The Tree The Leaf and The Wind 12: The Leaf On The Tree

The Wind, The Leaf and The Tree

Chapter 12

“The Leaf on The Tree”

By: Jace Knight

https://www.facebook.com/jace.pajz

 

 

Author’s Note:

Good day sa lahat. Alam nyo, honestly, pressured na pressured na ako sa ginagawa kong to. Daming what if’s na dumadaan sa kokote ko. Pero anyways, since ramdam ko naman ang pagtangkilik at suporta nyo sa seryeng ito, push nalang! And I love you guys for that. Maraming salamat!

Welcome po pala sa mga bagong minions ni Jace. Sina grey, brix, ruhtra, siule, si jm from calapan, red 08, natsu19, at sa isang anonymous na nagsabing feeling nya mamamatay si jayden. Hahahaha. Natawa ako dun. Pero sige, pag-iisipan ko yan. Hahahaha. Maraming salamat mga new minions.

May ginawa nga pala akong group sa facebook (https://www.facebook.com/groups/theredink/), kung san ko ginawang member ang mga existing minions ni Jace. Dun ko din nilalagay ang mga trailers at quotations ng mga susunod na updates. Kaya kung gusto nyo, kung gusto nyo lang naman, you can add me on Facebook and join our group.

Salamat sa BABY ko na nagbibigay ng inspirasyon sa akin para magsulat. Mwaaah! :)

Eto na mga kuya, ang 12^th chapter ng TLW. Enjoy, I love you guys! :D

==================================================

== The LEAF ==

That kiss is so passionate. Wala na akong nagawa kundi tugunin ang mga halik na yun. Mumunting boltahe ng kuryente ang naramdaman ko na umalipin sa buo kong katawan. Ang lambot ng mga labi niya. Masarap. Unti-unti na akong nalulunod sa kiliting dulot ng halik nito.

Dumilat ako ng matapos ang halik na yun. Nakita ko si Yui na nakapikit pa. Teka, what just happened? Hinalikan ko ba sya? O ako nanghalik sa kanya? Pero papano yun? “Wake up, Jayden!” Nasabi ko sa sarili ko. Bestfriend kayo ni Yui. At lalong hindi kayo talo. “Isa pa, lasing lang yan. Di nya alam ginagawa nya.”

What’s happening with you Jayden? Nasaktan ka lang kay Karin kaya ka naaaliw sa pinapakitang kabutihan ni Yui sayo. Wag kang tanga. Kasi kapatid ka lang para sa kanya. Wag kang assuming.

Oo nga pala. Lasing lang si Yui. Haay. Sana bukas, di ito makaalala sa ginawa ko, sa ginawa niya, namin. Haaay. “Praning ka Jayden! Matulog ka na.” Sabi ko sa sarili.

Kinabukasan, gising na ako pero si Yui ay mahimbing pang natutulog. Haaay. Napapatitig na naman ako sa mukha niya. Tsk. Makaligo na nga. Agad naman akong kumuha ng tuwalya at pumasok sa banyo. Nagtaka ako nung dumaan ako sa salamin sa banyo ko.

“Wait. Something’s wrong.” Bumalik ako at humarap sa salamin. “Awts. This can’t be happening.” Kitang-kita ko ang pamumugto ng mga mata ko. “Tsk! Pano ako makakapasok nito? Anak ng kwek kwek naman o!” Reklamo ko pa.

Matagal akong naligo. Siguro mga isang oras. Nakatulala lang ako habang nasa ilalim ng shower. Pilit na winawaksi sa isipan ko ang mga nangyari kagabi. Ang dami-dami kong nalaman. Parang sasabog na ang utak ko sa pag proseso ng mga bagay-bagay.

“If knowledge would taint the minds of people, then I’d rather be innocent.” Ang nasabi ko pagkatapos magtuyo ng katawan at humarap ulit sa salamin. Putek. Di pa naaayos ang mata ko. Tsk! Di nalang muna ako papasok. Total, mukhang ang lakas-lakas ng ulan sa labas.

Pagkalabas ko ng banyo, wala na si Yui sa kama. Oo nga pala, antagal ko naligo. Nagbihis na agad ako at tumingin sa labas ng bintana. Haaay. Umuulan nga. Sige. Di muna ako papasok. Bumaba na ako sa may kusina at naabutan ko si Yui na nagluluto.

Nakita ako nito. Binigyan ko lang ito ng pilit na ngiti. “Haay, sana wala syang naalala sa nangyari kagabi.” Nasabi ko sa sarili. Umupo naman ako sa may lamesa at nakita ko itong nakangiti lang habang nagluluto.

“Good morning Yoh. Gutom ka na?” Ngiti nito habang nilalagay sa lamesa ang omelet na niluto nito. “Ang sakit ng ulo ko. Andami kong nainom kahapon. Wala pala akong dinner.”

“Ayan! Iinom-inom ka, tas wala palang laman ang tiyan mo.” Simangot ko dito. “Yoh, y-yung kagabi?” Alanganing tanong ko dito. Naku. Sana wala siyang naalala talaga. Pag nagkataon, sobrang awkward na nito.

“Yung alin?” Nakangiti pa rin sya.

“Yung kagabi ba..”

“Ah yun? Wala yun. Ikaw pa.” Ngiti nito.

“Wala?” Pag-uulit ko sa sinabi niya sa sarili ko. Kumuha lang ito ng tinimplang iced tea sa ref at umupo na sa lamesa.

“Naiintindihan kita sa lahat ng pinagdadaanan mo. Kung ako nga ang nasa kalagayan mo, baka makapatay pa ako ng tao eh. Basta Yoh, kung may problema ka, andidito lang ako para sayo. Bespren kita eh.” Ngiti nya pa na ubod ng tamis.

Haay salamat naman at mukhang wala siyang naalala sa nangyari. “Kaya ikaw Jayden, tigilan mo na yang mga ilusyon mo.” Ang pangaral ko sa aking sarili. “Yoh, nakakahiya pumasok ngayon. Nasobrahan ata mata ko. Teka, si Nanay pala?”

Pinagsandok na nya ako ng kanin at nilagay sa plato ko. “Ay oo nga pala. Kumatok sya sa kwarto mo kanina para sana magpaalam, eh mukhang nagbabahay-bahayan ka pa sa CR kaya ako nalang ang kinausap. O, let’s eat?” Ngiti nya pagkatapos lagyan ng omelet at hotdog ang plato ko. Napaka maasikaso nito.

“O, anong sabi daw?”

“Uuwi muna sya ng probinsya kasi nga daw nakatanggap siya ng tawag mula sa apo niya. Emergency daw eh. Tatawagan ka nalang daw niya mamaya. For the mean time, ako muna bahala sayo.”

Napangiti naman ako sa huli nyang sinabi. “A-ahh. Okey. Pero Yoh, di na muna ako papasok ngayon. Yung mata ko.” Nakatungong sabi ko.

“Yan? Ayos lang yan. Maganda pa rin tignan kahit namumugto.” Napatawa siya. Aba’t nang-aasar pa? “Oh sige, dito nalang tayo sa bahay. Tas mamayang hapon, ihahatid na kita kela Alfer.”

“Bakit? Bakit ihahatid mo ko dun?” Nakakunot ang noong tanong ko sa kanya.

“Thursday ngayon diba? First day mo sa trabaho bilang tutor.” Sabi nya pagkatapos sumubo ng pagkain.

Patay! “Ngayon ba yun?” Napatango naman ito. “Haaay, ayoko muna lumabas ng bahay ngayon.”

“Oh, e di ba nga sabi mo sakin kagabi na tapos ka na sa parte ng buhay mong yun? Move-on kapatid. Sabi nga ni Sir Ramon Bautista, forward ang direksyon ng buhay. Kung di mo haharapin yang nararamdaman mo ngayon, kelan pa?”

Tama si Yui. No pain, no gain ikanga. “O sya, mahal na Yoh. Pupunta na ako sa kanila.” Ngiti ko pa dito at hinarap ito. Nakita kong natigilan ito sa pagsubo ng pagkain.

“Mahal?” Mahinang saad nito, pero narinig ko pa rin.

“Oo. Mag bespren nga diba? Kulit nito. Kumain na tayo.” At sabay naming pinagsaluhan ang agahang iyon. “Wow. May bespren at kapatid na ko, may yaya at cook pa ako. Swerte!” Sabay bunghalit ng tawa.

Kita ko naman itong napasimangot pero maya-maya’y napangiti na rin. “I-enjoy mo lang yan, while supplies last.”

Wala lang kaming ibang ginawa sa buong umaga kundi magkulitan, manuod ng movies, at maglaro ng PS3. Pakiramdam ko, pag kasama ko si Yui, nawawala lahat ng problema ko. Maraming mga bagay na nagpapabigat ng utak at puso ko, ang sandaling nawawala dahil sa kakulitan ni Yui. Ganito pala pag may bespren?

“Yoh, if you don’t mind, ano na plano mo sa Papa mo?” Tanong ni Yui habang nagpapahinga kami sa may sala. Kakatapos lang namin kumain nun, at dating gawi, si Yui na naman ang nagluto ng tanghalian.

“Sa ngayon Yoh, ewan ko. Di pa ako handang bumitaw sa galit na nandidito sa dibdib ko. Masyadong mabibilis ang mga pangyayari kagabi. I don’t know what to do. Maybe I just need some space, for now.” Nakatingala lang ako sa may kisame habang magkatabi kami ni Yui na nakaupo sa may sala. Umuulan pa rin at ang lamig ng panahon. Ang sarap magsenti.

“In time Yoh, alam kong mawawala din yan. Giving-up our pride is just a small price for us to be happy Yoh. Minsan, kelangan lang natin babaan ang pride at ego natin para makita natin ang kagandahan ng buhay.” Napapangiti talaga ako sa mga words of wisdom na nakukuha ko kay Yui.

“Ikaw ba Yoh, namimiss mo ba Papa mo?” Alanganing tanong ko.

“Oo naman. Mahal na mahal ako nun. Naalala ko dati, dinala niya ako minsan nung bata pa ako para mangisda. Sa sobrang laki ng isda na nabingwit ko, nahulog ako sa tubig, at muntikan ng malunod. Matanda na nun si Papa, pero tumalon sya sa tubig para lang mailigtas ako. Akala ko talaga, mamamatay na ako nun, pero buti nalang andun si Papa. Nung tinanong ko sya kung bakit pa nya ako iniligtas, eh ang tanda na nya, isa lang sagot niya..”

Nakita ko si Yui na maluha-luha na. Umusog naman ako ng upo papalapit sa kanya, at tinapik-tapik ang balikat niya. First time ko siyang nakitang malapit ng umiyak.

“Ang sagot nya, pagmamahal daw. Kasi sabi pa niya, kung mahal mo talaga ang isang tao, makakaya mong isuko ang buhay at kaligayahan mo, makita lang ang ngiti ng taong minamahal mo.” Lumuluha na si Yui nuong tiningnan ko siya.

“Mahal mo talaga si papa mo no?” Ngiting tanong ko sa kanya.

“Oo naman Yoh.” Ngiting pilit nito habang pinupunasan ang mga mata. “At kahit wala na si Papa, binubuhay ko parin ang mga salita at alaala nya sa puso ko.” Bumaling naman ito sa akin. “Kaya ikaw, mag-isip-isip ka na Yoh. Baka pagsisihan mo yan sa huli. At sabi mo nga, humingi naman ng patawad ang papa mo, nagpabugbug pa nga sya sayo eh.” Ngiti nito.

Napangiti naman ako sa payo nito. Bakit ba kung si Yui ang nagsasabi ng isang bagay, nape-pressure ako? “Mamaya ko na iisipin yan Yoh. Sa ngayon, pahinga na muna. Sa mga nangyari kagabi, di ko pa mai-proseso sa isip ko. Siguro, sooner or later, baka magkaayos kami.”

Ngumiti naman ito sa akin saka ginulo ang buhok ko. “That’s the attitude Yoh. Wag magsalita ng tapos. And always be open for possibilities.”

Nagpatuloy lang kami sa kulitan namin habang sumapit ang hapon. Nagbihis lang ako, dinala ang mga kinakailangang dalhin, at nagpahatid na kay Yui sa bahay ng mga Samonte.

“Basta kung gagaguhin ka ulit ng Alfer na yun, itawag mo agad sakin ha?” Sabi ni Yui nang marating namin ang bahay ng mga Samonte. Napangiti naman ako.

“Sira! O sya, dito nalang ako. Salamat Yoh!” At nginitian nito ng ubod-tamis. Lumabas na ako ng sasakyan at humugot ng isang malaking buntong-hininga. “This is it, Jayden.” Saka pumasok sa malaking bahay.

========================================

== The TREE ==

Thursday. Ang unang araw ng pagiging tutor ni Jayden sa akin. For some reasons, naeexcite ako sa mga mangyayari mamayang hapon. Ewan ko kung bakit.

Nakaupo lang ako mag-isa sa cafeteria nung araw na yun. Lunch break. At hanggang ngayon, hindi ko pa nakikita ang anino ni Jayden. Si Yui naman, di na ako magtataka kasi magkaiba kami ng college.

 Hanggang ngayon, napapangiti pa rin ako sa ginawa nitong pagsuntok sa akin. Kakaiba kasi ito e. Sa halip na magalit ako at gumawa ng hakbang para gantihan ito na normal kong ginagawa, ewan pero parang gusto ko pa atang i-congratulate si Jayden.

Yung suntok na iyon. Inalog na nito ang utak ko, pati ang puso ko. For the first, I’m in good mood. Good mood ako kahit may namahiya sa akin sa buong campus. Ganito ba pag-inlove ka? Ganito ka ba baguhin ng pag-ibig?

Maya-maya, natigilan ako. “Anong pag-ibig ang sinasabi mo Alfer? Ok ka lang? Patingin ka sa doktor hoy! Baka nagka-internal hemorrhage ka na’t anu-ano na iniisip mo!” Galit na sabi ko sa aking sarili. Kahit ako, natatawa ako sa sarili ko. Ano ba tong nangyayari? Nababaliw na ako.

“Alfer?” Napatingin ako sa gilid ko. Napasarap ata ako sa pag-iisip at hindi ko nakita ang paglapit ni Sheena sa akin.

“Hi.” Bati ko dito.

Umupo naman ito sa tabi ko at pinulupot nito ang mga kamay niya sa mga braso ko. Tsk. Naasiwa tuloy ako. “So, ano na balak mo for Gonzales?” Nakangisi lang ito.

“What about Gonzales?” Nag-iwas lang ako ng tingin dito.

“Alam mo na, yung nangyari kahapon. Aren’t you going to make ganti?” Maarteng saad nito. Napakunot naman ang noo ko. “Why? What’s wrong Alfer?”

“Wala naman.” Saka tumayo ako at aktong aalis na ng magsalita sya.

“Alfer, konektado na ang The League sa sorority namin. Kaya kung kelangan mo ng back-up para sa hinayupak na Gonzales na yun, sabihan mo ko ha?” Sabi pa nito habang nakatalikod na ako.

Hinarap ko ito at sinamaan ng tingin. “Wag na wag kayong kikilos hangga’t di ko alam.” Malamig pero matigas na sabi ko dito. Napakurap-kurap naman ito ng mga mata at napatango.

Lumabas na ako ng cafeteria. Pumasok sa mga klase, pero hindi ko pa rin nakikita si Jayden. Pupunta kaya sya sa bahay namin mamaya? Teka. Ba’t ba ako naeexcite makita ito?

4pm. Nakaupo lang ako sa may bleachers ng gym. Wala kaming practice ngayon pero gusto ko lang tumambay dito sa gym ng school. Maya-maya pa’y tumunog ang phone ko. Kumunot ang noo ko ng makitang tumatawag si Mom.

“Hello Mom?” Bati ko dito nang sagutin ang tawag nito.

“Hello son. May klase ka pa ba?”

“Wala na po. Inaantay ko pa pong magtext si Jayden para sabay na kaming umuwi jan.” Pagsisinungaling ko, pero ang totoo, ayoko muna umuwi.

“Nagtext na si Jayden sakin. He’s on his way. So umuwi ka na dito. Ingat son. Be here before 5pm. Please.” Sabi nito, saka pinutol ang linya.

Umuwi na nga ako. Pagkarating ko sa bahay, naabutan kong nagkukwentuhan si Mom at si Jayden. Sabay-sabay namang napalingon ang dalawa ng makita nila ako.

“Here comes the late, Alfer Samonte.” Sarkastikong sabi ni Mom.

“The late? Ano patay na ko?” Tanong ko habang napapatawa naman ng mahina si Jayden. Sinamaan ko lang ito ng tingin. Lumapit naman si Mom sa akin, humalik lang ako sa pisngi nito. Pero nagtaka ako ng  hawakan ni Mom ang pisngi kong nagkaron ng pasa sa suntok ni Jayden. “Ouch. Mom?”

“See? You’ve done a great job Jayden. Anak ka talaga ni Gary.” Natatawang saad ni Mom na bumaling kay Jayden. “I just know it na ikaw lang ang makakapagpatino nitong hard-headed mammal kong anak.” Natatawa na si Jayden. Ganun na ba sila ka close ni Mom? Mas close na ata sya dito, kesa sa akin e.

Naalala ko pa kagabi, nung umuwi ako sa bahay. Pinagtatawanan ako nina Mom at ng mga kapatid kong sina Brenna at Brent.

“Sa wakas anak! May kumalaban na rin sa iyo.” Natatawang saad ni Mom.Nakaupo na kaming lahat sa dining table at nagdi-dinner na. Wala si Papa. As usual, overtime na naman sa office.

“Himala nga kuya, at for the first time, umuwi ka ng may pasa sa mukha.” Si Brenna.

“This is a rare view kuya. Idol ko na kung sino man yang nakasuntok sayo.” Pang-aasar pa ni Brent.

“So, si Jayden nga ba ang may gawa nyan Son?” Si Mom. Hindi na ako magtataka kung panu nya ito nalaman. May mga mata rin naman si Mom sa school.

Nag-iwas lang ako ng tingin sa tatlo. Natatawa pa rin si Mom at si Brenna.

“Wew. Sabi ko na nga ba. Kuya Jayden’s something out of this world.” Pati si Brent, nakita din yun? Kakaiba nga si Jayden.

Iniwan na kami ni Mom at maghahanda lang daw ito ng meryenda. Pasalampak naman akong naupo sa sofa katabi si Jayden. Katahimikan lang ang namayani sa aming dalawa.

“So what now?” Pagbasag ko sa katahimikang iyon. Di naman ito umiimik. Tiningnan ko lang ito. “Don’t worry, wala pa naman akong planong gumanti eh. Pero baka sooner or later.” Ngisi ko pa dito.

“Nakahanda naman ako e. Anytime. Anywhere.” Malamig na tugon nito, habang nakatanaw lang sa ibang direksyon. “Anyways, magbihis ka muna.”

What? Inuutusan pa ako nito? Grabe talaga. Umakyat naman agad ako sa kwarto ko at nagbihis na nga. Pagkababa ko, nagsimula na kami ni Jayden. Nagsimula kami sa Taxation na subject, kung saan kami magkaklase. Sa una, nagkakailangan pa kami. Pero maya-maya, medyo gumagaan na ang tensyon sa pagitan namin.

“Ganito lang yan i-solve.” Sabi ni Jayden at kinuha ang papel at ballpen sa kamay ko ng mapansing nahihirapan ako sa pagcompute ng isang formula.

Umusog naman ako palapit dito para makita ang ginagawa nito. Naamoy ko ang mabangong amoy ni Jayden. Tsk. Bakit sa lahat ng bagay na pwedeng maamoy, yun pa ang napansin ko? Tsk.

“Yan. Ok na!” Sabi nya ng nakangiti lang syang tumingin sa akin. Natulala naman ako sa mga ngiting iyon. Ang sarap titigan, pati yung mga mata niya. Haaaay. What’s happening Alfer?

“Aray!” Nasigaw ko ng hawakan nya ang pasa ko sa mukha.

“Gusto mo sa kabila naman? Umayos ka nga. Focus.”  Bumalik naman ang mga mata nito sa mga pinag-aaralan naming lessons.

Ilang oras pa kaming nag-aaral at nagrereview ng dumating na si Dad. Kita ko naman na napangiti ito ng makita si Jayden. Bakit ba sa tuwing andidito si Jayden, parang buhay na ulit si Dad?

“Good evening po Sir Raphael.” Masiglang bati ni Jayden kay Dad.

“Good evening din hijo. Naku, just call me Tito Raf.” Ngiti pa ni Dad dito.

Lumabas naman mula sa kusina si Mom. “Yan nga sinasabi ko sa kanya kanina pa Hon. Good evening.” Humalik si Mom dito. “Jayden, Tita Diana at Tito Raf ang itawag mo sa amin. Anyways, kaibigan namin si Mama mo. At welcome na welcome ka sa bahay na ito.” Ngiti pa nito. “The dinner is ready. Hon, bihis ka na muna. And Jayden, dito ka ulit magdidinner ha?” Tumango naman ito kay Mom.

Hinila ko naman si Jayden sa may pool area habang hinihintay naming makapagbihis si Dad. Kita ko lang sa kanya ang pagtataka ng hawakan ko ang kamay nito para dalhin sya sa may pool ng bahay.

“Bakit ganun ka sa Dad mo?” Kunot-noong tanong nya. Umiwas naman ako ng tingin. Nanduduon na kami sa may pool area ng bahay at nakaupo lang kami sa kahoy na mesa na nandudun.

“What do you mean?”

“Wala naman. Mukhang ilang na ilang ka sa kanya.” Napatawa naman sya ng mahina.

“May pagka tsismoso ka rin no?” Simangot ko sa kanya. Nakita ko lang itong napangiti.

“Akala ko ba gusto mo akong maging kaibigan? Bakit napaka sarkastiko ng tono mo ngayon?”

“I just don’t want to talk about my dad, ok?” Saka nag-iwas lang ako ng tingin. Tumayo naman ito at nagpunta sa gilid ng pool.

“Kaya ka ba ganyan dahil nagrerebelde ka sa Dad mo?” Nakatalikod lang ito sa akin habang nakatanaw sa malayo. “Alam mo, may nagsabi sa akin na ang pride daw ay isang maliit lang na kabayaran upang matagpuan natin ang tunay na kaligayahan.”

“Let me guess. Si Yui right?” Natawa naman ito. “Nasabi na rin nya sa akin yan.”

“Kagabi, hinarap ko na ang malaking bangungut ng buhay ko. Siguro, kundi dahil kay Yui, siguro di pa ako mapapangiti at mapapatawa ngayon. Ibang klase din kasi si Yui.” Hinarap ako nito.

“Close na talaga kayo no?” Pilit na ngiti ko.

“Iniiba mo naman ang usapan eh.” Naiiling na saad nito. Umupo siya ulit sa upuang kahoy na katabi nung inuupuan ko. “Mukhang okay naman ang Dad mo ah? Bakit mukhang di ka close sa kanya?”

“Si Dad. Ewan. Eversince bata pa ako, di na ako close sa kanya.” Napapailing nalang ako sa pagkukwento ko. Bakit nga ba ako nagkukwento sa kanya?

“Kaya ba ganyan ka kabulakbol at kapasaway dahil nagrerebelde ka sa kanya?” Hindi naman ako makaimik. “Alam mo, nararamdaman ko namang okey ang Dad mo eh. Baka ikaw lang tong ayaw mag reach-out sa kanya? Pride and Ego? Babaan mo kasi yang mga yan.” Humarap naman ako dito at nakita ang ubod-tamis na ngiti nito.

“Bakit? Ikaw ba? Ano kwento nyo ng Papa mo?” Balik na tanong ko kay Jayden. Nakita ko lang itong naging malungkot ang ekspresyon ng mga mata. “So nagbibigay ka sa akin ngayon ng mga unsolicited advices, pero ikaw mismo, may problema din sa tatay mo?”

“Iba naman ang problema namin ng Papa ko sa problema nyo ng Dad mo.”

“Wushuu. Palusot ka pa.” Napangiti ako sa nangyayari sa amin. Kung dati, mukhang aso’t pusa kami, pero ngayon, nag-uusap na kami ng ganito kasensitibong usapan.

“Honestly, ibang-iba talaga.” Nakatungong sabi nito. “And I could definitely say that you are in a better situation than me. Yung Dad mo, nakasama mo parin sa paglaki mo. Siguro busy sa negosyo, pero atleast nakikita mo pa sya.”

“Eh yung Papa mo ba?”

“Bata pa ako nung iniwan nya kami ni Mama. Siguro magdadalawang-taong gulang pa ako nung umalis sya at ipagpalit nya kami sa iba.”

Kita ko sa mga mata nito ang kalungkutan at sakit ng kahapon. Nung nakita ko ulit ang mga mata niya, habang nakikinig sa istorya ng buhay nya, para akong nagising sa isang malalim na pagkakatulog. At nasabi ko nalang sa sarili ko na kahit papaano pala, mas maswerte pa rin ako kesa sa mga pinagdaanang hirap ni Jayden.

“Dinner is ready. Kuya Jayden, Kuya Al, kain na tayo.” Napalingon naman kami at nakita lang namin si Brent na nag-aaya ng kumain. Nginitian lang ito ni Jayden saka lumapit dito.

“Hi Brent!” Bati nito kay Brent.

“HI kuya! Naks. Galing mo pala sumuntok ah? Papaturo ako sayo kuya ha?” Lumapit naman ako sa dalawa at binatukan si Brent. “Arekop. Kuya!” Sigaw nito sakin.

“Yang bibig mo kasi.” Natawa naman ang dalawa. Sabay na naming tinungo ang dining room at napangiti nalang ako ng makita si Jayden na ngumingiti na din. “Haaay. Anu ba nangyayari sayo Alfer?”

==========================================

== The WIND ==

Thursday ng hapon. Kakagaling ko lang ihatid si Jayden sa bahay ng mga Samonte. Pagka-uwi ko ng bahay, agad naman akong naglinis ng kwarto kong makalat. Ilang araw na din akong di nakakapaglinis. Buti nalang at di pa nakakapasok si Mama dito, kundi patay na naman ako.

Pagkatapos maglinis, nahiga na ako ulit sa kama ko.

Haaay. Yung nagyari kagabi? Sinadya ko yun. Nagtutulug-tulugan lang ako pagkatapos aluin si Jayden. Naramdaman ko lang itong nakatitig sa mukha ko habang nakapikit na nahiga sa kama. Hanggang mukhang palapit na ng palapit ang mukha nito sa mukha ko.

Nagtaka naman ako. Pero pasalamat ako at nalasing ako. Sinamantala ko na ang pagkakataong iyon at ako na mismo ang lumapit upang salubungin ang mga labi ni Jayden. Nakapikit pa rin ang mga mata ko, pero damang-dama ko ang gulat sa reaksyon ng katawan nito.

Ang sarap ng halik na iyon. Sa unang pagkakataon, nakahalik ako ng kapwa ko lalaki. Ang sarap sa pakiramdaman na naglapat ang mga labi ko at ang labi ng pinakamamahal ko.

Masuyo lang ang halik kong iyon ng una, pero naramdaman kong unti-unti namang tumutugon si Jayden sa halik na yon. At sa pagtugon niyang iyon, umasa ako. Umasa ako na pupwede kami. Na pupwede ko syang mahalin, at mahalin din nya ako pabalik.

Ang halik na iyon ay ang unang halik na nagdala sa akin sa langit. May mga babae na akong nahalikan noon, pero iba ang kiliti na dulot sa akin ng halik ni Jayden.

Inakala ko nung gabing iyon ay yun na ang magiging sagot sa katanungan ko. Kung iyon na ba talaga ang sign na hinihingi ko sa langit. Kung ipagtatapat ko na ba kay Jayden ang nararamdaman ko para dito.

Pero kinaumagahan, ayun na naman ang takot ko. Nilamon na naman ako ng takot at kaduwagan ko. Ang takot ko na baka kung sabihin ko sa kanya, baka mawala na sya ng tuluyan sa akin. Natatakot ako na kapag nag confess ako ng nararamdaman sa kanya, baka pandirihan nya ako at hindi maintindihan. At ang takot na iyon ay parang mumunting daga na naghahabulan sa aking puso.

Hindi. Hindi ko kayang mawala sa akin si Jayden. Hanggang ngayon, di ko pa natatagpuan ang lakas ng loob na ipaalam sa kanya kung gaano ko siya kamahal. Haaay. “Jayden, mahal na mahal kita.”

Pagkatapos ng hapunan, tinawagan ko si Jayden.

Gusto ko siyang samahan ngayon habang wala pa si Nanay Nimfa. Ayoko naman syang mag-isa sa bahay nila.

“Yoh? Kakatapos lang namin mag dinner. Bakit?” Sabi nya pagkasagot ng tawag.

“Ako na susundo sayo ha? Tapos ka na ba jan?” Tanong ko sa kanya. Demanding bigla. Nyahahaha.

“Patapos na kami Yoh. O sige, nakakahiya naman kasi kay Alfer. Hintayin kita ha?”

“Sige Yoh. Be there within 15 minutes.” Sabi ko at pinutol na yung linya.

Agad ko namang inihanda ang kotse ko. Gusto ko sana mag-motor, kaso mahamog na sa labas. Ayoko namang magkasakit ang pinakamamahal kong Yoh.

Nakarating na din ako sa bahay ng mga Samonte. Di na ako bumaba, kasi tinawagan ko naman si Jayden na on the way na ako. Hinintay ko lang sya sa may labas ng gate. Maya-maya ay nakita ko na si Jayden na lumabas, kasama si Alfer. Hinahatid lang siguro. Pero nagselos ako bigla ng biglang akbayan ito ni Alfer.

Nakita naman ako ng dalawa. Tumapat ang mga ito sa kotse ko. Binaba ko naman agad ang bintana sa may front seat.

“Magandang gabi sayo dude. Sunduin ko lang si Jayden?” Bati ko kay Alfer.

“Ok dude. Ingatan mo tong tutor ko ah?” Sarkastikong saad ni alfer. Natawa lang ng hilaw si Jayden tsaka binuksan ang pintuan ng kotse ko.

“Salamat sa dinner Alfer. Pakisabi narin kina Tita na salamat. Una na kami.” Ngiti ni Jayden dito.

“Sige. Sige dude.” Bumaling pa ito sa akin at sumaludo.

Pinaandar ko na ang kotse. Kita ko naman sa mukha ni Jayden na parang wala namang nangyaring problema sa unang araw nito bilang tutor.

“So, how’s your first day? Di ka ba inaway ni Alfer?” Natatawang tanong ko dito habang tinatahak na namin ang daan pauwi.

“Okay naman.” Simple lang itong ngumiti.

“And by okay, you mean?” Kumunot ang noo ko ng makitang tumatawa si Jayden. “What?”

“Wala lang.  Okay naman. Nakausap ko na din ng matino yung hambog na yun. Hindi naman pala sya ganun ka sama.” Ngiti pa nito.

“Wait. Iba yang mga ngiting yan ah? Anong meron?” Curious na tanong ko.

“Wala. Mag drive ka na nga lang.” Ang mga ngiting yun. Hindi naman kaya…?

No. Di pwedeng mangyari to. Hindi. Nanghina lang ako sa nagging usapan namin. Jayden, bakit mo ba kasi ako pinapahirapan? At Alfer, bakit nandidito na naman tayo sa ganitong sitwasyon?

Gustung-gusto ko na talagang sabihin kay Jayden ang lahat. Pero sa nagging takbo ng usapan naming, at sa mga ngiting iyon, nanghina na naman ang mga tuhod at puso kong sabihin sa kanya ang totoo. Nagseselos ako, pero hindi ko naman magawang ilahad dito ang nararamdaman ko. Putek!

“Jayden, gusto mo ba si Alfer?”

- Itutuloy -