WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
“Tolllll!! Ansakitttt!!” Sigaw ni Lito.
“Masakit pala ha?! Mas masakit pa d’yan ang naramdaman ko, tangina mo! Binaboy mo ako, walnghiya kaaa! Heto pa! Ummmm!”
“Tollll! Sakittttt! Tama na Tollll!” Sigaw uli ni Lito.
“Sige, magmakaawa ka, tarantado! Heto paaaa! Umm!”
Naka-ilang palo din ako sap wet ni Lito hanggang sa pulang-pula na ito at umiiyak na sya. “Tol… patawarin mo na ako, please…”
“Hindi! At hindi kita patatawarin.” Ibinaba ko na ang paddle, at tinungo ang VCD player at nagpalabas ng bold. Tapus, hinubad ko ang t-shirt, ang pantalon at pagkatapus, ang brief.
Finorward ko ang palabas upang dumeretso sa mga nag-uungulang mga nagtatalik na pornstars. Nilakasan ko ang sound upang marinig ni Lito. Sinalsal ko naman ang sarili kong ari upang tumigas. Noong tumigas na ito, sumampa na ako sa taas ni Lito at ikinakanyod-kanyod ang ari sa umbok ng pwet niya, ang isang kamay ay isinambunot sa buhok niya. “Gusto mo ito, ano?! Anooo!!!!” Sigaw ko.
Hindi kumibo ni Lito. Kitang-kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Noong libog na libog na ako, sa naririnig na mga ungol mula sa VCD, itinutok ko na ang matigas kong ari ko sa bukana ng puwet ni Lito at biglang umulos. Hindi ko na nilagyan ng pampadulas ito, gusto ko talagang maranasan niya ang sakit. “Arrggggghhhh!” Ang sigaw niya noong pumasok na ang pagkalalaki ko sa loob ng lkuran niya.
“Masakit ba? Masakit ba?! Sigaw ko uli habang patuloy na umuulos, hindi na ininda kung masasaktan man siya.
“Tooool, ansakitttt!”
“Hindi pa iya, tangina mo! Heto pa!” At kinagat ko ng malakas ang kaliwang balikat niya habang walang humpay ang pag-ulos ko.
“ARRRRGGGGGHHHH!”
Hindi ko binitawan ang pagkagat ng balikat niya. Noong tinanggal ko ang bibig ko doon, nakita kong may umagos na dugo sa nakagat kong parte. Ngunit galit pa rin ang nanaig sa akin. “Heto pa tollll!” Kabilang balikat naman ang kinagat ko habang patuloy pa rin ang pagkanyod ko.
“ARRGGGGGHHHHHH!”
Ganoon din ang nangyari. Dumugo din ang parte na iyon. Nakadaming kagat din ako sa likod niya noong sa wakas ay naramdaman kong lalabasan na ako. Dali-dali kong hingot ang sarili at itinuon ang pagkalalaki sa mukha ni Lito.
“Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh!” ang ungol ko habang pumulandit naman ang katas ko sa ulo at sa mukha niya.
Tila nakilaro naman si Lito. Marahil ay dahil sa takot na kung ano pa ang maisipan kong gawin sa kanya. Kahit kitang-kita ko pa ang mga luhang dumaloy sa mukha niya, pilit na inangat niya ang mukha upang harapin ang pumulandit kong dagta.
“Tangina mo tol! Kaya pala tinira mo ko sa pwet, ansarap pala, lalo na d’yan sa pwet mo. Ilang lalaki na ba ang nakatira sa iyo? Ha?!” Sigaw ko, habang ipinahid sa mukha niya ang natitirang likido sa dulo ng ari ko at isinasampal-sampal pa ito.
Hindi kumibo si Lito. Noong humupa na ang sarap, hinablot ko naman ang buhok niya at sinampal ng malakas ang magkabilang pisngi. “Bakla!” ang sigaw ko sabay talikod, pinulot ang nagkalat na mga damit sa sahig at dali-dali ding lumisan, iniwanan siya sa ganoong ayos.
Kinabukasan, parang wala lang nangyari. Pareho kaming pumasok sa klase. Masakit ang katawan ko pero alam ko, mas masakit ang katawan ni niya, puno ng latay sa bugbog at sugat sa kagat. At di lang iyan, sigurado ako, masakit at mahapdi pati ang likuran niya. Napansin kong paika-ika siya at tila hirap sa pag-upo dahil sa mga palo ko ng paddle doon. “Kulang pa yan!” bulong ko sa sarili.
Pero sa kabila ng ginawa ko sa kanya, hindi pa rin naibsan ang tindi ng galit ko sa kaibigan ko. Pakiramdam ko ay kumukulo ang dugo ko at bumabalik-balik sa isipan ang ginawang karahasan at pambababoy niya sa akin. Lalo na kapag nakikita ko siyang tumatawa, nakaukit pa rin sa isip ko ang saya sa mukha niya nong ginawa niya sa akin iyon. Kaya iniiwasan ko siya. Ngunit dahil sa magkakalase pa rin kami, hindi rin maiwasang maglapit pa rin ang aming landas.
Pareho kaming myembro ng isang social club ng campus at isang araw ay may “deepening” activity kami na gaganapin sa isang beach resort sa isla na di kalayuan sa lugar namin. Tatawirin lang ito nang may dalawang oras. Sleepover, kumbaga at ang purpose ay upang mas magiging close daw ang mga miyembro sa isa’t-isa. “Tangina! Paano ako maging close d’yan…” bulong ko sa sarili noong maisip ang kaibigang kasali din sa club.
Ayaw ko na sanang dumalo dahil alam ko nandoon si Lito. Ngunit ewan ko din ba, malakas ang udyok sa akin na sumali. Syempre, isang beach resort ang venue na kung saan ay hindi ko pa napuntahan. At sleepover pa! At ang isa pa, hindi ko pa rin na-experience ang sinasabi nilang “deepening” activity na iyan.
Magtatakip-silim na noong makarating kami sa isla. Napakaganda ng isla. Pansin ko kaagad ang kagandahan niyon noong dumaong ang bangkang sinakyan namin sa mismong beach. Maputi ang buhangin, mapayapa ang dagat, preskong-presko ang hangin. Malapad din ang dalampasigan kung saan purong puting buhangin ang matatapakan ng iyong mga paa. Mga 30 metro galing sa dagat ay nandoon na ang ilang cottages na gawa ng kawayan at nipa. At ang isang plus factor pa sa lugar ay halos kami lang ang tao sa paligid gawa ng ito pala ay isang sanctuary na pinoprotektahan ng mga taga DENR at walang pwedeng pumunta doon kungdi mga piling beach-goers lang na may mga environmental at educational-related na hangarin.
Pagkakita ko sa mga tanawin pakiramdam ko nawala din lahat ang stress at ang bigat na dinadala ng kalooban.
May mga 30 kaming myembrong sumama. At expected, nandoon din si Lito. Pero, para lang hindi kami magkakilala. Ibang mga myembro ang sinamahan ko. Pagkatapus naming mag settle down sa tatlong cottage na tig-sasampu ang naka-occupy, nag-dinner kami, sabay-sabay at doon na sa mismong beach at pagkatapus magpahinga ng sandali, naglaro. Dahil tatlo kaming grupo, iyon na rin ang grouping namin na mag-compete sa iba’t-ibang impromptu na mga palaro. May tug-of-war, may obstacle relay, may impromptu cheering at talent contest, at ang culmination ay ang search for Mr. Prince Charming and Miss Princess of the night na ang mga judges ay kami-kami din lang.
Sobrang saya at enjoy ang lahat. Pero syempre, nandoon pa rin ang pagsisimangot ko at pang-iisnub kay Lito kapag pareho kaming kasali sa laro.
Pareho kaming contestant Lito sa search for Prince Charming of the night. Sa pag-introduce ko pa lang sa sarili, binanatan ko kaagad siya, “Ako ang piliin ninyo dahil sigurado ako sa aking seksuwalidad!” sabay tingin ng patama sa kanya. Tawanan at palakpakan ang lahat. At noong ibinaba na ang hatol, ako ang nanalo at si Lito ay pangalawa lamang. Noong nilapitan niya ako at kakamayan sana, bigla ko naman siyang tinalikuran.
Pagkatapus ng palaro, binigyan kami ng 30 minutes na break upang makapagpahinga o kaya’y kumain. Susunod na daw ang deepening.
Alas dose na ng gabi noong pinalabas kami sa mga cottages namin. Pina-upo kaming lahat ng paikot upang pumorma ng isang bilog. Ilang araw na lang bago mag full moon noon kaya may sinag pa rin ang buwan na siyang nagsilbing liwanag sa paligid. Sinadya daw na sa ganoong oras at set-up na medyo madilim-dilim ang activity. Syempre, nagtatanong ang aking isipan. “Ano kayang mayroon?”
Nagsalita ang aming moderator. “Mga buddies…” ang pag-greet ng moderator namin sa tawagan namin sa kapwa myembro. “Ang tawag natin sa activity na ito ay ‘Deepening’ the main objective of which is to enable us to know deeper the person we call ‘buddy’. I won’t expound on the subject. But let me just begin the activity by saying that what we say or do here, let it stay here. Let us open our minds and our hearts and Let the white sands and the wind in this island bear witness to everything we do or say. Let this activity help each one of us to know each other better, to learn lessons, appreciate the values and meaning of life, to find our true selves and become better persons. Lahat tayo any may kanya-kanyang kwento at drama sa buhay. Mayroon tayong little secrets, big secrets, skeletons in the closets, struggles, pains, whatever. Minsan, tayo lang ang nakaakalam sa mga ito. Minsan din, naitatanong natin sa sarili kung normal pa ba ang mga nangyayari sa atin o, we deserve to have all these… Pero, patuloy pa rin tayong bumabangon, lumalaban. Because that is life – full of challenges, full of struggles, full of pains at dahil sa kabila ng lahat. patuloy ding umiikot ang mundo, ang mundo natin. Kaya let our story unfold so that it may serve as an inspiration to our fellow buddies; to give your buddies the chance to accept and embrace you for what you are, in spite of what you’ve gone through. This is your chance now. Lahat tayo ay magsasalita and I encourage you to speak from the heart. Whatever emotions come out, let it flow freely - walang takot, walang pangamba, walang pagdadalawang-isip. Let there be trust among us. Let there be compassion. Let there be acceptance and understanding. Set yourself free…”
Ramdam ko naman ang pagkabog ng dibdib ko sa sinabi na iyon ng moderator.
“Sa mga laro natin kanina, napakasaya natin. Pero may halo din itong downside lalo na kapag natalo tayo. Sa totoong buhay ba masasabi nating ganoon din? Ano ang pinaka-lowest part ng buhay mo? Ang pinakapuntong nasabi mo sa sarili na sana di na lang ako ipinanganak pa sa mundong ito? O kaya’y nag-isip ka na magpakamatay na lang? Nalampasan mo ba ito? O hanggang ngayon ay tuloy pa rin ang laban? At ano ang mga aral na natutunan mo, kung mayroon man? Kailan mo naman naranasan ang sobrang saya? Mas marami bang masasayang parte ang buhay mo kaysa malungkot at mahirap…? Iyan ang mga tanong na dapat mong sagutin sa sharing nating ito. Pero bago iyan, bibigyan ko kayo ng ilang minuto upang i-examine ang mga sarili ninyo at masagot ang mga katanungang iyan.”
Noong gumitara na at kumanta ang aming singer na kasama, lahat kami ay natahimik, ang karamian ay nagsimulang mag-iyakan.
Hindi ko naman lubos maintindihan ang naramdaman sa pagkakataong iyon. Hinayaan ko na lang dumaloy ang kung ano mang emosyon ang lalabas habang pinakinggan ko nang maigi at hinimay ang kahulugan ng bawat salita ng kanta. “Lead me Lord, lead me by the hand and make me face the rising sun. Comfort me through all the pain that life may bring. There's no other hope that I can lean upon. Lead me Lord, lead me all my life. Walk by me, walk by me across the lonely road of every day. Take my arms and let your hand show me the way…”
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment