By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
---------------------------------
[2]
Sa pagkagulat ko, pumalag ako at tumihaya ng puwesto. Akala ko ay panaginip lang ang lahat. Ngunit noong ibinuka ko ang aking mga mata, at sa gitna ng dilim, doon ko napagtanto na totoo pala ang lahat; hinalikan ako ni Marbin sa bibig!
Parang ayaw kong mainwalang nagawa iyon ni Marbin. Sa katulad niyang lalaking-lalaki ang porma at wala kang makikitang kakaiba sa kanyang kilos na maaaring mapagdudahan. Ngunit ako na rin ang sumagot sa tanong ng aking isip: marahil ay nagawa lang niya iyon dahil sa kalasingan, o marahil ay nanaginip lamang din siya.
Pinakiramdaman ko siya sa aking tabi. Hindi siya gumalaw. Nabigla rin sugoro siya sa aking ginawang pagkalas at sa naunsyaming halikan at nagising kung tulog man siya noong ginawa iyon.
Ngunit habang nasa ganoong ayos ako at hindi gumalaw, naglalaro sa aking isip ang ginawang iyon ni Marbin. At ewan… parang may kung anong kiliti akong nadarama.
Tumagilid ako, ang mukha ay sinadyang idinikit sa mukha niyang nakaharap sa akin. Sumagi pa ang ilong ko sa kanyang ilong, dinig na dinig ko ang bawat paglabas-masok ng hangin dito.
At wala pang isang minuto, sinakmal na ng mga labi niya ang aking mga labi.
Nagparaya ako. Naghalikan kaming parang mga hayop at gutom na gutoom sa pagkain. Nagyakapan… hanggang sa ang tanging ingay na naririnig sa silid na iyon ay ang mga ungol tanda ng sarap na pareho naming nilalasap.
Sa pagkakataong iyon, nangyari sa amin ni Marbin ang hindi inaashang mangyayari sa dalawang parehong lalaki…
Kinabukasan sa paggising ko, hindi ko na naabutan pa si Marbin. Maaga itong umalis. Binalik-balikan ko sa aking isip ang nangyari sa gabing iyon. Hindi pa rin ako makapaniwala. Pakiramdam ko ay nawi-weirduhan ako; parang guilty bagamat may saya at sarap din akong naramdaman. Hinaplos ng aking isang kamay ang aking dibdib, pababa sa aking tiyan at sa aking pagkalalaki. Naroon pa rin ang mga natutuyong magkahalong dagta naming dalawa. Sariwa pa ang amoy nito na dumikit sa aking kamay…
Sa buong araw ng Linggo, hindi nagpakita si Marbin. Hindi ko alam ang kanyang dahilan. At noong kinabukasan ay nagkita kami sa eskuwelahan, parang nag-iba ang kanyang kilos. Parang malungkot siya, matamlay, ayaw makipag-usap. May pangingimi akong naramdaman. Parang nahihiya akong kausapin siya…
Ngunit hindi rin ako nakatiis. Gabi pagkatapos ng klase, inantabayanan ko siya sa building kung saan siya naka-assign na maglinis.
Nabigla siya noong nakita akong nakaupo sa isang sementong bench sa gilid mismo ng kahabaan ng lilinisan niyang floor area. “Tol… pwede tayong mag-usap?” sambit ko.
“S-sige… pagkatapos kong mag mop…” ang casual niyang sagot, ni hindi man lang ngumiti.
Kaya naghintay ako. Habang nanatili akong nakaupo sa bench, pinagmasdan ko siya.
Kinuha niya ang mop, isinandal ito sa dingding. Pagkatapos, tinanggal niya ang kanyang pag-itaas na damit at isiniksik ang dulo nito sa likurang bulsa ng kanyang pantalon atsaka kinuha ang push-cart na naglalaman ng balde at sabon. Inilagay niya dito ang mop at itinulak na ang push cart patungo sa gripo sa dulo ng building.
Bakas ang lungkot sa kanyang mukha. Wala siyang imik at sa kanyang mga mata, makikita ang larawan ng isang taong pilit na bumangon, magsikap, makipaglaban, sa kabila ng hirap ng buhay.
Sa nakita ko sa kanya, naramdaman ko muli ang awa na sumundot-sundot sa aking puso. Napakabait niya, napakasipag, mapagkumbaba, sobrang maalalahanin na kaibigan. At kahit may kabigatan ang kanyang trabaho at sabayan pa ng kanyang pag-aaral, wala kang maririnig na reklamo tungkol sa hirap ng buhay galing sa kanyang bibig.
Hindi ko tuloy maiwasang hindi manumbalik sa aking ala-ala ang kanyang sinabi noong tinanong ko kung bakit kursong edukasyon ang kanyang pinili samantalang hindi naman siya yayaman sa pagiging guro. Na sinagot naman niya ng, “Para sa akin kasi tol, ang halaga ng buhay ay hindi dahil sa kayamanan kundi sa kaligayahan at sa ang pagiging kuntento ng tao sa ano mang mayroon siya sa buhay. Hindi lahat ng tao ay kayamanan ang hangad upang lumigaya. At hindi lahat ng mayaman ay masaya at kuntento sa buhay. Kasi, ang kaligayahan ay nasa puso. Wala itong katumbas na halaga o kayamanan. Maganda nga ang ginawa ng Diyos eh. Sinadya niya ito upang maging patas ang pagkamit ng kaligayahan para sa lahat. Ke-mayaman, ke-mahirap, kaya itong kamtin. Ang susi lamang ay hanapin ang tunay na kahulugan nito; ang ibig sabihin ng pagiging masaya.
“Wow lalim!” ang reaksyon ko, sabay tawa. “Sabagay, tama ka d’yan” dugtong ko rin.
“Kung pera kasi ang basehan ng kaligayahan, walang katapusan ang luho ng tao. Hindi niya makakamit ang kaligayahan. Halimbawa, ang tao ay naghahangad ng isang magandang bahay. Kapag nagkaroon na, mangangarap na naman ng mas bago at mas mahal pa. Kapag may bago na naman, mangarap na naman siya na magkaroon ng mansion, ng rest house kung san-saan… Ganoon din sa sasakyan. Kapag nakabili na ng pinangarap, magsawa din ito at bibili uli ng panibago at mas bagong modelo, mas high tech. Tapos, hindi pa makuntento sa kotse o SUV, yate o barko naman ang bibilhin. Walang katapusan…”
“Maaari ngang hindi sila kuntento. Ngunit kung hindi man sila maligaya, at least may pera sila.” Ang pagsalungat ko.
“Kung ganoon, wala ring silbi ang pera nila kung hindi sila maligaya. Di ba?” sagot din niya.
“Eh paano naman ang mahirap. Hindi na nga sila maligaya, wala pang pera.”
Natawa naman siya. “Tol… ang sinasabi ko dito ay ang pagiging kuntento. Wala iyan sa bilyon-bilyong pera o mga palasyo… nasa pagiging kuntento. Kahit barong-barong ang bahay mo basta masaya ka at kuntento, at marami kang natulungan at natuwa sila sa iyo, you have lived life to the fullest ika nga. Maging kuntento ka tol. At mamuhay ng marangal at nakakatulong sa kapwa… D’yan, siguradong sasaya ang buhay mo. At walang kasing sarap ng pakiramdam kapag masaya ka na nga, nakikita mo pang masaya rin ang ibang mga tao dahil sa iyo.”
“Syetness! Pakopya nga ng mga linya mo? Ang gagaling ah! Para kang si Bob Ong” sabi ko.
“Bob Ongas!” dugtong niya.
“Pero pera pa rin ako.”
“Di… ok lang. choice mo iyan sa buhay eh. Kung iyan ang makakapagbigay ng ligaya sa iyo, panindigan mo. Pero tandaan mo, kapag marami kang pera, hindi ka nakasisiguro kung sino sa mga nakapaligid sa iyo ay tunay na kaibigan, saka na kapag darating ka sa puntong nagigipit, dahil iiwanan ka ng mga peke at ang matitira ay ang iilang mga tunay. Pero kung isa kang mahirap, sigurado ka, hindi pera ang habol nila sa iyo…”
“Ka-pogian?” sabi ko sabay pose ng pa-cute.
“Kung kagaya mong pogi...”
“Taena! Dapat yata ay ikaw ang academic scholar eh at ako ang working student. Ang galing mo! Talo mo ako sa debate.”
“Prinsipyo naman kasi iyan tol eh. Paninidigan. Hindi mo naman kailangang pag-aralan iyan, hindi kailangang i-memorize.”
“E bakit nga ba gusto mong maging guro? Bakit hindi na lang pari, duktor, nurse, engineer, meteorologist, volcanologist, biologist, scientist, social worker, weather forecater, taxi driver, o di kaya ay embalmer… lahat naman iyan ay nakakatulong, di ba?”
Tawa siya ng tawa. “Narinig mo na ba ang kwento noong may mga namatay na engineer, duktor, police, abugado, businessmen at ininterview ang mga kaluluwa nila ni San Pedro bago papasukin sa langit?”
“Hindi… ano ba iyon?”
“Nasa bungad pa lang sila ng pintuan ng langit, nag-uunahn na sila sa pila. At nagyayabangan na. Syempre, iyong teacher, medyo nag-aalangan kasi nga hindi kagaya ng mga engineer o duktor na sikat na sikat sa mga tao dahil sa mga magagarang projects at nagawa, ang mga guro ay nasa klase lamang, nagtuturo, nag-aaral, nagsusulat. Simlpe lamang ang trabaho niya. Kaya nagpahuli siya sa pila, hindi rin kasi niya siguradong makapasok sa langit dahil marami rin siyang pinagalitan, sinsesermonan. Hinayaang na lang niyang ang ibang mga may magagaling na propesyon ang mauna. Noong nandoon na si San Pedro, ang engineer ang nauna at nagmamayabang a itong siya daw ang gumawa ng mg buildings, mga highways, mga tulay at magagandang palasyo at mga architectural feats. Tiningnan ni San Pedro ang kanyang kudigo at nakita nga niya ang mga ginawa noong engineer sabay sabing, pasok! Turo sa pintuan. Para bang gusto ni San Pedro na makapasok agad siya. Sumunod ang duktor, nagmayabang din. Marami daw siyang nagamot na may mga sakit. Tiningnan muli ni San Pedro ang record sabay sabi uli ng, pasok! Sumunod ang pulis, nagmamayabang din na marami siyang nahuling mga masasamang-loob, mga magnanakaw, rapist, terrorist… Sabi uli ni San Pedro, pasok! Noong ang guro na ang kaharap ni San Pedro. Tinanong siya kung ano ang kanyang nagawa sa buhay. Nanghingi ng dispensa ang guro gawa ng wala raw siyang nagawang kunkretong bagay. Tiningnan ni San Pedro ang record sabay sabing, ‘Ah… ikaw pala. O sige, dyan ka sa kabilang pintuan pumasok’. Nagulat ang guro at nagtanong kung bakit sa ibang pinto siya pinapasok. Hindi siya sinagot ni San Pedro, bagkus nagmamaktol ito. ‘Ang yayabang ng mga iyon…’ turo sa mga naunang propesyon. ‘Akala nila, di ko alam na kaya nila ginagawa ang kanilang trabaho ay dahil sa malalaking halaga na kanilang natanggap o na kulembat. Pera lang ang sinasamba nila sa mundo.’ At baling sa natulalang guro ‘At heto pa, nagmamayabang na magagaling sila! E, hindi naman sila magiging ganyan kagaling kung hindi mo sila tinuruan. Hindi nga nila pinansin ang mga magagandang asal na itinuro mo sa kanila. Haissstttt! Hindi pa rin talaga sila natuto.’ Napahinto siya ng sandali at inutusan na ang guro. ‘O sya, alam ko ang hirap na dinanas mo sa buhay sa pagtuturo mo sa mga makukulit at mayayabang na iyon. Kaya pasok ka na... Iyan ang pintuan ng langit’”
Tawa nang tawa ako sa kuwento niya. Syempre, may mensahe, may aral… “Ang galing naman! Parang gusto ko na ring lumipat ng kurso at maging guro ah!”
“E hindi ka na magkakapera niyan!” sambit niya.
“Hayaan mo na. Nakikita naman ni San Pedro”
Tawanan.
Nahinto ang aking pagmumuni-muni noong dumaan si Marbin sa harap ko, tulak-tulak ang floor mop. Para akong biglang nagising galing sa isang mahimbing na pagtulog. At ang bilis niyang magtrabaho. Mabilis na masinop. Pinagmasdan ko ang kanyang anyo. Bakas pa rin sa kanyang mukha ang lungkot at pagka-seryoso. Sa kanyang hubad na pang-itaas na katawan ay bakas ang matitigas na mga muscle – sa braso, dibdib, likod. Sigurado, resulta ang mga ito sa kanyang pinagdaanang mabibigat na gawain at hirap na dinanas sa buhay. Hindi niya alintana ang malalaking butil ng pawis na bumabalisbis sa kanyang balat. Hindi niya alintana ang hirap. Tahimik siyang nagtatrabaho sa kabila ng alam niyang nandoon ako.
Nanibago ako sa inasta niyang iyon. Dati-rati, sa ganoong sitwasyon kung saan nagma-mop siya ng sahig ng school at nandoon akong nakatunganga, nakangiti ito, abot-tenga pa. Masaya, at bakas ang tuwa sa kanyang mukha. At nagagawa pa nitong magkuwento at magpatawa kahit nagtatrabaho.
Ngunit iba siya sa pagkakataong iyon. May mga katanungan ang aking isip habang nakita siyang ganoon. Una ay iyong matinding pagkaawa ko sa kanya, kung bakit ko naramdaman ang ganoon. Pangalawa ay ang nangyari sa amin sa gabing iyon, kung sinadya ba niya iyon o lasing lamang siya o nanaginip lang. Pangatlo ay ang ipinakita niyang lungkot na halos hindi na ako kibuin. Pang-apat ay kung dapat ko ba siyang pagagalitan sa ginawa niya. At ang pang-lima ay ang aking naramdamang kalituhan. Ewan ko rin. Parang simpleng bagay lang naman ang lahat ngunit bakit ba parang napakalaking problema ang mga ito sa akin…
“Tapos na ako Tol…” ang sambit ni Marbin. Nasa harap ko na pala siya at nakabihis na. “S-saan tayo mag-usap?”
“Ah… sa plaza na lang kaya tol?” ang sagot ko.
Dala-dala ang siopao na binili ko sa isang stall kasama ng softdrink na inilagay sa plastic na may straw, nagtungo kami sa bayview at naupo sa isang sementong bench na nakaharap sa dagat. Dahil gabi, malamig ang simoy ng hangin.
Habang kumakain kaming dalawa, ramdam ko naman ang namuong tensyion. Nakayuko kaming kumakain, mistulang walang gustong magsimula ng pagsasalita.
At marahil ay hindi siya nakatiis, siya na ang bumasag sa katahimikan. “S-sorry tol sa ginawa ko. L-lasing kasi ako noon…”
Hindi ako kumibo. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga at iginuri-guri ang kamay sa basiyong plastic na nilagyan ng softdrink.
“Ewan kung ano ang iniisip mo tungkol sa akin ngunit ewan ko rin… basta, sorry. Hindi ko na gagawin iyon.” Dugtong niya. At napansin ko na lang na ipinahid niya ang kanyang kamay sa kanyang pisngi. Tumulo na pala ang luha niya.
“Huwag kang mag-alala tol… hindi naman ako galit eh. At huwag kang mag-sorry dahil k-kagustuhan ko rin naman iyong nangyari. Huwag mong sisihin ang sarili mo. Nasasaktan ako tol kapag nakita kang malungkot.” Ang nasabi ko na lang. Ewan ko rin kung bakit ganoong linya ng pagsasalita ang lumabas sa aking bibig.
Hindi siya umimik.
“Alam mo… ikaw ang best friend ko, at kauna-unahang kaibigan na sobrang naging close ng ganito sa akin.” Sabay hawak ko sa kanyang kamay at pinisil iyon ng mahigpit. “A-ayokong nakikitang malungkot ka tol…” dugtong kong nanatiling nakayuko na tila ba nahihiya sa aking sinabi.
Hinayaan lang niyang hawakan ko siya. At maya-maya, naramdaman kong pinisil na rin niya ang aking kamay.
Ewan ko ba. Sa ginawa kong iyon ay parang magkasintahan tuloy ang dating nito sa akin. Saan ka ba nakakakita ng dalawang lalaking magkatabing nakaupo, dikit na dikit ang mga katawan, nagho-holding hands sa isang lugar na madilim-dilim na halos kami lang ang tao, kulang na lang ay magyakapan at maghalikan?
“S-salamat tol… Ikaw lang din naman ang best friend ko eh. S-sana ay hindi tayo magkahiwalay” sambit niya.
“Syempre naman. Bakit ba tayo maghiwalay? Ano man ang mangyari, hahanapin pa rin kita. At dito sa puso ko, wala nang iba pang papalit sa iyo, bilang best friend ko.”
“S-sorry talaga tol.”
“Sabi nang huwag nang magsorry eh… Pag nagsorry ka pa, kakagatin ko tong kamay mo eh!” biro ko.
Natawa naman siya na inosenteng napa, “Ay may ganoon! Sorry po, hindi na mauulit! Hehehe.”
Kaya doon, kinagat ko na talaga ang kamay niya. “Um! Sabi nang huwag magsorry eh!”
“Awtssss!” sigaw niya.
Tawanan.
Tahimik.
“Alam mo tol… may nagrecruit sa akin na sumali sa isang fraternity ba iyon?”
“A-ano???” ang tanong niya, bakas sa mukha ang pagkabigla.
“P-parang Swastika ba iyon?”
“Huwag kang sumali d’yan tol! Huwag!” ang matigas niyang sabi.
“B-bakit?”
“Bayolente ang grupo na iyan. Hindi iyan sila takot na pumatay. May kinalaman ang grupo na iyan sa pagtutulak ng droga. Banned nga iyan sila sa campus.”
“T-talaga?” ang sagot ko na lang.
“Makapangyarihan ang grupo na iyan. Parang isang mafia, sindikato. May mga politikong taga-suporta. Marami nang nasalvage dito sa lugar na ito at pinaghihinalaang sila ang may kagagawan. Kapag napag-initan ka nila, titirahin ka…”
“G-ganoon ba. Mabuti na lang at nasabi mo sa akin.”
“Oo… at malalaman mo kung may death threat ka galing sa kanila kasi… bibigyan ka nila ng pulang rosas na tinanggalan ng petals. Kung ang ibinigay na rosas nila ay wala nang natirang petals, patay ka… totodasin ka na talaga nila. Kung may petals pa, threat lang nila yan na ang ibig sabihn, huwag mong ituloy kung ano man ang gagawin mong matatapakan sila. Kung gagawin mo pa rin, may warning uli, at mas kauntin na lang ang petals. Hanggang sa bibigyan ka na ng panot na rosas. Dedbol ka na noon.”
“G-ganoon? Nakakatakot pala ang grupong iyan.”
“Kaya… kahit ano man ang mangyari, huwag kang sumali sa kanila. Pangako mo iyan sa akin, ok?”
“Pangako tol… At salamat sa paalaala.”
“Ibang topic na lang.” mungkahi niya.
“Anong gusto mong topic?”
“Ikaw?”
“Ako??? Ang gusto mong topic ay ako?”
Natawa siya. “Gagi! Conceited!”
Natawa na rin ako.
“At ano naman ang pag-uusapan nating tungkol sa iyo?”
“Ang pagka-guwapo ko, ang talino ko, ang mga nagkakaroon ng crush sa akin.” Dugtogn ko pang biro.
“Sabagay... guwapo ka naman talaga, at matalino.”
“Woi... emo ka.”
Tahimik.
“K-kumusta na ang panliligaw mo kay Emily?”
“W-wala pa… Hindi pa ako sinagot. Sabi niya pagkatapos na raw ng mid-term test. Sa susunod na buwan pa iyon. Dati sabi niya malapit na. Pero ewan bakit nagbago.”
“M-mahal mo ba talaga siya?”
Tumango lang ako at yumuko.
Parang may lungkot ang kanyang mukha sa aking sinabi. Sa akin naman, parang hindi ko rin maintindihan ang sarili kinikimkim. Parang hindi ko kayang bigkasin sa kanya na mahal ko nga si Emily. “Maligo na lang kaya tayo tol! Tingnan mo ang aplaya, ang lapad. Low tide kaya.” ang pagbasag ko sa seryosong usapan at pagturo ko rin sa aplaya sa ibaba ng sea-wall. Kapag ganoong low tide kasi, lumalantad ang puro buhanginang aplaya.
“Ang lamig kaya ah! At gabi na, madilim pa sa banda roon!”
“Natatakot ka ba?”
“Hindi naman…”
“E di tara na!” sabay tayo at nagtatakbong tinumbok ang hagdanan at bumaba na ako patungo sa aplaya. “Yiippeeeeeeeee!!!” sigaw ko na patuloy na nagtatakbo.
Sumunod din siya at tumakbo rin. At noong nasa harap na kami ng dagat, hinubad ko ang aking damit kasama na ang brief at inilatag lang iyon sa ibabaw ng mga bato. Naghubad din siya, pati brief niya ay hinubad na rin atsaka sabay kaming lumusong sa tubig.
“Huwwwwwaoooooohhhh!” Ang sigaw namin pareho noong nasa tubig na kami. Habulan sa paglangoy, harutan, tawanan… Sobrang saya.
Noong napagod na, humiga ako sa buhangin, nakatihaya. Humiga rin siya, nakatihaya rin sa tabi ko. Napakagaan ng aking pakiramdam. Pakiwari ko ay nasa isang paraiso kaming dalawa, walang pressure, at ang aming bubong ay ang langit sampu ng bilyon-bilyong bituing kumikinang.
“Sarap siguro kapag kasama mo ang iyong mahal sa ganito kagandang lugar at panahon. Walang ingay, walang mga tao, napakaaliwalas ng panahon, at ang dagat, sobrang payapa…”
Hindi siya umimik, nakikinig lang sa bawat salitang lumalabas sa aking bibig.
“Di ba umibig ka na?” tanong ko.
“Hindi ko naman sinabing umibig na ako eh.” Ang mabilis din niyang pagsagot.
“Weee! Sinabi mo kaya. Iyong sabi mong malayo? Iyong tubig ng Gensan at langis ng Ilocos ba iyon? S-sino naman iyon?”
“Imaginary lang iyon ah. Hindi totoo iyon.”
“Whoaaa! Maniwala ako sa iyo. O sige kung i-imagine mo ring nandito siya, ano ang gagawin mo sa kanya?”
“Wala ah! Wala nga iyon… tubig at langis nga lang iyon.” Ang matigas niyang pag-deny.
“Ayaw mo ba siyang halikan?”
“Pwede.”
“Ayaw mo siyang yakapin?”
“Pwede”
“Ayaw mo ba siyang angkinin?”
“Pwede… Ikaw naman, anong gagawin mo sa kanya?”
“Sino?”
“Si Emily?”
“Wala. Itanong ko lang sa kanya kung mahal niya ako.”
“Iyon lang?”
“Mag-usap kami ng kung anu-anong bagay”
“Iyon lang?”
“Oo… iyon lang”
“Syetness! Kung ako si Emily, isa sa pag-uusapan natin ay ang hiwalayan.”
“Bakit naman…?”
“E… pagkakataon na eh! Naghintay lang akong may gagawin ka sa akin!”
Tawanan. Nilingon ko siya. Lumingong din siya sa akin. Kahit madilim ang paligid, naaninag ng aking mga mata ang kanyang postura. At ewan kung anong kabulastugan ang pumasok sa isip ko, parang nabighani ako sa kanyang mukha at sa kanyang pormang nakahubad, hunk na hunk ang katawan at nakangiting nakatingin sa akin. Pakiramdam ko ay may kakaibang kiliting gumapang sa aking katawan.
“T-tol…” ang pag-aalangan kong sabi, ang boses ay seryoso at halos pabulong na.
“Bakit?” tanong niya, ang boses ay seryoso at mahina din.
“I-iyong ginawa mo sa akin noong gabing iyon... dahil ba sa lasing ka, o dahil gusto mo talagang gawin iyon sa akin?” ang deretsahan kong tanong. Alam ko, masyadong sensitibo ang tanong na iyon. Ngunit sinadyang ipalabas ko talaga iyon. Gusto kong malaman ang totoo.
Hindi siya nakasagot agad. Parang napako lang ang tingin niya sa mukha ko.
“Huwag kang mahiya. Hindi ako magagalit.”
“I-iyong totoo?”
“Oo… iyong totoo.”
“E… l-lasing lang ako noong tol.”
Tila nadismaya naman ako sa sagot niyang iyon. Malakas kasi ang kutob ko na matagal na niyang gustong gawin iyon sa akin. Bigla akong tumayo sabay sabing, “Ok… fine. I heard it.” At tinumbok ang mga damit ko, unang pinulot ko ang brief. Nagparamdam ng pagkadismaya.
Isuot ko na sana ang brief noong, “Ok… aaminin ko tol, matagal ko nang gustong gawin iyon sa iyo.”
Biglang nabitiwan ng aking mga kamay ang aking brief at napako na lang ako sa aking kinatatayuan, hindi nagawang sumagot sa sinabi niya.
Lumapit siya sa kinatatayuan ko at sa ibabaw ng mga bato, yumuko at pinulot din ang damit niya sa ibabaw nito. “Ngayong alam mo na, happy ka na?” ang may halong pagmamaktol na sabi niya habang nakayuko, hindi makatingin-tingin sa akin.
Hinawakan ko ang kanyang kamay. Halos magkadikit ang aming mga katawan habang nakatayo kaming pareho. Tinitigan ko siya. Tinitigan din niya ako. Nagtitigan kami.
“A-ayaw mo ba akong yakapin? Ayaw mo ba akong halikan…? Ayaw mo ba akong angkinin?” sambit ko.
“P-puwede...” sagot niya. At naalimpungatan ko na lang ang unti-unting paglapit ng aming mga labi hanggang sa tuluyang naglapat ang mga ito...
At sa dalampasigang iyon, saksi ang mga bituin sa langit at ang mga alon sa dagat sa lihim naming pagsimsim sa sarap ng pagpapasasa.
(Itutuloy)
Wednesday, February 8, 2012
Monday, February 6, 2012
Marbin... (A Short Story)
Labels:
Marbin
by: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
----------------------------
Matalik kong kaibigan si Marbin. Actually, naging mag-close friend lang kami simula noong first year college. Transferee kasi ako sa school na iyon. Noong gumraduate ako bilang valedictorian sa high school, binigyan ako ng full scholarship ng unibersidad na iyon. At dahil hindi ko kabisado ang mga pasikot-sikot sa enrolment, naligaw ako at napunta sa isang building. Inakyat ko ang second floor nito. At bagamat wala akong nakitang tao, nagbakasakali pa rin akong nandoon ang pakay ko.
“S-saan ang punta mo?” ang tanong sa akin ng akala ko ay janitor, habol-habol pa ang kanyang hininga, hininto ang pagpo-floor mop.
Nabigla ako ng bahagya. Napahinto gawa nang nililinis niya ang hallway na dadaanan ko sana. Hindi ko akalain na wala pala talagang tao ang building maliban sa kanya.
Kitang-kita ko sa kanyang porma na nasa kalagitnaan siya sa kanyang pagtatrabaho. Naka-jeans lang siya, walang sinturon at sa hubad niyang pang-itaas na katawan ay bumabalisbis ang ang mga malalaking butil ng pawis, ang kanyang t-shirt ay ipinulupot at nakalaylay sa kanyang likurang bulsa. Basang-basa rin ng pawis ang kanyang mukha.
“Di ba dito ang Guidance department? Trasferee kasi ako pre… hindi ko alam kung saan ang building ng Guidance. Ang sabi kasi noong isang estudyanteng napagtanungan ko ay dito...”
“Ay hindi… sa isang building pa.” sabay tumbok niya sa may gilid ng hallway at itinuro ang isang katabing building. “D’yan ang Guidance. Nakita mo iyang may maliit na pathwalk? Doon mismo ang tumbok niyan.” Sambit niya.
“S-saan ba d’yan?” tanong ko. Tatlong pathwalk kasi ang nakita ko at hindi ko alam kung saan doon ang itinuro niya.
“Ah… sige, samahan na lang kita sa baba” ang pagbulontaryo din niya noong nakitang hindi ko nakuha ang gusto niyang tumbukin ko.
“Huwag na pre.. huwag na! Nakakahiya. S-sige, ako na ang bababa, hanapin ko na lang.”
“Huwag… samahan na kita. Sa baba lang naman, ituro ko kung aling pathwalk” ang paggiit niya.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya.
Sa ginawang pagtulong na iyon ni Marbin, alam kong isa siyang mabait na tao. Doon pa lamang ay may naramdaman na akong paghanga sa kanya.
Habang nakabuntot ako sa kanya, doon ko na rin anpansin ang kanyang porma. Nasa 5’10 ang kanyang height, matipuno ang kanyang katawan… walang kataba-taba. At bagamat sunog ang kanyang balat, makinis naman ito at malinis siyang tingnan kahit basa sa pawis.
“O hayan... ito iyong pathwalak na sinabi ko. Tumbukin mo lang ang dulo niyan, may makikita ka nang mga estudyanteng nag-uumpukan. Makikita mo na rin ang karatula ng Guidance’ Office.” Sambit niya noong natumbok na namin ang sinabi niyang pathwalk.
“S-sige pre... Maraming-maraming salamat.” Ang sabi ko.
“Marbin. Marbin Daria.” Ang sagot niya sabay abot ng kanyang kamay at bitiw ng isang ngiti. Lumantad sa aking paningin ang kanyang mapuputing mga ngipin.
Tinanggap ko ang pakikipagkamay niya. “Benedict Belarmino” ang sagot ko.
“Isang working student ako pre. Kapag may problema ka dito sa school, hanapin mo lang ako.”
“S-sige. Salamat Marbin” at kinawayan ko sya sabay tumbok na sa Guidance office.
Natagalan ako sa Guidance. Wala pa kasi ang head nito kung kaya naghintay ako, sampu ng mga estudyanteng mas nauna pa kaysa akin. Kailangan raw kasi na makausap kami isa-isa.
“O… nandito ka pa?”
Napalingon ako bigla. Si Marbin pala. “Oo… hindi pa raw dumating ang head ng Guidance eh.” Sagot ko.
“E, di kain muna tayo! Kadalasan after lunch pa si Sir dumarating eh.”
“G-ganoon ba?” ang pag-aalangan kong sagot. “Mukhang wala akong chouice” dugotng ko.
Kumain kami sa canteen. Kanya-kanya kami ng bayad. Ililibre niya sana ako, ngunit noong nag-insist naman ako na manlibre sa kanya, dahil ako naman itong tinulungan niya, ayaw naman niyang pumayag. Kaya, kaya kanya-kanya na lang kami.
Anyway, sa unang pag-uusap naming iyon ko na nalaman ang buhay-buhay niya. Nasa second year siya sa kursong Education, 17 taong gulang, mas matanda lang sa akin ng isang taon. Sa Mindanao daw ang roots nila. Napadayo lang doon ang mga magulang nila dahil sa paghahanap ng trabaho. Ulila na siya sa mga magulang, walang kapatid, at nakitira na lamang sa kanyang tita na isang-kahig isang tuka rin daw. Kaya napilitan siyang mag working student dahil sa kahirapan at upang makamit ang minimithing pangarap na makapagturo sa paaralan ding iyon. Kapag week days, sa dormitoryo ng mga working students siya nakatira at kapag week ends naman, umuuwi siya sa kanilang probinsya.
Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga mata sa pagkukuwento niya sa buhay niya sa akin. Doon pa lang, may awa na akong naramdaman para sa kanya. Halos pareho rin ang buhay namin; nanggaling sa isang mahirap na pamilya, nagsumikap na makatapos ng pag-aaral. Ang kaibahan lang ay scholastic scholar ako samantalang siya ay kailangan pang kumayod upang makapag-aral. May kumpleto din akong mga magulang, may dalawang kapatid samantalang siya ay wala. Kung pagmamahal ng pamilya ang pag-uusapan, nakakalamang pa rin ako. Kaya kahit papaano, nasasabi ko rin sa sariling maswerte pa ri ako, sa kabila ng kahirapan.
Ngunit kung gaano kahirap ang buhay niya, hanga naman ako sa ipinamalas niyang tatag, disiplina sa sarili, pagpakumbaba, at determinasyon na makatapos ng pag-aaral. At higit sa lahat, hanga ako sa kanyang kabaitan. Kahit ganyan ang klaseng buhay niya, hindi ko siya ni minsang narinig na nagreklamo.
“Saan ba sa Mindanao ang mga lahi ninyo?” tanong ko.
“Sa Gensan.” Sagot niya.
“Waaahhh! Ang roots din namin ay sa Ilocos naman! Parehong dulo ng Pilipinas, magkasalungat nga lang!” sambit ko.
“Oo nga pala ano? At dito tayo sa Bisaya nagtagpo”
“Mabuti na lang, nakilala kita dito pre… Kasi, hindi ko talaga alam ang mga pasikot-sikot sa eskuwelahang ito. Maswerte ako na naging kaibigan kita” Ang sabi ko na sa kanya.
“Mas maswerte ako. Nagkaroon ako ng kaibigang matalino na, artistahin pa ang dating. Sigurado ako, may may papansin na sa akin niya kapag palagi kitang nakakasama.” ang biro niya.
Natawa ako. “Artistahin talaga!” sambit ko.
Noong nagsimula ang klase at naging best friend ko si Marbin. Actually, hindi lang best friend; kung may hihigait pa sa salitang best friend, iyon na siguro iyon. Palagi niya akong dinadalaw sa dorm ko, at kapag may bakanteng oras oras kaming dalawa, lagi kaming nagsasama niyan. Kahit saan; mapa-library, mapa-canteen, mapa-botanical garden ng school, mapa-off campus na lakad…
Kapag dinadalaw naman niya ako, nagdadala iyan ng kung anu-anong pagkain; kung hindi man binili, bigay ng mga madre sa kanilang mga working students. “Ano ka ba Marbin… kung anu-ano na lang ang dinadala mo.” Ang sabi ko sa kanya isang beses.. Alam ko kasing kapos siya sa pera, at kagaya ko, gutom din sa pagkain. Ngunit hinayaan ko na lang siya.
Walang araw na hindi kami nagkakasama. Kahit sa weekends, madalang na lang siyang umuuwi sa bukid nila at kung umuuwi man, sandali lang. Ganoon din ako. Halos hindi na rin ako umuuwi sa probinsya ko. At iyan ang hindi ko maintindihan sa sarili ko. Parang ayaw ko nang maghiwalay kami, parang gusto ko na lang nag magkasama kami sa bawat oras… Pati ang tawagan naming “Pre” ay nabago na rin; naging “Tol” na ito. Wala daw kasi siyang kapatid kung kaya tol ang gusto niyang itawag sa akin. At ako, dahil wala rin akong nakatatandang kapatid, nagustuhan ko rin ito.
Iyon ang simula ng aking pagkatuliro. Palagi na lang akong nagtatanong sa sarili kung normal ba ang naramdaman ko; at kung bakit sobrang saya ko kapag kasama ko siya. At sa pag-aanalisa ko sa kalagayan ko, isa lang ang sagot na naisip ko kung bakit ako nakaramdam ng ganoon: nadala ako sa sobrang kabaitan niya.
Isang araw, kinausap ko siya, “Tol… naranasan mo na bang umibig?” tanong ko.
“Oo… pero hindi ko siya maaabot sa sobrang layo kaya sa panaginip ko na lang siya maaaring angkinin…” ang sagot niya.
Natawa ako sa sagot niyang iyon. “Gagi! Paano mo nasabing hindi maaabot? Langit at lupa ba iyan? Tubig at langis?”
“Parang Gensan at Ilocos lang.” ang casual naman niyang sagot na nakangiti pa.
Napahalakhak ako sa naisagot niya. Nalala ko kasi ang roots niyang sa Gensan at ang roots kong sa Ilocos. “Tange! Kung Gensan at Ilocos lang iyan, e di malapit lang? Baka kung Pinas at Amerika pa iyan, o Pinas at Antarctica, baka mahirap.” Ang sagot ko na lang.
“Eh, langis naman ng Gensan at Tubig din ng Ilocos kaya hindi puwedeng magsama.”
“May ganoon talaga?” ang sagot ko.
Tahimik.
“B-bakit mo pala naitanong? Umibig ka na ba?” pagbasag niya sa katahimikan.
“Hindi naman sa umibig… crush ko lang siya.”
Natahimik siya ng sandali. “G-gusto mong ligawan? T-tulungan kita tol.”
“T-talaga? Kasi kilala mo ata sya eh”
“S-sino?”
“Si Emily.”
“Waahhh! Ang muse ng Education? Ang crush ng masa!”
“Oo. Classmate mo siya, di ba? Nakita ko siya isang beses na nagkasabay kayo patungong canteen.”
“Ah… kaibigan ko kasi iyon. Maraming pumuporma noon. Pero huwag kang mag-alala. Alam ko, talbog silang lahat sa iyo. Aljun Abrenica ba naman ng dating ng magiging karibal nila kung hindi sila mapahiya.”
“Asows! Sobra naman ito”
At iyon nga ang nangyari. Niligawan ko si Emily. Ipinakilala ako ni Marbin sa kanya isang araw, hiningi ko ang number at pagkatapos noon, text-text na hanggang sa umabot sa pahatid-hatid.
Ang siste, pati sa paghahatid at panliligaw k okay Emiliy, nakadikit din sa akin si Marbin. May ilang beses ding inabi ako sa paghatid kay Emily at bago siya papasok sa kanyang dorm ay mag-uusap muna kami sa labas habang si Marbin naman ay nasa isang sulok lang, naghintay na matapos kami. Kahit inaabot pa kami ni Emily ng hatinggabi sa pag-uusap o higit pa, nandoon din sa isang sulok si Marbin, nag-iisa, naririnig ko pa ang paghahampas niya ng lamok sa kanyang balat.
Syempre, lalo naman akong naawa sa tao. “Huwag ka na lang kayang sumama sa akin sa panliligaw tol… Nakakahiya naman sa iyo. Alam ko na ang lugar, kabisado ko na ang mga tao, mababait naman siguro sila”
“Ano ka? E kung mapahamak ka? Kung may sira-ulong pagtripan ka? Sino ang masisisi?”
Natahimik ako.
“Ayoko. Basta sasama pa rin ako sa iyo.”
Kaya wala na akong nagawa kundi ang isama siya sa bawat pagdalaw ko kay Emily. Ang problema, parang nahati naman ang aking atensyon sa dalawa. Habang nakikipag-usap ako kay Emily, nakikipag-bolahan, nakikipagharutan, ang isip ko naman ay naka-focus kay Marbin. Hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Iyon bang hayun, may niligawan ako pero hanggang sa kahuli-hulihang oras bago ako matulog, ang best friend ko ang nasa aking tabi, hindi ako iniiwan. Hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Naawa para sa kanya, humanga, touched… Tuloy nasabi ko sa sariling kung babae lang sana ang best friend ko, siya na lang ang liligawan ko eh.
At sa totoo lang, matindi ang pagkatuliro ng aking isip. Para bang mas napamahal ako sa best firend ko kaysa nililigawan ko.
Isang gabi galing kami kina Emily, dumaan muna kami sa isang tindahan at bumili ng isang bote ng gin. “Tol… dahil malapit na akong sagutin ni Emily. Mag-inuman tayo” ang sambit ko.
At nag-inuman kami sa aking dorm. Sabado naman kasi iyon kung kaya ay pinayagan kami ng aking landlady. Ngunit nalasing kaming pareho sa isang bote ng gin kung kaya hindi na nakauwi sa bahay nila.
“Ok lang kungdito ka matutulog tol… lahat ng mga kasama ko sa kuwarto ay nagsi-uwian sa kanila. Ako lang ang natira kung kaya maraming bakanteng higaan sa kuwarto namin. Kahit mamili ka walang problema.” Ang sabi ko.
Nasa kuwarto na kami, pareho kaming naka-brief lang, ako ay nakahiga na sa aking kama at handa nang matulog at siya ay nakatayo pa, inikot ang mga mata sa mga bakanteng kama.
Ewan kung anong napasok sa kukote ko, biniro ko ba naman siya ng, “Kung hindi ka makapili ng higaan tol… pede ring magtabi tayo.”
Akala ko ay hindi niya kakagatin ang biro ko iyon. Ngunit nagulat na lang ako noong ibinagsak din niya ang kanyang katawan sa aking kama, sa aking tabi. “Sinabi mo eh.”
Natawa na lang ako. Parang wala lang iyon sa akin at maya-maya lang, nakatulog na ako.
HInid ko alam kung gaano katagal akong nahimbing. Ngunit nagising na lang ako noong naramdaman kong niyakap ako ni Marbin at pilit na hinawakan niya ang aking ulong nakaharap sa kanya at ang aming mga labi ay nagdikit. At hinahalikan niya ako!
(Itutuloy)
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
----------------------------
Matalik kong kaibigan si Marbin. Actually, naging mag-close friend lang kami simula noong first year college. Transferee kasi ako sa school na iyon. Noong gumraduate ako bilang valedictorian sa high school, binigyan ako ng full scholarship ng unibersidad na iyon. At dahil hindi ko kabisado ang mga pasikot-sikot sa enrolment, naligaw ako at napunta sa isang building. Inakyat ko ang second floor nito. At bagamat wala akong nakitang tao, nagbakasakali pa rin akong nandoon ang pakay ko.
“S-saan ang punta mo?” ang tanong sa akin ng akala ko ay janitor, habol-habol pa ang kanyang hininga, hininto ang pagpo-floor mop.
Nabigla ako ng bahagya. Napahinto gawa nang nililinis niya ang hallway na dadaanan ko sana. Hindi ko akalain na wala pala talagang tao ang building maliban sa kanya.
Kitang-kita ko sa kanyang porma na nasa kalagitnaan siya sa kanyang pagtatrabaho. Naka-jeans lang siya, walang sinturon at sa hubad niyang pang-itaas na katawan ay bumabalisbis ang ang mga malalaking butil ng pawis, ang kanyang t-shirt ay ipinulupot at nakalaylay sa kanyang likurang bulsa. Basang-basa rin ng pawis ang kanyang mukha.
“Di ba dito ang Guidance department? Trasferee kasi ako pre… hindi ko alam kung saan ang building ng Guidance. Ang sabi kasi noong isang estudyanteng napagtanungan ko ay dito...”
“Ay hindi… sa isang building pa.” sabay tumbok niya sa may gilid ng hallway at itinuro ang isang katabing building. “D’yan ang Guidance. Nakita mo iyang may maliit na pathwalk? Doon mismo ang tumbok niyan.” Sambit niya.
“S-saan ba d’yan?” tanong ko. Tatlong pathwalk kasi ang nakita ko at hindi ko alam kung saan doon ang itinuro niya.
“Ah… sige, samahan na lang kita sa baba” ang pagbulontaryo din niya noong nakitang hindi ko nakuha ang gusto niyang tumbukin ko.
“Huwag na pre.. huwag na! Nakakahiya. S-sige, ako na ang bababa, hanapin ko na lang.”
“Huwag… samahan na kita. Sa baba lang naman, ituro ko kung aling pathwalk” ang paggiit niya.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya.
Sa ginawang pagtulong na iyon ni Marbin, alam kong isa siyang mabait na tao. Doon pa lamang ay may naramdaman na akong paghanga sa kanya.
Habang nakabuntot ako sa kanya, doon ko na rin anpansin ang kanyang porma. Nasa 5’10 ang kanyang height, matipuno ang kanyang katawan… walang kataba-taba. At bagamat sunog ang kanyang balat, makinis naman ito at malinis siyang tingnan kahit basa sa pawis.
“O hayan... ito iyong pathwalak na sinabi ko. Tumbukin mo lang ang dulo niyan, may makikita ka nang mga estudyanteng nag-uumpukan. Makikita mo na rin ang karatula ng Guidance’ Office.” Sambit niya noong natumbok na namin ang sinabi niyang pathwalk.
“S-sige pre... Maraming-maraming salamat.” Ang sabi ko.
“Marbin. Marbin Daria.” Ang sagot niya sabay abot ng kanyang kamay at bitiw ng isang ngiti. Lumantad sa aking paningin ang kanyang mapuputing mga ngipin.
Tinanggap ko ang pakikipagkamay niya. “Benedict Belarmino” ang sagot ko.
“Isang working student ako pre. Kapag may problema ka dito sa school, hanapin mo lang ako.”
“S-sige. Salamat Marbin” at kinawayan ko sya sabay tumbok na sa Guidance office.
Natagalan ako sa Guidance. Wala pa kasi ang head nito kung kaya naghintay ako, sampu ng mga estudyanteng mas nauna pa kaysa akin. Kailangan raw kasi na makausap kami isa-isa.
“O… nandito ka pa?”
Napalingon ako bigla. Si Marbin pala. “Oo… hindi pa raw dumating ang head ng Guidance eh.” Sagot ko.
“E, di kain muna tayo! Kadalasan after lunch pa si Sir dumarating eh.”
“G-ganoon ba?” ang pag-aalangan kong sagot. “Mukhang wala akong chouice” dugotng ko.
Kumain kami sa canteen. Kanya-kanya kami ng bayad. Ililibre niya sana ako, ngunit noong nag-insist naman ako na manlibre sa kanya, dahil ako naman itong tinulungan niya, ayaw naman niyang pumayag. Kaya, kaya kanya-kanya na lang kami.
Anyway, sa unang pag-uusap naming iyon ko na nalaman ang buhay-buhay niya. Nasa second year siya sa kursong Education, 17 taong gulang, mas matanda lang sa akin ng isang taon. Sa Mindanao daw ang roots nila. Napadayo lang doon ang mga magulang nila dahil sa paghahanap ng trabaho. Ulila na siya sa mga magulang, walang kapatid, at nakitira na lamang sa kanyang tita na isang-kahig isang tuka rin daw. Kaya napilitan siyang mag working student dahil sa kahirapan at upang makamit ang minimithing pangarap na makapagturo sa paaralan ding iyon. Kapag week days, sa dormitoryo ng mga working students siya nakatira at kapag week ends naman, umuuwi siya sa kanilang probinsya.
Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga mata sa pagkukuwento niya sa buhay niya sa akin. Doon pa lang, may awa na akong naramdaman para sa kanya. Halos pareho rin ang buhay namin; nanggaling sa isang mahirap na pamilya, nagsumikap na makatapos ng pag-aaral. Ang kaibahan lang ay scholastic scholar ako samantalang siya ay kailangan pang kumayod upang makapag-aral. May kumpleto din akong mga magulang, may dalawang kapatid samantalang siya ay wala. Kung pagmamahal ng pamilya ang pag-uusapan, nakakalamang pa rin ako. Kaya kahit papaano, nasasabi ko rin sa sariling maswerte pa ri ako, sa kabila ng kahirapan.
Ngunit kung gaano kahirap ang buhay niya, hanga naman ako sa ipinamalas niyang tatag, disiplina sa sarili, pagpakumbaba, at determinasyon na makatapos ng pag-aaral. At higit sa lahat, hanga ako sa kanyang kabaitan. Kahit ganyan ang klaseng buhay niya, hindi ko siya ni minsang narinig na nagreklamo.
“Saan ba sa Mindanao ang mga lahi ninyo?” tanong ko.
“Sa Gensan.” Sagot niya.
“Waaahhh! Ang roots din namin ay sa Ilocos naman! Parehong dulo ng Pilipinas, magkasalungat nga lang!” sambit ko.
“Oo nga pala ano? At dito tayo sa Bisaya nagtagpo”
“Mabuti na lang, nakilala kita dito pre… Kasi, hindi ko talaga alam ang mga pasikot-sikot sa eskuwelahang ito. Maswerte ako na naging kaibigan kita” Ang sabi ko na sa kanya.
“Mas maswerte ako. Nagkaroon ako ng kaibigang matalino na, artistahin pa ang dating. Sigurado ako, may may papansin na sa akin niya kapag palagi kitang nakakasama.” ang biro niya.
Natawa ako. “Artistahin talaga!” sambit ko.
Noong nagsimula ang klase at naging best friend ko si Marbin. Actually, hindi lang best friend; kung may hihigait pa sa salitang best friend, iyon na siguro iyon. Palagi niya akong dinadalaw sa dorm ko, at kapag may bakanteng oras oras kaming dalawa, lagi kaming nagsasama niyan. Kahit saan; mapa-library, mapa-canteen, mapa-botanical garden ng school, mapa-off campus na lakad…
Kapag dinadalaw naman niya ako, nagdadala iyan ng kung anu-anong pagkain; kung hindi man binili, bigay ng mga madre sa kanilang mga working students. “Ano ka ba Marbin… kung anu-ano na lang ang dinadala mo.” Ang sabi ko sa kanya isang beses.. Alam ko kasing kapos siya sa pera, at kagaya ko, gutom din sa pagkain. Ngunit hinayaan ko na lang siya.
Walang araw na hindi kami nagkakasama. Kahit sa weekends, madalang na lang siyang umuuwi sa bukid nila at kung umuuwi man, sandali lang. Ganoon din ako. Halos hindi na rin ako umuuwi sa probinsya ko. At iyan ang hindi ko maintindihan sa sarili ko. Parang ayaw ko nang maghiwalay kami, parang gusto ko na lang nag magkasama kami sa bawat oras… Pati ang tawagan naming “Pre” ay nabago na rin; naging “Tol” na ito. Wala daw kasi siyang kapatid kung kaya tol ang gusto niyang itawag sa akin. At ako, dahil wala rin akong nakatatandang kapatid, nagustuhan ko rin ito.
Iyon ang simula ng aking pagkatuliro. Palagi na lang akong nagtatanong sa sarili kung normal ba ang naramdaman ko; at kung bakit sobrang saya ko kapag kasama ko siya. At sa pag-aanalisa ko sa kalagayan ko, isa lang ang sagot na naisip ko kung bakit ako nakaramdam ng ganoon: nadala ako sa sobrang kabaitan niya.
Isang araw, kinausap ko siya, “Tol… naranasan mo na bang umibig?” tanong ko.
“Oo… pero hindi ko siya maaabot sa sobrang layo kaya sa panaginip ko na lang siya maaaring angkinin…” ang sagot niya.
Natawa ako sa sagot niyang iyon. “Gagi! Paano mo nasabing hindi maaabot? Langit at lupa ba iyan? Tubig at langis?”
“Parang Gensan at Ilocos lang.” ang casual naman niyang sagot na nakangiti pa.
Napahalakhak ako sa naisagot niya. Nalala ko kasi ang roots niyang sa Gensan at ang roots kong sa Ilocos. “Tange! Kung Gensan at Ilocos lang iyan, e di malapit lang? Baka kung Pinas at Amerika pa iyan, o Pinas at Antarctica, baka mahirap.” Ang sagot ko na lang.
“Eh, langis naman ng Gensan at Tubig din ng Ilocos kaya hindi puwedeng magsama.”
“May ganoon talaga?” ang sagot ko.
Tahimik.
“B-bakit mo pala naitanong? Umibig ka na ba?” pagbasag niya sa katahimikan.
“Hindi naman sa umibig… crush ko lang siya.”
Natahimik siya ng sandali. “G-gusto mong ligawan? T-tulungan kita tol.”
“T-talaga? Kasi kilala mo ata sya eh”
“S-sino?”
“Si Emily.”
“Waahhh! Ang muse ng Education? Ang crush ng masa!”
“Oo. Classmate mo siya, di ba? Nakita ko siya isang beses na nagkasabay kayo patungong canteen.”
“Ah… kaibigan ko kasi iyon. Maraming pumuporma noon. Pero huwag kang mag-alala. Alam ko, talbog silang lahat sa iyo. Aljun Abrenica ba naman ng dating ng magiging karibal nila kung hindi sila mapahiya.”
“Asows! Sobra naman ito”
At iyon nga ang nangyari. Niligawan ko si Emily. Ipinakilala ako ni Marbin sa kanya isang araw, hiningi ko ang number at pagkatapos noon, text-text na hanggang sa umabot sa pahatid-hatid.
Ang siste, pati sa paghahatid at panliligaw k okay Emiliy, nakadikit din sa akin si Marbin. May ilang beses ding inabi ako sa paghatid kay Emily at bago siya papasok sa kanyang dorm ay mag-uusap muna kami sa labas habang si Marbin naman ay nasa isang sulok lang, naghintay na matapos kami. Kahit inaabot pa kami ni Emily ng hatinggabi sa pag-uusap o higit pa, nandoon din sa isang sulok si Marbin, nag-iisa, naririnig ko pa ang paghahampas niya ng lamok sa kanyang balat.
Syempre, lalo naman akong naawa sa tao. “Huwag ka na lang kayang sumama sa akin sa panliligaw tol… Nakakahiya naman sa iyo. Alam ko na ang lugar, kabisado ko na ang mga tao, mababait naman siguro sila”
“Ano ka? E kung mapahamak ka? Kung may sira-ulong pagtripan ka? Sino ang masisisi?”
Natahimik ako.
“Ayoko. Basta sasama pa rin ako sa iyo.”
Kaya wala na akong nagawa kundi ang isama siya sa bawat pagdalaw ko kay Emily. Ang problema, parang nahati naman ang aking atensyon sa dalawa. Habang nakikipag-usap ako kay Emily, nakikipag-bolahan, nakikipagharutan, ang isip ko naman ay naka-focus kay Marbin. Hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Iyon bang hayun, may niligawan ako pero hanggang sa kahuli-hulihang oras bago ako matulog, ang best friend ko ang nasa aking tabi, hindi ako iniiwan. Hindi ko maintindihan ang aking naramdaman. Naawa para sa kanya, humanga, touched… Tuloy nasabi ko sa sariling kung babae lang sana ang best friend ko, siya na lang ang liligawan ko eh.
At sa totoo lang, matindi ang pagkatuliro ng aking isip. Para bang mas napamahal ako sa best firend ko kaysa nililigawan ko.
Isang gabi galing kami kina Emily, dumaan muna kami sa isang tindahan at bumili ng isang bote ng gin. “Tol… dahil malapit na akong sagutin ni Emily. Mag-inuman tayo” ang sambit ko.
At nag-inuman kami sa aking dorm. Sabado naman kasi iyon kung kaya ay pinayagan kami ng aking landlady. Ngunit nalasing kaming pareho sa isang bote ng gin kung kaya hindi na nakauwi sa bahay nila.
“Ok lang kungdito ka matutulog tol… lahat ng mga kasama ko sa kuwarto ay nagsi-uwian sa kanila. Ako lang ang natira kung kaya maraming bakanteng higaan sa kuwarto namin. Kahit mamili ka walang problema.” Ang sabi ko.
Nasa kuwarto na kami, pareho kaming naka-brief lang, ako ay nakahiga na sa aking kama at handa nang matulog at siya ay nakatayo pa, inikot ang mga mata sa mga bakanteng kama.
Ewan kung anong napasok sa kukote ko, biniro ko ba naman siya ng, “Kung hindi ka makapili ng higaan tol… pede ring magtabi tayo.”
Akala ko ay hindi niya kakagatin ang biro ko iyon. Ngunit nagulat na lang ako noong ibinagsak din niya ang kanyang katawan sa aking kama, sa aking tabi. “Sinabi mo eh.”
Natawa na lang ako. Parang wala lang iyon sa akin at maya-maya lang, nakatulog na ako.
HInid ko alam kung gaano katagal akong nahimbing. Ngunit nagising na lang ako noong naramdaman kong niyakap ako ni Marbin at pilit na hinawakan niya ang aking ulong nakaharap sa kanya at ang aming mga labi ay nagdikit. At hinahalikan niya ako!
(Itutuloy)
Sunday, February 5, 2012
MY LIFE'S PLAYLIST (chap 13)
DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works is purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.
The story contains themes and scene that may not be suitable for your preference. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.
The story contains themes and scene that may not be suitable for your preference. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.
Friday, February 3, 2012
Kahit Makailang Buhay [10]
Labels:
Kahit Makailang Buhay
By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Author’s Note:
Pasensya na po sa matagal na update. Medyo busy lang po… Sana ay maintindihan.
Gusto ko ring ipaalam na ang MSOB Grand EB na unang planong gaganapin sa June 2, at mapo-postponed po sa December, 2012 bagamat ang book anthology ay tuloy pa rin po…
Salamat sa mga taong patuloy na sumusuporta sa MSOB kahit na madalang na lang ang updates natin. Sana ay patuloy pa rin kayong sumubaybay sa mga kuwento dahil kayo po ang dahilan kung bakit patuloy pa rin akong nagsusulat pra sa MSOB sa kabila ng mga pansarili kong priorities at health.
Maraming salamat po.
-Mikejuha-
----------------------------------------------
I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics
Ako si /xander. At ito ang kwento ko...
Ang mama pala ito ni Patrick. Kung titingnang maigi, nasa kalunos-lunos siyang kalagayan. Nakahiga siya sa kama ng isang private room, may oxygen tube na nakakabit sa kanyang ilong, may dextrose sa kanyang kamay, may tubo sa kanyang bibig.
Napatingin ako kay Patrick, “Akala ko ba ay… sinabi mong patay na ang mama mo?”
“Di ba? Tingnan mo? Buhay pa ba ang ganyang kalagayan? Na-stroke sya at ngayon, maraming complications na sumira sa kanyang mga internal organs. Hindi makatayo, hindi maigalaw ang katawan, hindi normal ang pagkain… pati ang pagsasalita ay halos hindi mo maintindihan. Buhay ba ang tawag mo d’yan? Siya na lang ang nag-iisang taong nagmahal sa akin tapos iyan ang nangyari sa kanya? Di ba para na rin siyang patay…?”
Mistula akong nabilaukan. Parang pinunit ang aking puso sa matinding pagkahabag sa kalagyan ng kanyang ina. Na-guilty ako. “I’m sorry.” Ang nasambit ko lang.
Ikaw ang dahilan kung bakit nagkaganyan siya. Dahil sa sama ng loob niya sa iyo kaya siya na-stroke…
Hindi ko na nagawang magsalita pa. Parang sobrang hiya ang nadarama ko. Sobra-sobrang paghihirap pala ang nagawa ko sa buhay ng mag-ina.
“Ma… ma… may bisita ka.” Ang mahinang sambit ni Patrick sa ina. “Heto na po si Xander ma…”
Unti-unting bumuka ang mga mata ng ina ni Patrcik. Mistula akong isang tuod na nakatayo sa gilid ng kanyang kama habang tinitingnan siya.
“Di ba sinabi ko sa inyo na siya ang professor ko sa English? Mabait na siya sa akin, ma… hindi na niya ako itinataboy, hindi na niya ako sinasaktan. Nanghingi na po siya ng tawad sa akin. Nagsisi na po siya ma…” Ang sabi ni Patrick.
Tinitigan niya ako, ang kanyang mga mata ay mistulang may ibinabatong mga katanungan. Tinitigan ko rin siya, ang aking tingin ay may pagpakumbaba at pagsisisi. Hanggang sa nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa kanyang pisngi.
“Patawarin po ninyo ako…” ang mga katagang lumabas sa aking bibig.
Hindi siya sumagot bagamat nanatiling dumadaloy pa rin ang mga luha sa kanyang mga mata.
Hinila ko ang isang upuan patungo sa gilid ng kanyang kama at naupo ako doon. “Ma’am, patawarin po ninyo ako. Sobrang laki po ng aking kasalanan. Hindi ko po alam kung paano ako makakabawi sa mga nagawa ko sa inyo at kay Patrick…”
Pinilit niyang ibuka ang kanyang bibig. Bakas sa kanyang mukha ang hirap ng pagsasalita, halos ang hininga niya ay mapapatid. “A-alaga-a-an mo si P-pa-pat-rick… S-sa i-iyo k-ko s-s-iya i-iha-hab-il-in…”
At hindi ko na napigilang tumulo ang aking mga luha sa narinig na sinabi niya. Ramdam kong napatawad na niya ako at naintindihan ang gusto niyang mangyari: gabayan ko si Patrick upang kung ano man ang mga kasalanang nagawa ko sa bata ay mabayaran ko ito sa pamamagitan ng pag-alaga at pagtulong sa kanya.
“O-opo… O-opo… hindi ko po siya pababayaan. M-mahal ko po ang anak ninyo.” ang naisagot ko.
At nakita ko ang pilit ng ngiti sa kanyang mga labi.
Iyon na ang huling mga salitang nabigkas ng mama ni Patrick. Kinagabihan, pumanaw siya. Parang sinadya ng pagkakataon na makita ko siya sa araw na iyon. Parang ako na lang ang hinintay niya upang maayos na maihabilin niya si Patrick sa akin bago siya pumanaw.
Inuwi ang bangkay ng ina ni Patrick sa bahay at doon ginawa ang lamay. Doon ko nakilala ang mga kaibigan ng ina ni Patrick at ilang mga kamag-anak sa side ng kanyang ina at kanyang matagal nang yumaong ama.
Nakilala ko rin ang abogado ng pamilya nina Patrick. At dito kimumpirma niya na sa last will and testament ng mama ni Patrick, nakasaad ang kanyang pagnanais na ihahabilin sa akin si Patrick, upang ako ang gumabay, tumulong, kapalit ng mga kasalanang nagawa ko sa bata at sa kanya.
Sinabi ko sa abugado na payag ako. Pinapirma niya ako ng isang kasulatan kung saan nakasaad dito na payag akong maging guardian ni Patrick.
Pagakatapos ng ilang araw na burol, inilibing ang mama ni Patrick. Walang humpay ang pag-iiyak ni Patrick sa pagkawala ng kanyang ina. Ako naman ay hindi alam kung paano siya susuyuin; kung paano maibsan ang kanyang hinagpis, lalo na’t may kinalaman ako sa maagang pagpanaw ng kanyang ina.
Natapos ang libing. Kaming dalawa na lamang ni Patrick ang naiwan sa bahay. Tuliro pa rin ang utak niya; nakatunganga, palaging nakatingin sa kawalan, walang ganang makipag-usap.
Noong nakita ko siya sa terrace na nakatayo at ang mga kamay ay ipinatong sa bellester, nilapitan ko siya at kinausap. “Patrick… ano ang puwede kong gawin upang maibsan ang sakit na nadarama mo?”
Hindi siya sumagot. Nanatili siyang katingin sa kawalan.
Tumabi ako sa kanya. Iniligkis ko ang aking kamay sa kanyang beywang. “Yakapain na lang kita…”
At doon, nakita kong tumulo ang kanyang mga luha habang humarap sa akin at ginantihan ang yakap ko. “Na-miss ko na ang mama ko…”
“Alam ko… Ngunit hayaan mo na. Let go… A-ang lahat naman ng tao ay hahantong sa ganyan. At least siya, nakapagpahinga na. Hindi ka ba natutuwa na hindi na siya naghirap ngayon kung saan man siya naroroon? At nandito naman ako, hindi kita iiwan.”
Nanatili lang siyang nakayakap sa akin. Hindi na sumagot, humahagulgol. Hinayaan ko na lang. Naintindihan ko ang kanyang kalagayan.
Kinabukasan, dumalaw ang abugado nina Patrick. May nakita daw itong isang papel na naka-insert sa ibang mga dukumentong ibinigay ng mama niya sa kanya. Ibinigay niya ito kay Patrick. Isang yellow pad paper na may sulat-kamay na mga mensahe.
Binasa ito ni Patrick na tumabi sa akin upang mabasa ko rin -
“Habang naghahanap ako ng kasagustan sa kakaibang nangyari sa aking anak kung saan naging obsessed siya sa isang taong ni minsan ay hindi niya naikilala at nakakasalamuha, I came across with people who gave me an input about soul transmigration, or reincarnationa and the possibility of my son’s remembering of his past life. It was for me a bizzare phenomenon, never in my wildest imagination would I even consider delving. But I was desperate for answers. And as I read and made a few researches about the subject, all the answers lead me to it. Mahirap paniwalaan. Kung noon ko pa sana nalaman ito, sana ay hindi ko na inilayo pa si Patrick at hindi ko na rin sana pinalitan ang kanyang identity. It was a fruitless effort… although somehow, my discovery gives me some inner sense of acceptance and understanding in the face of my difficult moments. Sa ganitong desperate na kalagayan kong naghintay na lamang ng kamatayan, may tuwa akong nadarama. Ang sagot na hinahanap para sa aking anak ay ang siya rin palang sagot sa mga katanungan ko tungkol sa buhay. Narealize kong ang kamatayan ay hindi katapusan ng lahat kundi isang bahagli lamang ito ng tinatawag na cycle o proseso upang makamit ng isang kaluluwa ang iba’t-ibang karanasan at pagsubok sa materyal at pisikal na buhay, upang kapag maipasa niya ang mga ito, libre na siyang tumahak sa tinatawag na estado ng ganap na kapayapaan o “heaven”. Base dito, wala akong karapatang gumawa ng masama sa kapwa, sa sarili, sa kalikasan, dahil ang lahat ng ito ay babalik din sa akin sa pamamagitan ng karma at ito ang magiging malaking balakid sa pagkamit ko sa hinahangad para sa sarili at sa kasalukuyang buhay. At para sa aking anak, wala rin akong karapatang hadlangan ang hangarin niyang hanapin ang taong naging bahagi ng kanyang nakaraang buhay. Sa buhay na ito at sa susunod pang mga buhay kung saan magtagpo ang aming landas, dapat ay nad’yan lamang ako upang magbigay ng tulong, ng gabay, ng pang-unawa, ng pagmamahal…”
Nagkatinginan kami ni Patrick. “A-alam niya… naintindihan niya” ang mahinang sambit niya. “Kaya pala sa iyo niya ako ihinabilin.”
“Sabi ko na sa iyo, tanggap ng mama mo ang kalagayan niya at maluwag sa puso niyang tinanggap ang kamatayan… Kaya huwag kang malungkot. Naniniwala ang mama mong muli kayong magsama sa sunod na buhay at siya ang magiging gabay mo.”
Niyakap ako ni Patrick. Sinuklian ko ang kanyang mga yakap. Sa pagkakataong iyon, lalo pang tumindi ang pagnanais kong tulungan siya.
Lumipas ang ilang mga araw at unti-unting nakarecover si Patrick sa sakit na dulot ng pagkawala ng kanyang mama. Ngumingiti na siya, nakikipagbiruan. Nanumbalik na ang kanyang normal pakikisalamuha sa mga tao. At base sa habilin ng mama niya, doon na rin ako tumira sa kanilang bahay.
At dahil sa pagsasama namin sa iisang bubong, mistulang isang sakripisyo para sa akin ito. Hindi lang kasi addict sa sex si Patrick, isa rin siyang sadomasochist, o iyong taong nagkakaroon ng kasiyahan sa pakikipagtalik kapag nasasaktan siya o sinasaktan niya ang kanyang partner. Kaya nababalot ng latay at kagat ang aking katawan, pati na rin ang kanya. Pinilit kong tanggapin ito bilang bahagi ng kanyang pagkatao. Ngunit balak ko ring ipatingin ito sa isang psychiatrist, naghanap lang ako ng magandang tyempo. At habang hindi pa siya nalunasan sa kanyang kundisyon, tiniis ko muna ang lahat.
Sa panglabas, balik-saya na naman ang lahat. Ang samahan naming dalawa, ang klase, at buhay na buhay na naman ang aming interaction. At kagaya ng dati kong ginagawa kapag may isang grupo sa kalase na mas magaling o mas nakakasagot sa mahirap na tanong, itini-treat ko sila sa canteen, kasama syempre si Patrick na palaging nangunguna.
Tuwang-tuwa rin ang mga ka-klase at mga kaibigan niya na nakikihalubilo na si Patrick sa kanila. Syempre, lalo na ang mga nag-iidolo at nagkakaroon ng crush sa kanya.
Sa parte ko naman, tanggap ko na ang katotohanang si Jasmine ko ay isang lalaki na sa buhay na ito. At hindi nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Siguro ay ganyan talaga kapag nagmahal ka. Kapag natutunan mong mahalin ang isang tao, kahit mag-anyong hayop pa siya, kahit maging hayop pa ang ugali niya, hindi mabubura ang pagmamahal mo sa kanya. Doon ko napagtanto na ang pag-ibig ay may mas malalim na pinag-ugatan; hindi lang ito nanggaling sa puso kundi sagad hanggang kaluluwa…
Isang araw naisipan kong dalhin si Patrick sa parola. Iyon kasi ang huling lugar kung saan habang hinintay ko si Jasmine ay nabangga ang kanyang school bus at hindi na nakarating.
Excited si Patrick. Kahit matagal na itong kinalimutan niya, may kakaibang dulot na saya at lungkot ito sa kanya. Ang lugar na ito kasi ang nagdulot ng isang malaking peklat sa kanyang buhay, errr… nakaraang buhay.
Habang naglakbay ang aming sasakyan patungo sa lugar, bigla na lamang siyang sumigaw noong nasa daang paakyat na kami na may warning sign na “curves ahead” at may bangin sa gilid. “Mag-ingat ka! Mag-ingat ka!!!”
Agad kong inihinto ang kotse sa isang tabi ng kalsada. “B-bakit?” ang gulantang kong tanong.
“Natatakot ako sa lugar na ito, Xander. Hindi ko alam…” sagot niya.
Inikot ko ang mga mata sa paligid. Naalala ko, sa lugar na iyon pala naaksidente ang sinakyan ni Jasmine at sa banging iyon nalaglag ang sinakyan nila. “Huwag kang matakot...” ang sabi ko sabay yakap sa kanya. Ang ibig lang sabihin nito ay nakarehistro pa sa isip niya ang lugar na iyon at ang nangyari sa kanya. “G-gusto mo, lumabas tayo sa sasakyan at tingnan natin ang bangin?”
“Kinakabahan ako…” sagot niya.
“Tara! Huwag kang matakot” sabay bukas ko sa pintuan ng kotse at nauna akong lumabas. Dahil nag-alangan siyang lumabas, umikot ako sa side niya at binuksan ang pinto ng kotse at hinila siya sa kamay, “Tara na…”
Nagpaubaya rin siya. Tinungo namin ang bangin kung saan nalaglag ang sasakyan. Pakiwari ko ay nanginginig siya sa sobrang kaba, lalo na noong nakita namin ang bahagi ng bus na kinain na ng kalawang at nakausli sa mga mahahabang damo na tila lumamon dito.
“Gusto mo, bumaba tayo? Tingnan natin…?” At tinumbok ko ang isang parte ng banging kung saan ginawan ng hagdanan upang madaanan ng tao. Noong pababa na ako, nilingon ko si Patrick, “Tara na!”
“P-parang ayoko!” sagot niya.
“Walang ganyanan.” At bumalik muli ako at inakbayan siya patungo sa hagdanan. Gusto ko kasing harapin niya ang mga pangyayaring iyon ng buhay niya, tanggapin ito, bigyan ng closure at makapag move-on sa kasalukuyang buhay niya.
Noong nasa baba na kami, pinagmasdan niya ang bus ng maigi na parang inisa-isa ang detalye ng pagka-posisyon nito sa kinababagsakan. Maya-maya, nag-iiyak na siya. “M-may naalala ako! May naalala ako!!!” sambit niya.
“A-ano?”
“Dito ako nakabulagta. Dinaganan ako nito…” turo niya sa isang yerong malaki na bahagi ng bus. At humahulgol na siya. Niyakap ko siya noong bigla din siyang kumalas. “K-kalahati ng katawan ko ang nakausli, nakadapa ako habang hawak-hawak ko sa kamay ko ang isang b-bracelet?” sambit niya na parang hindi sigurado sa bagay na kanyang hinawakan.
Noong nasambit niya iyon, dali-dali niyang hinawi ang mga mahahabang damo sa puwesto na kanyang itinuro hanggang sa tumambad ang isang malaking bato.
“N-nagawa ko pang igalaw ang aking mga kamay noon at dahan-dahang naghukay upang itago ang bracelet bago ako nawalan ng malay.
Dali-dali ko siyang tinulungan sa paghawi ng mga damo. Ni hindi ko na nagawang itanong kung ano ang kahalagahan ng bracelet na iyon na kahit nasa bignit na siya ng kamatayan ay ginawa pa niyang ubusin ang lakas niya upang maitago lamang ang bracelet…
Noong nalinis na ang paligid ng malaking batong nakausli, hinukay namin ang parte ng lupa kung saan niya itinurong nandoon ang bracelet.
Malambot lamang ang lupa kung kaya madali itong nahuhukay gamit lamang ang kamay. At maya-maya lang, umusli ang isang maliit na kahon na nagkulay lupa na rin pati na ang ribbon na nakapaikot dito.
Dali-dali niyang binuksan iyon, hindi magkandaugaga at nanginginig pa ang kanyang mga daliri habang tinanggal ang nakapaikot na ribbon dito.
Tumambad sa aking mga mata ang nasabing bracelet. Hinugot niya ito sa loob ng box at habang nakabitin sa kanyang kamay, pagmasdang maigi.
Walang nagbago sa ganda at kinang nito. Bagong-bagong tingnan at mistulang galing pa sa isang jewellry store. At noong nasigurado kong iyon iyong bracelet na gustong-gusto kong bilhin, nangilid ang mga luha sa aking mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan at lalong humanga ako sa lalim ng pag-ibig ni Jasmine para sa akin.
Nanumbalik ang ala-ala ko tungkol sa bracelet. Araw ng Linggo iyon, habang napadayo kami ni Jasmine sa isang jewellery shop. Natuon ang aking paningin sa isang white gold bracelet na naka-display sa labas sa see-through glass wall ng shop. Kakaiba ang kanyang desenyo na parang may mga maliliit na mga diyamante sa gilid at maninipis na gold lining naman sa gilid na lalong nagpapatingkad sa kanyang atraksyon. Napakaganda ng pagkagawa. Parang isa itong obra kung sino man ang gumawa nito. Pinasok namin ang shop at atat na atat na bibihlhin ko sana ito.
“Jas… di ba maganda?” ang tanong ko kay Jasmine.
“Oo… sobrang ganda!” ang sambit niya na lumaki rin ang mga mata sa sobrang paghanga.
Tinanong namin ang sales lady kung magkaano. Ngunit laking pagkadismaya ko noong sinabi sa amin ng sales lady na hindi daw pala nila ito ibinibenta gawa nang nag-iisa na lang ito at mahal pa. Ngunit mapilit ako at kinausap ko pa talaga ang manager na ipinakisuyo kong ipatanong sa may-ari mismo ng shop kung maaaring ibenta nila ito kahit magkaano pa. Pumayag ang shop owner. Ngunit sobrang mahal ang halaga na para bang talagang ayaw nilang may makabili pa nito.
“Two hundred fifty thousand pesos??? Para sa isang white gold bracelet?” ang gulat kong tanong sa manager. “Para na akong bibili ng bahay niyan!”
“Take it or leave it.” Ang sagot naman sa akin. “Iyan ang sabi sa akin ng may-ari” dugtong niya.
Napailing-iling na lang ako. Ngunit sa loob-loob ko ay talagang bibilhin ko iyon. Pag-ipunan ko ng lang muna. Kung para nga naman sa iyong mahal, walang ni ano mang halagang makakahadlang sa pagbbigay mo ng isang mas mahalagang bagay sa kanya. Hindi naman para sa akin talaga ang bracelet na iyon; para kay Jasmine. Kahit panlalaki ito, iyon ang gusto kong ibigay sa kanya kasi gusto kong makikita palagi iyon sa kanyang braso. Sobrang ganda kasi nito, at nakakaengganyong tingnan. Kaya naisip ko, mas maganda ito kung mapasakamay sa mahal na mahal kong si Jasmine. “Pero saan ako kukuha ng pera?” ang tanong ko rin sa aking sarili.
Lumipas ang ilang buwan, hindi pa rin nakakalahati ang aking pera. Ilang araw kong pinag-isipan kung paano mabili iyon. Hanggang sa humantong ako sa isang desisyon. At dahil siguradong mabibili ko na ang bracelet na iyon sa aking binabalak gawin upang makamit ang ganoon kalaking pera, pinaparinggan ko na si Jasmine tungkol sa bracelet.
“Jas… alam mo, sa katapusan ng buwan siguradong mapasaakin na ang bracelet na iyan” ang sabi ko kay Jasmine isang araw na napadayo muli kami sa shop.
“Weeeeh! Adik ka! Paano mo mabili iyan? May 250k ka na ba?” ang biro sa akin ni Jasmine. Alam naman niya kasi na sa ganoong edad namin, allowance lamang ang tinatanggap ko mula sa aking magulang at hindi kalakihan ito, halos tamang-tama lang sa aking pang araw-araw na pangangailangan. At siguradong hindi nila ako bibigyan ng ganoon kalaking halaga, lalo na kung para lamang bilhin ang isang “bracelet”.
“Basta… may paraan ako.” Sagot ko dahil ayaw kong harangin niya ang aking plano.
Ngunit mapilit siya. “Paano nga???”
“Basta, para sa akin na lang iyon.”
“Ayoko! Ayoko! Gusto kong malaman. Baka mamaya mang-hostage ka, mang-hold up, magnakaw… ayoko niyan! Masama iyan!”
“Hindi ah! Malinis na paraan ito.”
“Pwes kung malinis na paraan iyan, sabihin mo sa akin! Ok?” na ang mga mata ay pinalaki pa talagang nakatingin sa akin.
“Eh, paano naman kung hindi ko sasabihin.”
“Sige… kalimutan mo na ako… Ayoko ng may itinatago sa akin.” Sabay talikod na parang nagtampo.
Napakamot na lang ako sa ulo, nagsisi kung bakit ko pa sinabi sa kanya. Hinabol ko siya at hinawakan sa kamay. “S-sige na nga, nananakot naman to, o… Takot pa naman ako sa iyo”
“Hoy… Mr. Villaber! Hindi kita tinatakot. Sinasabi ko lag ang aking gagawin kapag hindi mo sinabi sa akin ang gagawin mo upang mabili iyang bracelet na iyan!”
“O sya… sige, sige…” ang sagot ko na lang.
“Aberrr? Sige nga, sabihin mo kung saan ka kukuha ng pera?”
Tinitigan ko siya, hinaplos ang mukha. “Promise hindi ka magagalit?”
At lumambot naman ang boses niya sa tanog ko. “Promise.”
“Promise hindi mo ako pigilan?”
“Ahm…” natigilan siya, nag-isip marahil na baka may hindi kanais-nais akong gagawin dahil sa tanogn na iyon. Ngunit dahil nais na rin niya sigurong magsalita na ako, “Promise!” na rin ang naisagot niya.
“Ibebenta ko ang isa kong kidney.”
Kitang-kita ko ang paglaki ng kanyang mga mata. “Baliw ka ba? Ibebenta mo ang isang kidney para lamang sa isang bracelet???”
Tango lang ang isinagot ko, nanatiling nakatitig pa rin sa kanya.
“Dyos ko naman Xander! Isang bracelet lang ang katapat ng iyong kidney? Ayoko niyan! Hindi ako papayag!” ang sagot niya.
“Nag-promise ka kaya sa akin na hindi mo ako pipigilan…” ang pagmamaktol ko naman. “Gusto ko kasi iyon Jas… pagbigyan mo naman ako please.” Ang sabi ko.
Para siyang nadismaya. Marahil ay naisip niyang napaka-selfish ko pala at hindi siya makapaniwalang handa kong ilaglag ang isang kidney ko para lamang sa isang luho. “M-mas mahalaga pa ba ang bracelet na iyan kaysa iyong kidney?” ang naitanogn na lang niya.
“Oo… Dahil mas mahalaga sa akin ang… ito.” ang naisagot ko. Gusto ko pa sanang sabihin na “…dahil mas mahalaga pa kaysa kidney ko ang taong pagbigyan ko sa bagay na ito.” Ngunit hinid ko na itinuloy pa. Gusto ko kasi siyang sorpresahin.
Ngunit ang naisagot din niya sa akin ay, “Kung napakahalaga pala niyan sa buhay mo, ako na ang magbenta ng kidney ko upang mabili mo iyan…”
Na ikinabigla ko rin. “No-no-no-no-no!” ang malakas kong sambit. “Ayoko! Akin iyan, kaya ako ang dapat magbenta ng kidney ko.”
“Eh paano kung gusto ko?”
“Basta akin iyan kaya ako ang magbenta ng kidney ko, period.”
Hindi na siya kumibo. At sa isip ko, settled na iyon. Paghandaan ko na lang ang aking sarili at gagawin na ang proseso ng bentahan. Kukontakin ko ang isang ospital na nag-advertise nito at presto! Magpapa-set na agad ako ng schedule.
Ngunit hindi pa ako nakapag-set ng agreement para sa operasyon ng pagtanggal ng aking kidney, naglaho na ang bracelet sa kanyang display shelf. Sobrang lungkot ko noong nakitang wala na ito sa kanyang kinalalagyan. Tinanong ko ang saleslady kung bakit nawala na ito sa display nila.
“Miss! Bakit nawala na ang bracelet na iyon?! Ang tagal kong pinag-ipunan iyon at pagkatapos, ibinenta na lang niyo nasta-basta!” ang galit kong paninisi sa tindera.
“Bakit po? Hindi po naman kayo nagpareserve ah. At wala rin po kayong down payment” ang sagot niya sa akin.
“Putsa naman o…” ang pagmamaktol ko. “Sino naman ang nakabili?”
“Sorry po. Ipinagbilin po sa amin ng nakabili na huwag sabihin ang pangalan niya o kung sino siya...”
Ilang araw ko ring dinibdib ang pagkawala noon. Ngunit syempre, pilit na natanggap ko na rin ito dahil hindi ko naman din kasi nabili agad. Sinisi ko ang sarili dahil sa mabagal kong aksyon. Kaya wala na akong nagawa pa. Ang naisip ko na lang ay ang maghanap ng iba.
Ngunit wala akong nahanap pang kasing ganda noong nakita ako. Hanggang sa nalimutan ko na ang tungkol dito.
Noong narinig ko ang kuwento ng mama ni Patrick na ikinuwento daw ni Rovi sa kanya ang isang bracelet na siyang dahilan kung bakit bumalik si Jasmine sa school at naging sanhi ng kanyang pagkadamay sa aksidente, ang buong akala ko ay kung anong bracelet lang iyon. Kaya hindi ko masyadong pinagtuunan ng pansin.
Naputol ang aking pagbalik-tanaw noong naalimpungatang tumulo na pala ang aking luha at nagsalita si Patrick, “Ang ganda ng bracelet na ito! Grabe! Kaya ko pala itinago ito dahil sa sobrang ganda nito!”
Tinitigan ko siya. Hinaplos ang mukha. “Oo… sobrang ganda. at sobrang napakahalaga din ng bracelet na iyan sa akin at lalo na sa iyo.”
“M-magkano kaya ang halaga nito?”
“Sapat upang ibenta mo ang iyong kidney… sapat upang ibigay mo ang iyong buhay. Dahil sa bracelet na iyan, ibinenta mo ang iyong kidey; dahil sa bracelet na iyan kung kaya ka nadamay sa aksidente at namatay.” ang nasambit ko na lang sabay yakap sa kanya.
“T-talaga? Ibinenta ko ang kidney ko para lang dito?”
“Oo… Ako sana ang bibili niyan, para sa iyo. Ngunit naunahan mo ako para lamang ibigay ito sa akin. Ngunit kung nagkataong nabili ko iyan, ibigay ko rin iyan sa iyon. Para sa iyo talaga iyan.”
At naramdaman ko na lang na dumampi ang mga labi ni Patrick sa mga labi ko.
Isinuot ni Patrick ang bracelet atsaka tinitingnan-tingnan ito sa kanyang pupulsuhan sa sobrang paghanga. Pagkatapos, umakyat na kaming muli sa gulod at dumeretso na sa parola.
Dinala ko siya sa tuktok kung saan naroon ang mismong ilaw. At sa may terasa noon, dinungaw namin ang dagat. “Alam mo bang noong magkasintahan pa kami ni Jasmine, itong lugar na ito ang paborito naming puntahan?”
“O-oo nga… may kakaibang naramdaman pa ako sa lugar na ito… May nararamdaman akong saya. Parang sobrang na-miss ko ang lugar na ito, parang ang tagal ko nang hinahanap-hanap ito…”
“Dahil dito nagsimulang umusbong ang ating pagmamahalan.”
At sa gitna ng mahihinang ingay ng pabugso-bugsong hangin at paghahampas ng mga alon sa balubatuhing pampang sa paanan ng parola, inangkin namin ang ganda ng kalikasan… inangkin din namin ng buo ang rumaragasang init ng aming mga katawang-lupa.
Tuluyan naming ipinalabas ang nag-uumapaw na init ng aming pagnanasa.
At muli, naging saksi ang parolang iyon sa wagas naming pagmamahalan.
(Itutuloy)
“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Author’s Note:
Pasensya na po sa matagal na update. Medyo busy lang po… Sana ay maintindihan.
Gusto ko ring ipaalam na ang MSOB Grand EB na unang planong gaganapin sa June 2, at mapo-postponed po sa December, 2012 bagamat ang book anthology ay tuloy pa rin po…
Salamat sa mga taong patuloy na sumusuporta sa MSOB kahit na madalang na lang ang updates natin. Sana ay patuloy pa rin kayong sumubaybay sa mga kuwento dahil kayo po ang dahilan kung bakit patuloy pa rin akong nagsusulat pra sa MSOB sa kabila ng mga pansarili kong priorities at health.
Maraming salamat po.
-Mikejuha-
----------------------------------------------
I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics
Ako si /xander. At ito ang kwento ko...
Ang mama pala ito ni Patrick. Kung titingnang maigi, nasa kalunos-lunos siyang kalagayan. Nakahiga siya sa kama ng isang private room, may oxygen tube na nakakabit sa kanyang ilong, may dextrose sa kanyang kamay, may tubo sa kanyang bibig.Napatingin ako kay Patrick, “Akala ko ba ay… sinabi mong patay na ang mama mo?”
“Di ba? Tingnan mo? Buhay pa ba ang ganyang kalagayan? Na-stroke sya at ngayon, maraming complications na sumira sa kanyang mga internal organs. Hindi makatayo, hindi maigalaw ang katawan, hindi normal ang pagkain… pati ang pagsasalita ay halos hindi mo maintindihan. Buhay ba ang tawag mo d’yan? Siya na lang ang nag-iisang taong nagmahal sa akin tapos iyan ang nangyari sa kanya? Di ba para na rin siyang patay…?”
Mistula akong nabilaukan. Parang pinunit ang aking puso sa matinding pagkahabag sa kalagyan ng kanyang ina. Na-guilty ako. “I’m sorry.” Ang nasambit ko lang.
Ikaw ang dahilan kung bakit nagkaganyan siya. Dahil sa sama ng loob niya sa iyo kaya siya na-stroke…
Hindi ko na nagawang magsalita pa. Parang sobrang hiya ang nadarama ko. Sobra-sobrang paghihirap pala ang nagawa ko sa buhay ng mag-ina.
“Ma… ma… may bisita ka.” Ang mahinang sambit ni Patrick sa ina. “Heto na po si Xander ma…”
Unti-unting bumuka ang mga mata ng ina ni Patrcik. Mistula akong isang tuod na nakatayo sa gilid ng kanyang kama habang tinitingnan siya.
“Di ba sinabi ko sa inyo na siya ang professor ko sa English? Mabait na siya sa akin, ma… hindi na niya ako itinataboy, hindi na niya ako sinasaktan. Nanghingi na po siya ng tawad sa akin. Nagsisi na po siya ma…” Ang sabi ni Patrick.
Tinitigan niya ako, ang kanyang mga mata ay mistulang may ibinabatong mga katanungan. Tinitigan ko rin siya, ang aking tingin ay may pagpakumbaba at pagsisisi. Hanggang sa nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa kanyang pisngi.
“Patawarin po ninyo ako…” ang mga katagang lumabas sa aking bibig.
Hindi siya sumagot bagamat nanatiling dumadaloy pa rin ang mga luha sa kanyang mga mata.
Hinila ko ang isang upuan patungo sa gilid ng kanyang kama at naupo ako doon. “Ma’am, patawarin po ninyo ako. Sobrang laki po ng aking kasalanan. Hindi ko po alam kung paano ako makakabawi sa mga nagawa ko sa inyo at kay Patrick…”
Pinilit niyang ibuka ang kanyang bibig. Bakas sa kanyang mukha ang hirap ng pagsasalita, halos ang hininga niya ay mapapatid. “A-alaga-a-an mo si P-pa-pat-rick… S-sa i-iyo k-ko s-s-iya i-iha-hab-il-in…”
At hindi ko na napigilang tumulo ang aking mga luha sa narinig na sinabi niya. Ramdam kong napatawad na niya ako at naintindihan ang gusto niyang mangyari: gabayan ko si Patrick upang kung ano man ang mga kasalanang nagawa ko sa bata ay mabayaran ko ito sa pamamagitan ng pag-alaga at pagtulong sa kanya.
“O-opo… O-opo… hindi ko po siya pababayaan. M-mahal ko po ang anak ninyo.” ang naisagot ko.
At nakita ko ang pilit ng ngiti sa kanyang mga labi.
Iyon na ang huling mga salitang nabigkas ng mama ni Patrick. Kinagabihan, pumanaw siya. Parang sinadya ng pagkakataon na makita ko siya sa araw na iyon. Parang ako na lang ang hinintay niya upang maayos na maihabilin niya si Patrick sa akin bago siya pumanaw.
Inuwi ang bangkay ng ina ni Patrick sa bahay at doon ginawa ang lamay. Doon ko nakilala ang mga kaibigan ng ina ni Patrick at ilang mga kamag-anak sa side ng kanyang ina at kanyang matagal nang yumaong ama.
Nakilala ko rin ang abogado ng pamilya nina Patrick. At dito kimumpirma niya na sa last will and testament ng mama ni Patrick, nakasaad ang kanyang pagnanais na ihahabilin sa akin si Patrick, upang ako ang gumabay, tumulong, kapalit ng mga kasalanang nagawa ko sa bata at sa kanya.
Sinabi ko sa abugado na payag ako. Pinapirma niya ako ng isang kasulatan kung saan nakasaad dito na payag akong maging guardian ni Patrick.
Pagakatapos ng ilang araw na burol, inilibing ang mama ni Patrick. Walang humpay ang pag-iiyak ni Patrick sa pagkawala ng kanyang ina. Ako naman ay hindi alam kung paano siya susuyuin; kung paano maibsan ang kanyang hinagpis, lalo na’t may kinalaman ako sa maagang pagpanaw ng kanyang ina.
Natapos ang libing. Kaming dalawa na lamang ni Patrick ang naiwan sa bahay. Tuliro pa rin ang utak niya; nakatunganga, palaging nakatingin sa kawalan, walang ganang makipag-usap.
Noong nakita ko siya sa terrace na nakatayo at ang mga kamay ay ipinatong sa bellester, nilapitan ko siya at kinausap. “Patrick… ano ang puwede kong gawin upang maibsan ang sakit na nadarama mo?”
Hindi siya sumagot. Nanatili siyang katingin sa kawalan.
Tumabi ako sa kanya. Iniligkis ko ang aking kamay sa kanyang beywang. “Yakapain na lang kita…”
At doon, nakita kong tumulo ang kanyang mga luha habang humarap sa akin at ginantihan ang yakap ko. “Na-miss ko na ang mama ko…”
“Alam ko… Ngunit hayaan mo na. Let go… A-ang lahat naman ng tao ay hahantong sa ganyan. At least siya, nakapagpahinga na. Hindi ka ba natutuwa na hindi na siya naghirap ngayon kung saan man siya naroroon? At nandito naman ako, hindi kita iiwan.”
Nanatili lang siyang nakayakap sa akin. Hindi na sumagot, humahagulgol. Hinayaan ko na lang. Naintindihan ko ang kanyang kalagayan.
Kinabukasan, dumalaw ang abugado nina Patrick. May nakita daw itong isang papel na naka-insert sa ibang mga dukumentong ibinigay ng mama niya sa kanya. Ibinigay niya ito kay Patrick. Isang yellow pad paper na may sulat-kamay na mga mensahe.
Binasa ito ni Patrick na tumabi sa akin upang mabasa ko rin -
“Habang naghahanap ako ng kasagustan sa kakaibang nangyari sa aking anak kung saan naging obsessed siya sa isang taong ni minsan ay hindi niya naikilala at nakakasalamuha, I came across with people who gave me an input about soul transmigration, or reincarnationa and the possibility of my son’s remembering of his past life. It was for me a bizzare phenomenon, never in my wildest imagination would I even consider delving. But I was desperate for answers. And as I read and made a few researches about the subject, all the answers lead me to it. Mahirap paniwalaan. Kung noon ko pa sana nalaman ito, sana ay hindi ko na inilayo pa si Patrick at hindi ko na rin sana pinalitan ang kanyang identity. It was a fruitless effort… although somehow, my discovery gives me some inner sense of acceptance and understanding in the face of my difficult moments. Sa ganitong desperate na kalagayan kong naghintay na lamang ng kamatayan, may tuwa akong nadarama. Ang sagot na hinahanap para sa aking anak ay ang siya rin palang sagot sa mga katanungan ko tungkol sa buhay. Narealize kong ang kamatayan ay hindi katapusan ng lahat kundi isang bahagli lamang ito ng tinatawag na cycle o proseso upang makamit ng isang kaluluwa ang iba’t-ibang karanasan at pagsubok sa materyal at pisikal na buhay, upang kapag maipasa niya ang mga ito, libre na siyang tumahak sa tinatawag na estado ng ganap na kapayapaan o “heaven”. Base dito, wala akong karapatang gumawa ng masama sa kapwa, sa sarili, sa kalikasan, dahil ang lahat ng ito ay babalik din sa akin sa pamamagitan ng karma at ito ang magiging malaking balakid sa pagkamit ko sa hinahangad para sa sarili at sa kasalukuyang buhay. At para sa aking anak, wala rin akong karapatang hadlangan ang hangarin niyang hanapin ang taong naging bahagi ng kanyang nakaraang buhay. Sa buhay na ito at sa susunod pang mga buhay kung saan magtagpo ang aming landas, dapat ay nad’yan lamang ako upang magbigay ng tulong, ng gabay, ng pang-unawa, ng pagmamahal…”
Nagkatinginan kami ni Patrick. “A-alam niya… naintindihan niya” ang mahinang sambit niya. “Kaya pala sa iyo niya ako ihinabilin.”
“Sabi ko na sa iyo, tanggap ng mama mo ang kalagayan niya at maluwag sa puso niyang tinanggap ang kamatayan… Kaya huwag kang malungkot. Naniniwala ang mama mong muli kayong magsama sa sunod na buhay at siya ang magiging gabay mo.”
Niyakap ako ni Patrick. Sinuklian ko ang kanyang mga yakap. Sa pagkakataong iyon, lalo pang tumindi ang pagnanais kong tulungan siya.
Lumipas ang ilang mga araw at unti-unting nakarecover si Patrick sa sakit na dulot ng pagkawala ng kanyang mama. Ngumingiti na siya, nakikipagbiruan. Nanumbalik na ang kanyang normal pakikisalamuha sa mga tao. At base sa habilin ng mama niya, doon na rin ako tumira sa kanilang bahay.
At dahil sa pagsasama namin sa iisang bubong, mistulang isang sakripisyo para sa akin ito. Hindi lang kasi addict sa sex si Patrick, isa rin siyang sadomasochist, o iyong taong nagkakaroon ng kasiyahan sa pakikipagtalik kapag nasasaktan siya o sinasaktan niya ang kanyang partner. Kaya nababalot ng latay at kagat ang aking katawan, pati na rin ang kanya. Pinilit kong tanggapin ito bilang bahagi ng kanyang pagkatao. Ngunit balak ko ring ipatingin ito sa isang psychiatrist, naghanap lang ako ng magandang tyempo. At habang hindi pa siya nalunasan sa kanyang kundisyon, tiniis ko muna ang lahat.
Sa panglabas, balik-saya na naman ang lahat. Ang samahan naming dalawa, ang klase, at buhay na buhay na naman ang aming interaction. At kagaya ng dati kong ginagawa kapag may isang grupo sa kalase na mas magaling o mas nakakasagot sa mahirap na tanong, itini-treat ko sila sa canteen, kasama syempre si Patrick na palaging nangunguna.
Tuwang-tuwa rin ang mga ka-klase at mga kaibigan niya na nakikihalubilo na si Patrick sa kanila. Syempre, lalo na ang mga nag-iidolo at nagkakaroon ng crush sa kanya.
Sa parte ko naman, tanggap ko na ang katotohanang si Jasmine ko ay isang lalaki na sa buhay na ito. At hindi nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Siguro ay ganyan talaga kapag nagmahal ka. Kapag natutunan mong mahalin ang isang tao, kahit mag-anyong hayop pa siya, kahit maging hayop pa ang ugali niya, hindi mabubura ang pagmamahal mo sa kanya. Doon ko napagtanto na ang pag-ibig ay may mas malalim na pinag-ugatan; hindi lang ito nanggaling sa puso kundi sagad hanggang kaluluwa…
Isang araw naisipan kong dalhin si Patrick sa parola. Iyon kasi ang huling lugar kung saan habang hinintay ko si Jasmine ay nabangga ang kanyang school bus at hindi na nakarating.
Excited si Patrick. Kahit matagal na itong kinalimutan niya, may kakaibang dulot na saya at lungkot ito sa kanya. Ang lugar na ito kasi ang nagdulot ng isang malaking peklat sa kanyang buhay, errr… nakaraang buhay.
Habang naglakbay ang aming sasakyan patungo sa lugar, bigla na lamang siyang sumigaw noong nasa daang paakyat na kami na may warning sign na “curves ahead” at may bangin sa gilid. “Mag-ingat ka! Mag-ingat ka!!!”
Agad kong inihinto ang kotse sa isang tabi ng kalsada. “B-bakit?” ang gulantang kong tanong.
“Natatakot ako sa lugar na ito, Xander. Hindi ko alam…” sagot niya.
Inikot ko ang mga mata sa paligid. Naalala ko, sa lugar na iyon pala naaksidente ang sinakyan ni Jasmine at sa banging iyon nalaglag ang sinakyan nila. “Huwag kang matakot...” ang sabi ko sabay yakap sa kanya. Ang ibig lang sabihin nito ay nakarehistro pa sa isip niya ang lugar na iyon at ang nangyari sa kanya. “G-gusto mo, lumabas tayo sa sasakyan at tingnan natin ang bangin?”
“Kinakabahan ako…” sagot niya.
“Tara! Huwag kang matakot” sabay bukas ko sa pintuan ng kotse at nauna akong lumabas. Dahil nag-alangan siyang lumabas, umikot ako sa side niya at binuksan ang pinto ng kotse at hinila siya sa kamay, “Tara na…”
Nagpaubaya rin siya. Tinungo namin ang bangin kung saan nalaglag ang sasakyan. Pakiwari ko ay nanginginig siya sa sobrang kaba, lalo na noong nakita namin ang bahagi ng bus na kinain na ng kalawang at nakausli sa mga mahahabang damo na tila lumamon dito.
“Gusto mo, bumaba tayo? Tingnan natin…?” At tinumbok ko ang isang parte ng banging kung saan ginawan ng hagdanan upang madaanan ng tao. Noong pababa na ako, nilingon ko si Patrick, “Tara na!”
“P-parang ayoko!” sagot niya.
“Walang ganyanan.” At bumalik muli ako at inakbayan siya patungo sa hagdanan. Gusto ko kasing harapin niya ang mga pangyayaring iyon ng buhay niya, tanggapin ito, bigyan ng closure at makapag move-on sa kasalukuyang buhay niya.
Noong nasa baba na kami, pinagmasdan niya ang bus ng maigi na parang inisa-isa ang detalye ng pagka-posisyon nito sa kinababagsakan. Maya-maya, nag-iiyak na siya. “M-may naalala ako! May naalala ako!!!” sambit niya.
“A-ano?”
“Dito ako nakabulagta. Dinaganan ako nito…” turo niya sa isang yerong malaki na bahagi ng bus. At humahulgol na siya. Niyakap ko siya noong bigla din siyang kumalas. “K-kalahati ng katawan ko ang nakausli, nakadapa ako habang hawak-hawak ko sa kamay ko ang isang b-bracelet?” sambit niya na parang hindi sigurado sa bagay na kanyang hinawakan.
Noong nasambit niya iyon, dali-dali niyang hinawi ang mga mahahabang damo sa puwesto na kanyang itinuro hanggang sa tumambad ang isang malaking bato.
“N-nagawa ko pang igalaw ang aking mga kamay noon at dahan-dahang naghukay upang itago ang bracelet bago ako nawalan ng malay.
Dali-dali ko siyang tinulungan sa paghawi ng mga damo. Ni hindi ko na nagawang itanong kung ano ang kahalagahan ng bracelet na iyon na kahit nasa bignit na siya ng kamatayan ay ginawa pa niyang ubusin ang lakas niya upang maitago lamang ang bracelet…
Noong nalinis na ang paligid ng malaking batong nakausli, hinukay namin ang parte ng lupa kung saan niya itinurong nandoon ang bracelet.
Malambot lamang ang lupa kung kaya madali itong nahuhukay gamit lamang ang kamay. At maya-maya lang, umusli ang isang maliit na kahon na nagkulay lupa na rin pati na ang ribbon na nakapaikot dito.
Dali-dali niyang binuksan iyon, hindi magkandaugaga at nanginginig pa ang kanyang mga daliri habang tinanggal ang nakapaikot na ribbon dito.
Tumambad sa aking mga mata ang nasabing bracelet. Hinugot niya ito sa loob ng box at habang nakabitin sa kanyang kamay, pagmasdang maigi.
Walang nagbago sa ganda at kinang nito. Bagong-bagong tingnan at mistulang galing pa sa isang jewellry store. At noong nasigurado kong iyon iyong bracelet na gustong-gusto kong bilhin, nangilid ang mga luha sa aking mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan at lalong humanga ako sa lalim ng pag-ibig ni Jasmine para sa akin.
Nanumbalik ang ala-ala ko tungkol sa bracelet. Araw ng Linggo iyon, habang napadayo kami ni Jasmine sa isang jewellery shop. Natuon ang aking paningin sa isang white gold bracelet na naka-display sa labas sa see-through glass wall ng shop. Kakaiba ang kanyang desenyo na parang may mga maliliit na mga diyamante sa gilid at maninipis na gold lining naman sa gilid na lalong nagpapatingkad sa kanyang atraksyon. Napakaganda ng pagkagawa. Parang isa itong obra kung sino man ang gumawa nito. Pinasok namin ang shop at atat na atat na bibihlhin ko sana ito.
“Jas… di ba maganda?” ang tanong ko kay Jasmine.
“Oo… sobrang ganda!” ang sambit niya na lumaki rin ang mga mata sa sobrang paghanga.
Tinanong namin ang sales lady kung magkaano. Ngunit laking pagkadismaya ko noong sinabi sa amin ng sales lady na hindi daw pala nila ito ibinibenta gawa nang nag-iisa na lang ito at mahal pa. Ngunit mapilit ako at kinausap ko pa talaga ang manager na ipinakisuyo kong ipatanong sa may-ari mismo ng shop kung maaaring ibenta nila ito kahit magkaano pa. Pumayag ang shop owner. Ngunit sobrang mahal ang halaga na para bang talagang ayaw nilang may makabili pa nito.
“Two hundred fifty thousand pesos??? Para sa isang white gold bracelet?” ang gulat kong tanong sa manager. “Para na akong bibili ng bahay niyan!”
“Take it or leave it.” Ang sagot naman sa akin. “Iyan ang sabi sa akin ng may-ari” dugtong niya.
Napailing-iling na lang ako. Ngunit sa loob-loob ko ay talagang bibilhin ko iyon. Pag-ipunan ko ng lang muna. Kung para nga naman sa iyong mahal, walang ni ano mang halagang makakahadlang sa pagbbigay mo ng isang mas mahalagang bagay sa kanya. Hindi naman para sa akin talaga ang bracelet na iyon; para kay Jasmine. Kahit panlalaki ito, iyon ang gusto kong ibigay sa kanya kasi gusto kong makikita palagi iyon sa kanyang braso. Sobrang ganda kasi nito, at nakakaengganyong tingnan. Kaya naisip ko, mas maganda ito kung mapasakamay sa mahal na mahal kong si Jasmine. “Pero saan ako kukuha ng pera?” ang tanong ko rin sa aking sarili.
Lumipas ang ilang buwan, hindi pa rin nakakalahati ang aking pera. Ilang araw kong pinag-isipan kung paano mabili iyon. Hanggang sa humantong ako sa isang desisyon. At dahil siguradong mabibili ko na ang bracelet na iyon sa aking binabalak gawin upang makamit ang ganoon kalaking pera, pinaparinggan ko na si Jasmine tungkol sa bracelet.
“Jas… alam mo, sa katapusan ng buwan siguradong mapasaakin na ang bracelet na iyan” ang sabi ko kay Jasmine isang araw na napadayo muli kami sa shop.
“Weeeeh! Adik ka! Paano mo mabili iyan? May 250k ka na ba?” ang biro sa akin ni Jasmine. Alam naman niya kasi na sa ganoong edad namin, allowance lamang ang tinatanggap ko mula sa aking magulang at hindi kalakihan ito, halos tamang-tama lang sa aking pang araw-araw na pangangailangan. At siguradong hindi nila ako bibigyan ng ganoon kalaking halaga, lalo na kung para lamang bilhin ang isang “bracelet”.
“Basta… may paraan ako.” Sagot ko dahil ayaw kong harangin niya ang aking plano.
Ngunit mapilit siya. “Paano nga???”
“Basta, para sa akin na lang iyon.”
“Ayoko! Ayoko! Gusto kong malaman. Baka mamaya mang-hostage ka, mang-hold up, magnakaw… ayoko niyan! Masama iyan!”
“Hindi ah! Malinis na paraan ito.”
“Pwes kung malinis na paraan iyan, sabihin mo sa akin! Ok?” na ang mga mata ay pinalaki pa talagang nakatingin sa akin.
“Eh, paano naman kung hindi ko sasabihin.”
“Sige… kalimutan mo na ako… Ayoko ng may itinatago sa akin.” Sabay talikod na parang nagtampo.
Napakamot na lang ako sa ulo, nagsisi kung bakit ko pa sinabi sa kanya. Hinabol ko siya at hinawakan sa kamay. “S-sige na nga, nananakot naman to, o… Takot pa naman ako sa iyo”
“Hoy… Mr. Villaber! Hindi kita tinatakot. Sinasabi ko lag ang aking gagawin kapag hindi mo sinabi sa akin ang gagawin mo upang mabili iyang bracelet na iyan!”
“O sya… sige, sige…” ang sagot ko na lang.
“Aberrr? Sige nga, sabihin mo kung saan ka kukuha ng pera?”
Tinitigan ko siya, hinaplos ang mukha. “Promise hindi ka magagalit?”
At lumambot naman ang boses niya sa tanog ko. “Promise.”
“Promise hindi mo ako pigilan?”
“Ahm…” natigilan siya, nag-isip marahil na baka may hindi kanais-nais akong gagawin dahil sa tanogn na iyon. Ngunit dahil nais na rin niya sigurong magsalita na ako, “Promise!” na rin ang naisagot niya.
“Ibebenta ko ang isa kong kidney.”
Kitang-kita ko ang paglaki ng kanyang mga mata. “Baliw ka ba? Ibebenta mo ang isang kidney para lamang sa isang bracelet???”
Tango lang ang isinagot ko, nanatiling nakatitig pa rin sa kanya.
“Dyos ko naman Xander! Isang bracelet lang ang katapat ng iyong kidney? Ayoko niyan! Hindi ako papayag!” ang sagot niya.
“Nag-promise ka kaya sa akin na hindi mo ako pipigilan…” ang pagmamaktol ko naman. “Gusto ko kasi iyon Jas… pagbigyan mo naman ako please.” Ang sabi ko.
Para siyang nadismaya. Marahil ay naisip niyang napaka-selfish ko pala at hindi siya makapaniwalang handa kong ilaglag ang isang kidney ko para lamang sa isang luho. “M-mas mahalaga pa ba ang bracelet na iyan kaysa iyong kidney?” ang naitanogn na lang niya.
“Oo… Dahil mas mahalaga sa akin ang… ito.” ang naisagot ko. Gusto ko pa sanang sabihin na “…dahil mas mahalaga pa kaysa kidney ko ang taong pagbigyan ko sa bagay na ito.” Ngunit hinid ko na itinuloy pa. Gusto ko kasi siyang sorpresahin.
Ngunit ang naisagot din niya sa akin ay, “Kung napakahalaga pala niyan sa buhay mo, ako na ang magbenta ng kidney ko upang mabili mo iyan…”
Na ikinabigla ko rin. “No-no-no-no-no!” ang malakas kong sambit. “Ayoko! Akin iyan, kaya ako ang dapat magbenta ng kidney ko.”
“Eh paano kung gusto ko?”
“Basta akin iyan kaya ako ang magbenta ng kidney ko, period.”
Hindi na siya kumibo. At sa isip ko, settled na iyon. Paghandaan ko na lang ang aking sarili at gagawin na ang proseso ng bentahan. Kukontakin ko ang isang ospital na nag-advertise nito at presto! Magpapa-set na agad ako ng schedule.
Ngunit hindi pa ako nakapag-set ng agreement para sa operasyon ng pagtanggal ng aking kidney, naglaho na ang bracelet sa kanyang display shelf. Sobrang lungkot ko noong nakitang wala na ito sa kanyang kinalalagyan. Tinanong ko ang saleslady kung bakit nawala na ito sa display nila.
“Miss! Bakit nawala na ang bracelet na iyon?! Ang tagal kong pinag-ipunan iyon at pagkatapos, ibinenta na lang niyo nasta-basta!” ang galit kong paninisi sa tindera.
“Bakit po? Hindi po naman kayo nagpareserve ah. At wala rin po kayong down payment” ang sagot niya sa akin.
“Putsa naman o…” ang pagmamaktol ko. “Sino naman ang nakabili?”
“Sorry po. Ipinagbilin po sa amin ng nakabili na huwag sabihin ang pangalan niya o kung sino siya...”
Ilang araw ko ring dinibdib ang pagkawala noon. Ngunit syempre, pilit na natanggap ko na rin ito dahil hindi ko naman din kasi nabili agad. Sinisi ko ang sarili dahil sa mabagal kong aksyon. Kaya wala na akong nagawa pa. Ang naisip ko na lang ay ang maghanap ng iba.
Ngunit wala akong nahanap pang kasing ganda noong nakita ako. Hanggang sa nalimutan ko na ang tungkol dito.
Noong narinig ko ang kuwento ng mama ni Patrick na ikinuwento daw ni Rovi sa kanya ang isang bracelet na siyang dahilan kung bakit bumalik si Jasmine sa school at naging sanhi ng kanyang pagkadamay sa aksidente, ang buong akala ko ay kung anong bracelet lang iyon. Kaya hindi ko masyadong pinagtuunan ng pansin.
Naputol ang aking pagbalik-tanaw noong naalimpungatang tumulo na pala ang aking luha at nagsalita si Patrick, “Ang ganda ng bracelet na ito! Grabe! Kaya ko pala itinago ito dahil sa sobrang ganda nito!”
Tinitigan ko siya. Hinaplos ang mukha. “Oo… sobrang ganda. at sobrang napakahalaga din ng bracelet na iyan sa akin at lalo na sa iyo.”
“M-magkano kaya ang halaga nito?”
“Sapat upang ibenta mo ang iyong kidney… sapat upang ibigay mo ang iyong buhay. Dahil sa bracelet na iyan, ibinenta mo ang iyong kidey; dahil sa bracelet na iyan kung kaya ka nadamay sa aksidente at namatay.” ang nasambit ko na lang sabay yakap sa kanya.
“T-talaga? Ibinenta ko ang kidney ko para lang dito?”
“Oo… Ako sana ang bibili niyan, para sa iyo. Ngunit naunahan mo ako para lamang ibigay ito sa akin. Ngunit kung nagkataong nabili ko iyan, ibigay ko rin iyan sa iyon. Para sa iyo talaga iyan.”
At naramdaman ko na lang na dumampi ang mga labi ni Patrick sa mga labi ko.
Isinuot ni Patrick ang bracelet atsaka tinitingnan-tingnan ito sa kanyang pupulsuhan sa sobrang paghanga. Pagkatapos, umakyat na kaming muli sa gulod at dumeretso na sa parola.
Dinala ko siya sa tuktok kung saan naroon ang mismong ilaw. At sa may terasa noon, dinungaw namin ang dagat. “Alam mo bang noong magkasintahan pa kami ni Jasmine, itong lugar na ito ang paborito naming puntahan?”
“O-oo nga… may kakaibang naramdaman pa ako sa lugar na ito… May nararamdaman akong saya. Parang sobrang na-miss ko ang lugar na ito, parang ang tagal ko nang hinahanap-hanap ito…”
“Dahil dito nagsimulang umusbong ang ating pagmamahalan.”
At sa gitna ng mahihinang ingay ng pabugso-bugsong hangin at paghahampas ng mga alon sa balubatuhing pampang sa paanan ng parola, inangkin namin ang ganda ng kalikasan… inangkin din namin ng buo ang rumaragasang init ng aming mga katawang-lupa.
Tuluyan naming ipinalabas ang nag-uumapaw na init ng aming pagnanasa.
At muli, naging saksi ang parolang iyon sa wagas naming pagmamahalan.
(Itutuloy)
“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”
MLP: Hiatus done...
Sana po may readers pa ang MY LIFE'S PLAYLIST...
Pasensya na po kung pinaghintay ko mga readers ko...(kung meron nga talaga ahehehe)
Nasira po kasi ang desktop ko at unfortunately natagalan bago ako nakabili ng replacement sa part na nasira.
Nawala din po ang aking celphone kaya ayun super problemado.
Hindi pa dun kasama ang problem sa love life.
Kung mabasa 'to ng ex ko ang masasabi ko na lang... Sorry huh...
Last year was rough on me..
Hope you understand pipz :)
GREAT NEWS...
MATATAPOS NA SI THESIS...
DOCUMENTS NA LANG...
SO I'M BACK NA TLGA :)
sa mga ga-graduate rin ito song natin :)
Pasensya na po kung pinaghintay ko mga readers ko...(kung meron nga talaga ahehehe)
Nasira po kasi ang desktop ko at unfortunately natagalan bago ako nakabili ng replacement sa part na nasira.
Nawala din po ang aking celphone kaya ayun super problemado.
Hindi pa dun kasama ang problem sa love life.
Kung mabasa 'to ng ex ko ang masasabi ko na lang... Sorry huh...
Last year was rough on me..
Hope you understand pipz :)
GREAT NEWS...
MATATAPOS NA SI THESIS...
DOCUMENTS NA LANG...
SO I'M BACK NA TLGA :)
sa mga ga-graduate rin ito song natin :)
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
