Kiss The Rain Chapter 4

Pauna: Maraming salamat po sa mga nagbabasa ng story ko na ito.

 

Mico – Hubby Magbasa ka na! andito na chapter 4!

 

Kenji – Friend sorry medyo na murder ko character mo dito. Hahahaha!

 

Kuya Jeffy –Galing ng Break water mo. Antayin ko Laotong mo.

 

Vincy – Kilig ka pa din? hehehe! akin na lang giant  DOMO mo. para may kasama yung nasa kwarto ko.

 

Ernes_aka_Jun, Jack, Jayfinpa, Ram, Chris, Wastedpup Cutie Pinoy Gay Guy, Darkboy13, Gerald, Slushie.Love, Zenki, Roan, Ice, Icy – Guys maraming salamat po!

 

 

Pati na din sa mga silent reader at anonymous diyan. salamat po!

Kiss the rain
Chapter 4 (Masked Rider?)

Erwin Joseph Fernandez

“Bakit? May mali ba?” Buong pagtataka ko na sabi sa kanila.

“You look Freakin good!” sabi ni Kenji.

“Subarashiiiiiiiiiiiiii!! (Wonderful)” Tili ni Jhepeth

Napa buntong hininga na lang ako sa sinabi ng dalawa.

“Ewin, try mo suot pa ito.” Isang korona , scepter at isang pares ng medyas at sapatos na puti din inabot niya sa akin.

Agad ko naman sinuot ang mga binigay niya sa akin.

“Ayan Che, mukha ka ng prinsipe. Konting muk-ap na lang. tuwang tuwang na si Jhepeth.

“Ok Ready na lahat para sa lunes.” Sabi ko.

Tumango naman silang dalawa at ngumiti.

Doon na naghapunan ang dalawa sa bahay namin.

Masaya naman kami nag kwentuhan habang kumakain. Habang si Kenji naman ay medyo ilag sa kapatid ko dahil daw sa medyo masama tingin sa kanya.

“Gusto ka niyan kaya ganyan yan makatingin.” Bulong ko kay Kenji.

“Friend, ang weird ng kapatid mo. Madilim ang aura.” Bulong din niya sa akin.

Nasa ganun kaming pagbubulungan ng tumunog ang cellphone ko.

Si Donnie Tumatawag.

“Hello Donnie?” pag sagot ko sa Cellphone ko.

“Hello EJ! Kamusta ka?”

“Ito ok naman. Having dinner with Kenji and Jhepeth dito sa bahay”

“Nice! Ready ka na ba bukas?”

“Yup. Eh ikaw ok ka na ba?”

“Oo naman. May nahiram na ako na costume. Sige kita na lang tayo sa school bukas. Bye EJ ko.” Paalam niya sa akin.

Binaba niya agad ang tawag niya sa akin.

“EJ ko?! Wow!” nasabi ko sa cellphone ko habang pabalik sa hapag kainan.

Pagbalik ko naman ay nakita ko silang masayang nag kwentuhan habang kumakain.

Patingin ko sa kapatid ko ay naka titig pa rin na walang emosyon  ito sa kaibigan kong si Kenji.

“Xang (Rizza name pala ng kapatid ko. Pero Xang ang nick niya salamat kay Jhepeth.) baka matunaw yan.”

“Kuya gusto ko siya. Pwede siya na lang boyfriend ko?”  sagot niya sa akin habang di inaalis ng tingin niya kay Kenji.

Lahat naman ay bigla natigil sa pag kain at kwentuhan sa sinabi ng kapatid ko.

Kita ko ang pag guhit ng ngiti sa mukha ng kapatid ko at pagkabigla naman kay Kenji, Jhepeth at Mama.

“Xang, anak mapagbiro ka talaga…” Si Mama.

“Mama, Gusto ko siya talaga.”

Tahimik ang lahat at walang nangahas magsalita.

Kitang kita sa mata ni Mama na humihingi na ito ng tulong sa amin.

“Xang, di na pwede. Boyfriend ko si Kenji.”  Biglang salita ni Jhepeth.

“O-o-oo! Girlfriend ko si Jhepeth.” Pag sangayon ni Kenji.

Nakahinga na sana kami ng maluwag ng…..

“Sige nga kung GF mo siya kiss mo siya.” Naka ngiting sabi ng aking kapatid.

Nagkatinginan kami ni Kenji at kita sa mata nito na nanghihingi na din ito ng tulong sa akin at ng baling ko naman ang tingin ko kay Jhepeth ay naka ngiti ito. Habang si Mama naman ay clueless sa nangyayari.

No choice na. Kinalabit ko si Kenji at tumango na lang ako. Pero pinipigilan ko na lang ang pagtawa ko sa pagkakataon na iyon.

Wala na din nagawa si Kenji para maka lusot sa pagkakataon na iyon.

Hinalikan niya si Jhepeth sa pisngi.

“Hindi sa pisngi. Sa lips gusto ko makita.” Ngising sabi ng kapatid ko.

Tumango na lang ulit ako.

“Sige na Friend isang mabilis na smack lang.” pigil na pigil na tawa kong sabi sa kanya.

Napapikit na lang si Kenji sa gagawin niya kay Jhepeth sa oras na iyon. Si Jhepeth naman ay aakalain mo na nanalo sa lotto ang expression ng mukha.

Jhan Elspeth Lucena

“Yes! Eto na ang katuparan ng aking mga pangarap.” Sa isip isip ko.

Ngumuso ako upang ihanda ang aking sarili sa paglanding ng magagandang labi ni Kenji sa akin.

At sa isang iglap at nagtapo ang mga labi namin.

Iyon na ata ang pinaka magandang nangyari sa buhay ko bukod sa pagkapanganak ng magulang ko sa akin.

Parang nagbabaan din ang mga nilalang sa langit sa oras na iyon at nag situgtugan ng kanilang mga trumpeta.

Natapos ako sa  paglasap ng sandal na iyon ng duruin ni Erwin ang noo ko.

“Peth, Mukha ka pala octopus pag naka nguso ka. Hahahahaha! “ sabi niya sa akin na halos Makita na ang utak sa kakatawa.

Napansin ko naman na wala si Kenji na sa aking tabi pagtapos ng nangyari.

“Nasaan po si Kenji?” Tanong ko sa Mama ni Erwin.

“Hayun kumaripas ng takbo papunta sa kusina.” Natatawa na ding sagot ng Mama ng best friend ko.

Tumayo naman kami ng sabay ni Erwin para puntahan si Kenji sa kusina at nakita namin ito na nasa harap ng lababo na nagmumumog at ng lumingon sa pwesto namin ay tumingin ng pagkatalim talim na akala mo ay pwede na ako hiwain ng mga iyon.

“Ewin, Friend may mouth wash ba kayo? Pagamit ako.” tanong niya ng pagtingin niya kay Erwin.

Tumuro lang si Erwin papunta sa kwarto niya at agad naman kumaripas ng takbo si Kenji  papunta doon.

Pagkawala ni Kenji  sa aming mga paningin ay humagalpak kami ni Erwin sa kakatawa dahil sa kinikilos ni Kenji. Pero after noon ay biglang naging seryoso ang mukha ni Erwin.

“Bakit?” Tanong ko sa kanya.

“Alam ko pakana mo ito. Kumanta ka na.”

“O-o-o-o-o-o! ahhhhhhhhhhkhhhhoooooooo ang may pakana nithoooo ow ow ow!” Sarcastic na sagot ko sa kanya.

“Sabi na nga ba eh! Ang galing mo ah! Paano mo nauto kapatid ko?” tanong niya sa akin.

“Simple! Sabi ko bibigyan ko siya ng 100 pesos saka isang libro ng ghost stories.” Sagot ko na naka ngisi.

“Ang galing mo!” sabi niya sa akin na naka ngisi din at naka thumbs up sign pa.

Tawanan kami ulit kaming dalawa.

Natigil lang iyon ng marinig namin ang mga yabang ni Kenji na pababa ng hagdanan.

Pagkababa naman niya sa huling baitang ay bigla ito nag litany sa akin.

“Nilapastangan mo ang aking pagkatao!” mangiyak ngiyak na sabi nito sa akin.

Nilapitan naman ito ni Erwin at binigyan ng isang mahinang batok.

At biglang natawa na lang si Kenji.

“Naka Score ka sa akin Jhepeth ah! Gagantihan kita antay ka lang.” natatawa niyang pagbabata sa akin.

Bumalik naman kaming tatlo sa hapagkainan para tulungan si Mama sa pagliligpit nito.

Ng natapos namin ligpitin at hugasan ang mga pinagkainan namin ay nagpaalam na din kami ni Kenji sa Mama ni Erwin na uuwi na.

“Bukas ha! Dito na kayo mag bihis ni Kenji sa bahay para sabay saby na tayo pag punta sa school bukas.” Sabi ni Erwin sa amin ni Kenji.

Bago naman kami umalis ay pinuntahan ko naman ang kapatid ni Erwin.

Inabot ko ang mga pinangako ko sa kanya.

“Maganda ka naman pala kausap eh.” Sabi ng kapatid ko sa kanya.

“Basta sa uulitin ha!” Naka ngiti na sabi ko sa kanya.

“Oo. Yun lang pala. Dami dami mo papatulan kalahi pa ni kuya.” Sabay talikod paalis ng aking kapatid.

“Ay. Kalokang bata itey!” Tanging nasabi ko na lang….

Kenji Oya

2:00pm kinabukasan ay nasa bahay na kami nila Ewin at nag aayos na ng mga sarili.

Si Jhepeth ay napaka tagal sa harap ng salamin. Di namin malaman kung ano anong kulurete ang pinapahid sa mukha niya.

Si Ewin naman ay regal na regal ang itsura sa costume niya na animo ay isang prinsipe na galing sa ibang bansa.

Samantala ako naman ay nagsuot ng “cat ears” na kulay itim, semi fit na puting sailor shirt, puting shorts na hanggang tuhod na may itim na buntot ng pusa sa likod at doll shoes.

“Ayan tapos na!”  sabi ni Jhepeth sa likod namin ni Ewin.

Pag harap namin ay hindi namin na inaasahan na magiging ganoon kaganda si jhepeth sa suot niya.

Naka pigtails ang buhok niya at malaking putting ribbon na nasa magkabilang tali nito.

Ang suot naman niya ay puti at itim na dress na maraming ruffles at may detail ng mga korona, knee high socks na kulay itim ay puti na doll shoes.

“Peth, Ikaw ba iyan?” sabi ni Ewin sa kanya.

“Naman! Ganda ko nuh?! Ay in trend ba ang doll shoes ngayon?” pagbuhat niya ng sariling bangko at pag puna sa mga sapatos namin.

Nagtawanan na lang kami sa pagpansin na tama nga ang sinabi ni Jhepeth.

4:00pm

Nasa school na kami at umakyat muna sa classroom namin para makapag retouch ng makeup si Jhepeth at malagyan naman niya kaming dalawa ni Ewin.

Habang ang ibang classmates namin ay busy pakikipag talbugan ng kanikanilang mga costumes.

Sa pinto naman ng classroom namin ay may mga naka dungaw na taga ibang course at tuwang tuwa sa mga nakikita nila.

Ng ako naman ay tinatawag na ng kalikasan nag pasya ako pumunta sa washroom.

Ngunit hindi pa ako nakakalayo sa classroom namin ay hinablot na ako ng isang grupo ng babae at pinilit ako mag pa picture sa kanila.

“Dyusmiyo ano ba itong nangyayari sa akin…..” ang sabi ko sa sarili ko.

Erwin Joseph Fernandez

5:00pm

Nilingat lingat ko ulo ko. Wala pa din si Donnie.

Nawawala din si Kenji.

Si Jhepeth busy sa pakikipag chikahan sa classmates namin.

Nasa ganun akong pagiisip ng tumunog ang cellphone ko.

Isang txt mula kay Argel pagtingin ko.

“Hi EJ! Kamusta ka na? Miss you! Mwuah!” Laman ng mensahe niya sakin.

Halala may miss you na may MWUAH pa!

“Eto ok naman. Nagaantay na lang ng oras ng party ditto sa school. Naka costume na din.” Sagot ko.

Matapos ang ilang Segundo ay sumagot naman siya agad.

“Huh?! Naka costume ka? EJ I wanna see you. Sigurado cute na cute ka. Ano costume mo?”  txt niya.

“Opo. Cosplay party kasi dito sa department namin pa welcome sa freshmen. Prince na naka puti na maraming ruffles at blonde buhok.. Hihihihi!” reply ko.

Habang inaantay ko naman ang reply ni Argel ay may napansin ako na pumasok sa pinto na naka mask rider na costume.

“Tindi ng costume. Di kaya mainit yun? Pero maganda bagay sa katawan at tangkad niya.” Sabi ko sa sarili ko.

Ng umupo naman sa upuan ang lalaking naka costume na iyon ay lumingon ito sa akin at kinawayan ako.

Kumaway naman ako pabalik.

Tumunog ulit ang aking Cellphone.

Sumagot na si Argel.

“Sige daan ako diyan mamaya after ng class ko. Mga 9:00pm. Aral muna ako. See you later.” Txt niya sa akin.

“Sige kita kita na lang later dito.” Reply ko.

Paglingon ko naman san aka masked rider na costume ay di pa rin nito tinatangal ang helmet nito at naka upo lang ito ng straight.

“hala! Nakakahinga pa kaya iyon?” sabi ko sarili ko.

Nilapitan ko naman siya dahil sa nag tataka na ako.

“Hey ok ka lang ba?” tanong ko sa kanya habang tinatapik ko ang balikat niya.

Nag thumbs up sign lang siya sa akin at di man lang nag salita.

Napa tango na lang ako sa kanya at bumalik na sa aking upuan.

“Che, Weirdo yung nilapitan mo. Ayaw mag salita o mag tangal man lang ng helmet niya.” Bungad ni Jhepeth sa akin.

“Oo. Yaan mo na siya. Mamaya di rin makakatiis yan at mag aalis din ng helmet yan.” Balik k okay Jhepeth.

“Che, nga pala asa si Kenji kanina pa wala.” Sabi niya sa akin habang nililibot ng tingina ng buong classroom.

“Lika labas nga tayo sandali. Hanapin natin.” Aya ko kay Jhepeth.

 Paglabas namin ay tinahak namin ang papunta na washroom.

Nakasalubong naman namin si Kenji na kakalabas lang ng washroom at parang latang lata ito.

“Friend nagahasa ka?” sabi ko sa kanya.

“Hindi kakatapos ko lang mag wiwi. Nagpigil kasi ako. Yung mga babae kasi kanina pag labas ko hinaltak ako nag pa picture pa sakin.” Kwento niya sa amin habang kumukumpas pa ang kamay.

Tapos niyon ay nag desisyon na kami pabalik ng classroom na naging mahirap naman para sa amin dahil sa hinaharang at hinihila kami ng ibang mga kapwa estudyante namin para magpakuha ng litrato kasama kami.

Ng maubos ang mga humaharang at humihila sa amin ay naka balik naman kami ng maayos sa classroom.

Palingon ko sa naka masked rider costume ay di pa rin nito inaalis ang helmet niya at napailing na lang ako.

7:00pm

Nagsimula na ang party at pulos hiyawan at sayawan ang ginawa ng mga ka course ko.

Ramdam ang enjoyment sa bawat isa sa kanila.

Pero sa di ko malamang dahilan ay di ako makapag enjoy dahil may hinahanap akong isang tao.

Si Donnie.

Wala pa din siya sa party at medyo nag aalala na ako dahil sa sabi niya sa akin ay a-attend  siya.

Naka upo naman ako sa table namin mag kakaibigan ng Makita kong palapit sa akin si Jhepeth at kasama ang aming Dean.

“Che, We need your help.” Sabi ni Jhepeth.

“Mr. Fernandez, Di nakarating ang mag bibigay ng intermission number mamaya dahil sa pagkakasakit nito ng biglaan. Baka pwede ka tumugtog mamaya kahit isang piyesa lang para mamaya.” Pakiusap sa akin ng aming Dean.

 “Oo Che, please. Sinabi ko kay Dean na magaling ka tumugtog ng piano. Baka pwede mo pagbigyan naman para maisalba ang program mamaya.” Si Jhepeth.

“May magagawa pa ba ako….” Sabi ko kay jhepeth.

“Sige po Sir. Tutugtog ako. Pa ready ninyo na lang po yung gagamitin ko na instrument.” Sabi ko sa aming Dean.

“Sige ako na bahala. Salamat Mr. Fernandez.” Mukhang relieved na sabi sa aming Dean.

Tumayo naman muna ako sa kinauupuan ko at naglakad papunta sa classroom namin.

Gusto ko muna mapag isa dahil sa kinakabahan ako. First time ko na tutugtog sa harap ng aking mga kamag aral.

Dumungaw ako sa  bintana upang panoorin ang mga nagsasayawan na mga nasa ibaba.

Matapos ng ilang sandal at nag shift ang pang party na tugtog papunta sa isang love song.

Nakita ko naman na isa isang nag hanap ng partner ang mga nandoon at mula sa malayo ay kita ko si Jhepeth na hinila si Kenji mula sa buffet table para makipag sayaw dito.

Nasa ganoon naman ako ng panood ng bumukas ang pinto ng classroom namin at bumungad sa akin ang lalaking naka costume ng masked rider.

Lumapit siya sa akin at nilahad ang kamay niya. Tila ba na gusto niya makipag sayaw sa akin.

Di na ako tumangi dahil sa alam ko naman na isa lang siya sa aking mga classmates pero hindi ko nga lang alam kung sino doon.

Instrumental lang ang tugtog at masarap sa pandinig at sinayaw niya ako sa sweet na tugtog na iyon. Kung iisipin mo ay parang mag sing irog kami na nagsasayaw sa isang JS prom ang kaibahan nga lang ay naka Costume kami.

Sa di ko malamang dahilan ay ang lakas lakas ng kabog na aking dibdib pero ang sarap sa pakiramdam.

Ang saya saya rin ng pakiramdam ko habang nagsasayaw kami.

At ng matapos naman ang tugtog ay napatingin na lang ako sa kanya.

“Pwede ko ba alisin ang helmet mo?” tanong ko sa aking nakasayaw.

Tumango lang siya sa akin.

Unti Unti ko naman tinangal ang helmet niya at bumungad sa akin ang mukha ng aking kasayaw.

“Surprise!” sabi sa akin ng lalaking nasa harap ko.

“Donnie! Kala ko di ka pupunta ikaw lang pala iyan.” sabi ko habang napaakap naman ako sa kanya.

Gumanti naman siya ng akap sa akin.

Di ko alam pero parang may nagtulak sa akin nag win iyong yakapin siya.

Pero bakit siya yumakap pabalik sa akin?

Is the feeling mutual?

Nasa ganung itsura kami ng biglang may pumasok sa pinto.

“Che, ikaw na pala tutug……. tog……” Si Jhepeth na nasa pinto.

Napatingin kami sa kanya .

“Ay may nag momoment pala…..” sabi niya at bigla naman naman ito tumakbo palayo at tumitili tila kinikilig sa kanyang nakita.

“Donnie baba muna ako tutugtog ako for an intermission.” Paalam ko sa kanya.

“Sige samahan na kita pababa manunuod din ako.”  Si Donnie.

Nakababa na ako at ready na ako para sa intermission number.

Nagulat naman si Kenji na makita na si Donnie pala ang naka masked rider na costume.

Bago naman ako magsimula tumugtog ay ipakilala muna ako ng emcee at umakyat sa stage at ng tumingin naman ako sa kung nasaan sila Jhepeth, Kenji at Donnie ay kumakaway ang dalawa habang si Donnie naman ay kinindatan ako at nag dalawang thumbs up sign.

Kinilig naman ako.

Ng tinapat na sa akin ang spotlight ay sinimulan ko na lang pagtugtog. Maybe ni Yurima ang tinugtog ko.

Di ko lang basta tinugtog yoon ng walang dahilan.

Tulad ng title ng music ay nagtatanong din ako. Ano itong nararamdaman ko para kay Donnie at bakit ganoon na lang ang pakikitungo niya sa akin at bakit ang saya ko sa tuwing pinapakita niya sa akin ang ganoong mga kilos niya?.

Ng matapos naman ang aking pagtugtog ay tumayo ako at nag bow sa harap ng mga manunuod. Nagpalakpakan naman sila at may isang sumigaw pa na “Classmate ko yan!” na animoy pinagmamalaki ako.

Nagpatuloy naman ang program at sayawan.

Napatingin naman ako sa orasan ko at napansin na 9:10pm na.

Nagpaalam naman ako sa tatlo at sinabing lalabas lang ako sandal ng school grounds pero nagpumilit si Donnie na samahan ako.

Wala naman ako nagawa kundi magpasama sa kanya.

Sakto naman paglabas ko ay nakita ko agad si Argel na nasa tapat ng kotse niya nakasandal habang hinihintay ako.

Kumaway naman ako ng makita kong nakita na niya ako sa entrance.

“EJ you look like a prince talaga. Ang cute cute mo!” bungad sa akin ni Argel.

“Thank you. Pang 500+ ka na nangbola sa akin. Hehehe!” pabiro kong sagot sa kanya.

“Argel nga pala meet Donnie and Donnie meet Argel.” Pakilala ko sa kanila sa bawat isa.

“Tol! Kamusta? Friend ka ni EJ?” Tanong ni Donnie.

“Hindi, Manililigaw. Eh Ikaw kaano ano mo siya? Kaibigan din?” maangas na balik na tanong ni Argel sa kanya.

“Friend at Manliligaw din.” Sagot ni Donnie sabay akbay sa akin.

“ANOOOOO?!” Pasigaw kong nasabi pagkatapos ng marinig ko sa dalawang lalake na pinapagitnaan ako.

Itutuloy.

Para may idea po kayo sa Costumes na suot ni Erwin at Donnie ^_^ 

 

Donnie wore this costume

 (Kamen Rider OOO)

Erwin wore this

 ("Platinum Royale" Shugo Chara)

Bulag Na Pag-ibig [6]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Sana po bumoto na ang hindi pa nakaboto. Hindi na po umuusad ang ating boto… (sad)

1) Dito po kayo bumoto: http://www.pinoyblogawards.com/2011/04/heroes-homecoming-towards-change.html. Paki-click lamang po ang link. Hanapin sa right side ng page ang entry # 24 (Michel’s Shades Of Blue) at i-click ang box na katabi nito. I-click muli ang “Submit Vote”. Kapag nakaboto na kayo, paki-email sa akin kung pang-ilang boto kayo upang ma counter-check ko sa Poll ng PEBA. Ito po ang email address ko: getmybox@hotmail.com

2) Paki-like po ang fb page ng PEBA: http://www.facebook.com/#!/PEBAWARDS at pagkatapos, paki-like ang photo ko doon: http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=3&theater. Maaaring magcomment na rin po dito dahil kasama p ito sa boto.

3) Ito po ang entry ko: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html at inimbitahan ko rin po kayong mag comment.

Sana po ay mabigyan ninyo ako ng kasayahan sa pamamagitan ng inyong pagboto!

Gusto ko rin pong i-annunce na may project po ang MSOB, tinatawag naming “Project: MSOB Anthology”. Ito po ay ang pagpapublish ng libro ng mga kuwentong hindi pa ninyo nababasa galing sa piling 10 writers ng MSOB. Target po nating mailabas ito sa market ngayong April, 2011. Sana po ay suportahan din ninyo.

-Mikejuha-

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"


---------------------------------------------

Gulat na gulat talaga ako sa biglang pagsulpot ni Dante. At ang sunod na namalayan ko ay ang pagsugod niya kay Dencio at pinaulanan ng suntok ang huli.

Mabilis namang nakailag si Dencio sa mga suntok ni Dante maliban sa isa na deretsong tumama sa kanyang mukha. Putok ang labi ni Dencio at kitang-kita ko ang dugong umagos galing sa kanyang sugat.

“Tama na! Tama na!!!!” sigaw ko habang nagpagitna sa kanila.

Ngunit itinulak ako ni Dante. At sa lakas ng kanyang pagtulak, sumemplang ako sa damuhan. ‘Huwag kang makialam dito!” sigaw ni Dante sa akin.

Napatingin sa akin si Dencio. At noong nakita niya akong nakabalandra sa damuhan, pinaulanan na rin niya ng suntok si Dante.

At dahil di hamak na mas malaki, matangkad at mas malakas si Dencio, nabugbog ng todo si Dante at napaupo na lang din sa damuhan, ang bibig ay dumugo na rin.

“Tangina mo! Ano bang ginawa ko sa iyo! Tarantado!” sigaw ni Dencio.

“Ikaw ang tarantado! Bakit tinalo mo ang utol ko?! Bakla ka ba? Ha?!”

“Aba’t ang tanginang to…” ang sagot ni Danteng halatang lalong nag-iinit. “Gusto pa atang magpabugbog ampota!” sabay kwelyo niya sa tila lupaypay na si Dante at pinatayo ito upang bigyan na naman sana ng right hand jab ang mukha. “Mag-ingat ka sa mga pinagsasabi mo ha?! Wala akong ginawang masama sa utol mo!” at pakawalan na naman sana niya ang isang malakas na kanang suntok.

Bigla akong pumagitna. “Tama na Dencio please… tama na!” ang pagmamakaawa ko. “Huwag mo nang saktan ang kuya ko.”

At binitiwan ni Dencio si Dante. “Pasalamat ka sa utol mo! Tangina ka! Ansama ng ugali mo!” sabay talikod at nagmamadaling umalis.

Awang-awa ako kay Dante sa kanyang kalagayan. Noong tiningnan ko ang paligid, napalibutan na pala kami ng mga echusero at echuserang parang mga kabuteng karamihan ay magpartner at nagdate sa grandstand.

Hindi ko na sila pinansin. Hinubad ko ang aking t-shirt atsaka ipinunas ito sa nagdurugo niyang bibig. “Ikaw kasi kuya e… alam mo naman na malaki iyong tao, inaway mo.” Ang paninisi ko.

Na siya naman niyang ikinagallit. “Bakit ano mo ba iyon? Bakit ka kumakampi sa kanya? At bakit ko kayo nakitang naghahalikan! At ang lalakas pa ng mga ungol nyo?”

“Eh…” ang naisagot ko na lang.

“Umalis ka nga d’yan! Tanginaaaaaaaaaaaa!!!!” ang sigaw niya sa galit habang tumalikod.

At siya naman pagsulpot ni Shiela na hindi ko mawari kung saan nagtago noong nagsuntukan ang dalawa.

Lumapit si Shiela kay Dante at inalalayan ang huli habang naglakad silang palayo.

Naiwan akong parang tulala, hindi makapaniwala sa nangyari at sa galit niya a akin. Mistula akong isang basing sisiw na naiwan sa grand stand, tulalang nakatutok ang paningin sa kanila. Syempre, nasaktan ako. Ginawa ko lang naman ang pagsama kay Dante at pagpatol sa kanya dahil sa selos at galit ko sa kanila ni Shiela. At hayun, nagbackfire ata sa akin ang lahat. Feeling ko hindi ako nagtagumpay sa hangaring saktan siya sa pamamagitan ni Dencio. At hindi lang siya nagalit, parang hindi yata nagkatotoo ang sinabi niyang hiwalayan niya si Shiela.

Ang sakit. Parang dinurog ang aking puso sa nakita na kay Shiela pa siya lumapit imbes na sa akin.

Kinagabihan, wala na naman kaming imikan. Simula sa pagdating ko ng bahay, sa hapagkainan, hanggang sa pagtabi namin sa pagtulog, pakiramdam ko ay nag-iisa lang ako.

At ganoon din siya. Hindi ako kinikibo. Hindi kami nagkikibuan.

Alam ko, masakit pa ang katawan niya dahil sa pagkabugbog sa kanya ni Dencio. Gusto ko siyang tulungan. Ngunit nanaig pa rin sa akin ang sakit na naramdaman sa nakita sa kanila ni Shiela.

Humiga na lang akong nakatagilid patalikod sa kanya upang hindi ko siya nakikita, nagkunyaring wala akong nariring na katabi, walang naramdaman.

Naidlip na ako noong naramdama ko ang kamay niyang idinantay sa ibabaw ng aking beywang. “T-tol… sorry. Nasaktan kita kanina…”

Hindi ako kumibo bagamat hinayaan ang kanyang kamay sa ibabaw ng aking beywang.

“Sagutin mo naman ako tol o…” ang boses ay nagmamakaawa.

“Ano ba! Matutulog na ako!” bulyaw ko.

“Sige… kapag hindi mo ako pinansin, sa kusina ako matutulog.”

Iyong kusina namin ay walang flooring. Lupa mismo ang aming tapakan. Hindi ko alam kung paano siya matutulog doon pero, nagmatigas pa rin ako. “E di… doon ka matulog!” ang mataray ko ring sagot.

Pagkasabi ng pagkasabi ko, dahan-dahan at walang imik siyang tumayo at tinumbok ang pintuan, dala-dala ang kanyang unan. At dahil iisa lang ang kumot namin, hindi niya magawang kunin sa akin ang kumot ko. Wala siyang kumot.

Ngunit dalawang oras na ang lumipas at hindi na rin ako dinalaw ng antok. Syempre, naisip ko ang kalagayan niya. At hindi ko maitatwang naawa din ako sa kung ano man ang tinutulugan niya sa kusina. At least, sa kuwarto namin, may kumot kaming dalawa, at may katol na panakot at pamatay sa mga lamok. Ngunit siya sa kusina… wala.

Dahan-dahan akong bumalikwas sa pagkahiga at tinumbok ang kusina. At doon, nakita ko siyang nakahiga sa ibabaw ng kainang mesang kawayan, nakatagilid at ang ginawang kumot ay ang lumang mga newspapers. Alam ko, maraming lamok na ang nagpipiyesta sa kanyang dugo dahil naririnig ko pa ang ingay ng paghahampas ng kamay niya sa kanyang sariling balat.

“K-kuya…” ang mahina kong pagtawag. “P-punta na tayo sa kuwarto. Doon tayo matulog.”

Tumagilid siyang paharap sa akin. “H-hindi ka na galit sa akin Tol?”

“Galit pa rin…” ang biro ko. Syempre, may katotohanan din ang birong iyon. Masakit pa kaya ang nakita ko sa kanila ni Shiela. Kaso, nanaig lang ang awa ko sa kanya.

“Eh… dito na lang ako kung galit ka pa.”

“Kuya naman eh!” ang pgdadabog ko. “Sige tatabihan na kita dito”

Akman pupuwesto na sana ako sa tabi niya noong siya naman itong bumalikwas. “Sige… sige, babalik na ako doon. Tara…”

At hayun, balik na naman kami sa kuwarto. Hindi na kami nakatulog sa halos buong magdamag na iyon. Sinusuyo na lang niya ako at tinatanong ang tungkol sa amin ni Dencio.

“Huwag ka nang magalit sa akin tol… Ako nga ang dapat magalit sa iyon eh.”

“Bakit hindi ako magagalit. Sabi mo, hihiwalayan mo na si Shiela tapos nagdate pa pala kayo? At kanina, sa kanya ka pa sumama?”

“Sorry na… nainis lang ako sa iyon kanina.”

“Pero hindi mo talaga hiniwalayan si Shiela… At nag date pa kayo.”

“Hindi ah. Doon ko siya dinala dahil gusto kong makipag-usap sa kanya ng walang istorbo at doon ko na rin siya hihiwalayan. Eh… hindi ko na nagawa dahil sa nangyari.”

“Hmpt! Maniwala ako sa iyo… Bakit nagtatawanan pa kayo. Bakit ang saya-saya pa ninyong tingnan? Para kayong naghaharutan?”

“Ito naman o… syempre, hindi mo naman sasabihin agad-agad. Napatawa lang kami dahil iyong dumi ng aso sa ibabaw ng upuan ay akala ko alkitran lang at tinanggaal ko sa kamay. At noong matanggal iyon ay ang baho. Kaya kami natawa. Ano ang masama doon?”

Natahimik naman ako.

“Kayo nga ni Dencio, kitang-kita kong naghahalikan kayo at ang lalakas pa ng mga ungol. Sinong hindi magagalit niyan?”

“Bakit ka ba nagagalit sa amin?”

“Dahil ayaw kong maging bakla ka. Ayokong magkakaboyfriend ka. Girlfriend papayag ako pero boyfriend… yuckkkkkk!”

“May pa yuck-yuck ka pa d’yan.”

“Bakit. Yuck naman talaga ah! Lalo na si Dencio! Andaming mga baklang nabiktima na niyan!”

“Bakit alam mo?”

“Kasi po… sikat sa campus naman iyang si Dencio na tirador ng mga bakla. Lalo na kapag may pera. Kahit naman dito sa lugar natin, sa mga parlor, lahat ng bakla dyan ay nakatikim na sa katawan niya. Palibhasa, balbon, maraming naaakit. Di ka ba natatakot na magkasakit? Baka may AIDS na yan?”

Napaisip naman ako. Prang hindi kasi ako naniniwalang ganyan si Dencio. Ang sweet-sweet kaya niya sa akin. At kapag nag-uusap kami, parang sincere kaya siya sa kanyang mga sinasabi. “Hindi ako naniniwala. Siniraan mo lang siya dahil alam mong gusto niya ako” ang nasambit ko na lang.

“Sige, tingnan na lang natin. Isang araw, makikita mo ang pagka-hustler niyan.”

Tahimik.

“At heto ang tatandaan mo; kapag nakita ko uli kayong may ginagawa… papatayin ko talag ang taong iyan. Kaya kung ayaw mo akong magiging criminal, huwag mong patulan ang taong iyon.” Dugtong pa niya.

Ewan kung seryoso talaga siya sa kanyang sinabing papatayin niya si Dencio ngunit para sa akin, hindi ako naniniwalang kaya niyang gawin iyon. Wala sa isip kong magagawa niya ang kanyang sinabi.

Sa pagdaan pang ng mga araw, nanatiling sweet sa akin si Dencio at hindi ko siya talaga hiniwalayan kahit alam kong galit si Dante sa kanya. Kaya patago na lang ang aming diskarte. Paano, ang sarap kasi niyang magdala. Ansarap kausap. Sweet, thoughtful at higit sa lahat, sa kanya ko pa naranasan ang lahat ng kaligayahan… sa sex. Ansarap din kaya niyang magpaligaya.

Ewan… siguro ay sadyang na adik na ako sa kanya. Kahit sa gabi, may mga pagkakataong napanaginipan ko pa ang aming pagniniig. At kapag nangyari iyon, magising na lang ako niyan na nakahubad. Ang ipinagtataka ko lang ay kapag ganyang nanaginip ako sa aming pagyayarian, may mga pagkakataong sa paggising ko ay nakahubad din si Dante sa tabi ko. Hindi ko alam kung bakit pero iniisip ko na lang na baka nagkataon lang at bagamat maaari ding siya ang nakasex ko sa gabi habang nasa gitna ako ng panaginip, nasasarapan at kinikilig din naman ako. Ngunit hindi ko na binuksan ang issue na iyon sa kanya. Nakakahiya kaya.

Sa side naman ni Dante, in fairness, hiniwalayan na daw niya si Shiela. Iyan ang sabi niya. At marahil ay totoo nga dahil hindi ko na sila nakitang nagsama o nagsabay. Kaya bumalik na naman ang pagka-sweet namin ni Dante. At lalo tuloy akong na in-love sa kanya. Kasi palagi niya akong binabantayan, sinasamahan, binibilhan ng kung anu-ano kahit kapos sa pera. Kung tutuusin, sex na lang ang kulang namin at masasabing magsyota na talaga kami. Ngunit hindi naman nahahalata na may mas malalim pa sa amin. Kasi nga, mag-kuya ang alam ng mga tao sa amin.

At dahil dito, lalo akong nalilito sa aking kalagayan. Mahal na mahal ko si Dante ngunit ang lihim kong boyfriend ay si Dencio. Paano kasi, ang libog ko ay napu-fulfill ni Dencio bagamat ang hinahanap-hanap ng puso ko ay si Dante. Ang hirap…

“Nakita kong bigla kang nawala sa may kanto malapit sa bahay nina Dencio. Saan ka nagpunta? Pumasok ka ba sa bahay nina Dencio?” ang tanong ni Dante sa akin isang araw ng Sabado noong lihim akong nakipagtagpo kay Dencio sa bahay nila. Hindi ko akalaing napansin pala ako ni Dante.

“Eh…” ang naisagot ko habang naghahanap ng magandang alibi. “Ah… pinuntahan ko si Elmer kuya. Kasi, may itinatanong siya tungkol sa aming klase.” Ang bigla kong naisip a idahilan. Mabuti na lang at classmate ko din si Elmer na katabi lang ang bahay kina Dencio.

“G-ganoon ba? Nawala ka kasi bigla. At nagmamadali pa.”

“Kina Elmer ako nagpunta kuya...”

“Mabuti naman. Kasi, kapag nalaman kong kina Dencio ka pumunta, papasukin ko talaga ang bahay nila at doon ko siya papatayin kapag may nakita uli akong hindi magandang ginagawa ninyong dalawa.”

“Awwooohhh! Natakot naman ako!” ang sagot ko na lang sabay tawa, hindi sineryoso ang kanyang sinabi.

“Sige, tawa ka d’yan. Tingnan natin ang puwede kong gawin sa magaling mong boyfriend kung nagkataon.”

Iyon ang hindi ko malimutang pagbabanta niya.

Isang araw, walang pasok. Kagaya ng dati, lihim kong pinasok ang bahay ni Dencio. Kapag ganoong Sabado kasi, sa ganoong oras ng umaga, nasa kuwarto lang siya, hinihintay ang pagpuslit ko sa loob. Wala kasing tao sa bahay nila kapag ganoong araw at oras.

Noong makapasok na ako sa kwarto niya, binuksan niya ang pinto. Wala siyang suot na kung ano; halatang pinaghandaan talaga ang aking pagdating.

Grabe. Biglang nanginig ako sa nakita sa kanya. Parang hindi ko alam kung ano ang gagawin. At sino ba ang hindi maturete at mag-iinit ang katawan kapag nakita ninyo ang porma niyang ito –

Kaya kung gaano kabilis akong nakapasok sa loob ng bahay nila, ganoon din kabilis ang paghuhubad ko ng damit at sabay yakap sa kanya. Nagyakapan kami at naghalikan na parang sabik na sabik sa isa’t-isa, mistulang mga hayup na gutom na gutom sa pagkain.

Napuno ng aming mga ungol ang buong kuwarto, walang pakialam kung may makarining o may biglang pumasok. Naghalalikan at nagyayakapan na parang kami lang ang tao sa mundo.

Hanggang sa kagaya ng mga nakasanayan sa aming love-making, pinasok ni Dencio ang kanyang sandata sa aking butas. Sabay naming nilasap ang sarap ng pagpapasasa at pagpapaalpas ng init ng aming katawan habang inuulos niya ang aking likuran at hindi ko naman mapigilan ang hindi pakawalan ang malalakas na ungol.

Nasa gitna kami ng kasarapan, sa posisyong nakatuwad ako sa gilid ng kama habang si Dencio ay nasa aking likuran at ginawa ang doggie noong may biglang bumukas sa pinto.

Si Dante, at mistulang nagbabaga ang mga mata niya sa galit! At sa kanyang kanang kamay ay may hawak-hawak na patalim. “Sabi ko na nga ba! Sabi ko na nga ba! May ginagawa kayong milagro!!! Putang ina ninyoooo!!!” ang malakas niyang sigaw.

Sa pagkabigla ko, itinulak ko si Dencio na napatihaya naman sa sahig. Dinampot ko ang aking pantalon, at t-shirt, dali-daling isinuot ang mga ito at sa puntong iyon, mistulang simbilis na ng kidlat ang sumunod na mga pangyayari. At naalimpungatan ko na lang na dinaganan ni Dante si Dencio, itinaas sa ere ang patalim at buong puwersang ibinaun ito sa dibdib ni Dencio.

Kitang-kita ng aking dalawang mata ang kahindak-hindak na pangyayari. Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman. Gusto kong sumigaw ng malakas, gusto kong kumaripas ng takbo. Gusto kong hatawin si Dante ng kung anong bagay. Ngunit hindi ko magawa. At isang malakas na “Kuyaaaaaaaaaaaa!!!!!!” ang naisigaw ko. “Ano ang ginawa moooooooo!” habang mabilis akong lumapit sa kinaroonan nila at pilit ko siyang hinatak palayo sa katawan ni Dencio na sa pagkakataong iyon ay nakalatag sa sahig at nangingisay habang nanatiling nakabaun pa ang patalim sa kanyang dibdib.

Hindi ko talaga alam ang aking gagawin. Nand’yan iyong tatakbo ako sa bintana at sumisigaw ng “Sakloloooooooooooo1 tulungan ninyo kamiiiii!!!” at babalik naman sa katawan ni Dencio na nagkikisay, nahirapang huminga, at may dugong umaagos sa kanyang bibig.

“Tol… aalis na tayo! Alis na tayo!!!” ang tarantang sambit ni Dante.

“Tulungan natin si Dencio kuya! Tulungan natiiinnnnn! Mamamatay iyan kapag hindi natin tinulungan!!!!”

“Huhulihin tayo ng pulis kapag nanatili tayo dito!” sigaw niya.

“Arrggghhhhh!” ang sigaw ko na lang. At dahil nataranta na rin ang aking utak, at sa kagustuhang matulungan si Dencio, nilapitan ko ang katawan niya, itinaas ang ulo at ipinuwesto itong nakalatag sa aking kandungan. Hinawakan ko ang hawakan ng nakabaon na patalim sa kanyang dibdib at mabilis itong hinugot.

Ngunit laking pagkakamali ko dahil sa ginawa ko, ay biglang bumulwak ang napakaraming dugo galing sa kanyang sugat.

“Arrrrrrgggghhhhhhhhh!” ang sigaw ko.

At lalo pa akong napahamak noong habang nasa ganoon akong pagsisigaw at hawak-hawak ko pa ang patalim sa aking kamay, ay siya namang pagpasok ng mga kapitbahay na rumesponde sa nangyaring pag-iingay ko.

“Bakit mo sinaksak si Dencioooooo!” ang sigaw ng isang kapitbahay habang ang iba ay dali-daling kumukuha ng litrato sa kanilang cp sa ganoong posisyon ko.

“H-hindi po ako! Hindi po akooooo!!!” ang sigaw ko.

Ngunit hindi na nila ako pinakinggan. Kinuyog nila ako at binugbog habang ang iba naman ay kinarga si Dencio palabas upang dalhin sa ospital. “Dalian ninyoooo! Baka makaabot pa sa ospital!” ang narinig kong sigaw ng mga tao.

Sa magulong pagkarambola ng mga tao, halos hindi ko na rin narinig ang pagsisigaw ni Dante na siya ang sumaksak kay Dante. Hindi siya nila pinansin. Kagaya ng hindi nila pagpansin ng aking pagsisigaw na wala akong kasalanan at hindi ako ang sumaksak. Natabunan ang boses namin sa galit ng mga tao sa akin at sa kagustuhan nilang madala sa ospital si Dencio.

Dinala ako ng mga tao sa Baranggay Hall at doon pansamantalang ikinulong habang hinihintay ang pulis. Isinama sin nila si Dante. Doon, ikinulong ako sa kanilang maliit na kulungan. Mistula akong nawalan ng lakas sa sobrang bilis ng mga pangyayari.

Si Dante naman na nasa labas ng kulungan at patuloy na nagmamakaawa sa mga tanod na siya ang ikulong dahil siya ang sumaksak kay Dencio.

Ngunit kagaya ng mga tao, hindi rin siya pinansin. Kagaya ng pagsisigaw ko, nalunod sa kawalan ang aming mga pagsusumamo.

“Tol… sorry. Ako ang dapat na nad’yan at hindi ikaw.” Ang sabi sa akin ni Dante noong walang pumansin sa kanya.

Ngunit wala na rin akong nagawa. Gusto ko mang magalit sa kanya, hindi na lang ako kumibo. Umiyak na lang ako ng umiyak.

Noong dumating ang aking mga magulang. Nag-iiyak ang aking inay. Nagsisigaw kung bakit ako ikinulong. “Anak! Ikaw ba talaga ang sumaksak kay Dencio?” tanong niya.

Hindi ako nakasagot kaagad. Tiningnan ko si Dante. Sa nakita ko sa kanyang na parang nanginginig sa takot at ang mukha ay nakakaawa, gumapang sa aking kalamnan nag pagkaawa rin sa kanya. Pakiramdam ko ay nalimutan ko ang sariling kinasasadlakang problema at nangingibabaw ang pagmamahal at naramdamang awa. At naisip kong kapag nalaman pa ng mga magulang ko na siya talaga ang sumaksak at ako lang ay napagbintangan, siguradong palayasin siya sa amin. Masusuklam ang mga magulang ko sa kanya. “Saan siya titira? Sino ang kukupkop sa kanya? Wala na siyang pamilya…” sa isip ko lang.

Sasagot na sana ako at aaminin na lang ang pagsaksak kay Dencio noong biglang sumingit si Dante, “Ako po ang sumaksak inay. Ako po ang may kasalanan! Ako ang dapat na makulong at magdusa.” Ang sabi ni Dante habang umiiyak.

Tiningnan siya ng inay at itay ko. Kitang-kita ko sa kanilang mukha ang galit.

Ngunit bago pa man sila nakapagbitiw ng masasamang salita laban kay Dante, bigla rin akong sumingit. “Hindi po totoo iyan inay, tay! Ako talaga ang sumaksak kay Dencio. Kahit itanong po ninyo sa mga nakakakitang kapitbahay! Ako po ang sumaksak sa kanya sa dibdib! Ayaw lamang po ni kuya na mabilanggo ako inay at mahiwalay sa inyo kaya niya aangkinin ang pagkakasala. Totoo pong ako ang may kagagawan ng lahat. Ako po ang sumaksak kay Dencio!”

“Tol… ano ka ba! Hindi yan totoo! Ako ang sumaksak sa kanyaaaaa!!! Maniwala po kayo tay, nay. Hinugot lamang po niya ang patalim na nakasaksak sa dibdib ni Dencio! Ngunit ako ang sumaksak noon!”

Habang nasa ganoon kaming pagsasalitan ng pagsasalita, pabaling-baling naman ng sabay ang mga ulo ng aking mga magulang sa amin ni Dante, halata sa kanilang mukha ang pagkalito.

“Nay, tay… maniwala po kayo. Ako talaga ang may kasalanan ng lahat.” At humagulgol na ako.

Wala nang nagawa ang mga magulang ko kundi ang humagulgol na rin. “Bakit mo ba nagawa ito anak… ano ba ang pagkukulang namin sa iyo?” ang tila paninisi sa akin ng inay samantalang nanatiling hindi kumukibo ang itay.

“Nay… tay… hintayin po natin ang imbestigasyon at lalo na kapag nagkamalay si Dencio, itanong po ninyo kung sino ang sumaksak sa kanya. Wala pong iba kundi ako po.” Ang paggiit pa rin ni Dante.

“Tama si kuya Dante nay… tay… hintayin natin ang resulta ng imbestigasyon. At kapag nagkamalay na si Dencio, malalaman natin ang buong katotohanan. Ako po talaga ang sumaksak sa kanya” Ang dugtong ko na lang.

Kaya natahimik din kami sa aming argumento bagamat patuloy pa rinang pag-iiyak namin.

Maya-maya, dumating na ang mga pulis at mga taga-DSWD. Nagsimula silang mag-imbestiga. Kinunan kaming dalawa ni Dante ng finger prints, tinanong tungkol sa pangyayari…

Ngunit pati sila ay naiinis sa amin kasi, pinanindigan ni Dante na siya ang sumaksak at noong ako naman ang tinanong ang sinabi ko naman ay naman ang sumaksak kay Dencio.

Pero hindi na kami pinuwersa pa ng mga pulis. Ayon sa kanila, may ibang paraan silang gagawin upang malaman kung sino talaga ang nagsabi ng totoo.

At dahil menor-de-edad pa raw ako, sa DSWD muna ako ilagay habang wala pang resulta ang imbestigasyon ng kapulisan.

Halos walang patid ang pag-iiyak ni Dante at tila tulala pa itong hindi makapaniwala sa mga nangyari. At dahil iginiit niya na siya nga ang sumaksak kay Dencio at na dapat ay siya ang dalhin sa DSWD, pinayagan na lang din ng DSWD na isama siya hanggang wala pang resulta ang imbestigasyon. Inihatid na rin kami ng mga magulang ko.

Habang tumatakbo ang aming sinasakyan, pabulong kaming nag-uusap ni Dante.

“Huwag mo nang igiit kuya na ikaw ang mapunta sa DSWD. Ako na lang. Mawawalan ng kasama ang mga magulang natin.”

“Ano ka ba!!” ang pigil niyang pagbulyaw. “Ako ang dapat mapunta doon! Tangina!”

“Ayoko… gusto ko, ikaw ang maiwan. Kapag nalaman nilang ikaw ang gumawa noon, magagalit sila sa iyo, masisira ang buhay mo. Ayaw kong mangyari iyan kuya.”

Nakita kong nagpahid na naman siya ng kanyang luha. “Hayaan mo na. Kasalanan ko kasi… dapat ako ang mananagot.” ang paninisi din niya sa sarili.

“Ako naman din kasi ang dahilan, di ba? Dahil ayaw mong mapahamak ako; dahil ayaw mong maabuso ako?”

“M-mahal kasi kita eh…” ang nasambit niya.

Bigla namang nahaluan ng excitement ang aking naghalo-halo nang emosyon sa sinabi niya. Napatingin ako sa kanya. “T-talaga kuya?”

“Oo…” ang sagot niya. Ngunit hindi na niya dinugtungan pa ito.

Para din akong nadismaya. Kasi, walang ibinigay na specification kung para anong pagmamahal. Kaya naisip ko na lang na pagmamahal lang ng kuya sa kanyang bunso iyon.

Noong nasa DSWD na kami. “Nay… tay… huwag po kayong mag-alala. Kasi po, lalabas naman kaagad si kuya Dante kapag may resulta na ang imbestigasyon.” Ang nasabi ko sa aking mga magulang.

Na siya namang ipinag-react ni Dante sa pamamagitan ng lihim na pagsambunot sa aking buhok. “Si Tristan po ang lalabas dito Nay… tay…” ang sagot naman ni Dante. “Kapag nakapagsalita na si Dencio sa kung sino ang sumaksak sa kanya, malalaman po nating lahat ang katotohanan.”

“Nakakalungkot mga anak. Ayaw naming kahit sino sa inyo ang mahiwalay…” ang nasabi na lang ng inay. Wala rin naman kasi silang magagawa. Noong paalis na sila, awang-awa akong pinagmasdan sila habang naglakad palayo sa compound.

Sa ilang araw namin sa DSWD, halos tulala pa rin ako at pati na si Dante, hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari.

Pinag-usapan namin ang mga posibleng mangyari. Bago matulog palagi kaming nagkukuwentuhan. Hindi ko na siya magawang sisihin pa. Kasi, naisip ko, ako talaga ang may kasalanan at gusto lamang niya akong proteksyonan.

“Kuya… kapag ako ang matira dito, ma-miss kita ng sobra” ang nasabi ko sabay hagulgol. “K-kasi… palagi tayong nagsasama at kapag natutulog na tayo, magkatabi pa tayo sa kama. Ngunit kapag nag-iisa na lang ako dito, wala na akong kayakap. Ma-miss ko ang pagdantay ng iyong paa sa aking beywang at hita. Ma-miss ko ang ating harutan, biruan, tampuhan. Paano na lang ako dito kuya. Di na rin ako makakapag-aral.”

“Tol… ma-miss din kita. At huwag kang mag-alala. Sana, buhay si Dencio para masabi niya na ako talaga ang sumaksak sa kanya at maka-uwi ka sa ating mga magulang…”

“Ganoon din iyon eh. Wala ka pa rin doon… At ayokong nag-iisa ka dito. Sinong mag-aalaga sa iyo?”

“M-mahal mo ba talaga ako tol?”

“Mahal na mahal kita kuya. Kung alam mo lang.”

At iyon, niyakap niya ako. Niyakap ko rin siya. Mahigpit. At ang aking buhok ay sinambunutan niya; iyon bang sambunot ng pangigigil. At sa sambunot niyang iyon ay tila may bumabalik-balik sa aking isip na senaryo ng ganoong klaseng pagsambunot. Parang isang panaginip.

“Mahal na mahal din kita tol… Sana lang malusutan natin ang problemang ito.”

“Sana kuya… Natatakot ako…”

“Natatakot din ako tol…”

Iyon lang ang tanging nagagawa namin. Ang mag-usap, ang magpalabas ng mga saloobin. Ang bigyan ng lakas at suporta ang bawat-isa. Wala kaming control sa sitwasyon. Wala kaming control sa mga pangyayari. Mistulng kami na lang dalawa ang magkakampi sa mundo.

Kinabukasan, may dumating na pulis. Tapos na raw ang imbestigasyon. Kinabahan naman ako. Natatakot. Kasi kahit ano man ang resulta, magkakahiwalay pa rin kami ni Dante.

Nagsalita ang pulis. “Sa aming imbestigasyon, at base na rin sa aming pagsusuri sa mga fingerprints sa katawan at sa patalim, at sa mga nagkalat na ebidensya sa kuwarto na pinangyarihan at sa pagtatanong sa mga nakasaksi… Ang tunay na sumaksak kay Dencio ay…”

Bago pa man nasabi ang pangalan, bigla na lang tumulo ang aking mga luha. Kasi, alam kong ako iyon at iyon na rin ang huling araw na makasama ko si Dante.

Yumuko na lang ako, inihanda ang sarili, hindi makatingin sa mga pulis. Hinayaan kong pumatak nang pumatak ang aking mga luha sa sahig na semento...

(Itutuloy)

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"

Project: MSOB Anthology

Ang MSOB po ay magkakaroon ng project na tatawagin kong “Project: MSOB Anthology” Bale magpublish po ng isang libro ang MSOB which should be out in the Market by April/May, 2011.

Ang purpose po ng project na ito ay:

1. Upang mabigyan ng break ang ating mga writers to have their works published in the hard copy/book at lalo pa silang ma-encourage na magsulat;

2. Upang mabigyna ng kasiyahan ang mga followers and fans ng MSOB na makabasa ng "libro" at souvenir na rin galing sa kanilang mga idol na writers;

3. Upang ma-promeote ang cohesiveness, unity, and bond among writers (and fans/followers) ng MSOB.

May 10 pipiliing MSOB writers po ang kasali. Isang writer, isang kuwento. Bago ang kuwento and never been published po. Ang kuwento ng bawat writer ay hindi lalampas sa 10 chapters. Novelette lang siya ngunit syempre, malaman at masustansya. (Note: MSOB writers po, hindi qualifies ang non-MSOB writers)

Sa sampong writers na kasali, lima dito ay napili na: (1) Mikejuha, (2) Rovi, (3) Dalisay, (4) Jeffrey, (5) Kenjie.

Ang natitirang lima ay kayo pong mambabasa namin ang pumili. Ganito po ang proseso:

1. Mag recommend po ng pangalan ng paborito ninyong writer na hindi pa napili sa taas para sa makakasali #6, #7, #8, #9, and #10 na writers. Idaan ang rekumendasyon sa pamamagitan ng pagcomment sa post na ito sa pangalan ng author ng gusto ninyong makasali sa project na ito.

2. Sa November 20 ay pipiliin na namin ang remaining 5 na authors base sa resulta ng inyong rekomendasyon sa post na ito at sa post sa Solid MSOBians ng fb.

3. Kung sakaling may mahigit lima ang nairecommend ninyo na isali, may poll tayong gagawin dito sa MSOB at sa fb Solid MSOBians group simula November 25 – December 29.

4. Sa January 1, 2012 ay may kumpleto na tayong line-up sa sampung authors na siyang bubuo sa Project MSOB Anthology na ito.

5. January – magdesisyon ang grupo sa mga sumusunod na kumite at assignments: moderator, chief editor, associate editors, proof-readers, graphic artists, layout artist, etc. Puwede manghingi ang grupo ng tulong mula sa mga volunteers and followers. Mag assign din later ang grupo ng iba pang kumite kagang marketing, advertising, etc. Note: Hindi profit ang main objective nito kundi ang pagbuo ng isang proyektong makatulong sa mga writers at makakapagbigay ligaya sa mga followers. Subalit kung may profit man dito, this will be shared equitably among authors and volunteers.

6. February – submission of stories to the editorial staff

7. March – Finalizing the book/Submission to publisher

8. April – Release/marketing/advertisement. (Target din natin na makapasok sa National Bookstore)

Sana ay i-recommend ninyo ang mga authors na gusto ninyo upang ma-inspire din sila.

Kaya... Go! Go! Go!

Ano pa ang hinihintay? Magrekomenda na!

:-)

Kahit Makailang Buhay [9]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Gusto ko pong mangampanya para sa partisipasyon ng MSOB sa 2011 PEBA Awards (Pinoy Expat/OFW Blog) Awards. Bumoto po dito:

http://www.pinoyblogawards.com/2011/08/peba-poll-voting.html#more Nasa right side po ang mga entries at #24 entry tayo. Just click the box beside it, and click “Submit Vote”. As of this time, nasa 3^rd place pa rin ang MSOB ngunit sana ay tataas pa ang rank natin.

Pwede rin po kayong mag comment dito: 

http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html

O pede ring mag-“LIKE” dito: http://www.facebook.com/PEBAWARDS at pagkatapos ay magcomment dito:

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=1&theater

Gusto ko ring magpasalamat kay Admin Kenji of MSOB Blogspot, kay Head Admin Rovi of Solid MSOBIans at mga Admins and Mods nito, at sa Admins ng Torrid MSOBians particularly Joji for the image of “Pantalan”.

Also, maraming-maraming salamat sa mga die-hard MSOBian Amazons sa pagbabantay at pagdepensa sa mga posts at akda ng MSOBian authors na kinopya ng mga walang-pusong taong ang hilig lamang ay mag-angkin ng akda ng iba. Particularly pinangunahan ito ni MSOBian Amazon and author Jeffrey at lahat ng msobian Amazons na nagreklamo at pumutakte sa pagcomment doon sa akda na inangkin ng ibang grupo.

Syempre, sa mga MSOBians na walang sawang sumuporta, bumoto at nangampanya. Sana manalo tayo dito guys. Tayo lamang po ang gay-themed blog. Kaya laban nating lahat ito. May 870 na followers nap o ang MSOB, nasaan nap o ang mga boto ninyo? Boto naman kayo, guys! Dito po: http://www.pinoyblogawards.com/2011/08/peba-poll-voting.html#more.

Maraming-maraming salamat po!

PS. Pasensya po sa late na update… Busy kasi sa work at minsan umaatake po ang aking sakit L

Opppsss! I-promote ko rin pala ang secret fb group kong Torrid MSOBians at Solid MSOBians. If oyu are interested please message me at fb, search "Michael Juha".

-Mikejuha-

---------------------------------------

Ako si Xander.

(Mas maintindihan po ninyo kung bakit ganito katindi ang ginawang pagpapahirap ni Patrick kay Xander kung mababasa po ninyo kung gaano katindi din ang pagpapahirap na ginawa ni Xander sa batang si Rovi)

***

At naramdaman kong naputol na ang kadena ng posas bagamat ang ring mismo nito ay nasa aking pupulsuhan pa rin. Ang kadena pala ng posas ang kanyang binaril.

“Pasensya na, hindi ko mahanap ang susi eh…” sabi niya.

Nahimasmasan naman ako. Akala ko ay tuluyan na talaga niya akong patayin.

Binaril uli ni Patrick ang mga kadena sa aking iba pang posas sa kamay at paa. At sa sobrang pagod at sakit ng aking katawan, bigla na lang akong natumba.

Inalalayan niya ako sa ibabaw ng kanyang kama. Pareho kaming hubot-hubad. Noong makahiga na ako na nakatihaya, tumabi siya sa akin. Sa palagay ko, nahimasmasan na rin siya.

Hindi pa rin ako makapaniwala na ganoon ang nangyari. Para akong disoriented o nanaginip lang. Masakit ang katawan, masakit ang likuran, masakit ang ulo dahil sa kalasingan, masakit ang balat na kinagat-kagat niya. At sa aking kamay at paa, nanatiling nakakabit pa rin dito ang ring ng posas sa aking pupulsuhan.

Mistula akong isang bilanggo o alipin na piangpasasahan at inabuso.

Tumagilid ako. Sa isip ko, hindi ko pa rin kayang tanggapin ang mga pangyayari. Pakiramdam ko ay sobrang liit ng pagtingin ko sa aking pagkatao sa sandaling iyon. Ako na naturingnang professor ng isang tanyag na unibersidad sa lugar na iyon ay siya pa itong mistulang isang bata na nasisisi ng lahat. Matinding hiya ang naramdaman ko sa sarili, matinding awa, matinding galit.

At dahil wala akong mapagbuntungan ng aking tila sasabog na matitinding hiya at pagkapoot, naalimpungatan ko na lang na umiyak ako at humagulgol.

Nasa ganoon akong pag-iiyak at paghagulgol noong naramdaman kong tumagilid paharap sa akin si Patrick, ang kanyang kamay ay idinantay sa ibabaw ng aking tagiliran. “Di ba dapat ako ang umiyak at humagulgol? Di ba dapat ako ang maglupasay sa galit at inis sa sakit na nadarama sa mga pinaggagawa mo sa buhay ko?”

Napahinto ako sa paghagulgol. Pinahid ko ang mga luha sa aking pisngi. “N-nagsisi ako Patrick…”

“Nagsisi ka dahil hindi mo akalaing hahantung sa ganito ang lahat at makaharap mo ang batang dati ay inabuso mo? Kung hindi kaya ako bumalik sa buhay mo, magsisi ka kaya?”

“N-nagsisi ako dahil hindi kita pinakinggan noon pa man.”

“Dahil bata lamang ako noon di ba? Dahil akala mo, ang isang batang katulad ko ay hindi kapani-paniwala, walang alam, at nag-imbento lamang ng mga kwento”

“O-oo. At hindi ako naniniwala kaagad sa iyo…”

“At hindi ka nagsisisi sa pang-abusong ginawa mo sa akin?”  

“Nagsisi… at nanghingi ako ng tawad sa iyo.”

“Huli na ang pagsisisi mo dahil nasira na ang buhay ko…”

Napahinto ako. “H-hindi pa huli ang lahat.”

“Madali mo lang sabihin kasi… hindi ikaw ang biktima.”

“Bigyan mo ako ng pagkakataong baguhin ang lahat; na maitama ko ang mga nagawa kong pagkakasala sa iyo”

“Hindi mo na maitatama pa ang lahat”

“Bakit hindi kung bibigyan mo ako ng pagkakataon?”

Tahimik.

“Hindi mo pa ba ako napatawad? K-kung hindi ka pa kuntento sa ginawa mo sa akin, gawin mo ang gusto mo Patrick, hahayaan kita. Kahit patayin mo ako, dapat lang na magdusa ako sa aking nagawang kasalanan sa iyo…”

“Kaya ko lang ang maghiganti… hindi ko kaya ang pumatay.”

“Hindi ka pa ba kuntento sa paghiganting ginawa mo?”

“Hindi ko alam….”

“Hindi mo pa ba ako napatawad?”

“Hindi ko alam…”

Tahimik.

Ang nasambit ko, naisip na baka makabubuti na huwag muna siyang kausapin. “P-puwede na ba akong umalis?”

“Hindi pa. Gusto kong dito tayo magtabi sa pagtulog.”

Hindi ako umimik. Hindi ko kasi alam kung may balak pa siyang gustong gawin sa akin.

“Humarap ka nga sa akin?” ang utos niya.

Agad akong tumalima. Tumagilid ako paharap sa kanya.

“M-mahal mo ba ako?”

Tumango ako. “Oo… m-mahal kita bilang si Jasmine”

“Hindi ako si Jasmine…”

Tahimik. Para akong natameme. Gusto kong ipaliwanag sa kanya na siya nga si Jasmine; na noong bata pa siya ay malinaw na malinaw pa sa kanyang isip ang lahat at ipinaalala pa niya sa akin ang mga ginagawa niya bilang si Jasmine ko.

“W-wala ka bang natatandaan?” ang pagbasag ko sa katahimikan.

“Wala…”

“Hindi ba sumagi sa isip mo kung bakit hinahabol at hinahanap-hanap mo ako noong bata ka pa?”

“Ang alam ko lang ay gusto kita, sinasabi sa iyo na ako si Jasmine; na may mga nangyari sa atin. Ngunit ngayon, hindi ko na matandaan ang mga iyon… at kinalimutan ko na rin ang mga ito. Binura ko sa aking isip dahil palagi kong naaalala ang sakit na dulot nito sa akin sa mga kamay mo.”

“I’m sorry…”

“Huli na ang sorry mo. Nasira na ang buhay ko, at hindi ko na matandaan ang Jasmine na sinasabi mo.”

“Ikaw si Jasmine… At ginawa mo ang lahat ng iyon dahil mahal mo ako.”

“Hindi kita mahal. Galit ang nangingibabaw na naramdaman ko para sa iyo…”

“Galit ka lang sa akin dahil sa panahong iyon, nabigo kang patunayan sa akin na ikaw nga si Jasmine… at hindi tayo nagkatuluyan”

“Sinungaling!”

“Puso mo ang nagsabi nito, Patrick.”

“Wala akong puso.”

“Hindi totoo iyan. Lahat ng nilikha na nakararamdam ng sakit ay may puso. Subukan mong pakinggan ang tibok ng puso ko. Malalaman mong nasasaktan din ako at hindi nagsisinungaling.”

Tinitigan lang niya ako, tila nagdadalawang isip na gawin ang sinabi ko.

“Idampi mo ang tainga mo sa aking dibdib.”

Nanatili pa rin siyang nakatingin sa akin, ang mga mata ay may pag-aalangan.

“S-sige, idampi mo…” paghikayat ko.

At dahan-dahan niyang idiniin ang kanyang tainga sa aking dibdib.”

Noong nadikit na niya ang kanyang tainga sa aking dibdib, “N-narinig mo? Walang ibang pangalang isinisigaw ang puso ko kundi ang pangalan ni… Jasmine.” bulong ko.

Ngunit bigla siyang pumiglas. “Hindi nga ako si Jasmine…”

“Ok… kung hinid ikaw si Jasmine, subukan kong pakinggan ang tibok ng puso mo.”

“Wala kang maririnig.”

“Subukan ko lang…”

Tinitigan niya ako.

“Sige na…” ang pakiusap ko.

At hinayaan niya akong idampi ang aking tainga sa kanyang dibdib. Pinakingngan kong maigi ang pintig ng kanyang puso. Matagal.

Maya-maya, tiningnan ko siya. “I-ikaw nga si Jasmine. Ramdam ko ang sakit na naramdaman mo. At ang isinisigaw ng puso mo ay ang pangalan ko…”

“Sinungaling!”

“Hindi nagsisinungaling ang puso, Patrick. Kahit ilang beses mo mang i-deny na wala kang naramdaman, hindi mo pa rin maitatwa ang bulong ng iyong puso. Hayaan mong tulungan kitang maalala mo uli ang iyong nakaraan. Ang ating nakaraan…”

“Ayoko na…”

“Ipaalala ko sa iyo.”

Hindi siya umimik.

“May naalala ka bang parola? O dagat? O--”

“Ayoko na ngang balikan pa ang mga iyon!” ang pagtaas ng kanyang boses. “Ayoko! Ayoko! Ayoko! Naintindihan mo? Nasasaktan ako! Tanginaaaa!!!!!”

Hindi ako nakaimik sa bigla niyang pagsisigaw. Sumagi din kasi sa isip ko na baka sumiklab uli ang kanyang galit. “Y-yakapin na lang kita…” ang nasabi ko na lang.

Tumalima siya. Niyakap ko siya at niyakap din niya ako. Halos mabasag ang aking buto sa higpit ng kanyang pagkayakap, ang kanyang bibig ay idiniin sa aking tainga. “Paligayahin mo ako… Sir Xander.” ang mahinang sambit niya.

“P-paano?” tanong ko.

“Halikan mo ang buo kong katawan.”

Tumalima ako. Inabot ng aking mga labi ang bibig niya upang halikan ko ang mga ito. Ngunit hinawakan ng dalawa niyang kamay ang aking ulo. Hinarang ang paghalik ko sana sa kanyang bibig. “Kapag napatawad na kita, ako mismo ang hahalik sa iyo...” ang sabi niya.

Bumalik sa isip ko ang sinabi niyang iyon sa akin. “O-oo. Oo…” ang sagot ko. At imbes na bibig niya ang hahalikan ko, leeg niya ang tinumbok ng aking mga labi. Paulit-ulit kong nilaro ang aking bibig at dila doon. Pagkatapos ay pinaliguan ko na ng halik ang buo niyang katawan. Wala akong nilaktawang bahagi; pati ang kanyang bayag, pagkalalaki at butas ng puwet at inararo ng aking dila.

Bigla niyang hinablot ang aking buhok. Napa-“Arekoppp!” naman ako sa kanyang ginawa.

“Saktan mo ako, kagaya ng ginawa mo sa akin noon. Daliii!” ang utos niya.

“B-bakit ko gagawin iyon?” sagot ko naman.

“Gusto ko lang. Sige na!”

“Ayoko. Hindi ko kaya….”

“Tado! Noong bata pa ako kaya mo. Ngayong malaki na ako, di mo na kaya?”

“Nagsisi na ako. Ayoko na!”

“Pwes, gusto ko! Gawin mo kung ayaw mong ikaw ang saktan ko!”

“S-sige… ako na lang ang saktan mo.” Ang sagot ko.

Biglang bumaba ang kanyang boses, Tila nagmamakaawa. “Gusto kong ako ang saktan mo. Please….”

Mistula akong natulala sa narinig sa kanya, hindi malaman kung nagbibiro ba siya o sarcastic lang ba ang pagkasabi niya noon upang ipaalala sa akin ang ginawa ko sa kanya dati.

“Pleaseee Xander. Gusto kong saktan mo ako. Saktan mo ako…” at halos umiiyak na siya sa pagmamakaawa.

“Bakit ba gusto mong saktan kita?”

“Basta! Kung ayaw mong magalit ako sa iyo…” ang pananakot na niya.

Naguguluhan man, hinawakan ko ang buhok niya at mahinang hinablot ko iyon.”

“Iyan! Lakasan mo pa! Lakasan mo pa!” ang utos pa rin niya.

Talagang hindi ko na alam kung bakit ganoon ang inasta niya. Ngunit naisip ko na lang na marahil, iyon ay dahil sa gusto niyang paulit-ulit na ipadama sa akin ang sakit na naramdaman niya sa mga kamay ko. Kaya nilakasan ko pa ang paghablot sa kanyang buhok.

“Saktan mo pa ako! Kagatin mo ang leeg ko, ang likod ko! Sampalin mo ako, bugbugin mo akooo!” sigaw niya uli.

Kinagat ko ang likod niya habang hinahablot ko pa ang buhok.

“Arrggggghhh! Lakasan mo pa!” sigaw pa rin niya bagamat kitang-kita ko ang pangingiwi ng kanyang mukha.

At med’yo nilakasan ko nga ang pagkagat sa kanya.

“Arekopppppppp!!!! Ang sarapppp!” smbit niya kahit ang ngipin ko ay nakabaun pa sa kanyang balat.

At doon na ako nagulat noong gusto niyang pasukin ko siya sa kanyang likuran habang kagat-kagat ko ang kanyang likod. At napagtanto ko, isang sadista-masokista si Patrick.

Pinagbigyan ko siya. Nagtalik kaming sinasaktan ko sya sa pamamagitan ng pagkagat, paghablot ng buhok, ng pagsasampal sa mukha niya, pagtapak ng ulo niya habang tinitira ko siya sa isang doggie na posisyon, pagpilipit sa kanyang braso…

Pagkatapos ng aming pagtatalik, pareho kaming naliligo sa pawis at habol-habol ang paghinga. Parehong lupaypay na humiga sa kama. Napansin ko rin ang dugo na dumaloy sa kanyang mga sugat sa katawan gawa ng pagkagat-kagat ko dito.

Naidlip ako ng ilang minute noong naradaman ko na naman ang pagdantay ng kamay ni Patrick sa ari ko. Nilaru-laro niya ito at noong tumigas na, binulungan niya ako, “P-paligayahin mo uli ako Sir Xander…”

“Puno pa sa pasa ang katawan mo, bakat pa sa katawan mo ang mga kagat ko. Hindi ko kaya…” sagot ko.

“G-gusto ko pa. Nalilibugan pa ako…” sagot niya.

Bagamat nagdadalawang-isip, ang naitanong ko na lang ay, “K-kaya mo pa ba?”

“O-oo. Gusto ko pa…”

 At muli, sinaktan ko siya habang ipinaparaos ang sarili naming init sa katawan. Napaisip na naman ako sa kanyang inasta. May palagay ako na sex maniac din si Patrick.

At hindi lang dalawang beses naming ginawa ang pagtatalik ng ganoon sa gabing iyon. Sampong beses.

Kinabukasan, una akong nagising. Masakit pa rin ang ulo ko; puno ng bugbog at latay ang katawan, mahapdi ang sugat gawa ng pagkagat ni Patrick, at pagod na pagod. Inikot ko ang paningin sa buong kapaligiran. Napakaganda ng kuwarto ni Patrick. Mistula itong isang 5-star hotel suite. Nakabukas ang magkabilang lampshade sa higaan, may malaking salamin sa bubong, carpeted ang sahig at magagandang mubles ang naroroon sa loob.

Tinitigan ko si Patrick. Puno ng kainosentehan ang kanyang mukha. Mistula na namang sumingit ang mukha ni Jasmine sa paningin ko. Hindi ko namalayang tumulo ang aking luha. Nakonsyensya ako. Ang dating napakainosenteng si Jasmine ay nagbago hindi lang sa pisikal na anyo kundi pati na rin sa ugali, at pag-iisip. Kabaligtaran ang nangyari sa kanya ngayon. Kung si Jasmine ay isang simple tao, si Patrick ay may kumplikadong buhay. May psychiatric na problema siya.

“Uhmmmm!” nagising na rin si Patrick.

Hinaplos ko ang mukha niya. “S-sorry sa mga nangyari kagabi…”

Kinuskos niya ang kanyang mga mata. Umunat at napa-“Ouchhh!” dahil sa sakit ng katawan. Tiningnan ako. “Anong sabi mo?”

“Sory kamo kagabi…”

“Bakit sorry? Sa sex ba ang ibig mong sabihin?”

Tumango ako. “Dahil sinaktan kita”

“Di ba dati mo naman akong sinasaktan?” ang sagot niyang parang wala lang sabay tagilid patalikod sa akin.

Napabuntong-hininga ako. “Patrick, nanghingi na ako ng tawad sa mga ginawa ko noon. Huwag mo na sanang ungkatin pa. Ang pag-sorry ko ay ang pagpapahirap ko sa iyo kagabi habang ginagawa natin ang pagtatalik.”

“Forget it. Kagustuhan ko iyon. At nasarapan ako…”

“Lagyan natin ng alcohol ang mga sugat mo. Sandali at maghahanap ako” tumayo ako at tinumbok ang drawer sa loob ng kuwarto niya, nagbakasakali na may mahanap ako doon.

“Huwag ka nang maghanap. Tawagin mo si Yaya.”

Tinumbok ko ang bathroom at kumuha ng tuwalya atsaka itinapis. Lumabas ako ng kuwarto.

“S-sir… ano po iyon?” ang tanong sa akin ng yaya ni Patrick na nagkataong napadaan sa kuwarto ni Patrick.

“May alcohol ba kayo?”

“Ay! Oo nga po! Ano pong nangyari sa dibdib at leeg ninyo? May kagat po!”

“Ah… oo nga. Eh… basta, huwag mo nang itanong. Hihingi lang ako ng alcohol.”

At tumalima naman ang katulong. Noong makabalik, dala-dala na niya ang alcohol at bulak.

Pumasok ako muli sa kuwarto. Ginising ko so Patrick na tumalima naman at naupo sa ibabaw ng kama.

Pagkahabag ang nadarama ko sa kanya habang pinapahid ko ng alcohol ang kanyang mga sugat.

“G-gusto ko, dito ka na tumira sa amin…” ang sambit niya.

Binitiwan ko ang isang hilaw na ngiti. “B-bakit mo nasabi iyan?”

“Bakit? Ayaw mo ba?”

“Hindi naman sa ayaw… gusto ko lang malaman kung bakit”

“Basta gusto ko. Iyon lang.”

Tahimik. Sa loob-loob ko ay gusto ko rin ang mungkahi niya. Upang lalo ko pa siyang mabantayan at matulungan sa kanyang kalagayan.

“Payag ka?”

Tiningnan ko siya. At tumango ako. “Bakit hindi ka na pala pumasok sa school?”

“Dahil gusto kong dalawin mo ako dito…”

Napangiti naman ako sa sinabi niya. “So binalak mo talaga ang lahat…”

Tumango siya.

“Pilyo ka…”

“Salamat” ang pilyo niyang sagot.

Sa araw na iyon, hindi na ako umuwi ng bahay. Ipinasuot ni Patrick sa akin ang damit niya at lumabas kami upang mamili ng mga gamit at damit ko.

Galing na kaming magshopping noong, “May ipapakita ako sa iyo…” ang sabi niya.

“Ano?” tanong ko.

“Basta…”

Hindi ko alam kung saan ang tumbok ng sasakyang minamaneho niya hanggang sa tumambad sa aking mga mata ang isang, “H-hospital? Sino ang pupuntahan natin d’yan?”

“Makikita mo pagpasok natin.”

Pumasok kami sa isang private na ward at doon nakita ko ang taong gustong i-meet ko. Nakakaawa ang kanyang kalagayan. At sa tingin ko ay hindi na tatagal pa ang kanyang buhay…

(Itutuloy)

“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”