Gapangin mo ako. Saktan mo ako. 2 [Part 01, Chapter 01] (w/ Opening Primer)

GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. II

Written by: Cookie Cutter (Facebook)

Book 1: Teaser | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 I 20, 21, 22: Final Chapter | Epilogue

Teasers:  Dimitri | Riza/Jonah | Corina/Jun | Gio | Gab | PM/Arthur

Author's note: Saglit na hello lang kay Calum, kay Kuya Jason (iniba ko pangalan mo kuya kasi lam ko ayaw mo ma-publicize ka.), kay Kuya Red, kay Ken na walang sawa taga-testing ko, si Boi Ganny na medyo may problema ngayon, si Super Friend na may chinitong boypren huhu inggit ako Gio. :( at sa mga kaibigan ko sa dummy na nakakabasa nito, sa mga nag-message sa facebook at sa gmail, maraming salamat po. Sisikapin ko po na makareply sa mga mensahe niyo sa facebook at makacomment dito kung kaya ko. Sisikapin ko ring maisa-isa ko kayo kahit di kayo marami, okay lang hihi pamilya tayo eh di ba? Pipilitin ko po na makakasagot sa mga comments niyo at makakausap kayo. Daghang salamat!

Isang hi din para kay Kuya Ponse. Labyu kuya huhuhuhuhuhuhuhuhuh di na po pasaway

Mahaba po to dahil simula na. Bayad ko to sa mga nag-antay at sumubaybay. Eto na!

Opening primer:

"Mali ako. Mali ako. Nabubuhay ako sa kasinungalingan at hinagpis. Mali ang mga desisyon ko. Hindi ako naging sigurado sa mga pasya ko. Sana siya na lang ang pinili ko. Sana di nakinig sa mga sabi-sabi. Sana di ako nagpabulag sa galit. Sana di ko siya nasaktan. At sana... makita ko pa siya. Punung-puno ako ng pagsisisi, at kung tatanungin niyo kung masaya ba ako ngayon... hindi. Palaging alila ni papa para matanggal si Sheldon Grandyaryo sa pusisyon, palaging sinisigawan ng asawa, palagi akong malungkot, at palagi akong naghihinagpis. Pakiramdam ko lahat ng tao ay ayaw sa akin. Noon, isa lang ang gusto kong gawin... ang maging magaling na artist. Ngayon, isa na akong graphic artist, stage props director, floor artist sa kumpanyang kinabubuhayan ng tatay ko. Sana nga masaya akong ginagawa to ngayon, kaso alam kong kahit kailan, kung ginawa ko lang ang tama noon, siya lang sana ang makakapag-pasaya sa akin. Dimitri Salviejo. Palaging may kulang... at alam na natin kung ano ito... si Angelo. Kung darating siya, mali ba na piliin ko siya? Mali ba ang kaligayahan ko naman ang masusunod? Patatawarin pa ba niya ako. Baka lang. Baka lang babalik siya... na alam naman natin na malabo na."

"Kung kasalanan ang ipaglaban kung anong akin, tawagin niyo na akong kriminal. Lahat ng gusto ko, magiging akin. Natuto akong lumaki sa mundong patayan: kung di ka papatay, sintonado ka. Survival of the fittest kumbaga. Handa akong makipaglaban para protektahan ang mga bagay na dapat ay sa akin. At lahat ng makakabangga ko, masasagasaan. Kinaya kong makipagbakbakan noon. Pinaglaban ko lahat, si Dimitri, ang aking kumpanya, ang aking hotel. At heto ako ngayon, kasal, may anak, isang successful manager at CEO. Corina Giligan-Salviejo, handang lumaban. Susuungin ko lahat ng laban para maging buo lang kaming magpamilya. Mahal na mahal ko si Dimitri at si Monte. Ipaglalaban ko kung anong meron kami."

"Naloko, nasaktan, napaasa. Sana naging matigas ako. Sana naging matalino ako. Sana naging mas sensitibo ako. Dumating si Angelo sa buhay ko bilang isang kaibigan... ngunit sa panahon na walang-wala ako, doon ko siya natutunang mahalin. Kaso, sa mga araw na iyon, di ko lubos akalain na iyon na rin pala ang kanyang huli. Nawala siya nang parang bula... Kung sana narinig niya lang noong gabing nawala siya, kung sana hindi niya ako binabaan ng telepono, sana nasabi ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Sana nabago ko pa ang isip niya bago siya naglalakwatsa, bago siya nawala. Ngayon, lumipas ang walong taon, mas nararamdaman kong araw-araw ko siyang hinahanap, at araw-araw akong umaasa na sana yakapin niya ako mula sa likod at masabi man lang na mahal niya rin ako. Pero wala na eh. At di sana siya nalugmok sa lungkot at pang-iinsulto kung di lang dahil kay Dimitri. Buong buhay ko siyang isusumpa at ang pamilya niya. Habang buhay ko silang di aatrasan, mapatrabaho o saan man. Sila sa NGC Broadcasting Corp., ako naman sa Magic Broadcasting Corp. Hindi na ako ang dating Gab na mabait, lalong-lalo na sa pamilya kong iniwan ako - at ngayon pinipilit ako sa mga desisyon ko. Ang kapal ng mukha nila na matapos nila akong iwan ako noon tapos ngayon dinidiktahan nila ako sa mga desisyon ko? Pagkatapos nilang magkaroon ng kanya-kanyang pamilya, babalik sila at ako ang parurusahan nila? Iba rin. Gabby Victorio here, CEO of Magic Broadcasting Corp, 3-peat number one against NGC Broadcasting Corp., at habang buhay lulunurin sa pagkakatalo si Dimitri ang pamilya niya. Tuloy ang laban."

"Walang kwentang kaibigan? Ako na yan. Oo, aaminin ko. Minsan akong nagkasala, pero maniwala kayo't sa hindi, ginawa ko lang naman iyon sa matalik na kaibigan ko dahil sa matinding pagmamahal - pagmahahal na hindi ko pa kayang unawain dahil sa galit at hinagpis. Nagagalit kayo sa akin? Well... Ako galit din ako sa sarili ko. Sa panahon na kailangan niya ako, hindi man lang ako nandiyan para pagaanin ang loob niya. Kung di ko nalaman na ganon ang sitwasyon ng nanay niya, ng kapatid niya, sitwasyon niya, di ko malalaman na mali pala ang mga desisyon ko. Oo, epokrito na kung epokrito. Pero tao rin lang naman ako, nalilito at nagagalit. Di ko naman itatanggi na mali ako sa mga desisyon ko eh. At pinagsisisihan ko na iyon lahat. Hiling ko lang sana ay maibalik ang bestfriend ko. Kung babalik man siya, handa akong ipaubaya ang sarili ko sa kanya - gawin na niya kung anong gusto niyang gawin sa akin. Gagawin ko lahat, titiisin ko lahat, malaman niya lang kung paano ako nagsisisi sa mga ginawa ko. Namimiss ko na siya, at kung pwede ko lang siyang ligawan, bakit hindi? Pagkatapos ng graduation namin, madalas na akong pinagkukutuban ng loob. Paano kung mali ang mga pulis? Paano kung mali si Riza? Paano kung buhay pa talaga ang taong malapit sa puso ko? Di natin alam. At alam niyo kung ano ang pinakamasakit? Isa ako sa dahilan kung bakit wala siya ngayon, at bilang taong may nagawa sana para masolusyunan ito... ang tanging magagawa ko lang ngayon ay ang manahimik at magdasal. Oo, sikat nga ako. Oo, maraming nahuhumaling sa akin. Oo, ang sarap ng sex life ko. Oo, ang dami kong pera... Pero isa lang ang makaktanggal ng lungkot ko - ang makita siyang muli. Gio Santos po. Sana'y mapatawad niya ako."

"Matagal ko nang napapansin na palaging napapaaway ang kahanga-hangang batang ito - Si Angelo. Noon, alam kong may kaya. Alam kong may ibubuga at may igaganti. Lumalaban naman. Ngunit simula noong nahulog sa pag-ibig, mas naging malambot ang kanyang puso. Di ko sinasabing masama, pero nakalimutan na niya ang kanyang sarili. Simula noon, pinapabantayan ko na siya kay Grace upang tingnan kung okay pa ba siya. Noong nalaman namin na namatay na ang kanyang kapatid, sinubukan naming pagaanin ang loob niya sa paraang kaya namin - ang paartehin siya sa entablado. Ngunit inaaway at pinahiya siya ng mga lalaking nung napagtanto ko ay boyfriend at bestfriend nia pala. Ang sakit, sabi ko: "Ako na ang bahala sa batang ito. Total, wala naman akong anak." Napuruhan ang nanay niya, wala kaming nagawa. Gugustuhin ko man siyang alukan ng pera, alam kong di niya tatanggapin, at mawawalan ako ng trabaho dahil magrereplekta ito sa Statement of Assets and Liabilities and Network ko. Kaya pinakusapan ko na lang ang dorm manager na matulungan siya. Noong namatay ang nanay niya, di ko alam kung paano siya tutulungan. Mas naging mahirap para sa amin ni Grace dahil mailap na ito. Andiyan pa rin si Riza para balitaan kami every now and then. Hanggang sa nawala siya, nakabantay pa rin ako sa kanya. At niligtas ko siya. Ngayong magbabalik na siya, hindi ko siya pipigilan sa kahit anong paghihiganting gagawin niya. Spoiled man siguro ako sa instant anak ko, pero karapatan niyang gawing magaan ang loob niya. At di ko siya aawatin, poprotektahan ko pa siya. Jonah Realoso, isang ina."

"Galit ako. Akala ko ayos na lahat at ayos na ang pakiramdam ko. Pero sa panahon na tinangka namin ni Corina na hayaan siyang patayin ang sarili niya, nabigo kami kasi marunong pala siyang lumangoy. Tumakas kami ni Corina, at ayon sa aming pinagtanungan, nakita na ang kanyang katawan. E di, ano pa ang pag-aalahanin namin? Wala na. Ayos na ako. Ayos na si Corina. Kaso may natanggap kaming report mula sa private investigator ng ama ni Corina na maaaring buhay pa ito dahil hindi ito nawala... At di ko pa nagawang patayin ang anak ni Martil dahil ayon sa ulat... hindi tunay na anak ni Martil si Angelo. Hanggang ngayon takot na takot ako at baka isang araw babalik na lang siya at eto na ang simula ng aming katapusan. Pinapaligaya ko na lang ang sarili ko at pati si Corina - di nabigo si Corina na pasayahin ako kahit asawa na niya ang anak ko. I deserve to be happy. Ayaw ko sa lahat, yung pinagtataguan ako. Huwag ko lang makitang buhay si Angelo, kung totoo man ang kutob ko, dahil mapapatay ko siya ulit kahit takot na takot ako. Nagawa ko ngang patayin ang nanay niya, siya pa kaya? Kagaya ni Angelo at ng pamilya niya, may mga bagay na dapat kalimutan. Jun Salviejo."

"Naging abugada ako para sa kaibigan na kalaunan minahal ko. Hindi ko intensyon na akuin si Angelo dahil una, kasal na ako sa taong mahal ko, at pangalawa, may anak na kami. Pero no lies, mahal na mahal ko si Angelo mahigit pa sa kaibigan, sana lang nalaman niya ito at sana nga lang nabuhay pa siya dahil doon. Iyon lang naman ang kailangan ni Angelo noon eh... malasakit at pagmamahal. Kaya ko iyong ibigay, pero nabulagan ako sa pagiging bestfriend namin. Mahirap ipakita at mahirap maunawaan lalo na't di niya kailangan ang pagmamahal ko noon, kaya wala nang dahilan pa upang alamin ko ang totoong naramdaman ko. Pero mali ako. Di ko alam kung paano siya pakikitunguhan dahil sa sobrang lungkot ko para sa kanya. Sana pala inalam ko. Sana nalaman ko kagad na mahal ko siya. Sana umiba ang sitwasyon... at hindi ko ito mapapatawad. Malalaman ko rin kung sino ang may kasalanan sa pagkawala ni Angelo, at sa oras na malaman ko kung sino ang may gawa ng kalungkutan ni Angelo, sa impiyerno ang bagsak naming dalawa. Riza Gorezo, lawyer, activist, fighter. At least, malaman man lang sana ni Angelo na mahal ko siya, ayos na. Malaman niya lang man na di ko siya sinuko, okay na. Siyempre, miss na miss ko na ang bestfriend ko... Kahit makita ko lang man siya... Kahit one last time."

"I love him, and that's all that matters. I hug him, I cuddle with him, I eat with him, and he cries unto me. I will always be ready for the man I love. I love PM, and I will embrace and suffer both his good and bad side. Even though for 8 years, he's still the one. I love him, and I will always protect him. I will always be there for this man who happens to be my business partner, even though he has some behavioral conditions, I can cope with that and I can live with that. Arthur Boyd, lover, martyr, producer, filmmaker."

"Ang tanging kasalanan ko ay ang magtiwala sa mga tao. Sa pagbabalik ko, no trust will be given. What's gonna be left in the vault are pure business, ventures, and projects. Other than that, I'm going to do business professionally, harshly, rudely, and in strict manner. There is no room for mistakes. Wala nang bait-baitan. I will be back for revenge. Goodbye Angelo, hello PM. Lean, tall, sexy, smart, hot, boy-next-door, and that's me. They all want me, but I don't want anything from anyone anymore. Kung meron man, gusto kong umiyak lahat ng tao dahil sinaktan ko sila, gusto kong sumigaw sila sa sakit na ako ang may dulot, gusto kong magsisi sila na nakilala nila ako. Nagbago na ako, hindi, mali. Nabuhay ako muli. Kung noon umiiwas ako sa alak, ngayon bestfriend ko na siya. Kung noon, hindi ako mahilig sa yosi, ngayon parang ngipin ko na siya. I'm up for sex, sex, sex. I'm alive for a reason... Ang galit na namumuo sa puso ko ang dahilan kung bakit ako buhay ngayon. I don't know how to be compassionate anymore, maliban sa taong sumalo sa akin - si Dean Jo- este, Mom. Tinuruan niya akong maging matapang, malakas, at walang inuurungan. Binuhay niya ako muli. 

Ang nasa puso ko ay pawang galit at dahas na lang. Kung di lang nila kinuha si inay, kung di lang nila kinuha si Angela: di sana ako magiging ganito. Pero... bakit? Bakit, anong kasalanan ng mga mahal ko sa buhay kung bakit sila pa ang kailangan mawala? May dapat ba akong malaman? Karapat-dapat ko bang alamin ang mga tanong na sana'y nilimot na ng panahon? Ano-ano ang aking matutuklasan tungkol sa aking sarili?

Handa na ako."

 ________________________________________________________________________

Part 1: "Sorpresa"

Chapter 1: "Bakit ang hirap kalimutan?"

“I love you, and I will always protect you. Even if it hurts so much...” -Arthur Boyd

 --

“Angelo... Kita mo yung buwan?” Kinuha ni Dimitri ang aking kamay at hinahalik-halikan na para bang nanggigil. Nakahiga kaming dalawa sa kama matapos ang isang pag-iisang laman namin na puno ng “pag-ibig” at “pagmamahal” sa isa't-isa.

“Siyempre naman Dimitri. Kala mo saken bulag? Ang ganda nga o. Kaya maganda rito sa amin kasi may butas yung bubong ko, lalo na rito sa kwarto ko punong-puno ng trapal. Kaya kitang-kita ko ang buwan. Minsan naman kapag umuulan, kinukuha ko iyong mga baldeng nasa gilid ng pintuan.” Tinuro ko ang lalagyan ng timba at balde na nagpapatong-patong sa isa't-isa.

“Ang sipag mo talaga.” Sabay halik sa leeg ko. “Eto, isa pa,” panimula ni Dimitri, “...naniniwala ka ba sa wagas na pag-ibig?” Tinititigan ni Dimitri ang aking mga mata na nagniningning habang nakatingala ako sa ganda ng langit mula butas ng aming bubong. Maya-maya lumingon ako sa kanya at ngumiti.

“Dimitri. Alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko eh. Para sa akin walang wagas na pag-ibig. Kasi kapag pag-ibig na ang pag-uusapan, gagawin mo lahat sa abot ng iyong makakaya. Ang pagiging wagas ng pag-ibig ay wala naman sa pag-ibig mismo. Pupwedeng mananatili kang nagmamahal, o mamahalin, pero kahit gaano pa man kalaki ang pag-ibig mo para sa isang tao, kung wala kang lakas na loob upang ipaglaban ang pag-ibig na nararamdaman mo, hindi mo makukuha ang gusto mo. Hindi mo mawawagas ang sarili mo. Kung ako ang tatanuningin mo, lahat ng pag-ibig pantay. Kahit nanloko ka pa ng tao, mahal mo pa rin ang taong iyon. Kaya nga lang... nasa sa atin na kung paano natin pananatilihin ang nararamdaman natin at gagawing wagas ang pagpaparamdam natin nito sa taong mahal natin.” Dire-diretso kung sagot habang dahan-dahan kong sinusuot ang boxers habang nakahiga.

Ilang sandali ang dumaan ay tumingala ulit ako sa langit. Ang ganda. Napakaganda. Ang sarap sa pakiramdam. Apat na buwan na rin pala kami ni Dimitri. Sa loob ng dalawang semestre, ang daming mga bagay na nangyari sa buhay namin na hindi namin inaakala na sa dami ng mga taong pwedeng makakabangga namin, makukuha pa naming makilala ang isa't-isa.

Ngunit natahimik si Dimitri. Naninibago ako sa kanyang pagkatahimik dahil madalas nagsasalita ito at panay ang biro at panunukso. Ngunit ngayon, iba. Hindi ko maipaliwanag kung may problema ba ang mahal ko o baka inaantok lang.

Humarap ako sa kanya sabay palo sa kanyang braso. Ang laki. Ang tigas. Halatang madalas sa gym.

“Aray naman Angelo!” sigaw ni Dimitri, “makapalo naman to parang sinasaktan ko. O bakit?” Naiinis na sagot ni Dimitri. Natawa ako dun. Ang cute talaga ni Dimitri kapag naiinis. Parang batang naagawan ng candy. Hahaha.

“Hahahahaha. Nakakatawa ka talaga Dimitri,” unti-unti nang humupa ang aking pagtawa, “o napano ka na naman diyan? Tahimik mo boy ha.” Tukso ko sa kanya habang nilalaro ng mga daliri ko ang kanyang bunbunan.

Nagpakawala ng isang malutong na buntong-hininga si Dimitri.

“Eh, kasi Angelo,” nag-aalangan na sagot ni Dimitri, “...naniniwala talaga ako sa wagas na pag-ibig. Para sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas ang iyong pag-ibig. Lalabas kasi na ang plastik di ba?” Tanong niya habang nakatingin sa itaas, halatang pinag-isipan ang aking mga nasabi.

“OA mo.” Matigas kong sagot kay Dimitri at tumalikod mula sa kanya. Inunan ko ang aking mga braso.

Maya maya naramdaman kong parang may matigas na bagay ang tumutusok sa pwet ko. Tinitigas na naman si Dimitri, nalilibugan na naman ang gago.

“Uy... Angelo... Isa pa nga...” Panunuyo ni Dimitri habang hinihingahan ang aking leeg. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan dahil pareho lang kaming nakahubad ng pang-itaas. Ngunit ang nakakadala ng libog sa akin ay ang hininga niyang nilulusaw ang aking balat. Siyempre pakipot na muna ako.

“Ungggh...” Ungol ko, “Dimitri bukas na lang... antok na antok na talaga ako...” Pagtanggi ko.

Sunod ko na lang naramdaman ang pagpulupot ng kanyang mga braso sa aking beywang. Labis itong nagparamdam ng libog sa akin ngunit pilit kung pinipigilan ang aking sarili.

“Sige na...” panunuyo ni Dimitri habang dinidilaan ang likuran ng aking tenga.

“Dimitri.. please.. di ko na talaga kaya. Masakit na butas ko.” Inabot ko ang likurang bahagi ng ulo niya at kinamot ito ng palambing at saka bumalik ang braso ko sa aking ulo.

“Daya naman! Hawakan mo na nga lang!” Pagtatampo ni Dimitri. Hay naku, andiyan na naman iyang pagtatampo na iyan. Nilingon ko siya at nagbuntong-hininga. Ang tigas talaga ng ulo ng batang to. Puro sex na lang. Sus kung di ko lang to mahal.

“Akin na nga!” Matampuhin kong pagsuko habang inaabot ang kanyang umbok. Nararamdaman ko ang tigas ng kanyang harapan at hindi ko mapigilan ang libog na nanalaytay sa katawan ko.

“Ipasok mo Jack... please...” Ungol ni Dimitri. Wala akong nagawa, napilitan akong ipasok ang aking kamay at nagulat akong makinis na mahaba ang aking nahawakan.

Nilingon ko siya at halatang pinipigilan niya ang matawa.

“Ano to?” Gulat kong tanong sa kanya habang kinakapa ang nasa loob ng kanyang boxers.

“Hawakan mo... please Angelo...” Ungol pa rin ng ungol si Dimitri na para bang hindi nauubusan ng libog.

Inabot ko iyon at napansin kong nakabalot pala iyon sa foil. Nang naramdaman kong putol pala, dun ko na namalayan na hindi ito alam-niyo-na. Inalis ko ito mula sa loob ng kanyang boxers at napansin na snickers pala ito.

“Joke lang Angelo. Importante ka kaya at hindi kita sasaktan.” Inakbayan ako ni Dimitri habang nilalaro ang aking buhok. Natuwa naman ako sa snickers kahit amoy tamod ito. Tinanggal ko ang balat at nagsimula akong kumain.

Nakangiti akong kumain habang tinitingala si Dimitri.

“I love you Dimitri.” Sweet na sambit ko habang lumalapit ako sa kanyang mga labi ngunit hindi siya tumugon ng halik at pumikit pa na tila ba kinakabahan.

“Dimitri?” Pagtawag ko sa kanya ngunit hindi na siya gumalaw pa. Malamang tulog na.

“I love you...” Pag-ulit ko habang inunan ko ang kanyang matambok na braso at kinakain ang snickers.

“I love you...”

I love you? Am I dreaming again... bullshit. This is bullshit. I don't love him anymore. Wake up Angelo, he did not love you. He cheated on you. No, he didn't. He was never serious about you in the first place. Wake up Angelo! Pagtawag ni PM sa kanyang sarili habang nanaginip. Pinagmamasdan niya lang si Angelo at Dimitri sa kanyang panaginip na masayang magkayakap habang natutulog.

He did not love you Angelo. Remember that! BULLSHIT! BULLSHIT! HE ONLY MADE A FOOL OUT OF YOU!!

“PM, PM! Wake up!” Inalog ni Arthur si PM habang nakahiga silang dalawa sa kama. Nang binuka ni PM ang kanyang mga mata, nararamdaman niyang mabigat ang kanyang mga mata at para bang mahapdi na hindi niya maintindihan.

“No babe... That was just a dream. Don't cry now, I'm here.” Pagpapatahan ni Arthur kay PM habang yakap-yakap niya ito at dinikit ang mga labi sa noo ni PM.

“BULLSHIT! BULLSHIT! ARTHUR! I DON'T GET THIS! WHY DO I HAVE TO GET HURT? WHAT IS WRONG WITH ME?! WHAT DID I DO WRONG TO THEM THAT THEY MADE ME FEEL THIS WAY? ARTHUR, WHY?!?” Sigaw-iyak ni PM habang sinusuntok ang sarili. Umaagos ang luha ng kalungkutan sa mukha ni PM habang awang-awa si Arthur at hindi niya alam kung paano patatahanin si PM.

“No, PM. They can never do that to you again. I am here. I will always protect you. So please stop crying. It tears me apart as well if I see you cry.” Hinahaplos ni Arthur ang ulo ni PM habang mahigpit ang yakap at halik dito.

Umiiyak si PM. Nananaginip na naman siya tungkol sa isang ala-ala na gusto niyang takasan ngunit di niya magawa, ang ala-ala ng pagsisinungaling, pagpapaasa, at panloloko.

“Arthur, I can't do this anymore. Why... why me?” Humahagulgol si PM habang hinayaan si Arthur na yakapin siya at halikan.

“I thought Arthur, I'm fine. I thought, after 8 years, I can manage. But I can't! Why can't I move on? Why can't I forget? I just want to forget. I am really exhausted and I don't think another year of pain and suffering will make me stay alive. Arthur tell me... Please...” Iyak ng iyak si PM habang nagdadabog sa ibabaw ng kama. Panay naman sa pagpapatahan si Arthur kay PM kahit nasasagi na siya sa mga suntok at dabog ni PM sa sarili.

“Maybe because... you need someone to help you move on...” Malungkot na sambit ni Arthur habang nakayakap pa rin sa ulo ni PM. “And maybe PM, just maybe... I'm the one you need.” Bulong ni Arthur kay PM ngunit tila hindi nakikinig si PM at panay pa rin sa pag-iyak.

“Get off of me!” Sigaw ni PM habang pilit na kumakawala sa pagkakayakap ni Arthur. Pero parang bingi si Arthur na ginapos pa rin si PM ng yakap habang tulo ng tulo na rin ang kanyang mga luha.

“PM... please. Let's just stay here and enjoy each other's company.” Pumikit si Arthur habang pinipilit na pahigain pa rin si PM.

“No,” matigas na sigaw ni Angelo habang iyak pa rin siya ng iyak, “I don't need you.” Tumigil sa paghihikbi si PM.

Mistulang sibat na tumusok sa puso ni Arthur ang kanyang narinig. Natigilan siya at napatitig kay PM. Sinuklian naman ni PM ng isang malakas na titig si Arthur na para bang nanghahamon. Kitang-kita ni Arthur ang mga bakas ng luha sa mata ni PM. Hindi maiwasan ni Arthur na mapatingin sa mukha ni PM na luha na luha at puno ng lungkot.

Tumigil sa pagpumiglas si PM at tinitigan si Arthur.

Dahan-dahan lumapit ang mga labi ni Arthur sa labi ni PM nang SPAK! Naramdaman ni Arthur ang kamao ni PM sa kanyang pisngi. Nagulantang si Arthur at nanigas ang buong katawan sa gulat. Dahil sa sobrang pagkagulat, hindi niya naiwasan na kumawala sa pagyakap kay PM at suklian din ito ng suntok.

Lumipad si PM mula sa kama at nahulog sa sahig. Nanggigil si Arthur dahil sa gulat ngunit maya-maya ay tila nagising siya sa kanyang ginawa.

Agad siyang bumangon mula sa kama at inalok ang tulong nito kay PM na nahulog sa sahig.

“PM,” takot na pag-aalangan ni Arthur, “I'm sorry... I-I-I didn't mean to-” Hahawakan sana ni Arthur ang balikat ni PM para tulungan itong bumangon. Ngunit kinuha ni PM ang leeg ni Arthur, tinumba sa sahig, pinatungan si Arthur, at sinakal ito sa kanyang leeg.

Hindi makahinga si Arthur sa sobrang lakas ng pagkakasakal ni PM sa kanya. Nakapatong sa kanya si PM at nag-abot ang kanilang mga tingin na para bang isang leon sa isa't-isa. Tinignan ni Arthur ang mukha ni PM at nakikita niya ang mukha nitong galit na galit. Isang mukha ng galit na hindi susuko sa kahit anumang laban. Napakagat-labi si PM habang mariin na binabaon ang mga palad sa paligid ng leeg ni Arthur. Walang awa na nilalakasan ni PM na hindi makahinga si Arthur. Naluluha na si Arthur ngunit hindi pa rin niya magawang sumuko.

“Don't,” bumitaw ang kanang kamay ni PM at sinuntok sa kaliwang pisngi si Arthur.

“Ever.” bumitaw ang kaliwang kamay ni PM at sinuntok ang kanan na pisngi ni Arthur.

“Do that.” sinuntok ni PM sa kaliwang pisngi si Arthur.

“Again.” Isang malakas na suntok sa kanang pisngi ang binigay ni PM kay Arthur dahilan na mamilipit sa sakit si Arthur. Napaigtad at napahawak sa mukha si Arthur dahil sa sobrang lakas na sunod-sunod na pagkabayolente ni PM sa kanya. Umagos ang dugo mula sa ilong ni Arthur.

Gigil na gigil ang mukha ni PM. Ilang sandali niyang tinignan ng masama si Arthur. Maya-maya tumayo siya at tinumbok ang bathroom.

“Why PM,” tanong ni Arthur kay PM habang nakahiga pa rin ito sa sahig. Huminto si PM na nakahubo't-hubad bago pa man mabuksan ang pinto ng bathroom, “are you afraid that what you are doing to me was what Dimitri did to you more than 8 years ago?” Hingalo na tanong ni Arthur.

Pinunasan ni PM ang kanyang mukha, tinigil muna ang pagtulo ng mga luha at tumalikod. Pinatayo niya si Arthur at pinaupo sa kama. Mabilis ang kanyang pagresponde sa tanong ni Arthur. Nang makaupo na si Arthur sa kama, hindi nagdalawang isip si PM na suntukin sa tiyan si Arthur. Napapikit si Arthur sa sakit at napahiga sa kama.

“Next time you think about comparing me to him, make sure to see how different I am to him.” Banta ni PM kay Arthur at tinumbok na namang muli ang bathroom, “oh, by the way Arthur,” Pagtawag ni PM kay Arthur, “I never made you think I love you. That's how different we are. You chasing me is your choice.” Mapaglaking ngumisi si PM habang inikot na ang knob ng pintuan.

“And you chasing him wasn't?” Pahabol na tanong ni Arthur. Nakapasok na si PM sa loob ng bathroom habang nakatingin ito kay Arthur. Hindi niya muna pinagsarhan ng pintuan si Arthur at mariin na tinitignan sa mata si Arthur.

Nakita ni Arthur ang mga mata ni PM na naluluha. Sa halip na magalit siya at gantihan si PM ulit, ibayong awa ang naramdaman ni Arthur dito.

“I wish I had a choice, Arthur. I wish I knew.” Tumulo ang luha ni PM habang dahan-dahan niyang sinara ang pintuan ng bathroom.

Naiwang duguan ang mukha ni Arthur sa kama. Nang masarado na ni PM ang pintuan ay binagsak niya ang ulo niya sa kama.

“You always had the choice, PM. You just have to see them. And if you did mistakes, you can always have the choice to accept them and be with someone who is willing to undo that choice with you. Even if it takes waiting for 8 years...” bulong ni Arthur sa kanyang sarili.

“...or forever.”

Why can't I forget? Why can't I forget? It hurts so much, and this pain is killing me for 8 years now. I want to die. I want to die. Iyak ni PM habang hinayaan niya lang ang mga butil ng tubig tumama sa kanyang katawan. Nakaupo si PM sa sahig ng bathroom habang panaka-nakang inuuntog ang ulo sa dingding dahil sa lungkot.

I thought I already removed this part of my life. I don't want to relive it. I want to start anew. I want to destroy them. I want to crush them. I want to make them pay for everything they have done to me. I want them to burn and crash. I want them to suffer. I want them to cry out of despair. I want them to repent. Sampal sampal ni PM sa sarili habang iyak ng iyak.

“PM! It's already 12 noon. We have to get to the set. You have to direct the last scene of the movie. We are one hour late already!” Sigaw ni Arthur mula sa labas ng banyo.

“It's fine Arthur. We are the bosses. We direct the movie, you are one of the producers, what is wrong with bosses being late?” Sigaw ni PM. Tumayo siya at dahan-dahang sinarado ang shower.

“PM, we are not the only boss out there. So come on out now, we have to go!” Pagmamadali ni Arthur kay PM. Nang masarado na ng tuluyan ni PM ang shower, kinuha niya ang tuwalya at pinunasan ang sarili. Hinarap niya ang shower mirror at tinitignan ang sarili.

“Joke lang Angelo. Importante ka kaya at hindi kita sasaktan.”

“Importante ka kaya at hindi kita sasaktan.”

“Importante ka... hindi sasaktan.”

“BULLSHIT KA DIMITRI!!!!” Sigaw ni PM habang sinuntok ang shower mirror. Nabasag ito at nanunuot sa balat ni Dimitri ang iilang hibla ng salamin na tumutusok sa kanyang kamao.

“IMPORTANTE?? TAPOS SINAKTAN MO AKO?! PUTANG INA KA! FUCK YOU!! GO TO HELL!” Sunod sunod na pinagsusuntok ni Angelo ang salamin habang sunod sunod naman ang pagtakas ng kanyang mga luha. Nang masiyahan, tinignan niya ulit ang salamin. Tila ba hindi masakit ang bawat bubog na tumutusok sa kanyang kamao.

“Eh, kasi Angelo, naniniwala talaga ako sa wagas na pag-ibig. Para sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas ang iyong pag-ibig. Lalabas kasi na ang plastik di ba?”

“...Para sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas ang iyong pag-ibig.”

“Wagas na pag-aalaga... wagas na pag-ibig”

“TANGINA KA DIMITRI!!! MINAHAL KITA!! BAKIT MO AKO GINAGANITO!!” Tinadyakan ni PM ang lababo at natanggal ito mula sa pagkakakabit sa dingding. Nahulog ang lababo, pinulot ito ni PM at pinagtatapon kung saan saang bahagi sa banyo. Ngunit hindi pa rin ito nabasag, pinulot niya ito at tinapon papunta sa shower mirror na kanina pa basag na basag.

“FUCK YOU SA INYO! FUCK YOU! PUTANG INA!! HINDING-HINDI KO KAYO MAPAPATAWAD!!” Hindi mapigilang iyak ni PM habang umupo muli sa sahig.

“PM! WHAT'S GOING ON?!” At tumunog ang door knob ngunit hindi ito bumukas. Nakaupo pa rin si PM sa sahig at iyak ng iyak. “Leave me alone Arthur!” Sigaw ni PM.

“OPEN THIS GODDAMN DOOR! NOW!” Sigaw na utos ni Arthur ngunit hindi gumalaw ng isang kalamnan si PM. Nanatili siyang nakaupo habang inisa-isa ang mga mapapait na ala-ala mula sa kanyang nakaraan.

BOOGSH! BOOGSH! Sunod-sunod na kalabog ng pinto. Halatang pinipilit ni Arthur na buksan ang pintuan.

“I'm going to make your lives the most painful hell you will ever feel!” Iyak ni PM hanggang sa bumukas ang pintuan. Nakita ni Arthur ang durog na inidoro, ang durog na tiles, ang durog na bath tub, ang durog na salamin, ang natanggal na lababo. Ngunit hindi pa rin humupa ang kanyang pag-aalala kay PM.

Nakita niya ang duguang kamao ni PM at hindi niya maiwasang mag-alala tungkol dito. “What happened PM? Tell me. What is wrong with you!” Humagulgol si Arthur habang niyakap nito si PM at hinahaplos ang likuran.

“Arthur,” pagtawag ni PM kay Arthur habang umiiyak, “don't touch me.” Parang naiirita ang mukha ni PM at pumiglas siya mula sa pagkakayakap ni Arthur. Tumayo si PM at lumabas ng banyo. Iniwan niya ang tuwalya sa banyo at iniwan niya ang banyo na sira.

Napabuntong-hininga na lang si Arthur nang tingnan ang paligid.

“This would take a long time.” Mapait na ngumiti si Arthur habang tumulo ang kanyang luha.

“Good afternoon sir, what do you want for today?” Bati ng mga kasama kay PM habang nakaupo siya sa director's chair. Masama niyang tinignan ang babaeng intern na nasa edad 22. Tinitigan niya ito mula ulo hanggang paa dahilan para mahiya ang intern kay PM.

Bumaling ng tingin si PM sa production staff na nag-aayos ng set na gagamitin nila mamaya sa pag-take. Mas sumimangot ang mukha ni PM at bumalik siya ng tingin sa babaeng intern na nanginginig ang balikat – halatang kinakabahan sa mga titig at bulwak ng sama ng loob ni PM.

Ngumiti ng pakutya si PM sa intern, “How about...” patingin-tingin sa paligid si PM na tila ba may hinahanap, at bumalik ng tingin sa babaeng intern. Ngunit nawala ang ngiti at tinaasan niya ito ng kilay, “you, stupid blonde, quit standing and doing nothing, help those guys over there finish the set, and make yourself useful? I don't know who admitted you to be an intern, but I don't like you. I don't want to see your face first thing tomorrow.” Punong-puno ng inis ang mga mata ni PM na tila ba tinutunaw ang babae.

Nahiya ang babae, kaya yumuko ito at naglakad patungo sa prodution staff na pinagtutulungan ng matapos ang set.

“COME ON! MOVE YOUR SHIT FASTER!” Sigaw ni PM. Napressure ang mga tao kaya mas binilisan pa nila ang pag-ayos ng mga kagamitan. Nasa taas sila ng building at ang eksena ay nangangailangan ng mesa at upuan na para bang isang candle-light dinner.

Naiinip na si PM dahil sa tagal ng galaw. Ala-una na si PM at Arthur nakarating sa set, at di pa sila nakakapaghanda. Mag-aalas-singko na, ngunit hindi pa rin matapos-tapos ang set. Tumayo siya at nagtupi ng braso at halatang-halata ang inis sa lahat ng tao sa set.

“Okay,” panimula ni PM, “so we will just wait here for a million ice ages before you can finish setting up that stupid sofa?! That is really awesome, I like that!” Sarkastikong sigaw ni PM upang mas umusad pa ang galaw ng production team.

“PM,” kinalabit ni Arthur si PM sa likod, “chill out. Don't you think you should be the one at shame for coming in late?” Bulong ni Arthur kay PM na nagpaasim naman sa mukha ni PM.

“What?” Tumawa si PM nang pagkalakas-lakas, “come on Arthur. We have been waiting for almost four fucking hours for a candle-light set?! Supposed to be the scene was to be taken in the afternoon, and look at the fucking time. Surprise, surprise, mommy's cookies are ready! Is this mom's kitchen?! Oh, tell your mom Arthur I also want some cheesecake!” Sarkastikong sigaw ni PM habang pinagsisira ang mga palamuti na sa tingin niya ay mali.

“This is wrong. Too shabby. Too shiny. Too dark. The lighting is too obvious. The camera angles are wrong.” Isa-isang sinita ni PM lahat ng mga bagay sa tingin niya mali. Pinaghahampas niya ang mga ito sa sobrang inis.

“PM, I don't really think your problem is with the set.” Sambit ni Arthur habang sinusundan ng lakad si PM kung saan man ito magpunta.

Tumalikod si PM habang tumatawa, “Arthur,” ngumiti si PM, “I don't think my problem is your concern. You don't have to chase me around and make me look weak. And for the record, I think you need to babysit your daughter. That is your problem.” Dire-diretsong sagot ni PM na nabuburyong na.

“Okay sir, we are good.” Sabi ng production head kay PM. Lumingon si PM sa lalake at tinignan ang relos. “Good!” Sigaw ni PM. “For 4 fucking hours we are done setting up. Achievement unlocked! Congratulations!” Pakutyang sigaw ni PM habang pumapalakpak.

Naglakad si PM papunta sa kanyang director's chair nang mapansin niyang lahat ng tao hindi gumalaw at nakatingin lang sa kanya.

“WHAT?” Sigaw ni PM. “We will just stand for another four hours and wait for the pizza man to arrive? Move! On your places!” Kumaripas ng takbo ang lahat ng tao na nasa set papunta sa kanya-kanya nilang position.

“PM,” kalabit ni Arthur kay PM.

“What now?” Iritableng sagot ni PM. Hindi man lang tinignan si Arthur.

“Here's the script. This is the last scene. After this we will proceed with the editting.” Pag-report ni Arthur kay PM.

“Immediately?” Lumingon si PM kay Arthur na puno ng katanungan ang mukha.

“Yes, immediately. Here's the script, take it,” Inabot ni Arthur ang script ngunit hindi ito tinanggap ni PM. Winakli niya ito at bumalik sa paglingon sa harap upang obserbahan kung handa na magtake.

“Arthur, my name is PM Realoso. I am known to direct films without reading any script. So take that thing away from me or I will burn that and shove it down your ass.” Uminom ng tubig si PM at kinukuto ang mga buto-buto sa leeg.

Nakatayo lang si Arthur sa likod at nakatingin kay PM. “Okay,” sabi ni Arthur, “if that's what you like, I don't see any problem with that. If ever you need the script it's just right beside you.” Pinatong ni Arthur ang script sa mesa na nasa gilid ni PM. Naglakad si Arthur patungo sa tent.

“Sir, we are good. The actors are ready.” Sabi ng lalaki kay PM.

“Okay, start.” Tumango si PM sa lalaki.

“Scene 92, take 1, action!” CLAK!

“Rosemarie... Can you see the moon?” Turo ng lalaking nasa 20+ ang edad sa buwan na tila ba inaalok sa babaeng nasa harap niyang kumakain.

“Angelo... Kita mo yung buwan?” Nagflashback sa utak ni PM habang pinagmamasdan ang mga artista na ginagawa ang scene.

“Of course John! I am not blind! It's even really beautiful. Breath-taking. I knew that rooftop dinners are the best and romantic. If it rains, I don't care just so long as I can see the sky.” Ngumiti ang babae sa lalake at pinatuloy ang pagkain.

“Siyempre naman Dimitri. Kala mo saken bulag? Ang ganda nga o. Kaya maganda rito sa amin kasi may butas yung bubong ko, lalo na rito sa kwarto ko punong-puno ng trapal. Kaya kitang-kita ko ang buwan. Minsan naman kapag umuulan, kinukuha ko iyong mga baldeng nasa gilid ng pintuan.” Umiling si PM at pilit tinatanggal ang pagbabalik tanaw na kanyang naalala.

“Outrageous, that's why I like you.” Hinalikan ni John ang kamay ni Rosemarie at ngumiti ng pagkatamis-tamis dito. “One more thing, do you believe in unconditional and true love?” Tanong ni John kay Rosemarie. Halatang hinihintay ni John ang sagot ni Rosemarie. Tumigil sa pagkain ang huli at tumingin kay John.

“Ang sipag mo talaga. Eto, isa pa, naniniwala ka ba sa wagas na pag-ibig?” Sa puntong ito ay nararamdaman na ni PM ang biglang pagkirot ng puso niya sa mga bagay-bagay na muling bumabalik sa kanyang isip. Dahan-dahan nang lumalabo ang kanyang mga mata dahil sa luhang namumuo ngunit pinipigilan niya ito.

“John, you know that you are the only person I have ever loved like this. For me, true and unconditional love doesn't exist. When you talk about love, you will do everything you can. The “unconditionality” and truth isn't in love itself. You can stay forever in love, or being loved, but the amount of love you feel for the person doesn't matter if you don't have the drive to fight for what you truly feel, and eventually you cannot get what you want in the end. You can't stretch yourself further. If you are asking me, all love is equal, just plain love itself, not unconditional or true, just love. Even if the person cheated on you, you can still love the person anyway! But the real challenge is how are we going to make ourselves stay in love and what are we going to do to make each other feel unconditional and true.” Seryosong tinignan ni Rosemarie ang mga mata ni John.

“Dimitri. Alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko eh. Para sa akin walang wagas na pag-ibig. Kasi kapag pag-ibig na ang pag-uusapan, gagawin mo lahat sa abot ng iyong makakaya. Ang pagiging wagas ng pag-ibig ay wala naman sa pag-ibig mismo. Pupwedeng mananatili kang nagmamahal, o mamahalin, pero kahit gaano pa man kalaki ang pag-ibig mo para sa isang tao, kung wala kang lakas na loob upang ipaglaban ang pag-ibig na nararamdaman mo, hindi mo makukuha ang gusto mo. Hindi mo mawawagas ang sarili mo. Kung ako ang tatanuningin mo, lahat ng pag-ibig pantay. Kahit nanloko ka pa ng tao, mahal mo pa rin ang taong iyon. Kaya nga lang... nasa sa atin na kung paano natin pananatilihin ang nararamdaman natin at gagawing wagas ang pagpaparamdam natin nito sa taong mahal natin.” Bumibigat ang hininga ni PM dahil ang nangyayaring scene ngayon ay kaparehong-kapareho sa kanyang napanaginipan. Sumisikip ang kanyang dibdib kaya agad-agad siyang uminom ng tubig at kinuha ang script at tinignan ang last scene.

Unti-unting naglalapit ang mga labi ni John at Rosemarie nang...

“CUT!! CUT!!” Sunod sunod na sigaw ni PM.

“Why? Is there something wrong?” Tanong ng artistang babae na gumanap sa role ni Rosemarie.

“ARTHUR!! CALL ARTHUR NOW!!” May otoridad na sigaw ni PM dahilan upang magtaka ang mga tao na nasa set sa biglaang inasta nito.

Maya-maya ay pumasok na si Arthur at nagtatatakbo. “Why did you cut the scene PM? It was good!” Tanong ni Arthur na may halong frustration.

“What the hell is wrong with you?!” Sabay suntok sa mukha ni Arthur. “Why did you write this shit?!” Galit na galit ang mukha ni PM. Walang nagawa si Arthur kundi ang tanggapin na lang ang suntok na pinakawalan ni PM.

“I-I'm sorry. I only wanted to suggest that scene because I think it was good... And... the producers liked it. So they asked me if I could put that in.” Mahinang sagot ni Arthur na hindi man lang makatingin sa mata ni PM.

“You know how that scene affects me Arthur. You know better! I did not know about this, I am also writing the script Arthur, we wrote this together! Who cares about the producers?! All their participation is conditional – they only want revenue cuts and advertisement proper. We make the films Arthur! And even though we don't have those cheap producers, we can still create this film. For heaven's sake Arthur, I am the director! You are the producer! Even if we produce this together, we can still make the film anyway! Tell me... What happens if I ask the editting team to remove the final scene?!” Sumbat ni PM kay Arthur. Nakatingin lang lahat ng tao sa kanila. Si PM naman hindi na napigilan ang sarili at bumigay – tumulo ang kanyang unang luha.

“Then we are going to withdraw.” Payak na sabi ng isang producer na kanina pa pala nakatingin at nakikinig sa kanila. Lumingon si PM at pinunasan ang luha.

“Then do it! I am not afraid! I can always pay you back! It's not that I can't pay you, right? All you want is money, right? How much pay back do you need?!” Dali-daling binunot ni PM ang kanyang pitaka at nilapitan ang producer.

“You can't do that PM. We signed a contract. It says if you don't do what we want, we can always opt out.” Sabi ng isa pang producer.

“THEN GO! LEAVE!” Malakas na sigaw ni PM sabay turo sa fire exit patungo sa loob ng building.

“We are doing business here PM, all we need from you is a little sense of respect-”

“Exactly, respect it is. Did you respect my authority as the director?! Did you?!” Turo-turo ni PM ang kanyang dibdib habang tumutulo ang kanyang mga luha.

“The thing about you is you think everything is a business. You're wrong. My feelings are not for sale. My emotions are not for sale. Anyway, if you want to talk about legality, sure. Let's talk about legality. As provided in bullet 22, that the director, and scriptwriter can always leave the project once there is misbehavior in the set. You are aware of that, aren't you? I can always leave, and I'll take my story with me. The damages are down on you. First, you'll have to redo the whole scenes. You'll have to look for another director, and scriptwriter, and script. You cannot use any of my script or any of my ideas. Second, you'll have to spend a whole new amount of money to redo the film. Way to go to save up! Third, you'll have to pay all the crews for another set of labor.” Pagpapaalam ni PM sa mga producers habang basang-basa ang kanyang mukha sa luha. Nakatingin lang ang mga producers sa kanya habang umiiyak siya.

“Now tell me,” panimula ni PM, “who do you think has the final say?” Ngumisi ng mapait si PM habang sarkastikong tinatanguan ang mga producers.

Nag-walk out si PM.

Matapos magyosi ni PM, naglakad siya papunta sa pantry room nang marinig niya ang mga intern na nagkkwentuhan. Malutong ang kwentuhan ng mga intern kaya hindi muna siya pumasok at pinakinggan niya muna ito.

“The set was so intense! I never saw PM that emotional before. I mean, I know he's so hard on everybody and he acts like he's the only boss, but he makes really great films. I don't understand where that inspiration might have come from.” Sabi ng babae sabay higop ng kape.

“Yeah.. but whatever that is, I think that has something to do with his actions a while ago. It was really weird. Seems like something was bothering him. I watched him carefully and right from the very start of the scene, he felt really uneasy and uncomfortable.” Sabi ng isa pang intern na kinukuto ang buto.

“Do you think it's about his love? I mean, I don't know. Nobody will really get affected by that scene if it isn't all about love. Think about it, the scene was a romantic scene. He might be a hopeless romantic.” Sabay tawa ng lahat.

“No. I think not. Hopeless romantic people don't really act that affected. His actions were weird, like something that he remembered that wasn't supposed to be remembered.” Seryosong sagot ng isang intern.

“Do you think it's about Sir Arthur? I mean Sir Arthur is so hot. And we all know that Sir Arthur is gay so as PM. They are living together in one house. Don't you think it's weird? Two hot gay guys living together?”

“Yeah... I also noticed that. But they really aren't in a relationship.”

“Nobody gets in a relationship with PM! He's a lunatic! He's insane and out of his mind!” Tawanan.

“Ugh-hum.” Natigil ang tawanan at napalingon kay PM na nakatayo sa may bukana ng pintuan.

“Do you know why it's bad to talk behind somebody's back when you are in a pantry room?” Mahinahon na tanong ni PM habang dahan-dahang naglakad patungo sa refrigerator upang kumuha ng isang bote ng tubig. Nanatili namang nakatayo ang mga intern at nakatingin lang kay PM na para bang nananakot.

“You,” sabay turo sa isa sa mga intern, “blonde girl. Blonde, stupid girl, didn't I tell you to leave already?” Kumuha ng isang bote ng tubig si PM at binuksan ito. Tumingin muna siya sa babaeng intern na namumutla ang mukha sabay ngisi ng patakot dito.

“Please sir... Don't make me leave. I have to graduate on time-”

“But sadly you won't. You failed this internship. Poor work ethics. Slow poke. Can be subject to insubordination.” Ininom ni PM ang tubig.

“Well that's unfair!” Sigaw ng isa pang intern na babae, “PM, enough. Even though we are just mere interns, we are doing our best to pass this internship. You cannot make us leave, you have no grounds to do so.” iling ng intern na babae.

“I like your guts,” ngumisi si PM at nilapitan ang babae, “but you aren't that strong little girl. You make yourself look really strong, but you aren't. You know why? Because you have to talk about someone behind his back. Coward. Pussy.” Mahinahon na sagot ni PM habang nilapit ang kanyang bibig sa tenga ng babae.

“And uh..” Panimula ni PM, “no. I have grounds to make you leave. Unethical damages to employer. If I cannot trust you with my reputation, how can I trust you more?” Bahagyang tumawa si PM habang naglakad palabas.

“I don't want to see all of you. Effective now. You're out from the internship program. I'm sorry if you cannot graduate on time. Thanks to the lunatic.” At pakutyang sumaludo si PM sa mga babaeng intern habang lumabas na ng pantry room.

Pumasok sa loob ng tent si PM at nakita niya si Arthur at ang crew na busy sa pag-edit ng camera angles.

“Oh, PM. You have to see this.” Tawag ni Arthur kay PM. Lumapit si PM kay Arthur at hindi man lang nginitian ito.

“I have changed the last scene to a better one that doesn't have to concern you. I'm really sorry PM. I didn't mean that. I wanted to withdraw that but the producers were so insistent.” Maawaing mukha ni Arthur. Lumapit si PM kay Arthur.

“It's okay. How did you end the movie then?” Tanong ni PM na blangko ang mukha.

“Chasing scene. You scared the producers pretty well.” Ngumiti si Arthur kay PM.

Tumawa ng bahagya si PM. “They better be scared.” Umirap si PM sabay iling.

“And by the way, here's our ending track. We already obtained rights for this. Play it. It's a really old song but it's so good.” Sabay utos sa taong nag-kocontrol ng computer. At tumugtog ang pamilyar na kanta na labis na ikinabahala ni PM.

You're my peace of mind

In this crazy world.

You're everything I've tried to find, 

Your love is a pearl.

You're my Mona Lisa, 

You're my rainbow skies, 

Refrain:

And my only prayer is that you realize

You'll always be beautiful in my eyes.

“Stop!” Sigaw ni PM.

“Why? Don't you like it? It's a really old song but I like it so much. Everybody agreed to have this!” Sabi ni Arthur habang naka-play pa rin ang kanta.

The world will turn, 

And the seasons will change, 

And all the lesson we will learn

Will be beautiful and strange.

We'll have our fill of tears, 

Our share of sighs.

“Except me! Turn that off! I don't like it!” Sigaw ni PM.

“Why? Is this song really heavy to you as well?” Tanong ni Arthur.

“There are things you haven't completely known Arthur. Stop this, now!” Unti-unting bumibigat ang mga mata ni PM sa narinig na kanta ngunit pinipigilan siya ni Arthur na ipahinto ang kanta.

Refrain:

And my only paryer is that you realize

You'll always be beautiful in my eyes.

Chorus:

You will always be beautiful in my eyes.

And the passing years will show

That you will always grow

Ever more beautiful in my eyes.

When there are lines upon my face

From a lifetime of smiles, 

When the time comes to embrace

For one long last while, 

We can laugh about how time really flies.

We won't say goodbye 'cause true love never dies.

You'll always be beautiful in my eyes.

“Arthur, I am not playing games with you! Stop this song, now!” Umiiyak na si PM ngunit natatawa pa rin si Arthur na tila ba laro lang ang lahat para sa kanila.

Chorus:

You will always be beautiful in my eyes.

And the passing years will show

That you will always grow

Ever more beautiful in my eyes.

Bumigay na si PM at tuluyan na siyang napaupo sa sahig at tuloy-tuloy ang pag-agos ng kanyang luha.

The passing years will show that you will always grow

Ever more beautiful in my eyes.

“Hey, PM, stand up. I'm sorry babe. I didn't know that this is-” Naputol si Arthur at nagulat ang nasa loob ng tent sa sunod na ginawa ni PM.

Sinuntok niya ang flatscreen monitor at tumagos sa likurang bahagi ang kanyang mga kamao. Tuloy tuloy pa rin ang kanyang paghahagulgol na labis nagpa-uneasy kay Arthur.

“FUCK YOU!” Sigaw ni PM sabay tadyak sa tiyan ni Arthur. Napaigtad sa sakit ng tiyan si Arthur. Nakakaawa ang mukha ni PM, parang mukha ng nawalang ng mundo.

Nagtatakbo si PM hanggang sa makaabot siya sa bathroom. Kaagad na pumasok si PM sa isang cubicle habang lumuluha. Nang mailock na niya ang pinto ay malakas niyang sinuntok ito nang paulit ulit hanggang sa nabutas ito at bahagyang lumusot ang kanyang kamao. Hindi na niya alintana ang pulang likido sa kanyang mga palad at ng hapdi na kanyang nararamdaman. Habang napasuntok siya sa pinto, walang humpay ang daloy ng kanyang mga luha. Umiiyak siya – isang iyak ng sakit at pait, tahimik ngunit malalim.

Nang masiyahan, binaba niya ang toilet seat at umupo siya sa toilet. Hinablot niya ang kanyang pitaka mula sa kanyang bulsa sa likod ng kanyang pantalon at kinuha ang nakaipit na tinuping papel...

(Nakasulat sa papel)

Kaya ko namang tanggapin lahat ng sakit eh. Kayang-kaya ko. Gustong-gusto ko nga eh! Ngunit hindi ko kakayanin kung ibang tao ang babalingan niyo ng sakit... Kahit ako na lang sana. Wag na si nanay... Wag na si Angela...

Hinding-hindi ko kayo patatakasin. Nagpakatanga ako noon, gagawin ko kayong tanga ngayon.

Tangina niyong lahat. Tangina niyong lahat. Tangina niyong lahat! Papatayin kita Jun, magtago ka na dahil dadahan-dahanin ko ang sakit na iyong malalasap hanggang sa isisigaw mo nang gusto mo nang mamatay! Ikaw Corina, ginawa mong miserable ang buhay ko at ipapalasap ko sa'yo ang sariling gawain mo! Wala akong utang sa'yo! Wala akong utang sa'yo puta ka! Dimitri? Isa ka pa. Ikaw ang nagpahamak sa akin. Pinahiya mo ako sa libo-libong tao. Ginawa mo akong tanga. Pinahirapan, ginago, niloko, at binaldado. Minaltrato mo pa ako na mas masahol pa sa katayin. Lagot ka sa akin, gagawin ko ang lahat hanggang sa hilingin mong sana hindi ka na lang nabuhay. Manang-mana ka sa papa mo! At yung punyetang bestfriend ko... si Gio? Papahirapan ko siya. Gagawin ko siyang abnormal sa lahat ng tao, sa harap ng telebisyon. Walang kwentang bestfriend, di na nakinig sa akin.

At ikaw Gab


“At ikaw Gab...” pag-ulit ni PM habang hawak hawak niya ang kulay dugo at basang-basa sa luha na papel. “Ikaw Gab..”

“PM! Open this fucking door!” Sigaw ng lalaki mula sa labas ng cubicle. Hindi nataranta si PM. Habang sigaw ng sigaw ang lalaki, marahan niyang tinupi ulit ang papel at pinasok muli sa pitaka niya. Tumayo siya at hindi man lang nag-ayos ng sarili.

“I said open this door! Fuck! Come out! Now!” Patuloy na sigaw ng lalaki. In-unlock niya ang pinto. Nang marinig ng lalaki ang pag-clink ng bakal, walang pagdadalawang-isip ay tinulak niya ang pintuan at kaagad na niyakap si PM.

“PM... You had me scared... Are you alright?” Pag-aalalang tanong ng lalaki kay PM habang yakap niya ito sabay haplos sa bumbunan ni PM.

“Arthur...” matigas na usal ni PM, “Stop.” Walang emosyon ang mukha ni PM na lubos namang ikinabahala ni Arthur.

Nilayo ni Arthur ang kanyang ulo, ginapang ang mga bisig sa magkabilang balikat ni PM at siniyasat ng tingin ang kanyang katawan. Nang mapansin ang tumutulong dugo mula sa mga kamao ni PM, kaagad niyang hinablot ang panyo na nasa likuran na bulsa ng kanyang pantalon, hinati ito sa dalawa, at pinulupot sa kabilang kamao ni PM.

Napatingin lang si PM sa ginawa ni Arthur habang patapos na ang huli sa paglagay ng panyo sa mga kamao nito.

“There. Next time, don't ever do that again.” Hinalikan ni Arthur ang noo ni PM at niyakap ito. Damang-dama ni PM ang mainit na hininga ni Arthur sa kanyang tenga habang magkayakap sila. Habang ninanamnam ni Arthur ang pagyakap kay PM, napansin nitong hindi kumikibo si PM. Nilayo niya muli ang kanyang katawan mula kay PM at pinagmasdan ang mukha niya. Dahan-dahang lumipat ang kanyang mga kamay sa magkabilang pisngi ni PM at tinititigan ang kalaliman ng walang saysay na mga tingin ni PM.

Samantalang si PM, diretsong nakatingin kay Arthur at wala man lang reaksyon sa mga pangyayari.

Nilipat ni Arthur ang kanyang mga hinlalaki sa magkabilang ilalim na bahagi ng mata ni PM at nagsalita, “I love you PM.”

Nagtitigan sila. Hindi nagsalita si PM ng mga limang segundo habang matalas pa rin ang mga titig nito kay Arthur.

Maya-maya, “Tsss,” sarkastikong usal ni PM habang sinimangutan si Arthur, “Thanks, but right now, I don't need love.” Matitigas ang mga salita ni PM. Winakli niya ang mga kamay ni Arthur na nasa kanyang mukha at diretsong naglakad palabas ng cubicle.

Naiwan sa loob ng cubicle si Arthur habang pinagmamasdan si PM na lumabas ng cubicle. Nanlalabo na ang kanyang mata hanggang sa bumagsak na ang kanyang unang luha.

“But,” panimula ni Arthur, “it has been you all along PM... for 8 years now.” Tulo ng tulo ang kanyang mga luha.

“And I still love you.”

Alas-dos na ng umaga. Nasa bar si PM at nagpapakalasing. Pilit niya inisa-isa ang mga mapapait na ala-ala na nangyari sa buhay niya.

Bakit nga ba ako umiiyak? Nasasaktan ba ako? Kanino? Dahil kay? Para saan? Tama. Umiiyak ako dahil kasalanan ko lahat. Kung hindi lang sana ako nagpakatanga, edi sana buhay pa ang mama ko, buhay pa ang kapatid ko, sana naging reporter pa ako, e sana naging masaya pa ako. Pero nangyari na eh, hindi ko na maibabalik lahat-lahat. May pinagsisisihan ba ako? Oo, meron. Kahit masokista ako, sana lumaban ako. Sana pinaglaban ko ang nanay ko. Sana pinaglaban ko si Angela. Sana nagpakatino ako at hindi ako buntot ng buntot kay Dimitri at Gio. Sana mas naging kaibigan ko pa si Gab. Sana si Riza mas naging bestfriend ko pa. Masokista ako oo, pero umiiyak ako ngayon dahil kahit naeenjoy ko ang sakit na aking mga dinanas noon, hindi ko inakala na aabot sa ganitong punto ang mawawala sa akin. Sana inisip ko ang ibang tao. Sana, nagtiwala ako sa sarili ko. Sana, hindi ako nagpaktanga.

Sa sakit na nakuha ko noon, oo masokista ako. Pero sa mga taong nawala dahil sa kagaguhan ng mga tao sa paligid ko, at dahil na rin sa akin, diyan tumigil ang aking pagkamasokista.

Hindi ko kayang manakit ng tao.

Pero kasalanan ko ba na ayaw ko manakit ng tao? Hindi, di ba?

Ngunit ngayon iba na ang laro ng mundo. Nawala na lahat sa akin. Masokista pa rin ako. Mayaman na ako. Kung ang batas ng mundo ay puro sakitan, matagal ko na iyang nilaro. Kung ang batas ng mundo ay maglaro ng apoy, matagal ko ng ginawang impyerno ang mundo...

Kailangan ko lang i-apply sa ibang tao... sa karapat-dapat na tao.. o mga tao...

Nag-enjoy nga akong saktan. Ngayon, sila naman ang mag-eenjoy kong saktan.

Umiiyak ako ngayon dahil nauwi sa wala ang pagiging masokista ko. Sana kahit sila nanay at Angela lang man...

Nilagok ni PM ang pang-dalawampung mug ng beer. Sumenyas siya na magpapahinga muna siya bago siya iinom ng isa pa.

“Hey. You look really familiar. Have I seen you somewhere?” Tanong ng isang lalaki kay PM. Sinubukang tingnan ni PM ang lalaki at umiling.

“That's fine. Wanna fuck? Horny?” Alok ng isang lalake kay PM. Kahit medyo tipsy na si PM, pinilit niyang tingnan ang mukha ng lalake. Gwapo, artistahin, malaki ang katawan, at higit sa lahat, pamilyar. Alam niyang nakita na niya ito somewhere. Ngunit dahil sa sobrang kalasingan, hindi na niya maalala.

Ngunit sobrang lasing na si PM na kahit pag-aalala ng mukha hindi na niya magawa.

Ngumiti si PM at umiling. “Top or bottom?” Tanong ni PM sa lalake.

“Versatile babe.” At sinunggaban ng lalake ang mga labi ni PM. Gumanti naman ng halik si PM at naghalikan sila kahit maraming nakatingin sa kanila.

Ginamit ng lalake ang sasakyan ni PM at hinatid si PM sa bahay nila ni Arthur. Nang mapansin na wala pang tao, nilabas niya si PM na lasing na lasing at kinuha ang spare key na alam ng lahat na palaging nasa ilalim ng door mat. Pagbukas ng bahay ni PM, dineretso niya ito sa kwarto at kaagad na sinunggaban ng romansa.

Habang nakahiga si PM ay pinatungan ito ng lalake at hinahalikan.

“What's your name?” Tanong ni PM.

“Orland.” Sabay hablot sa damit ni PM dahilan upang mapunit ito. Wild na wild si Orland at nililibot ng dila niya ang leeg, utong, at puson ni PM. Nalibugan naman si PM.

Maya-maya, pinatuwad ni Orland si PM at binuksan lang ang zipper at pinalabas ang tarugo nito. Hinubad niya ang pantalon ni PM at finifinger niya si PM. Sarap na sarap si PM sa ginagawa ni Orland sa kanya.

“Fuck me hard now bitch! Fuck my boy pussy!” Hayok na hayok na sigaw ni PM.

“I'm gonna make you regret you said that.” Sabay halik sa pwet ni PM. Papasukin na sana ni Orland ang butas ni PM nang.

BOOGSH!! Bumukas ang pintuan at napalingon si Orland.

“What the hell Orland! Get off PM!” kinuwelyuhan ni Arthur si Orland at binugbog. Natumba si Orland at kaagad na lumabas ng kwarto. Takot na takot ang mukha ni Orland at tila ba natakasan ng dugo ang mukha. Walang pagdadalawang isip ay tumakas si Orland at kaagad na nawala sa paningin ni Arthur.

Nag-aalala si Arthur para kay PM kaya pinasuot niya ito ng damit at pantalon at inaalog. Umiiyak pala si PM na para bang may binubulong.

“PM, PM!! Are you okay?! Nothing happened. I'm here. I'm always here.” Yakap ni Arthur si PM habang nararamdaman ni PM ang matitipunong dibdib at braso ni Arthur sa kanyang ulo.

“Sino kaaaa? Bakit ka tumigiiiil... Parusahan mo pa ako please... Saktan mo pa akooooo” kahit mahina na si PM, pinilit niyang kunin ang braso ni Arthur at kahit hindi nakayang igalaw ang katawan ay tila ba pinasusuntok si Arthur sa kanyang mukha. Desperado na naman si PM na masaktan at pilit niyang sinisisi ang sarili sa pagkawala ng mga mahal sa buhay niya.

Iyak ng iyak si PM habang nakahilata sa kama at nakahubad. Gusto na niyang makatanggap ng sakit ngunit naiiyak na tinititignan ni Arthur ang kaawa-awang mukha ni PM. Nawawala na ang tino sa kanyang mukha at halatang puro problema na ang pumapalibot sa kanyang utak. Makikita mo sa kanyang mukha ang matinding emosyon na kanyang nararamdaman na kailangan na niyang iiyak dahil hindi na niya kakayanin. “Saktan mo pa ako... Please... Saktan mo pa ako... I don't want to live anymore!!! Ang sama sama kong tao. Makasarili ako!! Patayin mo na ako!!” Tinignan ni Arthur ang mukha ni PM na umiiyak at tila batang nanakawan ng candy.

Kahit hindi nauunawaan ni Arthur ang pinagsasasabi ni PM, mas niyakap niya pa ito ng mahigpit. Hinalikan niya sa noo si PM sabay punas sa mga luha na tumatakas sa mga mata nito.

“I love you, and I will always protect you... even if it hurts so much.”



Itutuloy...

Gapangin mo ako. Saktan mo ako. 2