Paraisong Parisukat [chapter 1: Part 2]

By: Michael Santos

Note from MSOB:

Ang kuwento pong ito ay ibinahagi lamang sa MSOB ni Michael Santos (MS).

------------------------------------

“mike ok ka lang ba talaga?........bkit parang umiiyak ka?”

“huh ako……” sabay punas ko ng luha at ngumiti

“overjoy siguro to……kasi magiging tatay na bestfriend ko” sabay bitiw ng isang malaking ngiti para maikubli ang sakit na aking nararamdaman

“oo nga ehhh parang ang bilis ng panahon mike……..maraming maraming salamat sayo mike hindi ko na alam kung paano pa magpapasalamat sa inyong pamilya kasi ang dami nyo ng tulong sakin.”

“wala yon steve diba magkaibigan naman tayo para saan pa ba yon diba”

“oo nga ehhh pero sympre malaki parin ang pasasalamat ko sa inyo……hayaan nyo balang araw makakaganti rin ako sa inyo mike” sabay niyakap nya ako ng isang mahigpit at napaka init na yakap.

Doon nasaksihan ni jen ang kakaibang pagtangis ng aking luha. Pagluha dahil sa pagmamahal sa isang kaibigan na walang lakas para ipagtapat. Marahil ay nagtaka man si jen sa akin ay hindi na nya ako nagawang usisain pa bagkos ay nagpasalamat nalang ito sa akin. Pagkatapos ng tagpo naming iyon ay tila kumapit sa katawang lupa ko ang amoy at tindig ng katawan ni steve. Alam kong naramdaman ni steve ang pagkabog ng aking dibdib pero marahil hindi na lang nya ito pinansin.

“ang daya mo mike dapat ako ang umiiyak tapos ikaw ang umiyak……..kaw talaga” ang biro sakin ni steve

“wala to overjoy lang ako ngaun……..sa wakas magiging ninong narin ako” sabay tawa.

Natapos magpasalamat kay nanay ay umakyat na kami sa bakentang kwarto naming katabi ng kwarto ko. Ginawa ko nalang imbakan ng gamit ang kwartong iyon kaya medyo nahirapan silang mag ayos pero hinayaan nalang naming sila sa pag aayos. Pagkatapos na pagkatapos nun ay sabay sabay kaming nagsikain ng hapunan. Ang dating bahay naming na puno ng katahimikan ay nagkaroon ng kaunting laman. Pero kahit anong daldalan nila ni nanay ay hindi ko man lang nagawang makisali ohhh makipaghuntahan. Basta tahimik lang akong kumakain minsan binabato ng tingin si steve. Minsan si jen pero itinigil ko rin kasi alam kong nahuhuli ako ni jen na panay ang tingin kay steve mahirap na.

Sa puntong iyon tila ang bigat bigat ng aking damdamin lalu na ngaun na ang mahal ko at mahal nya ay sa iisang bubong magsasama. Maraming katanungan ang naglaro sa isip ko ng mga panahong iyon. Ganun pala ang feeling kapag mahal mo ang isang tao kahit gaano pa kasakit sa iyo ay gagawin at gagawin mo para sa ikaliligaya ng mahal mo.

Ng gabing iyon naging palaisipan para sakin ang mga nangyayari sa kanila. Minsan gusto ko silang silipin. Minsan gusto kong sunugin ang kwarto. Minsan gusto ko naring mamatay dahil sa tindi ng sakit. Gabi gabi kong naging tandayan sa pagtulog ang mga luha ko. Sa araw araw na pagsasama namin sa iisang bubong tila sibat na tinutulag nito ang aking puso sa bawat ngiti, lambingan at tawa na kanilang napapabatid sa isat isa. Inggit na inggit ako at iyon ang masakit.

Hanggang isang araw palihim akong tumikim ng alak. Kagagaling ko lang non sa birthday ng isang kaklase sa una hindi ko masikmura ang lasa dahil sa may kapaitan ito na hindi ko mawari pero ng kinalaunan ay tinanggap na ito ng sikmura ko hanggang sa hindi ko namalayan ang aking kalasingan. Gabi na ng ihatid ako nun sa bahay naming mabuti nalang at tulog na ang aking nanay sa pagsasaad sa akin ni steve ng pagbuksan nya ako ng pinto “ohhhh saan ka galing?.........uminom ka ba?” ang medyo pasungit nyang tanong dahil alam nyang hindi ako umiinom

“bakit pakelam mo ba?........ang intindihin mo yung asawa mo diba masaya ka na doon”

hindi ko alam kung paano ako humuhugot ng lakas para sabihin ang mga bagay na iyon hanggang sa hindi ko na alam ang aking mga sinasabi at naramdaman ko nalang ang malamig na likidong dumadaloy sa aking pisngi. Pinahid ko ito ng aking palad at tinignan.

“eto nakikita mo to…….dahil to sayo” sabay pakita ko ng palad ko na may bahid ng aking mga luha

“huh…..ano tara na nga lasing kana tumaas na tayo!!!” ang medyo takang sagot ni steve sabay akay sakin papasok pero pinigilan ko

“teka…..hindi pa ako lasing…….matino pa ako…….kaya lang nasasaktan ako alam mo ba yon…..huh…….sabagay hindi mo alam yon dahil hindi mo nararamdaman ang sakit na pinagdadaanan ko ngaun kasi manhid kayo diba!!!!” ang pautal utal kong wika kasabay ng aking mga luha

“lasing kana mike tara baka kung ano pa ang mangyari sayo hahatid na kita don”

“ahh hindi kaya kong mag isa…….”

Pero dahil halos wala na akong lakas ay napaakay narin ako kay steve pataas at hindi namalayang nakatulog. Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Pagkagising ko ng kinaumagahan nagulat nalang ako dahil katabi ko sa kama si steve. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko basta ang alam ko may mga sinabi ako then blackout!!!!. Mukang naramdaman nyang gising na ako.

“bakit dito ka natulog? baka magalit asawa mo? Nagkaaway ba kayo?” ang sunod sunod kong tanog sa kanya

“ano ba hindi nohhh!!! at kung nagtatanong ka kung bakit ako ditto natulog kasi naman kagabi umuwi ka ng lasing na lasing tapos umiiyak pa at kung ano ano pa ang mga sinasabi kaya hindi na kita iniwanan dito baka kung ano pa maisipan mong gawin ehh mapahamak ka pa”

expect ko na un kaya yumuko nalang ako at nag pasalamat “salamat ha…..hindi mo na dapat ginawa yon”

“ano kaba mike ok lng yon………basta wag ng uulitin huh ako na ang magagalit sayo at kung uulitin naman kaunti lang huh ma papromise mo ba yun mike?”

“oo sige promise ko yun………..teka ano ba yung mga sinasabi ko kagabi?”

“uhmmmm wala naman masyado except dun sa nasasaktan ka” medyo biglang kinabahan ako sa binanggit nyang yon buti nalang at binawi nya

“pero wag mo ng intindihin yon alam ko dala lang ng kalasingan mo yon kasi naman iinum inom hindi naman pala kaya sa susunod na iinum mag aaya kasi…hehehhehe” ang birong wika ni steve ngumiti nalang ako

“sige na punta na ako sa kwarto namin relax ka muna dyan para hindi ka mahalata ni tita yari ka don pag nalaman nyang uminom ka….sige ka baka ikaw naman ang palayasin hehehhehe” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti sabay labas ng kwarto ko.

Sa pagkakataong iyon ay tila gumaang ang pakiramdam ko marahil dahil kahit kaunti ay nailabas ko ang saloobin ko kahit ang alam nya lang ay lasing ako nung mga panahong iyon. Naging parang normal nalang ang mga araw sa amin kahit may sakit sa akin ay tiniis at inilalabas ko nalang sa pag iyak dahil alam ko mawawala rin iyon at marahil ay mapapagod din ang mga tear glands ko sa halos gabi gabi kong pag gamit sa kanila.

Mag iisang buwan ng nakatira sa amin sila steve at pansin ko narin at mga pagbabago kay jen dahil sa kanyang pagbubuntis ang dating seksing katawan nito ay unti unti ng tumataba at makikita narin sa kanyang tiyan ang kanyang pagdadalang tao. Sa loob ng mga araw nayon naging masaya ang mahal ko sa piling ni jen pero matutuldukan ang lahat ng ito sa isang lihim na parating.

Isang katok ang saglit na umabala sa aming pagkain. Dahil ako ang malapit sa pinto ay ako na ang nagbukas
“sino po sila?” ang bungad ko sa isang binata na may katangkaran at maputi.

“dito ba tumutuloy si jen” ang tanong ng binata na narinig naman nila kaya saglit silang napatingin sa aming direksyon

“oo bakit? Sino ba sila?” ang muli kong tanong sa binata

“ako si Patrick boyfriend ni jen” tila isang bombang sumabog sa tenga ko ang narinig na nagdulot muli ng kalituhan

“huh boyfriend? Ni jen?” ang nasambit ko lang sa binata na puno ng pagtataka.

Makailang segundo ang lumipas lumapit mula sa kinaroroonan namin si jen at isang gulat na gulat na jen ang nakita ko sabay bumulong ito sa binata na tila puno ng pangamba at takot. “ano ang ginagawa mo dito diba tapos na tayo? Ano pa ang ginagawa mo ditto sige na umalis kana” ang pilit pinagtatabuyang wika ni jen sa pobreng binata pero parang walang narinig ang binata sa halip ay namangha sa imahe ni jen sa pagdadalang tao nito

“iyan na ba yung anak natin? Sabi nga pala ng mama ko pede ka na daw tumuloy sa amin wala na kasi ang ate ko” ang inusenteng wika ng binata na syang nagpawindang sa aming lahat kitang kita ko si steve sa pigil na galit na kanyang tinitimpi habang nakalingon sa direksyon ni jen maya maya pa ay hindi na rin nakayanan pa ni steve at halos lumusot ang paa sa sahig dahil sa bigat na agad namang inaksyunan ni jen pahabol

“teka steve magpapaliwanag ako……steve!!!!!!!” ang sigaw ni jen habang halos ipagbalibagan ni steve ang pinto ng aking kwarto.

Kitang kita ng binata ang lahat at maliwanag na sa kanya kung ano man ang nangyayari. Walang pasabing umalis ang lalaki na tila nasaktan din sa nasaksihang kataksilan ni jen sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ng mga tagpong iyon. Pinigilan ko ang aking sarili na wag ng patulan si jen pero sinaktan nya ang mahal ko kaya kahit alam kong lalaki ako ay hinila ko ang braso nya at kinausap


“jen dito ka nga mag usap tayo……….totoo ba yung sinabi ng lalaking iyon na boyfriend mo sya at sya ang ama ng pinagbubuntis mo!!!!! Sumagot ka……….sumagot ka!!!!!!!!!” ang mataas at galit na galit kong wika kay jen pero hindi na sya makasagot dahil sa pag iyak. “hindi mo ba alam kung ano ang ginawa mo sa kaibigan ko huh!!!! Niloko mo lang sya pinaasa……..dahil manggagamit ka!!!!!”

“hindi ko sinasadya…….mahal ko talaga si steve”

“tang inang pagmamahal yan……iyan ba ang tinatawag mong pagmamahal…….jen huh!!!! Tang ina for all this time pala ginagamit mo lang kami para pagtaguan yang kalandiang ginawa mo tapos idadamay mo pa pamilya ko……….kung mahal mo siya sa una palang sinabi mo na sa kanya ang lahat lahat……..alam kong matatanggap ka nya kahit ano pa yon pero anong ginawa mo nagsinungaling ka…….para?”

“wala na kasi ako talagang maisip na matatakbuhan kaya si steve ang una kong naisip kaya nakipagbalikan ako sa kanya………nung una sabi ko gagamitin ko lang sya pero mamahalin ko rin pala siya uli…….kaya lang naunahan ako ng takot naduwag akong baka hindi nya ako matanggap”

tinamaan ako sa mga huling kataga nyang iyon, tila may kurot sa puso ko kaya medyo naintindihan ko sya dun pero iba ang sitwasyon naming dalawa. Nagpatuloy ang pag iyak ni jen

“kausapin mo kaibigan ko………hindi ako pwedeng magdesisyon sa mga bagay na ito” ang nakatalikod kong wika sa kanya.

at umakyat nga sya at nagtungo sa kwarto ko para doon kausapin ang aking kaibgan. Rinig na rinig ko ang galit at pagbulyaw ni steve kay jen

“tang ina mo jen minahal kita pero anong ginawa mo?” ang halos pautal utal na tinig ni steve habang umiiyak. Nanlambot naman ako sa mga nasasaksihan ko kay steve. Masyado akong apektado ng kanyang pag iyak. Gusto ko siyang yakapin at patahanin pero hindi ko magawa. Malalim at masakit.

“hindi ko kailangan ng paliwanag mo malinaw na sa akin ang lahat………pwede ka nang umalis at kung hindi ka aalis ako ang aalis ditto”

“pero steve” ang umiiyak na wika ni jen

“tapos na ang lahat para sa atin jen…………tapos na” sabay labas ng kwarto ni steve at dare daretsong labas ng pinto. Pinigilan ko man sya sa paglabas ay wala rin akong nagawa. Ilang minutong katahimikan ang namayani sa buong bahay naming hanggang sa Makita ko na may bit bit si jen na malaking bag marahil ay aalis na sya. Kahit masama ang loob ko sa kanya ay tinulungan ko parin sya sa pagdadala ng mga bagahe dahil sa babae parin sya at may maselan ang kondisyon nya sa ngaun. Sa huling tagpo naming bago sya sumakay sa taxi ay niyakap nya ako at bumulong

“alam ko mahal mo ang mahal ko…….alagaan mo nalang siya haaaa salamat sa lahat paki sabi kay nanay maraming maraming salamat sa inyo……..at kay steve pakisabi nalang na maraming salamat wala akong magawa ngayon kundi ang humingi ng tawad alam ko nasaktan ko siya pero hindi ako nagsinungaling ng sabihin kong mahal ko siya” ang umiiyak na wika ni jen sa akin.

Napaluha narin ako sa tagpo namin at hindi ko na nagawa pang tumugon pa sa kanya. Pagkarating ko sa bahay ay agad kong nilikpit ang mga nakakalat na gamit hanggang sa makita ko picture namin ni steve na magkaakbay habang nilagyan nya ako ng sungay sa likod. Napangiti nalang ako habang lumuluha saka inilapat sa dibdib ang picture saka bumulong sa hangin

“mahal na mahal kita hindi ko alam kung paano sabhin pero alam ko mahal kita pero hindi pwede kasi hindi ang isang katulad ko ang mamahalin mo at tutupad sa mga pangarap mo” hanggang sa hindi na ako makapagsalita dahil sa kakahikbi at kakaiyak. Patuloy ang pagdaloy ng aking luha habang dinarama ang pagluluksa ng damdamin ng aking mahal. Hanggang sa dumating narin ang aking nanay na gulat na gulat sa akin

“ohhh anak anong nangyari dtto bakit ka umiiyak?” ang alalang tanong ng aking nanay sakin

“ahhhh wala po nay……kayo po muna bahala ditto hanapin ko lang si steve” sabay alis ko ng mabilis.

Hindi ko na inintay pa ang magiging sagot ni nanay dahil sa panahong iyon ay kailangan ako ng mahal ko. Nilibot ko ang subdivision namin nagbabaka sakali na makita sya. Pinagtanong tanong narin sa mga kaibigan naming kung nakita ba nila si steve pero wala ni isa sa kanila ang makapagturo dahil narin siguro sa sitwasyon at mga pangyayari ay huli na ng maisip ko ang sangtuaryo ko.

Dali dali akong pumunta doon at naroon nga sya. Bakas parin ang pag iyak at sama ng loob sa mga nangyari kagaya ko ninanamnam nya rin ang kapayapaan sa lugar na iyon naghahanap ng kapayapaan sa puso hanggang sa tabihan ko sya

“nakakabilib ang hiwaga ng pagmamahal nohh……….naipararamdam nito ang mga bagay na hindi maipaliwanag, mga saya na halos walang parisan, mga problemang halos ayaw matuldukan, mga luha sa maliliit na siwang ng ating puso dumaraan. Sabi ko non sa sarili kailan kaya ako magmamahal kailan ko kaya mahahanap ang para sa akin pero napagtanto ko na hindi naman pala dapat hinahanap ang pag ibig at saya, nandyan lang sila sa paligid naghihintay ng tamang tyempo at panahon. Siguro nga ang sarap umibig pero ang lahat ng ito ay may katumbas na sakripisyo kaya siguro medyo takot akong umibig pero ngayon parang unti unti ko ng naiintindihan na ang pagtanggap ay mas masarap kaysa sa pagpapanggap. Steve alam ko mahirap ang mga naging nangyari ngaun…..isigaw mo lang ng buong lakas……..iiyak mo ng walang humpay……..magalit ka hanggang sa gusto mo pero tandaan mo iibig at iibig ka parin at masasaktan. Dahil ang pagdaan sa mga ganyang pagsubok at mapagtagumapayan mo yan ang syang magpapatibay lalu sayong pagkatao at pagmamahal. Tignan mo bukas isang malakas at bagong steve ang makikita mo. Ganyan lang talaga kapag umiibig ang isang tao kailangan mong masaktan kasi kapag hindi mo naramdaman yan hindi ka marunong magmahal yan ang tandaan mo saka parte yan…….hindi sa lahat ng bagay ay puro saya kailangan maging balance ito para mas maging makulay pa ok……tahan na steve marami ka pang mamahalin na babaeng magpapasaya sayo yung totoong pagmamahal na walang hinihintay na pagkakamali at katotohanan…….tatagan mo lang loob mo steve alam ko kaya mo yan…….” Ang pag aalo ko sa kanya

“pero mike mahal ko talaga siya ehhh…..” ang lumuluhang wika ni steve sakin

“oo nga mahal mo nga siya naiintindihan ko yon pero kung lagi mong iisipin na mahal mo siya masasaktan at masasaktan ka lang……..tanggapin nalang natin na nagkamali siya at ginawa mo lang naman yung sa tingin mo ay tama…….kasi steve parang sugal lang yan kailangan kang mamuhunan siguro hindi mo pa ngaun makikita yung pinagpuhananan mo nyan pero darating at darating ang panahon na masasabi mo sa sarili mo na sya na nga!!! Ok wag mong madaliin ang mga bagay. Sadyang hindi lang talaga para sayo yung dumating……mag intay ka lang magbubunga rin yan ok……tama nayan ka lalaki mong tao umiiyak ka ng dahil lang sa ganyan ok tahan na”

medyo naramdaman kong kahit papaano ay gumaang na ang pakiramdam nya ngaun kaya medyo nakampante na ako

“salamat mike haaaa lagi kang nandyan……..hindi ko na tuloy alam kung papaano pa ako makakabawi sayo” ang lumuluhang wika ni steve sakin

“wag mong intindihin yon steve kaibigan kita at lagi akong nandito kahit ano pa man yan ok?………wag ng umiyak papanget tayo nyan……..tama na ang emote ok?” nasilayan ko ang isang ngiti sa kanyang mukha na nagdulot ng kaunting ka ginhawaan sa aking pakiramdam.

“kiss nalang kita para makabawi ako sayo…..hehehehe” ang biro ni steve sakin

“suntok gusto mo” sabay tawa ko hanggang sa makampante kaming dalawa at nakahanap ng kapayapaan sa isat isa.

Pinasandal ko nalang sya sa balikat ko at saka nagpatangay sa haplos ng mga hangin. Habang nasa gitna kami ng katahimikan ay hinawakan nya ang isa kong kamay, ramdam na ramdam ko ang init ng pagdaloy sa aking mga ugat mula sa kanyang mga kamay at ng tignan ko sya ay tila isang anghel na natutulog maya maya pa ay nasulyapan ko ang unti unting pagguhit ng mga luha sa kanyang pisngi na tila nagpapalambot sa puso ko. Napabulong nalang ako sa sarili ng oras na iyon “nakakatuwa naman maglaro ang tadhana sa atin…….hindi ko akalain na sayo pa ako mahuhulog…….” Ngumiti ako habang nararamdaman ko ang unti unting pagkahulog ng mga luha ko buhat sa aking mga mata “………ibang klase talaga ang pagmamahal pero siguro hanggang sa sarili ko nalang ang pagmamahal na ito……..natatakot ako sa bukas kung sakaling malaman mo ang totoong nararamdaman ko para sayo, natatakot akong mag isa at mawala ka kaya hanggang sa panaginip nalang siguro at pangarap ko maaring ipabatid sayo kung gaano kita kamahal”

nagpatuloy ang pagdaloy ng luha ko kasabay ng pagpatak ng ulan na gumising kay steve. Salamat sa ulan na iyon dahil hindi nya nakita ang totoo kong damdamin. Napagpasyahan naming maligo sa ulan nagbabakasakali na tangayin nito ang lahat ng problema at pangamba sa sarili. Ibsan kahit saglit ang kanya kanyang damdamin. Kumawala sa realidad ng buhay.

Nagising ako na tila binigyan ng bagong buhay. Araw na ng pagbalik ni steve sa bahay nila. Masaya na malungkot ang tagpo sa amin. Si nanay na laging kausap nya. Ako naman na lagi nyang kalokohan at ka kwentuhan. Wala na kaming balita kay jen buhat ng syay umalis ipinagdadasal nalang namin na nasa magandang kalagayan sya.

Ilang buwan nalang at graduation na namin. Sabik ang lahat sa nalalapit na okasyon maliban sa akin. Lumuluha ang aking nanay sa binigay na resulta sa amin ng doctor maging ako ay naging emosyonal pero pinaglabanan ko ito. Ito na pala ang resulta ng madalas kong pagkahilo at pagkawalan ng malay pero huli na ang lahat. Giniit ko sa sarili na nais kong maging normal lang ang pang araw araw na buhay namin kasama ang mga kaibigan ko lalu na kay steve.

“ayos ka lang ba……parang lagi kang matamlay ahhhh…….sabi ni Roxanne nung nakaraan nawalan ka daw ng malay sa canteen?” ang alalang wika sakin ni steve

“huh ako ayos lang ako tignan mo nga ang lakas lakas ko…….naku wag mo ng isipin yun masyadong mainit lang sa canteen ng mga oras na yon siguro hindi ko nakayanan pero ok lng naman wala namang masamang nangyari ehhh”

“ok basta pag may problema ha nandito lang ako ok!!!!!” sabay akbay sakin ni steve papunta sa hallway.

Naging mabilis ang pagtakbo ng oras sa akin kung kayat hindi ko namalayan ang totoong sitwasyon ko. Pinilit kong maging matatag sa kabila ng iniindang sakit.

2 linggo bago ang graduation nasa haba ako ng pila para sa pagmamartsa ng biglang mag blackout ang aking paningin hindi ko na alam pa ang mga sumunod na nangyari ang alam ko lang nasa bahay na ako habang naroon din si steve hawak ang isa kong kamay

“ohhhh steve anong ginagwa mo dyan……….bakit tila ang lungkot lungkot mo?” bigla nalang umiyak sa harapan ko si steve

“bakit hindi mo sinabi sakin to…..kala ko ba magkaibigan tayo bakit ka naglihim sakin?”

“ang ano?” ang medyo kabado kong tanong

“na may sakit ka…….akala ko okey ka lang sabi mo kasi un pala hindi……....mike hindi ko kayang mawalan ng kaibigang katulad mo” pero pinutol ko ang pagsasalita nya

“ano ka ba hindi naman ako mamatay grabe ka naman wag ka ngang emotero dyan kalalake mong tao umiiyak ka……..kutos gusto mo” sabay ngiti ko sa kabila ng hindi maipaliwanag na takot

“ikaw talga puro ka biro…….syempre nag aalala lang ako para sayo” ang medyo nakangiti na nyang tugon sa akin

“basta salamat sa lahat ha!!!!! Sunduin mo ako bukas para sabay tayong magpraktis okey” hanggang sa mapansin nya ang maraming papel sa tagiliran ko

“ano yang mga papel sa gilid mo?” ang tanong sakin ni steve

“ahhh iyan……wala lang yan mga story kong hindi matapos tapos……wala lang kapag walang magawa iyan gumagawa ako ng mga story pero hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko sa ending ehhh kaya iyan tambak na sila..hehehhehe”

“bakit ano ba ang gusto mong ending masaya o malungkot?” tanong sakin ni steve

“uhmmmmm hindi ko alam ehhhh pagmasaya kasi parang pang fairytale………pag sad naman parang ang bigat bigat namn ewan ko magulo……..basta kung ano nalang ang pumasok sa isip ko bahala na”

“pwede bang pabasa?”

“ay hindi pwede saka na pag may ending na ito hehhehehe” at hindi na nangulit pa si steve

-o-

at mahaba haba pa ang napag usapan ng dalawang magkaibigan ng gabing iyon. Gaya ng napagkasunduan nila sinundo ni steve si mike sa bahay nila. Dumaan pa ang araw at tila may kung anong bumubulong sa puso ni steve na hindi nya mawarian. Damdaming umusbong sa di pangkaraniwang sitwasyon at mga pangyayari. Hindi man masabi ni steve kung ano yon ay masaya siya sa takbo ng pagkakaibigan nila ni mike. Hindi man binigyang pansin ni steve yon ay pinakaingatan nalang nya iyon.


Normal at naging maayos naman ang mga sumunod na araw maliban nung sumapit na ang araw ng kanilang graduation. Isang umaalingawngaw na ambulansya ang gumising sa mga kapitbahay ni mike ng umagang iyon Isang pangyayari na gumulat sa lahat ng mga tao roon. Tanging ang panaghoy nalang ng isang ina ang nasumpungan ng mga kamag anakan nila mike. Walang malinaw na detalye ang lahat ng bagay sa mga panahong iyon. Habang nasa kaabalahan ng pagbabasta si steve ay biglang umihip ang isang malamig na hangin at sinabayan ng paglakas ng tibok ng dibdib. Hindi man nya ginawaran ng pansin iyon ay medyo nagkaroon sya ng takot sa hindi nya malaman na dahilan. Ilang oras na ang lumipas at handa na ang lahat para sa gaganaping seremonya hanggang sa mag umpisa ito. Napuno ng pangamba si steve dahil sa mga oras na iyon ay wala pa si mike. Hanggang sa magumpisa ng mag martsa. Pilit nyang nililingon ang upuan ni mike pero bakante pa ito. Hanggang sa magumpisa na sa program proper.

Pagkatpos ng pambansang awit ay sinudan ito ng isang prayer. Nagulat ang lahat ng sandaling na antala ang programa para sa isang anunsyo. Umakyat ang nanay ni mike sa stage kahit si steve ay nagulat sa partisipasyon ng nanay ni mike na yon dahil sa pag aakalang may kung ano lang hanggang sa magumpisa ng dumaloy ang mga luha. Naguluhan man at nabalot ng pangamba si steve ay pilit nyang inintindi ang sasabihin ng nanay ni mike bilang isang kawani rin ng eskwelahan

“alam nyo po isa sa mga napakaimportanteng araw ito para sa bawat isa sa atin. Ngaun po bilang isang ina napaka hirap po ang magpalaki ng isang mabuting anak. Isang anak na naging kaagapay mo sa hirap at ginhawa. Kasama mo sa pag iyak at pag tawa. Kasama sa araw araw na pamumuhay pero parang mas mahirap yata na ang isang mabuting anak ay kunin lang ng hirap. Napaka hirap Makita ang isang anak na unti unting kinakain ng sakit at saya na nadarama nya. Pero kahit ganun pinilit nyang magpakasaya sa kbila ng kundisyon nya”

Napatigil ang ina ni mike sa pagsasalita dahil sa pag iyak at muli ay nagpatuloy “masaya ako sa bawat isa na narito dahil naging parte kayo ng lungkot at saya ng anak ko. Lalu na sa naging best friend ng anak ko nasi steve na lagging nandyan para gabayan ang anak ko……..pero ngaun mababago na ang nakasanayan natin. Na may gumigising sa akin……na may pinagtatawanan ako sa tuwing magkakamali ng Gawain. Na may kasama sa agahan tanghalian at hapunan……..mahirap pero kakayanin sabi nya nga sakin kung mawala man daw siya ayaw nya ng may iiyak dahil nawala siya, magsaya daw tayo dahil kahit papaano ay naipadama nya ang saya na maging parte ng buhay nya. Isang leksyon ang iniwan sakin ng aking anak bago sya mawala. Na kahit anong hirap ng sitwasyon ay kakayanin natin basta gustuhin natin. Na nasa atin parin ang desisyon kung ano ang gusto nating kahinatnan. Maraming salamat sa pagbigay sa akin ng oportunidad na ito maraming salamat……anak kung nasan ka man ngaun alam ko masaya ka at mahal na mahal ka namin” isang malungkot na mukha ang napinta sa bawat taong naroon.

Iniabot ng adviser ni mike ang certipiko nito kasama ang medalya sa pagkamit bilang 2nd honorable mention. Lubos man ang panghihiyang ng mga kaguruan at kamagaral ay tila sa luha nalang nila napabatid ang labis na kalungkutan. Ilang segundong katahimikan ang inilaan ng lahat para kay mike taimtim na nagdasal at nagpasalamat. Halo halong emosyon ang pumaibabaw sa puso ng bawat isa lalung lalo na kay steve. Mula sa pagkakaupo ni steve ay halos hindi sya makatayo sa sobrang panghihina pero pinilit nya para mapuntahan ang nanay ni mike at ng makita ay kapwa sugatan ang dalawa walang patid ang pagluha walang pagsidlan ang emosyong namamayani sa isang inang nangungulila at isang taong naging malaking parte ng buhay ng isang simpleng studyante.

Kapwa nagyakap ang dalawa, walang humpay na tumangis para sa isang minamahal at humanap ng lakas sa isat isa para matanggap ang lahat.

“nak wala na siya” ang halos hindi masabing salita ng nanay ni mike

“nay bakit hindi po sya nagsabi………….ang sakit sakit naman nay” ang lumuluhang wika ni steve

“ayaw ka na kasi nyang pag alalahanin pa kaya inilihim nalang nya………” at nagtuloy ang pag agos ng mga luha ng dalawa kasama narin ang ibang malapit na kaibigan at ka eskwela ni mike. Nasa gitna man ng pagkabigla at pagtanggap ang nanay ni mike ay naalala parin nito ang bilin nya kay steve

“nak may ipinabibigay pala si mike inihabilin nya sa akin tohhh simula nung gabing matulog ka sa amin” nanginginig si steve na tinanggap ang isang file case at ng tignan nya ito yung mga kwentong sinulat ni mike.

Mula sa tagpong iyon tila nawalan lalo ng lakas si steve hanggang sa lapitan sya ng magulang nya. Malungkot man ang tema nila ay pinilit nilang patatagin si steve dahil kahit papaano ay napamahal na sa kanila si mike na parang anak na rin ang turing. Hindi na nakadalo pa si steve sa selebrasyon na iyon. Nagtungo sya kala mike. Habang papalapit ng papalapit sa bahay nila mike ay tila pabigat ng pabigat ang kanyang paghakbang. Takot na masulyapan ang malamig na mahal. Natatakot na tanggapin ang realidad ng buhay. Sa puntong iyon inalalayan nalang siya ng mga kaibigan papasok sa bahay kung saan iniintay parin ang mga labi ni mike. Hindi na makapagsalita pa si steve sa sobrang bilis ng mga pangyayari. Maka ilang minuto pa ay napuno na ang bahay ng pagdadalamhati. Hindi na malapitan ni steve ang kabaong ni mike ng maihatid ito sa bahay. Habang ang nanay naman ni mike ay walang tigil parin sa pagiyak hanggang sa mawalan ng malay.

Nagkagulo ng kaunti dahil sa pagkakatumba ng nanay ni mike pero nahimasmasan din. Maya maya pa ay naglakas loob na si steve na sulyapan ang labi ni mike. Mula roon ay tila isang pelikulang nagbalik lahat ng masasayang alaala nila mula ng silay magkakilala ang mga biruan nila, tawanan at higit sa lahat ang mga oras na tila pinagiisa sila ng kanilang mga damdamin. Habang nakaalalay sa likod ni steve ang mga kaibigan ay nagumpisa na itong humagulgol dahil sa bigat ng kanyang nararamdaman

“napaka unfair mo talaga bestfriend ehhhh kala ko ba sabay tayong mag eenroll, sabay tayong kakain dun sa paborito mong gotohan pagkatapos ng graduation, kala ko ba maliligo tayo sa lawa sa birthday mo, kala ko ba hindi mo ako iiwan……diba sabi mo walang iwanan pero bakit ganito” at bumuhos na nga ang emosyon ni steve “iniwan mo ko……hindi ko na alam ang gagawin ko ngaung wala kana, wala ng magpapatahan sakin, wala ng mangungulit sakin, at wala na yong nagmahal sakin bakit ngaun pa na alam kong mahal na kita…….bakit ngayon pa mike…….ang sakit sakit mike……..hindi ko alam kung paano pa tatawa ngayong wala kana…….sorry kung hindi ko man lang naiparamdam sayo kung gaano ka kahalaga sa buhay ko at kung gaano kita kamahal” niyakap nalang ni steve ang ataol ni mike sa sobrang kalungkutang nadarama.

Pilit pinapakalma ng mga kaibigan pero sadyang napakalaking dagok ito sa buhay ni steve. Maya maya pa ay lumapit ang nanay ni mike at niyakap ang binata. Sadyang napaka laking kawalan ni mike sa mga taong nagmahal sa kanya. Pero wala silang magawa kundi ang magdasal at lumuha at ng mahismasan na ay saglit na nagtungo si steve sa kwarto ni mike.

Sa pagpasok nya roon ay bumagsak nanaman ang kanyang mga luha sa nasaksihan. Kita nya ang mga litrato nila mula ng silay nagkakilala. Hinaplos haplos ito at hinagkan ni steve. Sinariwa ang mga alaala ng munting kaibigan. Hanggang sa mapadako ang kanyang paningin sa isang larawan. Larawan iyon ng kaarawan ni mike makikita ang masigla at masayahing mike na nakaambang hahalikan si steve. Ng mga panahon iyon ay tila biruan lang sa kanila iyon pero ng kuhain nya ang kwadro ng picture may nalaglag na kaprasong papel na agad naman nyang pinulot.

Sa pagbukas nya ng papel makikita ang mga bakas ng mumunting tubig na animoy luha na naging mantsa sa papel. “sa loob ng halos ilang taon naming pagkakaibigan hindi ko sukat akalain na ganun din kabilis mababago ang buhay ko. Noon ko lang naranasan ang maging masaya na tila walang kapares…..ang mabuhay ng tila walang pangamba sa darating na bukas…..ang maging kuntento sa lahat ng bagay na may roon ako. Si steve kaibigan ko siya ng halos ilang taon kasama sa lungkot at saya……kasama sa lahat ng kalokohan at katarantaduhan napaka swerte ko nga dahil natagpuan ko siya kaya nagpapasalamat ako kay lord dahil binigay nya sakin si steve ngunit hindi rin pala magtatagal. Dumating sa buhay namin si jen ex ni steve hindi ko alam kung bakit ganun nalang ang naging reaksyon ko ng mkitang buntis ito……magkahalong inis, saya at lungkot. Inis dahil ang bilis ng pangyayari dahil hindi man lang ako nasabihan ng bestfriend ko. Saya dahil kahit papaano alam kong magiging masaya si best dun. Lungkot dahil alam ko doon na matatapos lang ng pangarap ko……pangarap na sana kahit saglit ay maipaalam ko ang totoong nararamdaman ko para sa kanya…..isang pangarap na binuo ko sa aking imahinasyon…….isang pangarap na masabi ko sa kanya kung gaano sya ka importante sa buhay ko……pangarap na masabi ko sa kanya na mahal na mahal ko siya higit pa sa inaakala kong pagmamahal bilang kaibigan ngunit hanggang pangarap lamang yata talaga ito……...tiniis ko ang lahat ng sakit para masabi ko sa sarili na kaya ko to pero bibigay din pala ako……mahirap pala talaga ang magmahal. Sa mga sandaling ito hindi ko alam kung may bukas pa akong sasapitin. Malabo ang mga bukas na para sa akin. Kaunti nalang ang natitira kaya kahit sana sa sandaling ito ay masabi ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal…..steve alam kong marami kang pangarap na hindi ako pepwedeng makisali dahil alam kong iba ang gusto mo pero lakas loob kong sasabihin sayo na kahit masakit masaya akong naging malaking parte ka ng buhay ko…..nais ko dating mahalin mo pero ngayon napagtanto ko na mahal mo rin pala ako sa paraang alam mo at masayang masaya na ako dun kung sakali mang mawala ako mamaya, bukas, makalawa o sa susunod na mga araw gusto kong malaman mo na mahal na mahal kita wala lang akong lakas ng loob para sabihin sayo ang mga bagay na ito…..pero sana kahit papaano ay naipadama ko sayo kung gaano ka kaimportante sa buhay ko…….ngayon masaya na ako malapit ng matapos ang munting kabanata ng buhay ko na naging makulay ng dahil sayo……salamat sa lahat ng saya na pinagsaluhan natin, sa lungkot na pinagtulungan nating suyurin at sa mga alaalang naging kabahagi na ng aking buhay……kung sino man ang makabasa nito ngayon alam ko nasa mabuting sitwasyon na ako…..sa isang lugar na minsay pinangarap kong maging totoo…..sa lugar na minsay binuhay ko sa aking pagkatao…….ngayon alam ko na kung ano ang gusto kong maging tapos ng kwento mga ko….gusto ko happy ending kasi hindi naman nagtatapos ang mga happy ending ehhh nagsisimula lang ito sa bagong kabanata sa panibagong buhay bilang isang matatag na tao”

end of chapter I

-0-

Abangan ang susunod na kabanata kay steve kung paano siya babangon mula sa pagkawala ng isa nyang minamahal, kung paano nya dudugtungan ang mga naumpisahang kwento ni mike at kung ano ang gagampanang papel ng kapatid nya sa pagikot muli ng paraiso nilang parisukat.