Starfish [Chapter 19]

Starfish

[Chapter 19]

by: crayon

****Lui****

9:32 am, Monday

March 18

“Shit happens, dre.”, yan ang paboritong linya ng isa sa mga kabarkada ko. Iyon din ang mga katagang agad na pumasok sa isip ko ng bumukas ang pinto ng unit ni Kyle at iniluwa nito si Renz. Kapag tinamaan ka nga naman ng kamalasan lahat ng ayaw mong mangyari ay pwedeng magkatotoo.

“Anong meron?”, parang tangang tanong ng aking dating roommate.

‘Wala naman, nagkakasiyahan lang kami kaso dumating ka. Wala na badtrip na. Panira.’, yun sana ang gusto kong sabihin sa utak sabaw na kaibigan ni Kyle pero pinili ko na lang manahimik. Wala naman akong mapapala sa pambabara ko sa kanya. Isa pa ay mas mabuti na yung maramdaman niya na hindi ko siya gustong makausap.

“Oh Renz? Anong ginagawa mo dito?”, gulat na sabi ni Kyle. Mukhang maging siya ay hindi ineexpect ang biglang pgalitaw ng kaibigan.

“Kuyang mabait!”, tawag ni Andrei kay Renz habang nagpupunas ng luha.

“Hello. Wala naman naisipan ko lang pumunta. Aalis ba kayo?”, takang tanong ni Renz. Tila noon lamang niya ako napansin na nakatayo sa likod ni Kyle. May nais pa yata siyang sabihin dahil naiwang nakabuka ang kanyang bibig pero hindi na niya naituloy ang pagsasalita ng magtagpo ang aming mga tingin.

Halatang nabigla siya sa pagkakakita sa akin. Bahagya pa siyang namutla na para bang nakakita ng multo. Ilang segundo lang naman na rumehistro ang pagkagulat sa kanya. Nang makabawi ay hinarap niyang muli si Kyle.

“Oo, magbabakasyon kami ni Aki ng isang lingo sa Zambales eh. Dito muna si Lui para bantayan yung mga bata. Dito ka na ba uli matutulog?”, tanong ni Kyle habang binababa mula sa pagkakabuhat si Andrei.

Hindi naman sumagot agad si Renz, sa halip ay muli nitong ibinaling ang tingin sa akin. At dahil nasa dugo ko ata talaga ang pagiging tanga, nahuli niya ako na nakatingin sa kanya. Sana pala ay nagpakilala ako sa kanya noon na banlag ang aking mata para at least may excuse ako kung bakit sa direksyon niya nakabaling ang aking mga tingin ng mga oras na iyon. Lucas Willard! Umayos ka! Utang na loob!

Balewala naman kay Renz ang mga tingin na ibinabato ko sa kanya. Hindi siya natinag at nanatili lang sa pagkakahinang ang aming mga mata. Ako ang hindi nakatiis at saglit akong tumingin sa direksyon ni Kyle. Pero parang may rubber band ang aking leeg at kusa itong bumalik sa pagkakatigin kay Renz.

Sa pagkakataong iyon ay ako naman ang pansamantalang natigilan. Pakiramdam ko kahapon ay napakatagal na panahon na mula ng magkakilala kami ni Renz. Halos hindi ko na nga maalala ang mga bagay na pinagsamahan namin, yung tawa niya, yung ngiti niya, yung pagkunot ng noo, at pagsasalubong ng kilay niya. Lahat ng detalyeng iyon ay isang malabong alaala na lamang para sa akin kahapon. Ngunit nang mga sandaling iyon ay parang binubuhay ng aking isipan ang lahat ng alaalang iyon.

There’s something about the way he stares that makes me feel and remember things that are supposed to be forgotten. Damn!

Bakit mo ba ako tinitingnan ng ganyan? Ano ba ang gusto mong mangyare? Suntukan ba ang hanap mo? Pakshet ka talagang abnormal ka! Wag mo akong tingnan ng ganyan.

“Bakit ba ang arte mo?!? Para tinitingnan ka lang eh!”, galit na sagot ng aking isip.

Ayaw kong tinitingnan niya ako. Wala siyang karapatan. Isa pa, paano niyang nasisikmura ang tingnan ako ng diretso sa mata matapos ang mga ginawa niya? Hindi ba dapat makaramdam man lang siya ng kahit konting hiya matapos ang mga nangyare? Parang ako pa nga ang mas naiilang ngayon kahit na ako naman ang walang sala. Mali siguro talaga ang takbo ng isip ng isang ‘to kaya malayo ang mga ginagawa niya sa mga dapat gawin ng isang matinong tao.

Pucha! Hindi ba humahapdi ang mata ng isang ‘to? Wala man lang kurap eh.

“Pero aminin mo mas gwapo siya ngayon.”, sulsol ng aking utak.

What the hell!?! Anong gwap… hindi ko na natapos ang aking iniisip dahil awtomatikong ininspeksyon ng mata ko ang kabuuan ni Renz. Medyo nadagdagan ang timbang niya, hindi naman mataba. Fit pa din ang kanyang pangangatawan sa katunayan ay mas gumanda pa ang hubog nito kumpara noong huli kaming magkita. Yumayakap sa kanyang malamang braso at matikas na dibdib ang navy blue na polo shirt na suot niya. Bagay din sa kanya ang khaki shorts na pang-ibaba niya. Nagmukha siyang malinis at katakam-takam. Nawala na din ang humpak sa kanyang pisngi, maging ang itim sa ilalim ng kanyang mata. Bumalik na din yung magandang kutis ng kanyang balat, well, maganda naman yung kutis niya dati pero iba yung ngayon eh. Hindi yung maputi na maputla dahil hindi lumalabas sa araw. May kakaibang glow sa kanyang pagkaputi ngayon. Sa madaling sabi ay hindi mo aakalain na galling ang taong ito sa pagkalulong sa iba’t-ibang bisyo at depresyon.

“So love mo na siya uli?”, walang prenong tanong ng boses sa aking isipan.

Anak ng makating gabi! Makasalanan talaga ang mata ng tao. Bakit kailangan pa titigan ang ma hindi dapat na tingnan? Huminga ako ng malalim at pilit na ibinaling ang aking tingin at atensyon kay Kyle. Napakunot naman ang aking noo ng mapagtantong nakatingin ito at si Aki sa akin.

“So tapos na ba ang eye-to-eye conversation nyo ni Renz? O baka nakakaistorbo kami? Pwede naman kaming pumasok muna sa kwarto para hindi kayo maabala, text ka na lang kapag tapos na kayo.”, nang-iinis na sabi ni Kyle. Kita ko naman na nahahagikgik din si Aki sa sinabi ng nobyo.

Shet! Halata ba masyado? Matagal ba kaming nagkatinginan? Kasalanan ‘to ng kulang-kulang na bespren ni Kyle eh.

“Ah sorry. Nagulat lang ako na nandito si Lui. May kukunin lang ako sa gamit ko tapos aalis na din ako mamaya.”, sagot ni Renz nang hindi ako umimik kay Kyle.

MAMAYA!?! Bakit hindi pa ngayon? Bakit kailangang mamaya pa? Anak naman ng ano oh!

“Okay, sige. Nandoon pa din naman sa kwarto yung mga gamit mo eh, nilagay ko lang sila dun sa isang cabinet. Makihanap na lang kasi andun din yung ibang gamit ng mga bata. Dun na kasi sila natutulog eh.”, tumango lamang si Renz bilang sagot.

“Oh siya mauna na kami baka gabihin pa kami sa daan.”, paalam ni Kyle. Muling bumalik sa pagsinghot at pag-iyak si Andrei. Hinalikan ng magkasintahan ang dalawang bata bilang pamamaalam.

“Magpakabait kayo ha? Wag nyong pasakitin ang ulo ng Kuya Lui nyo. Andrei, behave ka okay?”, habilin ni Kyle bago sila tuluyang lumabas ng pinto ni Aki.

Kinarga ko naman si Andrei dahil ayaw nitong bumitaw kanina kay Kyle. Nagpatuloy lamang sa pag-iyak ang bata sa aking balikat. Maging si Sandy ay pinatatahan ni Renz.

Matapos ang halos isang oras na paghikbi ng magkapatid ay nakatulog din ang mga ito. Inihiga ko ang dalawang bata sa dati kong kwarto sa unit ni Kyle. Nang lumabas ako ng kwarto ay dinatnan ko si Renz na nakaupo sa sofa. Nakayuko ito habang nakadantay ang dalawang siko sa magkabila nitong tuhod.

Wala sa sarili na napa-sign of the cross na lang ako. Hindi ko alam kung bakit pero nararamdaman ko na ang malaking kalbaryo na kahaharapin ko. God help me!

****Renz****

11:12 am, Monday

March 18

When something unexpected happens, you’ll either be happily surprised or horribly dumbfounded. On my case though, it’s a mixture of both.

Nang makapasok ako kanina sa unit ni Kyle ay una kong nabungaran ang mahigpit na pagyayakapan nila Kyle at ng mga bata. Napatanga lamang ako dahil hindi ko agad na-gets ang mga nangyayare. Nang ipaliwanag ni Kyle na aalis sila para magbakasyon at maiiwan ang mga bata sa pangangalaga ni Lui ay noon ko lamang napansin ang kanilang bisita.

Agad na hinanap ng aking tingin si Lui. Nakita ko siya sa likuran ni Kyle at wala akong ibang nagawa o nasabi kundi ang pagmasdan lang siya.

Wala akong nagawa kundi ang tumingin dahil hindi ko alam ang gagawin ko. Alam kong nasa plano ko ang makita muli si Lui para muling humingi ng kapatawaran sa mga nagawa ko pero hindi ako handa na makita siya ng ganitong kaaga. Ni hindi ko pa napagplanuhan kung anong sasabihin ko sa kanya o anu ang una kong gagawin. Dapat ba akong umakto ng kaswal lang na parang walang nangyare sa amin o dapat na manliit ako sa hiya at magmakaawa ng nakaluhod sa kanyang harapan.

Hindi ko rin inaasahan ang pagbalik niya ng bawat titig ko sa kanyang mata. Matapang niyang sinasalubong ang  aking mga mata, walang bahid ng pagkailang o hiya. Anu kaya ang tumatakbo sa kanyang isipan ng mga sandaling iyon?

Shit talaga! Bakit ngayon pa kami nagkita? Hindi ko magawang magsalita. Ang dating tuloy ay parang wala akong pakialam sa kanya. Ni hindi ko magawang sabihan siya ng ‘hi’ o ‘hello’. Tila sinasakal ang aking lalamunan at walang tunog na lumabas mula rito.

Sa kabila ng aking pagkataranta at kapipihan ng mga sandaling iyon ay may nararamdaman akong saya sa aking dibdib. Hindi ko alam kung anong dapat kong ikatuwa pero ramdam kong magaan ang isang parte ko kahit na papaano.

Hindi ko na napigilan pa na pagmasdan ng mabuti ang itsura ni Lui. Ganoon pa din naman ang ayus niya, kagalang-galang, malinis tingnan, mukhang nakaaangat sa buhay, at tiyak na lilingunin mo kapag nakasalubong mo sa daan. Katulad pa din nung huli kaming nagkita ang Lui na kaharap ko. Maliban sa isang bagay. Ramdam ko na masaya siya ngayon, siguro may pagka-psychic talaga ako pero malakas ang pakiramdam ko na masaya siya ngayon. Yung saya niya ngayon ang nakakapagdagdag ng aliwalas sa kanyang hitsura. Dati kasi ay halata mo na marami siyang bagay na iniisip, pero ngayon iba talaga ang dating niya.

Muntikan nang hindi matapos ang aming titigan na dalawa kung hindi pa kami batiin ni Kyle. Matapos iyon ay nagpaalam na ang magkasintahan sa mga bata. Matagal din na umatungal ng iyak ang dalawang chikiting bago ito mga napagod at nakatulog. Marahil may naiwan paring trauma sa kanila sa tuwing may isang malapit sa kanila ang magpapapaalam. Hindi ko naman sila masisisi dahil alam ko ang kwento ng pagkakaiwan sa kanila ng kanilang ina sa simbahan.

Naiwan akong nakaupo sa sofa ng sala nila Kyle habang inaayos ni Lui ang mga bata sa kama.

Biglang lumakas na naman ang kabog ng dibdib ko. Kami na lang ni Lui ang naiwan sa unit ni Kyle. Ano na ang dapat gawin ko? Dapat ko na ba siyang kausapin tungkol sa nangyare? O baka mas gusto niya na huwag na lang kaming mag-usap? Anu ba ang mas tama? Yung humingi muli ako ng tawad o yung pagbigyan ko na lang siya sa nais niya na wag kaming magpansinan?

Kung pagbibigyan ko siya sa gusto niya ay habang buhay na lang na ganito ang magiging pakikitungo namin sa isa’t-isa. Kung hihingi naman ako ng tawad ay may ga-alikabok na tsansa na maging maging magkaibigan kaming muli.

Napayuko na lamang ako dahil nahihirapan ako na magdesisyon. Ang hirap ng ganito. Mahirap palang humingi ng tawad kapag ikaw mismo ay hindi mo pa napapatawad ang sarili mo sa mga kasalanang nagawa mo.

“E-eehhheeemmm…”, muntik na akong mapatalon ng marinig ko ang tunog na yun mula kay Lui. Nakatayo siya sa may pinto ng dati naming kwarto at pinagmamasdan lang ako. Pinapaalis niya na ba ako? Dapat na yata akong tumayo at magpaalam.

“H-H-hi?”, kinakabahan kong sabi. Mabilis pa sa kidlat na nagsalubong ang kilay ni Lui nung magsalita ako. Ano bang mali sa sinabi ko? ‘Hi’ lang naman yun ah.

“Anung ‘hi’? Kanina pa tayo nagkita.”, masungit nitong sabi. Wala naman akong narinig na galit o poot sa boses niya. Parang yung tono niya lang ng pang-aasar nung unang araw akong pumunta dito sa unit ni Kyle.

“Pero hindi pa kasi tayo nag-uusap.”, alinlangan at nahihiya kong sabi. Kahit kasi ako ay hindi kumbinsido na may sense yung sinabi ko. Lalo namang kumunot ang noo ni Lui sa sinabi ko.

“At bakit tayo mag-uusap?!?”, higit na masungit na sabi ni Lui. Napayuko na lang akong muli sa sinabi niya. Obvious naman na ayaw niya na akong makausap pa. Hindi siguro maganda na kulitin ko pa siya ngayon.

Napansin kong umupo siya sa sofa na nasa kabilang side ng sala malayo sa akin saka niya binuksan yung tv. Tahimik lamang siyang nagpapalipat-lipat ng channel at hindi ako tinatapunan ng tingin. Para naman akong batang may ADHD na hindi mapakali sa aking inuupuan. Hindi ko din malaman kung saan ko ibabaling ang aking tingin? Kung paano ang tamang upo na dapat kong gawin? Saan ko ba dapat ipatong ang kamay ko? Dapat ba nakayuko ako o nakatingala? Bawal ba akong ngumiti kahit konti kahit na nakakatawa na yung palabas? Pwede ko ba siyang tingnan ng panakaw o mas maganda kung ipipikit ko na lang yung mata ko? Siguro dapat hindi na lang ako gumalaw para wala akong magawang ingay baka maistorbo siya sa pinapanuod niya?

“Anak ng mongoloid oh! May langgam ka ba sa brief!?! Bakit hindi ka mapakali dyan sa inuupuan mo!?!”, muling reklamo sa akin ni Lui. Hindi ko alam na napapansin na pala nya yung pagkabalisa ko. “Hindi ako makapag-concentrate sa pinapanuod ko eh.”, dagdag pa niya. Napatingin naman ako sa TV at di ko na mapigilan ang mapangiti.

“Phineas and Ferb? Paborito mo ba talaga yan?”, natatawa kong tanong nang maalala ko ang unang beses na sinita ko siya sa panonood ng pambatang palabas na iyon. Halata namang nagulat si Lui dahil agad siyang napabaling sa TV para kumpirmahin ang sinabi ko. Kita ko ang unti-unting pamumula ng kanyang pisngi. Lalo naman lumapad ang aking pagkaka-ngiti dahil ang cute niyang tingnan.

“Bakit ba nangingialam ka? Eh sa trip ko manuod ng mga taong triangle ang mukha eh.”, masungit nyang katwiran sa akin. Nagkibit balikat na lang ako at sinamahan siya sa kanyang pinapanuod. Hanggang sa matapos ang palabas ay wala nang nagsalita pa sa aming dalawa. Nanatili lamang kaming nakatingin sa TV. Hindi naman talaga ako nanunood, nagpapanggap lang. Sa gilid ng aking mga mata ay si Lui ang tinitingnan ko. Nag-iisip din ako kung paano ba ang dapat na maging approach ko sa kanya. Yung tipong hindi niya na ako susungitan o kaya babarahin.

****Lui****

12:23 pm, Monday

March 18

Natapos ung anak ng taong triangle na palabas sa tv pero wala akong naintindihan. Paano ka naman kasi makakapag-focus sa pinapanood mo kung may tingin sayo ng tingin. Akala siguro nitong kiti-kiti na ‘to eh hindi ko napapansin yung pagtingin-tingin niya sa akin. Kung sakaling iniisip uli nito na pagsamantalahan ako, handa na akong makipagbasagan ng mukha ngayon. Kung nung huling beses na pilitin niya ako ay pinairal ko ang katangahan ko, sa pagkakataong ito ay kamao at braso na ang gagamitin ko. Subukan lang talaga nitong pinsan ng higad na to na magpakita ng kahit anong motibo at magkakabali-bali ang buto niya sa akin.

“Akala ko ba hindi ka na galit sa kanya?”, bulong ng isip ko.

Oo nga pala. Sabi ko noon naka-move on na ako kasi wala na akong kinikimkim na galit para sa tukmol na to. Eh bakit ngayon pakiramdam ko lahat ng dugo ko umaakyat sa ulo ko sa tuwing nakikita ko o naririnig kong magsalita etong bespren ni Kyle?

Ah basta, bahala na! Mas mabuti na siguro yung ganito na puro pambabara na lang ang gawin ko sa kanya. Mahirap na. Baka mamaya isipin niya pa na may gusto pa ako sa kanya hanggang ngayon.

“Kumain ka na ba ng lunch?”, biglang tanong ni Renz. Anak ng bonak naman oh! Mahina ata talaga ang ulo ng isang ‘to. Hindi niya ba napapansin na ayaw ko siyang kausap? Bakit kailangan pa uli magsalita? At kung magtanong pa parang close na close kaming dalawa.

“Hindi pa. Sa labas na lang ako kakain.”, tipid kong sagot. Mabuti na yung close-ended yung mga sagot ko para wala na siyang maihihirit pa.

“Paano yung mga bata? Hindi ka ba magluluto?”, pangungulit nito. Tataas ata ang BP ko ng wala sa oras dahil sa abnormal na ‘to.

“Eh di sa labas na lang kami kakain lahat mamayang paggising nila.”, inis kong sagot.

“Hindi maganda kung puro sa fastfood mo papakainin yung mga bata, baka maging sakitin yung mga yun.”, hirit na naman ni Renz. Sinusubukan talaga ng isang ‘to ang pasensya ko ah.

“Sa likot at kulit ni Andrei kahit bacteria at virus magdadalawang isip na lumapit sa kanya. Pero kung health ang inaalala mo, sa restaurant na puro organic lang ang food kami kakain, okay na ba? Pwede na bang tahimik na lang uli tayo?”, bara ko kay Renz. Kita ko naman ang paglungkot ng mata niya, malamang ay hindi niya inaasahan ang biglang pagsigaw ko sa kanya. Parang maiiyak pa ata sya. Sandali kaming natahimik na dalawa. Ibinalik ko ang aking tuon sa tv at pilit na hindi pinanasin si Renz.

“Alam ko na, magluluto na lang ako para hindi na kayo ma-hassle na lumabas!”, masayang sabi ni Renz saka dali-daling tumayo at tumungo sa kusina. Wala na akong nagawa pa kundi mapapikit na lang.

‘Lord, bigyan niyo po ako ng pasensya na singhaba ng pila sa MRT kapag rush hour. Hindi ko po ata matatagalan ang isang to’, lihim kong dasal.

Hindi ko na pinakialaman pa si Renz dahil nagsimula na itong magtrabaho sa kusina. Lalo lang hahaba ang diskusyon namin kung kokontrahin ko pa sya. Nanunood na lang ako muli ng tv hanggang sa makatulog ako.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatulog. Nagising na lang ako ng may humila ng remote control sa kamay ko. Agad naman akong napadilat dahil sa pagkagulat. Bumungad sa akin ang malungkot pa ding mukha ni Andrei. Bahagya pang namumugto ang mata nito dahil sa pag-iyak at kita ang pagkamatamlay nito.

“Spongebob na kuya, manunuod ako please?”, malungkot na pakiusap nito sa akin ng mapansing nakatingin lang ako sa kanya. Tumango na lamang ako bilang sagot. Nakakaawa din pala talaga ang isang ‘to kapag nagpa-puppy eyes. Teka marunong na ba tumingin ng oras ang isang ‘to? Bakit alam niya na kapag Spongebob na ang palabas? Nakita kong kinatikot nito ang remote at inilipat sa Nick Jr. At sakto nga nagsisimula na yung paborito niyang palabas.

Naupo ito sa harap ng tv pero nanatili pa din itong matamlay.

“Paano mo nalaman na Spongebob na?”, labis kong takang tanong sa bata.

“Ni-alarm ni Daddy Kyle yung phone ni Ate eh. Ang tutunog yun lage kapag Spongebob na tsaka Avatar, kaya nga ako nagising eh.”, paliwanag nito sa akin nang hindi tinatanggal ang tingin sa tv. Napatanga na lang ako sa batang kausap ko. Mana din to ng pagka-weird kay Kyle. Sinamahan ko lang siya manuod ng tv. Nang patapos na yung palabas ay lumabas na din ng kwarto si Sandy at naupo sa sofa.

“Kuya Lui, ang gugutom na ako.”, sabi ni Andrei.

“Tara kain tayo sa labas.”, masayang aya ko sa mga bata para mawala naman yung katamlayan nila.

“Ayaw ko lumabas.”, reklamo ni Andrei saka humiga sa carpet sa sala. Anu ba ‘to? Nagta-tantrums ba ‘tong batang ‘to? Para kasi itong pusang nag-iinat sa sahig eh.

“Nami-miss ko na si Daddy Kyle.”, malungkot na sabi ni Andrei habang dumadapa ng higa.

“Kids, tara na kakain na tayo.”, biglang singit ni Renz na kakagaling lang sa kusina. Nandito pa pala itong isang to. At talagang nagluto siya ng tanghalian ha.

“May cordon byu? Yung chicken rolls na may ham, na may cheese, na may carrots, na nisasaw sa masrap na sauce Kuya?”, usisa ni Andrei. Napakunot naman ang noo ko sa tanung ni Andrei. Parang nagpa-order lang sa restaurant ang isang to ah.

“Kuya Renz, may buttered veggies po tsaka fish fillet?”, tanong naman ni Sandy. Napataas na talaga ang kilay ko sa magkapatid na to. Iba na ang trip nila ngayon sa pagkain. Akala ata nila nasa handaan kami kung makapagtanong ng ulam.

“Syempre meron nung mga yun. Tara na, tumayo na kayo dyan.”, hindi ko alam kung gaano naging kalaki yung mata ko sa sinagot ni Renz. Siguro sobrang laki kasi natawa siya sa akin nung makita yung reaksyon ko.

Tumayo na ang mga bata at tumungo sa dining tabke para kumain. Ayaw ko sanang tumayo para kumain pero naisip ko na kailangan kong alalayan ang mga bata sa pagkain kaya napilitan na din akong sumunod sa kanila.

Nang makarating ako sa lamesa ay nakangiting nakatingin sa akin si Renz.

“Hindi ako kakain. Susubuan ko lang ang mga bata.”, masungit kong sabi dito. Marahil ay iniisip nito na excited akong matikman ang niluto niya kaya ganoon na lang kalapad ang kanyang ngiti.

“Kaya ko naman kumaing mag-isa eh.”, biglang singit ni Andrei.

“Kumain ka na lang kasi. Wala naman lason yung niluto ko.”, dagdag pa ni Renz saka sila nagsimula lahat na kumain. Katulad nang sinabi ni Renz ay nandoon nga ang mga paboritong pagkain ng mga bata. Maganang kumain sila Andrei at Sandy habang parang baliw na ngingiti-ngiti si Renz habang sumusubo ng pagkain.

Anak naman talaga ng pating oh! Bakit ba ganito ka-weird ang pakiramdam na manood sa mga kumakain lalo na kapag alam mong masarap yung kinakain nila? No! It’s not gonna happen.There’s no way I’m goin’ to let him have fun watching me enjoy eating what he cooked. Kung inaakala niyang mate-tempt niya ako sa ganitong diskarte, nagkakamali siya! Hindi ako ganoon karupok para makuha lang sa isang masarap na pananghalian. By masarap na pananghalian I mean a golden fried chicken roll, crispy on the outside, juicy on the inside, that comes with a savory looking white sauce, plus my favorite fish fillet with tartar sauce and a appetizingly colorful buttered veggies.

“Cheat day ko naman ngayon sa diet ko di ba?”, tanong ko sa aking sarili.

Shet! No! Ano ngayon kung cheat day ko sa diet today?!? Kakain na lang ako sa labas! Magpapaka-sawa ako sa pizza o kaya fries pero hindi ko kakainin tong niluto nang kumag na ‘to.

“Mas masarap yang kung titikman mo at hindi lang titingnan.”, puna sa akin ni Renz. Nakatingin ba ako sa pagkain? Hindi naman ata.

“Wag ka na ang hiya kuya Lui. Ang kain ka na oh.”, singit ni Andrei saka walang paalam na naglagay ng pagkain sa plato ko mula sa kinakain niya. Nilagyan niya ng slice ng chicken roll yung plato ko saka nilagyan ng sangkaterbang sauce. Ginaya din siya ni Sandy at nilagyan naman ng veggies at fish fillet yung pinggan ko. Syempre magpapatalo ba ang sinto-sintong pasimuno ng lahat ng ito? Si Renz na ang naglagay ng napakaraming kanin sa kakainin ko. Wala na akong nasabi dahil nagulat ako sa ginawa nila.

“Ang ubos mo yang Kuya Lui ha?”, natatawang sabi ni Andrei sa akin.

“Hindi naman kasi ako nagugutom.”, sagot ko sa bata.

“Basta ang ubos mo yan, sabi ni Daddy Kyle bad daw yung nagsasayang ng pagkain.”, pangangatwiran ni Andrei.

“Don’t be a bad example.”, nakangising sulsol ni Renz. Binigyan ko lamang siya ng isang masamang tingin. Anak ng timawa! Nagulat akong kusang gumalaw ang kamay ko at inabot ang kutsara’t tinidor. Gutom na ata talaga ako kasi tinatraydor na ako ng katawan ko. Nakita ko ang lalong paglapad ng ngiti ni Renz ng magsimula na akong kumain. Pinasya kong palampasin na lang muna ito. Okay 1-0 ang score namin pero sisiguruhin kong hindi na uusad pa ang puntos niya sa akin.

Matapos kaming makakain ay kusang niligpit ni Renz ang pinagkainan namin at hinugasan ang mga plato. Inasikaso ko naman ang mga bata. Halatang medyo malungkot pa din ang mga ito. Tinatanong ko sila kung gusto nila lumabas pero ayaw daw nila dahil tinatamad daw sila at mas gusto daw nilang manuod na lamang ng tv sa kwarto ni Kyle. Hinayaan ko na lamang sila sa kanilang gusto, siguro naman bukas ay hindi na ganito ang kanilang diposisyon.

Habang nanonood ang mga bata sa kwarto ay pinasya ko munang manuod na lang din ng tv sa sala. Dinatnan ko doon si Renz na nagbabasa ng magazine. Hindi ko ito pinansin at sa halip ay binuksan ko na lamang ang tv at naghanap ng magandang palabas. Inilapag ni Renz ang kanyang binabasa at sumulyap-sulyap na naman sa akin.

“Ano ba talaga ang problema ng isang ‘to?!?”, bulong ko sa aking sarili. Kanina pa siya tingin ng tigin sa akin. Ano ba ang gusto niyang mangyare?

****Renz****

2:42 pm, Monday

March 18

Alam kong kanina pa naiilang sa mga tingin ko si Lui at malamang ay kanina niya pa din ako gustong sapakin. Gayunpaman, ay hindi ko naman mapigilan ang aking mga mata na huwag siyang tingnan. Daig ko pa ang matandang baklang naninilip sa urinal ng MRT sa pagdiskarte na makakuha ng patagong sulyap kay Lui.

Kanina ko pa din siya gusto kausapin ng seryoso pero nahihiya ako. Kusang umuurong ang dila ko sa tuwing tatangkain kong magsalita. Hindi ko pa din kasi naiisip kung anong dapat kong sabihin sa kanya.

Kanina niya pa din ako binabara at sinusungitan. Obvious na obvious na ayaw niya ang presensya ko sa paligid. Kung nasa matino akong pag-iisip ay dapat kanina ko pa siya pinagbigyan at umuwi na lang sana ako sa bahay pero ayaw naman kumilos ng paa ko patungo sa pinto.

Pinasya kong ipagluto silang tatlo ng mga bata ng tanghalian sa pagbabakasakali na lumambot ng kaunti ang puso ni Lui pero lalo lang ata itong nainis sa ginawa ko.

Aaaaarrrgggghhh!!!!!

Hindi ko na alam talaga ang gagawin ko. Wala din ako maisip na hingan ng tulong. Alangan namang istorbohin ko pa sila Kyle sa kanilang bakasyon. Hindi din naman ako pwedeng humingi ng tulong sa iba kong kaibigan kasi tiyak na mapipilitan akong magkwento tungkol sa mga nangyare sa amin ni Lui na hindi ko naman handa o gustong gawin.

“Eeehheeeemmm.”, para naman akong nagising sa isang panaginip sa ginawang pag-ehem ni Lui. Napatagal ata ang pagtitig ko sa kanya.

“Pe-p-pww-pweede ba tayong mag-usap?”, kinakabahan kong tanong. Ramdam ko ang pagtulo ng pawis sa aking noo kahit na malamig naman sa loob ng unit ni Kyle.

“Hindi. Busy ako sa pinanonood ko.”, agad na pagtatapos ni Lui sa aming usapan. Hindi na ako nakaimik pa. Ano pang laban ko dun e binara na ako agad nagpapaalam pa lang ako makipag-usap?

Napasandal na lang ako sa aking kinauupuan. Shet! Mahirap pa tong suyuin kesa kay Kyle ah.

Matapos iyon ay hindi ko na uli kinausap si Lui dahil tinablan na ako ng pagkapahiya pero hindi pa din ako umuwi. Naiwan ako para ipagluto sila ng hapunan. Pagkatapos naming kumain ng sabay-sabay ay ako muli ang naglinis ng aming pinagkainan habang si Lui ay nilinis ang mga bata para ihanda ito sa pagtulog.

Late na ng mapatulog ni Lui ang mga bata. Pasado alas-diyes na ata ng lumabas si Lui mula sa kwarto ng mga bata. Kita kong nagulat pa ito ng datnan akong nakaupo sa sala. Marahil ay iniisip nito na naka-uwi na ako.

“Saan ka matutulog?”, masungit na tanong nito sa akin.

“H-ha?”, ako naman ay nagulat na kinausap ako nito.

“Pambihira. Saan ka kako matutulog?”, pag-uulit niya. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang ba iyon o may hint ng takot akong nakita sa mga mata ni Lui. Siguro ay iniisip nito na tatabi na naman ako sa kanya at may kung ano na naman akong gagawin.

“Uuwi ako sa bahay.”, tugon ko. Biglang nag-iba ang timpla ng pakiramdam ko. Ganito pala ang feeling kapag may taong nangingilag na sa’yo dahil nagawan mo sila ng masama. Sa isang iglap ay bumalik lahat sa akin yung mga alaala ng mga ginawa ko kay Lui at yung mga panahon na nilamon ako ng guilt sa rehab sa tuwing naaalala ko ang mga iyon.

“Hinintay ko lang na makatulog ang mga bata.”, dagdag ko pa. Hindi ko na hinantay pa na magsalitang muli si Lui sa halip ay tumayo na ako mula sa pagkakaupo at tinungo ang pinto palabas.

Tiningnan lamang ako ni Lui habang naglalakad ako palabas. Ramdam kong nawala ang kaninang tensyon o takot na nabanaag ko sa kanya. Muli ay may kumurot sa aking damdamin. Halimaw na ata ang tingin sa akin ni Lui. Kung sabagay ay hindi ko naman siya masisisi na ganoon ang maging trato sa akin.

“Good night Lui.”, hindi ko alam kung narinig niya ang sinabi kong iyon bago ako tuluyang lumabas. Hindi ko na tiningnan pa ang kanyang naging reaksyon dahil baka hindi ko lang magustuhan ang makikita ko.

Nag-drive ako pauwe sa bahay sa Mandaluyong. Medyo wala ako sa sarili dahil iniisip ko pa din ang maghapong nangyare sa unit ni Kyle. Parang nakapinta na sa aking isipan ang lamukos na mukha ni Lui sa tuwing nakikita o kinakausap ko. Napa-buntong hininga na lamang ako.

Paano ko gagawing humingi ng tawad sa kanya, eh yung kausapin nga ako o tingnan ng diretso sa mata ay parang ayaw niyang gawin?

Sulatan ko na lang kaya siya? Old school pero at least doon hindi niya na kailangan pang tiisin ang makita ako. Hindi! Malayong basahin niya yung isusulat ko oras na malaman niyang sa akin galing yung sulat, malamang sa punitin niya agad iyon kapag nalaman niyang sa akin nanggaling yung sulat.

Eh kung kay Andrei ko na lang kaya ipasabi yung message ko? Matalino naman si Andrei kaya niya siguro matandaan lahat ng sasabihin ko sa kanya. Pwede din naman akong magpatulong kay Sandy, gagawa ako ng sulat tapos ipapabasa ko sa kanya kay Lui. Sa ganoong paraan ay mapipilitan na makinig si Lui sa sasabihin ng mga bata. Bwiset! Hindi din pala pwede yung Plan B ko. Tsismoso nga pala si Andrei tiyak na tatanungin ako nun kung bakit ako nagso-sorry kay Lui. Hindi man ako nun tanungin tyak na magkekwento yun kay Kyle at si Kyle naman ang mangungulit sa akin. At kapag nalaman ni Kyle yung ginawa ko, panibagong gulo na naman yun. Dalawa pa sila ni Lui na magiging kaaway ko.

Pambihira! Mukhang wala akong choice kundi harapin ito ng mag-isa. Kailangan ko sigurong tiisin na lang ang pagsusungit, pambabara, at pang-aasar sa akin ni Lui hanggang sa dumating sa point na kaya niya na akong kausapin. Hindi pala. Kailangan ko pala tong magawa bago pa bumalik sila Kyle. Dahil oras na makabalik sila Kyle ay tiyak na magtatago na muli si Lui at hindi na magpapakita pang muli sa akin.

Hindi ko na namalayan na nasa tapat na pala ako ng bahay namin. Matapos igarahe ang sasakyan ay dumiretso na ako sa aking kwarto para magpahinga. Kailangan ko ng lakas para bukas. Haaaayyyy.

****Lui****

6:02 am, Tuesday

March 19

“Kuya Luuuuiiiiii!!!!! Ang gising ka naaaaaa!!!!”, malakas na bulahaw ni Andrei sa mahimbing kong tulog. Ano bang problema nang batang ‘to?!? Hindi ba siya napapagod na sumigaw?

“Andrei, maaga pa. Mag-sleep ka pa para tumangkad ka.”, pang-uuto ko sa bata. Hindi kasi ako sanay na gumising ng ganito kaaga lalo na at hindi ako masyadong nakatulog kagabe.

“May school ako kuyaaa!!! Ang gising ka na, lagot tayo kay Daddy Kyle kapag na-late ako sa school.”, pangungulit nito habang nagtatalon sa kama. Unti-unti naman akong nahilo dahil parang lumilindol yung hinihigaan ko dahil sa pagtalon ni Andrei.

“Hindi ka male-late akong bahala. And can you please get off the bed?”, pakiusap ko rito.

“Daliii naaa!!!! Ang luto na ng pagkain si Kuya Renz eh! Ang kakain na daw tayo. Ang bangon ka na dyan!”, bigla namang nag-switch on ang utak ko at nawala ang lahat ng antok ko sa katawan.

“Anu namang ginagawa dito ng tukmol na yun ng ganito kaaga!”

“Sabihin mo sa Kuyang Lasing mo umuwi na sa kanila.”, utos ko kay Andrei saka muling nagtalukbong ng unan at dumapa ng higa. Masyado pang maaga para masira ang araw ko. Pipilitin ko na lang na matulog muli. Alas nwebe pa naman ang pasok ng mga bata.

“Hindi na siya ang lalasing no! Kuyang mabait na uli siya.”, dinig kong sagot sa akin ni Andrei bago bumaba ng aking kama at lumabas ng kwarto. “Kuya Renz, ayaw ang gising ni Kuya Lui.”, pagsusumbong pa nito kay Renz. Hindi ko na lang sila pinansin at muling sinubukang matulog.

Mahihimbing na sana uli ako ng tulog at mananaginip nang may maramdaman akong basa sa pisngi ng aking pwet hanggang sa naging masakit.

“Aaaarrrgggghhh!!!”, napabalikwas ako ng bangon sa kama dahil doon. Kita ko naman na nakaupo sa aking paanan si Andrei at tawa ng tawa.

“Ahahahahaha! Ang gising ka na! Good morning!”, nang-aasar na bati sa akin ni Andrei.

“Anong ginawa mo?”, medyo inis kong sabi sa bata pero balewala lang ito kay Andrei at nagpatuloy sa pagtawa.

“Sabi ni Kuya Renz kagatin daw kita sa pwet para magising ka na eh.”, nakangisi niyang sabi.

Bwiset talaga ‘tong kumag na ‘to. Tinuturuan pa  ng kalokohan ang bata. Humanda talaga sa akin ‘tong Renz Angelo Razon na ‘to.

“Tawa-tawa ka pa dyan! Masakit kaya! Tara na, kumain na tayo.”, wala na akong nagawa kundi tumayo sa kama dahil alam kong nawala na talaga ng tuluyan ang antok ko sa ginawa ni Andrei. Nauna nang lumabas ng kwarto si Andrei at sumunod naman ako.

“Kuya Renz, ang gising na si Kuya Lui. Ang galling mo talaga!”, papuri pa ng bata sa pasimuno ng kalokohan. Inabutan ko si Renz at Sandy na nakaupo na sa may lamesa at nagsisimula nang kumain. Nakangisi pa si Renz nang makita akong lumabas ng kwarto. Marahil ay narinig niya ang pagsigaw ko mula sa kagat ni Andrei.

“Good morning Kuya Lui.”, bati sa akin ni Sandy.

“Good morning Sandy!”, sagot ko sa bata saka binalingan si Renz. “Ikaw ba nag-utos kay Andrei na kagatin ako?”, naninindak kong sabi sa kanya.

“Oo.”, kalmado niyang sagot. Anong nakain nito? Kahapon lang ay halos magkabuhol-buhol ang dila niya sa tuwing kakausapin ako tapos ngayon parang siya naman ang maangas.

“Ikaw ang bantay ng mga bata tapos ikaw pa ‘tong huling bumabangon sa kama. Umupo at kumain ka na nga dyan, papaliguan mo pa yung mga bata. Alam mo namang may pasok sila ngayon eh.”, sermon sa akin ni Renz. Sa halip na sindakin siya ay ako ang nagulat sa naging asta niya sa akin. Hindi ako nakapagsalita at napaupo na lang sa tabi ni Sandy na kumakain na ng pancakes.

Wait lang ano bang nangyare? Di ba dapat ako yung galit at nagsusungit? Bakit biglang ako ang nasermunan?

“Bakit ka ba andito?”, sinubukan kong bumawi mula sa pagkapahiya ko.

“Dito ako nakatira. Nakalimutan mo na bang pinatira ako dito ni Kyle noon? Roomate pa nga tayo dati di ba?”, dire-diretso niyang sagot sa akin habang titig na titig sa aking mata.

“Pero --- “, hindi ko na natapos pa yung sasabihin ko dahil nagsalita na naman si Renz.

“Pwede bang kumain ka na lang kasi baka ma-late pa yung mga bata.”, naiinis niya sabi sa akin. Nagulat na lang ako na naglalagay na ako ng pancakes sa plato ko at nagsisimula nang kumain.

Shit! Nanaginip pa ba ako? Di kaya nakainom na naman tong si Renz? Wala talaga sa katinuan ang isang ito. Kung kahapon ay hiyang-hiya siya sa akin ngayon naman ay para walang anumang nangyare sa amin. Parang bumalik kami sa unang araw naming dalawa dito sa unit ni Kyle. Nandoon nang muli yung angas sa boses niya at nagagawa niya pa akong sagut-sagutin ngayong umaga.

Ang aga-aga sira na ang araw ko. Mukhang 2-0 na ang score sa pagitan namin nitong siraulong ‘to ah.

Pagkatapos namin kumain ay inasikaso ko na ang mga bata. Pinaliguan ko na ang mga ito at binihisan. Ngayon ko naiintindihan ang sinabi sa akin ni Kyle bago siya umalis. Para nga akong nag-gym sa pag-aalaga kay Andrei. Grabe ang kakulitan ng batang ‘to. Nagpahabol pa sa akin ng mga sampung minuto bago ko napaliguan sa banyo. At nung naliligo naman ay ayaw nang magpaawat. Gusto pa daw niyang maglaro sa banyo. Pati sa pagbibihis ay sumakit ang ulo ko sa kanya. Ayaw daw niya nung mga pinipili kong damit ang gusto daw niya ay yung spongebob na shirt na binili sa kanya ni Kyle na hindi naman namin mahagilap kung nasaan.

“Kuya Luuuiiii!!! Gusto ko yung spongebob! Favorite ko yun eh. Sige na po pleassseee!!! Ang hanap mo na yun.”, maktol ni Andrei sa akin habang ako ay nakaupo sa sofa dahil napagod na ako sa kahahanap nung lintik na t-shirt na sinasabi niya.

“Hindi ko nga makita kung nasaan yun Andrei.”, pikit mata kong sagot sa bata. Hindi naman ito ganito kakulit nung huli ko siyang alagaan.

“Andrei, magbihis ka na male-late ka na.”, ma-awtoridad na utos ni Renz.

“Kuya Renz, ayaw ko nung damit ko. Gusto ko si Spongebob.”, reklamo niya sa kausap.

“Baka nasa labahan pa si Spongebob mo. Bibili na lang tayo ng bagong Spongebob na tshirt pagkagaling mo sa school. Dali na magbihis ka na.”, panunuya ni Renz.

“Yeheeeeyyy!!!!”, sigaw naman ni Andrei. Lalo naman akong napapikit sa matinis nitong boses. Ilang beses ba sa isang araw sumigaw ang isang ‘to? “Kuya Lui, akin na yung pinapasuot mo na t-shirt.”, wika nito sa akin.

“Akala ko ba ayaw mo nun?”

“Eh wala si Spongebob eh.”, kibit-balikat nitong sabi.

“Yun nga ang sinasabi ko sa’yo kanina pa di ba?”, naiinis kong pakikipagtalo kay Andrei.

“Hindi mo naman nisabing wala eh, ang sabi mo lang di mo ang kita.”, pangangatwiran nito.

“Magkapareho lang ang ibig sabihin non.”, singhal ko.

“Hindi kaya! Magkaiba kaya yun, di ba Kuya Renz?”, paghingi nito ng saklolo kay Renz.

“Oo, magkaiba yun. Dali na Lui, bihisan mo na yan baka ma-late na sila.”, utos naman sa akin ni Renz. Napakunot na lang ng todo ang noo ko sa dalawa na nagsanib pwersa pa talaga para pagtulungan ako.

“Bihisan mo mag-isa mo!”, asik ko kay Renz sabay bato sa mukha nya nung isusuot na t-shirt ni Andrei. Tumayo ako sa pagkakaupo at tinungo ang kwarto para tulungan na magbihis si Sandy. Narinig ko ang tawanan ng dalawa sa aking likod habang papasok ako sa kwarto. Pakiramdam ko ay magkakuntsaba pa sila para pahirapan talaga ako ngayong umaga.

Nang makagayak na ang mga bata ay lumabas na kami ng unit ni Kyle. Nagulat pa ako ng sumama sa amin si Renz at nagpumilit na kotse na lang niya ang gamitin papunta sa papasukan ng mga bata. Tumutol ako pero wala na akong nagawa nang sa kotse ni Renz piniling sumakay ng mga bata. Sinusubukan talaga niya ang pasensya ko ngayong umaga.

Una naming inihatid sa klase niya si Sandy, pagkatapos ay si Andrei naman ang hinatid namin. Bilang sobra sa pagka-bibo si Andrei ay kinulit pa niya ang teacher niya na makilala kami. Wala na kaming nagawa ni Renz nang hilahin ni Andrei palapit sa amin ang isa sa facilitator nang klase nila.

“Teacher Lucy, meet Kuyang Mabait”, sabay turo ni Andrei kay Renz. “tsaka si Kuyang may balbas.”, anak ng bigote! Malamang ako yung tinutukoy niya. Bakit ba kasi hindi maalis sa isip nitong kolokoy na to yung balbas na hindi niya dapat nakita?

“Hi, I’m teacher Lucy. Nice meeting you both!”, masayang bati nung babae sa amin. Nakipagkamay naman kami ni Renz sa kanya.

“Pasensya na ho kayo sa kakulitan nyang alaga namin ha.”, wika ni Renz.

“Nako wala iyon, mabait naman ‘tong si Andrei. Tsaka marunong naman siyang sumunod kaya okay lang. Nasaan pala sila sir Kyle at Aki?”, tanong nung guro.

“Ah nagbakasyon sila, kami ang naiwang bantay ng mga bata.”, paliwanag ko naman.

“Gwapo naman pala ng mga bantay mo Andrei eh.”, biro ng kausap namin.

“Gwapo talaga yang si Kuyang may balbas!”, nakangiting sabi ni Andrei.

“Wala naman siyang balbas ah?”, naguguluhang tanong nung guro.

“Meron po!”, sigaw ni Andrei. “May balbas po siya sa to---“, agad kong tinakpan ang bibig nung bata bago pa man siya may masabing uubos nang natitira kong kahihiyan sa katawan. Ang kasama ko naman na si Renz ay halatang nagpipigil sa pagtawa.

“May balbas kasi ako dati.”, alanganin kong palusot. Mukhang naniwala naman yung babae.

“May balbas ka ba dati Kuya?”, naguguluhang tanong ni Andrei sa akin nang tanggalin ko ang kamay ko sa bibig niya.

“Oo meron!”, sarkastiko kong sagot. “Sige na pumasok ka na. Aalis na kami. Sunduin na lang namin kayo ng ate mo mamaya.”, paalam ko kay Andrei.

“Okay! Ba-bye!”, paalam sa amin ni Andrei saka humalik sa pisngi namin ni Renz.

“Sige po ma’am, mauna na po kami.”, paalam ni Renz sa teacher ni Andrei.

Pagkabalik namin sa kotse ay tinanong ako ni Renz kung saan kami pupunta.

“Malay ko sa’yo kung saan ka pupunta. Ako gagala muna ako.”, sagot ko. Feeling niya ba ay gusto kong magpalipas oras ng kasama siya? Masyado naman atang nagpapaka-komportable ang isang ito.

“Saan ka sasakay?”, tanong nito habang nakangiti. Pucha! Planado pala niya ‘to eh. Kaya ayaw ako pagdalin ng sasakyan para mahirapan akong humiwalay sa kanya kapag nahatid na namin yung mga bata.

“Magta-taxi ako.”, mabilis kong sagot.

“Madalang ang taxi dito.”

“Maghihintay pa din ako.”

“Bago ka, makasakay nang taxi nakalabas na uli si Andrei.”

“Eh di okay lang, uuwi na kami.”

“Andito na uli ako nun, sa sasakyan ko na uli ikaw sasakay nun.”

“Bakit ba ang dami mo pang sinasabi? Umalis ka na nga!”, pagtataboy ko sa kanya dahil naubusan na ako ng isasagot.

“Hahahaha! Tara na kasi. Ang arte mo para kang babae.”, sagot naman ni Renz sabay hila sa kamay ko papasok sa sasakyan niya. Hindi ko na nagawang mag-protesta dahil kinaladkad na niya ako sa loob ng sasakyan.

Pumunta kami sa isang malapit na mall at doon namin piniling magpalipas ng oras. Hindi kami gaanong nag-uusap na dalawa. Nang mainip sa paglalakad ay hinila na naman ni Renz ang kamay ko.

“Bitawan mo nga yung kamay ko.”, reklamo ko.

“Ayaw ko nga.”, nang-iinis niyang sabi.

“Saan ba tayo pupunta kasi?!?”

“Manonood ng sine. May oras pa naman eh.”, maangas niyang sabi.

“Ayaw ko namang manuod ng sine e. Ikaw na lang.”, sagot ko.

“Hindi pwede, gusto ko samahan mo ko.”

Bakit ba parang hari ‘to umasta? Akala mo walang atraso sa akin kung makapagutos. Wala na ba siyang nararamdaman na kahit na konting hiya sa akin?

Nang makrating kami sa cinema ay agad na bumili ng ticket si Renz. Bumili din siya ng popcorn at maiinom saka kami sabay na pumasok sa loob ng sinehan. Sa may bandang dulo kami ng sinehan pumasok. Wala masyadong tao ng mga oras na yon. Halos puro mga maiingay na bata nga ang naroon sa loob ng sinehan.

“Ano bang panonoorin natin? Hindi ko napansin kanina sa labas eh. Parang hindi naman maganda, wala masyadong nanunuod.”, komento ko.

“Basta maganda yan, magugustuhan mo.”, maiksi niyang sabi bago nagsimula yung palabas.

Akala ko ay isang romantic na cheesy na palabas ang pinili ni Renz. Nagulat na lang ako ng makita na cartoons pala ang napili niya. How to train your dragon 2. Matagal na mula nang mag-showing ang movie na ito kaya pala wala na masyadong tao sa loob. Aaminin ko naman na nag-enjoy ako sa palabas. May ilang ulit ko ding sinaway ang aking sarili dahil nakangiti ako habang nanunuod. Ayaw kong isipin ni Renz na masyado akong nag-eenjoy sa pinili niyang palabas. Ramdam ko din na sa halip na sa malaking screen siya nakatingin ay ako ang pinagmamasdan niya. Hindi ko na siya sinaway pa dahil naaaliw na ako sa aking pinapanuod.

“Nagustuhan mo ba yung palabas?”, tanong nito sa akin ng makalabas kami ng sinehan.

“Okay lang.”, simple kong sagot. “Ikaw naintindihan mo ba yung kwento?”, paninita ko dahil alam kong hindi naman siya halos nanuod dahil busy siya sa pagtitig sa akin.

“Oo naman. Ang ganda nga nung story eh.”, mayabang niyang sagot sa akin.

“Ah talaga?”, sarkastiko kong sagot. “Ano ngang nangyare nung ending? Hindi ko kasi masyadong na-gets.”

“Ha?! Basta tungkol sa dragons. Syempre nung ending friends pa din sila nung dragon niya.’, alanganing sagot sa akin ni Renz.

“Parang hindi naman ganun yung nangyare,”

“Alam mo tara na! Baka hinihintay na tayo nung mga bata.”, tarantang niyang sagot saka ako hinila palabas ng mall.

“Wait lang ikwento mo muna sa akin yung nangyare.”, pangungulit ko habang naglalakad kami.

“Alam mo nay un. Nandun ka naman di ba?”

“Eh hindi ko nga masyadong naintindihan.”, natatawa kong sagot.

“Panuorin na lang uli natin next time.”, medyo inis nang sabi ni Renz.

Sakto namang pagdating namin sa eskwelahan ng mga bata ay ang paglabas ng mga ito. Dahil pinangakuan kanina ni Renz si Andrei na ibibili siya ng panibagong Spongebob na t-shirt ay nangulit ito na dumaan kami sa mall.

Doon na rin namin piniling mananghalian na apat. Katulad ng inaasahan ay inatake na naman ng pagiging hyper si Andrei nang magpunta kami sa toys section. At kapag minamalas ka nga naman ay ako pa ang naiwang bantay nito habang sinasamahan ni Renz si Sandy na pumili ng sarili nitong laruan.

“Kuya Lui ang bilisan mo naman maglakad.”, sabi sa akin ni Andrei.

“Bakit ka ba kasi nagmamadali?”, reklamo ko dahil kanina pa ako sunod ng sunod sa kanya. Hindi ko na naintindihan pa ang sinabi ni Andrei dahil biglang tumunog ang aking cellphone. Tumatawag si Jane.

“Hello babe!”, masaya kong bungad sa aking kasintahan.

“Hi babe! I miss you already.”, paglalambing nito sa akin.

“I miss you too. How’s your family getaway?”, usisa ko.

“It’s fun! I wish you were here. I’m sure you’re gonna love this place.”

“Well, we can go there together some time, yung tayo lang na dalawa.”

“Hahaha ang sweet naman ng babe ko. Anyway, how’s your babysitting? You think we can have babies na?”, pilya niyang tanong sa akin.

“Hahahaha Sure! Ikaw lang naman ang pakipot eh matagal ko nang sinasabi sa’yo na unahin na natin ang mga apo nila mama bago yung kasal, ayaw mo lang eh.”

“We’ll get there soon. Nasaan ba yung inaalagaan mo? Pakausap nga.”, hiling ni Jane. Hinanap ko ng tingin si Andrei pero hindi ko ito makita. Naglakad ako patungo sa direksyon na nilalakad ng makulit na bata kanina pero hindi ko siya matagpuan dahil sa kapal ng tao.

“Hello babe? Are you still there?”, tanong ni Jane.

“Babe, let me call you back okay? I gotta go. I love you, bye!”, dire-diretso kong sabi saka ibinaba ang tawag. Bumilis ang aking lakad para abutan ko si Andrei. Saan naman kaya nagsuot ang kiti-kiting iyon?

“Andrei?”, tawag ko sa pangalan ng bata. Pero walang sumasagot. Sinubukan kong balikan yung mga pinanggalingan namin kanina pero wala din doon si Andrei. Dalawang beses ko na ding naikot ang toys section na pang-lalaki pero hindi ko talaga siya matagpuan.

Sinubukan kong pumunta sa girls section dahil baka kasama na nila Renz si Andrei. Maging sila Renz ay nahirapan akong hanapin. Makalipas ang halos dalawpung minutong pag-iikot ay nakita ko din sila Renz at Sandy.

Habang papalapit sa kanila ay nagsimula na akong makaramdam ng kaba at panic. Kanina ay pinipilit kong maging kalmado pero ngayon ay di ko na mapigilan ang pagkabog ng dibdib ko habang iniisip ang mga maaaring nangyare kay Andrei.

“Hey.”, tawag ko sa atensyon ni Renz.

“Oh? Tapos na kayong mamili ni Andrei?”, tanong sa akin ni Renz. Hindi naman ako nakasagot agad dahil hindi ko alam kung paano ko sasabihin na nawawala yung binabantayan ko.

“Ahhh, ano kasi..”

“Wait. Nasaan si Andrei?”, para akong nabingi sa tanong na iyon.

“Na-aaaa-aaa- yaaa.”, hindi ko sigurado kung naintindihan ni Renz yung sinabi ko dahil pakiramdam ko ay boses pokemon yung lumabas sa bibig ko.

“Ha? Hindi kita maintindihan.”

“Nawww---aaa---aaalll----aaaahhh.”, anak ng peter piper! Nagkabuhol-buhol na talaga yung dila ko.

“Ano? Hindi talaga kita maintindihan. Ano bang nangyayare sa’yo?”

“Nawawala daw po ata si Andrei, Kuya Renz.”, kalmadong sabi ni Sandy na parang hindi yung kapatid niya yung pinag-uusapan namin.

“What?! Nawawala si Andrei?”, gulat na sabi ni Renz. Napatango na lang ako saka yumuko. Wala kasi akong mukhang maiharap sa kanya. Naramdaman ko naman ang paglapat ng kamay ni Renz sa balikat ko.

“Sorry, nagulat lang ako. Makikita din natin yon. Saan mo ba siya huling nakita?”, tanong ni Renz. Sinamahan ko sila sa huling lugar na pinagkitaan ko kay Andrei.

“Okay. Sandy dito ka lang muna okay? Hahanapin lang namin si Andrei. ‘Wag kang aalis dito. Babalik din kami.”, bilin ni Renz kay Sandy.

“Okay po Kuya.”, kalmadong sagot ni Sandy.

“Alright, I’ll look fo Andrei this way. You go that way.”, sabi ni Renz. Tumango lang ako at nagsimula na kaming maghanap na dalawa. Makalipas ang fifteen minutes na pag-iikot ay binalikan na namin ni Renz si Sandy.

“Mag-report na kaya tayo sa security? May isang oras nang nawawala si Andrei eh.”, suhestyon ko.

“Sige tara.”, nagsimula na kaming maghanap ng guard ni Renz ng may tumawag sa aking pangalan.

“Kuya Lui!”, matining na sigaw ni Andrei. Paglingon ko ay nakita ko itong nakapila sa counter at may bitbit nang laruan. Napatakbo naman kami ni Renz palapit dito.

“Asan ka ba ang punta Kuya? Kanina pa ako ang kapila dito eh.”, reklamo nito sa akin. Hindi ko naman malaman kung maiinis o matatawa ako sa kalikutan ng batang ito pero at least nakahinga na ako ng maluwag.

“Ateng maganda, siya po ang babayad nito. Thank you!”, wika ni Andrei sa kahera habnag nakaturo sa akin.

“Kayo po ba ang kasama nitong batang ‘to?”, tanong sa aking nung kahera.

“Ah oo, pasensya na. Sige, babayaran ko na yan.”, sagot ko.

“Saan ka ba nagsuot Andrei?”, tanong naman ni Renz.

“Kanina pa nga po yan dito sir eh, may isang oras na din.”, singit naman nung babaeng bagger. “Tinanung namin siya kung nawawala siya, hindi naman daw. May kausap lang daw yung Kuya niya sa cellphone.”

“Ang sabi ko naman kay Kuya Lui ang kita na lang kami sa counter kasi may kausap pa siya sa phone kanina eh.”, sagot naman ni Andrei kay Renz. Napangiti na lang ako ng hilaw dahil obvious naman na may kasalanan din ako.

“Okay, basta next time wag mo na lang basta iniiwan si Kuya Lui mo. Alam mo naman na hindi yan nagpupunta dito sa mall baka mawala yan. Kanina nga muntik na siya umiyak nung nakita namin eh.”, pangaral ni Renz sa bata na tatango-tango lang. Pinagmukha niya pa akong tatanga-tangang caveman. Hindi na lang ako sumagot dahil alam kong mababara niya lang ako dahil sa nagawa ko.

“Sorry, Kuya Lui. Hindi ko alam na di ka pa nikakapunta dito sa mall. Next time ang sasamahan na talaga kita promise.”, pang-aalo sa akin ni Andrei. Nagtawanan naman sila Renz at yung kahera.

Umalis na kami sa toys section. Pauwe na sana kami kaso naalala ni Andrei na hindi pa siya naibibili ni Renz ng Spongebob na t-shirt kaya wala kaming nagawa kundi ang tumungo sa kids section ng mga damit. Habang naglalakad naman ay nile-lecturan ako ni Andrei sa mga dapat gawin kapag nawala ako sa mall.

“Ansabi ni Daddy Kyle, kapag ang wala daw ako sa mall ang lapit lang daw ako sa secuyity guard. Tapos ang sasabi mo ang name mo tsaka ang pangalan ng kasama mo. Dapat alam mo din ang number ng Kuya Kyle tsaka ang niitirhan namin.”, dire-diretsong sabi ni Andrei. Tumatango na lang ako at hindi na nakipag-argumento pa. Okay na magmukhang tanga sa harap ng batang ‘to kesa naman mapatay ako sa sakal ni Kyle kung sakaling nawala at hindi ko na nakita yung alaga niya. “Tsaka ang sabi ni Daddy wag kang ang kakausap ng di mo kilala, sa guard lang ikaw ang lalapit.”

Kita ko naman na kanina pa nagpipigil na humagalpak ng tawa si Renz. Marahil ay tuwang-tuwa siya sa sitwasyon ko. Gusto ko sana na magalit sa kanya pero pinigilan ko ang sarili ko. Naalala ko kasi kanina nung sinabi kong nawawala si Andrei ay hindi ito nagpakita ng anumang klase ng galit sa akin sa halip ay kinalma ako nito at agad na tinulungan na mahanap si Andrei.

Pagkabili naming ng damit ni Andrei ay umuwi na kami. Kinumbinsi ko sila na sa bahay na lang kami kumain ng dinner. Pakiramdam ko kasi ay habang nasa labas kami ay mawawalang muli si Andrei.

Kinagabihan ay tumawag si Kyle para kumustahin ang mga bata. Syempre para na namang pinakain ng isang kilo ng asukal si Andrei sa sobrang kulit nito ng marinig ang boses nila Kyle at Aki. Katulad ng inaasahan ay hindi nagmintis si Andrei na sabihin kay Kyle ang nangyare kanina. Ayon dito ay ako pa daw ang nawala sa mall.

Inabot sa akin ni Andrei ang cellphone dahil nais daw akong makausap ni Kyle. Kinakabahan man ay kinuha ko ang cellphone mula sa bata.

“Hello.”, alanagan kong sabi kay Kyle.

“Okay ka lang ba? Kaya pa?”, bahagya akong nagulat nang marinig na kalmado pa ang tono nito sa akin. Inaasahan ko na na maghi-hysterical ito oras na malaman na naiwala ko si Andrei sa mall.

“Oo, okay lang ako. I’m sorry about what happened to Andrei.”, nahihiya kong sabi.

“Hey, don’t stress yourself about it. It’s not something unusual. Every once in a while nawawala talaga yang batang yan. May tatlong beses na din ata naming naiwala yan ni Aki sa mall.”, natatawang pagkekwento ni Kyle. Hindi naman ako nakapagsalita dahil sa reaksyon sa akin ng aking kaibigan.

“Next time wag mo na lang aalisan ng tingin ang isang yan dahil sobra kasi talaga ang likot niya. Anyway, I’s let you sleep now. You must be bone-tired now.”, dagdag pa ni Kyle.

“Okay, you guys enjoy yourselves there. Don’t worry much about us, we’ll try to keep away from the malls as much as possible.”, natatawa ko na ding sabi.

Nagpaalam na si Kyle sa akin. Nilinisan ko naman ang mga bata saka inihanda sa pagtulog. Pasado alas-diyes na nang makapahinga ako sa sofa ng sala ni Kyle. Pakiramdam ko ay sobra ang nadarama kong pagod dahil sa nangyari kanina. Ipinikit ko saglit ang aking mata para ma-relax naman ang aking katawan. Mntik na sana akong makatulog ng marinig ko ang boses ni Renz.

“Uhmmm, Lui. Uuwi na ako. Balik na lang ako uli bukas para samahan kang ihatid yung mga bata sa school.”, napadilat naman ako sa pagsasalita ni Renz. Nakalimutan ko na nandito pa nga pala siya sa bahay. Masyado akong nabalisa dahil sa nangyare kay Andrei kaya ayaw gumana ng maayos ng utak ko.

“Ha? Gabi na masyado ah.”, hindi ko maitatangging may bahid ng pag-aalala sa naging tono ko. Huli na para bawiin ko pa ang aking sinabi dahil kita ko ang dahan-dahang pag-angat ng sulok ng mga labi ni Renz para maging isang napakatamis na ngiti.

“Hehehe, Don’t worry about me. I can still drive myself home safely.”, masaya nitong sagot sa akin. Maaliwalas ang kanyang mukha marahil ay nagagalak ito na muli ko na siyang kinausap ng maayos. Kung tutuusin ay mula ng magkita kaming muli ay parang ngayon ko lang muli siya pinakitaan ng maayos na pakikitungo.

“I know.”, pinigil ko na ang sarili ko na magsalita pa baka may masabi pa ako na pagsisihan ko sa huli. Muli lamang akong binigyan ng isang matamis na ngiti ni Renz saka na ito naglakad patungo sa pinto. Nang marinig ko na binubuksan na nito ang pintuan ay bigla akong napatayo sa aking kinauupuan at nagpalingon naman kay Renz. Mataman lang itong nakatingin sa akin, malamang ay hinihintay ako nito na magsalita.

“Ah, uhmmm.”, bakit ba ako natataranta sa mga titig niyang iyon. May kung anong kumikiliti sa aking mga daliri sa paa at kamay. Parang gusto rin bumaliktad ng aking sikmura sabay ng pagbilis at paglakas ng kabog ng aking dibdib.

“Good night! Take care.”, The fuck!?! What the hell?!? Anong pinagsasabi ko?!

“Good night??? Did you just say good night?”, natatawa at di makapaniwalang sabi sa akin ni Renz. Agad naman nag-init ang aking mukha ta alam kong nagsisimula na akong magkulay kamatis sa harapan niya. Bago pa man niya mapansin ang pagbabago ng kulay ko ay gad na akong tumalikod at naglakad patungo sa kwarto ni Kyle para iligtras ang aking sarili mula sa kahihiyan.

Papasok na ako ng kwarto ni Kyle ng muling magsalita si Renz.

“Good night Lui.”, halos pabulong niyang sabi sa akin pero naiwan sa aking mga pandinig ang tatlong kataga na iyon. Hindi ko na matiis ang nararamdaman ko para akong naiihi na nadudumi na namimilipit sa saya. Saya? Bago ko pa ma-analisa ang nagyayare sa akin ay kusa nang humarap ang  aking katawan sa lalaki sa may pinto na halos nakalabas na ng unit ni Kyle.

“You can just stay her for the night if you want.”, wala sa sariling sabi k okay Renz. Agad naman napahakbang pabalik si Renz dahil sa aking narinig. Muli itong ngumiti at halatang nagpipigil ito ng tawa. Marahil ay naaliw ito sa aking reaksyon dahil alam kong halos lumuwa ng mga sandaling iyon ang aking mga mata dahil sa realisasyon sa ibig sabihin ng mga katagang binitiwan ko sa kanya. Gusto ko sanang mainis sa kanya pero may isang damdamin ang nanaig sa akin at binabalot nito ang inis na namumuo sa aking isip.

“Sure!”, masayang sagot ni Renz.

Shit!

…to be cont’d…

 Author's note:

Alright, I know this isn't long enough to cover for the uber delayed update of this story but this is all I managed to come up with. I'm sorry. I just want to set everyone's expectation that after this chapter i may not be able to update the story for a very long time, like longer than my usual late updates. I have to prioritize a few things right now and there's no way i can squeeze in time for writing. As I have promised before, if my promises mean anything to you guys lol, I am going to finish this story. When and How is still a big question mark but nonetheless I am gonna finish it. I will do my best to inform everyone when the next chapter will be out. I 'might' start posting updates again once i have completed the story so there will be less frustrating time for waiting.

Again I will reach out to you guys either on twitter or Facebook. I am so sorry that everyone has to wait a zillion years again, hope you guys understand. Anyway, thank you all for supporting me despite that from LSI to STARFISH, and i am so looking forward to everyone when i get back. Also I appreciate all the friendship that happened while I was writing my story. Thanks to ichigoXD, dilos, peejay bherdz, and of course Kris/Deo, who introduced me to the wonderful people of BED in Greenfield! (I'm afraid i won't be able to join you and Mac for the early parties of 2015. see you soon my friend. aka Cara Delevingne! LOL) and to all those i forgot to mention (sorry, i can't get names out of my partially working brain right now).

And oh! Happy New Year everyone! 

---- crayon :))