Starfish
[Chapter 16]
By: crayon
****Lui****
01:32 pm, Sunday
July 06
Pilit kong inaaliw ang aking sarili sa
pagtingin-tingin ng kung anu-anong walang kabuluhang bagay sa internet pero
hindi pa din ako natutuwa. Tinatamad ako na nayayamot na naiinip na nalulungkot
na nasasawa sa aking paligid. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman.
Daig ko pa ata ang isang babaeng nagbubuntis na hindi malaman kung anung
gustong kainin. Gusto ko pumunta ng mall pero tinatamad ako, gusto ko manuod ng
movie pero isipin ko pa lang ang papanuorin ko ay inaantok na ako, gusto ko
kumain pero nauumay ako.
Bwiset kasi ‘tong si Renz eh, iniwan ako mag-isa
dito sa bahay. Anak ng matamis na patis! Bakit ba si Renz na naman?! Pinatay ko
na lang ang laptop dahil nagsasayang lang ako ng kuryente sa aking ginagawa.
Bumalik na lang ako sa pagkakahiga sa aking kama na may ilang oras ko na ding
ginawa kanina.
Saan kaya pupunta ang tukmol na yon? Nagpaaalam
siya kaninang umaga matapos kaming mag-almusal na may lalakarin daw siya at
baka gabi na siya makabalik. Sinabi kong gusto kong sumama dahil wala naman
akong gagawin dito sa bahay pero hindi siya pumayag. Naghinala ako na baka
magsusugal siya kasama ang mga barkada nya pero agad naman niya iyong ikinaila
nang makita ang pagdududa sa aking mata. Hindi daw siya iinom, magsusugal, o
babatak. Nagkibit-balikat na lang ako. Baka kasi masyado na akong
nanghihimasok. Hindi naman nya ako bantay para matyagaan ko ang lahat ng
ginagawa nya.
Haaaayyyyy….
Dalawang araw. Ngayong weekend lang. Sa loob ng
maikling panahon ay lalong pinagulo ni Renz ang buo kong sistema. Sa isang
banda ay parang mas mabuti pa noong lagi pa kaming magkaaway ni Renz. Alam ko
kasi noon kung saan dapat ilugar ang sarili. Sa sitwasyon namin ngayon ay napakarami
kong itinatanong sa aking sarili.
Tama nga kaya si Renz sa mga sinasabi niya sa akin?
Am I gay? Anu bang nararamdaman ko para kay Renz? Hindi ko kasi masabing gusto
ko siya. Iba kasi ito sa naramdaman ko para kay Kyle noon. Noong una pa lang
naming pagkikita ni Kyle ay may naramdaman na agad akong kakaiba at nung
magkita kaming muli sa UP ay sigurado na akong mahal at gusto ko siya. Iba ang
kaso ni Renz, hindi ko alam kung saan ilulugar ang nararamdaman ko.
Love kaya? Nag-isip ako sandali. Sinubukan kong
pakinggan kung anong binubulong ng aking puso. Pero wala akong madinig. Walang
sagot na pumapasok sa aking isip. Malabo pa sa malabo. Hindi pwedeng love ‘to.
Dalawang araw pa lang kaming magkasundo, hindi pa nga yun buong dalawang araw
eh.
Baka crush? Di ba pang high school lang yon?
Malupit na infatuation? Anak ng pink na teddy bear! Bakit naman sa lalaki ako
nagkaka-crush ngayon? Si Kyle lang naman ang lalaki kong crush ah. Isa pa, ano
namang kahanga-hanga kay Renz? Oo, gwapo siya, maganda ang tindig, mabait
minsan, maaalalahanin kapag sinusumpong pero. . . . Buwakang ina talaga!
Siguro nag-eenjoy lang ako sa company niya? Kahit
papaano naman kasi nagkakasundo kami sa ilang bagay, katulad noong paglalaro ng
basketball sa arcade. Eh bakit kinikilig ako minsan? Gaya nung binilhan niya
ako ng ice cream o kaya kapag siya ang kusang nagluluto. Pambihira! Balik na
naman ako sa una kong tanong, nai-inlove na ba ako sa kanya?
“Ano ba
kasing problema mong talandi ka ha?! Anu naman kung napapamahal ka na sa
kanya?!”, galit na lecture sa akin ng nagmamarunong kong isip.
Napapapikit na lang ako. Hindi ako pwedeng
main-love sa kanya. Pasasakitin ko lang ang ulo ko. Magmumukha lang akong
tanga. Baka umasa lang ako sa wala. Bakit?
Mahirap mahalin ang isang taong hindi pa
nakaka-move on sa pagmamahal niya para sa iba. Hindi na ba ako magtatanda?
Ganito din ang naging kaso namin ni Kyle noon. Umasa ako na baka kapag naging
okay na si Kyle mula sa nangyari sa kanila ni Renz ay baka matutunan niya akong
mahalin. Hindi ko man pinakita kay Kyle o sa mundo na nasaktan ako sa mga
nangyare ay hindi ibig sabihin non na hindi ko ininda ang sakit. Hindi lang ako
katulad ni Renz na ginawang kawawa ang sarili at ginawang patapon ang buhay.
Pero hindi rin biro ang pinagdaanan ko, nandyan na yung mga gabi na hindi ko
mapigilang isipin si Kyle, yung kailangan mong magpanggap na wala kang pakialam
sa tuwing nagke-kwento sa akin si Kyle ng tungkol kay Aki o Renz. Kung hahayaan
ko ang sarili ko na mahulog kay Renz, babalik ako sa ganoong sitwasyon. Aasang
mahalin ng taong hindi ka kayang bigyan kahit isang sulyap dahil nanatili
nakabaling ang mata sa taong hindi naman siya mamahalin.
Pangalawa, hindi ko nga alam kung ako yung tipo ni
Renz. Oo madaming nagkakagusto sa akin na babae at lalaki pero hindi ko
sigurado kung may appeal ako sa paningin ni Renz. Hindi ko din alam kung gusto
nya ba ang ugali ko. Baka nakikisama lang siya sa akin ngayon dahil sa
kasunduan namin.
Pangatlo, may lechugas na kasunduan. Kasunduan na
maaaring dahilan ng mga pinapakita sa akin ni Renz. Hindi ko dapat bigyan ng
kahulugan ang mga bagay na ginagawa niya. Hindi tamang nakakaramdama ko ng
kilig sa mga simpe gestures niya dahil wala iyong ibig sabihin.
Imposible. Siguro nga imposible yung iniisip kong
mangyare sa amin ni Renz. Hindi ko na dapat pinoproblema pa ang bagay na yon.
Hindi ko na dapat hinahanapan ng solusyon o pag-asa dahil wala namang
patutunguhan. May problema pa nga ako sa sarili kong pamilya eh, kahit ang
sarili ko ay hindi ko pa maayos.
Pero napipigilan ba ang puso? Masasabi mo ba ditong
wag ka ng magmahal dahil masasaktan ka lang? Bumalik na lang kaya ako sa
pang-aaway ko kay Renz? Mas madali kasi kung ganoon lang kami na lagi na lang
kaming naiinis sa isa’t-isa eh.
Unfair. Oo nga naman, unfair naman kung parati ko
na lang bubwisitin si Renz samantalang sinisikap nitong maging mabait sa akin. Umiwas
kaya ako? Cold treatment na lang? Less talk, less mistake, less worries. Pero
paano yung ipinangako kong tulong sa kanya?
Gusto ko nang i-untog ang ulo ko sa pader dahil sa
gulo ng sitwasyon. Naiwan ako nakatitig sa kisame hanggang sa lamunin na ako ng
antok.
Nang magising ako ay pasado alas-syete na ng gabi.
Nakatulong naman ang tulog ko sa pagpapalipas ng nakakaburyong maghapon.
Kasabay ng pagbangon ko ay ang pagkalam ng aking sikmura. Pambihira kailangan
ko pang magluto. AAAAaaaaarrrrrggghhh! Renz, umuwi ka na pleeeeaaassseee!
Damn! Renz na naman! Dapat matuto ka na na
deadmahin na lang siya. Huwag yung lagi siya ang iniisip mo. Wala pa mang
nangyayari ay matuto ka nang mag-move on.
Lumabas na ako ng aming kwarto. Labag man sa aking
kalooban ay bahagya lumukso ang aking puso nang makita si Renz na naghahanda ng
pagkain sa may kusina.
“Nagising ka din, bubuhusan na sana kita ng tubig
eh.”, nakangiti nitong tawag sa akin. Huwag kang kerengkeng Lui! Magpanggap ka
na wala kang pakialam. “Maglagay ka na ng plato sa mesa, tapos na tong niluluto
ko.”
“Sige, san ka ba nagpunta?”, punyemas sinabi na ngang
magpanggap na walang pakialam eh. Bakit nagtatanong ka pa?
“Binenta ko na yung kotse ko. Sinamahan ako nung
kabarkada ko dun sa buyer. Okay naman yung naging deal namin kaya
magse-celebrate tayo ngayon.”, masaya niyang pagkekwento saka tinuro yung
dalawang bote ng alak na nasa lamesa.
“Bakit mo binenta yung kotse mo?”, lintik talaga na
kadaldalan yan oh!
“Para makapag-simula uli. Hindi ko pa alam kung ano,
pero gusto ko uli magsimula ng business.”, natuwa naman ako na sinisikap na
nitong magbagong buhay kahit naman papaano ay may magandang ibinubunga ang
pagsisinungaling ko sa kanya.
“Okay.”, tipid kong sagot. Kailangan kong matutong
kontrlin ang bwiset na bibig ko. Hinanda ko na lamang ang lamesa.
Tahimik lamang ako habang kumakain kami ni Renz.
Panay ang kwento nito sa akin habang ako ay tango lamang ng tango dito. Minsan
ay sumasagot ako sa mga itinatanong niya sa akin pero siniguro kong tipid
lamang ang aking mga nagiging sagot.
Matapos kaming kumain ay niyaya na ako ni Renz na
uminom. Tumanggi ako at nagpalusot na masakit ang ulo ko. Hindi naman ito
pumayag at sinundan ako hanggang sa kwarto para kulitin. Makalipas ang halos
isang oras na pangyayakag ni Renz ay pumayag na din ako. Hindi din naman ako
nito tatantanan.
Sa sala na lamang kami pumuwesto ng inom. Si Renz
ang tanggero katulad ng dati. Walang humpay pa din ito sa kakadaldal. Siguro sa
tagal ng panahon na wala itong kausap na nakakaintindi sa kanya ay nasabik ito
na makipagkuwentuhan. Nakakalungkot lang na hindi ko siya kayang samahan sa
gusto niyang mangyari. Nagpanggap lamang ako na interesado sa kanyang
kinukwento pero sa totoo lang ay hinaharangan ko ang aking tenga para hindi
siya marinig. Mas mabuti na iyong konti lang ang alam ko kay Renz kasi habang
lalo ko siyang nakikilala ay lalo akong napapalapit sa kanya.
“So, kamusta naman?”, walang anu-ano niyang tanong
sa akin.
“Ha?”, naguguluhan kong sagot.
“Kamusta naman ang pagpapanggap mo na nakikinig
kahit na hindi naman?”, medyo may kalungkutan nitong tanong sa akin. Medyo
nahiya naman ako sa aking sarili. Bastos nga naman yung ginagawa ko.
“Nakikinig ako.”, pagkakaila ko baka sakaling
makalusot.
“Sige, anu yung huli kong kinuwento?”, panunubok
nito.
“Yung pagkakabenta mo ng kotse.”
“Kanina ko pa yun kwinento, bago pa tayo kumain.”,
dismayado niyang sagot. “Ano na naman bang nagawa ko Lui? Galit ka ba dahil
hindi kita isinama kanina?”
“No.”, mabilis kong sagot sabay iling.
“Hindi kita isinama kasi nahihiya ako ipakilala ka
pa sa mga kabarkada ko. Alam ko namang ayaw mo sa mga adik at sugarol. Alam ko
ding masama silang impluwensya, ayaw ko lang umabot sa punto na pati ikaw
madamay sa mga bisyo ko. Iba kasi yung mga kaibigan ko na yun. Naisip ko na baka
bigla ka nilang pilitin na sumali sa sugal o kaya ay bumili sa kanila ng droga.
Mahirap na.”, mahaba nitong paliwanag. Nagulat naman ako dahil una nagpakahirap
pa talaga itong mgapaliwanang sa akin kahit na kung tutuusin ay hindi naman
niya kailangan gawin pa iyon. Pangalawa ay nagulat ako sa kanyang dahilan.
Hindi ko akalain na iniisip din pala nito ang aking kalagayan.
“Hindi mo naman kailangan magpaliwanag. Hindi naman
ako galit. Itagay mo na lang yan, kanina pa nakatambay sa’yo yung baso.”, biro
ko dito. Nakita ko naman na bahagyang napangiti si Renz sa akin. Ganito ba
talaga kahirap iwasan ang isang ‘to?
Nang maubos namin ang isang bote ng biniling alak
ni Renz ay pareho na kaming may tama ni Renz. Naubusan na din siya ng kuwento
kaya sinabi kong manuod na lang kami ng movie habang umiinom. Sumang-ayon naman
ito sa akin.
“Ano yang ipla-play mo?”, usisa ko sa kanya habang
isinsaksak ang kanyang cellphone sa tv ni Kyle.
“Basta maganda ‘to. Makaka-relate ka. Ilang beses
ko na din ‘tong napanood pero hindi ako nasasawa. Ewan ko ba kung bakit.”
Nang magsimula ang movie ay pinatay ni Renz ang
ilaw at tumabi sa akin sa lapag. Nakasandal kami sa sofa habang kapwa may
tangan na baso ng alak. Medyo hindi naman ako mapakali sa labis na pagkakadikit
namin ni Renz. Nagulat pa ako ng isandal nito ang kanyang ulo sa aking balikat.
Hindi na ako nagsalita dahil pakiramdam ko ay hindi naman big deal ang kanyang
ginawa. Niyakap ko nga siya nung isang gabi eh. Binaik ko ang aking tuon sa tv
at napabalikwas naman ako ng makita ang title ng palabas.
“Brokeback Mountain?”, medyo asiwa kong sabi kay
Renz. Hindi ko pa napapanuod ang pelikulang iyon pero alam kong tungkol iyon sa
dalawang cowboy na napamahal sa isa’t-isa.
“Bakit? Maganda naman yan eh. Bagay sa’yo yan
homophobe ka eh.”, natatawa nitong sabi. “Manuod ka na lang maganda naman yung
story eh.”
Hindi na ako umangal pa. Madami din naman kasi ang
nagsabi na dapat raw nanalo ng Oscars ang movie na ito. Na-curious din ako kung
bakit paborito ni Renz ang movie na yon.
Tumagal ng halos dalawang oras ang movie, halos
paubos na din ang iniinom naming alak. Tahimik lamang sa aking tabi si Renz
habang nanunuod kami. Tumatakbo ang kwento sa dalawang cowboy sa state ng
Wyoming sa America noong 1963, nagtrabo sila bilang tagabantay ng tupa o
pastol. Kinailangan nilang i-pastol ang libu-libong tupa sa isang bundok sa
Wyoming. Brokeback mountain. Iyon ang pangalan ng bundok. Parehong astigin ang
dalawang lalaki Ang bidang lalaki na si Jack Twist ay silahis habang ang
kanyang kasama na si Ennis Del Mar ay straight na nakatakdang makasal sa
kanyang nobya pagkatapos nilang magtrabaho. Parehong galling sa mahirap na
pamilya ang dalawa.
Buwan ang ibinibilang sa pagpapastol ng tupa sa
kabundukan nang walang babaan sa kapatagan. Sa tagal na panahon na inilagi nila
sa bundok na iyon na silang dalawa lang at ang mga tupa ay naging magkaibigan
ang dalawa. Matapos mag-inuman isang gabi ay hindi napigilan ng silahis na si
Jack ang tawag ng laman ay may nangyari sa kanila ni Ennis. Doon nagsimula na
magkaroon sila ng pagtatangi sa isa’t-isa. Nang matapos ang kanilang kontrata sa
pagpapastol ng tupa ay naghiwalay na sila ng landas pero kapwa na sila may
malalim na pagmamahal sa isa’t-isa. Nagpakasal si Ennis sa kanyang nobya, at
tumungo ng Texas si Jack. Makalipas ang apat na taon ay muling nagkita ang
dalawa. Kapwa na sila may asawa at anak, marami ang nagbago sa kanila pero
hindi ang pagmamahal nila sa isa’t-isa. Umikot ang istorya sa kung paano nila
ipinagpatuloy ang kanilang relasyon sa loob ng dalawpung taon sa kabila ng mga
balakid. Distansya. Oras. Asawa. Pamilya. Lipunan na ang tingin ay isang
malaking krimen ang maging katulad nila.
Isa lang ang bagay na tumatakbo sa aking isip
habang pinapanuod ang pelikula. Hindi ko maiwasan na ikumpara ang sitwasyon ng
mga bida sa kalagayan namin ni Renz. Parehong cowboy. Si Renz si Ennis, Kung si
Ennis ay hindi maiwan ang kanyang pamilya at natatakot sa maaring gawin ng
lipunang kanilang ginagalawan sa kanila, si Renz naman ay hindi makakalas sa
tanikala ng kahapon, sa isang pag-ibig na walang patutunguhan. Ako si Jack, umaasa,
nagtitiis, naniniwala kahit na nasasaktan at nahihirapan. Hindi din alam kung
paano bumitaw.
“Parang kami ni Kyle no?”, maya-maya ay wika ni
Renz. Pakiramdam ko ay sinampal naman ako ng katotohanan. Syempre si Kyle ang
tumatakbo sa kanyang isip habang nanonood. Mabuti na lamang at madilim.
Nakapatay na ang tv pero hindi pa din binubuksan ni Renz ang ilaw. Kakarampot
ang liwanag namin sa sala kaya hindi makikita ni Renz sakali mang may
kumawalang reaksyon sa mukha ko na ayaw
kong makita niya.
“Si Kyle si Ennis. Nakatali sa isang relasyong alam
kong hindi naman nya gusto. Ako pa din ang mahal niya. Ako naman si Jack Twist.
Matyagang naghhitay, pinagkakasya ang sarili sa kakarampot na oras para sa akin
ni Kyle at sa minsang atensyong nakukuha ko mula sa kanya. Hindi ko alam kung
paano pigilan ang puso ko na mahalin si Kyle. Parang si Jack di ba? Baliwala sa
kanya ang bumyahe ng labing apat na oras ng dalawa o tatlong beses sa isang
taon para lang makita ang kanyang mahal. Tinitiis niya yung minsang pagkikita,
pinagkakasya ang sarili sa ilang sandali na masaya sila ni Ennis. Sa 365 na
araw sa isang taon masaya siya ng dalawapu o tatlumpung araw yung matitirang
335 malungkot siya. Nangungulila. Pero kahit mahirap hindi siya bumitaw, hindi
siya sumuko sa relasyon nila kahit sa kahuli-hulihang sandali.”, pag-aanalisa
ni Renz hindi ko makita ang sinasabi ng kanyang mukha habang nagkukwento dahil
madilim. Oo nga, mas akma sa kwento nila ni Kyle yung movie. Kaya siguro ito
yung paborito niyang pelikula.
Napainom na lamang ako sa baso ng alak na hawak ko.
Katangahan naman kasi ‘tong ginagawa ko. Alam ko namang walang patutunguhan ang
pagkagusto ko kay Renz pero hinahayaan ko pa din ang sarili ko na mag-isip ng
mga ganitong bagay.
Sandali kaming natahimik ni Renz. Hindi ko alam
kung nakatulog na ito habang nakasandal sa aking balikat. Ang tanging naririnig
ko lang ay ang malalim nitong paghinga. Iba din talaga ang nagagawa ng alak.
Napapaamin ka sa mga bagay na ikinakaila mo kapag matino ka.
Oo. Nagkakagusto nga ako kay Renz. Hindi ko alam
kung bakit pero nararamdaman ko hanggang sa mga sandaling ito na may puwang na
siya sa aking puso. Pero hindi ibig sabihin noon na hahayaan ko ang sarili ko
na tuluyan nang mahulog sa kanya. Magulo ang sitwasyon naming dalawa sa ngayon.
Hindi magandang ideya na idagdag ko pa ng aking nararamdaman sa aming mga
alalahanin. Dapat siguro na makontento na lamang muna ako sa pagiging
magkaibigan naming. Hindi na rin naman siguro masama iyon.
“Ikaw? Wala ka bang gustong ikwento Lui?”, biglang
tanong ni Renz.
“Wala.”, tipid kong sagot.
“Naranasan mon a bang ma-inlove ng sobra?”
“Oo.”
“With Kyle?”
“Yeah.”
“Pano mo nakayanan na maging okay kahit nan
a-friendzone ka lang?”, curious niyang tanong. Umayos siya nang higa. Walang
arte niyang inilatag ang kanyang katawan at inihiga ang ulo sa aking hita.
Hindi naman ako mapalagay dahil hindi normal para sa akin ang ganoon naming
ayos. Kahit na madilim ay tiningnan niya ang aking mukha. Hinihintay ang aking
sagot sa kanyang tanong.
“Hindi naman madali otherwise hindi ka naman
magkakaganyan kung ganoon kadali. Kyle is quite a nice guy, siya yung tipong
mahirap kalimutan. Sa kaso ko kasi ilang beses kong nakitang umiyak si Kyle,
noong malaman ko kung gaano siya kasaya kay Aki ay nagawa ko na ding maging
masaya para sa kanya. I knew I had to let go because I can never make him as
happy as now. Sa palagay ko si Aki lang ang makapagbibigay sa kanya noon.
Pakonswelo ko na lang sa sarili ko na darating yung tamang tao para sa akin.”, paliwanag
ko.
“And did you come across that person already?”
“I don’t know. Maybe?”
“Paano kung si Kyle pala yung taong para sa’yo
tapos sinuko mon a lang siya bigla. Paano ka?”, sinsero niyang tanong. Pero
nararamdaman ko na itinatanong niya ito base sa kanyang nararamdaman. Naikwento
niya na sa akin na parang gusto niya nang sukuan si Kyle pero hindi niya alam
kung paano. Siguro ay iniisip niyang muli iyon at sinusubukan niyang humingi sa
akin ng payo.
“Kung totoo man yon, I don’t have any regrets. You
should see Kyle and Aki when they’re in better terms. You would know what I
mean then. Letting go isn’t always a bad thing. And love. . . . Love is not
about doing things to make yourself happy, its doing things, even sacrifices to
make the people you care about happy. I know I’ve made the right decision when
I let Kyle be happy with Aki.”, sagot ko.
“Why are you helping me then?”, mabilis na tanong
ni Renz. Hindi naman galit ang kanyang tono. Hindi naman agad ako nakasagot
dahil nakorner ako sa argumentong iyon.
“Cause maybe I was wrong.”, mahina kong
pagsisinungaling. “Tell me Renz, are you doing all these to make Kyle happier?
Or you’re trying to make yourself happy?”, balik kong tanong sa kanya. Saglit
siyang nag-isip bago sumagot.
“I don’t know. I think both.”, hindi nito
siguradong sagot sa akin.
“How do you plan to make Kyle happier than he is
right now?”
“I just know I can do it. I know Kyle, I know what
makes him really happy.”
“Why can’t you just be happy for Kyle?”
“You can simply tell me if you don’t want to help
me anymore. I don’t need your help anyway.”, inis na sagot ni Renz. Tumayo na
ito saka tumungo sa aming kwarto. Naiwan naman akong nakatanga sa sala. Hindi
ko inaasahan na magagalit siya bigla. Hindi ko din naman kasi maawat ang sarili
ko na tanungin si Renz ng mga ganoong bagay, nagbabakasakali lang naman ako na
maliwanagan siya sa mga nangyayari at maisipan niya nang isuko si Kyle. Napabuntong
hininga na lang ako. Sa isang banda ay mainam na din siguro itong nagalit sa
akin si Renz. Hindi ko na siya kailangan tulungan. Malalayo na muli ang loob ko
sa kanya.
Niligpit ko ang aming pinag-inuman. Matapos
masigurong maayos na ang lahat ay saka ko tinungo ang aming kwarto. Natigilan
naman ako habang pinipihit ang seradura ng pinto. Iniisip ko kung tatabi ako
kay Renz. Malaking parte ko ang nagsasabi na sa kanya na lang ako tumabi para
makahingi ako ng paumanhin at magkaayos na kami. Pero pinili kong pumasok sa
kwarto ni Kyle. Masyado ko nang pinagulo ang sitwasyon sa pagitan namin ni
Renz. Dapat ko nang itigil ang kahibangan ko at ayusin ang gulong nagawa ko.
Nang makahiga ako sa kama ni Kyle ay napatitig na
lamang ako sa kisame. Pinagdedebatihan nang sistema ko ang naging desisyon ko
hanggang sa makatulog ako.
Kinabukasan ay parang isang lugar na dinaanan ng
matinding bagyo ang buong unit ni Kyle. Maayos naman ang mga gamit, tanging
yung mga taong nandoon lang ang parang binagyo. Hindi ko alam kung paano
ipapaliwanag, pero parang nasalanta ang buong pagkatao ko sa nagdaang gabi.
Masyado atang OA ang paglalarawan ko, hindi ko kasi alam kung anong tamang
itawag sa emosyong nararamdaman ko.
Habang nagkakape ako sa kusina ay lumabas ng kwarto
si Renz na lamukos ang mukha. Kung nagkataong wala kaming alitan ay malamang sa
natawa ako kaagad sa kanyang itsura. Inalok ko siya ng kape pero hindi niya ako
pinansin. Bakit ba kasi inaalok ko pa? Pumasok ito sa banyo at rinig ko ang
paliligo nito.
Haaaay… napakaarte naman ng isang iyon. Matapos
maligo ay bumalik ito sa kwarto. Wala pang labinlimang minuto ay lumabas na
itong muli ng kwarto at dumiretso na palabas ng bahay. Anak ng bulate! Sinong
magluluto ng almusal ko?!
“Aaaaarrrrrggggghhhhhh!”, sakto sa pagsigaw ko ng
inis ay bumukas muli ang pinto at iniluwa noon si Renz. Napatingin naman ito sa
akin sa pagtataka kung bakit ako sumisigaw. “Putsang langgam! Ang sakit
kumagat!”, palusot kong sabi habang iniinspeksyon ang aking paa. Hindi ko alam
kung pinaniwalaan nito ang sinabi ko dahil dumiretso agad ito pabalik sa aming
kwarto at ilang sandali lang ay lumabas nang muli.
“Bwisit!”, bulong ko sa aking sarili.
Ayaw ko man ay nagsimula na naman akong
mag-eksperimento sa kusina ni Kyle.
Bandang pananghalian ay nakabalik na si Kyle kasama
ang mga bata. May dala itong panghalian na ipinagpasalamat ko naman dahil hindi
pa din bumabalik si Renz. Nagkandabulo-bulol pa ako sa pagsagot kay Kyle nang
tanungin ako kung saan nagpunta si Renz.
“Okay ka lang ba?”, tanong sa akin ni Kyle.
“Oo, ikaw kamusta?”
“Okay naman, iiwan ko sana sa’yo yung mga bata.
Pupuntahan ko kasi si Aki. Gusto kong maayos na yung gulo sa amin. Okay lang
ba?”
“Oo naman. Wala naman akong pupuntahan ngayon eh.”
Matapos ihabilin ang mga makukulit na bata ay
nagpaalam na si Kyle.
“Kuyang may balbas, nasaan si kuyang mabait?”,
tanong sa akin ni Andrei habang hinihila ang damit ko.
“Hindi ko alam eh.”, walang gana kong sagot habang
nagababasa ng libro.
“Babalik ba sya? O niiwan nya na din kami ni ate?”,
seryoso nitong tanong. Napabaling naman ako sa malungkot na mukha ni Andrei.
“Babalik pa yon,
binili ka lang nun ng chocolate. Sige na, maglaro na kayo ng ate mo.”,
napangiti naman ang bata sa sinabi ko.
“Sana ibili niya ako ng taklong tsokoyeyt!”,
masayang sagot ng bata saka pumunta sa kanyang ate. Naiwan naman ako sa aking
kwarto na mag-isa. Hindi ko na naipagpatuloy pa ang pagbabasa dahil nabagabag
ako sa sinabi ni Andrei.
Paano nga kung hindi na bumalik pa si Renz?
Kasalanan ko pa yun kung nagkataon. Hindi. Wala naman siyang dalang gamit so hindi
pwedeng naglayas yun. Isa pa hindi niya kayang iwan si Kyle. Waaaaaahhhh!!!!
Ayoko ng ganito.
Mabagal na umusad na parang trapik sa EDSA ang mga
sumunod na mga araw. Halos dalawang lingo ang nagdaan pero parang walang
pinagkaiba ang bawat araw na lumilipas. Pumapasok si Kyle sa trabaho, maaga
ding umaalis sa bahay si Renz at late nang umuuwi. Naiiwan kami ng mga bata sa
bahay.
Wala pa din akong makuhang trabaho. Malapit na ako
sumuko sa paghahanap. Pinayuhan ako ni Kyle na subukan ko daw sa mga call
center, maganda naman ang kanyang rason na bukod sa malaki din naman ang kita
ay malayo na ma-trace pa ng mga magulang ko ang application ko sa mga bpo
company.
Mabuti pa si Kyle, nagkaayos na sila ni Aki. Ang
suwerte din talaga ni Kyle sa nobyo nito dahil pilit na iniintindi ni Aki ang
sitwasyon nila ni Renz. Maging ang mga bata ay mukhang nag-enjoy sa nakaraang
linggo. Ikinuha din ni Kyle ng tutor ang dalawang bata para hindi mahirapan ang
mga ito kapag bumalik sa pag-aaral sa isang taon. At masayang-masaya ang mga
ito na mag-aaral sila.
Si Renz naman ay galit pa din sa akin. Sa nakalipas
na dalawang linggo ay wala pa ata sa dalawpung salita ang nasabi nito sa akin.
Maaga itong umaalis sa umaga at kadalasan ay gabi na ito umuuwi nang lasing. Sa
ilang pagkakataon na nagkakasalubong kami ay parang hindi niya ako nakikita.
Ilang beses na din na tinangka ko siyang kausapin pero hindi niya ako
pinapansin.
Gusto kong iwasan si Renz pero ayaw ko naman na
makitang galit siya sa akin. Pambihira! Hindi ko alam kung anung gusto kong
mangyare sa buhay ko.
“Kuya Lui!”, malakas na sigaw ni Andrei habang
pumapasok sa kwarto ko. May dala itong papel sa isang kamay at crayon sa
kabila.
“Bakit?”, tanong ko rito.
“Tingnan mo oh!”, nagmamalaking sabi ni Andrei
habang idinuduldol sa mukha ko ang hawak niyang papel. Isa itong bakung-bakong
bilog na may weird na triangle sa gitna at dalawang maliliit na bilog sa taas.
“Ano to?”, tanong ko.
“Ikaw yan! Ang drawing nga kita eh, kamukha mo di
ba?”, magiliw nitong sabi.
“Parang hindi naman eh.”, reklamo ko. Mabuti pa ang
batang to, mas naging kasundo ko pa kesa kay Renz. Palibhasa ay kami lang ang
lagi na magkakasama sa bahay kaya napalapit na ang loob nito sa akin at hindi
na gaanong naasar sa mga biro ko.
“Ikaw nga yan! Payeho kaya kayo ng iyong.”
“Okay, sige na si Kuya Kyle naman i-drawing mo.”,
utos ko sa bata para hindi na ako nito guluhin.
“Kuya, galit ba sayo si kuyang lasing?”, seryosong
sabi ni Andrei na ang tinutukoy ay si Renz. Minsan kasing umuwi ng lasing si
Renz at nakita ng mga bata kung paano ito pagewang-gewang na pumasok sa aming
kwarto. Mula noon ay kuyang lasing na ang palaging tawag dito ni Andrei.
“Ha?! Bakit mo naman natanong?”,pagkakaila ko.
“Hindi ka niya nikakausap e.”, kaswal nitong sabi.
Nakalimutan kong matalino at mapagmasid nga pala ang isang ito. Hindi
nakaligtas sa kanya ang tampo sa akin ni Renz.
“Wala yon, wag mo na yung pansinin lagi lang lasing
ang kuya mo.”, sagot ko.
“Sa akin kaya galit sya? Hindi nya ko nikakausap
eh.”, malungkot na sabi ni Andrei. Oo nga naman, si Kyle lang naman ang
kinakausap ni Renz dito.
“Bakit naman siya magagalit sayo?”
“Eh ang tapon ko nga yung dahon nya di ba? Tapos
ang galit na sya.”, pagpapaalala sa akin ni Andrei. Sa kasamaang palad kasi ay
bumalik na naman sa bisyo niyang alak at droga si Renz. Noong minsang
pinakialaman ni Andrei ang gamit ni Renz ay nakita nito ang isang plastic ng
marijuana nito. Sa pag-aakalang kalat ay tinapon ito nung bata na ikinagalit ni
Renz. Natakot noon si Andrei, buti na lamang ay narinig ko ng sigawan ito ni
Renz at nasaklolohan ko agad ang bata. Ipinakiusap ko na lang kay Andrei na wag
na itong ikwento pa kay Kyle dahil baka lalo lang magkagulo.
“Hindi. Hindi yun galit sayo. Dali na i-drawing mo
na lang si Kuya Kyle para matuwa siya.”, tumango lang si Andrei at nagtatakbo
na palabas ng kwarto.
Ngayon ko lang naiintindihan kung bakit pilit na
tinutulungan ni Kyle si Renz. Kung bakit siya nakokonsensya sa kinahinatnan ng
kabigan. Pakiramdam ko kasi ay nasa pareho na kaming sitwasyon ni Kyle. Di ko mapigilang
sisihin ang aking sarili sa pagbalik ni Renz sa kanyang mga bisyo. Pati tuloy
ang mga bata ay nadadamay sa away namin. Kailangan ko na ata talagang ayusin
ang gusot sa pagitan naming dalawa bago pa ito lumala nang todo.
Pero paano ko gagawin iyon eh ayaw nga akong
kausapin ni Renz?
Kinagabihan ay pasado alas onse na pero hindi pa
din umuuwi si Renz. Mag-isa lang ako sa kwarto at malamang sa nahihimbing na
din sila Kyle at ang mga bata. Hindi naman ako makatulog dahil sa dami ng
iniisip. Kadalasan namay]n ay hinihintay ko talagang makauwi si Renz. May
sarili naman itong susi pero mas gusto kong hinihintay na nasa tabi ko na
siyang nakahiga bago ako matulog. Alam kong mukha akong tanga sa aking ginagawa
pero hindi ko naman mapigilan ang aking sarili sa gustong gawin ng isip ko.
Marahil ay nasanay na din ako.
Alas dose na ng marinig kong bumukas ang pinto sa
labas. Mukhang dumating na din si Renz at sa pusta ko ay lasing na naman ito.
Inusig na naman ako ng aking konsensya. Maya-maya ay nakarinig ako ng kalabog
sa labas, agad naman akong napabangon para tingnan ang lagay ni Renz.
Inabutan ko itong bumabangon mula sa pagkakatumba.
Mukhang sagad sa buto na naman ang ginawa niyang pag-inom. Lumapit ako para
tulungan siyang bumangon katulad ng lagi kong ginagawa sa tuwing umuuwi siyang
gumagapang sa kalasingan. Nang hawakan ko ang kanyang braso ay agad niya akong
hinawi palayo. Nagpumilit ako dahil mukhang hindi na niya kaya pa ang tumayo ng
mag-isa pero muli niya akong hinawi.
“Hindi mo na kayang tumayo.”, malumanay kong kausap
kay Renz para magpatulong na sa akin.
“Kaya ko ‘to. Hindi ko kailangan ng tulong mo.”,
hindi ko siya pinakinggan sa halip ay binuhat ko siya na parang bata at dinala
sa kwarto. Dahil sa kalasingan ay hindi na din ito nakapalag pa ng aking
kargahin papasok.
“Huwag kang tatabi sa akin.”, buong pait nitong
sabi sa akin ng maihiga ko na siya sa kama.
May naramdaman naman akong kurot sa dibdib nang
margining ang sinabi ni Renz. Hindi na ako nakipag-argumento pa at hinayaan na
lamang siya na magpahinga. Kinuha ko lang ang aking unan at lumabas na ng
kwarto. Pinasya kong sa sofa na lang matulog. Pero mailap ang antok. Hindi ko
magawang matulog. Hindi mawala ang kurot na kanina kong naramdaman sa aking
dibdib. Para bang suklam na suklam sa akin si Renz. Damn it!
****Renz****
12:53 pm, Wednesday
Sept 20
2 months later….
Mahigit tatlong buwan na simula ng
tumira ako kela Kyle pero wala naman masyadong pinagbago mula ng tumira ako
dito. Alak, sugal, drugs pa din ang laman ng sistema ko. Hindi pa din bumabalik
sa akin si Kyle. Wala na uli akong pera.
Naubos ko na ang perang
pinagbentahan ng aking kotse na gagamitin ko sana para makapag-negosyo. Naubos
ko na iyon kagabi sa sugal at may utang pa nga ako sa aking mga kasama. Shit!
Shit na naman ang takbo ng buhay ko. Hindi ko magawang bumangon sa pagkakahiga,
wala naman kasi akong mapupuntahan.
Sa wakas ay solo ko na ang aking
kwarto. Simula kasi nung sabihan ko si Lui na huwag nang tatabi sa akin ay sa
sofa sa sala na ito lagi natutulog. Hinayaan ko na lamang siya sa kanyang trip
dahil wala naman akong pakialam na sa kanya. Wala naman pala syang kwentang
kaibigan. Napailing na lang ako nang mapagtantong si Lui na naman ang iniisip
ko. Para kasi itong pulgas na hindi mawala-wala sa aking utak ng mga nakalipas
na araw.
Wala ding sawa ang isang iyon.
Ilang beses ko man siyang sungitan, hindi pansinin, barahin ay hindi pa din ito
tumitigil sa pangungulit sa akin. Hinihintay pa ata niyang masapak ko siya bago
niya ako layuan. Kung dati ay gusto ko ang ugali niya, ngayon ay nasusuya ako
sa ginagawa niyang pakikitungo sa akin.
Galit pa din ako sa kanya hanggang
ngayon. Akala ko ay kaibigan ko siya, kakampi. Hindi pala. Inuuto nya lang pala
ako. Ayaw ko sa lahat ay iyong mayabang na sinungaling. Mula noon ay pinasya
kong hindi na lang siya kausapin. Kung ako nga lang ang may-ari ng condo na ito
ay matagal ko na itong pinalayas.
Nang makaramdam na ako ng pagkalam
ng sikmura ay lumabas na ako ng kwarto. Katulad ng inaasahan ay wala doon si
Kyle, marahil ay pumasok na ito sa trabaho. Si Lui naman at ang mga bata ay
kumakain na sa lamesa ng kanilang tanghalian. Pinasya kong maupo muna sa harap
ng tv.
“Kuyang lasing kain ka na. Medyo
mayunong na magluto si Kuya Lui.”, imbita ni Andrei.
“Renz, kain na.”, parang sirang
plakang araw-araw na aya sa akin ni Lui pero hindi ko sila pinansin. Hinarap ko
ang tv na nasa Nickelodeon channel, sinubukan kong maghanap ng magandang
panuorin habang hinihintay na matapos kumain sila Lui. Ayaw ko sila makasabay
sa hapag.
“Eeeee, kuya spongebob na! Kanina
ko pa yun niaantay.”, sigaw ni Andrei sa akin. Bigla naman nagpantig ang tenga
ko at sinagot ang madaldal na bata.
“Kumakain ka di ba?!? Pagkain ang
harapin mo!”, bulyaw ko dito na nagpagtahimik sa kanya. Halata namang maiiyak
na ito sa aking pagsigaw. Nagpunas ito ng luha gamit ang isang kamay at bumalik
sa pagkain.
“Sige na Andrei, tapusin mo na ang
pagkain mo. Sa kwarto na lang tayo ni Kuya Kyle manuod ng spongebob pagkatapos
mo.”, rinig kong pag-aalo ni Lui sa batang nagpipigil ng hikbi.
Pagkatapos kumain ng tatlo ay
dumiretso na ang mga ito sa kwarto nila Kyle. Ako naman ay kumain sa harap ng
telebisyon. Halos maghapon akong nakatunganga sa harap ng tv. Nang magdilim na
sa labas ay naghanda na ako para gumimik. May kaunti pa akong perang naitatabi
na maari kong ipang-inom. Bahala na sa
mga susunod na araw.
****Lui****
09:48 pm, Wednesday
Sept 20
Hanggang ngayon ay iniisip ko pa din ang inasta ni
Renz kaninang tanghali. Hindi ako makapaniwala na nagawa niyang sigawan si
Andrei ng dahil lang sa palabas sa tv. Sa totoo lang ay hindi ito ang unang
beses na nangyari ang ganoon, katunayan ay napapadalas na ang pagiging aburido
ni Renz kahit na sa mga bata. Hindi ako nagsasabi kay Kyle dahil umaasa ako na
isang araw ay titigil na si Renz sa kanyang ginagawa.
“Hey, how are you?”, tawag ni Kyle sa atensyon ko. Hindi
ko namalayan na lumabas pala siya ng kwarto.
“I’m good, why?”, taka kong tanong.
“Look, I’m sorry. It wasn’t my intention to make
you a babysitter. I swear.”, wika nito. Ako kasi ang laging naiiwan para
mag-alaga sa dalawang bata. Nakalimutan ko na ngang maghanap ng trabaho dahil
doon.
“It’s no big deal Kyle. I’ve got nothing to do
anyway. And I’m sort of enjoying it now. I feel like I’m ready to be a dad.”,
nakangiti kong sagot sa aking kaibigan.
“Thanks. May nabanggit nga pala sa akin si Andrei
kanina, nagalit daw sa kanya si Renz?”, concerned na tanong ni Kyle.
“Yeah, about that.”, panimula ko. Kinuwento ko kay
Kyle ang nangyari kanina at mga nangyari noon. Iniwan ko na lang yung eksenang
nakita ni Andrei ang mga marijuana ni Renz sa kwarto. Ayaw ko naman na
mapalayas ni Kyle si Renz. Kita kong parang mga tunay na anak o kapatid na din
ang turing ni Kyle sa dalawang bata at kapag nalaman nito na nagdadala ng droga
sa bahay si Renz ay hindi itong mangingiming palayasin ang kaibigan.
“I don’t know, what’s going on with him now.”,
sumusukong sabi ni Kyle.
“I’m sorry there’s so little I can do to help.”
“No, you’ve done more than enough and I’m really
grateful for that.”, masaya niyang sabi sa akin.
“Sure. Kyle, I’ll go out tonight okay? I just
wanted to drink and unwind, if that’s okay?”, natawa naman si Kyle sa aking
sinabi.
“Umayos ka nga Lui, you sounded like a house boy
asking for leave. Pwede ka namang gumimik anytime. Iniisip ko ngang ikuha na
talaga ng yaya yung dalawa para hindi na ikaw ang naaabala. Hindi ka tuloy
makapaghanap ng trabaho kasi yung dapat na magbabantay sa kanila eh laging
lasing.”, napangiti na lang ako sa sinabi ni Kyle.
Dahil malapit lang naman sa condo ni Kyle ang mga
gimikan dito sa taguig ay pinili ko na lamang na maglakad. Nakarating ako sa
bandang Burgos circle sa hilera ng mga kainan at bar. Hinayaan ko lang ang
sarili ko na uminom at panoorin ang kaganapan sa aking paligid. Kahit papaano
naman ay na-relax ako. Pasado alas-dos na ako ng madaling araw nagpasyang
umuwi. Hindi naman ako lasing kaya naglakad na lang ako uli. Safe naman ang
lugar na dadaanan ko at kaya ko naman ipagtanggol ang aking sarili.
Habang naglalakad ay may nakita akong isang kotseng
nakaparada sa isang madilim na kanto. Namumukhaan ko ang kotseng iyon, kung
hindi ako nagkakamali ay iyon ang dating kotse ni Renz. May dalawang taong
nakatayo sa tabi ng kotse habang hawak ng dalawa pang lalaki ang isang lalake
na nagpupumiglas. Nakita kong sinikmuraan nung isang lalaking nakatayo lang
kanina yung lalaking hawak ng dalawa niyang kasama.
Hindi ko Gawain makiusyoso sa away ng may away pero
may nagtulak sa akin na lumapit sa kumpol ng mga taong iyon. Nang may sampung
metro na lang layo ko sa grupo ay napansin ako nung lalaking sumuntok sa taong
binubugbog nila. Hindi ko naman mamukhaan yung pinagtitripan nila dahil
nakayuko ito.
“Go away!”, bulyaw sa akin nung lalaki. Aalis na sana
ako nang magtaas ng ulo yung lalaking nasuntok. Nagulat ako na si Renz pala
yung kinakawawa nung apat na lalaki. “I
said go away!”, muling sigaw sa akin nung lalaki nang hindi ako umalis sa aking
kinatatayuan.
“Easy now, that’s my friend.”, turo ko kay Renz. “Ano
bang problema?”, tanong ko sa lalaki. Sinisikap kong daanin sa mabuting usapan
ang gulo. Dahil kung makikipagsuntukan ako ay tiyak na dalawa pa kami ni Renz
na mabubugbog. Halatang hindi na kaya pang lumaban ni Renz at malalaki din ang
katawan nung apat na lalaking bumubugbog sa kanya.
“Itong kaibigan mo ang lakas ng loob na umorder ng
ecstasy wala naman pala siyang pambayad.”, maangas na sabi ng kausap ko.
“Magkano ba yung nakuha niya?”,tanong ko.
“Twenty thousand.”, nakangising sabi nung lalaki. Mukhang
tinubuan pa nitong lalo ang presyo nung pukinginang droga na yun.
“You said its only three thousand.”, wika ni Renz
na putok na pala ang nguso.
“That’s the price of the drug and the trouble.”,
sagot naman ng pinagbilhan niya.
“Maybe we can negotiate this?”, pakiusap ko dahil
wala akong dalang ganung kalaking halaga.
“I’ll settle for ten thousand pero iuuwi mong
bungal tong kaibigan mo.”, naiinis nang sabi nang kausap ko. Shit talaga oh! Nang
hindi ako sumagot ay muli nilang sinikmuraan si Renz at kita ko kung paano siya
namilipit sa sakit. Mukhang kanina pa siya binubugbog ng mga ito.
“Here, you can have my phone.”, alok ko sa iphone
ko bilang pambayad.
“Mukha ba kaming sanglaan? Kung wala kang ibabayad
umalis ka na, at wag mong tatangkain magsumbong sa pulis kundi pasasabugin namin
ang bungo ng kaibigan mo.”, pagbabanta nito saka ipinakita ang baril na
nakaipit sa pantalon nito. Muli namang pinaulanan ng mga kasama nito ng suntok
si Renz. Nakita kong dumurugo na ang bibig nito.
“Damn!”, bulong kong mura saka sinimulang hubarin
ang relo ko.”Here”, abot ko sa aking relo.
“What do you want me to do with that shit?”, tanong
muli ng kausap ko na mukhang sagad na ang pasensya.
“It’s not just a watch, it’s Patek Philippe.”,
bigla naman nagningning ang mata ng drug dealer na kausap ko. Nang akmang
kukunin na nito ang relo ay bigla ko itong binawi. “ On one condition, never
sell him any drugs again.”, wika ko.
“Sure. Deal. “, nakangisi nitong sagot saka kinuha
yung relo sa aking kamay. Agad naman silang sumakay ng mga kasama niya sa
kanilang kotse. Marahil ay natatakot na magbago pa ang aking isip. Nilapitan ko
naman si Renz na nakahandusay sa kalsada.
“Hey!”, tawag ko dito habang tinatapik ang mukha
dahil mukhang nawalan ito ng malay.
“Where are the shitheads?”, tanong nito sa akin
habang pilit na binubuksan ang magang mata.
“Damn you.”,napamura na lang ako. Gusto ko sana
siyang dalin sa ospital pero naisip ko na baka kuhanan ito ng dugo at makitang
positive sa drugs kaya minabuti kong iuwi na lamang siya sa condo.
Nang makarating kami sa bahay ay inihiga ko muna si
Renz sa sofa para linisin ang sugat nya. Hinubad ko ang suot niyang t-shirt
saka pinunasan ang kanyang katawan. Biglang bumilis ang tibok ng aking puso,
tila kalian lang mula ng makaramdam ako ng ganito para kay Renz. Hindi ko
akalain na matapos ang ilang buwan niyang hindi pagpansin sa akin ay ganito pa
din ang aking magiging reaksyon.
Nang masiguro kong maayos at malinis na ang kanyang
katawan ay binuhat ko na sya papasok sa kanyang kwarto. Nang maihiga siya ng
maayos ay lalabas na sana ako ng magsalita muli si Renz.
“Stay.”, parang aso akong inutusan niya. Ayaw ko
man ay kusang nahiga ang aking katawan. Nanatili ako sa ganoong posisyon ng
ilang minuto. Para akong tuod na nakahiga sa tabi ni Renz. Akala ko ay tulog na
siya pero muli siyang nagsalita.
“You want me to forgive you?”, mahina nitong sabi
sa akin.
“Yeah, i-I’m sorry for what I did.”, parang may
bara sa aking lalamunan at hindi ako makapagsalita.
“Shhh, dumapa ka na lang.”, bulong nito malapit sa
aking tenga. Para naman akong nakuryente sa simpleng bulong niyang iyon. Tila isa
akong alipin na sumunod sa kanyang nais. Pinikit ko ang aking mata at hinintay
ang susunod na sasabihin ni Renz.
Nakasuot lamang ako ng t-shirt at shorts ng mga
sandaling iyon. Maya-maya ay nararamdaman ko na unti-unting ibinababa ni Renz
ang short ko. Nabigla ako sa kanyang ginawa at awtomatiko akong napahawak sa
kamay niyang naghuhubad sa aking pang-ibaba. Bago ko pa man matanggal ang kamay
niya ay biglang dumagan sa akin si Renz.
“Renz!? What are you doing?!?”, alarma kong sabi.
“Wag ka nang gumalaw, tiisin mo na lang.
Masasarapan ka din. Gusto mong patawarin kita di ba? Kakausapin na uli kita
kapag tapos nito.”, sulsol niya sa akin habang pilit ko siyang inaalis mula sa
pagkakadagan sa akin. Mukhang wala pa siya sa tamang pag-iisip at
iniimpluwensyahan pa din ng droga ang kanyang pag-iisip. Kahit na lasing at
high ay malakas pa din si Renz. Ramdam ko ang pamumutla ko ng tumama sa aking
hubad na likuran ang kaselanan ni Renz na parang bakal na sa tigas. Nagsimula na
akong mag-panic at lalong nilakasan ang pagtulak kay Renz.
“Renz no!”, pigil kong sabi, ayaw ko na magising
sila Kyle at datnan kami sa ganitong ayos.
“I like you.”, bulong nitong muli sa aking tenga
habang nakadagan pa rin sa akin. Sinimulan niyang halikan ang puno ng aking
tenga pababa sa aking batok papunta sa aking leeg.
Para akong nakulong sa isang malakas na hipnotismo
at hindi na ako makawala pa. May isang switch na nabuksan sa kalooban ko na
nagpaliyab sa aking damdamin. Paulit-ulit na sinasabi ni Renz ang mga katagang ‘I
like you’, mga katagang nagpapahina sa aking depensa. Ang kaninang marahas na
pagpalag ay unti-unting humina, ang kaninang takot at kaba ay napalitan ng
libog at pagkasabik, ang pagtutol ko ay napalitan ng pagpayag. Pagpayag sa
isang larong hindi ko alam ang katapusan, larong malaki ang nakataya, larong
hindi ko inakalang lalaruin kasama si Renz.
Nang maramdaman ni Renz na hindi na ako
nagpupumiglas ay itinapat na nito ang kanyang sandata sa aking butas, bahagyang
dinuraan at walang seremonyang ipinasok bigla. Napakagat na lamang ako sa aking
unan nang kumalat ang nakakabulag na sakit sa aking likuran. Kirot. Hapdi. Sakit.
Hindi ko alam kung saang direksyong ipapaling ang aking ulo para mawala ang
sakit. Hindi pa humuhupa ang sakit buhat sa unang ulos ni Renz ay muli na naman
itong umulos ng ubod ng lakas. Panibagong hampas ng sakit na nagpadiin ng kagat
ko sa unan.
“I love you Kyle. . . .”, isang sampal ng
reyalidad. Isang mas nakabibinging sakit. Bago pa muli maproseso ng aking utak
ang mga nangyayari ay nasimula nang mag-urong sulong ng mabilis si Renz habang
paulit-ulit na binibigkas ang pangalan ni Kyle.
Hindi ko na iniinda ang sakit ng kanyang pagbayo sa
akin dahil mas nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ko sa aking dibdib sa
tuwing binabanggit niya ang pangalan ni Kyle sa kanyang bawat ulos.
“Oh, Kyle. . .”, muling ungol ni Renz. Tuluyang tumulo
ang aking luha. Luha dahil sa sakit at awa sa sarili. Sinubukan kong pumalag
muli pero huli na. Gusto kong itigil na ang laro pero talo na ako. Gusto kong
bawiin ang puso ko pero hawak na ito ni Renz.
Lumuluha kong tinapos ang aking sinimulan. Tinitiis
ang bawat salitang lumalabas sa bibig ni Renz na parang kutsilyong humihiwa sa
aking dibdib. Hindi iniinda ang sakit, sinusubukan maging matapang, pilit
binibigyan ng kakarampot na dignidad ang sarili. Pero sino bang niloko ko? Isa lang
namang ang kinalabasan ko ngayong gabi: pantanggal libog, pampawi ng init,
parausan.
Tatlong malalakas na ulos ang pinakawalan ni Renz
hanggang sa siya ay makaraos. Napakagat ako sa aking mga labi hanggang sa ito’y
dumugo. Nang matapos ay umalis sa pagkakadagan sa akin si Renz at nahiga
patalikod sa akin. Naiwan akong nakadapa at nakababa pa din ang short. Ramdam ko
ang pinaghalong dugo at dagta ni Renz na umaagos sa aking likuran. Wala sa
sarili kong itinaas ang aking short. Kahit
na mahapdi pa ay pilit kong itinayo ang aking sarili para maglinis sa banyo.
Pinahid ko ang aking luha. Walang nang silbi pa ang
mga luhang iyon. Hindi na noon maibabalik ang nawala na, hindi ko na mababawi
ang nabigay ko na, hindi na noon mababago ang nangyari na. Ika-ika akong
pumasok sa banyo. Binuksan ko ang shower at naligo. Ang kaninang alab ng aking
damdamin ay nawala na, maging ang mabilis na pintig ng aking puso ay humupa na.
Naalala ko ang gabi na nagtalo kami ni Renz, sinabi
ko sa kanya na ang taong nagmamahal gumagawa ng mga bagay o sakripisyo, hindi
para sa ikaliligaya ng kanyang sarili kundi para sa ikaliligaya ng taong mahal
niya. Sakripisyo bang matatawag ang ginawa ko o katangahan? Ang sakripisyo ba
kailangan pa kahit na ikaw lang ang nagmamahal? Hanggang saan ang dapat mong ibigay
bago ka maawa sa sarili mo at sabihing tama na?
…to be cont’d…
Author’s
note:
Hello! Muli ay gusto ko magpasalamat sa mga
mambabasa ng kwentong ito. Thank you din sa palagiang nag-iiwan ng comments at
nagpapadala ng message sa akin sa fb/twitter/mail, sobra ko pong naa-appreciate
iyon. Malapit na akong maging busy uli sana ay matapos ko na angkwento bago
mangyari yon hahaha! Maraming salamat po sa matyagang paghihintay!
You may add/follow me on:
Facebook: kevinross0321@gmail.com
Twitter: @kivenross
Gmail/Google+: crayonross@gmail.com
“People accept the love they think they deserve…”
-Perks of Being a Wallflower, 2012
Happy reading everyone!
----crayon
Bakit biglang nagtwist? Thanks for the update.
ReplyDeleteNakakaawa si lui
ReplyDeleteWow may update na.
ReplyDeleteKaso habang binabasa k ung chapter nalungkot ako, nakakainis si renz!
sarap sapakin si renz!
ReplyDeletemahal cguro ung relong un, bka minana pa nya sa mga ninuno nya.. masakit sa dibdib tong chapter na to mr author
ReplyDeleteAng sakit nmn noon para ky lui binigay n niya ang sarili tpos ibng tao pla ung gusto niyang kasama.....sana nmn author matuloi sa love story ni lui at renz
ReplyDeleteJ_05
Shocks, naiyak ako dito. Grabe si Renz. I have loved Lui's character ever since, reading this made me love him even more. Ang sakit, I mean not literally. Haha Grabe gusto ko na mabasa yung next. I want to know Renz's POV. Hay Lui Lui, I think he deserves more than that. Tsk
ReplyDeleteMarvs
Bwisetttt di ako makaget over dito!!!! Bwiset ka Renz, Lui doesn't deserve that.
ReplyDeleteCrayon, I tried DM-ing you sa twitter, I don't why but I think it's disabled. Haha Nkakahiya kasi iadd ka sa FB. Anyway, ang galing mo. Yun lang. :-D Marvs
Damn you, renz. I fvkn hate you for doing that to lui. He's nothing but a nice guy to you. I fvkn curse you to the fvkn bone. After that night, ill bet you'll never treat lui the way you promised. Uugghh!!! Such guys.. whew! Pain in the ass!
ReplyDelete-GaMeboy
Wahhh ang sakit naman... :(
ReplyDeleteDouche bag that's what you are renz. Coward!
ReplyDeleteUmalis k n sa bahay, lui. Please.
ReplyDeleteBakit ang galing mo crayon? Ikaw na yung pinakainaabangan kong author dto. I guess kaya mong mkipagsabayan kay sir mike. Pero magkaiba kyo sumulat. At mas gusto ko ung sayo. :) haha
GBMe :)))
That guy, Renz is Self-Centered. Selfish, Immature and Bully. Lui needs RESPECT naman! Mr. Kiddo
ReplyDeleteKawawa naman si Lui.
ReplyDeletesalamat sa update mr. crayon... nakaka-inis si renz.. pero sana naman sila nalang talaga ni lui.. mahal naman na ni lui si renz eh...
ReplyDeletearejay kerisawa, Doha Qatar
I kinda followed(and still following) Renz's character since LSI and he's this I hate to love and Lui's has been annoyingly endearing. I found Lui is starting to become that Kyle before the turnaround, but I know it's only a matter of time when Lui becomes that annoyingly endearing Lui again. And man, I feel for Lui big time for what just happened. That was damn painful. And for a first, it may not be romantic at all but it's something Lui and Renz will always remember - for all the good and bad reasons. Yeah I know you'll be busy really soon. But hey, don't you dare leave us all holding our breath. And don't forget your promise of treating me of some beer. Btw, pag pinasok mo si Lui sa call center, alam mo na kung saan. Hahaha! But really, Crayon aka @kivenross, this chapter by far is my favorite of Starfish. Galing mo talaga! Sumabay ka pa sa pagkapanalo ng Maroons ha. Magpa-bonfire ka rin sa ending nito ha. Hahaha! Cheers, my friend! - Kris
ReplyDeleteRenz, Lui needs RESPECT. He has class act, dignity and he is well educated as well. After he bailed you out from those hoodlums risking his priceless possession, you MISTREATED him. Worse yet you raped him! You need to get to REHAB. Kawawang Lui. - Mr. Anon
ReplyDeleteRenz, dapat sa yo ay REHAB. Addicted ka nang masyado sa droga.
ReplyDeleteHinde dapat tinotolerate na mag stay pa sa bahay ni kyle si renz, baka makasakit pa sya, dalhin na dapat sya sa Rehab center ASAP! - Concerned
ReplyDeletePerson
Hey at Anonym 10:56 PM, Sorry, but you need to rephrase and correct your Grammar structure bro, I didn't understand every single word. What is your point? Duh! like what you said 'Annoying' Mr. Corrector
ReplyDeleteI feel sorry for Lui... I like he's character here, he's that strong guy, mayabang, astigin, pero mabait pla at npakatalino.. And I hated that Renz since this story "Starfish" started.. He's been a jerk, a maniac, a selfish person... sheesh, nkakainis.. kawawa tlga si Lui, great job author.. ;) I like this chapter so far.. Can't wait for the next chap.. sana meron na agad.. hehehhe
ReplyDeleteNaawa ako kay Lui! Letse! Buwisit na Renz yan oh! ~Ken
ReplyDeleteGuys, bad news.. Nasira po yung laptop ko, baka di ko agad masundan tong chapter na to... Sabi kasi nung tech baka 2-3 weeks pa daw bago mabalik kasi dadalhin pa daw nila sa manufacturer... :(( so baka hindi muna ako makapagsulat o baka usad pagong ung updates natin... Sorry talaga...
ReplyDeleteKris- about thr beer thing, i think it's d other way around... :))
Sa mga nagiwan po ng comments maraming salamat sa inyo... Pasensya na medyo mapuputol ang excitement nyo...
---- crayon :(
OMG!!!!! Pero ok lang maghihintay parin ako ng UD kahit gano ka tagal
DeleteI feel so sorry for Lui. He sacrificed for nothing. SHAME on you Renz! stop acting like a Bully and a MANIAC! Lui needs some RESPECT. Great story Mr. Crayola. Ooops Mr. Crayon pala, I'm Mr. Marker.
ReplyDeleteanong nagyari dito ang kuwento na ba ay about kila lui at renze anong nagyari kay kyle at aki...
ReplyDeletehoy kyle paalisin mo na iyang si renze sa BAHAY MO PAR MAGKAAYOS NA KAYO NI aKI...NORMAL LANG NA MASAMA ANG GINAWA MO KAI8 MASKI SINO ANG TANUGIN HINDI LANG KAIBIGAN SI RENZW KASI MAHAL KA AT KARIBAL NI aKI ANO ISIPIN MO KUNG ANG KARIBAL AY KLASAMBAHAY NANG TAONG MAHAL MO KATANGAHJAN... KYLE GUMIDING KA HUWAG MONG SIRAIN ANG KUWENTO MO...
ReplyDeleteHow dare you renz mistreated lui! Binaboy mo sya! You need Counseling and rehab. Malala ka na! A Rapist and a Maniac too! You're nothing to Lui.
ReplyDeleteKris - sumakit ang ulo ko. Please rephrase your grammar! Wala akong naintindihan. Tagalog na lang sana. :))
ReplyDelete- Vic
Kapal naman ng mukha ni Renz, MANIAC na, Pabigat pa, at VIOLENT pa. Wala na syang ginawang mabuti. He needs JAILTIME baka mapatay pa nya ang mga bata pati rin si Kyle at Lui. Very ABUSIVE na sya. This story is not meant for him, dapat itong sequel na itoy Love story kay Lui. - Vic
ReplyDeleteKawawa naman si Lui, inabuso nang Maniac, Drug Addict at Rapist na si Renz. He's a Coward guy! -Yong A.
ReplyDeleteThis chapter reminds of the song, "How To Save a Life" ng The Fray.
ReplyDeleteAnyways, I just found out na GoT Junkie ka rin pala Mr. Crayon (stalker-ish, I know). Apir!
--BOOM
P.S. The Lannister's sends their regards. Hihihi!
Waaaah!!! Namimiss ko na ang game of thrones!!!! :)) uu Boom medyo adik nga ako sa Got! Valar morghulis! Lol
Delete--crayon
Valar dohaeris!
DeleteIt sucks to wait for another year bago mapanood yung next season-- so yeah, I feel you.
(Napa-nerdy na ng thread na 'to, hahaha!)
--BOOM
next chapter plz...,
ReplyDeleteok na kaya laptop ni crayon? miss k na to
ReplyDeleteok na kaya laptop ni mr author? sana may kasunod na.. miss k na si lui
ReplyDeletejey
I kept on refreshing my page to see if there's already an update, but Chapter 17 still not posted. I'm still waiting Mr. Author. Kudos to your work. God Speed !
ReplyDelete-Makee
ayos na laptop mo crayon? update na pls
ReplyDeletenkakabagot mag antay ng wala........
ReplyDeletenaayos na po ba laptop mo crayonbox?
ReplyDeleteBakit nawala na ang update?
ReplyDelete-Mr.Autor 5 times q n p0h nbsa e2..,wla p p0h b ksun0d n2..,pls update kna...,
ReplyDeleteupdate na po. eto pa naman inaantay k na story dito..
ReplyDeletecrayon, ok na laptop mo?
ReplyDeletenext chapter na po napaganda at nasasabik na ako sa susunod na magaganap. maraming salamat sa may-akda napagaling mo :)
ReplyDeletecrayon? update na pls.
ReplyDeleteupdate na pls mr author
ReplyDeletena comatose ata c crayon.....
ReplyDeleteim really sorry, i really have a lot of things on my plate and im trying so hard to finish at least 1 chapter... so sorry for the long wait please understand thanks... --- crayon
ReplyDeleteHi Mr. Author, just take your time but please don't disappoint me kasi ito na lang talaga ang binabasa ko sa blog nato kasi lahat halos ng magaganda at may sense na kwento hindi na nag-update at sana wag ka magaya sa kanila.
DeleteI am a big fan.
Thanks a lot!
seanm1669
babalik pa ba si crayon?
ReplyDeleteCrayon. Update na
ReplyDeletemiss k na lui.. update na crayon
ReplyDeleteHai di naman tinapos ang isang magandang story
ReplyDeleteCrayon ang storya mo lng talaga ang inaabangan ko dito. Am a big fan of yours. Saludo ako sa talino mo sa pagsulat. Please update soon.
ReplyDeleteThanks!
babalik pa ba si crayon?
ReplyDeleteMr.crayon hanggang ngayon nagiintay parin kami sa bagong UD mo....,
ReplyDeleteHUHU WALA PA RING UPDATE #laslas
ReplyDeletekaiyak na itu I thought pa man din na finished work na 'to :(((((
ReplyDelete