WARNING: BOY-BOY / MOLESTATION / R - 18
Note: This post is upon request. Please email me at getmybox@hotmail.com
Thank you!
-Mikejuha-
Wednesday, July 23, 2008
Thursday, May 15, 2008
Ang Soybeans Vendor Na Tisoy
Labels:
Ang Soybeans Vendor Na Tisoy
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
-------------------------
Part 1:
Fifteen years old lang ako, nasa high school nung tumulong-tulong sa sari-sari store ng bayaw ko. Maliit lang ang tindahan pero ok naman ang kita. Asin, asukal, mantika, bawang, posporo, at kung anu-ano pa ang mga paninda. Dahil na rin sa tulong nila sa pagpapaaral sa akin, tumutulong din ako sa kanila sa pagbantay o pag-repack ng asukal, asin, bawang at kung anu-ano pa.
Sa simula palang, dun na rin naka-pwesto ang mga batang nagtitinda ng mga powdered soybeans na tingi-tingi. Yun lang ang paninda nila at kahit papanu, kumukita din naman. Dala-dala ang mga metal containers pumu-pwesto silang nakaupo sa isang kanto naghihintay ng customer. At dahil sa ang pwesto namin ay mejo malamig, paborito nilang lugar ito. “Mga taga Mindanao daw ang mga yan”, sabi ng ate ko. “Sa Mindanao nanggagaling ang soybeans at sila mismo na galing din dun ang nagbebenta”.
Isa sa naging kaibigan ko si Jerry, taga Butuan City. Siguro, kasing-edad ko lang. Mestiso, medium built, matangkad at talagang may hitsura. Kung hindi lang sa mejo gusgusin at lumang mga suot nya, sasabihin mo talagang anak-mayaman dahil sa kinis ng balat lalo na ang mukha. May pagka-blonde ang buhok na mahaba, brown ang mata, matungis ang ilong at may mamumula-mulang labi na perpektong match naman sa mapuputi at pantay na mga ngipin. Kumbaga, flawless. Ang totoo daw, mayaman ang papa nya na half-Spanish ngunit bumagsak ang negosyo at nung mamatay, nabalot na sila sa kahirapan. Kaya imbes na mag-aral, nagbanat na siya ng buto kasama ang nanay at dalawa pa nyang kapatid na babae para makatawid sa pang araw-araw na kailangan.
Sobrang aloof at introvert si Jerry, halos kagaya ko din. Ang kaibahan lang namin ay nakibo ako pag natapakan ang paa pero sya, tapakan mo man ang dalawang paa, hindi pa rin kikibo. Kikibo lang siguro yan kapag nabugbog-sarado na, puno na ng latay ang katawan at magtatanong, “Saan ba ang hospital?” – hehehe. Kumbaga, napakamahiyain at napakabait na bata.
Dahil may hitsura, andaming nagka-crush – bakla, babae. Sa kanya, ang lalaki nababakla at ang tomboy ay naging babae ulit. Ganyan katindi ang ka-torpehan, este, kagwapuhan ni Jerry. Malakas ang appeal ng kumag. Kahit nga mga estudyante dadayo sa pwesto namin para magpa-cute lang sa kanya. At sya mismo ang nililigawan ng babae. Nanjan yung padalhan sya ng love letter, pagkain, card, at kung anu-ano pa. Kaso, napaka-torpe nga. Nasabi ko tuloy sa sarili ko, talagang patas ang gawa ng Diyos. Yung ibang hindi naman ka-gwapohan, napakalakas ng apog, este, loob pero hetong tao na sobrang guwapo naman, mejo gago, torpe, at heto psychotic pa yata.
Nun ngang unang salta ko pa lang sa tindahan at nakita ko yan, hindi kami nagkikibu-an. Kahit sa harap lang ng tindahan ng bayaw ko sya naka-pwesto at magkaharap lang ang mga inuupuan namin. Kala ko talaga suplado. Tinginan lang kami nyan. Pag nakatingin ako sa kanya, yuyuko sya na kunyari hindi ako napansin. Kung sya naman ang titingin sa akin, syempre, di ko rin sya pinapansin. “Ano ka, hilo? Bakit, gwapo rin naman ako ah? Slight nga lang.” patawa ko sa sarili.
Actually, ako ang nahihirapan sa kalagayan nya na buong maghapong walang kausap, walang gustong kausapin, maliban na lang sa customer. Naka-upo lang, naka-tutok ang mata sa semento habang ang mga nagpapa-cute sa kanya ay parang mga langaw na umaali-aligid... Minsan tumatayo, dudukutin ang pera sa bulsa, bibilangin, tapos isisiksik ulit pabalik sa bulsa at uupo na naman. Minsan tatayo, mag-istretch... Minsan din nakayuko nalang at nag-iisip ng napakalalim na tagos yata sa kabilang kanto ng mundo... Hindi ko din alam kung nagdududa sya kung nagpapa-cute ako sa kanya, o sya ba itong nagpapa-cute sa akin dahil alam nyang inoobserbahan ko sya, hehe. Ang hirap! Mahirap talaga kapatid, pramis. Ako ang nato-torture, eh – hehe. At na-challenge ako dun ha?
Yan ang drama ko pag wala akong ginagawa o walang customer, ang oobserbahan sya. Pag tumayo yan, alam ko na ang gagawin, either magbilang ng kita nya o mag stretch ng buto. Halos basahin ko nga rin ang isip nyan pag nakayuko ng ganyan at mag-isip ng malalim eh... “Magjajakol ako mamya o bukas nalang...?” hehe, di... dala lang ng ka-libugan ko.
Sa katagalan kong obserba sa kanya na-analyze ko na mabait naman yata, mahiyain nga lang. At napansin ko rin na yung biglang kabig ng tingin nya pag nahuli ko ay parang gusto rin nyang makipag-kaibigan sa akin, di lang siguro alam kung paanu (Owww? Ganun? Baka ilusyon lang yan, hehehe). So, umaandar na ang pagkamanyakis, este “delicious-minded” ko. “Kaw ha, playing hard-to-get ka, tingnan natin kung makapalag ka pa dito sa gagawin ko” sabi ko sa sarili.
So, naghanap ako ng paraan. Esep, esep, esep... “Ah, ganito, dadaan ako sa harap nya at ilalaglag ang dala-dala kong panyolitong itim (ehehehe)... Ah, hindi, kumita na yan e. Eto na lang...”
Dahil sa minsan ay dumadaan sya sa corner ng tindahan namin pag pumupunta sa kabilang kanto, inisip ko na abangan nalang ang timing na yun. At isang beses nga, aktong dadaan na sya, dali-dali kong kinuha ang isang kilo ng asukal na naka-pack sa plastic, kunyari di ko sya nakita at binangga, sabay laglag sa asukal, “KA-BLAGGGG!” Sabog syempre ang asukal at nagkalat sa semento. “Shittttt!” sabi kong ganun at tiningnan sya. Kitang-kita ko sa lumaki nyang mga mata ang pagkagulat at takot. Yumuko ako para kunyari linisin ang nagkalat na asukal. Yumuko din sya at nagkasalubong ang mga tingin namin... hinawakan nya ang kamay ko, inamoy ang pabango ko sa katawan. At ang naibulong ko nalang sa kanya ay, “What happens next is up to you...”
Hindi... nagugulo na naman tong kwento ko, eh. Sa commercial ng pabango pala yan. San na nga ba tayo? Ah, dun nga sa pagpulot ko sa mga nagkalat na asukal. Yun, pumutla ang mapupulang labi nya at halos hindi makapagsalita. Hindi na rin ako nagsalita, e syempre kasalanan nya (daw). Maya-maya tinulungan nya akong damputin ang mga asukal na kalat at nangingiming sabi, “Sorry ha, di ko sinasadya eh... bayaran ko na lang...”
“Wag na, ok lang. Pagagalitan lang naman ako ng ate ko nito e, tapos tatanggalan ng allowance sa buong taon o kaya’y di na papasukin ng school.” Sabi ko sa kanyang pa-seryoso. Mejo nanginginig pa rin sya sa takot at binawi ko na lang ang sinabi. “HIndi! Joke lang. Wala yun, tol... Wag kang mag-alala, ok lang to.” Sabay ngiti at offer ng milkshake, este, handshake. “Mike pala ang pangalan ko”
Kahit tulala pa, tinanggap na rin nya ang kamay ko at pilit na ngumiti, “Jerry... Jerry Rodriguez.”
(Itutuloy)
-----------------------------------------------
Part 2:
Wow, sister, este pare... heaven na heaven ang feeling nung makita ko ang ngiti ng hinayupak. Kaya pala nababaliw ang kung sinu-sino dito sa ganda ba naman ng lips, ngipin, at mata pag nakangiti. Talagang ma-mesmerize ka.
“Jerry Rodriguez...? Hanep! Artistang-artista ang dating a!” excited kong sagot sa kanya. “Kilala mo ba si Mike Rodriguez?” dugtong ko.
“Hindi e...” sagot naman nyang nangingimi pa rin. “Sino ba yun?”
“Ah... Si Mike, ako yun. At si Rodriguez naman... ikaw yun!” sabi kong nakangiti.
Napatawa sya at siguro napansin na rin na hindi ako galit, “Sige Mike tulungan na kitang linisin tong kalat ng asukal sa semento.”
“Hindi... ok lang. Ako na ang maglinis dito.”
“Hindi... tulungan na kita para makabawi naman ako sa iyo” pag iinsist nya.
“Ok, kung mapilit ka talaga” sagot ko. “’Epektib’ ang drama ko, hehe” tawa ng utak kong nademonyo.
So, pinagtulungan naming linisin ang kalat. Pagkatapos ng paglilinis namin, niyaya ko syang mag-meryenda ng paborito kong pagkain – puto-pan, yung sliced bread na ang palaman ay putong malagkit na may konting asukal at ang kapares ay hot chocolate. Pumayag naman sya. At take note, ako ang nilibre nya... (hehehe, nadugasan yung konti nyang kita. Mapilit kasi e!). Sabi ko nga sa sarili, “Himala! Nakikipag-usap at sumama ang mokong sa akin?”
Simula nun, naging magkaibigan na kami ni Jerry, at di lang basta kaibigan, best friends pa. Pag hindi kami nagtitinda nyan, namamasyal na kaming dalawa lang, nanonood ng palabas sa video house, nagpi-picnic sa farm namin o naliligo sa ilog na katabi lang. Minsan din dinadala ko sya sa school at pinapakilala sa iba ko pang mga kaibigan at kakalase na tuwang-tuwa namang nakikipagkaibigan sa kanya lalo na ang mga babae na kinikilig. At mejo nagseselos din ako ng konti dahil sa halos hindi na ako pinapansin ng mga kaibigan ko, panay na lang sa sya (hehe). At sa tingin ko, unti-unting nagkakaroon sya ng trust at confidence sa sarili.
“Alam mo, Jerry, nung una kitang mapansin dun sa pagtitinda mo ng soybeans, parang ang supla-sulado mo. Gusto sana kitang kaibiganin e, kaso umiiwas ka pag tinitingnan ko. Parang ang sarap mong sipain talaga, hehe?” sabi kong patawa.
“Nahihiya kasi ako e, sensya kana.”
“Pero...” pag-aalinlangan kong tanong, “Gusto mo rin ba sana akong kaibiganin?”
“Sana... kaso di ko alam panu e, mukhang salbahe ka kasi” sabi nyang naka-ngiti. “Di biro lang, alam ko mabait ka. Buti nalang nabundol ko yung asukal nyo. Dahil kung hindi, hindi pa sana tayo magkakakilala”.
Mukhang na-guilty ako sa sinabi nyang yun kaya naisip kong sabihin na sa kanya ang totoo. “OK... May aaminin ako.” Tiningnan ko sya. “...Alam mo bang sinadya ko talagang ibundol ang sarili ko sa iyo at ilaglag yung asukal?”
“Ano?” Tanong nyang parang na-surprise. ”Bakit mo naman ginawa yun?”
“Para takutin ka... Joke! Hindi... para makausap ka at maging kaibigan syempre”.
“Hahahahaha!” Tumawa sya ng malakas. “Talaga? Dahil... alam mo, may aaminin din ako sa yo.” Sabi nyang tiningnan ang reaction ko “Sinadya ko rin namang dumaan sa harap mo e... para mapansin mo sana ako at mag ‘Hi!’ ka. Pero nung makita kong tumalikod ka at kinuha yung asukal, sinadya ko nalang magpabundol!”
“Hah? Langya ka, pinahirapan mo pa ako?” Sabi kong mejo na-shock din. “Sa mala-anghel na mukha na yan... may pagka-salbahe pala! Kala ko, ako lang ang salbahe! Sabay kaming nagtawanan.
“Yan ang akala mo!” dugtong nya.
Maya-maya, tinanong ko na rin. “Alam mo bang ino-obserbahan din kita sa pwesto mo?”
“Oo naman.” Pasimple nyang sagot. “At pag ganyang napansin kitang tinitingnan ako, sinasabi ko sa sarili ‘Ano na naman kaya ang tinitingin-tingin ng loko na to? Siguro naiinggit o naiinsecure sa ka-pogihan ko?’, hehehe. At... oo nga pala, bat ka ba tingin ng tingin sa akin?”
“Ano ka...? Syempre, nasa harap ka ng tindahan namin kaya di pweding di kita matitingnan, OA naman neto! Pero oo, tinitingnan talaga kita, hehehe” pabiro kong pag-amin. “Pero para kasi akong nanunuod ng sine e. Kapag tumayo ka sasabihin ko sa sarili ko, ‘Hala, tumayo na naman, magbibilang na naman yan ng kita nya...’ O di ba ganyan ang ginagawa mo pag tumayo ka?” biro ko sa kanya. “At ikaw, aber... bakit ka nga pala tingin ng tingin sa akin?”
“Sikrettt!”
“Ababababa... may crush ka sakin no?” loko ko sa kanya.
Tumawa na lang si Jerry, na hindi na pinatulan ang tanong ko sabay sabing, “Swerte ang asukal na yun. Yun ang dahilan ng pagkakaibigan natin e.”
“Swerte rin ang soybeans. Yan ang simula ng lahat.” tawanan ulit kami.
Sa pagiging close namin, doon ko na rin nalaman ang iba pa nyang kwento sa buhay; ang matinding kahirapang dinanas nya at ng pamilya at ang galit nya sa sarili at sa mundo. “Ang totoo, Mike, sa yo lang ako nagtiwala e...” sabi nyang ganun. Pero hindi ko na pinansin ang katagang iyon na binitiwan nya. “Pag best friend mo naman talaga yung tao ay ganun ang sinasabi...” sabi ko sa sarili. At yung galit sa mundong sinasabi nyang nararamdaman nya ay na-experience ko din kapag inis na inis ako sa sarili o sa isang bagay. Kaya, “No big deal”, sabi ko.
Ewan ko din ba kung bakit kapag kasama ko si Jerry, ang sarap ng pakiramdam ko. Parang napapawi lahat ng problema o pressures. At inaamin nya na ganun din ang nararamdaman nya pag magkasama kami. At ang maganda ay pag kami ang magkasama nawawala ang hiya nya, ang hiya namin sa isa’t isa.
Isang araw naisipan naming dalawang maligo sa ilog sa tabi lang ng farm namin. May kubo dun at nagbaon kami ng pagkain at “tuba”, yung coconut wine na popular sa lugar namin. Kinatay namin ang isang native na manok sa farm ng tatay ko at nilitson. Napakasaya namin. Parang kami ang nagmamay-ari ng buong mundo at wala kaming pakialam sa oras, sa panahon, at ibang tao. Pagkatapos naming maligo, pumwesto na kami sa loob ng kubo, nag-inuman, at pinapak yung nilitson naming manok, kwentuhan. Lasing na kaming dalawa nung mejo seryoso na ang mga pinag-uusapan namin.
“Alam mo, Mike, ikaw ang kauna-unahang kaibigan ko na pinagkakatiwalaan ko, hinahangaan ko. Ambait mo kasi. Nakikinig ka sa akin, dinadamayan mo ako, pag meron ka binibigyan mo ako at ang higit sa lahat, yung mga advice mo sa akin... Alam mo naman siguro na galit ako sa sarili ko, at galit ako sa mundo... pero sa u ko nahanap ang tiwala ulit at ang sarap ng pakiramdam na merong kaibigang nanjan para sa akin, tinutulungan akong bigyang kulay ang buhay ko. Napakaliit kasi ng pagtingin ko sa sarili ko, Mike. Parang patapon lang ang buhay ko, puno ng takot sa kung ano ang mangyayari sa bukas. Feeling ko parang isa akong taong nabubuhay nga ngunit walang dignidad at pag-asa, isang taong humihinga ngunit iniwanan na ng kaluluwa....” sabi nyang nakayuko at tumutulo na ang luha.
Mejo na-tulala ako sa sinabi nyang iyon dahil napakalalim ng ibig sabihin; parang galing sa bibig ng isang taong napakalawak na ng karanasan sa buhay. Gusto ko sana syang biruin ng, “Wow, tol, ang lalim naman, shitttt!“ Ngunit awa at pagkalito din ang nanaig sa akin at naitanong ko, “Bakit? Dahil ba yan sa kahirapang naranasan mo?”
“Hindi yan, Mike e. Sa akin, ok lang kahit hindi makakain ng tatlong beses sa isang araw wag lang iyong nabababoy ang pagkatao...”
“Anong ibig mong sabihin?” tanong kong naguguluhan pa rin.
“Ah, basta... kalimutan mo na yong sinabi ko” sagot nya habang pinapahid ang luha. “Nakatikim ka na ba ng marijuana?” tanong nyang paglilihis sa usapan.
“Ano ka... bawal yan no? Ni hindi pa nga ako nakakakita kung ano ang hitsura nyan, eh” sabi kong mejo hindi makapaniwala sa tanong nya na yun.
“Pwes ngayon, makikita mo na kung anong hitsura neto at syempre, ipapatikim ko rin sa yo ang isang sarap na ngayon mo lang matitikman sa tanang buhay mo.” sabay dukot sa bag nya ng isang stick ng sigarilyo na pulupot ang dulo at ipinakita sa akin.
“Ano yan? Sigarilyo lang naman yan e, labo mo naman” sabi kong tinitiingnan maigi ang ipinakita nya at pinapansin ang kaibahan nito sa sigarilyo.
“Tange! Heto na nga yun e. Gusto mo sindihan natin?” sabay kuha ng posporo.
“E...” ang nasambit kong hindi maintindihan ang nararamdaman sa takot at bilis ng pangyayari.
Hindi pa man ako nakasagot ay nasindihan nya na ang stick at sininghot ang usok nun at ipinasa sa akin. Nag-aalangan akong tanggapin iyon pero nagpumilit sya dahil sa nasasayang daw yung usok.
“Ang usok ang dapat mong langhapin jan at ipasok mo sa baga mo, wag mong sayangin...” pag-tuturo nyang ganun.
Dahil wala nga akong experience kahit sa sigarilyo, nauubo ako at inilalabas pa rin ang usok. “Tangna” sabi ko sa sarili, “Kala ko walang kamuwang-muwang ang tao na to. Yun pala... matindi!”
Siguro di sya nakuntento sa nakitang bagal ko sa pagsinghot at pag-uubo ko na rin, biglang hinablot nya ang stick sa kamay ko sabay sabing “Ako na nga lang...”.
Mystified, mesmerized at shocked. Yan ang description ko sa nararamdaman sa pagkakataon na yon. Hindi malaman ang gagawin at sunod-sunuran na lang sa kung ano man ang sabihin at gawin nya. Hindi ako makapaniwalang ang kaibigang napaka mahiyain, napakabait, at napaka-demure at delicate kumbaga ay parang biglang nagpalit ng katauhan at naging ibang-iba kaysa kaibigang nakilala ko.
Habang sininghot nya ng sininghot ang usok ng stick, humarap sya sa akin, hinawakan ng isang kamay nya ang panga ko at dinampi ang bibig nya sa bibig ko. Binuksan ko ang bibig ko at hinayaang makapasok ang usok na galing sa kanyang bibig. At kahit nauubo ako ay hindi nya nilubayan ang pagdiin ng bibig nya sa bibig ko. Paulit-ulit nyang ginawa iyon hanggang sa naubos na ang isang stick... At napansin ko na lang na tuluyang hinawakan ng dalawa nyang kamay ang ulo ko upang hindi matanggal ang paglapat ng mga bibig namin. Nilaru-laro ng labi at dila nya ang mga labi at dila ko. Nakapikit pareho ang mga mata namin. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdamang sarap, ang kiliti na dulot ng paglapat ng aming mga labi at ang gaan ng pakiramdam na parang lumilipad, lumulutang o tumatapak sa ulap...
(Itutuloy)
---------------------------------------------------
Part 3:
Para akong nasa tuktok ng kung anong hindi maipaliwanag na sarap dala na siguro ng nainum namin at ng epekto ng marijuana dagdag pa ng hindi paghinto ni Jerry sa ginawa nyang paghalik sa bibig ko. Maya-maya, naramdaman ko na lang na isa-isang hinubad ni Jerry ang saplot ko sa katawan at pagkatapos, ang sa kanya naman. Niyakap nya ulit ako, hinalikan at unti-unting pinahiga sa papag. At dahan-dahan nyang hinalikan ang buo kong katawan – simula sa mukha, sa leeg, sa dibdib, sa tyan at ng matapat ang bibig nya sa matigas ko ng ari, isinubo nya yun.
First time kong ma-experience ang ganun at sobrang sarap ang nararamdaman ko. At kahit nagsusumiksik pa rin sa isip ko ang mga tanong sa di kapani-paniwalang ginawa na yun ni Jerry sa akin at ang pagpakita nya ng pagka eksperto sa mga bagay na yun, ini-enjoy ko na lang ang sarap hanggang sa pakiramdam koy sasabog na ako. Alam ni Jerry na malapit na akong labasan kayat binilisan nya ang pagtaas-baba ng ulo nya sa kandungan ko, “Ohhhhhh! Ahhhhhh! Anjan na ako, Jerrrrryyyyyy.... ahhhhhhh!” ang kagat-labing sambit kong hindi mapigilan ang sariling hilahin ang mahabang buhok niya upang itaas nya ang ulo at maidikit ulit ang mga sabik na sabik naming mga labi. At kahit nagkalat sa labi at bibig nya ang dagta ko hindi ko na ininda pa. Nagkiskisan ang mga dila namin hanggang sa masimot naming pareho ang katas na iyon.
Hindi pa rin humupa ang init ko at dahil hindi pa nilabasan si Jerry, bigla na naman akong na-sorpresa ng habang nakatihaya ako, inupuan nya ang tigas ko pa ring ari at ipinasok yon sa butas nya. Mas ibayong sarap ang nararamdaman ko kesa nung una nyang ginawa. Habang sarap na sarap naman syang umiindayog sa ibabaw ko, nilaro nya ang sarili hanggang sa binilisan nya iyon at hindi ko na uli mapigilang pumulandit ang katas ko sa loob ng butas nya na sinundan ng pagpulandit din ng katas nya sa tyan, dibdib at mukha ko.... Pagkatapos nyang hugutin ang sarili, dinilaan nya ang katas na nagkalat sa tyan ko, papuntang dibdib, leeg, at ng maglapat ulit ang mga mukha namin, muli kaming naghalikan, nagsipsipan ng labi at sinimot ang katas na sa pagkakataong yon ay naggaling sa kanya.
Mga alas-6 na ng gabi nung mejo nahimasmasan na kami at nagpasyang umuwi. Nung gabing iyon, hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ni Jerry sa akin at sa mga nangyari sa amin. Napakadaming tanong ang sumisiksik sa utak ko. "Bakit sanay si Jerry sa pakikipagtalik sa kabila ng napaka-amo nyang hitsura at napakabait at mahiyain na pa-uugali? Paano sya natutong humithit ng marijuana?” Ang buong akala ko ay kilalang-kilala ko na ang kaibigan ko. Ang buong akala ko, napaka-swerte ko at nagkaroon ng kaibigan na kahit mahirap lang, ay diretso ang takbo ng isip at pag-uugali at simple lang ang mundong tinatahak. Mali pala ako. Mukhang napakalalim ng karanasan nya at kumplikado ang mundong tinatahak nya. At dahil sa nalaman kong iyon, nasaktan ako at nag-isip na baka may iba pa syang itinatago o may iba pang motibo sa pakikipagkaibigan sa akin.
Kinabukasan, nandun na naman sya sa harap ng tindahan. Hindi kami nagpansinan. Hindi ko lang alam kung ano ang dahilan nya at ayaw din nya akong pansinin. Siguro sa hiya dahil sa ginawa nya o nag-aalalangan sya na baka magbago na rin ako at mag-iba ang tingin sa kanya. At ang nangyari nung bago palang ako sa tindahan at di pa kami magkakilala ay ganun ulit ang nangyari, pakiramdaman at minsan, nakawan na lang ng tingin.
Dumating ang isang linggo ganun pa rin. Mejo nagi-guilty na ako at na-bothered. Ganun na naman sya ng dati, walang kibo sa maghapon, napakalalim ng inisip, at walang kinakausap. Parang napakalungkot ng mundo nya. “Iniisip kaya nya ang nagyari sa amin at nagi-guilty din sya” tanong ko sa sarili. Ngunit napag-isip-isip ko rin na siguro, ako ang dapat umintindi sa kanya.
Sa totoo lang, na-miss ko rin ang mokong, ang mga ginagawa naming lakwatsahan, biruan, kwentuhan, at higit sa lahat ang nangyari sa amin sa farm. Kahit naninibago ako sa gawaing iyon, hindi ko maikubli ang katotohanang nasarapan ako sa ginawa namin. At syempre, dahil sa yun ang first time ko, hindi ko pweding basta nalang malimutan. Sa isang banda, sobrang awa ang nararamdaman ko rin sa kanya. At nanghinayang ako sa pagkakaibigan at pinagsamahan namin. Kaya’t nagdecide ako na ako na ang gagawa ng paraan para magbati ulit kami.
“Ah... Gaya ng dati! Hihintayin ko na dadaan sya sa harap ko, bundulin sya at ilaglag yung asukal. Tama!” sigaw ko sa sarili na excited na excited.
So naghintay ako. Ngunit walong araw na ang lumipas at hindi pa rin sya dumaan. Ang masaklap, nung kinabukasan, lumipat na sya ng pwesto, malayo-layo sa kinalalagyan ng tindahan namin at may ibang mga daanan. Nalungkot ako, syempre at parang gusto kong umiyak at magsisi. “Talagang lumayo na sya...” sabi ko sa sarili.
Pero, hindi pa rin ako nag-give up. Nung sumunod na araw sa oras na halos walang katao-tao sa palengke at hindi ko na talaga matiis, kinuha ko ang isang kilong asukal, pumunta sa pwesto nya at habang naka-upo sya at nagmumuni-muni, huminto ako sa harap at dun ibinagsak ang asukal.
Bigla syang natauhan at nung inangat nya ang ulo nya at tiningnan ang mukha kong nasa puntong ngingiti, napangiti na rin sya. Na-mesmerized na naman ako sa ngiti na yun, at naalala yung unang tagpo namin at simula ng aming pagkakaibigan.
“Mike... Mike Juha” sabi kong sabay offer ng kanan kong kamay sa kanya, at hindi na pinansin ang asukal na nagkalat sa may putiking pwesto nya.
Tumayo sya, tinanggap ang kamay ko. “Jerry” at pinakawalang ulit ang napakagandang ngiti na nagha-highlight sa napakandang hugis ng mamula-mula nyang lips, mapuputing mga ngipin, at tantalizing na mga mata.
Ngunit kahit na nakikipagkamay at ngumiti sa akin si Jerry, parang may kulang sa pakikitungo nya lalo na ng makita ko ang biglang paglungkot ulit ang mukha nya. Kaya di ko maiwasang magtanong, “May problema ba tayo, tol?”
“Wala, wala... ok lang ako. Baka ikaw meron...” sagot nya.
Parang di ako mapakali sa sagot nyang iyon. At dahil sa parang may malalim syang ibig sabihin, niyaya ko na lang syang magkita kami at para mag-usap sa mga bagay-bagay na gumugulo sa kanya, at para malaman ko rin kung may kinalaman ba ako dun. “Sa plaza sa dating tagpuan natin, 7:30pm?”
“Hindi ako sigurado, tol. Titingnan ko. Pero wag kang mag-expect at baka di ako makarating” Sagot nyang matamlay.
“O sige, pero darating ako at maghintay...” paniniguro ko pa rin.
Nalungkot ako sa tinuring na yun ni Jerry sa akin. Simula ng magkaibigan kami, pag ininvite ko yan kung saan-saan, palagi syang excited at hindi pu-pweding hindi ako pagbigyan. Palagi, ako ang priority nya at kapag nagkakaroon ng conflict sa iba pa nyang gagawin, kina-cancel nya ang mga yon para lang matuloy yung sa amin. Pero sa oras na yun, hindi ko na naramdaman yung dating sigla at interest at pagbibigay nya ng priority na makasama ako.
Eksaktong 7:30 pm nandun na ako sa tagpuang lugar namin sa plaza, sa may tabing dagat sa ilalim ng isang malaking puno. Alam ni Jerry na kahit kailan hindi ako pumalya sa usapan at sa pagka palaging on-time, kahit umuulan. Ganun din sya, minsan pa nga, mag-uunahan pa kami nyan sa pagdating sa lugar. Pero sa oras na yun, walang Jerry na sumipot. Naghintay pa rin ako ng mga 30 minutes, wala. Isang oras pa, wala pa rin. Mag aalas nueve na ng gabi nung magdecide akong umuwi nalang. “Siguro, wala na syang interest ibalik yung dati naming pagkakaibigan” sabi kong pinakawalan ang isang malalim na buntong-hininga. “Wala akong magagawa... kasalanan ko rin naman kasi.” Pagsisi ko sa sarili.
Tatayo na sana ako at aalis ng mula sa likuran ko, may tumawag, “Mike!”
(Itutuloy...)
------------------------------------------------------------
Part 4:
Si Jerry, nakatayo sa may likuran ko at mejo groggy.
“Hey! Lasing ka ba?”
“Hindi naman tol, nakainum lang...”
“Halika nga rito, mag-usap tayo” sabi kong pasigaw at may halong pagka-inis.“ Tumabi sya sa inuupuan ko, nakayuko na parang batang mangungumpisal. “Ibig mong sabihin, hindi mo ako sinipot dito sa tamang oras dahil may kainuman ka? At sino naman ang kainuman mo? Sya ba yung nag-turo sa iyong humithit ng marijuana?”
Hindi sya sumagot.
Parang napikon ako sa hindi nya pag-imik. “Ok, isang tanong lang ang gusto kong sagutin mo: importante ba sa yo ang pagkakaibigan natin?” sabi kong nakatingin sa kanya na hindi pa rin natinag sa pagyuko. “Dahil sa side ko, napaka-importante ng pagkakaibigan natin, at napaka-importante mo sa akin at yung mga pinagsamahan natin, yung mga masasayang samahan natin, at lahat-lahat sa pagkakaibigan natin. Iyong mga araw na hindi tayo nag-uusap, nato-torture ako eh, ansakit-sakit ng nararamdaman ko, alam mo yun? Gusto kitang kausapin at ibalik yung dating closeness natin ngunit nag-aatubili akong gumawa ng hakbang dahil hindi ko alam kung galit ka sa akin o ikaw pa rin ba yung best friend na nakilala ko... parang hindi na kasi kita kilala eh. Parang hindi na ikaw yung nakilala kong napaka-mahiyain at napakabait na Jerry. Pero kahit ganun pa man, heto, gumawa pa rin ako ng paraan, kinapalan ko ang mukha ko sa pagpunta sa pwesto mo kangina at ibagsak yung asukal, hindi ko pinansin kung may makakakita man sa ginawa ko at kung meron man wala akong pakialam. At ngayon heto, naghintay ako sa iyo ng isa’t kalahating oras, nagmukhang tanga, nag-iisa habang ang hinihintay kong ‘best friend’ ay nakikipag-inuman kasama ang ibang tao. Ganyan ba ang isang matalik na kaibigan? Iiwanan ka, pinapabayaan ka dahil mas importante ang inuman”
“Tama na Mike, tama na, please... nasasaktan ako” pagmamakaawang sabi nyang tumutulo na pala ang luha.
“Bakit? Hindi ba ako nasaktan din, ha?”
“Alam kong nasaktan ka, Mike, alam ko yun.... At kung ano man ang sakit na nararamdaman mo, ganun din ako. At hihingi ako ng tawad jan. Mali ako... Pero pwede ba, pakinggan mo naman ako?”
Hindi na ako kumibo.
“Una, pasensya na, late ako at nakainom. Hindi ko kasi alam kung paano haharap sa iyo...” Huminto sya, nag-isip ng sunod na sasabihin. “Marami kang hindi alam sa pagkatao ko, Mike... Magkaiba tayo ng mundo. Nasa itaas ka, samantalang ako ay nasa ibaba lang. Hindi nga lang nasa ibaba eh, nasa putikan pa” sabi nyang nakayuko pa rin at pinakawalan ang napakalalim na buntong-hininga. “Alam mo, nung namatay ang papa ko, ten years old lang ako nun, dun ko naranasan ang tindi ng hirap ng buhay at ang magalit sa mundo. Sa tinutuluyan naming bahay, tito ko mismo ang umabuso sa akin. Lumayas ako at nagpalaboy-laboy sa kalye, natutong suminghot ng rugby, hangang sa drugs na kung minsan, kasama ang mga tambay at batang lansangan. Nakulong ako dahil sa pagnanakaw at sa kulungan naranasan ko ulit ang maabuso ng pulis at mga kapwa preso. Nung makalabas ako, tuloy na naman ang pakikibaka ko. At nung may isang beses na inalok ako ng panandaliang aliw para magkapera, naisipan kong gawin yun dahil na rin sa hirap at pangangailangan ng pamilya ko. 13 years old lang ako nun... Nung malaman ng mama ko iyon netong taon lang, nagalit sya at nagdesisyon na sumama na kami ng mga kapatid ko sa kanya sa pagbenta ng soybeans... Kaya ganyan na lang ang galit ko sa mundo at sa sarili. Ang sumisiksik palagi sa utak ko ay yung pagbababoy nila sa pagkatao ko. Wala e... Wala akong maipagmamalaki, wala akong kwentang tao. Siguro kung hindi sa mukha kong to, walang pumapansin sa akin. Ito lang naman ang habol ng mga tao sa akin e, ang mukha at katawan ko....” at tuluyan na syang humahagulgol.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig at hindi makapagsalita sa narinig kong iyon. At ang nangingibabaw sa akin ay awa at habag sa kanya. “... at kasama ba ako dun sa mga tao na sinabi mong mukha mo lang ang habol sa iyo?”
Tiningnan nya ako. “Hindi, Mike, iba ka sa kanila. Tinanong mo kung importante sa akin ang pagkakaibigan natin? Oo. At aaminin ko, simula nung magkaibigan tayo, dun lang sumaya ulit ang buhay ko. Sa pagkakaibigan natin ko lang natutunan muli ang tumawa, ang maghintay sa pagdating ng umaga sa dahilang magkita na naman ulit tayo at magkasama sa buong maghapon. Sa yo ko lang nararamdaman uli ang tunay na diwa ng pakikipagkaibigan. Iba ka sa lahat Mike... espesyal ka para sa akin. Kung kaya’t wala akong lakas na sabihin sa iyo ang mga sikreto ko dahil ayaw kong pandirihan mo ako at mawala ka sa akin. Ngunit hindi rin tama na ilihim ko na lang sa iyo ang lahat. Kaya yung nangyari sa atin sa farm ninyo ang paraang naisip kong gawin... upang ipakita sa iyo kung ano ang pinaka-tago-tago kong pagkatao at bahala ka nang mag-desisyon kung kaibiganin mo pa rin ba ako o pandirihan. At sa tingin ko, pinandirihan mo ako dahil sa hindi mo na pagpansin sa akin. At dahil dun, unti-unti na namang bumalik ang galit ko sarili at sa mundo...”
“Hindi tol, hindi totoo yan! Hindi ko lang maintindihan kung bakit ganun ang nangyari dahil hindi mo naman sinabi sa akin. Nalilito lang ako...” paliwanag ko habang niyakap sya. “Walang nagbago sa akin, tol, wala. At ngayong alam ko na ang buong kwento mo, lalo akong humanga sa katatagan mo. Totoo yan. At lalo akong bumilib sa iyo.”
“Pero may mali pa rin, Mike. Iba ka at iba ako. May katuturan ang buhay mo, malaki ang pag-asa.” Yumuko sya at may iginuhit sa buhangin. “Kumbaga, ikaw nandito sa tuldok na to at dito sa kabilang tuldok ay ang patutunguhan mo, ang pangarap mo. Sa gitna netong dalawang tuldok ay ang guhit na nagsilbing tulay. Diretso ang buhay mo; alam mo rin kung saan ang patutunguhan mo. Higit sa lahat, nanjan lang ang guhit na sya mong tulay patungo sa iyong pangarap. Samantalang ako, oo, nandito ako sa tuldok ko. Kahit pinipilit ng mga taong burahin ito, lumalaban pa rin ako. Ngunit hindi ko alam kung hanggang saan ko kaya at kung nasaan ang isang tuldok, kung meron man. At ang hindi ko rin alam ay kung nasaan ang guhit na nagdudugtong dito na sya kong tatahakin...”
Halos hindi ko ma-intindihan ang napakalalim nyang binitiwang salita. Naisip ko na lang na siguro ang dahilan ng malalalim nyang pag-iisip ay dahil sa matinding karanasan nya sa buhay. At ang naitanong ko na lang ay, “Naniniwala ka ba sa tadhana?”
“Hindi ko alam... sa dami ko ba namang dinaanang kahirapan sa buhay. Yan ba ang tadhana? At bakit ako pa? Di ba unfair?”
“Ewan ko, hindi ko masasagot yang mga katanungan mo. Pero alam mo, sabi ng tatay ko na ang lahat ng mga nangyayari sa buhay ay may dahilan at katuturan. Kadalasan, hindi natin nalalaman ang dahilan ng mga pangyayari subalit hindi na mahalaga kung malaman mo man o hindi. Ang mahalaga, ay hindi nawawalan ang tao ng pag-asa...” Sabi ko habang hinawakan ang isa nyang kamay. “At ang sabi mo, nasa putik ang kinalalagyan mo ngayon; na wala ka ng pag asa. Ayaw mo na bang umahon, tumayo at linisin ang putik sa katawan mo? Ayaw mo na bang baguhin ang takbo ng buhay mo?”
Natahimik sya ng ilang sandli. “Di ko alam tol kung paano...”
“Di kaya ang dahilan kung bakit nakilala at naging kaibigan mo ako ay dahil ako ang sinasabi at hinahanap mong guhit na syang magsilbing tulay mo patungo sa iyong mga pangarap?”
“Hmmmm....” nag-isip sya. “Maari.”
“Kung ganun, magtiwala ka. At simula ngayon, ako na ang official ‘guhit’ ng buhay mo? Sabi kong pabiro.
At binitiwan na naman nya sa akin ang pamatay nyang ngiti. “Sure!”
“So Friends ulit?” sabay offer ko ng pakipagkamay sa kanya.
“Jerry Rodriguez” sabi nyang nakangiti pa rin, sabay hablot ng kamay ko at hinila yun para magyakap kami. Masigla at mahigpit...
Nasa ganung ayos kami ng parang may gumagapang na namang init sa katawan ko. Nagtitigan kami at aktong idadampi na sana nya ang bibig nya sa bibig ko nang may bigla akong naalala. “May marijuana ka jan?”
Napahinto sya at nagtaka. “Meron” ang mabilis nyang sagot. Dinukot ang isang stick at ibinigay sa akin.
“Ito lang ba?” tanong ko.
“Oo... actually di naman sa akin yan e, kay Bong, yung kasamahan ko sa soybeans” pag iiexplain nya.
Sisindihan na sana nya iyon ng bigla kong pagpupunitin at itapon.
“Ei! Anong ginawa mo?” sigaw nyang nabigla sa ginawa ko
“Di ba ako ang official ‘guhit’ ng buhay mo?”
Tumango syang kitang-kita pa rin sa mukha ang pagtataka.
“Pwes may rules ang guhit na yan. At ang sabi dito, hmmmm.... bawal ang marijuana!” sabi kong mejo pasigaw na may halong biro.
“Hah...? E, di naman akin yun e.” sagot nya habang kamot-kamot ang ulo.
“At bakit mo naman sana sindihan, aber?” tanong ko ulit.
“Akala ko ba gusto mo?”
“Pwes, maraming namatay sa maling akala. At simula ngayon...” dugtong ko “wala nang sigrilyo o marijuana, OK?
“Labo naman neto! OK... sinabi mo eh!”
Wala na syang nagawa. At sabay na lang kaming nagtawanan.
(Itutuloy)
------------------------------------------------------------
Part 5:
Mag a alas-11 na ng gabi ng maisipan na naming umuwi. Dahil sa mas malayo ang bahay ko, inihatid ako ni Jerry angkas-angkas sa bisekleta nya. Mejo nawala na ang kalasingan nya. Nung nakarating na kami ng bahay, nagkwentuhan pa kami.
“Sandali... wala ka bang balak matulog o anu...? May trabaho ka pa bukas at ako ay may klase pa?” Tanong kong pagpapasaring na dapat umuwi na sya at matulog na rin ako.
“Oo nga pala, ano. Tulog na tayo?” sabay bitiw na naman ng ngiting hindi lang pamatay kundi nakakaloko pa.
“Ano ba yan... sini-seduce na naman ako neto...“ bulong ko sa sarili.
“Anong sabi mo?”
“Wala... Bakit ganyan kang makangiti? At bakit ang sabi mo matulog tayo, e ang bahay mo nandun sa malayo?” tanong ko.
“Dito ako matulog... may problema ba? Nagpaalam na ako sa mama ko na di ako uuwi at dito ako sa bahay nyo matulog. Pwedi naman, diba?”
At kahit nagdadalawang-isip, pumayag na rin ako. “O sige. Pero puro kalat ang kwarto ko, amoy paa, iisa lang ang kumot, maliit ang bed, etc, etc.
“Ano ka ba? Parang hindi mo ako kilala. Tara na!” pagmamadali nyang sabi.
Bago kami nahiga, hinubad nya ang t-shirt nya at pinahiram ko na rin ng pantulog na shorts. Hindi daw sya makakatulog pag nag t-tshirt. Nag shorts na rin ako at naghubad ng t-shirt. First time nyang matulog sa kwarto ko kaya’t di ko maintindihan kung excited ako o ano. At kahit maliit ang bed nag-share pa rin kami.
“OK lang sa akin ang ganito, tol kahit masikip. Ang importante, magkasama tayo at naglalapat ang mga katawan at napakalapit natin sa isa’t isa. At...” dagdag nyang pabiro “matsansingan mo pa ako” habang tumagilid paharap sa akin, idiniin ang mukha nya sa mukha ko, yumapos at ipinatong ang isang paa sa harapan ko at ikinikiskis yun dun.
Dama ko ang init ng kanyang katawan sa pagdampi nito sa balat ko. “Shiiiiit! Anjan na naman...” sambit ko sa sarili habang unti-unting tumigas ang ari ko. “Ikaw nga itong may pakana nito, eh, nagde-deny-denayan ka pa jan. Ang alam ko, ikaw itong nanananching sa akin” sagot kong kunyari hindi interesado sa pagpaparamdam nyang pagkiskis ng paa nya sa ari ko. Hinayaan ko nalang kahit na halos bibigay na ako. “Ano bang pangarap mo sa buhay?” tanong ko.
“Simple lang, ang makapag-aral tulad mo at makatapos ng isang kurso. Kapag may pinag aralan ka kasi, abot-kamay mo na lang ang kahit ano man ang gustuhin mo sa buhay. At hindi ka basta inaapi ng tao. Hindi kagaya ko; hindi kagaya ng mama ko... Kaya, naiingit talaga ako sa mga katulad mong nag-aaral.”
“Ano lang ba ang natapos mo?”
“Grade six. Sana kung nakapag-aral lang ako, pareho na tayong graduating ng high school ngayon.”
“Sa palagay mo kaya, kung may pagkakataon o oportunidad na maibigay sa iyo, pwedi kang mag-aral ulit?”
“Oo naman. Alam mo, nung nag-aaral ako, palagi akong first honor. Bilib nga sa akin ang mga teachers ko e. At na-accelerate din ako isang beses, Grade 3 ako tapos dumeretso ng Grade 5.”
“Talaga? Angtalino mo pala. Kaya pala kahit grade six lang ang natapos mo, magaling kang magbasa at magsulat at ang lalim-lalim ng pag-iisip mo na minsan di ko ma pick-up, hehe.” Sabi kong natawa “Pero gusto mo ba talagang mag-aral?” Paniguro kong tanong ulit.
“Syempre naman... Kaso, panu ko magagawa iyon, e... heto kumakayod ako para pantawid-gutom lang. Kung mag-aaral pa ako nyan, anong gagastusin ko? Anong kakainin ng pamilya ko? Kaya, wala talagang pag-asa...” buntong-hininga nya. “Kalimutan na nga lang natin ang topic na yan.” Saglit syang natahimik. Mayamaya, bumulong sya sa tenga ko. “Mike, mahal mo ba ako?”
May dalang kilig sa akin ang tanong nyang yun. Parang may sumudot sa puso kong di maintindihan. Subalit sumiksik din sa utak ko na parang may hindi tama. Tumagilid ako at nagka-salubong ang mga tingin namin. Tinitigan kong maigi ang mukha at mga mata nya. “Hindi ko alam Jerry... Ang alam ko lang, masaya ako pag magkasama tayo”
“Ako ba mahal mo?” tanong ko rin sa kanya.
Tinitigan din nya ako at hinaplos ang mukha. “Hind ko rin alam e. Basta ganun din ako, masayang-masaya pag nagkakasama tayo, kagaya ngayon, yakap-yakap natin ang isa’t-isa. Pag magkasama tayo, parang humihinto ang oras, nawawala ang pagod ko at pag-alala sa bukas...” Nahinto sya sandali at nagtanong ulit. “Ano ba ang nagustuhan mo pala sakin Mike?”
“Ewan ko. Siguro yung ngiti mo, super-pamatay talaga e. Alam mo, nung una nating pag-uusap at nginitian mo ako, sarap na sarap akong tingnan ang bibig mo, tapos yung ngipin, at mata. Pag ngumiti kanang ganyan, heaven talaga, pramis, hehehe”.
Ngumiti sya at tinitigan ako. “Gaya neto?”
“Oo, yan, yan...”
“Sige, para sa iyo na ang ngiti ko.” Sabay halik nya sa pisngi ko. “Ako,” dugtong nya “hindi mo itatanong kung anong gusto ko sa u?”
“Ano?”
“Yung mata mo... parang nakikipag-usap, at yung lips... sarap talagang halikan. Kaya’t nung nag-marijuana tayo at nakita kitang umuubo parang may nag-udyok sa akin na ako na lang ang bubuga ng usok sa bibig mo. Nakakabighani kasi. Hayyyy... mag-uusap nalang ba tayo hanggang umaga?” sabay bitiw na naman ng nakakalokong ngiti.
“O sige na, matulog na tayo. Good night!” sabi kong kunyari hindi ko nakuha ang ibig nyang sabihin.
“Hindi yan. Heto - hmmmmpppttttt!” at idinampi ang labi nya sa labi ko...
Sa gabing iyon muli na naman naming ipinapalabas ang bugso at init ng aming mga katawan na kung saan naudlot dun sa plaza. At sa pagkakataong iyon, mas mapusok, mas mainit, at mas sabik sa isa’t isa...
Kinabukasan, maaga kaming nagising, nag-breakfast kasama ang pamilya ko at sabay na ring umalis ng bahay, sya sa pagtitinda at ako naman sa eskwelahan. Bago kami naghiwalay, sinabi ko sa kanya na hindi ako makapuntang tindahan at may gagawin ako sa school at kung gusto nyang magkita kami, puntahan nya nalang ako sa bahay mga 8 ng gabi.
Dumating nga sya, 730 palang, may bitbit na mainit na tinapay galing sa “Nite Hot Bakery”, yung paborito naming kinakaing tinapay kapag namamasyal kami sa gabi. “Hey... musta ang best friend ko? Na-miss ko ang number one fan at taga-masid sa akin sa pagtitinda ako e, hehe” sabay hug sakin.
“Na-miss din kita tol, at alam mo, may good news ako para sa iyo!” sabi kong excited na excited para sa kanya.
“Talaga? Ano yun?” tanong nyang excited din.
“Natandaan mo kagabi nung tinanong kita kung ano ang ambisyon mo at ang sagot mo ay gusto mong mag-aral? Naisip ko na i-apply kita sa scholarship program ng school namin na pagmamay-ari ng mga madre. Kaya hindi ako nakapuntang tindahan ngayon dahil pinuntahan ko talaga ang office ng direktor. Qualified ka kasi dahil para lang ang program na to sa mga batang gustong mag-aral ngunit walang panggastos. Pag pumasa ka, libre ang lahat ng gastusin sa school, may allowances pa at ang klase ay sa gabi. Kayat pwedi ka pa ring makapagtinda sa araw. O di ba ok?”
Mejo nag-aalangan sya. “Papasa kaya ako?”
“Bakit hindi? Matalino ka nga e! Alam ko papasa ka, tol. Tsaka wag kang mag-alala. Tulungan kitang mag-review. Magtiwala ka, ok? Di ba...” dugtong ko, “ako ang official guhit ng buhay mo, ang tulay mo patungo sa iyong mga pangarap?” sabay tawanan at nag-hug ulit kami.
Ang saya-saya nya ng gabing iyon.
Nai-apply din namin ang scholarship ni Jerry. Ininterview sya at nakapag take ng test. After two weeks nagbigayan na ng results. Isa-isang tinawag ang mga aplikante sa opisina ng direktor, pinakahuli si Jerry. Nung tinawag na sya, pati mama nya ay pinapasok din sa loob ng opisina at kinausap. Nagtaka ako at kinabahan kung bakit si Jerry lang ang mejo matagal at pati mama pa nya ay kinausap din. Hindi ako mapakali habang hinihintay ang paglabas nila at kung ano ba ang pinag-usapan nila sa loob.
Malungkot si Jerry nung lumabas sila ng office. “Tol, anong balita? Pumasa ka ba?” tanong kong hindi mapakali.
Hindi sya sumagot. Parang walang narinig at dumeretso sa pag-upo sa tabi ko, nakayuko at halos tutulo na ang luha.
“Nakapasa ka ba? Sagutin mo naman ako, o...” pagmamakaawa ko.
(Itutuloy)
---------------------------------------------------------
Part 6 (Last Part):
Tiningnan nya akong tumulo na ang luha. “Oo Mike... pumasa ako sa test”
“Sandali! Pumasa ka pero bakit ka umiiyak? Di ko maintindihan. Ang labo mo naman, tol!” sabi kong pabiro.
“Alam mo, Mike. Siya ang may pinakamataas na score sa lahat, at halos ma-perfect nya ang test. At tuwang-tuwa ang madre” paliwanag ng mama nya. “Kaya kami kinausap ng direktor ay dahil sa nasa ‘gifted’ category daw si Jerry at ang eskwelahan na para sa mga kagaya nya ay nasa Manila, at dun sya mag-aaral.”
Natutala ako sa aking narinig at hindi maintindihan ang nararamdaman. Masaya dahil pumasa si Jerry at malungkot dahil sa takot na magkalayo kami. “E... panu nalang ho ang pagtitinda nya, ang hanapbuhay nyo po?” tanong ko.
“Sinabi ko rin yan sa school director. At wag daw akong mag-alala dahil bibigyan nila ako ng janitorial na trabaho dito sa school.”
“Pumayag po ba kayo?”
“Oo. Napakalaking tulong nito sa amin, Mike, kung alam mo lang... Kaya napakalaki rin ng pasasalamat ko na ikaw ang naging kaibigan ni Jerry” sabi nyang naiiyak at niyakap ako. “Masayang-masaya ako Mike dahil alam ko, ito na yong pinapangarap ni Jerry na makapag-aral muli. Wala e, wala talaga akong maitutulong sa kanya...”
Nung gabing yon, namasyal ulit kami ni Jerry sa plaza, sa paboritong lugar namin, harap ng dagat sa ilalim ng malaking puno. At di kagaya ng mga dating pagsasama namin, malungkot kaming pareho.
“Panu ba yan, tol... sa Manila ka pala mag-aaral. Di ko maipaliwanag ang feeling ko e. Masayang-masaya ako sa iyo ngunit malungkot naman dahil sa maghiwalay na tayo.” Sabi ko.
“Ako rin naman e. Parang ayaw ko nang tumuloy...” nahinto sya at tumingin sa akin. “Gusto mo, Mike hindi na lang ako tutuloy? Para magkasama tayo palagi? OK lang sa akin, walang problema”
“Wag... ito na yung katuparan ng mga pangarap mo, Jerry. Di ba sabi mo, parang nasa putikan ang buhay mo, at wala ka ng pag-asa? Heto na ang pag-asa mong mabago lahat yan, wag mo ng pakawalan pa.” Sabi ko. “Lahat ng pangarap ay pinagsisikapan at may katumbas na mga sakripisyo. At... kung isa man ako sa mga sakripisyo na yon, handa ako... At nandito lang naman ako e, hihintayin kita palagi. Tsaka, sa Maynila ka lang naman, diba? Pag holidays o school break, magkikita pa rin tayo” sabi kong pag-eencourage sa kanya kahit sa loob-loob ko, gusto ko ng bumigay at humagulgul.
“Ang bait mo talaga, Mike. Wala kang katulad...” sabay ngiti at akbay sa akin.
“Sabi ko sa iyo e. Ako ang official guhit ng buhay mmo, ang tulay mo sa iyong mga pangarap”
“Di lang yan. Ikaw din ang lucky charm ko” sabi nyang haplos-haplos ang buhok ko.
“Pag nandun kana sa Maynila baka makalimutan mo na ako, at makahanap ka na ng ibang best friend”
“Wow, nagseselos na ba ang best friend ko o naiinsecure lang?
“Pareho”
“Pwes sasabihin ko sa iyo na ikaw lang ang best friend ng buhay ko. Ikaw lang ang kaisa-isang taong nagpabago ng takbo ng buhay ko. Sino pa ba ang pweding pumalit sa iyo dito sa puso ko? Wala na, wala na, Mike” sabi nya habang nakatitig sa akin.
Promise yan, ha?
“Promise, cross my heart.”
“At wala ng sigarilyo, wala na ring marijuana dun ha?”
“Wala na, walang-wala na po”
Natuloy nga si Jerry sa pag-aaral nya ng Maynila. Isang araw bago sya umalis, ginala namin ang mga lugar na paborito naming puntahan – plaza, beach, ilog, nag picnick sa farm namin. At kinagabihan, magkatabi na rin kaming natulog sa bahay namin at ini-enjoy ang ilang sandali ng aming pagsasama.
Kinabukasan, hinatid na namin sya sa pier. Ayaw ko na sanang pumunta pa dun pero nagpumilit pa rin ako dahil sa kagustuhan na ring makapiling sa huling pagkakataon ang best friend ko bago kami tuluyang magkalayo. Pinilit kong wag umiyak. Kunwari nagkukwentuhan kami, nagbibiruan ngunit alam ko, pinilit din nyang maging matatag para sa akin. Bago kami pinababa ng barko, “Mike, sensya ka na, heto lang ang kaya kong bilhin para sa iyo” sabi nya habang dinukot ang isang kwentas na parang liston na maitim at ang pendant ay maputing ngipin ng hayup at isinuot iyon sa leeg ko. “Isuot mo to palagi, araw-araw kahit saan ka pupunta para kahit di mo ako kasama, mayroon kang alalala sa akin; para hindi mo ako malilimutan.” Tapos, dinukot nya pa ang isa kwentas, iniabot sa akin na sya ko ring isinuot sa leeg nya. “Ito namang sa akin ay palagi ko ring isusuot para kapag nami-miss kita, nalulungkot, o nahihirapan sa mga pagsubok, dito kita hahanapin at dito ako huhugot ng lakas. Ikaw lang kasi ang nagpapalakas sakin, tol... alam mo yan” sabi nyang hindi na mapigilan ang pagtulo ng luha.
Tumulo na rin ang luha ko sabay yakap sa kanya. Nagyakapan kami na parang walang pakialam sa mga taong nakapaligid. Hindi ako makapagsalita at ang nasabi ko na lang, “Mag-ingat ka palagi dun, tol at wag mong kalimutan ang mga payo ko sa iyo...” at dali-dali na akong tumalikod at pababa ng hagdan. Ayaw kong makita nya ang pagluha ko. Hindi na ako lumingon pa at hindi ko na rin hinintay ang pag-atras ng barko sa pier. Tuloy-tuloy ako sa paglakad. Pakiramdam ko, ako lang ang nag-iisang tao sa mundo, walang kakampi, walang karamay, walang nakakaintindi sa sakit na nararamdaman. “Ang sakit pala kapag iniwanan ka ng mahal mo...” bulong ko sa sarili habang pinapahid ang walang tigil na pagtagos ng luha.
Ng makarating ako ng bahay, nagkulong ako sa kwarto habang sumisiksik sa isipan ang mga tanong kung ano na kaya ang nangyari kay Jerry sa mga sandaling iyon. “Umiyak din kaya sya? Nakatulog kaya...?” Hindi rin maiwaglit sa isip ko na nung nagdaang gabi lang, magkasama pa kaming natulog sa kwarto na yun, yakap yakap ang isa’t isa, puno ng lambing at kasiyahan.
Maya-maya, napansin ko ang isang sobre sa ibabaw ng study table ko. Kay Jerry. Binuksan ko at binasa.
“Dear Mike, ginawa ko tong sulat na to habang natutulog ka. Kanina lamang, ang saya-saya natin dito sa kwarto na to, at napakaligaya ko dahil kapiling kita. Bago pa kita nakilala, alam mong napaka lungkot ng mundo ko at ang puso koy puno ng galit. Ngunit nung dumating ka sa buhay ko, biglang nagbago ang lahat, napuno ng diwa, napuno ng pag-asa. Hindi ko alam kung panu ka pasasalamatan. Hindi man sapat ang mga katagang sasabihin ko sa kaligayahang nadama sa lahat ng ginawa mo sa akin, ngunit maraming-maraming salamat sa iyo...
Maaaring sa pagbabasa mo sa sulat na ito ay nasa gitna na kami ng karagatan, umiiyak dahil mami-miss ang isang kaibigan na syang nagbigay sa akin ng panibagong buhay, lakas, at pag-asa. Ngunit alam kong panandalian lamang ito. At alam ko rin na umaasa ka na kakayanin kong harapin ang lahat ng pagsubok, at tuluyang baguhin ang takbo ng aking buhay. Kakayanin nating dalawa ito, Mike. At pangako ko, hindi kita bibiguin...
Salamat sa pagdating ng isang Mike sa buhay ko. Salamat sa lahat ng mga payo at lakas na ibinibigay. Salamat sa mga kasiyahan. Salamat sa pagmamahal. Salamat sa pagmulat mo sa isip ko. Salamat sa pagbigay mo ng pag-asa. Salamat sa pagiging ‘guhit’ mo sa buhay ko na syang nagsilbing tulay para tahakin ko ang mga pangarap. Salamat sa yo...
Ilang buwan lang at magkikita na naman ulit tayo, Mike. Kaya’t wag kang malungkot at darating din ang araw na yan. Sa pagdating ng araw na yan, makikita mo ang isang Jerry na puno ng pag-asa at kahandaang humarap sa mga pagsubok sa buhay.
Mag-ingat ka palagi sa sarili, mo tol. Mami-miss kita, sobra...
Hanggang sa muli. Ang iyong kaibigan, Jerry.
PS. Nung tinanong mo ako kung mahal kita at ang sagot ko ay hindi ko alam, nagsinungaling ako. Ang totoo nyan, MAHAL NA MAHAL KITA!”
Pagkatapos kong basahin iyon, tinupi ko at idinampi isa dibdib ko. Mahigpit, pilit isiniksik sa isip na si Jerry iyong nasa harap ko at nakipag-usap sa akin.
“Nagsinungaling din ako, Jerry. Dahil mahal na mahal din kita...”
(End)
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
-------------------------
Part 1:
Fifteen years old lang ako, nasa high school nung tumulong-tulong sa sari-sari store ng bayaw ko. Maliit lang ang tindahan pero ok naman ang kita. Asin, asukal, mantika, bawang, posporo, at kung anu-ano pa ang mga paninda. Dahil na rin sa tulong nila sa pagpapaaral sa akin, tumutulong din ako sa kanila sa pagbantay o pag-repack ng asukal, asin, bawang at kung anu-ano pa.
Sa simula palang, dun na rin naka-pwesto ang mga batang nagtitinda ng mga powdered soybeans na tingi-tingi. Yun lang ang paninda nila at kahit papanu, kumukita din naman. Dala-dala ang mga metal containers pumu-pwesto silang nakaupo sa isang kanto naghihintay ng customer. At dahil sa ang pwesto namin ay mejo malamig, paborito nilang lugar ito. “Mga taga Mindanao daw ang mga yan”, sabi ng ate ko. “Sa Mindanao nanggagaling ang soybeans at sila mismo na galing din dun ang nagbebenta”.
Isa sa naging kaibigan ko si Jerry, taga Butuan City. Siguro, kasing-edad ko lang. Mestiso, medium built, matangkad at talagang may hitsura. Kung hindi lang sa mejo gusgusin at lumang mga suot nya, sasabihin mo talagang anak-mayaman dahil sa kinis ng balat lalo na ang mukha. May pagka-blonde ang buhok na mahaba, brown ang mata, matungis ang ilong at may mamumula-mulang labi na perpektong match naman sa mapuputi at pantay na mga ngipin. Kumbaga, flawless. Ang totoo daw, mayaman ang papa nya na half-Spanish ngunit bumagsak ang negosyo at nung mamatay, nabalot na sila sa kahirapan. Kaya imbes na mag-aral, nagbanat na siya ng buto kasama ang nanay at dalawa pa nyang kapatid na babae para makatawid sa pang araw-araw na kailangan.
Sobrang aloof at introvert si Jerry, halos kagaya ko din. Ang kaibahan lang namin ay nakibo ako pag natapakan ang paa pero sya, tapakan mo man ang dalawang paa, hindi pa rin kikibo. Kikibo lang siguro yan kapag nabugbog-sarado na, puno na ng latay ang katawan at magtatanong, “Saan ba ang hospital?” – hehehe. Kumbaga, napakamahiyain at napakabait na bata.
Dahil may hitsura, andaming nagka-crush – bakla, babae. Sa kanya, ang lalaki nababakla at ang tomboy ay naging babae ulit. Ganyan katindi ang ka-torpehan, este, kagwapuhan ni Jerry. Malakas ang appeal ng kumag. Kahit nga mga estudyante dadayo sa pwesto namin para magpa-cute lang sa kanya. At sya mismo ang nililigawan ng babae. Nanjan yung padalhan sya ng love letter, pagkain, card, at kung anu-ano pa. Kaso, napaka-torpe nga. Nasabi ko tuloy sa sarili ko, talagang patas ang gawa ng Diyos. Yung ibang hindi naman ka-gwapohan, napakalakas ng apog, este, loob pero hetong tao na sobrang guwapo naman, mejo gago, torpe, at heto psychotic pa yata.
Nun ngang unang salta ko pa lang sa tindahan at nakita ko yan, hindi kami nagkikibu-an. Kahit sa harap lang ng tindahan ng bayaw ko sya naka-pwesto at magkaharap lang ang mga inuupuan namin. Kala ko talaga suplado. Tinginan lang kami nyan. Pag nakatingin ako sa kanya, yuyuko sya na kunyari hindi ako napansin. Kung sya naman ang titingin sa akin, syempre, di ko rin sya pinapansin. “Ano ka, hilo? Bakit, gwapo rin naman ako ah? Slight nga lang.” patawa ko sa sarili.
Actually, ako ang nahihirapan sa kalagayan nya na buong maghapong walang kausap, walang gustong kausapin, maliban na lang sa customer. Naka-upo lang, naka-tutok ang mata sa semento habang ang mga nagpapa-cute sa kanya ay parang mga langaw na umaali-aligid... Minsan tumatayo, dudukutin ang pera sa bulsa, bibilangin, tapos isisiksik ulit pabalik sa bulsa at uupo na naman. Minsan tatayo, mag-istretch... Minsan din nakayuko nalang at nag-iisip ng napakalalim na tagos yata sa kabilang kanto ng mundo... Hindi ko din alam kung nagdududa sya kung nagpapa-cute ako sa kanya, o sya ba itong nagpapa-cute sa akin dahil alam nyang inoobserbahan ko sya, hehe. Ang hirap! Mahirap talaga kapatid, pramis. Ako ang nato-torture, eh – hehe. At na-challenge ako dun ha?
Yan ang drama ko pag wala akong ginagawa o walang customer, ang oobserbahan sya. Pag tumayo yan, alam ko na ang gagawin, either magbilang ng kita nya o mag stretch ng buto. Halos basahin ko nga rin ang isip nyan pag nakayuko ng ganyan at mag-isip ng malalim eh... “Magjajakol ako mamya o bukas nalang...?” hehe, di... dala lang ng ka-libugan ko.
Sa katagalan kong obserba sa kanya na-analyze ko na mabait naman yata, mahiyain nga lang. At napansin ko rin na yung biglang kabig ng tingin nya pag nahuli ko ay parang gusto rin nyang makipag-kaibigan sa akin, di lang siguro alam kung paanu (Owww? Ganun? Baka ilusyon lang yan, hehehe). So, umaandar na ang pagkamanyakis, este “delicious-minded” ko. “Kaw ha, playing hard-to-get ka, tingnan natin kung makapalag ka pa dito sa gagawin ko” sabi ko sa sarili.
So, naghanap ako ng paraan. Esep, esep, esep... “Ah, ganito, dadaan ako sa harap nya at ilalaglag ang dala-dala kong panyolitong itim (ehehehe)... Ah, hindi, kumita na yan e. Eto na lang...”
Dahil sa minsan ay dumadaan sya sa corner ng tindahan namin pag pumupunta sa kabilang kanto, inisip ko na abangan nalang ang timing na yun. At isang beses nga, aktong dadaan na sya, dali-dali kong kinuha ang isang kilo ng asukal na naka-pack sa plastic, kunyari di ko sya nakita at binangga, sabay laglag sa asukal, “KA-BLAGGGG!” Sabog syempre ang asukal at nagkalat sa semento. “Shittttt!” sabi kong ganun at tiningnan sya. Kitang-kita ko sa lumaki nyang mga mata ang pagkagulat at takot. Yumuko ako para kunyari linisin ang nagkalat na asukal. Yumuko din sya at nagkasalubong ang mga tingin namin... hinawakan nya ang kamay ko, inamoy ang pabango ko sa katawan. At ang naibulong ko nalang sa kanya ay, “What happens next is up to you...”
Hindi... nagugulo na naman tong kwento ko, eh. Sa commercial ng pabango pala yan. San na nga ba tayo? Ah, dun nga sa pagpulot ko sa mga nagkalat na asukal. Yun, pumutla ang mapupulang labi nya at halos hindi makapagsalita. Hindi na rin ako nagsalita, e syempre kasalanan nya (daw). Maya-maya tinulungan nya akong damputin ang mga asukal na kalat at nangingiming sabi, “Sorry ha, di ko sinasadya eh... bayaran ko na lang...”
“Wag na, ok lang. Pagagalitan lang naman ako ng ate ko nito e, tapos tatanggalan ng allowance sa buong taon o kaya’y di na papasukin ng school.” Sabi ko sa kanyang pa-seryoso. Mejo nanginginig pa rin sya sa takot at binawi ko na lang ang sinabi. “HIndi! Joke lang. Wala yun, tol... Wag kang mag-alala, ok lang to.” Sabay ngiti at offer ng milkshake, este, handshake. “Mike pala ang pangalan ko”
Kahit tulala pa, tinanggap na rin nya ang kamay ko at pilit na ngumiti, “Jerry... Jerry Rodriguez.”
(Itutuloy)
-----------------------------------------------
Part 2:
Wow, sister, este pare... heaven na heaven ang feeling nung makita ko ang ngiti ng hinayupak. Kaya pala nababaliw ang kung sinu-sino dito sa ganda ba naman ng lips, ngipin, at mata pag nakangiti. Talagang ma-mesmerize ka.
“Jerry Rodriguez...? Hanep! Artistang-artista ang dating a!” excited kong sagot sa kanya. “Kilala mo ba si Mike Rodriguez?” dugtong ko.
“Hindi e...” sagot naman nyang nangingimi pa rin. “Sino ba yun?”
“Ah... Si Mike, ako yun. At si Rodriguez naman... ikaw yun!” sabi kong nakangiti.
Napatawa sya at siguro napansin na rin na hindi ako galit, “Sige Mike tulungan na kitang linisin tong kalat ng asukal sa semento.”
“Hindi... ok lang. Ako na ang maglinis dito.”
“Hindi... tulungan na kita para makabawi naman ako sa iyo” pag iinsist nya.
“Ok, kung mapilit ka talaga” sagot ko. “’Epektib’ ang drama ko, hehe” tawa ng utak kong nademonyo.
So, pinagtulungan naming linisin ang kalat. Pagkatapos ng paglilinis namin, niyaya ko syang mag-meryenda ng paborito kong pagkain – puto-pan, yung sliced bread na ang palaman ay putong malagkit na may konting asukal at ang kapares ay hot chocolate. Pumayag naman sya. At take note, ako ang nilibre nya... (hehehe, nadugasan yung konti nyang kita. Mapilit kasi e!). Sabi ko nga sa sarili, “Himala! Nakikipag-usap at sumama ang mokong sa akin?”
Simula nun, naging magkaibigan na kami ni Jerry, at di lang basta kaibigan, best friends pa. Pag hindi kami nagtitinda nyan, namamasyal na kaming dalawa lang, nanonood ng palabas sa video house, nagpi-picnic sa farm namin o naliligo sa ilog na katabi lang. Minsan din dinadala ko sya sa school at pinapakilala sa iba ko pang mga kaibigan at kakalase na tuwang-tuwa namang nakikipagkaibigan sa kanya lalo na ang mga babae na kinikilig. At mejo nagseselos din ako ng konti dahil sa halos hindi na ako pinapansin ng mga kaibigan ko, panay na lang sa sya (hehe). At sa tingin ko, unti-unting nagkakaroon sya ng trust at confidence sa sarili.
“Alam mo, Jerry, nung una kitang mapansin dun sa pagtitinda mo ng soybeans, parang ang supla-sulado mo. Gusto sana kitang kaibiganin e, kaso umiiwas ka pag tinitingnan ko. Parang ang sarap mong sipain talaga, hehe?” sabi kong patawa.
“Nahihiya kasi ako e, sensya kana.”
“Pero...” pag-aalinlangan kong tanong, “Gusto mo rin ba sana akong kaibiganin?”
“Sana... kaso di ko alam panu e, mukhang salbahe ka kasi” sabi nyang naka-ngiti. “Di biro lang, alam ko mabait ka. Buti nalang nabundol ko yung asukal nyo. Dahil kung hindi, hindi pa sana tayo magkakakilala”.
Mukhang na-guilty ako sa sinabi nyang yun kaya naisip kong sabihin na sa kanya ang totoo. “OK... May aaminin ako.” Tiningnan ko sya. “...Alam mo bang sinadya ko talagang ibundol ang sarili ko sa iyo at ilaglag yung asukal?”
“Ano?” Tanong nyang parang na-surprise. ”Bakit mo naman ginawa yun?”
“Para takutin ka... Joke! Hindi... para makausap ka at maging kaibigan syempre”.
“Hahahahaha!” Tumawa sya ng malakas. “Talaga? Dahil... alam mo, may aaminin din ako sa yo.” Sabi nyang tiningnan ang reaction ko “Sinadya ko rin namang dumaan sa harap mo e... para mapansin mo sana ako at mag ‘Hi!’ ka. Pero nung makita kong tumalikod ka at kinuha yung asukal, sinadya ko nalang magpabundol!”
“Hah? Langya ka, pinahirapan mo pa ako?” Sabi kong mejo na-shock din. “Sa mala-anghel na mukha na yan... may pagka-salbahe pala! Kala ko, ako lang ang salbahe! Sabay kaming nagtawanan.
“Yan ang akala mo!” dugtong nya.
Maya-maya, tinanong ko na rin. “Alam mo bang ino-obserbahan din kita sa pwesto mo?”
“Oo naman.” Pasimple nyang sagot. “At pag ganyang napansin kitang tinitingnan ako, sinasabi ko sa sarili ‘Ano na naman kaya ang tinitingin-tingin ng loko na to? Siguro naiinggit o naiinsecure sa ka-pogihan ko?’, hehehe. At... oo nga pala, bat ka ba tingin ng tingin sa akin?”
“Ano ka...? Syempre, nasa harap ka ng tindahan namin kaya di pweding di kita matitingnan, OA naman neto! Pero oo, tinitingnan talaga kita, hehehe” pabiro kong pag-amin. “Pero para kasi akong nanunuod ng sine e. Kapag tumayo ka sasabihin ko sa sarili ko, ‘Hala, tumayo na naman, magbibilang na naman yan ng kita nya...’ O di ba ganyan ang ginagawa mo pag tumayo ka?” biro ko sa kanya. “At ikaw, aber... bakit ka nga pala tingin ng tingin sa akin?”
“Sikrettt!”
“Ababababa... may crush ka sakin no?” loko ko sa kanya.
Tumawa na lang si Jerry, na hindi na pinatulan ang tanong ko sabay sabing, “Swerte ang asukal na yun. Yun ang dahilan ng pagkakaibigan natin e.”
“Swerte rin ang soybeans. Yan ang simula ng lahat.” tawanan ulit kami.
Sa pagiging close namin, doon ko na rin nalaman ang iba pa nyang kwento sa buhay; ang matinding kahirapang dinanas nya at ng pamilya at ang galit nya sa sarili at sa mundo. “Ang totoo, Mike, sa yo lang ako nagtiwala e...” sabi nyang ganun. Pero hindi ko na pinansin ang katagang iyon na binitiwan nya. “Pag best friend mo naman talaga yung tao ay ganun ang sinasabi...” sabi ko sa sarili. At yung galit sa mundong sinasabi nyang nararamdaman nya ay na-experience ko din kapag inis na inis ako sa sarili o sa isang bagay. Kaya, “No big deal”, sabi ko.
Ewan ko din ba kung bakit kapag kasama ko si Jerry, ang sarap ng pakiramdam ko. Parang napapawi lahat ng problema o pressures. At inaamin nya na ganun din ang nararamdaman nya pag magkasama kami. At ang maganda ay pag kami ang magkasama nawawala ang hiya nya, ang hiya namin sa isa’t isa.
Isang araw naisipan naming dalawang maligo sa ilog sa tabi lang ng farm namin. May kubo dun at nagbaon kami ng pagkain at “tuba”, yung coconut wine na popular sa lugar namin. Kinatay namin ang isang native na manok sa farm ng tatay ko at nilitson. Napakasaya namin. Parang kami ang nagmamay-ari ng buong mundo at wala kaming pakialam sa oras, sa panahon, at ibang tao. Pagkatapos naming maligo, pumwesto na kami sa loob ng kubo, nag-inuman, at pinapak yung nilitson naming manok, kwentuhan. Lasing na kaming dalawa nung mejo seryoso na ang mga pinag-uusapan namin.
“Alam mo, Mike, ikaw ang kauna-unahang kaibigan ko na pinagkakatiwalaan ko, hinahangaan ko. Ambait mo kasi. Nakikinig ka sa akin, dinadamayan mo ako, pag meron ka binibigyan mo ako at ang higit sa lahat, yung mga advice mo sa akin... Alam mo naman siguro na galit ako sa sarili ko, at galit ako sa mundo... pero sa u ko nahanap ang tiwala ulit at ang sarap ng pakiramdam na merong kaibigang nanjan para sa akin, tinutulungan akong bigyang kulay ang buhay ko. Napakaliit kasi ng pagtingin ko sa sarili ko, Mike. Parang patapon lang ang buhay ko, puno ng takot sa kung ano ang mangyayari sa bukas. Feeling ko parang isa akong taong nabubuhay nga ngunit walang dignidad at pag-asa, isang taong humihinga ngunit iniwanan na ng kaluluwa....” sabi nyang nakayuko at tumutulo na ang luha.
Mejo na-tulala ako sa sinabi nyang iyon dahil napakalalim ng ibig sabihin; parang galing sa bibig ng isang taong napakalawak na ng karanasan sa buhay. Gusto ko sana syang biruin ng, “Wow, tol, ang lalim naman, shitttt!“ Ngunit awa at pagkalito din ang nanaig sa akin at naitanong ko, “Bakit? Dahil ba yan sa kahirapang naranasan mo?”
“Hindi yan, Mike e. Sa akin, ok lang kahit hindi makakain ng tatlong beses sa isang araw wag lang iyong nabababoy ang pagkatao...”
“Anong ibig mong sabihin?” tanong kong naguguluhan pa rin.
“Ah, basta... kalimutan mo na yong sinabi ko” sagot nya habang pinapahid ang luha. “Nakatikim ka na ba ng marijuana?” tanong nyang paglilihis sa usapan.
“Ano ka... bawal yan no? Ni hindi pa nga ako nakakakita kung ano ang hitsura nyan, eh” sabi kong mejo hindi makapaniwala sa tanong nya na yun.
“Pwes ngayon, makikita mo na kung anong hitsura neto at syempre, ipapatikim ko rin sa yo ang isang sarap na ngayon mo lang matitikman sa tanang buhay mo.” sabay dukot sa bag nya ng isang stick ng sigarilyo na pulupot ang dulo at ipinakita sa akin.
“Ano yan? Sigarilyo lang naman yan e, labo mo naman” sabi kong tinitiingnan maigi ang ipinakita nya at pinapansin ang kaibahan nito sa sigarilyo.
“Tange! Heto na nga yun e. Gusto mo sindihan natin?” sabay kuha ng posporo.
“E...” ang nasambit kong hindi maintindihan ang nararamdaman sa takot at bilis ng pangyayari.
Hindi pa man ako nakasagot ay nasindihan nya na ang stick at sininghot ang usok nun at ipinasa sa akin. Nag-aalangan akong tanggapin iyon pero nagpumilit sya dahil sa nasasayang daw yung usok.
“Ang usok ang dapat mong langhapin jan at ipasok mo sa baga mo, wag mong sayangin...” pag-tuturo nyang ganun.
Dahil wala nga akong experience kahit sa sigarilyo, nauubo ako at inilalabas pa rin ang usok. “Tangna” sabi ko sa sarili, “Kala ko walang kamuwang-muwang ang tao na to. Yun pala... matindi!”
Siguro di sya nakuntento sa nakitang bagal ko sa pagsinghot at pag-uubo ko na rin, biglang hinablot nya ang stick sa kamay ko sabay sabing “Ako na nga lang...”.
Mystified, mesmerized at shocked. Yan ang description ko sa nararamdaman sa pagkakataon na yon. Hindi malaman ang gagawin at sunod-sunuran na lang sa kung ano man ang sabihin at gawin nya. Hindi ako makapaniwalang ang kaibigang napaka mahiyain, napakabait, at napaka-demure at delicate kumbaga ay parang biglang nagpalit ng katauhan at naging ibang-iba kaysa kaibigang nakilala ko.
Habang sininghot nya ng sininghot ang usok ng stick, humarap sya sa akin, hinawakan ng isang kamay nya ang panga ko at dinampi ang bibig nya sa bibig ko. Binuksan ko ang bibig ko at hinayaang makapasok ang usok na galing sa kanyang bibig. At kahit nauubo ako ay hindi nya nilubayan ang pagdiin ng bibig nya sa bibig ko. Paulit-ulit nyang ginawa iyon hanggang sa naubos na ang isang stick... At napansin ko na lang na tuluyang hinawakan ng dalawa nyang kamay ang ulo ko upang hindi matanggal ang paglapat ng mga bibig namin. Nilaru-laro ng labi at dila nya ang mga labi at dila ko. Nakapikit pareho ang mga mata namin. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdamang sarap, ang kiliti na dulot ng paglapat ng aming mga labi at ang gaan ng pakiramdam na parang lumilipad, lumulutang o tumatapak sa ulap...
(Itutuloy)
---------------------------------------------------
Part 3:
Para akong nasa tuktok ng kung anong hindi maipaliwanag na sarap dala na siguro ng nainum namin at ng epekto ng marijuana dagdag pa ng hindi paghinto ni Jerry sa ginawa nyang paghalik sa bibig ko. Maya-maya, naramdaman ko na lang na isa-isang hinubad ni Jerry ang saplot ko sa katawan at pagkatapos, ang sa kanya naman. Niyakap nya ulit ako, hinalikan at unti-unting pinahiga sa papag. At dahan-dahan nyang hinalikan ang buo kong katawan – simula sa mukha, sa leeg, sa dibdib, sa tyan at ng matapat ang bibig nya sa matigas ko ng ari, isinubo nya yun.
First time kong ma-experience ang ganun at sobrang sarap ang nararamdaman ko. At kahit nagsusumiksik pa rin sa isip ko ang mga tanong sa di kapani-paniwalang ginawa na yun ni Jerry sa akin at ang pagpakita nya ng pagka eksperto sa mga bagay na yun, ini-enjoy ko na lang ang sarap hanggang sa pakiramdam koy sasabog na ako. Alam ni Jerry na malapit na akong labasan kayat binilisan nya ang pagtaas-baba ng ulo nya sa kandungan ko, “Ohhhhhh! Ahhhhhh! Anjan na ako, Jerrrrryyyyyy.... ahhhhhhh!” ang kagat-labing sambit kong hindi mapigilan ang sariling hilahin ang mahabang buhok niya upang itaas nya ang ulo at maidikit ulit ang mga sabik na sabik naming mga labi. At kahit nagkalat sa labi at bibig nya ang dagta ko hindi ko na ininda pa. Nagkiskisan ang mga dila namin hanggang sa masimot naming pareho ang katas na iyon.
Hindi pa rin humupa ang init ko at dahil hindi pa nilabasan si Jerry, bigla na naman akong na-sorpresa ng habang nakatihaya ako, inupuan nya ang tigas ko pa ring ari at ipinasok yon sa butas nya. Mas ibayong sarap ang nararamdaman ko kesa nung una nyang ginawa. Habang sarap na sarap naman syang umiindayog sa ibabaw ko, nilaro nya ang sarili hanggang sa binilisan nya iyon at hindi ko na uli mapigilang pumulandit ang katas ko sa loob ng butas nya na sinundan ng pagpulandit din ng katas nya sa tyan, dibdib at mukha ko.... Pagkatapos nyang hugutin ang sarili, dinilaan nya ang katas na nagkalat sa tyan ko, papuntang dibdib, leeg, at ng maglapat ulit ang mga mukha namin, muli kaming naghalikan, nagsipsipan ng labi at sinimot ang katas na sa pagkakataong yon ay naggaling sa kanya.
Mga alas-6 na ng gabi nung mejo nahimasmasan na kami at nagpasyang umuwi. Nung gabing iyon, hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ni Jerry sa akin at sa mga nangyari sa amin. Napakadaming tanong ang sumisiksik sa utak ko. "Bakit sanay si Jerry sa pakikipagtalik sa kabila ng napaka-amo nyang hitsura at napakabait at mahiyain na pa-uugali? Paano sya natutong humithit ng marijuana?” Ang buong akala ko ay kilalang-kilala ko na ang kaibigan ko. Ang buong akala ko, napaka-swerte ko at nagkaroon ng kaibigan na kahit mahirap lang, ay diretso ang takbo ng isip at pag-uugali at simple lang ang mundong tinatahak. Mali pala ako. Mukhang napakalalim ng karanasan nya at kumplikado ang mundong tinatahak nya. At dahil sa nalaman kong iyon, nasaktan ako at nag-isip na baka may iba pa syang itinatago o may iba pang motibo sa pakikipagkaibigan sa akin.
Kinabukasan, nandun na naman sya sa harap ng tindahan. Hindi kami nagpansinan. Hindi ko lang alam kung ano ang dahilan nya at ayaw din nya akong pansinin. Siguro sa hiya dahil sa ginawa nya o nag-aalalangan sya na baka magbago na rin ako at mag-iba ang tingin sa kanya. At ang nangyari nung bago palang ako sa tindahan at di pa kami magkakilala ay ganun ulit ang nangyari, pakiramdaman at minsan, nakawan na lang ng tingin.
Dumating ang isang linggo ganun pa rin. Mejo nagi-guilty na ako at na-bothered. Ganun na naman sya ng dati, walang kibo sa maghapon, napakalalim ng inisip, at walang kinakausap. Parang napakalungkot ng mundo nya. “Iniisip kaya nya ang nagyari sa amin at nagi-guilty din sya” tanong ko sa sarili. Ngunit napag-isip-isip ko rin na siguro, ako ang dapat umintindi sa kanya.
Sa totoo lang, na-miss ko rin ang mokong, ang mga ginagawa naming lakwatsahan, biruan, kwentuhan, at higit sa lahat ang nangyari sa amin sa farm. Kahit naninibago ako sa gawaing iyon, hindi ko maikubli ang katotohanang nasarapan ako sa ginawa namin. At syempre, dahil sa yun ang first time ko, hindi ko pweding basta nalang malimutan. Sa isang banda, sobrang awa ang nararamdaman ko rin sa kanya. At nanghinayang ako sa pagkakaibigan at pinagsamahan namin. Kaya’t nagdecide ako na ako na ang gagawa ng paraan para magbati ulit kami.
“Ah... Gaya ng dati! Hihintayin ko na dadaan sya sa harap ko, bundulin sya at ilaglag yung asukal. Tama!” sigaw ko sa sarili na excited na excited.
So naghintay ako. Ngunit walong araw na ang lumipas at hindi pa rin sya dumaan. Ang masaklap, nung kinabukasan, lumipat na sya ng pwesto, malayo-layo sa kinalalagyan ng tindahan namin at may ibang mga daanan. Nalungkot ako, syempre at parang gusto kong umiyak at magsisi. “Talagang lumayo na sya...” sabi ko sa sarili.
Pero, hindi pa rin ako nag-give up. Nung sumunod na araw sa oras na halos walang katao-tao sa palengke at hindi ko na talaga matiis, kinuha ko ang isang kilong asukal, pumunta sa pwesto nya at habang naka-upo sya at nagmumuni-muni, huminto ako sa harap at dun ibinagsak ang asukal.
Bigla syang natauhan at nung inangat nya ang ulo nya at tiningnan ang mukha kong nasa puntong ngingiti, napangiti na rin sya. Na-mesmerized na naman ako sa ngiti na yun, at naalala yung unang tagpo namin at simula ng aming pagkakaibigan.
“Mike... Mike Juha” sabi kong sabay offer ng kanan kong kamay sa kanya, at hindi na pinansin ang asukal na nagkalat sa may putiking pwesto nya.
Tumayo sya, tinanggap ang kamay ko. “Jerry” at pinakawalang ulit ang napakagandang ngiti na nagha-highlight sa napakandang hugis ng mamula-mula nyang lips, mapuputing mga ngipin, at tantalizing na mga mata.
Ngunit kahit na nakikipagkamay at ngumiti sa akin si Jerry, parang may kulang sa pakikitungo nya lalo na ng makita ko ang biglang paglungkot ulit ang mukha nya. Kaya di ko maiwasang magtanong, “May problema ba tayo, tol?”
“Wala, wala... ok lang ako. Baka ikaw meron...” sagot nya.
Parang di ako mapakali sa sagot nyang iyon. At dahil sa parang may malalim syang ibig sabihin, niyaya ko na lang syang magkita kami at para mag-usap sa mga bagay-bagay na gumugulo sa kanya, at para malaman ko rin kung may kinalaman ba ako dun. “Sa plaza sa dating tagpuan natin, 7:30pm?”
“Hindi ako sigurado, tol. Titingnan ko. Pero wag kang mag-expect at baka di ako makarating” Sagot nyang matamlay.
“O sige, pero darating ako at maghintay...” paniniguro ko pa rin.
Nalungkot ako sa tinuring na yun ni Jerry sa akin. Simula ng magkaibigan kami, pag ininvite ko yan kung saan-saan, palagi syang excited at hindi pu-pweding hindi ako pagbigyan. Palagi, ako ang priority nya at kapag nagkakaroon ng conflict sa iba pa nyang gagawin, kina-cancel nya ang mga yon para lang matuloy yung sa amin. Pero sa oras na yun, hindi ko na naramdaman yung dating sigla at interest at pagbibigay nya ng priority na makasama ako.
Eksaktong 7:30 pm nandun na ako sa tagpuang lugar namin sa plaza, sa may tabing dagat sa ilalim ng isang malaking puno. Alam ni Jerry na kahit kailan hindi ako pumalya sa usapan at sa pagka palaging on-time, kahit umuulan. Ganun din sya, minsan pa nga, mag-uunahan pa kami nyan sa pagdating sa lugar. Pero sa oras na yun, walang Jerry na sumipot. Naghintay pa rin ako ng mga 30 minutes, wala. Isang oras pa, wala pa rin. Mag aalas nueve na ng gabi nung magdecide akong umuwi nalang. “Siguro, wala na syang interest ibalik yung dati naming pagkakaibigan” sabi kong pinakawalan ang isang malalim na buntong-hininga. “Wala akong magagawa... kasalanan ko rin naman kasi.” Pagsisi ko sa sarili.
Tatayo na sana ako at aalis ng mula sa likuran ko, may tumawag, “Mike!”
(Itutuloy...)
------------------------------------------------------------
Part 4:
Si Jerry, nakatayo sa may likuran ko at mejo groggy.
“Hey! Lasing ka ba?”
“Hindi naman tol, nakainum lang...”
“Halika nga rito, mag-usap tayo” sabi kong pasigaw at may halong pagka-inis.“ Tumabi sya sa inuupuan ko, nakayuko na parang batang mangungumpisal. “Ibig mong sabihin, hindi mo ako sinipot dito sa tamang oras dahil may kainuman ka? At sino naman ang kainuman mo? Sya ba yung nag-turo sa iyong humithit ng marijuana?”
Hindi sya sumagot.
Parang napikon ako sa hindi nya pag-imik. “Ok, isang tanong lang ang gusto kong sagutin mo: importante ba sa yo ang pagkakaibigan natin?” sabi kong nakatingin sa kanya na hindi pa rin natinag sa pagyuko. “Dahil sa side ko, napaka-importante ng pagkakaibigan natin, at napaka-importante mo sa akin at yung mga pinagsamahan natin, yung mga masasayang samahan natin, at lahat-lahat sa pagkakaibigan natin. Iyong mga araw na hindi tayo nag-uusap, nato-torture ako eh, ansakit-sakit ng nararamdaman ko, alam mo yun? Gusto kitang kausapin at ibalik yung dating closeness natin ngunit nag-aatubili akong gumawa ng hakbang dahil hindi ko alam kung galit ka sa akin o ikaw pa rin ba yung best friend na nakilala ko... parang hindi na kasi kita kilala eh. Parang hindi na ikaw yung nakilala kong napaka-mahiyain at napakabait na Jerry. Pero kahit ganun pa man, heto, gumawa pa rin ako ng paraan, kinapalan ko ang mukha ko sa pagpunta sa pwesto mo kangina at ibagsak yung asukal, hindi ko pinansin kung may makakakita man sa ginawa ko at kung meron man wala akong pakialam. At ngayon heto, naghintay ako sa iyo ng isa’t kalahating oras, nagmukhang tanga, nag-iisa habang ang hinihintay kong ‘best friend’ ay nakikipag-inuman kasama ang ibang tao. Ganyan ba ang isang matalik na kaibigan? Iiwanan ka, pinapabayaan ka dahil mas importante ang inuman”
“Tama na Mike, tama na, please... nasasaktan ako” pagmamakaawang sabi nyang tumutulo na pala ang luha.
“Bakit? Hindi ba ako nasaktan din, ha?”
“Alam kong nasaktan ka, Mike, alam ko yun.... At kung ano man ang sakit na nararamdaman mo, ganun din ako. At hihingi ako ng tawad jan. Mali ako... Pero pwede ba, pakinggan mo naman ako?”
Hindi na ako kumibo.
“Una, pasensya na, late ako at nakainom. Hindi ko kasi alam kung paano haharap sa iyo...” Huminto sya, nag-isip ng sunod na sasabihin. “Marami kang hindi alam sa pagkatao ko, Mike... Magkaiba tayo ng mundo. Nasa itaas ka, samantalang ako ay nasa ibaba lang. Hindi nga lang nasa ibaba eh, nasa putikan pa” sabi nyang nakayuko pa rin at pinakawalan ang napakalalim na buntong-hininga. “Alam mo, nung namatay ang papa ko, ten years old lang ako nun, dun ko naranasan ang tindi ng hirap ng buhay at ang magalit sa mundo. Sa tinutuluyan naming bahay, tito ko mismo ang umabuso sa akin. Lumayas ako at nagpalaboy-laboy sa kalye, natutong suminghot ng rugby, hangang sa drugs na kung minsan, kasama ang mga tambay at batang lansangan. Nakulong ako dahil sa pagnanakaw at sa kulungan naranasan ko ulit ang maabuso ng pulis at mga kapwa preso. Nung makalabas ako, tuloy na naman ang pakikibaka ko. At nung may isang beses na inalok ako ng panandaliang aliw para magkapera, naisipan kong gawin yun dahil na rin sa hirap at pangangailangan ng pamilya ko. 13 years old lang ako nun... Nung malaman ng mama ko iyon netong taon lang, nagalit sya at nagdesisyon na sumama na kami ng mga kapatid ko sa kanya sa pagbenta ng soybeans... Kaya ganyan na lang ang galit ko sa mundo at sa sarili. Ang sumisiksik palagi sa utak ko ay yung pagbababoy nila sa pagkatao ko. Wala e... Wala akong maipagmamalaki, wala akong kwentang tao. Siguro kung hindi sa mukha kong to, walang pumapansin sa akin. Ito lang naman ang habol ng mga tao sa akin e, ang mukha at katawan ko....” at tuluyan na syang humahagulgol.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig at hindi makapagsalita sa narinig kong iyon. At ang nangingibabaw sa akin ay awa at habag sa kanya. “... at kasama ba ako dun sa mga tao na sinabi mong mukha mo lang ang habol sa iyo?”
Tiningnan nya ako. “Hindi, Mike, iba ka sa kanila. Tinanong mo kung importante sa akin ang pagkakaibigan natin? Oo. At aaminin ko, simula nung magkaibigan tayo, dun lang sumaya ulit ang buhay ko. Sa pagkakaibigan natin ko lang natutunan muli ang tumawa, ang maghintay sa pagdating ng umaga sa dahilang magkita na naman ulit tayo at magkasama sa buong maghapon. Sa yo ko lang nararamdaman uli ang tunay na diwa ng pakikipagkaibigan. Iba ka sa lahat Mike... espesyal ka para sa akin. Kung kaya’t wala akong lakas na sabihin sa iyo ang mga sikreto ko dahil ayaw kong pandirihan mo ako at mawala ka sa akin. Ngunit hindi rin tama na ilihim ko na lang sa iyo ang lahat. Kaya yung nangyari sa atin sa farm ninyo ang paraang naisip kong gawin... upang ipakita sa iyo kung ano ang pinaka-tago-tago kong pagkatao at bahala ka nang mag-desisyon kung kaibiganin mo pa rin ba ako o pandirihan. At sa tingin ko, pinandirihan mo ako dahil sa hindi mo na pagpansin sa akin. At dahil dun, unti-unti na namang bumalik ang galit ko sarili at sa mundo...”
“Hindi tol, hindi totoo yan! Hindi ko lang maintindihan kung bakit ganun ang nangyari dahil hindi mo naman sinabi sa akin. Nalilito lang ako...” paliwanag ko habang niyakap sya. “Walang nagbago sa akin, tol, wala. At ngayong alam ko na ang buong kwento mo, lalo akong humanga sa katatagan mo. Totoo yan. At lalo akong bumilib sa iyo.”
“Pero may mali pa rin, Mike. Iba ka at iba ako. May katuturan ang buhay mo, malaki ang pag-asa.” Yumuko sya at may iginuhit sa buhangin. “Kumbaga, ikaw nandito sa tuldok na to at dito sa kabilang tuldok ay ang patutunguhan mo, ang pangarap mo. Sa gitna netong dalawang tuldok ay ang guhit na nagsilbing tulay. Diretso ang buhay mo; alam mo rin kung saan ang patutunguhan mo. Higit sa lahat, nanjan lang ang guhit na sya mong tulay patungo sa iyong pangarap. Samantalang ako, oo, nandito ako sa tuldok ko. Kahit pinipilit ng mga taong burahin ito, lumalaban pa rin ako. Ngunit hindi ko alam kung hanggang saan ko kaya at kung nasaan ang isang tuldok, kung meron man. At ang hindi ko rin alam ay kung nasaan ang guhit na nagdudugtong dito na sya kong tatahakin...”
Halos hindi ko ma-intindihan ang napakalalim nyang binitiwang salita. Naisip ko na lang na siguro ang dahilan ng malalalim nyang pag-iisip ay dahil sa matinding karanasan nya sa buhay. At ang naitanong ko na lang ay, “Naniniwala ka ba sa tadhana?”
“Hindi ko alam... sa dami ko ba namang dinaanang kahirapan sa buhay. Yan ba ang tadhana? At bakit ako pa? Di ba unfair?”
“Ewan ko, hindi ko masasagot yang mga katanungan mo. Pero alam mo, sabi ng tatay ko na ang lahat ng mga nangyayari sa buhay ay may dahilan at katuturan. Kadalasan, hindi natin nalalaman ang dahilan ng mga pangyayari subalit hindi na mahalaga kung malaman mo man o hindi. Ang mahalaga, ay hindi nawawalan ang tao ng pag-asa...” Sabi ko habang hinawakan ang isa nyang kamay. “At ang sabi mo, nasa putik ang kinalalagyan mo ngayon; na wala ka ng pag asa. Ayaw mo na bang umahon, tumayo at linisin ang putik sa katawan mo? Ayaw mo na bang baguhin ang takbo ng buhay mo?”
Natahimik sya ng ilang sandli. “Di ko alam tol kung paano...”
“Di kaya ang dahilan kung bakit nakilala at naging kaibigan mo ako ay dahil ako ang sinasabi at hinahanap mong guhit na syang magsilbing tulay mo patungo sa iyong mga pangarap?”
“Hmmmm....” nag-isip sya. “Maari.”
“Kung ganun, magtiwala ka. At simula ngayon, ako na ang official ‘guhit’ ng buhay mo? Sabi kong pabiro.
At binitiwan na naman nya sa akin ang pamatay nyang ngiti. “Sure!”
“So Friends ulit?” sabay offer ko ng pakipagkamay sa kanya.
“Jerry Rodriguez” sabi nyang nakangiti pa rin, sabay hablot ng kamay ko at hinila yun para magyakap kami. Masigla at mahigpit...
Nasa ganung ayos kami ng parang may gumagapang na namang init sa katawan ko. Nagtitigan kami at aktong idadampi na sana nya ang bibig nya sa bibig ko nang may bigla akong naalala. “May marijuana ka jan?”
Napahinto sya at nagtaka. “Meron” ang mabilis nyang sagot. Dinukot ang isang stick at ibinigay sa akin.
“Ito lang ba?” tanong ko.
“Oo... actually di naman sa akin yan e, kay Bong, yung kasamahan ko sa soybeans” pag iiexplain nya.
Sisindihan na sana nya iyon ng bigla kong pagpupunitin at itapon.
“Ei! Anong ginawa mo?” sigaw nyang nabigla sa ginawa ko
“Di ba ako ang official ‘guhit’ ng buhay mo?”
Tumango syang kitang-kita pa rin sa mukha ang pagtataka.
“Pwes may rules ang guhit na yan. At ang sabi dito, hmmmm.... bawal ang marijuana!” sabi kong mejo pasigaw na may halong biro.
“Hah...? E, di naman akin yun e.” sagot nya habang kamot-kamot ang ulo.
“At bakit mo naman sana sindihan, aber?” tanong ko ulit.
“Akala ko ba gusto mo?”
“Pwes, maraming namatay sa maling akala. At simula ngayon...” dugtong ko “wala nang sigrilyo o marijuana, OK?
“Labo naman neto! OK... sinabi mo eh!”
Wala na syang nagawa. At sabay na lang kaming nagtawanan.
(Itutuloy)
------------------------------------------------------------
Part 5:
Mag a alas-11 na ng gabi ng maisipan na naming umuwi. Dahil sa mas malayo ang bahay ko, inihatid ako ni Jerry angkas-angkas sa bisekleta nya. Mejo nawala na ang kalasingan nya. Nung nakarating na kami ng bahay, nagkwentuhan pa kami.
“Sandali... wala ka bang balak matulog o anu...? May trabaho ka pa bukas at ako ay may klase pa?” Tanong kong pagpapasaring na dapat umuwi na sya at matulog na rin ako.
“Oo nga pala, ano. Tulog na tayo?” sabay bitiw na naman ng ngiting hindi lang pamatay kundi nakakaloko pa.
“Ano ba yan... sini-seduce na naman ako neto...“ bulong ko sa sarili.
“Anong sabi mo?”
“Wala... Bakit ganyan kang makangiti? At bakit ang sabi mo matulog tayo, e ang bahay mo nandun sa malayo?” tanong ko.
“Dito ako matulog... may problema ba? Nagpaalam na ako sa mama ko na di ako uuwi at dito ako sa bahay nyo matulog. Pwedi naman, diba?”
At kahit nagdadalawang-isip, pumayag na rin ako. “O sige. Pero puro kalat ang kwarto ko, amoy paa, iisa lang ang kumot, maliit ang bed, etc, etc.
“Ano ka ba? Parang hindi mo ako kilala. Tara na!” pagmamadali nyang sabi.
Bago kami nahiga, hinubad nya ang t-shirt nya at pinahiram ko na rin ng pantulog na shorts. Hindi daw sya makakatulog pag nag t-tshirt. Nag shorts na rin ako at naghubad ng t-shirt. First time nyang matulog sa kwarto ko kaya’t di ko maintindihan kung excited ako o ano. At kahit maliit ang bed nag-share pa rin kami.
“OK lang sa akin ang ganito, tol kahit masikip. Ang importante, magkasama tayo at naglalapat ang mga katawan at napakalapit natin sa isa’t isa. At...” dagdag nyang pabiro “matsansingan mo pa ako” habang tumagilid paharap sa akin, idiniin ang mukha nya sa mukha ko, yumapos at ipinatong ang isang paa sa harapan ko at ikinikiskis yun dun.
Dama ko ang init ng kanyang katawan sa pagdampi nito sa balat ko. “Shiiiiit! Anjan na naman...” sambit ko sa sarili habang unti-unting tumigas ang ari ko. “Ikaw nga itong may pakana nito, eh, nagde-deny-denayan ka pa jan. Ang alam ko, ikaw itong nanananching sa akin” sagot kong kunyari hindi interesado sa pagpaparamdam nyang pagkiskis ng paa nya sa ari ko. Hinayaan ko nalang kahit na halos bibigay na ako. “Ano bang pangarap mo sa buhay?” tanong ko.
“Simple lang, ang makapag-aral tulad mo at makatapos ng isang kurso. Kapag may pinag aralan ka kasi, abot-kamay mo na lang ang kahit ano man ang gustuhin mo sa buhay. At hindi ka basta inaapi ng tao. Hindi kagaya ko; hindi kagaya ng mama ko... Kaya, naiingit talaga ako sa mga katulad mong nag-aaral.”
“Ano lang ba ang natapos mo?”
“Grade six. Sana kung nakapag-aral lang ako, pareho na tayong graduating ng high school ngayon.”
“Sa palagay mo kaya, kung may pagkakataon o oportunidad na maibigay sa iyo, pwedi kang mag-aral ulit?”
“Oo naman. Alam mo, nung nag-aaral ako, palagi akong first honor. Bilib nga sa akin ang mga teachers ko e. At na-accelerate din ako isang beses, Grade 3 ako tapos dumeretso ng Grade 5.”
“Talaga? Angtalino mo pala. Kaya pala kahit grade six lang ang natapos mo, magaling kang magbasa at magsulat at ang lalim-lalim ng pag-iisip mo na minsan di ko ma pick-up, hehe.” Sabi kong natawa “Pero gusto mo ba talagang mag-aral?” Paniguro kong tanong ulit.
“Syempre naman... Kaso, panu ko magagawa iyon, e... heto kumakayod ako para pantawid-gutom lang. Kung mag-aaral pa ako nyan, anong gagastusin ko? Anong kakainin ng pamilya ko? Kaya, wala talagang pag-asa...” buntong-hininga nya. “Kalimutan na nga lang natin ang topic na yan.” Saglit syang natahimik. Mayamaya, bumulong sya sa tenga ko. “Mike, mahal mo ba ako?”
May dalang kilig sa akin ang tanong nyang yun. Parang may sumudot sa puso kong di maintindihan. Subalit sumiksik din sa utak ko na parang may hindi tama. Tumagilid ako at nagka-salubong ang mga tingin namin. Tinitigan kong maigi ang mukha at mga mata nya. “Hindi ko alam Jerry... Ang alam ko lang, masaya ako pag magkasama tayo”
“Ako ba mahal mo?” tanong ko rin sa kanya.
Tinitigan din nya ako at hinaplos ang mukha. “Hind ko rin alam e. Basta ganun din ako, masayang-masaya pag nagkakasama tayo, kagaya ngayon, yakap-yakap natin ang isa’t-isa. Pag magkasama tayo, parang humihinto ang oras, nawawala ang pagod ko at pag-alala sa bukas...” Nahinto sya sandali at nagtanong ulit. “Ano ba ang nagustuhan mo pala sakin Mike?”
“Ewan ko. Siguro yung ngiti mo, super-pamatay talaga e. Alam mo, nung una nating pag-uusap at nginitian mo ako, sarap na sarap akong tingnan ang bibig mo, tapos yung ngipin, at mata. Pag ngumiti kanang ganyan, heaven talaga, pramis, hehehe”.
Ngumiti sya at tinitigan ako. “Gaya neto?”
“Oo, yan, yan...”
“Sige, para sa iyo na ang ngiti ko.” Sabay halik nya sa pisngi ko. “Ako,” dugtong nya “hindi mo itatanong kung anong gusto ko sa u?”
“Ano?”
“Yung mata mo... parang nakikipag-usap, at yung lips... sarap talagang halikan. Kaya’t nung nag-marijuana tayo at nakita kitang umuubo parang may nag-udyok sa akin na ako na lang ang bubuga ng usok sa bibig mo. Nakakabighani kasi. Hayyyy... mag-uusap nalang ba tayo hanggang umaga?” sabay bitiw na naman ng nakakalokong ngiti.
“O sige na, matulog na tayo. Good night!” sabi kong kunyari hindi ko nakuha ang ibig nyang sabihin.
“Hindi yan. Heto - hmmmmpppttttt!” at idinampi ang labi nya sa labi ko...
Sa gabing iyon muli na naman naming ipinapalabas ang bugso at init ng aming mga katawan na kung saan naudlot dun sa plaza. At sa pagkakataong iyon, mas mapusok, mas mainit, at mas sabik sa isa’t isa...
Kinabukasan, maaga kaming nagising, nag-breakfast kasama ang pamilya ko at sabay na ring umalis ng bahay, sya sa pagtitinda at ako naman sa eskwelahan. Bago kami naghiwalay, sinabi ko sa kanya na hindi ako makapuntang tindahan at may gagawin ako sa school at kung gusto nyang magkita kami, puntahan nya nalang ako sa bahay mga 8 ng gabi.
Dumating nga sya, 730 palang, may bitbit na mainit na tinapay galing sa “Nite Hot Bakery”, yung paborito naming kinakaing tinapay kapag namamasyal kami sa gabi. “Hey... musta ang best friend ko? Na-miss ko ang number one fan at taga-masid sa akin sa pagtitinda ako e, hehe” sabay hug sakin.
“Na-miss din kita tol, at alam mo, may good news ako para sa iyo!” sabi kong excited na excited para sa kanya.
“Talaga? Ano yun?” tanong nyang excited din.
“Natandaan mo kagabi nung tinanong kita kung ano ang ambisyon mo at ang sagot mo ay gusto mong mag-aral? Naisip ko na i-apply kita sa scholarship program ng school namin na pagmamay-ari ng mga madre. Kaya hindi ako nakapuntang tindahan ngayon dahil pinuntahan ko talaga ang office ng direktor. Qualified ka kasi dahil para lang ang program na to sa mga batang gustong mag-aral ngunit walang panggastos. Pag pumasa ka, libre ang lahat ng gastusin sa school, may allowances pa at ang klase ay sa gabi. Kayat pwedi ka pa ring makapagtinda sa araw. O di ba ok?”
Mejo nag-aalangan sya. “Papasa kaya ako?”
“Bakit hindi? Matalino ka nga e! Alam ko papasa ka, tol. Tsaka wag kang mag-alala. Tulungan kitang mag-review. Magtiwala ka, ok? Di ba...” dugtong ko, “ako ang official guhit ng buhay mo, ang tulay mo patungo sa iyong mga pangarap?” sabay tawanan at nag-hug ulit kami.
Ang saya-saya nya ng gabing iyon.
Nai-apply din namin ang scholarship ni Jerry. Ininterview sya at nakapag take ng test. After two weeks nagbigayan na ng results. Isa-isang tinawag ang mga aplikante sa opisina ng direktor, pinakahuli si Jerry. Nung tinawag na sya, pati mama nya ay pinapasok din sa loob ng opisina at kinausap. Nagtaka ako at kinabahan kung bakit si Jerry lang ang mejo matagal at pati mama pa nya ay kinausap din. Hindi ako mapakali habang hinihintay ang paglabas nila at kung ano ba ang pinag-usapan nila sa loob.
Malungkot si Jerry nung lumabas sila ng office. “Tol, anong balita? Pumasa ka ba?” tanong kong hindi mapakali.
Hindi sya sumagot. Parang walang narinig at dumeretso sa pag-upo sa tabi ko, nakayuko at halos tutulo na ang luha.
“Nakapasa ka ba? Sagutin mo naman ako, o...” pagmamakaawa ko.
(Itutuloy)
---------------------------------------------------------
Part 6 (Last Part):
Tiningnan nya akong tumulo na ang luha. “Oo Mike... pumasa ako sa test”
“Sandali! Pumasa ka pero bakit ka umiiyak? Di ko maintindihan. Ang labo mo naman, tol!” sabi kong pabiro.
“Alam mo, Mike. Siya ang may pinakamataas na score sa lahat, at halos ma-perfect nya ang test. At tuwang-tuwa ang madre” paliwanag ng mama nya. “Kaya kami kinausap ng direktor ay dahil sa nasa ‘gifted’ category daw si Jerry at ang eskwelahan na para sa mga kagaya nya ay nasa Manila, at dun sya mag-aaral.”
Natutala ako sa aking narinig at hindi maintindihan ang nararamdaman. Masaya dahil pumasa si Jerry at malungkot dahil sa takot na magkalayo kami. “E... panu nalang ho ang pagtitinda nya, ang hanapbuhay nyo po?” tanong ko.
“Sinabi ko rin yan sa school director. At wag daw akong mag-alala dahil bibigyan nila ako ng janitorial na trabaho dito sa school.”
“Pumayag po ba kayo?”
“Oo. Napakalaking tulong nito sa amin, Mike, kung alam mo lang... Kaya napakalaki rin ng pasasalamat ko na ikaw ang naging kaibigan ni Jerry” sabi nyang naiiyak at niyakap ako. “Masayang-masaya ako Mike dahil alam ko, ito na yong pinapangarap ni Jerry na makapag-aral muli. Wala e, wala talaga akong maitutulong sa kanya...”
Nung gabing yon, namasyal ulit kami ni Jerry sa plaza, sa paboritong lugar namin, harap ng dagat sa ilalim ng malaking puno. At di kagaya ng mga dating pagsasama namin, malungkot kaming pareho.
“Panu ba yan, tol... sa Manila ka pala mag-aaral. Di ko maipaliwanag ang feeling ko e. Masayang-masaya ako sa iyo ngunit malungkot naman dahil sa maghiwalay na tayo.” Sabi ko.
“Ako rin naman e. Parang ayaw ko nang tumuloy...” nahinto sya at tumingin sa akin. “Gusto mo, Mike hindi na lang ako tutuloy? Para magkasama tayo palagi? OK lang sa akin, walang problema”
“Wag... ito na yung katuparan ng mga pangarap mo, Jerry. Di ba sabi mo, parang nasa putikan ang buhay mo, at wala ka ng pag-asa? Heto na ang pag-asa mong mabago lahat yan, wag mo ng pakawalan pa.” Sabi ko. “Lahat ng pangarap ay pinagsisikapan at may katumbas na mga sakripisyo. At... kung isa man ako sa mga sakripisyo na yon, handa ako... At nandito lang naman ako e, hihintayin kita palagi. Tsaka, sa Maynila ka lang naman, diba? Pag holidays o school break, magkikita pa rin tayo” sabi kong pag-eencourage sa kanya kahit sa loob-loob ko, gusto ko ng bumigay at humagulgul.
“Ang bait mo talaga, Mike. Wala kang katulad...” sabay ngiti at akbay sa akin.
“Sabi ko sa iyo e. Ako ang official guhit ng buhay mmo, ang tulay mo sa iyong mga pangarap”
“Di lang yan. Ikaw din ang lucky charm ko” sabi nyang haplos-haplos ang buhok ko.
“Pag nandun kana sa Maynila baka makalimutan mo na ako, at makahanap ka na ng ibang best friend”
“Wow, nagseselos na ba ang best friend ko o naiinsecure lang?
“Pareho”
“Pwes sasabihin ko sa iyo na ikaw lang ang best friend ng buhay ko. Ikaw lang ang kaisa-isang taong nagpabago ng takbo ng buhay ko. Sino pa ba ang pweding pumalit sa iyo dito sa puso ko? Wala na, wala na, Mike” sabi nya habang nakatitig sa akin.
Promise yan, ha?
“Promise, cross my heart.”
“At wala ng sigarilyo, wala na ring marijuana dun ha?”
“Wala na, walang-wala na po”
Natuloy nga si Jerry sa pag-aaral nya ng Maynila. Isang araw bago sya umalis, ginala namin ang mga lugar na paborito naming puntahan – plaza, beach, ilog, nag picnick sa farm namin. At kinagabihan, magkatabi na rin kaming natulog sa bahay namin at ini-enjoy ang ilang sandali ng aming pagsasama.
Kinabukasan, hinatid na namin sya sa pier. Ayaw ko na sanang pumunta pa dun pero nagpumilit pa rin ako dahil sa kagustuhan na ring makapiling sa huling pagkakataon ang best friend ko bago kami tuluyang magkalayo. Pinilit kong wag umiyak. Kunwari nagkukwentuhan kami, nagbibiruan ngunit alam ko, pinilit din nyang maging matatag para sa akin. Bago kami pinababa ng barko, “Mike, sensya ka na, heto lang ang kaya kong bilhin para sa iyo” sabi nya habang dinukot ang isang kwentas na parang liston na maitim at ang pendant ay maputing ngipin ng hayup at isinuot iyon sa leeg ko. “Isuot mo to palagi, araw-araw kahit saan ka pupunta para kahit di mo ako kasama, mayroon kang alalala sa akin; para hindi mo ako malilimutan.” Tapos, dinukot nya pa ang isa kwentas, iniabot sa akin na sya ko ring isinuot sa leeg nya. “Ito namang sa akin ay palagi ko ring isusuot para kapag nami-miss kita, nalulungkot, o nahihirapan sa mga pagsubok, dito kita hahanapin at dito ako huhugot ng lakas. Ikaw lang kasi ang nagpapalakas sakin, tol... alam mo yan” sabi nyang hindi na mapigilan ang pagtulo ng luha.
Tumulo na rin ang luha ko sabay yakap sa kanya. Nagyakapan kami na parang walang pakialam sa mga taong nakapaligid. Hindi ako makapagsalita at ang nasabi ko na lang, “Mag-ingat ka palagi dun, tol at wag mong kalimutan ang mga payo ko sa iyo...” at dali-dali na akong tumalikod at pababa ng hagdan. Ayaw kong makita nya ang pagluha ko. Hindi na ako lumingon pa at hindi ko na rin hinintay ang pag-atras ng barko sa pier. Tuloy-tuloy ako sa paglakad. Pakiramdam ko, ako lang ang nag-iisang tao sa mundo, walang kakampi, walang karamay, walang nakakaintindi sa sakit na nararamdaman. “Ang sakit pala kapag iniwanan ka ng mahal mo...” bulong ko sa sarili habang pinapahid ang walang tigil na pagtagos ng luha.
Ng makarating ako ng bahay, nagkulong ako sa kwarto habang sumisiksik sa isipan ang mga tanong kung ano na kaya ang nangyari kay Jerry sa mga sandaling iyon. “Umiyak din kaya sya? Nakatulog kaya...?” Hindi rin maiwaglit sa isip ko na nung nagdaang gabi lang, magkasama pa kaming natulog sa kwarto na yun, yakap yakap ang isa’t isa, puno ng lambing at kasiyahan.
Maya-maya, napansin ko ang isang sobre sa ibabaw ng study table ko. Kay Jerry. Binuksan ko at binasa.
“Dear Mike, ginawa ko tong sulat na to habang natutulog ka. Kanina lamang, ang saya-saya natin dito sa kwarto na to, at napakaligaya ko dahil kapiling kita. Bago pa kita nakilala, alam mong napaka lungkot ng mundo ko at ang puso koy puno ng galit. Ngunit nung dumating ka sa buhay ko, biglang nagbago ang lahat, napuno ng diwa, napuno ng pag-asa. Hindi ko alam kung panu ka pasasalamatan. Hindi man sapat ang mga katagang sasabihin ko sa kaligayahang nadama sa lahat ng ginawa mo sa akin, ngunit maraming-maraming salamat sa iyo...
Maaaring sa pagbabasa mo sa sulat na ito ay nasa gitna na kami ng karagatan, umiiyak dahil mami-miss ang isang kaibigan na syang nagbigay sa akin ng panibagong buhay, lakas, at pag-asa. Ngunit alam kong panandalian lamang ito. At alam ko rin na umaasa ka na kakayanin kong harapin ang lahat ng pagsubok, at tuluyang baguhin ang takbo ng aking buhay. Kakayanin nating dalawa ito, Mike. At pangako ko, hindi kita bibiguin...
Salamat sa pagdating ng isang Mike sa buhay ko. Salamat sa lahat ng mga payo at lakas na ibinibigay. Salamat sa mga kasiyahan. Salamat sa pagmamahal. Salamat sa pagmulat mo sa isip ko. Salamat sa pagbigay mo ng pag-asa. Salamat sa pagiging ‘guhit’ mo sa buhay ko na syang nagsilbing tulay para tahakin ko ang mga pangarap. Salamat sa yo...
Ilang buwan lang at magkikita na naman ulit tayo, Mike. Kaya’t wag kang malungkot at darating din ang araw na yan. Sa pagdating ng araw na yan, makikita mo ang isang Jerry na puno ng pag-asa at kahandaang humarap sa mga pagsubok sa buhay.
Mag-ingat ka palagi sa sarili, mo tol. Mami-miss kita, sobra...
Hanggang sa muli. Ang iyong kaibigan, Jerry.
PS. Nung tinanong mo ako kung mahal kita at ang sagot ko ay hindi ko alam, nagsinungaling ako. Ang totoo nyan, MAHAL NA MAHAL KITA!”
Pagkatapos kong basahin iyon, tinupi ko at idinampi isa dibdib ko. Mahigpit, pilit isiniksik sa isip na si Jerry iyong nasa harap ko at nakipag-usap sa akin.
“Nagsinungaling din ako, Jerry. Dahil mahal na mahal din kita...”
(End)
Sensya Na Bro... Ako Ang Secret Admirer Mo
WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
--------------------------------
Tawagin nyo na lang ako sa pangalang Francis, 17 years old at nasa second year college. Apat kaming magkabarkada sa school – ako, si Jojo, si Larrie at Wency. Nineteen years old na silang tatlo at nasa third year college. Dahil na rin sa pareho kaming meyembro ng college volleyball varsity team kaya kami naging close sa isat-isa. Si Larry at Wency ay may mga kanya-kanya ng girlfriends ngunit ako at si Jojo ay wala pa.
Ok naman ang samahan namin except kay Jojo na talagang nayayabangan kami. Nanjan yung ipagyayabang na ang ganda-ganda raw ng girlfriend nya, wala namang maipakita kahit picture. Ipinagyayabang din nya na naging girlfriend nya yung muse na pantasya ng bayan at kung sinu-sino pang mga magaganda sa campus. Kahit iyong chick na nakasama lang nya sa sasakyan ay ipinagyayabang na na may crush daw ito sa kanya.
Ganyan ka ilusyonado at bilib sa sarili si Jojo. Hindi naman talaga sya kagawapuhan pero in fairness, masculine na masculine ang dating at kahit maitim ang balat, makinis naman ang mukha. At hindi lang yan, may magandang mga lips na match naman sa mapuputing ngipin na pansinin ang symmetry kahit hindi pantay. Kapag ngumiti ito ay nakakabighani.
At inis na inis ako sa pagka-mahangin nya. Ewan ko rin ba kung talagang sinasadya niyang magmamayabang pag nanjan ako pero pakiramdam ko, sadyang ako ang paborito nyang pinipikon at inaasar. Kayat sarap na sarap din akong pikunin sya o pagtripan kumbaga ng kung anu-ano nalang.
Ang isa pang obsession ni Jojo ay ang abs at chest nya. Hindi nawawalan ng oras yan para mag gym. Sa height nyang 5’11, masasabi kong perfect ang built nya at walang makikitang taba sa katawan. At ito ang talagang pamatay nya, ang kanyang pinakaingat-ingatang six-pack abs at magandang hubog na chest. At dahil nga mayabang, every time na may opportunity na iladlad ang katawan, ginagawa nya ito gaya na lang ng paghuhubad ng t-shirt kapag natapos ang laro namin, o kapag nagpa-practice, o kung may parade sa school o kayay nagkakatuwaan ang grupo. Kahit na pag minsang puro mga lalaki lang kaming nagba-bonding, di yan maaawat sa paghuhubad ng shirt para lang mag-display. Kumbaga, narcissist na, exhibitionist pa ang loko.
Mayroon din naman syang admirers. Kaso, ang hindi namin maintindihan ay kung bakit sa lakas ng hangin sa tuktok, kabaliktaran naman sa panliligaw. Kaya tuloy lalo kaming naaasar kapag nagyayabang na. At di namin maiwasang pagtawanan at hindi siniseryoso ang mga sinasabi nya. Dahil sa ako ang pinakainis sa kanya, sinusupalpal ko minsan pag nagsasalita. Ganyan kami ni Jojo sa grupo, parang mga aso’t pusa, nag-aasaran, kulang na lang magkakalmutan. Pero, wala namang personalan. Tawag nga nyan sa akin ay bunso. At yan ang isang parteng gusto ko sa kanya. Kahit na kadalasang ako ang talo at napipikon sa asaran, ako rin itong inaamo at nilalambing nya sa huli.
May isang gabi na nagba-bonding kaming apat na magbarkada sa beach. Inuman, kwentuhan, kantyawan hanggang sa umabot na ulit ang usapan sa pagmamayabang ni Jojo sa “girlfriend kuno” nya.
“E, kung totoong may girlfriend ka sige nga pakita mo sa amin ang picture ng tangnang napakagandang nilalang na yan para malaman namin kung talaga bang mukhang tao yan o katulad mong kabayo na nag-aanyong tao lang” sabi kong pang-aasar sabay tawanan ng grupo.
“Alam mo Francis” habang umaakbay sa kin at tumayo “Wag ka ng mainggit... makikita mo rin sya, wag kang mag-alala. At hoy... di mo ba alam na sa mukha na to maraming nababaliw at nagpapakamatay? At ikaw, palibhasa ikaw na lang ang walang girlfriend sa grupo, wag kang masyadong naiinsecure. Masama yan at nakaka-bawas ng pogi points” sagot nyang pang-aasar din. “At heto ha, nakita mo naman siguro tong gandang katawan ko na to. Hindi pa nabanat to sa pambugbog ng tao, baka ikaw ang una kong mapag-praktisan” pahabol nyang sabi sabay pakita ng abs at chest para ma-intimidate ako.
“Shitttt!” sabi kong ganun at tumayo na rin. “Bakit, wala bang laban tong hayop na gandang katawan na to, ha?” tinanggal ko naman ang t-shirt ko pagpapakita din ng katawan.
Tawanan lahat ang barkada. Akala ko hanggang dun na lang ang biruan ng biglang tanggalin ni Jojo ang jeans nya at bumulagta ang brief nyang kulay puti at ang bukol nyang kahit hindi pa tinigasan ay sa tingin ko mukhang mas malaki kay sa normal. At habang sumayaw-sayaw syang parang macho dancer ay dini-dare ako, “O ano, lalaban ka?”
Mejo natulala ako sa nakitang ginawa nya. Parang may ibang excitement ang nadama sa pagti-tease niyang iyon. Sumisiksik sa utak ko ang gandang hugis ng chest, abs, oblique muscles, at ang maiitim na balahibong-pusang animoy agos ng tubig pababa patungo sa bukol nya – sa ilalim ng brief. Nasa ganun akong paghanga ng bigla akong natauhan sa mga sigaw ng barkada, “Ibigay mo na Francis, Ibigay mo na rin!”
Wala akong nagawa kungdi ang maghubad na rin ng jeans at sumayaw-sayaw sabay sabing pagpaparining kay Jojo, “O ano, ha? Kala mo di kita papatulan ha?”
Palakpakan at sigawan ang lahat habang si Jojo naman ay kitang-kita sa mga mata ang pagkagulat at kung paano nya tinitigan ang katawan kong umiindayog din. Hindi nya akalaing patulan ko ang hamon nya. Hanggang sa ang sigaw na ng barkada ay “Hubarin mo na lahat, Jojo, hubarin mo na!”
At maya-maya nga, hinubad na ni Jojo ang brief nya at lahat ay namangha sa mitim ngunit malaki nyang ari na kahit hindi pa tumigas ay napakalaki at napakahaba na. Lalong naghiyawan at nagpalakpakan ang grupo. “Igiling mo pa Jo, giling mo pa!!!” Nasa ganung paggigiling si Jojo ng sa akin naman nakatuon ang barkada at sumigaw ng, “Hubarin mo na rin lahat Francis, ibigay mo na!”
“Shitttt!” Sabi ko sa sarili “Di ko na kaya to” at dali-dali kong isinuot ulit ang jeans at sa inis bumalik na sa upuan, at tumungga ng beer.
Tawanan pa rin ang lahat ng barkada at nung makitang umupo na ako, isinuot na rin ni Jojo ang brief at jeans nya at tumabi sa akin sabay akbay. Alam nyang napikon ako, “Uy, napikon si bunso... smile naman jan o!” Hindi ako kumibo sa tindi ng inis at hiya. Ngunit masugid din si Jojo hanggang sa kalaunan napangiti nya rin ako at nakipagkamayan sa kanya.
Ganyan si Jojo kapag nakitang napipikon ako at hindi na umiimik sa asaran namin. Hindi ako lulubayan nyan hanggang sa ngingiti na ulit ako at makipagkamayan sa kanya. Nanjan yung kikilitihin ako, yayakap-yakapin, hihipu-hipuin yung chin, o kaya’y bubuhatin (mas maliit ako sa kanya sa 5’7 kong height). Gagawin ang lahat wag lang sisikat muli ang araw na may galit pa ako sa kanya.
Isang araw, hindi ko alam kung anong hangin ang sumiksik sa utak ko, naisipan kong mag-printout ng card na may dedication kunyari galing sa sikreto nyang tagahanga at patagong isiniksik yun sa locker nya. “Tingnan ko na lang kung hindi ka maloloko netong gagawin ko sa yo, hehe” sabi ko sa sariling mejo nademonyo.
Magkatabi lang ang lockers namin at ng makita ko syang papunta na dun, sinadya kong sabayan sya at kunyari may kinukuha din ako sa locker ko. Bago nya binuksan ang locker, kinuha muna nya ang card at seryosong binasa iyon. Maya-maya, nakangiti na. “Aba, tuwang-tuwa ang kumag” sabi ko sa sarili. “Tol, ano yang binabasa mong yan?” tanong kong nag-iinosentehan.
“Card, sa isang taga-hanga” sagot nyang naka-ngiting-aso.
“Wow naman... hanep. Anlakas mo sa chicks tol!” sabi kong may kasunod na pabulong sa sariling, “Ulol?” Tiningnan ko ang card, kunyari pinag-masdang maigi at binasa ang dedication. “Shitttt! Sweet naman. May pa take-care take-care pa! Alam mo ba kung kanino galing?”
“Hindi e, wala namang return address!” sagot nya.
“Hayup ka talaga tol. Sikat na sikat ka na, may tagahanga pa, grabe ka!”
Natawa lang sya. “Ibahin mo tong kaibigan mo...”
“Ibahin mong mukha mo!” Bulong ko naman sa sarili.
Inobserbahan ko na lang ang iba pang mga reactions nya hanggang sa muling magka-umpukan ang barkada at gaya ng inaasahan, ipinagmamalaki nga ni Jojo ang sekretong tagahanga. At every time na binabanggit nya yun, natatawa na lang ako sa sarili at pabulong na sinasabi, “O sige, mag-ilusyon kapang tado ka... hehe”
Alam ko masama ang ginagawa ko pero di ko rin maawat ang sarili dahil sa asar sa kayabangan nya at sa gigil at excitement na makabawi sa mga ginawa nyang pangbu-bully at pamimikon sa akin. At ewan ko rin ba, para akong kinikilig kapag nakita kong binabasa ni Jojo ang mga cards at sulat ko.
Kinabukasan, ganun ulit ang ginawa ko hanggang sa maging araw-araw na. At dahil obvious na sa locker nya, inihulog ko na lang sa mail box ng school ang sulat at kini-claim na lang nya sa library. Hindi pa rin nya nalaman kung sino talaga ang sikretong taga-hanga nya. At napansin ko na lang na sa kalaunan parang naiinis na sya at nagpaparining na sana magpakilala na kung sino man yung nagpapadala sa kanya ng cards at sulat.
Parang naawa na rin ako at na-guilty kaya nung sinulatan ko sya ulit, sinabi kong magmeet kami sa central plaza, alas otso ng gabi.
Excited si Jojo nung dumating ang araw na yun at ipinagmamalaki nya sa barkada na sa wakas, makikita na ang secret admirer na patay na patay sa kanya. Sabi ko nalang sa sarili, “Namannnn...!”
“O anong gagawin mo tol pag nanjan na sya?” tanong ng isang barkada namin.
“E, di pag type ko, iki-kiss ko kaagad”
“Wow naman, pare ganyan ka katindi ha. E panu kung di mo type?”
“E... friends na lang, ehehehe” sagot nyang pabiro.
Sa eksaktong oras, nandun na kaming mga barkada at nag-abang sa isang lugar at binantayan si Jojo na nasa isang kanto naman nakaupo. Sa totoo lang, hindi ko alam ang nararamdaman. Kinakabahan, natatakot, naaawa sa kanya at nagi-guilty... Ang plano ko lang naman sana ay lokohin sya at asarin ng makabawi ako. Ngunit di ko akalain na aabot sa ganun kalaki na nalaman na ng buong barkada at iba pang mga kasamahan namin sa team. Kaya nagdadalawang isip akong lumantad at i-reveal ang totoo. “Panu ko kaya sasabihin” tanong ko sa sarili. “Ah, lapitan ko na lang siguro sya at sabihing ‘Hoy! ungas, wag ka nang maghintay pa sa sikret admirer na patay na patay sa u dahil ako lang naman yun. OO! At OO pa, ako ang pinakaasam-asam mong makitang sikret admirer; ang taong nagpakahirap at nagtyagang nagpadala sa iyo ng cards, sulat at ibat-iba pang gimik para ka lang kiligin, nyeta ka. O ngayon, iki-kiss mo ba ako o anu...’ Ahhhhh! Parang di ko kaya. Di ko talaga kaya... arrgghhh!” pag-aalangan ng utak ko.
Naka-isang oras din ang lumipas ng makapag desisyon ako. “Mga bro, lapitan ko muna si Jojo at mukhang inaamag na sa kahihintay sa secret admirer nya” sabi kong patawa pagpapaalam sa grupo.
Nilapitan ko nga si Jojo sa inuupuan nya. Laking gulat nya nung makitang ako yung lumapit at umupo sa tabi nya...
Habang nagulat ang loko at takang-taka na nakatutuk ang tingin sa mukha ko, napansin ko naman ang ayos nya. In fairness, gumandang lalaki bigla si kumag sa suot nyang pulang body-fit shirt na may puting stripes at maong. Bakat na bakat ang ganda ng katawan at ang maskuladong biceps at mga hita. “Tol, alam mo...” sabi kong nag-alangan at kinabahan, di malaman kung pano simulan at sasabihin ang totoo.
“Tangna! Ba’t ka lumapit dito!” pasigaw nyang bigla at pag interrupt sa sinabi ko, halos manlisik ang mata. “Paanu sisipot yun, e nandito ka, balik ka nga dun, bad trip ka talaga!”
Para akong binatukan sa narinig at imbes na ang nasa isip ay ilahad ang totoo, sumiksik ulit sa utak ang inis. “Hoy, kabayo...” ang sagot ko. Tawag kasi ng barkada sa kanya ay ‘black stallion’ simula nung mag ala-macho dancer sya at iladlad ang aring ga-kabayo ang laki. “E... isang oras na ang lumipas, darating pa ba yun? Tsaka, sya ang dapat atat na atat sa iyo, hindi ikaw no? Sino ba ang admirer dito, ikaw ba o sya? Isiksik mo yan sa utak mong maliit! May pa badtrip-bad trip kapa jan... Badtripin mong mukha mo, ang yabang yabang neto!” sabi kong ganun sabay alis.
“Hey!” sambit nya habang hinabol ako at hinawakan ang kamay. “Alam mo, ang sarap mo talagang asarin no? Hmmmm!” sabay pisil sa chin ko. “Ok, ok, dito ka na, tabi tayong maupo”. Hinatak nya ako pabalik sa inuupuan nya.
“Ayoko nga! Bad trip nga ako e, at panu ka sisiputin ng tangnang secret admirer na yan kung dalawa tayong nakaupo jan. Kaya tabihan mo ang sarili mo!” Winaksi ko ang kamay niya at tumakbo na. Hinabol nya ako at nung maabutan, parang batang ikinarga sa dalawa nyang braso pabalik sa inuupuan. “Ano ba Jojo! Nakakainis ka na ah?” sigaw ko habang pumipiglas sa pagkarga nya. Nung makarating na ng upuan, pumalag na naman ako at tumakbo. Habol ulit sya.
Napansin ng iba naming mga kabarkada ang tagpong iyon at isa-isa silang naglabasan at nagtawanan. “Hoy mga aso’t pusa! Tantanan nyo na yan at kami ay uuwi na!” ang sigaw ng mga barkada naming nainip na rin sa kahihintay.
Uuwi na rin sana ako ngunit ayaw pa ring lubayan ni Jojo ang paghawak sa akin. “Wag ka nang pumalag, samahan mo na lang ako dito” pamumwersa nya na may halong pagkaasar. Wala akong magawa kungdi ang sumunod. Naupo ako sa tabi nya na walang imik. “Ganyan...!” pagmamalaki sa sariling nasunod ang gusto “Kung ganyan ka ba eh, di sana palagi tayong nagkakasundo”
May mga kalahating oras ulit at syempre, walang sumipot. “Hahhhh! ano ba to! di na yata sisipot yung secret admirer ko.” Tapos lumingon sa akin “Buti na lang may kasama akong isa pang secret admirer” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.
“Tado!”
“Alam mo, Francis, pag ganyan kang palaban, lalo akong ginaganahan e. At kapag ganitong mejo mainit ang ulo ko, ansarapppppppp mo talagang asarin, grrrrrr!” sabi nyang nangigigil at ang dalawang kamay ay animong sa tigreng akmang kakalmot sa mukha ko.” Napahinto sya at nag-isip, tinitigan ako “Sandali... wala ka kayang kinalaman dito?”
Mejo nagulat ako sa tanong nya pero todo-deny pa rin ako. “Anong pinagsasabi mo jan? Wala no...? Wala akong kinalaman, ok? At bakit ko naman gagawin ang ganun? Di ako kagaya mong salbahe!” sabi kong umiiwas sa tingin nya.
“Huh! Dapat lang... dahil kapag nalaman ko na may kinalaman ka dito, humanda ka sa akin. At heto ha, kapag ang secret admirer ko na yan ay hindi na nagpapadala ulit ng sulat o magpapakita sa akin, isa lang ang ibig sabihin – may kinalaman ka nga!” pagbabanta nyang nanlilisik ang mata sabay diin ng kamao nya sa mukha ko.
“Abahhh, at mukhang nagdududa na ang kabayo sa akin ah!” sa isip-isip ko.
Mga alas onse na ng gabi ng umuwi kaming dalawa at hinatid din naman nya ako sa bahay. Kahit nang-aasar palagi yang si Jojo, napaka-protective din sa akin. Feeling ko nga kuya ko talaga. At hindi lang kuya, imbestigador pa. E kahit ba ano nalang ang tinatanong gaya ng sa mga lakad ko, mga kasama ko, mga ginagawa ko, oras ng lakad, etc. Kahit mga notebooks at gamit ko pinapakialaman, kinakalkal, inuusyoso. Kaya lalo akong naaasar.
Gusto ko na sanang tantanan na lang ang pagpapadala ng sulat sa kanya ngunit di ko rin matanggal sa isip ang banta nya na kapag di na sumipot ang secret admirer nya, alam nya na – na ako nga yun o at least may kinalaman. Kaya para hindi sya magdududa, nagpadala na naman ako ng sulat, “Dear Jojo, sorry di ako nakasipot sa usapan natin dahil sa biglaang emergency ng pamilya... di naman ako makapag-inform sa iyo dahil sa madalian... Heto nga pala ang email address ko – imwhoyouwant@yahoo.com kung gusto mong makipag-chat, nasa internet cafe ako bukas ng alas 8 ng gabi...”
Maaga akong dumating sa internet cafe, syempre, para mag sign up ng isang bogus acct. At mga 830 pm lang ay may message na kaagad ako – galing kay Jojo. “Hi! How’s my secret admirer!”
Para akong kinikilig nung mabasa ang message nya at hindi mapigilan ang pagtawang mag-isa sa cubicle na parang sira-ulo. “Aba... talagang pursigido ang kumag!” sa isip ko. Nag reply ako, “I’m ok tks for taking your time and understanding dun sa di ko pagsipot...”
“No problem... so kailan ka ulit magpapakita sakin? Gusto ko ng makita ang secret admirer ko”
“Hahaha! Hinay-hinay lang. Sige ka, pag nagpakita na ako sa u, mawawala na lahat ang excitement at thrill at wala ka na ring secret admirer” sagot ko sa message nya.
“Ok... may point ka jan. How about describing yourself na lang?”
“Maputi, matangos ang ilong, sexy ‘daw’ sabi ng mga manliligaw, mahaba ang buhok, hmmmm matalino – ang seatmate – lolz”
“Hahahaha! I like the last description – joke. But really... are you? I mean sexy? Wow! I love sexy people, hehehe. Siguro ang ganda-ganda mo”
“Sinabi rin ng nanay ko yan – lol!”
“Palabiro ka pala. Alam mo, I’m happy na naka-chat kita. At least nasasagot mo kaagad ang questions ko. At napawi lahat ang pagdududa na baka niloko lang ako ng kaibigan ko”
“Sinong kaibigan, si Francis?” tanong kong kunwaring kilala ko rin ang kaibigan nyang ako din pala.
“Kilala mo sya?”
“Oo naman. Di ba teammate kayo at ang cute din nya ha? Pero parang palagi mo syang inaasar. Bakit?”
“Oo nga e. Ewan ko kung bat di ko mapigilan ang sarili sa pang-aasar jan. Parang ang saya-saya ko kapag nakitang napipikon at mukhang iiyak na – hahaha! Pero, yan ang pinaka-close ko sa lahat. Kapatid na nga ang turing ko jan e. Pag di ko nakita kahit sa isang araw yan, nalulungkot ako, para akong lalagnatin. Yan lang ang kaibigan kong kahit anong gawin kong pang-aasar at pang-aapi ay lumalapit pa rin sa akin. Napakabait nya – sobra. At napakaswerte kong naging kaibigan si Francis. Kaya love na love ko ang taong yan, di ko lang pinapahalata...”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nalamang revelation na yun ni Jojo. Di ko malaman kung iiyak sa tuwa na kahit pala ganung inaasar at inaapi-api nya ako, napaka-importante ko pala sa buhay nya. Parang gusto ko nang magalit sa sarili dahil sa narealize na heto yung taong akala ko napakasama ng ugali at ipinakita sa akin, un pala... espesyal ako sa kanya at ang sama ng ginawa ko.
“Ey... jan ka paba?” message nya ulit sa hindi ko kaagad pag-reply.
“Yap...”
“May iba ka yatang ka-chat e, selos na ako nyan”
“Nope kaw lang, promiz. Tanong lang ha, wag kang magalit. Bakit si Francis ang napili mong asar-asarin?”
“Hmmm. Mahabang estorya. Pero iksi-an ko para sa yo, hehehe. May nag-iisang kapatid kasi ako na namatay nung 11 yo palang dahil sa cancer. Ako naman nun ay 13. Dahil nag-iisang kapatid, syempre kalaro, kasama, kabiruan, minsan ka-aasaran. Nug namatay sya, lungkot na lungkot ako’t hindi matanggap-tanggap na wala na sya. Nung makilala ko si Francis, ewan ko ba, parang sya yung kapatid kong nawala. Parang may kulang sa akin na na-fill sa pakikipagkaibigan ko kay Francis. Kaya, masaya ako pag nakita at nakasama ko sya. Pakiwari koy bumalik ulit ang saya ng mundo ko. Kaya’t hindi ko ipagpalit yan kahit kaninong kaibigan at hindi ko papayagag mawala yan sa akin...”
Sa una naming pagcha-chat na iyon, marami akong natutunan tungkol kay Jojo. Bilang teammate at kaibigan, akala ko yun na lang talaga siya – mayabang, mang-aasar, easy-go-lucky, walang paki-alam, at salbahe lalo na sa akin. Hindi ko akalain na ang mga ginagawa nya pala ay dahil sa paghahanap nya sa isang bagay na nawala sa kanya, na naging dahilan kung bakit ganyan ang pagkikipag relate nya sakin. At napag-isipisip ko na napakajudgmental ko pala. Simula nun, hindi ko na maintindihan ang nararamdaman para kay Jojo. Ina-idolize ko sya na may halong pagkaawa, nami-miss kapag di nakikita, at minsan din, di maiwasan ang maasar. Pero ang saya-saya ko pag nanjan sya. At higit sa lahat naintindihan ko na sya. “Siguro” sabi ko sa sarili “kailangan ko lang hanapin ang soft spot nya para lalo syang magtitiwala sa akin” At kino-consider ko nalang na isang challenge sa akin yun. Ang malaking problema ko na lang ay kung panu sasabihin at i-explain na ako yung nagpapanggap na secret admirer nya.
Hindi pa rin nagbago si Jojo sa pakikitungo sa akin. Pero ako, naging sweet na sa kanya dahil nga sa nalaman ko at sa resolve ko na rin na di sya iiwanan. Talagang nag-iixert ako ng effort para ma-feel din nya na kahit ganyang inaapi-api ako, hindi ako nagbago at hindi sya iniiwasan. Nanjan yung pag may outing o practice kami, sa bag ko na nilalagay ang mga gamit nyang extra shirt, short, towel o brief namin. Kahit sa mga backlog notes nya sa mga subjects o research, ako na ang nagbo-volunteer na gumawa. Kahit ano basta para sa kanya ginagawa ko. At napansin nya yun.
“Hey, mukhang ang sweet sweet ng bunso ko netong mga nagdaang araw a! May sakit ka ba, may bird flu o mad cow disease, na-overdose lang sa gamot? O baka naman nagda-drugs ka na? Masama yan sa katawan, bro...”
“Hindi po ako nagda-drugs, itay. Ganito lang talaga ako, mabait, masunurin na anak, at higit sa lahat, mataas ang respeto sa mga matatanda.”
“Abababa.... hindi pa ako ganyan katanda para maging tatay mo ha. Baka kuya pwede pa.”
“Talaga?” tanong kong excited sa sinabi nya “Pweding kuya na’ng itatawag ko sa iyo?”
“Hmmm, pwede.” Nag-isip sya. “Sa isang kondisyon...”
“Ano po yun, kuya.”
“Tange, hindi pa! May initiation ka. Mamyang gabi, sa bahay ko, ok? Kapag pumasa ka, saka mo na ako maging kuya”
Mejo kinabahan na excited. Pero hindi ako nagpahalata. Kinagabihan, nagpunta nga ako sa bahay nila. Walang katao-tao dahil ang mga magulang nya ay nasa Maynila.
“Uy... talagang pursigido maging official bro ko!”
“Oo naman!” sagot ko. Pero sa isip-isip ko lang, “Hmmm, kung di ko lang alam, sya din itong excited na excited na maging little bro ako.”
Pinapasok nya ako at naupo kami sa sala. “OK, may 3 rules ang paggiging kuya ko sa u at dapat mong sundin ito. First rule: Wala kang ibang kuya kungdi ako lang. Second rule: lahat ng i-uutos ko gawin mo. Third rule, walang reklamo. O ano, may reklamo ka ba?”
“Sa rule 1, wala naman talaga akong kuyang iba e. Alam mo namang only child ako, diba? Sa rule 2, wag lang yung pumatay, magnakaw, mag-cheat, at bawal sa batas... susundin kita jan. At tungkol sa reklamo, wala na po akong reklamo, dahil nasa third rule yun” biro ko. “So, kuya na kita?”
“Not too fast... Meron pa akong ipapagawa.” sabay mosyon sa aking sundan sya sa kusina. “Hindi pa ako kumakain ng dinner kaya magluto ka. Nanjan na lahat ng kailangan – karne, isda, ingredients, gamit, etc. Dalian mo at gutom na ako.”
“E, kuya, di ako marunong magluto!”
“May reklamo?” sabay dilat ng mata.
“E...” Sumiksik sa isip ko yung rule 3 nya “Wala po, wala na po kuya.”
Dahil wala nga akong kaalam-alam sa pagluto, inihaw ko na lang ang karne pati na rin ang isda. Pagkatapos, inihanda ang lamesa at tinawag na si Jojo. Uupo na sana ako para sabayan syang kumain. “Opppps, wag muna. Nasa initiation stage ka kaya’t pagsilbihan mo ako, ok?
Wala akong magawa kungdi sundin ang gusto nya. Pagkatapos nyang kumain, pumasok na sa kwarto. “Linisin mo na rin at hugasan ang mga gamit jan at pagkatapos, sumunod ka dito.”
“Abaaa... may masamang balak ang kumag” ang sumiksik sa na-pollute ko na yatang utak. “Mamaya papatulan kita, sige ka” sabi kong nakangisi.
Nung pumasok na ako sa kwarto, nakaupo sya sa may study table, umiinom ng beer. Kumuha sya ng isang bote, binuksan at ibinigay sa akin at pinaupo na ako sa tabi nya. Habang nag-iinuman kami, nagku-kwento sya tungkol sa secret admirer nya na mystified sya at mejo nahulog na din ang loob kahit di pa nya talaga nakikita dahil daw sa ang-saya-sayang ka-chat at witty daw. Tawa na lang ako sa sarili.
“E... panu kung niloloko ka lang nun? panu kung hindi pala yun estudyante at nagpapanggap lang, o sigurado kaba na babae nga yun?” sabi kong pag-alala na baka nga ma-in love sya sa isang bogus na chat-mate na walang iba kundi ako lang naman. “Matatanggap mo ba sya kung sakali?”
“Ewan ko tol. Pero bahala na. Sa sunod naming pagcha-chat ay kung hindi man sya makipag eyeball sa akin, i-demand ko talagang mag web-cam kami.”
“Inaykupo...!” sabi ko sa sariling nag-alala. “Panu nalang to?”
Mejo umiikot na ang paligid nung magpaalam akong uuwi na. “Lasing na yata ako kuya, uwi na ako”
“Oppssss! Di pa tapos ang initiation. Pinapa-relax lang kita” sabay tayo at tanggal ng t-shirt at pantalon. Boxers short lang ang natirang saplot sa katawan nya at napa-shit ako sa tumambad sa akin – ang gandang hugis ng matipunong proportionate na katawan from chest, sa six-pack abs, hanggang sa malalaking hita. Ang makinis nyang balat na kahit may kaitiman, wala kang makikitang kahit na anong spot or pimple. At sa tingin ko nag-ahit sya dahil nawala na ang mga balahibong pusang dumadaloy sa mid-section nya patungo sa ilalim ng underwear na una kong nasilayan nung mag-ala macho dancer sya dun sa beach. Ngunit ang higit na nagpapa-init lalo sa akin ay ang porma ng gitnang katawan. Sa puti nyang boxers short animoy custom-made ito na pati contour ng umbok ng pwet at hips ay lapat na lapat. At bakat na bakat dun ang mataba at mahabang ari nya na kahit hindi pa tumigas ay pansin na pansin na ang laki ng bukol. Na-mesmerized na naman ako sa nakitang iyon. Kinakabahan na excited. Nanginginig na nakikiliti na nasasarapan sa naiisip ng maaring mangyari. Sa tanang buhay ko, wala pa akong experience sa pakiki-pagtalik, at lalo na sa kapwa lalaki. Biglang nawala ang kalasingan ko at para akong kandila na nakatayo sa harap nya at tulalang nakatitig.
“Tangna, tatayo ka na lang ba jan? Ang gusto ko, masahehen mo ako, hindi titigan” sabay angkas sa ibabaw ng kama nya at nahiga.
“Ano po yun ulit kuya?”
“Putsa naman to o... masahehen mo ako!” pasigaw nyang sagot.
“E, di po ako marunong, kuya e.” paliwanag ko.
“Walang problema, turuan kita” sabi nya habang dumapa sa kama at naexposed ang napakandang umbok ng butt. “Halika, umupo ka sa ibabaw ng butt ko habang nakaharap ka sa upper back part ng katawan” Nung napansin nyang naka-jeans ako “Sandali, hubarin mo ang jeans mo at mag shorts ka nalang para komportable tayo”
“A... e... wala akong shorts e...”
“Tangna ang daming satsat... may shorts o wala hubarin mong jeans mo!” ang maypagka-inis nyang sigaw.
Hinubad ko na rin ang jeans ko at brief na lang ang natira at umakyat na sa kama nya at umupo sa umbok ng pwet nya. Habang minamasahe ko ang shoulder blades nya pababa sa may upper back area, napansin kong tumitigas ang ari ko habang kumikiskis yun sa gitna ng dalawang umbok ng butt nya, na siguro kung wala lang yung brief ko at boxers nya ay pwede ko nang ipasok sa butas nya. Nasa ganun akong pag-iimagine ng napansin kong saglit na ipinasok sa harapan ni Jojo ang isang kamay nya na pakiwari koy ini-ayos sa pagkapwesto ang ari nya. “Shit... sabi ko. Tinitigasan din yata si kuya”
Masahe lang ako ng masahe at tinagalan pa ang position na yun, ini-enjoy ang sarap na naramdaman sa kaiimagine habang ang tigas na tigas ko namang ari ay walang tigil sa pagkiskis sa umbok ni Jojo. Maya-maya, siguro napansin na ni Jojo ang pagcha-chancing ko na yun, bigla syang tumihaya habang hindi natinag ang pagkaupo ko sa katawan nya. Sa pagtihaya nyang yun, naupuan ko naman ang ari nya. Tiningnan ko iyon. Ang buong ulo ay nag-protrude sa garter ng boxers short, matigas na matigas na halos kasing taba ng lata ng sardinas at kumikislot-kislot habang inuupuan ko.
Tiningnan ko si Jojo. Hindi ko nakita sa mukha ang emosyon. Tiningnan lang nya ako na parang walang nangyari. “Tangna, nakatitig ka na naman jan e! Masahehen mo kasi ang chest area ko, dito o dito!” sabay hawak ng kamay ko at gina-guide nya yun sa kamay ko. Sa matipuno naman nyang chest ang minamasahe ko habang ramdam na ramdam ko ang pagkikislot-kislot ng ari nya sa ilalim ng puwetan ko. Siguro may mga sampung minuto kami sa ganung ayos ng bigla nya akong kinadyot at napa-sampa ang katawan ko sa kanya at ang mga mukha namin ay halos magdikit, ang dalawa kong kamay ay nakatukod sa magkabilang sides ng ulo nya, at ang kanya ay pinabayaan lang na nakalatag sa sides ng katawan.
“Kuya naman e!” sigaw ko sa kanya na animoy naiinis.
Tumawa sya ng malakas, “Alam mo, gigil na gigil ako sa yu ngayon” sabay lock ng dalawang braso nya sa katawan ko at biglang kinagat ang may parteng kaliwang balikat.
“Kuya! Masakit, Arggghhh, ummmmmppptttt!, uhmmppt!” ang nasambit ko na lang at binitiwan nya na ang pagkagat. Napaluha ako sa sakit ngunit may parang masarap na kiliti din akong naramdaman.
“O anu... give up ka na? Pwedi kanang gumive-up?”
“Hindi po kuya, hindi po” ang sagot ko habang hindi nya binitiwan ang paglock nya sa katawan ko.
“Ok, heto masasarapan ka dito” sabay naman ng pagkagat-kagat at pagsipsip nya sa parang butil na maliit sa kaliwang susu ko, yung butil na tumutubo dala ng pagbibinata. Di ko maipaliwanag ang sarap. Masakit na sobrang kiliti na umaabot hanggang sa dulo ng mga paa ko. “Kuya, ummmmppttt! hmmmmppptttt!” ang sambit ko habang ang dalawa kong kamay ay naka-grip naman ng mahigpit sa mga buhok at anit ng ulo nya.
Habang kinagat-kagat at sinisipsip nni Jojo ang ang utong ko, untiunti namang ibinaba nya ang boxers nya at pagkatapos hinila pababa ang brief ko. Maya-maya lang habang nasa ganung ayos kami, bumubundol-bundol na ang matigas nyang ari sa puwet ko. Lumakas lalo ang kabog ng dibdib ko.
Umupo si Jojo sa gilid ng kama at pinababa nya ako sa sahig paharap sa kanya. “Isubo mo” ang pag utos nya sa akin.
“Kuya, hindi ko kaya...!” ang sagot kong pag-aalangan dahil sa hindi ko pa naranasan ang ganun at sa laki ng ari nya ay pakiwari koy di iyon magkasya sa bibig ko.
“Ayaw mo, o sige, alis ka na... alis! At wag ka nang magpakita sakin, ok?” pananakot nya.
“Sige kuya, gawin ko na...” sabi ko sabay luhod sa harap nya
Nag-aalangang ibinuka ko ang bibig ko. Dahil sa laki ng ari nya, hindi ko halos maipasok ang buong ulo nito at nung pilitin ko, nabilaukan ako, “Gwrrkkkkkk!”
Ngunit manhid na si Jojo at imbis na dahan-dahanin, lalo pa nyang idiniin ang ulo ko, hinawakan ng dalawang kamay at pwersahang itinaas-baba sa kandungan nya. Hindi na ako halos maka-hinga at naghalo ang luha, sipon, at laway na lumabas sa mata, ilong at bibig sa pilit ng paglabas-masok ng ari nya sa bibig ko. Ngunit hindi nya ito alintana hanggang sa binilisan nya ang pagtaas-baba ng ulo ko sa ari nya at pumulandit ang katas sa loob ng bibig ko na dumeretso naman sa lalamunan at ang iba ay lumabas sa ilong at bibig, “Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhh! Shitttttttttt!” ang sambit nya.
Umiyak na akong tuluyan ng nilubayan ni Jojo ang paghawak ng ulo ko at dali-dali kaagad akong umupo sa gilid ng kama, habol-habol ang paghinga. Habang pinahid ko ang naghalong luha, sipon, laway at tamod na nagkalat pa sa mukha ko, tumabi sya, hinawi ang kamay ko sa mukha at sya na ang nagpahid. “Sorry tol, sorry talaga...”
Habang tuloy ang pag-agos ng luha, hinila niya ako pahiga sa kama at nahiga kaming pareho. Tuloy pa rin ang pag hinimas nya ng mukha ko at hinahalik-halikan yun. Maya-maya, dinilaan nya na ang luha kong tumatagos pa rin habang walang tigil sa kabubulong ng “sorry tol...” Hinalikan na rin nya ang buong mukha ko at ng maglapat ang mga bibig namin, kiniskis at nilaro ang dila nya sa loob ng bibig ko. Maya-maya, ibinaba nya ang paghalik – sa leeg, sa dibdib, sa tyan, at ipinasok ang dila nya sa butas ng navel, hanggang sa humantong ang bibig nya sa dibdib ulit, sa utong at kinagat-kagat at sinipsip ang animoy maliit na butil sa ilalim ng umbok nito. Pakiramdam ko’y naghalong kiliti at sakit ang dumadaloy na pakiwari koy sumagad hanggang sa buto na nagbigay ng kakaibang sensation. Matagal din nyang nilaro yun hanggang tuluyan na naman akong magdedeliryo sa sarap.
Nasa ganung sarap ako nung biglang hinawakan ni Jojo ang matigas ko ng ari at nilaru-laru iyon. Binati na nya ng binati hanggang sa ang nasambit ko na lang ay, “Kuya, lalabasan na ako, kuyaaaaaaaa, uhhhmmmmppppttttttttt!” habang wala syang tigil sa pagkagat-kagat sa susu ko. At pumulandit ang katas ko sa tyan namin at sa mukha nya habang mahigpit ko syang niyakap.
Nung humupa na ang init ko, hinalikan nya ang pisngi ko at binitiwan ang napakagandang ngiti. Pinahid ko ang likido sa mukha nya at ginantihan ko naman sya ng halik. “Kuya, bakit parang gustong-gusto mo akong asarin?” pabulong kong sabi.
Tinitigan nya ako. “Hindi ko alam tol e. May time talaga na ang sarap sarap mong asarin at paiyakin. At kapag nakita na kitang namumula sa inis o mukhang iiyak na, ansarap mo namang lambingin... Gaya ngayon, parang gusto ko na namang makita kang naaasar.”
“Kuya ha, wag kang ganyan, natatakot na naman ako...”
Binitiwan nya ang nakaka-lokong ngiti “Halika nga masahehen mo nalang ulit ako. ”Napansin nyang hindi ako kumilos at kumibo. “Oppps! Rule number 2, sundin ang mga utos ko at Rule number 3, wag magreklamo.”
“Kuya naman e...” pagmamaktol ko.
Doon na ako natulog sa kwarto ni Jojo. At ilang beses ding naulit ang ginawa naming yun.
Kinabukasan, nabalot ng kissmarks ang mga katawan namin, at namalayan ko na lang ang masakit kong dila, bibig, utong, at buong katawan... Bago ako nagpaalam na umuwi ng bahay tinanong ko ulit sya, “So, officially kuya na kita?”
“Basta, sundin mo palagi ang rules ko, wala tayong problema. At wag na wag mong sabihin kahit kanino ang nagyari sa atin, kuha mo? That’s Rule number 4, isiksik mo sa utak mo.”
“Syempre naman... yeheyyyy! May kuya na ako” sabay hug sa kanya at halik sa pisngi na hindi naman pumalag. “Mwah! Ambango talaga ng kuya ko kahit di pa nakapaligo, ehehehehe” at umuwi na ako na masayang-masaya.
Dumating ang araw ng pagcha-chat na naman ni Jojo sa secret admirer nya. Syempre, dahil ako ang nagkunyaring secret adimrer, schedule ko rin. Gusto ko sanang wag nalang syang siputin. Ngunit sumiksik sa utak ko ang banta na kapag di na sumipot ang secrt admirer nya ay sigurado na may kinalaman ako. Kaya wala akong magawa. Ang totoo, hindi ko na rin maipaliwanag na nararamdaman ko kay Jojo, ayaw ko na syang mawala kahit gusto ko na rin sanang sabihin ang totoo. Pero hindi ko alam kung paano gawin yun na hindi nya ako kamumuhian.
Nandun na ako sa counter para magtanong ng available computer ng biglang pumasok din si Jojo sa mismong internet cafe na yun.
“Hey, tol! Anong ginawa mo dito?” tanong nya nung mapansin ako.
Bigla akong nanginig, hindi halos makapagsalita. “A...e... bubuksan ko lang ang email ko. May email daw kasi ang kaibigan kong nasa Maynila”
“A, ok. Samahan mo nalang muna kaya ako sa cubicle para makita mo na rin ang secret admirer ko. Pilitin ko syang magwe-webcam kami” sabi nyang may halong pagmamalaki.
“Ha? A, e...” sabi kong hindi malaman kung paano lulusot “Sige kuya, pero pagkatapos ko ng mag-email at, a... hmmm... kung may oras pa.”
“Sige. Tawagin na lang kita. At, hey, sabay na tayong umalis pagkatapos natin dito ok? Ah, Miss...” sabi nya sa counter “Tabi kami ng cubicle netong utol ko ha?”
“Disgraya na!” sabi ko sa sarili.
Kahit naka-cubicle ang mga individual computer units sa internet cafe na yun, ang nagsilbing takip lang ay isang manipis na kurtina at ang computer monitor ay nakaharap sa pasukan.
Hindi ko maintindihan ang gagawin. Binuksan ko ang emails ko, binasa ang mga kahit luma ng emails pampatay oras dahil sa kalituhan kung anong dapat gawin. Mga 30 minutes na ang lumipas nung nagpaparinig sa kabilang cubicle si Jojo, “Putsa, di na yata ako sisiputin ah!”
Muli akong kinabahan at upang hindi sya mag-isip, nagdesisyon na lang akong buksan ang bogus acct para makipag-chat sa kanya. “Hi, musta, sorry late ako. Siguro, napuno ka na ng amag sa kahihintay” sabi ko.
“Ey, musta ang secret admirer ko! Kala ko iinjanin mo na ako ha? Ok naman ako, heto atat na atat na makita ka. May webcam ka ba?” sagot nya.
“Aba... talagang tinotoo ang banta nya. Panu kaya lusutan to...” sabi ko sa sarili. “E... wala akong webcam dito, occupied lahat e.” Sagot ko naman.
“Alam mo, nagtatampo na ako sa yu. Siguro, talagang niloloko mo lang ako...”
“Hindi a! Talagang wala akong webcam. Bakit naman kita lolokohin...?”
“A, ok. so kailan tayo magkikita?”
“Malapit na, wag kang mag-alala. Ganito nalang kalapit: dito --> jan. LOLZ!
“Niloloko mo nga ako, e.”
“Jokes lang, kaw naman, o”
Naghintay ako ng sagot. Isang minuto, dalawang minuto, tatlo... Nag type ulit ako “Hey jan kapa?” Pipindutin ko na sana ang enter key nung lingonin ko ang likuran ko – si Jojo at nakatutuk ang mga mata sa screen ng computer ko at ang mukha ay parang hindi makapaniwala sa nakita nya.
“Tang-ina mo tol! Sabi ko na nga ba, niloko mo ako. Shittttttt! Sa lahat ng tao ikawa pa!” sigaw nya sabay alis at deretsong lumabas, ni hindi isinara ang computer nya at hindi na rin nakapagbayad.
Sinara ko ang computer nya at binayaran ko na rin ang oras namin. Dali-dali ko syang sinundan ngunit di ko na nahabol pa. Dumeretso ako sa bahay nila, hindi pa raw sya umuwi sabi ng mommy nya. Hinanap ko sya kung saan-saan – sa school, sa gym, at tinawagan din iba pa naming mga kaibigan, hindi ko pa rin sya mahanap.
Lumubog ang araw ng hindi ko mahagilap si Jojo. Kinabukasan sa practice ng buong team, nandun siya. Pinilit kong lapitan at kausapin ngunit nag-iba na ang pakikitungo nya sa akin. Hindi nya na ako pinansin, hindi kinibo. Feeling ko hindi ako nag-exist. Pagkatapos ng practice habang nagbibihis kami sa locker room, kwentuhan ang barkada.
“Uy, pareng Jojo musta na ang secret admirer naten?” pabirong tanong ng grupo.
“OK lang... gusto ko syang katayin, tadtarin at ihawin, tangnang secret admirer na yan” pagpaparinig nya sabay bitiw ng matalim na tingin sa akin.
“Uy... siguro ansarap lamutakin ng secret admirer mo na yan ha. Mukhang kasing sarap ng inihaw na manok!” kantyaw ng barkada naming si Larrie.
“Baka nagka-inlaban na!” sagot naman ni Wency.
“Putsa! Maiinlove pa ako sa isang hayup kesa tangnang secret admirer na yan!” sagot naman ni Jojo.
“A, may lover’s quarrel na!” sigaw ng barkada sabay tawanan.
Hindi na umimik si Jojo ngunit kitang-kita ko sa mukha at mata nya ang sobrang pagkainis at galit. Nasaktan ako sa binitiwan nyang biro sa grupo pero inintindi ko nalang ang nararamdaman nya dahil sa kasalanan ko rin naman talaga. Hinayaan ko na lang munang humupa ang galit nya. Maya-maya nagsiuwian na ang lahat ng barkada ngunit nandun pa rin si Jojo nakaupo sa bench sa gilid ng locker room, malalim ang iniisip, nakapagbihis na ng shorts ngunit wala pa ring pang-itaas na damit.
Nilapitan ko sya sabay sabing, “Hi Kuya! Ok ka lang?”
Inirapan lang nya ako sabay tayo at suot ng t-shirt, kuha ng knapsack at dali-daling umalis.
Humabol ako at sinabayan sya sa paglakad ng mabilisan “Kuya, sorry naman o... hayaan mo naman akong magpaliwanag, please...”
“Maghanap ka na ng ibang kuyang maloloko mo!” sagot nyang pasigaw. Pinilit ko pa ring magpaliwanag. Ngunit ayaw nya na akong pakinggan. “Ano ba? Di mo ba ako lulubayan?! Tangna!”
Hindi na ako kumibo, huminto ako sa paglalakad at hinayaan syang mag-isang makalabas ng building. Dumeretso ako ng CR, nagkulong sa cubicle at umiyak ng umiyak.
Mag-iisang buwan ding wala kaming imikan ni Jojo. Sa isang buwan na yun, pakiwari koy nag-iba ang paggalaw at pag-ikot ng mundo at akoy sobrang nasaktan sa nakitang pagbabago; na ang taong naging malapit sa puso ko ay halos hindi na ako kilala, abot-kamay lang sana ngunit napakalayo. Bulong lang ang pagitan namin at maiintindihan nya na ang sasabihin ko, ngunit di nya kayang makinig. Nasa harap ko na lang sya ngunit hindi nya na ako nakikita. At ang higit sa lahat, nawala na ang pang-aasar nya sa akin at ang panunuyo, ang paglalambing at ang mga biruan naming dalawa.
Hindi ko alam kung ganun din ang nararamdaman ni Jojo. Ang sigurado lang ako ay nanjan pa ang galit sa puso nya. Minsan pa nga, pinapakita pa sa akin ang pang-aasar nya sa isang baguhang teammate din namin. At nasaktan ako, sobra. Siguro, gusto nyang i-prove sa sarili na madali akong palitan, o baka sadya lang nyang saktan ako.
Hanggang sa nawalan na ako ng pag-asang bumalik sa akin ang dating “kuya” ko. At ng hindi ko na matiis ang lahat, gumawa ako ng sulat. “Dear Jojo, sumulat ako sa iyo hindi bilang isang nagpapanggap na secret admirer kung hindi, bilang isang kaibigan na minsan ay naging malapit sa puso mo. Gusto ko lang malaman mo na nahirapan ako sa kalagayan ko. Alam kong bale-wala naman sa iyo ito pero nais ko pa ring ipaalam ang nararamdaman dahil sa ako naman ang nagsimula ng lahat ng to. Habang hindi ko nai-explain ang side ko, hindi ako matatahimik. Alam ko, mahirap nang maibalik ang dati nating closeness ngunit ang hinihiling ko lang ay sana pakinggan mo ang explanation ko. At wala akong ibang paraang naisip kungdi ito. Alam mo, nung bago kita naging kuya, inis na inis ako sa iyo. Mainit ang dugo ko dahil palagi mo akong inaasar at bino-bully. Kaya naisipan kong gumanti. At ang pagpapanggap na secret admirer mo ang naisipan kong paraan. Oo, aaminin ko na nung una, tuwang-tuwa ako sa panlolokong ginagawa ko sa yo. Ngunit nung sa pagcha-chat natin na sinabi mong natutuwa ka sa akin dahil na-fill ko ang pangungulila mo sa pagkamatay ng iyong bunsong kapatid; na dahil dun napamahal ako ng labis sa iyo; na di mo kayang ipagpalit ako sa iba mong mga kaibigan; at na di ka papayag na mawala ako sa iyo... nag-sisi ako sa ginawa ko at na-realize na ang sama-sama ko pala. Kaya nag-promise ako sa sarili na intindihin na kita. Lahat ginawa ko para lang mapalapit sa yo. At nung maging kuya na kita, natakot naman ako na baka pag sinabi ko ang sekreto ko, magalit at mawala ka sa akin. Napamahal ka na sa akin... sobra. Kapag hindi kita nakita sa isang araw, hindi ako mapakali. Ikaw lang ang taong nakakapagpaiyak at nakapagpatawa sa akin ng sabay; ikaw lang ang taong kinaiinisan pag nanjan at hinahanap-hanap kapag di nakikita; ikaw lang ang taong gusto kong unang masilayan sa paggising sa umaga at huling makasama at makausap bago matulog... Hindi ko alam kung bakit, at ayaw ko ng malaman pa. Ngunit yan ang tunay kong nararamdaman. At ngayong nalaman mo na ang panloloko ko sa yo, hindi kita masisisi kung magtanim ka man ng galit sa akin. Sa nakalipas na isang buwan, nag-iba ka na... Nasasaktan ako, umiiyak. Maraming katanungan ang bumabagabag sa isipan; kung bakit nahirapan akong kalimutan na lang ang lahat sa atin at kung bakit nasasaktan ako kapag hindi mo pinapansin o kung nakikitang may iba kang binibigyang-pansin. Hindi ko kaya. Hinahanap-hanap ko pa rin ang dati kong kuya na inaasar-asar ako ngunit nilalambing-lambing at sinusuyo-suyo sa huli; ang kuyang napaka-protective sa akin; ang kuyang minsan ay inaming mahal ako, na hindi nya kayang ipagpalit ako sa iba... Alam mong wala akong kapatid. Kaya’t nung dumating ka sa buhay ko, napakasaya ko. Sabi ko sa sarili, napaka-swerte ko. Ang mga araw na yun ang pinakamasayang sandali na hindi ko malilimutan sa tanang buhay ko... Ngunit kung hindi na talaga maibabalik pa ang lahat ng iyon, wala na akong magagawa pa. Sana man lang ay mapatawad mo ako. At sana rin, may natitira pang awa sa puso mo para sa akin. Mamayang alas otso ng gabi, pupunta ako sa bahay mo upang hingin sa iyo ang tawad. Pagdating ko sa harap ng gate, sana maglagay ka ng palatandaan, kahit na anong bagay na galing sa iyo – sapatos, medyas, t-shirt, shorts, atbp pagbibigay encouragement sa akin upang malaman ko na bukal sa kalooban mong makipag-usap sa akin. Kapag wala akong makitang palatandaan, alam ko na ang ibig sabihin nun... at hindi na ako tutuloy pa. At maaaring dahil dito, tuluyan na rin akong lalayo sa iyo... Kung mangyari man yun, manghihinayang ako; manghihinayang kung bakit nangyari pa ang lahat kung ganito lang naman pala ang hahantungan. Sayang ang lahat. Sayang ang pagmamahal... Ngunit sa kabilang banda, salamat na rin sa sa masasayang alala at sa pagiging kuya mo sa akin... Hindi ko alam kung ano ang mangyayari mamaya sa pagpunta ko sa bahay mo. Nababalot man sa takot, umaasa pa rin ako na makita ang palatandaang hiniling. Sana... Ang iyong kaibigan, Francis”
Eksaktong alas-otso ng gabi ng makarating ako sa harap ng gate ng bahay ni Jojo. Hinahanap ko ang palatandaang binanggit ko sa sulat. Wala akong makita. Tiningnan kong maigi isa-isa ang mga grills, ang mga halaman sa harap, wala. Hindi ko na napigilan ang pagdaloy ng luha. Pakiwari koy tinadtad ang puso ko sa tindi ng sakit na nararamdaman. “Ganito pala kasakit kapag nagmahal ka at magisnan mo nalang na ang taong minahal ay biglang naglaho...” bulong ko sa sarili.
Akmang tatalikod na sana ako upang lisanin ang lugar nung mapansin kong nakabukas ang gate. Sa natatandaan ko, palaging nakasara yun. Parang may nagtulak sa akin na pumasok. Dahan-dahan kong hinawi ang gate. Nung nasa loob na ako, napansin kong pati ang main door ay nakabukas. Lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa takot na baka may makakakita sa akin sa loob at dahil na rin sa hindi maipaliwanag na kaba. Ngunit hindi ko rin mapigilan ang mga paang humahatak sa akin paakyat sa second floor kung saan nandun ang kwarto ni Jojo.
Hindi naka-lock ang pintuan at ng bukasan ko ang kwarto nya, hindi ako makapaniwala sa nakita: tumambad sa akin ang hindi isa, kungdi ang napakaraming palatandaang hiniling ko, ang mga personal nyang gamit na sadyang isinabit sa dingding – sapatos, medyas, shorts, t-shirts, pantalon, briefs, relo, gell, knapsack, sunglass, belt, pabango, picture frame, notebooks, at kahit toothbrush, suklay, sabon at shampoo ay nandun nakasabit lahat. At sa gitna nun ay isang streamer na may malaking yellow ribbon sa baba at ang nakasulat, “To My Bro: Welcome Back! Di Pweding Di Kita Patawarin Dahil Ayaw Kong Mawala Ka Pa Sa Buhay Ko. MAHAL NA MAHAL KITA TOL AT HINDI KITA IPAGPALIT KAHIT KANINO MAN - Kuya”
Natulala ako at hindi makapagsalita, halos hindi makapaniwala sa nakita. At sa sobrang saya ng nararamdaman, hindi ko namalayang tumulo na naman ang luha ko. Tiningnan ko si Jojo. Naka-dapa sa kama, naka-boxer’s short lang at binitiwan ang nakakalokong ngiti. “Tangna! Gusto ko’y masahe, hindi titig! Halika na, bilis!” ang pabiro nyang sabi.
Dali-dali kong tinanggal ang jeans at umakyat sa kama nya. Bigla syang tumihaya at niyakap ako ng napakahigpit.
“I miss you, bro. Miss na miss kita, grabe. Pasensya ka na sa akin ha? Nasaktan lang kasi ako. Sorry sa pagpapahirap ko sa kalooban mo. O wag ka ng umiyak” sabi nya nung humahagolgol na ako “Mamaya nyan mangigigil na naman ako, sige ka.”
“Kuya naman kasi... pinaiyak mo ako e!”
“Ansarap mo kasing paiyakin e! Tingnan mo, nanggigigil na naman ako. Haaahhhhh! Ansarap mo talagang kagatin, hmmmmm!” sabay kagat sa balikat at dibdib ko. Mejo masakit ngunit ang nangingibabaw pa rin ang sarap at kiliti. At muli naming nilasap ang kasabikan at ang init ng pangungulila namin sa isa’t isa.
Nung humupa na ang init nga aming mga katawan. “Alam mo, kuya, nasaktan ako nung sabihin mo sa barkadang mas maiinlove ka pa sa hayop kesa sa secret admirer mo...”
“A yun ba? Sensya kana, dala lang yun ng galit ko. Pero, totoo din naman diba? Hayop ka naman talaga e – hayop sa sarap, hmmmmm!”
Sabay kaming nagtawanan.
By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
--------------------------------
Tawagin nyo na lang ako sa pangalang Francis, 17 years old at nasa second year college. Apat kaming magkabarkada sa school – ako, si Jojo, si Larrie at Wency. Nineteen years old na silang tatlo at nasa third year college. Dahil na rin sa pareho kaming meyembro ng college volleyball varsity team kaya kami naging close sa isat-isa. Si Larry at Wency ay may mga kanya-kanya ng girlfriends ngunit ako at si Jojo ay wala pa.
Ok naman ang samahan namin except kay Jojo na talagang nayayabangan kami. Nanjan yung ipagyayabang na ang ganda-ganda raw ng girlfriend nya, wala namang maipakita kahit picture. Ipinagyayabang din nya na naging girlfriend nya yung muse na pantasya ng bayan at kung sinu-sino pang mga magaganda sa campus. Kahit iyong chick na nakasama lang nya sa sasakyan ay ipinagyayabang na na may crush daw ito sa kanya.
Ganyan ka ilusyonado at bilib sa sarili si Jojo. Hindi naman talaga sya kagawapuhan pero in fairness, masculine na masculine ang dating at kahit maitim ang balat, makinis naman ang mukha. At hindi lang yan, may magandang mga lips na match naman sa mapuputing ngipin na pansinin ang symmetry kahit hindi pantay. Kapag ngumiti ito ay nakakabighani.
At inis na inis ako sa pagka-mahangin nya. Ewan ko rin ba kung talagang sinasadya niyang magmamayabang pag nanjan ako pero pakiramdam ko, sadyang ako ang paborito nyang pinipikon at inaasar. Kayat sarap na sarap din akong pikunin sya o pagtripan kumbaga ng kung anu-ano nalang.
Ang isa pang obsession ni Jojo ay ang abs at chest nya. Hindi nawawalan ng oras yan para mag gym. Sa height nyang 5’11, masasabi kong perfect ang built nya at walang makikitang taba sa katawan. At ito ang talagang pamatay nya, ang kanyang pinakaingat-ingatang six-pack abs at magandang hubog na chest. At dahil nga mayabang, every time na may opportunity na iladlad ang katawan, ginagawa nya ito gaya na lang ng paghuhubad ng t-shirt kapag natapos ang laro namin, o kapag nagpa-practice, o kung may parade sa school o kayay nagkakatuwaan ang grupo. Kahit na pag minsang puro mga lalaki lang kaming nagba-bonding, di yan maaawat sa paghuhubad ng shirt para lang mag-display. Kumbaga, narcissist na, exhibitionist pa ang loko.
Mayroon din naman syang admirers. Kaso, ang hindi namin maintindihan ay kung bakit sa lakas ng hangin sa tuktok, kabaliktaran naman sa panliligaw. Kaya tuloy lalo kaming naaasar kapag nagyayabang na. At di namin maiwasang pagtawanan at hindi siniseryoso ang mga sinasabi nya. Dahil sa ako ang pinakainis sa kanya, sinusupalpal ko minsan pag nagsasalita. Ganyan kami ni Jojo sa grupo, parang mga aso’t pusa, nag-aasaran, kulang na lang magkakalmutan. Pero, wala namang personalan. Tawag nga nyan sa akin ay bunso. At yan ang isang parteng gusto ko sa kanya. Kahit na kadalasang ako ang talo at napipikon sa asaran, ako rin itong inaamo at nilalambing nya sa huli.
May isang gabi na nagba-bonding kaming apat na magbarkada sa beach. Inuman, kwentuhan, kantyawan hanggang sa umabot na ulit ang usapan sa pagmamayabang ni Jojo sa “girlfriend kuno” nya.
“E, kung totoong may girlfriend ka sige nga pakita mo sa amin ang picture ng tangnang napakagandang nilalang na yan para malaman namin kung talaga bang mukhang tao yan o katulad mong kabayo na nag-aanyong tao lang” sabi kong pang-aasar sabay tawanan ng grupo.
“Alam mo Francis” habang umaakbay sa kin at tumayo “Wag ka ng mainggit... makikita mo rin sya, wag kang mag-alala. At hoy... di mo ba alam na sa mukha na to maraming nababaliw at nagpapakamatay? At ikaw, palibhasa ikaw na lang ang walang girlfriend sa grupo, wag kang masyadong naiinsecure. Masama yan at nakaka-bawas ng pogi points” sagot nyang pang-aasar din. “At heto ha, nakita mo naman siguro tong gandang katawan ko na to. Hindi pa nabanat to sa pambugbog ng tao, baka ikaw ang una kong mapag-praktisan” pahabol nyang sabi sabay pakita ng abs at chest para ma-intimidate ako.
“Shitttt!” sabi kong ganun at tumayo na rin. “Bakit, wala bang laban tong hayop na gandang katawan na to, ha?” tinanggal ko naman ang t-shirt ko pagpapakita din ng katawan.
Tawanan lahat ang barkada. Akala ko hanggang dun na lang ang biruan ng biglang tanggalin ni Jojo ang jeans nya at bumulagta ang brief nyang kulay puti at ang bukol nyang kahit hindi pa tinigasan ay sa tingin ko mukhang mas malaki kay sa normal. At habang sumayaw-sayaw syang parang macho dancer ay dini-dare ako, “O ano, lalaban ka?”
Mejo natulala ako sa nakitang ginawa nya. Parang may ibang excitement ang nadama sa pagti-tease niyang iyon. Sumisiksik sa utak ko ang gandang hugis ng chest, abs, oblique muscles, at ang maiitim na balahibong-pusang animoy agos ng tubig pababa patungo sa bukol nya – sa ilalim ng brief. Nasa ganun akong paghanga ng bigla akong natauhan sa mga sigaw ng barkada, “Ibigay mo na Francis, Ibigay mo na rin!”
Wala akong nagawa kungdi ang maghubad na rin ng jeans at sumayaw-sayaw sabay sabing pagpaparining kay Jojo, “O ano, ha? Kala mo di kita papatulan ha?”
Palakpakan at sigawan ang lahat habang si Jojo naman ay kitang-kita sa mga mata ang pagkagulat at kung paano nya tinitigan ang katawan kong umiindayog din. Hindi nya akalaing patulan ko ang hamon nya. Hanggang sa ang sigaw na ng barkada ay “Hubarin mo na lahat, Jojo, hubarin mo na!”
At maya-maya nga, hinubad na ni Jojo ang brief nya at lahat ay namangha sa mitim ngunit malaki nyang ari na kahit hindi pa tumigas ay napakalaki at napakahaba na. Lalong naghiyawan at nagpalakpakan ang grupo. “Igiling mo pa Jo, giling mo pa!!!” Nasa ganung paggigiling si Jojo ng sa akin naman nakatuon ang barkada at sumigaw ng, “Hubarin mo na rin lahat Francis, ibigay mo na!”
“Shitttt!” Sabi ko sa sarili “Di ko na kaya to” at dali-dali kong isinuot ulit ang jeans at sa inis bumalik na sa upuan, at tumungga ng beer.
Tawanan pa rin ang lahat ng barkada at nung makitang umupo na ako, isinuot na rin ni Jojo ang brief at jeans nya at tumabi sa akin sabay akbay. Alam nyang napikon ako, “Uy, napikon si bunso... smile naman jan o!” Hindi ako kumibo sa tindi ng inis at hiya. Ngunit masugid din si Jojo hanggang sa kalaunan napangiti nya rin ako at nakipagkamayan sa kanya.
Ganyan si Jojo kapag nakitang napipikon ako at hindi na umiimik sa asaran namin. Hindi ako lulubayan nyan hanggang sa ngingiti na ulit ako at makipagkamayan sa kanya. Nanjan yung kikilitihin ako, yayakap-yakapin, hihipu-hipuin yung chin, o kaya’y bubuhatin (mas maliit ako sa kanya sa 5’7 kong height). Gagawin ang lahat wag lang sisikat muli ang araw na may galit pa ako sa kanya.
Isang araw, hindi ko alam kung anong hangin ang sumiksik sa utak ko, naisipan kong mag-printout ng card na may dedication kunyari galing sa sikreto nyang tagahanga at patagong isiniksik yun sa locker nya. “Tingnan ko na lang kung hindi ka maloloko netong gagawin ko sa yo, hehe” sabi ko sa sariling mejo nademonyo.
Magkatabi lang ang lockers namin at ng makita ko syang papunta na dun, sinadya kong sabayan sya at kunyari may kinukuha din ako sa locker ko. Bago nya binuksan ang locker, kinuha muna nya ang card at seryosong binasa iyon. Maya-maya, nakangiti na. “Aba, tuwang-tuwa ang kumag” sabi ko sa sarili. “Tol, ano yang binabasa mong yan?” tanong kong nag-iinosentehan.
“Card, sa isang taga-hanga” sagot nyang naka-ngiting-aso.
“Wow naman... hanep. Anlakas mo sa chicks tol!” sabi kong may kasunod na pabulong sa sariling, “Ulol?” Tiningnan ko ang card, kunyari pinag-masdang maigi at binasa ang dedication. “Shitttt! Sweet naman. May pa take-care take-care pa! Alam mo ba kung kanino galing?”
“Hindi e, wala namang return address!” sagot nya.
“Hayup ka talaga tol. Sikat na sikat ka na, may tagahanga pa, grabe ka!”
Natawa lang sya. “Ibahin mo tong kaibigan mo...”
“Ibahin mong mukha mo!” Bulong ko naman sa sarili.
Inobserbahan ko na lang ang iba pang mga reactions nya hanggang sa muling magka-umpukan ang barkada at gaya ng inaasahan, ipinagmamalaki nga ni Jojo ang sekretong tagahanga. At every time na binabanggit nya yun, natatawa na lang ako sa sarili at pabulong na sinasabi, “O sige, mag-ilusyon kapang tado ka... hehe”
Alam ko masama ang ginagawa ko pero di ko rin maawat ang sarili dahil sa asar sa kayabangan nya at sa gigil at excitement na makabawi sa mga ginawa nyang pangbu-bully at pamimikon sa akin. At ewan ko rin ba, para akong kinikilig kapag nakita kong binabasa ni Jojo ang mga cards at sulat ko.
Kinabukasan, ganun ulit ang ginawa ko hanggang sa maging araw-araw na. At dahil obvious na sa locker nya, inihulog ko na lang sa mail box ng school ang sulat at kini-claim na lang nya sa library. Hindi pa rin nya nalaman kung sino talaga ang sikretong taga-hanga nya. At napansin ko na lang na sa kalaunan parang naiinis na sya at nagpaparining na sana magpakilala na kung sino man yung nagpapadala sa kanya ng cards at sulat.
Parang naawa na rin ako at na-guilty kaya nung sinulatan ko sya ulit, sinabi kong magmeet kami sa central plaza, alas otso ng gabi.
Excited si Jojo nung dumating ang araw na yun at ipinagmamalaki nya sa barkada na sa wakas, makikita na ang secret admirer na patay na patay sa kanya. Sabi ko nalang sa sarili, “Namannnn...!”
“O anong gagawin mo tol pag nanjan na sya?” tanong ng isang barkada namin.
“E, di pag type ko, iki-kiss ko kaagad”
“Wow naman, pare ganyan ka katindi ha. E panu kung di mo type?”
“E... friends na lang, ehehehe” sagot nyang pabiro.
Sa eksaktong oras, nandun na kaming mga barkada at nag-abang sa isang lugar at binantayan si Jojo na nasa isang kanto naman nakaupo. Sa totoo lang, hindi ko alam ang nararamdaman. Kinakabahan, natatakot, naaawa sa kanya at nagi-guilty... Ang plano ko lang naman sana ay lokohin sya at asarin ng makabawi ako. Ngunit di ko akalain na aabot sa ganun kalaki na nalaman na ng buong barkada at iba pang mga kasamahan namin sa team. Kaya nagdadalawang isip akong lumantad at i-reveal ang totoo. “Panu ko kaya sasabihin” tanong ko sa sarili. “Ah, lapitan ko na lang siguro sya at sabihing ‘Hoy! ungas, wag ka nang maghintay pa sa sikret admirer na patay na patay sa u dahil ako lang naman yun. OO! At OO pa, ako ang pinakaasam-asam mong makitang sikret admirer; ang taong nagpakahirap at nagtyagang nagpadala sa iyo ng cards, sulat at ibat-iba pang gimik para ka lang kiligin, nyeta ka. O ngayon, iki-kiss mo ba ako o anu...’ Ahhhhh! Parang di ko kaya. Di ko talaga kaya... arrgghhh!” pag-aalangan ng utak ko.
Naka-isang oras din ang lumipas ng makapag desisyon ako. “Mga bro, lapitan ko muna si Jojo at mukhang inaamag na sa kahihintay sa secret admirer nya” sabi kong patawa pagpapaalam sa grupo.
Nilapitan ko nga si Jojo sa inuupuan nya. Laking gulat nya nung makitang ako yung lumapit at umupo sa tabi nya...
Habang nagulat ang loko at takang-taka na nakatutuk ang tingin sa mukha ko, napansin ko naman ang ayos nya. In fairness, gumandang lalaki bigla si kumag sa suot nyang pulang body-fit shirt na may puting stripes at maong. Bakat na bakat ang ganda ng katawan at ang maskuladong biceps at mga hita. “Tol, alam mo...” sabi kong nag-alangan at kinabahan, di malaman kung pano simulan at sasabihin ang totoo.
“Tangna! Ba’t ka lumapit dito!” pasigaw nyang bigla at pag interrupt sa sinabi ko, halos manlisik ang mata. “Paanu sisipot yun, e nandito ka, balik ka nga dun, bad trip ka talaga!”
Para akong binatukan sa narinig at imbes na ang nasa isip ay ilahad ang totoo, sumiksik ulit sa utak ang inis. “Hoy, kabayo...” ang sagot ko. Tawag kasi ng barkada sa kanya ay ‘black stallion’ simula nung mag ala-macho dancer sya at iladlad ang aring ga-kabayo ang laki. “E... isang oras na ang lumipas, darating pa ba yun? Tsaka, sya ang dapat atat na atat sa iyo, hindi ikaw no? Sino ba ang admirer dito, ikaw ba o sya? Isiksik mo yan sa utak mong maliit! May pa badtrip-bad trip kapa jan... Badtripin mong mukha mo, ang yabang yabang neto!” sabi kong ganun sabay alis.
“Hey!” sambit nya habang hinabol ako at hinawakan ang kamay. “Alam mo, ang sarap mo talagang asarin no? Hmmmm!” sabay pisil sa chin ko. “Ok, ok, dito ka na, tabi tayong maupo”. Hinatak nya ako pabalik sa inuupuan nya.
“Ayoko nga! Bad trip nga ako e, at panu ka sisiputin ng tangnang secret admirer na yan kung dalawa tayong nakaupo jan. Kaya tabihan mo ang sarili mo!” Winaksi ko ang kamay niya at tumakbo na. Hinabol nya ako at nung maabutan, parang batang ikinarga sa dalawa nyang braso pabalik sa inuupuan. “Ano ba Jojo! Nakakainis ka na ah?” sigaw ko habang pumipiglas sa pagkarga nya. Nung makarating na ng upuan, pumalag na naman ako at tumakbo. Habol ulit sya.
Napansin ng iba naming mga kabarkada ang tagpong iyon at isa-isa silang naglabasan at nagtawanan. “Hoy mga aso’t pusa! Tantanan nyo na yan at kami ay uuwi na!” ang sigaw ng mga barkada naming nainip na rin sa kahihintay.
Uuwi na rin sana ako ngunit ayaw pa ring lubayan ni Jojo ang paghawak sa akin. “Wag ka nang pumalag, samahan mo na lang ako dito” pamumwersa nya na may halong pagkaasar. Wala akong magawa kungdi ang sumunod. Naupo ako sa tabi nya na walang imik. “Ganyan...!” pagmamalaki sa sariling nasunod ang gusto “Kung ganyan ka ba eh, di sana palagi tayong nagkakasundo”
May mga kalahating oras ulit at syempre, walang sumipot. “Hahhhh! ano ba to! di na yata sisipot yung secret admirer ko.” Tapos lumingon sa akin “Buti na lang may kasama akong isa pang secret admirer” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.
“Tado!”
“Alam mo, Francis, pag ganyan kang palaban, lalo akong ginaganahan e. At kapag ganitong mejo mainit ang ulo ko, ansarapppppppp mo talagang asarin, grrrrrr!” sabi nyang nangigigil at ang dalawang kamay ay animong sa tigreng akmang kakalmot sa mukha ko.” Napahinto sya at nag-isip, tinitigan ako “Sandali... wala ka kayang kinalaman dito?”
Mejo nagulat ako sa tanong nya pero todo-deny pa rin ako. “Anong pinagsasabi mo jan? Wala no...? Wala akong kinalaman, ok? At bakit ko naman gagawin ang ganun? Di ako kagaya mong salbahe!” sabi kong umiiwas sa tingin nya.
“Huh! Dapat lang... dahil kapag nalaman ko na may kinalaman ka dito, humanda ka sa akin. At heto ha, kapag ang secret admirer ko na yan ay hindi na nagpapadala ulit ng sulat o magpapakita sa akin, isa lang ang ibig sabihin – may kinalaman ka nga!” pagbabanta nyang nanlilisik ang mata sabay diin ng kamao nya sa mukha ko.
“Abahhh, at mukhang nagdududa na ang kabayo sa akin ah!” sa isip-isip ko.
Mga alas onse na ng gabi ng umuwi kaming dalawa at hinatid din naman nya ako sa bahay. Kahit nang-aasar palagi yang si Jojo, napaka-protective din sa akin. Feeling ko nga kuya ko talaga. At hindi lang kuya, imbestigador pa. E kahit ba ano nalang ang tinatanong gaya ng sa mga lakad ko, mga kasama ko, mga ginagawa ko, oras ng lakad, etc. Kahit mga notebooks at gamit ko pinapakialaman, kinakalkal, inuusyoso. Kaya lalo akong naaasar.
Gusto ko na sanang tantanan na lang ang pagpapadala ng sulat sa kanya ngunit di ko rin matanggal sa isip ang banta nya na kapag di na sumipot ang secret admirer nya, alam nya na – na ako nga yun o at least may kinalaman. Kaya para hindi sya magdududa, nagpadala na naman ako ng sulat, “Dear Jojo, sorry di ako nakasipot sa usapan natin dahil sa biglaang emergency ng pamilya... di naman ako makapag-inform sa iyo dahil sa madalian... Heto nga pala ang email address ko – imwhoyouwant@yahoo.com kung gusto mong makipag-chat, nasa internet cafe ako bukas ng alas 8 ng gabi...”
Maaga akong dumating sa internet cafe, syempre, para mag sign up ng isang bogus acct. At mga 830 pm lang ay may message na kaagad ako – galing kay Jojo. “Hi! How’s my secret admirer!”
Para akong kinikilig nung mabasa ang message nya at hindi mapigilan ang pagtawang mag-isa sa cubicle na parang sira-ulo. “Aba... talagang pursigido ang kumag!” sa isip ko. Nag reply ako, “I’m ok tks for taking your time and understanding dun sa di ko pagsipot...”
“No problem... so kailan ka ulit magpapakita sakin? Gusto ko ng makita ang secret admirer ko”
“Hahaha! Hinay-hinay lang. Sige ka, pag nagpakita na ako sa u, mawawala na lahat ang excitement at thrill at wala ka na ring secret admirer” sagot ko sa message nya.
“Ok... may point ka jan. How about describing yourself na lang?”
“Maputi, matangos ang ilong, sexy ‘daw’ sabi ng mga manliligaw, mahaba ang buhok, hmmmm matalino – ang seatmate – lolz”
“Hahahaha! I like the last description – joke. But really... are you? I mean sexy? Wow! I love sexy people, hehehe. Siguro ang ganda-ganda mo”
“Sinabi rin ng nanay ko yan – lol!”
“Palabiro ka pala. Alam mo, I’m happy na naka-chat kita. At least nasasagot mo kaagad ang questions ko. At napawi lahat ang pagdududa na baka niloko lang ako ng kaibigan ko”
“Sinong kaibigan, si Francis?” tanong kong kunwaring kilala ko rin ang kaibigan nyang ako din pala.
“Kilala mo sya?”
“Oo naman. Di ba teammate kayo at ang cute din nya ha? Pero parang palagi mo syang inaasar. Bakit?”
“Oo nga e. Ewan ko kung bat di ko mapigilan ang sarili sa pang-aasar jan. Parang ang saya-saya ko kapag nakitang napipikon at mukhang iiyak na – hahaha! Pero, yan ang pinaka-close ko sa lahat. Kapatid na nga ang turing ko jan e. Pag di ko nakita kahit sa isang araw yan, nalulungkot ako, para akong lalagnatin. Yan lang ang kaibigan kong kahit anong gawin kong pang-aasar at pang-aapi ay lumalapit pa rin sa akin. Napakabait nya – sobra. At napakaswerte kong naging kaibigan si Francis. Kaya love na love ko ang taong yan, di ko lang pinapahalata...”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nalamang revelation na yun ni Jojo. Di ko malaman kung iiyak sa tuwa na kahit pala ganung inaasar at inaapi-api nya ako, napaka-importante ko pala sa buhay nya. Parang gusto ko nang magalit sa sarili dahil sa narealize na heto yung taong akala ko napakasama ng ugali at ipinakita sa akin, un pala... espesyal ako sa kanya at ang sama ng ginawa ko.
“Ey... jan ka paba?” message nya ulit sa hindi ko kaagad pag-reply.
“Yap...”
“May iba ka yatang ka-chat e, selos na ako nyan”
“Nope kaw lang, promiz. Tanong lang ha, wag kang magalit. Bakit si Francis ang napili mong asar-asarin?”
“Hmmm. Mahabang estorya. Pero iksi-an ko para sa yo, hehehe. May nag-iisang kapatid kasi ako na namatay nung 11 yo palang dahil sa cancer. Ako naman nun ay 13. Dahil nag-iisang kapatid, syempre kalaro, kasama, kabiruan, minsan ka-aasaran. Nug namatay sya, lungkot na lungkot ako’t hindi matanggap-tanggap na wala na sya. Nung makilala ko si Francis, ewan ko ba, parang sya yung kapatid kong nawala. Parang may kulang sa akin na na-fill sa pakikipagkaibigan ko kay Francis. Kaya, masaya ako pag nakita at nakasama ko sya. Pakiwari koy bumalik ulit ang saya ng mundo ko. Kaya’t hindi ko ipagpalit yan kahit kaninong kaibigan at hindi ko papayagag mawala yan sa akin...”
Sa una naming pagcha-chat na iyon, marami akong natutunan tungkol kay Jojo. Bilang teammate at kaibigan, akala ko yun na lang talaga siya – mayabang, mang-aasar, easy-go-lucky, walang paki-alam, at salbahe lalo na sa akin. Hindi ko akalain na ang mga ginagawa nya pala ay dahil sa paghahanap nya sa isang bagay na nawala sa kanya, na naging dahilan kung bakit ganyan ang pagkikipag relate nya sakin. At napag-isipisip ko na napakajudgmental ko pala. Simula nun, hindi ko na maintindihan ang nararamdaman para kay Jojo. Ina-idolize ko sya na may halong pagkaawa, nami-miss kapag di nakikita, at minsan din, di maiwasan ang maasar. Pero ang saya-saya ko pag nanjan sya. At higit sa lahat naintindihan ko na sya. “Siguro” sabi ko sa sarili “kailangan ko lang hanapin ang soft spot nya para lalo syang magtitiwala sa akin” At kino-consider ko nalang na isang challenge sa akin yun. Ang malaking problema ko na lang ay kung panu sasabihin at i-explain na ako yung nagpapanggap na secret admirer nya.
Hindi pa rin nagbago si Jojo sa pakikitungo sa akin. Pero ako, naging sweet na sa kanya dahil nga sa nalaman ko at sa resolve ko na rin na di sya iiwanan. Talagang nag-iixert ako ng effort para ma-feel din nya na kahit ganyang inaapi-api ako, hindi ako nagbago at hindi sya iniiwasan. Nanjan yung pag may outing o practice kami, sa bag ko na nilalagay ang mga gamit nyang extra shirt, short, towel o brief namin. Kahit sa mga backlog notes nya sa mga subjects o research, ako na ang nagbo-volunteer na gumawa. Kahit ano basta para sa kanya ginagawa ko. At napansin nya yun.
“Hey, mukhang ang sweet sweet ng bunso ko netong mga nagdaang araw a! May sakit ka ba, may bird flu o mad cow disease, na-overdose lang sa gamot? O baka naman nagda-drugs ka na? Masama yan sa katawan, bro...”
“Hindi po ako nagda-drugs, itay. Ganito lang talaga ako, mabait, masunurin na anak, at higit sa lahat, mataas ang respeto sa mga matatanda.”
“Abababa.... hindi pa ako ganyan katanda para maging tatay mo ha. Baka kuya pwede pa.”
“Talaga?” tanong kong excited sa sinabi nya “Pweding kuya na’ng itatawag ko sa iyo?”
“Hmmm, pwede.” Nag-isip sya. “Sa isang kondisyon...”
“Ano po yun, kuya.”
“Tange, hindi pa! May initiation ka. Mamyang gabi, sa bahay ko, ok? Kapag pumasa ka, saka mo na ako maging kuya”
Mejo kinabahan na excited. Pero hindi ako nagpahalata. Kinagabihan, nagpunta nga ako sa bahay nila. Walang katao-tao dahil ang mga magulang nya ay nasa Maynila.
“Uy... talagang pursigido maging official bro ko!”
“Oo naman!” sagot ko. Pero sa isip-isip ko lang, “Hmmm, kung di ko lang alam, sya din itong excited na excited na maging little bro ako.”
Pinapasok nya ako at naupo kami sa sala. “OK, may 3 rules ang paggiging kuya ko sa u at dapat mong sundin ito. First rule: Wala kang ibang kuya kungdi ako lang. Second rule: lahat ng i-uutos ko gawin mo. Third rule, walang reklamo. O ano, may reklamo ka ba?”
“Sa rule 1, wala naman talaga akong kuyang iba e. Alam mo namang only child ako, diba? Sa rule 2, wag lang yung pumatay, magnakaw, mag-cheat, at bawal sa batas... susundin kita jan. At tungkol sa reklamo, wala na po akong reklamo, dahil nasa third rule yun” biro ko. “So, kuya na kita?”
“Not too fast... Meron pa akong ipapagawa.” sabay mosyon sa aking sundan sya sa kusina. “Hindi pa ako kumakain ng dinner kaya magluto ka. Nanjan na lahat ng kailangan – karne, isda, ingredients, gamit, etc. Dalian mo at gutom na ako.”
“E, kuya, di ako marunong magluto!”
“May reklamo?” sabay dilat ng mata.
“E...” Sumiksik sa isip ko yung rule 3 nya “Wala po, wala na po kuya.”
Dahil wala nga akong kaalam-alam sa pagluto, inihaw ko na lang ang karne pati na rin ang isda. Pagkatapos, inihanda ang lamesa at tinawag na si Jojo. Uupo na sana ako para sabayan syang kumain. “Opppps, wag muna. Nasa initiation stage ka kaya’t pagsilbihan mo ako, ok?
Wala akong magawa kungdi sundin ang gusto nya. Pagkatapos nyang kumain, pumasok na sa kwarto. “Linisin mo na rin at hugasan ang mga gamit jan at pagkatapos, sumunod ka dito.”
“Abaaa... may masamang balak ang kumag” ang sumiksik sa na-pollute ko na yatang utak. “Mamaya papatulan kita, sige ka” sabi kong nakangisi.
Nung pumasok na ako sa kwarto, nakaupo sya sa may study table, umiinom ng beer. Kumuha sya ng isang bote, binuksan at ibinigay sa akin at pinaupo na ako sa tabi nya. Habang nag-iinuman kami, nagku-kwento sya tungkol sa secret admirer nya na mystified sya at mejo nahulog na din ang loob kahit di pa nya talaga nakikita dahil daw sa ang-saya-sayang ka-chat at witty daw. Tawa na lang ako sa sarili.
“E... panu kung niloloko ka lang nun? panu kung hindi pala yun estudyante at nagpapanggap lang, o sigurado kaba na babae nga yun?” sabi kong pag-alala na baka nga ma-in love sya sa isang bogus na chat-mate na walang iba kundi ako lang naman. “Matatanggap mo ba sya kung sakali?”
“Ewan ko tol. Pero bahala na. Sa sunod naming pagcha-chat ay kung hindi man sya makipag eyeball sa akin, i-demand ko talagang mag web-cam kami.”
“Inaykupo...!” sabi ko sa sariling nag-alala. “Panu nalang to?”
Mejo umiikot na ang paligid nung magpaalam akong uuwi na. “Lasing na yata ako kuya, uwi na ako”
“Oppssss! Di pa tapos ang initiation. Pinapa-relax lang kita” sabay tayo at tanggal ng t-shirt at pantalon. Boxers short lang ang natirang saplot sa katawan nya at napa-shit ako sa tumambad sa akin – ang gandang hugis ng matipunong proportionate na katawan from chest, sa six-pack abs, hanggang sa malalaking hita. Ang makinis nyang balat na kahit may kaitiman, wala kang makikitang kahit na anong spot or pimple. At sa tingin ko nag-ahit sya dahil nawala na ang mga balahibong pusang dumadaloy sa mid-section nya patungo sa ilalim ng underwear na una kong nasilayan nung mag-ala macho dancer sya dun sa beach. Ngunit ang higit na nagpapa-init lalo sa akin ay ang porma ng gitnang katawan. Sa puti nyang boxers short animoy custom-made ito na pati contour ng umbok ng pwet at hips ay lapat na lapat. At bakat na bakat dun ang mataba at mahabang ari nya na kahit hindi pa tumigas ay pansin na pansin na ang laki ng bukol. Na-mesmerized na naman ako sa nakitang iyon. Kinakabahan na excited. Nanginginig na nakikiliti na nasasarapan sa naiisip ng maaring mangyari. Sa tanang buhay ko, wala pa akong experience sa pakiki-pagtalik, at lalo na sa kapwa lalaki. Biglang nawala ang kalasingan ko at para akong kandila na nakatayo sa harap nya at tulalang nakatitig.
“Tangna, tatayo ka na lang ba jan? Ang gusto ko, masahehen mo ako, hindi titigan” sabay angkas sa ibabaw ng kama nya at nahiga.
“Ano po yun ulit kuya?”
“Putsa naman to o... masahehen mo ako!” pasigaw nyang sagot.
“E, di po ako marunong, kuya e.” paliwanag ko.
“Walang problema, turuan kita” sabi nya habang dumapa sa kama at naexposed ang napakandang umbok ng butt. “Halika, umupo ka sa ibabaw ng butt ko habang nakaharap ka sa upper back part ng katawan” Nung napansin nyang naka-jeans ako “Sandali, hubarin mo ang jeans mo at mag shorts ka nalang para komportable tayo”
“A... e... wala akong shorts e...”
“Tangna ang daming satsat... may shorts o wala hubarin mong jeans mo!” ang maypagka-inis nyang sigaw.
Hinubad ko na rin ang jeans ko at brief na lang ang natira at umakyat na sa kama nya at umupo sa umbok ng pwet nya. Habang minamasahe ko ang shoulder blades nya pababa sa may upper back area, napansin kong tumitigas ang ari ko habang kumikiskis yun sa gitna ng dalawang umbok ng butt nya, na siguro kung wala lang yung brief ko at boxers nya ay pwede ko nang ipasok sa butas nya. Nasa ganun akong pag-iimagine ng napansin kong saglit na ipinasok sa harapan ni Jojo ang isang kamay nya na pakiwari koy ini-ayos sa pagkapwesto ang ari nya. “Shit... sabi ko. Tinitigasan din yata si kuya”
Masahe lang ako ng masahe at tinagalan pa ang position na yun, ini-enjoy ang sarap na naramdaman sa kaiimagine habang ang tigas na tigas ko namang ari ay walang tigil sa pagkiskis sa umbok ni Jojo. Maya-maya, siguro napansin na ni Jojo ang pagcha-chancing ko na yun, bigla syang tumihaya habang hindi natinag ang pagkaupo ko sa katawan nya. Sa pagtihaya nyang yun, naupuan ko naman ang ari nya. Tiningnan ko iyon. Ang buong ulo ay nag-protrude sa garter ng boxers short, matigas na matigas na halos kasing taba ng lata ng sardinas at kumikislot-kislot habang inuupuan ko.
Tiningnan ko si Jojo. Hindi ko nakita sa mukha ang emosyon. Tiningnan lang nya ako na parang walang nangyari. “Tangna, nakatitig ka na naman jan e! Masahehen mo kasi ang chest area ko, dito o dito!” sabay hawak ng kamay ko at gina-guide nya yun sa kamay ko. Sa matipuno naman nyang chest ang minamasahe ko habang ramdam na ramdam ko ang pagkikislot-kislot ng ari nya sa ilalim ng puwetan ko. Siguro may mga sampung minuto kami sa ganung ayos ng bigla nya akong kinadyot at napa-sampa ang katawan ko sa kanya at ang mga mukha namin ay halos magdikit, ang dalawa kong kamay ay nakatukod sa magkabilang sides ng ulo nya, at ang kanya ay pinabayaan lang na nakalatag sa sides ng katawan.
“Kuya naman e!” sigaw ko sa kanya na animoy naiinis.
Tumawa sya ng malakas, “Alam mo, gigil na gigil ako sa yu ngayon” sabay lock ng dalawang braso nya sa katawan ko at biglang kinagat ang may parteng kaliwang balikat.
“Kuya! Masakit, Arggghhh, ummmmmppptttt!, uhmmppt!” ang nasambit ko na lang at binitiwan nya na ang pagkagat. Napaluha ako sa sakit ngunit may parang masarap na kiliti din akong naramdaman.
“O anu... give up ka na? Pwedi kanang gumive-up?”
“Hindi po kuya, hindi po” ang sagot ko habang hindi nya binitiwan ang paglock nya sa katawan ko.
“Ok, heto masasarapan ka dito” sabay naman ng pagkagat-kagat at pagsipsip nya sa parang butil na maliit sa kaliwang susu ko, yung butil na tumutubo dala ng pagbibinata. Di ko maipaliwanag ang sarap. Masakit na sobrang kiliti na umaabot hanggang sa dulo ng mga paa ko. “Kuya, ummmmppttt! hmmmmppptttt!” ang sambit ko habang ang dalawa kong kamay ay naka-grip naman ng mahigpit sa mga buhok at anit ng ulo nya.
Habang kinagat-kagat at sinisipsip nni Jojo ang ang utong ko, untiunti namang ibinaba nya ang boxers nya at pagkatapos hinila pababa ang brief ko. Maya-maya lang habang nasa ganung ayos kami, bumubundol-bundol na ang matigas nyang ari sa puwet ko. Lumakas lalo ang kabog ng dibdib ko.
Umupo si Jojo sa gilid ng kama at pinababa nya ako sa sahig paharap sa kanya. “Isubo mo” ang pag utos nya sa akin.
“Kuya, hindi ko kaya...!” ang sagot kong pag-aalangan dahil sa hindi ko pa naranasan ang ganun at sa laki ng ari nya ay pakiwari koy di iyon magkasya sa bibig ko.
“Ayaw mo, o sige, alis ka na... alis! At wag ka nang magpakita sakin, ok?” pananakot nya.
“Sige kuya, gawin ko na...” sabi ko sabay luhod sa harap nya
Nag-aalangang ibinuka ko ang bibig ko. Dahil sa laki ng ari nya, hindi ko halos maipasok ang buong ulo nito at nung pilitin ko, nabilaukan ako, “Gwrrkkkkkk!”
Ngunit manhid na si Jojo at imbis na dahan-dahanin, lalo pa nyang idiniin ang ulo ko, hinawakan ng dalawang kamay at pwersahang itinaas-baba sa kandungan nya. Hindi na ako halos maka-hinga at naghalo ang luha, sipon, at laway na lumabas sa mata, ilong at bibig sa pilit ng paglabas-masok ng ari nya sa bibig ko. Ngunit hindi nya ito alintana hanggang sa binilisan nya ang pagtaas-baba ng ulo ko sa ari nya at pumulandit ang katas sa loob ng bibig ko na dumeretso naman sa lalamunan at ang iba ay lumabas sa ilong at bibig, “Ahhhhhhhh! Ahhhhhhhhh! Shitttttttttt!” ang sambit nya.
Umiyak na akong tuluyan ng nilubayan ni Jojo ang paghawak ng ulo ko at dali-dali kaagad akong umupo sa gilid ng kama, habol-habol ang paghinga. Habang pinahid ko ang naghalong luha, sipon, laway at tamod na nagkalat pa sa mukha ko, tumabi sya, hinawi ang kamay ko sa mukha at sya na ang nagpahid. “Sorry tol, sorry talaga...”
Habang tuloy ang pag-agos ng luha, hinila niya ako pahiga sa kama at nahiga kaming pareho. Tuloy pa rin ang pag hinimas nya ng mukha ko at hinahalik-halikan yun. Maya-maya, dinilaan nya na ang luha kong tumatagos pa rin habang walang tigil sa kabubulong ng “sorry tol...” Hinalikan na rin nya ang buong mukha ko at ng maglapat ang mga bibig namin, kiniskis at nilaro ang dila nya sa loob ng bibig ko. Maya-maya, ibinaba nya ang paghalik – sa leeg, sa dibdib, sa tyan, at ipinasok ang dila nya sa butas ng navel, hanggang sa humantong ang bibig nya sa dibdib ulit, sa utong at kinagat-kagat at sinipsip ang animoy maliit na butil sa ilalim ng umbok nito. Pakiramdam ko’y naghalong kiliti at sakit ang dumadaloy na pakiwari koy sumagad hanggang sa buto na nagbigay ng kakaibang sensation. Matagal din nyang nilaro yun hanggang tuluyan na naman akong magdedeliryo sa sarap.
Nasa ganung sarap ako nung biglang hinawakan ni Jojo ang matigas ko ng ari at nilaru-laru iyon. Binati na nya ng binati hanggang sa ang nasambit ko na lang ay, “Kuya, lalabasan na ako, kuyaaaaaaaa, uhhhmmmmppppttttttttt!” habang wala syang tigil sa pagkagat-kagat sa susu ko. At pumulandit ang katas ko sa tyan namin at sa mukha nya habang mahigpit ko syang niyakap.
Nung humupa na ang init ko, hinalikan nya ang pisngi ko at binitiwan ang napakagandang ngiti. Pinahid ko ang likido sa mukha nya at ginantihan ko naman sya ng halik. “Kuya, bakit parang gustong-gusto mo akong asarin?” pabulong kong sabi.
Tinitigan nya ako. “Hindi ko alam tol e. May time talaga na ang sarap sarap mong asarin at paiyakin. At kapag nakita na kitang namumula sa inis o mukhang iiyak na, ansarap mo namang lambingin... Gaya ngayon, parang gusto ko na namang makita kang naaasar.”
“Kuya ha, wag kang ganyan, natatakot na naman ako...”
Binitiwan nya ang nakaka-lokong ngiti “Halika nga masahehen mo nalang ulit ako. ”Napansin nyang hindi ako kumilos at kumibo. “Oppps! Rule number 2, sundin ang mga utos ko at Rule number 3, wag magreklamo.”
“Kuya naman e...” pagmamaktol ko.
Doon na ako natulog sa kwarto ni Jojo. At ilang beses ding naulit ang ginawa naming yun.
Kinabukasan, nabalot ng kissmarks ang mga katawan namin, at namalayan ko na lang ang masakit kong dila, bibig, utong, at buong katawan... Bago ako nagpaalam na umuwi ng bahay tinanong ko ulit sya, “So, officially kuya na kita?”
“Basta, sundin mo palagi ang rules ko, wala tayong problema. At wag na wag mong sabihin kahit kanino ang nagyari sa atin, kuha mo? That’s Rule number 4, isiksik mo sa utak mo.”
“Syempre naman... yeheyyyy! May kuya na ako” sabay hug sa kanya at halik sa pisngi na hindi naman pumalag. “Mwah! Ambango talaga ng kuya ko kahit di pa nakapaligo, ehehehehe” at umuwi na ako na masayang-masaya.
Dumating ang araw ng pagcha-chat na naman ni Jojo sa secret admirer nya. Syempre, dahil ako ang nagkunyaring secret adimrer, schedule ko rin. Gusto ko sanang wag nalang syang siputin. Ngunit sumiksik sa utak ko ang banta na kapag di na sumipot ang secrt admirer nya ay sigurado na may kinalaman ako. Kaya wala akong magawa. Ang totoo, hindi ko na rin maipaliwanag na nararamdaman ko kay Jojo, ayaw ko na syang mawala kahit gusto ko na rin sanang sabihin ang totoo. Pero hindi ko alam kung paano gawin yun na hindi nya ako kamumuhian.
Nandun na ako sa counter para magtanong ng available computer ng biglang pumasok din si Jojo sa mismong internet cafe na yun.
“Hey, tol! Anong ginawa mo dito?” tanong nya nung mapansin ako.
Bigla akong nanginig, hindi halos makapagsalita. “A...e... bubuksan ko lang ang email ko. May email daw kasi ang kaibigan kong nasa Maynila”
“A, ok. Samahan mo nalang muna kaya ako sa cubicle para makita mo na rin ang secret admirer ko. Pilitin ko syang magwe-webcam kami” sabi nyang may halong pagmamalaki.
“Ha? A, e...” sabi kong hindi malaman kung paano lulusot “Sige kuya, pero pagkatapos ko ng mag-email at, a... hmmm... kung may oras pa.”
“Sige. Tawagin na lang kita. At, hey, sabay na tayong umalis pagkatapos natin dito ok? Ah, Miss...” sabi nya sa counter “Tabi kami ng cubicle netong utol ko ha?”
“Disgraya na!” sabi ko sa sarili.
Kahit naka-cubicle ang mga individual computer units sa internet cafe na yun, ang nagsilbing takip lang ay isang manipis na kurtina at ang computer monitor ay nakaharap sa pasukan.
Hindi ko maintindihan ang gagawin. Binuksan ko ang emails ko, binasa ang mga kahit luma ng emails pampatay oras dahil sa kalituhan kung anong dapat gawin. Mga 30 minutes na ang lumipas nung nagpaparinig sa kabilang cubicle si Jojo, “Putsa, di na yata ako sisiputin ah!”
Muli akong kinabahan at upang hindi sya mag-isip, nagdesisyon na lang akong buksan ang bogus acct para makipag-chat sa kanya. “Hi, musta, sorry late ako. Siguro, napuno ka na ng amag sa kahihintay” sabi ko.
“Ey, musta ang secret admirer ko! Kala ko iinjanin mo na ako ha? Ok naman ako, heto atat na atat na makita ka. May webcam ka ba?” sagot nya.
“Aba... talagang tinotoo ang banta nya. Panu kaya lusutan to...” sabi ko sa sarili. “E... wala akong webcam dito, occupied lahat e.” Sagot ko naman.
“Alam mo, nagtatampo na ako sa yu. Siguro, talagang niloloko mo lang ako...”
“Hindi a! Talagang wala akong webcam. Bakit naman kita lolokohin...?”
“A, ok. so kailan tayo magkikita?”
“Malapit na, wag kang mag-alala. Ganito nalang kalapit: dito --> jan. LOLZ!
“Niloloko mo nga ako, e.”
“Jokes lang, kaw naman, o”
Naghintay ako ng sagot. Isang minuto, dalawang minuto, tatlo... Nag type ulit ako “Hey jan kapa?” Pipindutin ko na sana ang enter key nung lingonin ko ang likuran ko – si Jojo at nakatutuk ang mga mata sa screen ng computer ko at ang mukha ay parang hindi makapaniwala sa nakita nya.
“Tang-ina mo tol! Sabi ko na nga ba, niloko mo ako. Shittttttt! Sa lahat ng tao ikawa pa!” sigaw nya sabay alis at deretsong lumabas, ni hindi isinara ang computer nya at hindi na rin nakapagbayad.
Sinara ko ang computer nya at binayaran ko na rin ang oras namin. Dali-dali ko syang sinundan ngunit di ko na nahabol pa. Dumeretso ako sa bahay nila, hindi pa raw sya umuwi sabi ng mommy nya. Hinanap ko sya kung saan-saan – sa school, sa gym, at tinawagan din iba pa naming mga kaibigan, hindi ko pa rin sya mahanap.
Lumubog ang araw ng hindi ko mahagilap si Jojo. Kinabukasan sa practice ng buong team, nandun siya. Pinilit kong lapitan at kausapin ngunit nag-iba na ang pakikitungo nya sa akin. Hindi nya na ako pinansin, hindi kinibo. Feeling ko hindi ako nag-exist. Pagkatapos ng practice habang nagbibihis kami sa locker room, kwentuhan ang barkada.
“Uy, pareng Jojo musta na ang secret admirer naten?” pabirong tanong ng grupo.
“OK lang... gusto ko syang katayin, tadtarin at ihawin, tangnang secret admirer na yan” pagpaparinig nya sabay bitiw ng matalim na tingin sa akin.
“Uy... siguro ansarap lamutakin ng secret admirer mo na yan ha. Mukhang kasing sarap ng inihaw na manok!” kantyaw ng barkada naming si Larrie.
“Baka nagka-inlaban na!” sagot naman ni Wency.
“Putsa! Maiinlove pa ako sa isang hayup kesa tangnang secret admirer na yan!” sagot naman ni Jojo.
“A, may lover’s quarrel na!” sigaw ng barkada sabay tawanan.
Hindi na umimik si Jojo ngunit kitang-kita ko sa mukha at mata nya ang sobrang pagkainis at galit. Nasaktan ako sa binitiwan nyang biro sa grupo pero inintindi ko nalang ang nararamdaman nya dahil sa kasalanan ko rin naman talaga. Hinayaan ko na lang munang humupa ang galit nya. Maya-maya nagsiuwian na ang lahat ng barkada ngunit nandun pa rin si Jojo nakaupo sa bench sa gilid ng locker room, malalim ang iniisip, nakapagbihis na ng shorts ngunit wala pa ring pang-itaas na damit.
Nilapitan ko sya sabay sabing, “Hi Kuya! Ok ka lang?”
Inirapan lang nya ako sabay tayo at suot ng t-shirt, kuha ng knapsack at dali-daling umalis.
Humabol ako at sinabayan sya sa paglakad ng mabilisan “Kuya, sorry naman o... hayaan mo naman akong magpaliwanag, please...”
“Maghanap ka na ng ibang kuyang maloloko mo!” sagot nyang pasigaw. Pinilit ko pa ring magpaliwanag. Ngunit ayaw nya na akong pakinggan. “Ano ba? Di mo ba ako lulubayan?! Tangna!”
Hindi na ako kumibo, huminto ako sa paglalakad at hinayaan syang mag-isang makalabas ng building. Dumeretso ako ng CR, nagkulong sa cubicle at umiyak ng umiyak.
Mag-iisang buwan ding wala kaming imikan ni Jojo. Sa isang buwan na yun, pakiwari koy nag-iba ang paggalaw at pag-ikot ng mundo at akoy sobrang nasaktan sa nakitang pagbabago; na ang taong naging malapit sa puso ko ay halos hindi na ako kilala, abot-kamay lang sana ngunit napakalayo. Bulong lang ang pagitan namin at maiintindihan nya na ang sasabihin ko, ngunit di nya kayang makinig. Nasa harap ko na lang sya ngunit hindi nya na ako nakikita. At ang higit sa lahat, nawala na ang pang-aasar nya sa akin at ang panunuyo, ang paglalambing at ang mga biruan naming dalawa.
Hindi ko alam kung ganun din ang nararamdaman ni Jojo. Ang sigurado lang ako ay nanjan pa ang galit sa puso nya. Minsan pa nga, pinapakita pa sa akin ang pang-aasar nya sa isang baguhang teammate din namin. At nasaktan ako, sobra. Siguro, gusto nyang i-prove sa sarili na madali akong palitan, o baka sadya lang nyang saktan ako.
Hanggang sa nawalan na ako ng pag-asang bumalik sa akin ang dating “kuya” ko. At ng hindi ko na matiis ang lahat, gumawa ako ng sulat. “Dear Jojo, sumulat ako sa iyo hindi bilang isang nagpapanggap na secret admirer kung hindi, bilang isang kaibigan na minsan ay naging malapit sa puso mo. Gusto ko lang malaman mo na nahirapan ako sa kalagayan ko. Alam kong bale-wala naman sa iyo ito pero nais ko pa ring ipaalam ang nararamdaman dahil sa ako naman ang nagsimula ng lahat ng to. Habang hindi ko nai-explain ang side ko, hindi ako matatahimik. Alam ko, mahirap nang maibalik ang dati nating closeness ngunit ang hinihiling ko lang ay sana pakinggan mo ang explanation ko. At wala akong ibang paraang naisip kungdi ito. Alam mo, nung bago kita naging kuya, inis na inis ako sa iyo. Mainit ang dugo ko dahil palagi mo akong inaasar at bino-bully. Kaya naisipan kong gumanti. At ang pagpapanggap na secret admirer mo ang naisipan kong paraan. Oo, aaminin ko na nung una, tuwang-tuwa ako sa panlolokong ginagawa ko sa yo. Ngunit nung sa pagcha-chat natin na sinabi mong natutuwa ka sa akin dahil na-fill ko ang pangungulila mo sa pagkamatay ng iyong bunsong kapatid; na dahil dun napamahal ako ng labis sa iyo; na di mo kayang ipagpalit ako sa iba mong mga kaibigan; at na di ka papayag na mawala ako sa iyo... nag-sisi ako sa ginawa ko at na-realize na ang sama-sama ko pala. Kaya nag-promise ako sa sarili na intindihin na kita. Lahat ginawa ko para lang mapalapit sa yo. At nung maging kuya na kita, natakot naman ako na baka pag sinabi ko ang sekreto ko, magalit at mawala ka sa akin. Napamahal ka na sa akin... sobra. Kapag hindi kita nakita sa isang araw, hindi ako mapakali. Ikaw lang ang taong nakakapagpaiyak at nakapagpatawa sa akin ng sabay; ikaw lang ang taong kinaiinisan pag nanjan at hinahanap-hanap kapag di nakikita; ikaw lang ang taong gusto kong unang masilayan sa paggising sa umaga at huling makasama at makausap bago matulog... Hindi ko alam kung bakit, at ayaw ko ng malaman pa. Ngunit yan ang tunay kong nararamdaman. At ngayong nalaman mo na ang panloloko ko sa yo, hindi kita masisisi kung magtanim ka man ng galit sa akin. Sa nakalipas na isang buwan, nag-iba ka na... Nasasaktan ako, umiiyak. Maraming katanungan ang bumabagabag sa isipan; kung bakit nahirapan akong kalimutan na lang ang lahat sa atin at kung bakit nasasaktan ako kapag hindi mo pinapansin o kung nakikitang may iba kang binibigyang-pansin. Hindi ko kaya. Hinahanap-hanap ko pa rin ang dati kong kuya na inaasar-asar ako ngunit nilalambing-lambing at sinusuyo-suyo sa huli; ang kuyang napaka-protective sa akin; ang kuyang minsan ay inaming mahal ako, na hindi nya kayang ipagpalit ako sa iba... Alam mong wala akong kapatid. Kaya’t nung dumating ka sa buhay ko, napakasaya ko. Sabi ko sa sarili, napaka-swerte ko. Ang mga araw na yun ang pinakamasayang sandali na hindi ko malilimutan sa tanang buhay ko... Ngunit kung hindi na talaga maibabalik pa ang lahat ng iyon, wala na akong magagawa pa. Sana man lang ay mapatawad mo ako. At sana rin, may natitira pang awa sa puso mo para sa akin. Mamayang alas otso ng gabi, pupunta ako sa bahay mo upang hingin sa iyo ang tawad. Pagdating ko sa harap ng gate, sana maglagay ka ng palatandaan, kahit na anong bagay na galing sa iyo – sapatos, medyas, t-shirt, shorts, atbp pagbibigay encouragement sa akin upang malaman ko na bukal sa kalooban mong makipag-usap sa akin. Kapag wala akong makitang palatandaan, alam ko na ang ibig sabihin nun... at hindi na ako tutuloy pa. At maaaring dahil dito, tuluyan na rin akong lalayo sa iyo... Kung mangyari man yun, manghihinayang ako; manghihinayang kung bakit nangyari pa ang lahat kung ganito lang naman pala ang hahantungan. Sayang ang lahat. Sayang ang pagmamahal... Ngunit sa kabilang banda, salamat na rin sa sa masasayang alala at sa pagiging kuya mo sa akin... Hindi ko alam kung ano ang mangyayari mamaya sa pagpunta ko sa bahay mo. Nababalot man sa takot, umaasa pa rin ako na makita ang palatandaang hiniling. Sana... Ang iyong kaibigan, Francis”
Eksaktong alas-otso ng gabi ng makarating ako sa harap ng gate ng bahay ni Jojo. Hinahanap ko ang palatandaang binanggit ko sa sulat. Wala akong makita. Tiningnan kong maigi isa-isa ang mga grills, ang mga halaman sa harap, wala. Hindi ko na napigilan ang pagdaloy ng luha. Pakiwari koy tinadtad ang puso ko sa tindi ng sakit na nararamdaman. “Ganito pala kasakit kapag nagmahal ka at magisnan mo nalang na ang taong minahal ay biglang naglaho...” bulong ko sa sarili.
Akmang tatalikod na sana ako upang lisanin ang lugar nung mapansin kong nakabukas ang gate. Sa natatandaan ko, palaging nakasara yun. Parang may nagtulak sa akin na pumasok. Dahan-dahan kong hinawi ang gate. Nung nasa loob na ako, napansin kong pati ang main door ay nakabukas. Lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa takot na baka may makakakita sa akin sa loob at dahil na rin sa hindi maipaliwanag na kaba. Ngunit hindi ko rin mapigilan ang mga paang humahatak sa akin paakyat sa second floor kung saan nandun ang kwarto ni Jojo.
Hindi naka-lock ang pintuan at ng bukasan ko ang kwarto nya, hindi ako makapaniwala sa nakita: tumambad sa akin ang hindi isa, kungdi ang napakaraming palatandaang hiniling ko, ang mga personal nyang gamit na sadyang isinabit sa dingding – sapatos, medyas, shorts, t-shirts, pantalon, briefs, relo, gell, knapsack, sunglass, belt, pabango, picture frame, notebooks, at kahit toothbrush, suklay, sabon at shampoo ay nandun nakasabit lahat. At sa gitna nun ay isang streamer na may malaking yellow ribbon sa baba at ang nakasulat, “To My Bro: Welcome Back! Di Pweding Di Kita Patawarin Dahil Ayaw Kong Mawala Ka Pa Sa Buhay Ko. MAHAL NA MAHAL KITA TOL AT HINDI KITA IPAGPALIT KAHIT KANINO MAN - Kuya”
Natulala ako at hindi makapagsalita, halos hindi makapaniwala sa nakita. At sa sobrang saya ng nararamdaman, hindi ko namalayang tumulo na naman ang luha ko. Tiningnan ko si Jojo. Naka-dapa sa kama, naka-boxer’s short lang at binitiwan ang nakakalokong ngiti. “Tangna! Gusto ko’y masahe, hindi titig! Halika na, bilis!” ang pabiro nyang sabi.
Dali-dali kong tinanggal ang jeans at umakyat sa kama nya. Bigla syang tumihaya at niyakap ako ng napakahigpit.
“I miss you, bro. Miss na miss kita, grabe. Pasensya ka na sa akin ha? Nasaktan lang kasi ako. Sorry sa pagpapahirap ko sa kalooban mo. O wag ka ng umiyak” sabi nya nung humahagolgol na ako “Mamaya nyan mangigigil na naman ako, sige ka.”
“Kuya naman kasi... pinaiyak mo ako e!”
“Ansarap mo kasing paiyakin e! Tingnan mo, nanggigigil na naman ako. Haaahhhhh! Ansarap mo talagang kagatin, hmmmmm!” sabay kagat sa balikat at dibdib ko. Mejo masakit ngunit ang nangingibabaw pa rin ang sarap at kiliti. At muli naming nilasap ang kasabikan at ang init ng pangungulila namin sa isa’t isa.
Nung humupa na ang init nga aming mga katawan. “Alam mo, kuya, nasaktan ako nung sabihin mo sa barkadang mas maiinlove ka pa sa hayop kesa sa secret admirer mo...”
“A yun ba? Sensya kana, dala lang yun ng galit ko. Pero, totoo din naman diba? Hayop ka naman talaga e – hayop sa sarap, hmmmmm!”
Sabay kaming nagtawanan.
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
