I Love myFRIEND

Athr'sNote-

Guys, heto na yung shortstory na sinulat ko. Sana magustuhan niyo :)

Pagpasensyahan na ang errors, hindi ko na masyadong inasikaso yung 'editing. Busy sa buhay. Haha

Salamat sa mga nagbasa sa last shortstory na pinost ko, yung "Christmas Gift."

Sa mga silent readers dyan at mga solid commentators, maraming salamat sa inyo :)

At heto na ang shortstory na aksidente kong naisulat.. enjoy!

Happy reading.. :)



--

Point Of View

- Third Person's -



  "Tulay na po ba?"

Medyo alertong pagtatanong ng isang binatang lalaki sa kondoktor.

"Oo Guadalupe tulay na. Oh yung mga bababa ng Guadalupe nandito na po tayo!! Konting bilis lang po.."

Tarantang tumayo naman mula sa pagkaka-upo ang isang binata, nagmadali narin itong bumaba ng bus.

Hindi kasi ito pamilyar sa lugar. Pumunta siya ng Manila para makabisita sa Taguig, at ang alam nitong daan ay ang Guadalupe, sunod sa Pateros patungong Taguig.

"Haays.."

Ang nasabi niya matapos niyang akyatin at lakarin ang footbridge.

Habang naglalakad ito papunta sa sakayan ng UV Express pa Pateros, ay lingid sa kanyang kaalaman na nasa isang lugar siya na kung saan medyo delikado.

Habang naglalakad ay tuwang-tuwa siya sa pagtingin sa mga nadadaanan niyang mga tiyanggihan, mahilig kasi siya sa mga night market.

Malapit narin namang mag-ala sais kaya bukas na ang night market sa Guadalupe.

At sa may nakakuha ng atensyon niya.

"Magkano po ito?"

Masayang paglapit at pagtatanong niya sa tindera.

Isang t-shirt ang naka-agaw ng pansin niya.

"I Love
  myFRIEND."

Pagbasa pa niya sa naka-ukit sa t-shirt.

"200 lang yan. May iba't-ibang kulay ng ganyan.." sagot ng nagtitinda.

"Eto nalang po. Mas gusto ko po kulay nito eh. Isa po.."

Nakangiting sabi niya habang tila ini-inspeksyon ang napiling damit. Kulay puti ito at itim naman ang mga letra na nakalagay.

Maya-maya pa ay kinuha niya ang pitaka sa bag at kumuha ng 200 dito para pambayad sa t-shirt.

"Salamat po." pagngiti niya sa tindera matapos niya bayarin ang binili.

"Wow." naibulong naman niya nang i-abot sakanya ang kanyang binili.

Naka-paper bag kasi ito. Parang katulad lang ng sa mga groceries.

At sa muli na nga siyang naglakad para ipagpatuloy ang pagtingin sa mga tiyanggihan.

Maaga pa naman kaya may oras pa siyang maglibot sa night market.

Lalapit na sana siya sa pwesto ng mga sapatos nang mapalingon siya patalikod. Naramdaman niya kasi ang bahagyang paghila sa bag niya.

Pagtingin niya, bukas na pala ang pinakamaliit na bulsa. Lumingon siya sa mga taong malapit sakanya.

At sa nakita niya ang isang bata na papalayo sakanya at pamilyar ang pitakang hawak ng bata, at nang makumpirma..

"Woy yung pitaka ko!!"

Napasigaw nalang siya at agad na nga niyang hinabol ang batang tumakbo na nang marinig ang sigaw niya.

Agaw eksena man siya ay wala siyang pakialam. Ang importante ay ang pitaka niya.

Hinabol niya ang bata, naaasar siya dahil hindi niya ito mahabol. Pasikot-sikot kasi ang daan at talo siya dahil panigurado na ang bata ay pamilyar sa lugar.

Nawawalan na siya ng pag-asa.

"Balik mo yan!!" pilit na pagsigaw pa niya.

Patuloy lang sila sa habulan.

At nang makita nang binata na mababangga ang bata sa isang naka-sandong lalaki ay muli siyang sumigaw.

"Patulong! Y-yung pitaka ko nasa batang yan.."

Paghingi niya ng tulong sa naka-sando. Agad naman siyang napansin ng naka-sando kaya naman mabilisang naharangan at napigilan ng naka-sando ang bata.

"Pitaka ko.."

Ang hinihingal pa niyang nasabi nang sa wakas at makuha niya sa kamay ng bata ang kanyang pitaka.

"S-salamat." ang magaan na pagpapasalamat niya sa naka-sando.

Nakahinga na siya ng maluwag.

"O-oh yung bata? W-woy.." ang naisa-boses niya nang makita ang bata na nakatakbo na palayo sakanya.

"Hayaan mo na. Maraming ganyan dito. At maraming mga pulis din ang hindi marunong manghuli kaya wala ring kwenta kung tutulong kapa."

Walang kaemo-emosyong sabi ng lalaking naka-sando.

Saglit din siyang napa-kunot. Ang hangin kasi ng tono ng pananalita nito. Yung bang mayabang, mga pang-tipikal na lalaking tambay.

"Eh kinuha niya yung pitaka ko, dapat madala parin siya sa mga pulis." pagsagot niya.

"Wala ring kwenta. Tsaka hayaan mo na, nabatukan ko yung bata.. paniguradong matapos tumakbo nun manghihina yun." sagot kagad ng isa.

Pinagmasdan niya ang naka-sando. Mabuti nalang talaga at natulungan siya nito.

"Teka."

Sabi niya at mabilisang kinalkal ang pitaka.

"Oh eto. Bilang ganti. Pasasalamat ko." pag-abot niya ng limang-daang piso sa naka-sando.

Pasimple naman siyang inirapan ng naka-sando na ikinataka niya.

"Bilang pasasalamat ko sa pagtulong mo." pilit na pag-abot niya sa pera.

"Hindi ko kailangan ng pera." paghawi pa ng naka-sando sa naka-abot niyang kamay. "Ibili mo nalang ako ng pagkain. Sakto nagugutom nadin ako."

Naguguluhan man ay napatango nalang siya.

.....

"Salamat ulit ah? Buti nalang talaga tinulungan moko."

Nahihiyang sabi ng binata sa naka-sando.

Napapalunok pa siya habang pinapanuod niyang kumain ito, parang wala na kasing bukas kung kumain ito.

Muling namayani ang katahimikan.

Nahihiwagaan talaga siya sa naka-sando. Nawiwirduhan talaga siya.

"Ano nga palang pangalan mo?" muling pagsasalita niya nang makitang uminom ng tubig ito.

"Kapapasok lang." simpleng sagot ng naka-sando nang magtama ang paningin nila.

"Kapapasok lang? Ha? Sabi ko anong pangalan mo?.." naguguluhang tanong naman ng isa.

"English ng 'kapapasok lang'.. edi Justin. Just-in.. Gets mo na?"

Mula sa naguguluhang ekspresyon ng binata ay nakuha naman niyang matawa sa sinabi ng naka-sando.

Wirdo nga siguro ang kausap niya.

"Justin. Just-in.. oo nga naman."

Pag-iling pa niya. Hindi niya alam kung pinagtitripan ba siya ng naka-sando.

"Osya, ako naman si Franz." pagngiti at paglahad niya sa kanyang kamay.

Saglit namang napatigil si Franz nang ngumiti si Justin. Eto ang unang pagkakataon na ngumiti ito simula kanina.

"Justin." nakangiting sabi ni Justin at pag-abot sa nakalahad na kamay ni Franz.

"Ngumingiti karin naman pala eh." balik ni Franz.

"Minsan lang, kapag busog." sagot ng isa.

At sa yun na nga at nagkwentuhan pa ang dalawa.

Ilang minuto na ang nakalilipas nang tumayo na si Franz.

"Ahh Justin, mauna na ako." sabi nito.

"Ganun? Hwag muna, lakad-lakad muna tayo dyan sa labas. Maaga pa eh." pagtayo rin ni Justin.

Saglit na tinignan ni Franz ang kanyang wrist-watch.

Mag a-alas siete na ng gabi. Naisip niya na maaga pa naman, tutal may utang na loob din naman siya kay Justin kaya naman napatango nalang siya.

"Sige. Tara?" pagngiti ni Franz at nagsimula na nga silang lumabas sa kainan.

......

"Ilang taon kana?" tanong ni Franz.

Ngayon ay naglalakad-lakad na sila, kung saan-saan.

"Ako? 20 nako. Ikaw ba?"

Napa-isip pa si Franz. Mas matanda pala sakanya ang kausap niya. Akala niya'y kaedaran niya lang ito.

"17 palang." pilit na pagngiti ni Franz.

"Bata kapa. Nga pala, sabi mo bago kalang dito. Saan ba ang punta mo?"

Natutuwa si Franz dahil kahit papaano'y nagiging madaldal o matanong na si Justin, samantalang kanina ay ang tahimik nito.

"Sa taguig. Nandun kasi mga pinsan ko, bibisitahin ko lang sila. Linggo rin bukas kaya walang pasok sa school." sagot niya.

"Ganun? Sa susunod mag-ingat kana. Madaming kawatan talaga ngayon. Probinsyano ka pa naman."

Napangiti nalang si Franz nang makitang natawa si Justin sa payo nito sakanya.

"Mukha ba akong probinsyano?" pabirong pagbatok pa ni Franz dito.

Tila nagkagaanan na ng loob ang dalawa. Palibahasa'y parehong lalaki.

"20 kana. Edi graduated kana? Or nag-aaral kapa?"

Tanong ni Franz na saglit na ikinatigil ni Justin.

Hindi na kasi ito nag-aaral, dahil sa hirap ng buhay.

"Ako? Hindi na ako nag-aaral eh, hindi man nga ako nakapag-college. Hanggang highschool lang ako." ang naisagot nalang ni Justin dahilan para mapatingin sakanya si Franz.

"Bakit naman?" tanong nito.

"Mahirap ang buhay eh. Sakto lang kaming nakakaraos. Ganyan talaga ang buhay." pilit na pagtawa ni Justin.

Naiintindihan naman siya ni Franz kaya hindi na ito nag-usisa pa.

"Basta Franz next time mag-ingat kana ah? Dapat kapag bago ka sa lugar makiramdam ka. Tapos yung pera at phone mo ingatan mo na, basta dapat yung secured noh? Hwag karing magtitiwala kahit kanino."

Napatahimik lang si Franz dahil sa sinabi ni Justin.

Ang sarap pala talaga sa pakiramdam kapag may nag-aalala sa'yo.

Saglit na namayani ang katahimikan. Patuloy lang sa paglilibot ang dalawa, si Franz na naka-kapit ang kanang kamay sa kaliwang balikat ni Justin. At si Justin na naka-pamulsa lang.

"Pero kahit ganun na mahirap lang kami. Masaya kami, kahit na nai-inggit ako sa iba na nag-aaral ay masaya parin ako. Kasi kasama ko naman yung pamilya ko."

Bigla nalang napangiti si Franz dahil sa sinabi ni Justin.

Nakakatuwa, parang kanina lang ay ilang itong makipag-kwentuhan sakanya. Pero ngayon ay heto at nag o-open na ito.

Gayunman, saglit ding napatahimik si Franz nang may maalala.

Aaminin niya, nakaramdam siya ng kaunting inggit kay Justin.

"Alam mo sa amin sa bahay, tatlo lang kami. Si ate, ako tas si bunso."

Pag-open narin ni Franz dahilan para mapatingin sakanya si Justin. Nahimigan kasi ni Justin ng kalungkutan ang boses nito.

"Salamat ulit Justin ah? Mag-iingat ka palagi. Tsaka, stay positive lang. Makakapag-aral kadin." pagngiti sakanya ni Franz nang magsalubong ang kanilang paningin.

"Positive naman ako lagi eh. Bawal kasi ang malungkot sa bahay. Ako lang nga ata ang nakabusangot lagi sa amin. Kaya nga tumatanda na kagad mukha ko." natatawang sabi ni Justin.

"Yun na nga eh. Buti kapa positive ka lagi. Siguro kasi alam mo nandyan yung pamilya mo lagi."

Medyo mahinang sabi ni Franz.

"Napaka-seryoso mo naman." pabirong pagtulak pa ni Justin sa isa.

Napaka-seryoso at lungkot kasi ng tono ni Franz.

"Eh nandyan naman yung ate at kapatid niyo diba? Edi kasama mo din pamilya mo."

Pahabol pa ni Justin at pag-akbay na kay Franz.

"Hindi rin. Masaya oo, pero parang may kulang eh. Siguro aruga ng magulang? Yung mga ganun? Si inay kasi nasa ibang bansa tas hindi ko alam kung may tatay paba kami."

Nakaramdam ng hiya si Justin dahil sa sinabi ng isa. Hindi na sana siya nag-open pa. Mukhang lumungkot lang ang isa.

"Ni hindi ko nga naranasan yung ihatid ako sa eskwelahan ng isang magulang eh. Pag-enrollment naman, ako lang mag-isa nag e-enroll sa sarili ko. Hindi kasi kami close ni ate."

Napa-iling pa si Justin. Mukhang seryoso na nga si Franz. Pero napangiti rin siya kaagad nang may naisip.

"Hay nako Franz. Kung kapatid lang kita, hindi kana mag-aalala dahil maliban sa ihahatid kita sa school.. susunduin pa kita." pabirong sabi ni Justin at sinabayan pa niya ng masayang tono.

Bakit ba kasi hindi siya pinanganak na komedyante? Edi sana kaya niyang mapangiti ngayon ang kanyang kasama.

"Talaga? Tas gusto ko ikaw pa magbibigay ng baon ko noh? Ay tapos gusto ko din na ikaw pa mag-aasikaso sa lunch ko, yung nilalagay sa lunch box?" pagsakay ni Franz sa biro niya na agad naman niyang ikinatuwa.

"Bakit may lunch box pa? College kana nyan diba?" natatawang balik ni Justin.

"Eh kasi nga hindi ko man naranasan yun. Yung mga kaklase ko kasi minsan nakikita ko may mga baon silang lunch sa school tas sabay-sabay silang kakain."

Pagmuwestra pa ni Franz na parang kumakain lang. Natawa naman si Justin.

Nagkagaanan na nga ng loob ang dalawa.

"Osige. Tapos every lunch pupuntahan kita sa school mo, dala-dala ko yung lunch box. Dalawa yung dala ko kasi nga sabay na tayo. Oh masaya kana?" pagsuno niya kay Franz.

Napatigil naman si Justin sa paglalakad nang mapansin niya ang mukha ni Franz.

"Oh bakit?" kunot ni Franz.

"Shet namumula ka Franz?" at medyo malakas na na paghalakhak ni Justin na ikinasimangot ng isa.

"Eh kasi naman ginagawa mo talaga akong bata. Parang kaya mo talagang maging kuya ko eh no?" pagtanggol ni Franz sa sarili at pagbatok pa niya kay Justin.

Aaminin niya. Napipikon siya dahil sa humahalakhak pa talaga si Justin. Na ikinakaasar niya lalo.

"Ah pikon.. hahahaha.. bata ka pa nga talaga Franz." pang-aasar pa sakanya ni Justin.

Nakuha namang maghabulan ng dalawa, gustong-gustong mabatukan ni Franz ang isa. Makaganti lang sa pang-aasar sakanya.

Nang mapansin naman ni Justin na tumigil na si Franz sa paghabol sakanya ay lalo siyang napangiti. Mukhang pikon na pikon na si Franz.

Agad naman niya itong nilapitan at inakbayan.

"Pikunin at matampuhin naman pala itong kapatid ko.." pagbibiro pa niya.

"Kuya naman kasi eh.. inaasar moko." tonong bata ni Franz na siyang ikinatawa nila.

Masayang ipinagpatuloy ng dalawa ang paglilibot. Tawanan, kulitan at pikunan pa ang nangyari.

Parehong nakangiti ang dalawa na tila sila'y matagal nang magkaibigan at nagkitang muli.

Kung titignan, parang magkapatid nga ang dalawa. Si Franz na siyang napipikon sa asaran nila at si Justin naman na tila sinusuyo lang ang kapatid sa tuwing magtatampo ito.

Ilang minuto pa ang lumipas nang magpaalam na si Franz.

"Justin, kailangan ko nang mauna. Baka kasi gabihin ako masyado. Hinahanap nadin ako ng mga pinsan ko eh."

Ayaw man na magpaalam ni Franz, ay wala siyang magawa. Oras nadin kasi kaya kailangan na niyang ipagpatuloy ang byahe. Baka gabihin siya at maligaw pa siya.

"Kung ganun, edi ihahatid ko na yung kapatid ko." balik ni Justin na ikinangiti lang ni Franz.

Nakakatuwa. Pakiramdam niya'y may kuya nga siya.

"Balik tayo sa night market. Doon ka sasakay diba?"

Simpleng pagtango lang ang ginawa ni Franz sa tanong ng isa.

Ang totoo'y ayaw na niya muna sanang umalis at iwan si Justin. Masyado siyang natutuwa at nag-eenjoy na kasama ito. Magaan rin ang pakiramdam niya dito.

Ilang minuto pa ang lumipas nang sila'y makabalik na sa night market. At heto at narito na nga sila sa may malapit sa pwesto ng SUV.

"Anak mag-iingat ka. Sa lunes maaga kang gumising dahil may klase kana ulit. Tapos hwag mo ring kakalimutang kumain ng agahan ha? Tawagan moko kagad kapag may kailangan ka, dto ulit kita hihintayin at susunduin sa biyernes ha?"

Parehong napatingin ang dalawa sa mag-inang nasa may katabi ng SUV.

"Mama naman. High school nako ginaganyan mo pa ako." nahihiyang sabi ng bata na ikinatawa naman ng inay niya.

"Mahal lang naman kasi kita." magaang sabi ng magulang nito. "Oh sakay kana anak. Oras na."

At nakuha pang magyakapan ng mag-ina.

Napatingin naman si Justin sa kasama niya na pinapanuod din pala ang mag-ina. Kita niya na nakangiti lang si Franz habang sa mag-ina parin ang tingin.

"Nakakatuwa pala talaga kapag may isang tao na maghahatid sa'yo at makikita kang aalis no? Yung bang parang, may isang tao na alam mong maghihintay sa pagbalik mo."

Nakangiting sabi ni Franz pagkaharap niya kay Justin.

"Hinatid naman kita diba? Atlis parang may kuya ka talaga na naghatid sa'yo at susundo sa'yo. Parang ganun. Diba?" isang napakalawak na pagngiti ang ginawa ni Justin.

Kanina, aaminin niya na medyo nalungkot siya nang magpasya nang umalis si Franz. Pero hindi niya ito ipinakita dahil gusto niya na masaya sila habang magkasama pa sila.

"Ganun?" pagngiti din ni Franz na tinugunan naman ng pagtango ni Justin.

Nagbigay naman ng nagtatanong na tingin si Justin nang makita ang bahagyang pagtaas ng magkabilang kamay ni Franz.

"Asan yung yakap ko?" paglawak pa ng mga ngiti ni Franz.

Nagmuwestra kasi si Franz na tila nagre-request ito ng yakap.

"Nagpapayakap ka sa akin?" pagngiting muli ni Justin na dahan-dahang tinanguan ni Franz.

Kasabay ng pagtango ni Franz ay dahan-dahan din niyang paglalakad papalapit kay Justin.

Nang tuluyan siyang makalapit kay Justin ay marahan niyang ipinuwesto ang kanyang magkabilang kamay sa taas ng magkabila ring balikat ni Justin at unti-unti na nga niya itong niyakap nang mahigpit.

Nang tuluyan namang maramdaman ni Justin ang magkabilang braso ni Franz sa may balikat at leeg niya ay pasimple na nga rin niyang ibinalot ang kanyang magkabilang kamay sa may bandang taasan ng baywang ni Franz.

"Thank you, kuya."

Rinig niyang pagbulong ni Franz.

Saglit na namayani ang katahimikan.

"Franz, gusto ko hwag mong pababayaan yung sarili mo doon. Pati na sa pagbalik mo sa probinsya niyo. Pagbutihan mo sa college ah?"

Himig ng pag-aalala ni Justin na ikinagaan ng loob ni Franz.

Marahan din itong tinugunan ni Franz ng pagtango habang hagkan parin nila ang bawat isa.

Lalo namang hinigpitan ni Justin ang kanyang yakap kay Franz.

"Ingat palagi, kapatid ko."

Isang mahinang pagbulong ang ginawa ni Justin. Muli namang tinanguan ito ni Franz.

Nang maghiwalay sa pagkakayakap ang dalawa'y nakuha pa nilang magngitian.

Maya-maya pa'y agad na binuksan ni Franz ang kanyang bag at may kinuha siya rito.

"Tanggapin mo 'to. Pasasalamat ko yan. Mauna na ako ah? Salamat talaga sa'yo. Mag-iingat ka din palagi, Justin."

Nakangiting sabi ni Franz at pag-abot pa sa maliit na hawak niyang paper bag.

Nang abutin iyon ni Justin ay mas lalo siyang napangiti. Natutuwa siya at nagkaroon siya ng kaibigan na masasabi niyang tunay.

Nginitian siya ni Justin.

Marahan namang tinapik ni Franz ang balikat ni Justin tanda ng pagpapaalam, tanging nagawa ni Justin ay ang mapatango nalang.

Na-speechless si Justin, sobra kasi ang galak na nararamdaman niya.

At sa nakita nalang niya ang sarili na nakatingin sa isang binatang lalaki na nakapasok na sa loob ng SUV.

Nang mawala sa paningin niya ang SUV ay sa hawak naman niyang paper bag napunta ang kanyang tingin.

Dahan-dahan niya itong binuksan.

Nang sa wakas at makuha niya ang laman nito ay wala sa sarili nalang siyang napangiti.

At nang mabasa niya ang mensahe o nakasulat sa may damit ay napansin nalang niya ang kanyang sarili na mabilis na hinawi ang mga luhang pumatak mula sakanyang mga mata.

Napakagat nalang siya sa kanyang labi, na tila pinipigilan niya ang mapaluha pa, muli siyang nag-angat ng tingin paharap sa lugar kung saan tumungo ang SUV na sinasakyan ng taong nag-iwan sakanya ng isang malalim na pakiramdam.

Muli niyang tinignan ang hawak na damit, at muli.. napaluha nalang siya sa nabasa.

"I Love
  myFRIEND."



Sa buhay nga siguro, may darating at may darating talagang isang tao sa isang napaka-imposibleng pagkakataon.

Isang tao na maaaring magbigay rason sa atin upang ngumiti, at isang tao na maaari ring magdulot ng pighati sa atin.

Kaibigan na siyang magsisilbing inspirasyon, mula sa araw ng paglisan nito sa ating buhay.







The End

Si Chan at si Kobe -chapter 07

Athr'sNote-

Hi guys :) sorry napatagal! Hahaha

BubblesC, check the rules then. Haha

GilrexL, haha tignan natin? :)

Cy, hi sa new commentator!! Enjoy lang po sa kwentong ito :)

Guys chapter 7 na us :)

Btw, may sinusulat akong isang napaka-ikling kwento. Short story na naisulat ko nang hindi sinasadya. Hahaha. Hintayin niyo :)

At heto na, ChanKobe moments <3

Happy reading.. :)

--

 

Point Of View

 - Third Person's -

 "Maglinis ng bahay mo.. araw-araw?"

Ang agad na nasabi ni Chan pagkagising niya.

Mula sa pagkakahiga ay napa-upo siya.

Pakiramdam niya'y nabangungot na ata siya, hindi kasi mawala sa isip niya ang sinabi ni Kobe.

 "Grabe ah? A-ang kapal." pag-iling-iling pa niya.

Agad niyang tinignan ang phone kung may nagtext, puro kay Jaydon galing. Hindi na niya muna ito pinansin, sa ngayon.. ang walang hiyang si Koko! ang iniisip niya.

Nang mapatingin siya sa orasan sa may phone niya ay agad siyang napabalikwas.

 "Four-thirty?" ang hindi makapaniwalang sabi niya.

 "Naka-idlip ako? P-patay." ang tarantang sabi pa niya at nagmadali na ngang dumeretso sa may banyo.

Mabilisang hilamos, toothbrush at kung anu-ano pa.

Ngayon nga pala nila pag-uusapan ni Kobe yung tungkol sa pagbawi niya. Patay, bawal daw ma-late.

Napapa-iling iling siya, kanina kasi nakahiga siya habang iniisip yung napag-usapan nila ni Kobe.. hanggang sa nakatulog na pala siya.

 "Tita!" ang medyo napalakas na sabi niya pagkalabas niya ng kwarto.

Napakunot naman ang tita niya, nguni't nginitian lang niya ito.

 "Alis po muna ako tita, medyo late ako makakauwi, don't worry tita.. si Tenten po kasama ko." deretsuhang sabi niya.

Agad na lumitaw ang kamanghaan sa mukha ng tita niya at nagbigay pa ito ng naniniguradong tingin, tumango-tango lang siya.

 "Bye tita." paalam pa niya at nagmadali na nga siyang naglakad palabas. "Tita baka 6 or 7 na po ako makakauwi, may pag-uusapan po kasi kami eh.. basta magtetext or tatawag nalang po ako.. bye tita." pagkaway pa niya at nagmadali na nga siyang lumabas.

Excited! basta hindi na siya makapaghintay na makausap ulit si Kobe.

Parang may kung ano siyang nararamdaman na kung saan natatanging si Kobe lang ang laman ng isip niya at kusang nawala ang mga iba.

Pero mukhang mapapasabak siya, ang gaspang ng pananalita nun eh.

Lagpas court pa ang bahay ni Kobe, una naglalakad siya, pabilis ng pabilis.. hanggang sa patakbo na nga siyang pumunta doon.

Nang nasa harap na siya ng bahay nito ay saglit siyang napatigil at pinagmasdan ang harap ng bahay.

Ang linis ng harap ng bahay, yung mga paso ng halaman.. nakakapanibago. Kasi dati nang napunta siya dito, nako po ang kalat pero ngayon.. nakakapanibago. Naninibago siya.

 "Iiwan kong nakabukas yung gate pati yung pinto, basta pasok kana lang."

Ang naaalala niyang sabi kanina ni Kobe.

 "Sus, lagi naman atang bukas 'tong mga to eh."

Ang nasabi niya habang papasok ng gate, dati kasi ay nakabukas lahat, walang naka-lock.. literal.

Nang nasa pinaka-pinto na siya ng bahay ay tumigil na muna siya.

 "Inihihiling ko po na sana, maging maayos ang usapan. Dahil mukhang hayop po ang makaka-usap ko ngayon."

Pagpikit pa niya, natawa nalang siya at binuksan na nga niya ang pinto.

Natameme naman siya nang makita ang loob ng bahay.

Ang ayos, ang linis ng dating.

Akala niya na yung inayos at nilinis niya dati ay madadatnan niyang magulo ulit.

Wala sa sarili naman siyang natawa nang may marinig na kumakanta.

Pumasok siya saglit at isinara ang pinto saka muling pinakinggan yung kumakanta.

Hindi niya mapigilan ang tumawa, pilit niya ring pinipigilan na makagawa ng ano mang ingay.

Basta nag-eenjoy siya sa kanyang naririnig.

Panget na tono ng boses, sintonado. Yan pala si Kobe. Hahaha

Mabuti at nasa loob ng kwarto si Kobe, kaya naman malaya siyang nakakapag-react at nakaka-tawa.

 "Bumibirit kapa ah?" ang nasabi pa niya sa kalagitnaan ng pagtawa.

Hanggang sa wala sa sarili siyang napatigil, yung pagtawa niya ay biglang nawala nang mapansing pabukas na ang pintuan ng kwarto ni Kobe.

 "K-kanina kapa dyan?"

Umaktong normal si Chan, na kunwari'y kadarating pa lamang niya.

 "Hah?" kunot ni Chan. "Nagrereklamo ka ata kung kadarating ko palang? Pasalamat ka nga pumunta pa ako eh." kunwari'y iritang tono niya.

Segway.. segway..

Nang makita niya na mukhang kumakagat si Kobe sa palusot niya, nakahinga siya ng malalim.

Dahil hindi dapat malaman ni Kobe na narinig niya ang masamang boses nito, haha

 "Wala. Oh ano pang hinihintay mo, maupo ka diyan."

Naiinis man dahil sa kagaspangan ng salita nito, naupo na lang siya.

 "Pasalamat ka.." ang naisa-isip nalang ni Chan.

Napatingin nalang siya kay Kobe, naglalakad ito papunta sa may kusina.

Nang mawala ito sa paningin niya ay saka siya muling napatingin sa kabuuan ng bahay.

Ilang sandali rin siyang naghintay-hintay, kaya naman mas matagal pa niyang napagmasdan ang loob ng bahay.

Ang linis na talaga, sobrang ayos pa.

Kung paano niya ito iniwan nung nilinis at inayos niya ito.. parang ganun na ganun ngayon.. walang pinagbago.

 "Oh eto.."

Nakuha niya pang magulat nang magsalita si Kobe, abala kasi siya sa pagtingin sa kabuuan ng bahay.

 "Ano yan?" kunwari'y walang ka-interes interes niyang sabi nang makita ang pagkaing inilapag ni Kobe sa may kaharap niyang lamesa.

*Paaaaaag... kaaaaaaaaaain!

Ang agad na reaksyon ng isip niya.

Kaya pala napatagal ito, naghanda pa ng makakain.

 "Nakakahiya naman, mukhang hingal na hingal ka sa kakatawa. Pagkain yan Chan, kaya kinakain yan.. pero sabagay.. pagbalik ko for sure ubos na yan."

Halos gusto niya itong batuhan ng unan dahil sa kagaspangan at tuloy tuloy na pagsasalita nito.

Hindi siya dapat magpatalo.

 "T-talaga lang ah? Isang tanong tapos ang dami ng sagot mo? Pero sabagay, tama ka dahil mauubos ko 'to." pagngiti niyang nakakaloko at pag-asikaso na sa nakalapag na pagkain.

 "Ikaw ba namang tumawa ng tumawa? Grabe, instant comedy pala dito.. nakakagood vibes." pagbaling niya pa kay Kobe habang subo-subo na niya yung hiniwang cake.

 "Okay."

Lalo siyang nainis dahil sa simpleng tugon ni Kobe, pasimple rin siyang inirapan nito na talaga namang ikinainis niya.

Kita niya na dere-deretso lang itong naglakad papunta sa kwarto nito.

 "Kapag tapos kana, katok ka lang." rinig niyang sabi pa nito bago nito tuluyang sinara ang pinto ng kwarto nito.

 "Pasalamat ka." ang nasabi nalang ni Chan.

Pasalamat si Kobe dahil may pagkain itong binigay sakanya, kaya hindi na niya papansinin ang kagaspanganan nito. Haha

..

 "Bitin." pagbulong ni Chan.

Wala pang limang minuto, ubos na niya kagad ang pagkain.

Bigla niya tuloy naalala si Jaydon.

Kapag yun kasi ang nagpapakain sakanya, sobrang busog na busog siya. Haha

Naalala rin niya tuloy nung naka-ilang pizza sila, unang bonding narin nila yun kung tutuusin.

 "Miss ko na yun ah? Tulog siguro, hindi nagtetext eh." nasabi na lang niya.

Sanay kasi siya na kapag ganitong oras, nakikipagkulitan yun sa text.

Pero sa bagay, nagtext na ito kanina.. ang akala niyan ni Jaydon ay tulog siya kaya hindi na ito nangulit pa.

 "Tapos kana pala."

Agad siyang napa-upo nang maayos nang marinig si Kobe, bakit ba parang lagi siyang nagugulat?

Sinundan niya lang ng tingin si Kobe, mula sa paglabas nito sa kwarto hanggang sa pagkuha ng pinagkainan niya.

 "Naglilinis ka naman pala eh." pagbulong niya nang maglakad ito papunta sa kusina habang bitbit-bitbit yung pinagkainan niya.

 "Bilis maglinis ah?" gulat na sabi niya nang makabalik ito kaagad.

Hindi sumagot si Kobe, dumeretso ito sa kwarto niya.

Pagkalabas niya ng kwarto ay nakita nalang ni Chan na may hawak hawak na itong papel.

 "Yung napagkasunduan natin, pag-usapan na natin." walang kaemo-emosyong sabi ni Kobe at pag-upo rin sa may katabing sofa.

-----

Point Of View

 - C h a n -

 "Bago natin simulan, may pagkakataon kapang umurong."

Halos napapalunok na lang ako sa inis dahil sa tono ng pananalita niya.

Yung bang parang ang dating ay kapag umurong ako ay walang magiging epekto sakanya. Kapal lang.

 "Kaya nga pumunta, diba?" simpleng sabi ko.. tonong naiinis rin.

Yung bang parang ang slow slow niya, yun ang dating na ipinarating ko sa sagot ko.

 "Osige, makinig ka."

Sabi niya habang dun lang sa papel niya na ewan lang ang tingin.

Talagang hindi man lang ako tinitignan ah? Hindi interesado? Talaga lang ah?

 "Rule number 1,

Pagkauwi ko dito sa bahay, gusto ko malinis at maayos. Walang gulo, basta lahat maayos. Gusto ko rin na nandito ka, na makikita kita sa oras ng pagpasok ko sa bahay."

T-t-tama ba yung narinig ko?

Tapos kung makapagsalita pa siya talagang may otoridad.

Kapal ah? t-teka.. hindi tama 'to, saglit..

 "Na makikita mo ako pagpasok mo ng bahay? Ibig mong sabihin ay dapat maaga lagi ako dito? Na dapat agad akong umuwi para makapaglinis ng bahay? Sobra naman ata yun?" angal ko.

Pero aba, teka, hindi talaga siya sumasagot ah? nag-isip pa ata talaga?

 "Oo. Ganun nga."

Grabe? Sa haba ng tanong ko at pag-iisip niya ay ganun lang ang sagot niya. Nakakainis naman..

 "Ang kapal talaga. Abuso na eh."

Naibulong ko na lang, no choice na kasi, tsk. Bahala na, para sa amin naman 'to.

 "May reklamo ka?" agad naman niyang sabi.

Mukhang hindi talaga nagpapatalo 'to.

Kinalma ko ang sarili, kailangan kong ilaban ang parte ko.

 "Paano naman kasi, masyado na yung.."

Nagpapaliwanag palang ako nang mapalunok ako dahil sa pagsabat niya..

 "Okay next rule, makinig ka."

 "Bastos ka na nga talaga.." ang naibulong ko na lang, nakakainis.

Pagmamasdan ko na nga lang siya. Nawawala inis ko, ang cute eh.. Haha

 "Rule number 2,

Yung mga pinagkainan, yung kusina, yung hapag, gusto ko malinis. Kasi naman diba paano ko maalis pagkaburara ko kung makikita kong magulo yun diba? Kaya yung pinagkainan mo kanina lang nilagay ko na dun, pakihugasan nalang maya-maya."

Ah talagang? O.O

Kaya pala kanina nung nilagay niya yung pinagkainan ko sa may kusina ay agad rin siyang bumalik.

Hindi niya nga hinugasan! Ang kapal lang.. akala ko panaman hinugasan na niya.

 "T-teka, bakit ako pa? Pwede namang ikaw diba? Grabe naman kung pati iyon pagagawa mo sa a.."

 "Ikaw ang gagawa."

Sa simpleng pagsagot niya at pagsabat sa akin, halos gusto ko talaga siyang patalon na sugurin, tapos pagsipa-sipain at itali!

Pasalamat talaga siya!

Itinikom ko na lang ang bibig. Wala ding kwenta kung magsasalita ako eh.

 "Rule number 3,

Gusto ko ikaw magluluto ng makakain ko, at gusto ko na sabay tayong kakain. Kaya nga ikaw maghuhugas ng pinagkainan, kasi dito ka kakain."

Napapikit nalang ako.

Ang ganda na ng rule eh, sabay daw kaming kakain :) kaso kaya pala kami sabay para magkaroon siya ng rason na sabihan akong maghugas ng pinggan (-.-)

Grabe 'to. Grabe.. pasalamat talaga siya.

 "Pwede naman kahit hindi na ako kumain dito, diba maglilinis lang naman ako tapos katapos nun uuwi na din ako." agad na sabi ko.

 "Diba sabi ko dito ka titira sa'kin? Akala ko ba babawi ka?" agad na sabi niya.

Saglit akong napatigil sa sinabi niya. Oo nga pala noh? Dito na pala ako titira sa bahay niya.

Patay, baka maubos pasensya ko kung sakali? P-pero.. makakasama ko na ulit siya? 

 "Oo na sige na, oo na babawi na." kunwari'y napipilitan kong tono.

 "Okay, next rule.."

Pinagmasdan ko nalang ulit siya, parang timang lang siya dahil hindi niya ako tinitignan, pokus lang siya sa hawak niyang papel.

Yung bangs niya, parang kPop lang talaga ang dating niya, sakto pa sa kulay niyang maliwanag.

Nakayuko siya, nakatingin sa papel.. yung ilong niya tuloy.. ang sarap tignan.

Haayyy, ano ba 'tong mga nasasabi ko -.-

 "Rule number 4,

Gusto ko na.. lagi kang nandito. Hangga't maaari, gusto ko nandito kalang sa bahay. Pakiusap."

Napatahimik at napa-isip ako sa rule number 4 niya.

Nakiusap siya?

 "Bakit?" mahinang pagtatanong ko.

-----

Point Of View

 - K o b e -

 "Bakit?"

Saglit akong napatigil nang marinig yung sinabi ni Chan.

Akala ko magrereklamo nanaman siya, pero hindi.. nagtanong siya sa mahinang tono.. ewan pero parang gumaan lalo yung pakiramdam ko dahil sa tono niya.

 "Para may makasama na ako, na matutulog na akong alam kong may kasama ako.. na may madadatnan akong naghahanda ng pagkain para sa akin pagkagising ko.. na alam kong hindi na ako nag-iisa sa loob ng bahay, na para sana.. maramdaman kong may nag-aalaga na ulit sa akin, Chan."

Ang naisa-isip ko.

Hindi ko kayang maisa-boses ang mga ito.

Kobe!! Tangna, hindi ka pwdeng umiyak!!

Hindi pwede!

Saglit kong inayos ang sarili, at..

 "Bakit ba? Gusto ko eh? Syempre kapag nandito kalang sa bahay.. mapapanatilihan mong malinis yung bahay. Tama diba?"

Sabi ko habang sa papel lang ang hawak.

Syempre 'tong papel na 'to pinaghandaan ko. Rules, sinagad ko na.. para bang itinatali ko na siya sa akin. Haha, para-paraan syempre (--,)

Hindi ko alam nagiging reaksyon niya, bumabase lang ako sa tono niya. Lihim akong natatawa kapag natutunugan ko yung naiinis niyang tono.

 "Kapal mo talaga noh? Akala ko ang ganda ng sasabihin mo, saksakan ka ng.."

 "Akala ko ba babawi ka?"

Agad na pagputol ko sa sinasabi niya, nag-angat narin ako ng tingin at yun na.. nagsalubong na ang aming paningin, nakita ko na saglit din siyang nabigla at napatigil.

Tae, kaya ayaw ko siyang tignan eh.. napapatitig lang ako sakanya.

 "Oo na, babawi na." inis niya saka siya nag-iwas ng tingin, pagkaiwas niya ay saglit akong napangiti at agad ko ring inalis.

Ang sarap lang sa pakiramdam, may makakasama na ako. Yung bang sa akin talaga titira.

Sila tita Sen, Dennis at Az kasi ay may kanya-kanyang buhay, kaya naman hindi rin nila ako masamahan dito.

 "Oras na, pakibilis. Ilang rules paba meron ka?" tanong niya, hindi parin niya magawang tumingin sa akin.

Siguro iniiwasan niya rin na magkasalubong yung paningin namin.

Tsk, hindi ko na maiwasan.. ang sarap lang niyang titigan.

 "Dalawa pa." sagot ko.

Kita ko na napatingin na siya sa akin, para bang nanlalaki yung mga mata niya.

 "D-dalawa pa? Akala ko pa naman sasabihin mo wala na, d-dalawa pa talaga? Hindi paba sapat yung mga kanina? Ang dami na kaya." sunud-sunod na reklamo niya.

Nakakatuwa dahil sa ang cute niyang tignan, mabuti na lang at magaling ako sa pagpigil sa 'pagngiti. Haha

 "Akala ko ba babawi ka?" sabi ko, at muli nag-iwas nanaman siya ng tingin.

Haha, si Chan nga talaga 'to.

Mabuti at may alas ako, haha. "Babawi".

 "Oh next rule na. Dali, oras na oh. Hinihintay pa ako sa bahay." tonong nagmamadali niya.

 "Aba?" agad na sabi ko. "Dito ka matutulog, diba nga napag-usapan na natin kanina? Dito ka titira, Chan." may diin na sabi ko.

Ayoko! Ayokong umuwi siya, naka-mind set na ako na may kasama ako ngayong gabi sa bahay.. na araw araw na akong may makakasama.

 "Napag-usapan ba natin yun? Kobs, wala akong dala na kahit anong gamit.. paano niyan?" reklamo niya ulit at pagharap ulit sa akin.

 "Madami ako dyan, magsawa ka." simpleng sabi ko, kita ko naman na napapikit siya at muling nag-iwas ng tingin.

 "Rule number 5,

Gusto ko kapag hinanap kita, agad kitang makikita. Ayokong naghahanap at naghihintay, basta gusto ko kapag kailangan kita.. nandyan ka."

Sabi ko habang nakatitig lang sakanya.

Actually, 5 rules lang ang nagawa ko eh.

Pero dahil ang cute niyang magreklamo, dinagdagan ko ng isa pa.

Hindi ko nga alam kung ano niyan ang magiging huling rule ko eh.

 "Paulit-ulit nalang Kobe eh, ulit ulit nalang mga rules mo." simangot niya at pagharap ulit sakin.

Natatawa talaga ako, buti talaga at magaling akong magpigil. Haha

Pero teka, ano kaya yung last rule ko?

Ang hirap mag-isip.. tsk

Kobe isip.. Kobe...

 "Oh ano yung last rule? Dali."

Teka.. ano bang maganda para sa last rule ko? Tsk, biglaan kasi eh.

 "Hmm.. para hindi ka naman magmukhang kawawa sa kasunduan natin.. sige sa'yo na ang last rule. Kahit ano."

Oo, para naman fair.. sakanya na yung last rule, kahit 14% fair lang. Haha

 "T-talaga? teka teka.. mag-iisip lang ako."

Palihim akong napapangiti, ang cute talaga ni Chan.

Mga ilang sandali pang namayani ang katahimikan kaya naman pinagmasdan ko lang siya.

Hanggang sa bigla siyang humarap sa akin, na tila may ideya na ito.

 "Rule number 'Chan',.."

Pagsisimula at pagngiti niya.

Rule number 'Chan' ? Haha, nice rule!

Para bang nawala tuloy yung pagpapanggap kong hindi interesado sakanya.. bakit ba kasi ganito si Chan kung makangiti?

 "Gusto ko, lahat ng lakad mo.. alam ko.

Hindi ka aalis ng bahay ng hindi nagpapaalam sa akin.

Basta kumpletong impormasyon ng rason ng pag-alis mo, kung saan ka pupunta.. kung sinong mga kasama mo.. at kung anong oras ka uuwi.

Tsaka, hayaan mo akong pakialaman ang mga gamit mo. Phone, gamit o ano pa yan.

Walang magsisinungaling sa akin."

Nang matapos na siyang magsalita.. ay halatang hinihintay niya yung isasagot ko.

Saglit akong napangiti, heto na to. Eto na talaga ang hinihintay ko! Haha

Okay lang sakin yung rule niya.. ako pa ba ang tatanggi?

 "Asawa ba kita?" simpleng tanong ko, kunwari'y hindi ako pabor.

Nakita ko na halos matawa siya na naiinis, napapikit rin siya.

 "Alam mo ikaw? Kung hindi lang.." saglit naman siyang napatigil mula sa pagsasalita, nakakunot lang ako. "Ay basta pasalamat ka talaga." pag-iling iling pa niya.

Napailing narin ako.

Agad na akong tumayo.

 "Osya, napagkasunduan ay napagkasunduan.. babawi ka, sabi mo yan. Welcome sa bahay ko, feel at home nga pala.."

Sabi ko, tatalikod na sana ako nang..

 "Teka teka.."

Biglang sabi niya na para bang may naisip bigla. Napakunot lang ako.

 "Saan ako matutulog? Isa lang kwarto ng bahay ng tita mo, saan mo ako patutulugin?"

Saglit akong napaisip.. oo nga noh?

Hanggang sa napatingin na lang ako sa may sofa.. kita ko na napatingin rin siya roon.

 "Hwag mong sabihing...?"

Hindi ko na siya pinatapos..

 "Sofa, o kaya sa lapag.. kaw na bahala. Basta yung rules, hwag mong kakalimutan."

Simpleng sabi at pagputol ko sa sana'y irereklamo niya, at naglakad na nga ako papunta sa kwarto ko.

Pagkapasok ko sa kwarto at pagkasara ko sa pinto ay may naisip ako bigla, kaya naman muli kong binuksan yung pinto.

 "Oops by the way.. simula pala mamayang gabi, gusto kong magsimula ka na.. magluto ka yung masarap hah?" agad na sabi ko, napatingin siya sa akin.

Bahagya akong ngumiti, yung pa-insulto.

 "Gusto ko yung masarap na ulam. Kapag masarap, sige dito ka sa kwarto ko matutulog.. kapag walang lasa, diyan ka sa sofa o kaya sa lapag. Bye." pahabol ko pa at isinara ko na nga yung pinto.

Hindi ko pa man nailalayo yung sarili ko sa may pintuan nang wala sa sarili akong napatigil..

 "Kumakapal na talaga ang mukha mong payatot ka." rinig kong tonong naiinis ni Chan.

At sa natawa na nga ako.

 "Ako payatot?" sarkatismong sabi ko.

Agad naman akong humarap sa may salamin.

 "Payat? Hindi kaya.. athlete 'to noh. The curves, the muscles, the abs.." tonong pagmamalaki ko habang tinataas-taas baba ko pa yung laylayan ng damit ko.

 "Pero." saglit akong napaisip.

 "Tangna Chan, nagbabasketball na nga ako pero mas maganda parin katawan mo sa'kin kahit na upong prinsipe kana nga lang sa inyo. Pero wait.." sabi ko at bahagyang itinaas ulit yung laylayan ng damit ko.

 "The curves." ngisi ko.

Hanggang sa natawa nalang ako sa pinaggagagawa ko. Haha

Pabagsak lang akong nahiga.

Kapag dito sa kwarto ko natulog si Chan doon siya sa taas, tapos sana mahulog siya.

Napahagikgik nalang ako sa naisip.

Hanggang sa nakaramdam nalang ako ng antok. Mukhang kailangan ko ng konting tulog, para may lakas akong asarin siya mamaya. Haha

-----

Point Of View

 - C h a n -

Time check, 6:30 na pala ng gabi.

Patay nakatulog ako.. hapunan na niyan eh.

 "Araaaay..." nahihirapang sabi ko pa at napahawak nalang ako sa may baywang ko.

Walang hiyang sofa 'to.. ba't pa kasi 'to naimbento eh -.- hindi ako sanay matulog sa sofa, kahit na ang lambot-lambot pa nito.

Pero teka.. teka..

Pagkain!! Si Kobe pala nagpapaluto!!

 "Gusto ko yung masarap na ulam. Kapag masarap, sige dito ka sa kwarto ko matutulog.. kapag walang lasa, diyan ka sa sofa o kaya sa lapag."

Saglit akong napaisip nang maalala yung sinabi niya.

Napatingin rin ako sa may inuupuan ko, saka ko ulit naramdaman yung sakit sa may baywang ko.

 "Ayoko na dito, h-hindi pwede na dito niya ako patulugin mamaya.. hindi pwede!!" ang halos mapangiwing sabi ko.

Ulam ulam.. masarap na ulam.

Napa-isip ako,

Patay!!

Hindi naman ako magaling sa pagluluto eh -.-

Agad ko lang tinawagan si tita.

 "Tita." agad na sabi ko.

 "Hello Chan? Pauwi kana ba?"

 "T-tita hindi po eh, hindi po ako makakauwi." agad na sagot ko.

 "B-bakit? San ka nyan matutulog? Sigurado ka? Papatayin ako ng daddy mo!!"

Natawa naman ako, bilin na bilin talaga ako ni daddy, haha

 "Don't worry tita, nandito lang ako kay Tenten..." nakangiting sabi ko. "Ahm tita, nandyan ba si ate May?" tanong ko pa.

 "Sigurado ka ah? Hmm.. oo nandito, bakit?"

 "Tita pakisabi may pabibili ako!! sa may talipapa kung saan kayo bumibili!! Tita pakibilisan!! Yung favorite ko po tita pakisabi ah? Mga kasangkapan sa pagluluto nung favorite ko.. Text ko nalang po address, sa inyo.. salamat!! Pakibilisan!!"

Pagmamadali ko, pinatay ko na ang linya at agad na nga akong tumayo.

 "Arrgggg.." daing ko pa nang maramdaman nanaman yung sakit sa may baywang ko.

Kailangan ko magluto ng masarap!! Ayoko matulog sa sofa o sa lapag!!

P-pero..

Napatigil ako,

Kung sa kwarto ako ni Kobe matutulog edi tabi kami?

Oo nga pala, double-deck yun. Buti na lang.. Haha

Agad lang akong pumasok sa may banyo.

Pagkapasok ko ay naisip ko bigla si Kobe, ano kayang ginagawa niya? Kompyuter? Kahit ano? Tulog?

Napailing na lang ako, istorbo talaga siya sa isip ko.

Nagmumog.. at palabas na sana ako nang mapansin yung note sa may tabi ng salamin kung saan hile-hilera na yung mga gamit pangbanyo.

Malayo palang, nabasa ko na yung 4 letters sa note,.. "Chan" haha

"

Chan,

Sa iyo yung isang toothbrush dyan, color black. May sariling bimpo at twalya kana rin dyan. Tapos bahala kana kung anong gusto mong gamitin dyan, basta pinaghanda na kita ng sariling toothbrush dyan.

Maglinis karin ng banyo!!

"

Pati banyo lilinisin ko? -.-

P-pero..

Napangiti naman ako nang makita yung dalawang toothbrush na nasa may stand ng toothbrush.

White and Black.

Sakin daw yung black so sakanya yung white.

Haha, ang cute tignan kasi parang tanga lang yung nararamdaman ko.

 "Toothbrush naming dalawa." nasabi ko pa.

Totoo'y kinikilig akong lumabas ng banyo.

Agad namang nawala yung mga ngiti ko sa labi nang makasalubong siya.

Napalunok pa ako.

Nakashort lang siya tapos may nakapatong na twalya sa may kaliwang balikat niya.

Nakakunot lang siyang nakatingin sakin.

 "Bakit?" pilit na pag-aayos ko sa boses ko.

Nagulat kasi ako. Ang tangkad kasi eh.

 "Ba't wala pang pagkain? Wala pang sinaing, nagugutom nako. Oras na oh." iritang sabi niya at pagturo pa sa may orasan sa may wall.

6:43 na pala. Patay nga.

 "Maliligo lang ako. Gusto ko katapos ko may makakain na." pagpungay pa ng mga mata niya saka na niya ako nilampasan.

Ang sarap lang batukan nito, Koko. Manok!! Kokkokokokokkkkk!!

Tinawagan ko naman si ate May, ay mabuti naman at nakabili na siya.

Agad kong sinend yung address.

Agad narin akong nagtungo sa kusina, nagsaing tapos inihanda yung mga gagamitin ko sa pagluluto.

Syempre! Paborito ko yung ulam na iluluto ko kaya naman magugustuhan niya panigurado.

Pasalamat talaga siya at ipapatikim ko sakanya yung paborito ko, at luto ko pa!

..

Mga ilang sandali lang ay narinig ko nang may tumatawag.

 "Sa wakas.." nasabi ko.

Agad na akong naglakad palabas.

......

 "A-aray! Araaay.."

Napapailing nalang ako.

Parang sumasayaw lang ang dating ko. Yung mantika!! Tumatalsik!!

Pero bahala na, nagmamadali ako. May naghihintay.. uulitin ko.. may naghihintay!! Manok! Si Koko!!

At base sa ekspresyon at sinabi niya kanina, mukhang naiinis na siya.

N-natataranta talaga ko, babawi ako eh! Kailangan kong bumawi!

 "Late na oh wala pang pagkain, dapat talaga sa sofa na kita patutulugin ngayong gabi. Kaya kapag hindi talaga masarap ang kung anu mang ihahain mo.. sa lapag ang bagsak mo."

Napalunok ako nang maalala yung sinabi niya kanina katapos niyang maligo.

Buti na lang marunong ako magsaing -.- pero simple lang ang mga kaya kong iluto eh.. mga prito, mga noodles tapos ito.. itong paborito kong pagkain, sana magustuhan niya.

At.. patay O.O .. paano na? Anong iluluto ko pagkatapos nito? Hindi naman talaga ako magaling sa pagluluto (-.-)

Bahala si Kobe kapag dumating yung araw na puro tutong o dulok-dulok nalang ang makain namin dito.

...

 "Kutsara tinidor.. ah oo yun ang kulang.."

Hindi mapakaling sabi ko, agad lang akong pumunta kung saan nakalagay ang mga ito.. at sa napatigil na lang ako.

 "Oo nga pala..." nanghihinang sabi ko.

Sa sobrang taranta ko ay nakalimutan ko na hindi na pala namin kakailangan iyon sa pagkain.

Pagod na nga talaga ako -.-

Si Kobe kasi eh!! Natataranta ako eh, lagpas 7:30 na ng gabi. Oras na!!

Kumuha nalang ako ng isang kutsara at mabilisan itong inilagay sa may lamesa..

Pinagmasdan ko yung hapagkainan, kumpleto.. maayos, kaya naman agad na akong pumunta sa may kwarto ni Kobe.

Pakatok na sana ako nang mapatigil ako.

 "First time ko 'to.. first time kong ginawa at maranasan yung ganito.. kaya kapag si Kobe hindi talaga bumigay kalaunan, tignan niya lang ang sweet revenge ko." pabulong kong sabi habang nakasimangot.. natawa pa ako, haha

Bago ako kumatok, naglagay muna ako ng isang makintab na ngiti.

Yung bang pagnakita niya ay magrereflect kagad.. yung bang mapapangiti rin siya..

*TOK! TOK! TOK!*

Nagulat naman ako nang bumukas kagad yung pinto, nawala tuloy yung ngiti ko.. Kobe talaga!!

 "Bakit? May pagkain na? Kanina pa ako gutom." medyo inis na sabi niya, bahagya rin siyang nakasimangot.

 "Oo. Ikaw na ngang pinagluto ikaw pang gaganyan, labas na.. kakain na po mahal na hari." simangot ko at agad ko na nga siyang tinalikuran.

Napadaan ako sa may sofa at kinuha yung twalya ko, yung niready niya para sa akin.

Agad ko lang 'tong pinunas sa mukha ko at sa may batok at leeg ko.

First time!! Hindi ko aakalain na mangyayari 'to!! Pasalamat talaga 'tong manok na 'to. Koko!!

Pagka-upo ko.. napa "whoo.." ako, yung tonong nang-iinsulto.

Napagod ako dun ah. Rush yun, minadali ko lahat-lahat.

Napatingin nalang ako kay Kobe nang mapansing hindi papala siya nauupo.

Napakunot naman ako nang makita yung ekspresyon niya.

 "Y-yan talaga ulam?"

Parang nainis naman ako sa sinabi niya kaya naman tumayo ako.

 "Hoy Kobe, mag-iinarte kapa? ikaw na nga pinagluto ko eh." inis na sabi ko. "Tsaka, favorite ko yan.. subukan mong hindi kainin yan, ang arte mo na noh? Burara ka naman." malakas na sabi ko pa.

Saglit akong napatigil, oops.. napasobra ata mga sinabi ko?

Lalo akong nahiya nang hindi siya sumagot at naupo lang.

Kita ko naman na sumandok na siya.

Nahihiya man ay naupo narin ako.

 "Masarap yan, ginisang kamatis at galunggong. Favorite ko yan. Kaya kain lang." malumanay na sabi ko.

Wala ng imikan, kumakain lang kami. Sa tingin ko nagugustuhan naman niya.

Mga ilang sandali lang ay natapos na ako, paano ba naman.. napagod ako, pati nataranta tapos rush kaya ang nangyari. Kaya ayan, tapos kagad, mabuti nalang at nabusog ako.

Matapos kong maghugas ng kamay ay dinaanan ko siya.

 "Pakabusog po mahal na manok.. ay hari pala. Paki-iwanan na lang dyan.. AKO na ang bahala dyan mamaya." tonong nang-iinis ko at dumeretso na nga ako sa sala.

Agad akong nagtext kila tita, nagpadala ako ng mga masusuot, mga gamit.. pati narin uniporme ko sa school. Nagpadala narin ako ng napaka-kapal na comforter para kung sakaling sa lapag o sa sofa ulit ako matutulog, ready haha

Mga ilang minuto..

Pagkalingon ko sa bandang hapag ay wala na si Kobe.

Napakunot pa ako at sinilip siya sa may hugasan, wala talaga.

Nang makalapit ako ay may napansin kagad akong note.

"

Chan,

Paborito mo pala yung ginisang kamatis tapos galunggong, kakaiba ah?

Osya, hindi masarap! Kaya matulog ka dyan, kaw na bahala.. sa lapag o sa sofa.

Yung pinagkainan!! Ikaw na bahala! Maglinis ka.

"

Hanggang sa napanggigilan ko nalang yung note!

W-walang hiya! Pinagpaguran ko yan, pinagpawisan pa nga ako eh!

 "Hindi pala masarap ah? Hm.. makikita natin bukas."

Napangisi nalang ako sa naisip. Gaganti ako bukas.

P-pero.. patay sa sofa nanaman ako? ARRRRGGGHHHHHH!!!!

------

Point Of View

 - K o b e -

Alas-diyes na ng gabi! Tulog naba siya?

Hinihintay kong magreklamo si Chan eh, kasi sa totoo lang.. masarap yung niluto niya.

Kaya ko lang naman sinabi na hindi masarap para magkaroon ng rason na makapag-usap kami eh, kasi syempre kapag nagreklamo siya.. ayun, edi bangayan kami.. haha

Pero naiinis na talaga ako, bakit ba hindi siya nagreklamo? Kanina ko pa siya hinihintay na kumatok eh.

Pero sa totoo lang, nahiya talaga ako kanina.. nakita ko na napagod kasi siya eh, pinagpapawisan pa nga.

T-teka.. baka umuwi na siya?

Agad lang akong napabalikwas mula sa pagkakahiga. Huwag naman sana..

Pagkabukas ko ng pinto ng kwarto ko ay wala sa sarili akong napatigil.

Ang dilim, nakapatay na ang ilaw.

Ewan pero parang ang sakit bigla, iniwan niya ako?

Napa-upo na lang ako sa naisip -.-

Tangna kasi!! Bakit ba kasi ako nag-iinarte eh?

Hanggang sa muli akong napatigil..

T-tama ba yung naririnig ko? T-tunong ng electric fan yun ah?!

S-si Chan!! Oo si Chan!

Napangiti nalang ako habang papatayo.. para bang nabuhayan ako.

Agad akong pumunta sa may sofa.

Nakuha ko pang matawa, yung tawang kasabay ng pagbuga ng hangin.. dahil sa tuwa.

 "Akala ko iniwan mo na ako." ang mahinang nasabi ko saka naupo sa sahig.

Nakahinga pa ako ng maluwag.

Nakahiga siya sa sofa, patagilid at ngayon ay magkaharap lang ang mukha namin.

 "Namiss kita.. ngayon nandito kana, sana hwag mo akong iiwan ah?" magaan na sabi ko pa habang pinagmamasdan lang siya.

 "P-pasensya kana kung napagod ka ah? Ewan, ba't naman kasi pumayag ka sa naisip ko.. pero bahala na, basta magkasama tayo." pagngiti ko pa.

Ilang minuto ko pa siyang pinagmasdan.. ewan pero nakangiti lang ako.

 "Alam mo ba, simula nung nilinis at inayos mo yung bahay.. ako na mismo.. ipinagpatuloy ko." tonong pagmamalaki ko. "Araw-araw, nag-aayos at naglilinis ako.. kahit na hindi nagagalaw o walang dumi.. sige parin ako." dagdag ko pa.

Nilalaro-laro ko lang yung daliri niya na malapit sa mukha niya, ang sarap talaga sa pakiramdam.

 "Sa akin kana ha?" pakiki-usap ko.

Hanggang sa tumayo na ako at dumeretso sa kwarto ko.

Kumuha lang ako ng makapal na pang-sapin, unan at kumot.

Dun ako sa lapag, ayoko na sa unang gabi naming magkasama ay ako ay nasa kama tapos siya sa sofa lang? Ayoko.

Gusto ko sana siyang buhatin at ihiga sa higaan ko.. kaso hwag, baka magalit siya. Kasi talagang tatabihan ko siya at gagawing unan kung sakali, haha

Habang inilalantang ko yung hihigaan ko ay palingon-lingon lang ako sakanya na mahimbing parin ang tulog, napapangiti talaga ako.

Nang maayos na ang lahat ay nahiga na ako, patagilid paharap sakanya. Nasa may taas man siya, sapat parin ito mula sa pwesto ko para makita at mapagmasdan ko siya.

 "Good night, Chan." mahinang pagbulong ko pa.

-----

Point Of View

 - C h a n -

Nang mapamulat ako ay maliwanag na yung nakikita ko.

 "Umaga na." ang naisaisip ko at napangiti nalang ako.

 "Goooooood morning....." sabi ko habang ini-stretch stretch ko pa yung mga binti ko.

Sunod ay yung buong katawan ko na kasama yung dalawang kamay ko, napahikab pa ako. Sarap talagang mag-unat kapag bagong gising.

Hanggang sa..

 "AAAAAHHHHHHHH!!!!"

Napatigil nalang ako..

N-nahulog ako?

Aww!!! Wala nga pala ako sa higaan ko!! Nasa sofa nga pala ako!!

T-teka.. may sumigaw?

Napatingin na lang ako sa nabagsakan ko.

Ngiwi yung ekspresyon nito na halatang may iniinda.

 "Kobe?"

Hanggang sa napalunok nalang ako. Nang mapansing nakapatong pala ako sakanya.

Isama pa na konti nalang at magdidikit na ang aming mukha.

Nakuha ko pang pagmasdan ang mukha ni Kobe, ang ekspresyon nito na halatang namimilipit.

Ang magkabilang kamay niya na nakakapit sa may baywang ko.

 "Chan naman eh.. a-a-aaaarrraaaaaay... Chan.. yung, y-yung ano ko.."

Itutuloy

Twisted Cinderella

James Silver

Kumusta lang, ingat sa lahat :)

(Super Short Story)

I love the prince but he never loved me back. He doesn't want to see me, so he blinded his eyes. He cried. He yelled. And my tears rolled down with no one cared to wipe it. The prince ran away and left me at his place.

The ball is near and I have to dance. I'd look for a beautiful princess that the prince might like. And there, I saw Cinderella wearing a beautiful dress and a pair of glass shoes. I danced with her expecting the prince would be happy if I chose the right one. And suddenly Cinderella fell in love with me. I smiled and pretended that I'm feeling the same way. Cinderella fell deeply in love with me, but everytime she smiles I thought about how happy the prince would be.

The time is right, I would tell her the truth. But she ran away when the clock struck twelve and left me with a glass shoe. I took the shoe and brought it to the prince, and the prince walked towards me. He gave me a painful kiss and said "I love you". I killed the prince, as a punishment for his forbidden feelings. My tears rolled down again as I whispered "my heart belongs to you".

I brought the glass shoe back to Cinderella. I married her, to fulfill her dreams and I killed myself to fulfill mine.

Si Chan at si Kobe -chapter 06

Athr'sNote-

Yow! Salamat guys :) nasa 6 na us.

And dun sa mga nagko-comment, maraming salamat po!

At kay Jess na hindi ko na-mention sa chapter5, nako ikaw pala yung nag-comment, nagkamali ako. Sorry. Ikaw pala ang nagsabi ng "keep on shining" hahaha, sorry Jess :)

Kay BubblesC, naks.. salamat :)

At sa new commentator na si Tope, ang cute ng pangalan mo :) soon, isa sa mga bida ko ay 'Tope' ang magiging pangalan :) Salamat!

At tamang-tama ang naaalala mo Rave :) galing. Next time iiyak ulit si Kobe, sa puntod na ni Chan. Joke. Hahahaha

Kuya Jharz, eto na yung pinakahihintay mo. Ang bumalik si Chan at si Kobe! Hahaha

Salamat din sa mga Anonymous at Silent Readers dyan :) <3

At heto na, 6 na 'to! Enjoy!!

Happy reading.. :)

--

Point Of View

 - K o b e -

 "Kobe?"

Nang marinig ko ang pagtawag na yun, palihim akong napangiti. Tagumpay ang plano, haha

Rinig ko na ilang beses pang may kumatok sa pinto, alam ko si Christian na 'to.. pero hinayaan ko lang.

Nang matunugan ko ang pagbukas ng pinto, parang biglang bumilis yung pagtibok ng puso ko.

Kinakabahan ako. Tsk

Saglit na namayani ang katahimikan.

Saglit din akong napatitig sa may kaharap kong lamesa. Kinakabahan ako.

Grabe, kailangan kong magpakanormal.

 "A-ano kasi Kobe.. akala namin.."

Nang marinig ko siyang magsalita ay nag-angat na nga ako ng tingin at deretso siyang tinignan.

Kita ko yung pagbabago ng dating niya, alam kong medyo ninenerbyos siya.

Namiss ko siya, oo. Sino ba naman ang hindi?

Si Christian, si Chan.. etong height niyang hanggang dito nalang ata talaga.. yung tingin niya.. yung presensya niya.

Nang makitang magsasalita na siya'y agad na nga akong nagsalita.

 "Kailangan ko paba talagang mag set-up ng ganito para lang makita kita ng malapitan?"

Seryosong sabi ko.

Kanina lang namin naisip 'to nila Az at Dennis, mabuti at nakisakay si tita Sen.

 "K-Kobe.."

 "Talaga tititigan mo nalang ako? Hindi mo ba ako namiss? Chan?" malungkot kong tono.. gustong-gusto ko na siyang yakapin.

Tuluyan na nga akong bumigay, sabi na eh.. kapag talaga nagkaharap kami, mapapadrama ako.

Napatayo naman ako nang makita yung pagbabago ng ekspresyon niya, yung dating niya.

T-teka, tama ba 'tong nakikita ko?

Yung buong nararamdaman ko parang napalitan, ng takot at kaba.

 "Ako? Hindi mo man lang ba tatanungin yung naramdaman ko nung umalis ka?"

Nang marinig ang sinabi niya, nakita ko na lang ang sarili na mabilis na pinunasan yung mga luha na talaga namang mabilis na bumagsak.

Oo nga pala noh? Kasalanan ko nga pala.

 "Oo ikaw pinunta ko rito, pero hwag na lang.. hindi na lang siguro. Akala ko okay na tayo eh, pero nung nakita kita tapos naalala ko yung nangyari dati.. ne-ver-mind na lang. Nagbago kana eh."

Tuluyan na nga akong napaiyak, hinayaan ko na lang na pumatak yung mga luha ko.

Anong nangyari kay Chan?

 "Chan, a-ako parin 'to si Tenten. Chan, miss na miss na kita."

Nahihiya man akong umamin pero.. ngayon ay nagmamakaawa ako sakanya.

Siya na lang ang meron ako. Wala na si inay, malayo si itay.. at wala narin ang kuya Kash ko.

 "Talaga? Miss na miss mo na ako? Kung ganun.. bakit hindi ka man lang umuwi? Ni hindi ka nga bumalik o nagparamdam eh."

 "Chan.." ang agad na sabi ko nang makitang umiiyak narin siya.

 "Chan sorry.."

 "S-sorry? Halos pitong taon yun.. sorry lang? Tapos eto, set-up lang pala.. nag-alala pa ako, wala man lang palang kwenta kahihinatnan nung pag-aalala ko."

'Speechless

Siya ba talaga 'to? W-wala akong masabi. Para bang takot na takot na ako sakanya ngayon. Parang, h-hindi na siya yung Chan na bestfriend ko.

 "Chan?.." nahihirapang sabi ko na. "Paano mo nasasabi yang mga yan? A-ayaw mo naba talaga sakin? Chan?.." pilit kong inayos ang tono ko, masyado akong nadadala sa aking pag-iyak.

 "Pasensya na. Oo eto na ako, iba na ako. Pasensya na."

Napapikit at napa-upo na lang ako nang makita na siyang mabilis na tumalikod at umalis.

Ang sakit. Oo ang sakit, sobra.

Parang, para bang.. wala na talaga akong halaga sakanya.

Ganun ba kasama ang ginawa ko? D-diba ang gusto ko lang naman ay ang sundan niya, yung bang para maramdaman ko lang na may nagmamahal pa sa akin. Wala na si inay at kuya Kash eh, tapos si itay.. hindi ko alam pero nagtatampo nanaman ako sakanya dahil wala siya rito kasama ko, nasa ibang bansa kasi siya eh.

Kay kuya Seven, ilang beses niya akong pinuntahan para sunduin na pero ayoko na sakanya. GALIT ako sakanya, dahil sa kanya kaya wala na ang kuya Kash ko. Dahil sakanya, nawalan ako ng kuya.

 "F*CK!!!!!!"

Gigil na pagsigaw ko at pagsipa pa sa kaharap kong lamesa.

Mag-isa nanaman ako, pati si Chan ayaw na sa akin.

Tangna, ang sakit!!

 "F*CK!!!!"

-----

Point Of View

 - Third Person's -

 "A-anong nangyare? B-ba't ka umiiyak?"

Ang agad na tanong ni tita Sen nang masalubong niya si Chan sa may daan, sa 'di kalayuan sa bahay ni Kobe.

Nagulat na lang si tita Sen nang yakapin siya bigla ni Chan.

 "Tita Sen.. s-sorry.." pabulong na sabi niya.

 "Ano bang nangyari?"

 "H-hindi ko po napigilan eh, naalala ko po yung mga nangyari dati t-tapos.. t-tita Sen..." ang umiiyak nanamang sabi ni Chan.

 "Tapos ano? A-ano bang nangyari sa inyo? Nagka-usap naman kayo diba?"

 "Opo tita Sen pero, napagtaasan ko po siya ng boses eh.. umiiyak po siya dahil sa akin.. tita sorry po.." tonong pakiki-usap ni Chan.

Napatahimik na lang si tita Sen. Aaminin niya, nahihirapan siya sa sitwasyon ng dalawa.

Saglit na namayani ang katahimikan..

 "Akala ko ba kaya ka pumunta dito kasi dahil sakanya? Na miss mo na siya? Na gusto mo ulit makasama yung bestfriend mo dati?" pagbasag ni tita Sen sa katahimikang namamayani.

Kahit nakayakap sakanya si Chan, ramdam niya yung agad na pagtango nito mula sa tanong niya.

 "Ba't yun ang nangyari? Ano ba talaga?" muli niyang pagtatanong.

 "Tita Sen.."

Maayos na nasabi ni Chan at pagkawala na sa yakap. Hinarap siya nito.

 "Pasensya na po sa nagawa ko, pwede po ba na puntahan niyo siya? B-baka po kasi anong gawin niya eh, please?"

Napatango na lang si tita Sen sa pakiusap ni Chan, naiintindihan niya ito.

 "Osige sige, ako na muna ang bahala sakanya. Magpahinga kana muna.. nag-aalala rin sa'yo yun, panigurado." sabi ni tita Sen.

Agad na umiling si Chan.

 "Hindi po tita Sen. Galit niyan po sa akin si Kobe.." mahinang sabi ni Chan.

 "Hindi. Kilala ko si Kobe, kahit na galit yun.. hindi ganoon katigas ang batang yun.. kilala ko siya." tonong paninigurado ni tita Sen, pinapanatag rin nito ang pakiramdam ng isa.

Tinitigan lang siya ni Chan, na tila iniisip nito kung totoo ang sinabi niya.

Totoo naman, alam niya yun dahil pamangkin niya at nakasama niya ito ng ilang taon.

 "Sige po tita Sen, p-puntahan niyo na po siya.." kalaunan ay sabi nito.

 "Ikaw? Ayos ka lang? O magiging ayos kaba?"

Ngumiti si Chan, yung ngiting naninigurado't panatag.

 "Opo tita Sen.. ako na po bahala sa sarili ko, tita.. puntahan niyo na po si Kobe." sabi nito, tumango lang si tita Sen at naglakad na nga palayo sakanya.

Nang mawala na sa paningin niya si tita Sen ay agad siyang naglakad-lakad kung saan para makahanap ng masasakyang tricycle.

Hindi muna siya uuwi, kailangan niya ng magpapangiti sakanya, kailangan niya ng magpapaalis ng sakit at lungkot na nararamdaman niya.

Isa lang naman ang kilala niyang talagang nakakagawa nun sakanya eh.

Si poste.

-----

Point Of View

 - C h a n -

 "Jaydon...."

Isang napakahinang pagtawag ko.

Argh

Hindi ko alam kung kakatok ba ako o ano? Gabi na eh, mang-iistorbo lang ang dating ko nito.

1...

2....

3........

 "I got this.."

Matigas ko nang sabi at pag-ayos na sa sarili.

Kailangan ko 'tong gawin. Alam ko na kapag makita ko yung ngiti niya.. magiging ayos na ang lahat. ANG LAHAT.

Kakatok na sana ako nang bigla akong mapatigil.

Bumukas yung pinto, at nakita ko ang dalawa..

 "Oh Chan kaw pala?"

 "Gabi na ah?"

Napalunok pa ako.

Paano 'to? 

 "Hi Jap.. Clark." pilit na pagngiti ko. "Si Jaydon?" patanong na sabi ko pa.

 "Ah siya?" sabay na sabi ng dalawa, alanganin naman akong tumango.

Nakakahiya kasi eh. Oras na eh, mga 11 na siguro ng gabi?

 "Ayun sa loob. Medyo nakasumpong ata eh." pagturo pa ni Clark sa may pintuan ng kwarto ni Jaydon.

 "Payong kaibigan lang Chan ah?.. hm.. medyo ingat ka ha? iba yung mood niya eh, mukhang kumakain ng tao."

Muli, napalunok ako.

Badtrip ata? Dahil sa biro ko kanina? Nakakahiya talaga.

 "Ahm.. ge, puntahan ko. Salamat." pagngiti ko, ngumiti din sila at binigyan ako ng daan papasok.

 "Dito ka muna ah? Alis lang kami saglit, may bibilhin lang." tumango agad ako sa sinabi ni Jap.

 "Basta, ingat ah? Medyo sensitive ngayon yan." pahabol pa ni Clark at umalis na nga sila.

At dahan-dahan na nga akong humarap sa may pintuan ni Jaydon.

Nakuha ko ring maglakad ng dahan-dahan papunta rito.

Ninenerbyos talaga ako eh, parang papasukin ko ang kwarto na may naghihintay na halimaw.. posteng halimaw?

Saglit akong napatigil nang marinig ang boses ni Jaydon, may kausap siya?

Inilapit ko pa ng kaunti ang aking tainga para mapakinggan ito.

Bale parang spider man ang dating ko ngayon, yung dalawang kamay ko na parang nakadikit sa pintuan na mukhang gagamba lang ang dating, isama pa na nakadikit yung tainga ko sa may pintuan. Eavesdropping?

Tsk, ano ba 'tong ginagawa ko? Bahala na..

 "Hello? Paki cancel nalang po, paki-inform yung school na hindi na ako tutuloy. Salamat."

Nagulat naman ako sa narinig.

Kung tungkol sa sabado yung tinutukoy ni Jaydon sa kausap niya, ibig sabihin?.. kasalanan ko talaga?

Argh

Ang sama ko talaga. Ang bait-bait sa akin ni Jaydon tapos ganito lang ang ginawa ko?

Eh nagbibiro lang naman ako eh.

At sa nagulat na lang ako nang biglang bumukas yung pinto at wala sa sarili akong napabagsak sa..

Napabagsak sa..

NAPABAGSAK SA?....

A-a-a.. a.. ano ba 'to? NAKAKAHIYA!!

 "Sorry." ang nasabi ko at agad akong tumayo ng tuwid at pilit na inayos ang sarili.

Napakapit ako sa katawan ni Jaydon, tsk nakakahiya.

Tapos ba't ba kasi wala siyang suot na pang-itaas na damit? Tsk

P-pero.. ang dulas nung balat niya.. ang lambot, t-tapos ang bango.

Tsk, ano ba 'tong nasasabi ko?

 "Jaydon." ang nasabi ko na lang.

Nakatingin lang siya sa akin, blangkong ekspresyon.. pero papunta sa parang pagkainis yung dating ng mukha niya.

 "Jaydon galit kaba? S-sorry na.." agad na sabi ko at paghawak pa sa magkabilang pisngi niya.

 "Hwag ka namang sumimangot ng ganyan.. uy, nagbibiro lang ako."

Parang batang sabi ko pa at pagtapik-tapik ko pa sa magkabilang pisngi niya.

  "Sorry na? Sasama naman kasi talaga ako, binibiro ka lang.. walk out ka kagad." sabi ko pa nang mawala na yung simangot niya.

 "Babawi ako. Pramis." pilit na pagngiti ko pa, sinamahan ko pa ng peace sign tsaka ngiti.. haha

Sabi kasi ni yaya Cindy na eto ang pantapat sa mga taong masusungit ang dating eh. Yung bang mga taong hindi malapitan dahil sa nakakatakot nitong dating.

 "Wala na eh. Nasabi ko na na hindi na ako makakasama."

Nawala naman yung mga ngiti ko dahil sa sinabi niya, kasalanan ko talaga.

 "Sorry. Paano na niyan?" medyo nahihiyang sabi ko.

 "Babawi ka?" tanong niya kagad.

 "Oo. Pramis." pagngiti ko ulit, tinaas ko pa yung kaliwang kamay ko.

At sa naramdaman ko nalang ang paggaan ng pakiramdam ko.

Heto ang tinutukoy ko, pag nakita ko na yung ngiti niya.. talaga namang gumagaan talaga pakiramdam ko.

Yung ngiti kasi ni Jaydon, parang abot sa langit eh :)

Yung bang hanggang tainga, hanggang mata.. basta buong ekspresyon o mukha niya, nakangiti.

Tsaka, yung ngiti niya kasi ang lakas ng dating. Alam niyo ba yung ngiti ng medyo makapal yung labi? Tapos, hindi hadlang kasi lilitaw yung napaka-ayos at linis na mga ngipin niya, isama pa yung ngiti na talagang bagay na bagay sakanya.

Tsk, napapa-OA tuloy ako. Haha

 "Adik ka talaga sa labi ko noh? Kapag ngingiti ako.. napapatitig kana lang eh."

Nawala naman kagad yung ngiti ko, yung kunwari nawalang-interes ako bigla dahil sa sinabi niya.

 "Alam mo singkapal talaga ng mukha mo yang labi mo." pabirong pagsampal ko pa sakanya. "Oh ano na? Babawi ako, anong gusto mo?" dagdag ko pa at paglakad ko papunta sa may higaan niya saka ako naupo.

Parang mayaman talaga ang dating ni Jaydon.

 "Hm..." posturang nag-iisip pa niya.

Saglit ko siyang napagmasdan, napapangiti talaga ako kapag siya na ang nakikita ko.

Humingi na kaya ako ng sign? O kaya hwag muna, nevermind. Haha

 "Yung dare pala. Oo tama, yun na lang."

Agad ko namang natakpan yung labi ko at napaatras pa ako dahilan para makaakyat na ako sa kama.

 "Jaydon, tumigil ka nga. Kadiri ka talaga." simangot ko.

 "Chan.. may dare tayo. Talo ka, yung premyo ko.."

Halos mapangiwi nalang ako sa ginagawa niya, paano ba naman.. dahan-dahan siyang lumalapit tapos talagang nang-aakit na tono pa.

 "Jaydon, bata pa tayo?"

Nakuha ko nang matawa sa sinabi ko, ganun rin siya.

 "Jaydon naman kasi eh, iba na lang." sabi ko habang nasa kalagitnaan lang kami ng pagtawa.

 "Bata? Niyakap mo nga ako eh, yan tuloy.. nag-iba pakiramdam ko." sabi niya.

 "Jaydon naman eh.." naiinis na natatawang sabi ko.

 "Dali na kasi yung dare.. akala ko babawi ka?" pagngiti ulit niya, yung pamatay na ngiti na talaga niya.

Ba't naman kasi pumayag ako eh? Arrrrgghhhhhh!!!!

Pero bahala na, dare eh.

At sa inalis ko na nga yung kamay ko sa may labi ko.

 "Kagat lang ah?" tonong naninigurado ko pa.

 "Oo nga, oh game na?" sabi niya at pagtabi niya pa sa akin sa may higaan, bale naka-upo kaming dalawa.

Ano ba 'tong pinasok ko?

 "S-sige." pagsuko ko na, at pagpikit ko pa. "Game." sabi ko ulit.

Bahala na..

Isa....

Dalawa.....

Tatlo...

 "Pero Jaydon bata pa tayo ah? Ayusin mo, baka kung saan tayo mapunta." natatawang sabi ko habang nakapikilit lang.

 "Oo. Alam ko naman yun." rinig kong sabi niya. "Pout mo yung lower lip mo." pahabol pa niya.

Sinunod ko lang.

Nako po. Patawarin niyo po kami sa trip namin, sorry.. sorry.

At sa ilang segundong namayani ang katahimikan. Hinihintay ko lang na may kumagat sa labi ko.

Hanggang sa.....

-----

Point Of View

 - K o b e -

 "K-Kobe? A-anong ginagawa mo?"

Si tita Sen, hindi ko na pinansin at pinagpatuloy ko lang yung ginagawa ko.

Napatigil naman ako nang ibalik niya yung mga damit na nilalagay ko sa bag ko.

Binabalik niya ang mga ito sa lalagyanan ko ng mga damit.

 "Anong ginagawa mo?" galit na sabi niya, tita ko nga talaga siya.

 "Ayoko na." mahina nguni't seryosong sabi ko.

 "Aalis ka nanaman? Gagawin mo nanaman yung dati?" sabi niya, kita ko yung pagsalubong ng dalawang kilay niya.

Nakapagdesisyon na ako, kanina pa.

Tumango ako, yung pasimple.

 "Oo. Ayoko na eh. Nasasaktan lang ako." madiin na sabi ko at muli kong pinagpatuloy yung paglalagay ng nga damit ko sa may bag ko, padabog pa ito.. pagpapahiwatig na walang makakapigil sa akin.

Nagulat na lang ako nang..

 "Kobe nagtatanga-tangahan ka nanaman eh."

Agad akong napahawak sa may kanang pisngi ko.

Napatigil na lang ako. A-ang sakit ng sampal ni tita Sen.

 "Tita?" ang nasabi ko.

 "Ge umalis ka. Kapag umalis ka, talagang hindi na kayo magkakalapit ng kaibigan mo. Magpakatanga ka lang, Kobe."

At sa nakita ko na lang na mabilis na siyang umalis.

Naiwan akong tulala.

 "Mali nanaman ako?" ang nasabi ko at muli.. naiyak nanaman ako.

Parang solong-solo ko 'tong sakit na nararamdaman ko. P-parang ako lang ang nakakaranas nito, g-grabe.

Tangna!

----

Point Of View

 - J A Y D O N -

Saglit kong pinagmasdan si Chan.

Heto siya, nakapikit.. naka-pout yung lowerlip lip niya.. pero hindi nawawala sa ekspresyon niya yung bang ngiwi? haha, yung bang pasimpleng umiiwas siya na nakakatuwa talagang pagmasdan.. batang-bata lang.

Ewan ko pero hindi mabura-bura yung ngiti ko, naturingan pa naman akong medyo makapal ang labi.. pero hindi naging sagabal.. nagpadagdag pa sa appeal, haha

Hanggang sa dahan-dahan ko nang inilapit ang aking mukha sa mukha ni Chan.

Paano kaya kung hindi pagkagat ang gawin ko? Angkinin ko na? Haha

Bahagya ko pang inilapit, nais kong iparamdam sakanya na malapit na yung mukha ko sa mukha niya.

1..

2...

3....

At sa nakita ko na lang na napamulat si Chan sa ginawa ko.

Binigyan ko lang siya ng isang matamis na ngiti, napangiti rin siya.

 "Salamat. Napapagaan mo talaga loob ko." nakangiting sabi niya.

Hinalikan ko siya sa noo, mabilisan.

Masyadong inosente yung dating ni Chan habang nakapikit siya kaya hindi ko kayang gawin yung dare.. nahihiya ako, at baka rin mamaga yung labi niya kapag kinagat ko ng dahan-dahan.. haha

 "Salamat din." magaan na sabi ko.

 "Ayos na tayo ah? Kaya uwi na'ko.. oras na eh. Nagtext na si tita." sabi niya habang sa akin lang rin ang tingin.

Agad lang akong tumango.

 "Hatid na kita sa sakayan, tara?" alok ko at kumuha na nga ako ng damit ko.

 "Ge, para naman matahimik ka." rinig kong sabi niya, tumango-tango naman ako.

.....

 "Diba Jaydon hindi na tuloy lakad mo sa saturday?"

Biglang tanong ni Chan habang naglalakad kami papunta sa sakayan ng tricycle.

 "Oo. Bakit?" tanong ko at pagtingin ko sakanya.

 "Gusto mo sumama kana lang sa akin? Aalis ako eh."

Agad naman akong napangiti sa sinabi niya.

 "S-sige. San ba?" excited na sabi ko.

 "Sa Pampanga, uwi ako sa probinsya namin. Isang araw lang naman, sama ka?"

Nakuha ko pang magbigay ng nagtatanong na tingin.

Isasama niya ba talaga ako sa probinsya nila?

Ang sarap sa pakiramdam.

 "Sasama mo talaga ako?" hindi makapaniwalang sabi ko. "Hindi nga?" pahabol ko pa.

 "Oo nga. Bakit ayaw mo?" pagtigil pa niya sa paglalakad.

Ilang segundo akong hindi nakapagsalita hanggang sa..

 "Syempre gusto ko." tuwang-tuwang sabi ko saka ko na siya inakbayan at muli na nga kaming naglakad.

-----

Point Of View

 - K o b e -

 "Sigurado kang magiging ayos ka lang? Pwede ka naming samahan."

Isang ngiti lang ang itinugon ko sa tanong ni tita Sen, mabuti at nakuha nila ang nais kong iparating.

Sabado ngayon, kahit hanggang mamayang gabi lang ako dun, pwede na.

Every month kong binibisita si kuya ko, at ngayon ay pupuntahan ko siya.

Gusto ko nang magbago, magsimula. Kaya sa araw na ito, magsisimula ang storya ko :)

 "Mauna na ako, babalik rin naman ako mamayang gabi. Paalam.." tonong pagpapanatag ko sa tatlo at sa nakuha nalang naming magngitian.

Agad na akong pumasok sa bus at pumwesto sa may bandang dulo.

Napag-isip isip ko rin na kailangan kong suyuin yung maarteng si Chan. Sabi ni tita Sen na naghihintayan lang kami, kaya sige at ako na ang kikilos. Haha

.....

 "Pampanga."

Ang nakangiting sabi ko pagkababa ko ng bus, nasa may Dau Terminal ako.

Bago ako naglakad papalabas ng bus ay tumungo muna ako sa bilihan ng donut.

 "Brownies po, tatlo." agad na sabi ko pagkalapit ko.

Agad na akong naglakad papunta fastfood, magbabaon ako, hanggang mamayang gabi na kasi ako kay kuya ko eh.

....

 "Kuya Kash.."

Agad na sabi ko at pagngiti habang papaupo.

 "Kamusta? kuya.." mahinang pagtatanong ko nang mapagmasdan ko yung pangalan niya.

Wala pa man akong isang minuto ay agad na nga akong napaluha, nakangiti na nakatitig lang sa pangalan ng kuya ko.

Ang hirap. Ang hirap pala kapag wala ang kuya mo no? Yung bang, kuya mo na asikasong-asikaso ka. Isang kuya na mahal na mahal ka, isang kuya na alagang-alaga ka.. diba? ang hirap mag-adjust kapag nawalan ka ng isang kuya na ganun ka kamahal.

 "Nakakainis ka talaga kuya. Pinapaiyak mo ako." pilit na pagngiti ko habang nasa kalagitnaan ng pag-iyak.

Ayaw ni kuya sa lahat ay yung umiiyak ako, bata palang.. sinasabihan na niya ako.

Kung kinakailangan, hangga't maaari at posible.. kontrolin mo yung luha mo.

Hawakan mo, patatagin mo.

-----

Point Of View

 - C h a n -

 "Clark, pakisabi sa tatay mo salamat ah?"

Pagpansin ko ulit kay Clark.

Kasama ko sila ngayon, nasa biyahe kami.

Akala ko mapapasabak nanaman ako sa bus, pero buti at driver pala 'tong tatay ni Clark at nakapaghiram siya ng kotse, ang gulo nga eh. Haha

 "Oo nga, ilang salamat na yan ah?"

Napangiti nalang ako sa sinabi ni Clark, siya nagda-drive.. tinuruan daw siya ng tatay niya.

Mukha talagang mayayaman 'tong mga to eh, look.. ang ku-cool ng mga dating nila, yung bang upong prinsipe.

Napatingin naman ako kay Jaydon, nasa may gilid siya.. naka-headset tapos nakapikit. 

Napangiti na lang ako, ang cute ng dating niya. Dahan-dahan ko siyang tinabihan at nakipikit narin, kasisimula palang ng biyahe namin eh.

Naramdaman ko naman na mas dinikit ni Jaydon yung katawan niya sakin, palihim akong natuwa.. parang may posteng bata akong alaga. Haha

....

 "Chan, palabas na tayo ng NLEX, san na tayo? saan ba bahay niyo?"

Agad akong napaupo ng maayos dahil sa sinabi ni Clark.

Patay, oo nga pala.

Anong sasabihin ko? Hindi ko naman sila pwedeng dalhin sa bahay, ang alam nila ay mahirap lang ako.

TAMA!!

Oo tama, si ate Cindy.

 "Si ate ko kasi katulong eh, siya nalang kasama ko sa buhay.." ang kunwari'y nag-aalangan kong tono.

 "Hwag kanang mahiya Chan, hindi ka naman iba samin eh." sagot ni Jap, ngumiti naman ako.

Okay, mukhang kumakagat.

 "Sige, basta tuturo ko nalang yung daan.." kunwari'y nabuhayan ko nang tono.

Nang tumango si Clark ay agad na akong nagtext.

Message: Ate Cindy, hindi na tuloy yung sinabi ko kagabi.. diyan na lang ang tuloy namin. Ate kita ah? Tandaan mo yun ate Cindy.. basta pakisabi sa mga nasa bahay na hwag nila akong babatiin katulad ng dati, basta normal lang.. ipapakilala kita bilang ate ko. Papunta nakami.

Nang masend ko ang text ay nakahinga na ako ng maluwag, oo nga pala at nakausap ko na pala si ate Cindy kagabi.

 "Chan gisingin mo na si Jaydon." rinig kong sabi ni Jap.

Napatingin tuloy ako kay Jaydon, tinulugan talaga kami sa biyahe. Haha

 "Pst makapal na labi.." nakangiting pagpansin ko sakanya.

 "Oi Chan, anong sabi mo?"

Napatingin ako kay Clark, natatawa siya, ganun rin si Jap.

 "Bakit?" kunot ko.

 "Alam mo ba sa probinsya namin, ang taong nang-aasar sakanya na kalabi, nasasaktan, grabe baka marinig ka niyan, sira ulo yan Chan."

Napa- "Oh?" nalang ako, mukhang hindi naman kapani-paniwala sinasabi nila. Iba kaya pagkakakilala ko kay Jaydon.

 "Talaga?" sabi ko pa.

 "Oo nga." agad na sabi ni Clark.

Agad kong tinignan si Jaydon, tulog parin.

 "Oi makapal na labi.." medyo malakas na sabi ko na.

Kita ko naman yung "O.O" na ekspresyon ng dalawa, natawa pa ako.

 "Chan naman eh.. natutulog pako."

Natawa ako lalo nang magsalita na si Jaydon, parang bata lang.

 "Jaydon, ba't ang kapal ng labi mo?" inosenteng tanong ko kunwari.

 "Yan ka nanaman sa tanong mong yan eh, inggit ka talaga Chan. Gusto mo sa'yo na lang?"

Matapos niyang masalita ay tinignan ko yung dalawa sa harap, tameme ata. Haha

 "Oy Jaydon, b-ba't hindi ka nainis sa sinabi niya?"

 "D-diba?"

Hindi makapaniwalang sabi ng dalawa, naguguluhan talaga ako sakanila.

 "Eh pandak siya eh, baka kapag binugbog ko baka hindi na talaga siya lumaki."

Napasimangot naman ako nang magtawanan ang tatlo, kagagaling lang sa tulog nang-aasar na kagad.

Pero, ang saya nila kasama. Nakakatuwa, nakakagaan ng pakiramdam.

....

 "Dito pala namamasukan si ate ko." agad na sabi ko nang makababa na kaming apat at ngayon ay nakitingin sa bahay namin.

Napakunot naman ako nang wala silang reaksyon.

 "Hoy?" pagharap ko pa sa tatlo.

Kita kong wala talaga silang reaksyon, naghikab pa si Jaydon.

 "Ay sir.. ay Christian ikaw pala."

Nakuha ko pang panlakihan ng mata si ate Cindy, ipapahamak pa ako eh.

 "Ate, s-sila pala mga kasama ko, mga kaibigan." pilit na pagngiti ko.

 "Hello po." rinig kong bati naman nung mga nasa likod ko.

 "Ay hello, kayo pala bisita ng kapatid ko, tara pasok."

Sinamahan ko naman sila papunta sa loob, iiwan ko rin sila saglit eh.. may pupuntahan pa ako.

.....

Kapag titingin ako sa tatlo napapakunot na lang talaga ako.

Wala silang karea-reaksyon haha, nasa loob na kami ng bahay sa may sala.. pero ganun parin ekspresyon nila.

 "Chan lilibot mo kami ah?" biglang sabi ni Jaydon, kagabi pa nila inuulit-ulit, mga excited.

 "Oo sure, ahm.. dito muna kayo ah? Alis lang ako." pagngiti ko.

Tatalikod na sana ako nang..

 "Oy Chan.." biglang sabi ni Jaydon. "Sama mo kami, nakakahiya naman kay ate mo baka pagalitan siya ng amo niya."

Napangiti nalang ako dahil sa sinabi niya.

 "Don't worry, mabait amo niya." tonong paninigurado ko pa.

 "Ate, kaw na muna bahala sakanila.. gutom mga yan." pagharap ko saglit kay ate Cindy, tumango naman siya. "Guys feel at home, mabait amo ni ate." pagngiti ko pa sa tatlo at umalis na nga ako.

....

 "Kuya? Papunta na ako kay kuya Kash." agad na sabi ko pagkasagot ko sa tawag ni kuya ko.

 "T-talaga? Eh yung pinabili ko?"

 "Oo nga, eto oh dala-dala ko.. bumili na nga rin ako ng sakin." patukoy ko sa dalawang Zagu na hawak ko.

 "Pakisabi sa kuya mo pauwi narin ako niyan ah? Sabihin mo pupuntahan ko siya kagad."

Napangiti nalang ako sa sinabi ni kuya Seven, loyal talaga si kuya Seven kay kuya Kash.

-----

Point Of View

 - Third Person's -

Masayang naglalakad si Chan habang kausap ang kuya niya.

Masyado siyang mangha dahil sa hanggang ngayon ay isang tao parin ang minamahal ng kuya Seven niya.. na hindi ito nagbago.

Hanggang sa napatigil nalang siya nang may mapuna ang kanyang paningin.

 "K-kuya.." ang wala sa sarili niyang nasabi dahil sa gulat.

 "Chan? Bakit?"

 "K-kuya saglit lang, mamaya kana lang tumawag." mahinang sabi niya at pagbaba na sa tawag.

 "K-kobe?" ang naibulong pa niya.

Alam niyang si Kobe ang nakikita niya, sa mga biyas palang nito.

Dahil narin sa may puno na malapit dito ay malaya niya itong nalapitan at ginamit ang puno para makapagtago.

Palihim siyang natuwa, dahil sa nakita niya si Kobe.

Pero, sa dating palang ni Kobe ngayon ay alam niyang umiiyak ito na lihim na nagdudulot ng sakit sakanya, hindi kayang nakikita itong umiiyak.

Ilang minuto pa siyang nagtago sa puno at patagong pinakikinggan ang mahinang pag-iyak ni Kobe.

Hanggang sa hindi na niya natiis at napagdesisyunan na niyang lapitan ito.

Maglalakad na sana siya papalapit nang..

 "Pasensya na kuya Kash ah? Kanina pa ako umiiyak, nahihiya tuloy ako sa'yo. Ang laking tao ng kapatid mo, iyakin naman."

Ang rinig niyang sabi ni Kobe na halatang pilit nitong pinapagana ang tono nito at kita niya na pilit rin nitong pinupunasan ang mga luha.

Muli siyang bumalik sa may puno, aaminin niya.. gustong-gusto niyang yakapin si Kobe, kanina pa.. ay mali, nung unang araw palang niya itong nakita sa Manila, gusto na nga talaga niya itong mahagkan.

 "Ang tanga ko kasi kuya eh. Siya na nga lang yung mayroon ako, iniwan ko pa."

Napapikit nalang siya nang marinig muling magsalita si Kobe, umiiyak nanaman ito.

 "Kung hindi sana ako lumayo edi sana kuya ayos parin kami ngayon diba?"

Agad siyang napamulat nang marinig ang sinabi nito, hindi narin niya napansin ang pamumuo ng mga luha niya sa mata.

Ang bilis talaga ng epekto sakanya ni Kobe.

Silang dalawa, silang dalawa ni Kobe.. ang dati nilang pinagsamahan.. oo nga't wala na nga.

 "Kuya ang tanga ko kasi nun eh, mali ako.. mali ako kuya eh.

 Nung nawala ka kuya parang, p-parang naramdaman ko na kasi na nag-iisa na lang ako. Tapos kuya, d-dahil don parang nakalimutan ko na nandyan pala si itay, sila kuya Seven.. si Chan.

 Kaya umalis ako eh, gusto ko kasi malaman kung may kasama pa ako, na kung may nagmamahal pa sakin.

 Kuya, kaya lang naman ako umalis para sana malaman kung mahal ba ako ni Chan, kung magbestfriends ba talaga kami, kung may kasama paba ako.. gusto ko lang naman na puntahan at sunduin niya ako kuya eh, kaso kuya.. masyadong pangit yung nagawa kong paraan. 

 P-patawad kuya.. patawad..."

Tila natauhan naman si Chan sa mga narinig, y-yun pala ang rason ni Kobe kung bakit ito umalis.

Mula sa pagkakatayo, pasandal siyang napaupo sa may puno.

Agad niyang kinuha ang panyo, at ipinantakip ito sa mukha. Umiiyak siya, hindi niya ito mapigilan.

Ang sasakit ng mga sinabi niya kay Kobe, yung araw na nag set-up pa ito para lang magkasama silang dalawa.

Hindi man lang niya inisip ang effort nito na magkita at magkalapit sila.

Sa mga nalaman, may mga bagay siyang narealize, mga bagay na alam niyang.. dapat noon pa niya ginawa.

-----

Point Of View

 - K o b e -

 "June 14, monday.. Simula ngayon, bagong ikaw na." nakangiting sabi ko habang nakaharap sa may salamin.

Inaayos ko lang naman yung bagong hairstyle ko :)

 "Alam mo yung dating na matangkad ka.. tapos bangs ang hairstyle mo."

Tonong nang-aakit ko pa habang inaayos ang sarili. Natatawa talaga ako sa new look ko, hindi ko alam kung baduy o kagaguhan xD

 "Simula ngayon, ako na ang lalapit. Humanda yang Christian na yan sakin."

Tonong nagbabanta at natatawa ko nang asikasuhin ko na yung mga dadalhin kong gamit.

Napangiti naman ako nang marinig ang isang napakalakas na pagsigaw.

Haha, mga sugapa sa pagpasok yung dalawa. Bago kasi mga black shoes, hayy buhay nga naman kapag may mga kaibigan kang sira ulo.

Pero, kung excited sila.. mas excited ako haha.

New look, new me.

 "Oo palabas na! Sandali!" balik na pagsigaw ko.

Nang maisuot ko na yung bagpack ko ay muli akong tumingin sa may salamin.

 "Alam niyo yung istudyanteng matangkad? tapos nakaback pack? tapos fitted polo? tapos fitted slacks? tapos pointed black shoes? tapos bangs hairstyle? tapos ang bango bango pa? edi.. ako na."

Natawa nalang ako sa kabaliwan ko, haha.

Ewan pero ganado talaga ako ngayong araw, tsktsk

Pagkabukas ko ng pinto ay ilang segundong namayani ang katahimikan.

 "N-nasan si Kobe?"

Agad naman akong napakunot sa sinabi ni Az.

 "P-pinatay mo naba?" dagdag pa ni Dennis.

 "Tigil-tigilan niyo ako ah? Tara na nga." sabi ko at nagsimula na nga akong maglakad.

 "Grabe Kobe astig pala ng nakabangs no? try nga namin ni pinsan yan."

Agad akong napatigil sa paglalakad dahil sa sinabi niya, hinarap ko sila.

 "Hoy kayong dalawa, pwede ba? hwag kayong gaya-gaya? mag-isip kayo ng sariling style pwede ba?" simangot ko at binilisan ko na nga ang paglalakad.

Gagaya pa eh, subukan lang nila. Ilang araw silang hindi makakapasok nun, haha

......

Nakaka-ilang lunok naba ako ng laway?

Argh.. pinagtitinginan nanaman kasi kaming tatlo, sanay na kami oo pero iba ngayon.. ang bangs ko ata ang laman ng mga bunganga nila eh.

 "Tol si Chan yun diba?"

 "Asan?" ang agad na sabi ko at nakuha ko pang lumingon lingon kung saan saan habang naglalakad.

Hanggang sa napatigil na lang ako nang makita ang taong hinahanap ko, ay n-nasa harap ko na pala.

 "C-Chan?" ang wala sa sarili kong nasabi, konti na lang kasi ay mababangga ko na siya.

Nakakailang, kasi ang taas ko kaya nakaangat siyang nakatingin sa akin.

Tsaka, ba't parang nawala yung nararamdaman ko kanina, kanina kasi buong-buo yung loob ko na ia-approach ko talaga siya, pero ngayon parang natatameme talaga ako eh.

"Pwede ba tayong mag-usap mamaya?"

Nakuha ko nanamang mapalunok. Kinausap niya ba talaga ako?

 "Oy Kobe kinakausap ka."

 "Pst tol.."

Napa-"H-hah?" na lang ako nang magsalita sila Az at Dennis.

Ano ba 'tong nangyayari sakin? Arghh

Pinagpapawisan ako!

 "S-sige.., Chan." ang nasabi ko nalang.

Kita ko na tumango naman si Chan kasabay nang pagngiti niya.

Ba't parang mas cute siya sakin? Dapat ako lang cute eh -.-

 "Ge Kobs, mamayang uwian." magiliw na sabi pa niya at tinalikuran na nga niya ako.

Kobs? :)

Napangiti naman ako, yung ngiting otomatiko.. ewan pero napangiti talaga ako.

Agad ko naman itong naialis nang muling lumingon sa akin si Chan, pero alam ko nakita niya yun.

 "Nga pala Kobs, bangs talaga ah? nice hairstyle.. mas bagay mo." sabi niya at tuluyan na nga siyang umalis.

Muli, napalunok ako.

 "Az Dennis, y-yan yung tunay na Chan.. yan." sabi ko at pagturo ko pa sa papalayong si Christian.

 "Mukhang epektib yang bangs mo Kobe ah?"

Nakakalokong sabi ng dalawa, sinimangutan ko lang sila.

 "Sige lang, asarin niyo lang ako.. okayyy lang." nakangiting sabi ko at pagkibit balikat ko pa.

Masaya ako, haha.. goodvibes :)

Pero wait, tutal mukhang si Chan yung lumalapit.. kailangan kong magpakipot ng konti, para may thrill :))

-----

Point Of View

 - C h a n -

 "Ba't ako kinikilig?"

Halos ngiwing sabi ko, nasa banyo ako at nakatingin lang sa sarili.

Ang bango niya -.- parang na *LSS* ako sa amoy niya. Ay, hindi pala kanta yun. Hahaha

 "Chan? Late na tayo niyan."

Agad nalang akong naghugas ng kamay, oo nga pala at naghihintay si Jaydon sa labas.

 "Napano ka? Ba't namumula ka?"

Agad kong natakpan yung mukha ko gamit yung panyo ko, namumula ako?

 "P-paano naman?" maang ko habang takip-takip yung magkabilang pisngi ko.

 "Ang cute mo tuloy, tara na nga lang." nakangiting sabi niya at naglakad na nga siya.

Naiwan akong nakatingin lang sakanya.

 "Kaninang umaga pa ako inaasar ng posteng to." naibulong ko na lang saka narin ako napasunod sakanya.

Kanina pa siya parang may tinatago sakin eh, kanina pa siya pangiti-ngiti. Hindi ko alam kung bakit, siguro sadyang trip niya lang ako.

.....

Time check, alas onse na ng tanghali, ala-una ang uwian namin ngayon.

Desidido na talaga ako, ako na makikipag-ayos kay Kobe. Mabuti at narinig ko ang mga sinabi niya, mabuti nalang talaga.

Dalawang oras na lang, makakapag-usap narin kami ni Kobe.

I can't wait.. pero ninenerbyos ako -.-

At heto ngayon, ang room puro bulung-bulungan, walang teacher kaya heto at malaya silang nakakapag-usap.

Si Kobe, si Kobe ang paniguradong topic. Siya pinagtitinginan eh, nagmukha naman kasing korean si Kobe, nasakto pa yung kulay niya na maliwanag ang dating, puti kasi.

 "Chan, mamaya ah?"

Napatingin naman ako kay Jaydon, oo nga pala.

 "Mamaya talaga? Hindi ba pwede na bukas na lang?" tanong ko, tonong nakikiusap narin.

Hindi ako pwede mamaya eh. Mag-uusap kami ni Kobe.

 "Minsan lang ako magrequest. Sige wag na nga lang."

Nakuha ko pang mapapikit, sa tangkad niyang yan ganyan siya magtampo? Bata lang? Haha

 "Ano kasi, may.."

 "Hindi na nga eh. Oh alis muna ako, saglit lang."

Tatayo na sana siya nang agad ko siyang hawakan sa may kamay.

Ba't hindi ko ba matiis 'to? Jaydon naman eh, arghh

 "Okay sige, sige mamaya. Sige na." pagsuko ko, sinimangutan ko pa siya.

 "Talaga?" pagngiti niya.

Bakit ba kasi hindi ko 'to matiis? Sipain ko nalang ata to eh.

 "Oo na nga." pagtawa ko na, nagduduling-dulingan kasi siya tapos panguso-nguso pa.

Ang cute lang. Sipain ko ata talaga 'to eh?

 "Thank you Chan." parang batang sabi pa niya.

Pilit ko namang tinataboy yung mukha niya gamit yung kaliwang kamay ko, nakakahiya na nakakatawa yung ginagawa niya, haha

 "Guys oh tignan niyo siya, nababaliw na ata 'to." pagharap ko sa mga kaklase namin sa likod.

Kita ko na tuwang-tuwa naman sila.

 "Jaydon, para kang tanga." naiinis na natatawang sabi ko pa.

Nakakailang na nakakatawa kasi, haha

Nagduduling-dulingan talaga siya tapos nakanguso pa.

Tumayo na lang ako saka siya pabirong sinampal.

 "Tara nga, diba sabi mo ibibili mo ako ng pagkain?" agad na sabi ko nang maalala yung sinabi niya kagabi. "Dali na! Wala pa namang teacher oh." pagmamadali ko pa.

Oo. Ililibre niya pala ako.

Agad naman siyang tumayo, nasundan ko yung pagtayo niya. Nanliliit talaga ako, haha

-----

Point Of View

 - K o b e -

 "Hwag ka ngang sumimangot, malay mo may ginawa lang saglit."

Hindi ko pinansin yung sinabi ni Az.

2:30 na, kanina pa ako dito sa may room.. nakaupo, kaming tatlo nalang ni Az at Dennis nandito.

 "Thirty minutes pa sige, kapag wala aalis na talaga ako." inis ko.

Ewan pero hindi ko talaga maiwasan ang mainis, ganito kasi talaga ako eh.

 "Pinapairal mo nanaman yung pagka mainitin ng ulo mo eh, chill kalang kasi." rinig kong sabi ni Dennis.

Mga ilang sandali lang ay alas-tres na, kaya naman walang pasabi na akong tumayo para umalis ng room.

 "Kobe? Para kang tanga, ba't hindi ka lang maghintay. Darating naman yun eh."

 "Okay." sabi ko lang at nagmadali na nga akong umalis.

 "Huwag niyo muna akong sundan, gusto kong mapag-isa. Salamat." seryosong sabi ko sakanila at mas binilisan ko pa nga ang paglalakad.

Hindi ako pwedeng magkamali, kasama niya yung bestfriend niya, yung mukhang paang si Jaydon.

Nakakawalang gana talaga.

Nakita ko sila kaninang uwian eh, excited pa naman ako na makapag-usap kami, tapos ganun?

-----

Point Of View

 - C h a n -

Mabilis pa sa eroplano ang takbo ko ngayon.

Oras na! Nakalimutan ko! Nakakainis!!!

 "Kobe!"

Ang halos pasigaw na sabi ko nang makaabot na ako sa may pintuan ng room namin.

 "Chan, s-san kaba galing? Umalis na si Kobe."

 "Nainip na kakahintay."

Napa-"Hah?" nalang ako.

Sabi ko na nga ba eh, nakakainis kasi eh.

Nag joyride kaming apat nila Jap, Clark at Jaydon.

Sa sobrang enjoy ko, nakalimutan ko na magkikita pala kami ni Kobe.

Twelve o'clock kasi dinismiss na kami eh. Tapos yun, gusto lang pala akong ilibot ni Jaydon. Nasakto na maaga pa uwian namin.

 "Asan niyan siya?"

Grabe, hingal na hingal talaga ako.

Inabutan pa ako ng tubig ni Dennis.

 "Alam namin kung saan yun, basta kapag tinopak yun, nako isang lugar lang pinupuntahan nun."

 "San?" agad na sabi ko matapos inumin yung tubig.

 "Malapit sa court sa atin, yung street foods dun.. dun siya lage sa may mahabang bench."

 "Oo, gago yun eh.. pwesto niya kaya yun."

Saglit akong napaisip sa sinabi nila.

(

flashback

 "Hindi pwede, ayun sila kuya oh nakaupo sa may harap ng gate, pagagalitan tayo.. gabi na oh."

Pagturo ko pa sa pwesto nila kuya Kash at kuya Seven sa may gate ng bahay namin.

Ang kulit ni Tenten, gusto niya punta kami sa may kainan doon, basta dun sa mga fishball, dun kami kumakain lagi nila kuya eh.. kaming apat.

 "Takas tayo Chan? Dali na?"

Yan nanaman, takas nanaman.

 "Mapapagalitan nanaman tayo kina kuya, pero.. sige na nga kanina kapa makulit eh.. tara patulong tayo kay ate Cindy."

Sabi ko na lang, mangungulit pa 'to eh.

end

)

Napangiti na lang ako sa naalala.

 "S-sige salamat ah? Alis nako, salamat talaga." agad na sabi ko sa dalawa at tumakbo nanaman ako ng mabilis.

Ewan pero napapangiti talaga ako, Tenten talaga. Haha

....

Palinga-linga ako habang naglalakad, san ba yung may mahabang bench dito?

Ilang sandali lang ay napatigil na ako mula sa paglalakad.

Ayun. S-si Kobe nga.

Nakasando na lang siya, tapos katabi niya yung bag niya, at yung polo na uniporme naman niya ay nakatupi at nakapatong sa may bag niya.

 Tapos kita ko rin yung dalawang baso, mukhang nakarami na siya ng fishball ah?

Dahan-dahan akong lumapit, sana hindi ganun kagalit, or sana hindi galit.

 "Kobe."

Nahihiya man, nag-aalangan man.. nasabi ko parin yung pangalan niya.

Tinignan naman niya ako.

Grabe, ang lakas talaga ng dating niya. Ang puti, tapos yung bangs pa niya, mukha talaga siyang korean.

 "Sorry ah?" pilit na pagngiti ko, tumabi narin ako sakanya.

Kita ko na nakasimangot lang siya.

 "Anong kailangan mo?"

Aba?

Grabe naman siya magsalita.

Pero sabagay, naghintay eh. Kaya siguro mainit ang ulo, ganyan 'to eh.

 "Teka, b-bat dito ka pala pumunta?" kunwari'y nagtatakang tanong ko.

Tinitignan-tignan ko pa siya, yung bang nang-aasar na paraan.

Hindi siya sumagot, hindi niya rin ako tinitignan.

Ewan pero ang komportable ng pagitan namin, basta ewan? Parang nung dati lang, nung mga bata pa kami.

 "Ah!! Alam ko na.." kunwari'y tono kong may naisip bigla.

 "Mali yang iniisip mo. Tumigil ka nga." agad na sabi naman niya, hinarap na niya ako.

Sabi na eh, yun nga. Siya parin nga yung dati! Haha

Pero, saglit lang.. medyo napatigil ako.. bakit ba ganito mukha niya? Basta ewan..

 "Oh defensive.. sabi na eh. Hindi ka parin nagbabago,.. burara ka nga lang." tonong may punto at nang-iinis ko, haha

Basta ang gaan-gaan talaga ng pakiramdam ko, parang normal lang talaga kami katulad ng dati.

 "Alam mo pinaghintay mo na nga ako diba? Ano ba kasing kailangan mo? Sinasayang mo lang oras ko eh."

Nataranta naman ako. Mukhang seryoso nga talaga siya.

 "A-ah.. Koko, ay Kobe.. s-sorry." agad na sabi ko.

Simula nung narinig ko yung sinabi niya, pinangako ko sa sarili ko na magpapakabait na ako sakanya.

 "Babawi ako, oo babawi ako." pahabol ko pa, inilapit ko din yung sarili ko sakanya.

 "Ayaw ko sa lahat yung pinaghihintay ako, alam mo ba yun?" inis niya at nakita ko pa na tumayo siya.

 "Kobs ay Kobe.., sorry na nga diba? Babawi nga ako, uy?" agad na sabi at pagtayo ko pa.

 "Babawi ka?" kunot niya, tumango lang ako saka ngumiti.

 "Diba naiinis ka kasi magulo yung bahay ko? Ano kamo yung sinabi mo? Burara ako?" tumango-tango ako.

 "Oo, hindi ka naman ganyan kaburara dati eh. Yung bahay mo ang dumi, parang hindi tao yung nakatira.. akala ko nga nung pagkagising ko nasa may Zoo ako eh, akala ko kasi hayop yung nakatira."

Agad ko lang natakpan yung bibig ko, patay? Napa-sobra ata biro ko?

 "Then, sa akin ka tumira."

Napa-"O.O" nalang ako.

 "Ano?" tanong ko pa.

 "Sa bahay ko.. dun ka tumira." simpleng sabi niya.

 "S-sa bahay mo? B-bakit?" naguguluhang tanong ko pa.

Pero, may parte na.. sige? Hahaha

 "Diba babawi ka? Tapos diba nabuburaraan ka sa akin? Edi sa akin ka tumira, turuan mo akong huwag maging burara." nakangiting sabi niya, pero parang may laman yung ngiti niya eh? kagaguhan pa ata, tsk.

 "Paano naman? Para kang tanga." inis ko.

Ang galing lang niyang gumawa ng desisyon ah? Boss ba siya?

 "Paano? Simple lang Chan, maglinis ka sa bahay ko. Araw-araw."

O.O 'speechless..

Itutuloy