Love Is... Chapter 07

AUTHOR'S NOTE: Maraming salamat muli sa lahat ng nagbabasa sa akda ko na ito. Ito'y isang mahabang update guys! :D

Ako ay natutuwa sa buhos ng comments sa dashboard ng Chapter 6. I thought, si Vienne Chase lamang yung nagcomment dun. Haha. And dahil sa pagkagulat ko, napa-O na naman yung bibig ko. Nyahahaha. I love you guys! Napasaya niyo na naman ako. :D

Maraming salamat pa rin kila Kuya Ponse at Kuya Mike sa patuloy na pagbigay ng opportunity sa pagpost ng akda ko na ito dito sa blog. Thank you so much po!

Kay Babe, na inspirasyon ko. Toinks! Dahil sa kanya, hindi ako nakakapagsulat. Nyahahaha. Joke Babe! :D

Humihingi ako ng tawad sa aking mga kaibigang sila Vienne Chase, CarlosBlue Rose at Jace Aljayu, dahil hindi ko pa rin mabasa yung mga akda nila. Wala pa rin kaming internet!! Pati na rin doon sa Final Requirement ni Gio Yu! Hayst! Kelan kaya nila aayusin to? Kainis!

Kay K! aka GREEN na grabe kung kelegen. Grabe! Haha. Thank you!

Sa aking kaibigan na si JIM XD, na nagpapabati. O ayan? Haha. Kausapin mo na si Kuya Ponse tungkol sa ipopost mong story. :D

Kay Ei Ji, na liker ng mga post ko. :D Sino ka nga sa Blogger? :D

Kay BHARU na unang nagcomment! Yay! Don't worry, ikaw na rin naman nagsabi na, kapag may lungkot, may darating din naman na saya.

Kay ALFRED OF T.O., I don't know kung meron na, gawa lamang ito ng aking imahinasyon. Kaya PEACE! Kung pinahahighblood ko kayo. Nyahahaha. Okay na okay lang sa akin na tawagin mo akong RYE. No problem!

Kay MARVS na nahihilo ata sa komplikasyon na nagaganap. Haha. Let’s see what will happen next sa mga to. Haha.

Kay GEOLOGY STUD. Teka? Sino ka? Friend ba kita sa Facebook? Naiintriga ako eh. Haha. Salamat sa pagtatapos ng pagiging SILENT READER mo. Haha.

Kay ANGEL, sorry talaga kung natagalan ako dun ha? Hehe. Bumawi na naman ako ng bongga di ba? Hehe. About Eli’s past, I’ll think about it, hindi ko pa talaga alam kung ilalagay ko ba or sa separate story. Hindi natin alam.

Kay JIHI NG PAMPANGA, oo nga no? Pero, sabi nga nila, pagkatapos ng lungkot, may saya pa ring darating. Magiging masaya na siya, magugulo lang ang utak niya dahil sa pag-ibig. Nyahahahaha.

Kay PRINCE JUSTIN, speechless ka ata ngayon Red? Haha.

Kay KRVT61, sorry brother. Tahan na. Tapos na ang malulungkot na araw.

Kay JOHNNY QUEST (CALLE ASO), Maraming salamat! Wag nan gang SER! Haha! Rye na lang.

Kay YELSNA REYES, walang-anuman.

At sa dalawang ANONYMOUS, pakilala kayo next time ha? Kahit codename lang. Para naman mamention kayo dito. Thanks for reading, though!

Don’t forget to leave your comments guys!

If may time pa kayo, dun sa hindi pa ako friend at hindi pa group members, feel free to add!

www.facebook.com/theryeevangelista

www.facebook.com/ryeevangelistasstories

Ayan! Enough for the ‘greetings’. Sooo! Heto na siya! Chapter 7, enjoy guys!

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

CHAPTER VII

Red’s POV

Nakatayo kami ngayon sa puntod ng Ate Karisma at Kuya Terrence ni Riel. Katabi nito ang puntod ng mga magulang niya. Nakiusap kasi si Riel na dito na rin lamang ilibing ang kanyang kapatid at ang Kuya Terrence. Mabuti naman at maunawain ang pamilya Chua.

Tahimik lamang si Riel habang hinahaplos ang lapida ng kanyang Ate Karisma at ng mga magulang.

Nasa iisang puntod kasi ang mga magulang nito, katabi naman ang nasa iisang puntod din ng magkasintahan, alinsunod sa hiling ni Riel.

Humihikbi pa rin ito simula nang tuluyan ng tabunan ng lupa ang kabaong ng magkasintahan.

Riel is strong. I know he is. Nakayanan niya nga lahat ng palpak kong plano just to be noticed. Yung pagkawala ng mga magulang niya. I know he’ll get through all of these.

Naiwan kaming dalawa rito sa sementeryo dahil sa hiling na rin ni Riel. Actually siya lang dapat ang maiiwan dito, but I insist to accompany him. Even Brett didn’t have the will for me to leave Riel here alone. Pero, di alam ni Riel na nandito pa ako.

Hangga’t maaari, ayokong mag-isa siya. Depressed people are almost like that. Kapag nag-iisa, maraming naiisip na mali. I know Riel would not do that, gusto ko lang makasiguradong maayos ang kalagayan niya.

Call me overprotective, but I will never let Riel do wrong things.

Napapraning lang siguro ako, basta! Gusto ko naman tong ginagawa ko.

Dumistansya lamang ako sa kanya, dahil alam kong kailangan niya talagang mapag-isa ngayon.

“Ma… Pa… Ate… Paano na po ako ngayon?” Aniya. Umiiyak din ito sa pagitan ng pagsasalita.

Naaawa ako sa kanya. Hindi ko mapigilan, kahit nakiusap siya saamin ni Brett, na huwag siyang kaawaan. That he’ll get through these. Pero, I can’t help it. Seeing him in this situation is unbearable. Gusto ko mang daluhan siya, pinigilan ko ang aking sarili sa pangakong binitawan ko sa kanya.

Iyak lang siya ng iyak. Nakatanaw lamang ako sa kanya.

“How is he?” Saad sa aking ng isang pamilyar na boses. Napalingon naman ako sa aking likuran. At hindi naman ako nagkamali.

Ang kambal.

“Bakit kayo nandito?” Medyo pagsusuplado ko.

“Gusto lang naming ipaabot ang pakikiramay namin kay Riel.” Mahinahong paliwanag ni Eri. Tumango naman ako sa kanya. Actually, okay lang saakin kung siya lang ang pumunta.

Ibinalik ko na lamang ang aking tingin kay Riel. He’s still on his knees, caressing the graves of his family. Umiiyak pa rin.

“Masaya ka na sana. Ulila na talaga si Riel. Di ba yun, yung ipinamukha mo sa kanya?” Walang-lingon kong saad sa hangin. Mababakas dito ang diin. Alam naman ng dalawa kung sino ang pakay ko sa mga salitang yun.

“I’m sorry.” Paghingi niya ng tawad.

“Sorry?” Nag-igting ang aking bagang. “Bakit mo sa akin sinasabi yan? Sa akin ka ba may kasalanan?” Dagdag ko.

“Hindi ko naman intensyon na masabi yun sa kanya. Nainis lamang ako’t hindi siya tinatamaan ng pang-aasar ko.” Saad niya.

Nakayuko lamang sa tabi niya ang kapatid.

“Eh putang-ina! Nagawa mo na!” Napalakas na ang boses ko. Napabalikwas naman sa kinatatayuan si Eri. Napatingin tuloy ako sa kinaroroonan ni Riel. Buti hindi niya ako narinig. “Sana man lang kinilala mo muna siya, bago ka nanghusga di ba?” Pinigilan ko na ang sarili ko sa pagsigaw.

Oo, binully ko si Riel. Pero that’s on purpose. At ni isang beses, hindi ko siya inakusahan ng kung anu-ano.

Tanging tango na lang ang naisagot nito sa akin.

“You better ask him for apologies. I don’t know kung tatanggapin niya, pero subukan mo. Hindi mo dapat sa akin sinasabi yan lahat.” Dagdag ko.

Tumango naman ito bilang tugon muli sa akin.

“Uhm. Iiwan na lang namin to sayo.” Ani Eri sabay abot sa akin ng bulaklak na nasa basket. “Pakicondolence na lamang kami. We’ll talk to him na lang sa school.” Dagdag niya.

Inabot ko naman ito sa kanya. “Salamat. Sasabihin ko sa kanya ang inyong pakikiramay.” Saad ko.

Nagpaalam naman na yung dalawa sa akin.

Sa aking pagbabalik tanaw sa kinaroroonan ni Riel, nakatayo na ito.

Oras na siguro para lapitan siya.

Riel’s POV

Nagulat na lang ako sa pagsulpot ni Red sa tabi ko. Mabuti na lamang at humupa na ang pag-iyak ko.

“Oh, andito ka pa pala?” Tanong ko sa kanya.

Tanging tango lamang ang isinagot nito sa akin.

“Ito o, bigay nila Eri at Eli. Condolence raw.” Sambit niya kasabay ng pag-abot nito sa akin ng nasa basket na mga bulaklak. Agad ko naman itong kinuha at inilapag sa gitna ng puntod ng mga magulang ko at nina Ate Karisma at Kuya Terrence.

“Nasaan sila? Sana nakapagpasalamat man lang ako.”

Napailing naman ito sa tanong ko. “Umalis na. They think you will be needing time. Kaya sa school ka na lang daw nila kakausapin kapag okay ka na.” Saad nito.

Napatango na lang ako.

Ibinuhos ko na ang lahat ng sakit na nadarama ko kanina. Salamat na rin at nakapag-isa ako matapos ang libing.

“Okay na ako.” Saad ko sa kausap ko habang nakatingin pa rin sa puntod ng pamilya ko.

Nakatingin lamang ito sa akin. Tinatanya lahat ng aking sasabihin.

“Salamat Red, for always being there when I needed.” Napabuntong-hininga pa ako. Nakikinig lamang ito sa akin. Napatingala ako sa langit. “Kahit mahirap, kakayanin ko. Basta andyan kayo. Si Brett, mga kaibigan ko… at ikaw… I think, mapapadali ang pag-ahon ko.” Ito naman ang gusto nila Mama, Papa, Ate Karisma at Kuya Terrence na gawin ko.

Nadama ko lang ang isang haplos sa aking likod.

Napatingin naman ako sa kanya.

Pano nga ba niya ako naintindihan agad? He’s my mortal enemy back then. Pero ito siya ngayon, doing his best just to comfort and make me feel that he’s always here for me.

“Narito lang ako lagi. Yan ang pakakatandaan mo.” Saad nito. Isang matamis na ngiti ang kasunod nito.

Ewan ko nga ba. Tuluyan ko na ngang napatawad ang isang Jared Isaiah Ariola. Mukhang totoong nagpapansin lang siya sa akin back then. I’ll ask him some other time.

Napangiti na rin lamang ako sa nakikita ko. Maswerte ako’t nakita ko ang side niyang ito.

Hinatid lamang ako ni Red sa bahay pagkatapos ng mahaba-haba kong pagmuni-muni sa sementeryo. Pagkarating ko noon sa bahay ay nadama ko kaagad ang pangungulila sa aking pamilya. Ulila na nga akong lubos. Parang napakalaki ng bahay na ito para sa akin.

Hindi na ako makaiyak noon, halos naibuhos ko na doon sa sementeryo. Kaya’t wala na akong nagawa kung hindi ay ang matulog na lang.

Kinabukasan, dama ko pa rin ang katotohanan na mag-isa na ako sa buhay. Magpapakatatag na lamang ako. Gagawin ko lahat ng sinabi sa akin ni Ate, though I’m not sure if that dream was true. Kasi meron naman talagang ganun di ba? Someone’s talking to you inside your dreams. Naniniwala pa naman ako sa kaluluwa’t mga engkanto. Pero hindi naman ako takot. Medyo lang. Lols!

Natawa na lang ako sa aking mga iniisip. Ito ang tama, I need to move-on with my life para maabot ko ang mga gusto ko. I can support myself na naman, siguro. Maghahanap na lang ako ng part time jobs, kung kakayanin. Nag-offer sana ang pamilya ni Kuya Terrence ng assistance, pero tinanggihan ko iyon. Nakakahiya kasi.

I know, that they’re just concern about my life after what happened, pero sabi ko sa kanila na ako na lamang ang gagawa ng paraan. Scholar naman ako, kaya ang poproblemahin ko na lang ay ang kakainin ko araw-araw, baon, pambayad ng kuryente’t tubig at mga karagdagang gastusin sa paaralan. Magtitipid na lang siguro ako. Basta raw kapag walang-wala ako, nariyan lamang daw sila’t handang tumulong sa akin.

Linggo ngayon, 10 days din akong hindi nakapasok buhat nang mangyari lahat. 2 weeks na lang at prelims na namin. Ang dami kong namiss na lessons, pero dahil best friend ko si Brett, nabigyan ako ng kopya lahat ng mga naituro noong wala ako. Napaka-thoughtful talaga nitong best friend kong ito. Sino ba ang hindi mahuhulog ang loob sa kanya?

Hayst! Heto na naman ako. Erase! Erase! Move on na nga ako! May Brett at Red na bumabagabag sa isipan ko. Pero about that, di na pwede ang best friend ko. Haha.

Pumunta na lamang ako sa simbahan pagkatapos kong maligo. Bibisita ako sa sementeryo. Magiging hobby ko na siguro ang pagpunta doon.

Taimtim akong nagdasal nang magsimula ang misa. I’ve lift all my worries, and fears sa magiging buhay ko na ngayon. I know that He has reasons for all of these. Kaya gaya ng sabi ni Ate sa akin, I won’t blame Him. I’ll still believe that things happen for a reason.

Pagkatapos ng misa dumiretso na ako sa sementeryo. Bumili ako ng isang bouquet ng bulaklak at apat na kandila.

“Ma… Pa… Ate… Kuya…” Napabuntong-hininga ako. Namumuo na naman kasi yung luha sa gilid ng mga ko. “Sana kayanin ko ‘to ‘no?” Dagdag ko. Nakaupo ako ngayon sa pagitan ng dalawang puntod. Maayos na kasi yung puntod nila Ate. May Bermuda grass na ito gaya ng kila Mama at Papa.

*Riiiiiiiiiiiiing… Riiiiiiiiiiiiing… Riiiiiiiiiiiiing…

Agad kong kinuha ang cell phone ko sa aking bulsa. Sino kaya to? Nagmomoment ako rito eh.

+639123456789 Calling

Huh? Sino naman tong number na to?

Sinagot ko na lang.

“Uhm… hello, sino—“

“Asan ka?” Tanong ng nasa kabilang linya. May pag-aalala sa boses nito.

“Huh? Nasa sementeryo. Bakit? Sino-- ito?” Sagot ko. Agad nang naputol ang linya pagkasagot ko sa tanong niya. Weird naman nitong tumawag sa akin. Di man lang nagpakilala.

Ibinalik ko na lang sa bulsa ko yung cell phone ko.

Medyo pamilyar yung boses, pero di ako sigurado eh.

Kibit-balikat na lang ako.

Itinuloy ko na lang ang pagmumuni-muni ko. Nagdala na kasi ako ng makakain for dinner, balak ko talaga kasing magtagal rito.

Kakagat na sana ako sa burger na binili ko nang may yumakap sa akin mula sa likod.

Nabigla ako, muntik pang matapon yung burger. Aish!

“Akala ko kung ano na ang nangyari sayo.” Medyo garagal na pagkakasambit nito. Teka? Si Red? Bakit siya umiiyak?

“Huh? Ah… eh…” Pilit akong bumitaw sa kanya. Ang awkward kaya. Ang dami pang tao ngayon. Agad akong tumayo. “Ba-Ba-Ba-Bakit ano namang mangyayari sa akin?” Medyo nauutal kong tanong sa kanya. Ewan ko ba. Naramdaman ko na naman dati yung yakap niya, pero bakit parang nakukuryente ako kapag nagkakadikit kami.

“Pumunta kasi ako run sa bahay niyo. Ilang oras din akong kakasigaw dun, pero walang sumasagot. Kaya napilitan akong kunin ang cell phone number mo kay Brett. Nag-aalala ako sayo.” Mabilis niyang tugon sa tanong ko.

Namula ako sa kanyang sinabi. Ano raw? Nag-aalala? Sa akin?

I don’t know how to react. Haha. Unang beses ko pa lang na masabihan ng ganito ng isang hindi close sa akin.

Somewhat, feeling ko, ay lumulutang ako sa saya.

Kung sabagay, gusto ko naman talaga siya noon eh, na turn-off lang ako sa kanya dahil sa mga ginagawa niya sa akin. Kaya isinantabi ko na lamang yun.

Gwapo, mas matangkad sa akin, matalino, maputi, well-built ang katawan dahil sa pagsa-soccer. Ang daming nagkakandarapa sa kanya, ako lang naman kasi noon ang ayaw sa kanya. Sino ba kasing hindi siya aayawan sa pinaggagagawa niya sa’yo di ba? Kahit nga mga kaibigan ko, kahit taliwas sila sa ginagawa niya noon sa akin, kapag nariyan na siya, instant fan na sila.

“Hey! Ano?” May pag-aalala pa rin sa boses niya.

“Ah… Eh…” Nauutal kong saad. I can’t find words to say.

Isang malaking A-W-K-W-A-R-D ang namamayani sa akin.

Mukhang bumabalik na muli ang pagkagusto ko sa kanya.

Nakayuko pa rin ako.

Nagulat na lang ako ng tingnan niya ako mula sa ilalim dahil sa pagkakayuko ko.

“Bakit ka namumula? May lagnat ka ba?” Tanong niya. Pero, pansin dito ang pag-ngisi.

Putek! Nahalata niya ba? Masyado kasi akong obvious! Ano ba yan! That’s always my weakness!

Napailing na lang ako. “Wala! Wala!” Natatarantang sagot ko.

Umupo akong muli sa damuhan para ipagpatuloy ang aking pagkain.

Agad naman itong tumabi sa akin. “Yan lang ba ang kakainin mo for dinner?” Saad nito.

Tanging tango lamang ang naisagot ko sa kanya. Kumuha ako ng isang burger doon sa plastic at iniabot ito sa kanya.

Napangiti naman ito sa aking ginawa. Ibang klase talaga tong mokong na to! Nakow! May alam na to!

“Salamat!” Masayang sambit nito sabay kuha sa kamay ko ng burger.

Agad niya naman itong kinain.

Napangiti ako sa aking nakikitang tanawin. I’ve always wanted to see this side of him. Kaso nga lang, kapag naunahan na ako ng galit kapag may nagawa siya sa akin, naglalaho lahat ng iyon. Imbes na yun ang aking gustong mangyari ay isinusumpa ko na lang agad siya.

Ngayon siguro ang tamang oras para matanong siya sa mga bagay na gusto kong malaman.

“Uhm… Red.” Pagkuha ko sa kanyang atensyon.

“Hmmmm.” Sagot nito. Napatingin ito sa akin pagkatapos nang pagkagat niya sa burger.

“Ah… Eh… Pu-Pwede bang magtanong?” Putek! Ang gwapo niyang mukha ang nakakapagpautal sa akin. Syet!

Ang landi ata natin ngayon ah! Saad ng aking pinagsamang malandi at demonyong konsensiya.

Tse! Moment ko to! ‘Wag kayong umeksena!

Tumango naman ito sa akin tanda ng pagpayag.

Napabuntong-hininga naman ako. Umiwas na lang ako ng tingin at pinagmasdan ang papalubog na araw.

“Di ba sabi mo nagpapapansin ka lang sa akin, why of all things eh, kailangan pa akong masaktan?” Lakas loob kong open-up sa kanya.

Natigilan naman ito sa kanyang pagkain.

Tumingin ito sa akin. Napansin ko naman ang kanyang pag-aalangan.

Napabuntong-hininga ito bilang pagsuko.

Nag-iwas ito ng tingin at bumaling sa papalubog na araw sa aming harapan. Ibinalik ko na lang din yung tingin ko roon.

“Ah… Eh…” Napakamot ito sa kanyang batok tanda ng hiya. Ngingiti-ngiti pa ito.

Napangiti naman ako sa kanyang ginawa. Totoo ngang hindi siya seryoso dun, pero para sa akin, kasi ako yung nasaktan, sagad sa buto ang galit na naramdaman ko.

“Sorry sa lahat ng ginawa ko sayo ha? When I first saw you, doon sa party ng kapatid ko, tanda mo pa ba?” Bumaling siya sa akin.

Tumango naman ako. Yeah, I remember it, hindi ko lang siya noon pinansin kasi baka mahalata ako.

Bumaling siya muli sa papalubog na araw. “Naiinggit ako kay Brett, kasi may kaibigan siyang katulad mo. Pero, that doesn’t mean na may grudges ako sa pinsan ko. I felt wanting to have you as a friend… also.”

Huh? Kung ganun nga, bakit binully mo ako? Hayst! Sige na nga! Para naman makapag-open up naman siya sa akin. Gusto ko pa rin naman siyang makilala ng lubusan. Ngayon pa na nagsisimula kami sa maayos na paraan. Hinayaan ko na lamang siya na magpatuloy.

“I never want to hurt you or do it that way. Palpak lang talaga lahat ng plano ko.” Bumuntong hininga siya. Siya ba talaga to? The Great Jared Isaiah Ariola is talking to me like this?

“Gusto ko lang na mapansin mo ako. Palagi mo na lang kasi akong iniiwasan, like I do not exist.” Napayuko siya sa kanyang sinabi?

Ganun ba kasama ang hindi pagpansin sa kanya? Nahihiya lang naman ako’t baka mahalata ako. Hindi pa kasi kalat noon na bisexual ako, or should I say, ang alam ng lahat ay bakla ako. Well, tama naman siya in a way. Being ignored, when in fact you’re just in front of people, makes you think talaga kung bakit. Pero kung ang tinutukoy niya ay ang attitude ko after his prank, I did all of it on purpose, that’s my outlook towards bullies.

“Sorry.” Naiusal ko.

“Hindi! Hindi! Wag kang mag-alala, ako lang naman nakaisip non.” Baling niya sa akin ng atensyon sabay wagayway ng kanyang dalawang kamay tanda ng hindi ko dapat isipin yun.

“Sa tuwing lalapitan kasi kita, umiiwas ka. Gusto ko sana yung simple approach lang, and ask you if we could be friends. Pero bigo ako.” Bumalik lahat sa aking alaala ang lahat. Kung tutuusin, ako pala ang may kasalanan kung bakit niya ako binubully or should I say, nagpapapansin sa maling paraan. It’s like I’m always turning him down, whenever he’s approaching me.

Totoo lahat ng mga sinabi niya. Naging mailap ako sa kanya. Ano pa nga bang magagawa ko. Matagal na yun.

“Kaya, binuo ko ang plano na sa tingin ko makakakuha ng atensyon mo.” Saad niya.

“At yon ay i-bully ako? Ganun?” Agaran na pagputol ko sa kanya. Tumango naman ito sa aking tanong.

Napatango na rin ako. “Pero paano? Imbes kasi na mapansin kita, mas gusto ko pang isumpa ka. Alam mo ba yun? Kaya, I swear to God na ituturing kitang invisible. Alam ko mali yun, pero yun ang nararamdaman ko.” Dagdag ko.

“I know. Pero mali kasi lahat ng outcome pagkatapos non. Gusto ko sanang ako yung unang dadalo sayo sa tuwing masasaktan ka.” Aniya.

What?!

“Ganun kayo naging close ni Brett di ba? He’s always there to accompany you. Basta pagdating sayo, Brett will always do everything. Kahit nga nasa gatherings kami, isang text mo lang, aalis siya just to see you. I think, sino naman kasing kaibigan ang tatanggi sa tulad mo? You’re one of a kind. Lahat ata ng nasa school gusto kang maging kaibigan dahil sa mga katangian mo.” Mahabang paliwanag niya.

Napangiti naman ako sa kanyang sinabi. “Pero, hindi naman ako espesyal.” Saad ko.

Napailing siya. “Oo kaya. Kahit kasi, maraming naiinis sayo sa school, dahil sa isa kang malaking hadlang sa pambubully nila ay katumbas naman nun lahat ang nagpapasalamat na may kakampi sila. They’re just scared to approach you. Kahit nga ako, hindi ko malaman ang gagawin pagdating sayo.”

“Huh? Ganun ba ako ka-intimidating? Hindi naman ah! Ang dali ko kayang i-approach!” Medyo nauutal kong saad sa kanya. Napa-flutter masyado ako sa mga sinasabi niya. Nag-iinit na nga ang pisngi ko.

Natawa naman siya ng pino.

“Ang cute mo talaga kapag nagba-blush.”

“Huh? Ah… Eh…” Natataranta kong sagot. Naitakip ko na lang agad ang kamay ko sa aking mukha.

Payak naman siyang natawa.

Ehhh! Nakakahiya! Ang landi! Napangiti ako sa aking inaasta.

Mahaba-habang katahimikan ang namayani sa pagitan namin, although kapag tumitingin ako sa kanya, nakatungo lamang siya sa papalubog na araw na may ngiti sa kanyang labi.

“So, back to the matter, ganun lang ba ang rason kung bakit kailangan mo pa akong i-bully. You can just always approach me sa tamang paraan di ba? Siguro, mas mapapadali pa ang pagtanggap ko sayo.” Pagbasag ko sa katahimikan nang makabawi na ako mula sa embarrassment.

Napatingin naman ito sa akin. “Talaga?” Namamangha niyang tugon.

Boom!

Aish! Bakit ang gwapo niya?

Landi ko talaga.

Nag-iwas ako ng tingin ng mapahaba ata ang pagdodrool ko sa kanya. Tumango na lamang ako para sa sagot.

Bigla siyang nalungkot.

Bakit kaya?

“Sorry ha?” Saad niya. “Naging duwag kasi ako. Pagkakaibigan lang naman ang gusto ko, pero dahil sa pagkaduwag ko, nasaktan tuloy kita.” Napatingin ako sa kanya. Nagtama tuloy ang aming mga mata.

Naestatwa ako sa aking posisyon. Nakita ko na naman ang sincerity sa kanyang mga mata. No doubt about it. He’s telling me the truth.

“I’m really sorry, Riel.” Saad niya.

Napangiti naman ako sa sinabi niya.

“Apology accepted!” Masaya kong tugon sa kanya.

Unti-unti kong nasilayan muli ang matamis niyang ngiti sa labi.

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong yakapin.

Biglang parang nag-mute ang mundo ko sa oras na yun. Naririnig ko nang mabilis na dumadagundong ang aking puso.

Syet! Bumalik na nga! Aish!

Bumalik ako sa reyalidad ng bumitaw siya sa pagkakayakap. Hinabol ko na rin ang aking hininga. Nadala ata ako sa nangyaring eksena.

“So, Friends?” Masayang saad niya. Nakalahad na rin ang kanang kamay nito sa akin.

Pabalik-balik kong tinitigan ang kanyang masayang mukha at kamay niyang nakalahad sa harap ko.

Agad ko itong tinanggap at nakangiting sinabing… “Friends!”

I think, hindi ko na muling mapipigilan ang puso ko sa pagkahulog.

Wala ng dahilan para gawin ko iyon simula ngayon.

Tatangapin ko lahat ng pagbabago sa aking buhay, para maging masaya.

Red’s POV

Inihatid ko na lang si Riel sa kanyang bahay pagkatapos ng mahaba-haba naming pag-uusap. Sa wakas, parte na ako ng buhay niya ngayon. Although, we’re friends pa lang, okay na muna sa akin yun. Dadahan-dahanin ko ang aking approach.

Ang bilis ko naman siguro kapag nagpahiwatig na agad ako ng aking nararamdaman. At least, ipaparamdam ko muna na may tao siyang maaasahan sa oras na kailanganin niya.

Masaya akong nakarating sa aming bahay. May pakanta-kanta pa akong pumasok sa aming sala.

“Hi Mom! Hi Dad!” May ngiti sa labi kong pagbati sa kanila. Kasalukuyan kasing na sala ang dalawa, si Mommy ay nagbabasa ng Fashion Magazine, samantalang si Daddy naman ay nagbabasa ng Dyaryo.

Nabigla naman ang dalawa sa biglaan kong paghalik sa kanilang pisngi, which I barely do, ever since mag-Junior High na ako.

“Masaya ka ata, Anak. Anong meron?” Tanong ni Mommy. Inilapag nito ang kanyang binabasang Magazine sa mesa at nakangiting itinuon ang buong atensyon sa akin.

Nag-angat naman ng tingin sa amin si Daddy, pero madali lamang itong nagtuon ng pansin dahil sa binabasa nito.

Napakamot naman ako ng batok dahil sa hiya. Nag-iinit na rin kasi ang pisngi ko. Hayst! Naiisip ko kasi si Riel ngayon. We’re friends, and soon be lovers! Haha! Ang aking pangarap! Natawa ako sa aking naiisip.

“Aba! Wala ka pa ngang sinasabi, parang alam ko na kung ano ang dahilan ng kasiyahan sa mukha mo ngayon. Are you in-love?” Saad nito.

Napa-angat ako ng tingin kay Mom at nakangiting tumango sa kanya.

“See, I’m right!” Masaya niyang tugon. Pumapalakpak pa ito sa tuwa. Napansin ko ring inilapag na ni Daddy ang kanyang Dyaryo sa mesa. Napangiti na lang ako sa kanya at napayuko sa sobrang hiya.

“Daddy! Binata na ang ating panganay!” Masayang sambit nito kay Daddy.

“MOM!” Pagbabara ko sa kanya. Napailing naman si Daddy sa aking reaksyon. Nakitawa naman ito kay Mom. Tumayo si Mommy at lumipat sa kinauupuan ni Daddy sa mahabang sofa.

“Upo ka anak, dali! Kwento mo sa amin ng Dad mo.” Saad nito. Tinuro niya pa ang sofa sa harapan nila. Hay naku! Ang tanda na ata ni Mom para kiligin. Hayst! Kaso okay lang kaya sa kanila? Sana di nila nakalimutan yung sinabi nila sa akin 2 years ago.

Sinunod ko ang utos sa akin ni Mom. Well, hindi naman ako takot sa sasabihin ko. Dad and Mom are open about preferences and relationships like what I am into. May mga kamag-anak silang ganito ang pinili na daan. They’re all in the US and London now. Happy.

“So… Who’s the lucky girl, son? Is it Abby? Lisa? Or Nicole?” Excited na tanong nito. They’re all my Dad’s business partners’ daughters. Simula pa kasi noong Grade 7 ako, naipakilala na nila Mom and Dad sila sa akin. We’re good friends also. Although, magaganda naman sila. Naisip ko noon na ang bata ko pa para sa mga ganun. Kaya, hanggang friends lang turing ko sa kanila. But when, Grade 10 came, bigla na lang akong nagkaroon ng pagkagusto kay Lisa. Pero madali lamang yung nawala nang nakita ko na si Riel.

Naalala ko tuloy yung mga sinabi ni Mom noon, na sinang-ayunan naman ni Dad.

FLASHBACK

“Anak, being in-love is the happiest thing that will ever happen to us. Kaya if you felt that heart-thumping feeling na tinatawag, it means that you’re in-love. It doesn’t matter who it is. The fact that, your heart needs to skip a beat whenever they are around, hindi mo na mapipigilan ang sarili mo sa pagkahulog.” Aniya isang araw nang magtanong ako sa kanya. It was the next morning when I first lain my eyes on Lisa.

Pero hindi ko pa sa kanya sinasabi na kay Lisa ko yun naramdaman, gusto kong malaman kung ano yung naramdaman ko, not that I felt something like what she said, basta, biglaan lang na naging magandang tanawin sa paningin ko ang babaeng yun.

“So sinasabi mo ba Mom na, Love is never particular about who it is? Basta maramdaman mo, yun na yun?” Tanong ko.

“Actually, nirephrase mo lang naman anak yung sinabi ko eh. Haha.” Napailing na lang ako sa sinabi ni Mom. Yeah, yeah! Ako na ang slow at ulit ng ulit. Tss.

“Oo naman. Hindi dapat maging choosy no, hindi yun dahil sa maganda, gwapo, mayaman, o kung ano pa man. Love ang bumubuhay sa isang relasyon. Even friends are bound with love. Sa Family. Kung walang love, sa tingin mo, magkakasama tayo ngayon?” Tugon niya sa akin. Tumango naman ako.

Hindi ko nga alam sa akin, bakit napakaignorante ko pa pagdating sa pag-ibig. I’m 15, yet I’ve never felt that.

“Kaya anak, kung main-love ka man, siguraduhin mong gagawin mo ang lahat just to be noticed ng minamahal mo, It doesn’t matter who it is, or what’s their status in life anak. Puso ang nasusunod sa aspetong yan. Susuko ka lamang kapag, hindi niya kayang suklian ang pagmamahal mo. Oo, hindi masamang magpakamartyr, o tanga sa pag-ibig, but always remember, you deserve to be happy also. Kung hindi ka magiging masaya sa resulta, kailangan mo nang bumitaw.” Saad niya.

“Kahit maramdaman mo pala yun sa kapwa mo lalaki or babae, Mom?” Tanong ko sa kanya.

Nakita ko naman ang pagkagulat nito.

“Hmmm. I think so, anak.” Napabuntong-hininga naman ito. “Your Tito Vince and Tito Oning, are the living examples of that kind of love. They’ve been through a lot, yet, their love for each other conquered every odds that came to part them.” Napatango naman ako. Si Tito Vince ang kapatid ni Mom na nasa London na ngayon at masayang kasal sa kanyang asawang si Tito Oning.

I have never felt that towards same sex though, hindi naman sarado ang isip ko sa mga ganyang bagay. And I’m not like those who act as if their kinds are patients that have severe illnesses. Nirerespeto ko ang Tito Vince ko. Mahal niya kami ni Andrei. Kami kasi ang kasama niya noong piliin niya ang landas na yun. Lolo pushed him away, but eventually, natanggap na siya ng pamilya.

Napatingin naman kami ni Mom sa dumating. Si Dad.

“Anong pinag-uusapan niyo? Mukhang napakaseryoso ng ambiance dito sa sala natin.” Anito.

“Anak, if that happens to you. Tatanggapin namin.” Panimula nito. “Di ba Daddy?” Baling nito kay Dad.

Naguguluhan man si Dad, napatango na lamang ito.

“Basta mahal mo ang taong yun, magiging masaya na kami ng Dad mo para sayo, aba! At syempre dapat mahal ka rin ha?.” Pagtatapos ni Mom.

Napangiti at napatango naman ako sa sinabi ni Mom.

Matapos ang usapan ni Mom, hindi ko naman hinayaan ang sarili kong magkaganoon nga ang magiging sitwasyon ko. I’ve dated girls, whom I think made my heart skipped a beat, like what Mom told me.

Isa na doon si Lisa. Masaya naman siyang kasama. Somewhat, naiinspired ako kapag magkasama kami.

But then, when I saw him, things have changed. Umikot ang mundo ko sa isang taong, hindi ko inaasahan na magugustuhan ko.

Love at first sight? Totoo pala yun? 

Hay ewan!

Posible pala talaga.

END OF FLASHBACK

Nagbalik naman ako sa kasalukuyan nang magtanong si Mom sa akin.

“Anak? May problema ba?” Nagtatakang tanong ni Mom sa akin.

Napakamot naman ako sa aking batok at pangiti-ngiting humarap muli sa kanila.

“Ah… Eh… Wala. Wala po. Hehe.” Pagpapaliwanag ko.

“So sino nga anak? Si Abby, Lisa or Nicole?” Parang batang sabik sa sekretong ilalahad sa kanya si Mom.

Napailing na lang ako sa tanong niya. Nagkatinginan naman silang dalawa sa naging tugon ko. Although kinakabahan ako, masaya pa rin ako sa dahilang hindi maalis sa isip ko si Riel.

“Oh? So, sino? Classmate mo ba? Or from other school?” Muling tanong nito.

“Classmate ko po.” Matipid na tugon ko.

“Sino nga? Masyado mo naman kaming binibitin eh.” Aniya. Natawa naman ako sa reaksyon ni Mom. Si Dad nagmamasid lang. Nakasandal na ang ulo ni Mom sa balikat ni Dad. They’re still waiting for me to spill it.

“Come on son, just blow the horn. Alam mo naman ang Mom mo, she’s so persistent and a spoiled brat. Gusto niyang malaman agad ang mga bagay-bagay. Haha!” Panimulang salita ni Dad. Hayst! Dad’s into it na rin. I can’t believe that I will be making a big confession today. Sa harap pa nilang dalawa.

“Hoy! Anong spoiled brat ka diyan! Hindi ah! Persistent, pwede pa! Hmp!” Pagtatampo nito at tinampal pa ang braso ni Dad.

“Sige na son! Sabihin mo na kasi. Para naman makilatis namin yang napupusoan mo.” Parang batang sambit nito. May papuso-puso pa itong ginawa gamit ang kanyang mga daliri, sabay ang gesture na parang tumitibok ito.

Natawa ako sa ginawa ni Mom. Yan ang napapala niya sa kakapanood ng mga koreanovela.

“Uhm…” Pagsisimula ko. Nakatutok naman silang dalawa sa akin. Nag-aantay lang ng sagot ko.  

“Remember 2 years ago?” Saad ko. Nagkatinginan naman silang dalawa. Nag-uusap ang kanilang mga mata. Muli nilang naituon ang atensyon sa akin. “Di ba sabi niyo, it is okay for me to love—“ Natigil ako sa biglaang pagputol sa akin ni Mom.

“Wait anak! Wait! Wait! Wait! Nauuhaw ata ako.” Parang ewan niyang tugon sa akin. Naalala na siguro nila. Napangiti naman ako. I know, maiintindihan nila ako. That’s what she said 2 years ago.

“YAYA! TUBEEEEEEEEEG! Dali! Nauuhaw ako!” Pag-utos niya sa isa sa mga kasambahay namin.

“Grabe natutuyuan ako ng saliva sa lalamuan!” Dagdag niya. Natawa naman si Dad. Napatingin ako kay Dad. Tumango naman ito. Tanggap niya. Yun ang ibig niyang sabihin. Si Mom? Nag-iinarte lang yan. Yan talaga ang napapala niya sa panonood ng koreanovela.

Agad namang dumating si Yaya Estella para ibigay ang tubig na hiningi ni Mom. Matapos makainom si Mom ay agad na umalis si Yaya Estella.

“Sige anak ipagpatuloy mo.” Si Dad na ang nagpresinta sa pagpapatuloy ko, natatawa kasi ito sa ginagawa ni Mom. Panay ang pagpaypay nito gamit ang kanang kamay, animoy mainit sa sala namin. Eh, fully airconditioned kaya to. Naku talaga si Mom.

“Mom, di ba okay lang naman sayo? Ikaw kaya ang nagsabi noon sa akin.” Pagkukumbinsi ko sa aking nag-iinarteng ina. With matching puppy eyes. Haha. Who can’t resist me?

“Eeeeeeeeh!” Aniya. Para talaga siyang bata.

“Helena! Wag ka ngang ganyan! Ikaw ang nagsabi noon, kaya dapat tanggap mo. Naku naman oo.” Pangaral ni Dad sa kanya. Napailing ito kay Mom. Hobby kasi ni Mom ang magpababy kay Dad. Sa school nga ganun din siya sa mga co-Board Members niya. Pero kapag school matters, seryoso siya.

“Eh… Nemen kesi Seth! Peeno ne eng pengerep keng megke-epew?” Aniya. Baby-talk. Nasapo ko na lamang ang aking noo. Si Mom talaga.

Tahimik lang ako sa harap nila. Pangiti-ngiti. Pailing-iling. Ang cute nilang dalawa.

“Well, we should pray harder that Andrei will give us grandchildren.” Kibit-balikat ni Dad kay Mom. May binulong ito kay Mom. Natawa naman si Mom sa sinabi ni Dad. Marahan nitong tinampal ang braso ni Dad. Kung sakali palang ganun din si Andrei. Wala na. Haha.

“Eh… Wag ka nga!” Napabalikwas si Mom dahil sa excitement. “Sana babae naman no?” Pakipot na saad nito pagkatapos ng pagkagulat. Natawa silang dalawa. Now I know what Dad whispered to Mom. Grabe talaga tong matatandang to! Naku-corrupt ang isip ko! Haha. Pero magkakaanak pa kaya sila? Nyehehehehe!

Lumiwanag ang mukha ni Mom. Sumilip dito ang masayang ngiti sa kanyang mga labi.

“Sige na nga! Hayst! I guess, it runs in our blood talaga!” Napailing si Mom sa pagsuko. Natawa naman si Dad sa inasta ni Mom. “Namiss ko tuloy si Vince, matawagan nga mamaya. So, who’s the lucky guy?” Dagdag nito.

Napangiti ako nang maisip ang pangalan ni Riel. Futspa! In-love nga ako sa kanya!

“Si Gabriel Dela Rama po.” Pag-amin ko.

“Talaga?” Manghang tanong sa akin ni Mom.

Nagkatinginan naman silang dalawa. Patango-tango pa si Mom habang nagbubulungan silang dalawa. I know na kilala siya ni Mom. Si Dad ang walang kaidi-ideya.

“Ay oo nga pala! Kumusta na ang batang yun. Noong isang araw lang inilibing ang Ate niya at yung boyfriend di ba? Kawawa naman siya. Tuluyan na siyang naulila.” Malungkot na saad ni Mom. Naunawaan naman ito ni Dad.

“Buti na lang, Scholar siya. Hayaan mo son, gagawin ko ang aking makakaya para matulungan natin yang tinitibok ng puso mo.” Dagdag niya. Nagwink pa siya sa akin. Napangiti ako.

“Salamat, Mom, Dad, sa pag-iintindi sa akin.” I felt relieved, okay na ang lahat. “Pero, wag po sana ninyong ipaalaman sa kanya na tutulungan natin siya. Palabasin niyo na lamang po na ang school ang tumulong sa kanya. Ayaw niya kasi eh. Ayaw niyang mayroong naaawa sa kanya.” Dagdag ko. Napatango naman sa akin sina Mom.

“Anong meron?” Tanong ng bagong dating na si Andrei.

“Oh Hi son! How’s your day iho?” Masayang tanong ni Mom sa kanya. Nagbeso naman ito kila Mom at Dad bilang pagbati.

“Fine. This day was great! Kami na ni Reese!” Masayang anunsyo niya.

Huh? May nililigawan pala siya?

Nagkatinginan naman sina Mom at Dad. Napangiti sila sa magandang balita.

“Talaga son?” Tumango naman si Andrei sa kanya. “Yes! Magkakaapo pa tayo Daddy!” Masayang baling nito kay Dad. Ang kawawang Andrei ay walang kaalam-alam sa mga napag-usapan namin. “Pero tuloy pa si baby girl ha? Hahaha!” Nagtawanan na silang mag-asawa.

“Huh? Anong pinagsasasabi niyo Mom?” Napakamot na lang si Andrei ng ulo.

“Ah… Eh… Wala, wala anak. Ipasyal mo minsan dito si Reese ha? Sige na! Magbihis ka na.” Pagtataboy nito kay Andrei. Wala sa isip namang sumunod sa utos ni Mom ang kapatid ko.

Nang makaalis si Andrei ay pinagpatuloy namin ang aming pag-uusap.

“Okay, son. Ako na ang bahala doon. I hope, he’ll get through it. Napakamasayahin pa naman ng batang yun. Naingganyo nga akong makipagkwentuhan noon kay Ms. Salveda to know more about our new Student Council President. Ang galing na bata.” Aniya.

“Sana nga po. Sinabi niya naman na kakayanin niya, hanggang nasa tabi niya ang mga kaibigan niya…” Saad ko. “At ako.” Napangiti ako sa aking sinabi.

“Mukhang in-love ka na nga talaga anak. Sige, ipasyal mo rin dito ng makilatis namin ng Mommy mo.” Saad ni Dad.

Napatango naman ako. Ang saya!

“That’s a good idea Daddy! Hay! Binata na talaga ang ating panganay Daddy.” Masayang saad nito. Pinulupot nito ang kanyang mga kamay sa braso ni Dad. Nagkatinginan pa sila.

Napatango naman si Dad sa kanya.

“So anong status niyo ngayon anak?” Pangiti-ngiti nitong tanong saakin.

“Friends po. Ngayon lang po kami naging friends Mom, Dad. Medyo mahabang kwento po kasi eh.” Masaya kong tugon sa kanyang tanong.

“Pero, I’ll make sure na magiging masaya siya, alam kong nasa adjustment pa siya dahil sa nangyari. I’ll make sure that I’ll be always there for him. Ipaparamdam ko sa kanya ang pagmamahal ko. Na dahil doon, kusang loob at buong-puso niya rin akong mamahalin.” Saad ko.

Napangiti naman sa akin ang mga magulang ko.

I’ll be mature now. For Riel. To see him happy.

Riel’s POV

2 weeks have passed, at paunti-unti rin akong nakakamove-on sa nangyari. Nawala na rin ang rules ko about my enemies. Ayoko na munang may makaaway. Kababati lang namin ni Red, and we’re friends now. Si Elijah? Yun kinakausap ko na rin. Pero, minsan pinipili ko nalang na lumayo muna sa kanya. Most of the time, si Ericka ang kasama ko, si Brett kasi ang naatasan ko sa mga gawain sa Student Council. Pinag-leave muna ako ni Ms. Salveda eh. Pero, after exams, balik trabaho na ako.

Nagiguilty nga ako dahil, napakadali ko naman atang nakalimot. Yun naman ang gusto nila Ate na gawin ko eh, ang maging matatag.

Nagising ako nang maaga sa dahilang unang araw ngayon ng prelims namin. Salamat sa mga notes ni Brett, at nakahabol ako kahit papaano sa mga lessons namin. Nag-gu-group studies din kami minsan.

Nakasanayan ko na rin na kumain ng agahan nang mag-isa. Noong una, nawawalan ako ng gana, pero pinipilit ko pa ring kumain. Nakakuha ako ng kaunting assistance mula sa kompanya na pinagtatrabahuhan ni Ate. May makukuha pa raw akong benefits dahil sa mga naikakaltas sa sahod ng kapatid ko. Kaya kahit papaano ay may nakakain pa ako.

After siguro ng exams ay maghahanap na ako ng aking magiging part-time job para may mapagkukunan ako sa pang-araw-araw kong gastusin.

Kumain at pagkatapos ay naghanda na ako para sa aking pagpasok sa paaralan. Palabas na ako ng bahay nang mahagip ng paningin ko ang isang motor sa tapat ng gate. Nagtaka man ako kung kanino iyon ay ininda ko muna para maisara nang maayos ang aking bahay.

"Kanino kaya 'to?" Saad ko nang makalabas na ako ng aking gate. Panay ang tingin ko sa magkabilang side ng daan kung may tao bang maaaring nagmamay-ari ng motor. Napailing na lang ako.

Baka iniwan lang madali. Ang tanong na naglalaro sa aking isipan. Inilock ko na lamang ang gate at pagkatapos ay nagsimula na akong maglakad papuntang school.

As usual, inilagay ko na lang sa aking magkabilang tenga ang aking earpods at sinimulang patugtugin ang aking iPod.

What would I do without your smart mouth

Drawing me in, and your kicking me out

Got my head spinning, no kidding, I can't pin you down

What's going on in that beautiful mind

I'm on your magical mystery ride

And I'm so dizzy, don't know what hit me, but I'll be alright

Kanta ko dito. Mayroon kasi akong namimiss. Although araw-araw naman kaming nagkikita, yung feeling na gusto mong di na lamang siya mawaglit sa paningin mo. Dati gusto ko lang siya pero, in such a short span of time, nahulog agad ang loob ko sa kanya.

Sa 2 weeks na nagdaan, nakuha na niya agad ang puso ko.

Now, I can say that my affection towards my best friend is all over. Pawang pagmamahal bilang kaibigan na lamang. Tama naman na gawin ko iyon, it’s not good that I am hiding something like that from him. Kaya para di na lumabas pa ay naituon ko ang atensyon ko sa bagong nagpapatibok ng puso ko. Mali, sa una palang ay nabihag na niya pala ang puso ko.

Alagang-alaga ako simula nang maging okay kami sa isat-isa.

Ewan ko nga ba. Gusto pa lang ba o mahal ko na? Argh!

My head's underwater

But I'm breathing fine

You're crazy and I'm out of my mind

Ganun na nga siguro ako ngayon. Hayst. Bakit ba ito ang pinoproblema ko? May exam pa kaya ako. Hayst!

Cause all of me

Loves all of you

Love your curves and all your edges

All your perfect imperfections

Give your all to me

I'll give my all to you

You're my end and my beginning

Even when I lose I'm winning

Cause I give you all of me

And you give me all of you, oh

Napatigil ako sa aking paglalakad at pagkanta nang makita kong lumampas sa akin yung motor na nasa gate ko kanina. Tumigil din malapit sa akin. Huh?

Unti-unting bumaba dito yung driver, at parang slow-motion ang nangyari sa pagtanggal niya ng kanyang helmet. Literal na napanganga ako sa aking nakita. Putek! Iniisip ko pa lang, agad nang nagpakita!

Bumilis ang tibok ng aking puso! Fucker! Mamatay na ba ako? Anak ng Futspa!

Ano ba yan! Bakit ganito na lang ako maghuramentado kapag nakikita ko siya.

"Good Morning!" Masayang bati nito sa akin.

Oh! That smile! Gago! Bakit ang gwapo mo! Argh! Ano ba tong pinagsasabi ko! Pero totoo naman. Nyahahaha.

"Gabriel! Are you okay?" Saad nito. Napabalikwas at bumalik ako sa reyalidad ng sapuin nito ang aking noo. Para malaman kung may sakit ba ata ako. Hindi ko namalayang nasa harap ko na pala ito.

Hayst! Erase! Erase! Erase! Masyado pang maaga para magpantasya! Naman! May exam kaya ngayon, baka bumagsak pa ako!

"Ah... Eh... Hehehe!" Parang ewan na sagot ko. Tumango na lamang ako sa tanong niya.

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Matindi talaga ang tama niya sa akin kaya bago pa man niya mapansin, dapat agad ko nang maitago. Chos!

Argh!

Nagtungo ang paningin ko sa motor na nakita ko kanina.

"Iyo pala yun?" Saad ko't sabay turo sa motor.

"Uhm... Oo... Susunduin sana kita, bumili lang ako ng makakain doon sa malapit na tindahan, kaso noong pagbalik ko ay sarado na yung gate niyo." Masayang sambit niya. Napakamot din ito ng batok tanda ng hiya sa kanyang sinasabi.

What?! Susunduin?!

Hindi na ako mapakali sa aking kinatatayuan. Para na akong naiihi na hindi mo malaman ang dahilan. Diyos ko! Ako lang ba ang nag-aasume nito? O iyon talaga ang pinaparamdam niya saakin? Basta kasi andyan siya, lagi akong masaya. Ang dami niyang alam eh.

Ay ewan! Ang landi ko ata masyado.

"So tara na? Malilate na tayo." Pag-alok niya.

Napatango na lang ako sa bigla. Bakit ko tatanggihan? Nag-effort naman di ba? Hahaha! Landi!

Sinundan ko lamang siya ng tingin habang patungo siya sa kanyang motor.

"Don't worry, may license ako." Muling baling niya sa akin na may ubod ng tamis ang ngiti. "Ang ganda talaga ng boses mo." Dagdag niya.

Nag-init ang aking pisngi. What?! As in what?! So sinusundan na niya pala ako? Stalker talaga tong taong to! Joke! Masyado na ata akong pahalata.

"Tara?" Pag-alok muli nito sa akin habang iniaabot ang isa pang helmet sa akin. Aba! Handa nga sa pagsundo sa akin! 3 points para kay Ariola! Shoot! Hahaha! Gagong to! Ang dami talagang alam eh no?

Tulala pa rin ako sa aking kinatatayuan. Day-dreaming. Putek. I’m always drooling when he’s around. Hayst!

Nagulat na lang ako ng isinuot niya saakin yung helmet.

Natigilan ako.

Natawa naman ito sa aking naging reaksyon.

“Day-dreaming, spacing-out or thinking?” Saad niya.

Namula naman yung pisngi ko. Sa tingin ko, kulay kamatis na ang pisngi ko sa pagbablush. Putek namang nilalang na to! Ang daming alam!

“Ayan!” Masaya niyang sambit ng maisuot na niya ang helmet sa ulo ko.

“Ta-ta-ta-ta-ta-tara?” Sambit ko. Nagkandabuhol-buhol na ang dila ko. Bwesit! Masaganang kahihiyan to! Sobra!

Tumango naman ito saka tumungo sa kanyang motor. Agad naman akong sumunod sa kanya.

"Hawak ka ng mabuti. In just 5 minutes nasa school na tayo." Saad nito.

What?! As in what?!

Bago pa man ako makaangal, mabilis na nitong napatakbo ang kanyang motor. Sa sobrang takot at gulat ko kahit nahihiya ako ay napayakap ako sa kanya. Hindi ko kasalanan no! Ayoko pang mamatay! Ang bilis niyang magpatakbo! Hindi na naman bago sa akin ang mayakap siya.

Argh! Kahit takot na takot ako, kasabay nito ang paghuhuramentado ng puso ko! Putek!

Itutuloy…