Notes From MSOB:
May update po si "July" sa kanyang kuwentong pag-ibig. Mejo maiksi lang po dahil busy, hehe.
Salamat sa iyo, July!
Comments are appreciated. Mga reactions jan, mga nakakarelate. lol!
Happy reading!
-mikejuha-
------------------------------------
(Ung mga di po nakakaalam sa story na to, paki basa na lang po ung story, nasa June 2010 archive)
Nung bumalik na ako mula sa Cebu, napagdesisyonan ko na ayusin ang samahan ko kay Oriel na tinuring kong best friend. Bagamat sinabi nya mismo na napatawad nya na ako sa aking nagawang kamalian sa kanya, mukhang di pa lubusang nagbalik ang aming samahan.
Di ko naman sya masisisi. Anim na taon na rin nakalipas mula sa aming pagkakahiwalay, at alam ko marami na rin nagbago sa kanya. Although nais ko pa rin xa maka bonding ulit, mukhang imposible na, dahil sa ilang beses ko na sya niyaya, ayaw nya pa rin. At kahit nung birthday ko (July 23), di nya ako binati (nung birthday nya na May 12, tinawagan ko pa xa).
Sa part naman ni Rain, hindi ako agad naka move on, inaamin ko yan. Gabi gabi, hinahanap ko xa sa tabi ko, dahil na rin nasanayan ko na sa tabi ko sya matulog. Ilang araw pa nakalipas nang nagdesisyon ako na mag move on na at din a xa itext (dahil nung pagbalik ko, naguusap parin kame sa phone). At ganun na nga ang nangyari…
Ilang araw at linggo din di ko xa pinapansin sa text at call nya. Minsan, sinasabi nya na titigil na xa sa pag rereview nya pag di daw ako papansin. Andun rin na umiiyak xa, nalulungkot, at kung anu ano pa. Pero di ko xa pinansin, sa una plang, xa nman ang may gawa ng lahat ng ito eh, ang paghihiwalay naming dalawa.
Nung last week of June, may mga texts mula sa kanya na di ko natiis…
RAIN: “may problema ako, matindi”
RAIN: “pls naman oh, reply ka na”
RAIN: “akala ko ba di mo ako iiwan kahit anu pa mangyari…”
Dahil sa mga text na yan, tuluyan na ako nagreply sa kanya.
JULY: “anung problema mo?”
RAIN: “salamat nag reply ka”
JULY: “anu nga ung problema mo?”
RAIN: “Ikaw”
JULY: “ako?”
RAIN: “oo, ikaw!”
JULY: “bakit ako?”
RAIN: “kc di mo ako pinapansin! Ikaw na lang lagi sa isipan ko! Di ako maka review ng maayos!”
JULY: “ngek, anu ba yan. Di na nga ako mahalaga sau di ba. Pinag palit mo na nga ako sa JV mo.”
RAIN: “Mahalaga ka sa akin, at ayaw ko mawala ka. Wag mo nman ako pahirapan oh.”
Kaya mula nun, nagsimula ulit ung communication namin. Kamustahan, kulitan, at kwentuhan sa phone. Dumating din sa point na tinanong ko xa…
JULY: “Bat ayaw mo ako mawala sa buhay mo?”
RAIN: “Kc nagging parte ka sa akin”
JULY: “Ganun ba. Eh mahal mo pa ba ako’
RAIN: “Ang pagmamahal ko sa sayo ay hindi mawawala, kahit nga wala na tayo, anjan pa rin pagmamahal ko sayo.”
JULY: “Na paano nman ung si JV mo?”
RAIN: “Di na xa nagtetext. Di nya na rin ako pinapansin”
Napaisip tuloy ako, baka lumapit xa ulit sa akin dahil ung guy na pinagpalit nya sa akin ay din a xa pinapansin, hays….
JULY: “Ganun ba, kala ko best friend mo xa”
RAIN: “Ewan ko dun, baka pangalan lang ata yun”
JULY: “Ah ok”
Ang labo nga talga noh, di ko alam anu ba tlga ang gusto nya. Minsan nga e2 paguusap namin…
RAIN: “Bakit ayaw mo pa mag move on? Ayaw mo ba humanap ng iba?”
JULY: “Bakit mo ba yan sinasabi? Gusto mo na ba ako mag move on?”
RAIN: “Oo, para lumigaya ka na jan.”
JULY: “Gusto mo ba iiwan na kita?”
RAIN: “WAG PLEASE! Ayaw ko mawala ka sa akin.”
JULY: “kung ganun, don’t ask me to move on. Kung mag move on ako, tyak kakalimutan na kita”
RAIN: “Di nman un ibig ko sabihin e. Ang gusto ko lang ay magkaroon ka na nga bago, at andito pa rin ako bilang kaibigan mo. Alam ko naman na nasaktan kita maxado, ang ginawa ko na pagkakaliwa. Di na ako karapat dapat sa pagmamahal mo. Masaya na ako na kaibigan kita, at may bago k nang mahal.”
Ang labo noh, hahaha….
Sa kabilang banda, di natanggap si Oriel sa office kung saan ako nagwowork. Sa di nakakaalam, nag apply si Oriel sa office kung saana ko nagtatrabaho ngyon, at laking gulat ko naman kc sa dami daming office pwede nya I applyan, dito pa tlga sa office saan ako nagtatrabaho. Baka gulo lang ang resulta, hahaha. Kaya buti na lang di sya natanggap, lol, masama ba ako? hehehe
Dito na muna hihinto ung 1st update ko. Ingat po sa lahat. At salamat ulit Kuya Mike sa mga Bati mo, hihihi….
Saturday, July 31, 2010
Friday, July 30, 2010
Si Alexis At Si Mario [1]
Labels:
Si Alexis at si Mario
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
Author's Note:
May 191 na akong followers! Yheeeyyyyy! Salamat po sa pagfollow sa akin dito...
Sa mga followers ng AKKCNB, pasensya na po na wala pang update. Wait lang po kayo. At kay Kuya Rom!!!! Maghintay ka jan sa airport ha? Yung mga nagtitext sa kanya (sa number niya na ibinigay), salamat dahil sa pagtitext ninyo, hindi pa po lumipad si Kuya Rom, hehehe.
Banggitin ko na rin dito ang anm na latest followers na sina patrick, giroro, kelyan, migie, lhancer, at guardian.
Bati Portion:
Batiin ko pala dito si Agua (na nakalimutan ko yatang batiin) at si Lola Bashang na nagpabati. (Naiiba ka talaga! Gusto mong patayin si Kuya Rom, hala ka, madaming gigil na gigil na masambunutan ka - lol!)
Ang mga commenters din, banggitin ko na rin: james wood, alex, adik_ngarag, mel, bladez, siopao, enso, boytoy, russ, xander monteverde, senioritoaguas, jai, jess sanchez, kwill, white_, marqee, just, unbreakable, jockolon, matthew, mr. romntiko, sxuliido, atbp...
Batiin ko din dito ang anak kong magbi-birthday sa Aug 1, magna 19 na po siya at hanggang ngayon, wala pa rin kaming communication. Kanina ay bumisita siya sa MSOB at may shoutout, "Happy bday to me" daw. Happy birthday son. Ganyan na ba ang kalakaran ngayon? Ang tatay na ang unang bumati at mag sorry? Hindi ka pa nagti-text. Nag-antay ako...
Salamat pala kay newbie na kahit busy sa work, may time pa na gumawa ng logo/masthead ng MSOB, at may mga plano pa siya. May kwento din siyang ibahagi sa atin na on-progress pa daw pero nasa akin na ang ilang pages nito. Salamat newbie!
Tinatawagang-pansin ko rin ang mga writers na sina July, MS, at Aaron, lol! Nassan na ang update? TC sa inyo.
-mikejuha-
---------------------------------
Alexis. Hindi pangalan ng iyan tao kundi pangalang ng puno ng kahoy na nakatayo sa harap mismo ng bintana ng kwarto ko. Ako ang nagbinyag sa kanya sa pangalan na iyan. Simula kasi noong isinilang ako ay siya ring pagsibol ng puno sa mismong lupa na tapat pa sa aking kuwarto. Sabi ng mga magulang ko, sabay daw kaming isinilang sa mundo niyan. At ang malaking ipinagtataka nila ay kapag daw dinadapuan ako ng karamdaman, ang mga dahon niya ay nagkalaglagan o di kaya nalalanta. Para bang may koneksyon ang buhay namin.
Weird? Siguro ganyan talaga ang buhay; minsan weird… O, baka dahil lang ito sa panipaniwala, pamahiin, o sheer coincidence kaya nabibigyan ng kahulugan ang mga ito.
Nasa elementary na ako noong personal ko nang inaalagaan Alexis. Habang lumalaki siya, pakiramdam ko ay naging malapit ang kalooban ko sa kanya. Kapag may problema ako, doon ko ipinapalabas ang mga hinaing ko kay Alexis. Sa ilalim ng kanyang lilim, tila isa siyang taong kinakausap ko. At gumagaan naman ang pakiramdam ko kapag nakapagpalabas ng ng aking mga himutok kay Alexis. Kapag masaya naman ako, binabahagi ko rin ito sa kanya na parang isang taong kadikit ko na talaga sa buhay.
Ewan, pero pakiwari ko ay ramdam din niya ang mga nararamdaman ko. Kapag malungkot ako o kaya ay may iniindang sakit sa katawan, nagkalaglagan ang mga dahon niya, o nalalanta. Kapag Masaya naman ako, mistulang ang saya-saya din niya. Masiglang pumapagaypay ang kanyang mga dahon sa bawat ihip ng hangin.
Iyan ang kuwento ng buhay namin ni Alexis.
Si Mario. Simula pa pang noong nasa elementary kami, matalik ko na ring kaibigan yan. Hanggang sa nag highschool kami, nag-college, walang nagbabago...
Alam niya ang tungkol kay Alexis ang punong inaalagaan ko. Subalit ang hindi alam ni Mario, mahal ko siya. Itinago ko ang naramdaman ko sa kadahilanang babae ang gusto ng kaibigan ko. Masakit. First year high school ako noong marealize na iba na ang naramdaman ko para sa kanya.
Noong una, inisip kong nasobrahan lang marahil ang pagka-close naming sa isa’t-isa kaya ganoon, palagi ko siyang hinahanap, siya lang ang laging laman ng isip ko. Paano, sobrang sweet ng kaibigan ko. Palagi akong tinitext, na walang araw na hindi ako nakakatanggap ng pagbati o kung ano galing sa kanya. Sa paggising ko sa umaga, text niya ang una kong nababasa, “Morning tol… Kain ka na” at sa gabi bago ako matulog, “Good night tol! Sweet dreams!” Hindi lang iyan, napakabait na pa kaibigan ni Mario, maaalahanin, matulungin.
Siguro kung hindi lang kami puro lalaki, iisipin kong girlfriend talaga ang turing niya sa akin. Pero hindi rin eh. Kasi ba naman, puro babae ang binubuksang topic kapag kaming dalawa lang ang nagkukuwentuhan. Kung sino ang mga magaganda sa klase, sa campus… Kung sino ang bago, kung sino ang sexy.
“Tol… nakita mo ang bagong transferee kanina? Shitttt! Ang ganda! Sexy pa at parang birhen ang mukha!”
“Nakita ko nga kanina sa student center tol eh. Maganda nga, pang model ang dating!” Syempre, dapat lang akong makisakay sa usapan. Mahirap na, baka kung malaman niyang iba pala ang nasa isip ko, magbago na ang pakikitungo niya sa akin. Iyan ang kinatatakutan ko.
Ganyan ang mga linya ng pag-uusap namin kapag kami lang dalawa. May hapdi sa puso ngunit wala akong magawa kungdi ang sakyan siya. Best friend ko eh. Ganyan naman siguro talaga ang role ng best friend. Kahit hindi ka interesado sa kuwento niya, makikinig ka, magkunwari na gusto mo, makisakay.
Nasasaktan ako, sa totoo lang, kapag ganoon ang topic palagi. Lalo kasing tumitindi ang naramdaman kong kawalang pag-asa na may mangyari pang maganda sa amin. Pero, sa kabilang banda rin naman, bata pa kami. Nabasa ko kasi sa isang libro na mormal lang daw sa isang teenager ang makaramdam ng kakaiba sa kapwa lalaki. Pagsapit daw sa edad na 23, mawawala lang din naman daw ito ng kusa… sa maraming kaso. Dahil kapag nand’yan pa rin daw ito hanggang lampas 23 ay malamang na iba na nga talaga ang pagkatao ko.
Anyway, sobrang close namin ni Mario na sa palagay ko ay wala na kaming itinatago pa sa isa’t-isa. I mean, except doon sa naramdaman ko para sa kanya. Naalala ko pa nga, sa kanya ako natuto kung paano magparaos sa sarili. Dito nagsimula ng kakaibang naramdaman ko para sa kanya. Hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon at palaging sumisiksik sa isip ko ang unang experience kong iyon sa kanya.
Pareho kaming grade 5 pa noon. Nasa kwarto ko kaming dalawa at ang topic ng aming kwento ay as usual, ang paborito niyang topic – babae. Sa kalagitnaan n gaming pag-uusap sa mga nakikita at ikinikuwento niyang pilyong napapansing sexy na mga eksenang pumasok sa isip niya, inilabas niya bigla ang ari niya at hinimas-himas ito. Nabigla man, grabe ang tawa ko sa hitsura niya. Ngunit hindi siya natawa. Seryoso ang mukha niya at bigla ding napawi ang pagtatawa ko sa nakitang seryoso pa rin niyang mukha at tinitigan pa ako.
Hindi ako nakaimik.
Hinawakan niya ang isa kong kamay at hinila iyon patungo sa kanyang harapan.
Mistulang may bumara sa aking lalamunan sa ginawa niyang iyon, parang nahirapan akong huminga sa hindi inaasahang ginawa niya. Pakiramdam ko ay may gumapang na kung anong kilabot sa aking katawan. Para akong napa-ilalim sa hipnotismo dahil sa titig niya at naging sunod-sunuran na lang ang aking kamay hanggang sa lumapat ito sa kanyang pumipintig-pintig na ari.
Nakatitig pa rin siya sa akin. Dahil sa hindi naman ako pumalag, iginiya ng kamay niya ang kamay ko sa paghimas-himas ng ari niya, taas, baba, taas, baba, taas, baba… “Ganyan lang tol… ituloy mo lang” bulong niya.
“Ewwww!” sa utak ko lang. Ni pagtingin nga sa ari ng iba ay nahihiya ako, tapos sa kanya, ipinahimas pa… “B-bakit ba? Anong mayroon d’yan?” ang tanong ko noong tila nahimasmasan.
“Basta, masorpresa ka na lang…” ang sagot niya.
Palibhasa, hindi pa ako nakapanood ng bold dahil wala naman kaming player at ni TV nga eh sira-sira pa, wala talaga akong kamuwang-muwang sa ipinagawa niyang iyon. Kaya sinunod ko na lang ang nais niya. Himas, himas, himas, himas… at ewan, parang nasarapan na rin ako sa ginawa ko, na mistulang tumatagas ang laway sa ilalim ng bibig ko at napapalunok na lang ako sa bawat taas-baba ng kamay ko sa kanyang ari.
Habang ginagawa ko iyon, kitang-kita ko naman ang expression sa mukha ni Mario. Marahang iginagalaw niya ang kanyang balakang na mistulng sinabayan ang paggalaw ng aking kamay. Pansin ko naman ang pagpipikit niya sa kanyang mga mata na sinabayan pa ng pagkagat-kagat sa sariling labi.
Ramdam kong sarap na sarap siya sa ginagawa kong paghimas sa kanyang ari. At sa nasaksihan ko, hindi ko rin maiwasang mag-init at hinimas-himas ko na rin ang sariling pagkalalaki.
Bagamat nasarapan din ako, hindi ko lubos maintindihan kung ano ang meron sa paghihimas naming iyon. Kaya habang ang isa kong kamay ay humihimas-himas sa kanyang ari, ang isa naman ay humihimas-himas sa sarili ko samantalang ang isang kamay ni Mario ay inilingkis niya sa baywang ko at hinahaplos-haplos ang katawan ko.
Maya-maya, napansin kong umunat ang katawan niya na parang nagdedeliryo sabay bulong na parang inaatake, mistulang nanginginig, “Tol… bilisan mo pa tol, ahhhhhh! Ansarap tollllllllllllllllll! Ahhhhhhh! Ahhhhhhh!”
At nagulat na lang ako noong may tumalsik na likido mula sa kanyang ari at bumagsak ang mga ito sa kanyang dibdib, tiyan, at ang iba ay sa kanyang pantalon, at brief. Ang iba naman ay tumalsik sa mukha ko. Biglang naudlot ang sarap ng paghihimas ko sa sarili.
“Pwehhh! Ano ba yan?” ang gulat na gulat kong sigaw sa kanya, ang mga mata ay nanlaki.
“Shhhh! Wag kang maingay, tado. Ganyan yan kapag nilabasan na. Iyan ang tamod na sinasabi nila.” Ang paliwanag niya, habang habol-habol pa ang paghinga, bakat sa mukha ang ibayong sarap na nadarama.
“G-ganoon ba? May ganyan palang lumalabas? Hindi ko pa naranasan iyan eh.”
“Pwes, maranasan mo iyan ngayon… Di tayo hihinto hanggang hindi ka rin labasan.” Ang sagot niya. “Paki-abot nga sa tuwalya tol” utos niya na siya ko namang sinunod.
Pinunas niya ang sarili atsaka hinayaan na lang na nakalantad pa rin ang ari niya. Habang nakaupo ako sa sahig na nakalabas pa rin ang ari, inutusan niya akong tuluyang hubarin ang pantalon.
Noong nakahubad na ako, inilingkis niya ang isa niyang kamay sa baywang ko habang ang isa naman ay hinihimas niya sa matigas ko pang pagkalalaki. “Easy ka lang, tol…” sabi niya at sinimulan na ang pagtaas-baba ng kamay niya sa ari ko.
Napaungol kaagad ako sa ginawa niyang iyon. “Ahhhhh! Ahhhhhh!” ang pigil kong pag ungol. At dahil sa una ko pa lang iyon, matagal. At marahil ay naisip niyang baka bibilis ang paglabas ng tamod ko, napaigtad ako noong inilapat niya ang kanyang bibig sa utong ko. Sa edad kong magdo-dose, naramdaman kong tila may tumubo na parang bukol sa loob ng aking utong. Ganyan daw iyan kapag nagbibinata kasabay sa pagbabago ng boses. At masakit iyon na nakakakiliti kapag nasalat. Kaya naitulak ko ang ulo niya noong dumampi ang mga labi niya doon.
Napatingin siya sa akin. “Hayaan mo ako tol… didilaan ko na lang” sabi niya.
Kaya hinayaan ko na lang siya. Ang isang kamay niya ay nakayakap sa baywang ko, ang isa ay humihimas, habang ang dila naman niya ay nilalaro ang kanan kong utong. Dahil sa di maipaliwanag na magkahalong sarap, kiliti, at sakit, napahawak ako sa buhok niya at marahang sinasambunutan iyon. “Tol…. Umph! Ahhhh! Umph! Ahhh! Umph! Ahhh!” ang sambit ko na sinagot naman niya ng ungol din.
Ngunit tumagal pa rin iyon gawa nang hindi pa ako nalabasan. At habang tumatagal, sinisipsip-sipsip na rin niya ang utong ko na lalong nagpatindi sa magkahalong kiliti at sakit na lalo namang paghigpit ko sa paghawak sa buhok niya at paglakas ng ungol ko, “Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhhh!” Para akong mababaliw sa ginawa niyang iyon sa akin. Iyon bang kiliti, sarap at sakit na sobra-sobra na ngunit ayaw ko pang ihinto dahil parang may mas masarap pang pwedeng mangyari at magpaubaya ka na lang.
Hanggang sa hindi na ako nakatiis at mistula na rin akong nagdedliryo, nanginginig ang buong kalamnan at napayakap na lang ako sa kanya ng mahigpit, pinakawalan ang malakas na, “Tollllllllllllll! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllll! Tooolllllllllllllllllllllllll!!!”
At iyon ang una kong karanasan. Pagkatpos noon, nagkahiyaan na rin kami at di na naulit pa iyon.
Ngunit ang hindi niya alam, hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon. Doon na nagsimula ang kakaiba kong naramdaman sa kanya.
Alam ko, mahal ko na si Mario. Ngunit ano ba ang magagawa ko kundi ang magtimpi at itago ang lahat. Kapag ganyang kami lang dalawa ang magkasama, pakiwari koy gusto ko nang bumigay at sabihin sa kanya ang tibok ng puso ko.
Ngunit, wala akong lakas upang isiwalat ang tunay kong naramdaman. Kaya ang ginagawa ko na lang kapag may libre kaming oras ay dinadala ko siya sa ilalim ng punong si Alexis. Kapag nandoon kami at nakaupo sa umuusling ugat sa ilalim ng lilim niya, aakbayan ko si Mario at palihim na titingala sa mga sanga niya sabay bulong, “Ito iyong mahal ko, Alexis…”
First year college kami noon at ilang araw na lang bago matapos ang pasukan sa second semester. Binigla niya ako noong ipinakila niya sa akin ang una niyang girlfriend. Si Tess.
(Itutuloy)
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
Author's Note:
May 191 na akong followers! Yheeeyyyyy! Salamat po sa pagfollow sa akin dito...
Sa mga followers ng AKKCNB, pasensya na po na wala pang update. Wait lang po kayo. At kay Kuya Rom!!!! Maghintay ka jan sa airport ha? Yung mga nagtitext sa kanya (sa number niya na ibinigay), salamat dahil sa pagtitext ninyo, hindi pa po lumipad si Kuya Rom, hehehe.
Banggitin ko na rin dito ang anm na latest followers na sina patrick, giroro, kelyan, migie, lhancer, at guardian.
Bati Portion:
Batiin ko pala dito si Agua (na nakalimutan ko yatang batiin) at si Lola Bashang na nagpabati. (Naiiba ka talaga! Gusto mong patayin si Kuya Rom, hala ka, madaming gigil na gigil na masambunutan ka - lol!)
Ang mga commenters din, banggitin ko na rin: james wood, alex, adik_ngarag, mel, bladez, siopao, enso, boytoy, russ, xander monteverde, senioritoaguas, jai, jess sanchez, kwill, white_, marqee, just, unbreakable, jockolon, matthew, mr. romntiko, sxuliido, atbp...
Batiin ko din dito ang anak kong magbi-birthday sa Aug 1, magna 19 na po siya at hanggang ngayon, wala pa rin kaming communication. Kanina ay bumisita siya sa MSOB at may shoutout, "Happy bday to me" daw. Happy birthday son. Ganyan na ba ang kalakaran ngayon? Ang tatay na ang unang bumati at mag sorry? Hindi ka pa nagti-text. Nag-antay ako...
Salamat pala kay newbie na kahit busy sa work, may time pa na gumawa ng logo/masthead ng MSOB, at may mga plano pa siya. May kwento din siyang ibahagi sa atin na on-progress pa daw pero nasa akin na ang ilang pages nito. Salamat newbie!
Tinatawagang-pansin ko rin ang mga writers na sina July, MS, at Aaron, lol! Nassan na ang update? TC sa inyo.
-mikejuha-
---------------------------------
Alexis. Hindi pangalan ng iyan tao kundi pangalang ng puno ng kahoy na nakatayo sa harap mismo ng bintana ng kwarto ko. Ako ang nagbinyag sa kanya sa pangalan na iyan. Simula kasi noong isinilang ako ay siya ring pagsibol ng puno sa mismong lupa na tapat pa sa aking kuwarto. Sabi ng mga magulang ko, sabay daw kaming isinilang sa mundo niyan. At ang malaking ipinagtataka nila ay kapag daw dinadapuan ako ng karamdaman, ang mga dahon niya ay nagkalaglagan o di kaya nalalanta. Para bang may koneksyon ang buhay namin.
Weird? Siguro ganyan talaga ang buhay; minsan weird… O, baka dahil lang ito sa panipaniwala, pamahiin, o sheer coincidence kaya nabibigyan ng kahulugan ang mga ito.
Nasa elementary na ako noong personal ko nang inaalagaan Alexis. Habang lumalaki siya, pakiramdam ko ay naging malapit ang kalooban ko sa kanya. Kapag may problema ako, doon ko ipinapalabas ang mga hinaing ko kay Alexis. Sa ilalim ng kanyang lilim, tila isa siyang taong kinakausap ko. At gumagaan naman ang pakiramdam ko kapag nakapagpalabas ng ng aking mga himutok kay Alexis. Kapag masaya naman ako, binabahagi ko rin ito sa kanya na parang isang taong kadikit ko na talaga sa buhay.
Ewan, pero pakiwari ko ay ramdam din niya ang mga nararamdaman ko. Kapag malungkot ako o kaya ay may iniindang sakit sa katawan, nagkalaglagan ang mga dahon niya, o nalalanta. Kapag Masaya naman ako, mistulang ang saya-saya din niya. Masiglang pumapagaypay ang kanyang mga dahon sa bawat ihip ng hangin.
Iyan ang kuwento ng buhay namin ni Alexis.
Si Mario. Simula pa pang noong nasa elementary kami, matalik ko na ring kaibigan yan. Hanggang sa nag highschool kami, nag-college, walang nagbabago...
Alam niya ang tungkol kay Alexis ang punong inaalagaan ko. Subalit ang hindi alam ni Mario, mahal ko siya. Itinago ko ang naramdaman ko sa kadahilanang babae ang gusto ng kaibigan ko. Masakit. First year high school ako noong marealize na iba na ang naramdaman ko para sa kanya.
Noong una, inisip kong nasobrahan lang marahil ang pagka-close naming sa isa’t-isa kaya ganoon, palagi ko siyang hinahanap, siya lang ang laging laman ng isip ko. Paano, sobrang sweet ng kaibigan ko. Palagi akong tinitext, na walang araw na hindi ako nakakatanggap ng pagbati o kung ano galing sa kanya. Sa paggising ko sa umaga, text niya ang una kong nababasa, “Morning tol… Kain ka na” at sa gabi bago ako matulog, “Good night tol! Sweet dreams!” Hindi lang iyan, napakabait na pa kaibigan ni Mario, maaalahanin, matulungin.
Siguro kung hindi lang kami puro lalaki, iisipin kong girlfriend talaga ang turing niya sa akin. Pero hindi rin eh. Kasi ba naman, puro babae ang binubuksang topic kapag kaming dalawa lang ang nagkukuwentuhan. Kung sino ang mga magaganda sa klase, sa campus… Kung sino ang bago, kung sino ang sexy.
“Tol… nakita mo ang bagong transferee kanina? Shitttt! Ang ganda! Sexy pa at parang birhen ang mukha!”
“Nakita ko nga kanina sa student center tol eh. Maganda nga, pang model ang dating!” Syempre, dapat lang akong makisakay sa usapan. Mahirap na, baka kung malaman niyang iba pala ang nasa isip ko, magbago na ang pakikitungo niya sa akin. Iyan ang kinatatakutan ko.
Ganyan ang mga linya ng pag-uusap namin kapag kami lang dalawa. May hapdi sa puso ngunit wala akong magawa kungdi ang sakyan siya. Best friend ko eh. Ganyan naman siguro talaga ang role ng best friend. Kahit hindi ka interesado sa kuwento niya, makikinig ka, magkunwari na gusto mo, makisakay.
Nasasaktan ako, sa totoo lang, kapag ganoon ang topic palagi. Lalo kasing tumitindi ang naramdaman kong kawalang pag-asa na may mangyari pang maganda sa amin. Pero, sa kabilang banda rin naman, bata pa kami. Nabasa ko kasi sa isang libro na mormal lang daw sa isang teenager ang makaramdam ng kakaiba sa kapwa lalaki. Pagsapit daw sa edad na 23, mawawala lang din naman daw ito ng kusa… sa maraming kaso. Dahil kapag nand’yan pa rin daw ito hanggang lampas 23 ay malamang na iba na nga talaga ang pagkatao ko.
Anyway, sobrang close namin ni Mario na sa palagay ko ay wala na kaming itinatago pa sa isa’t-isa. I mean, except doon sa naramdaman ko para sa kanya. Naalala ko pa nga, sa kanya ako natuto kung paano magparaos sa sarili. Dito nagsimula ng kakaibang naramdaman ko para sa kanya. Hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon at palaging sumisiksik sa isip ko ang unang experience kong iyon sa kanya.
Pareho kaming grade 5 pa noon. Nasa kwarto ko kaming dalawa at ang topic ng aming kwento ay as usual, ang paborito niyang topic – babae. Sa kalagitnaan n gaming pag-uusap sa mga nakikita at ikinikuwento niyang pilyong napapansing sexy na mga eksenang pumasok sa isip niya, inilabas niya bigla ang ari niya at hinimas-himas ito. Nabigla man, grabe ang tawa ko sa hitsura niya. Ngunit hindi siya natawa. Seryoso ang mukha niya at bigla ding napawi ang pagtatawa ko sa nakitang seryoso pa rin niyang mukha at tinitigan pa ako.
Hindi ako nakaimik.
Hinawakan niya ang isa kong kamay at hinila iyon patungo sa kanyang harapan.
Mistulang may bumara sa aking lalamunan sa ginawa niyang iyon, parang nahirapan akong huminga sa hindi inaasahang ginawa niya. Pakiramdam ko ay may gumapang na kung anong kilabot sa aking katawan. Para akong napa-ilalim sa hipnotismo dahil sa titig niya at naging sunod-sunuran na lang ang aking kamay hanggang sa lumapat ito sa kanyang pumipintig-pintig na ari.
Nakatitig pa rin siya sa akin. Dahil sa hindi naman ako pumalag, iginiya ng kamay niya ang kamay ko sa paghimas-himas ng ari niya, taas, baba, taas, baba, taas, baba… “Ganyan lang tol… ituloy mo lang” bulong niya.
“Ewwww!” sa utak ko lang. Ni pagtingin nga sa ari ng iba ay nahihiya ako, tapos sa kanya, ipinahimas pa… “B-bakit ba? Anong mayroon d’yan?” ang tanong ko noong tila nahimasmasan.
“Basta, masorpresa ka na lang…” ang sagot niya.
Palibhasa, hindi pa ako nakapanood ng bold dahil wala naman kaming player at ni TV nga eh sira-sira pa, wala talaga akong kamuwang-muwang sa ipinagawa niyang iyon. Kaya sinunod ko na lang ang nais niya. Himas, himas, himas, himas… at ewan, parang nasarapan na rin ako sa ginawa ko, na mistulang tumatagas ang laway sa ilalim ng bibig ko at napapalunok na lang ako sa bawat taas-baba ng kamay ko sa kanyang ari.
Habang ginagawa ko iyon, kitang-kita ko naman ang expression sa mukha ni Mario. Marahang iginagalaw niya ang kanyang balakang na mistulng sinabayan ang paggalaw ng aking kamay. Pansin ko naman ang pagpipikit niya sa kanyang mga mata na sinabayan pa ng pagkagat-kagat sa sariling labi.
Ramdam kong sarap na sarap siya sa ginagawa kong paghimas sa kanyang ari. At sa nasaksihan ko, hindi ko rin maiwasang mag-init at hinimas-himas ko na rin ang sariling pagkalalaki.
Bagamat nasarapan din ako, hindi ko lubos maintindihan kung ano ang meron sa paghihimas naming iyon. Kaya habang ang isa kong kamay ay humihimas-himas sa kanyang ari, ang isa naman ay humihimas-himas sa sarili ko samantalang ang isang kamay ni Mario ay inilingkis niya sa baywang ko at hinahaplos-haplos ang katawan ko.
Maya-maya, napansin kong umunat ang katawan niya na parang nagdedeliryo sabay bulong na parang inaatake, mistulang nanginginig, “Tol… bilisan mo pa tol, ahhhhhh! Ansarap tollllllllllllllllll! Ahhhhhhh! Ahhhhhhh!”
At nagulat na lang ako noong may tumalsik na likido mula sa kanyang ari at bumagsak ang mga ito sa kanyang dibdib, tiyan, at ang iba ay sa kanyang pantalon, at brief. Ang iba naman ay tumalsik sa mukha ko. Biglang naudlot ang sarap ng paghihimas ko sa sarili.
“Pwehhh! Ano ba yan?” ang gulat na gulat kong sigaw sa kanya, ang mga mata ay nanlaki.
“Shhhh! Wag kang maingay, tado. Ganyan yan kapag nilabasan na. Iyan ang tamod na sinasabi nila.” Ang paliwanag niya, habang habol-habol pa ang paghinga, bakat sa mukha ang ibayong sarap na nadarama.
“G-ganoon ba? May ganyan palang lumalabas? Hindi ko pa naranasan iyan eh.”
“Pwes, maranasan mo iyan ngayon… Di tayo hihinto hanggang hindi ka rin labasan.” Ang sagot niya. “Paki-abot nga sa tuwalya tol” utos niya na siya ko namang sinunod.
Pinunas niya ang sarili atsaka hinayaan na lang na nakalantad pa rin ang ari niya. Habang nakaupo ako sa sahig na nakalabas pa rin ang ari, inutusan niya akong tuluyang hubarin ang pantalon.
Noong nakahubad na ako, inilingkis niya ang isa niyang kamay sa baywang ko habang ang isa naman ay hinihimas niya sa matigas ko pang pagkalalaki. “Easy ka lang, tol…” sabi niya at sinimulan na ang pagtaas-baba ng kamay niya sa ari ko.
Napaungol kaagad ako sa ginawa niyang iyon. “Ahhhhh! Ahhhhhh!” ang pigil kong pag ungol. At dahil sa una ko pa lang iyon, matagal. At marahil ay naisip niyang baka bibilis ang paglabas ng tamod ko, napaigtad ako noong inilapat niya ang kanyang bibig sa utong ko. Sa edad kong magdo-dose, naramdaman kong tila may tumubo na parang bukol sa loob ng aking utong. Ganyan daw iyan kapag nagbibinata kasabay sa pagbabago ng boses. At masakit iyon na nakakakiliti kapag nasalat. Kaya naitulak ko ang ulo niya noong dumampi ang mga labi niya doon.
Napatingin siya sa akin. “Hayaan mo ako tol… didilaan ko na lang” sabi niya.
Kaya hinayaan ko na lang siya. Ang isang kamay niya ay nakayakap sa baywang ko, ang isa ay humihimas, habang ang dila naman niya ay nilalaro ang kanan kong utong. Dahil sa di maipaliwanag na magkahalong sarap, kiliti, at sakit, napahawak ako sa buhok niya at marahang sinasambunutan iyon. “Tol…. Umph! Ahhhh! Umph! Ahhh! Umph! Ahhh!” ang sambit ko na sinagot naman niya ng ungol din.
Ngunit tumagal pa rin iyon gawa nang hindi pa ako nalabasan. At habang tumatagal, sinisipsip-sipsip na rin niya ang utong ko na lalong nagpatindi sa magkahalong kiliti at sakit na lalo namang paghigpit ko sa paghawak sa buhok niya at paglakas ng ungol ko, “Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhh! Ahhhhhh!” Para akong mababaliw sa ginawa niyang iyon sa akin. Iyon bang kiliti, sarap at sakit na sobra-sobra na ngunit ayaw ko pang ihinto dahil parang may mas masarap pang pwedeng mangyari at magpaubaya ka na lang.
Hanggang sa hindi na ako nakatiis at mistula na rin akong nagdedliryo, nanginginig ang buong kalamnan at napayakap na lang ako sa kanya ng mahigpit, pinakawalan ang malakas na, “Tollllllllllllll! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllll! Tooolllllllllllllllllllllllll!!!”
At iyon ang una kong karanasan. Pagkatpos noon, nagkahiyaan na rin kami at di na naulit pa iyon.
Ngunit ang hindi niya alam, hinahanap-hanap ko na ang ginawa naming iyon. Doon na nagsimula ang kakaiba kong naramdaman sa kanya.
Alam ko, mahal ko na si Mario. Ngunit ano ba ang magagawa ko kundi ang magtimpi at itago ang lahat. Kapag ganyang kami lang dalawa ang magkasama, pakiwari koy gusto ko nang bumigay at sabihin sa kanya ang tibok ng puso ko.
Ngunit, wala akong lakas upang isiwalat ang tunay kong naramdaman. Kaya ang ginagawa ko na lang kapag may libre kaming oras ay dinadala ko siya sa ilalim ng punong si Alexis. Kapag nandoon kami at nakaupo sa umuusling ugat sa ilalim ng lilim niya, aakbayan ko si Mario at palihim na titingala sa mga sanga niya sabay bulong, “Ito iyong mahal ko, Alexis…”
First year college kami noon at ilang araw na lang bago matapos ang pasukan sa second semester. Binigla niya ako noong ipinakila niya sa akin ang una niyang girlfriend. Si Tess.
(Itutuloy)
Tuesday, July 27, 2010
Ang Kuwento Ni Jerome At Mang Ondoy
Labels:
Short Story
By: Mikejuha
email: getmebyox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
--------------------------------------------
Author's Note:
Habang wala pa ang part 28 ng AKKCNB o kaya'y ang Chapter 2 ng Paraisong Parisukat, ipost ko muna itong aking gawa, matagal na pero may aral at may kurot sa puso...
Salamat sa mga followers kong 185 na. Para akong taong nagbibilang ng mga itlog. Kailan kaya kayo mapipisa at amgiging sisiw? lol!
Salamat din sa mga walang sawang bumibisita sa MSOB at nagcha-chat.
Salamat din sa mga contributors ng stories. Sana mag update na rin kayo - lol. (Demanding).
Bati Portion:
Babatiin ko ang mga nagbirthday (belated): kay Daucus on July 21 at kay July on July 23. Di niyo man kami nalasing, I wish you all the best - success, good health, lasting happiness, kasama na ang lovelife at sexlife - lol.
Batiin ko rin sina Jai at si bx_. La lang, natutuwa ako sa pamasko na ipa LBC - lol!
Sa mga nagcommet sa paart 27, grabe, ang gagaling! Pressured tuloy ako, hehehe. Antayin na lang po natin ang result. Abangan!
Nanawagan din po ako dun sa mga natitext sa number ni Kuya Rom... salamat. Hehe. Bibigyan ko sana ng free book - yung pinakaunang nagtext at ipadala ko straight from Saudi sa address niya, with my autograph pa, kaso nung nakatext ko siya, mukhang natakot yata nung tinanong ko ang address - lol! Kala siguro SCAM! Kasi ba naman nabasa daw niya ang kwento sa isang site na pinoywap.com (ba yun?). Kaya hayun hindi na nagtext uli, lol!
Anyway, salamat muli sa lahat!
-mikejuha-
--------------------------------
Ang Kwento Ni Jerome At Ni Mang Ondoy
“Punyeta! At saan ka na naman ba nagpunta at gabing-gabi ka na kung umuwi?!” “Bakit hindi ka pumasok sa klase mo? Anong ginawa mo sa maghapon?!” “Bakit ka naglalasing?!” “Bakit ka naninigarilyo?!” “Wala ka ng ginawang matino! Wala kang silbi! Palamunin! Hindi mo ba nakikitang pagod na pagod na ako sa kakahanap ng trabaho mapalamon ka lang?! Bwesit ka sa buhay ko!” Ito ang mga banat ng nanay ko sa akin.
Oo… masakit. Ngunit binale-wala ko na lang ang lahat ng ito dahil sa matindi din ang kinikimkim kong galit sa kanya. Kaya imbis na sundin ang gusto, sinusuway ko sya palagi na lalo namang nagpapatindi sa sakit ng ulo nya sa akin.
Noong una, masasabing isang normal ang pamilya namin; buo ito at kahit nag-iisang anak lang ako, masaya kami. Hindi kami mayaman ngunit may trabaho ang itay na sapat sa mga pangangailangan namin, kasama na doon ang mga gastusin sa pag-aaral.
Sa panahong iyon, damang-dama ko ang pagmamahalan ng mga magulang ko. At ang pagka-close namin sa isa’t-isa. Sama-sama sa pamamasyal, pagsisimba, o panunood ng sine. Wala na akong mahihiling pa sa pagmamahalan nila sa isa’t-isa at sa pagmamahal na rin na ipinadama nila sa akin.
Ngunit noong mag lalabing-dalawang taong gulang ako, nagbago ang lahat. May ibang babae ang itay at hindi na sya umuuwi sa amin. Ang inay ko naman ay nawalan na ng sigla; palagi itong nakatulala, malalim ang iniisip, at mainitin ang ulo. At palagi, ako ang napapansin at nabubulyawan.
Sobra akong nasaktan. Feeling ko, nasira ang buhay ko at ang mga pangarap. Higit sa lahat, ramdam ko ang sakit na dulot ng walang nagmamahal. Nakasiksik sa utak na napaka-selfish ng mga magulang ko; wala nang ibang iniisip kungdi ang mga sarili nila, nalimutang may anak sila na nangangailangan ng kalinga at pagmamahal.
Dahil dito, matindi ang galit ko sa kanilang dalawa; sa itay dahil sa pag-iwan nya sa amin at sa inay, dahil hinayaan nyang umalis ang itay. Hindi ko maintindihan ang lahat at hindi ko matanggap-tanggap ito. Matindi din ang kinikimkim na poot sa sarili at sa mundo.
Kaya sa sobrang sama ng loob, pati pag-aaral ko ay hindi ko na pinasukan. Di ko nakayanan ang panunukso ng ibang kabataan at ang tindi ng lungkot kapag nakikita ang ibang mga kaklase na masayang hinahatid-sundo ng mga magulang nila.
Simula noon, ang mundo ko’y bumaligtad – lakwatsa, inom, sigarilyo, barkada, at marijuana, sa mura kong edad. Para sa akin, wala nang maidudulot na mabuti pa ang buhay, at wala ng pag-asa pa ito.
Iyan ang dahilan kung bakit palagi akong binubulyawan ng inay. Marahil ay dahil na rin sa hirap na dinaanan nya sa paghahanap ng makakain at perang pantustus ng pag-aaral ko. “Kasi naman, hinayaan mong umalis si itay eh!” sa sarili ko, kimkim ang paninisi.
Isang araw noong hindi ko na makayanan, naisipan kong lumayas. Dala-dala ang kapirasong damit at kapiranggot na pera, sumakay ako ng bus, di alam ang patutunguhan. Noong marating na ang destinong terminal, bumaba ako, sumunod sa iba pang mga pasahero.
Punong-puno ng kalituhan ang isip noong nasa terminal na ako, di alam kung ano ang gagawin, at kung ano ang maaaring mangyari sa akin. Umupo ako sa isang bakanteng silya, nagmamasid sa mga taong dumadaan at noong magutom, bumili ng siopao at softdrinks. Iyon lang ang laman ng sikmura ko hanggang sa sumapit ang gabi kung saan, doon na rin sa upuan na iyon ako nakatulog.
Sa pangalawang araw nakilala ko si Dodong. Isang 17 anyos na batang kalye. Sumama ako sa kanilang grupo na ang mga myembro ay nasa edad 14 - 17. Lima silang magkakaibigan, mga pakawala din, yung 2 ay wala ng mga magulang at yung 3 sa kanila ay kagaya kong layas din. Ang trip nila ay magnakaw, manghold up, mambugbog ng mga batang kaya nilang bugbugin, o kaya’y tatambay sa mga parlor kung saan minsan napapagtripan ng mga bakla at binabayaran sa “serbisyo”. Kumbaga, jack of all trade.
Noong una, binugbug din nila ako at ninakawan ng pantaloon at damit. Ngunit hindi nila mapakinabangan ang mga ito dahil sa maliit para sa kanila. Isinoli din nila ito sa akin. Doon na ako nagmamakaawang sumali sa grupo.
“Sige… sali ka sa grupo namin pero manghold-up ka muna. Kung hindi ka makapanghold-up, manakit ka o mambugbog ng tao.” Ang sabi ni Dodong na syang lider ng grupo.
“O-oo, sige…” Ang sagot kong nag-aalangan. Naisip ko kasi na mas maiging sumali sa kanila upang may pumu-protekta sa akin laban sa iba pang mga batang-gala.
Ang una kong pagsubok ay ang nakawan ang isang lalaking nasa edad 19, mas matangkad at mas malaki sa akin. Mag-isang naglakad ang binata sa kalye noong gabing iyon noong ma-ispatan sya ng grupo. “Ayan… yan ang hold-apin mo!” Sambit ni dodong sa akin.
Nag-aalangan man, sinabayan ko pa rin sya sa paglalakad. At noong makahanap ng tyempo sa isang madilim na eskinita, dinikitan ko na at tinutukan ng patalim. “Hold-up to, pare! Ibigay mo sa akin ang wallet mo! Dali!” Ang kontrolado kong sigaw.
Ngunit laking gulat ko noong bigla nyang inipit ang kamay kong may hawak ng patalim at pinilipit ito. Noong malaglag ang patalim, pinaulanan namang nya ng suntok at sipa ang mukha ko. Mabilis ang mga pangyayari at naalimpungatan ko na lang na nakahandusay ako sa semento, duguan ang bibig. Wala akong nagawa kungdi ang tumayo at kumaripas ng takbo.
Tawanan ang mga ka-tropa ko sa nangyari sa akin. Kinukutya nila ako at hindi binigyan ng pagkain. Sa gabing iyon, nakatulog akong walang laman ang sikmura.
Pangatlong araw ko sa pagsamasama sa grupo noong hinuli kami ng mga tauhan ng DSWD. Inilagay kami sa isang center na halos kulungan na din ang setup dahil sa matataas na pader at mga rehas na harang. Pero yung mga kasama ko, pabalik-balik na lang din pala doon. At kinabukasan nga, umiskapo na naman sila at balik-kalsada ulet.
Ngunit hindi na ako sumama sa kanila. Naisip ko na kahit ganoon ka estrikto sa center, ramdam ko namang secure ako at siguradong makakain. Doon ko na rin nakilala si Mang Ondoy, ang dyanitor at utilityman ng center.
Labing-limang taon ng dyanitor si Mang Ondoy at bilib ako sa ipinamalas nyang sipag at dedikasyon sa trabaho. Alam ko na ang trabaho nya ay mahirap – paglilinis sa tiles at mga salamin, alikabok sa mga mesa ng mga taong naka-opisina, dumi sa mga kubetang ginagamit, stock up sa mga tangke ng dumi ng tao… lahat ng mga gawaing marurumi at di kayang sikmurahin ng mga ordinaryong tao. Ngunit ganoon pa man, ipanagmamalaki ni Mang Ondoy ito. “Kami lang ang kayang gumawa ng mga maruruming trabahong ganito. At ito ang bumuhay sa aking ma-ina.” sabi nya, sabay bitiw ng isang malutong na tawa.
Matulunging tao din si Mang Ondoy. Marami akong naririnig na mga kwento ng taong natulungan nya. Kahit huling pera nya na lang ang nasa bulsa kapag may mas nangangailangan nito, kusa nya itong ibibigay. At kapag may pakisuyo ang mga kapwa trabahante, ginagawan kaaagad nya ang mga ito ng aksyon. Kaya mataas ang respeto ng mga kasamahan nya sa trabaho. Masipag, matulungin, maaasahan.
At hindi lang yan ang napansin ko sa kanya; napakamasayahing tao din ni Mang Ondoy. Yun bang sa kabila ng katayuan nya at sa klase ng trabaho, kitang-kita sa mukha nya ang pagkakontento sa buhay. Tila wala syang problema; nakangiti palagi, kinikibo kahit sinong makasalubong. Yun bang heto malungkot ka tapos nakita mo syang nakangiti, tatawagin nya ang pangalan mo sabay pangungumusta sa mga bagay-bagay, hihinto ng sandali at bibiruin ka. “Musta Jerome! Mukhang malungkot na naman ang binatang kaibigan ko ah!” Nakakahawa ang saya sa mukha nya, at ang sarap ng pakiramdam na may pumansin sa iyo.
Yan ang mga katangiang hinahangaan ko sa kanya. “Sana, ganyan din ako. Sana, malutas na ang mga problema ko sa buhay at magiging masayahin na rin ako” ang sambit ko sa sarili.
Isang araw, nakaupo lang ako sa may recreation center, malungkot, malalim ang iniisip. Lumapit si Mang Ondoy at tumabi, tinapik ang balikat ko. “O, bakit malungkot na naman ang kaibigan ko? Pwede kayang mai-share naman sa akin ang kalungkutan mo para kahit papano, luluwag yang dibdib mo.”
“Wala po kayong maitutulong sa akin, Mang Ondoy…” ang malabnaw kong sagot.
“Malay mo… Kung sa pag-ibig yan, e baka matulungan kita? Sino? Sino ba ang babaeng yan” biro nya sabay tawa.
Napatawa na rin ako.
“Yan... yan ang dapat. Ampogi kapag tumawa eh, sinasayang ang kapogian…”
Di pa rin ako umimik.
“E, di sige… kung ayaw mong magkwento. Pero tandaan mo palagi, nandito lang ako, handang makinig. At tandaan mo rini na ang lahat ng mga problema ay may kalutasan. Kung hindi man natin nalulutas ito, siguradong may dahilan na ang tanging nasa taas lang ang nakakaalam. Alam mo, minsan tayo lang din ang gumawa o dumagdag sa mga problema natin eh, di lang natin napansin ito dahil sa marahil ay pansariling kaligayahan lang ang iniisip natin o kaya, nalilito tayo sa tamang landas na tatahakin sa buhay. Bata ka pa, mag-enjoy ka. Darating din ang mga bagay na magpapasaya sa buhay mo.”
Di ko masyadong naintindihan ang mga sinasabi ni Mang Ondoy. Tinitingnan ko lang syang bakas sa mga mata ang napakalalim na mga katanungan.
“Hey… hindi ko masasagot ang mga katanungan mo kapag di ka nagsasalita. Magsalita ka. Hindi man ako si superman o anghel para matulungan ka sa gusto mong maging sa buhay, sisiguraduhin ko na maibsan yang bigat na dinadala mo dyan sa puso mo. Kasi, kapag ang kinikimkim na problema ay naibahagi sa isang taong pinagkakatiwalaan, may kahati ka na sa pagdadala nito. Hindi na ito magiging kasing bigat.” sabay naman akbay nya sa akin. “O… pinagkakatiwalaan mo ba ako?”
Tumango lang ako. At ewan, sa narinig nyang salita ay tila bull’s eye itong tumama sa puso ko. At hindi ko na napigilan ang humagulgol, hindi alintana ang iba pang mga tao sa recreation center.
Alam kong naramdaman ni Mang Ondoy ang bigat ng saloobin ko. Tinapik-tapik nya ang likod ko “Ok lang ang umiyak, Jerome… Kung gusto mo, doon tayo sa likod ng center, may maliit akong kubo doon. Doon ko nilalagay ang mga gamit ko sa trabaho at may maliit din akong garden doon. Baka gusto mong doon tayo mag-usap para walang istorbo.” ang mungkahi niya.
At tinungo nga namin ang munting kubo nya at noong makaupo na sa may kawayang bangko. Parang naging pipi naman ako, di alam kung panu magsimula.
Maya-maya, “Bakit kaya ang ibang mga bata ay kumpleto ang mga magulang samantalang ako… tapus, ang mama ko naman ay lagi nalang ako pang pinagdidiskitahan, kesyo daw pabigat lang ako sa kanya, wala ng ginawang tama…?” ang nasabi ko, ramdam ang pagdaloy na naman ng mga luha ko sa pisngi. “Sana, kagaya na lang ang buhay ko sa inyo. Napaka-simple, masaya, at kuntento…”
Napabuntong hininga si Mang Ondoy. “Alam mo Jerome, ang pagiging masaya at pagiging kuntento sa buhay ay hindi nakakamit ng isang tao sa kadahilanang wala syang problema. Lahat ng tao ay may problema. Habang buhay tayo, di nawawala ang problema dahil ito ang nagpapatibay sa atin, ito rin ang nakakapagbigay ng halaga sa sarili at sa buhay mo. Ako, akala mo ba wala akong problema? Meron din, syempre, kagaya ng mga babayarang utang, mga pangangailangan sa araw-araw, pagkain, eskuwela ng mga bata. Ngunit pinili kong maging masaya. Yan ay dahil iyan ang gusto ko; dahil gusto kong patunayan sa sarili at sa mga tao na kahit ganito lang ako, kaya ko pa ring maging masaya at makontento sa buhay. Di ba napakasaya ng naramdaman kapag nakita mo ang isang taong Masaya din? Ganyan ako, gusto ko, masaya lagi, at masaya ang mga tao, llo na ang mga kaibigan ko at mga mahal a buhay.”
Napatingin ako sa kanya, di makapaniwala sa narinig. “G-ganoon ba po iyon?”
“Oo. At tungkol sa paghihiwalay ng mga magulang mo… Ganito nalang. Naitanong mo na ba sa sarili na may mga bata ding isa lang ang magulang? Na may mga batang walang ama o kaya, walang ina? At meron ding mga batang malayo sa kanilang mga magulang? At ang iba, ay di alam kung sino ang mga magulang nila? At meron namang iba na wala ng mga magulang…”
Napailing ako. Tila natauhan. “Oo nga pala ano?” bulong ko sa sarili.
“At may iba namang mga bata na kahit kumpleto ang mga magulang, masakitin, bulag, pipi, o di makalakad. Ang mas matindi ay iyong wala na ngang mga magulang, may kapansanan pa. Nakita mo ba ang ibang mga kabataan dito sa center? Marami sa kanila ay hindi naranasan kung ano ang pakiramdam kapag may magulang na gumagabay, nagmamahal, o kahit pumupuna…”
Napatingin ako sa kanya.
“Napansin mo ba si Aida, iyong batang lumpo na naka-wheelcahir? Walang mga magulang iyan. Iniwan lang iyan sa harap nitong center. Pero nakita mo naman, palangiti, sumasali sa mga aktibidad sa center, masipag mag-aral at hindi mo maririnig iyan na nagrereklamo. Pinilit niyang maging normal ang lahat, katulad ng ibang normal na mga batang mayroong mga pangarap sa buhay. At alam mo ba kung ano ang pangarap niya kapag nakatapos ng pag-aaral?” Tanong niya sa akin. “Ang maging duktor. Kasi, gusto daw niyng makatulng sa mga may sakit at mga katulad niyang hindi makakalakad.” Ang sagot niya sa sariling tanong. “Ikaw ba ay may pangarap?” Dugtong niya.
Hindi ako makasagot. Mistulang nabusalan ang bibig ko. Parang may bumatok sa ulo ko at biglang natauhan. Noon lang kasi sumagi ang seryosong tanong na iyon para sa akin. Dati-rati kasi, wala akong pakialam sa pangarap at kung ano ang mangyari sa buhay ko, bahala na. Dahil walang pumasok sa utak ko, napayuko na lang ako.
“Maswerte ka pa rin, Jerome dahil nandyan pa ang mga magulang mo, kilala mo sila, at normal kang bata.” Napahinto sya ng sandali. “Alam mo, may sasabihin din ako sa iyo. Isinilang akong walang nakilalang ama. Biktima kasi ang ina ko ng panggagahasa noong dalaga pa at hindi nya kilala ang mga gumawa noon sa kanya. Ngunit ganoon pa man, sinikap ng nanay ko ang mag-isang buhayin ako, ang maghanap ng pantustos ng pag-aaral ko. Tumatanggap sya ng labada, naging katulong, at kung-anu-ano pang trabaho maitawid lang ang mga pangangailangan namin.
Ngunit noong third year high school na sana ako, naging barumbado ako. Siguro dahil walang amang gumabay sa akin. Hindi na ako pumapasok ng paaralan, puro barkada at lakwatsa ang inaatupag. Minsan hindi uuwi ng bahay, nandoon lang sa mga barkada, nakikipag inuman. Pero sobrang napakabait ng nanay ko. Kahit ako ganoon, hindi ako ni isang beses na sinigawan, o pinapagalitan. Bagkus, umiiyak nalang itong halos magmakaawa na sa akin na pagbutihin ang pag-aaral at importante daw ito para sa kinabukasan ko. Alam ko kong gaano ako kamahal ng nanay ko. Ngunit hindi ko ito binigyang halaga. Ang nasa isip ko lang ay puro tungkol sa sarili, puro reklamo, puro tanong kung bakit ganoon kami kahirap, bakit hindi kami kagaya ng ibang pamilya, kung bakit wala akong tatay… Isang araw, nung umuwi ako ng bahay, nadatnan ko nalang ang mga kapitbahay na nagkagulo sa bahay namin. Namatay ang nanay ko, nagsusuka ng dugo. May sakit pala sya at di nya pinaalam, sinasarili nya lang ang problema. Marahil ay inisip din nya na wala naman talaga akong maitutulong. Doon ko na-realize ang sobrang kamalian ko, ang pagdagdag ko sa mga paghihirap nya, at ang pagbaliwala ko sa mga payo nya sa akin. At ang masaklap pa, hindi na rin ako nakatapos ng pag-aaral. Kaya ganito ang trabaho ko ngayon.”
Sobrang naantig ako sa kwento ni Mang Ondoy na tila napako ako sa kinauupuan, hindi makapagsalita.
“Ngunit alam mo ba kung anong bagay ang sobrang pinagsisihan ko?” tanong nya, tiningnan ako.
“A-ano po yon?”
“Na noong buhay pa sya, hindi ko man lang nasabi sa kanyang mahal na mahal ko sya, at hindi ko naipadama sa kanya iyon. Nagsisisi ako kung bakit hindi ko nakita ang paghihirap nya upang sana kahit papano, maibsan ko ang mga hinagpis at mga sakit na naranasan nya sa buhay. Doon ko na rin naramdaman ang sobrang awa sa kanya. Imagine, na-rape sya, di man lang nya nagawang mahanapan ng hustisya ang pang-aabusong ginawa sa kanya. Tiniis nya ang lahat ng iyon. Oo, nagkaanak sya ngunit di rin ako naging mabuting anak, bagkus nakadagdag-pasakit pa sa kanya. Hanggang sa kamatayan nya, puro paghihirap ang naranasan nya. Kaya sa ibabaw ng puntod ng mama ko, ipinangako kong magbago at maging mabuting tao ako…”
Huminto sya ng sandali. Binitiwan ang pilit na ngiti. Kitang kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi nya.
“Kaya ikaw… mahalin mo ang mga magulang mo. Lalo na ang Inay mo. Nag-iisa sya, at pasan-pasan ang mabigat na problema. Isipin mo palagi na sa gabi-gabing umiiyak siya, walang nakikinig sa mga hinaing niya. Ikaw na lang sana ang natirang katuwang niya sa buhay. Ngunit nasaan ka, nandito at walang ibang ginawa kungdi ang sisihin ang sarili, ang mga tao… Sigurado ako, naghahanap siya sa iyo ngayon, at dagdag sa problema pa niya ang paghahanap sa iyo. Kung ako ikaw, babalikan ko sya at hindi lang ipadama sa kanyang mahal na mahal ko sya kungdi sabihin ko rin itong paulit-ulit sa kanya.”
Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay na naramdaman. Biglang sumiksik sa isipan ang inay ko. Ang pag-iwan ng Itay sa amin, at ang kinimkim na paghihirap nya. At may nabuo akong desisyon.
Kinaumagahan, nagpaalam ako kay Mang Ondoy na uuwi na. Tuwang-tuwa naman sya. Niyakap ko sya. “Salamat po, Mang Ondoy sa pagmulat nyo sa aking mga mata. Tunay kang kaibigan”
Ngumiti sya, “Sige, lakad na at magpakabait ka…”
Noong marating ko ang bahay namin, iba na ang nakatira dito. Umalis na rin pala ang inay ko doon gawa ng wala ng maibigay na upa.
Agad kong pinuntahan ang probinsya ng Lola ko. Noong dumating ako doon, laking gulat ng Lola noong makita ako. “Jerome! ang laki-laki mo na!” sambit nya.
Kinuha ko ang isang kamay nya at nagmano. “San po si Inay, Lola?” ang tanong ko kaagad.
“Ayan sa kwarto, may sakit…”
Bigla naman akong kinabahan at kumaripas patungong kwarto, natakot kung ano na ang nangyari sa kanya.
Nagising na pala si Inay noong marinig na sambit ng Lola ang pangalan ko, at nakaupo na sa higaan, akmang tatayo na sana. “Jerome! Huhuhuhu! Jerome!” ang sigaw nya kaagad sabay yakap ng mahihgpit sa akin.
“Niyakap ko rin sya ng mahigpit. Hinayaang pumatak ang mga luha ko sa balikat nya.
“Patawad anak, patawarin mo ako sa palagi kong pagtatalak sa iyo. Pangako ko sa iyo, hindi ko na ulit gagaw-“
Hindi na makapagsalita pa ni Inay gawa ng pag takip ng kamay ko sa bibig nya. “Ma… mahal na mahal kita. Simula ngayon, di na kita iiwan pa. At pangako, nandyan ako palagi sa tabi mo. Tutulungan kitang labanan ang mga pagsubok na darating sa buhay natin. Ipakita natin kay Itay na kahit wala sya, kaya nating suongin ang lahat ng problemang dadagok sa atin; na kaya nating malampasan ang mga ito… Atsaka ma, gusto ko simula ngayon, tayong dalawa ang bubuo ng mga pangarap natin sa buhay....”
Hindi na nakaimik pa ni Inay. Noong tiningnan ko ang mukha nya, binitiwan nya ang isang ngiting-pilit, pinapahid ng isang kamay ang mga luhang umaagos. Alam ko, na ang mga luhang iyon ay luha ng kaligayahan.
Muli kong niyakap si Inay. Isang yakap na nagpahiwatig na hinding-hindi ko na sya muling iiwanan pa...
(Wakas)
email: getmebyox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
--------------------------------------------
Author's Note:
Habang wala pa ang part 28 ng AKKCNB o kaya'y ang Chapter 2 ng Paraisong Parisukat, ipost ko muna itong aking gawa, matagal na pero may aral at may kurot sa puso...
Salamat sa mga followers kong 185 na. Para akong taong nagbibilang ng mga itlog. Kailan kaya kayo mapipisa at amgiging sisiw? lol!
Salamat din sa mga walang sawang bumibisita sa MSOB at nagcha-chat.
Salamat din sa mga contributors ng stories. Sana mag update na rin kayo - lol. (Demanding).
Bati Portion:
Babatiin ko ang mga nagbirthday (belated): kay Daucus on July 21 at kay July on July 23. Di niyo man kami nalasing, I wish you all the best - success, good health, lasting happiness, kasama na ang lovelife at sexlife - lol.
Batiin ko rin sina Jai at si bx_. La lang, natutuwa ako sa pamasko na ipa LBC - lol!
Sa mga nagcommet sa paart 27, grabe, ang gagaling! Pressured tuloy ako, hehehe. Antayin na lang po natin ang result. Abangan!
Nanawagan din po ako dun sa mga natitext sa number ni Kuya Rom... salamat. Hehe. Bibigyan ko sana ng free book - yung pinakaunang nagtext at ipadala ko straight from Saudi sa address niya, with my autograph pa, kaso nung nakatext ko siya, mukhang natakot yata nung tinanong ko ang address - lol! Kala siguro SCAM! Kasi ba naman nabasa daw niya ang kwento sa isang site na pinoywap.com (ba yun?). Kaya hayun hindi na nagtext uli, lol!
Anyway, salamat muli sa lahat!
-mikejuha-
--------------------------------
Ang Kwento Ni Jerome At Ni Mang Ondoy
“Punyeta! At saan ka na naman ba nagpunta at gabing-gabi ka na kung umuwi?!” “Bakit hindi ka pumasok sa klase mo? Anong ginawa mo sa maghapon?!” “Bakit ka naglalasing?!” “Bakit ka naninigarilyo?!” “Wala ka ng ginawang matino! Wala kang silbi! Palamunin! Hindi mo ba nakikitang pagod na pagod na ako sa kakahanap ng trabaho mapalamon ka lang?! Bwesit ka sa buhay ko!” Ito ang mga banat ng nanay ko sa akin.
Oo… masakit. Ngunit binale-wala ko na lang ang lahat ng ito dahil sa matindi din ang kinikimkim kong galit sa kanya. Kaya imbis na sundin ang gusto, sinusuway ko sya palagi na lalo namang nagpapatindi sa sakit ng ulo nya sa akin.
Noong una, masasabing isang normal ang pamilya namin; buo ito at kahit nag-iisang anak lang ako, masaya kami. Hindi kami mayaman ngunit may trabaho ang itay na sapat sa mga pangangailangan namin, kasama na doon ang mga gastusin sa pag-aaral.
Sa panahong iyon, damang-dama ko ang pagmamahalan ng mga magulang ko. At ang pagka-close namin sa isa’t-isa. Sama-sama sa pamamasyal, pagsisimba, o panunood ng sine. Wala na akong mahihiling pa sa pagmamahalan nila sa isa’t-isa at sa pagmamahal na rin na ipinadama nila sa akin.
Ngunit noong mag lalabing-dalawang taong gulang ako, nagbago ang lahat. May ibang babae ang itay at hindi na sya umuuwi sa amin. Ang inay ko naman ay nawalan na ng sigla; palagi itong nakatulala, malalim ang iniisip, at mainitin ang ulo. At palagi, ako ang napapansin at nabubulyawan.
Sobra akong nasaktan. Feeling ko, nasira ang buhay ko at ang mga pangarap. Higit sa lahat, ramdam ko ang sakit na dulot ng walang nagmamahal. Nakasiksik sa utak na napaka-selfish ng mga magulang ko; wala nang ibang iniisip kungdi ang mga sarili nila, nalimutang may anak sila na nangangailangan ng kalinga at pagmamahal.
Dahil dito, matindi ang galit ko sa kanilang dalawa; sa itay dahil sa pag-iwan nya sa amin at sa inay, dahil hinayaan nyang umalis ang itay. Hindi ko maintindihan ang lahat at hindi ko matanggap-tanggap ito. Matindi din ang kinikimkim na poot sa sarili at sa mundo.
Kaya sa sobrang sama ng loob, pati pag-aaral ko ay hindi ko na pinasukan. Di ko nakayanan ang panunukso ng ibang kabataan at ang tindi ng lungkot kapag nakikita ang ibang mga kaklase na masayang hinahatid-sundo ng mga magulang nila.
Simula noon, ang mundo ko’y bumaligtad – lakwatsa, inom, sigarilyo, barkada, at marijuana, sa mura kong edad. Para sa akin, wala nang maidudulot na mabuti pa ang buhay, at wala ng pag-asa pa ito.
Iyan ang dahilan kung bakit palagi akong binubulyawan ng inay. Marahil ay dahil na rin sa hirap na dinaanan nya sa paghahanap ng makakain at perang pantustus ng pag-aaral ko. “Kasi naman, hinayaan mong umalis si itay eh!” sa sarili ko, kimkim ang paninisi.
Isang araw noong hindi ko na makayanan, naisipan kong lumayas. Dala-dala ang kapirasong damit at kapiranggot na pera, sumakay ako ng bus, di alam ang patutunguhan. Noong marating na ang destinong terminal, bumaba ako, sumunod sa iba pang mga pasahero.
Punong-puno ng kalituhan ang isip noong nasa terminal na ako, di alam kung ano ang gagawin, at kung ano ang maaaring mangyari sa akin. Umupo ako sa isang bakanteng silya, nagmamasid sa mga taong dumadaan at noong magutom, bumili ng siopao at softdrinks. Iyon lang ang laman ng sikmura ko hanggang sa sumapit ang gabi kung saan, doon na rin sa upuan na iyon ako nakatulog.
Sa pangalawang araw nakilala ko si Dodong. Isang 17 anyos na batang kalye. Sumama ako sa kanilang grupo na ang mga myembro ay nasa edad 14 - 17. Lima silang magkakaibigan, mga pakawala din, yung 2 ay wala ng mga magulang at yung 3 sa kanila ay kagaya kong layas din. Ang trip nila ay magnakaw, manghold up, mambugbog ng mga batang kaya nilang bugbugin, o kaya’y tatambay sa mga parlor kung saan minsan napapagtripan ng mga bakla at binabayaran sa “serbisyo”. Kumbaga, jack of all trade.
Noong una, binugbug din nila ako at ninakawan ng pantaloon at damit. Ngunit hindi nila mapakinabangan ang mga ito dahil sa maliit para sa kanila. Isinoli din nila ito sa akin. Doon na ako nagmamakaawang sumali sa grupo.
“Sige… sali ka sa grupo namin pero manghold-up ka muna. Kung hindi ka makapanghold-up, manakit ka o mambugbog ng tao.” Ang sabi ni Dodong na syang lider ng grupo.
“O-oo, sige…” Ang sagot kong nag-aalangan. Naisip ko kasi na mas maiging sumali sa kanila upang may pumu-protekta sa akin laban sa iba pang mga batang-gala.
Ang una kong pagsubok ay ang nakawan ang isang lalaking nasa edad 19, mas matangkad at mas malaki sa akin. Mag-isang naglakad ang binata sa kalye noong gabing iyon noong ma-ispatan sya ng grupo. “Ayan… yan ang hold-apin mo!” Sambit ni dodong sa akin.
Nag-aalangan man, sinabayan ko pa rin sya sa paglalakad. At noong makahanap ng tyempo sa isang madilim na eskinita, dinikitan ko na at tinutukan ng patalim. “Hold-up to, pare! Ibigay mo sa akin ang wallet mo! Dali!” Ang kontrolado kong sigaw.
Ngunit laking gulat ko noong bigla nyang inipit ang kamay kong may hawak ng patalim at pinilipit ito. Noong malaglag ang patalim, pinaulanan namang nya ng suntok at sipa ang mukha ko. Mabilis ang mga pangyayari at naalimpungatan ko na lang na nakahandusay ako sa semento, duguan ang bibig. Wala akong nagawa kungdi ang tumayo at kumaripas ng takbo.
Tawanan ang mga ka-tropa ko sa nangyari sa akin. Kinukutya nila ako at hindi binigyan ng pagkain. Sa gabing iyon, nakatulog akong walang laman ang sikmura.
Pangatlong araw ko sa pagsamasama sa grupo noong hinuli kami ng mga tauhan ng DSWD. Inilagay kami sa isang center na halos kulungan na din ang setup dahil sa matataas na pader at mga rehas na harang. Pero yung mga kasama ko, pabalik-balik na lang din pala doon. At kinabukasan nga, umiskapo na naman sila at balik-kalsada ulet.
Ngunit hindi na ako sumama sa kanila. Naisip ko na kahit ganoon ka estrikto sa center, ramdam ko namang secure ako at siguradong makakain. Doon ko na rin nakilala si Mang Ondoy, ang dyanitor at utilityman ng center.
Labing-limang taon ng dyanitor si Mang Ondoy at bilib ako sa ipinamalas nyang sipag at dedikasyon sa trabaho. Alam ko na ang trabaho nya ay mahirap – paglilinis sa tiles at mga salamin, alikabok sa mga mesa ng mga taong naka-opisina, dumi sa mga kubetang ginagamit, stock up sa mga tangke ng dumi ng tao… lahat ng mga gawaing marurumi at di kayang sikmurahin ng mga ordinaryong tao. Ngunit ganoon pa man, ipanagmamalaki ni Mang Ondoy ito. “Kami lang ang kayang gumawa ng mga maruruming trabahong ganito. At ito ang bumuhay sa aking ma-ina.” sabi nya, sabay bitiw ng isang malutong na tawa.
Matulunging tao din si Mang Ondoy. Marami akong naririnig na mga kwento ng taong natulungan nya. Kahit huling pera nya na lang ang nasa bulsa kapag may mas nangangailangan nito, kusa nya itong ibibigay. At kapag may pakisuyo ang mga kapwa trabahante, ginagawan kaaagad nya ang mga ito ng aksyon. Kaya mataas ang respeto ng mga kasamahan nya sa trabaho. Masipag, matulungin, maaasahan.
At hindi lang yan ang napansin ko sa kanya; napakamasayahing tao din ni Mang Ondoy. Yun bang sa kabila ng katayuan nya at sa klase ng trabaho, kitang-kita sa mukha nya ang pagkakontento sa buhay. Tila wala syang problema; nakangiti palagi, kinikibo kahit sinong makasalubong. Yun bang heto malungkot ka tapos nakita mo syang nakangiti, tatawagin nya ang pangalan mo sabay pangungumusta sa mga bagay-bagay, hihinto ng sandali at bibiruin ka. “Musta Jerome! Mukhang malungkot na naman ang binatang kaibigan ko ah!” Nakakahawa ang saya sa mukha nya, at ang sarap ng pakiramdam na may pumansin sa iyo.
Yan ang mga katangiang hinahangaan ko sa kanya. “Sana, ganyan din ako. Sana, malutas na ang mga problema ko sa buhay at magiging masayahin na rin ako” ang sambit ko sa sarili.
Isang araw, nakaupo lang ako sa may recreation center, malungkot, malalim ang iniisip. Lumapit si Mang Ondoy at tumabi, tinapik ang balikat ko. “O, bakit malungkot na naman ang kaibigan ko? Pwede kayang mai-share naman sa akin ang kalungkutan mo para kahit papano, luluwag yang dibdib mo.”
“Wala po kayong maitutulong sa akin, Mang Ondoy…” ang malabnaw kong sagot.
“Malay mo… Kung sa pag-ibig yan, e baka matulungan kita? Sino? Sino ba ang babaeng yan” biro nya sabay tawa.
Napatawa na rin ako.
“Yan... yan ang dapat. Ampogi kapag tumawa eh, sinasayang ang kapogian…”
Di pa rin ako umimik.
“E, di sige… kung ayaw mong magkwento. Pero tandaan mo palagi, nandito lang ako, handang makinig. At tandaan mo rini na ang lahat ng mga problema ay may kalutasan. Kung hindi man natin nalulutas ito, siguradong may dahilan na ang tanging nasa taas lang ang nakakaalam. Alam mo, minsan tayo lang din ang gumawa o dumagdag sa mga problema natin eh, di lang natin napansin ito dahil sa marahil ay pansariling kaligayahan lang ang iniisip natin o kaya, nalilito tayo sa tamang landas na tatahakin sa buhay. Bata ka pa, mag-enjoy ka. Darating din ang mga bagay na magpapasaya sa buhay mo.”
Di ko masyadong naintindihan ang mga sinasabi ni Mang Ondoy. Tinitingnan ko lang syang bakas sa mga mata ang napakalalim na mga katanungan.
“Hey… hindi ko masasagot ang mga katanungan mo kapag di ka nagsasalita. Magsalita ka. Hindi man ako si superman o anghel para matulungan ka sa gusto mong maging sa buhay, sisiguraduhin ko na maibsan yang bigat na dinadala mo dyan sa puso mo. Kasi, kapag ang kinikimkim na problema ay naibahagi sa isang taong pinagkakatiwalaan, may kahati ka na sa pagdadala nito. Hindi na ito magiging kasing bigat.” sabay naman akbay nya sa akin. “O… pinagkakatiwalaan mo ba ako?”
Tumango lang ako. At ewan, sa narinig nyang salita ay tila bull’s eye itong tumama sa puso ko. At hindi ko na napigilan ang humagulgol, hindi alintana ang iba pang mga tao sa recreation center.
Alam kong naramdaman ni Mang Ondoy ang bigat ng saloobin ko. Tinapik-tapik nya ang likod ko “Ok lang ang umiyak, Jerome… Kung gusto mo, doon tayo sa likod ng center, may maliit akong kubo doon. Doon ko nilalagay ang mga gamit ko sa trabaho at may maliit din akong garden doon. Baka gusto mong doon tayo mag-usap para walang istorbo.” ang mungkahi niya.
At tinungo nga namin ang munting kubo nya at noong makaupo na sa may kawayang bangko. Parang naging pipi naman ako, di alam kung panu magsimula.
Maya-maya, “Bakit kaya ang ibang mga bata ay kumpleto ang mga magulang samantalang ako… tapus, ang mama ko naman ay lagi nalang ako pang pinagdidiskitahan, kesyo daw pabigat lang ako sa kanya, wala ng ginawang tama…?” ang nasabi ko, ramdam ang pagdaloy na naman ng mga luha ko sa pisngi. “Sana, kagaya na lang ang buhay ko sa inyo. Napaka-simple, masaya, at kuntento…”
Napabuntong hininga si Mang Ondoy. “Alam mo Jerome, ang pagiging masaya at pagiging kuntento sa buhay ay hindi nakakamit ng isang tao sa kadahilanang wala syang problema. Lahat ng tao ay may problema. Habang buhay tayo, di nawawala ang problema dahil ito ang nagpapatibay sa atin, ito rin ang nakakapagbigay ng halaga sa sarili at sa buhay mo. Ako, akala mo ba wala akong problema? Meron din, syempre, kagaya ng mga babayarang utang, mga pangangailangan sa araw-araw, pagkain, eskuwela ng mga bata. Ngunit pinili kong maging masaya. Yan ay dahil iyan ang gusto ko; dahil gusto kong patunayan sa sarili at sa mga tao na kahit ganito lang ako, kaya ko pa ring maging masaya at makontento sa buhay. Di ba napakasaya ng naramdaman kapag nakita mo ang isang taong Masaya din? Ganyan ako, gusto ko, masaya lagi, at masaya ang mga tao, llo na ang mga kaibigan ko at mga mahal a buhay.”
Napatingin ako sa kanya, di makapaniwala sa narinig. “G-ganoon ba po iyon?”
“Oo. At tungkol sa paghihiwalay ng mga magulang mo… Ganito nalang. Naitanong mo na ba sa sarili na may mga bata ding isa lang ang magulang? Na may mga batang walang ama o kaya, walang ina? At meron ding mga batang malayo sa kanilang mga magulang? At ang iba, ay di alam kung sino ang mga magulang nila? At meron namang iba na wala ng mga magulang…”
Napailing ako. Tila natauhan. “Oo nga pala ano?” bulong ko sa sarili.
“At may iba namang mga bata na kahit kumpleto ang mga magulang, masakitin, bulag, pipi, o di makalakad. Ang mas matindi ay iyong wala na ngang mga magulang, may kapansanan pa. Nakita mo ba ang ibang mga kabataan dito sa center? Marami sa kanila ay hindi naranasan kung ano ang pakiramdam kapag may magulang na gumagabay, nagmamahal, o kahit pumupuna…”
Napatingin ako sa kanya.
“Napansin mo ba si Aida, iyong batang lumpo na naka-wheelcahir? Walang mga magulang iyan. Iniwan lang iyan sa harap nitong center. Pero nakita mo naman, palangiti, sumasali sa mga aktibidad sa center, masipag mag-aral at hindi mo maririnig iyan na nagrereklamo. Pinilit niyang maging normal ang lahat, katulad ng ibang normal na mga batang mayroong mga pangarap sa buhay. At alam mo ba kung ano ang pangarap niya kapag nakatapos ng pag-aaral?” Tanong niya sa akin. “Ang maging duktor. Kasi, gusto daw niyng makatulng sa mga may sakit at mga katulad niyang hindi makakalakad.” Ang sagot niya sa sariling tanong. “Ikaw ba ay may pangarap?” Dugtong niya.
Hindi ako makasagot. Mistulang nabusalan ang bibig ko. Parang may bumatok sa ulo ko at biglang natauhan. Noon lang kasi sumagi ang seryosong tanong na iyon para sa akin. Dati-rati kasi, wala akong pakialam sa pangarap at kung ano ang mangyari sa buhay ko, bahala na. Dahil walang pumasok sa utak ko, napayuko na lang ako.
“Maswerte ka pa rin, Jerome dahil nandyan pa ang mga magulang mo, kilala mo sila, at normal kang bata.” Napahinto sya ng sandali. “Alam mo, may sasabihin din ako sa iyo. Isinilang akong walang nakilalang ama. Biktima kasi ang ina ko ng panggagahasa noong dalaga pa at hindi nya kilala ang mga gumawa noon sa kanya. Ngunit ganoon pa man, sinikap ng nanay ko ang mag-isang buhayin ako, ang maghanap ng pantustos ng pag-aaral ko. Tumatanggap sya ng labada, naging katulong, at kung-anu-ano pang trabaho maitawid lang ang mga pangangailangan namin.
Ngunit noong third year high school na sana ako, naging barumbado ako. Siguro dahil walang amang gumabay sa akin. Hindi na ako pumapasok ng paaralan, puro barkada at lakwatsa ang inaatupag. Minsan hindi uuwi ng bahay, nandoon lang sa mga barkada, nakikipag inuman. Pero sobrang napakabait ng nanay ko. Kahit ako ganoon, hindi ako ni isang beses na sinigawan, o pinapagalitan. Bagkus, umiiyak nalang itong halos magmakaawa na sa akin na pagbutihin ang pag-aaral at importante daw ito para sa kinabukasan ko. Alam ko kong gaano ako kamahal ng nanay ko. Ngunit hindi ko ito binigyang halaga. Ang nasa isip ko lang ay puro tungkol sa sarili, puro reklamo, puro tanong kung bakit ganoon kami kahirap, bakit hindi kami kagaya ng ibang pamilya, kung bakit wala akong tatay… Isang araw, nung umuwi ako ng bahay, nadatnan ko nalang ang mga kapitbahay na nagkagulo sa bahay namin. Namatay ang nanay ko, nagsusuka ng dugo. May sakit pala sya at di nya pinaalam, sinasarili nya lang ang problema. Marahil ay inisip din nya na wala naman talaga akong maitutulong. Doon ko na-realize ang sobrang kamalian ko, ang pagdagdag ko sa mga paghihirap nya, at ang pagbaliwala ko sa mga payo nya sa akin. At ang masaklap pa, hindi na rin ako nakatapos ng pag-aaral. Kaya ganito ang trabaho ko ngayon.”
Sobrang naantig ako sa kwento ni Mang Ondoy na tila napako ako sa kinauupuan, hindi makapagsalita.
“Ngunit alam mo ba kung anong bagay ang sobrang pinagsisihan ko?” tanong nya, tiningnan ako.
“A-ano po yon?”
“Na noong buhay pa sya, hindi ko man lang nasabi sa kanyang mahal na mahal ko sya, at hindi ko naipadama sa kanya iyon. Nagsisisi ako kung bakit hindi ko nakita ang paghihirap nya upang sana kahit papano, maibsan ko ang mga hinagpis at mga sakit na naranasan nya sa buhay. Doon ko na rin naramdaman ang sobrang awa sa kanya. Imagine, na-rape sya, di man lang nya nagawang mahanapan ng hustisya ang pang-aabusong ginawa sa kanya. Tiniis nya ang lahat ng iyon. Oo, nagkaanak sya ngunit di rin ako naging mabuting anak, bagkus nakadagdag-pasakit pa sa kanya. Hanggang sa kamatayan nya, puro paghihirap ang naranasan nya. Kaya sa ibabaw ng puntod ng mama ko, ipinangako kong magbago at maging mabuting tao ako…”
Huminto sya ng sandali. Binitiwan ang pilit na ngiti. Kitang kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi nya.
“Kaya ikaw… mahalin mo ang mga magulang mo. Lalo na ang Inay mo. Nag-iisa sya, at pasan-pasan ang mabigat na problema. Isipin mo palagi na sa gabi-gabing umiiyak siya, walang nakikinig sa mga hinaing niya. Ikaw na lang sana ang natirang katuwang niya sa buhay. Ngunit nasaan ka, nandito at walang ibang ginawa kungdi ang sisihin ang sarili, ang mga tao… Sigurado ako, naghahanap siya sa iyo ngayon, at dagdag sa problema pa niya ang paghahanap sa iyo. Kung ako ikaw, babalikan ko sya at hindi lang ipadama sa kanyang mahal na mahal ko sya kungdi sabihin ko rin itong paulit-ulit sa kanya.”
Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay na naramdaman. Biglang sumiksik sa isipan ang inay ko. Ang pag-iwan ng Itay sa amin, at ang kinimkim na paghihirap nya. At may nabuo akong desisyon.
Kinaumagahan, nagpaalam ako kay Mang Ondoy na uuwi na. Tuwang-tuwa naman sya. Niyakap ko sya. “Salamat po, Mang Ondoy sa pagmulat nyo sa aking mga mata. Tunay kang kaibigan”
Ngumiti sya, “Sige, lakad na at magpakabait ka…”
Noong marating ko ang bahay namin, iba na ang nakatira dito. Umalis na rin pala ang inay ko doon gawa ng wala ng maibigay na upa.
Agad kong pinuntahan ang probinsya ng Lola ko. Noong dumating ako doon, laking gulat ng Lola noong makita ako. “Jerome! ang laki-laki mo na!” sambit nya.
Kinuha ko ang isang kamay nya at nagmano. “San po si Inay, Lola?” ang tanong ko kaagad.
“Ayan sa kwarto, may sakit…”
Bigla naman akong kinabahan at kumaripas patungong kwarto, natakot kung ano na ang nangyari sa kanya.
Nagising na pala si Inay noong marinig na sambit ng Lola ang pangalan ko, at nakaupo na sa higaan, akmang tatayo na sana. “Jerome! Huhuhuhu! Jerome!” ang sigaw nya kaagad sabay yakap ng mahihgpit sa akin.
“Niyakap ko rin sya ng mahigpit. Hinayaang pumatak ang mga luha ko sa balikat nya.
“Patawad anak, patawarin mo ako sa palagi kong pagtatalak sa iyo. Pangako ko sa iyo, hindi ko na ulit gagaw-“
Hindi na makapagsalita pa ni Inay gawa ng pag takip ng kamay ko sa bibig nya. “Ma… mahal na mahal kita. Simula ngayon, di na kita iiwan pa. At pangako, nandyan ako palagi sa tabi mo. Tutulungan kitang labanan ang mga pagsubok na darating sa buhay natin. Ipakita natin kay Itay na kahit wala sya, kaya nating suongin ang lahat ng problemang dadagok sa atin; na kaya nating malampasan ang mga ito… Atsaka ma, gusto ko simula ngayon, tayong dalawa ang bubuo ng mga pangarap natin sa buhay....”
Hindi na nakaimik pa ni Inay. Noong tiningnan ko ang mukha nya, binitiwan nya ang isang ngiting-pilit, pinapahid ng isang kamay ang mga luhang umaagos. Alam ko, na ang mga luhang iyon ay luha ng kaligayahan.
Muli kong niyakap si Inay. Isang yakap na nagpahiwatig na hinding-hindi ko na sya muling iiwanan pa...
(Wakas)
Friday, July 23, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [27]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmbyox@yahoo.com
Author's Note:
Mukhang part 28 na ang last chapter nito at wala na... goodbye Kuya Rom!!! :-(
As usual, gusto kong magpasalamat sa mga followers ko dito, all 181 of you. Salamat nang marami. Sana ay sa susunod kong kuwento, nandyan pa rin kayo.
May poll pala tayong bago, tungkol ito sa paliwanag ni Kuya Romwel bakit niya pinakasalan ang kapatid ni Shane kung convincing ba para sa iyo, kung ikaw ang nasa lugar ni Jason...
Please vote.
Tinanggal ko na ang unang dalawang poll. I guess the result is clear: (1) Happy Ending at (2) Iyong gustong mamatay si Kuya Rom, ang parusa ay - ay puputulan ng... ari! Lol!
Tungkol sa ending ng AKKCNB... ewan kung paano ang eksena, hehehe. Di ko rin alam - lol!
Mag-comment na lang kayo ng scenario kung paano i end ang story. Baka base sa suggestion ninyong scenario ako pipili ng guide para sa wakas nito.
Salamt uli sa inyo mga readers ko!
-Mikejuha-
--------------------------------
Ngunit lalo akong nagpupumiglas hanggang sa marahil ay napulsuhan niyang hindi talaga ako bibigay, kusa na niya akong pinakawalan. Iyon ang unang pagkakataong hindi ako nagpadala sa bugso ng kanyang kagustuhan. Dati-rati kasi, kuhang-kuha niya ang weakness ko at kahit umaayaw pa ako o kaya’y nagmamaktol, alam niyang bibigay din ako. Ngunit iba sa pagkakataong iyon. Habang ipinaramdam niya sa akin na na-miss niya ako o nananabik siya sa akin, matinding galit pa rin ang nananalaytay sa aking kaugatan. Inalipin pa rin ang utak ko sa matinding pagkamuhi sa kanya.
Dahil sa hindi ko pagbigay sa kagustuhan niya, narealize niya marahil na matindi pa rin talaga ang galit ko. Tumayo siya, bakat sa mukha ang pagkadismaya at sama ng loob, tumalikod, at walang pasabing tinumbok ang pintuan ng aking kuwarto.
“Lumayas kaaaaaaaaaaaaa!!!” sigaw ko.
Kinabukasan, napag-alaman ko kay mama na may subpoena daw si kuya Rom sa NBI. Nagfile daw ng kaso si Kris, rape. Iyon lang ang narinig ko. Ayoko kasing pag-usapan si kuya Rom. Kapag ganoong pumasok ang pangalan niya sa kuwentuhan, binabara ko kaagad ito o kaya ay magwa-walk out na. Ewan, pero noong sumingit sa pandinig ko ang balitang iyon, tila wala akong maramdaman, walang masabi. At ang naibulong ko na lang sa sarili ay, “sana, makulong siya o kaya’y ma lethal injection!”
Kinahapunan, narinig ko na naman ang usapan nina mama at kuya Rom sa sala noong pababa na sana ako sa ground floor. Na-dismissed daw ang kaso dahil walang sapat na basehan ito at may mga proof namang dinala si kuya na nagpapatunay na si Kris itong naghahabol sa kanya, mga text messages ni Kris sa kanya na may sinasabi doon na “I love you” at iba pang nagpapatunay na consensual at walang rape na naganap. At marahil ay noong nakita ng mga taga NBI sa mukha at tindi ng appeal ni kuya Rom, at yaman pa, naitanong din nila sa sarili kung ang taong iyon ba ay kailangan pang mang-rape. Parang katawa-tawa. Dagdagan pa sa mga matitinik na abugado ni kuya…
As usual, nagwawala na naman daw si Kris. Pero humirit ng child support na sinagot naman ng abugado ni kuya na ipa-DNA test muna ang bata bago ang child support. Pagkatapos ng isang linggo pa raw ang resulta.
Sa ilang araw na nanating nakaburol pa si papa hindi kami nagpapansinan ni kuya Rom. Mahirap pero pinilit ko ang sariling kakayanin. Nasa isang bahay lang kami ngunit parang hindi kami mgkakakilala. Kapag nauna siyang pumuwesto sa hapag kainan sa oras ng kainan, magpapahuli ako o di kaya, siya, nag-iiwasan. Kapag nakita kong nasa isang sulok siya ng bahay, lilihis naman ako at tutumbukin ang ibang puwesto na malayo sa kanya o di kaya’y maga-about face at di na tutuloy, babalik uli sa pinanggalingan ko.
May isang beses na hindi ko siya napansing nandoon pala sa kusina at ako naman ay kumuha ng juice sa ref, noong pabalik na ako sa sala, ay siya namang paglabas niya galing sa store room na nasa gilid lang ng dadanan ko at may kukuning din yt sa ref. At marahil ay hindi rin siya nakatingin sa dinadaanan, muntik na niya akong mabangga at ang dala-dala kong isang baso ng juice ay muntik kong mabitiwan. Mistulang nakakita ang bawat isa sa amin ng multo. Nagkasalubong ang aming mga titig; siya ay may pag-aalangang batiin ako o hintaying ako ang bumati sa kanya samantalang ako naman, nagulat dahil sa ang iniiwasang tao ay nasa harap ko lang pala. Iyon bang pakiramdam na may ninakaw ka tapos biglang sumulpot ang may ari at nasa harap mo na siya. Nanlaki ang mga mata ko noong makita siya at marahil ay napansin din niya iyon.
Ewan, di ko mawari ang tunay na naramdaman. Lumakas ang kabog ng dibdib… at kung gaano kabilis ang aking pagkabigla, ay siyang bilis din ng aking pag-alis, ipinaramdam sa kanya na di ko siya kilala at wala akong nakita.
Sa panlabas, ipinakita ko sa kanyang matatag ako, matigas. Ngunit hindi ko rin nakayanan ang pagkunwari. Noong makalabas ako ng kusina, iniwan ko na lang ang juice sa isang mesa sa sala at nagtatakbong umakyat at sa loob ng kwarto ko ay doon na nag-iiyak.
Syempre, kahit nasusuklam ako sa kanya, mahal ko pa rin iyong tao at sa nakita ko sa mukha niya habang nagtitigan kami sa kusina, maraming bumabalik-balik na ala-ala sa aking isipan. Bumakat sa aking isipan ang kanyang mga titig na animoy nagmamakaawa, nakikiusap. Hindi ko lubusang maintindihan ang naramdaman. May malakas na sigaw sa kaloob-looban ng aking pagkatao na nag-udyok na yakapin siya, halikan, haplusin ang nakabibighaning mukha… ngunit matinding poot at galit pa rin ang nangingibabaw. Sumisigaw ang isip kong kalimutan na siya at tapusin na ang kahibangan ngunit ang puso ko ay patuloy pa rin niyang binibighani at binibihag.
“Shittttttttt! Shittttttttttt!” Sigaw ko. At naalimpungatan ko na lang ang sariling pinagtatapon ang mga gamit sa loob ng aking kwarto.
Mahirap ang kalagayan ko. Pati si Noel ay nagtatanong na rin kung bakit hindi kami nag-uusap ni kuya Rom niya. “Hayaan mo na lang muna, tol. Ngayon lang ito. Nasasaktan lang kaming pareho ni kuya Rom mo dahil sa pagkamatay ni papa” ang sagot ko na lang, hindi alintana kung may dahilan pa ba akong masabi kapag nailibing na si papa. Kapag sabihin ko kasi sa kanya ang totoo ay baka hindi niya maiintindihan ito. Mukhang tinanggap naman niya ang paliwanag ko. Sobrang lapit na rin kasi ni Noel kay kuya Rom.
Sa ilang araw na burol ni papa napansin ko ang malaking pagbabago ni Kuya Rom. Hindi lang dahil sa matinding lungkot na naranasan niya sa pagkamatay ni papa ngunit marahil ay may iba pang dahilan ito. Ang dating pagkamasayahing palaging umaapaw sa kanyang mukha na nakakahawa ay biglang naglaho, at palagi na lang itong nakatunganga, nag-iisip ng malalim, malayo ang tingin, wala sa sarili…
Huling gabi ng lamay na iyon. Nandoon ang lahat ng mga taong nakakakilala kay papa, malalapit man o hindi, mga kliyente, mga nagtatrabaho sa mga kompanya namin, mga tagapamahala sa aming mga lupain, mga kasosyo sa negosyo, mga kapitbahay, mga taong nagmamahal kay papa…
Nandoon din ang mga magulang ni Julius, at si Julius mismo. Nandoon din si Shane. Ngunit kagaya ng pagtrato ko kay kuya Rom, ganoon din ang patrato ko kay Shane. Hindi ko rin siya kinikibo, iniiwasan. “Kapatid niya ang asawa ni kuya Rom ngunit hindi man lang niya ako tinimbrehan sa mga nangyayari sa Canada. Nangako siya sa akin na sasabihin niya ang lahat ngunit wala ding nangyari. Sinungaling siya, walang kwentang kaibigan! Kasabwat siya sa ginawang pagtaksil ni kuya Rom sa akin!” bulong ko sa sarili.
Masaya din naman akong nakita si Julius. Niyakap niya ako, hinalikan sa pisngi at umiyak din. Napamahal na rin kasi sa kanila ang papa ko. Ngunit hindi ko rin si Julius nakakausap nang maayos gawa ng tumutulong siya sa pag-istima sa mga bisita. Pinakilala ko rin si Noel sa kanya at dahil pareho sila ni Julius na palakaibigang, nagkagaanang loob din sila kaagad.
Sa huling gabi ng lamay ni papa nalaman namin ang resulta ng DNA test sa anak ni Kris. Hindi ko sana malalaman ito kung hindi lumusob si Kris sa bahay, nagpupuyos sa galit, nag eskandalo at nagbanta kay kuya Rom at sa buong pamilya namin. “Pagbabayaran mo ang lahat ng ito! Sinira mo ang buhay ko! Sinira mo ang lahat ng mga plano ko! Kayong lahat, humanda kayo sa gagawin ko!”
Nagbigy pala ng kopya ang abugado ni kuya sa abugado ni Kris sa resulta nito – Negative. Ibig sabihin, hindi anak ni kuya Rom ang anak ni Kris. Doon ko rin nakumpirma ang matagal ko nang hinala na hindi nga anak ni kuya Rom ang bata dahil sa simula pa lang, wala akong nakitang hawig ni kuya Rom sa kanya.”
At kagaya nang dati, umeksena uli ang dalawang guwardiya at kinaladkad si Kris palabas. Wala siyang magawa kundi ng magsisigaw nang magsisigaw sa labas ng gate na parang baliw o sinaniban ng masamang espiritu.
Kinabukasan, inihatid na sa huling hantungan si papa. Masakit, hindi ko matanggap ang lahat. Mistulang huminto ang galaw ng mundo para sa akin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung paano na lang ang pamilya namin na wala na si papa. Walang humpay ang pagdaloy ng mga luha sa aking mga mata.
Kinagabihan pagkatapos ng libing at nakaalis na ang lahat ng mga bisita, mistulang isang libingan din ang katahimikang bumabalot sa aming mansyon. Tila nawalan ng kulay ang buong paligid. Mistulang kasama ni papa na inilibing ang lahat nang sigla at saya na dati-rati ay umaalingawngaw sa bahay na iyon. Si mama ay tahimik na pumasok sa kanilang kuwarto ni papa, si kuya Rom ay pumasok na rin sa kanyang kuwarto. At bagamat gusto ni Noel na samahan ako, sinabihan ko siyang gusto kong mapag-isa at kay kuya Romwel na lang sumama.
Pumasok na rin ako, nag-iisa sa sarili kong kuwarto…
Ganyan ang larawang makikita sa amin sa gabing iyon. Kanya-kanya, walang ganang makikipag-usap, tila nawalan ng buhay ang paligid.
Hindi ko alam kung ano ang ginawa ni mama sa kuwarto niya. Ang alam ko lang, nag-iiyak siya at marahil ay sinasariwa ang mga masasayang ala-ala nila ni papa. Marahil din, ay kinakausap niya ito…
Ako, dumeretso na rin ng kuwarto, tinumbok ang music corner ko at pinatugtog ang kantang “To Dance With My Father Again” –
Back when I was a child
Before life removed all the innocence
My father would lift me high and dance with my mother and me and then
Spin me around ‘til I fell asleep
Then up the stairs he would carry me
And I knew for sure I was loved
If I could get another chance, another walk, another dance with him
I’d play a song that would never ever end
How I’d love, love, love
To dance with my father again
When I and my mother would disagree
To get my way I would run from her to him
He'd make me laugh just to comfort me, yeah yeah..
Then finally make me do just what my moma said
Later that night when i want to sleep
He left a dollar under my sheet
Never dreamed that he would be gone from me
If i could steal one final glance, one final step, one final dance with him
I'd play a song that would never ever end
'Cause I'd love, love, love, love
To dance with my father again
Sometimes I’d listen outside her door
And I’d hear how mama cried for him
I pray for her even more than me
I pray for her even more than me
I know I’m praying for much too much
But could you send back the only man she loved
I know you don’t do it usually
But dear Lord she’s dying
To dance with my father again
Every night I fall asleep and this is all I ever dream.
Kinabukasan, ipinalabas ang naka-video na last will ni papa. Sa library ng mansyon ipinalabas ito at kaming lahat ay nandoon – si mama, kuya Rom, Noel, ang mga anak ni kuya Rom na kambal at isang babae kasama ang mga yaya, ang mga abogado ng pamilya at ako. Nakaupong magkatabi kami ni mama.
Nilingon ko si kuya Rom. Tahimik siyang nakaupo sa isang sulok na may kalayuan sa amin, nakayukyok na parang isang basang sisiw. Tumingin siya sa akin, bakas sa mukha niya ang matinding lungkot bagamat lantad pa rin ang angkin niyang kakisigan. Nakikiusap ang kanyang mga mata, nakipagtitigan. Tinitigan ko rin siya ngunit matulis ang isinukli kong titig, nanggagalaiti, naninisi.
Naputol lang ang aming pagtitigan noong lumapit si Noel sa kanya at tumabi sa upuan. Hinawakan niya ang baywang nito, kinanlong at pinisil-pisil ang mukha, ginugulo ang buhok, kinikiliti... May kaunting inggit akong nadarama. Dati-rati, ako ang bini-baby niya ngunit sa pagkakataong iyon, kay Noel na nakatutok ang kanyang atensyon. Ibinaling ko kaagad ang mga mata ko sa monitor sabay bitiw ng isang malalim na buntong-hininga.
Ginawa ni papa ang video na iyon noong kasagsagan ng aking pag-alis. Heto ang mga huling habilin ni niya:
Para kay mama:
“Sana ay maging matatag ka, at kahit wala na ako, ipagpatuloy mo pa rin ang buhay. Alam kong masakit ngunit sana ay pilitin mong huwag malungkot at tanggpin ang paglisan, isipin na ito’y bahagi ng isang grand design ng maykapal. Lahat naman tayo ay pupunta dito; nauna lang ako… Lakasan mo ang loob mo sa pagharap sa mga araw-araw na hamon ng buhay at piliting nand’yan palagi para sa mga anak natin. Mahal na mahal kita. Malaki ang pasasalamat ko at ikaw ang ibinigay sa akin ng tadhana. Salamat at dumating ka sa buhay ko. Salamat na ikaw ang naging katuwang ko sa pagbuo ng aking mga pangarap, sa pagharap sa lahat ng mga pagsubok sa buhay. Kung mangyari mang may isa pang pagkakataon, ikaw pa rin ang pipiliin kong makapiling, maging katuwang sa pagbuo muli ng mga pangarap. At kagaya ng palagi nating ginagawa, pipilitin nating malampasan ang kahit ano mang balakid. Napakaswete ko na may isang ikaw sa buhay ko… hindi ko man palaging sinasabi sa iyo ito, ngunit lagi mong tatandaan, mahal na mahal kita.”
At nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga mata ni papa habang patuloy naman ang pag-iiyak naming dalawa ni mama. Pinahid ni papa ang mga luha niya sa pisngi. Nagpatuloy siya sa pagsasalita, ang boses ay nagcrack na. “Ikaw na ang bahala sa ating mga naipundar na ari-arian, mga negosyo at lupain. Huwag kang mag-alala, nand’yan naman ang dalawa nating mga anak. Mapagkakatiwalan mo si Romwel at si Jason, alam ko, mapagkakatiwalaan mo rin siya sa darating na panahon.”
Para sa akin:
“Sa iyo anak… mahal na mahl kita. Mangyari mang ang pagpanaw ko ay habang wala ka, tandaan mo palaging hindi ako nagagalit sa iyo. Naintindihan kita at napatawad sa iyong pa-alis nang walang paalam. Maaring hindi mo batid ang pagmamahal ko sa iyo ngunit palagi mong ilagay sa iyong isip na lahat ng pagsisikap ko sa buhay ay dahil sa iyo… At para sabihin ko sa iyo, ikaw ag dahilan kung bakit namin inampon si Kuya Romwel mo. Dahil alam namin kung gaano mo siya kamahal at alam namin ang pangungulila mong magkaroon ng kapatid at kuya. Pasensya na at hindi ka namin napagbigyan ng mama mo sa kahilingan mong magkaroon ng kapatid. Ngunit siguro naman ay naging masaya ka na naging bahagi ng pamilya natin si kuya Romwel mo…”
Napahinto siya nang sandali, tila pinag-aralan ang sunod na sasabihin “…pasensya ka na kung pinagbawalan ko kayo ni Romwel sa gusto ninyong mangyari. Napakasakit kasi sa isang ama na makita ang kaisa-isa niyang anak na lalaking…” hindi na itinuloy pang tapusin ni papa ang sasabihin. “…alam mo naman na nangarap akong magkaroon ng apo, lalaking apo. Sabik na sabik akong magkaroon nito, anak, hindi lang upang maipagpatuloy ang lahi nating Iglesias kundi dahil nasasabik ako sa apo. Kaya laking tuwa ko noong malamang nagkaroon ng anak si Romwel. At dahil sa pagbigay ni kuya Romwel mo sa akin sa gusto ko… bibigyang laya na kita sa ano mang gusto mong gawin sa buhay. Palagi mo lang tandaan anak na sa landas na tatahakin mo, ano man ito, ang kabaitan at kalinisan ng puso ang dapat na maging gabay mo sa paghanap sa iyong tadhana. At tandaan mo rin anak, na minsan sa buhay, kailangan nating maging matatag, maging handa sa ano mang darating. May mga pagkakatoang madapa ka, matapilok, o mabasag ang mga pangarap. Ngunit huwag kang mag-atubili ni matakot na bumangon, magsimula, pulutin ang mga basag at buuing muli ang mga pangarap. Gawin mong patnubay ang mga aral na dala ng iyong pagkadapa. At pagkakamali. At anak, huwag kang magkimkim ng galit o ano mang sama ng loob sa puso mo. Napakasarap mabuhay kapag ramdam mo ang pagmamahal ng mga taong nakapalibot sa iyo. At lalong mas masarap ito kapag ang naramdamn mong pagmamahal nila ay sinusuklian mo rin ng pagmamahal. Anak, I love you...”
Napahagulgol ako sa sinabing iyon ni papa. Ni minsan kasi, hindi ko narinig kay papa ang salitang “I love you” o “mahal kita, anak”. Hindi kasi expressive si papa sa nararamdaman niya. Kaya minsan di ko rin maiwasang magtampo. Pakiramdam ko, hindi niya ako mahal. Ngunit sa narinig ko, doon ko narealize na mahal pala talaga ako ng papa ko…
Para kay Kuya Romwel:
“Alam mong mahal ka namin, Romwel dahil napasaya mo kaming lahat; sa iyong kasipagan, sa iyong pagkamaunawain, at sa pagmamahal na ibinigay mo para sa aming lahat. Kung si Jason ang nagbigay sa amin ng saya, ikaw ang nagbigay sa amin ng pag-asa. Ipagpatuloy mo lang ang pagsuporta, pag-alaga, at pagmamahal sa pamilya natin. Huwag kang magbago. Huwag mong pababayaan ang mama mo, at lalo na si Jason…” nasamid ang boses ni papa sa pagbanggit niya sa huling mga kataga. Parang may ibang nasa isip niya, hindi ko lang makuha kung ano yun. “Pasayahin mo lang ang buong pamilya, suportahan mo sila, tulungan sa panahon ng kagipitan. Kapag nagawa mo iyan, maligaya na ako. Sa pagmanage naman ng mga negosyo at mga ari-arian natin, gusto kong tulungan mo ang mama mo hanggang sa makatapos ng pag-aral si Jason at kaya na niyang tumulong din sa responsibilidad ng pamilya… Ipangako mo iyan sa akin, Romwel.”
Napahinto muli si papa, inisip ang sunod na sasabihin na tila nahirapan siyang buksan.
“At… tungkol naman sa isang bagay na hiniling mo sa akin, bagamat may kabigatan ito ngunit pinapayagan na kita, kung sa tingin mo ay ito ang ikabubuti ng buhay mo, ng pamilya natin. Basta ipagpatuloy mo lang ang lahat ng mga magagandang plano mo para sa pamilya at gawin mo ang mga naunang sinabi ko. Oo nga pala, salamat sa mga apo na ibinigay mo sa akin. Napakasaya ko sa ibinigay mong regalo. Walang pagsidlan ang kaligayahan ko at hindi sapat ang salita upang mailarawan ang naramdaman kong kaligayahan. Noong malaman kong magkakaroon ako ng apo sa iyo, nasabi ko sa sarili na wala na akong mahihiling pa sa buhay at handa na akong pumanaw. Maraming salamat sa iyo, Romwel.”
May dulot na intriga para sa akin ang sinabing kahilingan na iyon ni kuya Rom kay papa. Napalingon ako kay mama na tumingin dn sa akin. Gusto ko sanang itanong kung may alam ba siya sa hiling ni kuya Rom na sinasabi. Ngunit tila naintindihan ni mama ang titig ko. Umiling siya, pagpahiwatig na wala siyang alam.
Pagkatapos na pagkatapos maipalabas ang video ni papa, lumapit si kuya Rom sa kinauupuan namin ni mama, hila-hila sa likuran niya si Noel. “Ma… aalis na ako” ang sabi niya sabay halik sa pisngi nito.
Syempre, nabigla ako. Sa isip ko kasi, babalik naman talaga siya ng Canada gawa nang nandoon ang asawa at anak niya ngunit hindi ko akalain na ganoon kabilis.
Mistulang tinadtad ang puso ko sa sakit at inis. Nawala na nga ang papa ko, at hayun, tuluyan na rin yatang mawawala ang kaisa-isang taong minahal ko na siyang nagturo at nagpatikim sa akin ng lahat ng una kong karanasan.
Ibinaling ko ang mukha palayo sa kanya, pahiwatig na ayaw ko siyang kausapin. Ngunit nagsalita siya, “Tol… ikaw na ang bahala sa pamilya natin. Alagaan mo si mama, at si Noel na rin.”
Hindi ko lubusang maintindihan ang sinabi niyang iyon, na ako na ang bahala sa pamilya namin. Sumiksik tuloy sa isip ko ang katanungang, “Bakit ako? Hindi na ba siya babalik?” na nagpatindi lang ng galit ko sa kanya.
Mabilis akong tumayo at dumestansya, sinigwan siya, “E, di lumayas ka! Kaya naman naming dalawa ni mama dito eh!”
Tumayo si mama at hinarangan ako. “Jason, anak… huwag mo namang pagsalitaan ng ganyan si kuya Romwel mo. Kuya mo pa rin yan” sabay lingon din kay kuya Rom, “Sige Romwel mauna ka na sa sasakyan at kami ni Noel ay susunod na.”
Tumuloy naman si kuya Rom. At nagpahabol ng tanong ang boses ay malungkot, “Hindi mo ba ako ihahatid tol…?”
“Lumayas kang mag-isa mo!” bulyaw ko.
Inihatid nga siya nila mama at Noel habang ako ay naman ay naiwan sa bahay na nagpupuyos sa galit, sa inis, sa lungkot. Halo-halo na ang emosyon ko. Ngunit ang nangingibabaw ay ang matinding galit. Naalimpungatan ko na lang na kinuha ko ang ritrato ni papa at mistulang isang batang nagsusumbong, humagulgol na nagsalita, ibinuhos ang lahat ng emosyong itinatago.
“Pa… alam kong nand’yan ka nakikinig at nagmamasid sa akin. Sobrang sakit pa, hindi ko na yata kaya. Mahal na mahal ko pa talaga siya eh. Pero alam kong hindi na pwede. Kaya sana tulungan mo akong mawala na ang nararamdaman kong ito sa kanya at kung gusto mo talaga, pati na itong galit sa puso ko sa kanya. Alam ko naman ang ibig mong sabihin sa video pa eh, pero ano ba ang magagawa ko? Hirap na hirap na ako pa…Tingnan mo, umalis na naman siya at iiwanan na lang kami ni mama. Tama ba yan? Paanong hindi ako magagalit sa kanya niyan? Kung hindi nga sa kanya ay hindi ako maglalayas eh… at marahil ay nandito ka pa sana. Andami na niyang atraso sa akin at sa pamilya natin. Ngayon nga, kalilibing niyo lang at heto, aalis na naman siya. Siya ang kuya ng pamilya tapos, balewala na lang kami porke’t nagkaasawa na siya ng Canadian at mayaman pa? Sana pa, tulungan mo ako. Bigyan mo ako ng sign pa kung ano ang gagawin ko… Litong-lito na po ako.”
Hindi ko na matandaan kung gaano ako katagal nakikipag-usap sa ritrato ni papa at umiiyak. Nakaidlip pala ako at nagising na lang noong may kumatok sa pintuan.
Si Noel. Galing na pala sila sa airport naghatid kay kuy Rom. “Kuya… ipinabigay ni Kuya Romwel sa iyo itong sulat” wika ni Noel. “Hindi na ba babalik si Kuya Rom Kuya? Sabi ni kuya, isang araw daw, papuntahin niya ako sa Canada. Malayo ba iyon Kuya?” ang insosenteng tanong ni Noel
“Malayo iyon” ang sagot ko na lang.
“At may snow daw doon, malamig.”
“Oo. Malamig doon. Makakapunta din tayo doon isang araw sa may snow na lugar, sa Amerika, hindi sa Canada” ang sagot ko gawa ng pagkainis.
“Ay… bakit sa Amerika? Sa Canada nandoon si kuya Romwel eh?” Ang pagtutol niya.
“Malapit lang naman iyon sa Canada eh.” Ang sabi ko habang tiningnan ang nakakawang mukha ni Noel. “O, sya sa Canada tayo pupunta… Doon ka muna sa kwarto mo ha? Babasahin ko lang ang sulat ni Kuya Rom mo.” Ang sabi ko na lang upang mapag-isa.
Inilatag ko ang sulat sa mesa at umupo sa kama, tinitigan ang sulat, nag-isip kung bubuksan iyon o itatapon na lang. Ewan, nagdadalawang isip talaga akong basahin iyon.
Tumayo ako at tinumbok ang music corner. Ewan ko, mental telepathy ba ang tawag doon kung saan ang isang bagay na iniisip o ginagawa niya ay naisip mo rin… o iyong mga iniisip ninyo ay nakatutuk sa parehong bagay. Pinatugtug ko ang FM station na parehong paborito namin. At pagkabukas na pagkabukas ko nito, bumulaga sa akin ang salita ng dj, “The next song is requested by an avid lister who at this very moment, is leaving for Canada. He is pleading to play this song – at now na! – with dedications going to the one and only love of his life whom he wants to send the message – ‘Back To Me’. Wheeewwww! That’s sweet! Von voyage Romwel!”
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home
Back to me...”
Para akong na-alipin sa isang makapangyarihang hipnotismo sa pagkakataong iyon. Tulala at ang isip ay nakatutok lamang sa melody ng kanta. Ramdam ko ang pagkalampag ng puso ko at pakiwari ko ay unti-unti akong nawalan ng lakas habang umalingawngaw sa ere ang kanta, inisa-isang inukit sa isip ang bawat kataga nito na mistulang namang mga sibat na tumama sa aking puso. At namalayan ko na lang ang luhang dumaloy muli sa aking mga pisngi.
Ewan, ngunit dahil sa pagkarinig ko sa kanta, dali-dali kong tinumbok ang mesa kung nasaan ang sulat ni kuya Romwel at. Kinuha ko ito, binuksan, atsaka binasa.
“Tol, una sa lahat, nais kong malaman mo na walang nagbabago sa pagmamahal ko sa iyo. Wala akong ginawang masama at lalong hindi ako nagtaksil…
Dalawang buwan mula noong dumating ako ng Canada, nalaman ng pamilya ni Shane ang sakit ng kapatid niyang babae, si Sandy. Cancer sa utak at nasa malubhang kalagayan. Ang sabi ng mga dalubhasa, sang taon na lang ang taning ng buhay niya. Matinding kalungkutan ang bumalot sa pamilya ni Shane sa mga sandaling iyon. Mabait ang pamilya ni Shane, tol. Alam mo iyan. Kung natandaan mo, pilantropo ang mga magulang nila at ang kanilang yaman ay ibinabahagi sa mga kapus-palad na nangangailangan ng tulong. Isa ang nanay ko sa nabiyayaan nila ng kanilang kagandahan loob noong ma-operahan siya at nadugtungan ang kanyang buhay….
Hindi nila lubos maintindihan ang nangyari. Ngunit ipinagpasa Dyos nila ang lahat. Napakarami sana ng pera nila at marami silang taong natulungang magamot ang karamdaman. Ngunit sa sarili nilang anak, wala silang magawa-gawa.
Mabait si Sandy, tol… 21 years old lang at kagaya ng kapatid niyang si Shane, naging malapit din siya sa akin. Isa si Sandy sa pinakamalapit na taong tumulong sa akin sa pag-aadjust ko sa Canada. Lahat ng problema ko habang nag stay pa ako sa kanila, sa kanilang dalawa ni Shane ko sinasabi. Sa edad niyang ito, masasabi mong nasa tuktok pa sana siya ng mundo at ang lahat ng pangarap niya ay abot-kamay lang. Ngunit masaklap ang ibinigay sa kanya ng tadhana, dahil hanggang doon na lang ang buhay niya. Kung makita at makilala mo siya ng personal, masasabi mong nasa kanya na sana ang lahat – kabaitan, ganda, talino, at higit sa lahat, ang pagka positive na pananaw sa buhay. At itong pagiging positive na pananaw niya ang naging ugat kung bakit humantong ang lahat na magkaanak siya sa akin at pinakasalan ko pa.
Nilabanan niya ang kanyang karamdaman, ipinangako sa sariling maging fruitful pa rin ang buhay niya hanggang sa wakas, sa kabila nang kanyang karamdaman na walang lunas. At gagawin niya ang lahat nang makakaya maipakita lang sa lahat kung gaano siya katatag, kung gaano kahalaga ang buhay. Ginawa niya ang sariling maging modelo upang ang mga katulad niyang may sakit mga nawalan ng pag-asa ay mabuksan ang isipan at hindi mawalan ng determinasyon na magpursige sa kung ano mang pwede pang gawin hanggang sa huli nilang hininga, hanggang kaya, hanggang pumipintig pa ang puso. Iyan ang isiniksik niya sa kanyang isip… At ginawa niyang isang advocacy ito.
At ang isa sa mga ginawa niyang target ay ang magkaanak, hindi lang dahil sa gusto niyan maramdman ang pagkakaroon ng isang batang nanggaling sa dugo at laman niya bago siya mamatay kungdi dahil sa ito rin ang pangarap ng papa niya na magkaroon ng apo. Gusto niyang bigyan ng kaligayahan ang kanyang pinakamamahal na papa. At ito ang naging dahilan ng lahat. Alam mo naman sigurong bakla si Shane… Kaya ito ang naisipan ni Sandy na bago siya bawian ng buhay, may isang bagay siyang maiiwang ala-ala, regalo sa kanyang ama, at silbi sa kanyang natitirang mga sandali.
Noong una, ayaw pumayag ng pamilya niya gawa nang alam nilang lalong mahihirapan si Sandy. Ngunit dahil sa ito ang ginawa niyang last wish, hindi na nakatanggi pa ang mag magulang niya. Ang plano ay artificial insemination at ako ang naisipan nilang mag donate ng semilya. Dahil itinuring din naman nila akong bahagi ng kanilang pamilya sa pagtigil ko sa kanila, hindi ako tumanggi. At sino ba ako upang tumanggi, tol…? Napakalaki ng utang na loob ko sa pamilya nila at napakaliit na bagay lang naman ang hiniling nila sa akin. Kung ikaw ang nasa lugar ko, tatanggihan mo ba ang pakisuyo nila? At isa pa, di ba gusto rin naman ni papa ang magkaroon ng maraming apo? Kaya tol… tinanggap ko ang alok nila nang walang pagdadalawang-isip. At hindi ko kaagad sinabi ito sa iyo dahil gusto kong sorpresahin si papa at ang lahat, syempre ikaw. Di ba ikaw din ang nagsabi sa akin na gusto mong magkaroon sana ng mestisong pamangkin? Ewan kung biro mo lang iyon pero natatandaan ko iyon. At ang sabi mo nga, gusto mong makita kung ano pa ang resulta kung magkaroon ako ng anak sa isang puting lahi dahil ang sabi mo magiging super guwapo ito? Kaya iyon… At ang plano ko ay sasabihin ko ito sa iyo ng personal.
Pitong buwan na ang batang nasa sinapupunan ni Sandy noong naramdaman naming naghihina na siya. Nagdesisyon ang mga doktor na kapag lumala pa ang kundisyon niya ay i-caesarean na siya. Doon ko na rin na-isip na baka mas makabubuti kung pakasalan ko si Sandy. Naramdaman ko kasing gusto nilang gawin ko iyon kay Sandy ngunit nahiya lang silang imungkahi ito sa akin, marahil ay nag-atubili silang baka mapasubo lang ako.
Syempre, buntis si Sandy. Papalapit na ang takdang oras ng papanaw niya sa mundo ngunit buntis siya at hindi kasal. Paano ang magiging anak niya? Hindi naman ako manhid upang hindi maramdamang ninanais din niya ito, at kailangan din para sa security ng bata. Kaya, iminungkahi ko sa kanila na willing akong pakasalan siya. At kagaya ng iniisip ko, masayang-masaya si Sandy noong marinig ang proposal na iyon na galing mismo sa aking bibig. Kitang-kita ko ang matinding kasayahan sa kanyang mga mata.
Sa ginawa ko, lalong napabilib sa akin at sobra-sobrang pasasalamat ang ibinigay ng mga magulang ni Sandy sa akin. Sa parte ko, napakasarap ng pakiramdam na nakitang may mga taong napasaya ko, lalo na ang isang nilalang na sa kabila ng nabibilang na lang na mga araw sa mundo, nagawa ko pa ring bigyan ng ngiti ang kanyang mga labi. Sa kaligayahang nakita ko sa kanila, bumalik-balik sa isip ko ang kasayahang idinulot din ng pamilya ni Sandy sa akin noong sila ang umako sa lahat ng gastusin ni inay noong maoperahan ito sa kidney at madugtungan ang buhay.
Sa sobrang sa tuwa at kaligayahang naidulot ko, binigyan ako sa papa ni Sandy – na papa ko na rin – ng isang mamahaling kotse. Iyan ang dinala ko dito…
Pagkaraan ng isang linggo, tinanggal na ang bata sa tiyan ni Sandy. Mahigit pitong buwan pa lang ito ngunit isang malusog na batang lalaki ang anak namin na agad namang inilagay sa incubator. Hirap na hirap na kasi siya at ang sabi ng mga duktor, hindi na kakayanin ni Sandy pa kung ipagpaliban ang pagkuha sa bata. At ilang oras lang pagkatapus makalabas ang bata at makita ito ni Sandy, saka din siya binawian ng buhay… Bakat ang saya sa kanyang mga labi hanggang sa kahuli-hulihang hininga ng kanyang buhay.
Ito ang dahilan kung bakit hindi ako nakauwi sa panahon na naghintay kayo sa akin. At si Shane ang pinauwi ko na siya sanang mgpaliwanag ng lahat sa iyo. Ngunit hindi mo siya pinakinggan. At tuluyan nang isinara ang pinto mo sa lahat ng paliwanag ko…
Nasaktan ako tol... Sobra. At pati pa pala si Shane ay hindi mo kinausap. Walang kasalanan si Shane tol... Gusto niyang sabihin sa iyo ang lahat ngunit ako ang naghimok sa kanya na huwag niyang gawin at huwag makialam dahil ako na ang bahalng magsabi ng lahat sa iyo. Hnggang s mabulilyaso na nga ang plano ko dhil sa pagsarado mo ng iyong isip…
Mahal na mahal pa rin kita tol. Kailang man ay hindi ito nagbago. Sana ay hindi pa huli ang lahat. Patawarin mo ako, tol…”
Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig sa aking nabasa, hindi lang dahil sa nalaman ko kundi dahil sa pinaghirapan talaga ni kuya Rom ang pagsulat. Hindi kasi siya mahilig magsulat, kagaya ng mga typical na lalaki na ang gusto lang ay mga pisikal na gawain. Ayaw niya ng ganoon. Ngunit nagawa niyang magsulat ng napakahaba para lamang maipaliwanag sa akin ang dahilan noong ayaw ko na siyang kausapin pa. Sa ganoon pa lang na ginawa niyang sakripisyo, gumapang na sa katauhan ko ang pagkaawa.
Ngunit noong mabasa ko naman ang huling mga katagang inisinulat niya, pakiramdam ko ay may sumabog na isang malakas na bomba sa harapan ko, “PS: ipinalakad ko na ang pagwawalang-bisa ng pagiging Iglesias ko. Kung mahal mo ako, pigilan mo ako tol… I-itext mo ako, o kaya’y tawagan. Kapag tinext mo ako o tinawagan, iisipin kong napatawad mo na ako at hindi na ako tutuloy pa. Heto ang number ko, tol – 09213826318…”
(Itutuloy)
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmbyox@yahoo.com
Author's Note:
Mukhang part 28 na ang last chapter nito at wala na... goodbye Kuya Rom!!! :-(
As usual, gusto kong magpasalamat sa mga followers ko dito, all 181 of you. Salamat nang marami. Sana ay sa susunod kong kuwento, nandyan pa rin kayo.
May poll pala tayong bago, tungkol ito sa paliwanag ni Kuya Romwel bakit niya pinakasalan ang kapatid ni Shane kung convincing ba para sa iyo, kung ikaw ang nasa lugar ni Jason...
Please vote.
Tinanggal ko na ang unang dalawang poll. I guess the result is clear: (1) Happy Ending at (2) Iyong gustong mamatay si Kuya Rom, ang parusa ay - ay puputulan ng... ari! Lol!
Tungkol sa ending ng AKKCNB... ewan kung paano ang eksena, hehehe. Di ko rin alam - lol!
Mag-comment na lang kayo ng scenario kung paano i end ang story. Baka base sa suggestion ninyong scenario ako pipili ng guide para sa wakas nito.
Salamt uli sa inyo mga readers ko!
-Mikejuha-
--------------------------------
Ngunit lalo akong nagpupumiglas hanggang sa marahil ay napulsuhan niyang hindi talaga ako bibigay, kusa na niya akong pinakawalan. Iyon ang unang pagkakataong hindi ako nagpadala sa bugso ng kanyang kagustuhan. Dati-rati kasi, kuhang-kuha niya ang weakness ko at kahit umaayaw pa ako o kaya’y nagmamaktol, alam niyang bibigay din ako. Ngunit iba sa pagkakataong iyon. Habang ipinaramdam niya sa akin na na-miss niya ako o nananabik siya sa akin, matinding galit pa rin ang nananalaytay sa aking kaugatan. Inalipin pa rin ang utak ko sa matinding pagkamuhi sa kanya.
Dahil sa hindi ko pagbigay sa kagustuhan niya, narealize niya marahil na matindi pa rin talaga ang galit ko. Tumayo siya, bakat sa mukha ang pagkadismaya at sama ng loob, tumalikod, at walang pasabing tinumbok ang pintuan ng aking kuwarto.
“Lumayas kaaaaaaaaaaaaa!!!” sigaw ko.
Kinabukasan, napag-alaman ko kay mama na may subpoena daw si kuya Rom sa NBI. Nagfile daw ng kaso si Kris, rape. Iyon lang ang narinig ko. Ayoko kasing pag-usapan si kuya Rom. Kapag ganoong pumasok ang pangalan niya sa kuwentuhan, binabara ko kaagad ito o kaya ay magwa-walk out na. Ewan, pero noong sumingit sa pandinig ko ang balitang iyon, tila wala akong maramdaman, walang masabi. At ang naibulong ko na lang sa sarili ay, “sana, makulong siya o kaya’y ma lethal injection!”
Kinahapunan, narinig ko na naman ang usapan nina mama at kuya Rom sa sala noong pababa na sana ako sa ground floor. Na-dismissed daw ang kaso dahil walang sapat na basehan ito at may mga proof namang dinala si kuya na nagpapatunay na si Kris itong naghahabol sa kanya, mga text messages ni Kris sa kanya na may sinasabi doon na “I love you” at iba pang nagpapatunay na consensual at walang rape na naganap. At marahil ay noong nakita ng mga taga NBI sa mukha at tindi ng appeal ni kuya Rom, at yaman pa, naitanong din nila sa sarili kung ang taong iyon ba ay kailangan pang mang-rape. Parang katawa-tawa. Dagdagan pa sa mga matitinik na abugado ni kuya…
As usual, nagwawala na naman daw si Kris. Pero humirit ng child support na sinagot naman ng abugado ni kuya na ipa-DNA test muna ang bata bago ang child support. Pagkatapos ng isang linggo pa raw ang resulta.
Sa ilang araw na nanating nakaburol pa si papa hindi kami nagpapansinan ni kuya Rom. Mahirap pero pinilit ko ang sariling kakayanin. Nasa isang bahay lang kami ngunit parang hindi kami mgkakakilala. Kapag nauna siyang pumuwesto sa hapag kainan sa oras ng kainan, magpapahuli ako o di kaya, siya, nag-iiwasan. Kapag nakita kong nasa isang sulok siya ng bahay, lilihis naman ako at tutumbukin ang ibang puwesto na malayo sa kanya o di kaya’y maga-about face at di na tutuloy, babalik uli sa pinanggalingan ko.
May isang beses na hindi ko siya napansing nandoon pala sa kusina at ako naman ay kumuha ng juice sa ref, noong pabalik na ako sa sala, ay siya namang paglabas niya galing sa store room na nasa gilid lang ng dadanan ko at may kukuning din yt sa ref. At marahil ay hindi rin siya nakatingin sa dinadaanan, muntik na niya akong mabangga at ang dala-dala kong isang baso ng juice ay muntik kong mabitiwan. Mistulang nakakita ang bawat isa sa amin ng multo. Nagkasalubong ang aming mga titig; siya ay may pag-aalangang batiin ako o hintaying ako ang bumati sa kanya samantalang ako naman, nagulat dahil sa ang iniiwasang tao ay nasa harap ko lang pala. Iyon bang pakiramdam na may ninakaw ka tapos biglang sumulpot ang may ari at nasa harap mo na siya. Nanlaki ang mga mata ko noong makita siya at marahil ay napansin din niya iyon.
Ewan, di ko mawari ang tunay na naramdaman. Lumakas ang kabog ng dibdib… at kung gaano kabilis ang aking pagkabigla, ay siyang bilis din ng aking pag-alis, ipinaramdam sa kanya na di ko siya kilala at wala akong nakita.
Sa panlabas, ipinakita ko sa kanyang matatag ako, matigas. Ngunit hindi ko rin nakayanan ang pagkunwari. Noong makalabas ako ng kusina, iniwan ko na lang ang juice sa isang mesa sa sala at nagtatakbong umakyat at sa loob ng kwarto ko ay doon na nag-iiyak.
Syempre, kahit nasusuklam ako sa kanya, mahal ko pa rin iyong tao at sa nakita ko sa mukha niya habang nagtitigan kami sa kusina, maraming bumabalik-balik na ala-ala sa aking isipan. Bumakat sa aking isipan ang kanyang mga titig na animoy nagmamakaawa, nakikiusap. Hindi ko lubusang maintindihan ang naramdaman. May malakas na sigaw sa kaloob-looban ng aking pagkatao na nag-udyok na yakapin siya, halikan, haplusin ang nakabibighaning mukha… ngunit matinding poot at galit pa rin ang nangingibabaw. Sumisigaw ang isip kong kalimutan na siya at tapusin na ang kahibangan ngunit ang puso ko ay patuloy pa rin niyang binibighani at binibihag.
“Shittttttttt! Shittttttttttt!” Sigaw ko. At naalimpungatan ko na lang ang sariling pinagtatapon ang mga gamit sa loob ng aking kwarto.
Mahirap ang kalagayan ko. Pati si Noel ay nagtatanong na rin kung bakit hindi kami nag-uusap ni kuya Rom niya. “Hayaan mo na lang muna, tol. Ngayon lang ito. Nasasaktan lang kaming pareho ni kuya Rom mo dahil sa pagkamatay ni papa” ang sagot ko na lang, hindi alintana kung may dahilan pa ba akong masabi kapag nailibing na si papa. Kapag sabihin ko kasi sa kanya ang totoo ay baka hindi niya maiintindihan ito. Mukhang tinanggap naman niya ang paliwanag ko. Sobrang lapit na rin kasi ni Noel kay kuya Rom.
Sa ilang araw na burol ni papa napansin ko ang malaking pagbabago ni Kuya Rom. Hindi lang dahil sa matinding lungkot na naranasan niya sa pagkamatay ni papa ngunit marahil ay may iba pang dahilan ito. Ang dating pagkamasayahing palaging umaapaw sa kanyang mukha na nakakahawa ay biglang naglaho, at palagi na lang itong nakatunganga, nag-iisip ng malalim, malayo ang tingin, wala sa sarili…
Huling gabi ng lamay na iyon. Nandoon ang lahat ng mga taong nakakakilala kay papa, malalapit man o hindi, mga kliyente, mga nagtatrabaho sa mga kompanya namin, mga tagapamahala sa aming mga lupain, mga kasosyo sa negosyo, mga kapitbahay, mga taong nagmamahal kay papa…
Nandoon din ang mga magulang ni Julius, at si Julius mismo. Nandoon din si Shane. Ngunit kagaya ng pagtrato ko kay kuya Rom, ganoon din ang patrato ko kay Shane. Hindi ko rin siya kinikibo, iniiwasan. “Kapatid niya ang asawa ni kuya Rom ngunit hindi man lang niya ako tinimbrehan sa mga nangyayari sa Canada. Nangako siya sa akin na sasabihin niya ang lahat ngunit wala ding nangyari. Sinungaling siya, walang kwentang kaibigan! Kasabwat siya sa ginawang pagtaksil ni kuya Rom sa akin!” bulong ko sa sarili.
Masaya din naman akong nakita si Julius. Niyakap niya ako, hinalikan sa pisngi at umiyak din. Napamahal na rin kasi sa kanila ang papa ko. Ngunit hindi ko rin si Julius nakakausap nang maayos gawa ng tumutulong siya sa pag-istima sa mga bisita. Pinakilala ko rin si Noel sa kanya at dahil pareho sila ni Julius na palakaibigang, nagkagaanang loob din sila kaagad.
Sa huling gabi ng lamay ni papa nalaman namin ang resulta ng DNA test sa anak ni Kris. Hindi ko sana malalaman ito kung hindi lumusob si Kris sa bahay, nagpupuyos sa galit, nag eskandalo at nagbanta kay kuya Rom at sa buong pamilya namin. “Pagbabayaran mo ang lahat ng ito! Sinira mo ang buhay ko! Sinira mo ang lahat ng mga plano ko! Kayong lahat, humanda kayo sa gagawin ko!”
Nagbigy pala ng kopya ang abugado ni kuya sa abugado ni Kris sa resulta nito – Negative. Ibig sabihin, hindi anak ni kuya Rom ang anak ni Kris. Doon ko rin nakumpirma ang matagal ko nang hinala na hindi nga anak ni kuya Rom ang bata dahil sa simula pa lang, wala akong nakitang hawig ni kuya Rom sa kanya.”
At kagaya nang dati, umeksena uli ang dalawang guwardiya at kinaladkad si Kris palabas. Wala siyang magawa kundi ng magsisigaw nang magsisigaw sa labas ng gate na parang baliw o sinaniban ng masamang espiritu.
Kinabukasan, inihatid na sa huling hantungan si papa. Masakit, hindi ko matanggap ang lahat. Mistulang huminto ang galaw ng mundo para sa akin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung paano na lang ang pamilya namin na wala na si papa. Walang humpay ang pagdaloy ng mga luha sa aking mga mata.
Kinagabihan pagkatapos ng libing at nakaalis na ang lahat ng mga bisita, mistulang isang libingan din ang katahimikang bumabalot sa aming mansyon. Tila nawalan ng kulay ang buong paligid. Mistulang kasama ni papa na inilibing ang lahat nang sigla at saya na dati-rati ay umaalingawngaw sa bahay na iyon. Si mama ay tahimik na pumasok sa kanilang kuwarto ni papa, si kuya Rom ay pumasok na rin sa kanyang kuwarto. At bagamat gusto ni Noel na samahan ako, sinabihan ko siyang gusto kong mapag-isa at kay kuya Romwel na lang sumama.
Pumasok na rin ako, nag-iisa sa sarili kong kuwarto…
Ganyan ang larawang makikita sa amin sa gabing iyon. Kanya-kanya, walang ganang makikipag-usap, tila nawalan ng buhay ang paligid.
Hindi ko alam kung ano ang ginawa ni mama sa kuwarto niya. Ang alam ko lang, nag-iiyak siya at marahil ay sinasariwa ang mga masasayang ala-ala nila ni papa. Marahil din, ay kinakausap niya ito…
Ako, dumeretso na rin ng kuwarto, tinumbok ang music corner ko at pinatugtog ang kantang “To Dance With My Father Again” –
Back when I was a child
Before life removed all the innocence
My father would lift me high and dance with my mother and me and then
Spin me around ‘til I fell asleep
Then up the stairs he would carry me
And I knew for sure I was loved
If I could get another chance, another walk, another dance with him
I’d play a song that would never ever end
How I’d love, love, love
To dance with my father again
When I and my mother would disagree
To get my way I would run from her to him
He'd make me laugh just to comfort me, yeah yeah..
Then finally make me do just what my moma said
Later that night when i want to sleep
He left a dollar under my sheet
Never dreamed that he would be gone from me
If i could steal one final glance, one final step, one final dance with him
I'd play a song that would never ever end
'Cause I'd love, love, love, love
To dance with my father again
Sometimes I’d listen outside her door
And I’d hear how mama cried for him
I pray for her even more than me
I pray for her even more than me
I know I’m praying for much too much
But could you send back the only man she loved
I know you don’t do it usually
But dear Lord she’s dying
To dance with my father again
Every night I fall asleep and this is all I ever dream.
Kinabukasan, ipinalabas ang naka-video na last will ni papa. Sa library ng mansyon ipinalabas ito at kaming lahat ay nandoon – si mama, kuya Rom, Noel, ang mga anak ni kuya Rom na kambal at isang babae kasama ang mga yaya, ang mga abogado ng pamilya at ako. Nakaupong magkatabi kami ni mama.
Nilingon ko si kuya Rom. Tahimik siyang nakaupo sa isang sulok na may kalayuan sa amin, nakayukyok na parang isang basang sisiw. Tumingin siya sa akin, bakas sa mukha niya ang matinding lungkot bagamat lantad pa rin ang angkin niyang kakisigan. Nakikiusap ang kanyang mga mata, nakipagtitigan. Tinitigan ko rin siya ngunit matulis ang isinukli kong titig, nanggagalaiti, naninisi.
Naputol lang ang aming pagtitigan noong lumapit si Noel sa kanya at tumabi sa upuan. Hinawakan niya ang baywang nito, kinanlong at pinisil-pisil ang mukha, ginugulo ang buhok, kinikiliti... May kaunting inggit akong nadarama. Dati-rati, ako ang bini-baby niya ngunit sa pagkakataong iyon, kay Noel na nakatutok ang kanyang atensyon. Ibinaling ko kaagad ang mga mata ko sa monitor sabay bitiw ng isang malalim na buntong-hininga.
Ginawa ni papa ang video na iyon noong kasagsagan ng aking pag-alis. Heto ang mga huling habilin ni niya:
Para kay mama:
“Sana ay maging matatag ka, at kahit wala na ako, ipagpatuloy mo pa rin ang buhay. Alam kong masakit ngunit sana ay pilitin mong huwag malungkot at tanggpin ang paglisan, isipin na ito’y bahagi ng isang grand design ng maykapal. Lahat naman tayo ay pupunta dito; nauna lang ako… Lakasan mo ang loob mo sa pagharap sa mga araw-araw na hamon ng buhay at piliting nand’yan palagi para sa mga anak natin. Mahal na mahal kita. Malaki ang pasasalamat ko at ikaw ang ibinigay sa akin ng tadhana. Salamat at dumating ka sa buhay ko. Salamat na ikaw ang naging katuwang ko sa pagbuo ng aking mga pangarap, sa pagharap sa lahat ng mga pagsubok sa buhay. Kung mangyari mang may isa pang pagkakataon, ikaw pa rin ang pipiliin kong makapiling, maging katuwang sa pagbuo muli ng mga pangarap. At kagaya ng palagi nating ginagawa, pipilitin nating malampasan ang kahit ano mang balakid. Napakaswete ko na may isang ikaw sa buhay ko… hindi ko man palaging sinasabi sa iyo ito, ngunit lagi mong tatandaan, mahal na mahal kita.”
At nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga mata ni papa habang patuloy naman ang pag-iiyak naming dalawa ni mama. Pinahid ni papa ang mga luha niya sa pisngi. Nagpatuloy siya sa pagsasalita, ang boses ay nagcrack na. “Ikaw na ang bahala sa ating mga naipundar na ari-arian, mga negosyo at lupain. Huwag kang mag-alala, nand’yan naman ang dalawa nating mga anak. Mapagkakatiwalan mo si Romwel at si Jason, alam ko, mapagkakatiwalaan mo rin siya sa darating na panahon.”
Para sa akin:
“Sa iyo anak… mahal na mahl kita. Mangyari mang ang pagpanaw ko ay habang wala ka, tandaan mo palaging hindi ako nagagalit sa iyo. Naintindihan kita at napatawad sa iyong pa-alis nang walang paalam. Maaring hindi mo batid ang pagmamahal ko sa iyo ngunit palagi mong ilagay sa iyong isip na lahat ng pagsisikap ko sa buhay ay dahil sa iyo… At para sabihin ko sa iyo, ikaw ag dahilan kung bakit namin inampon si Kuya Romwel mo. Dahil alam namin kung gaano mo siya kamahal at alam namin ang pangungulila mong magkaroon ng kapatid at kuya. Pasensya na at hindi ka namin napagbigyan ng mama mo sa kahilingan mong magkaroon ng kapatid. Ngunit siguro naman ay naging masaya ka na naging bahagi ng pamilya natin si kuya Romwel mo…”
Napahinto siya nang sandali, tila pinag-aralan ang sunod na sasabihin “…pasensya ka na kung pinagbawalan ko kayo ni Romwel sa gusto ninyong mangyari. Napakasakit kasi sa isang ama na makita ang kaisa-isa niyang anak na lalaking…” hindi na itinuloy pang tapusin ni papa ang sasabihin. “…alam mo naman na nangarap akong magkaroon ng apo, lalaking apo. Sabik na sabik akong magkaroon nito, anak, hindi lang upang maipagpatuloy ang lahi nating Iglesias kundi dahil nasasabik ako sa apo. Kaya laking tuwa ko noong malamang nagkaroon ng anak si Romwel. At dahil sa pagbigay ni kuya Romwel mo sa akin sa gusto ko… bibigyang laya na kita sa ano mang gusto mong gawin sa buhay. Palagi mo lang tandaan anak na sa landas na tatahakin mo, ano man ito, ang kabaitan at kalinisan ng puso ang dapat na maging gabay mo sa paghanap sa iyong tadhana. At tandaan mo rin anak, na minsan sa buhay, kailangan nating maging matatag, maging handa sa ano mang darating. May mga pagkakatoang madapa ka, matapilok, o mabasag ang mga pangarap. Ngunit huwag kang mag-atubili ni matakot na bumangon, magsimula, pulutin ang mga basag at buuing muli ang mga pangarap. Gawin mong patnubay ang mga aral na dala ng iyong pagkadapa. At pagkakamali. At anak, huwag kang magkimkim ng galit o ano mang sama ng loob sa puso mo. Napakasarap mabuhay kapag ramdam mo ang pagmamahal ng mga taong nakapalibot sa iyo. At lalong mas masarap ito kapag ang naramdamn mong pagmamahal nila ay sinusuklian mo rin ng pagmamahal. Anak, I love you...”
Napahagulgol ako sa sinabing iyon ni papa. Ni minsan kasi, hindi ko narinig kay papa ang salitang “I love you” o “mahal kita, anak”. Hindi kasi expressive si papa sa nararamdaman niya. Kaya minsan di ko rin maiwasang magtampo. Pakiramdam ko, hindi niya ako mahal. Ngunit sa narinig ko, doon ko narealize na mahal pala talaga ako ng papa ko…
Para kay Kuya Romwel:
“Alam mong mahal ka namin, Romwel dahil napasaya mo kaming lahat; sa iyong kasipagan, sa iyong pagkamaunawain, at sa pagmamahal na ibinigay mo para sa aming lahat. Kung si Jason ang nagbigay sa amin ng saya, ikaw ang nagbigay sa amin ng pag-asa. Ipagpatuloy mo lang ang pagsuporta, pag-alaga, at pagmamahal sa pamilya natin. Huwag kang magbago. Huwag mong pababayaan ang mama mo, at lalo na si Jason…” nasamid ang boses ni papa sa pagbanggit niya sa huling mga kataga. Parang may ibang nasa isip niya, hindi ko lang makuha kung ano yun. “Pasayahin mo lang ang buong pamilya, suportahan mo sila, tulungan sa panahon ng kagipitan. Kapag nagawa mo iyan, maligaya na ako. Sa pagmanage naman ng mga negosyo at mga ari-arian natin, gusto kong tulungan mo ang mama mo hanggang sa makatapos ng pag-aral si Jason at kaya na niyang tumulong din sa responsibilidad ng pamilya… Ipangako mo iyan sa akin, Romwel.”
Napahinto muli si papa, inisip ang sunod na sasabihin na tila nahirapan siyang buksan.
“At… tungkol naman sa isang bagay na hiniling mo sa akin, bagamat may kabigatan ito ngunit pinapayagan na kita, kung sa tingin mo ay ito ang ikabubuti ng buhay mo, ng pamilya natin. Basta ipagpatuloy mo lang ang lahat ng mga magagandang plano mo para sa pamilya at gawin mo ang mga naunang sinabi ko. Oo nga pala, salamat sa mga apo na ibinigay mo sa akin. Napakasaya ko sa ibinigay mong regalo. Walang pagsidlan ang kaligayahan ko at hindi sapat ang salita upang mailarawan ang naramdaman kong kaligayahan. Noong malaman kong magkakaroon ako ng apo sa iyo, nasabi ko sa sarili na wala na akong mahihiling pa sa buhay at handa na akong pumanaw. Maraming salamat sa iyo, Romwel.”
May dulot na intriga para sa akin ang sinabing kahilingan na iyon ni kuya Rom kay papa. Napalingon ako kay mama na tumingin dn sa akin. Gusto ko sanang itanong kung may alam ba siya sa hiling ni kuya Rom na sinasabi. Ngunit tila naintindihan ni mama ang titig ko. Umiling siya, pagpahiwatig na wala siyang alam.
Pagkatapos na pagkatapos maipalabas ang video ni papa, lumapit si kuya Rom sa kinauupuan namin ni mama, hila-hila sa likuran niya si Noel. “Ma… aalis na ako” ang sabi niya sabay halik sa pisngi nito.
Syempre, nabigla ako. Sa isip ko kasi, babalik naman talaga siya ng Canada gawa nang nandoon ang asawa at anak niya ngunit hindi ko akalain na ganoon kabilis.
Mistulang tinadtad ang puso ko sa sakit at inis. Nawala na nga ang papa ko, at hayun, tuluyan na rin yatang mawawala ang kaisa-isang taong minahal ko na siyang nagturo at nagpatikim sa akin ng lahat ng una kong karanasan.
Ibinaling ko ang mukha palayo sa kanya, pahiwatig na ayaw ko siyang kausapin. Ngunit nagsalita siya, “Tol… ikaw na ang bahala sa pamilya natin. Alagaan mo si mama, at si Noel na rin.”
Hindi ko lubusang maintindihan ang sinabi niyang iyon, na ako na ang bahala sa pamilya namin. Sumiksik tuloy sa isip ko ang katanungang, “Bakit ako? Hindi na ba siya babalik?” na nagpatindi lang ng galit ko sa kanya.
Mabilis akong tumayo at dumestansya, sinigwan siya, “E, di lumayas ka! Kaya naman naming dalawa ni mama dito eh!”
Tumayo si mama at hinarangan ako. “Jason, anak… huwag mo namang pagsalitaan ng ganyan si kuya Romwel mo. Kuya mo pa rin yan” sabay lingon din kay kuya Rom, “Sige Romwel mauna ka na sa sasakyan at kami ni Noel ay susunod na.”
Tumuloy naman si kuya Rom. At nagpahabol ng tanong ang boses ay malungkot, “Hindi mo ba ako ihahatid tol…?”
“Lumayas kang mag-isa mo!” bulyaw ko.
Inihatid nga siya nila mama at Noel habang ako ay naman ay naiwan sa bahay na nagpupuyos sa galit, sa inis, sa lungkot. Halo-halo na ang emosyon ko. Ngunit ang nangingibabaw ay ang matinding galit. Naalimpungatan ko na lang na kinuha ko ang ritrato ni papa at mistulang isang batang nagsusumbong, humagulgol na nagsalita, ibinuhos ang lahat ng emosyong itinatago.
“Pa… alam kong nand’yan ka nakikinig at nagmamasid sa akin. Sobrang sakit pa, hindi ko na yata kaya. Mahal na mahal ko pa talaga siya eh. Pero alam kong hindi na pwede. Kaya sana tulungan mo akong mawala na ang nararamdaman kong ito sa kanya at kung gusto mo talaga, pati na itong galit sa puso ko sa kanya. Alam ko naman ang ibig mong sabihin sa video pa eh, pero ano ba ang magagawa ko? Hirap na hirap na ako pa…Tingnan mo, umalis na naman siya at iiwanan na lang kami ni mama. Tama ba yan? Paanong hindi ako magagalit sa kanya niyan? Kung hindi nga sa kanya ay hindi ako maglalayas eh… at marahil ay nandito ka pa sana. Andami na niyang atraso sa akin at sa pamilya natin. Ngayon nga, kalilibing niyo lang at heto, aalis na naman siya. Siya ang kuya ng pamilya tapos, balewala na lang kami porke’t nagkaasawa na siya ng Canadian at mayaman pa? Sana pa, tulungan mo ako. Bigyan mo ako ng sign pa kung ano ang gagawin ko… Litong-lito na po ako.”
Hindi ko na matandaan kung gaano ako katagal nakikipag-usap sa ritrato ni papa at umiiyak. Nakaidlip pala ako at nagising na lang noong may kumatok sa pintuan.
Si Noel. Galing na pala sila sa airport naghatid kay kuy Rom. “Kuya… ipinabigay ni Kuya Romwel sa iyo itong sulat” wika ni Noel. “Hindi na ba babalik si Kuya Rom Kuya? Sabi ni kuya, isang araw daw, papuntahin niya ako sa Canada. Malayo ba iyon Kuya?” ang insosenteng tanong ni Noel
“Malayo iyon” ang sagot ko na lang.
“At may snow daw doon, malamig.”
“Oo. Malamig doon. Makakapunta din tayo doon isang araw sa may snow na lugar, sa Amerika, hindi sa Canada” ang sagot ko gawa ng pagkainis.
“Ay… bakit sa Amerika? Sa Canada nandoon si kuya Romwel eh?” Ang pagtutol niya.
“Malapit lang naman iyon sa Canada eh.” Ang sabi ko habang tiningnan ang nakakawang mukha ni Noel. “O, sya sa Canada tayo pupunta… Doon ka muna sa kwarto mo ha? Babasahin ko lang ang sulat ni Kuya Rom mo.” Ang sabi ko na lang upang mapag-isa.
Inilatag ko ang sulat sa mesa at umupo sa kama, tinitigan ang sulat, nag-isip kung bubuksan iyon o itatapon na lang. Ewan, nagdadalawang isip talaga akong basahin iyon.
Tumayo ako at tinumbok ang music corner. Ewan ko, mental telepathy ba ang tawag doon kung saan ang isang bagay na iniisip o ginagawa niya ay naisip mo rin… o iyong mga iniisip ninyo ay nakatutuk sa parehong bagay. Pinatugtug ko ang FM station na parehong paborito namin. At pagkabukas na pagkabukas ko nito, bumulaga sa akin ang salita ng dj, “The next song is requested by an avid lister who at this very moment, is leaving for Canada. He is pleading to play this song – at now na! – with dedications going to the one and only love of his life whom he wants to send the message – ‘Back To Me’. Wheeewwww! That’s sweet! Von voyage Romwel!”
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home
Back to me...”
Para akong na-alipin sa isang makapangyarihang hipnotismo sa pagkakataong iyon. Tulala at ang isip ay nakatutok lamang sa melody ng kanta. Ramdam ko ang pagkalampag ng puso ko at pakiwari ko ay unti-unti akong nawalan ng lakas habang umalingawngaw sa ere ang kanta, inisa-isang inukit sa isip ang bawat kataga nito na mistulang namang mga sibat na tumama sa aking puso. At namalayan ko na lang ang luhang dumaloy muli sa aking mga pisngi.
Ewan, ngunit dahil sa pagkarinig ko sa kanta, dali-dali kong tinumbok ang mesa kung nasaan ang sulat ni kuya Romwel at. Kinuha ko ito, binuksan, atsaka binasa.
“Tol, una sa lahat, nais kong malaman mo na walang nagbabago sa pagmamahal ko sa iyo. Wala akong ginawang masama at lalong hindi ako nagtaksil…
Dalawang buwan mula noong dumating ako ng Canada, nalaman ng pamilya ni Shane ang sakit ng kapatid niyang babae, si Sandy. Cancer sa utak at nasa malubhang kalagayan. Ang sabi ng mga dalubhasa, sang taon na lang ang taning ng buhay niya. Matinding kalungkutan ang bumalot sa pamilya ni Shane sa mga sandaling iyon. Mabait ang pamilya ni Shane, tol. Alam mo iyan. Kung natandaan mo, pilantropo ang mga magulang nila at ang kanilang yaman ay ibinabahagi sa mga kapus-palad na nangangailangan ng tulong. Isa ang nanay ko sa nabiyayaan nila ng kanilang kagandahan loob noong ma-operahan siya at nadugtungan ang kanyang buhay….
Hindi nila lubos maintindihan ang nangyari. Ngunit ipinagpasa Dyos nila ang lahat. Napakarami sana ng pera nila at marami silang taong natulungang magamot ang karamdaman. Ngunit sa sarili nilang anak, wala silang magawa-gawa.
Mabait si Sandy, tol… 21 years old lang at kagaya ng kapatid niyang si Shane, naging malapit din siya sa akin. Isa si Sandy sa pinakamalapit na taong tumulong sa akin sa pag-aadjust ko sa Canada. Lahat ng problema ko habang nag stay pa ako sa kanila, sa kanilang dalawa ni Shane ko sinasabi. Sa edad niyang ito, masasabi mong nasa tuktok pa sana siya ng mundo at ang lahat ng pangarap niya ay abot-kamay lang. Ngunit masaklap ang ibinigay sa kanya ng tadhana, dahil hanggang doon na lang ang buhay niya. Kung makita at makilala mo siya ng personal, masasabi mong nasa kanya na sana ang lahat – kabaitan, ganda, talino, at higit sa lahat, ang pagka positive na pananaw sa buhay. At itong pagiging positive na pananaw niya ang naging ugat kung bakit humantong ang lahat na magkaanak siya sa akin at pinakasalan ko pa.
Nilabanan niya ang kanyang karamdaman, ipinangako sa sariling maging fruitful pa rin ang buhay niya hanggang sa wakas, sa kabila nang kanyang karamdaman na walang lunas. At gagawin niya ang lahat nang makakaya maipakita lang sa lahat kung gaano siya katatag, kung gaano kahalaga ang buhay. Ginawa niya ang sariling maging modelo upang ang mga katulad niyang may sakit mga nawalan ng pag-asa ay mabuksan ang isipan at hindi mawalan ng determinasyon na magpursige sa kung ano mang pwede pang gawin hanggang sa huli nilang hininga, hanggang kaya, hanggang pumipintig pa ang puso. Iyan ang isiniksik niya sa kanyang isip… At ginawa niyang isang advocacy ito.
At ang isa sa mga ginawa niyang target ay ang magkaanak, hindi lang dahil sa gusto niyan maramdman ang pagkakaroon ng isang batang nanggaling sa dugo at laman niya bago siya mamatay kungdi dahil sa ito rin ang pangarap ng papa niya na magkaroon ng apo. Gusto niyang bigyan ng kaligayahan ang kanyang pinakamamahal na papa. At ito ang naging dahilan ng lahat. Alam mo naman sigurong bakla si Shane… Kaya ito ang naisipan ni Sandy na bago siya bawian ng buhay, may isang bagay siyang maiiwang ala-ala, regalo sa kanyang ama, at silbi sa kanyang natitirang mga sandali.
Noong una, ayaw pumayag ng pamilya niya gawa nang alam nilang lalong mahihirapan si Sandy. Ngunit dahil sa ito ang ginawa niyang last wish, hindi na nakatanggi pa ang mag magulang niya. Ang plano ay artificial insemination at ako ang naisipan nilang mag donate ng semilya. Dahil itinuring din naman nila akong bahagi ng kanilang pamilya sa pagtigil ko sa kanila, hindi ako tumanggi. At sino ba ako upang tumanggi, tol…? Napakalaki ng utang na loob ko sa pamilya nila at napakaliit na bagay lang naman ang hiniling nila sa akin. Kung ikaw ang nasa lugar ko, tatanggihan mo ba ang pakisuyo nila? At isa pa, di ba gusto rin naman ni papa ang magkaroon ng maraming apo? Kaya tol… tinanggap ko ang alok nila nang walang pagdadalawang-isip. At hindi ko kaagad sinabi ito sa iyo dahil gusto kong sorpresahin si papa at ang lahat, syempre ikaw. Di ba ikaw din ang nagsabi sa akin na gusto mong magkaroon sana ng mestisong pamangkin? Ewan kung biro mo lang iyon pero natatandaan ko iyon. At ang sabi mo nga, gusto mong makita kung ano pa ang resulta kung magkaroon ako ng anak sa isang puting lahi dahil ang sabi mo magiging super guwapo ito? Kaya iyon… At ang plano ko ay sasabihin ko ito sa iyo ng personal.
Pitong buwan na ang batang nasa sinapupunan ni Sandy noong naramdaman naming naghihina na siya. Nagdesisyon ang mga doktor na kapag lumala pa ang kundisyon niya ay i-caesarean na siya. Doon ko na rin na-isip na baka mas makabubuti kung pakasalan ko si Sandy. Naramdaman ko kasing gusto nilang gawin ko iyon kay Sandy ngunit nahiya lang silang imungkahi ito sa akin, marahil ay nag-atubili silang baka mapasubo lang ako.
Syempre, buntis si Sandy. Papalapit na ang takdang oras ng papanaw niya sa mundo ngunit buntis siya at hindi kasal. Paano ang magiging anak niya? Hindi naman ako manhid upang hindi maramdamang ninanais din niya ito, at kailangan din para sa security ng bata. Kaya, iminungkahi ko sa kanila na willing akong pakasalan siya. At kagaya ng iniisip ko, masayang-masaya si Sandy noong marinig ang proposal na iyon na galing mismo sa aking bibig. Kitang-kita ko ang matinding kasayahan sa kanyang mga mata.
Sa ginawa ko, lalong napabilib sa akin at sobra-sobrang pasasalamat ang ibinigay ng mga magulang ni Sandy sa akin. Sa parte ko, napakasarap ng pakiramdam na nakitang may mga taong napasaya ko, lalo na ang isang nilalang na sa kabila ng nabibilang na lang na mga araw sa mundo, nagawa ko pa ring bigyan ng ngiti ang kanyang mga labi. Sa kaligayahang nakita ko sa kanila, bumalik-balik sa isip ko ang kasayahang idinulot din ng pamilya ni Sandy sa akin noong sila ang umako sa lahat ng gastusin ni inay noong maoperahan ito sa kidney at madugtungan ang buhay.
Sa sobrang sa tuwa at kaligayahang naidulot ko, binigyan ako sa papa ni Sandy – na papa ko na rin – ng isang mamahaling kotse. Iyan ang dinala ko dito…
Pagkaraan ng isang linggo, tinanggal na ang bata sa tiyan ni Sandy. Mahigit pitong buwan pa lang ito ngunit isang malusog na batang lalaki ang anak namin na agad namang inilagay sa incubator. Hirap na hirap na kasi siya at ang sabi ng mga duktor, hindi na kakayanin ni Sandy pa kung ipagpaliban ang pagkuha sa bata. At ilang oras lang pagkatapus makalabas ang bata at makita ito ni Sandy, saka din siya binawian ng buhay… Bakat ang saya sa kanyang mga labi hanggang sa kahuli-hulihang hininga ng kanyang buhay.
Ito ang dahilan kung bakit hindi ako nakauwi sa panahon na naghintay kayo sa akin. At si Shane ang pinauwi ko na siya sanang mgpaliwanag ng lahat sa iyo. Ngunit hindi mo siya pinakinggan. At tuluyan nang isinara ang pinto mo sa lahat ng paliwanag ko…
Nasaktan ako tol... Sobra. At pati pa pala si Shane ay hindi mo kinausap. Walang kasalanan si Shane tol... Gusto niyang sabihin sa iyo ang lahat ngunit ako ang naghimok sa kanya na huwag niyang gawin at huwag makialam dahil ako na ang bahalng magsabi ng lahat sa iyo. Hnggang s mabulilyaso na nga ang plano ko dhil sa pagsarado mo ng iyong isip…
Mahal na mahal pa rin kita tol. Kailang man ay hindi ito nagbago. Sana ay hindi pa huli ang lahat. Patawarin mo ako, tol…”
Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig sa aking nabasa, hindi lang dahil sa nalaman ko kundi dahil sa pinaghirapan talaga ni kuya Rom ang pagsulat. Hindi kasi siya mahilig magsulat, kagaya ng mga typical na lalaki na ang gusto lang ay mga pisikal na gawain. Ayaw niya ng ganoon. Ngunit nagawa niyang magsulat ng napakahaba para lamang maipaliwanag sa akin ang dahilan noong ayaw ko na siyang kausapin pa. Sa ganoon pa lang na ginawa niyang sakripisyo, gumapang na sa katauhan ko ang pagkaawa.
Ngunit noong mabasa ko naman ang huling mga katagang inisinulat niya, pakiramdam ko ay may sumabog na isang malakas na bomba sa harapan ko, “PS: ipinalakad ko na ang pagwawalang-bisa ng pagiging Iglesias ko. Kung mahal mo ako, pigilan mo ako tol… I-itext mo ako, o kaya’y tawagan. Kapag tinext mo ako o tinawagan, iisipin kong napatawad mo na ako at hindi na ako tutuloy pa. Heto ang number ko, tol – 09213826318…”
(Itutuloy)
Wednesday, July 21, 2010
Ang Buhay Ng Isang Call Boy
Labels:
Ang Buhay Ng Isang Call Boy
By: aaron villanueva
Notes from MSOB:
Siguro naman ay lahat sa atin, alam ang salitang CB – call boy.
Mayroong alam lang ang salita (as in walang karanasan dahil may daily supply of milk sila - lol!), mayroong nakatikim na (aminin), mayroong naging suki na rin (ehem!), at mayroong sila mismo ang naging call boy sa kadahilanang sila lang ang nakakaalam. Kanya-kanyang kuwento kasi yan eh, kanya-kanyang buhay, kanya-kanyang guhit ng tadhana. Lahat naman kasi tayo ay may tinatawag na sariling pinapasang “krus”. Kanya-kanyang diskarte lang iyan kung paano natin dadalhin. Nagkataon lang na ang “krus” ni Aaron ay ang pagiging callboy niya at ang sa akin naman, hindi ninyo naitatanong, ay ang pagiging cute (Malaking Joke! Lol!)
Seriously, sa kuwento ni Aaron ipinakita niya na ang isang callboy ay tao din na katulad natin - may dahilan kung bakit nagawa ang isang bagay, nasasaktan, sumasaya, umiibig...
I requested Aaron na kung sana ay mapost ang story na ito dito sa MSOB. Ang buhay niya kasi ay sumasalamin sa isang taong nasadlak sa isang kalagayan at karanasan sa pag-ibig at kung paano niya dinala at nilabanan ang mga ito… may aral na mapupulot, may makikita kang kahalintulad sa buhay, in a way, may dalang pag-asa…
Para po sa inyo ang kuwentong ito sa buhay ni Aaron.
Note Galing kay Aaron: Hindi na siya nagko-callboy ngayon. Kaya kung may interesado man d’yan, ako na ang kukuha sa mga customers niya. Nagsara man ang pintuan ng paninda ni Aaron, nagbukas naman ang sa akin.(Joke!!!)
May fb po si Aaron. Kung gusto ninyong makipagkaibigan sa kanya o may mga itatanong pa kayo, hanapin niyo lang sa mga friends ko sa fb; ang name nya doon ay “cricketz”. (FB account ko: getmybox@yahoo.com)
Comments are highly appreciated, lalo na ang pananaw ninyo sa kuwento ng buhay ni Aaron.
Happy reading!
-mikejuha-
---------------------------------
Madalas ako sa isang mall sa Mandaluyong pagkagaling ko ng eskwelehan. Iyon lagi ang aking ginagawa pagkatapos ng aking klase.
Bago ko ituloy ito, aaminin kong “CALLBOY” ako. Binebenta ko ang aking sarili sa presyong napag kasunduan namin ng aking magiging customer. Sa mismong mall na un ang madalas kong tambayan. Bago ako umuwi ng bahay ay dumederetso ako roon upang magpaligaya sa mga taong hayok sa sex. Seyempre may kaukulang bayad ito depende sa aming napag kasunduan. Sa edad na 17, natuto akong ibenta ang aking katawan. At ngaung nasa 20 anyos na ako, patuloy pa rin ako sa ganitong uri ng kalakalan.
Maraming paraan para matustusan ang aking mga pangangailangan. Pero ito lang ang naisip ko upang matugunan ang aking luho. Hindi kami mayaman. Masewerte na ako dahil kahit papaano, nakapag aral ako sa isang private University. Kinakaya ng aking mga magulang na pag aralin ako kahit pataas ng pataas ang
tuition fee every year. Hindi rin sapat ang allowance na ibinibigay nila sa akin. Mahilig kasi akong bumili ng kung anu-anong gamit para sa aking sarili.
Mahirap maging callboy. Nung una, diring diri ako sa aking sarili sa tuwing may mga customer na sumusubo sa aking ari, sa tuwing lumalakbay ang laway nila sa buo kong katawan, sa tuwing araw-araw iba, iba ang taong nakakasama ko at iba-iba ang lugar na pinag dadalhan nila sa akin. Andun ang takot. Andun ang kaba. Andun ang pandidiri. Pero kalaunan, nasanay na lang ako.
Hindi ako katangkarang tao. Ang taas kong 5’5 ay nababagay naman sa maamo ngunit astigin ko raw na itsura. Medyo singkit ang aking mga mata. Bahagyang matangos ang aking ilong na bumagay naman sa hugis ng aking mukha. Mapang akit daw ang aking mga labi,(yan ang sabi ng mga nagkakagusto sa akin). Hindi ko naman ipagkakaila na may itsura akong tao. Namana ko ito sa aking ama. Kaya hindi na ako nag tataka na may nagkaka gusto sa akin at sa tuwing nakatambay ako sa Mall na un sa Mandaluyong ay may mga lumalapit sa akin para itanong ang aking pangalan at ang aking numero.
Maraming nagsabi na suplado raw ako, dahil daw sa dating ng aking pagkatao. Tahimik akong tao, pero nasa loob ang aking kulo. Kaya ang iba nahihiyang i-approach ako dahil baka raw hindi ko sila kausapin. Kung kikilalanin lang nila ako ng lubusan, maiiba ang definition nila sa aking pagkatao. Pag seryoso ang usapan, nagseserryoso ako. Kung bastusan, bastusan. Kung lokohan, lokohan. May mga times pa nga na pag iyakan, makiki-iyak din ako. Madali akong maawa sa tao. Weakness ko ang nakaka kita ng umiiyak. Pati ako ay nadadamay lalo pa kung tungkol sa pamilya ang dahilan.
Marami-rami na rin ang nakatikim sa akin. Minsan ung iba binabalik balikan ako. Hanggang ngaun, may mga nag ttext pa rin sa akin upang matikman ang aking katawan.
Minsan habang nakatambay ako sa mall, may lumapit sa aking lalake. Gwapings at matangkad ang lalaking iyon. Alam kong callboy din sya dahil madalas ko syang nakikita sa 3rd floor ng mall. Bagama’t sa 3rd floor din ang tambayan ko pero nasa kanang bahagi ako, sya sa kaliwa. Sa tuwing andun ako, andun din sya. Alam ko naman na marami ring callboy dun na tulad ko, swertehan na lng talaga kung sino samin ang magustuhan ng customer. Tinanong ako ng lalake kung gumigimik din daw ba ako tulad nya (ibig sabihin nag ko-Callboy din ba ako tulad niya). Sabi ko, “Oo, kaso wala pang customer” dahil medyo maaga pa ng mga oras na un. Sumang ayon sya dahil wala pa ring lumalapit sa kanya.
Niyaya nya ako mag yosi sa labas. Nagka kwentuhan kami hanggang sa hindi namin namamalayan na nag tatawanan na pala kami. Kung anu-anong topic ang napag kwentuhan namin. Nakuwento nya lahat ng karanasan niya bilang isang Callboy. Lahat sinabi niya maging ang problema niya sa kanyang pamilya. Natahimik ako bigla ng mag umpisa siyang maging seryoso at ikwento ang buhay niya. Dun ko nalaman kung bakit niya pinasok ang ganitong kalakalan.
Dave ang pangalan niya. Pang anim sya sa walong magkakapatid. Namatay daw ang tatay nya nung bata pa siya. Ang nanay naman daw niya ay may tindahan ng mga damit sa Guadalupe mall. Ang iba niyang kapatid bumukod na at nag asawa. Tatlo na lang daw sila ang wala pang asawa. Hindi na sya nag-aaral. Huminto siya noong 3rd year college sya sa kursong Computer Engineering dahil sa problemang pinansyal. Gusto niyang mag aral ngunit naisip niyang wag muna dahil baka mahirapan ang kanyang ina. Papatapusin daw muna niya ang dalawa pang kapatid nyang nag aaral bago naman siya.
May awa akong naramdaman habang nag kinukuwento nya ang tungkol sa buhay niya. Unang karanasan daw niya sa pagiging callboy ay nung minsang sya ang nag bantay sa store nila sa Guadalupe mall. Umiihi daw sya sa urinal non ng napansin niyang tumitingin tingin sa kanyang ari ang isang lalakeng katabi niyang umiihi. Sinundan sya ng lalaki hanggang sa nagpakilala daw ito sa kanya. Kinuha ng lalake ang kanyang number at binigay naman niya. Hanggang niyaya sya nito makipag sex sa kanya at bibigayan daw sya ng pera. Mula daw non ay naisip na niyang ibenta ang knyang katawan. At dahil nga sa hirap ng buhay, kaya nya nagawa iyon. Tutal kayang kaya niyang gamitin ang itsura niya sa ganoong trabaho.
Hindi nalalayo ang kuwento namin ni Dave. Habang nag kukuwentuhan kami, may nararamdaman akong pag hanga sa kanya. At dun ko lalong napag masdan ang kanyang itsura. Gwaping tlaga sya. Lalo pa kung ngumingiti sya dahil lumalabas ang malalim niyang dimples. May konting pag kainggit pa nga akong naramdaman dahil pakiramdam ko nasasapawan niya ang itsura ko. Pero binalewala ko iyon.
Pagtapos ng kwentuhan na yun, hindi na kami bumalik sa mall para mag callboy. Niyaya niya ko sa bahay niya para mag inuman. Tutal wala raw tao dun dahil nasa eskwelahan ang mga kapatid niya at ang nanay naman niya ay nag babantay ng store. Naging mag kaibigan kami ni Dave mula non. Palagay ang loob namin sa isa’t isa.
Isang sakay lang mula sa pinang galingan namin ang bahay nila Dave. Mula kila Dave ay isang sakay na lang din ako at bahay ko na. Magulo ang bahay ng dumating kami. At tulad nga ng sabi niya ay walang tao doon. Maluwag ang bahay nila Dave kaso medyo magulo.
Inayos ni Dave ang bahay bago sya lumabas para bumili ng alak. Pagdating niya ay may dala na syang isang case ng redhorse, isang kaha ng yosi, at ilang pulutan..
Hindi ako mahilig uminom. Mabilis kasi akong malasing. Pwera na lang kung nasa mood ako. Nang araw na yon, wala akong ganang uminom. Sumang ayon na lamang ako sa kanya para hindi sya mapahiya sa akin, at para na rin siguro i-welcome ang unang araw namin bilang isang mag kaibigan.
Sa sala kami nag inuman. Habang nag iinuman, pinag patuloy namin ang aming kwentuhan. Tinanong niya ako kung paano ako nag umpisa sa pagiging callboy. Simple lang ang sagot ko. Ang sabi ko “trip ko lang. Astig kasi magkakapera na, masasarapan ka pa”.
Natawa siya sa sagot ko. Tama raw ako, may pera na, masarap pa.
Habang tumatagal, kung san san na napupunta ang usapan namin. Andun kung papaano sya kina kama ng mga nakaka sex niya, ang safe sex habang nakikipag talik, ang paggamit ng condom, kung magkano ang binibigay ng customer, kung san siya dinadala at kung ano ano pa. Hindi ko namamalayan na mauubos na pala namin ang isang case ng redhorse. Tumayo si Dave at lumabas. Pagbalik niya at may bitbit na naman syang isang case ng redhorse.
Inamin ko sa kanya na medyo tinatamaan na ako, sabi niya ok lang daw un dahil pag hindi ko na kinaya umuwi eh dun na ako sa kanila matulog. Wala naman problema sa akin iyon. Hindi naman ako papagalitan sa bahay kung sakaling hindi ako umuwi. Nag text na lang ako kay erpat at nagpaalam na sa isang kaibigan ako magpapalipas ng gabi.
Maya maya pa ay dumating na ang kanyang ina kasama ang dalawa niyang kapatid na babae. Pinakilala niya ako sa kanila na dati niyang kamag-aral. Natawa ako sa pagpapakilala niyang iyon sa akin. Ayaw niyang ipaalam ang totoo na sa mall lang kami nagkakilala at mismong araw lang na yon kami nagkakilala. Hindi kasi nila alam na Callboy si Dave.
Patuloy pa rin ang aming kwentuhan. Napapansin kong lasing na si Dave. Kahit namumula na sya at pa bulol bulol na ang kanyang pananalita ay bakas pa rin sa kanya ang kagwapuhan. Pasado alas diyes ng gabi
na kami natapos uminom ni Dave. Niyaya na niya ako na magpahinga at nahihilo naraw siya.
May sarili syang kwarto. Maliit lang ang kama pero kasya naman sa dalawang tao. Pagpasok ng kwarto ay nagpalit siya ng damit. Maganda ang katawan ni Dave hindi tulad ko na medyo payat. Nang hiram na rin ako ng pamalit na damit. Sando ang ibinigay niya sa akin. Pagkabigay sa akin ng damit ay bigla niya akong hinalikan. Nagulat ako sa ginawa niyang iyon. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Hindi lang basta halik ang ginawa niyang iyon. Napansin ko na lamang ang sarili ko na tumutugon sa kanyang halik. Hanggang sa dumating ang puntong parehas na kaming hubad ni Dave at pinag sasaluhan ang gabing iyon.
Natapos ang gabing iyon ng may nangyari sa amin ni Dave. Hindi ako makapaniwalang ganoon kabilis ang namagitan sa amin.
Napapadalas ang pagkikita naming dalawa. Habang tumatagal, lalong napapalapit ang loob naming dalawa sa isa’t isa. Nagugulat pa nga ako ng sinusundo niya ako sa school na pinapasukan ko. Hindi nagtagal, naging kami ni Dave.
Bago pa man kami nagkakila, galing ako sa hiwalayan. Nag break kami ng girlfriend ko dahil nalaman niya ang aking ginagawa. Masakit. Nakakahiya. Minahal ko ang ex girlfriend ko na un, at alam kong mahal niya rin ako. Sa hindi inaasahang pagkakataon, nalaman niyang Callboy ako. Nababasa niya ang mga text messages sa akin ng mga nagiging customer ko. Hininto ko ang pakikipag affair sa mga babae at dun ako nakaramdam ng kakaibang sensasyon sa kapwa ko lalake. Si Dave ang unang lalakeng naka relasyon ko. Ang pagiging callboy ko ang nagpa trigger sa akin kaya eto ako ngaun at nakikipag relasyon sa lalake.
Tumigil ako sa pagiging callboy ng naging kami ni Dave. At ganon din sya. Nangako kami sa isa’t isa na hindi na kami kailanman magbebenta ng katawan. Sumang ayon naman ako sa gusto nyang mangyari. Masaya ang naging pagsasama naming dalawa. Walang nakaka alam na may relasyon palang namamagitan sa amin ng higit pa sa pagiging magkaibigan. Madalas sya sa bahay namin at minsan dun na sya nagpapalipas ng gabi. Ang alam ng aking mga magulang ay classmate ko lang si Dave. Minsan dumadaan pa rin kami
sa mall na yun kung saan kami nagka kilala. Nababalot pa rin ng prostitusyon ang bahaging iyon ng mall. Marami pa rin ang mga bakla ang nag lilipana doon para makahanap ng callboy. Habang nag lalakad kami ni Dave roon, may mga nakikipag titigan sa amin. Marahil ay nakikilala nila kami.
Mahal ko si Dave, at ramdam kong ganon din sya sa akin. Kahit nakaka diri pa sa pandinig ng iba, kahit pa mali ito sa mata ng diyos, kahit na walang batas dito sa pilipinas na legal ang same sex relationship, at kahit pa parehas kaming lalake, hindi iyon nagpatinag sa relasyon namin ni Dave. Ngunit habang tumatagal, nagiging malamig ang pagsasama naming dalawa. May mga bagay na kaming hindi napag kakasunduan. Hindi ko na babangitin pa ang lahat ng iyon pero aaminin kong ako ang may kasalanan ng
lahat.
Naghiway kami ni Dave at doon muli nag patuloy ang buhay ko bilang isang callboy. Sinisisi ko ang aking sarili sa paghihiwalay naming iyon. Gustuhin ko mang makipag ayos sa kanya ay hindi ko na nagawa pa.
Masakit. Hindi ako manhid para hindi masaktan sa nangyaring hiwalayan namin ni Dave. Natagalan bago ko siya nakalimutan. Hindi naging madali sa akin ang lahat. Tuwing gabi lagi sya ang nasa isip ko. Minsan nga nasisisi ko na ang diyos kung bakit niya ako hinayaang makaramdam ng ganito sa kapwa ko lalake. Hindi naman ako ganito dati. Mula lang ng pumasok ako sa mundo ng Callboy, nag bago na ang lahat, pati ang aking sekswalidad.
Bumalik ako sa pagiging Callboy. Bumalik din ang kaba tulad ng una kong naramdaman ng una akong napasok sa kalakalang ito. Mahirap talaga. Maraming nagsasabi na “Easy money” ang prostitusyon at masasabi talaga na makakatulong ito sa pag resolba ng mga pinansyal na problema. Kaya nga siguro nag Callboy ako. Hindi madali ang pag bebenta ng katawan. Maaari itong mag dulot ng iba’t ibang karamdaman bunga ng pakikipag talik. Isa na rito ang STD (Sexually Transmitted Disease). Hindi ka sigurado sa taong makaka talik mo. Maingat naman ako pagdating sa pakikipag talik, at tulad din ni Dave, gumagamit ako ng condom kung kinakailangan. Alam kong wala pa ring kasiguraduhan kung gumamit man ng condom. Kaya nga mapili rin ako sa nagiging customer ko at kung ayaw ko talaga, hindi ako nag papa pick-up sa kanila. Nagpapasalamat pa rin ako at hanggang ngaun, wala pa akong sakit.
Sabi ng ilan, “money is the root of all evils”, pero taliwas ito sa aking paniniwala. Para sa akin ang pagkawala ng pera ang pinag uugatan ng kasamaan. Si Dave, maging ako, at maging ang lahat ng callboy dito sa pilipinas ay naging masama sa pagbebenta ng katawan dahil sa pera. Dahil sa kahirapan, maraming tao ang nakakaisip ng ganitong uri ng trabaho lalong lalo na ang mga kabataan. Ang pilipinas bilang isang konserbatibo at katolikong bansa ay kinokonsidera ang prostitusyon bilang isang kahiya hiya, masama at
hindi katanggap tanggap na gawain.
Oo, tama, kahiya hiya ang trabahong ito. Sinisira nito ang pagkatao ko. Pero hindi pa rin mawawala sa isip ko ang katotohanang isa akong bayarin na lalaki. Isa akong puta na nag bebenta ng katawan para lamang magkapera. Masakit kung iisipin pero ito ang totoo. Ito ang katotohang hindi ko na mabubura sa pangalan ko.
Maraming bagay ang kailangan nating tanggapin sa ating mga sarili. Aminado akong hindi ko pa rin matanggap sa sarili ko na isa akong Callboy. Pero eto ang totoo. Ginawa ko ito at kelangan ko itong panindigan, tanggapin at paniwalaan.
Lumilipas ang panahon at kung sino sino pa rin ang nakaka talik ko. Habang tumatagal, pataas ng pataas ang presyo ko. Limang daan kada putok. Hindi tulad ng dati na ok na sa akin ang tatlong daan. Maraming taon na ang lumipas. May mga nakikilala pa rin akong katulad din ni Dave. Ngunit hanggang kaibigan na lamang ang turing ko sa kanila. Bilang isang callboy, may mga bagay na dapat isaalang alang. Isa na rito ang ating dignidad, sunod dito ay ang ating kalusugan. Pero bakit hindi ko pa rin maalis ang ganitong uri ng trabaho? Marahil ay isa na ito sa bisyong hinahanap hanap ng aking katawan.
------------------------------------- x x x x x x x x x x x --------------------------------------
Ano na kaya ang nangyari kay Dave ngaun? Callboy pa rin ba sya? Hindi na kami nag kita pa mula ng kami ay nag hiwalay. Naisip kong puntahan siya sa kanilang bahay ngunit natatakot ako. Natatakot ako na baka hindi nya ako kausapin.
Nagkaroon muli ako ng mga girlfriends. Pero nauwi rin ang lahat sa hiwalayan. Pakiramdam ko kasi ay hindi pa rin ako handang mag seryoso at magmahal. Lahat ng dumarating sa aking relasyon, mapa lalaki man o babae ay trip lang lahat.
Sumali ako sa isang clan sa isang chatrooms noon... Sa clan na iyon, nakilala ko si JP. Siya ang naging matalik kong kaibigan doon. Alam niya ang kwento ng buhay ko. Wala akong tinago sa kanya. Sinabi ko sa kanya ang lahat. Ang pagiging callboy ko, maging ang relasyong namagitan sa amin noon ni Dave. Palagay ang loob ko sa kanya. Nakikita ko sa kanyang pagkatao ang katangian ni Dave. Mabait si JP. Maaalahanin. Binibigyan niya ako ng mga simple ngunit may aral na payo. Pinapahinto niya ako sa pagiging callboy na agad ko naming sinunod. Hindi nagtagal, naging kami ni JP, at sa darating kong kaarawan sa ikalawang araw ng Abril, ipagdiriwang namin ang isang taon at ika pitong buwang pagsasama.
Mula ng nagkakilala kami ni JP, hindi na ako nag callboy pa. Pinapagalitan niya ako sa tuwing dumaraan pa rin ako sa mall kung saan ako nagsimulang magbenta ng laman. Binura niya lahat ng contacts ko sa mga dati kong customer at todo bantay niya ako. Mahal na mahal namin ang isa’t isa. Isa na ito sa mga
pinakamasayang parte ng aking buhay. Binigyan ko ng pansin ang aking pag aaral. Si JP ang naging sandigan ko sa lahat ng bagay. Siya ang tumulong sa akin upang magbago at ibaon sa limot ang lahat ng masasaklap na karanasang bumalot sa buo kong pagkatao.
“Everthing is going to be fine, in God’s time”. Tama ang kasabihang ito. Naging maayos ang magulo kong buhay. Para bang sa isang click lang, nabago ang lahat. God is good. Hindi niya ako hinayaang masira. Binigay niya sa akin si JP para makasama at para ituwid ang baluktod kong pagkatao.
Naalala niyo pa ba si Dave? Nakakatuwang isipin na sa tinagal ng panahong hindi kami nagkita ay nag krus ang aming landas ng minsang dumaan ako sa mall para bumili ng pabango. May boyfriend na rin sya ngaun at pinakilala niya sa amin ni JP si Jeck. Ang liit talaga ng mundo, At ang bait ng diyos. Biruin niyo, kahit may nakalipas sa aming dalawa ni Dave ay naging isang mabuti kaming magkaibigan ngaun. Nabuo ang isang magandang samahan namin bilang magkakaibigan nila Dave, Jeck at JP.
(Wakas)
Notes from MSOB:
Siguro naman ay lahat sa atin, alam ang salitang CB – call boy.
Mayroong alam lang ang salita (as in walang karanasan dahil may daily supply of milk sila - lol!), mayroong nakatikim na (aminin), mayroong naging suki na rin (ehem!), at mayroong sila mismo ang naging call boy sa kadahilanang sila lang ang nakakaalam. Kanya-kanyang kuwento kasi yan eh, kanya-kanyang buhay, kanya-kanyang guhit ng tadhana. Lahat naman kasi tayo ay may tinatawag na sariling pinapasang “krus”. Kanya-kanyang diskarte lang iyan kung paano natin dadalhin. Nagkataon lang na ang “krus” ni Aaron ay ang pagiging callboy niya at ang sa akin naman, hindi ninyo naitatanong, ay ang pagiging cute (Malaking Joke! Lol!)
Seriously, sa kuwento ni Aaron ipinakita niya na ang isang callboy ay tao din na katulad natin - may dahilan kung bakit nagawa ang isang bagay, nasasaktan, sumasaya, umiibig...
I requested Aaron na kung sana ay mapost ang story na ito dito sa MSOB. Ang buhay niya kasi ay sumasalamin sa isang taong nasadlak sa isang kalagayan at karanasan sa pag-ibig at kung paano niya dinala at nilabanan ang mga ito… may aral na mapupulot, may makikita kang kahalintulad sa buhay, in a way, may dalang pag-asa…
Para po sa inyo ang kuwentong ito sa buhay ni Aaron.
Note Galing kay Aaron: Hindi na siya nagko-callboy ngayon. Kaya kung may interesado man d’yan, ako na ang kukuha sa mga customers niya. Nagsara man ang pintuan ng paninda ni Aaron, nagbukas naman ang sa akin.(Joke!!!)
May fb po si Aaron. Kung gusto ninyong makipagkaibigan sa kanya o may mga itatanong pa kayo, hanapin niyo lang sa mga friends ko sa fb; ang name nya doon ay “cricketz”. (FB account ko: getmybox@yahoo.com)
Comments are highly appreciated, lalo na ang pananaw ninyo sa kuwento ng buhay ni Aaron.
Happy reading!
-mikejuha-
---------------------------------
Madalas ako sa isang mall sa Mandaluyong pagkagaling ko ng eskwelehan. Iyon lagi ang aking ginagawa pagkatapos ng aking klase.
Bago ko ituloy ito, aaminin kong “CALLBOY” ako. Binebenta ko ang aking sarili sa presyong napag kasunduan namin ng aking magiging customer. Sa mismong mall na un ang madalas kong tambayan. Bago ako umuwi ng bahay ay dumederetso ako roon upang magpaligaya sa mga taong hayok sa sex. Seyempre may kaukulang bayad ito depende sa aming napag kasunduan. Sa edad na 17, natuto akong ibenta ang aking katawan. At ngaung nasa 20 anyos na ako, patuloy pa rin ako sa ganitong uri ng kalakalan.
Maraming paraan para matustusan ang aking mga pangangailangan. Pero ito lang ang naisip ko upang matugunan ang aking luho. Hindi kami mayaman. Masewerte na ako dahil kahit papaano, nakapag aral ako sa isang private University. Kinakaya ng aking mga magulang na pag aralin ako kahit pataas ng pataas ang
tuition fee every year. Hindi rin sapat ang allowance na ibinibigay nila sa akin. Mahilig kasi akong bumili ng kung anu-anong gamit para sa aking sarili.
Mahirap maging callboy. Nung una, diring diri ako sa aking sarili sa tuwing may mga customer na sumusubo sa aking ari, sa tuwing lumalakbay ang laway nila sa buo kong katawan, sa tuwing araw-araw iba, iba ang taong nakakasama ko at iba-iba ang lugar na pinag dadalhan nila sa akin. Andun ang takot. Andun ang kaba. Andun ang pandidiri. Pero kalaunan, nasanay na lang ako.
Hindi ako katangkarang tao. Ang taas kong 5’5 ay nababagay naman sa maamo ngunit astigin ko raw na itsura. Medyo singkit ang aking mga mata. Bahagyang matangos ang aking ilong na bumagay naman sa hugis ng aking mukha. Mapang akit daw ang aking mga labi,(yan ang sabi ng mga nagkakagusto sa akin). Hindi ko naman ipagkakaila na may itsura akong tao. Namana ko ito sa aking ama. Kaya hindi na ako nag tataka na may nagkaka gusto sa akin at sa tuwing nakatambay ako sa Mall na un sa Mandaluyong ay may mga lumalapit sa akin para itanong ang aking pangalan at ang aking numero.
Maraming nagsabi na suplado raw ako, dahil daw sa dating ng aking pagkatao. Tahimik akong tao, pero nasa loob ang aking kulo. Kaya ang iba nahihiyang i-approach ako dahil baka raw hindi ko sila kausapin. Kung kikilalanin lang nila ako ng lubusan, maiiba ang definition nila sa aking pagkatao. Pag seryoso ang usapan, nagseserryoso ako. Kung bastusan, bastusan. Kung lokohan, lokohan. May mga times pa nga na pag iyakan, makiki-iyak din ako. Madali akong maawa sa tao. Weakness ko ang nakaka kita ng umiiyak. Pati ako ay nadadamay lalo pa kung tungkol sa pamilya ang dahilan.
Marami-rami na rin ang nakatikim sa akin. Minsan ung iba binabalik balikan ako. Hanggang ngaun, may mga nag ttext pa rin sa akin upang matikman ang aking katawan.
Minsan habang nakatambay ako sa mall, may lumapit sa aking lalake. Gwapings at matangkad ang lalaking iyon. Alam kong callboy din sya dahil madalas ko syang nakikita sa 3rd floor ng mall. Bagama’t sa 3rd floor din ang tambayan ko pero nasa kanang bahagi ako, sya sa kaliwa. Sa tuwing andun ako, andun din sya. Alam ko naman na marami ring callboy dun na tulad ko, swertehan na lng talaga kung sino samin ang magustuhan ng customer. Tinanong ako ng lalake kung gumigimik din daw ba ako tulad nya (ibig sabihin nag ko-Callboy din ba ako tulad niya). Sabi ko, “Oo, kaso wala pang customer” dahil medyo maaga pa ng mga oras na un. Sumang ayon sya dahil wala pa ring lumalapit sa kanya.
Niyaya nya ako mag yosi sa labas. Nagka kwentuhan kami hanggang sa hindi namin namamalayan na nag tatawanan na pala kami. Kung anu-anong topic ang napag kwentuhan namin. Nakuwento nya lahat ng karanasan niya bilang isang Callboy. Lahat sinabi niya maging ang problema niya sa kanyang pamilya. Natahimik ako bigla ng mag umpisa siyang maging seryoso at ikwento ang buhay niya. Dun ko nalaman kung bakit niya pinasok ang ganitong kalakalan.
Dave ang pangalan niya. Pang anim sya sa walong magkakapatid. Namatay daw ang tatay nya nung bata pa siya. Ang nanay naman daw niya ay may tindahan ng mga damit sa Guadalupe mall. Ang iba niyang kapatid bumukod na at nag asawa. Tatlo na lang daw sila ang wala pang asawa. Hindi na sya nag-aaral. Huminto siya noong 3rd year college sya sa kursong Computer Engineering dahil sa problemang pinansyal. Gusto niyang mag aral ngunit naisip niyang wag muna dahil baka mahirapan ang kanyang ina. Papatapusin daw muna niya ang dalawa pang kapatid nyang nag aaral bago naman siya.
May awa akong naramdaman habang nag kinukuwento nya ang tungkol sa buhay niya. Unang karanasan daw niya sa pagiging callboy ay nung minsang sya ang nag bantay sa store nila sa Guadalupe mall. Umiihi daw sya sa urinal non ng napansin niyang tumitingin tingin sa kanyang ari ang isang lalakeng katabi niyang umiihi. Sinundan sya ng lalaki hanggang sa nagpakilala daw ito sa kanya. Kinuha ng lalake ang kanyang number at binigay naman niya. Hanggang niyaya sya nito makipag sex sa kanya at bibigayan daw sya ng pera. Mula daw non ay naisip na niyang ibenta ang knyang katawan. At dahil nga sa hirap ng buhay, kaya nya nagawa iyon. Tutal kayang kaya niyang gamitin ang itsura niya sa ganoong trabaho.
Hindi nalalayo ang kuwento namin ni Dave. Habang nag kukuwentuhan kami, may nararamdaman akong pag hanga sa kanya. At dun ko lalong napag masdan ang kanyang itsura. Gwaping tlaga sya. Lalo pa kung ngumingiti sya dahil lumalabas ang malalim niyang dimples. May konting pag kainggit pa nga akong naramdaman dahil pakiramdam ko nasasapawan niya ang itsura ko. Pero binalewala ko iyon.
Pagtapos ng kwentuhan na yun, hindi na kami bumalik sa mall para mag callboy. Niyaya niya ko sa bahay niya para mag inuman. Tutal wala raw tao dun dahil nasa eskwelahan ang mga kapatid niya at ang nanay naman niya ay nag babantay ng store. Naging mag kaibigan kami ni Dave mula non. Palagay ang loob namin sa isa’t isa.
Isang sakay lang mula sa pinang galingan namin ang bahay nila Dave. Mula kila Dave ay isang sakay na lang din ako at bahay ko na. Magulo ang bahay ng dumating kami. At tulad nga ng sabi niya ay walang tao doon. Maluwag ang bahay nila Dave kaso medyo magulo.
Inayos ni Dave ang bahay bago sya lumabas para bumili ng alak. Pagdating niya ay may dala na syang isang case ng redhorse, isang kaha ng yosi, at ilang pulutan..
Hindi ako mahilig uminom. Mabilis kasi akong malasing. Pwera na lang kung nasa mood ako. Nang araw na yon, wala akong ganang uminom. Sumang ayon na lamang ako sa kanya para hindi sya mapahiya sa akin, at para na rin siguro i-welcome ang unang araw namin bilang isang mag kaibigan.
Sa sala kami nag inuman. Habang nag iinuman, pinag patuloy namin ang aming kwentuhan. Tinanong niya ako kung paano ako nag umpisa sa pagiging callboy. Simple lang ang sagot ko. Ang sabi ko “trip ko lang. Astig kasi magkakapera na, masasarapan ka pa”.
Natawa siya sa sagot ko. Tama raw ako, may pera na, masarap pa.
Habang tumatagal, kung san san na napupunta ang usapan namin. Andun kung papaano sya kina kama ng mga nakaka sex niya, ang safe sex habang nakikipag talik, ang paggamit ng condom, kung magkano ang binibigay ng customer, kung san siya dinadala at kung ano ano pa. Hindi ko namamalayan na mauubos na pala namin ang isang case ng redhorse. Tumayo si Dave at lumabas. Pagbalik niya at may bitbit na naman syang isang case ng redhorse.
Inamin ko sa kanya na medyo tinatamaan na ako, sabi niya ok lang daw un dahil pag hindi ko na kinaya umuwi eh dun na ako sa kanila matulog. Wala naman problema sa akin iyon. Hindi naman ako papagalitan sa bahay kung sakaling hindi ako umuwi. Nag text na lang ako kay erpat at nagpaalam na sa isang kaibigan ako magpapalipas ng gabi.
Maya maya pa ay dumating na ang kanyang ina kasama ang dalawa niyang kapatid na babae. Pinakilala niya ako sa kanila na dati niyang kamag-aral. Natawa ako sa pagpapakilala niyang iyon sa akin. Ayaw niyang ipaalam ang totoo na sa mall lang kami nagkakilala at mismong araw lang na yon kami nagkakilala. Hindi kasi nila alam na Callboy si Dave.
Patuloy pa rin ang aming kwentuhan. Napapansin kong lasing na si Dave. Kahit namumula na sya at pa bulol bulol na ang kanyang pananalita ay bakas pa rin sa kanya ang kagwapuhan. Pasado alas diyes ng gabi
na kami natapos uminom ni Dave. Niyaya na niya ako na magpahinga at nahihilo naraw siya.
May sarili syang kwarto. Maliit lang ang kama pero kasya naman sa dalawang tao. Pagpasok ng kwarto ay nagpalit siya ng damit. Maganda ang katawan ni Dave hindi tulad ko na medyo payat. Nang hiram na rin ako ng pamalit na damit. Sando ang ibinigay niya sa akin. Pagkabigay sa akin ng damit ay bigla niya akong hinalikan. Nagulat ako sa ginawa niyang iyon. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Hindi lang basta halik ang ginawa niyang iyon. Napansin ko na lamang ang sarili ko na tumutugon sa kanyang halik. Hanggang sa dumating ang puntong parehas na kaming hubad ni Dave at pinag sasaluhan ang gabing iyon.
Natapos ang gabing iyon ng may nangyari sa amin ni Dave. Hindi ako makapaniwalang ganoon kabilis ang namagitan sa amin.
Napapadalas ang pagkikita naming dalawa. Habang tumatagal, lalong napapalapit ang loob naming dalawa sa isa’t isa. Nagugulat pa nga ako ng sinusundo niya ako sa school na pinapasukan ko. Hindi nagtagal, naging kami ni Dave.
Bago pa man kami nagkakila, galing ako sa hiwalayan. Nag break kami ng girlfriend ko dahil nalaman niya ang aking ginagawa. Masakit. Nakakahiya. Minahal ko ang ex girlfriend ko na un, at alam kong mahal niya rin ako. Sa hindi inaasahang pagkakataon, nalaman niyang Callboy ako. Nababasa niya ang mga text messages sa akin ng mga nagiging customer ko. Hininto ko ang pakikipag affair sa mga babae at dun ako nakaramdam ng kakaibang sensasyon sa kapwa ko lalake. Si Dave ang unang lalakeng naka relasyon ko. Ang pagiging callboy ko ang nagpa trigger sa akin kaya eto ako ngaun at nakikipag relasyon sa lalake.
Tumigil ako sa pagiging callboy ng naging kami ni Dave. At ganon din sya. Nangako kami sa isa’t isa na hindi na kami kailanman magbebenta ng katawan. Sumang ayon naman ako sa gusto nyang mangyari. Masaya ang naging pagsasama naming dalawa. Walang nakaka alam na may relasyon palang namamagitan sa amin ng higit pa sa pagiging magkaibigan. Madalas sya sa bahay namin at minsan dun na sya nagpapalipas ng gabi. Ang alam ng aking mga magulang ay classmate ko lang si Dave. Minsan dumadaan pa rin kami
sa mall na yun kung saan kami nagka kilala. Nababalot pa rin ng prostitusyon ang bahaging iyon ng mall. Marami pa rin ang mga bakla ang nag lilipana doon para makahanap ng callboy. Habang nag lalakad kami ni Dave roon, may mga nakikipag titigan sa amin. Marahil ay nakikilala nila kami.
Mahal ko si Dave, at ramdam kong ganon din sya sa akin. Kahit nakaka diri pa sa pandinig ng iba, kahit pa mali ito sa mata ng diyos, kahit na walang batas dito sa pilipinas na legal ang same sex relationship, at kahit pa parehas kaming lalake, hindi iyon nagpatinag sa relasyon namin ni Dave. Ngunit habang tumatagal, nagiging malamig ang pagsasama naming dalawa. May mga bagay na kaming hindi napag kakasunduan. Hindi ko na babangitin pa ang lahat ng iyon pero aaminin kong ako ang may kasalanan ng
lahat.
Naghiway kami ni Dave at doon muli nag patuloy ang buhay ko bilang isang callboy. Sinisisi ko ang aking sarili sa paghihiwalay naming iyon. Gustuhin ko mang makipag ayos sa kanya ay hindi ko na nagawa pa.
Masakit. Hindi ako manhid para hindi masaktan sa nangyaring hiwalayan namin ni Dave. Natagalan bago ko siya nakalimutan. Hindi naging madali sa akin ang lahat. Tuwing gabi lagi sya ang nasa isip ko. Minsan nga nasisisi ko na ang diyos kung bakit niya ako hinayaang makaramdam ng ganito sa kapwa ko lalake. Hindi naman ako ganito dati. Mula lang ng pumasok ako sa mundo ng Callboy, nag bago na ang lahat, pati ang aking sekswalidad.
Bumalik ako sa pagiging Callboy. Bumalik din ang kaba tulad ng una kong naramdaman ng una akong napasok sa kalakalang ito. Mahirap talaga. Maraming nagsasabi na “Easy money” ang prostitusyon at masasabi talaga na makakatulong ito sa pag resolba ng mga pinansyal na problema. Kaya nga siguro nag Callboy ako. Hindi madali ang pag bebenta ng katawan. Maaari itong mag dulot ng iba’t ibang karamdaman bunga ng pakikipag talik. Isa na rito ang STD (Sexually Transmitted Disease). Hindi ka sigurado sa taong makaka talik mo. Maingat naman ako pagdating sa pakikipag talik, at tulad din ni Dave, gumagamit ako ng condom kung kinakailangan. Alam kong wala pa ring kasiguraduhan kung gumamit man ng condom. Kaya nga mapili rin ako sa nagiging customer ko at kung ayaw ko talaga, hindi ako nag papa pick-up sa kanila. Nagpapasalamat pa rin ako at hanggang ngaun, wala pa akong sakit.
Sabi ng ilan, “money is the root of all evils”, pero taliwas ito sa aking paniniwala. Para sa akin ang pagkawala ng pera ang pinag uugatan ng kasamaan. Si Dave, maging ako, at maging ang lahat ng callboy dito sa pilipinas ay naging masama sa pagbebenta ng katawan dahil sa pera. Dahil sa kahirapan, maraming tao ang nakakaisip ng ganitong uri ng trabaho lalong lalo na ang mga kabataan. Ang pilipinas bilang isang konserbatibo at katolikong bansa ay kinokonsidera ang prostitusyon bilang isang kahiya hiya, masama at
hindi katanggap tanggap na gawain.
Oo, tama, kahiya hiya ang trabahong ito. Sinisira nito ang pagkatao ko. Pero hindi pa rin mawawala sa isip ko ang katotohanang isa akong bayarin na lalaki. Isa akong puta na nag bebenta ng katawan para lamang magkapera. Masakit kung iisipin pero ito ang totoo. Ito ang katotohang hindi ko na mabubura sa pangalan ko.
Maraming bagay ang kailangan nating tanggapin sa ating mga sarili. Aminado akong hindi ko pa rin matanggap sa sarili ko na isa akong Callboy. Pero eto ang totoo. Ginawa ko ito at kelangan ko itong panindigan, tanggapin at paniwalaan.
Lumilipas ang panahon at kung sino sino pa rin ang nakaka talik ko. Habang tumatagal, pataas ng pataas ang presyo ko. Limang daan kada putok. Hindi tulad ng dati na ok na sa akin ang tatlong daan. Maraming taon na ang lumipas. May mga nakikilala pa rin akong katulad din ni Dave. Ngunit hanggang kaibigan na lamang ang turing ko sa kanila. Bilang isang callboy, may mga bagay na dapat isaalang alang. Isa na rito ang ating dignidad, sunod dito ay ang ating kalusugan. Pero bakit hindi ko pa rin maalis ang ganitong uri ng trabaho? Marahil ay isa na ito sa bisyong hinahanap hanap ng aking katawan.
------------------------------------- x x x x x x x x x x x --------------------------------------
Ano na kaya ang nangyari kay Dave ngaun? Callboy pa rin ba sya? Hindi na kami nag kita pa mula ng kami ay nag hiwalay. Naisip kong puntahan siya sa kanilang bahay ngunit natatakot ako. Natatakot ako na baka hindi nya ako kausapin.
Nagkaroon muli ako ng mga girlfriends. Pero nauwi rin ang lahat sa hiwalayan. Pakiramdam ko kasi ay hindi pa rin ako handang mag seryoso at magmahal. Lahat ng dumarating sa aking relasyon, mapa lalaki man o babae ay trip lang lahat.
Sumali ako sa isang clan sa isang chatrooms noon... Sa clan na iyon, nakilala ko si JP. Siya ang naging matalik kong kaibigan doon. Alam niya ang kwento ng buhay ko. Wala akong tinago sa kanya. Sinabi ko sa kanya ang lahat. Ang pagiging callboy ko, maging ang relasyong namagitan sa amin noon ni Dave. Palagay ang loob ko sa kanya. Nakikita ko sa kanyang pagkatao ang katangian ni Dave. Mabait si JP. Maaalahanin. Binibigyan niya ako ng mga simple ngunit may aral na payo. Pinapahinto niya ako sa pagiging callboy na agad ko naming sinunod. Hindi nagtagal, naging kami ni JP, at sa darating kong kaarawan sa ikalawang araw ng Abril, ipagdiriwang namin ang isang taon at ika pitong buwang pagsasama.
Mula ng nagkakilala kami ni JP, hindi na ako nag callboy pa. Pinapagalitan niya ako sa tuwing dumaraan pa rin ako sa mall kung saan ako nagsimulang magbenta ng laman. Binura niya lahat ng contacts ko sa mga dati kong customer at todo bantay niya ako. Mahal na mahal namin ang isa’t isa. Isa na ito sa mga
pinakamasayang parte ng aking buhay. Binigyan ko ng pansin ang aking pag aaral. Si JP ang naging sandigan ko sa lahat ng bagay. Siya ang tumulong sa akin upang magbago at ibaon sa limot ang lahat ng masasaklap na karanasang bumalot sa buo kong pagkatao.
“Everthing is going to be fine, in God’s time”. Tama ang kasabihang ito. Naging maayos ang magulo kong buhay. Para bang sa isang click lang, nabago ang lahat. God is good. Hindi niya ako hinayaang masira. Binigay niya sa akin si JP para makasama at para ituwid ang baluktod kong pagkatao.
Naalala niyo pa ba si Dave? Nakakatuwang isipin na sa tinagal ng panahong hindi kami nagkita ay nag krus ang aming landas ng minsang dumaan ako sa mall para bumili ng pabango. May boyfriend na rin sya ngaun at pinakilala niya sa amin ni JP si Jeck. Ang liit talaga ng mundo, At ang bait ng diyos. Biruin niyo, kahit may nakalipas sa aming dalawa ni Dave ay naging isang mabuti kaming magkaibigan ngaun. Nabuo ang isang magandang samahan namin bilang magkakaibigan nila Dave, Jeck at JP.
(Wakas)
Paraisong Parisukat [chapter 1: Part 2]
Labels:
Contributed,
Paraisong Parisukat
By: Michael Santos
Note from MSOB:
Ang kuwento pong ito ay ibinahagi lamang sa MSOB ni Michael Santos (MS).
------------------------------------
“mike ok ka lang ba talaga?........bkit parang umiiyak ka?”
“huh ako……” sabay punas ko ng luha at ngumiti
“overjoy siguro to……kasi magiging tatay na bestfriend ko” sabay bitiw ng isang malaking ngiti para maikubli ang sakit na aking nararamdaman
“oo nga ehhh parang ang bilis ng panahon mike……..maraming maraming salamat sayo mike hindi ko na alam kung paano pa magpapasalamat sa inyong pamilya kasi ang dami nyo ng tulong sakin.”
“wala yon steve diba magkaibigan naman tayo para saan pa ba yon diba”
“oo nga ehhh pero sympre malaki parin ang pasasalamat ko sa inyo……hayaan nyo balang araw makakaganti rin ako sa inyo mike” sabay niyakap nya ako ng isang mahigpit at napaka init na yakap.
Doon nasaksihan ni jen ang kakaibang pagtangis ng aking luha. Pagluha dahil sa pagmamahal sa isang kaibigan na walang lakas para ipagtapat. Marahil ay nagtaka man si jen sa akin ay hindi na nya ako nagawang usisain pa bagkos ay nagpasalamat nalang ito sa akin. Pagkatapos ng tagpo naming iyon ay tila kumapit sa katawang lupa ko ang amoy at tindig ng katawan ni steve. Alam kong naramdaman ni steve ang pagkabog ng aking dibdib pero marahil hindi na lang nya ito pinansin.
“ang daya mo mike dapat ako ang umiiyak tapos ikaw ang umiyak……..kaw talaga” ang biro sakin ni steve
“wala to overjoy lang ako ngaun……..sa wakas magiging ninong narin ako” sabay tawa.
Natapos magpasalamat kay nanay ay umakyat na kami sa bakentang kwarto naming katabi ng kwarto ko. Ginawa ko nalang imbakan ng gamit ang kwartong iyon kaya medyo nahirapan silang mag ayos pero hinayaan nalang naming sila sa pag aayos. Pagkatapos na pagkatapos nun ay sabay sabay kaming nagsikain ng hapunan. Ang dating bahay naming na puno ng katahimikan ay nagkaroon ng kaunting laman. Pero kahit anong daldalan nila ni nanay ay hindi ko man lang nagawang makisali ohhh makipaghuntahan. Basta tahimik lang akong kumakain minsan binabato ng tingin si steve. Minsan si jen pero itinigil ko rin kasi alam kong nahuhuli ako ni jen na panay ang tingin kay steve mahirap na.
Sa puntong iyon tila ang bigat bigat ng aking damdamin lalu na ngaun na ang mahal ko at mahal nya ay sa iisang bubong magsasama. Maraming katanungan ang naglaro sa isip ko ng mga panahong iyon. Ganun pala ang feeling kapag mahal mo ang isang tao kahit gaano pa kasakit sa iyo ay gagawin at gagawin mo para sa ikaliligaya ng mahal mo.
Ng gabing iyon naging palaisipan para sakin ang mga nangyayari sa kanila. Minsan gusto ko silang silipin. Minsan gusto kong sunugin ang kwarto. Minsan gusto ko naring mamatay dahil sa tindi ng sakit. Gabi gabi kong naging tandayan sa pagtulog ang mga luha ko. Sa araw araw na pagsasama namin sa iisang bubong tila sibat na tinutulag nito ang aking puso sa bawat ngiti, lambingan at tawa na kanilang napapabatid sa isat isa. Inggit na inggit ako at iyon ang masakit.
Hanggang isang araw palihim akong tumikim ng alak. Kagagaling ko lang non sa birthday ng isang kaklase sa una hindi ko masikmura ang lasa dahil sa may kapaitan ito na hindi ko mawari pero ng kinalaunan ay tinanggap na ito ng sikmura ko hanggang sa hindi ko namalayan ang aking kalasingan. Gabi na ng ihatid ako nun sa bahay naming mabuti nalang at tulog na ang aking nanay sa pagsasaad sa akin ni steve ng pagbuksan nya ako ng pinto “ohhhh saan ka galing?.........uminom ka ba?” ang medyo pasungit nyang tanong dahil alam nyang hindi ako umiinom
“bakit pakelam mo ba?........ang intindihin mo yung asawa mo diba masaya ka na doon”
hindi ko alam kung paano ako humuhugot ng lakas para sabihin ang mga bagay na iyon hanggang sa hindi ko na alam ang aking mga sinasabi at naramdaman ko nalang ang malamig na likidong dumadaloy sa aking pisngi. Pinahid ko ito ng aking palad at tinignan.
“eto nakikita mo to…….dahil to sayo” sabay pakita ko ng palad ko na may bahid ng aking mga luha
“huh…..ano tara na nga lasing kana tumaas na tayo!!!” ang medyo takang sagot ni steve sabay akay sakin papasok pero pinigilan ko
“teka…..hindi pa ako lasing…….matino pa ako…….kaya lang nasasaktan ako alam mo ba yon…..huh…….sabagay hindi mo alam yon dahil hindi mo nararamdaman ang sakit na pinagdadaanan ko ngaun kasi manhid kayo diba!!!!” ang pautal utal kong wika kasabay ng aking mga luha
“lasing kana mike tara baka kung ano pa ang mangyari sayo hahatid na kita don”
“ahh hindi kaya kong mag isa…….”
Pero dahil halos wala na akong lakas ay napaakay narin ako kay steve pataas at hindi namalayang nakatulog. Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Pagkagising ko ng kinaumagahan nagulat nalang ako dahil katabi ko sa kama si steve. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko basta ang alam ko may mga sinabi ako then blackout!!!!. Mukang naramdaman nyang gising na ako.
“bakit dito ka natulog? baka magalit asawa mo? Nagkaaway ba kayo?” ang sunod sunod kong tanog sa kanya
“ano ba hindi nohhh!!! at kung nagtatanong ka kung bakit ako ditto natulog kasi naman kagabi umuwi ka ng lasing na lasing tapos umiiyak pa at kung ano ano pa ang mga sinasabi kaya hindi na kita iniwanan dito baka kung ano pa maisipan mong gawin ehh mapahamak ka pa”
expect ko na un kaya yumuko nalang ako at nag pasalamat “salamat ha…..hindi mo na dapat ginawa yon”
“ano kaba mike ok lng yon………basta wag ng uulitin huh ako na ang magagalit sayo at kung uulitin naman kaunti lang huh ma papromise mo ba yun mike?”
“oo sige promise ko yun………..teka ano ba yung mga sinasabi ko kagabi?”
“uhmmmm wala naman masyado except dun sa nasasaktan ka” medyo biglang kinabahan ako sa binanggit nyang yon buti nalang at binawi nya
“pero wag mo ng intindihin yon alam ko dala lang ng kalasingan mo yon kasi naman iinum inom hindi naman pala kaya sa susunod na iinum mag aaya kasi…hehehhehe” ang birong wika ni steve ngumiti nalang ako
“sige na punta na ako sa kwarto namin relax ka muna dyan para hindi ka mahalata ni tita yari ka don pag nalaman nyang uminom ka….sige ka baka ikaw naman ang palayasin hehehhehe” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti sabay labas ng kwarto ko.
Sa pagkakataong iyon ay tila gumaang ang pakiramdam ko marahil dahil kahit kaunti ay nailabas ko ang saloobin ko kahit ang alam nya lang ay lasing ako nung mga panahong iyon. Naging parang normal nalang ang mga araw sa amin kahit may sakit sa akin ay tiniis at inilalabas ko nalang sa pag iyak dahil alam ko mawawala rin iyon at marahil ay mapapagod din ang mga tear glands ko sa halos gabi gabi kong pag gamit sa kanila.
Mag iisang buwan ng nakatira sa amin sila steve at pansin ko narin at mga pagbabago kay jen dahil sa kanyang pagbubuntis ang dating seksing katawan nito ay unti unti ng tumataba at makikita narin sa kanyang tiyan ang kanyang pagdadalang tao. Sa loob ng mga araw nayon naging masaya ang mahal ko sa piling ni jen pero matutuldukan ang lahat ng ito sa isang lihim na parating.
Isang katok ang saglit na umabala sa aming pagkain. Dahil ako ang malapit sa pinto ay ako na ang nagbukas
“sino po sila?” ang bungad ko sa isang binata na may katangkaran at maputi.
“dito ba tumutuloy si jen” ang tanong ng binata na narinig naman nila kaya saglit silang napatingin sa aming direksyon
“oo bakit? Sino ba sila?” ang muli kong tanong sa binata
“ako si Patrick boyfriend ni jen” tila isang bombang sumabog sa tenga ko ang narinig na nagdulot muli ng kalituhan
“huh boyfriend? Ni jen?” ang nasambit ko lang sa binata na puno ng pagtataka.
Makailang segundo ang lumipas lumapit mula sa kinaroroonan namin si jen at isang gulat na gulat na jen ang nakita ko sabay bumulong ito sa binata na tila puno ng pangamba at takot. “ano ang ginagawa mo dito diba tapos na tayo? Ano pa ang ginagawa mo ditto sige na umalis kana” ang pilit pinagtatabuyang wika ni jen sa pobreng binata pero parang walang narinig ang binata sa halip ay namangha sa imahe ni jen sa pagdadalang tao nito
“iyan na ba yung anak natin? Sabi nga pala ng mama ko pede ka na daw tumuloy sa amin wala na kasi ang ate ko” ang inusenteng wika ng binata na syang nagpawindang sa aming lahat kitang kita ko si steve sa pigil na galit na kanyang tinitimpi habang nakalingon sa direksyon ni jen maya maya pa ay hindi na rin nakayanan pa ni steve at halos lumusot ang paa sa sahig dahil sa bigat na agad namang inaksyunan ni jen pahabol
“teka steve magpapaliwanag ako……steve!!!!!!!” ang sigaw ni jen habang halos ipagbalibagan ni steve ang pinto ng aking kwarto.
Kitang kita ng binata ang lahat at maliwanag na sa kanya kung ano man ang nangyayari. Walang pasabing umalis ang lalaki na tila nasaktan din sa nasaksihang kataksilan ni jen sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ng mga tagpong iyon. Pinigilan ko ang aking sarili na wag ng patulan si jen pero sinaktan nya ang mahal ko kaya kahit alam kong lalaki ako ay hinila ko ang braso nya at kinausap
“jen dito ka nga mag usap tayo……….totoo ba yung sinabi ng lalaking iyon na boyfriend mo sya at sya ang ama ng pinagbubuntis mo!!!!! Sumagot ka……….sumagot ka!!!!!!!!!” ang mataas at galit na galit kong wika kay jen pero hindi na sya makasagot dahil sa pag iyak. “hindi mo ba alam kung ano ang ginawa mo sa kaibigan ko huh!!!! Niloko mo lang sya pinaasa……..dahil manggagamit ka!!!!!”
“hindi ko sinasadya…….mahal ko talaga si steve”
“tang inang pagmamahal yan……iyan ba ang tinatawag mong pagmamahal…….jen huh!!!! Tang ina for all this time pala ginagamit mo lang kami para pagtaguan yang kalandiang ginawa mo tapos idadamay mo pa pamilya ko……….kung mahal mo siya sa una palang sinabi mo na sa kanya ang lahat lahat……..alam kong matatanggap ka nya kahit ano pa yon pero anong ginawa mo nagsinungaling ka…….para?”
“wala na kasi ako talagang maisip na matatakbuhan kaya si steve ang una kong naisip kaya nakipagbalikan ako sa kanya………nung una sabi ko gagamitin ko lang sya pero mamahalin ko rin pala siya uli…….kaya lang naunahan ako ng takot naduwag akong baka hindi nya ako matanggap”
tinamaan ako sa mga huling kataga nyang iyon, tila may kurot sa puso ko kaya medyo naintindihan ko sya dun pero iba ang sitwasyon naming dalawa. Nagpatuloy ang pag iyak ni jen
“kausapin mo kaibigan ko………hindi ako pwedeng magdesisyon sa mga bagay na ito” ang nakatalikod kong wika sa kanya.
at umakyat nga sya at nagtungo sa kwarto ko para doon kausapin ang aking kaibgan. Rinig na rinig ko ang galit at pagbulyaw ni steve kay jen
“tang ina mo jen minahal kita pero anong ginawa mo?” ang halos pautal utal na tinig ni steve habang umiiyak. Nanlambot naman ako sa mga nasasaksihan ko kay steve. Masyado akong apektado ng kanyang pag iyak. Gusto ko siyang yakapin at patahanin pero hindi ko magawa. Malalim at masakit.
“hindi ko kailangan ng paliwanag mo malinaw na sa akin ang lahat………pwede ka nang umalis at kung hindi ka aalis ako ang aalis ditto”
“pero steve” ang umiiyak na wika ni jen
“tapos na ang lahat para sa atin jen…………tapos na” sabay labas ng kwarto ni steve at dare daretsong labas ng pinto. Pinigilan ko man sya sa paglabas ay wala rin akong nagawa. Ilang minutong katahimikan ang namayani sa buong bahay naming hanggang sa Makita ko na may bit bit si jen na malaking bag marahil ay aalis na sya. Kahit masama ang loob ko sa kanya ay tinulungan ko parin sya sa pagdadala ng mga bagahe dahil sa babae parin sya at may maselan ang kondisyon nya sa ngaun. Sa huling tagpo naming bago sya sumakay sa taxi ay niyakap nya ako at bumulong
“alam ko mahal mo ang mahal ko…….alagaan mo nalang siya haaaa salamat sa lahat paki sabi kay nanay maraming maraming salamat sa inyo……..at kay steve pakisabi nalang na maraming salamat wala akong magawa ngayon kundi ang humingi ng tawad alam ko nasaktan ko siya pero hindi ako nagsinungaling ng sabihin kong mahal ko siya” ang umiiyak na wika ni jen sa akin.
Napaluha narin ako sa tagpo namin at hindi ko na nagawa pang tumugon pa sa kanya. Pagkarating ko sa bahay ay agad kong nilikpit ang mga nakakalat na gamit hanggang sa makita ko picture namin ni steve na magkaakbay habang nilagyan nya ako ng sungay sa likod. Napangiti nalang ako habang lumuluha saka inilapat sa dibdib ang picture saka bumulong sa hangin
“mahal na mahal kita hindi ko alam kung paano sabhin pero alam ko mahal kita pero hindi pwede kasi hindi ang isang katulad ko ang mamahalin mo at tutupad sa mga pangarap mo” hanggang sa hindi na ako makapagsalita dahil sa kakahikbi at kakaiyak. Patuloy ang pagdaloy ng aking luha habang dinarama ang pagluluksa ng damdamin ng aking mahal. Hanggang sa dumating narin ang aking nanay na gulat na gulat sa akin
“ohhh anak anong nangyari dtto bakit ka umiiyak?” ang alalang tanong ng aking nanay sakin
“ahhhh wala po nay……kayo po muna bahala ditto hanapin ko lang si steve” sabay alis ko ng mabilis.
Hindi ko na inintay pa ang magiging sagot ni nanay dahil sa panahong iyon ay kailangan ako ng mahal ko. Nilibot ko ang subdivision namin nagbabaka sakali na makita sya. Pinagtanong tanong narin sa mga kaibigan naming kung nakita ba nila si steve pero wala ni isa sa kanila ang makapagturo dahil narin siguro sa sitwasyon at mga pangyayari ay huli na ng maisip ko ang sangtuaryo ko.
Dali dali akong pumunta doon at naroon nga sya. Bakas parin ang pag iyak at sama ng loob sa mga nangyari kagaya ko ninanamnam nya rin ang kapayapaan sa lugar na iyon naghahanap ng kapayapaan sa puso hanggang sa tabihan ko sya
“nakakabilib ang hiwaga ng pagmamahal nohh……….naipararamdam nito ang mga bagay na hindi maipaliwanag, mga saya na halos walang parisan, mga problemang halos ayaw matuldukan, mga luha sa maliliit na siwang ng ating puso dumaraan. Sabi ko non sa sarili kailan kaya ako magmamahal kailan ko kaya mahahanap ang para sa akin pero napagtanto ko na hindi naman pala dapat hinahanap ang pag ibig at saya, nandyan lang sila sa paligid naghihintay ng tamang tyempo at panahon. Siguro nga ang sarap umibig pero ang lahat ng ito ay may katumbas na sakripisyo kaya siguro medyo takot akong umibig pero ngayon parang unti unti ko ng naiintindihan na ang pagtanggap ay mas masarap kaysa sa pagpapanggap. Steve alam ko mahirap ang mga naging nangyari ngaun…..isigaw mo lang ng buong lakas……..iiyak mo ng walang humpay……..magalit ka hanggang sa gusto mo pero tandaan mo iibig at iibig ka parin at masasaktan. Dahil ang pagdaan sa mga ganyang pagsubok at mapagtagumapayan mo yan ang syang magpapatibay lalu sayong pagkatao at pagmamahal. Tignan mo bukas isang malakas at bagong steve ang makikita mo. Ganyan lang talaga kapag umiibig ang isang tao kailangan mong masaktan kasi kapag hindi mo naramdaman yan hindi ka marunong magmahal yan ang tandaan mo saka parte yan…….hindi sa lahat ng bagay ay puro saya kailangan maging balance ito para mas maging makulay pa ok……tahan na steve marami ka pang mamahalin na babaeng magpapasaya sayo yung totoong pagmamahal na walang hinihintay na pagkakamali at katotohanan…….tatagan mo lang loob mo steve alam ko kaya mo yan…….” Ang pag aalo ko sa kanya
“pero mike mahal ko talaga siya ehhh…..” ang lumuluhang wika ni steve sakin
“oo nga mahal mo nga siya naiintindihan ko yon pero kung lagi mong iisipin na mahal mo siya masasaktan at masasaktan ka lang……..tanggapin nalang natin na nagkamali siya at ginawa mo lang naman yung sa tingin mo ay tama…….kasi steve parang sugal lang yan kailangan kang mamuhunan siguro hindi mo pa ngaun makikita yung pinagpuhananan mo nyan pero darating at darating ang panahon na masasabi mo sa sarili mo na sya na nga!!! Ok wag mong madaliin ang mga bagay. Sadyang hindi lang talaga para sayo yung dumating……mag intay ka lang magbubunga rin yan ok……tama nayan ka lalaki mong tao umiiyak ka ng dahil lang sa ganyan ok tahan na”
medyo naramdaman kong kahit papaano ay gumaang na ang pakiramdam nya ngaun kaya medyo nakampante na ako
“salamat mike haaaa lagi kang nandyan……..hindi ko na tuloy alam kung papaano pa ako makakabawi sayo” ang lumuluhang wika ni steve sakin
“wag mong intindihin yon steve kaibigan kita at lagi akong nandito kahit ano pa man yan ok?………wag ng umiyak papanget tayo nyan……..tama na ang emote ok?” nasilayan ko ang isang ngiti sa kanyang mukha na nagdulot ng kaunting ka ginhawaan sa aking pakiramdam.
“kiss nalang kita para makabawi ako sayo…..hehehehe” ang biro ni steve sakin
“suntok gusto mo” sabay tawa ko hanggang sa makampante kaming dalawa at nakahanap ng kapayapaan sa isat isa.
Pinasandal ko nalang sya sa balikat ko at saka nagpatangay sa haplos ng mga hangin. Habang nasa gitna kami ng katahimikan ay hinawakan nya ang isa kong kamay, ramdam na ramdam ko ang init ng pagdaloy sa aking mga ugat mula sa kanyang mga kamay at ng tignan ko sya ay tila isang anghel na natutulog maya maya pa ay nasulyapan ko ang unti unting pagguhit ng mga luha sa kanyang pisngi na tila nagpapalambot sa puso ko. Napabulong nalang ako sa sarili ng oras na iyon “nakakatuwa naman maglaro ang tadhana sa atin…….hindi ko akalain na sayo pa ako mahuhulog…….” Ngumiti ako habang nararamdaman ko ang unti unting pagkahulog ng mga luha ko buhat sa aking mga mata “………ibang klase talaga ang pagmamahal pero siguro hanggang sa sarili ko nalang ang pagmamahal na ito……..natatakot ako sa bukas kung sakaling malaman mo ang totoong nararamdaman ko para sayo, natatakot akong mag isa at mawala ka kaya hanggang sa panaginip nalang siguro at pangarap ko maaring ipabatid sayo kung gaano kita kamahal”
nagpatuloy ang pagdaloy ng luha ko kasabay ng pagpatak ng ulan na gumising kay steve. Salamat sa ulan na iyon dahil hindi nya nakita ang totoo kong damdamin. Napagpasyahan naming maligo sa ulan nagbabakasakali na tangayin nito ang lahat ng problema at pangamba sa sarili. Ibsan kahit saglit ang kanya kanyang damdamin. Kumawala sa realidad ng buhay.
Nagising ako na tila binigyan ng bagong buhay. Araw na ng pagbalik ni steve sa bahay nila. Masaya na malungkot ang tagpo sa amin. Si nanay na laging kausap nya. Ako naman na lagi nyang kalokohan at ka kwentuhan. Wala na kaming balita kay jen buhat ng syay umalis ipinagdadasal nalang namin na nasa magandang kalagayan sya.
Ilang buwan nalang at graduation na namin. Sabik ang lahat sa nalalapit na okasyon maliban sa akin. Lumuluha ang aking nanay sa binigay na resulta sa amin ng doctor maging ako ay naging emosyonal pero pinaglabanan ko ito. Ito na pala ang resulta ng madalas kong pagkahilo at pagkawalan ng malay pero huli na ang lahat. Giniit ko sa sarili na nais kong maging normal lang ang pang araw araw na buhay namin kasama ang mga kaibigan ko lalu na kay steve.
“ayos ka lang ba……parang lagi kang matamlay ahhhh…….sabi ni Roxanne nung nakaraan nawalan ka daw ng malay sa canteen?” ang alalang wika sakin ni steve
“huh ako ayos lang ako tignan mo nga ang lakas lakas ko…….naku wag mo ng isipin yun masyadong mainit lang sa canteen ng mga oras na yon siguro hindi ko nakayanan pero ok lng naman wala namang masamang nangyari ehhh”
“ok basta pag may problema ha nandito lang ako ok!!!!!” sabay akbay sakin ni steve papunta sa hallway.
Naging mabilis ang pagtakbo ng oras sa akin kung kayat hindi ko namalayan ang totoong sitwasyon ko. Pinilit kong maging matatag sa kabila ng iniindang sakit.
2 linggo bago ang graduation nasa haba ako ng pila para sa pagmamartsa ng biglang mag blackout ang aking paningin hindi ko na alam pa ang mga sumunod na nangyari ang alam ko lang nasa bahay na ako habang naroon din si steve hawak ang isa kong kamay
“ohhhh steve anong ginagwa mo dyan……….bakit tila ang lungkot lungkot mo?” bigla nalang umiyak sa harapan ko si steve
“bakit hindi mo sinabi sakin to…..kala ko ba magkaibigan tayo bakit ka naglihim sakin?”
“ang ano?” ang medyo kabado kong tanong
“na may sakit ka…….akala ko okey ka lang sabi mo kasi un pala hindi……....mike hindi ko kayang mawalan ng kaibigang katulad mo” pero pinutol ko ang pagsasalita nya
“ano ka ba hindi naman ako mamatay grabe ka naman wag ka ngang emotero dyan kalalake mong tao umiiyak ka……..kutos gusto mo” sabay ngiti ko sa kabila ng hindi maipaliwanag na takot
“ikaw talga puro ka biro…….syempre nag aalala lang ako para sayo” ang medyo nakangiti na nyang tugon sa akin
“basta salamat sa lahat ha!!!!! Sunduin mo ako bukas para sabay tayong magpraktis okey” hanggang sa mapansin nya ang maraming papel sa tagiliran ko
“ano yang mga papel sa gilid mo?” ang tanong sakin ni steve
“ahhh iyan……wala lang yan mga story kong hindi matapos tapos……wala lang kapag walang magawa iyan gumagawa ako ng mga story pero hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko sa ending ehhh kaya iyan tambak na sila..hehehhehe”
“bakit ano ba ang gusto mong ending masaya o malungkot?” tanong sakin ni steve
“uhmmmmm hindi ko alam ehhhh pagmasaya kasi parang pang fairytale………pag sad naman parang ang bigat bigat namn ewan ko magulo……..basta kung ano nalang ang pumasok sa isip ko bahala na”
“pwede bang pabasa?”
“ay hindi pwede saka na pag may ending na ito hehhehehe” at hindi na nangulit pa si steve
-o-
at mahaba haba pa ang napag usapan ng dalawang magkaibigan ng gabing iyon. Gaya ng napagkasunduan nila sinundo ni steve si mike sa bahay nila. Dumaan pa ang araw at tila may kung anong bumubulong sa puso ni steve na hindi nya mawarian. Damdaming umusbong sa di pangkaraniwang sitwasyon at mga pangyayari. Hindi man masabi ni steve kung ano yon ay masaya siya sa takbo ng pagkakaibigan nila ni mike. Hindi man binigyang pansin ni steve yon ay pinakaingatan nalang nya iyon.
Normal at naging maayos naman ang mga sumunod na araw maliban nung sumapit na ang araw ng kanilang graduation. Isang umaalingawngaw na ambulansya ang gumising sa mga kapitbahay ni mike ng umagang iyon Isang pangyayari na gumulat sa lahat ng mga tao roon. Tanging ang panaghoy nalang ng isang ina ang nasumpungan ng mga kamag anakan nila mike. Walang malinaw na detalye ang lahat ng bagay sa mga panahong iyon. Habang nasa kaabalahan ng pagbabasta si steve ay biglang umihip ang isang malamig na hangin at sinabayan ng paglakas ng tibok ng dibdib. Hindi man nya ginawaran ng pansin iyon ay medyo nagkaroon sya ng takot sa hindi nya malaman na dahilan. Ilang oras na ang lumipas at handa na ang lahat para sa gaganaping seremonya hanggang sa mag umpisa ito. Napuno ng pangamba si steve dahil sa mga oras na iyon ay wala pa si mike. Hanggang sa magumpisa ng mag martsa. Pilit nyang nililingon ang upuan ni mike pero bakante pa ito. Hanggang sa magumpisa na sa program proper.
Pagkatpos ng pambansang awit ay sinudan ito ng isang prayer. Nagulat ang lahat ng sandaling na antala ang programa para sa isang anunsyo. Umakyat ang nanay ni mike sa stage kahit si steve ay nagulat sa partisipasyon ng nanay ni mike na yon dahil sa pag aakalang may kung ano lang hanggang sa magumpisa ng dumaloy ang mga luha. Naguluhan man at nabalot ng pangamba si steve ay pilit nyang inintindi ang sasabihin ng nanay ni mike bilang isang kawani rin ng eskwelahan
“alam nyo po isa sa mga napakaimportanteng araw ito para sa bawat isa sa atin. Ngaun po bilang isang ina napaka hirap po ang magpalaki ng isang mabuting anak. Isang anak na naging kaagapay mo sa hirap at ginhawa. Kasama mo sa pag iyak at pag tawa. Kasama sa araw araw na pamumuhay pero parang mas mahirap yata na ang isang mabuting anak ay kunin lang ng hirap. Napaka hirap Makita ang isang anak na unti unting kinakain ng sakit at saya na nadarama nya. Pero kahit ganun pinilit nyang magpakasaya sa kbila ng kundisyon nya”
Napatigil ang ina ni mike sa pagsasalita dahil sa pag iyak at muli ay nagpatuloy “masaya ako sa bawat isa na narito dahil naging parte kayo ng lungkot at saya ng anak ko. Lalu na sa naging best friend ng anak ko nasi steve na lagging nandyan para gabayan ang anak ko……..pero ngaun mababago na ang nakasanayan natin. Na may gumigising sa akin……na may pinagtatawanan ako sa tuwing magkakamali ng Gawain. Na may kasama sa agahan tanghalian at hapunan……..mahirap pero kakayanin sabi nya nga sakin kung mawala man daw siya ayaw nya ng may iiyak dahil nawala siya, magsaya daw tayo dahil kahit papaano ay naipadama nya ang saya na maging parte ng buhay nya. Isang leksyon ang iniwan sakin ng aking anak bago sya mawala. Na kahit anong hirap ng sitwasyon ay kakayanin natin basta gustuhin natin. Na nasa atin parin ang desisyon kung ano ang gusto nating kahinatnan. Maraming salamat sa pagbigay sa akin ng oportunidad na ito maraming salamat……anak kung nasan ka man ngaun alam ko masaya ka at mahal na mahal ka namin” isang malungkot na mukha ang napinta sa bawat taong naroon.
Iniabot ng adviser ni mike ang certipiko nito kasama ang medalya sa pagkamit bilang 2nd honorable mention. Lubos man ang panghihiyang ng mga kaguruan at kamagaral ay tila sa luha nalang nila napabatid ang labis na kalungkutan. Ilang segundong katahimikan ang inilaan ng lahat para kay mike taimtim na nagdasal at nagpasalamat. Halo halong emosyon ang pumaibabaw sa puso ng bawat isa lalung lalo na kay steve. Mula sa pagkakaupo ni steve ay halos hindi sya makatayo sa sobrang panghihina pero pinilit nya para mapuntahan ang nanay ni mike at ng makita ay kapwa sugatan ang dalawa walang patid ang pagluha walang pagsidlan ang emosyong namamayani sa isang inang nangungulila at isang taong naging malaking parte ng buhay ng isang simpleng studyante.
Kapwa nagyakap ang dalawa, walang humpay na tumangis para sa isang minamahal at humanap ng lakas sa isat isa para matanggap ang lahat.
“nak wala na siya” ang halos hindi masabing salita ng nanay ni mike
“nay bakit hindi po sya nagsabi………….ang sakit sakit naman nay” ang lumuluhang wika ni steve
“ayaw ka na kasi nyang pag alalahanin pa kaya inilihim nalang nya………” at nagtuloy ang pag agos ng mga luha ng dalawa kasama narin ang ibang malapit na kaibigan at ka eskwela ni mike. Nasa gitna man ng pagkabigla at pagtanggap ang nanay ni mike ay naalala parin nito ang bilin nya kay steve
“nak may ipinabibigay pala si mike inihabilin nya sa akin tohhh simula nung gabing matulog ka sa amin” nanginginig si steve na tinanggap ang isang file case at ng tignan nya ito yung mga kwentong sinulat ni mike.
Mula sa tagpong iyon tila nawalan lalo ng lakas si steve hanggang sa lapitan sya ng magulang nya. Malungkot man ang tema nila ay pinilit nilang patatagin si steve dahil kahit papaano ay napamahal na sa kanila si mike na parang anak na rin ang turing. Hindi na nakadalo pa si steve sa selebrasyon na iyon. Nagtungo sya kala mike. Habang papalapit ng papalapit sa bahay nila mike ay tila pabigat ng pabigat ang kanyang paghakbang. Takot na masulyapan ang malamig na mahal. Natatakot na tanggapin ang realidad ng buhay. Sa puntong iyon inalalayan nalang siya ng mga kaibigan papasok sa bahay kung saan iniintay parin ang mga labi ni mike. Hindi na makapagsalita pa si steve sa sobrang bilis ng mga pangyayari. Maka ilang minuto pa ay napuno na ang bahay ng pagdadalamhati. Hindi na malapitan ni steve ang kabaong ni mike ng maihatid ito sa bahay. Habang ang nanay naman ni mike ay walang tigil parin sa pagiyak hanggang sa mawalan ng malay.
Nagkagulo ng kaunti dahil sa pagkakatumba ng nanay ni mike pero nahimasmasan din. Maya maya pa ay naglakas loob na si steve na sulyapan ang labi ni mike. Mula roon ay tila isang pelikulang nagbalik lahat ng masasayang alaala nila mula ng silay magkakilala ang mga biruan nila, tawanan at higit sa lahat ang mga oras na tila pinagiisa sila ng kanilang mga damdamin. Habang nakaalalay sa likod ni steve ang mga kaibigan ay nagumpisa na itong humagulgol dahil sa bigat ng kanyang nararamdaman
“napaka unfair mo talaga bestfriend ehhhh kala ko ba sabay tayong mag eenroll, sabay tayong kakain dun sa paborito mong gotohan pagkatapos ng graduation, kala ko ba maliligo tayo sa lawa sa birthday mo, kala ko ba hindi mo ako iiwan……diba sabi mo walang iwanan pero bakit ganito” at bumuhos na nga ang emosyon ni steve “iniwan mo ko……hindi ko na alam ang gagawin ko ngaung wala kana, wala ng magpapatahan sakin, wala ng mangungulit sakin, at wala na yong nagmahal sakin bakit ngaun pa na alam kong mahal na kita…….bakit ngayon pa mike…….ang sakit sakit mike……..hindi ko alam kung paano pa tatawa ngayong wala kana…….sorry kung hindi ko man lang naiparamdam sayo kung gaano ka kahalaga sa buhay ko at kung gaano kita kamahal” niyakap nalang ni steve ang ataol ni mike sa sobrang kalungkutang nadarama.
Pilit pinapakalma ng mga kaibigan pero sadyang napakalaking dagok ito sa buhay ni steve. Maya maya pa ay lumapit ang nanay ni mike at niyakap ang binata. Sadyang napaka laking kawalan ni mike sa mga taong nagmahal sa kanya. Pero wala silang magawa kundi ang magdasal at lumuha at ng mahismasan na ay saglit na nagtungo si steve sa kwarto ni mike.
Sa pagpasok nya roon ay bumagsak nanaman ang kanyang mga luha sa nasaksihan. Kita nya ang mga litrato nila mula ng silay nagkakilala. Hinaplos haplos ito at hinagkan ni steve. Sinariwa ang mga alaala ng munting kaibigan. Hanggang sa mapadako ang kanyang paningin sa isang larawan. Larawan iyon ng kaarawan ni mike makikita ang masigla at masayahing mike na nakaambang hahalikan si steve. Ng mga panahon iyon ay tila biruan lang sa kanila iyon pero ng kuhain nya ang kwadro ng picture may nalaglag na kaprasong papel na agad naman nyang pinulot.
Sa pagbukas nya ng papel makikita ang mga bakas ng mumunting tubig na animoy luha na naging mantsa sa papel. “sa loob ng halos ilang taon naming pagkakaibigan hindi ko sukat akalain na ganun din kabilis mababago ang buhay ko. Noon ko lang naranasan ang maging masaya na tila walang kapares…..ang mabuhay ng tila walang pangamba sa darating na bukas…..ang maging kuntento sa lahat ng bagay na may roon ako. Si steve kaibigan ko siya ng halos ilang taon kasama sa lungkot at saya……kasama sa lahat ng kalokohan at katarantaduhan napaka swerte ko nga dahil natagpuan ko siya kaya nagpapasalamat ako kay lord dahil binigay nya sakin si steve ngunit hindi rin pala magtatagal. Dumating sa buhay namin si jen ex ni steve hindi ko alam kung bakit ganun nalang ang naging reaksyon ko ng mkitang buntis ito……magkahalong inis, saya at lungkot. Inis dahil ang bilis ng pangyayari dahil hindi man lang ako nasabihan ng bestfriend ko. Saya dahil kahit papaano alam kong magiging masaya si best dun. Lungkot dahil alam ko doon na matatapos lang ng pangarap ko……pangarap na sana kahit saglit ay maipaalam ko ang totoong nararamdaman ko para sa kanya…..isang pangarap na binuo ko sa aking imahinasyon…….isang pangarap na masabi ko sa kanya kung gaano sya ka importante sa buhay ko……pangarap na masabi ko sa kanya na mahal na mahal ko siya higit pa sa inaakala kong pagmamahal bilang kaibigan ngunit hanggang pangarap lamang yata talaga ito……...tiniis ko ang lahat ng sakit para masabi ko sa sarili na kaya ko to pero bibigay din pala ako……mahirap pala talaga ang magmahal. Sa mga sandaling ito hindi ko alam kung may bukas pa akong sasapitin. Malabo ang mga bukas na para sa akin. Kaunti nalang ang natitira kaya kahit sana sa sandaling ito ay masabi ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal…..steve alam kong marami kang pangarap na hindi ako pepwedeng makisali dahil alam kong iba ang gusto mo pero lakas loob kong sasabihin sayo na kahit masakit masaya akong naging malaking parte ka ng buhay ko…..nais ko dating mahalin mo pero ngayon napagtanto ko na mahal mo rin pala ako sa paraang alam mo at masayang masaya na ako dun kung sakali mang mawala ako mamaya, bukas, makalawa o sa susunod na mga araw gusto kong malaman mo na mahal na mahal kita wala lang akong lakas ng loob para sabihin sayo ang mga bagay na ito…..pero sana kahit papaano ay naipadama ko sayo kung gaano ka kaimportante sa buhay ko…….ngayon masaya na ako malapit ng matapos ang munting kabanata ng buhay ko na naging makulay ng dahil sayo……salamat sa lahat ng saya na pinagsaluhan natin, sa lungkot na pinagtulungan nating suyurin at sa mga alaalang naging kabahagi na ng aking buhay……kung sino man ang makabasa nito ngayon alam ko nasa mabuting sitwasyon na ako…..sa isang lugar na minsay pinangarap kong maging totoo…..sa lugar na minsay binuhay ko sa aking pagkatao…….ngayon alam ko na kung ano ang gusto kong maging tapos ng kwento mga ko….gusto ko happy ending kasi hindi naman nagtatapos ang mga happy ending ehhh nagsisimula lang ito sa bagong kabanata sa panibagong buhay bilang isang matatag na tao”
end of chapter I
-0-
Abangan ang susunod na kabanata kay steve kung paano siya babangon mula sa pagkawala ng isa nyang minamahal, kung paano nya dudugtungan ang mga naumpisahang kwento ni mike at kung ano ang gagampanang papel ng kapatid nya sa pagikot muli ng paraiso nilang parisukat.
Note from MSOB:
Ang kuwento pong ito ay ibinahagi lamang sa MSOB ni Michael Santos (MS).
------------------------------------
“mike ok ka lang ba talaga?........bkit parang umiiyak ka?”
“huh ako……” sabay punas ko ng luha at ngumiti
“overjoy siguro to……kasi magiging tatay na bestfriend ko” sabay bitiw ng isang malaking ngiti para maikubli ang sakit na aking nararamdaman
“oo nga ehhh parang ang bilis ng panahon mike……..maraming maraming salamat sayo mike hindi ko na alam kung paano pa magpapasalamat sa inyong pamilya kasi ang dami nyo ng tulong sakin.”
“wala yon steve diba magkaibigan naman tayo para saan pa ba yon diba”
“oo nga ehhh pero sympre malaki parin ang pasasalamat ko sa inyo……hayaan nyo balang araw makakaganti rin ako sa inyo mike” sabay niyakap nya ako ng isang mahigpit at napaka init na yakap.
Doon nasaksihan ni jen ang kakaibang pagtangis ng aking luha. Pagluha dahil sa pagmamahal sa isang kaibigan na walang lakas para ipagtapat. Marahil ay nagtaka man si jen sa akin ay hindi na nya ako nagawang usisain pa bagkos ay nagpasalamat nalang ito sa akin. Pagkatapos ng tagpo naming iyon ay tila kumapit sa katawang lupa ko ang amoy at tindig ng katawan ni steve. Alam kong naramdaman ni steve ang pagkabog ng aking dibdib pero marahil hindi na lang nya ito pinansin.
“ang daya mo mike dapat ako ang umiiyak tapos ikaw ang umiyak……..kaw talaga” ang biro sakin ni steve
“wala to overjoy lang ako ngaun……..sa wakas magiging ninong narin ako” sabay tawa.
Natapos magpasalamat kay nanay ay umakyat na kami sa bakentang kwarto naming katabi ng kwarto ko. Ginawa ko nalang imbakan ng gamit ang kwartong iyon kaya medyo nahirapan silang mag ayos pero hinayaan nalang naming sila sa pag aayos. Pagkatapos na pagkatapos nun ay sabay sabay kaming nagsikain ng hapunan. Ang dating bahay naming na puno ng katahimikan ay nagkaroon ng kaunting laman. Pero kahit anong daldalan nila ni nanay ay hindi ko man lang nagawang makisali ohhh makipaghuntahan. Basta tahimik lang akong kumakain minsan binabato ng tingin si steve. Minsan si jen pero itinigil ko rin kasi alam kong nahuhuli ako ni jen na panay ang tingin kay steve mahirap na.
Sa puntong iyon tila ang bigat bigat ng aking damdamin lalu na ngaun na ang mahal ko at mahal nya ay sa iisang bubong magsasama. Maraming katanungan ang naglaro sa isip ko ng mga panahong iyon. Ganun pala ang feeling kapag mahal mo ang isang tao kahit gaano pa kasakit sa iyo ay gagawin at gagawin mo para sa ikaliligaya ng mahal mo.
Ng gabing iyon naging palaisipan para sakin ang mga nangyayari sa kanila. Minsan gusto ko silang silipin. Minsan gusto kong sunugin ang kwarto. Minsan gusto ko naring mamatay dahil sa tindi ng sakit. Gabi gabi kong naging tandayan sa pagtulog ang mga luha ko. Sa araw araw na pagsasama namin sa iisang bubong tila sibat na tinutulag nito ang aking puso sa bawat ngiti, lambingan at tawa na kanilang napapabatid sa isat isa. Inggit na inggit ako at iyon ang masakit.
Hanggang isang araw palihim akong tumikim ng alak. Kagagaling ko lang non sa birthday ng isang kaklase sa una hindi ko masikmura ang lasa dahil sa may kapaitan ito na hindi ko mawari pero ng kinalaunan ay tinanggap na ito ng sikmura ko hanggang sa hindi ko namalayan ang aking kalasingan. Gabi na ng ihatid ako nun sa bahay naming mabuti nalang at tulog na ang aking nanay sa pagsasaad sa akin ni steve ng pagbuksan nya ako ng pinto “ohhhh saan ka galing?.........uminom ka ba?” ang medyo pasungit nyang tanong dahil alam nyang hindi ako umiinom
“bakit pakelam mo ba?........ang intindihin mo yung asawa mo diba masaya ka na doon”
hindi ko alam kung paano ako humuhugot ng lakas para sabihin ang mga bagay na iyon hanggang sa hindi ko na alam ang aking mga sinasabi at naramdaman ko nalang ang malamig na likidong dumadaloy sa aking pisngi. Pinahid ko ito ng aking palad at tinignan.
“eto nakikita mo to…….dahil to sayo” sabay pakita ko ng palad ko na may bahid ng aking mga luha
“huh…..ano tara na nga lasing kana tumaas na tayo!!!” ang medyo takang sagot ni steve sabay akay sakin papasok pero pinigilan ko
“teka…..hindi pa ako lasing…….matino pa ako…….kaya lang nasasaktan ako alam mo ba yon…..huh…….sabagay hindi mo alam yon dahil hindi mo nararamdaman ang sakit na pinagdadaanan ko ngaun kasi manhid kayo diba!!!!” ang pautal utal kong wika kasabay ng aking mga luha
“lasing kana mike tara baka kung ano pa ang mangyari sayo hahatid na kita don”
“ahh hindi kaya kong mag isa…….”
Pero dahil halos wala na akong lakas ay napaakay narin ako kay steve pataas at hindi namalayang nakatulog. Hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Pagkagising ko ng kinaumagahan nagulat nalang ako dahil katabi ko sa kama si steve. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko basta ang alam ko may mga sinabi ako then blackout!!!!. Mukang naramdaman nyang gising na ako.
“bakit dito ka natulog? baka magalit asawa mo? Nagkaaway ba kayo?” ang sunod sunod kong tanog sa kanya
“ano ba hindi nohhh!!! at kung nagtatanong ka kung bakit ako ditto natulog kasi naman kagabi umuwi ka ng lasing na lasing tapos umiiyak pa at kung ano ano pa ang mga sinasabi kaya hindi na kita iniwanan dito baka kung ano pa maisipan mong gawin ehh mapahamak ka pa”
expect ko na un kaya yumuko nalang ako at nag pasalamat “salamat ha…..hindi mo na dapat ginawa yon”
“ano kaba mike ok lng yon………basta wag ng uulitin huh ako na ang magagalit sayo at kung uulitin naman kaunti lang huh ma papromise mo ba yun mike?”
“oo sige promise ko yun………..teka ano ba yung mga sinasabi ko kagabi?”
“uhmmmm wala naman masyado except dun sa nasasaktan ka” medyo biglang kinabahan ako sa binanggit nyang yon buti nalang at binawi nya
“pero wag mo ng intindihin yon alam ko dala lang ng kalasingan mo yon kasi naman iinum inom hindi naman pala kaya sa susunod na iinum mag aaya kasi…hehehhehe” ang birong wika ni steve ngumiti nalang ako
“sige na punta na ako sa kwarto namin relax ka muna dyan para hindi ka mahalata ni tita yari ka don pag nalaman nyang uminom ka….sige ka baka ikaw naman ang palayasin hehehhehe” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti sabay labas ng kwarto ko.
Sa pagkakataong iyon ay tila gumaang ang pakiramdam ko marahil dahil kahit kaunti ay nailabas ko ang saloobin ko kahit ang alam nya lang ay lasing ako nung mga panahong iyon. Naging parang normal nalang ang mga araw sa amin kahit may sakit sa akin ay tiniis at inilalabas ko nalang sa pag iyak dahil alam ko mawawala rin iyon at marahil ay mapapagod din ang mga tear glands ko sa halos gabi gabi kong pag gamit sa kanila.
Mag iisang buwan ng nakatira sa amin sila steve at pansin ko narin at mga pagbabago kay jen dahil sa kanyang pagbubuntis ang dating seksing katawan nito ay unti unti ng tumataba at makikita narin sa kanyang tiyan ang kanyang pagdadalang tao. Sa loob ng mga araw nayon naging masaya ang mahal ko sa piling ni jen pero matutuldukan ang lahat ng ito sa isang lihim na parating.
Isang katok ang saglit na umabala sa aming pagkain. Dahil ako ang malapit sa pinto ay ako na ang nagbukas
“sino po sila?” ang bungad ko sa isang binata na may katangkaran at maputi.
“dito ba tumutuloy si jen” ang tanong ng binata na narinig naman nila kaya saglit silang napatingin sa aming direksyon
“oo bakit? Sino ba sila?” ang muli kong tanong sa binata
“ako si Patrick boyfriend ni jen” tila isang bombang sumabog sa tenga ko ang narinig na nagdulot muli ng kalituhan
“huh boyfriend? Ni jen?” ang nasambit ko lang sa binata na puno ng pagtataka.
Makailang segundo ang lumipas lumapit mula sa kinaroroonan namin si jen at isang gulat na gulat na jen ang nakita ko sabay bumulong ito sa binata na tila puno ng pangamba at takot. “ano ang ginagawa mo dito diba tapos na tayo? Ano pa ang ginagawa mo ditto sige na umalis kana” ang pilit pinagtatabuyang wika ni jen sa pobreng binata pero parang walang narinig ang binata sa halip ay namangha sa imahe ni jen sa pagdadalang tao nito
“iyan na ba yung anak natin? Sabi nga pala ng mama ko pede ka na daw tumuloy sa amin wala na kasi ang ate ko” ang inusenteng wika ng binata na syang nagpawindang sa aming lahat kitang kita ko si steve sa pigil na galit na kanyang tinitimpi habang nakalingon sa direksyon ni jen maya maya pa ay hindi na rin nakayanan pa ni steve at halos lumusot ang paa sa sahig dahil sa bigat na agad namang inaksyunan ni jen pahabol
“teka steve magpapaliwanag ako……steve!!!!!!!” ang sigaw ni jen habang halos ipagbalibagan ni steve ang pinto ng aking kwarto.
Kitang kita ng binata ang lahat at maliwanag na sa kanya kung ano man ang nangyayari. Walang pasabing umalis ang lalaki na tila nasaktan din sa nasaksihang kataksilan ni jen sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ng mga tagpong iyon. Pinigilan ko ang aking sarili na wag ng patulan si jen pero sinaktan nya ang mahal ko kaya kahit alam kong lalaki ako ay hinila ko ang braso nya at kinausap
“jen dito ka nga mag usap tayo……….totoo ba yung sinabi ng lalaking iyon na boyfriend mo sya at sya ang ama ng pinagbubuntis mo!!!!! Sumagot ka……….sumagot ka!!!!!!!!!” ang mataas at galit na galit kong wika kay jen pero hindi na sya makasagot dahil sa pag iyak. “hindi mo ba alam kung ano ang ginawa mo sa kaibigan ko huh!!!! Niloko mo lang sya pinaasa……..dahil manggagamit ka!!!!!”
“hindi ko sinasadya…….mahal ko talaga si steve”
“tang inang pagmamahal yan……iyan ba ang tinatawag mong pagmamahal…….jen huh!!!! Tang ina for all this time pala ginagamit mo lang kami para pagtaguan yang kalandiang ginawa mo tapos idadamay mo pa pamilya ko……….kung mahal mo siya sa una palang sinabi mo na sa kanya ang lahat lahat……..alam kong matatanggap ka nya kahit ano pa yon pero anong ginawa mo nagsinungaling ka…….para?”
“wala na kasi ako talagang maisip na matatakbuhan kaya si steve ang una kong naisip kaya nakipagbalikan ako sa kanya………nung una sabi ko gagamitin ko lang sya pero mamahalin ko rin pala siya uli…….kaya lang naunahan ako ng takot naduwag akong baka hindi nya ako matanggap”
tinamaan ako sa mga huling kataga nyang iyon, tila may kurot sa puso ko kaya medyo naintindihan ko sya dun pero iba ang sitwasyon naming dalawa. Nagpatuloy ang pag iyak ni jen
“kausapin mo kaibigan ko………hindi ako pwedeng magdesisyon sa mga bagay na ito” ang nakatalikod kong wika sa kanya.
at umakyat nga sya at nagtungo sa kwarto ko para doon kausapin ang aking kaibgan. Rinig na rinig ko ang galit at pagbulyaw ni steve kay jen
“tang ina mo jen minahal kita pero anong ginawa mo?” ang halos pautal utal na tinig ni steve habang umiiyak. Nanlambot naman ako sa mga nasasaksihan ko kay steve. Masyado akong apektado ng kanyang pag iyak. Gusto ko siyang yakapin at patahanin pero hindi ko magawa. Malalim at masakit.
“hindi ko kailangan ng paliwanag mo malinaw na sa akin ang lahat………pwede ka nang umalis at kung hindi ka aalis ako ang aalis ditto”
“pero steve” ang umiiyak na wika ni jen
“tapos na ang lahat para sa atin jen…………tapos na” sabay labas ng kwarto ni steve at dare daretsong labas ng pinto. Pinigilan ko man sya sa paglabas ay wala rin akong nagawa. Ilang minutong katahimikan ang namayani sa buong bahay naming hanggang sa Makita ko na may bit bit si jen na malaking bag marahil ay aalis na sya. Kahit masama ang loob ko sa kanya ay tinulungan ko parin sya sa pagdadala ng mga bagahe dahil sa babae parin sya at may maselan ang kondisyon nya sa ngaun. Sa huling tagpo naming bago sya sumakay sa taxi ay niyakap nya ako at bumulong
“alam ko mahal mo ang mahal ko…….alagaan mo nalang siya haaaa salamat sa lahat paki sabi kay nanay maraming maraming salamat sa inyo……..at kay steve pakisabi nalang na maraming salamat wala akong magawa ngayon kundi ang humingi ng tawad alam ko nasaktan ko siya pero hindi ako nagsinungaling ng sabihin kong mahal ko siya” ang umiiyak na wika ni jen sa akin.
Napaluha narin ako sa tagpo namin at hindi ko na nagawa pang tumugon pa sa kanya. Pagkarating ko sa bahay ay agad kong nilikpit ang mga nakakalat na gamit hanggang sa makita ko picture namin ni steve na magkaakbay habang nilagyan nya ako ng sungay sa likod. Napangiti nalang ako habang lumuluha saka inilapat sa dibdib ang picture saka bumulong sa hangin
“mahal na mahal kita hindi ko alam kung paano sabhin pero alam ko mahal kita pero hindi pwede kasi hindi ang isang katulad ko ang mamahalin mo at tutupad sa mga pangarap mo” hanggang sa hindi na ako makapagsalita dahil sa kakahikbi at kakaiyak. Patuloy ang pagdaloy ng aking luha habang dinarama ang pagluluksa ng damdamin ng aking mahal. Hanggang sa dumating narin ang aking nanay na gulat na gulat sa akin
“ohhh anak anong nangyari dtto bakit ka umiiyak?” ang alalang tanong ng aking nanay sakin
“ahhhh wala po nay……kayo po muna bahala ditto hanapin ko lang si steve” sabay alis ko ng mabilis.
Hindi ko na inintay pa ang magiging sagot ni nanay dahil sa panahong iyon ay kailangan ako ng mahal ko. Nilibot ko ang subdivision namin nagbabaka sakali na makita sya. Pinagtanong tanong narin sa mga kaibigan naming kung nakita ba nila si steve pero wala ni isa sa kanila ang makapagturo dahil narin siguro sa sitwasyon at mga pangyayari ay huli na ng maisip ko ang sangtuaryo ko.
Dali dali akong pumunta doon at naroon nga sya. Bakas parin ang pag iyak at sama ng loob sa mga nangyari kagaya ko ninanamnam nya rin ang kapayapaan sa lugar na iyon naghahanap ng kapayapaan sa puso hanggang sa tabihan ko sya
“nakakabilib ang hiwaga ng pagmamahal nohh……….naipararamdam nito ang mga bagay na hindi maipaliwanag, mga saya na halos walang parisan, mga problemang halos ayaw matuldukan, mga luha sa maliliit na siwang ng ating puso dumaraan. Sabi ko non sa sarili kailan kaya ako magmamahal kailan ko kaya mahahanap ang para sa akin pero napagtanto ko na hindi naman pala dapat hinahanap ang pag ibig at saya, nandyan lang sila sa paligid naghihintay ng tamang tyempo at panahon. Siguro nga ang sarap umibig pero ang lahat ng ito ay may katumbas na sakripisyo kaya siguro medyo takot akong umibig pero ngayon parang unti unti ko ng naiintindihan na ang pagtanggap ay mas masarap kaysa sa pagpapanggap. Steve alam ko mahirap ang mga naging nangyari ngaun…..isigaw mo lang ng buong lakas……..iiyak mo ng walang humpay……..magalit ka hanggang sa gusto mo pero tandaan mo iibig at iibig ka parin at masasaktan. Dahil ang pagdaan sa mga ganyang pagsubok at mapagtagumapayan mo yan ang syang magpapatibay lalu sayong pagkatao at pagmamahal. Tignan mo bukas isang malakas at bagong steve ang makikita mo. Ganyan lang talaga kapag umiibig ang isang tao kailangan mong masaktan kasi kapag hindi mo naramdaman yan hindi ka marunong magmahal yan ang tandaan mo saka parte yan…….hindi sa lahat ng bagay ay puro saya kailangan maging balance ito para mas maging makulay pa ok……tahan na steve marami ka pang mamahalin na babaeng magpapasaya sayo yung totoong pagmamahal na walang hinihintay na pagkakamali at katotohanan…….tatagan mo lang loob mo steve alam ko kaya mo yan…….” Ang pag aalo ko sa kanya
“pero mike mahal ko talaga siya ehhh…..” ang lumuluhang wika ni steve sakin
“oo nga mahal mo nga siya naiintindihan ko yon pero kung lagi mong iisipin na mahal mo siya masasaktan at masasaktan ka lang……..tanggapin nalang natin na nagkamali siya at ginawa mo lang naman yung sa tingin mo ay tama…….kasi steve parang sugal lang yan kailangan kang mamuhunan siguro hindi mo pa ngaun makikita yung pinagpuhananan mo nyan pero darating at darating ang panahon na masasabi mo sa sarili mo na sya na nga!!! Ok wag mong madaliin ang mga bagay. Sadyang hindi lang talaga para sayo yung dumating……mag intay ka lang magbubunga rin yan ok……tama nayan ka lalaki mong tao umiiyak ka ng dahil lang sa ganyan ok tahan na”
medyo naramdaman kong kahit papaano ay gumaang na ang pakiramdam nya ngaun kaya medyo nakampante na ako
“salamat mike haaaa lagi kang nandyan……..hindi ko na tuloy alam kung papaano pa ako makakabawi sayo” ang lumuluhang wika ni steve sakin
“wag mong intindihin yon steve kaibigan kita at lagi akong nandito kahit ano pa man yan ok?………wag ng umiyak papanget tayo nyan……..tama na ang emote ok?” nasilayan ko ang isang ngiti sa kanyang mukha na nagdulot ng kaunting ka ginhawaan sa aking pakiramdam.
“kiss nalang kita para makabawi ako sayo…..hehehehe” ang biro ni steve sakin
“suntok gusto mo” sabay tawa ko hanggang sa makampante kaming dalawa at nakahanap ng kapayapaan sa isat isa.
Pinasandal ko nalang sya sa balikat ko at saka nagpatangay sa haplos ng mga hangin. Habang nasa gitna kami ng katahimikan ay hinawakan nya ang isa kong kamay, ramdam na ramdam ko ang init ng pagdaloy sa aking mga ugat mula sa kanyang mga kamay at ng tignan ko sya ay tila isang anghel na natutulog maya maya pa ay nasulyapan ko ang unti unting pagguhit ng mga luha sa kanyang pisngi na tila nagpapalambot sa puso ko. Napabulong nalang ako sa sarili ng oras na iyon “nakakatuwa naman maglaro ang tadhana sa atin…….hindi ko akalain na sayo pa ako mahuhulog…….” Ngumiti ako habang nararamdaman ko ang unti unting pagkahulog ng mga luha ko buhat sa aking mga mata “………ibang klase talaga ang pagmamahal pero siguro hanggang sa sarili ko nalang ang pagmamahal na ito……..natatakot ako sa bukas kung sakaling malaman mo ang totoong nararamdaman ko para sayo, natatakot akong mag isa at mawala ka kaya hanggang sa panaginip nalang siguro at pangarap ko maaring ipabatid sayo kung gaano kita kamahal”
nagpatuloy ang pagdaloy ng luha ko kasabay ng pagpatak ng ulan na gumising kay steve. Salamat sa ulan na iyon dahil hindi nya nakita ang totoo kong damdamin. Napagpasyahan naming maligo sa ulan nagbabakasakali na tangayin nito ang lahat ng problema at pangamba sa sarili. Ibsan kahit saglit ang kanya kanyang damdamin. Kumawala sa realidad ng buhay.
Nagising ako na tila binigyan ng bagong buhay. Araw na ng pagbalik ni steve sa bahay nila. Masaya na malungkot ang tagpo sa amin. Si nanay na laging kausap nya. Ako naman na lagi nyang kalokohan at ka kwentuhan. Wala na kaming balita kay jen buhat ng syay umalis ipinagdadasal nalang namin na nasa magandang kalagayan sya.
Ilang buwan nalang at graduation na namin. Sabik ang lahat sa nalalapit na okasyon maliban sa akin. Lumuluha ang aking nanay sa binigay na resulta sa amin ng doctor maging ako ay naging emosyonal pero pinaglabanan ko ito. Ito na pala ang resulta ng madalas kong pagkahilo at pagkawalan ng malay pero huli na ang lahat. Giniit ko sa sarili na nais kong maging normal lang ang pang araw araw na buhay namin kasama ang mga kaibigan ko lalu na kay steve.
“ayos ka lang ba……parang lagi kang matamlay ahhhh…….sabi ni Roxanne nung nakaraan nawalan ka daw ng malay sa canteen?” ang alalang wika sakin ni steve
“huh ako ayos lang ako tignan mo nga ang lakas lakas ko…….naku wag mo ng isipin yun masyadong mainit lang sa canteen ng mga oras na yon siguro hindi ko nakayanan pero ok lng naman wala namang masamang nangyari ehhh”
“ok basta pag may problema ha nandito lang ako ok!!!!!” sabay akbay sakin ni steve papunta sa hallway.
Naging mabilis ang pagtakbo ng oras sa akin kung kayat hindi ko namalayan ang totoong sitwasyon ko. Pinilit kong maging matatag sa kabila ng iniindang sakit.
2 linggo bago ang graduation nasa haba ako ng pila para sa pagmamartsa ng biglang mag blackout ang aking paningin hindi ko na alam pa ang mga sumunod na nangyari ang alam ko lang nasa bahay na ako habang naroon din si steve hawak ang isa kong kamay
“ohhhh steve anong ginagwa mo dyan……….bakit tila ang lungkot lungkot mo?” bigla nalang umiyak sa harapan ko si steve
“bakit hindi mo sinabi sakin to…..kala ko ba magkaibigan tayo bakit ka naglihim sakin?”
“ang ano?” ang medyo kabado kong tanong
“na may sakit ka…….akala ko okey ka lang sabi mo kasi un pala hindi……....mike hindi ko kayang mawalan ng kaibigang katulad mo” pero pinutol ko ang pagsasalita nya
“ano ka ba hindi naman ako mamatay grabe ka naman wag ka ngang emotero dyan kalalake mong tao umiiyak ka……..kutos gusto mo” sabay ngiti ko sa kabila ng hindi maipaliwanag na takot
“ikaw talga puro ka biro…….syempre nag aalala lang ako para sayo” ang medyo nakangiti na nyang tugon sa akin
“basta salamat sa lahat ha!!!!! Sunduin mo ako bukas para sabay tayong magpraktis okey” hanggang sa mapansin nya ang maraming papel sa tagiliran ko
“ano yang mga papel sa gilid mo?” ang tanong sakin ni steve
“ahhh iyan……wala lang yan mga story kong hindi matapos tapos……wala lang kapag walang magawa iyan gumagawa ako ng mga story pero hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko sa ending ehhh kaya iyan tambak na sila..hehehhehe”
“bakit ano ba ang gusto mong ending masaya o malungkot?” tanong sakin ni steve
“uhmmmmm hindi ko alam ehhhh pagmasaya kasi parang pang fairytale………pag sad naman parang ang bigat bigat namn ewan ko magulo……..basta kung ano nalang ang pumasok sa isip ko bahala na”
“pwede bang pabasa?”
“ay hindi pwede saka na pag may ending na ito hehhehehe” at hindi na nangulit pa si steve
-o-
at mahaba haba pa ang napag usapan ng dalawang magkaibigan ng gabing iyon. Gaya ng napagkasunduan nila sinundo ni steve si mike sa bahay nila. Dumaan pa ang araw at tila may kung anong bumubulong sa puso ni steve na hindi nya mawarian. Damdaming umusbong sa di pangkaraniwang sitwasyon at mga pangyayari. Hindi man masabi ni steve kung ano yon ay masaya siya sa takbo ng pagkakaibigan nila ni mike. Hindi man binigyang pansin ni steve yon ay pinakaingatan nalang nya iyon.
Normal at naging maayos naman ang mga sumunod na araw maliban nung sumapit na ang araw ng kanilang graduation. Isang umaalingawngaw na ambulansya ang gumising sa mga kapitbahay ni mike ng umagang iyon Isang pangyayari na gumulat sa lahat ng mga tao roon. Tanging ang panaghoy nalang ng isang ina ang nasumpungan ng mga kamag anakan nila mike. Walang malinaw na detalye ang lahat ng bagay sa mga panahong iyon. Habang nasa kaabalahan ng pagbabasta si steve ay biglang umihip ang isang malamig na hangin at sinabayan ng paglakas ng tibok ng dibdib. Hindi man nya ginawaran ng pansin iyon ay medyo nagkaroon sya ng takot sa hindi nya malaman na dahilan. Ilang oras na ang lumipas at handa na ang lahat para sa gaganaping seremonya hanggang sa mag umpisa ito. Napuno ng pangamba si steve dahil sa mga oras na iyon ay wala pa si mike. Hanggang sa magumpisa ng mag martsa. Pilit nyang nililingon ang upuan ni mike pero bakante pa ito. Hanggang sa magumpisa na sa program proper.
Pagkatpos ng pambansang awit ay sinudan ito ng isang prayer. Nagulat ang lahat ng sandaling na antala ang programa para sa isang anunsyo. Umakyat ang nanay ni mike sa stage kahit si steve ay nagulat sa partisipasyon ng nanay ni mike na yon dahil sa pag aakalang may kung ano lang hanggang sa magumpisa ng dumaloy ang mga luha. Naguluhan man at nabalot ng pangamba si steve ay pilit nyang inintindi ang sasabihin ng nanay ni mike bilang isang kawani rin ng eskwelahan
“alam nyo po isa sa mga napakaimportanteng araw ito para sa bawat isa sa atin. Ngaun po bilang isang ina napaka hirap po ang magpalaki ng isang mabuting anak. Isang anak na naging kaagapay mo sa hirap at ginhawa. Kasama mo sa pag iyak at pag tawa. Kasama sa araw araw na pamumuhay pero parang mas mahirap yata na ang isang mabuting anak ay kunin lang ng hirap. Napaka hirap Makita ang isang anak na unti unting kinakain ng sakit at saya na nadarama nya. Pero kahit ganun pinilit nyang magpakasaya sa kbila ng kundisyon nya”
Napatigil ang ina ni mike sa pagsasalita dahil sa pag iyak at muli ay nagpatuloy “masaya ako sa bawat isa na narito dahil naging parte kayo ng lungkot at saya ng anak ko. Lalu na sa naging best friend ng anak ko nasi steve na lagging nandyan para gabayan ang anak ko……..pero ngaun mababago na ang nakasanayan natin. Na may gumigising sa akin……na may pinagtatawanan ako sa tuwing magkakamali ng Gawain. Na may kasama sa agahan tanghalian at hapunan……..mahirap pero kakayanin sabi nya nga sakin kung mawala man daw siya ayaw nya ng may iiyak dahil nawala siya, magsaya daw tayo dahil kahit papaano ay naipadama nya ang saya na maging parte ng buhay nya. Isang leksyon ang iniwan sakin ng aking anak bago sya mawala. Na kahit anong hirap ng sitwasyon ay kakayanin natin basta gustuhin natin. Na nasa atin parin ang desisyon kung ano ang gusto nating kahinatnan. Maraming salamat sa pagbigay sa akin ng oportunidad na ito maraming salamat……anak kung nasan ka man ngaun alam ko masaya ka at mahal na mahal ka namin” isang malungkot na mukha ang napinta sa bawat taong naroon.
Iniabot ng adviser ni mike ang certipiko nito kasama ang medalya sa pagkamit bilang 2nd honorable mention. Lubos man ang panghihiyang ng mga kaguruan at kamagaral ay tila sa luha nalang nila napabatid ang labis na kalungkutan. Ilang segundong katahimikan ang inilaan ng lahat para kay mike taimtim na nagdasal at nagpasalamat. Halo halong emosyon ang pumaibabaw sa puso ng bawat isa lalung lalo na kay steve. Mula sa pagkakaupo ni steve ay halos hindi sya makatayo sa sobrang panghihina pero pinilit nya para mapuntahan ang nanay ni mike at ng makita ay kapwa sugatan ang dalawa walang patid ang pagluha walang pagsidlan ang emosyong namamayani sa isang inang nangungulila at isang taong naging malaking parte ng buhay ng isang simpleng studyante.
Kapwa nagyakap ang dalawa, walang humpay na tumangis para sa isang minamahal at humanap ng lakas sa isat isa para matanggap ang lahat.
“nak wala na siya” ang halos hindi masabing salita ng nanay ni mike
“nay bakit hindi po sya nagsabi………….ang sakit sakit naman nay” ang lumuluhang wika ni steve
“ayaw ka na kasi nyang pag alalahanin pa kaya inilihim nalang nya………” at nagtuloy ang pag agos ng mga luha ng dalawa kasama narin ang ibang malapit na kaibigan at ka eskwela ni mike. Nasa gitna man ng pagkabigla at pagtanggap ang nanay ni mike ay naalala parin nito ang bilin nya kay steve
“nak may ipinabibigay pala si mike inihabilin nya sa akin tohhh simula nung gabing matulog ka sa amin” nanginginig si steve na tinanggap ang isang file case at ng tignan nya ito yung mga kwentong sinulat ni mike.
Mula sa tagpong iyon tila nawalan lalo ng lakas si steve hanggang sa lapitan sya ng magulang nya. Malungkot man ang tema nila ay pinilit nilang patatagin si steve dahil kahit papaano ay napamahal na sa kanila si mike na parang anak na rin ang turing. Hindi na nakadalo pa si steve sa selebrasyon na iyon. Nagtungo sya kala mike. Habang papalapit ng papalapit sa bahay nila mike ay tila pabigat ng pabigat ang kanyang paghakbang. Takot na masulyapan ang malamig na mahal. Natatakot na tanggapin ang realidad ng buhay. Sa puntong iyon inalalayan nalang siya ng mga kaibigan papasok sa bahay kung saan iniintay parin ang mga labi ni mike. Hindi na makapagsalita pa si steve sa sobrang bilis ng mga pangyayari. Maka ilang minuto pa ay napuno na ang bahay ng pagdadalamhati. Hindi na malapitan ni steve ang kabaong ni mike ng maihatid ito sa bahay. Habang ang nanay naman ni mike ay walang tigil parin sa pagiyak hanggang sa mawalan ng malay.
Nagkagulo ng kaunti dahil sa pagkakatumba ng nanay ni mike pero nahimasmasan din. Maya maya pa ay naglakas loob na si steve na sulyapan ang labi ni mike. Mula roon ay tila isang pelikulang nagbalik lahat ng masasayang alaala nila mula ng silay magkakilala ang mga biruan nila, tawanan at higit sa lahat ang mga oras na tila pinagiisa sila ng kanilang mga damdamin. Habang nakaalalay sa likod ni steve ang mga kaibigan ay nagumpisa na itong humagulgol dahil sa bigat ng kanyang nararamdaman
“napaka unfair mo talaga bestfriend ehhhh kala ko ba sabay tayong mag eenroll, sabay tayong kakain dun sa paborito mong gotohan pagkatapos ng graduation, kala ko ba maliligo tayo sa lawa sa birthday mo, kala ko ba hindi mo ako iiwan……diba sabi mo walang iwanan pero bakit ganito” at bumuhos na nga ang emosyon ni steve “iniwan mo ko……hindi ko na alam ang gagawin ko ngaung wala kana, wala ng magpapatahan sakin, wala ng mangungulit sakin, at wala na yong nagmahal sakin bakit ngaun pa na alam kong mahal na kita…….bakit ngayon pa mike…….ang sakit sakit mike……..hindi ko alam kung paano pa tatawa ngayong wala kana…….sorry kung hindi ko man lang naiparamdam sayo kung gaano ka kahalaga sa buhay ko at kung gaano kita kamahal” niyakap nalang ni steve ang ataol ni mike sa sobrang kalungkutang nadarama.
Pilit pinapakalma ng mga kaibigan pero sadyang napakalaking dagok ito sa buhay ni steve. Maya maya pa ay lumapit ang nanay ni mike at niyakap ang binata. Sadyang napaka laking kawalan ni mike sa mga taong nagmahal sa kanya. Pero wala silang magawa kundi ang magdasal at lumuha at ng mahismasan na ay saglit na nagtungo si steve sa kwarto ni mike.
Sa pagpasok nya roon ay bumagsak nanaman ang kanyang mga luha sa nasaksihan. Kita nya ang mga litrato nila mula ng silay nagkakilala. Hinaplos haplos ito at hinagkan ni steve. Sinariwa ang mga alaala ng munting kaibigan. Hanggang sa mapadako ang kanyang paningin sa isang larawan. Larawan iyon ng kaarawan ni mike makikita ang masigla at masayahing mike na nakaambang hahalikan si steve. Ng mga panahon iyon ay tila biruan lang sa kanila iyon pero ng kuhain nya ang kwadro ng picture may nalaglag na kaprasong papel na agad naman nyang pinulot.
Sa pagbukas nya ng papel makikita ang mga bakas ng mumunting tubig na animoy luha na naging mantsa sa papel. “sa loob ng halos ilang taon naming pagkakaibigan hindi ko sukat akalain na ganun din kabilis mababago ang buhay ko. Noon ko lang naranasan ang maging masaya na tila walang kapares…..ang mabuhay ng tila walang pangamba sa darating na bukas…..ang maging kuntento sa lahat ng bagay na may roon ako. Si steve kaibigan ko siya ng halos ilang taon kasama sa lungkot at saya……kasama sa lahat ng kalokohan at katarantaduhan napaka swerte ko nga dahil natagpuan ko siya kaya nagpapasalamat ako kay lord dahil binigay nya sakin si steve ngunit hindi rin pala magtatagal. Dumating sa buhay namin si jen ex ni steve hindi ko alam kung bakit ganun nalang ang naging reaksyon ko ng mkitang buntis ito……magkahalong inis, saya at lungkot. Inis dahil ang bilis ng pangyayari dahil hindi man lang ako nasabihan ng bestfriend ko. Saya dahil kahit papaano alam kong magiging masaya si best dun. Lungkot dahil alam ko doon na matatapos lang ng pangarap ko……pangarap na sana kahit saglit ay maipaalam ko ang totoong nararamdaman ko para sa kanya…..isang pangarap na binuo ko sa aking imahinasyon…….isang pangarap na masabi ko sa kanya kung gaano sya ka importante sa buhay ko……pangarap na masabi ko sa kanya na mahal na mahal ko siya higit pa sa inaakala kong pagmamahal bilang kaibigan ngunit hanggang pangarap lamang yata talaga ito……...tiniis ko ang lahat ng sakit para masabi ko sa sarili na kaya ko to pero bibigay din pala ako……mahirap pala talaga ang magmahal. Sa mga sandaling ito hindi ko alam kung may bukas pa akong sasapitin. Malabo ang mga bukas na para sa akin. Kaunti nalang ang natitira kaya kahit sana sa sandaling ito ay masabi ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal…..steve alam kong marami kang pangarap na hindi ako pepwedeng makisali dahil alam kong iba ang gusto mo pero lakas loob kong sasabihin sayo na kahit masakit masaya akong naging malaking parte ka ng buhay ko…..nais ko dating mahalin mo pero ngayon napagtanto ko na mahal mo rin pala ako sa paraang alam mo at masayang masaya na ako dun kung sakali mang mawala ako mamaya, bukas, makalawa o sa susunod na mga araw gusto kong malaman mo na mahal na mahal kita wala lang akong lakas ng loob para sabihin sayo ang mga bagay na ito…..pero sana kahit papaano ay naipadama ko sayo kung gaano ka kaimportante sa buhay ko…….ngayon masaya na ako malapit ng matapos ang munting kabanata ng buhay ko na naging makulay ng dahil sayo……salamat sa lahat ng saya na pinagsaluhan natin, sa lungkot na pinagtulungan nating suyurin at sa mga alaalang naging kabahagi na ng aking buhay……kung sino man ang makabasa nito ngayon alam ko nasa mabuting sitwasyon na ako…..sa isang lugar na minsay pinangarap kong maging totoo…..sa lugar na minsay binuhay ko sa aking pagkatao…….ngayon alam ko na kung ano ang gusto kong maging tapos ng kwento mga ko….gusto ko happy ending kasi hindi naman nagtatapos ang mga happy ending ehhh nagsisimula lang ito sa bagong kabanata sa panibagong buhay bilang isang matatag na tao”
end of chapter I
-0-
Abangan ang susunod na kabanata kay steve kung paano siya babangon mula sa pagkawala ng isa nyang minamahal, kung paano nya dudugtungan ang mga naumpisahang kwento ni mike at kung ano ang gagampanang papel ng kapatid nya sa pagikot muli ng paraiso nilang parisukat.
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
