Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [11]

By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

****

Noong matanggal ko na sa daliri ang singsing, pumwesto ako sa parteng may pampang sa isang gilid ng ilog kung saan ito malapit sa malalim na parte. Inindayog ko na ang kanan kong kamay upang pakawalan ang singsing noong sa likuran ko ay may biglang sumigaw. “Huwaaaggggg!!!”

Si Kuya Romwel, halatang kagagaling pa sa laro, naka pambasketball shorts lang at sando, at nakasapatos pa.

Ngunit nabitiwan na ng kamay ko ang singsing. Pakiwari ko’y naging slow motion ang lahat, ninais ng isip ko na ipahinto ang paglaglag nito sa sa tubig. Ngunit huli na. Agad-agad itong lumubog kasabay ng pagtilamsik ng tubig sa pagtama nito sa ilog. Simbilis naman ng kidlat si Kuya Rom na du-mive sa pampang at tinumbok ang parte kung saan nalaglag ang singsing.

Nabigla ako sa bilis ng mga pangyayari. Kitang-kita ko sa mukha ni Kuya Rom ang tindi ng pagnanasa nitong ma-retrieve ang singsing.

Nakailang sisid na si Kuya Rom at ramdam kong hapong-hapo na siya sa kasisisid. Naramdaman ko naman ang gumapang na tindi na pangongonsiyensya sa utak ko. Alam ko, hindi na naglalaro si Kuya Rom. Seryosong-seryoso siya sa paghanap sa singsing. Pakiramdam ko, namumutla na kung mapaano si kuya Rom gawa ng hindi pa rin niya nilubayan ang pagsisid.

Ewan, hindi ko rin maintindihan kung bakit sobra niyang pinahalagahan ang singsing na iyon na sa tingin ko ay kahit malaki at makinang, ay isang stainless lang naman.

May matinding pagsising namayani sa utak ko at nag-uumapaw ang kagustuhang tulungan na lang sana siya sa pagsisid. Ngunit dahil hindi ako marunong lumangoy, hindi ko rin magawa ito. Gusto kong sumigaw na “Kuya, huwag mo nang hanapin, baka mapaano ka pa!” ngunit hindi ko masabi ito gawa nang alam ko, galit siya sa ginawa ko.

May kalahating oras na siguro ang nakalipas at sumusisid pa rin siya. Maya-maya, hapong-hapo at kibit-balikat siyang bumalik sa parteng may dalampasigan, pansin ko ang sobrang panghihina niya na halos hindi na makaya ang sarili sa paglalakad. At pagkarating na pagkarating kaagad sa parteng buhanginan, ibinagsak bigla ang lupaypay na katawan, habol-habol ang paghinga at nakatihaya, ang mga kamay na latang-latang ay nakalatag sa kanyang gilid.

Tumakbo kaagad ako tungo sa kinaroroonan niya, naupo sa gilid ng nakalatag niyang katawan, hinawakan ng dalawa kong kamay ang mukha niya. Kitang-kita ko ang pamumutla ng kanyang balat at mga labi, at hirap siya sa paghinga. “OK ka lang kuya?” ang tanong ko, sinisiguro na ok lang siya at hindi nawawalan ng malay.

Hindi siya sumagot. Naghahabol pa rin sa paghinga, dinig na dinig ko ang bawat paglabas at pagpasok ng hangin sa bibig niya.

Noong malamang ok lang siya. “S-sorry kuya…” ang sambit ko, ang boses ay tila sa isang batang nagmamakaawa..

“Bakit mo itinapon ang singsing?” ang tanong niya, habol-habol pa rin ang paghinga.

Maiksi lang ang tanong niya na iyon ngunit bull’s eye itong tumagos sa puso ko. Hindi ako nakasagot kaagad, Nagdadalawang isip kung sasabihin ko bang dahil sa selos kaya nagawa ko iyon. Syempre, wala naman akong karapatang magselos kaya hindi ko puwedeng gawin iyong dahilan.

“Bakit?” tanong niya uli, ang mga mata ay nakatitig sa akin, bakas sa mukha ang matinding galit.

“E… naiinis ako sa iyo…” ang nahihiyang pag-amin ko.

“At bakit ka naiinis?” tanong niya uli, ang boses ay matigas pa rin.

Sa tanong niya na iyon ay naramdaman kong gusto nang kumawala ang tinimpi na sama ng loob. “Bakit? Di ba dapat ay ako ang sinasamahan mo? Di ba ang sabi ng mga magulang ko sa iyo ay bantayan mo ako, at alalayan mo ako dito? Pero ano ang ginawa mo? Nagbabasketball ka, nag-eenjoy ka habang pinabayaan mo akong mag-isa. Paano kung may nangyari sa akin? Anong sasabihin mo sa mga magulang ko?”

“Ah… oo nga naman pala. Alalay mo ako. Alam ko naman iyon s-e-n-y-o-r-i-t-o e.” pag emphasize niya sa katagang senyorito. “Pero di ba nag-usap at nagkaintindihan tayo na ang pakay natin dito ay maglaro, na mag-enjoy, na i-experience natin ang okasyon, di ba? Di ba?? Di ba nagpaalam din ako sa iyo na maglaro ako ng basketball? Di ba sinabi ko sa iyo na manood ka sa laro namin dahil ayokong hindi kita nakikita habang naglalaro ako? Di ba ang sagot mo mo ay manood ka sa laro? Nasaan ka ba? Saan ka ba nagpunta? Bakit hindi ka man lang nagpaalam sa alalay mo kung saan ka gumagala? Putsa naman o… Iyan ba ang dahilan kaya mo itinapon ang singsing? Ha?! Ano ba ang kinalaman ng singsing sa paglalaro ko?”

Tila pinukpok naman ng bato ang ulo ko sa narinig, hindi magawang sumagot.

“Sabagay… prinsepe ka nga pala dito, senyorito... Lahat ng bagay ay nagagawa mo!” sabay balikwas at walang lingon-lingong nagmamadaling tinumbok ang bahay, bakat sa mukha ang matinding galit.

Sinundan ko siya hanggang sa parehong makarating kami sa bahay. Noong makaakyat na, halos hindi na pinansin si Mang Nardo na nandoon lang sa may sala, nakatingin lang sa amin na parehong nagmamadaling umakyat.

Dumeretso siya sa kwarto. Nagshower, nagsuot ng underwear at pantalon, at walang imik na nahigang nakatihaya sa kama, ang mga mata ay blangkong nakatitig sa kisame, malalim ang iniisip.

Sumampa ako sa kama, umupo sa gilid niya. “Sorry na Kuya, please…” ang pagmamakaawa ko, tinitigan ang mukha niyang seryosong-seryoso. Noon ko lang nakita sa kanya ang sobrang pagka-seryoso.

Hindi siya sumagot agad. Maya-maya, “Iniisip ko kung ipagpatuloy pa natin itong pagiging ‘mag-kuya’ natin at itong pagsasama-sama at pagdidikit ko sa iyo…” Ang mahinang sabi niya.

Tila may biglang kumalampag sa dibdib ko noong marinig ang sinabi niyang iyon. Pakiwari ko ay may matinding takot na bumalot sa buong katauhan ko. At ang tanong na pumasok sa utak ay kung ganoon ba talaga ka-tindi ang kasalanang nagawa ko dahilan upang sabihin niya na hindi na siya sasama at didikit sa akin?

“Bakit kuya? Sagad ba sa buto mo ang galit sa kasalanang nagawa ko na parusahan mo ako ng ganyan? Hindi mo ba kayang patawarin ang nagawa ko?” ang sumbat ko. “Bakit ka ba nagdesisyon ng ganyan? Hindi mo ba inisip kung masaktan ako?”

“Masaktan ka? Bakit ako? Naisip mo ba kung masaktan ako?” bulyaw niya.

“Sa pagtapon ko sa singsing na iyon? Sa mumurahing stainless na singsing na iyon?” sigaw ko din.

Pakiramdam ko ay biglang nag-iba ang mukha niya noong marinig ang huli kong nasabi at tila may namumuong mga luha sa gilid ng mga mata niya. Ako man ay napaisip din sa nabitiwan kong salita.

“Mumurahin pala ha…” ang sabi niyang patango-tango, ang boses ay ibinaba, pansin ang pagtitimpi ng matinding galit. “Sabagay, mumurahin nga iyon dahil iyon lang ang nakayanan kong ibigay sa iyo. Ganyan ang tingin mo sa singsing ko. Pero sasabihin ko sa iyo na kahit mumurahin lang ang singsing na iyon, bigay iyon sa akin ng tatay ko bago siya binawian ng buhay. Iyong white gold na singsing na iyon na kaisa-isang ala-ala na natira sa tatay ko para sa akin at itinapon mo lang ito ng basta-basta! Tanginaaaaa!!!” Bulyaw niya. At namalayan ko na lang siyang humagulgol na parang bata.

Para pinutukan ng isang bomba sa di inaasahang marinig at masaksihan kay kuya Rom. Iyon pa ang kauna-unahang pagkakataon na nakita kong umiyak at humagulgol siya. Hindi ako makapaniwala na sa isang pagkakamali na nagawa ko, ang Kuya Rom na tinitingala kong isang napakatatag na tao, napaka-confident sa sarili, lalaking-lalaki kung kumilos, agresibo, masayahin, palatawa, friendly, at hindi mo makikitang nagmamaktol… sa pagkakataong iyon ay napahagulgol ko sa sobrang sama ng loob at galit. Sobrang gulat ko talaga sa nasaksihan.

Sa narinig kong sinabi niya tungkol sa singsing, tila tinunaw naman ang puso ko sa di maintindihang magkahalong hiya, panghihinayang, pagsisisi, at galit sa sarili. Para akong tinamaan ng isang napakalakas na sampal noong malamang napakahalaga pala ng singsing na iyon sa buhay ni Kuya Rom. Kaya pala halos magpakamatay na lang siya sa pagsisid nito sa ilalim ng ilog. Ang alam ko lang kasi tungkol sa tatay niya ay maliit pa lang siya noong namatay ito. At kapag tinanong ko naman siya tungkol dito, hindi ito nagsasalita gawa ng ayaw daw niyang malungkot dahil sa sobrang na-miss niya ang tatay niya.

Sobrang hiya ko sa sarili sa nalaman. At namalayan ko na lang na tumulo na rin ang mga luha ko. Sa kabila nang nakita kong tila pagwawalang-bahala niya sa akin, sa akin din pala niya ipinagkatiwala ang isang bagay na napakahalaga sa buhay niya.

“H-hindi ko alam, kuya... sorry na please. Hindi ko talaga alam.” ang pagmamakaawa ko habang isinampa ang katawan sa ibabaw ng katawan niya.

Ngunit bumalikwas siya at naupo sa gilid. Pinahid ang mga luha niya, at pagkatapos ay tinungo ang locker, kumuha ng isang t-shirt at isinuot iyon. “Mauna na akong umuwi sa iyo...” ang maikling tugon niya.

Nataranta naman ako sa narinig na desisyon niya. Nilapitan ko siya. Bagamat alam kong masama pa rin ang loob niya sa akin, niyakap ko siya. Pumasok sa isip ko na kapag nangyaring uuwi nga siya, hindi ko na alam kung iyon na ang huli naming pagsasama o kung ganoon pa rin ang magiging pakikitugno niya sa akin.

Pinilit kong ikumbinsing magbago ang isip niya, nagbabakasakaling sa pagtagal pa namin doon ay mapapawi ang galit niya sa akin. “Kuya naman... Dito na muna tayo, please.”

“Gusto ko nang umuwi. Alas dose pa naman ng tanghali kaya makahanap pa ako ng masasakyan sa d’yan sa terminal. Magpasama na lang ako kay Julius.”

Ramdam kong pursigido talaga siyang umalis kaya ang nasabi ko, “O, sige. Kung gusto mo nang umuwi, sabay na tayo. Ipahanda ko na sa driver ang sasakyan natin at magpaalam na rin tayo kina Mang Nardo at Aling Isabel.” Ang pagdesisyon ko rin, nagbakasakaling sa pagsama naming dalawang magbiyahe, maibsan ang sama ng loob niya sa akin.

Nag-isip siya sandali. “Kung ganoon, ikaw na lang ang mauna. Ako na ang magpaiwan. Hayaan mo muna akong mapag-isa...” ang matigas niyang sabi sabay tumbok sa pintuan ng kwarto atsaka lumabas na.

Pakiramdam ko ay biglang gumuho ang mundo ko. At naramdaman ko na lang ang malakas na bugso ng sakit dulot ng pagmamatigas niya. Napahagulgol ako at tumalikod, itinago ang tuluyang pagdaloy ng mga luha. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas, nanlalanta at napa-upo na lang sa sahig, isinandal ang likod sa dingding. Tila hindi mauubos ang mga luhang dumaloy sa mga pisngi ko.

Maya-maya, tumayo ako. Pilit na pinalakas ang kalooban, nilabanan ang matinding sakit na naramdaman sa takot na baka mahalata nina Mang Nardo, Aling Isabel, at Julius na may hindi magandang nangyari sa amin ni Kuya Rom. “Kaya mo iyan, Jason, kaya mo iyan...” ang bulong ko sa sarili.

Tumayo ako, humarap sa salamin at pinahid ang mga luha, pilit na binitiwan ang ngiti sa harap ng salamin, inihanda ang sarili na ano mang sandali ay may kakatok at tatawag na sa pananghalian.

At maya-maya nga ay may kumatok na. “Kuya Jason! Kain na po tayo!”

Si Julius. Kahit kasi kasing-edad ko lang si Julius at sinabihan ko na itong huwag mag-Sir sa akin, iginiit daw ng mga magulang niya na Kuya na lang ang itawag, dahil kahit papaano daw, may paggalang pa rin bilang anak ng may ari ng bahay at lupang tinatrabaho nila.

“S-sige, Julius, lalabas na ako” at kunyari ay parang wala lang nangyari sa.

Noong nasa hapag kainan na, nandoon sina Mang Nardo, Aling Isabel, Julius, ang driver, at si Kuya Rom.

“Bukas na pala ang pyesta at tiyak marami ang dadayo dito Sir Jason dahil marami ang gustong makita kayo at pinaghandaan talaga namin ni Isabel at Julius ang okasyong ito. Sigurado, masayang-masaya ang tagpo bukas. Sa unang pagkakataon at sa wakas, ngayon lang nila kayo makikita.” Wika ni Mang Nardo.

“Ah... e...” sambit ko. Natigilan at hindi alam kung paano simulan ang pagpapaalam na ako’y aalis pagkatapos na pagkatapos kaagad ng pananghalian.

Tiningnan ko si Kuya Rom. Nakayuko lang at tahimik, bakat pa rin ang hinanakit na kinikimkim sa mukha at iniiwasan ang mga tingin ko.

Nagpatuloy ako. “Alam ninyo po... may nalimutan kasi akong importanteng-importanteng gagawin sa sa bahay at kailangan ko na talagang umuwi. Mahirap po kung hindi ko magawa kaagad iyon.” Ang pag-aalibi ko. “Sobrang lungkot po na hindi ko kayo mapagbigyan ngunit talagang kailangan ko na pong umuwi pagkatapos na pagkatapos nito.” Dugtong ko.

Kitang-kita ko aman ang pagkagulat sa mga mukha nila. “G-ganon ba? Sayang naman.” Dugtong ni Aling Isabel. “Nandito na sana kayo eh... at bukas na ang pyesta.”

“Kaya nga po e. Pero di bale po dahil babalik talaga uli ako dito… Atsaka, sa pyesta, maiwan naman si Kuya Romwel. Magpahatid lang ako sa driver at pagkatapos, susunduin uli siya dito sa Lunes” ang sabi ko.

“Sayang naman Kuya Jason! May disco pa naman sana mamayang gabi. Madaming chicks! Marami ding mga dayo galing sa Maynila at mga mamimyesta galing ibang lugar at bansa.” Dagdag naman ni Julius.

“Sayang nga eh... Pero si Kuya Romwel na lang samahan mo. Adik iyan sa chicks.” Ang pabiro ko namang sabi, kahit na sobrang bigat na ng kalooban ko at tila puputok na ito, lalo na na nakikinita kong magsasama na naman sila, maglalasing, mag-eenjoy o kaya’y makahanap na naman ng babae si Kuya Rom at dahil syempre makakainum, hindi ko na alam kung ano ang mangyayari. Si Kuya Rom pa... sobrang hilig nito.

Tawanan sila ngunit pansin ko ang patagong pang-iismid sa akin ni Kuya Rom.

Dahil sa sobrang bigat na ng naramdaman, di ko namalayan na tumulo na pala ang mga luha ko sa harap ng hapag-kainan. Dali-dali akong tumayo at tinungo ang lababo at umubo ng umubo, kunyari nabilaukan. “Uhu! Uhu! Uhu!” At dahil sa pakiramdam ko ay halata ang pamumula ng mga mata ko at nababasa ang mukha gawa ng pagdaloy ng mga luha, naghilamos na rin ako.

“Anong nangyari Sir Jason!” tanong ni Mang Nardo.

“Wala po. Nabilaukan lang ako. Uhu! Uhu!” sabay pahid sa mukha at dumeretso na sa kwarto. Mag-impake na po ako at kailangan ko na pong makauwi talaga, pasensya na po… mauna na ako. Ang sabi ko.

“Tutulungan na kita Kuya!” Ang pagvolunteer naman ni Julius sabay hugas ng mga kamay niya at sumunod na sa akin sa kwarto.

At tinulungan ako ni Julius sa pag-iimpake. Pinagkasya ko sa isang bag ang lahat kong damit at gamit habang ang kay Kuya Romwel naman, sa isang bag. Syempre, naalala ko ang masasayang pag-iimpake namin sa mga gamit din naming iyon bago kami umalis patungo sa lugar na iyon. Iyong harutan namin habang ginagawa niya ang pag-iimpake, ang panggugulo ko sa kanya, ang pinagpapawisan niyang katawan dahil sa halos di matapus-tapos na pag-aayos niya at pangugulo ko. Naramdaman ko na naman na tutulo na ang mga luha ko.

“Ba’t hindi ka nanood sa laro namin kanina, Kuya?” ang inosenteng tanong ni Julius. Bibong tao kasi si Julius. Kahit noong mga maliliit pa lang kami, hindi nahihiya iyang lumapit o magtanong sa akin o kahit pa sa mga magulang ko. Palakaibigan ding tulad ni Kuya Romwel, masayahin, madaldal. Kaya nga siguro madali din silang nagkapanatagan ng loob.

“Nagpasama ako sa itay mo na ikutin ang malalapit na parte ng lupain. Kaya hindi ako nakapanood.” Ang matamlay kong sagot, pansin ang pagkawalang ganang makipag-usap, pilit na pinigilag ang pagpatak ng mga luha ko.

“Alam mo kuya, ang galing-galing palang maglaro ng basketball ni Kuya Romwel no? Grabe andami na nga din niyang mga tagahanga dito eh. May mga babae pang tanong nang tanong sa akin kung sino daw iyon at kaanu-ano ko.”

“Anong sagot mo?”

“Wala. Sabi ko, kapatid ni Kuya Jason, iyong may-ari ng mga lupain dito?”

“At naniwala naman sila?”

“Oo naman. Hinihingi nga nila ang number ni Kuya Romwel, e. Ayaw ibigay, hehe. Pahiya tuloy sila”

“Ganoon ba?”

“Nagagalit ka raw na maraming babaeng tumatawag o nagti-text sa cp niya...”

Nagulat naman ako sa narinig. “S-sinabi niya iyon?”

“Opo. At kanina noong hindi ka sumipot, tanong ng tanong kung nasaan ka. Nakakawalang gana daw maglaro. Nakasimangot nga e. E, hindi ko naman alam kung nasaan ka.”

Sa mga narinig na sinabi ni Julius. Lalo akong nalungkot at naalala ko ang kabaitan sa akin ni kuya Romwel. Laking panghihinayang ko talaga. Gusto ko mang maglulundag sa saya sa narinig, hindi rin maiwasang sumiksik sa isip ang matinding galit niya sa akin. “Kanina lang iyon. Ngayon, napalitan na ng galit ang paghahanap niya sa akin...” ang bulong kong sagot sa sinabini Julius.

Eksaktong alas tres ng hapon noong lumisan na ang sinasakyan namin patungo sa bayan, ako lang at ang driver habang si Kuya Romwel ay pinanindigan talaga ang magpaiwan. Doon ko na-realize ang matinding galit niya at na hindi pa rin niya ako mapatawad.

Habang umaarangkada ang sasakyan, naglalaro sa isip ang pagkamangha sa sobrang bilis ng mga pangyayari. Kung gaano kami ka saya sa pag alis at pagdating namin sa lugar na iyon ay siya namang kabaligtaran sa pagbalik. Nag-iisa na lang ako, mabigat ang kalooban at nagdurugo ang puso habang naiwan si Kuya Romwel na marahil ay mag-eenjoy na kasama si Julius at mga babae, magdidisco, maglalasing... At syempre, galit siya sa akin kaya siguradong magwawala siya.

“Ah... bakit ko pa ba siya iisipin?” Bulong ko sa sarili. “Buti nga na ganito ang nangyari, habang maaga pa upang mapilitan na akong kitilin itong maling naramdaman para sa kanya.”

Alam ko, na ang problema naman ay nasa akin; dahil nagmahal ako sa isang taong hindi naman pwede. Nakaukit sa isipan na maaaring iyon na ang huli naming pagiging close at huli naming pagsasama. At syempre hindi na ako mag-i-exopect pa na may Kuya Romwel pang bibisita sa bahay, doon matulog, o sosorpresa sa akin sa kwarto ko, ipagluluto ako sa paborito kong pagkain. Ma-miss ko ang mga ipinapagawa niya sa akin, at mga ginagawa niya din sa akin, lalo na ang isang bagay na sa tanang buhay ko, sa kanya ko lang unang naranasan... Ma-miss ko rin ang kakulitan niya, ang pang-aalaska ko sa kanya, ang mumunting away namin, ang mga harutan, ang mga tampuhan na sa bandang huli ay siya rin ang gi-give up at susuyo sa akin... Ansakit-sakit, sobra. Hindi ko alam kung kaya ko bang harapin ang buhay na wala na siya sa tabi ko o na nag-iba na ang pakikitungo niya sa akin. “Bahala na. Kakayanin ko naman siguro ang lahat” ang pang-aamo ko sa sarili.

Walang humpay ang pagdaloy ng aking mga luha.

Eksaktong alas 9 ng gabi noong makarating ako sa bahay. Wala ang mga magulang ko gawa ng nagpunta daw ang mga ito ng Maynila, may inasikasong mahalagang mga papeles. Dumeretso na ako sa kwarto ko at noong makapasok na, ibinagsak ko na kaagad ang katawan sa higaan, hindi na nagbihis pa, hindi na kumain. Panay pa rin ang pag-iyak ko.

Lumipas ang alas 10, alas onse, alas 12 ng gabi, hindi pa rin ako dalawin ng antok. Ang nasa isip ko ay si Kuya Romwel at ang maaring ginawa nila sa diskohan.

Bumalikwas ako sa kama, pinailawan ang kwarto. Tinungo ko ang refrigerator, kumuha ng beer, binuksan ito atsaka tinungga. Tinumbok ko naman ang music corner ng kwarto ko at naupo sa sofa hawak-hawak pa rin sa kamay ang isang bote ng beer. Pinatugtog ko ang paborito naming kanta ni Kuya Rom -

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Habang nasa ganoon akong seryosong pakikinig sa bawat kataga ng kanta, nabigla na lang ako at napabalikwas noong may narinig akong isang kalabog sa may bintanang parte ng kwarto ko. “KA-BLAG!”

Inaninag ko ang lugar kung saan nanggaling ang ingay at laking gulat ko noong makitang may taong nakatayo sa harap ng bintana. Hindi ako nakakilos o nakaimik agad, tinitigan lang siya.

“O, wala man lang welcome o kiss d’yan?” sambit niya.

“K-kuya Rom?”

“Sino pa nga ba? Bakit ka natulala d’yan? Mukha ba akong multo?” biro niya.

At hindi ko na napigilan ang sariling tumakbo patungo sa kinatatayuan niya. Niyakap ko siya. Mahigpit. Nagyakapan kami at isang malutong na halik ang pinakawalan ko sa pisngi niya. “Bakit dito ka sa bintana dumaan?” tanong ko.

“E... kanina pa ako kumakatok sa pintuan, wala namang nagbubukas. Alangan namang doon akomatulog sa labas, di ba?” sagot naman niya.

“Bakit ka sumunod sa akin? Hindi mo na-enjoy ang pyesta, ang disco, ang mga chicks...”

“E... hindi kita matiis eh. Atsaka... hindi ako nag-eenjoy kapag di ka kasama.” Sabay kindat naman at bitiw sa pamatay niyang ngiti. “At, oo nga pala, may ibibigay din ako sa iyo.” Dagdag niya.

“A-ano?” ang pagkabigla ko.

Iniabot niya ang isang kamay, nakatiklop ang mga daliri. At noong itinutok ko ang mga mata ko dito, saka niya itong binuksan sabay sabing, “Surprise!”

Nanlaki ang mga mata ko noong makita ang laman nito. “Waaahhhhh! Ang singsing! Paano mo nakuha uli iyan!”

“Nakuha ko naman talaga ito kanina e. Di ko lang sinabi sa iyo sa sobrang pagka-inis ko na itinapon mo lang ito sa ilog.” Ang sabi niya. “Isuot mo na nga! Baka magbago pa ang isip ko” utos niya sabay hablot sa kaliwa kong kamay at sukbit nito doon.

Sobrang saya ko sa tagpong iyon. Hindi ko akalain na hindi pa rin pala ako matiis ni Kuya Romwel.

At hayun... hindi man natuloy ang pamimyesta namin, mas masaya naman kaming nag-inuman, nagkantahan, nagsayawan na kaming dalawa lang sa buong magdamag – sarili namin ang mundo, at sarili namin ang isa’t-isa.

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [10]

By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

***

Sa pagkarinig ko sa sinabi niyang may ibibigay siya sa akin, agad akong tumagilid paharap sa kanya, “Talaga Kuya? A-ano...?” ang excited kong tanong.

Tumayo siya sa kama at tinumbok ang nakalatag na pantalon sa sahig, pinulot ito at may dinukot sa bulsa. Noong makuha na ang bagay na iyon, itiniklop niya ang kamay sa paghawak nito habang pabalik sa higaan. Umupo siya sa gilid ng kama, iniabot sa akin ang nakatakip pa ring kamay. Noong tiningnan ko ito, inilantad niya sa akin ang laman noon sabay sabing… “Surprise!”

At bumulaga sa mga mata ko ang kanyang sorpresa.

“Wahhhhh! Singsing!” sambit ko sabay balikwas at upo sa kama.

“Thumb ring.” Sabi niya sabay hablot sa kanan kong kamay it isiknikbit sa thumb ko iyon. “Eksaktong-eksakto, tol…” sabi niya noong tuluyang maipasok ito. “Ingatan mo iyan, mahal iyan, hehe.” Pahabol niya.

Halos mapaiyak naman ako sa tuwa. Hindi kasi ako makapaniwala na isang barakong katulad ni kuya Rom ay may soft spot para sa akin. Marahil ay mumurahin lang din ang singsing na iyon ngunit para sa akin, ang pagbibigay niya sa akin niyon ang pinaka-importante. Syempre, alam ko, mahirap lang ang pamilya ni Kuya Rom. Ni sa pag-aaral nga, kung hindi lang siya varsity scholar, hindi na iyan makakatungtong ng college.

“B-bakit mo ako bingiyan nito?” ang tanong ko sa kanya, kunyari, syempre, pa-demure, hehe. Atsaka, malay ko bigla siyang luluhod at sasabihing “Will you marry me???” Nyahaha!

“Tinatanong pa ba yan?” sagot naman niyang parang wala lang nangyari. “Pag may nagbigay sa iyo ng isang bagay, huwag nang itanong kung bakit; tanggapin mo na lang.” dugtong pa niya.

“Ganoon!?” sigaw ng isip ko. At syempre, ano pa ba ang pwedeng gawin ng lola ninyo kundi ang yakapin siya at halik-halikan sa pisngi.

Pero ang pagbigay niya sa akin ng thumb ring na iyon ay lalo pang nagpapatuliro sa aking isip. Maraming katanungan ang bumabagabag sa isipan ko. Ano ba talaga kami? Mahal ba niya ako bilang kapatid lang, o bilang kasintahan? Bakit niya ako binigyan ng singsing? Alam niya kayang may naramdaman ako para sa kanya? Kung alam man niya at may naramdaman din siya sa akin, pwede kayang maging kami? At bakit di niya masabi sa akin? Hinintay ba niyang ako ang magsabi sa kanya? Bakit mahal naman daw niya ang girlfriend niya? At bakit kapag nakakakita siya ng magagandang babae ay ipaparinig pa niya sa akin ang kanyang paghanga sa mga ito, kagaya ng “Wow! Sexy!” “Shitttt! Sarap papakin ng legs!”? Normal lang ba itong naramdaman ko para sa kanya?” Iyan ang ilan sa mga katanungang bumabagabag sa aking isipan. Hirap tatalga sister, grabe.

Ngunit kahit tuliro ang aking isip, matinding tuwa naman ang dulot ng pagbibigay niya ng singsing sa akin. Para bang feeling ko, may halaga talaga ako para sa kanya; na may puwang ako sa puso niya, kahit papaano. Sa minu-minutong nakikita ko ang singsing niya sa aking daliri, tila lalong tumitindi ang naramdaman ko para kay Kuya Rom. Pero, syempre, hindi ko pinapahalata ito. Paano nga, hindi ko naman malaman kung para saan iyong singsing na iyon. At wala namang umaamin sa amin. Alangan naman kung ako ang manligaw sa kanya. Hindi ko pa naranasan ang manligaw, at syempre, lalo na sa lalaki. Parang, “ewwwww!” Di ko ma-imagine ang sarili ko.

Isang araw, naimbitahan ang mama at papa ko sa tagapamahala ng lupain namin sa probinsya sa isang pyesta sa baranggay doon. Araw ng Sabado ang pyesta at nagkataong idiniklara na walang pasok din ang araw na Lunes. Kaya tatlong araw na libre ako. Dahil may ibang appointments ang mga magulang ko, tinanong nila ako kung interesado pa rin akong pumunta kahit wala sila. Pero ini-encourage din nila akong pumunta para din daw mapasyalan ko ang nyugan at palayan namin. At dahil gusto ko rin naman, umuo na ako. At kagaya ng mga ganitong lakad at lalo na driver lang ang kasama, pinakiusapan nila si Kuya Rom na samahan ako. Umuo rin iyong tao. Sobrang excited ako.

Friday pa lang ng hapon, nag-impake na kami. Target kasi namin na makaalis ng mga alas 4 ng hapon. Buong umaga ng sabado kasi ay may liga at may mga palarong basketball at volleyball daw. Dahil may 6 oras din ang biyahe kaya napagdesisyonan naming doon na magpalipas ng gabi sa probinsya upang makasali kami sa kung ano mang liga mayroon kinabukasan.

Kahit sa pag impake, kay Kuya Rom pa rin ako naka-depende. Sama-sama kasi ang mga gamit namin kapag ganyang nag-aout of towm kami. Alam niya kasing may pagka-spoiled ako at walang alam na trabaho o kung may alam man, hindi siya kampanteng magawa ko ito ng mabilis o maigi o magulo ang pagkalagay ko ng mga damit at gamit sa bag. At iyon ang pinakagusto ko sa setup naming; ang siya ang gumagawa ng lahat ng pag-iimpake. Feeling ko, secure na secure ako sa kanya, hindi niya ako pinapabayaan...

Kaya imagine, sa sarili kong kuwarto, siya ang naghahalungkat sa locker ko at siya ang pumupili ng mga damit kong dapat dalhin, pantalon, at kahit mga briefs. Hindi ko nga alam kung ano ba talaga ang role niya sa buhay ko eh. Yayo, all-around na katulong, tatay, nakatatandang kapatid, o… asawa (?). “May tao o kaibigan ba talagang ganyan kabait at ka-concerned? Totoo ba itong nangyari sa akin?” tanong ko sa sarili.

Habang busy na busy siya sa pag-aayos sa lahat ng mga dadalhin namin, nagkandaugaga kung paano pagkasyahin ang bag sa mga gamit namin, nakatunganga naman akong nakaupo lang sa kama, pinagmasdan siyang ang hubad na pang-itaas na katawan ay pinagpapawisan. Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong marahil ay napansin niyang malalalim ang tingin kong nakapako sa kanya sa sobrang pagka-mesmerize. Hininto niya ang ginagawa, bigla akong binato ng brief niya sabay sigaw, “Hoy!”

Sapol ako sa mukha. Dali-dali ko ding hinablot ang isang unan, nilapitan siya at inihambalos ko ito sa mukha niya. Nagbatuhan kami ng mga damit at ang naayos na sanang mga gamit namin ay muli itong nagkalat. Napuno sa ingay ng mga tawanan namin ang kuwarto.

Noong mapagod, naupo ako sa kama hindi pa rin maawat ang sarili sa katatawa at kakantyaw sa nagkalat uling gamit. “Sige, kulitin mo pa ako at hindi mo matatapos iyang ginagawa mo.” pagbabanta ko.

Bigla naman siyang tumakbo papunta sa kinauupuan ko, tumalon at ibinagsak ang katawan sa kama sa harap ko mismo. Tapos parang naglalarong ipinikit ang mga mata, nagpapa-cute.

“Nagpapansin ka ano?” sambit ko.

“Sobrang pansin na nga eh. Alam ko, naglalaro sa isip mo ang pagpapantasya sa akin…”

“Wahhhh! Kahit talaga kailan epal ka!” sagot ko naman.

“Epal pala ha…” At bigla siyang bumalikwas, piniwersa akong tumihaya at noong nakatihaya na, dinaganan ang katawan ko, ang magkabilang kamay kong nakalatag sa gilid ay inipit din ng mga kamay niya, pati na ang mga paa ko sa mga paa niya.

At… siguro naman ay alam na ng mga malalaswang utak ninyo kung ano ang sunod na nagyari, hehe. (Sarap pa namang i-detalye ang hot scene - hehe)

Ganoon kami kasaya ni Kuya Rom noong paalis pa lang kami.

Mag-aalas-dyes na ng gabi noong dumating naman kami sa lugar. Malayo-layo pa talaga sa kabihasnan. Kahit na madaanan na kahit papaano ng sasakyan ang kalsada nilang puro bato-bato, malalaki ang mga puno ng kahoy na dinadaanan namin, hindi pa naabot ng signal ng cell phones ang lugar, at tila bago pa lang din itong naabot ng koryente.

Para kaming mga artista noong dumating. Palibhasa, karamihan ng mga tao doon ay nagtatrabaho sa lupa namin kaya pagdating pa lang namin ay animoy fiesta na. Kahit gabi iyon, marami pa ring mga tao ang sumalubong.

“Magandang pagdating, Sir Jason!” Ang bati kaagad sa amin ni Mang Nardo pagkababa ko pa lang sa Land Cruiser na sinakyan namin.

“Salamat po!” Ang sagot ko naman. “Ipakilala ko pala si Kuya Romwel ko sa inyo! Siya po ang ipinasama sa akin nina Mama at Papa.” Dugtong ko.

Kinamayan ni Kuya Rom si Mang Nardo at pati na rin ang mga kapamilya nila.

“Ah… may kapatid po pala kayo, Sir Jason? Akala ko ba nag-iisa kang anak?” tanong ni Mang Nardo. “Artistahin na artistahin po ang porma niya, katulad din ninyo” dugtong niya.

“Di hamak na mas pogi po ako kesa d’yan, Mang Nardo. Adopted lang po ng mga magulang ko iyan, hehe.” Biro ko sabay tingin kay Kuya Rom na panay lang ang ngiti.

Habang naglalakad na kami patungo sa ancestral house namin na siya ding tinitirhan at inaalagan nina mang Nardo, kinakawayan namin ang mga nakahilirang manggagawa na nag-welcome at naki-usyoso. Noon lang nila kasi nakita ang anak ng may-ari ng lupaing sinasaka nila. At pansin ko kaagaad ang paghanga nila sa akin, ngunit lalo na ng mga kababaihan para kay Kuya Rom.

Sa napansin ko, ramdam ko naman ang selos na tila gumapang sa aking katauhan. Para bang gusto kong isigaw sa kanilang “Hoy! Para lang sa akin yan!” Ngunit syempre, hindi pwede dahil laking eskandalo ang maaring mangyari… hehe.

Atsaka, kahit pwede pa kung wala din namang sinabi iyong tao na kami na nga, wala din. Sumingit tuloy sa isip ko na siguro, kung naging babae lang ako at boyfriend ko si Kuya Rom, sobrang proud ako sa sarili na nagkaroon ng boyfriend na mabait, matangkad, guwapo, masipag… lahat ng hinahanap sa isang tao ay nasa kanya na. At ang laman ng isip ko na iyo ay may dalang kirot sa puso ko. Ngunit, wala akong magawa e. Kaya, hayun, tiis na lang...

Noong nasa bahay na kami, diretso kaagad kami sa master’s bedroom habang ang driver naman ay sa isang hiwalay na kwarto.

“Sir Jason, inilipat namin dito ang isang kama sa kabilang kuwarto para tig-iisang kama kayo.” Ang sabi ni Mang Nardo. “At kung gusto ninyong kumain, ipahanda ko kainan.” Dugtong niya.

“Huwag na po, Mang Nardo. Pagod kami sa biyahe at may baon po kami na siya naming pinapapak habang nagbibiyahe. Magpahinga na lang po muna kami”

“Ah, Sige po, Sir Jason…” At umalis na si Mang Nardo.

Noong kaming dalawa na lang ni Kuya Rom ang natira sa kuwarto, “Ang yaman pala ninyo tol… Hindi ko akalain na isang prinsepe pala ang kinikilala kong bunso-bunsuan. Para tuloy nahiya na akong sumasama-sama pa sa iyo” sambit niya.

Tila nabigla naman ako sa narinig. “Huwag kang ngang ganyan, kuya. Di bagay sa iyo ang magdrama! Kahit ano man ang mangyari, ikaw lang ang nagiisang kuya ko.

“Talaga?” Sagot niya.

“Promise...” sabi ko naman. “Tulog na tayo kuya, pagod na pagod na ako.” Ang paglalambing ko sa kanya.

Pagkatapus kong mag-CR, maglinis ng katawan at magpalit ng damit pambahay, diretso na akong humiga sa malaking kama habang si Kuya Rom naman ay inilipat pa ang mga gamit namin sa cabinet. Iyon ang huli kong natandaan sa gabing iyon. Nakatulog na pala ako.

Nagising ako ng mga alas dos ng madaling araw at med’yo nagulat ako noong makitang si kuya Rom ay doon na nahiga sa kabilang kama, nakatihaya, naka-boxers lang, at bakat na bakat ang malaking bukol sa kanyang harapan. Syempre, di ko lubos maisip kung bakit sa kabilang kama siya nahiga. Kapag ganoong kami lang dalawa sa iisang kuwarto kasi, hindi pupuweding hindi didikit iyan sa akin, nangungulit, at ililingkis ang mga kamay niya, pati na ang mga hita sa katawan ko, hindi papayag na walang mangyaring karumal-dumal. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi na tumabi sa akin, hinayan na lang akong makatulog na mag-isa. Di maiwasang maninibago talaga ako.

Ang ginawa ko ay tinumbok ang kama niya, padabog na ibinagsak ang katawan ko doon, at pagkatapos, idinantay ko ang mga paa sa nakabukol niyang harapan at niyakap siya. Dama ng paa ko ang kumukislot-kislot pa niyang pagkalalaki sa ilalim ng kanyang boxer’s. “Kuya… tabihan mo ako doon...” Ang sambit ko, ang boses ay tila sa isang paslit na nagmamakaawa at naglalambing.

“Ahmmmm!” ang lumabas sa bibig niya, sabay unat. “Doon ka na sa kabila, dito na lang ako.”

“Ha? Bakit?” tanong ko.

“Antok na antok pa akoooo.” Ang malambing niyang sagot.

“Ayoko… gusto ko tabi tayo…” ang pangungulit ko, naglalambing din ang boses.

Tumagilid siya paharap sa akin, ibinuka ang mga mata at yumakap. “O sya, dito na lang tayo. Pagod pa ako, tol… tulog muna tayo ha?” ang sabi niya, sabay kiss sa mukha ko at muling ipinikit ang mga mata.

Iyon lang. At di ko na siya kinulit pa. Yakap-yakap siya, nakatulog na rin ako sa tabi niya.

Magaalas tres na siguro iyon ng madaling araw noong maalimpungatan kong tila may humahaplos-haplos sa buhok ko. At noong tila may ilang patak ng likido ang bumagsak sa mukha ko, ibinuka ko ang mga mata. At ewan kung namalikmata lang din ako ngunit tila si kuya Rom iyong humahaplos-haplos sa buhok ko habang pinagmasdan ang mukha ko habang natutulog at noong magising ako, biglang ibinagsak naman niya ang ulo sa higaan at nagkunyaring tulog pa.

Tinitigan ko ang mukha niya nang maigi. Sa tingin ko ay himbing na himbing naman ito. Nagtataka man, bumalik na lang uli ako sa pagtulog.

Alas syete noong marinig kong kumatok si Mang Nardo sa kuwarto namin. “Sir Jason, kain na po… handa nap o ang agahan.”

Bumangon ako, at nagtaka na lang anko noong makitang wala na si Kuya Rom sa tabi ko. Binuksan ko ang pinto ng kuwarto. “Mang Nardo, nakita niyo po ba si Kuya Romwel?” Ang tanong ko kaagad.

“Ah… nandoon sa ilog, maliligo daw siya doon. Hayun, sinamahan ni Julius.” Ang sagot ni Mang Nardo.

Si Julius pala ay ang bunsong anak nina Mang Nardo at asawang si Aling Isabel na ka-edad ko lang. Matagal na naming caretaker sina Mang Nardo at bawat bisita nila sa bahay namin sa lungsod, minsan ay sumasama din si Julius. Kaya kilala ko na siya at kaibigan. Med’yo matangkad din si Julius na may taas na 5’10”, sunog ang balat ngunit may matipuno na pangangatawan gawa ng trabahong bukid. At sa totoo lang, cute din si Julius. Chinito, may dimples, may maganda at mapupuilang mga labi na kapag ngumiti, makikita ang mapuputi at pantay na mga ngipin. Matangos din ang ilong, at maganda at makakapal ang hugis ng mga kilay.

Para naman akong nagtampo ng kaunti sa di maintindihang kung bakit hindi man lang ako inanyayahan ni Kuya Rom. “A… hahabol na rin po ako doon sa ilog” ang sagot ko na lang

“Hindi ka pa ba kakain?” tanong niya.

“Maliligo na rin po muna ako.” Sagot ko uli.

“Kung ganoon, samahan na kita.” Mungkahi ni mang Nardo.

“”Huwag na po… Malapit lang ng naman dito iyon, di ba?”

“A, d’yan lang deretso sa dulo ng daanang iyan. May 500 metro lang ang layo galing dito” pagturo ni Mang Nardo sa isang daananan.

“A, sige po.” At dali-dali na akong bumaba at tinungo ang ilogm excited na makapaligo sa preskong tubig nito. Narating ko nga iyon at kaagad kong nakita ang dalawa. Naliligo sila at sa napansin kong kasayahan at paghaharutan nila, napahinto ako bigla. Parang may biglang humarang sa akin at humila na huwag tumuloy. At nanatili nalang akong nakatayo sa di kalayuan habang pinagmasdan sila. Kitang-kita ko ang paghahabulan nila, ang paghahagisan ng tubig, dinig na dinig ang mga sigawan nila at ang lakas ng kanilang tawanan. Pakramdam ko, na-out of place ako.

Umupo na lang ako sa damuhan habang pinagmasdan sila. Maya-maya, nakita kong umahon na sila sa tubig at habang sabay nilang tinungo ang aplaya, kitang-kita ko naman ang kabuuan ng mga katawan nila. Si Kuya Rom, naka-suot lang ng puting brief habang si Julius ay naka-suot ng maong na short na tila pudpod na sa pagka-luma. Pnagmasdan ko ang napakagandang hubog ng kanilang mga katawan. Paarehong hunk na hunk. Kung tutuusin, halos magkapareho sila ng height, parehong mga matipuno at magaganda ang mga katawan at tindig. “Bagay na bagay sila...” ang naibulong ko sa sarili.

Hindi ko rin lubos maintindihan kung kung bakit ganoon ang takbo ng aking pag-iisip. Nagseselos sa nakita sa kanila. At di ko maiwasang gumapng ang damdaming pagkaawa sa sarili…

Noong nandoon na sila sa aplaya, naupo naman ang dalawa, nagtatawanan pa rin at naghahaharutan. Tila matagal na silang magkakilala at sobrang close na sa isa’t-isa.

Hindi ko rin natiisa ang nasaksihan at humarurot ako ng takbo pabalik sa bahay, deretso ng kuwarto at nag-iiyak. Mgkahalong selos at pagkahabag sa sarili ang naramdaman. Tila napakabagal ng takbo ng oras habang hinihintay ko si Kuya Rom na bumalik ng kuwarto at magbihis.

Siguro ay may isang oras din iyong paghihintay ko. Maya-maya, narinig ko na lang silang dumating at nagtatawanan pa rin.

“Kasama niyo ba si Sir Jason?” Tanong ni Mang Nardo sa kanila.

“Hah? Hindi naman siya naming nakita doon, tay?” sagot ni Julius.

“Nagpaalam na pumunta doon ah! At sinundan ko pa nga ng tingin ang pagbaybay niya sa daanan patungogn ilog!” Sagot uli ni Mang Nardo.

Tila nagkagulo na sila noong sabihin ni Kuya Rom na “Tingnan ko po muna sa kuwarto...”

At noong binuksan ni Kuya Rom ang kwarto ay nagkunwari naman akong natulog, tinakpan ang mukha sa kumot upang hindi mahalatang umiyak ako. “Tol! Nandito ka lang pala! Sabi kasi ni Mang Nardo nagpunta ka daw sa ilog?”

Hindi ako kumibo, nagkunyari pa ring tulog.

Umupo siya sa gilid ng kama. “Tol... kain na tayo”

“Tulog pa ako... Maya na ako kakain. Kayo na lang muna.” Sabi ko, ang kumot ay nakatakip pa rin sa mukha.

“May laro kaming basketball maya-maya lang tol ha... Isama ako ni Julius sa team nila. Kaya mauna na kaming kumain dahil malapit nang magsimula ang palaro.”

Sa narinig ko ay tila sinaksak muli ang nagdurugo ko nang puso. At ang naisagot ko na lang ay, “O s-sige...”

“Manood ka sa laban namin tol ha...?”

“S-sige...”

At narinig ko na lang ang mga yapak niyang palayo. At habang kumakain sila, dinig ko pa rin ang kwentuhan nila, ang kantyawan, ang tawanan.

Noong matapos na silang kumain, bumalik sa kwarto si Kuya Rom. Alam ko, nagbihis siy ng pambasketball at nagsuot ng saapatos. Pagkatapus ay nagtatakbong lumabas, pinabayaan na lang ako sa pagkahiga ko, takip-takip pa rin ang mukha sa kumot. “Nood ka tol ha?” Sambit niya bago isinara ang pinto.

Ngunit hindi na ako nanood. Pagkatapos kong mag-almusal ay nagpasama ako kay Mang Nardo na ikutin ang mga pananim naming niyog at palayan. At habang nagku-kwento si Mang Nardo at ipinakilala sa akin ang mga tenants namin, halos hindi naman ito pumasok sa utak ko. Ipinamalas ang ngiti sa mga tao ngunit ang nasa loob ay matinding hinanakit.

Alas onse na noong sinabi ko na kay Mang Nardo na bumalik na kami sa bahay. Wala kasi akong ganang mamasyal at ang sabi naman ni Mang Nando na kulang ang isang araw upang maikot namin ang buong lupain ng mga magulang ko. Kaya ang sabi ko na lang sa kanya ay sa susunod na kapag nakabalik uli ako doon.

Noong makarating na kami ng bahay. Wala pa rin sina Julius at Kuya Rom. Kaya nagpaalam na lang akong pumunta ng ilog at doon ay magmumuni-muni.

Habang nag-isang naka-upo sa damuhan sa may dalampasigan paharap sa ilog, di ko naman maiwasang manumbalik sa isip ang eksenang nakita ko sa umagang iyon sa lugar na iyon sa kanila ni Kuya Rom at Julius.

Pinagmasdan kong maigi ang ilog. Malapad ito na sa tantiya ko ay may 30 o 40 metro ang lapad. Bagamat malakas din ang agos, alam kong malalim ito sa kulay na mistulang berde ang kalaliman sa may gitna at sa tahimik na na pagdaloy ng tubig paibaba...

Napabuntong-hininga ako. Iniisip na sana, kagaya ng ilog ang isip ko, mapayapa, kalmante, alam nito ang direksyong patutungohan. Di kagaya ko na litong-lito at hindi malaman kung saan patungo ang buhay. At namalayan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Napahikbi ako, napahagulgol.

Habang hawak-hawak ng isang kamay ko ang singsing na bigay ni Kuya rom sa akin na nakasikbit pa sa aking daliri, pilit na ibinalik sa ko sa isip ang eksena kung saan niya ito ibinigay sa akin.

Nasa ganoong akong pagmumuni-muni noong maisipan kong hubarin na lang ang singsing at itapon ito sa ilog.

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [9]

By: Michael Juha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

***

Isinara ko kaagad ang pinto noong makapasok na at agad kong hinarap si Kuya Rom na nakaupo lang sa sofa habang nakikinig sa paborito naming tugtog. Nakahubad siya ng pang-itaas na damit at hawak-hawak pa ng isang kamay ang isang bote ng beer.

“Ba’t ka nandito?” ang mataray kong bulyaw habang nakatayo sa harap niya at nakapamaywang pa.

“Ba’t ka ginabi? At sinong kasama mo?” sagot naman niya kaagad, hindi sinagot ang tanong ko, ang magagandang pares ng mga mata na tila malalaglag na sa pagkalasing ay nakatutok sa akin.

“Abaaaa, isang tanong lang ang sa akin nakadalawa na siya!” sigaw ng utak ko. “Wala kang paki kung gagabihin ako no? At ang kasama ko naman ay isang matinong tao na di kagaya mo! Ba’t ka nandito?” pag ulit ko sa tanong.

Hindi pa rin niya sinagot ang tanong ko. “Wow… matinong tao, huh!” ang sarcastic niyang tugon. “Bakit sino ba ang ipinagmamalaki mong m-a-t-i-n-o na taong yan?” pag-empahsize niya sa katagang “matino”

“Si Kuya Paul Jake” pagmamayabang ko. “Siya lang naman ang nakakaintindi sa akin eh.” Dugtong ko pa sabay pang-ismid.

“Paul Jake pala ha…?” at tumango-tango siya. Alam ko ang ibig ipahiwatig ng pagtango-tango niyang iyon. Malaswa.

“Opo! Siya nga.” ang sarcastic kong tugon. “Alangan namang iyong sa PBB Doubleup. Hindi pa kami ganyan ka-close noon at busy na iyon ngayon dahil marami na siyang fans! Iyong Paul Jake na kasama ko ay kasama din natin sa team na spiker pero di hamak na mas guwapo, mas matalino, at mas mabait kaysa sa iyo!” pagpapasaring ko, inaasahang masaktan ang pride at magrereact.

“Ganoon?” ang sagot lang niya na dedma na sa sinabi ko sabay tungga sa hawak-hawak na bote ng beer.

Feeling ko naman na-insulto ako sa sagot niya. Hindi ba naman nagreact ang hunghang o kaya magselos na may kasama akong iba? “Wala! Wala talagang pakialam sa akin ang hinayupak na to!” Sigaw ko sa sarili. Pakiramdam ko tuloy biglang nagkalaglagan ang mahahaba at smoth and shiny ko na sanang hair. At ang nasagot ko na lang ay, “Oo. Ganoon nga!”

“Alam ba nina tita na hindi ako ang kasama mo?” Ang kalmanteng singit niya habang kinuha ang remote, pinatay ang sounds at pinaandar ang TV na parang normal lang ba siyang nagtatanong, hindi ipinahalatang may nag-aambang pambablackmail na namang gagawin sa akin ang kumag.

Natameme ako, syempre. Ang ipinaalam ko kasi sa mga magulang ko ay na siya ang kasama ko. “Hoy! Sinumbong ba ako?” ang bulyaw ko.

“Hindi pa naman… Bakit, gusto mong isumbong kita?” tanong niya, tiningnan ako.

“Tange! Bakit ko gugustuhin iyon? E di grounded ako nyan? Paano ka pumasok dito na hindi nila nalaman na hindi mo ako kasama?” tanong kong paniguro natakot na baka isinumbong na ako.

“Simple lang. Noong binuksan ng papa mo ang pinto at nakitang ako lang ang nandoon sa labas, ang sabi ko na lang sa kanya, kahit nagulat din ako na wala ka pa, ay umihi ka pa sa may kanto. Hayon, balik tulog sa kwarto nila… See? Nagsinungaling ako para sa iyo? Di ka man lang nag thank you sa akin.”

Syempre, touched ako. Kahit ganyan kasi si Kuya Rom sa akin, pero ipinagtatanggol ako niyan kahit saan. Mga babae lang naman ang kinaiinisan ko kasi sa kanya. Iyon bang kung sinu-sino na lang ang pinapatulan, at kapag lalo na maganda, i-etsapwera na lang ako.

“Mag-thank you ka your face! Wahhh! Likas ka naman talagang sinungaling ah! Tagos sa buto!” sigaw ko pang-iinis.

Sa pagkarinig niya sa sinabi ko ay bigla na lang itong tumayo, inilatag sa sahig ang hawak-hawak na bote ng beer at hinablot na ang kwelyo ng damit ko. Syempre, nabigla ako at hind kaagad nakakilos. At sa tangkad ba naman niya at hawak-hawak pa ang kwelyo ng damit ko, para akong isinabit sa poste ng meralco.

Hinatak niya ako patungo sa kama, pinatihaya at inilock sa posisyon na iyon, hawak-hawak pa rin ng isang kamay niya ang kwelyo ng damit ko.

“Ano ang sabi mo? Likas akong sinungaling?” ang sabi niya ang mga mapupungay na mata ay nakatitig sa akin.

“A… eh, hehe! Kuya naman eh, bitiwan mo ang kuwelyo ko, mapupunit yan…” ang biglang pagbaba ko ng boses.

Ngunit hindi niya pinansin ang tila pagmamakaawa ko. “Sagutin mo ako, bakit mo nasabing sinungaling ako?” tanong niya uli.

E, ano pa ba ang magagawa ko kungdi ang panindigan na lang ang sinabi. “E di ba sinungaling ka naman talaga?” ang sagot ko pa rin kahit kinabahan na ako sa ipinakita niyang galit.

“Bakit mo nga nasabi iyan? Ha?!” ang lalo pang pagtaas ng boses niya.

“Eh… e…”

“Ano????!” giit niya.

“E, yung sinabi mong ihatid mo ako kanina… bakit may nagtext sa iyong babae at may date daw kayo? Di ba nagsisinungaling ka sa akin? Bakit mo ako ihahatid kung may ka date ka naman pala?” sagot ko.

“Ah ganoon. Magkaliwanagan nga tayo… nagseselos ka ano?”

Ewan ko ba, parang gusto ko nang bumigay at sabihin sa kanyang “Oo! Nagseselos ako! May nararamdaman ako! Ngayon... may reklamo ka?” Ngunit hindi ko nagustuhan ang tono ng pagtatanong niya kaya hindi na magawang pomorma ng lola nyo. Malay ko ba kung sapakin niya akong bigla kapag inamin ko o pagtawanan o magbago na ang tingin niya sa akin. Grabeh. Pressure!

Kaya nanatili na lang akong nakatitig sa mukha niya. Syeeet! Naramdaman ko na naman ang pagdaloy ng kung anong kilig o kiliti habang pinagmasdan ko ang kabuuan ng kaniyang mala-adonis na mukha, ang hubad na pang-itaas na katawan ay halos ididikit na niya sa katawan ko at ang bukol ng harapan niya ay dumidiin-diin sa mga hita ko. Dinig na dinig ko ang pag-uudyok ng utak ko na yapusin na ang hubad niyang katawan at isurrender na ang bandila ng aking pinakaiingat-ingatang puri (charinggg!). Ngunit ang isang kontrabidang parte ng utak ko naman sumisigaw ng, “Woi, magpaka-demure ka naman, talipandas!”

Marahil ay may napuna siya sa hindi ko pagsagot na iyon at pagtitig ko sa mukha niya kaya ang naitanong niya naman ay, “Sabihin mo nga sa akin ang totoo? Bakla ka ba?! Bakla ka no??” ang tila may pagka-sarcastic niyang tanong.

Pakiramdam ko ay biglang naubusan ng dugo ang mukha ko at nawalan ng lakas upang tumingin pa sa kanya.

“Bakla ka ano?” giit niya.

“Ah… e… hindi ah! Sino ba ang nagsabi na bakla ako? Meron ka bang pruweba? Atsaka bakit ako magseselos, aber? Haller! Ano ba ang meron sa iyo na dapat kong pagselosan? Kapallll?” sabay tulak sa kanya sa tiyan, malapit sa umbok ng kanyang harapan. Syempre naman, may malisya iyong pagtulak kong iyon, hehe.

Napaliyad naman siya. “Nananantsing ka e.” sambit niya, tila nakahalata.

“Kapal! E bakit ikaw? Sa kadami-daming babae d’yan na naghahabol sa iyo. Dami mo pang girlfriend, bakit pinapajakol mo sakin iyang burat mo? Sinong bakla sa atin ngayon, ha?” bwelta ko naman sa kanya sabay kalas sa pagkaka-lock niya sa akin at tumbok na sana sa music corner ng kwarto ko, feeling panalo sa aking binitiwang salita.

Ngunit mabilis din niyang nahawakan ang kamay ko at sabay bagsak ng katawan niya sa kama, nakatihaya siya, inilingkis ang mga braso at hita sa katawan kong nasa ibabaw niya “Ansarap-sarap mo talagang asarin no? Nangigigil ako sa iyo. Palaban! Tangina, titigasan na naman ako nito!” sambit niya, amoy na amoy ko ang beer sa kanyang hininga na lalo namang nagpatindi sa kiliti na gumagapang sa aking katawan. Sa posisyon naming iyon ay para akong isang paslit na nakadapa sa ibabaw ng malaking katawan ng tatay o kuya, kulang na lang ay bibigyan niya ako ng lollipop… pero mamaya na iyon, hehe.

Yes, mga ateng. Nag-init pareho ang aking tenga at puson sa narinig na sinabi niya. Nakakainis, nakakainsulto na nakakakilig. Pride ba ang tawag doon? Iyong feeling na gusto mo sana, may naramdaman ka ngunit ayaw mong aminin sa sarili dahil ayaw mong baka ma-insulto o masaktan dahil feeling mo pinaglaruan ka lang or wala naman siyang intesyong seryoshan para sa iyo. “Argggghhhhhhh!” sigaw ko habang itinulak-tulak ang mukha niyang halos ikiskis na rin sa mukha ko.

Ngunit hanggang sa pagtulak-tulak na lang ako dahil sa baywang ko nalakingkis ang malalaki at mahahabang hita niya, sa itaas kong katawan naman nakalingkis ang mga malalakas at maskulado niyang bisig. At sa gitna ng kanyang malalaking hita, ramdam ko ang tila gustong kumawala na bukol sa ilalim noon. Actually, konting patulak-tulak lang naman ang ginawa ko, hehe. Baka din kasi mapalakas at makawala pa ako sa mga bisig niya, hehe.

“Ano ang nangyari sa inyo ni Paul Jake kanina, ha? Ha?” ang tanong niyang ewan kung nang-aasar, o nagsususpetsa ng masama.

“Hindi manyak si Kuya Paul Jake na kagaya mo!” bulyaw ko.

“Ah, oo naman pala. Mas mabait pala iyon no? Mas guwapo, mas… ano pa nga ba iyong isa, tarantado ba?” sabay tawa.

“Ikaw ang tarantado!” sagot ko.

“Hahaha!” Ang tawa niya. “Ipinagtanggol pa talaga. Sige na bunso, di ako magagalit. Aminin mo na, may nangyari sa inyo ano?”

“Wala! Wala! Wala! wala! Kuliiiittttttt!” sigaw ko sa pagkainis na tila hindi siya naniniwala.

“Mas malaki ba kesa akin ang kay Paul Jake?”

Feeling nainsulto na talaga ako sa sinabi niya. “Wala ngang nangyari sa amin! Tado! Pakawalan mo nga ako!” utos ko.

At ewan kung ano na namang kabulastugan ang pumasok sa isip niya, hindi na siya nagsalita pa. Tinitigan na lang niya ako na tila ay lalamunin nang buo ang aking mukha. Para naman akong ibinayaw sa langit sa mga titig na iyon. Napakaganda ng mga mata niya, napakaguwapo ng mukha. Mapupula ang mga labi, makinis ang balat, matungis ang ilong… Nakakabighani, pramis.

“Pakawalan mo ako kuya… hindi ako makahinga!” Sigaw ng bibig ko, ngunit ang sigaw naman ng utak ko ay, “Huwag! Huwag! Higpitan mo pa ang mga yakap mo!”

Hindi kumibo si Kuya Rom. Patuloy pa rin niya akong tinitigan.

“Pakawalan mo ako sabiiiii! Hindi ako makahinga kuya!” sigaw ng bibig ko uli na alam na ninyong taliwas sa isinigaw ng utak kong tuliro.

Aba… at talagang binitawan ako! At ang naalimpungatan ko na lang ay ang malakas na, “KA-BLAGGGG!”

Nalaglag po ako sa sahig, grabe. Pero ambilis ko ring tumayo ha. Iniisip ko na lang na walang nakakita.

“Salbahe ka!” Bulyaw ko sa kanya bagamat ang sigaw ng utak ko naman ay “Yan… Sinabi nang huwag eh! Buti nga sa iyo!” Parang gusto ko silang pag-untuging dalawa, hehe.

Hindi naman siya natawa, in fairness. Sabagay, baka pinigilan lang din niya. Ngunit siya pa itong nagalit sa akin. “Akala ko ba sabi mo bibitiwan kita!” bulyaw niya din sabay abot sa akin ng kamay niya.

“Aba! Siya pa itong nagalit!” sigaw ng utak ko. “Bitiwan nga ngunit di ko sinabing ilaglag mo ko sa sahig!”

Hindi ko nga tinanggap ang kamay niya. Bagkus kusa na akong sumampa sa kama at nahiga doon, nakatihaya, ang isang braso ay ipinatong sa aking noo. “Matulog na nga tayo! At umusog ka nga doon!” sambit ko sa sobrang pagkainis at pagkapahiya. “Bakit ka nga pala dito umuwi? May boardin ghouseka naman!” pasigaw kong tanong, ipinaramdam na inis na inis talaga ako.

Umusog naman siya sabay sabing, “Sasabihin ko sa iyo kung bakit, basta aminin mong nagseselos ka.”

“Kapal mo talaga! Grabeh!” ang sarcastic kong sigaw.

Ewan kong na-challenge siya sa sinabi ko. At ang nasambit na lang niya ay, “Kapal pala ha. E di lubus-lubusin ko na.” Sabay sampa ng katawan niya sa ibabaw ng katawan ko at inilock ako sa posisiyon ko upang hindi makakilos.

“Arrrgggghhh! Anong bang ginaga—“ Bulyaw ko sa pagkagulat.

Ngunit hindi ko na naituloy pa ang sasabihin gawa ng pwersahang paglapat ng mga labi niya sa mga labi ko.

At sa pagkakataon iyon, wala na akong magawa kungdi ipaubaya sa kanya ang aking sariwang bibig at katawan (charing!). Naghalikan kami, matagal at punong-puno ng pag-aalab. At noong alam niyang naalipin na ako sa sobrang pagnanasa, isa-isa niyang hinubad ang saplot ng aking katawan at pagkatapus, tuluyan na rin niyang hinubad ang kanyang pantalon at ang brief, hindi dahil gusto naming labhan ang mga ito, kungdi dahil… iyon na, alam na alam iyan ng mga malalaswang isipan natin – hehe

At muli… sabay naming narating ang ruruk ng kaligayahan.

Noong humupa na ang lahat. May pagkainis pa rin akong nadarama. Syempre, dahil maraming issues pa ang naglalaro sa aking isipan, tapos, ganoon-ganoon na lang basta. Sasaktan ako, tapos, biglang ganoon. Parang unfair yata. Ano ako, pusa? Aawayin tapus parausan? Kaya hindi ko napigil ang sariling manumbat sa kanya. “Pagkatapos niyan… sasaktan mo na naman ako, paiiyakin, asarin…” pagmamaktol ko sabay tagilid, patalikod sa kanya, ipinahalatang masama ang loob ko.

Tumagilid din siya paharap sa akin at niyakap ako, parehong hubo’t-hubad pa rin ang mga katawan namin. “Bakit mo nasabing sasaktan kita. Ha? “Bulong niya sa tenga ko.

“Kanina, sabi mo, ihahatid mo ako. Tapos, may date ka pala kaya sumama ako kay Kuya Paul Jake…”

“Anong date ang pinagsasabi mo? Iyon bang nagtitext sa akin?”

“Oo!” sagot kong padabog.

“Ano ka ba? Wala iyon. Nangungulit sa akin ang babaeng iyon. Sobrang nakukulitan ako kaya tinanong ko siya kung ano ba ang gusto niya para matapus na ang pangungulit niya sa akin. Sabi niyang magkita daw kami. E di sinabi kong oo para matapos na. Pero wala akong intensyong siputin iyon…”

Tila nahimasmasan naman ako sa narinig. “E, bakit number 5 iyong nakalagay na name niya sa phonebook mo? May pa code-code pa kayo…”

“Code nga iyon, dahil di ko kilala ang babaeng iyon, at ayaw kong patulan at wala akong pakialam sa pangalan niya. At di lang iyan, may #1 pa d’yan, may #2, may #3, may #4, may #6, #7, #8… puro nangungulit lang. Mga fans daw sila. At hindi ako nagsisinungaling sa iyo. Kailan man, hindi ako nagsisinungaling sa iyo, tandaan mo iyan...”

“Ibig sabihin, ihahatid mo talaga ako dapat kanina?”

“Oo naman. Ikaw pa ang lakas mo sa akin…”

Tahimik. Pakiramdam ko naman ay biglang tumubo uilt ang hair ko at mas mahabang-mahaba pa siya, soft and silky, hehe.

“So, nagseselos ka?” ibinalik uli niya ang tanong niyang iyon na hindi ko sinagot.

E, ano pa nga ba ang magagawa ng haba ng hair ng lola ninyo kundi ang umamin. “Oo…”

“Ikaw bakit dito ka pa rin umuwi samantalang kasama ko naman si kuya Paul Jake na siyang maghatid sa akin?” ang pagbalik ko naman sa tanong ko sa kanya na hindi niya sinagot.

Hinaplos niya ang aking mala-anghel na mukha (charing!) at pagkatapos ay hinalikan ito.

“Hindi kita matiis tol eh… Atsaka, may ibibigay din ako sa iyo...”

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [8]

By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

***

Sa buong magdamag na iyon, natulog kaming magkatabi ni Kuya Rom. At sa pagkakatong iyon, malaya naming nagawa ang mga bagay na sana ay hindi dapat mangyari sa pagitan ng dalawang normal lalaki.

Masaya ako sa gabing iyon. Sobra. Sa buong buhay ko, noon lang ako nakaranas ng sobrang saya. Marahil ay dahil kay Kuya Rom ko rin unang naranasan ang sinasabi nilang “sex”. Alam ko, mali ito dahil lalaki ako at lalaki rin si Kuya Rom. Ngunit wala akong pakialam. Bagamat sa pinakasulok ng aking utak ay may mga katanungan tungkol sa kung ano ba ang tunay kong pagkatao, nag-uumapaw naman ang sobrang kasayahan ko sa mga sandaling iyon. Pakiramdam ko ay isa akong babae na sa wakas ay natagpuan na ang kanyang “knight in shining armor”.

Syempre, may naramdaman din akong pagkalito sa setup namin. Iyon bang, may nangyari sa amin, may naramdaman akong naiiba para sa kanya at inaassume na ganoon din siya sa akin, pero wala naman siyang sinasabi kung mahal ba talaga niya ako, or what. Nagtatanong ang isip kung totohanan ba iyong ginawa namin o isang laro lang na bagamat nakakapagod, masarap naman, masaya, ngunit pagkatapos ay pwede nang kalimutan ang lahat.

Akala ko ay tuloy-tuloy na ang kaligayahang iyon.

Noong magbalik-eskwela na, syempre, balik na naman kami sa dating gawi. Aral, praktis, bangkaan ng grupo. Pero sa nangyari sa amin ni Kuya Rom, pakiramdam ko, nasa ibang level na nga ang pagiging close namin. Kahit walang sinasabi iyong tao na kami na, ina-assume ko na lang talaga na may karapatan na ako sa kanya sa kabila nang ayaw kong aminin na ganoon na nga.

Gabi na iyon noong matapos ang praktis namin at uuwi na sana ako kasabay si Kuya Rom. Ngunit may nag-imbita sa kanya na maglaro ng basketball. Baketball player din kasi si Kuya Rom. Kahit na ang pinili niyang event sa varsity team ay volleyball, basketball talaga ang hilig niya. Kadalasan nga kahit katatapos pa lang ng praktis namin sa volleyball, naglalaro pa rin ito ng basketball. Parang walang kapaguran ang kanyang katawan. Sobrang athletic na tao na kahit anong laro alam at nagi-excel pa. Kumbaga, jack of all trade. Ang totoo niyan, kaya niya hindi pinili ang basketball sa varsity team ay dahil sa pag-give way niya para makapasok ang isang kaibigan. At dahil gusto din naman niya ang volleyball at naiibang challenge daw din ito para sa kanya kaya siya napasama sa team, at naging team captain pa.

“Tol… hintayin mo ako ha? Maglaro muna ako ng basketball.” Pakiusap niya.

“Ano??? Maghihintay ako sa iyo, e gabi na! Kung gusto mong maglaro, ako ay uuwi na!” ang mataray kong sagot, sabay pagdadabog.

“Ito naman, o. Pagbigyan mo na ako, please?”

“Anong oras na akong makauwi nito sa bahay? Kabi na!”

“Ano ka ba? Kahit alas dose pa ng gabi, ihahatid kita. Bakit wala ka bang tiwala sa abs na to?” pagpatawa niya, sabay hawi sa harapang dulo ng t-shirt upang malantad ang tiyan.

“Yukkk!” ang kunyari kong reaction kahit na nakikiliti din ako sa pagpapakita niya sa akin niyon. “Anong kinalaman ng abs mo sa takot ko?” dugtong ko.

Napangiti naman siya, “E di, ihahatid kita eh! Problema ba iyan. At doon na rin ako matulog.” Sabay bitiw ng isang malisyosong tingin, at makalag-laglag brief na ngiti. “O… ano? Deal?” pag-follow-up niya.

E, ano pa ba ang magagawa ng lola nyo. Sa ngiti pa lang ng hinayupak ay tila may gumagapang nang magkahalong init at kiliti sa aking katawan, nakikinita na may mangyari na namang karumal-dumal na tagpo sa gabing iyon. “Sige na nga!” sabi ko kunyari masama pa rin ang loob.

“Ayan… ang bait talaga ng bunso. Hmm!” Ang tuwang-tuwang sabi niya, sabay kurot sa pisngi ko na tila nanggigigil. “ Ibinigay naman niya kaagad sa akin ang kanyang cp at ang bag na may mga damit pambihis at ibang gamit sa school, atsaka naghubad na ng pang-itaas.

Nagulat naman ako noong sa pagpasok na niya sa court ay nagpalakpakan ang may ilang grupo ng kababaihan at nagsisigaw, “Romwel! Romwel! Romwel!”

Tiningnan ko ang mga ito sabay sigaw sa sarili, “Mga lukaret!” Marahil ay dala lang iyon ng inis ko dahil sa pagka bad trip dahil sa gusto ko nang umuwi at naunsyami pa ito dahil sa basketball.

At tumungo na ako sa upuan sa gilid ng court upang doon maghintay. Noong una, nanood muna ako sa laro nila. In fairness, talagang ang galing din ni Kuya Rom maglaro. Maliksi, mabilis tumakbo, mataas ang talon, palaging nakaka-shoot, at ang porma, lalaking-lalaki. At di maiwasang lalo akong humanga sa kanya. No wonder na tinawag siyang “crush ng bayan”. Sa porma ba namang hunk na hunk, 6’1” na taas, at galing sa paglalaro. At ewan ko din ba, pakiramdam ko ay nagpapakitang-gilas din sa akin ang kumag. Actually, hindi talaga ako sigurado kung sa akin ba nagpapakitang-gilas (hehe). Siguro, masyado ko lang kina-career yung “haba-ng-hair” feeling noong gabing doon siya natulog sa bahay at ipinagluto pa niya ako ng dinner. Baka din kasing sa mga babaeng tagahanga niya siya nagpapakitang-gilas. Alam ko, mga die-hard fanatics ang mga iyon. Karamihan sa kanila ay dumadayo lang talaga doon sa gym upang tingnan kung naglalaro si Kuya Rom at kung naglalaro, hayun, hindi na aalis hanggang sa kahuli-hulihang patak ng pawis noong idolo nila.

Kaya kapag naka-shoot si Kuya Rom, kunyari hindi ako nakatingin. Syempre, kahit sa nangyari sa amin at sa naramdaman kong kakaiba para sa kanya, ayokong ipahalata na patay na patay ako sa kanya. Sino ba ako, mga ateng… diba? I mean, ikaw ba naman sa lugar ko na may nangyari na sa inyo noog guy at bigla kang tinubuan ng pagnanasa sa puso subalit ang lalaki pala ay ni wala man lang binanggit na “I love you” o kahit iyong pagklaro kung kayo na nga ba o ano… Ano iyon? Praktis? Di ba nakakahiya? May pride din kaya ako. Ayokong ipangalandrakan sa mukha niya na may karapatan na ako sa kanya at to the max na nga ako o kaya’y for life. Ayoko noon. E, kung bigla na lang akong pagsabihan ng, “Eww!!” o kaya’y “Asa ka pa!” o kaya’y pagtawanan. Siguro pag nangyari iyon, kakain na lang ako ng maraming chocolate cake na may dora rat killer at pagkatapus ay magpasagasa sa pison. Atsaka, hindi pa rin naman ako certified by PAMET kung talagang miyembro na nga ako sa federasyon eh. Ewan kung nasa state of denial lang ang aking utak o baka di naman talaga ako bakla. Kakalito talaga, Dra. Margie Holmes… grabeh.

Anyway, may 10 minuto na akong nakaupo at nanonood sa laro nila noong may nag-text sa cp niya. E, busy sa paglalaro iyong tao, kay di ko na pinansin. E, maya-maya, may text uli. At may sumunod pa. Siguro naka 10 texts na noong hindi ko na matiis na hindi buksan ang isang message. Aba di biro ang pagti-text ng 10 beses na sunod-sunod huh! Ngunit walang pangalan at ang nakaregister lang sa cp ay “5”. “Ano naman kaya ang ibig sabihin ng “5”? May pa-code-code pa!” sigaw ko sa sarili. Binasa ko, at ang sabi sa message ay, “Babe, ano ba? Reply ka naman kung matutuloy ba ang date natin!”

Pakiwari ko ay may kidlat na biglang tumama sa akin at ako’y nawala bigla sa tamang katinuan. Iyon bang feeling of betrayal na sa bigla nalang naramdaman mong parang ang lahat ng dugo ay dumaloy patungo sa utak at ang lumalabas sa mga butas ng iyong ilong ay usok dahil sa sobrang galit. “Hmpt! Babe pa talaga! Sabi ihahatid ako tapos may date pala ang honghang?” sigaw ko sa sarili. Hindi ko talaga alam ang gagawin sa nabasang message. “Parang sobra na yata ang ginawa ng kumag na iyon. Pagkatapos niyang matikman at pagsawaan ang mura at sariwa kong bibig, este, katawan at ngayon ay ibang babae naman ang gusto niyang mai-date? Manyak talaga siya!”

Maya-maya uli, heto, nag-ring ang phone. At iyong #5 pa rin ang nakaregister. Dahil sa inis ko na talaga, ako na ang sumagot. “Sino to?” ang matigas kong sabi.

Hindi nga ako nagkamali. Babae ang nasa kabilang linya. “Sino to?! Ang sagot niya, halatang mataray.

“Si Romwel ba ang hinahanap mo?” sabi ko.

“Oo naman, cp niya to di ba? Sino ka ba? At bakit nasa iyo itong cp niya?”

Sa galit ko, naisipan ko na lang na magsinungaling. “Kapatid niya ito. Bakit? Anong kailangan mo sa kanya?”

“May date kami, nasaan ba siya?”

“Aba... kahit sinabi ko na na kapatid ako, mataray pa rin kung magsalita!” sa isip ko lang. “Ah…Pupunta na daw siya sa ka-date niya eh. Naiwanan itong cp sa akin.” Ang sagot ko. “Sandali… ano ba pala ang pangalan mo?”

“Karen!”

“Hah?!” Kunyari nagulat ako. “E…sabi niya Grace daw ang ka-date niya ngayon!”

“Anong Grace pinagsasabi mo?!” Ang tanong niya, halatang nabigla at nairita.

“Eh… sorry. Grace talaga ang narinig ko e.”

“Tanginang taong iyon! Sino naman ang Grace na iyon!?”

“Girlfriend daw niya! Bakit girlfriend ka ba niya?”

“Oo! At ako ang ka-date niya ngayon!”

“Ay... pasensya ka na, marami kayo. At may nauna na sa iyo sa booking niya ngayong gabi.” Ang pang-aasar ko pa. “Di bale, may good news naman. Kasi, unlimited pagpa-rebook sa kanya, first-come, first-served nga lang. Bye…” sabay patay sa linya.

Nag-ring uli, pero pinatay ko na rin ang power. “Magdusa ka!” sabi ko sa sarili.

Sa sobrang galit, kinapa ko naman ang cp ko at tinext si Kuya Paul Jake. “Kuya, saan ka ngayon?”

“Dito pa sa locker room, bakit?” Sagot niya agad.

Dito pa ako sa gym, sama na tayo sa pag-uwi? Wala akong kasama eh.” Reply ko.

“Ahhh. OK. Bakit si Romwel, nasaan pala?”

“May ka-date kuya! Puntahan na kita d’yan at sabay na tayong umuwi”

“OK, paalis na rin ako, antay kita”

Sa pagkabasa noong message, ipinakisuyo ko kaagad ang cp at bag ni Kuya Rom sa isang kasama din namin sa team na nakipanood pa sa laro niya.

Nakalabas na kami ng campus niKuya Paul Jake noong bigla namang nagyaya siya na mag bar muna kami. Dahil sa hapon pa naman ang pasok ko kinabukasan at dahil na rin sa naramdamang pagkainis, sumang-ayon na rin ako.

Tinext ko ang mama ko na matagalan akong umuwi. Dinahilan ko na lang na si Kuya Rom ang kasama ko sa labas. Kapag si Kuya Rom kasi ang idadahilan kong kasama, kahit pa hindi ako umuuwi ng bahay, wala nang daming tanong pa.

At nagbar nga kami ni Kuya Paul Jake. Ang gustong-gusto ko din kay Kuya Paul Jake ay palagi siyang available kapag tinatawagan ko. Isa siya sa masasabi kong nakababatang kapatid talaga ang turing sa akin, pangalawa nga lang kay Kuya Rom. Matalino, magaling magbigay ng advice, pala-kwento, at marami kang matututunan.

Ngunit wala kaming imikan simula pa noong makapasok na kami ng bar. Noong magsimula na kami sa tig-iisang bote ng beer, nag ring ang cp ko. Si Kuya Rom. Agad ko itong pinatay. Alam ko, pagagalitan ako noon dahil sa ginawa ko sa babae niya. Pero wala akong pakialam.

Nag-ring uli. At pinatay ko uli. Nag-ring na naman, at uli, pinatay ko. Nakailang ring at patay din iyon. Dahil sa hindi ko pagsagot, sunod-sunod naman na ang texts ang pumasok sa inbox ko. Hindi ko binasa ang magi to. Hindi ko rin sinagot.

“Bakit di mo sagutin?” Tanong si Kuya Paul Jake.

“Ayoko...” ang maiksi kong tugon, nakayuko lang ako, ang isang daliri ay inilalaro sa bibig ng bote ng beer.

Hindi na nagtanong pa ni Kuya Paul Jake.

Naka tigdadalawang beer na kami noong magbukas na naman ng tanog si Kuya Paul Jake. “Hmm, nakakahalata na ako sa iyo ah…” tanong niya noong mapansing nakasimangot pa rin ang mukha ko at sa naamoy na rin siguro na sama ng loob ko kay Kuya Rom.

Feeling ko kasi kapag si Kuya Paul Jake ang kasama ko, malaya kong nasasabi lahat. Simula noong inamin ko sa kanya sa nakaraang athletic meet na may nangyari nga sa amin ni Kuya Rom sa accommodation naming, gustong-gusto kop na siyang makausap. “Eh… ewan ko ba Kuya, hindi ko maintindihan ang sarili.” ang naisagot ko na lang.

“Di ba, sinabi ko na sa iyo na dapat huwag mong hayaan ang sarili na alipinin ka ng emosyon sa kung ano mang pisikal o sekswal na pakikipag ugnayan dahil sa lalaki si Romwel at ikaw ay lalaki din. Babae ang hinahanap noon at ikaw, dapat sa babae rin magkaroon ng emotional na attachment. Ang pangarap ni Romwel ay ang magkaroon ng normal na pamilya, ng asawa, ng anak. At dapat ikaw ay ganoon din. Sooner or later, mag-aasawa yan at kapag may emotional attachment ka sa kanya, paano ka na lang? Sa akala mo ba ay i-give up niya ang pag-aasawa nang dahil sa iyo? Try to think of it.”

Hindi na ako kumibo. Napakatalino kasi ni Kuya Paul Jaka, tumbok kaagad niya ang saloobin ko na lalo namang nagpabigat ng aking kalooban. Alam ko… tama si Kuya Paul Jake, at pawang katotohanan ang kanyang mga sinasabi. Hindi ko na nakayanan pa ang sarili at napahagulgol na lang, pinapahid ang dulo ng sleeves ng t-shirt sa mga luha at sipon na naghalong dumaloy sa bibig at pisngi, hindi alintana ang ibang mga taong nag-iinum din doon sa bar.

Iniabot ni Kuya Paul Jake ang tissue. “Hayan kasi... sinabi ko na sa iyo na huwag kang padadaig...”

“Hindi ko naman kasi sinadya Kuya eh. Bakit, kasalanan ko ba kung may nararamdaman akong ganito? vIyan naman kasing tao na yan ang pasimula ng lahat e” ang paninisi ko.

Hindi kumibo si Kuya Paul Jake. Marahil ay naintindihan niya ang bigat ng dinadala ko.

“Kasi naman ang taong iyon, hindi ko maintindihan. Palagi akong inaasar, tapos, sweet na sweet. Tapos, aakitin ako, tapos, sasaktan. Tapos, dumidikit palagi, minsan doon pa matutulog sa bahay, tapus, iiwanan na lang ako bigla...”

“Ok, ok...” pang-amo niya. “Alam mo, sa tingin ko, ang problema ay nasa iyo. Bakit? Hindi naman niya alam na mayroon kang naramdaman para sa kanya e. At sa tingin ko, wala siyang naramdamang kakaiba para sa iyo.”

“Kahit na may nangyari na sa amin?” ang mabilis kong tugon.

“What’s the big deal kung may nangyari na sa inyo? Malay mo, inaakala lang niya na dahil ok lang sa iyo ang lahat, ay iyon na. Para bang sabay lang kayong nanood ng isang magandang palabas sa tv at pagkatapos noon, ay pweding pag-usapan ninyo ang napanood ninyo o pwede ring hindi. Tapos.”

“Iyon lang iyon?”

“Para sa kanya, maaaring iyon lang iyon. Pero kung gusto mo, kausapin mo siya tungkol sa naramdaman mo, para maintindihan niya ang lahat. At sabihin mo kung ano ang gusto mong mangyari. Di ba close kayo, at bunso nga ang tawag niya sa iyo? Maiintindihan ka noon”

“Ang hirap naman yata niyon, Kuya. Paano kung hindi?”

“Alam mo, sa buhay ng isang tao, minsan darating at darating din ang time na wala tayong ibang option kungdi ang gumawa ng desisyon at harapin ng buong tapang ang risks at consequences na kaakibat nito. Facing the risks are also opportunities to learn, to improve, and to succed. Kapag takot kang humarap ng risk, walang mangyayari sa buhay mo, or sa pag-ibig, for that matter. Lahat ng kalaseng pag-ibig ay ipinadarama. Tandaan mo iyan. Kung sa kabila ng pagpaparamdam mo ay hindi pa rin niya maintindihan ito, sabihin mo... Kung talagang mahirap, e di, tiisin mo. Pero kung sakaling darating ka na sa puntong mas mahirap na ang pagtitiis mo kaysa pagharap sa risk ng pakikipag-usap, gawin mo na.”

“S-sige Kuya. Pag-isipan ko ang payo mo.” Ang nasabi ko nalang.

Mag-aalas dose na ng gabi noong inihatid na ako ni Kuya Paul Jake sa bahay. Medyo lasing ng kaunti at groggy ang paglalakad. Katulong namin ang nagbukas ng pinto at dali-dali kaagad akong umakyat sa kwarto ko. Ngunit laking gulat ko noong makapasok na ako ng kwarto. Sumalubong naman sa pandinig ko ang kanta –

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me...”

Si Kuya Rom, nasa music corner ng kwarto ko, nagsa-sound trip, pinatugtog ang kanta naming iyon at sa tingin ko ay lasing na lasing na...

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [7]

By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

***

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

Hindi ako sunagot sa pag-imbita niyang umupo ako sa tabi niya. Bagkus, nanatiling nakatayo lang ako sa harap, nakatapis pa rin ng tuwalya, nakapamaywang at ang mukha ay hindi ma-drowing sa pagkainis.

“Oo nga pala, nagsabi sina Tito at Tita na mag-aatend daw sila ng lamay sa isang kasamahan nilang namatay. Ako na raw ang bahala dito sa iyo.”

“At sa iyo na pala ngayon nagpaalam ang mga magulang ko no?”

“Paano umakyat ka na at noong malaman nilang dito ako matutulog sa iyo, sinabi na nila sa akin at sabihin ko daw sa iyo.” Ang pangangatuwiran niya. “O, may reklamo? At… kasalanan ko ba kung ang mukha na ito, na hindi lang pogi, ay mas makapagkakatiwalaan pa kaysa sa iyo…” sabay pose naman papogi. “Ano sa tingin mo…”

“Ang kapal mo, grabeh! Ikaw na lang kaya ang maging anak nila at ako ang outsider” ang sarcastic kong sabi.

“Pwede…” ang pang-aasar naman niyang sagot.

“Arggghhh!” Sigaw ko sa sarili, nanatiling nakatayo at nagpupuyos sa harap niya. Iyon bang feeling na galit na galit ka, sa loob-loob mo ay gusto mo siyang mag-sorry sa kanyang ginawa o mag-expalin ngunit hayan, lalo pang nang-iinis. At syempre, ayaw ko ring i-open ang issue tungkol doon sa pag-etsapwera niya sa akin noong dumating ang girlfriend niya dahil may isang parte rin sa utak ko na nagtanggi-tangihang wala akong naramdaman o kaya’y baka isipin naman niya na inlove talaga ako sa kanya. “Yukkkkk!” sigaw ko na lang sa sarili.

Ngunit tila hindi rin niya napansin ang pagsisimangot ko. Dedma. Parang wala lang tao sa harap niya. At imbis na magreact sa inasta ko, hinubad niya ang t-shirt, tinanggal ang butones niya ng pantalon at ibinaba ng kaunti ang zipper. Iyon bang parang nainitan o nahigpitan sa pantalon kahit sakto lang naman sa bewang niya iyong waistline ng pantalon dahil wala naman talagang taba ang tiyan niya. Kitang-kita ko ang puting garter ng brief na umusli sa bahagyang nakabukas na fly. Mistula naman akong nakuryente sa nakitang iyon.

At kunyari, “Yukkk! Ba’t ka naghubad?” tanong ko, itinaas ang boses. Kahit nasarapan ako sa nakitang magandang hubog na katawan ni Kuya Rom, nagkunyari akong nabastosan.

“Bakit? May babae ba dito? Wala naman a! Ikaw nga nakatapis ka lang ng tuwalya d’yan, may sinabi ba ako? Nainitan ako!” ang mataray din niyang sagot. “Halika na, upo ka dito!” ang utos niya.

“Ayoko nga…! Tabihan mong mukha mo! Nyahahaha” pang-aasar ko sabay talikod at sisibat na sana upang magbihis noong bigla naman niyang hinablot ang kamay ko at hinila ang tuwalyang nakatapis sa beywang.

“Huli ka!” sambit niya sabay tawa.

“Arrggggghhh!” dali-dali ko namang itinakip sa harap ko ng mga kamay. “Salbahe ka!” Sigaw ko.

Mabilis kong hinablot ang tuwalyang hawak-hawak niya at noong makuha, hinampas ko naman ng hinampas ito sa mukha niya.

Nagpangbono kami, naghilahan sa tuwalya. At dahil sa di hamak na malaking tao si Kuya Rom, sa height ba namang 6’1 at bato-batong katawan habang 5’4 lang ako, madali niya akong natalo at napaaupo sa sofa sa tabi niya mismo, ang tuwalya ay nalaglag sa sahig. Inakbayan niya ako upang di makapalag sabay bulong sa tenga ko. “Pakabait ka bunso. Huwag mong galitin si Kuya… ha?!” pananakot niya habang nakadilat ang mga mata sa akin.

“Bakit? Ano na naman ang gagawin mo? Iba-blackmail mo na naman ako?” sigaw ko, ang mga kamay ay nakatakip pa rin sa harapan kong walang saplot.

“Ang galing mo talaga!” sabay bitiw ng nang-aasar ng ngiti. Ngunit binawi din naman. “Hindi naman… magba-bonding lang naman tayo… Sandali lang bunso, kukuha ako ng beer ha?” At tumayo siya, tinumbok ang refrigerator.

“Magbihis na muna ak---“

“Wag kang tumayo d’yan! D’yan ka lang!” Ang bulyaw niyang pananakot, pag-cut sa sinabi ko.

“Ganito lang ako? Walang damit?” sigaw ko din.

“Bakit kailangan mong magdamit? Kuwarto mo naman ito, wala namang babae dito. Nahihiya ka ba sa akin? Bakla ka ba?”

“Amfff! Iba ang trip ng taong to!” Sa isip ko lang, hindi na magawang sumagot sa kanya. Ang ginawa ko ay pinulot ko na lang tuwalya sa sahig it iyon na ang itinakip sa harapan ko habang nakaupo sa sofa.

Alam niyang palaging may stock na beer ako sa refrigerator. Kumuha siya ng dalawang bote, binuksan ang mga ito at noong makabalik na sa sofa iniabot niya sa akin ang isa, ang isa naman ay tinungga.

“Hindi pa ako nag-dinner kuya…” sabi ko.

“Konti lang naman, Pampagana.”

Wala na akong nagawa kungdi ang uminom na rin. Nag-sound trip kami at habang nakaupo ako sa tabi niya, inakbayan naman niya ako, paminsan-minsang hinahalikan ang ulo ko na tila isa akong bata at siya naman ay isang kuya na nangigigil. Unti-unting napawi ang kinikimkim kong galit sa kanya at ang pumalit nito ay ibayong saya, excitement… Ewan, hindi ko rin lubusang maipaliwanag ang naramdaman. Para akong nasa ikapitong alapaap at inawitan ng mga anghel. Sa paglapat ng mga hubad na katwan namin, nagdulot ito ng ibayong sarap at kiliti na umaalipin sa buo kong katauhan. Habang kumakanta siya, hindi ko naman maiwasang ilingkis ang isa kong kamay sa beywang niya at isandal ang katawan sa matipuno niyang dibdib. Feeling ko wala nang hihigit pang kaligayahan sa naramdaman ko sa mga sandaling iyon. At lalo na noong kinanta niya ang paborito naming kanta ang “Back To Me” by Cueshe, pakiramdam ko, ako ay kanyang hinaharanahan…

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

May sakit na dulot sa puso ang kahulugan ng kanta. Ngunit dahil ito ay kinanta ni Kuya Rom, ewanko kung bakit nagustuhan ko ito. Gusto kong namnamin na sa akin talaga niya inihandog ang kantang iyon bagamat alam kong para iyon sa isang babae. Siguro malakas lang ang tama ng aking pag-iilusyon sa mga oras na iyon. Marahil iyon ay dahil kami lang dalawa ang nasa loob ng kwarto, sarili namin ang mundo, nakaka-inlove ang pag-akbay niya sa akin na paminsan-minsang inihahaplos ang kamay sa mukha ko at hinakalikan ang ulo… Sobrang sarap ng pakiramdam.

Ngunit iiwaglit man kahit sandali ng utak ko ang katotohanang ang kanta niyang iyon ay para sa iba, pumapasok pa rin sa eksena ang kwento niya kung bakit nagustuhan niya ang kantang iyon. Naikuwento kasi niya na noong 16 pa lang siya, may nagustuhan na siyang babae na kaklase niya. Maganda ito, matalino, mabait, palabiro, masayahin. Ngunit hindi niya kayang ligawan. Palibhasa, bata pa at hindi pa daw niya naranasan ang manligaw. Naging sobrang malapit silang magkaibigan. Sobra ang saya niya. Araw-araw kapag may pasok ay excited siya. Ngunit kapag wala naman, sobrang lungkot din niya. Hanggang dumating sa puntong gusto na niyang ligawan ito. Subalit may pumipigil sa kanya na isakatuparan ang panliligaw: takot. Ang pagkakaalam kasi niya ay kapatid lang ang turing noong babae sa kanya. Kapag tinatanong daw kasi ang babae ng mga kaibigan, kung ano ang naramdaman niya para kay Kuya Rom akin, laging isasagot nito ay “kapatid” lang ang turing niya dahil wala daw siyang kapatid na lalaki. Syempre, ayaw ni Kuya Rom na masira ang pagiging mag-close nila kaya hindi na niya magawang ligawan pa ito. Pilit na ibinaling ni Kuya Rom ang isip sa ibang mga babaeng lumalapit sa kanya. Kahit 16 pa lang daw siya, marami nang umaaligid sa kanya. Kaso, hindi niya kayang labanan ang sarili. Noong umalis ang babae at nagpunta ng states, doon na niya nalamang mahal pala siya noong babae. Tumawag sa kanya ang babae mismo at isiniwalat ang lahat. Ngunit may bad news ang dalang mensahe noong babae sa kanya. Sa araw ding iyon ikakasal siya sa isang lalaking gusto ng mga magulang niya para sa kanya, isang Amerikano. Hindi niya pwedeng suwaying ang gusto ng mga magulang dahil may taning na ang buhay ng papa niya. Laking panghihinayang ni Kuya Rom at sobra siyang nalungkot. Kaya sa kantang iyon na lang daw niya naipapalabas ang lahat. At ang hindi ko malilimutang sinabi niya na aral daw para sa kanya ay, “Kapag mahal mo ang isang tao, gawin mo ang lahat upang iparamdam sa kanyang mahal mo siya. Dahil kung totorpe-torpe ka, baka sa bandang huli, ikaw rin ang magsisisi dahil malay mo, mahal ka rin pala niya…”

“Ikaw? Bakit mo gusto ang kantang iyan?” Tanong niya noong napansing napako ang paningin ko sa kawalan sa naalalang kwento.

“H-ha? A… e, ano nga ba?” ang pagkagulat ko. “Ah… wala lang. Gusto ko ang music, mellow. Pero siguro may gusto din akong taong sana ay babalik sa akin, hehe”

“Bakit? Na-in love ka na ba?”

“Hindi pa ah! Di pa ako nakaranas ng girlfriend… Joke lang iyon.”

At ewan ko ba. Bigla na namang kumalamapg ang dibdib ko noong pagkatapos kong sabihin sa kanya iyon ay napako ang mga titig niya sa mukha ko. Para akong malulusaw sa mga titig niya.

Sa hiya, ibinaling ko ang tingin ko palayo sa mga titig niya. Ngunit hinawakan ng isang kamay niya ang panga ko, “Tinitigasan ako sa iyo, putsa…” At bigla niyang hinalikan ang mga bibig ko.

Pumiglas ako. Ngunit, syempre, malakas siya at tila may isang parte din ng utak ko ang nag-udyok na magpaubaya ako. Nanginig ang kalamnan ko sa matinding sarap at excitement noong maglapat ang mga labi namin. Naramdaman ko naman ang mahigpit niyang pagyakap sa akin. Ipinikit ko ang mga mata ko upang namnamin ang kiliti na dulot ng pagsisipsip at paglalaro ng dila niya sa loob ng bibig ko. Napaungol ako na sinagot naman ng mga ungol niya. Mapusok ang mga halik ni Kuya Rom na tila sabik na sabik at gigil na gigil na matikman ang mga labi ko. Matagal, nag-aalab...

Maya-maya, ibinaba ni Kuya Rom ang bibig niya sa leeg ko at iginapang iyon doon. Kusa naman akong umunat upang bigyang laya ang bibig niyang laruin ang parteng iyon ng katawan ko. “K-kuyaaaaaaaahhh” ang pigil kong pag-ungol na sinagot din niya ng ungol, “Uhmmmmmmmmmm!” Taas baba niyang sinisipsip-sipsip at dinila-dilaaan ang buo kong leeg. Napakagaling ni Kuya Rom, ibayong sarap ang naramdaman ko.

Maya-maya, ibinaba niya ang bibig niya sa dibdib ko at tinumbok ang kanang utong ko na mas nagpapatindi sa sarap at kiliti na unang naramdaman ko lalo na noong sinisipsip niya nang mas maigi pa at sinabayan ng pagkagat-kagat ang butil sa ilalim ng utong ko, iyong butil na tumutubo dala ng pagbibinata. “Kuyaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!” ang malakas na ungol ko, ang utak ay mistulang nagdideliryo sa tindi ng sarap. Palipat-lipat ang ginawang pagsisipsip-sipsip at pagkagat-kagat ni Kuya Rom sa magkabilang utong ko.

“Uhhmmmmmmm! Uhmmmmmmm!” ang ungol naman ni Kuya Rom habang mabilisan namang tulyang ibinaba ng isang kamay niya ang zipper at pagkatapus, ang pantalon at brief niya. Habol-habol ang hininga ko nong hinawakan ni Kuya Rom ang kamay ko at inilapat iyon sa tigas na tigas niyang ari. Tila lalo pa itong mas lumaki kaysa una ko itong mahawakan. Sobra ang taba nito na halos hindi mahawakan ng buo kong kamay at ang haba nito ay may 8 inches. Hinawakan ko iyon at binate samantalang ang ari ko naman ay hinahaplos-haplos ng isa niyang kamay. Napaungol uli si Kuya, “Ahhhhhhhhh! Saraaaappppp tol...!”

Maya-maya, marahil ay hindi na niya makayanan ang nag-uumapaw na sarap, kumalas si Kuya sa ginawa niya at tumayo paharap sa akin. “Isubo mo!” utos niya.

Nagulat naman ako sa utos niya na iyon. Sa boung buhay ko, hindi pa ako nakagawa ng ganoon at hindi ko binalak na gagawin iyon, lalo na sa laki at haba ng ari na tirik na tirik sa harap ng mukha ko, pumipintig-pintig pa na tila nag-uudyok na isubo ko siya. “Hindi ko kaya iyan, kuya... salsalin ko na lang...”

“Sige na please... sarap na sarap na ako, tol.” ang pagmamakaawa niya habang marahang hinaplos iyon ng isa niyang kamay.

“Hindi ko talaga kaya Kuya...”

“Sarap na sarap na ako Tol... sige na, kahit sa dulo lang niyan, pleaseeeee?”

Dahil sa nakitang tila nagdideliryo na rin sa sarap si Kuya Rom, isinubo ko rin ang ari niya. “Bahala na!” sigaw ng utak ko. At dahil sa laki at haba nito, hanggang ulo lang ang pumasok sa bibig ko. “Gwarkkkkkk!” ang bigla kong pagsuka.

Ngunit tila wala na sa matinong pag-iisip si Kuya Rom. Inilock ng dalawa niyag kamay ang ulo ko at isinentro ito sa bibig ko. Wala na akong magawa kungdi ang magpaubaya.

Magkahalong laway, sipon at luha ang tumutulo sa sahig galing sa bibig ko habang pinilit kong ilabas masok ang ulo ng kargada ni Kuya Rom sa bunganga ko. Kahit iniluluwa ng bibig at lalamunan ko iyon at patuloy pati akong sumusuka, hindi pa rin nilubayan ni Kuya Rom ang pag-lock ng mga kamay niya sa ulo ko at pag didiin noon sa bibig ko. Hanggang sa binilisan na niya ang pagdidiin at naramdaman kong mistulang lalong lumaki ang ulo ng ari niya sa loob ng bibig ko. Ilang saglit lang, nabilaukan na ako sa likidong pumulandit sa loob ng lalamunan ko. “Ahhhhhhhhh! Ahhhhhhhhh! Ahhhhhhhh!” ang malakas na ungol ni Kuya Rom tanda na naabot na niya ang sukdulan.

Hinugot din naman kaagad ni Kuya Rom ang ari niya sa bibig ko at bumalik sa upuan. Niyakap ako ng mahigpit, walang kiyemeng hinalikan ang bibig na puno pa ng dagta niya at pinaglaruan at pinagpasa-pasahan ng mga dila namin ang naghalong laway, dagta at sipon sa bibig ko. Maya-maya, bumaba naman ang mga labi niya sa utong ko at kinagat-kagat ulit iyon at sinipsip ng sinipsip habang sinalsal naman niya ang ari ko. Napaungol ako sa ibayong sarap at kiliti. “Ahhhhhhhhhhh! Ahhhhhh! Ahhhhhhhh!” Hanggang sa binilisan na niya ang pagsalsal at naramdaman kong lalabasan na ako. “K-kuyaaaaaaa. And’yan na Kuya, and’yan naaaahhhhhhhh! Ahhhhhhhhh! Ahhhhhhhhh!”

Parehong lanta ang katawan namin noong kapwa humupa na ang init ng aming pagnanasa. Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman. First time kong makaranas ng ganoon sa buong buhay ko. May saya ngunit may nakaukit ding mga katanungan sa isip. “Bakit ko nagustuhan ang ginawa kong iyon? Bakit ba ginusto ni Kuya Rom na gawin niya ito sa amin? Ginagawa rin kaya niya ito sa iba?”

Nakapagpahinga lang kami ng sandali noong kinuha niya ang cp niya at seryosong nagtitext-text na at pakiramdam ko ay hindi na naman ako pinansin. Nakailang receive at send na siya noong tinanong ko. “Sino iyan Kuya?”

“A, e… wala ito. Mga kaibigang babae, mga fans…” ang sagot niya. At balik text uli. Seryoso.

Maya-maya, nag ring ang phone at may kausap na siya. “A… Ganoon ba..? Aw, shiit, sorry nalimutan ko talaga… Ngayon na ba…? O sige, pupunta ako…” ang takbo ng usapan nila. Ngunit doon tila sinampal ako ng maraming beses noong marinig ang sinabi niya sa kabilang linya, “OK, I love you too! Bye. Mwah!”

Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko. Dali-dali siyang bumalikwas sa higaan, pinulot ang t-shirt sa sahig at diretsong isinuot ito at pagkatapus, ang pantalon, hindi na isinuot pa ang brief, iniwanan ito sa sahig.

“Tol… aalis muna ako. May appointment pala ako ngayon eh. Doon na ako matutulog sa labas!” at nagtatakbo na palabas ng kwarto na mukhang atat na atat na namang makita ang kung sino man iyong kausap niya.

Para akong tinamaan ng kidlat sa bilis ng mga pangyayari. Kahit hindi ako nagtanong, alam ko, girlfriend niya iyon. Actually, hindi ko rin alam kung sinong girlfriend. Ang alam ko kasi, marami siyang babae. Sa dami ba namang umaaligid sa kanya. Syempre, magandang lalaki si Kuya Rom. Di ko siya masisisi. Wala man akong pakialam, ngunit ang sa akin lang, bakit ba ako nasasaktan? At bakit din kapag babae na ang kausap niya, ambilis niya akong i-etsapwera. At noong maalala ko ang sinabi niya sa akin bago namin ginawa ang pagtatalik na, “Tinitigasan ako sa iyo…” Ano ba ang tingin niya sa akin, parausan?

Hindi ko mapigil ang sariling sisiklab uli ang galit sa kanya at maawa sa sarili. Parang hayun, pagkatapus niyang mag-enjoy, basta na lang uli ako iiwanan. Ang masaklap pa, alam niyang nag-iisa lang ako sa bahay at inihahabilin pati ako ng mga magulang ko sa kanya, tapus, iyon pala… kusa na lang akong iiwan, narinig lang ang boses ng kung sino mang babae iyon.

Hindi ko na naman mapigilan ang sariling mapaluha. Kanina lang, napakasaya ko, sabay naming pinagsaluhan ang sarap ng kamunduhan. Ngunit bigla rin siyang naglaho. Pakiramdam ko ay nag-iisa lang ako sa mundo, walang kakampi, puno ng kalituhan, di lubos maintindihan ang naramdamang sama ng loob… At ang masakit pa ay wala akong ibang taong mapagsabihan sa paghihirap ng kalooban. Tila walang ibang taong pweding umintindi sa kalagayan ko. Mistulang sasabog ang dibdib ko sa sobrang sama ng loob. At naalimpungatan ko na lang ang sariling humagulgol.

May isang oras din akong nag-iiyak noong biglang tumunog ang cp ko. Noong tiningnan ko ito, number ni Kuya Rom. Hindi ko sinagot. Nag-ring uli. Hindi ko uli sinagot. Siguro nakalimang sunod-sunod na ring na siya noong maisipan kong sagutin na lang. “Hello?”

“Bumaba ka nga sa kusina at tingnan mo doon ang naiwan kong wallet.” Boses ni Kuya Rom.

“Ayoko nga!” ang sagot ko naman dala ng pagkainis ko pa sa inasta niyang biglang pag-ian sa akin.

“Sige na Tol, please… may i-check lang akong number na naisulat sa isang card na nakaipit sa wallet ko.”

“Mamaya na, tinatamad pa ako....”

“O sige, pero maya-maya lang ha?”

Syempre, hindi ko nga pinuntahan. May 10 minuto at nag ring uli ang phone. At nakailang ring din ito uli bago ko sinagot. Ganoon pa rin ang pakiusap niya. Sinagot ko uli siya na mamaya na. “Manigas ka!” sa loob-loob ko lang, at balik-higa uli ako, nakatulog.

Marahil ay may 20 minutes na akong nakatulog noong nagising ako sa tugtug na “Back To Me”, ang pareho naming paboritong kanta.

“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me...”

Bumalikwas ako at tinungo ang music corner. At laking gulat ko na lang nang makita si Kuya Rom, naka-hubad pang-itaas at pawis na pawis. Noong tingnan ko ang center table ay puno ito ng mga pagkain kasama ang kare-kare na pinakapaborito kong luto niya. Magaling kasing magluto si Kuya Rom. May isang beses na nasa bahay ito, nag-volunteer sa mama ko na siya na ang bahala sa kusina. Doon nagging malapit ang loob nila kay Kuya Rom dahil hindi lang masipag ito, impressed na impressed pa sila sa galing ng pagluto nito.

“A-akala ko nandoon ka sa ka-date mo?” Ang sambit ko kaagad

“Ka-date?” Sabay bitiw ng nakakalokong tawa. “Gawa-gawa ko lang iyon. Gusto ko lang sorpresahin ka. Hindi ko nalimutang hindi ka pa kumain ng dinner at inihahabilin ka pa sa akin ng mama at papa mo. Halika, tabi tayo para sabay na tayong kumain…”

Nanatili akong nakatayo sa harap niya, mistulang tulala sa di inaasahang mangyari, nakatitig lang sa kanya.

“O, bakit ganyan ka kung makatitig?”

“Kuya naman eh! Pinaiyak mo pa ako!”

“Sarap mo kasing asarin. Nakapanggigigil.” Sabay bitiw ng isang pilyong ngiti. “Mamaya, paiiyakin pa kita sa sarap…” dugtong niyang biro.

(Itutuloy)

Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [6]

Mistulang nawala ang kalasingan ko sa narinig. Nilingon ko siya. “K-kuya, hilong-hilo ako eh, nasusuka pa...” ang pag-aalibi ko na lang. Sa totoo lang, may parte din ng utak kong nag-udyok na sumang-ayon sa gusto niya. Ngunit kinontra ito ng isa pang parte ng isipan ko. At dahil latang-lata ang katawan sa kalasingan, hindi na ako nagsalita pa at ipinikit na lang ang mga mata.

“Ok, tulog ka na bunso...” ang isinagot na lang niya sabay halik sa pisngi ko.

Naramdaman ko namang bumalikwas ng kama si Kuya Paul Jake at tinungo ang CR. Malakas ang kutob ko na doon niya itinuloy ang kagustuhang magpaparaos.

Lalo namang humanga ako sa ipinamalas na kabaitan ni Kuya Paul Jake sa maluwag niyang pagtanggap sa ginawa kong pagtanggi sa gusto niya. Naikumpara ko tuloy sa kanya si Kuya Rom na sobrang demanding at hindi pumapayag ng hindi na sagot.

Yun na ang huli kong natandaan.

Kinabukasan, maaga kaming bumalik sa accommodation. Kailangan pa kasi naming magligpit ng mga gamit upang pagkatapus ng pagkatapus kaagad ng awarding, diretso na kaming lahat sa bus para bumalik na sa aming lugar. Syempre, may bahid din ng lungkot dahil sobrang saya ko sa lugar na iyon, maraming nangyaring first time na karanasan, memorableng naramdaman, muntik pa akong malunod…at mas naging close kami ng mga ka-teammates ko, lalo na kina Kuya Rom at Kuya Paul Jake.

Nauna na palang dumating sa accommodation namin si Kuya Rom. Hindi ko lang alam kung anong oras ngunit noong makita niya kaming dalawa ni Kuya Paul Jake na nagsama, napansin kong biglang umasim ang mukha niya. Ewan ko kung ano ang nasa isip niya. Pero wala akong pakialam. Syempre, may galit ako sa ginawa niya. Ikaw ba naman ang bigla na lang iwanan ng walang ni ho ni ha. Dumating lang ang girlfriend niya, kusa na lang ba akong isinantabi na parang wala lang, hindi ako kilala, o hindi ako nag-iexist. Feeling ko tuloy isa akong tissue paper na pagkatapus ipahid ay kusa na lang itinapon sa basurahan. Ano iyon? Ang saklap kaya…

Nasa loob ng kwarto siya kung saan naka-assign ang team namin, nag-iisa lang dahil nasa mess hall na ang lahat naming mga kasamahan at tapos na rin silang magligpit ng kanilang gamit. Nagligpit siya ng mga gamit naming, kasama na iyong sa akin. Nakita kong nagmamadali niyang ipinasok sa bag ang mga damit at gamit, at ang mga basang damit ay itinabi sa isang plastic. Noong lumapit ako sa harap niya upang tingnan sa bag na hawak-hawak niya kung ang lahat ba ng gamit ko ay naipasok, pansin ko kaagad ang pagsimangot niya at pagdadabog.

“Wow! Siya pa itong may malakas ang loob na magdabog!” sigaw ng utak ko. “Ano kaya ang nakain nitong herodes na to?” habang nagkunyari akong hindi siya nakikita, nanatiling nakayuko lang, hinahalungkat ang loob ng bag. Hindi ko na rin pinansin ang pagdadabog niya. Noong masiguro kong nasa bag na ang lahat kong mga gamit, padabog ko ding hinablot ang isang t-shirt sa loob noon, hinubad ang suot kong damit na ginamit sa hotel sa gabing iyon at pagkatapus, isiniksik ito sa bag ng walang pasabi sabay walk out patungo sa pintuan upang dideretso na sa messhall at kakain.

Pansin ko ang pagkatulala niya, nakapamaywang, nakanganga ang bibig, hindi makapaniwala sa ginawa kong hindi pagpansin sa kanya, ang mga mata ay lumaki habang sinundan ako sa pag-walkout na para namang nakikinita kong sumisigaw ang utak niya ng, “Aba’t ang tarantadong to, hindi ako pinansin!”

Ewan ko ba. Sa tanang buhay ko, noon ko lang naranasan ang ganoong pakiramdam. Iyon bang na-excite akong makita siya uli pero dahil sa ginawa niya, galit naman ang nangingibabaw. At dahil sa alam ng utak ko na mali ang naramdaman ko, ang udyok naman nito sa akin ay dumestansya sa kanya. Tila may nag tug-of-war sa loob ng katauhan ko.

“Hoy!” sigaw niya noong mapansing dire-diretso lang ako at hindi siya pinansin.

Nilingon ko siya, matigas ang boses pansin ang galit ko. “Bakit?”

“Anong bakit? Di mo man lang ako kikibuin, wala man lang explanation kung saan ka nagpunta kagabi? Kung sino ang kasama mo? Kung saan ka natulog?”

“At bakit? Bakit ba ako kailangang magpaalam sa iyo kung saan ako pupunta? Ikaw ba nagpaalam sa akin? Kagabi ba noong nasa tuktuk ka ng kasarapan sa piling ng girlfriend mo, naalala mo ba ako? Tumawag ka ba o kahit nag-text man lang sa akin? Hindi mo ba alam? Masakit ang ginawa mo! Nasasaktan ako! Alam mo ba iyon?” sigaw ko.

Pansin ko ang pagkabigla niya sa narinig, hindi nakasagot agad. Ako man ay napatakip din sa bibig ko. “Shiit! Bakit ko ba nasabi iyon? Magduda ang kumag na to na may iba akong naramdaman sa kanya?”

Lumapit siya sa akin habang ako ay napasandal na lang sa gilid ng pintuan. Kinuwelyuhan niya ako at hinatak patungo sa storeroom ng mga gamit panlinis kung saan ay hindi kami makikita sa labas.

Wala akong nagawa kungdi ang magpaubaya.

“Anong sabi mo? Nasaktan ka?” ang pigil niyang sigaw habang patuloy pa rin ang paghawak niya sa kuwelyo ng damit ko, ang katawan ko ay halos nakalambitin na at ang mga mukha namin ay tila magdikit na rin. “Nagseselos ka ba? Ha?” ang patuloy niyang tanong.

Hindi ako nakasagot sa magkahalong kaba at hiya na nadarama.

Nahinto rin siya sa pagtatanong. Tahimik. Ngunit sa pagtahimik niyang iyon lalong kumabog ang dibdib ko. Tinitigan niya ang kabuuan ng mukha ko, mistulang pinag-aralan ang bawat detalye at anggulo nito, o binihasa ng maigi. Kitang-kita ko ang paggalaw ng mga mata niya at ang pagpupungay ng mga ito na mistulang nangungusap habang pinagmasdan ang mga mata ko, ang ilong, noo, buhok, bibig, baba, magkabilang pisngi, palipat-lipat... Feeling ko malulusaw na ako sa tila tumagos sa kaluluwa kong mga titig niya habang unti-unting inilapit ang mukha niya sa mukha ko at halos hahalikan na ako sa bibig.

Napako ako sa posisyong iyon, tila may bumara sa lalamunan. Pakiwari ko ay naalipin ako sa kung ano mang kapangyarihan mayroon ang mga titig niya. Nakakabighani ang mga titig ni Kuya Rom. Napakaganda ng kanyang mga mata.

Halos isang minuto niya akong tinitigan noong tila bigla akong nahimasmasan. “K-kuya, nasasaktan ako…” ang nasambit ko.

At binitiwan niya ako. “Sino ang kasama mo kagabi?” Ang tanong niya, bumakat na naman ang galit sa mukha niya.

“M-mga ka teammate po, nag bar Kuya…”

“Saan kayo natulog?” Ang mabilis niyang pag follow up.

“N-nag hotel po…”

“Sino ang kasama mo sa hotel?”

“S-si Kuya Paul Jake po…”

“Anong ginawa niya sa iyo? May nangyari ba?”

Sa pagkarinig ko sa tanong na iyon, mistulang gumapang naman ang galit sa kalamnan ko. “Anong akala mo kay Kuya Paul Jake? Kagaya mo?!” Ang padabog kong sagot sabay talikod at tinumbok ang pintuan, ramdam ang konting pagka-redeem ng aking dignidad.

“Hoy! Hoy! Hoy! Hintayin mo ko! Sabay na tayong kumain!” Sigaw niya habang hinahabol ako.

Sumabay nga sa akin sa pagkain si Kuya Rom. Ngunit kahit may naipalabas na akong sama ng loob sa kanya, mayroon pa rin akong kinikimkim na galit sa kanya sa loob-loob ko. Marahil ay naghintay lang ako ng sorry, or explanation sa ginawa niyang pag-iwan sa akin ng walang pasabi o pagpansin noong dumating ang girlfriend niya.

Noong mag-awarding na, nakalinyang nakatayo kaming mga athletes sa harap ng grandstand. Sinadya kong imbes na kay Kuya Rom tumabi, doon ako kay Kuya Paul Jake. Kahit kaway ng kaway siya sa akin upang doon ako tumabi sa kanya, hindi ko siya pinansin. “Buti nga sa iyo!” Sabi ko sa sarili.

Kahit noong nasa bus na kami, kay Kuya Paul Jake pa rin ako tumabi. Alam ko, nagtaka siya o kaya nainis, hindi ko lang alam. At wala na akong pakialam. Ang alam ko lang, nasaktan pa rin ako sa ginawa niya.

Sa parte naman ni Kuya Paul Jake, in fairness, tuwang-tuwa siya na sa kanya ako tumabi. Ramdam ko ang sigla niya, ang saya sa mukha. Kahit may tinatago akong hinanakit para kay Kuya Rom, nalimutan ko iyon sa piling ni Kuya Paul Jake. Kwentuhan kami, tawanan habang umaandar ang bus. Noong tiningnan ko Kuya Rom, nasa dulo ng bus siya, walang katabi at ang mukha ay parang biyernes santo. Ramdam kong malungkot siya. “Ah... na-miss siguro ang girlfriend niya” bulong ko naman sa sarili na lalo namang nagpabuhay sa kinikimkim kong galit.

May anim na oras din ang biyahe ng bus kaya di maiwasang makatulog. Naalimpungatan ko na lang na nakasandal pala ako kay Kuya Paul Jake, ang braso niya ay iniakbay sa balikat ko. Sweet.

Mag-aalas kwatro ng hapon, nakarating din ang bus sa lugar namin. Noong nagsibabaan na, dire-deretso na ako sa isang tricycle. “Bosing, diretso lang po, sa San Miguel Street.” Sabi ko sa driver.

Aarangkada na sana ang driver noong sa tabi ko ay bigla naman sumulpot si Kuya Romwel. “Ba’t nandito ka? Di ba sa kabilang rota naman ang boarding house mo?”

“Ihahatid kita!”

“At bakit?” ang mataray kong tanong.

“Anong bakit? Ayaw mo ba?”

“Bakit mo ako ihahatid, e, alam ko naman kung saan nakatirik ang bahay namin, hindi naman ako lampa o bulag, may pera naman akong pambayad sa tricycle. Bakit-bakit-bakiiit mo ako ihahatid?” pang-aasar ko pa.

“Hoy, inatake na naman ng mga uwang yang utak mo, ano? Nalimutan mo bang nandito sa bag mo ang mga gamit ko? Anong gusto mong gawin ko, kargahin ko sa mga bisig ko itong mga damit ko?”

Feeling pahiya naman ako sa narinig, hindi na magawang sumagot pa, sumimangot ang mukha.

“Usog doon!” utos niya noong hindi ko siya binigyan ng espasyo sa gilid ng tricycle.

“Bibilhan na lang kita ng plastic d’yan sa may tindahan o, at sa plastic mo ipasok iyang mga damit mo!” palusot ko.

“A ganoon! Sige, huwag mo akong papuntahin sa inyo at isusumbong kita na muntik ka nang malunod at mamatay sa ilog dahil sa katangahan mo! O, ano...?” pananakot niya, ang mga mata ay matulis na nakatitig sa akin.

Bigla naman akong kinabahan. “Waaah! Bina-blackmail mo ako ah!” Ang pagprotesta ko.

“Oo naman! Kaya usog doon!” utos uli niya.

Wala na akong magawa pa kungdi ang umusog palapit sa driver upang maka upo siya nang maayos.

Nakarating kami ng bahay at noong makapasok na sa loob, nandoon pala ang mama at papa ko. Nag-bless ako sa kanila at naupo sa sala. Nagbless din sa kanila si Kuya Romwel, at naupo din sa kabilang upuan paharap sa akin. Kinumusta siya ng mga magulang ko tungkol sa lakad namin, ang laro, at kung hindi ba raw ako nagpapasaway doon.

Inirapan ko naman si Kuya Romwel noong marinig ang tanong na iyon sa kanya. Hindi lang kasi sa court ang pagiging malapit ni Kuya Romwel sa akin. Kilala rin siya ng mga magulang ko. In fact, alam nila kung gaano ka-close si Kuya Rom sa akin; na ang turing nito sa akin ay isang baby brother at inaalagaan ako lalo na kung nasa ibang lugar ang team. Nag-iisang anak lang kasi ako sa pamilya at kitang-kita ng mga magulang ko kung gaano ako kasaya kapag kasama si Kuya Rom. Dahil dito, tunay na parte ng pamilya ang turing ng mga magulang ko sa kanya. Kaya kapag ganoong may lakad kami, kay Kuya Rom nila ako inihahabilin. At kapag bumibisita siya sa bahay, malaya itong dumideretso sa kwarto ko kapag nandoon ako. Kumbaga, ang kwarto ko ay kwarto na rin niya.

“Ah... OK naman po si Jason doon, behave naman po siya.” Sagot niya.

Sikreto ko naman siyang inismiran habang kinakausap ng mga magulang ko, paminsan-minsan ay ipinalabas pa ang dila. At dahil sa pagkainip na marami pa silang pinag-usapan na kung anu-anong issues na hindi naman kasali sa lakad namin, umakyat na ako sa kwarto ko. Pagkapasok na pagkapasok, dumeretso kaagad ako sa shower at naligo.

Ang kwarto ko ay may maliit na music corner. Alam kasi ng mga magulang ko na mahilig ako sa music at videoke kaya noong magrequest ako, binilhan nila ako ng malaking component set, ginawang sound-proof ang kwarto at pinalakihan pa ito upang i-accommodate ang isang corner para sa kantahan, o music jamming kapag may espesyal akong mga bisita.

Noong lumabas na ako ng shower, nagulat naman ako noong may malakas na music akong narinig mula sa component at may kumakanta... “Si Kuya Rom!” sigaw ng isip ko.

Nakatapis lang ng tuwalya, sinugod ko kaagad siya, pinatay ang volume, “Bakit ka nandito?”

“Dito ako matutulog. Nagpaalam na ako kay Tita at Tito.” Tawag niya sa mga magulang ko.

“Ah, oo naman, nagpaalam ka na pala sa kanila e...” Ang sarcastic kong tugon. Pero biglang bawi din at pinalaki ang mga mata, “Pero kwarto ko po ito! Bakit, nagpaalam ka na ba sa akin?”

“Awsss. Problema ba yan... Di magpaalam.” Ang sarcastic din niyang sagot. At inilapat niya ang dalawang kamay sa may dibdib niya, ang mukha ay umarteng nagmamakaawa, lumuluhod. “Dito na ako matulog, please...?” Ngunit sabay ding bawi noong hindi ako sumagot. Lumaki ang mga mata. “Ayaw mo? Sige, isusumbong na lang kita...” at tumayo ito patungong pintuanng kwarto.

Sa pagkabigla, sinugod ko siya at hinawakan ang kamay. "Kuya...! Katakot-takot na sermon mapapala ko, maga-grounded pa, baka di na pasalihin sa team!" pagmamakaawa ko naman.

"Ah... ganoon ba? Kawawa ka naman. E di sige..." sabay balik naman sa loob at tumbok sa music corner na parang wala lang nangyari.

Alam ko, talo ako sa sandata niyang blackmail. Kaya napako na lang ako sa kinatatayuan, ang mga mata ay inis na inis na nakatitig sa kanya.

“Halika sa tabi ko. Kantahin natin ang parehong paborito nating kanta.” Sambit niya sabay naman abot sa remote at pinalakasan ang volume.

(Itutuloy)