Kahit Makailang Buhay [8]

WARNING: This post contains scenes which may not be suitable for readers under 18.

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Muli, gusto ko pong pasalamatan ang mga supporters, followers, commenters, silent readers, at fans ng MSOB. Lalo na po ang mga bumoto, nagcomment sa entry at naglike at comment sa fb. Maraming-maraming salamat po. Alam ninyo kung sino kayo at kayo ang dahilan kung bakit patuloy pa rin akong nagsusulat ng libre at hindi kumikita para po sa inyo… upang mapasaya ko po lamang ang mga mambabasa ng MSOB.

Ang “Pantalan” ay hindi ko lamang po entry. Entry po ito ng buong MSOB. Kasi, ang MSOB blog lamang ang lantarang gay-themed na kalahok. Kaya laban po natin ito, upang maipagmalaki ang grupo natin, kung saan kayo nabibilang.

Napansin ko po na may mga readers at followers pa rin na hindi pa nakaboto o dedma pa rin sa ating campaign kung kaya sinadya kong ang torrid part ng chapter na ito ay para lamang po sa mga boboto at susuporta sa entry natin. Pasensya na po ngunit kung nag-enjoy kayo sa pagbabasa ng libre sa mga akda na pinaghirapan ko at ng MSOB writers, sana po ay ma-isip ninyo na iyan lamang ang hiling kong kapalit upang kahit papaano ay gaganahan po akong ipagpatuloy pa ang MSOB. Alalahanin po natin, hindi ako kumikita sa pagbahagi ko ng mga kwento dito. Sana pos ay sa ganitong paraan man lang ay mabigyan ninyo ako ng kaligayahan.

Kahit hindi tayo manalo, kung lahat kayo ay susuporta sa entry natin, maipakita natin na nagkaisa tayo sa ating adhikain, na maipagmamalaki at maitayo ang bandera ng respeto para sa atin, bilang isang grupo at bahagi ng lipunan.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

------------------------------------------------------------

Tinitigan ko siya. “P-paano mo nalamang gusto ko ang kantang iyan?” tanong ko.

“Actually, hindi ko pinatugtog iyan dahil gusto mo. I feel relieved kapag narinig ko ang kantang iyan… Ngayon ko lang nalaman na gusto mo rin pala iyan. And what a coincidence; pareho pala ang gusto natin Sir...” Ang may halong pagka-sarcastic niyang sagot.

“B-baka gusto mo ang kantang iyan dahil…” ang nasambit ko. Gusto ko pa sanang ituloy na “… dahil nand’yan ang kuwento ng iyong nakalipas?” Ngunit hindi ko na sinabi pa ito. Baka ma misunderstood na naman ako. Kaya ang naidugtong ko na lang ay ”dahil fan ka ng Savage Garden?”

“Fan talaga ako ng grupo na iyan. Kasi, gusto ko ang mga kanta nila.”

Tahimik.

“N-nagpunta ako dito sa dalawang bagay…” ang pagbasag ko sa katahimikan. “Una, upang hikayatin kang bumalik sa school, at panglawa, ay upang itanong sa iyo kung bakit nag-imbento ka ng kuwento laban sa akin…”

Ngunit hindi niya sinagot ang aking sinabi. Bagkus, “Ang ganda ng suot ni Sir ngayon! Bagets na bagets!” sabay hipo sa t-shirt ko at hinila-hila iyon na para bang tinetesting ang tibay. “Puwede… pwede.” Dugtong niya.

Hindi ko alam kung bakit iyon ang napagbuntunan niya ng atensyon. Hinayan ko na lang siya.

Pagkatapos ay ang jeans ko naman ang pinansin, hinahaplos-haplos ito, kinurot-kurot. “Med’yo makapal at matibay pero… maganda.” Sambit niya uli. “Puwede pa rin…”

Hindi ko siya pinansin sa kanyang paglihis sa topic. Hindi ko rin alam kung ano ang balak niya o kung may ibig siyang ipahiwatig noon na hindi ko lang nakuha. “Why did you fabricate such stories?” ang pag-giit ko sa topic.

Tinitigan lang niya ako, ang kanyang titig ay tila may ipinaabot na isang malalim na katanungan. “Hintayin na lang natin ang alak at mag-inuman tayo…” Sagot niya.

Ngunit hindi niya sinagot ang aking sinabi. Tinitigan lang niya ako, ang kanyang titig ay tila may ipinaabot na isang malalim na katanungan. “Hintayin na lang natin ang alak at mag-inuman tayo…” Sagot niya.

Dumating ang alak. Inilatag ng katulong ang tray at, lagayan ng ice cubes at dalawang champagne glasses sa ibabaw ng mesa.

Kinuha niya ang inilatag na bote ng alak at nilagyan ang mga baso. Nilagyan ng ice. Noong iniabot na niya ang sa akin, “Gusto kong maglasing upang mailabas ko ang lahat ng mga saloobin ko… Dapat malasing ka rin upang kahit magsuntukan tayo, o magwawala tayong dalawa, o kahit magpatayan pa… ay wala tayong maramdamang hiya o sakit.”

Natawa naman ako sa kanyang sinabi. Mukhang malalim nga ang kanyang pinagdaanan. ”S-sige ba…” Ang nasambit ko na lang.

Tinungga ko ang aking baso. Ininum din niya ang sa kanya. “Mukhang malalim ang iyong pinagdaanan…” wika ko.

“Medyo… At magiging OK lang ako kapag naipalabas ko ito – sa iyo!”

“Ah… oo ba. Kung iyan lang pala, sige, damayan kita. Magpakalasing na rin ako. Tulungan pa kitang mailabas mo sa akin ang kung ano man ang mga bumabagabag sa isip mo. But I got to get home for dinner.”

“No-no-no Sir! You have to stay here overnight. Marami pa tayong dapat gawin. Dito na tayo mag-dinner.”

“E…” ang nasambit ko, nagdadalwang-isip bagamat sa bandang huli, “Ok… fine” pa rin ang naisgot ko. Sumagi kasi sa isip ko na kapag sumang-ayon akong doon sa kanila matutulog, maaaring masagot ko ang maraming katanungan sa isip ko tungkol kay Patrick at sa kanyang ginawa laban sa akin.

“Good!” ang sagot niya, binitiwan ang isang nakakalokong ngiti.

Nagsimula kaming mag-inuman. Wala namang tigil ang background music ng Savage Garden album na kanyang pinapatugtog at kung saan nandoon ang mga kantang may tema ring reincarnation kagaya ng “Affirmation”. Sumisigaw ang aking isip na isingit ang tanong tungkol sa reincarnation, upang mabuksan ko na rin ang isue kung siya nga si Rovi. Ngunit pinigilan ko muna ang sarili. Hindi pa iyon ang tamang timing. “Why are you fabricating stories and accusations against me?” ang naitanong ko na lang.

“Bakit… totoo namang may ginawa ka sa akin, di ba?”

“What???” ang gulat kong sagot, hindi inaashanag igigiit pa rin niyang may ginawa talaga ako sa kanya. “I did not do anything against you, Patrick! Alam mo iyan!”

“Meron!” giit niya.

“Ano???!”

“Mamaya-maya… ipaalala ko sa iyo…”

“Ngayon na. Gusto kong malaman!” pag giit ko rin.

“Not so fast Sir…”

“I need to know it Patrick. Where did I go wrong?”

“We’ll get there Sir. Don’t worry.”

“I don’t believe this….” Ang may halong pagka-inis kong sabi. “Kung mayroon nga, ano naman ang ginawa ko sa iyo, aber?”

“Pwede bang mag-inuman na lang muna tayo? Sasagutin ko ang tanong mo later.”

At nag-inuman nga kami hanggang sa ramdam kong umikot na ang aking paligid sa kalasingan bagamat kayak o pa naman. Ngunit si Patrick, mistulang hindi tinablan. Hindi ko alam kung plano talaga niyang ako lang ang malasing at hindi talaga siya umiinum. Hindi ko alam. Kaya hindi ko na hinayaang ang sariling humiga sa sahig sa kalasingan. “H-hindi ko na kaya… Patrick. Para akong maduduwal” Ang sambit ko upang matapos na ang inumang iyon at puwede nang mag-usap kami o kung ano man ang balak niyang sabihin o “iplabas” sa akin.

“O, e di tuloy na tayo sa kwarto ko.” Ang sagot niya sabay tayo at alalay sa akin. Magpahatid na lang tayo ng pagkain sa kuwarto mamaya kapag OK ka na.

Medyo nagtaka ako dahil puwede naman kaming mag-usap doon lang din sa gilid ng pool. Ngunit tumalima na lang ako. Baka akala niya ay ganoon na ako kalasing o kaya ay mas gusto niyang sa loob ng kuwarto niya kami mag-usap dahil may privacy.

Hawak-hawak ang kamay kong nakaakbay sa kanyang balikat, dahan-dahan kaming naglakad patungo sa looban ng bahay hanggang sa kanyang kuwarto. Nasa ground floor lang pala ang kuwarto niya, sa bungad mismo ng hall na lagusan patungong swimming pool. Dahil hindi pa naman ako todong tinablan ng alak, naaninag ko pa ang paligid na aming dinaanan. Napakaganda ng kanilang bahay. Ang sahig ay gawa sa mamahaling marmol na may magagandang designs, ang mga paintings ay halatang mamahalin, at ang loob ng kuwarto niya ay maaliwalas, may magandang lightings na animoy sa isang 5-star hotel.

Ang buong akala ko ay pahigain na lang niya ako sa kanyang kama at patulugin. Ngunit bigla na lang niya akong itinulak at isinampa patalikod sa isang parte ng dingding kung saan ay may nakatayong layer ng kahoy, ang magkabilang side sa itaas ay may nakausling yero na may nakakabit na posas at ganoon din sa may paanan, posas na maaaring para sa magkabilang paa din.

Habang nakatayo, dali-dali niya akong pinosasan sa magkabilang kamay. Mabilis ang ginawa niya na hindi ko na nagawa pang tumiwalag. Pati ang dalawang paa ko ay nagawa din niyang posasan.

Sobra ang pagkabigla ko sa ginawa ni Patrick. Bagamat lasing ako, alam ko pa rin ang nangyayari sa paligid. “A-anong ibig sabihin nito, Patrick?”

“Cool ka lang Sir…” ang kampanteng sagot niya

“Paano ako magiging cool. Ipinosas mo ako!”

“Di ba tinanong mo ako kung ano ang ginawa mo sa akin? Well… ito na po iyon. Sariwain natin ang mga ginawa mo sa akin. Isa-isahin kong ipaalala sa iyo ang lahat…”

Mistula namang nawala ang aking kalasingan sa matalinghaga niyang sinabi. “Hindi ko maintindihan. At bakit ba naka-posas ang mga kamay ko?”

“Sasabihin na lang natin na hindi kita kaya. Kaya posas na lang ang tutulong sa akin upang maisagawa ko ang pagpaalala ko sa iyo sa mga nagawa mo… upang hindi ka makapalag!” Sabay tawa.

“Ano ba talaga ang ginawa ko sa iyo???! Tangina!” sigaw ko habang pilit kong kumalas sa pagkaposas ng mga kamay ko. Nagalit na kasi ako at med’yo may takot na rin akong nadarama, lalo na noong tumawa siya na parang biglang sinaniban ng demonyo ang kanyang pagkatao.

Lalo lamang humalakhak si Patrick. “Ay… nagalit na! Alam po ninyo, hindi mawawala ang galit ko dito sa puso ko… sa iyo… at sa mundo kapag hindi ako naka-ganti sa ginawa mo sa akin! Kaya ito na ang hinihintay kong pagkakataon!” ang sigaw niya sa akin, ang boses ay tumaas.

“Sabihin mo na Patrick kung ano ang nagawa ko at pag-usapan natin ang lahat…”

“Ayoko nga! Gusto ko, ikaw mismo ang magsabi sa akin kung ano ang nagawa mong kabulastugan.”

Natahimik ako. Hindi ko kasi lubos maintindihan ang nasa kanyang isip.

”Wait ka lang professor Villaber ha?” ang sabi niya.

Naramdaman kong hinawakan niya ang aking t-shirt atsaka biglang hinablot iyon. Malakas.

“Zappp!” ang narinig kong tunog sa pagkapunit ng aking t-shirt.

“Arekoppp!” anong ginawa mo sa damit ko?” sigaw ko.

“Wala ka bang natandaan?” ang sagot niya habang tumatawa. “Noong pinunit ko ang damit ko sa harap mo, doon sa eskuwelahan, hindi mo ba nakuha ang ibig kong ipahiwatig noon?”

Natahimik ako ng sandali, sumiksik sa isip ko ang ginawa niyang pagpunit ng damit niya sa harapan ko sa loob ng isang silid aralan kung saan kinausap ko siya tungkol sa pagsinungaling nila maka-eskapo lamang sa aking ibinigay na pasulit. “Ano ba ang ibig mong sabihin? Pakawalan mo nga ako Patrick! This is not a good joke…!”

“Hahaha! And I’m not joking Professor Villaber!” sagot niya. “At hindi mo pa rin pala nakuha ang aking mensahe… Ang isa sa pinakamatinding propesor na ina-idolize ng mga estudyante sa unibersidad ay mabagal palang pumik-up kapag pagpupunit na ng damit at puri ang pag-uusapan.” Ang sarcastic niyang sabi.

Mistula naman akong hinataw ng isang spade sa ulo sa narinig. Bagamat lango, ramdam ko ang malakas na pagkabog sa aking dibdib. Hindi ako makasagot kaagad sa kanyang sinabi. May naalala akong isang masaklap na bagay sa aking nakaraan na pilit kong iniiwasan, pilit iwinaksi sa isip.

Pinunit niya uli ang natira ko pang t-shirt sa katawan hanggang sa tuluyan nang maalis ang damit kong pang-itaas. Hindi na ako nakakibo. Mistula akong isang napakaamong tupa; o iyong isang batang nagnakaw ng kendi at noong nahuli at pinagalitan ay nanatiling nakayukyok na lamang.

“Hanep ang katawan ni Sir! Flawless! Macho! Ang sarap kagat-kagatin! Nakakagigil!” At kinagat nga iya ang likurang bahagi ng aking balikat. Puno ng pangigigil Ummmm!” Ummmmm!”

“Arrggggghhh! Ano baaaa!” sigaw ko na parang isang kabayong umalma.

“Woo-woo-woo-woo! Easy lang po…” ang pagreact niya.. “Ansarap palang magpupunit ng damit! At kumagat ng balat. Nakakagigil!!!” sabay tawa.

“Ano ba ang gusto mong mangyari? P***ng Ina! Ansakit noon ah!!!”

Na lalo pang nagpalakas sa kanyang tawa. “Nagmura ang Professor ng unibersidad! Waaahh! First time! Ang sarap i-video at i-record!”

“Patrick… ano ba ang gusto mo. Pakawalan mo na ako dito please…”

“Ah… hindi po pu-puwede iyan. Dapat niyo po munang makuha ang kung ano man ang ibig kong ipahiwatig sa pagpupunit ng damit ko at ngayon ang pagpupunit ko ng damit mo. At… ang pagkagat ko sa iyong likuran. Kapag nakuha mo na, d’yan na natin simulan ang pag-reconcile sa mga atraso mo sa akin.”

“Hindi ko nga alam kung ano ba ang atraso ko sa iyo eh…” ang palusot ko. Ang aking nakaraan ay isang bagay kasi na mistulang pumaptay sa aking pagkatao kapag aking naalala.

“Wala ka ba talagang naalala? Kahit sa pagkagat ko? Gusto mo bang kagatin kita uli?”

“Huwag! Masakit iyan!” ang mabilis kong pagsagot.

“Hahahahaha!” tawa niya. “At hindi pa talaga nakuha ang aking mensahe o may self-denial lang si Professor Villaber.”

“Hindi ako kumibo.”

“Ok, fine… sasabihin mo rin ito sa akin sa sunod kong gagawin.” ang pagbabanta niya.

Naramdaman kong umalis siya sa may likuran ko at narinig ko ang pagbukas ng drawer. Noong bumalik na siya, hinawakan niya ang panga ko at idiniin sa mukha ko ang isang gunting.

“A-no ang gagawin mo d’yan?” ang tanong kong med’yo ginapangan ng takot ang kalamnan.

“Gusto mo bang masaksak?” sabay halakhak.

“Huwag kang magbiro ng ganyan Patrick!!!”

“O sige, totohanin natin. Saksakin na kitaaaaaaa!!!!” sigaw niya.

“Huwaagggggggg!!!!” sigaw ko rin.

Ngunit tinakot lang pala niya ako. Ikiniskis ang dulo ng gunting sa aking balat galing sa likurang bahagi ng aking balikat, pababa hanggang sa waistline.

Pakiramdam ko ay nanindig ang aking balahibo sa takot habang gumalaw ang dulo ng gunting pababa sa aking likod, sumingit sa isip nab aka bigla niya itong isaksak sa likod ko.

“Pero heto muna Sir…” Hinawakan niya ang waistline ng aking pantalon at isiningit doon ang blades ng gunting.

Nanatili akong hindi kumilos. Pinakiramdaman siya sa sunod niyang gagawin.

“Keep it easy po…” sabay gupit sa waistline ng aking pantalon pababa hanggang sa aking puwetan. Hindi kasi ako nagsisinturon kapag naka-jeans kaya malaya niyang naisingit ang gunting at madaling nagupit ang bahaging iyon.

Noong tumambad ang umbok ng parte ng aking waistline at puwet kung saan nagunting ang bahagi ng aking pantalon. “Waahhhh! Ang ganda ng waistline naman… Walang kataba-taba ang beywang. Shittttt!!!! Nakakapaggigigil si Sir!” sambit niya. “At ang ganda ng umbok ng puwet! Makagat nga…” at hinawi niya ang bahagi ng nagupit kong pantalon sa likuran, lumuhod siya at kinagat ang kaliwang umbok ng aking puwet…

“Ouccchhhhh!” Sigaw ko. Pilit kong kumawala sa sakit at magkahalong kaba at takot sa kanyang inasta. “Ano baaaa???! Patrickkk!!!” Sigaw ko. Hindi tuloy maiwaglit sa isip ko na baka nasiraan na siya ng bait at napagtripan akong i-torture atsaka patayin…

Pagkatapos niyon, sunod-sunod na niyang ginupit ang aking pantalon.

Panay naman ang sigaw ko at pag-alma. “Patrick ano baa ang gusto mong mangyari? Pakawalan mo na ako! Hindi ko nagustuhan ito Patrick!”

“Ako rin naman eh. Hindi ko rin naman nagustuhn ito eh. Kaso… ikaw kasi… Sige, maglilikot ka pa upang matusok ka nitong gunting.

Sa sinabi niya, hinayaan ko na lamang siya sa kanyang paggugupit hanggang sa wala nang natirang damit sa aking katawan, ang mga gupit-gupit at punit-punit na piraso ay nagkalat sa sahig.

Mistula akong si Adan sa aking postura. Isang Adan na inaalipin ng takot at nasa ilalim ng kapangyarihan ng isang lalaking teenager na nawala na yata tamang pag-iisip.

“Wait lang Sir at may kukunin lang ako…” ang sambit niya noong wala nang natirang saplot sa aking katawan. At naramdaman ko na namang umalis siya at muli, narinig ko ang pagbukas ng drawer.

Noong nakabalik na uli siya sa aking likuran, hinawakan niya ang aking panga at ipinakita sa akin ang isang itim na batuta. “Para sa iyo ito, Sir Alex…”

“P-papaluin mo ako? Babatututain mo ako?”

“Babatutain, tama… ngunit hindi kita papaluin…” sabay bitiw ng isang ngiting-aso.

“A-anong ibig mong sabihin?”

Hindi niya ako sinagot. Habang nanatili sa kanyang kamay ang aking panga, na ang aking tenga ay dikit na dikit sa kanyang bibig, marahan niyang hinampas-hampas ng batuta ang umbok ng aking puwet, paminsan-minsang isiningit pa ito sa gitna ng hati ng dalawang umbok doon. “Sarap nito…” ang sarcastic niyang sabi.

Nakuha ko ang ibig niyang ipahiwatig; sa ginawa niyang paghampas-hampas ng batuta sa umbok ng aking puwet. “Ipapasok niya iyon sa aking butas!” sa sarili ko lang. At kinilabutan ako sa iniisip kong iyon. Matinding takot ang aking nadarama. Alam kong kung gugustuhin niya ay kaya niyang gawin iyon dahil nakaposas ang aking mga kamay at paa. “Hindi mo magagawa sa akin ito, Patrick! Ayoko ng ganyan!”

“Puwes nakuha mo na ba ang ibig kong ipahiwatig?!!! Dammit!!!” ang malakas niyang sigaw.

At dahil sa takot na baka tuluyan niyang gawin ang hinala ko, hindi ko na magawang hindi na umamin. “Oo! Ntandaan ko na!” Sigaw ko.

“Lakasan mo paaaaa!”

“OO! Natandaan ko naaaaaaaaaaa!!!” ang mas malakas ko pang pagsigaw, nanginginig ang boses.

“Good!” ang sagot niya. “Ngayon, sariwain mo ang mga ginawa mo, at ikuwento mo sa akin ito!” utos niya. “Sariwain mooooo! Gusto kong maalala uli iyonnnnnnn!!!Tangina!!! Hayup kaaaaa!!!” sigaw uli niya.

Napayuko na lang ako, at tumulo ang mga luha. Binalikanko sa aking isip ang lahat…

“Sabihin mo naaaaaaaaaa!!!!!!” Sigaw uli niya.

“I-ikaw si R-rovi…”

“Lakasan mo tanginnnnaaaaaaa!!! Hind ko marinig!!!!!”

“Ikaw si Rovvviiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!” ang pagsiaw ko na.

“Ano an gginawa mo sa akin???!!!! I-kuwento mo naaaaaaa!!!!!!” sigaw niya habang humahagulgol na.

At ikinuwento ko ang buong pangyayari. “Noong walong taong guang ka pa, iginiit mong ikaw ang girlfriend ko, ang pumanaw na kasintahan kong si Jasmine. Ayokong maniwala dahil patay na ang aking mahal at hindi siya isang batang lalaking katulad mo. Ngunit kahit ayaw ko sa iyo, ginawa mo ang lahat upang mapalapit sa akin. Palagi mo akong sinusundan, minamanmanan, kahit sa aking flat ay nandoon ka sa labas. Ayaw mong lumayo sa aking paningin. Hanggang sa pinaygan ka ng iyong mama na sa akin ka muna tumira dahil sa pananakot mong magpakamatay kapag di ka nila pagbigyan. Hindi ko nagustuhan ito. At mabigat ito sa kalooban ko. Ngunit pumayag pa rin ako dahil iyon ang gusto ng mama mo at ng mga kaibigan ko upang matulungan ka daw---”

“Hindi iyan ang gusto kong malaman, tangina! Ang ginawa mong kababuyan sa akin!!!” ang pagsingit niya.

“Dahil ayaw ko nga, isang gabi, habang himbing kang natulog, naisip kong takutin ka, pagsamantalahan… upang hindi na bumalik sa akin; upang kusa kang aalis sa poder ko” at sa puntong iyon ng aking pagkukuwento ay napahagulgol na ako. “…Bigla kitang hinablot. Nagising ka at nagtanong kung bakit. Sinagot kita na ayoko nang makita ka pa at na gusto kong hindi ka na babalik sa akin; na gusto kong kinabukasan agad ay dalhin mo ang lahat ng gamit mo sa bahay ninyo. Umayaw ka. At doon, hinablot ko ang iyong damit. Malakas, hanggang sa napunit ito. Natakot ka. Umiiyak. Sumisigaw. Nagmamakaawa na huwag kitang saktan. Ngunit itinuloy ko pa rin ang aking kahayukan. PInunit-punit ko pa ang iyong t-shirt hanggang sa tuluyan nang natanggal ito sa iyong katawan. Kinuha ko ang gunting at tinakot kitang saksakin. Kitang-kita ko ang pamumutla ng iyong mukha, ang takot sa iyong mga mata. Ginupit ko ang iyong pantalon at tuluyan na kitang nahubaran.”

===================================================

Author’s Note:

Gusto ko pong humingi ng paumanhin sa mga readers na ang bahagi pong ito ay torrid scene (molestation). Gusto ko sanang ipost ito sa torrid blogspot ngunit dahil may request po ako na iboto ang entry ko sa PEBA, kapalit po sa pgbasa ninyo nito, kung kaya ko naisipan ang ganitong paraan. Marami pa kasing readers ang dedma lang sa king munting hiling kung kaya naisipan ko na naman ito. Sana naman po ay mapagbigyan ninyo ako at maunawaan..

1) Dito po kayo bumoto: http://www.pinoyblogawards.com/2011/04/heroes-homecoming-towards-change.html paki-click lamang po ang link. Hanapin sa right side ng page ang entry # 24 (Michel’s Shades Of Blue) at i-click ang box na katabi nito.I-click muli ang “Submit Vote”. Kapag nakaboto na kayo, paki-email sa akin kung pang-ilang boto kayo upang ma counter-check ko sa Poll ng PEBA Ito po ang email address ko: getmybox@hotmail.com

2) Paki-like po ang fb page ng PEBA: http://www.facebook.com/#!/PEBAWARDS at pagkatapos, paki-like ang photo ko doon:  http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=3&theater. Maaaring magcomment na rin po dito dahil kasama poi to sa boto.

3) Ito po ang entry ko: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html at inimbitahan ko rin po kayong mag comment.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

===================================================

Naisakatuparan ko ang paglapastangan sa iyong kamusmusan… At pinagbantaan kitang huwag ipagsasabi ang lahat dahil kapag ginawa mo iyon, papatayin kita at ang iyong mama.

Kinaumagahan, hindi na kita ipinagluto pa. Sa labas na ako kumain at umuuwi na lamang sa gabi. Hindi ko alam kung saan ka nag-agahan, nananghalian. Wala akong pakialam.

Ang buong akala ko, hindi ka na sisipot sa flat ko. Ngunit nandoon ka pa rin sa pag-uwi ko. At dahil dito lalo akong nagalit, at ginawa ko muli sa iyo ang ginawa ko sa naunang gabi. Tiniis mo pa rin ang lahat. Sa kabila ng iyong pag-iiyak at pagmamakaawa, mistula akong isang bulag at bingi sa iyong mga hinaing.

Tumagal pa ang iyong pagtira sa akin ng isang linggo. Sa isan glinggong iyon, gabi-gabi ay pInapahirapan kita. Ngunit tiniis mo pa rin ang lahat.

Patuloy pa rin ako sa aking paghagulgol habang nagsasalita. At dinig na dinig ko rin ang malakas na paghagulgol ni Patrick, paminsan-minsang nagsasalita ng, “Tangina mo! Tangina mo!” habang nakaupo siya sa sahig ng kuwarto na parang isang paslit; nagyuyukyok, nag-iiyak.

Ipinagpatuloy ko ang pagsasalita, “Noong nalaman kong maaaring ikaw nga si Jasmine ko dahil sa sinabi sa akin ni Justine na maaaring ang kaso mo ay isang kaso ng reincarnation kung saan hindi nabura sa iyong consciousness ang iyong past life at sa pagreresearch ko na rin sa tungkol dito, matindi ang pagsisisi ko sa aking ginawa. Doon unti-unting nabago ang pagtingin ko sa iyo. Subalit kung gaano n asana ako kahanda na kupkupin ka at tanggapin bilang si Jasmine ko… ikaw naman itong umalis. Hindi kita sinisi sa iyong paglisan dahil alam ko kung gaano katindi ang hirap na dinanas mo sa aking mga kamay at sinarili mo iyon. Araw gabi, umiiyak ako at hinahanap ka. Ngunit hindi kita nakita. Hanggang sa tuluyna na akong lumipat sa dati kong tinuturuan upang hanapin ka dito sa malaking syudad….”

Naghalo ang ingay ng mga hagulgol naming sa kuwartong iyon.

“Hayup ka! Alam mo bang hanggang ngayon ay palagi ko pa ring naaalala ang mga kahayupang ginawa mo sa akin? Alam mo bang gabi-gabi ay napanaginipan ko pa ang mga ginagawa mo? Alam mo bang dahil doon ay natuto akong magwala, halos ipamigay ko na lang ang katawan ko kahit kaninong may gusto dito? Alam mo bang namatay sa sakit sa puso dahil sa sama ng loob sa ginawa mo sa akin ang mama ko, ang nag-iisang taong nagmamahal sa akin? Alam mo ba kung bakit pinalitan ng mama ko ang pangalan at apelyido ko upang sa ganoong paraan ay malimutan ko ang aking masamang karanasan? Sinira mo ang buhay kooooooo!!!! Alam mo ba iyonnnnnnnnnn?!!!” sigaw niya.

“H-hindi ko alam P-Patrick. Patawarin mo ako…”

“Argggggghhhhh!” Sigaw niya. At sinunggaban niya ang nakalatag na batuta sa sahig atsaka tumayo at pinagpapalo ang katawan ko.

Hindi ko na magawang pumalag pa. Hindi ko na rin magawang sumigaw. Tiniis ko ang bawat sakit ng pagtama ng batuta sa aking katawan. Kagat-labi kong pinigil ang sariling huwag lumabas ang ingay sa aking bibig habang tila walang humpay ang pag-agos ng aking luha.

Huminto siya noong napagod. Umiiyak pa rin.

“Saktan mo pa ako, Patrick, kung ito ang kabayaran sa kahayupang ginawa ko sa iyo. I deserve it. Kung ito ang makakagaan sa iyong dinadala, saktan mo pa ako. Hindi ako tututol. Kahit patayin mo pa ako dito sa loob ng kuwarto mo. Tatanggapin ko ang lahat.

“Hindi muna kita papatayin. Ipadarama ko pa uli sa iyo ang sakit na naranasan ko.” Sagot niya. At muli, may kinuha siya sa kanyang drawer at noong bumalik, ibinubundol-bundol niya sa bunganga ng aking butas ang dulo ng batuta. “Huwag kang mag-alala, nilagyan ko ng mamahaling padulas ito. Hindi kagaya ng padulas mo na puro laway lang.”

Alam ko ang ibig niyang mangyari. Masakit man ngunit inihanda ko lang ang aking sarili dahil kasalanan ko ang lahat. Napayuko na lang ako.

Hinawakan niya ang gilid ng aking beywang habang sinimulan niyang idiin sa aking puwet ang dulo ng batuta. Halos matanggal naman sa lakas ng aking pagkagat ang aking labi noong puwersahang idiniin niya ang batuta sa lagusan ng aking butas at nakapasok ang ulo nita. “Ahhhhhh!” ang pigil kong pag-ungol.

“Masarap ba? Ha?” ang sarcastic na tanong niya sa akin.

Hindi ko siya sinagot. HIndi ko alam kung paano siya sasagutin.

Pakiramdam ko ay napupunit ang aking kalamnan noong tuluyan nang makapasok sa kaloob-looban ng aking puwet ang halos kaahati ng batuta. “Argggghhhh!” ang pigil ko pa ring pag-ungol. Ansakit! Ang hapdi! Para akong matatae na hindi maintindihan. At lalo na noong inilabas-masok na niya ang batuta… parang mabibiyak ang aking ulo sa sakit na dulot noon. “Arrgggggghhhhh!!!” sigaw ko sa baway diin at hila niya sa batuta.

Tiniis ko ang lahat. Isiniksik sa aking isip na marahil ay ganoon din ang naramdaman ni Patrick noong ginawa ko sa kanya iyon… Maaaring mas higit pa nga dahil sa mura pa niyang edad sa panahong iyon, walang kamuwang-muwang sa mundo ngunit sinira at nilapastangan ko lang.

May ilang minuto ring ginawa ni Patrick iyon sa akin. Maya-maya, hinugot na niya ang batuta atsaka naramdaman kong naghubad siya. Hindi ko kasi makita gawa nang nakatalikod ako.

Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya. Ngunit hinanda ko na rin ang aking sarili sa kung ano man ang sunod niyang gawin. Naghintay ako. At naramdaman ko na lang ang ari niyang sumusundot-sundot sa lagusan ng aking butas, pilit niyang ipinapasok sa akin.

Noong makapasok na, umulos siya. Med’yo kaya ko nang tiisin ang sakit sa paglabas-masok ng kanyang sandata sa aking butas, hindi kagaya ng naramdaman kong sakit sa paglalaro niya sa batuta sa kaloob-looban ko. Hindi lang kasi mas malaki iyon, mas matigas pa kaysa ari ni Patrick.

Bagamat wala akong maramdamang sarap sa ginawa niya, tiniis ko ang sakit at hapdi at pinilit isiniksik sa utak na intindihin at tanggapin ang ginawang iyon sa akin ni Patrick.

Hanggang sa naramdaman kong binilisan niya ng binilisan ang pag-ulos at narinig ko pa ang kanyang ungol, “Ahhhh1 Ahhhh! Ahhh! Ahhhh!” atsaka bigla niyang hinugot iyon at ang kanyang dagta ay ipinalabas sa aking umbok ng aking puwet sabay bitiw ng isang malakas ng ungol, “Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!”

Pagkatapos, hinimod ng kanyang kamay ang likidong dumikit sa umbok ng aking puwet atsaka ipinahid iyon sa aking bunganga. “Tikman mo. Di ba ganyan ang ginawa mo sa akin? Ha? Masarap ba? Mapakla? Mabango ang amoy? Ha???!!!”

Pilit siyang sumingit sa pagitan ng dingding at katawan ko upang magkaharap kami. Tiningnan niya ang aking mukha. Umiiyak ka rin pala. Kawawa ka naman no? Ngunit noong ginawa mo sa akin iyon… tila isa kang taong sinaniban ng demonyo!”

Hindi ako umimik. Nanginginig ang aking kalamnan sa hirap ng aking kalagayan at sa sakit ng kanyang ginawa sa akin ngunit pilit ko pa ring magpakatatag. “P-patawarin mo na ako Patrick… Nagsisi no ako…”

“Patawarin? Hindi rin siguro…”

“K-kailan mo kaya ako mapapatawad?”

“Kapag hinalikan kita sa bibig… iyan ang hudyat na napatawad na kita. Ngunit baka hindi na mangyari iyon…” At kumalas siya sa kanyang puwesto at muli may kinuhang kung ano sa kanyang drawer.

Noong bumalik na siya, hinawakan na naman niya ang aking panga atsaka ipinakita sa akin ang isang baril na kung saan ang dulo ay may silencer.

“Papatayin mo ako?” ang tanong ko ang boses ay nagmamakaawa.

Hindi ko maitatwa na kinabahan ako. Ngunit hinanda ko na rin ang sarili at pilit na tinanggap ang katotohanang baka iyon na ang huli ko. “K-kung papatayin mo man ako, Patrick, matatanggap ko ito… at sana nga ay ang kamatayan ko ang makapagbigay sa iyo ng kaligayahan. I know I deserve it, dahil sa ginawa kong mga kasalanan sa iyo.” Ang sabi ko. At ipinikit ko ang aking mga mata upang hindi makita ang pagbaril niya. Alam ko, sinadya niyang may silencer ang baril upang huwag makagawa ng ingay ito at hindi mapansin.

“Handa ka na palang mamatay, Sir?”

“O-oo. Handa na Patrick… I deserve your punishment. Ang mahalaga ay mapatawad mo ako… at Masaya ka na.”

“Well then, heto na! Goodbye Professor Villaber!” ang sabi niya.

At narinig ko pa ang ingay ng kanyang pinaputok na baril. “Bogg!” Narinig ko rin ang malakas niyang tawa. “Hahahahahahahaha!!!”

(Itutuloy)