Love Is... Chapter 19

AUTHOR’S NOTE: Hello! Hahaha! Sorry kung natagalan! Anyways! Meron na ulit!

Gagawin ko lang mabilis ang AN na ito. Hoho! I’m working on the 20^th Chapter na kasi. And it is 11:30PM already. Ang sakit na rin ng ulo ko because of the pagkakaudlot ng tulog ko kanina.

Thank you pa rin kina Sir Mike Juha, at Sir Ponse, para sa patuloy na pagbigay ng access sa akin dito even if it takes days for me to update. Maraming salamat po!

Sa mg aka-Co RA’s ko! Kon’nichiwa!

Sa mga flood likers ko diyan na walang paawat! O sige na! Babatiin ko na rin kayo! Haha! Kay James, Jeric, Dave, JC, Giovannie, Jigs, Mark Ansley at Kierlan. Maraming salamat!

Sa BTBBC! Kumusta naman kayo? You know who you are guys! Miss ko na ang 1ooo+ epic comment chat box natin sa group ni Abang Pinuno! Papagawa na ako ng teeshirt, soon! :D

Special greetings para sa bunso namin na matampuhin. NHIE CAS! FTW! :D

Sa mga palaging nagkocomment sa bawat chapters! Maraming salamat! Kina Kuya Alfred of T.O., Prince Justin (na all the way RiRe fan), JamesL (na bagong commentator), Vienne (na demanding. Haha!), Marvs (Malapit na Marvs. Gusto ko lang busugin kayo ng kilig scenes. Baka kasi mainis kayo sa akin kapag nangyari na yun. Haha!), Yelsna (na hindi nagpakilala sa unang comment XD), AngelThreesixty (na tatlo ang comment. Haha! Do itashimashite, AngelThreesixty-kun!), Jay 05 (Pain is inevitable, Jay 05. Haha!), Angel (na nakahabol) at kay Radish-chan (thanks for the help and friendship! Aishiteru, Cream!).

Syempre sa mga readers na hindi ako iniiwan kahit matagal na ako mag-update. Thank you so so so much!

Baka matagalan na ako sa mga susunod na chapters guys! Mag-aaral na kasi ako this sem. Pero, don’t you worry! I’ll update as soon as possible. Hindi ko kayo iiwan sa ere. Lilipad kayo, kasama ko. :D

Mahaba pa rin ba? Haha! Anyways, this is it! #LoveIs19

PS: Inalis ko ang Light SPG na scene muna rito. Abangan niyo na lang sa #LoveIs20. Nagextend ako ng tatlong chapter hanggang sa ending e. Sorry kung ibibitin ko muna kayo patiwarik. :D

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos and other materials used in this story are for illustrative purposes only; photo credits should be given to its rightful owner.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII

ADD US TO YOUR BLOGGER APP

(Reading List)

ryeevangelistasstories.blogspot.com

michaelsshadesofblue.blogspot.com

ADD ME UP!

FB Account | Rye Evangelista

FB Group | Rye Evangelista's Stories

KINDLY READ THESE STORIES TOO!

Gio Yu’s Final Requirement (On-going)

Vienne Chase’s Beat Of My Heart (On-going)

Jace Page’s The Tree, The Leaf and The Wind (On-going)

Bluerose Claveria’s Geo – Mr. Assuming (On-going)

Prince Justin Dizon’s Playful Jokes (On-going)

Cookie Cutter’s Gapangin Mo Ako, Saktan Mo Ako. 2 (On-going)

CHAPTER XIX

Riel’s POV

“Guys! Ready na kayo?” Tanong ko sa mga kabanda ko para sa School Fest.

6:30 ng umaga kompleto na kami. Inantay pa kasi namin si Eli. Masaya siya pero, halatang hindi okay.

Nalaman ko sa kanya kagabi na okay na sila ni Josh, pero wala siyang nabanggit kung gaano ka okay ba sila. I’ll ask him na lang personally mamaya, pagkatapos ng opening ceremony. Ayokong maalala niya pa ang nangyari kahapon, kung ano man iyon.

“Kinakabahan ako.” Ani Lizbeth. Ang pianist namin.

“Relax ka lang Liz. Mapapawi yan once marinig mo na ang hiyawan ng mga kamag-aral natin.” Payo ko sa kanya. Tumango naman ito sa akin tsaka ngumiti.

Ala siete y media ay tapos na kami sa pagset-up sa mga kailangan namin sa stage.

Ang mga kopya ng pyesa ng mga kantang aming gagamitin, ay nakalagay na rin doon kung sakali man na mayroon kaming malimutan.

Sinigurado na rin namin na maayos ang pagkakakabit ng mga wires ng aming mga instrument para walang palya.

Eksaktong alas otso ay sinimulan na ang program. Pero bago yun ay nagdasal muna kami, kasama ang mga staff, volunteers, at ang SC, for the success of the School Fest. Nagdisperse na lahat sa kani-kanilang designation at nag-aantay na lang ng tamang oras sa paghihintay.

Kailangan ako sa stage dahil isa ako sa magbubukas ng School Fest. Word from the head of the organizers of this year’s School Fest. Kaya pumunta muna ako roon.

Pagkabalik ko sa backstage ay kinumusta ko na lang ulit ang mga kabanda ko.

Tumingin ako sa kinauupuan ni Eli. Nakita kong panay ang buntong hininga niya.

“Kuya, may problema ba?” Tanong ko nang makalapit ako sa kanya.

Napaangat siya ng tingin sa akin at doon ko nakumpirmang mayroon nga siyang problema.

“W-Wala, Riel. Okay lang ako.” Aniya.

“Kinakabahan ka? Relax ka lang, okay? Debut mo ‘to. Debut nating banda.” Nginitian ko na lang siya.

Hindi na muna ako manghihimasok sa problema na kinakaharap niya. I know it is about Josh. Masaya na rin ako kasi, kakausapin na rin ako ng kaibigan ko. Namiss ko ang kakulitan niya e.

Pero, hindi dapat iyon makaapekto sa kanya. I’ll try to cheer him up.

“Yeah… Don’t worry. Gagalingan ko.” Aniya sa masiglang tono.

Okay na rin siguro ‘to.

Tumango ako sa kanya saka tinapik ang kanyang balikat.

“It’s your time to shine, Kuya. Maraming maghahabol sa’yo pagkatapos nito.” Natawa siya sa sinabi ko.

“Magpapahabol na lang siguro ako.” Nakitawa na rin ako sa kanya.

“Guys! Riel! Please be ready in 5 minutes. Patapos na ang program, kayo na ang susunod.” Ani Yukino. Siya ang naatasan na Stage Manager.

“Good morning! Excited na ba kayo?” Bungad ko sa aking mga kamag-aral nang nakapwesto na kami sa stage.

Kaming banda ang magtatapos ng program para sa opening ngayong araw. Sanay na ako na nasa stage lagi. Mantakin niyo ba naman kasing ako na lang lagi ang isinasalang noon last year sa mga activities na katulad nito.

Hindi pa ba maaalis ang stage fright mo niyan? Oha? Hahaha! Pero, parte kasi ng buhay ko ang musika. Somewhat, kahit nininerbyos ako, kapag narinig ko na ang saliw ng musika na kakantahin ko, parang nawawala na iyon.

Puro hiyawan ang maririnig sa mga kamag-aral naming nasa harap namin ngayon, kasama na yung mga tiga ibang school. They’re excited. May battle of the bands naman yearly ah? Pero, bakit sila ganito kaexcited? Haha!

Baka excited lang kasi, hindi gaya noong last year, ako lang lahat ang nagpiperform.

“We call ourselves as Banda-bandahan. Cool name, right?” Sabi ko. Nagtawanan naman ang mga kamag-aral namin. “Sarcasm!” Dagdag ko.

Pati nga yung mga directors, administrators, school staffs, at faculty ay nakitawa na rin.

“Anyways, nabuo lang naman ang banda for this year’s School Fest. Naisip ko kasi na baka nagsasawa na rin kayo sa pagsosolo ko. Di ba?”

Narinig ko na lang ang hiyawan nila sa tanong ko. Alam ko naman na masaya sila sa performance ko last year. Kung hindi, sana palagi akong naboboo tsaka binabato ng patatas, este kamatis. Haha!

“Pero, hindi po ito tungkol sa akin ngayon. Kasama ko ngayon ang mga kabanda ko. Lahat po sa mga kasama ko ay baguhan sa pagbabanda.” Tiningnan ko isa-isa ang mga kasama ko. Tumango lang naman sila sa akin.

“Ipapakilala ko po sila isa-isa. Kaya relax lang kayo ha?” Naisip namin sa pagpapakilala ko sa kanila ay magpiperform sila ng maikling pyesa, para naman matandaan sila sa kung ano mang ginawa nila dito.

“Elijah Martinez, for bass guitar.” Tumingin ako kay Eli para sa hudyat ng sample niya. Agad din naman siyang tumugon.

Palakpakan naman ang kasunod noon nang matapos siya.

“Ang galing niya no?” Matapos ang kanyang sample. “Maganda rin boses niyan, gusto niyo ng sample?” Tumingin ako kay Eli, pero umiling lang ito ng pagkadami-dami. Natawa na lang ako.

“Ay sorry po. Mahiyain pa si Kuya e. Mamaya na lang.” Pagpapaumanhin ko. Sinumpong na naman ‘tong mokong na ’to. Narinig na naman niyang masaya ang mga tao sa galing niya e.

“Jasper Halili, for electric guitar! Sa piano, si Lizbeth Aragon! At si Leer Santiago, for drums!”

Gaya kay Eli. Ginawa rin nila ang kanya kanyang sample. Pumalakpak din ang mga nanonood sa kanila.

“Para sa mga Grade 7, transferees at mga bisita natin na hindi pa ako kilala, ako nga pala si Gabriel Dela Rama, para sa acoustic guitar at main vocals. Hajimemashite!” Pagpapakilala ko sa aking sarili. “Rock on muna tayo, kaya, our first song is entitled She Looks So Perfect by 5SOS. Enjoy!” Tinanguan ko na lang ang mga kasama ko para sa pagsisimula.

Naunang pumasok na instrumento si Jasper.

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Simmer down, simmer down

They say were too young now to amount to anything else

But look around

We work too damn hard for this just to give it up now

If you don’t swim, you’ll drown

But don’t move, honey

Ang sarap sa pakiramdam na may nakakasama kang banda sa pagkanta. Hindi kami yung maituturing na magaling pero, dahil nagkakaisa kami, pwede na rin kaming maitapat sa iba.

Nakikita ko naman sa kanilang naienjoy nila ang atmosphere ng banda. Maybe we should give this a try. Maybe we could also team-up for the battle of the bands next year.

You look so perfect, standing there

In my American Apparel underwear

And I know now, that I’m so down

Your lipstick stain is a work of art

I got your name tattooed in an arrow heart

And I know now, that I’m so down

Hey, hey!

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hiyawan ng mga kamag-aral namin ang sumasabay sa kantang aming tinutugtog.

Nagtagpo ang aming mga mata ni Eli. He’s next. Parte na niya ngayon ang susunod, sana maganda ang pagtanggap sa kanya ng mga tao. Ako pa lang kasi ang nakarinig ng boses niya e. Mabuti nga’t nagkabati kami.

Let’s get out, let’s get out

‘Cause this deadbeat town’s only here just to keep us down

While I was out, I found myself alone just thinking

If I showed up with a plane ticket

And a shiny diamond ring with your name on it

Would you wanna run away too?

‘Cause all I really want is you

Napangiti ako sa sigawan nang marinig nila ang boses niya. Sabi ko na nga ba e. Hindi nagkamali ang tenga ko sa pagsasabing maganda ang boses niya.

Hinintay ng mga mata ko ang pagtatagpo ng aming mata. Halata sa kanya ang pagkagalak. That’s my Kuya! Haha!

Nang tumingin siya sa direksyon ko’y binigyan ko lamang siya ng isang wink.

You look so perfect, standing there

In my American Apparel underwear

And I know now, that I’m so down

I made a mixtape straight out of ‘94

I’ve got your ripped skinny jeans lying on the floor

And I know now, that I’m so down

Hey, hey!

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

Hey, hey, hey, hey

 

Natapos ang buong performance namin na puro sigawan ng mga kamag-aral at bisita galing ibang schools ang aming naririnig. Ang mga directors, administrators, school staffs at faculty ay masayang pumapalakpak sa kanilang kinauupuan.

“This is it, Arneyo University! The School Fest is officially open!” Pagkasambit ko noon ay sumunod naman ang mga fireworks, at hiyawan ng mga tao.

Pagbalik namin sa stage nakita ko agad si Red. Nakingiti ng wagas. Napangiti na rin tuloy ako.

“Galing talaga ng Blueberry ko!” Aniya habang nakalahad ang mga kamay para mayakap ako.

Wala na naman akong magagawa e. Gusto ko na rin siyang yakapin!

Simula pa kasi kaninang umaga hindi ko pa siya nakita. Hindi na ako nagpasundo kaninang umaga sa bahay kasi nga inagahan ko ang pagpunta dito sa school. Miss ko rin siya.

Ngumiti na lang din ako sa kanya tsaka yumakap sa bisig ng aking kasintahan. The warmth: ang yakap niya mismo ang nagpapadama sa akin ng sobrang kaligtasan. Yung feeling na payapa.

“Kumusta naman ang pahinga mo? Anong oras ka ba pumunta dito sa school?” Sunud sunod na tanong ko sa kanya.

“Kaninang 7:30, actually sabay kami nila Mom at ni Andrei.” Aniya.

“E, ba’t di ka nagpakita sa akin?”

“Yie! Namiss agad ako ng Blueberry ko.”

“Alam mo naman pala, e! Bakit di ka nagpakita?”

“Surprise?”

Nasapo ko na lang ang noo ko sa sinabi niya. Surprise? Seriously? Haha!

Kukurutin ko sana siya ng mapansin ko na dumudulas lang yung mga daliri ko sa pagkurot sa tagiliran niya.

“May proteksyon ka, ah? Ayaw mo na makurot?” Natatawa kong tanong sa kanya.

Napakamot naman siya ng batok.

“Ahehehehe. Konti lang. Medyo masakit kasi e.” Aniya.

“E, kung medyo masakit lang pala, bakit ka may proteksyon? Tsk. Tsk. Tsk.”

“Sige na nga! Masakit!” Nag-iwas siya ng tingin.

Argh! Bakit kasi hindi niya sinasabi! Naguilty tuloy ako. Halos araw-araw ko siyang nakukurot simula noong makabalik kami dito sa school.

“Sorry…” Paghingi ko ng tawad.

Idinantay ko na lang ang mukha ko sa dibdib niya.

“Sana sinabi mo, edi sana tinigil ko na.” Hayst! Nagdadrama na naman ako.

“Ano ka ba! Okay lang no!” Aniya matapos niya akong iharap sa kanya.

“E! Naman kasi! Nagiguilty tuloy ako.”

“Alam mo, okay lang talaga sa akin. I can endure the pain, as long as I can see you smiling. Hindi ko lang napigilan maglagay ng proteksyon ngayon.” Paliwanag niya.

Kumalas ako sa pagkakayakap at nagsimulang maglakad palabas ng backstage. Kainis! May kasalanan na naman ako sa mahal ko! Argh!

“That’s unfair, Red! Ayoko naman na ako lang ang masaya, tapos ikaw pala nasasaktan na. Napakasadista ko talaga.” Sabi ko nang mahawakan niya ang braso ko saka niyakap muli.

Hindi ko naman magawang pagsusuntukin ‘tong mokong na ‘to! Argh! Nagagawa ko lang naman yun kapag pilyo siya e. Pero, guilty ako kasi, nasasaktan din naman pala siya.

Oo nga pala… He’s my superman, but he’s not invincible.

“Blueberry… Okay lang sabi e. Hindi ka sadista. Pinaparusahan mo lang naman ako sa pagiging pilyo ko, di ba?”

“Kahit na!”

Naiiyak na tuloy ako.

“Masaya na naman ako, kapag masaya ka e. Pain demands to be felt, yes, but we can also neglect that it exist, once na mayroong pumapawi dito. For me, ikaw yun. Kahit kasi, sadista ka, handa naman akong maging masokista, para sa’yo. Para, hindi ka mawala sa tabi ko.”

Napatulala ako sa kanyang sinabi. I don’t know how to react. Ganito na ba kalaki ang epekto ko sa kanya?

Na, handa siyang masaktan para lang sa pagmamahal ko?

Naisip ko tuloy kung sapat ba ang pagmamahal na binibigay ko sa kanya, para masuklian yung ibinibigay niya sa akin. Sapat na bang ibigay ko ang sarili ko sa kanya?

Mahal na mahal ko naman siya e. But, I think, it isn’t enough for me to say that he is satisfied with what I am giving in return.

“Basta ba hindi ka aalis sa tabi ko, handa akong tanggapin lahat. Ganun kita kamahal. I’d rather die, than live without you.” Aniya.

Tuluyan ng tumakas ang lintik na mga luha mula sa mata ko. Kanina pa ako nagpipigil e.

Katahimikan ang namayani doon sa aming dalawa. Dinala niya kasi ako sa loob ng control room para sa sound system, ground lights at iba pa na nakainstall sa stage.

Tanging hikbi lang ang ingay na maririnig doon.

“Tahan na, Blueberry ko.” Aniya. Hinahaplos na rin niya ang likod ko.

“Ang unfair kasi, Red e. Kung kaya mong gawin yun para sa akin, gagawin ko rin yun para sa’yo. Mahal kita e. Mahal na mahal.”

Love is not about how long you are with your special someone. Sabihin na natin, ang bilis naman, pero, ang puso ang nagsabi noon e. Matagal ko na siyang mahal. Mas lalo lang ngayon.

I don’t want to lose him either. Kung mawawala siya, dapat mawala na rin lang ako. I want to keep this relationship as long as God permits. Hindi man natin alam kung ano ang buhay pagkatapos nating mamaalam sa mundong ibabaw, we can always take that love with us, eternally.

“Oo na. Sige na. Bakit pa kasi tayo nakarating sa usapan na yan. E, kurot lang naman yung issue dito, di ba? Iyakin ka pa nga.”

Kukurutin ko na naman ulit sana siya ng maalala kong mali na pala yun sa ngayon. Hinampas ko na lang siya ng marahan sa dibdib.

“Kainis ka! Minsan lang nga ako mag-emote e!” Asik ko sa kanya.

“Kung ano man ang pagdaanan natin in the future, basta magkasama natin yung haharapin, malalampasan natin yun. Sa tingin ko, may pangako na tayong, bibitawan sa isa’t isa ngayon.” Aniya.

“Ano yun?” Tanong ko. Napaangat ako ng tingin sa kanya.

Napailing na lang siya nang makita ang mukha ko. Pinahid niya ng kanyang hinlalaki ang basa kong pisngi.

“That, we’ll be with each other… until our last breath.”

Kahit siguro hindi niya sabihin, wala na naman akong ibang ibibigin pa, kung hindi siya.

“Promise?” Tanong niya.

Ngumiti ako pagkatapos niyang sabihin yun.

Tumango-tango ako. “Ipinapangako ko..”

Ngumiti siya matapos ko yung sabihin.

“Pinapangako ko rin.” Aniya tsaka ako masuyong hinalikan sa labi.

Napaawang ang labi ko nang bumitaw siya sa halikan namin. Argh! Nabitin ako doon ah!

“Pakasal na tayo?” Blurt-out niya bigla.

“Sige…” Buffering… 65%.

“Talaga?” Masaya niyang tanong.

Huh?! Ano nga ang tanong? Pa-Pakasal na tayo? Ano?!

“Wait! Ano ngang tanong mo?” Naguguluhan kong tanong sa kanya.

“Pakasal na tayo?” Tugon niya.

“ANO?!” Bulalas ko.

“Magpakasal na tayo. Grabe! Tsk! Nabingi ka na ba dahil sa sobrang pagmamahal ko sa’yo?” Aniya pagkatapos ay tumawa ng malakas.

“Gago ka!” Tss. Ang yabang! Tinalikuran ko na. Natigilan siya sa pagtawa.

“Ayaw mo?” Biglang pagseryoso niya.

Nabothered tuloy ako.

“G-Gusto!” Pagbawi ko. “P-Pero, nag-aaral pa tayo e.”

“Okay lang naman, ah? It is as if mabubuntis ka, after ng kasal.”

Pinamulahan tuloy ako ng mukha! Shits! Hindi naman yun yung iniisip ko e! Okay! Okay! Yun nga! Narealize ko lang na mali pala yung naisip ko nang sabihin niya yun.

Nakagat ko na lang ang labi ko. Tss. Maling palusot, Mr. Dela Rama.

“Di ba?” Aniya. “Hindi naman kita pipilitin kung hindi ka pa naman handa e. Pero, pagbigyan mo ako minsan ha? Yung alam mo na. Wala munang pasok doon sa ano.” Kumindat pa sa akin ang mokong.

Humanap ako sa paligid ng pwedeng maipambato sa kanya. Sana meron ditong malambot. Ayoko na siyang saktan! Shit! Buti na lang mayroong unan doon sa may upuan ng control room staff.

Agad ko yung kinuha at buong lakas na ibinato sa kanya.

“Gago!” Natawa na lang siya sa aking reaksyon.

Sino ba nagsabi na hindi pa ako handa! Matagal na kaya! Hoho! Teka! Ano ba ‘tong pinagsasabi ko! Tama nga ang sabi niya na mas green ako mag-isip kesa sa kanya! Punyemas!

Naghabulan lang kami ng naghabulan doon sa loob ng control room. Natigil lamang kami ng makatanggap ako ng tawag mula kay Yuki.

“Oh, bakit?” Sagot ko.

“Thank God! Naman, Riel! Kanina pa ako text ng text sa’yo! Hindi ka naman nagrereply! Kailangan ka dito sa Mendoza Hall. Kakausapin ka ng mga Directors.” Aniya sa kabilang linya.

Agad ko naman tiningnan sa screen ng cell phone ko kung meron ngang mga text. Shit! Naisilent ko nga pala ‘to kanina noong nasa stage kami.

“Sige sige! Papunta na ako.” Sagot ko saka pinutol ang tawag.

“Shit, Red! Kakausapin ako nina Mama! Tara na!” Hinila ko na lamang siya palabas doon sa room tsaka nagmadaling pumunta sa grounds.

Hingal kaming dalawa ni Red ng makarating kami doon.

Akala ko naman kung ano ang sasabihin sa akin nina Mama at ng ibang Directors. Iko-congratulate lang pala ako para sa opening ng School Fest.

Nakikita ko naman sa mukha ng mga kamag-aral ko, at ng mga bisita ang saya. Marami kasing booths dito na pwedeng mapag-aliwan ng lahat. May Wedding Booth, Café, Cosplay, at marami pang iba. May mga nagpa-movie marathon din nga e, tsaka seminars.

Base lahat sa resources at kung anong klaseng orgs, club, or groups ang kani-kanilang pakulo.

Ang trabaho ko ay ang mag-obserba sa mga nangyayari. Nagpaalam kasi si Red dahil sa may meeting sila tungkol sa tournament. Cancelled kasi ang practice sa mga susunod na araw para sa School Fest.

Nagkasama lang kaming muli nang uwian na. Magkakasama kaming umuwi nila Mama at Andrei. Inihatid na lang nila ako sa bahay.

“Hayst! What a tiring day!” Nabulalas ko na lang nang makahiga ako. Kakatapos ko lang magpatuyo ng buhok. Naligo kasi ako pagkarating ko rito sa bahay.

Good night, Cheesecake ko! I love you!

Yan ang gabi gabi kong text sa kanya kapag matutulog na ako. Hindi ko na nahihintay pa ang reply niya. Once kasi makahiga na ako dito sa kama, tuluy-tuloy na ang pagpikit ng mata ko.

Nagising na lang ako bandang alas cinco ng umaga dahil sa alarm ko. Gaya nga sabi ko, nakatulugan ko na naman ang paghintay sa reply niya.

Good night, Blueberry ko! I love you too!

Yan naman ang laman lagi ng kanyang mga reply sa akin. Kung mauna man siya sa pagtitext, sa reply ko, mayroon ulit siya ng sagot: I love you more.

I couldn’t ask for more. Kahit kasi hindi niya sa akin sabihin na napakaimportante ko para sa kanya, kahit hindi niya sabihing ako lang, sapat na, sabihin niya lang na mahal niya ako, panatag na ang kalooban ko.

Pagkarating ko sa school, sa SC kaagad ang diretso ko. Kailangan kasing magreport ng mga Head sa akin para sa mga nangyari kahapon. Wala namang naging major problem kaya maayos naman ang pagbubukas ng School Fest.

8PM ay nagdisperse na ulit ang lahat para sa 2^nd day. Marami kaming aasahan na bisita from other school. Since open house, marami-rami ang papasok sa school para sa mga pakulo ng bawat orgs, club at mga accredited groups.

Nalungkot ako bigla sa nabasa kong text kay Red. Hindi niya raw ako masasamahan ngayon dahil may aasikasuhin siya. Pinatawag daw sila ni Coach para sa paghahanda sa tournament.

Akala ko ba cancelled na ang practice nila? Nakakayamot naman! Plano ko pa naman magpakasweet sa kanya ngayon.

“Ang aga aga, nakasimangot ka riyan.” Aniya sa masiglang tono.

“Kasi naman e! Di ba wala kayong practice ngayon? Kainis naman si Coach Reyes! Ito na lang nga yung time na magkakasama kami ng matagal ni Red e! Kainis!” Parang bata kong protesta.   

Natawa na lang siya sa reaksyon ko.

“Mr. President, ‘wag ka nang magmaktol dyan. Tinawagan ako ni Red, so… ako muna ang date mo ngayon.” Aniya pagkatapos ay ngumiti.

Napabuntong hininga na lamang ako. Mukhang seryoso ngang hindi niya ako masasamahan.

“Kuya naman e! Kainis talaga si Coach Reyes! Kaya nakakalbo e! Pati rest days, nagtatrabaho pa rin! Kainis talaga yung panot na yun! Tss.”

“Grabe ka naman!” Humagalpak siya sa tawa.

“E totoo naman ah! Kainis kaya siya! Palagi na lang kapag may mahabang oras kami para magkasama ni Red, tatawag naman siya ng practice o di kaya’y meeting! Grrrr!”

“Wala naman akong sinabing hindi yun totoo ah?” Tanong niya, pero tawang tawa pa rin siya.

Kahit nga umuusok na ang ilong ko sa sobrang inis ko kay Coach Reyes, natatawa na rin ako dahil sa reaksiyon nitong kasama ko.

“Ito.” Abot niya sa akin ng susi ko sa bahay. “Pinabibigay ni Red.” Kinuha ko na lang ang susi sa kamay niya.

“So… where do you want to go? Pwede ka naman sigurong mag-enjoy kahit ako ang kasama mo di ba?” Napailing na lang ako saka ngumiti.

“Oo naman. Kasama ko kaya ang the best Kuya! Haha!”

Ginawa ko na rin ang trabaho ko sa School Fest na ito. Ang mag-obserba. Base sa output na inireport sa akin ng mga Head ng staffs at volunteers, smooth nga ang daloy ng activities.

“Thank you sa pag-sama sa akin, Kuya ha?” Sabi ko nang maihatid na niya ako sa bahay.

“Walang problema no. Nag-enjoy naman ako. Ikaw ba?” Tanong niya.

“Oo naman. Kasama kaya kita. Tapos hinatid mo pa ako rito. Salamat talaga, Kuya.” Tugon ko sa kanya. Tumango lang ito sa akin saka ngumiti.

“Cheer up, it’s your big day tomorrow right? Sige na! Bye!” Hindi na niya ako hinantay na makasagot pa.

Ano?! Big day ko bukas? Napaisip tuloy ako. Wait! Birthday ko pala bukas! Ba’t ko nakalimutan!

Dahil birthday ko bukas. Baka maimbitahan ko ang barkada, sina Mama, Papa, Andrei, sina Reese at ang pamilya Chua.

May stock pa naman ako. Naipanggrocery na rin kasi ako nina Joyce nang makabalik ako galing sa Palawan. Nagkita na naman kasi kami nung isang linggo sa sementeryo.

Kaya, ang ginawa ko ay ang maglinis.

10PM na nang matapos ako. Grabe! Sa laki ba naman kasi nitong bahay. Aakalain mo bang ako lang ang mag-isang nakatira dito. Napagmasdan ko na lang ang portrait naming pamilya sa gitna ng pader sa sala.

“Ma, Pa, Ate. Wala kayo sa birthday ko bukas.” Pagi-emote ko. “Pero, kahit literal na wala nga kayo rito, alam ko naman na andyan lang kayo lagi sa tabi at binabantayan ako.” Pinunas ko ang takas na maliit na butil ng luha na tumakas sa mata ko.

“Magpapakatatag ako para sa inyo… Siguro ipinakiusap niyo sa Panginoon na ibigay niya sa akin si Red, ano? Kahit papaano kasi’y nakakalimutan ko na mag-isa na pala ako sa buhay.”

Nakaramdam ako ng malamig na hangin na parang yumakap sa akin. Nilingon ko ang bintana at saka ang pinto pero sarado na naman ito. Kinilabutan tuloy ako.

“Ma, Pa, Ate. ‘Wag niyo naman akong takutin ng ganyan! Mag-isa kaya ako dito!” Natatawa kong sumbat sa larawang nasa harap ko.

Pero sa loob loob ko, takot na ako.

“Pwedeng sa panaginip na lang kayo magparamdam o magpakita? Okay na yun sa akin, ha?” Iniligpit ko lang ang mga ginamit kong panglinis sa tabi. Nilock ang pinto. Tsaka kumaripas ng takbo papunta ng kwarto ko.

Grabe naman ‘tong pamilya ko. Mag-isa na lang nga ako rito, tatakutin pa ako.

Kinuha ko na lang ang cell phone ko para sipatin kung meron akong text galing kay Red. Hindi naman ako nadisappoint. May missed calls pa nga ako. Nag-alala siguro kasi hindi ako nagrereply.

Date tayo bukas, ha? Advance Happy Birthday! I love you!

Blueberry! Namiss kita, sobra.

Busy? I love you! (*-*)

Hey! Blueberry!

Mga text niya. Hindi na siguro mapakali yun. Ang kulit na e. May apat pang missed calls. Magrereply na sana ako nang tumawag na siya.

“Hello!” Sagot ko sa kabilang linya.

“Thank God! Pinag-alala mo na naman ako. Ano bang nangyari?” Aniya.

“Sorry! Sorry! Sorry! Naglinis kasi ako ng bahay. Nakalimutan ko kasing birthday ko pala bukas.” Tugon ko. Natatawa ako sa pagiging makakalimutin ko.

“Akala ko naman kung ano na ang nangyari sa’yo. I swear, pupuntahan na sana kita riyan kung hindi mo pa sana sinagot ‘to.”

“Pasensya na, Cheesecake ko. Nakalimutan ko kasing dalhin sa baba itong cell phone ko e. Sorry na, please?” Paghingi ko ng tawad.

“Alam mo namang hindi kita matitiis.” Medyo irita niyang tugon.

Ang kyut niyang inisin. Pero, hindi ko na yun gagawin. Siguro kailangan ko na ring magpakasweet. Gusto kong ipakita rin sa kanya ang pagmamahal na ipinapakita niya sa akin.

“Salamat.” Seryoso kong tugon sa kanya. “Salamat sa pagmamahal. Sa lahat lahat, Red. Hindi ako nagsisising pinatawad kita.”

“Ano ka ba. Ako dapat ang magsabi niyan sa’yo.”

“Hindi… Ako dapat… Marami ka ng nagawa para sa akin. Natabunan na lahat yung mga nangyari noon. ‘Wag mo ng alalahanin yun. Gusto ko yung ngayon.”

Konting katahimikan ang namayani doon. Tanging ang paghangos lang naming dalawa ang naririnig namin sa magkabilang linya.

I thank God, because He gave me Red. Satisfied na ako sa buhay ko, hanggang nasa tabi ko siya.

“Hey… still up?” Aniya sa kabilang linya.

“Hmmm.” Tugon ko.

“I love you…”

“I love you, too.”

“I love you, more.”

“So date tayo bukas?” Tanong ko para doon sa unang text niya.

“Pwede ka ba bukas umalis ng school?”

Napaisip tuloy ako. Pwede nga kaya? May responsibilidad pa naman ako.

“Magtatanong ako. Baka, afternoon siguro. Hindi ka na naman busy bukas di ba? Tatanggalan ko talaga ng natitirang buhok si Coach Reyes, kapag inagaw na naman niya ang oras mo sa akin!”

Natawa na lang siya sa sinabi ko.

“Wag naman. Ginagawa niya lang ang lahat para handa kami sa tournament. Eto naman, selos kaagad kay Coach. ‘Wag kang mag-alala, hindi ko siya papatulan. Hahahaha!”

“Ah basta!” Nakitawa na rin ako sa kanya.

“Sige na, pahinga ka na. Alam ko na naman ang nangyari sa maghapon mo e. Nagreport na si Kuya.” Aniya.

“Aba! Kuya?! Ako lang pwedeng tumawag nun sa kanya no!” Ang selfish ko naman ata kay Eli. Hahahaha!

“Sabi niya nga.” Pagsuko niya. “O siya, Blueberry ko. Tulog na.”

“Okay po, Cheesecake ko. Good night! I love you!” Pagpapaalam ko.

“I love you too, good night!”

“I love you mooooooore!” Pahabol ko.

“Talagang naihabol mo pa, no?”

“Makulit ako e.”

“Ikaw na ang magbaba.” Aniya.

Nakakalungkot naman. Gusto ko pa sanang mag-usap kami e! 11PM na rin pala. Shizz! Kailangan ko rin palang gumising ng maaga bukas. Panigurado, dito na naman yun mag-aalmusal. Ipaghahanda ko siya ng paborito niya.

“Hmmm.” Sabi ko bago pinutol ang linya.

Ang swerte ko talaga sa boyfriend ko.

“Good morning, sleepy head! Happy Birthday sa pinakamamahal kong Blueberry! Almusal na po tayo!” Napabalikwas na lang ako sa aking kinahihigaan nang may magsalita.

Nakita ko na nakangiti sa harap ko ang imahe ng boyfriend ko. Sinipat ko ang cell phone ko na nasa side table na katabi ng kama ko. 5:30 na. Imposible! Nag-alarm ako ng alas cinco e!

Kinurot ko ang sarili ko to ensure kung panaginip lamang ito. Pero hindi. Shits! Maayos ba ang buhok ko? May snail trail ba ako sa mukha? Shits! Hindi ko na muna inabala ang sarili ko sa pagbati sa kanya.

Mabilis akong pumunta sa banyo ko saka naghilamos at nagsipiliyo. Argh! Bakit hindi nag-alarm ang cell phone ko! Shits!

“Sorry kung deniactivate ko yung alarm mo. Gusto ko ako ang magprepare ng breakfast natin ngayon e.” Aniya ng makalabas ako sa banyo.

Naalala ko na may susi na pala siya sa bahay. Argh!

“Pinlano mo ‘to no! Kaya pala humingi ka ng duplicate. Tsk. Tsk. Tsk.” Kainis kasi siya! Ako dapat ang magluluto ng almusal namin ngayon e.

“Wala man lang bang ‘thank you’? Ako ang unang naggreet sa’yo.” Aniya tsaka nagtampu-tampuhan.

Emotero. Haha!

Kinuha ko sa kanya ang tray na may lamang pagkain at inilapag ito sa study table ko. Pagkatapos ay hinagkan ko ang pinakamamahal ko.

“Maraming salamat, Cheesecake! Masayang masaya ako ngayon, dahil sa’yo!” Taos puso kong pasasalamat sa kanya.

Red’s POV

“Mmy. Birthday ni Riel sa 20. Ano kayang magandang gawin?” Tanong ko kay Mommy nang makarating kami sa bahay pagkahatid namin kay Riel.

“Talaga?” Tanong niya. Tumango na lang ako sa kanya.

Gusto ko kasi na ako ang gumawa ng lahat. Pero, wala pa akong maisip e. Hindi ko pa nga ito naikukonsulta sa barkada.

“Bakit di mo nabanggit agad?” Tanong ni Mommy.

Kinaumagahan, tinext ko lahat sa barkada bukod kay Riel. August 19 na ngayon, pero hindi pa rin nababanggit ni Riel ang tungkol sa kaarawan niya.

Mukhang tambak siya ng isipin tungkol sa School Fest, kaya’t kahit sariling kaarawan ay nakalimutan na. He’s turning 18 tomorrow, and I want it to be special.

Napagkasunduan namin ni Mommy na doon na lang sa bahay ni Riel, gaganapin ang celebration. Ang siste, hihingi ako ng duplicate key kay Riel para malayang mai-set nina Manang ang gaganaping handaan doon habang nasa school kami.

Tinipon ko sila pagkatapos ng meeting nila sa SC Room. Naipaduplicate ko na rin kasi kanina ang susi, pagkahatid ko kay Riel dito sa school.

“Sa tingin ko, kahit ano naman, magiging masaya na yun. Lalong lalo na’t ikaw pa ang nag-organisa.” Ani Ate Xynth.

Naitanong ko kasi kung ano ang magiging sistema at kung ano ang makapagsusurpresa kay Riel.

“Yeah! That’s what makes Riel so special.” Biglang dugtong ni Brett.

Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

“Alam ko. Salamat, Brett.” Naguguluhan man ako sa kinikilos niya, ikinibit balikat ko na muna.

Nang matapos ang pag-uusap namin, ay binigay ko na lang kay Eli ang susi ni Riel sa bahay niya. Siya na muna ang sasama sa kanya ngayon para maasikaso ko ang mga gagawin bukas.

Okay na naman ang lahat sa barkada.

“Ikaw na muna ang bahala sa kanya ngayon, Kuya ah?” Sabi ko kay Eli.

“Tengene! Nakakakilabot naman kapag ikaw ang nagsabi niyan. Si Riel lang pwedeng tumawag sa akin niyan. Hindi pa kayo kasal ng kapatid ko.” Aniya.

Napakamot na lang ako ng batok tsaka napangiti.

“Okay okay! ‘Wag mo na lang muna ipahalata na may plano tayo. Bukas pa kasi natin maisiset-up sa bahay niya yung surprise.” Tumango tango naman ito sa akin.

“Wag kang mag-alala. Ako na ang bahala.”

“Sige, bukas ako naman ang makakasama niya maghapon e.”

“Okay!”

“Sige, salamat talaga!”

August 20, 4:30AM nandito na ako sa bahay ni Riel. Sinurpresa ko ang mahal ko. I’m grateful that he is happy. Kinain lang namin yung niluto kong hotdog saka sunny side-up. Yun lang kasi ang nakaya kong gawin ng turuan ako nina Manang.

Dala ko ngayon si Blake para sa plano kong ilayo muna si Riel sa school at sa bahay nila para magawa nina Mommy ang plano. Nasabihan ko na rin ang pamilya Chua sa mangyayaring pagdiriwang.

Handa na lahat kahapon. Lulutuin na lang ngayon tsaka ang pagset-up dito sa bahay ni Riel.

Kinonsulta ko na kagabi sina Brett pati na rin si Ms. Salveda para payagan nila si Riel na umalis muna.

Isa pang plano ay ang hindi pagbati sa kanya ng barkada. Para may tampo effect sa parte ni Riel. Para gustuhin niyang umalis muna sa school.

Nang makarating kami sa school. Nasunod naman ang plano. Si Eli nga lang ang bumati sa kanya. Ayaw niya raw na magalit sa kanya si Riel. Hinayaan ko na lang din.

“Walang nakaalala sa birthday ko, sa SC pati na rin kahit ni isa sa barkada.” Aniya.

Magkakasama kaming tatlo ngayon nina Eli dito sa bench na malapit sa hallway. Nag-oobserba na kasi siya sa mga kaganapan sa 3^rd day ng School Fest.

Maayos naman ang pagkakaorganisa ng School Fest e. It is all because hindi siya nagpabaya sa kahit na pinakamaliit na detalye nito.

“Baka nakalimutan lang.” Tugon ni Eli sa kanya.

Buti na lang at nakayuko si Riel. Hindi niya napapansin na sumisenyas sa akin si Eli para pagaanin na ang loob niya.

“Naipaalam na kita kay Ms. Salveda. Pati na rink ay Brett. Okay lang naman daw na umalis ka muna.”

“Isa pa yun! Best friend ko pa naman, pero hindi ako binati. Kainis! Galit pa rin ba yun sa akin? Naiinis na ako sa kanya ha!”

“Relax lang, Riel. Birthday mo ngayon. Magpakasaya ka na lang muna. Saka mo na isipin yung mga hindi bumati sa’yo. Maaalala nila yan mamaya.” Pampalubag loob ulit ni Eli sa kanya.

Nagkatinginan kami tapos parang sinisabi niyang umalis na muna kami. Yun na nga ang ginawa ko. Nagtext na saakin sina Mom, nagpiprepare na sila para sa gagawing handaan sa bahay ni Riel.

I’m really lucky that my family supports me with my love life.

Apat na oras na kaming palipat-lipat ng laro dito sa WOF ng E-Mall. Naisipan din naming magvideoke.

Nang mapagod siya sa kakakanta ay pinilit ko siyang sumayaw. Buti na lang maraming game doon na makipagshowdown sa kanya.

Nang sumayaw siya, napanganga lang ako. Akala ko sa aspetong ito ko siya malalamangan. Hindi man maganda ang boses ko, magaling naman akong sumayaw.

Wagas ang kanyang kasiyahan nang matapos ang sayaw na kanyang sinabayan. Napangiti na lang ako nang lapitan ko siya.

Di ko na pala dapat iniisip na malamangan siya. Kami’y isa na. Anuman na kulang sa kabiyak, ay dapat punan ng isa. O di ba? Feeling ko mag-asawa na talaga kami.

“Marunong ka rin palang sumayaw? Hindi naman kita nakikita sa school dati na sumasayaw.” Tanong ko sa kanya.

“Hindi ako confident e. Sa kanta lang talaga ako mas angat, kaya hindi ko na pinagtuunan ang pagsasayaw tsaka pinakita yun. More on hobby ko na lang.” Aniya.

“Kaya mo pa ng isang round?”

“Game!”

“Pero ako ang makakashowdown mo.”

Seryoso niya akong tiningnan, mata sa mata. Hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Napakamot tuloy ako ng batok dahil sa hiya na nararamdaman ko kapag titig na titig siya sa akin.

Para kasing minamagmet ang mga labi ko para halikan ang mapupulang labi niya.

Pigilan mo, Red. Pigilan mo! Makukurot ka na naman neto e!

“Seryoso?!” Tanong niya. Tungo saka ngiti lang ang naisagot ko sa kanya saka nag-iwas ng tingin.

“Wow! Sige nga!” Pag-aya niya sa akin.

Nakiusap siya sa mga nandoon para kaming dalawa muna ang sumunod. Pinagbigyan naman kami. Napahanga rin siguro sila sa galing ng kasintahan ko.

“Ako na ang pipili ng sayaw.” Sabi ko sa kanya. Extreme kasi ang pipiliin ko.

“Lagi ka rito ano?” Tanong niya.

Napangiti na lang ako. Yeah! Kapag pumapalpak ang plano ko sa pagpapapansin sa’yo. Dito ko binubuhos ang failure na yun. At least kasi kapag sumasayaw ako, gumagaan na ang pakiramdam ko.

Good Feeling Extreme ang pinili ko.

“Wow! Gusto ko yan!”

Napatingin tuloy ako sa kanya.

“Alam mo ‘to?” Di makapaniwalang tanong ko sa kanya.

Tumango lang siya saka pumwesto sa harap ng screen. Argh! Mapapalaban ata ako nito.

“Tumatambay ka rin dito?” Dagdag ko.

“Yup! Kami nila Yuki. Sugapa yun sa sayawan e.” Aniya.

Napakamot na lang ako ng batok. Wrong choice of song, dude! Gusto ko pa naman sanang magpasikat sa kanya. Gusto ko na puriin niya rin ako. Wala na naman akong magagawa.

“Magsisimula na.” Aniya.

Pumwesto na rin lang ako sa tabi niya.

Oh, sometimes I get a good feeling, yeah

I get a feeling that I never never

Never never never had before, no no

I get a good feeling, yeah

Oh, sometimes I get a good feeling, yeah

I get a feeling that I never never

Never never never had before, no no

I get a good feeling, yeah

Napapangiti lang ako ng sobra sa tuwing makikita ko ang nakangiti niyang mukha. Sapat para masabi kong, kahit pinlano namin na hindi siya batiin ng barkada, at mayamot siya kanina, nag-enjoy naman siyang kasama ako.

Palakpakan ang mas lalong nagpasaya sa kanya. Kahit nga yung mga naglalaro doon ay napatigil dahil sa hiyawan na nagawa ng aming pagsasayaw sa mga taong nandoon.

Ang galing niyo!

Ang gugwapo pa!

Ilan sa mga narinig kong papuri ng mga nanuod sa amin.

Parang wala siyang pakialam sa nasa paligid namin ng bigla niya akong yakapin.

“Ang galing mo!” Aniya. Di niya pa rin alintana ang mga tao sa paligid.

Nakuha ko na ang gusto kong mangyari.

“Ang sweet mo ata ngayon?” Tanong ko. Nagtataka pero masaya ako. Wala rin naman na akong pakialam sa sasabihin ng mga tao sa relasyon namin e. I’m more than willing, kasi hindi naman sila ang makakasama ko sa buhay.

“Ayaw mo?” Aniya sa malambing boses.

“PDA?” Sabi ko.

Nang mapagtanto niya ang aking sinabi ay agad siyang napakalas ng yakap sa akin. Parang lahat ng pagod galing sa pagsayaw ay nawala na parang bula.

“Kuya! Kayo?” Mayroong naglakas ng loob na magtanong sa amin.

Ngiti at tango lamang ang naisagot ko sa kanya.

Hinawakan ni Riel ang kamay ko saka hinila palabas ng WOF. Kagat labi niyang iniharap ang mukha niya sa akin. Halatang hiyang-hiya siya sa inakto niya kanina. Haha! Ang kyut niyang magblush, grabe!

“Shit! Red! Okay lang naman na maging sweet tayo in public, pero bakit bigla ata akong nahiya!” Gigil niyang saad. Naihilamos niya na lang ang kanyang mga kamay sa kanyang mukha.

Tumawa na lang ako sa reaksyon niya. “Masasanay ka rin, Blueberry ko.” Saad ko.

Nang magtagpo ang paningin namin ay napatawa na lang din siya.

“Shit! Epic talaga yung, pagyakap ko sa’yo!” Aniya ng tumatawa.

“Okay lang naman yun, di ba sabi ko, wala dapat tayong pakialam sa mga sasabihin ng mga tao?”

“Oo alam ko, pero, hindi ito tulad ng sa school. Bago lahat ng nakakita sa atin. Ewan! Bahala na nga sila! Basta masaya tayong dalawa!”

Agad na lang kaming tumungo sa basement ng Mall para kunin si Blake. Nag-aya na kasi siyang umuwi. Wala na naman akong magagawa. Nagtext na sina Mom na tapos na ang lahat.

5:30 na ng hapon, kaya nandoon na lahat ng bisitang inimbitahan namin.

“Gusto mong kumain?” Tanong ko sa kanya.

Panay ang ngiti niya bawat pagpinid ko ng aking paningin sa kanya.

Umiling lamang siya.

“Wag na, maaga pa naman tsaka busog pa ako. Uwi na lang tayo sa bahay. Magluluto ako ng kung anu-ano. Gusto ko sanang imbitahan ang barkada, sina Mama, Papa at Andrei, sina Reese at ang pamilya niya, ang pamilya Chua, sina Ms. Salveda at Mr. Buenafe, pero baka gahulin na tayo sa oras.”

Tumango na lang ako sa sinabi niya. Naitext ko na sina Eli na pauwi na kami.

Nang makarating kami sa tapat ng bahay niya ay nakadama ako ng excitement. Ano kaya ang magiging reaksyon niya? Masaya na siya kanina, sana mas sumaya pa siya sa surpresa namin sa kanya.

Nakarating kami sa pinto ng bahay na may ngiti sa aking labi.

5… 4… 3… 2… 1…

Saktong pagbukas niya ng pinto ay ang pagbukas ng ilaw sa sala at ang mga bisitang aming naimbitahan.

“HAPPY BIRTHDAY, RIEL!” Sigaw nilang lahat. May sumabog pa na confetti sa kinatatayuan niya.

Kompleto ang barkada, sina Ms. Salveda, Mr. Buenafe, ang pamilya ni Reese at ang Pamilya Chua, nakangiti ring hawak ni Mom ang cake na pinili ko para kay Riel.

Inakbayan ko lang ang kasintahan ko na parang naistatwa sa kanyang kinatatayuan.

Itutuloy…