318 (Ang textmate ko) -4
By: ImYours18
Email: nielisyours@yahoo.com.ph
Facebook Account:
nielisyours@yahoo.com.ph
Authors note :
Good
Day sa inyong lahat MSOB readers and followers!
Musta
po kayo? Hehe :D
Thank
you nga po pala sa mga mambabasa na patuloy na tumatangkilik nitong gawa ko,
kahit medyo magulo, haha, ako mismo ay minsan naguguluhan din sa gawa ko kaya
pasensya na din po. Thank you very much po
sa mga nagbabasa at nakaka-appreciate hehe, kayo po ang inspirasyon ko kung
bakit ako nagsusulat, kasi may nakaka-appreciate po kaya thankful ako.
Sorry
din po pala kung medyo late ang update. Medyo naging busy lang din po this
week.
Anyways,
:D, open na po pala ang aking facebook account, you can add me guys (nielisyours@yahoo.com.ph),
magpopost din po ako dyan ng update. You can also contact me on my facebook
account :)
Ito
na po pala ang Chapter 4 ng aking akda, enjoy reading po..
Warning: Some words used in the
story are foul words. Also, there are scenes which are seductive and not
appropriate to the minor readers. This story is a work of fiction only and any
parallel scenes, places and names to the reality are absolutely unintentional.
Any reaction, praise, violent
reaction, complains and comments regarding to my story, please contact me:
Email and facebook account: nielisyours@yahoo.com.ph
CHAPTER 4
“TARANTADO KA HA?! PIPILIIN MO KUNG SINO
ANG KINAKALABAN MO HUH?!” Galit na galit na bulyaw ni Tristan pagkatapos
suntukin ang lalaking nagkatapon ng chocolate shake sa T-shirt ko. Magkahalong
kilig at pagkagulat naman ang naramdaman ko. Kilig, sapagkat hindi siya pumayag
na hindi ako ma-iganti sa ginawa ng lalaking iyon, samantala pagkabigla naman
dahil sa ginawa niyang pagtatangol sa akin, handa niya talaga akong ipagtangol
sa lalaking iyon. Kitang kita ko naman ang expression ng mukha ni Tristan, halos
mamula ito sa galit sa lalaking nagtapon sa akin ng chocolate shake pagkatapos
niya ito suntukin. Parang nahinto saglit ang esksena pagkatapos suntukin ni
Tristan ang lalaki. Nakahawak si Tristan sa kanyang mga kamao na parang
nangigigil itong nakatingin sa lalaking nagtapon sa akin ng chocolate shake. Samantala,
kani-kanina lang ay kakaunti ang mga estudyante sa school canteen pero dumami
ito dahil sa gulong nangyari.
“P*TANG
I*A, ANO BANG PROBLEMA MO PARE?!” Galit na tugon ng lalaking sinapak ni Tristan.
Napaupo ito sa sahig ng canteen pagkatapos siyang tamaan ng suntok. Agad naman
itong tumayo sa tulong ng mga kasama nitong kaibigan. Nabigla naman ako dahil
hawak hawak ng lalaki ang labi nito, nagdugo pala ito dahil sa lakas ng tama ng
pagkakasuntok ni Tristan. Akala ko ay hindi na gaganti ang lalaki, ng biglang
“BLLLAAGG!!” Tila nanlaki naman ang mga mata ko sa nasaksihan. Pakiramdam ko ay
umakyat ang lahat ng alam kong pressure sa katawan ko sa ulo ko. Parang gusto
ko nang sugurin ang lalaking iyon. Kung marunong lang sana ako manuntok mga ateng!
Paniguradong najombagan ko na iyon kanina pa noong pinagtawanan niya ako.
Labis ko
namang ikinagulat ang ginawa ng lalaking iyon. Sino ba siya para suntukin ang
lalaking pinakamamahal ko? Kung tutuusin ay siya nga ay may kasalanan dahil sa
ginawa niya sa akin eh. Pinagtangol lang naman naman ako ni Tristan e, ngunit
bakit ang lalaking iyon pa ang may gana na gumanti at magbitaw nang suntok
upang gumanti kay Tristan?
“ANONG
PROBLEMA KO?! T*NG *NA PARE, IKAW! BINASTOS MO YUNG KAIBIGAN KO!” galit na
tugon ni Tristan. Kita kita sa mukha nito ang pamumula dahil sa sobrang galit.
“IYAN
BA?” Sabay turo sa akin ng lalaki. Napansin ko din na ang ibang mga
estudyanteng ususero ay tumingin din sa akin. “EH SIYA NGA ANG MAY KASALANAN
KUNG BAKIT SIYA NATAPUNAN EH, TATANGA-TANGA KASI SIYA MAGLAKAD!” Panglalait pa
ng lalaking iyon sabay tawa, nakita na rin ang limang lalaki na kasama nito.
Mistula namang namintig ang tenga ko sa narinig. Lalapit na sana ako sa
lalaking iyon upang pagsabihan at bulyawan ito ngunit pinigilan naman ako ni
Nerrisse.
Akmang
susuntukin na sana ulit ni Tristan ang lalaki dahil sa sinabi nitong panglalait
sa akin, ng biglang..
“SPLAK!”
Sinampal ni Nerrisse ang lalaki sabay hawi sa kamao ni Tristan na aamba na sana
ng suntok. Nagulat na lamang ako at wala na pala si Nerrisse sa tabi ko at
mabilis itong nakapunta sa kinaroroonan nila Tristan at nang lalaking iyon.
“AND WHO DO YOU THINK YOU ARE SA CAMPUS NA TO PARA MANG-LAIT O MANGLIIT NG TAO?
KITANG KITA LANG NAMAN NG ‘TWO BEAUTIFUL EYES KO’ KUNG PANO MO TINAPUNAN NG
CHOCOLATE SHAKE ANG KAIBIGAN KO!” Pagtataray ni Nerrisse sabay turo sa kanyang
mga mata na tila nagpapacute pa. “YOU DON’T HAVE TO BLAME HIM FOR YOUR
MISTAKES! UMALIS NA KAYO BAGO KO PA IPATAWAG ANG MGA GUARD NG CAMPUS PARA
I-COMPLAIN KAYO SA D.S.A.!” Mataray na pagkakasabi ni Nerrisse sa mga lalaking
iyon. Parang natameme naman ang anim na lalaking iyon sa ginawa ni Nerrisse.
Halos namula at bumakat din ang kamay ni Nerrisse sa pisngi ng lalaki. Namangha
naman ako sa pinakita ng bagong kaibigan ko sapagkat kahit na galit na ito at
halos mapuno na sa mga lalaki ay pinakita niya ang pagiging “cool” niya upang
higit na mas maaasar ang mga lalaking iyon at ang nanliit sa akin.
Umalis na
ang mga lalaki na parang napahiya sa mga taong nakapaligid. Samantala tumingin
naman ito kay Tristan ng isang tingin na mistulang nagsasabi na “Hindi pa tayo
tapos” o “Magtutuos pa tayo”.
“Okay,
Tapos na ang shooting!” Pagsigaw ni Nerrisse sa mga nakiki-usyoso sa pagaaway na
nangyari. Napansin ko naman na ang ibang mga estudyante na nakiki-usyoso ay
natawa sa pageeksenang ginawa ni
Nerrisse.
Noong
humupa na ang mga nakikiusyoso sa pagaaway at noong umalis na ang mga anim na
lalaki na nagsimula ng gulo ay bumalik naman kami sa aming upuan.
Habang
kami’y nasa upuan, namamayani ang katahimikan at tila walang gustong magsalita.
Si Tristan ay humahawak sa kanyang duguang labi dahil sa tama ng suntok sa
kanya. Nakaramdam naman ako ng awa para sa kanya, kung hindi dahil sa akin ay
hindi sana siya nasugatan, samantalang si Nerrisse naman ay pahawak hawak pa sa
kanyang noo at tila iniisip pa ang mga nangyari ilang minuto pa lamang ang
nakakaraan. Napansin ko naman si Tristan na parang may kinukuha sa kanyang bag.
“Oh, eto..”
Sabay bigay ng isang tribal t-shirt sa akin. Oo nga pala at halos mapuno ng
chocolate shake ang t-shirt ko. Pano ba naman kasi, puti ba ang sinuot ko na damit. Ang dami dami
pa namang chocolate shake ang tumapon sa akin. Halos parang putik naman itong
kumalat sa puti kong t-shirt.
Napangiti
naman ako sa kanya. Napatitig sa kanyang mga mukha, pakiramdam ko ay siya ang
“light and shining armor” at “guardian angel” ko dahil sa kabayanihang ginawa
niya sa akin, napakagwapo niya talaga. Isang binatang moreno ang balat, may
bilugang mga mata, matatangos na ilong, may kakapalang kilay na tama lang sa
kanyang itsura, at mga kissable lips na tila kaysarap siilin ng halik. Still, I
can’t imagine na pinagtangol niya ako kanina sa lalaking nanliit sa akin,
parang panaginip ito sa akin. Ang lalaking pinapangarap at pinagnanasahan ko
lamang sa litrato at text noon ay nandito na sa harap ko ngayon at hindi lang
iyon, para akong isang prinsesang kinidnap ng mga halimaw at si Tristan ang
lalaking nakatadhana upang magligtas at ikasal sa akin. Feeling ko tuloy ay ako
ang prinsesa sa larong “super Mario” at si Tristan naman ang combine version ni
Mario at Luigi upang iligtas ako.
Nasa
ganoon akong pagkakatitig kay Tristan nang biglang..
“Uhum..
Uhum…” Pagubo ni Nerrisse, nabasa ko naman sa kanya kung ano ang nais niyang
ipahiwatig. “Wait lang guys ah?” Sabay tayo sa kanyang kinauupuan at bigay ng
isang makahulugang titig at ngiti sa akin habang palayo at papuntang comfort
room malapit sa may canteen. Naiwan naman kaming dalawa ni Tristan doon.
Nakaramdam naman ako ng matinding hiya dahil sa ilang segundo kong pagkatitig
sa kanya habang inaabot sa akin ang extra t-shirt niya. Hindi tuloy ako
makatingin ng diretso sa kanya.
Tahimik
lang.
Ilang
segundong katahimikan.
“Salamat
ah?” Pagbasag ko sa katahimikan.
“Para
saan?” Tanong niya sa akin. Lalo naman akong humanga sa tinanong niya kung para
saan ang pasasalamat kong iyon. Hindi ba “big deal” na maituturing ang
pagtatangol niya sa akin sa mokong na nagtapon sa akin ng chocolate shake na
iyon? Ang pagpapahiram niya sa akin ng tribal t-shirt niya pa parang bagong
bago at hindi pa halos nagagamit, hindi ba “big deal “ sa kanya iyon? Para magpasalamat
siya. Lalo tuloy akong humanga sa “prince charming” ko, kasi kahit na halos
magkandasabog-sabog na ang nguso niya sa pagsapak sa lalaking iyon dahil sa
pagtangol sa nangyari sa akin ay tinatanong niya pa kung para saan ako
nagpapasalamat.
“Tinatanong
pa ba yan? Sa lahat. Pinagtangol mo ko sa lalaking nakatapon sa akin ng
chocolate shake kanina. Tapos eto” sabay muwestro ng pinahiram niya sa aking
tribal shirt.
“Ah, e
yun ba? Wala yun”
“Anong
wala iyon? Sabog na nga yang labi mo, tapos wala lang iyon?” Sabay tawa ng
mahina. “Hehehe, joke lang” Sabay hawak sa braso niya. Pakiramdam ko naman ay
may dumaloy na boltahe ng kuryente sa aking katawan sa pagkakahawak ko sa
kanyang braso.
“Hahaha!
Oo, may ikekwento nga pala ako tungkol sa lalaking iyon”
“Yung
nakatapon sa akin ng chocolate shake?” Usisa ko.
“Exactly!
Yun nga.” Masigla niyang tugon.
“Ano
naman ang tungkol sa kanya? Curious kong tanong.
“Same
department lang kasi kami ng college last year sa university na to, naging
kaklase ko din yan sa ilang subjects eh, actually, nag-shift din siya ng
course” Kwento ni Tristan, natigilan siya sandali. “Ganyan din yan eh dati,
laging nangaasar at saka laging nang-aaway, warfreak kumbaga, palibhasa
talagang mayaman ang kanilang pamilya.. Parehas kaming nag-shift ng course sa
iisang college, siya ay sa Business Administration at ako naman ay Accountancy
ang kinuha na pinalit sa IT” Kwento ni Tristan. Nagtaka naman ako, bakit naman
kaya niya kinekwento sa akin iyong lalaking iyon, e badtrip nga ako dun. Ewan ko
ba, nangaasar ba to para ikwento pa sa akin ang pagkakakilala niya sa lalaking
nakatapon ng chocolate shake sa akin o marahil siguro sinasabi niya lang ang
tunay na ugali ng lalaking iyon upang maunawaan ko. Pero haler? Kayo ang
tatanungin ko mga ateng? Pagkatapos niya ako hiyain sa mga estudyanteng
nakakita sa insidenteng iyon ipaparating pa ni Tristan na “intindihin” na lang
na ganoon lang talaga iyon. Ngunit hindi naman ako sigurado kung iyon nga ba
ang sadya niya para sabihin sa akin ang tungkol sa paguugali ng lalaking iyon.
“Ahh..
Ganoon ba? Bakit mo naman na kwento iyan?” Sadya kong pagtanong sa kanya.
“Para
iwasan mo na lang, loko-loko din kasi iyan e, baka may pinagdadaanan”
Natatawang tugon sa akin ni Tristan. Ngayon ay nasagot na din ang mga tanong ko
sa sarili ko. Ako lang naman pala ang inaalala niya. At hindi ko naman
ma-idedeny, kinikilig din ako mga sister!
“Ah,
salamat ah?”
“Wala
iyon. Ito naman, pangbawi ko na rin sa pangaasar ko sayo kanina saka noong
pinagtawanan kita noong nadulas ka haha” Natatawa niyang sabi. “Biro lang”
Dagdag pa niya.
“Hahaha!”
Pagtawa namin.
Tahimik.
“May
itatanong ako sayo?” Pagbasag niya sa katahimikan.
“Ano
iyon?”
“Hmmmm?
May kilala kang Vi…”
“Uy, teh.
Magpalit ka na ng damit ang dungis dungis mo na oh? Saka ikaw Tristan,
tinawagan ko na yung nursing kong kaibigan para magamot na yang sugat mo sa
dyan sa may labi mo.” Eksena ni Nerrisse sa gitna ng aming paguusap. Sa totoo
lang noong narinig ko palang ang salitang “Vi..” Na naputol dahil sa pagsingit
ni Nerrisse sa usapan namin ay alam ko nang ako bilang si “Vince” ang
tatanungin niya kung kilala ko ba. Oo nga pala, kilala niya ako bilang Colby at
napakilala ko sa kanya si Colby na pinsan kamo ni Vince. Laking pasasalamat ko
naman kay Nerrisse na um-eksena sa gitna ng paguusap namin dahil kung hindi
siya um-eksena, malamang ay mauutal ako sa pagiisip ng alibi at maaring
magsuspetsa siya. Pakiramdam ko tuloy ay na two in one shot ako sa araw na to,
una ay naramdaman niya ang vibration ng cellphone ko na nakakubli sa bulsa ko,
pangalawa ay ang pagtatanong niya “sana” kung kilala ko ba si Vince na,
pakilala ko ay pinsan ni Colby na nasa harap niya. Nako naman mga ateng,
napaka-aga para magkabukuhan, hindi pa ready ang virgin kong katawan na
ipagbugbog kung ano man ang maging reaction ni Tristan sa oras na mabuko ang
kalokohang sinimulan ko.
Agad agad
akong tumayo at nagmadaling pumunta ng banyo. Nasa isip ko pa rin kasi, paano
kung muli niya akong tanungin?
Pagkarating
ko ng banyo, dala dala ang bag ko at ang tribal t-shirt na pinahiram sa akin ni
Tristan ay dumertso ako sa isang cubicle. Mistula naman akong nabunutan ng
isang kutsilyong pakiramdam ko ay nakakasaksak sa aking puso sa pagtakas sa
katanungang iyon ni Tristan.
“Hayyy!
Muntik-muntikan na” Bulong ko sa sarili.
Agad ko namang
hinubad ang namantsahang puting t-shirt at sinuot ang tribal t-shirt na
pinahiram sa akin ni Tristan. Pagkasuot ko nito ay umihi ako sandali sa loob ng
cubicle at lumabas. Pagkalabas ko ng cubicle ay naghilamos ako sa faucet ng cr
na iyon.
“Keri mo
to Colby! Hindi ka mabibisto, Keri mo to Colby! Hindi ka mabibisto, Keri mo to
Colby! Hindi ka mabibisto, Keri mo to Colby! Hindi ka mabibisto” Pauli-ulit na
sigaw ng isip ko sabay bitaw ng isang malalim na paghinga. Lumabas na ako ng
CR.
Nagulat
naman ako sa nasaksihan pagkalabas na pagkalabas ng cr. Isang babaeng
napakaganda, matangkad, maputi at nakaputi na animo’y isang nursing student ang
nakahawak sa mukha ni Tristan at dinadampian ng bulak ang sugatang labi nito
dala ng pagkakasuntok. Pakiramdaman ko ay pinagpupunit-punit ang puso ko sa
nasaksihan. Ang sweet sweet kaya ng
itsura nila. Para silang mag-jowa sa isang popular na eksena sa pelikula kung
saan iilang inches na lang ang layo ng kanilang mga labi at sa mistula silang magnanakaw
ng halik sa isa’t isa. Selos ba ito mga ateng?
“Ang
harot harot naman nito!” Sa sarili ko lang. Parang kasing nagte-“take
advantage” yung nursing student na iyon sa kalagayan ni Tristan. Imbis kasi na
magseryoso siya sa ginagawa niya, pangiti-ngiti pa ito kay Tristan at parang
close na close sila.
“Oh, teh
tapos ka na pala, si Christine nga pala. Siya yung kaibigan kong nursing
student sa university na to. Hiningi ko ng favor na gamutin tong sugat ni
Tristan” Pagpapakilala ni Nerrisse sa kaibigan niya. Siya pala iyong sinasabi
niya kanina sa akin na kaibigan niyang nursing. Todo mukmok pa naman ako kanina
noong una ko siyang makita na nakahawak sa aking “boyfriend” este “textmate at
classmate” ko lang pala. Pakiramdam ko naman ay nagtatalo ang dalawang side ng
isip ko, sabi ng devil side ko “nanantsing yan”, at ang sabi naman ng mabuting
side ng isip ko ay “nagmamagandang loob lang naman iyong tao”.
“Krrrriiinggg!
Krrrriinnngg!” Tunog ng cellphone ni Christine, natigil naman siya sa
pagpapahid ng gamot sa mga suagt ni Tristan.
“Wait
lang guys ah?” Pagpapaalam ni Christine upang sagutin ang tawag.
“Okay”
Tugon ni Nerrisse.
Tahimik.
“Uy teh”
Tawag ni Nerrisse kay Tristan sabay kalabit sa may braso nito.
“Huh?”
Nagtatakang tanong ni Tristan. Sa aking palagay ay naguluhan siya sa pagtawag
sa kanya ni Nerrisse ng “Teh”.
“Ahh,
ganyan lang ako tumawag, mapababae, lalaki, bakla, tomboy, “teh” o “ateng” ang
tawag ko hahaha!” Paliwanag ni Nerrisse.
“Ahh.
Ganoon ba? Bakit pala?” Tanong ni Tristan.
“May
napansin kasi ako kanina e, parang may itatanong ka sa kaibigan ko.” Sabay
tingin sa akin. “Haha, pasensya na ah? Naistorbo ko kayo kanina haha.” Ani ni
Nerrisse, lubha naman akong nagulat sa kanyang sinabi. Shit! Ni-recall niya pa
iyon? Patay patayan na to. Ano ba naman
to si Nerrisse? Ipapahamak pa ata ako nito.
“Ahh. Oo
nga pala, Hmm Colby?” Akmang pagtatanong ni Tristan nang biglang..
“Excuse
me guys, may emergency lang kasi. Isasama ko na lang muna si Nerrisse, Hmmm?
Colby right?” Pagsingit ni Christina at nagtanong na parang hindi sigurado sa
pangalan ko.
“Yes ako
nga. Why?” Medyo mataray kong sagot sa kanya.
“Hmmm?
Ikaw na lang muna ang bahala dito sa kaibigan natin” Sabay tapik sa balikat ni
Tristan. “Ganito lang, ipahid mo lang itong bulak sa parte kung saan siya
nagkasugat, wag mong lalagyan ng alcohol kasi nalagyan ko na yan before para
ma-disinfect, basta ipahid mo lang tong bulak na may gamot ng dahan dahan.”
Turo sa akin ni Christine, nagulat naman ako sa mga katagang lumabas sa kanyang
bibig. Kung makapagutos ba naman kasi, pero hinayaan ko na lang, para naman
iyon kay Tristan at saka emergency naman ang dahilan niya eh. One more thing,
chance na iyan mga ateng.
“Yes!
Pagkakataon ko na to!” Sa isip ko lang.
“Oh siya,
aalis na kami ni Nerrisse. Kaw na ang bahala kay Tristan ah?” Paggagayak ni
Christine.
“Sure”
Simpleng sagot ko.
Maya maya
ay umalis na din si Nerrisse at Christine. Tumabi naman ako sa gilid ng inuupan
ni Tristan.
“Okay ka
lang?” Pangangamusta ko sa kanya. Actually, I diverted the topic, mamaya kasi,
maalala niya na naman ang tungkol sa tanong niya na hindi matuloy tuloy.
“Ayos
lang naman” Simpleng sagot niya. Dinampot ko naman ang bulak na binigay sa akin
ni Christina.
Kakaunti
ang mga estudyante noon sa cafeteria. Sinimulan ko nang pahiran ng gamot sa
bulak ang kanyang mga sugat sa kanyang labi. Una ay hinawakan ko muna ang
kanyang makinis at walang katigya-tigayawat na pisngi. Pakiramdam ko naman ay
may dumaloy na kuryente sa aking katawan sa paghawak kong iyon sa kanyang mga
pisngi. Dahan dahan kong dinampian ng bulak ang kanyang mga pisngi.
“Napaka-gwapo
mo talaga Tristan!” Sa sarili ko lang.
Habang
nasa ganoon akong pagdadampi ng bulak sa kanya, randam na ramdam ko naman ang
init ng kanyang hininga. Feeling ko tuloy ay nahihipnotismo ako, sa angking
kakisigan at kagwapuhan niya. Ang mga bilugan ngunit at malalamlam niyang mga
mata, matangos na ilong, makakapal na kilay, walang katigya-tigyawat na mukha,
at ang kanyang mga labi na kaysarap siilin ng halik. Napaka-gwapo talaga ng
Tristan ko, ang napakasarap niyang halikan.
Habang
dinadampian ko ng bulak ang kanyang mga labi, tila napako din ang kanyang
paningin sa akin. Nagka-ey- to-eye contact kami. Parang sinasabi ng kanyang mga
titig na “Mahal kita, maari ba kitang halikan?” at ang tugon naman ng aking mga
titig ay “Mahal din kita, at oo naman, maari mo akong halikan.” Feeling ko
tuloy ay ang haba haba ng hair ko sa mga oras na iyon.
“ARRAAAYY!”
Sigaw ni Tristan.
F*ck!
Nag-iimagine lang pala ako. Nakapikit pala akong dinadampian ng bulak ang
kanyang mga mata. Para naman akong gago na bumalik sa ulirat sa pagsigaw niyang
iyon. Nadiinan ko pala ang pagpapahid ng gamot sa kanyang mga labi. Imbyerna!
Ang buong akala ko pa naman ay moment of truth na kung saan makakamtam ko na
rin ang isa sa aking mga pangarap, ang mahalikan si Tristan.
Hiyang
hiya naman ako sa itsura ko kanina. Nakapikit kasi ako na dinadampian ng aking
mga labi, este ng bulak ang labi ni Tristan. Pakiramdam ko tuloy ay napahiya
ako sa kanya dahil kung makikita niyo lang ang itsura ko ay mas malala pa sa
isang taong nag-“sleepwalk”.
“Sorry,
sorry” Nahihiya kong sabi. Narinig ko naman ang mahina niyang hagikgik. Hayss.
Wala na, sa aking palagay ang nahuli niya ang espresyon ng mukha ko kanina
noong na-imagine ko na hinahalikan ko siya. Sa tingin ko, alam na niya na
attracted ako sa kanya, patay na.
“Hey, its 1:45pm. Balik na tayo, may klase pa tayo ng 2pm e.” Pag-gayak ni Tristan sa akin.
“Ahhh,
are you sure na okay ka lang? E paano yung tama mo dyan sa may nguso mo? Kaya
mo na ba?” Pagaala ko. Girlfriend lang ang peg?
“Aysus,
sanay na ako dyan pre. Haha, tigasin ata to!” Sabay flex ng kanyang mga muscles
sa aking harap. Natawa at tila kinilig naman ako sa kanyang ginawa.
Dahil sa
katangahan na ginawa ko, masasabi kong bistado na ako kay Tristan na attracted
ako sa kanya. Ngunit ang tanong, attracted nga lang ba? Ang sagot dyan, ewan.
Pero kanina ay nakaramdam ako ng kakaibang selos noong nakita kong nakadampi
ang mga kamay ni Christine sa kanyang mga pinsgi at parang nagtatawanan sila.
Siguro kung malalaman niya lang, or sabihin na nating kung alam na niya na ako
si “Vince” masasabi kong higit lang sa attraction ang nararamdaman ko para sa
kanya.
Naalala
ko tuloy ang sinabi ng bestfriend kong si Xander noon, isang gabi na
nag-overnight kami sa kwarto.
“Bes, may
tanong ako.” Pagbasag ko sa katahimikan habang nagpipindot ako ng keyboard ng
laptop ko at siya naman ay tinutugtog ang piano na nasa loob ng kwarto ko.
“Ano
naman iyon?” Pagtugon niya.
“Hmmm?
Paano mo ba malalaman kung attracted sayo ang isang tao?” Pagtanong ko sa
kanya.
“Bakit mo
naman naitanong yan Bes? May minanmanan ka ba na palagay mo attracted sa iyo?”
Usisa ni Xander.
“Wala
naman ahaha! May ma i-topic lang.”
“Huh? At
bakit mo naman sa akin tinatanong iyan?”
“Tinatanong
pa ba yan? E halos nga lahat ng babae sa campus natin kuhang kuha mo ang
simpatya eh, malamang sanay ka na!” Diretsahan kong sagot sa kanya.
“Haha!
Hmmm. Madali lang naman malaman iyan bes, una, sa mga titig pa lang iyan, kung
sa tingin mo ay mistulang heaven na heaven siya sa pagtitig sa iyo, attracted
sa iyo. Sa mga galaw, kapag dikit ng dikit sa iyo ang isang tao pero kapag
nagkausap na naman kayo uutal-utal ito. Haha, minsan nga may isa akong, sige
sabihin na nating “fan” ko, wala namang masama kung ganoon ko siya tawagin kasi
siya naman ang nag-insist sa akin na fan ko siya. Kumakaen ako noon magisa sa
cafeteria, iyon yung time na lumaban ka ng poetry quiz kaya ako lang ang magisa
at walang kasabay. Biglang tumabi sa aking iyong babae, nakaramdam ako ng
pagka-ilang siyempre. Tinitigan niya ako, yung sinasabi ko nga na mga titig na
mistulang heaven na heaven, tapos maya maya ay napansin ko siyang pumipikit.
Tawang tawa na ako nun bes, pinipigilan ko lang haha” Kwento ni Xander, sabay
pigil ng kanyang tawa. “Hahaha, laughtrip nga iyong reaksyon niya noong bumalik
siya sa ulirat eh, hahaha! Sorry ng sorry, e hindi naman kasalanan iyong ginawa
niya, ako naman nagpipigil ng tawa dahil sa nakita kong pag i-imagine niya.”
Dagdag pa niya.
“Ang sama
naman hahaha! Bakit mo pinagtatawanan? Haha!”
“Hahaha!
Hindi ko naman intension iyon eh, pero nung pumipikit kasi siya nakita kong medyo
tumutulis iyong nguso niya eh, hahaha para bang nag re-request ng isang halik
hahaha! Laughtrip bes! Ganoon pala kapag attracted ka o inlove ka sa isang tao,
kung makapag-imagine, wagas hahaha!” Natatawa niyang kwento.
“Hahaha!”
Tawanan kaming dalawa sa kwento niya.
At
ngayon, tila na a-apply ko naman ang sitwasyong ng babaeng iyon sa sitwasyon
ko. Sa palagay ko ay nagkaroon ng parallelism ang sitwasyon na kinalalagyan ko
sa sitwasyon nung fan ni Xander. Maihahantulad ko din si ang nararamdaman noon
ni Xander sa nararamdaman ngayon ni Tristan. Kung paano natatawa si Xander
noong mga panahon na magkasama kami, marahil ay ganoon din ang pagtawag ngayon
ni Tristan sa nasaksihan niya sa akin kanina.
Lumipas
ang buong araw, alas-singko na ng hapon ng matapos ang huli naming subject para
sa araw na iyon. Sumakay ako ng bus pauwi. Magka-iba pala ang daan na tatahakin
namin ni Nerrisse dahil sasama pa ito sa kanyang kaibigan na si Christine upang
mag-mall.
Habang
nasa bus ako ay hindi ko maiwasan ang magisip ng mga bagay bagay na nangyari
kanina. Hindi ko din sukat akalain na ang dami palang nangyaring “hindi maganda” sa araw na ito. Pangyayaring
hindi magaganda tulad nang nangyaring kahihiyan sa akin. Sa palagay ko tuloy ay
napakaraming beses ko napahiya sa araw na iyon, sa simula pa lamang ng tanungin
ako ni Tristan kung ako daw ba iyong lalaking nag-exhibition sa labas ng
university noong kuhaan ng schedule. Pangalawa, ay ang ilang ulit na
pag-vibrate ng cellphone ko dahil sa mga text messages niya. Pangatlo, ay ang
pangliliit sa akin ng lalaking nakatapon ng chocolate shake sa akin. At ang
pinakanakakahiya, ay ang pag i-imagine ko na hinahalikan ko si Tristan kung
saan natawa siya dahil nahuli niya akong pipikit pikit. Hindi na ako nagtataka
pa, dahil sa kalandian ko ay sa tingin ko huli na ako ni Tristan na attracted
ako sa kanya.
Habang
nagmumuni muni ako sa bus ay naramdaman ko ang vibration ng cellphone ko.
“Pahamak
kang vibration ka! Mabago nga ang settings.” Sa sarili ko lang, kaya ang ginawa
ko, imbis na vibration ay nilagyan ko na ilang ito ng mahinang ring tone at
message alert tone.
Tristan:
Uy!? Kamusta araw natin love? Hihi : )
Halos
lagpas tenga naman ang ngiti ko sa nabasang text message niya.
Ako: Okay
lang naman love. Hehe Ikaw kamusta?
Tristan:
Okay lang din, eto may sugat yung labi.
Ako: Huh?
Bakit? Anyare?
Kunwaring
pagaalala ko. Syempre, kung hindi ako magpapakita ng pag-aalala sa kanya baka
magtaka siya na alam ko. Ngayon pang, nagtataka siya dahil sa Colby Rivera na
nasa harapan niya kanina at ang Colby Rivera na pakilala kong pinsan ko.
Tristan:
Napa-away, Hmmmpp, bastos naman kasi iyong lalaki kanina e, tinapunan iyong
kaibigan ko nang chocolate shake.
Nakaramdam
naman ako ng kilig sa mga text niya.
Ako:
Talaga? Oh kamusta ka naman ngayon? Okay ka na ba love?
Tristan:
Okay na ako love. Hehe.
Hanggang
sa makarating ako ng bahay namin ay nanatili kaming magkatext ni Tristan.
Paguwi ko naman ng bahay ay halos nagkalat ang mga unan ko dahil sa sobrang
kilig ay pinaghahagis ko ito. Naalala ko pa rin ang mga ginawa niya kanina, ang
pagtatangol niya sa akin sa lalaking iyon. Sobra naman ang kilig ko pag-alala
ng mga nangyari kanina, kahit na napahiya ako sa kanya at sa mga tao kanina ay
hindi ko na naisip dahil sa sobrang kilig ko.
Lumipas
pa ang mga araw at linggo, naging mas close kami ni Tristan sa text bilang ako
si “Vince”. Sa school naman ay sa amin siya nila Nerrisse paminsan sumasama
paminsan dahil hindi niya pa masyadong close ang mga lalaking classmates na
amin. Ngunit, pa-minsan minsan ay sumasama din siya sa mga classmates naming
lalaki upang makipaglaro ng mga online games. Si Nerrisse naman ay naging
kaibigan ko na kasa-kasama ko talaga araw araw. May mga classmates kami na
naiinis ng bahagya sa pinapakita niyang prankang paguugali pero marami naman
ang humahanga sa kanya dahil sa pagiging totoong tao niya. Si Christine naman,
ang kaibigan ni Nerrisse na pinagselosan ko dati, naging kaibigan ko rin siya
at minsan ay nagbobonding din kaming tatlo nila Nerrisse.
Sa
school, naging maganda naman ang performance ko sa unang buwan. Syempre,
inspired at marahil ay alam niyo na kung kanino haha!
Sa amin
ni Tristan, bilang magkatext ay parang lalong naging malalim ang pagtitinginan
namin. Pinanindigan na namin ang tawagan na “love” kahit na sabihin kong MU pa
lang estado n gaming relasyon. Iyon bang magkaibigan lang kami ngunit sweet sa
isa’t isa, nagpapalitan ng “I LOVE YOU”, ngunit nagseselosan paminsan, lalo na
kapag tinatawagan ko siya at busy ang phone niya paminsan. Sa ngayon, masasabi
kong “INLOVE” na ako sa kanya.
Sa
personal naman, magkaibigan kami ni Tristan. Oo nga at inlove ako sa kanya
ngunit hanggang doon na lang siguro iyon : (, hindi niya naman alam na akong
textmate niya na nakakaselosan niya at nakakapalitan ng “I LOVE YOU”, kung alam
niya lang sana e di kuntento na ako. Haist.
Ngunit
ang Mutual Understanding na inaakala ko ay isa palang malaking pagkakamali.
Minsan ay may napansin ako sa isang GM ni Tristan matapos hindi ko masagot ang
tawag niya gawa ng sobrang busy ko sa mga school works.
Tristan:
Good
Evening guys, good sa inyo, sa akin hindi : (
Yung isa
kasi dyan eh, ayaw sumagot ng tawag.
Text tayo
habang di pa masyadong busy.
-gm
#Inlove?
<3
#VR.
VR mean
Vince Rivera? Hindi naman ako maaring magkamali e. Ako lang naman kasi ang ang
katawagan niya at katextmate niya na sweet at may mutual understanding. Sa
aking parte, kinilig ako, ngunit, napaisip ako ng malalim. Unang una sa lahat,
isang malaking kalokohan si Vince Rivera dahil ang katextmate niya ay si JAKE
COLBY RIVERA. Pangalawa, hindi ko naman kilala ang taong ginamit ko bilang
profile picture sa dummy account na ginagamit ko at pakilala ko sa kanya.
Pangatlo, ano na lang kaya ang magiging reaksyon niya kung ang Vince Rivera na
si Jake Colby Rivera ay nasa harap niya at halos araw araw niyang nakikita. Haissst.
Maloloka na ako sa kakaisip mga ateng!
Akala ko
ay hanggang paramdaman lang siya, hanggang sa isang gabi ay tumawag siya sa
akin.
“Hello?”
Pagbubungad ko sa kanya.
“Oh
kamusta?” Pangangamusta ni Tristan.
“Uhummm..
Eto okay lang naman, kakatapos lang kumain, ikaw love?”
“Hmmmm..
Kakatapos lang din kumain, eto nagtatype ng story analysis ko hehe..”
“Hmmmm?
Nakakaistorbo ba ako love?” Tanong ko.
“Hindi
naman, mahal ko ata ang tumatawag, ayiie..” Kinilig naman ako sa sinabi niyang
iyon. Napangiti ako.
“Hahaha!
Ikaw talaga love”
Pandaliang
katahimikan.
“Hmmm
Love? May tatanong pala ako sa iyo love?” Pagbasag niya sa katahimikan.
“Ano
naman iyon?”
“Hmmmm..
Hindi pa ba tayo mag-eyeball?” Nagulat naman ako sa tanong niya. Ang akala ko
kasi ay okay na siya sa gantong sitwasyon, ngunit sa tono ng pananalita niya ay
tila sincere siya sa kanyang sinabi na gusto niyang makipag-eyeball dahil gusto
niyang magkaruon kami ng mas malalim na pagsasama, higit pa sa mutual
understanding.
“Hmmm.
Sorry talaga, sobrang busy din kasi dito eh..” Pagpapaumanhin ko. Natahimik
siya. “Bakit mo naman naitanong ulit yan?” Usisa ko.
“Syempre,
gusto na kitang makita, hehe! Hmmm? Masaya kasi ako kapag magkatext at
nagtatawagan tayo e. Parang hindi ako magkanda-ugaga sa pagpipindot ng cp ko
kapag ikaw yung katext.. Siyempre, gusto kita makilala sa personal, hindi ba
mas magiging masaya ako kung ganoon, maging ikaw…” Sobra ang ngiti ko sa mga
sinabi niyang iyon. Nakakakilig kaya! “So, are you available this coming
semestral break?” Nagulat naman ako sa pagyayaya niyang iyon. Seryoso ba siya?
“Hmmmm?
Sige” Medyo cold kong tugon sa kanya sabay bitaw ng isang malalim na buntong
hininga.
Haiiisstt.
Paano na kaya ito? Napangakuan ko siya na makikipag-meet ako sa kanya this
coming semestral break. Sino ang i-front ko sa kanya? Ni hindi ko nga kilala
kung sino iyong ginamit kong profile picture sa dummy account ko sa facebook e.
Sasabihin ko kaya ang totoo? E ano naman kaya ang maaring maging reaksyon niya
kapag nalaman niya na ang textmate niya na mahal na mahal niya ay matagal niya
na palang na-meet? Bubugbugin niya kaya ako? Rereypin? Sasampalin? Sasabunutan?
E mukhang Malabo naman na matangap niya pa ako sa patawarin sa ginawa ko.
Buong gabi
ko inisip ang mga bagay na iyon. Ang hirap mga ateng! Hindi ko na alam kung ano
ba tong kalokohang pinasok ko. Naisip ko tuloy, oo kung itatago at itatago ko
nga, lalabas at lalabas din naman ang totoo. Ngunit hindi pa kasi ako handa, oo
nga at mahal ko na siya, pero nagkakasya ako sa sitwasyon na hanggang “text”
lang o sige isama na natin ang “call” dahil eto nga ako, wala naman akong self confidence
para iharap ang sarili ko sa kanya. Idagdag pa ang kalokohan na pinaggagawa ko.
Paano kaya kung malaman niya ang buong katotohanan? Haissst..
Kinabukasan,
sabado at mayroon kaming dalawang subject. Pagkarating na pagkarating ko ng
classroom para sa unang subject ay hinahanap ko agad si Nerrisse. Parang gusto
ko nang sabihin sa kanya ang lahat upang kahit papano ay mabawasan ang mga
iniisip ko at syempre kailangan ko din naman ng advice from a friend especially
sa napagulong sitwasyon na pinasok ko. Ngunit, hindi ko makita si Nerrisse sa
umagang iyon. Tinext ko siya gamit ang isang number ko, ang isa kasi ay kasing
number ay hindi ko nilalabas dahil kay Tristan, mahirap na, at baka mahuli.
Exclusively ko lang iyon ginagamit upang maitext si Tristan. Absent pala si
Nerrisse ng araw na iyon dahil may inasakiso daw ito para sa kanyang in
a-applyan na scholarship.
Natapos
ang klase, naglalakad ako kasama ang iba naming mga kaklase habang nagaasaran at
nagibiruan habang tinatahak ang hagdan ng university nang biglang…
“Uy, wait
lang!!” Tawag ng isang lalaki galing sa likuran naming. Si Tristan pala.
“Colby!” Tawag niya sa akin.
“Uy?
Bakit po?” Magiliw na tanong ko sa kanya.
“Hmmm?
Diba magbu-bus ka pauwi? Sabay na tayo? Wala akong makasabay e, may pupuntahan
akong kamaganak malapit sa inyo..”
“Ah..
Okay sige, tara na Tristan.” Yaya ko sa kanya.
“Ayyyiiieeee…”
Biro ng mga classmate ko sa akin. Tawanan naman ang lahat. Pati si Tristan ay
natawa na rin sa biro ng mga classmate ko, pero syempre ako, may halong kilig
din.
Nakaalis
na ang mga classmate ko at naiwan kaming dalawa ni Tristan sa may first floor
ng university. May iniintay din daw kasi siyang classmate dati dahil may
ibibigay siya dito. Naupo kami sandali sa may bench doon. Maya maya ay
nakaramdam ako ng pagka-ihi kaya naman nagpaalam ako sa kanya.
“Tol,
pabantay muna ng bag ko ah? Ji-jingle lang ako saglit, haha!” Pagpapaalam ko sa
kanya.
“Hmmm?
Okay sige, may tatawagan lang din akong importante. Intayin kita dito.” Tugon
niya, hindi ko na nakuha pang sumagot dahil masakit na ang pantog ko sa sobrang
pagka-ihi.
Hindi pa
ako nakakalayo ng biglang..
“Just shoot for the stars
If it feels right
Then aim for my heart
If you feel like” Tugtog ng isang pamilyar na tunog. Shit! Ringtone ko iyon ah?
If it feels right
Then aim for my heart
If you feel like” Tugtog ng isang pamilyar na tunog. Shit! Ringtone ko iyon ah?
Kinapa ko ang bulsa ko, wala pala
doon ang cellphone ko!
Lumingon ako patalikod at nanlaki
ang mata ko sa nakita. Ang bag ko na nakabukas ng bahagya kung saan
nang-gagaling ang tugtog na “moves like jagger”. Kitang kita ko rin si Tristan
na ang phone ay nasa tenga nito at tila may tinatawagan.
- I T U T U L O Y
Lagot kang colby ka.
ReplyDeleteAng ganda.... Di ko mapigilang matawa hahahaha
ReplyDeletehahaha naloko na nyahaha ang gnda superkhitngaunko lng nbasa:)
ReplyDelete