Love Is... Chapter 30

AUTHOR’S NOTE: So heto na naman ang boring na update! Yey! Lol!

WARNING! Sa mga ayaw ng basahin itong akda ko. ‘Wag na kayong magtangka pa. Baka sabihin niyo na namang kesyo ganito, kesyo ganyan. Nakakasawa na e. Boring pala, bakit niyo pa binabasa?

Maraming salamat pa rin sa binibigay ninyong opportunity, Sir MIKE at Sir PONSE! Hinding-hindi ko po matatawaran ang inyong kabaitan!

Sa mga co-RA’s ko, BLUE, VIENNE, COOKIE CUTTER, CRAYONBOX, APPLE GREEN, SEYREN, ROGUE! Kaway-kaway! I-welcome naman natin si AXEL, dagdag siya sa ating lumalaking pamilya! :)

Sa mga Bebe ko, BAESTFRIEND RED, PINUNONG BLUE, NHE, at SICHEM BABY! Kumusta? Miss ko na kayo! Lol! Naalala ko tuloy no’ng birthday ni Mama. Tawanan ba naman no’ng dalawa (Red and Sichem) ‘yong pagkanta ko. Hindi ko tuloy alam ang mararamdaman ko. Tss. Lol!

Sa mga ever supportive kong RYESTERS! Hello! Mga ADMINS! Hindi ko kayo nirerequire na maging active lagi ha? I just want you to help me confirming membership requests. Hindi ako laging on-line e. Kung meron lang naman. Parang bulletin board lang naman kasi ang group, na kapag may teaser doon ipopost. At syempre kapag may update. I might convert that to a page na lang. Nag-iisip pa ako ng magandang Page Name e.

Sa mga READERS, COMMENTATORS, CRITICS at EMAIL SENDERS, maraming salamat sa suporta! Hindi ko ito ipagpapatuloy kung wala kayo. At least, marami-marami pa naman kayong nagbabasa ng akda ko.

So ‘yon! #BASAMODE na kayo, mga bebe ko! :D

Hope you’ll enjoy!

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos and other materials used in this story are for illustrative purposes only; photo credits should be given to its rightful owner.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII

XIX | XX | XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV

XXVI | XXVII | XXVIII | XXIX

ADD US TO YOUR BLOGGER APP

(Reading List)

michaelsshadesofblue.blogspot.com

ADD ME UP!

FB Account | Rye Evangelista

FB Group | Rye Evangelista's Stories

KINDLY READ THESE STORIES TOO!

Crayonbox’s Starfish (On-going)

Gio Yu’s Final Requirement (On-going)

Axel De Los Reyes’ Love Game (Upcoming)

Seyren Windor’s Loving You… Again (On-going)

Bluerose Claveria’s Just For A Moment (On-going)

Prince Justin Dizon’s Me And My Rules (On-going)

Rouge Mercado’s Way Back Into Love 2 (On-going)

Vienne Chase’s Strings From The Heart (On-going)

Apple Green’s (Jace Page) The John Lloyd Diary (Upcoming)

Apple Green’s (Jace Page) The One That Got Away (Upcoming)

Cookie Cutter’s Gapangin Mo Ako, Saktan Mo Ako. 2 (On-going)

CHAPTER XXX

Red’s POV

Umuwi ako sa bahay na wala sa sarili. Buti na lang at nakapagdrive pa naman ako ng maayos.

“What happened to your face?” Tanong ni Andrei nang makita nila ako ni Reese pagkapasok ko sa bahay.

“Wala ‘to. I deserve this. Dahil sa akin, umalis si Riel ng walang paalam. At walang nakakaalam kung saan siya pupunta.” Tugon ko.

Pabagsak na lang akong umupo sa sofa.

“What?! What do you mean?” Wika Andrei.

“Umalis si Kuya Riel? Bakit?” Tanong naman ni Reese.

Talunan akong napailing sa kanila. I really want to know where he went. Para hanapin siya. To fix everything... Pero… ako naman talaga ang dahilan ng paglayo niya. I should’ve listened to Mom. Nasa huli na nga talaga ang pagsisisi.

Inilabas ko na lang ang dalawang maliit na box sa aking bulsa, binuksan ang mga ito, saka ito tinitigan ng mabuti. Maibibigay ko pa kaya ito sa kanya?

“Nasaan ang Medicine Cabinet ninyo? Kailangan ‘yang magamot.” Ani Reese na may pag-aalala.

“No, Reese. It’s okay. Leave it there.” Agad na lang akong tumayo para umakyat na sa kwarto ko. “Ihatid mo na lang si Reese. Matutulog na ako.” Saad ko kay Andrei.

Wala sa wisyo itong napatango na lang sa akin.

I don’t even know what to do now.

Pabagsak akong nahiga sa aking kama. Thinking about what is happening. Kung hindi ako umalis, hindi sana ganito ang mangyayari sa pagitan namin ni Riel.

Ang ginawa niya lang naman ay ang mahalin ako.

Bullshit na insecurities mo ‘yan, Jared! Pwede ka namang maging karapat-dapat sa kanya, kahit hindi ka umalis noon ‘di ba? Pwede ka namang makipagkompetensya sa mga taong lalapit sa kanya! Napakalaki mong tanga!

“Mom, Riel is missing.”

Dumaloy na lang sa pisngi ko ang kanina ko pa pinipigilang luha sa mga mata ko. Kasalanan ko ‘to. Paano na ngayon?

Zeke’s POV           

“Riel!” Sigaw ko habang tumatakbo sa kanyang kinatatayuan.

Tanging ingay na lang mula sa preno ng isang kotse ang narinig ko.

Nang makita kong tumigil ang kotse ay agad kong niyakap si Riel. Thank God!

“Kingina! Magpapakamatay ba kayo!” Sigaw no’ng driver ng kotse na babangga sana kay Riel.

“Kim? Kim Cipriano?” Dahil sa dumaang sasakyan ay nakita ko kung sino ito.

“God dammit! Yamson?!” Aniya sabay aninag sa madilim na daan. “What the fuck? Magpapakamatay ba kayo? ‘Wag niyo nga akong idadamay, ha? Marami pang mga bagay sa mundo ang gusto kong maranasan. Kung magpapakamatay kayo, may bangin dito! Maghanap kayo! Takte!”

“Sorry!”

“Sorry. Sorry. E kung hindi ko ‘yon naipreno, ano pang silbi ng sorry mo?” Galit pa ring tugon niya. “Tss. Tabi na nga, nagmamadali ako!”

Yakap-yakap ko lang si Riel na panay ang panginginig. Tumabi kami sa kalsada tsaka naman pinaharurot ni Kim ang kanyang kotse.

May trauma pa rin ba siya? Mag-iisang taon na, ‘di ba?

“If you want to forget everything, may alam akong lugar. Payapa. Hindi matao. Kung nag-aalala kang pipilitin kita na gustuhin ako, no worries. I’ll stop. I’ll let you heal your heart.”

Napaangat na lang ito ng tingin sa akin.

Makikita mo pa rin doon ang takot.

I want to help him. Pero, hindi talaga makukuha ang lahat sa santong paspasan. I need to wait until he manages to remove every pieces of Red in him.

Riel’s POV

Dalawang araw na…

Dalawang araw na rin ang nakalilipas…

I thought, that day, mawawala na talaga ako sa mundo. I was lucky enough na hindi reckless driver ‘yong muntik na sanang makasagasa sa akin.

Naisip ko nga na, sana pala, namatay na lang ako noon sa unang aksidente. Hindi ko na sana nararamdaman ang lahat ng ito ngayon.

But, I can’t ask for that to happen. May mga bagay talagang ang Diyos lamang ang nakakaalam sa mangyayari sa buhay natin.

Andito ako ngayon sa buhanginan malapit sa resthouse ng mga Yamson sa Nasugbu, Batangas. Kanina pa akong alas cinco rito, pinagmasdan ang papalubog na araw, ang kulay pastel na kalangitan at ang walang hanggan na view ng karagatan.

Dito ‘yong sinabi sa akin ni Zeke na payapang lugar, for me to clear up everything that’s in my head. To move on... Wala naman akong masasabi pa tungkol sa lugar. Isa itong paraiso.

Nang mawala sa paningin ko ang araw ay marahan na lang akong nahiga sa buhangin, pinagmamasdan ang kalangitang, punong puno ng bituin.

Ito ba ang sinasabing moving on process? Ni hindi ko nga maalis sa isipan ko ang mukha ni Red.

I think about him every second of the day.

Tama ngang, hindi agad makukuha ang pag-move-on sa isahang pagtulog lang. Hindi rin iyon ganon kabilis katulad ng isang kisap-mata.

Ipinikit ko na lang ang aking mga mata tsaka dinama ang kantang nagpiplay ngayon sa iPod ko.

It's just another night
And I'm staring at the moon
I saw a shooting star
And thought of you
I sang a lullaby
By the waterside and knew
If you were here
I'd sing to you
You're on the other side
As the skyline splits in two
I'm miles away from seeing you
I can see the stars
From America
I wonder, do you see them, too?

So open your eyes and see
The way our horizons meet
And all of the lights will lead
Into the night with me
And I know these scars will bleed
But both of our hearts believe
All of these stars will guide us home

Nang iminulat ko ang mata ko ay agad na nakita ng mga ito ang imahe ng dalawang bituing mas matingkad ang liwanag kaysa sa iba.

‘Yong isa ay ang Vega, at ‘yong isa naman ay ang Altair. Alam ko, kasi napag-aralan namin ‘yon sa high school. Paborito ko pa naman ang constellation.

Sabi ng aming guro noon, ang kwento ay magkasintahan sila, pero ang malungkot na parte ng kanilang pag-iibigan ay dahil sa bawat isang taong lumilipas, isang beses lamang sila kung nagkakasama.

It is from Tanabata, or the Evening of the Seventh. Kung saan, every July 7 iyon ipinagdiriwang sa Japan, dahil iyon ang seventh lunar month nila.

And then, dumaan na naman sa isipan ko si Red. Parang kami lang. Pero… makalipas ang isang taon, nagkita nga kami, pero… marami ng nagbago sa pagitan namin.

Kumusta na kaya siya?

What the fuck, Riel?! Magmomove-on ka ba or what?

Kinanta ko na lang ang sumunod na liriko ng kanta. ‘Yon na rin ang nagpabagsak sa mga luhang kanina ko pa pinipigilang tumulo mula sa aking mga mata.

I can hear your heart
On the radio beat
They're playing 'Chasing Cars'
And I thought of us
Back to the time,
You were lying next to me
I looked across and fell in love
So I took your hand
Back through lands and streets I knew
Everything led back to you
So can you see the stars?
Over Amsterdam
You're the song my heart is
Beating to

Nagising na lang ako dahil sa tunog ng gitara. Pagkamulat ko ng aking mga mata ay napansin ko ang kumot na nakabalot sa aking katawan, bonfire sa may ‘di kalayuan, pagkain sa aking gilid, at si Zeke na nakatingala sa kalangitan habang nagpapluck sa gitara.

Nakatulog pala ako habang nagpiplay ang mga kanta sa iPod ko. Napakibit balikat na lang ako. Kasi naman, ang pinakinggan mong playlist ay ‘yong kung hindi pampatulog, ay ‘yong pinapaiyak ka naman!

Umiiling akong natawa sa kawalan.

Naubos na nga, wala ng nagpiplay mula rito.

“Marunong ka?” Agad na tanong ko nang matanggal ko ang earpods na nasa tenga ko.

Nailipat niya naman ang atensyon niya sa akin. Iniayos ko lang ang sarili ko para makaupo. Hindi pa siya sumagot.

“Chasing Cars, huh?” Saad ko sa title ng kantang tinutugtog niya.

Tanging ngiti lamang ‘yong natanggap kong sagot.

“Akin ba ‘to?” Turo ko sa pagkaing nasa tabi ko. Tumango naman siya bilang sagot.

Napailing na lang ako.

“Napipe ka na ba? Ba’t ‘di ka nagsasalita riyan?” Umiling ako sa patuloy na hindi niya pagsagot sa akin. Whatever! Kakain na lang nga ako!

Agad ko na lang ‘yong kinuha saka ito sinimulang kainin. Naramdaman ko na rin kasi ang gutom. Pagsulyap ko sa oras na nasa iPod ko ay quarter to 9 na rin naman pala kasi. Halos apat na oras na pala akong naririto.

Umiiling pa rin akong nakatingin sa kanya pagkatapos ng unang subo ko. Pangiti-ngiti lamang ‘tong nakatitig din sa akin. Ano ‘to, Yamsom? Argh!

We’ll do it all, everything

On our own

We don’t need, anything

Or anyone

Natigilan na lang ako sa aking pagsubo ng marinig ko ang pagkanta niya. Nakatingin lamang siya ng diretso sa akin. Naalala ko na naman ‘yong mga sinabi niya kanina sa akin no’ng nasa byahe pa kami.

I don’t know… oo, gwapo siya. Well, okay na naman ang pakikitungo niya sa akin. Not to mention his built, pero, sinabi ko pa rin! Lol! Thoughtful. I can say na wala ka nang hahanapin pa sa kanya.

Kung pagkain lang siyang nakahain sa hapagkainan, kanina pa siya ubos. Do you get my point? Pero, wala e. Walang sparks. Kahit no’ng hinalikan niya ako.

Paanong ang isang Ezekiel Yamson ay sa lalaki rin magkakagusto?

Hindi katulad noon sa kaibigan niya na, nagdidikit lamang ang balat nami’y parang nagdidiwang na ang lahat sa sistema ko. No’ng ngang hinalikan niya ako, sabog confetti! Gano’n! Hayst! Pinilit ko na lang itong iwinaksi sa aking isipan.

Advantage lang siguro ‘yon ni Red noon, dahil may gusto ako sa kanya.

If I lay here

If I just lay here

Would you just lie with me and

Just forget the world?

Sa akin pa rin ang buong atensyon niya. I can’t help but just look away. Ayokong magbigay ng maling motibo sa kanya. Ayokong maging PAASA!

Alam kong may mga taong nadidevelop naman pagdating ng panahon. Pero hindi ko iyon naisip sa pagitan namin. Or maybe, I’m still into Red, pa rin kasi.

That… I’m into deep… na kahit pilitin ko ang sarili kong umahon, hinding-hindi ko iyon magagawa… dahil… unang subok pa lang, lunod na ako.

I don’t quite know

How to say

How I feel

Those three words

Are said too much

They’re not enough

If I lay here

If I just lay here

Would you just lie with me and

Just forget the world?

Forget what we’re told

Before we get too old

Show me a garden

That’s bursting into life

Patuloy lang ang pagkain ko habang kinakanta niya iyon. I don’t know what he’s up to. I don’t mind, naman. As long as hindi ako magbibigay ng motibo, safe ako. Hindi ko alam na maganda pala ang boses niya.

Si Zeke ‘yong tipo ng taong… sa unang sulyap mo palang ay makukuha na talaga ang atensyon mo. ‘Yon bang head-turner. Kahit mabali pa ang leeg mo sa kakatitig sa kanya habang naglalakad siya, ay okay lang. Worth it, kumbaga.

Mas napagtuunan ko lang talaga ng atensyon noon si Red, kasi… siya ang gusto ko. Siya ‘yong kapag nakikita ko, bumabagal ang takbo ng mundo ko.

‘Yon ‘yong sinasabi ng lahat ‘di ba?

Siya ‘yong pangarap na gusto kong abutin. Bituin na sana’y sa akin lamang nagniningning.

Let’s waste time

Chasing cars

Around our heads

I need your grace

To remind me

To find my own

If I lay here

If I just lay here

Would you just lie with me and

Just forget the world

Forget what we’re told

Before we get too old

Show me a garden

That bursting into life

Pero… in reality… kahit nga pangarap ay hindi natutupad. Ang mga bituin, ay hindi gano’n kadaling sungkitin.

Well, nangyari ‘yong pangarap na iyon. Pero… may mga pangarap din talagang may expiration date.

Guess, we can’t have it all. The fact na nangyari ‘yon sa buhay mo, ay ipagpasalamat mo na lang. Kasi… kahit papaano’y pinaramdam sa’yo ng mundo, how it feels like reaching your dreams.

All that I am

All that I ever was

Is here in your perfect eyes

They’re all I can see

I don’t know where

Confused about how as well

Just know that these things

Will never change for us at all

If I lay here

If I just lay here

Would you just lie with me and

Just forget the world

“What’s with the song, Zeke?” Tanong ko sa kanya nang matapos siya sa kanyang pagkanta.

Napakibit-balikat na lang siya.

“I just wan’t to sing it, that’s all.” Aniya tsaka napangiti.

“Weh? Alam ko, na kahit may pagkamayabang ka… saying… ‘kasi maganda ang boses ko’, and the likes, pero… I know… may malalim ‘yong kahulugan. ‘Yon ‘yong nakikita ko sa’yo. Being tough isn’t just being tough, Mr. Yamson. You know that.”

Napailing na lang ito sa akin.

“Guess, hindi ko talaga matatakasan ang mga mapanuring mata ng isang Gabriel Dela Rama.” Aniya saka tumawa.

“Well…” Napakibit-balikat naman ako. “We’re schoolmate’s way back in high school. So… kilala mo ako pagdating sa aspetong ‘yan.” Tugon ko.

“Very well.”

Nakatitig siya sa akin ng diretso.

Nag-iwas na lang agad ako ng tingin.

“Oh? I thought, you’re gonna evaluate what my eyes are saying? Bakit nag-iwas ka ng tingin?”

“I did… already.” Sagot ko. As I have said, ayokong magbigay ng motibo. Maling pagkakaintindi niya lang, ay malaki na ang magiging epekto.

“So… anong sinasabi ng mga mata ko?”

“Can we talk about it some other time? Inaantok na ako e.” Iiwasan ko hangga’t maaari. Guess, I can’t really remove every bits of Red in me. Hindi ko binibigyan ng pagkakataon ang iba na makapasok sa buhay ko.

Tatayo na sana ako ng pigilan niya ako.

“Akala ko ba umalis ka para makapagmove-on? Dalawang araw na ang nakalipas Riel. Pero… nakikita ko sa’yong hindi mo pa iyon ginagawa.” Mahinahon niyang saad.

“Kasi…”

“Kasi ano? Makikinig ako. Sabi ko nga ‘di ba, I’ll help you.”

“Kasi… hindi ko kayang alisin si… si Red sa buhay ko.” Napaupo na lang akong muli.

“So… wala nga talaga akong pag-asa?” Malungkot niyang tanong.

“I’m sorry, Zeke. Pinipilit ko ang sarili ko e… but… I keep on coming back to square one. Parte na ng buhay ko si Red.”

“He’s a jerk. Sinasaktan ka niya.”

“I’m really sorry…”

It’s been 4 days, pero wala pa rin akong nahihita sa bakasyong ito. Palagi kong naiisip na hindi ko kayang alisin sa sistema ko ang lahat-lahat tungkol kay Red. Ganoon ko siya kamahal.

Mahal niya rin naman ako e. Sinabi niya noong gabing iyon. Kahit nga hindi niya iyon sinabi, naramdaman ko pa rin. Masokista na ba talaga ako, ngayon? Kahit pa bago kami nagkalayo, ramdam ko na mahal na mahal niya ako.

Pero… ang tanging magagawa ko na lang ngayon ay ang pagmasdan siya mula sa malayo. Makokontento na siguro ako noon. May nagmamay-ari na sa puso niya. I can’t ask God, na kung pwedeng maghiwalay na lang sila. Lalabas lamang na selfish ako.

Itong bakasyon kong ito ay hindi naman mapupunta lamang sa wala.

Nakaupo ako ngayon dito sa porch ng resthouse. Ang sarap langhapin ng hangin dito.

“Good morning!” Masayang bati sa akin ng kagigising pa lang atang si Zeke.

“Good morning, din!” Natatawa kong tugon sa kanya.

“Ba’t ka tumatawa? Binati lang naman kita, ah? May mali ba sa itsura ko? Sinigurado ko kayang maayos ako, bago humarap sa’yo—.”

“Oo na. Oo na! Gwapo ka nga e. Masaya ka ata ngayon?”

“Gwapo naman pala ako, bakit hindi ka naiinlove sa akin?” Aniya.

Napag-usapan na namin ‘to kagabi e.

“Wushu! Sabi ko nga kagabi, you deserve better than me. Malay mo, sa byahe natin papuntang Palawan mamaya, makita mo na ang hinahanap ng puso mo.” Naiiling akong ibinalik ang paningin ko sa malawak na karagatan sa harapan ng kanilang resthouse.

“Tss. Love. Ewan ko sa’yo. Nga pala…” Nakuha niya naman ang atensyon ko. “Kung gusto mo ng mga kasagutan sa lahat ng tanong mo. May kilala akong makakatulong sa’yo. They’re in Palawan, already. Nakausap ko kagabi.”

“Huh? Sino naman?”

“Basta.” Tugon niya na nakangiti.

Kagabi kasi, tuluyan ko nang pinutol ang expectation sa akin ni Zeke. Na hinding hindi ko na talaga bibitawan pa si Red. Even if it means, hurting myself again and again. Buti naman at naintindihan niya ako.

Nagmana nga siguro ako sa bestfriend ng author nito. Hayst!

Helena’s POV

“Seth. Anong masasabi mo sa twist na nangyayari ngayon?” Out of the blue kong tanong sa asawa ko.

Nang tawagan ako ni Red noong Linggo ay hindi ako mapakali dito sa Palawan. Nawawala raw si Riel!

Nasa kama na kami ngayon, he’s reading the book I bought him.

“Hmmm?” Aniya.

“Do you think, magiging exciting kaya ito, kung si Riel naman ang magtuturo ng leksyon sa anak natin?”

“What do you mean?”

“Wala lang, pinagbigyan na natin ang anak mo e, better give Riel the stage now. Hindi sa gusto kong matuto si Red. Maling-mali naman talaga ‘yong ginawa niya.”

“I don’t think, Riel’s like that. Mabait na bata ‘yon. Tsaka, pinagbigyan naman talaga natin ‘yong anak mo ‘di ba?”

“Sabagay. Kaya nga okay na okay siya sa akin para sa anak natin. Well, about Red… alam mong tutol ako doon ‘di ba? Mapilit lang talaga ang anak mo.”

Nakakainis kasi si Red! Ewan ko ba sa kanya. Malapit ng matapos ang preparasyon para sa kasal. Ang problema lang kung tatanggapin pa siya ni Riel. I think so, pero gusto ko kasing bigyan ng pagkakataon si Riel na malaman lahat, and then, make his own revenge. Sweet revenge kumbaga.

Nakatanggap ako kanina ng tawag kay Zeke. Kababata ni Red. Amanda, my bestfriend’s son. Nabunutan ako ng tinik nang sabihin niya sa aking kasama niya si Riel. Halos tatlong araw na rin kasi naming pinapahanap si Riel sa Maynila.

Kaya pala hindi mahanap ng mga imbestigador ay dahil nasa Batangas pala sila.

Gusto kong makita ang anak ko na maghabol sa nag-iisang taong kanyang minamahal.

“So what are you planning?”

Napangiti na lang ako.

“Basta. Ako na ang bahala. We’ll see Riel, tomorrow evening. Well… I… I mean, si Riel naman ang magdidesisyon no’n.”

Napakibit balikat na lang ang asawa ko sa sinabi ko sa kanya.

Spoiled nga siguro ako pagdating sa mga lalaki ng buhay ko. Since ako lang naman ang babae rito, lahat ng gusto ko, wala silang kontra. Minsan nga lang, sumusuko na lang din ako kasi, mahal ko rin naman ang mga lalaki sa buhay ko.

Ako naman muna ngayon.

Riel’s POV

Alas cuatro y media nang makarating kami sa Palawan ni Zeke. Ako lang sana ang pupunta rito, para bisitahin doon sa isla ang Pamilya Aquino. Sila ang una kong pupuntahan pagdating namin doon.

Tapos, kung papayagan nila ako’y doon muna ako titira hanggang sa dumating na ang mga tiga-Arneyo. Pero, dahil kasama ko si Zeke. Kailangan naming maghanap ng matutuluyan. Siya na raw ang bahala ro’n.

Pero nakiusap kasi siyang samahan ako. Para na rin maipakilala niya ako sa tutulong sa akin. I’m not moving on na rin naman e. Bakasyon na lang ‘to at sa susunod na linggo naman ay Immersion na nang mga Seniors ng Arneyo.

Naghahanap na kami ngayon ng masasakyang bangka patungo sa isla kung saan naroroon ang mga alaala ng nakalipas. Nakalipas na gusto kong itago at alalahanin pa rin sa aking isipan.

Ito na ang desisyon ko… ang ipagpatuloy ang pagmamahal sa nag-iisang taong nasa puso ko. Masokista na nga talaga siguro ako. Ang bilis pala talagang umikot ng kapalaran, ano?

“Alvin?” Tawag ko sa isang pamilyar na taong nakita kong sumampa sa bangkang sasakyan din namin ni Zeke, papunta roon sa isla.

Napalingon naman ito sa amin. Nakompirma ko naman ang mga hinala ko. Although, he’s different now. Ang nerdy looking, na hindi pala imik sa klase namin na si Alvin Rios ay makikitaan na ng pagbabago.

Ang alam ko ay sa Maynila siya pinag-aral ng kanyang mga magulang sa kolehiyo. Sumisigaw din kasi ng karangyaan ang pamilya nila. At sa kilalang unibersidad siya nag-aaral.

“Riel?” Tugon naman nito.

Napangiti na lang ako rito. Sumampa na lang kaming dalawa agad ni Zeke sa bangka. Nang makaupo kami sa may upuan sa harap niya’y agad kong napuna ang mga pagbabago sa kanya.

“Ikaw nga. You look different.”

Natawa na lang ito sa aking puna sa kanya.

“Not the nerdy, Alvin Rios, huh?” Tugon niya.

Napakibit-balikat na lang ako saka tumawa. His eyeglasses are not there anymore.

“Saan ka pupunta?” Tanong ko.

“Sa isla. May bibisitahin lang ako.” Aniya tsaka biglang napasulyap sa katabi ko.

Takte! Nakalimutan kong may kasama pala ako rito.

“Oh! By the way! You know Zeke, right? Ezekiel Yamson. Our batchmate from C Section.” Muwestra ko kay Zeke sa kausap ko. “Zeke, kilala mo rin naman siguro si Alvin, ‘di ba? Alvin Rios?” Muwestra ko naman kay Alvin sa katabi ko.

“Uh… Yeah… Nice to meet you, Alvin.” Ani Zeke tsaka inilahad sa kaharap ang kanyang kamay para makipagkamayan. Although, nakikipagkamayan siya rito’y may pagtataka pa rin sa kanya.

“Me too… Ezekiel.” Tinanggap niya naman ang nakalahad na kamay ng nauna.

“Magkakilala na ba talaga kayo?” Tanong ko. Napailing si Zeke, habang tumatango naman si Alvin.

“Is there something wrong? Nagkakailangan ata kayo?” May weird akong nafifeel sa dalawang ito. Hmmm.

Nag-iwas na lang ng tingin sa amin si Alvin.

Wala na kaming imikan noong marami ng nakasakay sa bangka na aming sinasakyan patungo sa isla. Medyo malayo rin naman kasi siya sa amin.

Napansin ko lang mula noong pumalaot kami’y hindi maputol ang titig ni Zeke sa kanya. I wonder kung may nangyari ba sa nakaraan kaya nagkakailangan silang dalawa.

Hindi naman kami gano’n kaclose ni Alvin. Siya kasi ‘yong tipong pagkatapos ng klase ay uuwi agad. O kaya nama’y laging nasa library kapag spare time. Nerd nga.

Hindi ko na lang inintindi ang dalawa. Binusog ko na lang ang sarili kong mga mata sa pagtingin sa bawat nadaraanan naming isla at sa malawak na karagatan. Papalubong na rin ang araw kaya’t kulay pastel na ang kalangitan.

Naalala ko tuloy ‘yong immersion namin last year. Memories that are worth to keep.

Now that, I have accepted to myself, that whatever happens, between me and Red, ay tatanggapin ko nang maluwag sa aking kalooban. Isang taon na rin naman akong nasaktan, edi, all the way na lang kung gano’n ang kalalabasan.

At least, magaan na ang pakiramdam ko ngayon. Acceptance lang pala ang kailangan ko.

Lumayo man ako’t lahat-lahat. Hindi ko na talaga maaalis sa sistema ko ang gagong ‘yon. Masokista na nga ako. Although, naaawa rin naman ako sa sarili ko, tatanggapin ko pa rin.

Napahawak ako sa aking ulo nang nakaramdam ng pagkahilo. Baka dahil sa byahe lang na ito. Pero… naalala kong madalas na mangyari ‘to sa akin ng nakaraang buwan. Ininda ko lang kasi, timing din na puyat ako noon.

“Okay ka lang?” Tanong ni Zeke. Napansin niya siguro ang paghawak ko sa aking ulo.

Napalingon na rin sa amin si Alvin.

“Yeah. Okay lang ako. Nahilo lang ako. I don’t know. Baka dahil sa byahe lang na ito.”

Napatango na lang sa akin si Zeke.

‘Yon lang naman talaga ang posibleng dahilan. Pinilit kong alisin ‘yon sa akin isipan. Bumuti na rin naman ang lagay ko pagkalipas ng ilang minuto.

Halos umabot sa tenga ang ngiti ko nang matanaw ko na ang isla. Makikita ko na ulit sina Nanay Mel, Tatay Fred, Rea, Greg at ang kambal na sina Kiko at Kikay. Nakapagpangako pa naman kami na babalik dito.

Ito na ‘yong pagkakataon na ‘yon. Although, hindi ko kasama ‘yong iba kong kagrupo noon sa immersion. Eli will be here next week, so, makikita niya ulit ang pamilya Aquino.

Pagkababa ko sa bangka ay agad kong dinama ang buhangin. It’s good to be back! Ngayon, hindi ko lang mahahanap ang sarili ko. Dito ko ulit ipagpapatuloy ang lahat ng tungkol sa amin ni Red.

I’m ready for next week.

“Riel! Alis na ako.” Pagpapaalam ni Alvin.

Naglipat ako ng tingin kay Zeke, na nakatitig pa rin sa kanya. Curious man ako’y hindi ko magawang magtanong. Mamaya siguro. Lagot ka sa mala-talk show na interview ko sa’yo, Yamson.

“Saan ka ba kasi pupunta?” Tanong ko.

“Sa host family namin last year. Monthly ako pumupunta rito e. A day or two ako namamalagi sa kanila. Balita ko ring, dito mag-iimmersion ulit ang mga Seniors ng Arneyo next week. I am planning to visit, so kita na lang tayo. Tapos na rin naman ang exams.”

“Oh, I see. Sige ba. Tutugtog ang banda sa last night e. Facilitator din kami.” Tugon ko.

Nakatitig na nakikinig lamang sa amin si Zeke. Ano bang meron? Fudge! Kating-kati na akong itanong ‘yan kay Zeke!

“Talaga? Edi kasama niyo rin si Jasper? Ah… e… how about Josh?” Aniya. Nag-iwas na rin siya ng tingin sa akin.

“Oo. Josh will be one of the facilitators, while Jas is our bassist. Teka? Anong meron kay, Jasper? Magkakilala kayo?”

“Oo nga naman?” Nagulat naman ako sa tanong nitong katabi ko. What’s up with him and Alvin ba? Argh!

“Ah… e… Wala wala! Sige! Alis na ako. Baka hinahanap na nila ako. Pakisabi na lang kay Josh, na kung meron siyang time, ay pakipuntahan na lang sina Nanay.

Napatango na lang ako sa kanya. Agad naman nitong nilisan ang lugar kung saan kami ngayon nakatayo ni Zeke.

“Tell me, Zeke. Anong meron kayo ni Alvin noon? Kasi alam mo ‘yon. Naguguluhan ako sa kinikilos ninyong dalawa simula noong nagkita kayo sa port.”

Bumagsak lang ang kanyang balikat. Napabuntong hininga na rin lang siya.

“Ano sa tingin mo?” Aniya.

“Hello?! Kaya nga ako nagtatanong kasi wala akong kaide-ideya.”

“Let’s just talk about it later. We need to go.” Aniya.

“Tss. Umiiwas? Gano’n? Don’t get me wrong, okay? Sinabi mong may gusto ka sa akin, tapos may nakalipas pala sainyo ni Alvin? Ano ‘yon Zeke, diversion? Kelan pa ‘to?”

“Later, okay? Sasabihin ko sa’yo lahat. Kailangan na nating puntahan ‘yong pakay natin dito. We’ll have dinner with them. We can’t be late.”

Panay na ang irap ko sa hangin habang naglalakad kami papunta roon sa sinasabi niyang makakatulong sa akin sa paghahanap ko ng mga kasagutan. Mura roon, mura rito. Mura everywhere! Kainis! Ayoko pa namang pinaghihintay sa ganyang mga scoop!

“Tss. Umiiwas pero panay naman ang titig kay Alvin kanina. Kung nakakatunaw lang siguro ang mga titig mo, nahalo na siguro si Alvin sa tubig alat ng dagat kanina.”

Kanina pa ako dada ng dada rito, pero hindi niya man lang ako pinapansin. Tss.

“We’re here.” Aniya na nagpatigil sa akin.

Literal na napanganga ako nang makita ko ang napakagandang resthouse. Meron pala nito rito? Baka hindi pa ‘to naitatayo rito noong napunta kami for immersion.

Halos kasing laki ito ng resthouse nila Zeke sa Batangas.

“Huy!” Sigaw ni Zeke.

“Peste! ‘Wag kang manggugulat! Uupakan kita! May ‘di ka pa sinasabi sa akin!”

“Tss. Alam mo! Nakakaturn-off ang kakulitan mo! Buti na lang nireject mo agad ako. I would have gone to hell, kung naging tayo.” Aniya.

“Kapal, huh?!”

Akala mo naman kung sinong gwapo! Kapag mahal mo ang isang tao, dapat tanggap mo lahat ng kapintasan sa buong pagkatao niya. I guess this crazy bastard doesn’t really love me at all! Hindi sa umaasa ako ‘no! Nireject ko na nga e!

Kasi nga, may laman na ‘yong puso niya. ‘Yong totoong mahal niya.

Malayo lang kaya dinadivert niya lahat sa kung sino na lang. Ooops! Parang below the belt na ata ‘yon. Peace! Lol!

“Tara na nga! Gutom na ako e.”

“Tse! Suplado nito! Gutom na rin naman ako.” Umirap na lang ako sa kawalan pagkatapos ko ‘yong sabihin.

“Oh! You’re here!” Pamilyar sa akin ang boses ng nagsalita.

Unti-unti ko na lang inilakbay ang paningin ko patungo sa pinto ng resthouse kung saan naroon kami ni Zeke.

“Hi! Tita!” Pagbabago ng tono ng boses ni Zeke.

Naestatwa lang ako sa kinatatayuan ko. Agad naman itong lumapit sa kinatatayuan naming dalawa saka ko nakumpirma kung sino nga ito. Nakasunod na sa kanya ang asawang may ngiti sa kanyang labi akong nasilayan.

“Mama... Papa...” Namutawi sa aking mga labi.

Nakita ko na lang na nakalahad ang mga kamay ni Mama. Tanda na handa na siya para yakapin ako. Nangilid ang mga luha sa aking mga mata. Kahit na nga, naging emosyunal na ako’y nagawa ko pang tingnan si Zeke.

Tanging tango na lang ang nakita ko sa kanya.

So… it’s them? Sila ang makakatulong sa akin? Ang sasagot sa mga katanungan ko?

Agad kong inalis sa likod ko ang bag ko’t marahang itong inilapag sa buhanginan, tsaka ako tumakbo palapit sa kanila para yakapin ang mga ito.

Namiss ko sila!

Nasa harap kami ngayon ng hapagkainan matapos ang madramang pagtatagpo kanina. Magtatatlong oras na rin buhat noon. Nalaman ko na rin ang lahat mula sa kanila. Kaya heto ako ngayon, walang imik.

“Okay lang na magalit ka kay Red, dahil sa ginawa niya sa’yo. Maiintindihan namin. But let him, tell you everything okay? Sana maayos niyo pa rin ito.” Nag-angat ako ng tingin kay Mama tsaka tumango.

“Opo. Mama.” Tugon ko.

“I want you to teach Red a lesson. ‘Yong maiisip niyang mali talaga ang ginawa niya. Pinaabot niya pa ng isang taon. Well, we’re sorry too. Kasi pinagbigyan namin si Red. Pasensiya ka na, Riel, ha?” Dagdag pa nito.

“This time, sabi nga ng Mama mo, ikaw naman ang gagawa no’n sa kanya. Ikaw lang kasi ang makakagawa no’n.” Saad naman ni Papa.

“Hindi ko po ata kayang gawin ‘yon…” Napaangat ako ng tingin sa kanila. Napangiti lamang si Mama sa akin. Si Papa naman ay napatango.

“Ang swerte ng anak namin sa’yo.”

Napangiti na rin lang ako.

“Dapat po sana, sisimulan ko ng alisin si Red sa buhay ko. Kaya nga po ako, umalis ng Naga. Pero, kahit anong pilit ko, hindi ko magawa…” Nakikinig lamang sila sa akin.

Napagtuunan ko ng pansin si Zeke na nasa porch, malayo ang tingin. Malinaw ko ring nakita roon ang magandang hubog ng crescent moon sa langit.

“Mahal na mahal ko po si Red, the fact na para na siyang mantsa sa paborito kong damit. Kahit ilang beses kong labhan, kahit ilang beses kong buhusan ng bleach, kahit ilang beses kong ibabad, kahit ilang beses kong kusutin, ay hinding-hindi na talaga maaalis doon. ”

“Ikaw ang bahala. Next week andito na sila for the immersion. Hahayaan kita. You deserve to be mad after all. Pero, hindi ko ata maipapagawa sa’yo ang gusto kong mangyari sa anak ko. Nakaligtaan kong, hindi ka gano’ng tao.”

“Masaya na po akong malaman ang dahilan ng pag-alis niya. At least, nabunutan na ako ng tinik.”

“Siya nga pala, ‘wag kang magagalit kay Dave. He’s just helping Red. ‘Yong sa airport, wala ‘yon sa plano.”

“Mama naman, e! Pinaalala niyo pa!”

“Ay! Hahahaha! Sorry!” At nagtawanan na lang kami.

I’m sorry to disappoint you, guys. Hindi naman kasi makitid ang pag-iisip ko. Kung kailangang intindihin, iintindihin ko. Pero… pinag-iisipan ko ang magiging parusa ni Red. Mokong na ‘yon! Inisip niyang papalitan ko siya? Bwiset!

Nagkuwentuhan pa kami hanggang sa pumatak ng alas dose ng hating gabi. Kanina pa walang imik si Zeke. Nasa iisang kwarto kami ngayon. Nasa may bintana siya, patuloy pa ring nakatingala sa kalangitang punong-puno ng bituin.

“Hey! Are you okay? May sasabihin ka pa pala sa akin.” Pagkuha ko ng pansin niya.

Marahan naman siyang tumango sa akin.

“Alam mo ba ‘yong kwento behind the stars, Vega and Altair?” Tanong niya. Nasa kalangitan pa rin ang atensyon niya.

“Uh… yeah. Bakit?” Tanong ko. Lumapit na rin tuloy ako sa kabilang bintana.

Nirelate ko palang 2 days ago sa buhay pag-ibig ko e. Now that I have a clear understanding about what happened, aakma na ‘yon ngayon. Gago kasing Red ‘yan! Bullshit na insecurities niya! Kahit kailan hindi ko inisip na kulang pa siya sa buhay ko.

Sa halos isang buwan na naging kami, hindi ko naramdaman na may kulang. Putang ina! Dadramahan ko talaga ang mokong na ‘yon kapag andito na siya.

“We had a one-night stand.” Out of the blue’ng pagsasalita niya na naman?

“Ha?! Nino?” Naguguluhan kong tanong.

“Ni Alvin.” Seryosong sagot niya.

“Oh!” Literal na napa-o talaga ang bibig ko.

Kaya pala gano’n na lang sila kailang sa bawat isa kanina sa bangka.

“Wait! When was that? And paanong sabi mong gusto este mahal mo ako?”

“A year and a half, ago. Bago pa umalis si Red. Nakalimutan ko na kasi ‘yon, at wala namang nakakaalam kaya’t namaintain ko ang image ko. Kaya naituon ko rin ang pansin ko sa’yo.”

“Paanong? ‘Di ba schoolmate natin si Alvin? Paano mo malilimutan ‘yon?”

“First of all, I don’t know his name. Pangalawa, hindi ko alam na sa school natin siya nag-aaral. Nagulat nga ako na kilala mo siya. Hinanap ko siya ro’n. God knows how hard I did, just to find him.”

“What? Seriously? Paano nangyari ‘yon? Sa mga panahong ‘yon, lagi kong napapansin si Alvin sa classroom.” May sira na ba ang paningin niya?

Mabilis akong nagbukas ng facebook app. Nakita ko ang nasa 80 nang messages ko, may a hundred and plus na rin akong notifications at sampung friend requests, pero hindi ko iyon binuksan. Agad kong nitap ang search box saka initype doon ang pangalan ni Alvin.

Lumabas naman ito agad, pero bago na lahat ng pictures niyang naroroon, the way he was when we met him at the port kanina. Hindi siya ‘yon e. Nerd siya! Nerd!

Naghanap ako sa photos niya, at may nakita naman ako no’ng high school days. Agad ko itong iniharap kay Zeke.

“That’s him, a year ago. Hindi pala! All his high school days!”

Tinitigan naman niya ito ng mabuti.

“It’s him? Are you sure? Hindi naman ‘yan ‘yong itsura niya no’ng magkakilala kami sa bar. ‘Yong itsura niya kanina, ‘yon ‘yong nakilala ko sa bar.”

“Yes, it’s him. We’re from the same Section, Zeke. Hindi kami close, pero, kilala ko siya kahit sa anong parte ng mukha niya. Hindi ko alam na sa sobrang pagkanerd no’n e, hindi mo rin aakalain nagbabar din naman pala…” Nag-isip pa ako ng konti.

“And to think, he’s like me. Alam mo na. Ikaw din. Wow ha! Ang galing mong magtago no’n. Ang galing niya rin.” Dagdag ko. Napakibit-balikat na lang siya sa akin.

“He’s unforgettable.” Aniya.

Napatango na lang ako sa sinabi niya.

Napakamisteryoso talaga ng pag-ibig. Kahit maraming araw na ang nagdaan, kahit natabunan na ng maraming alaala ang mga nangyari, kapagka pala isa ‘yon sa mga alaalang tumatak sa pagkatao mo, hinding-hindi na iyon maaalis.

Naisip ko lang. Hindi niya naman mairerelate ang kwento nila sa kwento ng stars na Vega at Altair. At least ‘yong dalawang bituin, magkasintahan sila, kahit malungkot na sa bawat isang taon lamang silang nagkakalapit sa isa’t isa.

Ay ewan! Poproblemahin ko pa ang isisermon ko sa gagong Red na ‘yon e!

“‘Di ba sabi ni Alvin, dalawang araw siya rito? Puntahan mo kaya?”

Napatango na lang ito sa akin.

“Hala! Matulog na nga tayo. Paghahandaan ko pa ang pagdating ng magaling mong kaibigan!”

“Ano kaya kung pagselosin mo.”

“Ayoko!” Hindi ko ‘yon gagawin! Faithful ako. Lol!

“Sige na! Isang beses lang. Let’s see kung anong magiging reaksiyon niya. You deserve to have at least one shot to hurt him. Aba, isang taon ka ring pinaiyak ng gagong ‘yon. Kung hindi ko lang sana nakita ulit si Alvin, hindi na talaga kita titigilan.”

“Zeke!” Itinaas niya naman ang dalawang kamay.

“Sabi ko nga.” Aniya saka tumawa.

Kanina nagdadrama, tapos ngayon naman, nagbibiro na. Tss.

“Let me think about it—.” Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang mahilo na naman ako. Napahawak na lang ako sa aking ulo.

Umiikot na naman ang mundo ko.

“What happened?” Nag-aalalang tanong nito sa akin.

“Nahilo na naman ako.” Mabilis na tugon ko. “Masyado na ata akong nagpupuyat these past few days.”

“Teka nga lang, I’ll ask Tita if they have meds for that. Baka low blood ka na.” Aniya saka mabilis na lumabas ng kwarto. Pipigilan ko sana siya pero, hindi ko na ‘yon nagawa.

Inayos ko na lang ang sarili ko sa kama tsaka nahiga ng maayos. Itutulog ko lang ‘to, bukas okay na ulit ako.

Ang inaalala ko lang ay napapadalas na ‘to ngayong month.

Itutuloy…