Love Is... Chapter 24

AUTHOR’S NOTE: Have a prosperous new year, RYESTERS! Pati na rin sa walang sawang nagbabasa ng akda kong ito, kahit natatagalan na ako sa pagaupdate. No further A/N muna ngayon. Let's all feel the 1st day of 2015 :)

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos and other materials used in this story are for illustrative purposes only; photo credits should be given to its rightful owner.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII

XVIII | XIX | XX | XXI | XXII | XXIII

ADD US TO YOUR BLOGGER APP

(Reading List)

ryeevangelistasstories.blogspot.com

michaelsshadesofblue.blogspot.com

ADD ME UP!

FB Account | Rye Evangelista

FB Group | Rye Evangelista's Stories

KINDLY READ THESE STORIES TOO!

Gio Yu’s Final Requirement (On-going)

Vienne Chase’s Beat Of My Heart (On-going)

Jace Page’s The Tree, The Leaf And The Wind (Completed)

Bluerose Claveria’s Geo – Mr. Assuming (On-going)

Prince Justin Dizon’s Playful Jokes (On-going)

Cookie Cutter’s Gapangin Mo Ako, Saktan Mo Ako. 2 (On-going)

CHAPTER XXIV

Dave’s POV

“Ano sa tingin mo? Kaya pa kayang ibalik?”

“I guess… I think, head over heels naman si Riel sa kanya, just like Red to him.”

“I know. Maganda nga ‘yon e. Hindi ko rin naman kasi siya matanggihan.”

“Madali na lang ‘yan, Bae. We’ll just act according to what we’d planned.”

Iniharap ko ang sarili ko sa katabi ko sa kamang si Seb. Namiss ko talaga siya. 1 week na rin kami dito sa Pilipinas. Gan’on nga talaga siguro kapag mahal na mahal mo ang isang tao. Every single day, mamimiss mo talaga.

‘Yong sa plano? I just want to make things more exciting.

“Okay lang naman sa’yo na halikan ko si Red ‘di ba?”

Nagkibit-balikat siya. “Of course… It’s just a kiss. You won’t mind if I will be kissing Riel too, right?” Tugon niya.

Ewan ko nga ba. Okay lang naman sa akin, pero the moment that he said that, parang may kirot. Well, parehas lang din naman siguro kami ng nararamdaman. Kailangan, kasi, gusto rin naman naming tulungan si Red.

Dahil sa kanya, nasalba pa namin ang relasyon na ito. Kaya’t we’re willing to help him.

“Mmmmm. S-siguro hindi na lang tayo lalampas doon.” Sagot ko. As if hindi namin ginagawa ‘yong, alam niyo na.

“I miss you, Bae…” Aniya matapos ang ilang minutong katahimikan.

Naramdaman niya na rin siguro ang awkwardness sa topic na pinag-uusapan namin. I guess, it can’t be help. Kiss lang naman ‘di ba? Game naman si Red. But, I doubt if he will permit Seb, to kiss his one and only.

“I miss you, so much, too, Bae!” Pilit kong taboy sa isiping iyon.

Hindi ko na napigiling hagkan at halikan siya. Then our long night, started. Gehe!

Riel’s POV

“Ang daya neto!” Ani Liz.

Nandito kami ngayon sa Starbucks, libre daw ni Jasper. Mag-aalas dose na nang umalis kami sa Bar.

“Bakit?” Tugon ko naman sa kanya.

“Tss! Nagtanong ka pa! Namiss na rin kaya namin ang pagbabanda.” Inirapan lang ako.

“Oo na! Gusto ko lang muna kasing mag-drama ngayon. Gan’on! Hayaan mo na, sa Sabado, ang banda na naman ang lalabas doon. Tsaka may pasok kaya kayo ni Leer. At least kaming college, hawak namin ang oras namin.”

“Oo na! Kayo na ang college na! Tss!”

“Hay nako! Tigilan niyo na nga ‘yan! Ano bang gusto niyo?” Pagsuway sa amin ni Jasper.

Napairap lang si Liz sa hangin habang ako nama’y ngingiti-ngiti lang. Ang arte nitong isang ‘to! Grabe!

“Namiss ko kayo, guys.” Out of the blueng saad ko sa hangin.

Nagkatinginan lang silang lahat, maging si Kuya ay gan’on din ang reaksyon sa sinabi ko. Kahit kasi magkasama kami sa bahay, lagi ko namang ina-isolate ang sarili ko sa loob ng kwarto pagkatapos ng mga gawain.

Masyado akong nag-isip these past few days because of what I saw at the airport.

Isa pa… hindi ko alam ang buong kwento sa mga nangyari sa kanya sa Amerika. Sana, makausap ko siya…

Gusto ko siyang hagkan… pero… hindi ko alam kung ano ang aabutan ko sa mangyayaring pagtatagpong iyon.

Gusto ko na rin namang matapos ang paghihirap ko e.

“Edi sana, tinawagan mo kami days before the Gig. Pwede ka naman naming damayan sa pagdadrama mo. Hindi lang tayo basta banda, Riel. We’re friends. Good friends. Always remember that.” Patutsada na naman ni Liz.

Napangiti na lang ako sa sinabi niya.

“Wushu! Parang si Nanay lang ah!” Biro sa kanya ni Leer.

Inirapan niya lang ito saka umaktong babatukan ang nauna.

“Diyan nagsisimula ‘yan.” Patay malisyang singit naman ni Eli.

Natahimik lang ang dalawa sa bangayan nila. Hindi na rin naman nagtagal si Jasper sa pagkuha ng aming order. Pampasaya ng mood ang order ko. Namiss ko na rin kasi e. Caramel Macchiato tsaka Blueberry Cheesecake! FTW!

Blueberry…

Cheesecake…

Napailing na lang ako sa naalala ko. Tss. Pampasaya nga ng mood, tapos nang maalala ko lang ‘yon, naging pampalungkot tuloy.

“Wuy! Moody lang ang peg? Gan’on?” Ani Liz sabay siko sa akin.

“Wala. Wala. May naalala lang ako.” Tugon ko naman sa kanya.

“Hay nako, Riel. Pwedeng magrest day ka muna sa pagdadrama? Nahahawa rin kasi kami sa’yo. Ngayon na lang nga tayo ulit nagkasama, magdadramahan naman tayo.” Dagdag pa niya.

“Yeah. Yeah. Sorry for making you worry, guys…”

Tama nga si Liz. Hindi ko dapat iniisip ang mga bagay na nakakapagpalungkot sa akin whenever I am with them o sino man sa mga kaibigan ko. Pero, hindi ko mapigilan e, I admit… I really need help.

Nakakabaliw na, kung sosolohin ko lang ito lahat.

“Walang kaso naman ‘yon, Riel. It’s just that, ‘wag mong araw-arawin. Sabi nga, mas gagaan ang problema, kapag may masasabihan ka. We all know, it’s Red. There’s no doubt about it. We don’t want to be as nosy as our parents are, pero, just like our parents do, we just want to help you.”

“Alam ko naman iyon, Jas. Hayaan niyo, I’ll open up kapag hindi ko na talaga kaya.” Tugon ko.

“Sa akin nga hindi nagoopen-up e. ‘Yon, panyo na lang ako lagi kapag umiiyak ‘yan. Tss.”

Dahil sa sinabing ‘yon ni Eli ay natahimik ang lahat. Nagkatitigan na lang kaming dalawa dahil doon.

Tama nga siya. Lagi siyang nariyan kapag umiiyak ako, pero, ni minsan ay hindi ako nagopen-up sa kanya ng nararamdaman ko. Nakikita niya akong nahihirapan, pero, wala naman siyang kaide-ideya sa nangyayari sa akin.

Imbes na maging masaya ang gabing iyon kasama ang buong banda ay naging awkward na iyon dahil sa huling sinabi ni Eli. Kumustahan na lang ang tangi naming nagawa, shrugging-off the first topic.

Nagpasya kaming umuwi noon nang pumatak ng alas dos nang umaga. Si Jasper na lang din ang naghatid sa dalawa pa naming kaibigan. Ako naman, kay Eli sumama.

Kahit awkward pa rin ang pagsasama namin sa iisang kotse, wala naman akong magagawa, sa bahay siya nakatira. Hindi ko rin siya pwedeng iwasan.

“Sorry kanina.” Aniya.

Siya na ang unang bumasag sa katahimikan. 10 minutes na rin lang naman at malapit na kami sa bahay.

“Okay lang. Tama ka naman ‘di ba? Kaya nga hindi ako nakipagtalo na sa’yo.” Tugon ko.

“Gago kasi ‘yang mahal mo. Uupakan ko na sana ‘yon doon sa airport e. Kung hindi ka lang umiyak, nasa ospital pa sana ‘yon hanggang ngayon.”

Naihampas niya pa nga ang kamay sa steering wheel ng kotse niya. Nakita ko rin nagngitngit ang kanyang bagang dahil sa galit.

“Kuya…”

“Ano? Pagtatanggol mo na naman? Riel naman!”

“Hindi naman sa gan’on.”

Itinabi niya ang sasakyan tsaka ito itinigil. Marahas siyang lumabas sa kanyang pinto tsaka sumandal. Lumabas na rin ako. Malapit na kami sa subdivision kung saan kami nakatira.

Alam kong ayaw niya lang itong paabutin pa sa bahay. To settle things, dito na lang. Wala na namang masyadong dumadaan na sasakyan.

20 minutes na rin ang nakalipas simula noong itinabi niya ang kotse. Pasulyap-sulyap sulyap lamang ako sa kanya para malaman kung kumalma na siya.

“Kuya…” Pagkuha ko sa atensyon niya.

Napalingon naman siya pero, kita ko sa kanyang mukha ang kalungkutan.

“Gusto kong may gawin… pero… wala e… hanggang kapatid na lang talaga ang papel ko ngayon sa buhay mo.” Aniya.

Nakatingin lamang siya sa kalawakan.

Hindi ko alam ang isasagot sa kanya. Yes, magkapatid ang turingan namin, pero hindi maaalis ang katotohanang nahulog ang loob niya sa akin noon. Hindi ko rin masasabing wala na iyon ngayon, kasi hindi naman ako, siya.

Posibleng mayroon pa rin siyang pagtingin sa akin… hindi lang bilang kapatid.

“Alam kong napag-usapan na natin ‘to noon, pero, hindi ko mapigilan e. Sa lagay mo ngayon, parang hindi lang kasi kapatid ang kailangan mo... may limitasyon ang pagiging kapatid ko sa’yo.”

Napailing na lang ako sa sinabi niya.

Hindi higit sa kapatid ang kailangan ko ngayon. I may seem to be weak sa nakalipas na taon, pero, kinaya ko naman, kasi andyan silang mga kaibigan ko.

Para intindihin ako…

Para damayan ako...

Sila ang naging lakas ko. ‘Yon lang naman ang kailangan ko e.

Kailangan ko na talaga sigurong… hindi… dapat na pala… dapat ko ng harapin ang realidad na ito. Para matapos na… para malaman ko na kung ano na ba talaga ang dapat kong gawin.

“Sorry for making you worry, Eli.” Nasabi ko na lang.

“Ipinanganak ako para mag-alala sa’yo.” Aniya.

“Eli…”

“Oo… Sabi ko nga may limitasyon ang pagiging magkapatid natin, ‘di ba?” Tugon niya saka napailing. Pilit niyang nilagyan ng ngiti ang kanyang mukha.

Pero, I know deep inside, may malalim na kahulugan iyon. Maskin ako’y alam ko kung ano ang gusto niyang iparating.

“Wala na rin naman akong magagawa, ‘di ba? Matagal ko na rin namang tinanggap na hanggang doon na lang nga talaga tayo. Ikaw kasi e.”

“Sorry na nga, ‘di ba?”

“Alam mo namang hindi kita matitiis.”

“Kaya nga.”

Nang magkatinginan kami’y doon na sumilay ulit ang kapanatagan sa pagitan namin ni Eli. Laking pasalamat ko talaga na dumating siya sa buhay ko. Agad ko na lang siyang niyakap.

“Ayan ka na naman.” Aniya.

Agad ko tuloy tinapos ang pagkakayakap sa kanya.

“Bakit, na naman? Parang niyayakap lang. Yakap ng kapatid kaya ‘yon! Ikaw nga riyan, halos hindi na ako makahinga sa pagyakap mo sa akin e.”

“E kasi po kaya, kinocomfort kaya kita.”

“Edi kinocomfort din kita!”

“Tss! O siya! Uwi na nga tayo. Kanina pa tumatawag si Eri.”

“Ba’t ‘di mo sinasagot?”

“Nagmomoment kaya tayo. Minsan lang ‘to ‘no.”

Napailing na lang ako sa sinabi niya. Sentimental na tao nga pala talaga si Eli. Katulad ko. Kaya rin siguro hindi kami bagay. We’re the same in many aspects.

Well, ako lang siguro ito. Ayoko ng may kapareho ako sa lahat ng bagay.

Mas gusto ko kasi ‘yong opposite mo ang magiging partner mo. At least, hindi kayo mag-aaway sa mga bagay na pareho ninyo gusto.

Nang makauwi kami, boses ni Eri ang umaalingaw-ngaw sa loob ng bahay. Maskin si June ay nagising na rin dahil sa ingay niya. Mag-aalas cuatro na rin pala kasi kami umuwi ni Eli.

Hindi na lang namin inintindi iyon ni Kuya. Matutulog lang ako ng kaunting oras tapos, maghahanda na rin para sa almusal at pagpasok namin ni June sa paaralan.

Sa school, nakangiting mukha agad ni Mr. Chiu ang nakita ko.

Tss. Feeling close na ata itong mokong na ito.

“Ang ganda pala talaga ng boses mo.” Aniya nang makarating kami sa harap ng classroom ng una naming subject.

“Kanino mo naman nalaman?” Naguguluhan kong tanong sa kanya.

Ginamit niya ba agad ang kagwapuhan niya para lang makapang-imbestiga tungkol saakin?

Naalala ko tuloy ‘yong ginawa ni Eli noon. Hahaha! Kahit nasaktan ako noon sa ginawa niya, okay lang, dahil naman doon ay naging mas mabuting magkaibigan naman kami.

“Ah… e…” Napakamot siya sa kanyang batok.

Natigilan na lang ako nang gawin niya iyon. Alam niyo na. Si Red lang naman kasi ang laging gumagawa ng gesture na iyon. Siyang siya lang.

Ang Makita ‘yon na gawin ng ibang tao’y nakakapagpaalala sa akin ng lahat ng tungkol sa kanya. Pati na rin ‘yong nakita ko sa airport noong Sabado.

“Sa mga kaklase natin.” Dagdag niya.

Wala sa sarili akong napatango na lang sa kanya. Hinila na rin kasi ako ni June papasok sa classroom. Pagkalingon ko sa kaibigan ko’y iningunguso na niya ang paparating naming instructor.

Papunta kami ngayon ni June sa Cafeteria para doon kumain ng tanghalian nang may sumabay sa amin sa paglalakad papunta roon.

“Can I tag along?” Aniya.

Nagkatinginan lang kami ni June matapos sabihin iyon ni Mr. Chiu.

“Uhm. Bakit sa amin, Mr. Chiu?” Tanong sa kanya ni June.

“Just call me, Seb. Masyado naman atang pormal kung Mr. Chiu lagi ang itatawag niyo sa akin. And as if I’m a VIP in this school. Estudyante lang din naman ako rito.” Aniya.

“Okay, Seb. Bakit nga ba?” Tanong ko.

“Lunch? Kasi mas komportable ako sainyo. Lalo na sa’yo, Riel.” Tugon niya.

Siniko naman ako ni June dahil sa sinabing ‘yon ni Seb. Kinikilig din ‘tong isang ‘to, alam ko. Discreet din naman kasi siya. Kaya nga siya pinagpa-aral ng kanyang mga magulang dito sa Naga, dahil sa tinatago niya.

He’s from Legazpi. Ayaw kasi ng mga magulang niyang maririnig niya ang sasabihin ng kanyang mga kamag-anak. Although, tanggap siya ng pamilya niya, ‘yong sa relatives nama’y hindi.

May kakambal nga rin daw siya e. May ang pangalan. As in the month, May. Mayo. Sunod sa Hunyo or June. Gets? Haha.

Pinandilatan ko na lang siya ng magaganda kong mata. Chos! Hindi pa ako pwede makipaglandian ‘no! Walang closure sa relasyon namin ni Red. Kailangan ko munang malaman ang lahat lahat sa side niya.

Hindi ko sinasabing kailangan muna na may matapos bago magkaroon ng bagong simula. Ang punto ko’y kailangan munang alamin ang hindi nagtapos na kwento sa pagitan namin ni Red.

Wala na rin naman kaming nagawa ni June kung hindi isama na rin lang si Seb. Hindi naman kami ganoon kasamang tao. May tendency lang. Evil laugh. Tsaka gwapo naman ‘tong si Seb. Baka nga hindi na kami bumili ni June ng pagkain neto. Lol!

Erase! Erase! Nagiging malandi na naman ang utak ko! Masyado kaming natuturn-on kay Seb. Alam kong nagpipigil lang din ‘to si June e.

“Anong gusto niyo? Libre ko. Since pumayag kayong isama ako. Kahit pilit lang.” Aniya saka ngumiti.

“Huy! Hindi ah! ‘Wag na lang! Baka utang pa namin ‘yan sayo.” Sarkastikong tugon naman sa kanya ni June.

“De, Joke lang! Ikaw naman June. Matampuhin masyado.” Natatawa niya pa ring sagot.

Itinuro na lang namin sa kanya ang gusto namin. Sabi nga, ‘wag tatanggihan ang grasya. Minsan lang kami mailibre e. Wala na masyadong nagpapatutor sa amin ni June. Naghanap na lang kaming dalawa ni June ng mauupuan namin.

“Masyadong pafall ‘yang si Seb ha!” Bulong ni June sa akin.

“Bakit? Nafall ka na ba?” Tanong ko naman.

“Malapit na! Ikaw ba?” Biro niya saka tumawa. Nakitawa na rin naman ako sa kanya.

Ewan ko nga ba. Hindi naman mahirap magkagusto sa isang tao e. Lalo na sa tulad niyang gwapo, makisig, mabait, at matangkad. Pero, andito pa rin sa puso ko si Red e.

Hindi ako fan ng two-timing. Lol!

Natigil lang kami sa bulungan namin ng makita naming papalapit na si Seb sa pwesto namin.

“Close na close talaga kayo, ha?” Tanong niya ng makaupo na siya sa harap namin.

“Yup. Boarder ko rin kasi itong si June. Kaya halos, 2 months na rin kaming magkasama araw-araw.” Tugon ko. Si June na ma’y patango-tango lamang na ma’y ngiti sa kanyang labi.

“Si Riel ang una kong naging kaibigan simula noong lumipat ako rito sa Naga from my hometown.”

“Bakit, taga-san ka ba?”

“Legazpi.”

“Malapit lang ba o malayo? And why?”

“More or less two hours na byahe. About the reason why, it’s a long story. Tsaka si Riel palang ang may alam noon kung bakit.”

Mukhang nagkakamabutihan na ata ang dalawa. Lol.

Napatango na lang ako nang tingnan ako ni June.

“Ah okay! Sino ba naman ako para mangulit. Kakakilala niyo pa lang naman sa akin e. Syempre kailangan muna na siguradong mapagkakatiwalaan ang isang tao bago masabihan ng sekreto. ‘Di ba?” Aniya.

Napatango na lang sa kanya si June. Bilib din naman ako sa isang ‘to. Alam kung paano makipagkaibigan.

Nang matapos namin ang aming tanghalian ay agad na rin lang kaming pumunta sa susunod na subject namin. Hindi nga namin alam kung bakit nakasama pa sa block namin si Seb, late siyang nagtransfer, so dapat naroroon siya sa isa pang block.

Anyways, bakit ba namin pinoproblema iyon ni June. Hahaha!

Nagdaan ang araw na palaging nakikitag-along si Seb. Sabi nga ni June, feeling close daw. Pero binawi niya naman dahil gwapo naman daw si Seb.

“Hatid ko na kayo.” Pag-aalok niya. “I don’t take no, for an answer.”

Sasagot pa lang sana ako, hayan na agad ang ‘I don’t take no, for an answer’ daw. Tss. Wala na naman siguro kaming magagawa ‘di ba? He’s being nice naman.

Kaya ang nangyari’y sumama na lang kami ni June sa parking lot para makisakay na sa kotse ni Seb. Hindi niya pa nga pala nasasagot ‘yong gusto naming malaman ni June sa pakikipagkaibigan niya sa amin.

Itinuro na lang namin sa kanya ang daan papunta doon sa subdivision kung saan kami nakatira ni June. Itinulak ako ni June sa passenger’s seat nang pagbuksan ni Seb ang pinto roon. Kaya wala na akong nagawa at umupo na lang.

May pingot ‘to sa aking mamaya si June.

“Uhm. Seb… magtatanong ulit ako, ha?” Tanong ko nang makaalis na kami sa vicinity ng school.

“Sure! Ano ‘yon?” Excited niyang tugon.

“Bakit mo ‘to ginagawa? I mean, bakit nga kami? Bakit si June? Bakit ako?”

Ayokong mag-isip na may motibo siya sa pakikipagkaibigan sa amin ni June. Kung may gusto naman siya kay June, okay lang naman sa akin. Crush naman siya ng kaibigan ko, so wala akong problema.

Kung sa akin naman… hindi ko alam!

Or assuming lang talaga ako. Hahahaha!

Tumingin na lang ako sa likod para makumpirma kung nakikinig din ba si June. Hindi naman ako nagkamali.

“Hmmm… ‘di ba sabi ko nga, komportable ako sainyong dalawa ni June?” Paunang salita niya.

“Oo.” Tugon namin ni June. Nagkatinginan pa kami.

Mas excited pa atang malaman ni June ang dahilan ni Seb kesa sa akin e. Lol!

“Gusto ko kayong maging kaibigan.” Simple niyang saad.

“Ahh… okay…” Parang nanghihinayang na sabi ni June.

Sa loob-loob ko ay natawa ako sa reaksiyon ni June. Pero parang kulang e. Parang may hindi tama. Ang lakas pa naman ng nararamdaman ko. O talagang feelingero na ako ngayon? Lol!

“Yon lang ba talaga?” Follow-up question ko.

“Nakakahiya…” Aniya.

“Huh? Magkakahiyaan pa ba tayo? E para ngang close na close na nga tayo, ‘di ba? Close close tayo!” Saad naman ni June.

Natawa na lang si Seb sa patutsada ni June. Nang tumingin siya sa akin ay tinanguan ko na lang ito na may ngiti sa aking labi.

“Ahh… e…” Ayan na naman siya sa pagkamot niya sa batok niya. Umiwas na lang ako ng tingin.

“So?” Tanong muli ni June.

“I like… you… Riel.” Marahan niyang sagot.

Ako?

Natulala dahil sa narinig. Maging si June ay gan’on din.

“Ang awkward naman ata! Seb, music nga, please.” Biglang saad ni June makalipas ang mahabang dead air sa loob ng sasakyan ni Seb.

Nang lingunin ko si Seb ay natataranta itong ini-on ang iPod niya tsaka nagpatugtog. Kung sinasamantala ba naman talaga ng tadhana ang pagiging sentimental ko. Passenger Seat pa ang tumutugtog ngayon.

Fuck you, destiny!

Ang unang kantang narinig ko sa unang beses ng pagsakay ko sa kotse ni Red. Namiss ko na rin tuloy si Blake.

Nasa passenger seat nga ako. Hindi naman ‘yong mahal ko ang katabi ko.

Anong dapat gawin? Laslas na beh! Tss.

Isang mahabang buntong-hininga na lang ang pinakawalan ko.

“One way lang naman pala tayo e.” Ani Seb nang makarating kami sa subdivision namin.

Parehong nakuha ng atensyon namin ni June ang sinabi ni Seb. Kailan pa may mga pagkakapareho ang mga tao ngayon? As in?

“Yep. Doon ako sa sunod na subdivision.” Napansin niya siguro ang malaking question mark sa mukha namin ni June.

Not again. Doon din nakatira ang pamilya Ariola e.

“Talaga?” Tanong ko.

Tanging tango lang ang naisagot niya sa akin.

“Dito na lang kami Seb.” Biglang saad ni June.

Hindi ko pala napansing nasa bahay na kami. Masyadong naoccupy ng pagkakapareho ni Seb at Red ang nasa isip ko ngayon. Gestures and all. Gusto ko sanang itanong kung kilala niya ang mga Ariola, pero, hindi na iyon lumabas sa bibig ko.

“So… pwede palang magkakasama na lang tayo paguwi?” Aniya.

“Naku! Nakakahiya naman ata, Seb.” Si June na panay ang tingin sa akin.

Pinandidilatan ko na lang siya. Bakit ako ang magdidesisyon? Tss!

“Hindi! I insist.” Tugon niya kay June.

Hindi na ata ako nagsalita pa simula n’ong sinabi niyang gusto niya ako. Nadagdagan pa noong kanta, tsaka sa subdivision kung saan sila nakatira.

“So, Riel… is it okay with you?”

“Ah… e…” Wala akong maisagot.

“Sige na nga! Mapilit ka kasi e.” Si June na ang sumagot.

“Okay! Walang kaso sa akin.”

“Salamat sa paghatid sa amin, Seb. Sa uulitin.”

“Salamat, Seb.” Nasabi ko na lang.

“Walang problema.”

Kumaway na lang siya sa amin tsaka umalis na. Wala na akong imik pagkapasok namin ni June sa bahay.

Eri’s POV

“Mars! Andito ang bestie mo!” Sigaw ko matapos akong papasukin sa bahay ng mga Santillan.

May kasama ako, pero, mamaya na sila magpapakita. Wala lang, intro muna para ‘di naman mabigla ang mga kaibigan ko… para maayos na matanggap nina Brett at Iris ang mga kasama ko.

“Oh! Mars! Anong masamang hangin ang nagdala sayo dito? Mabuti naman at naisipan mong bumisita.” Bungad naman sa akin ni Iris.

“Ito naman! ‘Di mo ba ako namiss?”

“Hindi nga!” Patuloy lang siya sa kanyang ginagawa.

Tss. Magkumpare nga sila ni Riri. Bwiset! Bakit ba may mga kaibigan akong tulad nila! Joke!

“Kainis! Nasaan ba si Brett? Si Beegee? Sila na lang nga kakausapin ko.” Tampu-tampuhan ko.

“Asus! Kainis ka rin naman, ah! Parang hindi mo ako bestfriend! Ano ba kasing pinaggagawa mo? Boylet ba?” Patuloy pa rin siya sa kanyang ginagawa.

“Boylet? How I wish, meron nga. Kaso wala!” Ngiwi ko. Kailan nga kaya ako magkakaroon ng boyfriend?

“Ano na pala ang silbi ng asdfghjkl mo? Baka mapanis na ‘yan, ha? Hindi mo na ginagamit ‘yang asdfghjkl, ibenta na ‘yan! Olx.ph”

“Bastos! Ginagamit ko pa kaya!”

“Wushu!”

“Tse! Sina Brett na lang nga ang kukumustahin ko! Walang kwenta ka namang kausap e!” Ngiwi ko ulit.

Kainis! Wagas kung makapanglait mga kaibigan ko! Ano bang problema sa pagiging single? At least, free ako ‘di ba? Sarcasm! Ang tagal ko nang naghahanap ‘no! Bwiset kasi e! Lahat ng nagugustuhan ko, lalaki rin naman ang hanap!

World! What is happening? Ugh!

“Nasa kwarto namin. Binibihisan si Beegee. Kakatapos lang maligo e. Tawagin ko na lang. Hintay ka na lang dito sa sala.” Aniya.

Tanging tango na lang ang naisagot ko sa kanya. Baka manlait na naman kung may lumabas na naman sa bibig ko. Tss.

Ako na lang ba lagi ang aasarin?

Sorry Eri, ‘yan ang role mo rito. Saad ng author sa isipan ko.

Tss! Ano bang magagawa ko! Author ka, hamak na character lang naman ako sa kwento na ito. Tss! Talagang sinagot ko si Rye! Tss! Humanda ka! Nasa #OATSTAOMO din ako ‘no!

“BEEGEE!” Sigaw ko nang makita kong pababa na ang pamilya.

Bakit ba umeeksena si Rye ditto? May sariling kwento naman siya ah?

“Ano ba ‘yan, Mars! Ang ingay ha!” Ani Iris. Paluin ba naman ako.

“Kainis kayo! Binubully niyo ako lagi! Pati si Rye, binubully na rin ako! Hmpf!”

“Ang ingay mo kasi!” Dagdag pa niya.

“Napabisita ka ata, Eri. Ang tagal mo ring hindi napadpad rito. Boring na rin ‘tong best friend mo rito e.” Ani Brett.

“Oo nga e. Marami lang akong inaasikaso. At tungkol din doon ang ipinunta ko rito.” Seryosong tugon ko.

“Really? So, what is it?” Excited na tanong ni Iris.

“Pakarga na muna kay Beegee! Namiss ko siya e.”

Iniabot naman sa akin ni Brett si Beegee. Buti na lang talaga hindi siya kagaya ng ibang bata na umiiyak kapag kinuha sa magulang.

Based on my research, kilala ng mga bata ang amoy ng lagi nilang kasama. Oh, well. Kailan kaya ako magkakaanak?

Boyfriend muna, Eri! Boyfriend! Tss.

Naupo na lang akong muli nang makuha ko si Beegee.

“May regalo sayo si Ninang, Baby Gee.” Pagkausap ko sa bata. Panay lang ang tingin nito sa akin na para bang inievaluate.

“So… what brought you here, Mars.”

“Ito naman! Excited! Teka! Tatawagin ko lang.” Agad akong tumayo tsaka tinungo ang pinto.

“Sino?” Sigaw ni Iris.

Hindi ko na sila nilingon pa. Nilalaro ko na lang si Beegee habang papalapit ako sa pinto. Malapit lang naman kasi ang sala sa main door ng bahay.

“Sila.” Sabi ko na nakaharap sa mag-asawa.

Agad namang pumasok ang mga kasama ko.

Gulat na mukha ng mag-asawa ang nasilayan ko.

So… totoo ngang hindi pa nila alam na umuwi na ang pamilya Ariola.

Riel’s POV

First gig ng Fleet ngayon sa Synthesia Bar. Nasa ikalawang set na rin kami nang aming mga kakantahin sa gabing ito.

Pinasalamatan nga kami ng kaibigan ni Iris dahil dumadami na raw ang pumupunta sa bar niya simula noong mayroon ng gig doon. Grateful naman kami dahil may naitutulong kami sa kanya.

Syempre, hindi naman ‘yon libre e.

Nandito na naman si Seb. May nakalinya na ngang request mula sa kanya e. Seryoso ba talaga siya n’ong sinabi niyang gusto niya ako?

Pero… hindi pwedeng gumulo ang laman ng utak ko, ngayon pang, andito na ulit si Red. Oo… hindi pa kami nagkakausap… still, the fact na nandito na ulit siya’y, hindi imposibleng magkita kami.

And when that time comes, sisiguraduhin kong malalaman ko ang lahat lahat mula sa kanya. For now, ito na munang trabaho namin ang iintindihin ko.

Para kang… asukal…

Sintamis mong magmahal…

Para kang… pintura…

Buhay ko ikaw ang nagpinta…

Para kang… unan…

Pinapainit mo ang aking tiyan…

Para kang… kumot…

Na yumayakap sa tuwing ako’y nalulungkot…

Kaya’t ‘wag magtataka

Kung bakit ayaw kitang mawala

Kinakanta na namin ngayon ang set kung saan requests ng mga customers ang nilalaman. The song we’re singing right now is from Seb. Kasama niya ngayon si June sa may counter. Tutal Sabado naman ngayon, kaya’t isinama ko na rin siya.

Salitan kami ni Eli sa mga liriko ng kanta. Minsan, second voice ako, minsan siya naman. Minsan nga rin kapag may babaeng part, napipilitan na ring kumanta si Liz. Maganda rin naman ang boses niya.

Kung hindi man tayo hanggang dulo

‘Wag mong kalimutan

Nandito lang ako

Laging umaalalay

Hindi ko lalayo

Dahil ang tanging panalangin ko ay ikaw

Natapos ang pagkanta namin ng set na iyon. Inaya kaming banda ng isang grupo ng customers doon para saluhan sila sa inuman. Hindi naman kami tumanggi dahil paminsan-minsan lang naman.

Nang matapos namin ang isang bote ay agad kaming pumunta sa backstage para sa kaunting oras ng pagpapahinga. Mukhang nag-ienjoy naman ang mga kabanda ko. Lalo na si Kuya.

Kaya nga siguro, Bachelor of Music ang kinuha niya.

Nakapikit ako sa isang sulok nang may tumawag sa pangalan ko.

“Riel! Can I have some of your time? May ipapakilala lang ako sayo.” Aniya.

Agad na lang akong pumanhik patungo sa kanya. Sina Eli nga’y panay ang tingin sa akin. Maybe he’s asking who the hell this guy is, asking some of my time.

“Si Seb nga pala, Kuya. Kaklase ko sa Chua.” Pagpapakilala ko sa bagong kaibigan.

“Sebastian Chiu, pare. Nice to meet you. Elijah Martinez, right?” Pagpapakilala niya sa sarili niya. Iniabot niya na rin ang kanyang  kamay kay Kuya para makipagshakehands.

“Paano mo naman nalaman ang pangalan ko?” Supladong tugon nito sa kanya.

Binababa ko na lang ang kamay ni Seb na nakalahad sa harap ni Kuya, dahil alam kong wala siyang balak makipagkamayan dito. Knowing Eli, lahat ng mga naiinvolve sa akin for the past months ay ganitong-ganito rin ang kanyang ginagawa.

Napailing na lang si Seb.

“Kay June. Maganda rin kasi boses mo, gaya ni Riel. Kaya naitanong ko sa kanya.” Tugon niya na lang sa tanong ni Eli.

“Ah… e… ‘di ba may papakilala ka sa akin, Seb? Tara?” Sabi ko sa kaibigan ko.

Hinila ko na rin lang paalis doon sa may backstage para maalis na sa kanya ang nag-aalab na mga mata ni Kuya. Tss. Tinitigan ko na lang si Eli mata sa mata.

‘Yon bang makuha ka sa tingin. Saying: Mag-uusap tayo, mamaya. Gan’on din naman siya. Saying: Magpapaliwanag ka sa akin.

Oh well, wala naman akong ginagawang masama, ‘di ba? Tss.

“Pagpasensyahan mo na si Eli, ha? Suplado talaga ‘yon.” Pagpapaumanhin ko sa kanya. “Asan pala si June?” Dagdag ko pa.

“Okay lang. May warning na rin… este… Walang kaso ‘yon. Kasama ni June ‘yon mga ipapakilala ko sayo.” Naguguluhan man, ay tumango na lang ako sa kanya.

May mali talaga sa kanya.

Wala pa ako noon sa reyalidad nang magsalitang muli si Seb. Marami na naman kasing umiikot sa isipan ko.

“Riel. Meet Jared Isaiah Ariola…”

Nabigla ako sa pangalan na aking narinig. Ayoko sanang iangat ang paningin ko sa kaharap ko ngayon. Pero… and’on din naman ‘yong excitement na makita siyang muli. Pinilit kong maglagay ng ngiti sa aking mukha.

As usual, gwapo pa rin ang mahal ko. Ang taong nagpapasaya ng mundo ko.

Pero napalitan muli iyon ng pagkabigla nang may lumapit sa kanyang isang lalaki. Hinawakan nito ang kanyang kamay tsaka isinandal ang ulo nito sa balikat niya.

Nailipat ko ang tingin ko kay June na hindi na mapakali sa kanyang kinatatayuan. Panay din ang iling niya sa akin. Saying: Wala akong alam.

Naglipat ulit ako nang tingin sa kamay ni Red na hawak hawak din ang kamay n’ong lumapit sa kanya. Nang iangat ko ang paningin ko sa kasama niya’y nakumpirma ko na siya ‘yong nakita ko. ‘Yong… kahalikan niya sa airport.

“The guy beside him is Dave Colbert Zamora. They’re couple.” Aniya.

That moment na hihilingin mo na lamunin ka na lang sana ng lupa. Na sana hindi na lang ako talaga nag-iexist sa mundo.

Pero… hindi e. What’s happening now, is my reality.

Na kahit ilang beses ko pang ideny ang existence ko, hindi mangyayaring mawawala na lang ako rito na parang bula.

Am I really destined to be in pain, for the rest of my life?

Pero… sabi ko nga, whatever comes, dapat tanggapin ko ng taos sa aking puso. Ang tanging magagawa ko na lang siguro ngayon ay magpakatatag para sa mga taong patuloy pa ring naniniwala sa akin.

“Red…” Hindi ko napigilang sambit sa kanyang pangalan. Halos pabulong na lang nga iyon.

“Kilala mo siya?” Nalipat ang tingin ko sa nagtatakang si Seb.

“Kilalang-kilala.” Matapang kong sagot sa kanya.

Hindi na sana ako sasagot e. Pero… ang makitang may kahawak-kamay siyang iba ang nagpalakas ng loob ko. Tanging selos na lang nga siguro ang makakapitan ko ngayon para maging okay pa sa harap nila.

Itutuloy…