The Tree The Leaf and The Wind 10: Confusions and Realizations

The Wind, The Leaf and The Tree

Chapter 10

“Confusions and Realizations”

By: Jace Knight

https://www.facebook.com/jace.pajz

Author’s Note:

Konnichiwa. Hello sa lahat. Ito na po ang pang-sampung chapter ng TLW. Salamat sa mga nag-aabang at sumusuporta nitong mga gawa ko. Kung mejo korni, eh hayaan nyo na muna. La lang inspirasyon sa ngayon. Am just putting myself back together, so have patience with me mga Kuya. :)

Anyways, salamat sa mga bagong minions ni Jace. Sina poch, sir Michael Jadie Alamo, bruneiyuki214, suzaku, mvg, surfer from oz (sensya na talaga sa RAPPORT, hahaha), growling engineer, si Sir Robert Mendoza,  at Mr. CPA. Sa mga anons na nagbabasa, PLEASE LANG PO. Lagyan natin ng kahit codename ang mga comments natin para malaman ko at ma recognize ko kayo. Hehehehe.

Tulad ng dati, you guys can add me on FB at facebook.com/jace.pajz, or send me an email at jaceanime@gmail.com. Sorry po kung mabibitin kayo dito, pero yun talaga pakay ko eh. Hahaha. Eto na po, ang Chapter 10. Enjoy J

- Jace

==========================================

== The TREE ==

Kasalukuyan akong naglalakad kasama niya sa hallway ng college namin. Kakatapos lang namin sa klaseng Taxation. I thought of saying hi, so I followed him.

“What?” Nagtaka ako ng bigla siyang huminto sa paglalakad, at hinarap ako na ang mata ay nagtatanong.

“Ba’t iba yata ang ihip ng hangin ngayon?” Tanong niya.

“Well, siguro dahil nagi-guilty ako sa mga sinabi ko sayo noong mga nakalipas na araw.” Which is somehow true. His sad eyes were haunting me for how many days now. Dagdagan pa na pinaki-usapan ako ni Mom.

“Tingnan mo nga naman. Marunong pala ma-guilty ang isang Alfer Samonte?” Lalo pang napakunot ang noo ko sa tinuran nito.

“Di magandang gawain ang maging mapaghinala sa kapwa Jayden.” Napangisi lang ako pagkatapos bitiwan ang mga parinig na yun.

“And why not Mister Samonte? Sa pagkakaalam ko kasi, ikaw ang taong di marunong mag-guilty. Let alone ang makipagkaibigan sa mga taong nakabangga mo na.” What? Ganun ba talaga ako kasama?

“Gonzales, I don’t consider you as an enemy. I wanted us to be friends. Mahirap bang paniwalaan yun? Pano tayo magiging successful pareho, kung ikaw ang tutor ko, pero di man lang tayo nakakapag-establish ng good rapport?” mahinahong pahayag ko, pero sa totoo lang, gusto ko ng sumabog. Ako na nga tong nagpapakumbaba, ganito pa sya sa akin.

“Who gives a damn about good rapport? Ang kelangan lang natin gawin, do your job para matuto, and I’ll do my job na turuan ka. That’s how simple it is.” Medyo tumataas na ang boses niya. Seriously?

“Ang hirap sayo Gonzales, ikaw na nga tong ina-approach, ikaw pa may ganang mang-repel ng tao. Tsk!” At sumabog na ang ego ko. Nilapitan ko siya at tinitigan ng mata sa mata. Napaatras siya sa ginawa kong paglapit hanggang lumapat ang likod niya sa wall ng hallway. “Tandaan mo, we’re both tied unto this. Wala na tayong choice kundi pakisamahan ang isa’t isa.”

Ayun. Nasindak ko siya. Nakita ko siyang napapakurap ng mga mata. Success!

“So, what would it be, Mr. Gonzales?” Pag-provoke ko pa sa kanya. Nilalapit ko pa ang mukha ko sa mukha niya, habang naka-suporta na ang isang kamay ko sa dingding ng hallway.

 “Okay. See you tomorrow nalang.” Bigla niyang sinabi. Nakita ko ang pagtulo ng pawis sa maamo niyang mukha. At umalis na sya sa kanyang kinatatayuan.

Tinatanaw ko lang ang unti-unting niyang paglayo. And I just realized something. Jayden Gonzales is like everybody else. Nadadaan sa sindak at takot. Ngayon, alam ko na ang dapat gawin upang di ako mahirapan sa kanya.

Nung nawala na sya sa paningin ko, may lumapit naman sa akin. Sina Sheena. Ang head cheerleader ng varsity. Kasa-kasama ang kaibigan nitong si Quimee. Ngayon ko lang napagtanto na marami palang mga mata ang nakakita sa aming engkwentro ni Jayden.

“Hi Alfer.” Masiglang bati ni Sheena.

“Hi.” Malamig na tugon ko. Tinanguan ko lang si Quimee.

“Mukhang di maganda ang pag-uusap nyo nung si Gonzales ah?”

“May problema ba papa Alfer?” pagkompirma ni Quimee.

“Wala.”

Napatikhim lang si Quimee. Naglakad lang ako habang silang dalawa ay nakasunod lang sa akin. Si Sheena, halatang gusto niya talaga ako. Nakapulupot lang ang kamay nya sa braso ko, pero hinayaan ko nalang.

“Anyways Alfer, tuloy ba tayo mamayang gabi?”

Haay. Napangakuan ko pala ito ng date kahapon. Kahit di ko na gustong ituloy, sige nalang. Total, wala naman akong gagawin mamaya after practice.

“Sige. I’ll pick you up mamayang 5pm sa Student Center.”

“Okay Alfer. See you later.” Si Sheena.

Iniwan ko na sila. At habang papalayo na ako, naririnig ko parin si Sheena na nagtitili sa saya. Panu ba naman? Napakaswerte nya na sya na ang susunod sa listahan ng mga babaeng ika-kama ko at papaiyakin din sa huli.

“Pathetic girls.”

Kinahapunan, dating-gawi. Practice lang ng basketball kasama ang team. Grabe. Pagkatapos nun, napagod ako ng husto. Naka-upo lang ako sa may bleachers pagkatapos ng practice game, at nagpapahinga. Nakita ko na papalapit na si Sheena at ang grupo nito kaya umiwas muna ako.

“Takte! Gusto ko pang magpahinga eh.” Pero wala na akong choice kundi tunguhin ang locker at maligo na. Kesa naman pagkaguluhan pa ako ng mga cheerleaders na yun. Anyways, si Sheena lang naman ang lalandiin ko sa kanila eh.

Papasok na ako ng locker room ng makita ko mula sa binta ng hallway ng gym si Jayden na tinutungo ang daan papuntang fountain. Ang alam ko, dun ito lage tumatambay. At tulad pa rin sya ng dati. Naka -headphones na naman ito. I thought he was still the Jayden I saw last Monday night. Pero nung inistima ko sya ng mabuti, napag-alaman kong may ipinagbago na pala siya.

Ang mga matang parating malungkot, ang mga matang gumising sa aking konsensya nung isang gabi, ay nakangiti na ngayon. Base sa nakikita ko sa kanya, di na nga sya ang dating Jayden na nakilala at nakabangga ko.

Kung dati, palaban at magaspang ang inaakto nito sa harapan ko, nagulat ako kanina nang makita kong may takot pa pala ito sa katawan. Ganun ba yun? Na kapag naging masayahin ang isang malungkuting tao, humihina at nawawalan ito ng katapangan? Siguro.

Nagsa-shower na ako sa locker room. Kasabay ng pagbuhos ng tubig sa aking hubad na katawan ang pagbabalik ng mga ala-ala ng aming unang pagtatagpo namin ni Jayden.

Pumasok ako sa Dean’s Office na siyang ibinilin ni Mom. Ipapakilala daw nya ang napili niya na magiging tutor ko. Pagkarating ko sa loob ng opisina ni Mr. Miro, nakita ko si Mom, ang aming dean, at si Gonzales.

Si Jayden Gonzales. Ang kilalang consistent top-achiever ng college namin. Sa pagkakaalam ko second year palang ito na Accountancy ang kinukuha. Pero bakit siya?

 “Wait Mom, siya? Eh di ba nga second year lang sya? Pano nya matuturuan ang isang third year na gaya ko?” iritadong reklamo ko kay Mom. Wala akong pakialam kung marinig niya ang hindi ko pag affirm sa desisyon ni Mom.

“Mr. Samonte, sinisigurado ko po sa inyo na may capacity at potential tong si Mr. Gonzales. Since first year ay Dean’s Lister at matataas ang grado niya.” Si Sir Miro.

“Yes anak. I have read all of his records and credentials. We already talked about this, so sucked it up. Si Denzel na ang bago mong tutor.” Nakarinig na naman ako ng sarkastikong himig sa tono ni Mom.

Naiinis ako kay Mom. Bakit ba hindi muna nya ako kinunsulta bago kumuha ng tutor? Payag naman akong may tutor eh, pero ang kinaiinisan ko lang ay kung bakit parang wala akong “say” sa mga nagyayari sa paligid ko. Ego? Siguro.

Matuman lang akong nakatitig kay Jayden, ini-estima ang kabuuan nito. Inaalam kung madali ko ba tong mapapapayag sa anumang gustuhin ko, kung sakali man. Tiningnan ko ito, mula ulo hanggang paa, na syang ikinatalim ng mga mata nito na sumukli sa akin.

Grabe. Sa aura palang, may itinatagong bangis na itong mokong na ito. Ewan ko lang pero naba-bother ako sa presensya nito. Hindi ko na matiis ang pagkapahiya ko sa harap ni Dean at ni Gonzales, kasi nga wala na akong choice kundi sundin si Mom. Lumabas nalang ako ng Office at pabalabag ni sinara ang pinto.

Bago ang tagpong iyon, nakikita ko naman yang si Gonzales eh. Panu ba naman? Magkaklase kami sa Taxation, at siguro sa mga nagdaan kong subject. Ang pangalan nito ay palaging nalalagay sa Bulletin Board ng college, bilang isang Dean’s Lister at kung anu-ano pang recognitions.

Nung makita ko siya nung araw na yun, dun ko nakita kung ganito ito ka palaban at ka talino. Pero kanina, mukhang nawala na ang katapangan nito. Bakit kaya? Hindi ko talaga malaman kung bakit nagsubmit sya agad sa gusto kong mangyari. Pwede naman siyang magback-out sa offer ni Mom. Hindi ko talaga siya maintindihan. Paano nya nalulunok ang pride nya?

Paglabas ko ng shower room, nakita ko si Paul na tinutuyo ang buhok. Galing din pala ito sa shower, pero di ko namalayan ang presensya nya. Siguro, nahulog lang ako sa malalim na pag-iisip tungkol kay Jayden. Pero bakit ko nga ba sya iniisip? “Shit.”

“Ano problema mo dude?” Napalingon si Paul sa kinaroroonan ko. Narinig pala nito ang pagmura ko. Haaay. What the hell is happening to me?

“Wala bro. May iniisip lang.” Umupo lang ako sa may bench at nagtutuyo ng buhok.

“Teka, tuloy ba kayo ni Sheena ngayon? Ang hot nun dude.” Si Paul na nagbibihis na.

“Tsk! Oo nga pala. Kelangan ko pa syang ilabas ngayon. Pero tinatamad na ako bro.”

“Ui bro, wag. Dapat magkagusto sya ng todo sayo. Para naman maging malakas ang koneksyon ng fraternity natin sa kanilang sorority.” Ngisi pa ni Paul.

Binato ko ito ng tuwalya. “Sira ka pala e! Kung gusto mo ikaw nalang makipaglandian dun!” Nayayamot kong tinungo ang locker ko.

“Ui bro, chill lang. Bakit ang init-init ng ulo mo ngayon?” Natatawa pa si Paul.

Natigilan naman ako. “Sorry dude. Marami lang iniisip.” Kung meron man akong dapat hingian ng sorry, itong taong lang ito. Bespren ko ata to.

“Sus. Tara na nga. Punta na tayo sa Student Center.”

Pagkatapos ng ilang minuto, nasa center na kami at nag-aantay kay Sheena. Naka-upo lang kami sa isang mesa nang may babaeng halatang nagdadalawang-isip na lumapit sa amin. Napatayo naman ako nang mapansin na may box itong dala-dala.

“H-hi. A-alfer. P-para sayo.” Alanganing sabi ng babae. Binuksan ang box at nakita namin ni Paul na may chocolate cake sa loob nito. Nag-umpukan naman ang mga estudyante na nakiki-usyoso sa mga nangyayari.

“Wow dude! May admirer ka na. Lakas talaga ng alindog mo!” Kantyaw pa ni Paul.

Wala lang akong imik. Habang nakamasid lang ako sa babae at sa mga tao sa may bandang likuran nito. Nakita ko si Jayden at si Yui. Wait, magkasama na naman sila?

“A-ah. A-alfer. Masarap yan. Ako nag-bake nyan!” At ngumiti pa ang babae.

Naka-isip naman ako ng plano kung papano ko masasagot ang lahat ng katanungan sa isip ko. Kung ano ba talaga ang katauhan nitong si Jayden Gonzales. Matapang ba talaga ito, o natatapakan lang din ng takot? Siguro mababaw ang mga iniisip ko, pero ayaw akong patahimikin nitong si Jayden e.

Inaabot pa rin ng babae ang cake. Tinitingnan ko lang ang cake. Walang ka emo-emosyon ang mukha ko. Conscious ako na nakatingin lang din sa amin ang mga estudyante, kabilang na si Jayden at Yui.

“Ui dude. Cake daw oh.” Sabi pa ni Paul.

“Masarap ba to?” Malamig na tanong ko sa babae. Tumango naman ito na kakakakitaan talaga ng kaba sa ginagawa nitong hayagang pagbibigay ng regalo sa akin.

Ipinadaan ko ang aking kanang hintuturo sa cake at nilasap ang icing nito.

Inabot ko ang cake mula sa dalaga habang nakangisi. “Salamat.” Tumalikod ako ng bahagya pero agad ring hinarap ang babae para imudmud sa mukha nito ang cake. Masarap naman pero kelangan ko lang malaman ang magiging reaction ni Jayden. And the only way to do that is to provoke him.

Hindi mahulugang-karayom ang center sa pagkagulat ng mga nandudun.  Pero pagkatapos ng ilang segundo, nakabawi na ang mga manunuod at nagtatawanan na sa ginawa ko sa babae.

Binaling ko ang tingin ko sa kinaroroonan nina Jayden at nakita ko itong parang bulkan na sasabog na. “This is it, Al.” Sabi ko sa sarili.

Kitang-kita ang galit at inis sa mga mukha at mata nito. Kung makatingin sa akin, akala mo lalamunin na ako ng buo.

“Sorry miss. Hindi ako tumatanggap ng basura.” Sarkastikong sabi ko sa babae. Nakita ko itong maluha-luha na dahil sa kahihiyan. Well, ginusto naman niyang hayagang humarap sa akin. She should be ready for the consequences. Nagkalat pa ang cake at icing sa mukha nito.

Nakita kong humakbang palapit si Jayden. Pinigilan sana ito ni Yui, pero ayaw nitong magpapigil. Galit na galit talaga ito. Malakas pa rin ang tawanan ng mga estudyanteng nakakita, kahit nagbalik na ito sa mga kani-kanilang pwesto. Hinanda ko naman ang aking sarili sa papalapit na si Jayden.

 “Oo nga no?” Nilakasan pa nya ang boses nya na naging dahilan kung bakit bumalik sa umpukan ang mga estudyante sa aming gilid. “Bakit nga ba tatanggapin ng isang basura ang basura’ng kagaya din nya? Sabi nga sa kasabihan, ang magnanakaw ay takot sa kapwa magnanakaw.” At binigyang-diin pa talaga nito ang salitang basura at magnanakaw.

Nanlaki lang ang mga mata ng mga nakakita sa amin, pati sina Yui at Paul. Wala lang akong imik habang patuloy pa sya sa paglapit sa amin. Umiiyak na ang babae, pero di man lang ito naka-alis sa kinatatayuan nito.

“Gonzales.” Nasambit ko na nakataas lang ang kilay.

 “Gago ka!” Ang tangi ko lang narinig, habang nakita at naramdaman ko nalang ang mabilis na kamao ni Jayden sa aking kaliwang pisngi. Gulat na gulat ako. Maging ang mga tao sa paligid namin. Hindi ko inakalang magiging ganito ang kinahinatnan ng pagsubok ko sa pagkatao ni Jayden.

Katahimikan. Maya-maya ay nakabawi na ako sa ginawang pagsuntok sa akin ni Jayden. Nakita ko si Paul na aktong susugod na kay Jayden ngunit pinigilan ko na ito. Ayokong lumaki pa lalo ito.

“At sinong may sabi sa iyo na pwede ka nang mamahiya ng tao, ha Samonte?!” Nanggagalaiting bulyaw nito. Napatayo naman ako mula sa pagkakatumba. “Sa pagkakaalam ko, ang eskwelahan lang ang pag-aari nyo, at hindi ang bawat estudyanteng pumapasok dito!”

Nakita kong lumapit si Yui sa kanya at pilit itong pinapapakalma.

“Eto tandaan mo, Samonte! Hindi pa tayo tapos. Oras na makita ko pa yang ka-hambugan mo dito sa campus, di lang yan ang aabutin mo sa akin!” Hinila niya na ang babaeng nag-abot sa akin ng cake at nilabas na ang center kasama si Yui.

Nanatili pa ring nakatanaw lang sa amin ang mga estudyante. Ilang minuto na ang nakakalipas nang makaalis sila Jayden ng center, pero ang tahimik pa rin ng paligid. Kinakain na ako ng kahihiyan sa nangyari. Right. My ego.

Lumapit sa akin si Sheena at tinangkang aluin ako sa pamamagitan ng paghimas sa likod ko, pero tinampal ko ang kanyang mga kamay at dali-daling lumabas ng center. Narinig ko pa itong tinawag ang aking pangalan, pero di ko na ito pinansin.

Dumudugo ang bibig ko. Sapo-sapo ko ito habang tinatahak ang daan papunta sa garahe ng school kung san naka-park ang sasakyan ko. Asar! Bumalik sa akin ang masamang binalak ko laban kay Jayden. Pero hindi ako magpapatalo!

Pero ano ba ang gagawin ko? What happened was of my own doing. I gotta admit, he took me by surprise. Di ko akalaing ganun pala sya kabangis. Pero bakit nadaan ko sya sa sindak kaninang umaga? He’s really weird.

Weird but in an amazing way. Amazing kasi siya ang kauna-unahang tao ang kumalaban sa akin. I thought he was like everybody else na lumuluhod sa mga gusto ko. But I was wrong.

Pero sa halip na mainis at magalit sa mokong na iyon, nagtataka pa ako sa sarili ko kung bakit napapangiti ako sa tuwing maaalala ang pagsuntok ni Jayden sa akin kanina.

“Wait, what?” Ano ba tong nararamdaman ko?

================================

== The Wind ==

“Pero Yoh, sa nangyari, manganganib ka dito sa eskwelahan. Alam ko kung paano mag-isip at gumanti yang si Alfer.” Alalang-alala ako sa magiging kinahinatnan ng mga naging aksyon ni Jayden. Di ko tantyado kung ano magiging consequences ng lahat ng ito.

“Wala akong pakialam! Magkikita kami sa impyerno!” Bumaling naman si Jayden sa babae. “Miss, okay ka lang?!”

Umiiyak pa rin ito. “O-o-okay l-lang. S-salamat h-ha?” nagpupunas ito ng pinaghalong luha, cake at icing sa mukha. Sa totoo lang talaga, naghalong pagtawa, pag-alala, at pagka-inis ang nararamdaman ko ngayon.

Pagkatapos ng ilang sandali, nakita kong nag-angat ng mukha ang babae. Nagtaka ako kasi parang kilala ni Jayden ang babae, base sa panlalaki ng mga mata nito ng makitang mabuti ang mukha ng babae.

 “I-ikaw?!” Biglang naibulalas ni Jayden na lalong ipinagtaka ko. Yeah. Na-alala ko na. Kamukha sya nung isang babae sa isang litrato sa photo album ni Jayden. Si Karin ba siya?

“Wait, so you two knew each other?” Tanong ko sa kanilang dalawa.

Hindi maka-imik ang babae. Parang nahihiya sya na si Jayden ang kaharap niya ngayon. Maya-maya ay hilaw na tumatawa na si Jayden. “Hindi ko akalaing ikaw pala ang ipinagtanggol ko sa hayop na Alfer Samonte’ng iyon. Why are you even here?” Sarkastikong tanong ni Jayden. Teka, why do I feel some tension between this two? Sino ang babaeng ito?

“J-jayden.” Alanganing nasambit ng babae. Tinangka nitong hawakan ang mga kamay ni Jayden pero iniwas lang nito ang mga kamay. Halatang hindi naman sila magkaibigan. At ang mga mata ni Jayden. Punong-puno ng inis at galit.

“Just answer my question.” Malamig na tugon ni Jayden. Di naman ito makatingin sa babae na maluha-luha pa rin.

“Jayden. Di mo pa ba ako napapatawad hanggang ngayon?” Malungkot na tanong ng babae.

“At bakit kita papatawarin? Pinagkatiwalaan kita.”

So this girl is someone from Jayden’s past? Pero sino nga ba talaga ito at bakit galit si jayden dito? Siya ba ang babaeng dating minahal ni Jayden, si Karin?

Mukhang sensitibo na ang pinag-uusapan nila so nagpaalam na muna ako kay Jayden para makapag-usap sila ng maayos. “A-ah Yoh. Mukang marami ata kayong pag-uusapan ah? Iwan ko muna kayo.”

Napatango lang si Jayden, senyales na pumapayag itong maiwan ko muna sila. Lumabas na ako ng cafeteria at tinungo ang sasakyan ko sa may parking lot.

Hindi ko parin maiwasan ang pag-alala para kay Jayden. Sigurado, hindi lang si Alfer at ang mga kaibigan nito ang magkakaroon ng ideyang paghigantihan si Jayden, kundi ang mga estudyanteng umiidolo at yung mga tumuturing kay Alfer bilang dyos na kulang nalang ay lumuhod sa harapan nito upang sambahin at pag-alayan ng buhay.

Pero alam mo kung ano ang ikinasiya ko ngayon? Yun ay yung nakita at nalaman kong may paninindigan at tapang na loob si Jayden para ipaglaban ang tama. Bumilib talaga ako sa kanya. Kasi maging ako man, di ko magagawa yun.

Sa nakita kong ginawa ni Jayden, mas lalo tuloy akong nahuhulog sa kanya. Sana ako rin. Sana makita ko rin ang katapangan ng loob na sabihin sa kanya na mahal ko sya. “Jayden, mahal kita.” Sa sarili ko.

“Yui!” Naglalakad na ako papunta sa sasakyan ko sa parking lot ng may tumawag sa akin. “Hey!” Pagharap ko sa aking bandang kaliwa, nakita ko si Alfer. “Tara! Gala tayo.”

“Ah, Al. May gagawin pa ako sa bahay. Next time, perhaps.”

“Bakit ba palagi mo nalang akong tinatanggihan, Yui? Napapansin na namin ni Paul. What happened to you dude?” Lumapit ito sa akin at inakbayan ako.

“Hindi sa ganun dude. Pero after what, 3 years? Madami ng nangyari. It’s just that, back then I was too timid para suwayin ang gusto mo Al.”

Wala lang itong imik. Maya-maya ay ngumiti ito. “Ganun na ba talaga ako kasama dude? Lumayo ka sa amin ni Paul dahil ganun ang nararamdaman mo?” Kumalas ako sa pagkaka-akbay nito.

“For goodness’ sake Al. Babaan mo naman kasi yang pride at ego mo para makita mo lahat ng nararamdaman ng tao sa iyo. Di mo masisisi si Jayden sa ginawa nya sayo kanina. He was just  standing for the girl’s right.”

“And what’s with you and Jayden? Pinagpalit mo na kami ni Paul dahil sa Jayden na iyan?!”

“Don’t blame others for your own misery pare. Kung nahihirapan ka sa mga nangyayari sa iyo, ibahin mo ang style mo.”

Napabuntong-hininga ito. “Tara. Usap tayo sa dating tambayan.”

Mukhang kumalma naman ito, kaya pinagbigyan ko nalang ito. Sumakay kami sa kanya-kanyang kotse at tinahak ang paborito naming bar simula pa noong mga high school pa kami.

Wala lang kaming imikan habang naka-upo sa may bar at dahan-dahan lang tinungga ang aming mga inumin. Pero maya-maya’y ako na mismo ang bumasag sa katahimikan.

“About Jayden.” Tanong ko na nakayuko lang at nakatingin sa inumin na hawak-hawak ko.

“What about him?” Napatingin sa akin si Al.

“Are you plotting a revenge against him?” harap-harapang tanong ko. Gusto ko lang malaman kung ganu ka safe si Jayden sa mga nangyayari. Kasi dapat ko ding ihanda ang sarili ko para protektahan sya.

Napangisi lang ito. “Hindi ko alam dude.” Nalipat naman ang tingin nito mula sa akin, patungo sa iniinom nito. Tinititigan nya lang ito, kagaya ng ginagawa ko. “Dapat ba akong magalit? Ewan. Di ko alam ang gagawin. Honestly, may kung ano sa Jayden na yan na hindi ko maintindihan eh.”

What? Pati sya? Naramdaman din ni Alfer yun? Jayden is really special. Kaya nya’ng guluhin ang sistema ng isang  Alfer Samonte. Isang sistema na nabulok na ng dahil sa pride at ego. Interesting.

“Ngayon alam ko na kung bakit napaka-protective mo sa kanya.”

“Oo Al. Jayden is my bestfriend. At ayokong may masamang mangyayari sa kanya. I can be atleast civil to you, pero wag na wag mong ipapahamak si Jayden.” Seryosong banta ko sa kanya.

“Chill bro. Sa ngayon wala pa naman eh.” Nakangising tugon niya.

“Siguraduhin mo lang Al. Ako makakalaban mo.”

Ang init na ng tensyon sa pagitan namin ni Alfer. Pero nagpapasalamat pa rin ako at nakokontrol pa rin namin ang aming mga sarili. Siguro dahil na rin sa mga pinagsamahan namin dati.

Ayoko ng gulo, pero kapag ang taong mahal ko ang ginago ng iba, humanda na kayo. Apektado talaga ako sa mga nangyayari, lalo pa’t kapakanan ni Jayden ang naka-taya dito.

Mahal ko na ata talaga siya. “Haaay, Jayden. Bakit ba kasi sa iyo ako na-inlove? Sa iyo pa na kaibigan ko. Sa iyo pa na natatakot akong magsabi ng aking nararamdaman.” Himutok ko sa sarili.

“Naaalala mo nung nasa second year high school tayo?” Maya-maya’y narinig kong sabi ni Alfer.

“Alin dun?” Napatingin ako sa kanya. Nakita ko siyang nakangiti.

“Nung nagsuntukan tayo dahil lang sa isang babae?”

“Yeah. I remember. Ano ba pangalan nun?”

“Di ko na rin maalala eh.” Sabi pa ni Alfer.

“Pero sa tingin mo ba, ngayong matured na tayong mag-isip, magkakagulo pa rin tayo sa isang babae?” Agad naman itong napatingin sa direksyon ko na ang mga mata’y nagtataka.

“Bakit mo natanong Yui? Hanggang ngayon ba, pareha pa rin tayo ng taste sa babae?”

“Ewan, siguro.” At napatawa nalang ako. “Just a random thought.”

Naalala ko dati. May niligawan akong babae, nung second year high school palang kami. Pero nung ipinakilala ko ang babae kina Paul at Alfer, bigla nalang itong nagpahiwatig na gusto rin niya ang babae.

The next I know was that he courted her. At nung nalaman ko, nagtanong ako kay Alfer, at siya pa tong may ganang magalit. Sinugod nya ako, at nagpambuno kami sa harap ng klase.

Pero dahil nga siguro magkapatid na ang turingan namin nun, nagka-ayos naman kami pagkatapos ng ilang oras. Pero yun nga, ako ang naggive-way. Sa lahat ng pinag-awayan naming babae nun, ako parati naggigive-way.

Pero, posible kaya na pati sa pagmamahal ko kay Jayden ay maging karibal ko rin si Alfer? Pero di naman ito bakla. At ako, bakla ba ako? Diba hindi naman, pero nahulog pa rin ang loob ko kay Jayden.

“Arrgh! Ano ba tong nangyayari? Katapusan na ba ng mundo at nagrereverse na ang mga magnetic poles ng mundo, kaya nagkakaroon ng confusion ang mga tao?” Natatawang tanong ko sa sarili.

Mabuti naman at naging lighter na ang hangin sa pagitan namin ni Alfer. Kwentuhan nalang kami ng gaya ng dati. At naramdaman kong medyo nagbabago na nga sya. Well, sana nga magbago na sya.

Nagpaalam na kami sa isa’t isa pagkatapos ng ilang sandali na pagkukwentuhan.

It was too early to go home. Naisipan kong tumawag kay Jayden. Nung una, ring lang ng ring ang phone nya. Nung pangalawang beses, may sumagot ng phone pero walang nagsasalita. Hello lang ako ng hello. It seems he is in trouble. Kelangan ko syang puntahan.

Tumawag ako sa landline nila sa bahay. At nakompirma ko kay Nanay Nimfa na kanina pa ito dumating. Agad kong pinuntahan ito sa kanilang bahay. Medyo tipsy na ako, pero nung tumatawag ako sa phone niya, nawala ang pagkalasing ko.

Pagkatapos ng mahigit sampung minuto ng pagda-drive, narating ko agad ang bahay nila jayden. Naabutan ko si Nanay Nimfa na naka-upo lang sa may sala. Agad akong nag-mano dito at kinumusta si Jayden.

“Ayun nasa taas hijo. Kanina nung dumating yan, umiiyak at hanggang ngayon ay di pa kumakain.” Alalang sabi ni Nanay sa akin.

“Sige po. Ako na ang bahala sa kanya.”

Umakyat na ako sa pangalawang palapag ng bahay at agad na tinungo ang kwarto ni Jayden. Kumakatok na ako, pero hindi nya binubuksan. Nakakailang katok na ako, pero ayaw pa rin nya ako pagbuksan.

Nang pihitin ko ang door knob ng kwarto niya, hindi naman pala ito naka lock. Pumasok na ako. Ang dilim ng buong kwarto. Nakakarinig ako ng konting hikbi. “Jayden?” tawag ko sa pangalan nito. Hinagilap ko naman ang switch ng ilaw at pinihit ito.

Nang magka-ilaw na ang kwarto, nakita ko si Jayden na nakaupo sa sahig, sa may bandang paanan ng kama nito. Namumugto ang mga mata nito, at nakatulala lang ito sa direksyon ng pinto. Nahabag ako sa anyo nya ngayon. Nilapitan ko agad ito.

“Yoh. Anong nangyari?”

Wala lang siyang imik. Nakatulala pa rin ito.

“Yoh!”

Paulit-ulit ko syang tinatawag pero hindi siya nagsasalita. Umupo ako sa tabi niya at narinig ko ang kanyang pag-iyak. Naaawa ako sa kanya.

 “Ano ba kasi nangyari? Yoh, kausapin mo ako.” Umiiyak lang sya. Isinandal ko ang ulo nya sa balikat ko, at hinayaan syang dun iiyak lahat ng sama ng loob niya. “Yoh.”

Maya-maya’y tumahan siya. Nag-angat ng mukha at sinabing.. “Yoh. Si karin.”

“Anong tungkol kay Karin?”

“Si Karin.” Napapahikbi na naman sya.

“Yoh.”

 Hinagod-hagod ko ang likod nito para gumaan ang pakiramdam niya.

Palakas na ng palakas ang pag-iyak niya.

“Yoh, si Karin. All this time, all this years, andidito lang sya sa Pilipinas..”

- Itutuloy -