By Michael Juha
getmybox@hotmail.com
***
Spaghetting Nagpapalambot Ng Puso
“Sila ba ang mga magulang mo, Jerome?” ang tanong ng inay.
“Hindi…” ang sagot ni Jerome. “A, e… k-kalimutan na natin iyon
Steff. Ayaw kong talbugan ang drama ninyong mag-ina.” Ang sambit ni Jerome,
sabay tawa.
Napatingin ang aking inaya sa akin. Alam kong kagaya ko ay nabitin
siya sa sagot ni Jerome. Alam kong alam din niya na may mas malalim pang
kuwento ang buha yni Jerome na ayaw niyang ipaalam sa amin. Tumawa na lang din
kami. Wala na kaming nagawa kundi ang ipagpatuloy ang pagkain. Napag-usapan din
namin na mag-file siya ng leave nang isang linggo upang dalawin niya ang aming
lola sa bukid. Gusto sana niyang isama ako ngunit dahil may pasok pa nga ako,
hindi ako puwede.
Sa lumipas na ilang raw pa, ay naging normal na sa amin ang
ganoong set-up. Sa pagpasok sa ekuwelahan ay ako ang magdadala ng bisekleta at
sya ang nakaback-ride, ganoon din sa paguwi galing eskuwelahan, nakaback-ride
pa rin siya.
Isang araw, tapos na ang klase noon at hinihintay ko siya sa may
parking lot ng mga sasakyan dahil pauwi na kami, may narinig akong usap-usapan
mula sa mga estudyanteng dumaan na may kasalukuyang binubugbog na naman daw ng
mga bully sa may lumang genrartor house. Ang estudyanteng dinala ng mga bully
roon ay isa sa pinaghinalaang nagpabugbog kay Jerome.
Dahil nabahala ako, dali-dali kong tinungo ang likuran ng main
building kung saan ay naroon ang lumang power generator ng unibersidad. Nang
nasa labas na ako ng building ay may narinig akong sigaw. “Umamin ka!
Putang-ina mo! Gusto mong ipapatay ang lider namin? Papatayin ka muna namin!!!
Pati ang putang-inang pamilya mo!!!”
Dali-dali akong pumasok. Doon ay nakita ko ang apat na
estudyanteng nagsasalitan sa pambubugbog sa isang estudyanteng nakasandal sa
sementong dingding. Duguan ang kanyng ilong at bibig.
Nang tinitigan ko ang mukha ng estudyante. Nakilala ko siya. Siya
si Marco, third year na Engineering
student na siyang pinakaunang estudyanteng nakausap ko sa campus nang
magpa-enrol ako. Naligaw ako noon sa paghahanap sa opisina ng registrar at siya
ang tumulong sa akin. Talagang inihatid niya ako sa mismong office. At sinamahan
niya ako sa pag-comply ng proseso hanggang sa matapos ko ang buong enrolment sa
araw na iyon.
Nasa ganoon sila kaabala sa pananakit kay Marco nang bigla
akong pumagitna. “Huwag niyo siyang bugbugin!” ang sigaw ko.
Ngunit dahil sa biglaang pagpagitna ko, ako ang natamaan sa mga
suntok nila. Muntik akong matumba. Tila umkiot ang aking paligid sa tama ng
suntok sa aking ulo.
Nahinto sila nang makitang ako ang tinamaan nila. Natandaan kasi ako
ng iba sa kanila na nandoon sa kuwarto nang dinalaw nila si Jerome at
nag-inuman doon.
“Ah… ang roommate ni Jerome!” ang sambit ni Archie, ang pangalawang lider ng grupo na nandoon din nang binisita
nila si Jerome sa boarding house. Nakilala pa niya ako. “Ba’t mo kami hinarangan?
Ano mo ba ito???” ang galit niyang tanong.
Nilingon ko si Marco, ang estudyanteng binugbog nila. “P-pinsan ko
siya. Oo… p-pinsan ko!” ang sagot ko.
“Pareng Jerome!!! Nandito ang mahal mong roommate! Nakialam!” ang
sigaw ng Archie na nilingon ang likuran ng building,
Mula roon ay pumasok si Jerome na nakita kong nagsasara pa ng
kanyang zipper, halatang katatapos pa lang umihi. “Alis d’yan kung ayaw mong madamay.”
Ang utos niya sa akin.
Tinitigan ko siya. “Kung ayaw kong umalis, anong gagawin mo?” ang
pagmamatigas ko pa.
“Wow lumalaban pare! Matapang! Gusto ko yan!” ang sambit ni Archie.
“Hindi yan kayang saktan ni pareng Jerome! Wifey niya iyan eh!
Paano na lang pag gabi? Walang masisipingan?” ang pagbibiro naman ng isa pa
nilang kasama.
Tawanan!
“Kung ako ang hubby niyan ay hindi ko talaga kayang saktan iyan!”
dagdag pa ng isa. “Aba’ ang mahirap maghanap ng ganyang ka-poging wifey!”
Tawanan uli.
“Alis dyannnn!” ang muling pagsigaw ni Jerome sa akin.
“Aalis lang ako kapag hindi ninyo siya sasaktan!” ang matigas ko
ring sagot.
“Palaban talaga, pare!” ang sambit uli ni Archie. “Hayaan mo na
lang si wifey, pareng Jerome. Alam naman naming mahal mo iyan, eh.”
Ngunit mas lalo pang nag-init si Jerome sa mga patutsada ng grupo
niya. “ALIS DYAN KUNG AYAW MONG MASAKTAN!!!” Ang bulyaw niya.
Ngunit nagmatigas pa rin ako. “Kila—“
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihn ko sana gawa ng simbilis ng
kidlat na pagtama ng kamao ni Jerome sa aking bibig.
Mistulang nakakita ako ako ng daan-daang bituin sa sakit na nadama
ko sa kanyang suntok. At naalimpungantan ko na lang na lumagapak ako sa sahig
at napahawak sa aking bibig na nasuntok.
Narinig ko ang pagtatawanan ng mga barkada ni Jerome. “Nalintekan
na! Hindi na makakantot iyan mamaya?!” ang sambit ng isa sa mg abarkada nila.
Ngunit hindi sila pinansin ni Jerome. “Sinabi ko na sa iyo na
alis! Tangina ang tigas ng ulo! Alis na kung ayaw mong mabugbog!!! ALISSSSS!!!”
ang sigaw uli ni Jerome sa akin.
Hinaplos ko ang aking bibig na natamaan. Nakita ko sa aking palad
ang dugo. Pumutok ang aking bibig sa malakas na suntok niya. Masama ang loob ko kay Jerome. Tumayo ako at
minuwestrahan si Marco na aalis kami. Tumalima si Marco. Tumakbo kaming dalawa
palayo.
“Salamat ha?” ang sambit ni Marco nang nasa may main building na
kami ng eskuwelahan.
“Okay lang.” ang sagot ko.
“Napahamak ka pa tuloy.”
“Walang problema, ‘tol. Wala ka naman talagang kasalanan, di ba?”
“kaya nga eh. Paano ko magagawa ang ipabugbog si Jerome. Wala
naman akong galit sa kanya. Atsaka hindi ko kayang manakit ng tao. Mas
gugustuhin ko pang ako ang saktan kesa ako ang manakit ng tao.”
“Kaya nga eh. Kadesente at kabait mong tao... Pero paano ka ba
nila napagbentangan na siyang nagpabugbog kay Jerome?”
“Hindi ko nga alam eh. Baka napagkamalan lang ako.” Ang sagot ni
Marco.
Dahil sa inis ko kay Jerome, hindi ko na siya hinintay pa.
Sinakyan ko ang bisekleta niya pauwi at iniwanan ko siya. Nang nasa boarding
house na ako tiningnan ko ang aking mukha sa salamin. Namaga ang aking labi,
halatang pumutok at may dugo pa. Masakit din ang ulo ko, iyong natamaan ng
suntok ng mga kasama ni Jerom. Kumuha ako ng ice bag, nilagyan ito ng ice at idinampi
ko sa aking bibig.
May mahigit isang oras at dumating si Jerome. Paika-ikang pumasok
sa kuwarto.
“Sa Linggo ay aalis na ako rito.” Ang sambit ko sa kanya.
Hindi siya sumagot. Inilagay niya ang kanyang knapsack sa ibabaw ng
kanyang mesa, may dinukot sa loob. Nang nadukot na ito, nakita ko ang isang
balot ng pagkain. Nakatatak kasi sa balot ang pangalan ng fast food. Inilagay
niya iyon sa ibabaw ng aking mesa kung saan ako kasalukuyang nagbabasa ng
libro.
“Ano iyan?” ang mataray kong tanong.
“Spaghetti.” Ang sagot niya.
“Para kanino?”
“Sa iyo.”
Mistulang lumambot ang puso ko sa pagkarinig sa sagot niyang iyon.
Alam niyang paborito ko ang spaghetti. Ngunit galit pa rin ako sa kanya. “Ano
iyan? Suhol? Pagkatapos mo akong suntukin ay ngayon, pakakainin naman?”
“Ikaw kasi, nakialam ka pa. Alam mo namang nandoon ang mga barkada
ko. Nasa kasagsagan sila ng init, tapos pumagitna ka pa.”
“Kaya sinuntok nila ako. Tapos, ikaw naman ang nanuntok sa akin,
at pinadugo mo pa talaga ang bibig ko ha!”
Natahimik siya. Yumuko.
“Ayoko kasing pinagloloko eh.”
“Ah... ayaw mong kinakantayawan kang magsyota tayo, mag-asawa,
ganoon? Ayaw mong sabihin nilang bakla ka o pumapatol ka sa kapwa lalaki.
Ganoon ba iyon?”
Hindi siya umimik.
“Puwes, hindi ko matatanggap iyang sorry mo. At iyang spaghetti
mo, lamunin mong mag-isa!” ang bulyaw ko. “Atsaka alam mo bang iyong taong
binugbog ninyo ay siya iyong pinakaunang estudyante na nakilala ko sa campus?
Siya ang tumulong sa akin sa pagpapa enrol dahil naligaw ako at naawa siya sa
akin. Iyon ba ang klaseng taong magbabalak sa iyo ng masama?”
“H-hindi ko alam.”
“Hindi mo alam dahil sinuntok mo ako at hindi ka man lang
nagtanong!”
At doon ay lumapit siya talaga sa kain at hinaplos-haplos ang
aking likod. “Sorry na.”
“Saan ka kumuha ng pera? Nagnakaw ka uli? Bigay ng babae mong
manyak?” ang tanong ko.
“Nanghiram ako ng pamasahe kay Archie. Ngunit naglakad na lang ako
at ibinili ko na lang ng spaghetti ang pera para may pasalubong ako sa iyo.”
Sa sinabi niyang iyon ay mas lalo pang lumambot ang aking puso. Iyon
ang pinakaunang pagkakataon na binigyan niya ako ng pasalubong. Tila inilagay ang
puso ko sa loob ng pressure cooker at pinalambot ito ng buong araw. Alam kong nahirapan
pa si Jerome sa paglalakad. Napansin ko nga nang sinuntok niya ako ay na
outbalance siya at natumba. At lalo na nang pagkatapos niyang ibigay sa akin
ang pasalubong niyang spaghetti ay hinawakan niya ang aking panga at tiningnan
ang aking labi na pumutok.
Wala na akong nagawa kundi hayaan siya habang inusisa ang pumutok
kong labi. Halos halikan na lang niya ako sa lapit ng kanyang mukha sa mukha ko
habang tinitingnan niya ito. Ilang minuto rin iyon. Ewan kung sinadya niyang
patagalin iyon. Tinitingnan niya ang sugat, tapos tinitingnan niya ang aking
mga mata. Nang magkasalubong ang aming mga tingin ay ibabaling naman niya ito
sa pagtingin sa aking sugat.
“Kukuha ako ng hydrogen peroxide sa first aid cabinet ng boarding
house.” Ang smabit niya. “Nilinis mo na ba iyan?” dugtong niya habang
hawak-hawak pa rin niya ang aking panga.
“Nilinis ko na. Pero huwag mo nang lagyan ng hydrogen peroxide.”
“Hindi. Lalagyan natin para bukas pagpasok mo ay hindi na iyan mamamaga.”
Ang sambit niya habang paika-ikang lumasa ng kuwarto.
Nang nakabalik na siya, dala na niya ang gamot at nilapatan ang
aking sugat. Muli niyang hinawakan ang aking panga, habang inilapat niya ang
gamot.
“Nalakasan ko pala ang pagsuntok ko sa iyo.” Ang sambit niya.
“Malamang. Pumutok iyan eh.” Ang sarkastiko kong sagot.
“Na outbalance kasi ako kaya iyong buong puwersa ko ay napunta sa
aking suntok.”
“Dapat kasi, tigilan mo na iyang pananakit sa ibang estudante.”
Ang sambit ko.
“Next time kasi makinig ka sa akin. Huwag kang pasaway.”
Doon na ako umalma. “At ako pa ngayon itong pasaway? Hindi pa ako
nakaganti sa iyo, Jerome. Gusto mong tuluyan ko nang baliin iyang isang binti
mo?
Natawa siya. “Oo na. Ako na ang pasaway. Huwag kang malikot para
hindi magkalat ang gamot sa labi mo.”
“Kain ka na.” ang sambit niya nang matapos na niya akong lapatan
ng gamot.
“Ikaw?” ang tanong ko.
“Kakain na lang ako sa mess hall ng boarding house.” Ang sagot
niya. “Libre naman doon eh.” Dugtong niya.
“Sabay na lang tayo. Sa mess hall na rin ako kakain.” Ang sagot
ko.
“Eh paano iyang spaghetti na binili ko sa iyo?”
“Mamaya na iyan bago matulog. Hati tayo niyan.” Ang sagot ko.
Binitiwan niya ang isang matipid na ngiti habang tinitigan ako.
Pagkatapos ay hinaplos niya ang gilid ng aking labi na ginamot niya.
Tuluyan nang nalusaw ang aking galit. Siguro nga, dahil mahal ko
na siya kung kaya ay kaunting pagpapakita ng pag-intindi niya sa akin ay
napapawi na ang galit ko. Ganyan naman talaga kapag mahal mo ang isang tao.
Madali mong mapatawad. Kahit pumutok pa ang labi mo, spaghetti lang ang
katapat. Subukan ninyo, kayong may mga jowa. Paputukin ninyo ang labi ng inyong
mahal, tapos bigyan ninyo ng spaghetti, siguradong lalambot din ang mga puso nila.
Buweno, kapag hindi naman lumambot ang puso ng jowa ninyo sa spaghetti, magdusa
kayo. Putangina ninyo. Kuwento lang ito, kaya huwag ninyong totohanin.
Kaya iyon, sabay kaming kumain sa mess hall at pagkatapos ay
pumasok sa kuwarto. Bago kami natulog ay sabay din naming kinain ang spaghetti.
Ang sweet.
“Tol... sana ay huwag mo muna akong iwan.” Ang sambit ni Jerome
nang pareho na kaming nakahiga sa sarili naming mga kama.
Tumagilid akong paharap sa kama niya. Nakita kong nakatagilid din
siyang paharap sa akin. Kagaya ng palagi niyang ginagawa, nakabrief lang siya o
di kaya ay naka-boxers. At naka-boxers siya sa gabing iyon. Iyong itim na fit at
bakat ang malaking bukol sa kanyang harapan.
“Magaling ka na di ba?” ang tanong ko.
“Hindi pa. Mahirap pa rin para sa akin ang maglakad. Alam mo na.
Wala akong perang pamasahe sa tricycle. Kailangan kong maglakad patungo sa
school. Kung nandito ka, palagi tayong sabay aalis at uuwi galing sa school.
Palagi akong aangkas sa bike habang ikaw ang taga-dala nito.”
“E di ba makakabuti sa iyo kapag naglalakad ka. Exercise.” Ang
sagot ko.
“Ang lupit mo naman sa akin. Maglalakad ako ng halos kalahating
oras?”
“At ako pa ngayon ang malupit. “Ikaw itong nambubugbog ng tao,
pinadugo mo ang bibig ko, ako ang malupit?”
“Hindi ka man lang ba maawa sa akin? Hintayin mong gagaling na ako
totally dahil kapag nangyari iyan, maghahanap na ako ng part-time job, kagaya
ng sa fast food chain, as bar tender or waiter.” ang sagot niya habang
tumihaya.
May punto naman siya. Napaisip ako at pinagmasdan ang anyo niya. Naroon
pa rin ang mapanuksong katawan, lalo na ang malaking umbok sa kanyang harapan. Muling
nanumbalik ang aking isip ang naudlot na balak noong nagyaya siyang mag-inuman
kami. Biglang naalipin ng kapilyuhan ang aking isip. “Anong kapalit?” ang
tanong ko.
“Ikaw... di ba sabi ko, game naman ako. Kahit anong gusto mo.”
Ramdam ko na naman ang biglang paggapang ng kakaibang kiliti at
init sa aking katawan. “Kahit magtabi
tayong matulog sa kama?” ang tanong ko uli.
“Di ba okay naman sa akin iyon? Kahit ngayon na. Halika, tabi
tayo!” At siya pa talaga iyong nagyaya sa akin!
Doon na mas lalo pang kumalampag ang aking dibdib sa sobrang
excitement. Ramdam kong tinigasan ako sa sinabi pa lang niyang iyon. “Eh paano
kung may mangyari sa atin?”
“Kagaya ng?”
“K-kagaya ng lalapastanganin kita. Alam mo namang bakla ako, di ba?
Alam mong crush kita, di ba? Alam mong gusto kita...”
“Kaya mo bang gawin iyon sa akin?”
“19 na ako, Jerome. Alam ko na kung paano gawin iyon.” At talagang
pinagdiinan ko ang kalandiang nasa isip ko.
“I mean, okay lang ba sa iyo na habang nag-eenjoy ka sa ginagawa
mo, ang kapartner mo naman ay tila naaasiwa at hahayaan ka lang niyang gawin
ito sa kanya dahil ang kapalit nito ay ang gusto niya sa iyo?”
Mistulang binatukan ako ng isang matigas na bagay sa sinabing iyon
ni Jerome. Tama naman siya. Nakaka-insulto ito. Parang nakikipag-sex ka lang sa
isang tuod. O sa isang taong patay. O sa isang taong habang nilalaro mo ang
kanyang pagkalalaki ay sa kaloob-looban niya ay may pandidiri o napilitan lang.
Parang ang sakit. Okay lang siguro kung sex lang talaga ang habol ko, kagaya ng
bayarang pakikipagtalik. Ngunit mahal ko siya. Matikman ko man siya ngunit
parang nakakababa iyon ng pagkatao ko dahil alam niyang gusto ko siya at
idinaan ko sa pakikipagtalik sa kanya dahil sa isang bagay na “kapalit” na
gusto niya sa akin. Parang ang cheap ko. Nakaka-insulto. At masakit.
Muli akong tumagilid patalikod sa kanya. “Pag-isipan ko pa.” ang
sagot ko.
Ngunit maya-maya lang ay nagulat na lang ako na biglang umalog ang
aking hinigaan. Nang nilingon ko siya, naroon na siya sa ibabaw ng aking kama.
“Bakit nandito ka?” ang tanong ko.
“Magtabi tayo.” Ang sagot niya. “Di ba iyang ang gusto mo?”
“Gusto ko. Pero hindi mo gusto.” Ang sagot kong tumagilid
patalikod sa kanya.
“Sino ba ang nagsabing hindi ko gusto ang magtabi tayo sa higaan?”
“Di ba sabi mo iyan?”
“Sex ang sinabi ko, tanga, hindi ang magtabi. At iyong sex naman,
hindi naman sa ayaw ko, naaasiwa lang ako. Hindi ako kumportable. At hindi mo naman
siguro ako masisisi dahil lalaki ako.”
Natahimik ako sa sinabi niyang iyon. Bull’s eye ang kanyang
sinabi. Totoo namang lalaki siya at bakla ako. Gusto ko siya subakit hindi niya
ako gusto. At hindi ko siya masisisi dahil lalaki siya, babae ang gusto niya.
Siguro nga ay dapat ko siyang intindihin. Nasa akin ang mali. “Bumalik ka na
nga sa kama mo?” ang sambit ko na lang.
Ngunit ewan kung inasar ba niya ako ngunit ipinatong pa niya ang
kanyang braso sa aking katawan. “Alam mo, nasasabik akong makasama ang aking
mga binatilyong utol.”
Napatingin ako sa kanya. “M-may nakababatang kapatid ka? S-sila
iyong nasa restaurant na nakita natin?”
Natigilan siya sa aking tanong. “A-ang ibig kong sabihin,
nasasabik akong magkaroon ng nakababatang kapatid na kagaya mo. Ikaw, alam kong
wala kang kuya, hindi ka ba nasasabik na magkaroon ng kuya? Magtabi tayo sa
kama na walang malisya. Na parang ang turing ko sa iyo ay little bro, at ikaw
naman, ang turing mo sa akin ay big bro. Di ba masaya?” ang sagot niya.
“Magsabi ka nga ng totoo sa akin, Jerome! Kapatid mo ba sila? Sila
ba ang mga magulang mo?”
“Wala iyon! Drama ko lang iyon.”
Doon na ako napikon. “Bumalik ka na nga sa kama mo? May pa bro-bro
ka pang nalalaman. Puntahan mo ang mga kapatid mong si Allan at mag-usap kayo
ng maayos. Siya ang yakap-yakapin mo! Huwag ako ang pagpraktisan mo.”
“Ang harsh mo naman.”
“Harsh na kung harsh. Bumalik ka na sa kama mo!” ang utos ko.
“Ayoko nga.” Ang sabi niya. Sabay singit ng braso niya sa ilalim
ng aking ulo.
“Jerome naman! Bumalik ka na sa kama mo, ano ka ba?”
“Galit ka ba sa akin?”
“Hindi ako galit sa iyo. Ayoko lang na may katabi.”
“Alam mo, di kita maintindihan. Sabi mo gusto mo akong makatabi.
Ngayon na ako na mismo ang tatabi sa iyo, ayaw mo naman. Ano ba talaga?”
Hindi na ako umimik. Hindi ko naman talaga alam kung ano ang gusto
ko. Siguro para sa kanya ay simple lang iyon. Iyan ay dahil wala siyang
naramdaman. Parang barkada lang, parang kaibigan na puwedeng tabihan nang
walang sex, na na walang malisya. Puro harutan lang, biruan, tuksuhan. Pero
para sa akin ay mahirap iyon dahil may nararamdaman ako para sa kanya. At
habang siya itong lumalapit sa akin, lalao lamang lalalim ang aking
nararamdaman na alam kong walang patutunguhan. Kapag ganyang yayakapin niya
ako, normal lang sa kanya. Ngunit para sa akin, hindi ko maiwasang magtanim ng
malisya… na maaaring ikatutukso ko pa.
Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Hinayaan ko na
lang din ang braso niya na isiniksik niya sa ibaba ng aking ulunan.
Kinabukasan sa paggising ko, nakapatong na ang kanyang isang kamay
sa aking dibdib, pati ang kanyang paa ay ipinatong din sa aking hita. Ramdam ko
ang init ng kanyang balat na dumampi sa aking katawan.
Dahil sa pakisuyo ni Jerome, napagdesisyunan kong i-extend muna
ang aking pananatili sa boarding house. Naisip ko rin naman kasi na tama siya.
Mas lalong kaawa-awa siya kung iiwanan kong wala man lang pamasahe o ibibili ng
pagkain. Sa akin lang siya umaasa sa pagpasok niya sa eskuwelahan. Sa
pananghalian naman na hindi libre ang pagkain, minsan ay sa akin siya lumalapit,
ititext niya ako kung kumain na, tapos kung hindi pa ay magparamdam na hindi pa
rin siya kumakain.
Kaya bumalik muli kami sa eksena kung saan ay ako ang nagdadala sa
bisekleta at siya naman itong nakaback-ride patungo at pabalik mula sa eskuwelahan.
Sa pagtulog naman namin, hinahayan ko siya kung saan niya gustong matulog.
Minsan sa kama ko, minsan naman ay sa kama niya. Pero napapansin ko na kapag
wala siya sa mood na makikipag-usap o malungkot siya, sa kama ko siya hihiga.
Kadalasan ay isisingit niya ang braso niya sa ibaba ng aking ulunan at
ipapatong ang kanyang kamay sa aking dibdib. At kapag-ganyan, kahit
nararamdaman kong minsan ay dumadampi ang pagkalalaki niya sa aking likuran ay
dedma ko na lang ito. May pagkakataon din na habang nasa ganoon kaming ayos,
medaling araw iyon, nakatalikod ako sa kanaya habang siya ay nakatagilid
paharap sa akin at inilingkis ang kanyagn bisig sa aking dibdib, naramdaman
kong idinikit niya ang kanyang pagkalalaki sa aking likuran. Nang tiningnan ko
siya, nakapikit ang kanyang mga mata. Tulog. Ang ginawa ko ay inilagay ko ang
aking palad sa aking likuran at itinulak ang kanyang gitnang katawa.
Dakmang-dakma ko ang kanyang tigas na tigas na pagkalalaki sa ilalim ng kanyang
brief. Bigla siyang napaigtad. Nang tiningnan ko siya, nakamulat ang kanyang
mga mata na nakatingin sa akin. “Lumayo ka kasi!” ang sambit ko. Wala siyang
imik na tumalikod. Dedma…
Minsan din ay gusto niyang habang nasa kama ko siya natutulog ay
magharutan kami. Pipisilin niya ang ilong o pisngi ko. Sasambunutan ko naman
siya o di kaya ay sasapakin ang kanyang ulo. Tapos tawanan. Pero hanggang doon
na lang. Ayaw kong aabot sa punto na hahanap-hanapin ko ang mga ito. Ayokong
pagdating ng panahon ay ako ang magiging kaawa-awa dahil sa pagitan ng lalaki at bakla, kahit pagbabaliktarin
man ang mundo, bakla pa rin ang talo.
Sa sex life naman ni Jerome, hindi na niya pinayagang makapasok sa
kuwarto ang babaeng patay na patay sa kanya, si Ressa. Kapag nariyan si Ressa,
aalis ako ng kuwarto upang bigyan sila ng privacy. Ngunit lalabas din pala si
Jerome at susundan ako sa sitting room. Aalis na lang si Ressa na nagmamaktol.
Ngunit syempre, alam kong nagpaparaos si Jerome. Isang madaling araw kasi,
nahuli ko siya sa banyo. Dahil nga minartilyo niya ang door knob nito, wala na
itong lock. Iihi sana akonoon ngunit
nang buksan ko ang pinto, nakita ko siyang nakatayo, nakababa ang kanyang
boxers at nilalaro ang kanyang ari. Nang nakita niya ako, ni hindi man lang
siya huminto at nahiya. Ipinagpatuloy pa rin niya ang paglalaro sa kanyang ari.
Ako na lang ang tumalikod. Nang nakabalik na siya sa higaan, parang wala lang
nangyari. Saka na uli ako bumalik sa banyo upang umihi… at dahil nalibugan ako
sa ginawa niya na sariwa pang naglalaro sa aking isip, dagdagan pang nandoon pa
ang maraming dagta na lumabas sa kanya, sariwang-sariwa rin na nagkalat sa
tiles ng kubeta, hindi ko na rin maiwasang hindi magparaos. Tuluyan kong
ibinaba ang aking brief at short, sinalok ko sa aking palad ang kanyang dagta na
nagkalat sa tiles atsaka inamoy-amoy iyon habang nag-eenjoy ako sa paglalaro sa
aking tigas na tigas kong pagkalalaki.
Ilang araw ding ganoon ang routine namin. PInanindigan ko ang
aking sinabi na huwag munang umalis hanggang hindi siya gumaling at
nakapaghanap ng trabaho. Isang linggo ang lumipas, dalawang linggo, tatlong
linggo. Sa tatlong linggo na iyon ay napansin kong hindi na rin siya
naninigarilyo.
“Hindi ka na yata naninigarilyo?” ang tanong ko.
“Ayoko na.”
“Bakit?”
“Bakit gusto mo bang bumalik ako sa paninigarilyo?”
“Hindi naman. Gusto ko lang malaman ang dahilan.”
“Either walang pera, health reason, o dahil ayaw ko na lang
talaga. Pili ka.” Ang sagot niyang tumawa pa.
“Walang pera?”
Tumawa siya.
Sa tatlong linggong iyon ay mistulang wala akong nakitang
improvement sa kalagayan ni Jerome.
Ganoon pa rin siyang paika-ikang naglalakad, hindi makatakbo, nahirapan
sa pag-akyat sa hagdanan. Nagworry na ako dahil baka tuluyan siyang malumpo.
“Ipatingin na lang uli natin iyan kaya, Jerome. Baka tuluyan ka
nang hindi makalakad!” ang sambit ko.
“Huwag na. Dagdag gastos lang. Nakakahiya na sa inyo.”
“Anong nakakahiya? Okay lang sa aking inay iyan!”
“Basta huwag na. Kapag pagkatapos ng isang buwan ay wala pa ring
nangyayari rito, saka na ako magpatingin uli.” Ang sambit niya.
Kaya hindi ko na iginiit sa kanya na magpatingin sa panahong iyon.
Sumang-ayon na lang ako sa kanyang sinabi.
Isang araw, sumiklab ang sunog sa 3rd floor ng aming
boarding house. Gabi iyon kaya naroon kaming lahat. Nakatulog na sana kami nang
tumunog ang alarm at nagsisigawan ang mga estudyanteng boarders. Nang binuksan
ko ang pinto, nakita ko ang mga boarders na nagsitakbuhan, galing sa itaas dala-dala
ang kanilang mga bag at gamit. Dali-dali kong ginising si Jerome na nataranta na
rin. Nasa second floor kasi an gaming kuwarto kaya malapit lang ang sunog sa
amin. Mabilis na isinilid namin ang aming mga damit sa bag, ang mga
importantedn dokumento at gamit, ang laptop ko, at iba pang mga abubot.
Nang matapos na ako, nagtatkbuhan kami ni Jerome patungo sa labas
ng boarding house. Nang nasa labas na kami, naroon na rin ang halos lahat ng
mga boarders maliban sa isang estudyante na na-trap daw sa third floor, si Celine.
Dali-daling umakyat si Jerome.
“Saan ka Jerome!!!” ang sigaw ko.
“Hanapin ko si Celine!” ang sagot niya.
“Delikado, Jerome, baka mapaano ka!!!” ang sigaw ko rin.
Ngunit hindi niya ako pinansin. Simbilis ng kidlat na tumabko siya
paakyat sa hagdanan. Doon na ako natakot. Wala pang bente minutos ay nakita naming
bumaba si Jerome sa hagdanan at karga-karga pa niya sa kanyang bisig ang
estudynteng si Celine.
Nagpalakpakan ang mga boarders nang nakita si Jerome na
nangingitim pa ang mukha nang dahil sa usok. Si Celine naman ay bagamat
nahirpang huminga at nahihilo pa ay maayos naman. Nilapatan kaagad siya ng
first aid.
Siya namang pagdating ng mga bombero. At wala pang 30 minutos ay
agad nagdeklara sila na kontrolado na nila ang apoy. Limang kuwarto sa 3rd
floor ang natupok ng apoy. Marahil ay kung hindi kungkreto ang building ng
aming boarding house baka natupok na ang lahat ng kuwarto nito.
Tila naubusan ako ng lakas sa pag-akyat kong muli sa hagdanan na
iyon. Nang nasa loob na uli kami ng aming kuwarto, umupo ako sa gilid ng aking
kama. Ganoon din si Jerome.
Tinitigan ko siya. Lalo akong napahanga sa kanyang ginawang
pagsagip sa isang boarder nan a-trap sa kuwartong nasunog. Mistula siyang lalo
pang gumaguwapo sa aking paningin. Mas lalo ko pa siyang hinangaan. Mas lalo ko
pa siyang iniidolo. Sobrang confident niya sa kanyang sarili, sobrang tapang,
na walang pakialam kung may mangyaring masama sa kanya, mailigtas lamang ang
isang taong nasa bingit ng kamatayan.
“Isa kang hero…” ang sambit ko sa kanya.
“Okay. What now? Wala naman sa akin iyon. At wala rin namang
nagbabago, di ba?”
“Mayroon.” Ang sagot ko.
“Ano?”
“So matagal na palang maayos ang pinsala mo? Nakakalakad ka na ng
maayos, nakakatakbo na parang kabayo… pero nagkunwari kang hindi pa rin makakalakad?
Kailangan pang masunog itong boarding house natin upang malaman ko na maayos ka
na pala?”
Natahimik siya. “M-may sasabihin ako sa iyo…”
“Okay, makikinig ako. Ayusin mo lang pagdadahilan mo dahil kung
hindi ako kumbinsido ay lalayasan na kita, at ngayon na, lalo’t nakabalot na
itong mga gamit ko.” Ang pananakot ko sa kanya.
“K-kung naalala mo iyong bababaeng nakita natin sa restaurant,
kasama ang iyong inay??”
“Oo naalala ko. Anong kinalaman niya sa pagsisinungaling mo na
magaling ka na?”
“Siya ang aking inay. Ang lalaking kasama niya ay ang bago niyang
asawa. Anak nila ang mga bagito na kasama nila, half-brothers ko sila. H-hindi
kasal ang aking ama at ang aking inay. Nang isinilang niya ako, bigla siyang
naglaho at iniwan niya ako sa piling ng aking ama. Nang makita ko sa aking
birth certificate ang pangalan ng aking inay, agad ko siyang hinanap at nang
natunton ko ang kanyang address ay pinuntahan ko ito. Iyon na rin iyong panahon
na nakapagdesisyon ako na umalis na sa poder ng aking ama. Nang nasa gate pa
lamang ako ng kanilang bahay, nagpakilala agad ako. Sinabi ko sa kanya na ako
ang anak niya. Ngunit itinanggi niya na may ibang anak siya. Wala raw siyang
kilalang Jerome, at lalo nang wala siyang anak sa labas. Nang binanggit ko ang
pangalan ng aking itay, itinanggi rin niyang killala niya ito. Nang lumabas ng
bahay ang kanyang asawa kasama ang dalawa nilang anak at nakita nila ako,
tinanong siya ng kanyang asawa kung sino ako. Ang sagot niya ay salesman daw
ako ng encyclopedia.” Nahinto si Jerome at binitiwan ang isang hilaw na ngiti,
iyong may pagka sarcastic, napailng. “Salesman ng encyclopedia? Ang aking inay
ay binebentahan ko ng encyclopedia?” Doon na siya tumawa. “Sa tindi ng
pagkadismaya ko ay tumalikod na lang ako…” ang dugtong ni Jerome.
Hindi ko maintindihan kung ano ang connection ng kuwento niyang
iyon sa pagtatanong ko kung bakit siya nagsisinungaling. Ngunit tila isang
sibat ito na tumusok sa aking puso. Tuluyan na akong natahimik sa sinabi niya.
Nakarelate ako dahil anak ako sa pagkadalaga ng aking inay. Inabandona kami ng
aking itay nang nasa sinapupunan pa lang niya ako. Ngunit never na itinakwil
ako ng aking inay. Gusto kong maawa sa kanya. Gusto kong sabihin sa kanya na
hindi siya nag-iisa. Gusto ko siyang yakapin.
Ngunit talaga lang sigurong matapang si Jerome. Kaya pala tinawag
siyang siga dahil kaya niyang i-handle hinlang ang pisikal na sakit kungdi pati
na rin ang emosyonal na sakit...
“Bakit mo sinasabi sa akin iyan? Ano ang kinalaman niyan sa iyong
pagsisinungaling sa akin na magaling ka na?” ang matigas kong tanong sa kanya.
Doon ko na napansin ang biglang paglungkot ng kanyang mukha.
Yumuko siya. “A-ayaw ko kasing umalis ka, ‘tol… sobrang lungkot ko. H-hindi ko
alam kung ano ang gagawin ko kapag wala ka. Ikaw na lang ang itinuturing kong
pamilya ko. Ikaw na lang at ang iyong inay ang nakakaintindi sa akin. Sa iyo
lang ako sumusunod kahit anong sasabihin mo. Kahit iyong paninigarilyo ko,
hininto ko iyon dahil sa iyo. Itinakwil ako ng tunay kong inay, ‘tol. Hindi ko
kayang makisama sa aking itay. Nag-iisa na lang ako. Paano na lang ako kapag
iniwan mo rin ako?” Ang sambit niya.
At napansin kong tila may mga luhang pumatak mula sa kanyang mga
mata. Bagamat hindi ako sigurado dahil nakayuko siya, napansin kong pinunasan
niya ng kanyang palad ang kanyang pisngi. Kung umiyak man siya, iyon ang
pinakaunang pagkakataon na nakita kong umiiyak siya.
“Ngunit nagsisinungaling ka Jerome. Hindi maganda ang ganoon.
Ilang beses ka nang nagsinungaling?”
“Kung sinabi ko ba sa iyo ang totoo ay magbago ang iyong isip?”
hayssst... yan na... lalambot na ang puso ni jerome. . nakakakilig.... sana eh wag siyang iwan ni july. . ready na ako for the chapter.
ReplyDeleteI like it..
ReplyDeleteNice,wala talagang ka kupas kupas boss mike
ReplyDeleteEnter your comment...update po please
ReplyDeleteGo more pls
ReplyDeletekelan po kaya ulit ang update ?
ReplyDeleteThe best ka talaga sir Mike. I started following your stories way back 2012.Unang story na nagpa iyak at the same time nag pa inspired sa akin yung Munting Lihim. I hope magawan ng movie ang mga sulat niyo po.
ReplyDelete