Dali daling tinungo ni Bugoy kung saan naroroon ang hospital sa Billboard. Pagdating niya doon ay dumerecho siya sa guard.
GUARD: "Ah sir, mag aaply po ba kayo?"
BUGOY: "ah eh..opo san po ba ang HR department niyo?"
GUARD: "ah nasa third floor po sir, yung list of requirements po ay nasa bulliten board jan po pagpasok na pagpasok niyo"
BUGOY: "ok thank you.. ah nga pala guard, nakita ko pala billboard ng Hospital niyo, mejo kilala ko kasi yung isa sa dalawang lalaki sa picture, sino ba sa tingin niyo incharge sa pagkuha ng models na yun" tila desperado niyang pagtatanong habang nakatingin sa nakasabit na billboard sa tapat ng hospital
GUARD: "ay naku sir di ko po alam pero hindi po models yang dalawang lalaki sa litrato. Sa gawing kanan po ay si sir Jake sila po may ari ng hospital na to at ang katabi niya ay ang matalik niyang kaibigan na si sir alexander. Silang dalawa po ata ang mamamahala pagkabukas ng hospital na to"
BUGOY: "may ari?" puno ng pagtataka ang boses niya
GUArd: " opo nasa loob nga po si sir alexander ngayon at nangangasiwa sa mga mag aapply, puntahan niyo na po at mahaba ang pila"
BUGOY: "cge cge salamat"
Kagagaling lang ni Bugoy sa pag aaply sa isang hospital kaya may extra siyang dala na resume at lahat ng mga requirements. Matiyaga siyang pumila hoing na makapasok sa hospital at kumpirmahin ang hinala.
SECRETARY: "uhmm mga applicants, kukunin ko nalang po ang resumees ninyo at bumalik nalang po kayo bukas may meeting po kasi si sir alexander ngayon, pasensiya na po talaga"
Ipinasa ni Bugoy ang resume niya at akmang tatalikod ng animoy nakakita ng multo.
Hindi ko namalayang napadaan ako sa harap ni Bugoy patungo sa opisina ni Alexander. May kausap ako sa cellphone, dagdag pa ang naka shades ako kaya di ko napansin si Bugoy na nasa gilid ng Lobby at gulat na gulat akong pinagmamasdan.
Animoy slow motion para kay Bugoy ang lahat ng madaanan ko siya.
BUGOY: "La..Lando?" mahinang usal nito pagkalampas ko ng kunti
Bulong ang ginawang pagtawag na iyon ni Bugoy pero parang sigaw iyon na nakarating sa pandinig ko. Napahinto ako sa paglalakad at natigil ang pakikipag usap ko sa cp. Hindi ako makaharap sa direction kung saan nagmula ang boses na iyon.
Humugot ako ng isang malalim na buntong hininga at dahan dahan kung nilingon ang directiong iyon.
Panananbik. Oo, pananabik ang namayani sa puso ko ng makita ko kong kanino galing ang boses na iyon. Pero dali dali naman itong napalitan ng puot ng maalala ko ang nasaksihan ko ng magkasama sila ni Bubble.
Binawi ko agad ang tingin na iyon at dederecho na sana ako sa opisina ni Alexander ng makita ko naman siyang papalapit sa akin.
ALEXANDER: "oh best! tamang tama papunta na ko sa conference room tara sabay na tayo"
Agad kong inayos ang sarili ko para di mahalata ni Bugoy man o Alexander ang pakiramdam na naghahari sa puso ko that time.
AKO: "kaya nga papunta na sana ako sa office mo para sabay na tayo eh"
ALEXANDER: "kain tayo after meeting ah? sa jollibbee nalang, alam ko namang dun mo gusto..hahaha"
AKO: "ah eh cge..." sabay dinaanan namin si Bugoy na parang estatwang nakatayo sa gilid.
Nagawa kong hindi pansinin si Bugoy at magkunwaring di ko siya kilala pero nag aalala akong mahalata niya ako sa dahilang lumingon ako nung tawagin niya ako sa pangalang Lando.
Nung mga sandaling iyon ay umiiyak ang puso ko. Nanjan na sa harap ang lalaking minahal ko at sa tingin ko ay minamahal ko pa hanggang ngayon pero tiniis kong balewalain siya.
Gustong gusto ko siyang yakapin at kumustahin pero nasasaktan talaga ako sa tuwing maalala ko sila ni Bubble.
AKO: "Best, di ata ako makaka attend ng meeting, biglang sumakit ulo ko.. dederecho nalang ako sa hotel ah?"
ALEXANDER: "Ganun ba? ah cge cge, habol ako right after the meeting, ingat ka best ah?"
At tumuloy na ko ng Hotel, para naman namin na naman itong nadarama ko ngayong pagkabigo.
SAMANTALANG..........................................
BUGOY: "Tama, lumingon siya ng tinawag ko siyang Lando,alam kong ikaw yan, pero bakit? bakit mo ginagawa ito?" sa isip niya habangnamumuo ang mga luha sa mata niya.
Patakbo niya kaming sinundan ni Alexander pero huli na, si Alexander nalang ang naabutan niyang naglalakad sa hallway. Ako naman ay nakababa na at papunta na ng Hotel.
BUGOY: "Asan kaba Lando?... asan ka?" at tuluyan ng dumaloy ang luhang kanina pa niyang pinipigilan na tumulo.
Bigong umuwi sa bahay sa Bugoy.
Pagdating niya sa kanila ay ang balitang ito din ang isinalubong sa kanya ni Tita minda.
TITA MINDA: "anak nakita mo na ba yung billboard sa may highway, magugulat ka"
Hindi sumagot dito si Bugoy sa halip ay yinakap niya si Tita Minda at parang batang umiyak dito.
BUGOY: "Nay bakit ganito??..parang dinudurog ang puso ko..nay nakita ko siya, nakita ko si Lando, alam kong siya iyon nay pero hindi niya ko pinansin. Parang ibang tao na siya nay" at napahagulgol na.
TITA MINDA: "a..anak? san mo siya nakita?"
BUGOY: "Pinuntahan ko yung address ng ospital at nakita ko siya dun nay, Jake daw ang pangalan niya pero alam kong si Lando siya nay.."
TITA MINDA: "Tahan na anak..natural lang iyang nararamdaman mo dahil nga sa matagal siyang nawala pero sa kabilang banda hindi tayo siguradong siya iyon. Malay natin kamukha lang, wala naman siyang rason para kalimutan ang pamilya niya pati ikaw"
BUGOY: "Alam kong siya iyon nay"
TITA MINDA: "anak..noon ko pa napapansin sAyo to.. may pagtingin kaba kay Lando noon pa man? at ang pagiging close niyo ni Bubble ay iba ang pakiramdam ko"
BUGOY: "na..nay..." nauutal niyang pahayag
TITA MINDA: "anak basta lagi mong tatandaan, nanay moko at wala kang maililihim sa akin, kung saan ka sasaya dun kami at susuportahan ka namin."
BUGOY: "salamat po nay..at tuluyan siyang napaiyak muli.
SA HOTEL...........................................
Dali dali akong nagtungo sa Hotel at mabilis akong naglakad papunta sa room ko. Magulo ang utak ko ng mga panahong iyon pati ang puso ko ay sobrang magulo.
Pagpasok ko sa kwarto ay di ko na napigilang lumuha.
AKO: "Diyos ko.. bakit kasi sila pang dalawa.. labis labis na pong pagpaparusa ang ginagawa ninyo sa akin" napahagulgol ako at napa upo sa sahig.
Kung anu anung ideya ang pumasok sa isip ko patungkol kay Bubble at Bugoy. Pumasok din sa utak ko ang ideyang may nangyari na sa kanila. Iniisip ko palang ay napakasakit na, anu pa kaya kung totoo nga ang iniisip kong iyon.
Pero sa kabila ng matinding sakit ay may kung anu sa utak ko ang nagsasabing hayaan ko na silang magmahalan at dapat maging masaya ako para sa kanila.Pero bilang tao ay hindi ko mawaglit ang sakit at selos na nadarama.
Habang nasa ganoon akong sitwasyon ay walang humpay din naman ang iyak ni naynay. Nagpipilit na puntahan ang Lalaking nakita sa billboard.
SA BAHAY......................................
NAYNAY: "ang anak ko...alam kong anak ko yun, kailangan puntahan natin siya"
TAYTAY: "mahal, tahan na.. malaki ang posibilidad na hindi si Lando iyon kaya wag kang umarte ng ganyan"
NAYNAY: "ikaw ang ama dapat nararamdaman mo din ang nararamdaman ko!!!!! wala kana talagang pakialam sa bunso natin"
KUYA: "Tay puntahan na kasi natin yung hospital at ipagtanong natin ang lalaking yun para maging ok na si naynay"
TAYTAY: "Panu natin hahagilapin yun?.. diyos ko naman kunchita.. cge pagplanuhan muna natin ang bagay na ito, wag tayong susuong sa isang sitwasyon ng hindi handa, alam kong labis kang masasaktan pagnalaman mong hindi si Lando iyon"
SAMANTALA SA HOTEL ULIT.......................
AKO: "Siguro tama lang na hindi ko na balikan ang dati kong buhay, masasaktan na naman ako pag ginawa ko iyon. Ang pamilya ko na hindi na ako naaalala at itinapon lahat ng bagay na mahahalaga sa akin, ganun pala ako kadaling makalimutan biLang isang anak. Kay Bugoy at Bubble naman sana maging masaya sila kahit masakit ay tatanggapin ko nalang ang katotohanang nagmamahalan na sila" sambit ko habang nakatingin sa malayo at umiiyak.
ALEXANDER: "best?.....nadinig ko lahat"
AKO: "ayos lang yun best, totoo naman"
ALEXANDER: "Don't you think pagiging selfish yang gagawin mo?.. Two years kang nawala ang probably inakala nilang patay ka na, sa tingin ko gusto lang siguro nilang mag move on pero hindi naman siguro ibig sabihin nun ay kalimutan ka ng tuluyan"
AKO: "Hindi mo ako maiintindihan best"
ALEXANDER: "nasabi ko lang best, baka lang kasi nabubulagan kana ng galit mo.. akala mo siguro kanina hindi ko siya namukhaan, best tell me? anung meron kayo ng lalaking iyon? ba't ganun nalang nagbago ang momentum mo ng makita mo siya?"
Natulala ako at nabigla sa pahayag niyang iyon.
ALEXANDER: "Oo best alam ko, nung nasa kotse tayo sa harap ng bahay niyo, kitang kita ko sa mata mo ang sakit ng makita mi siya kissing another guy"
AKO: "best..."
ALEXANDER: "ok lang best, cgueo nga ay hindi ka pa handa pero wag kang mag alala gaya nga ng pinangko ko sayo, walang magbabago, tanggap kita kung anu ka best at mahal kita bilang kapatid"
AKO: "Salamat best, salamat sa pag unawa mo" at tuluyan na akong umiyak ulit at niyakap siya
ALEXANDER: "Tahan na best, tutulungan kita panu mo haharapin ang dati mong buhay, sabihin mong nangingialam ako pero hindi ko hahayaang talikuran mo ang pamilya mo"
Napakalma ako ni Alexander at nagdesisyon kaming mamasyal na muna para gumaan gaan ang pakiramdam ko.
Nagpaalam si Alexander na maliligo muna bago kami mamasyal, ako naman ay bumaba sa dining hall ng Hotel at ddon ko na napagpasyahan na hintayin si Alexander.
Pagdating ko sa dining hall ay bigla akong nagulat sa tilian ng mga babae.
Nagkukumpulan sila at labasan ang camera.
AKO: "mga pilipino nga naman basta artista sinasamba" sabay nilagpasan ko ang kumpulan at naupo sa pinaka dulo.
Ilang sandali pa ay.....
AKO: "haaay salamat at tahimik na, nakapagpapicture na ata lahat.kawawang artista" sa isip ko.
"Hi!!!!!!!!! are you alone.. nga pala I'm Chris"
Nang tingalain ko ang pinanggalingan ng boses na iyon ay labis akong nagulat.
AKO: "Chris??" gulat na sambit ng utak ko
Monday, March 29, 2010
Friday, March 26, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [17]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike
----------------------------
“Ba’t ka basta-bast na lang pumasok nang hindi man lang kumakatok?!” Bulyaw ko kaagad sa kanya, inunahan ko na baka sakaling madala ko sa takot.
Ngunit kalmante lang si Shane. Marahil ay kinimkim lang ang galit niya o sadyang ganyan lang talaga ang mga puti, hindi gaanong seloso. “A… magkuya nga talaga kayo no?” Sagot niya, walang bakat nag alit sa mukha niya. Noong nasa gilid na siya ng kama ni Kuya Rom, pahapyaw niya akong itinulak at hinarangan na akong makalapit pa kay Kuya Rom.
Naupo na lang ako sa gilid, ang mukha ay di maipinta sa sobrang pagka-inis habang pinagmasdan ang sunod niyang gagawin.
“Musta na ang honey ko…?” sabay sampa sa kama at yakap kay Kuya Rom at “Muuuaaaaahhhhhh!” ang paghalik niya sa lips. Pagkatapus, niyayakap-yakap niya ito at hinahaplos-haplos ang mukha ni Kuya Rom, ipinamukha sa akin ang pagka-sweet nila. “Musta na ang pakiramdam mo sweetheart? Masakit pa ba ang hiwa ng sugat…?”
“Ewwwwwww! Kadiri!” sigaw ko sa sarili. “Huwag mong daganan si Kuya Rom! Pinapatay mo iyong tao eh!” sigaw ko naman kay Shane, sabay irap.
Lumingon sa akin si Shane. “Ah… may tao pala dito. Sorry, hindi ko napansin. Ano nga ba pala ang problema mo? Naiinggit ka?” ang pang-iinis niyang sabi sabay tawa.
“Ako naiinggit? Hindi kaya... At hoy! Para malaman mo, hindi kayo bagay no? Ang tanda mo na kaya… Yukkkkk!”
“Waaahhhhh! May pa-yukkkk yukkk ka pa. At sino? Sinong bagay sa kanya? Isang mas bata ba ang bagay para kay Kuya Rom mo? Sino?” tanong niya, parinig sa sinabi ko sa kanya sa canteen na magkasintahan kami ni Kuya Romwel.
Mistulang nakalunok naman ako ng isang garapun na polvoron at bumara ang lahat ng ito sa lalamunan ko. Hindi agad ako nakapagsalita. Natulala. “E… babae ang bagay sa kanya no!” ang naisagot ko.
“Babae talaga? Hindi lalaki na kasimbata mo? Kasing-edad mo?”
“Amffff!” Sa isip ko lang, ang mga mata ay nagbabanta sa kanya ipinahiwatig na huwag subukang i-buking na sabihin ang gawa-gawang sinabi ko sa kanya tungkol sa amin ni Kuya Rom. “Babae ang sinabi ko! Hindi lalaki! Bingi ka ba?” bulyaw ko.
Ngunit hindi nagpa-intimidate ni Shane. Tumawa ito ng malakas, nang-aasar. “E, bakit sinabi mo sa akin sa canteen kanina na magkasintahan kayo ni Kuya Romwel mo? Sabi mo pa nga na binigyan ka niya ng singsing, diba? Na kulang na lang ay magpakasal kayo! Di ba iyan ang sabi mo?” ang pang-iinis niya.
Ramdam ko naman ang pamumutla ng mukha ko sa narinig, hindi agad nakasagot. Tiningnan ko si Kuya Rom na ang mga mata ay seryosong nakatutok sa akin, tila naghintay sa maari kong reaksyon at isasagot. “Totoo bang sinabi mo iyan?” ang tanong ni Kuya Rom noong hindi kaagad ako nakasagot.
Tiningnan ko uli si Shane, ang mukha ko ay nagpupuyos sa galit. “Sinungaling iyan Kuya! Huwag kang maniwala d’yan!”
“Sinungaling pala ha? Di ba sabi mo pa nga na hinahatid ka palagi ni Romwel sa bahay at palaging doon siya natutulog sa bahay ninyo at magkatabi pa kayo sa kama kapag natutulog at may ginagawa kayo?”
“Argggg! Huwag kang maniwala sa kanya Kuya!” sigaw ko.
Ngunit lalo akong ininis ni Shane. “Gusto mo, kantahin ko pa ang paborito ninyong kanta na ipinagmamalaki mo?” At kinanta nga niya ang parehong paborito naming kanta ni Kuya Rom, “Sometimes I feel like I'm all alone, wondering how, what have I done wrong…”
“Tama na yan!” sigaw ko kay Shane. “Kuya, huwag kang maniwala sa kanya. Sinungaling iyan!” baling ko naman kay Kuya Rom.
“At ang sabi mo pa nga na itinapon mo na sana ang singsing sa ilog kaso, sinisid talaga ito ni Romwel at ibinigay uli sa iyo. Waaahhhh! Sweet naman!” dugtong pa ni Shane.
Hindi ko na natiis pa ang mga patutsada ni Shane. Sa sobrang galit at hiya, dali-dali akong tumakbo palabas ng kwarto, pahid-pahid ng isa kong kamay ang mga luhang hindi ko napigilang dumaloy sa pisngi ko. Pakiramdam ko ay nagtawanan sila noong makalabas na ako sa loob ng kwarto.
Tinawag ko kaagad ang driver na simbilis naman ng kidlat na pinaandar ang sasakyan noong pagkaupo na pagka-upo ko pa lang sa tabi niya. Habang umaandar ang sasakyan, hindi ko naman mapigilan ang pag-iyak, hindi alintana ang driver na marahil ay nagtataka kung bakit. Patuloy na dumadaloy ang mga luha ko sa aking mga mata at hinayaan ko na lang ang mga itong pumatk ng pumatak sa aking damit.
Iyon ang huli naming pagkikita ni Kuya Romwel. Dahil sa pangyayaring iyon, sobrang nasaktan ako, nahiya, at inalipin ng pagkaawa sa sarili. At syempre, dahil sa sila ang magkasintahan, pakiramdam ko talaga ay pinagtatawanan nila ako at kinukutya. Sobrang sakit ang naramdaman ko dahil sa iyon na nga lang sana ang huling mga pagkakataon na makasama ko siya, at hayun, nagkaletse-letse pa ang lahat. Ang iniisip kong planong huwag bibitiw sa kanya at ipaglaban ang naramdaman ko ay biglang natabunan ng kawalang pag-asa. Feeling ko talo na talaga ako. Nagtampo rin ako ng kaunti kay Kuya Romwel kasi ni hindi ko man lang naramdamanng ipinagtanggol niya ako. Kaya nakaukit talaga sa isip ko na out of place ako, parang excess baggage na lang kumbaga. “Bakit ko isisingit ang sarili ko sa kanila? Parang sobrang ang kapal ko naman kung igigiit ko ang sarili ko sa kanila. Hayaan ko na lang sila...” ang nasabi ko na lang sa sarili.
Simula noon, pilit ko nang inaalis sa aking isipan si Kuya Romwel. Masakit, syempre, ngunit tuloy pa rin ang takbo ng mundo ko, kahit na kadalasan ay natulala na lang ako, nawawala sa concentration.
Hindi na rin ako sumali pa sa volleyball team namin. Kasi, lalo akong nasasaktan kapag nagpa-praktis at naalala ko si Kuya Rom. Nanghinayang si Kuya Paul Jake ngunit naintindihan naman niya ang kalagayan ko. Sinabi ko rin sa kanya ang lahat ng nangyari at nanghihinayang siya. Marahil ay kung hindi rin kay Kuya Paul Jake ay lalong napakahirap tanggapin ng lahat. Siya rin ang nagpayo sa akin na “Kapag mahal ko daw ang isang tao, bigyang laya ko din daw ito kapag hiningi ng pagkakataon dahil kung sadyang para sa akin ang taong ito ay kusa din itong babalik sa akin. At kung hindi naman daw ito babalik, ay huwag akong mag-alala dahil darating din daw iyong sadyang para sa akin.” Maganda ang sinabing iyon ni Kuya Paul Jake.
Pero syempre, kapag napaibig ka na kasi sa siang tao, kahit na ano pa ang napakaganda at comforting na salita ang maririnig mo, walapa ring pakialam ang puso mo. Lalo na, si Kuya Romwel. Sa kanya ako unang nakaramdam ng pagmamahal. Siya ang nagturo sa puso kong umibig. Sa kanya ko naramdamang ang isang pagmamahal, ang pag-aalaga, ang paglalambing, ang mga bagay na ni minsan ay hindi ko pa naranasan sa tanang buhay ko. Masaya ako kapag kasama siya. Sa kanya ko unang naranasan ang halik, ang pakikipagtalik… Parang may malaking kulang sa akin na siya lang ang pwedeng pumuno. At ngayong mawawala na siya, ang malaking kulang na iyon ay muli na namang naging kulang…
Magdadalawang buwan at wala pa rin kaming contact ni Kuya Romwel. Pinanindigan ko na talagang huwag siyang dalawin sa ospital. Alam ko namang maayos siya dahil nandoon ang mahal niyang si Shane kaya hindi na ang kalagayan niya ang sumisiksik sa isip ko kundi ang sariling naramdamang sakit na kapag pumunta ako ay makikita silang sweet sa isa’t-isa at iinggitin lang nils ako, o kaya’y pagkaisahang kutyain. Nalalaman ko lang ang mga kaganapan sa ospital kina papa at mama na paminsan-minsan ay bumibisita sa kanya. Napag-alaman ko ring nasa isang ospital naman ng Maynila ang mama ni Kuya Romwel dahil sa isinasagawang kidney transplant. Nagtaka nga din sila kung bakit hindi na raw ako bumibisita kay Kuya Rom. Sinasagot ko na lang na pupunta din ako isang araw.
Isang gabi, may natanggap akong text message. “Tol… ito ang bago kong number. Binigyan ako ni Shane ng cp at heto makakapagtext na ako sa iyo. Na miss kita. Bat di ka na dumalaw sa akin?”
Tumulo ang luha ko sa pagkabasa sa text na iyon. Sumisiksik na naman kasi siya sa isip ko, at bumabalik-balik na naman ang sakit na naramdamn sa pagkakaroon nila ng relasyon ni Shane at ang nakatakdang nilang paglisan. Nagtatalo ang isip ko kung sasagutin ba ang text na iyon o hayaan na lang. At nanaig ang hayaan na lang. Naisip ko kasi na dahil galing kay Shane iyong cp, siguradong binabasa nito ang mga text ko para kay Kuya Rom.
Maya-maya, nagtext uli, “Next week tol, aalis na kami papuntang Canada. Tapos na ang lahat ng requirements at may visa na ako. Minamadali ni Shane ang lahat. Nakalabas na ako ng ospital at dito kami ngayon sa Manila, sa inay.”
Lalo akong napahagulgol noong mabasa ang salitang aalis na sila. At lalong hindi ako nagreply.
Nagtext uli. “Sana tol, huwag kang magalit sa akin. Miss na miss na kita. Sana magkita pa tayo bago kami umalis…”
“Ayoko nga… masyado mo akong sinaktan. Palagi na lang ganyan… hindi na ako papayag na masaktan mo pa muli. Hanggang dito na lang dapat ang sakit na mararamdaman ko. Ito na ang huli…” bulong ko sa sarili.
Hindi na uli siya nagtext.
Dumating ang takdang araw na sinabi ni Kuya Rom na aalis sila. Umagang-umaga, may text si Kuya Rom sa akin. “Tol… alam kong natatanggap mo ang mga texts ko. Bakit ganun? Wala kang reply. Sana tol, ipakita mo man lang sa akin na may halaga ako sa iyo, na ma-miss mo rin ako. Sana kahit sa airport man lang magkita tayo kahit sa huling pagkakataon…”
“Wala nang silbi ang lahat...” ang bulong ko sa sarili. At muli, hindi na rin ako nagreply pa.
Alas 10 ng gabi, ang sinabi niyang oras ng flight nila ni Shane patungong Canada. Nasa kwarto ako, hindi dalawin ng antok. Kinuha ko ang itinagong singsing na bigay sa akin ni Kuya Rom at isinuot ito. Habang hinahaplos-haplos ko ito, pilit ko namang ibinalik sa alaala ang eksenang sinisisid niya ito sa ilog noong itinapon ko ito doon at hindi niya nilubayan ang pagsisid hanggang sa makuha niya.
Umupo ako sa gilid ng kama ko, uminum ng beer, hinayaang lumabas ang matinding lungkot na bumalot sa buong katauhan ko sa mga sandaling iyon ng kanyang paglisan. Ini-imagine ko na masaya sila ni Shane sa airport, nagtatawanan, nagkukwentuhan tungkol sa maaring gawin nila sa Canada. Tila sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa pagkakataong iyon habang walang humpay naman ang pagdaloy ng aking mga luha.
Binuksan ko ang camera at tiningnan ang mga larawan namin ni Kuya Rom na naka-store sa sa camera ko. Inisa-isa kong pagmasdan ang mga ito at pilit na binalikan sa ala-ala ang mga pangyayari sa oras ng pagkuha ng bawat isa nito; ang masasayang harutan namin, ang mga pa-cute niyang kuha, ang mga nakakaaliw at katawa-tawang mga posing, at ang pinakapaborito kong kuha sa lahat ay iyong may ninakawan niya ako ng halik sa pisngi at kinunan niya ng nakaw iyon.
Nandoon din ang mga kuha namin sa beach na naka-swimming trunk lang siya at hunk na hunk ang porma. May close up, may nagpi-flex siya ng muscles, may nakababad sa tubig, may nakadapa sa buhanginan...
Hindi ako nakontento, tinumbok ko ang music corner at naupo sa sofa kung saan kami palaging umuupong magkatabi kapag nagsa-sound trip. Pinatugtug ko ang paborito naming kanta -
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home back to me...”
Habang bumabakat sa isip ang kahulugan ng bawat kataga ng kanta, lalo naman akong napahagulgol, inalipin ng matinding pagkaawa sa sarili. Sumiksik sa isip na hinding-hindi na talaga maaaring mangyari pa na maging kami ni Kuya Rom. Nag-alalang sa pagharap ng bukas ay hinding-hindi na siya masisilayan pa, na tuluyan nang mawawala sa akin ang taong siyang nagpapaligaya sa akin.
Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pag-iiyak noong may text sa cp ko. “Tol... nasgsimula nang mag-check ang flight namin. May itatanong lang ako bago ako sumakay ng eroplano. MAHAL MO BA AKO???” naka-capital letters talaga ang tanong niya.
Tila binuhusan naman ako ng malamig na tubig sa nabasa, ang kalampag ng dibdib ay mistulang nakakabingi. “Bakit? Ano pa ba ang silbi niyan kung sasagutin ko ang tanong ngunit aalis ka rin naman?!” sagot ko.
“SAGUTIN MO AKO TARANTADO KA!” ang tila nagagalit na text niya.
“BAKIT?!” sagot ko din.
“KAPAG OO ANG SAGOT MO, HINDI NA AKO TUTULOY PA! DALIII! AKO NA LANG ANG HININTAY NILA!”
E, ano pa nga ba ang magawa ko? Siya na lang daw ang hinintay eh, at syempre, dahil iyon sa sagot ko. Parang gusto ko na lang sanang sagutin na, “Di maghintay sila! Mahirap bang gawin iyan!” Hindi naman kasi talaga ako totally na nanniniwala na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko e; dahil nasa airport na sila, handa na ang lahat, maganda ang future niya doon sa Canada... Wala na siyang mahihiling pa sa piling ni Shane. At magbaback out siya basta-basta na lang dahil lang sa akin? Ngunit sa huli, nanaig pa rin ang tunay kong naramdaman, at syempre pa, kahit papaano, may excitement ding dulot iyon sa akin noong sinabi niya na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko. At umaatikabong “OO! Mahal Kita Kuya. Mahal na mahal!” ang naisagot ko.
Wala pang 30 seconds noong maisend ko ang sagot kong iyon, bigla na lang akong nagulat noong may kumalampag sa may bahaging bintana ng kwarto ko. Kinabahan ako dahil may naalala akong ganoong eksena dati kung saan dumaan siya sa bintana upang makaakyat sa kwarto ko.
Dali-dali kong tiningnan ang may parteng iyon ng kwarto ko. At halos hindi ako makakilos sa pagkabigla sa nasaksihan ng aking mga mata. Si Kuya Romwel nga.
“Wala man lang hug d’yan o kiss?” tanong kaagad niya.
Syempre, takbo ang lola niyo sa kanya at sabay lingkis sa kanya. “Kala ko ba nasa airport ka?”
“Hah? Hindi ba airport to?” ang biro niya.
“Kuya naman eh... niloloko mo ako.”
“Bakit hindi ka natuloy?”
“May naiwanan kasi akong taong hinding-hindi ko matiis na mahal na mahal daw ako, at na-realize ko na mahal na mahal ko rin...” sabay lapat ng mga labi niya sa mga labi ko.
(Itutuloy)
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com/group/kuwentongkantonikuyamike
----------------------------
“Ba’t ka basta-bast na lang pumasok nang hindi man lang kumakatok?!” Bulyaw ko kaagad sa kanya, inunahan ko na baka sakaling madala ko sa takot.
Ngunit kalmante lang si Shane. Marahil ay kinimkim lang ang galit niya o sadyang ganyan lang talaga ang mga puti, hindi gaanong seloso. “A… magkuya nga talaga kayo no?” Sagot niya, walang bakat nag alit sa mukha niya. Noong nasa gilid na siya ng kama ni Kuya Rom, pahapyaw niya akong itinulak at hinarangan na akong makalapit pa kay Kuya Rom.
Naupo na lang ako sa gilid, ang mukha ay di maipinta sa sobrang pagka-inis habang pinagmasdan ang sunod niyang gagawin.
“Musta na ang honey ko…?” sabay sampa sa kama at yakap kay Kuya Rom at “Muuuaaaaahhhhhh!” ang paghalik niya sa lips. Pagkatapus, niyayakap-yakap niya ito at hinahaplos-haplos ang mukha ni Kuya Rom, ipinamukha sa akin ang pagka-sweet nila. “Musta na ang pakiramdam mo sweetheart? Masakit pa ba ang hiwa ng sugat…?”
“Ewwwwwww! Kadiri!” sigaw ko sa sarili. “Huwag mong daganan si Kuya Rom! Pinapatay mo iyong tao eh!” sigaw ko naman kay Shane, sabay irap.
Lumingon sa akin si Shane. “Ah… may tao pala dito. Sorry, hindi ko napansin. Ano nga ba pala ang problema mo? Naiinggit ka?” ang pang-iinis niyang sabi sabay tawa.
“Ako naiinggit? Hindi kaya... At hoy! Para malaman mo, hindi kayo bagay no? Ang tanda mo na kaya… Yukkkkk!”
“Waaahhhhh! May pa-yukkkk yukkk ka pa. At sino? Sinong bagay sa kanya? Isang mas bata ba ang bagay para kay Kuya Rom mo? Sino?” tanong niya, parinig sa sinabi ko sa kanya sa canteen na magkasintahan kami ni Kuya Romwel.
Mistulang nakalunok naman ako ng isang garapun na polvoron at bumara ang lahat ng ito sa lalamunan ko. Hindi agad ako nakapagsalita. Natulala. “E… babae ang bagay sa kanya no!” ang naisagot ko.
“Babae talaga? Hindi lalaki na kasimbata mo? Kasing-edad mo?”
“Amffff!” Sa isip ko lang, ang mga mata ay nagbabanta sa kanya ipinahiwatig na huwag subukang i-buking na sabihin ang gawa-gawang sinabi ko sa kanya tungkol sa amin ni Kuya Rom. “Babae ang sinabi ko! Hindi lalaki! Bingi ka ba?” bulyaw ko.
Ngunit hindi nagpa-intimidate ni Shane. Tumawa ito ng malakas, nang-aasar. “E, bakit sinabi mo sa akin sa canteen kanina na magkasintahan kayo ni Kuya Romwel mo? Sabi mo pa nga na binigyan ka niya ng singsing, diba? Na kulang na lang ay magpakasal kayo! Di ba iyan ang sabi mo?” ang pang-iinis niya.
Ramdam ko naman ang pamumutla ng mukha ko sa narinig, hindi agad nakasagot. Tiningnan ko si Kuya Rom na ang mga mata ay seryosong nakatutok sa akin, tila naghintay sa maari kong reaksyon at isasagot. “Totoo bang sinabi mo iyan?” ang tanong ni Kuya Rom noong hindi kaagad ako nakasagot.
Tiningnan ko uli si Shane, ang mukha ko ay nagpupuyos sa galit. “Sinungaling iyan Kuya! Huwag kang maniwala d’yan!”
“Sinungaling pala ha? Di ba sabi mo pa nga na hinahatid ka palagi ni Romwel sa bahay at palaging doon siya natutulog sa bahay ninyo at magkatabi pa kayo sa kama kapag natutulog at may ginagawa kayo?”
“Argggg! Huwag kang maniwala sa kanya Kuya!” sigaw ko.
Ngunit lalo akong ininis ni Shane. “Gusto mo, kantahin ko pa ang paborito ninyong kanta na ipinagmamalaki mo?” At kinanta nga niya ang parehong paborito naming kanta ni Kuya Rom, “Sometimes I feel like I'm all alone, wondering how, what have I done wrong…”
“Tama na yan!” sigaw ko kay Shane. “Kuya, huwag kang maniwala sa kanya. Sinungaling iyan!” baling ko naman kay Kuya Rom.
“At ang sabi mo pa nga na itinapon mo na sana ang singsing sa ilog kaso, sinisid talaga ito ni Romwel at ibinigay uli sa iyo. Waaahhhh! Sweet naman!” dugtong pa ni Shane.
Hindi ko na natiis pa ang mga patutsada ni Shane. Sa sobrang galit at hiya, dali-dali akong tumakbo palabas ng kwarto, pahid-pahid ng isa kong kamay ang mga luhang hindi ko napigilang dumaloy sa pisngi ko. Pakiramdam ko ay nagtawanan sila noong makalabas na ako sa loob ng kwarto.
Tinawag ko kaagad ang driver na simbilis naman ng kidlat na pinaandar ang sasakyan noong pagkaupo na pagka-upo ko pa lang sa tabi niya. Habang umaandar ang sasakyan, hindi ko naman mapigilan ang pag-iyak, hindi alintana ang driver na marahil ay nagtataka kung bakit. Patuloy na dumadaloy ang mga luha ko sa aking mga mata at hinayaan ko na lang ang mga itong pumatk ng pumatak sa aking damit.
Iyon ang huli naming pagkikita ni Kuya Romwel. Dahil sa pangyayaring iyon, sobrang nasaktan ako, nahiya, at inalipin ng pagkaawa sa sarili. At syempre, dahil sa sila ang magkasintahan, pakiramdam ko talaga ay pinagtatawanan nila ako at kinukutya. Sobrang sakit ang naramdaman ko dahil sa iyon na nga lang sana ang huling mga pagkakataon na makasama ko siya, at hayun, nagkaletse-letse pa ang lahat. Ang iniisip kong planong huwag bibitiw sa kanya at ipaglaban ang naramdaman ko ay biglang natabunan ng kawalang pag-asa. Feeling ko talo na talaga ako. Nagtampo rin ako ng kaunti kay Kuya Romwel kasi ni hindi ko man lang naramdamanng ipinagtanggol niya ako. Kaya nakaukit talaga sa isip ko na out of place ako, parang excess baggage na lang kumbaga. “Bakit ko isisingit ang sarili ko sa kanila? Parang sobrang ang kapal ko naman kung igigiit ko ang sarili ko sa kanila. Hayaan ko na lang sila...” ang nasabi ko na lang sa sarili.
Simula noon, pilit ko nang inaalis sa aking isipan si Kuya Romwel. Masakit, syempre, ngunit tuloy pa rin ang takbo ng mundo ko, kahit na kadalasan ay natulala na lang ako, nawawala sa concentration.
Hindi na rin ako sumali pa sa volleyball team namin. Kasi, lalo akong nasasaktan kapag nagpa-praktis at naalala ko si Kuya Rom. Nanghinayang si Kuya Paul Jake ngunit naintindihan naman niya ang kalagayan ko. Sinabi ko rin sa kanya ang lahat ng nangyari at nanghihinayang siya. Marahil ay kung hindi rin kay Kuya Paul Jake ay lalong napakahirap tanggapin ng lahat. Siya rin ang nagpayo sa akin na “Kapag mahal ko daw ang isang tao, bigyang laya ko din daw ito kapag hiningi ng pagkakataon dahil kung sadyang para sa akin ang taong ito ay kusa din itong babalik sa akin. At kung hindi naman daw ito babalik, ay huwag akong mag-alala dahil darating din daw iyong sadyang para sa akin.” Maganda ang sinabing iyon ni Kuya Paul Jake.
Pero syempre, kapag napaibig ka na kasi sa siang tao, kahit na ano pa ang napakaganda at comforting na salita ang maririnig mo, walapa ring pakialam ang puso mo. Lalo na, si Kuya Romwel. Sa kanya ako unang nakaramdam ng pagmamahal. Siya ang nagturo sa puso kong umibig. Sa kanya ko naramdamang ang isang pagmamahal, ang pag-aalaga, ang paglalambing, ang mga bagay na ni minsan ay hindi ko pa naranasan sa tanang buhay ko. Masaya ako kapag kasama siya. Sa kanya ko unang naranasan ang halik, ang pakikipagtalik… Parang may malaking kulang sa akin na siya lang ang pwedeng pumuno. At ngayong mawawala na siya, ang malaking kulang na iyon ay muli na namang naging kulang…
Magdadalawang buwan at wala pa rin kaming contact ni Kuya Romwel. Pinanindigan ko na talagang huwag siyang dalawin sa ospital. Alam ko namang maayos siya dahil nandoon ang mahal niyang si Shane kaya hindi na ang kalagayan niya ang sumisiksik sa isip ko kundi ang sariling naramdamang sakit na kapag pumunta ako ay makikita silang sweet sa isa’t-isa at iinggitin lang nils ako, o kaya’y pagkaisahang kutyain. Nalalaman ko lang ang mga kaganapan sa ospital kina papa at mama na paminsan-minsan ay bumibisita sa kanya. Napag-alaman ko ring nasa isang ospital naman ng Maynila ang mama ni Kuya Romwel dahil sa isinasagawang kidney transplant. Nagtaka nga din sila kung bakit hindi na raw ako bumibisita kay Kuya Rom. Sinasagot ko na lang na pupunta din ako isang araw.
Isang gabi, may natanggap akong text message. “Tol… ito ang bago kong number. Binigyan ako ni Shane ng cp at heto makakapagtext na ako sa iyo. Na miss kita. Bat di ka na dumalaw sa akin?”
Tumulo ang luha ko sa pagkabasa sa text na iyon. Sumisiksik na naman kasi siya sa isip ko, at bumabalik-balik na naman ang sakit na naramdamn sa pagkakaroon nila ng relasyon ni Shane at ang nakatakdang nilang paglisan. Nagtatalo ang isip ko kung sasagutin ba ang text na iyon o hayaan na lang. At nanaig ang hayaan na lang. Naisip ko kasi na dahil galing kay Shane iyong cp, siguradong binabasa nito ang mga text ko para kay Kuya Rom.
Maya-maya, nagtext uli, “Next week tol, aalis na kami papuntang Canada. Tapos na ang lahat ng requirements at may visa na ako. Minamadali ni Shane ang lahat. Nakalabas na ako ng ospital at dito kami ngayon sa Manila, sa inay.”
Lalo akong napahagulgol noong mabasa ang salitang aalis na sila. At lalong hindi ako nagreply.
Nagtext uli. “Sana tol, huwag kang magalit sa akin. Miss na miss na kita. Sana magkita pa tayo bago kami umalis…”
“Ayoko nga… masyado mo akong sinaktan. Palagi na lang ganyan… hindi na ako papayag na masaktan mo pa muli. Hanggang dito na lang dapat ang sakit na mararamdaman ko. Ito na ang huli…” bulong ko sa sarili.
Hindi na uli siya nagtext.
Dumating ang takdang araw na sinabi ni Kuya Rom na aalis sila. Umagang-umaga, may text si Kuya Rom sa akin. “Tol… alam kong natatanggap mo ang mga texts ko. Bakit ganun? Wala kang reply. Sana tol, ipakita mo man lang sa akin na may halaga ako sa iyo, na ma-miss mo rin ako. Sana kahit sa airport man lang magkita tayo kahit sa huling pagkakataon…”
“Wala nang silbi ang lahat...” ang bulong ko sa sarili. At muli, hindi na rin ako nagreply pa.
Alas 10 ng gabi, ang sinabi niyang oras ng flight nila ni Shane patungong Canada. Nasa kwarto ako, hindi dalawin ng antok. Kinuha ko ang itinagong singsing na bigay sa akin ni Kuya Rom at isinuot ito. Habang hinahaplos-haplos ko ito, pilit ko namang ibinalik sa alaala ang eksenang sinisisid niya ito sa ilog noong itinapon ko ito doon at hindi niya nilubayan ang pagsisid hanggang sa makuha niya.
Umupo ako sa gilid ng kama ko, uminum ng beer, hinayaang lumabas ang matinding lungkot na bumalot sa buong katauhan ko sa mga sandaling iyon ng kanyang paglisan. Ini-imagine ko na masaya sila ni Shane sa airport, nagtatawanan, nagkukwentuhan tungkol sa maaring gawin nila sa Canada. Tila sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa pagkakataong iyon habang walang humpay naman ang pagdaloy ng aking mga luha.
Binuksan ko ang camera at tiningnan ang mga larawan namin ni Kuya Rom na naka-store sa sa camera ko. Inisa-isa kong pagmasdan ang mga ito at pilit na binalikan sa ala-ala ang mga pangyayari sa oras ng pagkuha ng bawat isa nito; ang masasayang harutan namin, ang mga pa-cute niyang kuha, ang mga nakakaaliw at katawa-tawang mga posing, at ang pinakapaborito kong kuha sa lahat ay iyong may ninakawan niya ako ng halik sa pisngi at kinunan niya ng nakaw iyon.
Nandoon din ang mga kuha namin sa beach na naka-swimming trunk lang siya at hunk na hunk ang porma. May close up, may nagpi-flex siya ng muscles, may nakababad sa tubig, may nakadapa sa buhanginan...
Hindi ako nakontento, tinumbok ko ang music corner at naupo sa sofa kung saan kami palaging umuupong magkatabi kapag nagsa-sound trip. Pinatugtug ko ang paborito naming kanta -
“Sometimes I feel like I'm all alone
Wondering how, what have I done wrong
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home back to me
There were times I felt like giving up
Haunted by memories I can't give up
Wish that I never let you go and slip away
Had enough reasons for you to stay
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home... back to me
Sleepless nights 'cuz you're not here by my side
Cold as ice I feel deep down inside
Maybe I'm just missing you all along
When will you be coming home
Can you feel me, see me falling away (see me falling away)
Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)
'Cuz I'm barely hanging on
Baby you need to come home back to me...”
Habang bumabakat sa isip ang kahulugan ng bawat kataga ng kanta, lalo naman akong napahagulgol, inalipin ng matinding pagkaawa sa sarili. Sumiksik sa isip na hinding-hindi na talaga maaaring mangyari pa na maging kami ni Kuya Rom. Nag-alalang sa pagharap ng bukas ay hinding-hindi na siya masisilayan pa, na tuluyan nang mawawala sa akin ang taong siyang nagpapaligaya sa akin.
Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pag-iiyak noong may text sa cp ko. “Tol... nasgsimula nang mag-check ang flight namin. May itatanong lang ako bago ako sumakay ng eroplano. MAHAL MO BA AKO???” naka-capital letters talaga ang tanong niya.
Tila binuhusan naman ako ng malamig na tubig sa nabasa, ang kalampag ng dibdib ay mistulang nakakabingi. “Bakit? Ano pa ba ang silbi niyan kung sasagutin ko ang tanong ngunit aalis ka rin naman?!” sagot ko.
“SAGUTIN MO AKO TARANTADO KA!” ang tila nagagalit na text niya.
“BAKIT?!” sagot ko din.
“KAPAG OO ANG SAGOT MO, HINDI NA AKO TUTULOY PA! DALIII! AKO NA LANG ANG HININTAY NILA!”
E, ano pa nga ba ang magawa ko? Siya na lang daw ang hinintay eh, at syempre, dahil iyon sa sagot ko. Parang gusto ko na lang sanang sagutin na, “Di maghintay sila! Mahirap bang gawin iyan!” Hindi naman kasi talaga ako totally na nanniniwala na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko e; dahil nasa airport na sila, handa na ang lahat, maganda ang future niya doon sa Canada... Wala na siyang mahihiling pa sa piling ni Shane. At magbaback out siya basta-basta na lang dahil lang sa akin? Ngunit sa huli, nanaig pa rin ang tunay kong naramdaman, at syempre pa, kahit papaano, may excitement ding dulot iyon sa akin noong sinabi niya na hindi siya tutuloy kapag oo ang sagot ko. At umaatikabong “OO! Mahal Kita Kuya. Mahal na mahal!” ang naisagot ko.
Wala pang 30 seconds noong maisend ko ang sagot kong iyon, bigla na lang akong nagulat noong may kumalampag sa may bahaging bintana ng kwarto ko. Kinabahan ako dahil may naalala akong ganoong eksena dati kung saan dumaan siya sa bintana upang makaakyat sa kwarto ko.
Dali-dali kong tiningnan ang may parteng iyon ng kwarto ko. At halos hindi ako makakilos sa pagkabigla sa nasaksihan ng aking mga mata. Si Kuya Romwel nga.
“Wala man lang hug d’yan o kiss?” tanong kaagad niya.
Syempre, takbo ang lola niyo sa kanya at sabay lingkis sa kanya. “Kala ko ba nasa airport ka?”
“Hah? Hindi ba airport to?” ang biro niya.
“Kuya naman eh... niloloko mo ako.”
“Bakit hindi ka natuloy?”
“May naiwanan kasi akong taong hinding-hindi ko matiis na mahal na mahal daw ako, at na-realize ko na mahal na mahal ko rin...” sabay lapat ng mga labi niya sa mga labi ko.
(Itutuloy)
Monday, March 22, 2010
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [16]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com
--------------------------------------
Mistulang gumuho ang mundo ko sa narinig. Ang buong larawan na naglalaro sa isip ko ay kalagayan ko kung wala na siya, ang mga pagbabago, ang mga nakasanayan ko sa kanya siguradong hahanap-hanapin ko, ang mga kulitan namin, mga harutan, ang pag-aalaga niya sa akin, ang mga magagandang experience na naranasan ko sa kanya… Parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.
“P-aano na lang ang pag-aaral mo…?” ang nasambit ko na lang.
“Ano pa ba ang silbi ng pag-aaral ko kung ang kapiranggot na pera na gagastusin ko sa mga pangangailangan dito ay mas kakailanganin para sa mga gamot ng nanay?”
Natahimik ako sa sagot niya. “Pero bakit kailangang iwan mo ang nanay mo?” tanong ko uli. Gusto ko sanang idagdag pa ang tanong, “Ako… paano na lang kung wala ka? Hahayaan mo na lang ba akong mag-isa?” Ngunit wala akong lakas ng loob na itanong ito sa kanya. Tiniis ko na lang na itago ito sa aking isipan.
“Wala akong choice… Kung nandito naman ako ngunit walang maitutulong sa kalagayan namin, wala din. Mas mabuti nang nandoon ako, at least, makakatulong ako sa kahirapan namin.”
Tahimik.
Nagpatuloy siya. “Hindi ko alam kung may nagmamahal ba talaga sa akin e. Sa panahon ng pangangailangan ko, wala akong masasandalan, wala akong malalapitan, walang kadamay. Pati ang girlfriend ko, hindi ako maintindihan. Kesyo daw kailangan ko pa ring bigyan siya ng atensyon, tinitext, tinatawagan, tangina niya. Mas iniisip pa niya ang kalandian niya kesa kalagayan ng boyfriend niya.” Lumingon siya sa akin. “Ikaw na lang sana ang pag-asa ko. Ngunit wala ka rin. Hindi kita mahagilap…”
Napayuko ako sa sinabi niya. Inalipin ng hiya ang kalamnan ko at hindi magawang tingnan siya. At namalayan ko na lang ang sariling humagulgol nang humagulgol sa naghalong sama ng loob, awa sa sarili, at matinding pagsisisi, hinayaang dumaloy ang lahat nang sama ng loob na kanina pa ay nag-uumapaw na sumabog. Hindi na rin ako nakapagsalita. Pinaubaya ko na lang sa kanya ang magsalita nang magsalita. Iyon bang feeling na hopeless kang bigyang explanations ang lahat dahil wala kang mgagawa at alam mong nasaktan mo ang damdamin ng isang tao at ang lahat ng kamalian ay nasa iyo, kaya hahayaan mo na lang maipalabas niya ang lahat ng saloobin at lulunukin na lang ang lahat ng sasabihin niya.
“Sabagay, ganyan lang naman talaga eh… ako palagi ang nagpapakumbaba, umiintindi sa iyo, nagpaparaya. Yan naman palagi ang role ko, diba? Ni hindi ko nga nakitang naapreciate mo ang mga ginagawa ko. Parang wala lang ang lahat. Spoiled ka na nga sa mga magulang mo, spoiled ka pa sa akin… Hindi mo lang alam, nasasaktan din ako.”
Nanatili pa rin akong nakayuko.
“Tapos heto, nalalaman ko na lang na kayo na pala ni Paul Jake…” dugtong niya.
At sa sinabi niyang iyon, doon na tila may kumalampag sa tenga ko. Bigla kong itinaas ang ulo at tiningnan siya. “Wala kaming relasyon ni Kuya Paul Jake!” ang sambit kong mataas ang boses.
“Wala hah… Ipaliwanag mo nga kung bakit magkayakap kayo, nagsubuan pa ng pagkain at halos mag lips to lips na lang sa harap ni Shane?”
Pakiramdam ko ay may kung anong bumara sa lalamunan ko sa narinig, hindi malaman kung sasabihing palabas lang namin iyon dahil sa sobrang sama ng loob at paseselos ko noong malamang may relasyon sila ni Shane. Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko “E… Hindi nga kami kuya, maniwala ka.” Ang sabi ko na lang, ang boses ay mustulang nagmamakaawa.
“Bakit mo ba itinatanggi? Hindi naman ako magagalit e. Di ba sabi mo pa nga na mabait iyong tao, matino at nakakaintindi sa iyo? Happy nga ako para sa inyo eh.” ang sabi niya. Ewan kung sarcasm iyon o talagang tunay na masaya siya.
“Hindi nga kami kuya, maniwala ka…”
“Hindi ako naniniwala. Hanggang may maganda at convincing kang paliwanag kung bakit kayo nagyakapan ni Paul Jake, saka pa lang ako maniniwala na hindi nga kayo. At… oo nga pala, nasaan na iyong singsing ko?” ang biglang pag-iba niya sa topic.
Nabigla ako sa narinig. “Ha? E… itinago ko Kuya”
“Hindi kaya hindi mo isinuot iyon dahil mumurahin lang iyon sa tingin mo, o kaya ay dahil kay Paul Jake?”
“Bakit ka ba ganyan mag-isip?!” ang bulyaw ko hindi alam kung paano i-explain na tinanggal ko iyon sa daliri ko dahil sa selos; dahil noong tsinitsismis na nagsama na sila ng girlfriend niya at tinanong ko siya tungkol dito, ang ibinalik na sagot niya lang sa akin ay “lalaki siya…” Sobra akong nasaktan kaya pinaalis ko siya sa kwarto ko at napagpasyahang tanggalin na lang ang singsing sa daliri.
“Bakit hindi ka makapagpaliwanag ng maayos?” tanong uli niya.
“Nagseselos ako! Nagseselos ako!” sigaw ng isip ko ngunit hindi ko magawang maipalabas ang mga katagang iyon sa bibig ko. “Iniingatan ko iyon, kuya...” ang nasabi ko lang.
“Ok… sana nga. Dahil kapag nawala iyon, makatikim ka sa akin” ang pagbabanta niya.
Tahimik.
“M-mahal mo ba ako, tol?”
Biglang nanlaki ang mga mata ko sa di inaasahang tanong na iyon, nakatingin sa kanya, nalilito kug aaminin ba o hindi.
“Hoy! Tinatanong kita!” bulyaw niya noong nakitang nakatunganga na lang ako.
“A… O-opo kuya. M-mahal kita...” ang nasambit ko
“Bilang kuya ba o higit pa…” ang casual niyang pagfollow up.
Ramdam ko na naman ang pagkabog ng dibdib ko. “K-kuya?” tanong ko, kunyaring hindi ko siya narinig.
“ang tanong ko… “ pag-ulit niya, “Mahal mo ba ako bilang kuya o higit pa…”
“E…” ang katagang lumabas sa bibig ko, ang mga mata ay nakatutok sa kanya, mistulang nagmamakaawang huwag nang igiit iyon.
“Iyan ang hirap sa iyo e. Ginawa mong kumplikado ang isang bagay.” Ang naisagot lang niya.
Ewan, hindi ko maintindihan kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa sinabi niyang iyon. Hindi na lang ako kumibo. Ano pa nga ba ang isasagot ko. Tila hinuhusgahan na niya ang saloobin ko.
“Paano iyan, pupunta na ako ng Canada, baka in three to four months daw sabi ni Shane.”
Hindi pa rin ako nakakibo. Ngunit sa kaloob-looban ko, naramdaman ko ang pamumuo ng mga luha sa aking mga mata.
“Wala ka bang balak na pigilan ako?”
“Gusto…” ang maiksi kong sagot.
“Bakit?”
“Mam-miss kita…”
“Ano ba ang ma-miss mo sa akin?”
At iyon na… hindi ko na napigilan ang mga luhang muling pumatak sa mga mata ko. “Iyong paghahatid mo sa akin sa bahay kapag galing school tayo. Iyong doon ka matutulog at tabi tayo sa kama. Iyong samahan natin sa team at kapag umaalis tayo. Iyong practice natin sa team. Iyong magkakantahan tayo sa kwarto ko at lalo na kapag kakantahin natin ang paborito nating kanta na “Back To Me”. Iyong gimikan natin. Iyong pagluluto mo sa bahay ng paborito kong mga pagkain, ang pag-aalaga mo sa akin…” at humagulgol na naman ako.
“Hug ka na nga lang sa akin?” sambit niya.
Tumayo ako sa kinauupuan at sumampa sa kama niya at niyakap ko ang parteng dibdib niya.
“Arrggghh!” ang mahina naman niyang inda sa sakit marahil na nagalaw ng kaunti ang operasyon niya.
Sa pagykap kong iyon sa kanya, lalo akong humagulgol.
Tinapik-tapik naman ng isang kamay niya ang likod ko. “Mami-miss din kita Tol... Ma-miss ko ang kakulitan mo, ang pagkamataray mo, ang harutan natin, ang pag-aalaga mo rin sa akin. At lalo na ito, ma miss ko - ” sabay hablot naman ng isa niyang kamay sa buhok ko at idiniin ang ulo ko upang magtapat ang mga bibig namin.
“Kuy-!” ang nasambit ko sa pagkagulat. At hindi ko na naitoloy pa ang sasabihin gawa ng paglapat ng mga labi namin. Naghalikan kaming parang hindi siya kaoopera pa lamang.
Ako na rin ang kumalas sa halikan namin at agad na bumalik sa upuan, nagkunyaring wala lang nangyari. “M-mahal mo ba si Shane?” ang naitanong ko.
Hindi siya nakasagot agad. Binitiwan lang niya ang isang malalim na titig.
Nasa ganoon akong paghintay sa isasagot niya noong bigla namang bumukas ang pinto.
Ang mama ko. Hindi nakasama ang papa dahil daw sa appointment sa mga kliyente. Palihim kong pinahid ng luha ang mga mata ko at ang basa ko pang pisngi. Naupo naman si mama sa isang bakanteng upuan sa gilid ng kama ni kuya Rom.
“Kumusta hijo!” Bati ng mama ko kay kuya Rom. Nakamasid lang ako at nakikinig sa kanilang pag-uusap.
“OK naman po Tita… Salamat po sa pagbisita.”
“Bakit pa ba humantong sa ganito Romwel? Bakit hindi ka man lang nagsabi sa amin ng problema mo?” ang tila paninisi ng mama ko kay Kuya Rom.
“Ok lang po, Tita. Nahihiya kasi ako sa inyo.”
“Ang batang ito, oo. Panganay na anak na ang turing namin sa iyo. Mahal mo si Jason, mahal ka rin namin. Lahat ay pwede mong sabihin sa amin at kahit na ano ang problema mo, tutulong kami sa iyo.”
Tila may tumusok naman sa puso ko sa narinig at halos mapaiyak muli dahil sa panghihinayang. Kahit na alam kong ang ibig sabihin niyang pagmamahal ni Kuya Rom sa akin ay bilang kapatid, natuwa pa rin ako na napansin niya ito at kinonsente pa sa kabila nang minsan ay mas mahigpit pa si Kuya Rom sa akin kesa sa kanila.
“P-asensya no po talaga Tita…”
“Ano na ngayon ang plano mo?” tanong ng mama ko sa kanya.
Ngunit imbes na sagutin ang tanong, tumingin siya sa akin na parang ang ipahiwatig ay gusto niyang ang mama ko lang ang makarinig.
Napansin iyon ng mama ko. “Jason, labas ka muna ha? May pag-uusapan lang kami ng Kuya Romwel mo.”
Bigla naman akong nagtaka kung bakit i-sikreto pa nila ang pag-uusapan. Tuloy hindi ko maiwasang hindi magselos. Kasi ba naman ako ang tunay na anak tapos sila ang mas close. Ngunit wala akong magawa kungdi ang lumabas. Noong nasa labas na ako, nandoon pa pala si Shane sa may hallway, naghihintay at noong makita ako, agad akong nilapitan.
Inirapan ko lang siya. “Hmpt!” sabi ko.
Parang wala lang sa kanya ang ginawa ko. Tuloy pa rin ito. “So… what’s up?” sambit niya.
“What’s up your face!” sagot ko.
“Come on Jason, don’t be such a child. Gusto kong maging kaibigan mo rin.”
“Pwes, ayoko no!”
“Sige ka, hindi ko ibabalik sa iyo ang Kuya Romwel mo…”
“Aba! Blackmail din ang hirit nitong kumag na to!” sa isip ko lang. “At bakit? Kung kakaibiganin ba kita ay hindi mo na siya isasama sa Canada?”
“Hahaha! Now you’re talking. Pag-isipan ko pa…” sagot niya.
“Pwes dalian mo ang pag-iisip at magdesisyon ka na kaagad na huwag mo siyang isama! Dahil kung isasama mo talaga siya, susunugin ko ang bahay mo para hindi kayo matuloy. Saan ka nga ba nakatira?” birit ko.
“Hahaha! Kakatuwa ka talaga. OK… magdesisyon na ako ngayon na. Ngunit sa isang kondisyon: sagutin mo ang isang tanong ko.”
“Bagal naman. Dali…”
“Mahal mo ba si Romwel?”
Bigla naman akong natameme, parang may humambalos na frying pan sa ulo ko at may sound effect pang “Toinks!”. “Bakit napunta d’yan ang usapan? At anong paki mo?!” ang mataray kong sagot.
“Woi… mahal niya, you can’t deny it!”
“Hoy! Mahal ko nga si Kuya Romwel dahil kuya ko siya. At anong pakialam mo doon? It’s none of your business!”
“Halika nga, mag-usap tayo ng masinsinan” ang sabi niya sabay hablot sa kamay ko at hila sa akin.
“Ano ba? Saan ba tayo pupunta?” sigaw ko.
“Doon lang tayo sa canteen, may pag-uusapan tayo…”
Upang mapadali ang kung ano man ang gusto niyang pag-usapan namin, sumunod na rin ako.
Noong nandoon na kami. “Ok… gusto ko lang malaman kung mahal mo nga ba si Romwel, iyon lang.”
“Aba’t ang haliparot na to! Maghahanap pa yata ng gulo!” sa isip ko lang. “At bakit mo ba iginigiit ang tanong na iyan? Sabi mo boyfriend mo na si Kuya Rom, at pupunta na kayo ng Canada. Ano pa ba ang gusto mo?”
“Syempre, pag mahal mo kasi ang isang tao, gusto mong malaman lahat ang tungkol sa kanya, di ba? Kasi plano naming magpakasal sa Canada e…” ang mistulang may pang-iinggit pa niyang pagkasabi.
Natulala naman ako sa narinig. Para kasing hindi pa siya masyadong common sa aking pandinig. “Ano kamo? Did I hear it correctly? Magpakasal? As in magmamartsa kayo sa center isle ng simbahan at may mga flower girls, best men, brides maid, ring bearers, exchange of vows, etc, etc?”
“Yup! Sa Canada, pwede iyon.”
“Aba! Ang taray!” sigaw ng isip ko. “Ah… OK!” ang sagot ko na lanag. At dahil sa na preskohan ako sa approach niya, bigla ding pumasok sa isip ko ang asarin siya. Malay ko, baka aawayin niya si Kuya Romwel at hindi na sila matuloy na mag-Canada pa. Kaya may naisip akong isagot na pangontra sa tanong niya.
“So…? Mahal mo si Romwel?”
“Actually, nagmamahalan nga kami ni Kuya Romwel. Binigyan nga niya ako ng singsing eh. Hindi ko lang naisuot siya ngayon. Marahil ay kung pwede lang kaming magpakasal dito, nagpakasal na kami. Sa katunayan nga niyan, palagi siyang doon natutulog sa bahay namin, sa kwarto ko, at magkatabi kami… Sweet no? Kaya sa tanong mo kung mahal ko si Kuya Romwel? Oo naman! Super! Mahal na mahal ko siya! At mahal na mahal din niya ako1 At hindi ako papayag na basta-basta mo na lang siyang aagawin sa akin! Haliparot!” ang mataray kong sabi.
“Ah… good!” tumango-tango siya. “Tama nga ang hinala… Thank you, Jason” Iyon lang. Tumayo siya, kinamayan ako at umalis na.
“Aba! Ang taray niya rin ha? Tiyak, may world war 3 iyon. Sana di na niya isasama si Kuya Rom sa Canada! Nyahaha!” sigaw ko sa sarili. At syempre, ini-expect ko na rin na pagagalitan ako ni Kuya Rom kapag nalamang may sinasabi akong ganoon kay Shane. “Ok lang iyon dahil kahit ipa-reimburse pa ni Shane ang lahat ng nagastos niya kay Kuya Rom, sasagutin naman iyon ng mga magulang ko.” Sa sarili ko lang.
Bumalik agad ako sa bungad ng kwarto ni Kuya Rom. Eksakto namang paglabas ng mama ko galing sa loob.
“Ma! Anong pinag-usapan ninyo ni Kuya Rom?” tanong ko kaagad.
“Ah… ang nanay ni Kuya Romwel mo, sa atin na siya titira kapag maayos na ang operasyon at makalabas na ng ospital”
“Ay ganoo! Maganda iyan ma, para maalagaan natin siya.” Ang masaya kong tugon. “Atsaka ma… si Kuya Romwel, i-adopt na rin natin para sama-sama na tayo, hindi na siya aalis pa papuntang Canada!” dugtong ko.
Natawa naman si mama. “Kausapin mo ang kuya Romwel mo! Ok lang sa akin” At nagmamadaling umalis at may meeting pa raw siya.
Pumasok agad ako sa kwarto ni Kuya Romwel. “Kuya… totoo bang sa amin na titira ang mama mo paglabas niya galing ospital?”
Tumango si Kuya, nakangiti at mistulang masayang-masaya. Dahil sa tuwa, agad akong sumampa sa kama niya, niyakap-yakap at hinahalik-halikan ang mukha at labi niya.
Nasa ganoon kaming paglalambingan noong biglang bumukas ang pinto.
Si Shane. At kitang-kita niya ang ginagawa naming lambingan!
(Itutuloy)
getmybox@hotmail.com
http://men4menphilippines.ning.com
--------------------------------------
Mistulang gumuho ang mundo ko sa narinig. Ang buong larawan na naglalaro sa isip ko ay kalagayan ko kung wala na siya, ang mga pagbabago, ang mga nakasanayan ko sa kanya siguradong hahanap-hanapin ko, ang mga kulitan namin, mga harutan, ang pag-aalaga niya sa akin, ang mga magagandang experience na naranasan ko sa kanya… Parang tinadtad ang puso ko sa sobrang sakit.
“P-aano na lang ang pag-aaral mo…?” ang nasambit ko na lang.
“Ano pa ba ang silbi ng pag-aaral ko kung ang kapiranggot na pera na gagastusin ko sa mga pangangailangan dito ay mas kakailanganin para sa mga gamot ng nanay?”
Natahimik ako sa sagot niya. “Pero bakit kailangang iwan mo ang nanay mo?” tanong ko uli. Gusto ko sanang idagdag pa ang tanong, “Ako… paano na lang kung wala ka? Hahayaan mo na lang ba akong mag-isa?” Ngunit wala akong lakas ng loob na itanong ito sa kanya. Tiniis ko na lang na itago ito sa aking isipan.
“Wala akong choice… Kung nandito naman ako ngunit walang maitutulong sa kalagayan namin, wala din. Mas mabuti nang nandoon ako, at least, makakatulong ako sa kahirapan namin.”
Tahimik.
Nagpatuloy siya. “Hindi ko alam kung may nagmamahal ba talaga sa akin e. Sa panahon ng pangangailangan ko, wala akong masasandalan, wala akong malalapitan, walang kadamay. Pati ang girlfriend ko, hindi ako maintindihan. Kesyo daw kailangan ko pa ring bigyan siya ng atensyon, tinitext, tinatawagan, tangina niya. Mas iniisip pa niya ang kalandian niya kesa kalagayan ng boyfriend niya.” Lumingon siya sa akin. “Ikaw na lang sana ang pag-asa ko. Ngunit wala ka rin. Hindi kita mahagilap…”
Napayuko ako sa sinabi niya. Inalipin ng hiya ang kalamnan ko at hindi magawang tingnan siya. At namalayan ko na lang ang sariling humagulgol nang humagulgol sa naghalong sama ng loob, awa sa sarili, at matinding pagsisisi, hinayaang dumaloy ang lahat nang sama ng loob na kanina pa ay nag-uumapaw na sumabog. Hindi na rin ako nakapagsalita. Pinaubaya ko na lang sa kanya ang magsalita nang magsalita. Iyon bang feeling na hopeless kang bigyang explanations ang lahat dahil wala kang mgagawa at alam mong nasaktan mo ang damdamin ng isang tao at ang lahat ng kamalian ay nasa iyo, kaya hahayaan mo na lang maipalabas niya ang lahat ng saloobin at lulunukin na lang ang lahat ng sasabihin niya.
“Sabagay, ganyan lang naman talaga eh… ako palagi ang nagpapakumbaba, umiintindi sa iyo, nagpaparaya. Yan naman palagi ang role ko, diba? Ni hindi ko nga nakitang naapreciate mo ang mga ginagawa ko. Parang wala lang ang lahat. Spoiled ka na nga sa mga magulang mo, spoiled ka pa sa akin… Hindi mo lang alam, nasasaktan din ako.”
Nanatili pa rin akong nakayuko.
“Tapos heto, nalalaman ko na lang na kayo na pala ni Paul Jake…” dugtong niya.
At sa sinabi niyang iyon, doon na tila may kumalampag sa tenga ko. Bigla kong itinaas ang ulo at tiningnan siya. “Wala kaming relasyon ni Kuya Paul Jake!” ang sambit kong mataas ang boses.
“Wala hah… Ipaliwanag mo nga kung bakit magkayakap kayo, nagsubuan pa ng pagkain at halos mag lips to lips na lang sa harap ni Shane?”
Pakiramdam ko ay may kung anong bumara sa lalamunan ko sa narinig, hindi malaman kung sasabihing palabas lang namin iyon dahil sa sobrang sama ng loob at paseselos ko noong malamang may relasyon sila ni Shane. Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko “E… Hindi nga kami kuya, maniwala ka.” Ang sabi ko na lang, ang boses ay mustulang nagmamakaawa.
“Bakit mo ba itinatanggi? Hindi naman ako magagalit e. Di ba sabi mo pa nga na mabait iyong tao, matino at nakakaintindi sa iyo? Happy nga ako para sa inyo eh.” ang sabi niya. Ewan kung sarcasm iyon o talagang tunay na masaya siya.
“Hindi nga kami kuya, maniwala ka…”
“Hindi ako naniniwala. Hanggang may maganda at convincing kang paliwanag kung bakit kayo nagyakapan ni Paul Jake, saka pa lang ako maniniwala na hindi nga kayo. At… oo nga pala, nasaan na iyong singsing ko?” ang biglang pag-iba niya sa topic.
Nabigla ako sa narinig. “Ha? E… itinago ko Kuya”
“Hindi kaya hindi mo isinuot iyon dahil mumurahin lang iyon sa tingin mo, o kaya ay dahil kay Paul Jake?”
“Bakit ka ba ganyan mag-isip?!” ang bulyaw ko hindi alam kung paano i-explain na tinanggal ko iyon sa daliri ko dahil sa selos; dahil noong tsinitsismis na nagsama na sila ng girlfriend niya at tinanong ko siya tungkol dito, ang ibinalik na sagot niya lang sa akin ay “lalaki siya…” Sobra akong nasaktan kaya pinaalis ko siya sa kwarto ko at napagpasyahang tanggalin na lang ang singsing sa daliri.
“Bakit hindi ka makapagpaliwanag ng maayos?” tanong uli niya.
“Nagseselos ako! Nagseselos ako!” sigaw ng isip ko ngunit hindi ko magawang maipalabas ang mga katagang iyon sa bibig ko. “Iniingatan ko iyon, kuya...” ang nasabi ko lang.
“Ok… sana nga. Dahil kapag nawala iyon, makatikim ka sa akin” ang pagbabanta niya.
Tahimik.
“M-mahal mo ba ako, tol?”
Biglang nanlaki ang mga mata ko sa di inaasahang tanong na iyon, nakatingin sa kanya, nalilito kug aaminin ba o hindi.
“Hoy! Tinatanong kita!” bulyaw niya noong nakitang nakatunganga na lang ako.
“A… O-opo kuya. M-mahal kita...” ang nasambit ko
“Bilang kuya ba o higit pa…” ang casual niyang pagfollow up.
Ramdam ko na naman ang pagkabog ng dibdib ko. “K-kuya?” tanong ko, kunyaring hindi ko siya narinig.
“ang tanong ko… “ pag-ulit niya, “Mahal mo ba ako bilang kuya o higit pa…”
“E…” ang katagang lumabas sa bibig ko, ang mga mata ay nakatutok sa kanya, mistulang nagmamakaawang huwag nang igiit iyon.
“Iyan ang hirap sa iyo e. Ginawa mong kumplikado ang isang bagay.” Ang naisagot lang niya.
Ewan, hindi ko maintindihan kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa sinabi niyang iyon. Hindi na lang ako kumibo. Ano pa nga ba ang isasagot ko. Tila hinuhusgahan na niya ang saloobin ko.
“Paano iyan, pupunta na ako ng Canada, baka in three to four months daw sabi ni Shane.”
Hindi pa rin ako nakakibo. Ngunit sa kaloob-looban ko, naramdaman ko ang pamumuo ng mga luha sa aking mga mata.
“Wala ka bang balak na pigilan ako?”
“Gusto…” ang maiksi kong sagot.
“Bakit?”
“Mam-miss kita…”
“Ano ba ang ma-miss mo sa akin?”
At iyon na… hindi ko na napigilan ang mga luhang muling pumatak sa mga mata ko. “Iyong paghahatid mo sa akin sa bahay kapag galing school tayo. Iyong doon ka matutulog at tabi tayo sa kama. Iyong samahan natin sa team at kapag umaalis tayo. Iyong practice natin sa team. Iyong magkakantahan tayo sa kwarto ko at lalo na kapag kakantahin natin ang paborito nating kanta na “Back To Me”. Iyong gimikan natin. Iyong pagluluto mo sa bahay ng paborito kong mga pagkain, ang pag-aalaga mo sa akin…” at humagulgol na naman ako.
“Hug ka na nga lang sa akin?” sambit niya.
Tumayo ako sa kinauupuan at sumampa sa kama niya at niyakap ko ang parteng dibdib niya.
“Arrggghh!” ang mahina naman niyang inda sa sakit marahil na nagalaw ng kaunti ang operasyon niya.
Sa pagykap kong iyon sa kanya, lalo akong humagulgol.
Tinapik-tapik naman ng isang kamay niya ang likod ko. “Mami-miss din kita Tol... Ma-miss ko ang kakulitan mo, ang pagkamataray mo, ang harutan natin, ang pag-aalaga mo rin sa akin. At lalo na ito, ma miss ko - ” sabay hablot naman ng isa niyang kamay sa buhok ko at idiniin ang ulo ko upang magtapat ang mga bibig namin.
“Kuy-!” ang nasambit ko sa pagkagulat. At hindi ko na naitoloy pa ang sasabihin gawa ng paglapat ng mga labi namin. Naghalikan kaming parang hindi siya kaoopera pa lamang.
Ako na rin ang kumalas sa halikan namin at agad na bumalik sa upuan, nagkunyaring wala lang nangyari. “M-mahal mo ba si Shane?” ang naitanong ko.
Hindi siya nakasagot agad. Binitiwan lang niya ang isang malalim na titig.
Nasa ganoon akong paghintay sa isasagot niya noong bigla namang bumukas ang pinto.
Ang mama ko. Hindi nakasama ang papa dahil daw sa appointment sa mga kliyente. Palihim kong pinahid ng luha ang mga mata ko at ang basa ko pang pisngi. Naupo naman si mama sa isang bakanteng upuan sa gilid ng kama ni kuya Rom.
“Kumusta hijo!” Bati ng mama ko kay kuya Rom. Nakamasid lang ako at nakikinig sa kanilang pag-uusap.
“OK naman po Tita… Salamat po sa pagbisita.”
“Bakit pa ba humantong sa ganito Romwel? Bakit hindi ka man lang nagsabi sa amin ng problema mo?” ang tila paninisi ng mama ko kay Kuya Rom.
“Ok lang po, Tita. Nahihiya kasi ako sa inyo.”
“Ang batang ito, oo. Panganay na anak na ang turing namin sa iyo. Mahal mo si Jason, mahal ka rin namin. Lahat ay pwede mong sabihin sa amin at kahit na ano ang problema mo, tutulong kami sa iyo.”
Tila may tumusok naman sa puso ko sa narinig at halos mapaiyak muli dahil sa panghihinayang. Kahit na alam kong ang ibig sabihin niyang pagmamahal ni Kuya Rom sa akin ay bilang kapatid, natuwa pa rin ako na napansin niya ito at kinonsente pa sa kabila nang minsan ay mas mahigpit pa si Kuya Rom sa akin kesa sa kanila.
“P-asensya no po talaga Tita…”
“Ano na ngayon ang plano mo?” tanong ng mama ko sa kanya.
Ngunit imbes na sagutin ang tanong, tumingin siya sa akin na parang ang ipahiwatig ay gusto niyang ang mama ko lang ang makarinig.
Napansin iyon ng mama ko. “Jason, labas ka muna ha? May pag-uusapan lang kami ng Kuya Romwel mo.”
Bigla naman akong nagtaka kung bakit i-sikreto pa nila ang pag-uusapan. Tuloy hindi ko maiwasang hindi magselos. Kasi ba naman ako ang tunay na anak tapos sila ang mas close. Ngunit wala akong magawa kungdi ang lumabas. Noong nasa labas na ako, nandoon pa pala si Shane sa may hallway, naghihintay at noong makita ako, agad akong nilapitan.
Inirapan ko lang siya. “Hmpt!” sabi ko.
Parang wala lang sa kanya ang ginawa ko. Tuloy pa rin ito. “So… what’s up?” sambit niya.
“What’s up your face!” sagot ko.
“Come on Jason, don’t be such a child. Gusto kong maging kaibigan mo rin.”
“Pwes, ayoko no!”
“Sige ka, hindi ko ibabalik sa iyo ang Kuya Romwel mo…”
“Aba! Blackmail din ang hirit nitong kumag na to!” sa isip ko lang. “At bakit? Kung kakaibiganin ba kita ay hindi mo na siya isasama sa Canada?”
“Hahaha! Now you’re talking. Pag-isipan ko pa…” sagot niya.
“Pwes dalian mo ang pag-iisip at magdesisyon ka na kaagad na huwag mo siyang isama! Dahil kung isasama mo talaga siya, susunugin ko ang bahay mo para hindi kayo matuloy. Saan ka nga ba nakatira?” birit ko.
“Hahaha! Kakatuwa ka talaga. OK… magdesisyon na ako ngayon na. Ngunit sa isang kondisyon: sagutin mo ang isang tanong ko.”
“Bagal naman. Dali…”
“Mahal mo ba si Romwel?”
Bigla naman akong natameme, parang may humambalos na frying pan sa ulo ko at may sound effect pang “Toinks!”. “Bakit napunta d’yan ang usapan? At anong paki mo?!” ang mataray kong sagot.
“Woi… mahal niya, you can’t deny it!”
“Hoy! Mahal ko nga si Kuya Romwel dahil kuya ko siya. At anong pakialam mo doon? It’s none of your business!”
“Halika nga, mag-usap tayo ng masinsinan” ang sabi niya sabay hablot sa kamay ko at hila sa akin.
“Ano ba? Saan ba tayo pupunta?” sigaw ko.
“Doon lang tayo sa canteen, may pag-uusapan tayo…”
Upang mapadali ang kung ano man ang gusto niyang pag-usapan namin, sumunod na rin ako.
Noong nandoon na kami. “Ok… gusto ko lang malaman kung mahal mo nga ba si Romwel, iyon lang.”
“Aba’t ang haliparot na to! Maghahanap pa yata ng gulo!” sa isip ko lang. “At bakit mo ba iginigiit ang tanong na iyan? Sabi mo boyfriend mo na si Kuya Rom, at pupunta na kayo ng Canada. Ano pa ba ang gusto mo?”
“Syempre, pag mahal mo kasi ang isang tao, gusto mong malaman lahat ang tungkol sa kanya, di ba? Kasi plano naming magpakasal sa Canada e…” ang mistulang may pang-iinggit pa niyang pagkasabi.
Natulala naman ako sa narinig. Para kasing hindi pa siya masyadong common sa aking pandinig. “Ano kamo? Did I hear it correctly? Magpakasal? As in magmamartsa kayo sa center isle ng simbahan at may mga flower girls, best men, brides maid, ring bearers, exchange of vows, etc, etc?”
“Yup! Sa Canada, pwede iyon.”
“Aba! Ang taray!” sigaw ng isip ko. “Ah… OK!” ang sagot ko na lanag. At dahil sa na preskohan ako sa approach niya, bigla ding pumasok sa isip ko ang asarin siya. Malay ko, baka aawayin niya si Kuya Romwel at hindi na sila matuloy na mag-Canada pa. Kaya may naisip akong isagot na pangontra sa tanong niya.
“So…? Mahal mo si Romwel?”
“Actually, nagmamahalan nga kami ni Kuya Romwel. Binigyan nga niya ako ng singsing eh. Hindi ko lang naisuot siya ngayon. Marahil ay kung pwede lang kaming magpakasal dito, nagpakasal na kami. Sa katunayan nga niyan, palagi siyang doon natutulog sa bahay namin, sa kwarto ko, at magkatabi kami… Sweet no? Kaya sa tanong mo kung mahal ko si Kuya Romwel? Oo naman! Super! Mahal na mahal ko siya! At mahal na mahal din niya ako1 At hindi ako papayag na basta-basta mo na lang siyang aagawin sa akin! Haliparot!” ang mataray kong sabi.
“Ah… good!” tumango-tango siya. “Tama nga ang hinala… Thank you, Jason” Iyon lang. Tumayo siya, kinamayan ako at umalis na.
“Aba! Ang taray niya rin ha? Tiyak, may world war 3 iyon. Sana di na niya isasama si Kuya Rom sa Canada! Nyahaha!” sigaw ko sa sarili. At syempre, ini-expect ko na rin na pagagalitan ako ni Kuya Rom kapag nalamang may sinasabi akong ganoon kay Shane. “Ok lang iyon dahil kahit ipa-reimburse pa ni Shane ang lahat ng nagastos niya kay Kuya Rom, sasagutin naman iyon ng mga magulang ko.” Sa sarili ko lang.
Bumalik agad ako sa bungad ng kwarto ni Kuya Rom. Eksakto namang paglabas ng mama ko galing sa loob.
“Ma! Anong pinag-usapan ninyo ni Kuya Rom?” tanong ko kaagad.
“Ah… ang nanay ni Kuya Romwel mo, sa atin na siya titira kapag maayos na ang operasyon at makalabas na ng ospital”
“Ay ganoo! Maganda iyan ma, para maalagaan natin siya.” Ang masaya kong tugon. “Atsaka ma… si Kuya Romwel, i-adopt na rin natin para sama-sama na tayo, hindi na siya aalis pa papuntang Canada!” dugtong ko.
Natawa naman si mama. “Kausapin mo ang kuya Romwel mo! Ok lang sa akin” At nagmamadaling umalis at may meeting pa raw siya.
Pumasok agad ako sa kwarto ni Kuya Romwel. “Kuya… totoo bang sa amin na titira ang mama mo paglabas niya galing ospital?”
Tumango si Kuya, nakangiti at mistulang masayang-masaya. Dahil sa tuwa, agad akong sumampa sa kama niya, niyakap-yakap at hinahalik-halikan ang mukha at labi niya.
Nasa ganoon kaming paglalambingan noong biglang bumukas ang pinto.
Si Shane. At kitang-kita niya ang ginagawa naming lambingan!
(Itutuloy)
Saturday, March 20, 2010
Lance Na Lang Para Pogi 14
Labels:
Lance Na Lang Para Pogi
BUGOY: "ah eh bubble" waring nagtatakang pahayag ni Bugoy
BUBBLE: "Di ko din alam Bugoy eh, sinusunod ko lang ang nararamdaman ko"
BUGOY: "may pagtingin ka sa akin kung ganun?" nauutal na pahayag bito
BUBBLE: "Nagising nalang ako lately na ikaw agad ang pumapasok sa isipan ko"
BUGOY: "salamat Bubble ah..akala ko ako lang ang nakakaramdam ng ganoon para sa iyo"
BUBBLE: "totoo ba yang sinasabi mo?" natutuwang pahayag niya
BUGOY: "Oo.." nahihiya
BUBBLE: "I love you.." sabay halik ulit sa Labi ni Bugoy
BUGOY: "Mahal na din ata kita"
BUbble: "Kalimutan na natin ang lahat ng nakaraan, harapin natin ang bukas ng tayong dalawa"
Nung gabing iyon ay pinagsaluhan ni Bubble at Bugoy ang init ng kanilang nadaramang pagmamahal. Nagkaisa ang kanilang damdamin at utak na limutin ang nakaraan, kasama na ako dun..
SA HOTEL...................................
AKO: "Best, ba't dito tayo tumuloy?, sana dun nalang mapalit sa kinainan nating jollibee kanina, parang magaan kasi ang pakiramdam ko dun, parang gusto kong libutin ang place nila"
ALEXANDER: "whew! best naman pag itinuloy kita dun, siguradong malilintikan tayo ni Donya Gloria kasi dapat daw comportable tayo"
AKO: "asus, sabihin mo dapat comportable ka" sabay tawa
ALEXANDER: "cge cge dun tayo sa eskwater tumuloy, ok lng sakin, sanay ako dun" may pagtatampong pahayag niya
AKO: "aysus, nagtampo.. hindi bagay best..hehehe"
ALEXANDER: "mukha mo..hehehe, best hanap tayo ng chicks gusto mo?"
AKO: "ha? ah eh... ayoko best, di ko naman siya need as of now, nagagawan pa naman ng paraan eh..hahaha"
ALEXANDER: "hahaha puro ka siguro mariyang palad noh?"
AKO: "hehehe uu, safe pa"
ALEXANDER: "pde naman maghanap jan ng safe eh..hehehe unless bading ka best" sabay tawa ng malakas
AKO: "Wala kasi ako interest sa babae best, honestly" sumeryoso ang mukha ko
ALEXANDER: "joke ba yan?"
AKO: "I'm serious, dati ko pa napapansin"
ALEXANDER: "Baka epekto lng yan ng pagkawala ng memorya mo best kaya ok lang yan kasi babalik naman cguro yan"
AKO: "Panu kung hindi na?" seryoso ulit
ALEXANDER: "Wag mo isipin yan best" sabay akbay
AKO: "Best panu kung bakla pala ako dati, tatanggapin mo pa kaya ako bilang bestfriend mo?"
ALEXANDER: "Panghawakan mo to best, sa pagbalik ng alaala mo, at kung totoo man yang ipinagaalala mo, hindi ako magbabago sayo. Ikaw lang ang nag iisa kong bestfrend at mahal kita na parang bunsong kapatid ko."
AKO: "salamat best ah"
Sa mga sinabing iyon ni Alexander gumaan ang loob ko, Nalaman kong kahit anung klaseng tao ako dati ay hindi ako ilalaglag ng kaibigan ko.
KINABUKASAN..........................
AKO: "Bilis naman ng araw, 2nd day na natin dito, gusto ko pa magtagal dito..hehehe"
ALEZANDER: "hingi tayo extension sa Lola mo.."
AKO: "Sabagay mukhang papayag naman yun kasi andito na tayo"
ALEXZANDER: "Best gusto mo ponta tayo sa mall of Asia? malaking mall yun.."
AKO: "Di na dapat itanong yan kasi sasama ako kahit san dito sa manila.hehe"
ALEXANDER: "Ayos! tara na!!!! weeeeeeeeeh!!!!!!!!!!!!!"
Excited ang sumakay sa kotse, natawa naman si alexander sakin dahil hindi ko maalis ang paningin ko sa bintana, ninanamnam ko ang lugar..hehe
Pagkatingala ko ay nadaanan namin ang isang Billboard na may Litrato ng Isang lalaking nakatopless at waring iminomodelo ang suot na jeans. Nabasa ko ang pangalan ng Modelo sa baba Chris Garcia.
Biglang sumakit ang ulo ko ng makita ko ang Billboard na iyon. May mga imaheng pumasok sa utak ko, isang lalaki na naka uniform ng Blue at kasama akong kumakain, mga imahe ng kasama ko siya palagi at ang lalaking iyon ay ang lalaki na nasa Billboard.
AKO: "ahhhh!!!! ang sakit ng ulo ko!!!" sabay hawak ng mahigpit sa ulo ko
ALEXANDER: Best?.. anun nangyayari sayo? best?..... Manong! derecho mo ko sa ospital"
DRIVER: "sang hospital sir?"
ALEXANDER: "kahit saan basta yung malapit dito!"
DRIVER: "cge po sir"
Dali dali akong dinala sa hospital ni alexander dahil sa sobrang pananakit ng ulo ko. Tuloy tuloy ang pagpasok ng mga imahe na animo'y putol putol na video clips hanngang sa mawalan ako ng malay.
Pagkagising ko ay nasa isang kwarto na ako ng Hospital. Si Alexabder ay naka upo sa silya sa gilid ng kama ko.
AKO: "be...best..." nagsimula na akong umiyak
ALEXANDER: "best bakit? masakit pa ba ulo mo? teka tatawag ako ng doctor" nag aalalang pahayag nito.
AKO: "Ok lng ako best...makinig ka best,......"
ALEXANDER: "Oo nakikinig ako"
AKO: "may naalala na ko..(humagulgol), hindi lahat pero sapat na para matunton ko ang pamilya ko best"
ALEXANDER: "best patawarin mo ako" nanginginig ang boses ni Alexander
AKO: "bakit?" pagtatake ko
ALEXANDER: "Pinakiusapan ako ng Lola mo na wag sabihinang totoo"
AKO: "Na hindi niya ako Apo? na hindi ko kuya si kuya zander?" umiiyak
ALEXANDER: "Pero mahal na mahal ka ni donya Gloria"
Nahinto ang usapan namin ng pumasok ang doctor sa kwarto ko. Kinumusta ako ng Doctor at sinabi ko ang lahat lahat tungkol sa kundisyon ko.
DOCTOR: "Mswerte ka sa case mo sir, kasi ang iba ay nalilimotan na nila ang mga alaala nila nung nasa state of amnesia sila, yunbang parang nagising lang sila sa isang mahabang pagkakatulog, pero kayo po ay naalala niyo pa ang mga taong nakasalamuha mo for the past 2 years na dala dala mo ang amnesia niyo."
AKO: "Lucky me.. I have the chance na pasalamatan sila"
Magkahalong saya, lungkot, pagtataka at pagtatampo ang nadarama ko ngayong halos lahat ng alaala ko ay bumalik na. Nakiusap ako kay alexander na wag na munag sabihin kay Lola ang lahat lahat dahil ayoko rin saktan ang taong umaruga sa akin ng dalawang taon kahit na ipinagkait niya sa akin ang kapatang gumaling. Sa kabila ng ginawa ni Lola ay nauunwaan ko ang dahilan niya.
Sa ospital ay binigyan ako ng schedule ang sessions ng magiging theraphy ko para tuluyan ko ng maalala kung bakit ako nagka amnesia. Nung araw ding iyon ay napagpasyahan kong lumabas na ng hospital dahil gustong gusto ko ng makita si naynay, si taytay, si Kuya, si bugoy at Bubble pati ang ate ko na nasa ibang bansa ay gusto ko na ding makausap.
Nakiusap ako kay alexander na samahan nila ako sa Lugar kung saan talaga ako nakatira. Halos kapusin ako ng hininga habang paonta na kami sa lugar kung saan ako lumaki.
Ilang sandali na ay nadoon na kami. Hindi ako makababa ng kotse, sobrang kumakabog ang dibdib ko sa kung anu ang magiging reaction nila.
ALEXANDER: "Cge na best...cgurado akong matutuywa sila dahil makikita kana nila"
Tumango lamang ako kay alexander at animoy lumakas ang loob ko dahil sa sinabi niya.
Bubuksan ko na ang pinto ng kotse ng makita ko si Bugoy na may kasamang pamilyar na lalaki. Naglalakd sila patungo sa direction ng bahay namin. Kinilatis ko ang pamilyar na lalaki.
AKO: "Tama.. si Bubble nga iyon" sa isip ko
Nagkukulitan silang dalawa habang naglalakad. May kurot akong nararamdaman sa puso ko dahil sa nasaksihan ko. Napakasakit na kurot at lalong lumala pa ang sakit ng gawaran ng nakaw na halik sa labi ni Bubble si Bugoy. pagkatapos ay nagkatawanan sila at dumerecho na papasok sa gate namin.
Luha..tama, may luhang namuo sa aking mga mata ng mga sandaling iyon. Galit, tama ulit, galit ang isa pang namuo sa dibdib ko.
Sa kabila noon ay nanaig ang pagkamiss ko sa pamilya ko kaya bumaba padin ako ng kotse at nagpasyang tumungo sa bahay namin.
Nasa gilid na ako ng gate namin ng makita ko silang lahat si Terrace namin, kahit si Tita Minda na ang alam ko ay kaalitan ni naynay ay nandoon pati ang asawa nitong si Tito Recardo ay naroon.
NAYNAY: "Hanggang ngayon di parin ako makapaniwalang Nurse na ang BUNSOY natin" sabay halik sa pisngi ni Bugoy
TAYTAY: "Oo at salamat kay Bugoy dahil masayahin kana ulit"
NAYNAY: "syempre naman, sino ba ang di sasaya sa talino at sa kabaitan ng BUNSO nating ito"
BUGOY: "masyado naman akong nafflatter NAYNAY niyan eh" sabay ngiti
BUBBLE: "ako din mabait" hehehe
NAYNAY: "siya nga pala bilang surpresa ay ipinaayos na namin ang kwarto sa gitna, sa iyo na iyon, anytime pwede kana ding matulog dito dahil sayong sayo na ang kwartong iyon at syempre may pahintulot ng nanay mo"
TITA MINDA: "aba mare syempre naman ok lang sa akin at masaya akong ganun ang turing niyo sa anak kong si Bugoy"
Mahaba pa ang naging usapan nila at mula sa labas ng gate sa parteng sulok ay nandoon ako at nakikinig. Di man lang nabanggit ang tungkol sa akin, Ang kwartong dating akin ay ibingay kay bugoy, naynay na ang tawag niya sa nanay ko, pati si bubble ay nasa kanya na din.sabagay mabait naman talaga si bugoy kesa sa akin na laging pasaway kina naynay.
Mas masakit ang naramdaman ko ng mapagtatanto ko na sa araw din na iyon ay ang totoo kong kaarawan, at 21 ang totoo kung edad, hindi 22. Mula sa pwesto kong iyon ay makikita ang likod bahay, nakita ko ang malaking kahon na pag aari ko na pinaglalagyan ko ng mahahalagang bagay para sa akin. Naroon iyon at animoy itinapon na parang basura.
GALIT..Galit sa kanilang lahat ang namuo sa dibdib ko. Galit na alam kong hindi madaling maalis. Siguro ay patay na ako para sa kanila pero masakit na pati alaala ko sa kanila ay pinatay na din nila.
Masagana ang luha na dumadaloy aking mga mata habang tinutungo ko ang kotse. Sobrang sakit ng nadaradam ko sa dibdib.
AKO: "Diyos ko, sana ay habang bhay nalang ako nagka amnesia" humahagulgol
Pagpasok ko sa kotse ay Buong pagtataka akong pinagmasdan ni Alexander.
Wala sa loob ko siyang niyakap at napahagulgol ako ulit.
ALEXANDER: "best bakit? wala naba sila jan? iba na ba ang mga nakatira?" pag aalala nito
AKO: "Kinalimutan na nila ako best, alam mo bang birthday ko ngayon bilang Lando pero hindi nila iyon naalala, hinintay kong mabbanggit nila iyon pero wala. puro si Bugoy ang sectro ng usapan."
ALEXANDER: "best di naman siguro nila nakalimutan ang birthday mo"
AKO: "Best halos tatlumpung minuto akong nakinig ngunit wala man lang sila nabanggit. Impossible iyon dahil kilala ko ang nanay ko. Pero ngayon may iba na silang bunso" umiiyak padin"
AKO: "ang masakit pa ay mukhang NAGMAMAHALAN NA SI BUGOY AT BUBBLE" sa isip ko.
Isang malaking desisiyon ang napag isipan ko at gagawin ko to para isalba ang sarili ko sa muling pagdurusa kahit na sa mga sandaling iyon ay pakiramdam ko ay parang wala ng silbi ang buhay ko.
AKO: "best! Sa atin nalng sana ito.. Ilalaan ko na ang buong panahon ko kay Lola at sa mga negosyo niya, ayoko na best, dati pa ay punong puno na ng pagdurusa ang buhay at puso ko, best di na naawa ang diyos sa akin.."
ALEXANDER: "wag mong sabihin yan best"
AKO: "may karapatan akong sabihin iyan sa puntong ito, hindi pa ako nakakaramdam ng kasiyahang wagas at totoo sa buong buhay ko." sabay hagulgol
AKO: "darating ang araw na makikita nila ako, pero ituturing ko na rin silang hindi ko kakilala tandaan mo yan best, PANAHON NA SIGURO PARA LUMABAN SA BUHAY NA PURO PASAKIT"
ALEXANDER: "Uwi na tayo ng tacloban best.. hindi na healthy para sayo na makita pa ang lugar na ito."
HInayaan kong magdesisiyon para sa amin si Alexander dahil alam kong para sa ikabubuti ko ang gagawin niya.
Lumipas nag mga araw at linggo na sinunod ko lahat ng gusto ni Lola. Kahit madalas niyang itinatanong kung bakit daw madalas niya akong mapansing nananamlay. Piangpatuloy ko ang Hospital management na gusto niyang ipakuha sa akin.
Short course lang para doon ang kinuha namin ni Alexander kaya in few weeks ay mauumpisaha ko ng hawakan ang hospital bago pa ito tuluyang buksan.
Habang ako ay umaattend ng iba't ibang seminar para dito, si Alexander naman ang namamahala sa hiring ng mga empleyado.
May mga promotional activities din kami na ginawa para makaakit ng madaming client para sa amin na magpatingin kung sakaling magbukas na kami.
Isa sa mga ito ay ang paglalgay ng Billboard sa iba't ibang lugar sa maynila. Napagpasyahan namin kasama na ang buong team na Picture namin ni Alexander na naka medical uniform ang ilagay sa billboard habang ang hospital building ang background namin. wala akong nagawa dahil iyon ang requeust ni Lola.
AKO: "sana lang ay makita niyo ang mga billboards" sa isip ko
SA BAHAY................................................
TITA MINDA: "Kunchita! nakita mo na ba ang malaking billboard sa may highway?"
NAYNAY: "Hindi pa bakit?"
KIKAY: "Aling kunchita!!!! tingnan niyo ang billboard sa highway!!!"
NAYNAY: "anu ba ang nasa billboard na iyan at taranta kayong dalawa?"
Dahil narin sa pagtataka ay nagpasama sa kanila si naynay na pumunta sa highway at tiningan ang billboard.
Animoy binuhusan si naynay ng malamig na tubig ng makita niya ang larawan. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay at napatakip siya ng bibig sa sobrang pagkabigla.
NAYNAY: "ang anak ko...diyos ko" at napaiyak siya ng tuluyan
TITA MINDA: "hindi pa tayo sigurado kung siya nga iyan, at impossibleng si Lando ant lalaking iyan baka kamukha lang"
NAYNAY: "Minda anak ko siya kaya alam kong si Lando iyan" napahagulgol na.
SI BUGOY HABANG NAGLALAKAD PAGKATAPOS MAG APPLY SA ISANG HOSPITAL MALAPIT SA LUGAR NA IYON.........................................................
Napatingala siya ng mapansin ang bagong kabit na billboard doon. Punong-puno ng pagkagulat ang buong pagkatao niya ng mga sandaling iyon.
BUGOY: "La...Lando...?"
BInasa niya ang address ng Hospital na nakasulat sa ibabang banda ng larawan at dali dali siyang sumakay ng taxi patungo sa Lugar na iyon............
BUGOY: "Alam kong ikaw yan Lando............" sa isip niya
BUBBLE: "Di ko din alam Bugoy eh, sinusunod ko lang ang nararamdaman ko"
BUGOY: "may pagtingin ka sa akin kung ganun?" nauutal na pahayag bito
BUBBLE: "Nagising nalang ako lately na ikaw agad ang pumapasok sa isipan ko"
BUGOY: "salamat Bubble ah..akala ko ako lang ang nakakaramdam ng ganoon para sa iyo"
BUBBLE: "totoo ba yang sinasabi mo?" natutuwang pahayag niya
BUGOY: "Oo.." nahihiya
BUBBLE: "I love you.." sabay halik ulit sa Labi ni Bugoy
BUGOY: "Mahal na din ata kita"
BUbble: "Kalimutan na natin ang lahat ng nakaraan, harapin natin ang bukas ng tayong dalawa"
Nung gabing iyon ay pinagsaluhan ni Bubble at Bugoy ang init ng kanilang nadaramang pagmamahal. Nagkaisa ang kanilang damdamin at utak na limutin ang nakaraan, kasama na ako dun..
SA HOTEL...................................
AKO: "Best, ba't dito tayo tumuloy?, sana dun nalang mapalit sa kinainan nating jollibee kanina, parang magaan kasi ang pakiramdam ko dun, parang gusto kong libutin ang place nila"
ALEXANDER: "whew! best naman pag itinuloy kita dun, siguradong malilintikan tayo ni Donya Gloria kasi dapat daw comportable tayo"
AKO: "asus, sabihin mo dapat comportable ka" sabay tawa
ALEXANDER: "cge cge dun tayo sa eskwater tumuloy, ok lng sakin, sanay ako dun" may pagtatampong pahayag niya
AKO: "aysus, nagtampo.. hindi bagay best..hehehe"
ALEXANDER: "mukha mo..hehehe, best hanap tayo ng chicks gusto mo?"
AKO: "ha? ah eh... ayoko best, di ko naman siya need as of now, nagagawan pa naman ng paraan eh..hahaha"
ALEXANDER: "hahaha puro ka siguro mariyang palad noh?"
AKO: "hehehe uu, safe pa"
ALEXANDER: "pde naman maghanap jan ng safe eh..hehehe unless bading ka best" sabay tawa ng malakas
AKO: "Wala kasi ako interest sa babae best, honestly" sumeryoso ang mukha ko
ALEXANDER: "joke ba yan?"
AKO: "I'm serious, dati ko pa napapansin"
ALEXANDER: "Baka epekto lng yan ng pagkawala ng memorya mo best kaya ok lang yan kasi babalik naman cguro yan"
AKO: "Panu kung hindi na?" seryoso ulit
ALEXANDER: "Wag mo isipin yan best" sabay akbay
AKO: "Best panu kung bakla pala ako dati, tatanggapin mo pa kaya ako bilang bestfriend mo?"
ALEXANDER: "Panghawakan mo to best, sa pagbalik ng alaala mo, at kung totoo man yang ipinagaalala mo, hindi ako magbabago sayo. Ikaw lang ang nag iisa kong bestfrend at mahal kita na parang bunsong kapatid ko."
AKO: "salamat best ah"
Sa mga sinabing iyon ni Alexander gumaan ang loob ko, Nalaman kong kahit anung klaseng tao ako dati ay hindi ako ilalaglag ng kaibigan ko.
KINABUKASAN..........................
AKO: "Bilis naman ng araw, 2nd day na natin dito, gusto ko pa magtagal dito..hehehe"
ALEZANDER: "hingi tayo extension sa Lola mo.."
AKO: "Sabagay mukhang papayag naman yun kasi andito na tayo"
ALEXZANDER: "Best gusto mo ponta tayo sa mall of Asia? malaking mall yun.."
AKO: "Di na dapat itanong yan kasi sasama ako kahit san dito sa manila.hehe"
ALEXANDER: "Ayos! tara na!!!! weeeeeeeeeh!!!!!!!!!!!!!"
Excited ang sumakay sa kotse, natawa naman si alexander sakin dahil hindi ko maalis ang paningin ko sa bintana, ninanamnam ko ang lugar..hehe
Pagkatingala ko ay nadaanan namin ang isang Billboard na may Litrato ng Isang lalaking nakatopless at waring iminomodelo ang suot na jeans. Nabasa ko ang pangalan ng Modelo sa baba Chris Garcia.
Biglang sumakit ang ulo ko ng makita ko ang Billboard na iyon. May mga imaheng pumasok sa utak ko, isang lalaki na naka uniform ng Blue at kasama akong kumakain, mga imahe ng kasama ko siya palagi at ang lalaking iyon ay ang lalaki na nasa Billboard.
AKO: "ahhhh!!!! ang sakit ng ulo ko!!!" sabay hawak ng mahigpit sa ulo ko
ALEXANDER: Best?.. anun nangyayari sayo? best?..... Manong! derecho mo ko sa ospital"
DRIVER: "sang hospital sir?"
ALEXANDER: "kahit saan basta yung malapit dito!"
DRIVER: "cge po sir"
Dali dali akong dinala sa hospital ni alexander dahil sa sobrang pananakit ng ulo ko. Tuloy tuloy ang pagpasok ng mga imahe na animo'y putol putol na video clips hanngang sa mawalan ako ng malay.
Pagkagising ko ay nasa isang kwarto na ako ng Hospital. Si Alexabder ay naka upo sa silya sa gilid ng kama ko.
AKO: "be...best..." nagsimula na akong umiyak
ALEXANDER: "best bakit? masakit pa ba ulo mo? teka tatawag ako ng doctor" nag aalalang pahayag nito.
AKO: "Ok lng ako best...makinig ka best,......"
ALEXANDER: "Oo nakikinig ako"
AKO: "may naalala na ko..(humagulgol), hindi lahat pero sapat na para matunton ko ang pamilya ko best"
ALEXANDER: "best patawarin mo ako" nanginginig ang boses ni Alexander
AKO: "bakit?" pagtatake ko
ALEXANDER: "Pinakiusapan ako ng Lola mo na wag sabihinang totoo"
AKO: "Na hindi niya ako Apo? na hindi ko kuya si kuya zander?" umiiyak
ALEXANDER: "Pero mahal na mahal ka ni donya Gloria"
Nahinto ang usapan namin ng pumasok ang doctor sa kwarto ko. Kinumusta ako ng Doctor at sinabi ko ang lahat lahat tungkol sa kundisyon ko.
DOCTOR: "Mswerte ka sa case mo sir, kasi ang iba ay nalilimotan na nila ang mga alaala nila nung nasa state of amnesia sila, yunbang parang nagising lang sila sa isang mahabang pagkakatulog, pero kayo po ay naalala niyo pa ang mga taong nakasalamuha mo for the past 2 years na dala dala mo ang amnesia niyo."
AKO: "Lucky me.. I have the chance na pasalamatan sila"
Magkahalong saya, lungkot, pagtataka at pagtatampo ang nadarama ko ngayong halos lahat ng alaala ko ay bumalik na. Nakiusap ako kay alexander na wag na munag sabihin kay Lola ang lahat lahat dahil ayoko rin saktan ang taong umaruga sa akin ng dalawang taon kahit na ipinagkait niya sa akin ang kapatang gumaling. Sa kabila ng ginawa ni Lola ay nauunwaan ko ang dahilan niya.
Sa ospital ay binigyan ako ng schedule ang sessions ng magiging theraphy ko para tuluyan ko ng maalala kung bakit ako nagka amnesia. Nung araw ding iyon ay napagpasyahan kong lumabas na ng hospital dahil gustong gusto ko ng makita si naynay, si taytay, si Kuya, si bugoy at Bubble pati ang ate ko na nasa ibang bansa ay gusto ko na ding makausap.
Nakiusap ako kay alexander na samahan nila ako sa Lugar kung saan talaga ako nakatira. Halos kapusin ako ng hininga habang paonta na kami sa lugar kung saan ako lumaki.
Ilang sandali na ay nadoon na kami. Hindi ako makababa ng kotse, sobrang kumakabog ang dibdib ko sa kung anu ang magiging reaction nila.
ALEXANDER: "Cge na best...cgurado akong matutuywa sila dahil makikita kana nila"
Tumango lamang ako kay alexander at animoy lumakas ang loob ko dahil sa sinabi niya.
Bubuksan ko na ang pinto ng kotse ng makita ko si Bugoy na may kasamang pamilyar na lalaki. Naglalakd sila patungo sa direction ng bahay namin. Kinilatis ko ang pamilyar na lalaki.
AKO: "Tama.. si Bubble nga iyon" sa isip ko
Nagkukulitan silang dalawa habang naglalakad. May kurot akong nararamdaman sa puso ko dahil sa nasaksihan ko. Napakasakit na kurot at lalong lumala pa ang sakit ng gawaran ng nakaw na halik sa labi ni Bubble si Bugoy. pagkatapos ay nagkatawanan sila at dumerecho na papasok sa gate namin.
Luha..tama, may luhang namuo sa aking mga mata ng mga sandaling iyon. Galit, tama ulit, galit ang isa pang namuo sa dibdib ko.
Sa kabila noon ay nanaig ang pagkamiss ko sa pamilya ko kaya bumaba padin ako ng kotse at nagpasyang tumungo sa bahay namin.
Nasa gilid na ako ng gate namin ng makita ko silang lahat si Terrace namin, kahit si Tita Minda na ang alam ko ay kaalitan ni naynay ay nandoon pati ang asawa nitong si Tito Recardo ay naroon.
NAYNAY: "Hanggang ngayon di parin ako makapaniwalang Nurse na ang BUNSOY natin" sabay halik sa pisngi ni Bugoy
TAYTAY: "Oo at salamat kay Bugoy dahil masayahin kana ulit"
NAYNAY: "syempre naman, sino ba ang di sasaya sa talino at sa kabaitan ng BUNSO nating ito"
BUGOY: "masyado naman akong nafflatter NAYNAY niyan eh" sabay ngiti
BUBBLE: "ako din mabait" hehehe
NAYNAY: "siya nga pala bilang surpresa ay ipinaayos na namin ang kwarto sa gitna, sa iyo na iyon, anytime pwede kana ding matulog dito dahil sayong sayo na ang kwartong iyon at syempre may pahintulot ng nanay mo"
TITA MINDA: "aba mare syempre naman ok lang sa akin at masaya akong ganun ang turing niyo sa anak kong si Bugoy"
Mahaba pa ang naging usapan nila at mula sa labas ng gate sa parteng sulok ay nandoon ako at nakikinig. Di man lang nabanggit ang tungkol sa akin, Ang kwartong dating akin ay ibingay kay bugoy, naynay na ang tawag niya sa nanay ko, pati si bubble ay nasa kanya na din.sabagay mabait naman talaga si bugoy kesa sa akin na laging pasaway kina naynay.
Mas masakit ang naramdaman ko ng mapagtatanto ko na sa araw din na iyon ay ang totoo kong kaarawan, at 21 ang totoo kung edad, hindi 22. Mula sa pwesto kong iyon ay makikita ang likod bahay, nakita ko ang malaking kahon na pag aari ko na pinaglalagyan ko ng mahahalagang bagay para sa akin. Naroon iyon at animoy itinapon na parang basura.
GALIT..Galit sa kanilang lahat ang namuo sa dibdib ko. Galit na alam kong hindi madaling maalis. Siguro ay patay na ako para sa kanila pero masakit na pati alaala ko sa kanila ay pinatay na din nila.
Masagana ang luha na dumadaloy aking mga mata habang tinutungo ko ang kotse. Sobrang sakit ng nadaradam ko sa dibdib.
AKO: "Diyos ko, sana ay habang bhay nalang ako nagka amnesia" humahagulgol
Pagpasok ko sa kotse ay Buong pagtataka akong pinagmasdan ni Alexander.
Wala sa loob ko siyang niyakap at napahagulgol ako ulit.
ALEXANDER: "best bakit? wala naba sila jan? iba na ba ang mga nakatira?" pag aalala nito
AKO: "Kinalimutan na nila ako best, alam mo bang birthday ko ngayon bilang Lando pero hindi nila iyon naalala, hinintay kong mabbanggit nila iyon pero wala. puro si Bugoy ang sectro ng usapan."
ALEXANDER: "best di naman siguro nila nakalimutan ang birthday mo"
AKO: "Best halos tatlumpung minuto akong nakinig ngunit wala man lang sila nabanggit. Impossible iyon dahil kilala ko ang nanay ko. Pero ngayon may iba na silang bunso" umiiyak padin"
AKO: "ang masakit pa ay mukhang NAGMAMAHALAN NA SI BUGOY AT BUBBLE" sa isip ko.
Isang malaking desisiyon ang napag isipan ko at gagawin ko to para isalba ang sarili ko sa muling pagdurusa kahit na sa mga sandaling iyon ay pakiramdam ko ay parang wala ng silbi ang buhay ko.
AKO: "best! Sa atin nalng sana ito.. Ilalaan ko na ang buong panahon ko kay Lola at sa mga negosyo niya, ayoko na best, dati pa ay punong puno na ng pagdurusa ang buhay at puso ko, best di na naawa ang diyos sa akin.."
ALEXANDER: "wag mong sabihin yan best"
AKO: "may karapatan akong sabihin iyan sa puntong ito, hindi pa ako nakakaramdam ng kasiyahang wagas at totoo sa buong buhay ko." sabay hagulgol
AKO: "darating ang araw na makikita nila ako, pero ituturing ko na rin silang hindi ko kakilala tandaan mo yan best, PANAHON NA SIGURO PARA LUMABAN SA BUHAY NA PURO PASAKIT"
ALEXANDER: "Uwi na tayo ng tacloban best.. hindi na healthy para sayo na makita pa ang lugar na ito."
HInayaan kong magdesisiyon para sa amin si Alexander dahil alam kong para sa ikabubuti ko ang gagawin niya.
Lumipas nag mga araw at linggo na sinunod ko lahat ng gusto ni Lola. Kahit madalas niyang itinatanong kung bakit daw madalas niya akong mapansing nananamlay. Piangpatuloy ko ang Hospital management na gusto niyang ipakuha sa akin.
Short course lang para doon ang kinuha namin ni Alexander kaya in few weeks ay mauumpisaha ko ng hawakan ang hospital bago pa ito tuluyang buksan.
Habang ako ay umaattend ng iba't ibang seminar para dito, si Alexander naman ang namamahala sa hiring ng mga empleyado.
May mga promotional activities din kami na ginawa para makaakit ng madaming client para sa amin na magpatingin kung sakaling magbukas na kami.
Isa sa mga ito ay ang paglalgay ng Billboard sa iba't ibang lugar sa maynila. Napagpasyahan namin kasama na ang buong team na Picture namin ni Alexander na naka medical uniform ang ilagay sa billboard habang ang hospital building ang background namin. wala akong nagawa dahil iyon ang requeust ni Lola.
AKO: "sana lang ay makita niyo ang mga billboards" sa isip ko
SA BAHAY................................................
TITA MINDA: "Kunchita! nakita mo na ba ang malaking billboard sa may highway?"
NAYNAY: "Hindi pa bakit?"
KIKAY: "Aling kunchita!!!! tingnan niyo ang billboard sa highway!!!"
NAYNAY: "anu ba ang nasa billboard na iyan at taranta kayong dalawa?"
Dahil narin sa pagtataka ay nagpasama sa kanila si naynay na pumunta sa highway at tiningan ang billboard.
Animoy binuhusan si naynay ng malamig na tubig ng makita niya ang larawan. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay at napatakip siya ng bibig sa sobrang pagkabigla.
NAYNAY: "ang anak ko...diyos ko" at napaiyak siya ng tuluyan
TITA MINDA: "hindi pa tayo sigurado kung siya nga iyan, at impossibleng si Lando ant lalaking iyan baka kamukha lang"
NAYNAY: "Minda anak ko siya kaya alam kong si Lando iyan" napahagulgol na.
SI BUGOY HABANG NAGLALAKAD PAGKATAPOS MAG APPLY SA ISANG HOSPITAL MALAPIT SA LUGAR NA IYON.........................................................
Napatingala siya ng mapansin ang bagong kabit na billboard doon. Punong-puno ng pagkagulat ang buong pagkatao niya ng mga sandaling iyon.
BUGOY: "La...Lando...?"
BInasa niya ang address ng Hospital na nakasulat sa ibabang banda ng larawan at dali dali siyang sumakay ng taxi patungo sa Lugar na iyon............
BUGOY: "Alam kong ikaw yan Lando............" sa isip niya
Wednesday, March 17, 2010
Lance Na Lang Para Pogi 13
Labels:
Lance Na Lang Para Pogi
LOLA: "iho?, anu nangyari at napa isip ka ng malalim jan? excited kana cguro sa bagong negosyo no?"
AKO: "ah eh.. baka nga po..hehe"
LOLA: "oh siya't asikasuhin mo muna ang mga bisita mo, bukas pag uusapan natin ang mga detalye ng bago nating negosyo.
AKO: "ok po lola"
Naging ok naman ang takbo ng party, naging masaya dahil narin sa mga bago kong kaibigan. Ipinagtataka ko lang kung bakit ayaw imbitahan ni loloa ang mga dati kong kaibigan.
Kinabukasan ay may ideyang pumasok sa isip ko.
AKO: "ito na yun....wuhooooooo!!!"
Sabay pindot ng cellphone para tawagan si Alexander.
AKO: "hello? best?"
ALEXANDER: "Hello? oh ang aga mo namang mambulabog?" kakagising lang
AKO: "Bihis ka na! pupunta tayo manila!!! Hindi naman pick season ngayon kaya malaki chance natin makakuha ng sit sa eroplano..bilis, dito kna sa bahay in 45 minutes ah? bye" sabay patay ng cp
Ako naman ay naligo na at nag bihis. Napakaganda ng mood ko ngayon. Pagbaba ko para mag agahan, lahat ng katulong ay nakisali sa kagandahan ng mood ko.
KATULONG 1: "naka naman senyorito, ang saya ng gising natin ah?"
AKO: "Diyos ko naman, sa ganda ba naman ng katulong na bubungad sa akin dito sa dinning area eh sino ba naman ang di gaganda ang araw...hehehe.. Good morning Yolly (katulong 1)!!!!!"
YOLLY: "Sa bagay may point kayo" sabay tawa ng malakas
AKO: "One hundred points pa nga..haha"
LOLA: "iho, mag iingat ka doon ah? wag masyadong gagagala. Sundin mo lang mga payo ni Alexander"
AKO: "opo Lola..hehe mamimiss niyo ko noh?" sabay yakap kay Lola
Natawa ako dahil umiyak si Lola.
AKO: "wahehe Lola naman.. sandali lng naman po ako dun" sabay kiss sa pisngi
LOLA: "basta umuwi kayo agad apo ah?"
AKO: "Si! Lola"
Pagkatapos kng kumain ay tila batang naiinip akong naupo at naghintay kay alexander sa sala. Anjan ang tatayo ako at dudungaw sa pinto, anjan ang pagttripan ko ang piano, sa inip ko ay pati ang alaga ni Lola na pusang si Mushpoi ay kina kausap ko na
AKO: "So mushpoi, kumusta naman kayo ng Boyfriend mo?"
AKO: "ah ganun ba?.. ok, ba't mo pala dinidilaan ang sarili mo?" wahehehe kinakausap ang pusa
Maya maya ay dumating na ang mukong na Alexander na sobrang late na.
AKO: "15 minutes!!!" sabay dabog na lumapit sa kanya
ALEXANDER: " huh? best sabi mo 45 minutes. OA naman ng 15 minutes"
AKO: "Hindi yun!! what i mean is 15 minutes kang late!!"
ALEXANDER: "sorry na best, alam mo namang nagpapogi pa ko, di pwedeng ikaw lang ang pogi..hehe"
AKO: "wahehehe adik! patas tayo pogi..tara na nga at baka mawala ang manila, di na natin mapuntahan pa..hehehe"
Habang nasa kotse kami ay tinawagan ko si Lola para mag paalam ulit. pero 3days lang daw ang maximum stay namin doon.hehe
Pagdating sa Airport ay nakakuha naman nakakuha kami agad ng sit in no time.wahehehe wala masyadong bumibyahe ngayon.
AKO: "Best kinikilig ata ako, makakapamasyal na ko sa manila... manila! humanda ka coz here I come!!!" wahehe
ALEXANDER: "Best mahiya ka naman Airport to hindi kwarto mo..hehe"
AKO: "sorry naman po, excited lang talaga ako" sabay yakap sa bestfrend ko at kiss sa pisngi
ALEXANDER: "laway mo best, oily na tuloy pisngi ko" sabay tawa
AKO: "Arte nito, dilaan ko pa yan eh"
Maya maya pa ay nakapag check in na kami, at ilang sandali pa ay dyaraaaaan!!!!!!!! Nasa manila na kami.
ALEXANDER: "Best controllin mo ang emosyon mo, kinakabahan ako sa anu mang balak mong gawin at puntahan natin dito"
AKO: "adik!!!!!!! kaya nga ako nagpasama kayo kasi ikaw gusto ko mag isip sa punta, ikaw naman kasi ang mas may experience dit..hehehe"
ALEXANDER: "ganun ba? well well well... since ako ang magdidisesyon, una pupuntahan muna natin ang mga negosyo niyo at ipapakilala kita doon"
AKO: "best bakasyon ko to, maawa ka naman sakin" pagmamakaawa ko
ALEXANDER: "Dont worry sandali lng to" sabay ngiti
AKO: "promise mo yan best"
ALEXANDER: "promise! let's go"
Ayun pagdating ng sundo namin ay isa isa naming pinutahan ang mga negosyong tinutukoy ni Alexander. Bagot na Bagot ako sa gingawa naming paglilibot. Nakatulog na ko sa kotse dahil sa kabagutan ng mga pinupuntahan namin.
ALEXANDER: "oi best gising na.. wala na tayo pupuntahan, gusto mong kumain?"
AKO: "kanina ko pa gustong kumain, wala kang awa best..huhuhuh nabawasan ng ilang oras ang bakasyon ko..huhuhu"
ALEXANDER: "hehehe arte nito para kang bata best, san mo gusto kumain tayo?"
AKO: "(nag isip) hmmmmmmmmm, san ba?, wait ah (sabay dungaw sa bintana ng sasakyan).. doon best oh!"
ALEXANDER: "naks! (kanta) sa jollibee bida ang sarap! hehehe"
AKO: "Sa tuwing lalabas kasi tayo puro boring ang pinupuntahan natin, nakikita ko kasi sa tv ang commercial ng jollibee, at unang kita ko palang ay naakit na ko, parang may connection kami ni jollibee best..wahehehehe"
ALEXANDER: "Gutom ka na nga best..hehehe, cge kuya pakipark nalang po jan, sa tapat ng jollibee"
AKO: "naks! parang tatay lang kita best eh.. ako baby mo, dadalhin mo sa jollibee..hehe"
ALEXANDER: "sira! gusto mo dilaan kita ha?"
AKO: "ewww kadiri ka best"
ALEXANDER: "parang di ka naninila ah? mas malaway ka nga dumila sa pisngi ko eh..haha"
AKO: "sinungaling ako lagi ang naghihilamos ng laway mo adik ka!..hehe"
ALEXANDER: "wahehehe sensya magaling ako eh.. tara anak este best dito na tayo jollibee..hehehe"
Naging common asaran na namin ni Alexander ang magdilaan sa pisngi dahil ito ang alam naming isang bagay na masyadong nakakairita pag ginawa sayo.hehehe
Pagkapasok namin sa jollibee ay may kung anung kasiyahan na bumalot sa buong pagkatao ko.hehehe OA
AKO: "wow best pagpasok mo palang amoy mo na ang chicken joy..wahehehe"
ALEXANDER: "oo kasi jan lang naman ang lutuan oh?" sabay turo sa counter
AKO: "oo nga no? mabuti yan kasi nakikita ng mga consumer kaya wala silang masasabi in terms of kalinisan.hehe"
ALEXANDER: "yup! oh best hanap kana upuan doon sa taas, ako na mag oorder"
AKO: "Cge best, damihan mo ah? madaming madami" bulong ko sa kanya
Umakyat ako sa 2nd floor para maghanap ng upuan, maluwag doon at wala masyadong tao. Pinili ko ang mesa sa gilid dahil mula doon ay kita mo ang tanawin.
Tuwang tuwa ako habang pinagmamasdan ko ang mga tao na mabilis na naglalakad,
Ilang sandali pa ay dumating na si Alexander, dalawang waiter ang kasamang nagdala ng mga pagkain namin.hehehe
AKO: "wow best andami.wahehehe ubusin natin to ah?"
ALEXANDER: "oo ba!!! ako pa!!..haha"
AKO: "nga pala best, anung lugar to?"
ALEXANDER: "ah ***** city.. pansin mo mejo di nalalayo sa tacloban ang setting noh mejo maliit kasi ang city na to?, mamaya punta tayo makati dun suydad na syudad tsaka daan tayo sa opis nyo doon..hehe"
AKO: "na naman...huhuhu"
Mejo natigilan naman ako ng makita ko ang isang esudyanteng lalaki na naka uniform ng Blue na polo na may neck tie at Blue na pants.
ALEXANDER: "oi!! natulala ka?"
AKO: "best parang pamilyar sakin ang uniform nung batabg yun oh?"
ALEXANDER: "ah ang alam ko sa Asian highschool yan, exclusive yan for boys, tapat kaya ng school nila ang Main Branch ng Bookstore niyo"
AKO: "ah kaya pala..hehe cguro may nakita ako kanina na naka ganyan kaya mejo pamilyar.hehe"
ALEXANDER: "best CR lang ako ah?"
AKO: "cge, hugas kamay ah? ewww..hehe"
ALEXANDER: "sira!!!"
Hindi ko alam pero sarap na sarap ako sa kinakain ko.hehehe para bang natikman ko na to dati pa, pakiramdam ko namiss ko ang mga pagkaing ito.hehe
BABAE: "excuse me po?"
AKO: "yes?"
BABAE 2: "ay kamukha nga oh" bulong niya sa isa
BABE 1: "Ako ng pala si Kikay, pasensya na po ah? sobrang kamukha mo lng kasi yung kababata ko"
AKO: "It's ok, akala mo siguro ako" sabay ngiti
KIKAY: "mejo, pero wala na kasi siya eh" nalungkot ang expression ng mukha
AKO: "oppss, Im sorry miss, I did'nt know"
KIKAY: "ok lng yun.. cge ah? pasensya na po ulit.
ALEXANDER: "aheeem"
AKO : " ah nga pala bestfrend ko"
ALEXANDER: "hi!"
KIKAY: "Hello.. cge dun na kami ah.. sorry po ulit"
AKO: "Ok lng po" sabay ngiti
ALEXANDER: "tinik mo best, nalingat lang ako sandali ay naka hanap ka agad ng dalawang chick..haha"
AKO: "haha, kamukha ko daw kasi kababata nila na patay na" sabay tawa while eating hehe
ALEXANDER: "style lang nila ng pagpapapansin yun?" sabay tawa na rin
Nagconcentrate muna ako sa pagkain ko dahil nga sa gutom na gutom na nga ako. Mula sa Likod ko ay nadidinig ko sila kikay at lahat ng mga kasama niya halos dikit kasi ang sandalan ng upuan namin, Di maka move on sa katotohanang kamukha ko ang kaibigan nila. kaya nangiti nalang ako.
After namin kumain ay tumayo na kami at lalabas na sana at nakatalikod padin ako dahil ang pinto ay nakaharap sa dako namin ng tinawag ulit ako nung kikay..
KIKAY: "Sir?!!!" wait lang po"
AKO: "yes?"
KIKAY: "one last na po, pde ko po bang magpapicture kasama kayong dalawa?"
AKO: "ha?.. ah eh..hehehe panu ba to"
KIKAY: "cge na po please? please po"
AKO: "Ok cge.. Jake Villaron nga pala here tsaka bestfrend ko si Alexander"
KIKAY: "salamat po, tara .. salamat po talaga.. Oi Marie halika kunan mo kaning tatlo ng picture, yung malinaw ah?"
Ayun at tatlong beses niya kaming kunuhaan ng litrato. Natatawa nalang ako sa naging reaction ng babae na kikay ang pangalan. Kinuha pa number namin ni Alexander.
Nagpaalam na kami ni Alexander sa kanila.
_______________________________________________________________________________________
KINAGABIHAN SA BLOWOUT PARTY NI BUGOY.............
TITA MINDA: "kunchita girl, awesome ang outit natin ngayon ah?"
NAYNAY: "syempre, big day ng baby bugoy natin ngayon dapat bongga tayo"
TITA MINDA: "oo nga eh, parang kelan lang eh bata pa si bugoy natin, ngayon ay nurse na"
Iyakan ang dalawang fashonista kuno..hehehe (color of the night PINK-naynay at RED-tita minda)
BUGOY: "mga nanays tulungan niyo na po ako mag entertain..wag na kayo umiyak jan at mabubura ang make up niyo..hehe"
Maya maya ay dumating na si Bubble.
BUGOY: "oh mabuti at nakarating ka! salamat ah?" sabay yakap
BUBBLE: "mas lalo akong dapat magpasalamat sayo, kasi lagi kang anjan nung mawala si Lando.."
BUGOY: "kaw din naman di moko iniwan" sabay ngiti
BUBBLE: "wala ng iwanan to?hehe"
BUGOY: "oo ba...hehehe"
Naging masaya ang pagdiriwang ng Blowout party ni Bugoy ngunit hindi nakadalo si Kikay dahil nagkasakit ito. Buong gabi ay hindi napaghiwalay si Bugoy at Bubble.
Pagkatapos ng party ay napagpasyahan ni Bugoy na dun na sa bahay nila patulugin Si bubble.
BUGOY: "tol uulitin ko lng.. salamat talaga ah?"
BUBBLE: "ako din uulitin ko.. salamat din,tagal din tayo di nagkita ulit noh? pero di ko nakalimutan yung pagdamay mo sa akin noon"
BUGOY: "kinailangan ko din kasi ng makakasama"
KATAHIMIKAN........................................
Sabay silang dalawa ng tumagilid at nagkatapat ang mga mukha nila.
BUGOY: "oppss sorry..."
BUBBLE: "ok lng.. sabay halik sa labi ni Bugoy"
AKO: "ah eh.. baka nga po..hehe"
LOLA: "oh siya't asikasuhin mo muna ang mga bisita mo, bukas pag uusapan natin ang mga detalye ng bago nating negosyo.
AKO: "ok po lola"
Naging ok naman ang takbo ng party, naging masaya dahil narin sa mga bago kong kaibigan. Ipinagtataka ko lang kung bakit ayaw imbitahan ni loloa ang mga dati kong kaibigan.
Kinabukasan ay may ideyang pumasok sa isip ko.
AKO: "ito na yun....wuhooooooo!!!"
Sabay pindot ng cellphone para tawagan si Alexander.
AKO: "hello? best?"
ALEXANDER: "Hello? oh ang aga mo namang mambulabog?" kakagising lang
AKO: "Bihis ka na! pupunta tayo manila!!! Hindi naman pick season ngayon kaya malaki chance natin makakuha ng sit sa eroplano..bilis, dito kna sa bahay in 45 minutes ah? bye" sabay patay ng cp
Ako naman ay naligo na at nag bihis. Napakaganda ng mood ko ngayon. Pagbaba ko para mag agahan, lahat ng katulong ay nakisali sa kagandahan ng mood ko.
KATULONG 1: "naka naman senyorito, ang saya ng gising natin ah?"
AKO: "Diyos ko naman, sa ganda ba naman ng katulong na bubungad sa akin dito sa dinning area eh sino ba naman ang di gaganda ang araw...hehehe.. Good morning Yolly (katulong 1)!!!!!"
YOLLY: "Sa bagay may point kayo" sabay tawa ng malakas
AKO: "One hundred points pa nga..haha"
LOLA: "iho, mag iingat ka doon ah? wag masyadong gagagala. Sundin mo lang mga payo ni Alexander"
AKO: "opo Lola..hehe mamimiss niyo ko noh?" sabay yakap kay Lola
Natawa ako dahil umiyak si Lola.
AKO: "wahehe Lola naman.. sandali lng naman po ako dun" sabay kiss sa pisngi
LOLA: "basta umuwi kayo agad apo ah?"
AKO: "Si! Lola"
Pagkatapos kng kumain ay tila batang naiinip akong naupo at naghintay kay alexander sa sala. Anjan ang tatayo ako at dudungaw sa pinto, anjan ang pagttripan ko ang piano, sa inip ko ay pati ang alaga ni Lola na pusang si Mushpoi ay kina kausap ko na
AKO: "So mushpoi, kumusta naman kayo ng Boyfriend mo?"
AKO: "ah ganun ba?.. ok, ba't mo pala dinidilaan ang sarili mo?" wahehehe kinakausap ang pusa
Maya maya ay dumating na ang mukong na Alexander na sobrang late na.
AKO: "15 minutes!!!" sabay dabog na lumapit sa kanya
ALEXANDER: " huh? best sabi mo 45 minutes. OA naman ng 15 minutes"
AKO: "Hindi yun!! what i mean is 15 minutes kang late!!"
ALEXANDER: "sorry na best, alam mo namang nagpapogi pa ko, di pwedeng ikaw lang ang pogi..hehe"
AKO: "wahehehe adik! patas tayo pogi..tara na nga at baka mawala ang manila, di na natin mapuntahan pa..hehehe"
Habang nasa kotse kami ay tinawagan ko si Lola para mag paalam ulit. pero 3days lang daw ang maximum stay namin doon.hehe
Pagdating sa Airport ay nakakuha naman nakakuha kami agad ng sit in no time.wahehehe wala masyadong bumibyahe ngayon.
AKO: "Best kinikilig ata ako, makakapamasyal na ko sa manila... manila! humanda ka coz here I come!!!" wahehe
ALEXANDER: "Best mahiya ka naman Airport to hindi kwarto mo..hehe"
AKO: "sorry naman po, excited lang talaga ako" sabay yakap sa bestfrend ko at kiss sa pisngi
ALEXANDER: "laway mo best, oily na tuloy pisngi ko" sabay tawa
AKO: "Arte nito, dilaan ko pa yan eh"
Maya maya pa ay nakapag check in na kami, at ilang sandali pa ay dyaraaaaan!!!!!!!! Nasa manila na kami.
ALEXANDER: "Best controllin mo ang emosyon mo, kinakabahan ako sa anu mang balak mong gawin at puntahan natin dito"
AKO: "adik!!!!!!! kaya nga ako nagpasama kayo kasi ikaw gusto ko mag isip sa punta, ikaw naman kasi ang mas may experience dit..hehehe"
ALEXANDER: "ganun ba? well well well... since ako ang magdidisesyon, una pupuntahan muna natin ang mga negosyo niyo at ipapakilala kita doon"
AKO: "best bakasyon ko to, maawa ka naman sakin" pagmamakaawa ko
ALEXANDER: "Dont worry sandali lng to" sabay ngiti
AKO: "promise mo yan best"
ALEXANDER: "promise! let's go"
Ayun pagdating ng sundo namin ay isa isa naming pinutahan ang mga negosyong tinutukoy ni Alexander. Bagot na Bagot ako sa gingawa naming paglilibot. Nakatulog na ko sa kotse dahil sa kabagutan ng mga pinupuntahan namin.
ALEXANDER: "oi best gising na.. wala na tayo pupuntahan, gusto mong kumain?"
AKO: "kanina ko pa gustong kumain, wala kang awa best..huhuhuh nabawasan ng ilang oras ang bakasyon ko..huhuhu"
ALEXANDER: "hehehe arte nito para kang bata best, san mo gusto kumain tayo?"
AKO: "(nag isip) hmmmmmmmmm, san ba?, wait ah (sabay dungaw sa bintana ng sasakyan).. doon best oh!"
ALEXANDER: "naks! (kanta) sa jollibee bida ang sarap! hehehe"
AKO: "Sa tuwing lalabas kasi tayo puro boring ang pinupuntahan natin, nakikita ko kasi sa tv ang commercial ng jollibee, at unang kita ko palang ay naakit na ko, parang may connection kami ni jollibee best..wahehehehe"
ALEXANDER: "Gutom ka na nga best..hehehe, cge kuya pakipark nalang po jan, sa tapat ng jollibee"
AKO: "naks! parang tatay lang kita best eh.. ako baby mo, dadalhin mo sa jollibee..hehe"
ALEXANDER: "sira! gusto mo dilaan kita ha?"
AKO: "ewww kadiri ka best"
ALEXANDER: "parang di ka naninila ah? mas malaway ka nga dumila sa pisngi ko eh..haha"
AKO: "sinungaling ako lagi ang naghihilamos ng laway mo adik ka!..hehe"
ALEXANDER: "wahehehe sensya magaling ako eh.. tara anak este best dito na tayo jollibee..hehehe"
Naging common asaran na namin ni Alexander ang magdilaan sa pisngi dahil ito ang alam naming isang bagay na masyadong nakakairita pag ginawa sayo.hehehe
Pagkapasok namin sa jollibee ay may kung anung kasiyahan na bumalot sa buong pagkatao ko.hehehe OA
AKO: "wow best pagpasok mo palang amoy mo na ang chicken joy..wahehehe"
ALEXANDER: "oo kasi jan lang naman ang lutuan oh?" sabay turo sa counter
AKO: "oo nga no? mabuti yan kasi nakikita ng mga consumer kaya wala silang masasabi in terms of kalinisan.hehe"
ALEXANDER: "yup! oh best hanap kana upuan doon sa taas, ako na mag oorder"
AKO: "Cge best, damihan mo ah? madaming madami" bulong ko sa kanya
Umakyat ako sa 2nd floor para maghanap ng upuan, maluwag doon at wala masyadong tao. Pinili ko ang mesa sa gilid dahil mula doon ay kita mo ang tanawin.
Tuwang tuwa ako habang pinagmamasdan ko ang mga tao na mabilis na naglalakad,
Ilang sandali pa ay dumating na si Alexander, dalawang waiter ang kasamang nagdala ng mga pagkain namin.hehehe
AKO: "wow best andami.wahehehe ubusin natin to ah?"
ALEXANDER: "oo ba!!! ako pa!!..haha"
AKO: "nga pala best, anung lugar to?"
ALEXANDER: "ah ***** city.. pansin mo mejo di nalalayo sa tacloban ang setting noh mejo maliit kasi ang city na to?, mamaya punta tayo makati dun suydad na syudad tsaka daan tayo sa opis nyo doon..hehe"
AKO: "na naman...huhuhu"
Mejo natigilan naman ako ng makita ko ang isang esudyanteng lalaki na naka uniform ng Blue na polo na may neck tie at Blue na pants.
ALEXANDER: "oi!! natulala ka?"
AKO: "best parang pamilyar sakin ang uniform nung batabg yun oh?"
ALEXANDER: "ah ang alam ko sa Asian highschool yan, exclusive yan for boys, tapat kaya ng school nila ang Main Branch ng Bookstore niyo"
AKO: "ah kaya pala..hehe cguro may nakita ako kanina na naka ganyan kaya mejo pamilyar.hehe"
ALEXANDER: "best CR lang ako ah?"
AKO: "cge, hugas kamay ah? ewww..hehe"
ALEXANDER: "sira!!!"
Hindi ko alam pero sarap na sarap ako sa kinakain ko.hehehe para bang natikman ko na to dati pa, pakiramdam ko namiss ko ang mga pagkaing ito.hehe
BABAE: "excuse me po?"
AKO: "yes?"
BABAE 2: "ay kamukha nga oh" bulong niya sa isa
BABE 1: "Ako ng pala si Kikay, pasensya na po ah? sobrang kamukha mo lng kasi yung kababata ko"
AKO: "It's ok, akala mo siguro ako" sabay ngiti
KIKAY: "mejo, pero wala na kasi siya eh" nalungkot ang expression ng mukha
AKO: "oppss, Im sorry miss, I did'nt know"
KIKAY: "ok lng yun.. cge ah? pasensya na po ulit.
ALEXANDER: "aheeem"
AKO : " ah nga pala bestfrend ko"
ALEXANDER: "hi!"
KIKAY: "Hello.. cge dun na kami ah.. sorry po ulit"
AKO: "Ok lng po" sabay ngiti
ALEXANDER: "tinik mo best, nalingat lang ako sandali ay naka hanap ka agad ng dalawang chick..haha"
AKO: "haha, kamukha ko daw kasi kababata nila na patay na" sabay tawa while eating hehe
ALEXANDER: "style lang nila ng pagpapapansin yun?" sabay tawa na rin
Nagconcentrate muna ako sa pagkain ko dahil nga sa gutom na gutom na nga ako. Mula sa Likod ko ay nadidinig ko sila kikay at lahat ng mga kasama niya halos dikit kasi ang sandalan ng upuan namin, Di maka move on sa katotohanang kamukha ko ang kaibigan nila. kaya nangiti nalang ako.
After namin kumain ay tumayo na kami at lalabas na sana at nakatalikod padin ako dahil ang pinto ay nakaharap sa dako namin ng tinawag ulit ako nung kikay..
KIKAY: "Sir?!!!" wait lang po"
AKO: "yes?"
KIKAY: "one last na po, pde ko po bang magpapicture kasama kayong dalawa?"
AKO: "ha?.. ah eh..hehehe panu ba to"
KIKAY: "cge na po please? please po"
AKO: "Ok cge.. Jake Villaron nga pala here tsaka bestfrend ko si Alexander"
KIKAY: "salamat po, tara .. salamat po talaga.. Oi Marie halika kunan mo kaning tatlo ng picture, yung malinaw ah?"
Ayun at tatlong beses niya kaming kunuhaan ng litrato. Natatawa nalang ako sa naging reaction ng babae na kikay ang pangalan. Kinuha pa number namin ni Alexander.
Nagpaalam na kami ni Alexander sa kanila.
_______________________________________________________________________________________
KINAGABIHAN SA BLOWOUT PARTY NI BUGOY.............
TITA MINDA: "kunchita girl, awesome ang outit natin ngayon ah?"
NAYNAY: "syempre, big day ng baby bugoy natin ngayon dapat bongga tayo"
TITA MINDA: "oo nga eh, parang kelan lang eh bata pa si bugoy natin, ngayon ay nurse na"
Iyakan ang dalawang fashonista kuno..hehehe (color of the night PINK-naynay at RED-tita minda)
BUGOY: "mga nanays tulungan niyo na po ako mag entertain..wag na kayo umiyak jan at mabubura ang make up niyo..hehe"
Maya maya ay dumating na si Bubble.
BUGOY: "oh mabuti at nakarating ka! salamat ah?" sabay yakap
BUBBLE: "mas lalo akong dapat magpasalamat sayo, kasi lagi kang anjan nung mawala si Lando.."
BUGOY: "kaw din naman di moko iniwan" sabay ngiti
BUBBLE: "wala ng iwanan to?hehe"
BUGOY: "oo ba...hehehe"
Naging masaya ang pagdiriwang ng Blowout party ni Bugoy ngunit hindi nakadalo si Kikay dahil nagkasakit ito. Buong gabi ay hindi napaghiwalay si Bugoy at Bubble.
Pagkatapos ng party ay napagpasyahan ni Bugoy na dun na sa bahay nila patulugin Si bubble.
BUGOY: "tol uulitin ko lng.. salamat talaga ah?"
BUBBLE: "ako din uulitin ko.. salamat din,tagal din tayo di nagkita ulit noh? pero di ko nakalimutan yung pagdamay mo sa akin noon"
BUGOY: "kinailangan ko din kasi ng makakasama"
KATAHIMIKAN........................................
Sabay silang dalawa ng tumagilid at nagkatapat ang mga mukha nila.
BUGOY: "oppss sorry..."
BUBBLE: "ok lng.. sabay halik sa labi ni Bugoy"
Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan [15]
Labels:
Ang Kuya Kong CNB
By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
----------------------
Tila pinalo ng malaking pala ang aking ulo sa pagkarinig ko sa sinabi niya habang ang cp ko naman ay halos mabitiwan na ng aking kamay.
“Jason, anak… ano kamo? Nasa ospital si Kuya Romwel mo? Bakit??” ang boses na narinig ko mula sa cp gawa nang hindi ko pagsagot sa mama ko.
Dali-dali kong pinatay ang cp at hinarap ang tisoy. “What did you say? You are Kuya Rom’s lover?” ang seryoso kong tanong sa kanya, ang boses ay tumaas at ang mga kilay ay nagsalubong na naging isang linya na lang yata.
“Yes.” ang maiksi naman niyang sagot.
“How come? Kuya Rom is not gay!”
“I am. We just decided to be in a relationship a while ago… actually, few munutes before you arrived.”
“What??? I’m 25 minutes too late by MLTR? Hoy, Kano –“
“I’m Canadian” pag interrupt niya. “And my name is Shane…”
“Whatever… Cana! Hindi ako naniniwala sa iyo dahil si Kuya Rom ay may girlfriend at ang pangalan ng gf niya ay Kris!”
“I know. And they already split”
Na-windang naman ako sa sagot niya. “Aba! At nakakaintindi ng Tagalog!” sigaw ng isip ko. “Hoy, huwag mo nga akong inglesin d’yan. Alam kong pinalitan na ng Tagalog ang national language ng Canada dahil sa dami na ng Pinoy doon!” Ang matary kong sabi. “At bakit sila nag-split?”
“They –“
“Whatever!” Ang pag-cut ko. “Kay Kuya Rom lang ako maniniwala, hindi sa iyo!” sagot ko, sabay silip sa glass window ng operating room. “Bakit ba si Kuya Rom ang nand’yan! Dapat ikaw ang nand’yan!” sabay irap sa kanya.
“Why would I be there?” sagot niya na tila natutuwa sa nakita sa akin sa inasta ko. In fairness, mukhang mabait naman ang kumag. Ewan ko lang din.
“Magpatanggal ka ng atay o ng baga o di kaya, utak dahil di mo naman yata nagamit yan. O yan na lang ari mo ang ipatanggal mo, wala din namang silbi iyan!”
“Hahahaha! Romwel is right. You are so funny!”
“Amfff! Ginawa pa akong clown nito!” sabi ko sa sarili. “Anong funny? Hindi ako nagbibiro no! Gusto mo ipabugbog kita sa driver ko?” sabay lingon sa aking driver na tila biglang namutla noong marinig ang sinabi ko at makita ang gahiganteng 6-footer na Canadian na sa porma pa lang ng katawan ay mistulang boksingero ang dating.
Napatingin naman ang Canadian sa driver ko, pansin sa mukha ang pigil na pagtawa. “Ok, ok… I’m sorry. Let’s be serious here. Romwel is there and he needs our support. If you don’t wanna talk to me, it’s OK. You can ask him everything when the operation is over and when his condition is fine already.”
“Ano pa nga ba ang magagawa ko?” At Naupo na lang ako sa isang bench sa labas ng operating room. Sobrang kaba ang naramdaman ko sa mga oras na iyon at maraming katanungan ang bumabagabag sa isip. Bakit nandoon sa operating table si Kuya Rom? Bakit bigla na lang sumulpot itong isang alien na lover daw niya?
Habang nasa ganoon akong pagmumuni-muni, tumabi naman sa pag-upo sa akin si Shane. Ngunit inirapan ko lang siya. Kinapa ko ang cp ko at tinawagan uli ang mama ko. “Ma… si Kuya Romwel nandito sa operating room, hindi ko alam kung bakit. Pero malaki-laki siguro ang babayaran niya dito ma!”
“His expenses are already –“
“Shut the hell up!” Ang bulyaw ko kay Shane, pag cut sa sinabi niya, ang mga mata ko ay lumaki.
Nagulat at natameme naman si Shane at hindi na nagsalita pa.
“O Sige, mag-inquire ka nalang d’yan kung magkaano at bukas pupunta kami ng papa mo d’yan…” ang sagot ng mama ko.
Mistulang nabunutan ako ng tinik sa sinabing iyon ng mama ko. Ngunit syempre, litong-lito pa rin ang isip ko. Gusto ko sanang mgtanong katabi kong tisoy tungkol sa dahilan kung bakit na-operahan si Kuya Rom. Ngunit nanaig pa rin ang inis ko sa kanya sa sinabi niyang lover daw siya ni Kuya Rom. “Ano siya? Siniswerte? Ako ang nagbungkal sa lupa, nag-irrigate nito, nagtanim ng palay dito, hanggang sa pag-ani, pagluto, at pagkatapos ng lahat ay iba pala ang kakain? Hindi pwede iyan no! Mahal ko iyong tao at alam ko dito sa puso ko na mahal din niya ako. Kung ganoon man lang na sa isang lalaki din din ang bagsak niya, puwes, ipaglaban ko siya kahit darating pa kami sa bukana ng tambol mayor, saan man iyon!” sigaw ng utak ko.
Naisipan ko na tawagan si Kuya Paul Jake upang puntahan niya ako sa ospital at samahan ako. Ngunit nasa klase pa siya at hahabol na lang daw.
Maya-maya, hindi rin ako nakatiis. Nilingon ko si Shane at tinanong, “Bakit nga ba inoperahan si Kuya Rom? Ano bang ginawa mo sa kanya?” ang may halong pagkainis kong tanong.
Tumingin sa akin si Shane. Bago nagsalita, nilingon ang likuran niya at tumingin uli sa akin. “Are you talking to me?”
“Aba’t antipatiko!” Sambit ko sa sarili. “Bakit multo ka ba? Tayo lang namang dalawa ang nakaupo dito ah!” ang mataray kong sagot.
“Baka sasabihin mo na naman sa akin na ‘shut the hell up!’” ang malumanay na sagot niya pansin ang kahirapang magsalita ng Tagalog.
“Paano mo ako masasagot kung i-shut-the-hell-up na kita?” Bulyaw ko sa kanya sabay bulong at irap, “Hirap palang kausap nitong mga ET!”
“What? ET?” tanong niya, pagklaro sa narinig na salitang ibinulong ko.
“ET. Extra Terrestrial, alien, Canadian, martian…”
“Hahaha!” bigla siyang natawa.
“Sagutin mo na nga lang ako!”
“OK... Romwel’s mother is too sick. She needed regular dialysis and a kidney transplant. Romwel offered one of his kidneys for his mom.”
Tila binatukan naman ako sa narinig. “What? They are going to remove his kidney? Why not look for a donor first?”
”We’ve tried that but we could not find it. It’s hard to look for a compatible kidney and his mother needed the transplant immediately.”
Hindi ko lubos maintindihan ang tunay na naramdaman sa narinig. Syempre, nalungkot ako sa nangyari sa kanya. Ngunit may tampo din itong dulot sa akin sa hindi man lang niya pagsabi sa akin sa mga problema niya.
“Why did he not tell me all about this?” tanong ko uli.
“You better ask him… I’m not privy to what’s in his mind.”
“I’m not privy to what’s in his mind.” Ang paggaya ko sa sinabi niya, ang bibig ay ngingiwi-ngiwi. “How much is his hospital cost? My mom will pay it.” Ang pagdivert ko sa usapan.
“It’s OK. I’ve paid it all…”
“What? Why did you not tell me?” ang tanong ko, nabigla sa narinig.
“I told you… but you said ‘shut the hell up!’”
Natameme naman ako, hindi nakasagot kaagad.
“So..?” dugtong niya.
“And why did you have to pay his bills?”
“I love him; he loves me; that’s simple.”
Mistulang nakarinig ako ng napakalakas ng pagsabog ng isang bomba sa sinabi niya. Pakiwari ko ay hindi ako makahinga, at parang dinurog ang puso ko. “I don’t believe you!”
“Then you better ask him.”
“Of course I will.”
At iyon… bigla kaming natahimik at kahit nanatiling nakaupo na magkatabi, mistulang hindi kami nagkakilala.
Hinanap ko ang ward ng mama ni Kuya Romwel at noong mahanap iyon, kinausap siya, kinumusta. Doon ko nalaman ang kalubhaan ng kanyang karamdaman. Hindi ko maiwasang hindi mapaiyak sa kalagayan niya. Nakita ko kasi sa mukha niya ang kahirapan, bigat ng karamdaman at pagtitiis, na sa kabila nito ay pilit pa ring lumaban at mabuhay. Iyon bang nakikita siyang nakahiga lang at hind imakakilos, may mga nakakabit na kung anu-anong equipment sa katawan, bakas sa mukha ang hirap at sakit na naramdaman, hirap sa paghinga... ngunit lumalaban pa rin. At syempre, naitanong ko rin ang napakalaking gastusin sa pagpagamot sa kanya. “Nay... huwag po kayong mag-alala, tutulungan naming kayo” ang nasambit ko na lang. Gusto ko pa sanang itanong ang tungkol kay Kuya Rom at Shane ngunit naisip ko rin na baka makadagdag pa ito sa nadaramang paghihirap niya.
Doon ko narealize kung gaano kamahal ni Kuya Rom ang nanay niya.
Noong bumalik na ako sa operating room, eksaakto naman ng pagdating ni Kuya Paul Jake. “Nasaan si Romwel?” tanong niya kaagad.
“Nasa operating room pa.” Sagot ko naman.
Noong mapansin kong nakatingin si Shane sa amin at dahil na rin sa inis sa sinabi niya na partner siya ni Kuya Rom, ipinakila ko si Kuya Paul Jake sa kanya, “This is Paul Jake… my partner. You know what partner is? Lover!” ang may halong pang-iinggit kong sabi, ginaya ang pagkabigkas niya sa salitang iyon noong magpakilala siya sa akin.
Pansin ko ang pagkabigla ni Kuya Paul Jake sa sinabi ko at magre-react a sana. Ngunit agad kong patagong kinurot ang gilid niya, pagpahiwatig na sakyan na lang ang sinabi ko. Hindi naman siya umalma at binitawan na lang ang isang pilit na ngiti kay Shane, sabay pakipagkamay sa kanya. “Paul Jake!” sabi niya.
Tinanggap naman ni Shane ang kamay ni Kuya Paul Jake sabay sabi ding, “You two are good!”
“What do you mean good? We are better and best!” ang pabalang kong sabi. Natawa naman si Kuya Paul Jake.
Marahil ay nakuha ni Kuya Paul Jake ang gusto kong iparating, pinanindigan na rin niya ang pagka “magkasinatahan” namin. Inaakbayan niya ako habang nakaupo kami sa bench, minsan inililingkis ang kamay sa beywang o sa katawan. Noong kumain kami ng setserya, sinusubuan ako sinasadyang mapansin ni Shane. Nasabi ko tuloy sa sariling “Sweet pala nitong si Kuya Rom. Sana siya na lang ang minahal ko…”
May limang oras ang nakaraan at natapos din ang operasyon kay Kuya Romwel. Idineretso siya sa kanyang ward. Sumunod kami sa ward niya ngunit sinabihan kaming bawal pa siyang kausapin habang nasa ganoong delikadong kalagayan pa. Kaya nagkasya na lang kami sa pagtingin sa kanya sa loob ng ward niya. Noong makita naming OK naman siya, hinalikan ko ang pisngi niya at nagpaalam na. “Kuya, aalis muna kami ni Kuya Paul Jake, babalik na lang kami bukas…” ang bulong ko. Naiwan si Shane sa tabi niya.
Habang nasa sasakyan kami ni Kuya Paul Jake, tinanong niya ako tungkol kay Shane. “Sino ba iyon?”
Lover daw ni Kuya Romwel!” ang padabog kong sagot.
“Hahahaha! Lover? As in bf?” ang reaksyon ni kuya Paul Jake, hindi makapaniwala sa narinig.
“Opo!”
Tumawa uli siya, mas malakas pa.
“Huwag ka ngang magtatawa d’yan kuya! Naiinis ako!”
“Kaya pala ipinakilala mo ako sa kanya na lover mo. Nagseselos ka! At Si Romwel… pumatol sa lalaki?” ang tanong niya, hindi pa rin mapigil sa pagtatawa.
“Kuya naman. Nakakasakit ka. Ibig mong sabihin hindi ka rin makapaniwalang posibleng mahalin ako ni Kuya Rom dahil sa lalaki ako?” ang may halong pagkainis kong sabi.
Tila nahimasmasan naman siya noong marinig ang tanong ko. Tiningnan niya ako, inakbayan. “Hindi naman sa ganoon bunso… natawa lang ako dahil hindi ko naman inaasahang ganoon talaga ang mangyari e… Di ba ang sabi ko palagi sa iyo na lalaki si Romwel at hindi ka papatulan noon. E, ngayong alam na natin na puwede pala, e di syempre, posible palang mahalin ka rin niya, di ba? At alam mo? Kung ako lang ang masusunod, gusto ko ikaw para sa kanya. Kasi, nakikita ko kung gaano ka over-protective si Romwel sa iyo eh, kung gaano kayo ka close, kung gaano ninyo ka-alam ang isa’t-isa… At sa nangyari, ngayon ko na realize na marahil ay mahal ka nga niya.”
“T-talaga Kuya?” ang excited ko namang sagot. Kapag naman kasi may naririnig kang positive reinforcement tungkol sa mahal mo lalo na kung ito ay kabig sa iyo, feeling mo lumulutang ka sa ikapitong alapaap.
“Sa tingin ko lang. Pero syempre, huwag tayong mag-expect dahil baka mali din ako. Baka, bilang kapatid lang talaga ang pagmamahal niya sa iyo…” ang biglang pag-atras naman niya.
Kinabukasan, nauna akong dumating sa ospital gawa nang may pasok pa si Kuya Paul Jake. Noong makapasok na ako sa ward ni Kuya Rom, nakita kong gising na si Kuya Rom at nandoon din si Shane, kausap niya. Mistulang piniga ang aking puso sa sakit sa nasaksihang pag-uuap nila. At lalo pa itong nadagdagan noong lumapit na ako at hinalikan ko si Kuya Rom sa pisngi. “Kumusta ka na Kuya?”
“OK naman, sagot niya. Nasaan na ang boyfriend mo? Kaya pala hindi na kita mahahagilap, may iba ka na palang pinagkakaabalahan… Hindi nga ako nagkamali ng hinala ko sa inyo ni Paul Jake. Kaya pala pinalayas mo na ako sa kwarto mo noong huli tayong magkita.”
Pakiramdam ko ay umakyat sa ulo ang ang lahat ng dugo ko. Tinitigan ko ng matulis si Shane.
“What?!” sambit niya noong mapansin ang titig ko sa kanya.
“You told him?”
“That’s what you told me, right? And you were both very sweet with each other. The two of you were even embracing, caressing… in front of me?”
“Kuya… wag kang maniwala d’yan!” baling ko kay Kuya Rom.
“Now I am a lying ha?” pagsalungat naman ni Shane sa sinabi ko.
“Shane… can you leave us alone for a moment please?” ang pakiusap ni kuya Rom.
Lumabas si Shane ng walang imik.
“I-explain mo nga sa akin kung paano naging kayo ni Paul Jake? Di naman ako magagalit e.”
Ewan ko pero sobra talaga akong nasaktan sa sinabi niyang hindi siya magagalit. Iyon bang nag-expect ako na magselos siya, magalit dahil ibig sabihin noon ay may naramdaman din siya para sa akin. Ngunit wala palang epekto ang palabas ko. Bagkus, para pang kinonsente niya kami.
“Di ba dapat ikaw ang mag-explain sa akin kung bakit hayan… nalaman ko na lang na boyfriend mo na pala itong alien na yan?”
“Unang-una, tinanong mo na ba akung ok lang ako? Tinanong mo na ba kung may problema ako?”
Napaisip naman ako sa sagot niyang iyon. “Hindi ko naman kailangang magtanong kuya eh. Kung may tiwala ka sa akin, sa amin ng mga magulang kong nagmahal din naman sa iyo, kusa mo itong sasabihin. Bakit wala kang sinabi?”
“Magsasabi naman talaga ako e. Ngunit dinaig ako ng hiya. At noong nagpasya na sana akong magsalita noong pinuntahan kita sa bahay mo, wala ka namang ibang sinasabi kungdi puro pagsiselos, kesyo nagkita kami ng girlfriend ko, kesyo nagsama kami... sarili mo lang ang iniisip mo, tol. Hindi mo ako naramdaman. Hindi mo ako hinayaang magpaliwanag at magsalita kung ano ba talaga ang bumabagabag sa isip ko, kung bakit hindi na ako pumapasok ng eskwelahan. Iyon na sana ang puntong sasabihin ko sa iyo ang kalagayan ng nanay ko. Ngunit ano ang ginawa mo? Pinalyas mo ako sa kwarto mo. Ansakit... umalis akong hindi alam ang patutunguhan. Gusto ko na nga lang sanang magpasagasa sa mga oras na iyon eh. Sobrang sakit ng damdamin ko. Ngunit tiniis ko ang lahat, ang problema ko, ang galit mo sa akin...” Ang sabi niya, halos hindi maintindihan ang sinasabi dahil pigil na pag-iyak.
Hindi ako nakaimik sa narinig. Namalayan ko na lang na tumulo na rin ang luha ko sa awa sa kanya at sa pagsisisis asobrang pagkamakasarili ko.
Nagpatuloy siya. “...At noong bumalik naman ako sa inyo noong huli dahil sa hindi ko na talaga kayang sarilinin ang lahat at hindi ko na rin alam kung saan kukuha ng pera para sa regular na pagdadialysis ng nanay, wala ka naman doon. Kaya nag-iwan na lang ako ng sulat sa pag-asang puntahan mo ako kaagad. Ngunit naghintay ako sa wala. Nasaan ka? Hindi kita mahagilap. Napaka-kritikal ang oras iyon para sa akin, alam mo ba?”
Patuloy pa rin an gpagpahid ko ng luha. “Sana tinext moman lang ako kuya.”
“Paano kita matext? Wala akong cp, ibinenta ko na!”
“Patawad kuya. Hindi ko akalain na napakalaking pagkakasala pala ang nagawa ko sa iyo. Kasalanan ko ang lahat kuya. Sana ay patawarin mo ako.” At napahagulgol na lang ako habang niyakap ko ang bandang uluhan niya. “Kuya... patawarin mo ako”
“Pinatawad na kita tol... Lagi namang ganyan eh. Di kita matiis. Kaso lang...”
“Kaso... ano?” Tanong ko.
“Huli na ang lahat. Pati kaluluwa ko ay naibenta ko na rin”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Ginamit ko ang katawan ko. Para lamang matustusan ang mga pangangailangan ng nanay ko. At noong sinabi ng duktor na kapag hindi makakapagkidney transplant ng nanay ay hindi na magtatagal ang buhay niya kaya napilitan akong tanggapin ang alok ni Shane. Kaya nga sana noong bago ako magdesisyon, hinahanap kita tol… gusto kong marinig ang sasabihin mo. Subalit wala ka, hindi kita mahagilap. Wala ka sa panahon na kailangan ko n asana ang tulong mo. Kailangan kong magdesisyon sa araw ding iyon. Kaya wala na akong magawa...”
“Bakit? Ano ba ang alok niya sa iyo?”
“Kapag gumaling na ako, sasama ako sa kanya sa Canada. At doon na raw kami magsama...”
(Itutuloy)
Sunday, March 14, 2010
Lance Na Lang Para Pogi 12
Labels:
Lance Na Lang Para Pogi
lang linggo akong nanatili sa ospital na iyon. Napakabait ni Lola Gloria ngunit ang ipinagtataka ko lang ay sa tuwing magtatanong ako tungkol sa nakaraan ko ay iniiba niya ang usapan.
DOCTOR: "Congratulations iho, ppwedeng pwede ka nang umuwi sa inyo. Dadaan ka muna sa iba pang series of test bago masimulan ang treatment regimen para sa amnesia mo"
AKO: "salamat po doc, eh sa bait ba naman po ng lola ko, sigurado akong lahat ng mga alaala ko ay pawang masasaya" sabay ngiti
LOLA GLORIA: "Apo excited ka na bang umuwi sa atin?" sabay himas sa ulo ko
AKO: "Opo Lola"
Kinabukasan ng umaga ay pinayagan na akong ma discharge sa hospital at ipagpatuloy nalang ang treatment ko sa tacloban. Hindi ko alam na planado na pala lahat ni Lola, nung araw na din iyon pala ang flight namin pauwi ng Tacloban city.
Hindi ko maipaliwanag ang bigat ng pakiramdam kong iwanan ang lugar na ito. Pero animoy wala naman akong choice kaya hinayaan ko na din si Lola na iuwi ako sa probinsiya.
Kulang kulang isang oras ang naging biyahe namin sa eroplano bago kami nakarating ng Tacloban. Pagdating namin sa airport ay naroon ang dalawang lalaking naka uniporme ng puting polo at agad na lumapit sa amin at pinagbuksan kami ng payong patungo sa Van ang isa naman ay kinuha ang mga bagaheng dala dala namin.
AKO: "Lola pati din po dito ay wala akong maalala, di ko na din po matandaan ang lugar na ito"
LOLA: "Wag mo munag isipin yan apo, kailangan mo munang magpahinga ha?, pag uwi natin sa bahay kakain tayo ng masarap." sabay halik sa pisngi ko
May bigla namang kumislot sa dibdib ko ng halikan ako ni Lola, parang dati ko pa itong nararanasan ngunit parang hindi galing kay lola iyon. Winaglit ko muna sa isip ko ang naramdaman ko at excited akong makita ang lugar kung saan ako lumaki ayon kay Lola.
Isang oras ang beyahe namin mula sa airport. Probinsyang probinsya ang lugar na iyon, napansin ko ang napakalaking gate na pinasukan namin. Manghang mangha ako sa bahay namin.
AKO: "wow! lola anlaki ng bahay natin, di ako makapaniwalang dito ako lumaki. Lola san ba ako naglalagi pag nandito ako?"
LOLA: "ah eh...doon apo sa kubo sa gitna ng palayan sa likod ng pader na yan."
AKO: "Wow!! makikita ko po ba yun mula sa taas? " sabay tingin sa terrace sa taas ng bahay
LOLA: "oo naman apo, at lahat ng lupang matatanaw mo dun ay sa atin"
Sa pagkamangha ko ay para akong batang tumakbo papasok sa loob ng bahay, Nakita ko sa loob ang napakakagagandang mwebles at halatang mamahalin. Nakapila sa gilid ng pinto ang mga babaeng nakasuot ng kulay blue at puting uniporme. Nginitian nila ako at halatang tuwang tuwa sila na makita ako kaya pakiramdam ko ay dito talaga ako lumaki.
AKO: "Hi!, good morning! akyat lang ako sa taas ah?" sabay ngiti at tinungo ko ang second floor.
Sa ibabaw ng piano ay may nakita akong mga larawan ng isang lalaki na ang tantya ko ay malapit sa edad ko. Hindi ko siya kamukha pero ang iniisip ko ay kamag anak ko ito.
BABAE: "gwapo niya po sir no?"
AKO: "ah oo nga po eh.. sorry po may amnesia po kasi ako kaya di ko po siya maalala" sabay ngiti na mejo nahihiya
BABAE: "ako nga po pala si Aning, nanay aning nalang, katiwala po ako dito(sabay ngiti) at ang nasa litratong yan ay si.............."
LOLA: "Siya si Zander ang kapatid mo.."
AKO: "Talaga po Lola? kaya pala kasing pogi ko..heheh asan po siya?"
Biglang nalungkot ang expression ng mukha ni Lola at ni nanay aning..
AKO: "Bakit po?" pagtataka ko
LOLA: "wala na siya apo, namatay siya dahil sa car accident, isang buan na ang nakakaraan" at naiyak si Lola.
Nalungkot ako at nanghinayang sa nadinig ko. Halatang mahal na mahal ni lola si kuya zander dahil basang basa ko ang labis na lungkot sa mukha ni lola.
Ang ginawa ko ay yinakap ko si Lola...
AKO: "Lola, isipin nalang natin na lagi siyang nandito para bantayan tayo."
LOLA: "Alam ko iyon apo (iyak), kaya wag na wag mo din akong iiwan apo ah? di ko na kakayanin iyon, ikaw nalang ang natitirang kamag anak ni Lola." sabay iyak
AKO: "Wala pa po kayong nababanggit sa akin lola tungkol sa mama at papa ko"
LOLA: "Wala na din sila apo, bata ka pa ng mamatay sila dahil sa plane crash"
Labis na pighati ang naramdaman ko ng malaman kong ulila na ako sa magulang ayon kay Lola.
AKO: "Lola wag na po kayong magkwento, ayoko po makita kayong umiiyak ng ganyan" sabay yakap ulit kay Lola.
NANAY ANING: "Oh siya siya... donya gloria, magsaya na po tayo at nandito na si senyorito..........."
LOLA: " Jake... anu kaba aning parang nagka amnesia kana din" sabay tapik sa balikat ni nanay aning
AKO: "Di lang po pala ako ang may amnesia dito eh...hehehe"
Tawanan naman kaming tatlo at tuluyan ng napawi ang malungkot na momentum na pansamantalang bumalot sa aming tatlo.
AKO: "Lola punta ako ng Terrace titingnan ko yung kubo sa gitna ng palayan na sinasabi niyo po" sabay takbo patungo roon.
LOLA: "(PASIGAW)..apo bumaba kana agad at kakain na tayo ah?"
AKO: "opo Lola"
____________________________________________________________________________________
SA BAHAY (NAYNAY AT TAYTAY)..................................................
Umiiyak sa sofa si naynay kasama at si taytay.
NAYNAY: "(HUMAHAGULGOL) nasaan na kaya si Lando, Ilang Linggo na siyang nawawala, bumalik tayo sa presinto at baka may balita na sila"
TAYTAY: "tahan na mahal, ginagawa naman ng mga pulis lahat"
NAYNAY: "ilang linggo na silang nag iimbistega at wala pa din.. gusto ko ng makita ang anak ko" sabay hagulgol at yakap yakap ang bag ko na na recover nila sa basurahan na pinaglagayan ko nung gabing mabugbog ako.
Ilang katong sa pinto ang nadinig nila.
TAYTAY: Oh minda ikaw pala, halika at tumuloy kayo"
TITA MINDA: "Kunchita?.. naririto ako para makibalita sana.. nag aalala na kasi ako dito sa anak kong si Bugoy, wala ng ganang mag-aral at minsan ay di pa kumakain, laging umaalis para hanapin daw si Lando" umiiyak na din si Tita Minda
NAYNAY: "Wala padin minda.. Hindi ko na alam kung kaya ko pang ituloy ang buhay ko ng wala ang bunso ko" napahagulgol ulit siya.
BUGOY: "Tita kunchita, wag na po kayong umiyak, hindi po ako titigil sa paghahanap kay Lando"
NAYNAY: "Salamat iho"
Bigla namang sumulpot si Kuya......
KUYA: "tay pwede ba tayong mag usap doon sa kusina?"
NAYNAY: "oh bakit di pwedeng dito niyo pag usapan iyan, alam kong tungkol kay Lando yan kaya dito mo na sabihin"
KUYA: "pero nay.........."
TAYTAY: "cge na iho sundin mo na ang naynay mo"
Nagsimula ng tumulo ang luha ni kuya...
KUYA: "Yung DNA samples daw na nakuha mula sa markings sa bag niya at yung nakuha mula sa dugo malapit sa kinaroroonan ng bag niya ay nagmatch daw. Lumabas na din yung babaeng nakakita sa buong pangyayari. Sinaksak daw si Lando at hinataw ng tubo sa ulo. Hindi na daw niya alam kung anu nangyari dahil siya daw ay pinalanghap ng kung anu at nawalan ng malay, nagising na daw lang yung babae na nasa isa na siyang bakanteng lote at ng pinuntahan ng mga pulis iyon ay wala doon si Lando" ang hirap at umiiyak na pagsasalaysay ni Kuya
NAYNAY: "Diyos ko, mga hayop sila, nasaan ang naka ko.. nasaan si lando!!!" nagiging hestirikal na si naynay
KUYA: "nay sa dami daw ng dugo at sa tindi daw ng pagkakahataw sa ulo ay baka daw.... baka daw.........(umiiyak).. baka daw patay na si lando at tinapon nalang kung saan" humagulgol na si kuya
Napatakip ng bibig si Tita minda sa nadinig at si Bugoy naman ay umiiyak at patakbong tumalikod.
BUGOY: "Hindi ako naniniwala!!!!!!!1 Buhay si Lando!!!!!!! alam ko yun"
NAYNAY: "(humahagulgol) Hindi patay ang anak ko... Buhay siya nararamdaman ko yun... lando anak !!!!!!!!!! asan kaba!!!!!!11 umuwi kana" sabay yakap sa bag ko
_______________________________________________________________________________________
SA TACLOBAN....................
Manghang mangha ako sa nakita ko mula sa terrace, napakalawak na lupain, naroon ay matatanaw mo ang mga taong nagtatrabaho doon at may mga batang naglalaro din doon at naghahabulan.
Tuwang tuwa ako sa nakita ko. Patakbo ako ulit na bumaba at excited na tinungo ang kusina. nilapitan ko ang isa sa mga katulong at tinanong.
AKO: "ah excuse me po, san po ang kusina?"
KATULONG: "ah doon po kayo sir, andun po ang lola ninyo at hinhintay na kayo sa mesa"
AKO: "salamat"
Tinungo ko ang kinaroroonan ni nila..
LOLA: "oh apo halika na at alam kong gutom kana. Napapansin ko lagi kang tumtakbo, alalahanin mong kagagaling mo lang sa ospital"
AKO: "sorry po lola.."
Masaya kaming kumakain ni Lola ng maitanong ko sa kanya ang isang bagay.
AKO: "Lola? nag-aaral po ba ako? saan po kaya?"
LOLA: "ah eh... oo naman apo pero Home study ang pinili mo, Management ang kurso mo at siyempre dun ka nag aaral sa school na pag aari ng pamilya natin."
AKO: "Lola? suplado po ba ako noon o masama ugali?"
LOLA: "bakit mo naman naitanong yan apo?"
AKO: "Eh bakit po home study ang pinili ko?"
LOLA: "kasi naman apo nahihiya ka mag aral sa school natin"
AKO: "ganun po ba? pwede po dun na ko pumasok"
Halata naman kay lola ang pagkataranta.
LOLA: "ah eh.. naku lalong hindi ka pwedeng mag aral dun apo dahil sa kundisyon mo, magpagaling ka muna ok?"
AKO: "ah ok po lola" pagsang ayon ko nalang
LOLA: "sana maunawaan mo ako apo"
AKO: "Opo Lola"
Pagkatapos kumain ay nagpaalam ako kay lola na maglibot muna at baka sakaling may maalala ako. Pinayagan naman ako ni Lola sa isang kundisyon nga lang. Dapat ay kasama siya sa paglilibot ko.
Sobrang saya ko nung nilibot namin ang buong lupain ni Lola, mababait ang mga tao. Gustong kong lumapit at kausapin sila ngunit pinagbawalan ako ni Lola dahil hindi naman daw sila makakatulong para may maalala ako.
Isang linggo palang ako sa probinsiya ay nag uumpisa na akong makaramdam ng pagkabagot, gusto kong makaramdam ng thrill sa buhay ko ngayon.
Nakaupo lng ako sa terrace at nagmumuni muni ng lumapit sa akin si Lola.
LOLA: "Apo, bukas ay magsisimula na ang home study mo, baka sakaling makatulong iyon, yung dati mong instructor ay nagresign na kaya kumuha ako ng bago."
AKO: Lola wala po kasi akong maalala sa mga pinag-aralan ko dati patungkol sa kursong iyan, uulitin ko po ba lahat?"
LOLA: "madali lang naman iyon apo. Kailangan mo lang naman pag aralan kung panu mo patatakbuhin ang mga negosyo natin. Madali lng ang diploma na makuha"
AKO: "Ganun po ba Lola"
Ngiti ang isinukli ni Lola sa akin.
KINABUKASAN......................................................................
Maaga palang ay nagising na ako dahil may schedule ako, mag-aaral ako pero sa loob din ng bahay namin. Nakapaghanda na ako at lahat lahat kaya lumabas na ko sa kwarto, tama namang nakasalubong ko si nanay aning.
NANAY ANING: "Tamang tama at pinapatawag kana ng Lola mo at kakain na daw, nandun na din sa mesa ang instructor mo"
AKO: "salamat po nanay aning. Good morning po!!!!!!" sabay mabilis na tinungo ang dinning area
LOLA: "Apo. Good morning"
AKO: "Good morning din po Lola" sabay halik sa pisngi niya
Napatingin ako sa Lalaking nakaupo sa tapat niya.
LOLA: "Nga pala Alexander, ito ang apo kong si Jake. Siya ang magiging estudyante mo."
ALEXANDER: "Good morning po senyorito, kinagagalak ko pong makilala kayo"
AKO: "ako din kinagagalak kitang makilala. Parang kaedad lang kita ah..hehehe ilan taon kana po sir?"
ALEXANDER: "22 po senyorito"
LOLA: "Di nga kayo nagkakalayo, itong si jake ay 20 years old lang din" singit naman ni Lola
AKO: "Ganun na pala ako katanda?"
LOLA: "Pasensya kana alexander, alam mo na siguro ang kundisyon ng apo ko kaya pagpasensyahan mo ah... parang first time niya kasi ulit na pag aralana ang kursong to"
ALEXANDER: "wag po kayong mag alala donya gloria, ako na po bahala kay senyorito Jake"
Pagkatapos namin kumain ay dumerecho na kami sa Library ng bahay at doon ang magsisilbing classroom ko.
AKO: "Sir, sorry in advance ah..hehehe wala talaga akong ideya sa pag aaralan natin, atleast naalala ko pa panu magsulat at magbasa pati bumilang" sabay tawa
ALEXANDER: "ok lang po iyon senyorito, madali lng naman po to." sabay ngiti
Dumaan ang ilang linggo at ganoon ang takbo ng buhay ko. Nagtanong na din ako kay Lola kung bakit hindi ako nagpapatreatment para sa amnesiya ko.
LOLA: "iho, isipin mo ng masama akong Lola pero ayokong maalala mo pa ang nakaraan. Hindi mo magugustuhan ang lahat." at nag iiiyak si Lola
AKO: "Lola tahan na po... kung iyon po ang gusto niyo, susundin ko po, pero sana naman po dumating yung oras na handa na kayong ipaalala sa akin ang lahat"
Dalawang taon pa ang lumipas at wala padin akong ni katiting na naaalala although madalas kong mapanaginipan ang sinag babae na nagsasabing.
"PAKINGGAN MO ANG PUSO MO, MAAARING MAKALIMOT ANG UTAK PERO HINDI ANG PUSO LANDO"
May napapanaginipan din akong isang matabang lalaki na umiiyak, at dalawang lalaki na malungkot din ang mukha at silang tatlo ay nakasuot ng puti, hindi ko mawari kung doctor o nurse ba ang mga ito.
Naekwento ko kay Lola ang panaginip kong iyon at naitanong ko kung sino ang Lando na tinutukoy sa panaginip ko, maaari kasing kilala ni Lola kung sino iyon.
LOLA: "wag mo na muna pilitin ang sarili mo, maaalala mo din ang lahat. Ang isipin mo ay ang Birthday mo, kailangan nating paghandaan iyon, lalo pa't may mga kaibigan kana ngayon dito, di gaya nung last year na tayo tayo lang ang bestfriend mong si ALEXANDER lang ang naging bisita mo"
AKO: "Mas gusto ko nga po iyon Lola eh..
Naging matalik kong kaibigan si Alexander. Habang tumatagal din ang pagsasama namin bilang guro at estudyante ay nagkapalagayan kami ng loob. Katagalan ay pinayagan na akong lumabas ni Lola basta kasama si alexander. Pumupunta kami sa Astro, Naroon ang mga gimikan sa munting syudad ng Tacloban. Minsan ay sa Balyuan kami kumakain ng barbecue.
Nagsimula na din akong magtake charge sa ibang negosyo ni Lola. nung una ay mahirap subalit katagalan ay naging madali nalang lahat para sa akin. Siyempre laging nandun si alexander para i guide ako.
Ni minsan ay hindi ako pinayagan ni Lola na pumunta sa Maynila o kahit saan sa Luzon para umattend ng business meetings. Laging visayas at Davao, Singapore at kung saan saan pa sa ibang bansa ako nakakapunta pero not in manila. Minsan hindi maiwasan dahil sa naroon ang pangunahing Airport pero derecho ako sa next flight pauwi ng tacloban.
______________________________________________________________________________________
SA BAHAY (NAYNAY AT TAYTAY)............................
NAYNAY: "dalawang taon na mula ngayon since nawala ang baby natin"
TAYTAY: "Sigurado akong binabantayan niya atyo ngayon mahal"
NAYNAY: "Araw araw ko paring namimis si Lando (mangiyakngiyak), mabuti at nandiyan si Bugoy para kahit paanu ay maibsan ang pangungulila ko sa bunso natin. Kahapon ng ibalita sa atin ni Bugoy na pumasa siya sa Board exam, naisip ko na kung sana nabubuhay lang si Lando , baka siya ay Nurse na din ngayon"
TAYTAY: "matalino si Lando kaya sigurado iyon"
BUGOY: "naynay kunchita, magandang hapon po (sabay halik) sabi ni nanay punta daw kayo sa city para mamili para sa blow out party ko"
NAYNAY: "ganun ba? ay kailangan ko na palang mag bihis,naku at excited ako para sa anak anakan naming bunsoy" sabay halik ulit kay Bugoy
At pumasok na siya para magbihis.
BUGOY: "Tay, namimiss ko padin po siya....... minsan nga pi napapaiyak padin ako, sana dalawa kaming nagcecelebrate ngayon"
TAYTAY: "wag ka mag alala sigurado akong masaya ngayon si Lando para sa iyo.. siya nga pala si Bubble pumasa din ba?"
BUGOY: "Opo pumasa din po siya, pero hanggang ngayon sinisisi parin po niya ang sarili sa pagkawala ni Lando"
TAYTAY: "Naaawa nga din ako sa batang iyon, nung malaman niyang wala na si lando ay di nangiming umiyak sa harapan namin at humingi ng tawad. Wala siyang kasalanan sa mga nangyari kaya wala siyang dapat ikapagsisi"
BUGOY: "Minsan po, sinisisi ko nga din po ang sarili ko pero alam kong ayaw ni Lando na ganun ang isipin ko."
TAYTAY: "tama iyan, wag niyo sisihin ang mga sarili ninyo, ang lahat ay nangyayari ayon sa kagustuhan ng diyos.. Siya nga pala, nung nasa siyudad ako para bumili ng feeds para sa manok ko ay nakasalubong ko si Bubble, anlaki ng pinayat, kagwapong bata na. Di ko nga siya nakilala eh, siya ang unang pumansin sa akin."
BUGOY: "ganun po ba?"
TAYTAY: "oo, yaan mo't patatawagan ko kay kunchita ang nanay nun at ng maimbita sila sa blowout mo."
_______________________________________________________________________________________
SA PROBINSIYA (TACLOBAN).................................................
BIRTHDAY KO BILANG JAKE LOUIE S. VALDEVON..............................
Madami ang dumalo sa Birthday party na inorganize ni lola na gustong gusto na malaki ang party para sa akin.
nagsidatingan ang mga kaibigan ko pati ang bestfriend kong si alexander.
ALEXANDER: "happy birthday best.... balita ko may surprise ang lola mo sayo"
AKO: "hehehe naexcite tuloy ako."
Sa kalagitnaan ng Party ay kinausap ako ni Lola.
LOLA: "Iho since halos lahat ng klaseng negosyo ay napasukan na natin, Gustong itry ang isa pang negosyo na maaaring kumita din tayo pero kakailanganin mong mag aral patungkol sa business na ito ulit"
AKO: "Anu po iyon Lola?"
LOLA: "Bago yan, bilang gift ko sayo ay ..... maaari ka nang pumunta ng manila at mag follow up ng busineses natin doon at ang pangalawa doon din ang bago kong naisipang negosyo at ikaw ang mamamahala."
AKO: "Lola ang saya ko...weeeeeeeee!!!!!!! Manila here I come!!!!!!!"
LOLA: "naku ikaw talaga apo. Siya nga pala ang bagong business na tinutukoy ko ay napagplanuhan na namin, nakatayo na nga ang establishment. I think in six month mapapatakbo na natin iyon.
AKO: "Bilis naman po Lola, pati po employees meron na?"
LOLA: "Nagumpisa na ang hiring"
AKO: "Anu po ba kasi to Lola? pinapa excite niyo naman ako eh..hehehe"
LOLA: "Nagpatayo ako ng HOSPITAL........ napansin ko kasi dati pa na iteresado ka sa mga bagay na related sa health"
AKO: "po??"
LOLA: "oo apo HOSPITAL nga. at Bilang paghahanda ay mag aaral kayo ni alexander ng Hospital management, gusto ko si alexander parin ang mag guguide sayo"
AKO: "wow Hospital.... i love you Lola!!!!!!!"
LOLA: "hmmmmmmmmmm apo ha? baka naman ligawan mo lahat ng magiging NURSE doon"
Kinabahan ako ng madinig ko ang salitang NUrse. Animoy may isang bahagi ng puso ko ang biglang nagising.
AKO: "nurse" bulong ko sa sarili ko.
DOCTOR: "Congratulations iho, ppwedeng pwede ka nang umuwi sa inyo. Dadaan ka muna sa iba pang series of test bago masimulan ang treatment regimen para sa amnesia mo"
AKO: "salamat po doc, eh sa bait ba naman po ng lola ko, sigurado akong lahat ng mga alaala ko ay pawang masasaya" sabay ngiti
LOLA GLORIA: "Apo excited ka na bang umuwi sa atin?" sabay himas sa ulo ko
AKO: "Opo Lola"
Kinabukasan ng umaga ay pinayagan na akong ma discharge sa hospital at ipagpatuloy nalang ang treatment ko sa tacloban. Hindi ko alam na planado na pala lahat ni Lola, nung araw na din iyon pala ang flight namin pauwi ng Tacloban city.
Hindi ko maipaliwanag ang bigat ng pakiramdam kong iwanan ang lugar na ito. Pero animoy wala naman akong choice kaya hinayaan ko na din si Lola na iuwi ako sa probinsiya.
Kulang kulang isang oras ang naging biyahe namin sa eroplano bago kami nakarating ng Tacloban. Pagdating namin sa airport ay naroon ang dalawang lalaking naka uniporme ng puting polo at agad na lumapit sa amin at pinagbuksan kami ng payong patungo sa Van ang isa naman ay kinuha ang mga bagaheng dala dala namin.
AKO: "Lola pati din po dito ay wala akong maalala, di ko na din po matandaan ang lugar na ito"
LOLA: "Wag mo munag isipin yan apo, kailangan mo munang magpahinga ha?, pag uwi natin sa bahay kakain tayo ng masarap." sabay halik sa pisngi ko
May bigla namang kumislot sa dibdib ko ng halikan ako ni Lola, parang dati ko pa itong nararanasan ngunit parang hindi galing kay lola iyon. Winaglit ko muna sa isip ko ang naramdaman ko at excited akong makita ang lugar kung saan ako lumaki ayon kay Lola.
Isang oras ang beyahe namin mula sa airport. Probinsyang probinsya ang lugar na iyon, napansin ko ang napakalaking gate na pinasukan namin. Manghang mangha ako sa bahay namin.
AKO: "wow! lola anlaki ng bahay natin, di ako makapaniwalang dito ako lumaki. Lola san ba ako naglalagi pag nandito ako?"
LOLA: "ah eh...doon apo sa kubo sa gitna ng palayan sa likod ng pader na yan."
AKO: "Wow!! makikita ko po ba yun mula sa taas? " sabay tingin sa terrace sa taas ng bahay
LOLA: "oo naman apo, at lahat ng lupang matatanaw mo dun ay sa atin"
Sa pagkamangha ko ay para akong batang tumakbo papasok sa loob ng bahay, Nakita ko sa loob ang napakakagagandang mwebles at halatang mamahalin. Nakapila sa gilid ng pinto ang mga babaeng nakasuot ng kulay blue at puting uniporme. Nginitian nila ako at halatang tuwang tuwa sila na makita ako kaya pakiramdam ko ay dito talaga ako lumaki.
AKO: "Hi!, good morning! akyat lang ako sa taas ah?" sabay ngiti at tinungo ko ang second floor.
Sa ibabaw ng piano ay may nakita akong mga larawan ng isang lalaki na ang tantya ko ay malapit sa edad ko. Hindi ko siya kamukha pero ang iniisip ko ay kamag anak ko ito.
BABAE: "gwapo niya po sir no?"
AKO: "ah oo nga po eh.. sorry po may amnesia po kasi ako kaya di ko po siya maalala" sabay ngiti na mejo nahihiya
BABAE: "ako nga po pala si Aning, nanay aning nalang, katiwala po ako dito(sabay ngiti) at ang nasa litratong yan ay si.............."
LOLA: "Siya si Zander ang kapatid mo.."
AKO: "Talaga po Lola? kaya pala kasing pogi ko..heheh asan po siya?"
Biglang nalungkot ang expression ng mukha ni Lola at ni nanay aning..
AKO: "Bakit po?" pagtataka ko
LOLA: "wala na siya apo, namatay siya dahil sa car accident, isang buan na ang nakakaraan" at naiyak si Lola.
Nalungkot ako at nanghinayang sa nadinig ko. Halatang mahal na mahal ni lola si kuya zander dahil basang basa ko ang labis na lungkot sa mukha ni lola.
Ang ginawa ko ay yinakap ko si Lola...
AKO: "Lola, isipin nalang natin na lagi siyang nandito para bantayan tayo."
LOLA: "Alam ko iyon apo (iyak), kaya wag na wag mo din akong iiwan apo ah? di ko na kakayanin iyon, ikaw nalang ang natitirang kamag anak ni Lola." sabay iyak
AKO: "Wala pa po kayong nababanggit sa akin lola tungkol sa mama at papa ko"
LOLA: "Wala na din sila apo, bata ka pa ng mamatay sila dahil sa plane crash"
Labis na pighati ang naramdaman ko ng malaman kong ulila na ako sa magulang ayon kay Lola.
AKO: "Lola wag na po kayong magkwento, ayoko po makita kayong umiiyak ng ganyan" sabay yakap ulit kay Lola.
NANAY ANING: "Oh siya siya... donya gloria, magsaya na po tayo at nandito na si senyorito..........."
LOLA: " Jake... anu kaba aning parang nagka amnesia kana din" sabay tapik sa balikat ni nanay aning
AKO: "Di lang po pala ako ang may amnesia dito eh...hehehe"
Tawanan naman kaming tatlo at tuluyan ng napawi ang malungkot na momentum na pansamantalang bumalot sa aming tatlo.
AKO: "Lola punta ako ng Terrace titingnan ko yung kubo sa gitna ng palayan na sinasabi niyo po" sabay takbo patungo roon.
LOLA: "(PASIGAW)..apo bumaba kana agad at kakain na tayo ah?"
AKO: "opo Lola"
____________________________________________________________________________________
SA BAHAY (NAYNAY AT TAYTAY)..................................................
Umiiyak sa sofa si naynay kasama at si taytay.
NAYNAY: "(HUMAHAGULGOL) nasaan na kaya si Lando, Ilang Linggo na siyang nawawala, bumalik tayo sa presinto at baka may balita na sila"
TAYTAY: "tahan na mahal, ginagawa naman ng mga pulis lahat"
NAYNAY: "ilang linggo na silang nag iimbistega at wala pa din.. gusto ko ng makita ang anak ko" sabay hagulgol at yakap yakap ang bag ko na na recover nila sa basurahan na pinaglagayan ko nung gabing mabugbog ako.
Ilang katong sa pinto ang nadinig nila.
TAYTAY: Oh minda ikaw pala, halika at tumuloy kayo"
TITA MINDA: "Kunchita?.. naririto ako para makibalita sana.. nag aalala na kasi ako dito sa anak kong si Bugoy, wala ng ganang mag-aral at minsan ay di pa kumakain, laging umaalis para hanapin daw si Lando" umiiyak na din si Tita Minda
NAYNAY: "Wala padin minda.. Hindi ko na alam kung kaya ko pang ituloy ang buhay ko ng wala ang bunso ko" napahagulgol ulit siya.
BUGOY: "Tita kunchita, wag na po kayong umiyak, hindi po ako titigil sa paghahanap kay Lando"
NAYNAY: "Salamat iho"
Bigla namang sumulpot si Kuya......
KUYA: "tay pwede ba tayong mag usap doon sa kusina?"
NAYNAY: "oh bakit di pwedeng dito niyo pag usapan iyan, alam kong tungkol kay Lando yan kaya dito mo na sabihin"
KUYA: "pero nay.........."
TAYTAY: "cge na iho sundin mo na ang naynay mo"
Nagsimula ng tumulo ang luha ni kuya...
KUYA: "Yung DNA samples daw na nakuha mula sa markings sa bag niya at yung nakuha mula sa dugo malapit sa kinaroroonan ng bag niya ay nagmatch daw. Lumabas na din yung babaeng nakakita sa buong pangyayari. Sinaksak daw si Lando at hinataw ng tubo sa ulo. Hindi na daw niya alam kung anu nangyari dahil siya daw ay pinalanghap ng kung anu at nawalan ng malay, nagising na daw lang yung babae na nasa isa na siyang bakanteng lote at ng pinuntahan ng mga pulis iyon ay wala doon si Lando" ang hirap at umiiyak na pagsasalaysay ni Kuya
NAYNAY: "Diyos ko, mga hayop sila, nasaan ang naka ko.. nasaan si lando!!!" nagiging hestirikal na si naynay
KUYA: "nay sa dami daw ng dugo at sa tindi daw ng pagkakahataw sa ulo ay baka daw.... baka daw.........(umiiyak).. baka daw patay na si lando at tinapon nalang kung saan" humagulgol na si kuya
Napatakip ng bibig si Tita minda sa nadinig at si Bugoy naman ay umiiyak at patakbong tumalikod.
BUGOY: "Hindi ako naniniwala!!!!!!!1 Buhay si Lando!!!!!!! alam ko yun"
NAYNAY: "(humahagulgol) Hindi patay ang anak ko... Buhay siya nararamdaman ko yun... lando anak !!!!!!!!!! asan kaba!!!!!!11 umuwi kana" sabay yakap sa bag ko
_______________________________________________________________________________________
SA TACLOBAN....................
Manghang mangha ako sa nakita ko mula sa terrace, napakalawak na lupain, naroon ay matatanaw mo ang mga taong nagtatrabaho doon at may mga batang naglalaro din doon at naghahabulan.
Tuwang tuwa ako sa nakita ko. Patakbo ako ulit na bumaba at excited na tinungo ang kusina. nilapitan ko ang isa sa mga katulong at tinanong.
AKO: "ah excuse me po, san po ang kusina?"
KATULONG: "ah doon po kayo sir, andun po ang lola ninyo at hinhintay na kayo sa mesa"
AKO: "salamat"
Tinungo ko ang kinaroroonan ni nila..
LOLA: "oh apo halika na at alam kong gutom kana. Napapansin ko lagi kang tumtakbo, alalahanin mong kagagaling mo lang sa ospital"
AKO: "sorry po lola.."
Masaya kaming kumakain ni Lola ng maitanong ko sa kanya ang isang bagay.
AKO: "Lola? nag-aaral po ba ako? saan po kaya?"
LOLA: "ah eh... oo naman apo pero Home study ang pinili mo, Management ang kurso mo at siyempre dun ka nag aaral sa school na pag aari ng pamilya natin."
AKO: "Lola? suplado po ba ako noon o masama ugali?"
LOLA: "bakit mo naman naitanong yan apo?"
AKO: "Eh bakit po home study ang pinili ko?"
LOLA: "kasi naman apo nahihiya ka mag aral sa school natin"
AKO: "ganun po ba? pwede po dun na ko pumasok"
Halata naman kay lola ang pagkataranta.
LOLA: "ah eh.. naku lalong hindi ka pwedeng mag aral dun apo dahil sa kundisyon mo, magpagaling ka muna ok?"
AKO: "ah ok po lola" pagsang ayon ko nalang
LOLA: "sana maunawaan mo ako apo"
AKO: "Opo Lola"
Pagkatapos kumain ay nagpaalam ako kay lola na maglibot muna at baka sakaling may maalala ako. Pinayagan naman ako ni Lola sa isang kundisyon nga lang. Dapat ay kasama siya sa paglilibot ko.
Sobrang saya ko nung nilibot namin ang buong lupain ni Lola, mababait ang mga tao. Gustong kong lumapit at kausapin sila ngunit pinagbawalan ako ni Lola dahil hindi naman daw sila makakatulong para may maalala ako.
Isang linggo palang ako sa probinsiya ay nag uumpisa na akong makaramdam ng pagkabagot, gusto kong makaramdam ng thrill sa buhay ko ngayon.
Nakaupo lng ako sa terrace at nagmumuni muni ng lumapit sa akin si Lola.
LOLA: "Apo, bukas ay magsisimula na ang home study mo, baka sakaling makatulong iyon, yung dati mong instructor ay nagresign na kaya kumuha ako ng bago."
AKO: Lola wala po kasi akong maalala sa mga pinag-aralan ko dati patungkol sa kursong iyan, uulitin ko po ba lahat?"
LOLA: "madali lang naman iyon apo. Kailangan mo lang naman pag aralan kung panu mo patatakbuhin ang mga negosyo natin. Madali lng ang diploma na makuha"
AKO: "Ganun po ba Lola"
Ngiti ang isinukli ni Lola sa akin.
KINABUKASAN......................................................................
Maaga palang ay nagising na ako dahil may schedule ako, mag-aaral ako pero sa loob din ng bahay namin. Nakapaghanda na ako at lahat lahat kaya lumabas na ko sa kwarto, tama namang nakasalubong ko si nanay aning.
NANAY ANING: "Tamang tama at pinapatawag kana ng Lola mo at kakain na daw, nandun na din sa mesa ang instructor mo"
AKO: "salamat po nanay aning. Good morning po!!!!!!" sabay mabilis na tinungo ang dinning area
LOLA: "Apo. Good morning"
AKO: "Good morning din po Lola" sabay halik sa pisngi niya
Napatingin ako sa Lalaking nakaupo sa tapat niya.
LOLA: "Nga pala Alexander, ito ang apo kong si Jake. Siya ang magiging estudyante mo."
ALEXANDER: "Good morning po senyorito, kinagagalak ko pong makilala kayo"
AKO: "ako din kinagagalak kitang makilala. Parang kaedad lang kita ah..hehehe ilan taon kana po sir?"
ALEXANDER: "22 po senyorito"
LOLA: "Di nga kayo nagkakalayo, itong si jake ay 20 years old lang din" singit naman ni Lola
AKO: "Ganun na pala ako katanda?"
LOLA: "Pasensya kana alexander, alam mo na siguro ang kundisyon ng apo ko kaya pagpasensyahan mo ah... parang first time niya kasi ulit na pag aralana ang kursong to"
ALEXANDER: "wag po kayong mag alala donya gloria, ako na po bahala kay senyorito Jake"
Pagkatapos namin kumain ay dumerecho na kami sa Library ng bahay at doon ang magsisilbing classroom ko.
AKO: "Sir, sorry in advance ah..hehehe wala talaga akong ideya sa pag aaralan natin, atleast naalala ko pa panu magsulat at magbasa pati bumilang" sabay tawa
ALEXANDER: "ok lang po iyon senyorito, madali lng naman po to." sabay ngiti
Dumaan ang ilang linggo at ganoon ang takbo ng buhay ko. Nagtanong na din ako kay Lola kung bakit hindi ako nagpapatreatment para sa amnesiya ko.
LOLA: "iho, isipin mo ng masama akong Lola pero ayokong maalala mo pa ang nakaraan. Hindi mo magugustuhan ang lahat." at nag iiiyak si Lola
AKO: "Lola tahan na po... kung iyon po ang gusto niyo, susundin ko po, pero sana naman po dumating yung oras na handa na kayong ipaalala sa akin ang lahat"
Dalawang taon pa ang lumipas at wala padin akong ni katiting na naaalala although madalas kong mapanaginipan ang sinag babae na nagsasabing.
"PAKINGGAN MO ANG PUSO MO, MAAARING MAKALIMOT ANG UTAK PERO HINDI ANG PUSO LANDO"
May napapanaginipan din akong isang matabang lalaki na umiiyak, at dalawang lalaki na malungkot din ang mukha at silang tatlo ay nakasuot ng puti, hindi ko mawari kung doctor o nurse ba ang mga ito.
Naekwento ko kay Lola ang panaginip kong iyon at naitanong ko kung sino ang Lando na tinutukoy sa panaginip ko, maaari kasing kilala ni Lola kung sino iyon.
LOLA: "wag mo na muna pilitin ang sarili mo, maaalala mo din ang lahat. Ang isipin mo ay ang Birthday mo, kailangan nating paghandaan iyon, lalo pa't may mga kaibigan kana ngayon dito, di gaya nung last year na tayo tayo lang ang bestfriend mong si ALEXANDER lang ang naging bisita mo"
AKO: "Mas gusto ko nga po iyon Lola eh..
Naging matalik kong kaibigan si Alexander. Habang tumatagal din ang pagsasama namin bilang guro at estudyante ay nagkapalagayan kami ng loob. Katagalan ay pinayagan na akong lumabas ni Lola basta kasama si alexander. Pumupunta kami sa Astro, Naroon ang mga gimikan sa munting syudad ng Tacloban. Minsan ay sa Balyuan kami kumakain ng barbecue.
Nagsimula na din akong magtake charge sa ibang negosyo ni Lola. nung una ay mahirap subalit katagalan ay naging madali nalang lahat para sa akin. Siyempre laging nandun si alexander para i guide ako.
Ni minsan ay hindi ako pinayagan ni Lola na pumunta sa Maynila o kahit saan sa Luzon para umattend ng business meetings. Laging visayas at Davao, Singapore at kung saan saan pa sa ibang bansa ako nakakapunta pero not in manila. Minsan hindi maiwasan dahil sa naroon ang pangunahing Airport pero derecho ako sa next flight pauwi ng tacloban.
______________________________________________________________________________________
SA BAHAY (NAYNAY AT TAYTAY)............................
NAYNAY: "dalawang taon na mula ngayon since nawala ang baby natin"
TAYTAY: "Sigurado akong binabantayan niya atyo ngayon mahal"
NAYNAY: "Araw araw ko paring namimis si Lando (mangiyakngiyak), mabuti at nandiyan si Bugoy para kahit paanu ay maibsan ang pangungulila ko sa bunso natin. Kahapon ng ibalita sa atin ni Bugoy na pumasa siya sa Board exam, naisip ko na kung sana nabubuhay lang si Lando , baka siya ay Nurse na din ngayon"
TAYTAY: "matalino si Lando kaya sigurado iyon"
BUGOY: "naynay kunchita, magandang hapon po (sabay halik) sabi ni nanay punta daw kayo sa city para mamili para sa blow out party ko"
NAYNAY: "ganun ba? ay kailangan ko na palang mag bihis,naku at excited ako para sa anak anakan naming bunsoy" sabay halik ulit kay Bugoy
At pumasok na siya para magbihis.
BUGOY: "Tay, namimiss ko padin po siya....... minsan nga pi napapaiyak padin ako, sana dalawa kaming nagcecelebrate ngayon"
TAYTAY: "wag ka mag alala sigurado akong masaya ngayon si Lando para sa iyo.. siya nga pala si Bubble pumasa din ba?"
BUGOY: "Opo pumasa din po siya, pero hanggang ngayon sinisisi parin po niya ang sarili sa pagkawala ni Lando"
TAYTAY: "Naaawa nga din ako sa batang iyon, nung malaman niyang wala na si lando ay di nangiming umiyak sa harapan namin at humingi ng tawad. Wala siyang kasalanan sa mga nangyari kaya wala siyang dapat ikapagsisi"
BUGOY: "Minsan po, sinisisi ko nga din po ang sarili ko pero alam kong ayaw ni Lando na ganun ang isipin ko."
TAYTAY: "tama iyan, wag niyo sisihin ang mga sarili ninyo, ang lahat ay nangyayari ayon sa kagustuhan ng diyos.. Siya nga pala, nung nasa siyudad ako para bumili ng feeds para sa manok ko ay nakasalubong ko si Bubble, anlaki ng pinayat, kagwapong bata na. Di ko nga siya nakilala eh, siya ang unang pumansin sa akin."
BUGOY: "ganun po ba?"
TAYTAY: "oo, yaan mo't patatawagan ko kay kunchita ang nanay nun at ng maimbita sila sa blowout mo."
_______________________________________________________________________________________
SA PROBINSIYA (TACLOBAN).................................................
BIRTHDAY KO BILANG JAKE LOUIE S. VALDEVON..............................
Madami ang dumalo sa Birthday party na inorganize ni lola na gustong gusto na malaki ang party para sa akin.
nagsidatingan ang mga kaibigan ko pati ang bestfriend kong si alexander.
ALEXANDER: "happy birthday best.... balita ko may surprise ang lola mo sayo"
AKO: "hehehe naexcite tuloy ako."
Sa kalagitnaan ng Party ay kinausap ako ni Lola.
LOLA: "Iho since halos lahat ng klaseng negosyo ay napasukan na natin, Gustong itry ang isa pang negosyo na maaaring kumita din tayo pero kakailanganin mong mag aral patungkol sa business na ito ulit"
AKO: "Anu po iyon Lola?"
LOLA: "Bago yan, bilang gift ko sayo ay ..... maaari ka nang pumunta ng manila at mag follow up ng busineses natin doon at ang pangalawa doon din ang bago kong naisipang negosyo at ikaw ang mamamahala."
AKO: "Lola ang saya ko...weeeeeeeee!!!!!!! Manila here I come!!!!!!!"
LOLA: "naku ikaw talaga apo. Siya nga pala ang bagong business na tinutukoy ko ay napagplanuhan na namin, nakatayo na nga ang establishment. I think in six month mapapatakbo na natin iyon.
AKO: "Bilis naman po Lola, pati po employees meron na?"
LOLA: "Nagumpisa na ang hiring"
AKO: "Anu po ba kasi to Lola? pinapa excite niyo naman ako eh..hehehe"
LOLA: "Nagpatayo ako ng HOSPITAL........ napansin ko kasi dati pa na iteresado ka sa mga bagay na related sa health"
AKO: "po??"
LOLA: "oo apo HOSPITAL nga. at Bilang paghahanda ay mag aaral kayo ni alexander ng Hospital management, gusto ko si alexander parin ang mag guguide sayo"
AKO: "wow Hospital.... i love you Lola!!!!!!!"
LOLA: "hmmmmmmmmmm apo ha? baka naman ligawan mo lahat ng magiging NURSE doon"
Kinabahan ako ng madinig ko ang salitang NUrse. Animoy may isang bahagi ng puso ko ang biglang nagising.
AKO: "nurse" bulong ko sa sarili ko.
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
