Book 1: Teaser | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 I 20, 21, 22: Final Chapter | Epilogue
Teasers: Dimitri | Riza/Jonah | Corina/Jun | Gio | Gab | PM/Arthur
Book 2, Part 1: Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 and 10
Book 2, Part 2: Chapter 11 | Chapter 12 & 13 | Chapter 14, 15 & 16
Book 2, Part 3: Chapter 17, 18 & 19
SCARED TO DEATH - KZ TANDINGAN
“In a way. Kaso yung pinalit ko sa kanya, parang wrong move yata eh.” Nilagok ni Dimitri ang kanyang vodka at humiling ng isang boteng beer.
“Bakit? Iniwan lang din kayo kagaya ng ginawa mo sa kanya?” Tanong ng bartender sabay abot ni Dimitri ng bote ng beer.
“Hindi naman. Mahal na mahal siguro ako ng asawa ko ngayon. Kaso, immature pa kasi ako noon. Hindi ko alam ang kaibahan ng love at crush. Nagka-crush ako sa asawa ko ng napakahabang panahon, pero may nararamdaman din ako sa ex-boyfriend ko, pero hindi ko siya pinansin at pinaasa lang kasi akala ko mawawala lang iyong attraction ko sa kanya. Pero patay na patay ako sa asawa ko noon eh. Ayun, hanggang sa nawala siya…” Lumuha si Dimitri at lumagok mula sa bote.
“Maraming mga nangyari… at pagkatapos ng mahabang panahon, tiniis ko bawat araw ang pagkamiss sa kanya. Doon ko lang nalaman sa bawat patak ng oras ang pagkakaiba ng crush at love. Yung crush, attraction lang pag hindi mo pa nakikilala ang tao completely. Yung love, beyond attraction na. Kilala mo na ang tao at gusto mo palagi kang andiyan para sa kanya para protektahan siya.”
“Pero nawala mo na siya sa first try mo?”
“Oo nga eh. Yun yung mali ko. Actually, nawala siya. Lost. Ayun, nagkaanak kami ng asawa ko… and it turned out na…” Tumigil sa pagsasalita si Dimitri at bumigay sa emosyon. Pumatak kaagad ang kanyang luha at ang halinghing ng kalungkutan ay tumatakas mula sa kanyang bibig.
“Sir, ganito na lang. Kung gusto mo ng lugar na makapag-isip isip ka, wag sa bar. Kasi hindi mo makikita ang sarili mo rito.” Ngumiti ang bartender sabay tapik sa balikat ni Dimitri.
Tumingala si Dimitri at inabot ang kanyang pitaka na nasa loob ng kanyang bulsa. Nagbayad at naglakad kahit walang destinasyon.
May mga bagay talaga na hindi natin kusa nauunawaan sa umpisa. May mga tao na hindi natin nakikita kaagad ang halaga. Siguro, kung sinubukan ko pang unawain at intindihin si Angelo noon, hindi sana magkakaganito eh. Alam ko naman na ang mga kapalpakan ko ngayon ay ako lang din mismo ang nagsimula noon. Pero.... bakit?
Naupo si Dimitri sa isang upuan sa loob ng 24/7 na restaurant, sa may balcony kung saan kita niya ang buong kalangitan.
“Sir, may I take your order?” Tanong ng waitress nang mapansin si Dimitri kanina pa nakaupo nang walang inoorder.
“Isang bucket ng home-made fries at saka isang iced tea.” Tumango si Dimitri at pinunasan ang mukha upang alisin ang bakas ng luha. Tumango na lang din ang waitress at pinunta sa counter ang order ni Dimitri.
Ang gulo ng buhay ko ngayon. Nawalan na ako ng trabaho, nawala pa si tatay. Di ko alam kung magiging masaya ba ako sa pagkawala niya o hindi. Kahit papaano, mabigat si tatay sa akin at siya ang nagpalaki sa akin. Mahal ko siya, at walang duda iyan… Kaso parang ang hirap na patawarin ko siya. Ang hirap na maging concerned sa pagkawala niya sa kabila ng ginawa niya sa amin ni Angelo.
Shit. Mali. Ngumiti si Dimitri habang patuloy pa rin sa pagpatak ang luha.
Wala pala akong karapatan maging righteous dahil isa rin ako sa nanakit kay Angelo. Pero putangina, kung hindi niya siguro inuna ang pride at galit niya, siguro may pagkakataon pa ako upang gawing tama ang mga mali ko kay Angelo. Siguro kung nabuhay pa si Angelo noon, makakaatras pa ako sa kasal namin ni Corina at siguro mapapatawad pa ako ni Angelo. Di sana siya naging PM dahil sa akin.
Pero kung sakaling hindi siya nawala… hindi rin naman siguro maglalabasan ang awa at katotohanan. Doon ko lang din naman nalaman na si Angelo ang mahal ko noong nawala na siya. Bakit naman kasi kailangan pang may mawala para may magmahal. Bakit hindi na lang pwedeng maging attached kaagad sa tao nang walang nasasaktan?
Pati si Corina, sangkot din pala sa gulo. Putang ina mo Dimitri! Ang bobo mo! Bakit di mo kasi sinuri kung pagmamahal ba talaga ang meron ka para kay Corina?! Ugh!! Si papa naman kasi eh… akalain mo nakasal pa ako sa half-sister ko?
Ang dumi ng feeling ko ngayon. Parang ang bobo ko at para akong bata na nanakawan ng candy. Bakit kailangan ko pa pagkaitan ng lahat ng saya sa mundo? Bakit kailangan sa akin pa mahulog lahat ng kaguluhan?
Dumating na ang fries at iced tea ni Dimitri. Kumuha siya ng maraming piraso at sabay nilagay sa kanyang bibig habang patuloy sa pagluha.
Papa naman kasi eh… Hindi mo naman kailangan gawin lahat ng iyon kay Angelo. Tama na sana lahat eh… Maayos sana tayong lahat eh. Gago ka rin tay eh, pati asawa - ay mali, kapatid - ay hindi - shit. Nalilito na ako. Basta gago ka talaga tay eh, pati si Corina inanakan mo pa. Mahal na mahal ko si Monte pero parang lugi ako kung pinanatili ko ang pagiging tatay kay Monte. Parang ako na ang nawalan, ako pa ang sasalo sa lahat ng mga mali ng tao sa paligid ko. Hindi naman siguro patas iyon.
Nang naubos na ni Dimitri ang kanyang fries at iced tea, kaagad siyang tumayo at nag-ipit ng malaking pera sa chip. Hindi na niya binalikan ang sukli pa at naglakad pabalik sa kanyang sasakyan na nasa may bar pa. Dahil sa malalim na pag-iisip ni Dimitri, hindi na niya nakarating na pala siya sa bahay nila. Pinark niya ang kanyang sasakyan at wala sa isip na pumasok ng bahay.
Pagpasok niya ng bahay, napansin niya na alas-dos na pala ng gabi. Lumingon siya sa may sofa at nakita niya si Monte na nakapambahay at mahimbing na natutulog. Niyapos ni Dimitri ang ulo ng bata at hinalikan ito sa pisngi. Tinignan ng maigi ni Dimitri ang mukha ng bata at di niya napansin na pumatak na ang kanyang luha. Pinunasan ni Dimitri ang pisngi ng bata para hindi ito magising at napansin niya na may drawing na nakalagay sa coffee table nila. May drawing ito ng mistulang isang pamilya: isang mama, isang papa, at isang anak.
“DADDY. I LOVE YOU. PLEASE TAKE CARE ALWAYS. MONTE MISSES YOU. :(“
At hindi na napigilan ni Dimitri na maluha sa sinulat ng anak niya.
“Mahal na mahal kita anak, kahit anong mangyari.” Nilapag ni Dimitri ang sulat sa mesa at lumingon kay Monte.
“Kahit hindi kita anak, alam na alam mo na pamilya kita at ako ang tatay mo. Forever yan anak. Magiging okay din tayo. Magiging okay din si tatay. Babalik lahat sa dati sa ating dalawa.” Lumuha si Dimitri.
“Lalo half-brother pala kita… or nephew? Hehe. Sorry anak ah. Nalilito na tuloy ako kung ano kita.” Tumawa si Dimitri ng papilit habang umiiyak.
“Nakauwi ka na pala.” Nasa likod na ni Dimitri si Corina, matamlay, walang lakas, maputla, at halata na walang pahinga. Umiba ang mukha ni Dimitri, sumimangot, at paika-ikang naglakad patungo sa kwarto ni Monte.
“Diyan ka na naman ba matutuog sa kwarto ni Monte? Patulugin mo na ang bata jan. Doon ka na sa kwarto nati-” Naputol sa pagsasalita si Corina. Hinawakan ni Dimitri si Corina sa may panga at nanlilisik ang mga mata ni Dimitri para rito.
“Makinig ka Corina. Walang tayo. Kahit noon pa man, hindi kailanman naging tayo! At kahit sabihin nating kasado tayo, malugod kong pinagsisihan na kinasal pa ako sa’yo!” Sigaw ni Dimitri.
Tinignan ni Corina si Dimitri. Hindi makalaban si Corina dahil sa hinang-hina na katawan nito.
“Amoy alak ka na naman. Bitiwan mo ako please, at matutulog na ako.” Nahihirapan sa pagsasalita si Corina. Kahit nanggigil sa galit si Dimitri winakli niya ang panga ni Corina sa gilid. Natumba si Corina at walang tunog ng pagrereklamo ang narinig mula rito. Nanatili munang nakaupo sa sahig si Corina nang tinapunan siya ng folder sa mukha ni Dimitri.
“Pirmahan mo iyan. Ayoko nang makulong pa sa’yo Corina. Tama na. Hindi na tayo masaya, at kung nalaman ko lang ang mga pinaggagagawa mo noon, sana hindi na ako nag-aksaya ng panahon. Sana sinubukan ko na lang din maggugol ng oras para kay Angelo at sana hindi na pumapalpak ang lahat ng bagay na pinagtrabahuan ko!” Sigaw ni Dimitri.
Pumatak ang luha ni Corina sa sahig.
“At anong karapatan mong umiyak? Naaawa ka ba sa sarili mo?! Bakit?! Naawa ka ba kay Angelo noon?! Sa mama niya?! Sa kapatid niya?! Putang ina! Sana man lang hindi mo na lang din dinamay ang pamilya niya! Pamilya na lang ang meron siya!” Sigaw ni Dimitri.
“Hindi ko naman kasalanan Dimitri eh kung bakit hindi kayo natuloy ni Angelo. At the end of the day, choice mo lang din naman eh. Bakit, pinilit ba kita na piliin ako? Pwede ka naman sana kumalas sa akin noon pa, pero ako pa rin ang pinili mo kahit inaaway ko na siya. Oo, Dimitri, sige. Sabihin na natin na malaki ang kasalanan ko. Sabihin na natin na malaki ang utang ko kay Angelo at sa pamilya niya - sa tingin mo hindi ako nagsisisi? Sa tingin mo hindi rin ako nasasaktan ngayon na malaman na tinutulungan ko pala ang pumatay sa nanay ko, at nagkaanak pa ako sa kanya? Sa tingin mo ba tumatawa ako ngayon?” Mahinang sumbat ni Corina.
“Pareho lang tayo may kasalanan kung bakit naging PM si Angelo, Dimitri. Sinira ko ang kinabukasan niya, sinira mo naman ang puso niya. At matagal ko nang alam na na mahal mo siya - at araw araw ako nasasaktan na sa bawat halikan natin, bawat holding hands, o bawat yakap - hindi ako ang naisip mo. At putang ina lang, kuya pa kita. Maraming mga nangyari at siguro, oo, masama akong tao - pero maniwala ka’t sa hindi, handa ko ituwid ang mga mali ko.” Tumingin si Corina kay Monte, “para sa anak ko. Nahihirapan ako Dimitri. Naging alipin ako sa sarili kong kagagawan. Kinakain ako sa loob.” Bumigay si Corina at tuluyan nang umiyak.
“Ewan ko Corina. Pero parang awa mo na, palayain mo na ako. Maghiwalay na tayo. Pirmahan mo na lang ang annulment papers at palayain na natin ang isa’t-isa.”
Pumasok si Dimitri habang umiiyak sa loob ng kwarto ni Monte. Nahiga sa kama at patuloy pa rin sa pag-iyak… hanggang sa pumikit…
Hangga’t sa nakatulog.
---
“Tanghali na kayo nakagising, sir.” Bati ng maid ni Dimitri na busy sa pagpupunas ng mga appliances nang matapos na siya maligo, at nakabihis na ng shorts, fitting na damit, at shades.
“Yaan mo na. Si Monte, nasa school na ba?”
“Opo. Pero parang half-day lang siguro sila ngayon dahil birthday yata ng saint something. Basta yun po.” Bumalik sa pagwawalis ang maid habang naglakad palabas ng bahay si Dimitri patungo sa kanyang sasakyan. Maya-maya, nakarating na siya sa lugar na kanina niya pa iniisip.
South East Asia University.
Nakalabas na siya ng sasakyan matapos makapag-park at diretso sa lugar kung saan unang pumasok sa isip niya pagdating niya sa SEAU.
Fountain Park.
At doon natanaw ni Dimitri mula sa malayo si Monte, ang tagabantay ni Monte na nasa likod niya lang habang busy sa paglalaro si Monte at si PM at si Gab. Naduwag si Dimitri, tumalikod siya at kaagad na tumakbo patungo sa coffee shop katabi ng dorm. Umorder ng Coffee Arabica at naupo sa balcony ng coffee shop.
“Bakit hindi ka lumapit sa anak mo?” Sulpot ni Riza at kaagad na naupo sa harap ni Dimitri.
“Eh alam mo naman kung bakit, di ba?” Sagot ni Dimitri.
“Legally, ama ka pa rin niya and you have all the right to take him. Hindi ka ba nahihiya na ibang tao na ang nag-aalaga sa anak mo sa halip na ikaw ang mag-alaga sa sarili mong anak?”
“Hindi naman si Monte ang kinahihiyaan ko… kay PM ako nahihiya. Alam mo naman kung gaano kalaki ang kasalanan ko sa kanya. At ngayon pang ama at kapatid ko pala ang pumatay sa nanay at kapatid niya. Alam mo, kung ako lang sana, magsosorry ako. Pero sa lahat ng bullshit na ginawa ko sa kanya, parang kulang lang ang sorry mula sa akin, at hindi ko alam kung paano ipakita sa kanya na araw-araw akong magdadasal, mapatawad niya lang ako.”
“Sana may short cut Dimitri eh. Pero parang malabo sa kaso mo. Ang dami kasi ng ginawa mo sa kanya at ang lalalim pa lahat ng mga pinaggagagawa mo. Hindi mo ba naisip kung paano ito aapekto sa kanya?”
“Hindi eh. Ginawa ko lang kung ano ang nasa isip ko noon, kahit ano lang na gusto ko gawin - ginawa ko. Totoo pala talaga ang karma.” Ngumisi si Dimitri at inadjust ang shades sa kanyang mata.
“Ayos lang yan, Dimitri. Marami nang nangyari at alam ko na mahirap ang sitwasyon para sa’yo. Mapapatawad ka rin ni PM, or Angelo, or kung sino man yang batang iyan. Sure ako. Palakasin mo lang talaga ang sarili mo and I’m sure in no time, malalaman din ni Angelo na tamang desisyon ang pagpapatawad sa’yo. Kilala naman siguro natin si Angelo di ba? Hindi niya matitiis na may kagalitan iyon. Masakit lang talaga din sa part niya at mahirap pa idigest dahil kahit siya mismo di niya mawari na kayang patayin ng mga mahal sa buhay ng nanay niya ang nanay niya. At siyempre, naaawa rin siya para doon. Sa tingin ko, maayos na si Angelo eh, matagal pa. Kung may galit pa siguro sa puso niya, para sa mama na lang niya, sa mga taong nanakit at pumatay sa pamilya niya. Alam mo naman kung gaano niya kamahal ang pamilya niya na kahit gahasain mo pa siya, ililigtas at ililigtas niya talaga ang nanay at kapatid niya sa kapahamakan. I was there sa mga iilang down moments niya. Kaya alam ko ang nararamdaman niya and kung ako siya? Ang hirap. Sobra. Baka siguro mapatay ko rin si Corina at ang tatay mo kung sa akin mismo iyon nangyari.” Sabi ni Riza.
“Mabait naman si PM kay Monte eh.” Sabi ni Dimitri.
“Eh malamang. Ayaw niya siguro maging miserable si Monte kagaya nang ginawa ninyo sa kanya.” Umiling si Riza.
“Sa tingin mo, Riza, kung magiging okay na lahat, may chance pa kaya ako kay Angelo… ulit?” Kaagad na tumingin si Riza kay Dimitri.
“Bakit naman hindi. Just as long as nagsisisi ka na at nasa pusisyon ka na para protektahan siya at all costs, tatanggapin ka naman niya. Not unless kung mauunahan ka ni Gab, which I think is a perfect applicant para kay PM. Tingnan mo si Gab, mabait, successful, maingat, refined, gwapo, malaki katawan, may respeto sa ibang tao, hindi hobby ang pagiging mayabang, unlike you noon na sobrang yabang, and take note, hinding-hindi pa nasasaktan si Angelo ever since. Palagi pa silang magkasama, and kung ipagtatabi kayong dalawa, hindi na ako magugulat na si Gab ang pipiliin niya. Ang gago mo kasi noon. Ang yabang mo akala mo kung sino ka eh mukha lang naman ang meron ka. Paalala lang po ser just in case ma reincarnate ka: hindi lisensiya ang pagiging pogi para manggago. Okems?” Pangaral ni Riza kay Dimitri.
“Yes ma’am. And hopefully sa ibang life, si Angelo pa rin ang makakatagpo ko.” Sagot ni Dimitri.
“Lul mo lang. At wag mo na siyang gaguhin. Noong Angelo pa siya, grabe sobrang bait na hindi makabasag pinggan. Pero nung naging PM na siya, mahahalata mo na nag-aaccumulate lang lahat ng negative emotions niya na naging dahila ng pagiging PM niya. Kung ako ang mag-aanalyze sa kanya, alam mo, parang by nature masyadong malakas ang personality ni Angelo. Malakas na malakas na kayang manira ng buhay - kaso noon, may control siya. Parang may barrier na pumipigil sa control na pumipigil sa pagiging violent niya. Ngayon, na-expose si PM sa iba’t ibang negative emotions, na dahilan sa dahan-dahan na pagkawala ng control meron siya para sa kanyang violent tendencies, hanggang sa nawala na ito at ang namutawi na sa buong pagkatao niya ay ang pagiging violent niya. Wala siyang psychological disease for me, but then again, hindi ako expert sa psychology. For me, nagbago lang ang ugali niya. In fairness ngayon, kaya na niyang kontrolin ang sarili niya - well at least, he’s trying. Seems like ang huhupa sa strong personality niya ay ang harapin ang very same emotions na nagpapakawala nito.”
“Or for short, naghahanap siya ng justification. Ako, I’m hoping mabait siya at hindi nawawala ang bait niya. Because the next time bibigyan niya ako ng chance? I swear to God walang kahit buhok ang dadapo kay Angelo.” Uminom si Dimitri ng coffee.
“Siguraduhin mo lang na hindi ka mauunahan ni Gab. Kasi if PM says yes to Gab? Mahabang-habang move on ang gagawin mo.”
---
“Thank you for spending your time with me today, PM. Don’t you want to grab dinner?” Tanong ni Gab.
“Wag na. Nabusog ako dahil ang dami naming kinain ni Monte ngayong araw.” Sumagot si PM habang nasa buong balikat niya ang braso ni Gab. Naglalakad na sila patungo sa condo ni PM.
Nang makarating na sila sa pintuan, nagharap sila at nagkatinginan. Dahan-dahan ngumiti si Gab at hinalikan sa noo si PM.
“Thanks Gab.” Ngumiti si PM.
“PM. Ano na? Kung ayaw mo sa akin, then I don’t have a choice but just start an artificial family kahit hindi ko mahal si Nina para at least sumaya ang parents ko.” Sumimangot si Gab.
“But, can’t it wait a little longer Gab? Alam mo, I am fucking scared of losing you. Kung ikakasal ka kay Nina, that’s just as shitty as Dimitri getting married before. But I don’t know. Baka there’s a way na mapostpone ito so you guys can re-evaluate? Kung artificial family ang gagawin mo, you might not be happy. Baka mauwi lang sa wala ang kasalan niyo.” Malungkot na tono ni PM.
Pumasok silang dalawa sa condo unit ni PM at naupo sa sofa ni PM.
“It can’t PM. Ayaw ko isipin mo PM na ginagawa lang kitang option, or ang pagiging pagpapakasal ko kay Nina just in case aayawan mo ako. But please do remember I also think of myself din. If you don’t want me, then I think hanggang diyan na lang ako and I’ll just torment myself of missing you every single day - the thought of being rejected and not being fought for the one you love. Hindi ito convenience PM, and how I wish right now sasabihin mo in front of me how much you love me too, because I do! Hindi happy decision ang pagpapakasal ko kay Nina. It’s like kung di mo lang din ako kaya ipaglaban, then maybe I can still make my parents happy. So please PM, piliin mo na ako para alam ko kung anong gagawin ko. Hindi ako ang type ng guy na ipaglalaban ka pa kung ayaw mo na sa akin - love doesn’t work that way. Love means respecting the decision of the person you want to be with. I love you too much na hindi ko ipagpipilitan ang sarili ko kung ikaw mismo ang magsasabi sa akin na ayaw mo sa akin.”
“No, Gab. Please. Don’t be like that. Stay for me please? I’m sure hindi ko kaya to reciprocate now, but I can in the future. Please, Gab, don’t be like this.” Umiwas ng tingin si PM at tinalikuran si Gab.
“Just give me an assurance, PM. Give me an assurance na pipiliin mo ako anytime soon, and I will cancel everything.” Umupo sa sahig si Gab at nag-tilt ng ulo 90 degrees para makaharap si PM.
“Please, PM?” Nakatingin si Gab sa mga mata ni PM. Napabuntong-hininga si PM at napapikit.
“I’m sorry Gab. I can’t.”
Napatingin si Gab sa taas, tumayo at naupo ulit sa sofa. “And I think you have to leave.” Tumulo ang luha ni PM dahil sa sakit na nararamdaman niya sa pagpapapaalis kay Gab. Bago tumayo si Gab, hinalikan niya sa noo si PM. Hanggang sa narinig ni PM ang footsteps ni Gab at ang pagsarado ng pintuan.
Putangina naman PM oo. Bakit hindi mo kayang sabihin sa kanya na kaya mo na siyang mahalin? Bakit natatakot ka pa?! Iyak ni PM sa sarili.
Tinignan ni PM ang kanyang cellphone at napagdesisyunan na magsend ng message kay gab489.
montemayor88: Hey. Sorry.
gab489: For what? :)
montemayor88: For everything. Can you come over my place? I’m really, really sorry.
gab489: Don’t be sad. Parating na ako diyan.
Hanggang sa nakatulog na si PM.
---
Tok tok tok! Nagising si PM sa magkakasunod na katok na narinig mula sa pintuan. Tumingala siya sa kanyang orasan at napansin niyang ala-una na ng gabi. Kaagad niyang naalala na tinext si Gab na bumalik sa condo unit niya. Kaagad tumayo si PM at nagulat siya pagbukas ng pintuan.
Hindi niya maunawaan ang nararamdaman sa taong nasa labas ng pintuan niya ngayon.
“Good morning, PM.”
“Bakit Gio? It’s really early in the morning. Bakit ka nandito?” Tanong ni PM.
“Tinext mo ako na pumunta dito di ba?” Tanong ni Gio na may pagkalito.
“Uhhh. Okay. Pasok.” Pumasok si Gio sa loob ng unit ni PM kahit si PM hindi sigurado kung paano niya tinext si Gio na papuntahin sa unit niya. Pero dinismiss na lang ni PM ang ideya na baka na-wrong send siya at pinapasok pa rin si Gio.
Pagpasok ni Gio sa unit ni PM, at dahil sa kalibugan ni PM, hinubad niya ang mga damit ni Gio at pinaghahalikan ito sa buong katawan.
Ginahasa na naman ni PM ang dating kaibigan.
Nang matapos na paglaruan ni PM ang katawan ni Gio, nahiga si Gio dahil sa sakit, hapdi, at kirot na ginawa ni PM sa kanya. Maya-maya, tumayo si Gio at nagsimula nang magbihis.
“Saan ka pupunta?” Tanong ni PM. Mistulang natakot si Gio sa mga salita ni PM kaya naghubad ulit siya at tumabi ng higa kay PM.
“Uuwi na sana ako. Di ba tinawag mo lang naman ako rito para parusahan ako? Para mapatawad mo ako?” Tumalikod si Gio ng higa kay PM at pinilit na wag umiyak.
Hindi kaagad nakasagot si PM at sa halip siya pa ang nasaktan sa mga salitang binitawan ni Gio.
“Hindi ko alam ang mga sinasabi mo Gio. Hindi kita tinawag dito. Ikaw ang kusang pumunta.” Matigas na sabi ni PM.
“Hindi na ako makikipagtalo pa PM. Pauwiin mo na lang ako.”
“Gago. Alas-tres na at baka mapano ka pa pauwi sa inyo. Baka mabangga ka pa sa kalye at laganap ang mga lasing sa pag-uwi sa oras na ito.”
“Concerned ka pa pala sa akin? Wag ka na magpanggap PM. Alam ko galit na galit ka sa akin. Kailan mo ba ako mapapatawad?”
“Hindi ako concerned sa’yo. Ayoko ko lang maglinis sa kalat na gagawin mo. Marami na akong problema at please lang wag mo na dagdagan pa.”
“Galit ka pa ba sa akin?” Mejo kawawang boses ni Gio.
“Hindi na kagaya ng dati. Ewan. Basta. Matulog na tayo at maaga pa bukas.”
---
“Good morning anak!” Bati ng matanda nang pumasok na sa opisina si Dean Jonah.
“Good morning mama! Naparito ka?” Bati ni PM kay Dean Jonah.
“Oo. Gusto lang kita kamustahin. Siguro naman narinig mo na ang balita tungkol kay Jun, kay Dimitri, kay Corina…?”
“Saan po dun? Yung nawala si Jun, nasibak sa trabaho si Dimitri, at pulgada na lang ibebenta na ni Corina ang kanyang mga companies?”
“At paano si Gio? Balita ko palagi mo raw siyang inaano..”
“Oo, totoo po. Lumabas na rin ang balita tungkol sa pagiging bakla niya. Bahala na ang mga publicist ng NGC para diyan. Kaya na natin iyan.”
“Okay… Masaya ka ba anak?” Lumapit ang matanda sa desk kung nasaan nakaupo si PM. Tumingala si PM sa kanya at napakagat-labi.
“Ewan ko ‘nay eh. Parang… hindi. Parang sa lahat ng mga paghihiganti na ginawa ko, kahit sarili ko hindi masaya sa mga pinaggagagawa ko. Gaya ng sabi ko kay Gab, si Monte lang ang naiipit. Palaging may naiipit na iba. Ayaw ko nang iipit ang bata sa gulo. Masyadong magulo para unawaain niya lang mag-isa. At siyempre, hindi ako masaya na nakukulangan ako sa paghihiganti. Gusto ko pa ma. Gusto ko pa sa puntong gagapang sila sa harapang ko para mapatawad ko lang sila. But I guess for the sake of the child, wag na lang. Baka isipin niya mahina ang parents niya.” Si PM.
“Oh anong plano mo ngayon? Ngayon nasa sa’yo na ang dalawang biggest network, top-charting ang Alpha Female, ano na ang gusto mong gawin sa buhay? Malapit na rin ilalabas ang pelikula mo na hinango mo sa mga experience mo. Marami kang kelangan tapusin anak.”
“I know mom. Kaya ko naman. Isa pa, si Arthur naman ang nag-aatupag ng movie. So hindi mahirap masyado para sa akin.”
“Okay, anak. I can’t join you for lunch today dahil full ang schedule ko from 11 AM up to 9 PM. Text na lang if gusto mo ng kausap anak, okay?”
“I will mom. I love you!” Sabay halik sa pisngi ng matanda bago ito makaalis. Matapos ng ilang minuto simula nang nakaalis na si Jonah, pumasok ang secretary ni PM at nanghingi ng paumanhin.
“Sir, may bisita po kayo.”
“Sino raw?” Tanong ni PM habang busy siya sa pagbabasa ng mga reports.
“Si Mrs. Salviejo po.”
Pumalakpak ang tenga ni PM at puno ng gulat ang kanyang puso. Kaagad siyang napatayo sa kanyang upuan at tumango sa kanyang secretary. Pinapasok na ng secretary si Corina.
Nagulat si PM sa mga pagbabago ni Corina. Nawala ang dating glow ng skin nito at napalitan ito ng pangingitim dahil sa stress. Namumuo na rin ang mga eyebags ni Corina at ang pamamaga ng mata dahil sa kaiiyak.
Sa hindi maipaliwanag na dahilan, magkahalong poot at awa ang nasa puso ni PM ngayon.
“Take a seat.” Utos ni PM sabay upo sa harap na sofa ni Corina.
“What are you doing here?” Matigas na tanong ni PM.
Tumingala si Corina kay PM, “PM, I-uhh-I am really sorry.” Nagbreak down si Corina at sunod-sunod na pumatak ang kanyang mga luha sa kanyang jogging pants na suot. Sinubukan niyang gamitin ang bahagi ng damit niya upang punasan ang kanyang mukha ngunit kumuha ng tissue si PM at nilagay sa may bandang harapan ni Corina.
“Why are you sorry?” Tanong ni PM kay Corina.
“Dahil sinaktan kita. I am sorry PM. Sa lahat ng mga kasalanan ko. Sa lahat ng mga selfishness ko. Sa lahat ng mga nagawa ko sa’yo… I am sorry dahil inagaw ko sa’yo ang pamilya mo. I am sorry kung ninakawan kita ng mga bagay, o mga tao na dapat para sa’yo-”
“Yes. Yes. You should be really sorry. At sa totoo lang Corina? Kulang pa iyang sorry mo. Iyang mga sorry mo? Hindi na niyan maibabalik pa ang mga mahal ko sa buhay. Ang sakit Corina eh! Wala akong kasalanan sa’yo! Pero bakit ako ang paulit-ulit pinababayad mo sa utang na di ko kailanman ginawa sa’yo! Wala akong utang sa’yo at mas lalong-lalo na hindi ako magkakautang sa’yo! Bakit mo ginawa iyon, ha?! Dahil kulang ka sa pansin?! Dahil tinawag kitang malandi?!” Sigaw ni PM kay Corina.
Habang umiiyak si Corina, tumango ito.
“Oo PM. Mabigat sa akin ang salitang ‘malandi’. Doon nagsimula ang galit ko sa’yo noon dahil maraming bagay ang nangyari sa akin. Ngayon ko lang nalaman na ampon ako, at ang sakit. Ang sakit sakit. Alam mo ba bakit nagkahiwalay ang nanay ko at ang tatay ko? Dahil nahuli ni mama na paulit-ulit akong minomolestiya ng walang hiyang tatay-tatayan ko. Pinagsamantalahan ako sa unang gulang, PM. Kumalat sa mga kaeskwela ko ang balita tungkol sa pagiging abused ko… tinawag akong malandi. Nakakadegrade PM. Ang sakit…” Pag-iyak ni Corina.
“Eh tanga ka naman pala talaga eh oo. Hindi kita tinawag na malandi dahil sa past mo, gaga ka. Tinawag kitang malandi dahil naging boyfriend mo ako, tapos naging boyfriend mo pa si Gab, para makuha mo si Dimitri! Tinawag kitang malandi dahil doon, at hindi dahil sa twisted mong childhood memory! Wag kang tanga please lang. Wala na akong pakialam sa flashback mo dahil kahit paano mo ito iisipin lahat, masama ang ginawa mo at marami kang utang na kailangan bayaran, lalo na sa akin. Inagawan mo na ako ng boyfriend, ginawa mong impyerno ang buhay ko, at pinatay mo pa ang sarili mong ina!” Sabay sampal kay Corina nang di na napigilan ni PM ang sarili.
Natumba si Corina sa sofa ngunit nakabangon din naman ulit.
“Alam ko PM. Alam ko. Kaya taos-puso akong humihingi ng patawad-”
“Wala akong pakialam kung taos-puso ang patawad mo o hindi. Pero sana hindi mo na ginawang playground ang future ko, ang pamilya ko! Hindi mo kami laruan, Corina, at mas lalong lalo na ang nanay ko na nanay mo, hinding hindi mo siya dapat paglaruan!” Sabay tapon ng magasin sa mukha ni Corina, dahilan nang mas lalong pagpatak ng bawat luha ni Corina.
Puno na sa galit si PM ngayon. Naluluha na rin ang kanyang mga mata. Tumayo si PM at sinampal ng tatlong beses si Corina sabay sigaw.
“Matagal ko nang gustong gawin sa’yo yan Corina! Dahil ninakawan mo ako!!! Sinira mo ang buhay ko!! Kayo ng kabit mong tatay!! Napakawalang hiya niyo!!” Sabay sampal ng isa pang beses sa mukha ni Corina. Sa puntong ito, hindi na napigilan ni PM ang luha at tuluyan na talaga siyang umiyak.
“Alam mo ang nanay ko?! Mabait iyon. Ginagawa ang lahat para sa mga anak, para malayo sa kamay ng masama ang mga taong mahal niya. Ikaw!! Pinaampon ka niya para di ka mapatay ng walang hiya mong tatay na kinabit mo at kinantot mo at ama ngayon ng anak mo!! Ang dumi mo Corina, putang ina, paano ka nakakatulog sa gabi?!?!” Sigaw ni PM.
“H-Hindi lang naman ikaw ang nawalan PM eh. Ako rin. Nawalan din ako dahil wala akong alam na ang sinasaktan ko ay ang tinuring na anak ng mama ko. Nasasaktan din ako PM, tao lang din ako… Nagkakamali din ako. Kung alam ko lang na nanay ko si Martil? Hindi kita gagalawin. Pero nangyari na ang nangyari PM, at kahit sisihin mo pa ako, pareho tayong talo. Ako rin, hindi ako masaya. Talo ako PM. At mas talo ako sa’yo dahil napatay ko ang sarili kong ina…”
Tinapunan ng figurine ni PM si Corina dahilan nang napa-uh si Corin asa sakit.
“Hoy, bobo, gago!” Tumayo si PM at hinawakan sa panga si Corina at tinuro-turo ang mukha nito.
“Hindi ka nawalan, alam mo kung bakit? Kung pinili mo lang respetuhin ang bawat tao, regardless kung nanay mo o hindi, hindi mo sana nasaktan si Martil at si Angela! Choice mo iyan Corina! Choice mo na saktan ang tao! Kaya wag mo ipamukha sa akin na nawalan ka, at malungkot ang mawalan dahil ako, alam na alam ko ang pakiramdam ng nawalan! Ikaw, pinili mong mawalan! Pinili mo na pumatay ng tao!! Napakadumi mo Corina, at hindi ko mawari na may tao na kagaya mo! Kung inaakala mo na lugi ka, pwes nagkakamali ka! Dahil hindi ka lugi, ako ang totoong lugi! Wala akong ibang ginawa kundi ang mag-aral, magmahal, at mahalin ang mga tao sa paligid ko, pati ikaw Corina, putang ina minahal kita! Anong ginawa ko, pinili ko ba na mawalan?! Hindi!! Pinaglaban ko ang mama ko, pinaglaban ko kayong lahat!! Pati si Dimitri halos ialay ko na ang kaluluwa ko sa demonyo!! Wala akong masama na ginawa sa’yo pero pinili mo na kunan ako ng pagkatao!! Ako ang lugi dahil naging masunurin at mapagmahal lang ako.. pero ako ang nawalan! Mag-isip ka nga!” Sabay sapak sa pisngi ni Corina.
Mga iyak lang ang narinig ng dalawa sa silid.
“I’m sorry PM… I’m sorry Ange-”
“Don’t call me that name! Wala kang karapatan na tawagin akong Angelo at mas lalo nang wala kang karapatan na humingi ng tawad dahil lahat ng gagawin mo, may bayad! Lumayas ka sa harapan ko, at pagbayaran mo lahat ng mga bagay na ginawa mo!! Wala akong pakialam kung mapapano ka, basta lumayas ka! Magpakantot ka sa kabayo, or magpasagasa ka sa bulldozer, problema mo na iyan kung ano ang gagawin mo sa buhay mo dahil ako mismo ang magsasabi sa’yo… walang kapatawaran ang ginawa mo sa sariling nanay mo!” Sabay huling sampal sa mukha ni Corina.
“Layas!” Sigaw ni PM
Tinignan ni PM si Corina na dahan-dahan tumalikod. At ng papalabas na si Corina ay tinapunan ito ni PM ng isang kabayo na figurine. Nabasag ang figurine at si Corina ay mabilis na tumakbo patungo sa elevator.
Naiwan si PM sa loob ng opisina.
Walang kabayaran.
---
“Alam mo talaga kung saan ako mahahanap Riza. Umupo ka na. Alam ko nandiyan ka.” Sigaw ni PM nang tumambay siya sa fountain park after lunch.
“May problema na naman?” Tanong ni Riza nang naupo ito sa tabi ni PM.
“Malamang. Eh nandun ka di ba.” Sarkastikong sagot ni PM.
“That’s fine. Ano bang gumugulo sa isip mo ngayon?” Tanong ni Riza kay PM. Tumingin naman si PM kay Riza at naluluha ang mga mata. Dahan-dahan lumambot ang mukha ni PM at nawala ang simangot sa mukha.
“Is it too early to forgive?” Tanong ni PM kay Riza. Napatawa si Riza, umirap at umiling.
“Depende iyan sa’yo. Bakit, meron ka na bang gustong patawarin?” Tanong ni Riza kay PM.
“Hindi naman sa gusto ko silang patawarin. Gusto ko lang patawarin ang sarili ko. Napapagod na ako eh. Hindi na healthy para sa akin ang saktan ang sarili ko. Kaya siguro kung mapapatawad ko na yung iba, mapapatawad ko na rin ang sarili ko.”
“Eh lugi ka niyan?” Tanong ni Riza sabay lingon kay PM na bakas sa mukha na nalilito.
“Oo nga. Lugi na kung lugi pero anong magagawa ko? Iyung lugi naman palagi ang natatalo di ba? Kita mo, ako na yung nawalan ng pamilya, tapos kung magagalit pa ako, nawalan pa ako ng respeto sa sarili. Tangina lang talaga eh! Pucha nakakainis!” Sigaw ni PM habang malakas na tinapon sa hangin ang dahon na kinuha niya mula sa sahig.
“Alam mo, wala na akong hold sa kung ano ang gusto mong gawin PM eh. Hindi naman kita masisisi kung gusto mo silang saktan, kasi ikaw yung naagrabyado. Kung gusto mo silang saktan, bahala ka na sa buhay. Kung ang kapalit ng higanti mo ay ang masaktan ang sarili mo, call mo na iyan kung gusto mong magpatuloy o hindi. Dahil sabi ko nga sa’yo, karapatan mo iyan. Karapatan mo magbigay hustisya sa mga bagay na ninakawan ka. You have to stand up for yourself.”
Tumayo si Riza at naglakad na papalayo kay PM. Ngunit di pa nakakalayo si Riza, humarap siya kay PM at nagsalita.
“Hindi mo na naman siguro ako kailangan, eh. Pero mind you sinusuportahan kita. If you have to fight for justice, do so. After all, that’s why naging lawyer din ako. I fight for justice, too. I fight for your justice. Pero this time, I think kaya mo na mag-isa.” Ngumiti si Riza at tumalikod at sunod-sunod nang naglakad papalayo kay PM.
---
Tok! Tok! Tok! Sunod-sunod na mahihinang katok ang nakapagpagising kay PM. Tok! Tok! Tok!
“Sandali lang! Andiyan na!” Sigaw ni PM habang papalapit na siya sa pintuan. Paglingon niya sa relos, alas-dos pa pala ng umaga. Kinusot niya ang kanyang mga mata at in-unlock ang pinto at bumalik sa kanyang silid, hindi na hinintay kung sinong nakaabang sa labas ng bahay niya.
“Pasok ka na lang. Pakilock na lang din ng pinto.” Garalgal na utos ni PM habang pabalik na siya sa kanyang bedroom upang matulog ulit.
Hihiga na sana siya nang napansin niyang ang pumasok pala sa unit niya ay si Gio. Nakayuko ito at halatang pagod na pagod.
Tumingin lang si PM sa kanya at hindi alam kung anong sasabihin. Mistulang natali ang dila ni PM at tila nawala ang kanyang antok.
“Bakit nandito ka? Alas-dos na nang umaga. Umuwi ka na.” Umiwas ng tingin si PM at tinanday ang kanyang unan.
“A-Andito lang ako… para sa alam mo na… sa… ‘bayad’? Para mapatawad mo na ako.” Wala sa mukha ni Gio ang pagod o lungkot, ngunit isang bagay lang ang gumagambala kay PM - nakakalungkot ang estado ni Gio at parang hindi na ito ang Gio na dati’y kalaro niya at kaagapay niya.
Dahan-dahan na naghubad si Gio ng damit at pantalon. Tinignan ni PM ang underwear ni Gio ngunit napansin niyang tinitigasan na naman ito. Hinubad ni Gio ang kanyang underwear at pumwesto sa tabi ni PM.
Tahimik na nakahiga ang dalawa sa dilim at walang kahit isa ang gusto magsalita.
“P-PM…” Utal-utal na tawag ni Gio kay PM. “Ready na ako.” Tumalikod si Gio kay PM at binuka ang mga paa upang makita ni PM ang butas ni Gio.
Tinignan lang ni PM ang likod ni Gio at hindi niya maipaliwanag ang guilt na nararamdaman niya para sa dating kaibigan.
“Gio. Magbihis ka.” Tumayo si PM at dinampot ang mga damit ni Gio at hinagis ito sa kanya.
“Suotin mo na iyan. Lalamigin ka. Magkakasakit ka. Dali na.” Hindi makatingin si PM sa mga mata ni Gio na matagal nang nakatingin sa kanya, naghahanap ng explanation sa pagbabago ng pakikitungo ni PM kay Gio.
Bumangon mula sa pagkakahiga si Gio at naupo sa dulo ng kama.
“Akala ko ba magbabayad na naman ako ngayon PM? Bakit mo na ba ako pinapaalis?” Mahina ngunit mejo nalilitong tanong ni Gio.
“Eh kasi mali. Di ka dapat ginaganito. Hindi dapat sa’yo ‘to. Okay? Wala na. Hindi na kita puputahin. Kaya magbihis ka na.” Umiwas ng tingin si PM at bumalik sa pagkakahiga sa kama, hindi hinarap si Gio.
“Gusto ko lang naman magbayad sa lahat ng utang ko PM eh.” Pagmamaktol ni Gio.
“Wala na nga! Okay na! Wala ka nang utang sa akin, at pinapatawad na kita sa lahat ng ginawa mo sa akin!” Sigaw ni PM sabay harap kay Gio. Napansin ni Gio na puno na ng luha ang mga mata ni PM.
Ilang sandaling tinignan ni Gio ang mukha ni PM hanggang sa tumulo na ang luha ni PM at bumigay na ito.
“Pina-p-patawad m-mo na ako?” Inosenteng pag-ulit ni Gio.
“Oo…” Humikbi na si PM habang bumangon para isubsob ang mukha sa kanyang mga palad. Kaagad naman nagsuot ng damit si Gio at niyakap si PM habang nakaupo ang dalawa sa kama.
“PM… Alam ko mahirap sa’yong patawarin ako. Pero salamat talaga. Salamat at sa wakas napatawad mo na ako. Hindi naman kailangan umabot sa puntong magkakasakitan tayo eh. Gusto ko lang naman na makabawi sa lahat ng pagkakamali ko sa’yo. Alam ko na mejo mahirap pero susuungin ko naman yung hirap eh - mapatawad mo na ako.”
“Oo. Mahirap.” Sagot ni PM. “Mahirap Gio. Mahirap ang patawarin ang taong minsan mong tinuring na mahalaga sa’yo pero binasura ka lang. Araw-araw Gio, dala ko ang hapdi dito oh! Dito!” Sabay pokpok sa dibdib. “Pero wala akong magagawa. Ayoko na pahabain pa ang sakit na nararamdaman ko. Kaya mas mabuting patawarin ko na lang kayong lahat kesa sa habangbuhay ko dadalhin sa impyerno ang sarili ko.”
“I’m so sorry PM. I am so so so so so so sorry sa lahat ng mga ginawa ko sa’yo. Sana ito na ang simula ng pagiging okay natin sa isa’t-isa. Kahit wag mo akong pansinin, basta hayaan mo lang ako na alagaan ka ulit - gaya ng dati!” Ngumiti si Gio kay PM habang tumutulo ang luha.
“Hindi na kailangan Gio. Basta napatawad na kita. Okay na.” Nahiga ulit si PM habang sagad pa rin ang kanyang paghikbi. Dahan-dahan niyang nilubog ang sarili sa kama at tumalikod mula kay Gio.
Habang dahan-dahan nang humupa ang hikbi ni PM, dahan-dahan naman siyang inaantok. Wala na siyang ingay na narinig mula kay Gio.
Hanggang sa naramdaman niyang yakap na siya ni Gio mula sa likod.
---
Kriing! Kriiing! Nagring ang telepono ni PM sa kanyang office habang busy si PM sa pag-aayos ng mga closing papers niya para sa project na ginawa nila ni Arthur.
“Hello?” Sagot ni PM nang dinampot na niya ang receiver ng telepono.
“Sir. Good morning. Andito po mama niyo.” Ulat ng kanyang secretary.
“Eh ano pang hinihintay mo? Mama ko yan eh. Papasukin mo na. Jusko!” Sabay bagsak ni PM sa telepono.
Maya-maya, bumukas ang kanyang pintuan at niluwa nito si Jonah. Umangat ng tingin si PM at ngumiti sa matanda.
“Bakit po ‘ma? Kamusta po?” Tanong ni PM kay Jonah. Tahimik lang si Jonah habang dahan-dahan lumapit kay PM at binagsak sa mesa niya ang dalawang folders.
“Ano ‘to?” Tanong ni Jonah. Tinignan ni PM ang mga folders na nasa kanyang mesa at may title itong: ABRUPT TRANSFER OF NGC SHARE FILE TO JONAH REALOSO, ABRUPT TRANSFER OF MACIG CORP SHARE FILE TO JONAH REALOSO.
Tumingin si PM sa mga mata ng matanda at sumagot: “Transfer of shares ma. Masyado na kasing marami ang hinahawakan ko at hindi ko na magawang hawakan lahat.” Umiwas ng tingin si PM at bumalik sa mga papeles na kanyang chinecheck.
“And natanggap ko pa ang managerial contract para sa ALPHA FEMALES. Yung totoo, PM, napatawad mo na ba silang lahat?” Seryosong tanong ni Jonah at hinihintay na tingnan siya ni PM.
Umangat ng tingin si PM at hindi alam kung paano sasabihin sa mama niya. Isang nagaping ngiti na lang ang nabigay niya sa kanyang mama.
“Siguro ma, panahon na para mag-move on. Nasasaktan na rin kaso ako eh. Tama na siguro iyon. Okay na na natikman nila ang galit ko. Walang mangyayari kung palagi na lang akong galit.” Sagot ni PM sabay pagtype sa kanyang computer.
“Talaga ba anak? O dahil ayaw mo lang maging katulad ka nila, at may masaktan kang iba? Kagaya ni Monte?”
Natigilan si PM sa narinig sa nanay niya. Tumingin ulit si PM kay Jonah at ngumiti.
“Baka nga po.”
At wala nang ibang ingay na narinig sa opisina ni PM maliban sa bawat inhale at exhale ni Jonah at ni PM. Natulala lang si PM at naupo si Jonah sa sofa sa harap ng mesa ni PM.
Kaagad na tumunog muli ang pintuan ni PM at pumasok si Sheldon.
“Uy Sheldon!” Ngumiti si Jonah kay Sheldon at tumango. Ganon din si Sheldon pero bakas sa mukha niya ang kaba.
“Ano ring sa’yo Sheldon?” Tanong ni PM.
“Nag hire kasi ako ng legal officer today PM. Nagbabakasakaling pwede kang matulungan magfile ng identity revival para maibalik ang pangalan mo sa Gustav Grandyaryo at kung pwede maging jurisdiction kita ulit para may legal rights ako sa’yo bilang anak ko.” Mahinang ulat ni Sheldon kay PM. Nakayuko si Sheldon at nakatingin lang si PM sa kanya. Kaagad naman lumingon si Jonah kay PM at hinihintay ang sasabihin nito.
Ilang sandaling katahimikan.
“Ahhhh. Sheldon. Pasensiya na ah. Pero hindi na siguro. Okay na yung ganito lahat. Hindi naman siguro mangyayari lahat ‘to kung hindi ako naging Angelo o PM kung sino ba talaga ako. Nirerespeto ko naman ang pagiging tatay mo sa akin eh. Okay na yung maging father-son tayo, pero wag mo naman sana ako nakawin mula kay mama. Mahalaga din kasi siya sa akin at alam kong ako rin mahalaga sa kanya. Kaya please, okay na siguro yung ganito. Salamat sa offer.” Ngumiti si PM at bumalik sa pagtatype.
“Ahh… Kelangan kasi PM eh. Kasi yung tatay ni Felicilda, yung tunay na pagkatao ng umampon sa’yo, handa ibigay ang pending shares niya sa Diamond Chains Hotel.”
“Pero hindi niya ako anak, and by all means, ang legal na anak ni Felicilda both legally and biologically is si Corina. I think sa kanya dapat ang shares at hindi sa akin. Pinabibigay ko na po kasi yung shares ko kay Jonah kasi sobrang dami ko nang hinahawakan at nabibigatan na ako. Pero salamat talaga.” Ngumiti ulit si PM kay Sheldon at bumalik sa pagtatype.
“Hindi ka pa siguro handa PM. Pero sige. Baka sa susunod. Kita kita na lang.” Kaagad na tumalikod si Sheldon na may halong pagkatalo ang kanyang tono.
Lumingon muna si Jonah kay PM at ngumiti. Ngumiti na rin pabalik si PM sa mama niya.
Kriiiiing! Kriiiiiing! Ang cellphone ni PM nagvavibrate. Tinignan niya ito sandali:
Itutuloy...
GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. 2
Book 2, Part 2: Chapter 11 | Chapter 12 & 13 | Chapter 14, 15 & 16
Book 2, Part 3: Chapter 17, 18 & 19
_________________________________________________________________________________
SCARED TO DEATH - KZ TANDINGAN
(Disclaimer: Hindi ko po pag-aari ang video at hindi ko po pag-aari ang larawan para sa kuwentong ito. For representation lang po ang mga ginagamit na materyal. Kung may hindi nagugustuhan ang paggamit ko sa mga materyal na ito, pakisabihan po ako nang matanggal agad. May mga maseselan na bahagi ang kabanatang ito. Ang sulatin na ito ay naglalaman ng sekswal na tema. May mga konsepto na hango lamang sa totoong buhay. Maraming salamat.)
_________________________________________________________________________________
Part 3: "Bahaghari"
Chapter 20: "I'm sorry... but I'm not."
---
“Nasasaktan din ako PM, tao lang din ako... Nagkakamali din ako.”
- Corina Salviejo
---
Chapter 20
“Isang shot pa. Yung vodka.” Garalgal na utos ni Dimitri sa bartender habang kinakamot ang ulo. Nasa downtown si Dimitri, umiinom, at nakatingin sa makapal na umbok ng mga tawo na masayang naglalaplapan, dikit na dikit ang katawan, at nag-eenjoy sa kani-kanilang pagsasayaw.
“Eto na po, sir. Ayaw niyo po ba pumunta doon at kumuha ng babaeng maisayaw? Kanina pa kasi kayo nakatingin sa malayo. Andito tayo sa bar sir, para mag-enjoy! Kaya, alisin na iyong bagot at simangot diyan sa mukha niyo.” Tapik ng bartender kay Dimitri.
Mas umiba ang mukha ni Dimitri. Ilang araw lang lumipas simula noong magkaalaman tungkol sa mga pangyayari sa buhay ni Dimitri, hindi na masyadong nakakakain si Dimitri. Nakalimutan na niya rin mag-ahit, nagkukulong sa kwarto ni Monte, mas itim na bilog na ang mata, at mistulang iiyak na lang sa lahat ng oras.
Siguro ngayon, naubusan na siya ng luha. Pati pananamit niya, hindi na ang dating corporate man ang get up ni Dimitri. Nakapantalon lang ito ng maong, at nakaputing manipis na V-neck. Hindi na rin nagpapabango si Dimitri.
“Baka may gusto kayong ilabas sir? Sa lahat ng mga tao rito, kayo lang ang malungkot.” Sabi ng bartender.
“Paano mo naman masasabi?” Sagot ni Dimitri, “for all we know, ako lang ang nagpapakita ng lungkot - tapos sila? Tinatago lang nila sa likod ng kanilang mga ngiti at kindat sa isa’t-isa.”
“Sa bagay.” Pagkibit-balikat ng bartender habang kinuha niya sa may likuran niyang panel ang tray ng mga baso at cocktail glass na nasa likod niya. Nilapag niya ito sa may gilid ni Dimitri.
“Alam niyo sir, di ko man alam ang pinagdadaanan mo ngayon, pero lilipas din yan.”
“Basta hindi tayo yung nasa sitwasyon, madali lang sabihin na lilipas lang lahat - parang hindi mo na kailangan umiyak, o magmukmok sa tabi para tanggalin yung sakit na nasa puso.” Sagot ni Dimitri sabay pigil sa luha na namumuo sa kanyang mga mata.
“Girlfriend ba yan?” Tanong ng bartender.
“Ex.” Sagot ni Dimitri. “Ex-boyfriend. Ewan ko kung naging kami ba talaga noon. Hindi ko rin kasi siya inaalagaan ng mabuti noon.” Umiling si Dimitri.
Medyo nagulat ang bartender nang malaman na “ex-boyfriend” pala ang iniiyakan ni Dimitri, pero nakisakay na lang din siya sa usapan.
“Bakit po sir? Pinagpalit o niyo ba sa iba?” Tanong ng bartender.
“Eto na po, sir. Ayaw niyo po ba pumunta doon at kumuha ng babaeng maisayaw? Kanina pa kasi kayo nakatingin sa malayo. Andito tayo sa bar sir, para mag-enjoy! Kaya, alisin na iyong bagot at simangot diyan sa mukha niyo.” Tapik ng bartender kay Dimitri.
Mas umiba ang mukha ni Dimitri. Ilang araw lang lumipas simula noong magkaalaman tungkol sa mga pangyayari sa buhay ni Dimitri, hindi na masyadong nakakakain si Dimitri. Nakalimutan na niya rin mag-ahit, nagkukulong sa kwarto ni Monte, mas itim na bilog na ang mata, at mistulang iiyak na lang sa lahat ng oras.
Siguro ngayon, naubusan na siya ng luha. Pati pananamit niya, hindi na ang dating corporate man ang get up ni Dimitri. Nakapantalon lang ito ng maong, at nakaputing manipis na V-neck. Hindi na rin nagpapabango si Dimitri.
“Baka may gusto kayong ilabas sir? Sa lahat ng mga tao rito, kayo lang ang malungkot.” Sabi ng bartender.
“Paano mo naman masasabi?” Sagot ni Dimitri, “for all we know, ako lang ang nagpapakita ng lungkot - tapos sila? Tinatago lang nila sa likod ng kanilang mga ngiti at kindat sa isa’t-isa.”
“Sa bagay.” Pagkibit-balikat ng bartender habang kinuha niya sa may likuran niyang panel ang tray ng mga baso at cocktail glass na nasa likod niya. Nilapag niya ito sa may gilid ni Dimitri.
“Alam niyo sir, di ko man alam ang pinagdadaanan mo ngayon, pero lilipas din yan.”
“Basta hindi tayo yung nasa sitwasyon, madali lang sabihin na lilipas lang lahat - parang hindi mo na kailangan umiyak, o magmukmok sa tabi para tanggalin yung sakit na nasa puso.” Sagot ni Dimitri sabay pigil sa luha na namumuo sa kanyang mga mata.
“Girlfriend ba yan?” Tanong ng bartender.
“Ex.” Sagot ni Dimitri. “Ex-boyfriend. Ewan ko kung naging kami ba talaga noon. Hindi ko rin kasi siya inaalagaan ng mabuti noon.” Umiling si Dimitri.
Medyo nagulat ang bartender nang malaman na “ex-boyfriend” pala ang iniiyakan ni Dimitri, pero nakisakay na lang din siya sa usapan.
“Bakit po sir? Pinagpalit o niyo ba sa iba?” Tanong ng bartender.
“In a way. Kaso yung pinalit ko sa kanya, parang wrong move yata eh.” Nilagok ni Dimitri ang kanyang vodka at humiling ng isang boteng beer.
“Bakit? Iniwan lang din kayo kagaya ng ginawa mo sa kanya?” Tanong ng bartender sabay abot ni Dimitri ng bote ng beer.
“Hindi naman. Mahal na mahal siguro ako ng asawa ko ngayon. Kaso, immature pa kasi ako noon. Hindi ko alam ang kaibahan ng love at crush. Nagka-crush ako sa asawa ko ng napakahabang panahon, pero may nararamdaman din ako sa ex-boyfriend ko, pero hindi ko siya pinansin at pinaasa lang kasi akala ko mawawala lang iyong attraction ko sa kanya. Pero patay na patay ako sa asawa ko noon eh. Ayun, hanggang sa nawala siya…” Lumuha si Dimitri at lumagok mula sa bote.
“Maraming mga nangyari… at pagkatapos ng mahabang panahon, tiniis ko bawat araw ang pagkamiss sa kanya. Doon ko lang nalaman sa bawat patak ng oras ang pagkakaiba ng crush at love. Yung crush, attraction lang pag hindi mo pa nakikilala ang tao completely. Yung love, beyond attraction na. Kilala mo na ang tao at gusto mo palagi kang andiyan para sa kanya para protektahan siya.”
“Pero nawala mo na siya sa first try mo?”
“Oo nga eh. Yun yung mali ko. Actually, nawala siya. Lost. Ayun, nagkaanak kami ng asawa ko… and it turned out na…” Tumigil sa pagsasalita si Dimitri at bumigay sa emosyon. Pumatak kaagad ang kanyang luha at ang halinghing ng kalungkutan ay tumatakas mula sa kanyang bibig.
“Sir, ganito na lang. Kung gusto mo ng lugar na makapag-isip isip ka, wag sa bar. Kasi hindi mo makikita ang sarili mo rito.” Ngumiti ang bartender sabay tapik sa balikat ni Dimitri.
Tumingala si Dimitri at inabot ang kanyang pitaka na nasa loob ng kanyang bulsa. Nagbayad at naglakad kahit walang destinasyon.
May mga bagay talaga na hindi natin kusa nauunawaan sa umpisa. May mga tao na hindi natin nakikita kaagad ang halaga. Siguro, kung sinubukan ko pang unawain at intindihin si Angelo noon, hindi sana magkakaganito eh. Alam ko naman na ang mga kapalpakan ko ngayon ay ako lang din mismo ang nagsimula noon. Pero.... bakit?
Naupo si Dimitri sa isang upuan sa loob ng 24/7 na restaurant, sa may balcony kung saan kita niya ang buong kalangitan.
“Sir, may I take your order?” Tanong ng waitress nang mapansin si Dimitri kanina pa nakaupo nang walang inoorder.
“Isang bucket ng home-made fries at saka isang iced tea.” Tumango si Dimitri at pinunasan ang mukha upang alisin ang bakas ng luha. Tumango na lang din ang waitress at pinunta sa counter ang order ni Dimitri.
Ang gulo ng buhay ko ngayon. Nawalan na ako ng trabaho, nawala pa si tatay. Di ko alam kung magiging masaya ba ako sa pagkawala niya o hindi. Kahit papaano, mabigat si tatay sa akin at siya ang nagpalaki sa akin. Mahal ko siya, at walang duda iyan… Kaso parang ang hirap na patawarin ko siya. Ang hirap na maging concerned sa pagkawala niya sa kabila ng ginawa niya sa amin ni Angelo.
Shit. Mali. Ngumiti si Dimitri habang patuloy pa rin sa pagpatak ang luha.
Wala pala akong karapatan maging righteous dahil isa rin ako sa nanakit kay Angelo. Pero putangina, kung hindi niya siguro inuna ang pride at galit niya, siguro may pagkakataon pa ako upang gawing tama ang mga mali ko kay Angelo. Siguro kung nabuhay pa si Angelo noon, makakaatras pa ako sa kasal namin ni Corina at siguro mapapatawad pa ako ni Angelo. Di sana siya naging PM dahil sa akin.
Pero kung sakaling hindi siya nawala… hindi rin naman siguro maglalabasan ang awa at katotohanan. Doon ko lang din naman nalaman na si Angelo ang mahal ko noong nawala na siya. Bakit naman kasi kailangan pang may mawala para may magmahal. Bakit hindi na lang pwedeng maging attached kaagad sa tao nang walang nasasaktan?
Pati si Corina, sangkot din pala sa gulo. Putang ina mo Dimitri! Ang bobo mo! Bakit di mo kasi sinuri kung pagmamahal ba talaga ang meron ka para kay Corina?! Ugh!! Si papa naman kasi eh… akalain mo nakasal pa ako sa half-sister ko?
Ang dumi ng feeling ko ngayon. Parang ang bobo ko at para akong bata na nanakawan ng candy. Bakit kailangan ko pa pagkaitan ng lahat ng saya sa mundo? Bakit kailangan sa akin pa mahulog lahat ng kaguluhan?
Dumating na ang fries at iced tea ni Dimitri. Kumuha siya ng maraming piraso at sabay nilagay sa kanyang bibig habang patuloy sa pagluha.
Papa naman kasi eh… Hindi mo naman kailangan gawin lahat ng iyon kay Angelo. Tama na sana lahat eh… Maayos sana tayong lahat eh. Gago ka rin tay eh, pati asawa - ay mali, kapatid - ay hindi - shit. Nalilito na ako. Basta gago ka talaga tay eh, pati si Corina inanakan mo pa. Mahal na mahal ko si Monte pero parang lugi ako kung pinanatili ko ang pagiging tatay kay Monte. Parang ako na ang nawalan, ako pa ang sasalo sa lahat ng mga mali ng tao sa paligid ko. Hindi naman siguro patas iyon.
Nang naubos na ni Dimitri ang kanyang fries at iced tea, kaagad siyang tumayo at nag-ipit ng malaking pera sa chip. Hindi na niya binalikan ang sukli pa at naglakad pabalik sa kanyang sasakyan na nasa may bar pa. Dahil sa malalim na pag-iisip ni Dimitri, hindi na niya nakarating na pala siya sa bahay nila. Pinark niya ang kanyang sasakyan at wala sa isip na pumasok ng bahay.
Pagpasok niya ng bahay, napansin niya na alas-dos na pala ng gabi. Lumingon siya sa may sofa at nakita niya si Monte na nakapambahay at mahimbing na natutulog. Niyapos ni Dimitri ang ulo ng bata at hinalikan ito sa pisngi. Tinignan ng maigi ni Dimitri ang mukha ng bata at di niya napansin na pumatak na ang kanyang luha. Pinunasan ni Dimitri ang pisngi ng bata para hindi ito magising at napansin niya na may drawing na nakalagay sa coffee table nila. May drawing ito ng mistulang isang pamilya: isang mama, isang papa, at isang anak.
“DADDY. I LOVE YOU. PLEASE TAKE CARE ALWAYS. MONTE MISSES YOU. :(“
At hindi na napigilan ni Dimitri na maluha sa sinulat ng anak niya.
“Mahal na mahal kita anak, kahit anong mangyari.” Nilapag ni Dimitri ang sulat sa mesa at lumingon kay Monte.
“Kahit hindi kita anak, alam na alam mo na pamilya kita at ako ang tatay mo. Forever yan anak. Magiging okay din tayo. Magiging okay din si tatay. Babalik lahat sa dati sa ating dalawa.” Lumuha si Dimitri.
“Lalo half-brother pala kita… or nephew? Hehe. Sorry anak ah. Nalilito na tuloy ako kung ano kita.” Tumawa si Dimitri ng papilit habang umiiyak.
“Nakauwi ka na pala.” Nasa likod na ni Dimitri si Corina, matamlay, walang lakas, maputla, at halata na walang pahinga. Umiba ang mukha ni Dimitri, sumimangot, at paika-ikang naglakad patungo sa kwarto ni Monte.
“Diyan ka na naman ba matutuog sa kwarto ni Monte? Patulugin mo na ang bata jan. Doon ka na sa kwarto nati-” Naputol sa pagsasalita si Corina. Hinawakan ni Dimitri si Corina sa may panga at nanlilisik ang mga mata ni Dimitri para rito.
“Makinig ka Corina. Walang tayo. Kahit noon pa man, hindi kailanman naging tayo! At kahit sabihin nating kasado tayo, malugod kong pinagsisihan na kinasal pa ako sa’yo!” Sigaw ni Dimitri.
Tinignan ni Corina si Dimitri. Hindi makalaban si Corina dahil sa hinang-hina na katawan nito.
“Amoy alak ka na naman. Bitiwan mo ako please, at matutulog na ako.” Nahihirapan sa pagsasalita si Corina. Kahit nanggigil sa galit si Dimitri winakli niya ang panga ni Corina sa gilid. Natumba si Corina at walang tunog ng pagrereklamo ang narinig mula rito. Nanatili munang nakaupo sa sahig si Corina nang tinapunan siya ng folder sa mukha ni Dimitri.
“Pirmahan mo iyan. Ayoko nang makulong pa sa’yo Corina. Tama na. Hindi na tayo masaya, at kung nalaman ko lang ang mga pinaggagagawa mo noon, sana hindi na ako nag-aksaya ng panahon. Sana sinubukan ko na lang din maggugol ng oras para kay Angelo at sana hindi na pumapalpak ang lahat ng bagay na pinagtrabahuan ko!” Sigaw ni Dimitri.
Pumatak ang luha ni Corina sa sahig.
“At anong karapatan mong umiyak? Naaawa ka ba sa sarili mo?! Bakit?! Naawa ka ba kay Angelo noon?! Sa mama niya?! Sa kapatid niya?! Putang ina! Sana man lang hindi mo na lang din dinamay ang pamilya niya! Pamilya na lang ang meron siya!” Sigaw ni Dimitri.
“Hindi ko naman kasalanan Dimitri eh kung bakit hindi kayo natuloy ni Angelo. At the end of the day, choice mo lang din naman eh. Bakit, pinilit ba kita na piliin ako? Pwede ka naman sana kumalas sa akin noon pa, pero ako pa rin ang pinili mo kahit inaaway ko na siya. Oo, Dimitri, sige. Sabihin na natin na malaki ang kasalanan ko. Sabihin na natin na malaki ang utang ko kay Angelo at sa pamilya niya - sa tingin mo hindi ako nagsisisi? Sa tingin mo hindi rin ako nasasaktan ngayon na malaman na tinutulungan ko pala ang pumatay sa nanay ko, at nagkaanak pa ako sa kanya? Sa tingin mo ba tumatawa ako ngayon?” Mahinang sumbat ni Corina.
“Pareho lang tayo may kasalanan kung bakit naging PM si Angelo, Dimitri. Sinira ko ang kinabukasan niya, sinira mo naman ang puso niya. At matagal ko nang alam na na mahal mo siya - at araw araw ako nasasaktan na sa bawat halikan natin, bawat holding hands, o bawat yakap - hindi ako ang naisip mo. At putang ina lang, kuya pa kita. Maraming mga nangyari at siguro, oo, masama akong tao - pero maniwala ka’t sa hindi, handa ko ituwid ang mga mali ko.” Tumingin si Corina kay Monte, “para sa anak ko. Nahihirapan ako Dimitri. Naging alipin ako sa sarili kong kagagawan. Kinakain ako sa loob.” Bumigay si Corina at tuluyan nang umiyak.
“Ewan ko Corina. Pero parang awa mo na, palayain mo na ako. Maghiwalay na tayo. Pirmahan mo na lang ang annulment papers at palayain na natin ang isa’t-isa.”
Pumasok si Dimitri habang umiiyak sa loob ng kwarto ni Monte. Nahiga sa kama at patuloy pa rin sa pag-iyak… hanggang sa pumikit…
Hangga’t sa nakatulog.
---
“Tanghali na kayo nakagising, sir.” Bati ng maid ni Dimitri na busy sa pagpupunas ng mga appliances nang matapos na siya maligo, at nakabihis na ng shorts, fitting na damit, at shades.
“Yaan mo na. Si Monte, nasa school na ba?”
“Opo. Pero parang half-day lang siguro sila ngayon dahil birthday yata ng saint something. Basta yun po.” Bumalik sa pagwawalis ang maid habang naglakad palabas ng bahay si Dimitri patungo sa kanyang sasakyan. Maya-maya, nakarating na siya sa lugar na kanina niya pa iniisip.
South East Asia University.
Nakalabas na siya ng sasakyan matapos makapag-park at diretso sa lugar kung saan unang pumasok sa isip niya pagdating niya sa SEAU.
Fountain Park.
At doon natanaw ni Dimitri mula sa malayo si Monte, ang tagabantay ni Monte na nasa likod niya lang habang busy sa paglalaro si Monte at si PM at si Gab. Naduwag si Dimitri, tumalikod siya at kaagad na tumakbo patungo sa coffee shop katabi ng dorm. Umorder ng Coffee Arabica at naupo sa balcony ng coffee shop.
“Bakit hindi ka lumapit sa anak mo?” Sulpot ni Riza at kaagad na naupo sa harap ni Dimitri.
“Eh alam mo naman kung bakit, di ba?” Sagot ni Dimitri.
“Legally, ama ka pa rin niya and you have all the right to take him. Hindi ka ba nahihiya na ibang tao na ang nag-aalaga sa anak mo sa halip na ikaw ang mag-alaga sa sarili mong anak?”
“Hindi naman si Monte ang kinahihiyaan ko… kay PM ako nahihiya. Alam mo naman kung gaano kalaki ang kasalanan ko sa kanya. At ngayon pang ama at kapatid ko pala ang pumatay sa nanay at kapatid niya. Alam mo, kung ako lang sana, magsosorry ako. Pero sa lahat ng bullshit na ginawa ko sa kanya, parang kulang lang ang sorry mula sa akin, at hindi ko alam kung paano ipakita sa kanya na araw-araw akong magdadasal, mapatawad niya lang ako.”
“Sana may short cut Dimitri eh. Pero parang malabo sa kaso mo. Ang dami kasi ng ginawa mo sa kanya at ang lalalim pa lahat ng mga pinaggagagawa mo. Hindi mo ba naisip kung paano ito aapekto sa kanya?”
“Hindi eh. Ginawa ko lang kung ano ang nasa isip ko noon, kahit ano lang na gusto ko gawin - ginawa ko. Totoo pala talaga ang karma.” Ngumisi si Dimitri at inadjust ang shades sa kanyang mata.
“Ayos lang yan, Dimitri. Marami nang nangyari at alam ko na mahirap ang sitwasyon para sa’yo. Mapapatawad ka rin ni PM, or Angelo, or kung sino man yang batang iyan. Sure ako. Palakasin mo lang talaga ang sarili mo and I’m sure in no time, malalaman din ni Angelo na tamang desisyon ang pagpapatawad sa’yo. Kilala naman siguro natin si Angelo di ba? Hindi niya matitiis na may kagalitan iyon. Masakit lang talaga din sa part niya at mahirap pa idigest dahil kahit siya mismo di niya mawari na kayang patayin ng mga mahal sa buhay ng nanay niya ang nanay niya. At siyempre, naaawa rin siya para doon. Sa tingin ko, maayos na si Angelo eh, matagal pa. Kung may galit pa siguro sa puso niya, para sa mama na lang niya, sa mga taong nanakit at pumatay sa pamilya niya. Alam mo naman kung gaano niya kamahal ang pamilya niya na kahit gahasain mo pa siya, ililigtas at ililigtas niya talaga ang nanay at kapatid niya sa kapahamakan. I was there sa mga iilang down moments niya. Kaya alam ko ang nararamdaman niya and kung ako siya? Ang hirap. Sobra. Baka siguro mapatay ko rin si Corina at ang tatay mo kung sa akin mismo iyon nangyari.” Sabi ni Riza.
“Mabait naman si PM kay Monte eh.” Sabi ni Dimitri.
“Eh malamang. Ayaw niya siguro maging miserable si Monte kagaya nang ginawa ninyo sa kanya.” Umiling si Riza.
“Sa tingin mo, Riza, kung magiging okay na lahat, may chance pa kaya ako kay Angelo… ulit?” Kaagad na tumingin si Riza kay Dimitri.
“Bakit naman hindi. Just as long as nagsisisi ka na at nasa pusisyon ka na para protektahan siya at all costs, tatanggapin ka naman niya. Not unless kung mauunahan ka ni Gab, which I think is a perfect applicant para kay PM. Tingnan mo si Gab, mabait, successful, maingat, refined, gwapo, malaki katawan, may respeto sa ibang tao, hindi hobby ang pagiging mayabang, unlike you noon na sobrang yabang, and take note, hinding-hindi pa nasasaktan si Angelo ever since. Palagi pa silang magkasama, and kung ipagtatabi kayong dalawa, hindi na ako magugulat na si Gab ang pipiliin niya. Ang gago mo kasi noon. Ang yabang mo akala mo kung sino ka eh mukha lang naman ang meron ka. Paalala lang po ser just in case ma reincarnate ka: hindi lisensiya ang pagiging pogi para manggago. Okems?” Pangaral ni Riza kay Dimitri.
“Yes ma’am. And hopefully sa ibang life, si Angelo pa rin ang makakatagpo ko.” Sagot ni Dimitri.
“Lul mo lang. At wag mo na siyang gaguhin. Noong Angelo pa siya, grabe sobrang bait na hindi makabasag pinggan. Pero nung naging PM na siya, mahahalata mo na nag-aaccumulate lang lahat ng negative emotions niya na naging dahila ng pagiging PM niya. Kung ako ang mag-aanalyze sa kanya, alam mo, parang by nature masyadong malakas ang personality ni Angelo. Malakas na malakas na kayang manira ng buhay - kaso noon, may control siya. Parang may barrier na pumipigil sa control na pumipigil sa pagiging violent niya. Ngayon, na-expose si PM sa iba’t ibang negative emotions, na dahilan sa dahan-dahan na pagkawala ng control meron siya para sa kanyang violent tendencies, hanggang sa nawala na ito at ang namutawi na sa buong pagkatao niya ay ang pagiging violent niya. Wala siyang psychological disease for me, but then again, hindi ako expert sa psychology. For me, nagbago lang ang ugali niya. In fairness ngayon, kaya na niyang kontrolin ang sarili niya - well at least, he’s trying. Seems like ang huhupa sa strong personality niya ay ang harapin ang very same emotions na nagpapakawala nito.”
“Or for short, naghahanap siya ng justification. Ako, I’m hoping mabait siya at hindi nawawala ang bait niya. Because the next time bibigyan niya ako ng chance? I swear to God walang kahit buhok ang dadapo kay Angelo.” Uminom si Dimitri ng coffee.
“Siguraduhin mo lang na hindi ka mauunahan ni Gab. Kasi if PM says yes to Gab? Mahabang-habang move on ang gagawin mo.”
---
“Thank you for spending your time with me today, PM. Don’t you want to grab dinner?” Tanong ni Gab.
“Wag na. Nabusog ako dahil ang dami naming kinain ni Monte ngayong araw.” Sumagot si PM habang nasa buong balikat niya ang braso ni Gab. Naglalakad na sila patungo sa condo ni PM.
Nang makarating na sila sa pintuan, nagharap sila at nagkatinginan. Dahan-dahan ngumiti si Gab at hinalikan sa noo si PM.
“Thanks Gab.” Ngumiti si PM.
“PM. Ano na? Kung ayaw mo sa akin, then I don’t have a choice but just start an artificial family kahit hindi ko mahal si Nina para at least sumaya ang parents ko.” Sumimangot si Gab.
“But, can’t it wait a little longer Gab? Alam mo, I am fucking scared of losing you. Kung ikakasal ka kay Nina, that’s just as shitty as Dimitri getting married before. But I don’t know. Baka there’s a way na mapostpone ito so you guys can re-evaluate? Kung artificial family ang gagawin mo, you might not be happy. Baka mauwi lang sa wala ang kasalan niyo.” Malungkot na tono ni PM.
Pumasok silang dalawa sa condo unit ni PM at naupo sa sofa ni PM.
“It can’t PM. Ayaw ko isipin mo PM na ginagawa lang kitang option, or ang pagiging pagpapakasal ko kay Nina just in case aayawan mo ako. But please do remember I also think of myself din. If you don’t want me, then I think hanggang diyan na lang ako and I’ll just torment myself of missing you every single day - the thought of being rejected and not being fought for the one you love. Hindi ito convenience PM, and how I wish right now sasabihin mo in front of me how much you love me too, because I do! Hindi happy decision ang pagpapakasal ko kay Nina. It’s like kung di mo lang din ako kaya ipaglaban, then maybe I can still make my parents happy. So please PM, piliin mo na ako para alam ko kung anong gagawin ko. Hindi ako ang type ng guy na ipaglalaban ka pa kung ayaw mo na sa akin - love doesn’t work that way. Love means respecting the decision of the person you want to be with. I love you too much na hindi ko ipagpipilitan ang sarili ko kung ikaw mismo ang magsasabi sa akin na ayaw mo sa akin.”
“No, Gab. Please. Don’t be like that. Stay for me please? I’m sure hindi ko kaya to reciprocate now, but I can in the future. Please, Gab, don’t be like this.” Umiwas ng tingin si PM at tinalikuran si Gab.
“Just give me an assurance, PM. Give me an assurance na pipiliin mo ako anytime soon, and I will cancel everything.” Umupo sa sahig si Gab at nag-tilt ng ulo 90 degrees para makaharap si PM.
“Please, PM?” Nakatingin si Gab sa mga mata ni PM. Napabuntong-hininga si PM at napapikit.
“I’m sorry Gab. I can’t.”
Napatingin si Gab sa taas, tumayo at naupo ulit sa sofa. “And I think you have to leave.” Tumulo ang luha ni PM dahil sa sakit na nararamdaman niya sa pagpapapaalis kay Gab. Bago tumayo si Gab, hinalikan niya sa noo si PM. Hanggang sa narinig ni PM ang footsteps ni Gab at ang pagsarado ng pintuan.
Putangina naman PM oo. Bakit hindi mo kayang sabihin sa kanya na kaya mo na siyang mahalin? Bakit natatakot ka pa?! Iyak ni PM sa sarili.
Tinignan ni PM ang kanyang cellphone at napagdesisyunan na magsend ng message kay gab489.
montemayor88: Hey. Sorry.
gab489: For what? :)
montemayor88: For everything. Can you come over my place? I’m really, really sorry.
gab489: Don’t be sad. Parating na ako diyan.
Hanggang sa nakatulog na si PM.
---
Tok tok tok! Nagising si PM sa magkakasunod na katok na narinig mula sa pintuan. Tumingala siya sa kanyang orasan at napansin niyang ala-una na ng gabi. Kaagad niyang naalala na tinext si Gab na bumalik sa condo unit niya. Kaagad tumayo si PM at nagulat siya pagbukas ng pintuan.
Hindi niya maunawaan ang nararamdaman sa taong nasa labas ng pintuan niya ngayon.
“Good morning, PM.”
“Bakit Gio? It’s really early in the morning. Bakit ka nandito?” Tanong ni PM.
“Tinext mo ako na pumunta dito di ba?” Tanong ni Gio na may pagkalito.
“Uhhh. Okay. Pasok.” Pumasok si Gio sa loob ng unit ni PM kahit si PM hindi sigurado kung paano niya tinext si Gio na papuntahin sa unit niya. Pero dinismiss na lang ni PM ang ideya na baka na-wrong send siya at pinapasok pa rin si Gio.
Pagpasok ni Gio sa unit ni PM, at dahil sa kalibugan ni PM, hinubad niya ang mga damit ni Gio at pinaghahalikan ito sa buong katawan.
Ginahasa na naman ni PM ang dating kaibigan.
Nang matapos na paglaruan ni PM ang katawan ni Gio, nahiga si Gio dahil sa sakit, hapdi, at kirot na ginawa ni PM sa kanya. Maya-maya, tumayo si Gio at nagsimula nang magbihis.
“Saan ka pupunta?” Tanong ni PM. Mistulang natakot si Gio sa mga salita ni PM kaya naghubad ulit siya at tumabi ng higa kay PM.
“Uuwi na sana ako. Di ba tinawag mo lang naman ako rito para parusahan ako? Para mapatawad mo ako?” Tumalikod si Gio ng higa kay PM at pinilit na wag umiyak.
Hindi kaagad nakasagot si PM at sa halip siya pa ang nasaktan sa mga salitang binitawan ni Gio.
“Hindi ko alam ang mga sinasabi mo Gio. Hindi kita tinawag dito. Ikaw ang kusang pumunta.” Matigas na sabi ni PM.
“Hindi na ako makikipagtalo pa PM. Pauwiin mo na lang ako.”
“Gago. Alas-tres na at baka mapano ka pa pauwi sa inyo. Baka mabangga ka pa sa kalye at laganap ang mga lasing sa pag-uwi sa oras na ito.”
“Concerned ka pa pala sa akin? Wag ka na magpanggap PM. Alam ko galit na galit ka sa akin. Kailan mo ba ako mapapatawad?”
“Hindi ako concerned sa’yo. Ayoko ko lang maglinis sa kalat na gagawin mo. Marami na akong problema at please lang wag mo na dagdagan pa.”
“Galit ka pa ba sa akin?” Mejo kawawang boses ni Gio.
“Hindi na kagaya ng dati. Ewan. Basta. Matulog na tayo at maaga pa bukas.”
---
“Good morning anak!” Bati ng matanda nang pumasok na sa opisina si Dean Jonah.
“Good morning mama! Naparito ka?” Bati ni PM kay Dean Jonah.
“Oo. Gusto lang kita kamustahin. Siguro naman narinig mo na ang balita tungkol kay Jun, kay Dimitri, kay Corina…?”
“Saan po dun? Yung nawala si Jun, nasibak sa trabaho si Dimitri, at pulgada na lang ibebenta na ni Corina ang kanyang mga companies?”
“At paano si Gio? Balita ko palagi mo raw siyang inaano..”
“Oo, totoo po. Lumabas na rin ang balita tungkol sa pagiging bakla niya. Bahala na ang mga publicist ng NGC para diyan. Kaya na natin iyan.”
“Okay… Masaya ka ba anak?” Lumapit ang matanda sa desk kung nasaan nakaupo si PM. Tumingala si PM sa kanya at napakagat-labi.
“Ewan ko ‘nay eh. Parang… hindi. Parang sa lahat ng mga paghihiganti na ginawa ko, kahit sarili ko hindi masaya sa mga pinaggagagawa ko. Gaya ng sabi ko kay Gab, si Monte lang ang naiipit. Palaging may naiipit na iba. Ayaw ko nang iipit ang bata sa gulo. Masyadong magulo para unawaain niya lang mag-isa. At siyempre, hindi ako masaya na nakukulangan ako sa paghihiganti. Gusto ko pa ma. Gusto ko pa sa puntong gagapang sila sa harapang ko para mapatawad ko lang sila. But I guess for the sake of the child, wag na lang. Baka isipin niya mahina ang parents niya.” Si PM.
“Oh anong plano mo ngayon? Ngayon nasa sa’yo na ang dalawang biggest network, top-charting ang Alpha Female, ano na ang gusto mong gawin sa buhay? Malapit na rin ilalabas ang pelikula mo na hinango mo sa mga experience mo. Marami kang kelangan tapusin anak.”
“I know mom. Kaya ko naman. Isa pa, si Arthur naman ang nag-aatupag ng movie. So hindi mahirap masyado para sa akin.”
“Okay, anak. I can’t join you for lunch today dahil full ang schedule ko from 11 AM up to 9 PM. Text na lang if gusto mo ng kausap anak, okay?”
“I will mom. I love you!” Sabay halik sa pisngi ng matanda bago ito makaalis. Matapos ng ilang minuto simula nang nakaalis na si Jonah, pumasok ang secretary ni PM at nanghingi ng paumanhin.
“Sir, may bisita po kayo.”
“Sino raw?” Tanong ni PM habang busy siya sa pagbabasa ng mga reports.
“Si Mrs. Salviejo po.”
Pumalakpak ang tenga ni PM at puno ng gulat ang kanyang puso. Kaagad siyang napatayo sa kanyang upuan at tumango sa kanyang secretary. Pinapasok na ng secretary si Corina.
Nagulat si PM sa mga pagbabago ni Corina. Nawala ang dating glow ng skin nito at napalitan ito ng pangingitim dahil sa stress. Namumuo na rin ang mga eyebags ni Corina at ang pamamaga ng mata dahil sa kaiiyak.
Sa hindi maipaliwanag na dahilan, magkahalong poot at awa ang nasa puso ni PM ngayon.
“Take a seat.” Utos ni PM sabay upo sa harap na sofa ni Corina.
“What are you doing here?” Matigas na tanong ni PM.
Tumingala si Corina kay PM, “PM, I-uhh-I am really sorry.” Nagbreak down si Corina at sunod-sunod na pumatak ang kanyang mga luha sa kanyang jogging pants na suot. Sinubukan niyang gamitin ang bahagi ng damit niya upang punasan ang kanyang mukha ngunit kumuha ng tissue si PM at nilagay sa may bandang harapan ni Corina.
“Why are you sorry?” Tanong ni PM kay Corina.
“Dahil sinaktan kita. I am sorry PM. Sa lahat ng mga kasalanan ko. Sa lahat ng mga selfishness ko. Sa lahat ng mga nagawa ko sa’yo… I am sorry dahil inagaw ko sa’yo ang pamilya mo. I am sorry kung ninakawan kita ng mga bagay, o mga tao na dapat para sa’yo-”
“Yes. Yes. You should be really sorry. At sa totoo lang Corina? Kulang pa iyang sorry mo. Iyang mga sorry mo? Hindi na niyan maibabalik pa ang mga mahal ko sa buhay. Ang sakit Corina eh! Wala akong kasalanan sa’yo! Pero bakit ako ang paulit-ulit pinababayad mo sa utang na di ko kailanman ginawa sa’yo! Wala akong utang sa’yo at mas lalong-lalo na hindi ako magkakautang sa’yo! Bakit mo ginawa iyon, ha?! Dahil kulang ka sa pansin?! Dahil tinawag kitang malandi?!” Sigaw ni PM kay Corina.
Habang umiiyak si Corina, tumango ito.
“Oo PM. Mabigat sa akin ang salitang ‘malandi’. Doon nagsimula ang galit ko sa’yo noon dahil maraming bagay ang nangyari sa akin. Ngayon ko lang nalaman na ampon ako, at ang sakit. Ang sakit sakit. Alam mo ba bakit nagkahiwalay ang nanay ko at ang tatay ko? Dahil nahuli ni mama na paulit-ulit akong minomolestiya ng walang hiyang tatay-tatayan ko. Pinagsamantalahan ako sa unang gulang, PM. Kumalat sa mga kaeskwela ko ang balita tungkol sa pagiging abused ko… tinawag akong malandi. Nakakadegrade PM. Ang sakit…” Pag-iyak ni Corina.
“Eh tanga ka naman pala talaga eh oo. Hindi kita tinawag na malandi dahil sa past mo, gaga ka. Tinawag kitang malandi dahil naging boyfriend mo ako, tapos naging boyfriend mo pa si Gab, para makuha mo si Dimitri! Tinawag kitang malandi dahil doon, at hindi dahil sa twisted mong childhood memory! Wag kang tanga please lang. Wala na akong pakialam sa flashback mo dahil kahit paano mo ito iisipin lahat, masama ang ginawa mo at marami kang utang na kailangan bayaran, lalo na sa akin. Inagawan mo na ako ng boyfriend, ginawa mong impyerno ang buhay ko, at pinatay mo pa ang sarili mong ina!” Sabay sampal kay Corina nang di na napigilan ni PM ang sarili.
Natumba si Corina sa sofa ngunit nakabangon din naman ulit.
“Alam ko PM. Alam ko. Kaya taos-puso akong humihingi ng patawad-”
“Wala akong pakialam kung taos-puso ang patawad mo o hindi. Pero sana hindi mo na ginawang playground ang future ko, ang pamilya ko! Hindi mo kami laruan, Corina, at mas lalong lalo na ang nanay ko na nanay mo, hinding hindi mo siya dapat paglaruan!” Sabay tapon ng magasin sa mukha ni Corina, dahilan nang mas lalong pagpatak ng bawat luha ni Corina.
Puno na sa galit si PM ngayon. Naluluha na rin ang kanyang mga mata. Tumayo si PM at sinampal ng tatlong beses si Corina sabay sigaw.
“Matagal ko nang gustong gawin sa’yo yan Corina! Dahil ninakawan mo ako!!! Sinira mo ang buhay ko!! Kayo ng kabit mong tatay!! Napakawalang hiya niyo!!” Sabay sampal ng isa pang beses sa mukha ni Corina. Sa puntong ito, hindi na napigilan ni PM ang luha at tuluyan na talaga siyang umiyak.
“Alam mo ang nanay ko?! Mabait iyon. Ginagawa ang lahat para sa mga anak, para malayo sa kamay ng masama ang mga taong mahal niya. Ikaw!! Pinaampon ka niya para di ka mapatay ng walang hiya mong tatay na kinabit mo at kinantot mo at ama ngayon ng anak mo!! Ang dumi mo Corina, putang ina, paano ka nakakatulog sa gabi?!?!” Sigaw ni PM.
“H-Hindi lang naman ikaw ang nawalan PM eh. Ako rin. Nawalan din ako dahil wala akong alam na ang sinasaktan ko ay ang tinuring na anak ng mama ko. Nasasaktan din ako PM, tao lang din ako… Nagkakamali din ako. Kung alam ko lang na nanay ko si Martil? Hindi kita gagalawin. Pero nangyari na ang nangyari PM, at kahit sisihin mo pa ako, pareho tayong talo. Ako rin, hindi ako masaya. Talo ako PM. At mas talo ako sa’yo dahil napatay ko ang sarili kong ina…”
Tinapunan ng figurine ni PM si Corina dahilan nang napa-uh si Corin asa sakit.
“Hoy, bobo, gago!” Tumayo si PM at hinawakan sa panga si Corina at tinuro-turo ang mukha nito.
“Hindi ka nawalan, alam mo kung bakit? Kung pinili mo lang respetuhin ang bawat tao, regardless kung nanay mo o hindi, hindi mo sana nasaktan si Martil at si Angela! Choice mo iyan Corina! Choice mo na saktan ang tao! Kaya wag mo ipamukha sa akin na nawalan ka, at malungkot ang mawalan dahil ako, alam na alam ko ang pakiramdam ng nawalan! Ikaw, pinili mong mawalan! Pinili mo na pumatay ng tao!! Napakadumi mo Corina, at hindi ko mawari na may tao na kagaya mo! Kung inaakala mo na lugi ka, pwes nagkakamali ka! Dahil hindi ka lugi, ako ang totoong lugi! Wala akong ibang ginawa kundi ang mag-aral, magmahal, at mahalin ang mga tao sa paligid ko, pati ikaw Corina, putang ina minahal kita! Anong ginawa ko, pinili ko ba na mawalan?! Hindi!! Pinaglaban ko ang mama ko, pinaglaban ko kayong lahat!! Pati si Dimitri halos ialay ko na ang kaluluwa ko sa demonyo!! Wala akong masama na ginawa sa’yo pero pinili mo na kunan ako ng pagkatao!! Ako ang lugi dahil naging masunurin at mapagmahal lang ako.. pero ako ang nawalan! Mag-isip ka nga!” Sabay sapak sa pisngi ni Corina.
Mga iyak lang ang narinig ng dalawa sa silid.
“I’m sorry PM… I’m sorry Ange-”
“Don’t call me that name! Wala kang karapatan na tawagin akong Angelo at mas lalo nang wala kang karapatan na humingi ng tawad dahil lahat ng gagawin mo, may bayad! Lumayas ka sa harapan ko, at pagbayaran mo lahat ng mga bagay na ginawa mo!! Wala akong pakialam kung mapapano ka, basta lumayas ka! Magpakantot ka sa kabayo, or magpasagasa ka sa bulldozer, problema mo na iyan kung ano ang gagawin mo sa buhay mo dahil ako mismo ang magsasabi sa’yo… walang kapatawaran ang ginawa mo sa sariling nanay mo!” Sabay huling sampal sa mukha ni Corina.
“Layas!” Sigaw ni PM
Tinignan ni PM si Corina na dahan-dahan tumalikod. At ng papalabas na si Corina ay tinapunan ito ni PM ng isang kabayo na figurine. Nabasag ang figurine at si Corina ay mabilis na tumakbo patungo sa elevator.
Naiwan si PM sa loob ng opisina.
Walang kabayaran.
---
“Alam mo talaga kung saan ako mahahanap Riza. Umupo ka na. Alam ko nandiyan ka.” Sigaw ni PM nang tumambay siya sa fountain park after lunch.
“May problema na naman?” Tanong ni Riza nang naupo ito sa tabi ni PM.
“Malamang. Eh nandun ka di ba.” Sarkastikong sagot ni PM.
“That’s fine. Ano bang gumugulo sa isip mo ngayon?” Tanong ni Riza kay PM. Tumingin naman si PM kay Riza at naluluha ang mga mata. Dahan-dahan lumambot ang mukha ni PM at nawala ang simangot sa mukha.
“Is it too early to forgive?” Tanong ni PM kay Riza. Napatawa si Riza, umirap at umiling.
“Depende iyan sa’yo. Bakit, meron ka na bang gustong patawarin?” Tanong ni Riza kay PM.
“Hindi naman sa gusto ko silang patawarin. Gusto ko lang patawarin ang sarili ko. Napapagod na ako eh. Hindi na healthy para sa akin ang saktan ang sarili ko. Kaya siguro kung mapapatawad ko na yung iba, mapapatawad ko na rin ang sarili ko.”
“Eh lugi ka niyan?” Tanong ni Riza sabay lingon kay PM na bakas sa mukha na nalilito.
“Oo nga. Lugi na kung lugi pero anong magagawa ko? Iyung lugi naman palagi ang natatalo di ba? Kita mo, ako na yung nawalan ng pamilya, tapos kung magagalit pa ako, nawalan pa ako ng respeto sa sarili. Tangina lang talaga eh! Pucha nakakainis!” Sigaw ni PM habang malakas na tinapon sa hangin ang dahon na kinuha niya mula sa sahig.
“Alam mo, wala na akong hold sa kung ano ang gusto mong gawin PM eh. Hindi naman kita masisisi kung gusto mo silang saktan, kasi ikaw yung naagrabyado. Kung gusto mo silang saktan, bahala ka na sa buhay. Kung ang kapalit ng higanti mo ay ang masaktan ang sarili mo, call mo na iyan kung gusto mong magpatuloy o hindi. Dahil sabi ko nga sa’yo, karapatan mo iyan. Karapatan mo magbigay hustisya sa mga bagay na ninakawan ka. You have to stand up for yourself.”
Tumayo si Riza at naglakad na papalayo kay PM. Ngunit di pa nakakalayo si Riza, humarap siya kay PM at nagsalita.
“Hindi mo na naman siguro ako kailangan, eh. Pero mind you sinusuportahan kita. If you have to fight for justice, do so. After all, that’s why naging lawyer din ako. I fight for justice, too. I fight for your justice. Pero this time, I think kaya mo na mag-isa.” Ngumiti si Riza at tumalikod at sunod-sunod nang naglakad papalayo kay PM.
---
Tok! Tok! Tok! Sunod-sunod na mahihinang katok ang nakapagpagising kay PM. Tok! Tok! Tok!
“Sandali lang! Andiyan na!” Sigaw ni PM habang papalapit na siya sa pintuan. Paglingon niya sa relos, alas-dos pa pala ng umaga. Kinusot niya ang kanyang mga mata at in-unlock ang pinto at bumalik sa kanyang silid, hindi na hinintay kung sinong nakaabang sa labas ng bahay niya.
“Pasok ka na lang. Pakilock na lang din ng pinto.” Garalgal na utos ni PM habang pabalik na siya sa kanyang bedroom upang matulog ulit.
Hihiga na sana siya nang napansin niyang ang pumasok pala sa unit niya ay si Gio. Nakayuko ito at halatang pagod na pagod.
Tumingin lang si PM sa kanya at hindi alam kung anong sasabihin. Mistulang natali ang dila ni PM at tila nawala ang kanyang antok.
“Bakit nandito ka? Alas-dos na nang umaga. Umuwi ka na.” Umiwas ng tingin si PM at tinanday ang kanyang unan.
“A-Andito lang ako… para sa alam mo na… sa… ‘bayad’? Para mapatawad mo na ako.” Wala sa mukha ni Gio ang pagod o lungkot, ngunit isang bagay lang ang gumagambala kay PM - nakakalungkot ang estado ni Gio at parang hindi na ito ang Gio na dati’y kalaro niya at kaagapay niya.
Dahan-dahan na naghubad si Gio ng damit at pantalon. Tinignan ni PM ang underwear ni Gio ngunit napansin niyang tinitigasan na naman ito. Hinubad ni Gio ang kanyang underwear at pumwesto sa tabi ni PM.
Tahimik na nakahiga ang dalawa sa dilim at walang kahit isa ang gusto magsalita.
“P-PM…” Utal-utal na tawag ni Gio kay PM. “Ready na ako.” Tumalikod si Gio kay PM at binuka ang mga paa upang makita ni PM ang butas ni Gio.
Tinignan lang ni PM ang likod ni Gio at hindi niya maipaliwanag ang guilt na nararamdaman niya para sa dating kaibigan.
“Gio. Magbihis ka.” Tumayo si PM at dinampot ang mga damit ni Gio at hinagis ito sa kanya.
“Suotin mo na iyan. Lalamigin ka. Magkakasakit ka. Dali na.” Hindi makatingin si PM sa mga mata ni Gio na matagal nang nakatingin sa kanya, naghahanap ng explanation sa pagbabago ng pakikitungo ni PM kay Gio.
Bumangon mula sa pagkakahiga si Gio at naupo sa dulo ng kama.
“Akala ko ba magbabayad na naman ako ngayon PM? Bakit mo na ba ako pinapaalis?” Mahina ngunit mejo nalilitong tanong ni Gio.
“Eh kasi mali. Di ka dapat ginaganito. Hindi dapat sa’yo ‘to. Okay? Wala na. Hindi na kita puputahin. Kaya magbihis ka na.” Umiwas ng tingin si PM at bumalik sa pagkakahiga sa kama, hindi hinarap si Gio.
“Gusto ko lang naman magbayad sa lahat ng utang ko PM eh.” Pagmamaktol ni Gio.
“Wala na nga! Okay na! Wala ka nang utang sa akin, at pinapatawad na kita sa lahat ng ginawa mo sa akin!” Sigaw ni PM sabay harap kay Gio. Napansin ni Gio na puno na ng luha ang mga mata ni PM.
Ilang sandaling tinignan ni Gio ang mukha ni PM hanggang sa tumulo na ang luha ni PM at bumigay na ito.
“Pina-p-patawad m-mo na ako?” Inosenteng pag-ulit ni Gio.
“Oo…” Humikbi na si PM habang bumangon para isubsob ang mukha sa kanyang mga palad. Kaagad naman nagsuot ng damit si Gio at niyakap si PM habang nakaupo ang dalawa sa kama.
“PM… Alam ko mahirap sa’yong patawarin ako. Pero salamat talaga. Salamat at sa wakas napatawad mo na ako. Hindi naman kailangan umabot sa puntong magkakasakitan tayo eh. Gusto ko lang naman na makabawi sa lahat ng pagkakamali ko sa’yo. Alam ko na mejo mahirap pero susuungin ko naman yung hirap eh - mapatawad mo na ako.”
“Oo. Mahirap.” Sagot ni PM. “Mahirap Gio. Mahirap ang patawarin ang taong minsan mong tinuring na mahalaga sa’yo pero binasura ka lang. Araw-araw Gio, dala ko ang hapdi dito oh! Dito!” Sabay pokpok sa dibdib. “Pero wala akong magagawa. Ayoko na pahabain pa ang sakit na nararamdaman ko. Kaya mas mabuting patawarin ko na lang kayong lahat kesa sa habangbuhay ko dadalhin sa impyerno ang sarili ko.”
“I’m so sorry PM. I am so so so so so so sorry sa lahat ng mga ginawa ko sa’yo. Sana ito na ang simula ng pagiging okay natin sa isa’t-isa. Kahit wag mo akong pansinin, basta hayaan mo lang ako na alagaan ka ulit - gaya ng dati!” Ngumiti si Gio kay PM habang tumutulo ang luha.
“Hindi na kailangan Gio. Basta napatawad na kita. Okay na.” Nahiga ulit si PM habang sagad pa rin ang kanyang paghikbi. Dahan-dahan niyang nilubog ang sarili sa kama at tumalikod mula kay Gio.
Habang dahan-dahan nang humupa ang hikbi ni PM, dahan-dahan naman siyang inaantok. Wala na siyang ingay na narinig mula kay Gio.
Hanggang sa naramdaman niyang yakap na siya ni Gio mula sa likod.
---
Kriing! Kriiing! Nagring ang telepono ni PM sa kanyang office habang busy si PM sa pag-aayos ng mga closing papers niya para sa project na ginawa nila ni Arthur.
“Hello?” Sagot ni PM nang dinampot na niya ang receiver ng telepono.
“Sir. Good morning. Andito po mama niyo.” Ulat ng kanyang secretary.
“Eh ano pang hinihintay mo? Mama ko yan eh. Papasukin mo na. Jusko!” Sabay bagsak ni PM sa telepono.
Maya-maya, bumukas ang kanyang pintuan at niluwa nito si Jonah. Umangat ng tingin si PM at ngumiti sa matanda.
“Bakit po ‘ma? Kamusta po?” Tanong ni PM kay Jonah. Tahimik lang si Jonah habang dahan-dahan lumapit kay PM at binagsak sa mesa niya ang dalawang folders.
“Ano ‘to?” Tanong ni Jonah. Tinignan ni PM ang mga folders na nasa kanyang mesa at may title itong: ABRUPT TRANSFER OF NGC SHARE FILE TO JONAH REALOSO, ABRUPT TRANSFER OF MACIG CORP SHARE FILE TO JONAH REALOSO.
Tumingin si PM sa mga mata ng matanda at sumagot: “Transfer of shares ma. Masyado na kasing marami ang hinahawakan ko at hindi ko na magawang hawakan lahat.” Umiwas ng tingin si PM at bumalik sa mga papeles na kanyang chinecheck.
“And natanggap ko pa ang managerial contract para sa ALPHA FEMALES. Yung totoo, PM, napatawad mo na ba silang lahat?” Seryosong tanong ni Jonah at hinihintay na tingnan siya ni PM.
Umangat ng tingin si PM at hindi alam kung paano sasabihin sa mama niya. Isang nagaping ngiti na lang ang nabigay niya sa kanyang mama.
“Siguro ma, panahon na para mag-move on. Nasasaktan na rin kaso ako eh. Tama na siguro iyon. Okay na na natikman nila ang galit ko. Walang mangyayari kung palagi na lang akong galit.” Sagot ni PM sabay pagtype sa kanyang computer.
“Talaga ba anak? O dahil ayaw mo lang maging katulad ka nila, at may masaktan kang iba? Kagaya ni Monte?”
Natigilan si PM sa narinig sa nanay niya. Tumingin ulit si PM kay Jonah at ngumiti.
“Baka nga po.”
At wala nang ibang ingay na narinig sa opisina ni PM maliban sa bawat inhale at exhale ni Jonah at ni PM. Natulala lang si PM at naupo si Jonah sa sofa sa harap ng mesa ni PM.
Kaagad na tumunog muli ang pintuan ni PM at pumasok si Sheldon.
“Uy Sheldon!” Ngumiti si Jonah kay Sheldon at tumango. Ganon din si Sheldon pero bakas sa mukha niya ang kaba.
“Ano ring sa’yo Sheldon?” Tanong ni PM.
“Nag hire kasi ako ng legal officer today PM. Nagbabakasakaling pwede kang matulungan magfile ng identity revival para maibalik ang pangalan mo sa Gustav Grandyaryo at kung pwede maging jurisdiction kita ulit para may legal rights ako sa’yo bilang anak ko.” Mahinang ulat ni Sheldon kay PM. Nakayuko si Sheldon at nakatingin lang si PM sa kanya. Kaagad naman lumingon si Jonah kay PM at hinihintay ang sasabihin nito.
Ilang sandaling katahimikan.
“Ahhhh. Sheldon. Pasensiya na ah. Pero hindi na siguro. Okay na yung ganito lahat. Hindi naman siguro mangyayari lahat ‘to kung hindi ako naging Angelo o PM kung sino ba talaga ako. Nirerespeto ko naman ang pagiging tatay mo sa akin eh. Okay na yung maging father-son tayo, pero wag mo naman sana ako nakawin mula kay mama. Mahalaga din kasi siya sa akin at alam kong ako rin mahalaga sa kanya. Kaya please, okay na siguro yung ganito. Salamat sa offer.” Ngumiti si PM at bumalik sa pagtatype.
“Ahh… Kelangan kasi PM eh. Kasi yung tatay ni Felicilda, yung tunay na pagkatao ng umampon sa’yo, handa ibigay ang pending shares niya sa Diamond Chains Hotel.”
“Pero hindi niya ako anak, and by all means, ang legal na anak ni Felicilda both legally and biologically is si Corina. I think sa kanya dapat ang shares at hindi sa akin. Pinabibigay ko na po kasi yung shares ko kay Jonah kasi sobrang dami ko nang hinahawakan at nabibigatan na ako. Pero salamat talaga.” Ngumiti ulit si PM kay Sheldon at bumalik sa pagtatype.
“Hindi ka pa siguro handa PM. Pero sige. Baka sa susunod. Kita kita na lang.” Kaagad na tumalikod si Sheldon na may halong pagkatalo ang kanyang tono.
Lumingon muna si Jonah kay PM at ngumiti. Ngumiti na rin pabalik si PM sa mama niya.
Kriiiiing! Kriiiiiing! Ang cellphone ni PM nagvavibrate. Tinignan niya ito sandali:
GAB VICTORIO INCOMING CALL…
Gab… not now.
“Sir, sorry na late yung newspaper natin today. I don’t think maganda sa umaga ang headlines?” Sabi ng sekretarya ni PM habang naglakad na papalapit kay PM.
Inabangan ni PM ang newspaper at binasa rin ni Jonah ang headlines.
NGC NEWS DIRECTOR FOUND DEAD ALONG MALUNGGAY RIVER.
Shit.
“Sir, sorry na late yung newspaper natin today. I don’t think maganda sa umaga ang headlines?” Sabi ng sekretarya ni PM habang naglakad na papalapit kay PM.
Inabangan ni PM ang newspaper at binasa rin ni Jonah ang headlines.
NGC NEWS DIRECTOR FOUND DEAD ALONG MALUNGGAY RIVER.
Shit.
Itutuloy...
GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. 2
_________________________________________________________________________________
Part 3: "Bahaghari"
Chapter 21: "Two is better than one..."
---
“Wait, so he’s your friend?” Tanong ng chinitong lalaki.
“I’m not going with you tonight, gorgeous. Not tonight.” Lumingon si PM sa chinito at tinignan ng mariin si Gab. “Bad trip eh. Pwe!” Sabay dura sa harap ni Gab. Ika-ikang naglakad si PM papalayo sa bar at malapit sa kalapit na convenience store. Nagpatimpla siya ng mainit na instant coffee, at nang nakuha na niya ang kanyang kape, naupo siya sa mesa sa labas.
Ilang minutong pagmumuni-muni niya ay umupo na rin kaharap niya si Gab.
“So, aalis ka na pala ng bansa.” Panimula ni Gab kay PM na iniiwasan siya ng tingin.
“Bakit naman ang aga mong umalis? Ilang buwan ka pa nga rito sa Pilipinas, babalik ka na naman sa US?” Follow up ni Gab nang napansin niyang hindi siya pinapansin ni PM.
“Sana naman magstay ka muna ng ilang araw.” Hinawakan ni Gab ang kamay ni PM na nakapatong sa mesa, ngunit hindi kumibo si PM at tumingin lang kay Gab.
“Para saan? Para tumunganga ako rito habang hindi mo ako binibigyan ng time na ayusin ang sarili ko? Para umasa na mamahalin mo rin ako habang ikakasal ka na? Gab, ayoko na. Gagawin ko nang bahay ang US at doon na ako uuwi. Wala akong extra baggage na dadalhin pabalik. Pagod na ako.” Diretsong sagot ni PM kay Gab habang tinatanggal ang kamay ni Gab sa pagkakahawak ng kanya.
Namamasa na ang mata ni PM ngunit sinusubukan niya na hindi maluha sa harap ni Gab.
“PM. I’m sorry pala sa nasabi ko sa’yo. I don’t mean to accuse you like that. Nadala lang ako ng emosyon ko and I don’t mean to demean you in any way. Kaya please, patawarin mo na ako?” Tumingin ng diretso si Gab kay PM at mistulang tinutusok ang puso ni PM sa mga mata ni Gab.
Di na napigilan ni PM ang sarili at bumigay rin siya. Pumatak ang kanyang luha at humagulgol siya.
“Gab, tabi ka nga sa akin saglit.” Utos ni PM kay Gab. Lumipat si Gab ng upuan at tumabi kay PM.
Sunod na nangyari ay niyakap ni PM si Gab at umiyak siya sa balikat nito.
“Ngayon ko lang to gagawin ulit Gab. Namiss kita. Sobrang namiss kita. Araw-araw na di ko pinapansin ang mga tawag mo ay pinapatay ko ang sarili ko sa loob. Hinahanap-hanap kita Gab. Nakakatawa pero ang lakas ng tama mo sa akin. Malalim ka na rito Gab!” Tumawa si PM habang umiiyak sabay turo sa dibdib niya.
Di maunawaan ni Gab ang saya na kanyang naramdaman. Ngumiti siya at hinalikan sa labi si PM habang umiiyak ito. Kahit maraming tao ang dumadaan ay hindi niya ito pansin.
“Ano pang hinihintay natin PM? So ano to, tayo na?” Tanong ni Gab habang ngumingisi.
Natulala si PM ngunit…
“Not now. Please, please, please Gab, give me time?” Tanong ni PM habang pinupunasan ang mukha.
Umiwas ng tingin si Gab at napailing “PM, please just say yes. Ikakasal na ako sa isang linggo!” Nagulat si PM sa narinig mula kay Gab.
“Ano?” Tila nahampas ng frying pan si PM sa kanyang reaction.
“Ikakasal na ako PM. And the call is with you! It’s either you want me, or you don’t.” Sabi ni Gab kay PM.
“Bakit di kasi ipostpone mo muna ang kasal mo para maantay mo muna maging maayos ako?!” Sigaw ni PM kay Gab.
Napailing si Gab at napakamot ng ulo.
“I have to make my parents proud, PM. Para layuan na nila ako. Pero if you’re going to fight for me, you have to fight side by side with me.” Aya ni Gab. Kumalas sa akbay si PM at lumayo kay Gab.
“So you’re telling me you can’t wait AND fight for me at the same time?” Tanong ni PM kay Gab.
“If you’re not with me, I couldn’t.” Sagot ni Gab sabay yuko. Natahimik si PM at nilagok ang isang basong kape na nanlamig na.
“Then I guess this is “right-person-wrong-time” thing. Sana naman Gab, have a sense of dignity to stand up for what you love. It’s funny how you could still think about your parents meanwhile trinato ka nilang tae during your earlier years. It’s disappointing…” Tumayo si PM at nilapag sa mesa ang baso na kanyang ginamit pang-inom ng kape.
“Duwag ka pala. I thought you are going to be different-”
“Don’t forget ikaw rin PM. I understand na you need fixing, but di mo matanggap na I can help you fix yourself. Naduduwag ka rin. I think we’re on the same boat.” Sagot ni Gab sabay tayo at hinarap si PM.
Nagtitigan ang dalawa at pumatak ang luha ni PM, ngunit pinigilan niyang hindi humagulgol.
“I think tama ang decision ko na umuwi na lang. Wala na rin pala akong babalikan rito. I hope you have a great family life.” Sabay halik sa pisngi ni Gab ng matagal habang pumatapatak ang luha ni PM.
Nang kumalas na si PM, nakita niyang si Gab ay umiiyak na rin pala. Ngunit walang salita ang lumabas sa bibig ni Gab.
“I’m sure you would make a great family man, Gab. Mahal mo nga ang family mo despite sa mga ginawa nila sa’yo. I’m sure Nina is a lucky wife to have a great husband and a lover like you.” Malungkot na ngiti ni PM habang si Gab ay humahagulgol na rin.
“I would know. You have loved me for so long kahit wala ako sa tabi mo. And I will forever be thankful for that. I love you, Gab.” Tumalikod na si PM habang dahan-dahan nang binibitawan ang kamay ni Gab. Naglakad na siya pabalik sa bar kung saan nakapark ang kanyang sasakyan at tuluyan na siyang humagulgol ng malakas.
Noon, wrong person, right time. Ngayon, right person, wrong time.
“I miss doing this to you. Remember when we were so young, we would cuddle up in bed, and one thing leads to another, wala na tayong damit and we’re already having sex! Good old days.” Tawa ni Dimitri.
“I do. Remember noon, my dick is too big ulo pa nga lang napasok ko ilang litro na ng luha ang iniyak mo? Ang cute mo noon!” Sigaw ni PM sabay tawa.
“You have always been so kind… Angelo.” Halik ni Dimitri sa leeg ni PM.
“Wow. I almost forgot the sound of my name. Noon, everytime na may nagmemention sa pangalan ko, it didn’t sound good before. Kasi ang dala lang ng pangalan ko everytime it pierced my ears ay ang mga mapapait na pangyayari sa buhay ko. Now, it’s all peace and good terms.”
“Of course. It should sound like that Angelo. After all, matagal ko ring pinaghandaan ito.”
“Thank you for being patient. You know what, I think I’m gonna go to bed. Gabi na eh and pagod na ako.” Babangon na sana si PM para umalis sa kwarto ngunit hinila siya pabalik ni Dimitri at mas mahigpit pang niyakap.
“Wag na. Dito ka na. This is your bed. This is where you sleep. Beside me. Please? Tabihan mo ako.”
Walang nagawa si PM kaya nagpaubaya na lang siya. Bumalik siya sa paghiga at nilalaro ni Dimitri ang kanyang mga daliri sa tagiliran ni PM.
“Good night, Angelo.”
“Good night, Dimitri.”
---
Kinabukasan. Ilang oras bago ang kasalan ni Gab at Nina….
“Hoy Riza, kaninang umaga pa yan. Anong oras na, alas tres na ng hapon oh! Baka panis na yan.”
“E di kuha mo ako ng bagong chocolate milk.” Inabot ni Riza ang kanyang baso kay Gab, at kinuha naman ito ni Gab.
“Heto talagang si Riza, oo! Porket okay na sila ni Angelo, bumabalik ang pagiging iskwater ng ugali.”
“Tama ka jan pre!” Sigaw ni Gab sabay tawanan.
“Hoy! Anong skwater ang ugali! Madaldal lang talaga ako tsaka prangka! Hindi ko alam kung bakit magiging problema yan sa inyo. Kaya nga naging lawyer di ba? Mga bobo talaga. Sus, ikaw Gab at Gio, wag niyo talagang ipagyayabang na taga SEA University kayo. Bobo na nga, bobo pa sa pag-ibig. Nakakahiyaaa, mygad.” Kinuha ni Riza ang alok ni Gab na isang basong puno ng chocolate milk at ininom ito.
Samantalang si Gab, naupo sa kanyang kama at nakatulala sa labas ng bintana.
“Pre, may problema?” Tanong ni Gio kay Gab at tumabi na rin si Riza kay Gab.
“Wala. Nag-aalala lang ako kung makakapunta ba si Angelo mamaya. Inimbitahan ko yung grupo niya eh, pati mga mahahalagang tao sa NGC, kahit sina Dimitri. Alam ko di pupunta yung papa niya ron, si Sheldon. Siyempre di ba, kung sasaktan ng iba yung anak mo, magagalit ka sa manliligaw. Tsaka matagal naman talagang mainit ang dugo ni Sheldon sa akin kasi ayun, may-ari ng NGC, ako ng Magic Corp-”
“Pinadalhan mo ba ng invitation si Corina?!” Tumingin si Riza kay Gab.
“Hindi. Siyempre. At kahit padalhan ko siya alam ko hindi siya pupunta eh.”
“Mabuti naman. Ang dugo ko ang mainit sa kanya. Tangina niya talaga.” Umirap si Riza at nagnumber four sabay inom mula sa kanyang baso.
“So paano yan pre? Papakawalan mo na lang si Angelo?” Tanong ni Gio kay Gab.
“Oy sabat ko lang. I like how we refer to PM as Angelo. Parang si Angelo umitim tas pumuti ulit. Hahaha, I love it. Okay continue.” Pagkatapos tumawa ni Riza ay umayos siya ng upo at nakinig kay Gab.
“Well… It’s no denial naman na mahal ko siya. And di sa pagmamayabang, pero mahal niya rin ako. But it’s not working out for us, and I think this is one of the ‘right-person-wrong-time’. Pero he’ll always be the only person I will always love and di magbabago yun. May difference kasi kung mahal mo yung tao at ang mananatili ka sa kanya. Magkaiba.”
“Alam mo Gab, full of shit ka talaga. Pinapahirapan mo lang ang sarili mo samantalang ayun nga, sabi ko sa’yo, pwede ka naman maging bad boy muna sa parents mo.”
“Kaya linggo-linggo ka pinapalayas sa inyo Riza eh nung dalaga ka pa.” Tawa ni Gio.
“Shut up. I’m just too hot to handle. Chos.” Depensa ni Riza.
“Yun nga. Pero mamimiss ko siya. And alam ko na isa ako sa mga dahilan kung bakit lilisan siya ng bansa ulit. Tangina kasi eh.” Malungkot na hinagpis ni Gab.
“Kahit di ako mahal ang mananatili ako sa’yo, at baka matutunan mo rin, na ako’y iyong ibigin.” Pagkanta ni Riza, pagpaparinig kay Gab.
“Nakakatawa Riza.” Sabi ni Gab.
“Sus, nako Gab. Bahala ka na sa buhay mo. Basta ako, sinasabi ko sa’yo, yang sitwasyon mo? Napakadali lang talaga ng sagot. Ikaw lang ang nagpapahirap sa buhay mo. At kung gusto mong pahirapan ang sarili mo, bahala ka. Be my guest. Basta kung masaya na si Angelo at ikaw nakakulong kay Nina, nagtatrabaho para sa anak mo, hindi ka magiging masaya. Case in point: Dimitri Salviejo. Yun lang. Ang gusto ko lang sabihin, wag na wag mo gagawin ang bagay na hindi mo kayang panindigan. Ikaw. Choice mo yan.” Nagkibit-balikat si Riza, tumayo, at umirap.
Natulala si Gab at inisip ang sinabi ni Riza nang nag-vibrate ang phone niya.
Just got married? I don’t think so. ;)
Isang text message na natanggap ni Gab. Huh? Sino kaya ‘to? Tanong ni Gab sa sarili.
---
Mag-aalas sais na ng hapon, ilang sandali bago ang kasal ni Gab, ngunit si PM ay nasa loob ng kanyang sasakyan, nakapark malapit sa 7-eleven at nag-iisip kung pupunta ba siya sa kasal o hindi.
Nasa kalagitnaan siya ng pagmumuni-muni nang nag-ring ang phone niya.
ARTHUR CALLING…
“Hello, Arthur?” Malungkot na bati ni PM na halatang pinipigilan niya ang maiyak.
“Hey, I know, you’re crying again, buddy. You don’t have to punish yourself so much. If you want to talk to him, then do so. After all, that’s gonna be your last chance to make things right. At least let him know that he’s the only guy you’ve loved again since you were hurt. Just make him understand why you’re hurt and why you have to leave. That’s it!” Sabi ni Arthur sa phone at tuluyan nang umiyak si PM.
“Man… I can’t do this. He’s entrenched in my heart so deep that I couldn’t take him out anymore. And in a few hours, he’s gonna be a married man…” Humagulgol si PM sa phone.
“I don’t know how to make you feel better PM. But if you have to talk to him, talk to him. That’s the only way to take that heartache away.” At pinatay ni Arthur ang kanyang cellphone.
Naiwan pa rin ang phone sa tenga ni PM at nag-iisip si PM kung anong gagawin niya: tatawagan ba si Gab o hindi?
Maya-maya, di napigilan ni PM at tinignan niya ang kanyang contacts, at nandun na ang number ni Gab. Isang pindot na lang ng keypads, tatawagan na niya ito.
Kaya mo yan Angelo, go! Pag-eencourage ni PM nang nagring ang phone niya.
GAB CALLING…
Dali dali kinuha ni PM ang tawag at nilagay sa kanyang tenga ang kanyang cellphone.
“Hi, Gab.” Tipid na bati ni PM kay Gab sa kabilang linya. Walang narinig si PM kundi isang pigil na iyak.
“Gab. Are you there?” Pinipigilan ni PM ang umiyak para hindi marinig ni Gab kung sakali nasa kabilang linya man siya.
“Yes.”
“What’s up? Ikakasal ka na talaga… finally. You must be so happy. I know you’re crying. Give it up. It’s your special day today!” Pinilit ni PM ang magtunog masaya pero halata pa rin ang lungkot sa kanyang boses.
“I wish I was getting married with you instead.” At tuluyan nang bumigay si Gab sa phone.
“I wish I was getting married with you today too, Gab.” At bumigay na rin si PM sa phone. Nag-iyakan ang dalawa.
“Angelo naman eh… Don’t leave, please?” Hagulgol ni Gab.
“I can’t, Gab. Kung mananatili ako rito, I couldn’t stand looking at you, I know you could never be mine so what’s the point of looking at you or getting in touch with you?! Masasaktan lang ako…” Iyak ni PM.
“But PM. I don’t want to lose you. I really don’t. Please, stay with me.”
“I wish I could, Gab, but maybe this time sarili ko muna ang iisipin ko the same way na sarili mo ngayon ang iniisip mo. You see, hindi pa ako ready magmahal. Pero tangina, mahal na mahal na mahal na mahal kita!” Sigaw ni Gab at sinundan ito ng hagulgol.
“Well then, couldn’t we stay kahit friends man lang?” Tanong ni Gab.
“Asking the person you love to be just your friend is like saying it’s never going to be us in the future. And please naman Gab, set some limit to your selfishness. Tama na pinili mo ang sarili mo over sa akin. Di mo naman willing na mag-undergo sa risk ko eh. At least wag mo na ako pahirapan. Tama na.” Sabi ni PM.
“I’m sorry Angelo. I’m sorry mahina ako. I’m sorry duwag ako. I’m sorry… Siguro after nito di mo na ako kakausapin, or baka you don’t want me in your life ever. But I want you to know na ikaw lang ang minahal ko ng ganito, and ikaw lang ang mamahalin ko ng ganito habangbuhay. You’ll always be in my heart. I hope in another life, tayo na talaga. I can’t wait to die to be with you finally.” Sabi ni Gab sabay iyak.
“I love you, Angelo. I will always love you like I always have.”
“And I love you too, Gab.” At ilang sandali ang lumipas nag-iyakan lang ang dalawa.
“Sige na, you have to get ready. Man up and make me proud! Siguro dadaan ako diyan at around six para mag-goodbye na rin kina Riza, Gio, Dimitri, at Monte. You guys are some crazy bunch of people in my life.”
“I’ll see you then!” Iyak ni Gab. Hindi na hinintay ni PM na may sasabihin pa si Gab kaya minabuti niyang patayin ang tawag agad-agad.
Hinampas ni PM ang manubela at nag-iiyak sa kanyang mga braso habang iniisip na ilang sandali na lang at ikakasal na ang kanyang taong mahal.
“ANG TANGA TANGA MO ANGELO! ANG TANGA TANGA MO! GAGO! BOBO KANG PUNYETA KA!” Mura ni PM sa sarili.
Nasa kalagitnaan ng pag-iyak si PM nang nag-vibrate ang phone niya. Nang tinignan niya ang nagtext, galing sa unregistered number na naman.
FIRST LOOOOVE, NEVER DIES… So kelangan ako ang papatay sa first love mo. :P
First love…? Putangina! Si Corina?! She’s in danger! Sigaw ng isip niya kaya agad agad niyang tinawagan si Corina.
“Hello Corina! Ayos ka lang ba?!” Pagtataranta ni PM kay Corina.
“Oo, PM…” Narinig ni PM si Corina sa kabilang linya na umiiyak.
“Pero may nakapark na puting van dito kanina at tinangay si Monte habang magkasama sila ni Dimtiri. Di namin alam ni Dimitri ngayon kung anong gagawin namin…” Iyak ni Corina.
“Shit… Hold on, pupunta ako sa simbahan. Riza might help.”
---
“Riza!!!” Sigaw ni PM nang nakarating na siya sa cathedral sabay baba ng kotse niya.
“Gio! Riza! Si Dimitri, andito na ba?” Pag-aalala ni PM. Malungkot din ang mukha ni Riza at ni Gio nang nasa labas sila ng simbahan, at ang mukha ng ibang tao. Hindi sumagot si Riza at si Gio sa kanya.
“Guys, what’s up! Where’s Dimitri?!” Sigaw ni PM.
“Wala nga rito!! Nabalitaan namin na nawala ang anak niya!! And kanina, paparating na sana si Gab sa simbahan nang may humarang sa sasakyan niya!! Si Gab din kinuha!!” Sigaw ni Riza.
At mistulang mawala sa ulirat si PM.
“Bago lang ba yan?! Sino may sabi? Kakausap lang namin sa telepono!”
“Mga bago ka dumating dito, ito ang balita ng papa ni Gab dahil pinaalis siya sa sasakyan daw ng tatlong armadong lalaki at pinusasan daw si Gab at ayun tinangay si Gab at ang sasakyan. Putangina!” Sigaw ni Riza sabay iyak.
“Bakit na naman ba ganito… Dalawa na ang nawawala…” Naupo si PM sa railings.
“Ikaw ba si PM Realoso?” Tanong ng papa ni Gab nang lumapit ito sa kanya.
“Oo, bakit?!” Iritang sagot ni PM.
“Hijo, tulungan mo kami. Ang anak ko nawawala. Totoo ang sinasabi ni attorney…” Umiyak ang papa ni Gab sa paanan ni PM.
Nagvibrate ulit ang phone ni PM at nakatanggap na naman siya ng text mula sa unregistered number.
Tatawagan ka ni Corina in about 5 seconds. ;)
I’ll make this short. I’m sorry for what I’ll be doing to Monte. But I assure you hindi siya masasaktan. He was a good kid and I told him I have good intention in keeping him. And with Gab, I punched him in the neck kasi putanginang ang ingay niya. Baka kung nababasa mo ‘to, it’s either wala na si Gab, or nasa sa’yo na siya. Either way, gusto ko magsorry kung bakit kelangan pa mapunta sa lahat ang ganito.
He cares for Monte as much as you do. Kaya kampante ako na hindi masasaktan si Monte. Hindi ako kampante, however, na magiging maayos si Gab. But whatever the outcome will be, bahala na ang Diyos.
And I won’t be alive after today. Tanggap ko na. I hope itong gagawin ko is to mend every broken heart we all have. I just want you to know what I’ve been through, but I will never hate you.
Paano kasi, after all, kuya kita.
Mahal na mahal kita. I hope I’ll see you soon.
Love,
Bunso.
PS: Nalaman ko pala na ampon ako. That’s okay. :)
“Not gonna happen. Siyempre, by ‘good’, I mean ‘magaling’.” Kumindat si Monte kay PM. Binatukan ni PM si Monte at tawa ng tawa si Gab at Monte. Tatayo na sana si PM nang nagring ang phone niya.
“Hello, tol?” Bati ni PM kay Gio.
“Hi! Nasa Dubai ako. Kararating ko pa lang.” Sigaw ni Gio sa phone.
“Talaga! Mag-ingat ka diyan ah! Bagong oil-extraction project na naman ba?”
“Oo eh. Just checking on you. Ikaw, kamusta?”
“Mabuti sa piling ko!” Sigaw ni Gab sa background. Napatawa na lang si Gio at si Monte at si PM sa ginawa ni Gab. Isang hampas na naman sa paa ang natanggap ni Gab.
“Ayos lang. Wala pa kaming plans ni Gab but hopefully by the end of week alam na namin kung saan kami magbabakasyon next month.” Sabi ni PM.
“Okay. That’s cool. Kung mapupunta kayo ng Dubai, please contact me, okay tol?” Sabi ni Gio.
“Okay. Got that.”
“Alright! Andito na kami sa site ang magchecheck na ako sa mga gears. Ang hirap pala maging boss ng sariling kumpanya! Bye!” Pinatay ni Gio ang phone.
“Yabang.” Ang nasabi ni PM habang nakangisi.
“So, boy. Alis na kami ni Gab. We just dropped by to say hi to you.” Ngiti ni PM sabay tayo. Hinila na rin niya si Gab para tumayo.
“Okay. I’ll call you up para magpatulong ng lipat sa New York, okay?” Sabi ni Monte sabay inom ng wine.
“Alright. Send my regards to your mom.” Sabi ni PM sabay talikod. Sumunod si Gab kay PM at bumulong kay Monte: “Who’s my ex.” Sabay kindat.
Nagtawanan ang dalawa.
Nang pabalik na ng sasakyan si PM, nagsalita si Gab. “Hey, PM, si mama mo ba, hindi pa magbabakasyon sa LA?” Tanong ni Gab.
“Ewan ko dun. Imagine, dean ng isang prestigious college sa isang prestigious university, nag-retire para magtayo ng piggery. Busyng-busy yun. So sabi niya hindi raw muna. Enjoy muna raw niya ang pagiging owner niya.”
“Okay. Yung papa mo?” Follow up ni Gab.
“Yung kalaban mo sa business?” Tumawa si PM.
“Hala. Past is past po.” Pambara ni Gab kay PM na tila hindi ready sa banat ni PM.
“Uhh, ewan ko rin eh. Busy din daw siya sa NGC ngayon.” Sabi ni PM kay Gab at tumigil sila sa tapat ng kotse ni Gab.
“Well, you have to send them in as soon as possible.” Lumuhod si Gab sa harap ni PM at naglabas ng singsing.
“Will you marry me?” Tanong ni Gab kay PM. Nagsisialisan ang dugo sa mukha ni PM at hindi niya alam kung anong isasagot.
“Ano ba yan. Siyempre, oo.” Pagmamaktol ni PM sabay irap. Sinuot ni Gab ang singsing sa daliri ni PM at hinalikan ito.
“YES! YES! I AM MARRYING THIS GUY! I AM MARRYING THIS GUY!!!!” Sigaw ni Gab sabay lundag at yakap kay PM habang pinagvivideohan na sila ng mga tao.
“I don’t have any regrets loving you, Angelo.” Sabi ni Gab nang kumalas na siya sa halik.
Nagsalita si PM habang nakayakap kay Gab. “I don’t think I have one either. You’re the most insane, craziest, ugliest, ‘stupid-est’, and the best decision I ever made in my life.”
“I was your bestfriend. I am willing to be your bestfriend and boyfriend at the same time. Subukan lang natin. I lost you once and I am never gonna be losing you again.”
- Gio Santos
---
Chapter 21
gab489: Napapagod ka rin pala.
montemayor88: Huh?
seen
montemayor88: Hoy, anong problema mo?
gab489: Wala nga sabi eh.
montemayor88: Tangina, bat ka ba nagagalit ano ba ang ginawa ko sa’yo?
gab489: Wala nga eh. Ang kulit.
montemayor88: E di bahala ka sa buhay mo.
Tinapon ni PM ang kanyang cellphone sa kanyang side table at nag-isip sa balitang nabasa nila ng mama niya kanina. Hindi siya mapakali sa balitang ang taong pumatay sa mama niya, ang salarin ng pagkawala ng kapatid niya, at ang pagkamatay ni “Angelo”, ay patay na rin. Kahit hindi pa man lunch break, di na niya hinintay na umuwi at magmakaawa.
Hindi sa sarili niya kundi para sa mga taong maiiwan.
montemayor88: Tangina, bat ka ba nagagalit ano ba ang ginawa ko sa’yo?
gab489: Wala nga eh. Ang kulit.
montemayor88: E di bahala ka sa buhay mo.
Tinapon ni PM ang kanyang cellphone sa kanyang side table at nag-isip sa balitang nabasa nila ng mama niya kanina. Hindi siya mapakali sa balitang ang taong pumatay sa mama niya, ang salarin ng pagkawala ng kapatid niya, at ang pagkamatay ni “Angelo”, ay patay na rin. Kahit hindi pa man lunch break, di na niya hinintay na umuwi at magmakaawa.
Hindi sa sarili niya kundi para sa mga taong maiiwan.
Habang nasa kama siya, nakahandusay, at nakatingin sa kisame, biglang nagring ang cellphone niya.
“Sir, good morning po. Papunta na po sa ospital si Sir Salviejo. At kung di niyo pa po alam, balik na ulit sa trabaho si sir. Pinabalik po ng tatay niyo. Papaalis na rin si Ma’am Corina at yung anak niya.”
Ang text ng sekretarya ni PM. Mistulang nabasag ang kanyang puso sa nabasa. Hindi na nagdalawang isip si PM at diretsong kumuha ng shorts, at t-shirt, at dali-daling lumabas sa kanyang unit at di niya namalayan agad agad nasa ospital na siya.
Pagkatapos magpark ni PM ay nararamdaman niya ang lungkot at pighati pagtingin pa lang niya sa entrance ng ospital. Pagpasok niya sa ospital ay tila isa-isang pana ang kanyang tinatanggap straight sa kanyang dibdib.
Mabigat ang kanyang paa hanggang sa nakita na niya ang kanyang hinahanap nang lumingon siya sa bukas na pinto - si Dimitri umiiyak habang binubuhat ang manipis na puting tela na nakatabon sa isang katawan - malamang kay Jun. Nasa likod ni Dimitri si Corina. Hinawakan ni Corina ang balikat ni Dimitri. Ngunit inalis ito ni Dimitri at napaluhod dahil sa hinagpis.
Hindi napigilan ni PM ang sarili. Nakita niya ulit si Dimitri - gusgusin na ang mukha nito. Hindi nakapag-ahit, naka-T-shirt na puti lang at nakasuot ng simpleng pantalon. Halatang hindi na naaalagaan ang sarili. Mas lumaki pa ang eye bags niya at kahit ang kanyang mata ay halatang iyak ng iyak.
Di namamalayan ni PM na palapit nang palapit na pala siya sa kinatatayuan ni Dimitri. Hanggang sa pumatak na rin ang luha niya habang inalalayan si Dimitri na takpan muli ang katawan ni Jun.
“Paano po namatay ang biktima?” Tanong ni PM habang nakaluhod pa rin si Dimitri sa sahig at nakabaon ang mukha sa kanyang mga palad.
“Gunshot daw po, ayon sa initial findings ng mga pulis. Pero mag-coconduct po ng autopsy just to be sure.” Sagot ng aide.
Napatingin kaagad si PM kay Dimitri na sigaw ng sigaw sa kanyang tabi habangn nakaluhod, kaagad niya itong inalalayan patayo at niyakap.
“I am sorry, Dimitri.” Bulong ni PM sa tenga ni Dimitri habang yakap niya si Dimitri. Nararamdaman ni PM ang bawat butil ng luha sa kanyang balikat. Sa halip na sumagot si Dimitri, mas hinigpitan niya pa ang yakap kay PM sabay haplos sa ulo nito.
“I am really, really sorry…” Sabay patak ng luha ni PM.
“Sabihin mo sa akin, PM, please, na hindi ikaw ang may gawa nito…” Habang yakap pa rin ni Dimitri si PM.
“PM…” Kumalas si Dimitri sa yakap ngunit nakahawak pa rin sa magkabilang balikat ni PM.
“Please naman oh, sabihin mo na hindi ikaw ang pumatay sa kanya?” Sabay hagulgol ni Dimitri. Nakatingin lang si PM sa mukha ni Dimitri at pumatak na rin ang kanyang luha habang umiiling.
“Pwede mo akong akusahan sa nangyari Dimitri. Pero alam nating lahat na hindi ako aabot sa puntong ito…”
“Ngayon alam ko na ang nararamdaman mo… Pasensiya na sa lahat ng nagawa ni tatay sa’yo. Patawarin mo siya, please?” Sabay tingin ng malalim sa mga mata ni PM. Samantalang si PM, hindi alam kung ano ang gagawin - o sasabihin para maging maayos ang nararamdaman ni Dimitri.
“S-Subukan ko…” Lumingon sa gilid si PM at niyakap muli nang napakahigpit si Dimitri.
“Sir, good morning po. Papunta na po sa ospital si Sir Salviejo. At kung di niyo pa po alam, balik na ulit sa trabaho si sir. Pinabalik po ng tatay niyo. Papaalis na rin si Ma’am Corina at yung anak niya.”
Ang text ng sekretarya ni PM. Mistulang nabasag ang kanyang puso sa nabasa. Hindi na nagdalawang isip si PM at diretsong kumuha ng shorts, at t-shirt, at dali-daling lumabas sa kanyang unit at di niya namalayan agad agad nasa ospital na siya.
Pagkatapos magpark ni PM ay nararamdaman niya ang lungkot at pighati pagtingin pa lang niya sa entrance ng ospital. Pagpasok niya sa ospital ay tila isa-isang pana ang kanyang tinatanggap straight sa kanyang dibdib.
Mabigat ang kanyang paa hanggang sa nakita na niya ang kanyang hinahanap nang lumingon siya sa bukas na pinto - si Dimitri umiiyak habang binubuhat ang manipis na puting tela na nakatabon sa isang katawan - malamang kay Jun. Nasa likod ni Dimitri si Corina. Hinawakan ni Corina ang balikat ni Dimitri. Ngunit inalis ito ni Dimitri at napaluhod dahil sa hinagpis.
Hindi napigilan ni PM ang sarili. Nakita niya ulit si Dimitri - gusgusin na ang mukha nito. Hindi nakapag-ahit, naka-T-shirt na puti lang at nakasuot ng simpleng pantalon. Halatang hindi na naaalagaan ang sarili. Mas lumaki pa ang eye bags niya at kahit ang kanyang mata ay halatang iyak ng iyak.
Di namamalayan ni PM na palapit nang palapit na pala siya sa kinatatayuan ni Dimitri. Hanggang sa pumatak na rin ang luha niya habang inalalayan si Dimitri na takpan muli ang katawan ni Jun.
“Paano po namatay ang biktima?” Tanong ni PM habang nakaluhod pa rin si Dimitri sa sahig at nakabaon ang mukha sa kanyang mga palad.
“Gunshot daw po, ayon sa initial findings ng mga pulis. Pero mag-coconduct po ng autopsy just to be sure.” Sagot ng aide.
Napatingin kaagad si PM kay Dimitri na sigaw ng sigaw sa kanyang tabi habangn nakaluhod, kaagad niya itong inalalayan patayo at niyakap.
“I am sorry, Dimitri.” Bulong ni PM sa tenga ni Dimitri habang yakap niya si Dimitri. Nararamdaman ni PM ang bawat butil ng luha sa kanyang balikat. Sa halip na sumagot si Dimitri, mas hinigpitan niya pa ang yakap kay PM sabay haplos sa ulo nito.
“I am really, really sorry…” Sabay patak ng luha ni PM.
“Sabihin mo sa akin, PM, please, na hindi ikaw ang may gawa nito…” Habang yakap pa rin ni Dimitri si PM.
“PM…” Kumalas si Dimitri sa yakap ngunit nakahawak pa rin sa magkabilang balikat ni PM.
“Please naman oh, sabihin mo na hindi ikaw ang pumatay sa kanya?” Sabay hagulgol ni Dimitri. Nakatingin lang si PM sa mukha ni Dimitri at pumatak na rin ang kanyang luha habang umiiling.
“Pwede mo akong akusahan sa nangyari Dimitri. Pero alam nating lahat na hindi ako aabot sa puntong ito…”
“Ngayon alam ko na ang nararamdaman mo… Pasensiya na sa lahat ng nagawa ni tatay sa’yo. Patawarin mo siya, please?” Sabay tingin ng malalim sa mga mata ni PM. Samantalang si PM, hindi alam kung ano ang gagawin - o sasabihin para maging maayos ang nararamdaman ni Dimitri.
“S-Subukan ko…” Lumingon sa gilid si PM at niyakap muli nang napakahigpit si Dimitri.
---
Habang palabas na ng ospital si PM, hindi niya pa rin nada-digest ang mga pangyayari. Hindi niya pa rin maunawaan kung bakit ganito ang mga katuturan ng mga nangyari at bakit isa-isang nagsisibagsakan ang mga taong nanakit sa kanya kahit siya mismo ay walang ginagawa.
Nasa parking lot na si PM nang napansin niya ang isang pamilyar na sasakyan.
“Ilang araw kita sinubukang tawagan pero iniiwasan mo ako. May problema ba tayo?” Tanong ni Gab kay PM habang napapansin niyang namamaga ang mata nito.
Hindi nakasagot kaagad si PM at dali-dali siyang napaatras sa seryosong mukha ni Gab.
“Bakit PM? May gusto ka ba sabihin sa akin?” Seryoso pa rin ang mukha ni Gab at nawala ang dating bait nito.
“Dali, sagutin mo ako!” Sumigaw si Gab kay PM na nasasakupan ng malawak na ospital carpark.
“Ano bang drama to, Gab? Ano ba ang kailangan mo sa akin ngayon at kino-corner mo ako?” Napasandal si PM sa kanyang sasakyan habang papalapit ang mukha ni Gab sa kanyang mukha.
“Ayaw kitang itulak dito sa labas Gab. Anong kailangan mo sa akin? Bakit mo ako kinukulit sa mga tawag mo? Di ba ikakasal ka na? Dun ka sa girlfriend mo, tangina niyong dalawa.” Sunod-sunod na usal ni PM habang napangisi lang ng saglit si Gab at napailing.
“So nagseselos ka, ganon? Bakit PM, akala mo ba ang pagtawag ko sa’yo ay pangungulit lang? PM, tangina, concerned ako sa’yo! Ikaw palagi ang laman ng utak ko PM, tapos bakit mo ako ginaganito! Bakit mo ako pinapahirapan?! Bakit ba ang hirap hirap mo suyuin?! Handa akong ialay buhay ko sa’yo, para lang sa’yo, PM!! Bakit di mo ako kayang mapansin!!” Sigaw ni Gab habang nilalayo niya ang kanyang mukha.
“Eh kasi nga ikakasal ka na di ba?! Dahil gusto mo pasayahin ang parents mo, di ba?! E di, go!! Hindi kita pipigilan!! Ayoko maattach sa’yo dahil pagod na ako umiyak!! Pagod na ako masaktan!!” Sigaw ni PM sabay tulak kay Gab. Napaatras si Gab sa pagkakatulak ni PM ngunit inayos lang ni Gab ang sarili at napatawa.
“Tangina, PM! Hindi ako si Dimitri!! Hindi kita sasaktan!! Handa akong alagaan ka! Handa akong pasayahin ka!! Ganyan kita kamahal!! Ikaw lang ang nagpapabakla sa akin, PM! Sa loob ng labing-dalawang taon, hindi ako nakipag-sex kahit kanino dahil umaasa ako na para sa’yo lang ako, na tanggapin mo ako!”
“Gab, please, I am not in the perfec-”
“You are not in the perfect position?! Kinginang yan, PM! Ampota! Ako rin! Ikakasal na ako!! Kung hindi mo ako pipiliin, at kung hindi mo ako kukunin, ikakasal na ako sa iba! You’ve been going along with your wrong decisions all this time PM, and for the first time of my life I’m willing to be one of your right decisions! Mahirap ba, PM?!”
Natahimik si PM at napapansin niya naiiyak na rin si Gab…
“I am not Dimitri, and I am too far from someone like him… PM, please…” Lumuhod si Gab sa harap ni PM at niyayakap ang hita nito, “please PM, ayoko ikasal sa taong di ko mahal. Ayoko mabuhay kasama ang taong alam kong hindi ko kayang mahalin. Pero at the same time, I want to make my parents happy. Pero handa akong iwave lahat yun, mapasaakin ka lang. Please. Hindi ako si Dimitri, at hindi kita sasaktan…” Nasa tuhod ni Gab ang kanyang mga kamay habang nakaluhod sa sahig at nasa lupa ang bawat patak ng luha niya.
Sunod napansin ni PM si Dimitri na nasa kanilang tabi, papalabas ng ospital, at si Corina na nasa likod ni Dimitri.
“You guys are not having a good time… Sorry to bother.” Yumuko si Dimitri at umiwas ng tingin, kaagad na naglakad papalayo kanila PM at Gab. Sumunod na rin si Corina na mag-isang sumakay ng taxi samantalang si Dimitri ay pumasok na sa kanyang sasakyan.
Yumuko si PM at tinignan si Gab na nakayakap sa kanyang mga hita.
“Gab, to be really honest, I think mahal na kita. Pero I’m too frail to love and to be loved. Hinihingi ko lang ang konting time mula sa’yo. I promise, when I get better, I’ll do my best to try things out with you. But please lang, wag mo muna ako ipressure…” Tinanggal ni PM ang pagkakapulupot ng braso ni Gab sa kanyang hita at binuksan ang pintuan ng sasakyan para makalarga na.
“Bakit PM, dahil ikaw ang may gawa nito lahat? Hindi mo ako magawang mahalin dahil sa paghihiganti mo?”
Natigilan si PM sa mga narinig mula kay Gab. Nanlalamig siya at biglang namuo sa puso niya ang galit.
“Is that how you think about me? Do I look like a fucking murderer before your very eyes, Gab?” Mahinang tanong ni PM habang tinitimpi ang galit mula sa mga salita ni Gab. Namamasa na ang kanyang mga mata dahil sa tinitimping galit.
“Stand up.” Mahinang utos ni PM kay Gab. Sumunod naman si Gab at madiin ang kanilang palitan ng titig.
“I just want to tell you, putang ina mo.” Mahinang sabi ni PM sabay pakawala ng napakalakas na suntok sa mukha ni Gab, dahilan ng pagkatumba niya. Nang bumagsak sa sahig si Gab, tumulo na rin ang mga luha ni PM at nararamdaman na ni PM na kailangan na niyang ipakawala ang sakit na nararamdaman niya sa dibdib.
“Just so you know, galit na galit ako sa mga Salviejo, but never in my life I intended to kill any of them! They might have done so to my mom, and to my sister, but I could never do the same to them. I know how it feels to lose the ones you love, and wala na akong mahihiling pa kundi ang maramdaman nila ang pagkawala ko without losing anyone’s life. Kaya fuck you sa pag-aakusa mo sa akin, at sa harap mo pa lang sinasabi ko na sa’yo na wala akong ginawang kasalanan. Pero kung may magduda man sa akin at ipapakulong ako, ako pa mismo ang maglalakad sa sarili ko at susuko sa mga pulis! Fuck you, Gab!” Sigaw ni PM kay Gab na nakatingin lang sa kanya. Ilang sandali silang nagtitigan hanggang sa nakatayo na si Gab at nakasandal sa katabing sasakyan ni PM.
Hinampas ni PM ang roof ng kanyang sasakyan ng pagkalakas-lakas, ngunit hindi ito nadeform.
“Fuck you Gab, just…. fuck you…” Hagulgol ni PM sa kanyang sasakyan.
“Sorry… PM.” Nakatayo si Gab sa likod ni PM. “I’m sorry PM.”
“Tangina mo talaga… Just when I thought I could open my heart to you… is the same moment I shouldn’t. Akala ko ba iba ka kay Dimitr? Pareho lang pala kayo.” Tumutulo ang luha ni PM habang papasok na siya ng kanyang sasakyan.
“PM, I’m sorry please, mag-usap muna tayo.” Ang nasabi ni Gab ngunit dire-diretso ang galaw ni PM.
Samantalang si Gab nakatayo lang at nakasandal sa kanyang sasakyan habang pinapanood si PM na makalayo.
---
“Hey, PM. I’m already here. I’ll be doing the final touches of the movie here in LA instead.” Bati ni Arthur nang napansin niya ang mukha ni PM sa skype.
“And… I heard about the news.” Awkward na pambungad ni Arthur sa paksa.
“Me, too. Things have been pretty crazy lately. I thought I’ll be making myself happy as soon as everything’s alright… I guess it’s not.” Sagot ni PM sabay inom ng tubig. Nasa kwarto si PM at nakaboxers lang dahil pagod siyang tapusin ang araw sa opisina. Nakahiga siya sa kanyang kwarto.
Katahimikan.
“I wish you were here with me, buddy. I have no one else to talk to.” At dahan-dahan humagulgol si PM.
“I was, PM. But I figured you weren’t needing me anymore. You have Gab, and I can absolutely see him making you happy.” Ngiti ni Arthur sa camera. Ngunit hindi sumagot si PM sa narinig kay Arthur.
“Hey, is something wrong between you two?” Tanong ni Arthur.
“No. Everything’s fine.” Sabay punas ng mukha ni PM.
“No, it’s not. Tell me.”
Nag-aalangan na sumagot si PM kay Arthur, ngunit mariin ang tingin ni Arthur kay PM kaya walang nagawa si PM kundi buksan ang kanyang bibig.
“Fiiine.” Pagsuko ni PM, “I was at the hospital to take a look at Dimitri and his dad, when he showed up and started yelling at me. Then at some point he accused me of Jun’s death. I never expected those words coming out from him. Shit! I trusted him so much, and what he did was really hurtful… I feel bad just thinking about it…” Humagulgol na si PM at tinakpan ang mukha ng unan.
“Don’t worry. He’ll come along. As for you, wag ka na masyado malungkot!” Ngiti ni Arthur sabay peace sign sa camera. Natatawa si PM habang patuloy pa rin humagulgol.
“Mom’s teaching you, isn’t she?” Pagpigil ni PM sa kaiiyak.
“Well yeah. She has been a very effective teacher so far.” Sabay nag thumbs up si Arthur kay PM.
Tahimik na nagtitigan ang dalawa sa kani-kanilang monitor.
“I’m sorry, Arthur, if I couldn’t feel the same way to you. But I would like to let you know that you are very special to me and I would never lose you.” Ngiti ni PM.
Ngumiti nang hilaw si Arthur at halatang nag-iisip kung anong sasabihin. Hinihintay naman ni PM ang pagsasalita ni Arthur habang matagal-tagal ang ginugol ni Arthur para alamin kung anong sasabihin.
“To be honest, I would have wanted to leave. You know a heart needs to heal if it’s broken, right? However, I figured you would need a friend to talk to. So, I don’t mind having one friend. You’re my friend after all. In fact, you’re like a brother to me too. I just hope we were more than that. But… I guess someone else has a special place in your heart.” Ngiti ni Arthur na may halong lungkot, halatang pinipigilan ang maiyak.
“I’m sorry…” lang ang nasabi ni PM.
“You don’t have to, PM. Just be you, okay?”
“I will-”
“Hey uncle PM!!!!!!!!” Sigaw ng bata na nasa likod ni Arthur.
“Is that Jean? That’s a fine young lady!” Sigaw ni PM habang kumaway kay Jean.
“Nope, she’s not that old. And I love my little girl. No man is gonna take away my little girl from her daddy, right baby?” Sabay buhat kay Jean at lagay ng bata sa kandungan ni Arthur.
“Yes daddy!” Sigaw ni Jean sabay halik sa pisngi ng tatay niya.
“So, PM, we gotta go now. It’s reaaaaaally early here and I gotta take a shower too. Jean also. She stinks. Now say bye to uncle.”
“Bye uncle!!!” Sigaw ni Jean sa laptop.
“See you soon, PM!” Sabay kiss sa camera. Habang si PM nakatulala at umikot hanggang sa nahiga sa kanyang likod.
Too bad, there’s no one as caring as Arthur right now. Bakit ba kasi ako nalulungkot… Ugh!
Nasa parking lot na si PM nang napansin niya ang isang pamilyar na sasakyan.
“Ilang araw kita sinubukang tawagan pero iniiwasan mo ako. May problema ba tayo?” Tanong ni Gab kay PM habang napapansin niyang namamaga ang mata nito.
Hindi nakasagot kaagad si PM at dali-dali siyang napaatras sa seryosong mukha ni Gab.
“Bakit PM? May gusto ka ba sabihin sa akin?” Seryoso pa rin ang mukha ni Gab at nawala ang dating bait nito.
“Dali, sagutin mo ako!” Sumigaw si Gab kay PM na nasasakupan ng malawak na ospital carpark.
“Ano bang drama to, Gab? Ano ba ang kailangan mo sa akin ngayon at kino-corner mo ako?” Napasandal si PM sa kanyang sasakyan habang papalapit ang mukha ni Gab sa kanyang mukha.
“Ayaw kitang itulak dito sa labas Gab. Anong kailangan mo sa akin? Bakit mo ako kinukulit sa mga tawag mo? Di ba ikakasal ka na? Dun ka sa girlfriend mo, tangina niyong dalawa.” Sunod-sunod na usal ni PM habang napangisi lang ng saglit si Gab at napailing.
“So nagseselos ka, ganon? Bakit PM, akala mo ba ang pagtawag ko sa’yo ay pangungulit lang? PM, tangina, concerned ako sa’yo! Ikaw palagi ang laman ng utak ko PM, tapos bakit mo ako ginaganito! Bakit mo ako pinapahirapan?! Bakit ba ang hirap hirap mo suyuin?! Handa akong ialay buhay ko sa’yo, para lang sa’yo, PM!! Bakit di mo ako kayang mapansin!!” Sigaw ni Gab habang nilalayo niya ang kanyang mukha.
“Eh kasi nga ikakasal ka na di ba?! Dahil gusto mo pasayahin ang parents mo, di ba?! E di, go!! Hindi kita pipigilan!! Ayoko maattach sa’yo dahil pagod na ako umiyak!! Pagod na ako masaktan!!” Sigaw ni PM sabay tulak kay Gab. Napaatras si Gab sa pagkakatulak ni PM ngunit inayos lang ni Gab ang sarili at napatawa.
“Tangina, PM! Hindi ako si Dimitri!! Hindi kita sasaktan!! Handa akong alagaan ka! Handa akong pasayahin ka!! Ganyan kita kamahal!! Ikaw lang ang nagpapabakla sa akin, PM! Sa loob ng labing-dalawang taon, hindi ako nakipag-sex kahit kanino dahil umaasa ako na para sa’yo lang ako, na tanggapin mo ako!”
“Gab, please, I am not in the perfec-”
“You are not in the perfect position?! Kinginang yan, PM! Ampota! Ako rin! Ikakasal na ako!! Kung hindi mo ako pipiliin, at kung hindi mo ako kukunin, ikakasal na ako sa iba! You’ve been going along with your wrong decisions all this time PM, and for the first time of my life I’m willing to be one of your right decisions! Mahirap ba, PM?!”
Natahimik si PM at napapansin niya naiiyak na rin si Gab…
“I am not Dimitri, and I am too far from someone like him… PM, please…” Lumuhod si Gab sa harap ni PM at niyayakap ang hita nito, “please PM, ayoko ikasal sa taong di ko mahal. Ayoko mabuhay kasama ang taong alam kong hindi ko kayang mahalin. Pero at the same time, I want to make my parents happy. Pero handa akong iwave lahat yun, mapasaakin ka lang. Please. Hindi ako si Dimitri, at hindi kita sasaktan…” Nasa tuhod ni Gab ang kanyang mga kamay habang nakaluhod sa sahig at nasa lupa ang bawat patak ng luha niya.
Sunod napansin ni PM si Dimitri na nasa kanilang tabi, papalabas ng ospital, at si Corina na nasa likod ni Dimitri.
“You guys are not having a good time… Sorry to bother.” Yumuko si Dimitri at umiwas ng tingin, kaagad na naglakad papalayo kanila PM at Gab. Sumunod na rin si Corina na mag-isang sumakay ng taxi samantalang si Dimitri ay pumasok na sa kanyang sasakyan.
Yumuko si PM at tinignan si Gab na nakayakap sa kanyang mga hita.
“Gab, to be really honest, I think mahal na kita. Pero I’m too frail to love and to be loved. Hinihingi ko lang ang konting time mula sa’yo. I promise, when I get better, I’ll do my best to try things out with you. But please lang, wag mo muna ako ipressure…” Tinanggal ni PM ang pagkakapulupot ng braso ni Gab sa kanyang hita at binuksan ang pintuan ng sasakyan para makalarga na.
“Bakit PM, dahil ikaw ang may gawa nito lahat? Hindi mo ako magawang mahalin dahil sa paghihiganti mo?”
Natigilan si PM sa mga narinig mula kay Gab. Nanlalamig siya at biglang namuo sa puso niya ang galit.
“Is that how you think about me? Do I look like a fucking murderer before your very eyes, Gab?” Mahinang tanong ni PM habang tinitimpi ang galit mula sa mga salita ni Gab. Namamasa na ang kanyang mga mata dahil sa tinitimping galit.
“Stand up.” Mahinang utos ni PM kay Gab. Sumunod naman si Gab at madiin ang kanilang palitan ng titig.
“I just want to tell you, putang ina mo.” Mahinang sabi ni PM sabay pakawala ng napakalakas na suntok sa mukha ni Gab, dahilan ng pagkatumba niya. Nang bumagsak sa sahig si Gab, tumulo na rin ang mga luha ni PM at nararamdaman na ni PM na kailangan na niyang ipakawala ang sakit na nararamdaman niya sa dibdib.
“Just so you know, galit na galit ako sa mga Salviejo, but never in my life I intended to kill any of them! They might have done so to my mom, and to my sister, but I could never do the same to them. I know how it feels to lose the ones you love, and wala na akong mahihiling pa kundi ang maramdaman nila ang pagkawala ko without losing anyone’s life. Kaya fuck you sa pag-aakusa mo sa akin, at sa harap mo pa lang sinasabi ko na sa’yo na wala akong ginawang kasalanan. Pero kung may magduda man sa akin at ipapakulong ako, ako pa mismo ang maglalakad sa sarili ko at susuko sa mga pulis! Fuck you, Gab!” Sigaw ni PM kay Gab na nakatingin lang sa kanya. Ilang sandali silang nagtitigan hanggang sa nakatayo na si Gab at nakasandal sa katabing sasakyan ni PM.
Hinampas ni PM ang roof ng kanyang sasakyan ng pagkalakas-lakas, ngunit hindi ito nadeform.
“Fuck you Gab, just…. fuck you…” Hagulgol ni PM sa kanyang sasakyan.
“Sorry… PM.” Nakatayo si Gab sa likod ni PM. “I’m sorry PM.”
“Tangina mo talaga… Just when I thought I could open my heart to you… is the same moment I shouldn’t. Akala ko ba iba ka kay Dimitr? Pareho lang pala kayo.” Tumutulo ang luha ni PM habang papasok na siya ng kanyang sasakyan.
“PM, I’m sorry please, mag-usap muna tayo.” Ang nasabi ni Gab ngunit dire-diretso ang galaw ni PM.
Samantalang si Gab nakatayo lang at nakasandal sa kanyang sasakyan habang pinapanood si PM na makalayo.
---
“Hey, PM. I’m already here. I’ll be doing the final touches of the movie here in LA instead.” Bati ni Arthur nang napansin niya ang mukha ni PM sa skype.
“And… I heard about the news.” Awkward na pambungad ni Arthur sa paksa.
“Me, too. Things have been pretty crazy lately. I thought I’ll be making myself happy as soon as everything’s alright… I guess it’s not.” Sagot ni PM sabay inom ng tubig. Nasa kwarto si PM at nakaboxers lang dahil pagod siyang tapusin ang araw sa opisina. Nakahiga siya sa kanyang kwarto.
Katahimikan.
“I wish you were here with me, buddy. I have no one else to talk to.” At dahan-dahan humagulgol si PM.
“I was, PM. But I figured you weren’t needing me anymore. You have Gab, and I can absolutely see him making you happy.” Ngiti ni Arthur sa camera. Ngunit hindi sumagot si PM sa narinig kay Arthur.
“Hey, is something wrong between you two?” Tanong ni Arthur.
“No. Everything’s fine.” Sabay punas ng mukha ni PM.
“No, it’s not. Tell me.”
Nag-aalangan na sumagot si PM kay Arthur, ngunit mariin ang tingin ni Arthur kay PM kaya walang nagawa si PM kundi buksan ang kanyang bibig.
“Fiiine.” Pagsuko ni PM, “I was at the hospital to take a look at Dimitri and his dad, when he showed up and started yelling at me. Then at some point he accused me of Jun’s death. I never expected those words coming out from him. Shit! I trusted him so much, and what he did was really hurtful… I feel bad just thinking about it…” Humagulgol na si PM at tinakpan ang mukha ng unan.
“Don’t worry. He’ll come along. As for you, wag ka na masyado malungkot!” Ngiti ni Arthur sabay peace sign sa camera. Natatawa si PM habang patuloy pa rin humagulgol.
“Mom’s teaching you, isn’t she?” Pagpigil ni PM sa kaiiyak.
“Well yeah. She has been a very effective teacher so far.” Sabay nag thumbs up si Arthur kay PM.
Tahimik na nagtitigan ang dalawa sa kani-kanilang monitor.
“I’m sorry, Arthur, if I couldn’t feel the same way to you. But I would like to let you know that you are very special to me and I would never lose you.” Ngiti ni PM.
Ngumiti nang hilaw si Arthur at halatang nag-iisip kung anong sasabihin. Hinihintay naman ni PM ang pagsasalita ni Arthur habang matagal-tagal ang ginugol ni Arthur para alamin kung anong sasabihin.
“To be honest, I would have wanted to leave. You know a heart needs to heal if it’s broken, right? However, I figured you would need a friend to talk to. So, I don’t mind having one friend. You’re my friend after all. In fact, you’re like a brother to me too. I just hope we were more than that. But… I guess someone else has a special place in your heart.” Ngiti ni Arthur na may halong lungkot, halatang pinipigilan ang maiyak.
“I’m sorry…” lang ang nasabi ni PM.
“You don’t have to, PM. Just be you, okay?”
“I will-”
“Hey uncle PM!!!!!!!!” Sigaw ng bata na nasa likod ni Arthur.
“Is that Jean? That’s a fine young lady!” Sigaw ni PM habang kumaway kay Jean.
“Nope, she’s not that old. And I love my little girl. No man is gonna take away my little girl from her daddy, right baby?” Sabay buhat kay Jean at lagay ng bata sa kandungan ni Arthur.
“Yes daddy!” Sigaw ni Jean sabay halik sa pisngi ng tatay niya.
“So, PM, we gotta go now. It’s reaaaaaally early here and I gotta take a shower too. Jean also. She stinks. Now say bye to uncle.”
“Bye uncle!!!” Sigaw ni Jean sa laptop.
“See you soon, PM!” Sabay kiss sa camera. Habang si PM nakatulala at umikot hanggang sa nahiga sa kanyang likod.
Too bad, there’s no one as caring as Arthur right now. Bakit ba kasi ako nalulungkot… Ugh!
---
“O, anak, wala kang pasok?” Tanong ni Jonah kay PM. Si PM ay nakaupo lang sa may coffee shop ng SEAU habang nakatulala sa malayo. Namamaga na ang kanyang mga mata at halatang kulang sa pahinga dahil sa magdamag na kakaiyak at kakaisip sa mga pangyayari.
“Nagresign na nga ako ma, di ba? At nasa sa’yo na ang shares ko, so I don’t have any reason so to go back to work. Wala na nga akong work eh. I just have to post-direct the output na movie and as soon as tapos na ang computation ng sales, that’s it. I will pack up and leave.” Sagot ni PM sabay higop sa kanyang kape.
Tahimik lang ang matanda na nakaupo kaharap ang kanyang tinuring na anak. Tumingin ang matanda sa mata ng anak at nagpakawala ng malakas na buntong hininga.
“So, we’ll be miles away from each other again?” Tanong ni Jonah.
“I think that is the best way to heal broken hearts, mom. Masyado nang marami akong taong nasasagasaan and ayaw ko nang dumagdag sa problema nila. Pagod na pagod na ako.” Sagot ni PM habang pinipigilan na pumatak ang kanyang luha.
“Well, it’s your choice. But sana naman you still visit me here regularly? Ma-mimiss ko rin ang anak ko every now and then.” Malungkot na ngiti ng matanda kay PM.
Mahinang tumawa si PM at uminom muli sa kanyang kape. “Siyempre naman mom. It’s impossible to ignore you. After all, tayo tayo na lang din ang magkakapamilya and I don’t think na proper para sa akin na mang-iwan. But I hope you realize na kelangan ko rin ng ilang oras para alisin sa isip ko ang mga pangyayari. I’m too scarred to even think about this. Just give me a couple of years before I come back home. Every time kasi na umuuwi ako dala ang hapdi sa puso, sumasariwa lahat ng pangyayari.” Sagot ni PM sabay pikit para hindi na naman maiiyak.
Sumimangot ang matanda kay PM, “alam mo naman anak na matanda na ako at ilang taon na lang, di natin alam, baka mawala na rin ako-”
“Mom, stop it-”
“I’m telling the truth, anak. I’m not getting any younger. And ikaw na lang meron ako. So please, you can go to US anytime you want, and stay there for as long as you want, but sana naman pagtuunan mo ako ng pansin? Paalis na ako sa mundong ito eh. Sana naman before I leave, I know you’re always there for me.” Yumuko ang matanda.
“Mom, look at me.” Utos ni PM sa kanyang tinuring ina. “Fine. Regular akong babalik para sa’yo rito, okay? At saka, di ba malapit ka nang magretire? Please do retire and process natin ang immigration papers mo as soon as possible para mabantayan na kita roon. This country is definitely not a good place to die.” Usal ni PM.
“Anak, I would rather die here. Baka I might visit you there too if you want, pero I’m definitely staying. May mga pamilya pa rin ako rito kahit papano, mga apo ng mga kapatid ko, mga anak ng apo ng kapatid ko, mga apo sa tuhod - so, dito ako mamamatay.” Sagot ni Jonah.
“Sige po, kung yan ang gusto niyo. O siya, maglalakad-lakad na lang po muna ako at magpapahangin. Ang sarap kasi ng sinag araw ngayon at hindi mejo mainit kaya perfect for strolling around. Nakakamiss din kasi ang SEA University eh. Nakalimutan ko na Summa Cum Laude pala ako rito pero di ko man lang nakuha ang diploma at yearbook ko.” Tumawa si PM sabay tayo. Tumayo na rin ang matanda at nag-ayos na para umalis.
“Sige anak. I wouldn’t be able to have lunch with you kasi may meeting sa department. So, just help yourself get some lunch.” Alok ni Jonah.
“Sige po. I’m going then.” Hinalikan ni PM si Jonah sa pisngi at nagmano at naglakad na palabas ng coffee shop.
Nang makalabas na si PM, nararamdaman niya ng simoy ng hangin at nanumbalik sa kanyang isip ang masasayang ala-ala sa SEA University. Ang unang pasok niya kasama ang bestfriend niya noon si Gio, ang mga magkasamang ala-ala nila ni Dimitri, ang pagkapanalo niya sa NMC, lahat-lahat. Hindi mapigilan maluha at ngumiti ni PM nang sabay dahil sa saya ng kanyang mga naramdaman noon.
Kung hindi ako nawalay kay Sheldon, magiging ganito pa ba kasaya ang buhay ko? Kung hindi ako nakuha ni nanay, ganito pa ba kakulay ang mga pangyayari? Ngiti ni PM sa sarili habang papunta siya sa kanyang paboritong tambayan - Fountain Garden.
Ngunti sa halip na makalma si PM, parang siya pa ang nasorpresa.
“Monte, bakit nandito ka? Saan ba mama mo? Bakit wala ka sa school ngayon? Ten o’clock na oh!” Gulat na panimula ni PM nang nakita niya si Monte sa may fountain garden.
“Sabi po kasi ni mama absent lang muna ako dahil wala po si kuya para ipag-drive ako, kaya siya muna nagdala sa akin. Tapos po, kanina ko pa hinahanap si mama sabi niya babalikan niya lang daw ako pero hindi pa siya bumabalik.” Sabay patak ng luha ng bata.
“Oh my god, what time ba kayo nakarating dito?” Tanong ni PM.
“Seven po.”
“You’ve been sitting here for three hours? This is not good. Have you taken you breakfast?” Concerned na tanong ni PM sabay upo sa tabi ni Monte.
“Ubos na po ang baon ni mama sa akin.” Pinakita ni Monte ang kanyang tirang tissue at walang laman na milk box kay PM.
“Sandwich and milk lang ang breakfast mo? I have to take you somewhere. Iyang mama mo talaga oo, kahit kailan hindi natututo.” Tumayo si PM at inaya na ring tumayo si Monte. Nagpaubaya na rin ang bata at sabay silang naglakad papalayo sa Fountain Garden.
---
“Oh, masarap ba ang tocino?” Tanong ni PM kay Monte. Tumango ang bata at masayang kumakain.
“Noon po, nung hindi pa po nag-aaway palagi si mama at si papa, palagi pong nagluluto si mama ng ganito sa akin. Pero po nung palagi na silang nag-aaway, hindi na po nagluluto si mama at palagi na po silang nagsisigawan ni papa. Kaya palagi na lang po ako sa mga jolilbee, sa mga mcdonalds. Masarap naman po pero I miss mama’s cooking. I miss it when mama and papa and me eating together.”
Natulala lang si PM kay Monte habang tahimik na kumakain ang bata. Mistulang nakaramdam siya ng guilt sa narinig mula sa bata at parang naisip niya na nagawa niya rin kay Monte ang nagawa ni Jun sa kanya.
“I am sorry all of these had to happen, Monte.” Mahinang paghingi ng tawad ni PM.
“It’s okay po. Mabait naman si mama eh. She keeps on knocking at my door room where dad is currently sleeping. He doesn’t want to talk to mom kasi. She always asks for your number but dad is not talking to her.”
Nagulat si PM sa narinig kay Monte.
“And why is it that your mom want to talk to me?”
“I don’t know po eh. But I think she wants to say sorry and be at peace with you? Kasi po, I think…” natigilan ang bata at pinipigilan ang maiyak.
“Mom told me dad and herself are separating na raw po…” At sumimangot ang bata.
Natigilan din si PM at mistulang natapon siya papalayo sa kanyang kinauupuan. Hindi niya alam kung ano ang gagawin, o sasabihin upang maibsan ang lungkot na nararamdaman ng bata.
“Sorry, Monte…” lang ang nasabi ni PM.
“Matagal na po nila gustong maghiwalay kasi palagi na silang nag-aaway pero di ko po alam na gagawin talaga nila ang maghiwalay… I thought they might stay together for me. And now di ko po alam kung kay papa ako mapupunta o kay mama.”
“Kanino mo ba gusto mapunta?” Tanong ni PM.
“Kay mama po. Mabait naman po talaga siya eh. Siya po ang nag-aalaga sa akin. Pero I think po you have to forgive her na. So she’ll be back to normal, and she can take care of me too. I love papa naman po eh, but I think he’s very unhappy to be with mom, and I think mom would be really sad if I go with dad.”
“But… your dad would get sad to if you’re with your mom?”
“Dad will come along. He can still visit me. But I really like mom.”
“Well, alam mo pala na your mom and I aren’t good friends?” Tanong ni PM kay Monte. Tumango lang si Monte at ngumiti.
“But I’m sure tito you’re a good man, and I’m sure you are more kind than mom, and I know you’ll forgive her. Please po, so she can cook food for me again. Please?” Suyo ni Monte kay PM. Nagkakatigan sila habang tinitignan ni PM ang hopeful na mukha ng bata. Di kalaunan ay bumigay si PM at nagsalita.
“I will.” Tumango si PM at niyapos ang ulo ng bata. “Finish your food then I’ll take you home.” Ngiti ni PM.
---
“Thank you po sa paghatid sa akin, tito!” Hinatid na ni PM sa may pintuan ng bahay si Monte. Pagbukas niya ng pintuan, si Corina ang unang dumungaw sa kanya. Sa sala si Corina at nakahiga sa sofa. Natutulog.
“Mama, I’m home na po!” Sabay mano ng bata kay Corina.
“Oh, anak, andito ka na pala! Sinong naghatid sa’yo-” Bumangon si Corina at napansin si PM sa may pintuan. Nagulat si Corina at natigilan pagkita kay PM. Nang nagtama ang kanilang mga mata, yumuko si Corina at mistulang nahiya.
“Salamat sa paghatid mo kay Monte.” Mahinang pasasalamat ni Corina kay PM.
“It’s okay. I’ll leave. Bye Monte!” Kaway ni PM kay Monte. Kumaway din pabalik ang bata. Tumalikod na si PM at naglakad patungo sa kanyang sasakyan nang sumunod din si Corina.
“Ah, PM. Pwede ba kitang makausap…” Panimula ni Corina mula sa likod ni PM. Huminto sa paglakad si PM at tumalikod para harapin si Corina. Tinignan lang ni PM si Corina nang may blangkong ekspresyon sa mukha.
Katahimikan.
“Ano, may sasabihin ka pa ba? Aalis na ako.” Impatient na pagmamadali ni PM.
“PM, I am really sorry sa mga nagawa ko. Kahit nung huli nating pagkikita hindi mo ako napatawad, pero hindi ako titigil mapatawad mo lang ako. I’m sorry kung inagaw ko si Dimitri sa’yo. I’m sorry kung winasak ko ang puso at pagkatao mo. I’m sorry kung naging culprit ako sa pagkamatay ng mama mo at ng kapatid mo. I’m sorry sa lahat ng kagaguhan ko.” Tumulo ang luha ni Corina at pinunasan niya ang kanyang mukha gamit ang kanyang loose t-shirt. Halatang kahit si Corina hindi na rin nag-aayos ng sarili dahil sa problemang hinaharap.
“Yun lang ba?” Umiwas ng tingin si PM habang nagpapahalatang nagmamadali.
“Alam ko PM, galit na galit ka sa akin, at alam kong sagad sa buto ang sama ng loob mo sa akin, pero parang awa mo na wag mo lang akong ipakulong. Handa akong magpakalayo sa buhay mo at wag na magpakita, wag mo lang akong ilayo sa anak ko. Siguro kakayanin kong harapin na nagkamali ako at minahal ko ang taong inagaw ko mula sa’yo - but hinding-hindi ko kakayanin bilang ina na mawalay mula sa anak ko. Wala na ang hotel, lugi na ang entertainment agency ko, si Monte na lang meron ako.”
“Ano pa?”
“Si Dimitri, ibabalik ko na siya sa’yo. Papakawalan ko na siya dahil alam ko na sa pagkahaba-haba ng pagsasama namin, niloloko ko lang ang sarili ko pero ang tanga tanga ko para di ko mapansin na di niya ako mahal - pinagpilitan ko ang sarili ko.”
Tumawa lang si PM.
“Hanep ka rin Corina ‘no? Kung hindi ka mawawalan ng fuck buddy, o mawawalan ng yaman, o mawawalan ng asawa di mo malalaman ang mga kasamaan na ginawa mo? Alam mo ba na gusto ko maranasin mo rin ang lungkot na naramdaman ko noon?”
“Alam ko PM, alam na alam ko. Pero ayaw ko nang pahabain ang pagtatanim ng galit. Siguro tama nang nawalan ako ng mga bagay na di ko kailangan, o kahit taong mahal ko. Tama na. Ayaw ko na PM. Ayaw ko na magalit. Sawa na ako magtanim ng galit. Siguro nga kelangan mamatay ni Jun at siguro nga kelangan ko pa makaramdam ng kahihiyan, pero sana PM hanggang doon na lang. Alam kong ayaw mo akong nasa buhay mo dahil alam kong sa tuwing nakikita mo ako ang naalala mo ay ang kasamaan ko. But pagod na ako makipag-away PM, at pati si Monte naapektuhan.”
“So anong gusto mong gawin?”
“Hiwalayan si Dimitri, panalunin ang custody ni Monte, mapatawad mo, at mag move on. Alam kong wasak na wasak ako ngayon PM, at gusto ko magsimula ulit. Kaya please lang, tulungan mo ako…” Umiyak si Corina sa harap ni PM.
Di kalaunan napapansin na din ni PM na bumibigat na ang kanyang mga mata at pumatak na rin ang kanyang luha.
“Alam mo, Corina, ang hirap patawarin ka. Ang lalim kasi ng ginawa mo sa akin. Hindi mo lang ako ninakawan ng candy, or inagawan ng bike - ang nawala mo sa akin ay ang pagkatao ko at ang pamilya ko. Araw araw Corina iniisip ko kung ano ang magiging buhay kung hindi nawala ang pamilya ko or at least si Angelo ako ngayon - inosente, walang problema sa buhay. In fact kulang na kulang ang sorry mo. Dapat nga magbayad kayong dalawa ni Jun. Pero san na si Jun, binaril! Di ko alam kung sino ang bumaril at hindi na rin ako interesado alamin.”
Nagbuntong hininga si PM sabay punas sa kanyang pisngi.
“I guess all I want to tell you Corina is pinapatawad na kita. Not because I want to make amends with you, but para sa anak mo. Dahil sa paghihiganti ko, nawalan siya ng papa, nawalan siya ng lolo, at ayaw ko mawalan ng pamilya ang anak mo. Pasalamat ka at dahil sa anak mo, the thought of making you suffer more is off the table. Ayaw ko lang na magkaroon pa ng bagong PM. Ayaw ko maging sakim ang anak mo katulad ko. Ayaw kong maging katulad ko ang anak mo at ayaw kong maging katulad ni Jun o maging katulad mo. Kaya for his sake, this ends here.”
Binuksan ni PM ang pintuan ng kanyang sasakyan. Ngunit bago siya pumasok sa sasakyan ay humarap muna siya kay Corina.
“And please take care of your son. He told me he would rather be with you than with Dimitri. Kaya ingatan mo siya. He’s a smart, caring, loving, and good-natured kid. Likha siyang mabait. Mabuti na lang hindi nagmana sa’yo.” Sabay sakay sa kanyang sasakyan at baba ng window.
“Please lang wag mo na siyang iwan kahit saan. Kapag makita ko pa ulit siya na mag-isa at umiiyak, I’m adopting him. Kaya please, wag mong sayangin ang chance na binibigay ko sa’yo. Kung ninakawan mo ako ng family, ako hindi ko gagawin sa’yo yun. But the moment na hindi mo kayang panindigan ang pagiging family mo sa anak mo, hindi ako magdadalawang-isip na legally nakawin siya mula sa’yo. So please. Stop being a rude woman. Magbago ka na. Siguraduhin mong kahit sa paglaki niya mabait pa rin siya.” Pinaandar ni PM ang engine ng kanyang sasakyan.
“Thank you PM…” At bumuhos na ang mga luha ni Corina habang niyayakap si PM mula sa labas ng sasakyan.
“That’s enough, Corina. In time magiging okay din tayong dalawa. But bawas bawas muna sa yakap kasi it doesn’t feel right. But for now, tigilan na natin ang away and move on with our lives. We all deserve to be happy. Next time mo na lang ako yakapin. Have a great day.” Hindi kumibo si PM ngunit hindi niya pinigilan si Corina na yakapin siya.
Kumalas na rin si Corina at ngumiti kay PM.
“Salamat talaga PM… or Angelo?”
“PM.” Sagot ni PM. At tinaas niya ang bintana at umabante na palabas ng gate nila Corina.
Nasa daan na si Corina nang nagring ang phone niya. Kinuha niya ang kanyang cellphone at binasa ang message. Naka unregister ang number.
“Buti naman at nag-enjoy ka kasama ang bata. Because it will be his last.”
At muntikan na makabangga si PM.
---
“Hi, excuse me, nasaan ba si PM?” Tanong ni Gio nang nasa studio sila para mag reshoot ng iilang scenes.
“Ahh, di ko alam eh. But pinadala ako rito ni Arthur to assist the assistant producer to direct. Ako sana ang magdidirect eh kaso wala akong experience so I think it’s better kung ang assistant producer na lang muna ang maging scene director.” Sagot ni Marko.
“Ah okay. So for now wala pang gagawin?” Tanong ni Gio.
“Wala pa-” naputol sa pagsasalita si Marko nang dumating si Tristan. “Hi babe. This is what you want right?” Ngumiti ng pagkasweet si Tristan kay Marko at hinalikan ni Marko si Tristan sa pisngi.
“Mag-boyfriend kayo?” Tanong ni Gio.
“Oo. I’m so proud of my Tristan.” Sagot ni Marko kay Gio.
“Ah, mabuti naman iyan.”
“May tanong ako sa’yo Sir Gio, but I hope you don’t mind.” Tanong ni Tristan kay Gio.
“Alam ko na iyan, bakla ba ako?” Inunahan ni Gio si Tristan, at nagkatinginan ang magboyfriend sa pagiging proactive ni Gio.
“To be really honest, there’s this one person that never made me sure that I’m gay. I’m straight most of the time, but this guy never fails to make me happy. Kaya to answer your question, yup, probably I’m gay, and probably, alam niyo na kung sino ang tinutukoy ko.” Sagot ni Gio.
“It should be PM? Right?” Tanong ni Marko.
“Yup. He used to be my bestfriend.”
“Wow, what are the chances! Marko and I used to be bestfriends too, but short-lived lang iyon because I wanted to be something else for him. And, pumayag na man siya. Do you still like him?” Tanong ni Tristan.
“Yeah. I do. But for the past few years-”
“Ikaw pala yung ibig sabihin ni PM na bestfriend niya noon.” Sabat ni Marko.
“Well… siguro. But matagal ko nang pinagsisihan yung ginawa ko sa kanya. Now all I want to do is to win him back again. Alam ko may chance pa.” Sabi ni Gio.
“Meron yan Sir Gio. Trust me. We all undergo a very hard time pero definitely pagdating ng araw, he’ll open up his heart to you. Wag ka lang sumuko. Ako nga di sumuko kay Marko.” Sabay kurot sa pisngi ni Marko.
“Ano ba Tristan. OK sige, tatrabaho muna kami. Sa tent muna ako babe. Laters.” Sabay halik sa pisngi ni Tristan. Tinanggap ni Tristan ang halik ni Marko at nagalakad na pabalik sa kanyang kinauupuan. Samantalang si Gio ay naiwan malapit sa tent at nagtataka kung anong gagawin.
Sa di kalayuan nakita ni Gio si Gab sa gilid kaya agad niya itong nilapitan.
“Oy, pre, andito ka?” Tanong ni Gio kay Gab. Tumango si Gab at tumabi si Gio sa kanya.
“Well, hinahanap ko si-”
“Angelo? Ako nga rin eh. Ah pre, may tatanong lang ako. Gusto mo ba si Angelo?” Tanong ni Gio kay Gab. Matagal nakasagot si Gab habang tinitingnan si Gio at iniisip kung paano siya sasagutin.
“Oo pre. Mahal na mahal ko siya. Kulang ang pagkagusto ko sa kanya.” Sagot ni Gab. Natigilan si Gio sa sinabi ni Gab.
“Pre… ako rin eh.” Mahinang sagot ni Gio sabay yuko.
“Eh, ewan na lang pre kung sino sa atin ang pipiliin niya. Eh kasi, ikakasal na rin ako eh. At parang ayaw na niya sa akin - no - mali. Parang hindi niya talaga ako nagustuhan eh.” Sagot ni Gab sabay yuko.
“So, anong plan mo? Balita ko ikakasal ka na raw? Baka iyan siguro ang dahilan bakit ayaw na niya sa’yo.”
“Hindi pre. May nasabi akong dapat di ko sinabi. Pero sige lang, I’ll still fight for him.”
“Pre! That’s not fair to him and to your bride-to-be! You have to choose one only! It’s either you fight for him or you marry the girl. Wag kang unfair sa kanya. Have you though about how it could have been to him na ginagawa mo lang siyang option?” Tanong ni Gio kay Gab.
“I know pre. Pero, I can’t sit out forever habang siya nagmomove on. If he would have told me he’d let me enter his life, I would. I would even help him up! But, pre, inooption niya lang rin ako. I couldn’t do this. But I love him so so so so fucking much.”
Katahimikan.
“Pre, we’re both fucked up. Pero kung sino sa atin ang piliin ni Angelo, may the best man win na lang.” Nag-alok ng shakehands si Gio at tinanggap naman ito ni Gab.
---
“Hello, magandang hapon po. Itatanong ko lang po dean kung kamusta na si PM?” Tanong ni Gab nang makausap si Jonah sa telepono.
“Ahhh… bakit Gab?” Tanong ni Jonah.
“Eh, wala lang po. Namimiss ko na kasi siya.” Sagot ni Gab.
“Ummm, kelan ulit ang kasal mo Gab?” Tanong ni Jonah.
“Pinamove po ng pamily ni Nina, sa isang linggo na p-po.” Sagot ni Gab.
“Patay tayo diyan, Gab. Si PM ay aalis na rin sa isang linggo. At noon.” Sagot ni Jonah.
“You’re not kidding, dean.” Sagot ni Gab.
“No, I’m not. Doon na rin ang post-editing sa LA ng movie ni Gio. Sorry Gab. Wala na akong magagawa. I’m hanging up.” At pinatay ni Jonah ang telepono.
Natulala si Gab sa narinig. Is this the last time I’m going to see you, Angelo?
“Nagresign na nga ako ma, di ba? At nasa sa’yo na ang shares ko, so I don’t have any reason so to go back to work. Wala na nga akong work eh. I just have to post-direct the output na movie and as soon as tapos na ang computation ng sales, that’s it. I will pack up and leave.” Sagot ni PM sabay higop sa kanyang kape.
Tahimik lang ang matanda na nakaupo kaharap ang kanyang tinuring na anak. Tumingin ang matanda sa mata ng anak at nagpakawala ng malakas na buntong hininga.
“So, we’ll be miles away from each other again?” Tanong ni Jonah.
“I think that is the best way to heal broken hearts, mom. Masyado nang marami akong taong nasasagasaan and ayaw ko nang dumagdag sa problema nila. Pagod na pagod na ako.” Sagot ni PM habang pinipigilan na pumatak ang kanyang luha.
“Well, it’s your choice. But sana naman you still visit me here regularly? Ma-mimiss ko rin ang anak ko every now and then.” Malungkot na ngiti ng matanda kay PM.
Mahinang tumawa si PM at uminom muli sa kanyang kape. “Siyempre naman mom. It’s impossible to ignore you. After all, tayo tayo na lang din ang magkakapamilya and I don’t think na proper para sa akin na mang-iwan. But I hope you realize na kelangan ko rin ng ilang oras para alisin sa isip ko ang mga pangyayari. I’m too scarred to even think about this. Just give me a couple of years before I come back home. Every time kasi na umuuwi ako dala ang hapdi sa puso, sumasariwa lahat ng pangyayari.” Sagot ni PM sabay pikit para hindi na naman maiiyak.
Sumimangot ang matanda kay PM, “alam mo naman anak na matanda na ako at ilang taon na lang, di natin alam, baka mawala na rin ako-”
“Mom, stop it-”
“I’m telling the truth, anak. I’m not getting any younger. And ikaw na lang meron ako. So please, you can go to US anytime you want, and stay there for as long as you want, but sana naman pagtuunan mo ako ng pansin? Paalis na ako sa mundong ito eh. Sana naman before I leave, I know you’re always there for me.” Yumuko ang matanda.
“Mom, look at me.” Utos ni PM sa kanyang tinuring ina. “Fine. Regular akong babalik para sa’yo rito, okay? At saka, di ba malapit ka nang magretire? Please do retire and process natin ang immigration papers mo as soon as possible para mabantayan na kita roon. This country is definitely not a good place to die.” Usal ni PM.
“Anak, I would rather die here. Baka I might visit you there too if you want, pero I’m definitely staying. May mga pamilya pa rin ako rito kahit papano, mga apo ng mga kapatid ko, mga anak ng apo ng kapatid ko, mga apo sa tuhod - so, dito ako mamamatay.” Sagot ni Jonah.
“Sige po, kung yan ang gusto niyo. O siya, maglalakad-lakad na lang po muna ako at magpapahangin. Ang sarap kasi ng sinag araw ngayon at hindi mejo mainit kaya perfect for strolling around. Nakakamiss din kasi ang SEA University eh. Nakalimutan ko na Summa Cum Laude pala ako rito pero di ko man lang nakuha ang diploma at yearbook ko.” Tumawa si PM sabay tayo. Tumayo na rin ang matanda at nag-ayos na para umalis.
“Sige anak. I wouldn’t be able to have lunch with you kasi may meeting sa department. So, just help yourself get some lunch.” Alok ni Jonah.
“Sige po. I’m going then.” Hinalikan ni PM si Jonah sa pisngi at nagmano at naglakad na palabas ng coffee shop.
Nang makalabas na si PM, nararamdaman niya ng simoy ng hangin at nanumbalik sa kanyang isip ang masasayang ala-ala sa SEA University. Ang unang pasok niya kasama ang bestfriend niya noon si Gio, ang mga magkasamang ala-ala nila ni Dimitri, ang pagkapanalo niya sa NMC, lahat-lahat. Hindi mapigilan maluha at ngumiti ni PM nang sabay dahil sa saya ng kanyang mga naramdaman noon.
Kung hindi ako nawalay kay Sheldon, magiging ganito pa ba kasaya ang buhay ko? Kung hindi ako nakuha ni nanay, ganito pa ba kakulay ang mga pangyayari? Ngiti ni PM sa sarili habang papunta siya sa kanyang paboritong tambayan - Fountain Garden.
Ngunti sa halip na makalma si PM, parang siya pa ang nasorpresa.
“Monte, bakit nandito ka? Saan ba mama mo? Bakit wala ka sa school ngayon? Ten o’clock na oh!” Gulat na panimula ni PM nang nakita niya si Monte sa may fountain garden.
“Sabi po kasi ni mama absent lang muna ako dahil wala po si kuya para ipag-drive ako, kaya siya muna nagdala sa akin. Tapos po, kanina ko pa hinahanap si mama sabi niya babalikan niya lang daw ako pero hindi pa siya bumabalik.” Sabay patak ng luha ng bata.
“Oh my god, what time ba kayo nakarating dito?” Tanong ni PM.
“Seven po.”
“You’ve been sitting here for three hours? This is not good. Have you taken you breakfast?” Concerned na tanong ni PM sabay upo sa tabi ni Monte.
“Ubos na po ang baon ni mama sa akin.” Pinakita ni Monte ang kanyang tirang tissue at walang laman na milk box kay PM.
“Sandwich and milk lang ang breakfast mo? I have to take you somewhere. Iyang mama mo talaga oo, kahit kailan hindi natututo.” Tumayo si PM at inaya na ring tumayo si Monte. Nagpaubaya na rin ang bata at sabay silang naglakad papalayo sa Fountain Garden.
---
“Oh, masarap ba ang tocino?” Tanong ni PM kay Monte. Tumango ang bata at masayang kumakain.
“Noon po, nung hindi pa po nag-aaway palagi si mama at si papa, palagi pong nagluluto si mama ng ganito sa akin. Pero po nung palagi na silang nag-aaway, hindi na po nagluluto si mama at palagi na po silang nagsisigawan ni papa. Kaya palagi na lang po ako sa mga jolilbee, sa mga mcdonalds. Masarap naman po pero I miss mama’s cooking. I miss it when mama and papa and me eating together.”
Natulala lang si PM kay Monte habang tahimik na kumakain ang bata. Mistulang nakaramdam siya ng guilt sa narinig mula sa bata at parang naisip niya na nagawa niya rin kay Monte ang nagawa ni Jun sa kanya.
“I am sorry all of these had to happen, Monte.” Mahinang paghingi ng tawad ni PM.
“It’s okay po. Mabait naman si mama eh. She keeps on knocking at my door room where dad is currently sleeping. He doesn’t want to talk to mom kasi. She always asks for your number but dad is not talking to her.”
Nagulat si PM sa narinig kay Monte.
“And why is it that your mom want to talk to me?”
“I don’t know po eh. But I think she wants to say sorry and be at peace with you? Kasi po, I think…” natigilan ang bata at pinipigilan ang maiyak.
“Mom told me dad and herself are separating na raw po…” At sumimangot ang bata.
Natigilan din si PM at mistulang natapon siya papalayo sa kanyang kinauupuan. Hindi niya alam kung ano ang gagawin, o sasabihin upang maibsan ang lungkot na nararamdaman ng bata.
“Sorry, Monte…” lang ang nasabi ni PM.
“Matagal na po nila gustong maghiwalay kasi palagi na silang nag-aaway pero di ko po alam na gagawin talaga nila ang maghiwalay… I thought they might stay together for me. And now di ko po alam kung kay papa ako mapupunta o kay mama.”
“Kanino mo ba gusto mapunta?” Tanong ni PM.
“Kay mama po. Mabait naman po talaga siya eh. Siya po ang nag-aalaga sa akin. Pero I think po you have to forgive her na. So she’ll be back to normal, and she can take care of me too. I love papa naman po eh, but I think he’s very unhappy to be with mom, and I think mom would be really sad if I go with dad.”
“But… your dad would get sad to if you’re with your mom?”
“Dad will come along. He can still visit me. But I really like mom.”
“Well, alam mo pala na your mom and I aren’t good friends?” Tanong ni PM kay Monte. Tumango lang si Monte at ngumiti.
“But I’m sure tito you’re a good man, and I’m sure you are more kind than mom, and I know you’ll forgive her. Please po, so she can cook food for me again. Please?” Suyo ni Monte kay PM. Nagkakatigan sila habang tinitignan ni PM ang hopeful na mukha ng bata. Di kalaunan ay bumigay si PM at nagsalita.
“I will.” Tumango si PM at niyapos ang ulo ng bata. “Finish your food then I’ll take you home.” Ngiti ni PM.
---
“Thank you po sa paghatid sa akin, tito!” Hinatid na ni PM sa may pintuan ng bahay si Monte. Pagbukas niya ng pintuan, si Corina ang unang dumungaw sa kanya. Sa sala si Corina at nakahiga sa sofa. Natutulog.
“Mama, I’m home na po!” Sabay mano ng bata kay Corina.
“Oh, anak, andito ka na pala! Sinong naghatid sa’yo-” Bumangon si Corina at napansin si PM sa may pintuan. Nagulat si Corina at natigilan pagkita kay PM. Nang nagtama ang kanilang mga mata, yumuko si Corina at mistulang nahiya.
“Salamat sa paghatid mo kay Monte.” Mahinang pasasalamat ni Corina kay PM.
“It’s okay. I’ll leave. Bye Monte!” Kaway ni PM kay Monte. Kumaway din pabalik ang bata. Tumalikod na si PM at naglakad patungo sa kanyang sasakyan nang sumunod din si Corina.
“Ah, PM. Pwede ba kitang makausap…” Panimula ni Corina mula sa likod ni PM. Huminto sa paglakad si PM at tumalikod para harapin si Corina. Tinignan lang ni PM si Corina nang may blangkong ekspresyon sa mukha.
Katahimikan.
“Ano, may sasabihin ka pa ba? Aalis na ako.” Impatient na pagmamadali ni PM.
“PM, I am really sorry sa mga nagawa ko. Kahit nung huli nating pagkikita hindi mo ako napatawad, pero hindi ako titigil mapatawad mo lang ako. I’m sorry kung inagaw ko si Dimitri sa’yo. I’m sorry kung winasak ko ang puso at pagkatao mo. I’m sorry kung naging culprit ako sa pagkamatay ng mama mo at ng kapatid mo. I’m sorry sa lahat ng kagaguhan ko.” Tumulo ang luha ni Corina at pinunasan niya ang kanyang mukha gamit ang kanyang loose t-shirt. Halatang kahit si Corina hindi na rin nag-aayos ng sarili dahil sa problemang hinaharap.
“Yun lang ba?” Umiwas ng tingin si PM habang nagpapahalatang nagmamadali.
“Alam ko PM, galit na galit ka sa akin, at alam kong sagad sa buto ang sama ng loob mo sa akin, pero parang awa mo na wag mo lang akong ipakulong. Handa akong magpakalayo sa buhay mo at wag na magpakita, wag mo lang akong ilayo sa anak ko. Siguro kakayanin kong harapin na nagkamali ako at minahal ko ang taong inagaw ko mula sa’yo - but hinding-hindi ko kakayanin bilang ina na mawalay mula sa anak ko. Wala na ang hotel, lugi na ang entertainment agency ko, si Monte na lang meron ako.”
“Ano pa?”
“Si Dimitri, ibabalik ko na siya sa’yo. Papakawalan ko na siya dahil alam ko na sa pagkahaba-haba ng pagsasama namin, niloloko ko lang ang sarili ko pero ang tanga tanga ko para di ko mapansin na di niya ako mahal - pinagpilitan ko ang sarili ko.”
Tumawa lang si PM.
“Hanep ka rin Corina ‘no? Kung hindi ka mawawalan ng fuck buddy, o mawawalan ng yaman, o mawawalan ng asawa di mo malalaman ang mga kasamaan na ginawa mo? Alam mo ba na gusto ko maranasin mo rin ang lungkot na naramdaman ko noon?”
“Alam ko PM, alam na alam ko. Pero ayaw ko nang pahabain ang pagtatanim ng galit. Siguro tama nang nawalan ako ng mga bagay na di ko kailangan, o kahit taong mahal ko. Tama na. Ayaw ko na PM. Ayaw ko na magalit. Sawa na ako magtanim ng galit. Siguro nga kelangan mamatay ni Jun at siguro nga kelangan ko pa makaramdam ng kahihiyan, pero sana PM hanggang doon na lang. Alam kong ayaw mo akong nasa buhay mo dahil alam kong sa tuwing nakikita mo ako ang naalala mo ay ang kasamaan ko. But pagod na ako makipag-away PM, at pati si Monte naapektuhan.”
“So anong gusto mong gawin?”
“Hiwalayan si Dimitri, panalunin ang custody ni Monte, mapatawad mo, at mag move on. Alam kong wasak na wasak ako ngayon PM, at gusto ko magsimula ulit. Kaya please lang, tulungan mo ako…” Umiyak si Corina sa harap ni PM.
Di kalaunan napapansin na din ni PM na bumibigat na ang kanyang mga mata at pumatak na rin ang kanyang luha.
“Alam mo, Corina, ang hirap patawarin ka. Ang lalim kasi ng ginawa mo sa akin. Hindi mo lang ako ninakawan ng candy, or inagawan ng bike - ang nawala mo sa akin ay ang pagkatao ko at ang pamilya ko. Araw araw Corina iniisip ko kung ano ang magiging buhay kung hindi nawala ang pamilya ko or at least si Angelo ako ngayon - inosente, walang problema sa buhay. In fact kulang na kulang ang sorry mo. Dapat nga magbayad kayong dalawa ni Jun. Pero san na si Jun, binaril! Di ko alam kung sino ang bumaril at hindi na rin ako interesado alamin.”
Nagbuntong hininga si PM sabay punas sa kanyang pisngi.
“I guess all I want to tell you Corina is pinapatawad na kita. Not because I want to make amends with you, but para sa anak mo. Dahil sa paghihiganti ko, nawalan siya ng papa, nawalan siya ng lolo, at ayaw ko mawalan ng pamilya ang anak mo. Pasalamat ka at dahil sa anak mo, the thought of making you suffer more is off the table. Ayaw ko lang na magkaroon pa ng bagong PM. Ayaw ko maging sakim ang anak mo katulad ko. Ayaw kong maging katulad ko ang anak mo at ayaw kong maging katulad ni Jun o maging katulad mo. Kaya for his sake, this ends here.”
Binuksan ni PM ang pintuan ng kanyang sasakyan. Ngunit bago siya pumasok sa sasakyan ay humarap muna siya kay Corina.
“And please take care of your son. He told me he would rather be with you than with Dimitri. Kaya ingatan mo siya. He’s a smart, caring, loving, and good-natured kid. Likha siyang mabait. Mabuti na lang hindi nagmana sa’yo.” Sabay sakay sa kanyang sasakyan at baba ng window.
“Please lang wag mo na siyang iwan kahit saan. Kapag makita ko pa ulit siya na mag-isa at umiiyak, I’m adopting him. Kaya please, wag mong sayangin ang chance na binibigay ko sa’yo. Kung ninakawan mo ako ng family, ako hindi ko gagawin sa’yo yun. But the moment na hindi mo kayang panindigan ang pagiging family mo sa anak mo, hindi ako magdadalawang-isip na legally nakawin siya mula sa’yo. So please. Stop being a rude woman. Magbago ka na. Siguraduhin mong kahit sa paglaki niya mabait pa rin siya.” Pinaandar ni PM ang engine ng kanyang sasakyan.
“Thank you PM…” At bumuhos na ang mga luha ni Corina habang niyayakap si PM mula sa labas ng sasakyan.
“That’s enough, Corina. In time magiging okay din tayong dalawa. But bawas bawas muna sa yakap kasi it doesn’t feel right. But for now, tigilan na natin ang away and move on with our lives. We all deserve to be happy. Next time mo na lang ako yakapin. Have a great day.” Hindi kumibo si PM ngunit hindi niya pinigilan si Corina na yakapin siya.
Kumalas na rin si Corina at ngumiti kay PM.
“Salamat talaga PM… or Angelo?”
“PM.” Sagot ni PM. At tinaas niya ang bintana at umabante na palabas ng gate nila Corina.
Nasa daan na si Corina nang nagring ang phone niya. Kinuha niya ang kanyang cellphone at binasa ang message. Naka unregister ang number.
“Buti naman at nag-enjoy ka kasama ang bata. Because it will be his last.”
At muntikan na makabangga si PM.
---
“Hi, excuse me, nasaan ba si PM?” Tanong ni Gio nang nasa studio sila para mag reshoot ng iilang scenes.
“Ahh, di ko alam eh. But pinadala ako rito ni Arthur to assist the assistant producer to direct. Ako sana ang magdidirect eh kaso wala akong experience so I think it’s better kung ang assistant producer na lang muna ang maging scene director.” Sagot ni Marko.
“Ah okay. So for now wala pang gagawin?” Tanong ni Gio.
“Wala pa-” naputol sa pagsasalita si Marko nang dumating si Tristan. “Hi babe. This is what you want right?” Ngumiti ng pagkasweet si Tristan kay Marko at hinalikan ni Marko si Tristan sa pisngi.
“Mag-boyfriend kayo?” Tanong ni Gio.
“Oo. I’m so proud of my Tristan.” Sagot ni Marko kay Gio.
“Ah, mabuti naman iyan.”
“May tanong ako sa’yo Sir Gio, but I hope you don’t mind.” Tanong ni Tristan kay Gio.
“Alam ko na iyan, bakla ba ako?” Inunahan ni Gio si Tristan, at nagkatinginan ang magboyfriend sa pagiging proactive ni Gio.
“To be really honest, there’s this one person that never made me sure that I’m gay. I’m straight most of the time, but this guy never fails to make me happy. Kaya to answer your question, yup, probably I’m gay, and probably, alam niyo na kung sino ang tinutukoy ko.” Sagot ni Gio.
“It should be PM? Right?” Tanong ni Marko.
“Yup. He used to be my bestfriend.”
“Wow, what are the chances! Marko and I used to be bestfriends too, but short-lived lang iyon because I wanted to be something else for him. And, pumayag na man siya. Do you still like him?” Tanong ni Tristan.
“Yeah. I do. But for the past few years-”
“Ikaw pala yung ibig sabihin ni PM na bestfriend niya noon.” Sabat ni Marko.
“Well… siguro. But matagal ko nang pinagsisihan yung ginawa ko sa kanya. Now all I want to do is to win him back again. Alam ko may chance pa.” Sabi ni Gio.
“Meron yan Sir Gio. Trust me. We all undergo a very hard time pero definitely pagdating ng araw, he’ll open up his heart to you. Wag ka lang sumuko. Ako nga di sumuko kay Marko.” Sabay kurot sa pisngi ni Marko.
“Ano ba Tristan. OK sige, tatrabaho muna kami. Sa tent muna ako babe. Laters.” Sabay halik sa pisngi ni Tristan. Tinanggap ni Tristan ang halik ni Marko at nagalakad na pabalik sa kanyang kinauupuan. Samantalang si Gio ay naiwan malapit sa tent at nagtataka kung anong gagawin.
Sa di kalayuan nakita ni Gio si Gab sa gilid kaya agad niya itong nilapitan.
“Oy, pre, andito ka?” Tanong ni Gio kay Gab. Tumango si Gab at tumabi si Gio sa kanya.
“Well, hinahanap ko si-”
“Angelo? Ako nga rin eh. Ah pre, may tatanong lang ako. Gusto mo ba si Angelo?” Tanong ni Gio kay Gab. Matagal nakasagot si Gab habang tinitingnan si Gio at iniisip kung paano siya sasagutin.
“Oo pre. Mahal na mahal ko siya. Kulang ang pagkagusto ko sa kanya.” Sagot ni Gab. Natigilan si Gio sa sinabi ni Gab.
“Pre… ako rin eh.” Mahinang sagot ni Gio sabay yuko.
“Eh, ewan na lang pre kung sino sa atin ang pipiliin niya. Eh kasi, ikakasal na rin ako eh. At parang ayaw na niya sa akin - no - mali. Parang hindi niya talaga ako nagustuhan eh.” Sagot ni Gab sabay yuko.
“So, anong plan mo? Balita ko ikakasal ka na raw? Baka iyan siguro ang dahilan bakit ayaw na niya sa’yo.”
“Hindi pre. May nasabi akong dapat di ko sinabi. Pero sige lang, I’ll still fight for him.”
“Pre! That’s not fair to him and to your bride-to-be! You have to choose one only! It’s either you fight for him or you marry the girl. Wag kang unfair sa kanya. Have you though about how it could have been to him na ginagawa mo lang siyang option?” Tanong ni Gio kay Gab.
“I know pre. Pero, I can’t sit out forever habang siya nagmomove on. If he would have told me he’d let me enter his life, I would. I would even help him up! But, pre, inooption niya lang rin ako. I couldn’t do this. But I love him so so so so fucking much.”
Katahimikan.
“Pre, we’re both fucked up. Pero kung sino sa atin ang piliin ni Angelo, may the best man win na lang.” Nag-alok ng shakehands si Gio at tinanggap naman ito ni Gab.
---
“Hello, magandang hapon po. Itatanong ko lang po dean kung kamusta na si PM?” Tanong ni Gab nang makausap si Jonah sa telepono.
“Ahhh… bakit Gab?” Tanong ni Jonah.
“Eh, wala lang po. Namimiss ko na kasi siya.” Sagot ni Gab.
“Ummm, kelan ulit ang kasal mo Gab?” Tanong ni Jonah.
“Pinamove po ng pamily ni Nina, sa isang linggo na p-po.” Sagot ni Gab.
“Patay tayo diyan, Gab. Si PM ay aalis na rin sa isang linggo. At noon.” Sagot ni Jonah.
“You’re not kidding, dean.” Sagot ni Gab.
“No, I’m not. Doon na rin ang post-editing sa LA ng movie ni Gio. Sorry Gab. Wala na akong magagawa. I’m hanging up.” At pinatay ni Jonah ang telepono.
Natulala si Gab sa narinig. Is this the last time I’m going to see you, Angelo?
Please. Wag naman. Please, make some miracles happen!
“Hey, Gab! Nakatulala ka na naman!” Pambungad ni Nina nang napansin niya si Gab na nasa swing, hawak ang cellphone at nakatingin na naman sa malayo. Maganda ang ngiti ni Nina, ngunit hindi pa rin nito napukaw ang atensyon ni Gab.
“Wala. Do you want to get some snacks? Kain tayo.”
“Sige!” Ngiti ni Nina sabay hawak sa kamay ni Gab.
I guess ito na nga ang huli.
---
“Gab, kanina ko pa napapansin ha wala ka sa sarili mo. Tell me what happened. After all magiging asawa mo na ako so please tell me what’s bothering you. Is this about the preparation for our wedding? What’s this about?” Sunod-sunod na tanong ni Nina kay Gab.
“Wala. Pagod lang.” Sabay ikot ikot sa kanyang tinidor sa spaghetti na minimeryenda nila ni Nina sa isang malapit na restaurant.
“Actually, Gab, I know what’s happening to you. And I exactly know what’s bothering you. Gab, please naman. Give me a chance to love you. I know mahirap, and I know hindi mo pa kaya sa ngayon, but sure enough matututunan mo rin akong mahalin. Just please, ako na lang Gab…” Malungkot na tono ni Nina habang pumatak na ang kanyang unang luha.
Si Gab ay nakatulala pa rin sa spaghetti, di alam kung anong isasagot kay Nina.
“Gab, sumagot ka naman! Please… Ano?! Are you still up for the wedding or not? Promise, I will be the perfect wife! We’ll be having the perfect family. Parang awa mo na Gab, please…” At sunod-sunod na ang mga luha ni Nina.
“Nina. I am marrying you. So stop crying.” Balisang sagot ni Gab kay Nina.
“Gab, thank you. Salamat! Alam ko in time matututunan mo rin akong mahalin. Just hold on, okay?” Hawak ni Nina ang kamay ni Gab. Tumingin lang si Gab kay Nina at nagsalita.
“Okay.” Sabay kalas sa pagkakahawak sa kamay niya.
---
“Hey, Gab! Nakatulala ka na naman!” Pambungad ni Nina nang napansin niya si Gab na nasa swing, hawak ang cellphone at nakatingin na naman sa malayo. Maganda ang ngiti ni Nina, ngunit hindi pa rin nito napukaw ang atensyon ni Gab.
“Wala. Do you want to get some snacks? Kain tayo.”
“Sige!” Ngiti ni Nina sabay hawak sa kamay ni Gab.
I guess ito na nga ang huli.
---
“Gab, kanina ko pa napapansin ha wala ka sa sarili mo. Tell me what happened. After all magiging asawa mo na ako so please tell me what’s bothering you. Is this about the preparation for our wedding? What’s this about?” Sunod-sunod na tanong ni Nina kay Gab.
“Wala. Pagod lang.” Sabay ikot ikot sa kanyang tinidor sa spaghetti na minimeryenda nila ni Nina sa isang malapit na restaurant.
“Actually, Gab, I know what’s happening to you. And I exactly know what’s bothering you. Gab, please naman. Give me a chance to love you. I know mahirap, and I know hindi mo pa kaya sa ngayon, but sure enough matututunan mo rin akong mahalin. Just please, ako na lang Gab…” Malungkot na tono ni Nina habang pumatak na ang kanyang unang luha.
Si Gab ay nakatulala pa rin sa spaghetti, di alam kung anong isasagot kay Nina.
“Gab, sumagot ka naman! Please… Ano?! Are you still up for the wedding or not? Promise, I will be the perfect wife! We’ll be having the perfect family. Parang awa mo na Gab, please…” At sunod-sunod na ang mga luha ni Nina.
“Nina. I am marrying you. So stop crying.” Balisang sagot ni Gab kay Nina.
“Gab, thank you. Salamat! Alam ko in time matututunan mo rin akong mahalin. Just hold on, okay?” Hawak ni Nina ang kamay ni Gab. Tumingin lang si Gab kay Nina at nagsalita.
“Okay.” Sabay kalas sa pagkakahawak sa kamay niya.
---
gab489: Hi. Let’s have dinner @ 8?
montemayor88: No.
gab489: Sige na. Please?
Bakit ba ang kulit mo? Pagdadabog ni PM sa kanyang cellphone.
montemayor88: No. Make it 7. Marami pa akong gagawin.
gab489: But it’s almost 6:30.
montemayor88: Not my problem. If you can’t make it by 7, I’m going to leave. Sa Velvette tayo. My pick. Bilisan mo.
Are you sure PM na makikipagkita ka kay Gab? Think, think, think. Sabay palo sa kanyang ulo.
gab489: OK. OMW. ;)
seen
montemayor88: No.
gab489: Sige na. Please?
Bakit ba ang kulit mo? Pagdadabog ni PM sa kanyang cellphone.
montemayor88: No. Make it 7. Marami pa akong gagawin.
gab489: But it’s almost 6:30.
montemayor88: Not my problem. If you can’t make it by 7, I’m going to leave. Sa Velvette tayo. My pick. Bilisan mo.
Are you sure PM na makikipagkita ka kay Gab? Think, think, think. Sabay palo sa kanyang ulo.
gab489: OK. OMW. ;)
seen
May emoji emoji ka pang nalalaman. Pagmamaktol ni PM sa kanyang cellphone. Pero di namalayan ni PM na nagbibihis na siya at naghahanda na para makipagkita. Excited din pala si PM na makipagkita.
Sunod niya na lang namalayan ay nakapark na siya at pumasok na siya ng Velvette. Pagkapasok niya ng Velvette, napansin niyang 7:10 PM na. Malamang andito na rin si gab489. Palingon-lingon siya sa paligid upang hanapin si Gab ngunit wala siyang Gab na nakikita.
Sunod niya na lang namalayan ay nakapark na siya at pumasok na siya ng Velvette. Pagkapasok niya ng Velvette, napansin niyang 7:10 PM na. Malamang andito na rin si gab489. Palingon-lingon siya sa paligid upang hanapin si Gab ngunit wala siyang Gab na nakikita.
O di ba, Gab? Iniindian mo na naman ako. Nakakainis ka talaga kahit kailan. Sabi ni PM sa kanyang sarili habang papalabas na siya ng restaurant. Ngunit habang papalabas na siya ng restaurant, nagbabakasakali siyang makikita niya si Gab muli. Kaya bago siya lumabas ay huminto siya sa paglalakad at tumalikod upang i-check muli ang paligid - wala talagang Gab.
Ngunit nag-vibrate ang cellphone niya.
“Hello, Gio, bakit?” Tanong ni PM kay Gio. Patuloy niya pa rin sinusuri ang paligid.
“Hey, PM, nagdinner ka na?” Tanong ng dating kaibigan kay PM. Nagulat si PM at bakit natanong ito ni Gio sa kanya.
“Napaka-out of the blue naman ng tanong mo. Hindi pa. May inaantay ako eh kaso hindi yata nagpakita. Samahan mo ako.” Aya ni PM sa dating kaibigan.
“Nice. Nandito ako sa Velvette ngayon!” May enthusiasm na sagot ni Gio sa telepono. Nagulat si PM kaya nilibot niyang muli ang kanyang mga mata sa paligid hanggang nakita niya ang isang kamay na kumakaway mula sa malayo. At namumukhaan niya si Gio kaya kaagad niya itong nilapitan.
“Good thing nandito ka. Inindian kasi ako ni Gab, tangina niya talaga.” Usal ni PM.
“Upo ka muna, PM. Nag-order na nga pala ako as soon as nakita kita.” Sabi ni Gio kay PM.
“Good. Dahil I’m not in the mood to choose something out of 100 options. Tinatamad ako.” Diretsong sagot ni PM.
“I haven’t seen you kanina sa set. Are you still directing the movie?” Tanong ni Gio kay PM habang nilalagok ni PM ang baso ng kanyang wine.
“Yeah. I’m telling Arthur what are the things to do and not to do.”
“Ahh, kaya naman pala. By the way, may sasabihin ako sa’yo. I hope you don’t freak out.” Sabi ni Gio kay PM.
“Yeah, ano yun?”
“I-I am gab489.”
Binaba ni PM ang kanyang wine glass at tumingin diretso kay Gio. “I’m sorry, you’re what?” Gulat na tanong ni PM kay Gio.
“I am gab489.” Pag-ulit ni Gio sabay yuko.
“Gio, don’t shit on me. Wala ako sa mood.” Tumayo na si PM at umakmang aalis. Iritable ang tono ni PM at parang ayaw makipag-usap.
“PM!” Sigaw ni Gio nang di pa nakakalayo si PM. “Nakalimutan mo na ba ang pangalan ko?”
Nahinto si PM sa paglalakad at iniisip ang ibig sabihin ni Gio. Gio GABriel Santos. Gio GABriel Santos. Gio GABriel Santos.
“Gio Gab-riel Santos ang pangalan ko, PM.”
“Gio, pagod na ako. I don’t know what you’re trying to prove, bahala ka na sa buhay mo at aalis na ako. Pagod na pagod na ako, kaya please, tigilan mo na ako.” Diretsong naglakad si PM palabas ng Velvette. Nasa parking lot na siya nang naramdaman niyang hinihila siya ni Gio.
“Angelo, ma-PM ka man o kung ano pa man ang pangalan mo, alam natin na ikaw pa rin si Angelo. Please lang, nagkamali ako noon. Give me chance na i-correct lahat ng pagkakamali ko. Buong puso akong nagpapasalamat sa pagpapatawad mo sa akin, pero I hope willing ka itry one step ahead pa ang relationship natin Angelo. Please!” Hinablot ni Gio si PM patungo sa kanyang dibdib at mahigpit itong niyakap.
Nararamdaman ni PM ang tibok ng puso ni Gio.
“Please. PM.” Bulong ni Gio sa tenga ni PM, “I was your bestfriend. I am willing to be your bestfriend and boyfriend at the same time. Subukan lang natin. I lost you once and I am never gonna be losing you again.”
Bumibigat ang paghinga ni PM.
“Hindi na kita papakawalan at sasaktan ulit. Basta dito ka lang sa dibdib ko, at aalagaan kita ng lubos.” Naramdaman ni PM sa kanyang balikat ang luha ni Gio. Tumingala si PM kay Gio at binalik ang mahigpit na yakap na ginawad ng dating kaibigan sa kanya.
Mahigpit ang yakap ng dalawa at matagal, pero kumalas din ang isa’t-isa kalaunan.
“Maraming salamat, Gio. Di mo alam kung gaano ko katagal hinintay na pansinin mo rin ako.” Ngumiti si PM.
“Pero hindi na lalagpas sa pagkakaibigan ang tingin ko sa’yo. Meron na akong napupusuan, Gio.” Yumuko si PM at hinintay na magsalita si Gio.
Katahimikan.
“S-Si Dimitri pa rin ba?” Lumuha si Gio at pumiyok ang boses dahil sa pagpigil ng hagulgol. Tumingala si PM at ngumiti lang kay Gio.
At mistulang gumuho ang mundo ni Gio sa kanyang nakita. Dahan-dahan lumapit si PM kay Gio at niyakap muli ito sabay patong ng ulo sa balikat ng dating kaibigan.
“Please, Gio. Just because I don’t love you the same way doesn’t mean I don’t want you in my life. Gusto kita, Gio. Aaminin ko, galit na galit ako sa ginawa mo noon, but after all what happened ang gusto ko lang ay tanggapin mo ako ulit sa buhay mo at mapatawad ka. Yun lang. But I’m sorry kung di ko kayang suklian ang pagtingin mo sa akin, Gio. Please naman, ngayon okay na tayo, wag mo akong layuan dahil lang sa binasted kita, please. Masakit kasi mawala ka na naman ulit eh. Matagal ko nang gustong mabalik tayo pero eto na naman. Please…” Iyak ni PM sa balikat ni Gio habang hinahaplos ni Gio ang mga braso ni PM.
“Bigyan mo muna ako ng type na iprocess lahat at ibalik ang sarili ko Angelo, okay? I fell for you so hard all these years, kahit alam ko wala akong chance, I fell for you so hard. Sinubukan ko pa rin. Kasalanan ko ‘to eh. Ibabalik ko lang kung anong nawala, then I’ll get right back to you. Di ako mawawala sa’yo…” Sabay laro ni Gio sa buhok ni PM habang umiiyak ang kaibigan sa kanyang balikat.
“...tol.” At lubusan nang humagulgol si PM sa pagtawag ni Gio sa kanya. Dahil sa huling salitang binitawan ni Gio ay nanumbalik ang mga ala-ala sa isip ni PM.
“O tama na. Ako pa rin naman ang big brother mo eh. Ganito naman tayo palagi noon di ba?” Bakas sa boses ni Gio ang pagkalungkot at halatang sinusubukan niyang maging masaya.
“Gio naman eh… Bakit naman kasi sa akin ka pa nahulog, lalayo ka na ulit tuloy!” Hinampas ni PM ang likod ni Gio. Tumawa si Gio ng napakahina at nilaro ulit ang buhok ni PM.
“Ganito talaga PM eh. Minsan, di mo alam ang ididikta ng puso mo. Kagaya ng sa’yo - bago ako dumating, meron na palang laman ang puso mo.”
“Andiyan ka na naman tol eh!!!” Sigaw ni PM habang umiiyak na tila isang bata.
Tumawa lang si Gio at hinaplos ang likod ni PM. “Wag kang mag-aalala tol. Babalik ako pag okay na ako. Di naman mahabang-mahaba kagaya nang sa’yo na 8 years.” Tawa ni Gio.
“Promise mo iyan ah!” Kumalas si PM at pinunasan ang kanyang luha.
“Promise.” Ngumiti si Gio at inalis ang luha sa ilalim ng mga mata ni PM.
---
Gio kasi eh. Bakit kasi sa akin ka pa nahulog? Nakakainis ka talaga kahit kailan. Hayop ka talagang punyeta ka. Sabay lagok ni PM sa kanyang beer na paubos na. Nasa bar limang kanto ang layo sa Velvette at nag-iinom na naman mag-isa. Di niya kasi mapigilan tanggalin ang lungkot sa mga rebelasyon kanina.
“Hi, cutie. I see you want to have fun?” Isang lalaki ang tumabi kay PM, matangos ang ilong, maputi, maganda ang ngipin, at medyo chinito. Tinignan ni PM ang kanyang katabi ulo hanggang paa - maganda ang katawan at halatang naghuhumindig na ang harapan.
“I see, your friend is really mad.” Sabay nguso ni PM sa harapan ng lalaking tumabi sa kanya.
“I don’t know. Gusto mo ba alamin?” Ngumisi ang lalaki at inakbayan si PM.
“I would love to. Take me to your place. Nabobored na ako sa lugar na ‘to at marami na akong tequila na inom. Sawa na rin ako sa tanginang beer na ito.” Ngumiti si PM at hinalikan sa leeg ang lalaki. Hinablot ni PM ang kanyang wallet saka kumuha ng ilang pera at nilapag sa mesa.
Inalalayan ng lalaki si PM na makalakad palabas ng bar ngunit habang inalalayan ng lalake si PM ay panay sa hawak sa pwet at hipo nito sa katawan ni PM - na naeenjoy din naman nito.
“There’s my car. Condo ko tayo ah?” Ngumiti ang lalaki habang binubuksan ang front seat para kay PM. Ipapasok na sana si PM sa front seat nang may umagaw nito mula sa lalaki.
“Hi. Kanina ko pa hinahanap ang tropa ko. Thank you pre sa pagkuha sa kanya.” Pasasalamat ng isa pang lalaki habang pilit kinukuha si PM mula sa kamay ng chinitong lalake.
“What are you doing? Leave your friend to me. He wants to go home with me, so I’m taking him home for the night. Wag mo kasing iniiwan-iwan ang mga tropa mo eh. He’ll be back by the morning-”
“Hindi pare, mas mabuti sa kanya kung nasa kamay siya ng kaibigan niya kaysa kung kani-kanino lang siya.” Sagot ng lalake habang nararamdaman ni PM na pilit siyang pinag-aagawan ng dalawa.
“Look, I don’t even know kung kaibigan ka niya. So please, he’s mine for the night-”
“Hindi sabi eh!” Tinulak ng ikalawang lalake ang chinitong lalake na uuwi sana kay PM. Nakapag-ipon ng tamang lakas si PM para makatayo at tingnan kung sino ang pilit umaagaw sa kanya.
“What the fuck is wrong with you?!” Sigaw ni PM sabay lingon sa ikalawang lalake. Paglingon ni PM sa lalaki, nagulat siya sa kanyang nakita at hindi niya aakalain na maabutan niya ang lalaking ito.
“Gab?!” Gulat na tanong ni PM.
Ngunit nag-vibrate ang cellphone niya.
“Hello, Gio, bakit?” Tanong ni PM kay Gio. Patuloy niya pa rin sinusuri ang paligid.
“Hey, PM, nagdinner ka na?” Tanong ng dating kaibigan kay PM. Nagulat si PM at bakit natanong ito ni Gio sa kanya.
“Napaka-out of the blue naman ng tanong mo. Hindi pa. May inaantay ako eh kaso hindi yata nagpakita. Samahan mo ako.” Aya ni PM sa dating kaibigan.
“Nice. Nandito ako sa Velvette ngayon!” May enthusiasm na sagot ni Gio sa telepono. Nagulat si PM kaya nilibot niyang muli ang kanyang mga mata sa paligid hanggang nakita niya ang isang kamay na kumakaway mula sa malayo. At namumukhaan niya si Gio kaya kaagad niya itong nilapitan.
“Good thing nandito ka. Inindian kasi ako ni Gab, tangina niya talaga.” Usal ni PM.
“Upo ka muna, PM. Nag-order na nga pala ako as soon as nakita kita.” Sabi ni Gio kay PM.
“Good. Dahil I’m not in the mood to choose something out of 100 options. Tinatamad ako.” Diretsong sagot ni PM.
“I haven’t seen you kanina sa set. Are you still directing the movie?” Tanong ni Gio kay PM habang nilalagok ni PM ang baso ng kanyang wine.
“Yeah. I’m telling Arthur what are the things to do and not to do.”
“Ahh, kaya naman pala. By the way, may sasabihin ako sa’yo. I hope you don’t freak out.” Sabi ni Gio kay PM.
“Yeah, ano yun?”
“I-I am gab489.”
Binaba ni PM ang kanyang wine glass at tumingin diretso kay Gio. “I’m sorry, you’re what?” Gulat na tanong ni PM kay Gio.
“I am gab489.” Pag-ulit ni Gio sabay yuko.
“Gio, don’t shit on me. Wala ako sa mood.” Tumayo na si PM at umakmang aalis. Iritable ang tono ni PM at parang ayaw makipag-usap.
“PM!” Sigaw ni Gio nang di pa nakakalayo si PM. “Nakalimutan mo na ba ang pangalan ko?”
Nahinto si PM sa paglalakad at iniisip ang ibig sabihin ni Gio. Gio GABriel Santos. Gio GABriel Santos. Gio GABriel Santos.
“Gio Gab-riel Santos ang pangalan ko, PM.”
“Gio, pagod na ako. I don’t know what you’re trying to prove, bahala ka na sa buhay mo at aalis na ako. Pagod na pagod na ako, kaya please, tigilan mo na ako.” Diretsong naglakad si PM palabas ng Velvette. Nasa parking lot na siya nang naramdaman niyang hinihila siya ni Gio.
“Angelo, ma-PM ka man o kung ano pa man ang pangalan mo, alam natin na ikaw pa rin si Angelo. Please lang, nagkamali ako noon. Give me chance na i-correct lahat ng pagkakamali ko. Buong puso akong nagpapasalamat sa pagpapatawad mo sa akin, pero I hope willing ka itry one step ahead pa ang relationship natin Angelo. Please!” Hinablot ni Gio si PM patungo sa kanyang dibdib at mahigpit itong niyakap.
Nararamdaman ni PM ang tibok ng puso ni Gio.
“Please. PM.” Bulong ni Gio sa tenga ni PM, “I was your bestfriend. I am willing to be your bestfriend and boyfriend at the same time. Subukan lang natin. I lost you once and I am never gonna be losing you again.”
Bumibigat ang paghinga ni PM.
“Hindi na kita papakawalan at sasaktan ulit. Basta dito ka lang sa dibdib ko, at aalagaan kita ng lubos.” Naramdaman ni PM sa kanyang balikat ang luha ni Gio. Tumingala si PM kay Gio at binalik ang mahigpit na yakap na ginawad ng dating kaibigan sa kanya.
Mahigpit ang yakap ng dalawa at matagal, pero kumalas din ang isa’t-isa kalaunan.
“Maraming salamat, Gio. Di mo alam kung gaano ko katagal hinintay na pansinin mo rin ako.” Ngumiti si PM.
“Pero hindi na lalagpas sa pagkakaibigan ang tingin ko sa’yo. Meron na akong napupusuan, Gio.” Yumuko si PM at hinintay na magsalita si Gio.
Katahimikan.
“S-Si Dimitri pa rin ba?” Lumuha si Gio at pumiyok ang boses dahil sa pagpigil ng hagulgol. Tumingala si PM at ngumiti lang kay Gio.
At mistulang gumuho ang mundo ni Gio sa kanyang nakita. Dahan-dahan lumapit si PM kay Gio at niyakap muli ito sabay patong ng ulo sa balikat ng dating kaibigan.
“Please, Gio. Just because I don’t love you the same way doesn’t mean I don’t want you in my life. Gusto kita, Gio. Aaminin ko, galit na galit ako sa ginawa mo noon, but after all what happened ang gusto ko lang ay tanggapin mo ako ulit sa buhay mo at mapatawad ka. Yun lang. But I’m sorry kung di ko kayang suklian ang pagtingin mo sa akin, Gio. Please naman, ngayon okay na tayo, wag mo akong layuan dahil lang sa binasted kita, please. Masakit kasi mawala ka na naman ulit eh. Matagal ko nang gustong mabalik tayo pero eto na naman. Please…” Iyak ni PM sa balikat ni Gio habang hinahaplos ni Gio ang mga braso ni PM.
“Bigyan mo muna ako ng type na iprocess lahat at ibalik ang sarili ko Angelo, okay? I fell for you so hard all these years, kahit alam ko wala akong chance, I fell for you so hard. Sinubukan ko pa rin. Kasalanan ko ‘to eh. Ibabalik ko lang kung anong nawala, then I’ll get right back to you. Di ako mawawala sa’yo…” Sabay laro ni Gio sa buhok ni PM habang umiiyak ang kaibigan sa kanyang balikat.
“...tol.” At lubusan nang humagulgol si PM sa pagtawag ni Gio sa kanya. Dahil sa huling salitang binitawan ni Gio ay nanumbalik ang mga ala-ala sa isip ni PM.
“O tama na. Ako pa rin naman ang big brother mo eh. Ganito naman tayo palagi noon di ba?” Bakas sa boses ni Gio ang pagkalungkot at halatang sinusubukan niyang maging masaya.
“Gio naman eh… Bakit naman kasi sa akin ka pa nahulog, lalayo ka na ulit tuloy!” Hinampas ni PM ang likod ni Gio. Tumawa si Gio ng napakahina at nilaro ulit ang buhok ni PM.
“Ganito talaga PM eh. Minsan, di mo alam ang ididikta ng puso mo. Kagaya ng sa’yo - bago ako dumating, meron na palang laman ang puso mo.”
“Andiyan ka na naman tol eh!!!” Sigaw ni PM habang umiiyak na tila isang bata.
Tumawa lang si Gio at hinaplos ang likod ni PM. “Wag kang mag-aalala tol. Babalik ako pag okay na ako. Di naman mahabang-mahaba kagaya nang sa’yo na 8 years.” Tawa ni Gio.
“Promise mo iyan ah!” Kumalas si PM at pinunasan ang kanyang luha.
“Promise.” Ngumiti si Gio at inalis ang luha sa ilalim ng mga mata ni PM.
---
Gio kasi eh. Bakit kasi sa akin ka pa nahulog? Nakakainis ka talaga kahit kailan. Hayop ka talagang punyeta ka. Sabay lagok ni PM sa kanyang beer na paubos na. Nasa bar limang kanto ang layo sa Velvette at nag-iinom na naman mag-isa. Di niya kasi mapigilan tanggalin ang lungkot sa mga rebelasyon kanina.
“Hi, cutie. I see you want to have fun?” Isang lalaki ang tumabi kay PM, matangos ang ilong, maputi, maganda ang ngipin, at medyo chinito. Tinignan ni PM ang kanyang katabi ulo hanggang paa - maganda ang katawan at halatang naghuhumindig na ang harapan.
“I see, your friend is really mad.” Sabay nguso ni PM sa harapan ng lalaking tumabi sa kanya.
“I don’t know. Gusto mo ba alamin?” Ngumisi ang lalaki at inakbayan si PM.
“I would love to. Take me to your place. Nabobored na ako sa lugar na ‘to at marami na akong tequila na inom. Sawa na rin ako sa tanginang beer na ito.” Ngumiti si PM at hinalikan sa leeg ang lalaki. Hinablot ni PM ang kanyang wallet saka kumuha ng ilang pera at nilapag sa mesa.
Inalalayan ng lalaki si PM na makalakad palabas ng bar ngunit habang inalalayan ng lalake si PM ay panay sa hawak sa pwet at hipo nito sa katawan ni PM - na naeenjoy din naman nito.
“There’s my car. Condo ko tayo ah?” Ngumiti ang lalaki habang binubuksan ang front seat para kay PM. Ipapasok na sana si PM sa front seat nang may umagaw nito mula sa lalaki.
“Hi. Kanina ko pa hinahanap ang tropa ko. Thank you pre sa pagkuha sa kanya.” Pasasalamat ng isa pang lalaki habang pilit kinukuha si PM mula sa kamay ng chinitong lalake.
“What are you doing? Leave your friend to me. He wants to go home with me, so I’m taking him home for the night. Wag mo kasing iniiwan-iwan ang mga tropa mo eh. He’ll be back by the morning-”
“Hindi pare, mas mabuti sa kanya kung nasa kamay siya ng kaibigan niya kaysa kung kani-kanino lang siya.” Sagot ng lalake habang nararamdaman ni PM na pilit siyang pinag-aagawan ng dalawa.
“Look, I don’t even know kung kaibigan ka niya. So please, he’s mine for the night-”
“Hindi sabi eh!” Tinulak ng ikalawang lalake ang chinitong lalake na uuwi sana kay PM. Nakapag-ipon ng tamang lakas si PM para makatayo at tingnan kung sino ang pilit umaagaw sa kanya.
“What the fuck is wrong with you?!” Sigaw ni PM sabay lingon sa ikalawang lalake. Paglingon ni PM sa lalaki, nagulat siya sa kanyang nakita at hindi niya aakalain na maabutan niya ang lalaking ito.
“Gab?!” Gulat na tanong ni PM.
“Wait, so he’s your friend?” Tanong ng chinitong lalaki.
“I’m not going with you tonight, gorgeous. Not tonight.” Lumingon si PM sa chinito at tinignan ng mariin si Gab. “Bad trip eh. Pwe!” Sabay dura sa harap ni Gab. Ika-ikang naglakad si PM papalayo sa bar at malapit sa kalapit na convenience store. Nagpatimpla siya ng mainit na instant coffee, at nang nakuha na niya ang kanyang kape, naupo siya sa mesa sa labas.
Ilang minutong pagmumuni-muni niya ay umupo na rin kaharap niya si Gab.
“So, aalis ka na pala ng bansa.” Panimula ni Gab kay PM na iniiwasan siya ng tingin.
“Bakit naman ang aga mong umalis? Ilang buwan ka pa nga rito sa Pilipinas, babalik ka na naman sa US?” Follow up ni Gab nang napansin niyang hindi siya pinapansin ni PM.
“Sana naman magstay ka muna ng ilang araw.” Hinawakan ni Gab ang kamay ni PM na nakapatong sa mesa, ngunit hindi kumibo si PM at tumingin lang kay Gab.
“Para saan? Para tumunganga ako rito habang hindi mo ako binibigyan ng time na ayusin ang sarili ko? Para umasa na mamahalin mo rin ako habang ikakasal ka na? Gab, ayoko na. Gagawin ko nang bahay ang US at doon na ako uuwi. Wala akong extra baggage na dadalhin pabalik. Pagod na ako.” Diretsong sagot ni PM kay Gab habang tinatanggal ang kamay ni Gab sa pagkakahawak ng kanya.
Namamasa na ang mata ni PM ngunit sinusubukan niya na hindi maluha sa harap ni Gab.
“PM. I’m sorry pala sa nasabi ko sa’yo. I don’t mean to accuse you like that. Nadala lang ako ng emosyon ko and I don’t mean to demean you in any way. Kaya please, patawarin mo na ako?” Tumingin ng diretso si Gab kay PM at mistulang tinutusok ang puso ni PM sa mga mata ni Gab.
Di na napigilan ni PM ang sarili at bumigay rin siya. Pumatak ang kanyang luha at humagulgol siya.
“Gab, tabi ka nga sa akin saglit.” Utos ni PM kay Gab. Lumipat si Gab ng upuan at tumabi kay PM.
Sunod na nangyari ay niyakap ni PM si Gab at umiyak siya sa balikat nito.
“Ngayon ko lang to gagawin ulit Gab. Namiss kita. Sobrang namiss kita. Araw-araw na di ko pinapansin ang mga tawag mo ay pinapatay ko ang sarili ko sa loob. Hinahanap-hanap kita Gab. Nakakatawa pero ang lakas ng tama mo sa akin. Malalim ka na rito Gab!” Tumawa si PM habang umiiyak sabay turo sa dibdib niya.
Di maunawaan ni Gab ang saya na kanyang naramdaman. Ngumiti siya at hinalikan sa labi si PM habang umiiyak ito. Kahit maraming tao ang dumadaan ay hindi niya ito pansin.
“Ano pang hinihintay natin PM? So ano to, tayo na?” Tanong ni Gab habang ngumingisi.
Natulala si PM ngunit…
“Not now. Please, please, please Gab, give me time?” Tanong ni PM habang pinupunasan ang mukha.
Umiwas ng tingin si Gab at napailing “PM, please just say yes. Ikakasal na ako sa isang linggo!” Nagulat si PM sa narinig mula kay Gab.
“Ano?” Tila nahampas ng frying pan si PM sa kanyang reaction.
“Ikakasal na ako PM. And the call is with you! It’s either you want me, or you don’t.” Sabi ni Gab kay PM.
“Bakit di kasi ipostpone mo muna ang kasal mo para maantay mo muna maging maayos ako?!” Sigaw ni PM kay Gab.
Napailing si Gab at napakamot ng ulo.
“I have to make my parents proud, PM. Para layuan na nila ako. Pero if you’re going to fight for me, you have to fight side by side with me.” Aya ni Gab. Kumalas sa akbay si PM at lumayo kay Gab.
“So you’re telling me you can’t wait AND fight for me at the same time?” Tanong ni PM kay Gab.
“If you’re not with me, I couldn’t.” Sagot ni Gab sabay yuko. Natahimik si PM at nilagok ang isang basong kape na nanlamig na.
“Then I guess this is “right-person-wrong-time” thing. Sana naman Gab, have a sense of dignity to stand up for what you love. It’s funny how you could still think about your parents meanwhile trinato ka nilang tae during your earlier years. It’s disappointing…” Tumayo si PM at nilapag sa mesa ang baso na kanyang ginamit pang-inom ng kape.
“Duwag ka pala. I thought you are going to be different-”
“Don’t forget ikaw rin PM. I understand na you need fixing, but di mo matanggap na I can help you fix yourself. Naduduwag ka rin. I think we’re on the same boat.” Sagot ni Gab sabay tayo at hinarap si PM.
Nagtitigan ang dalawa at pumatak ang luha ni PM, ngunit pinigilan niyang hindi humagulgol.
“I think tama ang decision ko na umuwi na lang. Wala na rin pala akong babalikan rito. I hope you have a great family life.” Sabay halik sa pisngi ni Gab ng matagal habang pumatapatak ang luha ni PM.
Nang kumalas na si PM, nakita niyang si Gab ay umiiyak na rin pala. Ngunit walang salita ang lumabas sa bibig ni Gab.
“I’m sure you would make a great family man, Gab. Mahal mo nga ang family mo despite sa mga ginawa nila sa’yo. I’m sure Nina is a lucky wife to have a great husband and a lover like you.” Malungkot na ngiti ni PM habang si Gab ay humahagulgol na rin.
“I would know. You have loved me for so long kahit wala ako sa tabi mo. And I will forever be thankful for that. I love you, Gab.” Tumalikod na si PM habang dahan-dahan nang binibitawan ang kamay ni Gab. Naglakad na siya pabalik sa bar kung saan nakapark ang kanyang sasakyan at tuluyan na siyang humagulgol ng malakas.
Noon, wrong person, right time. Ngayon, right person, wrong time.
Si Gab ay naiwang umiiyak sa convenience store. Habang papalayo na si PM sa kanyang paningin, umupo siya ulit at binaon ang umiiyak na mukha sa kanyang mga palad.
I love you too, Angelo. I always have, and I always will.
I love you too, Angelo. I always have, and I always will.
---
Nang makauwi na si PM sa kanyang unit, kaagad niyang binuksan ang ilaw. Napansin niyang nasira ang ayos ng doormat niya.
May nakapasok. Ang bulong niya sa isip niya.
Kaagad niyang sinara ang pinto at nilock ito. Kinuha niya ang telepono at tumawag sa front desk, matagal ang pagring at walang sumasagot. Sunod na nagvibrate ang cellphone niya at may unregistered na naman na number na nagtext sa kanya:
“Hello Angelo. Andito na ako. Kaya mo pa ba maging director sa sarili mong action film? ;)”
At may lalaking lumabas mula sa kanyang sofa at walang pagdadalawang-isip na pinukpok ang ulo niya ng flower vase.
Napaupo si PM at hindi niya naanticipate ang pag-atake. Nahihilo siya at nandidilim ang kanyang paningin.
“Hello front desk?” Sagot ng kabilang linya sa telepono niyang hawak. Kahit wala na siyang lakas, inabot niya ito sa kanyang tenga at nagsalita, “Inatake ako. PM Realoso. Security asap-”
Nandilim ang kanyang paningin.
Nang makauwi na si PM sa kanyang unit, kaagad niyang binuksan ang ilaw. Napansin niyang nasira ang ayos ng doormat niya.
May nakapasok. Ang bulong niya sa isip niya.
Kaagad niyang sinara ang pinto at nilock ito. Kinuha niya ang telepono at tumawag sa front desk, matagal ang pagring at walang sumasagot. Sunod na nagvibrate ang cellphone niya at may unregistered na naman na number na nagtext sa kanya:
“Hello Angelo. Andito na ako. Kaya mo pa ba maging director sa sarili mong action film? ;)”
At may lalaking lumabas mula sa kanyang sofa at walang pagdadalawang-isip na pinukpok ang ulo niya ng flower vase.
Napaupo si PM at hindi niya naanticipate ang pag-atake. Nahihilo siya at nandidilim ang kanyang paningin.
“Hello front desk?” Sagot ng kabilang linya sa telepono niyang hawak. Kahit wala na siyang lakas, inabot niya ito sa kanyang tenga at nagsalita, “Inatake ako. PM Realoso. Security asap-”
Nandilim ang kanyang paningin.
Itutuloy…
GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. 2
_________________________________________________________________________________GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. 2
Part 3: "Bahaghari"
Chapter 22: "Goodbye"
---
“Thank you PM. You don’t know how much I waited for this day.”
- Dimitri Salviejo
---
Chapter 22
“I’m sorry, kamusta na raw po siya?” Tanong ni Riza kay Dean Jonah nang umupo ito sa tabi ng matanda matapos nagmamadaling tumakbo.
“Ayun, ayos naman.” Simangot ng matanda sabay tanggal ng kanyang mukha mula sa kanyang mga palad.
“Mabuti naman.” Nagbuntong-hininga si Riza at sumandal sa upuan, at napatingala nang narinig ang balita kay Jonah.
“Uhhh, kamusta na po siya…?” Nahihiyang tanong ni Corina nang dumating ito kasunod kay Riza.
“He’s doing better now. Titingnan na lang siya ng mga doktor and maybe in two or three days he’s good to go. Mabilis na lumabas ang lab test kanina, and ayos naman siya. Mag-ra-run na lang ng ilang test bukas para masiguro.” Ngiti ng matanda kay Corina at kay Monte.
Tumingala na rin si Riza kay Corina na nakatayo sa kanyang tabi.
“H-Hello..” Nahihiyang bati ni Corina kay Riza. Hindi sinagot ni Riza ang bati ni Corina at tinignan lang ito ulo hanggang paa, tsaka iniripan.
“Kung pwede naman sana Riza oh. May bata akong kasama…” Sabay turo kay Monte. Tinalikuran ni Riza si Corina at hinarap si Jonah.
“Wala akong pakialam kung sino ang kasama mo. Baka nga sanay na yan sa sigawan na ginagawa niyo palagi ni Dimitri eh. At ngayon inirapan lang kita dahil nabi-bwisit ako sa mukha mo, hindi ko pwede magawa? Come on. Let’s be real, darling.” Umiirap si Riza, sabay iling.
“Haven’t you moved on, Riza? That was so long ago-”
“We couldn’t have been here and Angelo shouldn’t have been in there kung hindi dahil sa kalandian mo-”
“It’s not my fault na ninakaw siya ng nanay niya and it’s not my fault na naghiganti si Jun si kany-”
“It’s partly your fault. Kasi nga di ba, ikaw ang totoong anak ng nanay niya? E di ikaw sana yung muntikan nang namatay, hindi si Angelo. Kaso, you played innocent. You played like a victim. Malay ko ba na alam mo na ikaw ang anak ni Liza at alam mo na ikaw ang hinahanap ni Jun kaya kailangan mo umarteng biktima at kunyare maghihiganti kay Angelo para madivert sa kanya ang galit ni Jun, di ba?!” Lumingon si Riza kay Corina at tinaasan ito ng kilay.
Natahimik si Corina at bumigat ang kanyang paghinga.
“You know that’s not true. Alam mo Riza na hindi ko yan magagawa-”
“I’m sorry, kamusta na raw po siya?” Tanong ni Riza kay Dean Jonah nang umupo ito sa tabi ng matanda matapos nagmamadaling tumakbo.
“Ayun, ayos naman.” Simangot ng matanda sabay tanggal ng kanyang mukha mula sa kanyang mga palad.
“Mabuti naman.” Nagbuntong-hininga si Riza at sumandal sa upuan, at napatingala nang narinig ang balita kay Jonah.
“Uhhh, kamusta na po siya…?” Nahihiyang tanong ni Corina nang dumating ito kasunod kay Riza.
“He’s doing better now. Titingnan na lang siya ng mga doktor and maybe in two or three days he’s good to go. Mabilis na lumabas ang lab test kanina, and ayos naman siya. Mag-ra-run na lang ng ilang test bukas para masiguro.” Ngiti ng matanda kay Corina at kay Monte.
Tumingala na rin si Riza kay Corina na nakatayo sa kanyang tabi.
“H-Hello..” Nahihiyang bati ni Corina kay Riza. Hindi sinagot ni Riza ang bati ni Corina at tinignan lang ito ulo hanggang paa, tsaka iniripan.
“Kung pwede naman sana Riza oh. May bata akong kasama…” Sabay turo kay Monte. Tinalikuran ni Riza si Corina at hinarap si Jonah.
“Wala akong pakialam kung sino ang kasama mo. Baka nga sanay na yan sa sigawan na ginagawa niyo palagi ni Dimitri eh. At ngayon inirapan lang kita dahil nabi-bwisit ako sa mukha mo, hindi ko pwede magawa? Come on. Let’s be real, darling.” Umiirap si Riza, sabay iling.
“Haven’t you moved on, Riza? That was so long ago-”
“We couldn’t have been here and Angelo shouldn’t have been in there kung hindi dahil sa kalandian mo-”
“It’s not my fault na ninakaw siya ng nanay niya and it’s not my fault na naghiganti si Jun si kany-”
“It’s partly your fault. Kasi nga di ba, ikaw ang totoong anak ng nanay niya? E di ikaw sana yung muntikan nang namatay, hindi si Angelo. Kaso, you played innocent. You played like a victim. Malay ko ba na alam mo na ikaw ang anak ni Liza at alam mo na ikaw ang hinahanap ni Jun kaya kailangan mo umarteng biktima at kunyare maghihiganti kay Angelo para madivert sa kanya ang galit ni Jun, di ba?!” Lumingon si Riza kay Corina at tinaasan ito ng kilay.
Natahimik si Corina at bumigat ang kanyang paghinga.
“You know that’s not true. Alam mo Riza na hindi ko yan magagawa-”
“Fuck you, Corina! Just cut the act! No one is believing every shit that comes out from you mouth anymore! You pushed him out of the water before and you even went as far as bullying, I don’t see any reason bakit hindi mo kayang umarte para hindi mamatay! I don’t see any reason bakit hindi mo kaya na ipadala siya sa ospital ngayon! Baka nga ikaw ang may pakana nito eh!”
“Riza…” Marahan na pag-awat ni Jonah kay Riza. Inalis lang ni Riza ang kamay ni Jonah at diretso siya sa pagsasalita.
“So please lang Corina ah, stop it. Because it doesn’t look good on you to act like the victim. We’re not in a fucking literature course project where you can act the villain and the protagonist at the same time! Just stop! Nakakairita na!” Sigaw ni Riza kay Corina.
“Riza… Wag na muna sa ngayon dahil may bata.” Diretsong pagpapatigil ni Jonah kay Riza nang huminto na si Riza sa pagsasalita. Nakatingin pa rin si Riza kay Corina at mabibigat ang mga buga ng hangin na kanyang nilalabas.
Katahimikan.
Tumingin si Riza kay Monte at tumingin ulit kay Jonah. Tumayo si Riza at tinitigan si Corina. “I need some air.” Iniwan ni Riza ang kanyang bag sa upuan at nilabas ang isang pakete ng sigarilyo.
“Excuse me.” Binangga ni Riza ang balikat ni Corina at diretso na naglakad. Natapon si Corina sa gilid malapit na pumatak ang kanyang mga luha.
“Upo ka.” Ngiti ni Jonah kay Corina. Kinuha ni Jonah si Monte at binulungan, “Kid, bili ka muna ng food doon sa cafeteria ah?” Inabutan ng 500 ni Jonah si Monte. Tumango naman si Monte at nilakad ang cafeteria na nasa kalapit floor lang.
“I’m sorry po…” Nagbreak down si Corina at umiyak sa balikat ni Jonah. “I am so, so, sorry! Humihingi po ako ng patawad, sa’yo, para kay PM…” Humagulgol si Corina habang hinahaplos ni Jonah ang ulo ni Corina.
“It’s okay, Corina. I understand biktima ka rin ng mga pangyayari. Hindi naman natin ginusto lahat ng mga nangyari noon di ba? Hindi natin ginusto ang mga desisyon ng nanay ni Angelo. Hindi natin ginusto na maghiganti si Eugenio. Hindi natin ginusto ang makipagtulungan ka kay Eugenio para mawasak si Angelo.”
“Hindi ko naman po talaga alam eh… Ang kasalanan ko lang naman po ay ang saktan si Angelo noon, at ang maging instrumento ni Jun. Alam ko po, maling-mali yun. At hindi ako titigil na humingi ng tawad para sa lahat ng mga masasamang bagay na nagawa ko. Tao lang din naman po ako eh - siguro nga ako na ang pinakamasamang tao. Pero nagsisisi naman po ako, at narealize ko naman po ang mga kasalanan ko…” Iyak ni Corina sa balikat ng matanda.
“It’s fine. What’s important is alam mo na ang tama at hindi mo na gagawin ulit ang mali. Corina, bente-otso anyos ka pa lang. Ang bata mo pa. You can still make things right. And I know you will. Pinatawad ka na ni Angelo, alam ko yun. Pero mahihirapan talaga siyang pakisamahan ka ng maayos dahil sa mga bagay na nawala sa kanya. Ang tagal na noon, Corina, but para sa kanya sariwang-sariwa pa ang sugat.”
“Alam ko naman po iyon eh…”
“Don’t think about Riza. She’s just being the ever-supportive best friend like she has always been. Alam mo ba, she never stopped looking for Angelo on day one na nawala siya up until bumalik si PM? Just understand na she’s being a best friend to him. And kasing-taray din ni Angelo si Riza. She’ll come along.”
“Hindi po naman iyon ang kinatatakutan ko eh. Natatakot ako na baka habangbuhay ako magiging masama sa tingin ng mga tao, at baka dahil po dun maapektuhan si Monte. Siya na lang po ang meron ako and ayaw ko rin siya masira-”
“No. Don’t think about it. Hahaha.” Tumawa si Jonah at pinaupo ng maayos si Corina, pinasandal sa upuan ng gilid ng lobby ng ospital - sa tapat mismo ng room ni PM.
“Bata ka pa nga talaga. You know what, darling, just as long as you are the great mother, your child will never listen to anyone else, and you will always be the queen in the eyes of your little prince. Trust me, I’ve been there.” Tumingin si Jonah sa pintuan ng ward ni PM.
Pinunasan ni Corina ang kanyang mga luha at pinilit ngumiti. “Thank you po, that helped me a lot.”
“Uhhh, Jonah. We have to talk.” Nasa kabilang tabi ni Jonah si Sheldon. Tumingala si Jonah at ngumiti.
“Sandali lang hija ah, we have to talk about something important.” Ngumiti si Jonah at tinapik sa balikat si Corina. Tumayo si Corina at nakipag-usap kay Sheldon, mahina ang boses ni Sheldon habang papalakad sila papalayo kay Corina.
---
“We have to send PM out of the country as soon as possible. Kung merong mga ganitong atake na nangyayari even sa comfort ng flat niya, then most likely hindi siya safe else where.” Dire-diretsong pag-aalala ni Sheldon.
“I know. He’ll be leaving in one week time. Bata pa siya Sheldon, give him a time to enjoy life. He’s 26 years old and wag natin madiliin ang buhay para sa kanya. And besides, he’s not like a 10 or an 8. He’s 26. Alam ko kelangan natin siya ilabas ng bansa, but we have to listen to him first.”
“You are not getting me, Jonah! He could be held by anyone anywhere! Who knows kung anong kayang gawin ng mga gagong umaatake sa kanya! He’s nowhere safe!” Sigaw ni Sheldon nang sumakay sila sa elevator.
“Listen, Sheldon. I thank you for the concern you have to my son. I was once in your position, and it kills me to know he’s nowhere safe too. But trust me. He will be. Kahit saan mo pa siya ilagay, mabubuhay siya.” Ngiti ng matanda.
“And you have to listen to me too, Jonah. I’m his father too. In fact, I’m his real father. So I think you have to listen to me more than you listen to anyone else. Gets mo?” Sarkastikong tono ni Sheldon.
“Bahala ka. Yan ang sabi mo eh. Porket hindi ako totoong ina, binabastos mo na ako. You talk to him and bahala na kayo sa desisyon niyo.” Tahimik ang dalawa hanggang sa nasa loob lang sila ng elevator para mag-usap.
“I think I’m going back.” Pinindot ni Jonah ang open button at bumukas ang elevator. Lubas si Jonah ng elevator. Matapos ang ilang hakbang mula sa elevator, lumingon ulit siya kay Sheldon na nasa loob pa rin ng elevator.
“At please lang, Sheldon, wag mo babastusin ang pusisyon ko bilang mama ni Angelo. I may not be his real mother, but I love your son like my own. I was around when you weren’t. Respeto lang sana. Di ko naman aagawin ang anak mo sa’yo eh.” At diretso na naglakad si Jonah papalayo ng elevator.
Samantalang si Sheldon ay naiwan nakatulala sa loob ng elevator.
---
“Can I talk to you?” Mataray na tanong ni Riza kay Corina nang nasa balcony ang mag-ina. Tumingin si Corina kay Corina at binulungan si Monte: “anak dun ka muna sa nursery and look at the little kids. I’ll see you there.”
“Yes mama!” Tumango si Monte at hinalikan si Corina sa pisngi. Umirap si Riza nang niyakap ni Corina si Monte bago ito tuluyan tumakbo patungo sa nursery.
“Are you even serious right now? What’s your deal? Why are you here?” Sunod-sunod na tanong ni Riza na may halong katarayan, tila hindi welcome si Corina sa ospital.
“Listen, Riza. You might not believe me, but I was the real child of Angelo’s mom. So in a way, magkapatid kami-”
“Well the last time I checked Corina is papa mo si Jun but kinantot mo pa rin siya, and half-brother mo si Dimitri pero kinantot mo rin siya, so what’s the difference?”
“Riza, tone down your voice, baka marinig ni Monte-”
“So takot ka na malaman ng anak mo na isa ka sa pinakamalanding nilalang sa balat ng lupa na hindi makahinga kung walang nakapasok diyan sa pwerta mong hugis parisukat, ganon?”
“Kung kabastusan na lang man din ang ibabato mo sa akin ngayon, Riza, better don’t waste your time talking to me instead. I’m here for Angelo, not for you-” Tumalikod na sana si Corina para mag-walk out kay Riza nang hinila siya nito pabalik upang magkaharap sila.
“Don’t walk away from me, Corina. Why are you not as strong as you were nung ang lakas lakas pa ng loob mo na bastusin si Angelo sa SEA University walong taon na ang nakaraan? Naubos na ba lahat ng lakas mo kakakantot sa tatay mo?”
“Riza, don’t make me high-five your face.” Pagbabanta ni Corina sabay iwas ng tingin, halatang nagtitimpi ng galit. Naluluha na rin si Corina.
“Ooooh, are those tears in your eyes? Bakit? Nasasaktan ka na sa mga sinasabi ko ngayon? Truth hurts right? Na ever since high school, isa kang malanding higad na walang alam kundi ang magpaakap sa mga lalaki all day round. I bet finufubu mo rin ang hipag-slash-tatay mo kung wala ang asawa-slash-half-brother mo, tama?”
“Okay, that’s it.” Tumulo ang luha ni Corina at mabilis na lumipad ang kamay niya patungo sa pisngi ni Riza - ngunit mabilis din pinigilan ni Riza ang kanang kamay ni Corina at kaagad na ginamit ang kanang kamay ni Riza para masampal na pagkalakas-lakas si Corina.
Tumama ang palad ni Riza sa pisngi ni Corin at mistulang mahilo si Corina sa lakas ng sampal ni Riza. Natumba si Corina sa sahig at nirerecollect ang sarili dahil sa shock na tinamo niya mula kay Riza.
Tumingala siya kay Riza at naramdaman ni Corina na sinampal pa ulit siya ni Riza.
“TANGINA MO, CORINA!! MATAGAL KO NANG GUSTONG GAWIN SA’YO YAN, KINGINA KA! LECHE KANG HIGAD KA! ANO?! LALABAN KA NGAYON?! LUMABAN KA GAGO KA!!” Sabay sampal ulit sa mukha ni Corina.
“Riza, please, wala akong kalaban-laban ngayon. Kaya please lang-”
“GAGO! SI ANGELO WALANG KALABAN-LABAN NOON, ILANG ULIT MO BA SIYA BINASTOS AT GINAGO?! ILAN?! MARAMING BESES!! TAMA ANG NARINIG MO, MARAMING BESES MO SIYA TRINATONG ISANG PUTANG INANG, WALANG KWENTANG BAKLA!!” Sigaw ni Riza. At dahil sa hinagpis, nahulog na rin si Riza sa sahig kaharap si Corina. Umiiyak si Riza at humahagulgol.
“Hetong tandaan mo, Corina… Mapapatawad man kita… Pero hindi ko makakalimutan lahat ng bagay na ginawa mo kay Angelo. Dito nagmarka o, dito!” Sabay turo ni Riza sa puso ni Corina nang paulit ulit.
“Tandaan mo iyan.” Tumayo si Riza at pinunasan ang mukha, sabay lakad papalayo kay Corina na pinipilit makatayo at maglakad ng maayos dahil sa hilo na kanyang nararamdaman.
---
“Anak, ang tatay mo may gustong sabihin sa’yo.” Hinahaplos ni Jonah ang kamay ng anak nang magising na ito.
“Anak, uhhh, PM, we have to get you out of the country asap. Hindi na nakakabuti sa’yo, at hindi ka na safe dito. What happened to you may just be a warning. Kaya anak, please, let’s book you a ticket right now and ship you out as soon as you’re released.” Pag-aalala ni Sheldon kay PM.
“Tay, I’m fine. One week from now is probably the earliest I could leave the country. I should leave by then. Not earlier, I’m not ready.”
“And so are we. Anak.. All we want to think about is your safety, clearly, we’re not ready too kung sakaling mangyari ulit ito. We couldn’t protect you!”
“Dad, you’re being paranoid. Trust me. Kaya ko ‘to. One week.”
“Bakit one week, do you still want to attend this?” Sabay pakita sa invitation kay PM na ang nakasulat: NINA <3 GAB, up to eternity.
Walang reaksyon na pinakita si PM at nakatingin lang sa card. “Who designed this. This is really pretty.” Ngumiti si PM at tinignan ang nilalaman ng card.
“Anak, this isn’t worth your time. This shit, this Gab Victorio, is just a total pile of cumdump na sinasaktan ka. He’s not worth your time.”
Kinuha ni PM ang ulo ng ama at hinalikan ito sa noo. “Tay, don’t worry. Hindi naman si Gab ang reason bakit gusto ko magstay pa ng konti. Besides, ilang araw lang ba yun after ako marelease. Two or three? I want to explore the place ulit. Ang dami kong mga namiss na bagay dito sa Pilipinas, and I don’t want to leave feeling missed out. Kaya, I’ll be fine. I’ve been through worse.” Ngiti ni PM.
Napasandal na lang ang ama at pinisil ang kamay ng anak. “Anak ka nga talaga ni Liza.” Umiling ang matandang lalaki at tumawa na lang si PM at si Riza.
Natapos ang tawa nang pumasok si Corina sa kwarto. Nagsitinginan ang mga tao, lalo na si Sheldon.
“Hi. What can we help you with?” Striktong tanong ni Sheldon kay Corina. Hindi makatingin si Corina sa mga mata ng tao kaya yumuko na lang siya.
“PM… Pwede ba kita makausap-”
“Pwede naman dito mo na lang sabihin ang gusto mo sabihin.” Umirap si Riza.
“I think we should go out, Sheldon.” Lumabas si Jonah at si Sheldon ng kwarto. Inayos ni Riza ang kanyang bag at naglakad na rin, kasunod nila Jonah. Nang si PM na lang ang nasa kwarto, sunod na rin pumasok si Monte.
“Bakit?” Kalmadong tanong ni PM nang lumapit si Corina sa kanya.
“Actually, PM, ang dahilan kung bakit nandito kami is gusto ka ikamusta nito.” Umupo sa kama si Monte at hinalikan sa pisngi si PM.
“Hey there, buddy!” Bati ni PM kay Monte nang umakyat na ito ng kama.
“Hi tito! Thank you nga pala, and at last okay na kayo ni mommy.” Ngumiti si Monte kay PM. Napangiti na rin si PM sabay gulo sa buhok ng bata.
“Ikaw talagang bata ka. Inistorbo mo pa ang mama mo. Tito’s fine. I’ll be out in two days.”
“But tito, mama told me you’re going to leave after you get out. Is that true?” Tumingin si PM kay Corina, halatang hindi alam kung anong isasagot sa bata.
“Well, Tito will be taking a long break back at home, and of course will be back after.”
“Is that a very long time? I don’t want to wait.” Simangot ng bata at tumawa naman si PM. Napangiti si Corina sa inasta ng anak.
“Tito will be back right away. So don’t be sad now. Is your dad talking to you again? Is he making you cry?” Pag-aalala ni PM sa bata.
“Mom told me daddy’s gonna be living somewhere else. So… I don’t think he wants to see me anymore. But I still have mommy. So it’s okay.” Ngiti ng bata kay PM.
“Good. Here, I told Lola Jonah to bring me something since she told me you’re here.” Inabot ni PM ang bag na dala niya at naglabas ng isang coffee shop planner.
“Here. I got you all spaces. Since Tito PM is really interested what you are doing if he’s not with you, right down all the things and people that made you happy, or sad, or anything in this diary. Okay? Make this your diary.” Ngiti ni PM kay Monte.
“Thanks po! I’ll ask help from mom. I know how to write but not really fast like her.” Tumawa si PM at kiniliti ang bata saglit.
“Don’t worry. I’m sure your mom will help you. Wag kang mag-mi-miss ng isang araw ah? Kung hindi magtatampo si Tito PM sa’yo. If you can do that, I’ll bring you pasalubong everytime I come over. Okay?” Ngiti ni PM. Napa-yehey si Monte at niyakap si PM.
“Thank you, tito! I hope you will be okay soon!”
“Thank you Monte! Ang kulit mo talaga. Okay, dun ka muna sa labas. Mag-uusap lang kami ng mama mo.”
Tumango ang bata at nagmartsa palabas ng hospital room.
“PM-”
“Corina. Tapos na tayo sa sorry part. Okay na lahat.”
“Thank-”
“At sa thank you. Please Corina makinig ka naman, ayaw ko ng drama.” Pagpatahimik ni Corina kay PM.
“All I wanna say PM is salamat sa pagpapasaya kay Monte. He’s surely going to miss you so much.” Ngumiti si Corina habang pinipigilan ang luha.
“That’s right. Pigilan mo yang luha mo. All your kid need right now is a strong woman to look up to. At saka pakisabi diyan kay Dimitri na umayos siya. Anak niya pa rin yan kahit papano.”
“Di ko na siya pipilitin, PM. Kung hindi niya pa kaya sa ngayon na idigest lahat ng mga pangyayari, sa mga rebelasyon, sa pagkawala ng tatay niya, then I think he deserves the room to breathe muna.” Umirap si PM sa narinig mula kay Corina.
“And if you’re not going to do it, ako ang magpapaalala sa kanya na ama pa rin siya. By the way, is it true you’re filing an annulment? That’s bad for your kid…”
“Actually, PM, nagpatherapy na kami ni Monte. And conditioned na ako na magiging single parent. It’s fine. After all, thank you sa shares na binigay mo sa akin na pinamana sa’yo ng totoong mong lolo, ng mga Arturo? Sa una, gulat sila kung paano ako magiging rightful owners, but since single parent nga ako, at gipit, I told them I need a job with them. So what we came up with, I’m CEO by name, and they’re going to help me manage Diamond Chain. What you did PM is truly a big step for peace between your real family, and my foster family. They were kind, trabaho lang naman hiningi ko sa kanila, pero pati shares nila binigay na rin sa akin. I guess there’s a reason why Arturo Feathers was the thing before, dahil magagaling talaga sa business ang papa ng nanay mo.” Ngiti lang ang nasukli ni PM nang tapos na magsalita si Corina.
Katahimikan.
“And dahil sa ginawa mo, I get to accept my Manlangit side. Maraming salamat…”
“Riza…” Marahan na pag-awat ni Jonah kay Riza. Inalis lang ni Riza ang kamay ni Jonah at diretso siya sa pagsasalita.
“So please lang Corina ah, stop it. Because it doesn’t look good on you to act like the victim. We’re not in a fucking literature course project where you can act the villain and the protagonist at the same time! Just stop! Nakakairita na!” Sigaw ni Riza kay Corina.
“Riza… Wag na muna sa ngayon dahil may bata.” Diretsong pagpapatigil ni Jonah kay Riza nang huminto na si Riza sa pagsasalita. Nakatingin pa rin si Riza kay Corina at mabibigat ang mga buga ng hangin na kanyang nilalabas.
Katahimikan.
Tumingin si Riza kay Monte at tumingin ulit kay Jonah. Tumayo si Riza at tinitigan si Corina. “I need some air.” Iniwan ni Riza ang kanyang bag sa upuan at nilabas ang isang pakete ng sigarilyo.
“Excuse me.” Binangga ni Riza ang balikat ni Corina at diretso na naglakad. Natapon si Corina sa gilid malapit na pumatak ang kanyang mga luha.
“Upo ka.” Ngiti ni Jonah kay Corina. Kinuha ni Jonah si Monte at binulungan, “Kid, bili ka muna ng food doon sa cafeteria ah?” Inabutan ng 500 ni Jonah si Monte. Tumango naman si Monte at nilakad ang cafeteria na nasa kalapit floor lang.
“I’m sorry po…” Nagbreak down si Corina at umiyak sa balikat ni Jonah. “I am so, so, sorry! Humihingi po ako ng patawad, sa’yo, para kay PM…” Humagulgol si Corina habang hinahaplos ni Jonah ang ulo ni Corina.
“It’s okay, Corina. I understand biktima ka rin ng mga pangyayari. Hindi naman natin ginusto lahat ng mga nangyari noon di ba? Hindi natin ginusto ang mga desisyon ng nanay ni Angelo. Hindi natin ginusto na maghiganti si Eugenio. Hindi natin ginusto ang makipagtulungan ka kay Eugenio para mawasak si Angelo.”
“Hindi ko naman po talaga alam eh… Ang kasalanan ko lang naman po ay ang saktan si Angelo noon, at ang maging instrumento ni Jun. Alam ko po, maling-mali yun. At hindi ako titigil na humingi ng tawad para sa lahat ng mga masasamang bagay na nagawa ko. Tao lang din naman po ako eh - siguro nga ako na ang pinakamasamang tao. Pero nagsisisi naman po ako, at narealize ko naman po ang mga kasalanan ko…” Iyak ni Corina sa balikat ng matanda.
“It’s fine. What’s important is alam mo na ang tama at hindi mo na gagawin ulit ang mali. Corina, bente-otso anyos ka pa lang. Ang bata mo pa. You can still make things right. And I know you will. Pinatawad ka na ni Angelo, alam ko yun. Pero mahihirapan talaga siyang pakisamahan ka ng maayos dahil sa mga bagay na nawala sa kanya. Ang tagal na noon, Corina, but para sa kanya sariwang-sariwa pa ang sugat.”
“Alam ko naman po iyon eh…”
“Don’t think about Riza. She’s just being the ever-supportive best friend like she has always been. Alam mo ba, she never stopped looking for Angelo on day one na nawala siya up until bumalik si PM? Just understand na she’s being a best friend to him. And kasing-taray din ni Angelo si Riza. She’ll come along.”
“Hindi po naman iyon ang kinatatakutan ko eh. Natatakot ako na baka habangbuhay ako magiging masama sa tingin ng mga tao, at baka dahil po dun maapektuhan si Monte. Siya na lang po ang meron ako and ayaw ko rin siya masira-”
“No. Don’t think about it. Hahaha.” Tumawa si Jonah at pinaupo ng maayos si Corina, pinasandal sa upuan ng gilid ng lobby ng ospital - sa tapat mismo ng room ni PM.
“Bata ka pa nga talaga. You know what, darling, just as long as you are the great mother, your child will never listen to anyone else, and you will always be the queen in the eyes of your little prince. Trust me, I’ve been there.” Tumingin si Jonah sa pintuan ng ward ni PM.
Pinunasan ni Corina ang kanyang mga luha at pinilit ngumiti. “Thank you po, that helped me a lot.”
“Uhhh, Jonah. We have to talk.” Nasa kabilang tabi ni Jonah si Sheldon. Tumingala si Jonah at ngumiti.
“Sandali lang hija ah, we have to talk about something important.” Ngumiti si Jonah at tinapik sa balikat si Corina. Tumayo si Corina at nakipag-usap kay Sheldon, mahina ang boses ni Sheldon habang papalakad sila papalayo kay Corina.
---
“We have to send PM out of the country as soon as possible. Kung merong mga ganitong atake na nangyayari even sa comfort ng flat niya, then most likely hindi siya safe else where.” Dire-diretsong pag-aalala ni Sheldon.
“I know. He’ll be leaving in one week time. Bata pa siya Sheldon, give him a time to enjoy life. He’s 26 years old and wag natin madiliin ang buhay para sa kanya. And besides, he’s not like a 10 or an 8. He’s 26. Alam ko kelangan natin siya ilabas ng bansa, but we have to listen to him first.”
“You are not getting me, Jonah! He could be held by anyone anywhere! Who knows kung anong kayang gawin ng mga gagong umaatake sa kanya! He’s nowhere safe!” Sigaw ni Sheldon nang sumakay sila sa elevator.
“Listen, Sheldon. I thank you for the concern you have to my son. I was once in your position, and it kills me to know he’s nowhere safe too. But trust me. He will be. Kahit saan mo pa siya ilagay, mabubuhay siya.” Ngiti ng matanda.
“And you have to listen to me too, Jonah. I’m his father too. In fact, I’m his real father. So I think you have to listen to me more than you listen to anyone else. Gets mo?” Sarkastikong tono ni Sheldon.
“Bahala ka. Yan ang sabi mo eh. Porket hindi ako totoong ina, binabastos mo na ako. You talk to him and bahala na kayo sa desisyon niyo.” Tahimik ang dalawa hanggang sa nasa loob lang sila ng elevator para mag-usap.
“I think I’m going back.” Pinindot ni Jonah ang open button at bumukas ang elevator. Lubas si Jonah ng elevator. Matapos ang ilang hakbang mula sa elevator, lumingon ulit siya kay Sheldon na nasa loob pa rin ng elevator.
“At please lang, Sheldon, wag mo babastusin ang pusisyon ko bilang mama ni Angelo. I may not be his real mother, but I love your son like my own. I was around when you weren’t. Respeto lang sana. Di ko naman aagawin ang anak mo sa’yo eh.” At diretso na naglakad si Jonah papalayo ng elevator.
Samantalang si Sheldon ay naiwan nakatulala sa loob ng elevator.
---
“Can I talk to you?” Mataray na tanong ni Riza kay Corina nang nasa balcony ang mag-ina. Tumingin si Corina kay Corina at binulungan si Monte: “anak dun ka muna sa nursery and look at the little kids. I’ll see you there.”
“Yes mama!” Tumango si Monte at hinalikan si Corina sa pisngi. Umirap si Riza nang niyakap ni Corina si Monte bago ito tuluyan tumakbo patungo sa nursery.
“Are you even serious right now? What’s your deal? Why are you here?” Sunod-sunod na tanong ni Riza na may halong katarayan, tila hindi welcome si Corina sa ospital.
“Listen, Riza. You might not believe me, but I was the real child of Angelo’s mom. So in a way, magkapatid kami-”
“Well the last time I checked Corina is papa mo si Jun but kinantot mo pa rin siya, and half-brother mo si Dimitri pero kinantot mo rin siya, so what’s the difference?”
“Riza, tone down your voice, baka marinig ni Monte-”
“So takot ka na malaman ng anak mo na isa ka sa pinakamalanding nilalang sa balat ng lupa na hindi makahinga kung walang nakapasok diyan sa pwerta mong hugis parisukat, ganon?”
“Kung kabastusan na lang man din ang ibabato mo sa akin ngayon, Riza, better don’t waste your time talking to me instead. I’m here for Angelo, not for you-” Tumalikod na sana si Corina para mag-walk out kay Riza nang hinila siya nito pabalik upang magkaharap sila.
“Don’t walk away from me, Corina. Why are you not as strong as you were nung ang lakas lakas pa ng loob mo na bastusin si Angelo sa SEA University walong taon na ang nakaraan? Naubos na ba lahat ng lakas mo kakakantot sa tatay mo?”
“Riza, don’t make me high-five your face.” Pagbabanta ni Corina sabay iwas ng tingin, halatang nagtitimpi ng galit. Naluluha na rin si Corina.
“Ooooh, are those tears in your eyes? Bakit? Nasasaktan ka na sa mga sinasabi ko ngayon? Truth hurts right? Na ever since high school, isa kang malanding higad na walang alam kundi ang magpaakap sa mga lalaki all day round. I bet finufubu mo rin ang hipag-slash-tatay mo kung wala ang asawa-slash-half-brother mo, tama?”
“Okay, that’s it.” Tumulo ang luha ni Corina at mabilis na lumipad ang kamay niya patungo sa pisngi ni Riza - ngunit mabilis din pinigilan ni Riza ang kanang kamay ni Corina at kaagad na ginamit ang kanang kamay ni Riza para masampal na pagkalakas-lakas si Corina.
Tumama ang palad ni Riza sa pisngi ni Corin at mistulang mahilo si Corina sa lakas ng sampal ni Riza. Natumba si Corina sa sahig at nirerecollect ang sarili dahil sa shock na tinamo niya mula kay Riza.
Tumingala siya kay Riza at naramdaman ni Corina na sinampal pa ulit siya ni Riza.
“TANGINA MO, CORINA!! MATAGAL KO NANG GUSTONG GAWIN SA’YO YAN, KINGINA KA! LECHE KANG HIGAD KA! ANO?! LALABAN KA NGAYON?! LUMABAN KA GAGO KA!!” Sabay sampal ulit sa mukha ni Corina.
“Riza, please, wala akong kalaban-laban ngayon. Kaya please lang-”
“GAGO! SI ANGELO WALANG KALABAN-LABAN NOON, ILANG ULIT MO BA SIYA BINASTOS AT GINAGO?! ILAN?! MARAMING BESES!! TAMA ANG NARINIG MO, MARAMING BESES MO SIYA TRINATONG ISANG PUTANG INANG, WALANG KWENTANG BAKLA!!” Sigaw ni Riza. At dahil sa hinagpis, nahulog na rin si Riza sa sahig kaharap si Corina. Umiiyak si Riza at humahagulgol.
“Hetong tandaan mo, Corina… Mapapatawad man kita… Pero hindi ko makakalimutan lahat ng bagay na ginawa mo kay Angelo. Dito nagmarka o, dito!” Sabay turo ni Riza sa puso ni Corina nang paulit ulit.
“Tandaan mo iyan.” Tumayo si Riza at pinunasan ang mukha, sabay lakad papalayo kay Corina na pinipilit makatayo at maglakad ng maayos dahil sa hilo na kanyang nararamdaman.
---
“Anak, ang tatay mo may gustong sabihin sa’yo.” Hinahaplos ni Jonah ang kamay ng anak nang magising na ito.
“Anak, uhhh, PM, we have to get you out of the country asap. Hindi na nakakabuti sa’yo, at hindi ka na safe dito. What happened to you may just be a warning. Kaya anak, please, let’s book you a ticket right now and ship you out as soon as you’re released.” Pag-aalala ni Sheldon kay PM.
“Tay, I’m fine. One week from now is probably the earliest I could leave the country. I should leave by then. Not earlier, I’m not ready.”
“And so are we. Anak.. All we want to think about is your safety, clearly, we’re not ready too kung sakaling mangyari ulit ito. We couldn’t protect you!”
“Dad, you’re being paranoid. Trust me. Kaya ko ‘to. One week.”
“Bakit one week, do you still want to attend this?” Sabay pakita sa invitation kay PM na ang nakasulat: NINA <3 GAB, up to eternity.
Walang reaksyon na pinakita si PM at nakatingin lang sa card. “Who designed this. This is really pretty.” Ngumiti si PM at tinignan ang nilalaman ng card.
“Anak, this isn’t worth your time. This shit, this Gab Victorio, is just a total pile of cumdump na sinasaktan ka. He’s not worth your time.”
Kinuha ni PM ang ulo ng ama at hinalikan ito sa noo. “Tay, don’t worry. Hindi naman si Gab ang reason bakit gusto ko magstay pa ng konti. Besides, ilang araw lang ba yun after ako marelease. Two or three? I want to explore the place ulit. Ang dami kong mga namiss na bagay dito sa Pilipinas, and I don’t want to leave feeling missed out. Kaya, I’ll be fine. I’ve been through worse.” Ngiti ni PM.
Napasandal na lang ang ama at pinisil ang kamay ng anak. “Anak ka nga talaga ni Liza.” Umiling ang matandang lalaki at tumawa na lang si PM at si Riza.
Natapos ang tawa nang pumasok si Corina sa kwarto. Nagsitinginan ang mga tao, lalo na si Sheldon.
“Hi. What can we help you with?” Striktong tanong ni Sheldon kay Corina. Hindi makatingin si Corina sa mga mata ng tao kaya yumuko na lang siya.
“PM… Pwede ba kita makausap-”
“Pwede naman dito mo na lang sabihin ang gusto mo sabihin.” Umirap si Riza.
“I think we should go out, Sheldon.” Lumabas si Jonah at si Sheldon ng kwarto. Inayos ni Riza ang kanyang bag at naglakad na rin, kasunod nila Jonah. Nang si PM na lang ang nasa kwarto, sunod na rin pumasok si Monte.
“Bakit?” Kalmadong tanong ni PM nang lumapit si Corina sa kanya.
“Actually, PM, ang dahilan kung bakit nandito kami is gusto ka ikamusta nito.” Umupo sa kama si Monte at hinalikan sa pisngi si PM.
“Hey there, buddy!” Bati ni PM kay Monte nang umakyat na ito ng kama.
“Hi tito! Thank you nga pala, and at last okay na kayo ni mommy.” Ngumiti si Monte kay PM. Napangiti na rin si PM sabay gulo sa buhok ng bata.
“Ikaw talagang bata ka. Inistorbo mo pa ang mama mo. Tito’s fine. I’ll be out in two days.”
“But tito, mama told me you’re going to leave after you get out. Is that true?” Tumingin si PM kay Corina, halatang hindi alam kung anong isasagot sa bata.
“Well, Tito will be taking a long break back at home, and of course will be back after.”
“Is that a very long time? I don’t want to wait.” Simangot ng bata at tumawa naman si PM. Napangiti si Corina sa inasta ng anak.
“Tito will be back right away. So don’t be sad now. Is your dad talking to you again? Is he making you cry?” Pag-aalala ni PM sa bata.
“Mom told me daddy’s gonna be living somewhere else. So… I don’t think he wants to see me anymore. But I still have mommy. So it’s okay.” Ngiti ng bata kay PM.
“Good. Here, I told Lola Jonah to bring me something since she told me you’re here.” Inabot ni PM ang bag na dala niya at naglabas ng isang coffee shop planner.
“Here. I got you all spaces. Since Tito PM is really interested what you are doing if he’s not with you, right down all the things and people that made you happy, or sad, or anything in this diary. Okay? Make this your diary.” Ngiti ni PM kay Monte.
“Thanks po! I’ll ask help from mom. I know how to write but not really fast like her.” Tumawa si PM at kiniliti ang bata saglit.
“Don’t worry. I’m sure your mom will help you. Wag kang mag-mi-miss ng isang araw ah? Kung hindi magtatampo si Tito PM sa’yo. If you can do that, I’ll bring you pasalubong everytime I come over. Okay?” Ngiti ni PM. Napa-yehey si Monte at niyakap si PM.
“Thank you, tito! I hope you will be okay soon!”
“Thank you Monte! Ang kulit mo talaga. Okay, dun ka muna sa labas. Mag-uusap lang kami ng mama mo.”
Tumango ang bata at nagmartsa palabas ng hospital room.
“PM-”
“Corina. Tapos na tayo sa sorry part. Okay na lahat.”
“Thank-”
“At sa thank you. Please Corina makinig ka naman, ayaw ko ng drama.” Pagpatahimik ni Corina kay PM.
“All I wanna say PM is salamat sa pagpapasaya kay Monte. He’s surely going to miss you so much.” Ngumiti si Corina habang pinipigilan ang luha.
“That’s right. Pigilan mo yang luha mo. All your kid need right now is a strong woman to look up to. At saka pakisabi diyan kay Dimitri na umayos siya. Anak niya pa rin yan kahit papano.”
“Di ko na siya pipilitin, PM. Kung hindi niya pa kaya sa ngayon na idigest lahat ng mga pangyayari, sa mga rebelasyon, sa pagkawala ng tatay niya, then I think he deserves the room to breathe muna.” Umirap si PM sa narinig mula kay Corina.
“And if you’re not going to do it, ako ang magpapaalala sa kanya na ama pa rin siya. By the way, is it true you’re filing an annulment? That’s bad for your kid…”
“Actually, PM, nagpatherapy na kami ni Monte. And conditioned na ako na magiging single parent. It’s fine. After all, thank you sa shares na binigay mo sa akin na pinamana sa’yo ng totoong mong lolo, ng mga Arturo? Sa una, gulat sila kung paano ako magiging rightful owners, but since single parent nga ako, at gipit, I told them I need a job with them. So what we came up with, I’m CEO by name, and they’re going to help me manage Diamond Chain. What you did PM is truly a big step for peace between your real family, and my foster family. They were kind, trabaho lang naman hiningi ko sa kanila, pero pati shares nila binigay na rin sa akin. I guess there’s a reason why Arturo Feathers was the thing before, dahil magagaling talaga sa business ang papa ng nanay mo.” Ngiti lang ang nasukli ni PM nang tapos na magsalita si Corina.
Katahimikan.
“And dahil sa ginawa mo, I get to accept my Manlangit side. Maraming salamat…”
“Mabuti naman. I’m happy for you and your kid. When I go back home bukas, please update me regularly about Monte. He’s like a little brother to me.” Ngiti ni PM.
“Makakaasa. So I should go now.” Yumuko si Corina. Nang nakalabas na si Corina, tumalon si Monte at niyakap ang kanyang ina. Niyakap din ni Corina ang anak. Nang papalayo na sila sa kwarto ni PM, kumaway si Monte kay PM. Kumaway din si PM mula sa loob ng kanyang kwarto.
Sunod na pumasok si Riza sa loob.
“Inaway ka ba niya?” Tanong ni Riza kay PM.
“Hayaan mo na siya. Gusto lang ako makita ng anak niya.”
---
“Thank you Gab at sinamahan mo ako pumili ng curtains para sa honeymoon natin next week! I’m so excited to be with you forever!” Naka-ankla ang braso ni Nina sa braso ni Gab habang dala dala ni Nina ang paper bag na naglalaman ng mga kurtina.
Masayang-masaya si Nina, samantalang si Gab ay tahimik at hindi masyadong focus sa kanilang mga pinag-uusapan.
“Hey!” Pagnakaw ni Nina ng atensyon kay Gab.
“Anong problema?!” Tanong ni Nina. Dahan-dahan lumingon si Gab kay Nina at umiling.
“Ah. Okay. Good to know. Mwah!” Sabay halik ni Nina sa pisngi ni Gab. Hindi binalik ni Gab ang halik at hindi man lang nagpakita ng appreciation. Papababa na sila ng isang floor nang tinapik ni Gio si Gab sa balikat.
“Uy pre!” Magiliw na bati ni Gio kay Gab.
“Uy.” Walang ganang bati ni Gab. Nagulat si Gio sa inasal ni Gab kaya binati niya na lang din si Nina para hindi mahalata.
“Hi Nina! Kamusta? Ang ganda ah.” Sabay beso kay Nina. Nakibeso din naman si Nina tsaka tapik sa braso ni Gio.
“Ang laki na ng braso mo Gio ah! Grabe naman iyan. Nagwowork out ka na ba ulit?” Tanong ni Nina kay Gio.
“Oo eh. Kasi patapos na iyong project kaya kailangan mag-Oplan Balik Alindog. Hahaha.” Tumawa si Gio.
“Mabuti naman. By the way. I’ll go get some ice cream para sa ating tatlo. Stay put, boys!” Ngumiti si Nina at tumambay sa tabi si Gio at si Gab.
“Kamusta na Gab. Nag-usap na ba kayo ni PM?”
“Oo eh. Pero mukhang, right person, wrong time.” Yumuko si Gab at nagbuntong-hininga.
“Shit! Paano yan eh… Ikakasal na kayo ni Nina? Sigurado ka na ba talaga diyan?”
“Ewan pre eh. Parang ito yung gusto kong gawin. Baka nagke-crave ako ng acceptance sa parents ko kaya gusto ko silang maging proud sa akin. Ewan eh. Bahala na. Maganda naman si Nina. Natuturn on din naman ako sa kanya. Marami naman nagkakagusto sa kanya. Mabait. Hindi suplada. So, maybe ito na nga ang gagawin ko. If you will, take care of Angelo for me.”
“Ewan ko rin pre eh. Parang malabo din. Kasi… nagconfess ako sa kanya, but he doesn’t see me like a boyfriend. And malungkot nga kasi ayaw ko mawalay sa kanya and vice versa. Pero kelangan ko talaga ng space. Pero rest assured, aalagaan ko siya.”
“I feel bad for him Gio eh. Kasi parang he failed again this time. I failed him. We failed him.”
“Ganon talaga Gab eh. Baka nga none between us ay para sa kanya. Sayang…”
“Hey! I’m back. Anong pinag-usapan niyo?” Ngiti ni Nina sabay abot ng ice cream kay Gio at Gab.
“Wala. Just about the project I’m doing. Hey, I gotta go. Thank you sa ice cream. See you around!” Diretsong pagsibat ni Gio bago mapaiyak pa siya sa harap ni Nina.
---
“Hey! How are you doing, man?” Tanong ni Arthur sa Skype.
“I’m doing better. The results were out and instead of two days, baka nga bukas pwede na ako marelease after last check-up. How about you?”
“I’m almost done with the initial editing. You have to come over here so you can change few stuff.”
“Sure. I would. In about a week.”
“Who’s there with you?”
“Ako lang, and my dad”
“Oh. You’re getting along pretty well.” Ngiti ni Arthur kay PM. Tumawa si PM habang pinapakita sa camera si Sheldon na natutulog sa kanyang tabi.
“Yeah. He’s been really looking out for me. That’s why he is soooo tired.” Tawa ni PM.
“Oh that’s good that you are pretty safe right there. And do you mind if I ask what’s the status between you and Gab?” Tanong ni Arthur?
“No progress. I’m really not ready, man. And he’s pressured to make his parents happy. I didn’t even know where that came from. We talked about this before and he was really sure he’s not gonna follow his parents, and five minutes later he changed his mind. Maybe he couldn’t really wait for me and I don’t want him to get bored. So… he probably should get married.”
Nanlaki ang mga mata ni Arthur sa narinig at halatang medyo disappointed sa sagot ni PM.
“Dude! He was a great man! He was like the boyfriend material I was so jealous of him! Make sure you don’t regret this decision. What the hell is wrong with you, man? Can’t you take risk?” Nagbuntong-hininga si Arthur sa camera.
“I’m not gonna stop him, Art. If we are meant to be, then I’m pretty sure we’ll be back after some time.”
“Whatever, man. Just don’t cry over him when you’re here. I am so tired of you rejecting great guys. Uh-herm!” Sabay ubo ni Arthur at irap.
Napatawa si PM sa inasta ni Arthur.
“You are really funny. Hold on, someone sent me a text.” Binuksan ni PM ang kanyang cellphone at mistulang naubos ang kanyang dugo sa mukha.
Who’s your momma now? ;)
Galing sa unregistered number na palaging nagtetext kay PM. Kaagad na ginising ni PM si Sheldon.
“Tay! Si mama puntahan niyo, ngayon din!” Pag-aalala ni PM.
“Huh? Bakit?” Tanong ni Sheldon.
Pinakita ni PM ang text message kay Sheldon. Kaagad na napatayo si Sheldon at diretsong lumabas ng pintuan.
“What’s up?” Pag-aalala ni Arthur.
“I have a bad feeling on this.” Pinakita ni PM ang text message kay Arthur.
“Shit man, your mom!”
---
Pagkatapos magising ni PM sumunod na araw, ang unang inisip niya ay ang mama niya at ano na nag nangyari sa kanya. Maggagabi na ng makagising siya, nabayaran rin niya ang kangyang hospital bills at naka-clear na rin siya. Nakahanda na lahat ng gamit niya nang dumating si Sheldon lamang.
“Dad. Anong nangyari?” Tanong kaagad ni PM nang pumasok si Sheldon sa loob ng room niya.
“It’s fine. May nagpasok sa mama mo sa loob ng bathroom at nilock siya loob. Habang nilolock nila ang mama mo, niransack daw nila ang bahay. Di na ito pinareport ng mama mo dahil nagsuggest na ako na lumipad na siya. Mabuti na lang valid pa ang Visa at passport niya so pinalipad ko na siya sa US. Si Arthur na ang kukuha sa kanya pagdating ng mama mo dun.” Napapikit si PM at napa-thank you Lord sa narinig mula kay Sheldon.
“Mabuti naman. Teka. Tumatawag si Arthur.”
“Hello Arthur?” Nilagay ni PM ang kanyang cellphone sa kanyang tenga.
“PM! I’m gonna be fetching your mom from the airport in a few hours. I am so sorry about what happened.” Sabi ni Arthur.
“Thanks, man. I’m getting out of the hospital too. In five or six days, I’ll catch up.”
“That’s good to know, man. See you soon!” Hindi na sumagot si PM at pinatay na niya ang kanyang cellphone.
“Alam niyo po ba kung sinong posibleng may gawa nito?” Tanong ni PM kay Sheldon.
“I don’t. Ikaw?” Tanong ni Sheldon pabalik kay PM.
“Si Corina lang naman ang kaaway ko… noon. Kaya imposibleng meron pa…”
“Okay. Mamaya mo na iyan isipin. Let’s go?” Aya ni Sheldon kay PM.
“It’s okay, Tay. Pupunta pa ako kay Grace baka alam niya kung anong mga pangyayari. I should go alone. I’ll see you real soon.” Hinalikan ni PM ang ama sa kamay at diretsong naglakad papalabas ng hospital room.
---
“Listen. Stay away from my son kundi di ako magdadalawang-isip na basagin yang tanginang mukha mo Dimitri! Di namin ni Jonah kailangan ang pagmamalasakit mo, go away! You have done so much to my son and if you think sympathizing with Jonah is the best way to get to him, I’m sorry son, for as long as nandito ako, you will never lay a finger on him!” Ang mga salitang nag-eecho sa tenga ni Dimitri nang nakarating na siya sa bahay ni Jonah matapos siyang balitaan ni Grace.
Nasa bar na naman si Dimitri nang madaling araw at iniisip ang mga kagaguhan niya sa buhay.
Ano ba naman yan Dimitri… You really have done nothing good all your life. Puro ka failure! At lumagok na naman ng isang maraming vodka si Dimitri.
Akala ko perfect na eh. Akala ko marrying the girl of my dreams, having a wonderful child, is the best life a man could wish for. Pero bakit after all these years, ikaw pa rin Angelo? Bakit hindi ka nawala sa isip ko kahit nasa America ka, nilalabanan ang trauma na binigay ko sa’yo? Bakit ilang beses na kitang sinaktan, at pinalayo, at winaglit sa isip - bumabalik at bumabalik ka pa rin? Bilang kabayaran, sinaktan mo rin ako para makaganti, pero bakit ikaw pa rin ang nasa isip ko… Bakit ang hirap mong hindi mahalin Angelo?! Bakit ang lalim na ng tama mo sa akin?!
“Makakaasa. So I should go now.” Yumuko si Corina. Nang nakalabas na si Corina, tumalon si Monte at niyakap ang kanyang ina. Niyakap din ni Corina ang anak. Nang papalayo na sila sa kwarto ni PM, kumaway si Monte kay PM. Kumaway din si PM mula sa loob ng kanyang kwarto.
Sunod na pumasok si Riza sa loob.
“Inaway ka ba niya?” Tanong ni Riza kay PM.
“Hayaan mo na siya. Gusto lang ako makita ng anak niya.”
---
“Thank you Gab at sinamahan mo ako pumili ng curtains para sa honeymoon natin next week! I’m so excited to be with you forever!” Naka-ankla ang braso ni Nina sa braso ni Gab habang dala dala ni Nina ang paper bag na naglalaman ng mga kurtina.
Masayang-masaya si Nina, samantalang si Gab ay tahimik at hindi masyadong focus sa kanilang mga pinag-uusapan.
“Hey!” Pagnakaw ni Nina ng atensyon kay Gab.
“Anong problema?!” Tanong ni Nina. Dahan-dahan lumingon si Gab kay Nina at umiling.
“Ah. Okay. Good to know. Mwah!” Sabay halik ni Nina sa pisngi ni Gab. Hindi binalik ni Gab ang halik at hindi man lang nagpakita ng appreciation. Papababa na sila ng isang floor nang tinapik ni Gio si Gab sa balikat.
“Uy pre!” Magiliw na bati ni Gio kay Gab.
“Uy.” Walang ganang bati ni Gab. Nagulat si Gio sa inasal ni Gab kaya binati niya na lang din si Nina para hindi mahalata.
“Hi Nina! Kamusta? Ang ganda ah.” Sabay beso kay Nina. Nakibeso din naman si Nina tsaka tapik sa braso ni Gio.
“Ang laki na ng braso mo Gio ah! Grabe naman iyan. Nagwowork out ka na ba ulit?” Tanong ni Nina kay Gio.
“Oo eh. Kasi patapos na iyong project kaya kailangan mag-Oplan Balik Alindog. Hahaha.” Tumawa si Gio.
“Mabuti naman. By the way. I’ll go get some ice cream para sa ating tatlo. Stay put, boys!” Ngumiti si Nina at tumambay sa tabi si Gio at si Gab.
“Kamusta na Gab. Nag-usap na ba kayo ni PM?”
“Oo eh. Pero mukhang, right person, wrong time.” Yumuko si Gab at nagbuntong-hininga.
“Shit! Paano yan eh… Ikakasal na kayo ni Nina? Sigurado ka na ba talaga diyan?”
“Ewan pre eh. Parang ito yung gusto kong gawin. Baka nagke-crave ako ng acceptance sa parents ko kaya gusto ko silang maging proud sa akin. Ewan eh. Bahala na. Maganda naman si Nina. Natuturn on din naman ako sa kanya. Marami naman nagkakagusto sa kanya. Mabait. Hindi suplada. So, maybe ito na nga ang gagawin ko. If you will, take care of Angelo for me.”
“Ewan ko rin pre eh. Parang malabo din. Kasi… nagconfess ako sa kanya, but he doesn’t see me like a boyfriend. And malungkot nga kasi ayaw ko mawalay sa kanya and vice versa. Pero kelangan ko talaga ng space. Pero rest assured, aalagaan ko siya.”
“I feel bad for him Gio eh. Kasi parang he failed again this time. I failed him. We failed him.”
“Ganon talaga Gab eh. Baka nga none between us ay para sa kanya. Sayang…”
“Hey! I’m back. Anong pinag-usapan niyo?” Ngiti ni Nina sabay abot ng ice cream kay Gio at Gab.
“Wala. Just about the project I’m doing. Hey, I gotta go. Thank you sa ice cream. See you around!” Diretsong pagsibat ni Gio bago mapaiyak pa siya sa harap ni Nina.
---
“Hey! How are you doing, man?” Tanong ni Arthur sa Skype.
“I’m doing better. The results were out and instead of two days, baka nga bukas pwede na ako marelease after last check-up. How about you?”
“I’m almost done with the initial editing. You have to come over here so you can change few stuff.”
“Sure. I would. In about a week.”
“Who’s there with you?”
“Ako lang, and my dad”
“Oh. You’re getting along pretty well.” Ngiti ni Arthur kay PM. Tumawa si PM habang pinapakita sa camera si Sheldon na natutulog sa kanyang tabi.
“Yeah. He’s been really looking out for me. That’s why he is soooo tired.” Tawa ni PM.
“Oh that’s good that you are pretty safe right there. And do you mind if I ask what’s the status between you and Gab?” Tanong ni Arthur?
“No progress. I’m really not ready, man. And he’s pressured to make his parents happy. I didn’t even know where that came from. We talked about this before and he was really sure he’s not gonna follow his parents, and five minutes later he changed his mind. Maybe he couldn’t really wait for me and I don’t want him to get bored. So… he probably should get married.”
Nanlaki ang mga mata ni Arthur sa narinig at halatang medyo disappointed sa sagot ni PM.
“Dude! He was a great man! He was like the boyfriend material I was so jealous of him! Make sure you don’t regret this decision. What the hell is wrong with you, man? Can’t you take risk?” Nagbuntong-hininga si Arthur sa camera.
“I’m not gonna stop him, Art. If we are meant to be, then I’m pretty sure we’ll be back after some time.”
“Whatever, man. Just don’t cry over him when you’re here. I am so tired of you rejecting great guys. Uh-herm!” Sabay ubo ni Arthur at irap.
Napatawa si PM sa inasta ni Arthur.
“You are really funny. Hold on, someone sent me a text.” Binuksan ni PM ang kanyang cellphone at mistulang naubos ang kanyang dugo sa mukha.
Who’s your momma now? ;)
Galing sa unregistered number na palaging nagtetext kay PM. Kaagad na ginising ni PM si Sheldon.
“Tay! Si mama puntahan niyo, ngayon din!” Pag-aalala ni PM.
“Huh? Bakit?” Tanong ni Sheldon.
Pinakita ni PM ang text message kay Sheldon. Kaagad na napatayo si Sheldon at diretsong lumabas ng pintuan.
“What’s up?” Pag-aalala ni Arthur.
“I have a bad feeling on this.” Pinakita ni PM ang text message kay Arthur.
“Shit man, your mom!”
---
Pagkatapos magising ni PM sumunod na araw, ang unang inisip niya ay ang mama niya at ano na nag nangyari sa kanya. Maggagabi na ng makagising siya, nabayaran rin niya ang kangyang hospital bills at naka-clear na rin siya. Nakahanda na lahat ng gamit niya nang dumating si Sheldon lamang.
“Dad. Anong nangyari?” Tanong kaagad ni PM nang pumasok si Sheldon sa loob ng room niya.
“It’s fine. May nagpasok sa mama mo sa loob ng bathroom at nilock siya loob. Habang nilolock nila ang mama mo, niransack daw nila ang bahay. Di na ito pinareport ng mama mo dahil nagsuggest na ako na lumipad na siya. Mabuti na lang valid pa ang Visa at passport niya so pinalipad ko na siya sa US. Si Arthur na ang kukuha sa kanya pagdating ng mama mo dun.” Napapikit si PM at napa-thank you Lord sa narinig mula kay Sheldon.
“Mabuti naman. Teka. Tumatawag si Arthur.”
“Hello Arthur?” Nilagay ni PM ang kanyang cellphone sa kanyang tenga.
“PM! I’m gonna be fetching your mom from the airport in a few hours. I am so sorry about what happened.” Sabi ni Arthur.
“Thanks, man. I’m getting out of the hospital too. In five or six days, I’ll catch up.”
“That’s good to know, man. See you soon!” Hindi na sumagot si PM at pinatay na niya ang kanyang cellphone.
“Alam niyo po ba kung sinong posibleng may gawa nito?” Tanong ni PM kay Sheldon.
“I don’t. Ikaw?” Tanong ni Sheldon pabalik kay PM.
“Si Corina lang naman ang kaaway ko… noon. Kaya imposibleng meron pa…”
“Okay. Mamaya mo na iyan isipin. Let’s go?” Aya ni Sheldon kay PM.
“It’s okay, Tay. Pupunta pa ako kay Grace baka alam niya kung anong mga pangyayari. I should go alone. I’ll see you real soon.” Hinalikan ni PM ang ama sa kamay at diretsong naglakad papalabas ng hospital room.
---
“Listen. Stay away from my son kundi di ako magdadalawang-isip na basagin yang tanginang mukha mo Dimitri! Di namin ni Jonah kailangan ang pagmamalasakit mo, go away! You have done so much to my son and if you think sympathizing with Jonah is the best way to get to him, I’m sorry son, for as long as nandito ako, you will never lay a finger on him!” Ang mga salitang nag-eecho sa tenga ni Dimitri nang nakarating na siya sa bahay ni Jonah matapos siyang balitaan ni Grace.
Nasa bar na naman si Dimitri nang madaling araw at iniisip ang mga kagaguhan niya sa buhay.
Ano ba naman yan Dimitri… You really have done nothing good all your life. Puro ka failure! At lumagok na naman ng isang maraming vodka si Dimitri.
Akala ko perfect na eh. Akala ko marrying the girl of my dreams, having a wonderful child, is the best life a man could wish for. Pero bakit after all these years, ikaw pa rin Angelo? Bakit hindi ka nawala sa isip ko kahit nasa America ka, nilalabanan ang trauma na binigay ko sa’yo? Bakit ilang beses na kitang sinaktan, at pinalayo, at winaglit sa isip - bumabalik at bumabalik ka pa rin? Bilang kabayaran, sinaktan mo rin ako para makaganti, pero bakit ikaw pa rin ang nasa isip ko… Bakit ang hirap mong hindi mahalin Angelo?! Bakit ang lalim na ng tama mo sa akin?!
Marami akong natutunan sa mga pangyayari at forever grateful ako. Pero ang lungkot lang na kailangan umabot lahat ng bagay sa ganito. Ang gulo na ng buhay ko… Nagpakasal pala ako sa half-sister ko… at di ko pa anak ang noon pa ay inaakala kong anak ko. Nawala pa si papa. Bakit ganito… Karma na ba ito sa lahat ng ginawa kong masama sa’yo Angelo? Bakit ang lakas mo makakarma sa akin. Hindi naman kita kinamuhian eh.
Hinding-hindi kinamuhian dahil sa dami ng mga mali kong desisyon… ikaw pa rin. At alam kong sa lahat ng mga ginawa ko sa’yo… the best thing you can do to me is to forgive me, which I know is mahirap din sa’yo.
Tangina naman kasi nito eh. Bakit kailangan ko pa mahulog sa taong alam ko hindi na babalik muli sa akin?
Patawarin mo na lang ako, Angelo.
“Eto bayad kuya oh. Tago mo na ang sukli.” At naglagay ng sangkatutak ng isang libo na bills sa chip si Dimitri at pagewang-gewang na naglakad palabas ng bar. Nang nasa labas na siya ng bar ay may magandang babae siyang nakita na napakaganda ng hugis ng pwet. Hindi siya nagdalawang isip na hablutin ang pwet ng babae.
“Ganda ng pwet mo, babe.” Sabay kindat sa babae. Ngunit bago niya marecollect ang kanyang malay, isang malakas na sampal ang ginawad ng babae sa kanya.
“Ang bastos mo. Kuya! Hinawakan niya ang pwet ko oh!” Sigaw ng sexyng babae sa katabi na grupo ng mga lalake na tumatambay.
“Hinawakan mo ba ang pwet ng kapatid ko pre? Aba’y bastos ka ah! Upakan na natin pre!” At sunod sunod na sipa sa tiyan ang kanyang natamo habang napahiga siya sa sahig.
Angelo… Please this time, tulungan mo ako.
“Gago ka! Kapag babae, nirerespeto kahit ano pa ang damit nila! Mga tropa ko nga di ginagalaw ang kapatid ko! Magtanda ka! Gago!” At sunod sunod na suntok naman ang kanyang naramdaman sa kanyang likod.
Please, Angelo.
Please.
Hinding-hindi kinamuhian dahil sa dami ng mga mali kong desisyon… ikaw pa rin. At alam kong sa lahat ng mga ginawa ko sa’yo… the best thing you can do to me is to forgive me, which I know is mahirap din sa’yo.
Tangina naman kasi nito eh. Bakit kailangan ko pa mahulog sa taong alam ko hindi na babalik muli sa akin?
Patawarin mo na lang ako, Angelo.
“Eto bayad kuya oh. Tago mo na ang sukli.” At naglagay ng sangkatutak ng isang libo na bills sa chip si Dimitri at pagewang-gewang na naglakad palabas ng bar. Nang nasa labas na siya ng bar ay may magandang babae siyang nakita na napakaganda ng hugis ng pwet. Hindi siya nagdalawang isip na hablutin ang pwet ng babae.
“Ganda ng pwet mo, babe.” Sabay kindat sa babae. Ngunit bago niya marecollect ang kanyang malay, isang malakas na sampal ang ginawad ng babae sa kanya.
“Ang bastos mo. Kuya! Hinawakan niya ang pwet ko oh!” Sigaw ng sexyng babae sa katabi na grupo ng mga lalake na tumatambay.
“Hinawakan mo ba ang pwet ng kapatid ko pre? Aba’y bastos ka ah! Upakan na natin pre!” At sunod sunod na sipa sa tiyan ang kanyang natamo habang napahiga siya sa sahig.
Angelo… Please this time, tulungan mo ako.
“Gago ka! Kapag babae, nirerespeto kahit ano pa ang damit nila! Mga tropa ko nga di ginagalaw ang kapatid ko! Magtanda ka! Gago!” At sunod sunod na suntok naman ang kanyang naramdaman sa kanyang likod.
Please, Angelo.
Please.
Nagdilim ang kanyang paningin.
---
Namulat ang mata ni Dimitri at naramdaman niya ang sakit sa katawan. Nang tumingin siya sa bintana, ang kulimlim ng gabi ang unang bumati sa kanyang mga mata. Lumingon siya sa paligid, at nagtanong sa sarili kung nasaan siya.
“Nasa unit ka namin ni Arthur, just so you know.” Kalmadong sagot ni PM na nasa paanan niya, kanina pa nakatingin sa kanya at walang reaksyon ang mukha.
“Thank you ha.”
“It’s fine. Kausap ko naman si Corina at Monte kaya alam ko na ayaw mo umuwi sa inyo. Kaya inuwi muna kita rito dahil alam ko okay ka rito. Don’t worry about me. You can stay here for as long as you want. Just pay the bills. And, I have fresh clothes in the closet. You’ll need them all because I told Corina earlier on the phone not to let you in for being an asshole na iwan ang anak. So you may stay in my flat or go somewhere else. Your call.” Diretsong sagot ni PM.
Bumangon si Dimitri sa kama at naramdaman niyang nakahubad siya at masakit ang kanyang katawan. Napatawa siya sa kanyang sariling reaksyon nang nakaupo na siya sa kama.
“Pinunasan mo ako?” Tanong ni Dimitri.
“Natural. You reeked alcohol kung di ko ginawa yun. And you have been asleep for four days. Inuubos mo ang mga araw ko. I will be leaving two days from now.”
“To?”
“Home.” Diretsong sagot ni PM habang iniiwasan niya ang mga mata ni Dimitri.
“What time is it?” Tanong ni Dimitri. Nagnguso si PM sa relo na nasa kabilang dingding. 9:37 PM.
“You slept that long. Four days, and five days sana. I didn’t understand why pero yun. I hope you’re doing fine. May masakit ba sa’yo? I’ll take you to the hospital kung meron.” Alok ni PM.
“Wala naman. Thank you. Niligtas mo na naman ako.” Ngumiti si Dimitri kay PM.
“And every time I do, palagi kang lasing. Can’t you do any other thing aside from drinking?” Tanong ni PM.
Ngumiti si Dimitri.
Katahimikan.
“Uhhh, PM, can you do me a favor?” Tanong ni Dimitri. Nag-”hm” si PM at tinignan si Dimitri.
“Can you lie beside me right now?” Tanong ni Dimitri sabay tapik sa tabi.
“You think this is a really good idea?” Tanong ni PM kay Dimitri.
“I guess. Please?” Pagmamakaawa ni Dimitri. Naglakad patungo sa kama si PM at tumabi kay Dimitri sa ilalim ng mga kumot. Nang nahiga na si PM, nagkatinginan sila ni Dimitri.
“I miss you.” Pambasag ni Dimitri sa katahimikan. Ngumiti si PM kay Dimitri.
“I miss you too, Dimitri. It has been so long since nakita ko ngumiti ka ng ganyan.” Ngiti ni PM pabalik kay Dimitri.
“Katabi na kita eh. I have always wanted to do this with you for so long. Do you want to cuddle up?”
“Sure.” Sagot ni PM. Tumalikod si PM at niyakap siya ni Dimitri mula sa likod. Si Dimitri ang big spoon at si PM ang small spoon.
“You know Gab’s getting married tomorrow yata?” Tanong ni Dimitri kay PM. Tumango lang si PM.
“Are you going? Wala naman akong kasama. I called up Corina before I passed out and parang ayaw ata niyang sumama dahil wala naman siyang invitation. And I don’t think I could be with her any longer.”
“I’ll see, Dimitri. Baka kasi umalis na ako.”
“Or maybe hindi ko talaga ginusto na makasama siya at nablinded lang ako. Grabe PM, for all the things that happened, parang kahapon lang na huli tayong magkatabi sa kama, magkayakap.” Sabay halik ni Dimitri sa leeg ni PM.
“Oo nga. But the past is past, at gusto ko maayos na ang buhay ko. Kaya kahit di mo sabihin Dimitri, I am forgiving you. Hindi na ako galit sa’yo. Palalayain ko na ang puso ko sa galit. I don’t deserve to bring bad news to you, and I don’t think you deserve to be prosecuted for a very long time. Tama na. Ayaw ko na magkasakitan tayo. Let’s all move on with our lives. Alam ko naman na kaya umalis si nanay mula kay Jun is para mag-move on. Kung mananatili akong galit sa’yo, o kaninuman, mapupuno lang ang mundo ng sakim at hinagpis. Kaya okay na ‘to. I hope we will be okay na after this. I don’t want to leave with a heavy heart.” Sabi ni PM kay Dimitri.
Maya-maya naramdaman ni PM na namamasa ang kanyang leeg… umiiyak si Dimitri sa likod ni PM.
“Thank you PM. You don’t know how much I waited for this day. Miss na miss na kita and I can’t wait to be in good terms with you. Salamat talaga!” Humagulgol si Dimitri at hinila pa papalapit sa dibdib ni Dimitri si PM.
Ngumiti lang si PM habang nararamdaman niya ang mahigpit na yakap ni Dimitri.
“It’s all fine now. Ayaw ko lang magkasamaan pa ng loob. Matatanda na tayo. At saka pagod na ako. Marami pa akong gustong gawin sa buhay pero dahil sa galit hindi ko magawa. Sana maging masaya tayong lahat.” Hinawakan ni PM ang kamay ni Dimitri na mahigpit na nakapulupot sa kanyang katawan.
“Did I really sleep for four days?” Tanong ni Dimitri kay PM sabay laro sa mga daliri ni PM.
“You did. I was supposed to get around the metro bago ako umalis, but I think kailangan mo ng tao rito. So ayun. Di ako umalis.”
“Thank you.” At hinigpitan pa ni Dimitri ang paghawak sa kamay ni PM.
“You’re always welcome.” Sabay tapik ni PM sa palad ni Dimitri.
“Have you always been so mad at me? Kasi honestly, I tried being mad at you, but it didn’t work at all. I always find myself running back to you, hoping mapatawad mo ako.”
“Let’s be real, Dimitri. Sino naman ang hindi magagalit sa mga pinanggagawa mo sa akin noon? You know what, tao lang din naman ako, at isa ako sa pinaka-unstable na tao sa mundo. Kaya wagas akong nagalit sa’yo, buong-buo. Pero salamat kay Monte, I realize like him, bata pa ako, tayo. Life is too short to get mad at people forever.”
“You still have the Angelo in you after all. Akala ko nawala na eh.”
“Hindi nawala si Angelo. Let’s just say kinulong ko lang siya. Kailangan niyang makulong dahil kailangan siyang maprotektahan laban sa mga taong nag-alipusta sa kanya-”
“Nakalaya na ba siya ngayon?”
“Siguro? Wala nang tao sa selda eh. So probably he’s somewhere out there, naglalakad-lakad. Hayaan mo na si Angelo, he’ll be fine.” Tumawa si PM na parang baliw.
Natahimik si Dimitri tago sa kanyang mukha sa likod ni PM.
---
Namulat ang mata ni Dimitri at naramdaman niya ang sakit sa katawan. Nang tumingin siya sa bintana, ang kulimlim ng gabi ang unang bumati sa kanyang mga mata. Lumingon siya sa paligid, at nagtanong sa sarili kung nasaan siya.
“Nasa unit ka namin ni Arthur, just so you know.” Kalmadong sagot ni PM na nasa paanan niya, kanina pa nakatingin sa kanya at walang reaksyon ang mukha.
“Thank you ha.”
“It’s fine. Kausap ko naman si Corina at Monte kaya alam ko na ayaw mo umuwi sa inyo. Kaya inuwi muna kita rito dahil alam ko okay ka rito. Don’t worry about me. You can stay here for as long as you want. Just pay the bills. And, I have fresh clothes in the closet. You’ll need them all because I told Corina earlier on the phone not to let you in for being an asshole na iwan ang anak. So you may stay in my flat or go somewhere else. Your call.” Diretsong sagot ni PM.
Bumangon si Dimitri sa kama at naramdaman niyang nakahubad siya at masakit ang kanyang katawan. Napatawa siya sa kanyang sariling reaksyon nang nakaupo na siya sa kama.
“Pinunasan mo ako?” Tanong ni Dimitri.
“Natural. You reeked alcohol kung di ko ginawa yun. And you have been asleep for four days. Inuubos mo ang mga araw ko. I will be leaving two days from now.”
“To?”
“Home.” Diretsong sagot ni PM habang iniiwasan niya ang mga mata ni Dimitri.
“What time is it?” Tanong ni Dimitri. Nagnguso si PM sa relo na nasa kabilang dingding. 9:37 PM.
“You slept that long. Four days, and five days sana. I didn’t understand why pero yun. I hope you’re doing fine. May masakit ba sa’yo? I’ll take you to the hospital kung meron.” Alok ni PM.
“Wala naman. Thank you. Niligtas mo na naman ako.” Ngumiti si Dimitri kay PM.
“And every time I do, palagi kang lasing. Can’t you do any other thing aside from drinking?” Tanong ni PM.
Ngumiti si Dimitri.
Katahimikan.
“Uhhh, PM, can you do me a favor?” Tanong ni Dimitri. Nag-”hm” si PM at tinignan si Dimitri.
“Can you lie beside me right now?” Tanong ni Dimitri sabay tapik sa tabi.
“You think this is a really good idea?” Tanong ni PM kay Dimitri.
“I guess. Please?” Pagmamakaawa ni Dimitri. Naglakad patungo sa kama si PM at tumabi kay Dimitri sa ilalim ng mga kumot. Nang nahiga na si PM, nagkatinginan sila ni Dimitri.
“I miss you.” Pambasag ni Dimitri sa katahimikan. Ngumiti si PM kay Dimitri.
“I miss you too, Dimitri. It has been so long since nakita ko ngumiti ka ng ganyan.” Ngiti ni PM pabalik kay Dimitri.
“Katabi na kita eh. I have always wanted to do this with you for so long. Do you want to cuddle up?”
“Sure.” Sagot ni PM. Tumalikod si PM at niyakap siya ni Dimitri mula sa likod. Si Dimitri ang big spoon at si PM ang small spoon.
“You know Gab’s getting married tomorrow yata?” Tanong ni Dimitri kay PM. Tumango lang si PM.
“Are you going? Wala naman akong kasama. I called up Corina before I passed out and parang ayaw ata niyang sumama dahil wala naman siyang invitation. And I don’t think I could be with her any longer.”
“I’ll see, Dimitri. Baka kasi umalis na ako.”
“Or maybe hindi ko talaga ginusto na makasama siya at nablinded lang ako. Grabe PM, for all the things that happened, parang kahapon lang na huli tayong magkatabi sa kama, magkayakap.” Sabay halik ni Dimitri sa leeg ni PM.
“Oo nga. But the past is past, at gusto ko maayos na ang buhay ko. Kaya kahit di mo sabihin Dimitri, I am forgiving you. Hindi na ako galit sa’yo. Palalayain ko na ang puso ko sa galit. I don’t deserve to bring bad news to you, and I don’t think you deserve to be prosecuted for a very long time. Tama na. Ayaw ko na magkasakitan tayo. Let’s all move on with our lives. Alam ko naman na kaya umalis si nanay mula kay Jun is para mag-move on. Kung mananatili akong galit sa’yo, o kaninuman, mapupuno lang ang mundo ng sakim at hinagpis. Kaya okay na ‘to. I hope we will be okay na after this. I don’t want to leave with a heavy heart.” Sabi ni PM kay Dimitri.
Maya-maya naramdaman ni PM na namamasa ang kanyang leeg… umiiyak si Dimitri sa likod ni PM.
“Thank you PM. You don’t know how much I waited for this day. Miss na miss na kita and I can’t wait to be in good terms with you. Salamat talaga!” Humagulgol si Dimitri at hinila pa papalapit sa dibdib ni Dimitri si PM.
Ngumiti lang si PM habang nararamdaman niya ang mahigpit na yakap ni Dimitri.
“It’s all fine now. Ayaw ko lang magkasamaan pa ng loob. Matatanda na tayo. At saka pagod na ako. Marami pa akong gustong gawin sa buhay pero dahil sa galit hindi ko magawa. Sana maging masaya tayong lahat.” Hinawakan ni PM ang kamay ni Dimitri na mahigpit na nakapulupot sa kanyang katawan.
“Did I really sleep for four days?” Tanong ni Dimitri kay PM sabay laro sa mga daliri ni PM.
“You did. I was supposed to get around the metro bago ako umalis, but I think kailangan mo ng tao rito. So ayun. Di ako umalis.”
“Thank you.” At hinigpitan pa ni Dimitri ang paghawak sa kamay ni PM.
“You’re always welcome.” Sabay tapik ni PM sa palad ni Dimitri.
“Have you always been so mad at me? Kasi honestly, I tried being mad at you, but it didn’t work at all. I always find myself running back to you, hoping mapatawad mo ako.”
“Let’s be real, Dimitri. Sino naman ang hindi magagalit sa mga pinanggagawa mo sa akin noon? You know what, tao lang din naman ako, at isa ako sa pinaka-unstable na tao sa mundo. Kaya wagas akong nagalit sa’yo, buong-buo. Pero salamat kay Monte, I realize like him, bata pa ako, tayo. Life is too short to get mad at people forever.”
“You still have the Angelo in you after all. Akala ko nawala na eh.”
“Hindi nawala si Angelo. Let’s just say kinulong ko lang siya. Kailangan niyang makulong dahil kailangan siyang maprotektahan laban sa mga taong nag-alipusta sa kanya-”
“Nakalaya na ba siya ngayon?”
“Siguro? Wala nang tao sa selda eh. So probably he’s somewhere out there, naglalakad-lakad. Hayaan mo na si Angelo, he’ll be fine.” Tumawa si PM na parang baliw.
Natahimik si Dimitri tago sa kanyang mukha sa likod ni PM.
“I miss doing this to you. Remember when we were so young, we would cuddle up in bed, and one thing leads to another, wala na tayong damit and we’re already having sex! Good old days.” Tawa ni Dimitri.
“I do. Remember noon, my dick is too big ulo pa nga lang napasok ko ilang litro na ng luha ang iniyak mo? Ang cute mo noon!” Sigaw ni PM sabay tawa.
“You have always been so kind… Angelo.” Halik ni Dimitri sa leeg ni PM.
“Wow. I almost forgot the sound of my name. Noon, everytime na may nagmemention sa pangalan ko, it didn’t sound good before. Kasi ang dala lang ng pangalan ko everytime it pierced my ears ay ang mga mapapait na pangyayari sa buhay ko. Now, it’s all peace and good terms.”
“Of course. It should sound like that Angelo. After all, matagal ko ring pinaghandaan ito.”
“Thank you for being patient. You know what, I think I’m gonna go to bed. Gabi na eh and pagod na ako.” Babangon na sana si PM para umalis sa kwarto ngunit hinila siya pabalik ni Dimitri at mas mahigpit pang niyakap.
“Wag na. Dito ka na. This is your bed. This is where you sleep. Beside me. Please? Tabihan mo ako.”
Walang nagawa si PM kaya nagpaubaya na lang siya. Bumalik siya sa paghiga at nilalaro ni Dimitri ang kanyang mga daliri sa tagiliran ni PM.
“Good night, Angelo.”
“Good night, Dimitri.”
---
Kinabukasan. Ilang oras bago ang kasalan ni Gab at Nina….
“Son, Gab, gising na. It’s already 10 in the morning. We have 8 hours more to prepare. Gising na anak.” Malambing na paggising ng papa ni Gab sa kanya. Nasa condo unit ni Gab nagpalipas ng gabi ang tatay niya para lang sa kasal ng kanyang anak kinabukasan.
Nang minulat ni Gab ang kanyang mga mata, binuksan ng mama niya ang kurtina at ang malakas na sinag ng araw ang tumusok sa mata ni Gab.
“You have to get ready, anak. Malapit ka na ikakasal! Sa wakas, my wonderful boy is going to be a wonderful man!” Excited na sabi ng mama ni Gab sabay halik sa pisngi ito habang nakaupo si Gab sa kama.
“Oh, I’m sorry Gab. I just had to let your mom in dito sa unit mo. After all mom mo naman siya. Don’t worry, sinabihan ko siya na wag isama ang pamilya niya para hindi ka mainis.” Sabi ng papa ni Gab sa kanya.
“It’s fine. Isama mo na lang sila sa kasal mamaya.” Walang ganang sabi ni Gab sa kanyang mama.
“Huh? I thought you didn’t like them.” Gulat na tanong ng mama ni Gab. Tumabi na rin ang papa ni Gab sa kabilang side at nakikinig sa usapan.
“I don’t. But it’s not like this wedding matters anymore.” Tumayo si Gab at kumuha ng T-shirt dahil nakaboxers lang siya natulog.
“It does, son! Of course!” Tumayo ang papa ni Gab at nilapitan si Gab na nakatingin sa labas ng bintana. Tinapik ng papa ni Gab ang kanyang anak.
“You made your mom and I proud of you, son. We couldn’t stand seeing you not getting married. You’re 28 years old, lalampas ka na sa kalendaryo yet binata ka pa! Sayang naman ang magandang lahi natin anak!” Tawa ng papa ni Gab.
“Oo nga. After all, all my life I am supposed to make you guys happy.”
“Anak, don’t say that! Di ka naman namin pinipilit eh. But if you’re always wild and free like you always did before, malulungkot kami ng papa mo.” Simangot ng mama ni Gab.
“So yeah, ayun nga, di niyo ako pinipilit.” Kumuha ng sandwich si Gab na nakapatong sa kanyang mesa at kumuha ng hotdog gamit ang kanyang tinidor.
“Anak. At least you’re going to make us proud. At least alam namin na bago kami aalis sa mundo, settled ka na. Yun lang naman anak eh.” Sabi ng mama ni Gab.
“Great. I am so excited!” Sarkastikong tono ni Gab sabay kuha ng pambahay na shorts.
“Aren’t you supposed to get ready?” Tanong ng papa ni Gab sa kanya.
“Dad, the wedding’s in 8 hours. Lalaki ako. I have my suit ready and my slacks and my shirt. May mga pabango na rin ako and I can just do shit-style on my hair. So mga 10 minutes ready na ako.”
“Okay, anak. Ikaw bahala. Labas muna kami ng mama mo ha. We’ll meet you an hour before your wedding.” Tumayo na rin ang mama ni Gab nang nasa pinto na ang papa ni Gab.
“This is going to be the best day of your life, anak! I’m so proud of you!” Sigaw ng mama ni Gab sa kanya sabay sarado ng pinto ni Gab.
“Heh. More like the best day of your life.” Inubos ni Gab ang hotdog na nasa kanyang tinidor at nilagay ang tinidor sa mesa.
---
Nakapark na si PM sa NGC carpark upang kunin ang mga natitirang gamit dahil bukas ng hapon aalis na siya patungong amerika. Nang naglakad siya papasok ng building, ramdam niya ang gaan ng hangin at pakiramdam na tila ba isang may sakit na kakagaling lang at papalabas na ng ospital.
Ngumiti si PM nang binati siya ng guard, at ganon din ang kanyang ginawa sa kanyang mga nakakasalubong.
Nang papasok na siya sa kanyang opisina, napansin niya na nandoon ang ALPHA FEMALE, at ang dalawang managers nito. Ngumiti si PM sa kanila at bumati ng good morning.
“Hey guys! What are you doing here?” Tanong ni PM sabay mahinang paglalakad patungo sa kanyang mesa.
“Nothing. We actually heard you’re gonna leave tomorrow so we decided to drop by and say hi-”
“Hold on. One sec.” Nagring ang phone ni PM at sinagot niya ito.
“Hello, Dimitri? Bakit?”
“Angelo! Umalis na ako. I’m going to my house and visit my son. I think sabay na kaming pupunta sa kasal ni Gab. Aayain ko na rin si Corina, pero sigurado ako hindi siya sasama sa akin dahil alam ko galit yun sa akin. Do you wanna come with us?”
Nagdadalawang-isip si PM kung paano sasagutin si Dimitri.
“Uhhh… I’m not really sure, Dimitri.”
“Is it because you don’t want to go with me or you don’t wanna go to the wedding?” Tanong ni Dimitri kay PM.
“No, of course not!” Defensive na sagot ni PM. “It’s just that I am really busy today and I have a lot of cleaning up to do in my office so I don’t think I have the luxury to drop by at Gab’s wedding… But I’m sure he’ll be okay….” Pagdadahilan ni PM sabay bagsak ng malungkot na tono sa huli.
“You sure?”
“Yeah. Thanks for the offer. Gab’s wedding will gonna happen anyway whether I go or not. It’s his special day today, he’ll be fine!”
He’ll be fine… Eh ikaw? Tanong ni PM sa sarili. Sabay buntong-hininga.
“Okay. If you say so. Bye now. See me before you leave.”
“Will do, sir. Bye!” At pinatay ni PM ang kanyang cellphone. Tinignan ni PM ang kanyang cellphone at natingin sa mga tao sa loob ng kanyang office.
“It’s Gab’s wedding today, and we’ll be coming too, PM.” Sabi ni Annalie kay PM.
“Yeah, he actually told us maybe we could sing for him on the day.” Sabat ni Ashley.
“And we don’t think how it could be a problem. In face inalok niya kami ng Php 30,000 for one song alone but we rejected the money. After all, it’s a wedding and we just want to be friendly to him.” Sabi ni Ginger.
“You guys go if you want. I have a lot of cleaning up to-”
“Reasons ka na naman sir eh. Ilang papers lang ang nandiyan sa desk mo mga dalawang envelope lang siguro yan-” Sabi ng manager ng ALPHA FEMALE kay PM.
“Uy ikaw ah!” Tumawa si PM. “Hindi kasi. Ipapa-ship ko pa to marami pang gagawin, alam mo na.” Sagot ni PM sa kanyang manager.
“PM, we actually know what’s up with you too. And all I wanna say is we’re with you. Don’t worry, it’s going to be fine.” Tumayo si Pepper at niyakap si PM.
“Thanks, Pepper. Thank you sa concern ninyong lahat. He made his choice eh. Who am I to stop him? After all, baka nga MU lang kaming dalawa, nothing more.” Malungkot na ngumiti si PM sabay upo sa kanyang desk.
“And that’s why you’re leaving?” Tanong ni Ashley kay PM.
“Yeah. It’s partly because it’s disheartening to see the one you love getting married in about a few hours, but it’s mostly I just want to move on with my life. I don’t know if you guys heard the rumors about tensions left and right, me being involved to Jun’s murder, et cetera. I’m just so tired and I can’t sleep well nowadays. So, I have to leave. I’m sure these managers will just take care of you just fine. While Arthur and I will supervise you from the US, and see if we can do you a promotion there. I’m sure we could break you from international market to the US market, and it’s going to be really easy for us. What is, it’s Arthur Boyd and PM Realoso, we’re like giants there. But what’s hard is choosing the right person to do business with. We’ll be visiting every now and then and maybe you might be training there too. Plans for ALPHA FEMALE will be finalized in a month or so from now. So you excited?!” Pagpapa-excite ni PM sa ALPHA FEMALE. Sumigaw naman ang ALPHA FEMALE sa tuwa!
“But… it’s at your expense? You’re heartbroken?” Concern ni Annalie.
“It’s cool. I’ll be alright.” Ngiti ni PM sa mga tao.
“So tumayo na kayo, and leave my office because nobody’s gonna be staying here for quite some time.” Kinuha ni PM ang mga papeles na mga dalawang envelope ang laki at pinasok sa kanyang box na dala-dala.
Tumayo na rin ang ALPHA FEMALE at ang mga managers para lisanin ang opisina ni PM.
This is the first step to move on.
Nang minulat ni Gab ang kanyang mga mata, binuksan ng mama niya ang kurtina at ang malakas na sinag ng araw ang tumusok sa mata ni Gab.
“You have to get ready, anak. Malapit ka na ikakasal! Sa wakas, my wonderful boy is going to be a wonderful man!” Excited na sabi ng mama ni Gab sabay halik sa pisngi ito habang nakaupo si Gab sa kama.
“Oh, I’m sorry Gab. I just had to let your mom in dito sa unit mo. After all mom mo naman siya. Don’t worry, sinabihan ko siya na wag isama ang pamilya niya para hindi ka mainis.” Sabi ng papa ni Gab sa kanya.
“It’s fine. Isama mo na lang sila sa kasal mamaya.” Walang ganang sabi ni Gab sa kanyang mama.
“Huh? I thought you didn’t like them.” Gulat na tanong ng mama ni Gab. Tumabi na rin ang papa ni Gab sa kabilang side at nakikinig sa usapan.
“I don’t. But it’s not like this wedding matters anymore.” Tumayo si Gab at kumuha ng T-shirt dahil nakaboxers lang siya natulog.
“It does, son! Of course!” Tumayo ang papa ni Gab at nilapitan si Gab na nakatingin sa labas ng bintana. Tinapik ng papa ni Gab ang kanyang anak.
“You made your mom and I proud of you, son. We couldn’t stand seeing you not getting married. You’re 28 years old, lalampas ka na sa kalendaryo yet binata ka pa! Sayang naman ang magandang lahi natin anak!” Tawa ng papa ni Gab.
“Oo nga. After all, all my life I am supposed to make you guys happy.”
“Anak, don’t say that! Di ka naman namin pinipilit eh. But if you’re always wild and free like you always did before, malulungkot kami ng papa mo.” Simangot ng mama ni Gab.
“So yeah, ayun nga, di niyo ako pinipilit.” Kumuha ng sandwich si Gab na nakapatong sa kanyang mesa at kumuha ng hotdog gamit ang kanyang tinidor.
“Anak. At least you’re going to make us proud. At least alam namin na bago kami aalis sa mundo, settled ka na. Yun lang naman anak eh.” Sabi ng mama ni Gab.
“Great. I am so excited!” Sarkastikong tono ni Gab sabay kuha ng pambahay na shorts.
“Aren’t you supposed to get ready?” Tanong ng papa ni Gab sa kanya.
“Dad, the wedding’s in 8 hours. Lalaki ako. I have my suit ready and my slacks and my shirt. May mga pabango na rin ako and I can just do shit-style on my hair. So mga 10 minutes ready na ako.”
“Okay, anak. Ikaw bahala. Labas muna kami ng mama mo ha. We’ll meet you an hour before your wedding.” Tumayo na rin ang mama ni Gab nang nasa pinto na ang papa ni Gab.
“This is going to be the best day of your life, anak! I’m so proud of you!” Sigaw ng mama ni Gab sa kanya sabay sarado ng pinto ni Gab.
“Heh. More like the best day of your life.” Inubos ni Gab ang hotdog na nasa kanyang tinidor at nilagay ang tinidor sa mesa.
---
Nakapark na si PM sa NGC carpark upang kunin ang mga natitirang gamit dahil bukas ng hapon aalis na siya patungong amerika. Nang naglakad siya papasok ng building, ramdam niya ang gaan ng hangin at pakiramdam na tila ba isang may sakit na kakagaling lang at papalabas na ng ospital.
Ngumiti si PM nang binati siya ng guard, at ganon din ang kanyang ginawa sa kanyang mga nakakasalubong.
Nang papasok na siya sa kanyang opisina, napansin niya na nandoon ang ALPHA FEMALE, at ang dalawang managers nito. Ngumiti si PM sa kanila at bumati ng good morning.
“Hey guys! What are you doing here?” Tanong ni PM sabay mahinang paglalakad patungo sa kanyang mesa.
“Nothing. We actually heard you’re gonna leave tomorrow so we decided to drop by and say hi-”
“Hold on. One sec.” Nagring ang phone ni PM at sinagot niya ito.
“Hello, Dimitri? Bakit?”
“Angelo! Umalis na ako. I’m going to my house and visit my son. I think sabay na kaming pupunta sa kasal ni Gab. Aayain ko na rin si Corina, pero sigurado ako hindi siya sasama sa akin dahil alam ko galit yun sa akin. Do you wanna come with us?”
Nagdadalawang-isip si PM kung paano sasagutin si Dimitri.
“Uhhh… I’m not really sure, Dimitri.”
“Is it because you don’t want to go with me or you don’t wanna go to the wedding?” Tanong ni Dimitri kay PM.
“No, of course not!” Defensive na sagot ni PM. “It’s just that I am really busy today and I have a lot of cleaning up to do in my office so I don’t think I have the luxury to drop by at Gab’s wedding… But I’m sure he’ll be okay….” Pagdadahilan ni PM sabay bagsak ng malungkot na tono sa huli.
“You sure?”
“Yeah. Thanks for the offer. Gab’s wedding will gonna happen anyway whether I go or not. It’s his special day today, he’ll be fine!”
He’ll be fine… Eh ikaw? Tanong ni PM sa sarili. Sabay buntong-hininga.
“Okay. If you say so. Bye now. See me before you leave.”
“Will do, sir. Bye!” At pinatay ni PM ang kanyang cellphone. Tinignan ni PM ang kanyang cellphone at natingin sa mga tao sa loob ng kanyang office.
“It’s Gab’s wedding today, and we’ll be coming too, PM.” Sabi ni Annalie kay PM.
“Yeah, he actually told us maybe we could sing for him on the day.” Sabat ni Ashley.
“And we don’t think how it could be a problem. In face inalok niya kami ng Php 30,000 for one song alone but we rejected the money. After all, it’s a wedding and we just want to be friendly to him.” Sabi ni Ginger.
“You guys go if you want. I have a lot of cleaning up to-”
“Reasons ka na naman sir eh. Ilang papers lang ang nandiyan sa desk mo mga dalawang envelope lang siguro yan-” Sabi ng manager ng ALPHA FEMALE kay PM.
“Uy ikaw ah!” Tumawa si PM. “Hindi kasi. Ipapa-ship ko pa to marami pang gagawin, alam mo na.” Sagot ni PM sa kanyang manager.
“PM, we actually know what’s up with you too. And all I wanna say is we’re with you. Don’t worry, it’s going to be fine.” Tumayo si Pepper at niyakap si PM.
“Thanks, Pepper. Thank you sa concern ninyong lahat. He made his choice eh. Who am I to stop him? After all, baka nga MU lang kaming dalawa, nothing more.” Malungkot na ngumiti si PM sabay upo sa kanyang desk.
“And that’s why you’re leaving?” Tanong ni Ashley kay PM.
“Yeah. It’s partly because it’s disheartening to see the one you love getting married in about a few hours, but it’s mostly I just want to move on with my life. I don’t know if you guys heard the rumors about tensions left and right, me being involved to Jun’s murder, et cetera. I’m just so tired and I can’t sleep well nowadays. So, I have to leave. I’m sure these managers will just take care of you just fine. While Arthur and I will supervise you from the US, and see if we can do you a promotion there. I’m sure we could break you from international market to the US market, and it’s going to be really easy for us. What is, it’s Arthur Boyd and PM Realoso, we’re like giants there. But what’s hard is choosing the right person to do business with. We’ll be visiting every now and then and maybe you might be training there too. Plans for ALPHA FEMALE will be finalized in a month or so from now. So you excited?!” Pagpapa-excite ni PM sa ALPHA FEMALE. Sumigaw naman ang ALPHA FEMALE sa tuwa!
“But… it’s at your expense? You’re heartbroken?” Concern ni Annalie.
“It’s cool. I’ll be alright.” Ngiti ni PM sa mga tao.
“So tumayo na kayo, and leave my office because nobody’s gonna be staying here for quite some time.” Kinuha ni PM ang mga papeles na mga dalawang envelope ang laki at pinasok sa kanyang box na dala-dala.
Tumayo na rin ang ALPHA FEMALE at ang mga managers para lisanin ang opisina ni PM.
This is the first step to move on.
---
“Gaaaab!” Sigaw ni Riza sa loob ng unit ni Gab nang nakapasok sila ni Gio.
“Hey! Kamusta?!” Tanong ni Gab kay Riza nang nakita niya kaagad ito.
“Fine! Heto, binisita ka namin ni Gio.” Nag high-five si Gio at si Gab.
“Looking good pre! So ano, ready ka na sa kasal mo mamaya?” Tanong ni Gio kay Gab. Hinampas ni Riza si Gio sa balikat.
“That’s not a good question to ask Gio! Especially alam mo na ang sagot! Nakakainis ka! Kaya di ka nagugustuhan ni Angelo eh dahil ang insensitive mo rin minsan!” Prangka na sagot ni Riza kay Gio.
Nahiya si Gio sa sinagot ni Riza at napatawa na lang si Gab.
“Kayo talaga. It’s fine, Riza. Alam ko naman na aabot sa ganitong point eh. But it’s okay. I’m sure magkikita pa naman kami ni Angelo. But what’s really important is hindi mawala sa akin si Angelo. Siya lang din naman ang dahilan bakit magpapakasal ako - kasi hindi niya ako niwewelcome sa puso niya.”
Binatukan ni Riza si Gab at kinuha ang tira-tirang breakfast ni Gab.
“Tanga ka rin naman eh!” Sabay subo sa hotdog. “Alam mo na at the point of moving on pa si Angelo tapos pinipilit mo siyang tanggapin ka niya. Gago ka ba? Eh di siyempre maiinis yun kung bakit mo siya pinapapili between sa’yo o sa sarili niya. Alam mo naman hijo, hindi mo kayang magmahal ng tao kung hindi ka kumpleto. Sana naging suwail ka pa ng isang taon sa mga magulang mo para mapatunayan mo sa kanila at kay Angelo na si Angelo talaga ang pipiliin mo! Ang tanga-tanga naman putangina!” Sunod-sunod na mura ni Riza kay Gab.
“Makapag-usap naman kayong dalawa parang hindi ako nainlove sa bestfriend ko ah!” Sabi ni Gio.
“Lulmo, obvious naman hijo eh na gusto mo rin siya noon pa. Kaso ang tanga-tanga mo rin kasi feeling bad boy kang jejemon kang kingina ka na nakikisabay ka pa kay Dimitri na pahirapan siya. Ayan tuloy, it’s a no ang peg niya! Sige, magpakatanga pa kayong dalawa! Ang sarap niyo paghahampasin eh. Mga bobo!” Sabay inom sa chocolate milk ni Gab.
“Gaaaab!” Sigaw ni Riza sa loob ng unit ni Gab nang nakapasok sila ni Gio.
“Hey! Kamusta?!” Tanong ni Gab kay Riza nang nakita niya kaagad ito.
“Fine! Heto, binisita ka namin ni Gio.” Nag high-five si Gio at si Gab.
“Looking good pre! So ano, ready ka na sa kasal mo mamaya?” Tanong ni Gio kay Gab. Hinampas ni Riza si Gio sa balikat.
“That’s not a good question to ask Gio! Especially alam mo na ang sagot! Nakakainis ka! Kaya di ka nagugustuhan ni Angelo eh dahil ang insensitive mo rin minsan!” Prangka na sagot ni Riza kay Gio.
Nahiya si Gio sa sinagot ni Riza at napatawa na lang si Gab.
“Kayo talaga. It’s fine, Riza. Alam ko naman na aabot sa ganitong point eh. But it’s okay. I’m sure magkikita pa naman kami ni Angelo. But what’s really important is hindi mawala sa akin si Angelo. Siya lang din naman ang dahilan bakit magpapakasal ako - kasi hindi niya ako niwewelcome sa puso niya.”
Binatukan ni Riza si Gab at kinuha ang tira-tirang breakfast ni Gab.
“Tanga ka rin naman eh!” Sabay subo sa hotdog. “Alam mo na at the point of moving on pa si Angelo tapos pinipilit mo siyang tanggapin ka niya. Gago ka ba? Eh di siyempre maiinis yun kung bakit mo siya pinapapili between sa’yo o sa sarili niya. Alam mo naman hijo, hindi mo kayang magmahal ng tao kung hindi ka kumpleto. Sana naging suwail ka pa ng isang taon sa mga magulang mo para mapatunayan mo sa kanila at kay Angelo na si Angelo talaga ang pipiliin mo! Ang tanga-tanga naman putangina!” Sunod-sunod na mura ni Riza kay Gab.
“Makapag-usap naman kayong dalawa parang hindi ako nainlove sa bestfriend ko ah!” Sabi ni Gio.
“Lulmo, obvious naman hijo eh na gusto mo rin siya noon pa. Kaso ang tanga-tanga mo rin kasi feeling bad boy kang jejemon kang kingina ka na nakikisabay ka pa kay Dimitri na pahirapan siya. Ayan tuloy, it’s a no ang peg niya! Sige, magpakatanga pa kayong dalawa! Ang sarap niyo paghahampasin eh. Mga bobo!” Sabay inom sa chocolate milk ni Gab.
“Hoy Riza, kaninang umaga pa yan. Anong oras na, alas tres na ng hapon oh! Baka panis na yan.”
“E di kuha mo ako ng bagong chocolate milk.” Inabot ni Riza ang kanyang baso kay Gab, at kinuha naman ito ni Gab.
“Heto talagang si Riza, oo! Porket okay na sila ni Angelo, bumabalik ang pagiging iskwater ng ugali.”
“Tama ka jan pre!” Sigaw ni Gab sabay tawanan.
“Hoy! Anong skwater ang ugali! Madaldal lang talaga ako tsaka prangka! Hindi ko alam kung bakit magiging problema yan sa inyo. Kaya nga naging lawyer di ba? Mga bobo talaga. Sus, ikaw Gab at Gio, wag niyo talagang ipagyayabang na taga SEA University kayo. Bobo na nga, bobo pa sa pag-ibig. Nakakahiyaaa, mygad.” Kinuha ni Riza ang alok ni Gab na isang basong puno ng chocolate milk at ininom ito.
Samantalang si Gab, naupo sa kanyang kama at nakatulala sa labas ng bintana.
“Pre, may problema?” Tanong ni Gio kay Gab at tumabi na rin si Riza kay Gab.
“Wala. Nag-aalala lang ako kung makakapunta ba si Angelo mamaya. Inimbitahan ko yung grupo niya eh, pati mga mahahalagang tao sa NGC, kahit sina Dimitri. Alam ko di pupunta yung papa niya ron, si Sheldon. Siyempre di ba, kung sasaktan ng iba yung anak mo, magagalit ka sa manliligaw. Tsaka matagal naman talagang mainit ang dugo ni Sheldon sa akin kasi ayun, may-ari ng NGC, ako ng Magic Corp-”
“Pinadalhan mo ba ng invitation si Corina?!” Tumingin si Riza kay Gab.
“Hindi. Siyempre. At kahit padalhan ko siya alam ko hindi siya pupunta eh.”
“Mabuti naman. Ang dugo ko ang mainit sa kanya. Tangina niya talaga.” Umirap si Riza at nagnumber four sabay inom mula sa kanyang baso.
“So paano yan pre? Papakawalan mo na lang si Angelo?” Tanong ni Gio kay Gab.
“Oy sabat ko lang. I like how we refer to PM as Angelo. Parang si Angelo umitim tas pumuti ulit. Hahaha, I love it. Okay continue.” Pagkatapos tumawa ni Riza ay umayos siya ng upo at nakinig kay Gab.
“Well… It’s no denial naman na mahal ko siya. And di sa pagmamayabang, pero mahal niya rin ako. But it’s not working out for us, and I think this is one of the ‘right-person-wrong-time’. Pero he’ll always be the only person I will always love and di magbabago yun. May difference kasi kung mahal mo yung tao at ang mananatili ka sa kanya. Magkaiba.”
“Alam mo Gab, full of shit ka talaga. Pinapahirapan mo lang ang sarili mo samantalang ayun nga, sabi ko sa’yo, pwede ka naman maging bad boy muna sa parents mo.”
“Kaya linggo-linggo ka pinapalayas sa inyo Riza eh nung dalaga ka pa.” Tawa ni Gio.
“Shut up. I’m just too hot to handle. Chos.” Depensa ni Riza.
“Yun nga. Pero mamimiss ko siya. And alam ko na isa ako sa mga dahilan kung bakit lilisan siya ng bansa ulit. Tangina kasi eh.” Malungkot na hinagpis ni Gab.
“Kahit di ako mahal ang mananatili ako sa’yo, at baka matutunan mo rin, na ako’y iyong ibigin.” Pagkanta ni Riza, pagpaparinig kay Gab.
“Nakakatawa Riza.” Sabi ni Gab.
“Sus, nako Gab. Bahala ka na sa buhay mo. Basta ako, sinasabi ko sa’yo, yang sitwasyon mo? Napakadali lang talaga ng sagot. Ikaw lang ang nagpapahirap sa buhay mo. At kung gusto mong pahirapan ang sarili mo, bahala ka. Be my guest. Basta kung masaya na si Angelo at ikaw nakakulong kay Nina, nagtatrabaho para sa anak mo, hindi ka magiging masaya. Case in point: Dimitri Salviejo. Yun lang. Ang gusto ko lang sabihin, wag na wag mo gagawin ang bagay na hindi mo kayang panindigan. Ikaw. Choice mo yan.” Nagkibit-balikat si Riza, tumayo, at umirap.
Natulala si Gab at inisip ang sinabi ni Riza nang nag-vibrate ang phone niya.
Just got married? I don’t think so. ;)
Isang text message na natanggap ni Gab. Huh? Sino kaya ‘to? Tanong ni Gab sa sarili.
---
Mag-aalas sais na ng hapon, ilang sandali bago ang kasal ni Gab, ngunit si PM ay nasa loob ng kanyang sasakyan, nakapark malapit sa 7-eleven at nag-iisip kung pupunta ba siya sa kasal o hindi.
Nasa kalagitnaan siya ng pagmumuni-muni nang nag-ring ang phone niya.
ARTHUR CALLING…
“Hello, Arthur?” Malungkot na bati ni PM na halatang pinipigilan niya ang maiyak.
“Hey, I know, you’re crying again, buddy. You don’t have to punish yourself so much. If you want to talk to him, then do so. After all, that’s gonna be your last chance to make things right. At least let him know that he’s the only guy you’ve loved again since you were hurt. Just make him understand why you’re hurt and why you have to leave. That’s it!” Sabi ni Arthur sa phone at tuluyan nang umiyak si PM.
“Man… I can’t do this. He’s entrenched in my heart so deep that I couldn’t take him out anymore. And in a few hours, he’s gonna be a married man…” Humagulgol si PM sa phone.
“I don’t know how to make you feel better PM. But if you have to talk to him, talk to him. That’s the only way to take that heartache away.” At pinatay ni Arthur ang kanyang cellphone.
Naiwan pa rin ang phone sa tenga ni PM at nag-iisip si PM kung anong gagawin niya: tatawagan ba si Gab o hindi?
Maya-maya, di napigilan ni PM at tinignan niya ang kanyang contacts, at nandun na ang number ni Gab. Isang pindot na lang ng keypads, tatawagan na niya ito.
Kaya mo yan Angelo, go! Pag-eencourage ni PM nang nagring ang phone niya.
GAB CALLING…
Dali dali kinuha ni PM ang tawag at nilagay sa kanyang tenga ang kanyang cellphone.
“Hi, Gab.” Tipid na bati ni PM kay Gab sa kabilang linya. Walang narinig si PM kundi isang pigil na iyak.
“Gab. Are you there?” Pinipigilan ni PM ang umiyak para hindi marinig ni Gab kung sakali nasa kabilang linya man siya.
“Yes.”
“What’s up? Ikakasal ka na talaga… finally. You must be so happy. I know you’re crying. Give it up. It’s your special day today!” Pinilit ni PM ang magtunog masaya pero halata pa rin ang lungkot sa kanyang boses.
“I wish I was getting married with you instead.” At tuluyan nang bumigay si Gab sa phone.
“I wish I was getting married with you today too, Gab.” At bumigay na rin si PM sa phone. Nag-iyakan ang dalawa.
“Angelo naman eh… Don’t leave, please?” Hagulgol ni Gab.
“I can’t, Gab. Kung mananatili ako rito, I couldn’t stand looking at you, I know you could never be mine so what’s the point of looking at you or getting in touch with you?! Masasaktan lang ako…” Iyak ni PM.
“But PM. I don’t want to lose you. I really don’t. Please, stay with me.”
“I wish I could, Gab, but maybe this time sarili ko muna ang iisipin ko the same way na sarili mo ngayon ang iniisip mo. You see, hindi pa ako ready magmahal. Pero tangina, mahal na mahal na mahal na mahal kita!” Sigaw ni Gab at sinundan ito ng hagulgol.
“Well then, couldn’t we stay kahit friends man lang?” Tanong ni Gab.
“Asking the person you love to be just your friend is like saying it’s never going to be us in the future. And please naman Gab, set some limit to your selfishness. Tama na pinili mo ang sarili mo over sa akin. Di mo naman willing na mag-undergo sa risk ko eh. At least wag mo na ako pahirapan. Tama na.” Sabi ni PM.
“I’m sorry Angelo. I’m sorry mahina ako. I’m sorry duwag ako. I’m sorry… Siguro after nito di mo na ako kakausapin, or baka you don’t want me in your life ever. But I want you to know na ikaw lang ang minahal ko ng ganito, and ikaw lang ang mamahalin ko ng ganito habangbuhay. You’ll always be in my heart. I hope in another life, tayo na talaga. I can’t wait to die to be with you finally.” Sabi ni Gab sabay iyak.
“I love you, Angelo. I will always love you like I always have.”
“And I love you too, Gab.” At ilang sandali ang lumipas nag-iyakan lang ang dalawa.
“Sige na, you have to get ready. Man up and make me proud! Siguro dadaan ako diyan at around six para mag-goodbye na rin kina Riza, Gio, Dimitri, at Monte. You guys are some crazy bunch of people in my life.”
“I’ll see you then!” Iyak ni Gab. Hindi na hinintay ni PM na may sasabihin pa si Gab kaya minabuti niyang patayin ang tawag agad-agad.
Hinampas ni PM ang manubela at nag-iiyak sa kanyang mga braso habang iniisip na ilang sandali na lang at ikakasal na ang kanyang taong mahal.
“ANG TANGA TANGA MO ANGELO! ANG TANGA TANGA MO! GAGO! BOBO KANG PUNYETA KA!” Mura ni PM sa sarili.
Nasa kalagitnaan ng pag-iyak si PM nang nag-vibrate ang phone niya. Nang tinignan niya ang nagtext, galing sa unregistered number na naman.
FIRST LOOOOVE, NEVER DIES… So kelangan ako ang papatay sa first love mo. :P
First love…? Putangina! Si Corina?! She’s in danger! Sigaw ng isip niya kaya agad agad niyang tinawagan si Corina.
“Hello Corina! Ayos ka lang ba?!” Pagtataranta ni PM kay Corina.
“Oo, PM…” Narinig ni PM si Corina sa kabilang linya na umiiyak.
“Pero may nakapark na puting van dito kanina at tinangay si Monte habang magkasama sila ni Dimtiri. Di namin alam ni Dimitri ngayon kung anong gagawin namin…” Iyak ni Corina.
“Shit… Hold on, pupunta ako sa simbahan. Riza might help.”
---
“Riza!!!” Sigaw ni PM nang nakarating na siya sa cathedral sabay baba ng kotse niya.
“Gio! Riza! Si Dimitri, andito na ba?” Pag-aalala ni PM. Malungkot din ang mukha ni Riza at ni Gio nang nasa labas sila ng simbahan, at ang mukha ng ibang tao. Hindi sumagot si Riza at si Gio sa kanya.
“Guys, what’s up! Where’s Dimitri?!” Sigaw ni PM.
“Wala nga rito!! Nabalitaan namin na nawala ang anak niya!! And kanina, paparating na sana si Gab sa simbahan nang may humarang sa sasakyan niya!! Si Gab din kinuha!!” Sigaw ni Riza.
At mistulang mawala sa ulirat si PM.
“Bago lang ba yan?! Sino may sabi? Kakausap lang namin sa telepono!”
“Mga bago ka dumating dito, ito ang balita ng papa ni Gab dahil pinaalis siya sa sasakyan daw ng tatlong armadong lalaki at pinusasan daw si Gab at ayun tinangay si Gab at ang sasakyan. Putangina!” Sigaw ni Riza sabay iyak.
“Bakit na naman ba ganito… Dalawa na ang nawawala…” Naupo si PM sa railings.
“Ikaw ba si PM Realoso?” Tanong ng papa ni Gab nang lumapit ito sa kanya.
“Oo, bakit?!” Iritang sagot ni PM.
“Hijo, tulungan mo kami. Ang anak ko nawawala. Totoo ang sinasabi ni attorney…” Umiyak ang papa ni Gab sa paanan ni PM.
Nagvibrate ulit ang phone ni PM at nakatanggap na naman siya ng text mula sa unregistered number.
Tatawagan ka ni Corina in about 5 seconds. ;)
At tumawag nga si Corina. Agad naman itong sinagot ni PM.
“PM!! Inatake kami ni Dimitri si bahay!! Niransack ang buong bahay at tinangay na rin si Dimitri!! May mga dugo dugo papalabas ng bahay namin. PM… Tulong!!” Iyak ni Corina.
“ARRRRRRRRGH!!!” Ang nasigaw ni PM.
Sino ang pipiliin ko? Ikaw ba na pangarap ko? O siya bang kumakatok sa puso ko? ;P
“PM!! Inatake kami ni Dimitri si bahay!! Niransack ang buong bahay at tinangay na rin si Dimitri!! May mga dugo dugo papalabas ng bahay namin. PM… Tulong!!” Iyak ni Corina.
“ARRRRRRRRGH!!!” Ang nasigaw ni PM.
Sino ang pipiliin ko? Ikaw ba na pangarap ko? O siya bang kumakatok sa puso ko? ;P
Ang text message na natanggap ni PM.
Maglaro na tayo PM! Tapos na ang warm up! ;)
“Riza…” At binigay ni PM ang kanyang cellphone upang mabasa ni Riza ang mga text message na kanyang natatanggap.
“Kilala mo ‘to?” Tanong ni Riza. “Shit! Kakakanta ko lang ng Mahal Ko o Mahal Ako kanina kay Gab! Shit!”
“Di ko alam sino yan Riza, but every time na may nangyayari, pinapadalhan niya ako ng text message.”
“Oh my God.” Ang nasabi ni Riza…
---
“I don’t really know what to do now, Riza. You and Gio, get some police. I’ll turn my GPS on para matrack ninyo ako. Hahanapin natin itong tanginang ‘to at babaralin sa singit.” Ang pagmumura ni PM. Tumango si Riza at si Gio at kaagad na kumontak ng police.
Nag-iisip si PM nang may nag-aalok ng video call sa kanya… ang unregistered number.
“Hello!” Malakas na bati ni PM sa kanyang ka-video call.
“Hello, PM.” Tumayo ang balahibo ni PM sa kanyang nakita. Ang nasa kanyang harap ay isang taong naka maskara at naka-warp ang boses na tila isang demonyo.
“Ano ba ang kailangan mo! Sino ba ang pakay mo at bakit mo ‘to ginagawa?!” Sigaw ni PM.
“Kalma ka lang. Malalaman mo rin. Pero sa ngayon, gusto ko malaman kung sino ang gusto mong iligtas una? Ang first love mo ba, or ang anak ng first love mo, or ang love na love mo? Pili na!”
“Siyempre ang bata! Ilayo mo ang bata sa gulong ‘to, gago ka! Sino ka ba, huh?!”
“Malalaman mo rin. Anyway, sige, your wish is my command. Punta ka sa lugar kung saan nagsimula ang lahat sa inyo ng first love mo. Meron kang 20 minutes para makapunta doon. Kung lalampas ka sa 20 minutes, masusuffocate siya. Pinausukan ko eh. Ayaw mo naman na may mamatay di ba? Bye!”
Kaagad na binaba ng taong nasa kabilang linya ang tawag. Dahil sa lubos na galit, napasuntok si PM sa dingding ng simbahan.
“Angelo! Ano raw?” Takbo pabalik ni Riza kay PM.
“Nakuha niya si Gab, si Dimitri…” Tumulo ang luha ni PM. “At si Monte.” Nagulat si Riza sa narinig mula kay PM. Napahampas si Riza sa kanyang sariling noo.
“Yung totoo? Pati bata? Sinong ‘siya’? Sino ba siya? Kilala mo ba siya?” Tanong ni Riza na halatang natataranta.
“Yung kumanta ng Chandelier!” Sigaw ni Gio nang lumapit siya sa dalawa.
“Gago!” Hampas ni PM sa braso ni Gio. “Hindi ito panahon para magbiro tol! Pupunta ako ng SEAU. Nasa dorm room namin ni Dimitri si Monte. Ang mga pulis ba?” Diretsong tanong ni PM kay Gio.
“Parating na sila. Ano sabihan ko na sa SEAU na lang tayo magkikita?”
“Oo! Una na ako. In ten (minutes) sumunod na rin kayo.” Tumakbo si PM patungo sa kanyang sasakyan. Pagkapasok niya sa kanyang sasakyan, may katok sa backseat siyang narinig. Paglingon niya andun si Riza.
“O, bakit?!” Tanong ni PM nang binaba niya ang window.
“Sasama ako.” Kaagad na pumasok si PM sa loob ng sasakyan.
“Wag, wag! Ay tangina, makulit ka talaga.” Umiling si PM at diretso nang humarurot.
“Ano raw sabi ng mga tao?” Tanong ni PM kay Riza.
“Pinasabi ko na sa mama at papa ni Gio na walang kasal na magaganap dahil nawawala ang anak nila. Nagsisiuwian na rin ang mga tao. Teka lang saglit.” Kinuha ni Riza ang kanyang phone at tinanggap ang papasok na tawag.
“Hello? Sino ‘to? Okay? Nagmamaneho siya ng kotse. Teka, i-loudspeaker ko na lang.” Pinindot ni Riza ang loudspeaker at nilapit sa bibig ni PM ang cellphone. Nagulat si PM ngunit wala na siyang oras para magtanong dahil natataranta na rin siya.
“Sino ‘to?” Tanong ni PM sa handphone ni Riza.
“H-Hi PM. Si Nina ‘to.” Mahinang bati ni Nina kay PM. Napatingin si PM kay Riza nang narinig ang pangalan ni Nina.
“Uhh, bakit?” Awkward na tanong ni PM kay Nina.
“Naghahanap ka na ba kay Gab?” Nahihiyang tanong ni Nina kay PM.
Siyempre naman ‘no, nawawala na nga kaya kailangan hanapin. Ano ba naman ‘to. Kung anong kinaganda ‘yun din ang kinabobo. Sabi ni PM sa sarili. Tinignan niya si Riza at parang nakuha ni Riza ang ibig sabihin ni PM. Umirap na lang si PM at tumawa si Riza.
“Oo. Bakit?” Tanong ni PM kay Nina.
“Wala lang. Sana mahanap mo siya. Hanapin mo ang husband ko, please.”
Di pa nga kayo kinakasal, maka-husband ka na agad? Tanga ka ba. Irap ni PM kay Riza at pigil sa tawa si Riza sa reaksyon ni PM.
“O, sige Nina, wag ka nang istorbo. Mahal din ni PM si Gab kaya hahanapin niya ito. Okay, bye na!” Nagulat si PM sa sinabi ni Riza kaya pinilit niyang hampasin ito habang nagdadrive siya.
“Gaga ka! Tangina mo! Baka ano isipin ng babaeng ‘yun! Sus ikaw talaga Riza, malilintikan ka talaga sa akin ‘pag baba natin dito. Tangina ka talaga, nakakainis! Nakakabwisit!” Sunod-sunod na mura ni PM kay Riza habang pilit hinahamapas si Riza na nasa backseat.
“Sorry na! Aminin mo naman! Mahal mo si Gab! Sus, kunwari ka pa!”
Namula ang mukha ni PM habang tawa ng tawa si Riza. “Of course! Pero hindi ko ipagkakalat iyan, lalo na kay Nina! Ang tanga mo talaga! Bahala ka sa buhay mo!” Pagmamaktol ni PM.
---
“Dali na Angelo. Wag ka na magtanong sa front desk. Hanapin na natin si Monte!” Hila ni Riza papasok ng elevator.
“Wag, magrerequest lang ako ng security para hindi makalusot.”
“Tapos na! Nasabihan ko na ang mga tao ko. Ako ang dorm manager, baka nakakalimutan mo!” Batok ni Riza kay PM.
“Ay oo nga.” Nahiya si PM sa sinabi ni Riza kaya nagpahila na lang siya hanggang sa umabot sila ng room 619 - ang dating room ni Angelo at Dimitri.
Kumatok si Riza ngunit walang sumasagot. Ilang katok pa ang ginawa ni Riza pero walang kumakatok. “Tangina PM ah, naiinis na ako. Sipain mo na nga iyan!” Sigaw ni Riza.
“Okay.” Malakas na sinipa ni PM ang door knob at bumukas ang pintuan. Kaagad na nagising ang isang dormer na nasa loob ng dorm.
“Fuck! What do you think you’re doi-” Sisigaw na sana ang dormer nang nakita niya si Riza.
“Sorry. Kumatok kasi kami ng ilang beses pero walang sumasagot. Importante lang. Ako na magpapaayos ng door knob mo.” Sabi ni Riza sa dormer at walang nagawa ang dormer kaya tumango na lang habang pinagmamasdan si PM at si Riza na hinahalukay ang ilalim ng kama, ang CR.
“Boy, pwede ko ba buksan ang closet mo?” Tanong ni PM sa dormer.
“S-Sure…” Nag-aalangan na sagot ng dormer kaya binuksan na ito kaagad ni PM. Pagbukas ni PM sa closet, hindi si Monte ang kanyang nakita.
Si Dimitri. Puno ng galos sa buong katawan. Nakaboxers lang, nakatali ang kamay sa kanyang likod at may panyo ang kanyang bibig. Walang malay si Dimitri habang hinihila siya palabas ni PM.
“Shit! Who the fuck is tha-” Sigaw ng dormer nang pina-sshhh siya ni Riza. Kaagad na tumahimik ang dormer.
“Dimitri, wake up!” Pagtatapik ni PM kay Dimitri. Dahan-dahan gumising si Dimitri at dahan-dahan bumabalik ang kanyang malay.
“Angelo!! Angelo!!!” Sigaw ni Dimitri sabay yakap kay Angelo. “Please… ang anak ko. Si Monte kinuha nila. Please help me. Tinangay ako sa isang van at-at-at pagpasok ko andun sa loob si Monte, natutulog. Baka pinadrugs nila or anything. Angelooooooo!!” Iyak ni Dimitri sa balikat ni PM.
Panay sa ‘shhhh’ si PM kay Dimitri. “Kumalma ka muna. Alam mo ba kung saan si Monte ngayon?” Tanong ni PM kay Dimitri.
“Hindi eh… Ang anak ko…” Iyak ni Dimitri kay PM. Tumingin si PM kay Riza na tila ba wala nang pag-asa habang lumapit si Riza kay Dimitri at binalot ito sa tuwalya.
“Dito ka lang muna Dimitri. Hahanapin ni PM ang anak mo. Palapit na ang tiga-infirmary at i-fi-first aid ka nila. Kung okay ka na, you may join us. We need as much people as we can-”
“Uhhh, Ms. Riza, should I leave? Or do you want me to help?” Tanong ng dormer.
“I’ll just ask you a question. Pero I might need you to stay-” Si Riza.
Kriiiiing. Kriiiiiing.
Nagring ang cellphone ni PM. Kaagad niyang tinanggap ang video call request at galing ito sa unregistered number na tumatawag sa kanya kanina pa.
“Very good! I must say ikaw nga talaga ang THE PM Realoso!” Sabay palakpak ng taong nakamaskara.
“Gago! Sino ka?! Akala ko ba ibabalik mo si Monte?! Wag mo idamay ang bata?! At saka anong ginawa mo kay Dimitri?!” Sigaw ni PM sa ka-video call.
“Wow. Malakas! Matalino! University of the Philippines! Charot! Talo nga UP sa cheerdance last year. Hahay! Anyway, bakit pa ako nagpa-plug ng school. Heto na lang. Congratulations nahanap mo si Dimitri! But lumampas na ang 20 minutes!” Lumundag ang nakamaskara habang naiirita si PM sa mala-demonyong boses ng ka-video call.
Lumaki ang mata ni PM at narealize niya na may time limit kaya.
“Anong ginawa mo kay Dimitri?!” Sigaw ni PM.
“Wala. Actually di ako pwedeng gumawa ng kahit ano kay Dimitri eh. May tao kasi sa loob and I have to sneak Dimitri in habang tulog yung dormer. But it’s fine now. At least he’s safe. But kung safe siya, it means I have to give the punishment to someone else… Kay Gab kaya? Kasi parang hindi mo hinahanap ang lovey dovey mo! Di mo na ba siya mahal…?” Nang-iinis na tono ng nakamaskara.
“Look, if you want to play games, I’ll play with you. But don’t ever lay a finger on Gab or on Monte at makikita mo kung gaano ako kasama magalit once I see you! Hindi kita aatrasan!” Sigaw ni PM.
Tumawa ang nakamaskara at kinakaway ang kanyang index finger.
Maglaro na tayo PM! Tapos na ang warm up! ;)
“Riza…” At binigay ni PM ang kanyang cellphone upang mabasa ni Riza ang mga text message na kanyang natatanggap.
“Kilala mo ‘to?” Tanong ni Riza. “Shit! Kakakanta ko lang ng Mahal Ko o Mahal Ako kanina kay Gab! Shit!”
“Di ko alam sino yan Riza, but every time na may nangyayari, pinapadalhan niya ako ng text message.”
“Oh my God.” Ang nasabi ni Riza…
---
“I don’t really know what to do now, Riza. You and Gio, get some police. I’ll turn my GPS on para matrack ninyo ako. Hahanapin natin itong tanginang ‘to at babaralin sa singit.” Ang pagmumura ni PM. Tumango si Riza at si Gio at kaagad na kumontak ng police.
Nag-iisip si PM nang may nag-aalok ng video call sa kanya… ang unregistered number.
“Hello!” Malakas na bati ni PM sa kanyang ka-video call.
“Hello, PM.” Tumayo ang balahibo ni PM sa kanyang nakita. Ang nasa kanyang harap ay isang taong naka maskara at naka-warp ang boses na tila isang demonyo.
“Ano ba ang kailangan mo! Sino ba ang pakay mo at bakit mo ‘to ginagawa?!” Sigaw ni PM.
“Kalma ka lang. Malalaman mo rin. Pero sa ngayon, gusto ko malaman kung sino ang gusto mong iligtas una? Ang first love mo ba, or ang anak ng first love mo, or ang love na love mo? Pili na!”
“Siyempre ang bata! Ilayo mo ang bata sa gulong ‘to, gago ka! Sino ka ba, huh?!”
“Malalaman mo rin. Anyway, sige, your wish is my command. Punta ka sa lugar kung saan nagsimula ang lahat sa inyo ng first love mo. Meron kang 20 minutes para makapunta doon. Kung lalampas ka sa 20 minutes, masusuffocate siya. Pinausukan ko eh. Ayaw mo naman na may mamatay di ba? Bye!”
Kaagad na binaba ng taong nasa kabilang linya ang tawag. Dahil sa lubos na galit, napasuntok si PM sa dingding ng simbahan.
“Angelo! Ano raw?” Takbo pabalik ni Riza kay PM.
“Nakuha niya si Gab, si Dimitri…” Tumulo ang luha ni PM. “At si Monte.” Nagulat si Riza sa narinig mula kay PM. Napahampas si Riza sa kanyang sariling noo.
“Yung totoo? Pati bata? Sinong ‘siya’? Sino ba siya? Kilala mo ba siya?” Tanong ni Riza na halatang natataranta.
“Yung kumanta ng Chandelier!” Sigaw ni Gio nang lumapit siya sa dalawa.
“Gago!” Hampas ni PM sa braso ni Gio. “Hindi ito panahon para magbiro tol! Pupunta ako ng SEAU. Nasa dorm room namin ni Dimitri si Monte. Ang mga pulis ba?” Diretsong tanong ni PM kay Gio.
“Parating na sila. Ano sabihan ko na sa SEAU na lang tayo magkikita?”
“Oo! Una na ako. In ten (minutes) sumunod na rin kayo.” Tumakbo si PM patungo sa kanyang sasakyan. Pagkapasok niya sa kanyang sasakyan, may katok sa backseat siyang narinig. Paglingon niya andun si Riza.
“O, bakit?!” Tanong ni PM nang binaba niya ang window.
“Sasama ako.” Kaagad na pumasok si PM sa loob ng sasakyan.
“Wag, wag! Ay tangina, makulit ka talaga.” Umiling si PM at diretso nang humarurot.
“Ano raw sabi ng mga tao?” Tanong ni PM kay Riza.
“Pinasabi ko na sa mama at papa ni Gio na walang kasal na magaganap dahil nawawala ang anak nila. Nagsisiuwian na rin ang mga tao. Teka lang saglit.” Kinuha ni Riza ang kanyang phone at tinanggap ang papasok na tawag.
“Hello? Sino ‘to? Okay? Nagmamaneho siya ng kotse. Teka, i-loudspeaker ko na lang.” Pinindot ni Riza ang loudspeaker at nilapit sa bibig ni PM ang cellphone. Nagulat si PM ngunit wala na siyang oras para magtanong dahil natataranta na rin siya.
“Sino ‘to?” Tanong ni PM sa handphone ni Riza.
“H-Hi PM. Si Nina ‘to.” Mahinang bati ni Nina kay PM. Napatingin si PM kay Riza nang narinig ang pangalan ni Nina.
“Uhh, bakit?” Awkward na tanong ni PM kay Nina.
“Naghahanap ka na ba kay Gab?” Nahihiyang tanong ni Nina kay PM.
Siyempre naman ‘no, nawawala na nga kaya kailangan hanapin. Ano ba naman ‘to. Kung anong kinaganda ‘yun din ang kinabobo. Sabi ni PM sa sarili. Tinignan niya si Riza at parang nakuha ni Riza ang ibig sabihin ni PM. Umirap na lang si PM at tumawa si Riza.
“Oo. Bakit?” Tanong ni PM kay Nina.
“Wala lang. Sana mahanap mo siya. Hanapin mo ang husband ko, please.”
Di pa nga kayo kinakasal, maka-husband ka na agad? Tanga ka ba. Irap ni PM kay Riza at pigil sa tawa si Riza sa reaksyon ni PM.
“O, sige Nina, wag ka nang istorbo. Mahal din ni PM si Gab kaya hahanapin niya ito. Okay, bye na!” Nagulat si PM sa sinabi ni Riza kaya pinilit niyang hampasin ito habang nagdadrive siya.
“Gaga ka! Tangina mo! Baka ano isipin ng babaeng ‘yun! Sus ikaw talaga Riza, malilintikan ka talaga sa akin ‘pag baba natin dito. Tangina ka talaga, nakakainis! Nakakabwisit!” Sunod-sunod na mura ni PM kay Riza habang pilit hinahamapas si Riza na nasa backseat.
“Sorry na! Aminin mo naman! Mahal mo si Gab! Sus, kunwari ka pa!”
Namula ang mukha ni PM habang tawa ng tawa si Riza. “Of course! Pero hindi ko ipagkakalat iyan, lalo na kay Nina! Ang tanga mo talaga! Bahala ka sa buhay mo!” Pagmamaktol ni PM.
---
“Dali na Angelo. Wag ka na magtanong sa front desk. Hanapin na natin si Monte!” Hila ni Riza papasok ng elevator.
“Wag, magrerequest lang ako ng security para hindi makalusot.”
“Tapos na! Nasabihan ko na ang mga tao ko. Ako ang dorm manager, baka nakakalimutan mo!” Batok ni Riza kay PM.
“Ay oo nga.” Nahiya si PM sa sinabi ni Riza kaya nagpahila na lang siya hanggang sa umabot sila ng room 619 - ang dating room ni Angelo at Dimitri.
Kumatok si Riza ngunit walang sumasagot. Ilang katok pa ang ginawa ni Riza pero walang kumakatok. “Tangina PM ah, naiinis na ako. Sipain mo na nga iyan!” Sigaw ni Riza.
“Okay.” Malakas na sinipa ni PM ang door knob at bumukas ang pintuan. Kaagad na nagising ang isang dormer na nasa loob ng dorm.
“Fuck! What do you think you’re doi-” Sisigaw na sana ang dormer nang nakita niya si Riza.
“Sorry. Kumatok kasi kami ng ilang beses pero walang sumasagot. Importante lang. Ako na magpapaayos ng door knob mo.” Sabi ni Riza sa dormer at walang nagawa ang dormer kaya tumango na lang habang pinagmamasdan si PM at si Riza na hinahalukay ang ilalim ng kama, ang CR.
“Boy, pwede ko ba buksan ang closet mo?” Tanong ni PM sa dormer.
“S-Sure…” Nag-aalangan na sagot ng dormer kaya binuksan na ito kaagad ni PM. Pagbukas ni PM sa closet, hindi si Monte ang kanyang nakita.
Si Dimitri. Puno ng galos sa buong katawan. Nakaboxers lang, nakatali ang kamay sa kanyang likod at may panyo ang kanyang bibig. Walang malay si Dimitri habang hinihila siya palabas ni PM.
“Shit! Who the fuck is tha-” Sigaw ng dormer nang pina-sshhh siya ni Riza. Kaagad na tumahimik ang dormer.
“Dimitri, wake up!” Pagtatapik ni PM kay Dimitri. Dahan-dahan gumising si Dimitri at dahan-dahan bumabalik ang kanyang malay.
“Angelo!! Angelo!!!” Sigaw ni Dimitri sabay yakap kay Angelo. “Please… ang anak ko. Si Monte kinuha nila. Please help me. Tinangay ako sa isang van at-at-at pagpasok ko andun sa loob si Monte, natutulog. Baka pinadrugs nila or anything. Angelooooooo!!” Iyak ni Dimitri sa balikat ni PM.
Panay sa ‘shhhh’ si PM kay Dimitri. “Kumalma ka muna. Alam mo ba kung saan si Monte ngayon?” Tanong ni PM kay Dimitri.
“Hindi eh… Ang anak ko…” Iyak ni Dimitri kay PM. Tumingin si PM kay Riza na tila ba wala nang pag-asa habang lumapit si Riza kay Dimitri at binalot ito sa tuwalya.
“Dito ka lang muna Dimitri. Hahanapin ni PM ang anak mo. Palapit na ang tiga-infirmary at i-fi-first aid ka nila. Kung okay ka na, you may join us. We need as much people as we can-”
“Uhhh, Ms. Riza, should I leave? Or do you want me to help?” Tanong ng dormer.
“I’ll just ask you a question. Pero I might need you to stay-” Si Riza.
Kriiiiing. Kriiiiiing.
Nagring ang cellphone ni PM. Kaagad niyang tinanggap ang video call request at galing ito sa unregistered number na tumatawag sa kanya kanina pa.
“Very good! I must say ikaw nga talaga ang THE PM Realoso!” Sabay palakpak ng taong nakamaskara.
“Gago! Sino ka?! Akala ko ba ibabalik mo si Monte?! Wag mo idamay ang bata?! At saka anong ginawa mo kay Dimitri?!” Sigaw ni PM sa ka-video call.
“Wow. Malakas! Matalino! University of the Philippines! Charot! Talo nga UP sa cheerdance last year. Hahay! Anyway, bakit pa ako nagpa-plug ng school. Heto na lang. Congratulations nahanap mo si Dimitri! But lumampas na ang 20 minutes!” Lumundag ang nakamaskara habang naiirita si PM sa mala-demonyong boses ng ka-video call.
Lumaki ang mata ni PM at narealize niya na may time limit kaya.
“Anong ginawa mo kay Dimitri?!” Sigaw ni PM.
“Wala. Actually di ako pwedeng gumawa ng kahit ano kay Dimitri eh. May tao kasi sa loob and I have to sneak Dimitri in habang tulog yung dormer. But it’s fine now. At least he’s safe. But kung safe siya, it means I have to give the punishment to someone else… Kay Gab kaya? Kasi parang hindi mo hinahanap ang lovey dovey mo! Di mo na ba siya mahal…?” Nang-iinis na tono ng nakamaskara.
“Look, if you want to play games, I’ll play with you. But don’t ever lay a finger on Gab or on Monte at makikita mo kung gaano ako kasama magalit once I see you! Hindi kita aatrasan!” Sigaw ni PM.
Tumawa ang nakamaskara at kinakaway ang kanyang index finger.
“Ako rin. Hindi kita aatrasan. Next task, puntahan mo ang lugar kung saan ka namatay. Seryoso na to ah. And since love kita, I’ll give you, hmm, 15 minutes. Bye!” At pinatay ng nasa video call ang tawag.
“Ano na raw, PM?” Tanong ni Riza kay PM na naluluha sa galit.
“He threatened me na baka kay Gab o kay Monte niya gagawin ang di niya nagawa kay Dimitri. Riza, we have to get to the pier, kung saan ako muntikan mamatay. He wants me there.” Pagmamadali ni PM.
“Okay. I’m with you. Sabi ng dormer hindi niya raw alam kung paanong may nakapasok sa room niya, but he woke up and realized na nakabukas ang pintuan. So ayun. Pero I told him to stay at papunta na ang mga pulis to ask questions. I just told him na kung wala siyang kinalaman, he should be fine.” Sagot ni Riza kay PM.
“Very well.” Dumaan si PM at si Riza sa lobby nang andun si Dimitri, naka-shirt at jogging pants at sapatos at pinigilan ang dalawa.
“Sasama ako sa inyo.” Alok ni Dimitri sabay tayo.
“No. Hindi ka pa okay. Hindi ka pa natignan ng first-”
“Look, PM, anak ko rin ang nakalaan dito. I just can’t stand there at tingnan lahat ng mga pangyayari-”
“Whatever. Dali.” Irita na sagot ni PM. Hinampas ni Riza ang pasa ni Dimitri sa may pisngi.
“ARAY!” Sigaw ni Dimitri sabay tingin ng masama kay Riza. Tumawa lang si Riza at umiling.
“That’s what you get for being stubborn. Kahit kailan ka talaga Dimitri. Hindi ka natututo. Matigas talaga ang ulo mo. Kaya natuturn off si Angelo sa’yo eh. Ayan si Gab na tuloy ang mahal.” Sabi ni Riza habang nasa elevator na silang tatlo. Nanlaki ang mga mata ni PM sa narinig kay Riza at hinampas ito sa braso.
“Fuck you, Riza. Wag ka na nga sumama!” Namula ang mukha ni PM nang tinignan siya ni Dimitri.
Tumawa lang si Dimitri at kinalabit si PM. “Is that true, Angelo? Gusto mo si Gab?” Nakangisi si Dimitri kay PM.
Tinignan lang ng masama ni PM si Dimitri at inirapan.
---
“Ano na raw, PM?” Tanong ni Riza kay PM na naluluha sa galit.
“He threatened me na baka kay Gab o kay Monte niya gagawin ang di niya nagawa kay Dimitri. Riza, we have to get to the pier, kung saan ako muntikan mamatay. He wants me there.” Pagmamadali ni PM.
“Okay. I’m with you. Sabi ng dormer hindi niya raw alam kung paanong may nakapasok sa room niya, but he woke up and realized na nakabukas ang pintuan. So ayun. Pero I told him to stay at papunta na ang mga pulis to ask questions. I just told him na kung wala siyang kinalaman, he should be fine.” Sagot ni Riza kay PM.
“Very well.” Dumaan si PM at si Riza sa lobby nang andun si Dimitri, naka-shirt at jogging pants at sapatos at pinigilan ang dalawa.
“Sasama ako sa inyo.” Alok ni Dimitri sabay tayo.
“No. Hindi ka pa okay. Hindi ka pa natignan ng first-”
“Look, PM, anak ko rin ang nakalaan dito. I just can’t stand there at tingnan lahat ng mga pangyayari-”
“Whatever. Dali.” Irita na sagot ni PM. Hinampas ni Riza ang pasa ni Dimitri sa may pisngi.
“ARAY!” Sigaw ni Dimitri sabay tingin ng masama kay Riza. Tumawa lang si Riza at umiling.
“That’s what you get for being stubborn. Kahit kailan ka talaga Dimitri. Hindi ka natututo. Matigas talaga ang ulo mo. Kaya natuturn off si Angelo sa’yo eh. Ayan si Gab na tuloy ang mahal.” Sabi ni Riza habang nasa elevator na silang tatlo. Nanlaki ang mga mata ni PM sa narinig kay Riza at hinampas ito sa braso.
“Fuck you, Riza. Wag ka na nga sumama!” Namula ang mukha ni PM nang tinignan siya ni Dimitri.
Tumawa lang si Dimitri at kinalabit si PM. “Is that true, Angelo? Gusto mo si Gab?” Nakangisi si Dimitri kay PM.
Tinignan lang ng masama ni PM si Dimitri at inirapan.
---
“O andito na tayo guys. Tinawagan mo na ba si Gio, Riza?” Tanong ni PM nang huminto na ang sasakyan sa may tapat ng pier kung saan minsan tinangkang patayin ni Jun at Corina si Angelo.
“Oo. May mga pulis na raw sa SEA University at pinag-iisipan nila kung paano nila icocorner ang tumatawag sa’yo. Sino ba kasi ‘siya’, Angelo?” Tanong ni Riza.
“Hindi ko rin alam…” Sagot ni PM sabay bukas sa dashboard. May tatlong baril ang nasa loob. Kinuha niya ang isa, ang isa binigay kay Dimitri, at ang isa ay binigay kay Riza.
“Just in case.” Ngiti ni PM sa dalawa.
“Jusmiyo! Oh my God! I feel like an action star! Dream come true!” Tili ni Riza sabay sabunot kay PM. Walang natatawa dahil kahit si Dimitri ay nag-aalala para sa kanyang anak.
“Let’s g-” Sabi ni PM nang hinawakan ni Dimitri ang kanyang kamay mula sa backseat.
“Sigurado ka ba, PM? I would die kung mawawala ka na naman…” Nahihiyang sabi ni Dimitri at hindi maka-diretso nang tingin kay PM.
Tumili si Riza sa kilig at binuksan ang pintuan. “Hindi na ako magko-comment mga boys!! Nakakakilig lang, shit!” Sigaw ni Riza nang palabas na siya ng sasakyan at sarado ng pintuan.
“Kaya ko na ang sarili ko Dimitri. Remember, ilang beses na kitang narescue but I’m still alive and kicking. Ang masamang damo, matagal mamatay.” Ngisi ni PM kay Dimitri.
“Okay.” Binitawan ni Dimitri ang kamay ni PM. “Just want to let you know hindi ka masama sa akin at never ka naging masama. Take care.” Kinuha ni Dimitri ang ulo ni PM at hinalikan ito sa noo. Nagpaubaya si PM at napatingin kay Dimitri.
“Thank you.” Ngiti ni PM sabay labas ng sasakyan.
“Dali na!! Tama na yan!!” Sigaw ni Riza sabay lapit ni PM at ni Dimitri sa kanya.
---
“Saan ba dito, Angelo? Wala pa bang tawag?” Atat ni Riza habang patingin tingin sila sa warehouse malapit sa chapel kung saan minsan namatay si Angelo.
“I don’t know-”
“Help!!” Ang narinig ng tatlo mula sa malayo. Kaagad nilang tinakbo ‘to at nakita nila sa isang sulok si Ashley, naka-tali ang mga kamay sa kanyang likod. Nasa tabi ni Ashley si Gab na walang malay at si Monte na walang malay.
“PM!! Help me, please!!!” Iyak ni Ashley. Kaagad na lumapit si PM kay Ashley habang si Dimitri kay Monte at si Riza kay Gab.
“I was taken by a van by people I don’t even know… This was the worst thing that has happened in my life! What do they want from me?! PM, tell me what’s going on!” Sigaw ni Ashley kay PM.
“I don’t know. I don’t know. Why are they asleep? Did the ‘guy’ do anything to them?” Tanong ni PM sabay tanggal sa pisi na nakatali sa mga kamay ni Ashley.
“Actually, I don’t know at all. I was thrown here minutes before you guys came-” At natanggal ang tali sa mga kamay ni Ashley at kaagad na niyakap si PM.
“Then, the guys told me to shut up or they told me they were going to kill me. I cried and cried and cried, so hard, like what did I do to these guys? I never did harm on anyone! Then three guys in mask started touching me all over my body. Until one guy ripped my blouse off, and my skirt too, and started penetrating inside me…” Iyak ni Ashley sa balikat ni PM.
“Angelo, ayaw matanggal ng tali ni Gab!” Sigaw ni Riza. “Kay Monte rin…”
“That was the worst day of my life…” Hagulgol ng amerkanang si Ashley sabay hawak sa kamay ni PM… at nakaw sa baril na hawak niya.
“was?” Pag-ulit ni PM dahil hindi niya naunawaan ang sinasabi ni Ashley.
Tumigil ang iyak ni Riza nag-snap ng kanyang leeg. “Shit, it’s too hard to pretend. You liked my acting, did you, PM?” Ngisi ni Ashley sabay sipa kay Riza papalayo kay Gab.
“Tangina!” Sigaw ni Dimitri sa gulat.
“Stay away or it’ll be ‘blast-a-kid’s-brain” day today. Step away!” Sigaw ni Ashley sabay turo ng baril kay Monte.
“Don’t you do that-” Sigaw ni Dimitri
“Sure, I can. You know what Madonna says: ‘You can’t touch this, ‘cause I’m a bad bitch!’” Tawa ni Ashley.
“Dimitri! Atras na!” Sigaw ni Riza. Walang nagawa si Dimitri at umiiyak siyang umaatras.
“You better not touch my kid or papatayin kita.”
“Of course not.” Ngisi ni Ashley sabay pagpapahiga kay Monte ng maayos. “I actually like your kid. Very, very, what you call that? Tahimik! Super tahimik. Unlike me. Super noisy. I yell all the time, but I didn’t care. That’s the only way I could escape the hell that I went through before. But sad to say, nothing worked. As three guys kept on thrusting into my mouth, into my ass, and into my pussy, I felt nothing like a fuck doll. It hurt real bad I couldn’t walk. I was so weak, wait - how old was I again? Eleven or twelve? That. That’s how old I was. Then I was kept for a couple of months, by the very same guys who took my innocence away. I was trapped in a house, with a rope around my arms, behind me, with nothing to eat aside from spoiled egg, every single day…” Umupo si Ashley sa tabi ni Gab at inaakbayan ito.
“Spoiled egg, and stinky rice, and dirty water. Shit! I felt like a rat for a few months, but since I was a child, I have to keep up. I never even got to attend my own graduation. A graduation I was supposed to be the cream of the crop. I cried so hard, I felt like I lost everything. Aside from spoiled food in my mouth, I was taken advantage of too, every day, for like three times a day, by different guys… even your dad!” Sabay baril malapit sa paa ni Dimitri.
Napasigaw sila at napalundag si Dimitri sa ginawa ni Ashley.
“I thought: ‘fuck, I should escape. I don’t have any future in this place.’ And the day came, I was ‘bought’ by an american dirty old fucker, pedophile, because your dad was too dumb and too lazy to know how to dispose of a body. Good thing he didn’t kill me. But what he did was thrice as bad to my dignity. I thought: ‘wow, american, he must be a good guy.’ Well, to be fair, he was a good guy, except when night time comes, he always touched me and molested me. But I felt no disgust anymore, I felt anger inside me. And not to mention sex is good, and he was a good fucker. I was thinking I just have to stay with him for a few months, in the Philippines, and run away. But he wanted me in Malibu. He wanted to take me home. He had connections to bad bureaucrats that made everything easier - my visa, my documents, everything. On the day, I was booked to leave, I saw a graduation pamphlet, and it says three weeks from now, SEAU class 2017. I was like, my brother’s graduating! So one day, I asked the dirty old fucker to help me with facebook. I pretended I wasn’t knowledgeable with holly molly with computers. He thought wrong. So he left me, I had to access it and ask for help. I went to my brother’s old chat messages, but it clearly was deleted. He deleted his facebook account. But his number was in the conversation. I took the number and called my old brother up. But he was cancelling my call every time.”
Tumulo ang luha ni Ashley, “In other words, he doesn’t love me anymore. So there I was, flew all the way to US of A, grew up molested and sexually abused… until I heard cyanide was a good and flawless killer. So my ‘stepdad’ died. Until I grew up, met underground gangs, and helped me to kill all the people who abused me and taken my dignity. I have no regrets. Until then, I realize the only person I could rely on is myself!” Sabay baril sa paanan ni PM.
“So who exactly are you?” Tanong ni PM kay Ashley. Nagulat si Ashley kay PM kaya tumayo ito at tumatawa habang umiiyak.
“Are you really that dumb, Angelo?! Ganyan ka ba talaga kabobo para hindi makuha kung sino ako?!”
“Nagtatagalog ka? You must be…” Sabi ni PM.
“Ako si Angela! Ako ang nawawala mong kapatid! Ako ang inakala mong patay, na hindi mo na hinanap, na kinidnap at binastos ng walang kwentang putanginang ama nitong batang ‘to!” Sigaw ni Angela sabay turo sa ulo ni Monte.
“Tanginang Jun yun! Dapat lang sa kanya ang mamatay? And you know what the greatest feeling was, Dimitri? Is vindication. Your dad killed my mom, I killed your mom too! And nothing has ever been fulfilling all my life! Hindi ko pinagsisisihan ang bawat hakbang na ginawa ko! Now, kulang pa eh. I need to take something… or someone from Monte, or you.” Ngisi ni Ashley sabay punas sa kanyang luha.
“Like siya ang papatayin ko or ikaw.” Bulong ni Ashley.
“Kuya namaaan…” Iyak ni Ashley sabay tingin kay PM. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko? Bakit hindi mo ako hinanap? Bakit ako pa ang kailangan maghanap sa’yo ulit… Kuyaaa…” Humagulgol si Ashley habang turo turo sa baril si PM.
“I don’t know what to say, Ashley.” lang ang nasabi ni PM. Hindi niya mauunawaan kung ano ang kanyang pakiramdam sa mga nangyayari.
“Miss na miss na kita, kuya… Ang gusto ko lang ay ang iparadam mo sa akin na mahal na mahal mo ako, na hindi mo ako isusuko. Bakit mo ako binitawan, kuya? Don’t you know how much depression and abuse I had to go through before I could stand up again? And why are you forgiving Jun, or Dimitri, or Corina?! Bakit?! Bakit kuya?!?!?!” Sigaw ni Ashley.
“Angela, makinig ka. Weeks bago ang graduation, na tinangka mo akong tawagan, is the exact moment I went through abuse, and depression too-” Pagpapakalma ni PM kay Angela.
“Dahil sa putanginang iyan eh!” Sigaw ni Ashley sabay baril kay Dimitri. Natumba si Dimitri at kaagad na napahawak sa kanyang balikat.
Napasigaw si Riza at lalapitan sana si Riza nang…
“Lumapit ka Riza, and hindi rin ako magdadalawang isip na barilin ka-”
“E di barilin mo!” Panghahamon ni Riza.
“Kung ang bata babarilin ko dahil sa katigasan ng ulo mo!” Sigaw pabalik ni Ashley sabay tutok sa baril sa ulo ni Monte.
“Riza. No.” Umiling si PM. Sumuko si Riza at lumayo kay Dimitri habang si Dimitri at napaigtad balang natamo niya.
“Look, Angela, mapag-uusapan natin ‘to. Please…” Lumuhod si PM sa harap ni Ashley at napahagulgol. “I was a victim of abuse and depression too. I’m not gonna lie, hindi ako naging mabait na kuya. But please, wag mo na ikalat sa iba ang galit mo. Tama nang sa akin ka lang magalit. Wag mo lang saktan si Monte-”
“Or ang baklang ‘to?” Sabay sipa paa ni Gab. “Bakit, kuya? Mahal mo si Gab? Fine. I’ll give you a handicap in this challenge.” Kumuha ng blade si Angela at pinutol ang tali sa kamay ni Gab. Tinulak paharap ni Ashley si Gab dahilan para masubsob ito sa lupa. Dahan-dahan gumapang si Gab patungo kay PM habang naiwan si Monte na nakahiga, ngunit nakadilat ang mga mata.
“Ayan. Ayan na ang boylet mo. So that leaves me with this kid?” Ngisi ni Ashley.
“Noooooo!” Sigaw ni Dimitri habang pinipilit makatayo.
“Shut the fuck up!” Sabay baril sa dingding sa likod ni Dimitri.
Katahimikan.
“Angela, tama na. You are more than this. Hindi ganito ang Angela na kilala ko-” Pagpapaamo ni PM.
“Putanginang yan! Punyeta! Hindi ako naniniwala diyan! Nagbago na ako, Angelo. And I like the new me now. So eto. Para mas masaya ang laro.” Pinutol din ni Ashley ang tali sa kamay ni Monte at marahan itong pinatayo. Dahan-dahan naglakad si Monte patungo kay Riza at niyakap ito ni Riza.
“Ngayon, kuya, I know the policemen are coming. You are never coming here without a back up. I know you, and I know may plan B ka palagi. But kung papatayin man nila ako, then I have to take one with me. Who’s it going to be? The one you don’t want to become like me…” Sabay tutok ng baril kay Monte.
“Or the one you want to be with.” Sabay nguso kay Gab.
“Mamili na. Or else I’m going to kill both.” Ngisi ni Ashley.
“Please, Angela, you don’t have to die. You don’t have to kill anyone. Just please. Now I found you I don’t want to let you go-” Iyak ni PM sabay patayo kay Gab na inalalayan ni PM. Nakasuot tuxedo pa si Gab habang hawak ni PM ang kanyang kamay.
“No! Fuck that! I have to go! And I must fucking go! This is my time to die. So pili na!” Sigaw ni Ashley kay PM. Nalilito na si PM at hindi makapag-isip ng tamang desisyon.
“Please…” lang ang nasabi ni PM sabay hagulgol nang may mga tunog na nagpapark sa labas ng warehouse.
“Wala na. Andito na ang mga pulis, nakapatay lang ang ilaw ng sasakyan nila. Hindi mo na ako maloloko. I guess kukunin ko ang pinakamasakit mawala.” Tinutok ni Ashley ang baril kay Monte.
BANG! BANG!
“Oo. May mga pulis na raw sa SEA University at pinag-iisipan nila kung paano nila icocorner ang tumatawag sa’yo. Sino ba kasi ‘siya’, Angelo?” Tanong ni Riza.
“Hindi ko rin alam…” Sagot ni PM sabay bukas sa dashboard. May tatlong baril ang nasa loob. Kinuha niya ang isa, ang isa binigay kay Dimitri, at ang isa ay binigay kay Riza.
“Just in case.” Ngiti ni PM sa dalawa.
“Jusmiyo! Oh my God! I feel like an action star! Dream come true!” Tili ni Riza sabay sabunot kay PM. Walang natatawa dahil kahit si Dimitri ay nag-aalala para sa kanyang anak.
“Let’s g-” Sabi ni PM nang hinawakan ni Dimitri ang kanyang kamay mula sa backseat.
“Sigurado ka ba, PM? I would die kung mawawala ka na naman…” Nahihiyang sabi ni Dimitri at hindi maka-diretso nang tingin kay PM.
Tumili si Riza sa kilig at binuksan ang pintuan. “Hindi na ako magko-comment mga boys!! Nakakakilig lang, shit!” Sigaw ni Riza nang palabas na siya ng sasakyan at sarado ng pintuan.
“Kaya ko na ang sarili ko Dimitri. Remember, ilang beses na kitang narescue but I’m still alive and kicking. Ang masamang damo, matagal mamatay.” Ngisi ni PM kay Dimitri.
“Okay.” Binitawan ni Dimitri ang kamay ni PM. “Just want to let you know hindi ka masama sa akin at never ka naging masama. Take care.” Kinuha ni Dimitri ang ulo ni PM at hinalikan ito sa noo. Nagpaubaya si PM at napatingin kay Dimitri.
“Thank you.” Ngiti ni PM sabay labas ng sasakyan.
“Dali na!! Tama na yan!!” Sigaw ni Riza sabay lapit ni PM at ni Dimitri sa kanya.
---
“Saan ba dito, Angelo? Wala pa bang tawag?” Atat ni Riza habang patingin tingin sila sa warehouse malapit sa chapel kung saan minsan namatay si Angelo.
“I don’t know-”
“Help!!” Ang narinig ng tatlo mula sa malayo. Kaagad nilang tinakbo ‘to at nakita nila sa isang sulok si Ashley, naka-tali ang mga kamay sa kanyang likod. Nasa tabi ni Ashley si Gab na walang malay at si Monte na walang malay.
“PM!! Help me, please!!!” Iyak ni Ashley. Kaagad na lumapit si PM kay Ashley habang si Dimitri kay Monte at si Riza kay Gab.
“I was taken by a van by people I don’t even know… This was the worst thing that has happened in my life! What do they want from me?! PM, tell me what’s going on!” Sigaw ni Ashley kay PM.
“I don’t know. I don’t know. Why are they asleep? Did the ‘guy’ do anything to them?” Tanong ni PM sabay tanggal sa pisi na nakatali sa mga kamay ni Ashley.
“Actually, I don’t know at all. I was thrown here minutes before you guys came-” At natanggal ang tali sa mga kamay ni Ashley at kaagad na niyakap si PM.
“Then, the guys told me to shut up or they told me they were going to kill me. I cried and cried and cried, so hard, like what did I do to these guys? I never did harm on anyone! Then three guys in mask started touching me all over my body. Until one guy ripped my blouse off, and my skirt too, and started penetrating inside me…” Iyak ni Ashley sa balikat ni PM.
“Angelo, ayaw matanggal ng tali ni Gab!” Sigaw ni Riza. “Kay Monte rin…”
“That was the worst day of my life…” Hagulgol ng amerkanang si Ashley sabay hawak sa kamay ni PM… at nakaw sa baril na hawak niya.
“was?” Pag-ulit ni PM dahil hindi niya naunawaan ang sinasabi ni Ashley.
Tumigil ang iyak ni Riza nag-snap ng kanyang leeg. “Shit, it’s too hard to pretend. You liked my acting, did you, PM?” Ngisi ni Ashley sabay sipa kay Riza papalayo kay Gab.
“Tangina!” Sigaw ni Dimitri sa gulat.
“Stay away or it’ll be ‘blast-a-kid’s-brain” day today. Step away!” Sigaw ni Ashley sabay turo ng baril kay Monte.
“Don’t you do that-” Sigaw ni Dimitri
“Sure, I can. You know what Madonna says: ‘You can’t touch this, ‘cause I’m a bad bitch!’” Tawa ni Ashley.
“Dimitri! Atras na!” Sigaw ni Riza. Walang nagawa si Dimitri at umiiyak siyang umaatras.
“You better not touch my kid or papatayin kita.”
“Of course not.” Ngisi ni Ashley sabay pagpapahiga kay Monte ng maayos. “I actually like your kid. Very, very, what you call that? Tahimik! Super tahimik. Unlike me. Super noisy. I yell all the time, but I didn’t care. That’s the only way I could escape the hell that I went through before. But sad to say, nothing worked. As three guys kept on thrusting into my mouth, into my ass, and into my pussy, I felt nothing like a fuck doll. It hurt real bad I couldn’t walk. I was so weak, wait - how old was I again? Eleven or twelve? That. That’s how old I was. Then I was kept for a couple of months, by the very same guys who took my innocence away. I was trapped in a house, with a rope around my arms, behind me, with nothing to eat aside from spoiled egg, every single day…” Umupo si Ashley sa tabi ni Gab at inaakbayan ito.
“Spoiled egg, and stinky rice, and dirty water. Shit! I felt like a rat for a few months, but since I was a child, I have to keep up. I never even got to attend my own graduation. A graduation I was supposed to be the cream of the crop. I cried so hard, I felt like I lost everything. Aside from spoiled food in my mouth, I was taken advantage of too, every day, for like three times a day, by different guys… even your dad!” Sabay baril malapit sa paa ni Dimitri.
Napasigaw sila at napalundag si Dimitri sa ginawa ni Ashley.
“I thought: ‘fuck, I should escape. I don’t have any future in this place.’ And the day came, I was ‘bought’ by an american dirty old fucker, pedophile, because your dad was too dumb and too lazy to know how to dispose of a body. Good thing he didn’t kill me. But what he did was thrice as bad to my dignity. I thought: ‘wow, american, he must be a good guy.’ Well, to be fair, he was a good guy, except when night time comes, he always touched me and molested me. But I felt no disgust anymore, I felt anger inside me. And not to mention sex is good, and he was a good fucker. I was thinking I just have to stay with him for a few months, in the Philippines, and run away. But he wanted me in Malibu. He wanted to take me home. He had connections to bad bureaucrats that made everything easier - my visa, my documents, everything. On the day, I was booked to leave, I saw a graduation pamphlet, and it says three weeks from now, SEAU class 2017. I was like, my brother’s graduating! So one day, I asked the dirty old fucker to help me with facebook. I pretended I wasn’t knowledgeable with holly molly with computers. He thought wrong. So he left me, I had to access it and ask for help. I went to my brother’s old chat messages, but it clearly was deleted. He deleted his facebook account. But his number was in the conversation. I took the number and called my old brother up. But he was cancelling my call every time.”
Tumulo ang luha ni Ashley, “In other words, he doesn’t love me anymore. So there I was, flew all the way to US of A, grew up molested and sexually abused… until I heard cyanide was a good and flawless killer. So my ‘stepdad’ died. Until I grew up, met underground gangs, and helped me to kill all the people who abused me and taken my dignity. I have no regrets. Until then, I realize the only person I could rely on is myself!” Sabay baril sa paanan ni PM.
“So who exactly are you?” Tanong ni PM kay Ashley. Nagulat si Ashley kay PM kaya tumayo ito at tumatawa habang umiiyak.
“Are you really that dumb, Angelo?! Ganyan ka ba talaga kabobo para hindi makuha kung sino ako?!”
“Nagtatagalog ka? You must be…” Sabi ni PM.
“Ako si Angela! Ako ang nawawala mong kapatid! Ako ang inakala mong patay, na hindi mo na hinanap, na kinidnap at binastos ng walang kwentang putanginang ama nitong batang ‘to!” Sigaw ni Angela sabay turo sa ulo ni Monte.
“Tanginang Jun yun! Dapat lang sa kanya ang mamatay? And you know what the greatest feeling was, Dimitri? Is vindication. Your dad killed my mom, I killed your mom too! And nothing has ever been fulfilling all my life! Hindi ko pinagsisisihan ang bawat hakbang na ginawa ko! Now, kulang pa eh. I need to take something… or someone from Monte, or you.” Ngisi ni Ashley sabay punas sa kanyang luha.
“Like siya ang papatayin ko or ikaw.” Bulong ni Ashley.
“Kuya namaaan…” Iyak ni Ashley sabay tingin kay PM. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko? Bakit hindi mo ako hinanap? Bakit ako pa ang kailangan maghanap sa’yo ulit… Kuyaaa…” Humagulgol si Ashley habang turo turo sa baril si PM.
“I don’t know what to say, Ashley.” lang ang nasabi ni PM. Hindi niya mauunawaan kung ano ang kanyang pakiramdam sa mga nangyayari.
“Miss na miss na kita, kuya… Ang gusto ko lang ay ang iparadam mo sa akin na mahal na mahal mo ako, na hindi mo ako isusuko. Bakit mo ako binitawan, kuya? Don’t you know how much depression and abuse I had to go through before I could stand up again? And why are you forgiving Jun, or Dimitri, or Corina?! Bakit?! Bakit kuya?!?!?!” Sigaw ni Ashley.
“Angela, makinig ka. Weeks bago ang graduation, na tinangka mo akong tawagan, is the exact moment I went through abuse, and depression too-” Pagpapakalma ni PM kay Angela.
“Dahil sa putanginang iyan eh!” Sigaw ni Ashley sabay baril kay Dimitri. Natumba si Dimitri at kaagad na napahawak sa kanyang balikat.
Napasigaw si Riza at lalapitan sana si Riza nang…
“Lumapit ka Riza, and hindi rin ako magdadalawang isip na barilin ka-”
“E di barilin mo!” Panghahamon ni Riza.
“Kung ang bata babarilin ko dahil sa katigasan ng ulo mo!” Sigaw pabalik ni Ashley sabay tutok sa baril sa ulo ni Monte.
“Riza. No.” Umiling si PM. Sumuko si Riza at lumayo kay Dimitri habang si Dimitri at napaigtad balang natamo niya.
“Look, Angela, mapag-uusapan natin ‘to. Please…” Lumuhod si PM sa harap ni Ashley at napahagulgol. “I was a victim of abuse and depression too. I’m not gonna lie, hindi ako naging mabait na kuya. But please, wag mo na ikalat sa iba ang galit mo. Tama nang sa akin ka lang magalit. Wag mo lang saktan si Monte-”
“Or ang baklang ‘to?” Sabay sipa paa ni Gab. “Bakit, kuya? Mahal mo si Gab? Fine. I’ll give you a handicap in this challenge.” Kumuha ng blade si Angela at pinutol ang tali sa kamay ni Gab. Tinulak paharap ni Ashley si Gab dahilan para masubsob ito sa lupa. Dahan-dahan gumapang si Gab patungo kay PM habang naiwan si Monte na nakahiga, ngunit nakadilat ang mga mata.
“Ayan. Ayan na ang boylet mo. So that leaves me with this kid?” Ngisi ni Ashley.
“Noooooo!” Sigaw ni Dimitri habang pinipilit makatayo.
“Shut the fuck up!” Sabay baril sa dingding sa likod ni Dimitri.
Katahimikan.
“Angela, tama na. You are more than this. Hindi ganito ang Angela na kilala ko-” Pagpapaamo ni PM.
“Putanginang yan! Punyeta! Hindi ako naniniwala diyan! Nagbago na ako, Angelo. And I like the new me now. So eto. Para mas masaya ang laro.” Pinutol din ni Ashley ang tali sa kamay ni Monte at marahan itong pinatayo. Dahan-dahan naglakad si Monte patungo kay Riza at niyakap ito ni Riza.
“Ngayon, kuya, I know the policemen are coming. You are never coming here without a back up. I know you, and I know may plan B ka palagi. But kung papatayin man nila ako, then I have to take one with me. Who’s it going to be? The one you don’t want to become like me…” Sabay tutok ng baril kay Monte.
“Or the one you want to be with.” Sabay nguso kay Gab.
“Mamili na. Or else I’m going to kill both.” Ngisi ni Ashley.
“Please, Angela, you don’t have to die. You don’t have to kill anyone. Just please. Now I found you I don’t want to let you go-” Iyak ni PM sabay patayo kay Gab na inalalayan ni PM. Nakasuot tuxedo pa si Gab habang hawak ni PM ang kanyang kamay.
“No! Fuck that! I have to go! And I must fucking go! This is my time to die. So pili na!” Sigaw ni Ashley kay PM. Nalilito na si PM at hindi makapag-isip ng tamang desisyon.
“Please…” lang ang nasabi ni PM sabay hagulgol nang may mga tunog na nagpapark sa labas ng warehouse.
“Wala na. Andito na ang mga pulis, nakapatay lang ang ilaw ng sasakyan nila. Hindi mo na ako maloloko. I guess kukunin ko ang pinakamasakit mawala.” Tinutok ni Ashley ang baril kay Monte.
BANG! BANG!
Dalawang putok ang narinig ni PM. Tila nagslow motion ang paligid niya. Kaagad niyang nahila palayo si Monte at Riza ngunit naramdaman niyang may tumama sa kanyang dibdib. Mabilis siya nawalan ng malay at napahiga.
Tumigil ng isang tibok ang kanyang puso nang napansin niyang si Gab ay nakahiga na rin sa sahig. Sa harap ni Monte.
BANG! BANG! BANG! Ang sunod narinig ni PM bago siya nawalan ng malay.
Monte… wag. Tumulo ang luha ni PM bago dumilim.
---
“Angelo! Angelo!” Paggising ni Dimitri kay PM. Paggising ni PM, naramdaman niyang malamig at may bendahe sa kanyang balikat.
“Ayos ka lang. Mabilis lang ang operation mo, kagaya ng akin. So walang problema. Sa balikat lang tayo natamaan.
Umiikot ang paningin ni PM habang inaayos ang sarili sa kama.
“Si… Monte ba?” Tanong kaagad ni PM.
“Maayos lang, salamat sa Diyos.” Sagot ni Dimitri kay PM. Kaagad na tumahimik si Dimitri at nakatingin sa sahig.
“Hey, may problema ba, Dimitri?” Tanong ni PM kay Dimitri habang napansin niyang naluluha na ito.
“Uy!” Kalabit ni PM kay Dimitri nang di ito lumingon sa kanya.
Ilang sandali ay umangat ng tingin si Dimitri at tumingin sa mga mata ni PM. “PM. Mahal pa yata kita eh. Hindi ka nawala sa isip ko at sa tingin ko hinding-hindi na magbabago ang pagtingin ko para sa’yo. Trust me, kahit nawala ka, ikaw ang pilit nasa isip ko. Araw-araw ko pinagdadasal na sana magkaroon ako ng bayag para sabihin sa’yo na bukod sa pinagsisisihan ko na ang kasalanan ko, hindi ka rin nawala sa puso ko. I know this isn’t the correct time to say how I always felt toward you, so mas mabuti mas maaga. I mean this from the bottom of my heart. Mahal kita.” Tumabi si Dimitri kay PM at hinawakan ang kanyang kamay.
“Please tanggapin mo ako ulit sa puso ko.” Sabay halik sa halik ni PM. Pumikit si PM at ang halik na kanyang naramdaman sa kanyang labi ay halik ng pagmamahal, halik ng paghihintay, at halik ng saya.
Nang kumalas na si Dimitri, hinihintay niya ang sagot ni PM, ngunit tahimik lang nakatingin si PM kay Dimitri.
“Thank you. I am very happy na after all these years, you still care for me.” Matamis na ngiti ni PM. Ngunit dahan-dahan niyang tinanggal ang kamay ni Dimitri sa pagkakahawak sa kanyang kamay.
“But kailangan ko maging honest sa’yo Dimitri. Mahal kita.” nagbuntong-hininga si PM. “But, I moved on from us. Para sa akin, matagal ko nang natanggap na hinding-hindi na magiging tayo kahit kailan ulit. It’s not hate, or bitterness that made me stand by my decision ngayon. It’s that I grew up. Hindi na ako bata, and I know which are the things, or who are the people that are making me happy. I don’t want to lose you, and I don’t want to hurt you too. It’s true, mahal na mahal kita. But I don’t think it’s love alone that can make me stay. Someone else is making me happy right now, and he’s making me fight for him. And di ko man sinabi noon, but definitely he’s the man that I’m staying with. I’m sorry, please wag ka na lumayo?” Malungkot na ngiti ni PM sabay tingin sa mata n Dimitri.
“I knew this day would come. Kung sana noon PM, I made the right choice to stay with you and stand by your side, kung nalaman ko lang noon na the only way to still keep you now is to keep you in my arms before, I would have. I was a kid too. I didn’t know what I wanted. Now, nakadecide na ako, it seems like ikaw din nakadecide na. I’m hurt na hindi na ako ang nasa puso mo, but I just want to let you know na hindi ako susuko. Mamahalin kita, and I don’t think wala na akong ibang mamahalin maliban sa’yo at kay Monte.” Ngumiti na tila hindi naapektuhan si Dimitri at mahigpit ang kanyang yakap.
“Kung sasaktan ka niya… wag kang magdadalawang-isip na tumakbo sa akin. I’m sure by that time, I’m more mature and handa kitang tanggapin kung ano o sino ka man.”
“Thanks for the love, Dimitri. Baka meant to be na kailangan mawala ni nanay para mangyari lahat ‘to, para malaman ko kung sinong tunay na nagmamahal sa akin at sinong hind-” Hindi natapos si PM nang naramdaman niyang tumulo ang luha ni Dimitri.
“Hey, umiiyak ka ba?” Tanong ni PM. Pinigilan ni Dimitri ang kanyang iyak sabay pahid sa kanyang mukha.
“Di, okay lang.” Kumalas si Dimitri at pinunasan ang kanyang luha.
“Dimitri, I’m sorry talaga. Things have changed. May anak ka na. Hindi na tayo mga binata pa. If magkikita tayo ulit, and tatahiin tayo ng tadhana, magiging tayo talaga eh. So please, wag ka na umiyak. If you need time away from me, I would understand.”
Ngumiti pa rin si Dimitri habang pumapatak pa rin ang kanyang mga luha.
“It’s okay. Baka nga I need time for my son. Maghihiwalay na kami ni Corina and I think she’s winning Monte’s custody, so all I have to do is to be a good father to him. At least, that way, makakalimutan ko rin na nakarma na ako.” Punas ni PM sa kanyang luha.
“Dimitri, hindi ka kinarma. Namili lang ako. And it so happened na hindi ikaw ang choice ko-”
“Kung paiiyakin ka ni Gab… andito lang ako. Bumalik ka sa akin, ah?” Malungkot na ngiti ni Dimitri.
“We’ll see.” Niyakap ni PM si Dimitri ng mahigpit.
BANG! BANG! BANG! Ang sunod narinig ni PM bago siya nawalan ng malay.
Monte… wag. Tumulo ang luha ni PM bago dumilim.
---
“Angelo! Angelo!” Paggising ni Dimitri kay PM. Paggising ni PM, naramdaman niyang malamig at may bendahe sa kanyang balikat.
“Ayos ka lang. Mabilis lang ang operation mo, kagaya ng akin. So walang problema. Sa balikat lang tayo natamaan.
Umiikot ang paningin ni PM habang inaayos ang sarili sa kama.
“Si… Monte ba?” Tanong kaagad ni PM.
“Maayos lang, salamat sa Diyos.” Sagot ni Dimitri kay PM. Kaagad na tumahimik si Dimitri at nakatingin sa sahig.
“Hey, may problema ba, Dimitri?” Tanong ni PM kay Dimitri habang napansin niyang naluluha na ito.
“Uy!” Kalabit ni PM kay Dimitri nang di ito lumingon sa kanya.
Ilang sandali ay umangat ng tingin si Dimitri at tumingin sa mga mata ni PM. “PM. Mahal pa yata kita eh. Hindi ka nawala sa isip ko at sa tingin ko hinding-hindi na magbabago ang pagtingin ko para sa’yo. Trust me, kahit nawala ka, ikaw ang pilit nasa isip ko. Araw-araw ko pinagdadasal na sana magkaroon ako ng bayag para sabihin sa’yo na bukod sa pinagsisisihan ko na ang kasalanan ko, hindi ka rin nawala sa puso ko. I know this isn’t the correct time to say how I always felt toward you, so mas mabuti mas maaga. I mean this from the bottom of my heart. Mahal kita.” Tumabi si Dimitri kay PM at hinawakan ang kanyang kamay.
“Please tanggapin mo ako ulit sa puso ko.” Sabay halik sa halik ni PM. Pumikit si PM at ang halik na kanyang naramdaman sa kanyang labi ay halik ng pagmamahal, halik ng paghihintay, at halik ng saya.
Nang kumalas na si Dimitri, hinihintay niya ang sagot ni PM, ngunit tahimik lang nakatingin si PM kay Dimitri.
“Thank you. I am very happy na after all these years, you still care for me.” Matamis na ngiti ni PM. Ngunit dahan-dahan niyang tinanggal ang kamay ni Dimitri sa pagkakahawak sa kanyang kamay.
“But kailangan ko maging honest sa’yo Dimitri. Mahal kita.” nagbuntong-hininga si PM. “But, I moved on from us. Para sa akin, matagal ko nang natanggap na hinding-hindi na magiging tayo kahit kailan ulit. It’s not hate, or bitterness that made me stand by my decision ngayon. It’s that I grew up. Hindi na ako bata, and I know which are the things, or who are the people that are making me happy. I don’t want to lose you, and I don’t want to hurt you too. It’s true, mahal na mahal kita. But I don’t think it’s love alone that can make me stay. Someone else is making me happy right now, and he’s making me fight for him. And di ko man sinabi noon, but definitely he’s the man that I’m staying with. I’m sorry, please wag ka na lumayo?” Malungkot na ngiti ni PM sabay tingin sa mata n Dimitri.
“I knew this day would come. Kung sana noon PM, I made the right choice to stay with you and stand by your side, kung nalaman ko lang noon na the only way to still keep you now is to keep you in my arms before, I would have. I was a kid too. I didn’t know what I wanted. Now, nakadecide na ako, it seems like ikaw din nakadecide na. I’m hurt na hindi na ako ang nasa puso mo, but I just want to let you know na hindi ako susuko. Mamahalin kita, and I don’t think wala na akong ibang mamahalin maliban sa’yo at kay Monte.” Ngumiti na tila hindi naapektuhan si Dimitri at mahigpit ang kanyang yakap.
“Kung sasaktan ka niya… wag kang magdadalawang-isip na tumakbo sa akin. I’m sure by that time, I’m more mature and handa kitang tanggapin kung ano o sino ka man.”
“Thanks for the love, Dimitri. Baka meant to be na kailangan mawala ni nanay para mangyari lahat ‘to, para malaman ko kung sinong tunay na nagmamahal sa akin at sinong hind-” Hindi natapos si PM nang naramdaman niyang tumulo ang luha ni Dimitri.
“Hey, umiiyak ka ba?” Tanong ni PM. Pinigilan ni Dimitri ang kanyang iyak sabay pahid sa kanyang mukha.
“Di, okay lang.” Kumalas si Dimitri at pinunasan ang kanyang luha.
“Dimitri, I’m sorry talaga. Things have changed. May anak ka na. Hindi na tayo mga binata pa. If magkikita tayo ulit, and tatahiin tayo ng tadhana, magiging tayo talaga eh. So please, wag ka na umiyak. If you need time away from me, I would understand.”
Ngumiti pa rin si Dimitri habang pumapatak pa rin ang kanyang mga luha.
“It’s okay. Baka nga I need time for my son. Maghihiwalay na kami ni Corina and I think she’s winning Monte’s custody, so all I have to do is to be a good father to him. At least, that way, makakalimutan ko rin na nakarma na ako.” Punas ni PM sa kanyang luha.
“Dimitri, hindi ka kinarma. Namili lang ako. And it so happened na hindi ikaw ang choice ko-”
“Kung paiiyakin ka ni Gab… andito lang ako. Bumalik ka sa akin, ah?” Malungkot na ngiti ni Dimitri.
“We’ll see.” Niyakap ni PM si Dimitri ng mahigpit.
“Angelo, makakatayo ka ba? Si Gab!” Sigaw ni Riza kay PM. Kaagad na kinabahan si PM at napahawak sa kamay ni Dimitri. Kaagad na tumayo si PM at hinila si Dimitri palabas ng ward patungo sa operation room ni Gab.
Lord… wag naman sana… Napupuno na sa luha ang mga mata ni PM.
At nawasak ang puso ni PM sa nakita. Di niya maipaliwanag ang lungkot sa nakita sa likod ng salamin.
“What happened?” Napaupo si PM at hinayaan na tumulo ang luha niya.
“Ayun, mejo narapture ang mahahalagang blood vessel sa katawan niya kaya mabilis siyang nawalan ng dugo. Sinalo niya kasi ang bala na para sana kay Monte. Di ko kasi nahila kaagad si Monte. Pero dahil sa kanya, buhay na buhay si Monte. Ngayon, sabi ng mga doktor kanina…” Naging uneasy si Riza na kausapin si PM.
Naghihintay si PM ngunit naluluha si Riza at napatingin sa taas. “Ano?!” Sigaw ni PM kay Riza habang lumalakas ang kabog ng kanyang dibdib.
“Ano kasi PM eh…” Pag-iwas ni Riza ng tingin kay PM.
“Ano nga?!” Sigaw ni PM.
“20-80 daw. 20 for success.” Napakagat ng labi si PM habang tumulo na ang kanyang luha. Napayuko naman si Riza at marahan na humagulgol.
“Fuck, fuck, fuck! Bakit kailangan pa mangyari lahat nang ito!!” Sigaw ni PM sa dingding sabay iyak at sandal sa dingding. Kalaunan naupo siya sa upuan at patuloy na umiiyak. Dumating si Nina mula sa gilid ng operating room at tumabi at hinawakan ang kamay ni PM.
“PM, can I talk to you?” Tanong ni Nina habang inalalayan si PM patayo. Nagpaubaya si PM habang nagtataka kung bakit gusto siyang kausapin ni Nina. Nakatingin lang siya sa malungkot na mukha ni Nina.
Naglakad sila sa lobby. Nilingon ni PM si Riza na nasa operating room habang papalayo na sila ni Nina patungo sa balcony.
Nang nasa balcony na sila, malamig na simoy ng hangin ang unang sumariwa sa kanilang mga balat. Sa pagkakataong iyon, napaluhod si Nina kay PM habang nakawedding dress at umiyak sa paa ng binata.
“I am really, really sorry. Alam ko mahal mo siya and alam ko mahal ka niya. I’m sorry for being such a bitch na hadlangan kayo. I’m sorry for being a self-centered brat na walang iniisip kundi ang kaligayahan ko. I am really, really sorry sa lahat ng mga nagawa ko sa’yo. I’m sorry kung di ko naprotektahan si Gab mula sa tumangay sa kanya at I’m sorry na kelangan niyong dalawa mapunta sa puntong ito. I am sorry sa lahat ng kasalanan ko…” Hagulgol ni Nina habang yakap ang binti ni PM.
“Nina, wag ka lumuhod. Choice namin na gawin ‘to. Kasalanan ko rin kung bakit hindi ko siya pinaglaban at kasalanan ko kung bakit hindi ako nagtake risk.” Sagot ni PM kay Nina.
“Pero PM, critical na ang condition niya. It’s all because of me. Ako ang reason kung bakit pwede siyang mawala sa’yo. I’m sorry… I’m sorry…” Hagulgol ni Nina habang pinupukpok ang ulo niya.
At dahil sa narinig ni PM, hindi niya mapigilan ang kanyang luha. Kaagad na pumatak ang mga ito mula sa kanyang mga mata.
“...Nina, don’t say that… Mabubuhay siya… Mabubuhay siya… Wag ka naman ganya-” At bumigay na ng masyado si PM.
At nawasak ang puso ni PM sa nakita. Di niya maipaliwanag ang lungkot sa nakita sa likod ng salamin.
“What happened?” Napaupo si PM at hinayaan na tumulo ang luha niya.
“Ayun, mejo narapture ang mahahalagang blood vessel sa katawan niya kaya mabilis siyang nawalan ng dugo. Sinalo niya kasi ang bala na para sana kay Monte. Di ko kasi nahila kaagad si Monte. Pero dahil sa kanya, buhay na buhay si Monte. Ngayon, sabi ng mga doktor kanina…” Naging uneasy si Riza na kausapin si PM.
Naghihintay si PM ngunit naluluha si Riza at napatingin sa taas. “Ano?!” Sigaw ni PM kay Riza habang lumalakas ang kabog ng kanyang dibdib.
“Ano kasi PM eh…” Pag-iwas ni Riza ng tingin kay PM.
“Ano nga?!” Sigaw ni PM.
“20-80 daw. 20 for success.” Napakagat ng labi si PM habang tumulo na ang kanyang luha. Napayuko naman si Riza at marahan na humagulgol.
“Fuck, fuck, fuck! Bakit kailangan pa mangyari lahat nang ito!!” Sigaw ni PM sa dingding sabay iyak at sandal sa dingding. Kalaunan naupo siya sa upuan at patuloy na umiiyak. Dumating si Nina mula sa gilid ng operating room at tumabi at hinawakan ang kamay ni PM.
“PM, can I talk to you?” Tanong ni Nina habang inalalayan si PM patayo. Nagpaubaya si PM habang nagtataka kung bakit gusto siyang kausapin ni Nina. Nakatingin lang siya sa malungkot na mukha ni Nina.
Naglakad sila sa lobby. Nilingon ni PM si Riza na nasa operating room habang papalayo na sila ni Nina patungo sa balcony.
Nang nasa balcony na sila, malamig na simoy ng hangin ang unang sumariwa sa kanilang mga balat. Sa pagkakataong iyon, napaluhod si Nina kay PM habang nakawedding dress at umiyak sa paa ng binata.
“I am really, really sorry. Alam ko mahal mo siya and alam ko mahal ka niya. I’m sorry for being such a bitch na hadlangan kayo. I’m sorry for being a self-centered brat na walang iniisip kundi ang kaligayahan ko. I am really, really sorry sa lahat ng mga nagawa ko sa’yo. I’m sorry kung di ko naprotektahan si Gab mula sa tumangay sa kanya at I’m sorry na kelangan niyong dalawa mapunta sa puntong ito. I am sorry sa lahat ng kasalanan ko…” Hagulgol ni Nina habang yakap ang binti ni PM.
“Nina, wag ka lumuhod. Choice namin na gawin ‘to. Kasalanan ko rin kung bakit hindi ko siya pinaglaban at kasalanan ko kung bakit hindi ako nagtake risk.” Sagot ni PM kay Nina.
“Pero PM, critical na ang condition niya. It’s all because of me. Ako ang reason kung bakit pwede siyang mawala sa’yo. I’m sorry… I’m sorry…” Hagulgol ni Nina habang pinupukpok ang ulo niya.
At dahil sa narinig ni PM, hindi niya mapigilan ang kanyang luha. Kaagad na pumatak ang mga ito mula sa kanyang mga mata.
“...Nina, don’t say that… Mabubuhay siya… Mabubuhay siya… Wag ka naman ganya-” At bumigay na ng masyado si PM.
“ANGELO! ANGELO! SI GAB!!!!!” Sigaw ni Riza. Napatalikod si Nina at si PM at napasugod sa operating room ni Gab. Lumalakas ang tibok ng puso ni PM at nararamdaman niyang bumibigat ang kanyang mga paa.
Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit… na lang ang sunod narinig ni PM…
“GAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAB!!!!” Sigaw-iyak ni PM mula sa bintana.
---
“Then what happened to Angelo-”
“You are having fun with your Daddy PM’s stories, aren’t you sweetie?” Dumating na si Arthur at niyakap ang kanyang anak mula sa likod.
“Dad! What are you doing! I’m already 17! What if people will see us!” Sabay pilit ng pag-aalis ng mga kamay ni Arthur mula sa kanyang bewang.
“That’s good you have a very cheerful father. Do you remember the story of Angelo? He-”
“Yeah-yeah. He lost his mom when he was 18 and he went insane and almost went suicidal blah-blah-blah.” Pag-irap ng mata ng anak ni Arthur.
Sumimangot si PM at tumayo, “why, didn’t you like the story?” Tanong ni PM sa anak ni Arthur.
“I did. I think there was a lot of twists and turn, but I hope he’s happy now. God, why am I even listening to stories. I’m too old for that-”
“No one’s too old for stories, darling.” Sabat ni Arthur sa kanyang anak. “Alright, one sec, I’ll tell the crew to pack up.” Tumalikod si Arthur at sumigaw “Alright! Clean up in 10!” Tumalikod ulit upang harapin sila PM at ang kanyang anak.
“So, why did you stop making movies, daddy?” Tanong ng anak ni Arthur kay PM. Napatingala si PM at napangiti.
“Because, it’s not really something I would love doing. Yes, I’m good at making movies but that doesn’t mean I want to do it all the time. I’m growing old and old directors don’t capture market as they age. People want something new - which I am not really comfortable of thinking about. So it’s cool-”
“Truth is, your daddy’s handling-”
“I know dad, a broadcasting network in the Philippines that has been making scene in the Asian market, blah blah. God, you are so obsessed with daddy! I’m gonna go get some food. I’ll be at some party today dad, so I think I’ll be late.” Lumapit ang anak ni Arthur sa kanya at hinalikan ito sa pisngi.
“Okay. Have fun, sweetie. Tell the boys to screw off.” Sigaw ng papa niya.
“I will!” Sabay flying kiss kay PM at Arthur. Kumaway si PM ng good-bye. Tumingin si Arthur kay PM at nagsalita.
“So, it’s today.” Pagpapaalala ni Arthur sabay malungkot na ngiti at hinihintay ang reaction ni PM.
“I know. It’s sad thinking about losing that person. I’m almost crying every time I think about it.” Naluluha si PM.
“It’s OK. Come on. We’ll go to the cemetery.” Inakbayan ni Arthur si PM habang papalabas na sila sa set.
“Thanks by the way for floor managing today, and for baby-sitting my kid.” Hinigpitan ni Arthur ang akbay kay PM. Tinapik ni PM ang dibdib ni Arthur at ngumiti. “No problem. I’m not yet done with the business proposal and I couldn’t think of anything so maybe it was best for me to visit.”
“Then you make really good decisions. After you…” Sabay bukas ng sasakyan para makasakay si PM.
“Thanks. Very gentleman-ly-ish, as always.” Sumakay si PM at sumakay na rin si Arthur.
---
“Hey, I’m sorry ah. It’s the time of the year na naman na kailangan kita bisitahin ngayon. Did you know na namimiss kita palagi? Ikaw palagi nasa panaginip ko. Sana man lang nakapiling kita kahit saglit. Bakit naman kasi kelangan mo pa mawala eh…” Iyak ni PM sa puntod.
“Naririnig mo ba ako diyan mula sa langit? Sigurado naman ako na hindi ka sa impyerno. Mabait ka kaya! Bakit kasi kailangan natin malayo noon. Pwede naman na sinamahan mo ako, o sinamahan kita. Kung nakinig ka lang sana sa akin, e di sana kasama na kita ngayon. I told you di ba!” Tumawa si PM habang tumutulo ang kanyang luha.
“Ang bilis din pala ng mga pangyayari. Parang ang ten years ago, kahapon lang. Nakakainis kasi nasasabik na akong yakapin ka, every pasko, or birthday, or new year, or July 4th - pero wala ka… Akala ko ba sasamahan mo ako palagi? Bakit ngayon ako na lang? Sabi mo ako lang? Bakit anong nangyari ten years ago na mas pinili mo ang sarili mo kaysa sa akin… Di ka ba naniniwala na kaya ko pahilumin ang sugat mo? Kung naghintay ka lang sana, e di sana wala nang ganito. Sana wala ako sa sementeryo at umiiyak sa puntod at kinakausap ka kahit wala ka naman dito. Nakakainis ka rin minsan eh. Ang tigas kasi ng ulo mo!” Tumawa si PM at pinunasan ang kanyang mukha.
“Pero kahit ganyan, I just want you to know na mahal kita. At palagi kitang mamahalin. You are irreplaceable in my heart. Dito ka lang palagi, at kahit wala ka na ngayon, I will continue to make your dreams alive. Alam ko na kung buhay ka pa ngayon, ang mga pangarap mo para sa akin, gagawin mo. Mahal kita. Mahal kita. Mahal kita. At palagi kitang mamahalin.” Malungkot na pinapatak ni PM ang kanyang luha at hinalikan ang palad at pinunasan sa puntod.
“Pakabait ka palagi diyan ah? Matigas pa naman ulo mo diyan. Wag mo bigyan ng sakit sa ulo si God. Sus, nako, pasaway ka pa naman-”
“PM, he’s here.” Kalabit ni Arthur kay PM. Tumalikod si PM para salubungin ang papalapit sa kanya.
“Hi, sorry late ako.” Sabay halik sa labi ni PM. “Sorry babe. Uy. Sorry pala Angela nalate ako sa pagbisita sa’yo. Kamusta ka ba?” Bati ni Gab sa puntod.
“Tapos na. Kinausap ko na siya nang mahaba kanina. Ang haba kaya ng sinabi ko! Sige Angela, bibisita na lang kami ulit ni Kuya Gab mo. Palagi kasing late eh.” Iling ni PM at nilagay ni Gab ang kanyang braso sa tagiliran ni PM.
“We’ll include you in our prayers, Ashley. They might call you Angela, but you’ll always be my Ashley…” Ngiti ni Arthur sa puntod ni Angela.
“Bye now. Ipagdasal mo na sana hindi na malate si Kuya Gab mo next time.” Tumalikod na si PM at niyakap ang katawan ni Gab habang naglalakad na sila pabalik sa sasakyan ni Gab.
“I guess I’ll be leaving you guys alone. You need some couple time together. Take care!” Sabay hug kay PM, at kay Gab, si Arthur. “If you need anything, give me a text.” Tingin ni Arthur kay PM. Naglakad na papalayo si Arthur. Tumalikod uli si Arthur at sumigaw kay Gab.
“If he goes nuts, again, call me!” Sabay tingin kay Gab. Mas hinigpitan ni Gab ang kapit kay PM.
“No honey, no one’s going nuts anymore!” Sigaw ni PM kay Arthur habang papasok na ito sa kanyang sasakyan. Nang nakapasok na si Arthur sa kanyang sasakyan, sumunod na rin si PM at si Gab sa sasakyan ni Gab.
“Hey, gusto raw makipagkita ng anak mo sa’yo.” Sabi ni Gab nang papaalis na sila ng sementeryo.
“Si Monte! Jusko dami ko nang anak. Anak kay Arthur, anak kay Dimitri-” Sigaw ni PM.
“Eh ako Angelo? Kelan tayo magkakaanak?” Tanong ni Gab sabay kindat kay PM. Umirap na lang si PM at hinampas si Gab sa braso.
“Hay nako sa’yo Gab. Kung ikaw kaya magpatira tingnan natin, baka suswertehin tayo.” Sabay kiliti ni PM sa tagiliran ni Gab.
“Uy ang daya mo! It’s your turn to bendover!” Sigaw ni Gab sabay akbay kay PM.
“Joke lang. Actually, kahit ako na magbobottom ayos lang.” Lumingon si PM kay Gab at hinalikan ito sa pisngi.
“Hindi. Mahal kita kaya give and take. Pero mamaya, ikaw talaga ang titirahin ko-”
“Ang manyak mo talaga, gago ka.” Sabi ni PM sabay sandal sa ulo ni Gab.
“Ang dami palang nangyari sa atin noon Angelo, ‘no? Tapos, tingnan mo tayo ngayon, tayo pa rin, nasa LA na, may work ka na ulit kay Arthur kahit di man kagaya ng dati dahil ayaw mo dahil maarte ka, okay lang kasi nag-eenjoy ka naman.” Sabi ni Gab.
“Oo nga, Gab eh. Sus, alam mo babe…” Panimula ni PM sabay subo ng chips kay Gab.
“Nung naospital ka, at na-operasyonan ka, nagtapat sa akin si Dimitri. Buti na lang sinabi ko na mahal na kita that time.” Nahihiyang sabi ni PM. Lumingon si Gab sa kanya habang nagdadrive at napahalik sa noo ni PM.
“Sus, kahit di mo sabihin alam ko naman yun eh. Malapit na nga raw matanggal ang dila mo kakabuka ng bibig mo, iniiyakan lang na di lang tumibok ng mga two seconds ang puso ko. Lulmo.”
“Aba!” Sabay hampas sa paa ni Gab. Tumawa naman si Gab. “Ang kapal ng mukha mo ah! Sige, gago ka, ikaw na pogi! Ako na naghahabol sa’yo. As if di mo ako tinawagan sa araw ng kasal mo kay Nina. Sus, if I know isang salita na lang hihingin mo na naman na itigil ko ang kasal mo. Ako pa talaga titigil sa kasal mo ah, ang swerte mo. Like, wow, pogi, sisira ako ng kasal para sa isang lalaki. Very good.” Sarkastikong pumalakpak si PM na pina Toni Gonzaga.
“Sus. Sige na. O na. Tama ka. Kaya palagi ako nangungulit sa’yo para itigil mo ang kasal ko. Pero alam mo PM, wag ka sana magalit ah.” Panimula ni Gab.
“Bakit?” Tanong ni PM sabay tingin kay Gab.
“Iniisip ko minsan na baka blessing in disguise yung kapatid mo. Kasi kung hindi dahil kay Angela, di natin ipaglalaban ang isa’t-isa. Niligtas ko si Monte, at pinaglaban mo ako hanggang sa muntikan akong mamatay. Kaya nga malungkot ako na hindi ko lubusan nakapagsalamat kay Angela sa personal.” Sabi ni Gab sabay hawak sa kamay ni PM.
“Ayos lang yun. I’m sure hindi siya masamang tao. Siguro napuno siya ng galit, pero I’m sure di niya kayang pumatay ng tao. Teka, notebook ko ‘to noon pa ah. Ito yung nawawalang mga notes ko. Nasa sasakyan mo lang pala, lol.” Sabi ni PM nang nabuksan niya ang ilalim ng upholstery na inuupuan niya.
“Talaga? Akala ko kay Angela yan. Sasakyan ko kasi ang gamit nung tinangay niya kami noon pa.” Sabi ni Gab. “Pero yun nga, di ko na lang sinurender kasi baka gumulo pa. Sabi ko baka ma-obstruction of justice ako pero bahala na.”
“Mabuti naman. Notebook ko ‘to. Ito yung nawala din sa bahay ko noon pa.” Binuksan ni PM ang first page sa likod at napansin niyang may nakasulat sa likod.
“Gab, babasahin ko para sa’tin ah.” Sabi ni PM.
Dear Kuya Angelo,
Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit… na lang ang sunod narinig ni PM…
“GAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAB!!!!” Sigaw-iyak ni PM mula sa bintana.
---
“Then what happened to Angelo-”
“You are having fun with your Daddy PM’s stories, aren’t you sweetie?” Dumating na si Arthur at niyakap ang kanyang anak mula sa likod.
“Dad! What are you doing! I’m already 17! What if people will see us!” Sabay pilit ng pag-aalis ng mga kamay ni Arthur mula sa kanyang bewang.
“That’s good you have a very cheerful father. Do you remember the story of Angelo? He-”
“Yeah-yeah. He lost his mom when he was 18 and he went insane and almost went suicidal blah-blah-blah.” Pag-irap ng mata ng anak ni Arthur.
Sumimangot si PM at tumayo, “why, didn’t you like the story?” Tanong ni PM sa anak ni Arthur.
“I did. I think there was a lot of twists and turn, but I hope he’s happy now. God, why am I even listening to stories. I’m too old for that-”
“No one’s too old for stories, darling.” Sabat ni Arthur sa kanyang anak. “Alright, one sec, I’ll tell the crew to pack up.” Tumalikod si Arthur at sumigaw “Alright! Clean up in 10!” Tumalikod ulit upang harapin sila PM at ang kanyang anak.
“So, why did you stop making movies, daddy?” Tanong ng anak ni Arthur kay PM. Napatingala si PM at napangiti.
“Because, it’s not really something I would love doing. Yes, I’m good at making movies but that doesn’t mean I want to do it all the time. I’m growing old and old directors don’t capture market as they age. People want something new - which I am not really comfortable of thinking about. So it’s cool-”
“Truth is, your daddy’s handling-”
“I know dad, a broadcasting network in the Philippines that has been making scene in the Asian market, blah blah. God, you are so obsessed with daddy! I’m gonna go get some food. I’ll be at some party today dad, so I think I’ll be late.” Lumapit ang anak ni Arthur sa kanya at hinalikan ito sa pisngi.
“Okay. Have fun, sweetie. Tell the boys to screw off.” Sigaw ng papa niya.
“I will!” Sabay flying kiss kay PM at Arthur. Kumaway si PM ng good-bye. Tumingin si Arthur kay PM at nagsalita.
“So, it’s today.” Pagpapaalala ni Arthur sabay malungkot na ngiti at hinihintay ang reaction ni PM.
“I know. It’s sad thinking about losing that person. I’m almost crying every time I think about it.” Naluluha si PM.
“It’s OK. Come on. We’ll go to the cemetery.” Inakbayan ni Arthur si PM habang papalabas na sila sa set.
“Thanks by the way for floor managing today, and for baby-sitting my kid.” Hinigpitan ni Arthur ang akbay kay PM. Tinapik ni PM ang dibdib ni Arthur at ngumiti. “No problem. I’m not yet done with the business proposal and I couldn’t think of anything so maybe it was best for me to visit.”
“Then you make really good decisions. After you…” Sabay bukas ng sasakyan para makasakay si PM.
“Thanks. Very gentleman-ly-ish, as always.” Sumakay si PM at sumakay na rin si Arthur.
---
“Hey, I’m sorry ah. It’s the time of the year na naman na kailangan kita bisitahin ngayon. Did you know na namimiss kita palagi? Ikaw palagi nasa panaginip ko. Sana man lang nakapiling kita kahit saglit. Bakit naman kasi kelangan mo pa mawala eh…” Iyak ni PM sa puntod.
“Naririnig mo ba ako diyan mula sa langit? Sigurado naman ako na hindi ka sa impyerno. Mabait ka kaya! Bakit kasi kailangan natin malayo noon. Pwede naman na sinamahan mo ako, o sinamahan kita. Kung nakinig ka lang sana sa akin, e di sana kasama na kita ngayon. I told you di ba!” Tumawa si PM habang tumutulo ang kanyang luha.
“Ang bilis din pala ng mga pangyayari. Parang ang ten years ago, kahapon lang. Nakakainis kasi nasasabik na akong yakapin ka, every pasko, or birthday, or new year, or July 4th - pero wala ka… Akala ko ba sasamahan mo ako palagi? Bakit ngayon ako na lang? Sabi mo ako lang? Bakit anong nangyari ten years ago na mas pinili mo ang sarili mo kaysa sa akin… Di ka ba naniniwala na kaya ko pahilumin ang sugat mo? Kung naghintay ka lang sana, e di sana wala nang ganito. Sana wala ako sa sementeryo at umiiyak sa puntod at kinakausap ka kahit wala ka naman dito. Nakakainis ka rin minsan eh. Ang tigas kasi ng ulo mo!” Tumawa si PM at pinunasan ang kanyang mukha.
“Pero kahit ganyan, I just want you to know na mahal kita. At palagi kitang mamahalin. You are irreplaceable in my heart. Dito ka lang palagi, at kahit wala ka na ngayon, I will continue to make your dreams alive. Alam ko na kung buhay ka pa ngayon, ang mga pangarap mo para sa akin, gagawin mo. Mahal kita. Mahal kita. Mahal kita. At palagi kitang mamahalin.” Malungkot na pinapatak ni PM ang kanyang luha at hinalikan ang palad at pinunasan sa puntod.
“Pakabait ka palagi diyan ah? Matigas pa naman ulo mo diyan. Wag mo bigyan ng sakit sa ulo si God. Sus, nako, pasaway ka pa naman-”
“PM, he’s here.” Kalabit ni Arthur kay PM. Tumalikod si PM para salubungin ang papalapit sa kanya.
“Hi, sorry late ako.” Sabay halik sa labi ni PM. “Sorry babe. Uy. Sorry pala Angela nalate ako sa pagbisita sa’yo. Kamusta ka ba?” Bati ni Gab sa puntod.
“Tapos na. Kinausap ko na siya nang mahaba kanina. Ang haba kaya ng sinabi ko! Sige Angela, bibisita na lang kami ulit ni Kuya Gab mo. Palagi kasing late eh.” Iling ni PM at nilagay ni Gab ang kanyang braso sa tagiliran ni PM.
“We’ll include you in our prayers, Ashley. They might call you Angela, but you’ll always be my Ashley…” Ngiti ni Arthur sa puntod ni Angela.
“Bye now. Ipagdasal mo na sana hindi na malate si Kuya Gab mo next time.” Tumalikod na si PM at niyakap ang katawan ni Gab habang naglalakad na sila pabalik sa sasakyan ni Gab.
“I guess I’ll be leaving you guys alone. You need some couple time together. Take care!” Sabay hug kay PM, at kay Gab, si Arthur. “If you need anything, give me a text.” Tingin ni Arthur kay PM. Naglakad na papalayo si Arthur. Tumalikod uli si Arthur at sumigaw kay Gab.
“If he goes nuts, again, call me!” Sabay tingin kay Gab. Mas hinigpitan ni Gab ang kapit kay PM.
“No honey, no one’s going nuts anymore!” Sigaw ni PM kay Arthur habang papasok na ito sa kanyang sasakyan. Nang nakapasok na si Arthur sa kanyang sasakyan, sumunod na rin si PM at si Gab sa sasakyan ni Gab.
“Hey, gusto raw makipagkita ng anak mo sa’yo.” Sabi ni Gab nang papaalis na sila ng sementeryo.
“Si Monte! Jusko dami ko nang anak. Anak kay Arthur, anak kay Dimitri-” Sigaw ni PM.
“Eh ako Angelo? Kelan tayo magkakaanak?” Tanong ni Gab sabay kindat kay PM. Umirap na lang si PM at hinampas si Gab sa braso.
“Hay nako sa’yo Gab. Kung ikaw kaya magpatira tingnan natin, baka suswertehin tayo.” Sabay kiliti ni PM sa tagiliran ni Gab.
“Uy ang daya mo! It’s your turn to bendover!” Sigaw ni Gab sabay akbay kay PM.
“Joke lang. Actually, kahit ako na magbobottom ayos lang.” Lumingon si PM kay Gab at hinalikan ito sa pisngi.
“Hindi. Mahal kita kaya give and take. Pero mamaya, ikaw talaga ang titirahin ko-”
“Ang manyak mo talaga, gago ka.” Sabi ni PM sabay sandal sa ulo ni Gab.
“Ang dami palang nangyari sa atin noon Angelo, ‘no? Tapos, tingnan mo tayo ngayon, tayo pa rin, nasa LA na, may work ka na ulit kay Arthur kahit di man kagaya ng dati dahil ayaw mo dahil maarte ka, okay lang kasi nag-eenjoy ka naman.” Sabi ni Gab.
“Oo nga, Gab eh. Sus, alam mo babe…” Panimula ni PM sabay subo ng chips kay Gab.
“Nung naospital ka, at na-operasyonan ka, nagtapat sa akin si Dimitri. Buti na lang sinabi ko na mahal na kita that time.” Nahihiyang sabi ni PM. Lumingon si Gab sa kanya habang nagdadrive at napahalik sa noo ni PM.
“Sus, kahit di mo sabihin alam ko naman yun eh. Malapit na nga raw matanggal ang dila mo kakabuka ng bibig mo, iniiyakan lang na di lang tumibok ng mga two seconds ang puso ko. Lulmo.”
“Aba!” Sabay hampas sa paa ni Gab. Tumawa naman si Gab. “Ang kapal ng mukha mo ah! Sige, gago ka, ikaw na pogi! Ako na naghahabol sa’yo. As if di mo ako tinawagan sa araw ng kasal mo kay Nina. Sus, if I know isang salita na lang hihingin mo na naman na itigil ko ang kasal mo. Ako pa talaga titigil sa kasal mo ah, ang swerte mo. Like, wow, pogi, sisira ako ng kasal para sa isang lalaki. Very good.” Sarkastikong pumalakpak si PM na pina Toni Gonzaga.
“Sus. Sige na. O na. Tama ka. Kaya palagi ako nangungulit sa’yo para itigil mo ang kasal ko. Pero alam mo PM, wag ka sana magalit ah.” Panimula ni Gab.
“Bakit?” Tanong ni PM sabay tingin kay Gab.
“Iniisip ko minsan na baka blessing in disguise yung kapatid mo. Kasi kung hindi dahil kay Angela, di natin ipaglalaban ang isa’t-isa. Niligtas ko si Monte, at pinaglaban mo ako hanggang sa muntikan akong mamatay. Kaya nga malungkot ako na hindi ko lubusan nakapagsalamat kay Angela sa personal.” Sabi ni Gab sabay hawak sa kamay ni PM.
“Ayos lang yun. I’m sure hindi siya masamang tao. Siguro napuno siya ng galit, pero I’m sure di niya kayang pumatay ng tao. Teka, notebook ko ‘to noon pa ah. Ito yung nawawalang mga notes ko. Nasa sasakyan mo lang pala, lol.” Sabi ni PM nang nabuksan niya ang ilalim ng upholstery na inuupuan niya.
“Talaga? Akala ko kay Angela yan. Sasakyan ko kasi ang gamit nung tinangay niya kami noon pa.” Sabi ni Gab. “Pero yun nga, di ko na lang sinurender kasi baka gumulo pa. Sabi ko baka ma-obstruction of justice ako pero bahala na.”
“Mabuti naman. Notebook ko ‘to. Ito yung nawala din sa bahay ko noon pa.” Binuksan ni PM ang first page sa likod at napansin niyang may nakasulat sa likod.
“Gab, babasahin ko para sa’tin ah.” Sabi ni PM.
Dear Kuya Angelo,
I’ll make this short. I’m sorry for what I’ll be doing to Monte. But I assure you hindi siya masasaktan. He was a good kid and I told him I have good intention in keeping him. And with Gab, I punched him in the neck kasi putanginang ang ingay niya. Baka kung nababasa mo ‘to, it’s either wala na si Gab, or nasa sa’yo na siya. Either way, gusto ko magsorry kung bakit kelangan pa mapunta sa lahat ang ganito.
He cares for Monte as much as you do. Kaya kampante ako na hindi masasaktan si Monte. Hindi ako kampante, however, na magiging maayos si Gab. But whatever the outcome will be, bahala na ang Diyos.
And I won’t be alive after today. Tanggap ko na. I hope itong gagawin ko is to mend every broken heart we all have. I just want you to know what I’ve been through, but I will never hate you.
Paano kasi, after all, kuya kita.
Mahal na mahal kita. I hope I’ll see you soon.
Love,
Bunso.
PS: Nalaman ko pala na ampon ako. That’s okay. :)
“Di naman para sa akin ‘yan Angelo eh. Tago mo na ‘yan.” Sabi ni Gab kay PM.
“Okay.” Sabay punas sa kanyang luha.
“Wag ka nang umiyak, babe. She’s in good hands now. I love you.” Hinugot ni Gab si PM sa kanyang dibdib at hinalikan ito sa pisngi. Ngumiti si PM at pinigilan ang maiyak.
“I love you, too, Gab. And I am really happy I’m spending the rest of my life with you.” Sumandal si PM sa balikat ni Gab sabay hawak sa kanyang kamay.
---
“Hey guys! You came!” Sigaw ng 17-year-old na si Monte kay PM at Gab nang nakapasok na sila sa restaurant.
“Hey buddy! What’s up!” Nag-high-five si PM kay Monte.
“Nothing. Just doing some laps and working out. Lumalaki na nga mga muscles ko sa braso oh. And the girls are loving me at school!” Sabay kagat ng labi ni Monte nang naupo si Gab at PM kaharap niya.
“Sus, just exactly like your father.” Umiling si PM.
“Hindi ha. Father was way badass than I am. By the way, speaking of him, he wants to give this postcard to you.” Naglabas ng postcard na may Leaning Tower of Piza si Monte at binigay kay PM.
Sinasaktan ka ba niya? Uy Gab, gago, alagaan mo siya! Dimitri <3
“Pakisabi sa papa mo, Monte, fuck you sa kanya hindi niya maaagaw si Angelo. Ulol niya.” Mura ni Gab.
“You don’t have to worry. I don’t think dad’s having a girl. Wala na rin siyang tinitignang iba after mag-annul nila ni mama noon. Matagal na yun.” Pagmamaktol ni Monte sabay kain sa kanyang inorder na pasta.
Napatingin na lang si PM kay Gab dahil alam nilang dalawa na hindi yun ang totoong dahilan. Umiling si PM na nagpapahiwatig wag na ungkatin.
“So, how’s your mom?” Pagrecover ni PM sa conversation.
“She’s home. Like Philippines. Nagcocompute na naman ng mga expenses. The business is doing great. She might visit us here.” Ngiti ni Monte.
“That’s really cool. Of all high school, bakit ba naman kasi dito mo napag-desisyunan mag-aral ng high school. Ayan matagal ka tuloy.”
“Tito, nagplacement exam ako matagal na di ba and nakaskip ako at ngayon nasa last year of high school na ako. So no worries. By the way, I think I’m going to Yale. I was already accepted eh.” Sabi ni Monte.
“Hala! That’s super far!” Sigaw ni Gab.
“I know. So, ayun. I might not be able to see you more often. But I’ll be fine. I might be a naughty boy, I am a good boy.” Kindat ni Monte kay Gab. Tumawa naman si PM at nilaro ang buhok ni Monte.
“I like your son, babe. Very fierce. Makaka-ilang kantot kaya ‘to sa New York?” Tanong ni Gab.
“Tumigil ka Gab. Hoy, ikaw Monte ah, wag kang mambuntis doon. Ako ang kakalbo sa’yo tandaan mo iyan. Bili ka ng condom palagi. Ipapapatay talaga kita sa mama mo at dadalhin kita sa impyerno kung pagbalik mo ng LA may dala-dala ka nang bata!” Pag-aalala ni PM.
“Okay.” Sabay punas sa kanyang luha.
“Wag ka nang umiyak, babe. She’s in good hands now. I love you.” Hinugot ni Gab si PM sa kanyang dibdib at hinalikan ito sa pisngi. Ngumiti si PM at pinigilan ang maiyak.
“I love you, too, Gab. And I am really happy I’m spending the rest of my life with you.” Sumandal si PM sa balikat ni Gab sabay hawak sa kanyang kamay.
---
“Hey guys! You came!” Sigaw ng 17-year-old na si Monte kay PM at Gab nang nakapasok na sila sa restaurant.
“Hey buddy! What’s up!” Nag-high-five si PM kay Monte.
“Nothing. Just doing some laps and working out. Lumalaki na nga mga muscles ko sa braso oh. And the girls are loving me at school!” Sabay kagat ng labi ni Monte nang naupo si Gab at PM kaharap niya.
“Sus, just exactly like your father.” Umiling si PM.
“Hindi ha. Father was way badass than I am. By the way, speaking of him, he wants to give this postcard to you.” Naglabas ng postcard na may Leaning Tower of Piza si Monte at binigay kay PM.
Sinasaktan ka ba niya? Uy Gab, gago, alagaan mo siya! Dimitri <3
“Pakisabi sa papa mo, Monte, fuck you sa kanya hindi niya maaagaw si Angelo. Ulol niya.” Mura ni Gab.
“You don’t have to worry. I don’t think dad’s having a girl. Wala na rin siyang tinitignang iba after mag-annul nila ni mama noon. Matagal na yun.” Pagmamaktol ni Monte sabay kain sa kanyang inorder na pasta.
Napatingin na lang si PM kay Gab dahil alam nilang dalawa na hindi yun ang totoong dahilan. Umiling si PM na nagpapahiwatig wag na ungkatin.
“So, how’s your mom?” Pagrecover ni PM sa conversation.
“She’s home. Like Philippines. Nagcocompute na naman ng mga expenses. The business is doing great. She might visit us here.” Ngiti ni Monte.
“That’s really cool. Of all high school, bakit ba naman kasi dito mo napag-desisyunan mag-aral ng high school. Ayan matagal ka tuloy.”
“Tito, nagplacement exam ako matagal na di ba and nakaskip ako at ngayon nasa last year of high school na ako. So no worries. By the way, I think I’m going to Yale. I was already accepted eh.” Sabi ni Monte.
“Hala! That’s super far!” Sigaw ni Gab.
“I know. So, ayun. I might not be able to see you more often. But I’ll be fine. I might be a naughty boy, I am a good boy.” Kindat ni Monte kay Gab. Tumawa naman si PM at nilaro ang buhok ni Monte.
“I like your son, babe. Very fierce. Makaka-ilang kantot kaya ‘to sa New York?” Tanong ni Gab.
“Tumigil ka Gab. Hoy, ikaw Monte ah, wag kang mambuntis doon. Ako ang kakalbo sa’yo tandaan mo iyan. Bili ka ng condom palagi. Ipapapatay talaga kita sa mama mo at dadalhin kita sa impyerno kung pagbalik mo ng LA may dala-dala ka nang bata!” Pag-aalala ni PM.
“Not gonna happen. Siyempre, by ‘good’, I mean ‘magaling’.” Kumindat si Monte kay PM. Binatukan ni PM si Monte at tawa ng tawa si Gab at Monte. Tatayo na sana si PM nang nagring ang phone niya.
“Hello, tol?” Bati ni PM kay Gio.
“Hi! Nasa Dubai ako. Kararating ko pa lang.” Sigaw ni Gio sa phone.
“Talaga! Mag-ingat ka diyan ah! Bagong oil-extraction project na naman ba?”
“Oo eh. Just checking on you. Ikaw, kamusta?”
“Mabuti sa piling ko!” Sigaw ni Gab sa background. Napatawa na lang si Gio at si Monte at si PM sa ginawa ni Gab. Isang hampas na naman sa paa ang natanggap ni Gab.
“Ayos lang. Wala pa kaming plans ni Gab but hopefully by the end of week alam na namin kung saan kami magbabakasyon next month.” Sabi ni PM.
“Okay. That’s cool. Kung mapupunta kayo ng Dubai, please contact me, okay tol?” Sabi ni Gio.
“Okay. Got that.”
“Alright! Andito na kami sa site ang magchecheck na ako sa mga gears. Ang hirap pala maging boss ng sariling kumpanya! Bye!” Pinatay ni Gio ang phone.
“Yabang.” Ang nasabi ni PM habang nakangisi.
“So, boy. Alis na kami ni Gab. We just dropped by to say hi to you.” Ngiti ni PM sabay tayo. Hinila na rin niya si Gab para tumayo.
“Okay. I’ll call you up para magpatulong ng lipat sa New York, okay?” Sabi ni Monte sabay inom ng wine.
“Alright. Send my regards to your mom.” Sabi ni PM sabay talikod. Sumunod si Gab kay PM at bumulong kay Monte: “Who’s my ex.” Sabay kindat.
Nagtawanan ang dalawa.
Nang pabalik na ng sasakyan si PM, nagsalita si Gab. “Hey, PM, si mama mo ba, hindi pa magbabakasyon sa LA?” Tanong ni Gab.
“Ewan ko dun. Imagine, dean ng isang prestigious college sa isang prestigious university, nag-retire para magtayo ng piggery. Busyng-busy yun. So sabi niya hindi raw muna. Enjoy muna raw niya ang pagiging owner niya.”
“Okay. Yung papa mo?” Follow up ni Gab.
“Yung kalaban mo sa business?” Tumawa si PM.
“Hala. Past is past po.” Pambara ni Gab kay PM na tila hindi ready sa banat ni PM.
“Uhh, ewan ko rin eh. Busy din daw siya sa NGC ngayon.” Sabi ni PM kay Gab at tumigil sila sa tapat ng kotse ni Gab.
“Well, you have to send them in as soon as possible.” Lumuhod si Gab sa harap ni PM at naglabas ng singsing.
“Will you marry me?” Tanong ni Gab kay PM. Nagsisialisan ang dugo sa mukha ni PM at hindi niya alam kung anong isasagot.
“Ano ba yan. Siyempre, oo.” Pagmamaktol ni PM sabay irap. Sinuot ni Gab ang singsing sa daliri ni PM at hinalikan ito.
“YES! YES! I AM MARRYING THIS GUY! I AM MARRYING THIS GUY!!!!” Sigaw ni Gab sabay lundag at yakap kay PM habang pinagvivideohan na sila ng mga tao.
“I don’t have any regrets loving you, Angelo.” Sabi ni Gab nang kumalas na siya sa halik.
Nagsalita si PM habang nakayakap kay Gab. “I don’t think I have one either. You’re the most insane, craziest, ugliest, ‘stupid-est’, and the best decision I ever made in my life.”
WAKAS.
--o0o--
Author's note: Maraming salamat sa lahat ng suporta! I'm sorry kung medyo natagalan. Ito pa ang unang series na nagawa ko and masayang-masaya po ako sa mga suporta na natanggap ko galing sa inyong tagasubaybay ng msob. Pasensiya na kung sumungit ako. Nakakahiya nga kailangan ko pa ma-special notice dito sa msob. Hahaha.
So as you guys know, I'm not from Manila. BUT, hanggang August nasa Manila ako. So, if gusto niyo makipagkita, don't hesitate to send me an e-mail sa comegetmycookies@gmail.com. Kitakits!!
Eto ang dahilan kung bakit natagalan ako sa pag-update. Dahil... gumawa ako ng bagong kwento! At ang kwentong ito ay di ko pa alam kung gay or straight story. Basta, kakaiba ang pino-polish na kwento ko ngayon, based in 1700's na may pagkamodern. Pinag-iisipan ko lang ng konti kung paano siya magiging bago.
Clue: Civil War.
I hope na-excite ko kayo sa teaser ko. Ito muna ang ipapalabas ko. Muli, maraming salamat sa mga suporta at pagmamahal!
At mabuhay ang mga same-sex couple na pwede nang ikasal sa USA! Magbunyi!!
Salamat, sa susunod na kwento!
Cookie Cutter x
Atlast, the story is finished. The agony of waiting is finally over. ;) Author you nailed it.
ReplyDeleteps. Hope to read your next story/series.
Medyo disappointed s ending Angelo and dimitri pa din ako! Kala ko po author me story s dimitri?
ReplyDeleteGrabe kuya Cookie!!! Ilang oras bago ko natapos basahin kwento mo!!! My God ka!!! Idol talaga kita sa pagsusulat ng 3rd POV!!! Ang galing mong magpahaba ng kwento!!! Ang galing mong gumawa ng plot...
ReplyDeleteCongratulations at natapos mo ang series mo ng HAPPY ENDING!!! Kala ko sad ehh buti na lang talaga... Napasaya mo talaga ako hahahaha
-JM PEREZ-
THANK YOU VERY MUCH SA PAG SHARE MO SA AMING MGA READERS NG MSOB NG ISANG NAPAGANDANG STORY NA SINUBAYBAYAN KO (NAMIN)...
ReplyDeleteNGAYON LANG AKO NAG COMMENT KASI MA MI-MISS KO NA SILA ANGELO, DIMITRI, GIO, GAB, RIZA, CORINA, MONTE, ANGELA, ETC......
SOBRANG GALING NG PAGKASULAT MO SA KWENTONG ITO.... OMG!!!!!
AABANGAN KO NA NAMAN ANG SUNOD MONG AKDA....
SALAMAT SALAMAT AT SALAMAT TALAGA........
GOD BLESS YOU ALWAYS..... SANA MAS MARAMI KA PANG MASULAT PARA MA SHARE SA AMIN LAHAT.......
Jose M.......
Nice author! Ang galing, kala ko si Gab ang namatay. Ganda talaga ng story. 😍 Love you Gab and Angelo.
ReplyDeleteBravo! Bravo! This is one of the best story i've read, although i admit, may mga episodes na hindI ko binasa dahil it was too ciolent (last of book 1) . Naawa ako ke Angelo. Book two was the best. The revenge. Its so neatly laid out. Thank you sa story. I'll be waitong for your next story with muc j anricipation. Take care.
ReplyDeleteNice story... sana may love na rin ako... mytrn
ReplyDeleteFinally the long wait is ooooovvveeerr... Clap..clap.. job well done cookie cutter...its worth the wait... am excited for your next masterpiece...
ReplyDeletei love it super duper. inabangan abangan ko to since last year.. sana magsulat ka pa sa mga revenge stories tungkol sa mga kasama natin,,,, pls 1st comment ako hahah
ReplyDeletewoooooww , ganda naman idol cookie .. ikaw na talaga ! hehehe :) galing bro . unang story na binasa ko sa msob na tagal kung natapos , tss. worth it naman .. like author
ReplyDelete#leroyleroysinta
No author, u dont need 2 tnx because d pleasure is all mine 2 read dz incredible great story of urs which definitely leave me stunned and inspired again. Gosh,u'r one of a kind, dz story is beyond excellent 2describe of coz d story's substance is never gone cliche unlike any other that popup insomewhere mostly on wattpad of some shitty storz out there dat never gone good or please 2 read .. sa aking pgsubaybay nito, Dz story freakin' d fucking out my shitty life, i should hve known dz fuckin masterpiece brought a mind blowing emotion dat i used 2 hid away from d plastered poker face of mine,tang!na dude itz affected me soo much 2 be zone out for my reguar activities and often space out of how would angelo/pm manage 2 stood his feet off after those unevitable trials undertaked which by d thought of it kills me slowly inside shiittt, whenever he cried putangina i also cried at d top of my fuckin lungs especially doz moments nga he's experience deep oppression nina corina ,dimtri at gio as so fucked off 2 them as all i hve 2 think upon is i want 2 burry my groin deep all d way down 2 der throat and 2 der taunted tight hole behind very deep so dat i can feel at the tip of my dick's head der fuckin sorry heart for all they've mistakes. As sadist as it sound but id really love how pm took his revenge most especially ung obscene part putangina napajakol aq x di akmang oras,and how dos fuckin sorry faces bitches kneeling down as asking 4 forgiveness shiiit gus2 q pa 2 fuck up der sorry shitty life over and over until they passed out and gasp der last air for lifetime.. Pero ung lesson behind tagos na tagos talaga na ung typical nga kaya mong gamitin in good and bad ways just as i want 2 treasure it alll on my balls, i mean in my head .. Pero i feel sorry talaga ky dimitri bet q pa naman siya ky pm ,hay nakuu! Sana mgcross ang landas namin ni dimitri coz i want 2 be d one mending 4 his broken heart .. But 2 top it all, u author welldeserved of 2 thumbs up of mine for dz wonderful story and cant wait4 ur other storz 2 come... As much as iwant 2 meet u personally athor for asking some intrigue stuff or something but icant coz i need 2 prepare leaving 2 overseas dz nxt few weeks or so..well anyway ,god bless poh!
ReplyDeleteOne of the best!
ReplyDeletemukang minadali mo yung kwento ni angela. pano nya nagawa yun? imagination nalang hehe! tapos may 20-80 pa, na ang alam ko wala namang doktor na nagsasabi ng ganyan kundi 50 - 50. isiningit mopa talaga na nagtayo ng negosyong piggery si mama. e ang dami nga nyang share na binigay ni PM. anyway, naaliw ako sa kabuuan ng kwento mo. maraming salamat, aabangn ko yung nxt kweto mo.
ReplyDeletebharu
This is insane! So love the story, tama lahat ang mga hunches ko about the characters... Haha! I'm looking forward on your next series... Thanks a lot!
ReplyDeleteP.s. Your the reason why I have sleepless nights waitinfor the next chapters... Hihi!
XOXOXO
By the way Cookie, I'm an avid fan of Civil War, pinakafav kong basahin ng paulit-ulit ang Cold Mountain at The Widow of the South. Sana may ganong plot.
Deletecongrats Author sa maganda mong akda, happy ending at lahat nabigyan ng mga kasagutan sa mga pangyayari, salamat sa iyong napakagandang akda..god bless Auhor, waiting for your next story..
ReplyDeleteAt last author..ntpos n ang story mo..grabeh dmeng inuluha q dto simula s book 1 hnggng book 2..worth it ang paghhnty..more power and inspiration s pagsu2lat..looking forward pra s mga isu2lat mo png stories..
ReplyDeleteMrc_dubai
Di ko makita comment ko. :( yun nalang nga yung way ko para pakita yung support ko kay Kuyang Author e. Haha. Di ko na matandaan comment ko. Pero Dimitri-Angelo pa din ako. Pero happy na na si Gab yung nakatuluyan. At least diba? True love talaga nakapaghintay ng sobrang tagal si Gab, although minadali na ni Gab si PM mung dulo. Haha. Pero mas maganda sana kung si Dimitri kasi andun na yung chemistry nila. Hahaha Dimitri pa din. Hahaha.
ReplyDeleteAng ganda talaga ng story na to. Hindi nakakabitin yung uvery update kahit matagal worth the wait lagi kasi ang haba every update. Mas mahaba pa nga pag solo yung chapter e. Haha. Charot. Haha. Btw. Good job Kuyang Author. :) Write more stories pa to entertain and inspire people. :)
-yeahitsjm
Tnx so much s magandang kwento.
ReplyDeletemore power.
keepsafe.
GOD bless u alway's.
-jomz razon
All good things must come to an end, but I know it's going to get better! Kudos!
ReplyDeleteMarvs
basta dimitri-angelo ako...best story po...thnx author...super ganda ng plot...
ReplyDeleteThank you BoyCookies. Ganda ng ending, kahit hindi si Dmitri ang nakatuluyan, talagang deserving naman si Gab. Looking forward to reading your next story. :-)
ReplyDeleteThank You po Author :)
ReplyDeleteIm sure sisikat ka.
Very Good Story ito yung story na iniyakan ka.
NO! Dimitri and ANgelo till the end.. pampalubag loob ata sa mga Dimitri-Angelo fans ung sa last part ah ung banat ni dimtri kay pM!.. hahah... Best story i've ever read but ayoko talaga na si Gab makatuluyan ni Angelo! hehe :p kaya binibilisan ko pagbasa kapag sila ang may convey.. lol.. kinikilig talaga ako kapag si Dim and Angelo tas naiiyak ako... :) sarreh di ko talaga feel si Gab.. </3 .. iisipin ko na lang na sa future si Dim and Angelo pa rin magkakatuluyan.. =)) ... waiting for your next story.. :) ... mamimiss ko si Dimitri and Angelo .. hayst! :(((.. #PerfectCouple<3
ReplyDelete10/10 SANA TONG STORY KASO NADISAPPOINT AKO SA HULI.. AKALA KO DEADZ NA SI GAB PARA SI DIMITRI AT PM MAGKATULUYAN . MATUTUWA PA KO PAG GANUN CHOZ!.. SA SOBRANG UNIQUE NG KWENTO PATI CHARACTERS NAAPEKTUHAN ESPECIALLY NGA DOON KINA DIMITRI AND PM! HINDI NAPANSIN NI AUTHOR YUNG CHEMISTRY NILA.. SANA SA NEXT NA KWENTO MO YUNG MAY CHEMISTRY NA ANG MAGKATULUYAN SA BANDANG HULI! .. ANYWAY...CONGRATS AT SUCCESSFUL ANG KWENTO NA ITO! .. GOODLUC SA NEXT STORY MO AUTHOR! <3 GODBLESS
ReplyDelete#SHANEVELASCO
At last my ending na cookie cuter tank you for that wonderful ending ma me miss ko sika angelo demetri gab at lahat2 na authoure tank you and god bless you alwYs
ReplyDeleteMSOB TANK YOU
a uthoure ako po yung nag mscge nyo sa fb
More power to you cookie cutter and MSOB
<=RHOANNE=>
congratz author
ReplyDeletesana ilagay mo rin ito sa WATTPAD.......
From book 1 up to book 2 you never failed to entertain and amaze me with you excellent gift in story telling. It sad this story has to end :-( I'm going to miss all the characters.
ReplyDelete2 thumbs up author!
Brian Xander (Brix)
sa wakas natapos ko din...kahit na naghintay ako ng matagal i still love this story...salamat mr author the best itong story mo na ito ang dami kong luha hahahha
ReplyDeleteNatapos ko dn basahin after 3 days. One of the best story na nabasa ko, kahit d nagkatuluyan yung DiGel happy pa rn ako sa naging ending.. Thanks alot sir Cookie Cutter. Sana wag kang tumigil sa pagsusulat.. Thanks and GodBless
ReplyDeleteThe ashley as angela part is predictable but the rest is just outrageous, crazy, out of this world and very one of a kind! You have a brilliant yet twisted mind author! This piece deserves an utmost respect and appreciation!
ReplyDeleteWuju :)
sa wakas nakita rin kita. nawala ang kwento na to sa fb eh kaya hinanap ko talaga...😊😊😊 chapter 9 na numg nawala eh. salamat at nkita ko rin. 😊😊😊 thank you
ReplyDeleteOUCH SAKIT NG BATOK KO :)) pero super enjoy ang ganda po:)
ReplyDeletetnx po sa pagsusulat
goodluck sayo and GOD blee you po mwuua
#kathrionamadrigal
:) tnx author
ReplyDeletegoodluck and GOD bless po
Ngayon ko lng to nabasa. Bawat mga salita ay tumatagos sa aking puso. HUHUHU NAKAKA-IYAK. I REALLY FELT SAD FOR DIMITRI. INIISIP KO NA ANG MGA CHARACTERS AY BUHAY SA IBANG DIMENSION NG MUNDO…I IMAGINED NA PWEDE AKONG PUMASOK DITO SA LIBRO. LOVED ALL THE CHARACTERS AND MUCH MORE LOVE FOR DIMITRI FOREVER.😭😭😭🥺🥺
ReplyDelete