ANIL (5: Last Part)

ANIL 

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

Part 5: (Last Part)

Agad na sumaklolo si Felix at nagpagitna, hinarap si Marrie. “Marrie ako ang saktan mo dahil ako ang naghikayat kay Boss na pabalikin si Anil dito!” ang sigaw ni Felix.

“Ah isa ka pa! Hindi mo ba alam kung ang ano ang ginawa niyan kay Kevin? Kung anong ginawa niyan upang masira ang relasyon namin?! At bakit nangialam ka rito? Huwag mo akong harangan kung ayaw mong masaktan!” ang sagot ni Marrie.

“Hindi ako aalis dito, Marrie. Sorry. Walang kasalanan si Anil kaya huwag mo siyang idamay sa galit mo!”

Doon ay mas lalo pang nagwala si Marrie. “Anong walang kasalanan? Walang kasalanan? Hindi mo lang alam kung ano ang ginawa niyan! Hayop iyan! Demonyo!”

“Pwes Alam ko! alam ko ang lahat! At may alam din ako tungkol sa iyo!!!”

“Alam? Gaga ka bang bakla ka? Ano iyang pinagsasabi mo? Nang-iintriga ka ah!!!”

“Huwag mo akong pilitin Marrie! Masisira ang mga plano mo kung sasabihin ko. Ikakasal ka pa naman!”

Lalong nag-init si Marrie. “Putangina! Ba’t alam mo ang buhay ko? Stalker ka ba? May nag-utos ba sa iyo upang i-stalk ako?”

“Sinoooo?!!!!”

“Secret!” ang sagot ni Felix sabay bitiw ng isang ngiti nang-iinis.

“Pinagkaisahan ninyo akooo!!!” ang sigaw ni Marrie na akmang sasampalin na si Felix.

“Sige! Sige! Saktan mo ako! Tayong dalawa ang magkasakitan. Subukan mo! Subukan moooooooo!!!” ang mabilis ding paghawak ni Felix sa kanyang kamay.

Ngunit nag-init na si Marrie at doon na niya sinambunutan si Felix.

Nagsambunutan sila, nagsampalan, nagtadyakan. Hanggang sa natumba si Marrie at hindi pa rin siya nilubayan ni Felix. 

Doon ko na sila inawat. Hinila ko Si Felix palayo kay Marrie habang pinatayo ko naman si Marrie.

“Ano! Masakit ba! Masakit ba?!!! Tingnan mo boobs mo, oh, hindi na pantay! Atsaka ang panty mo! Eww kadiri! Ilang linggo mo na yang isinusuot! Yellowish na ang harapan!!!” ang sigaw ni Felix nang nagkahiwalay na sila.

“Bakla! Mamahalin tong panty ko! Gaga!”

“Kaya pala hindi mo pinapalitan! Ewww! Atsaka iyang kilay mo basag na. Sayang di ko nabasag ang mukha mo!”

“Tama na Felix, tama na!” ang sigaw ko.

“Sweetheart! Pati itong baklang ito ay tanggalin mo upang magsama sila! Tanggalin mo sila sa trabaho nila Sweetheart!!!” at baling kay Felix “Magsama kayong mga bakla!!!”

“Hahahaha! Tanggalin??? Alam mo ba kung gaano kahirap ang trabaho ko rito? Kung ako ang mawawala, mahihirapang umusad ang takbo ng departamentong ito! Pero kung ikaw ang mawawala, walang epekto ito sa amin. Kaya ikaw ang dapat na matanggal sa buhay ni Boss!”

“Tama na iyan, Felix! Tama na!” ang pagsingint kong muli.

Ngunti nagsasalita pa si Marrie. “Ipapatay kitang bakla ka! Tandaan mo iyan! Ipapabaril kitaaa!”

“Wow! Thank you naman! Takot ako!!! Aasahan ko iyan ha? Kapag hindi mo ako ipinapatay, ikaw ang ipapakulam ko!”

“Sweetheartttt! Paalisin mo na iyang mga bakla na iyan dito!!!”

“Hahahaha!” ang malakas na tawa ni Felix.

Hindi ako makasagot sa sinabi ni Marrie sa akin. Tiningnan ko si Anil na nakatingin din sa akin, ang mga mata ay tila nagtatanong, tila sinisingil ako sa paninindigang sinisisi niya sa akin dahil hindi ko siya napanindigan.

“Keviiiiiinnnnnn!!! Palayasin mo itong mga taong ito sweetheart! Kung hindi, ibubulgar ko talaga ang nalalaman ko tungkol sa inyo ng baklang iyan!” ang pagturo niya kay Anil. “Kaya pala kagabi ang tagal mong umuwi at nang umuwi ka na ay hindi ka na kumain dahil tapos ka nang kumain? Siya pala ang kasama mo sa dinner? Nag date kayo???” ang mas lalo pang pagsigaw ni Marrie nang hindi ako nakagsagot agad sa kanyang sinabi.

Doon ay medyo nag-init ang aking tainga. Ngunit bilang respeto sa kanya, pinilit kong maging mahinahon pa rin. “Anil, Felix… doon muna kayo sa mga trabaho ninyo.” At baling ko sa iba pang mga staff na nakiusyuso, “Doon muna kayo sa mga trabaho ninyo, okay?”

“Hindiiii! Basta paalisin mo sila rito nganyon na! Dahil kung hindi, hindi rin kita sisiputin sa ating kasal!”

“Okay, okay… cool ka lang. Ihahatid na kita sa sasakyan mo.” ang sagot ko naman habang ineskortan ko siya palabas ng opisina hanggang sa kanyang sasakyan na nasa parking area.

“Basta isesante mo sila. Ayaw kong makita pa sila rito!” ang sigaw niya nang nasa loob na siya ng kotse at nagda-drive na paalis. “Maaga kang umuwi mamaya!”

Hindi na ako sumagot. Nakasimangot akong tumalikod pabalik sa opisina.

“Paano na iyan?” ang may pag-alalang tanong ni Felix nang nasa opisina na ako.

“Wala. Ano bang gagawin natin?”

“Hindi mo kami isesante si Anil gaya nang sinabi ng fiancée mo?”

“Hindi. Akong bahala. At kapag iginiit niya iyan at aatras siya sa aming kasal, pagbigyan ko siya. Ayoko ring magkaroon ng asawang dino-dominate ang buhay ko. Hindi pu-puwede sa akin ang ganoon. Buong buhay ko ay magpaalipin sa kanya? Huwag na!” ang sambit ko.

“Iyan Boss, iyan ang lalaki... may paninindigan.” Ang sambit ni Felix. “Pero alam mo, Boss, I think in love ka. Medyo torpe ka lang at manhid.” Sabay tingin sa akin na mistulang tatawa. “Ay sorry po. Boss pala kita.”

Napatingin na lang ako sa kanya. Iyong tingin na in-denial, kunyari ay galit. “Anong in-love? Anong torpe at manhid? Ano iyang mga pinagsasabi mo?”

“Joke lang Boss… Ikaw naman hindi na mabiro.”

“Atsaka ano iyong sinabi mo na may alam ka kay Marrie?”

“Wala Boss… bina-bluff ko lang siya upang ang galit niya ay mapunta sa akin at hindi na kay Anil. Effective di ba?”

“Ikaw talaga, akala ko ay kung ano na eh.”

“Psy-war Boss, psy-war.” Ang sagot ni Felix sabay tawa.

“Oo na… magaling ka sa pang-aaway.”

“Uyyy… na-hurt siya na nasaktan ko ang finacee niyang mahal.”

“Kasalanan niya iyon.”

“Panindigan mo na kasi si Anil Boss. Tingnan mo may nag-comment tuloy na gago ka raw.”

“Hayaan mo sila… pero pinanindigan ko na kayo, di ba? Hindi ko naman kayo i-sesante eh.”

“Oo pero di mo iyon nasabi sa harap nina Anil at ng fiancée mo.”

“Hayaan mo na. At least peaceful ang nangyari. Walang nasaktang damdamin.”

“Boss… mas masarap ang namnamin ang isang paninindigan kapag ito ay harap-harapan ipinadama sa taong ipinaglalaban.”

“Eh… at least settled na tayo riyan…” ang sambi tko na lang.

Iyon ang naging desisyon ko. Pinanindigan ko talaga ang sinabi ko na hindi ko tatanggaliin si Anil at si Felix.

Nang nakauwi na ako ng bahay ito agad ang tanong ni Marrie. “Pinaalis mo na sila sa trabaho?”

Hindi ako kumibo, dumiretso na lang ako sa kuwarto.

“Oh my God! Hindi mo pinaalis? Isasakripisyo mo ang ating kasal nang dahil sa kanya?” ang pagsisigaw niya habang sinundan ako sa kuwarto.

Hindi pa rin ako sumagot.

“Kung ganito lang pala ang mangyayari, mabuti pang hindi na natin ituloy ang kasal na ito!”

Doon ko na siya sinagot. “Actually, maliit na problema lang ito, sweetheart. Ngunit pinalaki mo. Ganyan ka ba kung sakaling makasal tayo? Ang mga maliliit na issues ay pinapalaki mo? I have to be honest sa iyo sa ganitong sitwasyon, ayaw kong dino-dominate ako, ayaw kong nina-nag. Ayaw kong gumawa ng hakbang o desisyon na hindi pinag-uusapan, hindi pinag-aaralan ang mga consequence. Maingat ako. Ayaw k ong padalos-dalos. Ngayon kung tatakutin mo lang ako na hindi ituloy ang kasala, go on. Desisyon mo iyan. Huwag mo akong sisihin.”

“Oh my God! Oh my God! Bakla ka na rin! Mas pinapaboran mo ang mga baklang iyon! Ipinagpalit mo ako sa isang lalaki!” ang sigaw ni Marrie habang tumatakbo palabas ng kuwarto.

Hindi ko siya sinundan. Hinayaan ko siyang mag-iiyak sa sala. Tinumbok ko ang banyo, naligo at nagbihis. Hindi ako nagpaapekto. Maya-maya ay nahiga ako sa kama hanggang sa nakatulog.

Nagising ako kinabukasanna  niyayakap ni Marrie. “Sorry kagabi sweetheart.” Ang sabi niya. “Papayag na ako na hindi mo na paalisin si Anil at Felix sa opisona mo.” Dugtogn niya.

“Ok good. At gusto ko ring mag-attend sila sa kasal natin.”

“O-okay… ikaw ang bahala.” Ang sagot niyang may pag-aalangan.

“At papalitan ko na rin ang best man ko. Si Anil na ang gusto kong magiging best man.”

“Papalitan mo ang kuya ko?”

“Oo… ikaw lang naman ang nagdesisyon noon eh. Mas okay sa akin si Anil. Ang kuya mo kasi mejo may edad na, parang hindi bagay mag best man, parang tatay ko na.”

“Oh my! Magagalit ang kuya ko nito, sweetheart!”

“E di gawin na lang natin siyang isa sa mga groom’s men.”

“Eh… di s-sige. Ikaw ang bahala.”

“Ikaw na ang magsabi sa kanya. Ako ang magsabi kay Anil.”

Kinabukasan sa opisina, hindi nagreport si Anil. Nahiya raw. Naawa naman ako. Napansin kong ganyan talaga si Anil. Iyon bang mahina ang fighting spirit, madaling masaktan, madaling ma-discourage.

Kinulit ako ni Felix kung ano ang napag-usapan naming ni Marrie. Sinabi ko sa kanya ang lahat. Nagkasundo kami ni Felix na pagkatapos ng trabaho ay pupuntahan ko si Anil sa bahay niya at kausapin sa nagign desisyon ko na hindi siya isesante at gagawin ko pa siyang best man sa kasal.

Sabay kami ni Felix na lumabas ng office. Sa kotse ko na rin siya sumakay pauwi ng bahay niya hanggang sa nakarating kami.

Noong una ay nag-inuman kaming tatlo ni Felix at Anil, nagkukuwentuhan. Sinabi ko kay Anil na hindi ko siya tatanggalin sa trabaho at na siya ang magigign best man ko. Natuwa naman siya. At pumayag na magiging best man bagamat kinumbinsi muna siya ni Felix na pumayag. Kaya masaya ang tagpo naming iyon. Parang iyon na iyong stag party ko, sina Felix at Anil ang aking mga kasama.

Nang medyo gabi na at ramdam kong malapit na akong malasing ay nagrequest ako kay Felix na kausapin ko na si Anil na kaming dalawa lang. Tumalima si Felix. Iniwanan niya kami.

“Kumusta ka na Kap?” ang tanong ko.

“Heto, okay naman, Kap.” Ang sagot niya.

“Ikakasal na ako bukas.”

“Oo nga eh.” Ang sagot niyang tila malungkot ang boses. “Sana ganoon pa rin, walang pagbabago.”

“Wala namang magbabago sa akin Kap. Baka ikaw, lalo na kung magka girlfriend ka na o mag-asawa.” Ang sagot ko.

“Hindi mangyayari iyan, Kap. Ikaw pa. Ang lakas mo sa akin…” ang sagot din niya.

Tahimik.

“Na-miss kita…” ang seryosong sambit, tiningnan siya sa mata sabay hawak ko sa kanyang kamay.

Hinayaan niya lang ang kamay ko habang hinawakan nito ang kamay niya. Tiningnan din niya ako. “Na-miss din kita, Kap.”

Binitiwan ko ang isang pilit na ngiti. Hindi ko alam kung bakit gusto kong umiyqak sa sandaling iyon. “G-gusto kong humingi ng tawad sa iyo, Kap sa lahat ng mga nagawa ko sa iyo na nakapagdagdag sa iyong mga problema.”

“Ako rin, Kap. Pasensya na nakadag-dap problema ako sa iyo, sa kalagayan mo. Hayan tuloy, nag-away kayo ni Marrie.”

“Okay lang iyon, Kap. Kasalanan ko ang lahat. Damay ka lang dito. Iba kasi ang ugali ng babaeng iyon.”

Hindi na siya kumibo.

“Hindi ko malilimutan iyong mga nangyari sa atin, Kap.” Ang pagbasag ko sa katahimikan.

“A-ako rin Kap…”

“M-mahal mo ba ako?” ang tanong ko.

Doon na siya napangiti ng hilaw. Tinanggal niya ang kanyang kamay mula sa aking pagkakahawak. “Kap… ikakasal ka na. Kung sasabihin ko bang mahal kita ay hindi mo itutuloy ang pagpapakasal? At kung sakaling hindi mo man ituloy dahil, ipagpalagay nating mahal nga kita, ayoko naman ang ganyan. Ayaw kong magiging hadlang sa kung ano man ang mga pangarap mo. Mas gusto kong makita ka na masaya, kasama ang babaing siyang bubuo ng iyong pagkatao. Gusto kong makitang naabot mo ang ruruk ng tagumpay ng kaligayahan sa buhay, ma-enjoy ang pagkakataon na ka-bonding ang mga anak… at mararamdaman mo sa kanila kung paano ang maging isang ama.”

Natahimik ako nang sandali. “Pero di ba sabi mo na ang prinsipyo mo ay kapag ikaw ay nasa katotohanan, ikaw ay nasa tama, kung iyan ang iyong nararamdaman, dapat ito ay paninindigan? Maaatim mo ba sa konsyensya mo na ang iyong prinsipyo ay binali mo?”

“Kap… wala akong binaling prinsipyo. Katotohanan ang sinabi ko. Nasa tama ang paninidigan ko.”

“Huwag kang magsisinungaling Kap…”

“Hindi ako nagsisinungaling.”

“Kung hindi ka nagsisinungaling, tingnan mo ako sa mata. Sabihin mong hindi mo ako mahal.”

Tiningnan niya ako. “Hindi kita mahal.” Ang sambit niya.

Iyon lang. Hindi ko alam kung bakit ako nasaktan nang marinig sa kanyang bibig ang salitang iyon. Tumayo ako at nagpaalam. “Okay kung ganoon… see you na lang bukas sa kasal ko.” ang sambit ko na hindi man lang nagpaalam kay Felix.

Mula kina Felix ay dumaan ako sa isang restaurant at nagpabalot ng pagkain. Pagkagaling doon ay dumiretso ako sa lugar kung saan ko unang nakita sina Tay Mito at Nay Azon nang bisitahin sila ni Anil. Naroon pa rin sila. Binigay ko sa kanila ang dala kong pagkain. Nagkumustahan sandali at ipinaalam ko sa kanila na ikakasal na ako. Sinabi ko rin kay Tay Mito na pagkatapos ng kasal ay kukunin ko siyang janitor sa opisina, kasama ni Anil samantalang si Nay Azon naman ay ibabalik ko sa bahay. Tuwang-tuwa si Tay Mito at si Nay Azon. Hindi nila akalain ibabalik ko sila sa bahay at si Tay Mito, na magkakaroon pa ng trabaho sa edad niyang halos 70 na. Nakita ko naman kasing kaya pa niyang magtrabaho, at masipag siya.

Pagkagaling ko kina Tay Mito ay dumaan ako sa isang bar. Nag-order ako ng dalawang beer. Sa pagkakataong iyon ay gusto kong mapag-isa, magmumuni-muni, mag-isip. Iyon na ang huling gabi kung saan ay masasabi kong libre ako, single, walang responsibility. Binalikan ko sa aking isip ang mga bagay kung saan ay nai-enjoy ko pa ang pagiging single. Ngunit ang pinakalaman talaga ng aking isip ko ay si Anil. Bumabalik-balik sa aking isip ang mga masasayang araw namin, ang mga gala, ang saya na naramdaman ko kapag kasama siya. Pakiwari ko ay hindi lang siya isang ordinaryong kaibigan para sa akin. Tila mas mahigit pa ang aming connection sa isa’t-isa.

Umuwi ako ng bahay ng mga alas 12 na ng hating-gabi. Dahil nasa family niya natulog si Marrie, solong-solo ko ang kuwarto sa gabing iyon. Nang nakahiga na ako, hindi naman ako dalawin ng antok. Maraming bumabagabag sa aking isip. Tila may naghilahan sa loob ng aking utak. Naghalo ang excitement, ang saya at lungkot na hindi ko mawari. Pero ipinagkibit-balikat ko na lang ito. Sabi kasi nila, kapag ganoong ikakasal na ang isang lalaki ay ganyan daw talaga ang nararamdaman.

Nang tiningnan ko ang aking cp, maraming miscalls si Marrie. Tinawagan ko na lang siya. Nag-worry daw siya kung bakit hindi ko sinagot ang kanyang mga tawag. Naga-alibi na lang ako na nag-bar kami ng mga kaibigan, nag-stag party kumbaga. Tinanong din niya ako kung handa na ba ako. Syempre, sinagot ko siyang handa na at excited na rin.

Siguro ay may tatlong oras lang akong nahimbing. Nagising ako ng mga alas 4 ng madaling araw. Dahil alas 9 pa naman ang kasal, nag-work out muna ako sa aking mini-gym at pagkatapos ay naligo, nag-almusal.

Alas 8:45 nang dumating ako ng simbahan. Naroon na ang mga groom’s men, ang mga bride’s maid, mga sponsors, mga imbitadong bisita, pati na ang mga tauhan sa opisina. Tatlong tao na lang ang kulang – Si Marrie, si Felix, at si Anil.

8:55 nang dumating si Marrie. Sa suot niyang wedding gown, litaw na litaw ang kanyang ganda. Para sa akin, siya na ang pinakamagandang babaeng nakita ko. Bagay na bagay sa kanya ang pagkagawa ng kanyang suot. Dagdagan pa sa napakagaling na pagkaayos ng kanyang buhok at make up.

Sinalubong ko kaagad siya. Niyakap ko at hinalikan sa pisngi.

Wala pang tatlong minuto ay nakita ko namang dumating ang isang taxi. Nang lumabas ang mga sakay nito, nakita ko si Felix na pormang-porma sa kanyang suot na slax at polo barong. Napangiti ako, gusto ko sana siyang biruin na nagmukha siyang tunay na lalai sa kanyang suot. Ngunit hindi ko na naituloy pa ang biro. Bumulaga kasi sa aking paningin ang paglabas ni Anil sa taxi at mistulang na star-struck ako sa kanyang porma. Naka-tuxedo na kagaya ko, ang buhok na ang galing na pagkagawa, dagdagan pa sa isang lignt na make-up. Para siyang isang artista! Iyon ang pinaka-guwapong imahe na nakita ko sa kanya. Mistulang naalipin ako ng kapangyarihan at natulala na lang, napako ang tingin sa kanya. Lalo na nang nginitian pa niya ako. Ni hindi ko naalala kung sinuklian ko ang kanyang ngiti. Ang tumatak sa aking isip ay ang anyo ng kanyang mukha, iyong pamatay niyang ngiti at mga matang mistulang nakikipag-usap.

Naputol lang ang aking pagtitig kay Anil nang, “Sweetheart! Magsimula na ang kasal!”

“Ah, okay, okay…” ang gulat kong sagot na mistulang iyong biglang nagising mula sa malalim na pagkahimbing. Pumuwesto ako sa gitna ng entrance, ni hindi ko man lang nabati si Anil.

Naunang nagmartsa ang mga groom’s men na magkapartner sa bride’s maid. Hanggang sa si Anil na ang nagmartsa kapares sa bride’s maid. Naroon pa rin ang pagka star-struck ko sa kanya. Hindi pa rin mapigilin ang hindi matulala. Kahit nakatalikod siya sa akin habang nagmartsa patungo sa altar, hindi ko pa rin mawaglit sa aking isip ang kanyang mukha. Pati ang paglalakad niya ay nakakabighani. Lalaking-lalaki. Lalo na nang napadako ang aking paningin sa kanyang puwet, hindi ko maiwasang hindi maglaro sa isip ko ang mga pagkakataong nakita ko ang mga iyon, nilapirot ng aking mga kamay, nilalaro sa aking daliri ang butas sa gitna nito…

Muling nahinto ang aking pagkatulala ng, “Sweetheart, ikaw na ang sunod…” ang narinig kong sambit ni Marrie.

At doon ko na sinimulan ang aking pagmartsa patungo sa altar.

Maayos naman na nagsimula ang seremonya ng kasal hanggang sa dumating ang punto kung saan ay nagtatanong ang pari ng, “Kung sino man ang tutol sa kasal, maaaring magsalita na o habambuhay na bubulabugin ang inyong kapayapaan…”

Sa puntong iyon ay tila napakatahimik ng mga tao. Nilingon ko pa ang mga nakaupong mga bisita na nandoon. May mga nakatingin sa amin at ang iba ay nakitingin sa kapwa nilang nakaupo na mga bisita na tila nakiusyuso kung may tatayo ba at tututol.

Dahil wala namang tumutol, itutuloy na sana ng pari ang seremonya ng sa hindi inaasahan ay may narinig akong, “Ako po Padre, tutol po ako!” at boses lalaki ito!

Ramdam kong tila nagreact ang mga tao, iyong nagulat ngunit pilit na pinigilan ang mga boses. Napalingon akong bigla sa pinanggalingan nito. Lahat ng mga tao ay nakatutok sa taong tumayo… si Anil!

Mistulang sasabog ang aking dibdib sa aking nakitang nakatayo siya roon at halatang kinabahan, nininerbiyos ngunit buo ang loob. Nang magkasalubong ang aming mga tingin, nagpatuloy siya, “Kap… ayaokong maulit pa ang pagdurusa ko nang hindi ko pinanindigan ang aking karapatan, nang lapastanganin ang aking pagkatao. Ngayong tila mauulit na naman ito, gusto kong manindigan. Wala na akong pakialam kung kukutyain ako ng mga tao sa gagawin kong ito, Kap. Sanay akong pinagmamaliitan, sanay akong kinukutya, sanay akong nasasaktan. Handa akong harapin ang mga ito. Hahamakin ko ang lahat basta maiparating ko lang sa iyo ang tunay kong naramdaman. Mahal kita Kap… iyan ang totoo.” At baling sa mga tao, sumigaw siya, “Mahal ko po si Mr. Kevin Del Valle!”

Ramdam kong nangingilid ang aking mga luha sa ginawa ni Anil na iyon. Iyong awa sa kanya, iyong naramdaman ko sa kaloob-looban ko para sa kanya… Ngunit sa sobrang bilis ng mga pangyayari ay nakatitig na lang ako sa kanya. Biglang gumulo ang aking isip at hindi malaman kung ano ang gagawin. Pati ang pagbubulungan sa loob ng simbahan at nahinto, tila naghihintay silang lahat kung ano ang aking sasabihin.

Nasa ganoong katahimik ang lahat nang, “Hoy, bakla! Huwag mo ngang guluhin ang aming kasal! May paninidigan ka pang nalalaman! Wala kang karapatang guluhin kami! Gawain ng mga demonyo ang kabaklaan! Dapat ay malusaw ka sa simbahang ito! Mahiya ka sa balat mo!”

At dahil sa hindi ko pagsagot kay Anil, siya na ang gumawa ng paraan upang huwag akong mapahiya. Nakayukong tinumbok niya ang center aisle at dali-daling naglakad palabas ng simbahan.

“Hahahahahahahahaha! Baklaaaaaaaaaaaaaa!!!” ang umaalingawngaw na tawa ni Marrie.

Ngunit hindi ako natuwa sa pagtatawa at pagpapahiya ni Marrie kay Anil. Tiningnan ko si Marrie at ipinakita ko sa aking mukha ang aking pagkadismaya sa kanyang inasta.

“Sweetheart… sorry.”

“Hindi ganyan ang ini-expect kong pagtrato mo sa tao at sa loob pa man din ng simbahan, sa harap ng mga tao.” Ang bulong ko sa kanya.

“Sorry sweetheart! Sorry!”

“Itutuloy pa ba natin ang kasal?” ang tanong ng pari.

“Sige po Padre, ituloy niyo na po.” Ang sabi ni Marrie.

Tiningnan ko si Anil na kasalukuyang nasa pinto na ng simbahan at lumalabas na. May tila isang boses sa aing isip na nanghikayat na sundan ko siya.

Akmang hahabulin ko na sana si Anil nang hinawakan ako ni Marrie. “Sweetheart, ituloy na natin ang kasal. May surprise ako sa iyo, buntis ako!”

Doon ako nagulat at nasorpresa. At ang aking pagkalito ay napalitan ng ibayong tuwa. “Really???” ang sambit ko.

“Yes sweetheart. Magiging ama ka na!” Ang sagot ni Marrie na nakangiti pa.

Nilingon kong muli ang pintuan ng simbahan. Wala na si Anil. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. May kirot man sa aking puso, humarap muli ako sa altar.

Itinuloy ang seremonya ng kasal. Hanggang sa natapos na ito at sinabihan ako ng pari na”You may kiss the bride.” Hinalikan ko si Marrie sa gitna ng nakakabinging palakpakan ng mga tao.

Nakapirma na si Marrie sa mga papeles at ako na ang susunod. Nang hinawakan ko na ang ballpen upang pirmahan ko ang mga papeles, may biglang pumasok sa aking isip. Tinitigan ko ng matulis si Marrie.

“B-bakit sweetheart?” ang tanong niya.

“Ilang buwan na ba ang tiyan mo sweetheart?”

“Three months.”

“Six months ka sa Italy at nabuntis ka roon?” ang tanong ko.

Kitang-kita ko ang pagkagulat at pamumutla ni Marrie. Ngunit hindi ko na hinintay pang magsalita siya.

“You deceived me!” ang sigaw ko habang nagtatakbo akong lumabas ng simbahan at tinumbok ang isa sa mga nakaparadang taxi. “Sa Norte pare! Dalian mo lang please.” ang utos ko sa driver.

“Sweethearrrtttttt!!!” ang narinig kong sigaw ni Marrie na sumunod din pala sa akin sa labas ng simbahan.

Ngunit wala na akong pakialam sa kanya.

Wala pang sampung minutong umaandar ang taxi nang nakita ko sa gilid ng kalsada si Anil. Mabilis itong naglalakad na tila walang direksyon. Pinahinto ko ang taxi, binigyan ng 200 ang driver at dali-dali akong bumaba. “Anillll!” ang sigaw ko.

Nakita kong huminto si Anil sa kanyang paglalakad. Nang lumingon siya sa aking direksoyn, kitang-kita ko ang malungkot niyang mukha habang basang-basa ng luha ang kanyang mga pisngi dahil sa luhang patuloy na dumadaloy sa kanyang mga mata.

Tuluyan na siyang huminto at humarap sa akin. Kitang-kita ko ang biglang pagngiti niya. Ramdam ko ang matinding kasiyahan sa kanyang mga mata habang nagpapahid siya ng luha.

Nagtatakbo ako patungo sa kanya. Tumakbo rin siya patungo sa aking kinaroroonan.

Ngunit nang abot-kamay na naming ang isa’t-isa, laking pagkagulat ko. Tila nag-slow motion ang lahat sa akin gisip. Imbes na yakapin ay itinulak niya ako, dahilan upang bumagsak ako sa semento. Nataranta ako sa kanyang inasal.

Tatanungin ko na sana siya kung bakit ginawa niya iyon ng, “Bang! Bang! Bang!” ang narinig ko. Tatlong putok ng baril ang aking narinig. At halos kasabay ng mga putok ay ang pagbulagta ni Anil sa semento, sa tabi ko. Kitang-kita ko ang pagtagas ng dugo mula sa kanyang dibdib, leeg, at bibig. Nakita kong tiningnan pa niya ako at pilit na inabot ng kanyang kamay ang aking mukha. Tila nagmamakaawa ang kanyang tingin. Tila nakikiusap. Tila may gusto siyang sabihin sa akin.

Hinawakan ko ang kanyang kamay at ipinatong ko ito sa aking mukha. Naramdaman kong gumalaw pa ito, tila pilit na hinaplos ang aking pisngi. “Aniiiiiilllll!!! Aniiiiiilllll!!! Aniiiiiilllll!!! Aniiiiiilllll!!!” ang sigaw ko.

Nang tiningnan ko kung sino ang bumaril, si Marrie pala at kasalukuyang itinututok ang baril sa akin. Sinundan pala niya ako.

“Kung hindi lang pala tayo magkatuluyan… mabuti pang mamatay na lang tayong pareho!” ang sigaw niya.

Nakita kong kakalabitin n asana niya ang gatilyo ng kanyang baril ngunit mabilis na kinuyog siya nina Felix at mga kasama sa opisina na sumunod din pala sa akin. Dahil pinagtulungan, hindi na naituloy pa ni Marrie ang pagpapaputok sa akin. Nadakip siya habang si Anil ay agad naming dinala sa pinakamalapit na ospital.

***

ALAS 7:00 NG GABI, nagsiuwian na sina Felix at mga kasama naming sa trabaho sampo ng mga nakiramay at naghatid sa libing. Tahimik ang paligid at ramdam ko sa aking balat ang malamig at mahinang pabugso-bugsong ihip ng hangin. Makikita na rin ang buwan sa oras na iyon. Kung tutuusin, napakaganda ng panahon. Naalala ko pa noong ilang beses na nagkasama kami ni Anil at full moon din, gusto niyang mag tambay muna kami sa plaza. Naiisip niya raw kasi ang kanyang inay kapag ganoong kabilugan ng buwan. Naniniwala siya na kung saan man naroon ang kanyang inay, pinapanood din niya ang ganda ng gabi, ang ganda ng buwan. Kaya nagkakaroon sila ng connection. Simula noon ay palagi na kaming lumalabas kapag full moon. Iyon din ang dahilan kung bakit sa full moon namin inililibing si Anil. Naniniwala rin ako na kung san man siya naroroon, pinapanood niya ako; na hindi napatid ang tali ng aming mga puso. Masakit nga lang dahil sa ganoon kagandang paligid na iniilawan ng buwan, hindi ko na siya kasama.

Pinatugtog ko sa aking cp ang paborito niyang kanta –

You packed in the morning, I stared out the window
And I struggled for something to say
You left in the rain without closing the door
I didn't stand in your way.

But I miss you more than I missed you before
And now where I'll find comfort, God knows
'Cause you left me just when I needed you most
Left me just when I needed you most.

Now most every morning, I stare out the window
And I think about where you might be
I've written you letters that I'd like to send
If you would just send one to me.

'Cause I need you more than I needed before
And now where I'll find comfort, God knows
'Cause you left me just when I needed you most
Left me just when I needed you most…

Muling nanariwa sa aking isip ang sandali kung saan ay tinanong ko siya kung bakit niya paborito ang kantang iyan. Sinagot niya ako na may tao raw siyang mahal pero nararamdman niyang iiwan siya nito. At kapag mangyaring iiwan siya, hindi raw niya pipigilan ang taong iyon. Hindi raw niya hahadlangan.

Nang sinabi niya ito sa akin ay wala pa akong clue kung sino ang mahal niya. Kaya biniro ko siya ng, “Akala ko ba ay wala ka pang girlfriend! Ang daya mo ah! Tangina may itinatago ang best friend ko?”

Na sinagot naman niya ng, “Sa panaginip lang. Ito naman, hindi na mabiro…”

“Loko ka ah! Paniwala naman ako, pota!”

Tawa lang siya nang tawa.

Ngunit naging seryoso din ako. “Sana ay hindi mangyayari iyan sa atin.”

“Ang alin?”

“Iyong aalis ang isa sa atin na parang may hinanakit sa isa’t-isa, na hindi pipigilan ang pag-alis, at na magkataong kung kailan natin kailangan ang isa’t-isa ay saka naman mawala…”

“Hindi naman mangyayari iyan sa akin dahil ikaw ay pipigilan talaga kita. Ayaw kong basta masisira na lang ang pagiging magbest friends natin. Kung magkalabuan man, dapat may dahilan, may paliwanag kung bakit may problema.” Ang sabi niya.

“Mas lalo na ako!” ang sagot ko rin.

“At dapat ay pakinggan natin ang isa’t-isa.” Ang dugtong niya.

“Syempre!” ang sagot ko rin.

“Promise?”

“Promise!”

At nag-pinky swear kami. Ganyan naman palagi. Pinky swear.

Muli na namang bumagsak ang aking mga luha. “Ang sakit lang Kap. Nagtatampo ako sa iyo eh. Madaya ka. Sinira mo ang sinabi mo na pakinggan mo muna ako. Paano pa kita mapipigilan, ni hindi mo man lang ako kinakausap bago ka pumanaw… Hindi mo sinabing aalis ka na pala! Bakit mo ako iniwan?” ang paninisi ko.

“Pasensya na rin sa mga pagkukulang ko, sa hindi ko kaagad pag-admit na mahal kita. Marahil ay kung inamin ko ito sa sarili ko nang maaga at hindi ko na pinaabot pa ang araw ng kasal, hindi ito nangyari sa iyo. Pero ikaw din kasi Kap… hindi mo inamin kaagad na mahal mo pala ako. Hinintay mo pa ang araw ng aking kasal. Ang daya mo. Aaminin kong sa iyo ko lang naranasan ang umibig sa kapwa lalaki, at habang buhay ako Kap… ipangako ko sa iyo na panatilihin kong ikaw lang ang nag-iisang lalaki sa buhay ko.

Oo nga pala, gusto kong malaman mo na sina Tay Mito at Nay Azon ay tuluyan ko nang inampon. Balak ko ring magtayo ng charity para sa mga matatanda na katulad nila, kagaya ng sinabi mo sa akin isang beses na kung sana ay marami kang pera, gusto mong makatulog sa mga matatanda na walang matutuluyan. May mga lupa naman na iniwan ang aking mga magulang sa akin at ang iba rito ay hindi nagagamit. Magpatayo ako ng bahay-kalinga para sa kanila, Kap. At salamat sa pagmulat mo sa aking mga mata sa kagandahang asal ng kawanggawa, pagtulong sa kapwa, at kabutihang-loob. Saludo ako sa iyo riyan. Nagresign na rin pala ako sa kumpanya ko, Kap. Ang totoo, pag-aari ng mga magulang ko ang kumpanyang iyon. Gusto ko lang na magtrabaho kaya naisipan kong ako ang maghandle sa HRD. Si Felix ang nirecommend kong maging manager at ako, focus na sa aking charity work. Sana kung nandito ka pa, masaya sana tayong magsama sa kawanggawa na ito. Ang lungkot lang…”

Bago ako umalis ay pinagmasdan kong muli ang buwan. Maaliwalas ang langit, tahimik, payapa at lantad na lantad ang buwan. Tila nakiramay ito sa sakit na aking naramdaman, pinagmasdan ako na parang ipinadama sa akin na nariyan siya, at hindi ako nag-iisa.

Hinugot ko ang pinky swear na pinahulma ko galing sa aming mga maliliit na daliri. Sa araw ng kanyang pagkamatay ay nagpagawa agad ako ng dalawang molde na pinahulma ko sa aking maliit na daliri habang naka-lock ito sa kanya ring maliit na daliri. Ginawa kong pendant ang mga ito sa kwintas, ang isa ay suot-suot niya at ang isa naman ay suot-suot ko.

Hinugot ko rin ang maiksi niyang sulat na ginawa bago siya pumuntang simbahan sa araw ng aking kasal. Binasa kong muli ito –

“Dear Kap, masakit man na maging best man ng taong mahal, gagawin ko ito dahil gusto kong kahit papaano ay maipadama ko sa iyo ang suporta ko sa araw ng iyong kasal. Masakit na masakit para sa akin ngunit na masaya ako para sa iyo. Kung ito ang kailangang gawin upang ipadama ang suporta para sa taong mahal, kaya kong tiisin ang buong kahabaan ng misa. Kahit paulit-ulit na tadtarin ang puso ko, kahit ilang beses kong maramdamang pinapatay ang pagkatao ko, gagawin koi to para sa iyo. Ganyan kita kamahal, Kap… Kahit buhay ko ay handa kong iaalay kung kailangan... Oo nga pala Kap, tuluyan na akong magreresign sa kumpanya. Hindi ko alam kung saan patungo basta gusto kong lumayo… iyong malayong-malayong malayo na hindi ko na mararamdaman at maaalala pa ang matinding sakit ng kabiguan. Maraming salamat sa lahat, Kap. Mahal na mahal kita. Palagi mong alagaan ang iyong sarili, Kap. Sana ay magkita pa tayo sa bandang huli ngunit kung hindi man, tandaan mo palagi Kap na hangad ko ang iyong kaligayahan. Maligayang bati sa iyo, Kap. Nagmamahal, -Anil.”

“Saan ka man naroroon, Kap, gusto kong malaman mo na mahal na mahal din kita. Hihintayin ko ang araw na magsama tayong muli. Pangakong lagi kitang dadalawin dito, sa ganitong oras, sa ganitong kabilugan ng buwan.”

Isinukbit kong muli ang kwintas sa aking leeg. At habang naglalakad ako patungo sa aking sasakyan, patuloy kong pinakinggan ang paborito niyang kanta –

You packed in the morning, I stared out the window
And I struggled for something to say
You left in the rain without closing the door
I didn't stand in your way.

But I miss you more than I missed you before
And now where I'll find comfort, God knows
'Cause you left me just when I needed you most…

Wakas.

ANIL (4)

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

Part 4:

Mistula akong sinampal ng maraming beses sa sulat ni Anil. Na-guilty at parang gusto kong umiyak at magwala sa mga sinabi niya. Sobrang awa ang naramdaman ko para sa kanya at sa dalawang matandang mag-asawa na sumama sa kanya. May isang bahagi ng utak ko na nagnanais na habulin siya, hanapin at pabalikin. Hindi ko lubos maintindihan kung ano talaga ang tunay na naramdaman ko para kay Anil. Muling nanariwa ang unang mga araw kung saan ay una kaming nagkakilala at ako pa ang nag-alok sa kanya na mag-best friends kami. Tapos sa pagkakataong iyon ay parang binasura ko na lang siya.

Nangingilid na ang aking mga luha nang, “Sweetheart, pinaalis mo na siya?” ang narining ko.

Dali-dali kong isiniksik sa aking buls ang sulat ni Anil. “Oo, oo sweetheart. Pinaalis ko na.”

“Okay good.” Ang sagot niya.

Inakbayan ko na lang siya at dinala pabalik sa aming kuwarto.

Kinabukasan sa opisina, doon ko na nakumpirma ang sinabi ni Anil. “Sir, may resignation po si Anil!” ang sambit ni Felix na dala-dala ang isang papel.

“Bakit daw?” Ang tanong ko. “At bakit ikaw ang may dala niyan?” dugtong ko.

“Ibinigay ng gwardiya! Sa Guard house daw si Anil natulog kagabi. Tapos, kaninang bago mag alas 5 ng umaga ay umalis. Ano ba ang nangyari? Di ba sa bahay mo siya nakatira?”

“Eh… umalis eh. Hindi ko alam kung ano ang dahilan niya. Ayaw namang paawat.” Ang pagsisinungaling ko pa. Ewan, alam ko namang hindi maganda ang magsinungaling ngunit siguro ay hindi rin ako masisisi sa aking kalagayan. Hindi ko naman puwedeng sabihin ang katotohanan na nahuli kaming nagtalik at palalayasin din siya ni Marrie. Wala akong choice dahil kung sasabihin ko man ang totoo kay Felix, para na ring inamin kong bisexual ako o bakla. Hindi puwede…

Kaya tinanggap ko na lang ang kanyang resignation at pinapaprocess ko ang mga final entitlements niya sa kanyang serbisyo sa kumpanya.

Kinabukasan ay muli akong nagulat. “Sir Kevin! May balita ako sa iyo! Si Anil ay sa bahay ko na titira!” ang masayang sigaw ni Felix.

Mistulang may isang sibat na tumusok sa aking puso sa pagkarinig ko sa sinabi ni Felix. Selos ba o panghihinayang. Ewan pero parang gusto kong puntahan ang bahay ni Felix at kunin doon si Anil. “Paano siya napunta sa iyo? Siya lang bang mag-isa o kasama sina Tay Mito at Nay Azon?” ang tanong ko.

“Sa guwardiya kasi, pinakisuyo ko na kapag bumalik si Anil ay sabihin sa kanya na kapag wala siyang matutuluyan, sa akin na siya tumuloy. Ibinigay ko ang address at hayun, nang dumating ako ng bahay kahapon, naroon na siya sa harap ng apartment ko! HInihintay ako. Naawa nga ako eh. At oo, siya lang mag-isa. Bakit may kasama ba siya?”

“Iyong mga matandang mag-asawa na mga kaibigan niya.” ang sagot ko na lang.

“Ay ganoon ba? Wala siyang sinabi…”

“Ah… baka sa iba siguro nagpunta” ang sagot ko na lang.

“Ang saya-saya ko! Sobra!”

“W-wala namang nangyari sa inyo kagabi?” ang tanong ko.

At mas lalo pa akong nagselos nang sinagot pa ako ni Felix ng, “Secret!!!” sabay bawi naman ng, “Ano ka ba, demure ako! Dapat ay ligawan muna niya ako no!”

“Ah ok… Dapat huwag kang gumawa ng kahalayan. Kawawa iyong bata. Inosenteng-inosente pa naman.”

“Walang inosente-inosente sa akin, Boss kapag ako na ang lumapa… charot!”

“Makatikim ka sa akin kapag nalaman ko.”

“Nagselos ka yata Boss, eh.”

“Hindi ako bakla, Felix.”

Natawa si Felix. “Okay Boss… ako ang bahala. Kung may mangyari man sa amin, sisiguraduhin kong pareho naming ginusto iyon. Mahirap na kung mabuntis ako at hindi niya pananagutan ang lahat.” Ang biro ni Felix.

Nakitawa na lang ako. Sa gabing iyon ay halos hindi ako makatulog sa kaiisip tungkol kay Anil. Nagtatanong ang aking isip kung ano ang ginagawa niya, kung kumain na ba siya, kung iniisip rin ba niya ako, kung naalala pa niya ang mga masasayang samahan namin kasama na ang aming mga adventures. Naglalaro rin sa aking isip ang matinding pagseselos, kung wala bang sexual na nangyayari kina Felix, kung saan sila nagtungo baka sobrang sweet na sila sa isa’t-isa, baka nanuod ng sine at kumain sa labas…

Hindi ko maintindihan ang aking sarili. Inaamin ko naman na mahal ko ang aking fiancée ngunit nagtatanong din ang isip ko kung bakit sumisingit pa rin si Anil sa aking utak.

Kinabukasan ay nagulat uli ako sa sinabi sa akin ni Felix, “Boss, kami na!!!” ang masigla niyang sabi. At nagtatalon pa talaga siya.

Mistulang tinadtad ang aking puso sa narinig. Pakiwari ko ay gusto kong sapakin si Felix at balian ng leeg. “T-talaga?” ang sagot ko na lang.

“Ayaw mo akong i-congratulate?”

“Congratulations!”

“M-may nangyari na sa inyo?”

“Secret!!!” ang sagot niya na maypakilig-kilig pa. “Ayiiiiiiiiiiii!”

Nagkunyari na lang ako na hindi nasaktan. Kinuha ko ang mga papeles na pipirmahan at hindi siya tiningnan. Hindi na rin ako kumibo.

“Pakain ka boss ah!” ang biro niya.

“Ba’t ako ang magpakain, di ba ikaw dapat?”

“Syempre, Boss kita, dapat supportive ka sa akin.”

Binitiwan ko ang isang hilaw na ngiti. “Okay. S-sige mamaya…” ang sagot ko na lang.

“At may work na rin si Anil Boss. Street cleaner ng aming lugar. Medyo mahirap kasi nga, mainit at ang laki-laki ng lilinisin nila. Sabi ko nga bumalik nalang siya sa atin kasi wala pa siyang kapalit. Pwede naman iyon, di ba?”

“Hmmmm. Anong sabi niya?”

“Ayaw niya eh.”

Di na lang ako sumagot. Di ko maikailang naapektuhan ako sa sinabing iyon ni Felix. Ngunit pilit kong iginiit sa aking isip na ikakasal na ako at wala nang urungan pa sa puntong iyon. Handa na ang lahat at ayokong masira ang aking mga plano. Isa pa, kung magkasintahan na sina Felix at Anil, mas maganda ang ganoon dahil kahit papaano, may tutulung na kay Anil. Hahayaan ko na lang sila.

Isang linggo bago ang itinakdang kasal namin ni Marrie, kinausap ako ni Felix. “Boss, puwedeng mag-usap tayo. Importante lang.” ang sambit niya.

Sumang-ayon ako. Dinala ko siya sa Conference Room.

“Alam mo, Boss… hindi totoong magkasintahan kami ni Anil.” Ang sambit ni Felix nang nasa loob na kami sa conference room.

“Ha?” Ang gulat kong sagot. “B-bakit ka nagpanggap?”

“Alam ko na ang lahat, Boss. Ang mga nangyari sa inyo ni Anil. Sinabi niya sa akin ang lahat.”

Mistula naman akong sinampal ng maraming beses sa aking narinig. Hindi ko alam kung paano magreact. “A-anong ibis mong sabihin?” ang tanong ko.

“Huwag kang mag-alala, Boss. Naintindihan kita. Hinid kita masisisi. Gusto ko ngang matuwa at magtatalon sa saya eh sa narinig na may nangyari sa inyo ni Anil. Kahit patay na patay ako sa kanya, okay lang sa akin. Mas maganda kasi kung kayo ang magiging couple dahil pareho kayong mga guwapo, parehong nakakakilig.”

“Huwag ka ngang mag-imbento ng kung anu-ano Felix.”

“Boss naman. Ako ba ay magbibiro at mag-imbento ng mga ganyan sa iyo? Seryoso ako Boss. Ang sarap ngang pakinggan na ang boss ko ay nakakarelate din pala sa kalagayan ko eh. Masaya ako para sa iyo, para sa inyo ni Anil. Kaso nga lang, nasa isang complicated kang kalagayan. Kaya iyon ang problema.”

Wala na akong nagawa kundi ang tumahimik. Bagamat hindi ako kumportable sa nalaman ni Felix, mistulang gumaan din ang pakiramdam ko na may isang taong nakakaintindi sa aking kalagayan.

“Ayaw nga sanang sabihin ni Anil sa akin eh. Kaso hindi ko siya nilubayan sa pangungulit. At gawa na rin sigurong nahihirapan na siya at tila sasabog na ang kalooban niya sa sakit kaya hayan, napilitan siyang ikuwento sa akin ang mga nangyari sa iyo…” ang seryosong sabi ni Felix.

Hindi pa rin ako kumibo. Hinayaan ko lang si Felix na magsalita.

“N-naawa lang ako kay Anil, Boss. Sobrang nasaktan siya. May mga pagkakataong nakaupo lang siya sa sala na tulala, nakabukas ang TV pero malalim ang iniisip. Minsan ay umiiyak. Alam mo ba na matindi pala ang pinagdaanan niyang si Anil sa buhay?”

“H-hindi niya nai-kuwento.”

“N-noong may ka live-in na drug addict ang kanyang inay… kapag wala raw ito sa bahay, nilalapastangan siya. 12 lang siya nang nangyari iyon. Paulit-ulit na ginagahasa siya kapag wala ang inay niya sa kanilang bahay. May isang beses pa nga raw na nagdala ng kaibigang lalaki sa bahay ang kanyang step-father at silang dalawa ang lumapastangan sa kanya. Hindi raw siya makapagsumbong dahil pinagbantaan siya na papatayin nila siya at ang kanyang inay kapag nagsumbong siya. Isang taon daw iyong kalbaryo niyang iyon. Hanggang sa umuwi ng maaga ang inay niya galing sa pagtitinda sa palengke at doon na nahuli ang kahayopang ginawa sa kanya ng kanyang ka live-in. Tumawag ang inay niya ng mga kapitbahay. Ang taong bayan ang bumugbog sa kanyang step-father hanggang sa namatay ito. Kaya umalis sila sa lugar na iyon dahil may kaibigan pa ang kanyang itay na hindi nahuhuli at ang mga kamag-anak ng step-father niya ay pinagbabantaan na rin sila.”

“Oh God!” ang nasambit ko. “Totoo ba iyan?”

“Totoo, Boss. Umiiyak si Anil habang kinikuwento niya sa akin ang buhay niya.”

Mistulang namang tinadtad ang aking puso sa nalaman. Para akong hindi makatingin kay Felix sa sobrang hiya at guilt na nakadagdag pa pala ako sa hirap na pinagdaanan ni Anil.

“Kaya kung napansin mo si Anil, may pagka introvert siya. Nagkaroon daw siya ng phobia sa mga lalaking mas matanda sa kanya. Ngunit nang dumating ka sa buhay niya, muli siyang sumigla. Nanumbalik ang dating pagkamasayahin at positibong pananaw niya sa buhay. Ikaw ang dahilan kung bakit siya naging masaya, at muling nagtiwala sa tao… Ngunit nang itinakwil mo siya, lalo na’t nagluluksa pa siya sa pagkawala ng kanyang inay, muli na naman niyang naramdaman ang lungkot at takot. Feeling niya ay nag-iisa lang siya sa mundo. Feeling niya ay inaapi siya ginagamit lang, walang taong nagmamahal.”

Tahimik. Tila gusto kong umiyak sa mga nalaman. Awang-awa ako kay Anil.

“Alam mo, Boss, nasabi ni Anil sa akin na gusto na raw niyang tuldukan ang kanyang buhay…”

“Huwag siyang magsabi ng ganyan, Felix. Ang bata pa niya, malayo pa ang kanyang mararating sa buhay.”

“Kasi nga naman… puro na lang daw paghihirap ang buhay niya. Nagkalabo-labo ang mga problema niya. Iyong pagkamatay ng kanyang inay, iyong nangyari sa kanya, at lalo na iyong tungkol sa inyo.”

“B-bakit? A-ano ba raw ang tungkol sa amin?”

“Mahal ka niya, Boss.”

Gulat na gulat ako sa kanyang sinabi. “P-paano mo nasabi? Sinabi ba niya?”

“Hindi naman. Pero ako pa! Alam ko ang mga sintomas ng pag-ibig Boss. Either nagwi-withdraw iyong tao, nadi-dperessed, o kaya ay sumisigla. Nagwi-withdraw siya. Nararamdaman ko. Ikaw lang ang taong nagbibigay sa kanya ng saya, ng inspirasyon sa buhay, Boss. Ikaw lang ang taong napagbigay sa kanya ng lakas upang umasa, upang tumayo sa buhay at magsikap. Kaso, binigo mo siya. May sama ng loob siya sa iyo dahil sa pagkaintindi ko sa kuwento niya ay parang lumabas na ginawa mo lang siyang parausan. Ginamit mo. Narinig daw niya sa huling araw niya sa bahay mo nang nahuli kayo ni Marrie, sinabi mo raw sa girlfriend mo na siya ang naghahabol sa iyo, na siya ang may pagnanasa sa iyo. Na binablackmail ka niya. Binaligtad mo ang kuwento. Totoo ba?”

Hindi ako nakasagot sa tanong na iyon ni Felix. Mistula akong sinampal ng maraming beses.

“Kaya ako nagpanggap na magjowa kami dahil gusto ko sanang malaman kung may nararamdaman ka ba para sa kanya…”

Hindi ako nakasagot agad sa sinabing iyon ni Felix. “A-alam mo naman siguro ang kalagayan ko, Felix, di ba?”

“May naramdaman ka ba para kay Anil, Boss? Iyan ang tanong ko.”

“W-wala ah… Bakit ko siya mamahalin. May finacee ako at ikakasal na kami!”

“Pero totoong siniraan mo siya kay Marrie?”

“O-oo. Kasi naman, ikakasal na ako, di ba? Ayaw ko namang masira ang aming mga plano ni Marrie. Ito na iyong hinihintay kong timing na mag-settle down sa buhay at bumuo ng pamilya. Wala akong choice eh. Mahirap naman kung sasabihin kong kagustuhan naming dalawa ang nangyari. Ano ang sasabihinni Marrie sa akin? Sa tingin mo ba ay itutuloy pa niya ang pagpapakasal sa akin?”

“Siniraan mo si Anil para lamang masagip ka sa sitwasyon, Boss? Kaya inilaglag mo siya? Kaya tinapakan mo ang pagkatao niya? Parang ang sakit naman noon Boss? Dahil ba mahirap lang si Anil? Dahil isang janitor lang?”

“Felix, you don’t understand my situation.”

“I understand Boss. You want to save your ass at the expense of Anil. And for me, it’s not fair!” ang pagtaas na ng boses ni Felix.

“So kung ikaw ang nasa kalagayan ko, ano ang gagawin mo?”

“I’d say I’m sorry to Anil and I will tell him what I really feel. Paninidigan ko ang aming pagkakaibigan at ipaglaban ko ang katotohanan. Ano ba ang nararamdaman mo para sa kanya? Mahal mo ba siya? Ginamit lang? ano???”

Hindi ako nakaimik sa kanyang tanong. Tama nga naman siya. Nagmukhang wala akong paninidigan sa aking ginawa. Nagmukha akong manggagamit at opotunista.

“At dapat ay i-reinstate mo siya sa kanyang trabaho rito, Boss!” Ang dugtong ni Felix.

Doon naman ako umalma. “I can’t do that! Makikita siya rito ni Marrie! Baka hindi niya itutuloy ang pagpakasal sa akin kung mangyayari iyan!”

“If you can’t do that Sir, then I’d better tender my irrevocable resignation now.” Ang sabi niya sabay tayo at padabog na tinumbok ang pinto.

“Hey! Felix!” ang sigaw ko habang hinabol siya. Alam kasi ni Felix na siya ang aking inaasahan sa aming departamento. May mga trabahong siya lang ang nakakaalam at nakakagawa, at halos lahat ng galaw sa departamento ay sa kanya naka-angkla. Mahihirapan ako kapag umalis siya.

“My decision is final Boss. Kung ayaw mong kausapin si Anil at ibalik siya rito, aalis na ako” ang matigas na sabi ni Felix habang patuloy siya sa paglalakad pabalik sa kanyang mesa at hinahawakan ko ang kanyang braso.

“Let’s get back to the conference room, okay?” ang sabi ko. Hindi ko alintana ang ibang mga staffs na nakatingin sa amin.

“Basta ibalik mo si Anil dito…” ang sagot niya.

Muli kaming bumalik sa conference room at doon ay nag-usap. Napilitan na rin akong pumayag na kausapin si Anil at ibalik sa opisina. “Bahala na…” sa isip ko lang. Nangako naman si Felix na kung sakaling magwala si Marrie kapag nalamang ibinalik ko si Anil sa kanyang trabaho ay si Felix na ang bahalang mag explain. Sasabihin daw niya na siya ang nag-insist na ibalik si Anil at kung hindi ay magresign na rin siya.

Kaya sa paglabas namin sa trabaho sa araw na iyon ay sumama ako kay Felix patungo sa bahay niya. Nag-insist kasi si Felix na dapat daw ay puntahan ko si Anil at kausapin siya. Dahil naguilty, naawa at hindi ko rin natiis si Anil, sumang-ayon ako.

“Anil! Anil! May bisita ka!” ang sigaw ni Felix habang nang binuksan niya ang gate.

Nang bumukas ang pinto, lumantd kaagad sa aking paningin si Anil na siyang nagbukas nito. Naka-short lang siya, walang damit pang-itaas. Kitang-kita ko ang ganda ng hubog ng kanyang katawan. Biglang nanumbalik sa aking isip ang unang mga araw kung saan kami ay naging magclose. Iyong matinding paghanga ko sa kanyang angking kakisigan, ang kanyang mga matang mistulang nakikipag-usap, ang mga labi niya na ilang beses ko ring natikman. Ramdam ko ang malakas na kabog sa aking dibdib. Tila nanumbalik ang sandali kung saan ay unang may nangyari sa amin sa guest’s room ng aming kumpanya.

Tiningnan lang niya kaming dalawa ni Felix. Iyong tingin na parang walang emosyon, iyong tingin na parang ibang tao kami. Tumalikod siya, bumalik sa loob ng bahay.

Sumunod kami sa kanya. Nang nasa sala na kami, narinig ko pa ang kantang tumutugtog –

You packed in the morning, I stared out the window
And I struggled for something to say
You left in the rain without closing the door
I didn't stand in your way.

But I miss you more than I missed you before
And now where I'll find comfort, God knows
'Cause you left me just when I needed you most
Left me just when I needed you most.

Now most every morning, I stare out the window
And I think about where you might be
I've written you letters that I'd like to send
If you would just send one to me.

'Cause I need you more than I needed before
And now where I'll find comfort, God knows
'Cause you left me just when I needed you most
Left me just when I needed you most…

Dinaanan niya ang component at pinatay ang tugtog. Naalala  ko ang kantang iyon. Iyon ang paborito niya. Sinabi niya sa akin na naging paborito niya itong pakinggan simula nang naging magbest friends kami. Ilang beses pa nga niya akong kinantahan nito, gamit ang kanyang ukelele.

Papasok na sana siya sa kuwarto ng, “Anil, mag-usap kayo ni Sir Kevin.” Ang sambit ni Felix sa kanya.

Nahinto siya, tiningnan ako atsaka lumingon kay Felix. “Magbihis lang ako.”

Naupo ako sa sofa habang si Felix ay dumiretso sa kusina. Nang bumalik siya ay dala-dala ang isang pitcher na may lamang juice at isang tray ng cookies. Iyon na rin ang pagdating ni Anil na umupo sa isang silya sa harap ko.

“Mag-usap muna kayo at nasa kuwarto lang ako.” Ang sambit ni Felix nang nailatag na niya sa mesa ang dala-dalang juice at cookies. “Ikaw na ang bahala kay Boss, Anil” ang dugtong niya sabay talikod.

Pareho kaming nakaupo at nakaharap sa isa’t-isa. Hindi gumagalaw, walang nagsasalita. Parehing nakayuko ngunit ramdam kong pareho kaming lihim na nagmasid sa bawat isa. Ramdam ko ang tension. Ramdam ko ang kahihiyan at guilt sa ginawa ko sa kanya. Kung sa opisina ay isa akong boss, sa pagkakataong iyon ay nagmistulang isang napakaliit na tao lang ako, tila matutunaw sa kahihiyan.

Nang hindi ko na rin kaya, nilakasan ko na ang aking loob at binasag ko ang katahimikan. “K-kumusta?”

“Ok lang naman…” ang malabnaw niyang sagot.

“I’m sorry, Kap. Nasaktan kita.” Ang sabi kong nakayuko pa rin.

“Okay lang po iyon.”

“Sinabi sa akin ni Felix ang lahat-lahat, pati na ang nangyari sa iyo, ang mga kahirapang naranasan mo sa buhay.”

“Okay lang iyon. Ganyan naman talaga eh. Malasa lang ako sa buhay.”

“Hindi ka malas, Kap. Bata ka pa. Huwag mong isipin ang mga nangyayaring iyon sa iyong buhay.”

“Gusto ko nang kalimutan ang mga iyon. Ayoko nang pag-usapan pa iyon.”

Natahimik ako. “I’m sorry…”

“Nasa akin ang problema. Hindi ko pinanindigan ang aking karapatan. Hindi ko napanindigan ang aking pagkatao. Kaya heto, nagdusa nang dahil doon. Kaya sa susunod, kapag darating ang pagkakataon na kailangan kong manindigan, paninindigan ko na ang aking karapatan, ang aking pagkatao. Para sa akin mahalaga sa isang tao ang paninindigan.”

“Tama Kap… at dapat lang Kap na manindigan ka.”

“Pero itong kalagayan ko ngayon, tanggap ko na. Alam kong hanggang ganito lang talaga ako eh.”

“A-anong ibig mong sabihin?”

“Iyong sobrang napakaliit ang pagtingin ng iba sa iyong pagkatao, iyong pangalawa o pangatlong opsyon ka lang sa pagiging kaibigan o karelasyon. Iyong ang naramdaman mo ay hindi kasing-halaga kumpara sa nararamdaman ng iba. Iyong kapag nasa gitna ng kagipitan ang iyong kaibigan ay basta ka na lang ilalaglag, masagip lang siya sa kapahamankan. Siguro, ganyan lang talaga kapag mahirap ka at walang pinag-aralan. Ang iyong pagkatao ay mas mababang uri lang kumpara sa pagkatao ng iba...”

Mistulang tinadtad ang aking puso sa sinabing iyon ni Anil. Doon ko narealize na ako pala ang pinatatamaan niya tungkol sa panindigan. Ang tindi ng sakit at hiya na dulot nito sa aking puso. Tumbok na tumbok niya ang sama ng ginawa ko. “S-sorry Kap, I’m so sorry.” Ang nasambit ko. “Hindi ko alam.”

“Okay lang iyon kasi, sanay naman ako sa ganyan.” Ang sagot niya. “Sanay akong magdusa. Alam kong mababa ang pagkatao ko kaysa iyo kaya hindi kita masisisi. Alam kong hindi mahalaga sa iyo ang kung ano man ang aking naramdaman dahil isang janitor lang ako. Kaya heto, inaabuso, niyuyurakan ang pagkatao.”

“Patawarin mo ako Kap! Patawarin mo ako… Hindi kita pinanindigan. Naging mahina ako, Kap. Hindi ko natupad ang pangako ko sa iyo. Sobrang sama ng ginawa ko sa iyo.” Tumayo ako sa aking kinauupuan at nilapitan siya, niyakap ko.

Hinyaan niya akong yakapin siya. Hindi niya sinuklian ang aking yakap.

“Mapapatawad mo ba ako, Kap?”

“Okay lang. Wala na sa akin iyon. Iyong sakit lang ang mahirap talagang tanggalin.”

“G-gusto ko sana… bumalik ka sa opisina natin, Kap para kahit papaano ay makabawi man lang ako sa iyo.”

“Hindi na. Kasi… baka makita ako ni Marrie doon, malaking gulo. Baka maeskandalo ka.”

“Hayaan mo, Kap. Paninindigan kita.”

“Salamat na lang, Sir.”

May sakit na dulot din ang pagtawag niya sa akin na Sir. “Sir na lang ba tayo ngayon? Wala na ang Kap?”

“Iyong Kap naman kasi di ba sabi mo, dahil mag best friends tayo kaya ganyan ang tawagan natin. Di ba kapag best friend mo ang isang tao ay paninindigan mo siya, protektahan mo, ipaglalaban mo ang pagiging magkaibigan ninyo. Di ba iyan din ang pangako natin? Na panindigan ang isa’t-isa? Pero hindi ko naramdaman na pinanindigan mo ako. Ano ang silbi ng tawagang Kap? Plastikan lang?”

Mistulang hinataw ng isang matigas na bagay ang aking ulo. Iyon bang, oo nga, ako ang mas matanda, ako ang may pinag-aralan, ako ang boss ngunit ako itong parang tanga at gago. “Oo nagkamali ako, Kap. Pero tao lang ako, Kap. At ngayon ko lang narealize na masama ang ginawa ko sa iyo.”

“Kaya nga masakit kasi, iyong taong tiningala ko na mataas ang pinag-aralan, iyong taong mas matanda pa sa akin, ngayon lang nakita ang kahulugan ng paninindigan, ngayon lang nakita ang sakit na naramdaman ng tinuturing niyang best friend. Ngayon lang, pagkatapos akong masaktan, pagkatapos akong halos susuko na sa buhay. Sobrang sakit...”

Tahimik.

“Sabihin mo nga sa akin ang totoo, Kap. Mahal mo ba ako?”

Tinitigan niya ako. Iyong titig na tila may hinanakit. “Hindi. At para saan ba ang tanong mong iyan?”

“M-may gusto lang akong malaman…”

“Nakakainsulto naman. Anong klaseng tanong iyan? Parang nananadya o nang-iinis ba?”

“H-hindi, hindi Kap. May gusto lang akong malaman.”

“Para ano pa? Ikakasal ka na di ba? At ngayon ay magtatanong ka ng ganyan? Hindi. Hindi kita mahal.”

“Okay. Kung ganoon ay kalimutan mo na lang ang tanong ko. Pero iyong kapag hindi ka babalik sa opisina, hindi rin babalik si Felix doon. Makisimpatiya siya sa iyo…”

“Mabuti pa siya…”

“So hahayaan mo rin na mawalan ng trabaho si Felix?”

Hindi siya nakasagot.

“Sige… pag-usapan niyo na lang ni Felix. Isipin mo palagi, handa ang opisina na tanggapin kang muli. Sana bukas, darating kayo ni Felix.” Ang nasabi ko na lang sabay tayo at baling sa direksyon ng kuwarto ni Felix, “Felix! Aalis na ako!” ang sigaw ko.

Nang nakarating na ako ng bahay, naroon si Marrie. Habang nag-uusap kami, tila napansin niyang may bumabagabag sa aking isip. “Okay ka lng ba?” ang tanong niya.

Sinagot ko siyang okay naman ako bagamat busy lang sa trabaho dahil sa daming problema. Naintindihan naman niya. Wala siyang maraming tanong.

Kinabukasan ay maaga akong pumasok sa trabaho. Gusto kong ako ang unang makakita sa pagreport ni Anil sa trabaho. Hindi ko man aaminin sa sarili, may matinding excitement akong nadaraman.

Hindi naman ako nabigo. Dumating sina Felix at Anil sa tamang oras ng pagpasok. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama. Malakas ang kalampag ng aking dibdib at kakaiba ang aking nadaramang inspirasyon sa raw na iyon. Naka-maong si Anil at semi-fit na itim na t-shirt na nakalabas ang isang silver na kwintas na may pendant na puting ngipin ng hayop. Bagong gupit din ang kanyang buhok, iyong tinatawag nilang undercut ba iyan, iyong mahaba ang sa itaas at maiksi or shaved ang paligid sa ibaba ng ulo. At kumikintab pa ito sa dami ng gell na inilagay! Gusto kong matawa sa kanyang hitsura, obvious kasi ang pagbabago! Halatang nag-ayos na mistulang may pinopormahan. Noon ko lang siya nakitang nag-gell. Noon ko lang din siyang nakitang nagsuot ng maong na stylish, iyong faded na may hiwa-hiwa sa hita. Para akong kinilig na hindi ko mawari. At sa kaloob-looban ko, mas lalo pa akong nabighani sa kanyang porma. Mistula siyang sa isang modelo ng pantalon, dagdagan pa sa kanyang suot na t-shirt kung saan ay bumakat ang kanyang magandang hugis ng dibdib at pang-itaas na katawan. “Ang guwapo niya!” ang hindi maiwasang sigaw ng utak ko.

“Good morning boss!” ang pagbati ni Felix sa akin habang naglalakad ito patungo sa loob ng aming opisina, abot-tainga ang ngiti at ang mga tingin ay may pagka malisyoso habang hawak-hawak sa braso si Anil, mistulang batang hinihila patungo sa akin. “May ipakilala pala ako sa iyo Boss, hayan siya…” ang pagturo niya kay Anil. “Kilala mo pa ba siya?” ang nanunuksong tanogn niya, ang ngiti ay may halong malisya.

“Oo naman. Siya iyong pinakamasipag na trabahante natin di ba? Mas masipag pa kaysa ating Personnel Officer” ang biro ko rin kay Felix.

“Boss ha? Magre-resign na talaga ako niyan!” ang biro din niya.

“Joke lang. Syempre, pareho kayong masipag kaya proud ako sa inyong dalawa.”

“Wala ka bang napansin kay Anil Boss?” ang biro ni Felix na may pakindat-kindat pa. Napansin ko namang yumuko si Anil.

“Ah, iyong gell ng buhok niya?”

Tumawa ng malakas si Felix atsaka itinuro si Anil. “Sabi ko nga sa iyo eh, overkill na yang gell mo!”

“Eh… ikaw naman itong gustong ganito ang ayos ko eh!” ang nahihiya sagot ni Anil na nakayuko lang.

“O, ikaw naman pala ang may pakana niyan, Felix.”

“Front lang ako, Boss. Pero ang totoo, si Anil ang nagrequest na magpagupit siya. kaya inayusan ko na nang husto.”

“Ah kaya naman pala.”

“Mas gumuwapo ba Boss, o pumangit.”

“Kaming mga guwapo, wala sa suot iyan… nasa hitsura.” Ang biro ko naman.

“O, di ba? Kaya pakain ka na Boss.” Ang sagot ni Felix. “Pinahirapan din ako niyan sa pagkumbinsi sa kanya na bumalik.”

“Mamaya, sabay tayong mag-lunch.”

“Yeheeeyyy!” ang sigaw ni Felix. At baling kay Anil, “Mag-greet ka na Anil.” Ang utos niya kay Anil.

“G-good morning Sir.” Ang sambit ni Anil.

“Kilala mo pa ang boss natin ha?” ang biro niya kay Anil.

Binitiwan ni Anil ang isang matipid at nahihiyang ngiti, halos hindi makatingin sa akin. Hindi sinagot ang tanong ni Felix. Ngunit Iniabot ko sa kanya ang aking kamay upang makipagkamay sa kanya. Tinanggap naman niya ito. Nang nagkamay kami, halos hinid ko mabitiwan ang paghawak ko rito habang tinitigan siya at nginitian.

Ginantihan din naman niya ang aking ngiti bagamat naputol ito nang, “Oh mg Godddd!” ang sambit ni Felix na tila kinilig na tinakpan ang kanyang bibig.

“O sya, magtrabaho ka na.” ang sabi ko na lang kay Anil.

Kaya hayun, tinumbok ni Anil ang kanyang locker.

“Boss… may nakikita ako sa iyong mga mata…”

“Syempre, may makikita ka talaga. Mata iyan eh! Kalawakan nga may makikita ka rin.” ang pabalang ko namang sagot.

“Ang kalawakan Boss, may mga bituin kaya may ningning. Pero ang iyong mga mata, kahit walang mga bituin, kumukutikutitap!”

“Guni-guni mo lang iyan. Magtrabaho ka na. Baka masesante pa kita.” Ang biro ko.

“Ayiiiiiii!!!!” ang sambit naman ni Felix na kinilig habang tinumbok ang kanyang mesa.

Nang lunch time na, sabay kaming tatlong kumain. Nagpabili na lang ako ng pagkain at sa aking office kaming tatlong kumain. Isang buong kuwarto kasi ang aking opisina, kaya may privacy kami.

Sobrang saya ko. Ganoon din si Felix na kilig na kilig. Siya pa itong nag-uudyok kay Anil na subuan ako. Si Anil naman, sumasakay din. Ramdam kong masaya rin si Anil.

“Boss… subuan mo rin si Anil.” Ang pag-udyok din ni Felix sa akin.

Tiningnan ko si Anil na nakangiting tumingin din sa akin, iyong tingin na naghintay kung susundin ko ang sinabi ni Felix o hindi. Nang nagsandok ako ng kanin mula sa aking plato, napangiti na si Anil, iyong nahihiyang mistulang kinilig din.

“Ayiiiiiiiiiii!!!” ang sigaw ni Felix. At lalo pang lumakas ang kanyang sigaw nang isinubo ko na talaga kay Anil ang pagkain at nginuya iyon ni Anil.

Hindi ko maipaliwanag ang kakaibang saya na naramdaman ko sa tagpong iyon. Tila noon lang ako nakaramdam ng ganoong klaseng saya.

Kinagabihan naman ay sabay kaming tatlong lumabas at sa isang mamahaling restaurant kami nag-dinner.

Kinabukasan ganoon uli ang eksena. Udyok ng aking isip ay ayaw ko nang baguhin ang aming setup na iyon. Gusto kong lagi na lang ganoon at lagi kaming magkasama.

Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana. Biglang sumipot si Marrie sa opisina, tatlong araw bago ang aming kasal. Dumaan lang daw siya dahil gusto niyang makita ako.

“Putangina mo! Bakit nandito ka pa sa opisina! Ang kapal ng mukha mo! Lumayas ka rito! Layas!!!” ang pagsisigaw ni Marrie nang napadaan si Anil sa opisina ko, may hinatid na mga dokumento. At nagwala talaga siya. Pinagsasampal niya si Anil, pinagtatadyakan, at sinambunutan. Pati sina Felix at iba pang nasa opisina ay natulala sa eskandalo at eksenang ginawa ni Marrie.

(Itutuloy)