May schedule na po ang book launching ng "Idol Ko Si Sir" and it will be held:
Date : Jun 19, 2010
Venue : Starlyts Cubao
Sorry po di ko alam ang address at ang specific time pero I'll post more details later.
Sana ay susuporta kayo..
Mikejuha
Monday, May 31, 2010
Sunday, May 30, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [24]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Sa mga nag-antay sa kuwentong AKKCNB, nandito na po... hindi ko tinantanan hanggat hindi ko natapos.
At oo nga pala, may chatbox na po tayo sa blogspot na to. Sana ay makapag-chat tayo, kapag may time ako ay bumibisita ako dito sa gabi between 8 - 11pm. At napansin ninyong maliit lang siya pero lalaki po iyan kung i-click ninyo ang popout sa lower right side ng chatbox. Salamat sa anak kong si "Josh". Siya po ang naglagay ng chatbox at iba pang mga gadgets. "Thanks Kuya!"
At ang bagong inilagayniya ay ang message bnoard kung saan kayo puwedeng magpaabot ng mga messages ninyo sa akin, pwede rin akong magreply through that board.
Medyo konti na lang ang nadagdag sa mga followers ko, hehe. Sana ay madagdagan pa. Pero salamat pa rin sa mga patuloy na sumubaybay sa mga kwento ko.
Happy Reading!
-mikejuha-
--------------------
“Si Romwel ang ama ng bata at... siya rin ang asawa ng kapatid ko.”
Mistulang umikot ang paningin ko at gumuho ang buong mundo sa narinig. At dahil sa hindi makayanang balita, dali-dali akong tumakbo patungo ng kuwarto ko, sabay sigaw ng, “Mga traydor! Mga traydor kayo! Pinaglalaruan lang ninyo ako! Arrgggghhhhhhhh!!!”
“Jason, makinig ka sa paliwanag ko!” sigaw ni Shane.
“Ayoko nang makinig sa iyo! Mga sinungaling kayooooo!!!!” bulyaw ko.
Hindi ko na alam kung ano ang nangyari kay Shane pagkatapos noon. Marahil ay doon na siya nagpaliwanag kina mama at papa dahil ang alam ko, wala ring kaalam-alam ang mga magulang ko sa nangyari kay Kuya Rom. At wala na akong pakialam. Ang alam ko lang ay matinding galit kay Kuya Rom ang aking naramdaman. Walang humpay ang pag-iiyak ko. Walang pagsidlan ang sobrang pagkahabag sa sarili. Pakiramdam ko, lahat ng tao sa mundo ay pawang mga traydor, mga sinungaling, at walang pakialam sa naramdaman ko.
Sobrang bigat ng damdamin ang naramdaman ko sa pagkakataong iyon. Pakiwari ko ay tinadtad ang puso ko. “Ano ba ang kasalanan ko at kailangan kong magdusa ng ganito? Ano ba ang ginawa kong masama sa kanila? Hindi naman siguro ako nagkulang sa pagmamahal ko kay Kuya Rom ngunit bakit nagawa niyang pagtaksilan ako?” ang mga tanong na naglalaro sa isip ko. At sa sandaling iyon, nabuo ang isang desisyon: “Ayoko na kay kuya Rom! Isarado ko na ang puso ko sa kanya. Ayoko nang marinig pa ang tungkol sa kanya!”
Buong araw din akong nagkulong ng kwarto at bagamat kinakatok-katok ni mama ang kwarto ko upang kausapin, hindi ko siya binuksan. “Jason, anak, kakausapin kita...”
“Ma... kung tungkol kay Kuya Romwel lang ang pag-uusapan, ayoko nang makinig pa. Ayoko na ma, suko na ako! Hirap na hirap na ang kalooban ko! Maawa naman kayo sa akin, pleaseee!”
“Kaya nga anak, hayaan mong magpaliwanag kami ni Shane. Pakinggan mo kami upang maliwanagan ang isip mo... Babalik na ng Canada si Shane bukas. Ikaw lang ang pakay niya sa pagpunta dito.” Ang mahinahong salita ni mama.
“Wala akong pakialam ma. Hayaan ninyo akong mapag-isa...”
“Anak, makabubuting makinig ka sa paliwanag ni Shane.”
Ngunit hindi pa rin ako natinag. Bagkus, ang nasambit ko na lang ay, “Ma, umalis na kayo kung ayaw ninyong may gagawin akong masama sa sarili ko! Tatalon ako sa bintana ma kapag iginiit ninyong makipag-usap kayo sa akin!”
Kaya sa takot na totohanin ko ang sinabi, narinig ko na lang ang mabilisang mga yapak nina mama at Shane palayo sa aking kwarto.
Wala akong ginawa sa buong araw na iyon kundi ang umiyak, ang maglasing, mahabag sa sarili, mag-isip, habang sumisingit naman ang mga masasayang ala-ala namin ni Kuya Rom. Tinanggal ko sa aking daliri ang singing na bigay niya at inilagay ko iyon sa isang drawer. Pakiramdam ko ay hindi ko kayang masilayan ang mga alaala niya sa akin. Nagri-ring ang cp ko ngunit hindi ko sinasagot ang mga tawag niya. Ang ginawa ko, tinanggal ko ang sim card at itinapon ito. “Arggghhhhhhh! Arrgggghhhh!” Sigaw ko sa sarili.
Ngunit sabuonbg araw na pagmumukmok ko, napagod din ako. Pakiramdam ko ay naubos ang mga luha ko at ang naitanong ko na lang sa sarili ay, “Bakit ko ba sisirain ang buhay ko nang dahil lang sa kanya? Bakit ko sasayangin ang mga luha ko nang dahil lang sa isang taong walang kwenta, na hindi karapat-dapat sa pagmamahal ko? Kung kaya niyang maglaro ng apoy, e di, maglaro na rin ako!”
At ang biglang pumasok sa isip ko ay si Julius.
Kinabukasan, inihanda ko na kaagad ang mga dadalhin at nagpaalam kay mama na doon muna titra ng mga ilang araw sa bukid. Pinayagan naman niya ako bagama’t may pag-aalangan sa kanyang mga mata.
Noong makarating ako sa bukid, masaya akong sinalubong ni Julius. Hindi ako nagpakita na may malaking problema akong dinadala.
“Kuyaaaaaaaaaa!!!!!” ang sigaw ni Julius sa pagkakita na pagkakita kaagad niya sa akin. “Na-miss kita kuya!”
“Namiss din kita, Tol! Kumusta?”
“OK naman kuya. Ikaw?”
“Ayos lang, Tol. Maraming nangyari sa buhay ko pero ok lang naman”
At iyon... dating gawi. Ligo sa ilog, ikot sa mga lupain angkas-angkas sa iisang kabayo habang yakap-yakap ko siya. At sa unang gabi kong pagtulog, hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. “Tol, tabi tayo sa pagtulog ha? Tatlong araw ako dito at dito ka rin matulog sa kuwarto ko.” Ang sambit ko.
Kitang-kita ko naman ang saya sa mga mata ni Julius. “Mas mabuti kuya, upang lagi tayong nagku-kwentuhan!” ang inosenteng sagot nio Julius, hindi alintana na may maitim akong balak sa pag-anyaya kong iyon sa kanya.
Bago kami natulog ay nag-inuman muna. Kuwentuhan. At noong med’yo nalasing na ay diniretso ko na siya sa tanong na, “Julius, magsabi ka nga sa akin ng totoo... mahal mo ba ako?”
Kitang-kita ko sa mga mata ni Julius ang pagkamangha sa hindi inaasahang diretsahang tanong ko. “E... kuya?” ang naisagot lang niya, hiondi makatingin sa akin ng diretso, nataranta kung aamin ba o hindi.
Inulit ko ang tanong at sa pagkakataong iyon, hinawakan ko ang kanyang mga kamay, ang mga mapupungay na mga mata sanhi ng kalasingan ay nakatitig sa mukha niya, “Mahal mo ba ako Tol?”
At tuluyan nang umamin ni Julius. “Oo Kuya, mahal kita... S-simula noong may nangyari sa atin habang nanaginip ka, hindi na kita malilimutan. Hindi ko na maiwaglit pa sa isipan ang nangyari sa atin kuya.”
Binitiwan ko ang isang nakakalokong ngiti. “Kung ganoon, gawin nating muli ang ginawa natin Tol.” ang nasambit ko sabay tayo at hubad sa t-shirt at pagkatapus, ay ang pantalon at brief. Lumantad sa paningin niya ang hubad kong katawan habang nanaunukso naman ang aking mga mata, “Paligayahin mo ako, Tol...”
Mistulang natulala si Julius sa di inaasahang nasaksihan. Dali-dali din siyang tumayo at tinanggal isa-isa ang mga saplot sa kanyang katawan hanggang pareho na kaming nakatayo, hubo’t-hubad na nakaharap sa isa’t-isa.
Sa nakitang magandang hubog ng katawan ni Julius, hindi ko naman mapigilan ang pagsingit ni Kuya Rom sa utak ko. Matipuno ang katawan, may mga ala pan-de-sal sa tiyan, matangkad, may malalaking mga biceps. Halos kasing hunk ni Kuya Rom. May sakit mang dulot ang pagpasok ni Kuya Rom sa utak ko, pilit kong iwinaglit ito.
Nakipagtitigan ako kay Julius ng ilang sandali hanggang sa kusang hinawakan ko na ang kanyang mga kamay at inilatag ang mga iyon sa aking beywang. Hinawakan ko ang ulo niya. Idiniin iyon upang mgalapat ang aming mga labi. Naghalikan kami. Matagal, mapusok, puno ng pag-aalab.
Sa gitna ng gabi, tanging mga ungol lang namin ang maririnig sa kabuuan ng kuwartong iyon habang ang iba’t-ibang klaseng panggabing hayop ay walang humpay sa paggawa ng kani-kanilang mga sariling rituwal. At sa buong magdamag, paulit-ulit naming tinamasa ni Julius ang sarap ng aming makamundong pagnanasa.
Kinabukasan, tila wala lang nangyari. Naghaharutan pa rin kami kagaya ng dati, naligo sa ilog na animoy ordinaryong magkaibigan lang ang turingan, nangabayo, nagkwentuhan... Sabagay, wala din naman kaming inamin o kina-klaro sa isa’t-isa na kami na nga o may relasyon na kami. Para sa akin, ang nangyari sa amin ay isang pagpapalabas lang ng libog, normal para sa mga lalaking katulad naming mapusok, bagamat maaaring may ibang kahulugan iyon para kay Julius. Ngunit kung may naramdaman man siyang kakaiba, hindi ko na ito binigyang pansin pa.
Sa pangalawang gabi, ganoon pa rin ang nangyari. Nagtabi uli kami sa pagtulog at muli, hinayaan naming alipinin ng aming mga sabik na damdamin ang aming mga katawan. At kagaya ng naunang araw, mistulang wala lang nangyari. Hindi namin isiningit ito sa aming mga kuwnetuhan, walang aminan naganap.
Pangatlo at huling gabi ko na sa bukid iyon. Kagaya ng dati, ginawa uli namin ang pagpapasasa sa makamundong kaligayahan. Dahil sa ito’y huling gabi ko na, pinilit kong hanapin sa kaibuturan ng aking puso ang pagmamahal para kay Kuya Rom na puwede kong ibaling para kay Julius. Gusto ko sanang si Julius na lang ang mahalin ko, ang taong siya kong bigyan ng lahat kong atensyon, pag-alaga, at pagtiwala. Ngunit gaano mang pilit ko, wala akong makitang ni katiting na naramdaman na puwede kong ibaling sa kanya. Si Kuya Rom pa rin ang laman ng aking puso. Siya pa rin ang nag-iisang bumabagabag sa aking isip. Siya pa rin ang umaalipin sa aking damdamin.
Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay na naramdaman. Gusto kong kalimutan na lang siya, palitan, burahin sa isipan ngunit siya pa rin ang umaalipin sa akin. Nand’yan na sana si Julius na syang puwedeng humilom sa sugat ng puso dulot ng pagtaksil ni Kuya Rom sa akin ngunit hindi pala kayang gamutin ito ng basta-basta na lang. Bagkus, lalo pa yatang tumindi ang naramdaman kong sakit. Totoo pala ang sinabi nilang hindi puwedeng turuan ang puso kung sino ang puwede mong mahalin, o puwedeng ipalit sa taong minahal.
Hindi ko alam kung magalit o maawa sa sarili, o kung kanino magalit at kung sino ang pagbuntunan ng sisi.
Kinabukasan, araw ng aking paglisan upang bumalik na ng siyudad. Binuksan ko na noon ang pinto ng kuwarto namin ni Julius upang lumabas. Ngunit isang tanong ang binitiwan niya na mistulang isang napakalakas na bombang sumabog sa aking tenga. “Kuya... mahal mo rin ba ako?”
Sa pagkarinig ko, napahinto akong bigla, nilingon siya. Nakaupo lang siya sa gilid ng kama, kitang-kita sa mga mata ang matinding lungkot, ang mukha ay may bahid na kung anong takot o insecurity, marahil ay nagtatanong kung babalikan ko pa ba siya at kung babalikan man, kailan.
Sa pagkakita ko sa kanya sa ganoong ayos, ibayong awa ang naramdaman ko. Ngunit hindi ko tinugon ang tanong niyang iyon. Bumalik ako sa loob, hinarap siya, hinawakan ang dalawa niyang kamay, pinapatayo. Noong pareho na kaming nakatayo, hinalikan ko siya sa bibig sabay alis naman at hindi na lumingon pa.
Hindi ko alam kung naramdaman niya ang ibig kong ipahiwatig. Naramdaman kong umiiyak siya habang binaybay ko ang pasilyo hanggang sa palabas ng bahay at makapasok na ako ng sasakyan. Alam ko nasaktan siya. Ngunit mas nanaig ang tindi ng sakit na naramdaman ko sa ginawa sa akin ni Kuya Rom.
Mag aalas 9 na ng gabi noong makarating ako ng bahay. Diretso kaagad sa kuwarto at ibinagsak ang hapong katawan sa kama.
Alas 10, alas 11 ang lumipas ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Bumalikwas ako sa kama at dahil wala na ang sim card ng cp ko, tinungo ko ang landline na telepono at tinawagan si Kuya Paul Jake. “Kuya, puntahan mo ako dito sa bahay, pwede?” ang sabi ko noong sinagot ni Kuya Paul Jake ang telepono.
“Bakit anong mayroon?” Tanong niya.
“Wala lang... na miss kita.” Ang pangangatwiran ko.
11:30 ng gabi noong makarating si Kuya Paul Jake. Agad ko namang nihanda ang mainum at nag-inuman kami. Sinabi ko sa kanya ang lahat tungkol kay Kuya Rom at pati siya ay hiundi makapaniwalang nagawa ni Kuya Rom ang magpakasal sa iba nang ganoon-ganoon na lang.
“Paano ikaw?” tanong niya.
“E... ano ba ang dapat kong gawin, kuya? Sasayangin ko ba ang buhay ko nang dahil lang sa isang taong walang pakialam sa naramdaman ko?” ang sarcastic ko namang sagot. “Syempre, may karapatan naman akong mag-enjoy kahit papaano, di ba?”
Napangiti naman si Kuya Paul Jake. Nababasa ko sa isip niyang hindi siya naniwalang tagos sa puso ko ang aking sinabi. “Yan... dapat ganyan ang attitude. Dapat ay magpakatatag, huwag masiraan ng focus.” Ang naisagot na lang niya, sinakyan ang aking sinabi.
Iyon lang ang kuwentuhan namin. Nararamdaman kong alam ni Kuya Paul Jake kung gaano katindi ang sakit na kinikimkim ko kaya hinayaan na lang niyang respetuhin ang pagiging tahimik ko. Inum lang kami ng inum, tila nagpakiramdaman. At sinadya ko talagang bilisan ang pag-inum upang mapabilis ang pagkalasingnamin. Sa desperado kong kalagayang iyon, gusto ko na ring magwala at matikman si Kuya Paul Jake. “Bilisan natin ang pag-inum kuya!” sabi ko.
At naki-sakay lang din siya sa akin. Binilisan ang pagtungga.
Lampas alas dose noong malasing na ako, pati na rin si Kuya Paul Jake. Ang natandaan ko ay nagsasayaw-sayaw ako at hinubad ko ang pang-itaas kong damit. Tawa lang nang tawa si Kuya Paul Jake. Noong magsawa ako sa kasasayaw, pinatugtog ko ang isang mellow music at hinila si Kuya Paul Jake sa pagkaupo upang tumayo. Noong makatayo na kaming pareho, niyayakap-yakap ko na siya na parang babae’t lalaki kaming nagsasayaw. Balewala lang iyon kay Kuya Paul Jake. Sumasayaw-sayaw din siya ay niyayakap-yakap na rin niya ako.
“Hubarin mo na rin ang t-shirt mo Kuya!” sabi ko.
Binitiwan niya ang pagkayakap sa akin at at hinubad ang t-shirt, itinapon ito sa sahig at yumakap na naman sa akin, sabay sayaw.
Sa eksena naming iyon ni Kuya Paul Jake, ramdam ko ang paggapang ng init ng aking katawan. Ansarap yakapin ni Kuya Paul Jake. Maganda ang katawan, malalaki ang chest, walang taba sa tyan, may malalaking mga braso... Sumiksik na naman sa isip ko si Kuya Rom.
Sa ginawa naming iyon, ramdam kong nag-init na rin si Kuya Paul Jake. Dahil sa tangkad niyang 5’10” halos nasa dibdib niya lang ang ulo ko. At marahil ay sa naramdamang libog at plano na ring matikman siya, sinadya kong dila-dilaan at kagat-kagatin ang kanang utong niya.
Napaigtad siya ngunit hindi ko binitiwan ang pagdidila at pagkagat-kagat sa utong niya. Hanggang sa naramdaman ko na lang na umunat siya na parang nasarapan sa ginawa ko, ang harapan niya ay lalo pang bumukol na idiniin-diin pa sa harapan ko. At noong sinilip ko ang kanyang mukha, nakita kong nakapikit ang kanyang mga mata at kinagat-kagat niya ang ibabang labi niya.
Kaya lalo ko pang ginalingan ang pag dila at pagkagat sa utong niya. Hanggang sa narinig ko na lang ang pigil niyang pag-ungol. “Ahhhhhh! Ahhhhhh! Ahhhhh!”
Palipat-lipat sa dalawang utong niya ang ginawa kong pagdila at pag kagat-kagat. Hanggang sa pilit na inabot ng bibig ko ang kanyang leeg. Hanggang sa yumuko siya ng kaunti upang maglapat ang aming mga labi.
Naghalikan kami. First time kong maranasan ang halik ni Kuya Paul Jake. At ang sarap niyang humalik. Kuhang-kuha niya ang aking kiliti. Nag-espadahan ang aming mga dila. Matagal kami sa ganoong eksena. Ninamnam ang bawat paglapat ng aming mga balat.
Noong hindi na makayanan ni Kuya Paul Jake ang sarili, kinarga niya ako at pinaupo sa gilid ng kama. Humarap siya sa akin at idiniin sa aking bibig ang kanyang bakat na bakat na harapan. Dali-dali kong tinanggal ang sinturon niya at binuksan ang zipper. Pagkatapus, ibinaba ko ang pantalon kasama na ang brief. At bumulaga sa mga mata ko ang tigas na tigas at naghuhumindig niyang pagkalalaki...
(Itutuloy)
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Sa mga nag-antay sa kuwentong AKKCNB, nandito na po... hindi ko tinantanan hanggat hindi ko natapos.
At oo nga pala, may chatbox na po tayo sa blogspot na to. Sana ay makapag-chat tayo, kapag may time ako ay bumibisita ako dito sa gabi between 8 - 11pm. At napansin ninyong maliit lang siya pero lalaki po iyan kung i-click ninyo ang popout sa lower right side ng chatbox. Salamat sa anak kong si "Josh". Siya po ang naglagay ng chatbox at iba pang mga gadgets. "Thanks Kuya!"
At ang bagong inilagayniya ay ang message bnoard kung saan kayo puwedeng magpaabot ng mga messages ninyo sa akin, pwede rin akong magreply through that board.
Medyo konti na lang ang nadagdag sa mga followers ko, hehe. Sana ay madagdagan pa. Pero salamat pa rin sa mga patuloy na sumubaybay sa mga kwento ko.
Happy Reading!
-mikejuha-
--------------------
“Si Romwel ang ama ng bata at... siya rin ang asawa ng kapatid ko.”
Mistulang umikot ang paningin ko at gumuho ang buong mundo sa narinig. At dahil sa hindi makayanang balita, dali-dali akong tumakbo patungo ng kuwarto ko, sabay sigaw ng, “Mga traydor! Mga traydor kayo! Pinaglalaruan lang ninyo ako! Arrgggghhhhhhhh!!!”
“Jason, makinig ka sa paliwanag ko!” sigaw ni Shane.
“Ayoko nang makinig sa iyo! Mga sinungaling kayooooo!!!!” bulyaw ko.
Hindi ko na alam kung ano ang nangyari kay Shane pagkatapos noon. Marahil ay doon na siya nagpaliwanag kina mama at papa dahil ang alam ko, wala ring kaalam-alam ang mga magulang ko sa nangyari kay Kuya Rom. At wala na akong pakialam. Ang alam ko lang ay matinding galit kay Kuya Rom ang aking naramdaman. Walang humpay ang pag-iiyak ko. Walang pagsidlan ang sobrang pagkahabag sa sarili. Pakiramdam ko, lahat ng tao sa mundo ay pawang mga traydor, mga sinungaling, at walang pakialam sa naramdaman ko.
Sobrang bigat ng damdamin ang naramdaman ko sa pagkakataong iyon. Pakiwari ko ay tinadtad ang puso ko. “Ano ba ang kasalanan ko at kailangan kong magdusa ng ganito? Ano ba ang ginawa kong masama sa kanila? Hindi naman siguro ako nagkulang sa pagmamahal ko kay Kuya Rom ngunit bakit nagawa niyang pagtaksilan ako?” ang mga tanong na naglalaro sa isip ko. At sa sandaling iyon, nabuo ang isang desisyon: “Ayoko na kay kuya Rom! Isarado ko na ang puso ko sa kanya. Ayoko nang marinig pa ang tungkol sa kanya!”
Buong araw din akong nagkulong ng kwarto at bagamat kinakatok-katok ni mama ang kwarto ko upang kausapin, hindi ko siya binuksan. “Jason, anak, kakausapin kita...”
“Ma... kung tungkol kay Kuya Romwel lang ang pag-uusapan, ayoko nang makinig pa. Ayoko na ma, suko na ako! Hirap na hirap na ang kalooban ko! Maawa naman kayo sa akin, pleaseee!”
“Kaya nga anak, hayaan mong magpaliwanag kami ni Shane. Pakinggan mo kami upang maliwanagan ang isip mo... Babalik na ng Canada si Shane bukas. Ikaw lang ang pakay niya sa pagpunta dito.” Ang mahinahong salita ni mama.
“Wala akong pakialam ma. Hayaan ninyo akong mapag-isa...”
“Anak, makabubuting makinig ka sa paliwanag ni Shane.”
Ngunit hindi pa rin ako natinag. Bagkus, ang nasambit ko na lang ay, “Ma, umalis na kayo kung ayaw ninyong may gagawin akong masama sa sarili ko! Tatalon ako sa bintana ma kapag iginiit ninyong makipag-usap kayo sa akin!”
Kaya sa takot na totohanin ko ang sinabi, narinig ko na lang ang mabilisang mga yapak nina mama at Shane palayo sa aking kwarto.
Wala akong ginawa sa buong araw na iyon kundi ang umiyak, ang maglasing, mahabag sa sarili, mag-isip, habang sumisingit naman ang mga masasayang ala-ala namin ni Kuya Rom. Tinanggal ko sa aking daliri ang singing na bigay niya at inilagay ko iyon sa isang drawer. Pakiramdam ko ay hindi ko kayang masilayan ang mga alaala niya sa akin. Nagri-ring ang cp ko ngunit hindi ko sinasagot ang mga tawag niya. Ang ginawa ko, tinanggal ko ang sim card at itinapon ito. “Arggghhhhhhh! Arrgggghhhh!” Sigaw ko sa sarili.
Ngunit sabuonbg araw na pagmumukmok ko, napagod din ako. Pakiramdam ko ay naubos ang mga luha ko at ang naitanong ko na lang sa sarili ay, “Bakit ko ba sisirain ang buhay ko nang dahil lang sa kanya? Bakit ko sasayangin ang mga luha ko nang dahil lang sa isang taong walang kwenta, na hindi karapat-dapat sa pagmamahal ko? Kung kaya niyang maglaro ng apoy, e di, maglaro na rin ako!”
At ang biglang pumasok sa isip ko ay si Julius.
Kinabukasan, inihanda ko na kaagad ang mga dadalhin at nagpaalam kay mama na doon muna titra ng mga ilang araw sa bukid. Pinayagan naman niya ako bagama’t may pag-aalangan sa kanyang mga mata.
Noong makarating ako sa bukid, masaya akong sinalubong ni Julius. Hindi ako nagpakita na may malaking problema akong dinadala.
“Kuyaaaaaaaaaa!!!!!” ang sigaw ni Julius sa pagkakita na pagkakita kaagad niya sa akin. “Na-miss kita kuya!”
“Namiss din kita, Tol! Kumusta?”
“OK naman kuya. Ikaw?”
“Ayos lang, Tol. Maraming nangyari sa buhay ko pero ok lang naman”
At iyon... dating gawi. Ligo sa ilog, ikot sa mga lupain angkas-angkas sa iisang kabayo habang yakap-yakap ko siya. At sa unang gabi kong pagtulog, hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. “Tol, tabi tayo sa pagtulog ha? Tatlong araw ako dito at dito ka rin matulog sa kuwarto ko.” Ang sambit ko.
Kitang-kita ko naman ang saya sa mga mata ni Julius. “Mas mabuti kuya, upang lagi tayong nagku-kwentuhan!” ang inosenteng sagot nio Julius, hindi alintana na may maitim akong balak sa pag-anyaya kong iyon sa kanya.
Bago kami natulog ay nag-inuman muna. Kuwentuhan. At noong med’yo nalasing na ay diniretso ko na siya sa tanong na, “Julius, magsabi ka nga sa akin ng totoo... mahal mo ba ako?”
Kitang-kita ko sa mga mata ni Julius ang pagkamangha sa hindi inaasahang diretsahang tanong ko. “E... kuya?” ang naisagot lang niya, hiondi makatingin sa akin ng diretso, nataranta kung aamin ba o hindi.
Inulit ko ang tanong at sa pagkakataong iyon, hinawakan ko ang kanyang mga kamay, ang mga mapupungay na mga mata sanhi ng kalasingan ay nakatitig sa mukha niya, “Mahal mo ba ako Tol?”
At tuluyan nang umamin ni Julius. “Oo Kuya, mahal kita... S-simula noong may nangyari sa atin habang nanaginip ka, hindi na kita malilimutan. Hindi ko na maiwaglit pa sa isipan ang nangyari sa atin kuya.”
Binitiwan ko ang isang nakakalokong ngiti. “Kung ganoon, gawin nating muli ang ginawa natin Tol.” ang nasambit ko sabay tayo at hubad sa t-shirt at pagkatapus, ay ang pantalon at brief. Lumantad sa paningin niya ang hubad kong katawan habang nanaunukso naman ang aking mga mata, “Paligayahin mo ako, Tol...”
Mistulang natulala si Julius sa di inaasahang nasaksihan. Dali-dali din siyang tumayo at tinanggal isa-isa ang mga saplot sa kanyang katawan hanggang pareho na kaming nakatayo, hubo’t-hubad na nakaharap sa isa’t-isa.
Sa nakitang magandang hubog ng katawan ni Julius, hindi ko naman mapigilan ang pagsingit ni Kuya Rom sa utak ko. Matipuno ang katawan, may mga ala pan-de-sal sa tiyan, matangkad, may malalaking mga biceps. Halos kasing hunk ni Kuya Rom. May sakit mang dulot ang pagpasok ni Kuya Rom sa utak ko, pilit kong iwinaglit ito.
Nakipagtitigan ako kay Julius ng ilang sandali hanggang sa kusang hinawakan ko na ang kanyang mga kamay at inilatag ang mga iyon sa aking beywang. Hinawakan ko ang ulo niya. Idiniin iyon upang mgalapat ang aming mga labi. Naghalikan kami. Matagal, mapusok, puno ng pag-aalab.
Sa gitna ng gabi, tanging mga ungol lang namin ang maririnig sa kabuuan ng kuwartong iyon habang ang iba’t-ibang klaseng panggabing hayop ay walang humpay sa paggawa ng kani-kanilang mga sariling rituwal. At sa buong magdamag, paulit-ulit naming tinamasa ni Julius ang sarap ng aming makamundong pagnanasa.
Kinabukasan, tila wala lang nangyari. Naghaharutan pa rin kami kagaya ng dati, naligo sa ilog na animoy ordinaryong magkaibigan lang ang turingan, nangabayo, nagkwentuhan... Sabagay, wala din naman kaming inamin o kina-klaro sa isa’t-isa na kami na nga o may relasyon na kami. Para sa akin, ang nangyari sa amin ay isang pagpapalabas lang ng libog, normal para sa mga lalaking katulad naming mapusok, bagamat maaaring may ibang kahulugan iyon para kay Julius. Ngunit kung may naramdaman man siyang kakaiba, hindi ko na ito binigyang pansin pa.
Sa pangalawang gabi, ganoon pa rin ang nangyari. Nagtabi uli kami sa pagtulog at muli, hinayaan naming alipinin ng aming mga sabik na damdamin ang aming mga katawan. At kagaya ng naunang araw, mistulang wala lang nangyari. Hindi namin isiningit ito sa aming mga kuwnetuhan, walang aminan naganap.
Pangatlo at huling gabi ko na sa bukid iyon. Kagaya ng dati, ginawa uli namin ang pagpapasasa sa makamundong kaligayahan. Dahil sa ito’y huling gabi ko na, pinilit kong hanapin sa kaibuturan ng aking puso ang pagmamahal para kay Kuya Rom na puwede kong ibaling para kay Julius. Gusto ko sanang si Julius na lang ang mahalin ko, ang taong siya kong bigyan ng lahat kong atensyon, pag-alaga, at pagtiwala. Ngunit gaano mang pilit ko, wala akong makitang ni katiting na naramdaman na puwede kong ibaling sa kanya. Si Kuya Rom pa rin ang laman ng aking puso. Siya pa rin ang nag-iisang bumabagabag sa aking isip. Siya pa rin ang umaalipin sa aking damdamin.
Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay na naramdaman. Gusto kong kalimutan na lang siya, palitan, burahin sa isipan ngunit siya pa rin ang umaalipin sa akin. Nand’yan na sana si Julius na syang puwedeng humilom sa sugat ng puso dulot ng pagtaksil ni Kuya Rom sa akin ngunit hindi pala kayang gamutin ito ng basta-basta na lang. Bagkus, lalo pa yatang tumindi ang naramdaman kong sakit. Totoo pala ang sinabi nilang hindi puwedeng turuan ang puso kung sino ang puwede mong mahalin, o puwedeng ipalit sa taong minahal.
Hindi ko alam kung magalit o maawa sa sarili, o kung kanino magalit at kung sino ang pagbuntunan ng sisi.
Kinabukasan, araw ng aking paglisan upang bumalik na ng siyudad. Binuksan ko na noon ang pinto ng kuwarto namin ni Julius upang lumabas. Ngunit isang tanong ang binitiwan niya na mistulang isang napakalakas na bombang sumabog sa aking tenga. “Kuya... mahal mo rin ba ako?”
Sa pagkarinig ko, napahinto akong bigla, nilingon siya. Nakaupo lang siya sa gilid ng kama, kitang-kita sa mga mata ang matinding lungkot, ang mukha ay may bahid na kung anong takot o insecurity, marahil ay nagtatanong kung babalikan ko pa ba siya at kung babalikan man, kailan.
Sa pagkakita ko sa kanya sa ganoong ayos, ibayong awa ang naramdaman ko. Ngunit hindi ko tinugon ang tanong niyang iyon. Bumalik ako sa loob, hinarap siya, hinawakan ang dalawa niyang kamay, pinapatayo. Noong pareho na kaming nakatayo, hinalikan ko siya sa bibig sabay alis naman at hindi na lumingon pa.
Hindi ko alam kung naramdaman niya ang ibig kong ipahiwatig. Naramdaman kong umiiyak siya habang binaybay ko ang pasilyo hanggang sa palabas ng bahay at makapasok na ako ng sasakyan. Alam ko nasaktan siya. Ngunit mas nanaig ang tindi ng sakit na naramdaman ko sa ginawa sa akin ni Kuya Rom.
Mag aalas 9 na ng gabi noong makarating ako ng bahay. Diretso kaagad sa kuwarto at ibinagsak ang hapong katawan sa kama.
Alas 10, alas 11 ang lumipas ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Bumalikwas ako sa kama at dahil wala na ang sim card ng cp ko, tinungo ko ang landline na telepono at tinawagan si Kuya Paul Jake. “Kuya, puntahan mo ako dito sa bahay, pwede?” ang sabi ko noong sinagot ni Kuya Paul Jake ang telepono.
“Bakit anong mayroon?” Tanong niya.
“Wala lang... na miss kita.” Ang pangangatwiran ko.
11:30 ng gabi noong makarating si Kuya Paul Jake. Agad ko namang nihanda ang mainum at nag-inuman kami. Sinabi ko sa kanya ang lahat tungkol kay Kuya Rom at pati siya ay hiundi makapaniwalang nagawa ni Kuya Rom ang magpakasal sa iba nang ganoon-ganoon na lang.
“Paano ikaw?” tanong niya.
“E... ano ba ang dapat kong gawin, kuya? Sasayangin ko ba ang buhay ko nang dahil lang sa isang taong walang pakialam sa naramdaman ko?” ang sarcastic ko namang sagot. “Syempre, may karapatan naman akong mag-enjoy kahit papaano, di ba?”
Napangiti naman si Kuya Paul Jake. Nababasa ko sa isip niyang hindi siya naniwalang tagos sa puso ko ang aking sinabi. “Yan... dapat ganyan ang attitude. Dapat ay magpakatatag, huwag masiraan ng focus.” Ang naisagot na lang niya, sinakyan ang aking sinabi.
Iyon lang ang kuwentuhan namin. Nararamdaman kong alam ni Kuya Paul Jake kung gaano katindi ang sakit na kinikimkim ko kaya hinayaan na lang niyang respetuhin ang pagiging tahimik ko. Inum lang kami ng inum, tila nagpakiramdaman. At sinadya ko talagang bilisan ang pag-inum upang mapabilis ang pagkalasingnamin. Sa desperado kong kalagayang iyon, gusto ko na ring magwala at matikman si Kuya Paul Jake. “Bilisan natin ang pag-inum kuya!” sabi ko.
At naki-sakay lang din siya sa akin. Binilisan ang pagtungga.
Lampas alas dose noong malasing na ako, pati na rin si Kuya Paul Jake. Ang natandaan ko ay nagsasayaw-sayaw ako at hinubad ko ang pang-itaas kong damit. Tawa lang nang tawa si Kuya Paul Jake. Noong magsawa ako sa kasasayaw, pinatugtog ko ang isang mellow music at hinila si Kuya Paul Jake sa pagkaupo upang tumayo. Noong makatayo na kaming pareho, niyayakap-yakap ko na siya na parang babae’t lalaki kaming nagsasayaw. Balewala lang iyon kay Kuya Paul Jake. Sumasayaw-sayaw din siya ay niyayakap-yakap na rin niya ako.
“Hubarin mo na rin ang t-shirt mo Kuya!” sabi ko.
Binitiwan niya ang pagkayakap sa akin at at hinubad ang t-shirt, itinapon ito sa sahig at yumakap na naman sa akin, sabay sayaw.
Sa eksena naming iyon ni Kuya Paul Jake, ramdam ko ang paggapang ng init ng aking katawan. Ansarap yakapin ni Kuya Paul Jake. Maganda ang katawan, malalaki ang chest, walang taba sa tyan, may malalaking mga braso... Sumiksik na naman sa isip ko si Kuya Rom.
Sa ginawa naming iyon, ramdam kong nag-init na rin si Kuya Paul Jake. Dahil sa tangkad niyang 5’10” halos nasa dibdib niya lang ang ulo ko. At marahil ay sa naramdamang libog at plano na ring matikman siya, sinadya kong dila-dilaan at kagat-kagatin ang kanang utong niya.
Napaigtad siya ngunit hindi ko binitiwan ang pagdidila at pagkagat-kagat sa utong niya. Hanggang sa naramdaman ko na lang na umunat siya na parang nasarapan sa ginawa ko, ang harapan niya ay lalo pang bumukol na idiniin-diin pa sa harapan ko. At noong sinilip ko ang kanyang mukha, nakita kong nakapikit ang kanyang mga mata at kinagat-kagat niya ang ibabang labi niya.
Kaya lalo ko pang ginalingan ang pag dila at pagkagat sa utong niya. Hanggang sa narinig ko na lang ang pigil niyang pag-ungol. “Ahhhhhh! Ahhhhhh! Ahhhhh!”
Palipat-lipat sa dalawang utong niya ang ginawa kong pagdila at pag kagat-kagat. Hanggang sa pilit na inabot ng bibig ko ang kanyang leeg. Hanggang sa yumuko siya ng kaunti upang maglapat ang aming mga labi.
Naghalikan kami. First time kong maranasan ang halik ni Kuya Paul Jake. At ang sarap niyang humalik. Kuhang-kuha niya ang aking kiliti. Nag-espadahan ang aming mga dila. Matagal kami sa ganoong eksena. Ninamnam ang bawat paglapat ng aming mga balat.
Noong hindi na makayanan ni Kuya Paul Jake ang sarili, kinarga niya ako at pinaupo sa gilid ng kama. Humarap siya sa akin at idiniin sa aking bibig ang kanyang bakat na bakat na harapan. Dali-dali kong tinanggal ang sinturon niya at binuksan ang zipper. Pagkatapus, ibinaba ko ang pantalon kasama na ang brief. At bumulaga sa mga mata ko ang tigas na tigas at naghuhumindig niyang pagkalalaki...
(Itutuloy)
Thursday, May 27, 2010
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [7 & 8]
Labels:
Si Rodel at ang Aking Pangarap
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com (Group: Kwentong Kanto Ni Kuya Mike)
Author's Note:
May 122 followers na ako dito and again, salamat sa inyong lahat. Binibilang ko palagi mga followers ko sa blog ko na ito, hehe.
Chatbox:
Gusto ko rin pong sabihin sa mga viewers/readers/followers ko na may chatbox na po tayo sa right portion ng page na ito. If you got the chance to leave some messages or to do chat, please do so. And if I am available, I can answer your questions din po sa chatbox/chatroll.
Muli, sorry talaga na hindi pa ako nakapag-update sa "Ang Kuya Kong CNB" Hirap talaga kapag nasa bakasyon, maraming distractions dahil sa gala, mga family matters. Sa isang taong paghihirap kasi sa Saudi, isang beses ko lang makasama ang mga mahal sa buhay. At kapag nanjan sila, hindi ako makapag-concentrate. Pero nasa utak ko na po ang sunod na mga eksena sa part 24. Ang problema lang ay ang pasulat/pagdeliver nito sa inyo na may dating, may impact, at may emosyon... Kaya, pasensya na po talaga. But I will try pa rin po to be able to write the update as soon as I can.
Kaya pagtyagaan ninyo na lang po muna pansamantala ang kuwentong "Si Rodel At Ang Aking Pangarap"
Maraming salamat sa patuloy na pagsubaybay.
-Mikejuha-
-----------------------------
[7]
Maaga akong nagising kinabukasan. Naidlip lang ako ng sandali at kaagad hinanap si Rodel sa tabi ko. Subalit, wala pa rin siya doon.
Kahit kulang sa tulog, bumangon na rin ako, naghanda ng almusal, naligo at pagkatapus ay umalis na patungong opisina.
Alas 9 na ng gabi noong ako ay makauwi. Nandoon na si Rodel, at naghanda na rin pala ng hapunan. Kain na tayo sambit kaagad niya pagpasok na pagpasok ko palang ng kuwarto, pansin ko sa mga mata niya ang pagka-guilty.
Inirapan ko lang siya, hindi pinansin ang inihain niyang pagkain at dumeretso nang nagpalit ng damit at nahiga sa kama.
Hindi ko talaga siya pinansin hanggang sa nakatulog na ako at kinabukasan umalis ng bahay papunta uli ng trabaho. Hindi ko na rin tinikman o tiningnan man lang ang hinanda niyang agahan. Feeling ko, talagang guilty siya sa inasta niyang halos hindi makatingin nang diretso sa akin. Noong nasa trabaho na ako, nagtext nga, ngunit hayun, nangumusta lang.
Alas otso ng gabi ay nakauwi na ako ng bahay. Nauna na rin pala siyang dumating at nakapaghanda na ng pagkain. At muli, hindi ko pa rin pinansin ang pagkain niya. Sinadya kong kumain na sa labas bago umuwi. Pakiramdam ko kasi ay dapat hindi na ako aasa sa mga pag-aalagang ginawa niya dahil naisiksik na sa sipan na malapit na niya akong iwan.
Dumeretso ako ng kwarto, nagbihis, naligo, at nahiga na tila wala akong ibang taong kasama. Maya-maya, sumunod na rin siya at nahiga. Pinakiramdaman kolang siya. Sabi ko kasi sa sarili na hindi ako ang dapat na maunang magsalita. Ano ako, guilty? Sabi ko sa sarili. Tumagilid akong patalikod sa kanya.
Halos isang oras siguro kami sa ganoong sitwasyon hanggang sa, Derick... hindi ko alam kung paano manghingi ng tawad sa iyo...ang mahina niyang sabi.
Hindi pa rin ako umimik.
Patawarin mo ako Derick... Mahal ko si Christine Mae. Ngunit mahal din kita...
Sa pagkakarinig ko sa sinabi niyang iyon, dio ko na napigilan ang bumulyaw, Sinungaling! Mahal mo siya? Tapos mahal mo din ako? Ano ka, dalawa ba iyang puso mo? Dalawa ba iyang tarugo mot tag-iisa kami, ha? Magpakatotoo ka naman, Rodel! Wag mo akong gawing tanga!
Totoo iyan, Derick. Mahal din kita at di ko kayang mawala ka sa buhay ko.
Neknek mo! Paano ako maniwala sa iyo? E ngayon nga niloloko mo na ako! Bakit hindi mo sinabing may babae ka na pala?!!
Ayaw kong masaktan ka Derick, maniwala ka.
Sinungaling!
Ano ba ang pwede kong gawin upang maniwala ka?
Wala! Wala! Wala Ang bulyaw ko sabay tayo at tungo sa lagayan ng mga damit, dali-daling nagbihis at tinumbok ang pintuan.
Kung gaano ako kabilis sa pagbihs ay siya ding bilis ng pagharang niya sa akin sa may pintuan. Saan ka pupunta? Ang tanong niya, nakatayo sa harap ko at tanging puting boxers shortlang ang takip ng katawan.
Padaanin mo nga ako Rodel!
Hindi! Kung ayaw mong sabihin kung saan ka pupunta, di ka puweding lumabas...
Ano ba ang pakialam mo! Padaanin mo ako! Ibinuhos ko ang lahat ng puwersa upang labanan ang pagharang niya at makalabas ako.
Ngunit sadyang mas malakas si Rodel at wala akong nagawa kungdi ang paghampas-hampasin na lang ang dibdib niya habang niyayakap naman niya ang katawan ko.
Arrgggghhhhhh! Ansakit-sakit ng ginawa mo Rodel! Masakittttt!
Alam ko, Derik. Alam ko... ang sabi niya, habang patuloy niya akong niyayakap ng sobrang higpit, sinusuyo, marahang hinahalik-halikan ang buhok, ang mukha, ang noo. Animoy sumasayawkami ng walang tugtug.
Unti-unti namang napawi ang galit ko. Hinila niya ako pabalik ng kama. Nahiga kami uli. Niyakap niya ako. Derick... di ba ikaw na rin ang nagtanong sa akin kung ano ang pangarap ko? At... sinagot kita; na gusto kong magkaroon ng pamilya, ng anak. Hindi ako nagsisinugaling sa iyo.
Hindi ako umimik. Nanumbalik sa isipan ang mga sinabi kong iyon sa kanya.
At ang sabi mo pa, na nandiyan ka lang para sa akin, na handang tumulong at gumabay sa akin upang makamit ko ang mga pangarap ko. Bakit? Nagbago na ba ang sinabi mong iyon?
Totoo iyan Rodel. Sinabi ko iyan sa iyo. Ngunit napakasakit pala. Di ba sinabi ko din sa iyo na huwag na nating gawin pa ang ma-involve sa isat-isa sa ganitong relasyon? Di ba ang gusto kolang ay maging kaibigan mo, kapartner dito sa bahay at wala nang iba. At ikaw ang gumiit na gawin natin ang bagay na ito, ang ganitong relasyon. Di ba parang tinuruan mo na rin ang pusokong mahalin ka at kapag mapamahal ka na sa akin ng sobra, ay parusahan at pahirapan mo rin? Parang napakasadista mo naman yata. Di mo ba naiisip na paulit-ulit ko nang naranasan ang ganito, at ngayon... heto, mararanasan ko na naman ang tindi ng sakit ng iiwan ng taongmahal?
Hindi ako nagsisisi sa nangyari sa atin Derick, dahil mahal naman kita talaga eh... at hindi kita iiwan
Hindi mo ako iiwan? Paano na ang girlfriend mo?
Hindi ko alam, Derick...
Mahal mo ba siya?
Oo, mahal ko siya...
Pakiramdam ko ay sinaksak ng maraming beses ang puso ko sa sagot niyang iyon. Itatanong ko pa sana kung sino ang mas matimbang sa aming dalawa ng girlfriend niya ngunit natakot na akong baka mas lalong masaktan kung ang sagot niya ayhindi ko magustuhan. Kaya, A-ano ang gagawin mo ngayon.Iyon na lang ang naitanong ko.
B-bahala na Derick. Bahala na...
Iyon ang unang pag-uusap namin tungkol sa babae niya. Masakit at bagamat sinabi niyang hindi niya ako iiwan, hindi ako naniwala at umasa pa.
Kinabukasan, napag-isipan kong kausapin ang kaibigan kong hanapan ako ng isang houseboy. Ewan ko din kung bakit bigla kong naisipan iyon. At hindi naman ako nahirapan dahil sa nagkataon ding ang pamangkin ng kaibigan kong iyon ay kararating lang galing probinsya at naghanap din ng trabaho.
Si Marvin ay 20 years old at nakapagtapus lang ng high school. Bagamat sa hitsura ay tatalunin siya ni Rodel ngunit sa tangkad at ganda ng porma ng katawan ay hindi naman padadaig ito. At kahit na sunog ang balat sa trabahong-bukid, malakas din ang appeal ni Marvin. In fairness, yummy din ang kumag. At ang pinakagusto ko sa kanya ay ang kanyang pagka-magalang. Mabait
Dala-dala ang maliit na bag, sumama na siya sa kotse ko pauwi ng apartment sa gabing iyon.
Alas otso ng gabi noong dumating kami ng bahay. Wala pa si Rodel kaya inikot ko na lang si Marvin sa apartment habang binibigyan ko ng instructions at sa mga assignments niya. May kasama ako dito, Marvin; si Rodel. Doonkami natutulog sa masters bedroom at ikaw naman, sa kabilang kuwarto
Namangha si Marvin sa narinig na may kasama pala akong isang lalaki. K-kapatid niyo po ba?tanong niya.
Hindi
Ah kamag-anak?
Boyfriend ko iyon, Marvin.
G-ganoon po ba? Pansin kong tila natulala si Marvin sa narinig.
Oo at huwag mo na akong popo-in, Derick na lang. Bakit, ngayon ka lang ba nakarinig ng mag-boyfriend na nagsasama sa isang kuwarto?
Eh hindi naman, Sir, eh.. Derick pala. Hindi ko kasi akalain hindi na itinuloy pa ni Marvin ang sasabihin.
O sya Pero, kung maaari ay personal na bagay na namin ni Rodel iyan ha? Unless ako ang mag-open up sa iyo sa mga bagay-bagay, hindi na kasama sa trabaho mo ang alamin ang buhay namin. Mapagkakatiwalaan naman kaya kita?
Mapagkatiwalaan mo ako Derick, 100%. Wala akong problema sa ganoon.
Dahil sa tapos nang maghapunan ni Marvin, niyakag ko siya sa terrace. Umiinom ka ba?
tanong ko.
Napangiti siya. Umiinom din
OK. So doon tayo sa terrace at kinuha ko ang isang bote na gin, baso at ice at dinala sa terrace.
Medyo tumalab na ang alcohol sa mga katawan namin noong dumating naman si Rodel. Laking gulat niya noong makita kami ni Marvin na nag-iinuman sa terrace.
May ibang lalaki na pala dito sa bahay, wala man lang akong kaalam-alam! ang sambit niya kaagad pagpaparining sa aming dalawa.
Ah Rodel, si Marvin pala, pamangkin ng kaibigan ko. Siya ang magiging houseboy natin. Ang pag-introduce ko sa kanila.
Ah, ganoon ba? Wala man lang akong kaalam-alam... parinig niya sa hindi ko pagkunsulta sa kaniya. Rodel pare baling naman niya kay Marvin sabay abot ng kamay, matigas ang boses na tila may pagbabanta, pinapahiwatig na siya ang hari ng bahay na iyon.
At dito nagsimula ang naiibang set-up namin. Nasabi ko tuloy sa sariling, Tama lang siguro ang ginawa ko, may iba sya, dapat niya lang maramdaman din ang naramdaman ko
At pakiramdam ko, may epekto ding dulot ang pagpasok ni Marvin sa eksena. Maaga nang umuuwi si Rodel, at halos hindi na nagsi-sleepover sa labas. May isang beses pa ngang narinig kong sinabihan niya si Marvin, Pare, kapag nagtatrabaho ka dito sa bahay, lalo na kapag nandito kami, wag iyang nakadisplay ang katawan mo wag kang nakahubad.
Paano naman kasi itong si Marvin, mahilig maghubad ng pang-itaas na damit at naka-shorts lang. Palibhasa, hayup sa porma ang katawan at wala namang ibang nakakakita. Pero, alam naman niyang bakla ako eh. Sini-seduce kaya niya ako? Hehe. Ewan, baka malaswa lang din ang utak ko.
Kaya noong marinig kong pinagsabihan ni Rodel si Marvin tungkol sa paghuhubad noong huli, natatawa na lang ako. Alam ko, nagseselos ang hunghang.
Hanggang sa isang araw, marahil ay hindi na nakatiis si Rodel at kinausap nya na ako, Paalisin mo na kasi iyang si Marvin kaya ko namang gawin ang lahat ng mga gawain dito sa bahay eh. Bakit ba kailangan pa nating kumuha ng houseboy?
Sa pagkarinig ko sa sinabing iyon ni Rodel, bigla namang may pumasok na ideya sa utak ko. O sige, paalisin ko si Marvin, ngunit sa isang kundisyon.
Ano?
Isiwalat mo sa girlfriend mo ang relasyon natin at imbitahin mo siya dito upang magkaharap-harap kami.
Biglang natameme si Rodel sa narinig. Nag-isip. S-sige Ang tilang napilitan niyang pagsang-ayon.
Ok, deal! At kapag nagawa mo iyan, paalisin ko na si Marvin dito.
Dumating ang takdang araw nang pagbisita sa bahay at pagpapakilala ni Rodel ng girlfriend niya sa akin. Noong makita ko, pati ako ay napahanga. Maganda, maputi, sexy, matangkad, magandang magdala ng damit at bagay na bagay sila. Para siyang isang napakagandang prinsesa habang si Rodel naman ay isang napaka-guwapong prinsipe. Naramdaman ko kaagad ang sobrang pagka-insecure sa nakitang magkasamang dumating at kahit hindi ipinahalata ni Rodel, at pansin ko ang paglalambing ng babae at ang pagka-sweet nila sa isat isa.
Matinding lungkot at pagkaawa sa sarili ang bumalot sa buong pagkatao ko sa sandaling iyon. Iyon bang feeling na, Wow! Parang itinadhana sila sa isat-isa, bagay na bagay, at nandito ako, isang joker, panggulo, o kontra-bida Feeling ko, wala talaga akong role na puweding gampanan sa buhay ni Rodel. Lahat ay kinuha na sa akin ng babaeng iyon. Pilit kong pinigil ang mga luha upang huwag mapansin ang itinagong hinanakit ng kalooban.
Ah, ikaw pala si Christine Mae? ang sambit ko na lang, pilit na ipinamalas ang ngiti sa mga labi. Halikayo sa taas
Umakyat kami sa taas at sinabihan si Marvin na maghanda ng juice at sandwich.
Naupo silang dalawang magkatabi ni Rodel sa sofa habang ako naman ay sa upuang harap nila.
Kumusta po kayo pangumusta ni Christine Mae sa akin.
Okay naman ako Mabutit nagpunta ka dito at magkita tayo. Sagot ko naman, tiningnan si Rodel sa tabi niya na tila ay di mapakali.
Ako din po Masaya na nakita kayo, at itong tinitirhan ni Rodel. Hindi naman pala kalayuan sa opisina namin.
Ewan ko kung ano ang pumasok sa isip ko ngunit dinereto ko na ng tanong si Christine Mae, Sinabi na ba ni Rodel sa iyo ang tungkol sa amin?
Pakiwari ko ay tila binagsakan ng malaking bato sa ulo si Christine Mae sa narinig, halatang nagulat at naguguluhan. Lumingon siya kay Rodel. H-hindi pa po? Bakit? Ano po ba ang tungkol sa inyo?
Tiningnan ko uli si Rodel na halatang nataranta at namumutla. Mag kasintahan kami.
(Itutuloy)
-------------------------------
[8]
Tuluyan nang bumakat ang matinding gulat at galit sa mukha ni Christine Mae, hindi makapaniwala sa narinig. Nilingon niya uli si Rodel at tinanong, Totoo ba ito, Rodel?!!
Sa pagkabigla sa bilis ng mga pangyayari, hindi na rin magawang sumagot kaagad ni Rodel at ang tanging nasabi ay,M-magpaliwanag ako, Mae
Manloloko! Manloloko!! Ang sigaw ni Christine Mae sabay tayo at takbo palabas ng pintuan.
Nanlisik naman ang mga mata ni Rodel noong lumingon sa akin at bumulyaw. Bakit mo ba sinabi sa kanya?!
Sa narinig, bigla ding nag-init ang tainga ko. At bakit? Di ba iyan ang usapan natin? Bakit dinala mo dito ang babaeng iyon kung di mo naman pala sinabi sa kanya?! Ang sigaw ko din.
Hindi pa ito ang tamang panahon, Derick! Sana naghintay ka, tangina!
Tangina mo rin! At hanggang kailan ako maghintay? Hanggang mamatay na ako sa kunsumisyon? Sa sakit ng naramdaman sa sandaling kayo ay napapasasa sa kaligayahan? Hanggang kailan mo paglaruan ang damdamin koooooooo?! Punyeta!
Arrrgggggghhhhhh! Binitawan ni Rodel ang isang malakas na suntok na tumama sa pintuan sabay takbo nito palabas ng bahay.
Sige! Lumayas ka at huwag ka nang bumalik pa dito!! sigaw ko habang pinagmasdan ang tuloy-tuloy niyang paglayo.
Ilang araw din akong naghintay. Ngunit wala nang Rodel na nagpakita pa. Walang text, walang tawag, walang contact. Masakit at ang sumiksik sa isip ko ay ang magkasama silang babae niya, nagpakasasa sa kaligayahan, pinagtatawanan ako, kinukutya, nilalait, sinasaksak sa likod...
Sobrang sakit. Hindi ako makatulog, hindi makakain, nawalan ng gana sa lahat ng bagay. Animoy mababaliw ako. Ang lahat ng sakit na naranasan ko sa unang mga nakarelasyon ay bumabalik ulit. Hindi na ba talaga ako tatantanan ng malas? Ganito na lang ba ang papel ko habambuhay? Lecheng buhay talaga oh Pagmamaktol ko sa sarili.
Isang gabi, nasumpungan kong hikayatin si Marvin na mag-inuman. Tapos na kaming maghapunan noon at as usual, sa terrace ko siya dinala. Noong una, inum lang kami nang inum, nagpakiramdaman. Ngunit noong tumalab na ang alak sa mga utak namin, ako na ang unang nagsalita. Alam moMarvin, ewan ko, sobrang lungkot ang nadarama ko sa pag-alis ni Rodel. Mahal ko kasi ang hinayupak na iyon
Pansin ko nga Derick eh. Minsan tulala ka Sana kung may maitutulong lang ako
Salamat ha, kahit papaano, nandito ka. Hindi ko nga maintindihan kung bakit love na love ko ang punyetang iyon eh. Para tuloy gumuho ang lahat ng mga pangarap ko; tila wala nang kabuluhan ang lahat sa mundo, wala nang halaga pa ang buhay
Huwag naman ganoon, Derick. Alam mo, dapat ay huwag kang magpatalo sa lungkot. Isipin mo na kahit wala na siya, tuloy pa rin ang buhay. Nandyan pa naman ang mga kaibigan mo, umiikot pa ang mundo, nagbubukas pa ang mga malls, ang mga sinehan, ang mga clubs at diskohan.Pabiro niyang sabi. Anong silbing mga iyon kung magmumukmok ka at sirain mo ang buhay mo nang dahil lang sa isang tao?
Napangiti naman ako sa sinabi ni Marvin. May point siya ha. sa bi ko sa sarili.
Ako nga, mataas ang respeto ko sa iyo eh. Idol kita. Kasi, matalino ka, maganda ang trabaho, nakayanan mo ang lahat ng pagsubok, may pera. Samantalang ako at ang mga katulad ko, heto, walang pinag-aralan, kahit anong trabaho pinapasok. Di ba dapat ako at ang mga katulad ko ang mas nalulungkot at magsabing wala nang halaga ang buhay? Pero tingnan mo naman ako.Hindi ako nagrereklamo. Pero, ok lang. Tanggap ko ang ganitong buhay. Sadyang ganyan lang talaga. Buti ka nga, ang problema mo, pag-ibig lang. E, iyong iba na kagaya ko, wala na ngang pag-ibig, wala pang makakain. Kaya dapat, i-enjoy mo ang buhay, Derick dahil mas maswerte ka pa rin kaysa karamihan. Kaya ngiti ka naman dyan please...? sabay pisil sa baba ko.
Tila nawala naman ang pagkalasing ko sa sinabing iyon ni Marvin. May punto ka Marvin Ang ganda ng mga sinasabi mo. Siguro nga, napaka-selfish kong tao, ano? Sarili ko lang ang iniisip ko, sariling pagdurusa na kung tutuusin, ay mas magaan lang kumpara sa paghihirapng ibang tao.
Pakiwari ko ay biglang nagkaroon ng ningning ang mukha ni Marvin sa mga tingin ko noong marinig ang mga malalalim na salitang binitiwan niya. At ewan ko rin ba, marahil ay sa dami na ng alak na nainum, pakiramdam koy biglang gumuwapo siya. At lalo akong nataranta noong pahabol na sinabi niyang, Kung gusto mo, paligayahin kita, Derick, kung iyan ay isang paraan upang makatulong.
Tila isang bomba ang sumabog sa narinig ko. Natuyuan ng laway at biglang lumakas ang kabog ng dibdib. At noong tinanggal niya bigla ang pang-itaas na saplot at walang pakialam na itinapon ito sa sahig, lalo pa akong nanginig at di magkamayaw, nanlamig ang buong katawan sa ginawang pang-aakit.
Wala akong magawa kungdi ang pagmasdan ang hubad niyang katawan habang nakaupo pa rin sa harap ko ang ganda at matipunog chest area, ang mga maskuladong biceps, at ang abs wow! Animoy may mga pandesal sa gilid nito at sa gitna ay makikita ang mga balahibong-pusa na nagmukhang agos ng tubig papunta sa ilalim ng nakausling puting garter ng brief. At na-imagine ko kung saan humantong ang mga iyon sa nakabukol na parte ng kanyang harapan sa ilalim ng kanyang brief...
W-wag kang magsalita nang ganyan Marvin. Papatulan kita, sige ka. Hamon ko.
Di gawin mo na Derick, at dalian mo ang palaban naman niyang sagot habang hinahaplos-haplos ng isang kamay niya ang abs area at parting harapan niya, kinakagat-kagat ang labi, at ang mga matang mapupungay dala ng pagkalasing ay mistulang nangungusap, nagmamakaawa, nanunuksong nakatutuk sa akin.
Sa pakiwari ko ay nawala ako sa katinuan sa mga titig niya. Kung iyon man ang paraan ni Marvin na makalimot ako sa problema ko ay masasabi kong napakagaling niyang mangbura ng mga bumabagabag sa utak ko. Nawala lahat sa isip ko si Rodel. Parang nasa ilalim ako ng kapangyarihan niya at sunud-sunuran na lang sa kung ano man ang gusto niyang ipagawa sa akin.
At tuluyan niya nang binuksan ang kanyang zipper. Nanatili siyang nakaupo, hinawi ang kanyang puting brief, inilabas ang naghuhumindig niyang pagkalalaki, at sinenyasan akong lumapit. At noong makalapit na, hinawakan niya ang kamay ko, inilapit ang mga iyon sa mukha niya. Hinaplos-haplos iyonng mga kamay ko. Maya-maya, niyakap niya ako. Napayuko ako at sa ganoong ayos, naglapat ang mga labi namin. Naghalikan kami, yakap-yakap niya ako nang mahigpit. Sa mga labi niya ay damang-dama ko ang initng kanyang pagnanasa. Ilang minuto din kaming naghalikan hanggang sa hinawakan niya na ang mga balikat ko at unti-unting hinila ang mga iyon pababa. Habang di magkamayaw siMarvin sa pagbitiw ng nakababaliw na mga pabugso-bugso at pigil na ungol, dahan-dahang bumaba din ang dampi ng mga labi at dila ko sa balat niya sa ilalim ng baba, sa leeg, sa dibdib at isa-isang nilaru-laro ang mga utong doon, sa tiyan... hanggang sa tuluyang nakaluhod na ako at ang mukha ay nakatutuk sa matigas, malaki at sabik na sabik niyang pagkalalaki...
(HAHAHA! Syeeeeettttttt! Nakakapag-init. Sarap sanang i-detalye pa ang sex scene pero baka ma-delete na naman tong journal ko. Kaya teaser na lang... Sorry po, takot ako kay Admin lol!)
At nangyari ang hindi dapat sanang mangyari. Hindi ko napigilan ang sarili sa tukso ni Marvin. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi din naman ako nagsisi dahil matindi pa rin ang kinikimkim kong galit kay Rodel.
Iyon ang simula ng aming patagong pagniniig ni Marvin. Inaamin kong sa tindi ng galit at sama ng loob sa paglayo ni Rodel, parang naging pakawala na ako, kahit pa sasabihing pampalipas-libog lang ang arrangement namin ni Marvin. Klaro sa usapan namin na nagtatrabaho lang siya sa akin bilang houseboy at parte ng trabaho niya ang pagbigyan ako hanggang kailangan ko, kahit ito ay nangangahulugang paggamit ko sa katawan niya. Ganyan ka-loyal siMarvin . OK lang sa akin Derick, basta masaya ka at malimutan mo siya, kahit panandalian lamang. Tutal, wala namang mawawala sa akin, at nasasarapan din naman ako. Iyan ang linyang binitiwan niMarvin. At Masaya ako sa offer niyang iyon. Sa totoo lang din, sobrang hot ni Marvin. Malibog kumbaga. Lalo na kapag nakapapanood ng x-rated, nakakasampung putok iyan. Inaamin niya naman na sa buong buhay niya, noon lang sa akin siya nagsawang manuod ng bold sa akin.
Siguro ay masasabi kong nakatulong din ang arrangement naming iyon. Kahit papaano, natuto akong lumaban, makalimot kahit panandalian lamang. Pero kahit ano pa ang gawin ko, si Rodel pa rin ang hinahanap-hanap ng puso at siya lang ang laman ng isip. Nandoon pa rin ang matinding pangungulila ko sa kanya. At hindi ko pa rin matanggap na wala na siya sa buhay ko.
Mag-iisang buwan simula noong umalis si Rodel, naisipan kong manghingi ng professional counseling. At ang sabi sa akin ng counsellor ay
Si Rodel ay matindi ang pinagdaanang karanasan sa buhay. Hindi naranasan ang pagmamahal ng mga magulang, nakaranas ng pang-aabusong seksuwal... Kung tutuusin, hindi normal ang dinaanan niya. He passed through stages of identity crises, confusion, self-pity, loss of self-respect, feeling of rejection... Noong mag-krus ang landas ninyo, noon niya naramdaman ang pagmamahal ng isang kapatid, o tatay. Mahal na mahal ka niya sa klaseng pagmamahal na ito. Subalit ang pagmamahal mo sa kanya ay romantic; may kahalong sex. Dahil sa mahal ka ni Rodel, gusto niyang i-compensate ang pagmamahal mo by meeting you half-way to submit to your sexual advances. Sub-conscious lang ito but physically, nai-translate niya ito sa pamamagitan ng pagpapaubaya. Remember, Rodel has experienced a serious psychological crisis. Maaring nagustuhan na rin niya ang pakikipag-sex sa iyo but that is because of his confusion. But remember, lalaki si Rodel. At ang sexual desires niya ay nakatutuk sa babae. Expect that ma-aattract, at magmahal siya sa babae. But this does not mean that he loves you less. It is only that iba ang need niya na na-fill mo, at iba din ang need niya na na-fill ng babae... Its like ikaw ay ang air conditioner sa kuwarto niya at ang babae naman ay ang TV. Walang point of comparison sa dalawa. They co-exist... Maaring Masaya si Rodel ngayon sa piling ng babae. But believe me, kung totoo ang pagmamahal niya sa iyo, babalik din siya upang makita, makausap, at makapiling ka...
Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman sa narinig. Masaya sa huling sinabi niya na hindi ako pweding makalimutan ni Rodel at maghahangad pa rin siyang makapiling ako ngunit nalungkot din dahil ibig sabihin, hindi ko pala siya pweding masarili at ma-puno ang lahat ng needs niya... Parang ang hirap tanggapin. Bumalik-balik din sa isip ko ang pangako ko na suportahan siya sa pangarap niya sa buhay na magkakaroon ng pamilya at anak, tinatanong sa sarili kung mgpaka-martir na lang at tiiisin lahat, o gumive-up na lang at tuluyang kalimutan siya.
Isang gabi, bugso ng init ng katawan, nagniig na naman kami ni Marvin. Dating gawi. Mainit, mapusok at nag-aalab ang aming tagpo. Paulit-ulit naming nilasap ang sarap at sinapit ang ruruk ng makamundong kaligayahan hanggang sa makatulog kami, latang-lata ang katawan sa kama kung saan namin dating pinagsaluhan ni Rodel ang aming pag-ibig.
Dahil walang pasok kinabukasan, hindi na ako nag-alarm pa. Gusto ko kasing makapagpahinga at makabawi ng lakas sa tindi ng pagod sa pagtatalik naming ni Marvin.
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatulog. Nagising na lang ako noong may kumalampag sa kuwarto at nagsisigaw. Mga walanghiya!!! Sabi ko na nga bang may relasyon kayo!!! Mga traydor!!!
Si Rodel, at nagpupuyos sa galit sa nakita niyang ayos namin ni Marvin na parehong hubad at magkatabing nakahiga sa kama namin...
(Itutuloy)
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com (Group: Kwentong Kanto Ni Kuya Mike)
Author's Note:
May 122 followers na ako dito and again, salamat sa inyong lahat. Binibilang ko palagi mga followers ko sa blog ko na ito, hehe.
Chatbox:
Gusto ko rin pong sabihin sa mga viewers/readers/followers ko na may chatbox na po tayo sa right portion ng page na ito. If you got the chance to leave some messages or to do chat, please do so. And if I am available, I can answer your questions din po sa chatbox/chatroll.
Muli, sorry talaga na hindi pa ako nakapag-update sa "Ang Kuya Kong CNB" Hirap talaga kapag nasa bakasyon, maraming distractions dahil sa gala, mga family matters. Sa isang taong paghihirap kasi sa Saudi, isang beses ko lang makasama ang mga mahal sa buhay. At kapag nanjan sila, hindi ako makapag-concentrate. Pero nasa utak ko na po ang sunod na mga eksena sa part 24. Ang problema lang ay ang pasulat/pagdeliver nito sa inyo na may dating, may impact, at may emosyon... Kaya, pasensya na po talaga. But I will try pa rin po to be able to write the update as soon as I can.
Kaya pagtyagaan ninyo na lang po muna pansamantala ang kuwentong "Si Rodel At Ang Aking Pangarap"
Maraming salamat sa patuloy na pagsubaybay.
-Mikejuha-
-----------------------------
[7]
Maaga akong nagising kinabukasan. Naidlip lang ako ng sandali at kaagad hinanap si Rodel sa tabi ko. Subalit, wala pa rin siya doon.
Kahit kulang sa tulog, bumangon na rin ako, naghanda ng almusal, naligo at pagkatapus ay umalis na patungong opisina.
Alas 9 na ng gabi noong ako ay makauwi. Nandoon na si Rodel, at naghanda na rin pala ng hapunan. Kain na tayo sambit kaagad niya pagpasok na pagpasok ko palang ng kuwarto, pansin ko sa mga mata niya ang pagka-guilty.
Inirapan ko lang siya, hindi pinansin ang inihain niyang pagkain at dumeretso nang nagpalit ng damit at nahiga sa kama.
Hindi ko talaga siya pinansin hanggang sa nakatulog na ako at kinabukasan umalis ng bahay papunta uli ng trabaho. Hindi ko na rin tinikman o tiningnan man lang ang hinanda niyang agahan. Feeling ko, talagang guilty siya sa inasta niyang halos hindi makatingin nang diretso sa akin. Noong nasa trabaho na ako, nagtext nga, ngunit hayun, nangumusta lang.
Alas otso ng gabi ay nakauwi na ako ng bahay. Nauna na rin pala siyang dumating at nakapaghanda na ng pagkain. At muli, hindi ko pa rin pinansin ang pagkain niya. Sinadya kong kumain na sa labas bago umuwi. Pakiramdam ko kasi ay dapat hindi na ako aasa sa mga pag-aalagang ginawa niya dahil naisiksik na sa sipan na malapit na niya akong iwan.
Dumeretso ako ng kwarto, nagbihis, naligo, at nahiga na tila wala akong ibang taong kasama. Maya-maya, sumunod na rin siya at nahiga. Pinakiramdaman kolang siya. Sabi ko kasi sa sarili na hindi ako ang dapat na maunang magsalita. Ano ako, guilty? Sabi ko sa sarili. Tumagilid akong patalikod sa kanya.
Halos isang oras siguro kami sa ganoong sitwasyon hanggang sa, Derick... hindi ko alam kung paano manghingi ng tawad sa iyo...ang mahina niyang sabi.
Hindi pa rin ako umimik.
Patawarin mo ako Derick... Mahal ko si Christine Mae. Ngunit mahal din kita...
Sa pagkakarinig ko sa sinabi niyang iyon, dio ko na napigilan ang bumulyaw, Sinungaling! Mahal mo siya? Tapos mahal mo din ako? Ano ka, dalawa ba iyang puso mo? Dalawa ba iyang tarugo mot tag-iisa kami, ha? Magpakatotoo ka naman, Rodel! Wag mo akong gawing tanga!
Totoo iyan, Derick. Mahal din kita at di ko kayang mawala ka sa buhay ko.
Neknek mo! Paano ako maniwala sa iyo? E ngayon nga niloloko mo na ako! Bakit hindi mo sinabing may babae ka na pala?!!
Ayaw kong masaktan ka Derick, maniwala ka.
Sinungaling!
Ano ba ang pwede kong gawin upang maniwala ka?
Wala! Wala! Wala Ang bulyaw ko sabay tayo at tungo sa lagayan ng mga damit, dali-daling nagbihis at tinumbok ang pintuan.
Kung gaano ako kabilis sa pagbihs ay siya ding bilis ng pagharang niya sa akin sa may pintuan. Saan ka pupunta? Ang tanong niya, nakatayo sa harap ko at tanging puting boxers shortlang ang takip ng katawan.
Padaanin mo nga ako Rodel!
Hindi! Kung ayaw mong sabihin kung saan ka pupunta, di ka puweding lumabas...
Ano ba ang pakialam mo! Padaanin mo ako! Ibinuhos ko ang lahat ng puwersa upang labanan ang pagharang niya at makalabas ako.
Ngunit sadyang mas malakas si Rodel at wala akong nagawa kungdi ang paghampas-hampasin na lang ang dibdib niya habang niyayakap naman niya ang katawan ko.
Arrgggghhhhhh! Ansakit-sakit ng ginawa mo Rodel! Masakittttt!
Alam ko, Derik. Alam ko... ang sabi niya, habang patuloy niya akong niyayakap ng sobrang higpit, sinusuyo, marahang hinahalik-halikan ang buhok, ang mukha, ang noo. Animoy sumasayawkami ng walang tugtug.
Unti-unti namang napawi ang galit ko. Hinila niya ako pabalik ng kama. Nahiga kami uli. Niyakap niya ako. Derick... di ba ikaw na rin ang nagtanong sa akin kung ano ang pangarap ko? At... sinagot kita; na gusto kong magkaroon ng pamilya, ng anak. Hindi ako nagsisinugaling sa iyo.
Hindi ako umimik. Nanumbalik sa isipan ang mga sinabi kong iyon sa kanya.
At ang sabi mo pa, na nandiyan ka lang para sa akin, na handang tumulong at gumabay sa akin upang makamit ko ang mga pangarap ko. Bakit? Nagbago na ba ang sinabi mong iyon?
Totoo iyan Rodel. Sinabi ko iyan sa iyo. Ngunit napakasakit pala. Di ba sinabi ko din sa iyo na huwag na nating gawin pa ang ma-involve sa isat-isa sa ganitong relasyon? Di ba ang gusto kolang ay maging kaibigan mo, kapartner dito sa bahay at wala nang iba. At ikaw ang gumiit na gawin natin ang bagay na ito, ang ganitong relasyon. Di ba parang tinuruan mo na rin ang pusokong mahalin ka at kapag mapamahal ka na sa akin ng sobra, ay parusahan at pahirapan mo rin? Parang napakasadista mo naman yata. Di mo ba naiisip na paulit-ulit ko nang naranasan ang ganito, at ngayon... heto, mararanasan ko na naman ang tindi ng sakit ng iiwan ng taongmahal?
Hindi ako nagsisisi sa nangyari sa atin Derick, dahil mahal naman kita talaga eh... at hindi kita iiwan
Hindi mo ako iiwan? Paano na ang girlfriend mo?
Hindi ko alam, Derick...
Mahal mo ba siya?
Oo, mahal ko siya...
Pakiramdam ko ay sinaksak ng maraming beses ang puso ko sa sagot niyang iyon. Itatanong ko pa sana kung sino ang mas matimbang sa aming dalawa ng girlfriend niya ngunit natakot na akong baka mas lalong masaktan kung ang sagot niya ayhindi ko magustuhan. Kaya, A-ano ang gagawin mo ngayon.Iyon na lang ang naitanong ko.
B-bahala na Derick. Bahala na...
Iyon ang unang pag-uusap namin tungkol sa babae niya. Masakit at bagamat sinabi niyang hindi niya ako iiwan, hindi ako naniwala at umasa pa.
Kinabukasan, napag-isipan kong kausapin ang kaibigan kong hanapan ako ng isang houseboy. Ewan ko din kung bakit bigla kong naisipan iyon. At hindi naman ako nahirapan dahil sa nagkataon ding ang pamangkin ng kaibigan kong iyon ay kararating lang galing probinsya at naghanap din ng trabaho.
Si Marvin ay 20 years old at nakapagtapus lang ng high school. Bagamat sa hitsura ay tatalunin siya ni Rodel ngunit sa tangkad at ganda ng porma ng katawan ay hindi naman padadaig ito. At kahit na sunog ang balat sa trabahong-bukid, malakas din ang appeal ni Marvin. In fairness, yummy din ang kumag. At ang pinakagusto ko sa kanya ay ang kanyang pagka-magalang. Mabait
Dala-dala ang maliit na bag, sumama na siya sa kotse ko pauwi ng apartment sa gabing iyon.
Alas otso ng gabi noong dumating kami ng bahay. Wala pa si Rodel kaya inikot ko na lang si Marvin sa apartment habang binibigyan ko ng instructions at sa mga assignments niya. May kasama ako dito, Marvin; si Rodel. Doonkami natutulog sa masters bedroom at ikaw naman, sa kabilang kuwarto
Namangha si Marvin sa narinig na may kasama pala akong isang lalaki. K-kapatid niyo po ba?tanong niya.
Hindi
Ah kamag-anak?
Boyfriend ko iyon, Marvin.
G-ganoon po ba? Pansin kong tila natulala si Marvin sa narinig.
Oo at huwag mo na akong popo-in, Derick na lang. Bakit, ngayon ka lang ba nakarinig ng mag-boyfriend na nagsasama sa isang kuwarto?
Eh hindi naman, Sir, eh.. Derick pala. Hindi ko kasi akalain hindi na itinuloy pa ni Marvin ang sasabihin.
O sya Pero, kung maaari ay personal na bagay na namin ni Rodel iyan ha? Unless ako ang mag-open up sa iyo sa mga bagay-bagay, hindi na kasama sa trabaho mo ang alamin ang buhay namin. Mapagkakatiwalaan naman kaya kita?
Mapagkatiwalaan mo ako Derick, 100%. Wala akong problema sa ganoon.
Dahil sa tapos nang maghapunan ni Marvin, niyakag ko siya sa terrace. Umiinom ka ba?
tanong ko.
Napangiti siya. Umiinom din
OK. So doon tayo sa terrace at kinuha ko ang isang bote na gin, baso at ice at dinala sa terrace.
Medyo tumalab na ang alcohol sa mga katawan namin noong dumating naman si Rodel. Laking gulat niya noong makita kami ni Marvin na nag-iinuman sa terrace.
May ibang lalaki na pala dito sa bahay, wala man lang akong kaalam-alam! ang sambit niya kaagad pagpaparining sa aming dalawa.
Ah Rodel, si Marvin pala, pamangkin ng kaibigan ko. Siya ang magiging houseboy natin. Ang pag-introduce ko sa kanila.
Ah, ganoon ba? Wala man lang akong kaalam-alam... parinig niya sa hindi ko pagkunsulta sa kaniya. Rodel pare baling naman niya kay Marvin sabay abot ng kamay, matigas ang boses na tila may pagbabanta, pinapahiwatig na siya ang hari ng bahay na iyon.
At dito nagsimula ang naiibang set-up namin. Nasabi ko tuloy sa sariling, Tama lang siguro ang ginawa ko, may iba sya, dapat niya lang maramdaman din ang naramdaman ko
At pakiramdam ko, may epekto ding dulot ang pagpasok ni Marvin sa eksena. Maaga nang umuuwi si Rodel, at halos hindi na nagsi-sleepover sa labas. May isang beses pa ngang narinig kong sinabihan niya si Marvin, Pare, kapag nagtatrabaho ka dito sa bahay, lalo na kapag nandito kami, wag iyang nakadisplay ang katawan mo wag kang nakahubad.
Paano naman kasi itong si Marvin, mahilig maghubad ng pang-itaas na damit at naka-shorts lang. Palibhasa, hayup sa porma ang katawan at wala namang ibang nakakakita. Pero, alam naman niyang bakla ako eh. Sini-seduce kaya niya ako? Hehe. Ewan, baka malaswa lang din ang utak ko.
Kaya noong marinig kong pinagsabihan ni Rodel si Marvin tungkol sa paghuhubad noong huli, natatawa na lang ako. Alam ko, nagseselos ang hunghang.
Hanggang sa isang araw, marahil ay hindi na nakatiis si Rodel at kinausap nya na ako, Paalisin mo na kasi iyang si Marvin kaya ko namang gawin ang lahat ng mga gawain dito sa bahay eh. Bakit ba kailangan pa nating kumuha ng houseboy?
Sa pagkarinig ko sa sinabing iyon ni Rodel, bigla namang may pumasok na ideya sa utak ko. O sige, paalisin ko si Marvin, ngunit sa isang kundisyon.
Ano?
Isiwalat mo sa girlfriend mo ang relasyon natin at imbitahin mo siya dito upang magkaharap-harap kami.
Biglang natameme si Rodel sa narinig. Nag-isip. S-sige Ang tilang napilitan niyang pagsang-ayon.
Ok, deal! At kapag nagawa mo iyan, paalisin ko na si Marvin dito.
Dumating ang takdang araw nang pagbisita sa bahay at pagpapakilala ni Rodel ng girlfriend niya sa akin. Noong makita ko, pati ako ay napahanga. Maganda, maputi, sexy, matangkad, magandang magdala ng damit at bagay na bagay sila. Para siyang isang napakagandang prinsesa habang si Rodel naman ay isang napaka-guwapong prinsipe. Naramdaman ko kaagad ang sobrang pagka-insecure sa nakitang magkasamang dumating at kahit hindi ipinahalata ni Rodel, at pansin ko ang paglalambing ng babae at ang pagka-sweet nila sa isat isa.
Matinding lungkot at pagkaawa sa sarili ang bumalot sa buong pagkatao ko sa sandaling iyon. Iyon bang feeling na, Wow! Parang itinadhana sila sa isat-isa, bagay na bagay, at nandito ako, isang joker, panggulo, o kontra-bida Feeling ko, wala talaga akong role na puweding gampanan sa buhay ni Rodel. Lahat ay kinuha na sa akin ng babaeng iyon. Pilit kong pinigil ang mga luha upang huwag mapansin ang itinagong hinanakit ng kalooban.
Ah, ikaw pala si Christine Mae? ang sambit ko na lang, pilit na ipinamalas ang ngiti sa mga labi. Halikayo sa taas
Umakyat kami sa taas at sinabihan si Marvin na maghanda ng juice at sandwich.
Naupo silang dalawang magkatabi ni Rodel sa sofa habang ako naman ay sa upuang harap nila.
Kumusta po kayo pangumusta ni Christine Mae sa akin.
Okay naman ako Mabutit nagpunta ka dito at magkita tayo. Sagot ko naman, tiningnan si Rodel sa tabi niya na tila ay di mapakali.
Ako din po Masaya na nakita kayo, at itong tinitirhan ni Rodel. Hindi naman pala kalayuan sa opisina namin.
Ewan ko kung ano ang pumasok sa isip ko ngunit dinereto ko na ng tanong si Christine Mae, Sinabi na ba ni Rodel sa iyo ang tungkol sa amin?
Pakiwari ko ay tila binagsakan ng malaking bato sa ulo si Christine Mae sa narinig, halatang nagulat at naguguluhan. Lumingon siya kay Rodel. H-hindi pa po? Bakit? Ano po ba ang tungkol sa inyo?
Tiningnan ko uli si Rodel na halatang nataranta at namumutla. Mag kasintahan kami.
(Itutuloy)
-------------------------------
[8]
Tuluyan nang bumakat ang matinding gulat at galit sa mukha ni Christine Mae, hindi makapaniwala sa narinig. Nilingon niya uli si Rodel at tinanong, Totoo ba ito, Rodel?!!
Sa pagkabigla sa bilis ng mga pangyayari, hindi na rin magawang sumagot kaagad ni Rodel at ang tanging nasabi ay,M-magpaliwanag ako, Mae
Manloloko! Manloloko!! Ang sigaw ni Christine Mae sabay tayo at takbo palabas ng pintuan.
Nanlisik naman ang mga mata ni Rodel noong lumingon sa akin at bumulyaw. Bakit mo ba sinabi sa kanya?!
Sa narinig, bigla ding nag-init ang tainga ko. At bakit? Di ba iyan ang usapan natin? Bakit dinala mo dito ang babaeng iyon kung di mo naman pala sinabi sa kanya?! Ang sigaw ko din.
Hindi pa ito ang tamang panahon, Derick! Sana naghintay ka, tangina!
Tangina mo rin! At hanggang kailan ako maghintay? Hanggang mamatay na ako sa kunsumisyon? Sa sakit ng naramdaman sa sandaling kayo ay napapasasa sa kaligayahan? Hanggang kailan mo paglaruan ang damdamin koooooooo?! Punyeta!
Arrrgggggghhhhhh! Binitawan ni Rodel ang isang malakas na suntok na tumama sa pintuan sabay takbo nito palabas ng bahay.
Sige! Lumayas ka at huwag ka nang bumalik pa dito!! sigaw ko habang pinagmasdan ang tuloy-tuloy niyang paglayo.
Ilang araw din akong naghintay. Ngunit wala nang Rodel na nagpakita pa. Walang text, walang tawag, walang contact. Masakit at ang sumiksik sa isip ko ay ang magkasama silang babae niya, nagpakasasa sa kaligayahan, pinagtatawanan ako, kinukutya, nilalait, sinasaksak sa likod...
Sobrang sakit. Hindi ako makatulog, hindi makakain, nawalan ng gana sa lahat ng bagay. Animoy mababaliw ako. Ang lahat ng sakit na naranasan ko sa unang mga nakarelasyon ay bumabalik ulit. Hindi na ba talaga ako tatantanan ng malas? Ganito na lang ba ang papel ko habambuhay? Lecheng buhay talaga oh Pagmamaktol ko sa sarili.
Isang gabi, nasumpungan kong hikayatin si Marvin na mag-inuman. Tapos na kaming maghapunan noon at as usual, sa terrace ko siya dinala. Noong una, inum lang kami nang inum, nagpakiramdaman. Ngunit noong tumalab na ang alak sa mga utak namin, ako na ang unang nagsalita. Alam moMarvin, ewan ko, sobrang lungkot ang nadarama ko sa pag-alis ni Rodel. Mahal ko kasi ang hinayupak na iyon
Pansin ko nga Derick eh. Minsan tulala ka Sana kung may maitutulong lang ako
Salamat ha, kahit papaano, nandito ka. Hindi ko nga maintindihan kung bakit love na love ko ang punyetang iyon eh. Para tuloy gumuho ang lahat ng mga pangarap ko; tila wala nang kabuluhan ang lahat sa mundo, wala nang halaga pa ang buhay
Huwag naman ganoon, Derick. Alam mo, dapat ay huwag kang magpatalo sa lungkot. Isipin mo na kahit wala na siya, tuloy pa rin ang buhay. Nandyan pa naman ang mga kaibigan mo, umiikot pa ang mundo, nagbubukas pa ang mga malls, ang mga sinehan, ang mga clubs at diskohan.Pabiro niyang sabi. Anong silbing mga iyon kung magmumukmok ka at sirain mo ang buhay mo nang dahil lang sa isang tao?
Napangiti naman ako sa sinabi ni Marvin. May point siya ha. sa bi ko sa sarili.
Ako nga, mataas ang respeto ko sa iyo eh. Idol kita. Kasi, matalino ka, maganda ang trabaho, nakayanan mo ang lahat ng pagsubok, may pera. Samantalang ako at ang mga katulad ko, heto, walang pinag-aralan, kahit anong trabaho pinapasok. Di ba dapat ako at ang mga katulad ko ang mas nalulungkot at magsabing wala nang halaga ang buhay? Pero tingnan mo naman ako.Hindi ako nagrereklamo. Pero, ok lang. Tanggap ko ang ganitong buhay. Sadyang ganyan lang talaga. Buti ka nga, ang problema mo, pag-ibig lang. E, iyong iba na kagaya ko, wala na ngang pag-ibig, wala pang makakain. Kaya dapat, i-enjoy mo ang buhay, Derick dahil mas maswerte ka pa rin kaysa karamihan. Kaya ngiti ka naman dyan please...? sabay pisil sa baba ko.
Tila nawala naman ang pagkalasing ko sa sinabing iyon ni Marvin. May punto ka Marvin Ang ganda ng mga sinasabi mo. Siguro nga, napaka-selfish kong tao, ano? Sarili ko lang ang iniisip ko, sariling pagdurusa na kung tutuusin, ay mas magaan lang kumpara sa paghihirapng ibang tao.
Pakiwari ko ay biglang nagkaroon ng ningning ang mukha ni Marvin sa mga tingin ko noong marinig ang mga malalalim na salitang binitiwan niya. At ewan ko rin ba, marahil ay sa dami na ng alak na nainum, pakiramdam koy biglang gumuwapo siya. At lalo akong nataranta noong pahabol na sinabi niyang, Kung gusto mo, paligayahin kita, Derick, kung iyan ay isang paraan upang makatulong.
Tila isang bomba ang sumabog sa narinig ko. Natuyuan ng laway at biglang lumakas ang kabog ng dibdib. At noong tinanggal niya bigla ang pang-itaas na saplot at walang pakialam na itinapon ito sa sahig, lalo pa akong nanginig at di magkamayaw, nanlamig ang buong katawan sa ginawang pang-aakit.
Wala akong magawa kungdi ang pagmasdan ang hubad niyang katawan habang nakaupo pa rin sa harap ko ang ganda at matipunog chest area, ang mga maskuladong biceps, at ang abs wow! Animoy may mga pandesal sa gilid nito at sa gitna ay makikita ang mga balahibong-pusa na nagmukhang agos ng tubig papunta sa ilalim ng nakausling puting garter ng brief. At na-imagine ko kung saan humantong ang mga iyon sa nakabukol na parte ng kanyang harapan sa ilalim ng kanyang brief...
W-wag kang magsalita nang ganyan Marvin. Papatulan kita, sige ka. Hamon ko.
Di gawin mo na Derick, at dalian mo ang palaban naman niyang sagot habang hinahaplos-haplos ng isang kamay niya ang abs area at parting harapan niya, kinakagat-kagat ang labi, at ang mga matang mapupungay dala ng pagkalasing ay mistulang nangungusap, nagmamakaawa, nanunuksong nakatutuk sa akin.
Sa pakiwari ko ay nawala ako sa katinuan sa mga titig niya. Kung iyon man ang paraan ni Marvin na makalimot ako sa problema ko ay masasabi kong napakagaling niyang mangbura ng mga bumabagabag sa utak ko. Nawala lahat sa isip ko si Rodel. Parang nasa ilalim ako ng kapangyarihan niya at sunud-sunuran na lang sa kung ano man ang gusto niyang ipagawa sa akin.
At tuluyan niya nang binuksan ang kanyang zipper. Nanatili siyang nakaupo, hinawi ang kanyang puting brief, inilabas ang naghuhumindig niyang pagkalalaki, at sinenyasan akong lumapit. At noong makalapit na, hinawakan niya ang kamay ko, inilapit ang mga iyon sa mukha niya. Hinaplos-haplos iyonng mga kamay ko. Maya-maya, niyakap niya ako. Napayuko ako at sa ganoong ayos, naglapat ang mga labi namin. Naghalikan kami, yakap-yakap niya ako nang mahigpit. Sa mga labi niya ay damang-dama ko ang initng kanyang pagnanasa. Ilang minuto din kaming naghalikan hanggang sa hinawakan niya na ang mga balikat ko at unti-unting hinila ang mga iyon pababa. Habang di magkamayaw siMarvin sa pagbitiw ng nakababaliw na mga pabugso-bugso at pigil na ungol, dahan-dahang bumaba din ang dampi ng mga labi at dila ko sa balat niya sa ilalim ng baba, sa leeg, sa dibdib at isa-isang nilaru-laro ang mga utong doon, sa tiyan... hanggang sa tuluyang nakaluhod na ako at ang mukha ay nakatutuk sa matigas, malaki at sabik na sabik niyang pagkalalaki...
(HAHAHA! Syeeeeettttttt! Nakakapag-init. Sarap sanang i-detalye pa ang sex scene pero baka ma-delete na naman tong journal ko. Kaya teaser na lang... Sorry po, takot ako kay Admin lol!)
At nangyari ang hindi dapat sanang mangyari. Hindi ko napigilan ang sarili sa tukso ni Marvin. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi din naman ako nagsisi dahil matindi pa rin ang kinikimkim kong galit kay Rodel.
Iyon ang simula ng aming patagong pagniniig ni Marvin. Inaamin kong sa tindi ng galit at sama ng loob sa paglayo ni Rodel, parang naging pakawala na ako, kahit pa sasabihing pampalipas-libog lang ang arrangement namin ni Marvin. Klaro sa usapan namin na nagtatrabaho lang siya sa akin bilang houseboy at parte ng trabaho niya ang pagbigyan ako hanggang kailangan ko, kahit ito ay nangangahulugang paggamit ko sa katawan niya. Ganyan ka-loyal siMarvin . OK lang sa akin Derick, basta masaya ka at malimutan mo siya, kahit panandalian lamang. Tutal, wala namang mawawala sa akin, at nasasarapan din naman ako. Iyan ang linyang binitiwan niMarvin. At Masaya ako sa offer niyang iyon. Sa totoo lang din, sobrang hot ni Marvin. Malibog kumbaga. Lalo na kapag nakapapanood ng x-rated, nakakasampung putok iyan. Inaamin niya naman na sa buong buhay niya, noon lang sa akin siya nagsawang manuod ng bold sa akin.
Siguro ay masasabi kong nakatulong din ang arrangement naming iyon. Kahit papaano, natuto akong lumaban, makalimot kahit panandalian lamang. Pero kahit ano pa ang gawin ko, si Rodel pa rin ang hinahanap-hanap ng puso at siya lang ang laman ng isip. Nandoon pa rin ang matinding pangungulila ko sa kanya. At hindi ko pa rin matanggap na wala na siya sa buhay ko.
Mag-iisang buwan simula noong umalis si Rodel, naisipan kong manghingi ng professional counseling. At ang sabi sa akin ng counsellor ay
Si Rodel ay matindi ang pinagdaanang karanasan sa buhay. Hindi naranasan ang pagmamahal ng mga magulang, nakaranas ng pang-aabusong seksuwal... Kung tutuusin, hindi normal ang dinaanan niya. He passed through stages of identity crises, confusion, self-pity, loss of self-respect, feeling of rejection... Noong mag-krus ang landas ninyo, noon niya naramdaman ang pagmamahal ng isang kapatid, o tatay. Mahal na mahal ka niya sa klaseng pagmamahal na ito. Subalit ang pagmamahal mo sa kanya ay romantic; may kahalong sex. Dahil sa mahal ka ni Rodel, gusto niyang i-compensate ang pagmamahal mo by meeting you half-way to submit to your sexual advances. Sub-conscious lang ito but physically, nai-translate niya ito sa pamamagitan ng pagpapaubaya. Remember, Rodel has experienced a serious psychological crisis. Maaring nagustuhan na rin niya ang pakikipag-sex sa iyo but that is because of his confusion. But remember, lalaki si Rodel. At ang sexual desires niya ay nakatutuk sa babae. Expect that ma-aattract, at magmahal siya sa babae. But this does not mean that he loves you less. It is only that iba ang need niya na na-fill mo, at iba din ang need niya na na-fill ng babae... Its like ikaw ay ang air conditioner sa kuwarto niya at ang babae naman ay ang TV. Walang point of comparison sa dalawa. They co-exist... Maaring Masaya si Rodel ngayon sa piling ng babae. But believe me, kung totoo ang pagmamahal niya sa iyo, babalik din siya upang makita, makausap, at makapiling ka...
Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman sa narinig. Masaya sa huling sinabi niya na hindi ako pweding makalimutan ni Rodel at maghahangad pa rin siyang makapiling ako ngunit nalungkot din dahil ibig sabihin, hindi ko pala siya pweding masarili at ma-puno ang lahat ng needs niya... Parang ang hirap tanggapin. Bumalik-balik din sa isip ko ang pangako ko na suportahan siya sa pangarap niya sa buhay na magkakaroon ng pamilya at anak, tinatanong sa sarili kung mgpaka-martir na lang at tiiisin lahat, o gumive-up na lang at tuluyang kalimutan siya.
Isang gabi, bugso ng init ng katawan, nagniig na naman kami ni Marvin. Dating gawi. Mainit, mapusok at nag-aalab ang aming tagpo. Paulit-ulit naming nilasap ang sarap at sinapit ang ruruk ng makamundong kaligayahan hanggang sa makatulog kami, latang-lata ang katawan sa kama kung saan namin dating pinagsaluhan ni Rodel ang aming pag-ibig.
Dahil walang pasok kinabukasan, hindi na ako nag-alarm pa. Gusto ko kasing makapagpahinga at makabawi ng lakas sa tindi ng pagod sa pagtatalik naming ni Marvin.
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatulog. Nagising na lang ako noong may kumalampag sa kuwarto at nagsisigaw. Mga walanghiya!!! Sabi ko na nga bang may relasyon kayo!!! Mga traydor!!!
Si Rodel, at nagpupuyos sa galit sa nakita niyang ayos namin ni Marvin na parehong hubad at magkatabing nakahiga sa kama namin...
(Itutuloy)
Tuesday, May 25, 2010
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [5 & 6]
Labels:
Si Rodel at ang Aking Pangarap
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Wohoooooooooooooooo! May 121 followers na ako!!!!
Muli, salamat sa mga followers ko at sa mga patuloy na nagpa-follow sa akin dito, pati na doon sa mga nang-recruit, lol! Salamat po ng marami.
Gusto ko ring manghingi ng paumanhin dahil sa sobrang busy po sa bakasyon. Halos di ko na alam ang takbo ng schedules ko. How I wish to be able to write and at the same time enjoy my vacation. Di kasi nawawala ang inuman, lasingan, hehe. Hirap magconcentrate.
Anyway, I am posting here my older story na wala pa dito sa blogspot ko. Ilalagay ko rin naman talaga dito ang lahat ng mga lumang stories na nagawa ko na.
Doon sa mga die-hard followers nina Kuya Rom at Jason, antay lang po. Di kayo ma frustrate sa susunod na mga eksena. Maraming dapat ipaliwanag si Kuya Rom kay Jason. Sana lang, ay makinig pa si Jason sa kanya at lawakan niya ang kanyang pag-iisip...
TC!
-mikejuha-
----------------------------------
[5]
Kaya iyon, balik-samahan na naman kami ni Rodel. At sa pagkakataong iyon, iniwasan ko na talaga ang magkamali, ang magpatalo sa tukso.
Ang hirap pala, grabe, sobrang hirap. Iyon bang kasama mo sa isang bahay ang taong mahal mo ngunit hanggang tingin ka nalang sa kanya, ang lahat ay may limitasyon.
In fairness, napakaganda din naman ng samahan namin. Lahat ng gawaing-bahay ay sa kanya habang ako ang naghahanap-buhay. Sex na lang kumbaga ang kulang. Bumalik ulit ang sipag nya sa pagtatrabaho sa akin, ang pagiging thoughtful, sa pagiging masinop sa lahat ng bagay. At hindi siya tumatanggap ng sweldo Kapag may gusto lang siyang bilhin, at saka lang siya nanghihingi ng pera, o kaya’y kapag nagsa-shopping kami ng mga gamit at may magustuhan siyang damit o pantalon, binibilhan ko siya. Kung tutuusin, parang alila nang maturingan siya sa set-up namin.
Medyo nagi-guilty din ako ng kaunti pero sa tingin ko naman ay masaya din siya sa ganoon. In fact, naging sobrang close kami sa isa’t-isa. Sa kanya natuto din akong maglaro ng basketball. Dahil sa athletic si Rodel, ginigising na din ako niyan alas kwatro pa lang at niyayayang mag-jogging o kaya’y makipag-sparring ng basketball. Aaminin ko, nagbago ang lifestyle ko sa impluwensya ni Rodel, naging conscious na rin ako sa physical activity.
Noong unang umagang niyakag ako ni Rodel na gumising ng maaga at samahan siya sa kanyang pagja-jogging at paglalaro, talagang inaayawan ko. Ngunit makulit siya kayat nahikayat na rin ako.
“Ayoko nga Rodel! Tinatamad ako, at di ko alam magbasketball! Eto naman o, istorbo! Inaantok pa ako, ano baaaa?” pagmamaktol ko habang hila-hila naman niya ang blanket ng kama ko.
“Wala akong kasama Direk... walang kalaro. Dyan lang naman sa baba eh. Samahan mo na ako, please...” pagmamakaawa niya.
“Ayoko nga...”
“Sige pag di mo ako samahan, mag-iingay ako dito. O kaya, maghanap ako ng kasama dyan sa labas, madaming chick dyan na gustong makipag-kaibigan sa akin.” Pananakot niya.
Kaya, “Oo na, sige, sama na ako! Hmpt! Istorbo nito.” Na lang ang naisagot ko.
“Ayan...” At ngingiti na ang loko at iha-hug ako, pasalamat na pinagbigyan siya.
Syempre, ako ba naman, sa ngiti pa lang ni Rodel lahat ng problema sa mundo ay napapawi na. Syempre, nalulusaw ang puso ko.
Kaya, 4am – 4:30 jogging, at pagkatapus, sparring na kami ng baseball sa court ng apartment, isang oras. Kahit di ako marunong maglaro, pinagtityagaan pa rin ako ni Rodel, pinagtatawanan, niloloko, iniinis, hinahamon. Kaya, kahit paano, pinag-igihan ko rin na matuto para hindi niya basata-basta pagtatawanan. At sa tingin ko naman ay natuto din ako, kahit papaano. Pagkatapus ng laro namin, naliligo na ako tapus tulog ulet, habang siya, diretsong magluto at pagkatapus, maligo. Gigisingin na lang ako niyan pag alas otso na, sabay kain kami ng agahan at aalis na ako papuntang trabaho.
Iyan ang routine namin ni Rodel sa araw-araw. Pagdating ko naman galing trabaho, nandyan lang din siya sa apartment, kung hindi nanunuod ng TV, nagwo-work out, tila hinihintay ang pagdating ko.
“O musta ang work?” Kaagad ang tanong niya.
“Ok lang naman....” At mag-share na ako sa mga experiences sa opisina, mga nakakabwesit na eksena, mga nakakaaliw at nakakabaliw na mga pangyayari, mga problema sa trabaho at tao, etc.
At magandang makinig at kakwentuhan ni Rodel sa mga hinaing ko. Nagsi-share din siya ng mga experiences niya, ng payo. Seryoso niyang pinapakinggan ang mga sinasabi ko.
Minsan din, kapag nakita niyang pagod ako galing work, nag-oofer iyan na mag-massage sa akin. Syempre, pinapaunlakan ko sa kabila ng pagpapakipot. Pero minsan, ako na din ang mag-oofer na mag-massage sa kanya, na pinapaunlakan din namanniya. Sobrang saya ko sa samahan naming iyon.
Ngunit... oo, aaminin ko na sa simula noong set-up naming ito, satisfied na ako sa kalagayan namin. Pero ang hirap pala. Iyon bang mahal na mahal moiyong tao, nand’yan na sa harapan mo, gusto mo siyang yakapin, halikan at sabihin sa kanya na mahal mo siya ngunit hindi pwede dahil hindi ikaw ang tinitibok ng puso niya. At syempre, dahil ayaw kong sirain ang pangako ko sa kanya na walang halong malisya ang pagtulong ko. Araw-araw mo siyang nakikita, naaamoy ang katawan, nagsasama kayo sa isang bahay, pinagsilbihan ka, ngunit hanggang doon na lang ang lahat.
Ansakit, grabe. Halos gabi-gabi, lingid sa kaalaman niya, humahagulgol ako, tinatanong kung bakit ba naging ganito ako; kung bakit tila unfair ang tadahana sa akin. Awang-awa ako sa sarili. At kapag ganyang nasa isang kwarto lang kami, matinding tukso palagi ang nilalabanan. Kagaya nang minsan, habang naglilinis sa bahay, naka-shorts lang sya, punong-puno ng pawis ang matipunong katawan. Para sa kanya, walang malisya iyon pero ang hindi niya alam, ang tukso na iyon ay tila naiipon dito sa puso ko.
Isang araw noong maisipan kong mag-shower, nandoon pala si Rodel sa loob. Hinintay kong matapos siya at noong matapus na nga, kitang kita ko ang tuwalyang nakatapis sa harapan nya, lantad na lantad ang pusod niya, ang six-pack abs at ang malalaking umbok ng chest. Flawless kumbaga. Noong tila nawala sa isip kong nakatitig pala ako sa kanya, “Hey!” ang sigaw niya kagad sa akin.
“Ay... ako na pala. Hehe.” Sagot ko na lang.
Napangiti na lang si Rodel sabay biro, “Pinagtitripan mo katawan ko, ah!”
Syempre deny-to-the-max ako kaya’t “Hindi ah. Bakit, meron din naman akong ganyang katawan. Yabang neto!”
At tumalikod na lang siyang tumatawa. Alam niya, meron akong pagnanasa. Si Rodel pa, nasabi niya na sa akin isang beses na sa isang tingin pa lang ng tao, alam nya na kung may pagnanasa ito sa kanya o wala.
Isang gabi, niyakag ko siyang mag-inuman. As usual, sa terrace. Noong medyo tumalab na ang alak sa katawan namin, naitanong ko sa kanya, “Rodel, ano ba ang pangarap mo sa buhay?” Iyon lang ang tanong ko. At matinding pagsisisi ang naramdaman ko sa tanong na iyon at kung bakit ko pa itinanong iyon.
“Ako? Syempre, magkaroon ng trabaho, pamilya, asawa, at mga anak na magsilbing inspirasyon ko at katuwang sa buhay...”
Pakiramdam ko binatukan ako sa sagot niyang iyon. Syempre, hindi ako kasali sa pangarap niya na iyon. Bigla tuloy bumalik na naman ang sakit na naramdaman sa paglayo sa akin noong mga nakarelasyon kong hindi na nagpapakita pa sa akin. Tila dinurog ang puso ko sa sagot niyang iyon. Natameme ako at namalayan ko na lang na dumaloy ang mga luha sa aking mga mata. Tumalikod ako kay Rodel at pinahid ng patago iyon. “Ah... g-ganoon ba?” Ang naisagot ko na lang.
“I-ikaw? Ano ang pangarap mo?”
Ewan ko. At lalo yatang bumigat ang pakiramdam ko sa tanong naman niya na iyon sa akin. Kaya hinayaan ko na lang na dumaloy ang mga luha ko sa harap niya. Hindi ko na mapigilan pa eh. “A, e... ako?” At binitiwan ko ang isang pilit na ngiti. “Syempre, isang lalaking magmahal sa akin... Ngunit tanggap ko na rin kung sakaling hanggang sa pagtanda ko ay nag-iisa lang ako, na walang mag-aalaga o humahawak sa kamay ko hanggang sa huli kong hininga. Alam mo naman sigurong walang lalaking papatol sa isang bakla nang paghabambuhay, diba?” ang sagot ko habang pahid-pahid ang mga luha sa pisngi.
Tahimik lang si Rodel. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya.
Nagpatuloy ako, “Alam mo Rodel, kahit ako ganito, may pera, matapang na hinarap ang lahat ng pagsubok, nakikita mo akong ngumingiti... ngunit sa gabi-gabi, umiiyak ako, dahil sa kabila nito, hindi ko pa nahanap ang taong magmahal sa akin. At nawalan na rin ako ng pag-asang mahanap pa siya. Sa totoo niyan, hindi naman talaga ako masaya sa buhay eh. Simula noong malaman kong isa akong bakla, at itinakwil ng pamilya, naghirap na ang kalooban ko. Paano, hindi naman talaga ako pwedeng magkaroon ng pamilya, di ba? Di ako pwedeng makapagbigay ng anak na siyang magiging inspirasyon sa buhay ng taong magmahal sa akin. Kaya kung sa panlabas nakikita mo akong tumatawa, ngumingiti, ngunit sa loob-loob ko, maraming katanungan sa buhay ang bumabagabag sa isip. Bakit ako? Bakit ako ganito? Bakit tila wala akong karapatang magmahal at mahalin? Bakit kailangan kong magdusa? Kung hindi lang sana makasalanan ang pagkitil ng buhay, matagal ko nang ginawa ito sa sarili. Pero iyon nga, wala akong magawa kungdi ang ipagpatuloy ito...” Wala pa ring patid ang pagdaloy ng luha ko.
Tinapik ni Rodel ang balikat ko at niyakap. Hinaplos-haplos ang buhok. Ewan, pero parang naramdaman ko rin ang labi niyang idinadampi-dampi doon. At ang yakap niya, mahigpit, may bahid ng pagkaawa. “Pasensya ka na. Tinanong pa kasi kita eh...”
Niyakap ko din siya. “Ok lang iyon Rodel. At least, alam mo ang saloobin ko.”
“Pangako Derick, ano man ang mangyari, hindi kita iiwan...”
Hindi ko inexpect na sabihin niya iyon. May tinik man na tila nabunot sa puso ko sa sinabi niyang iyon, may parte din ng utak kong nagsabing, “Asus... maniwala ka. Ilang lalaki na ba ang nagsabi niyan sa iyo, ngunit nasaan na sila ngayon? Hindi ka pa ba nadala? Mga sinungaling iyang mga lalaki! Wag kang magtiwala...”
Lumipas ang gabi na hindi ako makatulog sa kwarto ko. Hindi ko na rin alam kung ganoon din si Rodel. Kinabukasan, ganoon uli ang set-up, maagang nagising, jogging, basketball, tawanan, na parang wala lang nangyari.
Na-late akong umuwi ng gabing iyon gawa ng overtime na trabaho sa opisina. Noong makapasok na ako ng apartment, nandoon nap ala si Rodel sa terrace at nag-iinum.
“Ba’t late ka ngayon?” Ang tanong niya kaagad, habang dali-daling tinungo ang dining table upang ayusin ang mga nakahain na niyang pagkain.
“Ah... may mga hinahabol na trabaho eh. Sorry, di ako nakapag text. Sobrang busy. Tinungo ko na rin ang lamesa at umupo. Sabay kaming kumain. Kahit kasi late akong umuwi, hinihintay pa rin ako niyan upang sabayan sa pagkain.
“Nag-inum ka yata?” Tanong ko.
“Oo, walang magawa eh... Inum tayo pagkatapus nating kumain ha?” panghikayat niya.
“Oo ba... Bakit anong meron?”
“Wala lang... gusto lang kitang maka-bonding.”
“Asussss!” Sabi ko, pero sa loob-loob ko lang, may kilig din iyong dulot. Pakiramdam ko kasi, parang na-miss niya ako.
Kaya pagkatapus naming maghapunan, deretso kaagad kami sa terrace at nag-inuman. Sa kalagitnaan ng inuman, hindi ko alam kung malisyoso lang ang isip ko ngunit noong sinadyang hubarin ni Rodel ang t-shirt nya, tinanggal ang isang butones ng fly at tila wala lang na ipinagpatuloy ang pag-iinum, may kakaibang init ang gumapang sa katawan ko. Nakaukit sa isip ko ang ganda malalaking biceps, maskuladong chest, ang animoy mga pan de sal sa tyan, at ang kulay puting garter ng brief na nakausli gawa ng pagtanggal niya ng butones. Sobrang overwhelmed ako sa nakitang ganda ng hubog ng katawan niya.
“Hey! Nagnanasa ka naman sa akin no!” Pabiro niyang tanong sabay bitiw ng pamatay niyang ngiti.
Marahil ay sa pagka-heaven ko sa nakitang ngiti, o dala na rin ng alak, ang nasagot ko ay, “At bakit kung nagnanasa, may problema? Wala namang nangyari ah! Atsaka, Mr. Rodel, Bakit ka ba naghubad dyan, at tinanggal mo pa iyang butones mo. Di mo naman ako tinutukso niyan?” sagot kong biro din.
Bigla namang natawa si Rodel sabay sabing, “Palaban ka ah... Bakit, kahit hubarin ko pa ang broief ko ditto wala namang problema, diba? Kung gusto mo magsasayaw-sayaw pa ako eh, para lang sa iyo.”
Tila mabilaukan naman ako sa narinig, nanlaki ang mga mata ko. “Dyos ko, Rodel, wag mo akong tuksuhin pleaseee.” Sigaw ng utak ko.
Tumayo at hinubad nga ni Rodel ang pantalon niya, hinayaan ang brief na nakatakip pa rin sa katawan, at bumalik na sa kanyang upuan. Kitang-kita ko naman ang bakat na bakat niyang pagkalalaki.
“Dyos ko, ano ba ang plano nitong kumag na to!” sigaw ko ulit sa sarili. “Rodel! Bakit ka naghubad?” Sigaw ko sa kanya.
“Naiinitan ako eh. Kung gusto mo, maghubad ka din.”
Natawa naman ako sa sagot niya. “Ganoon?” sabay kurot ko sa gilid niya.
Lasing na lasing na kaming pareho noong magyaya na akong matulog. Dahil sa tila matutumba ako sa paglalakad papuntang kuwarto ko, inaalalayan niya ako, naka-brief lang siya, hanggang sa makahiga na ako sa kama.
Ang buong akala ko ay aalis na si Rodel at dideretso na sa kuwarto niya noong di inaasahang, “Usog ka nga ng konti Derick!” sabi niya.
“Hah?!” Tanong kong nalilito. “B-bakit?”
“Dito ako matutulog. Tatabihan kita...”
(Itutuloy)
----------------------------------
[6]
Tila nawala lahat ang kalasingan ko sa narinig. Bigla akong napabalikwas sa higaan, naupo sa gilid nito. “H’wag ka ngang ganyan, Rodel! Tutuksuin mo na naman ako tapus, kinabukasan iiwanan mo. Ayoko ng ganoon, Rodel. Masaya na ako’ng ganito tayo... bumalik ka na sa kwarto mo.”
Ngunit hindi natinag si Rodel. Humiga sya sa tabi ko na para bang wala siyang narinig.
Sa pagkairita ko, “Ok, kung gusto mong dito matulog, sige, doon na lang ako sa kabilang kuwarto.”
Tatayo na sana ako upang lilipat noong bigla naman niyang hinawakan ang kamay ko, ang mga mata ay mapupungay na nakatitig sa akin, nagmamakaawa. “Bakit, ayaw mo na ba sa akin?”
“Hindi naman sa ganoon, Rodel... natatakot akong matukso na naman, at mawala ka. Ayokong maulit muli ang pagkakasala ko sa iyo. Solved na ako sa ganitong sitwasyon natin. Alam kong hindi tayo pweding maging tayo, at alam kong hindi ako ang taong pinapangarap mong maging katuwang sa habambuhay. Babae ang gusto mo, diba? Kaya, please, huwag mo na akong tuksu—uhmmmmpttt!”
Hindi ko na magawang tapusin pa ang sinasabi gawa nang bigla niyang pagyakap sa akin nang mahigpit. Hindi na ako makapalag. Namalayan ko na lang ang pagdampi ng mga labi niya sa mga labi ko.
At... Ate Charo, Dra. Holmes, isa lamang po akong bakla na marupok at naghahanap ng pagmamahal; ng makamundong kaligayahan kahit na panandalian lamang ito. Nangyari ang hindi dapat na mangyari sa amin ni Rodel. At sa pagkakataong iyon, biglang nabura ang lahat ng mga pangako ko sa sarili na huwag magpatalo sa tukso. Ang tanging nasa isip ko sa mga pagkakataong iyon ay ang matinding sarap na nalalasap dulot ng mga yakap at halik ni Rodel. At ewan ko rin ba, parang may niibang init ang mga halik at yakap niya... tila galing sa puso ang mga ito. Ilang beses din kaming nagpasasa sa kamunduhan sa gabing iyon. Kapwa mainit at nag-aalab ang mga damdamin.
Alas 7:00 na ng umaga noong ako’y magising. Si Rodel ay himbing na himbing pa at animo’y nasa kalagitnaan ng sarap ng tulog. Bumangon ako at naupo sa may study table, pinagmasdan ang hubad niyang katawan. Matangkad, matipuno, bilog at proportioned ang lahat ng parte ng katawan, moreno ang balat ngunit makinis, makisig. Nasa ikapitong langit pa rin ang pakiramdam ko, di makapaniwala sa nangyari. Ngunit sa kabilang daku ng utak ko, naglalaro na naman sa isip ang mga nakaraan; ang mga ganoong sarap na nalalasap sa piling ng mga nakarelasyon ko at ang sakit na naramdaman sa paglisan nila sa akin. Para bang feeling na may goal akong tinutumbok – na huwag lumampas sa isang boundary at maging kuntento na sa kung saan man ako. Nakamit ko na sana ang goal na iyon tapus may biglang nagtulak sa akin. At natikman ko ang kakaibang sarap sa kabilang daku... Sigurado, hahanap-hanapin ko na ang sarap na iyon. Ngunit iyon ay patikim lang dahil hindi naman talaga iyon nakalaan para sa akin.
Hindi ko namalayang tumulo ang mga luha ko habang nakatutuk pa rin ang paningin sa natutulog pa ring si Rodel.
Nasa ganoon akong ayos noong biglang, “Morning!”
Si Rodel pinakawalan na naman ang pamatay niyang ngiti.
Dali-dali kong inilingon ang ulo at pasikretong pinahid ang mga luha. “Morning too!” ang tugon ko habang nakatingin ibang direksyon, hindi nagpahalatang umiyak.
Tumayo si Rodel, hubo’t-hubad pa rin. Tinungo ang study table kung saan ako naka-upo. Hinila akong patayo, niyakap, hinalikan ulet sa pisngi, sa bibig. Tapus, hinila niya na ako pabalik ng kama. Humiga ulet siya habang ako ay nakaupo lang sa gilid. Hawak-hawak ang kamay ko, “Parang ang lungkot ng mukha mo? Bakit?” tanong niya.
“Wala lang... may naalala lang ako” ang matamlay kong sagot.
“Hindi nga? Bakit? Gusto kong malaman” pangungulit niya.
Nag-sip ako nang sandali, binitiwan ang isang malalim na buntong-hininga. “Bakit mo ginawa sa akin ang ganito?”
“A-anong ginawa...?”
“Iyong nangyari sa atin kagabi?”
“Ayaw mo ba?”
“Hindi sa ayaw... Una, dib a may usapan tayo na hanggang doon na lang. Pangalawa, di naman talaga tayo pwede, diba? Dahil ang gusto mo naman ay babae. Hindi ako ang katuparan ng mga pangarap mong magkaroon ng pamilya, ng mga supling. Kung ang ginawa naman natin kagabi ay ang pagpaparaos lang... masakit pa rin sa akin iyon dahil...” napahinto ako ng sandali noong dumaloy ulit ang mga luha ko at pinahid. “...mahal na mahal kita eh. Alam kong alam mo iyon, Rodel.”
“A-alam ko...”
“Kaya mo ba pinaglaruan ang damdamin ko?” ang mabilis kong tanong.
“Hindi”
“Kung ganoon, bakit mo ginawa iyon?”
“Dahil...” huminto siya, ang mga mata ay seryosong nakatitig sa akin. “...mahal na rin kita, Derick!”
Sa pagkarinig ko sa sinabi niyang iyon, tila biglang nagsi-kantahan ang isang-libo’t isang anghel sa paligid ko. Pakiramdam ko ay hindi ako makahinga sa sobrang galak ng puso ko. Pilit kong binura ang mga ilusyon na iyon at nagpakipot pa rin ako. “Wag ka ngang magbiro ng ganyan, Rodel!”
Ngunit inulit pa rin ni Rodel ang sinasabi. “Hindi ako nagbibiro, Derick. Mahal kita...”
“Paano mo mamahalin ang isang katulad ko? Paano ko paniniwalaan ang sinabi mo, samantalang babae naman ang gusto mo? Paano mo papatunayan sa akin ito?”
“Hindi ko alam, Derick... hindi ko alam. Nalilito din ako eh.”
“Arrrggggghhhh!” ang sigaw ko habang hinahampas-hampas ang kama. “Gusto mo ay babae ngunit mahal mo ako, ganoon ba iyon?”
Hindi na umimik ni Derik.
Hindi na rin ako kumibo pa. Sa loob-loob ko, may pagdududa pa rin ako, kahit gustong magtatalon sa tuwa ang puso ko.
Maya-maya, nagsalita si Rodel. “B-bakit hindi mo na lang hayaang patunayan ko ang sinabi ko, Derick? Kung ayaw mong maniwala, sige... Ok lang. Pero di ba, ang sabi mo sa akin ay tutulungan mo ako, na nand’yan ka palagi para sa akin? Wala namang mawawala sa iyo eh, kung hayaan mo na lang akong patunayan ang sinabi ko?”
At sino bang bakla ang di ma-engganyo sa mga sinasabi ng isang kagaya ni Rodel. “Ok...” Napag-isip-isip ko sa sarili, “Tama si Rodel. Dapat walang expectations at e-enjoy ko na lang ang mga pangyayari.”
So, naging mag-on kami ni Rodel. Sobrang saya ko at muli, nalimutan ko ang mga masasakit na karanasan sa mga naunang nakarelasyon. Tila araw-araw, gabi-gabi ay honeymoon namin. Pag weekends, nag-a-out-of-town kami, puntang Baguio, Palawan, Boracay, Bohol, Cebu... napakaraming masasayang experiences ko sa kanya. Syempre, dahil sa iba na ang level ng relasyon namin, pumapasok na sa akin ang selos kapag may mga babae o baklang kausap siya, o iyong mga gustong makikipagkaibigan. Pero, touched din ako dahil pinatunayan ni Rodel na totoo ang naramdaman niya sa akin.
May isang beses nga habang nagbi-beach kami at magkatabing nakahiga sa beach. Lingid sa kaalaman namin, may dalawang sexy at magagandang babae palang bumuntot-buntot kay Rodel. Habang nasa ganoong ayos kami, dumaan ang dalawang babae at nagparinig, “Ewww... sa bakla pa pumatol. Sayang ang pagka-pogi” sabay bitiw ng tawang nang-iinis. Syempre, nasaktan ako.
Marahil ay nahalata ni Rodel na medyo napikon ako, bigla na lang siyang tumayo at hinabol ang dalawang babae. “Excuse me... Sa akin ba kayo nagpaparinig?” Ang sabi ni Rodel nang mahinahon. Dinig na dinig ko pa ang usapan nila dahil sa hindi naman sila kalayuan.
“Bakit, mayroon pa bang pogi dito na pumapatol sa bakla? Ang guwapo mo sana, bakla lang pala ang katapat mo. Hindi ka ba nagagandahan sa amin?”
“Alam mo, Miss. Hindi ako nakikipagrelasyon sa taong iyan dahil sa panlabas niyang anyo. Sobrang bait po ng taong iyan at iyan ang nagustuhan ko sa kanya. Oo, nagandahan ako sa inyo, nalilibugan pa nga eh; sa ganda ba naman ng mga katawan at mukha ninyo. Puwede akong makipag-sex sa inyo kung gusto ninyo. Pero hindi lahat ng lalaki ang habol lang ay ganda ng katawan at mukha. Para sa akin, mas importante pa rin ang kagandahan ng kalooban.”
Hindi nakaimik ang dalawang babae. At marahil ay sa sobrang hiya, tumalikod ang mga ito at lumayo.
“Rodel pala ang pangalan ko!” Ang pahabol na sigaw ni Rodel at bumalik nang tumabi sa akin.
Syempre, feeling ko, ang haba-haba talaga ng hair ko.
Ngunit sabi nga nila kapag dumaan ka daw sa isang state of euphoria, ang kasunod noon ay feeling of disappointment naman. Siguro totoo. Simula kasi noong naging kami ni Rodel, pakiwari ko ay naging confident na din sya sa sarili, dumadami ang mga kaibigan. At hindi puweding hindi pumasok ang selos. Kapag nakikita kong may mga tinitext siya, nagtatanong din ako sa sarili kung sino iyon, lalao na kapag tila sunod-sunod na ang text na halos di na ako napapansin. Marahil para sa kanya ay ok lang iyon, pakikipag-kaibigan lang at baka sa isip niya ay naintindihan ko. Ngunit hindi ko na rin alam eh kung dapat ba akong magselos eh. Nahihiya din naman akong magtanong ng, “Sino ba ang nagtitext na iyan sa iyo? Pabasa nga?”
Anyway, noong dumating na sa puntong di ko na talaga kaya, nakikipag-usap ako sa kanya at inunahan ko na. Masakit, pero sinabi ko pa rin. “Alam mo Rodel, kung sakaling makita mo na ang babaeng pakakasalan mo at siyang tutupad sa mga minimithi mong pangarap, nand’yan lang ako palagi, patuloy na susuporta sa iyo…”
Tiningnan ako ni Rodel, hinaplos ang mukha. “Kung darating man siya, promise ko sa iyo, di kita iiwan… At ipapakilala pa kita sa kanya. Walang sikretuhan.”
“T-talaga?” ang sagot ko na lang. Ngunit syempre, sa loob-loob ko, hindi ako naniwala. Naka-ilang relasyon na kaya ako at ilang ulit ko na ring narinig ang ganyang mga salita. Ngunit nasaan na ba ang mga lalaking nagsabi sa akin nang ganoon?
Isang araw, marahil ay sa sobrang pagkainip nya na sa bahay, nag-suggest siyang maghanap ng trabaho. Dahil wala pa namang opening sa kumpanya ko, pinayagan ko na rin lang siya. At ang inaplayan niyang trabaho ay security guard.
At dahil sa tangkad at matipunong katawan, tanggap kaagad siya at pinapag-report na sa trabaho kinabukasan, sa isang malaking bangko sa Makati. Masayang-masaya siya dahil kahit paano daw, may suweldo na siyang matatanggap na talagang pinaghirapan niya. Ang hindi lang niya alam, malungkot ako at nakikinita ko ang unti-unting paglayo niya sa akin.
At hindi nga ako nagkamali. Simula noong makapagtrabho siya, dumami na ang mga nagtitext sa kanya, nakikipag kaibigan – babae, lalaki, baklang kasama sa trabaho, o mga empleyado ng bangko kung saan siya naka detail.
Minsan din, may mga gabing hindi siya umuuwi. Magtitext na lang iyan at sabihin sa akin na may special training daw sila, o minsan naman, absent ang ka-reliever guard niya. Syempre, malungkot ako. Pakiramdam ko unti-unti na ngang lumayo si Rodel sa akin.
Isang gabi, mag-aalas 10 na at wala pa rin si Rodel. Dapat kasi, nasa bahay na siya kapag alas-nuwebe. Subalit wala pa ring Rodel na dumating at wala ding text galing sa kanya.
Maya-maya, nag ring iyong landline. Ngunit hindi pala si Rodel ang nasa kabilang line. Isang babaeng sa boses at tono pa lang ng pananalita ay napi-figure out kong mataas ang pinag-aralan, maganda, at sexy. “Nad’yan po ba si Rodel?” and tanong niya.
“A, e… hindi pa dumating. Sino po sila?”
“Si Christine Mae po, girlfriend niya. May usapan kasi kaming magkita at 9:30. Wala pa siya eh, at naka-off ang cp niya. Baka kako nakalimutan niya ang date namin…”
Pakiramdam ko ay bumara ang lahat ng dugo ko sa puso. Tila huminto ang paghinga ko at hindi makasagot. “A-ah… g-ganun ba? B-baka na late lang, Christine. Antayin mo na lang.” Ang sagot ko na lang.
Hindi ko lubos maisalarawan ang matinding sama ng loob sa nalaman. Pakiwari ko ay dinurog ang puso ko, tino-torture, hindi makatulog. At habang tumatakbo ang oras, ramdam ko ding pabilis nang pabilis ang kabog ng dibdib ko. Sa gabing iyon, walang Rodel na umuwi ng bahay...
(Itutuloy)
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Wohoooooooooooooooo! May 121 followers na ako!!!!
Muli, salamat sa mga followers ko at sa mga patuloy na nagpa-follow sa akin dito, pati na doon sa mga nang-recruit, lol! Salamat po ng marami.
Gusto ko ring manghingi ng paumanhin dahil sa sobrang busy po sa bakasyon. Halos di ko na alam ang takbo ng schedules ko. How I wish to be able to write and at the same time enjoy my vacation. Di kasi nawawala ang inuman, lasingan, hehe. Hirap magconcentrate.
Anyway, I am posting here my older story na wala pa dito sa blogspot ko. Ilalagay ko rin naman talaga dito ang lahat ng mga lumang stories na nagawa ko na.
Doon sa mga die-hard followers nina Kuya Rom at Jason, antay lang po. Di kayo ma frustrate sa susunod na mga eksena. Maraming dapat ipaliwanag si Kuya Rom kay Jason. Sana lang, ay makinig pa si Jason sa kanya at lawakan niya ang kanyang pag-iisip...
TC!
-mikejuha-
----------------------------------
[5]
Kaya iyon, balik-samahan na naman kami ni Rodel. At sa pagkakataong iyon, iniwasan ko na talaga ang magkamali, ang magpatalo sa tukso.
Ang hirap pala, grabe, sobrang hirap. Iyon bang kasama mo sa isang bahay ang taong mahal mo ngunit hanggang tingin ka nalang sa kanya, ang lahat ay may limitasyon.
In fairness, napakaganda din naman ng samahan namin. Lahat ng gawaing-bahay ay sa kanya habang ako ang naghahanap-buhay. Sex na lang kumbaga ang kulang. Bumalik ulit ang sipag nya sa pagtatrabaho sa akin, ang pagiging thoughtful, sa pagiging masinop sa lahat ng bagay. At hindi siya tumatanggap ng sweldo Kapag may gusto lang siyang bilhin, at saka lang siya nanghihingi ng pera, o kaya’y kapag nagsa-shopping kami ng mga gamit at may magustuhan siyang damit o pantalon, binibilhan ko siya. Kung tutuusin, parang alila nang maturingan siya sa set-up namin.
Medyo nagi-guilty din ako ng kaunti pero sa tingin ko naman ay masaya din siya sa ganoon. In fact, naging sobrang close kami sa isa’t-isa. Sa kanya natuto din akong maglaro ng basketball. Dahil sa athletic si Rodel, ginigising na din ako niyan alas kwatro pa lang at niyayayang mag-jogging o kaya’y makipag-sparring ng basketball. Aaminin ko, nagbago ang lifestyle ko sa impluwensya ni Rodel, naging conscious na rin ako sa physical activity.
Noong unang umagang niyakag ako ni Rodel na gumising ng maaga at samahan siya sa kanyang pagja-jogging at paglalaro, talagang inaayawan ko. Ngunit makulit siya kayat nahikayat na rin ako.
“Ayoko nga Rodel! Tinatamad ako, at di ko alam magbasketball! Eto naman o, istorbo! Inaantok pa ako, ano baaaa?” pagmamaktol ko habang hila-hila naman niya ang blanket ng kama ko.
“Wala akong kasama Direk... walang kalaro. Dyan lang naman sa baba eh. Samahan mo na ako, please...” pagmamakaawa niya.
“Ayoko nga...”
“Sige pag di mo ako samahan, mag-iingay ako dito. O kaya, maghanap ako ng kasama dyan sa labas, madaming chick dyan na gustong makipag-kaibigan sa akin.” Pananakot niya.
Kaya, “Oo na, sige, sama na ako! Hmpt! Istorbo nito.” Na lang ang naisagot ko.
“Ayan...” At ngingiti na ang loko at iha-hug ako, pasalamat na pinagbigyan siya.
Syempre, ako ba naman, sa ngiti pa lang ni Rodel lahat ng problema sa mundo ay napapawi na. Syempre, nalulusaw ang puso ko.
Kaya, 4am – 4:30 jogging, at pagkatapus, sparring na kami ng baseball sa court ng apartment, isang oras. Kahit di ako marunong maglaro, pinagtityagaan pa rin ako ni Rodel, pinagtatawanan, niloloko, iniinis, hinahamon. Kaya, kahit paano, pinag-igihan ko rin na matuto para hindi niya basata-basta pagtatawanan. At sa tingin ko naman ay natuto din ako, kahit papaano. Pagkatapus ng laro namin, naliligo na ako tapus tulog ulet, habang siya, diretsong magluto at pagkatapus, maligo. Gigisingin na lang ako niyan pag alas otso na, sabay kain kami ng agahan at aalis na ako papuntang trabaho.
Iyan ang routine namin ni Rodel sa araw-araw. Pagdating ko naman galing trabaho, nandyan lang din siya sa apartment, kung hindi nanunuod ng TV, nagwo-work out, tila hinihintay ang pagdating ko.
“O musta ang work?” Kaagad ang tanong niya.
“Ok lang naman....” At mag-share na ako sa mga experiences sa opisina, mga nakakabwesit na eksena, mga nakakaaliw at nakakabaliw na mga pangyayari, mga problema sa trabaho at tao, etc.
At magandang makinig at kakwentuhan ni Rodel sa mga hinaing ko. Nagsi-share din siya ng mga experiences niya, ng payo. Seryoso niyang pinapakinggan ang mga sinasabi ko.
Minsan din, kapag nakita niyang pagod ako galing work, nag-oofer iyan na mag-massage sa akin. Syempre, pinapaunlakan ko sa kabila ng pagpapakipot. Pero minsan, ako na din ang mag-oofer na mag-massage sa kanya, na pinapaunlakan din namanniya. Sobrang saya ko sa samahan naming iyon.
Ngunit... oo, aaminin ko na sa simula noong set-up naming ito, satisfied na ako sa kalagayan namin. Pero ang hirap pala. Iyon bang mahal na mahal moiyong tao, nand’yan na sa harapan mo, gusto mo siyang yakapin, halikan at sabihin sa kanya na mahal mo siya ngunit hindi pwede dahil hindi ikaw ang tinitibok ng puso niya. At syempre, dahil ayaw kong sirain ang pangako ko sa kanya na walang halong malisya ang pagtulong ko. Araw-araw mo siyang nakikita, naaamoy ang katawan, nagsasama kayo sa isang bahay, pinagsilbihan ka, ngunit hanggang doon na lang ang lahat.
Ansakit, grabe. Halos gabi-gabi, lingid sa kaalaman niya, humahagulgol ako, tinatanong kung bakit ba naging ganito ako; kung bakit tila unfair ang tadahana sa akin. Awang-awa ako sa sarili. At kapag ganyang nasa isang kwarto lang kami, matinding tukso palagi ang nilalabanan. Kagaya nang minsan, habang naglilinis sa bahay, naka-shorts lang sya, punong-puno ng pawis ang matipunong katawan. Para sa kanya, walang malisya iyon pero ang hindi niya alam, ang tukso na iyon ay tila naiipon dito sa puso ko.
Isang araw noong maisipan kong mag-shower, nandoon pala si Rodel sa loob. Hinintay kong matapos siya at noong matapus na nga, kitang kita ko ang tuwalyang nakatapis sa harapan nya, lantad na lantad ang pusod niya, ang six-pack abs at ang malalaking umbok ng chest. Flawless kumbaga. Noong tila nawala sa isip kong nakatitig pala ako sa kanya, “Hey!” ang sigaw niya kagad sa akin.
“Ay... ako na pala. Hehe.” Sagot ko na lang.
Napangiti na lang si Rodel sabay biro, “Pinagtitripan mo katawan ko, ah!”
Syempre deny-to-the-max ako kaya’t “Hindi ah. Bakit, meron din naman akong ganyang katawan. Yabang neto!”
At tumalikod na lang siyang tumatawa. Alam niya, meron akong pagnanasa. Si Rodel pa, nasabi niya na sa akin isang beses na sa isang tingin pa lang ng tao, alam nya na kung may pagnanasa ito sa kanya o wala.
Isang gabi, niyakag ko siyang mag-inuman. As usual, sa terrace. Noong medyo tumalab na ang alak sa katawan namin, naitanong ko sa kanya, “Rodel, ano ba ang pangarap mo sa buhay?” Iyon lang ang tanong ko. At matinding pagsisisi ang naramdaman ko sa tanong na iyon at kung bakit ko pa itinanong iyon.
“Ako? Syempre, magkaroon ng trabaho, pamilya, asawa, at mga anak na magsilbing inspirasyon ko at katuwang sa buhay...”
Pakiramdam ko binatukan ako sa sagot niyang iyon. Syempre, hindi ako kasali sa pangarap niya na iyon. Bigla tuloy bumalik na naman ang sakit na naramdaman sa paglayo sa akin noong mga nakarelasyon kong hindi na nagpapakita pa sa akin. Tila dinurog ang puso ko sa sagot niyang iyon. Natameme ako at namalayan ko na lang na dumaloy ang mga luha sa aking mga mata. Tumalikod ako kay Rodel at pinahid ng patago iyon. “Ah... g-ganoon ba?” Ang naisagot ko na lang.
“I-ikaw? Ano ang pangarap mo?”
Ewan ko. At lalo yatang bumigat ang pakiramdam ko sa tanong naman niya na iyon sa akin. Kaya hinayaan ko na lang na dumaloy ang mga luha ko sa harap niya. Hindi ko na mapigilan pa eh. “A, e... ako?” At binitiwan ko ang isang pilit na ngiti. “Syempre, isang lalaking magmahal sa akin... Ngunit tanggap ko na rin kung sakaling hanggang sa pagtanda ko ay nag-iisa lang ako, na walang mag-aalaga o humahawak sa kamay ko hanggang sa huli kong hininga. Alam mo naman sigurong walang lalaking papatol sa isang bakla nang paghabambuhay, diba?” ang sagot ko habang pahid-pahid ang mga luha sa pisngi.
Tahimik lang si Rodel. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya.
Nagpatuloy ako, “Alam mo Rodel, kahit ako ganito, may pera, matapang na hinarap ang lahat ng pagsubok, nakikita mo akong ngumingiti... ngunit sa gabi-gabi, umiiyak ako, dahil sa kabila nito, hindi ko pa nahanap ang taong magmahal sa akin. At nawalan na rin ako ng pag-asang mahanap pa siya. Sa totoo niyan, hindi naman talaga ako masaya sa buhay eh. Simula noong malaman kong isa akong bakla, at itinakwil ng pamilya, naghirap na ang kalooban ko. Paano, hindi naman talaga ako pwedeng magkaroon ng pamilya, di ba? Di ako pwedeng makapagbigay ng anak na siyang magiging inspirasyon sa buhay ng taong magmahal sa akin. Kaya kung sa panlabas nakikita mo akong tumatawa, ngumingiti, ngunit sa loob-loob ko, maraming katanungan sa buhay ang bumabagabag sa isip. Bakit ako? Bakit ako ganito? Bakit tila wala akong karapatang magmahal at mahalin? Bakit kailangan kong magdusa? Kung hindi lang sana makasalanan ang pagkitil ng buhay, matagal ko nang ginawa ito sa sarili. Pero iyon nga, wala akong magawa kungdi ang ipagpatuloy ito...” Wala pa ring patid ang pagdaloy ng luha ko.
Tinapik ni Rodel ang balikat ko at niyakap. Hinaplos-haplos ang buhok. Ewan, pero parang naramdaman ko rin ang labi niyang idinadampi-dampi doon. At ang yakap niya, mahigpit, may bahid ng pagkaawa. “Pasensya ka na. Tinanong pa kasi kita eh...”
Niyakap ko din siya. “Ok lang iyon Rodel. At least, alam mo ang saloobin ko.”
“Pangako Derick, ano man ang mangyari, hindi kita iiwan...”
Hindi ko inexpect na sabihin niya iyon. May tinik man na tila nabunot sa puso ko sa sinabi niyang iyon, may parte din ng utak kong nagsabing, “Asus... maniwala ka. Ilang lalaki na ba ang nagsabi niyan sa iyo, ngunit nasaan na sila ngayon? Hindi ka pa ba nadala? Mga sinungaling iyang mga lalaki! Wag kang magtiwala...”
Lumipas ang gabi na hindi ako makatulog sa kwarto ko. Hindi ko na rin alam kung ganoon din si Rodel. Kinabukasan, ganoon uli ang set-up, maagang nagising, jogging, basketball, tawanan, na parang wala lang nangyari.
Na-late akong umuwi ng gabing iyon gawa ng overtime na trabaho sa opisina. Noong makapasok na ako ng apartment, nandoon nap ala si Rodel sa terrace at nag-iinum.
“Ba’t late ka ngayon?” Ang tanong niya kaagad, habang dali-daling tinungo ang dining table upang ayusin ang mga nakahain na niyang pagkain.
“Ah... may mga hinahabol na trabaho eh. Sorry, di ako nakapag text. Sobrang busy. Tinungo ko na rin ang lamesa at umupo. Sabay kaming kumain. Kahit kasi late akong umuwi, hinihintay pa rin ako niyan upang sabayan sa pagkain.
“Nag-inum ka yata?” Tanong ko.
“Oo, walang magawa eh... Inum tayo pagkatapus nating kumain ha?” panghikayat niya.
“Oo ba... Bakit anong meron?”
“Wala lang... gusto lang kitang maka-bonding.”
“Asussss!” Sabi ko, pero sa loob-loob ko lang, may kilig din iyong dulot. Pakiramdam ko kasi, parang na-miss niya ako.
Kaya pagkatapus naming maghapunan, deretso kaagad kami sa terrace at nag-inuman. Sa kalagitnaan ng inuman, hindi ko alam kung malisyoso lang ang isip ko ngunit noong sinadyang hubarin ni Rodel ang t-shirt nya, tinanggal ang isang butones ng fly at tila wala lang na ipinagpatuloy ang pag-iinum, may kakaibang init ang gumapang sa katawan ko. Nakaukit sa isip ko ang ganda malalaking biceps, maskuladong chest, ang animoy mga pan de sal sa tyan, at ang kulay puting garter ng brief na nakausli gawa ng pagtanggal niya ng butones. Sobrang overwhelmed ako sa nakitang ganda ng hubog ng katawan niya.
“Hey! Nagnanasa ka naman sa akin no!” Pabiro niyang tanong sabay bitiw ng pamatay niyang ngiti.
Marahil ay sa pagka-heaven ko sa nakitang ngiti, o dala na rin ng alak, ang nasagot ko ay, “At bakit kung nagnanasa, may problema? Wala namang nangyari ah! Atsaka, Mr. Rodel, Bakit ka ba naghubad dyan, at tinanggal mo pa iyang butones mo. Di mo naman ako tinutukso niyan?” sagot kong biro din.
Bigla namang natawa si Rodel sabay sabing, “Palaban ka ah... Bakit, kahit hubarin ko pa ang broief ko ditto wala namang problema, diba? Kung gusto mo magsasayaw-sayaw pa ako eh, para lang sa iyo.”
Tila mabilaukan naman ako sa narinig, nanlaki ang mga mata ko. “Dyos ko, Rodel, wag mo akong tuksuhin pleaseee.” Sigaw ng utak ko.
Tumayo at hinubad nga ni Rodel ang pantalon niya, hinayaan ang brief na nakatakip pa rin sa katawan, at bumalik na sa kanyang upuan. Kitang-kita ko naman ang bakat na bakat niyang pagkalalaki.
“Dyos ko, ano ba ang plano nitong kumag na to!” sigaw ko ulit sa sarili. “Rodel! Bakit ka naghubad?” Sigaw ko sa kanya.
“Naiinitan ako eh. Kung gusto mo, maghubad ka din.”
Natawa naman ako sa sagot niya. “Ganoon?” sabay kurot ko sa gilid niya.
Lasing na lasing na kaming pareho noong magyaya na akong matulog. Dahil sa tila matutumba ako sa paglalakad papuntang kuwarto ko, inaalalayan niya ako, naka-brief lang siya, hanggang sa makahiga na ako sa kama.
Ang buong akala ko ay aalis na si Rodel at dideretso na sa kuwarto niya noong di inaasahang, “Usog ka nga ng konti Derick!” sabi niya.
“Hah?!” Tanong kong nalilito. “B-bakit?”
“Dito ako matutulog. Tatabihan kita...”
(Itutuloy)
----------------------------------
[6]
Tila nawala lahat ang kalasingan ko sa narinig. Bigla akong napabalikwas sa higaan, naupo sa gilid nito. “H’wag ka ngang ganyan, Rodel! Tutuksuin mo na naman ako tapus, kinabukasan iiwanan mo. Ayoko ng ganoon, Rodel. Masaya na ako’ng ganito tayo... bumalik ka na sa kwarto mo.”
Ngunit hindi natinag si Rodel. Humiga sya sa tabi ko na para bang wala siyang narinig.
Sa pagkairita ko, “Ok, kung gusto mong dito matulog, sige, doon na lang ako sa kabilang kuwarto.”
Tatayo na sana ako upang lilipat noong bigla naman niyang hinawakan ang kamay ko, ang mga mata ay mapupungay na nakatitig sa akin, nagmamakaawa. “Bakit, ayaw mo na ba sa akin?”
“Hindi naman sa ganoon, Rodel... natatakot akong matukso na naman, at mawala ka. Ayokong maulit muli ang pagkakasala ko sa iyo. Solved na ako sa ganitong sitwasyon natin. Alam kong hindi tayo pweding maging tayo, at alam kong hindi ako ang taong pinapangarap mong maging katuwang sa habambuhay. Babae ang gusto mo, diba? Kaya, please, huwag mo na akong tuksu—uhmmmmpttt!”
Hindi ko na magawang tapusin pa ang sinasabi gawa nang bigla niyang pagyakap sa akin nang mahigpit. Hindi na ako makapalag. Namalayan ko na lang ang pagdampi ng mga labi niya sa mga labi ko.
At... Ate Charo, Dra. Holmes, isa lamang po akong bakla na marupok at naghahanap ng pagmamahal; ng makamundong kaligayahan kahit na panandalian lamang ito. Nangyari ang hindi dapat na mangyari sa amin ni Rodel. At sa pagkakataong iyon, biglang nabura ang lahat ng mga pangako ko sa sarili na huwag magpatalo sa tukso. Ang tanging nasa isip ko sa mga pagkakataong iyon ay ang matinding sarap na nalalasap dulot ng mga yakap at halik ni Rodel. At ewan ko rin ba, parang may niibang init ang mga halik at yakap niya... tila galing sa puso ang mga ito. Ilang beses din kaming nagpasasa sa kamunduhan sa gabing iyon. Kapwa mainit at nag-aalab ang mga damdamin.
Alas 7:00 na ng umaga noong ako’y magising. Si Rodel ay himbing na himbing pa at animo’y nasa kalagitnaan ng sarap ng tulog. Bumangon ako at naupo sa may study table, pinagmasdan ang hubad niyang katawan. Matangkad, matipuno, bilog at proportioned ang lahat ng parte ng katawan, moreno ang balat ngunit makinis, makisig. Nasa ikapitong langit pa rin ang pakiramdam ko, di makapaniwala sa nangyari. Ngunit sa kabilang daku ng utak ko, naglalaro na naman sa isip ang mga nakaraan; ang mga ganoong sarap na nalalasap sa piling ng mga nakarelasyon ko at ang sakit na naramdaman sa paglisan nila sa akin. Para bang feeling na may goal akong tinutumbok – na huwag lumampas sa isang boundary at maging kuntento na sa kung saan man ako. Nakamit ko na sana ang goal na iyon tapus may biglang nagtulak sa akin. At natikman ko ang kakaibang sarap sa kabilang daku... Sigurado, hahanap-hanapin ko na ang sarap na iyon. Ngunit iyon ay patikim lang dahil hindi naman talaga iyon nakalaan para sa akin.
Hindi ko namalayang tumulo ang mga luha ko habang nakatutuk pa rin ang paningin sa natutulog pa ring si Rodel.
Nasa ganoon akong ayos noong biglang, “Morning!”
Si Rodel pinakawalan na naman ang pamatay niyang ngiti.
Dali-dali kong inilingon ang ulo at pasikretong pinahid ang mga luha. “Morning too!” ang tugon ko habang nakatingin ibang direksyon, hindi nagpahalatang umiyak.
Tumayo si Rodel, hubo’t-hubad pa rin. Tinungo ang study table kung saan ako naka-upo. Hinila akong patayo, niyakap, hinalikan ulet sa pisngi, sa bibig. Tapus, hinila niya na ako pabalik ng kama. Humiga ulet siya habang ako ay nakaupo lang sa gilid. Hawak-hawak ang kamay ko, “Parang ang lungkot ng mukha mo? Bakit?” tanong niya.
“Wala lang... may naalala lang ako” ang matamlay kong sagot.
“Hindi nga? Bakit? Gusto kong malaman” pangungulit niya.
Nag-sip ako nang sandali, binitiwan ang isang malalim na buntong-hininga. “Bakit mo ginawa sa akin ang ganito?”
“A-anong ginawa...?”
“Iyong nangyari sa atin kagabi?”
“Ayaw mo ba?”
“Hindi sa ayaw... Una, dib a may usapan tayo na hanggang doon na lang. Pangalawa, di naman talaga tayo pwede, diba? Dahil ang gusto mo naman ay babae. Hindi ako ang katuparan ng mga pangarap mong magkaroon ng pamilya, ng mga supling. Kung ang ginawa naman natin kagabi ay ang pagpaparaos lang... masakit pa rin sa akin iyon dahil...” napahinto ako ng sandali noong dumaloy ulit ang mga luha ko at pinahid. “...mahal na mahal kita eh. Alam kong alam mo iyon, Rodel.”
“A-alam ko...”
“Kaya mo ba pinaglaruan ang damdamin ko?” ang mabilis kong tanong.
“Hindi”
“Kung ganoon, bakit mo ginawa iyon?”
“Dahil...” huminto siya, ang mga mata ay seryosong nakatitig sa akin. “...mahal na rin kita, Derick!”
Sa pagkarinig ko sa sinabi niyang iyon, tila biglang nagsi-kantahan ang isang-libo’t isang anghel sa paligid ko. Pakiramdam ko ay hindi ako makahinga sa sobrang galak ng puso ko. Pilit kong binura ang mga ilusyon na iyon at nagpakipot pa rin ako. “Wag ka ngang magbiro ng ganyan, Rodel!”
Ngunit inulit pa rin ni Rodel ang sinasabi. “Hindi ako nagbibiro, Derick. Mahal kita...”
“Paano mo mamahalin ang isang katulad ko? Paano ko paniniwalaan ang sinabi mo, samantalang babae naman ang gusto mo? Paano mo papatunayan sa akin ito?”
“Hindi ko alam, Derick... hindi ko alam. Nalilito din ako eh.”
“Arrrggggghhhh!” ang sigaw ko habang hinahampas-hampas ang kama. “Gusto mo ay babae ngunit mahal mo ako, ganoon ba iyon?”
Hindi na umimik ni Derik.
Hindi na rin ako kumibo pa. Sa loob-loob ko, may pagdududa pa rin ako, kahit gustong magtatalon sa tuwa ang puso ko.
Maya-maya, nagsalita si Rodel. “B-bakit hindi mo na lang hayaang patunayan ko ang sinabi ko, Derick? Kung ayaw mong maniwala, sige... Ok lang. Pero di ba, ang sabi mo sa akin ay tutulungan mo ako, na nand’yan ka palagi para sa akin? Wala namang mawawala sa iyo eh, kung hayaan mo na lang akong patunayan ang sinabi ko?”
At sino bang bakla ang di ma-engganyo sa mga sinasabi ng isang kagaya ni Rodel. “Ok...” Napag-isip-isip ko sa sarili, “Tama si Rodel. Dapat walang expectations at e-enjoy ko na lang ang mga pangyayari.”
So, naging mag-on kami ni Rodel. Sobrang saya ko at muli, nalimutan ko ang mga masasakit na karanasan sa mga naunang nakarelasyon. Tila araw-araw, gabi-gabi ay honeymoon namin. Pag weekends, nag-a-out-of-town kami, puntang Baguio, Palawan, Boracay, Bohol, Cebu... napakaraming masasayang experiences ko sa kanya. Syempre, dahil sa iba na ang level ng relasyon namin, pumapasok na sa akin ang selos kapag may mga babae o baklang kausap siya, o iyong mga gustong makikipagkaibigan. Pero, touched din ako dahil pinatunayan ni Rodel na totoo ang naramdaman niya sa akin.
May isang beses nga habang nagbi-beach kami at magkatabing nakahiga sa beach. Lingid sa kaalaman namin, may dalawang sexy at magagandang babae palang bumuntot-buntot kay Rodel. Habang nasa ganoong ayos kami, dumaan ang dalawang babae at nagparinig, “Ewww... sa bakla pa pumatol. Sayang ang pagka-pogi” sabay bitiw ng tawang nang-iinis. Syempre, nasaktan ako.
Marahil ay nahalata ni Rodel na medyo napikon ako, bigla na lang siyang tumayo at hinabol ang dalawang babae. “Excuse me... Sa akin ba kayo nagpaparinig?” Ang sabi ni Rodel nang mahinahon. Dinig na dinig ko pa ang usapan nila dahil sa hindi naman sila kalayuan.
“Bakit, mayroon pa bang pogi dito na pumapatol sa bakla? Ang guwapo mo sana, bakla lang pala ang katapat mo. Hindi ka ba nagagandahan sa amin?”
“Alam mo, Miss. Hindi ako nakikipagrelasyon sa taong iyan dahil sa panlabas niyang anyo. Sobrang bait po ng taong iyan at iyan ang nagustuhan ko sa kanya. Oo, nagandahan ako sa inyo, nalilibugan pa nga eh; sa ganda ba naman ng mga katawan at mukha ninyo. Puwede akong makipag-sex sa inyo kung gusto ninyo. Pero hindi lahat ng lalaki ang habol lang ay ganda ng katawan at mukha. Para sa akin, mas importante pa rin ang kagandahan ng kalooban.”
Hindi nakaimik ang dalawang babae. At marahil ay sa sobrang hiya, tumalikod ang mga ito at lumayo.
“Rodel pala ang pangalan ko!” Ang pahabol na sigaw ni Rodel at bumalik nang tumabi sa akin.
Syempre, feeling ko, ang haba-haba talaga ng hair ko.
Ngunit sabi nga nila kapag dumaan ka daw sa isang state of euphoria, ang kasunod noon ay feeling of disappointment naman. Siguro totoo. Simula kasi noong naging kami ni Rodel, pakiwari ko ay naging confident na din sya sa sarili, dumadami ang mga kaibigan. At hindi puweding hindi pumasok ang selos. Kapag nakikita kong may mga tinitext siya, nagtatanong din ako sa sarili kung sino iyon, lalao na kapag tila sunod-sunod na ang text na halos di na ako napapansin. Marahil para sa kanya ay ok lang iyon, pakikipag-kaibigan lang at baka sa isip niya ay naintindihan ko. Ngunit hindi ko na rin alam eh kung dapat ba akong magselos eh. Nahihiya din naman akong magtanong ng, “Sino ba ang nagtitext na iyan sa iyo? Pabasa nga?”
Anyway, noong dumating na sa puntong di ko na talaga kaya, nakikipag-usap ako sa kanya at inunahan ko na. Masakit, pero sinabi ko pa rin. “Alam mo Rodel, kung sakaling makita mo na ang babaeng pakakasalan mo at siyang tutupad sa mga minimithi mong pangarap, nand’yan lang ako palagi, patuloy na susuporta sa iyo…”
Tiningnan ako ni Rodel, hinaplos ang mukha. “Kung darating man siya, promise ko sa iyo, di kita iiwan… At ipapakilala pa kita sa kanya. Walang sikretuhan.”
“T-talaga?” ang sagot ko na lang. Ngunit syempre, sa loob-loob ko, hindi ako naniwala. Naka-ilang relasyon na kaya ako at ilang ulit ko na ring narinig ang ganyang mga salita. Ngunit nasaan na ba ang mga lalaking nagsabi sa akin nang ganoon?
Isang araw, marahil ay sa sobrang pagkainip nya na sa bahay, nag-suggest siyang maghanap ng trabaho. Dahil wala pa namang opening sa kumpanya ko, pinayagan ko na rin lang siya. At ang inaplayan niyang trabaho ay security guard.
At dahil sa tangkad at matipunong katawan, tanggap kaagad siya at pinapag-report na sa trabaho kinabukasan, sa isang malaking bangko sa Makati. Masayang-masaya siya dahil kahit paano daw, may suweldo na siyang matatanggap na talagang pinaghirapan niya. Ang hindi lang niya alam, malungkot ako at nakikinita ko ang unti-unting paglayo niya sa akin.
At hindi nga ako nagkamali. Simula noong makapagtrabho siya, dumami na ang mga nagtitext sa kanya, nakikipag kaibigan – babae, lalaki, baklang kasama sa trabaho, o mga empleyado ng bangko kung saan siya naka detail.
Minsan din, may mga gabing hindi siya umuuwi. Magtitext na lang iyan at sabihin sa akin na may special training daw sila, o minsan naman, absent ang ka-reliever guard niya. Syempre, malungkot ako. Pakiramdam ko unti-unti na ngang lumayo si Rodel sa akin.
Isang gabi, mag-aalas 10 na at wala pa rin si Rodel. Dapat kasi, nasa bahay na siya kapag alas-nuwebe. Subalit wala pa ring Rodel na dumating at wala ding text galing sa kanya.
Maya-maya, nag ring iyong landline. Ngunit hindi pala si Rodel ang nasa kabilang line. Isang babaeng sa boses at tono pa lang ng pananalita ay napi-figure out kong mataas ang pinag-aralan, maganda, at sexy. “Nad’yan po ba si Rodel?” and tanong niya.
“A, e… hindi pa dumating. Sino po sila?”
“Si Christine Mae po, girlfriend niya. May usapan kasi kaming magkita at 9:30. Wala pa siya eh, at naka-off ang cp niya. Baka kako nakalimutan niya ang date namin…”
Pakiramdam ko ay bumara ang lahat ng dugo ko sa puso. Tila huminto ang paghinga ko at hindi makasagot. “A-ah… g-ganun ba? B-baka na late lang, Christine. Antayin mo na lang.” Ang sagot ko na lang.
Hindi ko lubos maisalarawan ang matinding sama ng loob sa nalaman. Pakiwari ko ay dinurog ang puso ko, tino-torture, hindi makatulog. At habang tumatakbo ang oras, ramdam ko ding pabilis nang pabilis ang kabog ng dibdib ko. Sa gabing iyon, walang Rodel na umuwi ng bahay...
(Itutuloy)
Friday, May 21, 2010
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [3 & 4]
Labels:
Si Rodel at ang Aking Pangarap
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://www.men4menphilippines.ning.com
Author's Note:
Yeheeeyyyyyyyyy! 114 na ang mga followers ko!!! Salamat ng marami sa mga nagfollow at doon sa mga nang-recruit, lol! Patuloy na tumataas ang bilang ng followers ko dito, thanks po sa inyong lahat, wala akong masabi kundi salamat sa patuloy na suporta. Salamt! Salamat! Salamat! Wohhooooo!
Sensya na rin po, nasa kasagsagan ako ng activity sa bakasyon, reunion namin bukas. Ngunit kahit na busy ako sa mga preparations, heto, nagpost pa rin para kahit papaano, may mabasa ang ibang mga followers ko na hindi pa nakabasa nitong aking kwentong "Si Rodel..."
Happy reading po!
-mikejuha
-------------------------------------
[3]
Naalimpungatan ko na lang noong maglapat na ang mga labi namin. Di ko lubusang maipaliwanag ang matinding sarap na umalipin sa akin sa pagkakataong iyon. Kahit nakita kong patuloy pa ring dumadaloy sa mga pisngi ni Rodel ang luha at mistulang naubusan ng lakas ang katawan nito dahil sa kalasingan, hindi ko na alintana pa ang mga ito. Parang sinaniban ang katawan ko ng kung anong demonyo at ang sariling pagnanasa na lang ang naka-sentro sa utak ko.
Siniil ko siya ng halik, matagal... Pagkatapos, inalalayan ko siyang pumasok sa kuwarto niya at doon ipinagpatuloy ko ang pagsiil ng halik sa mga labi niya, ang pagyakap ng mahigpit, ang paghaplos sa maseselang bahagi ng katawan, hanggang sa wala nang natirang saplot ang aming mga katawan. At sa pagkakataong iyon, nangyari ang di dapat mangyari base sa aming kasunduan at binitiwan kong pangako sa kanya.
Bumalik ako ng kwarto ko na tuliro at di makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Naghalong guilt, hiya, pagkalito ang nadama ngunit nangibabaw ang sarap na natamasa sa piling ni Rodel. At dahil sa nalamang nakakaantig na kwento ng buhay niya, naipangako ko sa sariling hindi ko na siya pababayaan, ano man ang mangyari, susuportahan ko sya.
Maaga akong nagising kinabukasan. Excited ngunit may halo ding kaba dahil sa nangyari. Dahil may urgent pa din akong tatapusin sa opisina sa umagang iyon, nagmadali akong maligo at magbihis. Sinilip ko ang kwarto ni Rodel at nakita kong nakahiga pa rin siya. Dati-rati, may pasok man ako o wala, siya palagi ang naunang gumising at pagkagising ko, handa na ang lahat at kakain na lang kami nang sabay. Ngunit hindi na ako nagtaka kung bakit nasa kuwarto pa rin siya sa umagang iyon gawa ng kalasingan namin sa nakaraaang gabi. Dumeretso na lang ako ng trabaho kahit hindi pa nag-almusal, hindi ko na rin inistorbo pa si Rodel.
Sobrang saya ang nangingibabaw sa akin sa umagang iyon. At pakiwari ko ay lalong lumalim ang naramdaman ko para kay Rodel. “Think I'm in love again, grinning that silly grin. Look what a fool I've been, think I'm in love again. Lately I lost my mind and I do it everytime. Yes I know all the signs of being in love...” ang pakanta-kanta ko pa habang nagmaneho papuntang opisina.
Ngunit pagbalik ko ng bahay, bigla akong kinabahan noong hindi ko mahanap si Rodel. Tiningnan ko ang mga gamit niya ngunit ang lahat ng ito ay wala na rin. Hindi ako mapakali, tinawagan ko ang lahat ng mga kaibigan at tinanong kung napansin ba nila si Rodel. Ngunit wala ni isa man sa kanila ang makapag-bigay ng impormasyon kung saan nagpunta si Rodel.
Nung mabaling ang mga mata ko sa ibabaw ng study table, nakita ko ang isang nakatuping papel. Binuklat ko ito. Sulat kamay ni Rodel.
“Dear Derick, masakit sa kalooban ko ang lumisan ngunit wala akong magawa kungdi ang gawin ito. Sa dalawang buwang pagtira ko sa iyo, noon ko lang naranasan ang sarap nang may taong nagtiwala sa akin, nag-aalaga, naipadama sa akin na may silbi din ako ako sa mundo, may importansya, at kung saan nakapagbigay sa akin ng bagong pag-asa. Akala ko, tuloy-tuloy na ito. Akala ko, may swerte pa rin palang natira sa buhay ko. Akala ko, mararating ko na ang mga pinangarap ko sa buhay nang dahil sa iyo. Akala ko, meron pang natirang baklang tapat at kayang gumawa ng kabutihan nang walang pagnanasang nakakabit. Akala ko, iba ka. Ngunit mali pala ako. Alam mo ang buhay ko. Alam mong sinalbahe ako ng kapwa mo bakla. Di mo ba naramdaman ang sakit na dinanas ko, ang dulot na sakit niyon sa kaluluwa ko? Alam mong ang pagpayag kong tumira sa iyo ay dahil sa pangako mong walang bahid malisya ang pagkupkop mo sa akin. Subalit sinira mo ang pangako mo! Bakit?!!! Sobrang sakit ang naramdaman ko habang nagpapasasa ka. Umiiyak ako ngunit hindi mo ako pinansin. Katulad ka rin pala nila! Hindi mo lang alam na habang ginagawa mo sa akin iyon, bumabalik-balik sa isipan ko ang mga pang-aabusong naranasan ko, ang pambababoy sa pagkatao ko. Lalo mo akong sinaktan. Lalo mong ipinadama sa akin na walang kwenta ang buhay ko! Na hindi ako dapat respetuhin! Masakit Derick, sobrang sakit... Kaya wala nang dahilan upang ako’y magpatuloy pa sa pagtira dito. Ayokong isipin na sa pagtulong mo pala sa akin, katawan ko lang ang habol mo. Ayoko nang maulit pa ito. Kaya huwag mo na akong hanapin. Maraming-maraming salamat na lang sa lahat. –Rodel- PS. Kalakip dito ang papel kung saan mo isinulat at pinirmahan ang pangako mo sa akin. Isinoli ko na.“
Natulala ako sa nabasa, tila sinampal-sampal ng maraming beses. At di ko na napansing tumulo na pala ang mga luha ko sa di inaasahang sulat ni Rodel na iyon. Tila biglang bumalik ang katinuan ng isip ko, natauhan. “Napaka-selfish ko...” ang nasambit ko na lang sa sarili.
Sa mga sumunod na araw, naging tulala ako. Hindi halos matanggap ang nangyari, nahirapang mapatawad ang sarili, nanghihinayang sa nagawang pagkakamali at sa pagiging manhid at makasarili. Naisip ko na marahil kung pinigilan ko lang ang sarili sa gabibg iyon ay hindi ako iiwanan ni Rodel. Sobra ang panghihinayang ko; sobrang galit ang naramdaman ko para sa sarili.
Noong hindi ko na matiis pa ang pagka-guilty, inisa-isa kong inikot ang mga bar sa Metro Manila gabi-gabi, nagbakasakaling mahanap ko pa si Rodel. Ngunit halos tatlong linggo nang paikot-ikot ako sa mga bar, wala pa ring Rodel akong nakita.
Gigive-up na sana ako noong may natanggap akong text message galing sa isa kong kaibigan, “Rick, ma-excite ka nitong news ko. Si Rodel, nandito sa gay bar na pinuntahan ko ngayon! Heto kasalukuyang rumarampa at all the way ang mokong! Shiiittt! Ganda ng katawan ng fafa mo, ampogi pa! Siya ngayon ang center of attraction dito! Punta ka - NOW na!!!”
Simbilis naman ng kidlat akong pumara ng taxi at halos pagsabihan ko na ang driver na paliparin nya ang sasakyan. Noong makarating na ako, hindi ko na naabutan si Rodel na rumampa. Ngunit lalabas daw ulit, kasam na ang boung grupo.
Dumating nga ang portion na iyon na nagsilabasan na ang mga macho dancers. Pinakahuling lumabas si Rodel. Bikini brief lang ang suot, inuunat-unat ang katawan sa pagsasayaw na mistulang isang ahas na alumilingkis habang palapit nang palapit sa gitna ng stage. Napaka-experto nya sa pagsayaw. At kung pagmasdan ang harapan niya, bakat na bakat ang kanyang pagkalalaki na mistulang ipinangalandrakan pa niya. Tilian ang mga babae, matrona at bakla. Hindi ko maintindihan ang naramdaman noong makita siya sa ganoong ayos. Pakiwari ko’y ibang Rodel ang nakikita ko, kabaligtaran noong unang makita ko siya sa isang bar bilang waiter na naka-long sleeves at tie, medyo mahiyain, disente ang porma, respectable, magalang, at may pagka-aloof.
Tinitigan ko siya sa sobrang pagkamangha. At habang nasa ganoong ayos siya sa pagsasayaw, hindi niya inaasahang makita ako doon. Tila namangha din siya noong makita ako. Bumaba siya sa stage at lumapit sa table namin. Nagsasayaw-sayaw pa rin siya habang papalapit, ang mga mata ay mistulang nang-inggit, nambibighani, nakatutok sa akin. Maya-maya, kinuha niya ang isa kong kamay at ipinasok iyon sa ilalim ng kanyang brief sa kanyang harapan sabay lapit at bulong sa akin, ang mga labi ay sinadyang idinadampi-dampi sa tenga ko, “malaki ba? Natikman mo na yan, di ba? Kung gusto mo, laru-in mo Derick, ok lang sa akin. Sobrang nalilibugan na akohh...” Habang hiyawan naman ang mga tao, kantyawan.
Ngunit hindi ako natuwa. Feeling ko umakyat ang lahat ng dugo ng katawan ko sa ulo. Hinablot ko ang kamay ko at binitawan ang isang tingin na nanggagalaiti. Pinilit ko ang sariling magtimpi. Naisip ko na kasalanan ko ang lahat nang nangyaring iyon sa kanya kaya ako dapat ang magpakumbaba. Nakangising-aso si Rodel na bumalik na ng stage, nakatingin pa rin sa akin at kinakagat-kagat ang mga labing tila ipinaramdam sa akin na nasarapan.
Sa kagustuhang makausap, tinawag ko kaagad ang isang waiter at sinabihang gusto kong maka-table si Rodel. Ngunit may nauna na raw sa amin. Kaya wala na akong nagawa kungdi ang manatili doon at hintayin ang pagsara ng bar. At habang nasa ibang table si Rodel, panay naman ang pang-iinggit at pagpapaselos niya sa akin. Inaakbay-akbayan ang customer, halos magdidikit na ang mga bibig nila pagkukwentuhan at pagtatawanan... Nasaktan ako, sobra. Pero tiniis ko pa rin. “Kasalanan ko eh”, ang sabi ko na lang sa sarili.
Noong magsara na ang bar, tinanong ko si Rodel sa isang waiter. Ngunit nakaalis na daw ito kasama ang isang mayamang customer. Tila gumuho ang mundo ko sa nalaman.
Kinausap ko kaagad ang manager at may-ari ng bar na nagkataong nandoon pa. At naisipan ko na lang na makipag-deal sa kanya. Sa deal namin, babayaran ko siya para lang si Rodel ay hndi magtatrabaho sa susunod na gabi sa bar at bagkus sa akin siya magsiserbisyo. Pumayag naman ang may-ari.
Kinabukasan, wala pang alas otso ng gabi, nagpunta na ako sa bar. Pumasok kaagad ako sa manager’s office at hinitay ang pagdating ni Rodel. Hindi ko maisalarawan ang tunay na naramdaman, kung sasama ba sa akin si Rodel o aayawan niya ang gusto ko. “Bahala na!” Sigaw ng utak ko.
Noong pumasok na si Rodel sa manager’s office at sinabihang sa akin siya magserbisyo sa gabing iyon, kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagkagulat. Ramdam ko ang matinding pagpo-protesta ng damdamin niya. Ngunit wala rin siyang magawa. Alam ko, ayaw din niyang mawalan ng trabaho kaya sunod-sunuran na lang siya sa gusto ng boss niya. Alam ko ring maraming katanungan ang pumasok sa isip niya sa arrangement na iyon ngunit hindi niya magawang itanong pa iyon. Nagmamaktol man, sumunod na rin siya sa akin noong lumabas ako sa opisina ng manager at tinungo ang parking lot kung saan nakaparada ang kotse ko.
Pagpasok na pagpasok niya kaagad sa kotse sa upuang katabi ko, halos matanggal naman ang pintuan sa pwersahang pagsara niya nito pagparamdam sa matindi niyang galit – galit sa nagawa ko, at galit na mistulang pinagkaisahan siya sa gabing iyon. Tiningnan niya ako nang sobrang tulis na sumagad na yata sa kaluluwa ko. “Na-miss mo talaga ako, no? Isang beses mo nga lang akong natikman, naaadik ka na kaagad sa akin? Tangina, paano na lang kaya kung kagaya ngayong may bayaran na pala, ako na ang magtatrabaho sa kama, e, di buong kaluluwa mo na niyan ang isasangla mo kay satanas!” Bulyaw niya.
Nagkunyari na lang akong walang narinig. Kalmanteng pinaandar ang sasakyan na parang wala lang nangyari, walang tensiyon.
Patuloy pa ring nagtatalak si Rodel. “Putsang buhay to o. Kahit saan talaga hindi ako tinatantanan ng malas. Totoo yatang kahit saan ako magpunta, susundan at susundan pa rin ako ng malas. Tanginang buhay to!” P***** INA NYONG LAHAT!!!
Kalmante pa rin ako, hindi ipinahalatang naapektuhan, at hinayaan lang siyang ipalabas nang ipalabas ang lahat ng galit sa puso niya.
“Sabagay, maganda na rin ang ganito, makisayaw na lang sa tugtug ng panahon. Ganito lang naman talaga ang takbo ng buhay eh. Lahat puro mga plastic, mga oportunista, mga hayok sa laman, mga manggagantso, mga manloloko. Wala nang pwedeng pang pagkatiwalaan sa mundo. Tanginaaaaaaaaa!”
Noong makarating na kami sa parking lot ng isang restaurant sa Makati, mahinahon ko syang sinabihan, “Kain muna tayo...”
Matigas pa rin ang titig niya. Ngunit sumunod naman sa akin. Umurder ako ng makakain, ako na rin ang umorder ng para sa kanya. Alam ko kasi ang mga paborito niyang ulam kaya iyon din ang mga inorder ko. Noong kainan na, walang imikan. Napansin kong konti lang ang kinain ni Rodel. Kaya, “Kumain ka ng marami...” sabi ko.
Itinaas lang niya ang isang kamay, ipinakita ang malaking daliri, sabay pag-emphasize sa bibig niya, nanggalaiti ang mga matang nakatitig sa akin, at kontroladong binaggit ang mga katagang, “F*** YOU!”
Hindi na ako umimik. Madalian ko na ring tinapos ang pag-kain ko at hiningi na ang chit.
Bumalik ulit kami sa kotse. Wala pa ring imikan hanggang sa makarating kami sa flat ko. Noong makapasok na, dumeretso kami sa terrace. Kumuha ako ng mainum at pulutan at inilagay ang mga iyon sa mesa, sa harap namin.
“Sex lang naman ang gusto mo, di ba? Gawin na natin para makauwi na ako! Leche, andami pang ritual sa kama pa rin naman ang hantungan!” Sabi niya, pagpahiwatig sa inumin at mga pulutan na inilabas ko.
“Ang agreement namin ay buong magdamag ka dapat sa akin. Kung anong oras magsara ang bar, ganung oras din kita pakawalan. Pero... bibigyan kita ng option. Kung gusto mong maka-uwi ng maaga, mag-inuman muna tayo.” Ang pagpaliwanag ko.
“Owwww? Talaga? Buti ka pa alam mo. Bakit kaya hindi ko alam?” ang sarcastic naman niyang tugon.
“P-pasensya na Rodel. Tinangka kong kausapoin kita kagabi. Kaso hindi ka naman available eh.”
“Syempre, hot item ang katawan na ito. Kung binigyan mo lang kasi ako konting respeto, e di sana, lahat na atensyon ko, lahat ng oras ko, lahat ng panahon ko... ay nasa iyo!”
“O sige na, sige na... ako ang mali. O ano, mag-inuman ba tayo o magkwentuhan nalang hanggang madaling araw?”
“Tangina! Ano pa ba ang magagawa ko? Mag-inuman na para makalayas dito ng mas maaga!”
At kinagat niya ang option na iyon. Walang imik na kinuha niya ang wine glass, nilagyan iyon ng ice, at magsalin ng alak dito. Nagsalin na din siya sa isa pang wine glass para sa akin at padabog na inilagay sa harap ko. Wala kaming imikan hanggang sa lagpas kalahati na ng malaking bote ng imported na alak ang naubos namin. Medyo lasing na ako, pati na rin siya.
“Magkano ba ang binayad mo sa manager naming bakla para masolo mo ako ngayon?” ang matigas na tanong niya.
“Kailangan mo pa bang malaman yan?”
Binitawan niya ang ngiting-pilit, napailing-iling. “Tangina! Ganyan ba talaga kayong mga bakla? Sinisira nyo na ang buhay namin, nagbabayaran kayo ng hindi nyo man lang ako kinunsulta? Katawan ko ang pinag-usapan dito! At wala akong kaalam-alam kung magkano ang pagbenta ng tanginang baklang iyon sa akin sa iyo? Anong klaseng mga tao kayo!!!” Sigaw niya.
“Ok... ok...” napahinto ako nang sandali at tiningnan siya. “20k”
Bigla siyang napatayo at sumigaw. “P***** INA! Tas ang ibibigay lang noon sa akin ay wala pang dalawang libo!” Sumandal sya sa barandilya ng terrace, ramdam ko ang matinding pagtimpi niya ng galit.
Para akong isang tupa na hindi makaimik at nagyumukyok sa tabi.
Ilang sandali lang at binitiwan nya ang isang malalim na buntong-hiniga, ibinaling ang paningin sa malayo, tila nag-iisip. Maya-maya, nilingon niya ako. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang matinding galit. Kaagad niyang kinaladkad ako patungong kuwarto at noong malapit na sa kama, itinulak nya ako ng malakas dahilan upang bumagsak akong patihaya sa ibabaw noon. “Tapusin na nga natin ito! Putsa! Itong ari ko lang naman ang habol mo di ba?!!!” Sambit niya.
Pakiwari ko’y isang iglap lang ang lahat na halos di ko na namalayang nandoon na pala ako sa ibabaw ng kama, nakatihaya at siya ay nakatayo sa harap ko. Gulat na gulat ako sa bilis ng mga pangyayari, nanlaki ang mga mata ko at ramdam ang paglakas ng kabog ng dibdib.
Kung gaano kabilis niya akong kinaladkad ay siya ding bilis ng mga sumunod na pangyayari. Nakapako ang tingin sa akin, dali-dali niyang tinanggal ang t-shirt, ang sinturon, ang zipper, at tuluyan nang hinubad ang pantaloon niya kasama na ang brief. Pagkatanggal na pagkatanggal sa lahat ng saplot, sumampa kaagad siya sa kama at sinadyang itutok at idiniin-diin sa mukha ko ang harapan niya...
(Itutuloy)
-----------------------------------
[4]
Hindi ako makahinga sa ginawa niyang iyon kaya mabilis ko siyang itinulak. Napatagilid sya sa kama at pinakawalan ko ang isang malakas na sampal na tumama sa mukha niya. “Pak!” Nanlaki naman ang mga mata ko sa pagkabigla, di inaasahang magawa ang pagsamapal, ang mga kamay ay itinakip sa bibig.
“Araykop...!” Ang nasambit niya, hawak-hawak ng isang kamay ang mukhang natamaan. Ini-expect ko na paulanan niya ng suntok ang mukha ko. Ngunit, “Ano ba ang gusto mo, tangina ka!” ang bulyaw niya, haplos-haplos pa rin ng isa niyang kamay ang pisngi na nasampal.
Tila nabunutan naman ako ng tinik noong hindi niya ako ginantihan. “Rodel, hindi sex ang kailangan ko sa iyo! Naintindihan mo ba iyon?” ang sagot ko na lang nang mahinahon.
“Hindi sex? Noong gabing ginamit mo ako, gusto mo iyon. Ngayon, nagbayad ka ng 20k sa manager kong swapang, hindi mo na gusto. Ano ba talaga? At bakit? Hindi ka ba nasarapan sa akin? Ha? Kung kailan na sana payag akong babuyin mo kahit ilang ulit pa, saka ka naman nag-iinarte! O sige, ganito na lang...” tumayo siya, tinumbok ang mini-component, pumili ng cd sa rack atsaka pinatugtog iyon. “Pagmasdan mo na lang ako, ok? Kakahiya naman kasi, 20k pa naman ang bayad mo sa akin dito. Putsa tiba-tiba na naman ang manager kong demonyo.” At sumayaw-sayaw siya, hubo’t-hubad pa rin sa harap ko, iyong klaseng sayaw na ginagawa nila sa gay bar.
Yumuko na lang ako noong maramdaman ang mga luhang dumaloy na sa mga pisngi ko habang patuloy ang pang-aakit at pang-inggit niya sa akin.
Marahil ay napansin niyang umiyak ako, huminto siya sa pagsasayaw. “Tangina, kakabadtrip naman! Ano bang gusto moooooo!” sigaw niya.
“Patawarin mo ako Rodel, iyan lang ang gusto ko.”
“Patawarin? Akala mo ganoon lang kadali iyon? Derick, hindi mo alam kung gaano kalalim at kasakit ang naramdaman ko dulot nang naranasang pambababoy ng mg bakla sa akin. Araw-gabi nakatatak iyon sa isipan ko iyon. Hindi makatulog, halos mabaliw ako sa kaiisip! Alam mo bang ilang beses ko nang pinag-isipang magpatiwakal dahil doon? Tapos, noong bumalik na SANA ang tiwala ko sa sarili, ganoon na naman ang ginawa mo sa akin? Alam mo bang dahil sa ginawa mo kaya ako pumasok na lang sa pagmamacho-dancer at pagko-call boy? Alam mo ba??? Alam mo baaaaaaaaaaaaa!!!!!” bulyaw niya sabay upo sa gilid ng kuwarto at hagulgol na parang bata.
Nilapitan ko siya at niyakap, hinaplos ang ulo. “Kaya nga patawarin mo ako eh...”
“Huwag mo akong hawakan, tangina mo... SINIRA MO ANG BUHAY KOOOOOO!!!” Patuloy pa rin siya sa paghagulgol.
Wala akong magawa kungdi ang dumestansya, naupo din sa sahig, pinagmasdan siya. Sa nasaksihan sa kanya, lalong tumindi ang naramdaman kong awa. “Ano ba ang pwedeng gawin ko upang mapatawad mo, Rodel? Sabihin mo. Pwede mo pa namang ituwid ang buhay mo ah, tutulungan kita.” Sabi kong nagmamakaawa ang boses.
“Tutulungan? At anong kapalit? Katawan ko? Bababuyin mo din ako? Huwag na oy! Mas ok pang ako na ang bababoy sa sarili ko.” Tumayo siya, pinulot ang mga damit na nagkalat sa sahig at inisa-isang isinuot iyon simula sa brief, sa pantalon, sinturon, hanggang sa t-shirt at pagkatapus, tinumbok ang terrace at naupo, ang tingin ay mistulang napakalayo.
Sumunod ako, umupo din sa silyang nasa harap niya. “Rodel, sorry na please... Sabihin mo sa akin kung ano ang dapat kong gawin upang bumalik ang tiwala mo.”
“Layuan mo ako. Lubayan mo na ako. Iyon lang ang hihilingin ko sa iyo. Ayoko nang magtiwala pa. Simula noong isinilang ako, wala pa akong nakitang taong pwedeng pagkatiwalaan. Lahat sila mga manggagamit, oportunista, manloloko. Lahat sila, itong hitsura at katawan kong ito lang ang habol. Lahat sila mga plastic, ang nais lang ay babuyin ako. At isa ka sa kanila!” At tumayo siyang patalikod sa akin, ang mga kamay ay itinukod sa grills ng terrace.
“Rodel, hindi kita masisisi kung ganyan ang paniniwala mo sa akin. Oo, inaamin ko, nagkasala ako sa iyo. Hindi ko akalain na ang ginawa ko ay makapagdulot pala ng karagdagang sakit sa isang matinding sugat sa puso mo na sana ay unti-unti nang nahilom. Pero lahat naman ng tao ay nagkakasala at nagkakamali, diba? At hindi lahat ng tao ay pare-pareho. Malinis ang intension ko sa iyo, Rodel. Nagkamali lang ako. Ngunit kung bigyan mo lang ako ng isa pang pagkakataong ituwid ang pagkakamaling iyon, gagawin ko. Patawarin mo lang ako.”
Hindi pa rin siya natinag.
“Rodel, lahat ng tao ay may kanya-kanyang pagsubok, may kanya-kanyang pinapasan sa buhay. Ako, akala mo ba masaya ang buhay ko? Hindi... pero pinilit kong maging masaya, maging makabuluhan ito, at may direksyon, may pangarap. At kahit ganito lang ako, pinilit ko pa ring kamtin ang mga pangarp ko; pinilit kong bigyang halaga ang buhay ko. Noong sinabi mong nag-iisa ka lang sa mundo, walang kakampi, at niloloko ng mga taong pinagkakatiwalaan mo, naramdaman ko ang naramdaman mo dahil...” napahinto akong sandali, pinahid ang mga luhang dumaloy sa mga mata.
Nanatiling walang imik si Rodel, tila nakikinig sa bawat salita na lalabas sa bibig ko.
“...kagaya mo, nag-iisa rin ako sa mundo. Noong graduating na ako ng college, nalaman ng mga magulang kong bakla ako. Nahuli nila kami ng boyfriend ko sa bahay na may ginawa. Hindi sila makapaniwala sa nakita at itinakwil nila ako. Pati mga kapatid ko, hindi na rin ako pinansin. Ang masaklap pa, pati boyfriend ko ay tuluyan na ring lumayo sa akin. Pakiramdam ko, gumuho ang mundo ko sa pagkakataong iyon. Kaya sa sama ng loob, lumayas ako. Nababalot sa takot at pangamba, walang kakampi, nakiki-pagsapalaran sa lugar na ni minsan ay hindi ko pa napuntahan... hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung saan pupunta, kung kanino humingi ng tulong. Ngunit nilakasan ko pa rin ang loob ko. Inisip na mga pagsubok lang ang lahat ng mga iyon sa buhay ko na malalampasan ko rin. Hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagpakatatag ako, at buong tapang na hinarap ang mga hamon... Ngunit alam mo ba ang kaibahan ng sitwayon natin? Pinili mong sirain ang buhay mo. Nagpatalo ka sa galit. Nagpatalo ka sa mga hamon sa buhay. Imbis na lumaban ka, sinisisi mo ang lahat ng mga taong nakapaligid sa iyo – pati na iyong mga taong handa sanang tulungan ka. Buksan mo ang mga mata mo, Rodel. Napakasarap mangarap sa buhay. At lalo pang masarap ito kapag may mga taong sa kabila ng kanilang pagkakamali, ay tunay na nagmahal sa iyo. Huwag mong ituring ang lahat ng mga tao na kaaway. Mayroon din sa kanila ang kakampi. Sila ang hanapin mo...”
Dahil sa hindi pa rin siya umimik, tumayo ako at nilapitan ko siya, inakbayan. Doon ko lang napansing umiiyak pala siya.
“Patawarin mo ako Rodel...” ang mahina kong sabi.
Humarap siya sa akin. “Pwede na ba akong umalis?” ang paglihis niya sa tanong habang pinapahid ang mga luha niya sa pisngi.
“Ayaw mo na bang makipag-usap sa akin?”
“Pagod ako... naguguluhan, litong-lito. Gusto ko na sanang magpahinga.”
“O-ok... kung iyan ang gusto mo. Ihatid na kita sa tinutuluyan mo?”
“’Wag na...” sabay tumbok na sa pintuan.
“Sandali!” Kinapa ko ang wallet ko sa bulsa at dumukot ng isang libo. Iniabot ko iyon sa kanya.
“Huwag na, may pera pa ako.” Pagtaboy niya sa kamay ko. At kahit anong pilit ko, hindi pa rin niya tinanggap ang pera.
“Ok...” ang malungkot kong tugon. “Ayaw mo ba talaga akong patawarin?”
Hindi siya sumagot.
Akmang tatalikod na sana siya noong kinapa ko sa bulsa ko ang duplicate na susi ng apartment ko at iniabot iyon sa kanya. “Ito na lang ang tanggapin mo. Kapag isang araw ay maisipan mong bumalik, welcome ka palagi sa bahay na ito. At kapag nadatnan kitang nandito sa loob, iyon na siguro ang pinakamaligayang araw ng buhay ko...”
Pansin ko ang pag-aatubili niya. Ngunit tinanggap pa rin niya ito. Kahit papaano, may konting saya din akong naramdaman.
Nakatalikod na si Rodel noong sinabihan kong, “Rodel, pakawalan mo ang lahat ng galit d’yan sa puso mo...”
Alam kong narinig niya ang sinabi ko. Tuloy-tuloy pa rin siya sa paglakad papuntang stairway pababa na sa ground floor.
Dali-dali naman akong dumungaw sa terrace upang sundan siya ng tingin sa kalsada na nasa ibaba lang. Subalit laking gulat ko noong napatapat na siya, inihagis niya sa akin ang susi na iniabot ko. Bumagsak ito sa sahig ng terrace. Biglang gumuho ang mundo ko at naglaho ang lahat nang pag-asang babalik pa siya.
Sa sama ng loob, hindi ko na pinuntahan pa ang bar kung saan si Rodel nagmamacho-dancer. Isiniksik sa utak na nagawa ko na ang lahat at pilit na tinanggap na hindi na kami pweding magsama uli sa isang bahay. “At least, I tried my best” sabi ko na lang sa sarili.
Masakit... mahirap. Pero pinilit kong kalimutan siya. Isang lingo, dalawang lingo, tatlong lingo ang nakaraan at ramdam ko pa rin ang sakit. Tiniis ko ang lahat ng iyon.
Ngunit, hindi ko pala kaya. Bumalik pa rin ako sa bar niya kahit walang gagawin kungdi ang mag-order ng mainum at pagmasdan siya. Hindi na rin ako naki-agaw sa mga customers na gusto siyang maka-table o mai-uwi. Nakita ni Rodel na nandoon ako. Ngunit tila hindi na niya ako kilala pa. Sa tuwing nakikita siyang may ibang ka-table o kasamang customer sa pag-uwi pagkatapus ng show niya, di naman maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Durog na durog ang puso ko.
Isang araw, naramdaman kong di ko na kaya at kailangan ko nang ihinto ang kahibangan ko, tuluyang kalimutan siya. Ngunit bago iyon, nagpagawa ako ng malaking streamer, 10 x 4 meters at isinabit iyon sa building sa harap mismo sa bar ni Rodel. Syempre, binayaran ko ang may-ari ng building. Ang nakasulat, “Rodel, di na kita guguluhin pa. Ngunit hihilingin ko sa iyo – sa huling pagkakataon na sana ay puntahan mo ako sa Ayala Avenue, Makati; sa kanto kung saan nandoon ang isang puno ng kahoy na minsan ay kinudlitan mo ng iyong pangalan. Maghintay ako doon, sa darating na Sabado, hanggang alas 7 ng gabi”
Dumating ang takdang araw. Hindi ko lubos maisalarawan ang naramdaman. Sobrang kaba, takot, lungkot na baka hindi na papansinin pa ni Rodel ang mensahe ko... Alas 6:00 pa lang ay naglakad na ako papunta doon. Malapit lang kasi sa apartment ko. Subalit laking pagtataka ko sa nakitang maraming taong nag-uumpukan din sa lugar at lahat sila ay nakatingin sa akin. Syempre, sobrang hiya ko. Ang iba sa kanila ay nakatayo lang at mayroon ding yumakap sa akin at nagbigay-suporta at encouragement, “Kaya mo yan... dude” “Go, go, go, you deserve a chance” na nagpalakas naman ng loob ko. Ngunit mas lalo akong namangha noong may mga crews ng isang TV channel na nandoon din at sinadyang i-cover ang kuwento.
6:30, walang Rodel na dumating. 7:00 wala pa rin. Hinintay ko ang 7:30; wala. Hanggang 8:00, wala p arin, hanggang sa unti-unting nag-aalisan na ang mga tao at ang mga crews ng TV channel.
Tila naubusan ako ng lakas sa pangyayari. Sobrang sama ng loob, nagdurugo ang puso, nagpasiya akong lumisan na rin sa lugar. Noong makapasok na ng bahay, ibinagsak ko kaagad ang katawan sa higaan at ibinuhos ang lahat ng sama ng loob sa paghagulgol.
Nasa ganoong ayos ako noong mula sa terrace ay may narinig akong ingay. Sa pag-aakalang ano ang mayroon, tumayo ako, pinahid ang mga luha. At noong buksan ko ang pinto, di ako makapaniwala sa bumulagta sa mga panoingin ko. Si Rodel, nakatayo sa harap ng pinto, ang mga mata ay seryosong nakatingin sa akin.
“Rodel! Nandito ka??!” Sigaw ko sa sobrang pagka-gulat.
“Oo, pinakawalan na ng puso ko ang lahat ng galit ko sa mundo”
“Bakit dito sa terrace?”
“Di ba dito ko naitapun ang susi ng apartment. Kaya inakyat ko nalang ang pader at tinalon itong terrace, nagbakasakaling mahanap ko pa ito dito.” Sabay kindat naman sa akin at bitiw ng pamatay niyang ngiti.
Syempre, heaven ako sa ngiti niya kaya niyakap ko kaagad siya nang mahigpit na mahigpit. At tinugun din niya ng kasing-higpit ang yakap ko...
“Bakit ka pala hindi sumipot doon, ang daya mo...”
“May nakita kasi akong mg crews ng TV. Malay mo, kapag nadiskubre ako doon, kunin nila akong artista. Paano yan, e di na naman ako uuwi pa sa iyo...”
At sabay kaming nagtatawanan.
(Itutuloy)
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://www.men4menphilippines.ning.com
Author's Note:
Yeheeeyyyyyyyyy! 114 na ang mga followers ko!!! Salamat ng marami sa mga nagfollow at doon sa mga nang-recruit, lol! Patuloy na tumataas ang bilang ng followers ko dito, thanks po sa inyong lahat, wala akong masabi kundi salamat sa patuloy na suporta. Salamt! Salamat! Salamat! Wohhooooo!
Sensya na rin po, nasa kasagsagan ako ng activity sa bakasyon, reunion namin bukas. Ngunit kahit na busy ako sa mga preparations, heto, nagpost pa rin para kahit papaano, may mabasa ang ibang mga followers ko na hindi pa nakabasa nitong aking kwentong "Si Rodel..."
Happy reading po!
-mikejuha
-------------------------------------
[3]
Naalimpungatan ko na lang noong maglapat na ang mga labi namin. Di ko lubusang maipaliwanag ang matinding sarap na umalipin sa akin sa pagkakataong iyon. Kahit nakita kong patuloy pa ring dumadaloy sa mga pisngi ni Rodel ang luha at mistulang naubusan ng lakas ang katawan nito dahil sa kalasingan, hindi ko na alintana pa ang mga ito. Parang sinaniban ang katawan ko ng kung anong demonyo at ang sariling pagnanasa na lang ang naka-sentro sa utak ko.
Siniil ko siya ng halik, matagal... Pagkatapos, inalalayan ko siyang pumasok sa kuwarto niya at doon ipinagpatuloy ko ang pagsiil ng halik sa mga labi niya, ang pagyakap ng mahigpit, ang paghaplos sa maseselang bahagi ng katawan, hanggang sa wala nang natirang saplot ang aming mga katawan. At sa pagkakataong iyon, nangyari ang di dapat mangyari base sa aming kasunduan at binitiwan kong pangako sa kanya.
Bumalik ako ng kwarto ko na tuliro at di makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Naghalong guilt, hiya, pagkalito ang nadama ngunit nangibabaw ang sarap na natamasa sa piling ni Rodel. At dahil sa nalamang nakakaantig na kwento ng buhay niya, naipangako ko sa sariling hindi ko na siya pababayaan, ano man ang mangyari, susuportahan ko sya.
Maaga akong nagising kinabukasan. Excited ngunit may halo ding kaba dahil sa nangyari. Dahil may urgent pa din akong tatapusin sa opisina sa umagang iyon, nagmadali akong maligo at magbihis. Sinilip ko ang kwarto ni Rodel at nakita kong nakahiga pa rin siya. Dati-rati, may pasok man ako o wala, siya palagi ang naunang gumising at pagkagising ko, handa na ang lahat at kakain na lang kami nang sabay. Ngunit hindi na ako nagtaka kung bakit nasa kuwarto pa rin siya sa umagang iyon gawa ng kalasingan namin sa nakaraaang gabi. Dumeretso na lang ako ng trabaho kahit hindi pa nag-almusal, hindi ko na rin inistorbo pa si Rodel.
Sobrang saya ang nangingibabaw sa akin sa umagang iyon. At pakiwari ko ay lalong lumalim ang naramdaman ko para kay Rodel. “Think I'm in love again, grinning that silly grin. Look what a fool I've been, think I'm in love again. Lately I lost my mind and I do it everytime. Yes I know all the signs of being in love...” ang pakanta-kanta ko pa habang nagmaneho papuntang opisina.
Ngunit pagbalik ko ng bahay, bigla akong kinabahan noong hindi ko mahanap si Rodel. Tiningnan ko ang mga gamit niya ngunit ang lahat ng ito ay wala na rin. Hindi ako mapakali, tinawagan ko ang lahat ng mga kaibigan at tinanong kung napansin ba nila si Rodel. Ngunit wala ni isa man sa kanila ang makapag-bigay ng impormasyon kung saan nagpunta si Rodel.
Nung mabaling ang mga mata ko sa ibabaw ng study table, nakita ko ang isang nakatuping papel. Binuklat ko ito. Sulat kamay ni Rodel.
“Dear Derick, masakit sa kalooban ko ang lumisan ngunit wala akong magawa kungdi ang gawin ito. Sa dalawang buwang pagtira ko sa iyo, noon ko lang naranasan ang sarap nang may taong nagtiwala sa akin, nag-aalaga, naipadama sa akin na may silbi din ako ako sa mundo, may importansya, at kung saan nakapagbigay sa akin ng bagong pag-asa. Akala ko, tuloy-tuloy na ito. Akala ko, may swerte pa rin palang natira sa buhay ko. Akala ko, mararating ko na ang mga pinangarap ko sa buhay nang dahil sa iyo. Akala ko, meron pang natirang baklang tapat at kayang gumawa ng kabutihan nang walang pagnanasang nakakabit. Akala ko, iba ka. Ngunit mali pala ako. Alam mo ang buhay ko. Alam mong sinalbahe ako ng kapwa mo bakla. Di mo ba naramdaman ang sakit na dinanas ko, ang dulot na sakit niyon sa kaluluwa ko? Alam mong ang pagpayag kong tumira sa iyo ay dahil sa pangako mong walang bahid malisya ang pagkupkop mo sa akin. Subalit sinira mo ang pangako mo! Bakit?!!! Sobrang sakit ang naramdaman ko habang nagpapasasa ka. Umiiyak ako ngunit hindi mo ako pinansin. Katulad ka rin pala nila! Hindi mo lang alam na habang ginagawa mo sa akin iyon, bumabalik-balik sa isipan ko ang mga pang-aabusong naranasan ko, ang pambababoy sa pagkatao ko. Lalo mo akong sinaktan. Lalo mong ipinadama sa akin na walang kwenta ang buhay ko! Na hindi ako dapat respetuhin! Masakit Derick, sobrang sakit... Kaya wala nang dahilan upang ako’y magpatuloy pa sa pagtira dito. Ayokong isipin na sa pagtulong mo pala sa akin, katawan ko lang ang habol mo. Ayoko nang maulit pa ito. Kaya huwag mo na akong hanapin. Maraming-maraming salamat na lang sa lahat. –Rodel- PS. Kalakip dito ang papel kung saan mo isinulat at pinirmahan ang pangako mo sa akin. Isinoli ko na.“
Natulala ako sa nabasa, tila sinampal-sampal ng maraming beses. At di ko na napansing tumulo na pala ang mga luha ko sa di inaasahang sulat ni Rodel na iyon. Tila biglang bumalik ang katinuan ng isip ko, natauhan. “Napaka-selfish ko...” ang nasambit ko na lang sa sarili.
Sa mga sumunod na araw, naging tulala ako. Hindi halos matanggap ang nangyari, nahirapang mapatawad ang sarili, nanghihinayang sa nagawang pagkakamali at sa pagiging manhid at makasarili. Naisip ko na marahil kung pinigilan ko lang ang sarili sa gabibg iyon ay hindi ako iiwanan ni Rodel. Sobra ang panghihinayang ko; sobrang galit ang naramdaman ko para sa sarili.
Noong hindi ko na matiis pa ang pagka-guilty, inisa-isa kong inikot ang mga bar sa Metro Manila gabi-gabi, nagbakasakaling mahanap ko pa si Rodel. Ngunit halos tatlong linggo nang paikot-ikot ako sa mga bar, wala pa ring Rodel akong nakita.
Gigive-up na sana ako noong may natanggap akong text message galing sa isa kong kaibigan, “Rick, ma-excite ka nitong news ko. Si Rodel, nandito sa gay bar na pinuntahan ko ngayon! Heto kasalukuyang rumarampa at all the way ang mokong! Shiiittt! Ganda ng katawan ng fafa mo, ampogi pa! Siya ngayon ang center of attraction dito! Punta ka - NOW na!!!”
Simbilis naman ng kidlat akong pumara ng taxi at halos pagsabihan ko na ang driver na paliparin nya ang sasakyan. Noong makarating na ako, hindi ko na naabutan si Rodel na rumampa. Ngunit lalabas daw ulit, kasam na ang boung grupo.
Dumating nga ang portion na iyon na nagsilabasan na ang mga macho dancers. Pinakahuling lumabas si Rodel. Bikini brief lang ang suot, inuunat-unat ang katawan sa pagsasayaw na mistulang isang ahas na alumilingkis habang palapit nang palapit sa gitna ng stage. Napaka-experto nya sa pagsayaw. At kung pagmasdan ang harapan niya, bakat na bakat ang kanyang pagkalalaki na mistulang ipinangalandrakan pa niya. Tilian ang mga babae, matrona at bakla. Hindi ko maintindihan ang naramdaman noong makita siya sa ganoong ayos. Pakiwari ko’y ibang Rodel ang nakikita ko, kabaligtaran noong unang makita ko siya sa isang bar bilang waiter na naka-long sleeves at tie, medyo mahiyain, disente ang porma, respectable, magalang, at may pagka-aloof.
Tinitigan ko siya sa sobrang pagkamangha. At habang nasa ganoong ayos siya sa pagsasayaw, hindi niya inaasahang makita ako doon. Tila namangha din siya noong makita ako. Bumaba siya sa stage at lumapit sa table namin. Nagsasayaw-sayaw pa rin siya habang papalapit, ang mga mata ay mistulang nang-inggit, nambibighani, nakatutok sa akin. Maya-maya, kinuha niya ang isa kong kamay at ipinasok iyon sa ilalim ng kanyang brief sa kanyang harapan sabay lapit at bulong sa akin, ang mga labi ay sinadyang idinadampi-dampi sa tenga ko, “malaki ba? Natikman mo na yan, di ba? Kung gusto mo, laru-in mo Derick, ok lang sa akin. Sobrang nalilibugan na akohh...” Habang hiyawan naman ang mga tao, kantyawan.
Ngunit hindi ako natuwa. Feeling ko umakyat ang lahat ng dugo ng katawan ko sa ulo. Hinablot ko ang kamay ko at binitawan ang isang tingin na nanggagalaiti. Pinilit ko ang sariling magtimpi. Naisip ko na kasalanan ko ang lahat nang nangyaring iyon sa kanya kaya ako dapat ang magpakumbaba. Nakangising-aso si Rodel na bumalik na ng stage, nakatingin pa rin sa akin at kinakagat-kagat ang mga labing tila ipinaramdam sa akin na nasarapan.
Sa kagustuhang makausap, tinawag ko kaagad ang isang waiter at sinabihang gusto kong maka-table si Rodel. Ngunit may nauna na raw sa amin. Kaya wala na akong nagawa kungdi ang manatili doon at hintayin ang pagsara ng bar. At habang nasa ibang table si Rodel, panay naman ang pang-iinggit at pagpapaselos niya sa akin. Inaakbay-akbayan ang customer, halos magdidikit na ang mga bibig nila pagkukwentuhan at pagtatawanan... Nasaktan ako, sobra. Pero tiniis ko pa rin. “Kasalanan ko eh”, ang sabi ko na lang sa sarili.
Noong magsara na ang bar, tinanong ko si Rodel sa isang waiter. Ngunit nakaalis na daw ito kasama ang isang mayamang customer. Tila gumuho ang mundo ko sa nalaman.
Kinausap ko kaagad ang manager at may-ari ng bar na nagkataong nandoon pa. At naisipan ko na lang na makipag-deal sa kanya. Sa deal namin, babayaran ko siya para lang si Rodel ay hndi magtatrabaho sa susunod na gabi sa bar at bagkus sa akin siya magsiserbisyo. Pumayag naman ang may-ari.
Kinabukasan, wala pang alas otso ng gabi, nagpunta na ako sa bar. Pumasok kaagad ako sa manager’s office at hinitay ang pagdating ni Rodel. Hindi ko maisalarawan ang tunay na naramdaman, kung sasama ba sa akin si Rodel o aayawan niya ang gusto ko. “Bahala na!” Sigaw ng utak ko.
Noong pumasok na si Rodel sa manager’s office at sinabihang sa akin siya magserbisyo sa gabing iyon, kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagkagulat. Ramdam ko ang matinding pagpo-protesta ng damdamin niya. Ngunit wala rin siyang magawa. Alam ko, ayaw din niyang mawalan ng trabaho kaya sunod-sunuran na lang siya sa gusto ng boss niya. Alam ko ring maraming katanungan ang pumasok sa isip niya sa arrangement na iyon ngunit hindi niya magawang itanong pa iyon. Nagmamaktol man, sumunod na rin siya sa akin noong lumabas ako sa opisina ng manager at tinungo ang parking lot kung saan nakaparada ang kotse ko.
Pagpasok na pagpasok niya kaagad sa kotse sa upuang katabi ko, halos matanggal naman ang pintuan sa pwersahang pagsara niya nito pagparamdam sa matindi niyang galit – galit sa nagawa ko, at galit na mistulang pinagkaisahan siya sa gabing iyon. Tiningnan niya ako nang sobrang tulis na sumagad na yata sa kaluluwa ko. “Na-miss mo talaga ako, no? Isang beses mo nga lang akong natikman, naaadik ka na kaagad sa akin? Tangina, paano na lang kaya kung kagaya ngayong may bayaran na pala, ako na ang magtatrabaho sa kama, e, di buong kaluluwa mo na niyan ang isasangla mo kay satanas!” Bulyaw niya.
Nagkunyari na lang akong walang narinig. Kalmanteng pinaandar ang sasakyan na parang wala lang nangyari, walang tensiyon.
Patuloy pa ring nagtatalak si Rodel. “Putsang buhay to o. Kahit saan talaga hindi ako tinatantanan ng malas. Totoo yatang kahit saan ako magpunta, susundan at susundan pa rin ako ng malas. Tanginang buhay to!” P***** INA NYONG LAHAT!!!
Kalmante pa rin ako, hindi ipinahalatang naapektuhan, at hinayaan lang siyang ipalabas nang ipalabas ang lahat ng galit sa puso niya.
“Sabagay, maganda na rin ang ganito, makisayaw na lang sa tugtug ng panahon. Ganito lang naman talaga ang takbo ng buhay eh. Lahat puro mga plastic, mga oportunista, mga hayok sa laman, mga manggagantso, mga manloloko. Wala nang pwedeng pang pagkatiwalaan sa mundo. Tanginaaaaaaaaa!”
Noong makarating na kami sa parking lot ng isang restaurant sa Makati, mahinahon ko syang sinabihan, “Kain muna tayo...”
Matigas pa rin ang titig niya. Ngunit sumunod naman sa akin. Umurder ako ng makakain, ako na rin ang umorder ng para sa kanya. Alam ko kasi ang mga paborito niyang ulam kaya iyon din ang mga inorder ko. Noong kainan na, walang imikan. Napansin kong konti lang ang kinain ni Rodel. Kaya, “Kumain ka ng marami...” sabi ko.
Itinaas lang niya ang isang kamay, ipinakita ang malaking daliri, sabay pag-emphasize sa bibig niya, nanggalaiti ang mga matang nakatitig sa akin, at kontroladong binaggit ang mga katagang, “F*** YOU!”
Hindi na ako umimik. Madalian ko na ring tinapos ang pag-kain ko at hiningi na ang chit.
Bumalik ulit kami sa kotse. Wala pa ring imikan hanggang sa makarating kami sa flat ko. Noong makapasok na, dumeretso kami sa terrace. Kumuha ako ng mainum at pulutan at inilagay ang mga iyon sa mesa, sa harap namin.
“Sex lang naman ang gusto mo, di ba? Gawin na natin para makauwi na ako! Leche, andami pang ritual sa kama pa rin naman ang hantungan!” Sabi niya, pagpahiwatig sa inumin at mga pulutan na inilabas ko.
“Ang agreement namin ay buong magdamag ka dapat sa akin. Kung anong oras magsara ang bar, ganung oras din kita pakawalan. Pero... bibigyan kita ng option. Kung gusto mong maka-uwi ng maaga, mag-inuman muna tayo.” Ang pagpaliwanag ko.
“Owwww? Talaga? Buti ka pa alam mo. Bakit kaya hindi ko alam?” ang sarcastic naman niyang tugon.
“P-pasensya na Rodel. Tinangka kong kausapoin kita kagabi. Kaso hindi ka naman available eh.”
“Syempre, hot item ang katawan na ito. Kung binigyan mo lang kasi ako konting respeto, e di sana, lahat na atensyon ko, lahat ng oras ko, lahat ng panahon ko... ay nasa iyo!”
“O sige na, sige na... ako ang mali. O ano, mag-inuman ba tayo o magkwentuhan nalang hanggang madaling araw?”
“Tangina! Ano pa ba ang magagawa ko? Mag-inuman na para makalayas dito ng mas maaga!”
At kinagat niya ang option na iyon. Walang imik na kinuha niya ang wine glass, nilagyan iyon ng ice, at magsalin ng alak dito. Nagsalin na din siya sa isa pang wine glass para sa akin at padabog na inilagay sa harap ko. Wala kaming imikan hanggang sa lagpas kalahati na ng malaking bote ng imported na alak ang naubos namin. Medyo lasing na ako, pati na rin siya.
“Magkano ba ang binayad mo sa manager naming bakla para masolo mo ako ngayon?” ang matigas na tanong niya.
“Kailangan mo pa bang malaman yan?”
Binitawan niya ang ngiting-pilit, napailing-iling. “Tangina! Ganyan ba talaga kayong mga bakla? Sinisira nyo na ang buhay namin, nagbabayaran kayo ng hindi nyo man lang ako kinunsulta? Katawan ko ang pinag-usapan dito! At wala akong kaalam-alam kung magkano ang pagbenta ng tanginang baklang iyon sa akin sa iyo? Anong klaseng mga tao kayo!!!” Sigaw niya.
“Ok... ok...” napahinto ako nang sandali at tiningnan siya. “20k”
Bigla siyang napatayo at sumigaw. “P***** INA! Tas ang ibibigay lang noon sa akin ay wala pang dalawang libo!” Sumandal sya sa barandilya ng terrace, ramdam ko ang matinding pagtimpi niya ng galit.
Para akong isang tupa na hindi makaimik at nagyumukyok sa tabi.
Ilang sandali lang at binitiwan nya ang isang malalim na buntong-hiniga, ibinaling ang paningin sa malayo, tila nag-iisip. Maya-maya, nilingon niya ako. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang matinding galit. Kaagad niyang kinaladkad ako patungong kuwarto at noong malapit na sa kama, itinulak nya ako ng malakas dahilan upang bumagsak akong patihaya sa ibabaw noon. “Tapusin na nga natin ito! Putsa! Itong ari ko lang naman ang habol mo di ba?!!!” Sambit niya.
Pakiwari ko’y isang iglap lang ang lahat na halos di ko na namalayang nandoon na pala ako sa ibabaw ng kama, nakatihaya at siya ay nakatayo sa harap ko. Gulat na gulat ako sa bilis ng mga pangyayari, nanlaki ang mga mata ko at ramdam ang paglakas ng kabog ng dibdib.
Kung gaano kabilis niya akong kinaladkad ay siya ding bilis ng mga sumunod na pangyayari. Nakapako ang tingin sa akin, dali-dali niyang tinanggal ang t-shirt, ang sinturon, ang zipper, at tuluyan nang hinubad ang pantaloon niya kasama na ang brief. Pagkatanggal na pagkatanggal sa lahat ng saplot, sumampa kaagad siya sa kama at sinadyang itutok at idiniin-diin sa mukha ko ang harapan niya...
(Itutuloy)
-----------------------------------
[4]
Hindi ako makahinga sa ginawa niyang iyon kaya mabilis ko siyang itinulak. Napatagilid sya sa kama at pinakawalan ko ang isang malakas na sampal na tumama sa mukha niya. “Pak!” Nanlaki naman ang mga mata ko sa pagkabigla, di inaasahang magawa ang pagsamapal, ang mga kamay ay itinakip sa bibig.
“Araykop...!” Ang nasambit niya, hawak-hawak ng isang kamay ang mukhang natamaan. Ini-expect ko na paulanan niya ng suntok ang mukha ko. Ngunit, “Ano ba ang gusto mo, tangina ka!” ang bulyaw niya, haplos-haplos pa rin ng isa niyang kamay ang pisngi na nasampal.
Tila nabunutan naman ako ng tinik noong hindi niya ako ginantihan. “Rodel, hindi sex ang kailangan ko sa iyo! Naintindihan mo ba iyon?” ang sagot ko na lang nang mahinahon.
“Hindi sex? Noong gabing ginamit mo ako, gusto mo iyon. Ngayon, nagbayad ka ng 20k sa manager kong swapang, hindi mo na gusto. Ano ba talaga? At bakit? Hindi ka ba nasarapan sa akin? Ha? Kung kailan na sana payag akong babuyin mo kahit ilang ulit pa, saka ka naman nag-iinarte! O sige, ganito na lang...” tumayo siya, tinumbok ang mini-component, pumili ng cd sa rack atsaka pinatugtog iyon. “Pagmasdan mo na lang ako, ok? Kakahiya naman kasi, 20k pa naman ang bayad mo sa akin dito. Putsa tiba-tiba na naman ang manager kong demonyo.” At sumayaw-sayaw siya, hubo’t-hubad pa rin sa harap ko, iyong klaseng sayaw na ginagawa nila sa gay bar.
Yumuko na lang ako noong maramdaman ang mga luhang dumaloy na sa mga pisngi ko habang patuloy ang pang-aakit at pang-inggit niya sa akin.
Marahil ay napansin niyang umiyak ako, huminto siya sa pagsasayaw. “Tangina, kakabadtrip naman! Ano bang gusto moooooo!” sigaw niya.
“Patawarin mo ako Rodel, iyan lang ang gusto ko.”
“Patawarin? Akala mo ganoon lang kadali iyon? Derick, hindi mo alam kung gaano kalalim at kasakit ang naramdaman ko dulot nang naranasang pambababoy ng mg bakla sa akin. Araw-gabi nakatatak iyon sa isipan ko iyon. Hindi makatulog, halos mabaliw ako sa kaiisip! Alam mo bang ilang beses ko nang pinag-isipang magpatiwakal dahil doon? Tapos, noong bumalik na SANA ang tiwala ko sa sarili, ganoon na naman ang ginawa mo sa akin? Alam mo bang dahil sa ginawa mo kaya ako pumasok na lang sa pagmamacho-dancer at pagko-call boy? Alam mo ba??? Alam mo baaaaaaaaaaaaa!!!!!” bulyaw niya sabay upo sa gilid ng kuwarto at hagulgol na parang bata.
Nilapitan ko siya at niyakap, hinaplos ang ulo. “Kaya nga patawarin mo ako eh...”
“Huwag mo akong hawakan, tangina mo... SINIRA MO ANG BUHAY KOOOOOO!!!” Patuloy pa rin siya sa paghagulgol.
Wala akong magawa kungdi ang dumestansya, naupo din sa sahig, pinagmasdan siya. Sa nasaksihan sa kanya, lalong tumindi ang naramdaman kong awa. “Ano ba ang pwedeng gawin ko upang mapatawad mo, Rodel? Sabihin mo. Pwede mo pa namang ituwid ang buhay mo ah, tutulungan kita.” Sabi kong nagmamakaawa ang boses.
“Tutulungan? At anong kapalit? Katawan ko? Bababuyin mo din ako? Huwag na oy! Mas ok pang ako na ang bababoy sa sarili ko.” Tumayo siya, pinulot ang mga damit na nagkalat sa sahig at inisa-isang isinuot iyon simula sa brief, sa pantalon, sinturon, hanggang sa t-shirt at pagkatapus, tinumbok ang terrace at naupo, ang tingin ay mistulang napakalayo.
Sumunod ako, umupo din sa silyang nasa harap niya. “Rodel, sorry na please... Sabihin mo sa akin kung ano ang dapat kong gawin upang bumalik ang tiwala mo.”
“Layuan mo ako. Lubayan mo na ako. Iyon lang ang hihilingin ko sa iyo. Ayoko nang magtiwala pa. Simula noong isinilang ako, wala pa akong nakitang taong pwedeng pagkatiwalaan. Lahat sila mga manggagamit, oportunista, manloloko. Lahat sila, itong hitsura at katawan kong ito lang ang habol. Lahat sila mga plastic, ang nais lang ay babuyin ako. At isa ka sa kanila!” At tumayo siyang patalikod sa akin, ang mga kamay ay itinukod sa grills ng terrace.
“Rodel, hindi kita masisisi kung ganyan ang paniniwala mo sa akin. Oo, inaamin ko, nagkasala ako sa iyo. Hindi ko akalain na ang ginawa ko ay makapagdulot pala ng karagdagang sakit sa isang matinding sugat sa puso mo na sana ay unti-unti nang nahilom. Pero lahat naman ng tao ay nagkakasala at nagkakamali, diba? At hindi lahat ng tao ay pare-pareho. Malinis ang intension ko sa iyo, Rodel. Nagkamali lang ako. Ngunit kung bigyan mo lang ako ng isa pang pagkakataong ituwid ang pagkakamaling iyon, gagawin ko. Patawarin mo lang ako.”
Hindi pa rin siya natinag.
“Rodel, lahat ng tao ay may kanya-kanyang pagsubok, may kanya-kanyang pinapasan sa buhay. Ako, akala mo ba masaya ang buhay ko? Hindi... pero pinilit kong maging masaya, maging makabuluhan ito, at may direksyon, may pangarap. At kahit ganito lang ako, pinilit ko pa ring kamtin ang mga pangarp ko; pinilit kong bigyang halaga ang buhay ko. Noong sinabi mong nag-iisa ka lang sa mundo, walang kakampi, at niloloko ng mga taong pinagkakatiwalaan mo, naramdaman ko ang naramdaman mo dahil...” napahinto akong sandali, pinahid ang mga luhang dumaloy sa mga mata.
Nanatiling walang imik si Rodel, tila nakikinig sa bawat salita na lalabas sa bibig ko.
“...kagaya mo, nag-iisa rin ako sa mundo. Noong graduating na ako ng college, nalaman ng mga magulang kong bakla ako. Nahuli nila kami ng boyfriend ko sa bahay na may ginawa. Hindi sila makapaniwala sa nakita at itinakwil nila ako. Pati mga kapatid ko, hindi na rin ako pinansin. Ang masaklap pa, pati boyfriend ko ay tuluyan na ring lumayo sa akin. Pakiramdam ko, gumuho ang mundo ko sa pagkakataong iyon. Kaya sa sama ng loob, lumayas ako. Nababalot sa takot at pangamba, walang kakampi, nakiki-pagsapalaran sa lugar na ni minsan ay hindi ko pa napuntahan... hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung saan pupunta, kung kanino humingi ng tulong. Ngunit nilakasan ko pa rin ang loob ko. Inisip na mga pagsubok lang ang lahat ng mga iyon sa buhay ko na malalampasan ko rin. Hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagpakatatag ako, at buong tapang na hinarap ang mga hamon... Ngunit alam mo ba ang kaibahan ng sitwayon natin? Pinili mong sirain ang buhay mo. Nagpatalo ka sa galit. Nagpatalo ka sa mga hamon sa buhay. Imbis na lumaban ka, sinisisi mo ang lahat ng mga taong nakapaligid sa iyo – pati na iyong mga taong handa sanang tulungan ka. Buksan mo ang mga mata mo, Rodel. Napakasarap mangarap sa buhay. At lalo pang masarap ito kapag may mga taong sa kabila ng kanilang pagkakamali, ay tunay na nagmahal sa iyo. Huwag mong ituring ang lahat ng mga tao na kaaway. Mayroon din sa kanila ang kakampi. Sila ang hanapin mo...”
Dahil sa hindi pa rin siya umimik, tumayo ako at nilapitan ko siya, inakbayan. Doon ko lang napansing umiiyak pala siya.
“Patawarin mo ako Rodel...” ang mahina kong sabi.
Humarap siya sa akin. “Pwede na ba akong umalis?” ang paglihis niya sa tanong habang pinapahid ang mga luha niya sa pisngi.
“Ayaw mo na bang makipag-usap sa akin?”
“Pagod ako... naguguluhan, litong-lito. Gusto ko na sanang magpahinga.”
“O-ok... kung iyan ang gusto mo. Ihatid na kita sa tinutuluyan mo?”
“’Wag na...” sabay tumbok na sa pintuan.
“Sandali!” Kinapa ko ang wallet ko sa bulsa at dumukot ng isang libo. Iniabot ko iyon sa kanya.
“Huwag na, may pera pa ako.” Pagtaboy niya sa kamay ko. At kahit anong pilit ko, hindi pa rin niya tinanggap ang pera.
“Ok...” ang malungkot kong tugon. “Ayaw mo ba talaga akong patawarin?”
Hindi siya sumagot.
Akmang tatalikod na sana siya noong kinapa ko sa bulsa ko ang duplicate na susi ng apartment ko at iniabot iyon sa kanya. “Ito na lang ang tanggapin mo. Kapag isang araw ay maisipan mong bumalik, welcome ka palagi sa bahay na ito. At kapag nadatnan kitang nandito sa loob, iyon na siguro ang pinakamaligayang araw ng buhay ko...”
Pansin ko ang pag-aatubili niya. Ngunit tinanggap pa rin niya ito. Kahit papaano, may konting saya din akong naramdaman.
Nakatalikod na si Rodel noong sinabihan kong, “Rodel, pakawalan mo ang lahat ng galit d’yan sa puso mo...”
Alam kong narinig niya ang sinabi ko. Tuloy-tuloy pa rin siya sa paglakad papuntang stairway pababa na sa ground floor.
Dali-dali naman akong dumungaw sa terrace upang sundan siya ng tingin sa kalsada na nasa ibaba lang. Subalit laking gulat ko noong napatapat na siya, inihagis niya sa akin ang susi na iniabot ko. Bumagsak ito sa sahig ng terrace. Biglang gumuho ang mundo ko at naglaho ang lahat nang pag-asang babalik pa siya.
Sa sama ng loob, hindi ko na pinuntahan pa ang bar kung saan si Rodel nagmamacho-dancer. Isiniksik sa utak na nagawa ko na ang lahat at pilit na tinanggap na hindi na kami pweding magsama uli sa isang bahay. “At least, I tried my best” sabi ko na lang sa sarili.
Masakit... mahirap. Pero pinilit kong kalimutan siya. Isang lingo, dalawang lingo, tatlong lingo ang nakaraan at ramdam ko pa rin ang sakit. Tiniis ko ang lahat ng iyon.
Ngunit, hindi ko pala kaya. Bumalik pa rin ako sa bar niya kahit walang gagawin kungdi ang mag-order ng mainum at pagmasdan siya. Hindi na rin ako naki-agaw sa mga customers na gusto siyang maka-table o mai-uwi. Nakita ni Rodel na nandoon ako. Ngunit tila hindi na niya ako kilala pa. Sa tuwing nakikita siyang may ibang ka-table o kasamang customer sa pag-uwi pagkatapus ng show niya, di naman maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Durog na durog ang puso ko.
Isang araw, naramdaman kong di ko na kaya at kailangan ko nang ihinto ang kahibangan ko, tuluyang kalimutan siya. Ngunit bago iyon, nagpagawa ako ng malaking streamer, 10 x 4 meters at isinabit iyon sa building sa harap mismo sa bar ni Rodel. Syempre, binayaran ko ang may-ari ng building. Ang nakasulat, “Rodel, di na kita guguluhin pa. Ngunit hihilingin ko sa iyo – sa huling pagkakataon na sana ay puntahan mo ako sa Ayala Avenue, Makati; sa kanto kung saan nandoon ang isang puno ng kahoy na minsan ay kinudlitan mo ng iyong pangalan. Maghintay ako doon, sa darating na Sabado, hanggang alas 7 ng gabi”
Dumating ang takdang araw. Hindi ko lubos maisalarawan ang naramdaman. Sobrang kaba, takot, lungkot na baka hindi na papansinin pa ni Rodel ang mensahe ko... Alas 6:00 pa lang ay naglakad na ako papunta doon. Malapit lang kasi sa apartment ko. Subalit laking pagtataka ko sa nakitang maraming taong nag-uumpukan din sa lugar at lahat sila ay nakatingin sa akin. Syempre, sobrang hiya ko. Ang iba sa kanila ay nakatayo lang at mayroon ding yumakap sa akin at nagbigay-suporta at encouragement, “Kaya mo yan... dude” “Go, go, go, you deserve a chance” na nagpalakas naman ng loob ko. Ngunit mas lalo akong namangha noong may mga crews ng isang TV channel na nandoon din at sinadyang i-cover ang kuwento.
6:30, walang Rodel na dumating. 7:00 wala pa rin. Hinintay ko ang 7:30; wala. Hanggang 8:00, wala p arin, hanggang sa unti-unting nag-aalisan na ang mga tao at ang mga crews ng TV channel.
Tila naubusan ako ng lakas sa pangyayari. Sobrang sama ng loob, nagdurugo ang puso, nagpasiya akong lumisan na rin sa lugar. Noong makapasok na ng bahay, ibinagsak ko kaagad ang katawan sa higaan at ibinuhos ang lahat ng sama ng loob sa paghagulgol.
Nasa ganoong ayos ako noong mula sa terrace ay may narinig akong ingay. Sa pag-aakalang ano ang mayroon, tumayo ako, pinahid ang mga luha. At noong buksan ko ang pinto, di ako makapaniwala sa bumulagta sa mga panoingin ko. Si Rodel, nakatayo sa harap ng pinto, ang mga mata ay seryosong nakatingin sa akin.
“Rodel! Nandito ka??!” Sigaw ko sa sobrang pagka-gulat.
“Oo, pinakawalan na ng puso ko ang lahat ng galit ko sa mundo”
“Bakit dito sa terrace?”
“Di ba dito ko naitapun ang susi ng apartment. Kaya inakyat ko nalang ang pader at tinalon itong terrace, nagbakasakaling mahanap ko pa ito dito.” Sabay kindat naman sa akin at bitiw ng pamatay niyang ngiti.
Syempre, heaven ako sa ngiti niya kaya niyakap ko kaagad siya nang mahigpit na mahigpit. At tinugun din niya ng kasing-higpit ang yakap ko...
“Bakit ka pala hindi sumipot doon, ang daya mo...”
“May nakita kasi akong mg crews ng TV. Malay mo, kapag nadiskubre ako doon, kunin nila akong artista. Paano yan, e di na naman ako uuwi pa sa iyo...”
At sabay kaming nagtatawanan.
(Itutuloy)
Wednesday, May 19, 2010
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [1 & 2]
Labels:
Si Rodel at ang Aking Pangarap
By Mikejuha
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Waaaaahhhhhhhhhhhhhh! 103 na ang followers ko!!! Grabe, naabot ko rin ang target ko in less than a month! Wooohhhhoooooooooooooooooooooohhhhhhh!
Maraming maraming salamat po sa inyong lahat. Natutuwa po ako everytime na binubuksan ko ito at may nadagdag sa mga followers. Yeheyyyy! Naabot ko rin ang target kong 100 sa buwan na ito. At lampas pa... hindi pa man natapos ang buwan ng Mayo.
Kaya habang wala pa akong naidugtong sa "Ang Kuya Kong CNB..." I-post ko muna ang kuwentong nagawa ko na itinago ko sa aking baul. Matagal-tagal na itong natapos, siguro may 5 - 6 months ago na (yata?). Hindi ko ito pinost dito dahil nga sa mga panahon na iyon, wala naman akong followers sa blogspot na ito dito kaya doon ko ito pinost sa isang site... (may nag-submit din nito sa isa pang site na walang consent galing sa akin)
Habang nasa bakasyon mode pa ako, kahit papaano, may mababasa pa rin kayo.
Ingat at happy reading mga kabaro...
TC!
-mikejuha-
-------------------------------------------
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [1]
Tawagin nyo na lang ako sa pangalang Derick, nasa middle age at nagtatrabaho sa isang malaking kumpanya dito sa Makati. Aaminin ko, may pusong babae ako. Kahit hindi mo makikita sa panlabas kong anyo, sa kilos, at sa pananalita na bakla ako, sa lalaki pa rin ako umiibig. Kung experience sa seryosong pakikipagrelasyon ang pag-uusapan, naka-tatlo na rin ako, na ang average na duration ay limang taon. Ganyan ako ka seryoso sa pag-ibig. Kumbaga, todo-bigay kapag nagmahal, at kung maaari, walang monkey business. Kaso, sadya yatang hindi panghabambuhay ang ganitong klaseng relasyon. Magmahal ka man nang todo, ibigay mo man ang lahat nang makakaya mo, maging honest at seryoso ka man sa kanila, mawawala at mawawala pa rin sila sa iyo, iiwanan kang luhaan at nag-iisa.
“Hanggang kalian tayo ganito?” ang palagi kong tinatanong sa mga karelasyon ko.
“Habang buhay, syempre” sagot naman nila.
“Kung may asawa ka na ba, makikpagkita ka pa rin sa akin, bibisitahin mo pa rin ako sa bahay, bibigyan mo pa rin ako ng panahon?”
“Pangako yan, Derick... Di ako magbabago”
Iyan ang palagi kong naririnig sa kanila. At, umasa naman ako.
Ngunit noong dumating ang panahon na nakita na nila ang mga taong itinadhana sa kanila, bigla na lang din silang naglaho. Ni di ko nga alam kung saan na sila.
Masakit dahil syempre, isa lang ang buhay at kahit ganito ako, isang bakla, nangangarap din naman akong maramdaman ang naramdaman ng marami. Iyon bang may tunay na nagmahal, may katuwang hanggang sa pagtanda, hanggang sa uugod-ugod na ako.
Ngunit dahil nga sa karanasan ko, tanggap ko na, na sadyang sa ganitong relasyon, panandalian lamang ang lahat. At ang lalaki ay para lamang sa mga babae. Mangarap din itong magkaroon ng pamilya, ng mga anak... Alam ko na iyan. Hindi na kailangang i-memorize pa.
Kaya noong dumating si Rodel sa buhay ko, hindi ko na sineryoso pa ang lahat. I mean, hindi na ako nag-e-expect pa na panghabambuhay ang relasyon namin. Iniisip ko na lang na sooner or later ay aalis din siya, hahanapin ang mundo niya, ang mga pangarap niya – na hindi ako kasali; Kagaya din siya noong ibang mga nakarelasyon kong nauna. At... babalik na naman ako sa pag-iisa.
Well, isiniksik ko na lang sa isip na kahit papaano, may consolation pa rin ako, na dapat ko pa ring ikatuwa na binigyan ako ng pagkakataong makasama siya kahit sa maikling panahon. Sabi nga nila, “It’s better to have loved and lost than not to have loved at all.”
Iyan ang paniniwala ko.
Si Rodel pala ay 24 years old lang at laking probinsya, sa Samar. Nagkita kami sa isang gay bar noong nagyaya ang mga barkada ko doon. Isa siyang waiter. In fairness, matangkad siya, na nasa 5’10 o 5’11 ang taas, matipuno at bilog ang katawan, moreno at makinis ang kutis, matungis ang ilong, mahaba at medyo kulot ang buhok, at magandang magdala ng damit. Ngunit ang higit na nakakabighani sa kanya ay ang mga dimples nya na kapag ngumiti ay nakakapawi ng problema. Ngiti pa lang, heaven ka na kumbaga. Akala ko nga, macho dancer ang mokong dahil kung ako ang huhusga, talbog lahat silang nagsasayawan sa stage sa porma ni Rodel.
Noong una kong punta sa bar na iyon ay hanggang tingin lang ako sa kanya. Ngunit sa pangalawang punta ko, doon na nagsimula ang aming kwento, biyernes ng gabi iyon. Nalasing ako sa bar nila mismo at hindi na halos makalakad. Nakisuyo ako sa kanya na kung pwede ay ihatid niya ako sa apartment ko. Tuwang-tuwa naman ako dahil pumayag siya, hintayin ko lang daw ang pag-off niya sa work.
Sa pagkakataon pa lang na iyon ay impressed na kaagad ako sa kanya dahil sa pag-alalay niya sa akin hanggang sa loob ng kuwarto ko. Kumbaga, hindi niya ako iniwanan hanggang makita niyang nakapuwesto na ako sa kama at ok na ang lahat. Nasabi ko tuloy sa sarili, “Shiit! Knight in shining armour ang dating ng loko!”
Noong nagpaalam na uuwi na, nag-offer akong doon na lang siya matulog at naawa akong baka kung mapaano pa siya sa labas at may extra bed din naman ako. Nagdalawang-isip man ay pumayag na rin siya sa kakukulit ko.
Mag-aalas dose na ng tanghali noong magising siya. Syempre, nakahanda na ang pagkain at wala na naman siyang nagawa noong hinikayat ko siyang kumain muna bago umalis. Sa kwentuhan namin ko nalaman na galing pala siya ng Samar at napadayo sa Manila dahil sa may hinahanap siya. Hindi ko na masyadong binigyang pansin ang sinabi niyang hinahanap. Lahat naman kasi na galing sa probinsya ay ang hanap sa Maynila, ay swerte.
Sa kwentuhan na rin naming iyon ko nalaman ang hirap na dinanas niya sa trabaho noong tinanong ko siya kung bakit hindi siya nagma-macho dancer.
“Sa totoo lang, ayaw ko rin naman, kahit sabi nilang mas malaki ang kikitain ko. Parang hindi ko kayang magladlad ng katawan ko. Lalo na kapag ibebenta ito. At ito namang manager naming bakla ay ayaw din. Pinag-iinitan ako, at lahat ng galaw ko ay pinapakialaman, pinapansin. Lahat ng mga babaeng lumalapit sa akin na kasama ko sa trabaho ay tinatanggal niya, at nasasakal na ako sa trato niya sa akin.” Kwento niyang ang tono ay may halong waray.
“Ang guwapo mo kasi...” sabi ko sa kanya.
Hindi sya nakasagot. Binitiwan lang ang isang ngiting-hiya.
Heaven naman ako noong masilayan ang ngiti niyang iyon. “E... bakit nga pala, ano mo ba ang manager na iyan?” tanong ko.
“Iyan nga ang hindi ko maintindihan sa kanya eh.” Sabi niyang napailing-iling. “Oo, siya ang pumili sa akin sa trabaho, at alam ko, may gusto siya sa akin. Pero wala naman kaming relasyon o ano. At ayaw ko din.” Pagmamaktol niya.
“Kaya pala... nagseselos lang iyon.” sabi ko. “Bakit pala, ayaw mo bang makipagrelasyon sa isang bakla?”
“Sa totoo lang? Ayoko...” Ang diretsahang sagot nyia, nakatingin sa akin na tila ipinahiwatig na huwag na akong kahit mag-isip man lang kung sakaling may balak ako. Ngunit napansin ko ring may lungkot ang mga mata niya. Ewan ko. Hindi ko alam kung ano iyon...
Tila mabilaukan naman ako noong marinig ang sagot niyang iyon. “B-bakit? Anong masama doon? Eh... sensya na kung makulit ako ha?” pagdepensa ko sa tanong ko.
“Wala naman akong nakitang masama kapag ang isang lalaki ay nakikipagrelasyon sa isang bakla. Kanya-kanya iyan eh. Hindi nawawala ang respeto ko sa kanila. I mean, iyong tunay at wagas na nagmamahalan ha. Pero sa akin lang kasi, bakit pa ako makikipagrelasyon sa isang bakla kung isang babae ang gusto ko? At bakit ko pa pahirapan ang damdamin ng baklang magmahal sa akin? Atsaka, ang pagmamahal kasi ay kusang sisibol iyan eh, na di sinasadya, hindi pinipilit... At karamihan sa mga bakla, hindi faithful. Kahit kanino, pumapatol.”
“Araykopo!” Sigaw ko sa sarili na pakiwari ay inumpog ang ulo sa semento. “Hindi naman siguro lahat ng bakla ay ganyan! Sobra ka naman.” Pag depensa ko.
“Karamihan, Derick. Karamihan. At wala pa akong nakitang baklang hindi naglalandi kahit may boyfriend sila.”
“OK, fine...” Sabi ko na lang sa sarili ko. “E, di ibig sabihin nyan ay walang chance na iibig ka sa isang bakla?”
“Hindi ko rin masabi. Pero siguro, kapag nangyari iyan, ay may malaking dahilan kung bakit ko gagawin.”
“Anyway, ano ang plano mo ngayon d’yan sa work mo kung ganyan ang manager mo sa iyo?”
“Aalis na ako doon, Derick. Di ko na kaya. Marami na ding nagalit sa akin doon, mga kapwa ka-trabaho dahil napaalis iyong ibang mga babae nang dahil sa akin. Atsaka, inggit na din siguro...”
“Ha? At saan ka naman pupunta?” ang pagkabigla ko.
“Maghanap na lang uli ng ibang trabaho. Kung wala akong mahanap at ubos na ang pera ko, babalik na lang ng probinsya...”
“E... kung ganoon, dito ka nalang muna sa akin habang naghahanap ka ng trabaho. At kung hindi ka pa makahanap ng trabaho at may job opening na sa kumpanya ko, irecommend kong ipasok ka doon.” Ang nasambit ko. Ewan ko din kung bakit ambilis kong nagtiwala sa kanya na patirahin sa bahay ko.
Hindi nakakibo si Rodel. Nag-isip.
“Sige na. Huwag kang mahiya. Wala din naman akong kasama dito.”
“E... paano kita babayaran?”
“E, di... pwede kang maglinis-linis dito, maglaba, magluto, etc. Kung ayaw mo namang gumawa noon, pwede na ang katawan mo, pagtyagaan ko na lang iyan.”
“Hahahahaha!” Ang malutong niyang halakhak. “Palabiro ka pala” dugtong niya.
“Aba, hindi ako nagbibiro ah! Totoo iyan!” sagot ko. “Kaya dapat lang na magpaalipin ka sa akin dito upang di katawan mo ang masingil ko.”
Lalong lumakas pa ang halakhak niya.
At iyon, nagsama nga kami ni Rodel habang naghahanap pa siya ng bagong trabaho. At dito na umiikot ang kuwento namin...
(Itutuloy)
-----------------------------------------------
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [2]
At iyon nga, nagresign kaagad kinabukasan si Rodel at nagsama kami sa apartment ko. Sagot ko ang lahat ng gastos sa bahay – ilaw, kuryente, tubig, pagkain at binibigyan-bigyan ko din sya ng kaunting pantawid gastos sa pag-aaply niya. At ok lang sa akin iyon dahil kaya naman ng budget ko.
At oo nga pala, bago tinanggap ni Rodel ang alok ko’ng doon na tumira sa apartment ko, may seryosong kasunduan kami, at ipninangako ko sa kanya ito: walang string attached ang pagtulong ko, at wala itong bahid seksuwal o malisyosong motibo. At upang maniwala sya na seryoso ako sa sinabi, isinulat ko ang pangako kong iyon sa isang papel, pinirmahan, at iniabot iyon sa kanya.
"Promise na hindi mo sirain ang pangako mong iyan?" tanong niya hinayaan lang ang papel sa kamay ko.
"Promise, cross my heart..." sagot ko naman, pag-prove sa kanya na tapat ako sa sinabi ko at iminuestra ko pa ng pa-ikes ang isang kamay ko sa dibdib.
Pagkatapos kong masabi iyon, saka pa niya tinanggap ang papel at binitiwan ang isang nakakabighaning ngiti. Syempre, heaven na naman ako. Damang-dama ko ang matinding kaligayahan niya.
In fairness, napakasipag ni Rodel sa trabahong bahay. Simula noong doon na siya tumira sa akin, napakalinis at orderly ang lahat ng mga gamit ko. Pati kubeta pinakintab. Wala akong makikitang tambak na labahan sa paguwi ko galing trabaho dahil lahat nilalabhan niya na kaagad. Kahit ang pagluluto at pamamalengke ay siya na din ang gumawa. Pakiwari ko ay wala na akong mahihiling pa sa samahan namin, I mean except sa isang bagay – na sana siya na ang taong magmahal sa akin at maging katuwang ko sa habambuhay.
Ngunit sa bawat pagkakataon na pumasok sa isip ko ang ganoon, pilit ko ding inaalis ito. Ang sasabihin kaagad ng isang parte ng utak ko ay, “Hayyy Derick! Nag-iilusyon ka na naman! Hindi ka pa ba natuto? Magkasya ka na lang sa panakaw na tingin sa kanya, palihim na paghanga, at sa pag-aamoy-amoy ng mga labahing underwear niya! Bawal ang ma-inlove. Ang landi-landi nito, hindi naman kahabaan ang hair mo noh!” Tapos, magtatawa na lang akong mag-isa na parang nasiraan na ng bait.
Sa samahan naming iyon ni Rodel ay mas lalong lumalim pa ang mga nalalaman ko tungkol sa kanya. At ang isa sa mga iyon ay ang pagka-aloof niya sa tao. Confident sya sa sarili, oo. At kapag nakita mo siyang naglalakad halimbawa, wala kang makitang kakaiba – masayahin, palabiro. Ngunit kapag napansin naman niya na ang isang tao ay may gusto sa kanya, ma-babae man o ma-bakla, ay tila natataranta ito. Sa porma at hitsura kasi ni Rodel ay walang taong hindi hahanga sa kanyang angking tangkad, ganda ng postura, at kakisigan.
May isang beses nga, namalengke kami at hinintay ko lang siya sa kotse dahil may binli pa siya sa isang shop. Maya-may, heto na, nagmamadaling pumasok sa kotse at noong makapasok na, mabilisan ding isinara ang pinto. Yun pala ay may sumunod na babae. At dahil sa hindi pinansin ni Rodel ang babae, sa akin nito ibinaling ang kanyang pagkaasar. “Jowa mo ba yan?” sabay turo kay Rodel na nasa tabi ko.
Parang gusto kong sapakin ang mukha ng babeng iyon noong marinig ang sarcastic niyang tanong. “A, E... pamangkin. Bakit?” Ang pagdepensa kong may katarayan din.
“Ganoon ba? Suplado naman niyan! Kala mo kung sinong guwapo, bakla naman yata!” ang mataray din niyang sagot sabay talikod.
Napailing-iling na lang ako at tiningnan si Rodel na napakamot naman ng ulo, nahihiyang tiningnan ako. Natawa na lang ako. Pero sa loob-loob ko, syempre, naging palaisipan din sa akin ang nasaksihan kong iyon.
Kahit sa mga barkada ko, lahat sila ay crush si Rodel. Ngunit si Rodel lang ang umiiwas. Hindi naman iyong supladong turing; iyong dumidestansya lang, pinapahalatang hindi siya pwede. Niloloko nga nila ako. “Derick, grabe naman yang ka-live in mo, super-loyal sa iyo! Ang haba-haba ng hair mo, punyeta ka!” biro nila.
“Hoy! Hindi ko boyfriend yan ah! At wag nga kayong ganyan! Nakakahiya doon sa tao. Tinulungan ko lang iyan, walang bahid malisya!”
“Asowwwwwssss! Pakipot pa to!” sabay taas ng kilay at irap. Ayaw talaga nilang maniwala na wala kaming kaugnayan ni Rodel.
Isang Byernes iyon noong maisipan naming mag-inuman, kaming dalawa lang sa terrace ng apartment ko. Bonding session kumbaga. Actually, sinadya ko rin iyon upang maisawalat ko sa kanya ang mga saloobin. Sa dalawang buwan kasi naming pagsasama, feeling ko, sobrang close na namin, at si Rodel ang taong pwede akong mag-open up.
Naka-walong bote na ako at si Rodel naman ay naka-sampu na yata, di ko na mabilang. Lasing na ako at sa tingin ko ay ganoon na rin si Rodel.
“Alam mo, Rodel... parang pagod na ako sa buhay.” Ang malungkot kong pagbulalas. “Di naman lingid sa kaalaman mo na bakla ako, diba?”
Hindi umimik si Rodel, seryosong nakatingin lang sa akin ang mapupungay na mga mata habang iniinum ang beer.
“P-para kasing nawalan na ako ng pag-asa pa na makahanap ng isang taong magmamahal sa akin, eh. Iyon bang handang ibigay ang sarili niya sa akin, dadamay sa mga problema ko, at handang makasama ako habambuhay. Oo, may pera ako, ngunit hindi naman nito nabibili ang tunay na kaligayahan, eh. Parang nakakasawa na ba. Ganito nalang ba ang buhay ko? Paulit-ulit na nasasaktan, niloloko, iniiwanan, pinaglalaruan...” ang sabi ko habang tumutulo ang luha, ang mga mata ay ibinaling sa malayo.
Tahimik lang si Rodel, nakikinig habang patuloy pa rin siya sa pag-inum.
“Alam mo, Rodel, simula pa noong ma-realize ko na isa akong bakla, palagi na lang akong umiiyak. Syempre, hindi ko matanggap-tanggap. Tinatago-tago ko ito sa mga magulang ko, sa mga kapatid ko, sa mga kaibigan ko... Walang nakaaalam sa tunay kong pagkatao. Habang nag-uumpukan kaming mga lalaking magkabarkada noong high school at college, ang mainit na pinag-uusapan namin palagi ay mga babae. Nakikisali ako sa usapan, nagpapanggap na ayan, gusto ko rin ang ganitong babae, sexy, malaki ang boobs, maganda ang katawan... ngunit sa loob-loob ko, puro kasinungalingan ang mga sinasabi ko, pagkukunwari. Tiniis kong itago ang lahat. Noong ma-inlove ako, sa best friend ko pa naman, kapag nagsama kami nyan, nagtatawanan kami, ang saya-saya namin. Ngunit wala siyang kaalam-alam na may pagnanasa pala ako sa kanya. Nakakatawa. Ngunit kapag nasa kwarto na ako at nag-iisa, umiiyak ako... nagtatanong kung bakit ako kakaiba, kung bakit kailangan kong magdusa nang ganoon. Noong second year college na, bumigay na rin ako. Actually, ang unang bumigay ay ang kaibigan ko. Nag-inuman kami at nakatulog ako sa kwarto niya. May nangyari sa amin at simula noon, ginawa na namin palagi iyon – nang patago pa rin. Naging kami, at tumagal nang anim na taon ang patagong relasyon naming iyon. Noong mag-asawa siya, nag-isa na naman ako. Nakahanap din naman ako ng bago, ilang buwan lang ang nakaraan. At tumagal kami nang may apat na taon. Ngunit muli, nawala siya. Nakahanap uli ako at tumagal uli nang limang taon. At muli, nawala na naman siya na parang bula... Ansakit. Grabe! Iyon lang pagpapanggap, masakit na eh. Parang may sasabog sa dibdib mo. Tapus, iyong mga panlalait, panghusga, pang-discriminate ng mga tao sa mga kagaya namin. At ang mas lalong masakit ay iyong paglaruan ka lang, na para bang hindi ako tao na marunong ding masaktan at magmahal...”
Nanatili pa ring walang imik si Rodel. Noong nilingon ko siya, nakatutok ang mga mata niya sa kabilang direksyon. Kahit nakatalikod ang ulo niya, napansin kong tila nagpapahid siya ng luha sa pisngi niya. Syempre, nagulat ako.
“Hey... anong nangyari?” Tanong ko habang hinawakan ko ang kanyang balikat.
“Wala... may naalala lang ako” ang sagot niya habang patuloy ang pagpahid ng isang kamay sa pisngi niya.
Dahil sa napansin ko, naramdaman kong mayroon siyang malalim na itinatagong sama ng loob. “Kwento ka naman, o...” pangungulit ko.
Tahimik. Ngunit maya-maa, nagsimula din siyang magsalita, “Pagmamahal ng magulang, tiwala sa sarili at sa mga tao... at takot para sa kinabukasan. Iyan ang prblema ko. Wala akong mga magulang eh. Nabuntis ang nanay noong magtrabaho sa Maynila bilang isang katulong. Noong ipinanganak ako, namatay naman siya. Tita ko na ang nag-alaga sa akin. Ngunit palaging mainit sa akin ang asawa niya dahil malas daw ako sa buhay. Palagi silang nag-aaway dahil sa akin, sigawan, binubugbog ang tita ko. Noong labing-anim na taon na ako at di na matiis ang lahat, at dahil a rin sa awa ko sa tita ko, lumayas ako. Inampon naman ako ng isang mayamang bakla; pinakain, binihisan, pinapag-aral ng college. Nagmukhang tao ako. At ang kapalit naman nito ay ang pagkalalaki ko. Noong una ay ok lang sa akin. Palibhasa, nasisinag sa luho at rangya. Ngunit noong natuto akong umibig sa isang babae, doon na nagsimula ang pagkaletse-letse ng buhay ko. Nalaman ito ng bakla at sa tindi ng galit niya sa akin, ikinulong nya ako sa isang kwarto, itinali. Ang masaklap, ibenenta pa niya ang katawan ko sa mga kaibigan niyang mga bakla din... Sobrang pagbaboy nila sa akin. Hindi ko masikmura. Parang ayaw ko nang mabuhay sa mga sandaling iyon. Noong makatakas ako, napag-alaman ko naman na itinakwil ako ng girlfriend ko. Siniraan ako ng bakla sa kanya at sa mga tao. May mga ipinakalat pang mga ritrato sa halinhinang pag-abuso ng mga kaibigan niyang bakla sa akin noong ikinulong pa nila ako. Nagpakalayo-layo ako, sa isang lungsod at doon naghanap ng trabaho. Nakapagtrabaho naman ako bilang isang waiter. Ngunit sadya yatang malas ako sa buhay. May mga babaeng nagkagusto sa akin sa trabaho, nag-iiringan sila, nag-aaway. Ngunit ang babaeng nakapagpalayas sa akin sa trabahong iyon ay ang kasintahan ng anak ng may-ari ng bar. Ipinabugbog niya ako, at binalaang patayinka pag hindi umalis sa lugar na iyon. Kaya, heto napunta ako ng Maynila. Iyan ang dahilan kung bakit takot ako sa iyo... galit ako sa mga bakla, at takot akong may magkagusto sa akin. Ayokong magkaletse-letse uli ang buhay ko.” At tuluyan na siyang humagulgol.
Ako naman ang natameme sa narinig na kwento niya. Parang biglang nalimutan ko lahat ang mga problema ko at matinding awa sa kanya ang pumalit. Niyakap ko siya. Hinayaan naman niya akong gawin iyon sa kanya.
Nagpatuloy siya, “Noong sinabi kong uuwi na lang ako sa probinsya kapag hindi makahanap ng trabaho, nagsinungaling ako sa iyo, dahil ang totoo, hindi ko alam kung saan ako uuwi. Wala akong uuwian Derick... wala. Natakot man ako na baka maulit ang takbo ng pagkaletse-letse ng buhay ko sa iyo, wala akong magawa...”
Hindi ko malaman ang gagawin sa mga sandaling iyon. Ang tanging alam ko ay niyakap ko siya, hinihimas-himas ang likod, ang ulo, ang buhok, habang tila walang humpay naman ang kanyang pag-iiyak sa mga bisig ko.
Ewan ko din ba, ngunit habang hinihimas-himas ko ang ulo at ang buhok niya, hindi ko naman mapigilan ang sariling idampi-dampi ang mga labi ko sa leeg niya, at sa mukha. Hanggang ang mga ito ko ay tuluyan nang lumapat na sa mga labi niya...
(Itutuloy)
getmybox@hotmail.com
Author's Note:
Waaaaahhhhhhhhhhhhhh! 103 na ang followers ko!!! Grabe, naabot ko rin ang target ko in less than a month! Wooohhhhoooooooooooooooooooooohhhhhhh!
Maraming maraming salamat po sa inyong lahat. Natutuwa po ako everytime na binubuksan ko ito at may nadagdag sa mga followers. Yeheyyyy! Naabot ko rin ang target kong 100 sa buwan na ito. At lampas pa... hindi pa man natapos ang buwan ng Mayo.
Kaya habang wala pa akong naidugtong sa "Ang Kuya Kong CNB..." I-post ko muna ang kuwentong nagawa ko na itinago ko sa aking baul. Matagal-tagal na itong natapos, siguro may 5 - 6 months ago na (yata?). Hindi ko ito pinost dito dahil nga sa mga panahon na iyon, wala naman akong followers sa blogspot na ito dito kaya doon ko ito pinost sa isang site... (may nag-submit din nito sa isa pang site na walang consent galing sa akin)
Habang nasa bakasyon mode pa ako, kahit papaano, may mababasa pa rin kayo.
Ingat at happy reading mga kabaro...
TC!
-mikejuha-
-------------------------------------------
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [1]
Tawagin nyo na lang ako sa pangalang Derick, nasa middle age at nagtatrabaho sa isang malaking kumpanya dito sa Makati. Aaminin ko, may pusong babae ako. Kahit hindi mo makikita sa panlabas kong anyo, sa kilos, at sa pananalita na bakla ako, sa lalaki pa rin ako umiibig. Kung experience sa seryosong pakikipagrelasyon ang pag-uusapan, naka-tatlo na rin ako, na ang average na duration ay limang taon. Ganyan ako ka seryoso sa pag-ibig. Kumbaga, todo-bigay kapag nagmahal, at kung maaari, walang monkey business. Kaso, sadya yatang hindi panghabambuhay ang ganitong klaseng relasyon. Magmahal ka man nang todo, ibigay mo man ang lahat nang makakaya mo, maging honest at seryoso ka man sa kanila, mawawala at mawawala pa rin sila sa iyo, iiwanan kang luhaan at nag-iisa.
“Hanggang kalian tayo ganito?” ang palagi kong tinatanong sa mga karelasyon ko.
“Habang buhay, syempre” sagot naman nila.
“Kung may asawa ka na ba, makikpagkita ka pa rin sa akin, bibisitahin mo pa rin ako sa bahay, bibigyan mo pa rin ako ng panahon?”
“Pangako yan, Derick... Di ako magbabago”
Iyan ang palagi kong naririnig sa kanila. At, umasa naman ako.
Ngunit noong dumating ang panahon na nakita na nila ang mga taong itinadhana sa kanila, bigla na lang din silang naglaho. Ni di ko nga alam kung saan na sila.
Masakit dahil syempre, isa lang ang buhay at kahit ganito ako, isang bakla, nangangarap din naman akong maramdaman ang naramdaman ng marami. Iyon bang may tunay na nagmahal, may katuwang hanggang sa pagtanda, hanggang sa uugod-ugod na ako.
Ngunit dahil nga sa karanasan ko, tanggap ko na, na sadyang sa ganitong relasyon, panandalian lamang ang lahat. At ang lalaki ay para lamang sa mga babae. Mangarap din itong magkaroon ng pamilya, ng mga anak... Alam ko na iyan. Hindi na kailangang i-memorize pa.
Kaya noong dumating si Rodel sa buhay ko, hindi ko na sineryoso pa ang lahat. I mean, hindi na ako nag-e-expect pa na panghabambuhay ang relasyon namin. Iniisip ko na lang na sooner or later ay aalis din siya, hahanapin ang mundo niya, ang mga pangarap niya – na hindi ako kasali; Kagaya din siya noong ibang mga nakarelasyon kong nauna. At... babalik na naman ako sa pag-iisa.
Well, isiniksik ko na lang sa isip na kahit papaano, may consolation pa rin ako, na dapat ko pa ring ikatuwa na binigyan ako ng pagkakataong makasama siya kahit sa maikling panahon. Sabi nga nila, “It’s better to have loved and lost than not to have loved at all.”
Iyan ang paniniwala ko.
Si Rodel pala ay 24 years old lang at laking probinsya, sa Samar. Nagkita kami sa isang gay bar noong nagyaya ang mga barkada ko doon. Isa siyang waiter. In fairness, matangkad siya, na nasa 5’10 o 5’11 ang taas, matipuno at bilog ang katawan, moreno at makinis ang kutis, matungis ang ilong, mahaba at medyo kulot ang buhok, at magandang magdala ng damit. Ngunit ang higit na nakakabighani sa kanya ay ang mga dimples nya na kapag ngumiti ay nakakapawi ng problema. Ngiti pa lang, heaven ka na kumbaga. Akala ko nga, macho dancer ang mokong dahil kung ako ang huhusga, talbog lahat silang nagsasayawan sa stage sa porma ni Rodel.
Noong una kong punta sa bar na iyon ay hanggang tingin lang ako sa kanya. Ngunit sa pangalawang punta ko, doon na nagsimula ang aming kwento, biyernes ng gabi iyon. Nalasing ako sa bar nila mismo at hindi na halos makalakad. Nakisuyo ako sa kanya na kung pwede ay ihatid niya ako sa apartment ko. Tuwang-tuwa naman ako dahil pumayag siya, hintayin ko lang daw ang pag-off niya sa work.
Sa pagkakataon pa lang na iyon ay impressed na kaagad ako sa kanya dahil sa pag-alalay niya sa akin hanggang sa loob ng kuwarto ko. Kumbaga, hindi niya ako iniwanan hanggang makita niyang nakapuwesto na ako sa kama at ok na ang lahat. Nasabi ko tuloy sa sarili, “Shiit! Knight in shining armour ang dating ng loko!”
Noong nagpaalam na uuwi na, nag-offer akong doon na lang siya matulog at naawa akong baka kung mapaano pa siya sa labas at may extra bed din naman ako. Nagdalawang-isip man ay pumayag na rin siya sa kakukulit ko.
Mag-aalas dose na ng tanghali noong magising siya. Syempre, nakahanda na ang pagkain at wala na naman siyang nagawa noong hinikayat ko siyang kumain muna bago umalis. Sa kwentuhan namin ko nalaman na galing pala siya ng Samar at napadayo sa Manila dahil sa may hinahanap siya. Hindi ko na masyadong binigyang pansin ang sinabi niyang hinahanap. Lahat naman kasi na galing sa probinsya ay ang hanap sa Maynila, ay swerte.
Sa kwentuhan na rin naming iyon ko nalaman ang hirap na dinanas niya sa trabaho noong tinanong ko siya kung bakit hindi siya nagma-macho dancer.
“Sa totoo lang, ayaw ko rin naman, kahit sabi nilang mas malaki ang kikitain ko. Parang hindi ko kayang magladlad ng katawan ko. Lalo na kapag ibebenta ito. At ito namang manager naming bakla ay ayaw din. Pinag-iinitan ako, at lahat ng galaw ko ay pinapakialaman, pinapansin. Lahat ng mga babaeng lumalapit sa akin na kasama ko sa trabaho ay tinatanggal niya, at nasasakal na ako sa trato niya sa akin.” Kwento niyang ang tono ay may halong waray.
“Ang guwapo mo kasi...” sabi ko sa kanya.
Hindi sya nakasagot. Binitiwan lang ang isang ngiting-hiya.
Heaven naman ako noong masilayan ang ngiti niyang iyon. “E... bakit nga pala, ano mo ba ang manager na iyan?” tanong ko.
“Iyan nga ang hindi ko maintindihan sa kanya eh.” Sabi niyang napailing-iling. “Oo, siya ang pumili sa akin sa trabaho, at alam ko, may gusto siya sa akin. Pero wala naman kaming relasyon o ano. At ayaw ko din.” Pagmamaktol niya.
“Kaya pala... nagseselos lang iyon.” sabi ko. “Bakit pala, ayaw mo bang makipagrelasyon sa isang bakla?”
“Sa totoo lang? Ayoko...” Ang diretsahang sagot nyia, nakatingin sa akin na tila ipinahiwatig na huwag na akong kahit mag-isip man lang kung sakaling may balak ako. Ngunit napansin ko ring may lungkot ang mga mata niya. Ewan ko. Hindi ko alam kung ano iyon...
Tila mabilaukan naman ako noong marinig ang sagot niyang iyon. “B-bakit? Anong masama doon? Eh... sensya na kung makulit ako ha?” pagdepensa ko sa tanong ko.
“Wala naman akong nakitang masama kapag ang isang lalaki ay nakikipagrelasyon sa isang bakla. Kanya-kanya iyan eh. Hindi nawawala ang respeto ko sa kanila. I mean, iyong tunay at wagas na nagmamahalan ha. Pero sa akin lang kasi, bakit pa ako makikipagrelasyon sa isang bakla kung isang babae ang gusto ko? At bakit ko pa pahirapan ang damdamin ng baklang magmahal sa akin? Atsaka, ang pagmamahal kasi ay kusang sisibol iyan eh, na di sinasadya, hindi pinipilit... At karamihan sa mga bakla, hindi faithful. Kahit kanino, pumapatol.”
“Araykopo!” Sigaw ko sa sarili na pakiwari ay inumpog ang ulo sa semento. “Hindi naman siguro lahat ng bakla ay ganyan! Sobra ka naman.” Pag depensa ko.
“Karamihan, Derick. Karamihan. At wala pa akong nakitang baklang hindi naglalandi kahit may boyfriend sila.”
“OK, fine...” Sabi ko na lang sa sarili ko. “E, di ibig sabihin nyan ay walang chance na iibig ka sa isang bakla?”
“Hindi ko rin masabi. Pero siguro, kapag nangyari iyan, ay may malaking dahilan kung bakit ko gagawin.”
“Anyway, ano ang plano mo ngayon d’yan sa work mo kung ganyan ang manager mo sa iyo?”
“Aalis na ako doon, Derick. Di ko na kaya. Marami na ding nagalit sa akin doon, mga kapwa ka-trabaho dahil napaalis iyong ibang mga babae nang dahil sa akin. Atsaka, inggit na din siguro...”
“Ha? At saan ka naman pupunta?” ang pagkabigla ko.
“Maghanap na lang uli ng ibang trabaho. Kung wala akong mahanap at ubos na ang pera ko, babalik na lang ng probinsya...”
“E... kung ganoon, dito ka nalang muna sa akin habang naghahanap ka ng trabaho. At kung hindi ka pa makahanap ng trabaho at may job opening na sa kumpanya ko, irecommend kong ipasok ka doon.” Ang nasambit ko. Ewan ko din kung bakit ambilis kong nagtiwala sa kanya na patirahin sa bahay ko.
Hindi nakakibo si Rodel. Nag-isip.
“Sige na. Huwag kang mahiya. Wala din naman akong kasama dito.”
“E... paano kita babayaran?”
“E, di... pwede kang maglinis-linis dito, maglaba, magluto, etc. Kung ayaw mo namang gumawa noon, pwede na ang katawan mo, pagtyagaan ko na lang iyan.”
“Hahahahaha!” Ang malutong niyang halakhak. “Palabiro ka pala” dugtong niya.
“Aba, hindi ako nagbibiro ah! Totoo iyan!” sagot ko. “Kaya dapat lang na magpaalipin ka sa akin dito upang di katawan mo ang masingil ko.”
Lalong lumakas pa ang halakhak niya.
At iyon, nagsama nga kami ni Rodel habang naghahanap pa siya ng bagong trabaho. At dito na umiikot ang kuwento namin...
(Itutuloy)
-----------------------------------------------
Si Rodel At Ang Aking Pangarap [2]
At iyon nga, nagresign kaagad kinabukasan si Rodel at nagsama kami sa apartment ko. Sagot ko ang lahat ng gastos sa bahay – ilaw, kuryente, tubig, pagkain at binibigyan-bigyan ko din sya ng kaunting pantawid gastos sa pag-aaply niya. At ok lang sa akin iyon dahil kaya naman ng budget ko.
At oo nga pala, bago tinanggap ni Rodel ang alok ko’ng doon na tumira sa apartment ko, may seryosong kasunduan kami, at ipninangako ko sa kanya ito: walang string attached ang pagtulong ko, at wala itong bahid seksuwal o malisyosong motibo. At upang maniwala sya na seryoso ako sa sinabi, isinulat ko ang pangako kong iyon sa isang papel, pinirmahan, at iniabot iyon sa kanya.
"Promise na hindi mo sirain ang pangako mong iyan?" tanong niya hinayaan lang ang papel sa kamay ko.
"Promise, cross my heart..." sagot ko naman, pag-prove sa kanya na tapat ako sa sinabi ko at iminuestra ko pa ng pa-ikes ang isang kamay ko sa dibdib.
Pagkatapos kong masabi iyon, saka pa niya tinanggap ang papel at binitiwan ang isang nakakabighaning ngiti. Syempre, heaven na naman ako. Damang-dama ko ang matinding kaligayahan niya.
In fairness, napakasipag ni Rodel sa trabahong bahay. Simula noong doon na siya tumira sa akin, napakalinis at orderly ang lahat ng mga gamit ko. Pati kubeta pinakintab. Wala akong makikitang tambak na labahan sa paguwi ko galing trabaho dahil lahat nilalabhan niya na kaagad. Kahit ang pagluluto at pamamalengke ay siya na din ang gumawa. Pakiwari ko ay wala na akong mahihiling pa sa samahan namin, I mean except sa isang bagay – na sana siya na ang taong magmahal sa akin at maging katuwang ko sa habambuhay.
Ngunit sa bawat pagkakataon na pumasok sa isip ko ang ganoon, pilit ko ding inaalis ito. Ang sasabihin kaagad ng isang parte ng utak ko ay, “Hayyy Derick! Nag-iilusyon ka na naman! Hindi ka pa ba natuto? Magkasya ka na lang sa panakaw na tingin sa kanya, palihim na paghanga, at sa pag-aamoy-amoy ng mga labahing underwear niya! Bawal ang ma-inlove. Ang landi-landi nito, hindi naman kahabaan ang hair mo noh!” Tapos, magtatawa na lang akong mag-isa na parang nasiraan na ng bait.
Sa samahan naming iyon ni Rodel ay mas lalong lumalim pa ang mga nalalaman ko tungkol sa kanya. At ang isa sa mga iyon ay ang pagka-aloof niya sa tao. Confident sya sa sarili, oo. At kapag nakita mo siyang naglalakad halimbawa, wala kang makitang kakaiba – masayahin, palabiro. Ngunit kapag napansin naman niya na ang isang tao ay may gusto sa kanya, ma-babae man o ma-bakla, ay tila natataranta ito. Sa porma at hitsura kasi ni Rodel ay walang taong hindi hahanga sa kanyang angking tangkad, ganda ng postura, at kakisigan.
May isang beses nga, namalengke kami at hinintay ko lang siya sa kotse dahil may binli pa siya sa isang shop. Maya-may, heto na, nagmamadaling pumasok sa kotse at noong makapasok na, mabilisan ding isinara ang pinto. Yun pala ay may sumunod na babae. At dahil sa hindi pinansin ni Rodel ang babae, sa akin nito ibinaling ang kanyang pagkaasar. “Jowa mo ba yan?” sabay turo kay Rodel na nasa tabi ko.
Parang gusto kong sapakin ang mukha ng babeng iyon noong marinig ang sarcastic niyang tanong. “A, E... pamangkin. Bakit?” Ang pagdepensa kong may katarayan din.
“Ganoon ba? Suplado naman niyan! Kala mo kung sinong guwapo, bakla naman yata!” ang mataray din niyang sagot sabay talikod.
Napailing-iling na lang ako at tiningnan si Rodel na napakamot naman ng ulo, nahihiyang tiningnan ako. Natawa na lang ako. Pero sa loob-loob ko, syempre, naging palaisipan din sa akin ang nasaksihan kong iyon.
Kahit sa mga barkada ko, lahat sila ay crush si Rodel. Ngunit si Rodel lang ang umiiwas. Hindi naman iyong supladong turing; iyong dumidestansya lang, pinapahalatang hindi siya pwede. Niloloko nga nila ako. “Derick, grabe naman yang ka-live in mo, super-loyal sa iyo! Ang haba-haba ng hair mo, punyeta ka!” biro nila.
“Hoy! Hindi ko boyfriend yan ah! At wag nga kayong ganyan! Nakakahiya doon sa tao. Tinulungan ko lang iyan, walang bahid malisya!”
“Asowwwwwssss! Pakipot pa to!” sabay taas ng kilay at irap. Ayaw talaga nilang maniwala na wala kaming kaugnayan ni Rodel.
Isang Byernes iyon noong maisipan naming mag-inuman, kaming dalawa lang sa terrace ng apartment ko. Bonding session kumbaga. Actually, sinadya ko rin iyon upang maisawalat ko sa kanya ang mga saloobin. Sa dalawang buwan kasi naming pagsasama, feeling ko, sobrang close na namin, at si Rodel ang taong pwede akong mag-open up.
Naka-walong bote na ako at si Rodel naman ay naka-sampu na yata, di ko na mabilang. Lasing na ako at sa tingin ko ay ganoon na rin si Rodel.
“Alam mo, Rodel... parang pagod na ako sa buhay.” Ang malungkot kong pagbulalas. “Di naman lingid sa kaalaman mo na bakla ako, diba?”
Hindi umimik si Rodel, seryosong nakatingin lang sa akin ang mapupungay na mga mata habang iniinum ang beer.
“P-para kasing nawalan na ako ng pag-asa pa na makahanap ng isang taong magmamahal sa akin, eh. Iyon bang handang ibigay ang sarili niya sa akin, dadamay sa mga problema ko, at handang makasama ako habambuhay. Oo, may pera ako, ngunit hindi naman nito nabibili ang tunay na kaligayahan, eh. Parang nakakasawa na ba. Ganito nalang ba ang buhay ko? Paulit-ulit na nasasaktan, niloloko, iniiwanan, pinaglalaruan...” ang sabi ko habang tumutulo ang luha, ang mga mata ay ibinaling sa malayo.
Tahimik lang si Rodel, nakikinig habang patuloy pa rin siya sa pag-inum.
“Alam mo, Rodel, simula pa noong ma-realize ko na isa akong bakla, palagi na lang akong umiiyak. Syempre, hindi ko matanggap-tanggap. Tinatago-tago ko ito sa mga magulang ko, sa mga kapatid ko, sa mga kaibigan ko... Walang nakaaalam sa tunay kong pagkatao. Habang nag-uumpukan kaming mga lalaking magkabarkada noong high school at college, ang mainit na pinag-uusapan namin palagi ay mga babae. Nakikisali ako sa usapan, nagpapanggap na ayan, gusto ko rin ang ganitong babae, sexy, malaki ang boobs, maganda ang katawan... ngunit sa loob-loob ko, puro kasinungalingan ang mga sinasabi ko, pagkukunwari. Tiniis kong itago ang lahat. Noong ma-inlove ako, sa best friend ko pa naman, kapag nagsama kami nyan, nagtatawanan kami, ang saya-saya namin. Ngunit wala siyang kaalam-alam na may pagnanasa pala ako sa kanya. Nakakatawa. Ngunit kapag nasa kwarto na ako at nag-iisa, umiiyak ako... nagtatanong kung bakit ako kakaiba, kung bakit kailangan kong magdusa nang ganoon. Noong second year college na, bumigay na rin ako. Actually, ang unang bumigay ay ang kaibigan ko. Nag-inuman kami at nakatulog ako sa kwarto niya. May nangyari sa amin at simula noon, ginawa na namin palagi iyon – nang patago pa rin. Naging kami, at tumagal nang anim na taon ang patagong relasyon naming iyon. Noong mag-asawa siya, nag-isa na naman ako. Nakahanap din naman ako ng bago, ilang buwan lang ang nakaraan. At tumagal kami nang may apat na taon. Ngunit muli, nawala siya. Nakahanap uli ako at tumagal uli nang limang taon. At muli, nawala na naman siya na parang bula... Ansakit. Grabe! Iyon lang pagpapanggap, masakit na eh. Parang may sasabog sa dibdib mo. Tapus, iyong mga panlalait, panghusga, pang-discriminate ng mga tao sa mga kagaya namin. At ang mas lalong masakit ay iyong paglaruan ka lang, na para bang hindi ako tao na marunong ding masaktan at magmahal...”
Nanatili pa ring walang imik si Rodel. Noong nilingon ko siya, nakatutok ang mga mata niya sa kabilang direksyon. Kahit nakatalikod ang ulo niya, napansin kong tila nagpapahid siya ng luha sa pisngi niya. Syempre, nagulat ako.
“Hey... anong nangyari?” Tanong ko habang hinawakan ko ang kanyang balikat.
“Wala... may naalala lang ako” ang sagot niya habang patuloy ang pagpahid ng isang kamay sa pisngi niya.
Dahil sa napansin ko, naramdaman kong mayroon siyang malalim na itinatagong sama ng loob. “Kwento ka naman, o...” pangungulit ko.
Tahimik. Ngunit maya-maa, nagsimula din siyang magsalita, “Pagmamahal ng magulang, tiwala sa sarili at sa mga tao... at takot para sa kinabukasan. Iyan ang prblema ko. Wala akong mga magulang eh. Nabuntis ang nanay noong magtrabaho sa Maynila bilang isang katulong. Noong ipinanganak ako, namatay naman siya. Tita ko na ang nag-alaga sa akin. Ngunit palaging mainit sa akin ang asawa niya dahil malas daw ako sa buhay. Palagi silang nag-aaway dahil sa akin, sigawan, binubugbog ang tita ko. Noong labing-anim na taon na ako at di na matiis ang lahat, at dahil a rin sa awa ko sa tita ko, lumayas ako. Inampon naman ako ng isang mayamang bakla; pinakain, binihisan, pinapag-aral ng college. Nagmukhang tao ako. At ang kapalit naman nito ay ang pagkalalaki ko. Noong una ay ok lang sa akin. Palibhasa, nasisinag sa luho at rangya. Ngunit noong natuto akong umibig sa isang babae, doon na nagsimula ang pagkaletse-letse ng buhay ko. Nalaman ito ng bakla at sa tindi ng galit niya sa akin, ikinulong nya ako sa isang kwarto, itinali. Ang masaklap, ibenenta pa niya ang katawan ko sa mga kaibigan niyang mga bakla din... Sobrang pagbaboy nila sa akin. Hindi ko masikmura. Parang ayaw ko nang mabuhay sa mga sandaling iyon. Noong makatakas ako, napag-alaman ko naman na itinakwil ako ng girlfriend ko. Siniraan ako ng bakla sa kanya at sa mga tao. May mga ipinakalat pang mga ritrato sa halinhinang pag-abuso ng mga kaibigan niyang bakla sa akin noong ikinulong pa nila ako. Nagpakalayo-layo ako, sa isang lungsod at doon naghanap ng trabaho. Nakapagtrabaho naman ako bilang isang waiter. Ngunit sadya yatang malas ako sa buhay. May mga babaeng nagkagusto sa akin sa trabaho, nag-iiringan sila, nag-aaway. Ngunit ang babaeng nakapagpalayas sa akin sa trabahong iyon ay ang kasintahan ng anak ng may-ari ng bar. Ipinabugbog niya ako, at binalaang patayinka pag hindi umalis sa lugar na iyon. Kaya, heto napunta ako ng Maynila. Iyan ang dahilan kung bakit takot ako sa iyo... galit ako sa mga bakla, at takot akong may magkagusto sa akin. Ayokong magkaletse-letse uli ang buhay ko.” At tuluyan na siyang humagulgol.
Ako naman ang natameme sa narinig na kwento niya. Parang biglang nalimutan ko lahat ang mga problema ko at matinding awa sa kanya ang pumalit. Niyakap ko siya. Hinayaan naman niya akong gawin iyon sa kanya.
Nagpatuloy siya, “Noong sinabi kong uuwi na lang ako sa probinsya kapag hindi makahanap ng trabaho, nagsinungaling ako sa iyo, dahil ang totoo, hindi ko alam kung saan ako uuwi. Wala akong uuwian Derick... wala. Natakot man ako na baka maulit ang takbo ng pagkaletse-letse ng buhay ko sa iyo, wala akong magawa...”
Hindi ko malaman ang gagawin sa mga sandaling iyon. Ang tanging alam ko ay niyakap ko siya, hinihimas-himas ang likod, ang ulo, ang buhok, habang tila walang humpay naman ang kanyang pag-iiyak sa mga bisig ko.
Ewan ko din ba, ngunit habang hinihimas-himas ko ang ulo at ang buhok niya, hindi ko naman mapigilan ang sariling idampi-dampi ang mga labi ko sa leeg niya, at sa mukha. Hanggang ang mga ito ko ay tuluyan nang lumapat na sa mga labi niya...
(Itutuloy)
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
