WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4men.ning.com (Group "Kwentong Kanto Ni Kuya MIke")
Author's Note:
This chapter is dedicated to the new followers of my blog, "Michael's Shades Of Blue". Thank you for signing up. You just don't know how you guys make me all the more inspired to write, and continue to write... May kuwento ako, dahil nandyan kayo, nagbabasa.
Sana ay patuloy kayong susuporta sa mga kuwento ko.
-mikejuha-
-----------------------------
Tiningnan ko uli ang numero ng gate kung saan si Kuya Rom pumasok, siniguro kung ito nga ang gate na binanggit. At iyon nga.
Nag-aalangan akong lumapit at tinanong ang guard. “May narinig po akong Jason Iglesias na tinawag, ako po iyon…” ang sabi ko.
“Ah! Ikaw pala. May ipinabigay sa iyo, galing daw sa Kuya mo. Ito o…” sabay abot sa akin sa mga bulaklak, na may dalawang dosenang mapupulang rosas, isang box ng chocolate, at ang isa ay maliit na box na hindi ko alam kung ano ang laman.
Hindi ko naman mapigilan ang mga luhang pumatak uli sa mga mata ko habang tinanggap ko ang mga ito. “Salamat po…” ang pagpapasalamat ko sa guard, ang maliit na box ay isiniksik ko sa bulsa.
Dala-dala ang mga ibinigay ni Kuya Romwel sa akin, para akong isang baliw na karga-karga ang mga rosas sa aking mga bisig at ang isang box ng chocolate sa aking kamay. Humanap ako ng mauupuan at tinitingnan-tingnan ang monitor kung boarding na ba ang flight ni Kuya Rom. Tinitext-text ko din siya at sinabi kong natanggap ko na ang ipinabigay niya sa guard, at nagpasalamat ako.
“Uwi ka na tol… OK? Tinawagan ko si Paul Jake para may makausap ka. Pupunta daw siya sa bahay natin, kasama ang iba pa nating mga kaibigan sa team. Huwag ka nang maghintay pa d’yan sa labas. Ok lang ako dito. Mag enjoy kayo sa bahay, ok?” Ang payo niya sa akin sa text.
“Gusto ko sana antayin ang paglipad mo kuya... Gusto kong habang nandyan ka pa sa loob ng airport, nandito pa rin ako.”
“Huwag na... nasasaktan ako. Uwi ka na, OK? Sige na plis...”
Kaya wala na akong magawa kundi ang sundin ang gusto niya. “Opo Kuya… Uwi na ako. Mag-ingat ka lagi kuya, at tawag ka sa akin palagi ah… miss na miss na kita” ang text ko, halos hindi ko na makita ang mga letra sa keypad dahil sa patuloy na pagdaloy ng mga luha ko.
“OK bunso. Tandaan mo lang palagi na mahal na mahal ka ni Kuya.”
“I love you, Kuya!”
“I Love you too!” At noong maalala ko ang dalawang babaeng tumawag sa kanya, sinabi ko iyon sa kanya sa text.
“Huwag mong pansinin ang mga iyon. Mga epal ang mga iyon.” Iyon lang ang sagot niya.
Kaya hindi ko na lang hinitay pa na makalipad ang eroplanong sasakyan nina Kuya Rom. Noong makapasok na ako sa van at nakita nina mama at papa ang dala-dala kong mga bulaklak, nagtinginan silang dalawa. Alam kong alam nilang hindi kami naghiwalay ni Kuya Rom. At alam ko ring kahit labag sa kalooban nila ang relasyon namin, hinayaan na lang nila kami. Alam naman nila kasi na kahit may relasyon kaming ganoong klase, gumawa pa rin ng paraan si Kuya para mapasaya sila, lalo na si papa. At alam kong alam nila kung gaano kasakit ang paghiwalayin kaming dalawa.
Habang umaandar na ang sasakyan, binuklat ko ang isang note na nakaattach sa mga bulaklak. “Tol… dalawang dosenang rosas ito. I-preserve mo, at sa pagbalik ko, hahanapin ko ito, kasama na ang note na ito.”
Para akong baliw na tumango-tango sa pagkabasa ko sa note niya at hinalikan iyon pati na ang mga rosas. Pagkatapos, bunuksan ko ang maliit na box na isinilid ko sa bulsa. At nagulat ako sa nakita. Isang gold bracelet na may nakattak na “Romwel love Jason” sa ilalim.
Dali-dali kong isinuot ito at tinext kaagad si Kuya na nasa holding room na pala at hinihintay na lang ang boarding ng mga pasaheros. “Kuya, ang ganda ng bracelet! Saan ka kumuha ng pambili nito?”
“Hehe! Syempre, Iglesias na ako, di ba? May allowance ako kay papa!”
“Waaahhhh! Di ko alam! Mas malaki yata ang allowance mo kesa sa akin eh? Bakit di ko kayang bumili ng ganoon?” biro ko naman.
“Oo naman. Panganay yata akong anak. Weeeh!” biro naman niya. “Wag ka na malungkot ha, bunso? Dito lang naman si Kuya, di ka iiwanan. Dahil ano man ang mangyayari, diyan pa rin ako uuwi sa iyo, sa pamilya natin…”
Syempre, unti-unti din akong nahimasmasan sa sinabi niya.
Hanggang sa nagpaalam na siya at lilipad na daw ang eroplano kaya naka-off na ang cp niya. Kami naman ay nakarating na ng bahay. Nalungkot na naman ako noong makapasok na sa kwarto at bumalik-balik ang eksenang nagsama kami doon. Napaiyak na naman ako habang isa-isa kong isiniksik ang mga rosas niya sa aklat upang ma preserve ang mga ito, ayon sa bilin niya.
Maya-maya lang, dumating sina Kuya Paul Jake kasama pa ang tatlo naming mga kaibigan sa team. Nag-jamming kami hanggang magdamag. Nalasing kaming lahat at doon na rin nakatulog sa kwarto ko. Pansamantalang nalimutan ko ang sakit na dulot ng paglayo ni Kuya Rom.
Ngunit kinabukasan noong wala na sina Kuya Paul Jake, naisipan kong puntahan ang bukid at doon magmumuni-muni. Wala pa naman kasing klase kaya isang linggo ang paalam ko sa mga magulang kong magbakasyon doon. Pumayag naman sila.
At syempre, kapag sa bukid, hindi mawawala si Julius. Noong dumating ako, tuwang-tuwa siya noong makitang ako ang lumabas sa sasakyan. “Kuyaaaaa!” Ang sigaw niya sabay takbo at yakap sa akin. “Buti at bumalik ka uli! Na-miss na kita. Lagi akong umasa na sana ay darating ka.”
“Talaga? Sabi ko naman sa iyo, babalik ako e…” ang sagot ko.
Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, si Julius palagi ang nakakasama ko. At ang paborito naming ginagawa ay ang umikot sa lupain namin, nakasakay sa isang kabayo at yakap-yakap ko siya. Syempre, hindi nawawala ang paghanga ko din sa angking ganda ng hubog ng katawan ni Julius kaya sa ganoong setup namin, hindi maiwasan na hindi mag-iinit ang katawan ko. Ngunit ibayong pagpigil lang sa sarili ang ginawa ko. Mahal na mahal ko yata si Kuya Rom. Kahit na chickboy ang Kuya kong iyon, hindi pa rin sapat iyon upang magtaksil ako sa pagmamahalan namin. Alam ko kasing kapag bumigay ako, maaaring papatulan ako ni Julius. May nangyari na kaya sa amin. Atsaka, kahit na ano ang ipapagawa ko niyan sigurado ako na gagawin niya dahil sa anak ako ng amo niya. Kaya, minabuti kong huwag gumawa ng hakbang na makakapag-complicate sa sitwasyon. Nagkasya na lang ako sa pagyayakap-yakap sa kanya.
Ang isang gustong-gusto ko rin sa bakasyon kong iyon sa bukid ay ang paliligo sa ilog. May mga magagandang ala-ala din kasi ako sa ilog na iyon. Doon ko kasi itinapon ang singsing ni Kuya Rom kung saan halos magpakamatay na siya sa pagsisisid mahanap lang ang singsing na ipinamana pala ng tatay niya sa kanya at ibinigay sa akin. At sa isang ilog din kung saan kami unang nagsama sa isang athletic meet utang ko ang buhay ko sa kanya noong sinagip niya ako sa tuluyan na sanang pagkalunod.
Ngunit kung sa panahon na iyon ay hindi ako marunong lumangoy, sa bakasyon na iyon, natuto na ako. At si Julius ang nagturo sa akin nito. Bagamat hindi pa naman ganoon ka eksperto ngunit sapat na upang mapalutang ko ang katawan, at kumampay-kampay.
Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, lalong tumibay at lumalim ang pagkakaibigan namin ni Julius. At kahit papaano, nakatulong din ito sa unti-unti kong pagtanggap na malayo na si Kuya Rom sa akin. Masasabi kong malaki ang utang at pasaslamat ko kay Julius sa pagtanggap ko sa lahat, at pagturo ko sa sariling ipagpatuloy ang buhay kahit wala sa piling ko si Kuya Rom. Masaya kasing kausap si Julius, at halos pareho sila ni Kuya Rom sa lahat ng bagay. Mas bata nga lang siya kays kay Kuya Rom.
Huling gabi ko na iyon sa bukid noong maisipan naming mag-inuman ni Julius sa kwarto ko. At noong tumalab na ang alak sa mga katrawan namin, napansin kong tila naglalambing na si Julius sa akin. “Kuya, aalis ka na naman bukas, matagal na naman uli tayong magkikita…” ang malungkot niyang sabi sabay tabi at akbay sa akin”
“Palagi naman akong babalik dito Tol, e… at di ba ang sabi ko sa iyo ay punta ka ng siyudad o kay ay magbakasyon at doon ka tutuloy sa bahay namin. Ipapasyal kita doon.”
“Baka magalit si Kuya Rom…” ang nasabi niya.
Natigilan naman ako sa narinig at napatingin na lang sa kanya. “Bakit siya magagalit?”
“Mahal ka niya eh…”
Para akong nabilaukan sa sinabi ni Julius, hindi inaasahang ganoon ang masasabi niya at kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa pagmamahal na sinabi. Alam niya kasing inampon na ng pamilya namin si Kuya Rom ngunit wala akong diretsahang sinabing may romantic na relasyong namagitan sa amin ni Kuya Rom, bagamat nababasa niya marahil ito sa mga pangyayari at kilos namin.
“Mahal mo rin ba siya, Kuya Jason?” tanong uli ni Julius na parang inosenteng batang nagtatanong.
“A… e… magkapatid na kami, di ba? Totoong kuya ko na siya kaya mahal ko talaga siya.”
“Alam mo Kuya, mahal din kita…” ang dugtong niya.
Hindi ko alam kung matawa sa narinig na sinabing iyon ni Julius o matuwa. Hindi ko kasi alam ang ibig niyang sabihing pagmamahal. “Mahal din naman kita eh” ang nasabi ko na lang, inassume na pagmamahal ng isang kapatid ang ibig niyang ipahiwatig.
Niyakap niya ako at sinuklian ko rin ang yakap niya. Nagyakapan kami, hinahaplos-haplos ko ang likod niya, pati na rin ang buhok.
“Tol, matulog na ako ha? May biyahe pa ako bukas” ang sabi ko.
“Tabihan na kita Kuya. Last mo nang gabi at hindi pa tayo nagkatabi sa pagtulog.” Hiling niya.
“Sige. Walang problema” ang sabi ko, sabay higa na sa kama.
Tumayo si Julius at kahit groggy ito sa kalasingan, pilit pa rin niyang hinubad ang kanyang t-shirt at pantalon, ang natira ay ang kanyang itim na brief lang. Lumantad naman sa mga mata ko ang magandang hubog ng kanyang katawan. Bagamat 16 pa lang si Julius ay matipuno na ang katawan nito gawa ng mabibigat na trabahong bukid. Hindi ko maitanggi ang matindi ko ring paghanga sa ganda ng porma niya. Sunog ang balat ngunit makinis, matipuno ang dibdib, may mga umbok-umbok ang abs na tila mga pan de sal, at sa ilalim lang ng kanyang pusod pababa ay makikita ang maninipis na hanay ng mga balahibong-pusang patungo sa ilalim ng kanyang brief… At syempre, nakikiliti ako sa naglalarong imahinasyon sa isip kong saan hahantong ang mga balahibong iyon at ang hugis noong malaking bukol na nasa mismong ilalim at nakatago sa kanyang brief. Hindi ko maiwasang maalala at manabik kay Kuya Rom. Pakiramdam ko ay may kakaibang init na gumapang sa aking katawan.
“Huwag ka na kasing maghubad” ang sabi ko na lang.
“E… hindi ako makatulog kapag di ako nakahubad Kuya e.” Sagot naman ni Julius sabay bagsak ng katawan sa higaan sa tabi ko.
Pareho kaming nakatihaya. Patay ang ilaw at bagamat noong una ay may guwang sa pagitan namin, maya-maya lang ay tumagilid siya paharap sa akin, umusog palapit at idinantay ang isa niyang paa sa tiyan ko, ang isang kamay sa ibabaw ng aking dibdib habang ang mukha naman ay halos madikit na sa leeg ko. Ewan kung tulog na siya ngunit ang sigurado ako ay lasing siya at ang ginawa niyang iyon ay dala lang ng kalasingan.
Nagsimula namang kumabog ang aking dibdib. Syempre, hinahanap-hanap na rin ng katawan ko ang init na naranasan sa piling ni Kuya Rom. Naalala ko siya palagi. Hinahanap-hanap ko ang mga yakap at halik niya, ang pagpapaligaya niya sa akin. At ang pananabik ko sa kanya na iyon ay ang siyang naglagay na rin sa akin sa isang bulnerableng kalagayan na sa oras na iyon, sa tabi si Julius.
Tuluyan nang nag-init ang aking katawan at ramdam ko rin ang pagpupumiglas ng aking pagkalalaki. Hindi ko rin alam kung napansin iyon ni Julius ngunit ang sunod kong namalayan ay ang kamay niyang nakapatong sa aking dibdib na marahang inihimas-himas sa aking kanang suso at paminsan-minsang pinisil-pisil ang utong nito.
“Shiiiittttt!” Sigaw ng utak ko. Mistulang lumiliyab na ang aking pakiramdam noong ang sunod na naramdaman ko ay ang paa niyang nakapatong sa aking tiyan. Sinadyang ibinaba niya iyon sa mismong umbok ng aking pumipintig-pintig na pagkalalaki!
Pilit ko mang nilabanan ang sarili ngunit tila wala akong lakas upang hadlangan ang bugso ng init ng aking katawan. At dala ng udyok ng aking utak, tumagilid na rin ako paharap kay Julius.
Mabilis ang sumunod na mga pangyayari. At naalimpungatan ko na lang ang paglapat ng aming mga labi. Naghalikan kami. Sinisipsip-sipsip, at nilalaro-laro ng aming mga dila ang kapwa bibig at ang kaloob-looban nito. Matagal, mapusok, sinasamsam ang bawat pagdadampi ng aming mapupusok na mga labi...
Hanggang sa tuluyan na naming hinubad ang saplot sa aming mga katawan at ang namayani sa buong kwarto ay ang aming mga pigil na ungol at halinghing.
Alas otso ng umaga noong akoy magising. Pareho pa rin kaming hubo’t-hubad, si Julius ay nakayakap pa sa akin. “Gising ka na pala Kuya?” Ang sabi niya noong magising sa bahagya kong paggalaw sabay naman balikwas, kinuskos ang mga kamay sa kanyang mata. “Mag-igib ako ng maipaligo mo Kuya”. At pinulot ang mga nagkalat niyang damit sa sahig, at isa-isang isinuot ang mga ito na tila isan gnormal na paggising lang ang lahat.
“Sa ilog na tayo maligo Tol… Masarap doon.” ang sagot ko, hindi na rin ipinahalatang medyo naiilang ako sa nangyari sa amin sa gabing nagdaan.
“A… sige Kuya! Sabay na tayong maligo” ang sagot naman niya na halatang nasiyahan sa sinabi ko. Ang totoo, masarap naman talaga maligo sa ilog. Una, bago pa lang akong natutong lumangoy kaya excited na lalangoy na naman ako. Pangalawa, gusto ko ang tanawain; ang mga kahoy, mga malalaking bato, ang ragasa ng tubig, ang kabuuan ng paligid. At ang pangatlo at pinakaimportante sa lahat, naaalala ko si Kuya Romwel at ang singsing…
At naligo nga kami ni Julius sa ilog. Kagaya ng dati pa rin, parang wala lang nangyaring sexual sa aming dalawa. At hindi rin namin ito pinag-uusapan. Hindi ko alam kung na-experience na rin ni Julius ang ganoon sa iba kaya paang wala lang sa kanya ang lahat, o talagang hinaaan na lang niyang itago ito.
Harutan, tawanan, habulan sa buhanginang parte ng ilog. Naghalo ang naramdaman ko. Masaya na kasama si siya, ngunit may lungkot namang hatid dahil sa naalaala ko sa mga kilos niya at sa lugar na ring iyon iyon ang pinakamamahal kong si Kuya Rom ko.
Alas 10 ng umaga at handa na ang aking pag-alis. Nasa sasakyan na ang driver at hinitay na lang ang aking pag-akyat sa sasakyan. Nandoon din ang mga magulang ni Julius na sina Mang Nardo at Aling Isabel sa harap mismo ng bahay, inihatid ako sa sasakyan.
Binuksan ko na ang pintuan ng sasakyan sa tabi ng driver’s seat at akmang papasok na sana noong hinawakan ni Julius ang aking kamay. Nabigla, humarap ako sa kanya. “Kuya… ma-miss na naman kita” ang sabi niya sabay yakap sa akin.
Niyakap ko rin siya, sinukian ang mahigpit niyang pagkayakap. “Ma miss din kita tol. Magpunta ka kasi sa siyudad, bisitahin mo ako doon, ha?” sagot ko. Tinapik-tapik ko ang likod niya at kumalas na sa pagkakayakap at dumeretsong umakyat sa sakayan.
Noong nasa loob na ako, tiningnan ko uli siya. Bakat sa mukha niya ang matinding kalungkutan. Ewan ko ba ngunit tila malalim ang naramdaman niyang sakit sa pag-alis kong iyon. Pakiramdam ko, kahalintulad ang naramdaman niyang sakit sa naramdaman ko sa airport sa araw ng paglisan ni Kuya Rom. Hindi ko naman maiwasan ang hindi maawa kay Julius. At muli, bumabalik-balik naman sa isipan ang eksena kung saan huli kong nasilayan si Kuya Rom sa airport. Naranasan ko ang sakit na iyon! Napaluha na naman ako. Kumaway na lang ako kay Julius at kumaway din siya habang umarangkada ang sasakyan. Malakas ang kutob ko, umiyak din si Julius sa pag-alis kong iyon.
Pitong buwan ang nakaraan simula noong makaalis si Kuya Rom. Bagamat unti-unti ko nang natutunan ang sariling gawing normal ang lahat, may parte pa rin ng pagkatao ko na mistulang kulang. Oo, palaging nagtitext sa akin si Kuya Rom at minsan ay tumatawag, ngunit ramdam kong tumitindi sa araw-araw ang paghangad kong makita at makapiling na siya. Panay din ang pakiusap ko sa aking mga magulang na pauwiin na lang si Kuya Rom at sa kanya na ipamahala ang ibang negosyo ni papa. Ngunit ayaw daw nilang makialam sa desisyon ni Kuya Rom. Syempre, alam nilang may vested interest ang aking pakiusap kaya walang halaga sa kanila ang pakiusap ko.
Napag-alaman ko namang ok ang kalagayan ni Kuya Rom sa Canada. Sa isang kumpanya nila ni Shane siya nagtatrabaho bilang isang clerk at kahit papaano, nag-aadjust naman daw si Kuya Rom, at hindi masyadong nahirapan. Sinasabi din niya ito sa akin sa text o kapag nag-uusap kami sa telepono. Kaya hindi ako masyadong nag-worry. Ang kunswelo lang para sa akin ay nand’yan pa rin siya at wala naman akong nakikitang pagbabago sa naramdaman niya para sa akin.
Ngunit isang araw, dumating ang isang malaking balita. Pumunta ng bahay si Kris, ang kasintahan ni Kuya Romwel at buntis ito!
Noong makita kong nasa sala na siya at kausap na ng mga magulang ko, dali-dali kaagad akong naki-usyoso. Naupo ako katabi ng mama ko at nakisali sa pinag-uusapan. Nainis man sa nakita, hindi ko ipinahalata ito.
“Alam na ba ni Romwel na buntis ka?” tanong ni mama sa kanya.
“O-opo. Nagtitext naman po siya sa akin.”
“Ah... at ano naman ang plano ninyo ni Romwel?” ang tanong naman ni Papa.
“Magpapakasal daw po kami.”
Mistula namang nabasag ang eardrum ko sa narinig na salitang “pakasal”. Bigla akong napatayo at - “Sinungaling ka!” ang bulyaw ko.
(Itutuloy)
Friday, April 30, 2010
Thursday, April 22, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [20]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topic/new?target=http%3A%2F%2Fmen4menphilippines.ning.com%2Fgroup%2Fkuwentongkantonikuyamike
Author's Note:
Gusto ko lang pong manghingi ng paumanhin sa delay ng pag update ko. Masyado lang busy. Salamat po doon sa mga patuloy na sumusubaybay
-------------------------
“K-kuya…? Ang sambit ko uli noong hindi pa rin siya natinag sa kanyang posisyon.
Ngunit hindi pa rin siya kumubo ni kumilos.
“Kuya, sagutin mo naman ako, o. Please…?” ang pagmamakaawa ko.
Wala pa rin.
Dahil sa napansin kong kakaiba, tinanggal ko ag kamay niyang nakatakip sa kanyang mukha. Nagpaubaya naman siya. At noong natanggal na ang kamay niya sa mukha, lumantad sa akin ang nakapikit niyang mga mata ngunit ang kanyang pisngi ay basang-basa sa mga luha na patuloy pa ring dumadaloy dito. Umiiyak si kuya at pilit niyang tiniis na itago ang sakit ng kanyang paghihinagpis.
“Kuya… mahal na mahal kita!” ang nasabit ko sabay yakap sa kanya at halik sa kanyang mga labi.
Hindi pa rin siya tuminag, hinayaang paglaruan ng mga sabik kong labi ang mga labi niya. Hindi ko ininda ang pagwawalang-kibo niya. Patuloy pa rin ako sa paghalik sa kanya, uhaw na uhaw at mapusok na para bang wala nang bukas pa, nilalasap sa aking bibig ang kasabikan ko sa kanya sa tagal nang hindi namin pagkikita.
Hanggang hindi na rin niya nakayanan ang naramdaman at tuluyan niya akong niyakap ng mahigpit, ginatihan ang aking nag-aalab na mga halik. Umaalingawngaw sa buong kwarto ang mga ungol namin. Mga ungol na nagpapahiwatig ng matinding kasabikan sa isa’t-isa.
At sa buong magdamag, ilang beses naming inuulit-ulit ang pagnamnam sa sarap na dulot ng aming wagas na pagmamahalan…
“Kuya, bakit kailangan mong lumayo pa? Kaya mo ba akong iwanan? Kaya mo ba akong magdusa? Kung mahal mo ako, ipaglaban mo ako, kuya…” ang pagmamakawa ko.
“Mahal na mahal din kita, tol… Kaya nga aalis upang hindi masira ang pamilyang ito, ang buhay natin. Minsan lang, kailangan din nating magsakripisyo, kahit panandalian lamang. Dito masusubok ang tibay at tatag ng ating pagmamahalan.”
“Pero masakit kuya eh…”
“Ako man tol ay nasasaktan din. Pero ito lang ang pinakamagandang paraan upang manatiling buo ang pamilyang ito at matupad ang pinangarap ng papa mo sa akin para sa pamilyang ito.”
“Huwag mo na kasing intindihin ang sinabi ni Papa kuya! Umalis tayo dito, magtanan tayo. Sasama ako sa iyo kahit saan!”
“Hindi ganoon kadali iyan tol… Tama ang papa mo. May responsibilidad na ako sa iyo, sa pamilyang ito. Kung gagawin natin ang sinasabi mo, hindi mo ba naisip na napakalaking eskandalo sa pamilya ang idudulot nito? Hindi mo ba naisip na baka atakehin sa puso ang papa mo o ang mama mo? O kaya…” nahinto siya ng sandali, “…ipakulong nila ako dahil sa ikaw ay underage pa. E di lalong maghiwalay tayo.”
Hindi ako nakakibo sa siabing iyon ni Kuya Rom. Napag-isip-isip ko rin na may punto siya.
“Sa simula pa lang Tol, mahal ko na ang maga magulang mo, lalo na ang papa mo. Alam mo naman siguro na bata pa lang ako noong namatay ang itay ko. Sabik na sabik ako sa pagmamahal ng isang ama. Ang totoo nga niyan, noong hinahatid-hatid pa kita dito noon at dito na rin natutulog, excited ako hindi lang dahil kasama kita kungdi dahil makikita ko rin ang mga magulang mo, lalao na ang papa mo na noon pa man ay parang tunay na anak na ang turing sa akin… Kaya kung napapansin mo, enjoy akong nakikipag kwentuhan sa kanila, nakikipagbiruan…”
Namangha naman ako sa narinig na iyon kay Kuya Rom. Napatunayan ko na kasi dati na sobrang close ang mga magulang ko sa kanya na palagi, kay Kuya Rom ako inihahabilin o pinapagwardiyahan kapag may lakad kami; kay Kuya Rom tinatanong kung behave ako sa lakad namin o may ginawang kalokohan, at kapag si Kuya Rom ang nagpapaalam para sa akin sa isang lakad, kahit saan pa ito, wala silang pagdadalawang isip na payagan ako. At ang isa ring napansin ko ay kapag nagpupunta si Kuya Rom sa bahay, ang tagal nilang mag-uusap ng kung anu-ano ang mga pinag-uusapan nila, minsan magkakantyawan pa at magtatawanan. At matagal pa bago siya aakyat ng kwarto na siya ko namang ikaiinis dahil sa sabik na nga ako ngunit matagal ang aking paghihintay sa kanyang pagpasok. At kapag pumasok na siya ay sinusungitan ko naman ito dahil sa tagal nga nilang mag-usap na tila ang pinag-usapan ang ang problema ng buong bansa. Kaya sa panahong iyon, naiinis talaga ako kapag darating si Kuya Rom at matsatsambahang nandoon din ang mga magulang ko dahil sigurado, out of place na naman ako sa kwentuhan nila.
Sa ibinunyag na iyon ni Kuya Rom ko narealize na malaking bagay pala para sa kanya ang pakikipagbonding ng mga magulag ko sa kanya. At napaka selfish ko. Hindi ko naisip na ang pagiging close pala nila ng mga magulang ko ay nakakapagbigay na ibayong kasiyahan sa kanya at nakapag-puno sa kanyang kasabikang mahanap ang pagmamahal lalo na ng isang ama.
Nanatili na lang akong nakatingin sa kanya. Hindi na nakakibo. Alam ko, magkaiba ang karanasan namin sa buhay. May magulang ako na nandyan lang para sa akin, mahal na mahal ako to the point na ni halos di ko na naapreciate ang pagmamahal nilang ito. Ngunit si Kuya Rom, ito pala ang kakulangan sa buhay niya na nagpapakumpleto sa naramdaman niyang paghahanap.
“Kaya napakalaking pasasalamat at kaligayahan ang nadarama ko tol noong inampon ako ng mga magulang mo.” Dugtong niya. Inilapit niya ang mukha sa akin, hinaplos ito ng isa niyang kama. “Dapat na mahalin natin sila Tol… pagbigyan sa kanilag kahilingan, plaigayahin dahil bukas, makalawa, hindi natin alam kung nand’yan pa sila. Kung kaya nating magsakripisyo para sa kanila sa maiksing panahon, gagawin natin ito. Mga bata pa tayo, mahaba-haba pa ang buhay natin sa mundo. At maliit na bagay lang naman ang kahilingan nila tol, di ba? Pagbiyan natin sila, pagbigyan ko ang gusto ng papa natin.”
Mistulang tinusok ang puso ko sa narinig na magagandang paliwanag ni Kuya Rom. Ang alam ko lasi sa kanya at barako, magulo, carefree, ngunit may malalim din pala itong pag-iisip. At mistulang nahimasmasan ako, at lalong humahanga sa kanya. “Tama si Kuya Rom… napakaganda ng kanyang sinabi.” Sa isip ko lang. “P-pero paano na lang tayo, Kuya?” ang tanong ko naman sa kanya.
“Huwag kang mag-alala. Panandalia lang naman ako doon. Babalik ako, tol. Hindi kita ipagpalit kahit kanino man. At iyong kanta natin, palaging mong ipatugtog, at ang singsing ko, palagi mong isusuot at iingatan ito, OK?”
At sa magandang paliwanag na iyon sa akin ni Kuya Rom, naliwanagan din ang isip ko.
Sa dalawang araw na ipinagkaloob sa amin ni Kuya Rom, sinagad namin ito. Noon ko nadama na wala pa rin palang nagbago sa pagmmahal ni Kuya Rom sa akin. Namasyal kami, kumain sa labas, nagpunta ng Tagaytay, nagsight-seeing, nanood ng sine, nag-bar… at noong makauwi na ng bahay, diretso kaagad sa kwarto. Sobrang sweet naming dalawa na parang kami lang ang tao sa mundo, walang pakialam sa kung ano man ang sasabihin sa mga makakakita sa amin na nagho-holding hands, nagyayakapan. Ang mga magulang ko rin ay tila hindi na ininda pa ang nakita nila sa amin, mistulang inintindi na lang ang kalagayan namin at hinayaan kaming namnamin ang mga huling araw na magkasama kami. At sobrang saya ang natamasa ko sa dalawang araw na iyon.
Ngunit sa araw ng pag-alis ni Kuya Rom, kung gaano ako kasaya sa piling niya sa huling dalawang araw na iyon ay kabaligtaran naman ito sa araw ng pag-alis niya. Hindi pa man kami nakaalis ng bahay patungong airport, walang humpay na ang pagtagos ng aking mga luha. Kahit anong gawing pang-aamo sa akin ni Kuya Rom, wala pa rin itong epekto sa matinding sakit na tumatagos sa puso ko.
Sumama ang mga magulang ko sa paghatid kay Kuya Rom. Noong dumating na kami sa airport, nandoon na rin si Shane. Nagkumustahan sila ng mga magulang ko, at ipinagbilin kay Shane si Kuya Rom na suportahan siya doon sa Canada at huwag itong pabayaan.
Habang nagkumustahan sila, kami naman ni Kuya Rom ay nagpunta sa isang sulok at nag-uusap. Mistula talaga kaming magkasintahan. Niyayakap-yakap niya ako, at hinahaplos-haplos ang buhok. Hindi ko naman mapigilan ang mga luha ko sa pagpatak sa kabila ng maraming taong nakapaligid
“Tahan na Tol… nasasaktan akong nakikita kang ganyan.”
“Hirap kasi Kuya eh… Di ko yata kaya. Ilang oras na lang at ako na lang mag-isa ang maiiwan dito...”
“Masakit din naman ito para sa akin eh. Pero nag-usap na tayo tungkol dito diba? Hayaan mo at palagi kitang tatawagan o ititext, ok? At ikaw din, kapag may problema ka, tawagan mo lang ako, isusumbong mo sa Kuya ang lahat ng mga nang-aaway sa iyo.” Ang biro niya upang mapangiti ako sabay halik sa noo ko. Alam ko, gustong magpakatatag ni Kuya Rom para sa akin.
Tumango lang ako.
Nasa ganoon kaming seryosong pag-uusap noong may babaeng bigla na lang sumulpot sa harap namin at galit na galit nitong kinumpronta si Kuya Rom. Noong tiningnan ko, si Kris pala ito, ang girlfriend ni Kuya Rom.
“Romwel!” ang sambit niya. “Aalis ka pala, di mo man lang ipinaalam sa akin? Ano ba talaga ako sa iyo?! Ha?” ang sigaw ni Kris, ipinaramdam kay Kuya Rom na magkasintahan nga sila ngunit may mga bagay pala itong itinatago sa kanya.
Agad namang hinaltak ni Kuya Rom ang kanyang braso at hinila palayo sa amin, sa isang sulok na hindi namin marinig. Syempre, gulat na gulat ako. Nawaglit kasi sa isipan ko na may iba pa palang nagmamahal kay Kuya Rom na nawala sa isip kong itanong sa kanya. Ang masaklap, may nararamdaman akong selos. Hindi kasi klaro sa akin kung bakit ba may Jason na siya, may Kris pa. Kaya hindi maiwasang sumiksik sa utak ko ang mga katanungan.
Noong mapansin ni Shane na naiwan akong mag-isa, nilapitan niya ako. “Is that Kris?” tanong niya.
“Oo. Bat mo siya kilala?”
“Of course, Romwel told me everything.” Ang sagot niya, tiningnan ako, mistulang tinitimbang ang naramdaman ko. “Don’t worry Jason… ikaw ang mahal ni Romwel” ang nasambit na lang ni Shane.
“E… kung mahal nga niya ako… bakit kilangan pa niyang maggirlfriend? Bakit nakikipagkita pa siya sa babaeng iyon?” ang sagot ko naman, ipinahalatang may bahid hinanakit ang kalooban ko.
“E… malay natin, baka may dahilan siya.” Ang sagot naman ni Shane.
“Ano naman kaya ang pwedeng dahilan? Na lalaki siya at kailangan niya ay babae? Na mas masarap ka-sex ang babae? Na… in-love din siya doon?“
“Hahahaha!” pag butt-in ni Shane tumawa ng malakas.
“Ba’t ka natawa?”
“Wala… basta, magtiwala ka lang sa K-u-y-a mo” pag-emphasize niya sa salitang kuya na ibig sabihin ay may iba itong kahulugan.
Tahimik.
“Huwag mong pabayaan si Kuya Romwel doon Shane ha?” ang seryoso kong nasabi.
“Oo naman. I will make Romwel feel comfortable sa Canada. Tutulungan ko siya, at ako ang magbabantay sa kanya doon. Kapag may napansin akong hindi maganda, isusumbong ko kaagad siya sa iyo” sagot ni Shane.
“Talaga ha?”
“Oo. At hindi ako papayag na mapupunta si Kuya Romwel mo sa kung kahit kanino…”
“Promise?”
“Promise!” ang sabi ni Shane, ang mukha ay seryoso din at nakatingin sa akin na tila nanigurong totoo ang sinabi niya.
Nasa ganoon kaming pag-uusap ni Shane noong lumapit naman ang mga magulang ko. Sino ba iyong babaeng iyon?” ang tanong kaagad ni mama sa akin. Nakita pala nila ang pagdating ni Kris at ang paghila ni Kuya Rom nito sa isang kanto.
“Si Kris iyon ma… girlfriend ni Kuya Rom!” ang sagot ko.
Hindi naman nakakibo kaagad si mama. Tinitigan ako na tila naramdaman ang saloobin ko. “Ah…” ang nasambit na lang niya habang tumango-tango.
Ngunit iba naman ang raksyon ni papa. “Girlfriend? E… di man lang ipinakilala sa atin? Ang gandang babae pa naman! At matangkad!”
“… gandang babae pa naman at matangkad!” ang bulong ko sa sarili, paggaya sa sinabi niya sabay talikod sa sobrang inis na natuwa pa siya na may girlfriend si Kuya Rom. “Atat na atat na talagang magkaroon ng apo! Hmmmpppt!”
Tiningnan ko sina Kuya Rom at Kris sa isang kanto. Pansin kong nag-palitan sila ng hindi magagandang salita. Halatang si Kris ay galit na galit habang si Kuya Rom naman ay makikita sa mukhang galit din bagamat nagpipigil ito. At maya-maya, biglang nag walk out si Kris.
Noong wala na si Kris, dali-dali namang lumapit si Kuya Rom sa amin at kaagad, ako ang tinumbok niya, nakangiti na at biglang ginulo ang buhok ko tapus hinalikan ako sa ulo. “Hmmmmmm!” Ang sambit niya na parang nanggigigil. Naramdaman niya kasing nainis ako sa nakita ko. Marahil ay pakunswelo niya iyon sa akin.
Marami pa sana akong gustong itanong kay Kuya Romwel at gusto ko pa sanang masarili siya ngunit nagkukwentuhan na sila ng mga magulang ko kasama si Shane kaya hindi ko na rin maipalabas ang mga saloobin kagaya ng kung bakit hindi niya binanggit sa akin ang tungkol sa pakikipagrelasyon pa rin niya kay Kris.
Hanggang sa nagpaalam na papasok na sina Shane Kuya Romwel sa check-in area. “Pa, Ma… aalis na kami.” Sabi niya kina mama at papa. “Tol… alis na ako. Pakabait ka dito ha?” Sabi niya sa akin sabay yuko at bulong sa tainga ko, “Tandaan mo lagi, mahal na mahal ka ni Kuya” sabay halik naman sa pisngi ko, “Mwah!”
Sa narinig ko, hindi ko na naman napigilang ang sariling humagulgol at humikbi. Niyakap ko si Kuya Rom ng mahigpit at tila isa akong batang inagawan ng kendi na nagdadabog. “Bakit ka pa kasi aalis eh!!!”
Ngunit wala nang magawa pa si Kuya Rom. Napapagod na rin siguro siya sa kaka-explain sa akin kung bakit kailangan pa niyang umalis. Tinitigan na lang niya ako. Hinaplos ang pisngi ko at pinahid ng kanyang kamay ang mga luhang dumaloy doon. Alam ko, gusto niya akong halikan. Ngunit nandoon sina mama at papa nakatingin sa amin kaya hindi niya magawa-gawa ito.
Nakatalikod na sina Kuya Rom at tinumbok na ang gate papasok sa check-in area noong hinabol ko pa ito. “Kuya Rom!”
Noong makaharap na siya, niyakap ko siya ng napakahigpit. Inabot ko ng isa kong kamay ang kanyang ulo at hinila ito palapit sa mukha ko. Bahagya naman siyang yumuko at noong maglapat na ang aming mukha, hinalikan ko ang bibig niya. Hindi siya pumalag at ginantihan din niya ang halik ko. Naghalikan kami sa gitna ng maraming tao, walang pakialam sa maaring sabihin o isipin nila. Mainit, mapusok, nag-aalab. Iyon ang pinakamemorableng halik na hindi ko maiwaglit-waglit sa isip sa buong buhay ko.
“Tol… I love you. Tandaan mo palagi iyan. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.” Ang bulong ni Kuya Rom sa akin sabay talikod at dire-deretsong pumasok sa gate.
Noong nilingon ko ang paligid ko, nagtitinginan naman ang mga tao sa akin. Alam ko, marumi ang mga isip nila. Ngunit wala na akong pakialam. Ang nangingibabaw sa isip ko ay matinding lungkot sa paglisan ni Kuya Rom.
Habang naglakad si Kuya Rom papasok na sa gate, mistulang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman at nakapatong sa mga balkat ko ang buong mundo sa bigat nito. Sinundan ng mga tingin ko ang paglalakad niya at noong nilingon niya ako at kinamayan bago siya pumasok doon, hindi ko na napigilan ang sariling humagulgol.
Nasa ganoon akong katinding lungkot at pag-iiyak noong magulat ako sa sigaw ng dalawang babae, “Romwel! Romwellllll!!!”
Ngunit hindi na narinig ito ni Kuya Romwel na tuluyan nang nakapasok sa check in area. Tiningnan kong maigi ang dalawa. Hindi ko sila kilala. Magaganda at mukhang mga estudynte pa.
“Siguro ay mga tagahanga lang niya.” Ang nasabi ko na lang sa sarili. At hindi ko na inalam pa kung sino ang dalawang babaeng iyon.
Hindi kaagad ako umalis ng airport. Alam ko kasing may 2 oras pa bago lilipad ang flight nila ni Kuya Rom at shane. Bagamat alam kong naghihintay ang mga magulang ko sa sasakyan, nanatiling nakatayo lang ako sa may gate kung saan pumasok si Kuya Romwel at Shane, patuloy na umiiyak, patuloy na inuukit sa isipan ang huling eksena kung saan ako nilingon at kinamatyan ni Kuya Romwel sa gate na iyon.
Aalis na sana ako sa lugar na iyon noong mula sa speaker ng airport, “Mr. Jason Iglesias, please approach gate number 5. To gate number 5 please Mr. Iglesias!”
Nanlaki bigla ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa narinig. Noong tiningnan ko ang gate kung saan pumasok ni Kuya Romwel, “Ito nga ang gate na tinutukoy!”
(Itutuloy)
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topic/new?target=http%3A%2F%2Fmen4menphilippines.ning.com%2Fgroup%2Fkuwentongkantonikuyamike
Author's Note:
Gusto ko lang pong manghingi ng paumanhin sa delay ng pag update ko. Masyado lang busy. Salamat po doon sa mga patuloy na sumusubaybay
-------------------------
“K-kuya…? Ang sambit ko uli noong hindi pa rin siya natinag sa kanyang posisyon.
Ngunit hindi pa rin siya kumubo ni kumilos.
“Kuya, sagutin mo naman ako, o. Please…?” ang pagmamakaawa ko.
Wala pa rin.
Dahil sa napansin kong kakaiba, tinanggal ko ag kamay niyang nakatakip sa kanyang mukha. Nagpaubaya naman siya. At noong natanggal na ang kamay niya sa mukha, lumantad sa akin ang nakapikit niyang mga mata ngunit ang kanyang pisngi ay basang-basa sa mga luha na patuloy pa ring dumadaloy dito. Umiiyak si kuya at pilit niyang tiniis na itago ang sakit ng kanyang paghihinagpis.
“Kuya… mahal na mahal kita!” ang nasabit ko sabay yakap sa kanya at halik sa kanyang mga labi.
Hindi pa rin siya tuminag, hinayaang paglaruan ng mga sabik kong labi ang mga labi niya. Hindi ko ininda ang pagwawalang-kibo niya. Patuloy pa rin ako sa paghalik sa kanya, uhaw na uhaw at mapusok na para bang wala nang bukas pa, nilalasap sa aking bibig ang kasabikan ko sa kanya sa tagal nang hindi namin pagkikita.
Hanggang hindi na rin niya nakayanan ang naramdaman at tuluyan niya akong niyakap ng mahigpit, ginatihan ang aking nag-aalab na mga halik. Umaalingawngaw sa buong kwarto ang mga ungol namin. Mga ungol na nagpapahiwatig ng matinding kasabikan sa isa’t-isa.
At sa buong magdamag, ilang beses naming inuulit-ulit ang pagnamnam sa sarap na dulot ng aming wagas na pagmamahalan…
“Kuya, bakit kailangan mong lumayo pa? Kaya mo ba akong iwanan? Kaya mo ba akong magdusa? Kung mahal mo ako, ipaglaban mo ako, kuya…” ang pagmamakawa ko.
“Mahal na mahal din kita, tol… Kaya nga aalis upang hindi masira ang pamilyang ito, ang buhay natin. Minsan lang, kailangan din nating magsakripisyo, kahit panandalian lamang. Dito masusubok ang tibay at tatag ng ating pagmamahalan.”
“Pero masakit kuya eh…”
“Ako man tol ay nasasaktan din. Pero ito lang ang pinakamagandang paraan upang manatiling buo ang pamilyang ito at matupad ang pinangarap ng papa mo sa akin para sa pamilyang ito.”
“Huwag mo na kasing intindihin ang sinabi ni Papa kuya! Umalis tayo dito, magtanan tayo. Sasama ako sa iyo kahit saan!”
“Hindi ganoon kadali iyan tol… Tama ang papa mo. May responsibilidad na ako sa iyo, sa pamilyang ito. Kung gagawin natin ang sinasabi mo, hindi mo ba naisip na napakalaking eskandalo sa pamilya ang idudulot nito? Hindi mo ba naisip na baka atakehin sa puso ang papa mo o ang mama mo? O kaya…” nahinto siya ng sandali, “…ipakulong nila ako dahil sa ikaw ay underage pa. E di lalong maghiwalay tayo.”
Hindi ako nakakibo sa siabing iyon ni Kuya Rom. Napag-isip-isip ko rin na may punto siya.
“Sa simula pa lang Tol, mahal ko na ang maga magulang mo, lalo na ang papa mo. Alam mo naman siguro na bata pa lang ako noong namatay ang itay ko. Sabik na sabik ako sa pagmamahal ng isang ama. Ang totoo nga niyan, noong hinahatid-hatid pa kita dito noon at dito na rin natutulog, excited ako hindi lang dahil kasama kita kungdi dahil makikita ko rin ang mga magulang mo, lalao na ang papa mo na noon pa man ay parang tunay na anak na ang turing sa akin… Kaya kung napapansin mo, enjoy akong nakikipag kwentuhan sa kanila, nakikipagbiruan…”
Namangha naman ako sa narinig na iyon kay Kuya Rom. Napatunayan ko na kasi dati na sobrang close ang mga magulang ko sa kanya na palagi, kay Kuya Rom ako inihahabilin o pinapagwardiyahan kapag may lakad kami; kay Kuya Rom tinatanong kung behave ako sa lakad namin o may ginawang kalokohan, at kapag si Kuya Rom ang nagpapaalam para sa akin sa isang lakad, kahit saan pa ito, wala silang pagdadalawang isip na payagan ako. At ang isa ring napansin ko ay kapag nagpupunta si Kuya Rom sa bahay, ang tagal nilang mag-uusap ng kung anu-ano ang mga pinag-uusapan nila, minsan magkakantyawan pa at magtatawanan. At matagal pa bago siya aakyat ng kwarto na siya ko namang ikaiinis dahil sa sabik na nga ako ngunit matagal ang aking paghihintay sa kanyang pagpasok. At kapag pumasok na siya ay sinusungitan ko naman ito dahil sa tagal nga nilang mag-usap na tila ang pinag-usapan ang ang problema ng buong bansa. Kaya sa panahong iyon, naiinis talaga ako kapag darating si Kuya Rom at matsatsambahang nandoon din ang mga magulang ko dahil sigurado, out of place na naman ako sa kwentuhan nila.
Sa ibinunyag na iyon ni Kuya Rom ko narealize na malaking bagay pala para sa kanya ang pakikipagbonding ng mga magulag ko sa kanya. At napaka selfish ko. Hindi ko naisip na ang pagiging close pala nila ng mga magulang ko ay nakakapagbigay na ibayong kasiyahan sa kanya at nakapag-puno sa kanyang kasabikang mahanap ang pagmamahal lalo na ng isang ama.
Nanatili na lang akong nakatingin sa kanya. Hindi na nakakibo. Alam ko, magkaiba ang karanasan namin sa buhay. May magulang ako na nandyan lang para sa akin, mahal na mahal ako to the point na ni halos di ko na naapreciate ang pagmamahal nilang ito. Ngunit si Kuya Rom, ito pala ang kakulangan sa buhay niya na nagpapakumpleto sa naramdaman niyang paghahanap.
“Kaya napakalaking pasasalamat at kaligayahan ang nadarama ko tol noong inampon ako ng mga magulang mo.” Dugtong niya. Inilapit niya ang mukha sa akin, hinaplos ito ng isa niyang kama. “Dapat na mahalin natin sila Tol… pagbigyan sa kanilag kahilingan, plaigayahin dahil bukas, makalawa, hindi natin alam kung nand’yan pa sila. Kung kaya nating magsakripisyo para sa kanila sa maiksing panahon, gagawin natin ito. Mga bata pa tayo, mahaba-haba pa ang buhay natin sa mundo. At maliit na bagay lang naman ang kahilingan nila tol, di ba? Pagbiyan natin sila, pagbigyan ko ang gusto ng papa natin.”
Mistulang tinusok ang puso ko sa narinig na magagandang paliwanag ni Kuya Rom. Ang alam ko lasi sa kanya at barako, magulo, carefree, ngunit may malalim din pala itong pag-iisip. At mistulang nahimasmasan ako, at lalong humahanga sa kanya. “Tama si Kuya Rom… napakaganda ng kanyang sinabi.” Sa isip ko lang. “P-pero paano na lang tayo, Kuya?” ang tanong ko naman sa kanya.
“Huwag kang mag-alala. Panandalia lang naman ako doon. Babalik ako, tol. Hindi kita ipagpalit kahit kanino man. At iyong kanta natin, palaging mong ipatugtog, at ang singsing ko, palagi mong isusuot at iingatan ito, OK?”
At sa magandang paliwanag na iyon sa akin ni Kuya Rom, naliwanagan din ang isip ko.
Sa dalawang araw na ipinagkaloob sa amin ni Kuya Rom, sinagad namin ito. Noon ko nadama na wala pa rin palang nagbago sa pagmmahal ni Kuya Rom sa akin. Namasyal kami, kumain sa labas, nagpunta ng Tagaytay, nagsight-seeing, nanood ng sine, nag-bar… at noong makauwi na ng bahay, diretso kaagad sa kwarto. Sobrang sweet naming dalawa na parang kami lang ang tao sa mundo, walang pakialam sa kung ano man ang sasabihin sa mga makakakita sa amin na nagho-holding hands, nagyayakapan. Ang mga magulang ko rin ay tila hindi na ininda pa ang nakita nila sa amin, mistulang inintindi na lang ang kalagayan namin at hinayaan kaming namnamin ang mga huling araw na magkasama kami. At sobrang saya ang natamasa ko sa dalawang araw na iyon.
Ngunit sa araw ng pag-alis ni Kuya Rom, kung gaano ako kasaya sa piling niya sa huling dalawang araw na iyon ay kabaligtaran naman ito sa araw ng pag-alis niya. Hindi pa man kami nakaalis ng bahay patungong airport, walang humpay na ang pagtagos ng aking mga luha. Kahit anong gawing pang-aamo sa akin ni Kuya Rom, wala pa rin itong epekto sa matinding sakit na tumatagos sa puso ko.
Sumama ang mga magulang ko sa paghatid kay Kuya Rom. Noong dumating na kami sa airport, nandoon na rin si Shane. Nagkumustahan sila ng mga magulang ko, at ipinagbilin kay Shane si Kuya Rom na suportahan siya doon sa Canada at huwag itong pabayaan.
Habang nagkumustahan sila, kami naman ni Kuya Rom ay nagpunta sa isang sulok at nag-uusap. Mistula talaga kaming magkasintahan. Niyayakap-yakap niya ako, at hinahaplos-haplos ang buhok. Hindi ko naman mapigilan ang mga luha ko sa pagpatak sa kabila ng maraming taong nakapaligid
“Tahan na Tol… nasasaktan akong nakikita kang ganyan.”
“Hirap kasi Kuya eh… Di ko yata kaya. Ilang oras na lang at ako na lang mag-isa ang maiiwan dito...”
“Masakit din naman ito para sa akin eh. Pero nag-usap na tayo tungkol dito diba? Hayaan mo at palagi kitang tatawagan o ititext, ok? At ikaw din, kapag may problema ka, tawagan mo lang ako, isusumbong mo sa Kuya ang lahat ng mga nang-aaway sa iyo.” Ang biro niya upang mapangiti ako sabay halik sa noo ko. Alam ko, gustong magpakatatag ni Kuya Rom para sa akin.
Tumango lang ako.
Nasa ganoon kaming seryosong pag-uusap noong may babaeng bigla na lang sumulpot sa harap namin at galit na galit nitong kinumpronta si Kuya Rom. Noong tiningnan ko, si Kris pala ito, ang girlfriend ni Kuya Rom.
“Romwel!” ang sambit niya. “Aalis ka pala, di mo man lang ipinaalam sa akin? Ano ba talaga ako sa iyo?! Ha?” ang sigaw ni Kris, ipinaramdam kay Kuya Rom na magkasintahan nga sila ngunit may mga bagay pala itong itinatago sa kanya.
Agad namang hinaltak ni Kuya Rom ang kanyang braso at hinila palayo sa amin, sa isang sulok na hindi namin marinig. Syempre, gulat na gulat ako. Nawaglit kasi sa isipan ko na may iba pa palang nagmamahal kay Kuya Rom na nawala sa isip kong itanong sa kanya. Ang masaklap, may nararamdaman akong selos. Hindi kasi klaro sa akin kung bakit ba may Jason na siya, may Kris pa. Kaya hindi maiwasang sumiksik sa utak ko ang mga katanungan.
Noong mapansin ni Shane na naiwan akong mag-isa, nilapitan niya ako. “Is that Kris?” tanong niya.
“Oo. Bat mo siya kilala?”
“Of course, Romwel told me everything.” Ang sagot niya, tiningnan ako, mistulang tinitimbang ang naramdaman ko. “Don’t worry Jason… ikaw ang mahal ni Romwel” ang nasambit na lang ni Shane.
“E… kung mahal nga niya ako… bakit kilangan pa niyang maggirlfriend? Bakit nakikipagkita pa siya sa babaeng iyon?” ang sagot ko naman, ipinahalatang may bahid hinanakit ang kalooban ko.
“E… malay natin, baka may dahilan siya.” Ang sagot naman ni Shane.
“Ano naman kaya ang pwedeng dahilan? Na lalaki siya at kailangan niya ay babae? Na mas masarap ka-sex ang babae? Na… in-love din siya doon?“
“Hahahaha!” pag butt-in ni Shane tumawa ng malakas.
“Ba’t ka natawa?”
“Wala… basta, magtiwala ka lang sa K-u-y-a mo” pag-emphasize niya sa salitang kuya na ibig sabihin ay may iba itong kahulugan.
Tahimik.
“Huwag mong pabayaan si Kuya Romwel doon Shane ha?” ang seryoso kong nasabi.
“Oo naman. I will make Romwel feel comfortable sa Canada. Tutulungan ko siya, at ako ang magbabantay sa kanya doon. Kapag may napansin akong hindi maganda, isusumbong ko kaagad siya sa iyo” sagot ni Shane.
“Talaga ha?”
“Oo. At hindi ako papayag na mapupunta si Kuya Romwel mo sa kung kahit kanino…”
“Promise?”
“Promise!” ang sabi ni Shane, ang mukha ay seryoso din at nakatingin sa akin na tila nanigurong totoo ang sinabi niya.
Nasa ganoon kaming pag-uusap ni Shane noong lumapit naman ang mga magulang ko. Sino ba iyong babaeng iyon?” ang tanong kaagad ni mama sa akin. Nakita pala nila ang pagdating ni Kris at ang paghila ni Kuya Rom nito sa isang kanto.
“Si Kris iyon ma… girlfriend ni Kuya Rom!” ang sagot ko.
Hindi naman nakakibo kaagad si mama. Tinitigan ako na tila naramdaman ang saloobin ko. “Ah…” ang nasambit na lang niya habang tumango-tango.
Ngunit iba naman ang raksyon ni papa. “Girlfriend? E… di man lang ipinakilala sa atin? Ang gandang babae pa naman! At matangkad!”
“… gandang babae pa naman at matangkad!” ang bulong ko sa sarili, paggaya sa sinabi niya sabay talikod sa sobrang inis na natuwa pa siya na may girlfriend si Kuya Rom. “Atat na atat na talagang magkaroon ng apo! Hmmmpppt!”
Tiningnan ko sina Kuya Rom at Kris sa isang kanto. Pansin kong nag-palitan sila ng hindi magagandang salita. Halatang si Kris ay galit na galit habang si Kuya Rom naman ay makikita sa mukhang galit din bagamat nagpipigil ito. At maya-maya, biglang nag walk out si Kris.
Noong wala na si Kris, dali-dali namang lumapit si Kuya Rom sa amin at kaagad, ako ang tinumbok niya, nakangiti na at biglang ginulo ang buhok ko tapus hinalikan ako sa ulo. “Hmmmmmm!” Ang sambit niya na parang nanggigigil. Naramdaman niya kasing nainis ako sa nakita ko. Marahil ay pakunswelo niya iyon sa akin.
Marami pa sana akong gustong itanong kay Kuya Romwel at gusto ko pa sanang masarili siya ngunit nagkukwentuhan na sila ng mga magulang ko kasama si Shane kaya hindi ko na rin maipalabas ang mga saloobin kagaya ng kung bakit hindi niya binanggit sa akin ang tungkol sa pakikipagrelasyon pa rin niya kay Kris.
Hanggang sa nagpaalam na papasok na sina Shane Kuya Romwel sa check-in area. “Pa, Ma… aalis na kami.” Sabi niya kina mama at papa. “Tol… alis na ako. Pakabait ka dito ha?” Sabi niya sa akin sabay yuko at bulong sa tainga ko, “Tandaan mo lagi, mahal na mahal ka ni Kuya” sabay halik naman sa pisngi ko, “Mwah!”
Sa narinig ko, hindi ko na naman napigilang ang sariling humagulgol at humikbi. Niyakap ko si Kuya Rom ng mahigpit at tila isa akong batang inagawan ng kendi na nagdadabog. “Bakit ka pa kasi aalis eh!!!”
Ngunit wala nang magawa pa si Kuya Rom. Napapagod na rin siguro siya sa kaka-explain sa akin kung bakit kailangan pa niyang umalis. Tinitigan na lang niya ako. Hinaplos ang pisngi ko at pinahid ng kanyang kamay ang mga luhang dumaloy doon. Alam ko, gusto niya akong halikan. Ngunit nandoon sina mama at papa nakatingin sa amin kaya hindi niya magawa-gawa ito.
Nakatalikod na sina Kuya Rom at tinumbok na ang gate papasok sa check-in area noong hinabol ko pa ito. “Kuya Rom!”
Noong makaharap na siya, niyakap ko siya ng napakahigpit. Inabot ko ng isa kong kamay ang kanyang ulo at hinila ito palapit sa mukha ko. Bahagya naman siyang yumuko at noong maglapat na ang aming mukha, hinalikan ko ang bibig niya. Hindi siya pumalag at ginantihan din niya ang halik ko. Naghalikan kami sa gitna ng maraming tao, walang pakialam sa maaring sabihin o isipin nila. Mainit, mapusok, nag-aalab. Iyon ang pinakamemorableng halik na hindi ko maiwaglit-waglit sa isip sa buong buhay ko.
“Tol… I love you. Tandaan mo palagi iyan. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.” Ang bulong ni Kuya Rom sa akin sabay talikod at dire-deretsong pumasok sa gate.
Noong nilingon ko ang paligid ko, nagtitinginan naman ang mga tao sa akin. Alam ko, marumi ang mga isip nila. Ngunit wala na akong pakialam. Ang nangingibabaw sa isip ko ay matinding lungkot sa paglisan ni Kuya Rom.
Habang naglakad si Kuya Rom papasok na sa gate, mistulang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit na naramdaman at nakapatong sa mga balkat ko ang buong mundo sa bigat nito. Sinundan ng mga tingin ko ang paglalakad niya at noong nilingon niya ako at kinamayan bago siya pumasok doon, hindi ko na napigilan ang sariling humagulgol.
Nasa ganoon akong katinding lungkot at pag-iiyak noong magulat ako sa sigaw ng dalawang babae, “Romwel! Romwellllll!!!”
Ngunit hindi na narinig ito ni Kuya Romwel na tuluyan nang nakapasok sa check in area. Tiningnan kong maigi ang dalawa. Hindi ko sila kilala. Magaganda at mukhang mga estudynte pa.
“Siguro ay mga tagahanga lang niya.” Ang nasabi ko na lang sa sarili. At hindi ko na inalam pa kung sino ang dalawang babaeng iyon.
Hindi kaagad ako umalis ng airport. Alam ko kasing may 2 oras pa bago lilipad ang flight nila ni Kuya Rom at shane. Bagamat alam kong naghihintay ang mga magulang ko sa sasakyan, nanatiling nakatayo lang ako sa may gate kung saan pumasok si Kuya Romwel at Shane, patuloy na umiiyak, patuloy na inuukit sa isipan ang huling eksena kung saan ako nilingon at kinamatyan ni Kuya Romwel sa gate na iyon.
Aalis na sana ako sa lugar na iyon noong mula sa speaker ng airport, “Mr. Jason Iglesias, please approach gate number 5. To gate number 5 please Mr. Iglesias!”
Nanlaki bigla ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa narinig. Noong tiningnan ko ang gate kung saan pumasok ni Kuya Romwel, “Ito nga ang gate na tinutukoy!”
(Itutuloy)
Friday, April 9, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [19]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topics/ang-kuya-kong-crush-ng-bayan-21
-----------------------------
Lumabas si Kuya Rom sa kuwarto ko na hindi na man lang ako kiniss. Marahil ay masakit din iyon sa kalooban niya ngunit tinatagan lang niya ang loob at pinanindigan ang nasa isip na turuan akong masanay sa ganoong pakikitungo.
Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Nasanay na kasi akong nasa tabi ko si Kuya Rom at kayakap ko, ka-wentuhan, kaharutan bago matulog. Alam ko, masakit din ang kalooban niya sa mga nangyayari ngunit ewan. Marahil ay talagang matatag lang ang loob niya.
Kinabukasan, sabay-sabay kaming lahat na nag-almusal. Magkaharap kami ni Kuya Rom ngunit wala kaming kibuan. Para kaming hindi magkakakilala. Pansin ko sa mga mata niya na hindi rin ito nakatulog nang maayos.
Nasa kalagitnaan kami ng almusal noong binasag niya ang katahimikan. “Balak ko pong magpunta ng Canada Pa… Ma… tutulungan ako ni Shane at doon ako magtrabaho sa kumpanya nila. Nag-usap na rin no po kami sa phone kagabi.”
Bigalang napatingin si papa kay Kuya Rom, bakat sa mukha ang pagkabigla. “Bakit pumasok sa isip mo iyan? Ano ba ang plano mo?”
“Mas maganda na po sigurong doon ko na lang hahanapin ang swerte ko…”
Pansin ko naman ang biglang paglungkot ng mukha ni mama. At ramdam ko din na nalungkot si papa, hindi lang niya ipinahalata ito. Marahil ay naisip niyang kung aalis si Kuya Rom, ay baka hindi na babalik pa ito. “Dahil ba iyan sa pagbabawal ko sa inyong dalawa ni Jason na magsama o mag-usap?” tanong uli ni papa.
“O-opo…” ang may pa-aalangang pag-amin ni Kuya Rom na nanatiling nakayuko at ibinaling ang tingin sa akin nang hindi natinag sa pagkayuko.
Mistulang piniga naman ang puso ko sa nakakaawang anyo ni Kuya Rom. Nagmamakaawa ang mga mata niya, nakikipag-usap. Pakiramdam ko ay gusto niya akong lapitan, yakapin, suyuin. Ngunit sa tingin na lang niya ito pwedeng ipadama. Nagtinginan kami ng palihim.
“Mas mabuti na po sigurong sa ganitong nasa malayo ako upang siguradong hindi namin masuway ang utos ninyo” dagdag ni Kuya Rom.
“Bakit ba Romwel? Ang sambit ni papa, ang boses ay tumaas. “Napakabigat ba na bagay ang hiniling ko upang magawa mo ang desisyon na iyan?” tanong ni papa sa kanya, ipinahiwatig na tutol siya sa pag-alis ni Kuya Rom.
“Opo… malaking bagay po”
“Malaking bagay? O, come on Romwel. Grow up! Kung ikaw kaya ang nasa lugar ko at nakita mo ang dalawa mong anak na may ginawang… ugh!” bahagyang napatigil si papa, hindi nakayanang sabihin ang nasaksihang ginawa namin ni Kuya Rom. “Ano ba ang gagawin mo? Kung ibang tao lang ako, baka ipinabugbog na kita, o ipina-salvage, o ba ipinakulong. Ngunit hindi ko ginawa iyan, Romwel bagamat na-disappoint ako sa iyo sa nakita ko. Ito ay dahil naintindihan ko na mga bata pa kayo… mapusok at mapangahas. Nilawakan ko ang pang-unawa ko sa inyo. At mataas ang expectation ko, malaki ang plano ko para sa iyo - na sana, isang araw ay ikaw tatayong lider ng pamilyang ito. Matatanda na kami ng mama mo, at si Jason ay wala pa sa tamang edad at experience… At nakita ko sa iyo ang lahat ng magandang kalidad. Pinangarap kong magkaroon ng mga anak na lalaki, Romwel na siyang maglaganap sa mga ‘Iglesias’, magpatuloy sa pagpapatakbo ng mga lupain na minana ko pa sa mga kanuno-nunuan ko.”
“Naintindihan ko naman po iyon eh…”
“Ganoon naman pala. E bakit ka pa aalis? Napakalaking paghihirap ba para sa iyo ang kagustuhan kong magiging tama ang lahat sa pamilyang ito? Gawin mo lang naman ang pagiging kuya mo kay Jason at tulungan mo na rin kami dito ng mama mo. Matatanda na kami Romwel. Kapag may nangyari sa amin habang wala ka, maaatim mo ba ito?”
Hindi nakakibo si Kuya Romwel. Pakiramdam ko naman ay tumagos sa puso ko ang paliwanag ni papa, medyo nagliwanag ng kaunti ang isip ko sa sinabi niya.
Tahimik.
“Mahal ko po si Jason pa, higit pa po sa kapatid...” ang biglang nasambit ni Kuya Rom, ang boses ay halos mag-crack.
Pakiwari ko ay may biglang sumabog na bomba sa gitna ng hapag kainan. Si mama ay napatakip sa bibig, hindi makapaniwala sa narinig. Hindi ko lubusang maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagsiwalat ni Kuya ng aming sikreto. Nainis dahil sinabi niyang mahal niya ako ngunit feeling proud dindahil sa kabila ng lahat, walang takot niyang sinabi sa mga magulang ko ang naramdaman niya para sa akin, hindi alintanang sa pagbunyag niyang iyon ay maaring sumiklab muli ang galit ni papa.
“Pakiulit nga ang sinabi mo?” Ang tanong uli ni papa sa kanya, gustong makasiguro sa narinig.
Ngunit nag butt-in ako, ipinaramdam kay Kuya Rom na pinanindigan ko rin ang naramdaman ko para sa kanya sa harap ng mga magulang ko. “Mahal ko rin po si Kuya Rom pa! At nagmahalan po kami!”
Alam ko gulat na gulat din si mama sa narinig. Ibinaling ng papa ko ang mga tingin niya sa akin, kitang-kita ko ang pamumula ng mukha niya. “What???! Shut up Jason! Hindi mo alam ang pinagsasabi mo! Anong nalalaman mo sa pag-ibig? Wala ka pa sa tamang edad!” ang nasambit niya sabay tingin kay mama na hindi rin malaman ang gagawin o sasabihin. “Hindi ka na nahiya sa sarili mo? Hndi ka na naawa sa amin ng mama mo?” ang galit na tanong ni papa sa akin.
Ano pa nga ba ang isasagot ko; wala. Gusto ko mang mangatwiran na hindi ko kagustuhan ang isinisigaw ng puso, hindi rin ko ito maaring sabihin sa gitna ng init ng ulo ni papa. Kapag nasa ganoong galit kasi siya, mahirap siyang kontrahin dahil lalo lang itong magpalalala sa sitwasyon. Yumuko na lang ako at tumahimik.
“K-kaya nga po aalis na lang ako para po walang madamay at hindi po magugulo ang pamilyang ito. Ito lang po ang naisip kong solusyon.” Ang pag butt-in ni Kuya Rom.
“Arrgggggghhhhh!” ang sambit ni papa ang dalawang kamay ay itinakip sa mukha, halatang naguguluhan. “Aatakehin ako sa puso nito! Gusto niyo na yata akong mamatay!”
Tahimik. Lahat kami ay hindi makapagsalita.
“Gaano ka ba katagal doon?” tanong ni papa kay Kuya Rom.
“Pinakamatagal na po ang dalawang taon pa… gusto ko lang pong mag-isip-isip. At kung papayag po kayo, babalik din ako dito sa pamilyang ito...” Paliwanag ni Kuya Rom.
Hindi nakasagot kaagad si papa, mistulang inanalyze-ang sinabi ni Kuya Rom. Maya-maya, nag tone down ang boses. “Ano pa nga ba ang magagawa ko?” Ang naisagot niya na tila nahimasmasan. “Pero tandaan mo ito, Romwel… kapag may nangyari sa amin ng mama mo na wala ka dito, kasalanan mo ang lahat nang ito” dagdag ni papa, pangongonsyensya kay Kuya Rom.
“Hindi po mangyari ang ganyan pa. Hindi ko papayagang may mangyaring hindi maganda sa inyo ni mama. Kayo na lang po ang natirang pamilya ko…”
Sa takbo ng pag-uusap nilang iyon ni papa at Kuya Romwel, ramdam kong nagkaintindihan sila sa solusyon at desisyon ni Kuya Rom na siya’y aalis. Ngunit para sa akin, ito ay napakabigat. Hindi ito kayang tanggapin ng kalooban ko. Ayokong lumayo si Kuya Romwel. Ayokong tuluyang siyang mawalay sa akin. Dahil kapag nangyari ang ganoon, alam kong maaarign hindi na siya babalik o kaya ay mahanap na siyan iba. Sumisigaw ang isip ko sa pagtutol.
At namalayan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Tumayo ako, “Excuse me!” ang sambit ko sabay takbo patungo sa kuwarto ko, ang mga kamay ay pahid-pahid ang mga luhang dumaloy sa pisngi.
Nagmukmok ako sa kwarto. Maya-maya, pinuntahan ako ni mama. Nakatayo lang siya sa may pintuan at tinitingnan ako. “Galit ka ba sa akin ma…?” ang tanong ko habang pahid-pahid ko ang mga luhang patuloy na dumaloy sa aking pisngi.
Lumapit si mama sa kama, naupo sa gilid nito at niyakap ako. “Hindi Jason… naintindihan kita”
At sa narinig, hindi ko na napigilan pa ang paghagulgol sa mga bisig niya. “Bakit ganito ma? Bakit mahal ko si Kuya Rom? At bakit kailangan naming magkalayo?”
Hinaplos-haplos naman ni mama ang likod ko. “Jason… umiyak ka lang nang umiyak, ok lang iyan. Ipalabas mo ang lahat ng mga hinanakit mo. Nandito lang ako. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit mahal mo si Kuya Rom mo nang higit pa sa kapatid pero bata ka pa, anak. Pilitin mong labanan ang sariling emosyon. Kung tunay mang pagmamahal nga iyang naramdaman mo ngayon o bahagi lang iyan sa proseso ng iyong pagmamature, isipin mo palagi na ang mundo mo ay hindi lang dapat umiikot sa iisang tao o sa kung sino man ang itinibok ng puso mo. Buksan mo ang iyong mundo at lawakan ang iyong pang-unawa, intindihin ang kalagayan ng iba pang mga taong nagmamahal sa iyo. Si Kuya Rom mo, intindihin mo siya at bigyan ng space. Si papa mo, intindihin mo ang kanyang naramdaman bilang ama na nagmamahal din sa iyo. Ako… bilang ina na nababalisa din kapag may naramdaman kang hindi maganda. May sakit sa puso ang papa mo. Hahayaan mo bang mawala ang papa mo o atakehin dahil sa kagustuhan mong makapiling si Kuya Romwel mo? At ako, masakitin na rin… at nalulungkot kapag nakikita kang ganyan.”
Tila nahimasmasan naman ako sa paliwanag ni mama sa akin. “Ma… hindi ko alam ang gagawin ko.”
“Basta anak, turuan mo ang sariling tanggapin ang lahat. Palawakin mo ang iyong pang-unawa. Isipin mo na hindi lahat ng mga pangyayari sa mundong ito, kasama na ang ating mga nararamdaman ay alam natin ang dahilan. Minsan malalaman na lang natin ang dahilan nito kapag nalampasan na natin ang lahat, at natutu tayo sa mga leksyon nito. Pero sa ngayon, hindi pa natin masabi. Basta, lakasan mo lang ang loob mo. Lahat ng tao ay dumadaan sa mga pagsubok. Ang iba nga d’yan ay mas matindi pa kaysa naranasan mo. Alam kong mahirap para sa iyo ngayon pero ok lng ang umiyak, ok lang ang i-unload mo ang lahat ng mga hinanakit mo, nandito lang ako anak.”
“Salamat ma…” ang nasabi ko.
“Bakit di mo dalhin mo dito ang mga kaibigan mo. Mag-jamming kayo dito sa bahay, mag-party kayo... para malimutan mo ang mga hinanakit mo, walang problema.”
At iyon nga ang ginawa ko. Kinabukasan, nagpa-party ako. Mga dati kong kasamahan sa team kasama na rin si Kuya Paul Jake. Sa kwarto ko kami nag jamming dahil nandoon ang music corner ko at videoke system. Dahil pinagbawalan nga kaming magsama ni Kuya Rom, hinahanap nila ito. Ang sagot ko na lang ay nasa bukid siya at may ipinagawa si papa sa kanya kahit na ang totoo, hindi ko rin alam kung saan siya nagpunta o ano ang ibinigay sa kanyang assignment ni papa. Ayaw kasing magsalita ng mga katulong namin kapag tinatanong ko. Bilin daw iyon ni papa. Naniwala naman ang mga kaibigan kong may lakad nga si Kuya Rom. Niloloko nga nila ako na kung pwede ba daw na lahat sila ay magpaampon na rin sa mga magulang ko. Tawanan.
Ngunit si Kuya Paul Jake ang nakakaamoy na may hindi magandang nangyari sa amin ni Kuya Rom. Habang nagkakantahan ang mga ka-tropa ko, ikinikwento ko sa kanya ang lahat. At ang nasabi lang niya ay na sang-ayon siya sa sinabi ng mama ko.
Ngunit may isang sikreto ding ibinunyag si Kuya Paul Jake sa akin na siyang lalong nagpatindi sa bigat na dinadala ng kalooban ko. Nakita daw niya si Kuya Romwel sa syudad at kasama ang dating girlfriend na ang pangalan ay si Kris. Nakita ko na ang babaeng iyon noong sinundo niya si Kuya romwel sa Athletic meet sa karatig-bayan. Maganda ito, matangkad, pang-modelo ang porma. At napansin daw ni Kuya Paul Jake na sobrang sweet ang dalawa. Ang masaklap, parang galing daw ang sinasakyan nilang taxi sa isang motel.
Syempre, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak sa narinig na balita. Ansakit kaya. Pagkatapos niyang sabihing lalayo na siya, atsaka pa iyong nalaman ko din na nagkabalikan na naman sila ng girlfriend niya. Naisip ko tuloy kung sinadya ba niya akong saktan upang magalit ako sa kanya at hindi na maghahabol pa o talagang ayaw na niya sa akin. Parang sobra-sobra na kasi ang sakit na naramdaman ko at parang hindi ko na makayanan ang mga ito.
Kaya sa kabila nang ginawa kong pag-aliw sa sarili at pag-iimbita sa mga kaibigan sa bahay, hindi pa rin mapawi-pawi ang sobrang sakit na aking naramdaman. Araw-araw sa kainan ko lang naikikita si Kuya Rom, kasama sina mama at papa. At hindi kami nagkikibuan. Puro palihim na tingin lang. Para bang mga tao kaming hindi magkakakilala, nagkakahiyaan, ngunit may kinikimkim para sa isa’t-isa. Kapag nahuli ko siyang tinitingnan ako, bigla siyang yuyuko. At kapag ako naman ang nahuli niyang tumitingin sa kanya, parang hindi ko rin kayang salubungin ang mga tingin niya. Hirap. Grabe. Hindi ko rin alam ang kung ano man ang laman ng isip niya… Minsan tuloy di maiwasang maitanong sa sarili kung mahal pa ba niya talaga ako...
Isang linggo, dalawang linggo, tatlong linggo, isang buwan ang nakaraan, ganoon pa rin ang setup namin. Wala akong alam kung saan at ano ang mga ginagawa niya. Bagamat nakakasama ko siya sa hapag kainan kasama sina mama at papa, wala naman kaming imikan, puro lang nakawan ng tingin.
Isang gabi habang nagmumukmok ako sa kwarto, pumasok si mama. “Jason, may sasabihin ako sa iyo.”
“Ano iyon ma?” sagot ko.
“Sa makalawa na ang alis ni Kuya Romwel mo patungong Canada…”
Mistula naman akong natamaan ng kidlat sa narinig at biglang umiyak at humagulgol na. “Maaaaaaaaa! Ansakit po!”
“Kaya nga kinausap ko ang papa mo na kung maari ay pagbigyan kayong makapag-usap at makapag-bonding kahit nitong nalalabing 2 araw na lang na nadito si Kuya Rom mo. At pumayag naman siya. Kaya nandito si Kuya Romwel mo” ang sabi ni mama. “Romwel! Pasok ka na!” ang sigaw ni mama nakaharap sa may pintuan.
Nong bumukas ang pinto, bumulaga sa paningin ko si Kuya Romwel.
“O sige, bahala na kayo rito… aalis na muna ako” ang pagpaalam ni mama na dumeretsong lumabas at isinara ang pinto.
Hindi ko lubos maisalarawan ang sobrang saya noong makita si Kuya Romwel na nakatayo sa harap ng pintuan at nakatingin sa akin. Bagamat masakit din ang loob ko sa nalaman na sweet na uli sila noong girlfriend niyang si Kris, nanaig pa rin ang pagnanais kong mayakap siya at mahalikan. Bagong paligo, suot ang bago at puting sweatshirt na may stripes na blue, naka-faded jeans… bagay na bagay sa kanya na mistula siyang isang modelo o artistang tingnan. Walang ipinagbago ang ganda ng hubog ng kanyang katawan. Nandoon pa rin ang maganda at nakakabighani niyang mga mata. Ngunit ang buhok niya ay noon ko lang napansin; pinahaba pala niya ito na lalo namang nagpatingkad sa taglay niyang maganda at flawless na mukha.
Tatakbo na sana ako upang salubungin siya ng yakap at halik ngunit hindi pa man ako nakabalikwas sa kama, bigla na lang itong dumeretso sa sofa ng music corner ng kwarto ko at naupo doon. Tinitigan kong maigi ang mukha niya. Pansin ko ang lungkot na ipinamalas nito.
Hindi ko maiwasang hindi malito sa ipinakita niyang kilos. At dahil dito, tila tinablan ako ng kung anong hiya o pagtatampo, nagtatanong sa sarili kung siya pa rin ba ang kuya ko na mahal ako, o may nagbago na sa kanya, dahil sa sinabi sa akin ni Kuya Paul Jake. At dahil sa pagtatagpi-tagpi ko sa kwento at sa nakita ko sa kanya, parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit, sama ng loob at awa sa sarili. Dali-dali kong hinablot ang kumot at doon, umiyak nang umiyak upang hindi niya mahalata.
Nanatili akong nakahiga, nagtakip ng kumot, at bagamat umiiyak, ang mga tenga ko naman ay nakikinig sa sa mga kaluskos sa kwarto, kasama na sa mga kantang pinapatugtog niya sa component system.
Nakaraan ang 30 minuto at nanatili pa rin kami sa kani-kaniyang pwesto; ako nakahiga sa kama, nagmamanman sa bawat galaw niya at siya, nakaupo lang sa sofa, nanonood ng tv na tila malalim ang iniisip o baga naghintay ng kung anong darating.
Maya-maya, narinig ko na lang na pinatugtog niya ng malakas ang paborito naming kanta. Ewan kung pinatugtog niya iyon upang iparinig iyon sa akin o sadyang gusto lang niyang marinig iyon.
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home back to me...”
Pinakinggan kong maigi ang bawat kataga ng kanta at isiniksik sa utak ko ang mensahe nito na akma sa amin, sa kalagayan namin, sa mga nangyayari sa amin.
Hindi ko na napigilan pa ang sarili. Bumalikwas ako sa higaan at tinumbok ang sofa kung saan siya nakaupo. Umupo na rin ako sa tabi niya. Parang wala lang sa kanya ang ginawa kong iyon. Nakayuko siya, takip-takip sa mukha ang isang kamay na tila natutulog o ano.
Kahit na nakaupo na ako doon, wala pa rin siyang imik. Mistulang hindi niya napansin ang pagtabi ko sa kanya o sadyang ayaw lang niya akong pansinin.
Hindi na ako nakatiis pa at ang nasambit ko, “K-kuya, nandito pa ang singsing mo sa daliri ko…” sabay abot sa kamay ko kung saan nandoon ang daliri na nakasukbit ang singsing niya…
(Itutuloy)
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike/forum/topics/ang-kuya-kong-crush-ng-bayan-21
-----------------------------
Lumabas si Kuya Rom sa kuwarto ko na hindi na man lang ako kiniss. Marahil ay masakit din iyon sa kalooban niya ngunit tinatagan lang niya ang loob at pinanindigan ang nasa isip na turuan akong masanay sa ganoong pakikitungo.
Buong magdamag na hindi ako nakatulog. Nasanay na kasi akong nasa tabi ko si Kuya Rom at kayakap ko, ka-wentuhan, kaharutan bago matulog. Alam ko, masakit din ang kalooban niya sa mga nangyayari ngunit ewan. Marahil ay talagang matatag lang ang loob niya.
Kinabukasan, sabay-sabay kaming lahat na nag-almusal. Magkaharap kami ni Kuya Rom ngunit wala kaming kibuan. Para kaming hindi magkakakilala. Pansin ko sa mga mata niya na hindi rin ito nakatulog nang maayos.
Nasa kalagitnaan kami ng almusal noong binasag niya ang katahimikan. “Balak ko pong magpunta ng Canada Pa… Ma… tutulungan ako ni Shane at doon ako magtrabaho sa kumpanya nila. Nag-usap na rin no po kami sa phone kagabi.”
Bigalang napatingin si papa kay Kuya Rom, bakat sa mukha ang pagkabigla. “Bakit pumasok sa isip mo iyan? Ano ba ang plano mo?”
“Mas maganda na po sigurong doon ko na lang hahanapin ang swerte ko…”
Pansin ko naman ang biglang paglungkot ng mukha ni mama. At ramdam ko din na nalungkot si papa, hindi lang niya ipinahalata ito. Marahil ay naisip niyang kung aalis si Kuya Rom, ay baka hindi na babalik pa ito. “Dahil ba iyan sa pagbabawal ko sa inyong dalawa ni Jason na magsama o mag-usap?” tanong uli ni papa.
“O-opo…” ang may pa-aalangang pag-amin ni Kuya Rom na nanatiling nakayuko at ibinaling ang tingin sa akin nang hindi natinag sa pagkayuko.
Mistulang piniga naman ang puso ko sa nakakaawang anyo ni Kuya Rom. Nagmamakaawa ang mga mata niya, nakikipag-usap. Pakiramdam ko ay gusto niya akong lapitan, yakapin, suyuin. Ngunit sa tingin na lang niya ito pwedeng ipadama. Nagtinginan kami ng palihim.
“Mas mabuti na po sigurong sa ganitong nasa malayo ako upang siguradong hindi namin masuway ang utos ninyo” dagdag ni Kuya Rom.
“Bakit ba Romwel? Ang sambit ni papa, ang boses ay tumaas. “Napakabigat ba na bagay ang hiniling ko upang magawa mo ang desisyon na iyan?” tanong ni papa sa kanya, ipinahiwatig na tutol siya sa pag-alis ni Kuya Rom.
“Opo… malaking bagay po”
“Malaking bagay? O, come on Romwel. Grow up! Kung ikaw kaya ang nasa lugar ko at nakita mo ang dalawa mong anak na may ginawang… ugh!” bahagyang napatigil si papa, hindi nakayanang sabihin ang nasaksihang ginawa namin ni Kuya Rom. “Ano ba ang gagawin mo? Kung ibang tao lang ako, baka ipinabugbog na kita, o ipina-salvage, o ba ipinakulong. Ngunit hindi ko ginawa iyan, Romwel bagamat na-disappoint ako sa iyo sa nakita ko. Ito ay dahil naintindihan ko na mga bata pa kayo… mapusok at mapangahas. Nilawakan ko ang pang-unawa ko sa inyo. At mataas ang expectation ko, malaki ang plano ko para sa iyo - na sana, isang araw ay ikaw tatayong lider ng pamilyang ito. Matatanda na kami ng mama mo, at si Jason ay wala pa sa tamang edad at experience… At nakita ko sa iyo ang lahat ng magandang kalidad. Pinangarap kong magkaroon ng mga anak na lalaki, Romwel na siyang maglaganap sa mga ‘Iglesias’, magpatuloy sa pagpapatakbo ng mga lupain na minana ko pa sa mga kanuno-nunuan ko.”
“Naintindihan ko naman po iyon eh…”
“Ganoon naman pala. E bakit ka pa aalis? Napakalaking paghihirap ba para sa iyo ang kagustuhan kong magiging tama ang lahat sa pamilyang ito? Gawin mo lang naman ang pagiging kuya mo kay Jason at tulungan mo na rin kami dito ng mama mo. Matatanda na kami Romwel. Kapag may nangyari sa amin habang wala ka, maaatim mo ba ito?”
Hindi nakakibo si Kuya Romwel. Pakiramdam ko naman ay tumagos sa puso ko ang paliwanag ni papa, medyo nagliwanag ng kaunti ang isip ko sa sinabi niya.
Tahimik.
“Mahal ko po si Jason pa, higit pa po sa kapatid...” ang biglang nasambit ni Kuya Rom, ang boses ay halos mag-crack.
Pakiwari ko ay may biglang sumabog na bomba sa gitna ng hapag kainan. Si mama ay napatakip sa bibig, hindi makapaniwala sa narinig. Hindi ko lubusang maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagsiwalat ni Kuya ng aming sikreto. Nainis dahil sinabi niyang mahal niya ako ngunit feeling proud dindahil sa kabila ng lahat, walang takot niyang sinabi sa mga magulang ko ang naramdaman niya para sa akin, hindi alintanang sa pagbunyag niyang iyon ay maaring sumiklab muli ang galit ni papa.
“Pakiulit nga ang sinabi mo?” Ang tanong uli ni papa sa kanya, gustong makasiguro sa narinig.
Ngunit nag butt-in ako, ipinaramdam kay Kuya Rom na pinanindigan ko rin ang naramdaman ko para sa kanya sa harap ng mga magulang ko. “Mahal ko rin po si Kuya Rom pa! At nagmahalan po kami!”
Alam ko gulat na gulat din si mama sa narinig. Ibinaling ng papa ko ang mga tingin niya sa akin, kitang-kita ko ang pamumula ng mukha niya. “What???! Shut up Jason! Hindi mo alam ang pinagsasabi mo! Anong nalalaman mo sa pag-ibig? Wala ka pa sa tamang edad!” ang nasambit niya sabay tingin kay mama na hindi rin malaman ang gagawin o sasabihin. “Hindi ka na nahiya sa sarili mo? Hndi ka na naawa sa amin ng mama mo?” ang galit na tanong ni papa sa akin.
Ano pa nga ba ang isasagot ko; wala. Gusto ko mang mangatwiran na hindi ko kagustuhan ang isinisigaw ng puso, hindi rin ko ito maaring sabihin sa gitna ng init ng ulo ni papa. Kapag nasa ganoong galit kasi siya, mahirap siyang kontrahin dahil lalo lang itong magpalalala sa sitwasyon. Yumuko na lang ako at tumahimik.
“K-kaya nga po aalis na lang ako para po walang madamay at hindi po magugulo ang pamilyang ito. Ito lang po ang naisip kong solusyon.” Ang pag butt-in ni Kuya Rom.
“Arrgggggghhhhh!” ang sambit ni papa ang dalawang kamay ay itinakip sa mukha, halatang naguguluhan. “Aatakehin ako sa puso nito! Gusto niyo na yata akong mamatay!”
Tahimik. Lahat kami ay hindi makapagsalita.
“Gaano ka ba katagal doon?” tanong ni papa kay Kuya Rom.
“Pinakamatagal na po ang dalawang taon pa… gusto ko lang pong mag-isip-isip. At kung papayag po kayo, babalik din ako dito sa pamilyang ito...” Paliwanag ni Kuya Rom.
Hindi nakasagot kaagad si papa, mistulang inanalyze-ang sinabi ni Kuya Rom. Maya-maya, nag tone down ang boses. “Ano pa nga ba ang magagawa ko?” Ang naisagot niya na tila nahimasmasan. “Pero tandaan mo ito, Romwel… kapag may nangyari sa amin ng mama mo na wala ka dito, kasalanan mo ang lahat nang ito” dagdag ni papa, pangongonsyensya kay Kuya Rom.
“Hindi po mangyari ang ganyan pa. Hindi ko papayagang may mangyaring hindi maganda sa inyo ni mama. Kayo na lang po ang natirang pamilya ko…”
Sa takbo ng pag-uusap nilang iyon ni papa at Kuya Romwel, ramdam kong nagkaintindihan sila sa solusyon at desisyon ni Kuya Rom na siya’y aalis. Ngunit para sa akin, ito ay napakabigat. Hindi ito kayang tanggapin ng kalooban ko. Ayokong lumayo si Kuya Romwel. Ayokong tuluyang siyang mawalay sa akin. Dahil kapag nangyari ang ganoon, alam kong maaarign hindi na siya babalik o kaya ay mahanap na siyan iba. Sumisigaw ang isip ko sa pagtutol.
At namalayan ko na lang na tumulo ang mga luha ko. Tumayo ako, “Excuse me!” ang sambit ko sabay takbo patungo sa kuwarto ko, ang mga kamay ay pahid-pahid ang mga luhang dumaloy sa pisngi.
Nagmukmok ako sa kwarto. Maya-maya, pinuntahan ako ni mama. Nakatayo lang siya sa may pintuan at tinitingnan ako. “Galit ka ba sa akin ma…?” ang tanong ko habang pahid-pahid ko ang mga luhang patuloy na dumaloy sa aking pisngi.
Lumapit si mama sa kama, naupo sa gilid nito at niyakap ako. “Hindi Jason… naintindihan kita”
At sa narinig, hindi ko na napigilan pa ang paghagulgol sa mga bisig niya. “Bakit ganito ma? Bakit mahal ko si Kuya Rom? At bakit kailangan naming magkalayo?”
Hinaplos-haplos naman ni mama ang likod ko. “Jason… umiyak ka lang nang umiyak, ok lang iyan. Ipalabas mo ang lahat ng mga hinanakit mo. Nandito lang ako. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit mahal mo si Kuya Rom mo nang higit pa sa kapatid pero bata ka pa, anak. Pilitin mong labanan ang sariling emosyon. Kung tunay mang pagmamahal nga iyang naramdaman mo ngayon o bahagi lang iyan sa proseso ng iyong pagmamature, isipin mo palagi na ang mundo mo ay hindi lang dapat umiikot sa iisang tao o sa kung sino man ang itinibok ng puso mo. Buksan mo ang iyong mundo at lawakan ang iyong pang-unawa, intindihin ang kalagayan ng iba pang mga taong nagmamahal sa iyo. Si Kuya Rom mo, intindihin mo siya at bigyan ng space. Si papa mo, intindihin mo ang kanyang naramdaman bilang ama na nagmamahal din sa iyo. Ako… bilang ina na nababalisa din kapag may naramdaman kang hindi maganda. May sakit sa puso ang papa mo. Hahayaan mo bang mawala ang papa mo o atakehin dahil sa kagustuhan mong makapiling si Kuya Romwel mo? At ako, masakitin na rin… at nalulungkot kapag nakikita kang ganyan.”
Tila nahimasmasan naman ako sa paliwanag ni mama sa akin. “Ma… hindi ko alam ang gagawin ko.”
“Basta anak, turuan mo ang sariling tanggapin ang lahat. Palawakin mo ang iyong pang-unawa. Isipin mo na hindi lahat ng mga pangyayari sa mundong ito, kasama na ang ating mga nararamdaman ay alam natin ang dahilan. Minsan malalaman na lang natin ang dahilan nito kapag nalampasan na natin ang lahat, at natutu tayo sa mga leksyon nito. Pero sa ngayon, hindi pa natin masabi. Basta, lakasan mo lang ang loob mo. Lahat ng tao ay dumadaan sa mga pagsubok. Ang iba nga d’yan ay mas matindi pa kaysa naranasan mo. Alam kong mahirap para sa iyo ngayon pero ok lng ang umiyak, ok lang ang i-unload mo ang lahat ng mga hinanakit mo, nandito lang ako anak.”
“Salamat ma…” ang nasabi ko.
“Bakit di mo dalhin mo dito ang mga kaibigan mo. Mag-jamming kayo dito sa bahay, mag-party kayo... para malimutan mo ang mga hinanakit mo, walang problema.”
At iyon nga ang ginawa ko. Kinabukasan, nagpa-party ako. Mga dati kong kasamahan sa team kasama na rin si Kuya Paul Jake. Sa kwarto ko kami nag jamming dahil nandoon ang music corner ko at videoke system. Dahil pinagbawalan nga kaming magsama ni Kuya Rom, hinahanap nila ito. Ang sagot ko na lang ay nasa bukid siya at may ipinagawa si papa sa kanya kahit na ang totoo, hindi ko rin alam kung saan siya nagpunta o ano ang ibinigay sa kanyang assignment ni papa. Ayaw kasing magsalita ng mga katulong namin kapag tinatanong ko. Bilin daw iyon ni papa. Naniwala naman ang mga kaibigan kong may lakad nga si Kuya Rom. Niloloko nga nila ako na kung pwede ba daw na lahat sila ay magpaampon na rin sa mga magulang ko. Tawanan.
Ngunit si Kuya Paul Jake ang nakakaamoy na may hindi magandang nangyari sa amin ni Kuya Rom. Habang nagkakantahan ang mga ka-tropa ko, ikinikwento ko sa kanya ang lahat. At ang nasabi lang niya ay na sang-ayon siya sa sinabi ng mama ko.
Ngunit may isang sikreto ding ibinunyag si Kuya Paul Jake sa akin na siyang lalong nagpatindi sa bigat na dinadala ng kalooban ko. Nakita daw niya si Kuya Romwel sa syudad at kasama ang dating girlfriend na ang pangalan ay si Kris. Nakita ko na ang babaeng iyon noong sinundo niya si Kuya romwel sa Athletic meet sa karatig-bayan. Maganda ito, matangkad, pang-modelo ang porma. At napansin daw ni Kuya Paul Jake na sobrang sweet ang dalawa. Ang masaklap, parang galing daw ang sinasakyan nilang taxi sa isang motel.
Syempre, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak sa narinig na balita. Ansakit kaya. Pagkatapos niyang sabihing lalayo na siya, atsaka pa iyong nalaman ko din na nagkabalikan na naman sila ng girlfriend niya. Naisip ko tuloy kung sinadya ba niya akong saktan upang magalit ako sa kanya at hindi na maghahabol pa o talagang ayaw na niya sa akin. Parang sobra-sobra na kasi ang sakit na naramdaman ko at parang hindi ko na makayanan ang mga ito.
Kaya sa kabila nang ginawa kong pag-aliw sa sarili at pag-iimbita sa mga kaibigan sa bahay, hindi pa rin mapawi-pawi ang sobrang sakit na aking naramdaman. Araw-araw sa kainan ko lang naikikita si Kuya Rom, kasama sina mama at papa. At hindi kami nagkikibuan. Puro palihim na tingin lang. Para bang mga tao kaming hindi magkakakilala, nagkakahiyaan, ngunit may kinikimkim para sa isa’t-isa. Kapag nahuli ko siyang tinitingnan ako, bigla siyang yuyuko. At kapag ako naman ang nahuli niyang tumitingin sa kanya, parang hindi ko rin kayang salubungin ang mga tingin niya. Hirap. Grabe. Hindi ko rin alam ang kung ano man ang laman ng isip niya… Minsan tuloy di maiwasang maitanong sa sarili kung mahal pa ba niya talaga ako...
Isang linggo, dalawang linggo, tatlong linggo, isang buwan ang nakaraan, ganoon pa rin ang setup namin. Wala akong alam kung saan at ano ang mga ginagawa niya. Bagamat nakakasama ko siya sa hapag kainan kasama sina mama at papa, wala naman kaming imikan, puro lang nakawan ng tingin.
Isang gabi habang nagmumukmok ako sa kwarto, pumasok si mama. “Jason, may sasabihin ako sa iyo.”
“Ano iyon ma?” sagot ko.
“Sa makalawa na ang alis ni Kuya Romwel mo patungong Canada…”
Mistula naman akong natamaan ng kidlat sa narinig at biglang umiyak at humagulgol na. “Maaaaaaaaa! Ansakit po!”
“Kaya nga kinausap ko ang papa mo na kung maari ay pagbigyan kayong makapag-usap at makapag-bonding kahit nitong nalalabing 2 araw na lang na nadito si Kuya Rom mo. At pumayag naman siya. Kaya nandito si Kuya Romwel mo” ang sabi ni mama. “Romwel! Pasok ka na!” ang sigaw ni mama nakaharap sa may pintuan.
Nong bumukas ang pinto, bumulaga sa paningin ko si Kuya Romwel.
“O sige, bahala na kayo rito… aalis na muna ako” ang pagpaalam ni mama na dumeretsong lumabas at isinara ang pinto.
Hindi ko lubos maisalarawan ang sobrang saya noong makita si Kuya Romwel na nakatayo sa harap ng pintuan at nakatingin sa akin. Bagamat masakit din ang loob ko sa nalaman na sweet na uli sila noong girlfriend niyang si Kris, nanaig pa rin ang pagnanais kong mayakap siya at mahalikan. Bagong paligo, suot ang bago at puting sweatshirt na may stripes na blue, naka-faded jeans… bagay na bagay sa kanya na mistula siyang isang modelo o artistang tingnan. Walang ipinagbago ang ganda ng hubog ng kanyang katawan. Nandoon pa rin ang maganda at nakakabighani niyang mga mata. Ngunit ang buhok niya ay noon ko lang napansin; pinahaba pala niya ito na lalo namang nagpatingkad sa taglay niyang maganda at flawless na mukha.
Tatakbo na sana ako upang salubungin siya ng yakap at halik ngunit hindi pa man ako nakabalikwas sa kama, bigla na lang itong dumeretso sa sofa ng music corner ng kwarto ko at naupo doon. Tinitigan kong maigi ang mukha niya. Pansin ko ang lungkot na ipinamalas nito.
Hindi ko maiwasang hindi malito sa ipinakita niyang kilos. At dahil dito, tila tinablan ako ng kung anong hiya o pagtatampo, nagtatanong sa sarili kung siya pa rin ba ang kuya ko na mahal ako, o may nagbago na sa kanya, dahil sa sinabi sa akin ni Kuya Paul Jake. At dahil sa pagtatagpi-tagpi ko sa kwento at sa nakita ko sa kanya, parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit, sama ng loob at awa sa sarili. Dali-dali kong hinablot ang kumot at doon, umiyak nang umiyak upang hindi niya mahalata.
Nanatili akong nakahiga, nagtakip ng kumot, at bagamat umiiyak, ang mga tenga ko naman ay nakikinig sa sa mga kaluskos sa kwarto, kasama na sa mga kantang pinapatugtog niya sa component system.
Nakaraan ang 30 minuto at nanatili pa rin kami sa kani-kaniyang pwesto; ako nakahiga sa kama, nagmamanman sa bawat galaw niya at siya, nakaupo lang sa sofa, nanonood ng tv na tila malalim ang iniisip o baga naghintay ng kung anong darating.
Maya-maya, narinig ko na lang na pinatugtog niya ng malakas ang paborito naming kanta. Ewan kung pinatugtog niya iyon upang iparinig iyon sa akin o sadyang gusto lang niyang marinig iyon.
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home back to me...”
Pinakinggan kong maigi ang bawat kataga ng kanta at isiniksik sa utak ko ang mensahe nito na akma sa amin, sa kalagayan namin, sa mga nangyayari sa amin.
Hindi ko na napigilan pa ang sarili. Bumalikwas ako sa higaan at tinumbok ang sofa kung saan siya nakaupo. Umupo na rin ako sa tabi niya. Parang wala lang sa kanya ang ginawa kong iyon. Nakayuko siya, takip-takip sa mukha ang isang kamay na tila natutulog o ano.
Kahit na nakaupo na ako doon, wala pa rin siyang imik. Mistulang hindi niya napansin ang pagtabi ko sa kanya o sadyang ayaw lang niya akong pansinin.
Hindi na ako nakatiis pa at ang nasambit ko, “K-kuya, nandito pa ang singsing mo sa daliri ko…” sabay abot sa kamay ko kung saan nandoon ang daliri na nakasukbit ang singsing niya…
(Itutuloy)
Friday, April 2, 2010
Lance Na Lang Para Pogi FINALE
Labels:
Lance Na Lang Para Pogi
Sa lahat ng naging reaction ko nung makita ko si Bugoy at Bubble pati na ang pamilya ko. Kaiba ang naramdaman ko nung makita ko si Chris. Hindi ko na nakuhang magkunwaring wala akong naalala.
Napatayo ako, tumulo ang mga luha sa mga mata ko at halos patakbong nilisan ang lugar na iyon. Pagkapasok ko sa elevator ay nagulat akong makita na hinabol niya ako. Dalawa lang kami sa elevator that time kaya wala akong ligtas sa mga sasabihin niya.
CHRIS: "ikaw nga iyan Lando, but why? alam mo bang gulat na gulat ako ng mabalitaan kong patay kana"
AKO: "Ayoko nang magpaliwanag at sawang sawa na ako"
CHRIS: "Alam na ba ito ng pamilya mo? nila bugoy?"
AKO: "who cares?, nobody remembers me, kinaliMutan na nila ako" pagmamatigas ko.
CHRIS: "Your too selfish!!! hindi mo ba alam na masyadong nangungulila say ang pamilya mo?"
AKO: "Hindi mo ako maiintindihan"
CHRIS: "at ayokong intindihin kasi lahat ng iniisip mo ay walang mabuting maidudulot alam ko yan"
AKO: "Salamat nalang sa concern chris but I can manage to fix mi ruined life"
CHRIS: "aayusin mo in a wrong way..Landz, kahit papaano ay may pinagsamahan tayo at malapit ka padin sa puso ko hanggang ngayon kaya nag aalala ako sayo" maluha luhang sambit nito
Natouch ako sa sinabing iyon ni Chris. Napaluha ako at wala sa loob ko siyang niyakap. Napakasarap ng pakiramdam ng mga sandaling niyayakap ko siya. Sa isip ko, sana hindi na matapos ang sandaling iyon.
CHRIS: "I missed you Landz" naiiyak niyang sabi
AKO: "Same here Chris, kahit anu pang ginawa mo sakin dati pa, ay hindi padin nagbabago ang nararamdaman ko sayo, ewan ko ba" umiiyak na ko
CHRIS: "Landz....(umiiyak)...kasi.."
AKO: "bakit chris?"
CHRIS: "natatandaan mo pa ba yung singsing na pinakita ko sa ioy nung huling beses na nagkatagpo tayo?, totoo iyon Landz, ..I'm married at..at...mahal ko na siya gaya ng pagmamahal ko sa iyo DATI" at nahagulgol
Hindi ako makapagsalita, parang bombang sumabog sa tenga ko ang mga nadinig ko. Tamang tama namang bumukas ang elevator at patakbo kong tinungo ang kwarto ko at nilock ang pinto. Mula sa labas ay nadidinig ko ang mga pagkatok ni Chris.
CHRIS: "Landz, mag usap naman tayo please, hindi ko gustong saktan ka pero hindi ko din kayang lokohin ang sarili ko, mahal ko ang asawa ko..... patawarin moko na hindi kita inalagaan noon. Landz please"
Habang sinasabi niya iyon ay naghihimutok ang dibdib. Umiiyak ang puso at kaluluwa ko.
Lumipas ang ilang sandali ay hindi ko na nadidinig ang pagkatok niya sa pinto.
AKO: "hindi ko na kaya ang lahat ng ito, hindi ko maintindihan kung anung kasamaan ang nagawa ko at ganito ang dinaranas ko." sa isip ko.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.....................
ALEXANDER: "best? best gising na... anu nangyari? umiyak kna naman ba?"
AKO: "Ayos lang ako best... alam mo? cguro nga tama ka, kung pakikinggan ko ang galit ko, sino pa ang makakaramay ko sa lahat ng pagdurusa ng puso ko? alam kong ang pamilya ko lang ang makakaintindi sa akin ng lubusan. Alam mo best, kailangang kailangan ko si naynay ngayon. Kailangan ko ang yakap niya" malungkot kong pahayag
ALEXANDER: "Gusto mo puntahan natin sila bukas?"
Tango lang ang naging tugon ko sa sinabing iyon ni Alexander.
BUong gabi kong ulit iniyakan ang katotohanang lahat ng lalaking minahal ko ay may kanya kanya ng buhay pag ibig at kailan man ay hindi na magiging akin muli.
KINABUKASAN ADMIN OFFICE NG HOSPITAL...............
SECRETARY: "Sir may naghahanap po sa inyo sa labas, kanina pa po nagpipilit pumasok"
AKO: "Sino daw po?"
SECRETARY: "sir..nanay niyo daw po, Kung gusto niyo ay tatawag po ako ng guard sir"
AKO: "'No no.. cge papasukin mo"
Punong puno ng kaba ang dibdib ko hanggang sa tuluyan ng iluwa ng pintong iyon ang nanay ko, kasama ang tatay at kuya ko.
Nanginginig ang mga kamay ko sa sobrang pananabik at pagkamiss sa kanila pero hindi ko muna ipinahalata iyon. Hindi ko alam pero mas nangingibabaw ang tampo ng paglimot nila sa akin.
NAYNAY: "diyos ko....ikaw nga, anak ikaw nga!" napahagulgol
Patakbo akong tinungo ni naynay at niyakap ng mahigpit.
NAYNAY: "Anak, bakit hindi ka nagpakita sa amin ng matagal na panahon? sabihin mo anu ba ang nangyari" umiiyak padin
AKO: "ah eh.. excuse me po maam, wala po kasi akong alam sa mga sinasabi niyo. Ayun po ang nanay ko" sabay turo sa malaking portrait ni Lola at ng anak niyang babae na pumanaw na din.
NAYNAY: "Hindi totoo iyan, alam kong ikaw iyan lando..Bat ka ba nagkakaganyan lando, ako ang nanay mo" hindi matanggal ang pagkakayakap sa akin ni naynay.
Mejo nagiging hestirekal na siya at napapalakas ang iyak......
TAYTAY: "pasensiya na po kayo sir, kamukhang kamukha niyo po kasi ang pumanaw naming bunso"
NAYNAY : "Siya ang anak natin, alam kong nararamdaman mo din iyon"
HInahwakan ni nanay ang magkabila kong pisngi at umiiyak na sinasabing siya ang ina ko. Pero pinilit kong maging manhid. Nasa uta ko kasi ang ginawa nilang paglimot sa akin.
AKO: "Miss jaon, tumawag po kayo ng security please"
TAYTAY: "Huwag na po sir, pasensiya na po sa asawa ko lalabas na po kami." hinila niya si naynay at pinilit na lumabas sa opisina ko.
Pagkasara ng pinto ay hindi ko maipaliwanag ang nadarama ko. May kong anung nagsasabi sa akin na napakasama ng ginawa ko. Tuluyan na akong napahagulogol.
Biglang bumukas ang pinto at nakita kong pumasok si Alexander. Bigla akong kwenelyuha at sinapak.
ALEXANDER: "best hindi na tama yang ginagawa mo!!!!!!!!!! pamilya mo yun alam ko ba't ganun ang ginawa mo?!!!!! anu masaya kana ba sa ginawa mo? ha? akala ko ba ok na kagabi?!!! wala kang puso"
Wala akong naisagot, sa halip ay nag iiyak ako. madami pang sinabi si Alexander pero mistulang bingi na ang tenga ko.
Dali dali akong tumayo at patakbong lumabas ng opisina.
AKO: "naynay" sa isip ko habang luhaang tumatakbo
Pagdating ko sa lobby ng hospital ay wala na sila doon. Lumabas ako at nagbaka sakaling maaabutan ko pa sila ngunit wala na sila.
Patuloy ang pagdaloy ng luha sa mga mata ko. Pabalik na ko sa loob ng hospital ng makita ko ang kotse namin na papalabas ng parking area. HInarang ko iyon. Umiiyak at napaluhod ako sa harap ng kotse na kinaroroonan nila naynay.
AKO: "naynay!!..patawarin niyo po ako"
nakita kong lumabas sa kotse si naynay at itinayo ako mula sa pagkakaluhod ko at niyakap ako.
NAYNAY: "anak ko...!!!! "
AKO: "naynay...patawarin niyo po ako nay akala ko po kasi kinalimutan niyo na ako, pumunta ako sa bahay natin pero nakita kong masaya na kayo, tinapon niyo pa ang kahon ko at nakalimutan niyo ang kaarawan ko" at niyakap ko ulit si naynay.
NAYNAY: "anak, miss na miss kana naming lahat patawarin mo kami anak, patawarin mo kami dahil mas pinili naming kalimutan ka ng tuluya para hindi na masaktan"
AKO: "naynay miss ko na kayong lahat, wala po kayong dapat ipaghingi ng tawad, kung tutuusin ay mababaw lang ang ipinagkatampo ko"
TAYTAY: "anak, anu ba ang nangyari sa iyo bat ganun ka katagal na nawala?"
Isinama ko pabalik ng opisina ko sila taytay at kasama si alexander ay ikwenento ko lahat lahat ng naganap sa akin. Nalaman nila ang lahat at naunawaan nila naynay kung bakit hindi ako ipinagamot ni LOla. Sabi nga ni taytay. Ang mahalaga daw ay nakita na nila ako.
Nanumbalik ang saya sa puso ng pamilya ko. Si naynay ay walang kagatolgatul na sinabing magpapaparty siya sa bahay namin. Wala akong naging pagtutol sa disesyon niyang iyon.
Kinagabihan ay tinawagan ako ni Alexander.
AKO: "hello best?"
ALEXANDER: "best, nandito sa manila si lola mo, gusto kang maka usap. Proceed ka nalang sa room niya, same hotel"
Dali dali akong pumunta doon. pagkabukas ko ng pinto ay bumungad sa akin si Lola at alexander.
LOLA: "Apo! patawarin mo ako"
AKO: "Lola wag po kayong mag alala naiintindihan ko naman po kayo"
batid kong nasabi na sa kanya ni alexander ang lahat lahat.
LOLA: "sana ay pwede parin kitang ituring na apo, ikaw na lang ang nalalabi kong kayamanan sa mundo" umiiyak
AKO: "Lola,kayong kayo lang po ang lola ko at wala ng iba" sabay yakap ng mahigpit sa kanya.
Naging maayos na ang lahat sa pamilya ko. Si naynay at Lola ay agad na nagkasundo at naging close sa isat isa sa loob lamang ng ilang araw.
Punong puno man ng sakit ang puso ko ay hinayaan kong idaos ang isang pagdiriwang para sa pagbabalik ko.
naging masaya ang lahat ng mga panauhin doon at karamihan ay nabigla ng masilayan ako ulit. Pati ang ate ko sa ibang bansa ay napa uwi at buong higpit akong niyakap.
Nung gabi ng party habang nasa garden ako at nakaupo, nag iisip isip ay isang boses ang tumawag mula sa likod ko.
BUGOY: "Lando?"
Nilingon ko iyon at nagulat ako ng makita kong kasama niya si Bubble. Pinilit kong maging matatag.
AKO: "yes? anu atin?"
BUGOY: "(mangiyak-ngiyak) nandito kami para humingi ng tawad sa naging kasalan namin sayo Lando"
BUBBLE: "Lance, hindi namin sinasadya toh, nagising nalang akong mahal ko na si Bugoy" magiyak ngiyak na din ito.
May luha mang dumaloy mula sa mga mata ko ay buong tatag kong tinanggap ang katotohanang silang dalawa nga ay totoong nagmamahalan.
AKO: "huwag kayong humingi ng tawad, Oo masakit sa akin to pero hindi kasalan ang magmahal, lalo pa't sapat ang dahilan kung bakit nahulog kayo sa isa't isa. HIndi biro ang dalawang taon kong pagkawala kaya naiintindihan ko." umiiyak ako sa sobrang sakit.
BUGOY: "mula bata ay magkasama na tayo kaya alam kong matatag kang tao Lando, balang araw mahahanap mo din ang taong nakalaan para sayo"
Nag iiyakan kaming tatlo doon. Nakiusap ako sa kanilang dalawa na iwan muna nila ako sandali para mag isip.
Habang pinagmamasdan ko silang dalawa na mgakahawak kamay ay parang dinudurog sa sakit ang puso ko.
AKO: "Siguro ganito na talaga ako. Ikaw na po ang bahala kong ibibigay niyo pa po siya sa akin".. nakatingala sa langit
Nang mga sumunod na araw ay naging busy ang buhay ko dahil sa nalalapit na pagbubukas ng Hospital na iyon. Naaawa na din ako kay Alexander sa dami ng ginagawa niya kasama na ang hiring ng mga empleyado kaya napagpasyahan kong tulungan na siya.
ALEXANDER: "tol tapon mo to doon"
AKO: "Resume to ah, may mga credentials pa.. ok naman grades nito, wala nga lang working experience, di man lang ba natin iinterviewhin to?"
ALEXANDER: "Look best, tinganan mo oh, taksa pina BI ko na yan best kasi nga nanghinayang din ako sa taas ng grades"
At naisalaysay sa akin ni Alexander lahat ng nakuha nilang impormasyon tungkol sa may ari ng resume.
AKO: "I think everybody deserves a second chance, hindi naman siguro e uurong ang demanda sa kanya kung masamang tao talaga ito. Iapatawag mo siya at shedule mo for interview bukas 8am na batch mo siya isama. kaw talaga best..hehehe"
ALEXANDER: "kaw bahala, may point ka nga naman sa mga sinabi mo, feeling ko tuloy napaka judgemental ko"
AKO: "hehehe ayos lng yan best,hehehehehe kain tayo after nito ah?"
KINABUKASAN................................................
Alas otso ng umaga ay nasa opisina na ako, nakapagtataka at wala pa si Alexander.
AKO: "malas naman kungn kelan madaming gagawin, saka pa late" sa isip ko
Ilang sandali pa ay nagring na ang cp ko. Si Alexander tummatawag.
AKO: "yes? best........ whaaat???, may sakit ka? weeeh.. nadinig kita kagabi may beach party ang nililigawan mo. sasama ka noh?"
ALEXANDER: "buking na ko..huhuhu cge na best please????"
AKO: "Ok lng no problem basta babawi ka ah?"
ALEXANDER: "Sure best!!! salamat!!!!!!! bye love u best"
AKO: "luv u 2 best bye"
Pagkatapos ng tawag na iyon ay agad kong hinarap ang trabaho. 50 applicants ang naka schedule na interviewhin ngayon. Nakakapagod magtanong ng pabalik balik. Bawat applicant same lang ang tanong ko. Kung pwede lng ay e hire ko nalang silang lahat. Pero isang bagay na ikinatutuwa ko ay game silang lahat na makipag chismisan sa akin. pati lovelyf ng mga applicants ay itinatanong ko na.hehehe Sabi nga ng isang applicant, chikahan ang pinuntahan niya at hindi interview, Guess what? tinggap ko siya...hehehehe
Sa 50 na interview ko ay isa ang nakakuha ng attenion ko.
Pumasok ang isang lalaki, base sa resume niya na hawak hawak ko ay nasa 26 na ang edad nito. Matangkad, to make the long story short. Napaka gwapo. (umandar ang kalibugan ko.wahehehe)
AKO: "so ito pala ang lalaking pina BI ni Alexander, mukhang wala naman sa mukha nito ang pagiging murderer." sa isip ko.
Pinaupo ko siya at nag umpisa na akong tanungin siya.
AKO: "Uhmmm .. so, tell something about your self, yung mga significant details lang siguro na wala dito sa resume mo"
LALAKI: "Uhmm sir, I'm James Montemayor. I think all the details regarding my qualifications for the job is already on my resume. I had been a volunteer nurse at ******* hospital"
AKO: "really? jan nagtrabaho dati ang ate ko, what year ka nagwork doon?"
JAMES: "2009 sir"
AKO: "bakit wala sa resume mo yan?"
JAMES: "because of some personal reason sir."
AKO: "Since magiging part ka na ng team, would you mind telling me the reason specially regarding to sa pagvovolunteer mo as a nurse dati."
JAMES: "I committed a criminal offense sir (walang kagatol gatol nitong pahayag).
AKO: "huh?" kunwariy ala akong alam
JAMES: "Nademanda po ng isa kong katrabaho sa hosital. itinulak ko po kasi siya without knowing na buntis pala ito. Nakunan po siya.
Wala akong naging tugon pero halata sa mukha ko na naglolong pa ako ng further elaboration sa mga sinabi niya.
JAMES: "I did it because of love sir. Mahabang story po and I dont want to discuss further details about it, if you wont mind sir"
AKO: "I respect that, but hows the case now?"
JAMES: "Iniurong na po ang demanda sir, pero nakakulong ako while the case was being heard sa court sir" wala na naman kagatol gatol na sabi nito.
Nakita ko ang paghihirap ng kalooban niya kaya sinikap ko na ibahin ang topic namin.
AKO: Nagwork doon ang ate ko pero I dont think makikilala mo siya kasi sa operating room siya naka assign pero naalala ko way back nung graduation party ko ng high school ako, may mga bisita siyang nurses na dun din nagwowork, teka naalala ko pa ang name nung isa coz we had the chance to talk eh"
Nag isip ako sandali at inalala ang lalaking nakausap ko sa party ko noon.
AKO: "Yeah that was kuya jairus, tapos dikit niya palagi was, Noime ata iyon yung maingay na babae" sabay tawa ng malakas
Pero imbis na makitawa ay napayoko si James at dumilim ang mukha.
Tumahimik na din ako at pinagmasdan siya sandali.
AKO: "Something wrong Mr. Montemayor, If worried ka na di ka matatanggap dito, dont worry Im giving you the chance na prove mo ang sarili mo dito"
JAMES: "Noime at jairus, Kilala ko po sila sir"
AKO: "Really?" sabay ngiti
JAMES: "Sila po ang magulang nung nalalag na baby" sabay yoko na tila nahihiya.
Hindi ko alam kung anu amg magiging reaction ko pero imbis na ma Off ay humanga ako sa lalaking ito. Naisip ko na siguro ay laging ito(demandahan) ang reason kaya walang ibang hospital ang tumatanggap sa kanya.
Napaka honest. Pinagmasdan kong muli ang mukha nito, mukhang mabait naman ito at mababasa sa mata niya ang napakalalim na kalungkutan. Yan din ang mga matang nakikita ko sa tuwing haharap ako sa salamin.
AKO: "I wont ask you to explain what happend, enough na sakin ang malamang inatras nila ang demanda sayo. Meaning, hindi ka talaga masamang tao" sabay ngiti
JAMES: "Thank you sir"
AKO: "Your welcome James..."
Alas singko na ng hapon. Pagod na pagod na ako pero biglang pumasok sa isip ko na magmoment pansamantala. Maglakad lakad at alalahanin ang nakaraan. Ang mga naging buhay pag ibig ko na labis na nagpapabigat ng loob ko ngayon..
Paglabas ko sa main door ng Hospital ay nagulat ako sa nakita ko. Si James na naka upo at kausap ang guard. Nakita naman niya agad ako at dali akong nilapitan.
JAMES: "ah sir, Good afternoon po, hinintay ko po kayo para ibigay sa inyo to, nagpapaslamat po ako sa pagkakataong binigay niyo sa akin"
Iniabot niya sa akin ang isang maliit na paper bag.
AKO: "Hinintay mo pa talaga ako?..hehehe"
JAMES: "ah eh, gusto ko lang po kasi magpasalamat sir"
AKO: "sus wala yun, qualified ka naman talaga sa work na yun eh, siya nga pala since hinitay mo ako ng pagkatagal tagal, yaan mong e invyt kitang mag dinner. tska nasa labas tayo ng hospital, Tawagin mo nalang akong lando.. ay Lance nalang para pogi..hehehehe"
JAMES: "hehehe ok Lance..."
AKO: "yan, sarap sa tenga. Nakaka asiwa na ang puro sir." sabay tawa.
Pagkatapos ng haponang iyon ay naging magaan na ang loob namin ni James sa isa't isa. Para kaming mga sira ulong nag iiyakan habang nag iinoman sa unit ko. Nalaman kong Bisexual din pala ito at ang karanasan niya sa buhay pag ibig.
Mas dumalas ang paglabas labas naming dalawa. Pinapasyal niya ako sa farm na pag aari ng pamilya nila. Doon ay masaya kaming nagtatanim ng mga gulay.hehehe Nagpapakain ng mga manok nila doon na libo libo.
Malapit si james sa mga katiwala nila sa farm. Mabait siyang amo, makulit sa mga matatandang babae doon. Lahat sila itinuturing niyang Lola, sobra niyang nilalambing ang mga ito kaya tuwang tawa sa kanya ang lahat doon.
JAMES: "Lance? ganito ang buhay ko nung walang hospital ang tumatanggap sa akin, dito ko binubuhos ang panahon ko.. nagustuhan mo ba dito?"
AKO: "Oo madaming manok, sana sinama natin si taytay kasi mahilig sa manok yun, ito na ang mundong inaasam asam niya...hehehe"
KINAHAPONAN.......................................
Pinagmamasdan ko si James habang naka topless na tumutulong sa pagkakatay ng baboy. napaka gwapo nito kahit pawis na pawis na. Lalo akong kinilig ng kinindatan niya ako.
May takot sa puso ko na mahulog muli sa isang taong hindi naman pala nakalaan para akin pero pasaway talaga ang puso kong ito.
Inaasikaso niya ako ng mabuti at para akong prinsipe kong itrato nito. Anjan ang susubuan ako pag kumakain kami. Pag nakikitang pinagpapawisan ako ay agad niya itong pinupunasan.
AKO: "james? favor please?"
JAMES: "Anu yun?"
AKO: "Wag mo ako sanayin sa ganito, baka mag level up ang nararamdaman ko para sayo" mejo nahihiyang sabi ko
JAMES: "Level one hundred na kaya ako. Tarantado ka Lance, binuhay mo ulit tong puso ko"
Hindi ako makapaniwala sa sinabi niyang iyon. Mangiyak ngiyak ako habang pinagmamasdan siya. Hindi ko alam kong paano magrereact sa sinabi niya. Basta punong puno ng kaligayahan nag puso ko nung puntong iyon.
JAMES: "Nung araw palang na tinanggap mo ang pagkatao ko at ang nakaraan ko ay minahal na kita. Hindi ko alam kung bakit ganoon kabilis pero pasensya kana Lance, sa ayaw at sa gusto mo babakuran na kita. mahal kita gago ka"
AKO: "Mahal na din kaya kita, di ko alam kong kelan pa basta mahal na din kita, tinuruan mo akong lumimot sa mga pasakit sa puso ko" umiiyak na ko
JAMES: "wag ka umiyak please...dapat masaya tayo" sabay punas sa luha ko
AKO: "ang sabihi mo naiiyak ka din kasi. Tsaka di ako tarantado at gago. kaw ah bad ka"
JAMES: "sorry naman po..(sabay gawad ng halik sa labi ko) I love you Lance thanks for comming into my life"
AKO: "same here, sana ay hindi na ko masaktan ulit"
JAMES: "pangako, iingatan kita Lance basta wag ka lang magagalit sa gagawin kong pagbabakod sayo. Madamot ako eh. Akin ka lang dapat"
AFTER 1 YEAR...............................................................
Binuksan na for business ang Hospital namin. Luckily madami agad kaming naging regular clients na anag papacheck up dito. Lahat halos ng mga kilalang tao ay sa hospital na namin nagtitiwalang magpagamot.
Ako naman ay nasabi ko na sa pamilya ko ang totoo kong preference at napaswerte kong hindi nila ako hinusgahan. Tinanggap nila ako ng Buong puso.
Si naynay at lola ay nagpatayo ng salon na pinagkakalibangan nilang dalawa. Di na nagsawang magjamming ang dalawa.
Si Chris naman ay nakausap ko na at nagkaroon na kami sa wakas ng maayos na closure. Maligaya siya ngayon bilang kauna unahang model actor na lantad ang katotohanang kasal siya sa kapwa lalaki.
Si Bugoy at Bubble naman ay masaya paring nagsasama. Unti unti ko nang natanggap na sila talaga ang nakatandhana sa isa't isa although paminsan minsan ay ako ang nagiging sumbungan ng dalawa pag may nagagawang kasalanan ang isa.
Si Alexander naman, ikinasal na sa girlfriend niyang pagka pangit pangit, hanggang ngayon ay mesteryo pa sa amin kung bakit minahal niya ito.hehehe Masaya naman sila ngayon. Dasal ko lang ay magmana kay Alexander ang magiging anak nila.
Ang puso ko naman???... Yup! 1 year na kami ni James. Simula nung inaya ko siyang magdinner ay napagtanto namin na we have a lot in common. Naunawaan ko na rin ba't napalihis ang landas niya minsan sa buhay niya. Nalaman kong isang napakabuting tao si James. Mayaman ang pamilya nito at may sarili siyang foundation na tumutulong sa mga batang hindi kayang pag aralin ng mga magulang nito. Pamisan minsan ay nagkakaroon kami ng pagtatalo pero hindi namin pinalalampas ang araw na hindi kami nagkakabati.
Sa hinaba haba ng pasakit sa puso ko. Sa dinamidami ng nangyari sa buhay ko at sa dami ng lalaking minahal ko. Kay James lang pala ako babagsak. Si James huli ang kiliti ko, si james na araw araw na ipinaramdam sa akin na mahal niya ako at kailanman ay hindi niya ako magagawang saktan.
WAKAS.....................................
Napatayo ako, tumulo ang mga luha sa mga mata ko at halos patakbong nilisan ang lugar na iyon. Pagkapasok ko sa elevator ay nagulat akong makita na hinabol niya ako. Dalawa lang kami sa elevator that time kaya wala akong ligtas sa mga sasabihin niya.
CHRIS: "ikaw nga iyan Lando, but why? alam mo bang gulat na gulat ako ng mabalitaan kong patay kana"
AKO: "Ayoko nang magpaliwanag at sawang sawa na ako"
CHRIS: "Alam na ba ito ng pamilya mo? nila bugoy?"
AKO: "who cares?, nobody remembers me, kinaliMutan na nila ako" pagmamatigas ko.
CHRIS: "Your too selfish!!! hindi mo ba alam na masyadong nangungulila say ang pamilya mo?"
AKO: "Hindi mo ako maiintindihan"
CHRIS: "at ayokong intindihin kasi lahat ng iniisip mo ay walang mabuting maidudulot alam ko yan"
AKO: "Salamat nalang sa concern chris but I can manage to fix mi ruined life"
CHRIS: "aayusin mo in a wrong way..Landz, kahit papaano ay may pinagsamahan tayo at malapit ka padin sa puso ko hanggang ngayon kaya nag aalala ako sayo" maluha luhang sambit nito
Natouch ako sa sinabing iyon ni Chris. Napaluha ako at wala sa loob ko siyang niyakap. Napakasarap ng pakiramdam ng mga sandaling niyayakap ko siya. Sa isip ko, sana hindi na matapos ang sandaling iyon.
CHRIS: "I missed you Landz" naiiyak niyang sabi
AKO: "Same here Chris, kahit anu pang ginawa mo sakin dati pa, ay hindi padin nagbabago ang nararamdaman ko sayo, ewan ko ba" umiiyak na ko
CHRIS: "Landz....(umiiyak)...kasi.."
AKO: "bakit chris?"
CHRIS: "natatandaan mo pa ba yung singsing na pinakita ko sa ioy nung huling beses na nagkatagpo tayo?, totoo iyon Landz, ..I'm married at..at...mahal ko na siya gaya ng pagmamahal ko sa iyo DATI" at nahagulgol
Hindi ako makapagsalita, parang bombang sumabog sa tenga ko ang mga nadinig ko. Tamang tama namang bumukas ang elevator at patakbo kong tinungo ang kwarto ko at nilock ang pinto. Mula sa labas ay nadidinig ko ang mga pagkatok ni Chris.
CHRIS: "Landz, mag usap naman tayo please, hindi ko gustong saktan ka pero hindi ko din kayang lokohin ang sarili ko, mahal ko ang asawa ko..... patawarin moko na hindi kita inalagaan noon. Landz please"
Habang sinasabi niya iyon ay naghihimutok ang dibdib. Umiiyak ang puso at kaluluwa ko.
Lumipas ang ilang sandali ay hindi ko na nadidinig ang pagkatok niya sa pinto.
AKO: "hindi ko na kaya ang lahat ng ito, hindi ko maintindihan kung anung kasamaan ang nagawa ko at ganito ang dinaranas ko." sa isip ko.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.....................
ALEXANDER: "best? best gising na... anu nangyari? umiyak kna naman ba?"
AKO: "Ayos lang ako best... alam mo? cguro nga tama ka, kung pakikinggan ko ang galit ko, sino pa ang makakaramay ko sa lahat ng pagdurusa ng puso ko? alam kong ang pamilya ko lang ang makakaintindi sa akin ng lubusan. Alam mo best, kailangang kailangan ko si naynay ngayon. Kailangan ko ang yakap niya" malungkot kong pahayag
ALEXANDER: "Gusto mo puntahan natin sila bukas?"
Tango lang ang naging tugon ko sa sinabing iyon ni Alexander.
BUong gabi kong ulit iniyakan ang katotohanang lahat ng lalaking minahal ko ay may kanya kanya ng buhay pag ibig at kailan man ay hindi na magiging akin muli.
KINABUKASAN ADMIN OFFICE NG HOSPITAL...............
SECRETARY: "Sir may naghahanap po sa inyo sa labas, kanina pa po nagpipilit pumasok"
AKO: "Sino daw po?"
SECRETARY: "sir..nanay niyo daw po, Kung gusto niyo ay tatawag po ako ng guard sir"
AKO: "'No no.. cge papasukin mo"
Punong puno ng kaba ang dibdib ko hanggang sa tuluyan ng iluwa ng pintong iyon ang nanay ko, kasama ang tatay at kuya ko.
Nanginginig ang mga kamay ko sa sobrang pananabik at pagkamiss sa kanila pero hindi ko muna ipinahalata iyon. Hindi ko alam pero mas nangingibabaw ang tampo ng paglimot nila sa akin.
NAYNAY: "diyos ko....ikaw nga, anak ikaw nga!" napahagulgol
Patakbo akong tinungo ni naynay at niyakap ng mahigpit.
NAYNAY: "Anak, bakit hindi ka nagpakita sa amin ng matagal na panahon? sabihin mo anu ba ang nangyari" umiiyak padin
AKO: "ah eh.. excuse me po maam, wala po kasi akong alam sa mga sinasabi niyo. Ayun po ang nanay ko" sabay turo sa malaking portrait ni Lola at ng anak niyang babae na pumanaw na din.
NAYNAY: "Hindi totoo iyan, alam kong ikaw iyan lando..Bat ka ba nagkakaganyan lando, ako ang nanay mo" hindi matanggal ang pagkakayakap sa akin ni naynay.
Mejo nagiging hestirekal na siya at napapalakas ang iyak......
TAYTAY: "pasensiya na po kayo sir, kamukhang kamukha niyo po kasi ang pumanaw naming bunso"
NAYNAY : "Siya ang anak natin, alam kong nararamdaman mo din iyon"
HInahwakan ni nanay ang magkabila kong pisngi at umiiyak na sinasabing siya ang ina ko. Pero pinilit kong maging manhid. Nasa uta ko kasi ang ginawa nilang paglimot sa akin.
AKO: "Miss jaon, tumawag po kayo ng security please"
TAYTAY: "Huwag na po sir, pasensiya na po sa asawa ko lalabas na po kami." hinila niya si naynay at pinilit na lumabas sa opisina ko.
Pagkasara ng pinto ay hindi ko maipaliwanag ang nadarama ko. May kong anung nagsasabi sa akin na napakasama ng ginawa ko. Tuluyan na akong napahagulogol.
Biglang bumukas ang pinto at nakita kong pumasok si Alexander. Bigla akong kwenelyuha at sinapak.
ALEXANDER: "best hindi na tama yang ginagawa mo!!!!!!!!!! pamilya mo yun alam ko ba't ganun ang ginawa mo?!!!!! anu masaya kana ba sa ginawa mo? ha? akala ko ba ok na kagabi?!!! wala kang puso"
Wala akong naisagot, sa halip ay nag iiyak ako. madami pang sinabi si Alexander pero mistulang bingi na ang tenga ko.
Dali dali akong tumayo at patakbong lumabas ng opisina.
AKO: "naynay" sa isip ko habang luhaang tumatakbo
Pagdating ko sa lobby ng hospital ay wala na sila doon. Lumabas ako at nagbaka sakaling maaabutan ko pa sila ngunit wala na sila.
Patuloy ang pagdaloy ng luha sa mga mata ko. Pabalik na ko sa loob ng hospital ng makita ko ang kotse namin na papalabas ng parking area. HInarang ko iyon. Umiiyak at napaluhod ako sa harap ng kotse na kinaroroonan nila naynay.
AKO: "naynay!!..patawarin niyo po ako"
nakita kong lumabas sa kotse si naynay at itinayo ako mula sa pagkakaluhod ko at niyakap ako.
NAYNAY: "anak ko...!!!! "
AKO: "naynay...patawarin niyo po ako nay akala ko po kasi kinalimutan niyo na ako, pumunta ako sa bahay natin pero nakita kong masaya na kayo, tinapon niyo pa ang kahon ko at nakalimutan niyo ang kaarawan ko" at niyakap ko ulit si naynay.
NAYNAY: "anak, miss na miss kana naming lahat patawarin mo kami anak, patawarin mo kami dahil mas pinili naming kalimutan ka ng tuluya para hindi na masaktan"
AKO: "naynay miss ko na kayong lahat, wala po kayong dapat ipaghingi ng tawad, kung tutuusin ay mababaw lang ang ipinagkatampo ko"
TAYTAY: "anak, anu ba ang nangyari sa iyo bat ganun ka katagal na nawala?"
Isinama ko pabalik ng opisina ko sila taytay at kasama si alexander ay ikwenento ko lahat lahat ng naganap sa akin. Nalaman nila ang lahat at naunawaan nila naynay kung bakit hindi ako ipinagamot ni LOla. Sabi nga ni taytay. Ang mahalaga daw ay nakita na nila ako.
Nanumbalik ang saya sa puso ng pamilya ko. Si naynay ay walang kagatolgatul na sinabing magpapaparty siya sa bahay namin. Wala akong naging pagtutol sa disesyon niyang iyon.
Kinagabihan ay tinawagan ako ni Alexander.
AKO: "hello best?"
ALEXANDER: "best, nandito sa manila si lola mo, gusto kang maka usap. Proceed ka nalang sa room niya, same hotel"
Dali dali akong pumunta doon. pagkabukas ko ng pinto ay bumungad sa akin si Lola at alexander.
LOLA: "Apo! patawarin mo ako"
AKO: "Lola wag po kayong mag alala naiintindihan ko naman po kayo"
batid kong nasabi na sa kanya ni alexander ang lahat lahat.
LOLA: "sana ay pwede parin kitang ituring na apo, ikaw na lang ang nalalabi kong kayamanan sa mundo" umiiyak
AKO: "Lola,kayong kayo lang po ang lola ko at wala ng iba" sabay yakap ng mahigpit sa kanya.
Naging maayos na ang lahat sa pamilya ko. Si naynay at Lola ay agad na nagkasundo at naging close sa isat isa sa loob lamang ng ilang araw.
Punong puno man ng sakit ang puso ko ay hinayaan kong idaos ang isang pagdiriwang para sa pagbabalik ko.
naging masaya ang lahat ng mga panauhin doon at karamihan ay nabigla ng masilayan ako ulit. Pati ang ate ko sa ibang bansa ay napa uwi at buong higpit akong niyakap.
Nung gabi ng party habang nasa garden ako at nakaupo, nag iisip isip ay isang boses ang tumawag mula sa likod ko.
BUGOY: "Lando?"
Nilingon ko iyon at nagulat ako ng makita kong kasama niya si Bubble. Pinilit kong maging matatag.
AKO: "yes? anu atin?"
BUGOY: "(mangiyak-ngiyak) nandito kami para humingi ng tawad sa naging kasalan namin sayo Lando"
BUBBLE: "Lance, hindi namin sinasadya toh, nagising nalang akong mahal ko na si Bugoy" magiyak ngiyak na din ito.
May luha mang dumaloy mula sa mga mata ko ay buong tatag kong tinanggap ang katotohanang silang dalawa nga ay totoong nagmamahalan.
AKO: "huwag kayong humingi ng tawad, Oo masakit sa akin to pero hindi kasalan ang magmahal, lalo pa't sapat ang dahilan kung bakit nahulog kayo sa isa't isa. HIndi biro ang dalawang taon kong pagkawala kaya naiintindihan ko." umiiyak ako sa sobrang sakit.
BUGOY: "mula bata ay magkasama na tayo kaya alam kong matatag kang tao Lando, balang araw mahahanap mo din ang taong nakalaan para sayo"
Nag iiyakan kaming tatlo doon. Nakiusap ako sa kanilang dalawa na iwan muna nila ako sandali para mag isip.
Habang pinagmamasdan ko silang dalawa na mgakahawak kamay ay parang dinudurog sa sakit ang puso ko.
AKO: "Siguro ganito na talaga ako. Ikaw na po ang bahala kong ibibigay niyo pa po siya sa akin".. nakatingala sa langit
Nang mga sumunod na araw ay naging busy ang buhay ko dahil sa nalalapit na pagbubukas ng Hospital na iyon. Naaawa na din ako kay Alexander sa dami ng ginagawa niya kasama na ang hiring ng mga empleyado kaya napagpasyahan kong tulungan na siya.
ALEXANDER: "tol tapon mo to doon"
AKO: "Resume to ah, may mga credentials pa.. ok naman grades nito, wala nga lang working experience, di man lang ba natin iinterviewhin to?"
ALEXANDER: "Look best, tinganan mo oh, taksa pina BI ko na yan best kasi nga nanghinayang din ako sa taas ng grades"
At naisalaysay sa akin ni Alexander lahat ng nakuha nilang impormasyon tungkol sa may ari ng resume.
AKO: "I think everybody deserves a second chance, hindi naman siguro e uurong ang demanda sa kanya kung masamang tao talaga ito. Iapatawag mo siya at shedule mo for interview bukas 8am na batch mo siya isama. kaw talaga best..hehehe"
ALEXANDER: "kaw bahala, may point ka nga naman sa mga sinabi mo, feeling ko tuloy napaka judgemental ko"
AKO: "hehehe ayos lng yan best,hehehehehe kain tayo after nito ah?"
KINABUKASAN................................................
Alas otso ng umaga ay nasa opisina na ako, nakapagtataka at wala pa si Alexander.
AKO: "malas naman kungn kelan madaming gagawin, saka pa late" sa isip ko
Ilang sandali pa ay nagring na ang cp ko. Si Alexander tummatawag.
AKO: "yes? best........ whaaat???, may sakit ka? weeeh.. nadinig kita kagabi may beach party ang nililigawan mo. sasama ka noh?"
ALEXANDER: "buking na ko..huhuhu cge na best please????"
AKO: "Ok lng no problem basta babawi ka ah?"
ALEXANDER: "Sure best!!! salamat!!!!!!! bye love u best"
AKO: "luv u 2 best bye"
Pagkatapos ng tawag na iyon ay agad kong hinarap ang trabaho. 50 applicants ang naka schedule na interviewhin ngayon. Nakakapagod magtanong ng pabalik balik. Bawat applicant same lang ang tanong ko. Kung pwede lng ay e hire ko nalang silang lahat. Pero isang bagay na ikinatutuwa ko ay game silang lahat na makipag chismisan sa akin. pati lovelyf ng mga applicants ay itinatanong ko na.hehehe Sabi nga ng isang applicant, chikahan ang pinuntahan niya at hindi interview, Guess what? tinggap ko siya...hehehehe
Sa 50 na interview ko ay isa ang nakakuha ng attenion ko.
Pumasok ang isang lalaki, base sa resume niya na hawak hawak ko ay nasa 26 na ang edad nito. Matangkad, to make the long story short. Napaka gwapo. (umandar ang kalibugan ko.wahehehe)
AKO: "so ito pala ang lalaking pina BI ni Alexander, mukhang wala naman sa mukha nito ang pagiging murderer." sa isip ko.
Pinaupo ko siya at nag umpisa na akong tanungin siya.
AKO: "Uhmmm .. so, tell something about your self, yung mga significant details lang siguro na wala dito sa resume mo"
LALAKI: "Uhmm sir, I'm James Montemayor. I think all the details regarding my qualifications for the job is already on my resume. I had been a volunteer nurse at ******* hospital"
AKO: "really? jan nagtrabaho dati ang ate ko, what year ka nagwork doon?"
JAMES: "2009 sir"
AKO: "bakit wala sa resume mo yan?"
JAMES: "because of some personal reason sir."
AKO: "Since magiging part ka na ng team, would you mind telling me the reason specially regarding to sa pagvovolunteer mo as a nurse dati."
JAMES: "I committed a criminal offense sir (walang kagatol gatol nitong pahayag).
AKO: "huh?" kunwariy ala akong alam
JAMES: "Nademanda po ng isa kong katrabaho sa hosital. itinulak ko po kasi siya without knowing na buntis pala ito. Nakunan po siya.
Wala akong naging tugon pero halata sa mukha ko na naglolong pa ako ng further elaboration sa mga sinabi niya.
JAMES: "I did it because of love sir. Mahabang story po and I dont want to discuss further details about it, if you wont mind sir"
AKO: "I respect that, but hows the case now?"
JAMES: "Iniurong na po ang demanda sir, pero nakakulong ako while the case was being heard sa court sir" wala na naman kagatol gatol na sabi nito.
Nakita ko ang paghihirap ng kalooban niya kaya sinikap ko na ibahin ang topic namin.
AKO: Nagwork doon ang ate ko pero I dont think makikilala mo siya kasi sa operating room siya naka assign pero naalala ko way back nung graduation party ko ng high school ako, may mga bisita siyang nurses na dun din nagwowork, teka naalala ko pa ang name nung isa coz we had the chance to talk eh"
Nag isip ako sandali at inalala ang lalaking nakausap ko sa party ko noon.
AKO: "Yeah that was kuya jairus, tapos dikit niya palagi was, Noime ata iyon yung maingay na babae" sabay tawa ng malakas
Pero imbis na makitawa ay napayoko si James at dumilim ang mukha.
Tumahimik na din ako at pinagmasdan siya sandali.
AKO: "Something wrong Mr. Montemayor, If worried ka na di ka matatanggap dito, dont worry Im giving you the chance na prove mo ang sarili mo dito"
JAMES: "Noime at jairus, Kilala ko po sila sir"
AKO: "Really?" sabay ngiti
JAMES: "Sila po ang magulang nung nalalag na baby" sabay yoko na tila nahihiya.
Hindi ko alam kung anu amg magiging reaction ko pero imbis na ma Off ay humanga ako sa lalaking ito. Naisip ko na siguro ay laging ito(demandahan) ang reason kaya walang ibang hospital ang tumatanggap sa kanya.
Napaka honest. Pinagmasdan kong muli ang mukha nito, mukhang mabait naman ito at mababasa sa mata niya ang napakalalim na kalungkutan. Yan din ang mga matang nakikita ko sa tuwing haharap ako sa salamin.
AKO: "I wont ask you to explain what happend, enough na sakin ang malamang inatras nila ang demanda sayo. Meaning, hindi ka talaga masamang tao" sabay ngiti
JAMES: "Thank you sir"
AKO: "Your welcome James..."
Alas singko na ng hapon. Pagod na pagod na ako pero biglang pumasok sa isip ko na magmoment pansamantala. Maglakad lakad at alalahanin ang nakaraan. Ang mga naging buhay pag ibig ko na labis na nagpapabigat ng loob ko ngayon..
Paglabas ko sa main door ng Hospital ay nagulat ako sa nakita ko. Si James na naka upo at kausap ang guard. Nakita naman niya agad ako at dali akong nilapitan.
JAMES: "ah sir, Good afternoon po, hinintay ko po kayo para ibigay sa inyo to, nagpapaslamat po ako sa pagkakataong binigay niyo sa akin"
Iniabot niya sa akin ang isang maliit na paper bag.
AKO: "Hinintay mo pa talaga ako?..hehehe"
JAMES: "ah eh, gusto ko lang po kasi magpasalamat sir"
AKO: "sus wala yun, qualified ka naman talaga sa work na yun eh, siya nga pala since hinitay mo ako ng pagkatagal tagal, yaan mong e invyt kitang mag dinner. tska nasa labas tayo ng hospital, Tawagin mo nalang akong lando.. ay Lance nalang para pogi..hehehehe"
JAMES: "hehehe ok Lance..."
AKO: "yan, sarap sa tenga. Nakaka asiwa na ang puro sir." sabay tawa.
Pagkatapos ng haponang iyon ay naging magaan na ang loob namin ni James sa isa't isa. Para kaming mga sira ulong nag iiyakan habang nag iinoman sa unit ko. Nalaman kong Bisexual din pala ito at ang karanasan niya sa buhay pag ibig.
Mas dumalas ang paglabas labas naming dalawa. Pinapasyal niya ako sa farm na pag aari ng pamilya nila. Doon ay masaya kaming nagtatanim ng mga gulay.hehehe Nagpapakain ng mga manok nila doon na libo libo.
Malapit si james sa mga katiwala nila sa farm. Mabait siyang amo, makulit sa mga matatandang babae doon. Lahat sila itinuturing niyang Lola, sobra niyang nilalambing ang mga ito kaya tuwang tawa sa kanya ang lahat doon.
JAMES: "Lance? ganito ang buhay ko nung walang hospital ang tumatanggap sa akin, dito ko binubuhos ang panahon ko.. nagustuhan mo ba dito?"
AKO: "Oo madaming manok, sana sinama natin si taytay kasi mahilig sa manok yun, ito na ang mundong inaasam asam niya...hehehe"
KINAHAPONAN.......................................
Pinagmamasdan ko si James habang naka topless na tumutulong sa pagkakatay ng baboy. napaka gwapo nito kahit pawis na pawis na. Lalo akong kinilig ng kinindatan niya ako.
May takot sa puso ko na mahulog muli sa isang taong hindi naman pala nakalaan para akin pero pasaway talaga ang puso kong ito.
Inaasikaso niya ako ng mabuti at para akong prinsipe kong itrato nito. Anjan ang susubuan ako pag kumakain kami. Pag nakikitang pinagpapawisan ako ay agad niya itong pinupunasan.
AKO: "james? favor please?"
JAMES: "Anu yun?"
AKO: "Wag mo ako sanayin sa ganito, baka mag level up ang nararamdaman ko para sayo" mejo nahihiyang sabi ko
JAMES: "Level one hundred na kaya ako. Tarantado ka Lance, binuhay mo ulit tong puso ko"
Hindi ako makapaniwala sa sinabi niyang iyon. Mangiyak ngiyak ako habang pinagmamasdan siya. Hindi ko alam kong paano magrereact sa sinabi niya. Basta punong puno ng kaligayahan nag puso ko nung puntong iyon.
JAMES: "Nung araw palang na tinanggap mo ang pagkatao ko at ang nakaraan ko ay minahal na kita. Hindi ko alam kung bakit ganoon kabilis pero pasensya kana Lance, sa ayaw at sa gusto mo babakuran na kita. mahal kita gago ka"
AKO: "Mahal na din kaya kita, di ko alam kong kelan pa basta mahal na din kita, tinuruan mo akong lumimot sa mga pasakit sa puso ko" umiiyak na ko
JAMES: "wag ka umiyak please...dapat masaya tayo" sabay punas sa luha ko
AKO: "ang sabihi mo naiiyak ka din kasi. Tsaka di ako tarantado at gago. kaw ah bad ka"
JAMES: "sorry naman po..(sabay gawad ng halik sa labi ko) I love you Lance thanks for comming into my life"
AKO: "same here, sana ay hindi na ko masaktan ulit"
JAMES: "pangako, iingatan kita Lance basta wag ka lang magagalit sa gagawin kong pagbabakod sayo. Madamot ako eh. Akin ka lang dapat"
AFTER 1 YEAR...............................................................
Binuksan na for business ang Hospital namin. Luckily madami agad kaming naging regular clients na anag papacheck up dito. Lahat halos ng mga kilalang tao ay sa hospital na namin nagtitiwalang magpagamot.
Ako naman ay nasabi ko na sa pamilya ko ang totoo kong preference at napaswerte kong hindi nila ako hinusgahan. Tinanggap nila ako ng Buong puso.
Si naynay at lola ay nagpatayo ng salon na pinagkakalibangan nilang dalawa. Di na nagsawang magjamming ang dalawa.
Si Chris naman ay nakausap ko na at nagkaroon na kami sa wakas ng maayos na closure. Maligaya siya ngayon bilang kauna unahang model actor na lantad ang katotohanang kasal siya sa kapwa lalaki.
Si Bugoy at Bubble naman ay masaya paring nagsasama. Unti unti ko nang natanggap na sila talaga ang nakatandhana sa isa't isa although paminsan minsan ay ako ang nagiging sumbungan ng dalawa pag may nagagawang kasalanan ang isa.
Si Alexander naman, ikinasal na sa girlfriend niyang pagka pangit pangit, hanggang ngayon ay mesteryo pa sa amin kung bakit minahal niya ito.hehehe Masaya naman sila ngayon. Dasal ko lang ay magmana kay Alexander ang magiging anak nila.
Ang puso ko naman???... Yup! 1 year na kami ni James. Simula nung inaya ko siyang magdinner ay napagtanto namin na we have a lot in common. Naunawaan ko na rin ba't napalihis ang landas niya minsan sa buhay niya. Nalaman kong isang napakabuting tao si James. Mayaman ang pamilya nito at may sarili siyang foundation na tumutulong sa mga batang hindi kayang pag aralin ng mga magulang nito. Pamisan minsan ay nagkakaroon kami ng pagtatalo pero hindi namin pinalalampas ang araw na hindi kami nagkakabati.
Sa hinaba haba ng pasakit sa puso ko. Sa dinamidami ng nangyari sa buhay ko at sa dami ng lalaking minahal ko. Kay James lang pala ako babagsak. Si James huli ang kiliti ko, si james na araw araw na ipinaramdam sa akin na mahal niya ako at kailanman ay hindi niya ako magagawang saktan.
WAKAS.....................................
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [18]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike
Author's Note:
I would like to give a special mention dito sa episode na to ang mga followers ko sa blogsite ko na to (in no particular order): jason, dennis, nashdane, stanley, mariz, neil, jett, alimuom, at marr d. salamat po ng marami. Kahit di ako minsan nakakasagot sa comments ninyo, but nababasa ko iyon at na-appreciate ko ang pagparegister ninyo as followers ng blog ko. TC!
-----------------------------
Sa gabing iyon, muli naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagmamahalan. Mas mainit, mas nag-aalab kaysa nauna naming pagniniig. At masasabi kong nasa ibang level na rin ang pagsisiping namin. Sa pagkakataong iyon, ibang klaseng pagpapaligaya naman ang itinuro sa akin ni Kuya Rom. Sa kalagitnaan ng init na aming tinatamasa, biglang lumabas sa mga bibig niya ang, “Tol... ipapasok ko sa iyo.”
May bahid na takot man ang marinig iyon sa kanya, hindi naman ako lantarang umayaw. Naisip ko na kapag mahal mo ang tao, ibibigay mo sa kanya ang kung ano man ang gusto niya na kaya mong ibigay. “K-kuya, hindi ko pa naranasan ang ganoon. B-baka masakit po, parang hindi ko kaya... anlaki pa naman niyan!” tukoy ko sa ari niya.
“Dahan-dahanin ko lang tol... please? Libog na libog na ako e.”
At dahil sa sobrang libog ko na rin, hindi ko na magawang tanggihan pa ang kagustuhan ni Kuya Rom. Habang hinagod niya ng halik ang aking bibig, leeg at kinagat-kagat ang tila butil sa ilalim ng aking utong, ipinasok naman ang isang daliri niya sa butas ng aking likuran matapos lagyan ito ng pampadulas.
“Ahhhhhhhh!” Ang ungol ko habang kinakalikot ng daliri niya ang kaloob-looban noon. Hindi ko maipaliwanag ang magkahalong kiliti sa ginagawa ng bibig niya sa katawan ko at sa daliri niya sa ilalim ng aking butas. At habang inilabas-masok niya ito, hindi ako makgandaugaga paghalinghing. “Ahhhhhh, ahhhhh, ahhhhhh!”
“Masarap ba tol? Masarap ba?” Ang tanong niyang sinabayan din ng ungol.
“O-opo kuya. Masarap po…” ang sagot ko.
Maya-maya, pinahiga niya akong nakatihaya sa kama at itinaas ang mga paa, ipinatong ang mga ito sa kanyang mga balikat. Pagkatapos lagyan ng pamapadulas ang tigas na tigas at ga-kabayo sa laki niyang pagkalalaki, itinuon niya ito sa butas ng aking likuran.
“K-kuya, dahan-dahan lang po... masakit!” ang sambit ko noong naramdaman kong pwersahan niyang idiniin ang ari niya sa lagusan ng butas ko.
“Relax ka lang tol... mabilis lang ito. Dahan-dahanin ko lang.”
“D-dahan-dahan lang Kuya...” Sagot ko, kagat-kagat ang sariling labi.
Dahan-dahan nga niyang ibinaon ang kanyang sandata. Dahil sa sobrang kipot pa ng aking likuran, naka-ilang ulit din niyang pinilit na mapasok ito. Kitang-kita kong pinapawisan na siya ngunit hindi pa rin maipasok iyon at ngingiwi-ngiwi naman ako kapag nakatutuko na doon at dinidiin niya. “K-uya, wag na lang po. Hindi ko yata kaya.” Ang nasabi ko noong mapansing hirap na hirap na kaming dalawa sa kahit anong posisyon ang gagawin namin. Nand’yan yung lalagyan niya ng unan ang may parteng puwetan ko, nand’yan iyong patuwarin niya ako…
Ngunit tila naalipin na si Kuya sa kamunduhan. Pagkatapos ng ilang minuto, nakapasok din ang ulo ng ari niya sa butas ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko. Tila napupunit ang buo kong lukuran at ang kaloob-looban nito. “Arrgggggggg! Kuya, ansakittttttttt! Arrgghhhhhhh!” ang pigil kong pagsigaw, ang mukha ay hindi ma-drowing sa tindi ng sakit.
“Rrelax ka lang tol.” Ang sabi niya habang inihinto ang pagdiin ng kanyang harapan sa butas ko, hinayaang nakapasok ang halos kalahati ng katawan ng kanyang tirik na tirik na ari.
Pakiramdam ko naman ay nagdurugo ang pwet ko sa sobrang sakit. Ang mukha ko ay nakangiwing nagmamakaawa habang tila matanggal na ang sariling labi sa lakas ng pagkakagat ko nito. Pilit namang inabot ng mga labi ni kuya ang leeg ko at hinahalik-halkian ito, tila nagdedeliryo. “Tolllllll, ansaraaapp.” At noong kinagat-kagat at sinipsip-sipsip na naman niya ang utong ko, mistulang nalimutan ko na ang sakit na dulot nang bahagyang pagkapasok ng ari niya sa likuran ko.
Noong makitang tila nasasarapan na naman ako, itunuloy na naman ni Kuya ang pagdiin ng ari niya hangngang sa makapasok na ang buong katawan nito sa kaloob-looban. “Arrrgggggggg! Ansakit kuya! Ansakitttttt poooooo!!!!!” sigaw ko.
Ngunit naalipin na ng kamunduhan si Kuya Rom at hindi na niya napansin pa ang daing ko. “Tol... sandali lang to, tol.” Ang sambit niya habang umuulos na nakasampa sa akin. “Ansarap mo tol! Tol... tol... tol... Ahhhhh! Ahhhhh! I love you tol... ansarap!” ang narinig kong magkahalong ungol at banggit niya sa pangalan ko.
Wala na akong magawa pa kungdi ang tiisin ang matinding sakit sa patuloy niyang pag-ulos. Hanggang sa naramdaman kong tila lalong lumalaki pa ang ari niyang nakabaon sa likuran ko at binilisan nang binilisan ang pagbayo, idiniin ng husto ang pagpasok ng ari niya. “Tol... lalabasan na ako tol. And’yan na ako tollllllll. Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllllllllll” ang sambit niya. Hanggang sa ang narinig ko na lang sa kanya ay ang mabilis at habol-habol niyang paghinga.
Noong mahimasmasan na, dahan-dahan niyang hinugot ang pagkalalaki niya sa ilalim ng butas ko. Sobrang hapdi ang naramdaman ko. “Argggh!” ang nasambit ko. Hindi ako halos makakilos sa sobrang kirot. Noong tiningnan ko ang beedsheet, may bakat ng mga dugo ito.
Humiga siya sa gilid ko at tumagilid, niyakap ako. “Sorry tol... Sobrang na-miss lang kita, at atat na atat talaga ako sa iyo. Salamat at pinagbigyan mo ako.” Ang sabi ni Kuya Rom sabay halik niya sa bibig ko. Naghalikan kami. Inabot ng isa niyang kamay ang ari ko at nilaro-laro ito hanggan sa tumigas. Binati niya ito habang patuloy niya akong hinahalikan sa bibig, sa leeg, sa dibdib... hanggang sa naramdaman ko na lang na tila marating ko na ang sukdulan. “Ahhhhh! Kuya, lalabasan na ako! Ahhhhhhh!” sambit ko, sinambunutan ng malakas ang buhok ni Kuya Rom na nagpaubaya na lang sa ginawa ko sa kanya. At pumulandit ang dagta ko sa dibdib, pati na rin sa mukha ni Kuya Rom. Naghalikan uli kami, pinaglalaruan ng mga dila namin ang katas na galing sa ari ko. Hanggang sa unti-unting humupa ang init na naramdaman ng aming mga katawan.
Maya-maya, bumalikwas ako sa higaan at tinungo ang shower. Noong maupo ako sa inodoro at umire, Sobrang hapdi pa rin ang naramdaman ko. Tiningnan ko ang laman ng inodoro. Magkahalong dagta ni Kuya Rom at dugo ang naghalo sa tubig na lumabas galing sa aking likuran.
Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Masaya na napagbigyan ko ang mahal kong Kuya at masakit dahil natatakot na baka hahanap-hanapin ko ang ganoon at tuluyan na akong maalipin sa isang damdaming hindi ko alam kung kaya bang tanggapin ng aking mga magulang.
Noong bumalik na ako sa kama, nakahiga pa rin si Kuya Rom, bakat sa mukha ang abot-langit na saya. Humiga ako sa tabi niya. Tumagilid siya paharap sa akin at hinalikan ako sa bibig. “Mwah! Sarap talaga ng bunso ko!” sambit niya.
Hindi ako sumagot. Naglalaro sa isip ang eksenang nangyari, ang ibang level na pagtatalik na namagitan sa amin sa gabing iyon.
Maya-maya naitanong ko ang tungkol sa kanila ni Shane. “T-too bang boyfriend mo si Shane?”
“Hindi ah… sinet-up ka lang namin upang umamin ka…” ang agad niyang sagot.
“Waaahhhhh!” ang pag-react ko, nagulat sa sinabi niya. “Set-up lang?”
“Ang totoo niyan, isang philantropist si Shane at ang mga magulang niya. Iyon bang mahilig sa kawang-gawa, tumutulong sa mga taong nangangailangan. Ganyan ang pamilya ni Shane. At dahil milyonaryo, hindi mahirap sa kanila ang gumastos para sa mga taong gusto nilang tulungan. Noong isinugod ko sa ospital ang inay, walang-wala akong pera. May isang duktor na naawa sa kalagayan naming mag-ina at ini-refer niya kami kay Shane na nagkatong nandito din sa Pinas. Pabalik-balik na lang kasi siya dito dahil sa kanyang projects sa mga mahihirap. Sinubukan kong tawagan siya. At laking pasalamat ko noong pinuntahan niya agad ako sa ospital…”
“E… paano mo na-open sa kanyang i-set up ako? At bakit”
“Noong magkausap kami ni Shane, nagmungkahe siyang isama niya ako sa Canada. Marahil ay naawa siya sa kalagayan ko o baka rin ay may iba siyang plano. Alam ko, may gusto din siya sa akin. At kapag sumama ako sa kanya, nakikinita kong may ibang patutunguhan ang lahat. Nabanggit niya kasi na may partner siya sa Canada, kasal sila ngunit nagkalabuan na at nagpaparinig na single na siya at available. Syempre, iba ang kaagad ang sumiksik sa isip ko. Malaki ang utang na loob ko sa kanya at nagpaparinig pa sa akin ng ganoon, bagamat wala naman siyang lantarang sinabi. Ngunit, ewan… bigla kitang naisip noong binanggit niya ang indecent proposal niyang iyon. At ang naisagot ko na lang sa kanya ay pag-isipan ko...”
“At…?”
“Iyon… nasabi ko rin sa kanya ang tungkol sa iyo. At napagdesisyonan ko na kapag inamin mong mahal mo ako, hindi na ako sasama sa kanya. Ngunit kapag wala ka namang inamin na mahal mo ako, sasama na ako sa kanya. At iyon ang napagkasunduan namin. Kaya naisipan naming I setup ka. Alam mo naman ang ugali ng mga kagaya ni Shane, sport lang sila.” Sabay tawa. “Kaya, hayun umalis si Shane na mag-isa. Pero babalik din iyon sa isang buwan. Aayusin lang niya ang legal separation nila ng partner niya at babalik uli siya dito upang maghanap ng isang makakasamang Pinoy, dahil Pinoy daw ang type niya.” paliwanang niya. “Kaw ha… kunyari ka pa, mahal mo naman pala ako!” pahabol pa niya.
“Kuya… naman eh! Dina-drama nyo lang ako.” Ang nasabi ko na lang.
“Hirap mo kasing umamin e…” sabi niya.
“E… paano kasi, wala ka namang sinabing mahal mo ako! Alangan namang ipangalandrakan kong mahal kita samantalang andami mo pang babae.”
“E, binigyan ka nga ng singsin eh. Hindi pa ba sapat iyon? Hindi mo ba naaamoy?”
“Wala kayang amoy iyong singsing..” biro ko.
“Ganoon? Gusto mo pangigilan kita uli?” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti. “Hmmmm! Sarap mo talagang asarin, nakakapangigigil!”
“Sige, panggigilan mo ako at tatadyakan ko yang opera mo!” biro ko. “E, bakit pala naghalikan kayo sa ospital ni Shane? At sa harap ko pa? Tapos, nagtatawanan kaya kayo noong dali-dali akong lumabas doon”
“Kaya nga kami nagtawanan kasi hindi naman kasama iyon sa usapan na halikan niya ako e. Siyempre, nagulat ako kaya hindi ko napigilan ang sariling matawa. Biniro ko nga sa pananantsing niya eh.”
“Kaya siguro dahil nasarapan ka rin! Hindi mo man lang inisip na nasaktan ako…”
“Nasarapan? Hehe. Nagselos ba. Hmmm! Sarap talaga ng pakiramdam kapag nagseselos ang love mo!” sabay dukot niya sa panga ko at hinalikan ako sa lips. “Mwah! Kung ikaw iyong kahalikan ko, masasarapan ako. At syempre naman, inisip kita. Pero buking ka na kasi e. Kahit galit ka, alam ko ang kiliti mo. Pupuntahan lang kita dito sa bahay at konting lambing, sigurado, pawi na ang lahat ng galit mo sa akin…”
Sobrang touched naman ako sa sinabing iyon ni Kuya Rom. Tinitigan ko siya. “Mahal mo ba talaga ako Kuya?”
Tumango siya, seryosong nakatitig sa akin.
“Bakit mo ako mahal?”
“Huwag mo nang tanungin pa. Kapag nagmahal ka nang malalim, hindi mo ito kayang ipaliwanag. Kasi kapag ang pagmamahal mo ay may kaakibat na dahilan, ibig sabihin, mababaw lang ito. Kapag ang dahilan na iyan ay naglaho, maglalaho na rni ang pagmamahal mo. Kaya ang sagot ko sa tanong mo? ‘Hindi ko alam’” paliwanag niya. “Basta mahal kita. Iyon na iyon.”
Tumango na lang ako, napaisip sa sinabi niya.
“Ikaw, bakit mo ako mahal?” balik niya sa tanong ko.
“Hindi ko rin alam Kuya. Basta, ang alam ko, masaya ako kapag kasama kita…” ang nasiagot ko na lang.
“Ibig sabihin, malalim ang pagmamahal mo sa akin?”
Tumango lang ako. At naramdaman ko na lang na hinaplos niya ang pisngi ko habang tinitigan ng mapupungay niyang mga mata ang aking mukha. At muli, inangkin namin ang gabi…
Noong makalabas na ng ospital ang inay ni Kuya Rom, doon na rin siya tumira sa amin. Ang maganda pang nangyari ay nag-hire pa talaga ang mama ko ng nurse para maalagaang mabuti ang kalagayan ng inay niya.
Masaya ako dahil pakiramdam ko ay wala na akong mahihiling pa. Si Kuya Rom ay kasama ko sa sa lahat ng oras, at gabi-gabi kaming nagtatabi sa pagtulog.
Sa school, pinakiusapan din namin ang lahat niyang professor na pagbigyan si Kuya Rom at huwag i-drop sa mga subjects dahil sa hindi naman niya kagustuhan ang nangyari sa inay niya. At pinagbigyan namannila siya. Kaya, balik eskwela na naman kami at balik sa dating set-up, maliban na lang sa hindi na niya nagbo-boarding house dahil doon na siya umuuwi sa bahay namin.
Ang mga magulang ko naman ay sobrang tuwa na kasama na namin si Kuya Rom sa bahay. Ang lakas din kasi ng hatak ni Kuya Rom sa mga magulang ko. Kapag nagkasama kami niyan at nagkukwentuhan, parang ang saya-saya nila kapag kausap siya. Tawanan, biruan. Lahat kasi ng kasipagan, kabaitan, ganda ng pakikisama ay ipinakita ni Kuya Rom sa kanila. Kapag may problema ang mga magulang ko, nandyan palagi si Kuya Rom nagbo-volunteer kapag kaya niya, na siya ang bahala, siya ang gagawa… Pati sa pagluluto ng pagkain namin pinasukan na rin ni Kuya Rom, pati ang pamamalengke, paggi-general cleaning ng bahay at pag-aayos ng mga furnitures at arrangement. Kahit ang paghahardinero, paglilinis ng mga sasakyan, ginagawa din niya. Sobrang sipag ni Kuya Rom. At pati ako, natuto rin kahit papaano sa mga ginagawa niya. Kaya, sobrang hanga ang mga magulang ko sa kanya. At siguro din ay talagang likas na magkatugma ang mga panlasa nila.
At ang isa rin sa mga magagandang nangyari ay binigyan kami ng mga magulang ko ng isang kotse na siya naming ginagawang service ni Kuya Rom kahit saan kami magtungo. Syempre, si Kuya Romwel ang nagdadala gawa nang wala pa ako sa legal na edad upang magkaka-driver’s license. Pagpasok ng school, naka-kotse kami, kapag naggagala, naka-kotse. Kahit saan. Siya ang driver ko, ang bodyguard at naman, kuya, as in… hehe.
Lumipas ang isang buwan at nakabalik na si Shane galing Canada. At sa nalaman kong kabaitan niya, kinaibigan ko na rin siya. Masayang kausap si Shane. Mabait… at kapag may time kami ni Kuya Rom, isinasama namin siya sa bonding namin. Ang saya-saya.
May isang beses na nagpunta kami sa lupain namin sa bukid, sama-sama kaming nagba-bonding. Doon, ipinakilala ko si Julius kay Shane. Naging magkaibigan sila at sa tingin ko naman ay masaya si Julius. Kapag namamasyal kami sa lupain, nakaangkas kami sa kabayo, magkapares kami ni Kuya Rom ns siyang nagrerenda habang si sina Shane at Julius naman sa isang kabayo, si Julius ang nagdala habang yakap-yakap naman ng mahipit ni Shane ang katawan niya. Ngingiti-ngiti lang kami ni Kuya Rom sa kanila. Syempre, malaswa ang iniisip namin sa pagyakap ni Shane kay Julius habang si Julius naman ay nagmistulang isang inosenteng tila walang kaalam-alam sa mundo. Ewan ko din lang kung ano ang laman ng utak niya, hehe... At habang ganoon ang drama ni Shane, si Julius naman ay paminsan-minsang tumitingin sa akin, sa amin ni Kuy Rom na mistulang may ibig ipahiwatig.
Anyway, sa kabuuan, masaya kaming lahat. Pakiwari ko ay nasa akin na ang lahat at wala na akong mahihiling pa sa set-up naming iyon.
Isang linggo matapus ang gradution ni Kuya Rom, namatay ang nanay niya. Sobrang nasaktan siya na halos hindi na namin siya makausap. Syemptre, mahal na mahal niya ang kanyang nanay, sa salita niya, na iyon na lang ang “nag-iisang pamilya niya” at iniwanan pa siya. Ramdam ko ang lungkot ni Kuya Rom, ang kanyang pagkahabag sa sarili, pakiramdam na nag-iisa nalang siya sa mundo.
Pinayuhan siya ng mga magulang ko na huwag nang malungkot dahil kahit papaano, nandiyan naman kami na nagmahal, at hanadang sumuporta sa kanya, at welcome siya sa pamilya namin sa lahat ng oras. Sinabi din ng mama ko sa kanya na ang pagpanaw ng nanay niya ay ipinagkaloob ng maykapal at iyon ang plano ng nasa taas para sa kanya; na kahit papaano, dapat pa rin siyang magpasalamat dahil nakapagpahinga na ang nanay niya, atsaka naabutan at nasaksihan pa nito ang paggraduate niya sa kanyang kursong pinili.
Pagkatapos na pagkatapus mailibing ang kanyang nanay, ibinunyag ko kay Kuya Rom ang sorpresang napagdesisyonan ng aking mga magulang para sa kanya. At ang pasya nilang ito ay upang i-assure kay Kuya Rom na hindi siya pababayaan ng pamilya namin.
Nasa kuwarto kami noon nakahiga nang pareho. “Kuya… may sasabihin ako sa iyo”
“Ano iyon?” tanong niya.
“Sabi ng papa ko, aampunin ka daw namin ng legal… Kung papayag ka daw.”
Kitang-kita ko ang excitement ni Kuya Rom noong marinig ang sinabi ko. “T-talaga?”
“Oo. Maging Iglesias na rin ang family name mo kung papayag ka, pareho na tayo. Payag ka kuya?”
“Sige tol… payag ako! Tutal, wala na rin akong kamag-anak eh. Atsaka, napalaki ng utang na loob ko sa pamilya ninyo. Sino ba ang hindi matuwa na ako ay magiging legal na kapamilya niyo na.”
“Talaga Kuya? Yipeeeeeeeee!” sigaw habang nagtatalon-talon sa kama.
“Yahoooooo!!! Sigaw din niya, sinabayan ako sa pagtatalon-talon. “Tunay na kapatid na kita tol. Mwah! Mwah!” ang masaya niyang sabi.
Kaya kinabukasan, ipinalakad kaagad ng papa ko ang lahat ng mga papeles upang maging legal na kapamilya na namin si Kuya Rom. At dahil sa pera ang pinagalaw ng papa ko, wala pang isang linggo, official nang “Iglesias” ang apilyedo ni Kuya Rom. Syempre, proud na proud ako na may Kuya akong kasing guwapo, kasing tangkad, kasing bait, kasing responsable ni Kuya Rom. At sigurado ako, sobrang proud din ang mga magulang ko sa kanya.
Akala ko tuloy-tuloy na ang kaligayahan naming iyon. Ngunit isang araw habang may ginawa kami ni Kuya Rom sa kwarto, hindi pala namin nai-lock ang pinto. At habang nasa posisyon kaming umiindayog si Kuya Rom, nakatayo sa gilid ng kama at ako naman ay nakatihaya at ang dalawang paa ay nakapatong sa mga balikat niya, napupuno sa mga ungol namin ang buoung kwarto, biglang bumukas ang pinto.
“Ang papa ko!” sigaw ng utak ko. Kitang-kita ko ang pagkagulat niya, nanlaki ang mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan.
Biglang tinanggal ni Kuya Rom ang ari niyang nakapasok pa sa butas ko habang dali-dali ding umalis si papa na walang pasabi at isinara ang pinto, iniwanan kaming dalawa ni Kuya Rom.
Nagkatinginan kami ni Kuya Rom. Ang mga mata ay may bahid na takot at pangamba. Dali-daling nagdamit si Kuya Rom, humiga sa kama, bakas sa mukha ang takot at matinding lungkot.
“Huwag kang mag-alala kuya... at least ngayon, alam na nila ang tungkol sa atin” ang pag-encourage ko.
“Nakakahiya tol... Pagkatapos kong maging legal na kapatid mo, heto, nabisto pa tayo... marahil ay naisip ng papa mo na inahas ko ang pamilya ninyo.”
“Huwag kang magsalita ng ganyan, kuya. Mahal ka nila di ba? Alam ko iyan.”
“Kahit na. Mali pa rin ang ginawa natin; ng ginawa ko sa iyo. Ako ang dapat na magtuwid sa iyo sa landas at nagtitiwala sila sa akin na aalagaan kita, hindi aabusuhin. Pwede nga nila akong ipakulong eh... dahil lalo na 16 ka pa lang, underage.”
“Hindi ako papayag niyan, Kuya. Kapag ipinakulong ka nila, sasama ako sa kulungan o kaya, magpakamatay ako… makikita nila. Basta, huwag ka nang mag-isip ng ganyan”
Tahimik. Maya-maya, may kumatok. Si Mama.
“Jason, Romwel... baba na kayo, naghihintay ang papa ninyo. Dinner na!” sigaw ni mama, ang boses ay tila wala namang bahid na galit.
“Susunod na po kami ma!” sagot ko, hindi na binuksan ang pinto at hindi na siya sinilip pa.
“Ok, antayin namin kayo! Dalian ninyo!”
Nagtinginan uli kami ni Kuya.
“Parang ayaw kong bumaba tol...” sabi ni Kuya Romwel
“Huwag kang mag-alala, Kuya. Kakampi mo ako. Ipaglaban kita kung sakali mang may sasabihin o gagawin ang papa ko sa iyo. Tara na baba na tayo... Harapin natin ito nang sabay para magkaalaman na.”
Sa pagpipilit ko, sumama na rin si Kuya Rom na bumaba at tumuloy sa hapag kainan.
Nakaupo na sina mama at papa sa hapag-kainan at naghintay na lang sa amin. Ramdam ko na pinag-usapan na nila ang nasaksihan ng papa ko sa ginawa namin ni KuyaRom.
Agad kaming naupo. Walang imikan. Sumasandok kami ng pagkain na tila bilang na bilang ang paggalaw dahil sa nararamdamang tensyon na namuo at nakaambang sumabog.
Nasa kalagitnaan na kami ng kainan noong. “Uhum!” ang pagpaparinig ni papa.
Bigla namang kinalampag ang dibdib ko. “Ok… this is it!” sigaw ko sa sarili.
“Romwel...” ang sabi ng papa ko inihinto ang pagsubo ng pagkain, tiningnan si Kuya Romwel. “...inampon kita dahil nakita ko sa iyo ang pagkamature at responsible mo. Hanga ako sa iyo sa maraming bagay. At nasabi ko sa sarili ko na napakaswerte ko kung isa ka sa maging anak ko... Sa pag-ampon ko sa yo, inaasahan kong alagaan mo si Jason, bigyan ng guidance, turuan ng mga bagay na makakatulong sa kanyang pagmature dahil ang anak naming iyan ay batang-isip, at spoiled. Iyan ang unang dahilan kung bakit namin napagdesisyonang ampunin ka...”
Tiningnan ko si Kuya Romwel at nakayuko lang ito, hindi kumukilos, malungkot na malungkot ang mukha na tila iiyak na at hinayaang nakalatag sa mesa ang dalawang kamay.
Nagpatuloy si papa. “Ang pangalawang dahilan kung bakit ka namin inampon ay dahil gusto ko – personal na gusto ko – na dadami ang lahi ng mga Iglesias. Nag-iisang anak ko lang si Jason. At hindi ako papayag na magiging bakla pa ito... kayong M-G-A anak ko!” ang pag-empahsize niya sa katang ‘mga anak’ na ibig sabihin ay kasama si Kuya Rom. “By hook or by crook, gusto kong magkakaapo, at gusto ko, puro mga lalaking apo na magtataguyod sa pangalang iniwanan ng tatay ko; mga lalaking siyang magpapatuloy na mamamahala sa mga lupain at hasyenda ng mga Iglesias. Sa unang dahilan, mukhang pumalpak ako sa iyo, Romwel. Nakakahiya, nanginginig ang kalamnan ko sa nasaksihan sa ginawa ninyo. You failed me miserably, you disappointed me, you disgraced me, you betrayed me. Alam mo ba iyon?” Npahinto ang papa ko, tila kumuha ng buwelo.
Nakayuko pa rin si Kuya Rom at walang kibo.
Nagpatuloy uli si papa. “At sa pangalawang dahilan, mukhang madidisappoint pa rin ako sa iyo! Sayang lang ang apelyidong ibinigay ko sa iyo... Ngunit hindi ako papayag na gawin ninyong kabulastugan ang pagiging magkapatid ninyo! At kung susuwayin pa rin niyo ang gusto ko, mabuti na sigurong umalis ka sa pamamahay ko, Romwel!” sigaw ni papa kay Kuya Rom.
Mistulang tinamaan ng kidlat si Kuya Romwel sa narinig. Hindi makakibo. Nanatiling nakayuko na mistulang estatwa. Marahil kung hindi lang pagkawalang-galang sa papa ko ang pag-walk out sa hapag-kainan ay siguradong ginawa na niya ito. Ngunit nanatili siyang nakaupo at bagamat dama ko ang naramdaman niyang hiya sa sarili. Buong tapang niyang tinanggap ang lahat nang masasakit na salita ng papa ko.
“S-sir... nanghingi po ako ng sorry. Ako po ang may kasalanan ng –“
“You don’t need to explain, Romwel. Alam kong ikaw ang may kasalanan ng lahat dahil ikaw ang nasa eksaktong edad!” ang pag-cut ni papa sa pag-expalin sana at panghingi ng tawad ni Kuya Rom.
“Hindi si Kuya Romwel pa, ako. Ako ang –“
“Shut up!” ang bulyaw ni papa, pag-cut din sa pagdepensa ko sana kay Kuya Rom.
Wala na akong magawa pa kungdi ang tumahimik. Ramdam ko naman ang pagkaawa ng mama ko kay Kuya Rom. Ngunit ramdam ko rin ang pagpanig niya sa papa ko.
“Simula ngayon, hiwalay na kayo ng Kwarto ni Jason at ayaw kong magsama pa kayo sa kahit saang lakad. At ikaw Jason, pinagbawalan na kitang makipag-usap kay Kuya Romwel mo. At ang dati mong driver ang siyang magiging driver mo uli at siyang maghahatid-sundo sa paaralan mo sa susunod na pasukan. Lahat ng mga kasambahay natin ay babantayan kayo at kapag nalaman kong nag-uusap kayo, makakatikim kayo sa akin. Ikukulong ko kayo sa kanya-kanyang kuwarto ninyo.”
Awang-awa ako kay Kuya Romwel. Alam ko, mali din naman talaga ang ginawa namin. “Pero kasalanan ba kung nagmahalan kami ni Kuya Rom?” Ang naitanong ko sa sarili. Sa puntong iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha ko, lalo na noong marinig ang huling sinabi ng papa kong hindi na niya kami papayagan ni Kuya Romwel na mag-usap at magsama pa.
Bigla akong tumayo at tumakbo papuntang kwarto ko. At doon, nag-iiyak nang nag-iiyak.
Maya-maya, kumatok ang mama ko at pumasok kasama si Kuya Romwel. “Jason, anak... nandito si Kuya Romwel mo. Pinakiusapan ko ang papa mo na makapag-usap muna kayo at kunin na rin niya ang mga gamit niya dito upang ilipat sa kuwarto sa may basement, doon na siya matutulog. 15 minuto lang ang ibinigay ng papa ninoy na mag-usap. Pagkatapos ng 15 minuto ay dapat tapos na sa pagliligpit ang Kuya mo at lalabas na siya ha?” ang wika ng mama ko. At lumabas na siya ng kwarto, iniwan kaming dalawa ni Kuya Romwel.
Agad-agad akong niyakap ng mahigpit ni Kuya Romwel at hinalikan sa labi. Noong kumalas siya, “Tol... baka iyan na ang huli kong halik sa iyo?”
“B-bakit Kuya? Pwede pa naman tayong magkita sa labas nang patago, di ba?”
“Hindi Tol... tama ang papa mo. Malaki ang tiwalang ibinigay niya sa akin. Nasira ko na ito. At ngayon, gusto kong buuin muli ang tiwalang ipinagkaloob niya sa akin.”
“A-anong ibig mong sabihin?”
“Napagdesisyonan ko tol, na tanggapin ko na lang ang alok ni Shane na pumuntang Canada...”
Mistulang gumuho naman ang mundo ko sa narinig, parang piniga ang puso sa sobrang sakit. “A-ano?!! Ang sigaw ko. “Paano na lang ako Kuyaaaa???!”
“Tama lang siguro ito upang tuluyang hindi na tayo ma-tukso sa isa’t-isa, at na maituwid natin ang mga pagkakamali natin...”
“Bakit kuya? Mali ba ang umibig? Sabihin mo kuya mali ba??? May ginawa ba tayong hindi maganda? May inagrabyado ba tayo?”
“Oo… ang mga magulang mo. Natapakan at naagrabyado natin sila.”
“Hindi kuya! Paninindigan natin ang pagmamahalan natin! Hindi ako papayag na umalis ka, hindi!” at tuluyan na akong humagulgol.
Niyakap ako ni Kuya Rom. Hinaplos-haplos ang aking likod, ang buhok, ang mukha. “Tol... huwag kang malungkot. Mahal na mahal kita. Palagi mong tandaan iyan. Ano man ang magyayari, saan man ako magpunta, palaging ikaw ang nasa puso ko.”
“Pero bakit kailangan mong umalis? Bakit hindi mo panindigan ang pagmamahal mo para sa akin?”
“Tol... kapag nagmahal ka, minsan ay kailangan mo ring masaktan upang maramdaman mo kung gaano mo kamahal ang isang tao. Hindi kailangang nand’yan siya palagi sa tabi mo. Minsan, kailangan mo ring magparaya, pagbigyan siyang tuparin ang ninanais at hangarin niya sa buhay, lumipad, lumaya, hanapin ang sarili... Dahil kapag mahal ka niya, sa bandang huli, ikaw pa rin ang hahanapin at babalikan niya.”
“Bakit kailangan mo pang lumayo? Ano ba ang gusto mong patunayan?”
“Ang maipakita ko sa papa mo na kaya kong tumayo sa sarili, maipagmamalaki niya ako, at mabibigyan ko siya sa inaasam-asam niyang mga apo... na siyang magpalaganap sa apelyido niyang ‘Iglesias’”
“Kuya.... hindi ko kayang mawala ka sa akin Kuya. Maawa ka sa akin!”
“Huwag kang mag-alala tol... Babalik ako para sa iyo” ang sabi niya, sabay kalas sa pagkakayakap ko, tinumbok ang pintuan at umalis na.
“Kuyaaaaaaaaaaa!!!!!”
(Itutuloy)
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike
Author's Note:
I would like to give a special mention dito sa episode na to ang mga followers ko sa blogsite ko na to (in no particular order): jason, dennis, nashdane, stanley, mariz, neil, jett, alimuom, at marr d. salamat po ng marami. Kahit di ako minsan nakakasagot sa comments ninyo, but nababasa ko iyon at na-appreciate ko ang pagparegister ninyo as followers ng blog ko. TC!
-----------------------------
Sa gabing iyon, muli naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagmamahalan. Mas mainit, mas nag-aalab kaysa nauna naming pagniniig. At masasabi kong nasa ibang level na rin ang pagsisiping namin. Sa pagkakataong iyon, ibang klaseng pagpapaligaya naman ang itinuro sa akin ni Kuya Rom. Sa kalagitnaan ng init na aming tinatamasa, biglang lumabas sa mga bibig niya ang, “Tol... ipapasok ko sa iyo.”
May bahid na takot man ang marinig iyon sa kanya, hindi naman ako lantarang umayaw. Naisip ko na kapag mahal mo ang tao, ibibigay mo sa kanya ang kung ano man ang gusto niya na kaya mong ibigay. “K-kuya, hindi ko pa naranasan ang ganoon. B-baka masakit po, parang hindi ko kaya... anlaki pa naman niyan!” tukoy ko sa ari niya.
“Dahan-dahanin ko lang tol... please? Libog na libog na ako e.”
At dahil sa sobrang libog ko na rin, hindi ko na magawang tanggihan pa ang kagustuhan ni Kuya Rom. Habang hinagod niya ng halik ang aking bibig, leeg at kinagat-kagat ang tila butil sa ilalim ng aking utong, ipinasok naman ang isang daliri niya sa butas ng aking likuran matapos lagyan ito ng pampadulas.
“Ahhhhhhhh!” Ang ungol ko habang kinakalikot ng daliri niya ang kaloob-looban noon. Hindi ko maipaliwanag ang magkahalong kiliti sa ginagawa ng bibig niya sa katawan ko at sa daliri niya sa ilalim ng aking butas. At habang inilabas-masok niya ito, hindi ako makgandaugaga paghalinghing. “Ahhhhhh, ahhhhh, ahhhhhh!”
“Masarap ba tol? Masarap ba?” Ang tanong niyang sinabayan din ng ungol.
“O-opo kuya. Masarap po…” ang sagot ko.
Maya-maya, pinahiga niya akong nakatihaya sa kama at itinaas ang mga paa, ipinatong ang mga ito sa kanyang mga balikat. Pagkatapos lagyan ng pamapadulas ang tigas na tigas at ga-kabayo sa laki niyang pagkalalaki, itinuon niya ito sa butas ng aking likuran.
“K-kuya, dahan-dahan lang po... masakit!” ang sambit ko noong naramdaman kong pwersahan niyang idiniin ang ari niya sa lagusan ng butas ko.
“Relax ka lang tol... mabilis lang ito. Dahan-dahanin ko lang.”
“D-dahan-dahan lang Kuya...” Sagot ko, kagat-kagat ang sariling labi.
Dahan-dahan nga niyang ibinaon ang kanyang sandata. Dahil sa sobrang kipot pa ng aking likuran, naka-ilang ulit din niyang pinilit na mapasok ito. Kitang-kita kong pinapawisan na siya ngunit hindi pa rin maipasok iyon at ngingiwi-ngiwi naman ako kapag nakatutuko na doon at dinidiin niya. “K-uya, wag na lang po. Hindi ko yata kaya.” Ang nasabi ko noong mapansing hirap na hirap na kaming dalawa sa kahit anong posisyon ang gagawin namin. Nand’yan yung lalagyan niya ng unan ang may parteng puwetan ko, nand’yan iyong patuwarin niya ako…
Ngunit tila naalipin na si Kuya sa kamunduhan. Pagkatapos ng ilang minuto, nakapasok din ang ulo ng ari niya sa butas ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko. Tila napupunit ang buo kong lukuran at ang kaloob-looban nito. “Arrgggggggg! Kuya, ansakittttttttt! Arrgghhhhhhh!” ang pigil kong pagsigaw, ang mukha ay hindi ma-drowing sa tindi ng sakit.
“Rrelax ka lang tol.” Ang sabi niya habang inihinto ang pagdiin ng kanyang harapan sa butas ko, hinayaang nakapasok ang halos kalahati ng katawan ng kanyang tirik na tirik na ari.
Pakiramdam ko naman ay nagdurugo ang pwet ko sa sobrang sakit. Ang mukha ko ay nakangiwing nagmamakaawa habang tila matanggal na ang sariling labi sa lakas ng pagkakagat ko nito. Pilit namang inabot ng mga labi ni kuya ang leeg ko at hinahalik-halkian ito, tila nagdedeliryo. “Tolllllll, ansaraaapp.” At noong kinagat-kagat at sinipsip-sipsip na naman niya ang utong ko, mistulang nalimutan ko na ang sakit na dulot nang bahagyang pagkapasok ng ari niya sa likuran ko.
Noong makitang tila nasasarapan na naman ako, itunuloy na naman ni Kuya ang pagdiin ng ari niya hangngang sa makapasok na ang buong katawan nito sa kaloob-looban. “Arrrgggggggg! Ansakit kuya! Ansakitttttt poooooo!!!!!” sigaw ko.
Ngunit naalipin na ng kamunduhan si Kuya Rom at hindi na niya napansin pa ang daing ko. “Tol... sandali lang to, tol.” Ang sambit niya habang umuulos na nakasampa sa akin. “Ansarap mo tol! Tol... tol... tol... Ahhhhh! Ahhhhh! I love you tol... ansarap!” ang narinig kong magkahalong ungol at banggit niya sa pangalan ko.
Wala na akong magawa pa kungdi ang tiisin ang matinding sakit sa patuloy niyang pag-ulos. Hanggang sa naramdaman kong tila lalong lumalaki pa ang ari niyang nakabaon sa likuran ko at binilisan nang binilisan ang pagbayo, idiniin ng husto ang pagpasok ng ari niya. “Tol... lalabasan na ako tol. And’yan na ako tollllllll. Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhhh! Tollllllllllllllll” ang sambit niya. Hanggang sa ang narinig ko na lang sa kanya ay ang mabilis at habol-habol niyang paghinga.
Noong mahimasmasan na, dahan-dahan niyang hinugot ang pagkalalaki niya sa ilalim ng butas ko. Sobrang hapdi ang naramdaman ko. “Argggh!” ang nasambit ko. Hindi ako halos makakilos sa sobrang kirot. Noong tiningnan ko ang beedsheet, may bakat ng mga dugo ito.
Humiga siya sa gilid ko at tumagilid, niyakap ako. “Sorry tol... Sobrang na-miss lang kita, at atat na atat talaga ako sa iyo. Salamat at pinagbigyan mo ako.” Ang sabi ni Kuya Rom sabay halik niya sa bibig ko. Naghalikan kami. Inabot ng isa niyang kamay ang ari ko at nilaro-laro ito hanggan sa tumigas. Binati niya ito habang patuloy niya akong hinahalikan sa bibig, sa leeg, sa dibdib... hanggang sa naramdaman ko na lang na tila marating ko na ang sukdulan. “Ahhhhh! Kuya, lalabasan na ako! Ahhhhhhh!” sambit ko, sinambunutan ng malakas ang buhok ni Kuya Rom na nagpaubaya na lang sa ginawa ko sa kanya. At pumulandit ang dagta ko sa dibdib, pati na rin sa mukha ni Kuya Rom. Naghalikan uli kami, pinaglalaruan ng mga dila namin ang katas na galing sa ari ko. Hanggang sa unti-unting humupa ang init na naramdaman ng aming mga katawan.
Maya-maya, bumalikwas ako sa higaan at tinungo ang shower. Noong maupo ako sa inodoro at umire, Sobrang hapdi pa rin ang naramdaman ko. Tiningnan ko ang laman ng inodoro. Magkahalong dagta ni Kuya Rom at dugo ang naghalo sa tubig na lumabas galing sa aking likuran.
Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Masaya na napagbigyan ko ang mahal kong Kuya at masakit dahil natatakot na baka hahanap-hanapin ko ang ganoon at tuluyan na akong maalipin sa isang damdaming hindi ko alam kung kaya bang tanggapin ng aking mga magulang.
Noong bumalik na ako sa kama, nakahiga pa rin si Kuya Rom, bakat sa mukha ang abot-langit na saya. Humiga ako sa tabi niya. Tumagilid siya paharap sa akin at hinalikan ako sa bibig. “Mwah! Sarap talaga ng bunso ko!” sambit niya.
Hindi ako sumagot. Naglalaro sa isip ang eksenang nangyari, ang ibang level na pagtatalik na namagitan sa amin sa gabing iyon.
Maya-maya naitanong ko ang tungkol sa kanila ni Shane. “T-too bang boyfriend mo si Shane?”
“Hindi ah… sinet-up ka lang namin upang umamin ka…” ang agad niyang sagot.
“Waaahhhhh!” ang pag-react ko, nagulat sa sinabi niya. “Set-up lang?”
“Ang totoo niyan, isang philantropist si Shane at ang mga magulang niya. Iyon bang mahilig sa kawang-gawa, tumutulong sa mga taong nangangailangan. Ganyan ang pamilya ni Shane. At dahil milyonaryo, hindi mahirap sa kanila ang gumastos para sa mga taong gusto nilang tulungan. Noong isinugod ko sa ospital ang inay, walang-wala akong pera. May isang duktor na naawa sa kalagayan naming mag-ina at ini-refer niya kami kay Shane na nagkatong nandito din sa Pinas. Pabalik-balik na lang kasi siya dito dahil sa kanyang projects sa mga mahihirap. Sinubukan kong tawagan siya. At laking pasalamat ko noong pinuntahan niya agad ako sa ospital…”
“E… paano mo na-open sa kanyang i-set up ako? At bakit”
“Noong magkausap kami ni Shane, nagmungkahe siyang isama niya ako sa Canada. Marahil ay naawa siya sa kalagayan ko o baka rin ay may iba siyang plano. Alam ko, may gusto din siya sa akin. At kapag sumama ako sa kanya, nakikinita kong may ibang patutunguhan ang lahat. Nabanggit niya kasi na may partner siya sa Canada, kasal sila ngunit nagkalabuan na at nagpaparinig na single na siya at available. Syempre, iba ang kaagad ang sumiksik sa isip ko. Malaki ang utang na loob ko sa kanya at nagpaparinig pa sa akin ng ganoon, bagamat wala naman siyang lantarang sinabi. Ngunit, ewan… bigla kitang naisip noong binanggit niya ang indecent proposal niyang iyon. At ang naisagot ko na lang sa kanya ay pag-isipan ko...”
“At…?”
“Iyon… nasabi ko rin sa kanya ang tungkol sa iyo. At napagdesisyonan ko na kapag inamin mong mahal mo ako, hindi na ako sasama sa kanya. Ngunit kapag wala ka namang inamin na mahal mo ako, sasama na ako sa kanya. At iyon ang napagkasunduan namin. Kaya naisipan naming I setup ka. Alam mo naman ang ugali ng mga kagaya ni Shane, sport lang sila.” Sabay tawa. “Kaya, hayun umalis si Shane na mag-isa. Pero babalik din iyon sa isang buwan. Aayusin lang niya ang legal separation nila ng partner niya at babalik uli siya dito upang maghanap ng isang makakasamang Pinoy, dahil Pinoy daw ang type niya.” paliwanang niya. “Kaw ha… kunyari ka pa, mahal mo naman pala ako!” pahabol pa niya.
“Kuya… naman eh! Dina-drama nyo lang ako.” Ang nasabi ko na lang.
“Hirap mo kasing umamin e…” sabi niya.
“E… paano kasi, wala ka namang sinabing mahal mo ako! Alangan namang ipangalandrakan kong mahal kita samantalang andami mo pang babae.”
“E, binigyan ka nga ng singsin eh. Hindi pa ba sapat iyon? Hindi mo ba naaamoy?”
“Wala kayang amoy iyong singsing..” biro ko.
“Ganoon? Gusto mo pangigilan kita uli?” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti. “Hmmmm! Sarap mo talagang asarin, nakakapangigigil!”
“Sige, panggigilan mo ako at tatadyakan ko yang opera mo!” biro ko. “E, bakit pala naghalikan kayo sa ospital ni Shane? At sa harap ko pa? Tapos, nagtatawanan kaya kayo noong dali-dali akong lumabas doon”
“Kaya nga kami nagtawanan kasi hindi naman kasama iyon sa usapan na halikan niya ako e. Siyempre, nagulat ako kaya hindi ko napigilan ang sariling matawa. Biniro ko nga sa pananantsing niya eh.”
“Kaya siguro dahil nasarapan ka rin! Hindi mo man lang inisip na nasaktan ako…”
“Nasarapan? Hehe. Nagselos ba. Hmmm! Sarap talaga ng pakiramdam kapag nagseselos ang love mo!” sabay dukot niya sa panga ko at hinalikan ako sa lips. “Mwah! Kung ikaw iyong kahalikan ko, masasarapan ako. At syempre naman, inisip kita. Pero buking ka na kasi e. Kahit galit ka, alam ko ang kiliti mo. Pupuntahan lang kita dito sa bahay at konting lambing, sigurado, pawi na ang lahat ng galit mo sa akin…”
Sobrang touched naman ako sa sinabing iyon ni Kuya Rom. Tinitigan ko siya. “Mahal mo ba talaga ako Kuya?”
Tumango siya, seryosong nakatitig sa akin.
“Bakit mo ako mahal?”
“Huwag mo nang tanungin pa. Kapag nagmahal ka nang malalim, hindi mo ito kayang ipaliwanag. Kasi kapag ang pagmamahal mo ay may kaakibat na dahilan, ibig sabihin, mababaw lang ito. Kapag ang dahilan na iyan ay naglaho, maglalaho na rni ang pagmamahal mo. Kaya ang sagot ko sa tanong mo? ‘Hindi ko alam’” paliwanag niya. “Basta mahal kita. Iyon na iyon.”
Tumango na lang ako, napaisip sa sinabi niya.
“Ikaw, bakit mo ako mahal?” balik niya sa tanong ko.
“Hindi ko rin alam Kuya. Basta, ang alam ko, masaya ako kapag kasama kita…” ang nasiagot ko na lang.
“Ibig sabihin, malalim ang pagmamahal mo sa akin?”
Tumango lang ako. At naramdaman ko na lang na hinaplos niya ang pisngi ko habang tinitigan ng mapupungay niyang mga mata ang aking mukha. At muli, inangkin namin ang gabi…
Noong makalabas na ng ospital ang inay ni Kuya Rom, doon na rin siya tumira sa amin. Ang maganda pang nangyari ay nag-hire pa talaga ang mama ko ng nurse para maalagaang mabuti ang kalagayan ng inay niya.
Masaya ako dahil pakiramdam ko ay wala na akong mahihiling pa. Si Kuya Rom ay kasama ko sa sa lahat ng oras, at gabi-gabi kaming nagtatabi sa pagtulog.
Sa school, pinakiusapan din namin ang lahat niyang professor na pagbigyan si Kuya Rom at huwag i-drop sa mga subjects dahil sa hindi naman niya kagustuhan ang nangyari sa inay niya. At pinagbigyan namannila siya. Kaya, balik eskwela na naman kami at balik sa dating set-up, maliban na lang sa hindi na niya nagbo-boarding house dahil doon na siya umuuwi sa bahay namin.
Ang mga magulang ko naman ay sobrang tuwa na kasama na namin si Kuya Rom sa bahay. Ang lakas din kasi ng hatak ni Kuya Rom sa mga magulang ko. Kapag nagkasama kami niyan at nagkukwentuhan, parang ang saya-saya nila kapag kausap siya. Tawanan, biruan. Lahat kasi ng kasipagan, kabaitan, ganda ng pakikisama ay ipinakita ni Kuya Rom sa kanila. Kapag may problema ang mga magulang ko, nandyan palagi si Kuya Rom nagbo-volunteer kapag kaya niya, na siya ang bahala, siya ang gagawa… Pati sa pagluluto ng pagkain namin pinasukan na rin ni Kuya Rom, pati ang pamamalengke, paggi-general cleaning ng bahay at pag-aayos ng mga furnitures at arrangement. Kahit ang paghahardinero, paglilinis ng mga sasakyan, ginagawa din niya. Sobrang sipag ni Kuya Rom. At pati ako, natuto rin kahit papaano sa mga ginagawa niya. Kaya, sobrang hanga ang mga magulang ko sa kanya. At siguro din ay talagang likas na magkatugma ang mga panlasa nila.
At ang isa rin sa mga magagandang nangyari ay binigyan kami ng mga magulang ko ng isang kotse na siya naming ginagawang service ni Kuya Rom kahit saan kami magtungo. Syempre, si Kuya Romwel ang nagdadala gawa nang wala pa ako sa legal na edad upang magkaka-driver’s license. Pagpasok ng school, naka-kotse kami, kapag naggagala, naka-kotse. Kahit saan. Siya ang driver ko, ang bodyguard at naman, kuya, as in… hehe.
Lumipas ang isang buwan at nakabalik na si Shane galing Canada. At sa nalaman kong kabaitan niya, kinaibigan ko na rin siya. Masayang kausap si Shane. Mabait… at kapag may time kami ni Kuya Rom, isinasama namin siya sa bonding namin. Ang saya-saya.
May isang beses na nagpunta kami sa lupain namin sa bukid, sama-sama kaming nagba-bonding. Doon, ipinakilala ko si Julius kay Shane. Naging magkaibigan sila at sa tingin ko naman ay masaya si Julius. Kapag namamasyal kami sa lupain, nakaangkas kami sa kabayo, magkapares kami ni Kuya Rom ns siyang nagrerenda habang si sina Shane at Julius naman sa isang kabayo, si Julius ang nagdala habang yakap-yakap naman ng mahipit ni Shane ang katawan niya. Ngingiti-ngiti lang kami ni Kuya Rom sa kanila. Syempre, malaswa ang iniisip namin sa pagyakap ni Shane kay Julius habang si Julius naman ay nagmistulang isang inosenteng tila walang kaalam-alam sa mundo. Ewan ko din lang kung ano ang laman ng utak niya, hehe... At habang ganoon ang drama ni Shane, si Julius naman ay paminsan-minsang tumitingin sa akin, sa amin ni Kuy Rom na mistulang may ibig ipahiwatig.
Anyway, sa kabuuan, masaya kaming lahat. Pakiwari ko ay nasa akin na ang lahat at wala na akong mahihiling pa sa set-up naming iyon.
Isang linggo matapus ang gradution ni Kuya Rom, namatay ang nanay niya. Sobrang nasaktan siya na halos hindi na namin siya makausap. Syemptre, mahal na mahal niya ang kanyang nanay, sa salita niya, na iyon na lang ang “nag-iisang pamilya niya” at iniwanan pa siya. Ramdam ko ang lungkot ni Kuya Rom, ang kanyang pagkahabag sa sarili, pakiramdam na nag-iisa nalang siya sa mundo.
Pinayuhan siya ng mga magulang ko na huwag nang malungkot dahil kahit papaano, nandiyan naman kami na nagmahal, at hanadang sumuporta sa kanya, at welcome siya sa pamilya namin sa lahat ng oras. Sinabi din ng mama ko sa kanya na ang pagpanaw ng nanay niya ay ipinagkaloob ng maykapal at iyon ang plano ng nasa taas para sa kanya; na kahit papaano, dapat pa rin siyang magpasalamat dahil nakapagpahinga na ang nanay niya, atsaka naabutan at nasaksihan pa nito ang paggraduate niya sa kanyang kursong pinili.
Pagkatapos na pagkatapus mailibing ang kanyang nanay, ibinunyag ko kay Kuya Rom ang sorpresang napagdesisyonan ng aking mga magulang para sa kanya. At ang pasya nilang ito ay upang i-assure kay Kuya Rom na hindi siya pababayaan ng pamilya namin.
Nasa kuwarto kami noon nakahiga nang pareho. “Kuya… may sasabihin ako sa iyo”
“Ano iyon?” tanong niya.
“Sabi ng papa ko, aampunin ka daw namin ng legal… Kung papayag ka daw.”
Kitang-kita ko ang excitement ni Kuya Rom noong marinig ang sinabi ko. “T-talaga?”
“Oo. Maging Iglesias na rin ang family name mo kung papayag ka, pareho na tayo. Payag ka kuya?”
“Sige tol… payag ako! Tutal, wala na rin akong kamag-anak eh. Atsaka, napalaki ng utang na loob ko sa pamilya ninyo. Sino ba ang hindi matuwa na ako ay magiging legal na kapamilya niyo na.”
“Talaga Kuya? Yipeeeeeeeee!” sigaw habang nagtatalon-talon sa kama.
“Yahoooooo!!! Sigaw din niya, sinabayan ako sa pagtatalon-talon. “Tunay na kapatid na kita tol. Mwah! Mwah!” ang masaya niyang sabi.
Kaya kinabukasan, ipinalakad kaagad ng papa ko ang lahat ng mga papeles upang maging legal na kapamilya na namin si Kuya Rom. At dahil sa pera ang pinagalaw ng papa ko, wala pang isang linggo, official nang “Iglesias” ang apilyedo ni Kuya Rom. Syempre, proud na proud ako na may Kuya akong kasing guwapo, kasing tangkad, kasing bait, kasing responsable ni Kuya Rom. At sigurado ako, sobrang proud din ang mga magulang ko sa kanya.
Akala ko tuloy-tuloy na ang kaligayahan naming iyon. Ngunit isang araw habang may ginawa kami ni Kuya Rom sa kwarto, hindi pala namin nai-lock ang pinto. At habang nasa posisyon kaming umiindayog si Kuya Rom, nakatayo sa gilid ng kama at ako naman ay nakatihaya at ang dalawang paa ay nakapatong sa mga balikat niya, napupuno sa mga ungol namin ang buoung kwarto, biglang bumukas ang pinto.
“Ang papa ko!” sigaw ng utak ko. Kitang-kita ko ang pagkagulat niya, nanlaki ang mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan.
Biglang tinanggal ni Kuya Rom ang ari niyang nakapasok pa sa butas ko habang dali-dali ding umalis si papa na walang pasabi at isinara ang pinto, iniwanan kaming dalawa ni Kuya Rom.
Nagkatinginan kami ni Kuya Rom. Ang mga mata ay may bahid na takot at pangamba. Dali-daling nagdamit si Kuya Rom, humiga sa kama, bakas sa mukha ang takot at matinding lungkot.
“Huwag kang mag-alala kuya... at least ngayon, alam na nila ang tungkol sa atin” ang pag-encourage ko.
“Nakakahiya tol... Pagkatapos kong maging legal na kapatid mo, heto, nabisto pa tayo... marahil ay naisip ng papa mo na inahas ko ang pamilya ninyo.”
“Huwag kang magsalita ng ganyan, kuya. Mahal ka nila di ba? Alam ko iyan.”
“Kahit na. Mali pa rin ang ginawa natin; ng ginawa ko sa iyo. Ako ang dapat na magtuwid sa iyo sa landas at nagtitiwala sila sa akin na aalagaan kita, hindi aabusuhin. Pwede nga nila akong ipakulong eh... dahil lalo na 16 ka pa lang, underage.”
“Hindi ako papayag niyan, Kuya. Kapag ipinakulong ka nila, sasama ako sa kulungan o kaya, magpakamatay ako… makikita nila. Basta, huwag ka nang mag-isip ng ganyan”
Tahimik. Maya-maya, may kumatok. Si Mama.
“Jason, Romwel... baba na kayo, naghihintay ang papa ninyo. Dinner na!” sigaw ni mama, ang boses ay tila wala namang bahid na galit.
“Susunod na po kami ma!” sagot ko, hindi na binuksan ang pinto at hindi na siya sinilip pa.
“Ok, antayin namin kayo! Dalian ninyo!”
Nagtinginan uli kami ni Kuya.
“Parang ayaw kong bumaba tol...” sabi ni Kuya Romwel
“Huwag kang mag-alala, Kuya. Kakampi mo ako. Ipaglaban kita kung sakali mang may sasabihin o gagawin ang papa ko sa iyo. Tara na baba na tayo... Harapin natin ito nang sabay para magkaalaman na.”
Sa pagpipilit ko, sumama na rin si Kuya Rom na bumaba at tumuloy sa hapag kainan.
Nakaupo na sina mama at papa sa hapag-kainan at naghintay na lang sa amin. Ramdam ko na pinag-usapan na nila ang nasaksihan ng papa ko sa ginawa namin ni KuyaRom.
Agad kaming naupo. Walang imikan. Sumasandok kami ng pagkain na tila bilang na bilang ang paggalaw dahil sa nararamdamang tensyon na namuo at nakaambang sumabog.
Nasa kalagitnaan na kami ng kainan noong. “Uhum!” ang pagpaparinig ni papa.
Bigla namang kinalampag ang dibdib ko. “Ok… this is it!” sigaw ko sa sarili.
“Romwel...” ang sabi ng papa ko inihinto ang pagsubo ng pagkain, tiningnan si Kuya Romwel. “...inampon kita dahil nakita ko sa iyo ang pagkamature at responsible mo. Hanga ako sa iyo sa maraming bagay. At nasabi ko sa sarili ko na napakaswerte ko kung isa ka sa maging anak ko... Sa pag-ampon ko sa yo, inaasahan kong alagaan mo si Jason, bigyan ng guidance, turuan ng mga bagay na makakatulong sa kanyang pagmature dahil ang anak naming iyan ay batang-isip, at spoiled. Iyan ang unang dahilan kung bakit namin napagdesisyonang ampunin ka...”
Tiningnan ko si Kuya Romwel at nakayuko lang ito, hindi kumukilos, malungkot na malungkot ang mukha na tila iiyak na at hinayaang nakalatag sa mesa ang dalawang kamay.
Nagpatuloy si papa. “Ang pangalawang dahilan kung bakit ka namin inampon ay dahil gusto ko – personal na gusto ko – na dadami ang lahi ng mga Iglesias. Nag-iisang anak ko lang si Jason. At hindi ako papayag na magiging bakla pa ito... kayong M-G-A anak ko!” ang pag-empahsize niya sa katang ‘mga anak’ na ibig sabihin ay kasama si Kuya Rom. “By hook or by crook, gusto kong magkakaapo, at gusto ko, puro mga lalaking apo na magtataguyod sa pangalang iniwanan ng tatay ko; mga lalaking siyang magpapatuloy na mamamahala sa mga lupain at hasyenda ng mga Iglesias. Sa unang dahilan, mukhang pumalpak ako sa iyo, Romwel. Nakakahiya, nanginginig ang kalamnan ko sa nasaksihan sa ginawa ninyo. You failed me miserably, you disappointed me, you disgraced me, you betrayed me. Alam mo ba iyon?” Npahinto ang papa ko, tila kumuha ng buwelo.
Nakayuko pa rin si Kuya Rom at walang kibo.
Nagpatuloy uli si papa. “At sa pangalawang dahilan, mukhang madidisappoint pa rin ako sa iyo! Sayang lang ang apelyidong ibinigay ko sa iyo... Ngunit hindi ako papayag na gawin ninyong kabulastugan ang pagiging magkapatid ninyo! At kung susuwayin pa rin niyo ang gusto ko, mabuti na sigurong umalis ka sa pamamahay ko, Romwel!” sigaw ni papa kay Kuya Rom.
Mistulang tinamaan ng kidlat si Kuya Romwel sa narinig. Hindi makakibo. Nanatiling nakayuko na mistulang estatwa. Marahil kung hindi lang pagkawalang-galang sa papa ko ang pag-walk out sa hapag-kainan ay siguradong ginawa na niya ito. Ngunit nanatili siyang nakaupo at bagamat dama ko ang naramdaman niyang hiya sa sarili. Buong tapang niyang tinanggap ang lahat nang masasakit na salita ng papa ko.
“S-sir... nanghingi po ako ng sorry. Ako po ang may kasalanan ng –“
“You don’t need to explain, Romwel. Alam kong ikaw ang may kasalanan ng lahat dahil ikaw ang nasa eksaktong edad!” ang pag-cut ni papa sa pag-expalin sana at panghingi ng tawad ni Kuya Rom.
“Hindi si Kuya Romwel pa, ako. Ako ang –“
“Shut up!” ang bulyaw ni papa, pag-cut din sa pagdepensa ko sana kay Kuya Rom.
Wala na akong magawa pa kungdi ang tumahimik. Ramdam ko naman ang pagkaawa ng mama ko kay Kuya Rom. Ngunit ramdam ko rin ang pagpanig niya sa papa ko.
“Simula ngayon, hiwalay na kayo ng Kwarto ni Jason at ayaw kong magsama pa kayo sa kahit saang lakad. At ikaw Jason, pinagbawalan na kitang makipag-usap kay Kuya Romwel mo. At ang dati mong driver ang siyang magiging driver mo uli at siyang maghahatid-sundo sa paaralan mo sa susunod na pasukan. Lahat ng mga kasambahay natin ay babantayan kayo at kapag nalaman kong nag-uusap kayo, makakatikim kayo sa akin. Ikukulong ko kayo sa kanya-kanyang kuwarto ninyo.”
Awang-awa ako kay Kuya Romwel. Alam ko, mali din naman talaga ang ginawa namin. “Pero kasalanan ba kung nagmahalan kami ni Kuya Rom?” Ang naitanong ko sa sarili. Sa puntong iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha ko, lalo na noong marinig ang huling sinabi ng papa kong hindi na niya kami papayagan ni Kuya Romwel na mag-usap at magsama pa.
Bigla akong tumayo at tumakbo papuntang kwarto ko. At doon, nag-iiyak nang nag-iiyak.
Maya-maya, kumatok ang mama ko at pumasok kasama si Kuya Romwel. “Jason, anak... nandito si Kuya Romwel mo. Pinakiusapan ko ang papa mo na makapag-usap muna kayo at kunin na rin niya ang mga gamit niya dito upang ilipat sa kuwarto sa may basement, doon na siya matutulog. 15 minuto lang ang ibinigay ng papa ninoy na mag-usap. Pagkatapos ng 15 minuto ay dapat tapos na sa pagliligpit ang Kuya mo at lalabas na siya ha?” ang wika ng mama ko. At lumabas na siya ng kwarto, iniwan kaming dalawa ni Kuya Romwel.
Agad-agad akong niyakap ng mahigpit ni Kuya Romwel at hinalikan sa labi. Noong kumalas siya, “Tol... baka iyan na ang huli kong halik sa iyo?”
“B-bakit Kuya? Pwede pa naman tayong magkita sa labas nang patago, di ba?”
“Hindi Tol... tama ang papa mo. Malaki ang tiwalang ibinigay niya sa akin. Nasira ko na ito. At ngayon, gusto kong buuin muli ang tiwalang ipinagkaloob niya sa akin.”
“A-anong ibig mong sabihin?”
“Napagdesisyonan ko tol, na tanggapin ko na lang ang alok ni Shane na pumuntang Canada...”
Mistulang gumuho naman ang mundo ko sa narinig, parang piniga ang puso sa sobrang sakit. “A-ano?!! Ang sigaw ko. “Paano na lang ako Kuyaaaa???!”
“Tama lang siguro ito upang tuluyang hindi na tayo ma-tukso sa isa’t-isa, at na maituwid natin ang mga pagkakamali natin...”
“Bakit kuya? Mali ba ang umibig? Sabihin mo kuya mali ba??? May ginawa ba tayong hindi maganda? May inagrabyado ba tayo?”
“Oo… ang mga magulang mo. Natapakan at naagrabyado natin sila.”
“Hindi kuya! Paninindigan natin ang pagmamahalan natin! Hindi ako papayag na umalis ka, hindi!” at tuluyan na akong humagulgol.
Niyakap ako ni Kuya Rom. Hinaplos-haplos ang aking likod, ang buhok, ang mukha. “Tol... huwag kang malungkot. Mahal na mahal kita. Palagi mong tandaan iyan. Ano man ang magyayari, saan man ako magpunta, palaging ikaw ang nasa puso ko.”
“Pero bakit kailangan mong umalis? Bakit hindi mo panindigan ang pagmamahal mo para sa akin?”
“Tol... kapag nagmahal ka, minsan ay kailangan mo ring masaktan upang maramdaman mo kung gaano mo kamahal ang isang tao. Hindi kailangang nand’yan siya palagi sa tabi mo. Minsan, kailangan mo ring magparaya, pagbigyan siyang tuparin ang ninanais at hangarin niya sa buhay, lumipad, lumaya, hanapin ang sarili... Dahil kapag mahal ka niya, sa bandang huli, ikaw pa rin ang hahanapin at babalikan niya.”
“Bakit kailangan mo pang lumayo? Ano ba ang gusto mong patunayan?”
“Ang maipakita ko sa papa mo na kaya kong tumayo sa sarili, maipagmamalaki niya ako, at mabibigyan ko siya sa inaasam-asam niyang mga apo... na siyang magpalaganap sa apelyido niyang ‘Iglesias’”
“Kuya.... hindi ko kayang mawala ka sa akin Kuya. Maawa ka sa akin!”
“Huwag kang mag-alala tol... Babalik ako para sa iyo” ang sabi niya, sabay kalas sa pagkakayakap ko, tinumbok ang pintuan at umalis na.
“Kuyaaaaaaaaaaa!!!!!”
(Itutuloy)
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
