyang tawag o text man lang. Wala... Isang kahibangan na lang ang magpanggap na may pag-asa pa akong makamit sa taong iyon. Imposible. Isang malaking suntok sa buwan.

Tumayo ako, binitbit ang aking hand carry at tinumbok ang nasabing gate at pumila sa dulo nang mga nauna nang nakapilang pasaheros. Parang wala ako sa aking sarili noong binaybay ko na ang bahagi ng airport patungo sa hangdanan ng eroplano. Noong nakapasok na ako at naupo sa nakalaang upuan para sa akin, tulala pa rin ako, hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. “Graduation ko lang kanina. Ni hindi ko man lang na-enjoy ang sarap at saya ng pagtapos ko ng kurso... Parang nawala ang saysay ng lahat ng akin ghirap; nang dahil lamang sa isang pagkakamali...” bulong ko sa sarili.

May isang oras ang nakalipas at nakalapag na ang sinakyan kong eroplano. May 20 minutos pa uli at nakababa na ako. Tinumbok ko ang conveyor upang kunin ang aking checked-in baggage at noong nakuha ko na ang mga ito, tinumbok ang exit ng airport.

Dahil unang pagkakataon ko iyong pumunta ng Maynila, may kaba rin akong naramdaman. Lalo na noong nag-text ang kaibigan ko na hindi siya makasundo sa akin gawa nang may emergency sa trabaho at ayaw siyang payagan ng boss niya na umalis.

Naupo na lang muna ako sa sementong upuan sa mismong gilid ng exit na aking dinaanan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin; kung doon na lang ba ako magpalipas ng umaga, hintaying matapos ang aking kaibigan sa kanyang duty sa madaling araw o sumakay na lang ng taxi patungo sa kanyang nirentahang flat na hindi ko rin alam kung paano puntahan. May mga narinig kasi akong sabi-sabi na marami raw mandurukot sa Maynila, maraming sira-ulong taxi driver, maraming manloloko, maraming hold-upper, rapist, at kung anu-anong mga masasamang-loob.

Nasa ganoon pagkalito at pagkatakot ang aking isip noong biglang nag-ring ang aking cp. Tiningnan ko ang number ngunit hindi ito pamilyar sa akin. Sinagot ko pa rin. “H-hello?”

At doon lumakas ang kabog ng aking dibdib noong narinig ko ang boses sa kabilang linya. Boses ni Simon. “P-pare... saan ka na ngayon?”

Pakiwari ko ay tumatalon-talon ang aking puso. Nabigyan ba ng pag-asa. “N-nasa Manila na eh... B-bakit?” ang nahihiya kong sabi. Sariwa pa kasi sa aking isip ang huli naming pag-uusap kung saan ramdam ko pa ang galit niya.

“Alam ko... Ang ibig kong sabihin, nasa airport ka pa rin ba?”

“Ah... oo! Oo!” Ang sagot ko. Nais ko pa sanang sabihin na wala akong sundo upang kahit papaano ay may nasabihan ako sa aking kalagayan. Ngunit hindi ko na itinuloy. Naaasiwa pa kasi ako. At isa pa, alam kong wala rin siyang maitutulong gawa nang nasa malayo siya at malay ko rin ba kung may concern pa siya sa akin.

“Saang banda?”

Nagulat naman ako sa kanyang sinabi at lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib, nalito kung ano ang ibig niyang sabihin sa “Saang banda”. Di ko tuloy maiwasang mangarap na naman na baka sinundan niya ako o maaari pa talagang mangyari ang mala-tele-seryeng eksena sa amin sa airport. “D-dito sa exit... sa gilid, may sementong upuan.” Ang sagot ko.

“Ok... hintayin mo d’yan ang aking kambal. Sunduin ka niya!”

“Mali na naman ako. Haisssst! Hindi na ako natuto!” sa sarili ko lang. Ngunit nalito rin ako sa narinig kasi simula pa noong naging magkaibigan kami, wala naman siyang binaggit na kakambal niya, bagamat ang alam ko hiwalay ang mga magulang niya at ang kanyang ina, at may isang kapatid na lalaki ang nasa Maynila, sa mama niya kung kaya minsan ay binibisita niya sila. “Ah... baka iyon nga ang kambal niya. Tig-iisang anak sila ng mga magulang niya” sa isip ko lang. “M-may kambal ka pala?” ang naitanong ko rin.

“Oo... At tinawagan ko. Pinakisuyuan kong sunduin ka. Sinabi ko sa kanya na patungo ka ng Maynila at wala kang kaaam-alam sa lugar. Tutulungan ka niya.”

“T-talaga?” sagot kong may bahid na tuwa pa rin sa narinig. Ibig sabihin, may concern pa pala siya sa akin. At may makatulong na rin sa akin sa oras na iyon.

“Oo...”

Itatanong ko pa sana kung napatawad na niya ako ngunit pinatay na niya ang kanyang cp. Kaya wala na akong nagawa kundi ang maghintay.

Maya-maya lang, may dumating, galing sa loob ng aiport. At kahawig na kahawig talaga niya! “Hi! Ikaw si Arlyn?”

Tumayo ako. “O-oo. Ako nga! Ikaw ang kambal ni Simon?” tanong ko rin.

“O-oo, ako. Tawagin mo na lang akong Matt.” sabay abot ng kamay niya sa akin upang makipagkamay. “Tumawag kasi si Simon, hindi mo raw kabisado ang Maynila kung kaya heto, at your service ako ngayon.”

Para akong nakuryente noong naglapat ang aming mga kamay at nag-shake hands kami. Parehong-pareho talaga sila! Pati ang tigas at lakas ng kanilang mga kamay, ang dimples sa magkabilang pisngi, ang mapuputi at pantay na mga ngipin... Ang pagkakaiba lang ay ang buhok at ang hikaw sa kaliwang tainga. Med’yo mahaba kasi ang buhok ni Simon at hindi siya naghihikaw. Ngunit si Matt, iyong tinatawag nilang semi-kal, o semi-kalbo. Bagay din naman sa kanya. Naka-faded maong siya na may butas-butas ang tuhod, naka-body-fit na t-shirt. Astig din ang porma. Hindi kaagad ako nakapagsalita. Na-mesmerize ba sa kanyang angking kakisigan. Cloned na cloned silang dalawa ng kambal niya! Pakiramdam ko tuloy, nasa harap ko lang si Simon.

“M-may dumi ba ang aking mukha?” sambit niya sabay bitiw ng isang nakabibighaning ngiti noong hindi ako nakaimik at nanatiling nakatitig lang sa kanya.

At sa ngiti niyang iyon, para akong ibinayaw sa kalangitan. Kilala ko ang ngiting iyon. Ang ngiting kagaya ng kay Simon; ang pamatay na ngiti kung saan kapag nakita ko sa kanyang mga labi ay para akong aatakehin sa puso sa sobrang sarap ng pakiramdam. Iyon ang pinakagusto kong tingnan sa kanya; ang kanyang ngiti. Alam ko, iyan din ang gusto ng mga tagahana niya. Sabi nila, “killer smile” daw ito.

“Hey... magtitigan na lang ba tayo?” sambit niya.

“Ah....” ang gulat ko ring sagot. “B-bakit ka pala galing sa loob? Di ba dapat ang mga sumusundo ay galing sa labas?” ang lumabas na lang na tanong sa aking bibig.

“S-sa loob ng airport ang work ko. Off duty na ako noong tumawag ang utol ko... Mahaba-haba rin ang kuwentuhan namin.”

“Ah ganoon ba...? S-salamat. Nag-abala ka pa talaga.” ang nasambit ko na lang.

“Ok lang iyan! Paminsan-minsan lang nakikisuyo ang utol kong iyon kaya ok lang. O... tara na!”

At sumunod ako sa kanya. Pumara siya ng taxi at sumakay kami. Wala pang 20 minutos, huminto na ito. Hindi ko alam kung anong lugar iyon ngunit nagtaka ako dahil sa isang hotel pala kami bumaba. Kinabahan din ako ngunit wala akong magawa. Sumunod na lang ako, hindi na nagtanong. Naisip ko na baka malayo ang bahay nila kung kaya doon niya ako dinala. Atsaka, wala namang dudang kambal nga sila ni Simon kasi nga magkahawig. Kaya sa isip ko lang, hindi gagawa ng masama iyong tao sa akin.

Halos hindi kami nag-uusap. Nagkahiyaan ba. Hanggang sa inihatid na kami ng bellhop sa aming kuwarto.

Maganda ang aming kuwarto. Twin bed ito, at maganda ang mga muwebles. Sa tingin ko, kung hindi 4-star iyon, five star hotel siya. Agad siyang tumawag sa food service at nag-order ng pagkain. Habang hinintay namin ang pagkain, nag shower ako. Noong natapos na ako, siya naman ang nag-shower.

Dumating ang pagkain, at may kasama pang labing dalawang beer. Tapos na rin siya sa kanyang paliligo. Nakatapis siya ng tuwalya noong lumabas siya galing sa shower. Maganda ang kanyang katawan, makinis, maputi, matipuno. Flawless! Halos walang pinagkaiba sa katawan ni Simon.

Gustuhin ko mang pantasyahan siya, hindi maiwaglit sa isip ko na utol siya ni Simon at nagsisi ako sa aking nagawa. Ayokong simulan ang buhay ko sa Maynila nang isa na namang pagkakamali.

Inilatag namin ang mga pagkain sa isang mesa at doon kami kumain. Hindi pa rin kami nag-imikan. Nahiya kasi ako. Sa isip ko lang, malamang na napagkuwentuhan na nila ang ginawa ko sa kambal niya. Hindi ko lang din alam kung bakit tila nahihiya siyang magsalita. Siguro nakiramdam lang sa akin o sadyang mahiyain lang siya.

“D-dalawang beer lang ang kaya kong inumin, Matt...” sabi ko.

“No problem. Sampu ang sa akin. Kaya ko iyan.” sabay tawa.

Noong tapos na kaming kumain, nagsimula na kaming uminum. Ganoon pa rin, parang ibang tao talaga kami. Naisip ko tuloy kung maluwag ba sa kanyang kalooban na sunduin ako sa airport at tulungan. At ang hotel, ang mahal siguro ng bayad niya doon.

Med’yo nalasing na ako, halos naubos ko na ang pangalawang beer ko at halos maubos na rin niya ang sampong boteng para sa kanya noong nagsimula siyang magsalita. “Arlyn... may sinabi si Simon sa akin na iparating ko raw sa iyo.” Sambit niya na ang boses ay halatang lasing na rin.

“A-ano?” ang excited kong tanong.

“Sorry raw sa pagiging matigas ng kanyang puso; sa hindi niya pagpapatawad sa iyo. Napatawad ka na raw niya...”

Mistulang nawala ang aking kalasingan sa narinig. “T-talaga?” At hindi ko namalayang tumulo na pala ang aking luha. Parang naglupasay ang aking puso sa tuwa.

“Oo... At may isang bagay pa siyang sinabi.”

“A-ano?”

“Hindi raw siya ang nagpakalat sa tsismis. May hidden camera raw na inilagay sa kuwarto ang anak ng may-ari ng boarding house. Siya ang pinaghihinalaan nagpakalat sa tsismis bagamat dini-deny nila ito dahil nakasisira sa reputasyon ng kanilang boarding house.”

“Kaya pala...” bulong ko. Ang buong akala ko ay siya talaga ang nagpakalat ng tsismis. Tinitigan ko si Matt. “N-nahiya ako Matt sa mga ginawa ko sa kambal mo. Kung kaya ako umalis...” sambit ko.

“First time mo bang gawin iyon sa isang lalaki?”

Tumango ako.

“First time mo rin bang makipag-sex?”

Tumango uli ako.

“V-irgin ka pala noong time na iyon?”

“O-oo...”

Tahimik. Mistulang isa akong asin na binuhusan ng tubig sa kanyang mga tanong. Hindi ko alam ano ang ibig niyang tumbukin. O baka sinubukan lang niya ako. “Ingat ka Arlyn...” ang sigaw ng utak ko, pahiwatig na ayaw ko nang magkamali uli.

Tumayo siya, tinumbok ang isang kama. Sa kanyang paglalakad ay halatang lasing na siya. Bago siya humiga, hinubad niya ang kanyang t-shirt at ang kanyang pantalon, naiwan lang ang brief atsaka ibinagsak ang katawan sa kama.

Natulala naman ako sa aking nakita. Nanumbalik sa aking isipan ang gabi kung saan ko ginawa kay Simon ang bagay na iyon.

Tiningnan niya ako, “Halika...” sabay abot ng kanyang kamay sa akin na parang gusto niyang lapitan ko siya.

Nakakabighani ang kanyang anyo, at ang mapanukso niyang tingin ay mistulang umalipin sa aking pag-iisip. Nakikita ko si Simon sa pagkatao niya. Nakakabingi ang kalampag ng aking dibdib. Ramdam ko ang panginginig ng aking kalamnan.

“Halika...” ang panghikayat niyang muli, ang mga mata ay tila nagmamakaawa.

At walang nagawa ang aking katawang lupa kundi ang magpaubaya sa tawag ng kanyang panunukso at pagmamakaawa. Tumayo ako at parang napasailalim ng kanyang kapangyarihang tinumbok ang kanyang kama.

Sa pagkakataong iyon, ginawa ko kay Matt ang ginawa ko sa kambal niyang si Simon... Ang kaibahan lamang ay sinuklian ni Matt ang aking naramdamang pagnanasa. Nag-aalab ang kanyang mga halik, mahigpit ang kanyang mga yakap na tila walang sino mang makapaghiwalay sa pagkadikit ng aming mga katawan. Naghalikan kaming parang wala nang bukas; inangkin namin ang isa’t-isa na parang siya na ang lalaking para sa akin.

Maaga akong nagising kinabukasan. Himbing pa ring nakatulog si Matt. Walang saplot ang kanyang katawan, ang isa niyang kamay ay nakalingkis sa aking beywang.

Hinawi ko ang kanyang kamay.

“Umummmm!” ang ungol na lumabas sa kanyang bibig noong nagising siya sa aking galaw.

“Uuwi na ako Matt, sigurado akong naghintay na si Simon sa akin. Ituloy namin ang plano naming magproceed ng MA in Business Management at magsimula ng negosyo. Piliting kong magsimula muli kami sa aming pagkakaibigan.”

“Sasama ako... Gusto ko ring makita ang aking kambal. Tamang-tama, nahanap na raw niya ang babaeng para sa kanya at pakakasalan raw niya sa lalon gmadaling panahon. Sigurado, makadadalo tayong dalawa at magiging saksi pa sa pag-iisang dibdib nila ng kanyang mahal...”

Binitiwan ko na lang ang hilaw na ngiti. Ayoko nang mag-overreact. Wala na akong mahihiling pang iba. Kuntento na akong napatawad niya.

At sumama siya sa akin. Habang nasa eroplano kami muling nanumbalik sa aking isip ang si Simon; ang gabi kung saan ko ginawa ang kahalayan. Sariwa pa sa aking alaala ang lahat. Nakatatak pa sa aking isip ang nakatagong kulay pula at asul na tattoo na scorpion niya sa kaliwang bahagi ng kanyang balakang. Tandang-tanda ko pa ang hugis at haba ng peklat ng opersyon niya sa appendicitis sa baba ng kanyang tyan.

Lahat nang iyon ay nakita ko rin sa katawan ni Matt.

Muling nanariwa aking isip ang isang bagay na sinabi niyang gawin kapag gumraduate na siya, “Kapag gumraduate tayo pare, magpapakalbo ako, sa araw mismo ng ating graduation. At maglagay din ako ng hikaw sa aking kaliwang tainga!”

Inilingkis ko ang aking kamay sa beywang ni Matt. Isinandal ko rin ang aking ulo sa kanyang balikat. “S-salamat sa lahat...” bulong ko.

Tinitigan niya ang mukha ko at inilingkis niya ang kaliwa niyang kamay sa aking beywang.

May halos isang oras ding naglakbay ang eroplano. Noong nakababa na kami at sabay na naglakad palabas sa airport, dali-dali kong kinuha ang aking cp at dinayal ang number ni Simon.

Nag-ring ito. “Hello?” ang sagot sa kabilang linya.

“Kumusta ka na?”

“Heto mabuti... Ikaw?”

“Mabuti rin... m-masaya.”

“Bakit ka Masaya?”

“Pinatawad mo na ako... at nandito na rin ako, bumalik na.”

“Welcome back!”

“Salamat. N-na miss kita.” Sambit ko.

“Ako rin... na miss kita. Sobra...”

Napangiti ako. Kinilig. Hindi makapagsalita. Parang may kung anong bagay ang bumara sa aking lalamunan.

“Pare... I love you!” ang hindi ko inaasahang sabihin niya.

Parang naglalakad ako sa ulap sa sobrang saya. Nilingon ko si Matt. Hawak pa rin niya ang kanyang cp na nakadikit sa kanyang tainga. “I love you too... p-pare” ang mahina kong tugon.

Kinindatan niya ako sabay bitiw ng isang nakabibighaning ngiti.

Napako ang aking paningin sa kanyang mga mapupulang labi. Kilala ko ang ngiting iyon; isa lang ang tao sa mundo na nagmamay-ari ng ganoong klaseng ngiti na nakapagbibigay ng ganoon katinding kalampag sa aking puso. Si Simon...

At naalimpungatan ko ang paglapat ng aming mga labi...

Wakas