Until My Last Bullet [Chapter 2]

Disclaimer: Ang larawan ay hindi ko pag-aari. Ginamit ko lang ito para may visual representation ang mga character sa kuwento. Kung meron man ang na-ooffend sa larawan, paki-e-mail po ako at tatanggalin ko ang larawan asap.

E-mail address: comegetmycookies@gmail.com

Facebook fan page: https://www.facebook.com/CookieCuttersCut/ (Cookie Cutter's Cut)

---

CHAPTER 2

“Sir, good afternoon po. Parang malabo po makakapagsubmit ako ng flower pot ngayong hapon po. May nangyari kasing masama kanina.” Dahan-dahan ko nilapitan ang professor namin sa Humanities sa kanyang office.

“Iyan kasi. Kung pumili ka kaagad ng requirement at sinabihan mo ako ng mas maaga, e di sana wala ka nang dahilan para magmadali ngayon.” Hinarap ako ni Prof. Bella habang inaayos ang kanyang salamin.

“Sorry na po talaga. Gusto ko sanang makahabol sa sunlight kanina kaso nung tapos ko nang gawin ang aking pot po-“

“Oo, alam ko na ang kwentong ‘yan. Nagmadali ka, nagtatatakbo ka sa corridor, nabunggo ka, natapon ang pot mo. Tama?”

Natahimik ako. Nagulat ako kung paano niya nalaman ang kwento. Maliban na lang kung pinagchichismisan na naman nila ako. Ang huling chismis na umabot sa akin ay malaki daw ang kargada ko, otso pulgada daw. Nakakaasar naman kasi ang fuck buddy ko, masyadong kiss-and-tell. Totoo naman na gifted ako pero ang pangit na ng aking reputasyon dahil sa mga iba’t-ibang chismis na naglilipana sa school namin.

“Paano niyo nalaman-“

“Pumunta dito ang nakabunggo sa’yo at siya na mismo ang humingi ng tawad para sa’yo. Ngayong araw ang deadline, pero nakumbinsado niya ako na kasalanan niya at kung hindi raw siya humaharang sa corridor, e di sana tuyo na ‘yung pot mo. Bilang estudyante ko naman siya sa ibang subject, at mabait siya, may hanggang next week ka para makasubmit nun. Isang araw lang ang paghulma ng pot kaya sana naman matapos mo ang project mo sa loob ng dalawa o tatlong araw.” Umiling ang professor na halatang dismayado sa aking pagkabatugan.

“Sorry po talaga, ma’am-“

“Huwag ka magsorry sa akin, Mr. Nikolai Ferdinando. Magsorry ka sa sarili mo kung sakaling hindi mo inaayos ang pag-aaral mo. Sa tingin mo ba, makakapasok ka sa Parliament Grounds kung hindi mo maipepresenta sa Golden Exam sa galing mo sa politics? Baka akala mo ang politics ay politics lang? Kailangan alam mo kung paano gumalaw ang mga tao at kung anu-ano ang kanilang mga experience para tuluyan ka maging leader kagaya ng papa mo. Alalahanin mo hindi kita pinapahirapan, pero kung hindi mo alam kung anu-ano ang pinagdadaanan ng mga tao, you’d make a bad prime minister in the future.” Yumuko si professor at patuloy sa pagtipa sa kanyang laptop.

“Thank you po talaga, ma’am-“

“Magpasalamat ka kay Jacob Santos. Dahil sa pagmamahal niya sa Humanities ay hindi ako nawawalan ng pag-asa sa inyong mga kabataan. Pinagkakatiwalaan ko siya sa kanyang kabaitan. Pasalamat ka mabait si Jacob at pinagtakpan ka pa niya sa kagaguhan mo. Kung hindi lang sa naniniwala ako sa mga mabubuting tao, at kung hindi dahil sa kabutihan ni Jacob, isusubject na kita for drop sa klase ko. Kaya umayos ka at magpasalamat ka sa kanya.”

Nakayuko lang ako at iniisip ang mga nangyari ilang oras ang nakalipas.

“Tumatambay pa kasi sa corridor, tangina naman oh! Next time, ‘huwag kayo dito magdaldalan. Nakakaasar!” Sinigawan ko ang paharang-harang sa daan habang pinagsikapan niyang tanggalin ang pulang putik na natapon sa kanyang mukha. Inaantay ko siyang matanggal niya ang mga dumikit sa kanyang mukha nang hindi ito nagsalita at tinignan pa ako.

“Oh, ano? Tutunganga ka lang ba?!” Sigaw ko pa ulit sabay alok sa aking kamay para tulungan siyang makatayo.

“Hoy! Pasigaw-sigaw ka parang siya pa may utang sa’yo?! Ikaw kaya ang nagtatatakbo. Kita mo ba ‘yung sign na ‘yun?!” Sigaw nang kasama niyang babae sabay turo sa isang sign sa pader.

“NO FUCKING RUNNING ALLOWED. GAGO!” Tinulak ako ng babae at nilapitan niya ang kanyang kasama na mistulang masakit pa ang pwet mula sa impact ng pagkakabangga.

Mistulang natamaan ako ng guilt kaya tinanggal ko na ang aking kamay at nakayuko na lamang sa kanila.

“Ayos ka lang ba bes?” Tanong ng babae sabay tanggal ng dumidikit na putik na natira sa mukha ng lalake.

“Okay lang. Sorry po. Itatali ko lang sana ang sintas ko-“ Dahan-dahan tumayo ang lalake at halatang namamaga ang kanyang mga palad sa pagkabagsak niya.

“Wala akong pakialam! Project ko ‘yun! Kailangan ko na maipasa ‘yun, Diyos ko naman!” Nagwalk out ako mula sa kanila at naglakad pabalik sa Humanities workshop. Pinagtitinginan na ako ng mga tao habang nadadaanan ko sila. Nang nabuksan ko na ang workshop, tinanggal ko ang apron na suot ko at sumandal sa isang mesa.

Lagot ang pag-aaral ko kung hindi ako makakapagsubmit ngayong araw.

“Mr. Ferdinando, makakaalis ka na kung wala ka nang ibang concern pa.” Tumango si Professor Bella, senyales na pinapalabas na niya ako sa kanyang opisina. Nagising ako sa aking ulirat at dahan-dahan ako naglakad palabas ng office niya.

At least makakapagsubmit pa ako ng project. ‘Yun lang naman yata ang importante. Lumilipad ang aking isip na tinahak ang daan palabas ng school patungong MRT Station. Tinanggal ko mula sa pagkakatuck in ang aking polo shirt – uniform namin – dahil naiinitan na ako.

Ako si Nikolai Ferdinando, 18 years old. Sa narinig niyo mula kay Prof. Bella, anak ako ng Punong Ministro ng Habisig. Ang ama ko ang pinakamakapangyarihang tao sa buong mundo at dahil ako ang anak niya, kilala ako ng buong Habisig.

Inaasam ko na makapasok sa Parliament Grounds kasi nga Punong Ministro ang aking ama. Kahit hindi ko alam kung ito’y para sa akin ba, alam ko naeenjoy ko tingnan si papa na nakakakuha ng respeto mula sa buong Habisig. Kahit saan siya magpunta ay mahal na mahal siya ng mga tao. Ako rin. Gusto ko rin mahalin ako ng mga tao.

Ang mama ko ay isang theater actress, ang papa ko naman ay… well, sa nalaman niyo. ‘Yun siya. Nag-iisang anak lang ako at ang aking mga magulang ay busy sa kani-kanilang trabaho. Kaya siguro gusto ko maging katulad ng papa ko dahil dito ko nakukuha ang pagmamahal na nakikita ko, na hindi ko nakukuha ng buo mula sa mga magulang ko.

Aaminin ko, hindi ako galit sa mga magulang ko. Pero siguro nakakaasar lang na ganito ang sistema na nalagay silang dalawa. Sana naassign na lang sila sa mga trabahong regular ang oras ng pagtatrabaho para magkakaroon naman sila ng oras para sa akin. Dahil dito, ginagamit ko na lang ang namana ko mula sa mama at papa ko.

Totoo nga rin naman ang mga chismis. Habulin ako. Gwapo ako. May minsan na naalok ako ng acting role kaso hindi ko trip ang pag-arte. Sa tangkad kong 5’11, pati ang Sports Department nililigawan akong gawing first choice ko raw ang sports para may pambatong player naman sila sa sports.

Dahil ang mga miyembro ng Parlyamento ay nakatira sa isang high-class na village. Malaki ang bahay namin, pero palaging walang tao sa loob. Papasok na ako ng village nang may humila sa akin patungo sa madilim na kapunuan at kaagad dumilim ang aking paningin.

“Okay na po ba siya, doctor?” Narinig ko ang boses ni mama na puno ng pag-aalala. Binuka ko aking mga mata at naramdaman kong umiikot ang aking paningin. Mabigat din ang aking pakiramdam, pati ulo ko parang pinako ng sandaang pako.

“Yes, okay naman po siya. Mabuti naman at depressant lang ang pina-inhale sa kanya at kaagad namang nawawala ang epekto nito sa katawan ng anak niyo. Pagpahingain niyo na lang muna siguro ng dalawang araw bago siya tuluyang makakagalaw ng labis. Papainuming niyo rin po ng tubig para magrelax ng konti ang muscles. Pahinga na lang muna sa ngayon at kung sasakit pa ang ulo niya sa mga susunod na araw, pakitawagan na lang po ako.” Narinig kong nag-click ang bag ng doctor at tumayo na siya sa kanyang kinauupuan.

“Maraming salamat po. Si mama at ang doktor ay sabay naglakad palabas ng front door. Tuluyan ko nang nabuksan ang aking mga mata, kahit mabigat, at napalingon ako sa paligid. Nasa bahay na pala ako at, you guessed it right, nawalan ako ng malay-tao.

Bumangon ako sa kama at inabot ang baso ng tubig na nasa side table. Nang ininom ko ito, nagulat ako sa nakahiga sa kabilang sofa…

…’yung lalaking nabunggo ko kanina.

“Uy, gising ka na pala.” Kaagad siyang bumangon at inayos ang sarili. Nakayuko siya sabay ayos sa kanyang nagulong maiksing buhok. Nang matapos na siyang ayusin ang sarili, tinignan ko siya ng malalim, tinignan ko siya ng masama.

“Ikaw, sinusundan mo ba ako?” Tanong ko sa kanya na bigla namang ikinaiba ng kanyang ekspresyon.

“Uso din mag thank you muna, alam mo ba ‘yun? I don’t know if that’s the best way to thank someone who found you lying down the street.” Tumingin rin siya ng masama pabalik sa akin. Aba, palaban!

“Alam mo, ikaw, dalawang beses mo na ako bwinisit ngayong araw na’to eh. Una, paharang-harang ka sa corridor, kaya natapon ang project ko. Ikalawa, nahimatay ako-“ Natigilan ako sa pagsasalita nang nakita ko ang kanyang kamay ay may bandage sa may wrist.

“…at- di bale na. Thank you.” Lumingon ako sa kabilang side, iniiwasan na tingnan siya at nahiga.

“Masakit ba?” Tanong ko sa kanya habang hindi siya tinitignan.

“’Yung alin?” Gulat na tanong ng lalake sa akin, na mukhang kasing edad ko lang. At judging sa suot niya, nag-aaral siya at pareho kami ng paaralan pero hindi ko siya nakikita palagi.

“’Yung ego mo kasi dalawang beses mo akong nabwisit today. De joke, siyempre ‘yung kanang kamay mo.” Sabi ko nang hindi pa rin nakatingin sa kanya.

“Oo. Masakit lang kanina kasi heto ‘yung unang tumama nung bumagsak ako. Pangpasteady lang daw saglit. Magpapacheck up sana ako kanina sa ospital doon sa dulo. Kaso ayun, nung naglakad-lakad ako kanina nakita kitang nakahandusay malapit sa village niyo kaya dahil hindi kami basta-basta nakakapasok dito kasi nga mga Parlyamento lang ang nakatira, pinatawag ko na lang sa security ng village niyo ang mama mo para mapakuha ka. Ano ba huling natatandaan mo bago ka nahimatay? May sakit ka ba, ganon?” Nagulantang ako sa tuloy-tuloy na pagtatanong ng lalakeng ‘to. Kaya bumangon ako ulit at hinarap siya.

“Bakit? Ano ba mga nalalaman mo?”

“Wala lang. Kasi kakaiba kasi kung mahimatay ka lang sa daan, maliban na lang kung may nagdukot sa’yo, pero parang imposible naman kasi safe naman dito sa Habisig. Pwera na lang kung may ayaw kang gusto sabihin-“

Tumayo ako sa sahig at hinarap siya. Nakayuko ako sa kanya sabay titig ng masama sa kanya.

“So pangatlo na’to? Sino ka ba at anu-ano bang alam mo?” Diin kong tanong sa kanya habang binubuo ang aking kamao sa harap ng mukha niya.

“Bakit? Susuntukin mo ba ako? Tara!” Tumayo siya at tinulak ako sa aking kama. Palaban din pala ang taong ‘to kumpara sa nakita ko kaninang hapon. Baka tumatapang siya sa dilim?

Inayos ko ang aking sarili at sumandal ng maayos sa kama. “May sasabihin ako sa’yo pero kailangan sa atin lang dalawa.” Diretso kong sabat sabay silip kung pabalik na ba ang mama ko.

“Pangalan mo? “ Tanong ko sa kanya. Bakas sa kanyang mukha ang gulat sa pagtanong ko sa kanyang pangalan.

“Jacob.”

“Okay, Jacob. Makinig ka.” Lumipat ako ng upo sa tabi ni Jacob at inakbayan siya para mas malapit akong makapag-bulong sa kanya. “Ganito. Pauwi ako ng bahay kanina nang may humila sa akin at hindi ko na alam kung ano ang sunod na nangyari. Nagising na lang ako dito sa bahay.” Hinaplos ko ang aking kusot na pantalon sa may tuhod habang umiiwas ng tingin kay Jacob.

“’Yun na ‘yun?” Blangkong tanong ni Jacob sa akin. Umirap na lang ako dahil hindi niya nagegets ang hinala ko. Sa bagay, ang sabi rin naman ni Prof. Bella ay mabait si Jacob, hindi matalino.

“Pero wait, wala naman daw nawala sa’yo sabi ng mama mo.” Tanong ni Jacob sabay layo ng mukha niya sa akin.

Napaisip ako sandali sabay tupi ng aking mga braso. Hindi ko na alam kung ano ang pakay ng mga humila sa akin bago ako mahimatay.

“Alam mo… sorry pangalan mo?” Panimula ni Jacob sabay labas ng kanyang point finger tila ba alam na niya ang sagot.

“Nikolai.”

“Dalawang bagay lang ‘to Nikolai.” Hinarap ako ni Jacob at tinignan ako sa mata. Lumakas ang kabog ng dibdib ko at parang mawalan ako ng hininga.

“Either may nakalaban ka, probably isa sa mga pinaasa mo kasi that’s how you fuckboys roll, or may nagpapahiwatig ng mensahe sa’yo, parang warning. Either way, hindi ko alam kung ano ang susunod mong gagawin. Kung ipapaalam mo ‘to sa papa mo, siguradong iisipin ng Parlyamento na pag-atake ito ng mga Punyasenyales, na magbabadya ng gulo kahit hindi natin tiyak na sila ba talaga ang may pakana sa pagkahimatay mo. O baka itatago  mo na lang sa sarili mo para maimbestigahan mo para alam natin ang susunod na gagawin.”

Walang salita ang nakalabas sa mga labi ko. Ibang klase din pala si Jacob, nag-iisip. Mali pala ako sa hinala ko na bobo si Jacob. Malalim kong pinag-isipan ang mga posibleng explanation ukol dito. Pero mas tumutugma ang explanation ni Jacob… baka nga may gustong magphiwatig ng mensahe sa akin – tinatakot lang ako, o kami.

“Anak! Good lord you’re doing fine!” Sigaw ni mama sabay tabi at yakap sa akin ng mahigpit. Medyo nahiya ako sa ginawa ni mama lalo na’t may bisita kami. Hindi ako gumalaw at tinignan ko si Jacob na mistulang natatawa sa hiya na nararamdaman ko.

“You have to get some rest, anak. In two days na ang Golden Exam mo.” Kumalas si mama sa pagyakap sa akin at inaayos ang aking buhok samantalang nakatulala pa rin ako kay Jacob.

“Ikaw rin, Jacob, you have to head home kasi baka kailangan mo rin magprepare. Nagpapatawag na ako ng kaibigan na pwede ka ihatid sa inyo. Maraming salamat talaga, Jacob. Kung hindi dahil sa pagkakita mo kay gwapong-gwapo na si Nikolalat baka hindi kaagad naaksyunan ang health niya.” Hinawakan ni mama ang kamay ni Jacob at hinahalik-halikan ito. Natutuwa naman si Jacob sa kakulitan ni mama pero halata ang hiya sa kanyang mukha dahil isang mataas na antas ng respeto ang paghalik sa kamay, lalong lalo na kung kamag-anak ng Punong Ministro o ng miyembro ng Parlyamento.

“No need to do that ma’am. It’s my pleasure po to help out ang anak ng Punong Ministro.” Ngumiti si Jacob at hindi ako makapagsalita. Mistulang natigilan ako sa kanyang… ngiti?

“Pero before you go, Jacob, kakain muna tayo. Paluto na rin ang food. Sunod na kayong dalawa mga boys, okay?” Tumango si mama kay Jacob at diretsong naglakad patungong dining room.

Tahimik muna nang ilang sandali bago pa man may isa sa amin ang nagsalita.

“Baka siguro mauna na lang ako Nikolai. Baka makaistorbo pa ako eh-“

“Hindi!” Diretso kong sabat. “I-I mean, magagalit si mama kung aalis ka. Kain na lang muna tayo at ipapahatid ka na lang namin.” Hindi ako mapakali at halatang kinakabahan ako. Tumayo na lang ako at sumunod patungong dining room.

Itutuloy...

UNTIL MY LAST BULLET.