Ang Roommate Kong Siga [12]

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

Ang Mommy Kong Petmalu

(Mother’s Day Special 2)

Nakaraan:

Hindi nagawang maipaabot ni Jerome ang kanyang mga bulaklak at mensahe para sa kanyang inay sa Mother’s Day gawa nang ipinabugbog siya sa mga guwardiya at ipinadampot pa ng mga pulis ng mismong inay niya. Doon nakatulog si Jerome sa prisinto. Kinabukasan ay sinundo si Jerome mula sa prisinto ng mag-inang Steff at July.

***

Lungkot na lungkot ako sa pagkabasa ko sa dedication na nasa card ni Jerome para sa kanyang inay. Tila tinadtad ang aking puso sa matinding awa. Kumbaga, sa sakit na aking nadarama sa pagkabasa ko sa sulat ay bull’s eye na tumama ang sibat nito sa aking puso. At hindi ko namalayan na tumulo na pala ang aking mga luha.

Nang nakita ng aking inay na lumuha ako, hininto niya ang sasakyan at ipinarada ito saglit sa gilid ng kalsada. Hinugot niya mula sa aking kamay ang card. Binasa niya ang dedication. Nang matapos na niyang basahin, kitang-kita sa mukha ng inay ang ibayong pagkahabag kay Jerome. Nilingon niya si Jerome na nakaupo sa likurang upuan ng sasakyan, nakapako ang mga mata sa gilid ng bintana na tila tumagos ang tingin sa bundok na tanaw mula sa kalsada na aming kinaroroonan.

Binitiwan ng aking inay ang isang malalim na buntong-hininga. Iniabot niyang muli sa akin ang card atsaka marahang tinapik ang hita ni Jerome. “Jerome... you can call me mom, if you want... Mommy Steff.” Ang sambit niya.

Tiningnan siya ni Jerome. Binitiwan niya ang isang hilaw na ngiti para kay inay. “Thank you, Steff...” ang sagot niya.

“Mommy Steff.” Ang pagtama niya kay Jerome.

“Thank you, Mommy Steff.”

“That’s better!” ang sambit ng aking inay na nakangiti kay Jerome.

“Bakit sa akin ‘ma’ lang. Tapos sa kanya ay ‘mommy’?” ang pabiro kong pagtutol.

“Call me mommy then.”

“Okay... Mommy Steff na ang tawag ko sa iyo.”

“I like it.” Ang sambit ng inay sabaya tawa. At baling kay Jerome, “Welcome to the family, Jerome!”

Napangiti naman si Jerome.

“Welcome bro!” ang pabiro kong sabi sa kanya sabay abot ko sa aking kamay upang makipagkamayan. Pabirong sinuklian lang niya ako ng isang flying kiss.

Muling pinaandar ng inay ang sasakyan.

Ang plano namin ay ihahatid lang niya kami sa boarding house upang maghanda sa aming pagpasok sa eskuwelahan sa araw na iyon habang siya naman ay babalik sa kanyang accommodation upang maghanda rin sa kanyang pagpasok sa kanyang opisina. Ngunit nagulat na lang ako nang bigla siyang nag-u turn.

“Saan tayo ma?” ang tanong ko.

“Pupunta muna tayo sa downtown at doon na tayo magbreakfast.”

“Ma... late ka na sa pasok mo! At kami rin!” ang pagtutol ko. Lunes kasi iyon.

“Mag leave ako sa araw na ito at kayo rin ay mag-absent. May gagawin tayo.”

“Ano? Bakit? Anong gagawin natin? Ba’t kailangan pa nating mag-absent?”

“Magcelebrate tayo. I-welcome natin si Jerome sa ating family.”

Napangiwi na lang ako at hindi na nakapagsalita pa. Parang napakababaw na dahilan. Gawa-gawa lang naman niya ang pagpapatawag niya kay Jerome sa kanya ng “Mommy Steff” upang hindi malungkot iyong tao.

Nang nasa downtown na kami, pumasok kami sa isang kainan, nag-order ng makakain. Nang nagsimula na kaming kumain, doon na nagsalita ang inay. Tinanong niya kung saan nakatira ang mga magulang ni Jerome, malaki ba ang bahay nila, may tanong din tungkol sa mga guwardiya. May mga itinanong pa siyang ibang bagay.

Malungkot pa rin si Jerome. Bagamat sinasagot naman niya ang mga tanong ng inay, kitang-kita ang lungkot sa kanyang mga mata. Halatang sa bawat ngiti na kanyang binitiwan ay may masakit na pinagdaanan.

Nang matapos na kami sa aming agahan, bumalik kami sa kotse.

“Saan na tayo?” ang tanong ko.

“Ako’ng bahala” ang sagot lang ng inay.

Kaya pinabayaan na lang namin na magdrive siya. Hanggang sa nakarating kami sa gate ng kanilang accommodation.

“Pasok muna tayo sandali. Mag quick bath lang ako at magbihis.” Ang sambit niya.

Walang imik na sumunod kami ni Jerome sa kanya. Ngunit hanggang sa sitting room lang kami. Hindi na kami pumasok sa kanyang silid-tulugan dahil nagmamadali naman siya. Naroon na rin kasi ang bathroom sa loob mismo ng kanyang silid-tulugan.

Pagkatapos niyang mag quick bath at nakalabas na ng kuwarto, suot niya ay maong at t-shirt. Halos walang make up. Naka-rubber shoes, at ang buhok ay naka pony-tail. Tila aakyat siya ng bundok ng Mt. Apo.

“Anong mayroon at ganyan ang suot mo?” ang tanong ko.

“Sasabihin na lang natin na may mission impossible tayo.”

“Mission impossible? Ano iyon?” Ang tanong ko.

“Stop asking.” Ang sagot niya. “You will know what I mean later.”

Hindi na ako nakikipagtalo pa. Nang nasa parking lot na kami at sasakay na sana sa sasakyan niya, nagtaka naman ako dahil may utility man na nagdala ng foldable ladder at pilit na ipinagkasya iyon sa loob ng sasakyan niya. Dahil SUV ang sasakyan ng inay kung kaya ay kahit papaano nagkasya pa rin ito. Iyon nga lang, halos tumagos ito sa gitna ng inuupuan namin sa row ng driver’s seat.

Nang tinanong namin kung bakit may hagdanan kaming dala, natawa lang siya at ang sagot ay, “Mission impossible nga! Huwag na ngang maraming tanong!”

Bumalik uli kami sa downtown. Nagpark siya sa isang public parking area. “Dito lang muna kayo, may bibilhin ako saglit diyan sa may shop malapit lang dito.” Ang sambit niya, nagmamadaling lumabas ng sasakyan.

Maya-maya lang ay bumalik at binuksan ang likurang bahagi ng sasakyan, inilagay niya ang kanyang binili. Hindi ko na nakita kung ano iyon gawa nang naharangan ito ng pinakahuling row ng mga upuan.

Pinaandar niya muli ang sasakyan. Hindi na ako nagtanong pa kung ano ang plano niya. Hinayaan na lang namin siya kung saan niya kami dadalhin. Nilingon ko si Jerome sa likurang upuan. Tila wala rin itong pakialam kung saan an tungo namin. Siguradong ang nanay pa rin niya ang nasa isip niya.

Nang malapit na kaming dumating sa lugar na target na pupuntahan ng inay, doon na nagsalita si Jerome. “Dito ba tayo pupunta, Steff?”

“Mommy Steff.” Nag pagtama uli ng inay sa sinabi ni Jerome.

“Tama ba ang pinuntahan natin, Mommy Steff?” ang tanong uli ni Jerome.

“Yes, son.  Tama.” Ang sagot ng inay.

Maya-maya lang ay humantong kami sa isang 2-storey na napakagandang bahay na mistulang isang mansyon sa laki. Umikot ang inay sa likod nito.

Dahil hindi na nakakapasok ang sakyanan sa may pinakalikod pa, bumaba kami.

“Ilabas natin ang foldable ladder.” Ang sambit ng inay habang pilit na hinila niya ang foldable ladder.

Dali-dali namin siyang tinulungan. “Anong gagawin natin dito?” ang tanong ko.

“Silent ka nga lang muna, July. Malalaman mo rin.” Ang sagot ng inay.

Nang nakalabas na ang foldable ladder pinagtulungan naming dalhin ito patungo sa may pader ng bahay.

“Ano ba kasi ang gagawin natin dito, ma???” ang tanong kong nagmamaktol nang nasa gilid na kami ng pader sa likod ng nasabing bahay. Talahiban kasi parteng iyon. “Huwag mong sabihing pagnanakawan natin iyang bahay na iyan?” ang dugtong ko pa.

“Shhhh!” ang sambit niya. “Iyan ang bahay ng mommy ni Jerome. Wala riyan ang kanyang asawa dahil nasa trabaho at wala rin ang kanyang mga kapatid.

“So? Papatayin na natin ang inay ni Jerome dahil nag-iisa lang siya, ganoon?” ang nasambit ko dahil sa inis.

“Huwag ka ngang maingay!” ang sagot niya. At baling kay Jerome. “Akyatin mo ang pader, Jerome, tapos iaabot namin sa iyo itong foldable ladder. Gamitin mo siya pag-akyat patungo sa bintana sa second floor ng bahay. Iyan yata ang kuwarto nila ng mommy mo.”

Tumalima naman si Jerome. Itinayo namin ang foldable ladder. Hindi na namin ibinuka ito gawa nang di naman kataasan ang pader at kaya na ni Jerome na sumabit at iakyat ang sarili sa taas.

Iyon nga ang ginawa niya. Dahil maliksi naman talaga si Jerome at napaka-flexible pa ng katawan, mabilis siyang nakaakyat. Nang nasa taas na siya ng pader, lumingon-lingon muna siya sa paligid saka hinila niya ang hagdanan na iniabot namin sa kanya.

Nang nakatawid na siya sa loob ng bahay dala-dala ang foldable ladder, inihagis ng inay ang kumpol ng mga puting rosas na siya palang binili niya nang dumaan kaming muli sa downtown. Nakakabit na rin dito ang card na may dedication ni Jerome para sa kanyang inay. “Dalhin mo iyan Jerome sa pag-akyat mo sa bahay!” ang pahabol niya.

Habang inayos ni Jerome ang foldable ladder para sa kanyang pag-akyat sa bahay, doon ko na tinanong ang inay. “Bakit mo ba naisipan ‘to, ma?”

“Syempre... Dapat na mabasa ng kanyang inay ang sulat na iyon ni Jerome! Hindi ako makakapayag na ganoon-ganoon na lang. Nabugbog na siya’t lahat, nakulong, ngunit hindi niya naipaabot ang kanyang mensahe sa mommy niya... Di ba?” ang sambit ng inay. “Kung ikaw ay may mensahe sa akin at hindi mo maipaabot ito dahail may humahadlang, hindi ka ba masaktan? Malungkot? Magalit sa mundo?” ang tanong niya.

Tumango ako. Doon ko na nakuha ang ibig sabihin ng inay.

“At bahala na ang inay ni Jerome sa kanyang konsiyensya kung tatanggapin niya ang anak niya o hindi. Ang mahalaga ay naiparating ni Jerome ang mensahe, nabasa ito ng kanyang inay, at nakita ang effort ng kanyang anak na magreach out sa kanya upang maipadama sa kanya ang pagmamahal ng anak na matagal na niyang pinabayaan.” Ang dugtong ng inay.

Binitiwan ko ang isang matipid ng ngiti. Doon ako nakaramdam ng pagka-proud sa aking inay. Gusto ko siyng yakapin ng mahigpit nang dahil sa kanyang naisip na pagtulong kay Jerome. Napakabait niya, napakabusilak ng kanyang puso. “Pero bakit naman kailangang dito pa sa likuran? May harapan naman ang bahay na nila? Para may drama, may thrill, ganoon?”

“Gaga! Pag nasa harapan, may guwardiya. Baka sinabihin na ang guwardiya na hindi siya papasukin. Di ba nakasuntukan niya ang mga iyon kagabi?”

“Ay... oo nga pala.” Ang sagot ko rin na natawa.

Maya-maya lang ay nakita na namin si Jerome na nakaakyat na at malapit nang maabot ang seocnd floor. Doon na naman ako nagulantang nang biglang dumampot siya ng mga maliliit na bato at binato niya ang binatana sa second floor, iyong bintana rin na tinutumbok ni Jerome.

“Anong ginagawa mo ma!!!” ang pigil na boses kong pagbulyaw sa kanya. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit pa niya binabato ang bintana. Natakot akong baka marinig ito ng mga guwardiya.

“Shhhh! Para malaman nila na may tao sa bintana!” ang sagot din niyang pigil ang boses.

Nakita kong napalingon si Jerome sa amin na tila naguluhan sa pagbato ng aking inay sa bintana. Ngunit minuwestrahan siya ng inay na parang sinabing “Easy ka lang... ituloy mo lang ang pag-akyat.”

Ngunit dahil wala pa ring bumukas ng bintana, muling binato ito ng inay. Grabe ang talaga ang tapang niya. Hindi ko kaya. Para siyang iyong lalaking siga na walang takot. At habang patuloy niyang binabato ang bintana ng bahay, ako naman ay nakayukyok sa pader dahil sa takot na baka mahuli kami. Kahit kinabahan, parang gusto ko rinng matawa sa porma ng inay. Iyong seryoso ang mukha at ayaw paawat.

Maya-maya lang ay may bumukas ng bintana. Dali-dali ring yumukyok ang inay sa pader bagamat nanatiling nakasilip kay Jerome na nasa tuktok ng hagdanan, sa harap mismo ng bintana.

Sumilip na rin ako. Nakita namin ang mommy ni Jerome na siyang nagbukas ng bintana. Kitang-kita namin sa kanyang mukha ang ibayong pagkagulat.

“Ba’t ka nandito? Gusto mo bang tawagin ko ang mga guwardiya at ipabugbog ka muli? Hindi ka pa ba nadala???” ang narinig naming tanong ng mommy ni Jerome na mistulang may kinatatakutan at halatang galit na galit sa pagkakakita niya kay Jerome.

Ngunit hindi pinansin ni Jerome ang galit niya. “H-happy Mother’s Day, mom!” ang sambit lang ni Jerome sabay abot sa kumpol ng mga rosas, kasama na ang card.

“Ano iyan! Di ba sabi ko sa iyo na hindi kita kilala at huwag kang magpakita sa akin! Dahil malilintikan ka sa asawa ko? Bakit ba ang tigas ng ulo moooo!!!”

“Iyon na nga, eh. Ayaw ko na sanang gambalain pa kita. Ngunit miss na miss kita, eh. Hindi mo naman ako pinapasok sa bahay mo kahapon na Mother’s day kaya ito na lang ang paraan ko. Sana kahit papaano ay maipaabot ko sa iyo ang mensahe ko. Hindi ako galit sa iyo, Mom. Tanggapin mo na lang ang munting regalo ko. Please?”

Natahimik ang inay ni Jerome. Tiningnan niya ang mga bulaklak na dala ni Jerome.

“Please mom, kahit iyan na lang. At basahin mo rin ang dedication ko para sa iyo. Pagkatapos ay aalis na ako at hindi na magpapakita pa sa iyo.” ang sambit ni Jerome.

Nag-aalangang tinanggap ng inay ni Jerome ang bulaklak. Inilatag niya ito sa gilid ng bintana atsaka tinanggal ang card nito mula sa kumpol atsaka binasa.

“Para sa aking inay na sobrang kinasasabikan ko, Happy Mother’s day. Sana ay sa araw na ito, mahahanap mo sa iyong puso ang pagmamahal para sa isang pangany mong anak na iyong kinalimutan. Kahit itinakwil mo ako, nasasabik pa rin ako sa pagmamahal mo. Walang oras na hindi kita hinahanap, inaalala. Sana ay kahit may kumpletong pamilya na kayo, maalala mo pa rin ang panganay mong anak na naghahanap ng kalinga at pagmamahal ng isang inay na ni minsan ay hindi niya naranasan sa buong buhay niya. Umalis na pala ako sa poder ng daddy, ma. Nag-iisa na lang ako sa mundo. Mahirap ang nag-iisa, at mas lalo pang mahirap kapag ganyang nakikita kita, sampo ng iyong bagong pamilya, ngunit hindi mo ako kinikilala. Ngunit kahit ganoon pa man, mahal na mahal kita, ma. Sana ay isang araw... matutunan mo rin akong mahalin, katulad ng pagmamahal mo sa aking mga kapatid. Umaasa ako, ma. –Jerome.”

Kinabahan kami ng aking inay sa magiging reaksyon ng inay ni Jerome. Mistulang sasabog ang aking dibdib sa bilis ng pagkalampag nito. Hindi ko alam. May excitement ngunit may takot din na baka magalit at biglang itulak si Jerome at malaglag sa hagdanan.

Nang matapos nang basahin ng inay ni Jerome ang card, doon na siya mistulang nag-freeze na halos hindi makatingin kay Jerome. Tila nabalot siya ng isang napakalakas na emosyon at ang tanging nagawa lang niya ay itakip ang kanyang kamay sa kanyang bibig, pinilit na pakalmahin ang sarili.

Tinitigan niya si Jerome. At nang akmang iiyak na siya, doon na siya niyakap ni Jerome. Doon na napahagulgol ang kanyang inay. Niyakap na rin niya si Jerome. Mahigpit na nagyakapan ang mag-ina. Nag-iyakan.

“Patawarin mo ako, anak. Patawarin mo akoooo” ang pilit na pagsasalita ng kanyang inay habang habang patuloy pa rin siya sa paghagulgol.

“Pinatawad na kita mom. Matagal na...”

Kumalas ang kanyang ina sa pagyakap kay Jerome. Hinawakan niya si Jerome sa balikat at tinitigan niya ang kanyang anak. Pagkatapos ay hinaplos nito ang mukha ni Jerome. “Ang laki-laki mo na... At ang guwapo pa! Sanggol ka pa lang nang iniwan kita sa iyong daddy. Sobrang nasasabik ako sa iyo, anak ngunit tiniis ko ang lahat dahil hindi alam ng asawa ko na may anak ako sa labas. Ayaw kong masira ang aming pagsasama, anak...”

“Naintindihan ko, ma. Alam kong kawawa rin ang aking mga kapatid kapag nakataong masira ang kasalukuyang pamilya mo.”

“Ngunit huwag kang mag-alala, anak. Kahit patago, gusto kong magkita pa tayong muli. Magkausap. Upang kahit sa paraang ito ay makabawi man lang ako sa iyo.”

Pagkatapos ay may kinuha ang kanyang mommy sa kuwarto at muling bumalik kay Jerome. May iniabot sa kanya.

Hindi naman namin maiwasan ng inay na magyakapan din. Para kaming mga baliw na tuwang-tuwa sa pagtanggap ng mommy ni Jerome sa kanya.

Pagkatapos nilang mag-usap ay itinuro ni Jerome ang aming kinaroroonan. Kumaway siya sa amin. Wala na kaming nagawa kundi ang lumantad. Kitang-kita namin ang pagngiti ng inay ni Jerome sa amin. Kumaway siya. Kumaway na rin kami at sinuklian ang kanyang ngiti.

Nasa sasakyan na kami pabalik sa aming boarding house nang tinanong namin si Jerome kung ano pa ang pinag-usapan nila ng kanyang inay.

“Masaya ako dahil pumayag na siya na makipagkita sa akin, bagamat patago lang at sa ganoong oras na wala ang kanyang asawa at mga anak. Okay lang kahit hindi pa ako kilala ng mga kapatid ko. Eventually, baka makilala rin nila ako. Nasasabik na rin ako sa kanila...”

“Ina kasi ako, Jerome. Ramdam kong kahit itinakwil ka ng iyong inay, hindi nawawala ang pagmamahal niya sa iyo. May dahilan lang siya kung bakit itinatago niya ang pagmamahal niya. At ngayon ay alam mo na.”

“Sobrang salamat talaga sa iyo, Mommy Steff. Hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan sa iyong pagtulong sa akin.” Ang sambit ni Jerome.

“Happy na kami para sa iyo, Jerome... Iyan lang ang importante para sa akin. Masaya ka, masaya kami, masaya ang lahat. Napakasarap mabuhay sa mundo kung may mapasaya kang tao at sila ay masaya rin dahil sa ginagawa mo. Di ba?” ang sambit ng inay.

“Kaya huwag ka nang mambully at mambugbog sa eskuwelahan, Jerome. Para mapasaya mo rin ang lahat.” Ang dugtong ko pa. At talagang isiningit ko pa ang bagay na iyon.

Napangiti si Jerome. Hindi na pinatulan ang aking sinabi. “At gusto rin daw ng mommy ko na makilala kayo ni July, Mommy Steff.”

“My pleasure!” ang sagot ng inay.

“Petmalu ka talaga, Mommy Steff!” ang sambit ni Jerome.

“Ako pa. Kung ang anak ko ay bakla, ako naman ay siga.”

Tawanan.

Isinalang ng inay ang kanyang usb sa stereo ng kanyang sasakyan. Pinatugtog niya ang isang kanta ni Carol Banawa -

Sa buhay kong ito*
Tanging pangarap lang
Ang iyong pagmamahal
Ay makamtam
Kahit na sandali
Ikaw ay mamasdan
Ligaya tila ay
Walang hangan
Sana ay di na magising
Kung nangangarap man din
Kung ang buhay na makulay
Ang tatahakin
Minsan ay nadarama
Minsan di na iluluha
Di ka na maninilbi
Pagkat sa buhay mo
Ay may nag mamahal parin
Iingatan ka
Aalagaan ka
Sa puso ko ikaw ang pag-asa
Sa 'ting mundo'y
May gagabay sa iyo
Ang alay ko'y itong pagmamahal ko
May nag mamahal aakay sa iyo
Aking inay ikaw ang nagbigay
Ng Buhay ko
Buhay na kay ganda
Pangarap ko na makamtan ko na
Sana'y di na magising
Kung nangangarap man din
Kung ang buhay na makulay
Ang tatahakin
Minsan ay nadarama
Minsan di na iluluha
Di ka na maninilbi
Pagkat sa buhay mo
Ay may nag mamahal parin
Iingatan ka
Aalagaan ka
Sa puso ko ikaw ang pag-asa
Sa 'ting mundo'y
May gagabay sa iyo
Ang alay ko'y itong pagmamahal ko
May nagmamahal aakay sa iyo
Aking inay ikaw ang nagbigay
Ng Buhay ko
Buhay na kay ganda
Pangarap ko na makamtan ko na (2x)

-----------------------------------------

* Iingatan Ka by Carol Banawa

-----------------------------------------

Nagkatinginan kami ng inay. Binitiwan niya ang isang ngiti. Iyon ang pinakamatamis na ngiti na nakita ko sa mga labi niya. Nasabi ko sa aking sarili na napakasuwerte ko na nagkaroon ng inay na katulad niya. At sobrang proud ko na siya ang aking inay. Naalala ko ang sinabi niya sa akin minsan na ang kaligayahan daw ay tunay kapag may ibang tao kang napangiti, o napasaya.

Sinuklian ko ang ngiti ng aking inay. “Happy mother's day, ma. I love you, and I’m so proud of you.” Ang sambit ko.

“I love you too, July.” Ang sagot din niya, sabay haplos niya sa aking ulo. “And I’m so proud of you too...”

Nang nilingon ko si Jerome, kitang-kita ko ang matinding kasiyahan sa kanyang mukha. Nginitian ko siya. Sinuklian din niya ang aking ngiti sabay bigay ng thumbs up gesture sa akin.

Muli kong ibinaling ang aking paningin sa harap, sa kalsadang binaybay ng sasakyan patungo sa aming boarding house. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Sa isip ko ay naroon ang pagpunyagi na sana ay iyon na ang simula ng pagbabago ng takbo ng buhay ni Jerome...

(Itutuloy)