Part 9:
By Michael Juha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
WARNING: This post contains
scenes which are not suitable for readers under 18.
Bati
Portion:
DEADLINE
NG VOTING:
OCT 31, 2015. Sana ay makahabol pa po kayo... PLS VOTE!!!
Guys, importante po sa akin ang
inyong boto dahil hanggang October 31 na lang poa ang botohan sa Bloggys. kaya
kung hindi pa naka-boto, please vote.
Uunahin ko sa pagbati ang mga
nagconfirm sa comment nila nan aka-vote na sila. Para sa akin ay specila list
poi to ng mga taong tunay na follower ni Michael Juha. Maraming salamat sa
inyo, guys dahil ang suporta ninyo ang nagbigay sa akin ng motivation na
magsulat. Kung wala ang mga katulad ninyong readers na talagang all-out ang
support hanggang sa pag-boto, baka hindi na ako magsusulat pang muli.
Heto po ang mga nakaboto na,
base sa kanilang comment sa Chapter 7 (Paki-remind lang po ako kung nakaboto na
kayo para madagdag ko sa listahan ko rito, or sa next chapter):
1) Philip Zamora
2) Stephen Fundal
3) Clarence Guntang Ochinang
4) Achilis Habibi
5) Unknown
6) Denmark Zulaybar
7) Paolo
8) Ernz
9) bharu
10) Benjie
11) Lemon
12) dhenxo
13) kim bords
14) Marvs
15) Edison Smith
16) Jairus Lorenso
17) Jefferson Cabriana
18) Berting banago
19) Mark Anthony Montanez
20) djhay19
21) Iyong mga sa fb lang
nagcomment na nakaboto na rin sila, maraming salamat po.
Special mention kay James
Silver sa kanyang ginawang image sa earlier parts, kay Stephen Fundal sa ginawang image kay
“Mico”, at kay Clarence Guntang Ochinang sa image natin ngayon.
Special Mention din para kay
Tirso Lomandas Ofiasa, Jr. na pumayag maging “Mico” model face.
Maraming salamat din sa mga
MSOB Resident Authors na active na nagpopost: “Loving You...” by Seyren,
“Hopia” by Ponse, “String from the Heart” by Vienne Chase, “”Love, Stranger...”
by White_Pal, “Trombonista...” by bluerose, “Andromeda” by Jam Camposano.
At guys, para sa hindi pa
naka-boto, sana ay bumoto pa. I have to admint, nanumbalik ang aking sigla sa
pagsusulat dahil sa motivation ko sa Bloggys2015. Sa boto ninyo, sana ay
maipanalo natin ang kahit most popular blog man lang, kagaya ng dating
contests. Kung kaya natin noon, sana ay nariyan pa rin kayo para sa MSOB.
Anyway, dito po kayo boboto –
Pakihanap po ang
michaelsshadesofblue.blogspot..com at i-click ang box sa gilid nito.
Need po ang email address
ninyo, yung fb na email.
I would appreciate it very much
kapag naka vote na kayo at sa comment ninyo ay lagyan ninyo ng “DONE VOTING”
Thanks guys for supporting
MSOB!
PS. Hindi ko na proof-read ito
dahil may mga nag-aabang... Kung may inconsistencies at malaking error/s, please
bring them to my attention.
Enjoy reading po!
J
-Michael Juha-
------------------------------------------------------
Lumingon sa akin si Kuya Renan.
Dali-dali ko siyang minuwestrahan na bumalik. Hinid na ako sumigaw pa. Baka
kasi mahalata.
Tumalima naman siya. Tila
naintindihan niya ang aking body language. Ni hindi man lang lumingon sa
kanila. Dali-dali siyang bumalik sa sakayan, dala-dala pa rin ang kanyang bag. Nang
nasa sasakyan na siya, agad kong binuksan ang pinto ng sasakyan at hinila siya.
“Nariyan ang mga hoodlum kuya! Pasok ka uli!” ang pigil kong pagsasalita sa
kanya.
Nang nasa loob na siya ng
sasakyan, doon na niya inaninag ang grupo. “Iyang dalawa nga ang nagpunta sa
bahay. Namukhaan ko sila!” ang sambit ni kuya Renan.
Maya-maya lang ay nakatingin na
sa sasakyan namin ang isa sa kanila. Muli akong kinabahan nang tumayo ito at
tinumbok ang aming kinaroroonan. “Paandarin mo na Mico!!! ang pigil kong
pagsigaw.
“Huwag. Magdududa sila.” ang
sambit ni Mico na binuksan pa ang pinto na nasa driver’s seat.
“Anong ginawa mo???” ang tanong
ko uli.
“Huwag kang ni-nirbiyusin.
Kalma ka lang” ang sagot niya at tuluyan na siyang lumabas atsaka isinara muli
ang pinto.
Nagkatinginan kami ni Kuya
Renan. Syempre, nagtaka kami sa kanyang inasal. Iyon bang hayan, nariyan ang
mga taong kinatatakutan namin at siya naman itong walang takot na humarap sa
kanila.
Nang ibinaling namin ang aming
paningin kay Mico, nagulat kami sa hindi inaasahan. Nag-usap ang dalawa at
pagkatapos ay nagkamay! At maya-maya lang ay nagtawanan na! Sinabayan pa ni
Mico ang hoodlum pabalik sa grupo nila. Pagkatapos ay tila inintroduce siya sa
lima nitong kasamahan. Nakipagkamay din siya sa kanila. Pagkatapos ay
nagkuwentuhan at nagtawanan.
“Ano kaya niya ang mga iyon?”
ang tanong ni Kuya Renan.
“Malay ko ba.” ang sagot ko.
“A-anong plano mo ngayon?”
“Di ko alam. Hintayin natin si
Mico.”
Napatingin ako sa kanya.
“Kailan ka babalik?”
“Sa summer siguro. Pero kung
hindi pa rin ok rito, kunin kita. Doon ka mag-aral kung saan man ako. Bahala
na.”
“Ma-miss kita eh.”
“Ma-miss din kita, ‘tol.”
Nahinto ang aming pag-uusap
nang biglang bumukas ang driver’s seat.
“Anong nangyari?” Ang tanong
agad ni Kuya Renan kay Mico.
“Kilala ko iyong isa na tutngo sana
sa atin at i-check ang sasakyan. Nang gobernador pa ang papa ko, may mga
bodyguards ang papa ko at isa iyong pupunta sana sa sasakyan natin. Siya ang
pinagkakatiwalaan ng papa ko noon. Iyang iba ay di ko kilala. Trained hoodlums yata
ang mga iyan at for hire.”
“G-ganoon ba? Bakit daw sila
nariyan?” ang tanong ko naman.
“Binantayan nga nila si Kuya…” ang
turo niya kay Kuya Renan “…at balak nilang kapag nahuli nila si Kuya sa
terminal kikidnapin nila siya at isa-salvage.” ang paliwanag ni Mico habang
sinimulang paandarin ang sasakyan.
“Anong sabi mo tungkol kay Kuya
Renan? Nakita siya noong isang kasama nila eh.”
“Sinabi kong bisita ni papa.
Turista. At nagdadalawang-isip kung tutungo sa private resort sa kabilang bayan
o hintayin ang bukas dahil bakante si papa baka samahan na lang siya roon dahil
kaibigan ni papa ang may-ari ng resort na iyon. Hindi nila namukhaan si Kuya
Renan.”
“Ah… mabuti naman.” Ang sago
tko. “S-saan na tayo patungo ngayon?” dugtong ko.
“Sa terminal ng kabilang
munisipyo tayo pupunta. May isang oras lang naman ang biyahe mula rito. Pero
magcheck-in muna tayo sa isang hotel dahil alas 5 pa ng umaga ang first trip”
ang sagot ni Mico.
“Ang problema natin ay si inay.
Dapat pala ay kasabay ko na lang siya. Uuwi na lang muna tayo, Mico. Sabay na
lang kami ng inay bukas sa terminal ng kabilang bayan.”
“Huwag Kuya. Malakas ang kutob
ko na pinababantayan na rin ang bahay ninyo. Kaya mag-hotel na lang muna tayo.
Tatawagan ko ang driver namin upang ipasundo ko sa kanya ang inay mo. Mas
maganda ring tawagan mo na ang inay mo upang makapaghanda siya kapag dumating
na ang driver.”
“Ok, ok…” ang sagot ni kuya
Renan na kinuha ang cp niya at nagsimulang mag-dial.
“Bale doon na lang tayong lahat
magkita sa hotel. Mula roon ay aalis tayo patungong bus station bago mag alas-5
ng umaga” ang dugtong ni Mico na kinuha rin ang kanyang cp, ipinasa sa akin,
binigyan ako ng instruction kung alin sa kanyang phonebook ang number ng driver
nila atsaka at ipinadayal iyon sa akin. Nang nacontact na, kinausap na niya ito
at binigyan ng instruction.
Samantala, nakausap na rin ni
Kuya Renan ang kanyang inay at nagkaintindihan sila.
Halos isang oras din ang pag-drive
ni Mico bago marating ang isang hotel malapit sa terminal ng kabilang bayan.
“Two rooms ba sir?” ang tanong
ng front desk nang nakapasok na kami sa nasabing hotel.
Nilingon kami ni Mico. “Two
rooms?” ang tanong niya sa amin.
Sasagutin ko na sana ng “Two rooms”
dahil gusto kong makasarinlan si Kuya Renan at mayakap sa huling pagkakataong
iyon. Ngunit naunahan ako ni Kuya Renan. “Isa na lang para makatipid tayo.” ang
sambit niya. marahil ay nahiya siya dahil sagot iyon ni Mico ang bayad, gamit
ang credit card niya.
“Isang kuwarto please.” Ang sagot
niya sa front desk.
Nang nakapasok na kami sa
kuwarto ay agad kong tinumbok ang kama at ibingasak ang aking katawan. Natuwa
kasi ako dahil VIP ang kuwarto na kinuha ni Mico. Matrimonial ang kama, iyong
solo bed na pang-dalawahan. Bagamat kinabahan pa rin ako sa aming kalagayan,
nagawa ko pa ring ma-appreciate ang ganda ng hotel. Unang pagkakataon ko kasing
makapasok ng hotel.
Agad namang inilatag ni Kuya Renan
ang kanyang bag. Nang nakita niyang tumabi sa akin si Mico sa higaan, minabuti
niyang maupo na lang sa isang silya sa gilid ng kama, sa harap ng TV. Kinuha
niya ang remote control at pinaandar ang TV. Nanood siya. Nakipanood kami. Halos
wala kaming imikan.
Maya-maya ay hindi rin ako
nakatiis. “Kuya… Higa ka rito sa tabi ko. Bibiyahe ka pa mamaya, kailangan mong
magpahinga para maka-ipon ng lakas.
“Huwag na, dito na ako.” ang
sagot niya.
Biglang bumalikwas si Mico sa
kama. “Sige na Kuya, tabi na kayo ni Bugoy.” ang sambit niya habang tinumbok
ang isa pang silya.
“Ito naman… bumalik ka roon sa
kama. Tabihan mo si Bugoy.” ang sambit ni Kuya Renan kay Mico.
“Eh… ikaw ang gusto niyang
katabi eh.” ang sagot naman ni Mico na tila may halong pagseselos.
“Mico naman eh. Wala naman
akong sinabing si Kuya Renan ang gusto kong makatabi. Gusto ko lang
makapagpahinga siya dahil nga magbibiyahe pa siya…” ang pangangatuwiran ko
naman bagamat hindi ko maitatwa na sa loob-loob ko ay gusto ko talagang
makatabi si Kuya Renan. Paalis na kasi iyong tao at gusto kong sanang sulitin ang
aming pagtabi sa huling sandali. Kung maaari nga lang sana ay gusto kong kami
lang dalawa ang nasa loob ng kuwartong iyon.
“O, e wala naman palang
problema. Sige na, tabihan mo na siya. Dito lang ako. Ok lang sa akin dito.”
ang sambit naman ni Kuya Renan na hindi ko mawari kung may pagseselos din o iyong
pride na nagpapa-presyo lang.
Sa inis ko ay bumalikwas na rin
ako sa higaan, tinumbok ang isang sulok at naupo sa sahig at isinandal ang
likod sa dingding, nakaharap sa TV.
Napatingin silang dalawa sa
akin. “Anong nangyari?” Ang tanong ni Kuya Renan na halatang naguluhan.
“Ayaw niyong tumabi sa akin, e.
Di kayo na lang dalawa ang magtabi riyan!” ang padabog kong sagot.
Dali-daling tumayo si Mico at
tinabihan ako sa pag-upo, nanunuyo. “Ito naman o, nagtatampo agad. Gusto naman
kitang makatabi eh. alam mo iyan. Ikaw pa… Tara higa ka na roon.” Ganyan kasi
si Mico. Alam niya ang ugali ko, at kapag ganyang alam niyang nagtatampo ako susuyuin
ako niyan, halos luluhod na nga lang iyan sa harap ko kapag nanunuyo para lang mapawi
ang galit o tampo ko.
Tiningnan ko si Kuya Renan.
Dedma lang siya. Alam ko, nakikinig siya sa amin ni Mico at alam niyang
nagtatampo ako. Ganyan din kasi ang ugali ni Kuya Renan. Iyon bang playing hard
to get, ayaw ng ka-dramahan. Ayaw pahalata na apektado siya. Ngunit kapag
bumigay naman, magulat ka na lang. Iyon bang pahihirapan ka muna at pagkatapos
naman ay pakikiligin. Iyan ang style niya.
“Sige na… tara na, tabi na
tayo.” ang panunuyo pa rin ni Mico sa akin habang hinila niya ang aking bisig
upang tumayo.
Tumayo na lang ako. Naisip ko
kasing hinid maganda kung gagawa pa ako ng eksena. Nakakahiya kay Mico na
siyang nagsakripisyo para makaeskapo lang si Kuya Renan. Tapos, hayun, ako pa
ang itong magdagdag ng pabigat. Kaya tumalima ako sa sinabi ni Mico. Nahiga ako
sa kama, si Mico ay nahiga rin sa kaliwang gilid ko, may kaunting guwang sa
pagitan namin. Bagamat nagmamaktol ang aking isip, tumahimik na ako at
nakipanuod ng TV.
Maya-maya, tumayo si Kuya
Renan. At doon na ako natuwa nang tinumbok niya ang kabilang gilid ng kama,
pinisil ang aking ilong sabay sabing, “Kulit!” at humiga sa aking tabi at sinadya
pa talagang ipatong ang gilid ng katawanniya sa katawan ko! Iyon bang
naglalambing. Ewan. Baka hindi rin niya natiis na nakita niya si Mico na katabi
ko sa ibabaw ng kama.
“Arrgggghhh! Ang bigat eh!” ang
kunyaring pagrereklamo ko bagamat natuwa ako sa kanyang inasta.
Hindi siya sumagot. Inayos na
lang niya ang kanyang paghiga.
Tahimik.
Pareho kaming nakatihayang
tatlo, nanuod ng TV. Ang mga kamay ni Mico ay nakapatong sa kanyang tiyan
habang ang isang kamay naman ni Kuya Renan ay nakapatong sa kanyang noo. Halos walang
gumalaw sa aming tatlo, nagpakiramdaman kumbaga. Ngunit maya-maya lang ay naramdaman
ko ang pagbaba ng kamay ni Kuya Renan, iyong nakpatong sa kanyang noon a sa
tagiliran ko lang. naramdaman kong lihim na kinalmot-kalmot niya ang aking
tagliliran. Ibinaba ko na rin ang aking kamay na nasa tagiliran niya. Doon ay isiningit
niya ang kanyang mga daliri sa guwang ng aking mga daliri. Hinigpitan niya ang
paghawak noon. Naghawakan kami ng aming mga kamay. Maya-maya ay tinangggal niya
ang paglapat ng aming mga palad at iginuri-guri ang kanyang daliri sa mismong
palad ko.
Hinayaan ko lang siya.
Nakikiliti man, hindi ako gumalaw gawa nang ayaw kong mahalata ni Mico na tila
nag-uusap ang aming mga kamay ni Kuya Renan.
Maya-maya naman, naramdaman ko
ang kamay ni Mico na hinawakan ang kabila kong kamay. Nag-holding hands din
kami. Pinisil-pisil niya ang aking mga kamay na mistulang nagpaparamdam na iyong,
parang ang sabi ay “musta ka na, na-miss kita, gusto kitang halikan…” lingid sa
kaalaman ni Kuya Renan. Kami naman ni Kuya Renan ay nag-uusap sa pamamagitan ng
aming mga kamay, lingid din sa kaalaman ni Mico.
Hindi ko lubos maipaliwanag ang
aking naramdaman. Si Kuya Renan ay alam na nanligaw sa akin si Mico. Si Mico
naman ay nakita ang aming paghahalikan ni Kuya Renan. Parang ewan, hindi ko
alam kung ano ang nasa isip ng dalawang lalaking aking katabi. Hindi ko rin
alam kung ano ang gagawin ko sa kanilang dalawa. Nakaharap kaming tatlo sa
monitor ng TV ngunit lumilipad ang aking isip. Magkahalong lungkot, kaba, kilig
ang aking naramdaman sa tagpong iyon.
Maya-maya ay naputol ang aking
pagmumuni-muni nang tumunog ang intercom.
Bumalikwas si Mico at sinagot
ang tawag. “Narito na raw ang inay mo, Kuya…” ang sambit niya kay Kuya Renan
nang ibinaba na niya ang receiver ng telepono.
“Ganoon ba? Mabuti naman.
Salubungin ko siya” ang sambit ni Kuya Renan.
“Ako na lang po. Kakausapin ko
rin iyong driver namin na huwag magsalita kahit kanino tungkol sa sitwasyon
natin…” ang sagot naman ni Mico sabay tumbok sa pintuan at dali-daling lumabas.
Nang wala na si Mico. “Mahal mo
iyon?” ang tanong ni Kuya Renan.
“Owww?” ang gulat kong reaksyon
sa tanong niya. “Anong klaseng tanong iyan?”
“Wala lang…” ang sagot ni Kuya
Renan.
“Hindi ko mahal iyon ah! Paano
mo nasabi iyan?”
“E, may nangyari na sa inyo
eh.”
“E, kapag may nangyari na ba sa
dalawang tao, mahal na kaagad?”
“Malay ko...”
“Tayo... may nangyari na sa
atin, mahal mo ba ako?” ang pagbalik ko rin sa tanong niya.
“Mahal naman talaga kita eh.
Kaso… di ba ayaw ng inay mo na maging bakla ka? At ako naman ay lalaki. Ang
hinahanap ko ay babae.”
Tila may sibat na tumusok sa
aking puso sa kanyang sagot. Nalito ako sa sinabi niyang mahal ako ngunit siya
ay lalaki. “Sinabi rin ba ng inay iyan sa iyo na ayaw niyang maging bakla ako?”
“Oo…”
“Bakit mo ako mahal samantalang
ang sabi mo ay lalaki ka, at ang hanap mo ay babae? Bakit ginawa mo pa rin sa
akin ang bagay na iyon? Tapos, nilabag mo pa ang sinabi ng inay na ayaw niyang
maging bakla ako. Paano ako magiging lalaki kung palagi mong ipinapagawa sa
akin ang bagay na iyon? Paano ako magiging lalaki kung dahil sa ipinapagawa mo
ay hahanap-hanapin ko na ito?”
“Sa ngayon ay hindi mo pa
maintindihan ang lahat.”
“Ano? Ano ang hindi ko
maintindihan?”
Hindi na siya sumagot. Hinawakan
ng dalawa niyang kamay ang aking magkabilang pisngi. Tinitigan niya ako, iyong
titig na tila nanunuyo. Maya-maya lang ay inilapat na niya ang kanyang mga labi
sa mga labi ko.
Kahit nalilito ako sa mga
sinasabi niya, wala akong nagawa kundi ang suklian ang kanyang mga halik.
Nagyakapan kami. Mahigpit.
Hinawi niya ang kanyang t-shirt
at iginiya ng kanyang kamay ang aking kamay sa kanyang tiyan, sa kanyang abs. Damang-dama
ko sa aking palad ang mga balahibong nakahilera sa parte ng katawan niyang
iyon. Hinaplos ko ito nang hinaplos habang patuloy ang paglapat ng aming mga
labi.
Maya-maya ay tumayo siya.
Hinawakan niya ang aking kamay at hinila niya ako patungo sa isang gilid ng
kuwarto. Doon siya tumayo, isinandal niya ang kanyang likod sa dingding. Muli
kaming nagyakapan at naghalikan. Maya-maya uli ay hinawakan niya ang aking
kamay at muling iginiya niya iyon sa kanyang abs, sa ilalim ng kanyang t-shirt.
Kinapa ko ang bahagi na iyon ng kanyang katawan. Hinila niya ang harapang dulo
ng kanyang t-shirt at kinagat ito upang hindi malaglag at tumakip sa kanyang
tiyan.
Lalo pa akong nag-init sa
nakita niyang ayos na nakasandal sa dingding ang itaas na bahagi ng kanyang
likuran habang ang kanyang harapan naman ay nakadiin paharap sa akin. Tapos
kagat-kagat pa niya ang harapang dulo ng kanyang T-shirt. Para siyang isang
modelo na nagpapalitrato ng nanunuksong kuha.
Lumuhod ako sa kanyang harapan.
Muli kong hinagod sa aking mga kamay ang mga balahibo sa ibaba lang ng kanyang
pusod. hanggang sa hindi rin ako nakatiis at inilapat ko ang aking bibig doon.
Inamoy-amoy ko muna ang mabalahibong parteng iyon ng kanyang katawan.
“Ahhhhh..” ang narinig kong
ungol ni Kuya Renan nang lumapat ang aking bibig sa bahaging iyon. Naramdaman
ko na rin ang bahagyang pagkanyod niya na tila nang-uudyok na ibaba ko pa ang
aking bibig.
Dahil nag-init na rin ang aking
katawan, tuluyan nang iginapang ko ang aking bibig pababa patungo sa mismong
waistline ng kanyang maong na pantalon. Nang nasagi ng akong bibig ang mismong
butones ng kanyang waistline, dali-dali kong tinanggal iyon. Wala siyang
sinturon kaya malaya kong natanggal iyon.
Kitang-kita ko ang malaki at
mahabang nakapahiris na bukol na bumakat sa kanyang puting brief. Tila natuyuan
ako ng laway sa pagkakita noon.
Dali-dali kong hinawakan ang
garter ng kanyang brief at hinawi iyon. Ipinasok ko ang aking kamay sa loob ng
kanyang brief upang dukutin ang nakapahiris na ari niya nang bigla. Sobrang
lakas ng kalampag ng aking dibdib sa eksena naming iyon.
Nahawakan ko na ang kanyang
tigas na tigas na pagkalalaki nang siya namang pagkarinig ko ng, “Riiiiiinnnng!
Riiiiiiiinnnnnnnn!” ang tunog ang doorbell.
Gulat na napahawak si Kuya
Renan sa kanyang harapan at kinapa ang zipper at dali-daling itinaas ito. Ako
naman ay biglang napatayo. Tiningnan niya ako. Napangiti ng hilaw sabay bigay
ng mabilisang halik sa aking labi. “Istorbong mga to ah!” ang bulong niya,
sabay yakap din sa akin ng mahigpit.
Napayakap na rin ako sa kanyan
ng mahigpit. Sa isip ko ay may panghihinayang.
(Sorry guys naudlot. Kasi naman,
dumating pa talaga sila eh. Ituloy niyo na lang sa inyong mga mapanglikhang na
pagi-isip – char!)
“Riiiiiinnnng!
Riiiiiiiinnnnnnnng!” ang muling pagtunog ng doorbell.
Dali-daling tinumbok ni Kuya
Renan ang pintuan at tiningnan mula sa maliit na butas nito kung sino ang nasa
labas. Pagkatapos ay binuksan niya ang pinto.
Pumasok sina Mico at inay ni
Kuya Renan. Dala-dala nila ang kanyang mga gamit. Dala na rin niya ang aking
mga gamit. “Dinala ko na lang iyan, Bugoy upang hindi ka na babalik pa roon. Delikado
kung makita ka nila roon. Siguradong pupuntahan nila ang bahay. Ini-lock ko na rin
iyon.”
“S-salamat po inay” ang sagot
ko habang kinuha ang bag ko mula sa kanya.
“At kapag nakumpleto mo na ang
mga tests mo, huwag ka munang gumala-gala ha? Kina Mico ka na lang muna.
Hanggang babalikan ka ng Kuya Renan mo.”
“Opo, inay.”
“Alas 5 ang alis natin ‘nay.
4:30 pa lang ay check-out na tayo rito sa hotel.” Ang sambit ni Kuya Renan.
Tiningnan niya ang kanyang relo. “Alas 2:00 pa lang ng madaling araw kaya may
mahigit dalawang oras pa tayong makapagpahinga rito.
“Ihahatid ko muna ang inay mo
Kuya sa kabilang kuwarto. Kung gusto mo ay samahan mo na rin siya roon.” ang
sambit ni Mico.
Nagkatinginan kami ni Kuya
Renan. Marahil ay naisip niyang kung sasamahan niya ang inay niya sa kabilang
kuwarto, kaming dalawa lang ni Mico ang maiiwan, kung makakapayag ba siya. “Ah…
ang inay na lang doon. Ok lang siya roon.” Ang sagot ni Kuya Renan.
Kaa sinamahan na lang naming
ihatid ang inay ni Kuya Renan sa kanyang kuwarto. Nang nakabalik na kaming
tatlo sa aming kuwarto, ganoon na naman ang aming set-up. Pinagitnaan nila ako.
Ganoon pa rin, holding hands sa isa, ang isa naman ay nilalaro ang aking kamay.
Iyon ang eksena hanggang sa
nakatulog na ako.
Eksaktong alas 4:30 ay lumisan kami
ng hotel patungong estasyon ng bus. Wala namang sagabal sa plano. Maayos na
nakarating kami sa lugar at sa mismong estasyon ng bus ay wala kaming nakitang
kahina-hinalang mga taong maaaring nagmanman sa mga kilos namin. Naroon na rin
ang mismong bus na sasakyan nina Kuya Renan at kanyang inay, may mga sakay na
at handa nang umalis. Nang sinimulan nang bitbitin nina Kuya Renan at Mico ang
mga bagahe nila mula sa pick up ni Mico patungo sa bus, doon na ako muling
nakadama ng matinding lungkot. Nakitulong na rin akong bitbitin ang iba pa
nilang mga bagahe. Binitbit ko rin sa isa kong kamay ang aking sariling bagahe.
Ewan ko, sa ayos kong iyon ay feeling ko, sasama rin ako sa kanila.
Hinatid namin sila sa mismong
bus na nagsimula nang umandar. Nang nailagay na ng kunduktor ang mga bagahe sa
compartment ng bus niyakap ako ng inay ni Kuya Renan bago siya pumasok ng bus.
Si Kuya Renan naman ay nagpaiwan pa sa labas at inalo ako. Hindi ko naman
mapigilan ang sariling huwag tumulo ang mga luha. “Mag-ingat ka rito palagi ha?
Babalikan kita kaagad, promise ko iyan sa iyo. At magpakabait ka…” ang sabi
niya. Pagkatapos ay hinugot niya ang kanyang wallet at binigyan ako ng isang
libong piso.
Tinanggap ko ang ibinigay niya.
“Opo kuya… Hihintayin kita.” ang sagot ko. Sa aming postura ay para kaming
magsing-irog na nakatakdang maghiwalay sa oras na iyon. Kung hindi lang ako
mukhang bunso niya, sasabihin siguro ng mga taong magsyota talaga kami. Ngunit
dahil bunso akong tingnan, ang lahat na nakakakita sa amin ay naawa na lang,
ang iba ay na-kyutan na hayun nag-iiyak ako at hindi halos mabitiw-bitiwan ang
pagyakap sa aking Kuya.
Nahinto lang ang pagyayakapan
namin nang sumigaw na ang kunduktor na aalis na ang bus. Wala na akong nagawa
kundi ang pakawalan siya. Sinundan ko pa ng tingin ang pag-akyat niya sa bus
habang kumakaway sa akin.
Sobrang sakit ng eksenang iyon.
Nang magsmula nang umarangkada ang bus mula sa aking kinaroroonan, nanatili
lang akong nakatayo roon, hawak-hawak ko ang sariling bagahe, pinagmasdan ang
bus na unti-unting naglaho sa aking paningin. Sa sandaling iyon ay parang
biglang gumuho ang aking mundo. Parang aksidenteng napadpad ako sa isang lugar
na hindi ko na alam kung saan. Kagaya ni Kuya Renan, para rin akong naglakbay,
bagamat mag-isa at patungo sa kabilang direksyon na kanyang patutunguhan. Parang
na-dis-orient bigla ang aking isip. Pakiramdam ko ay muli na naman akong nag-isa
sa mundo, hindi alam kung ano ang gagawin, kung saan patungo. Naalala ko na
naman ang araw ng pagpanaw ng aking inay. Tila ganoon din ang naramdaman ko sa
sandaling iyon. Sobrang sakit…
Nang tuluyan nang nawala ang
bus sa aking paningin, saka pa ako bumalik kay Mico, sa sasakyan niyang
nakaparada sa ‘di kalayuan. Bagamat pinilit ko, hindi ko magawang pigilan ang
patuloy na pagpatak ng aking mga luha. Nang nakapasok na ako sa sasakyan, sa
tabi niya, ibinaling ko na lang ang aking paningin sa ibang direksyon upang hindi
niya ako mahalata.
Wala ring imik si Mico sa
pagpasok ko sa sasakyan. Tahimik niyang pinaandar ito.
“S-so… m-may relasyon ba kayo
ng Kuya Renan mo?” ang pagbasag ni Mico sa katahimikan. Hindi pa rin siya
lumingon sa akin. Hindi ko alam kung ano ang nasa kanyang isip.
Mistulang hinataw ang aking ulo
ng isang matigas na bagay sa tanong niyang iyon. Nilingon ko siya. “Wala…” ang sagot
ko.
“Bakit ka niya hinalikan sa
bibig kagabi sa terminal kung wala?”
“Hindi ko alam.”
“Hindi mo alam? Hahalik lang ba
ang isang tao sa bibig kung walang dahilan?”
“Hindi ko nga alam, e. Ang
kulit mo. Kagaya natin, naghahalikan. May relasyon ba tayo? Wala naman, di ba?”
ang sagot kong nairita.
“Wala nga…” ang sagot niya at
bahagyang natahimik. “…pero mahal kita” ang dugtong niya. Nilingon niya ako.
“Sino ang nagmamahal sa inyo? Ikaw ba o siya?”
Doon na ako napikon. Kasi,
natumbok niya. Gusto ko mang aminin na ako ang nagmahal ngunit ayoko dahil wala
namang sinabi si Kuya Renan na mahal din niya ako. Isa pa, ayokong saktan siya.
Siya na nga ang tumulong at nagsakripisyo, pati ba naman sa akin ay masasaktan din
siya. “Mico naman eh! Ayaw ko ng ganyan! Hindi ka ba naaawa sa kalagayan ko?
Kung ganyan lang din na pahirapan mo ako sa katatanong mo, ihinto mo na lang
ang sasakyan, babalik ako sa bayan na nag-iisa. May bahay pa naman kami ng
inay, doon na ako.”
“Tangi. E, di kung nahuli ka
nila, kaninong kasalanan iyan?”
“Kung iyan lang pala ang
kinatatakutan mo na masisi ka kapag may mangyari sa akin, puwede naman akong
gumawa ng sulat eh. Sasabihin ko sa sulat na wala kang kasalanan, na wala kang
pananagutan. Para kapag namatay ako, walang sisisi sa iyo. Iyan lang pala ang
dahilan kung bakit mo ako tinulungan?”
“Ito naman o. Na-mis-interpret
mo naman ang sinabi ko eh. Sige na, sorry na… Kung di lang kita mahal.”
“Puwede namang hindi mo ako
mahalin eh.” ang pabalang ko pa ring sagot.
“Ang sakit mo namang
magsalita…” Iyon na ang huling sinabi niya. Hindi na siya nagsalita pa. Tahimik
na lang siyang nagdrive. At dahil nakonsiyensya ako, nag-sorry din ako.
“Wala iyon. Ikaw pa. Ang lakas
mo sa akin.” sabay bitiw ng isang ngiti, at pinisil pa ang pisngi ko.
NAKARATING kami ng bahay nina
Mico lampas alas 7 ng umaga. Nasa hapag kainan na ang kanyang mga magulang. Sinabayan
na lang namin sila sa pagkain. Nagtaka ang mga magulang ni Mico kung bakit may
dala-dala akong bag, at kung saan kami nanggaling sa umagang iyon.
Ikinuwento ni Mico sa kanyang
papa at mama ang lahat, pati ang dati niyang alalay na naroon sa bus station at
kasali na ng mga hoodlum na naghanap kina Kuya Renan ay ikinuwento niya rin.
Nagpaalam na rin si Mico na sa kanila muna ako titira dahil nga sa banta sa
aking buhay.
“Walang problema. Hanggang
narito ka sa aking poder, ligtas ka. Walang makakagalaw sa iyo.” ang sabi ng
papa ni Mico. “Saang kuwarto mo siya patutulugin, Mico?”
“S-sa kuwarto ko na lang po,
papa. Maluwag naman iyon. Mabuti kung sa iisang kuwarto lang kami upang
mabantayan ko siya.”
“Mas maigi…”
Pagkatapos ng agahan ay
dumiretso na kami sa kuwarto ni Mico. Sabado naman kasi iyon kaya walang pasok.
Gusto ko sanang mag-review gawa ng final tests na namin sa darating na linggo
ngunit nawalan ako ng gana. kaya nagmukmok na lang ako. Hindi ko pa tanggap na
wala na si Kuya Renan. Hindi ko pa tanggap na bagong mundo na naman ang aking
tatahakin. Naupo ako sa gilid ng bintana ng kuwarto, nakatingin sa kawalan.
“Gusto mo bang manuod ng
palabas?” ang tanong ni Mico na napansin ang matinding kalungkutan ko.
Umiling ako.
Hinayaan na lang niya ako.
Umupo rin siya sa tabi ko. Walang imik. Iyon na ang huli kong natandaan.
Nakatulog pala ako sa ganoong posisyon na nakaupo. Marahil ay dahil iyon sa
sobrang pagod at stress sa mga nangyari sa nakaraang gabi. Nang nagising ako,
nakasandal pala ako sa kanyang bisig, habang niyayakap ni Mico.
“G-gising ka na?” Ang sambit
niya nang gumalaw ako at kinuskos ko ang aking mga mata. Nang nakita ko siya, nabigla
naman ako. Hindi pa kasi na-kundisyon ang aking utak na naroon ako sa ibang
pamamahay. Dati-rati, sa paggising ko, ang mukha ni Kuya Renan agad ang aking
nakikita. Ngunit ibang mukha ang nakita ko sa pagkakataong iyon. Doon ko na
naalala na wala na pala ako sa bahay nina Kuya Renan. Nagsimula na namang
gumapang ang matinding lungkot sa aking kalooban.
“Lipat ka na sa kama, para
makapagpahinga ka ng mas maayos.” ang sambit ni Mico.
Ngunit hindi ko siya sinagot.
Ang nasa aking isip ay si Kuya Renan. Kung ano ang nangyari sa kanya, kung nakatulog
ba siya, kung kumain na... Ang sabi kasi niya ay may labing-dalawang oras ang biyahe.
Kaya siguradong nasa hi-way pa sila sa mga oras na iyon.
Tiningnan ko ang wall clock sa
kanyang kuwarto. Ala-una na pala ng hapon. Napansin ni Mico tiningnan ko ang
wall clock. “Magpadala na lang pala ako ng pagkain dito.” ang sambit niya.
“Wala akong gana eh.” ang sagot
ko naman.
“Kapag natikman mo ang
ipinaluto kong crispy pata kay yaya, siguradong gaganahan kang kumain.” Lumabas
siya at at maya-maya lang ay dumating na ang katulong nila at may dala itong
mga pagkain. At maya-maya lang din ay bumalik uli siya at nagdala ng beer.
“Sige kain ka. Pagkatapos ay
mag-inuman tayo para malimutan mo si Kuya Renan mo habang manuod tayo ng
palabas. Anong gusto mong palabas? Comedy?’
Kumain kami at nang matapos ay
nagsimulang mag-inum. Pinaandar naman niya ang kanyang DVD. Comedy ang pinili
niyang ipalabas. Ngunit hindi ako matawa-tawa. Kahit ginagaya ni Mico ang mga
nakakatawang eksena ng palabas at tawa nang tawa, hindi ko pa rin magawang
tumawa. Matindi pa rin ang aking nadaramang lungkot.
Lasing na ako nang nagsimula na
akong mag-iiyak. Ang bukang-bibig ko palagi ay si Kuya Renan. Hindi naman ako
kinontra ni Mico. Sinasakyan lang niya ako. Ewan kung nakahalata siyang mahal
ko si Kuya Renan ngunit dahil sa matindi kong pangungulila kaya hindi ko mapigilang
magsalita tungkol sa kanya.
Niyakap-yakap na lang ako ni Mico.
Hanggang lasing na lasing na ako at naalimpungatan ko na lang ang paglapat ng
aming mga labi. At sa pagkakataong iyon, muling nangyari sa amin ni Mico ang
bagay na iyon.
Kinabukasan ay masaya ako sa
aking paggising. Nakatanggap kasi ako ng text mula kay Kuya Renan at ang sabi
ay nakarating na sila ng Davao at maayos na sila roon. Binigyan din niya ako ng
payo. “Siguraduhin mong mag-aral ka para maganda pa rin ang resulta ng test mo.
Pagkatapos ng lahat ng tests ninyo at natapos mo na ang clearance, huwag ka
nang maglalabas-labas pa para iwas disgrasya. Basta, antayin mo ako, kukunin
kita riyan.” Ang text niya.
“Opo…” ang sagot ko.
Kaya sa araw na iyon ay
ginanahan akong mag-aral.
Natuwa naman si Mico sa napansin
niya sa akin. Kahit nasa loob lang kami ng bahay nila, halos tanggap ko na ito.
Dahil magka-batch naman kami ni Mico, kaming dalawa ang nag-aral at
tinutulungan ko rin siya sa kanyang pagre-review.
Tuwang-tuwa naman ang mga
magulang niya na nakitang seryoso ang kanilang anak na sa pagrereview. ”O baka
naman ma-perfect niya ang mga tests Bugoy at hindi na tuloy paniniwalaan ang
resulta?” ang biro ng papa niya. Tawa lang ang aming isinukli ni Mico.
Kinabukasan, Lunes, masaya
kaming pumasok ni Mico sa klase. Pareho kasi kaming handa. Siya naman, masaya
na nakitang masaya na ako. Ako naman, masaya dahil palagi nang nagti-text na sa
akin si Kuya Renan. Pagkatapos ng pagsusulit sa araw na iyon ay sabay rin
kaming umuwi. Tila nabura na sa aking isip ang mga pangyayari tungkol kay
Cathy, sa kasal niya, sa sa banta niya sa amin, sa mga hoodlums… Hindi ko na
rin inalam pa ang nangyari sa kanya. Nang magtext muli si Kuya Renan, sinabi
kong ok naman kami at wala na akong narinig pa tungkol kay Cathy at sa kanyang
papa, o kung ano man ang kinahahantungan sa kasal na hindi niya sinipot.
Kinagabihan naman ay nag-review
kaming muli, sa front lawn nila, sa gilid ng swimming pool. Ang saya-saya ko
na. Pagkatapos naman ng aming review ay nagtungo kami sa kusina, nagpaturo
akong magluto sa kanilang katulong. Gusto ko kasing magluto. Ang ganda kasi ng
kanilang mga lutuan at mga gamit, pati na mga ingredietns ay kumpleto. Kumbaga,
kahit anong klaseng pagkain ang gusto mong iluto ay puwede. Ang laki kaya ng
kanilang refrigerator at freezer.
Nagpaturo akong gumawa ng cake.
Sinabi lang sa akin ng katulong ang paraan at ako na ang gumawa noon.
Nag-assist lang si Mico sa akin kung paano gamitin ang oven, saan nakalagay ang
gamit... Nang natapos na, tuwang-tuwa ako sa aking nagawa. Sa buong buhay ko ay
noon lang ako nakagawa ng cake. “Ang galing mo palang mag-bake!” ang sambit ni
Mico na tuwang tuwa rin. Ang ginawa kong iyon ay ang siya naming miryenda sa
kuwarto niya. “Bukas uli gusto kong matutong magluto ng ulam, iyong kare-kare.”
ang sambit ko.
“Huwag mo naman masyadong
galingan ang pagluto, Sir. Baka mawalan na ako ng trabaho niyan…” ang biro
naman ng kanilang katulong na palabiro din.
So… bagamat malayo si Kuya
Renan sa akin, tanggap ko ang aming kalagayan. Lalo na sa sinabi niyang kunin
niya ako. Iyon ang aking inspirason at inasam-asam na mangyari. Excited ako na
magkasama kaming muli.
Huling araw na iyon ng aming
pagsusulit. Pauwi na kami ni Mico. Habang nag-drive si Mico sa kanyang pick up
na service at napadaan sa lugar na medyo abandonado at walang katao-tao,
biglang may humarang na itim na van sa aming harap. Nagulat ako, pati na si
Mico na agad tinapakan ang break ng sasakyan. Nang nakahinto na kami, dali-daling
nagsilabasan ang mga taong naka-bonnet at may dala-dalang malalakas na kalibre
ng mga baril. NIlapitan nila an gaming sasakyan at pinabuksan ang pinto ng driver’s
seat at ang pinto rin sa aking tagiliran. Nang nabuksan na, kinaladkad kaming
pareho patungo sa loob ng van nila. Dahil mga armado, wala kaming nagawa kundi
ang sumunod.
Nang nasa loob na kami ng van,
piniringan nila ang aming mga mata. Sobrang lakas ng kalampag ng aking dibdib.
Pati si Mico ay hindi rin makapalag. Pareho kaming natakot.
Sa loob ng van ay narinig naming
ang kanilang pag-uusap. Puro mga lalaki at sa kanilang pag-uusap ay nalaman kong
may nag-utos sa kanila na ipa-kidnap kami, pahirapan. Ipapatay daw ako ngunit
si Mico ay ipa-tubos sa kanyang mga magulang upang magkapera sila.
“Itong isang maliit ay wala
namang silbi kaya papatayin na lang natin. Ang alam ko ay wala na raw mga
magulang ito, eh. Nakisawsaw lang daw ito sa eksena ng magsyotang magpakasal n
asana. Kaya dapat ay todasin na lang ito. Ito namang isa, anak mayaman, kaya nasa
kanya ang pera. Milyones din ito!” ang wika ng isang kidnapper.
Napaiyak na ako. “Ipapatay pala
ako Mico… n-natatakot ako.” ang bulong ko kay Mico.
“Huwag kang matakot. Malalaman din
ng papa ko ito. Tutulungan niya tayo. At huwag kang maingay para hindi nila
tayo pagdiskitahan. Susunod na lang tayo sa kung ano mang gusto nila.”
Natahimik na lang ako. Tama
naman siya. Baka saktan lang nila kami kapag nagsisigaw kami o lumalaban.
Marahil ay may mahigit isang
oras ang nilakbay ng van bago kami huminto. Ramdam kong lubak-lubak ang daanan
dahil sa paga-alog nito. Ramdam ko ring bulubundikin ang aming destinasyon gawa
ng ilang beses na pag-akyat at pababa ang van at sigsag pa na dinaanan namin.
Nang tuluyan nang huminto ang
van, kinaladkad nila kaming muli. Doon ay naramdaman kong itinali nila ang aming
mga paa at kamay habang nakaupo kami sa dalawang silyang magkatalikod.
Nang tinanggal na ang piring n
gaming mga mata, hindi ko na halos maaninag ang paligid gawa ng gabi na. Ngunit
naaninag ko na nasa loob kami ng isang kubo. Namukhaan ko rin ang mga taong dumukot
sa amin. Sila iyong nakita naming nagbantay sa terminal.
“Wala yata iyong kaibigan mo,
Mico?” ang bulong k okay Mico.
“Wala nga eh…” ang sagot naman
niyang pabulong din. “Kinakabahan na ako.” dagdag pa niya.
“Mamamatay na talaga tayo
nito.” ang bulong ko uli na mas lalo pang natakot.
“Sino ang nag-utos sa inyo?”
ang sigaw na tanong ni Mico sa kanila.
“Huwag mo silang sigawan ah!
Baka patayin na nila ako!” ang bulong k okay miko na nainis na.
“Aba! matapang ang isang ito!”
ang sambit naman ng isang kidnapper kay Mico sa kanyang pagsigaw sa kanila.
“Importante pa ba iyan?” dugtong niya.
“Oo. Importante. Si Cathy ba at
ang kanyang ama ang may pakana nito?”
“Ah! Alam mo? Kilala mo sila?”
“Oo, dahil kaibigan ko siya!”
Humalakhak naman ang mga
kidnapper. “Kaibigan? Baka noon iyon. Ang sabi niya ay isali ka raw eh!”
“Magkano ba ang ibinayad nila
sa inyo! Dodoblehin ng papa ko iyan!”
“Ah wala namang perahan dito.
Nagkataon lang na matalik na kaibigan ng aming pinuno ang ama ni Cathy kaya
heto, tinupad lang namin ang pangako namin sa kanya. Pero dahil mapera ang papa
mo, ipatubos ka na lang namin. Pero iyan ay bago ka namin patayin. Kasi… alam
mo na ang lahat eh. para malinis, dapat na dedo ka rin. Kailangan lang namin ang
pera!”
“Magsisi kayo sa ginawa ninyong
ito sa amin!” ang sagot uli ni Mico.
“Magsisi daw o!”
Humalakhak ang mga kidnappers.
“Mahuhuli sana kayo at
makulong!” ang sigaw ko naman.
Doon na lumapit sa akin ang isa
sa kanila. Pinagmasdan niya ang aking anyo at mukha. Hinaplos-haplos pa ang
aking pisngi.
PIlit ko namang inilayo ang
aking mukha sa kanya. Iyon bang nainis na nandidiri sa kanyang ginawa na halos
lalamunin o lalamutakin na lang ako kung makatingin.
Maya-maya ay nagsalita siya. “Mga
bossing, sariwa ito ah! Bata pa! At ang kutis at mukha, parang babae. Ito yata iyong
mas pinili ng boyfriend noong babaeng ikakasal eh! Kahit naman sinong lalaki
pala ay malilibugan dito!” ang sambit niya habang patuloy na hinaplos-haplos ang
aking mukha. “Ang sarap nito mga bossing! Sayang naman kung madedo ito na hindi
natin matikman! Syet, tinitigasan ako, tangina!”
“Gahasain na iyan!” ang sigaw
ng isa.
“Simulan mo na!” ang sigaw pa
ng isa.
At nakita ko na lang na silang
lahat ay nagsimulang magsihubaran ng kanilang mga pantalon…
Tinanggalan nila ako ng tali at
puwersahang hinubad ang aking pantaloon, itinulak paharap sa dingding na kubo.
“Huwaaaggggg pooooo! Maawa po kayo
sa akin! Maawa po kayoooo!!!” ang sigaw ko. “Micooo! tulungan mo akooooooo!!! Micooooooo!!!”
(Itutuloy)
