By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
----------------------------------
Unang gabi sa naiibang setup namin kung saan doon natulog si Rodel sa kuwarto ni Mae. Hindi maiwasang hindi ako manibago, masaktan, mag-isip, mangamba pabaling-baling sa kama, iniimagine na ang unan na yakap-yakap ay si Rodel. Hindi rin maiwaksi sa isipan ang mga eksenang kung sakaling manganak na si Mae at tuluyang bigyang-laya ko si Rodel, ipaubaya sa mag-ina, ipakakasal at hayaan silang magsama. Nakikinita ko ang saya na malalasap nila, kasama ng kanilang magiging anak.
Matutupad na ang pangarap ni Rodel. Bulong ko sa sarili. Alam ko, hindi puwedeng pag-isahin ang mga pangarap namin. Pangarap ko ay ang magkaroon ng isang lalaking magmahal sa habambuhay, hanggang sa pagtanda; ngunit ang pangarap niya ay ang magkaroon ng katuwang, pamilya, at anak. At hindi ko maibibigay sa kanya iyon. Na kay Mae ang lahat ng katangiang makapagbigay ng katuparan sa minimithi niya. Kapag tuluyan nang mabuo ang pangarap ni Rodel, hindi na ako nakasisiguro kung paninidigan pa niya ang pangako na hindi ako iiwan. Arrggghh! ! sigaw ko sa sarili. If you love someone, set him free. If he comes back to you,
then he is yours, but if he doesnt, then he never was ang kasabihang pilit na isiniksik ko sa utak. Grabe, sakitttt!
Sa gabing iyon, matagal akong nakatulog. Ang mga katanungang iyon ang bumabagabag sa aking utak. Iniisip ko na lang na sa buhay na ito, hindi lahat ng bagay ay makakamit, gaano man katindi ang pagsisikap na gagawin ng isang tao; na ang tunay na susi ng kaligayahan ay ang pagtanggap sa katotohanang ito, ng maluwag sa dibdib. Umukit din sa isip na kung masakit man ang kahinatnang kung sakaling iiwan ako ni Rodel, lalong mas masakit ito kung magkimkim ako ng galit at sama ng loob; kaya dapat kong ihanda ang sarili sa kung ano man ang mangyayari, gaano man kasakit ito
Naramdman ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga pisngi ko. Hinayaan kong bumagsak ang mga ito sa unan hanggang sa nakatulog ako.
Sa halos dalawang linggong pagsasama nila, pansin ko sa mga kilos ni Mae ang saya. Hindi ko lubusang maipaliwanag ang tunay na naramdaman. May konting selos at sakit; may konting pagkahabag sa sarili. Ngunit may malalim na kaligayahang dulot din ito para sa akin dahil nakapagdulot ako ng saya at ligaya sa buhay pamangkin ko.
Sa parte namin ni Rodel, tila nahaluan ito ng pagkailang. Halos hindi siya makatingin sa akin ng diretso. Pero naintindihan ko iyon. Kahit may sakit na dulot sa puso ko ang pagsasama nila ni Mae sa gabi-gabi, mas nangingibabaw pa rin sa akin ang pag-intindi, ang pagparaya
Huling gabi iyon sa pagsasama nila ni Mae. Habang tulog na ang lahat sa mga kuwarto nila, bumaba ako sa hardin, at naupo sa isang upuang sementong gawa ni Rodel, malapit sa isang maliit na puno ng narra. Naalala ko pa ang pagtanim ko sa punong iyon. Habang hinuhukay ko ang lupa, hindi ko alintana na nasa likod ko pala si Rodel. Bulaga! ang sigaw niya.
Sa inis ko sa ginawa niya, hinabol ko siya at binato ng lupa. Noong maabutan ko, nagpambuno kami hanggang sa magpagulong-gulong sa damuhan. Sobrang saya ang naramdaman ko sa tagpong iyon.
Pagkatapus ng harutan, binalikan namin ang hindi ko pa natapos na hinuhukay na lupang tataniman ko sa puno. Bakit ka ba nagtatanim nito? Sa ganitong oras ng gabi? tanong niya, pinagmasdang maigi ang punlang itatanim ko.
Para sa atin ito, Rodel ang sagot ko. At ikinuwento ko sa kanya na nakasanayan ko nang gawin ang ganoon kapag nagkakaroon ng relasyon; na ang puno ng kahoy na iyon ay ang magiging saksi sa patago naming relasyon; na aalagaan ko ito at habang tumatagal ang relasyon at lumalaki ang puno, ito ang pinupuntahan ko kapag hindi ko siya nakikita at nami-miss ko o kayay kapag kailangan kong mag-unload ng sama ng loob, o kahit magpapahangin lang. Minsan din kinakausap ko ito kapag wala akong makausap at walang makaintindi sa naramdaman ko.
G-ganoon ba? E paano kung maghiwalay kayo? Anong mangyayari sa puno? pag-follow up niya.
Ito ang magsilbing ala-ala ko sa kanya. Kung gusto kong saraiwain ang nakaraan, pupuntahan ko ito, iuukit ko ang mensahe ko sa kanya sa pag-asang mababasa niya ito. At dito ko rin ibabaon ang aming mga ala-ala, ang mga bagay na nakapagbibigay sa akin ng alaala sa kanya, kasama ang isang sulat na naglalaman ng aking mga hinanaing at sama ng loob.
Inakbayan ako ni Rodel. At itong itatanim mong puno ay para sa atin?
Tango lang ang ibinigay kong sagot.
At wala nang sabi-sabi pang kinuha niya ang pala at siya na ang nagpatuloy sa paghukay. Noong sapat na ang lalim ng hukay, itinanim na rin niya ang puno. Noong matapos, Rodrick ang pangalan ng punong ito ang sabi niyang hinihingal pa, ang t-shirt ay nababasa sa pawis. Pinagsamang pangalan natin. Tumingin siya sa akin. Pangako, hindi ko pababayaan na darating ang panahong may ibabaon kang mga masasakit na alaala dito. At lalong hindi ko pababayaang may ibabaon kang mga sulat ng mga hinanakit.
Maya-maya, naghubad siya ng pang-itaas na damit at inihagis iyon sa damuhan. Pagkatapos, hinugot niya ang swiss knife sa kanyang bulsa, hinila ang isang maliit ngunit matalas na kutsilyo dito. Laking gulat ko na lang noong bigla niyang ikinudlit ito sa kanyang kaliwang dibdib. Tumagas ang dugo at ipinapatak ang mga ito sa mismong punong itinanim niya.
Rodel! Ano ba iyang ginawa mo! Nakakatakot ka! ang sigaw kong di magkamayaw sa nerbiyos noong makakita ako ng dugo at agad tumakbo sa loob ng bahay upang kumuha ng alkohol at bulak.
Bakit mo ba ginawa iyon? Tingnan mo, parang diniligan ng dugo iyang puno. Ang sabi ko noong makabalik na at pinunasan ang sugat niya.
Wala ito, Derick... gusto ko lang ipakita sa iyo na hindi lang pawis at lakas ang ibinigay ko para sa punong iyan, pati dugo ko ay idinilig ko pa. Mabuhay at lalaki man iyan, alam mo na may dugo akong dumadaloy sa kalamnan ng punong ito. Kaya pareho nating alagaan ang punong ito, Derick.
Syempre, sobrang touched ako, tila nabilaukan at hindi makapagsalita. Sa mga naging kasintahan ko kasi, si Rodel lang ang bukod-tanging tumulong sa akin na magtanim ng puno, magbigay ng pangalan at magpakita pa ng pagpapatunay kung gaano ako kahalaga sa kanya.
Sinuklian ko lang siya ng yakap habang hindi ko napigilang tumulo ang luha sa mga balikat niya.
Kinabukasan, nakita ko na lang ang sementong upuang ginawa niya sa gilid ng puno na iyon. Simula noon, nakasanayan na naming ni Rodel na kapag gusto naming magpahangin sa gabi lalo na kapag malaki ang buwan, sa garden kami nage-estambay at uupo sa tabi ng puno.
Pabugso-bugso ang ihip ng hangin sa gabing iyon. Malamig, at habang pinagmasdan ko ang puno ay ramdam ko ang saya nito, na kabaligtaran naman sa naramdaman ko. Kitang-kita ang pagtubo nito na mas matangkad pa ng kaunti sa tao ang taas, berdeng-berde at malulusog ang mga dahon, at habang hinihipan-hipan ng hangin ay tila kumakaway-kaway ito na parang gustong makipagkuwentuhan sa akin.
At namalayan ko na lang ang sariling nagsasalita. Bukas, sa akin na naman sasama si Rodel. Ngunit alam mo ba, Rodrick, parang sumisigaw ang puso kong ipaubaya na lang siya. Parang may kung anong sumisigaw sa utak kong doon na lang si Rodel kay Mae. Sila naman talaga ang nababagay e. At oo nga pala, may party na idadaos kami para kay Mae sa sunod na araw. Hindi ko lang alam kung tungkol saan ang party na iyon pero baka may isiwalat o ihahayag siyang importanteng bagay... kagaya ng p-pagpakasal kaya nila? Ah, masakit iyon, Rodrick. Pero wala akong magagawa...
Nasa ganoon akong pakikipag-usap sa punong itinanim ni Rodel noong may narinig akong kaluskus sa may likuran.
Noong lumingo ako, si Rodel. B-bakit ka nandito? Iniwan mo si Mae? Tanong ko.
Tulog na si Mae... at hindi ako makatulog. Sagot niya habang umupu sa tabi ko.
Kumusta ka na?
Heto, ok lang. Ang matamlay niyang sagot.
Bat para kang hindi masaya? Dahil ba matatapos na ang pagsasama ninyo at babalik ka na sa akin? ang sabi kong may halong selos ang tono.
Ngunit hindi ito pinatulan ni Rodel. Hindi. Nasasabik na nga akong makasma ka, eh. May mga bumabagabag lang sa isip ko sabay akbay niya sa akin.
Pwede ko bang malaman?
Baka magalit ka...
Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa narinig, nag-isip na may hindi maganda siyang sasabihin. Ok, di ako magalit. Ano iyon. Ang sagot ko na lang sa kabila ng takot sa maaari niyang sabihin.
M-mas kailangan ni Mae ngayon ang pang-unawa, ang pag-aaruga...
Oo naman. Buntis siya at kailangan niyang mag-ingat, at dapat ay aalalayan, suportahan... ang sagot ko. K-kung gusto mo, doon ka na pumalaging tumabi sa kanya gabi-gabi. Pahabol ko, bagamat tila may kung anong bagay na bumara sa lalamunan ko noong lumabas sa mga labi ang huling mga katagang iyon.
Yumuko lang si Rodel, sandaling natahimik. Pansin ko sa mga mata ang malalalim na iniisip niya. Maya-maya, nagsalita. P-pakasalan ko si Mae, Derick...
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment