A Dilemma of Love: Chapter 27 (Tadhana)

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

1 (Umamin Siya, Umamin Ako,Nagka-aminan Kami!) 2 (Out-of-this-World Interrogation) 3 (‘Di Lahat ng RulerStraight, ‘Yung Iba Bendable!) 4 (Pagkabakla at Mga Pundasyon ng Bahay, Anong Connect?) 5 (The Reason I Like you, Naks!) 6 (Naging Kami!) 7 (Ang Limang Kasunduan!) 8 (Ang Kaibigan kong si Chong?) 9 (Ang Birong Hindi Biro, Bow) 10 (Second Monthsary Namin!) 11 (Bawal ang Babe at Honey?) 12 (Salamat, Habanera!) 13 (Ang Request ni Dad) 14 (The Natural Complementaries of Man and Woman, AnoDaw?) 15 (Third Monthsary Namin!) 16 (Ang Pagkidnap kay Chong) 17 (Ang Date saRooftop ng Company Building) 18 (Mga Pangarap at mga Bituin) 19 (Si Carl Alfred Santiago) 20 (Mga Pahiwatig ) 21 (Ang Makapagpapasaya kay Chong) 22 (Si Christopher Santos, Alyas Christie) 23 (Pag-aaway at Pagkakasundo) 24 (Pagkahulog) 25 (Ang Engagement) 26 (Ang Unang Submission Signal)

--------------------------------------------------------------------------------

“…Sigurado na ba ako sa gagawin ko?...”

Dahan-dahan, buong pag-galang, at buong pag-iingat na nilakad ni Chong ang kalsadang punong-puno ng tao’t mga sasakyan. Ang kanyang gray na bag na ang lama’y mga iilang bagay na kanyang nilakad ngayon ay malayang sumasayaw sa saliw ng kanyang galaw.  Isang ibong payapang lumilipad sa gitna ng kulay abong mga ulap. Ngunit kung dati’y napakarespetado niyang tingnan sa ganoong postura, ngayo’y tila wala siyang patutunguhan. Ang kanyang isip na karaniwa’y nakamasid sa mga taong kasalubong niya’y pinagtutuunan ngayon ng pansin ang maaliwalas na langit.

“…Makakaya ko nga ba talaga…”

Inilibot niya ang kanyang paningin. Ang mga maiingay na mga sasakyan. Ang napakakapal na usok. Ang mga laging nagmamadaling mga tao. Ang mga matataas na mga building. Lahat iyon ay pinukulan niya ng malamlam na tingin.

“…kahit na hindi ko kaya, kailangan ko pa ring gawin…”

Sa gitna ng kanyang pagmumuni-muni’y, isang babae ang kanyang nakabangga. “Sorry po…” Nakayuko ang babae na tila mabubuwal, habang ang kanyang kamay ay nasa kanyang noo. Hinawakan ni Chong ang babae sa magkabilang braso upang alalayang tumayo. “…Okay lang po ba kayo?”

Mataas lamang ng ilang pulgada si Chong sa babae. Morena ang babae’t halatang alagang-alaga ang kutis. Matangos ang ilong, mapungay ang mga mata’t mapupula ang labi, parang artista’t halatang mayaman. Pinatunayan ito ng mamahaling bag na tangan niya, maging ng kanyang uniporme mula sa isang sikat na unibersidad. Ngunit ang napansin ni Chong ay ang maluluha-luhang mga mata at ang malungkot na mukha ng babae. “Okay…Okay lang ako…” Sinikap ng babaing tumayo.

Sinundan na lamang ng tingin ni Chong ang babae. Tila pagewang-gewang ang babae sa paglalakad, maka-ilang beses rin siyang makakabangga ng ibang taong aalis din kaagad. Tumayo lamang si Chong sa tabi ng kalsada’t hinintay niya ang alam niyang mangyayari.

Saka nabuwal ang babae’t napahiga sa gitna ng daanan.

Nakakunot ang mga kilay na pinagmasdan lamang ni Chong ang tulog na dalaga. “Bakit siya umiiyak? Bakit siya malungkot?” Maingay sa loob ng ospital. Dinig sa apat na sulok ng kwarto ang bawat utos, langitngit ng mga aparato’t pagmamadali, at mga hikbi ng kalungkutan. Sa kabila ng lahat ng iyon ay payapang natutulog ang babae sa pampublikong kamang sa ospital, halos katabi lamang ang ibang pasyente.

“Nurse, okay lang po ba siya?” Halata sa tono ni Chong ang pag-aalala.

Nag-angat ng tingin ang nurse mula sa record book. “Ah, okay naman po. Bumaba lang po ‘yung blood pressure niya…”

Kumunot ang mga kilay ni Chong na tila naghihintay ng mas malalim na paliwanag.

Isinara ng nurse ang kanyang record book. “Magigising na rin po siya niyan, kaya ‘wag na po kayong mag-alala…”

“Ah, sandali po….” pagpigil ni Chong sa nurse ng akma siyang aalis. “…Ah, actually po kase, hindi ko po kamag-anak ‘yung babae. Wala po kaming relasyon sa isa’t isa. Itatanong ko po sana kung pwede ko na siyang iwanan…dito…”

Ang mga kilay naman ng nurse ang kumunot. Saka naglikot ang kanyang mga mata. “Ah, sir….”  Halata sa boses niya ang walang kasiguraduhan. “…itatanong ko na lang po muna, hindi ko rin po kase alam. Babalikan ko na lang po kayo…” Saka tumalikod ang babae.

“Ah, sige, okay lang…” Biglang napalingon ang babae sa sinabi ni Chong. Halata sa mukha ng nurse ang pagkabigla. Napangiti na lamang si Chong. “Ah, ibig kong sabihin, mag-isstay na lang ako dito hanggang magising siya. Alam ko naman na natatakot kayong walang magbabayad ng bills ng babae. Hindi ka rin naman talaga babalik para sagutin ako, papatagalin mo lang hanggang sa wala na akong magawa… ” Puno ng pagpapakumbaba ang boses ni Chong.

Biglang tumulis ang tingin ng may katabaang nurse.

“Hindi, hindi ko naman kayo iniinsulto…” Napamuwestra na rin ang mga kamay ni Chong. “…Naiintidihan ko kung bakit ganoon ang sistema niyo, at naiintindihan ko kung bakit ‘yun ang ginagawa niyo. Naiintindihan rin kita kasi sumusunod ka lang naman sa utos. Hihintayin ko na lang siyang magising. Pasensiya na kung nainsulto kita…”

Unti-unting nabawasan ang pagkabalisa sa mukha ng nurse. “Ah…okay …”

Bumuntung hininga na lamang ng marahan si Chong at tiningnan ang dalaga. Ang kanina’y malungkot na mukha ng dalaga’y naging maamo na, tila naibsan ng lahat ng pasakit at hirap. Maging siya’y naging payapa sa marahang paghinga ng babae.

“Sino kaya siya?”

Ilang saglit pa’y narinig ang ungol ng babae kasabay ng kanyang pagpupumilit na tumayo. Nagmadaling lumapit si Chong sa kanyang tabi. Datapwat dahil sa panghihina’y hindi nagawa ng babaing umupo.

“Miss, okay ka lang ba?” Naging malikot ang pagkilos ng babae’t tila nagwawala. Halata sa babae ang panghihina’t puro ungol lamang ang lumalabas sa kanyang bibig. Sinisikap ni Chong na kumalma.

“Al…fred…Alfred…” Unti-unting luminaw ang mga binibigkas ng babae. Sinikap niyang idilat ang kanyang mga mata’t nakita niya si Chong. “…Plea…please…call…Alfred….”

“….Al…Alfred…” Kumunot ang kilay ni Chong. Tiningnan niya ang kamay ng babae’t nakaturo ito sa shoulder bag na nasa kaniyang paanan. Binuksan kaagad ni Chong ang bag at hinanap ang cellphone ng babae.

“Miss, ano po, may password po kasi ‘yung phone niyo?” Tangan ni Chong ang Iphone ng babae. “…Pakibulong na lang po ‘yung password…” Inilapit ni Chong ang kanyang bibig sa tenga ng babae. Hanggang ngayo’y pabaling-baling sa kaliwa’t kanan ang ulo ng babae’t tila nahihilo pa rin. Paungol niyang binigkas ang kanyang password.

Saka tumawag si Chong ng nurse upang tingnan ang babae.

Una niyang tiningnan ang contacts ng phone at hindi na pinansin ang picture ng babaeng nagsisilbing wallpaper. Nahanap niya ang number na nakapangalan sa isang ‘Lolo’ at sa isang ‘Mommy’. Nagpatuloy siya sa paghahanap at saka niya nakita ang contact na ‘Alfred Babes’. “Alfred Babes?”  Nais man niyang tumawa’y hindi iyon ang oras para gawin iyon.

“Bakit walang sumasagot?” Nakakunot ang mga kilay ni Chong habang nakatayo malapit sa reception ng hospital. Ilang beses na niyang kinontact ang number ngunit wala pa ring sumasagot. Nung una’y pinatay ito, ngunit pagkatapos ay hinayaan na lamang itong magring ng may-ari.

Naisipan na lamang ni Chong na itext ang sinasabing ‘Alfred’ ng babae. Pagkatapos magtext ay dumiretso sa iba pang mensahe ang phone. Doon niya nakita ang mensahe ng ‘Alfred’ para sa babae.

“Babe, wala ‘yan sa plano. Hindi kita matutulungan diyan. Gawin mo ang gusto mo…” Iyon ang kaisa-isang mensahe na nanggaling sa contact na ‘Alfred’. Maski ang mga mensaheng ipinadala ng babae sa contact na iyon ay nakabura. “Bakit ganoon? Anong plano? Anong gusto?” Lalong hindi mapalagay si Chong sa kung anong nangyayari.

Humahangos na bumalik si Chong sa kwartong nahahati lamang ng tela para sa bawat pasyente. Nakita niyang kalmado na uli ang babae’t inaayos na lamang ng nurse ang pagkakabalot ng kumot sa kanya. “Okay na po siya, binigyan ko na po siya ng pampakalma…”

Ningitian ni Chong ang nurse na iba sa unang umasikaso sa kanila. “Maraming salamat…” Tuluyang umalis ang nurse.

Matamang tiningnan ni Chong ang babae. Sa labas ng ginawang pantabing ay dinig ang ingay ng mga nagmamadali’t nangangambang mga tao, ngunit lahat ng iyo’y binalewala ni Chong. Magulo ang isip niya, at ang laman ng magulo niyang isip ay tungkol lahat sa babaeng nasa harap niya. “Alfred? Hindi kaya…”

Ibinalik ni Chong ang Iphone sa shoulder bag. Saka nahagip ng kanyang mata ang ID ng babae. Tama siya, sa isang mamahaling unibersidad nag-aaral ang dalaga. Kilala rin naman ang unibersidad na pinapasukan nila ni Fonse, ngunit siya’y nakakapasok lamang doon dahil sa perang bigay ng kamag-anak.

“Sandra…Altamirano?” Bumalik ang tingin ni Chong sa mukha ng dalaga. “Sandra Altamirano ang pangalan niya…”

Ipinasok uli sa bag ni Chong ang ID, saka niya nasalat ang tila isang ulo ng bote. Inilabas niya’t nakita ang mga halamang gamot na nakababad sa kulay-langis na likido. Inikot ni Chong ang bote’t binasa ang papel na nakatatak sa harap nito. Nanlaki ang kanyang mga mata.

“PAM…PAREGLA?...”

-------------------------------------------------------------------

“Pasensiya na’t naghintay ka…” Ini-lock ni Fonse ang kanyang seatbelt at sinindihan ang makina ng kotse. Kinausap niya ang babaeng katabi ng hindi tinitingnan.

“Okay lang, hindi ka naman masyadong matagal…” Ngumiti ng pagkatamis-tamis si Mylene. Maski ang kanyang mga mata’y tila ngumingiti rin.

 Lumingon si Fonse kay Mylene at tinitigan lamang niya ang babae. Unti-unting bumuka ang kanyang mga labi at siya’y natulala.

“Oh nandito na pala si Fred…” Medyo gulat na sabi ni Mylene, ngunit mas bakas ang pagkagulat sa mukha ni Fonse na tila nagising sa isang panaginip. Liningon niya ang kakambal. Nakita nila si Fred na paakyat ng hagdan papasok sa mansiyon ng mga Santiago’t may kasamang babaeng ngayon lamang nakita ni Alfonse.

“Would you mind me asking? Nasaan si Sandra…” Nilingon ni Chong ang nagtanong na si Mylene. “…hindi ba si Sandra ‘yung fiancée ni Fred…”

Maski si Alfonse ay napa-isip. “Yes, si Sandra nga ang fiancée ni Fred. Hindi ko lang alam kung bakit…” Tiningnan uli niya ang kakambal. Humihigpit ang kanyang kapit sa manibela. Nagtama ang tingin ng kanilang mga matang parehas ng anyo. Ang mga singkit na mata ni Alfonse ay puno ng pagtatanong habang ang mga singkit na mata ni Alfred ay puno ng pang-iinsulto. “…baka kaibigan lang ni kambal…”

Saka inakbayan ni Fred ang babaeng kasamang umaakyat sa hagdan. “…kung alam lang ni Mylene …”

Ibinaling ni Mylene ang kanyang tingin mula kay Fred kay Fonse. Ang kanyang malalaki at mapupungay na mga mata’y naghahanap ng sagot.

Iniwasan ni Fonse ang tila nag-aapoy na tingin ni Fred. “Saan mo gustong kumain…” Ngumiti siyang pilit.

“…Kahit saan…” Ngumiti ng magiliw si Mylene.

“What’s that…” Napalingon si Alfonse sa katabi. Nakita niyang nakatingin si Mylene sa kanyang pitaka sa bulsa’t nakakunot ang noo. “…What’s that on your keychain?”

Napangisi si Alfonse, hinugot niya ang kanyang pitaka at ini-abot kay Mylene. “Magnet ‘yan, magnet keychain…” Lalong kumunot ang mukha ni Mylene habang hawak-hawak ang palawit na keychain. “Binigay lang sa akin ‘yan…” Para siyang batang pangiti-ngiti. “…Binigay sa akin ‘yan ng isang baliw na tao bilang monthsary gift…” naisip niya sanang sabihin.

“I can’t believe na may magreregalo sa’yo nito..” Ibinalik ni Mylene kay Fonse ang pitaka. “…it’s not something you would want to receive as a present…”

Napahalakhak ng marahan si Fonse. “Actually, ibinigay ‘yun sa akin para inisin ako…”

 Napatingin si Mylene sa katabi. “Kaaway mo nagbigay sa’yo nito?”

“Hin…de…” Kasabay nito’y umiling si Fonse. Napangiti siya nang maisip na sabihing boyfriend niya ang nagbigay ng katatwang regalo na ‘yun. “…Binigay ‘yan ng closest friend ko…very close…”

Napataas ang kilay ni Mylene. “He must be a very odd person…”

“Yes, a very odd, extraordinary, special person…” Lalong napangiti si Alfonse.

Mabagal na tinahak ng kanilang magarang sasakyan ang kalsada. Tumatapik ang palad at mga daliri ni Fonse sa manibela habang palinga-linga sa babaeng katabi. Tutok na tuok ang mga mata ni Mylene sa kanyang cellphone habang nagchecheck ng updates sa Facebook.

“Alam ko na kung saan tayo kakain…” Halata ang excitement sa tono ni Alfonse. Hindi siya pinansin ng dalaga. Nanatiling nakatutok ang mga mata ni Mylene sa kanyang cellphone.

“Mylene…” Kinalabit na ni Fonse ang katabi.

“Oh?” Patuloy pa rin ang pagpindot ni Mylene sa touchscreen niyang phone.

“Sabi ko, alam ko na kung saan tayo kakain…”

Bakas ang pagtataka sa mga mata ni Mylene. “Saan?”

Inihinto ni Fonse ang sasakyan sa tabi. “Diyan…” Ininguso niya ang tindahan ng mga fishball at mga barbecue. “…Fishball, tapos hanap tayong balot…”

Kung ano ang ningning ng ngiti si Alfonse ay siyang namang lukot ng mukha ni Mylene. “Balot? You’re eating balot?”

“Oo, balot…” Tila nagmamalaking sagot ni Fonse. “…Subukan mo, masarap. Hindi rin ako kumakain dati, pero nasarapan na rin ako…”

Hindi maipinta ang mukha ni Mylene. “Uhmmm, pwede sa Starbucks na lang. Kahit na frappe lang, okay na sa akin. Please?”

Tinitigan lamang ni Alfonse ang mukha ng katabi. Hindi niya maiwasang mahumaling sa mga malalaki’t mapupungay na mga mata ni Mylene. “Ah…sige…”

Pinakasuring mabuti ni Alfonse ang menu na kanyang hawak. Hindi pinalampas ng kanyang paningin ang bawat pagkaing may katatwang pangalan. “…itong Warm Duck Graton Salad with Garlic and Vinegar Vinaigrete…” Itinuro pa niya sa waiter na nasa kanilang tabi ang kanyang binabasa. “…tsaka Braised Ox Tongue, sa’yo Mylene?”

“It’s actually my first time here…” Halata ang walang kasiguraduhan sa mukha ni Mylene. “What can you recommend?”

Napangisi si Alfonse. “Actually, unang punta ko lang rin dito…” Sapo-sapo niya ang kanyang ulong tila kinakamot ito.

“Talaga…” Tiningnan ni Mylene ang kaharap na nanlalaki ang mga mata. “I thought favorite mo ‘yung mga dishes na in-order mo. You sounded like you’ve eaten them for the nth time…”

“Ah, no, I just want to try them…” Ibinigay ni Alfonse ang menu sa waiter. “Tutal mukhang masarap naman ‘yung pangalan…” Napahalakhak siya ng marahan.

Ibinalik ni Mylene ang kanyang tingin sa menu. “Uhmmmm, just Caesar Salad and Carbonara…”

Kumunot ang kilay ni Alfonse. “Ayaw mong magtry ng iba? Pasta ba gusto mo? Bakit hindi na lang Tortellini, dapat ‘yun i-oorder ko eh…”

“No, thanks, just fine with that…” Ngumiti ng pilit si Mylene.

“Ah, sige…” Humarap si Fonse sa waiter. “ ‘Yun lang tsaka bottle of wine…”

Perpekto ang lugar na iyon para sa mga magkasintahan. Kulay pula ang mga dingding nito na pinaganda ng mga eleganteng detalye ng puting scrolls. Ang bawat mesa’y naiilawan ng malamlam na dilaw, na lalong nagpatindi sa init  na hatid ng napakarimantikong lugar. Sa paligid ay dala ng malamig na hangin ang samyo ng mga kulay-rosas na bulaklak na palamuti ng bawat mesa.

“Ang ganda ng ambiance ng resto na ‘to ano…” Luminga-linga si Fonse sa paligid.

“Yes…” pagsang-ayon ni Mylene. “…It was so romantic…”

Napatingin si Fonse sa babaeng kaharap. Hindi nakaligtas sa kanyang paningin ang mga labi ni Mylene na napakapula’t makapal. Saka siya napangisi… “Alam mo ba kung bakit attractive ang kulay pula?”

“Ha?” Tila nagulat si Mylene sa tanong. Ilang saglit pa’y tila nakuha na niya ito. “Bakit?”

Napangiti ng buo si Alfonse sa narinig. “Kasi, kulay pula ang genitals nga mga tao kapag naarouse…”

Lalong lumaki ang mga mata ni Mylene. Tila pinamulahan rin siya ng mga pisngi sa narinig.

“…Kasi diba kapag naaarouse tayo, bumibilis ‘yung daloy ng dugo sa katawan natin, kaya ‘yun. Malamang ‘yun ang dahilan kung bakit pula ang kulay ng mga dingding dito…” Ibinaling ni Fonse ang tingin sa dalaga. Nahalata niya ang pamumula ng kaharap at ang pag-iwas nito ng tingin. Tila nabilaukan si Alfonse ng tumimo sa kanyang isipan ang kanyang mga sinabi. “I’m…I’m sorry Mylene. Have I offended you?”

Ngumisi si Mylene, halata sa mukha niya ang pagka-ilang. “Nope, not at all. Ganon pala ‘yun…”

Itinigil ni Fonse ang kanyang sasakyan sa gilid ng malaking gate ng bahay nila Mylene. Paglingon niya’y natutulog na ang dalaga, nakahilig ang ulo sa sandalan at sa bintana nakatutok ang mga matang nakapikit. Napangisi siya sa nakita.

“Mylene, andito na tayo….”

Ibinaba niya ang kanyang tingin at nakitang umiilaw ang Iphone ng katabi at may tumatawag. Hawak itong mahigpit ni Mylene na tila ayaw bitawan. Numero lamang ang ipinapakita ng cellphone at walang pangalan. Ilang segundo lamang ang nagtagal at pinatay din ang tawag. Inaninag ng mabuti ni Alfonse screen ng cellphone.

“Teka babae ba ‘yan o lalaki…” Nasabi ni Fonse ng makita ng malinaw ang wallpaper. Isang taong nakamohawk ang nasa larawan at katabi ang isang babaeng nakatakip sa mukha ang buhok.

Papungas-pungas na gumising si Mylene. Kaagad na inilayo ni Fonse ang kanyang tingin sa cellphone. “Ah, andito na tayo…”

Gayon pa rin ang ayos ng hardin. Ang walkway ay nananatiling malinis. Nalalanghap pa rin sa paligid ang samyo ng mga bulaklak. Ang mga puno’y nananatiling nakatayo ng matayog at mapagmalaki.

Tanging laman lamang ng isipan ni Fonse ang nagbago, maski ang langit na ikinukubli ng mga ulap na nagbabadya ng isang bagyo.

“Fonse, gusto mo ba ako…”

Napatingin si Alfonse sa katabi na tila nagulat. “Oo naman, gusto kita…”

Napangisi si Mylene sa narinig. “Bakit mo ako gusto?”

Napakagat labi si Alfonse sa pamilyar na tanong na iyon. “Bakit kita gusto? Anong bang dahilan na pwedeng ibigay? Hindi ba eepekto sa kanya ‘yung mga dahilang ‘You gave a new dimension a my life’? Katulad ba siya ni Chong?” Hindi niya maiwasang napangiti sa kanyang naiisip.

“Fonse…”

“Ah…” Nag-isip sandali si Fonse. “Wala… Gusto kita kasi wala. Bigla ko na lang naramdaman na gusto kita…”

Pinamulahan ng pisngi si Mylene.

“Epektibo pa rin pala…”  Nasabi ni Fonse sa sarili habang natatawa.

“Bakit hindi mo suot ang engagement ring natin?” Dinig sa tono ni Mylene ang pag-aalala at pagtatampo.

Nanlaki ang mga singkit na mata ni Alfonse na tila nahuling gumagawa ng krimen. Sandali niyang kinapa ang bulsa ng kanyang polo sa harap at dinukot mula dito ang singsing. “Eto ‘no…” Ngumiti siya’t sinuot ang singsing.

Hinawakan ni Mylene ang kamay ni Alfonse at pinagmasdan ang singsing. “ ‘Wag mo na ulit huhubarin ‘yan ah…” ang tila bata niyang sambit.

Ningitian lamang siya ni Alfonse.

Patuloy niyang hinawakan ang kamay ni Fonse. “I once had boyfriend. Hindi alam nila…Lolo…I know they would object. Everytime I’m with him, I’m very happy, very, very happy. He makes me feel that this world is very beautiful. I thought he was my forever. But…” Natigil sa mabagal niyang paglalakad si Mylene.

Maski si Fonse ay natigil din. Tiningnan niya si Mylene na nakatingin sa kawalan.

“…but, I just found out one day he’s going to be married…”

Dama ni Alfonse ang humigpit na hawak ni Mylene sa kanyang kamay.

Nagpatuloy sa paglakad si Mylene. Ang kanyang hawak sa kamay ni Fonse ay naging yakay sa braso ng lalaki. “Hindi ko alam kung anong gagawin ko nun. Hindi ko pwedeng sabihin kila Lolo, or else I would disinherited. It was really painful, I don’t have anyone to tell it about. Feeling ko I was dying…”

Tila walang buhay na naglakad si Alfonse, ang kanyang isip ay lumilipad kasama ng malayang ihip ng maalinsangang hangin. “Sigurado ako masasaktan si Chong. Masasaktan siya. Kailangan ko ng sabihin kay Chong ang lahat…”

Hinarap ni Mylene si Fonse at hinawakan niya ang dalawang kamay ng lalaki. “…but then you came. Thank you…”

“…Ayokong masaktan si Chong…Ayoko…”

Tumingkayad si Mylene at hinalikan sa labi si Alfonse.

Hinawi ni Mylene ang kanyang buhok. “Sige, Alfonse, thank you. I really enjoyed our dinner…” Tinahak ni Mylene ang walkway papunta sa kanilang bahay.

Nanatiling nakatayo si Alfonse sa kawalan. Ang kanyang mata’y tila pinanawan ng sigla. Ang kanyang katawa’y tila namamanhid.

“Bakit? Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi ko maintindihan…”