Puno Ng Pag-ibig [5]

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Panawagan po sa mga followers ng MSOB, bumoto na po kayo dito:  http://www.pinoyblogawards.com/2011/04/heroes-homecoming-towards-change.html Paki-click lamang po ang link. Hanapin sa right side ng page ang entry # 24 (Michel’s Shades Of Blue) at i-click ang box na katabi nito. I-click muli ang “Submit Vote”.
At para po sa mga nakaboto na noong matagal na, pede na uling bumoto.

Sana ay paunlakan ninyo ako sa aking munting hiling.
Gusto ko palang pasalamatan ang mga followers na all-out support sa pag boto at pangampanya, at sa mga co-authors na nagpo-post ng campaign sa mga blogs at akda nila. I really, really appreciate your support guys! I can’t thank you enough.

At pati na rin sa mga bagong followers ng MSOB. Yeeeeyyyy! 901 na tayo ang still counting. Target na natin ngayon ang 1,000 followers. 
Anyway, maraming salamat sa mga commenters, supporters who voted and campaigned. You guys give me inspiration to write.


-Mikejuha-
=====================================================
"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"
=====================================================


“Gusto ko ang sad ending kaya hindi sisipot si Byron sa lugar.” Ang sabi ko kay Marjun.

“Waaaahhh! Ayoko ng ganyan! Gusto ko happy sina Byron at Lester!”

“Pasensya ka na. Parte ko na ito. Kaya ako ang masusunod.”

“Basta ayaw ko! Ayaw ko! Huwag mo muna siyang gawin. Bukas na lang uli, ako na ang magdugtong niyan.”

“Kung ganoon, ikaw na rin ang magtapos. Kasi, sad ending nga iyan eh. Ayaw ko ng happy ending. Sa ganitong klaseng pag-ibig, hindi makatotohanan ang isang happy ending. Kadalasan, sad ending ending ito. At… kuwento ng buhay ko ito, kaya ako ang masusunod.”

“Basta ayoko…”

“Wala kang magagawa, gagawin ko na.”

“Magback-out ako sa pagiging modelo mo, sige ka. Basta, huwag mo na lang muna siyang gawin…”

Napaisip naman ako sa pananakot niya. Syempre, ayaw ko ring magtampo siya o basta na lang mawala ang ambag niya sa kuwento.

Kaya, wala na akong nagawa kundi ang isara ang aking laptop. “Sige, panalo ka na”

“Yeeeeyyy! Salamat!” ang sambit niyang abot-tainga ang ngiti.

Ngunit sa isip ko, ituloy ko pa rin ito kapag wala siya. “K-kilangan din pala natin ng litrato na nasa central park ka, sa ilalim ng puno ng kahoy at naghinty kay Byron” ang sambit ko. “Dramatic kasi ang point na ito at siguradong tatatak sa imahinasyon ng mga readers ang eksenang nag-antay ka kay Byron, hawak-hawak ang isang kumpol ng mga pulang rosas. Iyong astig na astig ang porma ngunit balisa ang mukha na nakakaawa…” ang nasabi ko na lang.

“Wow! Gusto ko iyan! Parang ang ganda ngang tingnan. Sigurado mukha ko ang maiimagine ng mga readers mo.”

“Oo. At sisikat ka at maraming ma-inlove sa iyo! Magkakarooon ka ng mga fans at titilian ka nila… lalo na sa pagdating ng book-launching at i-announce kong sasama ang modelo ko at mag-aautograph ka rin.”

“Waaahhh! Magiging artista ako!”

“Naman!”

At kinbukasan kaagad, nagpunta kami sa central plaza at kinunan ko ng litrato si Marjun na naka-upo sa ilalim ng isang kahoy. Nagktaon din kasi na may puno ng narra sa centra park kaya doon ko siya kinunan ng litrato.

Nakakatuwa kasi, pinaghandaan talaga namin ang shoot na iyon. Pinapa-facial ko muna siya at pagkatapos, ang buhok ay pinaayos. Iyon bang style na hitsurang kahit naglalalakad ka sa kalsada sa gitna ng napakaaliwalas ang panahon ay magtatanong pa rin ang mga tao kung may bagyo ba, o may ipo-ipo, kasi magulo na nga ang buhok, halos nakatayo pa ang mga ito. At pinasuot ko pa talaga siya ng polong kulay puti na nakatupi ang sleeves hinahatak pataas sa kanyang braso, at ang jeans na kulay abo ay contrast naman sa kulay ng polo niya. At dagdagan pa sa isang kumpol na rosas na hawak-hawak niya. Ahhh grabe. Nakaka-in love. Lalo tuloy akong humanga sa kumag.

“Huwag kang ngumiti, tado! Dapat ay malungkot ang mukha mo, di mapakali…” ang utos ko noong kukuhanan ko na sana siya ng litrato at hindi mapigilan ang sarili niyang magngingiti.

“Hindi ko mapigilan eh!” at tuluyang nang bumigay ang kanyang bibig sa tawa.

“Paano natin matatapos itong shoot na ito kung ganyan ka?”

“Naaasiwa ako sa porma kong ito! Hindi ako sanay! Para akong isang gagong nakahawak pa ng bulaklak.” ang sagot niya.

May mga nanood din kasi sa pictorial naming iyon. Kaya lalo siyang nako-conscious. Akala siguro ng mga usisero ay isang artista ang nakita nila. May hawig kasi ang mukha ni Marjun kay Aljur Abrenica. Pati tangkad at pangangatawan ay halos pareho.

“Hay naku. Tiisin mo. Kasalanan mo. Ipinanganak kang guwapo!” ang sambit ko.

Anyway, parang shooting ng isang artista talaga ang dating sa aming ginawang iyon dahil may mga nanood, naki-usyoso, may kinilig din at humanga kay Marjun. May mga nagtanong din kung para saan ang ginawa naming pagso-shoot na may mga props pa.

“Sa libro lang po ito… At itong aking modelo ay napulot ko lang sa tabi-tabi.” Ang sagot ko sa isang baklang nagtanong talaga sa akin.

“Ay… saang tabi mo naman napulot iyan at mapuntahan. Baka may mga kapatid pa iyang naiwan doon!”

“Wala na. Tira na lang iyan at ako ang nakapulot.”

Tawa kami ng tawa.

Natapos ang aming photo-shoot. Dumaan muna kami sa isang sikat na restaurant kung saan kami nag-dinner.

“Kung hindi dahil sa iyo… hindi ako makaexperience ng ganito, o ni makakain sa sikat at mamahaling restaurant na ito. Hanggang sa labas lang sana ako…”

“Hay naku… ang drama mo. I-enjoy mo lang kasi ako, masaya din na kasama ka. Ikaw, masaya ka bang kasama ako?”

“Hindi lang masaya. Masayang-masaya!” Napahinto siya sandali at seryoso ang mukhang tinitigan ako. “Kaya nga… parang…” hindi niya itinuloy ang sasabihin.

“Parang ano?” tanong ko noong mabitin sa hindi itinuloy na salita.

“Wala… Kalimutan mo na iyon.”

“Ang alin?”

“Wala nga… Atsaka, hindi ka naman maniniwala eh. Kasi ako, parang hindi rin makapaniwala.”

“Tado! Ang alin nga?”

“Basta huwag muna. Sasabihin ko na lang sa iyo sa takdang oras.”

“Ito naman o! Sobrang arte. Ano nga iyan???” giit ko pa.

“Basta… malalaman mo rin. Gusto ko lang makasiguro sa sarili ko…”

“S-sige bahala ka.” Ang nasambit ko na lang na parang may bahid na pagtatampo.

Kinabukasan, hindi muna namin ipinagpatuloy ang kuwento. Bagkus, tinuruan ko siya kung paano buksan ang laptop ko, kung paano ang magtype, kung paano magdelete, at kung anu-ano pa tungkol sa paggamit ng computer. At mabilis siyang natuto.

Binigyan ko rin siya ng exercises sa word processing, at kung paano magpalaki o magpaliit ng fonts, pag-highlight, pagkulay, pag-bold, pag-italics, pag-cut and paste, save, create document, at iba pang mga basic na functions sa computer.

Binigyan ko rin siya ng typing exercises, para bibilis ang kanyang pag-type sa mga letra. Tinuruan ko rin siya sa paggamit ng internet. At nagbukas din kami ng facebook account niya.

Tuwang-tuwa si Marjun. “Di na talaga kita malilimutan nito…” ang seryoso niyang sabi.

“Ok lang naman kahit kalimutan mo ako. Huwag lang ang mga itinuturo ko.”

“Hindi nga eh. Dahil nandito ka na sa puso ko.”

“Hmmmm and’yan na naman po kami… Mga kuwentong walang kahahantungan.”

“Ayaw mo kasing maniwala eh.”

“Huwag na… alam ko naman ang patutunguhan ng lahat eh; pagdurugo ng aking puso. At alam ko namang laru-laro lang para sa iyo iyan. Sawa na ako sa paglalaro. Ako palagi ang natatalo. Kasi sa katagalan, nagiging seryoso ang lahat sa akin samantalang sila, nanatiling naglalaro. Mabuti sila, nag-eenjoy sa paglalaro. Ngunit ako, nasasaktan na…”

“O siya, wala na akong sinabi…” ang nasambit na lang niya.

Hanggang sa unti-unti na siyang gumaling sa paggamit ng computer, sa pagbukas ng facebook. Minsan, pinapahiram ko rin ang laptop ko sa kanya kapag hindi ko ginamit. At siya na lang mag-isa ang nag-ko-computer.

Isang araw, habang nasa bahay ako at nag-iisa, ipinagpatuloy ko ang pagsulat sa kuwento.

May mahigit dalawang oras nang nakaupo si Lester sa ilalim ng puno ng narra at palapit na palapit na ang takdang oras na binanggit niyang deadline sa mensaheng ipinarating niya para kay Byron. Magkahalong matinding kaba at takot ang kanyang naramdaman. Pati na ang mga taong naghintay din, ang mga tv crews, mga reporters ay parehong kinabahan. Kahit ang mga nag-aabang sa kani-kanilang mga TV ay tila nanalangin na kaawaan ni Byron si Lester at sumipot na sa lugar.


Subalit bigo silang lahat. Lumipas ang alas 7, ang oras na itinakda ni Lester ngunit walang ni anino ni Byron ang dumating. Lumipas pa ang ilang oras ngunit nanatiling nakaupo pa rin si Lester sa ilalim ng narra patuloy na inaabangan ang pagdating ni Byron.


Ngunit bigo pa rin siya...


Hanggang sa unti-unting nagsiuwin na ang mga tao at ang iba ay lumapit pa kay Lester at may nag payo ng, “Huwag kang malungkot Lester… marami pang Byron ang darating sa buhay mo” “Huwag mo na siyang pag-aksayahan ng panahon Lester, he doesn’t deserve you…” “Huwag mong sayangin ang oras sa isang taong hindi marunong maawa…” etc, etc…


Ngunit nanatiling umasa si Lester na darating pa si Byron. Hanggang sa hindi niya namalayang doon pala siya nakatulog sa ilalim ng narrang iyon. Nakakaawa, nakakatouch. At ang paghihintay at pagsasakripisyo niya ay hindi kaila sa mga taong sumusubaybay sa kanilang pag-ibig dahil naiparating pa rin ito sa kanila sa pamamagitan ng iilang TV crews na nanatili sa lugar at hindi iniwan si Lester.


Sa sumunod na araw, nagpa-announce naman si Lester ng kanyang cp number. Ipinaskit ito sa mga pahayagan, sa billboards, at TV.


Ngunit nadismaya lamang siya dahil maraming mga nanloko na tawag, ang iba ay nakikipaglaro lamang, bagamat may iba namang nagbigay ng suporta at payo.


May mga tawag din na nagsabing nakita daw nila si Byron sa ganitong lugar. Ngunit kapag pinuntahan naman niya ay hindi naman pala ito.


Hanggang sa sinabi niya muli sa mga TV at estasyon ng radio na linggo-linggo siyang pupunta sa puno ng narra na iyon at maghihintay kay Byron sa ganoong oras pa rin.


At tinupad niya ito. Linggo-linggo, nandoon si Lester sa punong iyon at naghihintay…

Hinayaan ko muna ang kuwento sa ganoong bitin na parte. Inatake kasi ako ng katamaran. Bagamat nasa isip ko na ang ending nito na isang malungkot na pagtatapos, parang nawalan ako ng ganang magsulat sa sa oras na iyon.

Kinaumagahan, nagulat na lang ako. “Happy birthday to me! Happy birthday to me!” ang pagkanta-kanta hi Marjun habang patungo siya sa banyo.

Sinundan ko at tinanong. “Woi, birthday mo talaga?”

“Oo, wala man lang nag-greet…” ang pagparamdam niya.

“Waaaahhh! Happy birthday po!”

“Kiss!”

“Sige kiss sa noo” at talagang inilapit ko ang mukha ko sa noo niya.

Nasa ganoon akong posisyon noong bigla ba naman niyang idiniin ang kanyang bibig sa bibig ko sabay hawak ng ulo upang maglapat ang aming mga labi. “Uhhmmmmpp!”

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman sa ginawa niya. Parang gusto kong magalit dahil sa pagkabigla ngunit sa kabilang parte ng aking utak ay gusto ko ring magtatalon dahil sa tuwa at kilig.

“Marjun ano ba???!!!” ang sambit ko na lang sabay tampal sa kanyang pisngi noong pinakawalan na niya ako.

“Pa-birthday mo na lang sa akin iyon.” sagot naman niya.

“Ano pa ba ang magagawa ko?” ang pagmamaktol ko kunyari.

“Gusto mo liligawan na kita?” ang sambit niya.

Di ko alam kung nagbibiro o ano ngunit pakiramdam ko ay lumulutang ako sa ulap sa aking narinig. Ngunit kagaya pa rin ng dati, pinigilan ko ang sarili upang huwag magpahalata. Parang gusto ko tuloy sabihin sa kanya na, “Hindi sinasabi iyan; ginagawa!” Ngunit sa isip ko lang ito. “Tado!” ang sambit ko na lang.

“I love you…” ang puno ng lambing na sabi niya sabay yakap sa akin, di ko rin alam kung nagbibiro o naglalaro o anong masamang hangin ang pumasok sa kukute.

“Good!” sagot kong sarcastic.

“Good lang?”

“Very good!” sagot ko uli. Syempre, pakyeme ang lola ninyo. Ayoko na kasi talaga. Alam kong masasaktan lang ako kapag pumatol pa ako.

“Grabe ka naman. Hindi mo man lang ba sagutin ang ‘I love you’ ko?”

“Sandali ha…” hinarap ko siya, tiningnan ang mukha. “Ano ba talaga? Nanliligaw ka ba?”

“Oo… di mo ba ako mahal?” ang biglang pagseryoso sa kanyang mukha. At pakiramdam ko ay talagang hindi siya nagbibiro.

“Marjun… alam mo naman di ba? Gusto kita. Hindi ko lang alam kung mahal. Ngunit ayoko talaga. Alam kong hindi tayo bagay, at hindi tayo puwedeng maging tayo. Masasaktan lang ako. Gusto mo ba iyon? Mag-iiyak ako kapag darating ang panahon na makahanap ka na ng babaeng mamahalin mo? Paano naman ako?”

“E di hindi naman kita iiwanan eh…”

“Puwede ba iyon? Nasabi mo iyan ngayon. Ngunit lalaki ka at ang hangad mo ay ang magkaroon ng mga anak at pamilya. At baling araw ay makakita ka ng isang babaeng mamahalin mo.”

“Hindi naman lahat ng nagmamahalan ay binibiyayaan ng mga anak at pamilya eh. Bahagi lamang ang mga iyan sa pagmamahal. At paano ako makahanap ng babae kung may nagmamay-ari na ng aking puso?”

“Hay naku… ewan!”

“Wala ba akong chance?”

“Hindi ko alam…”

“Maghintay ako…”

“Bahala ka.” Ang nasabi ko. Ngunit ang totoo, naramdaman kong lumambot ang puso ko sa mga sinabi niyang iyon. Para bang ang sarap-sarap pakinggan ng kanyang mga salita. Parang gusto kong umiyak kasi, lahat naman tayo nangangarap ng pagmamahal; ng magkaroon ng isang lalaking manligaw, ipadama ang kanyang pagmagmahal. At parang sa isip ko ay siya na iyon; na si Marjun ay bigay sa akin ng tadhana.

Pakiramdam ko tuloy ay gusto ko nang bumigay. Parang gusto ko na siyang sagutin. Ngunit “Woi… saan tayo mamaya?” ang salitang lumabas sa aking bibig. Parang may humaharang pa kasi.

“M-magpainum daw sina Mario at Ver, iyong mga mga kasama ko sa trabaho na ipinakilala ko sa iyo sa cottage? Iyong malalakas lumamon ng sandwich? Si Mario ay pinsan ko at si Ver ay matalik na kaibigan.”

“Saan naman daw?”

“Sa dating boarding house ko…”

“E, dito na lang kaya kayo sa bahay. Sagot ko pa ang pang-inum at pulutan.”

“Huwag na… nakakahiya na sa iyo eh.”

“Ano ka? Ngayon ka lang nahiya. Kapal nito…” biro ko. “Sabagay, pedeng ikaltas na lang natin sa royalty mo.”

“Waaahhh! May balak!” tumawa siya.

“O ano? Payag kang dito na lang kayo mag-inuman?”

Nag-isip siya.

“At makasali pa ako sa inuman ninyo.” Dugtong ko.

Maya-maya, “O e di sige… mapilit ka eh.”

At doon nga nag-inum ang magbarkada. Sobrang saya ng grupo. Syempre, mas masaya ako. Habang nakaupong magkatabi sina Mario at Ver, kami naman ni Marjun ay nasa harap nila, at magkatabi rin.

Med’yo lasing na kami noong naramdaman kong parang naglalambing at dumidikit-dikit na sa akin si Marjun. Nand’yan iyong nang-aakbay, niyayakap-yakap ako, pabirong kinakagat-kagat ang batok at likod ko na parang nanggigiil.

Ok lang naman sa akin iyon kasi, paminsan-minsan din naman kaming naghaharutan kapag kaming dalawa lang. Minsan nga din tsinatsansingan ko pa iyan. Ngunit iba sa pagkakataong iyon; nandoon sina Mario at si Ver sa harap namin.

Syempre, sa loob-loob ko lang, proud na proud ako na idinidisplay pa niya sa kanila na niyayakap-yakap niya ako. Para bang ibinida niya sa kanila na, “Heto mga tol… syota ko. Inggit kayo no?” Parang ganoon ang dating sa akin. At nakilaro naman ako. Feeling boyfriend na yata ang naramdaman ko sa eksena naming eh. Parang nagpa-praktis na ba.

Maya-maya, sa tawag ng kalikasan, pumunta ako ng CR at iniwan ang mgkakaibigan na patuloy ang pagbibiruan, pagtatawanan.

Bahagyang nabuksan ko na ang pinto at lalabas na sana ako ng cubicle noong narinig ko si Mario na nagsalita. “Paano ba yan tol… e di talo na kami sa pustahan?”

Bigla akong napahinto at hindi na tumuloy sa paglabas, hinayaang nakabukas ng kaunti ang pinto ng cubicle.

“Ssssshhhh! Tarantado to! Maririnig ka!” ang dali-dali at pigil na pagsagot ni Marjun.

“Di ba, ang pustahan ay dapat sa birthday mo, mapaibig mo na siya?”

“Tsk! Tsk! Huwag ngang pag-usapan iyan tol, ano ka ba?” sagot uli ni Marjun na halata sa boses ang tila pagkainis.

“O sya… sorry na, sorry...” ang sagot ni Mario.

Mistulang hinataw ang aking ulo ng isang matigas na bagay sa aking narinig. Parang ang lahat ng aking dugo ay dumaloy patungo sa aking puso at nahirapan akong huminga. At naalimpungatan ko na lang ang aking sariling bumalik sa pag-upo sa toilet bowl at umiyak nang umiyak.

Kung gaano ako kasaya sa bago ako pumasok ng CR ay kabaligtaran naman ito pagkatapos kong marinig ang salitang pustahan. “Pinagpustahan lang pala nila ako? Kaya pala niligawan na talaga niya ako kaninang umaga? Kaya pala ang sweet niya sa akin sa harap ng mga bisita niya?” sa sarili ko lang.

Pakiramdam ko ay bumabalik-balik sa aking isipan ang mga sandal kung saan ko naramdaman ang sakit ng panloloko ng isang lalaking iniibig. “Totoo ngang wala talagang mapili sa kanila. Puro sila manloloko, mapaglaro, manggagamit. Hindi nila iniisip ang naramdamang sakit sa parte ng mga taong niloko nila!”

Sobrang pagkahabag ko sa sarili sa sandaling iyon. Parang gusto kong pumatay ng tao o kaya ay sarili ko na lang ang aking saktan at kitilin ang buhay.

Maya-maya, “Aldred… nand’yan ka ba?”

Si Marjun. Tinatawag ako. Tiningnan ko ang akin grelo at may mahigit 30 minutos pala akong nagbabad sa CR. Hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin.

“Aldred! Ba’t ang tagal mo d’yan? Halika na…” tawag niya uli.

“Eh… medyo sumakit lang ang tiyan ko. Maya-maya, babalik lalabas na ako.” Ang naisagot ko na lang.

Pinilit kong pakalamahin ang sarili at isip. Iginiit ko sa aking utak na huwag pairalin ang galit at habaan pa ang pasensya at pang-unawa.

Pinahid ko ang mga luha at sipon sanhi ng aking pag-iiyak. Naghilamos sa wash basin at lumabas ng cubicle na parang kalmante lang.

“Bakit namumula yata ang iyong mga mata?” Tanong ni Marjun.

“Nagsuka ako eh, kung kaya naghilamos na rin ako.” Sagot ko.

“Ok ka na?”

Tumango ako.

“Sure ka? Baka gusto mo nang magpahinga.”

“Hindi… iinum pa ako…”

At uminum pa rin ako. Ngunit hindi pa rin maalis-alis sa isip ko ang narinig na panloloko ni Marjun sa akin.

At marahil ay bung ng kalasingan at dala na rin ng galit bigla kong hinawakan ang ulo ni Marjun at siniil ng halik ang kanyang mga labi – sa harap ng kanyang mga barakada.

Naramdaman ko pa ang pagpalag ni Marjun sa hindi niya inasahang paghalik ko sa kanya. Ngunit mahigpit ang aking pagkahawak sa kanyang ulo at hindi ko siya nilubayan ng paghalik hanggang sa naramdaman kong sinuklian na rin niya ang aking mga halik.

Naghalikan kami, torrid kiss ang ginawa kong paghalik sa kanya. Gumanti na rin siya at nilakasan ko talaga ang pag-ungol.

Matagal kaming naghalikan. Pakiwari ko ay natulala ang dalawang barkada niya sa nakita sa amin.

Habol-habol ang aming paghinga noong matapos na an gaming halikan. Noong tiningnan ko ang dalawanng barkada niya, tila natulala ang mga ito, bakas sa mga mata nila ang pagkamangha.

“Eh… sensya na ha? Naglalambing lang po sa boyfriend ko.”

Hindi pa rin makapagsalita ang dalawa.

“O sya… mauna na akong matulog. Lasing na talaga! Good night sweetheart! Hapy birthday uli!” ang sabi ko kay Marjun sabay halik muli sa bibig niya.

“Eh… mga tol.. ihatid ko muna sa kuwarto namin si Aldred ha?” ang narinig kong sabi ni Marjun.

“Huwag na… dito ka na lang. Kaya ko ang maglakad patungo sa kuwarto natin sweetheart.”

At dali-dali akong naglakad patungo sa aking kuwarto, hindi na hinintay ang pag-akay sa akin ni Marjun.

Nakahiga na ako sa aking kama ngunit bumabalik-balik pa rin sa aking isip ang salitang “pustahan”. Hindi ko na naman napigilan ang sariling huwag umiyak. At habang nagpatuloy pa rin sila sa pagkakantyawan at kasayahan, pakiwari ko ay ako ang kanilang pinagtatawanan.

“Bukas… palayasin na kita sa pamamahay ko!” ang sambit ko sa aking sarili.

Iyon na ang huli kong natandaan.

(Itutuloy)

=====================================================
"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"
=====================================================