GAPANGIN MO AKO. SAKTAN MO AKO. II
Written by: Cookie Cutter (Facebook)
Book 1: Teaser | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 I 20, 21, 22: Final Chapter | Epilogue
Teasers: Dimitri | Riza/Jonah | Corina/Jun | Gio | Gab | PM/Arthur
Book 1: Teaser | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 I 20, 21, 22: Final Chapter | Epilogue
Teasers: Dimitri | Riza/Jonah | Corina/Jun | Gio | Gab | PM/Arthur
Author's note: Saglit na hello lang kay Calum, kay Kuya Jason (iniba ko pangalan mo kuya kasi lam ko ayaw mo ma-publicize ka.), kay Kuya Red, kay Ken na walang sawa taga-testing ko, si Boi Ganny na medyo may problema ngayon, si Super Friend na may chinitong boypren huhu inggit ako Gio. :( at sa mga kaibigan ko sa dummy na nakakabasa nito, sa mga nag-message sa facebook at sa gmail, maraming salamat po. Sisikapin ko po na makareply sa mga mensahe niyo sa facebook at makacomment dito kung kaya ko. Sisikapin ko ring maisa-isa ko kayo kahit di kayo marami, okay lang hihi pamilya tayo eh di ba? Pipilitin ko po na makakasagot sa mga comments niyo at makakausap kayo. Daghang salamat!
Isang hi din para kay Kuya Ponse. Labyu kuya huhuhuhuhuhuhuhuhuh di na po pasaway
Mahaba po to dahil simula na. Bayad ko to sa mga nag-antay at sumubaybay. Eto na!
Isang hi din para kay Kuya Ponse. Labyu kuya huhuhuhuhuhuhuhuhuh di na po pasaway
Mahaba po to dahil simula na. Bayad ko to sa mga nag-antay at sumubaybay. Eto na!
Opening primer:
"Mali ako. Mali ako. Nabubuhay ako sa kasinungalingan at hinagpis. Mali ang mga desisyon ko. Hindi ako naging sigurado sa mga pasya ko. Sana siya na lang ang pinili ko. Sana di nakinig sa mga sabi-sabi. Sana di ako nagpabulag sa galit. Sana di ko siya nasaktan. At sana... makita ko pa siya. Punung-puno ako ng pagsisisi, at kung tatanungin niyo kung masaya ba ako ngayon... hindi. Palaging alila ni papa para matanggal si Sheldon Grandyaryo sa pusisyon, palaging sinisigawan ng asawa, palagi akong malungkot, at palagi akong naghihinagpis. Pakiramdam ko lahat ng tao ay ayaw sa akin. Noon, isa lang ang gusto kong gawin... ang maging magaling na artist. Ngayon, isa na akong graphic artist, stage props director, floor artist sa kumpanyang kinabubuhayan ng tatay ko. Sana nga masaya akong ginagawa to ngayon, kaso alam kong kahit kailan, kung ginawa ko lang ang tama noon, siya lang sana ang makakapag-pasaya sa akin. Dimitri Salviejo. Palaging may kulang... at alam na natin kung ano ito... si Angelo. Kung darating siya, mali ba na piliin ko siya? Mali ba ang kaligayahan ko naman ang masusunod? Patatawarin pa ba niya ako. Baka lang. Baka lang babalik siya... na alam naman natin na malabo na."
"Kung kasalanan ang ipaglaban kung anong akin, tawagin niyo na akong kriminal. Lahat ng gusto ko, magiging akin. Natuto akong lumaki sa mundong patayan: kung di ka papatay, sintonado ka. Survival of the fittest kumbaga. Handa akong makipaglaban para protektahan ang mga bagay na dapat ay sa akin. At lahat ng makakabangga ko, masasagasaan. Kinaya kong makipagbakbakan noon. Pinaglaban ko lahat, si Dimitri, ang aking kumpanya, ang aking hotel. At heto ako ngayon, kasal, may anak, isang successful manager at CEO. Corina Giligan-Salviejo, handang lumaban. Susuungin ko lahat ng laban para maging buo lang kaming magpamilya. Mahal na mahal ko si Dimitri at si Monte. Ipaglalaban ko kung anong meron kami."
"Naloko, nasaktan, napaasa. Sana naging matigas ako. Sana naging matalino ako. Sana naging mas sensitibo ako. Dumating si Angelo sa buhay ko bilang isang kaibigan... ngunit sa panahon na walang-wala ako, doon ko siya natutunang mahalin. Kaso, sa mga araw na iyon, di ko lubos akalain na iyon na rin pala ang kanyang huli. Nawala siya nang parang bula... Kung sana narinig niya lang noong gabing nawala siya, kung sana hindi niya ako binabaan ng telepono, sana nasabi ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Sana nabago ko pa ang isip niya bago siya naglalakwatsa, bago siya nawala. Ngayon, lumipas ang walong taon, mas nararamdaman kong araw-araw ko siyang hinahanap, at araw-araw akong umaasa na sana yakapin niya ako mula sa likod at masabi man lang na mahal niya rin ako. Pero wala na eh. At di sana siya nalugmok sa lungkot at pang-iinsulto kung di lang dahil kay Dimitri. Buong buhay ko siyang isusumpa at ang pamilya niya. Habang buhay ko silang di aatrasan, mapatrabaho o saan man. Sila sa NGC Broadcasting Corp., ako naman sa Magic Broadcasting Corp. Hindi na ako ang dating Gab na mabait, lalong-lalo na sa pamilya kong iniwan ako - at ngayon pinipilit ako sa mga desisyon ko. Ang kapal ng mukha nila na matapos nila akong iwan ako noon tapos ngayon dinidiktahan nila ako sa mga desisyon ko? Pagkatapos nilang magkaroon ng kanya-kanyang pamilya, babalik sila at ako ang parurusahan nila? Iba rin. Gabby Victorio here, CEO of Magic Broadcasting Corp, 3-peat number one against NGC Broadcasting Corp., at habang buhay lulunurin sa pagkakatalo si Dimitri ang pamilya niya. Tuloy ang laban."
"Walang kwentang kaibigan? Ako na yan. Oo, aaminin ko. Minsan akong nagkasala, pero maniwala kayo't sa hindi, ginawa ko lang naman iyon sa matalik na kaibigan ko dahil sa matinding pagmamahal - pagmahahal na hindi ko pa kayang unawain dahil sa galit at hinagpis. Nagagalit kayo sa akin? Well... Ako galit din ako sa sarili ko. Sa panahon na kailangan niya ako, hindi man lang ako nandiyan para pagaanin ang loob niya. Kung di ko nalaman na ganon ang sitwasyon ng nanay niya, ng kapatid niya, sitwasyon niya, di ko malalaman na mali pala ang mga desisyon ko. Oo, epokrito na kung epokrito. Pero tao rin lang naman ako, nalilito at nagagalit. Di ko naman itatanggi na mali ako sa mga desisyon ko eh. At pinagsisisihan ko na iyon lahat. Hiling ko lang sana ay maibalik ang bestfriend ko. Kung babalik man siya, handa akong ipaubaya ang sarili ko sa kanya - gawin na niya kung anong gusto niyang gawin sa akin. Gagawin ko lahat, titiisin ko lahat, malaman niya lang kung paano ako nagsisisi sa mga ginawa ko. Namimiss ko na siya, at kung pwede ko lang siyang ligawan, bakit hindi? Pagkatapos ng graduation namin, madalas na akong pinagkukutuban ng loob. Paano kung mali ang mga pulis? Paano kung mali si Riza? Paano kung buhay pa talaga ang taong malapit sa puso ko? Di natin alam. At alam niyo kung ano ang pinakamasakit? Isa ako sa dahilan kung bakit wala siya ngayon, at bilang taong may nagawa sana para masolusyunan ito... ang tanging magagawa ko lang ngayon ay ang manahimik at magdasal. Oo, sikat nga ako. Oo, maraming nahuhumaling sa akin. Oo, ang sarap ng sex life ko. Oo, ang dami kong pera... Pero isa lang ang makaktanggal ng lungkot ko - ang makita siyang muli. Gio Santos po. Sana'y mapatawad niya ako."
"Matagal ko nang napapansin na palaging napapaaway ang kahanga-hangang batang ito - Si Angelo. Noon, alam kong may kaya. Alam kong may ibubuga at may igaganti. Lumalaban naman. Ngunit simula noong nahulog sa pag-ibig, mas naging malambot ang kanyang puso. Di ko sinasabing masama, pero nakalimutan na niya ang kanyang sarili. Simula noon, pinapabantayan ko na siya kay Grace upang tingnan kung okay pa ba siya. Noong nalaman namin na namatay na ang kanyang kapatid, sinubukan naming pagaanin ang loob niya sa paraang kaya namin - ang paartehin siya sa entablado. Ngunit inaaway at pinahiya siya ng mga lalaking nung napagtanto ko ay boyfriend at bestfriend nia pala. Ang sakit, sabi ko: "Ako na ang bahala sa batang ito. Total, wala naman akong anak." Napuruhan ang nanay niya, wala kaming nagawa. Gugustuhin ko man siyang alukan ng pera, alam kong di niya tatanggapin, at mawawalan ako ng trabaho dahil magrereplekta ito sa Statement of Assets and Liabilities and Network ko. Kaya pinakusapan ko na lang ang dorm manager na matulungan siya. Noong namatay ang nanay niya, di ko alam kung paano siya tutulungan. Mas naging mahirap para sa amin ni Grace dahil mailap na ito. Andiyan pa rin si Riza para balitaan kami every now and then. Hanggang sa nawala siya, nakabantay pa rin ako sa kanya. At niligtas ko siya. Ngayong magbabalik na siya, hindi ko siya pipigilan sa kahit anong paghihiganting gagawin niya. Spoiled man siguro ako sa instant anak ko, pero karapatan niyang gawing magaan ang loob niya. At di ko siya aawatin, poprotektahan ko pa siya. Jonah Realoso, isang ina."
"Galit ako. Akala ko ayos na lahat at ayos na ang pakiramdam ko. Pero sa panahon na tinangka namin ni Corina na hayaan siyang patayin ang sarili niya, nabigo kami kasi marunong pala siyang lumangoy. Tumakas kami ni Corina, at ayon sa aming pinagtanungan, nakita na ang kanyang katawan. E di, ano pa ang pag-aalahanin namin? Wala na. Ayos na ako. Ayos na si Corina. Kaso may natanggap kaming report mula sa private investigator ng ama ni Corina na maaaring buhay pa ito dahil hindi ito nawala... At di ko pa nagawang patayin ang anak ni Martil dahil ayon sa ulat... hindi tunay na anak ni Martil si Angelo. Hanggang ngayon takot na takot ako at baka isang araw babalik na lang siya at eto na ang simula ng aming katapusan. Pinapaligaya ko na lang ang sarili ko at pati si Corina - di nabigo si Corina na pasayahin ako kahit asawa na niya ang anak ko. I deserve to be happy. Ayaw ko sa lahat, yung pinagtataguan ako. Huwag ko lang makitang buhay si Angelo, kung totoo man ang kutob ko, dahil mapapatay ko siya ulit kahit takot na takot ako. Nagawa ko ngang patayin ang nanay niya, siya pa kaya? Kagaya ni Angelo at ng pamilya niya, may mga bagay na dapat kalimutan. Jun Salviejo."
"Naging abugada ako para sa kaibigan na kalaunan minahal ko. Hindi ko intensyon na akuin si Angelo dahil una, kasal na ako sa taong mahal ko, at pangalawa, may anak na kami. Pero no lies, mahal na mahal ko si Angelo mahigit pa sa kaibigan, sana lang nalaman niya ito at sana nga lang nabuhay pa siya dahil doon. Iyon lang naman ang kailangan ni Angelo noon eh... malasakit at pagmamahal. Kaya ko iyong ibigay, pero nabulagan ako sa pagiging bestfriend namin. Mahirap ipakita at mahirap maunawaan lalo na't di niya kailangan ang pagmamahal ko noon, kaya wala nang dahilan pa upang alamin ko ang totoong naramdaman ko. Pero mali ako. Di ko alam kung paano siya pakikitunguhan dahil sa sobrang lungkot ko para sa kanya. Sana pala inalam ko. Sana nalaman ko kagad na mahal ko siya. Sana umiba ang sitwasyon... at hindi ko ito mapapatawad. Malalaman ko rin kung sino ang may kasalanan sa pagkawala ni Angelo, at sa oras na malaman ko kung sino ang may gawa ng kalungkutan ni Angelo, sa impiyerno ang bagsak naming dalawa. Riza Gorezo, lawyer, activist, fighter. At least, malaman man lang sana ni Angelo na mahal ko siya, ayos na. Malaman niya lang man na di ko siya sinuko, okay na. Siyempre, miss na miss ko na ang bestfriend ko... Kahit makita ko lang man siya... Kahit one last time."
"I love him, and that's all that matters. I hug him, I cuddle with him, I eat with him, and he cries unto me. I will always be ready for the man I love. I love PM, and I will embrace and suffer both his good and bad side. Even though for 8 years, he's still the one. I love him, and I will always protect him. I will always be there for this man who happens to be my business partner, even though he has some behavioral conditions, I can cope with that and I can live with that. Arthur Boyd, lover, martyr, producer, filmmaker."
"Ang tanging kasalanan ko ay ang magtiwala sa mga tao. Sa pagbabalik ko, no trust will be given. What's gonna be left in the vault are pure business, ventures, and projects. Other than that, I'm going to do business professionally, harshly, rudely, and in strict manner. There is no room for mistakes. Wala nang bait-baitan. I will be back for revenge. Goodbye Angelo, hello PM. Lean, tall, sexy, smart, hot, boy-next-door, and that's me. They all want me, but I don't want anything from anyone anymore. Kung meron man, gusto kong umiyak lahat ng tao dahil sinaktan ko sila, gusto kong sumigaw sila sa sakit na ako ang may dulot, gusto kong magsisi sila na nakilala nila ako. Nagbago na ako, hindi, mali. Nabuhay ako muli. Kung noon umiiwas ako sa alak, ngayon bestfriend ko na siya. Kung noon, hindi ako mahilig sa yosi, ngayon parang ngipin ko na siya. I'm up for sex, sex, sex. I'm alive for a reason... Ang galit na namumuo sa puso ko ang dahilan kung bakit ako buhay ngayon. I don't know how to be compassionate anymore, maliban sa taong sumalo sa akin - si Dean Jo- este, Mom. Tinuruan niya akong maging matapang, malakas, at walang inuurungan. Binuhay niya ako muli.
Ang nasa puso ko ay pawang galit at dahas na lang. Kung di lang nila kinuha si inay, kung di lang nila kinuha si Angela: di sana ako magiging ganito. Pero... bakit? Bakit, anong kasalanan ng mga mahal ko sa buhay kung bakit sila pa ang kailangan mawala? May dapat ba akong malaman? Karapat-dapat ko bang alamin ang mga tanong na sana'y nilimot na ng panahon? Ano-ano ang aking matutuklasan tungkol sa aking sarili?
Handa na ako."
________________________________________________________________________
Part 1: "Sorpresa"
Chapter 1: "Bakit ang hirap kalimutan?"
“I love you, and I will always protect you. Even if it hurts so much...” -Arthur Boyd
--
“Angelo...
Kita mo yung buwan?” Kinuha ni Dimitri ang aking kamay at
hinahalik-halikan na para bang nanggigil. Nakahiga kaming dalawa sa
kama matapos ang isang pag-iisang laman namin na puno ng “pag-ibig”
at “pagmamahal” sa isa't-isa.
“Siyempre
naman Dimitri. Kala mo saken bulag? Ang ganda nga o. Kaya maganda
rito sa amin kasi may butas yung bubong ko, lalo na rito sa kwarto ko
punong-puno ng trapal. Kaya kitang-kita ko ang buwan. Minsan naman
kapag umuulan, kinukuha ko iyong mga baldeng nasa gilid ng pintuan.”
Tinuro ko ang lalagyan ng timba at balde na nagpapatong-patong sa
isa't-isa.
“Ang
sipag mo talaga.” Sabay halik sa leeg ko. “Eto, isa pa,”
panimula ni Dimitri, “...naniniwala ka ba sa wagas na pag-ibig?”
Tinititigan ni Dimitri ang aking mga mata na nagniningning habang
nakatingala ako sa ganda ng langit mula butas ng aming bubong.
Maya-maya lumingon ako sa kanya at ngumiti.
“Dimitri.
Alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko eh. Para sa akin walang wagas
na pag-ibig. Kasi kapag pag-ibig na ang pag-uusapan, gagawin mo lahat
sa abot ng iyong makakaya. Ang pagiging wagas ng pag-ibig ay wala
naman sa pag-ibig mismo. Pupwedeng mananatili kang nagmamahal, o
mamahalin, pero kahit gaano pa man kalaki ang pag-ibig mo para sa
isang tao, kung wala kang lakas na loob upang ipaglaban ang pag-ibig
na nararamdaman mo, hindi mo makukuha ang gusto mo. Hindi mo
mawawagas ang sarili mo. Kung ako ang tatanuningin mo, lahat ng
pag-ibig pantay. Kahit nanloko ka pa ng tao, mahal mo pa rin ang
taong iyon. Kaya nga lang... nasa sa atin na kung paano natin
pananatilihin ang nararamdaman natin at gagawing wagas ang
pagpaparamdam natin nito sa taong mahal natin.” Dire-diretso kung
sagot habang dahan-dahan kong sinusuot ang boxers habang nakahiga.
Ilang
sandali ang dumaan ay tumingala ulit ako sa langit. Ang ganda.
Napakaganda. Ang sarap sa pakiramdam. Apat na buwan na rin pala kami
ni Dimitri. Sa loob ng dalawang semestre, ang daming mga bagay na
nangyari sa buhay namin na hindi namin inaakala na sa dami ng mga
taong pwedeng makakabangga namin, makukuha pa naming makilala ang
isa't-isa.
Ngunit
natahimik si Dimitri. Naninibago ako sa kanyang pagkatahimik dahil
madalas nagsasalita ito at panay ang biro at panunukso. Ngunit
ngayon, iba. Hindi ko maipaliwanag kung may problema ba ang mahal ko
o baka inaantok lang.
Humarap
ako sa kanya sabay palo sa kanyang braso. Ang laki. Ang tigas.
Halatang madalas sa gym.
“Aray
naman Angelo!” sigaw ni Dimitri, “makapalo naman to parang
sinasaktan ko. O bakit?” Naiinis na sagot ni Dimitri. Natawa ako
dun. Ang cute talaga ni Dimitri kapag naiinis. Parang batang naagawan
ng candy. Hahaha.
“Hahahahaha.
Nakakatawa ka talaga Dimitri,” unti-unti nang humupa ang aking
pagtawa, “o napano ka na naman diyan? Tahimik mo boy ha.” Tukso
ko sa kanya habang nilalaro ng mga daliri ko ang kanyang
bunbunan.
Nagpakawala ng isang malutong na buntong-hininga si Dimitri.
“Eh, kasi Angelo,” nag-aalangan na sagot ni Dimitri, “...naniniwala talaga ako sa wagas na pag-ibig. Para sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas ang iyong pag-ibig. Lalabas kasi na ang plastik di ba?” Tanong niya habang nakatingin sa itaas, halatang pinag-isipan ang aking mga nasabi.
“OA mo.” Matigas kong sagot kay Dimitri at tumalikod mula sa kanya. Inunan ko ang aking mga braso.
Nagpakawala ng isang malutong na buntong-hininga si Dimitri.
“Eh, kasi Angelo,” nag-aalangan na sagot ni Dimitri, “...naniniwala talaga ako sa wagas na pag-ibig. Para sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas ang iyong pag-ibig. Lalabas kasi na ang plastik di ba?” Tanong niya habang nakatingin sa itaas, halatang pinag-isipan ang aking mga nasabi.
“OA mo.” Matigas kong sagot kay Dimitri at tumalikod mula sa kanya. Inunan ko ang aking mga braso.
Maya
maya naramdaman kong parang may matigas na bagay ang tumutusok sa
pwet ko. Tinitigas na naman si Dimitri, nalilibugan na naman ang
gago.
“Uy... Angelo... Isa pa nga...” Panunuyo ni Dimitri
habang hinihingahan ang aking leeg. Ramdam ko ang init ng kanyang
katawan dahil pareho lang kaming nakahubad ng pang-itaas. Ngunit ang
nakakadala ng libog sa akin ay ang hininga niyang nilulusaw ang aking
balat. Siyempre pakipot na muna ako.
“Ungggh...” Ungol ko, “Dimitri bukas na lang... antok na antok na talaga ako...” Pagtanggi ko.
Sunod ko na lang naramdaman ang pagpulupot ng kanyang mga braso sa aking beywang. Labis itong nagparamdam ng libog sa akin ngunit pilit kung pinipigilan ang aking sarili.
“Ungggh...” Ungol ko, “Dimitri bukas na lang... antok na antok na talaga ako...” Pagtanggi ko.
Sunod ko na lang naramdaman ang pagpulupot ng kanyang mga braso sa aking beywang. Labis itong nagparamdam ng libog sa akin ngunit pilit kung pinipigilan ang aking sarili.
“Sige na...” panunuyo ni
Dimitri habang dinidilaan ang likuran ng aking tenga.
“Dimitri.. please.. di ko na talaga kaya. Masakit na butas ko.” Inabot ko ang likurang bahagi ng ulo niya at kinamot ito ng palambing at saka bumalik ang braso ko sa aking ulo.
“Dimitri.. please.. di ko na talaga kaya. Masakit na butas ko.” Inabot ko ang likurang bahagi ng ulo niya at kinamot ito ng palambing at saka bumalik ang braso ko sa aking ulo.
“Daya naman! Hawakan mo na nga lang!” Pagtatampo ni Dimitri. Hay naku, andiyan na naman iyang pagtatampo na iyan. Nilingon ko siya at nagbuntong-hininga. Ang tigas talaga ng ulo ng batang to. Puro sex na lang. Sus kung di ko lang to mahal.
“Akin na nga!” Matampuhin kong pagsuko habang inaabot ang kanyang umbok. Nararamdaman ko ang tigas ng kanyang harapan at hindi ko mapigilan ang libog na nanalaytay sa katawan ko.
“Ipasok mo Jack... please...” Ungol ni Dimitri. Wala akong nagawa, napilitan akong ipasok ang aking kamay at nagulat akong makinis na mahaba ang aking nahawakan.
Nilingon
ko siya at halatang pinipigilan niya ang matawa.
“Ano
to?” Gulat kong tanong sa kanya habang kinakapa ang nasa loob ng
kanyang boxers.
“Hawakan
mo... please Angelo...” Ungol pa rin ng ungol si Dimitri na para
bang hindi nauubusan ng libog.
Inabot
ko iyon at napansin kong nakabalot pala iyon sa foil. Nang naramdaman
kong putol pala, dun ko na namalayan na hindi ito alam-niyo-na.
Inalis ko ito mula sa loob ng kanyang boxers at napansin na snickers
pala ito.
“Joke
lang Angelo. Importante ka kaya at hindi kita sasaktan.” Inakbayan
ako ni Dimitri habang nilalaro ang aking buhok. Natuwa naman ako sa
snickers kahit amoy tamod ito. Tinanggal ko ang balat at nagsimula
akong kumain.
Nakangiti
akong kumain habang tinitingala si Dimitri.
“I
love you Dimitri.” Sweet na sambit ko habang lumalapit ako sa
kanyang mga labi ngunit hindi siya tumugon ng halik at pumikit pa na
tila ba kinakabahan.
“Dimitri?”
Pagtawag ko sa kanya ngunit hindi na siya gumalaw pa. Malamang tulog
na.
“I
love you...” Pag-ulit ko habang inunan ko ang kanyang matambok na
braso at kinakain ang snickers.
“I
love you...”
I
love you? Am I dreaming again... bullshit. This is bullshit. I don't
love him anymore. Wake up Angelo, he did not love you. He cheated on
you. No, he didn't. He was never serious about you in the first
place. Wake up Angelo! Pagtawag
ni PM sa kanyang sarili habang nanaginip. Pinagmamasdan niya lang si
Angelo at Dimitri sa kanyang panaginip na masayang magkayakap habang
natutulog.
He did not love you Angelo. Remember that! BULLSHIT! BULLSHIT! HE ONLY MADE A FOOL OUT OF YOU!!
“PM, PM! Wake up!” Inalog ni Arthur si PM habang nakahiga silang dalawa sa kama. Nang binuka ni PM ang kanyang mga mata, nararamdaman niyang mabigat ang kanyang mga mata at para bang mahapdi na hindi niya maintindihan.
“No babe... That was just a dream. Don't cry now, I'm here.” Pagpapatahan ni Arthur kay PM habang yakap-yakap niya ito at dinikit ang mga labi sa noo ni PM.
He did not love you Angelo. Remember that! BULLSHIT! BULLSHIT! HE ONLY MADE A FOOL OUT OF YOU!!
“PM, PM! Wake up!” Inalog ni Arthur si PM habang nakahiga silang dalawa sa kama. Nang binuka ni PM ang kanyang mga mata, nararamdaman niyang mabigat ang kanyang mga mata at para bang mahapdi na hindi niya maintindihan.
“No babe... That was just a dream. Don't cry now, I'm here.” Pagpapatahan ni Arthur kay PM habang yakap-yakap niya ito at dinikit ang mga labi sa noo ni PM.
“BULLSHIT! BULLSHIT! ARTHUR! I DON'T GET THIS! WHY DO I HAVE TO GET HURT? WHAT IS WRONG WITH ME?! WHAT DID I DO WRONG TO THEM THAT THEY MADE ME FEEL THIS WAY? ARTHUR, WHY?!?” Sigaw-iyak ni PM habang sinusuntok ang sarili. Umaagos ang luha ng kalungkutan sa mukha ni PM habang awang-awa si Arthur at hindi niya alam kung paano patatahanin si PM.
“No, PM. They can never do that to you again. I am here. I will always protect you. So please stop crying. It tears me apart as well if I see you cry.” Hinahaplos ni Arthur ang ulo ni PM habang mahigpit ang yakap at halik dito.
Umiiyak si PM.
Nananaginip na naman siya tungkol sa isang ala-ala na gusto niyang
takasan ngunit di niya magawa, ang ala-ala ng pagsisinungaling,
pagpapaasa, at panloloko.
“Arthur, I can't do
this anymore. Why... why me?” Humahagulgol si PM habang hinayaan si
Arthur na yakapin siya at halikan.
“I thought Arthur, I'm
fine. I thought, after 8 years, I can manage. But I can't! Why can't
I move on? Why can't I forget? I just want to forget. I am really
exhausted and I don't think another year of pain and suffering will
make me stay alive. Arthur tell me... Please...” Iyak ng iyak si PM
habang nagdadabog sa ibabaw ng kama. Panay naman sa pagpapatahan si
Arthur kay PM kahit nasasagi na siya sa mga suntok at dabog ni PM sa
sarili.
“Maybe because... you
need someone to help you move on...” Malungkot na sambit ni Arthur
habang nakayakap pa rin sa ulo ni PM. “And maybe PM, just maybe...
I'm the one you need.” Bulong ni Arthur kay PM ngunit tila hindi
nakikinig si PM at panay pa rin sa pag-iyak.
“Get off of me!”
Sigaw ni PM habang pilit na kumakawala sa pagkakayakap ni Arthur.
Pero parang bingi si Arthur na ginapos pa rin si PM ng yakap habang
tulo ng tulo na rin ang kanyang mga luha.
“PM... please. Let's
just stay here and enjoy each other's company.” Pumikit si Arthur
habang pinipilit na pahigain pa rin si PM.
“No,” matigas na
sigaw ni Angelo habang iyak pa rin siya ng iyak, “I don't need
you.” Tumigil sa paghihikbi si PM.
Mistulang sibat na
tumusok sa puso ni Arthur ang kanyang narinig. Natigilan siya at
napatitig kay PM. Sinuklian naman ni PM ng isang malakas na titig si
Arthur na para bang nanghahamon. Kitang-kita ni Arthur ang mga bakas
ng luha sa mata ni PM. Hindi maiwasan ni Arthur na mapatingin sa
mukha ni PM na luha na luha at puno ng lungkot.
Tumigil sa pagpumiglas si
PM at tinitigan si Arthur.
Dahan-dahan
lumapit ang mga labi ni Arthur sa labi ni PM nang SPAK!
Naramdaman
ni Arthur ang kamao ni PM sa kanyang pisngi. Nagulantang si Arthur at
nanigas ang buong katawan sa gulat. Dahil sa sobrang pagkagulat,
hindi niya naiwasan na kumawala sa pagyakap kay PM at suklian din ito
ng suntok.
Lumipad si PM mula sa
kama at nahulog sa sahig. Nanggigil si Arthur dahil sa gulat ngunit
maya-maya ay tila nagising siya sa kanyang ginawa.
Agad siyang bumangon mula
sa kama at inalok ang tulong nito kay PM na nahulog sa sahig.
“PM,” takot na
pag-aalangan ni Arthur, “I'm sorry... I-I-I didn't mean to-”
Hahawakan sana ni Arthur ang balikat ni PM para tulungan itong
bumangon. Ngunit kinuha ni PM ang leeg ni Arthur, tinumba sa sahig,
pinatungan si Arthur, at sinakal ito sa kanyang leeg.
Hindi makahinga si Arthur
sa sobrang lakas ng pagkakasakal ni PM sa kanya. Nakapatong sa kanya
si PM at nag-abot ang kanilang mga tingin na para bang isang leon sa
isa't-isa. Tinignan ni Arthur ang mukha ni PM at nakikita niya ang
mukha nitong galit na galit. Isang mukha ng galit na hindi susuko sa
kahit anumang laban. Napakagat-labi si PM habang mariin na binabaon
ang mga palad sa paligid ng leeg ni Arthur. Walang awa na nilalakasan
ni PM na hindi makahinga si Arthur. Naluluha na si Arthur ngunit
hindi pa rin niya magawang sumuko.
“Don't,” bumitaw ang
kanang kamay ni PM at sinuntok sa kaliwang pisngi si Arthur.
“Ever.” bumitaw ang kaliwang kamay ni PM at sinuntok ang kanan na pisngi ni Arthur.
“Ever.” bumitaw ang kaliwang kamay ni PM at sinuntok ang kanan na pisngi ni Arthur.
“Do that.” sinuntok ni PM sa kaliwang pisngi si Arthur.
“Again.” Isang
malakas na suntok sa kanang pisngi ang binigay ni PM kay Arthur
dahilan na mamilipit sa sakit si Arthur. Napaigtad at napahawak sa
mukha si Arthur dahil sa sobrang lakas na sunod-sunod na
pagkabayolente ni PM sa kanya. Umagos ang dugo mula sa ilong ni
Arthur.
Gigil na gigil ang mukha
ni PM. Ilang sandali niyang tinignan ng masama si Arthur. Maya-maya
tumayo siya at tinumbok ang bathroom.
“Why PM,” tanong ni
Arthur kay PM habang nakahiga pa rin ito sa sahig. Huminto si PM na
nakahubo't-hubad bago pa man mabuksan ang pinto ng bathroom, “are
you afraid that what you are doing to me was what Dimitri did to you
more than 8 years ago?” Hingalo na tanong ni Arthur.
Pinunasan ni PM ang
kanyang mukha, tinigil muna ang pagtulo ng mga luha at tumalikod.
Pinatayo niya si Arthur at pinaupo sa kama. Mabilis ang kanyang
pagresponde sa tanong ni Arthur. Nang makaupo na si Arthur sa kama,
hindi nagdalawang isip si PM na suntukin sa tiyan si Arthur.
Napapikit si Arthur sa sakit at napahiga sa kama.
“Next time you think
about comparing me to him, make sure to see how different I am to
him.” Banta ni PM kay Arthur at tinumbok na namang muli ang
bathroom, “oh, by the way Arthur,” Pagtawag ni PM kay Arthur, “I
never made you think I love you. That's how different we are. You
chasing me is your choice.” Mapaglaking ngumisi si PM habang inikot
na ang knob ng pintuan.
“And you chasing him
wasn't?” Pahabol na tanong ni Arthur. Nakapasok na si PM sa loob ng
bathroom habang nakatingin ito kay Arthur. Hindi niya muna
pinagsarhan ng pintuan si Arthur at mariin na tinitignan sa mata si
Arthur.
Nakita ni Arthur ang mga
mata ni PM na naluluha. Sa halip na magalit siya at gantihan si PM
ulit, ibayong awa ang naramdaman ni Arthur dito.
“I wish I had a choice,
Arthur. I wish I knew.” Tumulo ang luha ni PM habang dahan-dahan
niyang sinara ang pintuan ng bathroom.
Naiwang duguan ang mukha
ni Arthur sa kama. Nang masarado na ni PM ang pintuan ay binagsak
niya ang ulo niya sa kama.
“You always had the
choice, PM. You just have to see them. And if you did mistakes, you
can always have the choice to accept them and be with someone who is
willing to undo that choice with you. Even if it takes waiting for 8
years...” bulong ni Arthur sa kanyang sarili.
“...or forever.”
Why
can't I forget? Why can't I forget? It hurts so much, and this pain
is killing me for 8 years now. I want to die. I want to die. Iyak
ni PM habang hinayaan niya lang ang mga butil ng tubig tumama sa
kanyang katawan. Nakaupo si PM sa sahig ng bathroom habang
panaka-nakang inuuntog ang ulo sa dingding dahil sa lungkot.
I
thought I already removed this part of my life. I don't want to
relive it. I want to start anew. I want to destroy them. I want to
crush them. I want to make them pay for everything they have done to
me. I want them to burn and crash. I want them to suffer. I want them
to cry out of despair. I want them to repent.
Sampal sampal ni PM sa sarili habang iyak ng iyak.
“PM! It's already 12
noon. We have to get to the set. You have to direct the last scene of
the movie. We are one hour late already!” Sigaw ni Arthur mula sa
labas ng banyo.
“It's fine Arthur. We are the bosses. We direct the movie, you are one of the producers, what is wrong with bosses being late?” Sigaw ni PM. Tumayo siya at dahan-dahang sinarado ang shower.
“It's fine Arthur. We are the bosses. We direct the movie, you are one of the producers, what is wrong with bosses being late?” Sigaw ni PM. Tumayo siya at dahan-dahang sinarado ang shower.
“PM, we are not the only boss out there. So come on out now, we have to go!” Pagmamadali ni Arthur kay PM. Nang masarado na ng tuluyan ni PM ang shower, kinuha niya ang tuwalya at pinunasan ang sarili. Hinarap niya ang shower mirror at tinitignan ang sarili.
“Joke
lang Angelo. Importante ka kaya at hindi kita sasaktan.”
“Importante
ka kaya at hindi kita sasaktan.”
“Importante ka... hindi sasaktan.”
“BULLSHIT KA DIMITRI!!!!” Sigaw ni PM habang sinuntok ang shower mirror. Nabasag ito at nanunuot sa balat ni Dimitri ang iilang hibla ng salamin na tumutusok sa kanyang kamao.
“Importante ka... hindi sasaktan.”
“BULLSHIT KA DIMITRI!!!!” Sigaw ni PM habang sinuntok ang shower mirror. Nabasag ito at nanunuot sa balat ni Dimitri ang iilang hibla ng salamin na tumutusok sa kanyang kamao.
“IMPORTANTE?? TAPOS
SINAKTAN MO AKO?! PUTANG INA KA! FUCK YOU!! GO TO HELL!” Sunod
sunod na pinagsusuntok ni Angelo ang salamin habang sunod sunod naman
ang pagtakas ng kanyang mga luha. Nang masiyahan, tinignan niya ulit
ang salamin. Tila ba hindi masakit ang bawat bubog na tumutusok sa kanyang kamao.
“Eh,
kasi Angelo, naniniwala talaga ako sa wagas na pag-ibig. Para sa akin
ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi rin wagas
ang iyong pag-ibig. Lalabas kasi na ang plastik di ba?”
“...Para
sa akin ang wagas na pag-aalaga ay hindi mo maipapakita kung hindi
rin wagas ang iyong pag-ibig.”
“Wagas na pag-aalaga... wagas na pag-ibig”
“Wagas na pag-aalaga... wagas na pag-ibig”
“TANGINA KA DIMITRI!!! MINAHAL KITA!! BAKIT MO AKO GINAGANITO!!” Tinadyakan ni PM ang lababo at natanggal ito mula sa pagkakakabit sa dingding. Nahulog ang lababo, pinulot ito ni PM at pinagtatapon kung saan saang bahagi sa banyo. Ngunit hindi pa rin ito nabasag, pinulot niya ito at tinapon papunta sa shower mirror na kanina pa basag na basag.
“FUCK YOU SA INYO! FUCK YOU! PUTANG INA!! HINDING-HINDI KO KAYO MAPAPATAWAD!!” Hindi mapigilang iyak ni PM habang umupo muli sa sahig.
“PM! WHAT'S GOING ON?!” At tumunog ang door knob ngunit hindi ito bumukas. Nakaupo pa rin si PM sa sahig at iyak ng iyak. “Leave me alone Arthur!” Sigaw ni PM.
“OPEN THIS GODDAMN
DOOR! NOW!” Sigaw na utos ni Arthur ngunit hindi gumalaw ng isang
kalamnan si PM. Nanatili siyang nakaupo habang inisa-isa ang mga
mapapait na ala-ala mula sa kanyang nakaraan.
BOOGSH!
BOOGSH! Sunod-sunod na kalabog
ng pinto. Halatang pinipilit ni Arthur na buksan ang pintuan.
“I'm going to make your
lives the most painful hell you will ever feel!” Iyak ni PM
hanggang sa bumukas ang pintuan. Nakita ni Arthur ang durog na
inidoro, ang durog na tiles, ang durog na bath tub, ang durog na
salamin, ang natanggal na lababo. Ngunit hindi pa rin humupa ang
kanyang pag-aalala kay PM.
Nakita niya ang duguang
kamao ni PM at hindi niya maiwasang mag-alala tungkol dito. “What
happened PM? Tell me. What is wrong with you!” Humagulgol si Arthur
habang niyakap nito si PM at hinahaplos ang likuran.
“Arthur,” pagtawag ni PM kay Arthur habang umiiyak, “don't touch me.” Parang naiirita ang mukha ni PM at pumiglas siya mula sa pagkakayakap ni Arthur. Tumayo si PM at lumabas ng banyo. Iniwan niya ang tuwalya sa banyo at iniwan niya ang banyo na sira.
“Arthur,” pagtawag ni PM kay Arthur habang umiiyak, “don't touch me.” Parang naiirita ang mukha ni PM at pumiglas siya mula sa pagkakayakap ni Arthur. Tumayo si PM at lumabas ng banyo. Iniwan niya ang tuwalya sa banyo at iniwan niya ang banyo na sira.
Napabuntong-hininga na lang si Arthur nang tingnan ang paligid.
“This would take a long time.” Mapait na ngumiti si Arthur habang tumulo ang kanyang luha.
“Good afternoon sir,
what do you want for today?” Bati ng mga kasama kay PM habang
nakaupo siya sa director's chair. Masama niyang tinignan ang babaeng
intern na nasa edad 22. Tinitigan niya ito mula ulo hanggang paa
dahilan para mahiya ang intern kay PM.
Bumaling ng tingin si PM
sa production staff na nag-aayos ng set na gagamitin nila mamaya sa
pag-take. Mas sumimangot ang mukha ni PM at bumalik siya ng tingin sa
babaeng intern na nanginginig ang balikat – halatang kinakabahan sa
mga titig at bulwak ng sama ng loob ni PM.
Ngumiti ng pakutya si PM
sa intern, “How about...” patingin-tingin sa paligid si PM na
tila ba may hinahanap, at bumalik ng tingin sa babaeng intern. Ngunit
nawala ang ngiti at tinaasan niya ito ng kilay, “you, stupid
blonde, quit standing and doing nothing, help those guys over there
finish the set, and make yourself useful? I don't know who admitted
you to be an intern, but I don't like you. I don't want to see your
face first thing tomorrow.” Punong-puno ng inis ang mga mata ni PM
na tila ba tinutunaw ang babae.
Nahiya ang babae, kaya
yumuko ito at naglakad patungo sa prodution staff na pinagtutulungan
ng matapos ang set.
“COME ON! MOVE YOUR
SHIT FASTER!” Sigaw ni PM. Napressure ang mga tao kaya mas
binilisan pa nila ang pag-ayos ng mga kagamitan. Nasa taas sila ng
building at ang eksena ay nangangailangan ng mesa at upuan na para
bang isang candle-light dinner.
Naiinip na si PM dahil sa
tagal ng galaw. Ala-una na si PM at Arthur nakarating sa set, at di
pa sila nakakapaghanda. Mag-aalas-singko na, ngunit hindi pa rin
matapos-tapos ang set. Tumayo siya at nagtupi ng braso at
halatang-halata ang inis sa lahat ng tao sa set.
“Okay,” panimula ni
PM, “so we will just wait here for a million ice ages before you
can finish setting up that stupid sofa?! That is really awesome, I
like that!” Sarkastikong sigaw ni PM upang mas umusad pa ang galaw
ng production team.
“PM,” kinalabit ni
Arthur si PM sa likod, “chill out. Don't you think you should be
the one at shame for coming in late?” Bulong ni Arthur kay PM na
nagpaasim naman sa mukha ni PM.
“What?” Tumawa si PM
nang pagkalakas-lakas, “come on Arthur. We have been waiting for
almost four fucking hours for a candle-light set?! Supposed to be the
scene was to be taken in the afternoon, and look at the fucking time.
Surprise, surprise, mommy's cookies are ready! Is this mom's
kitchen?! Oh, tell your mom Arthur I also want some cheesecake!”
Sarkastikong sigaw ni PM habang pinagsisira ang mga palamuti na sa
tingin niya ay mali.
“This is wrong. Too
shabby. Too shiny. Too dark. The lighting is too obvious. The camera
angles are wrong.” Isa-isang sinita ni PM lahat ng mga bagay sa
tingin niya mali. Pinaghahampas niya ang mga ito sa sobrang inis.
“PM, I don't really
think your problem is with the set.” Sambit ni Arthur habang
sinusundan ng lakad si PM kung saan man ito magpunta.
Tumalikod si PM habang
tumatawa, “Arthur,” ngumiti si PM, “I don't think my problem is
your concern. You don't have to chase me around and make me look
weak. And for the record, I think you need to babysit your daughter.
That is your problem.” Dire-diretsong sagot ni PM na nabuburyong
na.
“Okay sir, we are
good.” Sabi ng production head kay PM. Lumingon si PM sa lalake at
tinignan ang relos. “Good!” Sigaw ni PM. “For 4 fucking hours
we are done setting up. Achievement unlocked! Congratulations!”
Pakutyang sigaw ni PM habang pumapalakpak.
Naglakad si PM papunta sa
kanyang director's chair nang mapansin niyang lahat ng tao hindi
gumalaw at nakatingin lang sa kanya.
“WHAT?” Sigaw ni PM.
“We will just stand for another four hours and wait for the pizza
man to arrive? Move! On your places!” Kumaripas ng takbo ang lahat
ng tao na nasa set papunta sa kanya-kanya nilang position.
“PM,” kalabit ni
Arthur kay PM.
“What now?”
Iritableng sagot ni PM. Hindi man lang tinignan si Arthur.
“Here's the script.
This is the last scene. After this we will proceed with the
editting.” Pag-report ni Arthur kay PM.
“Immediately?”
Lumingon si PM kay Arthur na puno ng katanungan ang mukha.
“Yes, immediately.
Here's the script, take it,” Inabot ni Arthur ang script ngunit
hindi ito tinanggap ni PM. Winakli niya ito at bumalik sa paglingon
sa harap upang obserbahan kung handa na magtake.
“Arthur, my name is PM
Realoso. I am known to direct films without reading any script. So
take that thing away from me or I will burn that and shove it down
your ass.” Uminom ng tubig si PM at kinukuto ang mga buto-buto sa
leeg.
Nakatayo lang si Arthur
sa likod at nakatingin kay PM. “Okay,” sabi ni Arthur, “if
that's what you like, I don't see any problem with that. If ever you
need the script it's just right beside you.” Pinatong ni Arthur ang
script sa mesa na nasa gilid ni PM. Naglakad si Arthur patungo sa
tent.
“Sir, we are good. The
actors are ready.” Sabi ng lalaki kay PM.
“Okay, start.”
Tumango si PM sa lalaki.
“Scene 92, take 1,
action!” CLAK!
“Rosemarie...
Can you see the moon?” Turo ng lalaking nasa 20+ ang edad sa buwan
na tila ba inaalok sa babaeng nasa harap niyang kumakain.
“Angelo...
Kita mo yung buwan?” Nagflashback
sa utak ni PM habang pinagmamasdan ang mga artista na ginagawa ang
scene.
“Of
course John! I am not blind! It's even really beautiful.
Breath-taking. I knew that rooftop dinners are the best and romantic.
If it rains, I don't care just so long as I can see the sky.”
Ngumiti ang babae sa lalake at pinatuloy ang pagkain.
“Siyempre
naman Dimitri. Kala mo saken bulag? Ang ganda nga o. Kaya maganda
rito sa amin kasi may butas yung bubong ko, lalo na rito sa kwarto ko
punong-puno ng trapal. Kaya kitang-kita ko ang buwan. Minsan naman
kapag umuulan, kinukuha ko iyong mga baldeng nasa gilid ng pintuan.”
Umiling si PM at pilit
tinatanggal ang pagbabalik tanaw na kanyang naalala.
“Outrageous,
that's why I like you.” Hinalikan ni John ang kamay ni Rosemarie at
ngumiti ng pagkatamis-tamis dito. “One more thing, do you believe
in unconditional and true love?” Tanong ni John kay Rosemarie.
Halatang hinihintay ni John ang sagot ni Rosemarie. Tumigil sa
pagkain ang huli at tumingin kay John.
“Ang
sipag mo talaga. Eto, isa pa, naniniwala ka ba sa wagas na pag-ibig?”
Sa puntong ito ay nararamdaman
na ni PM ang biglang pagkirot ng puso niya sa mga bagay-bagay na
muling bumabalik sa kanyang isip. Dahan-dahan nang lumalabo ang
kanyang mga mata dahil sa luhang namumuo ngunit pinipigilan niya ito.
“John,
you know that you are the only person I have ever loved like this.
For me, true and unconditional love doesn't exist. When you talk
about love, you will do everything you can. The “unconditionality”
and truth isn't in love itself. You can stay forever in love, or
being loved, but the amount of love you feel for the person doesn't
matter if you don't have the drive to fight for what you truly feel,
and eventually you cannot get what you want in the end. You can't
stretch yourself further. If you are asking me, all love is equal,
just plain love itself, not unconditional or true, just love. Even if
the person cheated on you, you can still love the person anyway! But
the real challenge is how are we going to make ourselves stay in love
and what are we going to do to make each other feel unconditional and
true.” Seryosong tinignan ni Rosemarie ang mga mata ni John.
“Dimitri.
Alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko eh. Para sa akin walang wagas
na pag-ibig. Kasi kapag pag-ibig na ang pag-uusapan, gagawin mo lahat
sa abot ng iyong makakaya. Ang pagiging wagas ng pag-ibig ay wala
naman sa pag-ibig mismo. Pupwedeng mananatili kang nagmamahal, o
mamahalin, pero kahit gaano pa man kalaki ang pag-ibig mo para sa
isang tao, kung wala kang lakas na loob upang ipaglaban ang pag-ibig
na nararamdaman mo, hindi mo makukuha ang gusto mo. Hindi mo
mawawagas ang sarili mo. Kung ako ang tatanuningin mo, lahat ng
pag-ibig pantay. Kahit nanloko ka pa ng tao, mahal mo pa rin ang
taong iyon. Kaya nga lang... nasa sa atin na kung paano natin
pananatilihin ang nararamdaman natin at gagawing wagas ang
pagpaparamdam natin nito sa taong mahal natin.” Bumibigat
ang hininga ni PM dahil ang nangyayaring scene ngayon ay
kaparehong-kapareho sa kanyang napanaginipan. Sumisikip ang kanyang
dibdib kaya agad-agad siyang uminom ng tubig at kinuha ang script at
tinignan ang last scene.
Unti-unting
naglalapit ang mga labi ni John at Rosemarie nang...
“CUT!! CUT!!” Sunod
sunod na sigaw ni PM.
“Why? Is there
something wrong?” Tanong ng artistang babae na gumanap sa role ni
Rosemarie.
“ARTHUR!! CALL ARTHUR
NOW!!” May otoridad na sigaw ni PM dahilan upang magtaka ang mga
tao na nasa set sa biglaang inasta nito.
Maya-maya ay pumasok na
si Arthur at nagtatatakbo. “Why did you cut the scene PM? It was
good!” Tanong ni Arthur na may halong frustration.
“What the hell is wrong
with you?!” Sabay suntok sa mukha ni Arthur. “Why did you write
this shit?!” Galit na galit ang mukha ni PM. Walang nagawa si
Arthur kundi ang tanggapin na lang ang suntok na pinakawalan ni PM.
“I-I'm sorry. I only
wanted to suggest that scene because I think it was good... And...
the producers liked it. So they asked me if I could put that in.”
Mahinang sagot ni Arthur na hindi man lang makatingin sa mata ni PM.
“You know how that
scene affects me Arthur. You know better! I did not know about this,
I am also writing the script Arthur, we wrote this together! Who
cares about the producers?! All their participation is conditional –
they only want revenue cuts and advertisement proper. We make the
films Arthur! And even though we don't have those cheap producers, we
can still create this film. For heaven's sake Arthur, I am the
director! You are the producer! Even if we produce this together, we
can still make the film anyway! Tell me... What happens if I ask the
editting team to remove the final scene?!” Sumbat ni PM kay Arthur.
Nakatingin lang lahat ng tao sa kanila. Si PM naman hindi na
napigilan ang sarili at bumigay – tumulo ang kanyang unang luha.
“Then we are going to
withdraw.” Payak na sabi ng isang producer na kanina pa pala
nakatingin at nakikinig sa kanila. Lumingon si PM at pinunasan ang
luha.
“Then do it! I am not
afraid! I can always pay you back! It's not that I can't pay you,
right? All you want is money, right? How much pay back do you need?!”
Dali-daling binunot ni PM ang kanyang pitaka at nilapitan ang
producer.
“You can't do that PM.
We signed a contract. It says if you don't do what we want, we can
always opt out.” Sabi ng isa pang producer.
“THEN GO! LEAVE!”
Malakas na sigaw ni PM sabay turo sa fire exit patungo sa loob ng
building.
“We are doing business
here PM, all we need from you is a little sense of
respect-”
“Exactly, respect it is. Did you respect my authority as the director?! Did you?!” Turo-turo ni PM ang kanyang dibdib habang tumutulo ang kanyang mga luha.
“Exactly, respect it is. Did you respect my authority as the director?! Did you?!” Turo-turo ni PM ang kanyang dibdib habang tumutulo ang kanyang mga luha.
“The thing about you is you think everything is a business. You're wrong. My feelings are not for sale. My emotions are not for sale. Anyway, if you want to talk about legality, sure. Let's talk about legality. As provided in bullet 22, that the director, and scriptwriter can always leave the project once there is misbehavior in the set. You are aware of that, aren't you? I can always leave, and I'll take my story with me. The damages are down on you. First, you'll have to redo the whole scenes. You'll have to look for another director, and scriptwriter, and script. You cannot use any of my script or any of my ideas. Second, you'll have to spend a whole new amount of money to redo the film. Way to go to save up! Third, you'll have to pay all the crews for another set of labor.” Pagpapaalam ni PM sa mga producers habang basang-basa ang kanyang mukha sa luha. Nakatingin lang ang mga producers sa kanya habang umiiyak siya.
“Now tell me,”
panimula ni PM, “who do you think has the final say?” Ngumisi ng
mapait si PM habang sarkastikong tinatanguan ang mga producers.
Nag-walk out si PM.
Matapos magyosi ni PM,
naglakad siya papunta sa pantry room nang marinig niya ang mga intern
na nagkkwentuhan. Malutong ang kwentuhan ng mga intern kaya hindi
muna siya pumasok at pinakinggan niya muna ito.
“The set was so
intense! I never saw PM that emotional before. I mean, I know he's so
hard on everybody and he acts like he's the only boss, but he makes
really great films. I don't understand where that inspiration might
have come from.” Sabi ng babae sabay higop ng kape.
“Yeah.. but whatever
that is, I think that has something to do with his actions a while
ago. It was really weird. Seems like something was bothering him. I
watched him carefully and right from the very start of the scene, he
felt really uneasy and uncomfortable.” Sabi ng isa pang intern na
kinukuto ang buto.
“Do you think it's
about his love? I mean, I don't know. Nobody will really get affected
by that scene if it isn't all about love. Think about it, the scene
was a romantic scene. He might be a hopeless romantic.” Sabay tawa
ng lahat.
“No. I think not.
Hopeless romantic people don't really act that affected. His actions
were weird, like something that he remembered that wasn't supposed to
be remembered.” Seryosong sagot ng isang intern.
“Do you think it's
about Sir Arthur? I mean Sir Arthur is so hot. And we all know that
Sir Arthur is gay so as PM. They are living together in one house.
Don't you think it's weird? Two hot gay guys living together?”
“Yeah... I also noticed that. But they really aren't in a relationship.”
“Nobody gets in a relationship with PM! He's a lunatic! He's insane and out of his mind!” Tawanan.
“Ugh-hum.” Natigil ang tawanan at napalingon kay PM na nakatayo sa may bukana ng pintuan.
“Do you know why it's
bad to talk behind somebody's back when you are in a pantry room?”
Mahinahon na tanong ni PM habang dahan-dahang naglakad patungo sa
refrigerator upang kumuha ng isang bote ng tubig. Nanatili namang
nakatayo ang mga intern at nakatingin lang kay PM na para bang
nananakot.
“You,” sabay turo sa
isa sa mga intern, “blonde girl. Blonde, stupid girl, didn't I tell
you to leave already?” Kumuha ng isang bote ng tubig si PM at
binuksan ito. Tumingin muna siya sa babaeng intern na namumutla ang
mukha sabay ngisi ng patakot dito.
“Please sir... Don't
make me leave. I have to graduate on time-”
“But sadly you won't.
You failed this internship. Poor work ethics. Slow poke. Can be
subject to insubordination.” Ininom ni PM ang tubig.
“Well
that's unfair!” Sigaw ng isa pang intern na babae, “PM, enough.
Even though we are just mere interns, we are doing our best to pass
this internship. You cannot make us leave, you have no grounds to do
so.” iling ng intern na babae.
“I like your guts,” ngumisi si PM at nilapitan ang babae, “but you aren't that strong little girl. You make yourself look really strong, but you aren't. You know why? Because you have to talk about someone behind his back. Coward. Pussy.” Mahinahon na sagot ni PM habang nilapit ang kanyang bibig sa tenga ng babae.
“I like your guts,” ngumisi si PM at nilapitan ang babae, “but you aren't that strong little girl. You make yourself look really strong, but you aren't. You know why? Because you have to talk about someone behind his back. Coward. Pussy.” Mahinahon na sagot ni PM habang nilapit ang kanyang bibig sa tenga ng babae.
“And uh..” Panimula ni PM, “no. I have grounds to make you leave. Unethical damages to employer. If I cannot trust you with my reputation, how can I trust you more?” Bahagyang tumawa si PM habang naglakad palabas.
“I don't want to see
all of you. Effective now. You're out from the internship program.
I'm sorry if you cannot graduate on time. Thanks to the lunatic.”
At pakutyang sumaludo si PM sa mga babaeng intern habang lumabas na
ng pantry room.
Pumasok sa loob ng tent
si PM at nakita niya si Arthur at ang crew na busy sa pag-edit ng
camera angles.
“Oh, PM. You have to
see this.” Tawag ni Arthur kay PM. Lumapit si PM kay Arthur at
hindi man lang nginitian ito.
“I have changed the
last scene to a better one that doesn't have to concern you. I'm
really sorry PM. I didn't mean that. I wanted to withdraw that but
the producers were so insistent.” Maawaing mukha ni Arthur. Lumapit
si PM kay Arthur.
“It's okay. How did you
end the movie then?” Tanong ni PM na blangko ang mukha.
“Chasing scene. You
scared the producers pretty well.” Ngumiti si Arthur kay PM.
Tumawa ng bahagya si PM.
“They better be scared.” Umirap si PM sabay iling.
“And by the way, here's
our ending track. We already obtained rights for this. Play it. It's
a really old song but it's so good.” Sabay utos sa taong
nag-kocontrol ng computer. At tumugtog ang pamilyar na kanta na labis
na ikinabahala ni PM.
You're
my peace of mind
In this crazy world.
You're everything I've
tried to find,
Your love is a pearl.
You're my Mona Lisa,
You're my rainbow skies,
Refrain:
And my only prayer
is that you realize
You'll always be beautiful in my eyes.
“Stop!” Sigaw ni PM.
“Why? Don't you like
it? It's a really old song but I like it so much. Everybody agreed to
have this!” Sabi ni Arthur habang naka-play pa rin ang kanta.
The
world will turn,
And the seasons will change,
And all the
lesson we will learn
Will be beautiful and strange.
We'll have
our fill of tears,
Our share of sighs.
“Except me! Turn that off! I don't like it!” Sigaw ni PM.
“Why? Is this song
really heavy to you as well?” Tanong ni Arthur.
“There
are things you haven't completely known Arthur. Stop this, now!”
Unti-unting bumibigat ang mga mata ni PM sa narinig na kanta ngunit
pinipigilan siya ni Arthur na ipahinto ang kanta.
Refrain:
And
my only paryer is that you realize
You'll always be beautiful in
my eyes.
Chorus:
You will always be beautiful in my
eyes.
And the passing years will show
That you will always
grow
Ever more beautiful in my eyes.
When there are lines
upon my face
From a lifetime of smiles,
When the time comes to
embrace
For one long last while,
We can laugh about how time
really flies.
We won't say goodbye 'cause true love never
dies.
You'll always be beautiful in my eyes.
Chorus:
You
will always be beautiful in my eyes.
And the passing years will
show
That you will always grow
Ever more beautiful in my eyes.
The
passing years will show that you will always grow
Ever more
beautiful in my eyes.
“Hey, PM, stand up. I'm
sorry babe. I didn't know that this is-” Naputol si Arthur at
nagulat ang nasa loob ng tent sa sunod na ginawa ni PM.
Sinuntok niya ang
flatscreen monitor at tumagos sa likurang bahagi ang kanyang mga
kamao. Tuloy tuloy pa rin ang kanyang paghahagulgol na labis
nagpa-uneasy kay Arthur.
“FUCK YOU!” Sigaw ni
PM sabay tadyak sa tiyan ni Arthur. Napaigtad sa sakit ng tiyan si
Arthur. Nakakaawa ang mukha ni PM, parang mukha ng nawalang ng mundo.
Nagtatakbo si PM hanggang
sa makaabot siya sa bathroom. Kaagad na pumasok si PM sa isang
cubicle habang lumuluha. Nang mailock na niya ang pinto ay malakas
niyang sinuntok ito nang paulit ulit hanggang sa nabutas ito at
bahagyang lumusot ang kanyang kamao. Hindi na niya alintana ang
pulang likido sa kanyang mga palad at ng hapdi na kanyang
nararamdaman. Habang napasuntok siya sa pinto, walang humpay ang
daloy ng kanyang mga luha. Umiiyak siya – isang iyak ng sakit at
pait, tahimik ngunit malalim.
Nang
masiyahan, binaba niya ang toilet seat at umupo siya sa toilet.
Hinablot niya ang kanyang pitaka mula sa kanyang bulsa sa likod ng
kanyang pantalon at kinuha ang nakaipit na tinuping papel...
(Nakasulat
sa papel)
Kaya
ko namang tanggapin lahat ng sakit eh. Kayang-kaya ko. Gustong-gusto
ko nga eh! Ngunit hindi ko kakayanin kung ibang tao ang babalingan
niyo ng sakit... Kahit ako na lang sana. Wag na si nanay... Wag na si
Angela...
Hinding-hindi
ko kayo patatakasin. Nagpakatanga ako noon, gagawin ko kayong tanga
ngayon.
Tangina
niyong lahat. Tangina niyong lahat. Tangina niyong lahat! Papatayin
kita Jun, magtago ka na dahil dadahan-dahanin ko ang sakit na iyong
malalasap hanggang sa isisigaw mo nang gusto mo nang mamatay! Ikaw
Corina, ginawa mong miserable ang buhay ko at ipapalasap ko sa'yo ang
sariling gawain mo! Wala akong utang sa'yo! Wala akong utang sa'yo
puta ka! Dimitri? Isa ka pa. Ikaw ang nagpahamak sa akin. Pinahiya mo
ako sa libo-libong tao. Ginawa mo akong tanga. Pinahirapan, ginago,
niloko, at binaldado. Minaltrato mo pa ako na mas masahol pa sa
katayin. Lagot ka sa akin, gagawin ko ang lahat hanggang sa hilingin
mong sana hindi ka na lang nabuhay. Manang-mana ka sa papa mo! At
yung punyetang bestfriend ko... si Gio? Papahirapan ko siya. Gagawin
ko siyang abnormal sa lahat ng tao, sa harap ng telebisyon. Walang
kwentang bestfriend, di na nakinig sa akin.
At
ikaw Gab
“At ikaw Gab...” pag-ulit ni PM habang hawak hawak niya ang kulay dugo at basang-basa sa luha na papel. “Ikaw Gab..”
“PM! Open this fucking door!” Sigaw ng lalaki mula sa labas ng cubicle. Hindi nataranta si PM. Habang sigaw ng sigaw ang lalaki, marahan niyang tinupi ulit ang papel at pinasok muli sa pitaka niya. Tumayo siya at hindi man lang nag-ayos ng sarili.
“At ikaw Gab...” pag-ulit ni PM habang hawak hawak niya ang kulay dugo at basang-basa sa luha na papel. “Ikaw Gab..”
“PM! Open this fucking door!” Sigaw ng lalaki mula sa labas ng cubicle. Hindi nataranta si PM. Habang sigaw ng sigaw ang lalaki, marahan niyang tinupi ulit ang papel at pinasok muli sa pitaka niya. Tumayo siya at hindi man lang nag-ayos ng sarili.
“I said open this door! Fuck! Come out! Now!” Patuloy na sigaw ng lalaki. In-unlock niya ang pinto. Nang marinig ng lalaki ang pag-clink ng bakal, walang pagdadalawang-isip ay tinulak niya ang pintuan at kaagad na niyakap si PM.
“PM...
You had me scared... Are you alright?” Pag-aalalang tanong ng
lalaki kay PM habang yakap niya ito sabay haplos sa bumbunan ni PM.
“Arthur...”
matigas na usal ni PM, “Stop.” Walang emosyon ang mukha ni PM na
lubos namang ikinabahala ni Arthur.
Nilayo
ni Arthur ang kanyang ulo, ginapang ang mga bisig sa magkabilang
balikat ni PM at siniyasat ng tingin ang kanyang katawan. Nang
mapansin ang tumutulong dugo mula sa mga kamao ni PM, kaagad niyang
hinablot ang panyo na nasa likuran na bulsa ng kanyang pantalon,
hinati ito sa dalawa, at pinulupot sa kabilang kamao ni PM.
Napatingin
lang si PM sa ginawa ni Arthur habang patapos na ang huli sa paglagay
ng panyo sa mga kamao nito.
“There.
Next time, don't ever do that again.” Hinalikan ni Arthur ang noo
ni PM at niyakap ito. Damang-dama ni PM ang mainit na hininga ni
Arthur sa kanyang tenga habang magkayakap sila. Habang ninanamnam ni
Arthur ang pagyakap kay PM, napansin nitong hindi kumikibo si PM.
Nilayo niya muli ang kanyang katawan mula kay PM at pinagmasdan ang
mukha niya. Dahan-dahang lumipat ang kanyang mga kamay sa magkabilang
pisngi ni PM at tinititigan ang kalaliman ng walang saysay na mga
tingin ni PM.
Samantalang
si PM, diretsong nakatingin kay Arthur at wala man lang reaksyon sa
mga pangyayari.
Nilipat
ni Arthur ang kanyang mga hinlalaki sa magkabilang ilalim na bahagi
ng mata ni PM at nagsalita, “I love you PM.”
Nagtitigan
sila. Hindi nagsalita si PM ng mga limang segundo habang matalas pa
rin ang mga titig nito kay Arthur.
Maya-maya,
“Tsss,” sarkastikong usal ni PM habang sinimangutan si Arthur,
“Thanks, but right now, I don't need love.” Matitigas ang mga
salita ni PM. Winakli niya ang mga kamay ni Arthur na nasa kanyang
mukha at diretsong naglakad palabas ng cubicle.
Naiwan
sa loob ng cubicle si Arthur habang pinagmamasdan si PM na lumabas ng
cubicle. Nanlalabo na ang kanyang mata hanggang sa bumagsak na ang
kanyang unang luha.
“But,”
panimula ni Arthur, “it has been you all along PM... for 8 years
now.” Tulo ng tulo ang kanyang mga luha.
“And I still love you.”
Alas-dos na ng umaga.
Nasa bar si PM at nagpapakalasing. Pilit niya inisa-isa ang mga
mapapait na ala-ala na nangyari sa buhay niya.
Bakit
nga ba ako umiiyak? Nasasaktan ba ako? Kanino? Dahil kay? Para saan?
Tama. Umiiyak ako dahil kasalanan ko lahat. Kung hindi lang sana ako
nagpakatanga, edi sana buhay pa ang mama ko, buhay pa ang kapatid ko,
sana naging reporter pa ako, e sana naging masaya pa ako. Pero
nangyari na eh, hindi ko na maibabalik lahat-lahat. May
pinagsisisihan ba ako? Oo, meron. Kahit masokista ako, sana lumaban
ako. Sana pinaglaban ko ang nanay ko. Sana pinaglaban ko si Angela.
Sana nagpakatino ako at hindi ako buntot ng buntot kay Dimitri at
Gio. Sana mas naging kaibigan ko pa si Gab. Sana si Riza mas naging
bestfriend ko pa. Masokista ako oo, pero umiiyak ako ngayon dahil
kahit naeenjoy ko ang sakit na aking mga dinanas noon, hindi ko
inakala na aabot sa ganitong punto ang mawawala sa akin. Sana inisip
ko ang ibang tao. Sana, nagtiwala ako sa sarili ko. Sana, hindi ako
nagpaktanga.
Sa
sakit na nakuha ko noon, oo masokista ako. Pero sa mga taong nawala
dahil sa kagaguhan ng mga tao sa paligid ko, at dahil na rin sa akin,
diyan tumigil ang aking pagkamasokista.
Hindi
ko kayang manakit ng tao.
Pero
kasalanan ko ba na ayaw ko manakit ng tao? Hindi, di ba?
Ngunit
ngayon iba na ang laro ng mundo. Nawala na lahat sa akin. Masokista
pa rin ako. Mayaman na ako. Kung ang batas ng mundo ay puro sakitan,
matagal ko na iyang nilaro. Kung ang batas ng mundo ay maglaro ng
apoy, matagal ko ng ginawang impyerno ang mundo...
Kailangan
ko lang i-apply sa ibang tao... sa karapat-dapat na tao.. o mga
tao...
Nag-enjoy
nga akong saktan. Ngayon, sila naman ang mag-eenjoy kong saktan.
Umiiyak
ako ngayon dahil nauwi sa wala ang pagiging masokista ko. Sana kahit
sila nanay at Angela lang man...
Nilagok ni PM ang
pang-dalawampung mug ng beer. Sumenyas siya na magpapahinga muna siya
bago siya iinom ng isa pa.
“Hey. You look really
familiar. Have I seen you somewhere?” Tanong ng isang lalaki kay
PM. Sinubukang tingnan ni PM ang lalaki at umiling.
“That's fine. Wanna fuck? Horny?” Alok ng isang lalake kay PM. Kahit medyo tipsy na si PM, pinilit niyang tingnan ang mukha ng lalake. Gwapo, artistahin, malaki ang katawan, at higit sa lahat, pamilyar. Alam niyang nakita na niya ito somewhere. Ngunit dahil sa sobrang kalasingan, hindi na niya maalala.
Ngunit sobrang lasing na si PM na kahit pag-aalala ng mukha hindi na niya magawa.
“That's fine. Wanna fuck? Horny?” Alok ng isang lalake kay PM. Kahit medyo tipsy na si PM, pinilit niyang tingnan ang mukha ng lalake. Gwapo, artistahin, malaki ang katawan, at higit sa lahat, pamilyar. Alam niyang nakita na niya ito somewhere. Ngunit dahil sa sobrang kalasingan, hindi na niya maalala.
Ngunit sobrang lasing na si PM na kahit pag-aalala ng mukha hindi na niya magawa.
Ngumiti si PM at umiling.
“Top or bottom?” Tanong ni PM sa lalake.
“Versatile babe.” At sinunggaban ng lalake ang mga labi ni PM. Gumanti naman ng halik si PM at naghalikan sila kahit maraming nakatingin sa kanila.
“Versatile babe.” At sinunggaban ng lalake ang mga labi ni PM. Gumanti naman ng halik si PM at naghalikan sila kahit maraming nakatingin sa kanila.
Ginamit ng lalake ang
sasakyan ni PM at hinatid si PM sa bahay nila ni Arthur. Nang
mapansin na wala pang tao, nilabas niya si PM na lasing na lasing at
kinuha ang spare key na alam ng lahat na palaging nasa ilalim ng door
mat. Pagbukas ng bahay ni PM, dineretso niya ito sa kwarto at kaagad
na sinunggaban ng romansa.
Habang nakahiga si PM ay
pinatungan ito ng lalake at hinahalikan.
“What's your name?”
Tanong ni PM.
“Orland.” Sabay
hablot sa damit ni PM dahilan upang mapunit ito. Wild na wild si
Orland at nililibot ng dila niya ang leeg, utong, at puson ni PM.
Nalibugan naman si PM.
Maya-maya, pinatuwad ni
Orland si PM at binuksan lang ang zipper at pinalabas ang tarugo
nito. Hinubad niya ang pantalon ni PM at finifinger niya si PM. Sarap
na sarap si PM sa ginagawa ni Orland sa kanya.
“Fuck me hard now
bitch! Fuck my boy pussy!” Hayok na hayok na sigaw ni PM.
“I'm gonna make you
regret you said that.” Sabay halik sa pwet ni PM. Papasukin na sana
ni Orland ang butas ni PM nang.
BOOGSH!!
Bumukas ang pintuan at
napalingon si Orland.
“What the hell Orland!
Get off PM!” kinuwelyuhan ni Arthur si Orland at binugbog.
Natumba si Orland at kaagad na lumabas ng kwarto. Takot na takot ang
mukha ni Orland at tila ba natakasan ng dugo ang mukha. Walang
pagdadalawang isip ay tumakas si Orland at kaagad na nawala sa
paningin ni Arthur.
Nag-aalala si Arthur para
kay PM kaya pinasuot niya ito ng damit at pantalon at inaalog.
Umiiyak pala si PM na para bang may binubulong.
“PM, PM!! Are you
okay?! Nothing happened. I'm here. I'm always here.” Yakap ni
Arthur si PM habang nararamdaman ni PM ang matitipunong dibdib at
braso ni Arthur sa kanyang ulo.
“Sino kaaaa? Bakit ka tumigiiiil... Parusahan mo pa ako please... Saktan mo pa akooooo” kahit mahina na si PM, pinilit niyang kunin ang braso ni Arthur at kahit hindi nakayang igalaw ang katawan ay tila ba pinasusuntok si Arthur sa kanyang mukha. Desperado na naman si PM na masaktan at pilit niyang sinisisi ang sarili sa pagkawala ng mga mahal sa buhay niya.
Iyak ng iyak si PM habang nakahilata sa kama at nakahubad. Gusto na niyang makatanggap ng sakit ngunit naiiyak na tinititignan ni Arthur ang kaawa-awang mukha ni PM. Nawawala na ang tino sa kanyang mukha at halatang puro problema na ang pumapalibot sa kanyang utak. Makikita mo sa kanyang mukha ang matinding emosyon na kanyang nararamdaman na kailangan na niyang iiyak dahil hindi na niya kakayanin. “Saktan mo pa ako... Please... Saktan mo pa ako... I don't want to live anymore!!! Ang sama sama kong tao. Makasarili ako!! Patayin mo na ako!!” Tinignan ni Arthur ang mukha ni PM na umiiyak at tila batang nanakawan ng candy.
Iyak ng iyak si PM habang nakahilata sa kama at nakahubad. Gusto na niyang makatanggap ng sakit ngunit naiiyak na tinititignan ni Arthur ang kaawa-awang mukha ni PM. Nawawala na ang tino sa kanyang mukha at halatang puro problema na ang pumapalibot sa kanyang utak. Makikita mo sa kanyang mukha ang matinding emosyon na kanyang nararamdaman na kailangan na niyang iiyak dahil hindi na niya kakayanin. “Saktan mo pa ako... Please... Saktan mo pa ako... I don't want to live anymore!!! Ang sama sama kong tao. Makasarili ako!! Patayin mo na ako!!” Tinignan ni Arthur ang mukha ni PM na umiiyak at tila batang nanakawan ng candy.
Kahit hindi nauunawaan ni
Arthur ang pinagsasasabi ni PM, mas niyakap niya pa ito ng mahigpit.
Hinalikan niya sa noo si PM sabay punas sa mga luha na tumatakas sa
mga mata nito.
“I love you, and I will
always protect you... even if it hurts so much.”
Itutuloy...
Itutuloy...
Gapangin mo ako. Saktan mo ako. 2
THANKS AUTHOR.... Ang ganda ng flow ng story... talagan sinubaybayan ko ang story mo... again many many thanks sa pag update... Keep it up...
ReplyDeleteThank you po! Ipagpapatuloy ko po. ;)
Deletesaktan mo ako? e ano ginagawa mo angelo sa sarili mo e ikaw ang nananakit sa sarili mo. sinuntok mo yung salamin ang pinto etc.
ReplyDeleteNasaktan kasi siya. Hehe
DeleteVERY GOOD STORY :)
ReplyDeletekailan ang next update author?
Abangan na lang po. Di na ako magsasalita pero garantisado di ko kayo iiwan. Hehe thanks!
Deletetwo thumbs up! :)
ReplyDeleteTwo thumbs up! :)
ReplyDeleteTwo thumbs up! :)
ReplyDeleteThank you B! Tatlong beses ka pa talaga nagcomment huhu
Deletewow its awesome
ReplyDeleteThank you anon!
DeleteGosh, intense!
ReplyDeleteI've always been amazed by your work. It's the type you really get affected by the characters. It's sad that after everything, this is how Angelo turned out to be. I hope that as the story unfolds, he'll be in his right senses and eventually find inner peace.
I'm looking forward to the next chapers! Ang dami kong gstong sabihin especially it's just now that I commented on your work but I'll save them for future chapter.s :-) Marvs
Nakakalungkot nga po. Pero yaan mo na, may mga taong nag-iiba. Tsk. Thank you Marvs!
DeleteShoooocks naiiyak akoooooo kay Angelo---- I mean Kay PM! Kawawa naman siya :( Pero grabe din ang transformation niya! Hindi ko kinaya!
ReplyDeleteP.S. I love the primer! Wagas ee!
~Ken
Awww wag na iyak Ken. Magiging ayos din lahat. Hahaha, thank you Ken!
Deletegalit ba sya kay GAB? bakit?????
ReplyDeleteboholano blogger
Ambot niya... Hahahaha. Thank you Boholano Blogger!
Deletebisaya ka dong author? hahahah
Deleteboholano blogger
yeaahhhhhhh... this is it.. may susubaybayan na ulit ako..hehehe.. thanks a lot mr author..
ReplyDelete>jayjay perez
Thank you Jayjay! You're welcome!
DeleteI can't even... Feeling ko kasali ako sa mga cast ng storyang ito. Grabe ang galing mo talaga. Nadadala pa rin ako nang storyang 'to. Sana hindi mo kami iwan, di katulad ng ibang writers jan huhu hugot sige thank you, cookie cutter! -baks
ReplyDeleteBaka magaling? Huhu. Padala ka lang muna Baks. Yuup oo, di ko kayo iiwan. Promise yan! ;)
DeleteDon't get me wrong, I do love this story and like mostly everyone I've patiently waited for this. But I found the 'masochism' plot an overkill and dialogues between PM and Arthur and even with the interns were myriads of Filipinoisms and transliteration. I wish you could've made Arthur a Fil-Am character who can at least understand Filipino, so as not to compromise the story just because of the poor English dialogues. Di ako nagdudunong-dunongan, observation at suggestion ko lang naman. Overall, 2 thumbs up sya sa akin. Wag na lang masyadong magfocus sa masochism part at dun na sa the redemption. Kudos sayo Cookie Cutter! - K
ReplyDeleteThanks for the insight K. With all honesty, I kind of felt uneasy with this, pero anyway, let me keep this brief: (1) Don't worry. As you can see, we're still in the first chapter and we are gradually doing away of the masochism concept. I hope we're on the same page with that. Kasi nagsisimula pa lang tayo. Sana kagaya ng karamihan, nararamdaman natin yung pagmove on natin sa konseptong yan tungo sa isang matapag na PM. (2) I am pretty confident with the english dialogue kasi humingi ako ng tulong sa kaibigan kong writer na kano na gawan ako ng english dialogue. Kasi pag ako yung gumawa, medyo awkward, ginusto ko kasing maging mas conversational ang dating nito. Nung nabasa ko siya, wala naman akong problema, inalala ko nga kung maiintindihan ba siya kagad ng pinoy. That being said, it's quite alarming you find it a transliteration kasi di ako ang gumawa ng english dialogue, moreso regardless of maganda siya o hindi, I don't take credit for that. So bottomline, I'm sorry kung para sa'yo di siya swak, but I do hope you now know na hindi pinoy writer ang gumawa ng english dialogue kundi isang kanong writer who knows more how a casual relatively foreign conversation goes like. I would love to respond to Filipinoism kaso I don't get it.
DeleteThank you for the insight though! Rest assured, sana nararamdaman mo kagaya namin, na nagmomove on na tayo sa masochism. And if you have any other issues to raise, you can contact me via e-mail: comegetmycookies@gmail.com or via facebook: Paiibigin Kita or I can give you my phone number from either connection. Thank you K!
No worries. I'm hoping you didn't take my feedback offensively. I've waited with every ounce of patience I have for this book and I'm soooo happy that it is finally here. Don't be too hard on Dmitri, please? LOL. I'm hoping PM/Angelo will still end up with Dmitri but I like it if it will be Gab, too. Thank you Cookie Cutter for this :)
DeleteI didn't take it too hard po kasi hindi po ako yung natamaan about sa english chuchu. Yung partner ko po. Tapos po yung sa masochism sana naman naintindihan niyo yung transition. At opo, mejo he took it really hard po huhuhu
DeleteTo K:
DeleteMali ka bro. When you talk about Filipino-ism, it's when phrases sound like Filipino than foreign. Example: "Pumila ka" (Filipino) = "Please fall in line" (Filipino-ism) = "Get in the line" (Correct construction)
The way I read the dialogues (which you say are poor), hindi po sila Filipino-ism at transliteration. The construction of the sentences are just similar to the Filipino sentence-construction. But that doesn't mean it's Filipino-ism. As long as the usage is correct, then it is still valid. And btw K, just because it's Filipino-ism doesn't mean it's poor in quality. Filpino-ism is when the thought may be semantically illogical because the construction is incorrect. Di lahat ng literal similarities ay filipinoism at transliteration kagad. Nakuha mo naman ang point ng dialogue kagad di ba? O na, gets na namin, gusto mo malaman namin na magaling ka sa english.
One more thing, bakit ikaw lang ang di nakakamove on sa masochism? The way I thought about it, gusto ipakita ng author na umiiyak na siya pero hindi dahil sa pagiging masokista niya. Puno ng pait ang kanyang mga luha. Yung totoo K, alam mo ba talaga ang ibig sabihin ng masochism? Nag-eenjoy ba si PM sa tuwing umiiyak siya sa chapter na to? Yung totoo?
Wag kasing mag-feeling matalino tol. Mali na nga ang definition mo ng filipinoism, mali pa ang definition mo sa masochism. I have to be on the side of the author on this kasi wala akong mali na nakikita. Hindi thought-illogical ang dialogue, maaaring literal at simple ang constructino but not illogical. Di mo nga alam ang masochism. Wag na kasing magmagaling.
I hope you don't take this offensively. Payo lang bro, kung sa tingin mo magaling ka, may makakapuna at makakapuna sayo. PEace out.
-Emro
My opinion. Your thoughts. And I respect yours so I don't feel offended at all. I'm also thankful because Emro and Cookie Cutter reminded me a thing or two. - K
DeleteHala, wag po kayo mag-away. :(
Deletesulit ang paghihintay ko na matagal <3
ReplyDeletei love this and i love u na author <3
~nhey
Hi Irene! Thank you! I love you too! Love love love <3
Deletewow irene talaga <3
Deletei love you a lot <3 <3
excited na sa next chapter <3 and excited sa reply mo din haha(landi)
~nhey
Nice story i like it.salute to the writer.
ReplyDeleteThanks po!
DeleteWow ang galing talaga... Matagal ko itong hinintay.. Dami kong luha s book 1 nito lalo na yung graduation moment at speech ni riza nung tinanggap niya ang award ni angelo... Keep it up cookie super love q ang work mo... Looking forward for your update....
ReplyDeleteThank you lummier!
Deleteupdate na po hahaha
ReplyDelete-PUREFOODS!! ;)
Meron na po! :))
DeleteNext year n yta 2nd chapter kaloka
ReplyDeletewow! this is it!. kung sa book 1 silent reader lang ako ngayun Hindi na.
ReplyDeletehe...he...he....
ganda ng primer sobra! talagang pinaghandaan!
congrats! two thumbs up
red 08
Thank you red!
DeleteTagal naman chApter 2 author post it na thnx
ReplyDeleteNakapost na po! :)
DeleteAng hirap nmn ng sitwasyon ni angelo ngayon....hayyyyy di ko alam pano kita matutulongan..
ReplyDelete:(
DeleteTuwing kailan ang updates? Para malagay ko ng alarm sa calendar ko. I think dapat shining moment and chance na ni Gab. Medyo supporting character lang siya sa book 1. Parang sa kanilang lahat sa kanya lang di magiging complicated si PM. Kasi utang na loob sabog na sabog naman siya kay Gio at Dmitri hahahaha. Pero please... make then beg for PM's love. I cried sa book 1 as in lahat nagtataka dito sa bahay kasi nakaupo lang ako sa isang sulok sabay umiiyak na ko bigla. Hehehehe
ReplyDeleteWala po akong fixed schedule eh. Pero tinatry ko po every week makapag-update. Thank you!
DeleteHmmmm bkt parang natagalan ata next update..hehehee
ReplyDeleteSorry po. Nakapagpost na po ako at mahaba yun, dont worry!
DeleteBaka sa august 1 1 chapter every month
ReplyDeleteim really surprise.... akala ko this time PM/angelo would be tougher and turn the tables in favor of him...but after reading the first chapter, parang deja vu hehehehehe i am hoping for more positive things for angelo., maxado na xang bugbog physically and emotionally... awang awa na ako sa kanya... and i want to congratulate the author of this story for making me embrace the character of angelo as a person... i can feel the burden within him.., his agony... good job again author... im looking forward for the next chapter....
ReplyDeleteThank you po <3
DeleteAng hirap tumakas sa pait ng nakaraan. Ang hirap patawarin ang sarili sa pagkakamali. Ang hirap tangapin na kya mo nmang gawin ang tama pero hinayaan mong mangibabaw ang mali.
ReplyDeleteOpening p lng nang book 2 , sobrang ganda na. Sino kaya sa 3 ang mamahalin ni Angelo.? Kelangan ko ng basahin ang next chapters at walang makakapigil sakin haha,
ReplyDelete