Love Is... Chapter 17

AUTHOR’S NOTE: Hello! Ito na po ang pinagkaabalahan kong update! Advance isang araw yan ha? Haha! Anyways, this is all Josh’s POV. Yung simula nga lang ay kay Riel, dahil gusto kong tapusin yung scene sa #MeetTheInLaws. Kaya yun.

Maraming salamat pa rin sa lahat ng mga sumusuporta at nananatiling tagapagbasa ng akda na ito. Maraming maraming salamat talaga!

Salamat pa rin kila Sir Mike Juha at Sir Ponse para sa patuloy na pagbigay sa akin ng opportunity na ito.

Sa mga Flood likers kong sina JAMES LANIPA, DAVE CAMPOSO, ANDREFFER ESTOCONING GAQUIT, GABRIEL GIOVANNIE SEGURITAN RONQUE, ANGEL THREESIXTY, CARLOSBLUE ROSE, MARK ANSLEY AGLAPASIN, REDWINE REDWINE, JERIC ASHER CUÑADO, NHIE CAS, RED IAN  BENEDICT LOPEZ, ALVIN OLIVERA SANCHEZ, JACE ALJAYU, MISHA XELA, JOSHIE MITOY, MARVIN D YU, EDGAR LACXAMANA at KIERLAN FAMI.

Sa aking mga commentators na sina, JST, PRINCE JUSTIN DIZON, ANGEL, ANGELTHREESIXTY, JAY O5, Sir ALFRED OF T.O., MARVS, TREV, YELSNA, and DAVE. Maraming salamat sa mga papuri. I am trying my hardest to satisfy your reads. Sana lagi pa rin kayong andyan. :D

Sa mga kapatid ko sa industriya, VIENNE CHASE, JACE PAGE, BLUEROSE, GIO YU, COOKIE CUTTER, PRINCE JUSTIN DIZON. Hi lang. Haha! Mag-update na rin kayo, plith?

Salamat pala kay NHIE CAS for a very wonderful fan art. :D Nasa group siya, kung gusto niyong makita. :D #BlueberryCheesecake

Heto na! Late ako sa sinabi kong oras ng posting! Pagpapasensyahan niyo na ako. Dinagdagan ko kasi, kaya 22 pages na siya. O di ba? ‘Wag na magtampo, please? :D

Enjoy reading! #LoveIs17 #LoveIsMyConfusedHeart

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos and other materials used in this story are for illustrative purposes only, photo credits should be given to its rightful owner.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI

ADD US TO YOUR READING LIST

(Blogger App)

ryeevangelistasstories.blogspot.com

michaelsshadesofblue.blogspot.com

ADD ME UP!

FB Account | Rye Evangelista

FB Group | Rye Evangelista's Stories

KINDLY READ THESE STORIES TOO!

Gio Yu’s Final Requirement (On-going)

Vienne Chase’s Beat Of My Heart (On-going)

Jace Page’s The Tree, The Leaf And The Wind (On-going)

Bluerose Claveria’s Geo – Mr. Assuming (On-going)

Prince Justin Dizon’s Playful Jokes (On-going)

Cookie Cutter’s Gapangin Mo Ako, Saktan Mo Ako. 2 (On-going)

CHAPTER XVII

Riel’s POV

Masaya ang naging hapunan sa bahay ng mga Ariola. Napuno ito ng bukingan tungkol sa kabataan ni Red. Kaya’t marami akong nalaman tungkol sa kanya. Hindi naman kasi ako stalker noon. I’ve never resorted to such things, kasi magmumukha lang akong masama sa mata niya.

“Pwede ka naman ditong matulog e.” Parang batang pakiusap ni Mama sa akin.

Oo, Mama na talaga ang tawag ko sa kanya. Hindi naman kasi ako sanay sa Mommy, Mom, o kaya nama’y ‘My. Okay naman na sa kanila ang pagtawag ko ng ganoon.

Napakamot na lang ako sa aking batok. Kanina pa siya nangungulit na dito na lang daw ako matulog sa kanila. Sa kwarto raw ni Red. Gustuhin ko man ay gusto ko ring macheck ang bahay. It’s been a week, na wala doong tao.

“Sorry po, Ma. Kelangan ko rin po kasing i-check yung bahay. Tsaka may pasok po kami bukas.” Ngiti na lang ang pinangtapos ko sa tugon ko sa kanya.

“Sabi ko naman sa’yo, palabhan na lang natin e. May dryer din kami. Bukas tuyo at plantsado na rin yun.” Aniya. Tinutukoy niya yung uniporme kong dala sa field trip. Yun kasi ang sinuot namin noong last day.

Tumingin ako kay Red para magpatulong. Maskin siya’y gusto akong matulog dito. Haha! Alam na this. Pero, sabi ko nga, we’re just starting. May hiya naman ako. Tsaka may bahay naman ako. Baka bisitahin ako nina Mama, Papa, Ate at Kuya Terrence sa panaginip, dahil pinabayaan ko na ang bahay namin.

“Hayaan niyo na si Riel. Besides, this is not the last, di ba? Marami pang pagkakataon.” Pangungumbinsi ni Papa sa kanila. Nahalata siguro niyang, ilang pilit na lang ay susuko na ako. Pero kailangan ko talagang umuwi e.

“Eeeeeeeee!” Parang batang pagtutol ni Mama.

Napangiti na lang ako sa reaksiyon niya. Ganito pala dito sa kanila. I’ve never imagined na para lang silang magbabarkada. Well, kami nina Mama, Papa at Ate ay ganun din naman, pero may niset na limitasyon sina Mama para doon. Naintindihan din naman namin sila.

“Kahit labag sa loob ko, sige na nga. This isn’t the last. So, we better not to be possessive to Riel, Mom.” Ani Red.

“Red!” Pinandilatan niya ang anak. “Dapat pinaglaban mo! Ayaw mo bang makatabi si Riel?” Pangtitempt nito sa anak.

Napailing na lang kami ni Papa sa kanila. Si Red kasi’y natatawa na. Nako, alam ko na ang iniisip niya. Nasa byahe pa lang kami’y yun na ang nasa isip niya. Ngunit, subalit, dapatwat, kahit gusto ko ma’y ‘wag muna. I’m not a hypocrite. Haha! May tamang panahon para doon. Hindi ko alam kong ako lang ba ang nag-iisip noon, pero! Ah, basta! Haha! Nakapagdesisyon na ako. Haha!

“Marami pa pong pagkakataon, Ma. Promise ko po iyan. Nandoon din po kasi yung mga gamit ko sa eskwela. Sorry po kung hindi talaga kita mapagbibigyan.” Sabi ko.

“Sige na nga!” Pagsang-ayon niya. “Pero, promise mo ‘yan ha?” Dagdag niya.

Tumango naman ako bilang tugon.

“O siya! Ihatid mo na si Riel, Red. Pero, papasamahan ko kayo sa driver. Medyo malalim na ang gabi, kaya’t hindi na pwedeng, ikaw lang mag-isa ang maghatid kay Riel.” Aniya.

“Sige po, Mom.” Sagot naman sa kaniya ng anak.

“Sige po, Mama, Papa! Sa uulitin na lang po. Maraming salamat din po sa pagkain. Nabusog talaga ako. Paalam po!”

“Sige na, Riel. Sa susunod ha?” Pag-uulit niya.

“Helena.” Pagkuha sa kanyang atensyon ni Papa, pinandilatan niya ito.

“Hehehe! Naninigurado lang naman ako Seth, e.” Lumapit siya dito tsaka nilambing.

“Ikaw kasi! Pagkatiwalaan mo na lang si Riel. He promised, that’s enough.” Aniya.

“Oo na! Ikaw! Napaka mo!” At nagtawanan kaming lahat doon. Si Andrei lang ang busy. Naglalaro lang siya sa kanyang iPad.

“Bye, Andrei!” Nakuha ko ang atensyon niya at tumango.

“O siya! Lakad na kayo.” Ani Papa sabay tapik sa aking balikat.

“Mag-iingat kayo ha?” Si Mama naman sabay beso sa akin.

“Opo.” Naisagot ko na lang.

Gaya nga ng napag-usapan, kasama namin yung isang driver ng mga Ariola. Nasa backseat kami nakaupo ni Red. 10 minutes lang naman ang byahe papunta sa amin kaya’t mabilis lang kaming nakarating doon.

Tinulungan na ako ni Red sa pagbitbit ng maleta ko. Ako na lang daw kasi ang magdala noong back pack ko. Wala na naman akong magagawa e. Nauna na niya itong kunin sa compartment ng kotse.

“Manong Art, pahintay na lang po ako dito sa labas. Hatid ko lang po si Riel sa loob.” Rinig kong bilin niya sa kanilang driver. Tumugon naman ito sa kanyang pakiusap, kaya’t hindi na ito bumababa pa ng kotse.

Nasa pinto na ako ng bahay ng makasunod siya. Nang makapasok kami’y mas sumaya pa ako. Nakita ko na naman kasi ang magagandang ngiti ng pamilya ko sa aming sala. Mayroon kasi kaming malaking picture doon sa gitna ng dingding sa aming sala.

“Magandang gabi po, Mama, Papa, Ate! Nakauwi na po ako.” Masayang pagbati ko sa mga nasa larawan.

Napabaling ako sa pumasok na si Red, dala dala ang aking maleta. Agad niya itong iniayos sa tabi at tumabi sa akin.

“Magandang gabi po, Mama, Papa, Ate Karisma.” Aniya.

“Ma, Pa, Ate. Si Red po pala. Jared Isaiah Ariola. Boyfriend ko po. Ang cheesecake ng buhay ko.” Pagpapakilala ko sa kanya.

Bumaling ako sa kanya, nabigla naman ako ng sa akin pala siya nakatingin. Ang lapit! My gosh! Agad ko na lang iniiwas ang aking mukha sa kaniya. Payak siyang natawa.

“Nice to meet you po! ‘Wag na po kayong mag-alala kay Riel. Ako na po ang bahala sa kanya, simula ngayon. Maaasahan niyo po ako.” Aniya.

Napatingin ako sa kanya dahil sa kanyang sinabi. Nakangiting mukha niya ang sumalubong sa nanlalaki kong mata. Syempre no! I’m overwhelmed. Kahit hindi sa personal niya ito sinabi sa magulang at kapatid ko, it really means a lot.

Sa tingin ko, nakita niya na naman ang mga magulang ko e. 2 years pa lang naman buhat noong nawala sila. Palagi silang pumupunta sa school kapag kailangan, tulad ng Family Day, Meetings, at kung anu ano pa. Nandoon din naman siya noong lamay at inilibing sila.

“Sige na. Gumagabi na. May pasok pa tayo bukas.”

“Gusto ko sanang dito matulog ngayon.” Malambing na sabi niya. Niyakap niya na rin ako.

“Hoy! May pasok kaya bukas!” Asik ko. Hindi ko alam kung tama ba ang iniisip ko o assuming lang talaga ako. Somewhat ba, gusto ko rin yung iniisip niya? Haha!

“Pwedeng ‘wag na lang tayong pumasok? I want to be with you the whole day tomorrow.” Aniya. Nakabaon na ang kanyang mukha sa pagitan ng aking leeg at balikat.

“Ano?” Naiangat ko tuloy ang ulo niya. “Hoy, Mr. Ariola! Hindi pupwede ang iniisip mo no!” Pinitik ko na ang kanyang noo.

“Aray!” Aniya. Natatawa pa.

“Ang pilyo pilyo mo! Graduating na tayo, kaya’t bawal ang bulakbol. Tsaka balik practice ka na rin sa soccer. Di ba may tournament sa October? Inaasahan ka pa naman ni coach! Tsaka, kailangan ko din namang pumasok para sa SC no! Malapit na kaya ang School Fest!”

“Eee. Ayoko nang mag-aral. Baka matalo pa kita sa standings, magalit ka sa akin.” Sino ba nagsabi noon? Kainis ‘to! Haha!

“Inspeaking of academics. Don’t worry about that. Wala naman akong pakialam sa standings e. Ang importante sa akin ay mamaintain ko yung grades ko for scholarship. Kaya, no worries, okay?”

“Hmm.” Aniya. Ibinaon niya na naman kasi ang mukha niya sa balikat ko.

“Hala, sige na! Pagagalitan ako nito nila Mama at Papa dahil ginabi ka ng uwi.” Pagtataboy ko sa kanya. Este, pangungumbinsi. Mag-aalas onse na kaya ng gabi. May pasok pa bukas.

Naiangat niya ang kanyang mukha at hinarap ako. Nasilayan ko ang pinapangarap kong ngiti mula sa kanya. Maswerte ako’t pinagbigyan ko siyang muli. Hindi ko alam kong anong mangyayari sa hinaharap, I’ll just let my fate take me to anywhere. As long as kasama ko siya, alam kong magiging masaya ako.

“Did you enjoy our family’s company?” Tanong niya.

Tumango ako. “Sobra. Thank you for bringing me there.”

Umiling siya sa sinabi ko. Kumunot naman ang noo ko. Natawa naman siya sa reaksiyon ko.

“I mean, ako dapat ang magpasalamat sa’yo. Sa pagpapatawad mo sa akin. Sa pagpapapasok mo sa akin sa buhay mo. This is all I am dreaming, for so long. I’m happy that it is happening now. I will never waste this chance.” Aniya.

Tumango naman ako sa kanya.

“See you tomorrow?” Sabi ko.

“Yeah, see you tomorrow.” Sagot ko sa kanya.

Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa mga mata ko at sa aking labi. napangiti na lang ako sa kanyang iniisip. I know right. Maskin ako’y hindi ko mapigilan. I really wanted to kiss him. Nagpipigil lamang ako.

Dahan dahan kong inilapit sa kanya ang aking mukha. Hindi naman siguro masamang ako ang mag-initiate ngayon, di ba?

Hindi pa man ako nakalapit ng tuluyan ay mabilis na naglapat ang aming mga labi. Sabik? Haha! Hindi na naman niya kailangan magpaalam e. Besides, kami na naman.

Matamis. Marahan. Puno ng pagmamahal. Yan lamang ang masasabi ko. He’s into it. Nakapikit pa siya. Ayoko namang magmukhang walang nararamdaman no. I do the same. I feel the same, anyway.

Napaawang ang labi ko nang bumitaw siya. Napadilat na rin lang ako. 3 minutes na kaya yun? Haha!

“Thank you.” Aniya. Tumango na lang ako. Lutang pa rin ako sa pagbibitaw namin e. Kainis! Bakit nga ba may pasok kami agad bukas! Dapat may pahinga kami di ba? Ugh!

“See you tomorrow. Good night, blueberry ko. I love you.” Aniya.

Napangiti na lang ako sa huli niyang sinabi. “See you tomorrow. Good night din sayo, cheesecake ko. I love you too.” Tugon ko sa kanya.

Inihatid ko na lang siya sa may gate. 11:20 na ng gabi, at maaga pa kami bukas. Kailangan na niya talagang umuwi. Kailangan ko na rin matulog.

“Text ka kapag nakauwi ka na ha?” Bilin ko.

“Okay! Tawagan na lang kita?” Aniya.

“Text na lang no. Baka matagalan pa tayo niyan sa pag-uusap. May pasok tayo bukas, remember?” Tumango naman siya. “Sige na! Late na masyado.”

“Okay! Bukas, sunduin kita ha? Ipagluto mo ako ng breakfast.” Aniya, tsaka ngumiti. With matching puppy eyes. Tumango na lang ako. Nako! Kailangan ko na talagang magkatrabaho! Mapapadalas ata ang kain niyan dito. Haha!

“Bye!” Huli niyang saad sa akin.

Kumaway na lang ako sa kanya.

May ngiti sa labi ko nang pabagsak akong humiga sa aking higaan. Namiss ko ‘tong higaan ko. 11:30 na noong nareceive ko ang text mula sa kanya.

Nakauwi na po ako. See you tomorrow. I love you! Laman ng kanyang text.

Okay. Good night! I love you too, Cheesecake. Sagot ko naman.

Agad naman itong nakapagreply ulit sa akin. Sweet dreams, Blueberry ko. I love you, more. Aniya.

Hindi na ako nagreply pa. Magkikita pa naman kami bukas e. Bukas na lang ulit ang kulitan.

Josh’s POV

“Okay na ako rito, Best. Bukas na lang ulit. Salamat!” Pinilit kong maging masaya para sa kasama ko ngayon. Alam kong halata niyang pinipilit ko lang ang sarili ko na maging masaya. Pero, hindi niya naman ako masisisi. And I can’t help it too.

“Sigurado ka ba? I can… I mean, pwede naman akong matulog dito. Wala pa naman sila Tita.” Aniya. Yep. Mom and Dad went overseas. Nasa London sila ngayon para sa isang mahalagang appointment sa isang client.

Sanay na naman akong mag-isa e. Hindi naman nila nakakalimutang kumustahin ako.

“Yup. Sige na, bukas na lang ulit. Salamat sa paghatid sa akin. Naabala ka pa tuloy.”

Umiling siya sa sinabi ko. “Okay lang. Tutal, seryoso naman ako sa—.”

“Please, ‘wag muna ngayon, Riley. Please?” Ayoko na munang pag-usapan.

Hindi ko alam. Hindi ko pa alam ang iisipin ko sa bagay na yan. I’m really tired of it. Love is just making me suffer. Bakit pa kasi ako na inlove? Hindi ko naman inakala na magkakaganoon ang pag-ibig para sa akin.

“S-Sorry.” Aniya.

“No… Ako dapat ang magsabi niyan sa’yo. Sorry, Riley. I’m so sorry. Pero, hindi pa ako ready e.”

“Naiintindihan ko. Maghihintay pa rin ako, Josh. I’ll wait until you have decided. Kahit anong mangyari, andito pa rin ako. I’ll be your best friend until the end.” Aniya.

“Salamat, Best.” I’m really thankful that he’s always here for me.

Agad na rin lang siyang umalis pagkatapos ng pagpapaalaman namin. Pagkatapos kong magfreshen-up ay padarag akong nahiga sa aking kama. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.

Pwede bang hindi na lang ako pumasok bukas? Gusto ko na lang magkulong dito sa bahay. Ayaw ko munang makita si Riel. Maiingit lang ako sa kanila ni Red. Buong araw ko ring iniisip yung pagtawag niya ng ‘Kuya’ kay Eli. Ayoko na muna kasing itext siya. Nahihiya ako e. Sinabi ko pa naman na magagalit muna ako sa kanya. Argh! Nakakahiya! Pero, sana maintindihan niya ako.

Higit sa lahat, ayoko munang makita si Eli. Hindi ko pa alam ang magiging pakikitungo ko sa kanya. Kailangan ko na munang magmove-on. Yan ang dapat kong gawin. Pinag-iisipan ko rin naman ang pagbigay ng pagkakataon para kay Riley. Pero, hindi ko ata maatim na gawin lang siyang panakip butas.

Oo, sinabi kong handa akong maging rebound lamang para kay Eli. Pero, noong binatawan niya ako, narealize kong hindi naman talaga madaling gamitin mo ang isang tao para lamang makalimot. I will never ask that to someone again, neither do that too.

New Josiah Alarcon ang makikita ng lahat. Hindi na rin ako magtatago. Wala na akong pakialam sa sasabihin ng lahat sa akin. Just like Riel, I’ll be brave enough to face the reality. Na hindi lahat matatanggap kung sino ka. We can’t please everybody, anyway. Ang tanging magagawa na lang natin ay ang lumaban… lumaban para sa ating sarili.

“Good morning!” Napahawak ako sa aking dibdib sa sobrang gulat sa pagsasalita niya.

“Anong ginagawa mo rito?!” Inis kong tanong sa kanya. Imbes na batiin ko siya’y sinungitan ko pa ngayon.

Aba! Ayokong atakehin ako sa puso dahil sa gulat, ano! Pwede namang hinintay niya muna akong makita siya. Buti na lang nasa huling step na ako ng hagdan. Baka sa sobrang gulat ko’y nagpagulong-gulong na ako pababa.

“Ito naman! Nakakahalata na ako ha! Ako na ang binubully mo ngayon.” Aniya.

Napailing na lang ako. “Hindi kita binubully no! Natural kaya ‘to! Ganito kaya turingan natin. Takot ka lang sa ideyang baka bustedin kita dahil binubully mo ako.” Bigla na lang lumabas sa bibig ko.

Napahawak tuloy ako sa aking bibig. Tss. Bakit ba nasabi ko yun! Ibig sa bihin ba, handa na akong magpaligaw sa kanya? Pinag-isipan ko ‘to kagabi e. Pero, hindi talaga ako makapagdesisyon.

“So… P-Pinapayagan mo na akong manligaw?” Ngiti sa kanyang mukha ang nakita ko. Argh! Ano ba ang gagawin ko?

Inaamin ko noon, attracted ako sa best friend ko. Pero, never kong inisip na it’s love. Lagi niya kayang pinapamukha sa akin na walang magkakagusto sa akin. Kasi nga, mataba raw ako, pagkain lang daw inaatupag ko. Pagdating sa bahay, kakain at matutulog lang ako. Ganun!

E ano naman kasing gagawin ko. Wala namang nakikipagkaibigan sa akin. Since nursery, magkasama na kami. Mabuting magkaibigan ang Mom at Mommy niya. Kaya, hindi na kami napaghiwalay pa. Kahit binubully niya ako, lagi naman siyang andyan kapag ibang kaklase ko na ang bumubully sa akin.

Sabi ko nga, he’s my savior, but an enemy as well. Pero okay lang. Tanggap ko naman noon yung pambubully niya. Tiis tiis din, kasi tagapagligtas ko naman siya.

Ako lang ang pwedeng mambully sa kanya. Maliwanag? Famous line niya kapag may umaaway sa akin. Ibang klase talaga siya.

“HUY!” Nagbalik ako sa aking ulirat ng sigawan ba naman ako sa tenga.

“Bwisit ka talaga, alam mo ba yun?!” Asik ko. Tumawa lamang siya ng malakas. “Putek! Wala akong marinig!” Dagdag ko pa.

Kinakalikot ko na ang tenga ko sakaling bumalik ito sa normal, pero hindi pa rin. Argh!

“Wag kang magpapahabol sa akin! Lintik lang ang walang ganti!” Sinugod ko siya, pero agad siyang tumakbo.

Ganito kami dito sa bahay. Kapag aalis si Mom, pinapapunta niya rito si Riley para may makasama ako. Hindi na naman ako bata e. Pero, most of the time, hindi siya nakakapunta dahil sa dates nila nung bruhang ex-girlfriend niya. Agawin ba naman oras ko sa best friend ko! Tsk.

“Nyenyenyenyenye! Habulin mo ako, Best!” Pambubuska niya. Kainis!

Ilang minuto pa kaming naghabulan pero hindi ko siya mahabol. Kakaligo ko lang kaya! Tsaka, papasok ako ngayon. I can’t be at school if my uniform is drenched with sweat. That’s kinda gross! Kaya, ako na mismo yung tumigil. Andun na siya sa taas. Ako, umurong at pumunta na ng kusina. Kumakain na ako ng almusal nang bumaba siya.

“Talo!” Aniya.

“Ewan ko sa’yo!” Tugon ko sabay irap sa hangin. Kinuha ko na lang yung baso ko na may juice saka ininom.

“Uy, juice! Pange ako ha, nauhaw ako kakatakbo.” Inagaw niya sa akin yung hawak kong baso. Nabuhusan tuloy yung polo ko. Kainis!

Mas lalo akong nainis nang makita kong tinitingnan niya yung baso. Syet! Baso ko nga pala yun! Dati wala yung malisya, ngayon meron na! Argh! Tumayo ako para sana agawin sa kanya yung baso. Bakit ako bothered? We kissed already! Pero, shit! Bakit ko ba iniisip yun?!

Nanlaki na lang ang mga mata ko sa nakita ko. Nanunuya ang kanyang mga mata ng sumimsim siya sa baso ko. Argh! Nakita niya ba yung pinaginuman kong part? Argh! Kahit indirect kiss yun, importante yun! Argh!

“Riley!” Asik ko sa kanya.

“What? Nakiinom lang naman ako ah?” Aniya.

Nasapo ko na lang ang aking noo.

“Iniisip mo bang nag-indirect kiss tayo? No worries. Sa kabilang side ako uminom.” Seryosong sabi niya. Nakahinga naman ako ng maluwag. “Joke! Doon ako sumimsim sa mismong pinag-inuman mo!” Aniya sabay tawa.

Umakyat ata lahat ng dugo ko sa aking katawan papuntang ulo. Argh! Napakaimpossible talaga nitong taong ‘to! Paano ba ako maiinlove sa kanya, kung lagi niya na lang akong inaasar! So? May possibilities pala. Argh!

“Riley! Humanda ka mamaya! Kung wala sigurong pasok, siguradong pinatay na kita ngayon!” Seryoso kong saad sa kanya.

“Hoy! Yang matang yan, para lang demonyo! Ikaw naman kung magalit, parang hindi pa natin ginawa!”

“Hindi natin yun ginawa no! No consent! Bwisit ka! Ikaw yung kumuha ng first and second kiss! Putek ka! Dapat kay El—.” Napahawak ako sa aking bibig dahil sa sasabihin ko sana. Argh!

Nag-iwas siya ng tingin sa akin. Nakagat ko na lang ang aking labi. Argh talaga! May move on move on pa akong nalalaman. Tsk. Agad na lang akong pumanhik pataas para magpalit ng uniform.

Kainis! Ang tanga tanga mo, Josh! Di ba move on na kay Eli? Oo, simula pa lang ‘to, pero dapat ‘wag mo nang balikan yung tungkol sa kanya. As in! Kahit makita mo pa siya ngayon, yung dati lang. Casual lang. Na dahil lang sa magkaklase lang kayo. Ganun lang.

“Manang Rosa, si Riley po?” Pagtatanong ko sa isa sa mga kasama ko dito sa bahay. Pagkababa ko kasi’y hindi ko nakita ang anino niya.

“Umalis na, Iho. Nagmamadali nga e.” Anito. Tanging tango na lang ang naisagot ko sa kanya.

Just like as I thought.

Inihanda ko na lang ang sarili ko sa pagpasok ngayon sa paaralan. I’m a bit guilty sa nangyari. Ginawa ko siyang panyo noong iniwan ako ni Eli doon sa hot spring. Pero, heto ako ngayon at siya naman ang pinapaiyak. I don’t know if he is, pero guilty talaga ako.

Hindi ko siya nakita sa kahit saan mang sulok ng school. Ni sa basketball court nga e, wala siya.

“Hindi pa siya nagawi rito.” Ani Matthew. Siya lamang kasi ang kaklase kong kakilala na nakita ko roon.

“Salamat!” Agad ko na lang nilisan ang basketball court.

Pinuntahan ko rin si Yuki doon sa B Section. Hindi ko kasi natiyempuhan dahil sa kakaiwas ko sa barkada. Andun lagi sina Riel at Red na sweet na sweet sa isa’t isa. Ayoko namang ipahalata na bitter ako, kaya’t hindi na ako sumama pa sa kanila.

“Wala, kanina pang umaga.” Aniya.

Nanlumo ako sa aking nalaman. Walang pagpaalam akong tumalikod kay Yuki. Pumunta ako sa A Section room para magpahinga. Argh! Kasalanan ko ‘to e! Bakit ba kasi, nabanggit ko pa ang pangalan na yun!

Kanina ko pa siya tinitext pero hindi naman siya nagrereply. Pati nga mga tawag ko, hindi rin niya sinasagot. My gosh, Best! Asan ka ba? Anong nangyari na sa’yo?

Natapos ang morning classes na wala pa rin akong natatanggap na text o kaya nama’y tawag mula sa kanya. Kaya’t nagbilin na lang ako kay Yuki na kung sakaling pumasok si Riley, ay itext niya ako.

“Josh! Tara! Sabay ka sa amin maglunch?” Pag-alok sa akin ni Ate Xynth. Kasama na niya rin ang buong barkada maliban kay Yuki. Hindi pa ata tapos ang kalse nila.

Nagkatinginan kami ni Riel. Isang malungkot na titig mula sa kanya ang nakita ko. Argh! Sorry, Riel! Hindi pa ako handa sa ngayon. I really need this break. Gusto ko man itanong lahat lahat sa’yo, ay hindi pa ako handa. Isa pa, kailangan kong ayusin ‘tong problema ko kay Riley.

Ako na lang ang nag-iwas ng tingin. Bumaling na lang ako sa kausap ko na si Ate Xynth.

“S-Sorry, Ate. May emergency meeting kasi kami ngayon sa varsity. Doon na rin ako maglalunch. Next time na lang siguro? Sige! Maiwan ko na kayo. Malilate na ako e.” Pagsisinungaling ko. I have to do everything para makaiwas muna sa kanila.

“O-Okay.” Aniya at tumingin sa mga kaibigan namin.

Nilakbay ko ang malayong opisina ng varsity ng basketball doon sa covered courts ng school. Nanggaling na ako rito, pero magbabakasakali pa rin ako. Pero, dismayado akong pumunta na lamang sa Baseball Team quarters. Wala na rin naman akong mapupuntahan. Kaya’t dito na lang ako.

Nang matapos ang klase sa hapon ay diretso ang uwi ko sa bahay, wala naman kaming practice ngayon. Simula na kasi ng puspusang training ng Soccer Team para sa tournament na mangyayari sa October. Nagkataon rin naman na wala kaming pinaghahandaang laban.

Pagod na pagod ako. As in. Hindi ko na ata kailangan magdiet ngayon dahil sa natunaw na taba sa akin kanina sa school.

Bago ako natulog nitext ko muna si Riley, baka mapakiusapan ko e. Gusto ko siyang makausap. Tungkol sa nangyari kanina. Sa amin. Sa lahat. I hope na kausapin na niya ako.

Best, we need to talk. Please, pumasok ka na bukas. Okaya naman, punta ka dito sa bahay. Dito ka na lang matulog, please? Basta, we need to talk, okay? Pinagisipan ko talaga ng mabuti ‘to. Hindi na naman iba sa akin ang pagtulog niya rito. It’s just that, iba na ngayon. May ilang factor na.

Sa paghihintay ko ng text o tawag niya’y nakatulog ako. Pagod na pagod talaga ako sa paghahanap sa kanya.

Nagising ako dahil sa ingay na nagmumula sa mumunting hilik. Napabalikwas tuloy ako. Dali dali kong binuksan ang lampshade na nasa tabi ng kama ko para makumpirma kung may katabi nga ako.

Nangilid na lang ang luha ko sa aking mga mata nang malaman kung sino ang aking katabi. Ang best friend ko. Mahimbing na natutulog. Salamat naman at nagpakita na ‘to sa akin.

“Hmm.” Daing niya.

Kinusot kusot niya ang kanyang mga mata. Lagot nagising ko ata! Agad kong pinatay ang lampara at umayos sa aking pagkakahiga.

“Sorry. Hindi na kita ginising pagkarating ko rito.” Bakit ang sexy ng bedroom voice niya? Argh!

“Ah… e… O-Okay lang. Pasensya ka na rin kung hindi na kita nahintay.” Tugon ko.

“Okay lang. Alam kong pagod ka sa paghahanap mo sa akin.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Binuksan kong muli ang lampshade at nakita ko ang mukha niyang nakangiti.

“Alam mo naman pala! Bakit hindi ka man lang nagtext o tumawag? Alam mo bang nag-alala ako sa’yo! Gulity rin ako! Kainis ka talaga!” Walang preno kong sermon sa kanya.

“Ssssssh!” Aniya. “Wag ka ngang sumigaw. Alas dos na kaya ng umaga!” Pabulong ngunit may intesidad na saad niya.

“Sorry?!” Pabulong ngunit halata ang inis na pagpapaumanhin ko.

Ngumiti na lang siya sa inasta ko. Kainis!

“Alam mo, napakaimposible mo talaga! Sa tingin mo, magkakagusto ako sa’yo dahil sa ginagawa mo sa akin?” Sa kisame ko na lang itinuon ang paningin ko.

Ayokong mafeel ang awkwardness kapag nakatingin ako sa mga mata niya. Some kind of Gabriel Dela Rama’s powers, baka mabasa niya rin ang sinasabi ng mata ko. Di ba, mas nakikita sa mata ang katotohanan, kesa sa mga lumalabas na salita sa ating bibig?

“Wala pa rin ba ako diyan sa puso mo, Best? Si Eli lang ba talaga ang laman niyan?” Aniya.

“Hindi ko alam. I’m trying to move on, Best. Pero, sana naman maintindihan mo ang sitwasyon ko. Oo, sinabi mong handa kang maging rebound para sa akin, pero noong nasaktan ako dahil kay Eli, narealize ko na hindi tamang manggamit ka ng puso ng iba para makalimot…” Huminga ako ng malalim. “Ang siste, masasaktan ka na nga, sasaktan mo rin ang iba.”

“Depende naman yun e. Minsan, ang pagbigay mo ng pag-asa sa iba ang makakatulong sa’yo para makapag-move on. Para maging masaya.”

“Hindi.” Tugon ko. “Ayaw kong gawin yun sa’yo, Best. Ikaw na lang ang meron ako na kaibigan ko. Na mapagkakatiwalaan ko. Na laging nariyan kapag kailangan ko. Ayokong mawala ka sa buhay ko. Kahit bully ka, importante ka sa buhay ko. Mahal kita e.”

“Mahal mo ako?”

“Oo naman. Kaibigan kita e.”

“Ah. Kaibigan.” Biglang lungkot yung naramdaman ko sa tono niya.

Agad ko siyang hinarap. Pero nakatalikod na siya sa akin.

“Best. Hindi ganun yun. Mahal kita, alam mo yun. Ang pagmamahal ko sa’yo ay yung hindi nawawala. Yung kahit hindi maging tayo, mahal pa rin kita.”

“Kasi nga, mahal mo ako dahil kaibigan mo ako. Dahil best friend mo ako. Baka nga dahil kapatid ang turing mo sa akin e.” Hindi niya pa rin ako nililingon.

Niyakap ko na lang siya mula sa likod. “Best, gusto kitang bigyan ng pagkakataon. Kahit noon pang nasa isla tayo. Ayoko lang ng kumplikado. I want to end first what’s not meant to be, before giving a chance to something possible. Di ba?”

Yep. Gusto kong tapusin muna ang nararamdaman ko para kay Eli. Kung mainlove man ako sa best friend ko, dapat yung siya lang yung laman ng puso ko. Ayoko na may kahati siya sa akin.

Naramdaman kong tumango siya. “Makakapaghintay ka naman di ba? Walang problema na sa akin ang panliligaw mo. Basta, studies first. Graduating na tayo. Tsaka may kanya-kanya tayong affiliation sa school. Pangako, kapag handa na ako ako mismo ang magsasabi sa’yo.”

Hinawakan niya ang kamay kong nakayakap sa kanya at marahan itong tinanggal sa pagkakayakap sa kanya. Unti-unti siyang humarap sa akin at nakita ko ang mga daloy ng luha sa kanyang pisngi.

“Ba’t ka umiiyak.” Nag-aalala kong tanong.

Umiling lamang siya, saka ngumiti. “Salamat.” Aniya.

“Para saan?”

“Sa pagbibigay ng pagkakataon. Kahit hindi pa ako siguradong mapapasaakin ka. Okay lang. Handa naman akong magparaya. Basta, nakikita kong masaya ka sa taong mamahalin mo, masaya na rin ako. Wala naman akong magagawa di ba? Puso mo yan. At syempre, ang may ari niyan ang dapat masunod.”

Napatango na lang ako sa kanyang sinabi.

“I’ll try not to be so sensitive kapag nababanggit mo si Eli. Na ganto siya, ganyan siya. Gaya noong nangyari kahapon. Wala akong laban sa first love, kahit magkaroon man ng second, third, fourth and so on, ang first love ang hinding hindi mo makakalimutan sa lahat.” Aniya.

“Bakit naman?” Tanong ko. Ni hindi ko nga yun iniisip e. Ano naman kung ganun?

“Kasi, sa first love ka natutong magkagusto, magmahal, gawin ang hindi usual. Lahat gagawin mo, mapansin ka lang noong minamahal mo…” Panimula niya. “Gaya mo, dahil sa kanya, nagawa mong isuko ang pagkaing minahal mo na simula pa noong pagkabata…”

“Hoy hindi ah! Kinakain ko pa rin naman yun no! With moderation nga lang.” Pagputol ko sa kanya. Payak siyang natawa sa aking sinabi.

“Pero, nagawa mo pa ring baguhin ang sarili mo. Sabi nga nila don’t change yourself just to make someone love you, be yourself and let the right one fall for you. Pero dahil sa insecurities, hindi natin mapigilan na gawin yung hindi naman dapat. Lalo na kapag may karibal tayong opposite natin.”

Tama siya. Yes, my insecurities dropped me. Gabriel Dela Rama is my rival. Pinilit kong maging katulad niya in some ways, but I have never been happy like him after. Guess, this is the end of my agony. Kailangan kong tumayo sa pamamagitan ng sarili kong anino. This is me, and it should be me, who’s making my own destiny.

“Ikaw ang first love ko.” Marahan niyang sambit.

Natigil tuloy ako sa pag-iisip ng kung anu-ano dahil sa sinabi niya. Nakaramdam ako ng saya, pero may mga bumabagabag sa isipan ko.

“P-Paano nangyari yun? D-Di ba si Mia ang first love mo? Love at first sight nga di ba? Di ba?” Naguguluhan kong tanong.

Umiling siya sa sinabi ko. “It’s not Mia, Best… Ikaw. Pero, hindi ako nagkalakas ng loob na sabihin yun sa’yo. Akala ko noon, fondness lang, dahil magkasama na ta’yo since nursery. That we grew up with each others company…”

Huminga siya ng malalim. I don’t know why is he telling me all of this, pero, okay lang. At least pinakinggan ko ang side niya. Mahal niya nga ako.

“Kaya’t ang ginawa ko’y ibaling sa iba ang atensyon na ‘yon. Mia and I were just using each other. She’s using me for fame, I am using her to get rid what I am feeling towards you. Pero hindi ako nagtagumpay. Nakita ko na lang ang sarili kong tumatakbo pabalik sa’yo dahil ayaw kong mahulog ka sa ibang tao.”

Wala akong masabi sa confessions niya. May kakaibang tibok ang puso ko, somewhat, I’ve realized that love is not that unfair for me, yet. Kailangan ko lang palang buksan ang puso ko sa iba para lumigaya.

At heto na siya sa tabi ko. Ramdam ko na puno nang pagmamahal ang taong ‘to para sa akin. Konting panahon lang ang hihingin ko, kailangan ko munang ayusin ang mga nasirang bagay sa daang tinahak ng landas ko.

Katahimikan ang bumalot doon sa kwarto, akala ko nga’y tulog na siya. Nang lingunin ko naman ay hindi pa pala. Wala akong naisagot sa lahat ng mga sinabi niya sa akin. Speechless and overwhelmed, I still have Riley on my side. Kaya’t bibigyan ko siya ng pagkakataon.

“Uhm… ‘Wag na lang tayong pumasok mamaya? 4 AM na o.” Pagbasag ko sa katahimikan. Itinuro ko rin ang wall clock sa harapan namin.

Tumango naman siya sa sinabi ko. Nakangiti na siya ng harapin ako. Di tulad noong pasulyap sulyap lamang ako sa kanya na seryosong nakikipagtitigan lamang sa kisame.

“Sure. Saan mo gustong pumunta?” Masayang tanong niya.

Napailing na lang ako. “Ikaw ang bahala. Ikaw kaya ang nanliligaw.” Nakangiti kong tugon sa kanya.

“O-Okay! Then, it’s a date!” Aniya. Tumango naman ako.

Yep. Handa akong pagbigyan siya sa panliligaw. Pero, hindi ko siya sasagutin hangga’t wala pa akong naaayos sa mga nasira ko.

Dahil wala naman kaming balak pumasok, 9 AM na ako nagising. Wala na si Riley sa tabi ko noong sipatin ko ang side ng kama ko kung saan siya tumabi sa akin sa pagtulog. Agad ko na lang inayos ang aking higaan tsaka naghanda sa pagbaba ko.

Wala siya nang nakababa ako. Sa sala, sa banyo, sa kusina. Tanging si Manang Rosa lang ang nadatnan ko roon.

“Oh, iho! Gising ka na pala. Kung si Riley ang hinahanap mo, umalis na. Nagmamadali na naman siya. May aayusin daw e. Nagbilin na lang siya na kapag nagising ka na ay pakiinin na lang kita ng almusal.” Tumango na lang ako kay Manang.

May ngiti sa labi ko nang makaupo ako sa mesa.

“Siya ba nagluto ng mga ito, Manang?” Tanong ko sa kanya.

“Hay naku! Oo, ako agad ang hinanap ng batang yun ng magising siya. Turuan ko raw siyang magluto. Ang saya nga niya, habang nagluluto kami.” Tugon nito sa akin. “Sige na, kainin mo na yan. Susunduin ka raw niya dito ng bandang alas onse. Saan ba kayo pupunta? Hindi rin kayo pumasok ng paaralan ngayon.”

“Date po, Manang.” Nakangiti kong tugon sa kanya.

“Talaga? Akala ko ba’y may girlfriend yung kaibigan mo. Ano nga bang pangalan nun? Myrna? Myra? Mi—.”

“Mia po. Wala na sila Manang. Nagulat nga rin po ako noong nagtapat siya. Alam niyo bang sinabi niya pa sa lahat ng tao doon sa isla na gusto niya ako, na mahal niya raw ako?” Natawa na lang ako sa aking nasabi.

Dati-rati’y kinaiinisan ko yun, pero ngayon, parang wala na lang.

“Aba, Matinde! Mahal ka nga noon. Teka! Alam na ba ‘to ng Mommy mo? Pati ni Alicia?” Pangungusisa niya pa.

Nako si Manang, umandar na naman ang kanyang imahenasyon. Alam ng buong bahay na ganito ako, simula sa kanya na aming mayordoma, ang aming mga kasambahay, mga driver, hardinero at guards. Pero siya lang yung pinakaclose ko sa kanila. Bago kasi siya naging mayordoma, siya yung naging tagapag-alaga ko simula ng isilang ako.

Umiling na lang ako sa kanya.

“Pag-uwi na lang nila, Mom at Dad. Alam niyo naman yun. Manang ha! ‘Wag masyadong tsismosa. Nagsisimula pa lang ‘to.” Bilin ko sa kanya.

“Paano na yung pinagtuunan mo nang oras mo para magpapayat? Wala na ba yun?” Aniya. Hayst! Si Manang talaga.

Umiling na lang ako. “Wag na po natin siyang pag-usapan. Si Riley po, bibigyan ko siya ng pagkakataon.”

“Basta kung saan ka sasaya, anak, doon ka. ‘Wag mo dapat ipilit ang hindi nararapat. Palaging una ang sarili bago ka magbigay ng pagkakataon sa iba.” Aniya.

Tumango ako sa kanya. “Sige na Manang, kakain na po ako.”

“O siya! Maiwan na muna kita rito. Kung may kailangan ka, tawagin mo lamang ako. Masaya ako para sa’yo, anak.”

“Salamat po, Manang Rosa.” Sabi ko saka siya umalis.

Kahit nagdadiet ako, kakainin ko ‘tong niluto niya. Kahit pa, tulong lang ang naiambag niya rito, at least, nag-effort pa rin siya.

10:30 pa lang ng umaga ay bihis na ako. Iniisip ko kasi kung saan kami pupunta ngayon. Sa awa kasi ng Diyos, hindi naman ako naging chaperone sa mga dates nila noon ni Mia. Isa pa, ayoko namang makita ang bruhang yun. Famewhore lang pala! Kainis!

Nasa sala na ako nang mayroong bumusina sa tapat ng aming bahay. Hintayin ko na lang daw siya sa loob ng bahay. May ibibigay daw kasi siya e.

Hindi na rin naman siya iba, kaya’t malaya siyang makakapasok sa amin. Ewan ko lang ngayon kung bakit kumakatok pa siya sa pinto. Ano bang pakulo nito?

Paparating na sana yung isang kasambahay namin para pagbuksan siya, pero pinigilan ko. Gusto kong ako ang makakita ng paandar niya. Pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko ang napakagwapong nilalang. Argh! How tempting! Napailing na lang ako sa aking naisip.

“Ang gwapo ko no?” Pagmamayabang niya.

“Tss.” Inirapan ko na lang siya. “Yabang kamo! Ano bang paandar mo? Kumatok ka pa talaga ha? Pwede ka namang pumasok ng walang manners.”

“Para maiba naman.” Aniya tsaka tumawa.

“Pasok na nga muna. Sayang ang lamig e.” Sabi ko saka binigyan siya ng daan. May kung ano siyang tinatago sa kanyang likuran kaya’t paharap siya sa akin nang siya’y pumasok ng bahay.

“Ano yan?” Tanong ko. Nagkibit balikat lamang siya sa tanong ko.

Sinara ko muna ang pinto bago siya muling hinarap.

“Gwapong gwapo tayo ah?” Aniya.

“Siyempre, hindi pwedeng ikaw lang no.” Tugon ko. “Ano ba kasi yang nasa likod mo?” Pag-uusisa ko. ‘Wag niyong sabihing bulaklak yan! Freaking hell! Hindi ako babae!

“Napakaexcited mo naman! Oh!” Sabay pakita niya sa isang bouquet ng bulaklak.

Natawa na lang ako sa kanya. Argh! Sinabi ko na sa kanyang ayokong binibigyan niya ako ng bulaklak! Please, no! Hindi ako babae!

“Manang Rosa!” Tawag ko sa aming mayordoma.

“Ano yun, Josh? Oh, andito na pala ang prince charming mo.” Aniya. Nakita ko lang na ngumiti sa kanya si Riley.

“Manang!” Asik ko. Ngumiti lamang siya sa inasta ko. “Pakilagay na lang po ito sa vase.” Sabi ko.

“Yiie! May paflowers flowers pang nalalaman si amboy! Pero!” Sumeryoso ang mukha ni Manang. “Hindi babae ang alaga ko. Treat him right!” Aniya tsaka inirapan si Riley.

Natawa na lang kaming dalawa sa inakto ni Manang. Well, tama naman siya. Tsokolate, matatanggap ko pa. O kung ano pa man. ‘Wag lang talagang bulaklak. Hindi pa ako ibuburol no!

Umalis na lang kami agad doon sa bahay. Wala nang pagpaalam na naganap. Alam naman ng guard na aalis kami e. Siya ang nagdadrive ng kotse nila ngayon. Well, it’s a date, so di namin kailangan ng chaperone.

“Kain muna tayo?” Aniya.

“Okay!” Masayang tugon ko sa kanya.

Pumunta kami sa Avenue Plaza para sa aming lunch. Diretso ang punta namin sa Chili Peppers, doon daw kasi siya nagpareserve.

“Pasensya ka na, kung dito lang muna tayo sa Naga ha? Medyo, gahol ako sa oras sa paghahanda. Next time, paghahandaan ko talaga ng matagal.” Paghingi niya ng paumahin.

“Ano ka ba! Okay lang no! Ang dami namang pwedeng mapuntahan dito sa Naga. Okay na okay lang sa akin.” Tugon ko.

Inaantay na namin yung order niya. Nagpareserve na kasi siya rito, kaya’t iintayin na lang namin ang mga pagkain. Mag-aalas dose pa lang naman. Saka inubos ko yung niluto niya para sa akin kaya medyo di pa naman ako gutom.

“Good afternoon, Sir. Here’s your orders, Baby Come Back and Jurassic Ribs.” Anitong waiter na nagserve sa aming mesa. “Enjoy your meal.”

Napangiti na lang ako sa kaharap ko. Tsk! Alam niya ang mga paborito ko rito!

“Nagresearch ka, ano? Paano mo ‘to nalaman?”

“Kay Tita Andrea, bakit?” Sagot niya tsaka tumawa.

“Ano? Tinawagan mo pa talaga si Mom?” Napakaimposible talaga nito.

“Nope! Mom did it for me. Alam na niya.”

“Hoy! Baka kung anu anong sinasabi mo kay Tita ha! Nanliligaw ka pa lang! Nan-li-li-gaw, okay?”

“I know. Mom isn’t nosy. He’s supportive. Matagal na niya ‘tong alam. Nagalit nga sa akin yun, kasi lalaki rin daw gusto ko. Pero, nang malaman niyang ikaw, okay na sa kanya.” Paliwanag niya.

Napatango na lang ako. “How about Tito Bob?”

“Nag-iwas siya ng tingin sa akin. Argh! Nakalimutan kong di pala sila in good terms! May pamilya ng iba ang Dad niya. May kapatid na nga rin siya doon sa bagong asawa.

“Sorry!” Paghingi ko na lang ng tawad.

“Okay lang. ‘Wala akong pakealam sa sasabihin niya, besides he never been a father to me. Let’s not talk about it. We’re here for our first date. Pwedeng yun na lang muna isipin natin?” Pilit siyang ngumiti. Kaya’t itinikom ko na lang ang bibig ko.

Nang matapos naming kainin ang mga inorder niya ay agad kaming tumuloy sa susunod daw na destinasyon. Pumunta kami sa SM para manood ng sine. Well, typical date. Pero, okay lang naman sa akin. Simula pa lang naman ito, and this isn’t planned. Napagdesisyunan lang naman namin to kanina e.

Napili naming panoorin ang Lucy. Maganda siya. nag-enjoy ako pati siya. Marami na akong reviews na nabasa sa net, na nagsasabing maganda ito. Then noong napanood ko na sa personal. Umayon naman ako.

Pagkatapos ay pumunta kami sa WOF, pampatay daw ng oras. Mamaya pa raw niya ako iuuwi sa bahay e. May dinner pa daw siyang naipareserve. Kaya’t heto kami ngayon, at naglalaro dito sa WOF ng SM.

“Gusto ko nung bear, Best! Dali, padamihin natin tong tickets natin.” Pakiusap ko sa kanya. Worth 500 tickets kasi yung bear. Kainis! Ang laki kasi, ang mahal pa naman nun sa Deparment Store.

“Sige ba, para sa’yo. Makukuha natin yun.” Aniya tsaka ngumiti.

Bumili siya ng worth 500 pesos na token. Sana magkasya na ‘to. 1200 kasi yun sa Dept. Store. Kung sakaling lagi kaming panalo sa bawat games na aming lalaruin, baka makatipid kami. Pinaghirapan pa namin yun.

Isa lang naman ang mabilis at madaming maglabas ng tickets dito e. Yun ay ang basketball, kaya’t doon namin itinuon ang aming atensyon. Kahit baseball player ako, marunong din naman akong magshoot ng bola sa basket. Paano pa’t kaibigan ko ‘tong ace player ng varsity sa school.

“Game?” Aniya.

Tumango na lang ako sa kanya. Kaya’t nagsimula kami agad. Hay! Ewan! Pinagtitinginan na nga kami ng mga naglalaro dito sa loob. Lahat sila’y mangha sa pinapakitang galing ni Best. Kung alam lang nila di ba?

Doon ako nagkamali, may mga nakakilala pala sa kanya doon, mga babaeng tiga-ibang school. Syempre kilala siya dahil may tinatawag na interhigh competition. Kaya hindi yun maiiwasan. Wala naman akong pakialam no. It is as if I’m holding something between us. We’re just in courtship stage, wala pang lalim.

Ang daming tumitili. Ang daming napapahiyaw. Sino ba namang hindi, ang galing kaya niya. Tapos, nabeat niya pa ang record. Kaya yun. First game palang, meron na kaming 50 tickets. Yung akin naman 15 lang. Haha! Distracted ako sa mga taong nanonood e.

Nang maubos ang aming tokens ay agad naming binilang yung mga nakuha naming tickets para maipalit na namin doon sa teddy bear na gusto ko. Nalungkot ako noong kulang kami ng 150 tickets pa. Di pa kasi kami makakalaro, mayroon na kasing naglalaro doon.

“Date?” Biglang saad ng pamilyar na boses.

“Uy, Alvin. Ikaw pala? Anong ginagawa mo rito?” Tanong ko.

“Wala. Kanina pa ako rito. Actually napadaan lang, tapos nakita ko na may pinagkakaguluhan, kaya’t nakiusyuso ako.” Aniya.

Naibaling ko ang pansin ko sa katabi ko. Sinisiko na niya kasi ako.

“Ah! Nga pala. Di ba kilala mo na naman si Riley?” Pagkumpirma ko.

Tumango lamang si Alvin sa kasama ko. “Best, si Alvin. Teammate ko sa Baseball.” Pagpapakilala ko naman sa kanya.

Nakita kong matalim na tiningnan ni Riley si Alvin. Anong nangyayari?

“Woah! Hands up ako, pare. Wala kang dapat ipagalala sa akin.” Aniya. Argh! Ito talagang si Best oo!

Umaliwalas naman ang mukha nitong mokong. “Mabuti na yung nagkakalinawan tayo, pare.” Aniya tsaka inilahad ang kamay kay Alvin. Tinanggap naman ito nang una.

“Ayan, 200 tickets. Kulang pa kayo di ba? Ano bang ipagpapalit niyo diyan?”

“Yun!” Turo ko sa nakasabit na malaking bear doon sa item counter. Napailing na lang siya.

“Kahit kailan talaga, isip bata ka talaga. Tsk. Tsk. Tsk.” Napangiti na lang ako sa kanya. “Ipagpalit mo na, baka maunahan pa kayo e.” Dagdag niya.

Tumango naman ako. Tatayo na sana ako, pero nauna si Riley sa akin.

“Ako na. Maghintay ka na lang rito.” Tumango na lang ako sa gusto niyang mangyari. Kaya’t naiwan kami ni Alvin dito sa waiting area.

“Alis na rin ako. May pupuntahan pa ako e.” Pagpapaalam niya.

“Sige. Ingat ka.” Tugon ko.

Malayu-layo na rin yung nalakad niya nang bumalik siya.

“Nga pala, alam mo na ba yung tungkol sa bagong member?”

“Hindi pa. Meron? Bakit di ko alam?”

“Wala ka kasi kanina. Nagpameeting si coach para doon, tapos yun, pinakilala sa amin. Nagulat nga ako e. Akala ko kung sino, si Eli lang pala. Sige tuloy na ako.”

Lutang ako sa aking nalaman. Argh!

What the fuck?!

Epic ang reaksiyon ko. Elijah Martinez joins the Baseball Team, for reals? Are you kidding me? Paano ako makakamove on, kung lagi ko siyang makikita?   

Itutuloy…