Checkmate - My billion dollar Baby chapter 1

 

CHECKMATE

My Billion dollar Baby

 

 

DISCLAIMER

The public is advised of some scenarios of strong and/or sexual language, and sexual behavior of the characters involved. Events, places and situations are fully fictional. Furthermore, this is advised R-18 due to contents not suitable for ages below 18 years old. The author does not promote neither exploit readers to do such acts instead to raise awareness, understanding and optimism toward the characters involved. 

 

 

CHAPTER 1

“THE SECRET ROOM”

 

 

ANDREW

 

Some says that the world has two sides, the good and the evil, the light and the darkness, love and hatred. Some people call it a yin and yang. The two contrary forces that actually complementary and interconnected in the natural world. Two sides that balance the nature.

 

The side who are doing good things and fighting to make a better world then there’s a side who is trying to make a chaos and destroy everything that comes in thier way.

 

But which side are you? Are you a good person or are you the evil one?

 

Do you think it is better if you are on the good side but what will you do if you were born on the evil side?

 

Isang mapait na ngiti lang yung kumawala sa mga labi ko pagbaba sa police car na naghatid sakin sa lugar kung nasaan ako ngayon. Ramdam ko yung malamig na simoy ng hangin na humahaplos sa mukha ko, yung mga huni ng ibon sa paligid.

 

“Isang mapayapang umaga.” buntong hininga niya.

 

Ilang sandali kong pinagmasdan yung nakasulat sa pinakagate nito hanggang mapadako yung tingin niya sa mataas na pader na nakapalibot sa buong lugar.

 

“ Bagong simula.” Bulong ko sa nakasulat sa taas ng gate na yun kasunod ng isang ngiti na hindi mababakasan ng kahit anong saya.

 

“ Simula ngayon, dito ka na titira.” saad ng pulis na kasama ko pagbaba sa sasakyan, lumingon lang ako sa kanya na may blankong tingin.

 

“ May pagpipilian ba ako?”

 

“ Wala, Tara.”

 

“ Ano pa nga ba.” kibit ko ng balikat.

 

“ Magandang umaga po.” bati ng pulis sa security guard, ilang sandali pa ng buksan na nito yung gate.

 

Pagpasok ay kapansin pansin yung tingin ng ibang bata na andun, ilan sa kanila ay tingin ko’y kasing edad ko lamang na kasalukuyang nasa labing apat na taong gulang ng panahon na yun.

 

May dalawang gusali sa lugar na yun, parehas itong may dalawang palapag at isang napalaking solar sa gitna na namamagitan sa mga ito. Dito makikita yung basketball court, Sa gilid ay may garden at ilang bench sa paligid.

 

“ Ang tawag sa lugar na ito ay boystown, dito dinadala yung mga batang wala ng magulang at napabayaan na sa kalye tulad mo, mga batang nasagip mula sa masasamang tao, mga batang naligaw ng landas. Dito mapag aaral ka at maalagaan, Bibihisan at papakainin.” turan ng pulis sa sakin habang sabay kami ay naglalakad.

 

Marahan lang akong tumango habang nililibot yung tingin sa lugar.

 

Ako si Andrew, ulila na at ilang taon ng namumuhay mag isa sa kalsada. Walang dereksyon at di alam kung may bukas pa bang dapat harapin. Para sakin, wala na kong rason para mabuhay pa, wala na ding dahilan para magkaroon pa ng bagong simula.

 

“ At yang mga pasa sa mukha mo, gagamutin nila yan.” saad pa ng pulis na yun.

 

“ Kahit di na.” malamig na saad ko.

 

“ Wag mo na subukan gumawa ng gulo dito kung ayaw mong sa bilibid kita dalhin.” saad nito sakin pero sarkastikong ngiti lang yung remehistro sa mga labi ko. “ Andrew, bata ka pa at pwede mo pa baguhin yung buhay mo. May pagkakataon ka pa para magkaroon ng magandang kinabukasan.”

 

“Magandang kinabukasan? Ang sarap pakingan.”

 

“ Andrew, pwede pa.”

 

“Hindi na ko naniniwala.”

 

Napailing lang yung pulis hanggang makarating sila sa opisina ng lugar na yun, pumasok lang sa opisina yung pulis pero nanatili ako sa labas ng pinto habang pinagmamasdan yung kahabaan ng hallway na yun, sa dulo nito ay may isang pinto.

 

Sa gusaling ito ay halos wala kang makikitang bata, napakatahimik.

 

“ Pasok ka.” Rinig kong saad sa likod ko, nang lumingon ako nakita ko lang yung matandang babae na nakapausod ang buhok, may salamin ito sa mata at nakasuot ng itim na bestida.

 

Nakakatakot itsura niya pero isang pamilyar na amoy lang yung nalanghap ko mula sa kanya.

 

Tumango lang ako saka pumasok at umupo sa isa sa mga upuan.

 

“ Magandang umaga po, ako po si SPO2 Gragera at ito po si Andrew. ”

 

“ So ikaw pala si Andrew.” saad ng matandang babaeng yun. “ I am Fely Trinidad, pero pwede mo kong tawaging Mama Fely or Tita Fely, kung saan ka kumportable.” nakangiting saad nito pero nanatili akong nakatingin sa kanya.

 

Maayos yung pustara niya pero langhap ko yung amoy ng sigarilyo mula sa kanya at yung kakaibang amoy na yun na di ko mawari kung ano.

 

Hanggang isang kibit lang ng balikat yung pinakawalan ko.

 

“ Nagsisigarilyo ba kayo?” tanong ko pero nakangiting umiling lang yung matanda.

 

“ Mrs trinidad, Salamat po sa pagtanggap niyo sa kanya dito.”

 

“ Kinausap ako ng chief mo at sinabi na ikaw talaga ang may gustong dalhin sya dito, ako dapat magpasalamat kasi pinili mo dito. Hindi ka nagkamali ng pinagdalhan sa kanya.” ngiti ng matandang yun, Hindi ko lang mapigilan titigan sya habang nagsasalita..

 

Bakit pakiramdam ko may mali.

 

“ Iba yung pakiramdam ko sa lugar na to.” bulong ko.

 

“ Anong sabi mo?” tanong ni Mrs Trinidad pero umiling lang ako saka pinagmasdan yung buong kwarto.

 

“ Mabait na bata po si Andrew kaya sana po maalagaan niyo po sya.”

 

“ Mabait? Sino? Ako?” natatawang saad ko. “ Wag po kayong maniwala.”

 

“ Andrew.”

 

“ Totoo naman.”

 

“ Naniniwala akong mabait na bata ka Andrew.” saad ni Mrs Trinidad, ngumiti lang ako saka umiling.

 

“ May mabait ba na nakapatay na, muntik mapatay, magnanakaw, mandurukot, ilang beses nakulong, kasama sa mga riot at laging nahuhuli ng mga pulis? Kung mabait ang tawag niyo sa ganun, okay sige mabait ako.” natatawang saad ko, isang buntong hininga lang yung pinakawalan ng pulis na kasama niya. “ Bakit balak mo bang itago sa kanila yung mga bagay na yun, hindi mo ko sinabihan na sekreto pala yun.” saad ko pa saka kinuha yung lighter sa mesang nanduon pero natawa lang ako nang agad tong kunin ni Mrs Trinidad.

 

May nabasa ako sa labas na bawal manigarilyo sa lugar na to, pero alam na alam ko ang amoy ng sigarilyo.

 

“ Hindi sakin to.”

 

“ Walang nagtatanong.” ngiti ko.

 

“ Yan mga nasa mukha mo, anong nangyare dyan?” tanong ng matandang babae na yun.

 

“ Ito?” turo ko sa mga pasa sa mukha ko saka ngumiti. “ Alam niyo ba ginagawa ng mga preso sa mga bagong pasok?” natatawang saad ko habang nakatingin ng deretso sa mga mata ni Mrs Trinidad. “ Itong katawan ko? Pinagsawa-”  

 

“ Yung magulang mo nasaan na?” putol nito sa sasabihin ko, isang matamis na ngiti lang yung pinakawalan ko saka sumandal sa upuan. Ilang beses na kong nadala sa kulungan at para sakin ang lugar na iyon ay isang impyerno dito sa lupa.

 

Impyerno na maagang pinadanas sakin ng mga demonyong nabuhay dito sa mundo.

 

Mga tao na maagang tumanggal sa kamusmusan na meron ako.

 

Mga taong nagpamukha sakin kung gaano kalupit ang mundo sa mga katulad ko.

 

“ Patay na magulang niya, yung tiyahin na nag aalaga sa kanya ay sumama na sa lalake.”

 

“ Yung tatay ko, wala akong alam kung nasaan. Yung nanay ko patay na at yung tita ko, tama sya pokpok kasi yun eh. Sumama sa lalake at hinayaan akong mabuhay sa kalsada.” ngiti ni ko.

 

“ Wala din syang kapatid.”

 

“ Sino nagsabi? Kilala mo ba tatay ko?” Natatawang saad ko habang nakatingin sa pulis na yun. “ Pero madami na dapat akong kapatid kung hindi lang nauso yung pagpapalaglag.” iling ko pa . “ Pero sa totoo lang sana nga pinalaglag nalang din ako, tanginang buhay yung sumalubong sakin paglabas ko sa putanginang mundo na to.”

 

“ Pwede pa natin baguhin yung kinabukasan mo Andrew, tutulungan ka namin.” Saad ni Mrs Trinidad, pero isang sarkastikong tawa lang yung binigay ko. “ Hayaan mo kaming tulungan ka, pwede pa Andrew, kaya mo pang magkaroon ng isang magandang buhay.” ngiti ni Mrs Trinidad, tumango lang si ako saka natawa.

 

“ Andrew, Ito na yung pagkakataon na alam kong hinihintay mo.” turan ng pulis sa kanya hanggang mapansin ko yung sapatos sa gilid. “ Itong lugar na to ang magbibigay sayo ng panibagong buhay.”

 

“ Bagong simula, tulad ng pangalan ng lugar na to.”

 

“ Anong kapalit?”

 

“ Gusto ka lang namin tulungan?”

 

“ Wala ng libre ngayon tanda, imposibleng walang kapalit.”

 

“ Andrew, gumalang ka.” saad ng pulis sakin.

 

“ Nanay ko hindi ko ginalang, sya pa kaya? Sino ba sya? Diyos?”

 

“ That’s okay.” ngiti ni Mrs Trinidad sa pulis. “ Kapalit ng pagtulong namin sa pagbabagong buhay mo ay tutulong ka dito para mapanatiling malinis tong lugar natin, susunod ka sa mga patakaran, makikipagkaibigan sa mga batang nandito at matuto kang gumalang sa mga nakakatanda sayo.” ngiti pa nito. “ Andrew, tutulungan ka namin pero dapat tulungan mo din yung sarili mo. Hindi laging madilim ang mundo, dumadating ang umaga at muling magsasaboy ng liwanag. Maniwala ka lang.”

 

“ Okay.” kibit ko nalang balikat saka ngumiti, walang mangyayare kung makikipagtalo pa ko. Sa ayaw at sa gusto ko mukhang matagal akong mamalagi sa lugar na to hanggang di ko alam kung paano ako makakaalis dito. “ Pwede ako gumamit ng banyo?” tanong ko, tinuro lang sakin yung isang pinto ng kwartong yun.

 

Pagtalikod ay isang sarkastikong ngiti lang yung kumawala sa mga labi ko.

 

Ngiting makikita mo lang sa isang taong naranasan na ang impyerno at hindi na niniwala na may langit pa.

 

Nagsimula lang ako ilibot ni Mrs Trinidad sa lugar na yun.

 

“ Kung sa lansangan ay wala kang kailangan sundin na batas, dito meron at sa ayaw at sa gusto mo susunod ka.”

 

“ Okay.” sang ayon ko nalang.

 

“ Ang mga bata dito ay hindi pinahihintulutan na pumunta sa kabilang building kung nasaan yung office, may bulletin board sa gilid kung saan makikita niyo kung ano nakaatas sa inyong mga gawain.”

 

“ Anong mangyayare kapag sumuway ako.”

 

“ Depende kung anong batas ang sinuway mo pero may isang bagay ka na hinding hindi mo pwede suwayin.”

 

“ Ano yun?”

 

“ Hindi ka na pwedeng lumabas ng kwarto pagsapit ng alas nueve ng gabi.”

 

“ Bakit?”

 

“ Yun ang batas dito at kailangan mo yun sundin.”

“ May batas ba na pwedeng magpalayas sakin sa lugar na to?”

 

“ Andrew.”

 

“ Natanong ko lang.” ngiti ko, isang buntong hininga lang yung pinakawalan ni Mrs Trinidad. “ May asawa ba kayo?”

 

“ Wala, bakit mo natanong?”

 

“ Wala naman.”

 

May nakita akong damit ng lalake sa banyo niya at yung sapatos na yun sa office niya na sigurado akong hindi sa kanya.

 

Sa paglilibot ay nakita ko na madami ding kabataan ang nanduon, may mga naglalaro ng basketball, yung iba naglilinis, meron din tumutulong sa kusina, mga nagtatanim.

 

“ Marami kang pwedeng  maging kaibigan sa lugar na to, mga batang katulad mo na gusto din baguhin ang buhay nila at magkaroon ng magandang kinabukasan.”

 

“ Mababait ba mga nandito?” tanong ko habang paakyat sa ikalawang palapag ng gusali na iyon.

 

“ Maraming mababait, pero meron mga bata na medyo mahirap pagsabihan.”

 

“ Totoo?” ngiti ni Andrew. “ Gusto ko sila makilala.”

 

Hanggang tumigil kami sa tapat ng isang pinto, kapansin pansin yung malaking padlock na nakalagay duon, agad naman itong kinuha ni Mrs Trinidad saka nilagay sa bulsa.

 

“ Dito ka matutulog.” bukas ni Mrs trinidad sa kwarto na yun. Merong dalawa na double deck na tulugan sa loob nun. “ Dalawa lang kayong magkasama sa kwarto na to.”

 

“ Dalawa lang?”

 

“ Magkakaroon pa kayo ng kasama sa oras na may dumating na bago.”

 

“ Yung kasama ko dito sa kwarto, katulad ko ba sya?”

“ Malalaman mo mamaya.” saad nito, tumango lang ako saka muling sumunod kay Mrs Trinidad. “ Araw araw ay iba’t ibang gawain ang nakaatas sa bawa’t isa at kailangan mo iyun sundin, may mga araw na pwede kayong maglaro at may mga araw na kailangan niyong tapusin yung mga pinapagawa sa inyo.”

 

“ Okay.” walang ganang saad ko saka sumilip sa bintana kung saan makikita yung ilang kabataan na busy sa pagtatanim hanggang mapansin ko yung lalakeng yun na nakaupo sa isang bench, mababakas sa mukha ng lalake yung ngiti na tila natutuwa sa nakikita, mga ngiting tila pamilyar sakin. Nang sundan ko yung tingin nito nakita ko lang yung pagkakagulo ng ilang kabataan sa court.

 

“ May nagkakagulo ata duon.” turo ko kay Mrs Trinidad.

 

“ Tsk tsk. Ikaw muna ang maglibot, pupuntahan ko lang sila.” iling ng matanda saka iniwan ako sa kwartong yun, muli ko lang binalik yung tingin sa lalakeng yun na nakaupo sa bench. Isang ngiti lang yung remistro sa mukha ko ng sandaling yun.

 

“ Mukhang may baliw din na katulad ko sa lugar na to.” bulong ko.

 

Humugot lang ako ng malalim na hininga saka masusing pinagmasdan yung kwarto.

 

“ Maayos pero tingin ko mas kumportable paring matulog sa kalsada. Ang tataas masyado ng pader, pano kaya ako makakatakas dito?” kibit ko ng balikat, hanggang muling matuon yung atensyon niya sa mga nagkakagulong kabataan. ”Napakadaming tao dito, Sana lang malapit ako para makita ko kung pano sila magpatayan? Hay gusto ko makita yun.” bulong ko saka nagsimula humakbang. Sa musmos na edad ay namulat na ako agad sa malupit na mundo, nakasaksi ng mga bagay na hindi dapat makita ng isang batang katulad ko at maranasan kung gaano nga ba kadilim ang mundo.

 

Sa edad ko labing apat ay masasabi na pinatatag na ko ng panahon, hinubog ng mapaglarong kapalaran.

 

Kapalaran na nagdala sakin sa isa pang katulad ko na pinalaki at kinain na ng madilim na mundo.

 

SI ANTON

 

“ Gusto ko makakita ng dugo, saksakin mo na.” bulong ko habang matiim na pinagmamasdan yung batang binigyan ko ng kustilyo kanina, patuloy silang nagpapambuno habang pilit silang inaawat ng ilang bata. “ Saksakin mo na, sa dibdib tulad ng turo ko sayo.” saad ko pa kasunod ng malademonyong ngiti.

 

Hanggang makita ko na nilabas na nito yung kutsilyo. “ Yeah, that’s right. Now stab him.” bulong ko pero naagaw lang yung kutsilyo ng isa sa umaawat.

 

“ Napakabobo.” gigil na saad ko ng makita na si Mama Fely na papalapit sa mga to, ilang sandali pa ng mapalingon ako sa bintana ng kwarto ko, kumunot lang yung noo ko ng may makita akong lalake dun habang nakatanaw sa mga batang nagkakagulo.

 

“ May bago.” saad ko habang nakatuon yung tingin sa lalakeng yun. Ilang sandali pa ay tumayo na ko at humakbang papunta sa kusina.

 

Pagkatapos maghanda ng pagkain ay nilagay ko lang ito sa isang tray hanggang mapansin ko yung tingin sakin ng batang yun habang nasa pinto.

 

Binigyan ko naman to ng ngiti, bakas pa din yung mga pasa sa mukha at yung mga latay sa mga braso at hita nito, kitang kita yung takot sa mga mata niya.

 

“ May gusto kang sabihin?” tanong ko sa kanya. “ O gusto mo, ikaw na magdala nito sa kanya?” saad ko habang deretsong nakatingin sa mga mata niya, kita ko lang yung pagtulo ng luha sa mata niya kasabay ng sunod sunod na iling.

 

Nagkibit lang ako ng balikat saka sya nilampasan at lumabas ng kusina habang dala dala yung tray, humakbang lang ako papunta sa building na yun kung nasaan yung office ni Mama Fely. Hanggang makita ko ito na papasok sa office niya.

 

Aktong lalampas ako dun ng maalunigan ko na may ibang tao sa opisina na niya.

 

“ Kamusta po si Andrew.” rinig kong saad sa loob, marahan akong sumilip sa nakabukas na pinto, nakita ko lang yung lalakeng yun na nakasuot ng uniporme ng pulis.

 

“ Hinayaan ko muna sya maglibot mag isa, sigurado ako na may makikilala sya at magiging kaibigan sa lugar na ito.” ngiti ni Mama Fely dito.

 

“ May gusto po sana akong sabihin tungkol kay Andrew.”

 

“ Ano yun?”

 

“ Hindi po normal si Andrew.” seryosong saad ng Pulis.

 

“ Alam ko.” ngiti ni Mama Fely dito. “ I am psychologist at mahigit dalawang dekada ko ng pinangangasiwaan itong lugar na ito.”

 

“ Totoo po na nakapatay na sya.” saad ng pulis, napangiti lang ako ng marinig yun. Wow.

 

“Base sa record niya, it’s a self defence.”

 

“ Totoo din po iyon.”

 

“Okay Tell me, paanong hindi sya normal?”

 

“Nabuhay mag isa sa kalsada, ilang beses nabugbog sa mga riot, Naabuso si Andrew sa kulungan.”

 

“ Kawawang bata.”

 

Napakainteresanteng bata.

 

“ Pero ng makulong uli sya ay nakapatay sya ng isang preso at kahit katiting na pagsisi o awa ay wala akong nakita sa mga mata niya bagkus nakangiti pa sya habang nilalabas yung bangkay ng preso na yun. Yung ngiti na masaya, ngiti na ngayon ko lang nakita sa buong buhay ko. labing apat na taong gulang palang po si Andrew at hindi normal para sa batang katulad niya yung nangyare.” Rinig kong saad ng pulis.

 

Andrew? His name is Andrew. I like him.

 

“ Hindi ko lubos maisip kung paano niya nagagawa paring ngumiti pagkatapos ng mga nangyare sa kanya, Hindi yun normal.”

 

“ Ako ng bahala sa kanya.” ngiti ni Mama Fely.

 

“ Salamat.” tango ng pulis, hanggang may buksan na cabinet si Mama Fely at may nilapag sa harap ng pulis, lumang dyaryo? “ Ano to?”

 

“ Kilala mo ba yan?”

 

“ Kilala naman ata ng lahat kung sino to, ilang taon syang hinanap ng mga pulis dahil sa mga pagpatay na ginawa niya.” nanlaki lang yung mata ko ng marinig yun.

“ Serial Killer na kinatakutan ng lahat, limang taon na din pala ang nakalipas.”

 

“ Oo, pero napatay na sya di ba?”

 

“ Patay na sya, pero kilala ko kung sino yung pumatay sa kanya at parehas sila ng mga matang meron si Andrew.” saad ni Mama Fely, natawa lang ako.

 

“ Ano ibig niyong sabihin?”

 

“ Gusto ko malaman, kung ano mangyayare kapag nagkasama silang dalawa.” saad ni Mama Fely, Nagsimula lang akong humakbang sa kahabaan ng hallway na yun.

 

“ Anton?” rinig kong tawag sakin ni Mama fely pero hindi na ko lumingon, hanggang tumigil ako sa tapat ng sekretong kwarto na yun.

 

“ Sisiguraduhin kong madadala ko sya sa kwartong to.” bulong ko.

 

 

SI ANDREW

 

Nag aayos ako ng gamit ng hapon na yun nang pumasok yung magiging kasama ko sa kwartong na yun, palihim ko lang tong sinuri. Sya yung lalakeng nasa bench kanina. Matangkad, may itsura.

 

Umupo lang sya sa kama sa kabilang double deck. Hanggang mapansin ko yung suot nitong kwintas, bilog yung pendant nito na kulay itim.

 

“ Ako nga pala si Andrew.” pakilala ko dito pero nang magtama yung mata nilang dalawa ay nakita niya lang yung walang emosyong mga matang na meron yung kaharap. Napalunok lang ako saka pilit naglagay ng ngiti sa mga labi niya. “ Matagal ka na dito?” tanong ko pero tumango lang sya.

 

“ Ilang taon ka na?” muling tanong ko pero hindi ito sumagot. “ Hindi ka nakakapagsalita?” saad ko pa pero nanatili lang yung malamig na tingin ng lalakeng yun.

 

Alam ko may iba sa ngiti niya habang pinagmamasdan yung nagkakagulong mga bata kanina.

 

“ Mas okay, ayoko ng maingay eh. Nakita kita kanina habang pinapanuod yung gulo sa labas. Nagustuhan mo ba?” napangiti lang ako ng makita yung tingin ng lalakeng yun. “Base sa mukha mo kanina, tingin ko-”

 

“ Gustong gusto.” mahinang saad niya saka umiba ng tingin, isang ngiti lang yung kumawala sa labi ko.

 

“ Narinig ko na may dinala sa ospital dahil nabalian ng kamay, may pumutok din na ulo.” saad ko habang nag aayos ng damit, Nahagip lang ng mata ko na napalingon sya. Tinuloy ko lang yung pag aayos ng damit ko. “ Ano kaya pakiramdam kapag ako yung bumali sa kamay ng batang yun?” saad ko saka nag angat ng tingin hanggang magtama yung mata naming dalawa. “ Naisip ko lang naman.” natatawang saad ko, isang ngisi lang yung sagot nito sa kanya.

 

Hanggang unti unting dumaloy ang oras sa kwartong yun at balutin ito ng dilim at nakakabinging katahimikan.

 

Nang oras na iyon ay mararamdaman sa buong kwarto yung kakaibang enerhiya na dala ng dalawang taong nasa loob nito.

 

Dalawang taong pinagbuklod ng malupit na tadhana.

 

Kinabukasan pagkagising ko ay agad niyang napansin na wala na sa higaan yung lalakeng kasama ko sa kwarto. “ Ngayon lang ako nakakita ng ganung nakakatakot na mga mata.” bulong ko saka natawa. Pagkagaling ko sa sa bulletin board kung saan nakalagay yung gagawin ngayon araw ay nilibot niya lang yung buong lugar.

 

“ Bagong simula, imposible.” iling ko. “ Pero dahil hindi ko pa alam kung paano aalis dito, magpapakabait muna ako.” bulong ko pa saka pumunta kung saan nakalagay yung mga panglinis, kumuha lang ko ng walis at naghanap ng lugar na pwedeng linisin.

 

“ Hello, ikaw yung bago di ba?” saad ng lumapit na lalake sakin.

 

“ Oo, Bakit?”

 

“ Ilaw yung bagong kasama ni Anton sa kwarto na yun?”

 

“ Anton?”

 

“ Oo, yung kasama mo sa kwarto.”

 

“ Ah, Anton pala pangalan niya. Ilang taon na yun?”

 

“ Kinse.”

“ Mas matanda sakin.” tango ni Andrew.

 

“ Hindi sya normal kaya mag iingat ka.”

 

“ Ano ibig mong sabihin?”

 

“ Hindi ka ba nagtataka na mag isa lang sya sa kwarto na yun?”

 

“ Hindi.”

 

“ Walang gustong makasama sya, May bata na namatay sa lugar na to at natagpuan yung katawan nito sa kwarto niyo.”

 

“ At tingin mo, sya ang gumagawa nun?”

 

“ Hindi ko alam, pero ang alam ko na nakasama sa kwarto ni Anton yung batang namatay dito. Iniiwasan sya ng mga nandito dito dahil sa takot na baka sila naman ang isunod. Baliw sya kaya mag iingat ka sa kanya.”

 

“ Mukhang hindi naman, tinatakot niyo lang mga sarili niyo.” natatawang saad ko.

 

“ Walang mawawala kung maniniwala ka, mas okay kung di mo sya kakausapin para hindi ka mapahamak.” saad nito.

 

“ May kakaiba sa lugar na to, hindi ko alam kung ano pero nararamdaman ko meron.” saad ko, kita lang yung tingin nito sakin.

 

“ Basta sumunod ka lang sa mga batas dito at wag makipag usap kay Anton, magiging okay ka.” Saad pa nito saka ako iniwan, natatawa ko lang syang pinagmasdan habang naglalakad papalayo sakin.

 

“ Sa unang tingin palang, alam ko na may kakaiba sa Anton na yun.” ngiti niya. “ Paano kung kaibiganin ko sya?” saad ko saka naglakad patungo sa inatas ni Mrs Trinidad na toka niya na linisin.

 

Buong hapon ko lang nilibang yung sarili sa paglilinis, may ilang lumapit sakin pero wala akong planong makipaglapit sa kahit sino sa lugar na yun kasi para sa sakin ay hindi ako magtatagal dito at makakatakas din.

 

Nasa banyo ako nun habang naglalampaso nang may ilang kabataang pumasok, tinuloy ko lang yung ginagawa ko hanggang may isang lumapit sakin.

 

“ Bagong salta ka dito di ba?” tulak nito sakin, nang mag angat ako ng tingin ay nakita ko pa yung ilan pa na nasa pinto habang nakangisi ako pinagmamasdan.

 

Ito ang gusto ko, gulo.

 

“ Oo bago ako dito, may problema ba?” ngiti ko.

 

“ Meron.” saad ng kaharap ko saka ako binigyan ng malakas na suntok sa mukha. “ Kailangan ka muna dumaan sa kamay namin para malaman mo kung sino ang batas sa lugar na to.”

 

Natawa lang ako saka pinunasan yung tumulong dugo sa labi ko. “ Ah okay, bukod sa batas nung matandang babae duon ay may sarili pa kayong batas.”

 

“ Matalino ka, Madali ka pala kausap, susunod ka sakin at kapag sinuway mo ko.” ngiti nito saka pinadapo yung suntok sa sikmura ko, namilipit lang ako sa sakit na dulot nun. “ Alam mo na mangyayare sayo.” tapik pa nito sa balikat ko saka tumalikod. “ Gulpihin niyo baka kulang pa yung ginawa ko eh.” rinig ko pang saad nito.

 

Nahagip lang ng mata ko na isa isa ng pumasok sa banyo yung mga kasama nito pero isang nang aasar na ngiti lang yung kumawala sa labi ko.

 

“ Yun na ba yun?” Natatawang saad ko, sinugod lang ako ng isa pero kita lang yung panlalaki ng mata ng mga naroon ng salubungin ko ito ng suntok saka bumulagta. “ Tara game, lapit!” hamon ko sa mga to na may malademonyong ngiti sa mukha. “ Gusto ko mag inat inat.”

 

Sa edad na sampu ay napabilang na ko sa isang fraternity sa lugar namin, Dito ay sinanay ako. madalas ay kasama ako sa mga rambol at away ng mga ito, marami ako natutunan sa kalsada kung paano ko depensehan ang sarili at protektahan yung buhay na meron ako.

 

Isa isa lang sumugod yung iba pang kabataan pero isa isa ko din silang napapabagsak.

 

“ Ano, wala na ba?” maangas na ngiti ko saka inumpog sa pader yung ulo ng isang hawak ko habang nakatingin dun sa lider ng kabataan na yun, Kasalukuyan ng nakahiga sa sahig yung mga kasama nito. “ Ikaw naman tara, tangina mo ka.” saad ko saka humakbang.

 

Makikita lang yung paglunok nito habang nakatingin sakin.

 

“ Hindi na ko lalaban.” iling nito ng magtapat kami, bakas sa mukha nito yung takot.

 

“ Anong pangalan mo?”

 

“ Ah eh.”

 

“ Ano!!” sigaw ko sa mukha nito.

“ JM.” tarantang saad nito, ngumiti lang ako at may dinukot sa bulsa habang nakatingin sa mukha nito, binalatan ko lang yung bubble gum na yun saka sinubo.

 

“ Kung ayaw mong agawin ko yung trono mo dito, wag ako bangain mo kasi hindi ka matutuwa sa kaya kong gawin.” saad kong deretsong nakatingin sa mga mata nito. “ Naiintindihan mo?”

 

“ Oo.”

 

“ Hindi ko marinig, naiintindihan mo ba?!”

 

“ Naiintindihan ko.” sunod sunod na tango nito.

 

“ Yan, mahina ka pala eh.” saad ko pa saka nilapit yung balat ng bubble gum sa bibig nito. “ Subo mo.”

 

“ Ayoko.” iling nito pero natawa lang ako saka gigil na pinasok sa bibig nito yung balat ng bubble gum na yun.

 

“ Kapag sinabi kong isubo mo, isusubo mo!” Gigil na sigaw ko sa mukha niya, kita lang yung takot sa mata ng batang yun. “ Sa oras na lumapit pa kayo sakin baka magsisi ka sa kung anong ipapasubo ko sayo, naiintindihan mo?” takot naman tong tumango, natawa lang ako saka to binigyan ng mahinang sampal sa mukha. “ Linisin niyo yan.” saad ko pa saka lumabas ng banyo na yun.

 

Hanggang makita ko si Anton na lumampas sakin saka pumasok ng banyo, nang silipin ko ay kita ko na iwas yung mga taong nandun.

 

“ Mahihina naman pala tong mga to, lakas maghamon mga wala naman ibubuga.” Iling ko pa saka nakamulsang naglakad.

 

Sa paglipas ng araw ay palihim ko inobserbahan yung lalakeng kasama ko sa kwartong yun, bawat galaw, kilos at kahit isa ay wala akong nakitang kinausap ito na bata sa lugar na iyon, Napansin ko din na iniiwasan sya ng lahat.

 

Laging walang kasama at kumakain mag isa.

 

Pagkatapos ng maikling pag uusap namin nung unang araw ay hindi pa kami nakapag palitan ng kahit anong salita.

 

Isang beses ay sinubukan ko na sabayan ito ng sa pagkain pero kahit isang sulyap ay di binigay nito.

 

“ Magaling na yung mga sugat mo ah.” lapit sakin nung lalakeng lumapit sa sakin nung nakaraan, nagkibit lang ako ng balikat saka sumubo ng bubble gum. “ Ako si Rico.”

 

“ Hindi ako interesado.” Saad ko habang nakatingin sa gate ng lugar na yun, may gwardia na nakabantay dito.

 

“ Bakit mo tinitingnan si Manong Oliver?”

 

“ Nakita ko kasi silang dalawa ni Mrs Trinidad.” sarkastikong saad ko saka humakbang.

 

“ Ano ibig mong sabihin?” habol nito sakin hanggang matanaw ko si Anton na nakatingin saming dalawa. “ Una na ko.” saad ni Rico.

 

“ Teka bakit?”

 

“ Wala.” sunod sunod na iling nito, nang muli kong tingnan si Anton ay kita niya lang yung tingin nito kay Rico.

 

“ Kung hindi ko sya sinundan, hindi ko makikita yung ginagawang kababuyan ni Mrs trinidad at ng gwardia sa lugar na to.” natatawang iling ko. Sa madalas na pagsunod ko kay Anton ay mya mga bagay ako nadiskubre sa lugar na ito, mga bagay na di ko akalain na nangyayare.

 

Kinagabihan ay parehas lang kaming nakahiga ni Anton, dalawa yung double deck sa kwarto na yun pero parehas naming ginamit at nahiga sa babang parte nito. Alam ko gising pa sya, nanatili lang akong nakatitig sa taas ng parte ng higaan ko.

 

Nang hapon ay sinundan ko sya ay nakita ko na sakal sakal niya si Rico sa likod ng building, Hindi ko alam kung anong nagawa ni Rico sa kanya pero hindi ko gusto yung nakita ko.

 

Tingin ko kung may bata man na kaya akong palagan sa lugar na to ay sya yun.

 

“ Anton ang pangalan mo di ba?” basag ko sa katahimikan sa madilim na kwarto na yun, tanging liwanag sa bintana lang yung nagsisilbing ilaw sa loob nun. Nilabas ko lang yung kutsilyo sa ilalim ng unan ko saka to pinaglaruan. “ Nakakapagsalita ka naman pero bakit di ka sumasagot?”

 

Nanatili lang tong tahimik.

 

“Alam mo bang nakapatay na ko?” mahinang saad ko.

 

Ramdam lang yung lamig sa kwarto ng oras na yun.

 

“ Hindi ko mabilang kung ilang beses bumaon sa katawan niya yung kutsilyong hawak ko, Kung gaano kadaming dugo yung napunta sa mga kamay at mukha ko. yun na ata ang pinakamasarap na pakiramdam na naranasan ko sa buong buhay ko.”

 

“ Good for you.” saad ni Anton, napangisi lang ako ng marinig yun.

 

“ At gusto ko uli sya subukan.”

 

Tumayo lang si Anton saka humakbang papunta sa pinto pero mabilis akong tumayo saka tinutok sa leeg ni Anton yung kutsilyo pero sa isang iglap ay naagaw nito yung kutsilyo saka humarap, isang ngiti lang yung makikita sa mukha niya ng sandaling yun habang nakatitig sakin.

 

“ Mabilis ka.” ngiti ko, nilahad lang niya sakin yung kutsilyo.

 

“ Kapag nakita akong patay dito, ikaw lang ang pagbibintangan.” mahinahong saad niya na di mababakasan ng kahit anong takot sa mukha.

 

“Yan ang pinakahabang nasabi mo simula nung dumating ako dito pero wala akong pake, kung yun ang paraan para makalabas ako dito. Gagawin ko.”

 

“ Pero sa kulangan ang bagsak mo.”

 

“ Okay lang.” ngiti ko saka kinuha yung kutsilyo saka inamba sa kanya pero mabilis niya itong nailagan.Nagsimula lang kaming magpambuno sa loob ng kwartong yun. Kapansin pansin na tanging pag depensa ang ginagawa niya at hindi gumaganti sa bawat pag atakeng ginagawa ko.

 

Sa bawat amba ng kutsilyo ay agad na iilagan ni Anton hanggang mapatungan ko sya.

 

“ Hindi ka takot sakin, hindi ka takot mamatay?” ngiti ni Andrew pero natawa lang sya ng nakakaloko habang hawak yung kamay ko na may hawak na kutsilyo, hanggang unti unting nailapit ko sa mukha niya yung kutsilyo. “ Hindi ka man lang ba lalaban? Sa galaw mo, tingin ko kayang kaya mo ko.”

 

“ I like you, let’s be friends.” ngiti niya, tumawa lang ako ng nakakaloko habang nakatitig sa mukha niya. “ Gusto kitang maging kaibigan.” dagdag pa ni anton, nakagat ko lang yung labi niya saka binato yung kutsilyo at umalis sa ibabaw niya.

 

“ Unang tingin ko palang sayo alam ko na, baliw ka.” natatawang saad ko.

 

“ Ngayon alam ko na kung bakit ka dito dinala ng matandang yun.” saad niya na nanatiling nakahiga sa sahig.

 

“ Bakit?”

 

“ She wants to kill me.”

 

“ Tangina, english ka ng english. Mukha kang mayaman bakit ka nandito?” saad ko, mula sa gwapo niyang mukha ay halata din yung kutis niya na tila hindi nababagay sa lugar na ito.

 

“ Wala na kong magulang eh, gusto mo malaman kung sino pumatay sa kanila?” mahinang saad niya, Nanlaki lang yung mata ko saka sya tinitigan.

 

“ Wow.”

 

“ Bakit ka gustong patayin ni Mrs Trinidad?”

 

“ Takot? Let’s be friends, ngayon lang ako nakakita ng pwede kong maging kaibigan.”

 

“ Ako? paano kung magbalak uli ako na patayin ka?”

 

“ Then let’s kill each other.” ngiti niya. “ Pero sa pagkakataon na yun, sisiguraduhin kong ikaw ang malalagutan ng hininga.” lingon nya sakin, natawa lang ako.

 

“ Gusto kita, sige payag akong maging kaibigan ka.”

 

“Hindi ka pwedeng makipag kaibigan sa iba bukod sakin.”

 

“ Okay, wala din naman ako balak makipaglapit sa iba. ”kibit ko ng balikat. Umupo lang si Anton saka masuyong hinaplos yung pisngi ko, ramdam ko lang yung init ng palad niya habang deretso syang nakatingin sa mga mata ko.

 

Hindi ko lang mapigilan pagmasdan yung mga labing yun.

 

Oo, Sa edad kong ito ay alam ko na hindi ko sa babae nararamdaman yung init na kailangan ng katawan ko.

 

At nang oras na yun ay lalo kong nakumpirma kung ano talaga ang hanap ko.

 

“ Ako lang, naiintindihan mo?” ngiti niya, marahan lang akong tumango.

 

Duon nagsimula ang kakaibang pagkakaibigan namin dalawa, pagkakaibigan na magdadala sa samin sa isang masalimuot na tadhana sa hinaharap.

 

Hindi kami nakikitang magkasama sa labas at tanging palitan lang ng tingin ang namamagitan sa aming dalawa. Unti unti ay naging komportable kami sa isa’t isa kapag Kaming dalawa lang ang magkasama.

 

“ Pakiramdam mo din ba na para kang iba sa lahat, na hindi ka katulad ng iba?” natatawang tanong ko habang parehas kaming nakahiga ni Anton. “ Kung lumaki lang siguro ako sa maayos at mayamang pamilya, baka ibang Andrew ang meron ngayon.”

 

“ I grew up in a rich family but look at me.” saad ni Anton.

 

“ May iba ka pa bang kamag anak na mayaman?”

 

“ bakit mo natanong?”

 

“ Ano kaya pakiramdam maging mayaman? Yung kaya mong bilihin lahat. Kapag nagkaroon ako ng maraming pera.. bibili ako ng isla tapos gagawa ako dun ng sarili kong mundo kung saan pwede yung mga demonyong katulad ko.”

 

“ Parang gusto ko yan naisip mo.” lingon ni Anton sakin, isang ngiti lang yung binigay ko habang pinagmamasdan sya.

 

Iba sya, alam kong iba sya sa lahat ng taong nakasalamuha ko.

 

Kung paano mag isip, kung paano ngumiti at ngayon lang akong nakatagpo ng taong kayang maintindihan yung mga kademonyohan na nasa utak ko.

 

“ Bakit mo pinatay yung preso na nakasama mo sa kulungan?” tanong niya.

 

“ Yun? Binaboy niya yung katawan ko nung minsan nakalong ako kaya binalikan ko sya. Teka pano mo yun nalaman?”

 

“ Narinig ko lang, so gusto mo pumapatay?”

 

“ I don’t know, pero ibang saya yung naramdaman ko habang nakikita ko syang nasasaktan.” ngiti ko. “ Yung pag inda niya sa bawat tusok ng kutsilyo sa katawan niya ay napakasarap pakinggan.” saad ko pa.

 

Sa paglipas ng araw mas napalapit kami sa isa’t isang dalawa na parehas naming di inaasahan, tila natagpuan namin sa bawat isa yung taong tanging makakaintindi sa kung ano takbo ng kanilang ng aming mga isip.

 

Si Anton din ang nagpakita sakin kung gaano kadumi ang lugar na iyon, mga sekreto sa likod ng mga ngiti at tawanan ng mga batang nandito, prostitusyon sa loob at pagpasok ng mga pinagbabawal na gamot. Sa unang tingin ay tila isang masaya at tahimik na paraiso ang lugar na ito sa mga batang wala ng ibang mapupuntahan ngunit nagtatago pala sa loob nito ang isang pang impyerno na kahit sinong bata ay di gugustuhin tirahan.

 

“ Yung namatay na bata dito, hindi ikaw ang may gawa?” tanong ko habang nasa loob na kami ng kwarto.

 

“Namatay sya, pero hindi ako may gawa.”

 

“ Dito sya sa kwarto na to natutulog di ba?”

 

“ Yeah, tuwing gabi ay pinupuntahan sya ni Mama fely para dalhin kung saan.”

 

“ Alam mo kung ano ginagawa sa kanya?”

 

“ Gusto mo malaman?” ngiti ni Anton, marahan lang akong tumango. “ O gusto mo maranasan? Gusto mo makapasok sa secret room?”

 

“ Secret room?”

 

“ Yeah?”

 

“ Ano meron dun?”

 

“ Impyerno.” ngiti niya.

 

“ May mas impyerno pa ba kesa sa kulungan na napuntahan ko?”

 

“ Edi subukan mo?”

 

“ Sige, gusto ko malaman kung ano meron dun.” tango ko.

 

Kinabukasan ay lumapit lang ako kay Jm na lider lideran ng lugar na yun, mas matanda ito sa samin at kinakatakutan ng maraming kabataan na andun. Kinausap ko lang ito base sa utos ni Anton sakin.

 

“ Sigurado ka ba?”

 

“ Gusto ko kumita ng pera.”

 

“ Sige, antayin mo nalang yung katok sa kwarto mo mamayang gabi.” saad nito, marahan lang akong tumango saka tumalikod.

 

Nang gabing yun ay nakangiti lang si Anton habang nakatingin kay Andrew na inaantay yung katok sa pinto ng kwarto nila.

 

“ Hindi mo ba talaga sasabihin kung saan ako dadalhin?”

 

“ See it for yourself.”

 

“ Makakabalik pa ba ko dito o hindi na?”

 

“ Tingin ko makakabalik ka.”

 

“ Mahina ba yung dati mong kasama dito?”

 

“ Pagkatapos ng tatlong beses na pag alis niya ng gabi, sinabit niya yung sarili niya dyan.” turo ni Anton sa kisame.

 

“ Nandito ka nung ginawa niya yun?”

 

“ Pinanuod ko.” tango pa ni Anton, natawa lang ako. “ Sabi mo nung sinaksak mo yung pinatay mo, yun ang pinakamasarap mong naramdaman, para sakin? yung makita ko yung tao na dahan dahan nalalagutan ng hininga at nauubusan ng hangin. That is the most satisfying thing to watch.” saad ni Anton na may malademonyong ngiti sa labi.

 

“ Hindi ako alam na may makakasundo pala ako sa bagay na to.” ngiti ko sa kanya.

 

Sabay lang kaming napalingon ng marinig yung katok sa pinto, nang tingnan ko si Anton ay nakangiti lang ito.

 

Humugot lang ako ng malalim na hininga hanggang mapadako yung tingin ko sa labi niya.

“ Goodluck.” ngiti niya pero hinalikan ko lang yung mapupulang labing yun, ramdam ko na hindi sya nakagalaw sa ginawa ko.

 

Napakalambot ng labi niya at tila bolta boltaheng kuryente yung naramdaman ng katawan ko.

 

Ilang sandali pa ng humiwalay ako saka ngumiti, kita ko lang yung titig niya sakin ng mga oras na yun.

 

“ Alis na ko.” ngiti ko.

 

Pagbukas ko ng pinto ay sinalubong lang ako ng nakangiting mukha ni Mrs Trinidad.

 

“ Follow me, Andrew.” saad nito, isang malalim na hininga lang yung pinakawalan ko saka sumunod sa matanda.

 

“ Saan niyo ko dadalhin?” tanong ko, lumingon lang sa sakin si Mrs Trinidad at nagbigay ng isang ngiti.

 

Lampas alas nueve na nun at pinagbabawal na lumabas ang kahit na sino, nababalot na nakatahimik ang paligid at tanging yabag lang namin yung maririnig sa buong lugar

 

hanggang makarating kami sa kabilang gusali kung nasaan yung office, ilang kwarto pa yung nilampasan namin hanggang tumigil kami sa isang pinto.

 

Binuksan lang ito ni Mrs trinidad at tumambad yung isang matandang lalake na nakaupo sa tabi ng kama. “ Pasok ka.” napalunok lang ako saka humakbang papasok.

 

“ Maasahan talaga si Anton.” saad ni Mrs Trinidad saka ako tinulak at sinara yung pinto. Hanggang magtama yung mata namin ng matandang lalakeng yun, nanlaki lang yung mata ko ng makita yung hawak nitong latigo.

 

Tangina!

“ Buksan niyo to!!!” sigaw ko habang kinakalampag yung pinto. “ Maawa kayo!!” pero halos matulala ako ng maramdaman yung malakas na pagtama ng latigo sa likod ko, isa dalawa tatlong hampas pa yung tumama sakin hanggang hilahin ako nito at wasakin yung suot kong damit kasunod ng malakas na suntok sa sikmura.

 

“ Tama na please, maawa ka.” hagulgol ko pero isang suntok sa mukha yung natanggap ko dahilan para masubsob ako sa sahig, kasunod nito ay muling pagtama ng latigo sa likod ko. “ Tama na po, maawa po kayo.”

 

SI ANTON

 

Maririnig sa buong hallway na yun yung malakas na pagkalampag ng pinto at yung nakakakilabot na sigaw ni Andrew mula sa kwartong yun. Yung malakas na hagupit, yung pag iyak.

 

Napangiti lang ako habang pinakikinggan lahat ng yun sa dulo ng hallway hanggang makita ko si Mama Fely na papalapit sakin, binigyan lang ako nito ng ilang libong papel

 

“ Akala ko hindi mo kaya ang isang to.”

 

“ Ilang araw si Andrew dito?”

 

“ Di ko alam.” ngiti ni Mama Fely. “ Bumalik ka na sa kwarto mo, naghihintay si Oliver sakin sa opisina.”

 

“ Aalis na ko dito.” saad ko pero kita ko lang yung panlilisik niya ng mata saka ako tinulak sa pader at sinakal, pilit ko naman tinatanggal yung kamay niya.

 

“ Tatakas ka uli?” gigil na saad nito. “ Gusto mo ipodlock ko uli yung kwarto mo huh?”

 

“ Limang taon na simula nung kinulong mo ko dito.”

 

“ At habang buhay kang makukulong sa lugar na to!”

 

“ Hindi mangyayare yun.” saad ko na may malademonyong ngiti, saka kinuha yung kutsilyo sa likod ko at sinaksak sa sikmura niya, naramdaman ko lang yung pag luwag ng hawak niya sa leeg ko habang nanlalaki ang matang nakatitig sakin.

 

Hinugot ko lang yung kutsilyo saka sya paulit ulit na sinaksak.

 

“Demonyo ka!” impit niya.

 

“ Oo, pero demonyo karin.” muling saksak ko sa kanya saka dahan dahan pinihit yung kutsilyo habang nakabaon sa katawan niya, kita ko lang yung pag agos ng dugo sa labi niya. “ At mauuna ka na sa impyerno.” ngiti ko saka sya hinayaang bumagsak sa harapan kong wala ng buhay.

 

Iniiwasan ako ng mga batang naroon hindi lang dahil sa takot sila sakin, kundi dahil din minsan ay nadala ko sila sa kwartong yun, kwarto na tanging pagmamakaawa ang magagawa mo, pang aabuso na hindi mo kahit kailan makakalimutan, kwartong babaunin mo sa bawat bangungot na mangyayare sa buhay mo.

 

Hindi lang sila takot sakin, may galit..pagkamuhi at pagkasuklam ang nararamdaman nila dito.

 

Pagpasok sa office ni Mama Fely nakita ko lang si Manong Oliver na nakaupo habang mahingbing na natutulog, isang ngiti lang yung pinakawalan ko saka to sinaksak sa leeg, gigil ko lang na binaon dito yung kutsilyo hanggang sumirit yung dugo dito, tinulak ko lang sya dahilan para bumagsak sya sa sahig.

 

Kinuha ko lang yung baril nito at kinasa, humakbang lang ako sa papunta sa kwartong yun, kwarto kung saan namumugad ang isang demonyo na hindi dapat nabubuhay sa mundong ito.

 

Demonyo na hindi ko papayagan saktan si Andrew.

 

 

SI ANDREW

 

Sa loob ng kwarto ay hindi ko lang mapigilan yung pagtulo ng luha ko habang nakadapa sa kama na wala ng saplot na kahit ano, wala ng lakas yung katawan ko dahil sa bugbog na natamo mula sa lalakeng yun, halos di na rin ako makagalaw dahil sa hapdi ng mga hataw ng latigo sa likod ko. may dugo na din na umaagos sa gilid ng labi ko, pasa sa kaliwang mata.

 

Hanggang makita ko yung paghuhubad ng matandang lalake na yun.

 

“ Wag, ayoko.. maawa ka.” naluluhang saad ko pero tanging pag ngisi lang yung narinig ko hanggang hawakan ako nito sa buhok at pilit tinayo. “ Ayoko.” pagpupumiglas ko. “ Ayoko!!” iling ni Andrew saka pilit tinatanggal yung pagkahawak nito sa buhok ko.

 

“ May itsura yung dinala nila ngayon ah.” ngisi nito.

 

“ Hayop ka, bitawan mo ko!” sigaw ko.

 

Hindi ko lang napigilan yung mga luhang dumaloy sa mga mata ko habang pinagmamasdan ko yung demonyong yun hanggang marinig ko yung pagkalabog sa pinto at bigla tong bumakas.

 

Nakatayo lang si Anton dito habang may hawak na baril at tinutok sa matandang lalakeng yun.

 

Hanggang magtama yung mata naming dalawa, kita ko lang yung matamis na ngiting nakarehistro sa mukha niyo hanggang isang nakakabinging putok ng baril yung umalingawngaw sa kwarto na yun kasabay ng pagbagsak ng matandang lalake.

 

 Wala naman lakas akong bumagsak sa kama.

 

Nang sandaling yun parang bumagal ang oras habang nakatingin ako kay Anton na nasa pinto at nagsimulang humakbang papasok hanggang makalapit ito sakin.

 

Tumulo lang yung luha ko.

 

“ Hindi pa naman ako huli di ba?” hawak niya sa mukha ko saka to masuyong hinaplos.

 

“ Gaganti ako sayong hayop ka!” gigil na saad ko pero isang mapusok na halik lang sa labi yung binigay niya sakin, ilang sandali akong natigilan hanggang unti unti ko itong sagutin, nang maghiwalay ay isang ngiti lang yung binigay niya. “ Gaganti ako, papatayin kita!”

 

“ Akin ka lang, naiintindihan mo?”

 

“ Hayop ka.” asik ko dito pero natawa lang sya saka hinubad yung jacket niya at binigay kay sakin.

 

“ Tara?”

 

“ Saan tayo pupunta?”

 

“ Wala na si Mama Fely, wala na din tong demonyong to kaya wala na kong rason para manatili pa dito. Gusto mo bang sumama sakin?” Saad niya, pinilit ko lang tumayo saka nagsimulang magbihis hanggang makita ko yung matandang lalake na yun na sa ulo ang tama ng bala.

 

“ Sino sya?”

 

“ Demonyo?” ngiti ni Anton.

 

“ Tangina.”

 

“Sasama ka ba sakin?”

 

“ Sasama ako sayo, kasi gagantihan pa kita at gusto ko malaman kung sino tong demonyo na to.”

 

“ Sure.” sabay lang kami lumabas ng kwartong yun at naglakad sa kahabaan ng hallway, sa dulo ay makikita yung nakahandusay na matandang babae, sa loob naman ng office nito ay nanduon yung gwardia na wala na ding buhay. isang ngiti lang yung kumawala sa labi ko saka lumingon kay Anton.

 

“ Bago tayo umalis, gusto ko makitang nasusunog tong lugar na to.” saad ko.

 

“ Antayin mo ko dito.” natatawang saad ni Anton, pagbalik nito ay may dala na itong galon ng gaas at nagsimula isaboy sa lugar papunta sa office ni Mrs Trinidad hanggang sa kwarto ng matandang lalake na yun.

 

Nagpalitan lang kami ng tingin ng sindihan ko yung posporo at binagsak sa sahig, agad naman naglagablab yung apoy.

 

“ Yung iba, hindi ba natin sila sasabihan?”

 

“ Wala akong paki sa kanila.” ngiti ni Anton saka tinungo yung palabas ng gate, kinuha niya lang yung kamay ko saka nilagay sa balikat para tulungan ako maglakad, nang lingunin namin yung lugar ay nakita namin na unti unti ng kumakalat yung apoy.

 

Nang tingnan ko si Anton, mababakas sa mukha niya yung matamis na ngiti, Ngiti na tila nakalaya mula sa isang impyerno.

 

“ Saan na tayo pupunta?” tanong ko.

 

“ Akong bahala sayo.” saad ni Anton hanggang makasakay kami ng taxi, may binigay lang na papel si Anton sa driver at agad na nitong pinaandar yung sasakyan.

 

Halos isang oras din yun nang tumigil sa isang napakalaking mansion yung taxi na sinasakyan namin, pagkabayad ay bumaba na sila saka pinagmasdan yung napakalaking bahay na yun.

 

“ Dito na tayo titira.” lingon ni Anton kay Andrew.

 

“ Kilala mo ba yung nakatira dito?”

 

“ Yeah, and he is going to be our Dad.”

 

 

15 years later

 

SI ALLEN

 

“Ladies and gentlemen, Welcome to the Ninoy Aquino international airport . Local time is 10;15 in the morning and the temperature is 35 degrees centegrade.”

 

“ We would like to thank you for choosing emirates, we hope that you enjoyed your flight and looking forward to see you again.. thank you and goodmorning.”

 

Isang ngiti lang yung kumawala sa mga labi ko ng marinig yun saka nilagay sa tenga yung earpiece at yung eye glasses mula sa bag ko.

 

And I am back.

 

Pagkatapos ng mahigit tatlong taon kong pamamalagi sa iba’t ibang bansa ay muli na kong tatapak sa lugar na minsan naisip kong hindi ko na babalikan. Napakaraming masasakit na alaala na kung pwede lang ay nais ko ng ibaon sa limot, mga karanasan na minsang dumurog sakin. Mga pasang tiniis ng katawan ko, mga palong pilit di ininda, mga sugat na naging peklat sa buo kong pagkatao.

 

Lumaki ako sa kamay ng isang mahigpit at malupit na hari, Hari na minsang kinilala na pinakamakapangyarihan sa lahat ngunit isang araw ay bigla itong bumagsak at nawalan ng kinang ang koronang matagal nitong pinangalagaan.

 

Pag mamayari ng pamilya namin ang pinakamalaking construction company sa bansa or the fernandez group of companies, We handle big projects, big clients, international investors and we always win when it comes to government project bidding. We offer best of the best construction materials na meron sa bansa. Taon taon din ay nakakatanggap ng parangal ang kumpanya for being the best company in the country.

 

 Kinikilala ang FGC sa iba’t ibang bansa na isa sa pinakamagaling sa larangan pagdidisenyo at pag gawa ng mga malalaking gusali.

 

FGC is an empire..

 

FGC ruled..

 

Until one day.

 

A new kings rises

 

Mga bagong haring dumating at nagpayanig sa kastilyong matagal binuo ni Daddy, kastilyong pinaglaanan ng dugo at pawis ng pamilya.

 

Mga bagong hari na umagaw sa koronang aming iniingatan at sinubukan gibain ang kastilyong meron kami.

 

Pero nandito na ko.

 

I am Allen Fernandez at handa na kong bawiin yung koronang nararapat lang ay sa akin.

 

Sinuot ko lang yung cap ko saka humakbang palabas ng eroplano.

 

“ Allen are you ready?”

 

“ You’re connected already.” ngiti ko ng marinig yun sa tenga ko.

 

“ Yes, handa ka na ba pabagsakin si Anton at Andrew Chua?”

 

“ Sure, white rabit.”

 

“ Let’s get it on.” excited na saad niya, napangiti lang ako saka taas noong naglakad.

 

Alam ko hindi magiging madali yung haharapin ko, hindi ko alam kung ano kayang gawin ng magkapatid na Chua, how dangerous they are, how heartless pero hindi ako aatras..lalaban ako at pababagsakin ko silang dalawa. Muling maghahari ang FGC, muling maibabalik samin ang korona..pinapangako ko.

 

 

SI ANDREW

 

“ Welcome to the lair.” ngiti ko kay anton habang pinagmamasdan yung isla na yun mula sa taas habang sakay kami ng private plane. Makikita sa taas yung ganda at lawak ng islang yun, kita din sa taas yung lawak ng golf course at yung malaking bahay sa pinakasentro nito.

 

“ Allen Fernandez is back.” lingon sakin ni Anton.

 

“ May inutusan na ko para dalhin sya dito, gusto ko muna sya paglaruan.” ngiti ko.

 

“ I cant wait to see him dead.”

 

 Inabot ko naman sa kanya yung mask.

 

“ You need to wear this, kung sa kumpanya ikaw ang hari.. Dito sa islang ito, ako…ako lang ang hari at sa oras na tangalin mo yang maskara na yan ay ako mismo ang papatay sayo.” ngiti ko sa kanya, natawa lang sya.

 

Hindi ko lang mapigilan pagmasdan si Anton ng oras na yun, yung maganda niyang mata, matangos na ilong at mga labing hindi ko alam kung bakit hindi ko matangihan. Sa tagal namin magkasama ay naging kapatid ko na sya, kapatid na-

 

Nagulat lang ako ng bigla niya kong hilahin at halikan sa labi.

 

ITUTULOY