Kuya Renan 2

Warning: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

Pabati Portion: Gusto ko lang batiin ang nag-iisang commenter ng Renan Part 1, na si MJ. Maraming salamat sa iyong pagsubaybay sa kuwentong ito. TC!

:-)

***************************

Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman sa nakitang eksena. Nasaktan ako bagamat ayaw kong aminin sa aking sarili na nagseselos ako dahil sa panahong iyon, hindi ko pa alam ang kung ano iyong naramdaman ko. Ang alam ko lang ay lalaki si Kuya Renan at natural lang na magkakaroon siya ng girlfriend. Ngunit ang sakit lang. Para akong isang tuod na hindi makakilos, hindi alam ang gagawin sa nakita. Tila gusto kong umiyak, gustong sumigaw na nasaktan ako. Ngunit nanatili lang akong nakaupo sa sementong bangko sa may gilid ng court. Pakiramdam ko ay bigla akong na out-of-place. Kung noon ay nakasentro lang sa isip ko na ako ang nag-iisang mahal ni Kuya Renan, sa pagkakataong iyon ay nagbago ang lahat ng ito.

Naramdaman ko rin ang sobrang pagkahabag sa sarili. Simula kasi noong bata pa ako, hindi ko na naranasan ang pagmamahal ng isang ama, o kahit ng isang kuya. Ang aking inay lang ang aking nag-iisang pamilya. Nang dumating si Kuya Renan sa buhay ko, parang siya ang pumuno sa lahat ng mga pagkukulang na iyon. Tila nagkaroon ng kulay ang aking buhay. Sobrang saya ko na naramdaman ko ang ganoong klaseng pag-aaruga at pagmamahal. Naalala ko tuloy ang sinabi niya sa akin noong namatay ang tatay niya. “…sobrang sakit kapag may minahal ka at pagkatapos ay bigla siyang mawala sa iyo.”

Nang matapos silang magpalitan ng halik, pumuwesto na sila sa kani-kanilang court. Sila pala ang maglalaban sa practice na iyon. Nang nagsimula na sila sa kanilang laro, palihim akong pumunta ng CR. Bagamat hindi ako naiihi, pinilit ko ang sariling umihi. Doon na ako napaiyak. Bagamat hindi ko lubos maintindihan kung bakit, hinayaan ko na lang na pumatak nang pumatak ang aking mga luha habang nakatayo sa harap ng urinal.

Maya-maya lang, pinahid ko na ang aking mga luha at bumalik sa court. Naroon pa rin sila. Masayang naglalaro, nagtatawanan.

“Kuya… uuwi na lang ako. Masakit ang ulo ko eh.” ang pagpapaalam ko nang natapos ang isang set nila at nagchange court na.

“Ha? Bakit? Anong nangyari?”

“Wala naman po. G-gusto ko lang pong magpahinga.”

“Ah, g-ganoon ba? S-sige tapusin na lang namin ang laro.”

“H-huwag po kuya. Ako na lang ang uuwi. Alam naman po ang pauwi eh.”

“Ah, hindi puwede. Dapat kasama mo ako. Baka mapaano ka pa.”

“H-hindi po kuya. Alam ko naman talaga ang pag-uwi eh. Ako na lang po.”

“Hindi nga puwede. Kailangang ihatid kita.”

“S-sige po. H-hindi na lang po ako uuwi.” ang sambit ko na lang. Nahiya rin kasi ako sa babae niya na iwanan niya nang dahil sa akin.

“Ah… hindi naman maaari iyan. Kung masama ang pakiramdam mo, dapat ay magpahinga ka. Sige na uwi na tayo.” at baling sa girlfriend niya, “Cathy, uwi muna kami ng bunso ko ha. Masama ang pakiramdam eh.”

“Ay bunso mo ba iyan?” ang sagot naman ng girlfriend na nagulat.

“Oo…”

“Ay ganoon ba? Sayang ang laro natin.”

“Sensya na. Ako kasi ang nagdala nito rito eh. Baka kung mapaano pa. Ako ang masisisi.”

“Ok lang. Next time na lang uli?”

“Sure. magkita pa naman tayo sa school.”

“Sige, ingat kayo!”

Nang nasa tricycle na kami, marami siyang tanong kung ano ang nangyari, at matamlay raw ako, hindi kumikibo, at palagi nang nakatuon ang paningin sa malayo. Para kasing ayaw ko na siyang kausapin. Nagtampo ba. Pero sinagot ko na lang na masama nga ang pakiramdam ko.

Simula noon ay tumamlay na rin ako at nanlamig sa pakikitungo sa kanya. Bagamat pinilit kong huwag ipahalata iyon, may mga pagkakataon na bigla na lang akong matahimik, gustong mapag-isa. Hindi lang kasi ako nalungkot kundi naguluhan din.

Maga-alas 6 na ng gabi iyon nang pumunta ako ng aplaya. Wala si Kuya Renan noon, nasa eskuwelahan pa. Naupo ako sa lilim ng akasya, ang paborito kong lugar kung saan ay tanaw ko ang dagat at langhap ko ang preskong hangin na nanggaling sa dagat. Nasa gitna ako ng pagmumuni-muni nang naramdaman kong may biglang tumabi sa akin. Nang nilingon ko ang aking katabi, nakita ko si Kuya Renan.

“Ba’t malungkot yata ang bunso ko?” ang tanong kaagad niya. “Ilang araw na kitang napapansin na malungkot ah.”

“W-wala naman po kuya.” ang matamlay kong sagot.

“May problema ka ba?”

“W-wala naman po kuya… okay lang naman po ako.”

“Hindi ka naman dating ganyan eh. Ang kulit mo nga palagi eh.”

Tahimik. Hindi na ako kumibo. Wala naman kasi akong kaalam-alam kung ano ba talaga iyong naramdaman ko.

Natahimik na rin siya. Tila pinakiramdaman ang galaw ko.

“M-mahal mo ba ang girlfriend mo kuya?” ang pagbasag ko sa katahimikan.

“Bat mo naman naitanong iyan?”

“W-wala lang…”

“Eh… Oo naman. Syempre, kaya nga naging girlfriend ko iyon dahil sa lahat ng babaeng nakita ko, iyon ang mahal ko.”

Pakiwari ko ay may isang sibat na tumusok sa aking puso sa narinig. Hindi na rin ako nakasagot. Tila may isang bagay na bumara sa aking lalamunan.

“Bakit, gusto mo na bang magka-girlfriend? Tama yan kasi hindi ka na supot.” ang dugtong pa niyan nang hindi ako sumagot. Tapos tumawa.

Ngunit hindi ako natawa sa kanyang sinabi. Seryoso pa rin ako. “A-ayoko na lang sigurong maggirlfriend.”

“Bakit naman? Sayang naman ang kapogian. Sige ka, masasayang din iyang sa iyo…” turo niya sa aking harapan “…kung hindi ka maggigirlfriend.”

“Bata pa naman ako eh. Atsaka, ewan. Parang gusto ko lang na… Siguro… gusto ko munang hanapin ang totoo kong itay. Siguro, may asawa siyang iba. At baka may kuya rin ako sa asawa niya.”

Bigla siyang natahimik. Naging seryoso. Idinantay niya ang kanyang kamay sa kamay kong nakatukod sa aking inuupuan atsaka inilock ang kanyang mga daliri sa mga guwang ng mga daliri ko. Iyong palagi naming ginagawa kapag seryoso kaming nag-uusap. “Bakit… hindi ka ba masaya sa akin bilang kuya mo?”

Sa sinabi niyang iyon ay hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Kusa na lang bumagsak ang mga luha ko mula sa aking mga mga mata. Paano naman kasi, gusto kong sabihin sa kanya na gusto kong siya na lang ang kuya ko ngunit nagseselos ako dahil may mahal na siyang iba. Pinahid ko na lang ang aking mga luha.

Tila nagulat naman siya sa aking pag-iyak. Noon lang niya kasi ako nakitang umiyak. “B-bakit?”

“W-wala po kuya. Ano lang… nagtatanong lang ako kung buhay pa ba ang itay ko. Kung nasaan siya. Iyon lang po.”

“Ah… ganoon ba? Hayaan mo. Kapag malaki ka na, hahanapin natin ang itay mo. may sinabi ba ang inaymo tungkol sa kanya?”

“W-wala eh. Ayaw niyang magsalita. Sabi niya, patay na raw. Pero hindi naman ako naniniwala kasi, parang hindi naman makatotohanan ang sinabi niya. Hindi niya sinasabi kung kailan namatay, saan inilibing, anong lugar.”

“Isang araw, alam ko, sasabihin din iyan ng iyong inay.”

Hindi ko sinagot ang kanyang sinabi. Bagkus, inilihis ko ang usapan. “Ikaw kuya, mahal mo ba ang kuya mo?”

“Hmmm. Mahal naman. pero hindi kami close. Kasi, noong kasing edad mo ako, nasa Davao na sila nakatira dahil naglayas at doon na nag-asawa. Pasaway kasi ang kuya kong iyon. Lasenggero, rebelde. kaya wala akong matandaang magandang bonding namin.”

“Bakit naman siya naglayas?”

“May sinaksak na kainuman. At dahil takot na makulong kaya naglayas.”

“Nang nagkaroon ba siya ng babae, ano ang naramdaman mo?”

“Wala lang. Ok lang sa akin.”

Doon ko nan a-confirm sa sarili na iba talaga ang naramdaman ko para sa kanya.

“Ikaw ba, ok lang sa iyo na may girlfriend ako?” ang tanong niya.

Tumango na lang ako, bagamat hindi makatingin-tingin sa kanya. Wala naman kasi akong choice.

“Iyan ang baby bro ko!” ang masaya niyang sabi sabay naman yakap niya sa akin. “Tara, maligo na lang tayo!” dugtong niya sabay tayo, hatak-hatak ako sa kamay. Nagtatakbo naming tinumbok ang dagat.

Mistulang naibsan ang aking kalungkutan nang magyaya siyang maligo. Maganda rin kasi ang panahon at bilog na bilog ang buwan. Nang nasa aplaya na kami, hinubad namin ang aming mga saplot maliban sa aming mga brief. At tuluyan na kaming sumuong sa dagat.

Kagaya nang palagi naming paliligo, nand’yan iyong harutan, tawanan, habulan. Nang napagod na kami, naupo kami sa bahagi kung saan ay may malalaking batong nakausli sa dagat, iyong parang isla at may pormang kuweba sa isang bahagi nito na nakaharap sa laot. Walang makakakita sa amin mula sa dalampasigan.

“Naalala mo iyong sinabi ko sa iyo na i-buwena-mano mo iyang sa iyo kapag lubusan na siyang gumaling?

“Opo. Ano poi yon?”

“Gamitin mo siya sa babae.”

“Waaahhh! Ang bata ko pa kaya!” ang sigaw ko.

“Bakit kung bata, ‘di ba tigasin ka naman?”

“Anong tigasin?”

“Malibog. Palaging tinitigasan. Noong pinaliguan nga lang kita ay tinigasan ka na eh. Lalo pa kung makakakita ka na ng babae. Ano, gusto mo?”

“Ayoko.”

“Nilalabasan ka na ba?”

“A-ano po iyon?”

“Iyong may lalabas d’yan sa ari mo, iyong malagkit.”

Nagulat naman ako sa kanyang sinabi. Hindi ko pa kasi nagawa ang ganoon. Hanggang himas-himas lang ako. “Wala pa ah! Hindi kaya ako marunong!” ang sagot ko na lang.

Nahinto siya at ewan, parang nakita kong ngumiti siyang parang na-demonyo. “Kung ganoon, tuturuan na lang kita.”

“H-ha? A-ano iyong ituturo mo?”

“Kasi, ang una mong dapat gawin d’yan ay matuto kang magpalabas. Kapag nilalabasan ka na, handa ka na sa pakikipagtalik sa babae. Kung hindi ka pa nilabasan at nakikipagtalik ka, mahirapan ka, mahirapan din ang babae dahil matagal siyang lumabas.”

“G-ganoon po ba?”

“Oo. Kaya...” nahinto muli siya at tumayo. “Tumayo ka rin.” Ang utos niya.

Tumalima ako. Nang nakatayo na ako katabi niya, dinakma niya ang aking kamay at iginiya ito sa kanyang harapan.

Mistula akong nakoryente sa bilis ng kanyang ginawa. Nang lumapat ang aking lamay sa umbok ng kanyang brief, napaigting ako at hinaltak ko ang aking kamay.

Ngunit muling hinawakan niya ito at iginiya muli sa kanyang harapan, ang mga mata ay mistulang nagmamakaawa, “Hawakan mo, Bugoy…”

Kaya kahit nag-aalangan, kinapa ko ang bukol ng kanyang harapan. Tigas na tigas na ito, tila kumakawala sa loob ng kanyang bfired.

“Ipalabas mo” ang bulong niyang habang ang mga mata ay tila nagmamakaawang nakatitig sa akin.

At ewan… sa inasta niyang iyon ay tila may malakas na kapangyarihang umalipin sa aking isip. Hinawi ko ang garter ng kanyang puting brief at bahagyang ibinaba ito upang mailabas ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki.

“Hawakan mo.” ang marahan pa rin niyang sambit.

Nahinto ako nang bahagya nang nakita ang kabuuan ng kanyang ari. Tila may dalawang puwersang naglalabanan sa aking isip, kung susundin ko siya o hindi. Hindi ko rin lubos maintindihan ang aking sarili. Malakas ang kalampag ng aking dibdib, may excitement, may takot… ngunit ramdam ko ang pagtigas ng aking pagkalalaki.

“Gusto mong matuto di ba? Hawakan mo.” ang bulong niya uli.

Kaya kahit may agam-agam, nanginginig na hinawakan ko ang kanyang ari. Halos hindi ko iyon mahawakan ng buo. Mataba at may haban na halos anim na pulgada. Alam ko na kung paano gagawin iyon. Narinig ko sa aking mga kaibigan ang ganoon. Pagpaparaos daw. Jakol ang tawag nila. Pero, hindi ko pa nagawa ang magpalabas. Siguro ay kulang pa lang ako sa motivation kaya hindi ko magawang marating ang sinasabi nilang rurok. Atsaka, nabastusan din kasi ako. Ganyan ako kapag ari na ang pinag-uusapan. Kaya sa buong buhay ko ay hindi pa ako nakakakita ng lalaking nagpaparaos. Hindi pa ako nakakakita ng ari ng isang malaking tao, iyong may bulbol na. Iyon pa lang ang kauna-unahan ko. Kay Kuya Renan. At iba ang pakiramdam ko sa pagkakataong iyon. Ramdam kong nag-iinit ang aking katawan. Ramdam ko ang kakaibang kiliti at sarap na nakita ko siya sa ganoong anyo.

“Iataas-baba mo ang iyong kamay.” Ang bulong niya uli.

Tumalima ako s autos niya. Sa umpisa ay mabagal lang. Habang ginagawa ko iyon ay hinahaplos naman niya ang aking pisngi, ang aking buhok at ang kanyang mga mata ay tila nakapikit, mistulang ninamnam ang sarap. Halos nangangalay na ako noon nang inutusan na niyang bilisan ang aking ginagawa. Binilisan ko pa ang pagtaas-baba ng aking kamay sa kanyang ari hanggang sa tila nagdideliryo na siya, halos hablutin na lang niya ang aking buhot at nakita ko na lang na may pumulandit na likido mula sa kanyang pagkalalaki.

Gulat na gulat ako sa aking nakita. Sa buong buhay ko, noon lang ako nakakakita ng likido ng isang lalaki. Nang hininto ko ang aking ginagawa, dinig na dinig ko ang habol-habol niyang paghinga habang isinandal ang likod sa mataas na bato.

Hindi na ako nakakibo. Pakiwari ko ay nananaginip lang ako. Parang hindi totoo ang lahat. Si Kuya Renan ay may ipinagawa sa akin, hindi siya nahiyang ipahawak sa akin ang kanyang ari at ipinapagawa pa sa akin ang isang bagay na sa edad kong iyon ay wala akong kamalay-malay.

Maya maya, nilapitan niya ako at walang pasabi na hinubad ang aking brief. Noong una ay nagpupumiglas ako hindi dahil ayaw ko kundi dahil nahiya ako. Ngunit nagpumilit siya. Kitang-kita kasi niyang tumitigas ang aking alaga habang pilit na ibinaba niya ang aking brief. “Gusto mong matuto, di ba?” ang sabi pa niya.

Kaya wala na akong nagawa kundi ang hayaan siya. At kagaya ng ginawa ko sa kanya, ginawa rin niya iyon sa akin. Alam kong nahirapan siya sa akin dahil halos maka-isang oras na kami at nangangalay na siya ngunit wala pa ring nangyari. At mahapdi na ang aking ari. Ngunit hindi niya ako nilubayan hanggang sa naramdaman kong tila may sasabog sa aking harapan at para akong nakurytente at nanginginig. Napayakap ako ng mahigpit kay Kuya Renan sabay sigaw. “Kuyaaaaaaaaaaaaaaaa!!!”

Iyon ang pinakauna kong karanasan. Hindi ko alam kung ang ginawa niyang iyon sa akin ay may epekto sa kanya o sadyang talagang gusto niyang magparaos, upang ipakita sa akin kung paano gawin ang bagay na iyon. Ngunit sa aking isip, iyon ang pinakamatinding ala-alang hindi ko maiwaglit tungkol kay Kuya Renan na lalo pang nagpatindi ng aking pagkaturete sa kanya. Mas lalo pa akong naguluhan.

Simula noon, halos araw-araw ko nang ginawa ang pagpaparaos sa aking sarili. At ang tanging laman ng aking isip ay si Kuya Renan.

Hindi na naulit muli ang nangyaring iyon sa amin ni Kuya Renan. At bagamat palaging siya ang nasa isip ko, ibinuho ko ang aking oras sa pag-aaral at pagtulong sa aking inay sa kanyang hanap-buhay na paglalako ng isda. Napansin ko kasing parang nanghina na ang aking inay at kailangan niya ng tulong. Kahit papaano, nakapagpasaya ako sa aking inay.

Nanatili pa rin namang malapit kami ni Kuya Renan sa isa’t-isa. Iyon nga lang, parang may kulang na dahil minsan, nasa kanyang girlfriend siya. Kumbaga, nahati ang kanyang oras sa aming dalawa. Pero sa aking parte, mas maganda na rin iyon dahil nasasaktan lang ako. Sa isip ko ay dapat lang akong maging independent, iyong nakatatayo sa sariling mga paa, at mag move-on na dahil wala naman akong mapapala.

Hanggang sa nag grade six ako. At si Kuya Renan naman ay nasa fourth year ng kanyang kursong Civil Engineering. Anim na taon daw kasi ang kurso niya. Pinag-igihan ko talaga ang aking pag-aaral dahil sa hirap ng aming buhay, gusto kong magkaroon ng scholarship na kagaya ni Kuya Renan. At malapit nang matupad iyon dahil palaging ako ang nangunguna sa listahan ng mga honor pupils.

Isang araw, napansin ng inay na malalim ang iniisip ko habang nakaupo sa gilig ng bintana ng bahay namin, tinitingnan ang mga taong dumadaan.

“Anak, may problema ka ba?” ang tanong ng inay na tila malungkot ang boses.

Nagulat ako sa biglang pagsulpot ng inay sa aking tabi. Matagal-tagal na rin daw pala niya akong pinagmasdan. “W-wala naman po, nay. B-bakit po?”

“Alam ko anak. May problema ka. Tandaan mo palagi na ako ang inay mo. Galing ka sa aking sinapupunan at simula nang isinilang ka, ako lang ang nag-iisang tao sa mundo na nakakakilala sa iyo nang lubos. Huwag mong ikaila anak. Ano ang problema mo? Maaari mo bang sabihin sa akin?”

Binitiwan ko na lang ang isang pilit na ngiti. “Wala naman, Nay eh. Pagod lang po ako.”

“Anak, magsabi ka ng totoo. Huwag kang magsinungaling sa iyong inay. Masama iyan.”

Binitiwan ko na lang ang isang malalim na buntong-hininga. Alam ko namang hindi ako tantanan ng inay kung wala akong sasabihing problema gayung alam niyang may bumabagabag sa aking isip. “K-kasi po, Nay… namiss ko na talaga ang tatay eh.”

Doon na lumapit ang inay at niyakap ako. Hinaplos niya ang aking buhok. “Di ba sinabi ko naman sa iyo ang lahat?”

“Alam ko po, Nay, buhay ang tatay ko. Nararamdaman ko iyan eh. Alam niyo po iyan, di ba ‘Nay?”

Bahagyang tumiwalag ang inay sa pagkayakap sa akin at tinitigan ako. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya. “Bakit anak, hindi k aba masaya na kasama ako?”

“M-masaya naman po. Kaso… kaso po, may kulang eh. Hinahanap-hanap ko ang pagmamahal ng isang itay.”

Niyakap muli ako ng inay. Ramdam kong umiiyak siya. “Patawarin mo ako anak… kasi, ganitong buhay lang ang kaya kong ibigay sa iyo. Sana kung maaari lang na ibalik kita sa sinapupunan ko o di kaya ay ang nakaraan, sana ay hindi na lang kita isinilang pa. Masakit na nakikita kang ganyan, alam mo ba? Hindi lang ikaw ang nasasaktan anak, alam mo ba? Nagmula ka sa sinapupunan ko. Ang sakit na naramdaman mo ay nararamdaman ko rin.”

Napahagulgol ako sa sinabi ng inay na iyon. Niyakap ko siya ng mahigpit. Doon ko narealize na napaka-selfish ko pala. “Nay sorry po. Sorry po, Nay. Hindi ko po sinadya na masaktan ka. Masaya na po ako na ganito tayo eh. H-hindi po iyan ang problema ko, Nay. Sorry po, Nay. Mahal na mahal po kita.”

Bahagyang napahinto ang inay. “Kung ganoon, ano ang bumabagabag sa iyong isip, anak?”

Napatingin ako sa aking inay. Hindi ko kasi alam kung itutuloy ko pa ang sasabihin. Mistulang nagulat din ako sa nasabi kong may iba akong problema.

“A-ano anak? Dahil ba sa ating kahirapan?”

“Hindi po inay…”

“A-ano?”

“P-promise po Nay, na hindi po kayo magagalit sa sasabihin ko?”

“Hindi anak. Pangako.”

“N-nay, m-may nangyari po sa amin ni Kuya Renan…”

Kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ng aking inay at ang medyo pagtaas ng kanyang boses. “Ano? A-anong nangyari?”

“I-iyong p-pinapa…hawakan po niya ang ari niya sa akin. At pinapalaro po.”

“Paano nangyari iyon? Pinuwersa ka ba niya? Ipakulong ko siya kung may ginawa siyang kababuyan sa iyo!”

Dahil natakot na ako, napataas na rin ang aking boses. “Sabi niyo po ay hindi ka magagalit. bakit nagagalit po kayo?! Hindi niya po kasalanan ang lahat. Kagustuhan ko po ang lahat!”

Natameme naman siya sa sinabi kong iyon. Napatitig siya sa akin. “Kagustuhan mo ang lahat? Bakit mo nagustuhan iyon?”

“Nay… iyan ang hindi ko alam. P-parang mahal ko si Kuya Renan, Nay. Palagi ko po siyang iniisip. Nalulungkot po ako kapag hindi ko siya nakikita at masaya naman po kapag kasama ko siya.” at umiyak na ako. Humagulgol. “Bakla ba ako, Nay?”

Doon na ako muling niyakap ng aking inay. “Bata ka pa anak. Hindi ka bakla. Hindi ako papayag na magiging bakla ka. Ayaw kong matulad ka sa…” Hindi na niya itinuloy pa ang kanyang sasabihin.

Napatingin ako sa kanya. “Ayaw ninyo akong matulad kanino po, Nay?”

“S-sa mga baklang walang pinapatunguhan ang buhay. Iyong mga baklang walang ginawa kundi ang maglandi, maghanap ng lalaki. Ayaw kong matulad ka sa kanila anak. Isang malaking kahihiyan iyan.”

“Hindi po, Nay. Ipapangako ko po sa inyo na tatapusin ko ang aking pag-aaral at magiging proud po kayo sa akin pagdating ng araw.”

“At hindi ka bakla anak. Bata ka pa, hindi mo pa alam kung ano ang tunay na pagmamahal.” ang sambit niya sabay yakap muli sa akin. “At simula ngayon, pilitin mong iwasan si Renan para mabura na siya sa iyong isipan.”

“O-opo, Nay…”

Iyan ang ginawa ko. Pinilit kong iniwasan si Kuya Renan. Halos hindi na rin ako lumalabas ng bahay. Hanggang sa pinuntahan na talaga niya ako sa aming bahay. Nang nakita ko siyang parating ng bahay, agad akong nagtago sa kuwarto. Ang inay ko ang sumagot sa kanyang pagtawag sa akin. “Wala rito si Bugoy, Renan. Nasa palengke.” ang narinig kong sabi ng inay. Ngunit doon ako mas lalo pang nalungkot nang paalis n asana si Kuya Renan ay may pahabol na sinabi ang inay, “Ayaw ko nang makipagkaibigan ka pa kay Bugoy Renan. Iwasan mo siya. Hindi ko gusto ang pakikipagkaibigan mo sa kanya.”

Na sinagot naman ni Kuya Renan ng, “Tita, hindi ko po maintindihan kung bakit po ganyan ang pananalita ninyo. Nakita niyo naman po, mahal kop o ang inyong anak bilang bunsu-bunsuan ko. Nakita mo king gaano kop o siya inalagaan noong muntik na siyang mamatay sa kanyang karamdaman. nakita niyo po kung paano ko siya inalalayan nang nagpatuli po siya upang hindi maimpeksyon ang kanyang sugat. bakit niyo po ipagkait ang pakikipagkaibigan ko sa kanya? Ayaw niyo po ba na ako ang pumuno sa kasabikan niyang maramdaman ang pagmamahal ng isang ama at kuya?”

“Hindi. Hindi makabubuti ang pagpapanggap mong ama at kuya sa kanya. At tungkol naman sa pagtulong mo sa kanya, maraming salamat. Tandaan mo na natuwa ako sa iyong ginawa. Hindi naming malilimutan iyon at sana ay makaganti kami sa ginawa mong iyon. Ngunit mas makabubuti para sa kanya ang layuan mo siya, at makabubuti rin ito para sa iyo. Iyan lang ang masasabi ko.” ang sagot ng inay.

Nang sinilip ko si Kuya Renan sa guwang ng bintana sa aking kuwarto, nakita ko siyang naglalakad palayo, ang dalawang kamay ay nakasiksik sa kanyang bulsa, nakayuko na tila lungkot na lungkot sa binitawang salita ng aking inay.

Mistulang pinunit ang aking puso sa nakitang anyo niya. Nagsusumigaw ang aking puso na tawagin siya at manghingi ng paawad dahil sa ginawa kong pagbunyag kay inay tungkol sa nangyari sa amin. Sobrang awa ko sa kanya. Ngunit dahil pinagbawalan na nga ako ng aking inay, pinigilan ko ang aking sarili.

Maya-maya ay pumasok ang inay sa aking kuwarto. “Hindi ka na niya gagambalain pa.”

Hindi na ako sumagot pa. Sa isip ko ay tumatak ang malungkot na imahe ni Kuya Renan habang naglalakad siya palayo sa aming bahay matapos siyang pagsabihan. Sa gabing iyon ay hindi ako nakatulog.

Isang hapon habang papalabas na ako ng gate ng eskuwelahan, nagulat na lang ako nang makita si Kuya Renan sa labas nito. Agad akong lumihis ng daanan sa pagkakita sa kanya. Ngunit nasundan niya ako. “Bugoy, hintay!” ang sigaw niya sabay hawak sa aking kamay. “Puwede ba kitang makausap?”

“Eh... p-pauwi na kasi ako kuya eh.”

“Sandali lang. Doon tayo sa may plaza.”

Dahil wala na akong maisip na alibi, sumang-ayon ako sa kanya. Katabi lang kasi ng eskuwelahan namin ang plaza kaya malapit lang.

Walang katao-tao ang plaza sa mga oras na iyon. Naupo kami sa sementong bangko na nakaharap sa swing. “Bakit ba iniiwasan mo na ako? At bakit pinagbawalan na ako ng inay mo na kaibiganin kita?” ang tanong kaagad niya ang boses ay halatang galit.

“Eh... hindi po. K-kasi, a-ayaw ko na po kuya...”

“Anong ayaw? Ano bang pinagsasabi mong ayaw? Ang labo mo naman!”

“H-hindi mo ako maintindihan eh...”

“Bakit hindi ko maintindihan? Sabihin mo para malaman ko kung bakit. Tungkol saan iyan? Bakit?”

Hindi na ako nakapagsalita pa. Yumuko na lang ako. Natakot kasi akong magalit siya kapag nalaman na mahal ko siya, at lalo na kapag nalaman pa niyang sinabi k okay inay ang nangyari sa amin.

“Ano???” ang bulyaw na niya.

“Huwag ka pong magalit kuya, please. Natatakot po ako.”

“Ano nga, bakit iniiwasan mo ako. Lintek na... sabihin mo na!”

“Promise po, hindi kayo magagalit...”

“Promise.” Ang padabog na sagot niya.

“M-mahal yata kita kuya eh...”

“Tangina. Iyan lang? Bakit, akala mo ba ay hindi kita mahal? Kung alam mo lang ang nararamdaman ko nang hindi ka na nagpakita sa akin. Kung maaari lang sanang doon ka na tumira sa bahay upang palagi kitang nakakasama, palagi tayong naghaharutan, palagi tayong nagkukulitan, sana ay doon ka na. Alam mo iyon? Mahal din kita gago ka!” Sabay batok sa akin.

May tuwa akong nadarama sa sinabi niyang iyon. Ngunit alam ko, bilang kapatid lang ang pagmamahal niya sa akin.

“Ano? Iyan lang ba ang dahilan kung bakit mo ako iniiwasan?” ang tanong niya nang hindi ko na siya sinagot pa.

“M-mayroon pa po.”

“Ano???”

“M-mahal po kita na iyong higit pa pos a kuya. Iyong kagaya nang nalulungkot ako kapag hindi kita nakita, iyong... masayang-masaya ako kapag magkasama tayo.”

“Ako rin naman eh!”

“Iyong kagaya ng boyfriend, iyong ako lang ang mahal mo at wala nang iba...”

Doon na siya na siya tila nabilaukan at hindi makapagsalita. Tiningnan niya ako na tila naguluhan. “Ano ang ibig mong sabihin? Bakla ka? Bakla ka ba?”

Hindi na ako nakasagot pa. Yumuko na lang ako gawa ng ramdam ko ang mga luhang bumagsak mula sa aking mga mata. Parang tinadtad ang aking puso sa pagkarinig ko sa tanong na iyon. Iyon pa ang pinakaunang tanong na narinig ko sa tanang buhay ko. Ang sakit pala. Lalo na kung nanggaling ito sa taong mahal mo.

“At kung kaya pinagbawalan ako ng inay mo na kaibiganin ka ay sinabi mo sa kanya ito???” ang tanong niyang tumaas muli ang boses.

Tumango ako habang pahid-pahid ko ang aking mga luha.

“Ang lahat???”

Tumango uli ako.

“Pati ang ginawa natin noong naligo tayo sa dagat???!!!”

“Opo kuya...”

“Tanginaaaaaaaaaa!!!” ang sigaw na niya, sabay tayo at iniwan ako sa plaza na mag-isa.

(Itutuloy)