SOMEWHERE IN THE MIDDLE

"Argh!", nagising akong masakit ang ulo.

Hangover na naman.

Adik naman kasi yung mga katrabaho ko eh. Lagi nalang, basta day off, mag-aayang uminom. Wala naman din akong magawa dahil mapilit ang mga abormal na 'yun.

Bumangon ako't tinungo ang C.R. para maghilamos. Nang matapos ay inabot ko ang face towel na nakasampay sa kanang bahagi ng lababo at pinunasan ang mukha ko.  Nag-angat ako ng tingin.



Ang laki na talaga ng ipinagbago ko simula nang magtrabaho ako bilang CSR sa isang call center. Napagtuunan ko ng pansin ang sarili ko. Pumuti ako, kuminis ang balat. Hindi na rin gaanong halata ang mga butas na dulot ng pimples sa mukha ko. Ngunit kasabay ng mga magandang pagbabago, natuto rin akong uminom at manigarilyo. Naging manhid sa mga taong nagpapahayag ng damdamin at naging mapaglaro sa larangan ng pag-ibig.


I smiled.


Kinuha ko ang sipilyo at sinimulang linisin ang mg ngipin ko. Nang matapos ay bumalik ako sa kama at ginisin ang lalaking nakaniig ko nang nagdaang gabi.


"Hoy! Bumangon ka na dyan. I need to go to work in a while. ", sabi ko rito.


He smiled. Gwapo rin sana 'tong mokong na 'to eh, kaya lang masyadong maraming sabit. Kaliwa't kanan ang karelasyon.


"Good morning!", bati nito. "You always kick me out of your house after a night of pure fun and enjoyment. Kelan mo naman ako hahayaang makapiling ka ng mas matagal sa isang gabi Mike?"


"Never."


Sanay na ako sa mga banat nito. Siguro kung may bayad lang na tinatanggap tong kumag na to sa tuwing babanat, malamang,mayaman na 'to.


Napatawa nalang ito sa sagot ko.


Tumayo ito at tinungo rin ang C.R. para maligo. Natawa ako sapagkat wala man lang itong suot na kung ano sa katawan. Sanay na rin akong nakikita itong ganito. Hindi naman kasi ito ang unang beses na nagtalik kami si Ryan.


Habang naliligo ito ay nagpasya akong magluto ng almusal para hindi na rin ako mapagastos sa labas.


Kumuha ako ng dalawang piraso na itlog mula sa ref at binate ito. Nagbukas ako ng lata ng flakes in oil na tuna at nagslice ng quickmelt na cheese. Tuna with chesse omelet. Natutunan ko kung paano ito lutuin noong nakatira pa ako sa apartment ng tita ko hindi malayo mula rito sa apartment na nakuha ko. Napagdesisyunan ko nalang rin kasing bumuwag para kahit papaano ay may privacy naman ako.


Saktong natapos ako sa pagprepare ng pagkain nang matapos si Ryan sa paliligo. At dahil wala itong dala nang pumasok sa C.R., hubo't hubad pa rin itong naglakad papunta sa kwarto para magbihis. At nang matapos ay sinimulan na naming kumain.


"Nga pala, I will need your payment for my services last night.", sabi nito.


"What services?", balik ko rito.


"Pfft! Kahit kelan talaga, hindi ka nagbabayad!"


"That's because I satisfy you as much as you satisfy me. That's all there is to it."


Gwapo si Ryan, matangkad, maputi, may magandang ngiti at may biloy sa kanang pisngi. Maganda rin ang pangangatawan nito na alaga sa gym. Maliban sa magagandang pisikal na katangian nito ay mabait rin itong tao. Lingid kasi sa kaalaman ng mga nagiging kostumer niya ay ibinibigay nito ang kinikita sa nanay niya upang makadagdag sa panggastos para sa edukasyon ng dalawa nitong kapatid.


"O, anong tinitingin tingin mo dyan? Mamaya mainlab ka pa sa 'kin, resgo ko pa.", natatawang sabi nito nang makitang nakatingin ako sa kanya.


"Patawa ka rin minsan no?", bara ko rito. "Bilisan mo nang kumain dyan at mahuhuli na ako sa trabaho."

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

Lunch time.


Nagkayayaan na kaming magtanghalian ng mga katrabaho ko.


"Hoy! Tara na!", tawag sa akin ni Josephine na naging kaklase ko rin noong high school pa lang ako.


"Mauna ka na Jo, susunod nalang ako. Tapusin ko lang to.", sagot ko naman.


"Sige. Sumunod ka ha! Wag ka ngang magpagutom, maawa ka naman sa katawan mo Michael!", sermon nito.


"Naku! Ayan ka na naman inay eh, nagsisimula ka na naman.", pambubuska ko rito.


Tinaasan naman ako nito ng kilay bago umalis. Natawa nalang ako.


Dali - dali kong tinapos ang paperworks na kailangan ko bago bumaba para mananghalian. Ngunit nang makababa ako mula sa opisina ay natigilan ako nang makita ko ang isang pamilyar na postura.


"Hi, I'm looking for Mr. Michael Urbano.", ani nito.


"Ah, hayun ho siya Sir.", sagot naman ng receptionist habang tinuturo ako.


"Salamat."


"Of all places and time, ngayon pa talaga?!", sigaw ng isip ko.


All the memories came flooding in. The good times, and the bad times. Pero ang pinakaklaro sa lahat, ay ang panahon na iniwan ako ng taong nasa harapan ko para sa iba.

Lumapit sa akin ang lalaking sumira sa tiwala ko. Ang taong pinagkalooban ko ng sarili ko sa unang pagkakataon. Ang taong sinaktan ako ng husto.


"Mike...", panimula nito.


I composed myself.


"Kamusta ka na? Naglunch ka na ba? Halika, sabayan mo ako.", nakangiti kong sabi.


Pagtataka ang nakita kong reaksyon mula sa mukha nito. Hindi niya siguro maintindihan kung bakit ganun ang pakikitungo ko sa kanya sa kabila ng mga ginawa niya sa akin.


"Ah, eh, si- sige.", ani nito.


Naglakad kami papunta sa pinakamalapit na Jollibee food chain. Alam kong paborito niya kumain rito kagaya ko. Habang nasa daan ay walang pag-uusap na nangyari sa pagitan namin.


 "Hindi mo pa rin nakakalimutan ang paborito ko.",  sabi nito nang matapos akong mag-order.



"How could I forget? You made it so damn hard.", sagot ko.


"I'm sorry.", sabi nito ulit.


"Sorry saan? Sa panloloko? Sa panggagamit? Sa ginawa mong pagmumukhang tanga sa akin? O dun sa pagdurog mo sa pagkatao ko?", tanong ko rito. Hindi ko na nagawa pang itago ang pait sa boses ko.


Nagbaba ito ng tingin.


"Bakit ka nga ba muling nagpakita Genesis? Hindi ka pa ba masaya na nang dahil sa'yo nagkaganito ako? Take a good look Genesis. Hindi na ako ang dating Mike na nakilala mo. I'm disgusting! ", dagdag ko pa na kinokontrol ang boses para hindi lumikha ng eskandalo sa loob ng fastfood chain.


"Nagkakamali ka Mike, andito ako para itama ang mga pagkakamali ko seven years ago. I'm here to apologize. Noong una akala ko okay na. Pero Mike, gabi - gabi kitang napapanaginipan. Araw - araw akong parang timang na wala sa sarili dahil naiisip kita. Tinatanong ko ang sarili ko kung nakakakain ka kaya ng maayos? Kung hindi ka ba nagkakasakit? Naghirap rin ako Mike. Naging mahina lang ako noon sa mga tukso ng mundo pero lubos - lubos ang pagsisisi ko nang ma-realize kong mahal kita."


"Kung ganon, I'm sorry. Because somewhere in the middle of trying to forget you, I also forgot how to love. Hindi mo na ako mauuto gaya ng dati Gen. Never again will I want you or any other guy or girl because people will never be contented. I have to go.", sabi ko.


"Maniwala ka sa akin Mike, I've changed. All this time inakala kong hindi kita kailangan pero nagkamali ako. I need you. Mahal kita Mike.", maluha-luha ang mga matang sabi nito.


"Mahal?!", napataas ang boses ko dahilan upang tumingin sa direksyon namin ang ibang kumakain. "You don't even know the meaning of the word!", pagpapatuloy ko sa dali-daling lumabas.


"Mike!!", tawag ni Genesis sa akin ngunit hindi ako lumingon, patuloy ako sa paglalakad hanggang sa may dumaang taxi. Pinara ko ito at dali-daling sumakay.


Bumaba ako sa tabing-dagat. Naupo sa ilalim ng puno ng niyog. Ito ang tanging lugar na pinupuntahan ko sa t'wing may dinaramdam ko. Dito ako naglalabas ng sama ng loob.


May isang oras rin akong nakatambay sa tabing-dagat. Nakikinig sa mahinang hampas ng alon sa dalampasigan. Maya-maya pa'y napansin kong may umupo sa tabi ko. Hindi ko na kailangan pang lumingon para malaman kung sino ito dahil kahit saan ako magpunta, alam na alam ko ang amoy ng perfume na gamit nito.

"Sabi ko na nga ba nandito ka.", basag nito sa katahimikan.

"Anong ginagawa mo rito Ryan?", tanong ko rito.


"Ano pa, syempre, hinanap kita. Alam ko namang dito kita makikita 'pag wala ka sa opisina eh. Susunduin sana kita kanina para maglunch, kaya lang nakaalis ka na raw."


"Dami mong alam.", bara ko rito.


"Totoo. Anyway, ano nangyari?"


"Anong ano nangyari?", maang kong tanong.


"Oh, come one, don't play dumb with me. I know may dinaramdam ka. Dito kita nakilala, remember?"


 I forced a weak smile.


"Oo nga pala.", sagot ko.


"So? Ano na?", pangungulit nito.


"Taxi ka? Nagmamadali?", bara ko ulit ngunit nanatili iton tahimik at seryoso.


"He's back.", nasabi ko nalang. Kasabay nun ang pagbagsak ng mga luha ko.


"Shh, tahan na. Panget ka 'pag umiiyak.", sabi nito saka kinabig ang ulo ko para ihiga sa balikat nito.


"Mahal mo pa rin siya?", tanong nito.


Umiling ako.


"Eh bakit mo iniiyakan?"


"Naalala ko lang kasi ang pambabalewala niya sa akin at sa mga ginawa ko para sa kanya noon. Ayoko nang maranasan ulit 'yung ganong pasakit."


"Shhh. Just stop crying okay? I didn't come all the way here para makita kang umiiyak.", sabi nito saka pinahid ang mga luha ko gamit ang kamay nito.


I forced a smile. "Salamat Ry."


"Siya na ba Mike? Siya bang ipinalit mo sa 'kin?", ani ng tinig sa likuran namin. Kilala ko ang boses na iyon. Si Genesis.


"Siya na ba Mike? Siya bang ipinalit mo sa 'kin?", bakas sa tinig nito ang sakit.


Nanatili akong tahimik. Nagtaka naman ako sa biglang pagtayo ni Ryan.


"So,  I guess ikaw ang dahilan kung bakit umiiyak tong isang to?", ani Ryan.


"Wag kang makialam rito pare, this is between me and Michael."


"No. May pakialam ako, dahil ayokong nakikitang umiiyak ang taong mahal ko.", pagmamatigas ni Ryan. "And everything that happened between the two of you is long over. You missed your chance with him. Panindigan mo nalang pare at wag mo nang guluhin ang buhay ni Mike.", dagdag pa nito. Halatang inaasar si Genesis.


"Ano bang problema mo ha?! Ba't ka ba nanghihimasok sa problema naming dalawa?!", iritadong sagot rito ni Genesis.


Sasagot pa sana si Ryan nang bigla akong magsalita.


"Please. Tama na. Genesis. Tama na. We're over. You made that perfectly clear nang iwan mo ako. I'm with Ryan now. He loves me for everything that I am at hinding - hindi niya ako hinahayaang masaktan. Kaya please, sana lang, respetuhin mo naman ang desisyon ko. The way I respected yours seven years ago."


Parehong natahimik ang dalawa.


"M-mahal mo ba siya?", tanong ni Genesis.


"Anong klaseng tanong yan?"


"Sagutin mo ako. Mahal mo ba siya?"


"Oo, mahal ko siya."


Sa puntong iyon ay bumagsak ang mga luha ni Genesis. Ni minsan ay hindi ko ito nakitang umiyak. Maya - maya pa ay humarap itong muli kay Ryan.


"Wag na wag mong sasaktan si Mike. Sa sandaling saktan mo yan, hinding - hindi ako mangingiming kunin siya mula sa'yo. Tandaan mo iyan.", iyon ang sinabi niya saka bumaling sa akin.


"If I hadn't made a mistake back then, if I wasn't so stupid back then, hindi sana ako umiiyak sa harap mo ngayon. Totoong mahal kita Mike, pero kung hindi na talaga ako ang nilalaman niyang puso mo, magpaparaya ako para sa ikaliligaya mo.", sabi nito sa akin saka tumalikod at tuluyang umalis.


May sampung minuto rin kaming tumambay pa ni Ryan sa tabing-dagat bago ako nagyayang umuwi. Hinatid ako nito hanggang sa amin. Hindi ako nagsalita pauwi at nirespeto niya naman ito.


"Salamat nga pala ha.", sabi ko nang makarating kami sa bahay.


"Para saan?", tanong nito.


"Sa pagtatanggol sa 'kin kanina, sa pagpanggap bilang partner ko. Napasubo ka pa tuloy."


"I meant everything I said."


"Anong ibig mong sabihin?", takang tanong ko rito.


"I meant everything. I like you Mike, ayaw kong nasasaktan ka. It's because of you why I ended all my relationships. Kasi I want to start anew. I want to change for you. I want to be deserving of your love."


"Ry--"


"It was last month that I realized I'm already falling for  you. Kaya agad akong nakipagbreak sa mga kalaguyo ko."


"Ry, I'm not sure what I'm going to say. Pero alam kong hindi pa ako handa."


"Handa akong maghintay Mike. Take all the time you need. I'll be waiting patiently hanggang sa maging handa ka nang magmahal ulit. Hindi kita pipilitin. Basta gusto ko lang malaman mong mahal kita. Because somewhere in the middle of flirting and "having fun" with you, I fell. At hinding hindi ko bibitiwan ang nararamdaman ko para sa'yo."


Dahil sa isang pangakong iyon, naging masaya ang takbo ng buhay ko. Tumagal kami ng anim na taon ni Ryan, hindi na siya nagpagamit sa iba. Pintunayan niyang akin lang talaga siya. Six years and still counting. Marami na kaming hinarap na hamon. Marami pang darating pero alam kong kakayanin namin yun dahil ngayon, sigurado na akong mahal na mahal ko siya at alam kong mahal niya rin ako. 


WAKAS